ေတာ႔တိုး-ခ်န္

ျပတင္းေပါက္က မိန္းကေလး

အေမ စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ယခုမွ ေက်ာင္းေနခါစ ရွိေသးသည္။ ေက်ာင္းမွ ထုတ္ပယ္ျခင္းခံခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ပထမတန္းမွ ထုတ္ပယ္ ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ရက္သတၱပတ္က ျဖစ္သည္။ ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ အတန္းပိုင္ဆရာမက ေခၚသည့္အတြက္ အေမသည္ ဆရာမႏွင့္ သြားေတြ႕ရသည္။ ဆရာမက လိုရင္းကို တည့္တည့္ႀကီး ေျပာခ်လိုက္သည္။
"ရွင့္သမီးဟာ ကၽြန္မအတန္းတစ္တန္းလံုးကို ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္တယ္၊ ရွင့္သမီးကို တျခား ေက်ာင္းတစ္ ေက်ာင္း မွာ ေျပာင္းထားပါေတာ့"
ဆရာမလွလွေလးသည္ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။

"တကယ္ပါပဲ၊ ကၽြန္မေတာ့ ဘယ္လုိမွ သည္းခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘူး"
အေမသည္ အလြန္အံ့ၾသသြားသည္။ တစ္တန္းလံုးကို ပ်က္စီေအာင္ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ဘယ္လို မ်ား ျပဳလုပ္ပါလိမ့္။ သူမ မ်ားစြာ အံ့ၾသျခင္း ျဖစ္မိသည္။

ဆံပင္မ်ားကို ေယာက်္ားကေလးသဖြယ္ တိုတိုျဖတ္ထားေသာ ဆရာမေလးသည္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ျဖင့္ မ်က္ေတာင္မ်ားကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္လုိက္ၿပီးလွ်င္ သူမ၏ ဆံပင္ကို လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ရင္း အေၾကာင္း အရာ အျပည့္အစုံကို ေျပာျပေလေတာ့သည္။

"ေကာင္းၿပီေလ၊ အစက ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေတာ့တုိး-ခ်န္ဟာ သူမရဲ႕ စာေရးစားပြဲငယ္ကို အႀကိမ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ဖြင့္လုိက္ပိတ္လိုက္ လုပ္တယ္။ ကၽြန္မက ေျပာတာေပါ့။ စားပြဲထဲက ပစၥည္းတစ္ခုခုကို ယူခ်င္တဲ့အခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္ထားခ်င္တဲ့ အခါမ်ိဳးကလြဲရင္ စားပြဲအဖံုးကို ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ မလုပ္ ၾကရဘူးလို႔။ အဲဒီေတာ့ ရွင့္သမီးက တစ္ခ်ိန္လံုး လိုလိုပဲ ပစၥည္းတစ္ခုခု ထုတ္လိုက္၊ ျပန္ထည့္လိုက္ လုပ္ေတာ့တာပဲ၊ မွတ္စုစာအုပ္၊ ခဲတံဗူး၊ ဖတ္စာစာအုပ္နဲ႔ စာေရးစားပြဲထဲမွာရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြကို တစ္ခု မဟုတ္တစ္ခု ထုတ္ယူလိုက္၊ ျပန္ထားလိုက္ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ဥပမာ အကၡရာ စာလံုးေတြကို ေရးၾက ရေအာင္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ရွင့္သမီးဟာ စာေရးစားပြဲကို ဗုန္းကနဲအသံျမည္ ေအာင္ ပိတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ အဖံုးကို ထပ္ဖြင့္လိုက္ျပန္တယ္။

သူမရဲ႕ ဦးေခါင္းကို အထဲ ထည့္ၿပီး ခဲတံကို ယူထုတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ အဖံုးကို ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္ ပိတ္လိုက္ တယ္။ 'ေအ' အကၡရာ စာလံုးကို ေရးလိုက္တယ္။ သူမေရးတာ မေကာင္းရင္ ဒါမွမဟုတ္ အမွားေရးမိရင္ စာေရး စားပြဲကို ထပ္ဖြင့္ျပန္ပါေလေရာ၊ ခဲဖ်က္ကို ယူတယ္၊ အဖံုးကို ျပန္ပိတ္တယ္၊ စာလံုးကို ဖ်က္တယ္၊ ၿပီးရင္ ခဲဖ်က္ကို ျပန္ထားဖို႔ အဖံုးကို ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ ထပ္လုပ္ျပန္ပါ ေလေရာ၊ က်ယ္လိုက္တဲ့ အသံ။ 'ေအ' ကို ထပ္ေရးၿပီးတဲ့ခါ ပစၥည္းေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု စားပြဲထဲ ျပန္ထည့္တယ္။ ခဲတံ ျပန္ထည့္တယ္၊ ထည့္ၿပီးရင္ အဖံုးကို ျပန္ပိတ္လုိက္တယ္။

ၿပီးရင္ ျပန္ဖြင့္ၿပီး မွတ္စုစာအုပ္ ကို ထည့္ၿပီးရင္ အဖံုးကို ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အျခားအကၡရာ စာလံုးတစ္လံုးေရးဖို႔ အတြက္ သူမ ခပ္ေစာေစာက လုပ္ခဲ့သလို ထပ္လုပ္ျပန္တယ္။ ပထမဦးဆံုး မွတ္စုစာအုပ္ကို ထုတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခဲတံ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ ခဲဖ်က္၊ စားပြဲကို ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္နဲ႔ ထပ္ခါ တလဲလဲ လုပ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ခ်ာခ်ာလည္ေစတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ သူမကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းလို႔ လည္း မျဖစ္ဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ သူမ အဖြင့္အပိတ္လုပ္တာဟာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ခုိင္လံုေန တယ္ မဟုတ္လား"

သူမ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ သူမ၏ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျပန္လည္ေပၚလာဘိသည့္ အလား ဆရာမေလး၏ ရွည္လ်ားေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားသည္ ပို၍ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာေလ သည္။
ေတာ့တိုး-ခ်န္တစ္ေယာက္ သူမ၏ စာေရးစားပြဲကို အဘယ္ေၾကာင့္ ခဏခဏ ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ လုပ္ရသည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို အေမသည္ ရုတ္တရက္ နားလည္လိုက္သည္။ သူမ ပထမဆံုး ေက်ာင္းစ သြားသည့္ေန႔က ေက်ာင္းမွ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ စိတ္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနသည္ကို အေမမွတ္မိသည္။

"ေက်ာင္းဟာ အံ့ၾသစရာပဲ၊ အိမ္မွာရွိတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ စာေရးစားပြဲက အံဆြဲေတြကို အျပင္ဘက္ကို ဆြဲထုတ္ရတယ္။ ေက်ာင္းက စာေရးစားပြဲက အဲဒီလိုမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အေပၚဘက္ကို ဖြင့္လိုက္ ျပန္ပိတ္လိုက္ လုပ္လို႔ရတယ္။ ေသတၱာနဲ႔တူတယ္၊ အထဲကို ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးထည့္ထားလို႔ ရတယ္။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စာေရးစားပြဲ"
အေမသည္ သမီးျဖစ္သူက ၀မ္းသာအားရျဖင့္ စာေရးစားပြဲ အသစ္၏ အဖံုးကို ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ လုပ္ေနမည့္ ပံု႑ာန္ကို မ်က္စိထဲ၌ ျမင္ေယာင္လာသည္။ ဤကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ မိုက္မဲသည္ ဟု အေမ မထင္မိ။ မည္သို႔ပင္ရွိေစ အဖံုးကို ဖြင့္ျခင္းပိတ္ျခင္းသည္ သူမၾကာၾကာ ဆက္လုပ္မည္ မဟုတ္။ ရိုးသြား ေသာအခါ ရပ္သြားမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း အေမသည္ ဆရာမေလးအား "ဒီအေၾကာင္းနဲ ပတ္သက္ ၿပီး သမီးကို ကၽြန္မဆံုးမပါ့မယ္" ဟု ေျပာလိုက္သည္။

"အဲဒါေလာက္နဲ႔ဆုိရင္ ကၽြန္မအဖို႔ အေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး"
စကားဆက္ေျပာေနေသာ  ဆရာမ၏ ေလသံသည္ ပို၍ ျမင့္လာသည္။
ဆရာမက ေရွ႕သို႔တိုးလာသျဖင့္ အေမသည္ ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္သည္။
"သူမရဲ႕ စာေရးစားပြဲခုံနဲ႔ အသံျမည္ေအာင္ မလုပ္တဲ့အျခား အခ်ိန္ေတြမွာ ေတာ့တိုး-ခ်န္ဟာ မတ္တပ္ ရပ္ေနတယ္။ စာသင္ခ်ိန္ တေလွ်ာက္လံုး မတ္တတ္ရပ္ေနတယ္"
"မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာလဲ"ဟု အေမသည္ တအံ့တၾသ ေမးလိုက္သည္။
"ျပတင္းေပါက္မွာ" ဟု ဆရာမသည္ စိတ္တိုစြာျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။

"သမီးဟာ ျပတင္းေပါက္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ မတ္တပ္ရပ္ေနရပါလိမ့္" ဟု အေမသည္ စိတ္ရႈပ္စြာျဖင့္ ေမးလိုက္ ျပန္သည္။
"လမ္းေပၚက အတီးအမႈတ္သမားေတြကို ဖိတ္ေခၚႏုိင္ေအာင္လို႔ေပါ့" ဟု ဆရာမသည္ ေအာ္ေငါက္ လုနည္းနည္း ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
ဆရာမ ေျပာျပေသာ ဇာတ္လမ္း၏ အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွာ-

စာေရးစားပြဲအဖံုးကို ၀ုန္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ႏွင့္ တစ္နာရီနီးပါး အဆက္မျပတ္ ျပဳလုပ္ ၿပီးေသာ အခါ ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ စာေရးစားပြဲမွထသြားၿပီး ျပတင္းေပါက္၌  မတ္တပ္ရပ္ကာ အျပင္ ဘက္သို႔ ၾကည့္ေနသည္။ သူမ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနမည္ဆိုလွ်င္ ထုိေနရာ၌ပင္ ရပ္ေနျခင္းက ပိုေကာင္း မည္ဟု ဆရာမေတြးေတာေနမိ၍မွ မဆံုးေသးမီ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ေက်ာင္းေရွ႕မွ ျဖတ္ သြားကာ ေတာက္ ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ဖိုးရိုးဖားရားအ၀တ္မ်ား ၀တ္ဆင္ထားၾကသည့္ လမ္းေပၚမွ အတီးအမႈတ္ သမား တစ္စုကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ စာသင္ခန္းသည္ ေျမညီထပ္တြင္ တည္ရွိၿပီး လမ္းမကို မ်က္ႏွာျပဳ ထားေလရာ ေတာ့တိုး-ခ်န္က ၀မ္းသာသေလာက္၊ ဆရာမသည္ ႀကီးစြာေသာ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ျဖစ္မိသည္။ လမ္းႏွင့္ စာသင္ခန္းအၾကားတြင္ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ၿခံစည္းရုိးပင္ မ်ားသာ ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာသင္ခန္းထဲတြင္ ရွိေနသူ မည္သူမဆို လမ္းေပၚမွ လမ္းသြား လမ္းလာလူမ်ားကို အလြယ္တကူျဖင့္ စကားေျပာႏိုင္သည္။ ေတာ့တိုး-ခ်န္က သူတို႔ကို လွမ္းေခၚ လိုက္ေသာအခါ လမ္းေပၚမွ အတီးအမႈတ္အဖြဲ႕သားမ်ားသည္ ျပတင္းေပါက္ ရွိရာသို႔ တန္းတန္း မတ္မတ္ လာၾကေလေတာ့၏။

ဤတြင္ ေတာ့တိုး-ခ်န္က "သူတို႔ေရာက္လာၾကၿပီ" ဟု တစ္တန္းလံုး ကို အသိေပးေျပာၾကားလိုက္ရာ ကေလးမ်ား အားလံုးသည္ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ စုၿပံဳတိုးေ၀ွ႕ေရာက္ လာကာ အတီးအမႈတ္သမားမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ စကား ေျပာၾကေလေတာ့သည္ဟု ဆရာမက ေျပာျပ သည္။
"တစ္ခုခုတီးမႈတ္ျပပါ" ဟု ေတာ့တိုး-ခ်န္က ေျပာလိုက္သည္။ ယခင္က ေက်ာင္းေရွ႕မွ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ စြာ ျဖတ္သန္းသြားေလ့ရွိေသာ ထိုအတီးအမႈတ္အဖြဲ႕ငယ္သည္ ေတာ့တိုး-ခ်န္က ထုိကဲ့သို႔ ေျပာလိုက္ သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သူတို႔၏ ဗံုမ်ား၊ ဗ်ပ္ေစာင္းမ်ား၊ ေမာင္းမ်ားႏွင့္ ေလမႈတ္ကိရိယာ မ်ားကို ဆူညံစြာ တီးမႈတ္ ၾကေလေတာ့သည္။ သနားစရာေကာင္းေသာ ဆရာခမ်ာမွာမူ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဆူသံညံ သံမ်ား ရပ္ဆိုင္းသြားမည့္အခ်ိန္ကုိသာ သည္းခံၿပီး ေစာင့္ေနရရွာေလ ေတာ့၏။

ေနာက္ဆံုး၌ တီးသံမႈတ္သံမ်ား ရပ္ဆိုင္းသြားသည္။ အတီးအမႈတ္သမားမ်ား ထြက္ခြာသြားၾကေလ ၿပီ။ ေက်ာင္းသား မ်ားအားလံုး ေတာ့တိုး-ခ်န္မွတပါး သူတို႔၏ မူလေနရာမ်ားဆီသို႔ ျပန္သြားၾကေလ ျပီ။
"နင္ဘာျဖစ္လို႔ ျပတင္းေပါက္မွာ ခုထက္ထိ ရပ္ေနရတာလဲ" ဟု ဆရာမက ေမးလိုက္သည္။
"အျခားတီး၀ိုင္းအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕လာရင္ လာဦးမွာပါ။ လာလို႔ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ မေတြ႕လိုက္ရဘဲ လြဲသြား ရင္ သိပ္ရွက္ စရာ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္" ဟု ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ မ်က္ႏွာထား ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေျပာ လိုက္သည္။

"ဒီအျပဳအမူဟာ တစ္တန္းလံုးကို ဖ်က္ဆီးတဲ့  အျပဳအမူေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား" ဟု ဆရာမသည္ ခံစားခ်က္ အျပည့္အ၀ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါ့အျပင္ ရွိေသးတယ္"ဟု ဆရာမသည္ ပို၍စူးရွေသာ အသံျဖင့္ ထပ္ေျပာေသာအခါ အေမသည္ သူမ အေပၚ သနားကရုဏာ သက္မိေလေတာ့သည္။
"ေနာက္ထပ္ ဘာမ်ား ျပဳလုပ္ျပန္ပါလိမ့္"ဟု အေမသည္ စိတ္ဓာတ္က်စြာျဖင့္ ေမးလိုက္ျပန္သည္။

"ေနာက္ထပ္ဘာလုပ္သလဲ ဟုတ္လား၊ သူမလုပ္တာေတြကိုသာ ကၽြန္မေရတြက္ျပႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ရွင့္သမီးကုိ ေက်ာင္းလာ ႏုတ္ပါေတာ့လို႔ ရွင့္ကို ကၽြန္မအခုလို ေခၚမေျပာဘူးသိလား" ဟု ဆရာမ ေျပာလိုက္သည္။ ဆရာမ သည္ သူမ၏စိတ္ကို အနည္းငယ္ ၿငိမ္သက္သြားေအာင္ ျပန္ထိန္းရင္း အေမ့ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္လိုက္ သည္။

"မေန႔ကလည္း ေတာ့တိုး-ခ်န္ဟာ ထံုးစံအတုိင္းပဲ ျပတင္းေပါက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနျပန္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ပို႔ခ်ရင္းနဲ႔ ဒီကေလးမေတာ့ လမ္းေပၚက အတီးအမႈတ္သမားေတြ ကို ေစာင့္ေနတာပဲလို႔ စဥ္းစား မိေနတုန္း ရုတ္တရက္သူမက "နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ" လို႔ တစ္စုံ တစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ ပါေလေရာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေရာက္ေနတဲ့ေနရာက ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ သူမလွမ္းစကား ေျပာလိုက္တဲ့သူကို ကၽြန္မ မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ သူမထပ္မံ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ျပန္တယ္။ "နင္ဘာလုပ္ ေနတာလဲ"တဲ့။ ေတာ့တိုး-ခ်န္ဟာ လမ္းေပၚက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို စကားေျပာေနျခင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အျမင့္ပိုင္းတစ္ေနရာရာမွာ ရွိေနတဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ေျပာေနျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မျဖင့္ သိပ္အံ့ၾသသြားတာပဲ၊ ျပန္ေျဖသံကို ကၽြန္မဂရုစိုက္ နားေထာင္ေပမယ့္လို႔ ျပန္ေျဖသံကို မၾကားရ ပါဘူး၊ ရွင့္သမီးကေတာ့ "နင္ဘာလုပ္ ေနတာလဲ"လို႔ ထပ္ခါတလဲလဲသာ ေမးေနေလေတာ့ ကၽြန္မ စာဆက္ သင္ လို႔ မရေတာ့ဘူး။

"ဒါေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ရွိရာကို သြားၿပီး ရွင့္သမီး ဘယ္သူနဲ႔ စကားေျပာေနပါလိမ့္လို႔ သြားၾကည့္မိ တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ ထုတ္ၿပီးေတာ့အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ စာသင္ ခန္းရဲ႕ တံစက္ၿမိတ္တစ္ေနရာမွာ အသိုက္ေဆာက္လုပ္ေနတဲ့ ပ်ံလႊားငွက္ႏွစ္ေကာင္ ကို ေတြ႕လိုက္ ရတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ရွင့္သမီးဟာ ပ်ံလႊားငွက္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာကိုး၊ ကေလးေတြရဲ႕ အေၾကာင္း ကို ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပ်ံလႊားငွက္ကို စကားေျပာျခင္း ဟာ အဓိပၸာယ္ မရွိဘူးလို႔ေတာ့ ကၽြန္မ မဆိုလိုပါဘူး၊ သို႔ေပမဲ့လို႔ စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပ်ံလႊားငွက္ ေတြကို "နင္တုိ႔ ဘာလုပ္ ေနၾကတာလဲ" လို႔ ေမးျမန္းတာမ်ိဳးကေတာ့ျဖင့္ လံုး၀မလိုလားအပ္တဲ့ အျပဳ အမူမ်ိဳးလို႔ ကၽြန္မ ယူဆမိပါတယ္။

အေမသည္ ဆရာမကို ေတာင္းပန္ရန္ ပါးစပ္မဟမီ ဆရာမကပင္ ဆက္ေျပာျပန္သည္။
"ၿပီးေတာ့ တစ္ခါ ပံုဆြဲခ်န္မွာ ျဖစ္ပ်က္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ရွိေသးတယ္၊ ကေလးေတြ အားလံုး ကို ဂ်ပန္အလံ ေရးဆြဲပါလို႔ ကၽြန္ေရး ဆြဲခိုင္းတယ္၊ အျခားကေလးေတြ အားလံုးက အလံပံုကို မွန္မွန္ ကန္ကန္ ေရးဆြဲၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့လို႔ ရွင့္သမီးဘာပံုဆြဲတယ္ဆိုတာ ရွင္သိလား၊ ေရတပ္အလံ ပံုဆြဲ တယ္၊ ေရာင္ျခည္တန္း ေတြပါတဲ့ အလံေပါ့၊ ဘာမွ မမွားႏိုင္ပါဘူးလို႔ ကၽြန္မ ထင္မိတယ္"
"ဒါေပမဲ့လို႔ ေတာ့တိုး-ခ်န္ဟာ ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ ပံုရဲ႕ပတ္ပတ္လည္မွာ အကြပ္ေတြ ေရးဆြဲ ထည့္ေတာ့ တာပဲ၊ အကြပ္ေတြေပါ့၊

လူငယ္အဖြဲ႕အလံမ်ားမွာ ပါရွိတဲ့ အကြပ္မ်ိဳးေတြေပါ့၊ သူမဟာ အဲဒီအလံမ်ိဳးကို တစ္ေနရာရာမွာ ျမင္ခဲ့ဟန္ တူတယ္၊ ဒီကေလးမ ဘာမ်ား လုပ္ေနပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားလို႔မွ မၿပီးေသးဘူး၊ သူမဟာ အ၀ါေရာင္ အနားကြပ္ တစ္ခုကို စာရြက္အဆံုးထိ ေရးဆြဲၿပီး အဲဒီကမွတစ္ဆင့္ စာေရးစားပြဲေပၚအထိ ဆက္ဆြဲေတာ့တာပဲ၊ သူမရဲ႕ အလံဟာ စာရြက္တစ္ခုလံုး မ်က္ႏွာျပည့္နီးပါး ျဖစ္ေနေလေတာ့ အကြပ္ေရးဆြဲဖို႔ရာ ေနရာမရွိ ျဖစ္ေနတယ္။ ေတာ့တိုး-ခ်န္ဟာ အ၀ါေရာင္ပံုဆြဲခဲတံနဲ႔ သူမရဲ႕ အလံပံု ပတ္ပတ္လည္မွာ အစင္းေၾကာင္းႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး ေရးျခစ္ ေတာ့တာပဲ၊ စာရြက္အစြန္းက လြန္ၿပီးေတာ့ ခုံေပၚမွာလည္း အ၀ါစင္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ စာရြက္ကို ဆြဲမလိုက္တဲ့အခါ ခံုေပၚမွာ အ၀ါစင္းေတြဟာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအ၀ါစင္း ေတြကို ဘယ္လိုပဲဖ်က္ဖ်က္ ပ်က္ကို မပ်က္ဘူး၊ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ဒီအ၀ါဆင္းေတြဟာ အနားသံုးဘက္မွာ ပဲ ရွိတယ္"

"ရွင္ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ၊ အနားသံုးဘက္မွာပဲ ရွိတယ္ဆိုတာ"
အေမသည္ ဆရာမ ဆိုလိုခ်က္ကို သေဘာမေပါက္သျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ ေမးလိုက္သည္။
ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ပံုရေသာ္လည္း ဆရာမသည္ ထပ္မံရွင္းျပလိုက္သည္။
"လက္၀ဲဘက္အစြန္းမွာ အလံတိုင္ပံု ေရးဆြဲထားေတာ့ အကြပ္ေတြမ်ာက က်န္သံုးဘက္မွာပဲ ရွိရ တာေပါ့"
အေမသည္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း "ဒီလိုကိုး၊ သံုးဘက္တည္းကိုး" ဟု ေျပာလိုက္သည္။

"ဒါေပမဲ့လို႔ အလံတိုင္ဆြဲတာ စကၠဴနဲ႔မဆံ့ေတာ့ စကၠဴအျပင္ကို ထြက္သြားၿပီး စာေရးစားပြဲမွာ အရာ ထင္က်န္ေနရစ္ခဲ့ေသးတယ္" ဆရာမက တစ္လံုးခ်င္း ျဖည္းညင္းစြာ ေျပာလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဆရာမသည္ ထုိင္ရာမွ ထလိုက္ၿပီး အဆံုးသတ္စကား ေျပာလိုက္သည္။
"အေႏွာင့္အယွက္နဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ရတာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္မတို႔အတန္း ႏွင့္ ကပ္လ်က္ ရွိတဲ့ အျခားအတန္းက ဆရာမလည္း အေႏွာင့္အယွက္နဲ႔ ႀကံဳရတာေပ့ါ"
ဤအေၾကာင္းအရာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းၿပီး အေမသည္ တစ္စုံတစ္ရာ ေဆာင္ရြက္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ထုိသို႔မွ မလုပ္လွ်င္ အျခားတပည့္မ်ား အေပၚ မတရားျပဳလုပ္ရာ က်ေပမည္။ သူမသည္ အျခား ေက်ာင္းတစ္ ေက်ာင္း ကို ရွာရမည္။ ထုိေက်ာင္းသည္ သမီးငယ္အေၾကာင္းကို နားလည္သည့္ ေက်ာင္းမ်ိဳး ျဖစ္ရမည္။ သူမအား အျခားသူမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပေျပေနတတ္ေအာင္ သြန္သင္ႏိုင္မည့္ ေက်ာင္းမ်ိဳး ျဖစ္ရမည္။

သူတို႔ ယခုေရွးရွဴသြားေနေသာ ေက်ာင္းသည္ အေမက ပင္ပင္ပန္းပန္းလိုက္လံ ရွာေဖြၿပီးမွ ေတြ႕ရွိ ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ျဖစ္သည္။
အေမသည္ ေတာ့တိုး-ခ်န္အား သူမကို ေက်ာင္းမွ ႏုတ္ပယ္လိုက္ၿပီ ဆိုသည့္အေၾကာင္းကို မေျပာေခ်။ သူမ အမွားမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္ဆုိသည့္အေၾကာင္းကို ေျပာျပလွ်င္လည္း သူမနားလည္လိမ့္ မည္ မဟုတ္ဟု အေမထင္သည္။ သမီးငယ္စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားမွာကိုလည္း အေမမလိုလား။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမသည္ ေတာ့တိုး-ခ်န္ အရြယ္မေရာက္မခ်င္း ဤအေၾကာင္းအရာမ်ားကို မေျပာဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။ သမီးငယ္ ကို အေမေျပာသည့္စကားမ်ားမွာ-

"ေက်ာင္းအသစ္ တစ္ေက်ာင္းကို သမီးေျပာင္းမေနခ်င္ဘူးလား၊ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း တစ္ေက်ာင္း ရွိတယ္လို႔ အေမသတင္းၾကားထားတယ္"
ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ အနည္းငယ္ စဥ္းစားလိုက္သည္။
"ေကာင္းပါၿပီ၊ ဒါေပမဲ့လို႔ ..."
"ဘာမ်ားပါလိမ့္၊ ေက်ာင္းအႏုတ္ခံရတာ သမီးသိသြားၿပီလား"
အေမသည္ ထိတ္ကနဲ ေတြးလိုက္မိသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ခဏ အၾကာတြင္ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ရႊင္လန္းျမဴးထူးစြာျဖင့္ "အဲဒီေက်ာင္းအသစ္ ရွိရာကို လမ္းေပၚက အတီးသမား အမႈတ္သမားေတြ လာမယ္လို႔ေရာ အေမထင္သလား" လို႔ ေမးလိုက္ေလ ေတာ့၏။

ေက်ာင္းသစ္ ကိုေမွ်ာ္ပါ

.