ရွှေစင်ဦး ရဲ့ တောင်ရောက်မြောက်ရောက် အပိုင်း (၄)

ဒီတခါ တောင်ရောက်မြောက်ရောက် ဘာတွေ ရေးရပါ့.... 

ကျနော့် ရဲ့ ဘလောဂ့်ဒေး အမှတ်တရပိုစ့်လေး မှာ ရေးစရာကျန်သွားတယ်ဗျ... ဟိုတလောက ကိုကြီးကျောက် ရဲ့ အမ မြင်းခြံကနေ လာလည် တယ်.. သူ့ မောင်လေး (ကိုကြီးကျောက်) ကို အင်တာနက် မှာ စာတွေ ရေးလို့ လူတွေ သိကြတယ်.. ချစ်ကြတယ် ဆိုတော့ .. အဲဒီစာလေးတွေ ဖတ်ကြည့် ချင်တယ်ပေါ့.. အဲဒါနဲ့ ကျနော် လည်း ကိုကြီးကျောက် ရဲ့ အကြောင်း စုစည်းထားတဲ့ kopauk remembrance ကို ပရင့် ထုတ်ပေးတယ် စာမျက်နှာ ခုနှစ်ရာကျော် ထင်တယ်... ပီဒီအက်ဖ် ဖိုင်နဲ့ (တခြား အလုပ်တွေ လည်း များနေတယ်ဆိုတော့ ) ဖြေးဖြေးခြင်း ဖြတ်ဖြတ်ထုတ်ပေးပါတယ်...။

ကိုကြီးကျောက် အမ က ဘေးကနေထိုင်ပြီး ...  ထွက်လာတဲ့ စာလေး တွေ ဖတ်ရင်းနဲ့... မထိန်းချုပ် နိုင်တော့ ဘဲ... ဟင်... ဟယ် ... ဟာ ... ဆိုတဲ့ အသံတွေ ထွက်လာပါတယ်.. နောက်ဆုံး အားလုံး ပြီးဆုံးသွား တဲ့ အချိန်မှာတော့ ... အင်း ကိုပေါက်ကြီး စာတွေ ရေးနေတယ် ဆိုလို ဘာတွေ များရေးနေ ပါလိမ့် ဆိုပြီး ဖတ်ချင်နေတာ ... အခုတော့ ကိုယ့်အကြောင်း.. တွေ ကုန်ပါရောလား.. ရှက်စရာတွေ ရော.. ဟို တပုဒ် ဆို ရေး ဖို့ မသင့် ဘူး လက်ထိတ်စော် နံ တဲ့ စာတွေ ဘဲ... ဆိုပြီး တော်တော် စိတ်ပျက် လက်ပျက် နဲ့ စာအုပ် အထူကြီး မပြီး ပြန်သွားပါတယ်... ။

သြ .... ဘလော့ဂါ ဆိုတာ ... ကိုကြီးကျောက် အမကြီး ပြောတဲ့ အတိုင်းဘဲ ဘာမှ မဟုတ်ဘဲ ကိုယ့် အကြောင်း ကိုယ်ဖော် အရှက်မရှိတဲ့ အစော်နံ တဲ့ ဘဝကြီး ပါလား ဆိုပြီး ကျနော် လည်း အတော်ကို စိတ်ဓါတ်ကျ သွား ပါတယ်.....။

အင်း အရှက်မရှိဘူး ပြောပြော.. အစော်နံ တယ် ပြောပြော စာရေးချင်တဲ့ စိတ်ကလေး ဖျောက်မရလို့ ရေး ရအုန်း မှာဘဲ....။

စာရေးမယ်လုပ်မှ အလုပ်တွေ များ လို့ အွန်လိုင်း ပေါ်တောင် တက်ဖို့ ခက်နေတယ်... ဒီကြားထဲ မစိုးရိမ် တိုက် က ဦးဇင်းတွေ စီ သွားစရာ ကိစ္စ က ပေါ်လာလို့ သွားတဲ့ အခါမှာ ပိုပြီး စိတ်ဆင်းရဲ ခဲ့ရတယ်... လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပတ်လောက် က မန္တလေး မှာ မိုးတော်တော် ရွာလိုက်တဲ့ အတွက် တမြို့လုံး ရေလွှမ်း သွားပေမဲ့ နဲနဲ မြင့် တဲ့ အပိုင်း တွေကတော့ တရက်နဲ့ ရေကျသွားပါတယ်...။

နိမ့်တဲ့ အပိုင်း တွေကတော့ တော်တော် နဲ့ မကျနိုင်ဘူး ဆိုတာ သိရပါတယ်... ဆိုင်ပြင်မရောက်တော့ ဘယ်လောက်ထိ ဒုက္ခရောက်နေကြတယ် ဆိုတာ မသိပေမဲ့ ရပ်ကွက် ထဲ ထမင်းထုတ် ဆင့် တဲ့ အခြေအနေ ဆိုတော့ တော်တော်ဆိုးနေကြပြီဆိုပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်ပါတယ်.. ဂျာနယ် ထဲ အင်တာနက် ထဲ မှာလည်း ပုံတွေ တွေ့မှာပါ....။

ဒါနဲ့ စကားဆက် ရရင်... မစိုးရိမ် ကျောင်းတိုက်ကြီး ကို ရောက်သွားပါတယ်....၊  တမြို့လုံး နေရာ တော်တော် များများ မှာ ရေကျသွားပေမဲ့ မစိုးရိမ် ကျောင်းတိုက် အတွင်း နဲ့ ကျောင်းတိုက် ရှေ့လမ်းမကြီး တခုလုံး ရေမကျဘူးဖြစ်နေပါတယ် .. ဦးဇင်း တွေ မေးကြည့်တော့ လည်း ရေကျတာ သိပ်နှေးတယ် မသိမသာလေး ဘဲ ကျတယ်ပြောပါတယ်..။

ရေဘယ်လောက် ဘဲ များများ စီးနေတဲ့ ရေမျိုး ဆို ပြသာနာ မရှိပေမဲ့ အခုဟာက ရေသေဖြစ်နေပါတယ်.. စီးဘို့လည်း နေရာ က လည်းမရှိပါဘူး... ရေက လည်း မကျပါဘူး... ရက်ကြာလေ နံလေ ဖြစ်ပြီး ဘုန်းဘုန်း ဘုရား များ ဒုက္ခ အတော်များနေကြပါတယ်... ဆွမ်းခံဘို့ ကျောင်းပြင်ထွက် ဖို့ ဆိုတာ မဖြစ်နိုင် အောင် ရေတွေက ခါးလောက် ရှိနေပါတယ်.. ကျောင်းတိုက် အတွင်းမှာ ဖောင်ဖွဲ့ သွားနေရတာ ကိုတွေ့ခဲ့ ရပါတယ်... စာသင်သား ဦးဇင်း များဟာ ခြင်တွေ အရမ်းများ ပြီး ပိုပို နံလာတဲ့ ရေတွေ ကြောင့် ကျန်းမာရေး ထိခိုက် လာနိုင်ပါတယ် ..။

နောက် နှစ်ရက်လောက်နေတော့ မိုးကြီးကြီး က တခါ ရွာပြန်တယ်... ဦးဇင်း တွေ မေးကြည့် ပြန်တော့ ရေတွေ ပြန်တက်လာပြန်တယ်တဲ့... ဒုက္ခပါလား.. ကျနော် သိတဲ့ ဦးဇင်း တွေကတော့ ဓမ္မစရိယ စာချတန်း တက်နေတဲ့ ဦးဇင်းတွေပါ.. တပါးက ဆိုရင် မန္တလေး နဲ့ ငါးရက်ခရီးလောက် သွားရပါတယ်တဲ့ .. တရွာလုံး ခရစ်စယာန် တွေ ဘဲ ဖြစ်တဲ့ အတွက် ရွာ ကို လာတဲ့ ဘုန်းဘုန်း တပါး က ဦးဇင်း ..ငယ်ငယ်  ကထဲက မန္တလေး မှာ ပညာသင်ဖို့ ခေါ်လာတယ်တဲ့... ဓမ္မစရိယ စာချတန်း ပြီးသွားရင် ရွာလေး ကိုပြန်ပြီး သာသနာပြုဘို့ ကတိ တောင်းထားတယ် လို့ ပြောပြပါတယ်... ကျန် ဦးဇင်း တွေ လည်း အဲလိုပါဘဲ... ပညာပြည့်စုံရင် ကိုယ့်ရပ်ရွာပြန်ပြီး သာသနာ ပြုကြမှာပါဘဲ...  ။

ဒီ မန္တလေး မစိုးရိမ် ကျောင်းတိုက် ကြီးဟာ ဖြင့် မြန်မာတပြည်လုံး နဲ့ ကမ္ဘာအရပ်ရပ် မှာ သာသနာ ပြုနေခဲ့တဲ့... ပြုကြမဲ့...  စာသင်သား တွေ အတွက် အရေးပါ တဲ့ စာသင်တိုက်ကြီး တခု ပါ အခုတော့.... သာသနာ အတွက် အရေးကြီးလှတဲ့ သက်တမ်း နှစ်တစ်ရာ ကျော်ရှိပြီ ဖြစ်တဲ့ မစိုးရိမ် ကျောင်းတိုက် ကြီးဟာ မရှုမလှ ရေမြောနေရှာလေပြီ.... စာသင်သား တွေလည်း ဒုက္ခ ရောက်လှပြီ..

မကြောက်ကြပါနဲ့

ဦးဇင်း တွေ လည်း စာအုပ် မကိုင် နိုင် ဘူး
သပိတ်လည်း မမှောက်နိုင်ဘူး
သပိတ်မှောက်တယ် ဆိုတာ ဆွမ်းခံ ရာက ပြန်လာ ပြီး
ဆွမ်းစား ရေးဆေးပြီး မှ မှောက်ရတာ ဆိုတော့ ဆွမ်းမခံနိုင်မှတော့ ဘယ်လိုလုပ်
သပိတ်မှောက် ပါတော့မလည်း
အဲဒီတော့ လောလောဆယ်ဆယ် မစိုးရိမ် က စာသင်သား ဦးဇင်းများ
ယောင်းမကိုင် ဆွမ်းချက် ..ဓါးကိုင် ဆွမ်းဟင်းချက် ..

 

 

ကဲ ကမ္ဘာကြီး ကို ရေမြောနေတဲ့  ဧရာဝတီ .... အဲလေ မစိုးရိမ် ကျောင်းတိုက်ကြီး က နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ် တဲ့... နားအုန်းမယ်ဗျို့

 လေးစားစွာဖြင့်

စာရေးသူ - ရွှေစင်ဦး

 .