အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္ စူဇီေဝါင္း အခန္း(၅)

အခန္း(၅)

သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ စူဇီသည္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသို႕ အၿမဲလာေလ့ရွိသည္။ ေန႕ျဖစ္ျဖစ္ ညျဖစ္ျဖစ္ မည္သည့္ အခ်ိန္မဆုိ ေရာက္လာတတ္သည္။ လူကိုယ္တိုင္ မလာႏုိင္လွ်င္လည္း တယ္လီဖုန္း လွမ္းဆက္ေလ ့ရွိသည္။

တကယ္ေတာ့ တယ္လီဖုန္းဆက္သည္မွာ အေၾကာင္းထူးရွိေသာေၾကာင့္ကား မဟုတ္ပါ။ ဆက္ရုိးဆက္စဥ္ ဆက္သည့္သေဘာသာျဖစ္ပါသည္။ ေဟာင္ေကာင္ၿမိဳ႕ သူဆက္တတ္သည္။

"ဟယ္လုိ… ေမာ္လီစကားေျပာေနပါတယ္" ဟု သူေျပာတတ္သည္။ ေမာ္လီ စကားေျပာေနပါတယ္ဟူေသာ ဟာသကေလးကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ သူထိန္းထားသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့လည္း ညစ္တီးညစ္ပတ္ မ်ားကို ဆက္ေျပာေနတတ္သည္။
"ဟယ္လုိ …… ေမာ္လီ"
"ရွင္ မေန႕ညတုန္းက ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္"

သူဖုန္းစကားေျပာလွ်င္ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ေျပာေလ့ရွိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ နားႏွင့္ေျခာက္လက္မ ေလာက္ ခြာထားရေလ့ရွိသည္။
"ဟုတ္လား ……. ေမာ္လီ၊ မေန႕ညတုန္းကေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႕ မျေပာတာလဲကြယ္"
    "ေျပာခ်ိန္မွ ရွင္မေပးဘဲကိုး"
    ၿပီးေတာ့သူ တခစ္ခစ္ရယ္သည္။ သည့္ေနာက္မွ စူဇီအစစ္ ျပန္ျဖစ္သြားသည္။
    "ကၽြန္မ ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္နဲ႕ ေရာက္စီရုပ္ရွင္ရံုကို ေရာက္ေနတယ္ေလ၊ အျပင္မွာ သူေစာင့္ေနတယ္၊ ဒါပဲေနာ္ သြားေတာ့မယ္"

   ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ၏ 'နံပါတ္တစ္ခ်စ္သူ'အျဖစ္ ဘားခန္းထဲမွ သူေၾကညာၿပီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့ကိုလည္း သူတစ္တည္းပိုင္ မိတ္ေဆြလုိလုပ္ေနသည္။ အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ပံုၾကမ္းေရးဆြဲလွ်င္ သူမႀကိဳက္ခ်င္။

  တကယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္သည္ သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္ေသာ ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ေပါင္းသင္းေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္အခန္းသို႕ အၿမဲတေစ စူဇီ ၀င္ထြက္သြားလာ ေနသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ အျခားအမ်ိဳးသမီး မ်ားက မယံုၾကည္ခ်င္ၾက။

    ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္၏ ဆက္ဆံေရးအမွန္ကုိ ေျပာမျပလုိက္ပါႏွင့္ဟု စူဇီက ေတာင္းပန္ရွာသည္။ သည္ကိစၥကိုမူ ကၽြန္ေတာ္က ကတိမေပးေသာေၾကာင့္ သူစိတ္ထိ ခုိက္ရသည္။

မဟုတ္ဘဲႏွင့္ အဟုတ္လုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဟန္မေဆာင္ခ်င္။ ၿပီးေတာ့ အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ အဆက္အဆံ မပ်က္ ခင္ခင္မင္မင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္ေပါင္း သင္းေနထုိင္ခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို

သူတစ္ေယာက္တည္း အပိုင္းစီးထားခ်င္မႈကို အနည္းငယ္စိတ္ပ်က္ ၿငီးေငြ႕မႈလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္လာပါသည္။
    ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘက္တီေလာင္းအမည္ရွိ အမ်ိဳးသမီးအသစ္တစ္ေယာက္ ဘားခန္းမွာ အုလပ္လုပ္ဖုိ႕ ထပ္ေရာက္လာသည္။ ဘက္တီေလာင္းသည္ ကန္တုန္ တ၇ုတ္လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။

   သို႕ေသာ္လည္း အလြန္ အေနာက္တုိင္းဆန္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္ကလည္း နာမည္ေက်ာ္ အေမရိကန္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး တစ္ယာက္လမ္းေလွ်ာက္ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။

   သူလမ္းေလွ်ာက္ပံုက သူ႕အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈကို ရရွိေစပါသည္။ ဘက္တီမို႕ လမ္းေလွ်ာက္ လာၿပီဆုိလွ်င္ ျမင္ရသူ ေယာက္်ားသားတုိ႕ မရိုးမရြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ေလခၽြန္သူကခၽြန္၊ ေၾကာင္လုိ ေအာ္သူက ေအာ္ျဖင့္ သေဘၤာသားေတြ တရုန္းရုန္းျဖစ္ကုန္ ၾကေလ့ ရွိသည္။ လူျပက္မေလး ဖီဖီခ်မ္း ကေတာ့ သူလမး္ေလွ်ာက္ပံုကို တုၿပီး သူ႕ကြယ္ရာမွာ ေလွ်ာက္ျပၿပီး ျဖစ္ေခ်သည္။

    တစ္ေန႕ စူဇီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အတူထုိင္ေနခုိက္ ဘားခန္းထဲသို႕ ဘက္တီ၀င္လာ သည္။ ထံုးစံအတုိင္း တင္ကိုယမ္္းပီးေလွ်ာက္လားသည္။ ဘက္တီအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုုိိ ျမင္သလဲဟု စူဇီကေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စူဇီ အကဲခတ္ေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိမထား မိလုိက္ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဘက္တီ၏ လမ္းေလွ်ာက္ဟနသည္ ေယာက္်ားေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္မႈ ရွိေၾကာင္း စိတ္ထဲရွိသည့္အတုိင္း ရိုးရုိးသားသား ျပန္ေျပာမိသည္။
    စူဇီၿငိမ္ေနသည္။ ဘက္တီကို သူမသကၤာျဖစ္ေလၿပီ။
    ေနာက္ႏွစ္ရက္္ အၾကာတြင္ ေန႕လည္စာမစားမီ ကၽြန္ေတာ္ဘီယာထုိင္ေသာက္ ေနသည္။ ထုိအခိုက္ ဘက္တီ၀င္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စားပြဲမွာ လာထုိင္သည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ စကား မေျပာဖူးေသးပါ။

ဘက္တီသည္ ရွည္လ်ားေကာ့ပ်ံသည့္ သူ၏မ်က္ေတာင္ႀကီးမ်ားကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္၏လက္ေမာင္းကို တယုတယ ပြတ္သပ္ေနသည္။ တစ္ဆက္တည္း ဒုကၡေရာက္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကူညီေစာင့္ေရွာက္ တတ္ေၾကာင္း သူၾကားဖူး ပါသည္ဟု ေျပာသည္။

 ထုိစကားကို ၾကားရေတာ့ သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားရေတာ့သည္။ ထုိစကားၿပီးလွ်င္ ဘာဆက္ေျပာရမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ပိုက္ဆံေခ်းမည္လာ။ သို႕တည္း မဟုတ္ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ဖုိ႕ အကူအညီေတာင္းမည္ေလာ။

    ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒါေလာက္ အထင္မႀကီးေစလိုေၾကာင္း၊ ေခါင္းကိုက္သည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးကေလးေလာက္သာ ေပးဖူးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပသည္။
    မည္သို႕ဆုိေစ ကၽြန္ေတာ္၏ စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။

    သူ႕ဒုကၡသည္ ဘာမွ်မႀကီးက်ယ္ပါ။ အုိင္ယာလန္ေငြ ငါးေပါင္တန္ကိစၥျဖစ္သည္။ သေဘၤာသား တစ္ေယာက္ထံမွ သူလက္ခံရရွိခ့ဲသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထုိေငြကို ဘယ္မွာမွ လဲမရေသာေၾကာင့္  အခက္ေတြ႕ ေနရသည္ဟု ဆုိသည္။ ထုိကိစၥအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ကူညီ ႏုိင္ပါမည္လား။

    ကၽြန္ေတာ္ဘဏ္တုိက္မွာ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါဦးမည္ဟု ကတိေပးလုိက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ဘဏ္တုိက္မွ ေဟာင္ေကာင္ေဒၚလာ ၇၆ ေဒၚလာျဖင့္ အလြယ္တကူ လဲလွယ္ရရွိခ့ဲသည္။

ထုိေငြအားလံုးကို ဘားခန္းထဲမွာပင္ ဘက္တီေလာင္းကို ကၽြန္ေတာ္္ ေပးလုိက္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း စူဇီမရွိသည္ အခ်ိန္ကို သတိႀကီးစြာထားၿပီး ေရြးရေသးသည္။ ယခုလုိ ေငြလဲေပးသည့္အတြက္ စူဇီအေနႏွင့္ တစ္ခုခု အျငင္းပြားရႏုိင္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳျမင္ထားသည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ မႈေတြ ျပဳလုပ္ထားထား အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ရပါေတာ့သည္။

    ေနာက္နာရီ အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အခန္းထဲမွ တယ္လီဖုန္း ေခါင္းေလာင္း းျမည္လာသည္။
    "ဟယ္လုိ…….. စူဇီစကားေျပာေနတယ္"
    ေမာ္လီမဟုတ္ပါလား။ သည္လုိဆုိေတာ့ ဆုိးတာေပါ့။
    "ဟယ္လုိ……..စူဇီ"
    "အခု္ရွင္ဘာလုပ္ေနလည္း"
    "ဘာမွမလုပ္ပါဘူး"
    "ေကာင္းၿပီ……..ကၽြန္မ အခုလာေတြ႕မယ္"
    ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အခန္းထဲ သူေရာကလာသည္။ ခဏၾကာေအာင္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ စကားမ်ား ေျပာေနေသးသည္။ ထုိသို႕ ေျပာေနခ်ိန္တြင္ မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အကဲခတ္ ေနသည္။
    သည့္ေနာက္ေတာ့ တည့္တည့္စုိက္ၾကည့္ၿပီး တ့ဲတုိးေျပာခ်ပါေလေတာ့သည္။
    "ကန္တုန္ေကာင္မနဲ႕ ရွင္အတူတူသြားတယ္၊ ကၽြန္မအားလံုးသိတယ္"
    "ဘာ ကန္တုန္ေကာင္မလဲ"
    ကၽြန္ေတာ္က အျပစ္မရွိသူလုိ ျပန္ေမးသည္။
    "ဟိုေကာင္မ…… သူ႕ကုိ ရွင္ ၇၆ ေဒၚလာေပးတယ္"
    စူဇီ၏ ေသခ်ာမႈပင္ျဖစ္သည္။ ေငြအတိအက်ကို သူေျပာႏုိင္သည္။ ထုိကိစၥသည္ ဘားခန္းထဲမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္တာ္ သေဘာေပါက္လုိက္ပါသည္။ ဘက္တီေလာင္း ကလည္း အျဖစ္မွန္ကို ရွင္းျပမည္ မဟုတ္။ မမွန္ရာကို အမ်ားထင္ေနၾက သည့္အတြက္ သူက ၀မ္းပင္သာခ်င္ သာေနေပ လိမ့္ဦးမည္။
    ကၽြန္ေတာ္က အျဖစ္အပ်က္အမွန္ကို ရွင္းျပသည္။
    "ရွင္လိမ္တယ္….. ကန္တုန္ေကာင္မနဲ႕ ရွင္ အတူတူသြားအိပ္တယ္"
    စူဇီသည္ ထိန္းမႏုိင္ သိမ္းမရ ေဒါသေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ သေဘၤာသားမ်ားထံမွ တက္လာသည့္ ရုန္႕ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆဲေရးတုိင္းထြာသည္။

    သည္ေလာက္ရုန္႕ရင္းသည့္ စကားလံုးမ်ားသူသံုးသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မၾကားဖူးေသး။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႕စြပ္စြဲခ်က္မ်ား မမွန္ေၾကာင္း ျငင္းၿမဲ ျငင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ စူဇီသည္ ကၽြန္ေတာ့ကို ဖန္ခြက္ႏွင့္ လွမ္းေပါက္သည္။ နံရံကိုထိၿပီး ကြဲသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာ တစ္ခုလံုး ဖန္ခြက္ကြဲအစ မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္း သြားေတာ့သည္။

    "ရွင္လိမ္တယ္…… က်ဳပ္ကေတာ့ ရွင့္ကို လူႀကီးလူေကာင္းလုိ႕ ယံုစားလုိက္ရတာ၊ ဒါေပမ့ဲ က်ဳပ္မွားသြားၿပီ၊ အလကားလူႀကီး…… လိမ္ျပာႀကီး……"
    "စူဇီ မင္းျဖစ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ရယ္စရာေကာင္းေနၿပီးလဲ၊ ကိုယ္ဟာ မင္းပိုင္တ့ဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကိုယ့္ကို မင္းပိုင္တ့ဲ လူအျဖစ္ မင္းခ်ဳပ္ခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးေလ ဒါမ်ိဳးကို ကုိယ္မႀကိဳက္ဘူး"ဟု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာမိသည္။

    "ေဟာ……. အခုမွ ရွင္အမွန္အတုိင္းေျပာတယ္၊ တကယ္ကေတာ့ ကၽြန္မကို ရွင္လုိခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ယုတ္ည့ံစုတ္ပ့ဲတ့ဲ ယမ္ယမ္ေကာင္မေလး အျဖစ္နဲ႕ပဲ က်ဳပ္ကို ေတာ္သတ္မွတ္ ထားတယ္၊

ေကာင္းၿပီ…. ၿပီးသြားၿပီ… ဇာတ္လမ္းဆံုးၿပီ က်ဳပ္သြားၿပီ…….."
    တစ္ဆက္တည္း အခန္းအျပင္သို႕ သူထြက္သြားေတာ့သည္။

    ထုိညက ဘားခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အနီးမွာ သူျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။
    ေနာက္ေန႕တစ္ေန႕မနက္က်ေတာ့ ကမ္းနားလမ္းအတုိင္း နမ္ေကာက္သို႕ သူလမ္းေလွ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

   သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာပါသည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္လႊဲၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ သြားသည္။ သည္အတုိင္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ သူဆက္လုပ္ေနသည္။ တယ္လီဖုန္းလည္း လံုး၀မဆက္။

    သို႕ကလုိ ကၽြန္ေတာ့အခန္းသို႕၊ သူေရာက္မလာျခင္း၊ တယ္လီဖုန္းမဆက္ျခင္းမ်ား ေၾကာင့္၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲ မိပါသည္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္လြမ္းမိပါသည္။

    သည္ေတာ့မွ သူ႕အေပၚ ကၽြန္ေတာ္မည္မွ် သံေယာဇဥ္ႀကီးမားေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သေဘာေပါက္မိေလေတာ့သည္။

    တစ္ေန႕မနက္တြင္ အက်ႌအိတ္တစ္ခုအတြင္းမွ စကၠဴတစ္ရြက္ ထြက္က်လာသည္။ ေကာက္ၾကည့္ေတာ့ ဘက္တီေလာင္း၏ အိုင္ယာလန္ ေငြငါးေပါင္ကို လဲေပးသည့္ ဘဏ္တုိက္မွ စာရြက္ကေလး းျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ သည္စာရြက္ေလး လက္ခံ ရရွိခ့ဲသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးလံုးေမ့ေနမိသည္။

    အေတာင္းကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေခၚၿပီး တရုတ္စာအခ်ိဳ႕ကို ေရးခုိင္းသည္။ ထုိတရုတ္စာလံုး မ်ားကို ေငြလဲသည့္ စာရြက္ကေလး၏ ေနာက္ေက်ာ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ကူးေရးသည္။ အဓိပၸာယ္ကား
    "မင္းကို ကုိယ္အရမ္းလြမ္းေနၿပီ" ဟူသတည္း။
    ညဦးပိုင္းက်ေတာ့ ဂြမ္နီမွတစ္ဆင့္ ထုိစာရြက္ကေလးကို စူဇီအား ေပးခုိင္းလုိက္သည္။
    တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ တယ္လီဖုန္းေခါင္းေလာင္းျမည္လာသည္။
    "ဟယ္လုိ…….. စူဇီ စကားေျပာေနတယ္"
    "ဟယ္လုိ…….. စူဇီ"
    "ဘာေတြလုပ္ေနလည္း"
    "ဘာမွမလုပ္ပါဘူးကြာ"
    "ေကာင္းတယ္……… ကၽြန္မလာေတြ႕မယ္"
    သူေရာက္လာၿပီး ထံုးစံအတုိင္း ေရာက္တတ္ရာရာေတြကို ေျပာေနေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းပင္ တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး တ့ဲတုိးေျပာေတာ့သည္။

    "ရွင္ဟာ တကယ့္လူေကာင္း……… မလိမ္ဘူး၊ ကၽြန္မ မွားသြားတယ္"
    ကၽြန္ေတာ္ရယ္မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘက္တီေလာင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားေၾကာင္း ေျပာျပမိသည္။
    သူ ဘာေၾကာင့္ ေပါက္ကြဲရသည္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွင္းျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ၏ခ်စ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေျပာျပထားၿပီးသည့္ ေနာက္ ဘက္တီေလာင္းႏွင့္

ယခုအဆက္အဆံ လုပ္ျခင္းသည္ သူအရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္း  ျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာပ်က္ ရပါသည္ဟု ရွင္းျပသည္။
    "ကၽြန္မေလ ဘားခန္းထဲကိုေတာင္ မသြားရဲေတာ့ဘူး…….. သိလား…. ကၽြန္မ အရမ္းရွက္မိတယ္၊ သားေလး သာမရွိရင္ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ သတ္ေသမိမွာပဲ"
    "စူဇီ ဒီေလာက္ေတာင္ပဲလား"
    "ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုရယ္… ကၽြန္မ အရမ္းရွက္တာပဲ"
    "ကဲ… ဒါျဖင့္လာ ….. ကိုယ္ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ ၾကည့္ပါဦး"
    ကူးတုိ႕သေဘၤာေပၚက ပံုၾကမ္းေလးကို ဆီေဆးပန္းခ်ီကားအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ကူးေျပာင္း ေရးဆြဲ ထားသည္။ ထုိကားကေလးကို ျပလုိက္သည္။ ပတၱဴစ၏အရြယ္အစားကို ျမင္ရံုမွ်ျဖင့္ သူအလြန္ သေဘာက် သြားသည္။ သူ႕အမ်ိဳးသမီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေခၚျပျခင္း အားျဖင့္ သူဘယ္ေလာက္ ဂရုစိုက္ ခံရေၾကာင္း သက္ေသထူႏုိင္ေပေတာ့မည္။ ယခုမွ သူ႕စိတ္သူ ထိန္းႏုိင္လာသည္။

    ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖန္ခြက္ႏွင့္ ပါက္မိသည့္အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး သူက တခစ္ခစ္ ရယ္ေတာ့သည္။
    "ကၽြန္မေပါက္တာေလ…… အကို႕ကိုမွန္ေတာ့မလုိ႕….. ကံသီေပလုိ႕သာ ေပါ့ကြယ္"
    "ဟုတ္တယ္…… အဲဒီေန႕ကစၿပီး ဖန္ခြက္ ကြဲေတြကို ေန႕တုိင္း အစ္ကို ရွာေကာက္ ေနရတယ္"
    သူအရယ္ရပ္ သြားၿပီး။ အိပ္ရာေပၚမွာ ေပ်ာ္ျမဴးစြာ လူးလွိမ့္ေနသည္။

(၂)
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ မနက္ပိုင္းမ်ား၌ သူ႕သားကေလးကို ကၽြန္ေတာ့ထံေခၚလာၿပီး ျပတတ္သည္ တရုတ္ အဂၤလိပ္ ကျပားမ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ တကယ့္ကေလးေလးျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကေတာ့ ရင့္ေနသည္။
    စူဇီကေတာ့ သူကေလးကို ခ်စ္ရွာလြန္းသည္။ တယုတယျဖင့္ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပြံပိုက္ေခ်ာ့ျမဴေနတတ္သည္။ ဒါေကိုေတြ႕ေတာ ကၽြန္ေတာ္ အ့ံအားသင့္မိသည္။ တကယ္ဆုိေတာ့ စူဇီ၏ ဟန္ပန္သည္ မိခင္ဟန္ပန္မ်ိဳးမဟုတ္။

    "ေဟး…… ဘာျဖစ္လုိ႕ အခုထက္ထိ ေခ်ာင္းဆုိေနရတာလဲ၊ ဘာျဖစ္လုိ႕ မင္းဒါေလာက္ ကဲရတာလဲ၊ ဟုတ္တယ္………အင္မတန္ကဲတ့ဲကေလးေလး၊ မင္းဟာ သိပ္ေခ်ာလြန္းလုိ႕ မင္းကို ေမေမ ခြင့္လႊတ္ ႏုိင္တာေပါ့၊ အုိ…….. ဟုတ္ပါရဲ႕ သိပ္လွတ့ဲသားကေလးပဲကြယ္၊ မင္းႀကီးလာရင္ ရုပ္ရွင္မင္းသား ျဖစ္မယ္" စသည္ျဖင့္ လည္း ေျပာေနတတ္သည္။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ လသာေဆာင္ေပၚမွာ ေစာင္တစ္ထည္ျဖင့္ ခင္းၿပီး ထြက္ထုိင္တတ္ၾကသည္ စူဇီကေတာ့ သူ႕သားကေလးႏွင့္ ေစာင္ေပၚမွာ ေဆာ့ကစားေနေလ့ရွိ သည္။ သည့္ေနာက္ ဆိပ္ကမ္းမွာ ေစာင့္ေနသည့္ ကေလးထိန္းကေလးဆီသို႕ ကေလးျပန္ပို႕သည္။ ကေလးထိန္းက ကေလးကို ေက်ာမွအ၀တ္ႏွင့္ သိုင္းပိုးရင္း ျပန္သြားတတ္သည္။ ကေလးကလည္း ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္။ ကေလးႏွင့္ ကေလးထိန္း ထြက္သြားေသာအခါ ဘားခန္းထဲသို႕ သူ ျပန္၀င္သြားေတာ့သည္။
    သူ႕အမ်ိဳးသမီးသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့အခန္းသို႕ ေခၚလာတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသို႕ ေလ့လာေရးထြက္လာၿပီး လာေရာက္လ့လာၾကသလုိ သူက တစ္ခုခ်င္း  ရွင္းျပေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကိုျပၿပီး  တန္ဖုိးကိုလည္း သူထင္ရာျမင္ရာေတြ ေျပာေန တတ္သည္။
    "ေဟာဒါကေခါင္းၿဖီးတ့ဲဘီး…… တကယ့္ေငြအစစ္……. သိတယ္ေမဟုတ္လား၊ (အမွန္က ေငြမဟုတ္ပါ)၊ ငါ့ရည္းစားရဲ႕ လက္ပတ္ႀကိဳးကို ျပရဦးမယ္၊ ေဟာဒီမွာ ေရႊအစစ္……

ေဒၚလာသံုးရာေလာက္တန္တယ္"
    ၿပီးေတာ့ စားပြဲအံဆြဲကို သူဆြဲဖြင့္သည္။
    "ကိစၥမရွိပါဘူး……… စိတ္မပူပါနဲ႕ ကိုယ့္ရည္းစားက သေဘာေကာင္းပါတယ္၊ ဘယ္လုိမွ မေအာက္ေမ့ပါဘူး"ဟု ေျပာသည္။

    ေနာက္ဆံုးေတာ့ တိပ္ရီေကာဒါဆီ ေရာက္လာသည္။ ငွားထားသည္ဟု ဖြင့္မေျပာဘဲ ေဒၚလာႏွစ္ေထာင္  တန္သည္ဟု ဇာတ္လမ္းခင္းေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚကာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အသံကုိ ဖမ္းခုိင္းေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အသံဖမ္းေနခုိက္တြင္ စူဇီကေတာ့ သည္ရီေကာ္ဒါကို သူုတုိယ္တုိင္ပင္ တီထြင္ထားေလဟန္ ပံုစံမ်ိဳး ဖမ္းေနတတ္သည္။

    အမ်ိဳသမီးေတြကို ကၽြန္ေတာ့အခန္းထဲမွာ ေနတတ္ ထုိင္တတ္ျဖစ္လာၾကၿပီဆုိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္စရာ ရွိေနေသးသည္ဟုေျပာကာ အားလံုးကို သူမ,ထုတ္သြား တတ္သည္။  ထုိသို႕ မ,ထုတ္သြားရင္း စႀကၤ ံထဲေရာက္ေတာ့ သူက ဆက္ေျပာေသးသည္။

    "ကိုယ့္ရည္းစားက တကယ့္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး…….သိယ္မဟုတ္လား…… တစ္ေန႕က်ရင္ သူဆြဲထားတ့ဲ ပန္းခ်ီကားေတြ အားလံုးအတြက္ ေဒၚလာငါးေထာင္ႀကီးမ်ားေတာင္ ရဦးမွာ၊ အုိ…… မဟုတ္ဘူး……. မဟုတ္ဘူး…. တစ္ကားကို ငါးေထာင္ရမွာ……"
    သူသည္ ေယာက္်ားေတြကိုလည္း ေခၚလာတတ္သည္။ သေဘၤာသားကေလးမ်ား၏ လစာမွာ မမ်ားလွပါ။ ထုိအထဲက ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲွ အခ်ိန္လာျဖဳန္းေနသည့္အတြက္ သူတုိ႕ကို ျပန္သြားခုိင္း ရသည္လည္း ရွိတတ္သည္။

    တစ္ႀကိမ္တြင္မူ ေရေၾကာင္းပညာ ေလ့လာေနေသာ အေမရိကန္ ဥပေဒေက်ာင္းသားကို ကၽြန္ေတာ့ ဆီေခၚလာၿပီး မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာတုိ႕ စကားလက္ဆံုက်ရင္း ေနာက္ေတာ့

အျငင္းအခံုျဖစ္ၾကရေသးသည္။ စူဇီႏွင့္ အခ်ိန္မျဖဳန္းရဘဲ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညလံုးေပါက္ စကားထုိင္ေျပာ ေနသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းပန္စကားေျပာမိသည္။
    "အေရးမႀကီးပါဘူးဗ်ာ….. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကို စိတ္မ၀င္စားပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ သေဘာေပါက္တယ္ မဟုတ္လား" ဟု သူေျပာသည္။
    "ဟ…… ဘာသေဘာလဲ… သူနဲ႕ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေမာင္ရင္က ဘာျဖစ္လုိ႕ အလကားသက္သက္ ေငြကုန္ခံတာလဲ"
    "ဒါကဒီလုိေလ… သေဘၤာေပၚမွာရွိတ့ဲ အေကာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့ကို အေျခာက္လုိ႕ ထင္ၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႕နဲ႕ အတူတူ ဒီေန႕ည ထြက္လာတယ္ သူတုိ႕ေရွ႕မွာဘဲ အဲဒီအမ်ိဳး သမီးကို

ေခၚလာခ့ဲတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေယာက်္ားပီသတ့ဲ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သူတုိ႕ကို သက္ေသ ထူျပလုိက္တာပါ"
    "ဒီလုိဆုိရင္ တစ္ညလံုး ငါနဲ႕ထုိင္ၿပီး ေဆြးေႏြးေနတယ္ဆုိတာ သူတုိ႕ကို ျပန္မေျပာ ေတာ့ဘူးေပါ့"
    "ဘယ္ေျပာပါ့မလဲဗ်ာ … တစ္ညလံုး သူတုိ႕စံခ်ိန္ေတြ ခ်ိဳးပစ္လုိက္တယ္လုိ႕ ေျပာရမွာေပါ့"

    စူဇီသည္ သူ႕ေဖာက္သည္ကို ပစ္ထားခ့ဲၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္းလည္း ေရာက္လာတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္စကားထိုင္ေျပာၾကသည္။ ဗုိက္ဆာလာေသာ အခါ စူဇီက

တယ္လီဖုန္းေကာက္ကိုင္ၿပီး အနီး၀န္းက်င္မွ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုခုသို႕ စားစရာ လွမ္းမွာတတ္သည္။ သန္းေခါင္းေက်ာ္မွာလည္း မွာႏုိင္သည္။ လင္းအားႀကီးမွာလည္း မွာႏုိင္သည္။
    ထုိသို႕မွာၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ေတာင္းႏွစ္လံုးကို ေရွ႕ေနာက္ထမ္းကာ ထမ္းပိုးႏွင့္ လွ်ိဳထမ္းလာေသာ အထမ္းသမား ေရာက္လာတတ္သည္။ ေတာင္းထဲမွာ ၾကက္သား၊ ၀က္သား၊ ငါး၊ စားစရာ အစံုပါသည္။ အမ်ိဳးအမည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ေခၚလည္း မေခၚတတ္။ အလြန္ခံတြင္းေတြ႕သည္။ ေငြရွင္းေပး ရေတာ့လည္း အလြန္ေစ်းသက္သာေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ က်သင့္ေငြကို စူဇီက သူေပးဖုိ႕ အၿမဲႀကိဳးစား တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေပးမခံ။ သို႕ေသာ္ တစ္ခါ တစ္ရံသူေပးသြား သည္လည္း ရွိသည္။ ကၽြန္တာ္ေပးသည့္ အခါတြင္ အထမ္းသမားကို ေဘာက္ဆူး ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲဟု ေမးတတ္သည္။

    "ျပားငါးဆယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။ ျပားငါးဆယ္သည္ အမ်ားပါ။ ခုႏွစ္ပဲနိေလာက္သာ က်ပါသည္။
    "သိပ္မ်ားတယ္… ဒါေလာက္မေပးနဲ႕လုိ႕ အစ္ကို႕ကို ေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား"
    "ဟုတ္တယ္….. အထမ္းသမားကို ျပားငါးဆယ္သာေပးေနရင္ တစ္ေန႕ က်အစ္ကိုလည္း ဆင္းရဲမွာပဲ၊ ျပားႏွစ္ဆယ္ဆုိ ေတာ္ၿပီ၊ သူသိပ္သေဘာက်သြားၿပီ"
    တစ္ည အခ်ိန္မေတာ္ စူဇီေရာက္လာျပန္သည္။ ထုိေန႕ညက စူဇီႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အ့ံၾသတႀကီး အျဖစ္တစ္ခုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ႀကံဳရသည္။

    ပင္မင္းဆုိင္မွ ေငြေတာင္းခံလႊာေရာက္လာသည္။ တရုတ္လုိ ေရးထားသည္ က်သင့္ေငြမွာ စုစုေပါင္း က်သင့္တာထက္ ပိုေနသညဟု ကၽြန္တာ္ထင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေငြေတာင္းခံလႊာထဲမွ အ၀တ္အစား အမ်ိဳးအမည္မ်ား ဖတ္ျပရန္ စူဇီကို ကၽြန္ေတာ္ကေျပာသည္။ သူက တစ္ခ်က္ေကေလး ၾကည့္ရံုသာ ၾကည့္သည္။
    "ဘာမွမမွားပါဘူး အစ္ကို"
    "ဒါေပမ့ဲ ကိုယ္ဘာေတြေလွ်ာ္ခုိင္းလုိက္တယ္ ဆုိတာမွ မင္းမသိပဲ"ဟု ျပန္ေျပာသည္။
    "အဲဒီ ပင္မင္းဆုိင္က အင္မတန္ရိုးသားပါတယ္အစ္ကို၊ ဘယ္ေတာ့မွ မဟုတ္တာ မလုပ္ပါဘူး"
    "ဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ သူမဟုတ္တာလုပ္ၿပီဆုိတာ ေသခ်ာတယ္"
    သာမန္အားျဖင့္ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့ကို ေငြပိုေတာင္းမွာ လူလိမ္မွာကို အၿမဲတမ္း သူပူပင္ေလ့ရွိသည္။ ယခုမူ ထုိသို႕မဟုတ္။
    "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွပ္အကၤ်ီဘယ္ႏွစ္ထည္အတြက္ သူေငြယူထားသလဲ ၾကည့္ေပးစမ္းပါ၊ ၿပီးေတာ့ တျခားေရးထားတာေတြက ဘာလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္ကဆက္ေမးသည္။
    ေငြေတာင္းခံလႊာကို လက္ထဲမွာကိုင္ၿပီး သူေလ့လာေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို သူေမာ့ၾကည့္သည္။ တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူအေျဖရခက္ေနၿပီကို ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္

ဆုိသည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
    "အရင္တုန္းက အစ္ကို႕ကို ဖြင့္မေျပာခ့ဲဖူးေသးတာ ကၽြန္မမွာ ရွိေနတယ္အစ္ကို၊ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ကၽြန္မသိပ္ရွက္လုိ႕ပါ"
    "ဘာကို ဖြင့္မေျပာခ့ဲတာလဲ"
    "ကၽြန္ေမစာမဖတ္တတ္ဘူး"
    "ဘာ……."
    "လံုးလံုးမတက္ပါဘူး အစ္ကုိရယ္"
    မယံုၾကည္ႏုိင္ေအာက္ေအာင္ ကမႏ္ေတာ္ အံၾသတႀကီး ျဖစ္သြားမိပါေတာ့သည္။ စူဇီသည္ စာမတတ္ ေပမတတ္မိန္းကေလး ျဖစ္သည္ဟု သိႏုိင္ေလာက္ေသာအေၾကာင္းလည္း မေပၚဖူးခ့ဲ။

ဘားခန္းထဲမွာ ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုသည္ ထုိက္အေလ်ာက္ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္သူမ်ားသာ ျစဖ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ စူဇီလည္း အမ်ားနည္းတူ ေရးတတ္ဖတ္တတ္သည္ဟု

ကၽြန္ေတာ္ထင္ခ့ဲသည္။ ထုိမွ်မကေသး။ သူေနပံုထုိင္ပံု ေျပာပံုဆုိပံု ေတြးပံုေခၚပံုမ်ားကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အဆင့္အတန္းနိမ့္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းခ့ဲရသ္ညဟု ထင္ျမင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။
    "ဒါေပမ့ဲ စူဇီ၊ မင္းနာမည္ကို မင္းေရးေနတာ ကိုယ္ျမင္ေနရတာပဲ"
    သူ႕နာမည္ကို တရုတ္လုိေရာ အဂၤလိပ္လုိပါ ေရးေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အမွတ္ရေနမိသည္။ အဂၤလိပ္ လုိ 'စူဇီ'ဟု ေရးတာေတာင္ (Z) စာလံုးက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီး အဆက္ကေလး မ်ားလည္း မဆက္မိဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
    "ဟုတ္ပါတယ္ …. ကၽြန္မနာမည္တစ္ခုကိုပဲ ေရးတတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မနာမည္ကို ေရးတတ္ေအာင္ ဂြမ္နီက သင္ေပးလုိ႕"
    "ဒါျဖင့္ ဘဏ္တုိက္က စာရြက္ကေလး အေပၚမွာ ကိုယ္စားေရးၿပီး ပို႕လုိက္တာ က်ေတာ့ေရာ အဲဒါလည္း ဂြမ္နီကပဲ ဖတ္ျပသလား"
    "ဟုတ္ပါတယ္….. အစ္ကိုေျပာတာ ဒီဟာမဟုတ္လား"
သူက ေျပာေျပာဆုိဆုိ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုဖြင့္ၿပီး စာရြက္ကေလးကို ထုတ္ျပသည္။
"တယ္ဟုတ္ပါလား... အခုအထိ ဒီစာ႐ြက္ကေလး႐ွိေနတုန္းပဲလား"
    "ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္မ သိမ္းထားတာ"
    "ဘာလုပ္ဖုိ႔ သိမ္းထားတာလဲ စူဇီ"
    "အစ္ကုိေရးလုိက္တာကေလးကုိ သေဘာက်လုိ႔ေလ၊ အစ္ကုိေရးလုိက္တာ သိပ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတာပဲ၊ မင္းမ႐ွိေတာ့ ငါမေပ်ာ္ႏုိင္ဘူး၊ မင္းကုိ လြမ္းေနတယ္... လုိ႔ ေရးတယ္ မဟုတ္လား၊ ဂြမ္နီက ကၽြန္မကုိ ဒီအတုိင္း ေျပာတယ္"
    ထုိသုိ႔ေျပာရင္း သူ႕အမူအရာသည္ မေသခ်ာ မေရရာသလုိျဖစ္သြားျပန္သည္။
    "ဂြမ္နီ တမင္ဖန္တီးေျပာတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ"
    "မဟုတ္ပါဘူး စူဇီ... သူဖန္တီးေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး"
    "အစ္ကုိေရးတာ ဒီအတုိင္းပဲလားဟင္"
    "ဒီအတုိင္းပါပဲ"
    "ကၽြန္မဆီကုိ ဘယ္သူမွ  ဒီလုိ မေရးဖူးေသးဘူး"
    "အင္း... ကုိယ္တကယ္ ေျပာတာပါ၊ စိတ္ထဲ႐ွိတဲ့အတုိင္း ေရးလုိက္တာပါ၊ မင္းကုိ တကယ္ပဲ လြမ္းမိ ပါတယ္"
    "အစ္ကုိ႕စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားလုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္၊ စာမေရးတတ္တဲ့... စာလည္း မဖတ္တတ္တဲ့ ယုတ္ညံ့တဲ့ ယမ္ယမ္ကေလးမေလး အျဖစ္ကုိ ဂ႐ုမစုိက္ေတာ့လုိ႔လည္း

ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္"
    "စူဇီ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာေတြ မေျပာစမ္းနဲ႔"
    "တစ္ခါတုန္းကေတာ့ စာသင္ၾကည့္ဖူးပါေသးတယ္၊ အရင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ စာလံုးေတြက ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ႐ွိေနတာ မဟုတ္လား၊ သိပ္ခက္တာပဲ အစ္ကုိရယ္"
    "တစ္ခါမွ ေက်ာင္းမေနဖူးဘူးလား စူဇီ"
    "မေနဖူးဘူး... ကၽြန္မ ဦးေလးက ေက်ာင္းထားမေပးဘူး၊ တစ္စက္ကေလးမွ ေကာင္းတဲ့ ဦးေလး မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကုိရယ္၊ သိတယ္မဟုတ္လား"
    ထုိမွစၿပီး သူ႕ကေလးဘ၀အေၾကာင္း၊ သူ႕ဘ၀အေၾကာင္း၊ ေဟာင္ေကာင္ကုိ မည္သုိ႔ မည္ပုံ ေရာက္လာေၾကာင္း၊ နမ္ေကာက္တြင္ မည္သုိ႔ စတင္အလုပ္လုပ္ခဲ့သည့္အေၾကာင္းမ်ားကုိ စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပ ေတာ့သည္။
    သူ႕အေဖသည္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ရင္း ေအာင္ျမင္ေနသူျဖစ္သည္။ ႐ွန္ဟဲတြင္ ေနထုိင္ၿပီး ကုိယ္ပုိင္ သေဘၤာမ်ားျဖင့္ ဖိလစ္ပုိင္ႏွင့္ ကုန္ကူးေနသူျဖစ္သည္။ စူဇီကေတာ့

သူ႕အေဖသည္ သူပုိင္သေဘၤာတစ္စီးျဖင့္ မနီလာသုိ႕ ထြက္ခြာသြားသည့္ အခ်ိန္ကေလးအထိသာ မွတ္မိေတာ့သည္။
    သူ႕အေဖ ခရီးမထြက္မီ သူ႕အေမက ေဗဒင္ဆရာထံ သြားၿပီး ေဗဒင္ေမးၾကည့္ေသးသည္။ အေဖ ခရီးထြက္မည့္ေန႔သည္ ခရီးမသြားေကာင္းသည့္ေန႔ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ ႏုိင္ေၾကာင္း ေဗဒင္က ေဟာသည္။ အေမက အေဖ့ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္းပန္ၿပီး ကန္႕ကြက္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အေဖ့စီးပြားေရးေလာဘက ေဗဒင္ကုိ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဖံုးလႊမ္းထားသည္။

    ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘယ္လုိေတာင္းပန္လုိ႔မွမရ။ သူသတ္မွတ္ထားသည့္ေန႔တြင္ ကုန္အျပည့္ တင္ၿပီး သေဘၤာျဖင့္ ထြက္ျဖစ္ေအာင္ ထြက္သြားသည္။ ထုိက စၿပီး အေဖ ျပန္မလာေတာ့။

အေဖသေဘၤာလည္း မနီလာသုိ႔ လံုး၀မေရာက္ေတာ့။ ပင္လယ္ထဲမွာ မုန္တုိင္းမိၿပီး နစ္ျမႇဳပ္ သြားဟန္တူသည္။
    ေနာက္ႏွစ္တြင္ အေမပါ ဆံုးသြားသည္။ ထုိအခ်ိန္က စူဇီသည္ ငါးႏွစ္သမီးအ႐ြယ္ ကေလးသာ ႐ွိေသးသည္။ သူ႕ကုိ အေဖ့ညီက ေကာက္ယူေမြးစားသည္။

    ဦးေလးသည္ ယစ္ထုပ္ႀကီးျဖစ္၏။ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းသူလည္း မဟုတ္။ အလုပ္ကုိလည္း မည္မည္ရရမလုပ္။ သူ႕မွာ သမီးႏွစ္ေယာက္႐ွိသည္။ ထုိသမီးႏွစ္ေယာက္ ကုိေတာ့ ေက်ာင္းထားေပးသည္။ တ႐ုတ္မိသားစုတုိ႔၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတုိင္းဆုိလွ်င္ စူဇီကုိလည္း သမီးမ်ားႏွင့္ တန္းတူ အခြင့္အေရး ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။

    သုိ႔ေသာ္လည္း ဦးေလးကေတာ့ စူဇီကုိ အေစခံအဆင့္မွာသာ ထားသည္။ မိန္းကေလး စာသင္ေပးလုိ႔ အပုိေပါ့ဟု ဆုိကာ ေက်ာင္းထားမေပး။ သူ႕အေဖ ၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအားလံုးကုိလည္း

ဦးေလးကသာ ဦးစီးလုပ္ကုိင္သည္။ သူတုိ႔ပုိင္သည့္ သေဘၤာအားလံုး၊ ပစၥည္းအားလံုးကုိလည္း ဦးေလးက လက္၀ါးႀကီးအုပ္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စူဇီ လူလားေျမာက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္မူ ထုိပစၥည္းပစၥယ မ်ားအားလံုး တက္တက္ျပဳန္းေလၿပီ။

    စူဇီ၏ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ သံေယာဇဥ္တြယ္တာစရာ ဆုိလုိ႔ ဦးေလး၏ သမီးအငယ္ အစ္မ၀မ္းကဲြ ယူလန္းတစ္ေယာက္သာ ႐ွိသည္။ ယူလန္းက သေဘာေကာင္း သည္။ ျဖစ္သလုိ

ေနတတ္သည္။ ဘာကုိမွ ေလးေလးနက္နက္ သေဘာမထား။ ပ်င္းလည္း ပ်င္းသည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ စူဇီကုိေတာ့ ယူလန္းက ခ်စ္သည္။ စူဇီကလည္း ယူလန္းကုိ အခ်စ္ႀကီးခ်စ္မိသည္။ ယူလန္းဘာလုပ္ေနေန
စူဇီကေတာ့ သေဘာက် ေက်နပ္ေနစၿမဲ။

    တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အာဏာရလာေသာအခါ ယူလန္း အသက္ႏွစ္ဆယ္ ႐ွိၿပီ။ စူဇီကား ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္။ မၾကာမီပင္ ေဟာင္ေကာင္ႇိ အမ်ိဳးေတြထံ သြားေရာက္လည္ပတ္မည္ဟု ယူလန္းက လိမ္ေလွ်ာက္သည္။ အစုိးရက သြားခြင့္ျပဳလုိက္ သည္။ ယူလန္းထြက္ခြာသြားျခင္းသည္ စူဇီအဖုိ႕ အႀကီးမား ဆံုးေသာ ေဘးအႏၱရာယ္ က်ေရာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ တစ္ပတ္လံုးလံုး မနားတမ္း ငုိေႂကြး ေနခဲ့သည္။
    တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႕ဦးေလးက စူဇီကုိ ေခၚၿပီး ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ေတာင္ ငုိေနရ သလဲဟု ေမးသည္။
    "ယူလန္းကုိ ကၽြန္မ အရမ္းခ်စ္လုိ႔ပါ၊ အခု သူထြက္သြားၿပီ၊ သူ႕ကုိ လြမ္းလုိ႔ ငုိမိတာပါ" ဟု စူဇီက ျပန္ေျဖသည္။
    "မငုိနဲ႔ေတာ့... မင္း အခု လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ လူႀကီးဆုိတာ မငုိရဘူး၊ မင္း လူႀကီးျဖစ္ေနတာ ငါလည္း အခုမွ သတိထားမိတယ္" ဟု ဦးေလးက ေျပာသည္။
    "ကၽြန္မ လူႀကီးမျဖစ္ေသးပါဘူး ဦးေလးရယ္... ကေလးပဲ ႐ွိပါေသးတယ္"
    "ဒီလုိဆုိရင္ မင္း ကေလးမဟုတ္ေၾကာင္း ျပရတာေပါ့ကြာ ... လာ... လုိက္ခဲ့"
    သူ႕ဦးေလးေနာက္သုိ႔ လုိက္သြားသည္။ ထုိေန႕က စူဇီ၏ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္း ရ႐ွာသည္။ သည္တုန္းက သူ႕အသက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သာ ႐ွိေသးသည္။

    ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ စူဇီမွာ ခုိကုိးရာမဲ့သူမုိ႔ တျခားသုိ႔လည္း ထြက္မေျပးရဲ။ သည္အတုိင္း ေနရင္း သူ႕ဘ၀ကုိ အဆံုးခံေနရ႐ွာသည္။
    ထုိ႔ေနာက္ပုိင္းတြင္ ယူလန္းထံမွ လစဥ္ ေဒၚလာငါးဆယ္ ပုိ႔ေပးေလ့႐ွိသည္။ ေဟာင္ေကာင္႐ွိ ေစ်းဆုိင္တစ္ဆုိင္တြင္ တစ္လ ေဒၚလာေလးရာျဖင့္ အလုပ္ရေနၿပီဟု ဆုိသည္။
    စူဇီသည္ ယူလန္းကုိသာ တမ္းတေနမိသည္။ ယူလန္းဆီသုိ႔ ထြက္ေျပးဖုိ႔သာ ႀကံစည္ေနသည္။ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ အစီအစဥ္မ်ားကုိ ခ်မွတ္ေနသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႕ဦးေလးက သူ႕ကုိ ေခၚျပန္သည္။
    " ေဟာင္ေကာင္မွာ ႐ွိေနတဲ့ယူလန္းနဲ႔ အတူတူသြားေနဖုိ႔ မင္းစိတ္ကူးဖူးသလား" ဟု ေမးသည္။
    "တစ္ခါမွ စိတ္မကူးဖူးပါဘူး"
    စူဇီက ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ ျဖင့္ျပန္ေျဖသည္။ သူစိတ္ကူးေနသည္မ်ားကုိ ဦးေလး သိသြားၿပီဟုလည္း ေတြးထင္ေနမိသည္။  

    "ဒီလုိစိတ္ကူးမ်ိဳး ကၽြန္မ ေခါင္းထဲကုိ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး" ဟုလည္း ကာကြယ္သည္။

    "ဒီလုိဆုိရင္ အခု စဥ္းစားေပေတာ့၊ ေဟာဒီမွာ ယူလန္းက စာေရးလုိက္တယ္၊ သူ အလုပ္လုပ္္ ေနတဲ့ဆုိင္မွာ မင္း အလုပ္ရမယ္တဲ့၊ သူ႕လုိပဲ တစ္လကုိ ေဒၚလာေလးရာ ရမယ္တဲ့၊ မင္းကုိ မိဘမဲ့ဘ၀ကေန လူတလံုး သူတလံုးျဖစ္လာေအာင္ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ တုိ႔ ေက်းဇူးကုိ မေမံနဲ႔၊ ဒီေက်းဇူးကုိ မင္း ျပန္ဆပ္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဟုိမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး ငါ့ဆီကုိ တစ္လ ေဒၚလာတစ္ရာ မွန္မွန္ ျပန္ပုိ႔ ... ကုိင္း ... ဘယ္လုိသေဘာရသလဲ"

    "ဒီအိမ္ကုိ ကၽြန္မ ခဲြမသြားႏုိင္ပါဘူး႐ွင္" သူ႕ကုိ ေထာင္ဖမ္းသည္ဟု စူဇီက သကၤာမကင္းျဖစ္ေနဆဲ ႐ွိသည္။

    "မင္းကုိ လႊတ္ေတာ့ မလႊတ္ခ်င္ဘူးေပါ့၊ မင္းကုိ လႊတ္ရမယ္ဆုိရင္ ငါ့မွာလည္း တစ္ဖက္က ဆံုး႐ံႈးရတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ မင္းေက်းဇူး႐ွင္ေတြကုိ ႐ွာေဖြေကၽြးေမြးခြင့္ရတဲ့ အခြင့္ အေရးကုိ ပိတ္ပင္ပစ္ရင္ ငါ့အေနနဲ႔ တစ္ကုိယ္ေကာင္း ဆန္ရာ က်တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မင္း ဟုိမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး ငါ့ဆီကုိ လတုိင္း ေဒၚလာတစ္ရာ မွန္မွန္ ျပန္ပုိ႔ပါ"
    ေနာက္ ေျခာက္လၾကာေတာ့ စူဇီ ခရီးသြားခြင့္ရသည္။ ႐ွန္ဟဲမွ ရထားျဖင့္ ထြက္ခဲ့သည္။ သူ႕တစ္သက္ တြင္ တစ္ခါမွ ခရီးမထြက္စဖူး။ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ မုိင္အနည္းငယ္ခန္႔သုိ႔သာ ေရာက္ဖူးခဲ့သည္။

ကန္တုန္တြင္ ရထားေျပာင္းစီးရသည္။ နယ္ျကခားသို႕ေရာက္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ၾကီးက ေနာက္ပုိင္းမွာ က်န္ခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်ကုိလုိနီ ျဖစ္ေသာ ေဟာင္ေကာင္ပုိင္နက္တြင္းသုိ႕ ေျခခ်မိၿပီ။
    နယ္ျခားမွာ ရထားေျပာင္းရျပန္သည္။ ေယာက္်ားေတြ၊ မိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြ၊ ျခင္းေတြႏွင့္ ထည့္ထားေသာ၀က္ေတြ ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေနသည့္ ရထားတဲြထဲမွာ ေနရာရခဲ့သည္။

အျခားခရီးသည္မ်ား ေျပာဆုိေနၾကသည့္ တ႐ုတ္စကားမွာ ကန္တုန္တ႐ုတ္ စကားမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ နားမလည္။
    ကုိလုန္းဘူတာ႐ံုမွာ ရထားဆုိက္သည္။ သူ႕ကုိ လာႀကိဳေနသည့္ ယူလန္းကုိ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ျမင္လုိက္ရသည္။ စူဇီသည္ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ အေျပးသြားကာ ယူလန္း၏ ရင္ခြင္တြင္းသုိ႔

၀င္လုိက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ၀မ္းသာလြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား သြန္ခ် လုိက္မိေတာ့သည္။
    ယူလန္းသည္ မလုိအပ္ဘဲ အပုိေငြကုန္ခံသူမဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိေန႔တုန္း ကေတာ့ တကၠစီငွားၿပီး သူ႕အခန္း႐ွိရာသုိ႕ စူဇီကုိ ေခၚလာခဲ့သည္။ အခန္းကေလးက က်ဥ္းေတာ့ က်ဥ္းပါသည္။

သုိ႕ေသာ္လည္း ယူလန္းပုိင္သည့္ အခန္းျဖစ္သည္။
    ယူလန္းက အိပ္ရာေပၚမွာ သက္ေသာင့္သက္သာ လဲေလ်ာင္းရင္း ပန္းကန္ျပားထဲမွ ကြာေစ့ေလွာ္မ်ားကုိ ယူစားေနသည္။ စူဇီကေတာ့ စိတ္လႈပ္႐ွားရလြန္းသျဖင့္ ထုိင္ပင္ မထုိင္ႏုိင္။

မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ျပဴတင္းေပါက္မွ အျပင္သုိ႔ ေက်ာ္ၾကည့္ေနမိသည္။ လမ္းေပၚမွာ ဆူညံကာ ပ်ားပန္းခပ္မွ် သြားလာလႈပ္႐ွားေနၾကသည္။
    "မမ အလုပ္လုပ္တဲ့ဆုိင္က ဘယ္ေလာက္ေ၀းသလဲဟင္၊ ဒီလမ္းထဲမွာပဲလား" ဟု ယူလန္းကုိ လွမ္းေမးသည္။
    ယူလန္းက ကြာေစ့ေလွာ္စားရင္း ရယ္ေနသည္။ အခံြမ်ားကုိ ေထြးခံထဲသုိ႔ ပစ္ထည့္ ေနသည္။ ယူလန္း၏ ကုိယ္လံုးသည္ အမ်ားႀကီး၀ေနေသာ္လည္း အခါတုိင္းထက္ ပုိ၍ လွေနသည္။ ပုိးသားအစစ္ ေဘးကဲြ တ႐ုတ္ဂါ၀န္ အေကာင္းစားကုိ ၀တ္ထားသည္။

    "တကယ္ကေတာ့ ေစ်းဆုိင္မွာ အလုပ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ အိမ္သားေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လိမ္ေျပာတာပါ၊ ဒီကုိ ေရာက္စတုန္းကေတာ့ ေစ်းဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အလုပ္လုပ္ေပးပါေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဆင္မေျပပါဘူး၊ တစ္ေန႔နဲ႔ ညတစ္၀က္အလုပ္လုပ္မွ တစ္လကုိ ေဒၚလာတစ္ရာ့ငါးဆယ္ပဲရတယ္၊ လူႏွစ္ ဆယ္ေလာက္နဲ႔ အခန္းတဲမွာ စုေနၿပီး ေက်ာခင္းစရာ ေနရာကေလးတစ္ခုနဲ႔ ေရာင့္ရဲႏုိင္မွ ေလာက္င႐ံုပဲ႐ွိတဲ့ ေငြပါ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဆုိင္႐ွင္ေတြက ကန္တုန္တ႐ုတ္ေတြမ်ားတယ္၊ ကန္တုန္စကားမေျပာတတ္သူကုိလည္း သူတုိ႔က သေဘာ မက်ဘူး၊ ဆက္ဆံရာမွာလည္း အရမ္းႏွိမ္တယ္။

    "ဒီလုိနဲ႔ ကံအားေလ်ာ္စြာ ႐ွန္ဟဲအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြကတယ္၊ သူက ကလပ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ၊ သူက မန္ေနဂ်ာနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အခုထက္ထိ မမလည္း ကလပ္မွာပဲ အလုပ္ဆက္လုပ္ေနေတာ့တယ္၊ မင္းအေၾကာင္း မမက မန္ေနဂ်ာကုိ ေျပာျပတယ္၊ မင္းအသက္ ၁၆ ႏွစ္ပဲ ႐ွိေသးတယ္လုိ႔ မမက ေျပာေတာ့ သူ သိပ္သေဘာက်သြားတယ္၊

မင္းအသက္ ၁၇ ႏွစ္႐ွိၿပီဆုိတာ မမ သိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကလပ္မွာ အသက္ငယ္ေလ မ်က္ႏွာပြင့္ေလပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလးတုိင္း အသက္ သိပ္မႀကီးခင္ ဒီအလုပ္ကုိ စလုပ္ၾကတာ"
    "ကလပ္ဆုိတာ ဘာလဲ" ဟု စူဇီက ျပန္ေမးသည္။
    "႐ွန္ဟဲမွာ အရင္တုန္းက ႐ွိခဲ့တာမ်ိဳးေပါ့၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ တက္လာေတာ့ ပိတ္ပစ္ လုိက္တယ္ေလ၊ အခု မမလုပ္ေနတဲ့ ကလပ္က သိပ္သားနားတယ္၊ တီး၀ုိင္းေကာင္းေကာင္းလည္း႐ွိတယ္။

 သူေဌးေတြမွ လာႏုိင္တာ၊ ေဟာင္ေကာင္မွာကလည္း သူေဌးေတြက ႐ုိက္သတ္လုိ႔ မကုန္ႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား၊ အတဲြ အတြက္ တစ္နာရီကုိ ႐ွစ္ေဒၚလာေပးရတယ္၊ အတဲြက တစ္၀က္ရတယ္၊ တဲြက႐ံုေလး အတြက္ တစ္နာရီကုိ ေလးေဒၚလာ"
    "ဒီအတုိင္းဆုိရင္ တစ္ည တစ္ည ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရမွာေပါ့ေနာ္" ဟု စူဇီက ေမးသည္။
    "အင္း… အၿမဲတမ္း ဒီလုိေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္သူကမွ မတြဲလုိ႕ တစ္ညလံုး ဒီအတုိင္း ထုိင္ေန၇တ့ဲ မိန္းကေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ကုိယ္အ၀ယ္ခံရတ့ဲ အခါက်ေတာ့မွ တကယ့္ ပိုက္ဆံကို ရတာ"
    "အ၀ယ္ခံရတယ္…… အဲဒါက ဘာအဓိပၸာယ္လဲ"
    "ဒီလုိေလ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က မင္ကို သေဘာက်ၿပီဆုိရင္ အျပင္ကို ေခၚသြားမယ္၊ ကလပ္ပိတ္ခ်ိန္အထိ တစ္နာရီကို ရွစ္ေဒၚလာႏႈန္းနဲ႕ ရွင္းေပးသြားမယ္၊ အဲဒီေငြအေပၚကလည္း မင္းတစ္၀က္ ရမယ္၊ မင္းကိုသူက ညစာေကၽြးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ အစီအစဥ္အတြက္ မင္းကို ေဒၚလာ ေျခာက္ဆယ္ ေပးမယ္၊ အဲဒီေငြကေတာ့ မင္းတစ္ေယာက္တည္း လံုးလံုးလ်ားလ်ား ရတ့ဲေငြပဲ"ဟု ယူလန္းက ရွင္းျပသည္။
  

"သူတုိ႕နဲ႕ အျပင္လုိက္သြားၿပီး ညစာအတူတူစားေပးတ့ဲအတြက္ ေဒၚလာ ေျခာက္ဆယ္ႀကီးေတာင္ ေပးတယ္လုိ႕ ဆုိလုိတာလား"
    "မင္းက ဘာမွ နားမလည္ေသးဘဲကိုး" ဟု ေျပာရင္း ယူလန္းက ရယ္သည္။
    "ဒီလုိေတာ့လည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲကြယ္၊ ဟုိတယ္တစ္ခုခုမွ တစ္ညနရမ်ာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အႏၱရာယ္မရွိပါဘူး၊ ေယာက္်ားေတြကလူေကာင္းသူေကာင္းေတြခ်ည္းပါပဲ၊ စစခ်င္းေတာ့ မမလည္း လန္႕မိတယ္၊ ေနာက္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပသြားတာပါပဲ၊ အခုဆုိရင္  ဒီအလုပ္ကို မမသိပ္သေဘာ က်ေနၿပီ"
    "ေယာက်္ားနဲ႕ အတူတူေန၇မယ့္အလုပ္ကို စိတ္ကုန္လြန္းလုိ႕ပါ မမရယ္"
    စူဇီက စကားေျပာမိၿပီးေနာက္ ယူလန္း၏အေဖ သူ႕ဦးေလးေၾကာင့္ သူ႕ဘ၀ ေရတိမ္နစ္ခ့ဲၿပီး ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းမ်ားကို ဖြင့္ေျပာျပေနမိေတာ့သည္။ သည္အေၾကာင္း ၾကားရလွ်င္ ယူလန္း တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ား သြားလိမ့္မည္ဟု စူဇီထင္ထားသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ယူလန္း၏ အမူအရာက ဘာမွ မထူးျခားသလုိရွိသည္။
    "အေဖကဒီလုိလူစားမ်ိဳး မင္းမသိဘူးလား…… ပိုက္ဆံေတြဟာ အရက္ေသာက္လုိ႕ ကုန္တာထက္ မိန္းကေလး ေတြေၾကာင့္ ကုန္ရတာမ်ားတယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အာဏာရလာေတာ့ ျပည့္တန္ဆာ အိမ္ေတြ ပိတ္ပစ္ လုိက္တယ္ေလ၊ ဒီေတာ့ အေဖဟာ ဘယ္မွာမွ မိန္းမရွာလုိ႕ မရေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းဘက္ သူလွည့္လာတာေပါ့"
    "မမရယ္ …….. ကၽြန္မေတာ့ ေစ်းဆုိင္မွာပဲ အလုပ္လုပ္ခ်င္ပါတယ္"ဟု စူဇီကေျပာ သည္။
    "ေဟာင္ေကာင္မွာ တစ္လ၀င္ေငြ ေဒၚလာတစ္ရာ့ငါးဆယ္နဲ႕ ေနရမယ္ဆုိရင္ မၾကာခင္ မင္းစိတ္ေျပာင္း လာမွာပါပဲ၊ ေၾသာ္…… ေနာက္တစ္ခု မမေမ့ေနတာရွိေသးတယ္၊ မင္းကစာမတတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္လကို တစ္ရာ့ငါးဆယ္ ရႏုိင္ဖုိ႕လည္း မလြယ္ဘူး"
    "ကလပ္မွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေယာက်္ားေတြ ေခၚရာကိုေတာ့ မလုိက္ဘူးဆုိရင္ေကာ ျဖစ္မလားဟင္"
    "မျဖစ္ႏုိင္ေဘူး……. ဒီေနရာဟာ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္တ့ဲေန၇ာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမ့ဲ တကယ့္အျဖစ္မွန္ကေတာ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္တ့ဲေနရာပဲ၊ ကလပ္ကိုလာတ့ဲ ေဖာ္ကသည္ေတြအေပၚ  တာ၀န္ မေက်ပြန္ဘူးဆုိရင္ မန္ေနဂ်ာက မင္းကို ကန္ထုတ္လုိက္မွာေပါ့၊

ေအး…… တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္ေလ မင္းကိုေတာ့ မမ အက်ပ္မကို္ငပါဘူး၊ မမခုိင္းတ့ဲအလုပ္ကို လုပ္ရတ့ဲ အတြက္ ေနာင္တစ္ေန႕ က်ေတာ့ မင္း ေနာင္တရရတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး၊ ေစ်းဆုိင္မွာပဲ လုပ္ခ်င္သပ ဆုိရင္လည္း ႀကိဳးစားလုပ္ၾကည့္ေသးတာေပါ့၊ အဲဒီလုိလုပ္ရင္ အျခား အခန္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုမွာ ေက်ာ္ခ်ရံုေတာ့ သြားေနဖို႕ မလုိပါဘူး၊ ဒီအခန္းထဲမွာပဲ မင္းေနခ်င္သေလာက္ေနပါ၊ လခ မယူပါဘူး"
    ထုိေန႕ညက ကလပ္သို႕ ယူလန္းသါားေနခုိက္ စူဇီက အိပ္ရာေပၚမ်ာ လွဲရင္း စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနမိသည္။
    ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခုကိုေတာ့ ခ်မွတ္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္သေဘာ ေပါက္ လာသည္။

    သူ႕ဘ၀သည္ အပ်ိဳစင္မဟုတ္ေတာ့။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေယာက်္ားမရႏုိင္ေတာ့။ သူ႕ဘ၀ကို သူ႕ဦးေလးက ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ၿပီး။ သည္ကစၿပီး ေယာက်္ားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံ ရမည္ကို စက္ဆုပ္္ ရြံရွာခ့ဲသည္။ ၿငီးေငြ႕ ခ့ဲသည္။ ေစ်းဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ မျဖစ္စေလာက္ လစာကေလးႏွင့္ အလုပ္လုပ္ ရမည္ဆုိသည္မွာလည္း လြန္စြာမွာ ၿငီးေငြ႕ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေခ်သည္။

သည္လုိဆုိလွ်င္ ဘာလုပ္မည္နည္း။ ႏွစ္ခုစလံုးက စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ထုိႏွစ္ခုအနက္ တစ္ခုခုကိုေတာ့ ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မည္။
  

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ယူလန္းကလည္း ကလပ္တြင္ သူေဌးတစ္ေယာက္၏ အခ်ိန္းအခ်က္ကို ျငင္းေနသည္။ ေခါင္းကိုက္သည္ဟု အေၾကာင္းျပသည္။ သူေဌးက ရွစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာအထိ တုိးေပးသည္။ သို႕ေသာ္ ယူလန္းကေတာ့ တစ္ယာက္တည္းထားခ့ဲရသည့္ မီလင္းကိုသာ သတိရေနသည္။

ေဟာင္ေကာင္သို႕ ေရာက္လာသည့္ ပထမဆံုးညတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ပစ္မထားသင့္ဟု သူစဥ္းစားေန မိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေသာၾကာေန႕က်မွ ေတြ႕ပါရေစဟု ေတာင္းပန္ၿပီး လန္ခ်ားတစ္စီးျဖင့္ သူ႕အခန္းသို႕ ျပန္လာခ့ဲသည္။
   

အခန္းသို႕ သူျပန္ေရာက္လာေတာ့ သူ႕အ၀တ္အစားဗီရိုကို ေငးၾကည့္ေနေသာ မီလင္း ကေလးကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႕ဗီရုိထဲမွာ အေကာင္းစား အ၀တ္အစားမ်ား၊ အဖုိးတန္အ၀တ္အစားမ်ားခ်ည္းရွိသည္။
    မီလင္းက သူ႕မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ဆီးေျပာသည္။
    "ကၽြန္မဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ၿပီ၊ ကလပ္မွာပဲ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္"
    "ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားတာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားကြယ္၊ မင္းနဲ႕ အဆင္မေျပျဖစ္မွာ စုိးရမ္ရတယ္၊ လူမ်ိဳး တစ္ရာ့တစ္ပါးနဲ႕ ဆက္ဆံရမွာေနာ္၊ အဘုိးႀကီးေတြပါမယ္ ကန္တုန္ တရုတ္ေတြပါမယ္"
    ယူလန္းက ေသခ်ာေအာင္ထပ္ေမးသည္။
    "ဟုတ္က့ဲ…….ကၽြန္မသိပါတယ္"
    "ဒါေပမ့ဲ မင္း အေရးမစိုက္ဘူးေပါ့…….."
    "အေရးမစိုက္ပါဘူး…. အဲဒီအရူးေတြကမွ သူတို႕ ပိုက္ဆံကို ျဖဳန္းတီးပစ္ခ်င္သပ ဆုိရင္ ကၽြန္မကလည္း မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး အ၀တ္အစား အသစ္အဆန္း ေတြ၀ယ္ဖုိ႕ စိတ္ကူးေနလုိက္ရံုပဲေပါ့" ဟု
မီလင္းက ေနာက္ဆံုးတြင္ ျပန္ေျပာလုိက္ေလသည္။
    "ဟုတ္က့ဲ…. ကၽြန္မသိပါတယ္"
    "ဒါေပမ့ဲ မင္းအေရးမစိုက္ဘူးေပါ့…."
    "အေရးမစိုက္ပါဘူး… အဲဒီအရူးေတြကမွ သူတို႕ ပိုက္ဆံကို ျဖဳန္းတီးပစ္ခ်င္သပ ဆုိရင္ ကၽြန္မကလည္း မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး အ၀န္အစား အသစ္အဆန္းေတြ၀ယ္ဖုိ႕ စိတ္ကူးေနလုိက္ ရံုပဲေပါ့"ဟု မီလင္းက ေနာက္ဆံုး တြင္ ျပန္ေျပာ လုိက္ေလသည္။

အခန္း (၆) နက္ျဖန္ေနာ္

.