စစ္သားမ်ားအား ရွိဳနာဘာသာျဖင့္ အမိန္႕ေပးသံမ်ားကိုလည္း ၾကားရသည့္ျပင္ စစ္သားတခ်ိဳ႕က ကုန္ပစၥည္း ထည့္သည့္ ေသတၱာႀကီးမ်ားကို ကားေပၚမွခ်၍ အိမ္၀ရန္တာသို႕ သယ္ယူေနၾကသည္ ကိုလည္း သတိျပဳမိေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ တစ္စံုတစ္ခု ေမးသည့္ဟန္ျဖင့္ ကက္ပတိန္ နီေဘဘီအား လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။
ကက္ပတိန္ နီေဘဘီကလည္း သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေမးခြန္းကို ေျဖၾကားသည့္အေနျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ လိုက္သည္။
သည္ေတာ့ မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ခရိတ္ဘက္သို႕ ျပန္လွည့္လိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီ၊ က်ဳပ္တို႕ ဆက္ၿပီး စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကမယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္း ဘာသာ စကားကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူတို႕ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ပင္ကိုစရိုက္ ေတြးေခၚ ယူဆပံုမ်ားကိုလည္း နားလည္သူျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်က္ကို အသံုးခ်ၿပီး ခင္ဗ်ားဟာ မာတာ ဘယ္လီ တိုင္းရင္းသား သစၥာေဖာက္ေတြနဲ႕ စကားကမ္းလွမ္းခဲ့တယ္။ ေဆြးေႏြး ညွိႏႈိင္းခဲ့တယ္"
"ဒါဟာ လံုး၀မမွန္ဘူး။ က်ဳပ္က မာတာဘယ္လီ တိုင္းရင္းသား သစၥာေဖာက္ေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ တယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုတာ တိတိက်က် ေျပာႏိုင္လို႕လား။ မေျပာႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား"
ခရိတ္က ေျပာလိုက္သည္တြင္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ သူ၏ လူယံုကက္ပတိန္ နီေဘဘီအား ေခါင္းညိတ္ ၍ အခ်က္ေပး လိုက္သည္။
ကက္ပတိန္နီေဘဘီက ျပင္ဘက္သို႕လွမ္း၍ တစ္စံုတစ္ခု အမိန္႕ေပးလိုက္သည္။
ဤတြင္ ရွိဳနာစစ္သားမ်ားက လူတစ္ေယာက္ကို ဆြဲေခၚလာေလသည္။ ထုိလူမွာ အ၀တ္အစားဆို၍ ကာကီ ေဘာင္းဘီတိုတစ္ထည္သာလွ်င္ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ဦးေခါင္းကို ေျပာင္ေအာင္ ေခါင္းတံုး ရိတ္ထားၿပီး ေခါင္းတြင္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား ရွိေနသည့္ျပင္ ခႏၶာကိုယ္တြင္လည္း ရိုက္ႏွက္ထား သည့္ ဒဏ္ရာမ်ား ရွိေနေပသည္။ ဒဏ္ရာမ်ားကို ၾကည့္ရျခင္းအားျဖင့္ ၾကံ့သားေရျဖင့္ ျပဳလုပ္ထား ေသာ ၾကာပြတ္ ျဖင့္ ရိုက္ထားျခင္း ျဖစ္ပံုရေလသည္။
"မင္း ဒီမ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ိဳးကို သိသလား"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာက ထိုလူအား ေမးလိုက္သည္။
ထုိလူသည္ မ်က္လံုးေပကလတ္ ေပကလတ္လုပ္၍ ခရိတ္အား ၾကည့္လိုက္ၿပီး-
"တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး"ဟု ေျပာလိုက္ၿပီးကာမွ ခရိတ္ကို ရုတ္တရက္မွတ္မိသျဖင့္ ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထားလိုက္သည္။
ခရိတ္ကလည္း ထိုလူအား မွတ္မိၿပီျဖစ္သည္။ ထိုတိုင္းရင္းသားမွာ တစ္ခ်ိန္က ခရိတ္ကိုယ္တိုင္ ဇမ္ ေဘဇီျမစ္ေရမ်ားစခန္း ျပဳလုပ္မည့္ေဒသ၌ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရေသာ တိုင္းရင္းသား ေျပာက္က်ားသံုးဦး အနက္မွ အငယ္ဆံုး ရဲေဘာ္ ေဒၚလာဆိုသူပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ေက်နပ္ သေဘာက်သြားဟန္ျဖင့္ ၿပံဳးလ်က္ ခရိတ္ဘက္သို႕ လွည့္လိုက္ သည္။
"ဘာမ်ား ေျပာခ်င္ပါသလဲ မစၥတာခရိတ္"
"က်ဳပ္ ၿဗိတိသွ်သံရံုးက ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မစၥဆယ္လီကလည္း အေမရိ ကန္သံရံုးကို တယ္လီဖုန္း ဆက္ခ်င္တယ္"
"ဒါေတြက ျဖည္းျဖည္းေတာ့ ျဖစ္လာမွာေပါ့ဗ်ာ။ အခု ေလာေလာဆယ္ အေရး၊ႀကီးတာက က်ဳပ္တို႕ လုပ္လက္စ စစ္ေဆးေမးျမန္းတာကို အၿပီးသတ္ဖို႕ လိုတယ္"
ဤသို႕ ေျပာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ရဲေဘာ္ ေဒၚလာေခၚ မာတာဘယ္လီေျပာက္က်ားသူငယ္ အား မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္လိုက္ျပန္သည္။
"ေဟ့…ဒီမယ္၊ မင္းက ဒီလူ႕ကို သိသလား"
ရဲေဘာ္ ေဒၚလာက ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"သိပါတယ္၊ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေငြေတြေပးပါတယ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ သူ၏ စစ္သားမ်ားအား-
"ေဟ့…သူ႕ကို ျပန္ေခၚသြားေတာ့။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထားလိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို စားစရာ လည္း တစ္ခုခု ေကၽြးထားလိုက္"ဟု အမိန္႕ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ခရိတ္ဘက္သို႕ လွည့္လာျပန္ သည္။
"မစၥတာခရိတ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ က်ဳပ္တို႕ ဇင္ဘာေတြ အစိုးရကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ဖို႕ လက္နက္ခဲယမ္း ေတြ စုေဆာင္းသိုေလွာင္ခဲ့တယ္။ လက္နက္ေတြကို ေဟာဒီ ခင္ဗ်ားရဲ႕ နယ္ေျမအတြင္းမွာပဲ စုထား ခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အႀကံက က်ဳပ္တို႕ တရား၀င္ အစိုးရကို ပုန္ကန္ၿပီး အေမရိကန္အလိုေတာ္ရိ အစိုးရကို အသစ္တင္ ဖို႕ မဟုတ္လား"
"မဟုတ္ဘူး၊ လံုး၀ မဟုတ္ဘူး"
ခရိတ္က ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆိုလိုက္ရာ ဖြန္ဂါဘီရာက သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားက ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာတာပဲကိုး။ ဇြတ္အတင္း ျငင္းေနတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျငင္းကြယ္ခ်က္ေတြက မခိုင္လံုဘူး"
ဤတြင္ သူသည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးအား-
"ေဟ့…ဟိုလူႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚလာခဲ့စမ္း"ဟု အမိန္႕ေပးလိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ခရိတ္အား ျပင္ဘက္ ၀ရန္တာသို႕ ေခၚသြားေလသည္။
သစ္သား ေသတၱာႀကီးမ်ားထားရွိရာသို႕ ေခၚသြားၿပီး ဖြန္ဂါဘီရာသည္ စစ္သားမ်ားအား-
"ဒီေသတၱာႀကီးေတြကို ဖြင့္လိုက္စမ္း"ဟု အမိန္႕ေပးလိုက္သည္။
စစ္သားမ်ားသည္ ေသတၱာႀကီးမ်ားကို စတင္ဖြင့္လိုက္ရာ ခရိတ္သည္ အတြင္းမွ ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္ ၿပီး အံ့အားသင့္သြားမိေလသည္။
ေသတၱာႀကီးအတြင္း၌ အသစ္စက္စက္ ေသနတ္လက္နက္မ်ား ရွိေလသည္။ အမ်ိဳးအစားအားျဖင့္ အေမရိကန္လုပ္ အာမာလိုက္ အမ်ိဳးအစား ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ ေအအာရ္ ၁၈ အမ်ိဳးအစား ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားကို ေသတၱာတစ္လံုးလွ်င္ ေျခာက္လက္စီ ေသသပ္စြာ ထည့္ထားေလသည္။
"ဒါေတြ က်ဳပ္နဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ ဘာမွလည္း မသိဘူး"
ခရိတ္က ခပ္တည္တည္ႏွင့္ျငင္းလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ စိတ္တိုလာပံု ရေလသည္။
"ဒီမယ္ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္စိတ္မတို တိုေအာင္ လုပ္ေနျပန္တာကိုး"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာက ဤသို႕ ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ သူ၏ တပည့္ ကက္ပတိန္ နီေဘဘီအား-
"ေဟ့…ဟိုမ်က္ႏွာျဖဴ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေခၚခဲ့စမ္းကြာ"ဟု အမိန္႕ေပးလိုက္သည္။
စစ္သားမ်ားသည္ စစ္ကား (ထရပ္)တစ္စီးေပၚမွ လူတစ္ေယာက္ကို ဆြဲေခၚခ်လာၾကရာ ခရိတ္က လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး အံ့အားသင့္သြားမိျပန္သည္။
ထိုမ်က္ႏွာျဖဴ လူမ်ိဳးမွာ ခရိတ္၏ အလုပ္ႀကီးၾကပ္သူ (အိုဗာဆီယာ) ဂရိုနီေ၀ါလ္ဆိုသူပင္ ျဖစ္ေလ သည္။ သူ၏ လက္မ်ားကို ေနာက္သို႕ပစ္ၥ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ေႏွာင္ထားၿပီး ဂရိုနီေ၀ါလ္ခမ်ာ အလြန္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ား ေနပံုရေလသည္။ သူ႕အား ရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ထားပံုလည္း ရသည္။ သူသည္ အရက္မူး သမားတစ္ေယာက္ပမာ လမ္းေကာင္းစြာ မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘဲ ယိမ္းယိုင္လ်က္ လိုက္ပါလာ သည္။
"ဒီလက္နက္ေတြ ကို ခင္ဗ်ားက ဒီေမြးျမဴေရးျခံႀကီးထဲက ထြန္စက္ေတြထားတဲ့ ဂိုေဒါင္ထဲမွာ သုိ ေလွာင္ထား ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာက ေမးလိုက္ရာ ဂရိုနီေ၀ါလ္က-
"ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သိုေလွာင္ထားခဲ့ပါတယ္"ဟု ခပ္တိုးတိုး ျပန္ေျဖေလသည္။
"အဲဒါ ဘယ္သူ က အမိန္႕ေပးလို႕ လုပ္ခဲ့တာလဲ"
ထိုေမးခြန္းကို ၾကားလွ်င္ ဂရိုနီေ၀ါလ္သည္ ခရိတ္ဘက္သို႕ သနားစဖြယ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူ ၏ မ်က္လံုး မ်ားက ခြင့္လႊတ္ရန္ တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သည့္အသြင္ ေဆာင္ေနေလသည္။
"မစၥတာခရိတ္ က အမိန္႕ေပးခဲ့ပါတယ္"
"ေဟ့…သူ႕ကို ျပန္ေခၚသြားေတာ့"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာက အမိန္႕ေပးလိုက္လွ်င္ စစ္သားမ်ားသည္ ဂရိုနီေ၀ါလ္အား ျပန္၍ ဆြဲေခၚ ထုတ္သြားေလသည္။
အခန္း၀သို႕ အေရာက္တြင္ သူသည္ ခရိတ္ဘက္သို႕ လွည့္၍-
"မစၥတာခရိတ္ ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိန္းမနဲ႕ ကေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕"ဟု လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္ရာ စစ္သားတစ္ဦးက ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ဒင္ျဖင့္ ဂရိုနီေ၀ါလ္၏ ၀မ္းဗိုက္သို႕ တအားေဆာင့္ ထိုးလိုက္ သည္။ သူ႕ခမ်ာ နာက်င္လြန္းသျဖင့္ လဲက်သြားစဥ္ စစ္သားမ်ားက အတင္းဆြဲေခၚ၍ ထရပ္ကားႀကီး ေပၚ ဆြဲတင္လိုက္ၾကသည္။
ထရပ္ကားႀကီးလည္း ခ်က္ခ်င္း ေမာင္းထြက္သြားေတာ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ အခန္းတြင္းရွိ စားပြဲတြင္ထိုင္ကာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ၾကည့္ရႈေနေလ သည္။ ခရိတ္ႏွင့္ဆယ္လီတို႕ကိုမူ နံရံအနီးတြင္ မတ္တတ္ရပ္ခိုင္းထားသည္။
မည္သူ ကမွ ဘာမွမေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနျခင္းကပင္လွ်င္ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ေကာင္း ေနေတာ့ သည္။
ခရိတ္သည္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ေဖာက္ဖ်က္၍ ဟစ္ေအာ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ သူ႕တြင္ လံုး၀ အျပစ္မရွိေၾကာင္း ေအာ္၍ အေရးဆိုခ်င္လာသည္။ သို႕ေသာ္ လက္ေတြ႕ ဘာမွမလုပ္၀ံ့ဘဲ ၿငိမ္ေန လိုက္ရေလသည္။
သူ၏ေဘးနားတြင္ကား ဆယ္လီသည္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္လ်က္ မတ္တတ္ရပ္ေန ရွာသည္။
သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ၾကမ္းျပင္တစ္ေနရာတြင္ သနားစဖြယ္ ေသဆံုးေနေသာ ေခြးကေလး ဘတ္စတာ ဆီသို႕ ေရာက္ေနေလသည္။
အခန္း (၂၁) ဆက္ရန္
.
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ တစ္စံုတစ္ခု ေမးသည့္ဟန္ျဖင့္ ကက္ပတိန္ နီေဘဘီအား လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။
ကက္ပတိန္ နီေဘဘီကလည္း သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေမးခြန္းကို ေျဖၾကားသည့္အေနျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ လိုက္သည္။
သည္ေတာ့ မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ခရိတ္ဘက္သို႕ ျပန္လွည့္လိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီ၊ က်ဳပ္တို႕ ဆက္ၿပီး စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကမယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္း ဘာသာ စကားကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူတို႕ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ပင္ကိုစရိုက္ ေတြးေခၚ ယူဆပံုမ်ားကိုလည္း နားလည္သူျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်က္ကို အသံုးခ်ၿပီး ခင္ဗ်ားဟာ မာတာ ဘယ္လီ တိုင္းရင္းသား သစၥာေဖာက္ေတြနဲ႕ စကားကမ္းလွမ္းခဲ့တယ္။ ေဆြးေႏြး ညွိႏႈိင္းခဲ့တယ္"
"ဒါဟာ လံုး၀မမွန္ဘူး။ က်ဳပ္က မာတာဘယ္လီ တိုင္းရင္းသား သစၥာေဖာက္ေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ တယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုတာ တိတိက်က် ေျပာႏိုင္လို႕လား။ မေျပာႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား"
ခရိတ္က ေျပာလိုက္သည္တြင္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ သူ၏ လူယံုကက္ပတိန္ နီေဘဘီအား ေခါင္းညိတ္ ၍ အခ်က္ေပး လိုက္သည္။
ကက္ပတိန္နီေဘဘီက ျပင္ဘက္သို႕လွမ္း၍ တစ္စံုတစ္ခု အမိန္႕ေပးလိုက္သည္။
ဤတြင္ ရွိဳနာစစ္သားမ်ားက လူတစ္ေယာက္ကို ဆြဲေခၚလာေလသည္။ ထုိလူမွာ အ၀တ္အစားဆို၍ ကာကီ ေဘာင္းဘီတိုတစ္ထည္သာလွ်င္ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ဦးေခါင္းကို ေျပာင္ေအာင္ ေခါင္းတံုး ရိတ္ထားၿပီး ေခါင္းတြင္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား ရွိေနသည့္ျပင္ ခႏၶာကိုယ္တြင္လည္း ရိုက္ႏွက္ထား သည့္ ဒဏ္ရာမ်ား ရွိေနေပသည္။ ဒဏ္ရာမ်ားကို ၾကည့္ရျခင္းအားျဖင့္ ၾကံ့သားေရျဖင့္ ျပဳလုပ္ထား ေသာ ၾကာပြတ္ ျဖင့္ ရိုက္ထားျခင္း ျဖစ္ပံုရေလသည္။
"မင္း ဒီမ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ိဳးကို သိသလား"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာက ထိုလူအား ေမးလိုက္သည္။
ထုိလူသည္ မ်က္လံုးေပကလတ္ ေပကလတ္လုပ္၍ ခရိတ္အား ၾကည့္လိုက္ၿပီး-
"တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး"ဟု ေျပာလိုက္ၿပီးကာမွ ခရိတ္ကို ရုတ္တရက္မွတ္မိသျဖင့္ ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထားလိုက္သည္။
ခရိတ္ကလည္း ထိုလူအား မွတ္မိၿပီျဖစ္သည္။ ထိုတိုင္းရင္းသားမွာ တစ္ခ်ိန္က ခရိတ္ကိုယ္တိုင္ ဇမ္ ေဘဇီျမစ္ေရမ်ားစခန္း ျပဳလုပ္မည့္ေဒသ၌ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရေသာ တိုင္းရင္းသား ေျပာက္က်ားသံုးဦး အနက္မွ အငယ္ဆံုး ရဲေဘာ္ ေဒၚလာဆိုသူပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ေက်နပ္ သေဘာက်သြားဟန္ျဖင့္ ၿပံဳးလ်က္ ခရိတ္ဘက္သို႕ လွည့္လိုက္ သည္။
"ဘာမ်ား ေျပာခ်င္ပါသလဲ မစၥတာခရိတ္"
"က်ဳပ္ ၿဗိတိသွ်သံရံုးက ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မစၥဆယ္လီကလည္း အေမရိ ကန္သံရံုးကို တယ္လီဖုန္း ဆက္ခ်င္တယ္"
"ဒါေတြက ျဖည္းျဖည္းေတာ့ ျဖစ္လာမွာေပါ့ဗ်ာ။ အခု ေလာေလာဆယ္ အေရး၊ႀကီးတာက က်ဳပ္တို႕ လုပ္လက္စ စစ္ေဆးေမးျမန္းတာကို အၿပီးသတ္ဖို႕ လိုတယ္"
ဤသို႕ ေျပာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ရဲေဘာ္ ေဒၚလာေခၚ မာတာဘယ္လီေျပာက္က်ားသူငယ္ အား မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္လိုက္ျပန္သည္။
"ေဟ့…ဒီမယ္၊ မင္းက ဒီလူ႕ကို သိသလား"
ရဲေဘာ္ ေဒၚလာက ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"သိပါတယ္၊ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေငြေတြေပးပါတယ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ သူ၏ စစ္သားမ်ားအား-
"ေဟ့…သူ႕ကို ျပန္ေခၚသြားေတာ့။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထားလိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို စားစရာ လည္း တစ္ခုခု ေကၽြးထားလိုက္"ဟု အမိန္႕ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ခရိတ္ဘက္သို႕ လွည့္လာျပန္ သည္။
"မစၥတာခရိတ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ က်ဳပ္တို႕ ဇင္ဘာေတြ အစိုးရကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ဖို႕ လက္နက္ခဲယမ္း ေတြ စုေဆာင္းသိုေလွာင္ခဲ့တယ္။ လက္နက္ေတြကို ေဟာဒီ ခင္ဗ်ားရဲ႕ နယ္ေျမအတြင္းမွာပဲ စုထား ခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အႀကံက က်ဳပ္တို႕ တရား၀င္ အစိုးရကို ပုန္ကန္ၿပီး အေမရိကန္အလိုေတာ္ရိ အစိုးရကို အသစ္တင္ ဖို႕ မဟုတ္လား"
"မဟုတ္ဘူး၊ လံုး၀ မဟုတ္ဘူး"
ခရိတ္က ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆိုလိုက္ရာ ဖြန္ဂါဘီရာက သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားက ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာတာပဲကိုး။ ဇြတ္အတင္း ျငင္းေနတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျငင္းကြယ္ခ်က္ေတြက မခိုင္လံုဘူး"
ဤတြင္ သူသည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးအား-
"ေဟ့…ဟိုလူႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚလာခဲ့စမ္း"ဟု အမိန္႕ေပးလိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ခရိတ္အား ျပင္ဘက္ ၀ရန္တာသို႕ ေခၚသြားေလသည္။
သစ္သား ေသတၱာႀကီးမ်ားထားရွိရာသို႕ ေခၚသြားၿပီး ဖြန္ဂါဘီရာသည္ စစ္သားမ်ားအား-
"ဒီေသတၱာႀကီးေတြကို ဖြင့္လိုက္စမ္း"ဟု အမိန္႕ေပးလိုက္သည္။
စစ္သားမ်ားသည္ ေသတၱာႀကီးမ်ားကို စတင္ဖြင့္လိုက္ရာ ခရိတ္သည္ အတြင္းမွ ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္ ၿပီး အံ့အားသင့္သြားမိေလသည္။
ေသတၱာႀကီးအတြင္း၌ အသစ္စက္စက္ ေသနတ္လက္နက္မ်ား ရွိေလသည္။ အမ်ိဳးအစားအားျဖင့္ အေမရိကန္လုပ္ အာမာလိုက္ အမ်ိဳးအစား ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ ေအအာရ္ ၁၈ အမ်ိဳးအစား ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားကို ေသတၱာတစ္လံုးလွ်င္ ေျခာက္လက္စီ ေသသပ္စြာ ထည့္ထားေလသည္။
"ဒါေတြ က်ဳပ္နဲ႕ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ ဘာမွလည္း မသိဘူး"
ခရိတ္က ခပ္တည္တည္ႏွင့္ျငင္းလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ စိတ္တိုလာပံု ရေလသည္။
"ဒီမယ္ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္စိတ္မတို တိုေအာင္ လုပ္ေနျပန္တာကိုး"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာက ဤသို႕ ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ သူ၏ တပည့္ ကက္ပတိန္ နီေဘဘီအား-
"ေဟ့…ဟိုမ်က္ႏွာျဖဴ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေခၚခဲ့စမ္းကြာ"ဟု အမိန္႕ေပးလိုက္သည္။
စစ္သားမ်ားသည္ စစ္ကား (ထရပ္)တစ္စီးေပၚမွ လူတစ္ေယာက္ကို ဆြဲေခၚခ်လာၾကရာ ခရိတ္က လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး အံ့အားသင့္သြားမိျပန္သည္။
ထိုမ်က္ႏွာျဖဴ လူမ်ိဳးမွာ ခရိတ္၏ အလုပ္ႀကီးၾကပ္သူ (အိုဗာဆီယာ) ဂရိုနီေ၀ါလ္ဆိုသူပင္ ျဖစ္ေလ သည္။ သူ၏ လက္မ်ားကို ေနာက္သို႕ပစ္ၥ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ေႏွာင္ထားၿပီး ဂရိုနီေ၀ါလ္ခမ်ာ အလြန္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ား ေနပံုရေလသည္။ သူ႕အား ရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ထားပံုလည္း ရသည္။ သူသည္ အရက္မူး သမားတစ္ေယာက္ပမာ လမ္းေကာင္းစြာ မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘဲ ယိမ္းယိုင္လ်က္ လိုက္ပါလာ သည္။
"ဒီလက္နက္ေတြ ကို ခင္ဗ်ားက ဒီေမြးျမဴေရးျခံႀကီးထဲက ထြန္စက္ေတြထားတဲ့ ဂိုေဒါင္ထဲမွာ သုိ ေလွာင္ထား ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာက ေမးလိုက္ရာ ဂရိုနီေ၀ါလ္က-
"ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သိုေလွာင္ထားခဲ့ပါတယ္"ဟု ခပ္တိုးတိုး ျပန္ေျဖေလသည္။
"အဲဒါ ဘယ္သူ က အမိန္႕ေပးလို႕ လုပ္ခဲ့တာလဲ"
ထိုေမးခြန္းကို ၾကားလွ်င္ ဂရိုနီေ၀ါလ္သည္ ခရိတ္ဘက္သို႕ သနားစဖြယ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူ ၏ မ်က္လံုး မ်ားက ခြင့္လႊတ္ရန္ တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သည့္အသြင္ ေဆာင္ေနေလသည္။
"မစၥတာခရိတ္ က အမိန္႕ေပးခဲ့ပါတယ္"
"ေဟ့…သူ႕ကို ျပန္ေခၚသြားေတာ့"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာက အမိန္႕ေပးလိုက္လွ်င္ စစ္သားမ်ားသည္ ဂရိုနီေ၀ါလ္အား ျပန္၍ ဆြဲေခၚ ထုတ္သြားေလသည္။
အခန္း၀သို႕ အေရာက္တြင္ သူသည္ ခရိတ္ဘက္သို႕ လွည့္၍-
"မစၥတာခရိတ္ ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိန္းမနဲ႕ ကေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕"ဟု လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္ရာ စစ္သားတစ္ဦးက ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ဒင္ျဖင့္ ဂရိုနီေ၀ါလ္၏ ၀မ္းဗိုက္သို႕ တအားေဆာင့္ ထိုးလိုက္ သည္။ သူ႕ခမ်ာ နာက်င္လြန္းသျဖင့္ လဲက်သြားစဥ္ စစ္သားမ်ားက အတင္းဆြဲေခၚ၍ ထရပ္ကားႀကီး ေပၚ ဆြဲတင္လိုက္ၾကသည္။
ထရပ္ကားႀကီးလည္း ခ်က္ခ်င္း ေမာင္းထြက္သြားေတာ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ အခန္းတြင္းရွိ စားပြဲတြင္ထိုင္ကာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ၾကည့္ရႈေနေလ သည္။ ခရိတ္ႏွင့္ဆယ္လီတို႕ကိုမူ နံရံအနီးတြင္ မတ္တတ္ရပ္ခိုင္းထားသည္။
မည္သူ ကမွ ဘာမွမေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနျခင္းကပင္လွ်င္ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ေကာင္း ေနေတာ့ သည္။
ခရိတ္သည္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ေဖာက္ဖ်က္၍ ဟစ္ေအာ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ သူ႕တြင္ လံုး၀ အျပစ္မရွိေၾကာင္း ေအာ္၍ အေရးဆိုခ်င္လာသည္။ သို႕ေသာ္ လက္ေတြ႕ ဘာမွမလုပ္၀ံ့ဘဲ ၿငိမ္ေန လိုက္ရေလသည္။
သူ၏ေဘးနားတြင္ကား ဆယ္လီသည္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္လ်က္ မတ္တတ္ရပ္ေန ရွာသည္။
သူမ၏ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ၾကမ္းျပင္တစ္ေနရာတြင္ သနားစဖြယ္ ေသဆံုးေနေသာ ေခြးကေလး ဘတ္စတာ ဆီသို႕ ေရာက္ေနေလသည္။
အခန္း (၂၁) ဆက္ရန္
.
2 comments:
Thanks.
Ray
ဒီအပုိင္းေလးကုိလည္း စိတ္ဝင္စားစြာနဲ႕ ဖတ္သြားပါၿပီခင္ဗ်...
ခင္မင္စြာျဖင့္
ေဇာ္သိခၤ
Post a Comment