ယမကာညေနခင္း (၄)
ဤညေနခင္းတြင္ ေရာက္ရွိလာၾကသူမ်ားမွာ ပင္စင္နာႀကီးႏွင့္အတူ မလာသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ရွင္ ထုတ္လုပ္သူ (ပ႐ိုဂ်ဴဆာ) တစ္ဦးတို႔ျဖစ္သည္။ ပ႐ိုဂ်ဴဆာႀကီး၏ လက္တြင္ စေကာ့ ဝီစကီ တစ္လံုး ပါ လာသည္ေၾကာင့္ လႈိက္လွဲပ်ဴငွာစြာ ႀကဳိဆိုမႈျပဳရပါ၏။
ေသာ္။ ။အမယ္ ပ႐ိုဂ်ဴဆာ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး၊ မေပၚလာ အေတာ္ၾကာေနပါၿပီလား၊ ဗီဒီယိုထုတ္ လုပ္ကိုင္ေရး တြင္ လုပ္ကိုင္ေနရလို႔ မအားႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။
ဒါ။ ။လာပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားက နယ္ေဟာေျပာပြဲေတြ ထြက္ေနတာနဲ႔ အိမ္မွာမရွိတာကို ေတာ့ မေျပာ ဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕မဒမ္ႀကီးကိုလည္း ေမးၾကည့္ပါဦး။ ခရစၥမတ္လည္းမရွိ၊ နယူးရီးယား လည္း မေတြ႕နဲ႔ အိမ္ မွာပဲ ေနေသးသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။
ပင္။ ။ဟုတ္သားပဲ။ ခင္ဗ်ားက နယ္လွည့္စားေသာက္လာလုိ႔ မ်က္ႏွာႀကီးကို ၿပဲေနတာပဲ၊ တယ္ စိုျပည္ ေနပါလား၊ ကိုင္း ဝီစကီနဲ႔တန္ေအာင္ ေရခဲ၊ ေဆာ္ဒါေတာ့လုပ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က အရက္ပုလင္းဖြင့္တဲ့ေနရာမွာ လက္ေႏွးရင္ ႀကဳိက္တာမဟုတ္ဘူး။ "ပုလင္းတစ္လံုး ဖြင့္ရန္ ႏွင့္ မိန္းမပ်ဳိတစ္ဦး ကို နမ္းရန္ မည္သည့္ အခါမွ် တံု႔ဆုိင္းျခင္းမျပဳေလႏွင့္" ဆို တဲ့စကားကို က်င့္သံုးတဲ့ လူေတြမဟုတ္လား... ဟဲ ဟဲ ဟဲ။
ေသာ္။ ။ၿမဳိ႕ရြာအႏွံ႔ လုိက္စားေသာက္တယ္ မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ျပည္သူ႔ေမတၱာကိုခံယူပါ။ "ၿမဳိ႕ ေမတၱာ ခံယူတဲ့ သားပါဗ်... ဗ်ဳိ႕ ဟစ္ကာ မာန္ထူလုိ႔ မႂကြားလုိက္ခ်င္ပါဘူး"လုိ႔ေတာင္ ဆို လုိက္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ဒါ။ ။ၾကားပါတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက အေတာ္လည္း အေဟာအေျပာေကာင္းတယ္လို႔ သတင္း ႀကီးေနတဲ့ သူ တစ္ေယာက္ပါ။ ႀကံဳရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ လုိက္နားေထာင္ခ်င္ပါေသး တယ္။
ေသာ္။ ။အလကားပါဗ်ာ၊ ဘာမွအေဟာအေျပာ ေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြက သူတုိ႔ရင္ ထဲမွာ ေျပာ ခ်င္လြန္းလုိ႔ တစ္ဆို႔ေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သူတို႔ကိုယ္စားအမုိက္ခံ ၿပီး စင္ျမင့္ေပၚတက္ ေျပာေပး ေနလို႔ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတာပါ။ ေမာင္ေက်ာ္ဟိန္း "ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္စား ေျပာေပးပါ" ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လက္ေတြ႕က်င့္သံုးေန တာပါ။
ပင္။ ။ေၾသာ္ ခင္ဗ်ားတို႔က သူမ်ားကိုယ္စား ကိုယ့္ဗိုက္နဲ႔ဓားထုိးခံတဲ့ လူမုိက္ေတြေပါ့ေနာ္၊ ဘာျပဳလို႔ အမုန္းခံၿပီး သက္သက္ေလွ်ာက္ေျပာေနရတာလဲ။ ဘာလဲ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြ ဘာေတြ မက္လို႔လား။
ေသာ္။ ။လက္ေဆာင္က အဓိကမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ၿမဳိ႕နယ္ အစီအစဥ္နဲ႔ ခရီးသြားရတာ အဆင္ ေျပတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ရင္ေခ်ာင္ေဆး တုိက္ေကၽြးရတာကုသိုလ္လည္း ရပါတယ္။ လက္ေဆာင္ ကေတာ့ "ပုဆိုးတစ္ကြင္းနဲ႔လည္း မုိးအလင္းေဟာခဲ့ရပါတယ္" လို႔ စမ္းစမ္းႏြဲ႕ (သာယာ၀တီ) ေျပာသလို ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ျဖင့္ ငါးခ်ဥ္တစ္တြဲနဲ႔လဲ ဖင္ၿပဲေအာင္ ေဟာခဲ့ရပါသဗ်။ ၾကာေတာ့ လာဖိတ္လို႔သာ လက္ခံ လိုက္ပါ ေဟာေျပာရ တယ္။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ သံသယျဖစ္ၿပီး ေဟာေျပာခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆိုလိုခ်က္ကိုမွ သေဘာေပါက္ၾကရဲ႕လား၊ "ေဟာရင္းသာ ပ်ံေတာ္မူရမည္၊ ဆန္ျဖဴျဖဴ တစ္ခြက္ မွ ထြက္ပံုမရ" တဲ့ ေဟာေျပာပြဲေတြကလည္း အမ်ားသားဗ်။ လူေတြက ရယ္ရရင္ ႀကိဳက္တယ္။ က်ဳပ္ တို႔က ဟာသလူရႊင္ေတာ္ ဇာဂနာ တို႔ မုိးေက်ာ္ တို႔မွ မဟုတ္တာ။
ဒါ ။ ။ ေဟာေျပာပြဲ အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြ ေျပာစမ္းပါဦးဗ်ာ။ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ရွိ တာေတြေပါ့။ လုပ္ပါ ခင္ဗ်ားေသာက္တာလည္း ေႏွးလွခ်ည္လား။
ေသာ္။ ။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားတို႔လို ယမကာေသာက္ ေရတံေလွ်ာက္ပမာဆိုတဲ့လူ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္နည္း က်ဳပ္ဟန္ နဲ႔ အရက္ေကာငး္ေကာင္းကို ဇိမ္နဲ႔ဆြဲၿမံဳေသာက္တာ၊ ဖိုးေသာက္ၾကာလို႔ေတာင္ နာမည္ေျပာင္း ရ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနေသးတယ္။ ထူဆန္းတဲ့ျဖစ္ရပ္နဲ႔ စိတ္မေကာင္းတာကေတာ့ ပြဲဦးထြက္ ဟသၤာတ မွာ ျဖစ္ရတယ္။
ပင္ ။ ။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲဗ်။
ေသာ္။ ။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာက အေၾကြးတင္ေနတဲ့ ေဟာေျပာပြဲလည္း ရွိတယ္။ မႏွစ္က ဟသၤာတ ေရာက္ ၿပီးမွ။ လဲက်ၿပီး လက္နာထားလို႔ မေဟာႏိုင္ဘဲ ျပန္လာခဲ့ရတာ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဦးစားေပးလက္ခံလုိက္တယ္။ က်ဳပ္ ရယ္ လူၾကမ္းမင္းသား ေအာင္သင္းရယ္၊ ခ်စ္ဦးညိဳ ရယ္ေပ့ါ။ ဟသၤာတလည္းေရာက္ေရာ က်ဳပ္ တုိ႔ကုိ ဦးေဆာင္ဖိတ္ၾကားတဲ့ စာေပ လုပ္သားအဖြဲ႕ဥကၠဌ ဦးအုန္းျမင့္ အသက္ေပ်ာက္ေနတာနဲ႔ တန္း တိုး ေတာ့တာပဲ။
ဒါ ။ ။ ဟယ္ ... ဘာျဖစ္လုိ႔ဆံုးတာလဲ။
ေသာ္။ ။ ႏွလံုးေရာဂါဆုိရမွာေပါ့ဗ်။ ရန္ကုန္က လာမယ့္ စာေရးဆရာေတြ ေဟာေျပာဖို႔ စင္ေဆာက္၊ မီးသြယ္၊ ထုိင္ခံု ေတြ စီစဥ္ နဲ႔ ပင္ပန္းၿပီး စင္ျမင့္လည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေရာ သူလည္း ဗုန္းခနဲလဲက် ေသဆံုး ေတာ့ တာပါပဲ။
ပင္ ။ ။ ဟာ ... စိတ္မေကာင္းစရာႀကီးဗ်ာ။
ေသာ္။ ။ အဲဒါေပါ့ဗ်ာ။ ဒါ့အျပင္ ဒီလူက "ေရႊျပည္တန္" ဆိုတဲ့ တည္းခုိခန္းအသစ္တစ္ခု ေဆာက္ၿပီး အဲဒီ တည္းခုိခန္း ဖြင့္ပြဲ ကို စာေရးဆရာေတြ ပထမဆံုးတည္းခုိသူေတြအျဖစ္နဲ႔ စီစဥ္ထားျပန္ေတာ့ ပိုလို႔ ရင္ေမာ ရ သေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း တည္းခုိခန္းမွာ တည္းခုိရ ေကာင္းႏိုး၊ မေကာင္းႏိုး ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ရတာေပါ့။ သို႔ေသာ္ က်န္ရစ္သူမိသားစုမ်ားက ေတာ္ရွာၾကပါတယ္။ ဘယ္ကိုမွ တျခားအတည္းမခံဘူး။ ေဟာေျပာပြဲ လည္း အပ်က္ မခံဘူး။
ကြယ္လြန္သူ စာေပလုပ္သားဥကၠ႒ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆႏၵကို ျဖည့္ဆညး္တဲ့အေနနဲ႔ "ေရႊျပည္တန္မွာပဲ တည္းခုိ ပါ ဆိုလို႔ က်ဳပ္က အခန္းနံပါတ္ ၁ မွာ ပထမဆံုးေသာ တည္းခုိသူအျဖစ္နဲ႔ တည္းခုိခဲ့ရတယ္။ စာေပ ေဟာေျပာပြဲလည္း အတိုင္းထက္အလြန္ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ခ်စ္ဦးညိဳကလည္း အေတာ္ အေျပာ ေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းတုန္းမွာ သာေကာင္းေသးတယ္။ ခါတိုင္းသူက လကၤာဒီပခ်စ္သူေဟာတယ္။ ေက်ာင္းကုန္း မွာ ေတာ့ စႏၵကိႏၷရီနဲ႔ ကိႏၷရာေခ်ာင္းျခားကို ေဟာေျပာအသံုးေတာ္ခံတယ္။ တကယ့္ လြမ္းေမာ စရာ၊ ေၾကကြဲစရာ ျပဇာတ္ေလးပါ။ ဇာတ္က တုိလြန္းေတာ့ ၾကည့္ရတာ မ၀ဘူးဗ်။
ဒါ ။ ။ ခ်စ္ဦးညိဳက အစုံရသားပဲေနာ္၊ စာလည္းေရးတယ္၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ သီခ်င္းလည္း ဆုိတယ္၊ ဗီဒီယို လည္း ရိုက္တယ္၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ သီခ်င္းလည္း ဆုိတယ္၊ ဗီဒီယို လည္း ရုိက္တယ္၊ အခု တစ္ခန္းရပ္ ျပဇာတ္ လည္း ကေသးတယ္လား၊ တယ္ဟုတ္တ္ဲ့ လူပဲ။
ေသာ္။ ။ ေနာက္ ၀မ္းနည္း ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုလည္း ႀကံဳခဲ့ရေသးတယ္။ အဲဒါ ကေတာ့ နယ္ မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ရန္ကုန္မွာတင္ပဲ။
ပင္။ ။ အလုိ - ရန္ကုန္မွာ ျဖစ္ရသလား။ ဘယ္လုိမ်ား ႀကံဳခဲ့ရသလဲဗ်ာ။
ေသာ္။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ဗဟန္းရပ္ကြက္ ငါးထပ္ႀကီးဘုရားေျခရင္းမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ၊ ေဟာေျပာပြဲ မွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔အတူ ေဟာေျပာရမယ္ဆိုတာ မေမးမစမ္း နဲ႔ လိုက္ခဲ့မိတယ္။ ဟိုက်ေတာ့ ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္တစ္ဦး နဲ႔ တန္းတိုးေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒါ မေမးမစမ္းလုိက္ခဲ့မိတာ က်ဳပ္အမွားပဲ။ ေနာက္ ကိုေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူ ေတြနဲ႔ ေဟာရမွာလဲလို႔ ေမးၿပီးလိုက္မွ ေတာ္ကာက်မယ္။ အထူးသျဖင့္ က်ဳပ္က ဖားတစ္ပိုင္း ငါးတစ္ပိုင္းစာေရးဆရာေတြ၊ စာေပစင္ျမင့္ကို အေလးအနက္ မထားတတ္ တဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ တစ္စင္တည္းမွာ ယွဥ္တြဲၿပီး မေဟာခ်င္ဘူးဗ်။
ဒါ ။ ။ အလုိ ဘာျဖစ္လုိ႔။
ေသာ္။ ။ ပရိသတ္ မသန္႔ဘူး။ စင္နာတယ္လို႔ ေခၚတယ္။ လာတဲ့ပရိသတ္အမ်ားက စာေပ ၀ါသနာရွင္က နည္းနည္း ရယ္၊ ရုပ္ရွင္ရူးေတြက မ်ားတယ္။ စာေပေဟာေျပာမယ္ဆုိတဲ့ သရုပ္ေဆာင္ကလည္း စာေပေဟာေျပာမႈကို ဗန္းျပၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ ပိတ္ကားေပၚ ေက်ာ္ၾကား မႈကို မာနေထာင္ၿပီး စာေပစင္ျမင့္ကို အလြဲသံုးစား ျပဳသြားၾကတာ မ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္ရန္ သူတို႔နဲ႔အတူ က်ဳပ္ မေဟာခ်င္ဘူး။ ဒီကိစၥ မွာ က်ဳပ္ကလည္း တရားခံ ျဖစ္ေနျပန္ေသးတယ္။
ပင္ ။ ။ ဘယ္လုိေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားက ပါေနရတာလဲ၊ ငွဲ႕စမ္းပါဦးဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ ၀ီစကီ တစ္ခြက္ေလာက္၊ ခင္ဗ်ား ကလည္း တယ္လက္ေႏွးတာပဲ။
ေသာ္။ ။ တစ္ျမန္မႏွစ္က စမ္းေခ်ာင္း၊ ေက်ာင္းကုန္းလမ္းက စာေပ၀ါသနာရွင္ေတြက ေဟာေျပာပြဲလုပ္ဖို႔ က်ဳပ္နဲ႔ လာတုိင္ပင္တယ္။ သူတို႔က ရုပ္ရွင္နယ္က တစ္ေယာက္ ေယာက္လည္း ထည့္ခ်င္ တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ဳပ္က ျမတ္ေလးကို ဖိတ္ပါလားလို႔ အႀကံေပးလုိက္တယ္။
ပင္ ။ ။ ဘာျပဳလို႔ ခင္ဗ်ားက ျမတ္ေလးကို အႀကံျပဳရတာလဲ။
ေသာ္ ။ ။ ဟာ ျမတ္ေလးက သီခ်င္းေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာဗ်။ ေနာက္မွ အေပါင္း အသင္း မွားၿပီး ရုပ္ရွင္နယ္ေရာက္သြားတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ရဲ႕မူလ ဇာတိ စာေရးဆရာအေနနဲပ အဖိတ္ ခုိင္းတာ။ ျမတ္ေလးကလည္း လာေဟာေျပာပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ဆိုၿပီး ႏွစ္နာရီေလာက္ ေဟာေျပာ သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က "မင္း ဘာျပဳလို႔ ဒီေလာက္ၾကာ ၾကာေဟာရသလဲ" လို႔ ေမးေတာ့ "အစ္ကုိ ေရ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာရင္ ပရိသတ္က မ်ားသထက္မ်ားလာလို႔ အားတက္ၿပီး ဆက္ေဟာတာနဲ႔ ၾကာသြား တယ္" လို႔ေျပာတယ္။ ဒီငနဲက ပရိသတ္မွ မျမင္ဖူးဘဲကလား။ ဟုတ္တယ္ေလ ပိတ္ကား ေပၚက လူက ဘယ္လို ျမင္ဖူးပါ့မလဲ။ သူျမင္ဖူးတာက ၾကက္ပြဲပရိသတ္ ေလာက္ပဲ ျမင္ဖူးတာကလား။
ပင္။ ။ အဲဒါ နဲ႔ ဘယ္လုဆက္စပ္သလဲ။
ေသာ္။ ။ အဲဒါနဲ႔ မႏွစ္က လာျပန္ေရာဗ်။ သူတို႔က ေက်ာ္ဟန္းကို ဖိတ္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာ္ဟိန္း ကို ဘာလို႔ဖိတ္ခ်င္ရတာလဲ။ ေက်ာ္ဟန္းက စာေရးဆရာမွ မဟုတ္ဘဲဆိုေတာ့ သူတို႔က ေက်ာ္ဟိန္း ဟာ ငယ္စဥ္က စမ္းေခ်ာင္းေက်ာင္းကုန္းလမ္း မွာ ေနသြားခဲ့ဖူးပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လမ္း ထဲက လူငယ္ေလးအေနနဲပ ဖိတ္ခ်င္တာပါ တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ ဖိတ္ခ်င္ရင္ ဖိတ္ပါ။ သူတို႔ဆႏၵအရ ဖိတ္ပါ။ သူတို႔ဆႏၵအရ ဖိတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စင္မတက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္ဟိန္း ကို ေျပာလိုက္ပါ။
ေဟာဒါ စာေပစင္ျမင့္၊ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ရဲ႕ စရုိက္ ေတြကို ခြာခ်ခဲ့၊ စတီရီယိုအဆိုေတာ္ဂို္ မဖမ္းေစနဲ႔လို႔ မွာ လိုက္တယ္။ အေမာင္ ေက်ာ္ဟိန္းကလည္း ရည္မြန္ပါတယ္။ သူ မေဟာေျပာတတ္ေၾကာင္း ၀န္ခံၿပီး ခ်မ္းေျမ့ ဆရာေတာ္ ရဲ႕ ပိုင္ဆုိင္မႈုဒုကၡတရားကို ေလးမိနစ္ေလာက္ ေဟာၿပီး ဆင္းသြားပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္ဟိန္းလည္း စာေပေဟာေျပာပြဲ ဗိုင္းရပ္ပိုး၀င္ၿပီး ေရေက်ာ္မွာ တစ္နာရီေလာက္ ေမတၱာသုတ္ ေဟာေျပာရြတ္ဖတ္သြားတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္လံုးခ်မ္းသာေဆးေပါ့လိပ္ကို အေၾကာင္း မဲ့ ထုတ္ဖြာျပၿပီး စာေပစင္ျမင့္ကို စီးပြားေရး ေၾကာျငာစင္ျမင့္လုပ္ အသံုးခ်တာေတာ့ ေျပာစရာ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ရုပ္ရွင္မွာသူ ဘယ္လိုသံုးသံုး က်ဳပ္တို႔ မေျပာပါဘူး။
ဒါ။ ။ ေနစမ္းပါဦး၊ ဗဟန္းမွာ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဆက္ပါဦး။ သရုပ္ေဆာင္က ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္လို စိတ္ မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရတာလဲ။
ေသာ္။ ။ နာမည္ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ မေျပာ၀ံ့လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာရမွာ ရွက္လြန္း လို႔ပါ။ သူ မရွက္ေပမဲ့ ျပန္ေျပာရမွာေတာင္ က်ဳပ္ျဖင့္ ရွက္မိပါေသးတယ္။ အရွက္မရွိတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ပဲစိမ္းစားဥ ကို ျမင္းေသးေရစိမ္ထားတာနဲ႔ တူတဲ့မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္တစ္ဦးပါ။ လမ္းစဥ္ လူငယ္ မ်ား၏ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတဲ့ သူ႔ေနာက္ဘက္ က ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးကိုမွ အားမနာ၊ စင္ကို ေစာ္ကားတယ္၊ ပရိသတ္ ကို ေစာ္ကားတယ္။ က်ဳပ္ကိုလည္း ေနာက္စပ္စပ္နဲ႔ ေစာ္ကားသြားေသးတယ္။ က်ဳပ္နဲ႔အတူ ပါလာ တဲ့ က်ဳပ္သမီးႏွစ္ေယာက္က အသားကို ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာပဲ။
ဒါ။ ။ ဟာ လြန္လွခ်ည္လား၊ ဒါေလာက္ေတာင္ပဲလား။
ေသာ္။ ။ က်ဳပ္ေျပာပါကေကာ၊ ျပန္ေျပာျပရမွာေတာင္ ရွက္ပါေသးတယ္လို႔။ တက္လာၿပီးေတာ့ အခမ္းအနားမွဴး အမ်ိဳးသမီးေလးကို ေစာ္ကားတယ္။ အခမ္းအနားမွဴးဟာ ေခ်ာပါတယ္ တဲ့။ သူ ႀကိဳက္ ပါတယ္တဲ့၊ ဒါေပမဲ့ သူမခ်စ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့၊ သူကေတာ့ သူ႔မိန္းမ ဒိုက္ပံု ကို သာလွ်င္ ခ်စ္ပါတယ္တဲ့။
ဒါ။ ။ ဟာဗ်ာ၊ အဲဒီလိုပဲ တကယ္ေျပာသလား။
ေသာ္။ ။ အဲဒီညက လာတဲ့လူေတြ ေမးၾကည့္ေလဗ်ာ၊ က်ဳပ္သမီးေတြက "ပါပါ ဒီေကာင္မူးေန သလား" လို႔ ေမးတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔မိန္းမ ဒိုက္ပံု ရဲ႕ ရင္သားဟာ ေဟာလိ၀ုဒ္ရုပ္ရွင္ မင္းသမီး ရက္ကြယ္၀ဲ့လ္(ခ်္) မတတ္ႏိုင္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးနဲ႔ လႈပ္ရွားေစပါတယ္တဲ့။ ေနာက္ တင္သားေတြကလည္း ... ေတာ္ၿပီဗ်ာ။ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔မိန္းမ ရင္သားနဲ႔တင္သားကို တုိင္းျပည္က သိခ်င္သတဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ေအာက္ေျခ လြတ္ပံုကို အံ့ၾသလုိ႔မကုန္ ျဖစ္ရပါတယ္။
ပင္။ ။ ဟာ ဆိုးလွခ်ည္လားဗ်ာ၊ ပရိသတ္ကို လံုး၀မွ အားမနာေတာ့ဘူးလား။ စာေပ ေဟာေျပာပြဲဆုိၿပီး ဒီလိုသာ ေပါက္ကရေတြ ေတြ႕ကရာေတြ စြတ္ေဟာေနမွျဖင့္ ဒုကၡပါပဲ။
ေသာ္။ ။ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ရုပ္ရွင္နယ္ပယ္မွာ ကြယ္လြန္သူ မင္းသား ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း နဲ႔ သူဟာ ဒါပဲလုပ္ၿပီး ဒီကိစၥမရႈပ္ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလိုေျပာစဥ္မွာ လက္မကို အရက္ေသာက္ ဟန္ျပဳျပၿပီး၊ ဒါ မရႈပ္ပါဘူးဆိုတဲ့ေနရာမွာ လက္ညႇိဳးနဲ႔ လက္ခလယ္ေထာင္ၿပီး ထင္သာျမင္သာ လုပ္ျပေသးေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ဘာဆုိသလဲဆိုတာ သိသိသာသာႀကီးဗ်ာ။
ပင္။ ။ ဟာ ဒါေတာ့ လြန္လြန္းၿပီ။ အရွက္က နည္းလြန္လွခ်ည္လား။
ဒါ ။ ။ ဟင္ ပက္စက္လွခ်ည္လားဗ်ာ၊ မယံုႏိုင္စရာပါပဲ။
ေသာ္။ ။ ဒါထက္ပိုဆိုးေသးသဗ်ာ၊ နားေထာင္သာၾကည့္ေတာ့၊ ေကာ္လိပ္ဂ်င္က ေျပာတယ္တဲ့၊ ေဟ့ မင္း နဲ႔ ငါဟာ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ ဒါ (လက္ညႇိဳးနဲ႔ လက္ခလယ္ ေထာင္ျပၿပီး) မရႈပ္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ မရႈပ္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ မရႈပ္ေတာ့ မလုပ္ရဘူးေပါ့ကြာလို႔ ေျပာသတဲ့ဗ်ာ။
ပင္။ ။ ဟာ ဒါေတာ့ လြန္ၿပီ၊ ယုတ္မာတာသက္သက္ပဲ။
ဒါ။ ။ မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမ သားဆိုတာမ်ဳိး ေျပာတာေပါ႔
ေသာ္။ ။ အဲဒီလိုပဲ ေျပာရလိမ္႔မယ္ ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္ မေျပာပါဘူး ကၽြန္ေတာ္႔ကို ပုဂၢိဳလ္ေရး ေစာ္ကား သြားတာကေတာ႔ ဆရာေမာင္ေသာ္ကမွာ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဒိုက္ပံု တစ္ေယာက္သာ ရွိတယ္တဲ႕ ။
ပင္။ ။ ဟာ ဒီေကာင္ ဘယ္လိုေကာင္လဲ။ သူေျပာစရာလား ဒီကိစၥက
ဒါ။ ။ ဒါ စာေပ နဲ႕ ဘာဆိုင္သလဲ ခင္ဗ်ားက ျပန္မေျပာခဲ႔ဘူးလား။
ေသာ္။ ။ ေခြးနဲ႕ ဖက္ကိုက္ေနလို႕ျဖစ္ပါမလားဗ်ာ က်ဳပ္က စာေပေဟာေျပာဖို႕လာတာ စင္ျမင္႔ကို အားနာ ရမယ္၊ ပရိသတ္ကို အဓိကထား ေလးစားရမယ္ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္က တစ္ခ်က္ပဲတြက္ခဲ႔ ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ခု သံုးေေယာက္ယူဖို႕ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ အဲဒီ သရုပ္ေဆာင္ မွာ ႏွမေလးမ်ားရွိေသးရင္ ယူပါဦးမယ္လို႕ ေျပာခဲ႔တယ္။ ေနာက္ အယုတ္တမာေတြ ညစ္တီး ညစ္ပတ္ေတြ ေျပာသြားတာလည္း အမ်ားႀကီးဘဲဗ်။
ပင္။ ။ ေနပါဦး အဲဒါကို ပရိသတ္က ဒီလိုပဲ ၿငိမ္ခံေနသလား ခင္ဗ်ားကေကာ ဒါေလာက္ေလးဘဲ ျပန္ေျပာ ခဲ႔သလား။
ေသာ္။ ။ မေျပာေတာ႔ပါဘူးဗ်ာ သူ႕အေၾကာင္းေျပာရရင္ ေညာင္ျမစ္ တူးတာ ပုတ္သင္ဥ ေတြ ေပၚကုန္ ပါလိမ္႕မယ္။ သူ႕မိဘ ေတြပါ ထိခိုက္နစ္နာကုန္ပါလိမ္႕မယ္။ သူ႕မိဘ ေတြပါ ထိခိုက္နစ္နာကုန္ပါလိမ္႕မယ္ သူ႕မိဘ က သူ႕ကို ၾကည္႕ဆံုးမ ပါလိမ္႕မယ္။
ပင္။ ။ ဝမ္းနည္း စရာေကာင္း ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ဒါသက္သက္ ေစာ္ကားသြားတာဘဲ ဒီလို လူမ်ဳိး ကုိ စာေပ စင္ျမင္႔ထက္က ရိုက္ပုတ္ေမာင္းထုတ္ဖို႕ ေကာင္းေနၿပိေနာ္။ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားထက္က လုပ္သလို ထင္ရာလုပ္လို႕ ရတယ္မ်ား ေအာင္႔ေမ႕ေနသလားမသိဘူး ေနာက္ဆံုးမေတာ႔ ေအာက္တန္း က် တဲ႕ လူဟာ ေအာက္တန္းက်က် ျပဳမူတတ္သလား မသိဘူး။ ကိုယ္႔ဇာတိ ကိုယ္ျပတာပါဘဲ။
ေသာ္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ႔ သင္ခန္းစာရသြားၿပီ။ ေနာက္ဆိုရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္နဲ႕ အတူ တစ္စင္ တည္း မေဟာေျပာေတာ႔ဘူး။ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ကို နားေထာင္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ႕ လူေတြလည္း က်ဳပ္ကို လာမဖိတ္ၾက နဲ႕ ဒါအျပတ္ ဘဲ။
ဒါ။ ။ ဒီညေနခင္ဗ်ား ဂလက္စ္ေမာ႔ဝိုင္း မွာ ေသာက္ရတာ ဝီစကီက တစ္မ်ဳိးႀကီးဘဲဗ်ာ။ ေဒါသေၾကာင္႔ ခါးေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ထြီ-- တစ္ေလာကသားတည္းမို႕ သူ႕ကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္ရွက္တယ္ ဗ်… ဟီး---ဟီး---ဟီး…။
ပန္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၈၈
.
No comments:
Post a Comment