ပဆစ္အိမ္ အပိုင္း (၂ဝ)

သည္ႏွစ္ ေႏြ သည္ ႐ူးခ်င္စရာေကာင္းသည့္ ေႏြျဖစ္သည္။ ေျပာစမွတ္တြင္စရာ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ ပူျပင္းသည့္ ေႏြျဖစ္သည္။
ေနကလည္း ပူသည္။ ေလကလည္း ပူသည္။
အရာရာ သည္ ရုတ္တရက္ထ၍ ေလာင္ကၽြမ္းသြားေတာ့မလို ၾကြပ္ရြေနသည္။

၀ါဏိဇၨ အလုပ္ခန္းမွ လွမ္းၾကည့္ေလလွ်င္ လမ္းတစ္ဘက္မွ ထံုးေရာင္ ေဖြးေနသည့္ တိုက္တစ္လံုး ကို ျမင္ႏုိင္ သည္။ ေနေရာင္သည္ ထံုးေဖြးေဖြးေပၚမွာ က်ေရာက္ၿပီး ပူျပင္းသည့္ အလင္းေရာင္မ်ား ကို ထုတ္လႊတ္ ေနဘိသည္သို႕ ရွိသည္။ ျပတင္းမွန္တံခါးမွ ေရာင္ျပန္မ်ား လွ်ံထြက္လာသည္။ မ်က္စိကို က်ိန္းစပ္ ေစသည္ သာမက ေနဆယ္စင္း ထြန္းလင္းေပးထားသလို ပူေစသည္။ ကတၱရာ လမ္းတြင္ တံလွ်ပ္ တို႕ တရွိ္န္ရွိန္ထ ေနသည္။

ထိုသို႕ ပူျပင္းေတာက္ပလွသည့္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ အေဆာင္အကာမပါပဲ လမ္းေလွ်ာက္လာ ေသာ ဦးတင္ေမာင္သန္႕ကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ဇင္ အံ့ၾသေနမိေတာ့သည္။
သူ႕ကို လမ္းျဖတ္ကူလာကာစကပင္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။
ေမာပန္း ေနပံုလည္း ရသည္။ ႏြမ္းနယ္ေနပံုလည္းရသည္။
သည္လို ျမင္လိုက္ရေတာ့လည္း ၾကင္နာမိသလို ရွိသည္။

ဦးတင္ေမာင္သန္႕သည္ ဇင္ထံသို႕ လာခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
မႏၱေလး သို႕ ထြက္ခြာသြားဖို႕ ေလဆိပ္တြင္ ဆံုခဲ့ၿပီးေနာက္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ဆံုခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပင္ ျဖစ္ပါ သည္။
ဇင္ က အၿပံဳးျဖင့္ ႀကိဳလိုက္မိသည္။
မိမိ စားပြဲ ေရွ႕ ကုလားထိုင္တြင္ ေနရာေပးလိုက္သည္။

"ဇင္ အံ့ၾသသြားမိတယ္၊ အခါတိုင္းက ဦးတင္ေမာင္သန္႕ကား နဲ႕လာေနက် မဟုတ္လား၊ အခုလို ပူပူ ေလာင္ေလာင္ႀကီး မွာ လမ္းေလွ်ာက္လာတာ ျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ"
အေအးဓာတ္ ရေစရန္ ပန္ကာကို အရွိန္ျမင့္ ေပးလိုက္သည္။

ဦးတင္ေမာင္သန္႔ သည္ ေရထဲမွ ငါးကို ကုန္းေပၚသို႔ ဆယ္တင္ထားသလို ျဖစ္သည္။ အပူဒဏ္ ေၾကာင့္ ေနမထိ သလို ရွိေနသည္။ ႏွာေခါင္းႏွင့္သာမက ပါးစပ္ကပါ အသက္ရွဴေနသည္။
"အေအးေသာက္ ပါလားဟင္"
ဇင့္ ဖိတ္ေခၚမႈ ကို သူက ေခါင္းညိတ္လက္ခံလိုက္သည္။

ဇင္သည္ ရုံးလုလင္ကို လိေမၼာ္ရည္ႏွစ္ပုလင္းႏွင့္ စမူဆာ မ်ား အမွာခုိင္းလိုက္ရသည္။
ဇင့္ ဘက္က ပထမဆံုး ျပဳစုျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
"ေမာ္ေတာ္ကားေကာ"
"ကားကို သြားမယူျဖစ္ေသးဘူး"
"ကားပ်က္ေနသလား၊ ၀ပ္ေရွာ့မွာလား"

"ဟင့္အင္း … ဇင္ ပိုၿပီး အံ့အားသင့္သြားေအာင္ ေျပာရရင္ ကိုယ္အခုပဲ ေလဆိပ္က လာတာ၊ အိမ္ကုိ မေရာက္ ေသးဘူး၊  အလုပ္တိုက္ မွာ လက္ဆြဲအိတ္ ထားၿပီး ဇင့္ဆီ အရင္၀၀္လာခဲ့တာ"
ဇင္ သည္ စိတ္ထဲမွ 'ေၾသာ္ ...ဦးတင္ေမာင္သန္႔ရယ္' ဟုညည္းလိုက္မိသည္။

'ကုိယ့္စိတ္ထဲမွေတာ့္ သိပ္ကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္ေနမိျပီဇင္။ ကုိယ္မႏၱေလးမွာလည္း ေနလို႔မထိခဲ့ဘူး၊ တာ၀န္ အေလ်ာက္သာ သည္းခံေနခဲ့ရတာ၊ ကိုယ္ေလဆိပ္ မွာ ေျပာခဲ့တာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ဇင္ ဘယ္လုိ သေဘာရလဲ ဆိုတာ သိခ်င္ေနမိတယ္'
ဇင္သည္ အသားေတြ ညိဳလာကာ အနည္းငယ္ ပိန္သြားသလုိရွိေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ကရုဏာသက္သလို စူးစုိက္ ၾကည့္ေနလိုမိသည္။

''ဇင္ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ ဟင္''
''ဇင္ ဘယ္လိုမွ သေဘာမရေသးပါဘူး၊ နားပါဦးလား ဦးတင္ေမာင္သန႔္ရယ္၊ ေနကလည္း သိပ္ပူလြန္း ပါတယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလို ပူပူေလာင္ေလာင္ အေၾကာင္းေတြ ခဏေမ့ထားၾကရ ေအာင္ပါ''
''ကိုယ္ကေတာ့ ဇင့္ဆီက အေျဖစကား ၾကားရေအာင္ မိုင္သံုးရာေက်ာ္ အေ၀းက ေျပးလာခဲ့ရတာပါ''
''ဇင့္အေန နဲ႔ အေျဖေပးဖို႔ သိပ္ေစာလြန္းေနပါေသးတယ္''
''ဇင္...ရယ္''

ဦးတင္ေမာင္သန႔္သည္ စိတ္ပ်က္သြားရျခင္းကို ဖံုးကြယ္မရသည္။ ယင္းစကားစုသည္ လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ အသင့္ ရွိေနသည္။ သို႕စဥ္လ်က္ တစ္ဆုိ႔ေနသည္။ မေျပာျဖစ္ႏိုင္ခဲ့၊ ဇင့္ရဲ႕ အင္းအားေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီ မသိ။
''ကိုယ္ရွိ မေနတဲ့ ရက္ေတြမွာ ဇင္စဥ္စားမထားဘူးလား''
''စဥ္းစား ပါတယ္၊ စဥ္းစားရလြန္းလုိ႔ ေခါင္းေတြလဲ ပူေနျပီ၊ ဦးေႏွာက္ေတြလဲ ခန္းေျခာက္ရ ေတာ့မတတ္ပါပဲ''
''ခုထိ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ေသးဘူးလား ဇင္''

''ဆိုပါေတာ့၊ ျပီးေတာ့..ဇင့္မွာ မရွင္းတာရွိတယ္၊ ဇင့္ကိုမွဘာလို႔ ခ်စ္ခ်င္ရတာလဲ၊ ဘာလို႔ လက္ထပ္ခ်င္ ရတာလဲ၊ ဇင္ဟာ... ''
''ဇင္ဟာ ဘာလဲလို႔ ကိုယ္အေစာၾကီးကတည္းက ၾကိဳသိခဲ့ပါတယ္၊ ဇင့္ကိုခ်စ္တာ လက္ထပ္္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ မွာေပါ့၊ လက္ထပ္ခ်င္တာကေတာ့ ခ်စ္လို႔ျဖစ္မွာေပါ့''
''သိပ္ကို တိက်မွန္ကန္တဲ့ အေျဖပါပဲကလားေနာ္၊ ေပါက္ပင္ဘာေၾကာင့္ ကိုင္းရတယ္ဆို တာမ်ိဳးပဲ''
ေျပာရင္း ဇင္မရယ္ခ်င့္ရယ္ခ်င္ ရယ္လိုက္သည္။

သည္ေတာ့ သူကလည္း ျပံဳးလာသည္။
မွာထားေသာ လိေမၼာ္ရည္မ်ား ေရာက္လာသည္။
စကားကို လႊဲေျပာင္းျပီး မႏၱေလးမ်ာ ဆံုးပါးခဲ့သည့္ သူ႔အေဒၚအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပေနသည္။
လိေမၼာ္ရည္ တစ္ပုလင္း ကုန္သြားသည္။

''ကိုယ္ျပန္ဦးမယ္ ဇင္၊ ညေနက်ရင္ ထပ္ေတြ႕ၾကရေအာင္ပါ။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ဇင့္ဆီက တိက်ျပတ္သားတဲ့ အေျဖ ကို ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ကိုယ္ေမ်ွာ္လင့္ ပါတယ္၊ ဇင္အေဆာင္ ကပဲ ေစာင္႕ ေနပါ၊ ကိုယ္လာေခၚမယ္''
''ဇင္...ဇင္.. ''
''ကိုယ္ဆက္ဆက္လာေခၚမယ္၊ ဆက္ဆက္ေစာင့္ပါ။
ေျပာျပီးေနာ္ ဇင့္စကား ကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ထိုင္ရာမွ ရုတ္တရက္ ထသည္။ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္သြား သည္။

ေနပူရွိန္ေအာက္မွာ၊ တံလ်ွပ္ေတြအၾကားမွာ ေလွ်ာက္သြားေသာ သူ႔ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း ဇင္သည္ ေခါင္း ကို ရမ္းခါ ပစ္လုိက္မိသည္။
ခက္ေတာ့ တာပဲေနာ္။
ဇင္ ရူးခ်င္လာျပီ။
တကယ့္ ကို ရူးခ်င္ေနျပီ။
သည္အခ်ိန္မွာ ရူးသြားခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းမလဲ။

ဇင္သာ အရူးမ တစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူကမွလည္း ခ်စ္မွာမဟုတ္။ သူခ်စ္ေနသည္ကိုလည္း ဇင္က သိႏိုင္မည္ မဟုတ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းေလမလဲ။ သူေျပာလာသမ်ွစကားေတြကို ရယ္လို႔ခ်ည္း ေနႏိုင္မွာေပါ့။ ခုေတာ့ ဇင္၏ စိတ္ထားက အေကာင္းပကတိပင္။
ဇင္သည္ မိမိကိုယ္မိမိ ဒုကၡသည္ တစ္ေယာက္လို ေတြးထင္မိသည္။ ဦးတင္ေမာင္သန႔္ ကိုယ္တိုင္ သည္လည္း စင္စစ္ ဒုကၡသည္ပါပင္။
ကိုယ့္နည္း ကုိယ့္ဟန္ႏွင့္ ဒုကၡသည္ခ်ည္း ျဖစ္ေနၾကသည္။

အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဇင္ အထူးအေထြ ျပင္ဆင္မေနေတာ့ပါ။ ေရတစ္၀ ခ်ိဳးလုိက္သည္။ ဆံပင္ ကို သာမန္ပင္ ထံုးဖြဲ႕သည္။ မ်က္ႏွာကို သနပ္ခါးေရက်ဲသာ လူးသည္။ ေရေမႊးကိုလည္း အနည္းငယ္သာ သံုးသည္။ အျပာေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အ၀တ္တစ္ စံု ကို ေရြး ၀တ္လိုက္သည္။
ဦးတင္ေမာင္သန္႔ ေရာက္လာသည္။

အထီး တည္း မဟုတ္။ အပါးမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါလာသည္။ ျမင္ရံုႏွင့္ပင္ ညိဳမာသန္႔ ဟု သိသာ သည္။ အေၾကာင္းမူ ရုပ္ခ်င္းက ဆင္လွ၍ ျဖစ္သည္။
ဇင္၏ စိတ္၀ယ္ ေမာင္ႏွင့္အတူ ေမာင္တု႔ိျမဳိ႕သို႔ေရာက္ရွိသြားရစဥ္က ေယာကၡေလာင္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည့္ ထိတ္လန္႔ ပူပန္မႈမ်ိဳး ေပၚေပါက္လာသည္။
ကားအနီး သို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားစဥ္ ေျခလွမ္းတို႔ တံု႔ဆိုင္းေနကာ ရင္သည္ ခုန္ေႏြးေနေလသည္။

''ဒါ...ကိုယ့္သမီးပဲ၊ ညိဳမာသန္႔ ဆိုတာသူပဲ''
ဦးတင္ေမာင္သန႔္ က မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။
''သမီး...ဒါ မသက္ဇင္ေလ''
ရုတ္တရက္ အၾကည့္တြင္ ဦးတင္ေမာင္သန္႔၏ မ်က္ႏွာက်ပံုႏွင့္ ဆင္လွေသာ မိန္းကေလးက ေပါ့ပါးစြာ ျပံဳးလုိက္သည္။ ျပံဳးပုံခ်င္းလည္း ဆင္တူလွသည္။
''ဟုတ္ကဲ့၊ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္''
ညိဳမာသန္႔ က ဆိုလိုက္သည္။ ဇင္ကေတာ့ ဘာမွ်မေျပာႏိုင္။

''လာေလ ဇင္၊ ကားေပၚတက္ပါ။ သမီးက လမ္းႀကံဳလိုက္လာတာပါ၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ဆင္း ေနရစ္မွာပါ''
ဇင္သည္ မလံုမလဲစြာျဖင့္ ကားအတြင္း ၀င္ၿပီး ထိုင္လိုက္ရသည္။
ညိဳမာသန္႔ ႏွင့္ ဆုံလိုက္ရသျဖင့္ ဇင္ပို၍ ရူးခ်င္သည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း က်ဥ္းက်ပ္ေနသည္။ မလုံမလဲလည္း ရွိေနမိသည္။ ဇင့္မ်က္ႏွာသည္ ထူအမ္းေနသည္။
''ေဒၚသက္ဇင္ က စာရင္းကိုင္ေနာ္''
သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာဟန္တူေသာ ညိဳမာသန္႔က ကားထြက္အလာတြင္ ေမးသည္။

''ဟုတ္ပါတယ္၊ ၀ါဏိဇၨအဖြဲ႕မွာ လုပ္ပါတယ္''
''ညိဳမာ ေတာ့ေလ ကိန္းဂဏန္းေတြကို သိပ္မုန္းတာပဲ၊ သခ်ၤာဆိုရင္ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။ ကမၻာႀကီးမွာ တစ္ႏွစ္သံုးေလး ဆိုတဲ့ အေရအတြက္ေတြ၊ လတၱီတြဒ္တို႔၊ ေလာင္ဂ်ီတြဒ္တို႔၊ တစ္ႏွစ္မွာ သံုးရာ့ ေျခာက္ဆယ့္ ငါးရက္ ရွိတာတို႔၊ တစ္ေန႔မွာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ရွိတာတို႔ကို စိတ္ညစ္ေနမိတယ္။ နာရီအပိုင္းအျခားတို႔ ကြန္ပ်ဴတာ တို႔ မရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ထင္တယ္''
''ညိဳမာ ကလဲ ဖေအတူပဲ ဇင္ရဲ႕၊ သခ်ၤာေၾကာက္တဲ့ အႏုပညာသမားပဲ''

''ဇင္ကေတာ့ သခ်ၤာသမားမုိ႔လား မသိဘူး၊ ကဏန္းသခ်ၤာေတြသာ မရွိရင္ လူေတြဟာ ေက်ာက္ေခတ္ကေန ဘာတစ္ခု မွ တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ ေစ်း၀ယ္ရာ ကအစ အာကာသတက္တဲ့ အထိ သခ်ၤာ ရွိေနတယ္''
ဇင္ က မိမိဘက္မွ ကာကြယ္မိသည္။

''ဟုတ္မွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ညိဳမာက ကိုယ္၀ါသနာမပါတဲ့ အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာတာပါ ေဒၚသက္ဇင္။ ညိဳမာ့ကို စိတ္မဆိုး နဲ႔ေနာ္''
''အို … ဘာလို႔ စိတ္ဆိုးရမွာလဲကြယ္''
''ညိဳမာ ဆိုလိုတာက ေလာကႀကီးမွာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ၊ ပညတ္ေတြ၊ ဥပေဒေတြ မရွိရင္ လူေတြဟာ ပိုၿပီး လြတ္လပ္ၾကမလား လို႔ပါ။ သခ်ၤာဆိုတာ လူေတြက ပညတ္တဲ့ ဘာသာရပ္ တစ္ခု မဟုတ္လား ဟင္''

''မဟုတ္ပါဘူး၊ သဘာ၀က ပညတ္ထားတာပါ၊ ဥပမာ ဒီကေန႔ကစၿပီး ေနထြက္ခ်ိန္က ေနာက္တစ္ေန႔ ေနထြက္ခ်ိန္ ဆိုရင္ ရက္တစ္ရက္ တဲ့၊ ဆယ့္ႏွစ္ရီ အခ်ိန္တုိင္းမွာ ေနဟာ အၿမဲ မြန္းတည့္တယ္၊ မုတ္သုန္ဟာ ႏွစ္စဥ္ က်ေရာက္ခ်ိန္တိုင္းမွာ က်ေရာက္တယ္၊ လရဲ႕ ဆြဲငင္အားဟာ ဒီေရ အတက္အက်ကို ဖန္တီးတယ္၊ ေကာင္းကင္ က နကၡတ္တာရာေတြ ဟာ အမွန္အကန္အတုိင္း လွည့္လည္သြားလာေနၾကတယ္၊ ကြဲလြဲမႈ အနည္းအပါး ရွိေပမယ့္ တစ္ပတ္လည္တဲ့အခါမွာ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ သဘာ၀တရားရဲ႕ တိက်တဲ့ ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲမႈေတြဟာ လူေတြကို သခ်ၤာအတတ္ သင္ေပးခဲ့တာပဲ''

''ေဒၚသက္ဇင္ ေျပာတာ သိပ္ေလးနက္တာပဲ၊ အမွန္ေျပာရရင္ေတာ့ ညိဳမာ အဲဒီေလာက္ အထိ နားမလည္ ပါဘူး၊ သေဘာမေပါက္ပါဘူး''
''ညိဳမာ ႏုပါေသးတယ္ကြာ''
ဦးတင္ေမာင္သန္႔ က ၀င္ေျပာသည္။

''ညိဳမာ ၀န္ခံပါတယ္ ဒယ္ဒီ၊ ေလာကႀကီး မွာ ညိဳမာ သိစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ ေနာ္''
''ဒါေပါ့ကြယ္၊ ဒါေပါ့၊ ဒီလိုပဲ တစ္စတစ္စနဲ႔ သိလာရမွာေပါ့''
''ေဟာ … ေရွ႕ကဟာ ရူဘီတို႔ တိုက္ပဲ၊ ညိဳမာ ဆင္းေနရစ္ေတာ့မယ္''
ခမ္းနား ထယ္၀ါေသာ တိုက္တစ္လံုးေရွ႕မွာ ကားထုိးရပ္သြားသည္။

ဆက္ရန္
.