ခရစၥက ခရစၥတိုဖာကေလး၏ပခံုးကို လက္ႏွင့္ အသာပုတ္လုိက္ၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ေျပာလုိက္ သည္။ "ကေလး တစ္ေန႔မွာ ေလွ်ာစီခ်န္ပီယံ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္" "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ေဖေဖ"
သူတုိ႔မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုၾကသည္။ ခရစၥက ၾကည္ႏူးသြားမိသည္။ စိတ္ထဲက မလံုမလဲျဖစ္သြားသလို လည္း ခံစားရသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးကေတာ့ မၿပဳံးမရယ္ႏွင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ေနာက္ဆံုးခရစၥ က ေျပာလုိက္သည္။ "အိုေက… ကဲ… အတက္ခရီး တစ္ေက်ာ့ ျပန္ေက်ာ့လုိက္ၾကဦးစို႔" ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .............
"ကေလးမွာ ေလွ်ာစီေျခနင္းေကာင္းေကာင္း မရွိေသးဘူး။ သူ႔အတြက္ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ငါ ဝယ္ေပးမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီပစၥည္းေတြ စနစ္တက် သိမ္းဆည္းနည္းကိုလည္း သင္ေပးရမယ္"
တစ္မနက္တြင္ အဝတ္အစားလဲေနၾကစဥ္ ခရစၥက ေျပာသည္။
ေလာ္ရာကလည္း…
"ကၽြန္မကလည္း သူ႔အတြက္ ေလွ်ာစီးအက်ႌ ဝယ္ေပးပါ့မယ္။ အခု သူ ဝတ္ေနတဲ့ အက်ႌက တျခား ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ထားခဲ့တဲ့ဟာ။ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ အ႐ုပ္ထုဖို႔ စူးဆာက္ တန္ဆာ အေကာင္းစားေတြလည္း လိုေနေသးတယ္။ တစ္ေန႔က လမ္းေထာင့္ကုန္စံုဆုိင္မွာ ကၽြန္မ ေတြ႕ခဲ့ တယ္။ ဒိန္းမတ္လုပ္ အေကာင္းစားေတြ"
သို႔ျဖင့္ သူတုိ႔သည္ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။ ခရစၥက ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ကို လုပ္ သင့္တာ ထက္ ပို၍ အက်ယ္ခ်ဲ႕ျခင္းကို မႀကဳိက္။ ၿမဳိ႕ႀကီးမ်ားတြင္ သူေဌးသူႂကြယ္ ကုန္သည္ေတြက စီးပြားေရးမ်က္စိျဖင့္ ခရစၥမတ္ ပေဒသာပင္ ကို တခမ္းတနား မႊမ္းမံျပင္ဆင္တတ္ၾကသည္။
ယခု သည္ေတာင္ေပၚ ရြာကေလးမွာေတာ့ ယင္းသို႔မဟုတ္။ ခရစၥမတ္ ပေဒသာပင္လုပ္ရန္ ဖခင္ႏွင့္ သားမ်ားက ကုိယ္တုိင္ သြားခုတ္ၾကသည္။ မိခင္ႏွင့္ သမီးေတြက အလွဆင္ မြမ္းမံၾကသည္။
ခရစၥမတ္ အႀကဳိမနက္ တြင္ ခရစၥက သူႏွင့္ ခရစၥတိုဖာကေလး တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေနာက္ မွ ေတာင္ ေပၚတက္၍ သင့္ေတာ္ရာ သစ္ပင္တစ္ပင္ သြားခုတ္ၾကမည္ဟု ေျပာေသာအခါ ေလာ္ရာမွာ အံ့ၾသဝမ္း သာ ျဖစ္မိေလသည္။ သူတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ သစ္ပင္ခုတ္ရန္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ သူမလည္း ခရစၥမတ္ ပေဒသာပင္ တြင္ ဆင္ရန္ ပစၥည္းေတြ သြားဝယ္ကာ သူတုိ႔သားအဖကို ထုိင္ေစာင့္ေနသည္။ ေနာက္တစ္နာရီခန္႔ အၾကာ တြင္ သူတုိ႔ သားအဖ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
ခရစၥက သစ္ပင္ကို အဆင္သင့္လုပ္ထားေသာ ေအာက္ခံေဘာင္ထဲတြင္ ထည့္သည္။ ေလာ္ရာက သစ္ ပင္ကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်ိတ္ဆြဲ ၍ အလွဆင္သည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးက ၾကမ္းျပင္တြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္ ကာ စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနေလ သည္။ ခဏၾကာေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္လာသျဖင့္ သူက အလွဆင္ ပစၥည္း ထုပ္ေသာ ေငြေရာင္ ေရႊေရာင္ စကၠဴမ်ားကို ေကာက္ယူၿပီး ငွက္႐ုပ္ႏွင့္ လိပ္ျပာ႐ုပ္ကေလးေတြ လုပ္သည္။
"ေအးကြယ္… ကေလး က ေတာ္လုိက္တာ။ ဟန္က်တာပဲ။ အဲဒါေလးေတြကိုလည္း ပေဒသာပင္မွာ ဆြဲရေအာင္" ခရစၥကေတာ့ ကုလားထုိင္တြင္ စိမ္ေျပနေျပထိုင္ကာ ေလာ္ရာႏွင့္ ခရစၥတုိဖာကေလးတုိ႔အား တၿပဳံးၿပဳံး ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ တကယ္ေတာ့ သူက ႐ိုး႐ိုးထုိင္ၾကည့္ေနျခင္းမဟုတ္။ စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခု ခုကို ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ေတြးၿပီး ရင္း ေတြးရင္း ေတြးေန သည္။ ျဖစ္တယ္… ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ မျဖစ္ႏုိင္စရာ ဘာမွမရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူက စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ တစ္ခု ကို အၿပီးအပုိင္ ခ်လုိက္သည္။
ေလာ္ရာက ခင္ပြန္းသည္၏မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ ေစာင္းၾကည့္လုိက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုး… သူ႔အၿပဳံးတုိ႔ တြင္ တစ္စံုတစ္ရာ သည္ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလြင္ေနသည္။
အင္း… ဒီအတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာရဲ႕အေျဖေပၚဖုိ႔ အခ်ိန္ဟာ မေဝးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ခရစၥမတ္ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ ရင္ ေမာင့္အေနနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခုေတာ့ တကယ္ ခ်ေတာ့မယ္ ထင္တာပဲ။
သည္ႏွစ္ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ကို ေတာင္ေပၚရြာကေလးတြင္ လာေရာက္က်င္းပရေသာ္လည္း သူတုိ႔ သံုးေယာက္ စလံုး အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။ စိတ္ခံစားမႈအရ အက်ယ္ခ်ဲ႕တာမ်ဳိးကို လံုးဝ မႀကဳိက္ တတ္ေသာ ခရစၥ သည္ပင္ အက်ယ္ခ်ဲ႕ေသာ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနေလသည္။
သူက ယခုလို ဆိပ္ေခါင္ေတာင္ဖ်ားေက်းရြာကေလးမွာပင္ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ ပို႕စကတ္ေတြ ၀ယ္ကာ အသိမိတ္ေဆြ မ်ားထံ တကူးတကပို႕လိုက္ေသးသည္။
ရြာျပင္ရိွ ထင္းရွဴးပင္ မ်ားကို ခရစၥမတ္ မီးလုံးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနၾကသည္။ ခရစၥမတ္ အၾကိဳညတြင္ ဆီးႏွင္းေတြက လည္း အဆုပ္လိုက္အဆုပ္လိုက္ က်သည္။
ခရစၥႏွင့္ ေလာ္ရာတို႕တည္းေသာ ဟိုတယ္ကေလးမွ သူတို႕အခန္းရိွ ဧည့္ခန္းကေလးထဲတြင္ ခရစၥမတ္ ပေဒသာပင္ ကေလး ကို မီးေရာင္ထိန္ထိန္ျဖင့္ လွပစြာ ျပင္ဆင္ထားၾကသည္။
သည္ႏွစ္ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္သည္ ခရစၥတိုဖာကေလး အေနျဖင့္ ပထမဆုံးပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲရေသာ ပြဲေတာ္ ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
အားလုံးျပင္ဆင္ျပီးေသာ အခါ ေလာ္ရာက ခရစၥတိုဖာကေလးအား၊ ခရစၥမတ္ပုံျပင္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပ သည္။ ခရစၥ ကေတာ့ ေဘးမွထိုင္ကာ နားေထာင္ေနသည္။
"ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ဆိုတာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သူေတာ္စင္ၾကီး တစ္ပါးရဲ႕ေမြးေန႕ကို ဂုဏ္ျပဳက်င္း်ပတဲ့ ပြဲပဲ ကေလးရဲ႕။ သူ႕နာမည္ က ေယရႈခရစ္လို႕ ေခၚတယ္။ လူေတြကေတာ့ သူ႕ကို "ထာ၀ရဘုရားသခင္ရဲ႕ သားေတာ္" လို႕ ေခၚၾကတယ္ကြယ့္" ခရစၥတိုဖာကေလး သည္ ခရစၥမတ္ ပေဒသာပင္ အနီးတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထုိင္ရင္း နားရြတ္မခတ္ နားေထာင္ ေနသည္။
"ထာ၀ရဘုရားသခင္ဆိုတာ ဘာလဲ........ဟင္"
သူက ေမးခြန္းထုတ္သည္။ "ကေလးကို ေက်ာင္းက ဆရာေတြက မေျပာျပဘူးလား"
"ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေလာက္ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္" "ဟုတ္တယ္။ ထာ၀ရဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို တို႕အားလုံးၾကားဖူးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ ေတာ့ မျမင္ဖူးၾကဘူး။ တို႕က ထာ၀ရဘုရားသခင္ အေၾကာင္း ကို ပါးစပ္နဲ႕ ေျပာလို႕ပဲ ရတယ္။ စာနဲ႕ ေရးလို႕ပဲ ရတယ္။ မ်က္စိနဲ႕ေတာ့ မျမင္ႏိုင္ၾကဘူး။ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ ဟာ တကယ္ရိွတယ္ ဆိုတာ ကိုလည္း ယုံၾကည္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီကမၻာေျမၾကီးနဲ႕ လူသားေတြ ကို ထာ၀ရဘုရား သခင္ကပဲ ဖန္ဆင္းေတာ္မူလို႕ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေယရႈခရစ္လို႕ ေခၚတဲ့ ထာ၀ရဘုရားသခင္ရဲ႕ သားေတာ္ က ေတာ့တျခားလူေတြ အားလုံးလိုပဲ ဒီကမၻာေျမေပၚမွာ ေမြးဖြားလာတယ္ကြယ့္
ထို႕ေနာက္ သူမကဆက္လက္၍ ေယရႈခရစ္ေတာ္ အတၳဳပၸတၱိကို အေသးစိတ္ ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပ သည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးက အလြန္စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ နားေထာင္ေနသည္။
"ေအး....ဒါေၾကာင့္မို႕ သားေတာ္ခမ်ာမွာျဖင့္ ဒီကမၻာေျမျပင္မွာ ေခါင္းခ်စရာရယ္လို႕ ဘယ္ေနရာမွ မရိွ ရွာပါဘူး ကေလးရယ္" ေလာ္ရာပုံ၀တၳဳကို အဆုံးသတ္လိုက္ေလသည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီးေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပိုက္ကာ ကိုယ္ ကိုေရွ႕ေနာက္ ယိမ္းထိုးရင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ အန္တီ၊ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အဲဒီလိုပဲ ေခါင္းခစရာ ေနရာမရိွ ၾကံဳခဲ့ရပါ တယ္။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ့္ ဘြားဘြား က စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့ကို အိမ္က ေမာင္းခ်တဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိမ္က ထြက္ေျပးျပီး လမ္းေပၚမွာ အိပ္ခဲ့ရပါတယ္။" ေလာ္ရာက ရင္ထဲတြင္ ဆို႕နင့္စြာျဖင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
"ဒါနဲ႕ေတာင္မွ...ဒီကေလးကို သူ႕ဘြားဘြားဆီ ျပန္ပို႕လို႕ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ.....ေမာင္ရယ္။"
ညေနပိုင္းက်ေတာ့ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ထုပ္ပိုးျခင္းျဖင့္ သုံးေယာက္စလုံး အလုပ္မ်ားေန ၾကေလသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးအတြက္ေတာ့ အရာရာတိုင္းသည္ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနသည္။ စိတ္၀င္စား စရာေတြ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္လည္း ယခင္ကလို ညိဳးငယ္ေသာ အရိပ္လကၡဏာေတြ မျမင္ရေတာ့။ သူ႕မ်က္လုံးေတြ က တဖ်ပ္ဖ်ပ္ အေရာင္ေတာက္ေနၾကသည္။ သူသည္ တစ္ခ်ိန္ လုံး ျပံဳးျပံဳး ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ ေမးခြန္းေတြ လည္း မနားတမ္း ေမးေနသည္။
"ဒီလိုလား....ဒီလိုလား.....ဟင္" အထုပ္ကေလး တစ္ထုပ္ကို စကၠဴပတ္ရင္း သူကေမးသည္။
"ဟုတ္တယ္။ အဲဒီအတိုင္းပဲ ေကာင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္လက္ေဆာင္ ေပးမယ့္ လူရဲ႕နာမည္ကို ကတ္ျပားေပၚ မွာေရးျပီး အထုပ္မွာကပ္ပါ" ခရစၥက ေျပာျပသည္။ "ဒါက ေဖေဖ့အတြက္ပဲ"
ခရစၥတိုဖာက ေျပာျပီး ရယ္ေနသည္။
"ေဖေဖ့ အတြက္ လက္ေဆာင္။ ေဖေဖျမင္ရရင္ သိပ္ျပီး သေဘာက်မွာပဲ။ အခု ဖြင့္ျပရမွာလား"
"အို..ေနပါေစ။ မဖြင့္ပါနဲ႕။ မနက္က်ေတာ့မွ ဖြင့္တာေပါ့ကြယ္။ မနက္က်ေတာ့မွ ကိုယ္လက္ေဆာင္ ကိုယ္ ဖြင့္ၾကေတာ့ေပါ့။ အဲဒါမွ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာာင္းမယ္ကြယ့္"
ခရစၥတိုဖာကေလး သည္ ရုတ္ရက္ ေပၚေပါက္လာေသာ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ခါးကို ဖက္ထား လိုက္ေလသည္။ ခရစၥက ကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ငုံ႕ၾကည့္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အေျပာင္း အလဲေတြ ေပၚလြင္ေန သည္။ ရင္ထဲတြင္ အလြန္ၾကည္ႏူး၀မ္းသာ ျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။
"ေဖေဖ... ကၽြန္ေတာ့္ေတာ့ ေဖေဖ့ကို အလြန္ခ်စ္သြားျပီေဖေဖ"
ခရစၥက သားကေလး ပခုံးေပၚတြင္ သူ႕လက္ကို တင္လိုက္ျပီး..
"ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ လြန္တယ္လို႕ မရွိပါဘူးကြယ္"
ထို႕ေနာက္ သူကလက္ကို ျပန္ရုပ္လိုက္သည္။
ဟုတ္ပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတြင္ လြန္သည္ဟု မရိွႏိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကေလးကို သည္ေနရာမွာပဲ ထား ပစ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ သူ႕အေနျဖင့္ တကယ္ပင္ လြန္လြန္းရာ က်ေပလိမ့္သည္။
"ကဲ...ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ေလာက္ပါျပီ။ တို႕အိပ္ရာ၀င္ၾကစို႕ သန္းေခါင္ပါးေတာင္ နီးေနျပီ။ ဂြတ္ႏိုက္"
ေနာက္ေန႕ မနက္တြင္ နံနက္စာကို အခန္းထဲတြင္ပင္ မွာယူစားေသာက္ၾကသည္။ စားေသာက္ျပီးေသာ အခါရစၥမတ္ပေဒသာပင္ကို မီးထြန္းသည္။ ျပီးေတာ့......လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြကို ဖြင့္ၾကသည္။
ခရစၥ က သူ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကို ဖြင့္ၾကသည္။
ခရစၥ က သူ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းပုံထဲမွ အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ဖြင့္ေဖာက္လိုက္ရာ သစ္ထြင္း ေသတၱာကေလး တစ္လုံး ထြက္လာသည္။ ေသတၱာကေလးက ေသးေပမဲ့ လက္ရာ က ေတာ္ေတာ္ ေကာင္း သည္။ ယင္းေသတၱာ ကေလးကား ခရစၥတိုဖာကေလး၏ ကိုယ္တိုင္လုပ္ ခရစၥမတ္ လက္ ေဆာင္ ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
"အစတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တံဆိပ္ေခါင္း ထည့္ဖို႕လုပ္ထားတဲ့ ေသတၱာကေလးပါ..ေဖေဖ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ က ေဖေဖ့ကို ေပးခ်င္လို႕ပါ"ဟု သူက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ ေျပာသည္။
"ေက်းဇူးပါပဲကြယ္။ ငါလည္း ေကာ္လာၾကယ္သီးေတြ ထည့္ဖို႕ ဒီေသတၱာမ်ိဳးေလး လိုခ်င္ေနတာနဲ႕ အေတာ္ပါပဲ"
ခရစၥတိုဖာကေလး က သူ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ထုပ္ကို ေဖာက္လိုက္သည္။ ေလွ်ာစီးေျခနင္း အသစ္ ကေလး ထြက္လာေတာ့ ၀မ္းသာလုံးဆို႕ျပီး အူျမဴးေနေလသည္။ ပါးစမ္မွလည္း "ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေနာ္။ တကယ္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေနာ္"ေျပာကာ ထိုင္မထိ ထမ ထိျဖစ္ေနသည္။
ေလွ်ာစီးေျခနင္းတြင္ ၾကိဳးတပ္ျပီး ဖိနပ္သစ္ကို စီးၾကည့္ေနရင္း၊ အခ်ိန္ကုန္သြားသျဖင့္ တျခား လက္ ေဆာင္ပစၥည္းထုပ္မ်ားကိုပင္ ဖြင့္ေဖာက္ခ်ိန္ မရလိုက္ေတာ့။
နံနက္ပိုင္း ၀တ္ျပဳခ်ိန္ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေပၚထြက္လာသည္ႏွင့္ ဘုရားေက်ာင္းသို႕ အလ်င္အျမန္ သုတ္ေျခ တင္ခဲ့ၾကေရေလသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးမွာ ၀တ္ျပဳ သံစုံေတးဂီတ အဖြဲ႕၀င္ သီခ်င္းဆိုရ မည္ျဖစ္သည္။
အျပင္ဘက္တြင္ ဆီးႏွင္းေတြ အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ က်ေနသည္။ မ်က္ႏွာကို ဆီးႏွင္းလာဟပ္သ ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လုံး ခ်မ္းစိမ့္သြားသည္။
သုံးေလးလမ္းေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကျပီးေနာက္ ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းသို႕ ေရာက္လာၾကသည္။ ခရစၥႏွင့္ ေလာ္ရာ တို႕က လူအုပ္ထဲ၀င္ျပီး တန္းစီးၾကသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးကေတာ့ ၀တ္ရုံလဲခန္း ထဲသို႕ေျခဖ်ားေထာက္ ၍ ၀င္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲတြင္ ရြာထဲမွ တျခားကေလးေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနၾက ျပီ။ ခရစၥတိုဖာက ၀တ္ရုံျဖဴၾကီးကို ကမန္းကတန္းလဲ၀တ္ျပီးေတာ့ ၀တ္ျပဳစင္ျမင့္ဘက္သို႕ ေလွ်ာက္လာ ခဲ့ၾကသည္။
၀တ္ျပဳ ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ ပရိသတ္ေတြ ျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ခရစၥတိုဖာက ပရိသတ္မ်ား ဘက္သို႕ မ်က္လုံး ကစားၾကည့္ လိုက္သည္။ ပရိသတ္ၾကားထဲတြင္ သူအလြန္ ေတြ႕ခ်င္ေနေသာ ခရစၥႏွင့္ ေလာ္ ရာ တို႕လင္မယားကို ျမင္ေတြ႕ရျပီ။ သူအလြန္၀မ္းသာသြားသည္။ အားလည္း တက္သြားသည္။ သူက ခရစၥတို႕ လင္မယား ဆီသို႕သာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
အစီအစဥ္အရ ဓမၼဆရာက ေဟာေျပာျခင္း မျပဳမီ အဖြင့္အျဖစ္ ခရစၥတိုဖာက တစ္ေယာက္ခ်င္း ဓမၼဂီတ ကို ရြတ္ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။
ထို႕ေၾကာင့္ သူထိုင္ရာမွ ထရပ္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ၀တ္ျပဳစင္ျမင့္ အစြန္နား သို႕ ျဖည္းျဖည္း ကေလး ေလွ်ာက္ လာသည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္၍ ယွက္ထားလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့..သူသည္ ဘယ္တုန္းကမွ မဆိုဖူးေသာ အသံေနအသံထား။ ဘယ္တုန္းကမွ မရိွခဲ့ဘူးေသာ အားမာန္တို႕ျဖင့္ စိတ္ပါလက္ပါ သီ ဆိုေလေတာ့ သည္။
သီးခ်င္းသံသည္ တစ္ခန္းလံုး လႊမ္းျခံဳသြားျပီး ခန္းမေဆာင္မ်က္ႏွာၾကက္ကိုပင္ ေဖာက္ထြက္သြားသကဲ့ သို႕ ထင္မွတ္ရေလ သည္။ "အမယ္ေလး...ေတာ္လိုက္တဲ့ ကေလးႏွယ္...."
ေလာ္ရာက ရင္၀ယ္ ပီတိအျပည့္ျဖင့္ အသံထြက္၍ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ သူမသည္ ၀မ္းသာလြန္းသ ျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား ပင္ ၀ိုင္းလာသည္။ သို႕ျဖင့္ ခရစၥ၏ လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ထားေသာ သမူ၏လက္ ကိုျပန္ျဖန္႕ကာ လက္ေပြ႕အိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပ၀ါကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။
တိုးတိုးသိမ့္သိမ့္ ငိုရႈိက္သံ ၾကားရ၍ ခရစၥကေလာ္ရာ့ဘက္သို႕ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္လုံးခ်င္းစုံၾကသည္။ ေလာ္ရာ့မ်က္လုံး အစုံတြင္ေတာ့ ပီတိမ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလ်က္..။
"ေမာင္..ေတာ္လိုက္တဲ့ ကေလး ပဲ....ေမာင္ရယ္။ သိပ္ေတာ္တဲ့ ကေလးပဲေနာ္"
သူမက ေလသံျဖင့္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေျပာလိုက္သည္။
ခရစၥဆီကေတာ့ ဘာအေျဖမွ ထြက္မလာ။ မတုန္မလႈပ္ေက်ာက္ရုပ္။
"မစၥတာ ဟင္နရီအလန္ ကို အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာသင့္တယ္လို႕ ေမာင္ထင္သလား... ဟင္"
ေလာ္ရာက ေမးလိုက္သည္။
ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ျပီးလို႕ သူတို႕လင္မယားလည္း အိမ္သို႕ျပန္ေရာက္ၾကျပီ။
သို႕ေပမဲ့...ခရစၥကိုၾကည့္ရတာ စိတ္တျခားလူတျခား ျဖစ္ေနသည္ဟု ေလာ္ရာက ယူဆသည္။ သိူ႕ကိုယ္က အိမ္မွာ၊ သူ႕စိတ္က အေ၀းတစ္ေနရာမွာ..။ သူ၏စိတ္အာရုံသည္ ပစၥဳပၸန္ကာလတြင္ မရိွ။ အတိတ္ဆီ သို႕ ေရာက္ေနသည္။ သည္အခ်က္ကိုေတာ့ ေလာ္ရာက ျခြင္းခ်က္မရိွယုံၾကည္သည္။
ခရစၥမတ္ပြဲမွ ျပန္ေရာက္ကတည္းက သူတို႕လင္မယား၏ ဆက္ဆံေရးသည္ အၾကီးအက်ယ္ေျပာင္း လဲသြားခဲ့ သည္။ ယခင္ကလိုလည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ယုယုယယ ေျပာဆိုဆက္ဆံျခင္း မရိွၾကေတာ့။ ေန႕စဥ္အိမ္မႈကိစၥ အေလ်ာက္ မေျပာမျဖစ္ေသာ စကားမ်ားကိုသာ မလႊဲမေရွာာင္သာ၍ ေျပာေနၾက ရသည္။ သည္ အေျခအေနအတိုင္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွ ေလးရက္ပင္တိုင္ခဲ့ျပီ။
သည္ရက္မ်ားတြင္ ခရစၥသည္ ရုံးတြင္အလြန္အလုပ္မ်ားေနသည္။ "ကက္ပီေတာ္လ္"အေဆာက္ အအုံ သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ကိစၥ စီစဥ္ေနရသည္။ ေလာ္ရာမွာလည္း ေျပာင္းေရႊ႕ေရးအတြက္ သိမ္းရဆည္း ရႏွင့္ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေန သည္။
တစ္သက္လုံး ေနလာခဲ့ေသာ အိမ္ၾကီးမွ ေျပာင္းေရႊ႕ရေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ ေလာ္ရာ့စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးၾကီး ခံစား မိသည္။ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလိုျဖစ္ေနသည္။
သို႕ေပမဲ့...မေျပာင္းလို႕ေတာ့မျဖစ္။ ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတိုင္း ၀ါရွင္တန္ျမိဳ႕ရိွ ကက္ပီေတာ္လ္ အေဆာက္အအုံ သို႕ ေျပာင္းရျမဲ ျဖစ္သည္။
အို...ကိစၥေတာ့ မရိွပါဘူးေလ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြနဲ႕ ရက္အားေတြမွာ လာလည္ရင္လည္း ရတာပါပဲ။
ေလာ္ရာ ၏ ေမးခြန္းကိုခရစၥက မေျဖ။ သူတို႕လင္မယားသည္အေပၚထပ္ရိွ ဧည့္ခန္းထဲမွ မီးဖိုေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနၾကသည္။
ခရစၥက ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ ေလာ္ရာကလည္း ထပ္မေပးေတာ့ဘဲ အကႌ်ကိုခ်ဳပ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ သူမသည္ ရိုးရာ လက္ခ်ဳပ္ အလုပ္ကိုအလြန္ျမတ္ႏိုးသည္။ အားလုပ္ခ်ိန္တြင္ စာဖတ္လွ်င္ဖတ္။ မဖတ္လွ်င္ လက္ခ်ဳပ္အလုပ္ ကို အျမဲတမ္း လုပ္ေလ့ရိွသည္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ သူမက ထပ္ေမးသည္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ သူမကထပ္ေမးသည္။
"ေမာင္...တစ္ခုခုအတြက္ စိတ္ညစ္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိပါတယ္။ ခရစၥတိုဖာကေလးအတြက္ ေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား" "ဟုတ္တယ္" "ဒါဆိုရင္..မစၥတာအလန္နဲ႕ ဘာျဖစ္လို႕ မတိုင္ပင္ႏိုင္ရတာလဲ။ ကၽြန္မ ကိုေတာ့ ေဘးခ်ိတ္ထားလိုက္ပါ။ ကၽြန္မက ကေလးဘက္ကေရွ႕ေန႕လိုက္မယ္လို႕ ေမာင္ထင္ေနတာ ကၽြန္မ သိပါတယ္" "ငါဘယ္သူနဲ႕မွ မတိုင္ပင္ဘူး၊ ငါ့ဘာသာငါ ဆုံးျဖတ္မယ္"
ေလာ္ရာ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ျဖင့္ အကႌ်ကိုသာ ခ်ဳပ္ျမဲခ်ဳပ္ေနသည္။
သူဘယ္လိုမ်ား ဆုံးျဖတ္လိမ့္မလဲ။ သူဘာေတြမ်ား ေတြးေနပါလိမ့္။
ဟိုေတြးသည္ေတြးႏွင့္ ဆြန္ယာ့မ်က္ႏွာ သြားျမင္မိသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ စိုးရိမ္စိတ္လည္း ၀င္လာ သည္။ မနာလိုစိတ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေပၚလာမိသည္။
သူ႕စိတ္ေတြဆြန္ယာ့ဆီမ်ား ေရာက္ေနသလား။ ဆြန္ယာတို႕ သားအမိနဲ႕ အတူတူေနရရင္ သိပ္ေကာင္း မွာပဲ လို႕မ်ား ေတြးေနသလား။ သူမက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ျပီး ခ်ဳပ္လက္စအကႌ်ကိုျပန္ေခါက္ ထားလိုက္သည္။
"ကၽြန္မ အိပ္ရာ၀င္ေတာ့မယ္...ေမာင္။ ပစၥည္းေတြ သိမ္းရဆည္းရနဲ႕ နည္းနည္း ပင္ပန္းသြားလို႕..."
"ေနမေကာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနေကာင္းပါတယ္၊ ဒါနဲ႕အိမ္ေျပာင္းျပီးရင္ ကၽြန္မလည္း အလုပ္ထဲ ျပန္၀င္မယ္လို႕ စိတ္ကူး ထားတယ္ ေမာင္။ ေဒါက္တာ၀ီလတန္ကလည္း သိပ္လာေစခ်င္ေနတယ္"
"ဘာလဲ..မင္းက ထြက္ေပါက္ရွာတာ မဟုတ္လား"
"ဒါေပါ့။ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထြက္ေပါက္လိုအပ္ေနတယ္ မဟုတ္လား"
သူမအသံက တည္သည္။ ေအးေဆး ညင္သာသည္။ ယင္းသို႕ ျဖစ္ရန္လည္း တမင္လုပ္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။
သူမထိုင္ရာမွ ထလိုက္ေတာ့ ခရစၥက လက္ကိုလိုက္ဆြဲကာ...
"ကိုယ့္ကို စိတ္ဆိုးသြားသလားကြယ္။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ အခ်စ္ရယ္"
"ကၽြန္မ စိတ္မဆိုးပါဘူး၊ ကၽြန္မစိတ္အိုက္ေနတာပါ"
"မအိုက္ပါနဲ႕။ ဒီကိစၥကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ္ ငါ ဆုံးျဖတ္ပါ့မယ္"
"တစ္သက္လုံးလည္း ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ္ ဆုံးျဖတ္တာပဲ မဟုတ္လား"
"မင္းကလည္း အဲဒီလိုဆုံးျဖတ္တာပဲ ၾကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား"
ေလာ္ရာက သူမ၏လက္ကို ဆြဲျဖတ္ျပီး အခန္းထဲမွထြက္လိုက္ခ်င္သည္။
သို႕ေသာ္ သူမကလက္ကိုလည္း ဆြဲမျဖဳတ္။ အခန္းထဲမွလည္း ထြက္မသြား။ ခရစၥ၏ေဘးမွ ကုလား ထိုင္လြတ္ တြင္သာ ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မက အဲဒီလိုပဲ ဆုံးျဖတ္ေစခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုရင္ ေမာင့္ဟာေမာင္ ကိုယ့္ဆႏၵ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆုံးျဖတ္ေစခ်င္လို႕ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥ နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေတာ့ ေမာင့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြ ေတြးေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ သိခ်င္တယ္။ သိဖို႕ အခြင့္အေရးလည္း ကၽြန္မမွာ ရိွတယ္လို႕ ထင္တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရင္ ဒီကေလးဟာ အခုအ ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသားကေလး ျဖစ္ေနျပီဆိုရင္မမွားပါဘူး။ မမွားဘူးလို႕လည္း ကၽြန္မယုံၾကည္တယ္။ သူ႕ မွာကၽြန္မကလြဲျပီး အေမမရိွေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မဟာ အေျခအေနအရ သူ႕အေမျဖစ္ေနျပီ။ သူ႕ကို ကၽြန္မ သူ႕အေမ ဆီက ေခၚလာ ကတည္းက သူ႕အေမတာ၀န္ကို ကၽြန္မလႊဲေျပာင္း ယူလိုက္ျပီဆိုတာ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ျပီးသားပါ။ ဘယ္လိုပဲ ေတြးေတြး ဒါဟာသဘာ၀လည္း က်ပါတယ္။ တရားလမ္းလည္း မွန္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလးအတြက္ ေမာင့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြေတြးေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မလည္း သိပိုင္ခြင့္မရိွဘူးလား"
ခရစၥက ေလာ္ရာ့စကားကို စူးစူးစိုက္စိုက္ နားေထာင္သည္။ သူ႕မ်က္လုံးျပာၾကီးေတြက အေရာင္ တဖ်ပ္ ဖ်ပ္ေတာက္လ်က္...။
သို႕ေသာ္..သူက ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္ျပီး...
"ေဆာရီးပဲ ေလာ္ရာ။ ငါခုထက္ထိ ဘယ္လိုမွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီကိစၥက အဘက္ဘက္ စဥ္းစားျပီး မွ ဆုံးျဖတ္ရမယ့္ ကိစၥ။ ငါတစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ ေခါင္းေအးေအးနဲ႕ စဥ္းစားေနတယ္။ အေျဖ ရွာေနတယ္။ ဒီကိစၥဟာ ငါရဲ႕တစ္သက္တာ အလုပ္ဆိုလည္း ျဖစ္တယ္။ ငါ့ဘ၀ တစ္ခုလုံးဆိုလည္း ျဖစ္တယ္။"
"အဲဒီေတာ့...မစၥတာဟင္နရီအလန္နဲ႕..."
"မလိုဘူး၊ ဘယ္သူမွ မလိုဘူး၊ ငါ့ကိစၥ ငါကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္မယ္"
သူ႕မ်က္လုံးျပာၾကီးမ်ားကို ေလာ္ရာက စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္၀န္းႏွစ္ဖက္ ထဲတြင္ သူမ၏ ရုပ္ကို ေသးေသးကေလးသာ ျမင္ရသည္။
"အဲဒီေတာ့ ေမာင္ ဒီေလာက္ေတာင္ အခ်ိန္ဆြဲေနတာက ကၽြန္မကို ငဲ့ေနလို႕လား။ ေမာင္ တစ္ခုခု ဆုံးျဖတ္ လိုက္ရင္ ကၽြန္မ စိတ္ဆိုးသြားမွာ ေၾကာက္ေနလို႕လား"
"မေၾကာက္ပါဘူး၊ ဆိုးဆိုးေပါ့၊ ဘာျဖစ္သလဲ"
ေလာ္ရာက ထိုင္ရာမွထကာ သူ႕နဖူးကို ရြရြကေလး နမ္းလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမ အိပ္ခန္းသို႕ ထြက္လာခဲ့ သည္။
ဆက္ရန္
.
သူတုိ႔မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုၾကသည္။ ခရစၥက ၾကည္ႏူးသြားမိသည္။ စိတ္ထဲက မလံုမလဲျဖစ္သြားသလို လည္း ခံစားရသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးကေတာ့ မၿပဳံးမရယ္ႏွင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ေနာက္ဆံုးခရစၥ က ေျပာလုိက္သည္။ "အိုေက… ကဲ… အတက္ခရီး တစ္ေက်ာ့ ျပန္ေက်ာ့လုိက္ၾကဦးစို႔" ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .............
"ကေလးမွာ ေလွ်ာစီေျခနင္းေကာင္းေကာင္း မရွိေသးဘူး။ သူ႔အတြက္ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ငါ ဝယ္ေပးမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီပစၥည္းေတြ စနစ္တက် သိမ္းဆည္းနည္းကိုလည္း သင္ေပးရမယ္"
တစ္မနက္တြင္ အဝတ္အစားလဲေနၾကစဥ္ ခရစၥက ေျပာသည္။
ေလာ္ရာကလည္း…
"ကၽြန္မကလည္း သူ႔အတြက္ ေလွ်ာစီးအက်ႌ ဝယ္ေပးပါ့မယ္။ အခု သူ ဝတ္ေနတဲ့ အက်ႌက တျခား ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ထားခဲ့တဲ့ဟာ။ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ အ႐ုပ္ထုဖို႔ စူးဆာက္ တန္ဆာ အေကာင္းစားေတြလည္း လိုေနေသးတယ္။ တစ္ေန႔က လမ္းေထာင့္ကုန္စံုဆုိင္မွာ ကၽြန္မ ေတြ႕ခဲ့ တယ္။ ဒိန္းမတ္လုပ္ အေကာင္းစားေတြ"
သို႔ျဖင့္ သူတုိ႔သည္ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။ ခရစၥက ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ကို လုပ္ သင့္တာ ထက္ ပို၍ အက်ယ္ခ်ဲ႕ျခင္းကို မႀကဳိက္။ ၿမဳိ႕ႀကီးမ်ားတြင္ သူေဌးသူႂကြယ္ ကုန္သည္ေတြက စီးပြားေရးမ်က္စိျဖင့္ ခရစၥမတ္ ပေဒသာပင္ ကို တခမ္းတနား မႊမ္းမံျပင္ဆင္တတ္ၾကသည္။
ယခု သည္ေတာင္ေပၚ ရြာကေလးမွာေတာ့ ယင္းသို႔မဟုတ္။ ခရစၥမတ္ ပေဒသာပင္လုပ္ရန္ ဖခင္ႏွင့္ သားမ်ားက ကုိယ္တုိင္ သြားခုတ္ၾကသည္။ မိခင္ႏွင့္ သမီးေတြက အလွဆင္ မြမ္းမံၾကသည္။
ခရစၥမတ္ အႀကဳိမနက္ တြင္ ခရစၥက သူႏွင့္ ခရစၥတိုဖာကေလး တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေနာက္ မွ ေတာင္ ေပၚတက္၍ သင့္ေတာ္ရာ သစ္ပင္တစ္ပင္ သြားခုတ္ၾကမည္ဟု ေျပာေသာအခါ ေလာ္ရာမွာ အံ့ၾသဝမ္း သာ ျဖစ္မိေလသည္။ သူတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ သစ္ပင္ခုတ္ရန္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ သူမလည္း ခရစၥမတ္ ပေဒသာပင္ တြင္ ဆင္ရန္ ပစၥည္းေတြ သြားဝယ္ကာ သူတုိ႔သားအဖကို ထုိင္ေစာင့္ေနသည္။ ေနာက္တစ္နာရီခန္႔ အၾကာ တြင္ သူတုိ႔ သားအဖ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
ခရစၥက သစ္ပင္ကို အဆင္သင့္လုပ္ထားေသာ ေအာက္ခံေဘာင္ထဲတြင္ ထည့္သည္။ ေလာ္ရာက သစ္ ပင္ကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်ိတ္ဆြဲ ၍ အလွဆင္သည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးက ၾကမ္းျပင္တြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္ ကာ စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနေလ သည္။ ခဏၾကာေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္လာသျဖင့္ သူက အလွဆင္ ပစၥည္း ထုပ္ေသာ ေငြေရာင္ ေရႊေရာင္ စကၠဴမ်ားကို ေကာက္ယူၿပီး ငွက္႐ုပ္ႏွင့္ လိပ္ျပာ႐ုပ္ကေလးေတြ လုပ္သည္။
"ေအးကြယ္… ကေလး က ေတာ္လုိက္တာ။ ဟန္က်တာပဲ။ အဲဒါေလးေတြကိုလည္း ပေဒသာပင္မွာ ဆြဲရေအာင္" ခရစၥကေတာ့ ကုလားထုိင္တြင္ စိမ္ေျပနေျပထိုင္ကာ ေလာ္ရာႏွင့္ ခရစၥတုိဖာကေလးတုိ႔အား တၿပဳံးၿပဳံး ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ တကယ္ေတာ့ သူက ႐ိုး႐ိုးထုိင္ၾကည့္ေနျခင္းမဟုတ္။ စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခု ခုကို ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ေတြးၿပီး ရင္း ေတြးရင္း ေတြးေန သည္။ ျဖစ္တယ္… ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ မျဖစ္ႏုိင္စရာ ဘာမွမရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူက စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ တစ္ခု ကို အၿပီးအပုိင္ ခ်လုိက္သည္။
ေလာ္ရာက ခင္ပြန္းသည္၏မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ ေစာင္းၾကည့္လုိက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုး… သူ႔အၿပဳံးတုိ႔ တြင္ တစ္စံုတစ္ရာ သည္ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလြင္ေနသည္။
အင္း… ဒီအတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာရဲ႕အေျဖေပၚဖုိ႔ အခ်ိန္ဟာ မေဝးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ခရစၥမတ္ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ ရင္ ေမာင့္အေနနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခုေတာ့ တကယ္ ခ်ေတာ့မယ္ ထင္တာပဲ။
သည္ႏွစ္ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ကို ေတာင္ေပၚရြာကေလးတြင္ လာေရာက္က်င္းပရေသာ္လည္း သူတုိ႔ သံုးေယာက္ စလံုး အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။ စိတ္ခံစားမႈအရ အက်ယ္ခ်ဲ႕တာမ်ဳိးကို လံုးဝ မႀကဳိက္ တတ္ေသာ ခရစၥ သည္ပင္ အက်ယ္ခ်ဲ႕ေသာ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနေလသည္။
သူက ယခုလို ဆိပ္ေခါင္ေတာင္ဖ်ားေက်းရြာကေလးမွာပင္ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ ပို႕စကတ္ေတြ ၀ယ္ကာ အသိမိတ္ေဆြ မ်ားထံ တကူးတကပို႕လိုက္ေသးသည္။
ရြာျပင္ရိွ ထင္းရွဴးပင္ မ်ားကို ခရစၥမတ္ မီးလုံးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနၾကသည္။ ခရစၥမတ္ အၾကိဳညတြင္ ဆီးႏွင္းေတြက လည္း အဆုပ္လိုက္အဆုပ္လိုက္ က်သည္။
ခရစၥႏွင့္ ေလာ္ရာတို႕တည္းေသာ ဟိုတယ္ကေလးမွ သူတို႕အခန္းရိွ ဧည့္ခန္းကေလးထဲတြင္ ခရစၥမတ္ ပေဒသာပင္ ကေလး ကို မီးေရာင္ထိန္ထိန္ျဖင့္ လွပစြာ ျပင္ဆင္ထားၾကသည္။
သည္ႏွစ္ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္သည္ ခရစၥတိုဖာကေလး အေနျဖင့္ ပထမဆုံးပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲရေသာ ပြဲေတာ္ ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
အားလုံးျပင္ဆင္ျပီးေသာ အခါ ေလာ္ရာက ခရစၥတိုဖာကေလးအား၊ ခရစၥမတ္ပုံျပင္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပ သည္။ ခရစၥ ကေတာ့ ေဘးမွထိုင္ကာ နားေထာင္ေနသည္။
"ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ဆိုတာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ သူေတာ္စင္ၾကီး တစ္ပါးရဲ႕ေမြးေန႕ကို ဂုဏ္ျပဳက်င္း်ပတဲ့ ပြဲပဲ ကေလးရဲ႕။ သူ႕နာမည္ က ေယရႈခရစ္လို႕ ေခၚတယ္။ လူေတြကေတာ့ သူ႕ကို "ထာ၀ရဘုရားသခင္ရဲ႕ သားေတာ္" လို႕ ေခၚၾကတယ္ကြယ့္" ခရစၥတိုဖာကေလး သည္ ခရစၥမတ္ ပေဒသာပင္ အနီးတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထုိင္ရင္း နားရြတ္မခတ္ နားေထာင္ ေနသည္။
"ထာ၀ရဘုရားသခင္ဆိုတာ ဘာလဲ........ဟင္"
သူက ေမးခြန္းထုတ္သည္။ "ကေလးကို ေက်ာင္းက ဆရာေတြက မေျပာျပဘူးလား"
"ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေလာက္ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္" "ဟုတ္တယ္။ ထာ၀ရဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို တို႕အားလုံးၾကားဖူးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ ေတာ့ မျမင္ဖူးၾကဘူး။ တို႕က ထာ၀ရဘုရားသခင္ အေၾကာင္း ကို ပါးစပ္နဲ႕ ေျပာလို႕ပဲ ရတယ္။ စာနဲ႕ ေရးလို႕ပဲ ရတယ္။ မ်က္စိနဲ႕ေတာ့ မျမင္ႏိုင္ၾကဘူး။ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ ဟာ တကယ္ရိွတယ္ ဆိုတာ ကိုလည္း ယုံၾကည္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီကမၻာေျမၾကီးနဲ႕ လူသားေတြ ကို ထာ၀ရဘုရား သခင္ကပဲ ဖန္ဆင္းေတာ္မူလို႕ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေယရႈခရစ္လို႕ ေခၚတဲ့ ထာ၀ရဘုရားသခင္ရဲ႕ သားေတာ္ က ေတာ့တျခားလူေတြ အားလုံးလိုပဲ ဒီကမၻာေျမေပၚမွာ ေမြးဖြားလာတယ္ကြယ့္
ထို႕ေနာက္ သူမကဆက္လက္၍ ေယရႈခရစ္ေတာ္ အတၳဳပၸတၱိကို အေသးစိတ္ ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပ သည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးက အလြန္စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ နားေထာင္ေနသည္။
"ေအး....ဒါေၾကာင့္မို႕ သားေတာ္ခမ်ာမွာျဖင့္ ဒီကမၻာေျမျပင္မွာ ေခါင္းခ်စရာရယ္လို႕ ဘယ္ေနရာမွ မရိွ ရွာပါဘူး ကေလးရယ္" ေလာ္ရာပုံ၀တၳဳကို အဆုံးသတ္လိုက္ေလသည္။
ခရစၥတိုဖာကေလးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီးေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပိုက္ကာ ကိုယ္ ကိုေရွ႕ေနာက္ ယိမ္းထိုးရင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ အန္တီ၊ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အဲဒီလိုပဲ ေခါင္းခစရာ ေနရာမရိွ ၾကံဳခဲ့ရပါ တယ္။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ့္ ဘြားဘြား က စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့ကို အိမ္က ေမာင္းခ်တဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိမ္က ထြက္ေျပးျပီး လမ္းေပၚမွာ အိပ္ခဲ့ရပါတယ္။" ေလာ္ရာက ရင္ထဲတြင္ ဆို႕နင့္စြာျဖင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
"ဒါနဲ႕ေတာင္မွ...ဒီကေလးကို သူ႕ဘြားဘြားဆီ ျပန္ပို႕လို႕ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ.....ေမာင္ရယ္။"
ညေနပိုင္းက်ေတာ့ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ထုပ္ပိုးျခင္းျဖင့္ သုံးေယာက္စလုံး အလုပ္မ်ားေန ၾကေလသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးအတြက္ေတာ့ အရာရာတိုင္းသည္ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနသည္။ စိတ္၀င္စား စရာေတြ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္လည္း ယခင္ကလို ညိဳးငယ္ေသာ အရိပ္လကၡဏာေတြ မျမင္ရေတာ့။ သူ႕မ်က္လုံးေတြ က တဖ်ပ္ဖ်ပ္ အေရာင္ေတာက္ေနၾကသည္။ သူသည္ တစ္ခ်ိန္ လုံး ျပံဳးျပံဳး ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ ေမးခြန္းေတြ လည္း မနားတမ္း ေမးေနသည္။
"ဒီလိုလား....ဒီလိုလား.....ဟင္" အထုပ္ကေလး တစ္ထုပ္ကို စကၠဴပတ္ရင္း သူကေမးသည္။
"ဟုတ္တယ္။ အဲဒီအတိုင္းပဲ ေကာင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္လက္ေဆာင္ ေပးမယ့္ လူရဲ႕နာမည္ကို ကတ္ျပားေပၚ မွာေရးျပီး အထုပ္မွာကပ္ပါ" ခရစၥက ေျပာျပသည္။ "ဒါက ေဖေဖ့အတြက္ပဲ"
ခရစၥတိုဖာက ေျပာျပီး ရယ္ေနသည္။
"ေဖေဖ့ အတြက္ လက္ေဆာင္။ ေဖေဖျမင္ရရင္ သိပ္ျပီး သေဘာက်မွာပဲ။ အခု ဖြင့္ျပရမွာလား"
"အို..ေနပါေစ။ မဖြင့္ပါနဲ႕။ မနက္က်ေတာ့မွ ဖြင့္တာေပါ့ကြယ္။ မနက္က်ေတာ့မွ ကိုယ္လက္ေဆာင္ ကိုယ္ ဖြင့္ၾကေတာ့ေပါ့။ အဲဒါမွ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာာင္းမယ္ကြယ့္"
ခရစၥတိုဖာကေလး သည္ ရုတ္ရက္ ေပၚေပါက္လာေသာ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ခါးကို ဖက္ထား လိုက္ေလသည္။ ခရစၥက ကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ငုံ႕ၾကည့္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အေျပာင္း အလဲေတြ ေပၚလြင္ေန သည္။ ရင္ထဲတြင္ အလြန္ၾကည္ႏူး၀မ္းသာ ျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။
"ေဖေဖ... ကၽြန္ေတာ့္ေတာ့ ေဖေဖ့ကို အလြန္ခ်စ္သြားျပီေဖေဖ"
ခရစၥက သားကေလး ပခုံးေပၚတြင္ သူ႕လက္ကို တင္လိုက္ျပီး..
"ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ လြန္တယ္လို႕ မရွိပါဘူးကြယ္"
ထို႕ေနာက္ သူကလက္ကို ျပန္ရုပ္လိုက္သည္။
ဟုတ္ပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတြင္ လြန္သည္ဟု မရိွႏိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကေလးကို သည္ေနရာမွာပဲ ထား ပစ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ သူ႕အေနျဖင့္ တကယ္ပင္ လြန္လြန္းရာ က်ေပလိမ့္သည္။
"ကဲ...ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ေလာက္ပါျပီ။ တို႕အိပ္ရာ၀င္ၾကစို႕ သန္းေခါင္ပါးေတာင္ နီးေနျပီ။ ဂြတ္ႏိုက္"
ေနာက္ေန႕ မနက္တြင္ နံနက္စာကို အခန္းထဲတြင္ပင္ မွာယူစားေသာက္ၾကသည္။ စားေသာက္ျပီးေသာ အခါရစၥမတ္ပေဒသာပင္ကို မီးထြန္းသည္။ ျပီးေတာ့......လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြကို ဖြင့္ၾကသည္။
ခရစၥ က သူ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကို ဖြင့္ၾကသည္။
ခရစၥ က သူ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းပုံထဲမွ အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ဖြင့္ေဖာက္လိုက္ရာ သစ္ထြင္း ေသတၱာကေလး တစ္လုံး ထြက္လာသည္။ ေသတၱာကေလးက ေသးေပမဲ့ လက္ရာ က ေတာ္ေတာ္ ေကာင္း သည္။ ယင္းေသတၱာ ကေလးကား ခရစၥတိုဖာကေလး၏ ကိုယ္တိုင္လုပ္ ခရစၥမတ္ လက္ ေဆာင္ ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
"အစတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တံဆိပ္ေခါင္း ထည့္ဖို႕လုပ္ထားတဲ့ ေသတၱာကေလးပါ..ေဖေဖ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ က ေဖေဖ့ကို ေပးခ်င္လို႕ပါ"ဟု သူက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ ေျပာသည္။
"ေက်းဇူးပါပဲကြယ္။ ငါလည္း ေကာ္လာၾကယ္သီးေတြ ထည့္ဖို႕ ဒီေသတၱာမ်ိဳးေလး လိုခ်င္ေနတာနဲ႕ အေတာ္ပါပဲ"
ခရစၥတိုဖာကေလး က သူ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ထုပ္ကို ေဖာက္လိုက္သည္။ ေလွ်ာစီးေျခနင္း အသစ္ ကေလး ထြက္လာေတာ့ ၀မ္းသာလုံးဆို႕ျပီး အူျမဴးေနေလသည္။ ပါးစမ္မွလည္း "ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေနာ္။ တကယ္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေနာ္"ေျပာကာ ထိုင္မထိ ထမ ထိျဖစ္ေနသည္။
ေလွ်ာစီးေျခနင္းတြင္ ၾကိဳးတပ္ျပီး ဖိနပ္သစ္ကို စီးၾကည့္ေနရင္း၊ အခ်ိန္ကုန္သြားသျဖင့္ တျခား လက္ ေဆာင္ပစၥည္းထုပ္မ်ားကိုပင္ ဖြင့္ေဖာက္ခ်ိန္ မရလိုက္ေတာ့။
နံနက္ပိုင္း ၀တ္ျပဳခ်ိန္ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေပၚထြက္လာသည္ႏွင့္ ဘုရားေက်ာင္းသို႕ အလ်င္အျမန္ သုတ္ေျခ တင္ခဲ့ၾကေရေလသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးမွာ ၀တ္ျပဳ သံစုံေတးဂီတ အဖြဲ႕၀င္ သီခ်င္းဆိုရ မည္ျဖစ္သည္။
အျပင္ဘက္တြင္ ဆီးႏွင္းေတြ အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ က်ေနသည္။ မ်က္ႏွာကို ဆီးႏွင္းလာဟပ္သ ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လုံး ခ်မ္းစိမ့္သြားသည္။
သုံးေလးလမ္းေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကျပီးေနာက္ ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းသို႕ ေရာက္လာၾကသည္။ ခရစၥႏွင့္ ေလာ္ရာ တို႕က လူအုပ္ထဲ၀င္ျပီး တန္းစီးၾကသည္။ ခရစၥတိုဖာကေလးကေတာ့ ၀တ္ရုံလဲခန္း ထဲသို႕ေျခဖ်ားေထာက္ ၍ ၀င္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲတြင္ ရြာထဲမွ တျခားကေလးေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနၾက ျပီ။ ခရစၥတိုဖာက ၀တ္ရုံျဖဴၾကီးကို ကမန္းကတန္းလဲ၀တ္ျပီးေတာ့ ၀တ္ျပဳစင္ျမင့္ဘက္သို႕ ေလွ်ာက္လာ ခဲ့ၾကသည္။
၀တ္ျပဳ ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ ပရိသတ္ေတြ ျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ခရစၥတိုဖာက ပရိသတ္မ်ား ဘက္သို႕ မ်က္လုံး ကစားၾကည့္ လိုက္သည္။ ပရိသတ္ၾကားထဲတြင္ သူအလြန္ ေတြ႕ခ်င္ေနေသာ ခရစၥႏွင့္ ေလာ္ ရာ တို႕လင္မယားကို ျမင္ေတြ႕ရျပီ။ သူအလြန္၀မ္းသာသြားသည္။ အားလည္း တက္သြားသည္။ သူက ခရစၥတို႕ လင္မယား ဆီသို႕သာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
အစီအစဥ္အရ ဓမၼဆရာက ေဟာေျပာျခင္း မျပဳမီ အဖြင့္အျဖစ္ ခရစၥတိုဖာက တစ္ေယာက္ခ်င္း ဓမၼဂီတ ကို ရြတ္ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။
ထို႕ေၾကာင့္ သူထိုင္ရာမွ ထရပ္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ၀တ္ျပဳစင္ျမင့္ အစြန္နား သို႕ ျဖည္းျဖည္း ကေလး ေလွ်ာက္ လာသည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္၍ ယွက္ထားလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့..သူသည္ ဘယ္တုန္းကမွ မဆိုဖူးေသာ အသံေနအသံထား။ ဘယ္တုန္းကမွ မရိွခဲ့ဘူးေသာ အားမာန္တို႕ျဖင့္ စိတ္ပါလက္ပါ သီ ဆိုေလေတာ့ သည္။
သီးခ်င္းသံသည္ တစ္ခန္းလံုး လႊမ္းျခံဳသြားျပီး ခန္းမေဆာင္မ်က္ႏွာၾကက္ကိုပင္ ေဖာက္ထြက္သြားသကဲ့ သို႕ ထင္မွတ္ရေလ သည္။ "အမယ္ေလး...ေတာ္လိုက္တဲ့ ကေလးႏွယ္...."
ေလာ္ရာက ရင္၀ယ္ ပီတိအျပည့္ျဖင့္ အသံထြက္၍ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ သူမသည္ ၀မ္းသာလြန္းသ ျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား ပင္ ၀ိုင္းလာသည္။ သို႕ျဖင့္ ခရစၥ၏ လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ထားေသာ သမူ၏လက္ ကိုျပန္ျဖန္႕ကာ လက္ေပြ႕အိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပ၀ါကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။
တိုးတိုးသိမ့္သိမ့္ ငိုရႈိက္သံ ၾကားရ၍ ခရစၥကေလာ္ရာ့ဘက္သို႕ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္လုံးခ်င္းစုံၾကသည္။ ေလာ္ရာ့မ်က္လုံး အစုံတြင္ေတာ့ ပီတိမ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလ်က္..။
"ေမာင္..ေတာ္လိုက္တဲ့ ကေလး ပဲ....ေမာင္ရယ္။ သိပ္ေတာ္တဲ့ ကေလးပဲေနာ္"
သူမက ေလသံျဖင့္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေျပာလိုက္သည္။
ခရစၥဆီကေတာ့ ဘာအေျဖမွ ထြက္မလာ။ မတုန္မလႈပ္ေက်ာက္ရုပ္။
"မစၥတာ ဟင္နရီအလန္ ကို အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာသင့္တယ္လို႕ ေမာင္ထင္သလား... ဟင္"
ေလာ္ရာက ေမးလိုက္သည္။
ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ျပီးလို႕ သူတို႕လင္မယားလည္း အိမ္သို႕ျပန္ေရာက္ၾကျပီ။
သို႕ေပမဲ့...ခရစၥကိုၾကည့္ရတာ စိတ္တျခားလူတျခား ျဖစ္ေနသည္ဟု ေလာ္ရာက ယူဆသည္။ သိူ႕ကိုယ္က အိမ္မွာ၊ သူ႕စိတ္က အေ၀းတစ္ေနရာမွာ..။ သူ၏စိတ္အာရုံသည္ ပစၥဳပၸန္ကာလတြင္ မရိွ။ အတိတ္ဆီ သို႕ ေရာက္ေနသည္။ သည္အခ်က္ကိုေတာ့ ေလာ္ရာက ျခြင္းခ်က္မရိွယုံၾကည္သည္။
ခရစၥမတ္ပြဲမွ ျပန္ေရာက္ကတည္းက သူတို႕လင္မယား၏ ဆက္ဆံေရးသည္ အၾကီးအက်ယ္ေျပာင္း လဲသြားခဲ့ သည္။ ယခင္ကလိုလည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ယုယုယယ ေျပာဆိုဆက္ဆံျခင္း မရိွၾကေတာ့။ ေန႕စဥ္အိမ္မႈကိစၥ အေလ်ာက္ မေျပာမျဖစ္ေသာ စကားမ်ားကိုသာ မလႊဲမေရွာာင္သာ၍ ေျပာေနၾက ရသည္။ သည္ အေျခအေနအတိုင္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွ ေလးရက္ပင္တိုင္ခဲ့ျပီ။
သည္ရက္မ်ားတြင္ ခရစၥသည္ ရုံးတြင္အလြန္အလုပ္မ်ားေနသည္။ "ကက္ပီေတာ္လ္"အေဆာက္ အအုံ သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ကိစၥ စီစဥ္ေနရသည္။ ေလာ္ရာမွာလည္း ေျပာင္းေရႊ႕ေရးအတြက္ သိမ္းရဆည္း ရႏွင့္ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေန သည္။
တစ္သက္လုံး ေနလာခဲ့ေသာ အိမ္ၾကီးမွ ေျပာင္းေရႊ႕ရေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ ေလာ္ရာ့စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးၾကီး ခံစား မိသည္။ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလိုျဖစ္ေနသည္။
သို႕ေပမဲ့...မေျပာင္းလို႕ေတာ့မျဖစ္။ ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတိုင္း ၀ါရွင္တန္ျမိဳ႕ရိွ ကက္ပီေတာ္လ္ အေဆာက္အအုံ သို႕ ေျပာင္းရျမဲ ျဖစ္သည္။
အို...ကိစၥေတာ့ မရိွပါဘူးေလ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြနဲ႕ ရက္အားေတြမွာ လာလည္ရင္လည္း ရတာပါပဲ။
ေလာ္ရာ ၏ ေမးခြန္းကိုခရစၥက မေျဖ။ သူတို႕လင္မယားသည္အေပၚထပ္ရိွ ဧည့္ခန္းထဲမွ မီးဖိုေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနၾကသည္။
ခရစၥက ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ ေလာ္ရာကလည္း ထပ္မေပးေတာ့ဘဲ အကႌ်ကိုခ်ဳပ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ သူမသည္ ရိုးရာ လက္ခ်ဳပ္ အလုပ္ကိုအလြန္ျမတ္ႏိုးသည္။ အားလုပ္ခ်ိန္တြင္ စာဖတ္လွ်င္ဖတ္။ မဖတ္လွ်င္ လက္ခ်ဳပ္အလုပ္ ကို အျမဲတမ္း လုပ္ေလ့ရိွသည္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ သူမက ထပ္ေမးသည္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ သူမကထပ္ေမးသည္။
"ေမာင္...တစ္ခုခုအတြက္ စိတ္ညစ္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိပါတယ္။ ခရစၥတိုဖာကေလးအတြက္ ေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား" "ဟုတ္တယ္" "ဒါဆိုရင္..မစၥတာအလန္နဲ႕ ဘာျဖစ္လို႕ မတိုင္ပင္ႏိုင္ရတာလဲ။ ကၽြန္မ ကိုေတာ့ ေဘးခ်ိတ္ထားလိုက္ပါ။ ကၽြန္မက ကေလးဘက္ကေရွ႕ေန႕လိုက္မယ္လို႕ ေမာင္ထင္ေနတာ ကၽြန္မ သိပါတယ္" "ငါဘယ္သူနဲ႕မွ မတိုင္ပင္ဘူး၊ ငါ့ဘာသာငါ ဆုံးျဖတ္မယ္"
ေလာ္ရာ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ျဖင့္ အကႌ်ကိုသာ ခ်ဳပ္ျမဲခ်ဳပ္ေနသည္။
သူဘယ္လိုမ်ား ဆုံးျဖတ္လိမ့္မလဲ။ သူဘာေတြမ်ား ေတြးေနပါလိမ့္။
ဟိုေတြးသည္ေတြးႏွင့္ ဆြန္ယာ့မ်က္ႏွာ သြားျမင္မိသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ စိုးရိမ္စိတ္လည္း ၀င္လာ သည္။ မနာလိုစိတ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေပၚလာမိသည္။
သူ႕စိတ္ေတြဆြန္ယာ့ဆီမ်ား ေရာက္ေနသလား။ ဆြန္ယာတို႕ သားအမိနဲ႕ အတူတူေနရရင္ သိပ္ေကာင္း မွာပဲ လို႕မ်ား ေတြးေနသလား။ သူမက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ျပီး ခ်ဳပ္လက္စအကႌ်ကိုျပန္ေခါက္ ထားလိုက္သည္။
"ကၽြန္မ အိပ္ရာ၀င္ေတာ့မယ္...ေမာင္။ ပစၥည္းေတြ သိမ္းရဆည္းရနဲ႕ နည္းနည္း ပင္ပန္းသြားလို႕..."
"ေနမေကာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနေကာင္းပါတယ္၊ ဒါနဲ႕အိမ္ေျပာင္းျပီးရင္ ကၽြန္မလည္း အလုပ္ထဲ ျပန္၀င္မယ္လို႕ စိတ္ကူး ထားတယ္ ေမာင္။ ေဒါက္တာ၀ီလတန္ကလည္း သိပ္လာေစခ်င္ေနတယ္"
"ဘာလဲ..မင္းက ထြက္ေပါက္ရွာတာ မဟုတ္လား"
"ဒါေပါ့။ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထြက္ေပါက္လိုအပ္ေနတယ္ မဟုတ္လား"
သူမအသံက တည္သည္။ ေအးေဆး ညင္သာသည္။ ယင္းသို႕ ျဖစ္ရန္လည္း တမင္လုပ္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။
သူမထိုင္ရာမွ ထလိုက္ေတာ့ ခရစၥက လက္ကိုလိုက္ဆြဲကာ...
"ကိုယ့္ကို စိတ္ဆိုးသြားသလားကြယ္။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ အခ်စ္ရယ္"
"ကၽြန္မ စိတ္မဆိုးပါဘူး၊ ကၽြန္မစိတ္အိုက္ေနတာပါ"
"မအိုက္ပါနဲ႕။ ဒီကိစၥကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ္ ငါ ဆုံးျဖတ္ပါ့မယ္"
"တစ္သက္လုံးလည္း ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ္ ဆုံးျဖတ္တာပဲ မဟုတ္လား"
"မင္းကလည္း အဲဒီလိုဆုံးျဖတ္တာပဲ ၾကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား"
ေလာ္ရာက သူမ၏လက္ကို ဆြဲျဖတ္ျပီး အခန္းထဲမွထြက္လိုက္ခ်င္သည္။
သို႕ေသာ္ သူမကလက္ကိုလည္း ဆြဲမျဖဳတ္။ အခန္းထဲမွလည္း ထြက္မသြား။ ခရစၥ၏ေဘးမွ ကုလား ထိုင္လြတ္ တြင္သာ ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မက အဲဒီလိုပဲ ဆုံးျဖတ္ေစခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုရင္ ေမာင့္ဟာေမာင္ ကိုယ့္ဆႏၵ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆုံးျဖတ္ေစခ်င္လို႕ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥ နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေတာ့ ေမာင့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြ ေတြးေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ သိခ်င္တယ္။ သိဖို႕ အခြင့္အေရးလည္း ကၽြန္မမွာ ရိွတယ္လို႕ ထင္တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရင္ ဒီကေလးဟာ အခုအ ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသားကေလး ျဖစ္ေနျပီဆိုရင္မမွားပါဘူး။ မမွားဘူးလို႕လည္း ကၽြန္မယုံၾကည္တယ္။ သူ႕ မွာကၽြန္မကလြဲျပီး အေမမရိွေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မဟာ အေျခအေနအရ သူ႕အေမျဖစ္ေနျပီ။ သူ႕ကို ကၽြန္မ သူ႕အေမ ဆီက ေခၚလာ ကတည္းက သူ႕အေမတာ၀န္ကို ကၽြန္မလႊဲေျပာင္း ယူလိုက္ျပီဆိုတာ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ျပီးသားပါ။ ဘယ္လိုပဲ ေတြးေတြး ဒါဟာသဘာ၀လည္း က်ပါတယ္။ တရားလမ္းလည္း မွန္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလးအတြက္ ေမာင့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြေတြးေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မလည္း သိပိုင္ခြင့္မရိွဘူးလား"
ခရစၥက ေလာ္ရာ့စကားကို စူးစူးစိုက္စိုက္ နားေထာင္သည္။ သူ႕မ်က္လုံးျပာၾကီးေတြက အေရာင္ တဖ်ပ္ ဖ်ပ္ေတာက္လ်က္...။
သို႕ေသာ္..သူက ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္ျပီး...
"ေဆာရီးပဲ ေလာ္ရာ။ ငါခုထက္ထိ ဘယ္လိုမွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီကိစၥက အဘက္ဘက္ စဥ္းစားျပီး မွ ဆုံးျဖတ္ရမယ့္ ကိစၥ။ ငါတစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ ေခါင္းေအးေအးနဲ႕ စဥ္းစားေနတယ္။ အေျဖ ရွာေနတယ္။ ဒီကိစၥဟာ ငါရဲ႕တစ္သက္တာ အလုပ္ဆိုလည္း ျဖစ္တယ္။ ငါ့ဘ၀ တစ္ခုလုံးဆိုလည္း ျဖစ္တယ္။"
"အဲဒီေတာ့...မစၥတာဟင္နရီအလန္နဲ႕..."
"မလိုဘူး၊ ဘယ္သူမွ မလိုဘူး၊ ငါ့ကိစၥ ငါကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္မယ္"
သူ႕မ်က္လုံးျပာၾကီးမ်ားကို ေလာ္ရာက စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္၀န္းႏွစ္ဖက္ ထဲတြင္ သူမ၏ ရုပ္ကို ေသးေသးကေလးသာ ျမင္ရသည္။
"အဲဒီေတာ့ ေမာင္ ဒီေလာက္ေတာင္ အခ်ိန္ဆြဲေနတာက ကၽြန္မကို ငဲ့ေနလို႕လား။ ေမာင္ တစ္ခုခု ဆုံးျဖတ္ လိုက္ရင္ ကၽြန္မ စိတ္ဆိုးသြားမွာ ေၾကာက္ေနလို႕လား"
"မေၾကာက္ပါဘူး၊ ဆိုးဆိုးေပါ့၊ ဘာျဖစ္သလဲ"
ေလာ္ရာက ထိုင္ရာမွထကာ သူ႕နဖူးကို ရြရြကေလး နမ္းလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမ အိပ္ခန္းသို႕ ထြက္လာခဲ့ သည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment