ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ၏ ေလာကီရတနာ အပိုင္း (၃)

(၃)

ႀကီးႀကီးခင္ႏွင့္ကၽြန္မသည္ ထိုေန႕ကစ၍ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေလးနက္စြာ ၿဖစ္ေန ႀကသည္။
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေၿပာႀကခြင့္ မသာေသး၍သာ၊ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္မိတိုင္း ေလးနက္စြာ ၿဖစ္ေနႀက သည္။
ကၽြန္မ၏ ေတြးဆထင္ၿမင္ခ်က္ တစ္ခ်က္တည္း ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ေနၿခင္းအတြက္ ထင္တာမမွားဘူးဟု ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ ေက်နပ္သြားမိသည္။
သို႕ၿဖင့္ရက္မ်ားကုန္ကာ တစ္လေလာက္အခ်ိန္သို႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႕မွာ အိမ္မရေသး၍ ေဒၚေဒၚ့ အိမ္၌ပင္ အိမ္ရွင္ရင္းေနႀကရသည္။ ရက္ႀကာစြာေနရေလ ႀကီးႀကီးခင္ကို ပိုမို၍ စိတ္၀င္စား ေလသာ ၿဖစ္ေနရ၏။

ႀကီးႀကီးခင္၏ သဒၶါတရားကား ေႀကာက္ခမန္းလိလိ ၿဖစ္ဘိ၏။ ကုန္ကုန္ခန္းခန္း ဘာမွ ေရွ႕ေနာက္ မႀကည့္ ဘဲ အရမ္းကာေရာ လွဴဒါန္းေပးကမ္း ေကၽြးေမြးခ်င္တတ္ေသာ စိတ္ေစတနာေႀကာင့္ ေဒၚေဒၚကပင္ ၿပန္ကန္႕ကြက္ ရကာ က်ိတ္ဆူေနတတ္သည္။

ႀကီးႀကီးခင္သည္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ရလုပ္ရ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းပင္ပန္း မနားဘဲလည္း လုပ္ႏိုင္၏။ မစားဘဲလည္းေနႏိုင္၏။ ဘယ္အခါႀကည့္ႀကည့္ ထာ၀စဥ္ ဖ်တ္လတ္ လန္းဆန္းေနသည္။ ႀကီးႀကီးခင္၌အကုသိုလ္တရားဟူ၍ ၿမဴမႈန္မွ်မကပ္ဘဲ သူေတာ္ေကာင္းသက္သက္ သူေတာ္ေကာင္း စစ္စစ္ႀကီးၿဖစ္လ်က္ ေလာကေႀကာင္းႏွင့္လြတ္ေနသည္။ ၀တ္ေရး၊ ေနေရး၊ စားေရးစသည့္ လူ႕ေဘာင္သည္ သူႏွင့္မအပ္သလို ဘာမွစဥ္းစားပံုမရေပ။

သူ႕အဖို႕၌ မနက္အိပ္ရာထက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ မြန္းမလြဲခင္တစ္ခြက္ေသာက္ေနလ်င္ ၿပီးတမ္း အေၿခအေန သို႕ ဆိုက္ေရာက္ေနလ်က္ဒုကၡတရား၊ ေႀကာင့္ႀကမႈတရားမ်ားကို ခြာေနကာ ယ္အပူမွ မရွိဘဲ ပကတိ ေရခ်မ္းအိုးႀကီး ႏွင့္ သူေနေလသည္။

မရွိဘူး၊ မရဘူး၊ မၿဖစ္ဘူး ဟူေသာ စကားမ်ိဳးကို ဘယ္အခါမွမေၿပာဘဲ လြတ္ေအာင္ေရွာင္ကာ ၿပႆနာတစ္ခုခု၊ အခက္အခဲတစ္ခုခုရွိလွ်င္"မပူနဲ႕...ၿဖစ္လာမယ္၊ ၿဖစ္မယ္၊ ၿဖစ္ရမယ္"ဟု ခ်ည္း ၀င္ေၿပာတတ္ၿခင္း ေႀကာင့္ လူလစ္သည့္အခါမိ်ဳး၌ သူ႕နားကပ္၍ "ႀကီးႀကီးခင္ မ-တစ္လံုး ေက်နပ္ပါလား" ဟု က်ိတ္စ-လိုက္သည္။ ႀကီးႀကီးခင္သည္ မ်က္ႏွာနီၿမန္းသြားလ်က္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ၿပံဳးရယ္ ေနတတ္ ေလသည္။ "မီးဖိုထဲကို မ၀င္ပါနဲ႕ဆိုလည္းမရဘူး။ ဆီတစ္ပံုးကို ၁၅-ရက္နဲ႕အကုန္ခပ္ပစ္တာပဲ။ သူ မရွာမေဖြရတိုင္းဘာမွမဆင္ၿခင္ဘူး။ ထင္သလိုအရမ္းကာေရာလုပ္ပစ္တာပဲ၊ ဘာမွအပူလည္း မရွိဘူး၊ သူ႕ေၿပာလိုက္ ရင္ ၿဖစ္လာမွာေပါ့တဲ့။ တကယ့္ အရူးမွ အရူးမႀကီးပါ လိႈင္ရယ္"

ေဒၚေဒၚက ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ႏွင့္ စိတ္ထြက္တိုင္းနင္းကန္ဆူေနေလသည္။
တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မပင္ႀကားထဲက၀င္၍ ႀကီးႀကီးခင္ သဒၶါတရားက ႀကမ္းလွခ်ည္လားဟု ဆိုမိေၿပာမိ ေတာ့သည္။
ေဒၚေဒၚက အိမ္ေရွ႕က ဆူပြက္ေနလွ်င္ ႀကီးႀကီးခင္သည္ မႀကားသလိုလုပ္ေန၏။ မီးဖိုထဲ၌ အိမ္သူ အိမ္သား မ်ားႏွင့္တကြ လာသမွ်ပရိသတ္ စားႀကေသာက္ႀကရန္ ကုန္းသာခ်က္ေန၏။ မီးဖိုေပါက္၀ကရပ္၍ လက္ညိွဳး တေငါက္ေငါက္ႏွင့္ လာဆူေနေတာ့မွသာ...

"မသိန္းရယ္...ငါလုပ္တာနဲ႕နင္တို႕မွာ ပါးရွားသြားလို႕လား၊ ကုန္ရင္ၿဖစ္လာမွာေပါ့... အင္းေလ... အင္း" ဟု ၿပန္ေၿပာ သည္။
ေဒၚေဒၚသည္ တစ္ကိုယ္လံုးတုန္ေနေအာင္ ေဒါသထြက္လာသည္။ ႀကီးႀကီးခင္စကားကို နားမေထာင္ တတ္၍ နားထဲကန္႕လန္႕ႀကီးၿဖစ္သြားလ်က္" လာၿပန္ပလား... တစ္ဆိတ္ရွိ ၿဖစ္လာမွာေပါ့... ဘာမွန္း ကန္းမွန္း သိလုိ႕လဲ... အရမ္း"

ေဒၚေဒၚ၏မ်က္လံုးမွာ ေလာကအေႀကာင္းကို ဘာမွန္းမွ မသိတတ္ေသာသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဖက္ေၿပာရ၍ စိတ္ဆင္းရဲေသာ အသြင္ေဆာင္ေန၏။ ႀကီးႀကီးခင္မ်က္လံုးမွာ ဘယ္အရာကုိၿဖစ္ၿဖစ္ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ ေသာ လ်စ္လ်ဴရႈေသာအသြင္ကို ေဆာင္၍ေန၏။

ႀကီးႀကီးခင္သည္ သဒၶါထက္မႈ၏ အၿပစ္ဖို႕ရာကို ခံယူကာ လယပစၥည္းမဆို စြန္႕ၿပီး အပိုင္းအၿခားမရွိ ပါရမီၿဖည့္ လ်က္ သတိလက္လြတ္ပံုရွိေနသည္း။
"သူပဲ ေန ႏိုင္ပါတယ္ေတာ္... သူပဲေအးတယ္... သူ႕ဘ၀ကေတာ့နိဗၺာန္ေပါ့...ဘာမွလည္းမေႀကာင့္ႀကဘူး၊ ဘယ္ သံေယာဇဥ္မွလည္း မထားဘူး။ သူ႕လက္နဲ႕လုပ္ၿပီး စိတ္ရွိတိုင္း ေပးေကၽြးစြန္႕က်ဲေနတာကို ေပ်ာ္တာပဲ" စသည္အားၿဖင့္ စပ္မိတိုင္း တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း၀ိုင္း၍ ခ်ီးမြမ္းၿပစ္တင္ႀကကုန္သည္။

ဘယ္သူေတြ ဘာေၿပာေနေန ႀကီးႀကီးခင္သည္ စိုးစိမွ်မမႈေခ်။ သူ၏အခ်ိန္မ်ားကို စက္ကဲ့သို႕ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ခုတ္ေမာင္းကာ ၿပင္းထန္ေသာအဟုန္ၿဖင့္ တစ္ေန႕လံုးမီးဖိုေခ်ာင္ႀကီးဖက္လ်က္ မေမာတမ္း သံသရာ က်င္လည္ေနေတာ့သည္။
ကၽြန္မ တို႕ တာေမြဘက္တြင္ အိမ္ရၿပီၿဖစ္၍ ေၿပာင္းဖို႕ရာစီစဥ္ႀကရေတာ့သည္။

ေသြးသားအရင္းႏွင့္မၿခား အတူတြေနထိုင္ခဲ့ေသာ ေဒၚေဒၚတို႕ႏွင့္ခြဲရန ၀န္ေလးေနရသည့္အထဲ ႀကီးႀကီးခင္ကိုခြဲသြားရန သာ၍၀န္ေလးေနသည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ေနာက္လွည့္မႀကည့္ဘဲ ေလာေလာ ေလာေလာေပးတတ္ကမ္းတတ္၊ ေၿပာတတ္ လုပ္တတ္ကာ သေဘာေကာင္းလြန္းအားႀကီးသၿဖင့္ သူ႕၌ရွိေသာလွ်ိဳ႕၀ွက္မႈသည္ တစ္ေန႕ သူ႕အား ေကာင္းက်ိဳး မေပးႏိုင္ဘဲ ဆိုးက်ိဳးမ်ား ၿပန္ေမးေလမလားဟု ေႀကာင့္ႀက ပူပန္သြားမိသည္။

"ႀကီးႀကီးခင္အတြက္ ကၽြန္မ စိတ္မခ်ပါဘူး"
လူရွင္းတာႏွင့္ ဆန္ေသတၱာႀကီးေပၚ၌ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ႀကရင္းစကားဆက္မရွိဘဲ ေကာက္ခါငင္ကာ ဖြင့္ညည္း လိုက္သည္။
"စိတ္ခ်ပါ လႈိင္... ႀကီးႀကီးခင္အတြက္ ဘာမွမပူပါနဲ႕။ ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး။ လႈိင္ ေၿပာင္းသြားရင္ လႈိင့္အိမ္မွာ ႀကီးႀကီးခင္ ခဏလာေနမယ္ေလ"
ႀကီးႀကီးခဏ လာေနေပးမယ္ဆိုလိုက္၍ အားရ၀မ္းသာ ၿဖစ္သြားသည္။

ႀကီးႀကီးခင္ႏွင့္ မခြဲခင္ ေမးခ်င္၊ေၿပာခ်င္လွသည့္ အေႀကာင္းေတြကို ေမးသင့္ မေမးသင့္ ခ်ိန္ဆႀကည့္ေနသည္။
ခ်ိန္ဆ ေနရာမွ ေနာက္ဆံုးခဲြခါနီး ဘယ့္ႏွယ္ရွိရွိ တစ္ခြန္းေတာ့ေမးမည္ဟု မေမးစဖူးဖြင့္ေမးလုိက္သည္။
"ႀကီးႀကီးခင္ သည္ ကၽြန္မ၏ ေမးခြန္းကို ဒက္ခနဲ နားလည္ကာမဟုတ္သလိုလို ဟုတ္သလိုလို သေဘာ မ်ိဳးၿဖင့္ ရယ္ေမာေနေလသည္။

ကၽြန္မမွာ ႀကီးႀကီးခင္၏မ်က္ႏွာအမူအရာ ရယ္ေနပံုကိုႀကည့္ကာ ဒိဌသိသလို ခပ္တည္တည္ဟန္ႏွင့္ ႀကားရမည့္အေၿဖကို ေစာင့္ကာေၿႏၵရရ စိုက္ႀကည့္ေနသည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ အေတာမသတ္ ရယ္ေမာလ်က္ပင္ ပ်ာယီးပ်ာယာ ဟိုသည္လွည့္ႀကည့္ ရယ္ေမာ ၿပီးေနာက္ ညာဘက္လည္ပင္းလည္ေစ့နားကို ပုတ္ၿပကာ...
"ဒီမွာ ထားတယ္" ဟု ေၿဖလုိက္၏။

ကၽြန္မမွာ ႀကက္ေသေသလ်က္ ႀကီးႀကီးခင္၏ ေမးရိုးေအာက္ကလည္ေစ့ေနရာ ေဘးနားကို စိန္းစိန္း စားစား ႀကည့္ေနမိသည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ကၽြန္မကို ရႊန္းရႊနးစားစား ၿပန္ႀကည့္ေနလ်က္ခ်ိဳၿမိန္စြာၿဖင့္ အႏူးအညြတ္ ၿပံဳးေနေပသည္။
"ဘယ္ေတာ့ မွ မထုတ္ဘူးလား"

ႀကီးႀကီးခင္ေခါင္းခါၿပသည္။
"စားေတာ့ မ်ိဳေတာ့ေကာ ဒီသေဘာပဲထားသလား"
ႀကီးႀကီးခင္ ေခါင္းညိတ္ၿပသည္။
လူတစ္ဦး ၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို သည္ေလာက္ေလွ်ာက္ေမးေနဖို႕ေတာ္ပါ့မလားဟု ၿပန္ဆင္ၿခင္ရကာ ေမးခ်င္တာ ေတြ ဆက္မေမးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႀကီးႀကီးခင္အစား ကၽြန္မ လည္ေခ်ာင္းနင္ေနေလသည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ဘာမွမၿဖစ္သည့္သေဘာကို ၿပလိုဟန္ၿဖင့္ေရထေသာက္ၿပကာ ကၽြန္မႏွင့္ ပူးကပ္ လာထိုင္ သည္။

ေထာင္ထဲ၌ ေထာင္သားမ်ား ပိုက္ဆံ၀ွက္ရန္ လည္ေစ့ကို ခဲႏွင့္က်င့္မ်ိဳႀကသည္ဟု ႀကားဖူးနား၀ရွိ၍ ႀကီးႀကီးခင္လည္္း သူ႕ပစၥည္း၀ွက္ရန္ ခဲႏွင့္မ်ားက်င့္ရသလားဟုသိခ်င္လာကာ ခဲႏွင့္က်င့္ရသလား ဟု ေမးမိ လိုက္သည္။
"မဟုတ္ဘူး … သူ႔အတိုင္းပဲ က်င့္တာပဲ"
"၀မ္းထဲ မ်ား မေတာ္တဆေရာက္သြားမွျဖင့္ ႀကီးႀကီးခင္ရယ္"
ကၽြန္မ သည္ ေလသံေလးေလးျဖင့္ စိတ္ပူႀကီးစြာ ႀကီးႀကီးခင္ နားနားသို႔ ကပ္ေျပာလိုက္သည္။
ႀကီးႀကီးခင ္လည္း ေခါင္းရမ္းျပကာ အပန္းမႀကီးဟန္ ၿပံဳးျပေနသည္။

သူ႔မ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနေသာ ကၽြန္မ၏ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ေနကာ တစ္ခုခု ခ်ီတံုခ်တံု ဟန္အမူအရာမ်ား ေပါက္လာၿပီးေနာက္ …
"လိႈင္း … ၾကည့္ခ်င္သလား" ဟု သာသာညင္းညင္း တိုးတိုး ကေလးေမးသည္။
ကၽြန္မ ျမင္ခ်င္ေသာ ပစၥည္းတစ္ခုကို ၾကည့္လိုလွလ်က္ ျပရန္ ၀န္ေလးေနမွာစိုးမိ၍ မ်ိဳသိပ္ကာ ဆႏၵ မျပဘဲ ထိန္းေနသည္။
ၾကည့္လို လွသည့္ အာသာဆႏၵကို ခ်ဳပ္တီးကာ ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္သလို ႏွလံုးသြင္းထားလိုက္သည္။

ကၽြန္မ၏ ၀မ္းသာအားရ အမူအရာမ်ားမွာ လိုအပ္တာထက္ပင္ ပိုေနသည္။
ႀကီးႀကီးခင္၏ခါးကို တအားဖက္လိုက္ကာ …
"ကၽြန္မကို ယံုသလား … ႀကီးႀကီးခင္ … ယံုသလား" ဟု ကမူးရွဴးတုိး ေျပာမိသည္။
ႀကီးႀကီးခင္ သည္ လက္၀ါးကိုျဖန္႔ခံကာ လက္တစ္ဖက္က သူ၏ လည္ပင္းကို လက္ႏွင့္ႏွိပ္လ်က္ ဟပ္ ထုတ္လိုက္ သည္။

ေလာက္စလံုးနီးနီးေလာက္ရွိမည့္ ၀င္းအိေနေသာ ေရႊေရာင္အဆင္းရွိသည့္ ဓာတ္လံုးသည္ အာေခါင္ ထဲမွ လက္၀ါး ေပၚသို႔ ခုန္ထြက္လာသည္။
ကၽြန္မမွာ ႀကီးႀကီးခင္၏ လက္၀ါးေပၚ ေရာက္လာေသာ ဓာတ္လံးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ သဲသဲမဲမဲ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ သူ႔လက္ဖ၀ါးကို ကၽြန္မဘက္သို႔ တုိးကာ ကမ္းလိုက္မွ ကၽြန္မလည္း မ်က္လံုးႀကီးမ်ား လွန္ကာ ႀကီးႀကီးခင္ကို အံ့အားသင့္စြာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"ယူၾကည့္ေလ" ဟု ႀကီးႀကီးခင္က ေလသံႏွင့္ ေျပာေနသည္။

ကၽြန္မမွာ သည္လို ေပးရိုးထံုးစံ ရွိသလားဟု မ်ားစြာ အံ့အားသင့္ေနေလသည္။
ကၽြန္မသာဆိုလွ်င္ တန္ဖိုးထား၍ သည္ေလာက္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း မ်ိဳ၀ွက္ထားရေသာ ပစၥည္းမ်ိဳးျဖစ္ပါက ကိုယ္က လြဲၿပီး မည္သူ႔ကိုမွ် ေပးကိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္သျဖင့္ ယူၾကည့္ရန္ လြယ္လြယ္ကူကူ ေပးေနပံု ကို အံ့အားႀကီး သင့္ေနရသည္။

သူ႔လက္ထဲမွ ရုတ္တရက္ ေကာက္မယူဘဲေန၍ ႀကီးႀကီးခင္သည္ သူ႔လက္ႏွင့္ ေကာက္ယူကာ ကမ္း ေပးေလသည္။
"သည္ေတာ့မွ ကၽြန္မလည္း လွမ္းယူလိုက္ရသည္။
အကယ္ ၍မ်ား သူ႔ဓာတ္လံုးကို ပါးစပ္ထဲ ပစ္သြင္းလုိက္ၿပီး မေပးေတာ့ဘူးဆိုပါက ဘယ္ႏွယ့္မ်ား ေနရွာ မလဲ ဟု ခ်က္ခ်င္း ေတြးၾကည့္မိသည္။
ကၽြန္မ ၁၅ႏွစ္သမီး အရြယ္ေလာက္က ကၽြန္္မတို႔အား ေနထိုင္မေကာင္းလွ်င္ ေဆးကုသေပးေသာ ဘႀကီးေအာင္ အိမ္သို႔ အေမလႊတ္၍ ေရာက္သြားသည္။

သူ႔အိမ္က ေနာက္ေဖးမွာ ဖိုထုိးေနသည္ ေျပာ၍ အိမ္ေနာက္ေဖးရွိ ဖိုရုံေပါက္၀မွ သြားရပ္ၾကည့္လ်က္ သည္ေလာက္ မီးပူခံ လုပ္ကိုင္ေနပံုမ်ားကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိသည္။
ကၽြန္မ ေမး၍ ဘႀကီးက ဖိုဆြဲရင္း ဓာတ္လံုးထိုးတာဟု ေျဖသည္။
ဓာတ္လံုး ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အက်ိဳးအာနိသင္ကို သိခ်င္သျဖင့္ ေမးခြန္းေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ေမးၾကည့္ ေနသည္။
"သည္ေကာင္မေလး အေမးအျမန္း ထူလိုက္တာ … ဓာတ္လံုးေပါက္ေတာ့ ဣစၦသယ လုိတာၿပီးတာ ေပါ့ဟဲ" ဟု ေျဖဖူးသည္။

ကၽြန္မတို႔ ေနထိုင္မေကာင္းလွ်င္ ဘႀကီးက သူ၏ခဲေရာင္ထကာ ေျပာင္ေနေသာ ဓာတ္လံုးကို ေရစိမ္ တိုက္သျဖင့္ ကိုင္ျပဳၾကည့္ဖူးသည္။
ဘႀကီးေအာင္ အိမ္သုိ႔ေရာက္တုိင္း …
"ဘႀကီး … ဓာတ္လံုးက ထုိးလို႔ မၿပီးေသးဘူးလား"ဟု ေမးတတ္သည္။
"မၿပီးေသး လို႔ ဒီဓာတ္လံုးနဲ႔ ငါ့ကို နင္ေတြ႕ေနရတာေပါ့ဟဲ့ … ၿပီးရင္ ေတြ႕ပါ့မလား"
ကၽြန္မငယ္စဥ္ က ေတြ႕ဖူးၾကံဳဖူးေသာ ဓာတ္လံုးႏွင့္ ယခု ႀကီးႀကီးခင္၏ ဓာတ္လံုး အသြင္သ႑ာန္မွ တျခားစီ ျဖစ္ေနသည္။

ဓာတ္လံုး၏ လံုးေနေသာသ႑ာန္တြင္ အရည္အေသြးမ်ား ၀င့္လ်က္ ဆန္းၾကယ္ေနကာ ရိုးရိုးေရႊမ်ိဳး ႏွင့္ မႏိႈင္းသာ၊ မယွဥ္သာေအာင္ ျခားနားေသာ ေရႊ၏အဆင္းသည္ မ်က္လံုးႏွင့္ မခြာခ်င္ေအာင္ ဆြဲငင္ ေနေပ သည္။
ဤဓာတ္လံုး၏ တန္ခိုးသိဒၶိကား မည္သည့္ခရီးသို႔ ေရာက္ကာ မည္သည့္အဆင့္အတန္း၌ ေရာက္ေန ျခင္း ေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္၍မသိ။
မိမိ၏သိဒၶိကို ေရအစင္ေရႊသားျဖင့္ ေဖာ္က်ဴးေမာက္ၾကြားေနသည့္ အလားထင္ရ၍ ဘယ္ရတနာမ်ိဳးႏွင့္ မတူေအာင္ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္ ျဖစ္ေပၚ ယစ္မူးေစႏိုင္ေပသည္။

ကၽြန္မမွာ သူတထူးလွ်ိဳ႕၀ွက္ထားေသာ ပစၥည္းတစ္ခုကို ထုတ္ျပ၍ ယံုၾကည္မႈကို ၀မ္းသာမိေသာ္လည္း ယူကိုင္ၾကည့္ခြင့္ ေပးေသာမူကို မႏွစ္သက္ႏိုင္ဘဲ လံုး၀ လက္မခံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
သူတစ္ပါး လက္ထဲသို႔ ေပးအပ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ လည္ေခ်ာင္းထဲထည့္၍ ခက္ရာခက္ဆစ္ မ်ိဳ၀ွက္ ထားစရာ မလိုဘူးဟု ထင္မိသည္။

"ႀကီးႀကီးခင္ … ဖြက္တာ ရန္ကိုေၾကာက္လို႔ ၀ွက္ရတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္သူ႔မွ ေပးလည္းမေပးနဲ႔၊ ျပလည္း မျပနဲ႔ေပါ့"ဟု သတိေပးစကားေျပာကာ ျပန္ကမ္းေပးလိုက္သည္။
ႀကီးႀကီးခင္ လည္း တစ္ခါတည္း ပါးစပ္ထဲ သြင္းလိုက္ကာ သူ႔ေနရာသူ ျပန္ပို႔လိုက္သည္။
"ႀကီးႀကီးခင္ ဘာျဖစ္လု႔ ဆက္မလုပ္တာလဲ"

အဂၢိရတ္ဓာတ္ သေဘာကို ဘႀကီးထံမွ ၾကားဖူးနား၀ ရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကိစၥမၿပီးေသး၍သာ သည္ဓာတ္လံုး ကို ကၽြန္မ ေတြ႕ရသည္။
ကိစၥၿပီးေနပါလွ်င္ ေတြ႕ရမည့္အရာမ်ိဳး မဟုတ္ဟု ေတြးမိကာ ေမးလိုက္မိျခင္း ျစဖ္သည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ အေျဖမေပးဘဲေနသည္။
"လံုထဲထိုးေတာ့ ဓာတ္လံုးကို ျပာအန္သလား"

ကၽြန္မမွာ အဂၢိရတ္ ပညာကို လိုက္စားကာ နားလည္ တတ္ကၽြမ္း၍ ေမးျမန္းျခင္း မဟုတ္ဘဲ သူမ်ား ေျပာသံ ၾကားသျဖင့္ ေလွ်ာက္ေမးၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
ႀကီးႀကီးခင္ သည္ တုပ္တုပ္မွ်မလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။
ႀကီးႀကီးခင္ထံမွ အေျဖမရ၍ ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ အသာၿငိမ္ေနလုိက္သည္။
ၿငိမ္ေနေသာ ႀကီးႀကီးခင္သည္ အသက္၀င္လာကာ …

"အန္တယ္"ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သျဖင့္ …
"ဒီျပာေတြ ႀကီးႀကီးခင္ စားသလား"ဟု ျပန္ေမးလုိက္သည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ၿပံဳးလိုက္ေလသည္။
နီးကပ္စြာ ဂရုတစိုက္ ၾကည့္ေနခုိက္ျဖစ္၍ ၿပံဳးလိုက္မွ ပိုမိုျပန္႔သြားေသာ ပါးႏွစ္ဖက္ကို သတိျပဳမိ သည္။

အသက္၆၀အရြယ္ ပါးမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ေသြးေရာင္လွ်မ္းထသြားေသာ ပါး၏အသားမွာ တင္းျပည့္ကာ ႏုပ်ိဳစိုျပည္ေသာ လကၡဏာမ်ား ထင္ရွားေပၚလြင္သြားသည္။
"ျပာေတြ စားေတာ့ အက်ိဳးထူးသလား ႀကီးႀကီးခင္"
ႀကီးႀကီးခင္ သည္ ကၽြန္မ အနားတြင္ရွိမွန္းမွ သိပါရဲ႕လားဟု ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ မလႈပ္ဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္ လ်က္ ေနျပန္၏။
၀ိဇၨာ၊ ေဇာ္ဂ်ီေတြႏွင့္မ်ား ေတြ႕ေနသလားဟု ကၽြန္မက ျပက္ရယ္တင္စား၍ ေတြးထင္ရေလာက္ေအာင္ မလႈပ္ ဘဲ အၿငိမ္ႀကီး ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။

ထုိအခိုက္ အိမ္ေရွ႕၌ ဧည့္သည္မ်ား တက္လာၾကသံကို ၾကားရသည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ကိုယ္ကိုယိမ္းကာ ေနာက္သို႔ လိန္လ်က္ အိမ္ေရွ႕ေလွခါးမွ တက္လာၾကေသာ ဧည့္သည္ မ်ားကုိ ကဲၾကည့္လိုက္သည္။
ေဒၚေဒၚ၏ အသံမွာ ဆူညံသြားသည္။
ဧည့္သည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေျပာဆိုႏႈတ္ဆက္ေနၾကေသာ အသံတို႔ကား မကြဲမျပားေအာင္ ဗလံုး ဗေထြး ျဖစ္ေနၾကသည္။

ဧည့္သည္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ကာ ကၽြန္မကို စုိက္ၾကည့္သည္။
"ႀကီးႀကီးခင္ ေလ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဖူးဘူး။ အသက္၄၀ေလာက္က ေသြးဆံုးခဲ့တာ … အဲဒီျပာ စားၿပီး တဲ့ေနာက္ အခု အသက္၆၀မွာေတာင္ အင္း … အခုေလ အဲ … ေသြးျပန္ေပၚေနတယ္"
ထုိစကား ကို ဘယ္လိုထားရမွန္းမသိေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ရွက္လွစြာ ဖြင့္ေျပာလ်က္ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ေနရာ မွ ထလိုက္သည္။

အျပင္ဘက္မွ စားစရာယူခဲ့ရန္ ေအာ္လိုက္ေသာ ေဒၚေဒၚ၏ အသံကို …
"အင္း … အင္း … ရမယ္ … ရမယ္ အခုၿပီးပါမယ္" ဟု ျပန္ေအာ္လိုက္ေလသည္။

အခန္း (၄) ဆက္ရန္
.