ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ၏ ကၽြန္းဦးတည္႕သန္လ်က္ခံု, အပိုင္း (၂၅)

သုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဤအခ်ိန္ ဤအခါတုိင္ေအာင္ ႐ွည္႐ွည္ေ၀းေ၀း ရက္႐ွည္ေတြးခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါမည္။
သုိ႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ရမည့္အခ်ိန္၊ ျပတ္သားရေတာ့မည့္အခါလည္း ျဖစ္လာေလၿပီ။ ဤခ်စ္ေသာ သား ႏွင့္ ခ်စ္ေသာမိဖုရားတုိ႔မွာ ယေန႔အခ်ိန္ကာလ၌ပင္လွ်င္ အလ်ဥ္မျပတ္၊ အဆက္အသြယ္မကင္း၊ မင္းျပစ္ မင္းဒဏ္ပင္ မေၾကာက္၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ဦး ကူးလူးဆက္သြယ္ ယွက္ႏြယ္ရစ္ပတ္၍ေနလ်က္ တစ္စိတ္ တစ္၀မ္း တည္းပင္ ႐ွိေနေသးသည္ဟု တပ္တပ္အပ္အပ္ သိ႐ွိေတာ္မူရေသာေၾကာင့္ ေ႐ွးယခင္ က သံသယသည္ ပင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျပန္လည္၀င္ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ အတိတ္က ေဒါမနႆ အဟုန္ကလည္း ႀကီးစြာ ေသာေပါက္ကဲြမႈကုိ ဖန္တီးေလေတာ့သည္။

ယခင္က ညွာတာခဲ့သည္ပင္ မွားေလစြ ထင္မိ၏။ သည္သားႏွင့္ သည္မယား ၾကာ႐ွည္ထား လွ်င္ ခက္ရ ခ်ိမ့္ မည္။
မီးႂကြင္း ရန္ႂကြင္းမ်ားကုိ ခ်န္ႁခြင္းထားလွ်င္ မွားေလမည္။ ယခင္က ညွာတာမႈတုိ႔ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ မီးႂကြင္း အျမစ္ မွ တေငြ႔ က ေငြ႕ကၽြမ္းလာခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ၾကာလွ်င္ တစန္နန္းေတာ္လံုး ေလာင္ ေတာ့ မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမိန္႔ေတာ္မွတ္သည္။

" သတ္ေစ "
သတ္ေစ ဟူေသာ အမိန္႔ေတာ္ခံရသူမ်ားကား ျပည္မင္းသားႏွင့္ ၎၏ သားေတာ္ ၄ ပါး။
အေနာက္နန္း မိဖုရား ျမကေလးႏွင့္ ၎၏ မယ္ေတာ္အျပင္ အေဆြအမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။
အေနာက္နန္း မိဖုရား ျမကေလးသည္ ျပည္မင္းသားႏွင့္ ႏွလံုးစိတ္၀မ္း မကဲြမျပား တစ္ေရာ တစ္ယွက္ တည္း ပါ၀င္သူျဖစ္သည္။

သုိ႔ေၾကာင့္ အေနာက္နန္း မိဖုရား ျမကေလးႏွင့္ ၎၏အေဆြအမ်ိဳးတုိ႔ကုိ ေ႐ြးခ်ယ္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ျပည္စား ၎၏ သားငယ္ေလးေယာက္တုိ႔ကုိပါ ထံုးစံႏွင့္အညီ စီရင္ေတာ္မူသည္။ အျပစ္အေလ်ာက္ ရာဇ၀တ္ျပစ္ဒဏ္ ကုိ အသက္ႏွင့္ခံယူရသူမ်ားဟူ၍ သတ္မွတ္ရေစေလသည္။ သတ္ေစ အမိန္႔ေတာ္ခ်ၿပီး ေနာက္ ျပည္မင္းသား အိမ္ေတာ္၌ လည္းေကာင္း၊ အေနာက္နန္းမိဖုရား ျမကေလး အေဆာင္ေတာ္၌ လည္း ေကာင္း ကမၻာပ်က္သည့္အလား တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား၍ သြားရေတာ့သည္။
ရာဇ၀တ္သား အာဏာ ပါးကြက္မ်ားကား ဓားတ၀င့္၀င့္၊ တုတ္တ၀င့္၀င့္ႀကိဳးႏွင့္ ႀကိမ္ႏွင့္ ေတြကရာသခ်ႋဳင္း ဓားမဆုိင္း ဟူေသာ ေစေသာ ကၽြန္ ထြန္ေသာ ႏြားမ်ားကဲ့သုိ႔ ႐ွိၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

*
ကံေကာင္းသူေလးတစ္ဦးႏွင့္ေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ား
ျပည္မင္းသားႏွင့္သားေတာ္ ၄ ပါးကုိ အာဏာသားတုိ႔ ၀ုိင္း၀န္းဆဲြေခၚ ------------ အေမအုိ၏ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ ႏြမ္းနယ္လွေသာ ထမီအၿပဲမ်ားကုိလည္းေကာင္း၊ မိမနတြင္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ပုိးထမီ ခါသာအက်ႌႏွင့္ခၽြတ္၍ လဲလွယ္၀တ္ဆင္ ႐ုပ္ေျပာင္းပစ္လုိက္ရ႐ွာသည္။ သူ႔တြင္ပါေသာ ေ႐ႊေမာင္းကြင္း လက္စြပ္ကေလးကုိလည္း ေစ်းသည္ အေမအုိကုိ ေက်းဇူးတံု႔ျပန္ေပးၿပီး ရာဇ၀တ္ေဘးႏွင့္ေ၀းရာ မိမိေဆြ မ်ိဳးမ်ား႐ွိေတာေက်း႐ြာသုိ႔ ထြက္ေျပးခဲ့ပါသည္။ မင္းသား မင္းေသြး အ၀တ္အစား အေသြးအေရာင္ ေတာက္ ေျပာင္လ်က္ ႐ွိေသးေသာ လူမမယ္ထိပ္တင္တုတ္ကေလးကုိလည္း အက်ႌအ၀တ္မ်ားခၽြတ္၍ လႊင့္ပစ္ ခဲ့ရၿပီး ႐ႊံ႕မ်ား၊ ဖုန္မႈန္႔မ်ား လူးက်ံကာ ခ်ည္ထည္တဘက္ေဟာင္းႏွင့္ ရစ္ပတ္ ထားလုိက္ျခင္း အားျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ေတာသူေတာင္သား ဆင္းရဲသားမိဘမွ ေမြးေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ကဲ့သုိ႔ ႐ုပ္ေျပာင္း ႐ုပ္လဲႊ လုပ္လုိက္ သျဖင့္လည္း လမ္းခရီး၌ မည္သူမွ် မရိပ္မိႏုိင္ေအာင္ ႐ွိေလေတာ့သည္။

ယင္းသုိ႔လွ်င္ ထိပ္တင္တုတ္က ႐ုတ္တရက္ ကံေကာင္းသြားရေသာ္လည္း သူ႔ထက္အႀကီးအေနာင္ေတာ္ ၄ ေယာက္ မွာ ကံဆုိးႀကံဳၾကရ႐ွာသည္။ ခမည္းေတာ္ ျပည္မင္းသားႀကီးႏွင့္အတူ လည္မ်ိဳ တုတ္တုိႏွင့္ ႐ုိက္သတ္ကာ ကတၱီပါအိတ္စြပ္ၿပီး ေရထဲသုိ႔ ပစ္အခ်ခ့ရျခင္းျဖင့္ ဘ၀ဇာတ္သိမ္းလုိက္ၾကရပါ သည္။
ဖခင္ ႏွင့္ အတူ ဘ၀ဇာတ္သိမ္းခံ႐ွာၾကရေသာ သားငယ္ ၄ ပါးမွာ အသက္အ႐ြယ္ ငယ္လွပါေသးသည္။ အထက္က ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည့္အတုိင္း အႀကီးဆံုးသားေတာ္ သတုိးမင္းေစာ၏ အသက္ ၁၃ ႏွစ္၊ သတုိးမင္းဖ်ား ၁၁ ႏွစ္၊ သတုိးမင္းလွ ၈ ႏွစ္ႏွင့္ သတုိးမင္းတင္ ၆ ႏွစ္သာ႐ွိေသး၍ အငယ္ႏွစ္ေယာက္မွာ ဘာမွ နားမလည္ ႐ွာဘဲ က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ရ ဆုိေသာကိန္းႏွင့္ သိမ္းက်ံဳး အသတ္ခံ လုိက္ရျခင္း သာ ျဖစ္ပါသည္။

အႀကီးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သူ သတုိးမင္းေစာ ႏွင့္ သတုိးမင္းဖ်ားတုိ႔မွာ ေသရမွာကုိသိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရာဇေသြး ပါသူ ရဲရဲေတာက္ ကေလးေတြျဖစ္၍ "သတ္စမ္းပါေစ" ဟူေသာ သတၱိေသြးႏွင့္ မ်က္ရည္ တစ္စက္ မထြက္ ၾက။ သတုိးမင္းဖ်ား ၁၁ ႏွစ္သားက သာလုိ႔ သတၱိ႐ွိေသးသည္။ " ကုိကုိေရ ... မေၾကာက္နဲ႔၊ ဒင္းတုိ႔သတ္ တာ ရင္ေကာ့သာခံလုိက္စမ္းပါ။ ညီညီေတာ့ မေၾကာက္ပါဘူး ဟု ေျပာလ်က္ ပါးကြက္ အာဏာသား ဘက္သုိ႔ လည္ပင္းကုိ ေမာ့ေပးလုိက္ေသးသည္ဟုဆုိၾကပါသည္။ ယင္းသုိ႔လွ်င္ ရာဇ၀င္ ေျပာင္ေျပာင္ သားအဖ တစ္စု တုိ႔ ဘ၀စခန္းသိမ္း႐ွာၾကရေတာ့သည္။

မင္းရဲသီရိရာဇာ ေခၚ အငယ္ဆံုးသားေတာ္ကေလး ထိပ္တင္တုတ္ တစ္ေယာက္သာလွ်င္ ႏုိ႔ထိန္းအေမ ေဆာင္ၾကဥ္း ေျပးေလသျဖင့္ အသက္႐ွည္႐ွည္ ေနရစ္ရပါေလေတာ့သည္။
ဒါႏွင့္ေတာင္ သူ႔ႏုိ႔အေမ အထိန္းေတာ္သည္ ေတာေက်းလက္မ်ားသုိ႔ ေရာက္သြားေသာ္လည္း စိတ္၀မ္းခ်ခ် မေန၀ံ့ ႐ွာေပ။ ကေလးအား မင္းေသြးမင္းရည္ကုိ ဖ်က္ဆီးထား၍ သူ႔သားဟူ၍သာ ႐ြာလူမ်ားကုိ အသိေပး ထားခဲ့ ပါသည္။

ေ႐ႊေျခက်င္းကေလးမ်ား၊ ေ႐ႊဘယက္ကေလးမ်ားကုိ ေျပးလႊားလာစဥ္ကပင္ ျဖဳတ္၍ ၀ွက္ထားလုိက္ၿပီး ေငြ ေဒါင္းခြက္ ကေလး ကုိ မဲႀကိဳး ႏွင့္ လည္ပင္းမွာ ဆဲြထားေပးသည္။ ဦးစြန္းဖုတ္ကေလးရိတ္ၿပီး ေခါင္းတံုး တံုး ေပးထား ခဲ့သည္။ ႏွပ္တဲြလဲႏွင့္ ေပေပေရေရ ထားသည္။ ထမင္းခံြ႕ေသာအခါလည္း စဥ့္အင္တံုခြက္ငယ္ႏွင့္ ထည့္ကာ ခံြ႕ခဲ့ရသည္။ ဒါကုိပင္ စားတတ္ခါစကေလးျဖစ္ေသာ ထိပ္တင္တုတ္သည္ ကေလးဘာ၀ ဘာမွ် မသိတတ္သူ ပီပီ " ႏုိ႔ေမရယ္ ... ႏုိ႔ေမရယ္၊ ေမာင္ေမာင္ ေခၽြလင္ဗန္းေလးနဲ႔ ထမင္းထည့္ေပးပါလား ႏုိ႔ေမ ရယ္၊ ေမာင္ေမာင္ ေခၽြလင္ဗန္းေလးနဲ႔ ထမင္းထည့္ေပးပါလား ႏုိ႔ေမရယ္။

ဒီေရခြက္ႀကီးနဲ႔ ေရလည္း ေသာက္ခ်င္ဘူး၊ ေမာင္ေခၽြဖယားနဲ႔မွ ေသာက္မယ္ေနာ္ ႏုိ႔ေမ" ဟု လႊတ္ခနဲ ေျပာသည့္ အခါ ေျပာတတ္သည္။ တစ္ခါ တစ္ရံ " ႏုိ႔ေမေရ ... မယ္ေတာ္ေရာ၊ မယ္ေတာ့ဆီတြားမယ္ " ဟု ေျပာတတ္ျပန္ သည္။ ဤအေျပာမ်ိဳး ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေျပာလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္။ ႐ြာကလူမ်ားေ႐ွ႕၌ ယင္း သုိ႔ မင္းသံုးမင္း ေဆာင္စကားေျပာလုိက္မိလွ်င္ ႏုိ႔ေမမွာ ဤ႐ြာတြင္ မေန၀ံ့ေတာ့ဘဲ တစ္႐ြာသုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ခဲ့ရ႐ွာျပန္သည္။

ထိပ္တင္တုတ္ ၏ ျဖစ္စဥ္ ကုိ တစ္ဆက္တည္းေျပာရလွ်င္ ဤနည္းႏွင္ႏွင္ ရာဇ၀တ္ေဘးကုိ ေျပးရင္း ပုန္းရင္း ႏွင့္ ေနခဲ့ရ႐ွာသည္။ သူ႔ႏုိ႔ေမသည္ ေတာ႐ြာ႐ွိသမွ်မွ ေဆြမ်ိဳးသိသမွ်ထံ မ်က္ႏွာေအာက္က် ခံခုိ၀င္ မွီတြယ္ ေန ခဲ့ရသည္။ ယင္းသုိ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ႀကံဖန္႐ွာေဖြစားေသာက္ေနခဲ့ၾကရင္းပင္ မင္းသား ထိပ္တင္ တုတ္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္အ႐ြယ္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။
အခ်ိန္ သည္ ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီး မ႐ွိေနာက္ သားေတာ္ ပုဂံမင္းဘုရင္ျဖစ္ရာမွ နန္းက်ခဲ့ၿပီး ၁၂၁၅ ခုႏွစ္၊ ထီးနန္း ကုိ ညီေတာ္ မင္းတုန္းမင္းက အုပ္ခ်ဳပ္ စုိးစံေတာ္မူရေသာ အခ်ိန္ကာလသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ မင္းေျပာင္း မင္းလဲြ အခ်ိန္သာမက ေနာက္နန္းတက္ေသာ မင္းတုန္းဘုရင္ ၏ ဘုန္းေတာ္ကလည္း ႀကီးက်ယ္ လာခဲ့ေလသည္။

ဘုရင္တုိ႔ ဘုန္း မုိးသုိ႔ခ်ဳပ္း၊ လူပုန္းေတာမွာမေနသာဆုိေသာ စကားအတုိင္း မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး ညီလာခံ စဲစ တစ္ေန႔ေသာ အခ်ိန္တြင္ အေ၀း၀န္တစ္ဦးႏွင့္ ၿမိဳ႕၀န္တုိ႔ အခစား၀င္လာၾကသည္။ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေမးျမန္းေတာ္မူေသာအခါ ...
" မွန္လွပါ၊ အ႐ွင့္ ရန္သူေတာ္တစ္ဦး ဖမ္းဆီးမိခဲ့ေၾကာင္းပါဘုရား "
ဟူ၍ သံေတာ္ဦးတင္ေသာေၾကာင့္ မင္းတရားႀကီးက " ငါ၏ ရန္သူေတာ္ ဆုိသည္မွာ ဘယ္သူတံုး ေမာင္မင္း၊ ေ႐ွ႕ေတာ္သြင္းခဲ့ေစ" ဟု မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ အာဏာသားႏွစ္ေယာက္အလယ္ မွ လက္ျပန္ ႀကိဳးတည္း ေခၚ လာေသာ ဆယ္ႏွစ္သားအ႐ြယ္ ထိပ္တင္တုတ္ကုိ ေ႐ွ႕ေတာ္ေမွာက္ ေရာက္လာေစသည္။

" ဟဲ့ ... သည္ကေလးငယ္ က ဘယ္ကဲ့သုိ႔ ငါ့ရန္သူေတာ္ ျဖစ္ရသည္လဲ "
ဟု အေမးေတာ္ ႐ွိသည္။ ဆုိင္ရာ အေ၀း၀န္ႏွင့္ ၿမိဳ႕၀န္တုိ႔က ...
" သည္ကေလး ဟာ ျပည္မင္းသား၏ သားအငယ္ဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္းပါ၊ ေတာ႐ြာတစ္႐ြာ ၌ သူ၏ ႏုိ႔ထိန္း ႏွင့္ အတူ ကာလၾကာ႐ွည္စြာ ရာဇ၀တ္ေတာ္ကုိ ပုန္းေ႐ွာင္ေနခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း စံုစမ္းသိ႐ွိရေၾကာင္းပါ ဘုရား " ဟု ေလွ်ာက္ထားလုိက္ေတာ့မွ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ... " အလုိ ျဖစ္ရေလ ေမာင္မင္းမ်ား၊ ဒီကေလးဟာ ငါ၏ ရာဇ၀တ္သား မဟုတ္႐ွာေပဘူး။ ခမည္းေတာ္ လက္ထက္ေတာ္ က ကိစၥ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ငါ့တူေတာ္ကေလးအား ခ်မ္းသာေပးေတာ္မူသည္။ ႏုိ႔ၿပီး သည္ ကေလး ကုိ ငါပင္ ေမြးျမဴ ေစာင့္ေရွာက္ ေတာ္ မူရေပလိမ့္မည္"
ဟု အမိန္႔ေတာ္႐ွိၿပီး ထိပ္တင္တုတ္အား မင္းသား အဆင့္အတန္းအတုိင္း ထားေတာ္မူလ်က္ ပညာမ်ား သင္ၾကား ေစသည္။ အ႐ြယ္ေတာ္ေရာက္လွ်င္ ျမင္းမွဴး မင္းသားရာထူး ကုိ ခန္႔ထား သူေကာင္းျပဳ ေတာ္ မူသည္။

ယင္းျမင္းမွဴးမင္းသား ထိပ္တင္တုတ္သည္ ၾကင္ရာေတာ္ ထိပ္တင္ညြန္႔ႏွင့္ စံုဖက္ရာမွ သားသမီး ေလးေယာက္ ထြန္းကားသည္။ ၁ -ထိပ္တင္ႀကီး၊ ၂-ထိပ္တင္ဆင့္။ ၃-ထိပ္တင္ျမင့္၊ ၄-ထိပ္တင္ျမ တုိ႔ ျဖစ္ၾက ၍ သမီးေတာ္ ထိပ္တင္ဆင့္မွာ ကုန္းေဘာင္ဆက္ မဟာရာဇ၀င္ေတာ္ႀကီးကုိ ႐ုိက္ႏွိတ္ ထုတ္ေ၀သူ မင္းသား ဦးေမာင္ေမာင္တင ္(အဂၤလိပ္လက္ထက္ နယ္ပုိင္၀န္ေထာက္) ျဖစ္သူႏွင့္ စံုဖက္၍ သားသမီး (၈) ေယာက္ ထြန္းကား ခဲ့ပါသည္။

သုိ႔ေၾကာင့္ ကုန္းေဘာင္ဆက္ မဟာရာဇ၀င္ ထုတ္ေ၀သူ ဦးေမာင္ေမာင္တင္ ၏ ဇနီး ၾကင္ရာျဖစ္သူ ထိပ္တင္ ဆင့္သည္ ျမင္းမွဴးမင္းသား ထိပ္တင္တုတ္၏သမီးျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ျပည္မင္းသားႀကီး၏ ေျမးေတာ္ ေ႐ႊဘုိ မင္းတရားႀကီး ၏ ျမစ္ေတာ္ ျဖစ္ပါသည္။

ယင္း ကုန္းေဘာင္ရာဇ၀င္ ဦးေမာင္ေမာင္တင္ႏွင့္ ထိပ္တင္ဆင့္တုိ႔၏ သားသမီး (၈)ဦးမွာ (၁) မမတင္၊ (၂) မေလး၊ (၃) တင္တင္ကေလး၊ (၄) တင္တင္ေမ၊ (၅) တင္တင္ေ႐ႊ၊ (၆) တင္တင္ႏု၊ (၇) တင္တင္စု၊ (၈) တင္ေမာင္ေမာင္ကေလးတုိ႔ျဖစ္ၾက၍ ၎တုိ႔ အနက္မွ ေဒၚတင္တင္ေမ (ဦးခ်မ္းသာ၊ အုိင္စီအက္) ေဒၚတင္တင္ႏု (ဦးခင္ေမာင္ဦး၊ တုိင္းမင္းႀကီး ကြယ္လြန္) ႏွင့္ ဦးတင္ေမာင္ေမာင္ကေလးတုိ႔မွာ ယေန႔တုိင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၌ ေနထုိင္လ်က္ ႐ွိေနၾကပါသည္။

ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီးသည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်စ္၍ ႐ွိေနၾကပါသည္။ သားေတာ္ႀကီး ျပည္မင္းသားကုိ လည္းေကာင္း၊ ေျမးေတာ္ငယ္ မင္းသားေလးပါးကုိ လည္းေကာင္း ေနာက္ဆံုး၌ ရာဇ၀တ္သားတုိ႔ သြားၿမဲ လမ္း သုိ႔ ဆံုးခန္းတုိင္ ပုိ႔လုိက္ရေစကာမူ စိတ္တြင္းမွာေတာ့ ထိခုိက္ရဦးမည္သာျဖစ္ပါသည္။ ဘုရင္မင္းတုိ႔ မည္သည္ အျပစ္႐ွိလာလွ်င္ ေက်ာသားရင္သား ခဲြျခား၍ မရစေကာင္းေသာ သာဓကေဟာင္းမ်ားက ႐ွိေန ပါ သည္။

သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင္ဧကရာဇ္တုိ႔ေခတ္လည္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကတၱီပါအိတ္ႀကီး စြပ္ကာ ေရဇလာ အတြင္းသုိ႔ စြန္႔ပစ္ျခင္းခံရသူအဖုိ႔မွာလည္း နာၾကည္းစြာႏွင့္ပင္ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရ၍ ေရာက္ေလရာ ဘ၀ သစ္အထိ အတိတ္ကုိ သိေနၾကမည္သာဆုိလွ်င္ အခဲေၾကႏုိင္စရာပင္ ႐ွိေတာ့မည္မဟုတ္ပါေပ။ ျပဳသူ အသစ္၊ ျဖစ္သူအေဟာင္းဟု တရားလမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ေျဖမည္ဆုိကလည္း တစ္စတစ္စ ေျပေပ်ာက္ၾက ရေတာ့ မည္သာျဖစ္ပါသည္။

ဤအေျဖမ်ိဳးျဖင့္ ခဲေပါင္ထိပ္ထားမွာ ေျဖရ႐ွာမည္။ သူတုိ႔ သားအဖၾကားတြင္ ဘာမ်ား အယူခံ ႏုိင္ပါေတာ့မည္ နည္း။ မိန္းမသားျဖစ္၍ မိမိကုိပါ သတ္ပစ္ရာ ရာဇ၀တ္သင့္ရာ၌ မသြတ္သြင္းျခင္းပင္ ၾကင္နာ သည္ဟု ဆုိရပါမည္။ သုိ႔ေသာ္ လင္ႏွင့္ သားမ်ားႏွင့္အတူ မိမိကုိ တစ္ပါတည္း အသတ္ခံလုိက္ရျခင္း က ေတာ္ေလဦးမည္။ ယခုကဲ့သုိ႔ အ႐ွင္လတ္လတ္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ငရဲခံရသည့္ အလား၊ ပရိေဒ၀မီးပြားမ်ား ရျခင္းက သာ၍ ဆုိးေပ႐ွာမည္။ မိမိက တူမေတာ္႐ံု၊ ေခၽြးမေတာ္႐ံုသာ႐ွိသည္။ ခံရသူမွာ သားအရင္းေခါက္ ေခါက္ ျဖစ္၍ ၾကား၀င္ၿပီး တင္ေလွ်ာက္ပန္ၾကား အသနားခံ၍ ရႏုိင္မည္ မဟုတ္။

ယုတ္စြအဆံုး သာမန္လူတန္းစားမ်ားပင္ သားသမီးတုိ႔ကုိ မိဘက စိတ္ဆုိး စိတ္နာ၍ အေမြျဖတ္ျခင္း၊ ေသခန္းျဖတ္ျခင္း စသျဖင့္ ျပဳၾကေသးသည္။ ယခုကိစၥမွာ တုိင္းျပည္အေရးလည္းျဖစ္သည္။ သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင္မ်ိဳး တုိ႔ကိစၥလည္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ သည္ေခတ္၊ သည္စနစ္ႏွင့္ သည္အမ်ိဳးသည္အေဆြတုိ႔၌ မေသြတမ္း ေတြ႕ႀကံဳခံစားၿမဲျဖစ္ၾကရသည္မွာ ဟုိအခါကေတာ့ ဆန္းလွသည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

မေက်နပ္၍ အယူခံတက္သည့္ သေဘာႏွင့္ တစ္စံုတစ္ခု ေျပာဆုိျပဳမူလွ်င္လည္း ျပဳသူသာလွ်င္ အဆစ္ ပါ၍ ရာဇ၀တ္ေရာက္ၾကရသည္သာျဖစ္ပါမည္။
ခဲေပါင္ထိပ္ထားခမ်ာ ဤအေျခအေနအရပ္ရပ္၌ ပတ္၀န္းက်င္၌ လူျဖစ္ေနရ႐ွာသူျဖစ္ပါသည္။ လင္ႏွင့္ သား မ်ားအတြက္ ျပာပံုထက္၌ က်ရေသာ ငါးကဲ့သုိ႔ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူး ပရိေဒ၀ခံစားရျခင္းမွ တမွ်ဥ္းမွ်ဥ္းၿငိမ္၍ ဇီ၀ိန္ ခ်ဳပ္ ရသည့္ႏွယ္ပင္။ မ်က္ႏွာငယ္ ဒုကၡသည္ အပူသည္ ဘ၀ႏွင့္ က်က်နနတာ၀န္ယူ ခံစား ေနရ႐ွာဆဲျဖစ္ေတာ့ သည္။ ေရေသာက္ျမစ္ကုိ အျဖတ္ခံလုိက္ရေသာ သစ္တစ္ပင္ကဲ့သုိ႔ တစ္စတစ္စ ညွိဳးခ်ံဳး နြမ္းေျခာက္ ခဲ့ရ သည္။

ဖဲြမီးကဲ့သုိ႔ အသည္းႏွလံုးကုိ တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္လာေသာ စိတ္ေ၀ဒနာႏွင့္လည္း လူ႔ရပ္လူ႐ြာ လူ႔ခန္း ၀ါ၌ တာ႐ွည္ ေနခ်ိန္ ရ႐ွာေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
လင္ေသ၍ သားေတြဆံုးၿပီး၊ လူလံုးမလွ အပူလံုးႂကြ၍ ခံစားခ်က္မ႐ႈမလွျဖစ္ေနရာ၀ယ္ ... ရာဇ အႏြယ္ေတာ္ မင္းသမီးတစ္ပါး အေနႏွင့္ ရသင့္သမွ် အခြင့္အေရးကေလးေပၚတြင္ တင္က်န္ရစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ ႏုိ႔ထိန္း ႏွင့္ သားေတာ္ အငယ္ဆံုးကေလးကလည္း ဘယ္ေျပး၍ ဘယ္ေရာက္သည္ မသိရ၊ သိရေအာင္ ကလည္း မေမး၀ံ့၊ ႐ွာေဖြစံုစမ္းမႈလည္း မျပဳရဲသျဖင့္ ေသကဲြ ႐ွင္ကဲြေတြေၾကာင့္ ရင္ကဲြနာ က်ရင္း ပင္ မၾကာခင္ ဘ၀ဇာတ္သိမ္း၍ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရသြား႐ွာပါေတာ့သည္။

တစ္ဆက္တည္း အလွည့္သင့္၍ ေရးရဦးမည္ဆုိလွ်င္ ရတနာပံု မႏၱေလးၿမိဳ႕တည္ နန္းတည္ ပၪၥမသဂၤါ ယနာတင္ မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး လက္ထက္မွာ တုိင္းျပည္ႏုိင္ငံ ေအးခ်မ္းသာယာၿပီး၊ သူပုန္ သူကန္တုိ႔ အႏၱရာယ္ မ်ားလည္း အလြန္နည္းပါးခဲ့သည္။ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးသည္ " သနားသည္းခံ " ေသာ၀ါဒ ကုိ လက္ကုိင္ျပဳျခင္းေၾကာင့္လည္း ျပည္တြင္းျပည္ပ အႏၱရာယ္မ်ား နည္းပါးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ခ်ီးျမွင့္မစသင့္သူမ်ားကုိလည္း ပစ္ပယ္ေတာ္မူထားျခင္း မ႐ွိခဲ့ပါ။ ျပည္မင္း၏ သားေတာ္ကေလး ထိပ္တင္တုတ္ ကုိ ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္သူေကာင္းျပဳေတာ္မူခဲ့သလုိ ျပည္မင္းသားႀကီး၏ အႏုပညာ ကဗ်ာ ေလးခ်ိဳးႀကီး မ်ားက ရတနာပံုေခတ္တြင္ တက္သစ္စ ေနေရာင္ကဲ့သုိ႔ ထြန္းေျပာင္ ထိန္းလင္းခဲ့ဖူးပါသည္။ ထုိ ကဗ်ာေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ားသည္ ယခုအခါ တိမ္ျမွဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သေလာက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ စာေပ သုေတသီမ်ားအတြက္ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ထည့္သြင္းေရးသားေဖာ္ျပသြားရဦးမည္ျဖစ္ပါသည္။

ျပည္မင္း သံေတာ္ဆင့္ေဟာင္းအျဖစ္ႏွင့္ ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ဦးေမာင္ႀကီးသည္ ရတနာပံုၿမိဳ႕တည္ နန္းတည္ ပႆၥမသဂၤါယနာတင္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး လက္ထက္သုိ႔ေရာက္ေသာ အခ်ိန္ကာလ၌ မင္းတရားႀကီး ေ႐ွ႕ေတာ္ သုိ႔ ဆုေတာ္ခံ၀င္ရေလသည္။ မင္းတရားႀကီးသည္ ဦးေမာင္ႀကီး၏ အရည္အခ်င္းကုိ ငယ္စဥ္ ကပင္ သိျမင္ေတာ္မူခဲ့သည့္အတုိင္း ေစခုိင္းေတာ္မူ၍၊ ပထမ ေ႐ွးဦးစြာ စက်င္ေတာင္ထြက္ ပတၱျမား ေက်ာက္ေတာ္ ဘဲြ႕ ေလးခ်ိဳးႀကီးတစ္ပုဒ္ကုိ ေရးသားဆက္သြင္းခဲ့ေပသည္။

၎ေလးခ်ိဳးကုိ ေရးသားဆက္သြင္းလုိက္လွ်င္ပင္ ဘုရင္မင္းတရားႀကီးက ဦးေမာင္ႀကီးအား သံေတာ္ဆင့္ ရာထူး ကုိ ျပန္လည္ခ်ီးျမွင့္သူေကာင္းျပဳေတာ္မူေလသည္။ ဘဲြ႕မည္ရည္မွာ (သံေတာ္ဆင့္ ေနမ်ိဳး ေဇယ သခၤယာ) ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။
သံေတာ္ဆင့္ ေနမ်ိဳးေဇယသခၤယဆုိေသာဘဲြ႕ႏွင့္ သံေတာ္ဆင့္ရာထူးကုိ ဆြတ္ခူးႏုိင္ေသာ စက်င္ ေတာင္ထြတ္ ပတၱျမားေက်ာက္ေတာ္ဘဲြ႕ ေလးခ်ိဳးႀကီးမွာ ...
လြတ္တုသာၾကဴးေတာ့တယ္၊ ထြတ္ဖူးငယ္ဂုဏ္အင္ကုိ၊ ဘယ္ပံုျပင္ေဗြႏံႈးသာအံ့၊ ေ႐ႊဘုန္းေန႐ုဏ္သုိ႔၊ ေဟဇဂုဏ္စံ ေမာက္လုိ႔၊ လွ်ံေတာက္ခ်ိန္။     ။

တစ္၀န္းငယ္တုိက္ေဘာင္၊ မကုိဋ္ကယ္ ေဆာင္သည္ ေအာင္ရိႏၵမ၊ စကၠိႏၵလုိ၊ တိမ္၀ငယ္ေပ်ာ္စံ၊ ဥေပၚပ်ံ ႏွင့္၊ ကုမၻဏ္မွဴးလတ္၊ မဏိရတ္ကုိ၊ အျမတ္ကယ္က်င္းေစ၊ ႏွင္းေသာ့ေယြသုိ႔၊ ျမဳေတသမၻာ၊ ထပ္တူ သာလာ ေတာ့တယ္၊ ႐ူစာဂိေျပာင္မုန္လဲ၊ ေ႐ႊစက္စံု ခုိလႈံဖူးတဲ့ျပင္၊ လွ်ံျမဴးေ၀ပုလဲ မ်ိဳးငယ္က၊ တုိးဆင့္ ေတာက္ထိန္။
အေစာင္ေစာင္ငယ္၊ တစ္ေဘာင္သုိက္ရ၊ အၿမိဳက္ကယ္ခတဲ့၊ ျမသီလာခံ၊ သာေျမၾကန္မွာ၊ ေ၀ယံမွဴးလတ္၊ ဥကင္နတ္လဲ၊ ဥကၠဌ္ကယ္တိေန၊ မွန္မေသြသည္၊ ဥာဏ္ေ႐ႊျဖာစိတ္၊ ေကာင္းၾကန္ဟိတ္ႏွင့္၊ အဓိဌာန္ ေတာ္၊ ပန္းႏိႈးေဆာ္က၊ ေျမေပၚ၀သုန္၊ ခန္႔တုိင္းသာကံုရတယ္၊ စက္ခံုငယ္ႀကိမ္သည္၊ မွ်ိဳ႕သိန္ေန၀န္းသုိ႔ တက္ခ်ိန္ သင့္။

ပလႅင္ငယ္သီဟ၊ ၀ဇီယမွာ၊ ျဗဟၼမုခီ၊ မႏၶာဂီႏွင့္၊ သွ်ႏၱီေဇယုဂ္၊ တင္ေဘြထုတ္တဲ့၊ မုဒၶါဘိ႐ွင္၊ အာနိသင္မုိ႔၊ စက်င္ၾကဴေရာင္၊ ေ၀ဘူေတာင္မွ၊ အေခါင္ငယ္ထြတ္ဖ်ား၊ တမြတ္ကယ္ထားတဲ့၊ အလ်ားငယ္ ႐ွစ္ထြာ၊ ရတနာလည္း၊ စၾကာဦးတင္၊ ခဖူး၀င္ပုိ႔၊ သနကၤူမာ၊ ၾတင္းစာႏွင့္၊ ဣႏၵာလက္မြန္၊ သက္ဆင္းခါ ညႊန္ရတယ္၊ မ်က္ႁပြန္ တိပံုယင္မူ၊ ထက္၀န္းက်င္ရံတဲ့ေက်က္ကယ္က ထြင္းေဖာက္ေပၚႏွင့္။
ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ေလးနက္ ခန္႔ညား၍ တိက်လွသည္။ ရသဂုဏ္အင္တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္၍ ရတနာအတိ ျခယ္စီ ထားေသာ ပန္းေတာင္းပမာ မင္းတရားႀကီးႏွင့္တကြ ပညာ႐ွိတုိ႔ ႏွစ္လုိခ်ီးက်ဴးျခင္းကုိလည္း ခံခဲ့ရသည္ဟု သိ႐ွိ မွတ္သား ရပါသည္။

ထုိ႔ေနာက္မွာကား ေနမ်ိဳးေဇယသခၤယာ သံေတာ္ဆင့္ ဦးေမာင္ႀကီး၏ ေျပာင္ေျမာက္လွေသာ ေလးခ်ိဳးႀကီး မ်ား သည္ ေအာက္ပါအတုိင္း ဆက္ခါဆက္ခါ ပြင့္လန္း၍လာခဲ့ပါသည္။
သံေတာ္ဆင့္ ဦးေမာင္ႀကီး ေရးသားသြင္းေသာ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးလွဴသည့္ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ထီးေတာ္ ဘဲြ႕။ ဘ၀ဂ္သာ လႊမ္းေတာ့တယ္၊ထက္၀န္းဘံုသူကုိ၊ ဂုဏ္ဆူဆူၾကည္ႏူးေစဖုိ႔၊ ရည္စူးဥာဏ္ခ်ိန္လုိ႔၊ အသမၻိန္ ေမြစစ္တဲ့ ေက႐ွစ္ပင္။

ဘဏၰ၀နယ္ အျပင္က်ယ္သည္။ ပင္လယ္သမုဒ္ ေမာ္ကမ္း၀ုိက္က။ သိဂၤုတ္ကယ္ေန႐ံု၊ ေဇယခံုမွာ၊ စံု ယမကာ၊ ေရမီးငယ္ျပလုိ႔၊ နိလငယ္ရင္းတည္၊ ညိဳေရာင္ျခည္ႏွင့္၊ ေမွာင္နည္လွ်ံပတ္၊ ဆံေတာ္ဓာတ္၏။ စံရပ္ကတ္ကိန္း၊ ေစတီေလ်ာ္ကုိ၊ ေ႐ႊေလွာ္နိတံု၊ သစ္လႊမ္းၿခံဳလုိ႔၊ ဥဏၰဂူ၀ါ၊ ေနဆယ္ဆူျဖာသည့္ႏွယ္၊ ဘူနာ ထပါမီကုိ၊ ေျမဌာယီ၀သုန္ခ်ဳပ္းေပးရ၊ ဘုန္းဟိတ္ထင္ထင္။
ႏွစ္ေထာင္ငယ္သာသည္၊ ေနာင္လာအႏွစ္၊ ႐ွည္မည့္ေခတ္၀ယ္၊ ဓမၼစစ္႐ွိန္၊ တထိန္ထိန္ငယ္၊ သိဂႌရည္ရင့္၊ တင္ထီးငယ္ ဆင့္တဲ့၊ ခ်ီးျမွင့္ငယ္ႏုေဘာ္၊ တုမေမွ်ာ္ကုိ၊ ေျမေပၚလူ႔႐ြာ၊ နတ္တကာႏွင့္၊ ျဗဟၼမုိးႏွံ႔၊ တန္ခုိးငယ္ ပ်ံ႕လုိ႔၊ လြတ္စံ့စေတ၊ ေတာင္သေျပမွာ၊ ေထာင္ေနဆယ္က်ိပ္၊ မင္းမင္းထိပ္ထက္၊ ဂီရိပ္ကယ္မန္းမည္၊ နန္း သစ္တည္တဲ့၊ ျပည္ေတာင္ဧကန္၊ ေအာင္သူမွန္ေတာ့တယ္၊ စံမျမင္သည္၊ နိသင္ ေခါက္ကဲတဲ့၊ သမၻာရ။

သုဒၶါငယ္ဘုံထိပ္၊ အကနိဠ္ႏွင့္၊ သံုးက်ိပ္သံုးစံ၊ နတ္ႏိုင္ငံႏွင့္၊ ေျမျမန္ဇမၺဴ သည္သံုးဆူဟု၊ ထူပ၀င္ဦး၊ ဥဒါန္း ငယ္က်ဴးတဲ့၊ ဂုဏ္ထူးငယ္အေခါင္၊ ေကသာငယ္ေႏွာင္သည္၊ ျဖာေရာင္ျမင့္သြန္း၊ ေန႔ညဥ့္ကယ္ထြန္းလို႔၊ ဘက္ကၽြန္း ငယ္မင္းသာ၊ စီမံရာကုိ၊ ကမၻာ့ကိန္းေရ၊ သေခ်ၤေခ်လဲ၊ တင္ေတြမကုန္၊ အံ့ပဲြသာၿခံဳေတာ့တယ္၊ ျမတ္ပုညအင္ခြင္ကုိ၊ နာဂ၀င္အက်ယ္ဖြင့္ရင္ျဖင့္။ ေကာင္းကင္ဆယ္ဆ။
သီဟုိကၽြန္းကေရာက္ေသာ စြယ္ေတာ္ျမတ္ကုိ လႊတ္ေတာ္ေ႐ွ႕လက္၀ဲဘက္တြင္ အာလိန္ငါးဆင့္ခံ မွန္စီျပာ သာဒ္ႏွင့္ တင္ထားကုိးကြယ္ေတာ္မူသည္။ ၎ကုိ ဖဲြ႕ဆုိေရးသားေသာ ေလးခ်ိဳးႀကီးမွာ ...
မကုိဋ္သာ ကဲေတာ့တယ္၊ ၿမိဳက္ပဲြငယ္စည္ရာမွာ၊ ႐ွည္သာနာတည္ထြန္းေပအံ့၊ ရည္ညႊန္းေရႊဗ်ာႏွင့္၊ ေဒစာရီ စ်ာန္ႂကြလုိ႔၊ ဘန္သရာ။

မင္းမင္းဥေသွ်ာင္၊ ဇမၺဴငယ္ေအာင္သည္၊ ၾကဴေတာင္ေဖြးပြင့္၊ ကုိယ္ေသြးငယ္တင့္တဲ့၊ ဆင္မင္းသခင္ စၾကာ ႐ွင္လည္း၊ ဥကင္သုိက္ျဖည္၊ ေထာင္စုိက္တည္က၊ ေရာင္ျခည္ခ်ယ္လွ်ပ္၊ အံ့ဖြယ္ျမတ္တဲ့၊ စြယ္ဓာတ္ ကယ္လွ်ံ ထိန္၊ အသမၻိန္လည္း။ ဆန္ခ်ိန္ကြန္လုိ႔၊ ကၽြန္းသီဟုိဠ္မွ၊ ေရႊကုိယ္ပြားေတာ္၊ ျမန္းခ်က္ကယ္ ေပ်ာ္လွတယ္၊ မန္း ေမာ္ေျမထက္ယံမွာ၊ ဘ၀ဂ္လွ်ံထိန္ထိန္တင့္ပါဘိ၊ ကုိးဆင့္ဂုဏ္၀ါ။

ဟိႏၵဂူငယ္၊ နတ္လူ႐ွိအုပ္၊ ဒြိပဒုတ္ဟု၊ ၀ိသုဒၶိမွန္၊ သီ၀ံစတဲ့၊ ေနာင္ဘန္ကာလ၊ မန္းဌာန၀ယ္၊ သတၱငယ္ရဇၨင္ ခုနစ္အင္ႏွင့္၊ ေ႐ႊျခေသၤ့မည္၊ မင္းေစာတည္က၊ စည္႐ွည္ငါးေထာင္၊ စုိးျပည္ေဘာင္ကုိ၊ ရည္ေဆာင္ ႏွစ္သိမ့္၊ ဗ်ာဒိတ္မြန္မိန္႔ရင္းမုိ႔၊ ထိန္႔ထိန္႔ငယ္ၾကည္းေရ၊ ဗုိလ္သေခ်ၤလဲ၊႐ုိေသသဦး၊ ခညြတ္ ကယ္ဖူး လုိ႔၊ ဆုထူးငယ္ႁမြက္ ဆုိ၊ စက္ရင္းသာခုိရတယ္၊ လုိရာရာကုိ ပန္ထြာဆင္တုိင္း ခြင့္ၿပီးေစဘိ။
ေလးမည္ငယ္ သမၸတ္၊ သည္စက္ျမတ္၀ယ္၊ တိသတၱ၀ါ၊ ေ၀ေနရာကုိ၊ ေခမာကမ္းေရာက္၊ မဂ္လမ္းငယ္ ေဖာက္ေစဖုိ႔၊ ေရာင္ေကာက္ကယ္လဟန္၊ ျပာသာဒ္ပ်ံႏွင့္၊ စံ၀ိမာန၊ နန္းေ႐ွ႕ကပင္၊ ေလာကသံုးခြင္၊ ဘက္ မျမင္တဲ့၊ စကၠဂီတ၊ ၿပိဳးျပက္ကယ္ပလုိ႔၊ ေန လငယ္ေသာင္းေထာင္၊ ဂုဏ္ေပါင္းသာ ေဆာင္ေတာ့တယ္၊ ေျခာက္ေရာင္ျခည္အေျခမွာ၊ မီးစံုေရ ေထြေထြကြန္႔ပါဘိ၊ ဧ၀ံ့စိႏၱိ။

သကၠရာဇ္ ၁၂၃၄ ခုႏွစ္ အမရပူရၿမိဳ႕ မဟာ၀ိဇယရံသီ ပုထုိးေတာ္ႀကီးဘုရားကုိ ျပင္ဆင္၍ ထီးေတာ္ကုိ ဒါယကာေတာ္ရင္း ရတနာပူရ စတုတၳၿမိဳ႕နန္းတည္ မင္းတရားႀကီး (ဘႀကီးေတာ္ဘုရား)၏ သမီး ေတာ္ျဖစ္သူ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး၏ အလယ္နန္းေတာ္ မိဖုရား (ဆင္ျဖဴမ႐ွင္) က ၁၂၃၅ ခုႏွစ္တြင္ ထြက္ေတာ္မူ၍ တင္လွဴေတာ္မူရာ ထီးေတာ္တင္ဘဲြ႕ ေလးခ်ိဳးႀကီးကုိ သံေတာ္ဆင့္ ဦးေမာင္ႀကီး ေရးသား ဆက္သြင္းသည္။ ၁၂၃၉ ခုႏွစ္တြင္မွ ဆင္ျဖဴမ႐ွင္ ဘဲြ႕ခံရေသာ္လည္း အမွတ္ရလြယ္ေစရန္ ေရး ပါသည္။

ဘ၀ဂိသာ လႊမ္း ေတာ့တယ္၊ ထက္၀န္းေတဇမွာ၊ ေနဆယ္ရာေထာင္ေသာင္း ေသာ္မွ၊ ေရာင္ေပါင္းၿခံဳပ ႏုိင္ တဲ့ ဂုဏ္မ်ား႐ွင္။
ပူရငယ္ရတနာ၊ ေတာင္ေရငယ္ကာသည္၊ ေျမခ်ာဆံု႐ွက္၊ ခံုသန္လ်က္မွာ၊ ဘံုခ်က္ကယ္စုိက္တည္၊ နန္းပဲြ စည္တဲ့၊ ျပည္ေထာင္ဥကၠဌ၊ ေလာကနတ္၏၊ ဓာတ္ေမြသရီ၊ ေ႐ႊေစတီလဲ၊ စံုညီမီးေရ၊ ဖိတ္စည္းသာေ၀ ေတာ့တယ္၊ ကုေဋသိန္းအာဏာလဲ၊ နတ္ျဗဟၼာေအာင္ဆုခ်ီးေ၀ရ၊ ထီးဆင့္သဘင္ ။

ညာအေခါင္၀ယ္၊ ေတာင္၀ိမာန၊ နန္းလွလွမွာ၊ ခေ႐ႊညီလာ၊ ျဖဴရိပ္ကာလုိ႔၊ ရာနားေရးဆင့္၊ ေနာၾကာလင့္ ထက္၊ ေ႐ႊခ်င္းတင္ခံ၊ ဖြာခဲ့စံတဲ့၊ သမၻိန္ေနျမစ္၊ ဘဧရာဇ္၏၊ ေ႐ႊရင္ႏွစ္ကယ္၊ ခ်စ္ဆံုးမယ္လဲ၊ အံ့ဖြယ္မကုန္၊ ျမတ္စည္းခံုကုိ၊ ၾကည္းစံုေရဘက္၊ ျဖန္႔ခ်ီထြက္လုိ႔၊ ျပန္႔စကၠ၀ါ၊ ဆယ္ဒီသာကုိ၊ ဂီ၀ါခ်က္ႁပြန္၊ ေရစက္ေတာ္ ညႊန္ ခဲ့တယ္၊ ေက်ာ္၀ွန္ငယ္႐ႊင္သည္၊ ပဲ့တင္ၾကည္ႏူးဘဲြ႕မုိးေျမက။
ဥကၠာငယ္ႏြယ္႐ုိက္၊ ဇမၺဴတုိက္ကုိ၊ သိမ္းပုိက္ကယ္စုိးေဆာင္ ဗ်ာဒိတ္ေတာင္က၊ ေျခာက္ေရာင္ျခည္သန္႔၊ ဥာဏ္ေတာ္ခန္႔ထက္၊ မန္းေဇယခံု။ ေျမရန္လံုမွာ၊ ေ႐ႊဘံုသာဒိ၊ ေထာင္ဦးငယ္ခ်ီလုိ႔၊ သာကီ၀င္၊ ေနာင္ညီေျမ ၀ယ္၊ ေမာင္ၾကင္ႏွမ၊ တစ္နန္းရလဲ၊ဘ၀ပရေမ၊ ဂုဏ္ျမဳေတမွာ၊ မံုေ႐ႊသစၥာ၊ ပြင့္ေသာခါ၀ယ္၊ မကြာ ဦးႀကိဳ၊ ဖူး ျမင္သာလုိေတာ့တယ္၊ ၿမဲသုိ႔တဲ့ရည္သန္မူ၊ ၾကည္ဓိဌာန္မွန္၊ ဖ်ားစြန္းငယ္ႏွင့္ ညႊန္း ဆုပန္ရ။

ဆက္ရန္
.