ပြောင်းလဲခြင်း

ဖေဖေ့ အခန်းထဲ မရောက်တာ ကြာသွားလို့ ရွံတွန့်တွန့် ခံစားရပေမဲ့ ဒီအခန်း ထဲမှာ ငယ်ငယ် ကထဲက ကျင်လည်ခဲ့ တာဆိုတော့ သိပ် မကြာ တဲ့ အချိန်မှာ ဘဲ အခန်းလေးနဲ့ ပြန်လည် ရင်းနှီးမှု့ ရသွားတယ်. ဒီဘီရို.... စားပွဲ..... ကုလားထိုင် တွေ က လွန်ခဲ့တဲ့ ၁ဝ နှစ်ကျော် က အတိုင်း ပါဘဲလား... နောက်ထပ်... ဘာတွေ များ ထူးခြား လာသေးလည်း အင်း သောက်ရေအိုးစဉ် နေရာမှာ ဝါတားကူလား အသစ်ကလေး နဲ့ ဘီရို အသစ်တလုံး တိုးလာသလိုဘဲ .. ပန်ကာ အဟောင်းကြီး ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အမိုးပေါ်မှာ တအီအီ အသံပေးနေလေရဲ့.....။

ကျနော် ငယ်ငယ် က ဒီ စားပွဲတွေ ပေါ်မှာ စာကြည့်တိုက် က ငှားလာတဲ့ စာအုပ် တွေ တဝကြီး ဖတ်ခဲ့တယ်... စားပွဲအောက်တွေ ဘီရိုကြားတွေထဲ တောင်မကျန် တူတူပုန်းတန်း ကစား ခဲ့သလို.... တခါတလေ ဖေဖေ ကို စောင့်ရင်း စာဖတ်ရင်း..  စားပွဲပေါ် ခေါင်းစိုက်လို့ အိပ်ပျော် သွားတဲ့ အခါလည်း ရှိခဲ့တာဘဲ.... ။

စားပွဲပေါ် မှာ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လုပ်ရင်း ... ဖေဖေ့ စားပွဲပေါ်မှာ ရှိနေကြ စာဖျက်တဲ့ နီနီ-နံနံ ပုလင်းလေး  ကို လက်သဲနီ အဖြစ် မှတ်ယူပြီး ဆိုးခဲ့တာ လည်း သတိပြန်ရလာလို့ ပုလင်းလေး ကို ရှာကြည့်သေးတယ်...  ပုလင်းလေး က စားပွဲ တနေရာမှာ သစ္စာရှိရှိ.. ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်... ။

 ပန်ကာသံ တအီအီ ကို နားထောင် နေရင်း ဖေဖေ ကို ဘာအကြောင်းပြ ရပါ့မလည်း လို့လည်း စိတ် မသက် မသာ တွေးရင်း ဖေဖေ့ စားပွဲ ပေါ်က စာရွက်စုတ်ကလေး ပါမကျန် လျှောက်ဖတ် နေမိတယ်.. ၊ ကျနော် မတွေ့ချင်တဲ့ စာမျိုးတွေ မတွေ့ပါစေနဲ့လို့ ဆုတောင်းရင်း... တွေ့ခဲ့ ရင်ရော ဘာလုပ်လို့ ရမှာလည်း လို့လည်း တွေးမိ ပြန်တယ်....။

အခန်းပြင်က တက်ကြွတဲ့ ဖေဖေ့ စကားပြောသံ တွေ ချိုလွင်တဲ့ ဆရာမလေး ရဲ့ ရီမောသံတွေ နဲ့ အတူ ဖေဖေ တို့ လဘက်ရည် ဆိုင်က ပြန်လာကြတဲ့ အသံတွေ ကြားတယ်... စိတ်ထဲကတော့ .. အသင့် အနေအထား နဲ့ အပြင်မှာ တော့ စာအုပ်တအုပ် ကို သိပ်စိတ်ဝင်စား သလို ငုံ့ဖတ်နေလိုက်တယ်... ။

အံသြ သွားတဲ့ ဖေဖေ ရဲ့ အသံ နဲ့ သူ့ နံမည် ကို ခေါ်လိုက်သံကြားလိုက်တယ်... ဟုတ်တယ် ဖေဖေ တချိန်လွတ်နေလို့ ဖေဖေ့ အခန်းမှာ ဝင်နား နေတာလို့ ခပ်တည်တည် နဲ့ ပြောလိုက်ရင်း... ဖေဖေ နဲ့ အတူပါလာ တဲ့ ဆရာမ ငယ်ငယ်ချောချော လေးကို တချက်ကြည့်လိုက်တယ်... ဆရာမလေး များ ကျနော့် ကို တွေ့လိုက်လို့ အနေခက်သွားလား ဆိုတာ စဉ်းစားရင်း တချက်ပြုံးပြလိုက်တယ်.. ။

ညီမလေး ရေ ဘာစားမလည်း ဖေဖေ စီလာလည်တာပေါ့လေ ဆိုတဲ့ စကားသံ ဝေဝေစီစီ ကို .... ခဏလေး လာနားတာ ဆရာမ .. အခု ပြန်မှာ လို့ ခပ်တိုးတိုး တုန့်ပြန် ပြောရင်း... စိတ်ထဲက လည်း ...မဟုတ်လောက် ပါဘူး လေလို့....။

မဟုတ်မှန်း သိပေမဲ့... ကျနော့် ဖေဖေ ကို အဲလို ကို (သူများတွေ စ ရတဲ့ အဆင့်) မဖြစ်စေချင်ဘူး... မနေ့က ကျနော်... လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်တော့ ဖေဖေ သူငယ်ချင်းတွေ က ဟေ့ ညည်း ဖေဖေ ကို ဒီလိုဘဲ လွှတ်ထားတော့ မှာလား ဘာညာ ဆိုတာတွေ ကို ပြောလာတော့ အခါတိုင်းလည်း စ နေကြ ပေမဲ့ ဒီတခါ စ တာကို မခံနိုင်သလိုဘဲ... နောက်ပြီး ဖေဖေ နဲ့ ဒီတခါ Thesis လုပ်တဲ့ ဆရာမ လေး ရဲ့ ချောမောမှု့ သွက်လက်မှု့ တွေကလည်း သူ့နားမှာ ပလူပျံသလို ကြားနေရပြီကိုး.....။

သူငယ်ချင်း တွေကလည်း ပြောကြတယ်.. ဟေ့ ချောလိုက်တဲ့ ဆရာမလေး .. သွက်လိုက်တာလည်း လွန်ရော... ဟိုနေ့က နင့်ဖေဖေ ကို အခန်းထဲ မှာ ထမင်း စားဘို့ ပြင်ပေးနေတာ တွေ့တယ် .. ဆိုတော့ တမျိုးဖြစ်သွားပြန်ရော.. ဖေဖေ က တသက်လုံး ကျောင်းမှာ ထမင်းစားတာ မှ မဟုတ်တာ အိမ်က မေမေ ပြင်ပေးတဲ့ ထမင်းစား... ကျောင်းမှာ လဘက်ရည်လောက်သောက် ညနေပြန်လာမှ အိမ်မှာ ထမင်း စားတာ... တသက်လုံးကျောင်းကို ထမင်းဂျိုင့် ယူတာလည်း မဟုတ်တော့ အင်း ဆရာမလေး ထမင်းဂျိုင့် နေမှာ လို့ တွေးရင်း သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်မိပြန်တယ်...။

ဆရာမလေး Thesis မပြီးမချင်း  ဖေဖေ့ အခန်း ကို တယောက် ထဲ သွားလိုက် ... သူငယ်ချင်း တွေ ခေါ် သွားလိုက် နဲ့ မကြာခဏ ဆရာမလေး နဲ့ ဖေဖေ့ ကို မျက်နှာပြရတဲ့ အလုပ် ကို တာဝန် တခုအဖြစ် လုပ်ကိုင် နေရတယ်.. ဖေဖေ  ကို ဆရာမလေး က ဘယ်လိုမှ စိတ်ကူးမှာ မဟုတ်ပါဘူးလေ လို့ တဘက်က တွေးရင်း ဖေဖေ ရဲ့  နုပျိုမှု့ နဲ့ ပညာ တော်တာ တွေ ကို ဆရာမလေး များ မျက်စေ့ကြ သွားရင်... နီးစပ်မှု့ များသွား လို့ သံယောဇဉ်တွေများ ရှိသွားခဲ့ ရင် ...  လို့ တခါ တခါ တွေးမိသလို ဖေဖေ ကလည်း ဘယ်တုန်းက ဘာများဖြစ်ခဲ့ဘူးလို့လည်း....  မဖြစ်နိုင် ပါဘူး လေလို့လည်း ဖြေတွေး တွေးရင်း အချိန်တွေ ကို ပင့်သက် တချချ နဲ့ ကျော်ဖြတ် လာတယ်.... ။

ဖေဖေ့ အခန်းထဲရောက်တဲ့ အခါတိုင်း Thesis အတွက် ပြင်ဆင်နေကြတဲ့ ဖေဖေ တို့ကို တွေ့တိုင်း မီး နဲ့ သမီး မကွဲပြားတဲ့ ချွဲနွဲ့ သံလေး ကို ဖေဖေ နဲ့ အတူ ရောရောင် နားထောင်ရင်း ကျနော်တောင် ဆရာမလေး ကို ချစ် - ချစ် လာသလိုဘဲ... ကလေး တယောက် ရဲ့ ဖြူစင်မှု့တွေ တွေ့သလို ... ချစ်စရာ အပြုအမူလေး တွေနဲ့ ချစ်ဘွယ်ရာ စကားပြောဟန် လေသံဝဲဝဲ လေးတွေ မှာ ဆရာမလေး ရဲ့ အပြစ်ကင်း စင်မှု့ တွေ ရိုးသားမှု့ တွေ တွေ့နေရတယ်....။

နောက်ပိုင်း ကျနော် ဖေဖေ စီ သိပ်မသွားဖြစ်တော့ သလို ... ဆရာမလေး ရဲ့ Thesis လည်း ပြီးသွားပြီး... သိပ်မကြာခင် မှာဘဲ.. ဆရာမလေး လက်ထပ်ပြီး အလုပ်ထွက်တော့ မဲ့ သတင်း ကို ဖေဖေ ဘဲ အိမ်ကို ယူလာခဲ့တယ်... သူနဲ့ လက်ထပ်မဲ့ သူဟာ ကျောက်ကုန်သည် တယောက်ဖြစ်သလို.. ပိုက်ဆံလည်း ချမ်းသာ တဲ့ အတွက် ဆရာမလေး ကို အလုပ်ထွက်ခိုင်း ပြီး ... သူ့တို့ မြို့မှာ ဘဲနေခိုင်းတော့မယ် ပြောတယ် လို့ သတင်းတွေကြားသလို.. ဆရာမလေး ရဲ့ သူငယ်ချင်း တွေနဲ့ ဆရာ တွေကတော့ အလုပ်မထွက် ဘို့ တားခဲ့ကြပါတယ်... ။

ဒါပေမဲ့လည်း မဖြစ်စလောက် လစာလေး နဲ့ လင်မယား တကွဲတပြားစီနေရမှာလား ဆိုတဲ့ သူ့အမျိုးသား ရဲ့ လေသံတွေ ကို ကြားလာတဲ့ နောက်ပိုင်း မှာတော့ အားလုံး ဘဲငြိမ်သွား ကြပါတယ်... ကိုယ် သာလျှင် ကိုယ့် ဘဝကို ဆုံးဖြတ်သူ  ဖြစ်ရမှာကို လက်တောင်မထပ်သေးတဲ့ ယောက်ကျား ရဲ့ စကားကို နားထောင်ပြီး ..  ဆရာမလေး ရဲ့ ပညာ ဝါသနာ ပါမှု့တွေ နဲ့ အတန်းစဉ် ပထမ ရလာတဲ့ ထူးချွန်မှု့ တွေကို စွန့်လွှတ် သွားတာကို တော့  နှမြောမိသား... ကျနော် သာဆိုရင် လက်ထပ်လိုက်တာနဲ့ ကိုယ် တည်ဆောက် ထားတဲ့ ဘဝ တခုကို ဘာလို့ ဖျက်ရမှာလည်း လို့လည်း တွေးမိတယ်....။

ဒီလို နဲ့ ကျနော် လည်း အိမ်ထောင်ကျခဲ့သလို.. ရည်ရွယ်ထားတဲ့ အလုပ်တွေ မလုပ်ဖြစ်ဘဲ မရည်ရွယ်တဲ့ ဆိုင်လေး တဆိုင် ဖွင့် ဖြစ်ပါတယ်.... ။

ညနေခင်း တခုမှာတော့ မိုးသည်းသည်းမည်းမည်း ရွာနေတာ နဲ့ ဆိုင်ပိတ်ပြီး စောစော နှပ်တော့မယ် လို့ စဉ်းစားတုန်း ရှိပါသေးတယ်.. မိုး ထဲမှာ ဆိုက်ကားတစီး ဆိုင်ရှေ့မှာ လာရပ်ပါတယ်...၊ ဆိုက်ကား ပေါ်မှာ ပါလာတဲ့ အမျိုးသမီး က အမြန်အောက်ဆင်းပြီး ညီမလေး ရေ ဆိုင်ပိတ်တော့ မှာလား အမ တခုလောက် မေးချင်လို့ ဆိုပြီး .. သူသွားချင်တဲ့ အိမ်နေရာ ကိုမေးပါတယ်.. ။

ကျနော် တို့ ဆိုင်က ကျောင်းထဲမှာ ဖွင့်ထားတာ ဆိုတော့ ကျနော်လည်း လမ်းညွှန်ပြပေးရင်း ဒီအမျိုးသမီး ကို တွေ့ဘူးပါတယ် လို့ စဉ်းစားရင်း .. အမ ကို ကျနော် တွေ့ဖူးသလိုဘဲလို့ မေးတော့ သူကလည်း သေချာ ကြည့်ရင်း ဟင် ညီမလေး က ဆရာ့ သမီးမဟုတ်လား လို့ပြောရင်း မျက်ရည် တွေ ကျလာပါတယ်... ညီမလေး နဲ့တွေ့ရတာ ဝမ်းသာလိုက်တာ ..လို့ ပြောရင်း ဆိုက်ကားဆရာ ကို အပြင် ခန်းမှာ ခဏ ထိုင်စောင့်ဘို့ပြောရင်း အထဲဝင်ပြီး... စကားတွေပြောပါတော့တယ်... သြ .. ၁ဝနှစ် အတွင်း မှာ ချက်ခြင်း မမှတ်မိတော့ လောက်အောင် ပြောင်းလဲ သွားတဲ့ ဆရာမလေး ... ဖေဖေ နဲ့Thesis လုပ်ခဲ့တဲ့ ချစ်စရာ ဆရာမလေး.... ။

သူ့ပြောစကားတွေထဲမှာ .. ညီမလေး တို့ အကိုကြီး က မမ ကို မချစ်ဘူး .. မမ ကံမကောင်း ဘူး.. ဆိုတာ နဲ့... ဆရာ့ စကားနားထောင်ပြီး အလုပ်မထွက် ဘဲ နေလိုက်ရင် မမ ဒီလို ဒုက္ခ မရောက်ဘူး ဆိုတဲ့  အပ်ကြောင်းထပ် စကားသံ တွေ ကို ... ခေါင်းညိမ့် ခေါင်းခါလုပ်ရင်း .. နားထောင်နေရပါတယ်....။

အင်း နောက်ဆုံး ကျနော် နားလည် လိုက်တာကတော့.. သူ့ယောက်ကျားဟာ စီးပွားရေး အဆင်မပြေ ... လုပ်တိုင်း မဖြစ် တာ နဲ့ အရင် ရှိတာ တွေ ထိုင်စားနေရတဲ့ အချိန်မှာ တောင် အရက်သောက် မပျက် ကာရာအိုကေ ခန်း အသွားမပျက် ရှိနေတဲ့ အပြင် နောက်ထပ် ... မိန်းခလေး တယောက်နဲ့ အတူနေသေး သတဲ့ ... သူ နဲ့ ကလေး ၃ယောက် ကတော့ သူ့ယောက်ကျား ရဲ့ အမ အပျိုကြီး ၂ ယောက် စီက လက်ဖြန့်ခံပြီး စားနေရသတဲ့... အဲဒီ အမအပျိုကြီးတွေ နဲ့လည်း မတဲ့ဘူးလို့ ပြောပါတယ်.. သူ့ယောက်ကျား ကို အမွေခွဲ မပေးချင်တဲ့ အဲဒီ အပျိုကြီး အမ တွေကိုလည်း တော် တော် မုန်းနေပုံ ရပါတယ်...။

သူ့ယောက်ကျား ကလည်း အမွေခွဲပြီး ရင် တောင် သူ့ကို ပေးမဲ့ပုံ မရှိပါဘူး.. အင်း ကလေး တွေ နဲ့ဆိုတော့.. ရသင့်သလောက်တော့ ရမှာပေါ့ လေ...  ကျနော့် အဲဒါတွေ သိပ်စိတ်ဝင်စားလို့ မရသလို... အရင်တုန်း က ဖြူစင်နုနယ် လှတဲ့ ဆရာမလေး ကိုဘဲ မြင်ယောင်နေမိတယ်...။

သူပြောတဲ့ သူ့ ယောက်ကျား ကို ဆေးခပ်ယူထားတဲ့ မိန်းမ ဆိုတာ နဲ့ သူ့ယောက်မ အပျိုကြီး တွေ နေတဲ့  အခုခေတ်ဈေး နဲ့ သိန်းထောင်ချီတန် တဲ့ နေရာ ကအမွေဆိုင်အိမ်ကြီး ကို အမွေမြန်မြန်ခွဲဘို့ ဗေဒင်မေး ယတြရာ ချေလုပ်ဘို့ သူ့သူငယ်ချင်း ဆရာမ ကို အဖော်ခေါ်ဘို့ ချိန်းမလို့... ဆိုတဲ့ ဆရာမ လေး မျက်လုံး တွေကို သေချာကြည့်ရင်း... စကားတခွန်း ကို ထပ်ခါ တလဲလဲ ပြောနေတဲ့... ဆရာမလေး ရဲ့ မရေမရာ စကားတွေ ကို  နားထောင်ရင်း စိတ်ထဲမှာ လည်း သံသယ တခုဝင်လာတယ်....။

ဆရာမလေး ကို ခဏထိုင်ခိုင်း ထားပြီး... ကော်ဖီ တခွက် ဖျော်တိုက်ရင်း... အပြင်ခန်း မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဆိုက်ကား ဆရာကြီး နား သွားလို့ အဲဒီ ဆရာမလေး အကြောင်း သိလားလို့ မေးကြည့်မိပါတယ်....။

အင်း သူတို့အိမ်နား ကဘဲ လို့ ဆိုက်ကား ဆရာကြီး ကပြောပါတယ်... အရက်မူးလာတဲ့ ယောက်ကျား ရဲ့ ကိုယ်ထိလက်ရောက် ရိုက်နှက်ခြင်း ကို အမြဲခံရပြီး .. စီးပွားပျက် နေတဲ့ ယောက်ကျား နဲ့ နေရတဲ့ ဆရာမလေး ဟာ အိမ်မှာ ရှိတဲ့ ပစ္စည်း တွေ တခုပြီး တခု ချရောင်း ပြီး စားနေရတယ်တဲ့....၊ ကလေး ၃ယောက် နဲ့ ဒုက္ခရောက်နေတဲ့ ဆရာမလေး ဟာ ဒီလိုဘဲ မိတ်ဆွေဟောင်းတွေ စီ  ပိုက်ဆံ ချေးရင်း.. . ယောင်းမ အပျိုကြီး တွေ နဲ့ သိန်းထောင်ချီတန်တဲ့ အမွေဆိုင် အိမ်ကြီး အကြောင်းကို လည်း အမြဲ ပြောလေ့ ရှိသတဲ့...... ။

နောက်ဆုံး သူ တို့ မြို့ ကနေ အခု မြို့သစ် မှာ အိမ်လေး ဝယ်ပြီး ပြောင်းလာကြ တာတဲ့...၊ အခု အိမ်လေး ကလည်း ပေါင်ထားတာတဲ့... အင်း ဒုက္ခပါလား ဆရာမလေး ရေ... ။

သြ.. နောက်ဆက်တွဲ ဆိုက်ကား ဆရာကြီးက ပြောသွားသေးတယ်.... ဆရာမလေး ရဲ့ ယောက်ကျား ဟာ တဦးတည်း သော သားပါတဲ့...... ဘယ် အပျိုကြီး အမ တွေမှ မရှိသလို အမွေဆိုင် အိမ်ကြီး ဆိုတာ လည်း မရှိပါဘူး တဲ့.... ။

ဘာအကြောင်း တွေကများ အလိမ်အညာ တွေ ဇာတ်လမ်းတွေ ဖန်တီးစေခဲ့ သလည်း .... ကျနော်သိတဲ့ ဆရာမလေး ရဲ့ အပြစ်ကင်းစင်မှု့တွေ ဘယ်ရောက်ကုန် ပြီလည်း.. ။

ကော်ဖီသောက် ပြီး အပြင်ခန်း ကို ထလာတဲ့ ဆရာမလေး ကို ဆရာမ ကလေးလေး တွေကို မုံဘိုး ပေးလိုက် အုန်းမယ် လို့ ပြောရင်း ကျနော် တတ်နိုင်သလောက် ပေးလိုက်ပါတယ်... ။

ချစ်ခင်ခဲ့ရတဲ့ ဆရာမလေး .... ကျနော့် အတွက် မုသား စကားတွေ မဆိုပါနဲ့တော့..........။

လေးစားစွာဖြင့်
စာရေးသူ - ရွှေစင်ဦး
.
(သြ.. ဒါနဲ့ ချစ်မိတ်ဆွေ စာဖတ်သူများ ရေ .... ဒီတခါ ... ရေးသာ ရေးရ မျက်ခုံး က ခပ်လှုပ်လှုပ်... .. တိုက်ဆိုက် မှု့ ရှိသူများ ခွင့်လွှတ်တော် မူကြပါလို့...)
.