ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း (ငထြန္းကား တို႕ညီအစ္ကို) အတြဲ (၃) အပိုင္း (၂)

' က်ီးဒန္၊ အဲဒါႀကီးက ဘာလုပ္ဖုိ႔တံုး '
' အခ်ိန္တန္ရင္ သိမွာေပါ့ '

မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အိပ္ေရး၀၀ မအိပ္ရေသာ၊ ထမင္းေျဖာင့္ေအာင္မစားရေသာ အုိးသမ (အုိးထိန္းသည္) လုပ္ရသနည္း။ မဇာညြန္႔၊ မေအးညြန႔္တုိ႔ေမးသည္ကုိ က်ီးဒန္ ေရေရရာရာ မေျဖပါ။ ယခု လည္း အုိးဖုိ တည္ၿပီးသည္အထိ အသံုးကုိ ေမာင္ေဆး႐ုိး မသိေသး။

က်င္းထဲတြင္ အုိးထိန္းစက္ တည္ၿပီးၿပီ။ စိတ္တုိင္းက်ေသာ ေျမကုိ မရေသးသျဖင့္ မလႈပ္႐ွားႏုိင္ေသး။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေျမေတြ တူးလာလုိက္၊ ထု႐ုိက္ဆန္ခါခ် ေနလွန္း၊ ႐ႊံ႕ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ ၾကည့္လုိက္၊ အသစ္ တူးဆြ လုိက္ျဖင့္ ေလးေနရာေျပာင္းၿပီးမွ အေကာင္အထည္ေပၚေတာ့သည္။ ေျမ ကုိ ဆန္ခါခ်၊ ေရစိမ္၊ ႐ႊံ႕နင္း။ မည္သည့္ထူးျခားမႈမွ် ျဖစ္ေပၚမလာပါ။ ထုိ႐ႊံ႕မ်ားကုိ ' အုိးထိန္းစက္' တင္ေသာေန႔တြင္ ဦးႂကြက္နီ ေဒၚေ႐ႊအိမိ တုိ႔၏ အိမ္၀င္းထဲ႐ွိ ေမာင္ေဆး႐ုိးတုိ႔ အဖီေ႐ွ႕တြင္ လူေတြ အံုခဲေန၏။ လည္ပတ္ေနေသာ ပ်ဥ္ျပား ေပၚသုိ႔ တင္ေပးလုိက္ေသာ ႐ႊံ႕ခဲႀကီးက အုိးခြက္ျဖစ္လာျခင္း မွာ အံ့ၾသစရာႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့၏။

ေမာင္ေဆး႐ုိးမွာ လယ္ျပင္မွ ျပန္လာလွ်င္ မိက်ီးဒန္အား ကူညီလုိ႔ျငား မကူညီတတ္ပါ။ မေအးညြန္႔တုိ႔ ညီအစ္မခုိင္းသမွ်ကုိသာ လုပ္ကုိင္ေပးျခင္းျဖင့္ ကူညီရာေရာက္သည္ဟု သေဘာေမြး ရေတာ့သည္။
ပ်ဥ္ျပားခံထားေသာ အုိးေတြကုိ ေနထုတ္လွန္းရသည္။ အလြန္အမင္း မမာမီ ျပန္သြင္းရသည္။ အခ်ိန္မီ ပုတ္ရသည္။ အုိးထန္းသည္တုိ႔ စားေကာင္းျခင္းမစားရ၊ အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရခ်ိန္မွာ သည္ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ အမာလြန္မသြားေစရန္ ႐ွိသမွ်အ၀တ္ျဖင့္ အုပ္ထားရသည္မွာလည္း သည္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

သည္အခ်ိန္တြင္ အုိးကုိ ပံုေဖာ္ရရာ၊ သည္အခ်ိန္သည္ အုိးပုတ္သံ အက်ယ္ဆံုး ျဖစ္၏။ အုိးပုတ္သူမွာ လက္ခတ္အထူႀကီးျဖင့္ လက္ေမာင္းေအာင့္ေအာင္ တအားပုတ္ရျငား၊ ေဘး လူအတြက္မူ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ျဖစ္သည္။ ရမ္းဘုိကုန္းသားတုိ႔သည္ အုိးထိန္းစက္မွ ဆင္းလာ ေသာ အုိးကုိ တအံ့တၾသျဖစ္ရသည့္နည္းတူ၊ တုိးလွ်ိဳေပါက္ ျဖစ္ေနေသာ ထုိအုိးကုိ လက္ခတ္ျဖင့္ ပုတ္ခ်ိန္တြင္လည္း တအံ့တၾသလာေရာက္ၾကည့္ၾကရျပန္ေလသည္။ ေမာင္ေဆး႐ုိးလင္မယားသည္ မေအးညြန္႔၊ မဇာညြန္႔တုိ႔ ညႊန္ၾကား သမွ် ေဆာင္႐ြက္ရသည္။ အုိးတစ္ဖုိစာအတြက္ ထင္းအဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီ။

အုိးမ်ားလည္း တစ္ဖုိစာ ရေတာ့မည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚေ႐ႊအိမ္တုိ႔၏ အိမ္ေပၚ သုိ႔ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကုိစံျမင့္ ေရာက္လာသည္။ ႐ြာေခါင္း၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္းမ်ားသည္ သည္႐ြာသားေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ သုိ႔တေစ၊ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားသည္ ႐ြာေခါင္းသားေတြျဖစ္ၾကသည္။ သုိ႔တေစ၊ ႐ြာသူ ႐ြာသားမ်ားသည္ ႐ြာေခါင္း ဆယ္အိမ္ေခါင္းကုိ ဖက္လွဲတကင္းမ႐ွိၾကေခ်။ အေၾကာင္းကိစၥ႐ွိမွသာလွ်င္ ေျပာဆုိဆက္ဆံၾကသည္။ ယခု မေခၚမပင့္ဘဲ ေရာက္လာေသာ ကုိစံျမင့္ကုိ ေဒၚေ႐ႊအိမ္က မလုိလားေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္သည္။

ဦးႂကြက္နီကား 'လာေဟ့၊ ေရေႏြး႐ွိေသးသကြ' ဟု ေရေႏြးကရားကုိ ေ႐ွ႕တုိးေပးရာက ေမး၏။
' အေၾကာင္းထူး႐ွိသလား စံျမင့္ '
' ႐ြာေခါင္း ဦးဘရီက အေျပာခုိင္းလုိ႔ဗ်'

ေဒၚေ႐ႊအိမ္သည္ အိမ္ေပၚသုိ႔ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေရာက္လာျခင္းကုိ မလုိလားေသာ္ျငား၊ အေၾကာင္းရင္း ကုိကား သိလုိသည္။ သိလုိေသာေၾကာင့္ တေစ့တေစာင္း နားစြင့္ေနဆဲ၌။'႐ြာေခါင္းက'ဟု ၾကားရသျဖင့္ ထူးဆန္း ေနသည္။
' ဘရီ၊ ႐ြာေခါင္း၊ အင္း ဆုိပါဦး '
' မဟာပထ၀ီေျမႀကီးကုိ အုိးထိန္းစက္ေပၚတင္ၿပီး လွည့္တာဟာ မေကာင္းဘူးတဲ့။ ေျမႀကီးကုိ လက္ခတ္ႀကီးနဲ႔ တဘန္းဘန္း ျမည္ေအာင္ ႐ုိက္တာဟာလည္း မေကာင္းဘူးတဲ့ '
ဦးႂကြက္နီမွာ ' ဟာ ' တစ္ခ်က္သာေအာ္ၿပီး ပါးစပ္ဟေန၏။

' ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္း အထု႐ွိတဲ့ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးဆုိပဲဗ်။ အဲဒါႀကီးကုိ အုိးထိန္းစက္ေပၚတင္ၿပီး လွည့္တဲ့ အခါ မဟာပထ၀ီ ေျမႀကီးဟာ သြက္သြက္ခါသြားတဲ့အတြက္ ငရဲႀကီးတယ္တဲ့ '
' မဆုိင္တာ ေတြ လာေျပာေန '
ေဒၚေ႐ႊအိမ္ မတုိးမက်ယ္ ေရ႐ြက္မိသည္။
' ႐ြာေခါင္း ဦးဘရီက ေျပာတာေနာ္ '
' ဟုတ္ပါၿပီ၊ ေျပာပါ '

' ဇာတ္ေတာ္ေတြမွာတဲ့၊ ေျမငလ်င္လႈပ္တကုိ ' မဟာပထ၀ီေျမႀကီသည္ အုိးထိန္းစက္ကဲ့သုိ႔ သြက္သြက္ခါေအာင္ လႈပ္႐ွားေလ၏' လုိ႔ ပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေျမႀကီးေတြကုိ ခင္ဗ်ာ့သမီးက အုိးထိန္းစက္ ေပၚ တင္ တင္ၿပီး လွည့္လွည့္ေနတာ နိမိတ္မေကာင္းဘူးတဲ့ဗ်ား'
ဦးႂကြက္နီသည္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကုိ စုိက္ၾကည့္ေန၏။ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ကုိစံျမင့္မွာ ဦးႂကြက္နီ၏ အၾကည့္ ကုိ ေ႐ွာင္လဲႊလ်က္ ႐ွင္းျပေနရ၏။

' အဲသည္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ '
' ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ေတာ့ မေျပာလုိက္ဘူးဗ်။ သုိ႔ေသာ္လည္း မလုပ္ေစခ်င္တဲ့သေဘာ ထင္တာပဲ '
' ေအးေအး' ဆုိရင္း ဦးႂကြက္နီသည္ ေဒၚေ႐ႊအိမ္ကုိ မ်က္လံုးျဖင့္ ႐ွာေဖြသည္။ မီးဖုိေဘးထရံကုိ မကြယ့္ တကြယ္ ရပ္ေနေသာ ေဒၚေ႐ႊအိမ္။

' လာဦးေဟ့ သည္မွာ စံျမင့္ေျပာတာ ညည္းလည္း မၾကားပဲ။ အဲသည္စကားကုိ ညည္းသမီးနဲ႔ သမက္ကုိ တစ္ခါတည္း ေျပာေပေတာ့ '
' ေျပာေပေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်။ တစ္ခါတည္း ပိတ္ပင္လုိက္ပါ '
ကုိစံျမင့္ကုိ ဦးႂကြက္နီ မ်က္ႏွာတင္းရၿပီ။
' ငါ့သမက္နဲ႔ ငါ့သမီးက ေျမႀကီးေတြကုိ ထု႐ုိက္ေရစိမ္ၿပီး ေျခနဲ႔နင္းတယ္။ ပ်ဥ္ျပားေပၚတင္ၿပီး လွည့္တယ္။ ဘယ္ဥပေဒ နဲ႔ ၿငိလုိ႔ ပိတ္ပင္ရမွာလဲ။ ဘယ္သူ႕ကုိ ထိခုိက္လုိ႔ ပိတ္ပင္ရမွာလဲ '

ဆက္ရန္
.