ကူမြန္ေတာင္တန္းလြမ္းေစဘို႕ဖန္ (မဝင္းျမင္႔ ) အပိုင္း (၁၄)

ညာေမတင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာအခါ ေစာင္ပုခက္ထဲမွာ ထည့္ျပီး ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ ထမ္းလာခဲ့ ႀကရျပန္သည္။ မိုးေကာင္းျမိဳ႕အ၀င္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ ညာေမတင္အိပ္ရာက ႏိုးေအာင္ ေစာင့္ႀကသည္၊ ေဘးရန္ ကင္းေ၀းျပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္လက္ခ်ကာ နားနားေနေနစားရင္း ေသာက္ရင္း ေစာင့္ႀကည့္ ေနႀကခိုက္ မွာ ညာေမတင္က အိပ္ရာက ႏိုးလာသည္။
ညာေမတင္ကား ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လွေခ်ျပီ၊ ထမ္းစင္ေပၚက လိုက္လာရသည္ ဆိုေသာ္လဲ အစားအစာ ကို မစားႏိုင္ျခင္း၊ စိတ္က်ဥ္းႀကပ္ျခင္း၊ ပူေဆြးေသာက ျဖစ္ရျခင္းတို႕က စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေႀက ျဖစ္ေနရွာ သည္။

"ညီမေလးေရ ဟိုအေကာင္ရိွတဲ့ေနရာကို သိျပီ၊ ဟိုအေကာင္ကို သတ္ႏိုင္ေအာင္ ဒို႕ျမန္ျမန္ လုိက္မွ ျဖစ္မယ္၊ သြားစို႕ေနာ္"
ဟိုအေကာင္ ဆိုေသာ စကားလုံးေႀကာင့္ ညာေမတင္သည္ သြက္သြက္ႀကီး ဦးေခါင္းျငိမ့္လိုက္သည္။

"ဘယ္ကိုမွ မသြားဘဲကိုကို႕ေနာက္ကိုလိုက္ခဲ့၊ ဟိုအေကာင္ကို ေတြ႕ရမယ္"
ေအး...ဟိုအေကာင္ကို ငါသတ္မယ္
ညာေမတင္ က ေျပာသည္၊ ကိုျမင့္ညိဳသည္ ညာေမတင္၏ေျခမွာ ခ်ည္ထားသည့္ႀကိဳးကို ေျဖေပးလိုက္ သည္။

မေျဖ၍လဲ မျဖစ္ေတာ့ေခ်၊ မိုးေကာင္းျမိဳ႕ထဲသို႕ ၀င္ရေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမ ပ်ိဳေလး တေယာက္ကို ေတာတိရစၦာန္ရိုင္း တေကာင္လို ေျခေထာက္ကို ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ေခၚလာ သည္မွာ လူျမင္၍ လုံး၀ မသင့္ေလ်ာ္ သည့္အျပင္ ဘာေႀကာင့္ ႀကိဳးခ်ည္လာည္ကို ေမးႀကျမန္းႀကရာမွ သက္ဆိုင္ ရာတို႕၏ ေမးျမန္း စစ္ေဆး သည့္အထိ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္၊ ထိုအျပင္ ထို႕သို႕ေမးျမန္ စစ္ေဆးျခင္း ခံရသည့္အခါ ေနာက္ေႀကာင္း ရာဇ၀င္ကို စုံေစ့စြာ ဇာတ္လွန္ ေျပာႀကားေနျခင္းျဖင့္ ညီမေလး ညာေမတင္ သည္ ေထာထဲ မွာ လူလာ တိရစၦာန္လားမသိရသည့္ အေကာင္တေကာင္ႏွင့္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံလာခဲ့သည့္ အေႀကာင္းပါ တစြန္းတစ ေပၚေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ ကိုျမင့္ညိဳက ညာေမတင္ေျခမွာ ခ်ည္ထားသည့္ ႀကိဳးကိုု ေျဖလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျခေထာက္မွာ ႀကိဳးကို ေျဖလိုက္ ေသာ္လဲ ကိုျမင့္ညိဳသည္ သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ေပ။

"ခင္ဗ်ားတို႕ႏွစ္ေယာက္က ညီမေလးေနာက္က နီးနီးကပ္ျပီး လိုက္ခဲ့ႀကပါ၊ တကယ္လို႕ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ တဲ့ အခါ သူမျမင္ဘူးတာေတြကို ျမင္ရင္ စိတ္ရိုင္းျပန္၀င္လာျပီး ထြက္ေျပးသြားမယ္ စိုးရတယ္၊သူ႕အရိပ္ အကဲကို သတိထား ႀကည့္ျပီး ဟန္ပုံမေပၚရင္ ႀကိဳးျပန္တုပ္ႏို္င္ေအာင္ေပါ့၊ ဒီလို ႀကိဳးျပန္ခ်ည္ရတဲ့ခါ ေမးႀက ျမန္းႀကရင္ စိတ္ေနာက္ ေနတယ္လို႕သာ ယုတၱိရိွရိွ ေျဖေပးႀကေနာ္"ဟု မွာႀကားလိုက္သည္။
အထမ္းငွားလာသည့္ လူေလးေယာက္ကိုမူ သူတိုကေဆာင္ရြက္ရမည္ တာ၀န္ျပီးဆုံးျပီ ျဖစ္ေသာ ေႀကာင့္ သူတို႕ေက်နပ္စြာ ေတာင္သည့္ အဖိုးအခအျပင္ ကိုျမင့္ညိဳက ေက်းဇူတင္သည္ဟုဆိုကာ ေဆးလိပ္ဖိုး မို႕ဖိုး အပိုေပး လိုက္ေသးသည္။

သို႕ႏွင္ပင္ သုံးေယာက္သား သတိထားႀကပ္မတ္ခါ ညာေမတင္ကို သတိႀကီးစြာ ေစာင့္ႀကည့္ကာ ရန္ကုန္သို႕ ေခ်ာေမာစြာ ေခၚေဆာင္ လာႏိုင္ခဲ့ႀကသည္။
ညာေမတင္ သည္ သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးလွေသာ ခင္ေမာင္ေအးသည္ ေသဆုံးသြားေလျပီဟု ႀကားရျခင္း၊ သူ႕လက္စားေခ် လိုလွေသာ ဟိုအေကာင္ကိုအလြန္အမင္း ရင္ဆိုင္လိုျခင္း၊ ကိုျမင့္ညိဳကို ခင္မင္ေနျခင္း တို႕ေႀကာင့္ ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ဆူပုျခင္း မျပဳဘဲ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ပင္ လိုက္လာခဲ့သည္။ လမ္းခရီး တေလွ်ာက္ မွာ သူမျမင္ဘူးသည့္ သက္ရိွ သက္မဲ့ ေတြကို ႀကီးစြာေသာ အံ့ႀသျခင္းျဖင့္ အိပ္ငိုက္ျခင္း၊ ေတြေ၀ျခင္း မရိွဘဲ စိတ္၀င္စားစြာ ႀကည့္လာခဲ့သည္။

ညာေမတင္၏ အမူအရာကို ျမင္ရေသာ ကိုျမင့္ညိဳမဆိုးႏွင့္၊ ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕ပင္ သနားႀကင္နာ လာႀကသည္။
ကိုျမင့္ညိဳ၏ ဘခင္ႀကီးသည္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါလာေသာ သမီးေလး ညာေမတင္ကို ႀကည့္ျမင္ရ ေသာအခါ ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္းျဖင့္ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္၊ သမီးေလး သမီးေလးဟု ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္ ေခၚေနေသာ္လဲ ညာေမတင္ကား ဘာမွန္းမသိရသည့္အေလ်ာက္ ခပ္ေႀကာင္ ေႀကာင္သာ ႀကည့္ ေနသည္။ ညာေမတင္ ထြက္မေျပးႏိုင္ ျခံ၀င္းတံခါးႏွင့္ တိုက္တံခါးကို ေသာ့ခတ္ပိတ္ ထားသည္။

ညာေမတင္ကို စိတ္တိုင္းက် ေနထိုင္ရန္ လိုက္ေလ်ာထားႀကသည္၊ ပင္စင္ယူျပီးခါစ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး တဦးကိုေနစရာ အခန္းေပး၊ ထမင္းေႀကြး၊ တလသုံးရာျဖင့္ ငွားကာ ညာေမတင္ကို စာသင္ ရန္၊ သြန္သင္ ဆုံးမရန္၊ လူမႈေရးေတြမွာ ယဥ္ေက်းမႈနားလည္မႈ ရိွလာေစရန္ အေျပာအဆို အေနအထိုင္ သိမ္ေမြ႕ လာေစရန္ တာ၀န္ေပးထားသည္။

ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးကလဲ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ မိခင္ႏွင့္ သိကၽြမ္းခင္မင္ခဲ့ဘူးသည္္ေႀကာင့္ လိုလို ခ်င္ခ်င္ တာ၀န္ ယူလိုက္သည္၊ ငယ္ရြယ္ေသာ ဆရာမကို ငွားျခင္းထက္ ယခုလို အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေသာ ဆရာမႀကီး မ်ိဳးကို ငွားျခင္းက ညာေမတင္အဖို႕ ပိုပီး အရာထင္သည္၊ ေတာတရိစၦာန္ အစစ္အရိုင္းအစိုင္းကို ပင္ သင္ႀကားလွ်င္ ယဥ္ေက်းလာတတ္သည္ျဖစ္ရာ လူသားအစစ္ျဖစ္ေသာ ညာေမတင္သည္ ဖခင္ရင္း အစ္ကိုရင္း တို႕ႏွင့္ အတူေနထိုင္ရျပီး ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး၏ က်င္လည္စြာ တိုင္တြယ္ သြန္သင္မႈ ကိုခံရေသာ အခါ အခ်ိန္ကာလမႀကာမွီမွာပင္ ခ်စ္သူခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ေတာထဲမွာ ေနခဲ့ရသည့္ မခင္ေမ ဘ၀မွာ ကိုျမင့္ညိဳ တို႕ မိသားစု၏ ညာေမတင္ဘ၀သို႕ ျပန္လည္ေရာက္ ရိွသြားသည္။

ဖခင္ရင္း အစ္ကိုရင္း ျဖစ္ေႀကာင္း သိလိုက္ရေသာအခါ ညာေမတင္သည္မ်ားစြာ အားတက္ ၀မ္းေျမာက္ သြား ရွာသည္၊ သို႕ေသာ္ေတာထဲမွာ ေသဆုံး က်န္ရစ္ရွာသည့္မိခင္ လူ၀ံမႀကီး ဘခင္လူ၀ံႀကီးႏွင့္ ခ်စ္သူ ခင္ေမာင္ေအး တို႕ကို မည္သည့္အခါမွ မေမ့ႏိုင္ရွာေခ်။

ညာေမတင္ ၏ စိတ္သည္ မူရင္းအမွန္သို႕ ျပန္ေရာက္သြားေသာ္လဲ သူ႕အေပၚမွာ ႀကီးမားေသာ ေက်းဇူး ကို ျပဳထားသူ ေက်းဇူးရွင္ လူ၀ံႀကီးေမာင္ႏွံႏွင့္ သူအသက္တမွ် ခ်စ္ေသာခင္ေမာင္ေအးတို႕ကို သတ္သြားသည္႔ အေကာင္ ကိုမူ အႀကိတ္အခဲမေက်ႏိုင္ေခ်၊ ထိုအေကာင္သည္ လူသားတေယာက္ျဖစ္ သည္ကို ညာေမတင္ သိရျပီ ျဖစ္သည္၊ ထိုလူ အသုံးျပဳသြားသည့္ မိုးေပၚက အသံမ်ိဳးျမည္သည့္ အရာ သည္ ေသနတ ္ျဖစ္ေႀကာင္း ကိုလဲ ညာေမတင္သိျပီ ျဖစ္သည္။

သို႕ေသာ္ ထိုလူကို လက္စားေခ်မည္ ဟူေသာ စကားကိုမူ ဖခင္ႏွင့္ အစ္ကိုကို မေျပာေခ်၊ ေျပာလိုက္ လွ်င္ ခင္ေမာင္ေအး အေႀကာင္းပါလာေတာ့မည္ ျဖစ္သည္၊ ပင္ကိုယ္စိတ္ျပန္ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္သည့္ ညာေမတင္ သည္ ေတာထဲမွာ သူ႕ဘ၀ႀကင္ေဖာ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ခင္ေမာင္ေအးကို အခ်စ္မျပယ္ႏိုင္၊ မေမ့ ႏိုင္ျဖစ္ေသာ္လဲ ဖခင္ ႏွင့္ အစ္ကိုကို ရွက္ေႀကာက္အားနာ လာရမွန္းသိေနျပီ ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ ဖခင္ႏွင့္ အစ္ကိုေရွ႕မွာ ခင္ေမာင္ေအး ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဘာမွ မေျပာဘဲ ေမ့ေပ်ာက္ဟန္ ေနေသာ္လဲ စိတ္ထဲမွာ မူတေငြ႕ေငြ႕ သတိရ လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့သည္။

ညာေမတင္အတြက္ တာ၀န္ယူထားသည့္ ေက်င္းဆရာမႀကီးကလဲ အိမေထာင္မရိွသည့္ လူလြတ္ အပ်ိဳ ႀကီး တေယာက္ျဖစ္သည္၊ ထိုေႀကာင့္ ေနာက္ပိုင္းငဲ့စရာ မလိုေခ်၊ ညာေမတင္ အနားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ရိွေန သည္၊ ဆရာမႀကီး၏ ပဲ့ျပင္ သြန္သင္မႈေႀကာင့္ ညာေမတင္သည္ အ၀တ္အဆင္မွာ ေရွးရိုးမက်ေသာ္လဲ သိကၡာ ရိွရိွျဖင့္ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕စြာ ၀တ္ဆင္ထားေသာအခါ ပင္ကိုယ္က ေခ်ာေမာလွပေသာ ညာေမ တင္သည္ ျမင္ရသူ ေယာက်္ားပ်ိဳတိုင္း၏ မ်က္ေစ့က်စြဲလန္းျခင္း ခံေလာက္သည္ ရုပ္ရည္မ်ိဳး ျဖစ္သည္ ကိုမည္သူမွ မျငင္းႏိုင္ေခ်။

သုံးႏွစ္တာမွ်ေသာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ညာေမတင္သည္ ဆရာမႀကီး ေက်းဇူးေႀကာင့္ ျမန္မာစာ အဂၤလိပ္ စာကိုေကာင္းစြာ ေရးတက္ ဖက္တတ္သည္၊ အဂၤလိပ္ စကားကို သြက္လက္ေခ်ာေမာစြာ ေျပာဆိုႏုိင္ သည့္အေျခသို႔ေရာက္လာသည္။ အိမ္ကိုေရာက္လာသည့္ ဧည့္သည္ေတြကို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕စြာ အခ်ိန္အခါႏွင့္ သင္ေလ်ာ္သည့္ စားေသာက္ဘြယ္ရာျဖင့္ ဧည့္၀တ္ျပဳတတ္လာသည္။
ေမ်ာက္ျမင္ေလ အုပ္ခဲနဲ႔ ထုခ်င္ေလဆိုေသာ စကားအတုိင္း ညာေမတင္သည္ ေက်းဇူးရွင္ လူ၀ံႀကီး ေမာင္ႏွံကို လြမ္းတိုင္း အသက္တမွ်ခ်စ္သည့္ ခင္ေမာင္ေအးကို လြမ္းတုိင္း လူသတ္သမားကို သတိရ သည္။ သတိရသည့္အခါတုိင္းမွာလဲ လူသတ္ေကာင္ကုိ လတ္စားေခ်လုိသည့္စိတ္မ်ား ႀကီးသည္ထက္ ႀကီးလာ သည္။

ညာေမတင္အတြက္ အစစအရာရာျပည့္စံုသြားၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ ညာေမတင္ကုိ တာ၀န္ယူသြန္သင္ ေပးေန ရသည့္ ေက်ာင္းဆရာမႀကီးသည္လဲ သူ႔တာ၀န္ၿပီးဆံုးၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ညာေမတင္တို႔အိမ္မွ ျပန္လည္ ထြက္ခြာသြားသည္။

အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလးတေယာက္ျဖင့္ ညာေမတင္သည္ အိမ္တာ၀န္ကုိေရာ ဘခင္ႏွင့္ အစ္ကိုတာ၀န္ကုိ ေရာ ႏုိင္နင္းစြာ ယူေနႏုိင္သည္ျဖစ္ရာ ကုိျမင့္ညဳိတို႔သားအဖမွာ ေသရြာျပန္သမီးေလး ႏွမေလးကို အရိပ္ တ ၾကည့္ၾကည္ ့ျဖင့္ ခ်စ္၍မ၀ သနား၍မ၀ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။

အိမ္မႈကိစၥ ဘခင္ႏွင့္ အစ္ကိုအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးစရာ ကိစၥမ်ားၿပီး၍ အားလပ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ညာ ေမတင္ သည္ အိမ္အေပးထပ္ လသာေဆာင္မွာ ထြက္ထုိင္ေနတတ္သည္။ ထုိေနရာမွၾကည့္လုိက္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံ ႏွင့္ ကန္ေတာ္ႀကီးေရျပင္ကို ေကာင္းစြာလွမ္းျမင္ေနရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံသည္ ေတာင္ ကုန္း အနိမ့္အျမင့္ ေလးမ်ားႏွင့္ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ဆုိင္းဆုိင္းမ်ားႏွင့္ စိမ္းလဲ့ေသာ ကန္ေတာ္ႀကီးေရျပင္ႏွင့္ ျခံဳႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းမ်ားႏွင့္...

မိုးေကာင္းကင္သည္ ျမဴမင္းလြင္ ဖံုးေနသည့္အခါေသာ္၎၊ မုိးသားမ်ားမႈိင္းေမွာင္လာသည့္ အခါမွာ ေသာ္၎၊ ဗို္ခ်ဳပ္ပန္းျခံကို ျမင္ရသည္မွာ ေတာေတာင္ အငယ္စားေလးလို ျဖစ္ေနသည္။ ထိုေႀကာင့္ ထိုျမင္ကြင္း ကို ႀကည့္ရေလတိုင္း ျမင္ရေလတိုင္း ညာေမတင္သည္ သူ႕ေက်းဇူးရွင္ လူ၀ံႀကီးေမာင္ႏွံႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ခ်စ္သူခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ကူမြန္ေတာင္တန္းကို ေျဖမဆည္ ႏိုင္ေအာင္ လြမ္းဆြတ္ ပူေဆြးမိရွာသည္။

မိဘသဖြယ္ျဖစ္ေသာ ေက်းဇူးရွင္ လူ၀ံႀကီး ေမာင္ႏွံသည္ မ်က္ေစံ ေအာက္မွာပင္ ေသဆုံးသြားႀက သည္၊  သူ ကိုယ္တိုင္ ပိုက္ေပြ႕ ငိုေႀကြးခဲ့ရသည္၊ သူကိုယ္တိုင္ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္အတူ ေျမတြင္းႀကီးထဲ ကိုထည့္သြင္း ျမႇပ္ႏွံ ခဲ့ရသည္ ထို႕ေႀကာင့္ ေက်းဇူးရွင္ လူ၀ံႀကီး ေမာင္ႏွံေသသည္ကို ညာေမတင္ ပူေဆြး လြမ္းဆြတ္ ေသာ္လဲ ေသျပီဟူေသာ အျဖစ္ကို စိတ္ႏွစ္လုံး ဒုံးဒုံးခ်ထားသည္၊ ယခုခင္ေမာင္ေအး ေသျပီ ဆိုသည္ကို ညာေမတင္ စိတ္ထဲမွာ ဘ၀င္မက်ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။

တဘ၀ထဲႏွစ္ျဖစ္ လဲခဲ့ရသည္ေႀကာင့္ ႀကာရွည္ေလးျမင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနျပီးမွ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆုံ ရသည့္ အစ္ကိုရင္း ျဖစ္သူက ခင္ေမာင္ေအး ေသသြားျပီဟု ဆို၍သာ လက္ခံလိုက္ရသည္၊ ခင္ေမာင္ေအး၏ ရုပ္အေလာင္း ကို သူမျမင္မေတြ႕ခဲ့ရေခ်၊ ခင္ေမာင္ေအး မည္သို႕ေသသည္၊ မည္သည့္ ေနရာမွာ ေသသည္၊ ေျမျမႇဳပ္ခဲ့ သလား၊ ေတာေကာင္ေတြ ကိုက္ဆြဲစားေသာက္၍ ျဖစ္ေအာင္ဤအတိုင္း ထားခဲ့သလား ဆိုသည္ ကို သူမသိရေခ်။

သတိေမ့ေနရာမွ  သတိရလာေသာအခါ ဤမွ်ေလာက္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မစဥ္းစားႏိုင္ေသးသည့္အတြက္ ကိုျမင့္ညိဳ က ခင္ေမာင္ေအး ေသသည္၊ ဟိုအေကာင္သတ္သည္ ဆိုေသာ စကားမွ်ေလာက္ကိုသာ လက္ခံ နားေထာင္ျပီး ေက်းဇူးရွင္လူ၀ံႀကီးေမာင္ႏွံကိုသတ္ ခ်င္သူခင္ေမာင္ေအးကိုလဲ သတ္ေသာလူကို ႀကီးစြာ ေသာ အညိႇဳးျဖင့္ သတ္ခ်င္တာေလာက္သာ သိသည္။

ဤအိမ္ႀကီးသို႕ ေရာက္လာျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အလိုလိုက္ ေခ်ာ့ေမာ့ကာ သြငန္သင္ျပဳျပင္ျခင္းကို ခံယူ၍ တေျဖေျဖးေျပာင္းလဲကာ မူရင္းညာေမတင္ဘ၀သို႕ ျပန္ေရာက္လာေသာ အခါတြင္ ဖခင္ရင္း အစ္ကိုရင္း ကို ရွက္ရမွန္း ရိုေသေလးစားရမွန္း သိလာသည္၊ ထို႕ေႀကာင့္ ခင္ေမာင္ေအး အေႀကာင္းကို ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ သိလိုေသာ ဆႏၵရိွလ်က္ႏွင့္ ေမးရန္ မ၀န္႕မရဲျဖစ္ေနသည္။
ဖခင္ ႏွင့္ အစ္ကိုကလဲ ခင္ေမာင္ေအးကို ေမ့ေပ်ာက္သြားေစရန္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားထားႀကသည္၊ ထို႕ေႀကာင့္ ညာေမတင္သည္ စကားအစရ ခက္ေနသည္။
ရင္ထဲမွာ ျမိဳ႕သိပ္ထားရေလ ညာေမတင္၏ ပူေဆြးလြမ္းဆြတ္မႈသည္ ပိုမိုႀကီးမားလာေလ ျဖစ္သည္။

သတိရလွ်င္ ရျခင္း ခင္ေမာင္ေအးကို တမ္းတျပီး ေအာ္ဟစ္ခဲ့စဥ္က ဟိုအေကာင္ဆိုေသာ နာမည္ကို ထည့္ျပီး ေအာ္ခဲ့မိသည္ကို ညာေမတင္ သတိမရေတာ့ေခ်၊ အကင္းပါးေသာ ကိုျမင့္ညိဳက ႏွမေလး စကား ကို နင္းလိုက္ျပီး ဟိုအေကာင္ သတ္သည္ဟု ေျပာခဲ့သည္၊ ထိုသည္ကို ညာေမတင္က အႀကြင္း မဲ့ ယုံႀကည္ လိုက္သည္၊ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ခင္ေမာင္ေအး ေသသည္ကို မ်က္ေစ့ျဖင့္ မျမင္ခဲ့ေစကာမူ ဟိုအေကာင္ဆိုသူ အေပၚ မွာကား ညာေမတင္သည္ ေမ့ေပ်ာက္၍ မရႏိုင္ေအာင္ပင္ လက္စားေခ်လို စိတ္ကခိုင္ျမဲစြာ တည္ရိွ ေနသည္၊ ထိုသို႕ ခိုင္ျမဲသည့္ စိတ္ရိွသည့္ အတြက္လဲ ဖခင္လူ၀ံႀကီး ေသခါနီးမွာ ေပးခဲ့သည့္ လက္ေခ်ာင္းျပတ္ ကို အျမဲသတိရေနသည္။ လက္ေခ်ာင္းမွာမူ ကူမြန္ေတာင္တန္း ေ၀းကြာ လွမ္းသည့္ အရပ္ ေဒသ မွာ က်န္ရစ္ေခ်ျပီ။

လမင္းထိန္ထိန္သာသာ ညမ်ားမွာဆိုလွ်င္ ညာေမတင္သည အလွ်င္းပင္ အိပ္မရႏိုင္ေတာ့ေခ်၊ သူ႕အိပ္ခန္း ျပဴတင္းေပါက္ မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံကို လွမ္းေမွ်ာ္ႀကည့္ရင္း ေတာေတာင္ေလးတခု ျဖစ္ေန ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံ သည္ ညာေမတင္ မ်က္လုံးထဲမွာ ကူမြန္ေတာင္ကို ထင္းထင္းႀကီး ျမင္လာေစသည္။

ယခုလို လသာသည့္ညမ်ားမွာ ညာေမတင္ႏွင့္ ခင္ေမာင္ေအးတို႕သည္ ျမင့္မားေသာ သစ္ပင္ႀကီးေတြ ထိပ္ဖ်ားေပၚကို တက္ကာ သစ္ပင္အျမင့္ထက္မွာ တေယာက္ခါးကို တေယာက္ဖက္ကာ ထိုင္ႀကရင္း အျမင့္ထက္မွ စီးျပီး ျမင္ေနရေသာ ေတာေတာင္သည္ ထိန္ထိန္သာသာလေရာင္ထဲမွာ ရႈမျငီးေအာင္ ႀကည္ႏူး သာယာလွသည္ကို မ်က္ေစ့အရသာ ခံႀကည့္ခဲ့ႀကသည္၊ တညႇင္းညႇင္း တိုက္ခပ္လာေသာ လက္ဆတ္ ေအးျမသည့္ေလကို သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားမွ အရသာခံျပီး အားပါးတရ ရႈခဲ့ႀကသည္။ လေရာင္ျဖင့္ ေတာေတာင္ အတြင္းမွာ က်က္စားသြားလာေသာ အစာရွာႀကေသာ ေတာတိရစၦာန္ေတြကို သစ္ပင္ထက္မွ စိတ္ေအး လက္ေအး ငုံ႕ႀကည့္ခဲ့ရသည္မွာ ႀကည့္လို႕ ေကာင္းလွ သည္။

                                                                                                                                            
"မခင္ေမ ငါသိပ္ေပ်ာ္တာပဲဟယ္ နင္နဲ့ငါေသတဲ့အထိ မခြဲဘဲ အတူတူေနႀကေအာင္ေနာ္"
ခင္ေမာင္ေအး သည္ ညာေမတင္ကို သူ႕အည္းႏွလုံးထဲက ေပၚလာသည့္ စိတ္အတိုင္း ႀကီးမားေသာ သူ႕ အခ်စ္ေမတၱာကို သူေျပာတတ္သလို စကားျဖင့္ ေျပာခဲ့သည္မ်ားကို ညာေမတင္သည္ ျပန္လည္ ႀကားေယာင္ ကာ မ်က္ရည္က်မိသည္။

"ေအာ္....ခင္ေမာင္ေအးရယ္၊ ငါကလဲ မခြဲဘူးလို႕ စိတ္ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္၊ ကံႀကမၼာ ဖန္တီးခ်က္ ကိုငါဘယ္လို ဖ်က္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒီတသက္မွာ နင့္ကိုခ်စ္သလို ဘယ္သူ႕ကိုမွ ငါမခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ နင့္နာမည္အမွန္ ခင္ေမာင္ေအးလို႕ နင္ေျပာခဲ့စဥ္က ငါကငါ့နာမည္ အမွန္ကိုမသိခဲ့ဘူး၊ အခုငါ့နာမည္ အမွန္ ညာေမတင္ ျဖစ္ေနျပီဆိုတာကို ဟိုကူမြန္ေတာင္တန္းမွာ လမင္းထိန္ထိန္သာတဲ့ညာအခါ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ား မွာ အတူထိုင္ခဲ့သလို အတူထိုင္ျပီး နင္သိေအာင္ ေျပာျပလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ ခင္ေမာင္ေအး ေရ၊ နင္ဘယ္ဘ၀ကို ေရာက္ေနျပီလဲ၊ ကူမြန္ေတာင္တန္းက တို႕ႏွစ္ေယာက္အတူ ေနခဲ့တဲ့ ဂူထဲမွာ ရိွေနသလား ေတာအႏွံ႕ ေတာင္အႏွံ႕ ငါ့ကိုလိုက္ရွာေနျပီလား"

ညာေမတင္သည္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ကာ တကိုယ္တည္း ႏႈတ္မွ ေႀကကြဲစြာ တမ္းတေျပာဆို လိုက္မိ သည္။
ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဖခင္ႏွင့္ အစ္ကိုကို မေမး၀င့္ေသာ္လဲ အိမ္ကို မႀကာခဏေရာက္လာ တတ္ႀကေသာ ကိုထြန္းအ့ံႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕ကို ေမးလွ်င္ တစြန္းတစသိရေလမလားဟု ေတြးမိသည္။ ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕ကိုမူ စမ္းေခ်င္းေဘးမွာ ပထမဦးစြာ ေတြ႕စဥ္က လူတ္သတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ေလ မလား ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေသခ်ာစြာ ႀကည့္ထားခဲ့ေသာေႀကာင့္ မွတ္မိေနခဲ့သည္၊ သူ႕ကို ကူမြန္ေတာင္တန္းက ေခၚလစဥ္ကလဲ ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕ပါလာႀကသည္ကို ေမ့ေဆးေျပ၍ သတိ ေကာင္းစြာ ရလာေသာအါ သိရသည္။

ထို႕ေႀကာင့္ သူ႕ကို ရန္ျပဳမည္သတၱ၀ါေတြ မဟုတ္ဟူေသာ အေတြးကလဲ ၀င္မိသည္ေႀကာင့္ ကိုျမင့္ ညိဳ ေခ်ာ့ေမာ့ေခၚေဆာင္ရာသို႕ ယုံႀကည္စိတ္ျဖင့္ လိုက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္ တို႕ကလဲ ညာေမတငိကို တူမေလး သမီးေလးသဖြယ္ ႀကင္နာစိတ္ရိွႀကသည္။ ထို႕ေႀကင့္ ေက်းဇူးျပဳ ထားေသာ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ အားအဖထံ လာသည့္အခါတိုင္း ညာေမတင္ကို ခင္မင္ႀကင္နာစြာ ေမးျမန္း ေျပာဆို ႏႈတ္ဆက္ ႀကသည့္ အတြက္ ညာေမတင္သည္ ကိုထြန္းအံ့၊ ကိုဘေသာ္တို႕ႏွင့္ ရင္းႏီွးေနခဲ့ သည္။

ဦးေလးႏွစ္ေယာက္လုံးက ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္ခင္ႀကပါတယ္ ၊ ေဖေဖနဲ႕ ကိုကိုအလစ္မွာ ခင္ေမာင္ေအး အေႀကာင္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ေမးႀကည့္ရင္ ကိုကိုေျပာတာထက္ ပိုျပီး စုံစုံလင္လင္ သိရေလမလား။
ညာေမတင္ သည္ ထိုအေတြးကို ေတြးလိုက္မိျပီးေသာအခါ ကိုထြန္းအ့ံႏွင့္ ကိုသေသာ္တို႕လာမည္ကို စိတ္အားႀကီးစြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္၊ ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕ကား ညာေမတင္ကို ေခၚေဆာင္ ရန္စီစဥ္စဥ္ အခါက ကိုျမင့္ညိဳ ဖခင္ေျပာသည္ စကားကို သေဘာတူ ေက်နပ္ႀကသည့္အတြက္ အလုပ္ မွ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ႀကျပီး ျဖစ္သည္။ ကူမြန္ေတာင္တန္းကျပန္ေရာက္လာႀကေသာအခါ ကိုျမင့္ညိဳဖခင္ကတိ ရိွသည့္ အတိုင္း ေပးသည့္အျပင္ သမီးညာေမတင္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ပါလာသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ ေသာ အားျဖင့္ မူလဂတိထားသည့္ ထက္ပင္ အပိုေဆာင္းေပးလိုက္ေသးသည္။
ထိုေႀကာင့္ ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕သည္ အဆင္ေျပရာ လုပ္ငန္းေလး ထူေထာင္လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနႀကရင္း ကိုျမင့္ညိဳတို႕ သားအဖထံ အခါႀကီး ရက္ႀကီးမွာ ကန္ေတာ့ရန္အတြက္ ႏွစ္ေယာက္အတူ လာေလ့ ရိွသည္။

ညာေမတင္က ရက္ကိုတြက္လိုက္၏
ကဆုန္လျပည့္ရက္မွာ သုံးရက္သာ လိုေတာ့သည္၊ ကဆုန္လျပည့္သည္ ဘုရားေန႕ျဖစ္သည့္အတြက္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဤရက္မ်ိဳးမွာ ကိုထြန္းအံ့ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ မပ်က္မကြက္ လာႀကမည္ျဖစ္ သည္။

ဆက္ရန္
.