မဝင္းျမင္႔ (ေခမာေသာင္ကမ္း) အပိုင္း (၁၂)

"ကၽြန္မလဲ အရင္လိုၾကာမျပစ္ေတာ့ အပို၀င္ေငြ မရေတာ့ဘဲ ေစ်းေရာင္းတဲ့ ေငြရိုးရိုးပဲ ရတာေပါ့။ အေမက မေက်နပ္ဘူး။ အမ်ိဳးမ်ိဳးဆဲဆိုရိုက္ႏွက္ခိုင္းတာ မရေတာ့ ေငြမ်ားမ်ား ကန္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ကုလားကို ယူဖို႕နားခ်တယ္ေလ။ မရရင္ သူေမြးထားတဲ့ လူမိုက္ကပါ ကူဖို႕ အသင့္ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မကလဲ လူမ်ိဳးျခားေတာ့ လင္မလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ သေဘာထားၿပီး အစ္ကို ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ ျမိဳ႕နာမည္မွတ္ ေျပးလာခဲ့တာပါ အစ္ကို။ အစ္ကို လက္မခံခ်င္ရင္ ေဘးကင္း ရန္ကင္းရာကို လမ္းညြန္ေပးပါ အစ္ကိုရယ္''

    ''ေမစန္းရီလို အပ်ိဳအရြယ္ကေလး တစ္ေနရာကုိ လြယ္လြယ္ပို႔ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေတြ႕မွ ပိုလို႔ေကာင္းမယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွာပဲ ေနဦးေပါ့ ဦးေလးညြန္႔ နဲ႔ တိုင္ပင္ေနၾကပါ''

    ခင္ေမာင္ၾကီးက ၾကင္နာငဲ့ညွာေသာ စိတ္ထားျဖင့္ ဦးဘိုးညြန္႔ တစ္ေယာက္လံုး အေဖာ္ရွိေန သည္ဟု ေမစန္းရီအား လက္ခံထားလုိက္သည္။ ေမစန္းရီသည္ ေခါက္ဆြဲမွာ ထိုင္စဥ္မွာ ထိုင္စဥ္က အမူအရာ မ်က္ႏွာေပးမ်ားသည္ အေရခြံခြာခ်လိုက္သလို လံုး၀ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ခင္ေမာင္ၾကီးႏွင့္ ဆက္ဆံရာ၌ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကုိ ဆက္ဆံသလို က်ိဳးႏြံစြာဆက္ဆံသည္။ အိမ္ထိန္းသိမ္းေရးႏွင့္ ခင္ေမာင္ၾကီး၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားကို လိုေလေသးမရွိ ျပဳစုလုပ္ကိုင္ေပးသည္။ ဧည့္သည္လာလွ်င္ အရိပ္ အေယာင္ မေတြ႔ေအာင္ သိုသိပ္စြာေနသည္။

အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ မထြက္ေခ်။ ခင္ေမာင္ၾကီးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ဘယ္အခါမွ မေနေခ်။ ေမစန္းရီ၏ အေနအထိုင္သည္ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီး ပီသလွသည္ကုိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေတြ႕ေနျမင္ေနရေသာ ခင္ေမာင္ၾကီး၏ စိတ္ထဲမွာ ေလးေလးစားစား ျဖစ္လာသည္။ ေခ်ာေမာလွပေသာ ရုပ္ရည္ေလးႏွင့္ တြယ္တာရာမဲ့ ဘ၀မွာ ရင္နာစရာအျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳလာရသူကေလးပါတကားဟု ေတြးမိခါ သနားစိတ္က ပိုလာသည္။ ၾကာေသာ္ ခင္ေမာင္ၾကီး၏ စိတ္မွာ သဒၵါလြန္၍ တဏွာကၽြံမိေလေတာ့၏။

    ''စဥ္းစားပါဦး အစ္ကို၊ ဘ၀အေျခအေနျခင္း ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္မရသူတစ္ေယာက္ပါ။ အစ္ကို႔အရိပ္မွာ ေဘးကင္းရန္ကင္း ခိုလံူေနရတဲ့ ကၽြန္မဘ၀ကုိ ေက်နပ္လို႔ အစ္ကို႔ေက်းဇူးေတြကုိ ေန႔စဥ္ ေအာက္ေမ့ ေနရပါတယ္။ ေက်းဇူးရွင္ကုိ ေက်းစြပ္သလို အျဖစ္မ်ိဳး ကၽြန္မ မေရာက္ေစခ်င္ပါဘူး အစ္ကို ရယ္''

    ေမစန္းရီသည္ ခင္ေမာင္ၾကီးက သူ႔ေမတၱာကို ဖြင့္ဟေသာအခါ အဖိုးတန္ လူတစ္ေယာက္ကို ငါအရေတာ္ေလျခင္းဟု အာသာငန္းငန္း ၀မ္းပန္းတသာမျဖစ္ဘဲ သူ႔ဘက္က ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို တင္ျပတားဆီးရွာသည္။ ထိုအခါ ခင္ေမာင္ၾကီးစိတ္မွာ ပိုျပီး တန္းဖိုးထားမိျပန္သည္။ ေပါ့ပ်က္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးထားတဲ့ မိန္းမဆိုရင္ အခုလို ငါကေျပာမွာေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ေၾကာ့ကြင္းနဲ႔ ေထာင္ဖမ္းတာ ၾကာလွေရာ့မယ္။ အခုေတာ့သူ သစၥာရွိသူကေလးျဖစ္လို႔ ဒီစကားမ်ိဳးေျပာတာဟု ေတြးသည္။ သနားၾကင္နာစိတ္က အရင္းခံျပီး ေပၚလာေသာ ေမတၱာမ်ိဳးျဖစ္၍ ခင္ေမာင္ၾကီး၏ အခ်စ္မွာ တည္ျငိမ္ ေလးနက္ လွသည္။

    ''အစ္ကို အေသအခ်ာ စဥ္းစားျပီးလို႔ စိတ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ၾကီးဆံုးျဖတ္ျပီး ဖြင့္ေျပာတာေပါ့ ေမစန္းရီ၊ အစ္ကို႔စကား မယံုဘူးလား'' ခင္ေမာင္ၾကီးကေမးသည္။
    ''ယံုၾကည္ပါတယ္ အစ္ကို၊ ကၽြန္မဘက္က နာမည္ပ်က္ ရွိထားေတာ့ လက္ထပ္ျပီးမွ မလိုသူ ေတြ ပါးစပ္ေလလိႈင္းေၾကာင့္ အစ္ကို႔စိတ္ကုိ မၾကည္မလင္ျဖစ္လာရင္ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ေပၚလာမွာ စိုးရိမ္ပါတယ္၊ အစ္ကို႔အေနနဲ႔ နာမည္သိကၡာ စင္ၾကယ္ျပီး အဆင့္ အတန္းခ်င္းတူသူ မိန္းမကိုသာ ယူပါလားအစ္ကုိ''

    ေမစန္းရီက ျငိမ္သြားသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခင္ေမာင္ၾကီးကို အားကိုးသည္၊ ခ်စ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူလိုမိန္းမမ်ိဳးႏွင့္ လံုး၀မထိုက္တန္ဟု စိတ္ထဲမွာ မွတ္္ယူထားျခင္းေၾကာင့္ အခ်စ္စိတ္ကို မ်ိဳသိပ္သို၀ွက္ ကာ ေမာင္ႏွမလုိ ဆက္ဆံလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခု ခင္ေမာင္ၾကီးက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုေသာ အခါ သူ႔လိုမိန္းမ ယူမိ၍ သူမ်ားေတြက ခင္ေမာင္ၾကီးကို ကဲ့ရဲ႕ေလမည္လားဟုေတြးကာ ခင္ေမာင္ၾကီး အတြက္ ငဲ့ညွာ သနားမိျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ဇြတ္အတင္းေျပာေနေသာ ခင္ေမာင္ၾကီး၏ စကားကို ျငင္းပယ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။

    ''ဘယ္လိုလဲ ေမစန္းရီ.....လက္ထပ္မယ္ ဟုတ္လား''
    ခင္ေမာင္ၾကီး၏စကားကို ေမစန္းရီက မ်က္ရည္၀ိုင္းေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ ဦးေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ ေလေတာ့သည္။
    ခင္ေမာင္ၾကီးႏွင့္ ေမစန္းရီးတုိ႔ လူသိရွင္ၾကား လက္ထပ္လိုက္ၾကသည္။ ဖြားအိခင္က ဆတ္ ဆတ္ခါေအာင္ စိတ္ဆိုးေသာ္လည္း လြန္ျပီးသည့္ ကိစၥကုိ အတင္းအၾကပ္ မဖ်က္ဆီးေတာ့ေခ်။ ပစၥည္း ဥစၥာကို အထုိက္အေလ်ာက္ခြဲေပးျပီး ေနျမဲတုိင္းပင္ အဆက္အသြယ္ အလုပ္ေတာ့ဘဲေနလိုက္သည္။ ဦးဘိုးညြန္႔ကား ခင္ေမာင္ၾကီးတို႔ႏွင့္ မခြဲမခြာ အတူတကြပင္ ေနလ်က္ရွိ၏။

    လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္မွ ခင္ေမာင္ၾကီးအိမ္ ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြကို သာ ေမစန္းရီကား လက္ထပ္ျပီးခ်ိန္မွစ၍ မိုးဆမ္းပန္းသို႔ ရႊင္လန္းေအးျမရေတာ့သည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး ခ်စ္ခင္ယုယ အလိုလိုက္ပံုေတြမွာ ကိႏၷရီ ေမာင္ႏွံလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဤ အခ်ိန္မွာ သာယာခ်မ္းေျမ့ေသာ ခင္ေမာင္ၾကီးႏွင့္ ေမစန္းရီတို႔ အိမ္ေထာင္ျပိဳကြဲေအာင္ တိုက္ခတ္မည့္ ေလနီၾကမ္း ဆင္ေနျပီကို ခ်စ္ခင္ၾကည္ႏူးေနၾကေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္က မသိႏိုင္ရွာၾကေပ။

    ဤေန႔ကား စေနေန႔ ျဖစ္သည္။ ခင္ေမာင္ၾကီးက ေန႔၀က္ႏွင့္ ရုံးဆင္းရမည္ျဖစ္၍ ညေနစာ ေစာေစာစားျပီး ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္အိမ္က ေစာေစာထြက္ကာ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ သြားျပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ ေမစန္းရီသည္ ညေနစာအတြက္ ဟင္းကုိေရာ၊ ခင္ေမာင္ၾကီး ျပန္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း အဆာေျပစားႏိုင္ရန္ စားေသာက္ဖြယ္ရာကိုလည္းေကာင္း ဖ်တ္လတ္လ်င္ ျမန္စြာ ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကုိင္ေနသည္။ ေမစန္းရီ ေရာက္လာျပီးမွ ဦးေလးညြန္႔သည္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ ေပးရသည့္ အလုပ္ကလြဲလွ်င္ မယ္မယ္ရရ အလုပ္မလုပ္ရေတာ့ ေသာေၾကာင့္ မ်ားစြာသက္သာေန သျဖင့္ ေမစန္းရီကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ေက်းဇူးတင္ေနသည္။

အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္ျပီျဖစ္၍ ငယ္စဥ္ကလို လုပ္ရကိုင္ရသည္မွာ မဖ်တ္လတ္ေတာ့ေခ်။ တစ္ခါတစ္ရံ ေမာပန္းလာသည္။ သို႔ေသာ္ ခင္ေမာင္ၾကီး ေ၀ယ်ာ၀စၥကို သူမ်ားလက္အပ္ရန္ စိတ္မခ်ေသာေၾကာင့္ အေမာခံျပီး ကုိယ္တိုင္လုပ္ကိုင္ ေနသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ကုိင္ေနျခင္ျဖစ္ရာ ေမစန္းရီ ေရာက္လာမွ နားခြင့္ရသည္။ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္အခါယူခါ ဘုရားရွိခုိးႏိုင္၊ ပုတီးစိပ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမစန္းရီကို သနားၾကင္နာ ရွိစြဲရွိရာမွ ေက်းဇူးတင္စိတ္ကပါ ေပးလာသည္။

    ''ဦးေလးညြန္႔ေရ အားလံုးျပီးကုန္ျပီ၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ခဏေစာင့္ေနလိုက္ပါဦးေနာ္၊ ကၽြန္မ ေရခ်ိဳး လိုက္ခ်င္လို႔ပါ''
    မီးဖိုထဲကထြက္လာေသာ ေမစန္းရီက ေျပာ၏ ။
    ''ေအး-ေအး မိန္းကေလး..... ''
    ဦးဘိုးညြန္႔က ျပန္ေျပာခါ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ ပုတီးစိပ္ရင္း ခင္ေမာင္ၾကီး ျပန္လာလွ်င္ တံခါးဖြင့္ ေပးရန္ ေစာင့္ေနသည္။ ေမစန္းရီသည္ ေရခ်ိဳးျပီး လွပစြာ ျပင္ဆင္ျခယ္မႈန္း ၀တ္စားျပီး၍ အိမ္ေရွ႕ခန္း ထြက္လာသည္။ ထုိအခိုု္က္မွာပင္ အျပင္ဘက္က တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္-
    ''ဘယ္က ဧည့္သည္မ်ားပါလိမ့္''

    ဟု ဦးဘိုးညြန္႔က တီးတိုးေျပာရင္း တံခါးဖြင့္လိုက္သည္။ ၀င္ေရာက္လာေသာ ဧည့္သည္ကား မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ ေမစန္းရီ မလိုလား မႏွစ္ျမိဳ႕ႏိုင္ေသာ သူ႔အထိန္းေတာ္ၾကီးျဖစ္သူ အေမႏွင့္ သူ႔လက္စြဲေတာ္ ေမာင္အုန္း ျဖစ္သည္။ ေမစန္းရီသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့၍ မေၾကာက္ေသာျငားလည္း သူတို႔လာျခင္းကား ေကာင္းေသာလာျခင္း မဟုတ္၊ ေဘးဒုကၡေပးရန္ ေရာက္လာၾကျခင္းသာ ျဖစ္ရမည္ဟု အတတ္သိလို႔ ေတြးခါ စိတ္ထဲမွာ အၾကီးအက်ယ္ အခ်မ္းေျမ့မႈကို ခံစားလုိက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ျခင္း ေနရာေပးျခင္းကိုပင္ မျပဳႏိုငဘဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ပင္ ၾကည့္ေနမိပါသည္။

    ''အေမ့ကိုေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား သမီးရယ္''
    အေမက ခပ္ခ်ိုခ်ိဳ စတင္ေျပာသည္။
    ''ေၾသာ္...ဟုတ္ကဲ့ အေမ၊ မေမွ်ာ္လင့္ ေရာက္လာေတာ့ ရုတ္တရတ္ ေၾကာင္သြားမိတာပါ၊ ထိုင္ၾကပါ''
    ေမစန္းရီက ၀တ္ေက်တမ္းေက်မွ်ေျပာခါ ဦးဘိုးညြန္႔အနီးရွိ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္လိုက္သည္။ အေမႏွင့္ သူ႔တပည့္က ေမစန္းရီ ညႊန္ျပေသာေနရာမွာ ထိုင္ၾက၏။ အေမသည္ ကာလအတန္ၾကာ ကြဲကြာေနခဲ့ေသာ ေမစန္းရီကို ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ ေနဂိုရ္က ေခ်ာေမာလွပေသာ ေမစန္းရီသည္ ခင္ေမာင္ၾကီးအရိပ္မွာ စိတ္ခ်မ္သာစြာခိုလံႈ၍ ၀န္ေထာက္ကေတာပီသစြာ ၀တ္စားဆင္ယင္ထားသည့္ အတြက္ အလွေပၚမွာ က်က္သေရရွိျခင္းက ဆင့္ထားသည့္အတြက္ ရုပ္ရည္သည္ အေမ့လက္ထဲမွာ ေခါက္ဆြဲေရာင္းရင္း ၾကာပစ္ ျမွဴျမိဳက္ေနရသည့္ ရုပ္ရည္ထက္သာလြန္မက္ေမာဖြယ္ရာ ေကာင္းေန သည္။ ဤရုပ္ရည္ကုိျပ၍ အနင့္သား စားေသာက္လာခဲ့၇ေသာ အေမ့အဖို႔ အားရေက်နပ္ျခင္း မရွိႏိုင္ခဲ့ေခ်။

ထိုေၾကာင့္ နက္နက္နဲနဲ ေတြးေတာစဥ္းစားျခင္း မရွိဘဲ ေငြအလံုးအခဲ ကန္ေတာ့ပါမည္ဆိို ေသာ လူမ်ိဳးျခားလက္အပ္ရန္ စီစဥ္ခဲ့၏။ ေမစန္းရီက လြတ္ေအာင္ေရွာင္ေျပးေသာအခါ ၾကီးစြာေသာ မေက်နပ္ျခင္းျဖင့္ ေဒါသ အလြန္အမင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ အေမ လက္မေလွ်ာ့၊ ေမစန္းရီ ဘယ္ဆီေရာက္ေနသည္ကို အျမဲ စံုစမ္းသည္။ ယခု ခင္ေမာင္ၾကီး၏။ ဇနီး၀န္ေထာက္ကေတာ္ဘ၀ ေရာက္ေနျပီဟု သိရေသာအခါ အေမ၀မ္းသာသြားသည္။ လူမ်ိဳးျခားက ကန္ေတာ့ပါမည္ ဆိုေသာ ေငြကို လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးရသည္အတြက္ ထိုေငြႏွင့္အညီအမွ် ျပန္ရႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းကို အေမ စဥ္းစား စီစဥ္လာခဲ့သည္။

    ''သမီး တကယ္လွလြန္းတယ္ကြယ္၊ မင္းကေတာ္ဟန္ ပီသလိုုက္တာ''
    အေမက ခ်ီးက်ဴး၏။ သူ႔လက္စြဲေတာ္ကမူ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေခ်။ မိုက္ဟန္အျပည့္ႏွင့္ သာ ၾကည့္ေနသည္။
    ''အေမလာတာ ဘာကိစၥလဲ''
    ခ်ီးက်ဴးစကားမွာ သာယာႏွစ္လိုစိတ္မေပၚဘဲ ကိစၥျမန္ျမန္ျပီး ျမန္ျမန္ျပန္ေစရန္ကိုသာ ေမစန္းရီ က စိတ္ေစာေနသည္။
    ''ေအး-ေအး အေမ ေျပာပါမယ္၊ အေမ့ကို ေငြ တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ေပး သမီး၊ အေမလာတာ အဲဒီကိစၥပဲ''
    ''ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မက ေပးရမွာလဲ''
    ေမစန္းရီက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ျပီးေမးသည္။

    ''သမီး လက္ထပ္ဖို႔ အေမစီစဥ္ထားတဲ့ ကိုေမာင္ေလးကို မွတ္မိတယ္ ဟုတ္လား၊ သူ႔ကုိ သမီးက မယူလဘဲ ထြက္ေျပးေတာ့ ကန္ေတာ့ေၾကးေငြ တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ဆံုးတဲ့ျပင္ သမီးကို သူ႔မယားျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းစာက ေၾကာ္ျငာမယ္၊ ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ ဆြဲေခၚမယ္နဲ႔ ၾကိမ္းေနလို႔ အေမ အေတာ္ေတာင္းပန္ထားရတာ၊ သမီးဆီက ရတဲ့ေငြနဲ႔ သူ႔ကို ေက်နပ္ေအာင္ ေတာင္းပန္ရမယ္ သမီး၊ ဒါေၾကာင့္ေတာင္းတာ''

    အေမ့စကားေၾကာင့္ ေမစန္းရီသည္ မ်က္လံုးေတြ ျပာသြားေအာင္ပင္ ေဒါသျဖစ္လာသည္။ အံၾကိတ္ခါ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႈလိုက္၏။ ထုိအခိုက္ ခင္ေမာင္ၾကီးက ျပန္ေရာက္လာသည္။ မ်က္နွာမွာ ေဒါသေရာင္သန္းေန၏။ လက္ထဲမွာ ကိုင္လာေသာ ရံုးစာရြက္စာတမ္းေတြ ထည့္ထားသည့္ သားေရလက္ကိုင္အိတ္ကို စားပြဲေပၚသို႔ ျပစ္တင္ခါ ေမစန္းရီနားက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္လုိက္သည္။
    ''အခုတင္ကေျပာတဲ့စကား တစ္ပို္င္းတစ္စ ၾကားလုိုက္ပါတယ္၊ ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး''

    ခင္ေမာင္ၾကီးေလသံမာမာျဖင့္ ေမး၏။ ခင္ေမာင္ၾကီးႏွင့္ ေမစန္းရီတို႔ မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ အေမက ေဒါသထြက္လာဟန္ျဖင့္ ေစာေစာက ေျပာသည့္အတိုင္း တစ္လံုးက်န္ ျပန္ေျပာသည္။ အေမ စကားဆံုးေသာအခါ ေမစန္းရီက တုန္ရည္ေနေသာ အသံျဖင့္ ျပန္ေျပာ၏။
    ''အေမရင္း မဟုတ္သူပီပီ ကၽြန္မကို သမီးျခင္းမစာ ခိိုင္းစားလာခဲ့တာ ေမေက်နပ္ႏုိင္ဘဲ ကၽြန္မရဲ႕ ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ ဘ၀ကို ဖ်က္ဆီးျပန္တာလား၊ ဒီ ေမာင္ေလးဆိုတဲ့ ကုလားကို အေမ့ဘာသာလက္ခံ၊ အေမ့ဘာသာ စကားေျပာေနၾကတာဘဲ။ ဒီအေကာင္ကုိ ကၽြန္မတစ္ခါမွ မ်က္ႏွာ ခ်င္း မဆိုင္ခဲ့ဘူး၊ အေမနဲ႔ ကၽြန္မကို သက္သက္နာမည္ဖ်က္ အရွက္ခြဲျပီး ေငြညွစ္တာ၊ ဒီအေကာင္နဲ႔ ကၽြန္မ ဘာမွလဲ မျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ ေပးစရာေငြလဲ မရွိဘူး''

     ေမစန္းရီက ျပတ္ျပတ္သားသားပင္ ေျပာသည္။ ဦးဘိုးညႊန္က ခင္ေမာင္ၾကီးကို တီးတိုးသတိ ေပးထိန္းထား၏။
    ''ေမာင္ခင္ၾကီး စိတ္ကို ခ်ဳဴပ္ထား၊ ဆူဆူညံညံျဖစ္လုိ႔ လူသိကုန္ရင္ ေမာင္ခင္ၾကီး ဂုဏ္ပ်က္ လိမ့္မယ္''
    ဦးဘိုးညႊန္႔ သတိေပးစကားေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ၾကီးသည္ သူ႔စိတ္ကို ခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ဒီလိုလူစား ေတြႏွင့္ လူသိရွင္ၾကား ရန္ျဖစ္မွာ သူလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဴး အဖို႔ လံုး၀မသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့့္-

    ''ခင္ဗ်ားတို႔ ျပႆနာ ခင္ဗ်ားတို႔ရွင္းၾက''
    ဟု လႊတ္ေပးထားခဲ့ျပီး အခန္းထဲ၀င္လာခဲ့သည္။ အ၀တ္အစားပင္ မလဲႏိုင္ဘဲ အိပ္ရာေပၚ ျပစ္လွဲ လိုက္ေလသည္။ ေမစန္းရီနဲ႔ ဒီကုလားျဖစ္လာခဲ့တယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလား-ဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဒီမိန္းမၾကီး ၾသဇာ နာခံျပီး ေယာက်္ားေတြက္ုိ ၾကာျပစ္လာခဲ့ရတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ သူူူူူူ႕စိတ္က မပါေပမယ့္ မိန္းမၾကီးက အခန္းပိတ္လႊတ္ျပီး ေပးခဲ့ဘူးလို႔သာ ဒီအေကာင္က ရဲရဲတင္းတင္း ၾကိမ္းေနတာ ျဖစ္ေလ မလား....

ဆက္ရန္.

.