ရွှေစင်ဦး လေးရဲ့ ချစ်ကိုယ်တွေ့ (၄)

 (၈ရက်နေ့ညပိုင်း ကထဲက ဘလော့ထဲ ဝင်မရတော့တာပါ.. အခုမှ မိုးကောင်းကင် ဘလော့ဂ် မှ ကိုဇော်သိင်္ခ အကူအညီကြောင့် ပိုစ့် အသစ် တင်နိုင်တဲ့ အတွက် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း အမှတ်တရ ပြောပါ တယ်ဗျာ )

အင်း… ဒီနေ့တော့ ချစ်ခရီး ၁၁နှစ် သက်တမ်း ထဲမှာ ရွှေစင်ဦး လေး မေ့နေတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေး တပုဒ် ကို ပြန်တင် ပေးပါမယ်…

ချစ်စ ခင်စ ကြင်နာစ တုန်းကပေါ့ ဗျာ… ကျနော် တို့  နှစ်ယောက် လျှောက်  လည်ကြပါတယ်..  စက်ဘီးလေး နဲ့ပါ… ယောက်ကျားစီး စက်ဘီးလေးပေါ့ ..နောက်မှာ ကယ်ရီယာ ခုံ မပါ ပါဘူး… ရှေ့မှာ ဘဲ ထိုင်စီး ရတာပါ…. စိုင်းထီးဆိုင် သီချင်းထဲ က လို ဘီးကလေး ကို စီး အချစ် ကလေး ကို တင်ပြီး … ဆိုတာမျိုးပါ…..။

ဘယ်တွေ လျှောက်လည် လည်း ဆိုတော့ နန်းတွင်း ထဲ တဲ့ဗျာ…. အဟား.. လည်စရာ နေရာ ကလည်း ရှား ရှားလွန်း… ၊ နန်းတွင်းထဲက  ဘယ်နေရာ တွေလည်း ဆိုတော့ ဘုတ်တလုပ် ကန်ပါ.. ခင်ဗျား တို့ လည်း စာဆိုတော် ဖတ်ပြီး ကြပြီ ဆိုတော့ နဲနဲ တော့ သိရော့ပေါ့.. အဲဒီ ဘုတ်တလုပ်ကန် မှာ မင်းသား မင်းသမီး တွေ ရှေးတုန်း က ရေကစား ကြတဲ့ နေရာပေါ့….။

ထူးထူး ဆန်းဆန်း လား … ဘာမှ မရှိပါဘူး.. ၊ ကန်ကလည်း ကောနေပါပြီ… ကြည့်စရာ တခုတော့ ရှိတယ်ဗျ.. လေယာဉ် ပျံ အပျက်တစီး.. မန္တလေး က လူတွေ အလုပ် မရှိ အလုပ်ရှာ.. အဲဒီလေယဉ် အပျက်လေး လာကြည့် .. အားအား ယားယား တက်လိုက် ဆင်းလိုက် လုပ်ပေါ့ ….. အဲဒီအထဲမှာ ရွှေစင်ဦး လေး ပါသွားတာပေါ့…။

လေယဉ် အပျက်ကလည်း သိပ်မကြီး ပါဘူး.. ဒါကိုဒါ လေယဉ် လားမသိပါဘူး… ဒါပေမဲ့ အဲဒီခေတ် ကလည်း လေယဉ် ဆိုတာ စီးဘို့ နေနေသာသာ အဲဒီ လေယဉ် အပျက်လေး ကြည့်ဘူးရင် ကိုခေတ်က မှီလှပြီပေါ့.. ကျနော် ကတော့ ကြည့်ရုံနဲ့ အားမရသေး ပါဘူး .. လေယဉ် လေး ပေါ် တက်ဘူး တယ်ဆိုတာ လည်း ဖြစ်ချင်တာဆိုတော့ လေယဉ်ပေါ် တက်လိုက်ဆင်းလိုက် ပြတင်းပေါက်ကနေ ချစ်ချစ်ကြီး လက်ပြလိုက် နဲ့ မျောက်အုန်းသီး ရသလို ပျော်နေတာလေ…။

ဒီလောက် အိန္ဒြေ မရဘဲ ရီးစားငုတ်တုတ်ထားပြီး ဆော့လွန်း တဲ့ ရွှေစင်ဦး ဟာ လေယဉ် လှေကား ပေါ်က ပြုတ်ကြပါလေရော….၊ တော်ရုံတန်ရုံ ပွန်းပဲ သွားရုံလည်း မဟုတ် လှေကားက သံပြားစောင်းနဲ ခြစ်မိလို့ ဒါး နဲ့ ဟက်တက် ခွဲသလို ဖြစ်ပြီး ခြေသလုံးပေါ် မှာ သွေးတွေ ကို ရွဲ နေအောင် ထွက်ပါလေရောဗျာ….။

နာလည်း တော်တော် နာသွားပါတယ်… ဒါပေမဲ့ သိတယ် မဟုတ်လား ပေကပ်ကပ် ဆိုတော့ သွေးတွေ ကြည့်ပြီး အမယ်လေး သွေးတွေ အများကြီး ဆိုပြီး အော်လိုက်တယ်…၊ ဒါပေမဲ့ ချစ်ချစ်ကြီး ကတော့ သွေးတွေ နဲ့ ဒဏ်ရာ ကို ကြည့်ပြီးတော့ တော်တော်ကြီး ကို လန့်သွား ပါတယ်..။

ကဲ… တက်တက် ဆိုပြီး စက်ဘီးပေါ် တင်ပြီး အတင်း နင်းပြေးပါတော့ တယ်ဗျာ… နန်းတွင်း ထဲ တဝက်လောက် မှာ ဘုတ်တလုပ်ကန် ကရှိတာပါ… အဲဒီကနေ ၇၃လမ်း အတိုင်းထွက် သွားလို့ လမ်း၃၀ ရောက်သွားရင် အနောက်ထဲပြန်ချိုးလိုက်ရင် ဆေးရုံကြီးရှိပါတယ်.. ကျနော် လည်း အဲဒီ သွားတယ် ထင်တာပေါ့ .. ဟုတ်ဘူးဗျ.. အဲဒီ ၇၃လမ်း အတိုင်း တောက် လျှောက်သွား ပြီး မန်းလေး တက္ကသိုလ် ထဲထိ ရောက်သွားတယ်… အဲဒီက မှ တဆင့် ရွှေပြည်အေး အဆောင်နဲ့ မျက်စောင်းထိုး မှာ ရှိတဲ့ ဆရာဝန်မကြီး စီသွားတာ… သူမှာလည်း ဟောဟဲ လိုက်နေပြီ… ဟောဟဲ မလိုက်ချင်မှ နေရော… လူတယောက်တင် ပြီး နင်းလိုက်ရတဲ့ ခရီး လည်း ကြည့်လိုက်အုန်း … ပြီးတော့ အေးဆေး လည်း မဟုတ်ဘူး… ဒဏ်ရာ ကြီး နဲ့ ဆိုတော့ … အတင်းအမြန်နင်း ရတာကိုး… ပြီးတော့ အားပေးစကား ကလည်း ပြောရသေး … နာလား … ဘယ်လိုနေလည်း… ရောက်တော့မှာနော်.. ဆိုပြီး ပြောရသေးတာ ဆိုတော့ ဆေးခန်း လည်း ရောက်သွားရော ချစ်ချစ်ကြီးဟာ တော်တော် အမော စို့နေပါပြီ… ။

ကံက ဆိုးချင်တော့ ဆေးခန်းရောက်တော့     ဆရာမကြီး ရှိလားဆိုတော့ ဆေးရုံပိတ်ရက် မလို့တဲ့ အပြင်ခဏ သွားလိုက်တယ်…၊ စောင့်ပါအုန်းတဲ့ .. ဘယ်စောင့်နိုင်မလည်း… ဒါဆို ဟိုဘက်အိမ် မှာတော့ ဆရာမလေး ရှိတယ်ထင်တယ်.. သွားကြည့် လိုက်ပါလား လို့ တယောက် က ပြောလာတယ်… အဲဒါနဲ့ တခါ အဲဒီဘက် သွားရပြန်ရော…၊ အဲဒီ အချိန်မှာ ချစ်ချစ်ကြီး အခြေအနေ ပြောရရင် တော်တော်ကို ဆိုးနေပါြ့ပီ.. မောလွန်းလို့ ဟောဟဲလိုက် ပြီး စကားတောင် ကောင်းကောင်း မပြောနိုင်တဲ့ အခြေရောက်နေပြီ … ချွေးတွေ ကလည်း ရွဲလို့.. တကယ်ကို သူကမှ လူမမာ ရုပ်ပေါက်နေပါတယ်… ကျနော် အခြေအနေကတော့ နေပူလို့ သွေးထွက်များသွား ပေမဲ့ ဒီလောက်တော့ မနာတော့ဘူး.. ဆိုတော့ .. ဟန်မပျက် ပေါ့ဗျာ…။

အဲဒါနဲ့ အဲဒီဆရာမလေး စီရောက်လာပါရော.. ဆေးခန်း ထဲလည်း ရောက်ရော ကဲ ရှင်က ဒီပေါ်ထိုင်တဲ့ ဘာဖြစ်တာလည်း… ဆိုတော့ ချစ်ချစ်ကြီး က ကုတင်ပေါ် တက်ထိုင် လိုက်ပြီးတော့ ဟောဟဲလိုက် နေတဲ့ ကြားထဲ က လူ…..လူ…လူနာ က ကျ … ကျနော်… ကျနော်.. မဟုတ်ပါဘူး… သူ..သူ ဆရာမ တဲ့ .. ဆရာမ လည်း ပေကပ်ကပ် ထိုင်နေ တဲ့ ကျနော့်ကို တချက်လှမ်းကြည့် ပြီး သူက ဘာဖြစ်လို့လည်း … လူနာ နဲ့လည်း တစက်မှ မတူဘူးတဲ့… အဲဒီတော့ မှ ချစ်ချစ်ကြီး က ဟို…ဟို… ဟိုလို နေမကောင်းတာ မဟုတ် ပါဘူးတဲ့ … လေ.. လေ…လေယဉ်ပေါ် ကလိမ့့်ကျလို့ပါ တဲ့.. ဆရာဝန်မလေး က နဂိုက မှ လူနာ ရုပ်ပေါက် မနေတဲ့ ကျနော်ကို တချက်လှမ်းကြည့် ပြီး .. ရှင်ဘာတွေ လာပြော နေတာလည်းတဲ့……။

အဲဒီတော့ မှ ကျနော်လည်း မနေသာတော့ ဘဲ ဆရာမ ကျနော်ရှင်းပြပါမယ်.. တကယ့် လေယဉ် အစစ် တော့ မဟုတ်ပါဘူး .. အဲဒီလေယဉ်ပေါ်က ကျနော် လိမ့်ကျလို့ပါ… ဆိုတော့ နေပါအုန်း ရှင်က လေယဉ် အစစ် မဟုတ်ဘဲ ဘယ်စက္ကူ လေယဉ် ပေါ်က များလိမ့်ကြ တာလည်း ဟုဟ်မှလည်း ပြောပါတဲ့….။

အဲဒါနဲ့ ကျနော်လည်း မဖြစ်ချေဘူး ဆိုပြီး  အမြန် လုံချီလေး လှန်ပြလိုက်တော့မှ… အင်း ရှင့် ဒဏ်ရာ တွေ့ လို့သာ ယုံလိုက်ရတယ်.. ဘယ်လို လေယဉ် အတုပေါ် က လိမ့်ကျတာလည်း… ဘယ်သွား… ဘာလုပ် လာမှန်း မသိတဲ့… ။

ကျနော်လည်း အဲဒီတော့မှ .. သြ ဆရာမ  ကျနော် တို့ နန်းတွင်း ထဲက ဘုတ်တလုပ်ကန် က လေယဉ်ပျံ အပျက်ပေါ် တက်ရင်းနဲ့ ခြေချော်ကြတာပါလို့ ရေလည်အောင် ရှင်းပြလိုက်မှ ဆရာမလည်း သဘော ပေါက် သွားတယ်..။

အင်း… ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး ခြေသလုံးက အမာရွတ်မြင်လိုက်လို့ ရေးလိုက်တာပါ….၊ သူငယ်ချင်း တွေ ကတော့ ရွှေစင်ဦး လေယဉ်ပေါ် က လိမ့်ကျတယ် ဆိုတာ ရှက်လို့ လျှောက် ပြောတာ မဟုတ်လား .. တကယ် က နင်တို့ ရန်ဖြစ်ရင်း နဲ့ ချစ်ချစ်ကြီးက ဓါးမတို နဲ့ ခုတ်လိုက်တာ မဟုတ်လားတဲ့ ဗျ….။

(နောက်တခါ သဘောၤပေါ်က ဆင်းခဲ့ ရခြင်း က ရှိသေး ကြုံတော့ ပြောကြတာပေါ့….)

လေးစားစွာဖြင့်

စာရေးသူ - ရွှေစင်ဦး

.