မင္းလူ ၏ ျပန္ေခၚသက္ေသ အပိုင္း (၁)

ျပန္ေခၚသက္ေသ
စာေရးသူ - မင္းလူ

“ေကာင္းျပီေလ---- နင္က ဒီေလာက္ေတာင္ သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ခ်င္ေနမွေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ နင့္ကုိ ငါ ကြာရွင္း ေပးလုိက္ပါ့မယ္။
    ဟု ရင္ရင္ျငိမ္းက ေျပာလုိက္သည္။ သူ႔ေလသံက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပင္ ျဖစ္၏။ “ကြာရွင္းေပးလုိက္ပါ့မယ္ ဆုိေသာ ေနရာမွာေတာ့ နည္းနည္းတိမ္ဝင္သြားသေယာင္’’ ထင္ရသည္။
    ေပၚေဌးသည္ သူလုိခ်င္ေသာ အေျဖကုိ ရသြားေသာ္လည္း ဝမ္းသာေသာ အမူအရာ ခ်က္ခ်င္း မျပ ႏုိင္ေသး။ ရင္ရင္ျငိမ္းက ခါတုိ္င္းလုိပဲ ခါးခါးသီးသီး  ျငင္းဆန္ေနလိမ့္ဦးမည္ဟု တြက္ထားေသာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ မွင္တက္မိသလုိ ျဖစ္သြားတာ။ မဆုိစေလာက္ ဆုိ္င္းငံ့သြားျပီးမွ-
    ‘နင္--- နင္ တကယ္ေျပာတာလား ရင္ျငိမ္း’ ဟု ေမးလုိက္သည္။

    ‘ဒါ ေနာက္ရ ေျပာင္ရမယ့္ ကိစၥမွ မဟုတ္တာ၊ ငါကေတာ့ ဘယ္တုန္းက ရယ္စရာ ေျပာဖူးလုိ႕လဲ’
    ‘ဒါဆုိ’
    ‘ေနပါဦး ၊ ငါေျပာလုိ႔ မျပီးေသးဘူး ၊ နင့္ဆႏၵအတုိင္း ငါ ကြာေပးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ဘက္က ေတာင္းဆုိစရာ တစ္ခု ရွိတယ္’
    ‘ေျပာ--- နင္က လုိခ်င္တာ အကုန္ရေစမယ္’
    ဟု ေပၚေဌး က အေလာတၾကီး ကတိေပးလုိက္၏။

    ‘ေကာင္းျပီ’
    ရင္္ရင္ျငိမ္းက သူ၏ ေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ ေျပာလုိက္သည္။ ေပၚေဌးျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားျပီး -
    ‘ဒါ--- ဒါေတာ့ နင္ သက္သက္ကတ္တာပဲ ၊ အဲဒါကေတာ့ မလြယ္ဘူး’’
    ဟုတ္တယ္ေလ ၊ ဒီေလာက္ အေရးၾကီးတဲ့ကိစၥကုိ နင္က လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ျပီးသြားမယ္ ထင္လုိ႔လား’’
    ‘တျခား လုိခ်င္တာေျပာ ၊ ဒီအိမ္ ယူမလား’
    ရင္ရင္ျငိမ္း က ေခါင္းခါသည္။

    ‘ငါ ဘာမွ မမက္ေမာတတ္တာ နင္သိသားပဲ၊ ခုန ေျပာတာပဲ လုိခ်င္တယ္’
    ‘မျဖစ္ႏုိင္ဘူး’
‘နင္ပဲ ခုနတုန္းက ဘာမဆုိ လိုက္ေလ်ာမယ္လုိ႔ ေျပာသားပဲ’
    ဟု ေျပာျပီး ညင္ညင္သာသာကေလး လွည့္ထြက္သြားသည္။ ငုိမ်ားငုိသြားေသးလား--- မျဖစ္ႏုိင္။ ဒီမိန္းမ ဟာ ငုိေတာင္ ငိုတတ္ရဲ႕လား မသိ။ မထုံတက္ေသးနဲ႔။
    ေပၚေဌးသည္ သူ႔ကုိယ္သူလည္း မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေန၏။ ေစာေစာတုန္းက ဘာေၾကာင့္ အေလာသုံးဆယ္ ကတိေပး လုိ္က္ရသလဲ။ ခုေတာ့ ရင္ရင္ျငိမ္းက ထုိစကားကုိ အပုိင္ကုိင္ျပီး ေတာင္းပဲြ တုိက္ပြဲ လုပ္သြားျပီ။

    သူ ထရပ္လုိုက္သည္။ ရင္ရင္ျငိမ္း ၏ ေနာက္ကုိ လုိက္သြားမည္ ျပဳေသးသည္။ ဘာမွ ထူးမွာ မဟုတ္ ေၾကာင္း သိရသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္လုိက္ခ်င္ေသးသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ ေနသည္။
    ထုိအခုိက္တြင္ ရဲေမာ္ကုိ သြားသတိရ၏။ ဟုိတုန္းက ဒီေကာင္သာ ရွည္ျပီးေတာ့ အတတ္ဆန္း မထြင္ခဲ့ရင္ ဒီကိစၥ ခုေလာက္ ခက္ခဲမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိျပီး ေဒါသက ရဲေမာ္ဘက္ ျမားဦးလွည့္သြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တယ္လီဖုန္း ရွိရာသုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားျပီး ရဲေမာ္ ဖုန္းနံပါတ္ကုိ ႏိွပ္လုိက္၏။ လုုိင္းခ်ိတ္မိျပီး ေခၚေနေသာ အသံ သုံးၾကိိမ္ေျမာက္တြင္ ဖုန္းလာကုိင္သည္။
    ‘အမိန္႔ရွိပါရွင္ ၊ ဦးရဲေမာ္ အိမ္ကပါ။’    

    ကုမၸဏီ အတြင္းေရးမွဴး ေလသံျဖင့္ ထူးကတည္းက ရဲေမာ္၏ မိန္းမျမရီဝင္း ျဖစ္ေၾကာင္း  သိလုိုက္၏။
    ‘ရဲေမာ္ ရွိလား’
‘ဟုတ္---လား ခဏကုိင္ထားေပးပါရွင္’
အလြန္ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာျပီး ဖုန္းကုိ ေဘးခ် လုိက္သံ ေဒါက္ခနဲ ၾကားရသည္။ ဟုိေကာင္ ေသာက္ရူး သင္ေပးထားတဲ့ ပုံစံ ေျပာတာ။ ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး။
ႏွစ္မိနစ္၊ သုံးမိနစ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အထိ ဖုန္းလာမကုိင္ေသး။ အိမ္သာပဲ တက္ေနလုိ႔လား ၊ ေရဒီယုိ နားေထာင္ရင္း သတင္းတစ္ပုဒ္ ဆုံးေအာင္ ေစာင့္ေနသလား။ စိတ္မရွည္ႏုိင္ ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ယူနစ္စာ ေလာက္ ၾကာျပီးေတာ့မွ-
‘ေျပာပါ---- ရဲေမာ္ပါ’
ေလသံ ကုိ က ဆရာလိုလုိ သမာၻလုိလုိနဲ႔။ စိတ္တုိလက္စေၾကာင့္ သုံးေလးခြန္းေလာက္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲပစ္ လုိက္မိ၏။ ရဲေမာ္မွာ ရုတ္တရက္မုိ႔ ေၾကာင္သြားဟန္တူသည္။ ခဏ တုံ႔ဆုိင္းေနျပီးမွ- ‘ဘယ္ေကာင္လဲကြ ၊ ငါကုိ ဆဲတာ’

သူက ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့
‘ေျပာေလကြာ --- ရုိင္းလွခ်ည္လား ၊မင္းအေမ-- မုိ႔လုိ႔း ဆဲတာလား’
သူ ခုမွ သတိရသည္။ ရဲေမာ္ဆီက အကူအညီေတာင္းစရာေတြ ရွိေသးသည္။ ဒီေကာင္ စိတ္ဆုုုုုုိးေအာင္ မလုပ္သင့္။ ခုခ်ိန္မွာ စိတ္ကုိ ထိန္းရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ဖုန္းခ်ပစ္လုိက္သည္။ ရဲေမာ္ ရဲ႕ တယ္လီဖုန္းဟာ ေခၚဆုိသူ နံပါတ္ ေပၚတဲ့ ေမာ္ဒယ္မ်ဳိး မျဖစ္ေစနဲ႔လုိ႕သာ ဆုေတာင္းရသည္။
စိတ္ ေတာ့ မခ်ရေသး။ ဘယ္သူပါလဲလုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မေမးဘဲ သူ႕ကုိ ေခၚေပးရေကာင္းလား ဆုိျပီး ရဲေမာ္ က ျမရီဝင္းကုိ     ဆူခ်င္     ဆူလိမ့္မည္။

ထိုအခါ ျမရီဝင္းက ရင္းရင္းႏွီးႏွီးထဲက ဆုိျပီး မေမးလုိက္မိတာပါ။ ကုိေပၚ့အသံလုိ႔ေတာ့ ထင္တာပဲ ---ဟု ေျပာ ေကာင္း ေျပာမည္။ ရဲေမာ္ကုိယ္တုိ္င္ကလည္း မိမိ၏ အသံကုိ က်က္မိသြားႏုိင္သည္။
ဒါဆုိရင္ေတာ့ ဖုန္းျပန္ဆက္မွာပဲ။ ေရွာင္ေနရင္္ ေကာင္းမယ္ဟု ေတြးျပီး အိမ္ျပင္ထြက္ဖုိ႔ ျပင္သည္။ တံခါးဝနား အေရာက္မွာပင္ ဖုန္းသံျမည္လာသည္။ ဟုိေကာင္ ျပန္ဆက္ျပီ ထင္တယ္။ ဖုန္းမကုိင္ေတာ့ဘဲ အျမန္ လစ္ထြက္မည္ျပဳျပီးမွ အေျခအေနကုိ သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ တံခါးအျပင္မွာ အသာကြယ္ရင္း ေစာင့္ၾကည့္ ေနလုိက္သည္။ ရင္ရင္ျငိမ္းသည္ ဖုန္းျမည္သံကုိ ရုတ္တရက္ မၾကားလုိ႔လား။ တစ္ခုခု လုပ္ေန သျဖင့္ လက္မအားလုိ႔ လားေတာ့မသိ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ လာမကုိင္။

တယ္လီဖုန္းကလည္း သူတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ ‘ကလင္္ ကလင္---’ ဆုိျပီး အက်ယ္ၾကီး ျမည္တာမဟုတ္။ ခုိညည္းသံ လုိ ‘ကူကူ----ကူကူ’ နဲ႔ ။ ဖုန္းသံကုိ ခ်ဲ႕ေပးတဲ့ ကိရိယာေလး ဝယ္တပ္ဦးမွဟု ေတြးေနတုန္း ရင္ရင္ျငိမ္း ဖုန္းလာကုိင္သည္။ သူ နားစြင့္လုိက္၏။

‘ဟယ္လုိ ----ဟုတ္ကဲ့--- ေၾသာ္---- တင္ပါ့ဘုရား၊ တင္ပါ့ အဖိတ္ေန႔ အမီ ပုိ႔ေပးပါ့မယ္ ဘုရား’
ေအာင္ရာေျမ ဆရာေတာ္ ဖုန္းဆက္တာပဲ။ ေက်ာင္းကုိ ေရာက္တဲ့အခါ ရင္ရင္ျငိမ္းက သူတုိ႔ကိစၥ အေၾကာင္း ဆရာေတာ္ကုိ တုိင္ခ်င္ တုိင္လိမ့္မည္။ ဆရာေတာ္က ေခၚျပီး ေမးလွ်င္ အေျဖရခက္ဦးေတာ့မည္ဟု ေတြးရင္း ေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္။

အစကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားမယ္ စိတ္ကူးတာ။ အေတြးလြန္သြားသျဖင့္ ဘယ္ဘက္ မခ်ုဳိးဘဲ ညာဘက္ ေကြ႕လာမိသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေယာင္တိေယာင္ခ်ာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္မလွည့္ ခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္လာသည္။ ဘယ္ကုိမွန္းမသိ ေလွ်ာက္ေနရတာ ထက္စာလွ်င္ တစ္ေန ရာရာမွာ ဝင္လုိက္တာက ေတာ္လိမ့္မည္။
ပန္းျခံနား ေရာက္လာသျဖင့္ ခုံတန္းတစ္ခုမွာ ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။ ခုလုိ ပန္းျခံထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း လာထုိင္ရတာ အေတာ္ေၾကာင္စီစီႏုိင္သည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ ဆုိလွ်င္ေတာ့  ပန္းျခံထဲမွာ စာအုပ္ တစ္အုပ္၊ သတင္းစာတေစာင္ဖတ္ရင္း ေနပူစာလႈံၾကတာ အဆန္းမဟုတ္ ဒီမွာေတာ႔  အားအားယားယား ထုိင္ေလ့ မရွိၾက ၊အတဲြေတြက လဲြလုိ႔ေပါ့။

ခပ္လွမ္းလွမ္း က ခုံတန္းတစ္ခုမွာ စုံတဲြတစ္တဲြ ထုိင္ေနၾကသည္။ သိပ္အဆင္ေျပပုံမရ။ ျပႆနာ တစ္ခုခု ရွိေနဟန္ တူသည္။ ေကာင္မေလးက တစ္စံုတစ္ခု မေက်မခ်မ္းေျပာေနသည္။ ေကာင္ ေလးက ေခါင္းခါၿပီး ျငင္းသည္။ ေကာင္မေလး စိတ္မထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေကာင္ေလး၏ရင္ဘတ္ကို အဆက္မျပတ္ ထုသည္။ အစ ေတာ့ ေကာင္ေလးက ၿငိမ္ခံေနေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ နာလို႔လား မသိ။ ေကာင္မေလး လက္ကို ဖမ္းၿပီး ဆုပ္ကုိင္ ထားလုိက္သည္။ ေကာင္မေလး ႐ုန္းသည္။ ေနာက္... ေကာင္ေလး၏ရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာ အပ္ လုိက္သည္။ ကိုယ္ကေလး တသိမ့္သိမ့္ တုန္ေနသျဖင့္ ငိုေနမွန္း သိသာ၏။ ေကာင္ေလးက တစ္စံုတစ္ခု ေျပာၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေနဟန္တူသည္။ ေကာင္မေလး၏ေက်ာကို ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။

ခဏအၾကာမွာ ေကာင္မေလးသည္ ေကာင္ေလး ရင္ခြင္မွာ အပ္ထားေသာ မ်က္ႏွာကုိ ျပန္ခြာျပီး ေမာ့ လုိက္သည္။ မ်က္ႏွာက ဒီဘက္ ျပန္လွည့္လာသည္။ ဟုိက္--- ေသာက္ေခြး ၊ ေကာင္မေလးက ငိုေနတာ မဟုတ္။ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနတာပါလား။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္။
ေကာင္ေလး ႏွင့္ ေကာင္မေလးကုိ ၾကည့္ျပီး ေပၚေဌး အားက်လာသည္။သူတုိ႔လုိ ျပန္ငယ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္ လာမိ၏။ လူကငယ္လုိ႕မရသျဖင့္ စိတ္ကုိ ျပန္ငယ္ၾကည့္သည္။ငယ္ခ်င္လွ်င္ အတိတ္ကုိ ျပန္သြား ရမည္။

--------------------------------------------------------------

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔က---
က---ခန္႔---ႏွစ္--ငါး--ဆယ့္---ေသာ--- ခဲ့---လြန္
‘ေဟ့ေကာင္’ ငေပၚ---- မင္းစိတ္ရူးေပါက္တုိင္း ေလွ်ာက္ထြင္မေနနဲ႕ကြ ဟု ကံညြန္႔ေမာင္က ေျပာသည္။ ေပၚေဌးက--- ‘ဘာလဲကြ ၊ကုိယ္ခ်စ္သူကုိ လက္ထပ္ခ်င္တယ္ ဆုိတာ စိတ္ကူးေပါက္တာလား ၊မင္းတို႔ေကာ လက္မထပ္ ဘဲေနမွာမုိ႔လုိ႔လား’
‘ဟုတ္ပါတယ္ ၊ဒါေပမဲ့ မင္းဟာက  ေဂါက္ေတာက္ႏုိင္လုိ႔ ေျပာတာ၊ လူၾကီးခ်င္းကလည္း ေျပာထားျပီးျပီ ၊ ကိစၥူ က ျပတ္ေနျပီပဲ၊ ဒါကုိမင္းက အခုကတည္းက ၾကိဳျပီး လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ထားခ်င္တယ္ ဆုိတာ ကေတာ့---’

‘ဘာျဖစ္လဲ၊ ဒီကိစၥက ေနာက္လည္း မလဲြမေသ လုပ္ရမွာပဲ၊ အခုကတည္းက လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ုဳပ္ထား လုိ္က္ရင္ အိမ္ေထာင္သက္ေတာင္ပုိရေသးတယ္။
သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ျငင္းခုံေနၾကတာကုိ ေစာင့္ျပီး နားေထာင္ေနေသာ ရဲေမာ္က ဝင္ေမးသည္။

‘ေနစမ္းပါဦး ကုုိေပၚရ ၊ မင္းက ဘာျဖစ္လုိ႔ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ ထားခ်င္ရတာလဲ’ ‘ငါ သူ႔ကုိ စိတ္မခ်လုိ႔’
ကံညြန္႔ေမာင္ ထံမွ ခီြးခနဲ ရယ္သံ ထြက္လာသည္။ ေသာက္လက္စ စီးကရက္မီးခုိး သီးသြားေသာေၾကာင့္ အဟြပ္ အဟြပ္---- ဆုိျပီး ေခ်ာင္းဆုိးေနေသးသည္။ ေနသာထုိင္သာ ရွိသြားေတာ့မွ
‘မင္း ကပဲ သူ႔ကုိ စိတ္မခ်  ျဖစ္ရေသးတယ္၊ ဟား ဟား--- ၊သူခုိးက အိမ္ရွင္ေတြ တံခါးမွ ပိတ္ျပီး အိပ္ရဲ႕လား လုိ႔ စုိးရိမ္သလုိ ျဖစ္ေနျပီ’

ေပၚေဌးက ကံညြန္႕ေမာင္၏ လက္ေမာင္းကုိ တစ္ခ်က္ ထုိးလုိက္ျပီး မဟုတ္ဘူး၊သူစိတ္ ေျပာင္းသြားမွာကုိ စုိးရိမ္တာ၊ မင္းတုိ႕ သိသားပဲ။ ငါ့အခ်စ္ကုိ လက္ခံဖုိ႔ ကိစၥမွာ သူက အင္တင္တင္ လုပ္ေနတာ ၊ေဘးက ဝုိင္းေလွာ္ ေပးၾကလုိ႔သာ အဆင္ေျပသြားတာ မဟုတ္လား။ ခုက်ေတာ့လည္း သူ႔ပုံစံက တစ္မ်ဳိးၾကီးပဲ၊ ေအးတိ ေအးစက္နဲ႔၊ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ ငါ့အခ်စ္ကုိ လက္ခံမိတာ မွားမ်ား မွားသြားျပီလား မသိဘူးလုိ႔ ေျပာတတ္ ေသးတယ္၊ ေတာ္ၾကာတစ္ကုိယ္တည္း ဘဝနဲ႔ ေအးေအးေနေတာ့မယ္၊ သံေယာဇဥ္ေတြ ထပ္ မတိုး ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ငါနဲ႔ လက္မထပ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး ၊ လုပ္လာရင္ ခက္မယ္'' "အဲဒါမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး" ရဲေမာ္ က ကန္႔ကြက္စကား ဆုိသည္။

"ရင္ရင္ျငိမ္းဟာ ခုတစ္မ်ဳိး၊ ေတာ္ၾကာ တစ္မ်ဳိး လုပ္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး ၊ ကိစၥတစ္ခုကုိ ေသေသ ခ်ာခ်ာ စဥ္းစားျပီးမွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်တာ ၊ တကယ္လုိ႔ မွားသြားတယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ျဖစ္လာသမွ်ကုိ ၾကိတ္မိွတ္ျပီး ခံမယ္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိေတာ့ မျပင္ဘူးဆုိတဲ့ လူမ်ဳိးတကယ္တမ္း စိတ္မခ်ရတာက မင္းပဲ၊ အေျပာင္း အလဲက သိပ္ျမန္တယ္။"
ဒီလုိေတာ့ မေျပာနဲ႔ကြာ၊ တျခားေနရာေတြမွာသာ ငါစိတ္အေျပာင္းအလဲ ျမန္ခ်င္မွ ျမန္မယ္၊ သူ႕အေပၚ မွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ဘူး၊ သူ႕ကုိ ငါဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ဟုိတစ္ေယာက္ ကိစၥနဲ႔ ႏွဳိင္းယွဥ္ ၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တယ္။

တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ အလွဆံုး စတားဆိုေသာ မိန္းကေလးက ေပၚေဌးကို စိတ္၀င္စားဖူးသည္။ အခြင့္အေရး ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးခဲ့တာ အားလံုး သိသည္။ ေပၚေဌးက တစ္ခြန္း ဟလိုက္တာနဲ႔ ကိစၥ ၿပီးၿပီ။ ဒါကို လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ၿပီး ရင္ရင္ၿငိမ္းကိုမွ ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ကိစၥကို ညႊန္းလုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။ သူက ဆက္၍-
"ကဲ ...  မင္းတို႔ ေျပာသလို ငါကသာ စိတ္မခ်ရတာလို႔ဘဲ ထားပါေတာ့၊ တကယ္လု႔ သူနဲ႔ ငါနဲ႔ လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ ထားလိုက္ရင္ စိတ္ခ်သြားရေရာ မဟုတ္လား"
ဟု အေၾကာင္းျပျပန္သည္။

ကံညြန္႔ေမာင္က- "လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ထားၿပီးမွ မင္းက သစၥာေဖာက္သြားရင္ေကာ၊ အဲဒါဆို ရင္ရင္ၿငိမ္း အတြက္ ပိုၿပီး နစ္နာမွာေပါ့"
"ေဟ့ေကာင္ ... မင္း ခုထိ ငါ့ကို တစ္ခါမွ အေကာင္းမေျပာေသးဘူး"
"မင္း က ေကာင္းေကာ ေကာင္းလို႔လား"

"ေအာင္မာ ... မင္းလု ေတြ႕သမွ် ေကာင္မေလးေတြ အကုန္ လိုက္ႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးကြ"
"ငါက တစ္ၿပိဳင္တည္း အကုန္လိုက္ႀကိဳက္တာမွ မဟုတ္တာ၊ တစ္ေယာက္ကို လိုက္လို႔မရလို႔ ေနာက္ တစ္ေယာက္ ေျပာင္းၿပီး လိုက္တာပဲ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ အဆင္ေျပသြားရင္ ေျခၿငိမ္သြားမွာပဲ"
"ေအး ... ငါကေတာ့ ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ ေျခၿငိမ္ေနတာ၊ မင္းထက္သာတယ္"
ရဲေမာ္ က ဟိုႏွစ္ေကာင္ ျငင္းေနၾကတုန္းမွာ တစ္စုံတစ္ခု စဥ္းစားမိသလို ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနသည္။ ျငင္း လို႔ ၀ေလာက္ၿပီး ဆိုေတာ့မွ - "ငါ ေတြးၾကည့္လို႔ ရသေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုေပၚ ေျပာတာ လက္ခံ ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ"
"ဟင္ ... ျဖစ္ရျပန္ၿပီ"

"ဒီလိုေလ ... လက္ထပ္တာကေတာ့ ေနာက္လည္း လက္ထပ္ရမွာပဲ မဟုတ္လား၊ ခုကတည္းက ႀကိဳတင္ၿပီး စာခ်ဳပ္ ထားလိုက္ရင္ ဒီေကာင့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားမယ္"
"ခုနေတာ့ ဒီေကာင္က စိတ္မခ်ရဘူးဆို"
"ေအးေလ ... ဒီေကာင္ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ လုပ္လာရင္ ငါတို႔က ဒီစာခ်ဳပ္နဲ႔ ၀ုိင္းၿပီး အက်ပ္ကိုင္မွာ ေပါ့ကြ"
"ေအး ... ေကာင္းတယ္ကြ၊ ေကာင္းတယ္၊ ဒါဆို ငါ လႈပ္လို႔မရေတာ့ဘူး"

ဟု ေပၚေဌးက အားတက္သေရာ ေျပာလုိက္သည္။ ကံညြန္႔ေမာင္က- "ဘာေကာင္လဲကြ၊ ကိုယ့္ကို အက်ပ္ ကိုင္မယ့္ ကိစၥကို ၀မ္းသာေနတယ္""ငါတုိ႔သာ ေျပာေနတာ၊ ဒီအစီအစဥ္ကို ရင္ရင္ၿငိမ္းက လက္ခံပါ့မလား" "လက္ခံေအာင္ ေျပာရမွာေပါ့"

"အေရးႀကီးတာက ဟိုႏွစ္ေယာက္ပဲ၊ သူတုိ႔က တုိက္တြန္းရင္ လက္ခံလာမွာပဲ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရေအာင္ စည္းရုံး ရမယ္"
"လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ သူတို႔ကို စည္းရုံးရတာ အစၥေရးကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါလို႔ အာရပ္ေတြကို ေဖ်ာင္းဖ် ရသလို ျဖစ္ေနမွာပဲ" ဟု ေပၚေဌးက ညည္းလိုက္သည္။
ဟိုႏွစ္ေယာက္ဆိုတာက ခင္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းႏွင့္ ေဒစီပြင့္တို႔ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ နာမည္ႏွင့္ လူ လံုး၀ လိုက္ဖက္ျခင္း မရွိၾကသူေတြပဲ။

ခင္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္း က ေယာက်္ားလ်ာ ျဖစ္၏။ လူပံုက ခပ္ပ်ပ္ပ်ပ္၊ ဂင္တိုတို၊ ကိုယ္လံုးက တစ္ေျဖာင့္ တည္း။ ဆံပင္တုိတို၊ ရွပ္လက္တိုဆန္ဆန္ အက်ႌအကြက္အစင္းေတြ ၀တ္ေလ့ရွိသည္။ ထဘီ ကို တစ္ခါတစ္ေလမွ ၀တ္သည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီသာ အ၀တ္မ်ားသည္။ သူ႔နာမည္ထဲက "ခင္" ဆိုတာနဲ႔ "ႏြဲ႕" ဆိုတာေတြကို သိပ္ အားေပ်ာ့တယ္ ထင္သည္။ ထုိစကားလံုးေတြ ထည့္ေခၚတာကို မႀကိဳက္။ အေႏွာင္းဟုသာ ေခၚေစခ်င္သည္။

ေဒစီပြင့္သည္ နာမည္ကို အေနာက္တိုင္း ဆန္ေသာ္လည္း လူက အလြန္ေရွးရုိးဆန္သူ ျဖစ္၏။ ဆံပင္တိုတုိ ျဖတ္တာေတြ၊ အေၾကေကာက္ေတြ ေခတ္စားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက က်စ္ဆံၿမီးႀကီးနဲ႔၊ သူ႔အေမ အပ်ိဳ အရြယ္ေလာက္တုန္းကေတာင္ က်စ္ဆံၿမီး ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေအာက္ေနၿပီ။ ရင္ဖံုး အက်ႌလက္စက၊ အေရာင္ ရင့္ရင့္မိႈ္င္းမိႈင္း ထဘီနဲ႔၊ တကယ့္ အပ်ိဳႀကီးပံု ဖမ္းထားသည္။
ရင္ရင္ၿငိမ္းနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ငါးတန္းတုန္းကတည္းက တစ္တန္းတည္း၊ တစ္ခုံတည္း ထုိင္လာ ၾကတာ။ ဆယ္တန္း ကိုလည္း တစ္ႏွစ္တည္း ၿပိဳင္တူ ေအာင္သည္။ တကၠသိုလ္ တက္ေတာ့လည္း ေမဂ်ာတစ္ခုတည္း အတူတူ။ တစ္သက္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲဘဲ အပ်ိဳႀကီးေတြ လုပ္ေနၾကမယ့္ပံု။ ေနာက္ဆံုး ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ အတူတူ သြားေနၾကမယ့္သေဘာ ရွိ၏။ ဒီၾကားထဲကမွ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို မရမက ဖဲ့ထုတ္ထားရတာ။

ထုိကိစၥမွာလည္း ဟုိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေထာက္ခံမႈရေအာင္ အေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ခုလို လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဖို႔  တိုက္တြန္းေပးပါလို႔ အကူအညီ ေတာင္းရမွာ အေတာ္၀န္ေလးစရာ ေကာင္းေနသည္။
တကယ္တမ္း ေျပာၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ထင္သေလာက္ လက္မ၀င္လွေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းပဲ။
"မျဖစ္ပါဘူးဟယ္၊ လူႀကီးေတြ မသိဘဲ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ ဒီလို လုပ္တာလည္း သိပ္အဓိပၸာယ္ မရွိပါဘူး" ဆုိၿပီး အင္တင္တင္ လုပ္ေနသည္။

ဟိုႏွစ္ေယာက္ထဲက ေျပာရလြယ္မည့္ ေဒစီပြင့္ကို အရင္ဆံုး ခ်ဥ္းကပ္ရသည္။ သူက စိတ္ေပ်ာ့ သည္။ သနားတတ္သည္။
"ငါကေတာ့ ျပႆနာ မရွိပါဘူး၊ အေႏွာင္းက ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူး၊ သူ သေဘာမတူရင္ ရင္ၿငိမ္း ကလည္း လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး"
ဟု ေဒစီပြင့္ က အေႏွာင္းဆီ လႊဲခ်သည္။

"အေႏွာင္း သေဘာတူေအာင္ နင္လည္း ကူေျပာေပးပါ့ဟာ"
ေပၚေဌးက သူ႔ကို ျပန္ၿပီး တာ၀န္ေပးလိုက္သည္။
အေႏွာင္းသည္ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ရွိသူ ျဖစ္၏။ ေယာက်္ားေလးႏွင့္ တူေအာင္ တမင္ျမန္ခ်င္ ေယာင္ ေဆာင္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ညေနေစာင္းမွာပဲ ေပၚေဌးတို႔အိမ္ ေရာက္လာသည္။ ခရီးေရာက္ မဆိုက္ ခါးႀကီး ေထာက္ၿပီး-
"နင္က ဘာျဖစ္လုီ႔ လက္ထပ္ခ်င္ရတာလဲ"

ဟု တဲ့တိုးႀကီး တန္းေမးသည္။ အသံက်ယ္သြားသျဖင့္ လူႀကီးေတြ ၾကားသြားမွာစိုးလို႔ ႏႈတ္ခမ္းကို လက္ညႇိဳး ႏွင့္ ေတ့၍ သတိေပးလိုက္ၿပီး-
"လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားရေအာင္"
"ဘာ ... ငါက"
ဆုိၿပီးမွ သူ႔ကိုယ္သူ သတိရသြားၿပီး-
"အင္း ... ေကာင္းသားပဲ"
ဟု ေယာက်္ားေလးခ်င္း ဆက္ဆံသည့္ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာသည္။

တကယ္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္အထိေတာင္ မေရာက္ျဖစ္။ လမ္းမွာပင္ ကိစၥျပတ္သြားသည္။
"ကဲ ... ေျပာစမ္းပါဦး၊ နင္က ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ၿပီး လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခ်င္တာလဲ"
"စိတ္မခ်လို႔"
"ဘာေျပာတယ္၊ နင္က ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ဘယ္လုိအစာမ်ိဳး ထင္လို႔ စိတ္မခ်ရတာလဲ"
"သူ႔ကို စိတ္မခ်တာ မဟုတ္ပါဘူး"

"ဒါျဖင့္ ငါတုိ႔ကိုေပါ့၊ ဟုတ္လား ..."
"ဟာ ... မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ့ကိုယ္ငါ စိတ္မခ်တာပါ"
"ဘယ္လို ... ဟင္း ... ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ စိတ္မခ်တဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳးဟာ ဘယ္ေနရာမွာ သြားၿပီး အားကိုး လို႔  ရမွာလဲ"

အေျခအေနကေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွ။ ေတာင္ေလွ်ာက္္ႀကီး တုိက္ခိုက္ခံေနရသည္။ ေပၚေဌးက လည္း ဘာ ဆက္ေျပာရမွန္း မသိဘဲ ေၾကာင္အအ ျဖစ္ေနရာမွ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေျပာလိုက္မိ၏။
"ဒီလိုပါဟာ ... ခုတေလာ ငါ့စိတ္ေတြ ေလးေနတယ္၊ သူနဲ႔ ငါနဲ႔ ခြဲခြာရလိမ့္မယ္ ဆိုၿပီး အစြဲအလမ္း တစ္ခုခု ျဖစ္ ေနတယ္၊ ငါ သူနဲ႔ အလြဲမခံႏိုင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ခုလို စိတ္ကူးမိတာပါ"
အေႏွာင္း ေတြၿပီး စဥ္းစားေနသည္။ တေအာင့္ၾကာမွ-
"နင္ ... ရင္ၿငိမ္းကို တကယ္ခ်စ္သလား"
"ေမးမွ ေမးရက္တယ္ဟာ"

"ေအးေလ ... နင္ ခုလို လက္ထပ္ခ်င္တယ္ ဆိုကတည္းက သူ႔ကို တကယ္ ခ်စ္လုိ႔ပဲဆိုတာ သိသာ ပါတယ္၊ ေကာင္းၿပီ ... နင့္ကို ငါ စိတ္ခ်သြားၿပီ၊ နင္ ေျပာတဲ့ကိစၥ ငါ သေဘာတူတယ္၊ ရင္ၿငိမ္း ကိုလည္း ငါ တုိက္တြန္း ေပးမယ္၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္၊ ေနာက္ေတာ့က်မွ သစၥာေဖာက္ရင္ ေတာ့ နင့္ကို ငါ အေသသတ္ ၿပီးသား ပဲ လို႔ မွတ္ထားလိုက္"
ဒါ ကေတာ့လည္း ထင္သေလာက္ မခက္ပါလားဟု ေတြးၿပီး ေပၚေဌး အေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။

ဆက္ရန္
.