ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ၏ ကၽြန္းဦးတည္႕သန္လ်က္ခံု အပိုင္း (၁၇)

အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း ျဖစ္ရသူၾကမၼာ

ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီး ၏ ေရတပ္ေတာ္သည္ ႐ြာသာ႐ြာ တဲနန္းေတာ္၌ တစ္ညဥ့္မွ် ရပ္နားေတာ္မူခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္ကာလသည္ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ သံုးရက္ေန႔ျဖစ္၍ တစ္ညဥ့္လံုး ေ႐ႊလေရာင္ လႊမ္းခ်ိန္ လည္းျဖစ္ ပါသည္။ ပူအုိက္ေသာ ေႏြဥတုရာသီလည္းျဖစ္ပါသည္။

ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီး၏ သားေတာ္ႀကီးျဖစ္သူ ေရတပ္ေတာ္၏ ေ႐ွတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပည္မင္းသား သီရိမဟာ သီဟသူရ ဓမၼရာဇာသည္ မိမိ ေဖာင္ေတာ္ေပၚမွေနၿပီး သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ျဖစ္ေသာ အခါသမယ၌ ႀကံဳႀကိဳက္ ခဲလွေသာ ေ႐ႊစက္ေတာ္ ဘုရားပဲြခ်ိန္လည္း ဆံုဆည္းလ်က္႐ွိေသာေၾကာင့္ ေျခေတာ္ရာမ်ားကုိ သြားေရာက္ ဖူးေျမာ္လုိလ်သည္။ ဆႏၵက ျပင္းျပ၊ အခ်ိန္ကလည္းမလွ၊ လေရာင္ကုိ အားကုိး၍ ျမင္းႏွင့္ အျပင္း စုိင္းႏွင္ ပါက ညတြင္းခ်င္း မုိးမလင္းခင္ ျပန္ေရာက္ႏိုင္သည္ဟု တြက္ဆမိသည္။

မနက္ကုိလည္း တပ္ေတာ္ထြက္ မီရမည္။ ေလွေတာ္ေပၚတြင္ တစ္ညလံုး အခ်ိန္ကုန္မည့္အစား လွ်ပ္တစ္ျပက္ နည္းႏွင့္ ျမင္းေတာ္စီးၿပီး ေျခေတာ္ရာဘုရားမ်ား သြား၍ ဖူးေျမာ္လုိက္ခ်င္ေသာ ဆႏၵက တားဆီး မရေအာင္ ေပၚေပါက္ေနေတာ့သည္။

ခမည္းေတာ္ကုိ သံေတာ္ဦးတင္၍ သြားမည္ဆုိလွ်င္လည္း ညဥ့္အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး သြားရန္မသင့္ဟု မိန္႔ေတာ္ မူမည္အမွန္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေအးေအးေဆးေဆးလာဖုိ႔ ဆုိသည္မွာလည္း "ေဆာက္ျဖစ္ပါ မွ ေက်ာင္းဒကာ" ဆုိေသာ စကားကဲ့သုိ႔ ပံုေသကားက် မဟုတ္သျဖင့္ ေ႐ႊစက္ေတာ္ဘုရား ႏွင့္ အနီးဆံုး ႐ြာသာ ႐ြာသုိ႔ ႀကံဳႀကံဳႀကိဳက္ႀကိဳက္ ေရာက္လာခုိက္ တေပါင္းလပဲြေတာ္အခါလည္း ျဖစ္ေလေသာ ေၾကာင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ ခဲမိ႔ ဇြတ္ပဲသြားေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူလုိက္သည္။

အ႐ြယ္ေတာ္ကလည္း ငယ္ငယ္၊ ထက္တုန္း ျမက္တုန္း၊ သန္တုန္း ျမန္တုန္း ခရီးျပင္း ျမင္းစုိင္းရမည္ကုိပင္ ပန္းသည္ ဟု မထင္ႏုိင္၊ ဇြတ္တ႐ြတ္ပဲသြားမည္၊ ဘုရားဖူးသြားျခင္းသည္ ကုသုိလ္ေရးအလုပ္ျဖစ္၍ ခမည္း ေတာ္ အျပစ္ျမင္ေတာ္မူမည္မဟုတ္ ဟူ၍လည္း တထစ္ခ် ယံုမွတ္ေလသည္။
ဟုတ္ပါသည္။ ဘုရားဖူးျခင္းသည္ မင္းပ်ိဳမင္းလြင္အ႐ြယ္၌ ေသရည္ေသာက္ျခင္းမဟုတ္၊ သူ႔ဥစၥာတုိက္ခုိက္ လုယူျခင္း မဟုတ္၊ သူ႔အသက္သတ္ျခင္းမဟုတ္၊ ေကာင္းေသာ ဘုရားဖူး ကုသုိလ္ေရး အလုပ္သာျဖစ္ပါ သည္။

ညတြင္းခ်င္းပင္ ေ႐ွ႕တပ္ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ မင္းသားႀကီး၊ ျမင္းယဥ္စီး၍ ေ႐ႊစက္ေတာ္ဘုရားဖူး ထြက္ေတာ္မူမည္ ကုိ ၀န္အရာ႐ွိမ်ားက ျမင္းေကာင္း ျမင္းေခ်ာမ်ား စီစဥ္ဆက္သၾကရသည္။ ေနာက္လုိက္ ေနာက္ပါ အနည္း ငယ္ၿခံရံ၍ ႐ြာသာ႐ြာမွ မင္းမႈထမ္းမ်ားကုိ လမ္းျပေစလ်က္ မန္းစက္ေတာ္သုိ႔ ဘုရားဖူး ထြက္ခဲ့ပါသည္။

တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ သံုးရက္ျဖစ္၍ လမင္းထြက္လာသည္က အစ တစ္ညလံုး ေ႐ႊလေရာင္မႈန္းထားျခင္း ေၾကာင့္ ေတာေတာင္ ေရေျမတစ္လႊား၌ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းကဲ့သုိ႔ လင္းထိန္ေနပါသည္။ တစ္ေတာင္ေက်ာ္၊ တစ္ေတာင္နင္း၊ ျမင္းအမ်ားႏွင့္ အျပင္းသြားေနရေသာ ျပည္မင္းသားတုိ႔သည္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ သာသာ တြင္ မွ မန္းစက္ေတာ္ဘုရားသုိ႔ ေရာက္သြားၾကပါသည္။
ေအာက္ေျခေတာ္ရာကုိ ပထမဖူး၍ ဦးခုိက္ၾကၿပီးလွ်င္ အထက္ေျခေတာ္ရာ႐ွိရာ ေတာင္ထိပ္သုိ႔လည္း တက္၍ ဦးခုိက္ဖူးေျမာ္ၾကရပါေသးသည္။ နမႏၱာနဂါးတုိ႔၊ သစၥာဗႏၶရေသ့တုိ႔ ေတာင္းပန္မႈေၾကာင့္ မုနိ႐ွင္ေတာ္ ဘုရားက ေျခေတာ္ရာမ်ား ခ်ထားေတာ္မူခဲ့သည္ဆုိေသာ ဘုရားသမုိင္းစဥ္ကုိလည္း အတိတ္ ျဖစ္စဥ္ ေတြ ေပၚလြင္လာသည္အထိ ေတြးထင္ ၾကည္ညိဳမိမည္။ ဖန္သားကဲ့သုိ႔ ၾကည္လင္သည့္ စမ္းေရသြင္ သြင္စီးဆင္းလ်က္႐ွိေသာ မန္းေခ်ာင္းသည္ စက္ေတာ္ရာ ေတာင္ေျခကုိ သံုးပတ္ရစ္ေခြ ဦးခုိက္ ၍ ေနသည္ကုိလည္း မ်က္၀ါးထင္ထင္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ေနရေပမည္။

မန္းစက္ေတာ္ရာ ေတာင္ေတာ္အား ပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ုိက္မွ ၿခံရံထားေသာသဘာ၀ ေတာေတာင္၊ လွ်ိဳေျမာင္၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတုိ႔တြင္ အလုိအေလ်ာက္ ေပါက္ေရာက္လ်က္႐ွိေသာ ေတာပန္း ေတာင္ပန္း တုိ႔၏ ရနံ႔ကလည္း သင္းပ်ံ႕လိႈင္ၾကဴလ်က္ ပန္းစံုခေသာ တေပါင္းလရာသီႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ ပီပီသသ က်င့္သံုးေန ၾကေသာေၾကာင့္ ရာသီမာသ သဘာ၀၏ အလွအပတုိ႔ႏွင့္ေပါင္းဖဲြ႕ကာ စိတ္အာ႐ံုကုိ တစ္မ်ိဳး တစ္ဖံု ဆြတ္ပ်ံ႕ ဖြယ္ရာ ႀကံဳႀကိဳက္ရေလေသာ ျပည္မင္းသားခမ်ာတြင္ ဖရဏာပီတိ ဂြမ္းဆီထိသုိ႔ ေပ်ာင္းအိ ညႊတ္ယိမ္းလ်က္ ျပန္ရမည့္ ခရီးအတြက္ပင္ စိတ္မ၀င္စားမိေအာင္ ႐ွိရေလေတာ့သည္။

သဒၶါယုိဖိတ္ ၾကည္ညိဳစိတ္ႏွင့္ ဖူး၍မ၀၊ ဦးခ်၍ မထခ်င္ေအာင္႐ွိၿပီး အခ်ိန္ကလည္း နည္းသျဖင့္ အျပန္ခရီး အတြက္ ေနာက္ပါ မင္းမႈထမ္း တုိ႔က သတိေတာ္ ဆက္ၾကမွသာ ႐ုတ္တရက္ဦးခ်၍ ျပန္ခဲ့ရသည္ပင္ ျပည္မင္းသား ၏ စိတ္ကေတာ့ မန္းစက္ေတာ္ရာ ဘုရားေျခေတာ္ရင္းက ခြာမရဘဲ က်န္ရစ္ေလသေယာင္။ လေရာင္လင္းလင္း တြင္ ျမင္းေတာ္ကုိႏွင္၍ ေတာင္စဥ္ေတာတန္းမွ တေမာတပန္း ျပန္လွည္႔ခဲ့ၾက ရပါသည္။

႐ြာသာ႐ြာ ဆိပ္ကမ္း၌ ေ႐ႊေရာင္ လႊမ္းလ်က္႐ွိေသာ ေရနန္းျပာသာဒ္မ်ားႏွင့္ ေလွေတာ္၊ ေဖာင္ေတာ္မ်ား အပါအ၀င္ ေရတပ္ေတာ္ႀကီးသည္ မနက္ျဖန္မနက္ ေန၀န္းတက္ခ်ိန္တြင္ ခရီးစဥ္အတုိင္း ဆန္တက္ ထြက္ခြာ ခ်ီတက္ၾကရန္ အသင့္ျပင္ဆင္ထားၾကေသာေၾကာင့္ ေရတပ္ေတာ္ အ၀င္အပါ မင္းမႈထမ္း မ်ားစြာတုိ႔မွာ တာ၀န္၀တၱရားအတုိင္း ေန႔ဆုိင္း ညဆုိင္းႏွင့္ ႀကီးၾကပ္ေဆာင္႐ြက္ လ်က္ ႐ွိသည္တြင္ ေရတပ္ေတာ္ႀကီး၏ ေ႐ွ႕တပ္ ဦးစီးဗုိလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ေသာ ျပည္ကုိယ္ေတာ္ႀကီး အခ်ိန္မီ အျပန္ကုိ လည္တံ႐ွည္႐ွည္ ပင့္၍ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားေနၾကရေလသည္။
ထက္ေကာင္းကင္ မွ ေသာ္တာလမင္းႀကီးသည္ ျမင္းအျပင္းစီး၍ စခန္းအေရာက္ ကဆုန္ေပါက္ ႏွင္လာသူ တစ္စုအား သနားၾကင္နာစြာၾကည့္၍ ေနေပလိမ့္မည္။ လင္းအ႐ုဏ္အခ်ိန္ကလည္း သီသီနီးကပ္ လာေလၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လမင္း၏ ေရာင္႐ွိန္သည္ မွိန္မွန္းမသိ မွိန္ေမွး၍ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္စ ျပဳလာ ေလသည္။

ေတာင္စဥ္ ေတာင္တန္းမွ တရၾကမ္း ျမင္းစုိင္းလာသူမ်ားကလည္း ႐ြာသာ႐ြာ ကမ္းေျခအေရာက္ ကဆုန္ ေပါက္ ႏွင္ၿမဲ ႏွင္လ်က္ ႐ွိေနၾကပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ အခ်ိန္က လူကုိေစာင့္ေန႐ုိး ထံုးစံမ႐ွိပါ။ လမင္းစႏၵာကလည္း "ငါေတာ့ ဆက္ မၾကည့္လုိေတာ့ ဘူး၊ နင္တုိ႔ထုိက္ နဲ႔ နင္တုိ႔ကံသာပဲ "ဟု မ်က္ႏွာလဲြ၍သြားသလုိ၊ အေနာက္ စၾက၀ဠာ ႏႈတ္ခမ္းသုိ႔ ကြန္းခုိ သြားေတာ့ သည္၏ အဆံုးတြင္ အေ႐ွ႕ စၾကာ၀ဠာတစ္ျပင္လံုးမွ နီလြင္ေသာ ေရာင္ျခည္တန္းမ်ား သန္း လာ ေလေတာ့သည္။
အေ႐ွ႕ေလာကဓာတ္မွ လင္းေရာင္ျခည္ျဖာသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ျမစ္ကမ္းပါးက ေ႐ႊနဂါးႀကီး လူးလြန္႔လာ သည့္ အလား ေ႐ႊေရာင္လွ်ပ္ေသာ ေရတပ္ေတာ္ႀကီးသည္ သက္၀င္လႈပ္႐ွားလာကာ ေ႐ွ႕စခန္းဆက္ကုိ ခ်ီတက္ရန္ ျပင္ဆင္သမႈ ျပဳၾကေလေတာ့သည္။

သုိ႔လွ်င္ အေ႐ွ႕ေလာကဓာတ္မွ လင္းအရုဏ္ျဖာေနၿပီျဖစ္၍ ႐ြာသာ႐ြာဆိပ္၌ ဆုိက္ကပ္၊ ရပ္နား အိပ္စက္ ေနခဲ့ေသာ ေရတပ္ေတာ္ႀကီးသည္ ယေန႔ နံနက္အဖုိ႔ ေ႐ွ႕ခရီးဆက္လက္ရန္ လူးလြန္႔ လႈပ္႐ွားလာ သည့္ အားေလ်ာ္စြာ တာ၀န္႐ွိမင္းမႈထမ္းတုိ႔မွာ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ေလွသမၺန္မ်ား၊ ေဖာင္ေတာ္မ်ားအေပၚတြင္ "ခတ္ကြင္းျပင္" ၾကေလၿပီ
ခ်ီတက္ရန္ မဂၤလာအေျမာက္သံၾကားလွ်င္ အဆင္သင့္ တက္ခ်ီတက္ေျမွာက္ တစ္ေယာက္မက်န္ ေလွာ္ ခတ္ ရေတာ့မည္။ နရည္းဆရာ၊ ဗံုေတာင္ဆရာတုိ႔ကလည္း ဗံုသံ၊ ပတ္သံမ်ား စမ္းသပ္ အသံညွိလ်က္႐ွိၾက ေလၿပီ။

အခါၾကား အေျမာက္အမႈထမ္းတုိ႔မွာလည္း တပ္ေ႐ွ႕မွ အခ်က္ျပသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း အေျမာက္ သံႀကီး ဟည္းခနဲ ထြက္ႏုိင္ေစျခင္းငွာ အေျမာက္ဆန္ယမ္းမႈန္႔မ်ား အဆင့္သင့္ ထည့္ၿပီး မီးတုတ္ႀကီး တျပင္ျပင္ ႐ွိေန ၾကေလၿပီ။
ဒီအခ်ိန္အထိ ျပည္ ကုိယ္ေတာ္ မေပၚလာေသးပါကလားဟု မင္းသား၏ ၀န္အမႈထမ္းမ်ား လည္ပင္း တယား ယားျဖစ္လာၾကေလၿပီ။ ထုိေခတ္သည္ လည္ပင္းယားရေသာ ဧကရာဇ္ ဘုရင္ေခတ္ ျဖစ္ပါသည္။ အျပစ္႐ွိ လွ်င္၊ တာ၀န္ မေက်ပြန္လွ်င္၊ အထင္အျမင္မွားလွ်င္ ဓားႏွင့္လည္ပင္း အနီးကပ္ဆံုး ေတြ႕ႀကံဳရၿမဲ ေခတ္ ျဖစ္ ပါသည္။

အျခားေသာ ၀န္အမႈထမ္းမ်ားထက္ ျပည္မင္းသား၏ ၀န္ထမ္းမ်ားမွာ ပုိတာ၀န္႐ွိ၍ အျပစ္႐ွိခ်င္း ႐ွိလွ်င္ သူတုိ႔သာ ေ႐ွးဦးစြာ ခံရမည္ျဖစ္ပါသည္။
အခ်ိန္က ေစာင့္မေနပါ၊ ျပည္ကုိယ္ေတာ္တုိ႔ မေရာက္လာေသး။ ေရတပ္ေတာ္သားအားလံုးသည္ ကုန္းဘက္ သုိ႔ လည္တဆန္႔ဆန္႔ႏွင့္ ငံ့ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ ျပည္မင္းသားႏွင့္ ေနာက္လုိက္ ေနာက္ပါ မ်ား မွာလည္း ျမင္းစီး က်င္လည္စြာႏွင့္ ေ႐ွး႐ႈစုိင္းႏွင္လ်က္သာ႐ွိၾကပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အခါက အနည္းငယ္ ငံ့လင့္ သြားျခင္းေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ခမည္းေတာ္ ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီး နားေတာ္ ေပါက္ၾကား သြားရ ေတာ့သည္။

" ေမာင္မင္း တုိ႔၊ တပ္ေတာ္ ခ်ီခ်ိန္သင့္ၿပီမဟုတ္လား " ဟု ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီး အေမးေတာ္႐ွိလွ်င္ " မွန္လွပါ၊ အခ်ိန္အခါ သင့္ျမတ္ပါၿပီ၊ သုိ႔ရာတြင္ သားေတာ္ ျပည္ကုိယ္ေတာ္ မေရာက္လာေသးျခင္းေၾကာင့္ ေခတၱ ကေလး ဆုိင္းငံ့ရေၾကာင္းပါဘုရား" ဟူေသာ အေျဖေၾကာင့္ ...
" အစ္ကုိႀကီးက ဘယ္သြားရသလဲ၊ ငါ့ကုိလည္း အေလွ်ာက္အထား မ႐ွိပါကလား၊ သားေတာ္၏ ၀န္အမႈထမ္း မ်ားကုိ ငါ့ေ႐ွ႕ေတာ္ေခၚခဲ့ၾကရမည္" ဟု အမိန္႔ေတာ္႐ွိခုိက္ သားေတာ္ ျပည္မင္းသားတုိ႔လည္း အေမာတပန္း ဆုိက္ေရာက္လာၿပီး ခမည္းေတာ္ ေ႐ွ႕ေတာ္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ခစားမိၾကေလသည္။

ခမည္းေတာ္ ေ႐ွ႕ေမွာက္ေရာက္လာေသာ သားေတာ္အား ေမးျမန္း စိစစ္ေတာ္မူေသာအခါ "သားေတာ္ ခရီး ႀကံဳႀကိဳက္ခုိက္ မန္းစက္ေတာ္ရာ ဘုရားဖူးခ်င္လြန္းသျဖင့္ သြားရပါေၾကာင္း၊ ညဥ့္အခ်ိန္ေတာ္၍ ခမည္းေတာ္ ထံမွာ ခြင့္ပန္ေလွ်ာက္မႈ မျပဳရပါေသာ္လည္း၊ ျမင္းႏွင့္ညဥ့္တြင္းခ်င္း အသြားအျပန္ အျမန္ ေရာက္၊ ဘုရားဖူးထြက္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း" မ်ား ေလွ်ာက္ၾကား သံေတာ္ဦးတင္လုိက္ပါသည္။
ျပည္ကုိယ္ေတာ္ႀကီး ကုိယ္၌ကလည္း ဒါေလာက္ အျပစ္ႀကီးလိမ့္မည္ဟူ၍ ထင္မွတ္ျခင္းမ႐ွိ၊ ဘုရားဖူးသည့္ ကိစၥ ဆုိသည္မွာ ကုသုိလ္ေရးျဖစ္လုိ႔ အျပစ္ျဖစ္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္႐ွာပါေလ ...။

သုိ႔ေပမင့္ ခမည္းေတာ္မင္းတရားသည္ သားေတာ္အား မ်ားစြာ မ်က္ေတာ္မူခဲ့သည္။ " သားေတာ္ ျပည္စား သည္ ေ႐ွ႕တပ္ဗုိလ္မွဴး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္ပါလ်က္ ငါ့ကုိ မေလွ်ာက္မထား၊ ညဥ့္အခ်ိန္မေတာ္ယခုကဲ့သုိ႔ ထြက္ သြားျခင္းသည္ အလွ်င္း မသင့္မေလ်ာ္၊ ေရတပ္ေတာ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ကြပ္ကဲျခင္းမွ ရပ္စဲေစရမည္။ ညီေတာ္ ပုခန္းမင္းသား ေနာက္တပ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ က ျပည္မင္းသားကုိ ထိန္းသိမ္းေခၚယူလာရမည္။ ေ႐ွ႕တပ္ဗုိလ္ ေနရာကုိ လည္း ေကာင္းတံုၿမိဳ႕စား ၀န္ႀကီး သတုိးမင္းရဲ ရာဇာကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေစရန္ " ခန္႔ထားေတာ္ မူလုိက္သည္။
ျပည္မင္းသား၏ ၀န္အရာ႐ွိ အမႈထမ္းအားလံုးတုိ႔ကုိ ေလွတပ္တြင္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္ အေရာက္ ေခၚေဆာင္ယူေစသည္။ ျပည္မင္းသား သီရိမဟာသီဟသူရ ဓမၼရာဇာ ကုိ သားေတာ္ မုိးနဲဗုိလ္မွဴး ပုခန္းမင္းသား ထံတြင္အပ္၍ ေခၚေဆာင္ေစသည္မွာ အရာႏုတ္၍ အက်ယ္ခ်ဳပ္သေဘာမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါ သည္။

မန္းစက္ေတာ္ရာ ဘုရားဖူး သြားမိေသာအျပစ္သည္ ဤမွ်ႀကီးမားရသည္မွာ ျပည္မင္းသားအေပၚတြင္ ခမည္းေတာ္ မ်က္ေတာ္မူ ပံုသည္ အမႈႏွင့္မတန္ေအာင္ ျပင္းထန္ေနပါသည္။ တကယ္ဆုိလွ်င္ ႏႈတ္ျပစ္တင္ ေတာ္မူ႐ံု မွ်ႏွင့္သာ လံုေလာက္ပါလ်က္ ရက္စက္ေတာ္မူလွပါသည္။

အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေတာ္မူေသာ သားေတာ္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ငယ္စဥ္အခါက နာမည္ပင္ မေခၚ ရက္ဘဲ ခ်စ္စႏုိးႏွင့္ (အစ္ကုိႀကီး)ဟု ေခၚေတာ္မူခဲ့ၿပီး အ႐ြယ္ေတာ္ေရာက္လာေသာအခါ အေဆာင္ အေယာင္၊ အခမ္းအနားႏွင့္ ၿမိဳ႕စားဘဲြ႕ ခ်ီးျမွင့္သနားေတာ္မူ႐ံုမက ေတာင္ငူမင္း၏ သမီးေတာ္၊ ခဲေပါင္ၿမိဳ႕စား သီရိသုမဟာ မဂၤလာေဒ၀ီႏွင့္ ေရသြန္းႏွင္းအပ္ လက္ထပ္ထိမ္းျမား ေပးေတာ္မူသည္။ ထုိ မင္းသမီး မွာ ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီး၏ ေနာင္ေတာ္ သီရိမဟာ သီဟသူရ ဓမၼရာဇာေတာင္ငူမင္းျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေမာင္လည္ႏွမလည္ပင္ ေတာ္စပ္ေတာ္မူပါသည္။ ျပည္မင္းသားတြင္ ၾကင္ရာေတာ္ လက္ထပ္ဇနီး မင္းသမီး ခဲေပါင္ထိပ္ထား အျပင္ ကုိယ္လုပ္ေမာင္းမမ်ားလည္း မင္းသားမ်ား ထံုးစံအတုိင္း ႐ွိသင့္ သေလာက္ ႐ွိေစကာမူ ၾကင္ရာေတာ္ ခဲေပါင္ၿမိဳ႕စားမင္းသမီးႏွင့္ သားေတာ္မ်ား ၄ ပါးတိတိ ထြန္းကားခဲ့ၿပီး ယခု လက္႐ွိ အေျခအေနတြင္လည္း ၾကင္ရာေတာ္ႀကီးတြင္ သားေတာ္ငယ္ တစ္ပါး ထပ္မံဖြားျမင္႕ လုဆဲဆဲျဖစ္ပါသည္။

ဘယ္အခါကမွ်လည္း သားေတာ္ႀကီး ျပည္ၿမိဳ႕စားအား ခမည္းေတာ္ဘုရားက အမ်က္ေတာ္ မ႐ွ၊ အျပစ္ေတာ္ မတင္၊ အခ်စ္ေတာ္၀င္လ်က္သာ ႐ွိခဲ့ၿမဲျဖစ္ပါလ်က္၊ ယခုမွ ႐ုတ္တရက္ ဤမွ်ေသာ အျပစ္ ကေလးႏွင့္ အျပစ္ ေပးေတာ္မူပံု ျပင္းထန္ရျခင္းမွာ အေၾကာင္းရင္းအေျခခံကုိသာ ႐ွာႀကံရန္ ေတြးဆရန္ အေရးအခြင့္တစ္ခု ျဖစ္ ပါေတာ့သည္။
အႀကီးဆံုးသားေတာ္ျဖစ္၍ ေျမွာက္စား ခ်စ္ခင္ေတာ္မူပံုက အထိပ္အဖ်ားအေရာက္ သူေကာင္းျပဳထားပါ သည္။ စားရေသာ ၿမိဳ႕မွာလည္း ျပည္ၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ျပည္မင္း၏ မယ္ေတာ္ အလယ္နန္းေတာ္မိဖုရား "သီရိစႏၵာဘိရတနာေဒ၀ီ" သည္ အဂၢမေဟသီေတာင္နန္းမေတာ္ မိဖုရားေခါင္ႀကီး မဟုတ္ေစကာမူ သားေတာ္ႀကီး ျပည္မင္းသား မွာ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားတမွ် တန္ခုိးအာဏာႀကီးလွပါသည္။

အကယ္၍ အဂၢမေဟသီ မိဖုရားေခါင္ႀကီးမွာသာ သားေတာ္ မထြန္းကားပါက ျပည္မင္းသားမွာ ထုိအခါ ကပင္ အိမ္ေ႐ွ႕ဥပရာဇာျဖစ္မ်ာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလဲြ ျဖစ္ပါသည္။ ယခု အေျခအေနတြင္မိဖုရား ေခါင္ႀကီး မွ ဖြားျမင္ထားေသာ သားေတာ္ (ပုဂံမင္းအေလာင္း)က အ႐ြယ္ေတာ္ အတန္ကေလး ငယ္ေနေပ ေသး သည္။
ျပည္မင္းသား မွာ စားေၾကးၿမိဳ႕႐ြာႏွင့္ တပည့္တပန္း အင္အားကလည္း ႀကီးမားလ်က္ တန္ခုိးထြား လွသူျဖစ္ သည္။ ဤအခြင့္အေရး တန္ခုိးအာဏာသည္လည္း ခမည္းေတာ္ ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီး ခန္႔အပ္ ေပးသနား ထားျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။

ယင္းသုိ႔လွ်င္ ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီးက သဒၶါေတာ္မူ၍ အခြင့္အေရး တန္ခုိးအာဏာ ေပးအပ္ထားသူ မ်ားလည္း ရာထူးဂုဏ္ထူးအဆင့္ဆင့္ အတန္းတန္းတြင္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ တန္ရာတန္ေၾကး သူေကာင္းျပဳ ခံၾကရ သူေတြ လည္း အမ်ားႀကီး ႐ွိပါေသးသည္။
ေတာင္နန္းမေတာ္ အဂၢမေဟသီ မိဖုရားေခါင္ႀကီးအျပင္ ေျမာက္နန္းေတာ္၊ အလယ္နန္းေတာ္၊ အေနာက္ နန္းေတာ္ မိဖုရားသံုးပါး႐ွိသည့္အနက္ အေနာက္နန္းေတာ္ မိဖုရား မျမကေလးကုိ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ မဟုတ္ ပါဘဲ သဒၶါေတာ္ပုိကဲၿပီး အေနာက္နန္းေတာ္ မိဖုရားႀကီးအရာကုိ ေပးသနားထားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

အခ်ိဳ႕က အေနာက္နန္းမေတာ္ဟု မွားယြင္းေျပာဆုိေရးသားၾကပါသည္။ အဂၢမေဟသီ မိဖုရားႀကီးကုိသာ " ေတာင္နန္းမေတာ္" ဟု သံုးႏႈန္းရပါသည္။ အျခားမိဖုရားမ်ားကုိ နန္းမေတာ္ဟု မသံုးရပါ။ ဥပမာ- အလယ္နန္း ေတာ္ မိဖုရား၊ အေနာက္နန္းေတာ္ မိဖုရားစသည္ျဖင့္သာ သံုးႏႈန္းေရးသားရၿမဲျဖစ္ပါသည္။
ဆုိခဲ့ၿပီးသည့္ အတုိင္း အေနာက္နန္းေတာ္ မိဖုရားမျမေလးမွာ ဘုရင့္ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ မဟုတ္သည္မွ တစ္ပါး ေတာသူ ေတာင္သား ဆင္းရဲသား၏ သားသမီးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ရာထူးရာခံ႐ွိေသာ မိဘတုိ႔မွ ေပါက္ဖြား ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသမီး ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာႏွင့္ စာေပအႏုပညာ ဗီဇ႐ွိသူတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။

မျမကေလး၏ အမ်ိဳးမ်ားသည္ (ဗဒံုမင္း) ဘုိးေတာ္မင္းတရားႀကီး လက္ထက္ အိမ္ေတာ္ပါ ေ၀ါေတာ္အမႈထမ္း လသမိန္ေထာရာဇာ " ဘဲြ႕ခံ သာရေ၀ါ ၿမိဳ႕စားတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထုိေနာက္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၀န္ ခန္႔ေတာ္မူသည္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၀န္၏ ၀န္ကေတာ္၏ ေမာင္အရင္း ေရကင္းၿမိဳ႕သားဇာတိ ဦးေနဦး မွာလည္း သာရေ၀ါ ေလ်ေတာ္ပဲ့နင္း ခန္႔ေတာ္မူ၍ ေမာင္ေနဦးမွာ ရာဇသတ္၊ ဓမၼသတ္အရာ ကၽြမ္းက်င္ႏုိင္နင္းေက်ာ္ ၾကားသျဖင့္ ခံုအရာ တင္ေျမွာက္ခံရသည္။ ထုိေနာက္ မင္းတရားႀကီးက " မင္းပ်ံခ်ီ" ဟူေသာ ဘဲြ႕ကုိ ေပးသနား၏။ ဟသၤာတၿမိဳ႕တြင္ တရားစီရင္ပုိင္ခြင့္ ေပးအပ္သနားေလသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ သာရေ၀ါ ေလွေတာ္ပဲ့နင္းႏွင့္ ခံုမင္း မင္းပ်ံခ်ီသည္ ဇနီးျဖစ္သူ ေရကင္းသူ မယ္အိႏွင့္ ဟသၤာတၿမိဳ႕ သုိ႔ လာေရာက္ေနထုိင္ ၾကရသည္။

၎မင္းပ်ံခ်ီႏွင့္ ဇနီး မယ္အိ တုိ႔မွ ဖြားျမင္ေသာ သမီးသည္ ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီး၏ အေနာက္နန္းေတာ္ မိဖုရား မျမကေလးျဖစ္ပါသည္။
သူတုိ႔ ဘုိးဘြားမိဘ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္တုိ႔ကလည္း ဘုိးေတာ္ ဗဒံုမင္းတရားႀကီး လက္ထက္ကစ၍ ပုသိမ္၊ ဟသၤာတ၊ သာရေ၀ါ၊ ေရကင္းတုိက္ တစ္၀ွန္းလံုး တစ္နယ္လံုးမွာ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံ ခန္႔ခဲြရေသာ ၾသဇာအာဏာ ရ႐ွိခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ မျမကေလး မိဖုရားျဖစ္ေသာအခါ၌လည္း ေ႐ႊေလာင္းတုိက္နယ္ႀကီး တစ္ခုလံုးအား ၿမိဳ႕စား အရာ ရ႐ွိခဲ့႐ံုမက သမီးေတာ္ကေလးကုိပင္ လိႈင္ၿမိဳ႕စားခံရသျဖင့္ ေအာက္ပုိင္း တစ္၀ုိက္ ႐ွိ တုိက္နယ္ တစ္ခုလံုးသည္ အေနာက္နန္းမိဖုရားႏွင့္ ေဆြသားမ်ိဳးသားတစ္သုိက္၏ ၾသဇာေညာင္းေသာ နယ္ပယ္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနပါသည္။

သည့္ေနာက္မွာကား ျပည္မင္းသား၏ စားေၾကးၿမိဳ႕မွာလည္း ျပည္ၿမိဳ႕နယ္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ျပည္ ႏွင့္ ဟသၤာတဆုိသည္မွာလည္း နယ္ခ်င္း တစ္ဆက္တည္းကဲ့သုိ႔ပင္ ႐ွိေနပါသည္။ ျပည္မင္းသား၏ စားေၾကးၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ ျပည္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မျမကေလးႏွင့္ ၎၏ ေဆြမ်ိဳးမိသားစုတုိ႔၏ စားေၾကး ၿမိဳ႕နယ္မ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈမ်ား တစ္ဆက္တည္းတစ္ေျပးတည္း နီးကပ္သကဲ့သုိ႔ပင္ ျပည္မင္းသားႏွင့္ မျမကေလး အမွဴး႐ွိေသာ ၎၏ ေဆြမ်ိဳးမိသားစုတုိ႔ႏွင့္လည္း ခ်စ္ကၽြမ္းတ၀င္ ခင္မင္ေလးစားလ်က္ အ၀င္အထြက္ အဆက္အသြယ္မျ္ပတ္ခဲ့ၾကပါ။ ဘာမွ် ေထြအထူးမ႐ွိ၊ ႐ုိးသားစြာပင္ ထြက္၀င္ဆက္သြယ္ၾကသလုိ၊ ျပည္ မင္းသား ကုိယ္တုိင္ႏွင့္ မျမကေလးတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကလည္း စာေပဂီတ အႏုပညာရသ ႐ွာမွီးေလ့လာ ဖန္တီး ေနၾကသူမ်ားပီပီ တစ္ဦး၏ ဂီတအရသာကုိ တစ္ဦးစီမွာ ေ၀ငွခံယူ သံုးစားေနၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ စာေပဂီတႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ခင္မင္ရင္းႏွီးဆက္စပ္မႈ၊ ပုရပုိက္ခ်င္း ဖလွယ္၍ အလဲအလွယ္ ႐ႈစားဖတ္မွတ္ျခင္း မ်ားလည္း ႐ွိခဲ့ၾကပါသည္။

အေနာက္နန္းေတာ္ မိဖုရား မျမကေလး၏ မိခင္ ဖခင္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ သူ မ်ားသည္ လည္းေကာင္း ရာဇဌာနီမင္းေနျပည္ အမရပူရသုိ႔ လာေရာက္ၾကတုိင္းပင္ အေနာက္နန္း မိဖုရားအေဆာင္မွ ျပည္မင္းသား၏ အိမ္ေတာ္သုိ႔လည္း သြားေရာက္ကာ ေအာက္ျပည္ ေအာက္႐ြာမွ ပါ႐ွိ လာတတ္ေသာ ပုစြန္ ဆီ၊ ငါးသေလာက္၊ လိပ္ဥ စသည့္ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားကုိ ေပးပုိ႔ ဆက္သတတ္ၿမဲ ျဖစ္ၾကပါသည္။ မိဖုရား မျမကေလး၏ မိခင္မယ္အိမွာမူ အထူးေျပာစရာမလုိပါ။ သမီးေတာ္၏ အေဆာင္ မွာသာ အေနမ်ားၿပီး ေအာက္ျပည္ေအာက္႐ြာသုိ႔ တစ္ခါတစ္ရံမွ်သာ ျပန္သြားေလ့႐ွိပါသည္။

မိဖုရား မျမကေလး၏ မိခင္၊ မင္းပ်ံခ်ီ၏ဇနီး မယ္အိမွာ ေအာက္ျပည္ ေအာက္႐ြာတြင္ ႀကီးသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းနား စုိးနား ယဥ္ပါးနီးစပ္ခဲ့သူ၊ ဆက္ဆံေရးတြင္ ကၽြမ္းက်င္ လိမၼာပါးနပ္ သူလည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နန္း တြင္းေရးရာမ်ား၌လည္း နန္းေတာ္သူေလာက္နီးနီး တတ္ေျမာက္ လိမၼာၿပီး ျဖစ္၍ နန္းတြင္းသူအမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ေနခဲ့သူလည္းျဖစ္ပါသည္။
ယခုလုိ ေရႊဘုိမင္းတရားႀကီး ဥကၠလာပသုိ႔ စုန္ေတာ္မူလာေသာအခါတြင္မူကား ၿမိဳ႕ခံ မင္းပ်ံခ်ီတုိ႔၊ မယ္အိတုိ႔ ႏွင့္တကြ သူတုိ႔၏ အေဆြအမ်ိဳး တပည့္တပန္း အသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ားက သူမ်ားထက္ပုိ၍ ႐ုိေသက်ိဳးႏြံစြာ ၀င္ထြက္ခစားၾကရပါမည္။ မိမိတုိ႔ႏွင့္ နီးစပ္ရာ မိဖုရား၊ သားေတာ္ သမီးေတာ္မ်ား အားလည္း ေလာက၀တၱရား ေက်ပြန္စြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သၾကရမည္မွာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္ပါသည္။
သူမ်ားထက္ နန္းေတာ္တြင္ ၀င္ထြက္ ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းရာ၌ ပါးနပ္လိမၼာလွေသာ မယ္အိတုိ႔အဖုိ႔ အလုပ္ အ႐ႈပ္ဆံုးေသာအခါလည္းျဖစ္ပါသည္။ စုန္ေတာ္မူလာစဥ္အခါက ဟသၤာတမွ ဥကၠလာပ အေရာက္၊ အျပန္ ဆန္တက္ရာ၌လည္း ဥကၠလာပမွ ဟသၤာတအေရာက္ ဆုိသလုိ ပုိပုိသာသာႀကီး ၀တၱရား ေက်ပြန္ၾကရပါမည္။

လာခဲ့ေသာ တစ္လမ္းလံုး ဟုိအေဆာင္ၾကည့္ၾကည့္၊ သည္အေဆာင္ၾကည့္ၾကည့္ မယ္အိတုိ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္း တုိ႔က ႐ွိေနသည္။
ျပည္မင္းသားထံမွာဆုိလွ်င္ ယခင္ကတည္းက ခ်စ္ကၽြမ္းခဲ့ၾက၍ အ၀င္အထြက္ အဆက္အသြယ္တုိ႔မွာ ပုိမုိ မ်ားျပား ေနရေတာ့မည္မွာလည္း ဓမၼတာ သဘာ၀ႀကီးပင္ ျဖစ္ရပါေတာ့မည္။
သည္ေတာ့လည္း တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း ျမင္ရဖန္မ်ားသူမ်ားအဖုိ႔ မ်က္စိ ေနာက္ခ်င္လည္း ေနာက္ၾက ေပမည္။ ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီး ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ ျမင္ပါမ်ားလွ်င္ သုိ႔ေလာ သုိ႔ေလာ ေတြးေတာ ခ်င္စရာပါ တည္း။

သုိ႔ေပမင့္ သဒၶါေတာ္မူ၍ သူေကာင္းျပဳထားသူမ်ားခ်ည္းပင္ျဖစ္ရာ၊ အေထြအလာ႐ွိဖြယ္ မျမင္ေသးဟူ၍ ထင္ သည္။ ဥကၠလာပစုန္ေတာ္မူလာစက ငဥ ဆုိသူက ပဲ့နင္း ေမာင္ေနဦးအား (ကတုန္းကတုိက္) စကား ႏွင့္ ရာထူးလုယူရန္ ႀကံဖူးေသး၍ အမႈ မမွန္မွန္းသိသျဖင့္ ငဥ အား မိေက်ာင္းစာ ေကၽြးခုိင္းရေသး၏။ ငဥ ကုိ မိေက်ာင္းက မစားမွ ေစာ္ဘြားတစ္ဦးကုိ အပ္ၿပီး အမႈေတာ္ထမ္းေစရသည္။ သည္ငဥတုိ႔လုိ သူေတြ ကလည္း မယ္အိ တုိ႔ တြင္က်ယ္ေနသည္ကုိ မည္သုိ႔ ၾကည့္ႏိုင္ပါမည္နည္း။

သာယာ၀တီၿမိဳ႕ ေရကင္းမင္းႀကီးတုိက္၊ မဂၤလာအိမ္ေတာ္ရာ (ေလာကေဇယ်ာ) ေစတီေတာ္ ေရစက္ခ်ပဲြ ေတာ္ တြင္ အမွတ္မထင္ ႀကံဳႀကိဳက္ေတြ႕ျမင္ေတာ္မူလုိက္ရေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ရပ္မွာလည္း ေ႐ႊဘုိ မင္းတရား ႀကီး၏ စိတ္ေတာ္၀ယ္ ေဖ်ာက္ပယ္မရေအာင္ ႐ွိခဲ့သည္။

ဘုရားအလွဴေတာ္ ေရစက္ခ်ပဲြတြင္ မိဖုရားမ်ား၊ မင္းသားမ်ား၊ သားေတာ္ သမီးေတာ္တိ႔ အသီးသီး နီးနီး ကပ္ကပ္ တရားေဟာသည့္ ေရစက္ခ်မ႑ပ္တြင္ ထုိင္ၾကရစဥ္ အခုိက္အတန္႔၌ သားေတာ္ႀကီး ျပည္မင္းသား ႏွင့္ မိဖုရား မျမကေလးတုိ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားျမည္ ေျပာေဟာေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ေတာ္ မူရသည္။ ကြမ္း အုပ္ေတာ္မ်ား ဆက္သေနေသာ အျခင္းအရာပင္။ သားေတာ္ႀကီးႏွင့္ မျမကေလး တုိ႔မွာ သက္႐ြယ္ခ်င္း တူမွ် ေန၍ စိတ္၀မ္းခ်ေတာ္ မမူခ်င္ေသာ ဆႏၵေတာ္ ေပၚေပါက္ခဲ့ မိသည္။ သာမန္လူမ်ား၌ သားႀကီးႏွင့္ ငယ္႐ြယ္ သူ ဇနီးတုိ႔ အတူတကြ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနၾကလွ်င္ သ၀န္တုိ တတ္ၾကသည့္ ဓမၼတာ၊ ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီးမွာ ေကာ မႏုႆတစ္ပါးပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စႏုိးစေနာင့္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ခဲ့လိမ့္မည္ဟု ေတြးဆခ်င္စရာပင္ ျဖစ္ ပါသည္။

*
ဆက္ရန္
.