တကၠသိုလ္ ေနဝင္း ဘာသာျပန္ ဇင္ဘာေဘြ အခန္း (၂ဝ)

အခန္း(၂၀)

ဇင္ဘာေတြႏိုင္ငံ တရားေရးဌာန ၀န္ႀကီးသည္ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွတစ္ဆင့္ တုိင္းျပည္သို႕ မိန္႕ခြန္း ေျပာေန ေလသည္။
ဥေရာပတိုက္သားတို႕ ၀တ္စားဆင္ယင္နည္းျဖင့္ ရွပ္အကႌ်အျဖဴ၊ ကုတ္အကႌ်အနက္၊ ေဘာင္းဘီ အနက္ေရာင္ တို႕ကို သပ္ရပ္စြာ ၀တ္ဆင္ထားေသာ္လည္း မဟူရာေရာင္ မည္းနက္ေနေသာ သူ၏ အသားအေရ တြင္ ေခၽြးျပန္ေနေလရာ ရုပ္ျမင္သံၾကား ကင္မရာတည့္တည့္ကိုၾကည့္ၿပီး ျပံဳးလ်က္ ေန လင့္ကစား တင့္တယ္ျခင္း၊ က်က္သေရရွိျခင္းတို႕၏ အရိပ္လကၡဏာမ်ား ေပၚလြင္မေနပါ။
"…..ႏိုင္ငံေတာ္ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ားက အျပစ္ကင္းမဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာတို႕ကို သတ္ျဖတ္လိုက္တယ္လို႕ စြပ္စြဲေနျခင္းဟာ လံုး၀ အဓိပၸါယ္မရွိပါဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ မ်ားနဲ႕ မာတာဘယ္လီ သူပုန္ေတြ တိုက္ပြဲျဖစ္ရာမွ အရပ္သား တစ္ဦးႏွစ္ဦး မေတာ္တဆ ေသနတ္ က်ည္ဆန္ ထိမွန္ ခဲ့ တာသာ ျဖစ္တယ္။

"အခု သူတို႕စြပ္စြဲသလို အျပစ္ကင္းတဲ့ျပည္သူေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီး အသက္ခံခဲ့ရပါတယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ေသဆံုးသူေတြရဲ႕ အေလာင္းေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သလဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က က်ဳပ္ကို လူ ေသအေလာင္းေတြ ျပစမ္းပါလို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အခုေတာ့ က်ဳပ္ ဘာေလာင္းမွ မျမင္ရဘူး။ ဘာမွလည္း မသိရဘူး။ ဒါဟာ ရယ္စရာေကာင္းေနပါတယ္"
တရားေရးဌာန၀န္ႀကီးက ရယ္စရာလုပ္၍ ေျပာေနစဥ္ ခရိတ္သည္ စိတ္ပ်က္လာသျဖင့္ ရုပ္ျမင္သံ ၾကားစက္မွ ခလုတ္ကို ပိတ္လိုက္ေလသည္။

"ဟာရာေရၿမိဳ႕ေတာ္က ထုတ္လႊင့္တဲ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွလည္း ဒါမ်ိဳးေတြပဲ လာေနမွာပဲ။ စိတ္ပ်က္ စရာေကာင္းလွတယ္"
ဤသို႕ေျပာရင္း ခရိတ္သည္ သူ၏ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ အနီးရွိ ဆယ္လီ ဘက္ သို႕လွည့္၍-
"အခ်ိန္က ရွစ္နာရီထိုးလွၿပီကြဲ႕၊ ဘီဘီစီ ၿဗိတိသွ်အသံလႊင့္ဌာနႀကီးက ဘာေတြမ်ား လြင့္ေနတယ္ ဆိုတာ ၾကည့္ၾကရေအာင္"ဟု ေျပာလိုက္သည္။
[ဤေနရာတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာစမစ္၏ မ်က္ႏွာျဖဴ အစိုးရ လက္ထက္က ဇင္ဘာေတြႏိုင္ငံ အေျခ အေနကို အနည္းငယ္ရွင္းျပရန္ လိုေပလိမ့္မည္။

ထုိစဥ္က မ်က္ႏွာျဖဴအစိုးရသည္ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူတို႕အား သတင္းအမွန္ကို အသိေပးေလ့ မရွိ။ သတင္း ဟူသမွ် စိစစ္ျဖတ္ေတာက္ ဆင္ဆာလုပ္ၿပီးမွ ေရဒီယိုႏွင့္ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ထုတ္လႊင့္ လ်က္ရွိရာ ေတြးေခၚ ေျမာင္ျမင္တတ္သူ အာဖရိကတိုင္းရင္းသားမွန္သမွ်က ကမၻာအရပ္ရပ္မွ သတင္းမ်ား ဖမ္းယူနားေထာင္ႏိုင္ေသာ ေရဒီယိုေကာင္းေကာင္းတစ္လံုးစီ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားရွိတတ္ ၾကသည္။
ယခုလည္း ယင္းအစီအစဥ္သည္ အသံုး၀င္ေနေသးသျဖင့္ ခရိတ္က ေရဒီယိုေကာင္းေကာင္း တစ္လံုး အသင့္ထားရွိခဲ့သည္။

ယခု သူသည္ ေရဒီယိုစက္ကိုဖြင့္၍ ဘီဘီစီ ၿဗိတိသွ်အသံလႊင့္ဌာနႀကီးမွ ထုတ္လြင့္သည့္လိုင္းကို လွည့္လိုက္သည္။
ဇင္ဘာေတြႏို္င္ငံ၏ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနမွာ မာတာဘယ္လီ တိုင္းရင္းသားတို႕နယ္ေျမမွ ႏိုင္ငံ ျခား သတင္းစာဆရာ၊ သတင္းေထာက္အားလံုးကို ႏွင္ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီဟု သိရပါသည္။
ယင္းကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဇင္ဘာေတြႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ၿဗိတိသွ်မဟာမင္းႀကီး (သံအမတ္ႀကီး)က ၿဗိတိ သွ် အစုိးရ သေဘာထားႏွင့္တကြ ဇင္ဘာေတြႏိုင္ငံ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ားက ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ေနၾကပံု သတင္းမ်ားေၾကာင့္ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ေနေၾကာင္းကုိ ဇင္ဘာေတြ ၀န္ႀကီး ခ်ဳပ္ထံသို႕ သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံုၿပီး တင္ျပအေရးဆိုလိုက္ေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္။ ဤသို႕ ဘီဘီစီမွ အသံလႊင့္ခ်က္ ကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ခရိတ္သည္ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ ေရဒီယိုမွ အသံလႊင့္ခ်က္ မ်ားကို ဖမ္းယူနားေထာင္ၾကည့္ျပန္ေလသည္။

"ေတာင္အာဖရိကႏို္င္ငံ ေျမာက္ဘက္ နယ္စပ္သို႕ ဇင္ဘာေတြႏိုင္ငံမွ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ အေျမာက္အျမား တဖြဲဖြဲ ေရာက္ရွိေနၿပီဟု သတင္းရရွိပါသည္။
ဒုကၡသည္အားလံုးမွာ မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ဒုကၡသည္ အုပ္စုတစ္ခုမွ လူတစ္ေယာက္ က ေက်းရြာမွ အျပစ္ကင္းမဲ့သူ အရပ္သားမ်ား ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ခံရသည္ကို သူကိုယ္တိုင္ ျမင္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ သတင္းစာဆရာမ်ားအား ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပခဲ့ပါသည္။

ဇင္ဘာေတြ လံုျခံဳေရးတပ္မ်ားသည္ ေတြ႕သမွ်လူေတြအားလံုး (အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားပါ မက်န္) ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ရံုမက ေမြးျမဴေရးသမားတို႕၏ ၾကက္မ်ား၊ ဆိတ္မ်ားကိုပင္ သတ္ ျဖတ္ေနၾကပါၿပီဟု ေျပာရင္း က်ဳပ္တို႕ကို ဇင္ဘာေတြႏိုင္ငံ ျပန္မလြတ္ပါနဲ႕၊ ျပန္သြားရင္ စစ္သား ေတြရဲ႕ အသတ္ခံရမွာ ေသခ်ာပါတယ္ဟုလည္း ထိုလူက ဆက္လက္ ေျပာသြားသည္ဟု သတင္း ရရွိပါသည္။"

ဤသုိ႕ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ ေရဒီယိုမွ အသံလြင့္ခ်က္ကို ေခတၱနားေထာင္ၿပီးေနာက္ ခရိတ္သည္ ဗြီအိုေအ အေခၚ အေမရိကႏိုင္ငံ ေရဒီယိုမွ အသံလြင့္ခ်က္ကို ဖမ္းယူနားေထာင္ၾကည့္ျပန္သည္။
"……မာတာဘယ္လီ တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ဖာပူႏိုင္ငံေရးပါတီ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ မစၥတာ ဇင္ဘာ ေတြႏိုင္ငံမွ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာၿပီး အိမ္နီးခ်င္း ေဘာ့ဆြာနာႏိုင္ငံသို႕ ေရာက္ရွိလာၿပီဟု သတင္း ရရွိေၾကာင္း။ မစၥတာ ႏိုကိုမိုက သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေျပာၾကားရာတြင္ 'သူတို႕ က က်ဳပ္ရဲ႕ ယာဥ္ေမာင္းသူ ကိုလည္း အေသပစ္သတ္လိုက္ၾကတယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မူဂါဘီက က်ဳပ္ ကိုလည္း အေသသတ္ပစ္ခ်င္ေနတာ ေသခ်ာတယ္။ သူက က်ဳပ္ကို အျပဳတ္သုတ္သင္ ရွင္းလင္းဖို႕ ႀကိဳးစား ေနပါတယ္'စသည္ျဖင့္ ေျပာျပခဲ့သည္ဟု သိရေၾကာင္း။

ဇာပူပါတီမွ အေရးပါေသာ ေခါင္းေဆာင္အားလံုးကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မူဂါဘီ၏ အစိုးရက ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ ေႏွာင္ထား သည့္ အေျခအေနတြင္ မစၥတာ ႏိုကိုမိုပါ ထြက္သြားျပန္ေသာအခါ မာတာဘယ္လီ တိုင္း ရင္းသား မ်ားအဖို႕ ေရွ႕မွ မားမားမတ္မတ္ရပ္မည့္ ေခါင္းေဆာင္ လံုး၀ မရွိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြား ေၾကာင္း။
ထိုအေတာအတြင္း မူဂါဘီ၏ အစိုးရက ဇင္ဘာေတြႏိုင္ငံ အေနာက္ပိုင္းေဒသမွ သတင္းမ်ားကို လံုး၀ ေမွာင္ခ်ထားလိုက္သည့္အျပင္ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ားကိုလည္း ႏွင္ထုတ္လိုက္ ေၾကာင္း။
ထို႕ျပင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ၾကက္ေျခနီအသင္းႀကီးက အခ်င္းျဖစ္ရာေဒသသို႕ ေလ့လာသူမ်ား သြားေရာက္ ေလ့လာခြင့္ ေတာင္းသည္ကိုလည္း အစိုးရက ပယ္ခ်လိုက္ေၾကာင္း"

ခရိတ္သည္ ေရဒီယိုကို ပိတ္လိုက္ၿပီး-
"အင္း…ၾကားရသမွ် သတင္းေတြက စိတ္ပ်က္စရာေတြခ်ည္းပါပဲလား"ဟု ညည္းတြားလိုက္မိေလ သည္။

ထိုေန႕ (တနလၤာေန႕)မွာ ဆယ္လီ၏ ေမြးေန႕ျဖစ္သည္။
ခရိတ္ႏွင့္ ဆယ္လီတို႕သည္ နံနက္စာ အတူစားေသာက္ၾကၿပီးေနာက္ ဆယ္လီအတြက္ ေမြးေန႕ လက္ေဆာင္ တစ္ခု ရယူရန္ ကင္းလင္းဘက္သို႕ သြားၾကေလသည္။
အမွန္ေတာ့ ထိုလက္ေဆာင္ကို ခရိတ္က ေစာေစာကပင္ ႀကိဳတင္၀ယ္ယူထားၿပီး ကင္းလင္း ေမြး ျမဴေရးျခံ၌ အိုဗာဆိယာ (အလုပ္ႀကီးႀကပ္သူ)၏ ဇနီးထံတြင္ ေခတၱအပ္ႏွံထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရည္ ရြယ္ခ်က္ကား ဆယ္လီအေနျဖင့္ ႀကိဳတင္မသိဘဲ လက္ေဆာင္ကို ျမင္ဖူးသည့္အခါ အံ့ၾသ၀မ္း ေျမာက္သြား ေစရန္ပင္ ျဖစ္သည္။

တကယ္လည္း ဆယ္လီသည္ ခရိတ္ေပးေသာ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ကို ျမင္လွ်င္ "ဟင္…လွလိုက္ တာေနာ္၊ ခ်စ္စရာကေလး"ဟု ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေရရြတ္လုိက္ေလသည္။
"ေအး…ဟုတ္တယ္၊ အခုဆိုရင္ မင္းကို ကင္းလင္းျခံႀကီးမွာ ၾကာရွည္ေနခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ထား ဖို႕ ငါ့မွာ အေဖာ္တစ္ဦး တိုးလာၿပီကြဲ႕ ဟဲဟဲ"
ခရိတ္ က ရယ္သြမ္းေသြး၍ ေျပာလိုက္သည္။

ဆယ္လီအတြက္ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္အျဖစ္ ခရိတ္က ေပးလုိက္သည္မွာ အလြန္လွပ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေသာ ပ်ားရည္အေသြးရွိသည့္ ေခြးငယ္ကေလးတစ္ေကာင္ပင္ ျဖစ္သည္။
ဆယ္လီ သည္ ေခြးကေလး၏ ႏွာေခါင္းကို အသာနမ္းရႈပ္လိုက္ရာ ေခြးကေလးကလည္း ဆယ္လီ၏ ပါးစပ္ ကို လွ်ာျဖင့္ ျပန္လ်က္ေပးေလသည္။
"ဒီေခြးကေလး အမ်ိဳးအစားက ရိုဒီးရွား ေခြးျခေသၤ့လို႕ ေခၚတယ္။ အခုေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ နာမည္ ေျပာင္းလာေတာ့ ဇင္ဘာေတြ ေခြးျခေသၤ့လို႕ေခၚရမလား မေျပာတတ္ဘူး"
ခရိတ္ က ရယ္ေမာ၍ ေျပာလိုက္သည္။

ေခြးကေလးမွာ အလြန္၀ဖီးလ်က္ က်န္းမာသန္စြမ္းပံု ရေလသည္။
"ဒီမယ္ ေခြးကေလးရဲ႕ ေရွ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေျခသည္းေတြကို ၾကည့္ပါဦး။ ႀကီးလာရင္ ေတာ့ အေတာ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းမယ့္ပံုပဲေနာ္။ ေၾသာ္ ဒါထက္ ကၽြန္မ ဒီေခြးကေလးကို ဘယ္လို နာမည္ ေပးရရင္ ေကာင္းမလဲ"
"ဒါေတာ့ တို႕ႏွစ္ေယာက္ ၀ိုင္းစဥ္းစားၾကတာေပါ့ကြာ"
ဤသို႕ေျပာၿပီး ခရိတ္သည္ ထိုေန႕အဖို႕ ဆယ္လီ၏ ေမြးေန႕ျဖစ္၍ အလုပ္ပိတ္ရက္ဟု သတ္မွတ္ လိုက္သည္။
ထို႕ျပင္ ဆယ္လီႏွင့္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္မည္ဟုဆိုကာ မလွမ္းမကမ္းရွိ ေရကာတာႀကီးအနီး ေတာစပ္ သို႕ စားေသာက္ ဖြယ္ရာမ်ားယူ၍ သြားၾကေလသည္။
ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ရင္း ေခြးငယ္ကေလးအတြက္ နာမည္ေပးရန္ စဥ္းစားၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

လူသူမနီးေသာ အရပ္ျဖစ္၍ ေတာ၏ သဘာ၀အလွတို႕သည္ အထူးပင္ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းေနေလသည္။
အဘိုးႀကီး ဂ်ိဳးဇက္က အလိုက္သိစြာ စားစရာ ျခင္းေတာင္းထဲတြင္ ၀ိုင္အရက္တစ္ပုလင္းပါ ထည့္ ေပးလိုက္ သျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ၀ိုင္တစ္ခြက္စီေသာက္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္၏ လွပသာယာမႈကို ေငးေမာ ကာ အရသာ ခံစားေနမိၾကေလသည္။

ေခြးငယ္ကေလးသည္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးဟန္ ေျပးလႊား ခုန္ေပါက္ကာ ပိုးေကာင္၊ ႏွံေကာင္မ်ား ကို လိုက္ဖမ္းေနေလသည္။ အတန္ၾကာမွ ေမာပန္းသြားလ်က္ ဆယ္လီ၏ ေဘးနားခင္းထားေသာ ေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ေလ်ာင္းအိပ္ေနေလသည္။

ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ေခြးကေလးသည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ ဆယ္လီက-
"ဒီမယ္ရွင့္၊ ေခြးကေလး အိပ္ေနရွာတယ္။ သူႏိုးလာေအာင္ ဆူဆူညံညံ မလုပ္ပါနဲ႕"ဟု ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။
ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရာမွ ျပန္လာေသာအခါ လမ္းတြင္ ဆယ္လီက-
"ကၽြန္မတို႕ ဒီေန႕တစ္ေန႕လံုး စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ အေၾကာင္းေတြ တစ္ခုမွ မေျပာမိၾကဘူး ေနာ္"ဟု ေျပာရာ ခရိတ္ကလည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။

"ေအး ဟုတ္တယ္၊ ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္ေနၾကရေအာင္၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ ဘာမွ မေျပာၾကစတမ္း"
"ကၽြန္မ စိတ္ကူးရၿပီရွင့္၊ ေခြးကေလးကို ဘတ္စတာလို႕ နာမည္ေပးလိုက္ေတာ့မယ္"
"ဘာေၾကာင့္ ဒီနာမည္ကုိ ေရြးတာလဲကြဲ႕"
"ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက ပထမဆံုး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရရွိတဲ့ ေခြးကေလးကို ဘတ္စတာလို႕ နာမည္ေပးခဲ့ဖူးတယ္"
"ေၾသာ္ ဒီလိုလား"

သို႕ႏွင့္ ေခြးကေလးသည္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဘတ္စတာဟု နာမည္တြင္သြားေလေတာ့သည္။

ခရိတ္သည္ ေသနတ္သံမ်ား ဆူညံစြာထြက္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာေလ သည္။ စစ္ပြဲအေတြ႕အႀကံဳရွိသူျဖစ္၍ သူသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အိပ္ရာမွထလိုက္သည္။ ေသနတ္သံက ေမာင္းျပန္ ရိုင္ဖယ္ ေသနတ္သံျဖစ္ၿပီး အလြန္နီးကပ္ေသာေနရာျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ရိပ္မိေလ သည္။
ေသနတ္သံမ်ားသည္ ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာျခင္းမဟုတ္ဘဲ ပစ္လိုက္၊ ေခတၱရပ္လိုက္၊ တစ္ဖန္ ျပန္ပစ္လိုက္သံမ်ိဳး ျဖစ္သည္ကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ ေလ့က်င့္မႈရွိသူ စစ္သားမ်ား ပစ္ခတ္ေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေလသည္။

အသံၾကားရာ ေနရာကို ခန္႕မွန္းၾကည့္ရာ အလုပ္သမားမ်ားအိပ္ရာ သို႕မဟုတ္ ၀ပ္ေရွာ့ (အလုပ္ရံု) ဆီမွ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ခန္႕မွန္း တြက္ဆမိေလသည္။
ခရိတ္သည္ သူ၏ ေျခေထာက္အတုကို လ်င္ျမန္စြာ တပ္ဆင္လိုက္ၿပီးေနာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ ဆယ္လီ အား ႏႈိးလိုက္သည္။
"ဘာမ်ားလဲရွင့္"

ဆယ္လီက အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္လ်က္ ျပန္ေမးေလသည္။
"ေရာ့ အ၀တ္အစား ျမန္ျမန္ျပန္၀တ္လိုက္။ ၿပီးေတာ့ ခုတင္ေဘးနားမွာ ၀ပ္ေနလိုက္ပါ"
ဆယ္လီလည္း ကပ်ာကယာ အ၀တ္အစားမ်ား ေကာက္၀တ္ေနစဥ္ ခရိတ္သည္ အေျခအေနကို စဥ္းစားသံုးသပ္ၾကည့္ေလသည္။ အိမ္တြင္ လက္နက္ဆို၍ မီးဖိုခန္းမွ သားလွီးဓားအျပင္ ဘာ ေသနတ္္မွ မရွိေခ်။

အိမ္ကို ကာကြယ္ရန္ သဲအိတမ်ားလည္းမရွိ။ စစ္တပ္သေဘာႏွင့္ သံုးသပ္လွ်င္ ရန္သူတိုက္ခိုက္ ျခင္းမွ ကာကြယ္ရန္ အကာအရံ အဟန္႕အတား (သံဆူးႀကိဳးကာရံထားျခင္းမ်ိဳး)လည္း မရွိသည့္ အျပင္ ဆက္သြယ္ ရန္ ေရဒီယိုဆက္သြယ္ေရး စက္ကိရိယာမ်ားပါ မရွိသည့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနေပ သည္။

တစ္ခ်ိန္ကဆိုလွ်င္ ဇင္ဘာေတြ (ရိုဒီးရွား)ႏိုင္ငံ၌ မ်က္ႏွာျဖဴ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားသည္ မိမိတို႕၏ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ ကာကြယ္ေရးအတြက္ အထက္ေဖာ္ျပပါ လက္နက္ခဲယမ္း၊ ေရဒီယို ဆက္သြယ္ေရးစက္ စသည္တို႕ အျပည့္အစံု ရွိခဲ့ၾကသည္။
သို႕ေသာ္ ယခုေတာ့မူ မိမိမွာ ရန္သူကို ခုခံကာကြယ္ရန္ ဘာမွ်မရွိ၊ ဗလာနတၳိ ျဖစ္ေနသည္။

သို႕ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိေနစဥ္မွာပင္ ေနာက္ထပ္ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ပစ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာျပန္ သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္း မွာပင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ငယ္သံပါေအာင္ ဟစ္ေအာ္လိုက္သံကို ၾကားရၿပီး ေနာက္ ခ်က္ခ်င္း လိုပင္ အမ်ိဳးသမီး၏ အသံ တိတ္သြားသည္။

"ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲရွင့္၊ အခုပစ္ေနတာက ဘယ္သူေတြလဲ။ အစိုးရကို ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ေန တဲ့ သူပုန္ေတြလား"
ဆယ္လီက ေမးလိုက္ရာ ခရိတ္ကလည္း-
"ငါလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႕က အက်ိဳးအေၾကာင္း သိရေအာင္ဆိုၿပီး ဒီမွာ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနလို႕ မျဖစ္ဘူး"ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္၌ သူ၏ မ်က္ႏွာထားမွာ ႀကီးမားေသာ အႏၱရာယ္တစ္ခု ရင္ဆိုင္ရလုဆဲဆဲ လူတစ္ေယာက္ ကဲ့သို႕ တင္းမာ လ်က္ ရွိေလသည္။

ခရိတ္သည္ အိမ္ေခါင္မိုးဆီသို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ သက္ငယ္မိုးျဖစ္၍ အလြန္မီးေလာင္လြယ္ ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္း ေတြးမိသျဖင့္ အႏၱရာယ္ မ်ားလွေသာ ဤအိမ္အတြင္း ဆက္မေနဘဲ ျပင္ဘက္ ေတာစပ္ထဲသို႕ အျမန္ဆံုး သြားေရာက္မွ သင့္မည္ဟုလည္း စဥ္းစားမိေလသည္။
အေရးႀကီးသည္ကား ယခု ေလာေလာဆယ္တြင္ ပစ္ခတ္ေနသူမ်ား မိမိတို႕ဘက္သို႕ အာရံုမစိုက္ ေအာင္ တစ္ခုခု အာရံုေျပာင္းေအာင္ လုပ္ရန္ပင္ ျဖစ္သည္။

ဤတြင္ ခရိတ္သည္ အႀကံတစ္ခု ရလာသျဖင့္-
"ေဟ့…ဒီမွာပဲ ခဏေနလိုက္ပါ။ အေရးရွိရင္ ခ်က္ခ်င္း ေျပးႏိုင္ေအာင္လည္း ဖိနပ္ အသင့္စီးထား။ ငါ အခုပဲ ျပန္လာခဲ့မယ္"ဟု ဆယ္လီအား ေျပာၿပီးေနာက္ ေလးဖက္တြားလ်က္ ျပတင္းေပါက္နားဆီ သို႕ သြားလိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ အခန္းထဲမွ ထြက္၍ အျပင္ဘက္ စႀကႍသို႕ အသာထြက္လိုက္သည္။
တယ္လီဖုန္း ဆက္ရန္ ႀကိဳးစားမည္ႀကံေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္၌ (သူထင္သည့္အတုိင္း) တယ္လီဖုန္း ၀ိုင္ယာႀကိဳး မ်ားကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ျဖတ္ေတာက္ထားသျဖင့္ မည္သို႕မွ ဆက္၍ မရေခ်။
ခရိတ္သည္ ရန္သူေသနတ္သမားမ်ားအား အာရံုေျပာင္းလြဲေအာင္ ဘာလုပ္ရပါမည္နည္းဟု စဥ္း စားၾကည့္ရင္း မီးအလင္းေရာင္ျဖင့္ ဖန္တီးရလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု စိတ္ကူးရမိေလသည္။
သူတို႕၏ ကိုယ္ပိုင္ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္မီးစက္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ေသာ ရီမို႕ကြန္ထရိုးေခၚ အေ၀းမွ ထိန္းခ်ဳပ္ ၍ရသည့္ ခလုတ္တစ္ခု အိမ္တြင္း၌ထားရွိရာ ခရိတ္သည္ ထိုလွ်ပ္စစ္ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ေလ သည္။
ျခံ၀င္းတစ္ေနရာရွိ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္စက္သည္ ခ်က္ခ်င္းစက္ႏိုးလာၿပီး ျခံႀကီးအတြင္းရွိ မီးလံုးမ်ား ခ်က္ခ်င္း ထိန္လင္းလာေလသည္။

ခရိတ္သည္ အိမ္တြင္းရွိမီးလံုးမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ေသာခလုတ္ကို ပိတ္လိုက္ရာ အိမ္အတြင္း ေမွာင္ မိုက္သြားေလသည္။ ျပင္ဘက္ခလုတ္မွ မီးလံုးမ်ားကိုမူ ဖြင့္ထားလိုက္သည္။
အိမ္၏ ေနာက္ေဖးဘက္တြင္ ေမွာင္ေနရာ ခရိတ္သည္ ဆယ္လီႏွင့္အတူ ေနာက္ေဖးဘက္မွ ထြက္ ေျပးရန္ စိတ္ကူးမိေလသည္။
ယခုအခ်ိန္အထိ ေသနတ္သမားမ်ားသည္ အိမ္ႀကီးဆီသို႕ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ျခင္း မျပဳေသာ္လည္း အခ်ိန္ မေရြး အိမ္ဘက္သို႕လွည့္လာႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အလြန္ပင္ အႏၱရာယ္နီးကပ္ေနေၾကာင္းကို လည္း ထည့္ စဥ္းစားမိေလသည္။

ခရိတ္သည္ မီးဖိုခန္းမွတစ္ဆင့္ ျပင္ဘက္သို႕ေျပးထြက္ၿပီး ေခတၱရပ္၍ အေျခအေနကို အကဲခတ္ ၾကည့္ ေလသည္။
ျခံ၀င္းအတြင္းရွိ ပန္းျခံႏွင့္ျမက္ခင္းျပင္တို႕သည္ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္တြင္ စိမ္းလန္းစိုျပည္ေနလ်က္ လွပ ေနေလသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ ေသနတ္ပစ္သံမ်ား ရပ္စဲသြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္သမားမ်ား အိမ္ရာဘက္ဆီမွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ငိုေၾကြးေနသံကို ၾကားရေလသည္။ ငိုေၾကြးေနပံုကလည္း ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုး သူတစ္ဦး ေသဆံုး၍ ပရိေဒ၀မီး ေတာက္ကာ ငိုေၾကြးေနပုံမ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။

ခရိတ္သည္ ငိုသံၾကားရခ်ိန္၌ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားထကာ ေက်ာခ်မ္းသြားမိေလသည္။
ေမြးျမဴေရးျခံႀကီး၏ အေနအထားက ကုန္းျမင့္တြင္ တည္ရွိေလရာ ရန္သူေသနတ္သမားမ်ားသည္ မလြဲမေသြ ကုန္းျမင့္ေျမဆီသို႕ တက္လိမ့္မည္ဟု ခရိတ္က တြက္မိေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ အိမ္ထဲျပန္၀င္၍ ဆယ္လီအား အျမန္ဆံုးေခၚထုတ္မွ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္ဟု ေတြးေနစဥ္ မွာပင္ ျခံ၀င္း တစ္ေနရာမွ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္၏ ျပင္ဘက္ ေမွာင္ရိပ္အစပ္၌ လႈပ္ရွားမႈလိုလို သတိျပဳ မိေလသည္။ လူတစ္ေယာက္ ၏ လႈပ္ရွားမႈျဖစ္၍ မည္သူမည္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း သိခ်င္လာသည္။

မိမိအား လာေရာက္တိုက္ခိုက္သူမ်ားသည္ မည္သူမည္၀ါေတြျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါက မိမိတို႕ဘက္မွ တစ္ပန္းသာလိမ့္မည္ဟု တြက္မိေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
ေစာေစာက ျမင္လိုက္ရေသာ လႈပ္ရွားမႈသည္ လူတစ္ေယာက္ ေျပးလာေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သဲကြဲ စြာျမင္ရၿပီ ျဖစ္ေသာအခါ ထိုလူသည္ အိမ္ႀကီးဘက္ဆီသို႕ ေျပးလာေနျခင္းျဖစ္သည့္ အာဖရိက တိုင္းရင္းသား လူမည္းတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အ၀တ္အစားဆို၍ ခါးတြင္ ပိတ္စတစ္ခုသာ ပတ္ထားေလ သည္။

အခန္း (၂ဝ) ဆက္ရန္
.