ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ၏ ေလာကီရတနာ အပိုင္း (၅)

(၅)
"မေအးခင္ တစ္ေယာက္ေတာ့ သြပ္တြတ္တြတ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ"
ဟူေသာ တီးတိုးသံမ်ားသည္ ထြက္ေပၚလာေလသည္။
ႀကီးႀကီးခင္၏ အိမ္သားမ်ားထဲမွ ညီမငယ္ျဖစ္ေသာ ေဒၚေဒၚပင္လွ်င္ ဥမၼတၱကဟု ေခၚစမွတ္ျပဳလာ သည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ေတာင္ေပၚ၌ ဆရာေတာ္ဘုရားႏွင့္ စေတြ႕ရေသာေန႔၌ပင္ ဤေန႔ဤရက္ကစ၍ အသက္ထက္ဆံုး ရွစ္ပါးသီလကို ေစာင့္ထိန္းပါမည္ဟူေသာ သစၥာျဖင့္ ေလာကအေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ အဆက္ ျဖတ္ႏိုင္ သေလာက္ ျပတ္သြားေအာင္ ျဖတ္ပစ္လိုက္သည္။

ေတာင္ေပၚမသြားရန္ အိမ္က တားျမစ္၍ မရေတာ့ေပ။
ေတာင္ေပၚသို႔သာသြားေနကာ တစ္ခါတစ္ရံ ရေသ့မႀကီးႏွင့္ ညအိပ္ေနေလ၏။
ေတာင္ေပၚ တြင္ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္ ထုိင္ကာ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကို ထင္ျမင္၀င္စား အားထုတ္ေန တတ္၏။
မွဲ႕၊ ျခင္၊ ယင္၊ ပိုးမႊားတိရစၦာန္မ်ားႏွင့္ အဆိပ္ျပင္းထန္ေသာ ပိုးေကာင္မ်ား ကိုက္ေနလည္း မလႈပ္မရွား ဘဲ အဓိဌာန္ ပါရမီ ေဆာက္တည္လ်က္ အားထုတ္ၿမဲသာ အားထုတ္ေန၏။
ႀကီးႀကီးခင္ အိမ္သို႔ျပန္လာေသာအခါ မည္သူႏွင့္မွ် ေရာေႏွာေျပာဆိုမေနဘဲ ေက်ာင္းက ဆြမ္းကြမ္း ေ၀ယ်ာ၀ိစၥ မ်ားသာ က်ံဳးလုပ္ေနတတ္သည္။

ေတာင္ႏွင့္ အိမ္ကို ကူးလုိက္သန္းလိုက္ လုပ္ေနၿပီး တစ္ခါတစ္ေလ ေတာင္ေပၚ၌ ရက္ၾကာေနသျဖင့္ အိမ္က စိတ္ပူကာ လိုက္ေခၚၾကရေလသည္။
ႀကီးႀကီးခင္၏ မိခင္မွာ ႀကီးႀကီးခင္အတြက္ ရတတ္မေအးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။
အမွန္စင္စစ္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနေသာ ဗုဒၶဘာသာ တရားအရ သမီးျဖစ္သူသည္ တရားႏွင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနျခင္းအတြက္ ေက်နပ္ႏွစ္ၿခိဳက္ရန္ ႏွလံုးသြင္းဖို႔ရာ ရွိေသာ္လည္း ႀကီးႀကီးခင္၏ ေရွ႕ အနာဂတ္ အတြက္ လူႀကီးပီပီ ေျမာ္ျမင္ဆင္ျခင္ၾကည့္၍ စိတ္မေအးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။

ႀကီးႀကီးခင္သည္ ရေသ့မ အ၀တ္ကို ၀တ္ေနခ်င္လည္း ၀တ္ေနတတ္ျပန္၏။
သြားေန လာေနက်ေတာင္မွ ဆရာေတာ္ဘုရား ေရႊ႕သြားရာ ေဒးဘလန္းေတာင္စြန္းသို႔ ရေသ့မႀကီး ႏွင့္အတူ လိုက္ေရႊ႕ေနၾကသည္။
ေဒးဘလိန္း ေတာင္စြန္းသို႔ ေရႊ႕ၿပီးသည့္ေနာက္ ႀကီးႀကီးခင္ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ ယခင္က ျပန္လာျခင္းမ်ိဳး ႏွင့္ မတူေအာင္ ထူးျခားလာျပန္ေလသည္။
ေနပံုထုိင္ပံုလည္း ထူးသည္။

ေျပာပံုဆိုပံုလည္း ထူးသည္။
အထူးျခားဆံုးကား ၾကည့္ပံု ရႈပံုတုိ႔ ျဖစ္၏။
စိတ္မႏွံေသာ သူမ်ားကဲ့သို႔ မူမမွန္ျခင္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။
စိတ္ေကာင္းေနေသာ သူမ်ားကဲ့သို႔ မူမမွန္ျခင္းမ်ိဳးလည္း မရွိ။

ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာကာ ၾကည့္ခ်င္ရာ ေငးငိုင္ၾကည့္လ်က္ သို႔မဟုတ္ ရာဇ၀တ္ေကာင္ေနာက္ ပုလိပ္ လိုက္၍ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ မလံုဘဲ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ျဖစ္ေနသလုိ ျဖစ္ေနေလ၏။
"ကၽြန္မ ကို အထက္ဆရာႀကီးမ်ားက ေစာင့္ၾကည္ေနၾကတယ္။ အင္းေလ … တစ္မ်ိဳးေပါ့ … အဲ … သူတို႔ အတုိင္းပဲ"
သည္စကားမ်ိဳးေတြေျပာလာ၍ မိခင္ႀကီးမွာ မ်က္လံုး၀ိုင္းကာ သမီးစကားကို နားမလည္ဘဲ ျဖစ္ေန သည္။
"ဘယ္လုိမ်ား ျဖစ္လာပါလိမ့္ေတာ္ … ဘယ္သူနဲ႔မ်ား ေတြ႕လာပါလိမ့္" ဟု စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ သြားသည့္ ၾကားထဲက ပင္ သမီးေျပာတာေတြ ဟုတ္မလိုလို ထင္မွတ္ခ်င္ထင္မွတ္ေနျပန္၏။
အျခားသူမ်ားက ႀကီးႀကီးခင္၏ စကားကို လက္မခံၾက၍ ေျပာခ်င္တာရွိလွ်င္ မိခင္ကို ကြယ္ရာတြင္ က်ိတ္ေျပာျပ တတ္သည္။

"အသိရခက္လိုက္တာ သမီးရယ္ …" ဟု သမီးကို ၾကည့္ၿပီး ညည္းေနရေလသည္။
ေတာင္ေပၚက ျပန္လာသည့္တစ္ေန႔ အိမ္ရွိလူကုန္ အေရအတြက္ႏွင့္ ၿခံထဲမွ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္မ်ားကို ခူးခုိင္းကာ ဗန္းထဲတြင္ ပန္းပြင့္မ်ားကို ေမွာက္ထည့္ေစလ်က္ ဘုရားခန္းထဲ၌ ဗန္းကိုေျမႇာက္၍ မ်က္စိ မွိတ္ေန ေလသည္။
တစ္အိမ္သား လံုး အနားက ၀ိုင္းအံုၾကည့္ေနၾကသည္။

ပန္းဗန္းကို ေျမႇာက္ကိုင္လ်က္ မ်က္စိမ်ားမွိတ္ကာ တစ္စုံတစ္ရာကို အာရုံ၀င္စားေနဟန္ ရွိၿပီးေနာက္ ဗန္းကိုခ်လုိက္ကာ အိမ္ရွိလူကုန္ အေစ့အငွ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္မ်ားကို တစ္ပြင့္က် ေပးကမ္းသည္။
ႏွင္းဆီပြင့္ကို လက္၀ါးေပၚ၌ ခါၾကည့္ရန္ ေျပာ၍ အားလံုးကုိယ္စီရေသာ ပနး္ကို ခါၾကည့္လုိက္ၾက ေသာအခါ ပုရပိုက္ေရႊႏွင့္ လုပ္ထားေသာ ေရႊလက္ဖြဲ႕ကေလးမ်ားသည္ လက္၀ါးေပၚသို႔ က်လာၾက သည္။
ေဒၚေဒၚႏွင့္ တကြ တစ္အိမ္လံုးပင္ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးသြားၾကကာ …
"ဘယ့္ႏွယ ္ပါလိမ့္" ဟု စိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္းသြားၾကသည္။
ေရွ႕ဆက္၍ လုပ္ခုိင္းလည္း မရေတာ့ေပ။

သူ႔ကိုေမး၍လည္း လက္ဖြဲ႕ေတြ ဘယ္ကလာေၾကာင္း မေျဖဘဲ ေနသည္။
၀ိုင္းၿပီး အေမးအျမန္းထူေနၾက၍ လူေတြႏွင့္ေ၀းရာသို႔ ထသြားေသာ ဣေျႏၵႀကီးႏွင့္ တစ္ေနရာရာ သြားၿငိမ္ထုိင္ေနလုိက္၏။
ႀကီးႀကီးခင္ သတင္းသည္ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္တြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေလသည္။
ႀကီးႀကီးခင္ ထူးလာပံုကို မယံုရအခက္၊ ယံုရအခက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။

ယံုၾကည္ေအာင္ျပပါလ်က္ မယံုၾကည္ၾကသူေတြအား ယံုခ်င္လည္းယံု မယံုခ်င္လည္းေနဟု ေျပာခ်င္ ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနသည္။
"မိုးကို မရြာေအာင္ တားဆုိရင္ေတာင္ တားႏိုင္တယ္ သိရဲ႕လား၊ ဘာမွတ္လို႔လဲ"
ထုိသို႔ မုိးလားကဲလား ေျပာေနသျဖင့္ ေရွ႕ကို သည္ထက္ တုိးကဲ သြားမွာေၾကာင့္ အားမေပးဘဲ အယံု မရွိသလို ေနလိုက္ၾကသည့္ျပင္ တစ္အိမ္သားလံုးကို စိုးရိမ္တႀကီး ၀ိုင္းႏွိမ္လာေတာ့သည္။
ၾကီးႀကီးခင္လည္း သူ႕အား မယုံၾကည္ျခင္း၊ အထင္အျမင္မေကာင္းျခင္း၊ႏွိမ္ခ်ျခင္းကို မခံမရပ္ ႏို္င္ေအာင္ရွိလာကာ ေရွ႕သာတိုးလ်က္ သူထင္ရာေတြ သူလုပ္၏။ သူထင္ရာသူေျပာ ေနေတာ႔၏။   
ဥစၥာေပ်ာက္ ပစၥည္းေပ်ာက္သူတို႕ႏွင္႔ေတြ႔လွ်င္...

"ဘယ္မွာသြားရွာ...ေတြ႔မယ္" ဟု အိမ္က မယုံၾကည္သူတို႔ကို ျပခ်င္လြန္း၍ သတိလက္လြတ္ ေျပာမိ ဆိုမိ ေတာ႔သည္။
တစ္ေန႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းထဲမွ သူ႕အိမ္၌ ေငြ ၂၅၀၀- က်ပ္ ေပ်ာက္သြားသျဖင္႔ ႀကီးႀကီးခင္အား ေမးရန္ လာၾကသည္။
ေဒၚေဒၚလည္း သည္အေၾကာင္းကိုသိလွ်င္ ႀကီးႀကီးခင္ကို သည္လိုသာ ၀ိုင္းလုပ္ေနၾက၍ တိုးကဲလာမွာေတြကို ရွက္လာသျဖင္႔ အစမလုပ္ရန္ တားျမစ္ေနမိျပန္သည္။
သူ႔အား မေမးရန္ ကန္႔ကြတ္ေနမွန္းသိသျဖင္႔...
"အဲဒီေငြ ၂၅၀၀က်ပ္ ဘယ္မွာရွိတယ္...သြားရွာယူ" ဟု ေျပာမိျပန္သည္။

ႀကီးႀကီးခင္ ေျပာသည္႔အတိုင္း ေျပာသည္႔ေနရာ၌ ေငြျပန္ေတြ႔ၾက၏
ဤသတင္းမွာ ဖုံးမရေအာင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ထြက္သြားသည္
အနားသို႔ လူမ်ားတရုံးရုံးရွိလာလွ်င္  ႀကီးႀကီးခင္လည္း ျငီးေငြ႔လာျပန္ကာ ေတာင္ေပၚသို႔ ျပန္ေျပးေလ၏။
သထုံတစ္၀ိုက္ရွိ ေတာင္မ်ားမွာ ႀကီးႀကီးခင္ မေရာက္ဖူးေသာ ေတာင္ဟူ၍ မရွိသေလာက္ ပင္ျဖစ္သည္။
ဇင္းက်ဳိက္ေတာင္ေပၚက ဘုရားကို က်ားမေၾကာက္၊ ဆင္မေၾကာက္၊ အရုဏ္အမီ ညၾကီးမင္းႀကီး  ဆြမ္းသြား တက္ကပ္၏

ထိုသို႕ ေတာင္တက္ကာ ေတာင္ကို တစ္ေယာက္တည္း ေျဖသလုံးအိမ္တိုင္ ေလွ်ာက္သြားေနရင္း ေတာင္ေပၚ၌ ဘုရားငုပ္တို တစ္ဆူကို သြားေတြ႕မိ၍ ၀ါးလုံးတစ္လုံးခုတ္ကာ ထိပ္တြင္ လက္ကိုင္ပု၀ါအျဖဴ  ခ်ည္လ်က္ အလံစိုက္ထားခဲ႕ျပီးေနာက္ သူေတြ႔ရွိခဲ႕ေသာ ေပၚေတာ္မူဘုရားကို ေနာင္တြင္ ဆာဦးသြင္၏သားခ်င္းမ်ားက အသစ္မြမ္းမံျပင္တည္ေပးၾကသည္။
"ႀကီးႀကီးခင္ေလ ဟိုတုန္းက ေတာင္ေတြ ေလွ်ာက္လွည္႔သြားေနရတာ သိပ္စိတ္ ခ်မ္းသာတာ ပဲ... ႀကီးႀကီးခင္ တရားအားထုတ္တဲ႕ ေဒးဘလိန္းေတာင္စြန္းမွာ အျမဲစတည္းခ်တာပဲ"
"ဆရာေတာ္ဘုရားက ဖိုထိုးေတာ႔ လုံကို ႀကီးႀကီးခင္ကို လုပ္ခိုင္းတာနဲ႕ လုပ္ေပးရတယ္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားနဲ႕က်မွ ႀကီးႀကီးခင္လည္း လုံလုပ္ဖူးေတာ႕တာပဲ ။ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဆြမ္းခံၾကြတာမဟုတ္ဘူး"
"ေၾသာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားက ဖိုထိုးသကိုး၊ အင္း... အင္း... ဆက္ပါဦး" ဟု ၀င္ေျပာလိုက္သည္။

ကၽြန္မသိလိုသည္႔  ႀကီးႀကီးခင္၏လည္ပင္းထဲမွ ဓာတ္လုံးႏွင္႔ နီးစပ္လာ၍ အိပ္ငိုက္ေနသူူ တစ္ေယာက္ဆီ ေတြေလွ်ာခ်င္ေျပးသြားသလို ျဖစ္သြားကာ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိသြားသည္။
"ဖိုထိုးတာ ၾကာပါျပီ... တစ္ခါတစ္ေလ ႀကီးႀကီးခင္ကို သကႍန္းစုတ္ႏွင္႔ ပတ္လိပ္္ထားတဲ႕ အထုပ္ကိုေပးျပီး ေရာင္းခို္င္းေတာ႕ ႀကီးႀကီးခင္လည္း ေတာင္ေပၚကဆင္းျပီး မေယာင္မလည္ သြားေရာင္းတာေပါ႕"
"ေၾသာ္...ေၾသာ္"
ကၽြန္မမွာ ျပန္ျငိမ္ေနလိုက္သည္။

ျငိမ္သက္လ်က္ ဆက္လက္နားေထာင္ေနေစကာမူ ကၽြန္မစိတ္္ထဲ၌ လႈပ္ရွားေနကာ ဦးေႏွာက္လည္း အလုပ္မ်ားေန၏
အဂၢိရတ္ဓာတ္ပညာႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မသည္ အတၱေနာမတိမွ်သာ ရမ္းဆၾကည္႔ႏိုင္ေသာ အေျခရွိကာ ထုိပညာ၏ ထက္ျမတ္ေသာအာနိသင္ႏွင္႔ အသုံး၀င္ပုံကို ကိုယ္တိုင္မေတြ႔ဖူးေသာ ေၾကာင္႔တစ္ေၾကာင္း၊ ေရႊျဖစ္သည္ဆိုျခင္းကို  ေျပာတာႏွင္႔ ယုံၾကည္ဖို႕ရန္ ခဲယဥ္းေနေလသည္။
ေလာကီပညာရပ္မ်ားကုို က်ယ္၀န္းျပန္႔ျပဴးစြာ ျမင္သိလာကာ အေတြ႔အၾကဳံမ်ား လာေသာအ ခါမွပင္ ပြင္႔လင္းေသာစိတ္ျဖင္႔ အက်ဳိးႏွင္႔ အေၾကာင္းႏွင္႔ မွ်တစြာ ေ၀ဖန္စဥ္းစားႏိုင္လိမ္႔မည္ဟု ေအာက္ေမ႔ မိေတာ့ကာ အသာျငိမ္ေနလိုက္သည္။

"ဒါနဲ႔ ႀကီးႀကီးခင္လည္း ဆရာေတာ္ဘုရားလိုပဲ ဖိုထုိးေရာလား"
"ႀကီးႀကီးခင္လား … မထုိးတတ္ပါဘူး။ ထိုးလည္း ထုိးမၾကည့္ဖူးေသးပါဘူး။ ဆရာေတာ္ဘုရားခိုင္းတာ သာ လုပ္ေပးတာပဲ"
ႀကီးႀကီးခင္သ္ည ေဒးဘလိန္းေတာင္စြန္း၌ အဂၢိရတ္ထုိးေသာ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ ေျခရင္းတြင္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာပင္ ၀တ္ႀကီး၀တ္ငယ္ျပဳ၍ ေနေတာ့၏။
ဆရာေတာ္၏ ႏႈတ္ပိတ္ခ်က္အရ ဖိုထုိးျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သူ႔ကိုမွ် မေပါက္ၾကားေစရဘဲ သူ႔အသိ ႏွင့္သူ ၿမံဳေနေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ လူ႔ဘ၀ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစခဲ့ေလသည္။

ေလာကီကို စက္ဆုပ္ကာ တရားအားထုတ္ေသာ အလုပ္ကား မည္သည့္အေျခသို႔ ေပါက္ေရာက္ေန သည္ကို သူ႔ဟာသူပင္ သိေပမည္။
ေလာကီကို ၿငီးေငြ႕လ်က္ ေလာကုတၱရာေနာက္ လိုက္သြားေသာ လမ္းခရီးတြင္ ေလာကီႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ေနရပါေခ်ၿပီ တကားဟု ေ၀ဖန္မိသည္။
ႀကီးႀကီးခင္၏ မိခင္မွာ သမီးသံုးေယာက္ရွိသည့္အနက္ သမီးအႀကီးႏွင့္ အငယ္ကို အိမ္ေထာင္ရက္ သား ခ်ေပးၿပီးခဲ့ ၍ စိတ္ေအးရသေလာက္ တစ္ကိုယ္တည္းေနေသာ ႀကီးႀကီးခင္၏ဘ၀ကို အၿမဲပူပန္ ကာ စိတ္မခ် ရွိရသည္။

"ညည္းအတြက္ ငါစိတ္မေအးပါဘူး" ဟု ပင့္သက္ခ်၍ ေျပာဆိုတုိင္း …
"ကၽြန္မအတြက္ ဘာမွ ပူစရာ မရွိပါဘူး ေမေမ … ဒုကၡမီးေတြကို ေၾကာက္လြန္းလို႔ပါ" ဟု စက္ဆုပ္စြာ ေျပာတတ္ေလသည္။
ႀကီးႀကီးခင္၏ တစ္ကိုယ္တည္းဘ၀ကို စိတ္မခ်ႏိုင္ ရွိေနရေသာ အေတာအတြင္း ႀကီးႀကီးခင္၏ အစ္မ ႀကီးႀကီးညြန္႔သည္ ခင္ပြန္းလင္ႏွင့္ ေသကြဲ ကြဲသြားကာ ညီမအငယ္ျဖစ္ေသာ ေဒၚေဒၚမွာလည္း လက္ထပ္ ၿပီး ရွင္ကြဲကြဲသြားၾက၏။

"ကၽြန္မ မေျပာဘူးလား ေမေမရဲ႕ … အိမ္ေထာင္သားေမြးဆိုတာ ကိုယ့္မီးကိုယ္ေမႊးၿပီး ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ရွာ ၾကတာ၊ ေမေမသူတို႔ကို စိတ္ေအးရေအာင္ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးလိုက္တာ အခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ ရွိစ။ ကၽြန္မ အတြက္ ပူရသလား၊ သူတို႔အတြက္ ပူရသလား"
ႀကီးႀကီးခင္ ေျပာသလိုပင္ ႀကီးႀကီးခင္အတြက္ထက္ အိမ္ေထာင္ပ်က္ၾကေသာ သမီးႏွစ္ေယာက္ အတြက္ ကို ပူပင္ေသာက ရွိေနရျပန္သျဖင့္ ႀကီးႀကီးခင္အတြက္ ပူမေနေတာ့ဘဲ ႀကိဳက္သလိုေနေတာ့ ရန္ ဥေပကၡာ ျပဳထား လိုက္ေတာ့သည္။
ခင္ြန္း လည္း မရွိ။

သမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေ၀းေရာက္ေနလ်က္ တစ္ကိုယ္တည္း ျဖစ္ေနရွာေသာ မိခင္အိုကို သံေယာဇဥ္ ငဲ့ကာ ေတာင္ေပၚတြင္ ၾကာရွည္ တရားအားထုတ္ မေနႏိုင္ဘဲ မိခင္အပါးသို႔ ျပန္လိုက္သြား လုိက္ျဖင့္ အခ်ိန္လြန္ခဲ့သည္။
သို႔ျဖင့္ ရက္ကာလ ၾကာေညာင္းလာစဥ္ ရန္ကုန္တြင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္း၌ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္လ်က္ စီးပြား ရွာေနၾက ေသာ ႀကီးႀကီးညြန္႔ႏွင့္ ေဒၚေဒၚတို႔က သူတို႔ထံသုိ႔လာကာ ေခတၱေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္ အတန္တန္ မွာေခၚေနၾကသျဖင့္ ညီအစ္မမ်ားႏွင့္ ကြဲေနၾကတာလည္း ၾကာၿပီျဖစ္၍ ႀကီးႀကီးခင္သည္ ေခတၱ ခဏ ရန္ကုန္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြ တရုန္းရုန္းႏွင့္ စားၾက ေသာက္ၾကေသာဆိုင္၌ ႀကီးႀကီးခင္သည္ ေရာက္ တာႏွင့္ မီးဖိုထဲ၀င္ကာ ထမင္းေရေခ်ာင္းစီး အလွဴႀကီးအတန္းႀကီး ေပးေနသလုိပင္ ထမင္းဟင္းမ်ားကို ဆိုင္ေရာင္းႏွင့္မတူေစရဘဲ အလွဴအိမ္ႀကီးႏွင့္မျခား ေစတနာေတြ ေရစီးကမ္းၿပိဳလိုက္ကာ မီးဖိုထဲက မထြက္ဘဲ ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းေအာင္ခ်ည္း ၀င္ျပင္ခ်က္ေပးေနေသာေၾကာင့္ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး ႀကီးႀကီးခင္အတြက္ စိတ္ညစ္လာၾကသည္။

မီးဖိုထဲ မ၀င္ပါႏွင့္ဟု တား၍လည္းမရ။
တစ္ဆိုင္လံုးရွိ မီးဖိုသည္လွ်င္ လူလြတ္ရာေနရာျဖစ္၍ ေရာက္ကတည္းကာ ေန႔ရွိသေရြ႕ မီးဖိုထဲက မထြက္။
မေမာမပန္း ခ်က္ေပးေနေတာ့၏။
ထုိအခ်ိန္က ေက်ာင္းသားမ်ား ဆိုင္က ဟင္းည့ံ၍ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ထြက္စားရသည္မရွိဘဲ ဆိုင္ဟင္း၊ ထမင္း အခ်က္အျပဳတ္ ေကာင္းလြန္းအားႀကီးသျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲကပင္ ေကာလိပ္သုိ႔ တကူးတကန္႔ လာစားေနၾက ေလသည္။

"ၾကည့္လုပ္ပါ မစိန္ခင္ … ဒါဆိုင္ဟဲ … ဆိုင္ …" ဟု ေဒၚေဒၚက နားပူေအာင္ သတိေပးေနသည့္ တုိင္ေအာင္ လက္ကမေလ်ာ့ေပ။
ကုန္းကုန္းခမ္းခမ္း ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းေအာင္သာ အားထုတ္၏။
ေက်ာင္းသားမ်ား စားၿမိန္ၾကသည္ဟု သိရလွ်င္ မီးဖိုထဲ၌ ခုန္ခ်င္ေပါက္ခ်င္လုမတတ္ ၀မ္းသာျမဴးထူး ေနကာ မိမိလည္း မစားမျမည္းဘဲႏွင့္ ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ႀကီး ရႊင္ျပအားရေနေပ၏။
ႀကီးႀကီးခင္၏ သဒၶါတရားကို ပိတ္ပင္ရာက်မွန္း သိေသာ္လည္း မတတ္သာ၍သာ ေျပာၾကရသည္။

သိပ္ႏွိမ္လည္း မေျပာမဆို၀ံ့ၾက။
စိတ္မထင္လွ်င္ တစ္ခဏခ်င္း ထြက္သြားတတ္သည္ကို အစင္းသိမို႔ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ပင္ လ်စ္လ်ဴရႈ ထားၾကရေတာ့သည္။ တစ္ေန႔ေန႔လည္ဖက္၌ ဆိုင္အတြက္ လစာ၀ယ္ရန္ ႀကီးႀကီးခင္ကို ငွားထား ေသာ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေစ်းသို႔ လႊတ္လိုက္သည္။
သိမ္ႀကီးေစ်းထဲ၌ ၀ယ္ခဲ့ရန္ မွာလိုက္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေလွ်ာက္၀ယ္ျခမ္းေနစဥ္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွ ၀ယ္ျခမ္းလာၿပီးေနာက္ ၀ယ္စရာက်န္တာမ်ားကို မ၀ယ္ေတာ့ဘဲ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္ ျဖင့္ …
"ကုလားေလး … ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔ နင္ေက်ာင္းကို ျပန္သြားေတာ့။ ဒီပိုက္ဆံလည္း အစ္မတို႔ကို ေပးလိုက္" ဟု ျပတ္ျပတ္ေတာက္ေတာက္ႀကီး လုပ္ကာ ျပန္၍ လွည့္မၾကည့္ေတာဘဲ ခ်က္ခ်င္း ထုိေနရာမွ ထြက္သြား ေလ၏။

"ဘယ္ထြက္သြားတာလဲ ႀကီးႀကီးခင္ရဲ႕"
ႀကီးႀကီးခင္သည္ သူ၏ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္ခင္းေျပာျပလာရင္း ဆက္လက္ေျပာရန္ မေျပာလည္း ခက္ ေျပာလည္းခင္ေသာ အေျခသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာျပန္သည္။
စကားကို မဆက္ႏိုင္ဘဲ မစူးမရဲရွိေသာ အမူအရာျဖင့္ ေတြေန၍ ကၽြန္မမွာ မစပ္တငံ့ႀကီးျဖစ္ကာ …
"ဘယ္ထြက္သြားတာလဲ ႀကီးႀကီးခင္" ဟု ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေမးရျပန္ေလသည္။

"ေစ်း၀ယ္သြားတုန္း လိႈင္ရယ္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္သြားတာပဲ၊ ဆရာေတာ္ဘုရားေတာ္ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီလို႔ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္တယ္"
"ဘယ္လို ႀကီးႀကီးခင္ … ဆရာေတာ္ဘုရား တစ္ခုခုျဖစ္တာကို ႀကီးႀကီးခင္ ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ"
ကၽြန္မက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတာ့ ၾကားရဦးမွာပဲ ဟု ႀကီးႀကီးခင္ကို ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေန၏။
ႀကီးႀကီးခင္၏ မ်က္ႏွာမွာ ေဖ်ာ့လာေလသည္။

စိတ္ထဲ၌ ပင္ပန္းေသာ အရိပ္အေယာင္တို႔သည္ မ်က္ႏွာေပၚ၌ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းသလားေနၾက သည္။
မေျပာခ်င္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ေလးေလးနက္နက္ စိုက္ၾကည့္လ်က္ ေန၏။
"ဘယ္လိုသိတယ္ဆိုတာေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့ လိႈင္ရယ္ … ႀကီးႀကီးခင္နည္းနဲ႔ ႀကီးႀကီးခင္ သိတာပါ … အဲသလိုပါပဲ"
ကၽြန္မမွာ ႀကီးႀကီးခင္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ေခါင္းမ်ားကို လႈပ္ယမ္းမွန္းမသိ ယမ္းေနမိေလသည္။

"သူနဲ႔ ေဒၚေဒၚနဲ႔ေတာ့ တစ္ဘာသာစီပါပဲ"ဟု ေဒၚေဒၚ ေျပာဖူးေသာ စကားကို သတိရလိုက္သည္။
ႀကီးႀကီးခင္သ္ည အမွန္ပင္ တစ္ဘာသာ ျဖစ္ေလသည္။
သူ႔တစ္ဘာသာမ်ိဳးမွာ မည္သူႏွင့္မွ် ၀င္ဆံ့၍ ျဖစ္မည္ မဟုတ္ေပ။
ကၽြန္မကို သူႏွင့္ ဘ၀ျခားနားေနေသာ သူကဲ့သို႔ လြန္စြာ ကြာလွမ္းေသာအၾကည့္ျဖင့္ ေမွးေငြးၾကည့္ လ်က္ ထင္ခ်င္တာ ထင္ေတာ့ဟု ခြင့္ျပဳေနေသာသေဘာမွာ ေပၚလြင္ေနသည္။
"ႀကီးႀကီးခင္ မေျဖႏိုင္လည္း ေနပါေတာ့ … ကဲ … ဆက္ေျပာပါဦး"

"ႀကီးႀကီးခင္ အဲဒီေန႔ပဲ အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ ျပည္ၿမိဳ႕ကို ညရထားနဲ႔ လုိက္သြားတယ္"
"ျပည္ၿမိဳ႕သြားတာလား ... ဆရာေတာ္ဘုရားက ေဒးဘလိန္း ေတာင္စြန္းမွာ မဟုတ္ဘူးလား"
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ေခါင္းကိုယ္ယမ္းလ်က္ ၀မ္းနည္း၀မ္းနည္းရွိေသာ အသံျဖင့္ …
"ေဒးဘလိန္းမွာ မရွိေတာ့ဘူး … ႀကီးႀကီးခင္ ရန္ကုန္မလာခင္ကပဲ ျပည္ၿမိဳ႕နားက ေပါက္ေခါင္းကို ၾကြ သြားတယ္။ ေပါက္ေခါင္းမွာ ေနတယ္"ဟု ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားကာ ငုံ႔ခ်လ်က္ ေျမႀကီးႏွင့္ အပ္ထား လိုက္သည္။

"လိုက္သြားေတာ့ ဆရာေတာ္ဆီ ေရာက္ေရာလား"
ႀကီးႀကီးခင္၏ မ်က္ႏွာကို မျမင္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
မ်က္လံုးအိမ္က ယိုစီးေနေသာ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားသည္ ေျမေပၚသို႔ တစ္ေပါက္တစ္ေပါက္က်ေန၏။
ေခါင္းကို မေဖာ္ဘဲ အသံမထြက္ဘဲ က်ိတ္ငိုေနလသည္။
ကၽြန္မမွာ ဘယ္လုိမွ မေျပာတတ္ေတာ့ေပ။

သစ္ပင္လံုးကို အားျပဳမွီကာ ႀကီးႀကီးခင္၏ ဘ၀ကို ျပန္လွန္ေျခရာ ေကာက္၍ ေတြးၾကည့္ရင္း ထင္ရွား ပီသေအာင္ စိတ္ကူးႏွင့္ ေငးေနေသလည္။
ေျမေပၚတြင္ မ်က္ရည္မ်ား အုိင္ထြန္းေနမေလာက္ရွိမွ ႀကီးႀကီးခင္၏ ဒူးကို ညင္သာစြာ လွမ္းကိုင္ လ်က္…
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ႀကီးႀကီးခင္ရယ္" ဟု စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာ ေမးလိုက္သည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ အသံျပဳမွ လႈပ္လာကာ စိုစြတ္ေနေသာ ပါးမ်ားကို လက္ကေလးျဖင့္ ညင္သာစြာ ပြတ္ပစ္ၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး ပြတ္သပ္ကာ ပင့္လိုက္ၿပီးလွ်င္ ရင္ထုမနာအသံျဖင့္ ေကာင္းကင္ ကို ၾကည့္၍ ေျပာေနေလသည္။

"ႀကီးႀကီးခင္တစ္သက္မွာ စိတ္အထိခိုက္ဆံုး အႀကိမ္ပဲ။ အဲဒီညက ရထားေပၚမွာလည္း တစ္ညလံုး မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ဘူး။ ျပည္ၿမိဳ႕ ေရာက္သြားေတာ့ ေပါက္ေခါင္းကို တစ္ခါသြားရေသးတယ္.
ဆရာေတာ့္ႏွမ ေပါက္ေခါင္းမွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို စုံစမ္းရွာေဖြၿပီး သူ႔အိမ္လည္းေတြ႕ေရာ ဟန္မေဆာင္ ႏိုင္ဘူး … ငိုတက္သြားတာပဲ။ ဆရာေတာ္ ဘုရား ႏွမကလည္း … "မေအးခင္ဆိုတာလား" လို႔ ဆီးေမး ၿပီး သူလည္း လူးလွိမ့္ငိုတာပါပဲ။ ဆရာေတာ္ဘုရား ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီေလ"
"ေၾသာ္ … ေၾသာ္ … ႀကီးႀကီးခင္က ဆရာေတာ္ဘုရား ပ်ံလြန္ေတာ္မူမွန္း ရန္ကုန္က အလိုလို သိလာ တယ္ဆိုပ ါေတာ့"
မေျပာႏိုင္၍ ဖံုး၀ွက္ရပံုမ်ိဳးျပလိုက္ျခင္းျဖင့္ သူ႔အား အၾကားအျမင္ေပါက္ေနသလိုလို ထင္ျမင္ယူဆ သြားေအာင္မ်ိဳး မရည္ရြယ္သည့္တိုင္ေအာင္ ဤအတိုင္း အထင္ခုိင္းတာႏွင့္တူေနေသာ အေျဖကို ေျဖ ေလ၏။

"ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီရယ္လို႔လည္း တပ္အပ္မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္နည္းနည္းေပါ့ … ဒါေတာ့ မသိ ခ်င္ပါနဲ႔ လိႈင္ရယ္ …"
ကၽြန္မက ၿပံဳးကာ …
"မေျပာႏိုင္ရင္လည္း ေျပာႏိုင္တာ ဆက္ေျပာပါဦး"ဟု ေျပာလိုက္ရသည္။
"ဆရာေတာ္ဘုရား ႏွမကို ဆရာေတာ္ မပ်ံလြန္ေတာ္မူခင္ ဘာမွာခဲ့သလဲလို႔ေမးေတာ့ ဒီမိန္းမက အခန္းထဲ၀င္သြားၿပီး အထုပ္တစ္ခု ယူထြက္လာတယ္"
"မေအးခင္ ဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ လာလိ့မ္မယ္။ သူလာရင္ ဒီအထုပ္ကို ဆက္ဆက္ သူ႔လက္ထဲ ထည့္လိုက္ပါ။ မလာခင္ေတာ့ ေျဖမၾကည့္ၾကပါနဲ႔လို႔ အသက္မထြက္ခင္ကေလးပဲမွာၿပီး သူ႔ေခါင္းအံုး ေအာက္က အထုပ္ကေလးကို ယူေပးတယ္။ ေပးၿပီး သူ႔ကို မီးမသၿဂႋဳဟ္ပါနဲ႔။ ဂူသြင္းျဖစ္ေအာင္ သြင္းရ မယ္ဆုိၿပီး ၀ိညာဥ္ခ်ဳပ္သြားသတဲ့ လိႈင္ရယ္ …"

ကၽြန္မမွာ ရဟန္းသံဃာမ်ား ပ်ံလြန္ေတာ္မူလွ်င္ မီးသၿဂႋဟ္ရစၿမဲျဖစ္၍ ဘာေၾကာင့္ ဂူသြင္းရန္ မွာျခင္း ကို မရွင္းသျဖင့္ …
"ဘာျဖစ္လို႔ ဂူသြင္းခုိင္းတာလဲ" ေမးလိုက္သည္။
"အဂၢိရိတ္ေပါက္တဲ့သူေတြဟာ ပရိယာယ္ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အေသထြက္ အရွင္ထြက္ဆိုတာ မၾကား ဖူးဘူးလား"
"ကၽြန္မ မၾကားဖူးပါဘူး" ဟု ေခါင္းကို ခါျပလိုက္သည္။
"အရပ္နဲ႔ တုတ္တစ္ျပတ္ ဓားတစ္ျပက္ျဖစ္ၿပီး မွာတဲ့အတိုင္း အတင္း ဂူသြင္းၾကရတဲ့"

"အဲဒီအထုပ္က ဘာလဲ" ဟု သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ျဖတ္ေမးလိုက္သည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ မရမ္းပင္ေအာက္က ေပါက္ေခါင္းကို စိတ္ေရာက္သြားဟန္ ရွိ၏။
ေပါက္ေခါင္းတြင္ ေတာက္ေလာင္ခဲ့ေသာ ပရိေဒ၀ကို ဟိုစဥ္က အတိုင္း ျပန္၍ ေတာက္ေလာင္ေနေလ ၏။
ဆရာေတာ္ဘုရား၏ ႏွမေရွ႕တြင္ ေျပာပံုဆိုပံု အမူအရာအတိုင္း ကၽြန္မကို ငိုေျပာေျပာေနသည္။
"အမယ္ေလး … ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ … တပည့္ေတာ္ကို ေစာင့္ေတာ္မူပါေတာ့၊ တပည့္ေတာ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါဘုရား … ခြင့္လႊတ္ပါ … တစ္ဆိတ္ေလာက္ ဂူကို ပို႔ေပးၾကပါရွင္တို႔"
ကၽြန္မမွာ ေၾကာင္ေနေလသည္။

ေပါက္ေခါင္း၌ ငိုငိုယိုယို ေျပာခဲ့ပံုအတိုင္း ငိုသံယိုသံျဖင့္ ေျပာျပေနေသာ အပူမီးေတာက္ အသံမ်ား သည္ နားထဲတြင္ အရပ္တစ္ပါးက ၾကားရေသာအသံကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလသည္။
ရင္ကိုထု၍ထု၍ ကိုယ္အမူအရာမ်ား ယိုင္ယိမ္းလႈပ္ယမ္းေနပံုမွာလည္း အိပ္မက္ထဲမွာ ျမင္ေနသကဲ့သို႔ ေတြ႕ႀကံဳခံစားေနရေလသည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ရင္ကို လက္သီးႏွင့္ ထူလ်က္ပင္ …
"အဲသလို ငိုယိုၿပီး လႈိင္ရယ္ … ႀကီးႀကီးခင္ အထုပ္နဲ႔ ဂူကို ေျပးတာပဲ" ဟု အဆံုးသတ္လိုက္၏။
"လိႈင္ … ရယ္"

ကၽြန္မလက္ေမာင္းကို လာတို႔ကာ တစ္ခြန္းေခၚလိုက္သည္ကိုလည္း မွတ္ဥာဏ္ထဲ၌ အလံုးစုံ ဓာတ္ပံု ရုိက္ေနသည့္ အထဲသို႔သာ အက်ံဳး၀င္သြားလ်က္ ကုိယ္ႏွင့္ ထိထိေတြ႕ေတြ႕ မျဖစ္သလို ရွိေနမိသည္။
"ႀကီးႀကီးခင္ေလ ဆရာေတာ္ဘုရား ဂူေရာက္ေတာ့ ဂူကို ေခါင္းနဲ႔ တိုက္လိုက္ၿပီး ခြင့္လႊတ္ဖို႔ေျပာေတာ့ ေလ အနားမွာ ဘုရား … ဘုရား"
မ်က္ႏွာကို ဇတ္ခနဲ လက္၀ါးႏွင့္ အုပ္လုိက္ကာ ဆက္မေျပာရန္ သူ႔စိတ္သူ ခ်ဳပ္တည္းလ်က္ အက်ပ္ အတည္း ျဖစ္ေနေလ၏။

"ဘုရား … ဘုရား" ဟု ေနာက္ဆံုး တသလိုက္သည့္ အသံသည္ နားထဲတြင္ အရွိန္ကုန္ဆံုးသည္အထိ လိႈက္ျမည္ေနၿပီးေနာက္ အသံရပ္သည္ႏွင့္ တစ္ခ်ည္တည္း သံပါတ္ေပးလိုက္ကာ အရုပ္ကဲ့သို႔ ေငါက္ခနဲ မွီထားေသာ သစ္ပင္မွ ေက်ာႏွင့္ခြာလိုက္ကာ ႀကီးႀကီးခင္ကို လွမ္းကိုင္၍ …
"ဘာကို ျမင္လုိ႔လဲ ႀကီးႀကီးခင္" ဟု မေျပာမခ်င္း လက္ေမာင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ လႈပ္ေမးမိေနေတာ့ သည္။
ႀကီးႀကီးခင္မွာ မ်ားစြာ ပင္ပန္းေနေခ်ၿပီ။

သူ႔လက္ကို မ်က္ႏွာမွာ ရုတ္လိုက္ကာ အသက္ခပ္ျပင္းျပင္း ထုတ္လ်က္ မ်က္ေတာင္မ်ား တဖ်က္ဖ်က္ ခတ္ေနေလသည္။
အေျပာရက်ပ္ အေျဖရက်ပ္လ်က္ ၀ိုင္းလည္ေနေသာ မ်က္လံုးႀကီးႏွင့္ ေတ့ေတ့ဆုိင္ဆုိင္ ၾကည့္ေနၿပီး ေနာက္ ေခါင္းကို ယမ္းျပေနသည္။
ကၽြန္မလည္း ႀကီးႀကီးခင္ႏွင့္ အေ၀းႀကီးလို ျဖစ္သြားျပန္သည္။

အေ၀းႀကီးကေန၍ ႀကီးႀကီးခင္၏ ရုပ္ပံုကို မပီသေသာ ျမင္ရျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ မႈန္မႈန္မိႈင္းမိႈင္းပင္ ျပန္ျမင္ေနရ ျပန္သည္။
ထုိအခ်ိန္အတြင္း "ဘုရား … ဘုရား" တကာ မ်က္ႏွာကို အုပ္လုိက္သည့္ အဓိပၸာယ္ကို စိတ္ကူးထဲ၌ အမ်ိဳးမ်ိဳးထင္မိကာ ဘယ္ဟာကုိ အမွန္ယူရမည္ဟု အတတ္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လံုးလည္လိုက္ လ်က္ ရႈပ္ေထြးေနၾကသည္။

"မေျပာေကာင္းလို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး လိႈင္ … ႀကီးႀကီးခင္ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ ႀကီးႀကီးခင္ ရွိပါေစေတာ့ေနာ္"
ကၽြန္မလည္း အေႏွာင့္အယွက္မေပးဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္ေတာ့မည္ အမူအရာေပၚေစ ကာ ၿပံဳးလ်က္ မေျပာခ်င္ မေျပာရန္ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။
"ဆရာေတာ့္ႏွမကို အိမ္ျပန္ေတာ့လို႔ ႏွင္လႊတ္လိုက္ၿပီး သူလဲ ထြက္သြားေရာ ႀကီးႀကီးခင္လည္း အထုပ္ ကို ေျဖလိုက္ေတာ့ အထုပ္ထဲမွာ စာတစ္ေစာင္နဲ႔ အခုငုံထားတဲ့ဓာတ္လံုး ေတြ႕ရတယ္။ စာထဲမွာ အမိန္႔ ရွိသြားတဲ့အတိုင္း ဓာတ္လံုးကို ပါးစပ္ထဲ တစ္ခါတည္း ပစ္သြင္းထည့္လိုက္တာပဲ လိႈင္"

"စာက ဓာတ္လံုးငုံထားဖို႔ပဲ ေရးခဲ့သလား … ဒီျပင္ေကာ မေရးခဲ့ဘူးလား"
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ ကၽြန္မအား သေဘာက်စြာ ၾကည့္လ်က္ မဆီမဆိုင္ စကားတစ္ခုကို ၿဗံဳးကနဲ ေကာက္ေမးလိုက္သည္။
"ႀကီးႀကီးခင္ကို ေတြ႕စက လိႈင္ဘယ္လို သိလို႔မ်ား ႀကီးႀကီးခင္ ဖိုလြဲေနၿပီဟု မီးဖိုထဲလာေျပာရတာလဲ လိႈင္"
ကၽြန္မမွာ အေရးထဲ ရယ္ခ်င္သြားသည္။

ဣေျႏၵမဆယ္ႏိုင္ေတာ့ကာ တခစ္ခစ္ အသံထြက္လ်က္ ရယ္ေမာမိသည္။
"ဒါေတာ့ ႀကီးႀကီးခင္ရယ္ … ကၽြန္မက အမူမဲ့အမွတ္မဲ့မွ မဟုတ္ဘဲ၊ ႀကီးႀကီးခင္ အစားမစားဘဲ ေနႏိုင္ တာႀကီးက ကိုယ္တုိင္ ဒိဌျမင္ရာတာလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ … ေဒၚေဒၚကလည္း ၀ိဇၨာမ၊ ၀ိဇၨာမလို႔ ေျပာင္ေခၚတတ္ေတာ့ စဥ္းစားလာတာေပါ့။ အာဟာရသိဒၶိ ၿပီးတယ္ဆိုတယ ဓာတ္လံုးထုိးတဲ့ လူေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ၾကားဖူးေတာ့ ၀ိဇၨာမနဲ႔ ဓာတ္လံုးနဲ႔ေတာ့ နီးစပ္ရမွာပဲလို႔ အထင္နဲ႔ သက္သက္ ေတာက္ၾကည့္တာပါ"

ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ဆက္လက္၍ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာေနျခင္းကို ၾကည့္ေနလ်က္ "လိႈင္ေကာ အဂၢိရတ္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဓာတ္သေဘာေတြ၊ အေခၚအေ၀ၚေတြကို ရိပ္စားမိသလား… ဗဟုသုတ ရွိခဲ့သလား"ဟု ေမးျပန္ေလသည္။
ကၽြန္မ၏ ရင္တြင္း၌ လိႈက္လ်က္ အူတက္မတတ္ ရယ္ေမာလိုက္မိသည္။

အဂၢိရတ္အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မ သိရွိဖူးေသာ ဗဟုသုတမွာ ကၽြန္မ ငယ္စဥ္က အဂၢိရတ္၀ိုင္း တြင္ အဘိုး ဦးကံႀကီး ရြတ္ျပ၍ ဗဟုသုတအျဖစ္ မွတ္သားထားဖူးေသာအခ်က္ ရွိ၏။
ထိုဗဟုသုတသည္ မ်က္စိထဲ၌ ဘြားခနဲေပၚလာသျဖင့္ အူလႈိက္ သည္းလိႈက္ ရယ္ေမာရျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။

ကၽြန္မ၏ ဗဟုသုတမွာ …
"ပုဆိုးမလွ၊ ညစ္ႏြမ္းၾကလ်က္
၀မ္းကမြတ္ႀကံဳ၊ တမႈံမႈံလွ်င္
မိုက္လံုစေလာင္း၊ နည္းေသာင္းေျပာင္းႏွင့္
ေက်ာင္းကန္ရိပ္ခုိ၊ စဖိုဇရပ္
မွီတင္းကပ္ကာ၊ ညႇပ္စိုဖိုစုံ
ေဆးေက်ာက္ဆံုႏွင့္
ခုံခုံမင္မင္၊ ထုိးလုပ္က်င္၍
ပူပင္အိုက္ေခၽြး၊ အ၀တ္ေဆြးၿပီး
အေရးမလွ၊ တဟဟႏွင့္
ရယ္ၾကေသာေသာ၊ ေမာႀကီးေမာလ်က္
ေလာကာေလာကာ၊ လုပ္ၾကံပါလည္း
ျခင္းရာမထူး၊ ဖံုျပာလူး၍
အရူးပံုေန၊ ဗလေပြလွ်င္
ေကသာျဖဴက်ား၊ ေခၽြးပူစားသည္
မယား မတႏိုင္ တကား။"

မီးပူ၍ ေခၽြးဒီးဒီးက်ကာ ခါးက အ၀တ္လည္းေဆြး၊ ေခါင္းက ဆံပင္မ်ားလည္း ေခၽြးပူစား၍ ျဖဴနက္ကြက္ က်ား ျဖစ္ကုန္လ်က္ ဖံုျပာ လူးေနေသာ အဂၢိရတ္သမား၏ ဘ၀ကို ပံုပန္းႏွင့္တကြ ရုပ္လံုးေပၚေအာင္ မွတ္သားထားဖူးသည့္ ဤဗဟုသုတသာရွိသျဖင့္ အူလိုက္သည္းလိႈက္ ရယ္ေမာေနမိေတာ့သည္။

"အဂၢိရတ္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ကၽြန္မ ဘာမွမသိပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ႀကီးႀကီးခင္"
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ပင့္သက္ခ်လ်က္ ေငး၍ေန၏။
"ႀကီးႀကီးခင္ အခက္ေတြ႕ေနလို႔ပါ လိႈင္ရယ္ … လိႈင္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ႀကီးႀကီးခင္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္း ကမ်ား ကူညီႏို္င္မလားလုိ႔"
ကၽြန္မလည္း ႀကီးႀကီးခင္ႏွင့္ ေ၀းသြားျပန္သည္။
ႀကီးႀကီးခင္ကို တစ္ခါမွ်မျမင္ဖူးေသာသူကဲ့သို႔ ေငးၾကည့္ေနမိျပန္သည္။

"ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕စာထဲမွာ ဒီဓာတ္လံုးကို စီရင္ဖို႔ရာ ေနာက္ဆံုးတစ္ထစ္ပဲ ရွိေတာ့သတဲ … ထိုက္ရင္ယူေလာ့ ၾကံဆေလာ့လို႔ဆိုၿပီး စာေၾကာင္းကေလးတစ္ေၾကာင္း ေရးျပသြားတယ္။"
"ဘယ္လိုေရးသြားသလဲ"
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ၿပံဳးလ်က္ ေတြေနေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ အရိပ္အကဲခတ္သလို စစ္ေဆးေသာ မ်က္လံုးႀကီးျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္လ်က္ …

"လိႈင့္ကိုေတာ့ ေျပာျပမလို႔ပါပဲ … ဒါေပမဲ့ လိႈင္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒီအေၾကာင္းကို မေျပာပါဘူးလို႔ သစၥာ ျပဳမွ ႀကီးႀကီးခင္ ေျပာ၀ံ့မွာ၊ သစၥာျပဳရင္ေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ ၀ွက္ထားတဲ့စကားလံုး အဓိပၸာယ္ ကို ဘာဆိုလိုမွန္း ဘယ္လုိၾကံဆလို႔မွမရလို႔ … ၾကာလွၿပီ မ်ိဳထားရတာ … အင္း … ဟုတ္တယ္"
ကၽြန္မမွာ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေမာမိျပန္ေလသည္။
အားရပါးရ ရယ္ေမာၿပီးေနာက္ ႀကီးႀကီးခင္၏ ျဖစ္အင္ကို အလြန္အက်ဴး သနားမိျပန္၏။

ဓာတ္လံုးႀကီးကို ဘယ္အခ်ိန္ ကာလထိေအာင္ မ်ိဳထားရဦးမွာနည္းဟု မ်ားစြာ စိတ္ပ်က္သြားမိသည္။
"ေျပာခ်င္လဲ ေျပာေလ … ဘယ္သူ႔မွ မေျပာဖို႔ရာ သစၥာျပဳပါဆိုလည္း ျပဳရတာေပါ့ … ေပးခ်င္တဲ့ သစၥာ ေပးပါ"
ႀကီးႀကီးခင္သည္ အားနာစြာျဖင့္ပင္ ကၽြန္မအား အပါယ္ငရဲႀကီးႏွင့္ ခ်ီ၍ ၀န္ေလးဖြယ္ရာေကာင္းေစ ေသာ သစၥာကို တုိင္ေပးေလ၏။
ကၽြန္မမွာ သူ႔ဆႏၵအတိုင္း လိုက္၍ ဆိုျပလိုက္ရ၏။

ထုိ႔ေနာက္ စာထဲတြင္ပါေသာ အေၾကာင္းကေလးကို ရြတ္ျပေလသည္။
ရုတ္တရက္ ဘယ့္ႏွာေတြေျပာတာပါလိမ့္ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္ကာ တစ္ဖန္ျပန္၍ အေခါက္ေခါက္ ရြတ္ခုိင္းၿပီး နားေထာင္ျပန္ေတာ့လည္း ဘယ္အဓိပၸာယ္ကို ရည္စူးမွန္း မသိႏိုင္ေသာ စကားလံုးမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္မမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ စာလံုးမ်ားကို အသည္းထဲ၌ စြဲေလာက္ေအာင္ အတိအက် မွတ္သား လိုက္ကာ "မွတ္မိၿပီး ႀကီးႀကီးခင္"ဟု ေျပာလိုက္ရသည္။

"ႀကီးႀကီးခင္လည္း ေန႔ရွိသေရြ႕ပါပဲ အဓိပၸာယ္ကို ၾကံတာပဲ … ဆက္လုပ္ရမယ့္ နိႆရည္းကို ဘယ္လို မွ မၾကံတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ၾကံလို႔ရတဲ့ အေျဖနဲ႔ လံုထဲထည့္ၿပီး ထုိးၾကည့္လိုက္လို႔ အေျဖအမွန္ တာ ျပမွ ဓာတ္လံုးထည့္ၿပီး လံုပိတ္ထုိးရမွာ … ဒီအေတာအတြင္းမွာ ေရႊျဖစ္ေအာင္ ေငြျဖစ္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နဲ႔၊ လုပ္ရင္ ပ်က္သြားလိမ့္မယ္တဲ့"
"ႏို႔ … ႀကီးႀကီးခင္ ျပာအန္တာ စားတယ္ဆို"ဟု ကၽြန္မက သတိရ၍ ေကာက္ေမးလိုက္သည္။

"ႀကီးႀကီးခင္ ထုိးလို႔ အန္တာ မဟုတ္ပါဘူး … ဆရာေတာ္ ဘုရား ေပါက္ေခါင္းမၾကြခင္ ထုိးၿပီး ျပာကို ေပးတာနဲ႔ စားရတာ … ႀကီးႀကီးခင္လက္ထဲမွာ ဘယ္ထုိးရဦးမလဲ … တစ္ခါတည္းပဲထုိးရမွာ"
"အေျဖမွန္တယ္ မမွန္ဘူး လံုထဲထည့္ထုိးေတာ့ ျပမယ့္အေျဖေကာ ကၽြန္မကို ေျပာႏိုင္သလား"
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ေခါင္းကို သြက္သြက္ယမ္း၏။
ႏႈတ္ကလည္း "မျဖစ္ဘူး လိႈင္ေရ …" ဟု သြက္သြက္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။

"ႀကီးႀကီးခင္ အဲဒီစကားလံုး ၾကံၿပီး စမ္းသပ္ဖူးသလား"
"မေျပာနဲ႔ေတာ့ လိႈင္ … စမ္းလုိက္တာမွ ဖိုနဲ႔တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးဖိုထဲ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္းေပတဲ့ အမွတ္တမဲ့ မီးဖိုထဲထည့္ၿပီး တစ္ခုၿပီးတစ္ခု စာေၾကာင္းအဓိပၸာယ္ေပၚမလားလို႔ လုပ္ၾကည့္တယ္။ အေျဖနဲ႔ ေ၀းပါေသးရဲ႕"
ကၽြန္မမွာ ေနရင္းထုိင္ရင္း ဘုန္းႀကီးအမႈ ရြာပတ္ေန၏။

သည္ပံုသည္နည္း နိႆရည္းျဖင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ေပးအပ္သြားေသာ ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ အသံုးမခ်တတ္၍ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လည္ေခ်ာင္းထဲ ထည့္ထားရေသာ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးစပ္ၾကား၌ အဂၢိရတ္ပညာကို နကန္း တစ္လံုးမွမသိေသာ ကၽြန္မက ၾကား၀င္ပါရမည့္အျဖစ္မွာ ေပးသူတစ္ေယာက္ မ်ိဳသူတစ္ေယာက္၊ လည္ေခ်ာင္းရွင္းေပးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ၾက၍ ဘယ္အခ်ိန္ကာေရာက္မွ ဓာတ္လံုးေပါက္ထြက္မည္ကို မေတြးတတ္ေအာင္ ျဖစ္မိ၏။

ဆင္ေျပာင္ႀကီး အၿမီးက်မွ တစ္ေနေသာ ႀကီးႀကီးခင္၏ အျဖစ္လည္း ဘယ္ေလာက္ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္လိုက္မလဲဟု သူ႔အစား အသက္ရွဴရ က်ပ္လာသည္။
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ဆရာေတာ္၏ အမိန္႔အတိုင္း ဤဓာတ္လံုးျဖင့္ ေရႊျဖစ္၊ ေငြျဖစ္လုပ္ရန္ စိတ္ႏွင့္ပင္ ပစ္မွားမည္ မဟုတ္ေၾကာင္းကို အေသအခ်ာ ယံုၾကည္လိုက္၏။
လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ စကားလံုးမ်ားမွ အေျဖေပၚလွ်င္ သူ႔အဖို႔ ေရႊထက္ ေငြထက္ စုံမက္စရာ ရွိေနၿပီ မဟုတ္ ပါေလာ။

ကၽြန္မအဖို႔ရာတြင္ ဓာတ္လံုး ဘယ္အေျခအေနအထိ ခရီးေရာက္ေၾကာင္းလည္း ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္၍ သိဖို႔ ရာ မဟုတ္ေပ။
အေျဖရၿပီးေနာက္ ရသည့္အေျဖမွန္၍ ၎အရာကို ဓာတ္လံုးႏွင့္ ထုိးလိုက္သျဖင့္ ေပါက္သြားကာ ဘယ္အေျခဆိုက္မည္လည္း ကိုယ္ႏွင့္ မအပ္၍ သိဖို႔ရာ မဟုတ္ေပ။
ကၽြန္မ ကူညီရန္ သစၥာျပဳယူလိုက္ရေသာ တာ၀န္မွာ စာပိုဒ္ကေလးထဲမွ စကားမ်ား၏ အဓိပၸာယ္ကိုသာ စူးစမ္းဆည္းပူး ၾကံဆေပးရန္သက္သက္ျဖစ္သည္။

"အကၡရာေတြပဲဟာ … ၾကံရင္ရမွာေပါ့ ႀကီးႀကီးခင္ရယ္ … တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံဘယ္ေျပးမလဲ"
ႀကီးႀကီးခင္သည္ ၀မ္းသာအားရျဖစ္သြားကာ ကၽြန္မ၏လက္ကို က်ပ္က်ပ္ ညႇစ္ကိုင္လ်က္ …
"လိႈင္ေရ … တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ႀကိဳးစားၿပီး ၾကံစမ္းပါေနာ္၊ ဒါမ်ား မၿပီးဘဲနဲ႔ေသရရင္ အေသ ေျဖာင့္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး" ဟု တုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္ ေျပာေလ၏။
"ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ႀကီးႀကီခင္ရယ္ …"

အခန္း (၅) ဆက္ရန္
.