"အခ်ိန္မေရြး ေျမသားေတြ နဲ႕ အတူ က်သြားႏိုင္တယ္ကြ။ ဒီသစ္ပင္ကလည္း ေအာက္ကို လဲသြားႏိုင္ တယ္။ ဒီေလာက္ အႏၱရာယ္မ်ား တဲ့ဟာ မင္းကိုမင္း ဘာမ်ားေအာက္ေမ့လို႕ ဒီေနရာကို လာရ တာလဲ၊ ဒါ အႏၱရယ္ဇုန္ကြ နားလည္လား"
"သိပ္ေအာ္မေနပါနဲ႕ အန္ကယ္ၾကီးရဲ႕။ က်ခ်င္ရင္ အေစာကတည္းက က်ျပီးေနျပီ"
"မင္း က်တာ အေရးမၾကီးဘူး၊ ေနာက္က ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္ဖို႕ ငါကအားတာမဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ဆို ဒီေနရာ ကို မင္း မလာနဲ႕။ လုပ္ကြက္ေတြထဲ သြားခ်င္ရင္...ေဟ့...ဘယ္လဲ...ငါေျပာေနတယ္"
ကိုျမတ္မင္း က ကမ္းပါးဆင္ေျခေလွ်ာအတိုင္း ေျပးဆင္းသြားသည္ စုကို ေအာ္ဟစ္ရင္း က်န္ေနခဲ့ ေတာ့သည္။ စုက တစ္ခ်က္မွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္............
ေဇာ္ဟိုးသည္ အခ်န္းချမစ္ငယ္ႏွင့္ ေမချမစ္တို႕ဆုံသည့္ ျမစ္ဆုံ၏အေပၚပိုင္း ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ ရပ္ေန သည္။ ေမချမစ္ သည္ ဟိုးေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ေရခဲေတာင္မ်ားတြင္ ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့ျပီး ထလာ၀မ္၊ အဒုံ၀မ္၊ ဆန္ခူး၀မ္ တို႕ ေပါင္းစည္းရာမွ နမ္တမိုင္ျမစ္အျဖစ္ ဆက္၍စီးဆင္းလာခဲ့သည္။ နမ္တမိုင္ ျမစ္ဆီသို႕ ဥပၸလူ၀မ္၊ တဇူ၀မ္ျမစ္ႏွင့္ တဂုန္၀မ္ျမစ္တို႕က ထပ္၍ေပါင္းဖြဲ႕လာၾကသည္။
ေဇာ္ဟိုး ရပ္ေနသည့္ ေတာင္ထိပ္မွၾကည့္လွ်င္ အခ်န္းချမစ္ငယ္ႏွင့္ ေမချမစ္တို႕ဆုံသည့္ေနရာကို စီး၍ျမင္ေန ရသည္။ မက္ရာေမး၊ ေမာေက်ာင္း၊ ေငၚခ်မ္းခတို႕ႏွင့္ ထပ္ဆုံဦးမည္။ က်ဖြီခ၊ အင္လီးခ၊ ရွာေငၚခ၊ ဒြမ္ဘန္ခတို႕ ထပ္၍စီး၀င္ၾကဦးမည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ တစ္ဖက္ႏွင့္ စီးဆင္းလာေသာ ေမလိချမစ္ႏွင့္ ဆုံေတြ႕ရာ မွ ျမစ္ၾကီး ဧရာ၀တီ ျဖစ္ေပၚသြားေပမည္။
ေမချမစ္သည္သာ ျမစ္အသြယ္သြယ္ စုေပါင္းစီးဆင္းလာရသည္ မဟုတ္ေသး။ မလိချမစ္သည္ လည္းနမ့္လန္၊ နမ့္ယက္၊ ရွန္ခ၊ ခရန္းခ၊ ဂ်ထီခ၊ နမ့္တီးခ၊ အင္ဆြပ္ခ၊ ဖြန္အင္ခ ျမစ္ငယ္အသြယ္ သြယ္တို႕ စီး၀င္ျပီး တစ္ဖက္မွ စီးဆင္း လာေသာ မလိချမစ္ႏွင့္ဆုံကာ ျမစ္ၾကီးဧရာျဖစ္လာသည္ပဲ။
ဟိုးေ၀းေ၀း မွ ေငြေရာင္တ၀င္း၀င္း ေရခဲေတာင္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ဒ႑ာရီပုံျပင္တို႕က မရိုးႏိုင္ေတာ့ျပီ။ လွပဆန္းၾကယ္သည့္ ေရခဲေတာင္ၾကီးမ်ား အလယ္မွ သဘာ၀ေရကန္ၾကီးႏွင့္ ပန္းမန္ ဥယ်ာဥ္ၾကီးအေၾကာင္း၊ နတ္သမီးပုံျပင္မ်ားအေၾကာင္း ေဇာ္ဟိုးၾကားဖူးခဲ့သည္။ ထိုအလွ အပ သဘာ၀တရား မ်ားကို သူျမတ္ႏိုးသည္။ သစ္ေတာႏွင့္တစ္ေတာင္၊ တစ္ေတာင္ႏွင့္ တစ္လွ်ိဳ ၾကားမွ ျဖတ္သန္း စီးဆင္းေနေသာ ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ျမစ္ငယ္ငယ္မ်ားကို ၾကိဳးတံတား၊ ၾကိမ္တံတား မ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္း ခရီးႏွင္ရသည္ ကို သူသေဘာက်သည္။
ထိုေဒသတစ္၀ိုက္ ေကြ႕ပတ္စီးဆင္း ေနေသာ ေခ်ာင္းေရတို႕သည္ ၾကည္ျပာစိမ္းလံေန၏။ ရႊံ႕တို႕ႏြံတို႕မျမင္ရ။ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္ ခက္မ်ားၾကားမွာ တိုးေ၀ွ႕ စီးဆင္းေနေသာ ေရၾကည္ျပာစိမ္း တို႕သည္ အျမဴအမႈန္ အမိႈက္တစ္စ မရိွပါေခ်။
သည္ေတာ သည္ေတာင္ သည္ေခ်ာင္း သည္ျမစ္ သည္သစ္ပင္ပန္းမန္တို႕သည္ ေဇာ္ဟိုး၏ ဘ၀ျဖစ္ သည္။ ဘိုးဘြားမိဘ လက္ထက္ကပင္ သစ္ခြမုဆိုးဘ၀ျဖင့္သာ အသက္ေမြးလာၾကသည္။ ကမၻာ့အရွားပါးဆုံး သစ္ခြနက္ ကိုပင္ သူရွာေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ သူရင္ထဲမွာ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနသည္ ကေရႊရွာေနသူမ်ား မဆမတန္ တိုးပြားေနသည့္ အေရးကိုပင္။ ထိုလူမ်ာက ေျမကိုလည္းမမူ၊ ေရကိုလည္းမမႈ၊ ေရႊမႈန္ေရႊမႊားမ်ားကို အငမ္းမရ ရွာေဖြရင္း အလွတရားတို႕ကို စိတ္တိုင္းက် ဖ်က္ဆီ် ေနၾကသည္ေကာ။
တစ္ခ်ိန္က တန္ဖဲေက်းရြာေလးသည္ ငွက္ၾကည့္သမားတို႕ စသည္ခ်ရာ အရပ္၊ ျမစ္ဆုံအလွ ကို ေဆးျခယ္ရာအရပ္၊ ေလ့လာရာအရပ္၊ ခရီးသြားတို႕အပန္းေျဖ အနား ယူကာ ျမစ္ၾကီး ဧရာ ေမြးဖြားလာပုံကို တစိမ့္စိမ့္ ၾကည္ႏူးရာအရပ္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလမ်ာ္းမွာ ရုတ္ ျခည္းေပ်ာက္ကြယ္ ခဲ့ေလျပီ။ ေရႊထြက္ သည္ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ေန႕ခ်င္း ညခ်င္း ေမႊ ေႏွာက္ ဖ်က္ဆီးခံ ရေလျပီ။ ေရႊထြက္သည္ဟူေသာ စကားတစ္ခြနး္ေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းညခင္း ေမႊေႏွက္ ဖ်က္ဆီးခံရေလၿပီး။
စီမံကိန္းလုပ္ကြက္ႀကီးမ်ားကလည္း ေတာကို ၿဖိဳသည္။ ေတာင္ကိုၿဖိဳသည္။ သစ္ပင္ပန္းမန္တို႔ ခုတ္ လွဲသည္။ ေတာင္ကတံုုးတို႔ တစ္နံတစ္လ်ား ၿပိဳက်ေနၾကသည္။ ေျမသယ္၊ ေျမတူး ယာဥ္ႀကီး ယာဥ္ငယ္မ်ားျဖင့္ အပိုင္း လိုက္ အတစ္လိုက္ သယ္ယူေနၾကသည္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားကို သူ ၾကည့္ ရက္၊ သာယာေသာ ေက်းငွက္ သာရကာတို႔ အသံမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေလၿပီ၊ ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ ေခ်ာင္းေရစီးသံတို႔ ကြယ္ပခဲ့ေလၿပီ။ စိမ္းစိုေအးျမေသာ သစ္ပင္ သစ္ေတာ တို႔ မိုင္ျဖင့္ခ်ီကာ ကြယ္ ေပ်ာက္ေနၾကသည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္၏ အလွတရားသည္ ကမာၻေျမေပၚမွ ဝါးမ်ိဳခံေနရေလၿပီ။ သစ္တစ္ပင္ကို မည္သူ စိုက္ႏိုင္ သနည္း။ ေျမတစ္ခဲ ကို မည္သူ ဖန္တီးႏိုင္သနည္း။ ေဇာ္ဟိုး အေတြးမ်ားက နာက်င္ေနဆဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ နက္ရႈိင္းေသာ ေတာေတာင္မ်ားဆီသို႔ ထြက္ခြင့္ရဖို႔သာ သူ ေတြးေနတတ္သည္။ လူသံ သူသံ စက္ယႏၱရားသံ မ်ားကို သူၿငီးေငြ႕လွၿပီ။
သူ႔မွာ တာဝန္ႀကီး တစ္ရပ္ ရွိေနသည္။ ထိုတာဝန္ေၾကာင့္ပင္ ေရႊမုဆိုးမ်ားကို အစဥ္တစိုက္ သူ ေလ့လာေန ခဲ့ျခင္းပင္။ ျမစ္ဆံု သည္ ေရႊမုဆိုးတို႔ေၾကာင့္ အလွတရာမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေလၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ထိုမုဆိုး တို႔၏ ေလာဘ မွာ မၿပီးေသး။ သူတို႔က တတ္ႏိုင္ရင္ ေမလျမစ္တစ္ေၾကာ၊ မလိခ ျမစ္တစ္ေၾကာ ကို ေျမလွန္ပစ္ခ်င္ သူေတြ။ သူတို႔သိသည္ ကား ေရႊ။ ေရႊထက္ ဘာကိုမွ တန္ဖုိးမ ထား။
ထိုေလာဘစိတ္ မ်ားက တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာၾကသည္။ ျမစ္ဆံုတစ္ဝိုက္မွာ ေရႊကုန္ ေတာ့မည္ကို ႀကိဳ သိေနေသာ ေရႊမုဆိုးမ်ားက ျမစ္ညာဘက္ဆီသို႔ ဆက္၍ ရွာေဖြေနၾကသည္။ ဤ ကိစၥကို ဟန္႔တားရမည္က သူ႔တာဝန္၊ သူေမြးရာပါ တာဝန္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုလူမ်ားကို အႏုနည္းႏွင့္ တား၍ ရမည္မဟုတ္၊ စင္စစ္ ထိုအလုပ္မ်ိဳး ကို သူ မလုပ္ခ်င္။ ေသြးထြက္သံယိုျဖင့္ ျပႆနာကို မေျဖရွင္းခ်င္။ သို႔ရာတြင္ မလုပ္၍ မျဖစ္ေလေသာ အခါ သူ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာ ေဆာင္ရြက္ရေတာ့ သည္။
အကယ္၍ ဤ အရပ္ေဒသ ၌ ေရႊမုဆိုးမ်ားက လံုးဝကင္းစင္သြားမည္ဆိုလွ်င္ သူ ဒီအလုပ္ကို စြန္႔ လြတ္လိုက္ရန္ အသင့္။ ယခုေတာ့ သူ မစြန္႔ႏိုင္ေသး။ ေရႊမုဆိုတို႔ ေတာတိုးေလတိုင္း ျဖစ္သည့္နယ္ ျဖင့္ တားျမစ္ေနရသည့္ သူ႔တာဝန္ ကို သူမစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသး။
............................................................................................................................................
စစၥတာႀကီးက လူနာကိုၾကည့္၍ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းစလံုး အရိုးေပၚ ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေတာထဲ မွာ ေလးရက္ၾကာခဲ့သည္။ ေဆးရံု သို႔ အျမန္မပို႔ႏိုင္လွ်င္ အသက္ ဆံုးရံႈး ရေပမည္။
လူနာရွင္မ်ားက စစၥတာႀကီးကို ၾကည့္ေနၾကသည္။
"ေဆးရံုကို အျမန္ပို႔လိုက္ေတာ့၊ ဒီမွာဆက္ထားရင္ မလြယ္ဘူး"
သူ႔စကားေၾကာင့္ အသက္သံုးဆယ္အရြယ္ ရုပ္ရည္ၾကမ္းၾကမ္းျဖင့္ လူက အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံဆဲြ ထုတ္လုိက္ရင္း
"ေရာ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔လည္း ဒီအထိေခၚလာေပးၿပီးၿပီ။ က်န္တာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ဆက္လုပ္ခ်ည္။ က်ဳပ္ တို႔ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ ရဦးမယ္"
စစၥတာႀကီး ထိုလူ ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
"မင္း တို႔ ဘယ္နယ္ကလာတာလဲ"
ထိုလူက ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားရင္း သာစည္ဟု ေျဖသည္။
"မင္းတို႔လူနာ ကို ခ်က္ခ်င္း ငါ့ေဆးခန္းကေခၚသြား။ ျမစ္ႀကီးနားကိုပို႔ပါ။ ငါ စာေရးေပးလိုက္မယ္"
စစၥတာႀကီး က ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္္ လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။ လူနာရွင္ေလးဦးမွာ ဘာမွမေျပာရဲ ေတာ့။ လူနာခမ်ာ အသံသဲ့သဲ့ မွ်ပင္ မထြက္ေလၿပီ။
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆရာ။ သူ႔ကို ပို႔ေပးရမလား"
လူတစ္ေယာက္က ေမးလာသည္ကို ရုပ္ရည္ၾကမ္းၾကမ္ျဖင့္လူက ေခါင္းကုတ္ေနေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့မွ အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေဆးရံုလိုက္သြား၊ ေရာ့ ဒါကစရိုတ္၊ ေဆးရံုေရာက္ရင္ သစ္ပင္ပိတာလို႔ ေျပာ၊ ၾကားလား။ ၿပီးရင္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကို အေေၾကာင္းၾကားေပးလိုက္။ ၿပီးရင္ ဒီကို ျပန္လာခဲ့။ ေဆးရံုကမသိေအာင္ ထြက္လာခဲ့ ၾကားလား"
သူ႔စကား ကို က်န္ႏွစ္ေယာက္က နားေထာင္ၿပီး ကမ္းေပးလာေသာ ပိုက္ဆံကို ယူလိုက္သည္။ သူက က်န္ႏွစ္ေယာက္ ကို ေခၚ၍ ေဆးခန္းအျပင္သို႔ ထြက္သြားေတာ့၏။
အခန္း (၆)
ကိုေဇာ္ျပန္ပါေတာ့...
ကိုေဇာ္ျပန္ပါေတာ့...
ကိုေဇာ္ျပန္ပါေတာ့...
ကိုေဇာမင္း နားထဲမွာ ၿငိမ္းႏု ေျပာလုိက္ေသာစကားသံက ပဲ့တင္ထပ္ေနေတာ့သည္။ ၿငိမ္းႏုက ဒြန္း စ႑ားဟူေသာစကားကို သံုးစြဲခဲ့ေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ၿငိမ္းမွာ ရွိေန မည္ဟု သူ မေတြးခဲ့မိေခ်။ ၿငိမ္းႏွင့္ မေတြ႕သည္မွာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ၿငိမ္းေရာ၊ ရဲထြန္းေရာ သူႏွင့္ မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့။ သူတုိ႔လက္ထက္ၾကမွာပဲဟု ေတြးေနမိဆဲမွာပင္ သူတုိ႔ခ်င္း အခန္႔ မသင့္ျဖစ္သည္ဟု ၾကား ခဲ့ရသည္။ သူ နယ္သို႔ အလုပ္ဝင္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ၿငိမ္း စင္ကာပူသုိ႔ ထြက္ခြာသြား သည္ဟု သတင္းၾကာခးဲ့ရသည္။
တကၠသိုလ္နယ္ေျမတြင္ ၿငိမ္းတုိ႔ စံုတြဲႏွင့္ သူသည္ တပူးတြဲတြဲ။ သူ႔အေၾကာင္း ကုိယ့္အေၾကာင္းအတြင္း သိ အစင္းသိ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ငါးႏွစ္ဟူေသာ ကာလသည္ ထိုခင္မင္ရင္းမႈမ်ားကို တုိက္စားခဲ့ၿပီ။ သူ သည္ ၿငိမ္းကို လက္ရွိ အေျခအေနမ်ဳိးျဖင့္ ျပန္မေတြ႕လို။ သူ ရပ္တည္ေနေသာ ဘဝမ်ဳိးႏွင့္ ၿငိမ္းကို ရင္ မဆိင္လုိေသာ္ျငား ရင္ဆုိင္ခဲ့ ရေလၿပီ။ ဒီအလုပ္က သူ႔ဝါသနာႏွင့္ လားလားမွမဆုိင္။ သူ က်င္လည္ခ်င္ သည့္စာေပနယ္ကို စြန္႔ခြာခဲ့ ရၿပီးၿပီ။ ၿငိမ္းသည္ သူ႔ကို စာေပတုိက္တစ္တိုက္တြင္ ေဇာက္ခ်က်င္လည္ေန သည့္ စာဂ်ပိုးအျဖစ္ ယူဆေန လိမ့္မည္။ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ကပင္ သူကုိယ္တုိင္က စာေပနယ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ ေတာ့မည္ဟု အားခဲခဲ့သည္။ စာအုပ္မ်ား ကို သူ ျမတ္ႏိုးသည္။
စာဖတ္ေနရသည့္ ဘဝ ကို သူ ေက်နပ္ သည္။ သို႔ရာတြင္ ဦးေလးျဖစ္သူက ေကာက္ခါငင္ကာ ဆြဲေခၚ ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျပည္ၿမဳိ႕သုိ႔ သူေရာက္ခဲ့ရ သည္။ ဦးေလးမွာက မယားႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သားသမီး မထြန္းကား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ဦးေလးက သူ႔ကို လက္႐ံုးတစ္ဆူလို အားကိုးခဲ့သည္။ သူ႔စိတ္ သူ႔ ခံယူခ်က္ မ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လုိက္ပါက ဦးေလးျဖစ္သူ၏အက်င့္ဗီဇကို တစ္စက္ကေလးမွ မႀကဳိက္။ ဦးေလးက ရသမွ် ယူမည္။ ျမတ္မည္ထင္ လွ်င္ ကုိယ့္ဦးေခါင္းကိုပင္ ျဖတ္ေရာင္းမည့္လူစား။ ဦးေလးထံမွ သင္ၾကားပို႔ခ်သမွ် သူ တအံ့တၾသျဖစ္မိ သည္။ တကယ္ေတာ့ ဤစက္႐ံုလုပ္ငန္း၏မူလအစသည္ ဦးေလး၏မယားႀကီးဘက္မွ လုပ္ငန္းျဖစ္ သည္။ ဦးေလး က လုပ္ငန္းခ်ဲ႕ထြင္လုပ္ကုိင္ရင္း စက္႐ံုအႀကီးစားျဖစ္လာခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ဦးေလး က လက္ဝါးႀကီးအုပ္လာခဲ့သည္။ ထိုမွ်မကေသး၊ ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားတြင္ သူ႔ေျခ သူ႔လက္ ျဖစ္ေစရန္ ကုမၸဏီ၏အစုရွယ္ယာမ်ားကို တစ္ဖက္လွည့္ျဖင့္ ခ်ေရာင္းသည္။ ဝယ္သူက တျခားလူ မဟုတ္ပါေခ်။ ကိုေဇာ္မင္း၏အေမမွ ဝယ္ယူခဲ့ျခင္းပင္။ သုိ႔ရာတြင္ အေမသည္ လက္မွတ္ေလး ထိုးလုိက္သည္ မွအပ ရွယ္ယာကိစၥကို ဘာမွမသိ။ ေငြလည္း တစ္ျပားမွ ထုတ္ခဲ့ရသည္မဟုတ္။ ကိုေဇာ္မင္းက ဦးေလး လုပ္ရပ္မ်ား ကို သိေနပါေသာ္ျငား သူစိမ္းမဟုတ္ေလသည္မုိ႔ တစ္ခြန္းမွစြက္ဖက္ရန္ မဝံ့ခဲ့။ ဤစက္႐ံု တြင္ သူသည္ စီမံဌာန ၏အေရးပါသူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၾကာေတာ့လည္း သူ ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ၿပီ။
ဦးေလးျဖစ္သူ လြန္က်ဴးထားေသာ လုပ္ရပ္မ်ားေပမုိ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ထုတ္မေျပာျဖစ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သိၾကပါ လ်က္ ဥကၠ႒၏အမ်က္ေဒါသႏွင့္ ကိုယ္က်ဳိးႀကီးသမားစိတ္ကို သိထားသည္မုိ႔ ဘာသိဘာသာ ေန လုိက္ၾကသည္။ ဦးေလး၏မယားႀကီးဘက္မွ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကေတာ့ မေက်နပ္ၾက။ မယားႀကီးခမ်ာ က်န္း မာေရးခ်ဳိ႕ငဲ့ေနသူ မို႔ ေယာက္်ားလုပ္သူ၏လုပ္ရပ္မ်ားကို မေျပာဝ့ံေခ်။ လစဥ္ေပးပို႔လာသည့္အသံုးစရိတ္ ကိုသာ အားကိုးတႀကီး သုံုးစြဲ ရင္း စက္႐ံုပုိင္ရွင္ကေတာ္ အျဖစ္ ဟန္လုပ္ေနရရွာ၏။
ဦးေလး၏ဒုတိယမယား မွာ စက္သံုးဆီလုပ္ငန္းရွင္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးက လုပ္ငန္း ဖက္၊ စီးပြားဖက္ မ်ားအျဖစ္ ခရီးဆက္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔မွာလည္း သားသမီးမထြန္းကား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာျပႆနာမွ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိၾက။
သူ႔အေတြးက ၿငိမ္းႏုထံသုိ႔ ေဝ့ဝဲသြားျပန္သည္။
ရဲထြန္း ကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ ၿငိမ္းကို စ၍ခ်စ္မိသည္ကား သူ။ ၿငိမ္းကို စ၍ပိုးပန္းသည္က သူ။ ၿငိမ္းက သူ႔ကို စာဂ်ပိုးအျဖစ္သာ ျမင္သည္။ ပါဝါမ်က္မွန္အထူစား၊ ပိန္ပိန္ကုပ္ကုပ္၊ လူပံုေသးေသး သူ႔ကို ၿငိမ္းက ခင္မင္႐ံု ထက္ မပိုခဲ့။ ရဲထြန္းက အသားညဳိသည္။ အ႐ိုးအရပ္ေကာင္းသည္။ မ်က္ႏွာက ခက္ထန္သည္ ထင္ရေသာ္ျငား သေဘာထားကျဖဴစင္သည္။ သူ ၿငိမ္းကို ပိုးပန္းေနသည့္ကာလတစ္ ေလွ်ာက္လံုး မၿငီးမျငဴ ကူညီေပးခဲ့သည္။ သူ လက္ေလွ်ာ့ၿပီဆိုေတာ့မွ ရဲထြန္းက သူ႔ကို ခြင့္ေတာင္းကာ ၿငိမ္းထံသုိ႔ ခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့ျခင္းပင္။ သူက သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ႏွင့္ ရဲထြန္းကို သေဘာတူခဲ့ပါသည္။ ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္မီးစကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ဟူေသာ တာဝန္အသိျဖင့္ ၿငိႇမ္းသတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။
ရဲထြန္း သေဘၤာတက္ေတာ့မည္ ကာလတြင္ ၿငိမ္းႏွင့္ ကေတာက္ကဆျဖစ္ၾကသည္ဟု ၾကားရသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သံေယာဇဥ္မီးစ ကို သူ ျပန္မပ်ဳိးလိုေတာ့။
အခုေတာ့ ၿငိမ္းႏွင့္ သူ ကမ္းပါးတစ္ဖက္စီ ရပ္မိၾကေလၿပီ။ ၿငိမ္း ရင္ထဲမွာ ဘယ္သို႔ခံစားရသည္ကို သူ မသိ။ ရဲထြန္းဟူေသာ နာမည္ကို ေျပာလုိက္မိခ်ိန္တြင္ ၿငိမ္း မ်က္ႏွာညႇဳိးသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ မိမိက မသိဆိုးဝါး အလွဴေငြ ထည့္ပါမည့္ အေၾကာင္း စကားစခဲ့မိသည္။ ၿငိမ္းသည္ စာၾကည့္တုိက္မွာ ေတြ႕စဥ္ ကလိုပင္ က်ားရဲ မေလး အသြင္ျဖင့္ တံု႔ျပန္လာခဲ့ၿပီေကာ။
တကယ္ေတာ့ ဧရာဝတီအေရးေတာ္ပံုကို သူ သိသင့္သေလာက္ သိေနပါသည္။ ဂ်ာနယ္မ်ားထက္၌ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သတင္းေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကိုလည္း သူ စိတ္ဝင္းစား မိသည္။ ျမစ္တစ္ ေလွ်ာက္ ေသာင္ထြန္းမႈတိုးပြားလာျခင္းကုိလည္း သူ သိေနခဲ့သည္။ ထိုျပႆနာ သည္ သိပ္ေဝးလွသည္ မဟုတ္။ သူ႔စက္႐ံုမွဝန္ထမ္းျဖစ္သူ ဦးဘအုန္း၏ျပႆနာကို သူ သိခဲ့ရသည္။
ဦးဘအုန္းမွာ သားႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့သည္။ အႀကီးေကာင္ မ်ဳိးဝင္းကို သူ ရင္းႏွီးပါသည္။ မ်ဳိးဝင္းက ငါးသ ေလာက္ ကန္ထရုိက္ လုပ္သည္။ ျပည္ၿမဳိ႕နယ္တစ္ေလွ်ာက္ ငါးသေလာက္ပိုက္တန္းမ်ားတြင္ ႏွစ္စဥ္ ငါး အဝယ္ေတာ္ လုပ္ေနသူ။ သူ႔ဝင္ေငြက ငါးရာသီေရာက္ေလတုိင္း ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ရွိခဲ့ရာမွ ဒီဘက္ႏွစ္မ်ား တြင္ အဆင္မေခ်ာေတာ့။ ၿမဳိ႕ေပၚ မွ ဒုိင္ခ်ဳပ္မ်ားထံက အေႂကြးတင္လာသည္။ ထိုျပႆနာ၏အရင္းခံမွာ ျမစ္ထဲ၌ ငါးသေလာက္ ရွားပါး လာျခင္းပင္။ ေသာင္ေတြ ထြန္းလာသည္။
ေရစီးေၾကာင္းေျပာင္းလာ သည္။ ငါးသေလာက္မ်ား ေနႏုိင္ေသာ ျမစ္တြင္းအစာေရစာရွားပါးလာသည္။ အရင္တုန္းက ငါးဆြဲ ေကာင္းေလတုိင္း စက္႐ံုသုိ႔ငါးလာပို႔တတ္သျဖင့္ ငါးသေလာက္ေပါင္းစားၾကသည္။ မ်ဳိးဝင္း တစ္ေယာက္ အလုပ္အကုိင္ ယုိယြင္းလာရာမွ ငါးဒုိင္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အမႈျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ ႀကဳိေငြ ထုတ္ထားသည့္အတုိင္း ငါးမသြင္းႏုိင္၍ အမႈတက္ခဲ့ျခင္းပင္။ ထိုျပႆနာသည္ မေျဖရွင္းႏုိင္သည့္အဆံုး ႐ံုးေရာက္ ဂတ္ေရာက္ ျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ေငြအလြဲသံုးစားမႈျဖင့္ စီရင္ခ်က္ခ်ခံရသည္။ မည္သူမွ ကူညီေပးႏုိင္ေသာ ကိစၥ မဟုတ္ပါ ေခ်။
ျမစ္၏႐ုိက္ခတ္မႈသည္ ဤမွ ထိုမွ ၾကားေနရသည္။ ျမစ္ေရက်ခ်ိန္တြင္ ျမစ္ကို အမွီသဟဲျပဳ၍ လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ေနသူမ်ား ႏွစ္စဥ္ အတိဒုကၡတိုးပြားလာေနသည္။
ယခု ႀကံဳေတြ႕ရေသာ ျပႆနာမွာ ကိုေဇာ္မင္းအဖုိ႔ ေျဖရွင္းရခက္လွေတာ့သည္။ စက္႐ံုပုိင္ရွင္က ဦးေလး ျဖစ္ေနသည္။ စက္႐ံုအတြက္ တာဝန္ရွိသူက မိမိျဖစ္ေနသည္။ ၿငိမ္းက စက္႐ံုမွ ထုတ္လႊတ္ေန ေသာ စြန္႔ပစ္ပစၥည္း မ်ားႏွင့္ ဓာတုပစၥည္းမ်ား၊ စက္သံုးဆီ အႂကြင္းအက်န္မ်ား၏ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပး ရန္ ေတာင္းဆိုေနၿပီ။
သူသည္ ၿငိမ္းႏွင့္ ကမ္းတစ္ဖက္စီ။ ျပႆနာ၏တစ္ဖက္စီ၌ ရပ္တည္ရင္ဆုိင္ရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္း ကမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့။ သည့္အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ နာၾကည္းလာမိသည္။ စာအုပ္ပံုမ်ား ၾကား တြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ မိ ေနေသာဘဝမွ စက္႐ံုတာဝန္ခံဘဝကို ေရာက္လာရသည့္အေပၚ နဂိုကပင္ ေက်နပ္လွသည္ မဟုတ္။ ယခု ၿငိမ္းက သူ႔ကိုအထင္လြဲေပၿပီမုိ႔ သူ ပို၍ စိတ္ထိခုိက္ရေတာ့သည္။
သူ ေတြးေတာရင္းျဖင့္ပင္ ၿငိမ္းကို ေတြ႕ခ်င္လာမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာရြက္ကိုယူ၍ ၿငိမ္းထံသုိ႔ စာတစ္ ေစာင္ ေရး လုိက္မိပါေတာ့သည္။
.............................................................................................................................................
ႏူးက ၾကားရေသာစကားကို မယံုႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ေလာဟိုက ႏူးကို သက္ေသျပသည့္အေန ျဖင့္ စာရြက္တစ္ရြက္ ကို ကမ္းေပးလုိက္၏။ ဒူးဝါး (ရြာလူႀကီး) မ်ားကိုယ္တုိင္ တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ အစည္းအေဝး စာရြက္ျဖစ္သည္။ "ငါေတာ့ မေျပာင္းႏုိင္ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပဲ" "မရဘူး အစ္မ။ ဆည္စီမံကိန္းက ဒီရြာပါတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ က်ိန္ခရမ္၊ ျမစ္ဆံု၊ ခပၸါး လည္း ပါတယ္။ ေသာင္ဂ်ာယန္နဲ႔ ေဒါင္ပန္ရြာလည္း ပါတယ္။ ေရႊ႕ရ ဖုိ႔ေတာ့ ေသခ်ာ တယ္။ ဘယ္ေတာ့လဲေတာ့ မသိဘူး"
"ငါ စိတ္ညစ္လုိက္တာဟယ္။ မေန႔ကလည္း ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြ သစ္ပင္ပိတဲ့လူနာ ပါ လာတယ္။ အခ်န္းချမစ္ဆံုမွာ ေတာင္ေတြၿပဳိလို႔တဲ့။ ကိုေဇာ္ဟိုးက အဲဒီဘက္မွာ"
သူတုိ႔ စကားေကာင္းေနစဥ္မွာပင္ စစၥတာႀကီးႏွင့္ ကိုျမတ္မင္းတို႔ ဝင္လာၾကသည္။ ေလာဟိုက စာရြက္ ကို သိမ္းလုိက္ၿပီး ထမင္းဆုိင္ေနာက္ဘက္သုိ႔ ထြက္သြားသည္။
"အစ္ကို၊ ကၽြန္မတုိ႔ရြာ ေရႊ႕ေပးရမယ္တဲ့"
"အစ္ကို ၾကားၿပီးၿပီ။ အခု ညီမကို ျမစ္ႀကီးနားေဆး႐ံုပုိ႔ဖို႔ စစၥတာႀကီးနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီးၿပီ"
"ရွင္" ႏူးက အံ့အားသင့္စြာျဖင့္ စစၥတာႀကီးကို ၾကည့္ေနလုိက္သည္။
"သမီးကုိယ္ဝန္က ဒီမွာ ေမြးလို႔မရဘူး။ ကေလးက ထြားတဲ့အျပင္ အေနအထားက ကန္႔လန္႔ျဖစ္ေန တယ္။ ခြဲေမြးမွ ရမယ္" ႏူးက ေခါင္းခါသည္။
"ကိုေဇာ္ဟိုးက လာရင္ ျမစ္ႀကီးနားကို လုိက္လာလိမ့္မယ္။ အစ္ကို ဒီမွာရွိေနမွာ။ ၿပီးေတာ့..."
ကုိျမတ္မင္း က ပုိက္ဆံအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ထုတ္ၿပီး ႏူးလက္ထဲသုိ႔ ထည့္ေပးလုိက္သည္။
"ညီမနဲ႔ အတူ စုစုပါ လုိက္လိမ့္မယ္။ လုိအပ္တာအားလံုး သူ ဆက္လုပ္ေပးလိမ့္မယ္... ေနာ္"
ႏူးက အ့ံအားသင့္ေနဆဲပင္။ စစၥတာႀကီးက ဝင္ေျပာျပသည္။
"သမီး က ေမြးခါနီးေနၿပီ။ အခု ကားႀကံဳရွိတုန္း လုိက္သြားခ်ည္ေလ။ ေျခေထာက္ထိထားတဲ့ လူနာလည္း ပါတယ္" သူတုိ႔စကားေျပာေနခ်ိန္မွာပင္ စုက အျပင္မွေရာက္လာသည္။ ႏူးကို ေဆးရံုသို႔ အေဖာ္လုိက္ေပးရန္ ကိုျမတ္မင္း ေျပာထားသျဖင့္ ေရာက္လာျခင္းပင္။ စုက ႏူးကို လာေရာက္အားေပးသည္။
"ႏူး ဘာမွအားမငယ္နဲ႔ေနာ္။ စု ကုိယ္တုိင္ ေဆး႐ံုမွာ ေစာင့္ေပးမယ္ေနာ္"
"ကဲ... သမီးေရ၊ ပစၥည္းေတြ ထည့္စရာရွိတာ ထည့္ေတာ့။ကားက မွာထားၿပီးၿပီ။ သစ္ပင္ပိတဲ့လူနာ လည္း ေစာင့္ေနတယ္။ သူ႔ကို ျမန္ျမန္ပို႔ႏုိင္မွျဖစ္မွာ"
စစၥတာႀကီးစကားေၾကာင့္ စုက အိပ္ခန္းထဲဝင္ ၍ ေက်ာပိုးအိမ္ကို ျပင္ဆင္ပါေတာ့ သည္။ ႏူးကလည္း ေဆး႐ံု တက္ရမည္မုိ႔ ယူေဆာင္ရမည့္ပစၥည္းမ်ား ကို ထုပ္ပိုးေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဇာ္ဟိုးျပန္လာလွ်င္ လုိက္လာခဲ့ ဖုိ႔ ေလာဟိုကို မွာၾကားေနျပန္သည္။ သူ႔ႏႈတ္ကလည္း ညည္းတြားေနသည္။
"တဲက ဖ်က္ရရင္ ဒုကၡပဲ။ ဘယ္ကိုေျပာင္းရမလဲ မသိဘူး။ ျပန္လာရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲေနာ္"
"အဲဒါေတြ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ ညီမေရ။ အစ္ကိုတုိ႔ လုပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ေနလုိ႔ရတယ္။ ဆုိင္ေတြလည္း ဖြင့္ လုိ႔ရတယ္။ ေဇာ္ဟိုး လာရင္လည္း အစ္ကိုကုိယ္တုိင္ ေျပာေပးမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား၊ ကဲ ေလာဟို မင္းပဲ ေဆး႐ံုကို လုိက္ ပို႔လုိက္၊ ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့"
"အစ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဒီမွာ..." "ငါေျပာတာ မင္းလုပ္၊ ဘာမွ ထပ္မေျပာနဲ႔ ၾကားလား"
ကိုျမတ္မင္း က ထပ္ဆင့္မိန္႔ၾကားသည္။ ေလာဟိုက ေခါင္းညိတ္ေန၏။
စစၥတာႀကီးက ႏူးကို လမ္းခရီးတြင္ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ျဖစ္ေစရန္ ဘုရားသခင္ထံ ဆုေတာင္းေပးၿပီး ေနာက္ ေဆး တစ္လံုး ထိုးေပးပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ေဆးခန္းမွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္ လာၿပီး ကားအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ ဟု အေၾကာင္းၾကားလာ၏။
စုက ႏူးကို တြဲေခၚရင္း ကားဆီသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
ကိုျမတ္မင္းက ပစၥည္းထုပ္မ်ားကို သယ္ယူေပးရင္း စုကို အနီးကပ္ မွာၾကားေနသည္။
"သူ႔ကို ဂရုစုိက္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ဆီကို ဖုန္းဆက္လုိက္။ တကယ္လုိ႔ တစ္စံုတစ္ခု စိုးရိမ္ရတယ္ ဆိုရင္ ရန္ကုန္ထိေခၚသြား၊ ျမစ္ႀကီးနားမွာ ႐ံုးက လူေတြရွိတယ္။ သူတုိ႔ကို ဘာလုိလိုေျပာပါ၊ ဟုတ္ၿပီ လား"
စုက အ့ံအားသင့္ေနသည္။ ႏူးလို ထမင္းဆုိင္ရွင္တစ္ေယာက္အေပၚ ကိုျမတ္မင္း ယခုလို အထူး တလည္ ဂ႐ုစုိက္ေနသည္ ကို ေတြးေတာ၍မရ။ သုိ႔ရာတြင္ ကားဆီသုိ႔အေရာက္တြင္ စု အာ႐ံုက ေျပာင္း သြားသည္။
ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္စလံုး လံုခ်ည္အေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ထုပ္ထားလ်က္ အေျခအေနဆိုးလွ ေသာ လူနာကို ေတြ႕လုိက္ရျခင္းေၾကာင့္ ပင္။ လူနာရွင္ႏွစ္ဦးက အသက္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ လူငယ္ မ်ား ျဖစ္သည္။ ေရွ႕ခန္း မွာက ႏူး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထုိင္ႏုိင္ဖို႔။ ေခါင္းအံုးမ်ားႏွင့္ အခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပး ထားသည္။ စုက ႏူးကို ေခါင္းခန္းထဲသုိ႔ထည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဟိုင္းလတ္ကားေနာက္ခန္းထဲသုိ႔ ဝင္ထုိင္ လုိက္သည္။ ေျခေထာက္လူနာကမ်က္လံုးမပြင့္ေတာ့။ အနံဆိုးဆိုးတစ္ခုက စုကို ဆီးႀကဳိ၍ႏႈတ္ဆက္၏။
"ကင္မရာ... ကင္မရာ"
စုက အလန္႔တၾကား ေအာ္ရင္း ကားေဘးမွ ကိုျမတ္မင္းကို အကူအညီေတာင္းလုိက္သည္။ ကိုျမတ္မင္း က ထမင္းဆုိင္ ထဲျပန္ေျပးသြားၿပီး စားပြဲေပၚမွ ကင္မရာကို ျပန္ယူလာေပးသည္။
"ေက်းဇူးပဲ... ဟီး"
စုက ရယ္က်ဲက်ဲ။ ကိုျမတ္မင္းက မရယ္။
"ငါ ေျပာတာ မေမ့နဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းဆက္ပါ၊ ၾကားလား"
စုက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ကားသမားက စ၍ထြက္ခြာဖို႔ ျပင္ဆင္လုိက္ပါေတာ့သည္။
ရြာငါးရြာ ေျပာင္းေရြ႕ရမည့္သတင္းအတြက္ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားအတြင္း အေခ်အတင္ ေျပာေနၾကသည္။ စီမံကိန္းနယ္ေျမထဲသုိ႔ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ား ပါ၊ မပါဆိုသည္မွာ ရြာမ်ား ေျပာင္း၊ မေျပာင္းေပၚတြင္ မ်ားစြာ မူတည္ေနၾကသည္။
လုပ္ကြက္မ်ားအားလံုး ေရႊ႕ေျပာင္းရမည္ဟု ေျပာေနသံမ်ား ထြက္လာသည္။ ဤသတင္းက မၾကာခဏ ထြက္ေပၚေနၾကေပမယ့္ ယခုု ဒူးဝါးႀကီးမ်ားကုိယ္တုိင္ ရြာေျပာင္းေပးဖုိ႔ အစည္းအေဝးထိုင္ေနသည္ဆို ေသာ သတင္းက ဂယက္ႀကီးမားလွသည္။ စီမံကိန္းေၾကာင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးခဲ့ရေသာ ျမစ္ဆံုတစ္ဝိုက္မွ ရြာမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ ေရဝင္ဧရိယာႏွင့္ မလြတ္ကင္းေသာေၾကာင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးေနရျခင္း ပင္။ ျမစ္ဆံုဆည္ ၏ ဧရိယာတစ္ခြင္ က က်ယ္ျပန္႔ႀကီးမား လွသည္။ ေျမတူးစက္၊ ေျမသယ္စက္၊ လမ္းေဖာက္ သည့္ ယာဥ္ႀကီးမ်ားက တစစ တုိးပြားလာေနသည္။ ဆည္တည္ေဆာက္ေရး စီမံကိန္း မ်ားက ျမစ္ဆံု တြင္ ေနရာယူ.လာသည္။ ေတာ တုိ႔သည္ တစ္ေတာၿပီး တစ္ေတာ ရွင္းလင္းခံေနရသည္။ ေတာင္တုိ႔သည္ တစ္ေတာင္ၿပီး တစ္ေတာင္ ျပားျပားဝပ္ေန သည္။ ေရဝင္ဧရိယာ၏ပမာဏ ႀကီးမားလာေလေလ ေတာ တုိ႔ ေတာင္တို႔ ရြာတုိ႔ စက္ကြင္း မလြတ္ေလ ျဖစ္လာၾကသည္။
ထိုစီမံကိန္းမွာ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားအေပၚ သက္ေရာက္မႈမရွိခဲ့ရာမွ ရြာမ်ားေျပာင္းေရႊ႕ရမႈအေပၚ တစစ စိုး ရိမ္ လာၾကရၿပီ။ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ား၏ေရွ႕အလားအလာမွာ မေသမခ်ာျဖစ္လာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ တိက်ေသခ်ာေသာ အေျဖ ကား မထြက္ေသး။ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားဆီသုိ႔ တားျမစ္ေသာအမိန္႔ မည္သူမွ မေပးေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ လုပ္ၿမဲအတိုင္း ဆက္၍လုပ္ေနၾကသည္။
တန္ဖဲရြာသည္ တဒဂၤဆူပြက္ခဲ့ေသာ သတင္းအၿပီးတြင္ ျပန္၍ေမ့ေပ်ာက္သြားၾကျပန္သည္။ ေရႊလုပ္ ကြက္မ်ား သည္ နဂိုအတုိင္းပင္ စက္ႀကီးသံမ်ားထြက္ေနဆဲ။ ေရစုပ္စက္သံမ်ား ထြက္ေနဆဲ။ ေရႊက်င္သူ တုိ႔၏ အားထုတ္ႀကဳိးပမ္းမႈမ်ားမွာ ျပန္၍သက္ဝင္လႈပ္ရွားလာခဲ့ျပန္၏။ တန္ဖဲရြာသည္ သူ႔တာဝန္ ကိုသူ ေက်ႁပြန္သကဲ့သုိ႔ ျပန္၍ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ေနပါေတာ့သည္။
ဆက္ရန္
.
"သိပ္ေအာ္မေနပါနဲ႕ အန္ကယ္ၾကီးရဲ႕။ က်ခ်င္ရင္ အေစာကတည္းက က်ျပီးေနျပီ"
"မင္း က်တာ အေရးမၾကီးဘူး၊ ေနာက္က ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္ဖို႕ ငါကအားတာမဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ဆို ဒီေနရာ ကို မင္း မလာနဲ႕။ လုပ္ကြက္ေတြထဲ သြားခ်င္ရင္...ေဟ့...ဘယ္လဲ...ငါေျပာေနတယ္"
ကိုျမတ္မင္း က ကမ္းပါးဆင္ေျခေလွ်ာအတိုင္း ေျပးဆင္းသြားသည္ စုကို ေအာ္ဟစ္ရင္း က်န္ေနခဲ့ ေတာ့သည္။ စုက တစ္ခ်က္မွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္............
ေဇာ္ဟိုးသည္ အခ်န္းချမစ္ငယ္ႏွင့္ ေမချမစ္တို႕ဆုံသည့္ ျမစ္ဆုံ၏အေပၚပိုင္း ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ ရပ္ေန သည္။ ေမချမစ္ သည္ ဟိုးေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ေရခဲေတာင္မ်ားတြင္ ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့ျပီး ထလာ၀မ္၊ အဒုံ၀မ္၊ ဆန္ခူး၀မ္ တို႕ ေပါင္းစည္းရာမွ နမ္တမိုင္ျမစ္အျဖစ္ ဆက္၍စီးဆင္းလာခဲ့သည္။ နမ္တမိုင္ ျမစ္ဆီသို႕ ဥပၸလူ၀မ္၊ တဇူ၀မ္ျမစ္ႏွင့္ တဂုန္၀မ္ျမစ္တို႕က ထပ္၍ေပါင္းဖြဲ႕လာၾကသည္။
ေဇာ္ဟိုး ရပ္ေနသည့္ ေတာင္ထိပ္မွၾကည့္လွ်င္ အခ်န္းချမစ္ငယ္ႏွင့္ ေမချမစ္တို႕ဆုံသည့္ေနရာကို စီး၍ျမင္ေန ရသည္။ မက္ရာေမး၊ ေမာေက်ာင္း၊ ေငၚခ်မ္းခတို႕ႏွင့္ ထပ္ဆုံဦးမည္။ က်ဖြီခ၊ အင္လီးခ၊ ရွာေငၚခ၊ ဒြမ္ဘန္ခတို႕ ထပ္၍စီး၀င္ၾကဦးမည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ တစ္ဖက္ႏွင့္ စီးဆင္းလာေသာ ေမလိချမစ္ႏွင့္ ဆုံေတြ႕ရာ မွ ျမစ္ၾကီး ဧရာ၀တီ ျဖစ္ေပၚသြားေပမည္။
ေမချမစ္သည္သာ ျမစ္အသြယ္သြယ္ စုေပါင္းစီးဆင္းလာရသည္ မဟုတ္ေသး။ မလိချမစ္သည္ လည္းနမ့္လန္၊ နမ့္ယက္၊ ရွန္ခ၊ ခရန္းခ၊ ဂ်ထီခ၊ နမ့္တီးခ၊ အင္ဆြပ္ခ၊ ဖြန္အင္ခ ျမစ္ငယ္အသြယ္ သြယ္တို႕ စီး၀င္ျပီး တစ္ဖက္မွ စီးဆင္း လာေသာ မလိချမစ္ႏွင့္ဆုံကာ ျမစ္ၾကီးဧရာျဖစ္လာသည္ပဲ။
ဟိုးေ၀းေ၀း မွ ေငြေရာင္တ၀င္း၀င္း ေရခဲေတာင္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ဒ႑ာရီပုံျပင္တို႕က မရိုးႏိုင္ေတာ့ျပီ။ လွပဆန္းၾကယ္သည့္ ေရခဲေတာင္ၾကီးမ်ား အလယ္မွ သဘာ၀ေရကန္ၾကီးႏွင့္ ပန္းမန္ ဥယ်ာဥ္ၾကီးအေၾကာင္း၊ နတ္သမီးပုံျပင္မ်ားအေၾကာင္း ေဇာ္ဟိုးၾကားဖူးခဲ့သည္။ ထိုအလွ အပ သဘာ၀တရား မ်ားကို သူျမတ္ႏိုးသည္။ သစ္ေတာႏွင့္တစ္ေတာင္၊ တစ္ေတာင္ႏွင့္ တစ္လွ်ိဳ ၾကားမွ ျဖတ္သန္း စီးဆင္းေနေသာ ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ျမစ္ငယ္ငယ္မ်ားကို ၾကိဳးတံတား၊ ၾကိမ္တံတား မ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္း ခရီးႏွင္ရသည္ ကို သူသေဘာက်သည္။
ထိုေဒသတစ္၀ိုက္ ေကြ႕ပတ္စီးဆင္း ေနေသာ ေခ်ာင္းေရတို႕သည္ ၾကည္ျပာစိမ္းလံေန၏။ ရႊံ႕တို႕ႏြံတို႕မျမင္ရ။ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္ ခက္မ်ားၾကားမွာ တိုးေ၀ွ႕ စီးဆင္းေနေသာ ေရၾကည္ျပာစိမ္း တို႕သည္ အျမဴအမႈန္ အမိႈက္တစ္စ မရိွပါေခ်။
သည္ေတာ သည္ေတာင္ သည္ေခ်ာင္း သည္ျမစ္ သည္သစ္ပင္ပန္းမန္တို႕သည္ ေဇာ္ဟိုး၏ ဘ၀ျဖစ္ သည္။ ဘိုးဘြားမိဘ လက္ထက္ကပင္ သစ္ခြမုဆိုးဘ၀ျဖင့္သာ အသက္ေမြးလာၾကသည္။ ကမၻာ့အရွားပါးဆုံး သစ္ခြနက္ ကိုပင္ သူရွာေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ သူရင္ထဲမွာ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနသည္ ကေရႊရွာေနသူမ်ား မဆမတန္ တိုးပြားေနသည့္ အေရးကိုပင္။ ထိုလူမ်ာက ေျမကိုလည္းမမူ၊ ေရကိုလည္းမမႈ၊ ေရႊမႈန္ေရႊမႊားမ်ားကို အငမ္းမရ ရွာေဖြရင္း အလွတရားတို႕ကို စိတ္တိုင္းက် ဖ်က္ဆီ် ေနၾကသည္ေကာ။
တစ္ခ်ိန္က တန္ဖဲေက်းရြာေလးသည္ ငွက္ၾကည့္သမားတို႕ စသည္ခ်ရာ အရပ္၊ ျမစ္ဆုံအလွ ကို ေဆးျခယ္ရာအရပ္၊ ေလ့လာရာအရပ္၊ ခရီးသြားတို႕အပန္းေျဖ အနား ယူကာ ျမစ္ၾကီး ဧရာ ေမြးဖြားလာပုံကို တစိမ့္စိမ့္ ၾကည္ႏူးရာအရပ္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလမ်ာ္းမွာ ရုတ္ ျခည္းေပ်ာက္ကြယ္ ခဲ့ေလျပီ။ ေရႊထြက္ သည္ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ေန႕ခ်င္း ညခ်င္း ေမႊ ေႏွာက္ ဖ်က္ဆီးခံ ရေလျပီ။ ေရႊထြက္သည္ဟူေသာ စကားတစ္ခြနး္ေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းညခင္း ေမႊေႏွက္ ဖ်က္ဆီးခံရေလၿပီး။
စီမံကိန္းလုပ္ကြက္ႀကီးမ်ားကလည္း ေတာကို ၿဖိဳသည္။ ေတာင္ကိုၿဖိဳသည္။ သစ္ပင္ပန္းမန္တို႔ ခုတ္ လွဲသည္။ ေတာင္ကတံုုးတို႔ တစ္နံတစ္လ်ား ၿပိဳက်ေနၾကသည္။ ေျမသယ္၊ ေျမတူး ယာဥ္ႀကီး ယာဥ္ငယ္မ်ားျဖင့္ အပိုင္း လိုက္ အတစ္လိုက္ သယ္ယူေနၾကသည္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားကို သူ ၾကည့္ ရက္၊ သာယာေသာ ေက်းငွက္ သာရကာတို႔ အသံမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေလၿပီ၊ ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ ေခ်ာင္းေရစီးသံတို႔ ကြယ္ပခဲ့ေလၿပီ။ စိမ္းစိုေအးျမေသာ သစ္ပင္ သစ္ေတာ တို႔ မိုင္ျဖင့္ခ်ီကာ ကြယ္ ေပ်ာက္ေနၾကသည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္၏ အလွတရားသည္ ကမာၻေျမေပၚမွ ဝါးမ်ိဳခံေနရေလၿပီ။ သစ္တစ္ပင္ကို မည္သူ စိုက္ႏိုင္ သနည္း။ ေျမတစ္ခဲ ကို မည္သူ ဖန္တီးႏိုင္သနည္း။ ေဇာ္ဟိုး အေတြးမ်ားက နာက်င္ေနဆဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ နက္ရႈိင္းေသာ ေတာေတာင္မ်ားဆီသို႔ ထြက္ခြင့္ရဖို႔သာ သူ ေတြးေနတတ္သည္။ လူသံ သူသံ စက္ယႏၱရားသံ မ်ားကို သူၿငီးေငြ႕လွၿပီ။
သူ႔မွာ တာဝန္ႀကီး တစ္ရပ္ ရွိေနသည္။ ထိုတာဝန္ေၾကာင့္ပင္ ေရႊမုဆိုးမ်ားကို အစဥ္တစိုက္ သူ ေလ့လာေန ခဲ့ျခင္းပင္။ ျမစ္ဆံု သည္ ေရႊမုဆိုးတို႔ေၾကာင့္ အလွတရာမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေလၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ထိုမုဆိုး တို႔၏ ေလာဘ မွာ မၿပီးေသး။ သူတို႔က တတ္ႏိုင္ရင္ ေမလျမစ္တစ္ေၾကာ၊ မလိခ ျမစ္တစ္ေၾကာ ကို ေျမလွန္ပစ္ခ်င္ သူေတြ။ သူတို႔သိသည္ ကား ေရႊ။ ေရႊထက္ ဘာကိုမွ တန္ဖုိးမ ထား။
ထိုေလာဘစိတ္ မ်ားက တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာၾကသည္။ ျမစ္ဆံုတစ္ဝိုက္မွာ ေရႊကုန္ ေတာ့မည္ကို ႀကိဳ သိေနေသာ ေရႊမုဆိုးမ်ားက ျမစ္ညာဘက္ဆီသို႔ ဆက္၍ ရွာေဖြေနၾကသည္။ ဤ ကိစၥကို ဟန္႔တားရမည္က သူ႔တာဝန္၊ သူေမြးရာပါ တာဝန္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုလူမ်ားကို အႏုနည္းႏွင့္ တား၍ ရမည္မဟုတ္၊ စင္စစ္ ထိုအလုပ္မ်ိဳး ကို သူ မလုပ္ခ်င္။ ေသြးထြက္သံယိုျဖင့္ ျပႆနာကို မေျဖရွင္းခ်င္။ သို႔ရာတြင္ မလုပ္၍ မျဖစ္ေလေသာ အခါ သူ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာ ေဆာင္ရြက္ရေတာ့ သည္။
အကယ္၍ ဤ အရပ္ေဒသ ၌ ေရႊမုဆိုးမ်ားက လံုးဝကင္းစင္သြားမည္ဆိုလွ်င္ သူ ဒီအလုပ္ကို စြန္႔ လြတ္လိုက္ရန္ အသင့္။ ယခုေတာ့ သူ မစြန္႔ႏိုင္ေသး။ ေရႊမုဆိုတို႔ ေတာတိုးေလတိုင္း ျဖစ္သည့္နယ္ ျဖင့္ တားျမစ္ေနရသည့္ သူ႔တာဝန္ ကို သူမစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသး။
............................................................................................................................................
စစၥတာႀကီးက လူနာကိုၾကည့္၍ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းစလံုး အရိုးေပၚ ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေတာထဲ မွာ ေလးရက္ၾကာခဲ့သည္။ ေဆးရံု သို႔ အျမန္မပို႔ႏိုင္လွ်င္ အသက္ ဆံုးရံႈး ရေပမည္။
လူနာရွင္မ်ားက စစၥတာႀကီးကို ၾကည့္ေနၾကသည္။
"ေဆးရံုကို အျမန္ပို႔လိုက္ေတာ့၊ ဒီမွာဆက္ထားရင္ မလြယ္ဘူး"
သူ႔စကားေၾကာင့္ အသက္သံုးဆယ္အရြယ္ ရုပ္ရည္ၾကမ္းၾကမ္းျဖင့္ လူက အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံဆဲြ ထုတ္လုိက္ရင္း
"ေရာ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔လည္း ဒီအထိေခၚလာေပးၿပီးၿပီ။ က်န္တာ ခင္ဗ်ားဘာသာ ဆက္လုပ္ခ်ည္။ က်ဳပ္ တို႔ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ ရဦးမယ္"
စစၥတာႀကီး ထိုလူ ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
"မင္း တို႔ ဘယ္နယ္ကလာတာလဲ"
ထိုလူက ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားရင္း သာစည္ဟု ေျဖသည္။
"မင္းတို႔လူနာ ကို ခ်က္ခ်င္း ငါ့ေဆးခန္းကေခၚသြား။ ျမစ္ႀကီးနားကိုပို႔ပါ။ ငါ စာေရးေပးလိုက္မယ္"
စစၥတာႀကီး က ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္္ လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။ လူနာရွင္ေလးဦးမွာ ဘာမွမေျပာရဲ ေတာ့။ လူနာခမ်ာ အသံသဲ့သဲ့ မွ်ပင္ မထြက္ေလၿပီ။
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆရာ။ သူ႔ကို ပို႔ေပးရမလား"
လူတစ္ေယာက္က ေမးလာသည္ကို ရုပ္ရည္ၾကမ္းၾကမ္ျဖင့္လူက ေခါင္းကုတ္ေနေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့မွ အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေဆးရံုလိုက္သြား၊ ေရာ့ ဒါကစရိုတ္၊ ေဆးရံုေရာက္ရင္ သစ္ပင္ပိတာလို႔ ေျပာ၊ ၾကားလား။ ၿပီးရင္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကို အေေၾကာင္းၾကားေပးလိုက္။ ၿပီးရင္ ဒီကို ျပန္လာခဲ့။ ေဆးရံုကမသိေအာင္ ထြက္လာခဲ့ ၾကားလား"
သူ႔စကား ကို က်န္ႏွစ္ေယာက္က နားေထာင္ၿပီး ကမ္းေပးလာေသာ ပိုက္ဆံကို ယူလိုက္သည္။ သူက က်န္ႏွစ္ေယာက္ ကို ေခၚ၍ ေဆးခန္းအျပင္သို႔ ထြက္သြားေတာ့၏။
အခန္း (၆)
ကိုေဇာ္ျပန္ပါေတာ့...
ကိုေဇာ္ျပန္ပါေတာ့...
ကိုေဇာ္ျပန္ပါေတာ့...
ကိုေဇာမင္း နားထဲမွာ ၿငိမ္းႏု ေျပာလုိက္ေသာစကားသံက ပဲ့တင္ထပ္ေနေတာ့သည္။ ၿငိမ္းႏုက ဒြန္း စ႑ားဟူေသာစကားကို သံုးစြဲခဲ့ေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ခံစားခ်က္မ်ဳိး ၿငိမ္းမွာ ရွိေန မည္ဟု သူ မေတြးခဲ့မိေခ်။ ၿငိမ္းႏွင့္ မေတြ႕သည္မွာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ၿငိမ္းေရာ၊ ရဲထြန္းေရာ သူႏွင့္ မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့။ သူတုိ႔လက္ထက္ၾကမွာပဲဟု ေတြးေနမိဆဲမွာပင္ သူတုိ႔ခ်င္း အခန္႔ မသင့္ျဖစ္သည္ဟု ၾကား ခဲ့ရသည္။ သူ နယ္သို႔ အလုပ္ဝင္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ၿငိမ္း စင္ကာပူသုိ႔ ထြက္ခြာသြား သည္ဟု သတင္းၾကာခးဲ့ရသည္။
တကၠသိုလ္နယ္ေျမတြင္ ၿငိမ္းတုိ႔ စံုတြဲႏွင့္ သူသည္ တပူးတြဲတြဲ။ သူ႔အေၾကာင္း ကုိယ့္အေၾကာင္းအတြင္း သိ အစင္းသိ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ငါးႏွစ္ဟူေသာ ကာလသည္ ထိုခင္မင္ရင္းမႈမ်ားကို တုိက္စားခဲ့ၿပီ။ သူ သည္ ၿငိမ္းကို လက္ရွိ အေျခအေနမ်ဳိးျဖင့္ ျပန္မေတြ႕လို။ သူ ရပ္တည္ေနေသာ ဘဝမ်ဳိးႏွင့္ ၿငိမ္းကို ရင္ မဆိင္လုိေသာ္ျငား ရင္ဆုိင္ခဲ့ ရေလၿပီ။ ဒီအလုပ္က သူ႔ဝါသနာႏွင့္ လားလားမွမဆုိင္။ သူ က်င္လည္ခ်င္ သည့္စာေပနယ္ကို စြန္႔ခြာခဲ့ ရၿပီးၿပီ။ ၿငိမ္းသည္ သူ႔ကို စာေပတုိက္တစ္တိုက္တြင္ ေဇာက္ခ်က်င္လည္ေန သည့္ စာဂ်ပိုးအျဖစ္ ယူဆေန လိမ့္မည္။ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ကပင္ သူကုိယ္တုိင္က စာေပနယ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ ေတာ့မည္ဟု အားခဲခဲ့သည္။ စာအုပ္မ်ား ကို သူ ျမတ္ႏိုးသည္။
စာဖတ္ေနရသည့္ ဘဝ ကို သူ ေက်နပ္ သည္။ သို႔ရာတြင္ ဦးေလးျဖစ္သူက ေကာက္ခါငင္ကာ ဆြဲေခၚ ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျပည္ၿမဳိ႕သုိ႔ သူေရာက္ခဲ့ရ သည္။ ဦးေလးမွာက မယားႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သားသမီး မထြန္းကား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ဦးေလးက သူ႔ကို လက္႐ံုးတစ္ဆူလို အားကိုးခဲ့သည္။ သူ႔စိတ္ သူ႔ ခံယူခ်က္ မ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လုိက္ပါက ဦးေလးျဖစ္သူ၏အက်င့္ဗီဇကို တစ္စက္ကေလးမွ မႀကဳိက္။ ဦးေလးက ရသမွ် ယူမည္။ ျမတ္မည္ထင္ လွ်င္ ကုိယ့္ဦးေခါင္းကိုပင္ ျဖတ္ေရာင္းမည့္လူစား။ ဦးေလးထံမွ သင္ၾကားပို႔ခ်သမွ် သူ တအံ့တၾသျဖစ္မိ သည္။ တကယ္ေတာ့ ဤစက္႐ံုလုပ္ငန္း၏မူလအစသည္ ဦးေလး၏မယားႀကီးဘက္မွ လုပ္ငန္းျဖစ္ သည္။ ဦးေလး က လုပ္ငန္းခ်ဲ႕ထြင္လုပ္ကုိင္ရင္း စက္႐ံုအႀကီးစားျဖစ္လာခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ဦးေလး က လက္ဝါးႀကီးအုပ္လာခဲ့သည္။ ထိုမွ်မကေသး၊ ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားတြင္ သူ႔ေျခ သူ႔လက္ ျဖစ္ေစရန္ ကုမၸဏီ၏အစုရွယ္ယာမ်ားကို တစ္ဖက္လွည့္ျဖင့္ ခ်ေရာင္းသည္။ ဝယ္သူက တျခားလူ မဟုတ္ပါေခ်။ ကိုေဇာ္မင္း၏အေမမွ ဝယ္ယူခဲ့ျခင္းပင္။ သုိ႔ရာတြင္ အေမသည္ လက္မွတ္ေလး ထိုးလုိက္သည္ မွအပ ရွယ္ယာကိစၥကို ဘာမွမသိ။ ေငြလည္း တစ္ျပားမွ ထုတ္ခဲ့ရသည္မဟုတ္။ ကိုေဇာ္မင္းက ဦးေလး လုပ္ရပ္မ်ား ကို သိေနပါေသာ္ျငား သူစိမ္းမဟုတ္ေလသည္မုိ႔ တစ္ခြန္းမွစြက္ဖက္ရန္ မဝံ့ခဲ့။ ဤစက္႐ံု တြင္ သူသည္ စီမံဌာန ၏အေရးပါသူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၾကာေတာ့လည္း သူ ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ၿပီ။
ဦးေလးျဖစ္သူ လြန္က်ဴးထားေသာ လုပ္ရပ္မ်ားေပမုိ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ထုတ္မေျပာျဖစ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သိၾကပါ လ်က္ ဥကၠ႒၏အမ်က္ေဒါသႏွင့္ ကိုယ္က်ဳိးႀကီးသမားစိတ္ကို သိထားသည္မုိ႔ ဘာသိဘာသာ ေန လုိက္ၾကသည္။ ဦးေလး၏မယားႀကီးဘက္မွ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကေတာ့ မေက်နပ္ၾက။ မယားႀကီးခမ်ာ က်န္း မာေရးခ်ဳိ႕ငဲ့ေနသူ မို႔ ေယာက္်ားလုပ္သူ၏လုပ္ရပ္မ်ားကို မေျပာဝ့ံေခ်။ လစဥ္ေပးပို႔လာသည့္အသံုးစရိတ္ ကိုသာ အားကိုးတႀကီး သုံုးစြဲ ရင္း စက္႐ံုပုိင္ရွင္ကေတာ္ အျဖစ္ ဟန္လုပ္ေနရရွာ၏။
ဦးေလး၏ဒုတိယမယား မွာ စက္သံုးဆီလုပ္ငန္းရွင္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးက လုပ္ငန္း ဖက္၊ စီးပြားဖက္ မ်ားအျဖစ္ ခရီးဆက္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔မွာလည္း သားသမီးမထြန္းကား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာျပႆနာမွ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိၾက။
သူ႔အေတြးက ၿငိမ္းႏုထံသုိ႔ ေဝ့ဝဲသြားျပန္သည္။
ရဲထြန္း ကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ ၿငိမ္းကို စ၍ခ်စ္မိသည္ကား သူ။ ၿငိမ္းကို စ၍ပိုးပန္းသည္က သူ။ ၿငိမ္းက သူ႔ကို စာဂ်ပိုးအျဖစ္သာ ျမင္သည္။ ပါဝါမ်က္မွန္အထူစား၊ ပိန္ပိန္ကုပ္ကုပ္၊ လူပံုေသးေသး သူ႔ကို ၿငိမ္းက ခင္မင္႐ံု ထက္ မပိုခဲ့။ ရဲထြန္းက အသားညဳိသည္။ အ႐ိုးအရပ္ေကာင္းသည္။ မ်က္ႏွာက ခက္ထန္သည္ ထင္ရေသာ္ျငား သေဘာထားကျဖဴစင္သည္။ သူ ၿငိမ္းကို ပိုးပန္းေနသည့္ကာလတစ္ ေလွ်ာက္လံုး မၿငီးမျငဴ ကူညီေပးခဲ့သည္။ သူ လက္ေလွ်ာ့ၿပီဆိုေတာ့မွ ရဲထြန္းက သူ႔ကို ခြင့္ေတာင္းကာ ၿငိမ္းထံသုိ႔ ခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့ျခင္းပင္။ သူက သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ႏွင့္ ရဲထြန္းကို သေဘာတူခဲ့ပါသည္။ ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္မီးစကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ဟူေသာ တာဝန္အသိျဖင့္ ၿငိႇမ္းသတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။
ရဲထြန္း သေဘၤာတက္ေတာ့မည္ ကာလတြင္ ၿငိမ္းႏွင့္ ကေတာက္ကဆျဖစ္ၾကသည္ဟု ၾကားရသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သံေယာဇဥ္မီးစ ကို သူ ျပန္မပ်ဳိးလိုေတာ့။
အခုေတာ့ ၿငိမ္းႏွင့္ သူ ကမ္းပါးတစ္ဖက္စီ ရပ္မိၾကေလၿပီ။ ၿငိမ္း ရင္ထဲမွာ ဘယ္သို႔ခံစားရသည္ကို သူ မသိ။ ရဲထြန္းဟူေသာ နာမည္ကို ေျပာလုိက္မိခ်ိန္တြင္ ၿငိမ္း မ်က္ႏွာညႇဳိးသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ မိမိက မသိဆိုးဝါး အလွဴေငြ ထည့္ပါမည့္ အေၾကာင္း စကားစခဲ့မိသည္။ ၿငိမ္းသည္ စာၾကည့္တုိက္မွာ ေတြ႕စဥ္ ကလိုပင္ က်ားရဲ မေလး အသြင္ျဖင့္ တံု႔ျပန္လာခဲ့ၿပီေကာ။
တကယ္ေတာ့ ဧရာဝတီအေရးေတာ္ပံုကို သူ သိသင့္သေလာက္ သိေနပါသည္။ ဂ်ာနယ္မ်ားထက္၌ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သတင္းေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကိုလည္း သူ စိတ္ဝင္းစား မိသည္။ ျမစ္တစ္ ေလွ်ာက္ ေသာင္ထြန္းမႈတိုးပြားလာျခင္းကုိလည္း သူ သိေနခဲ့သည္။ ထိုျပႆနာ သည္ သိပ္ေဝးလွသည္ မဟုတ္။ သူ႔စက္႐ံုမွဝန္ထမ္းျဖစ္သူ ဦးဘအုန္း၏ျပႆနာကို သူ သိခဲ့ရသည္။
ဦးဘအုန္းမွာ သားႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့သည္။ အႀကီးေကာင္ မ်ဳိးဝင္းကို သူ ရင္းႏွီးပါသည္။ မ်ဳိးဝင္းက ငါးသ ေလာက္ ကန္ထရုိက္ လုပ္သည္။ ျပည္ၿမဳိ႕နယ္တစ္ေလွ်ာက္ ငါးသေလာက္ပိုက္တန္းမ်ားတြင္ ႏွစ္စဥ္ ငါး အဝယ္ေတာ္ လုပ္ေနသူ။ သူ႔ဝင္ေငြက ငါးရာသီေရာက္ေလတုိင္း ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ရွိခဲ့ရာမွ ဒီဘက္ႏွစ္မ်ား တြင္ အဆင္မေခ်ာေတာ့။ ၿမဳိ႕ေပၚ မွ ဒုိင္ခ်ဳပ္မ်ားထံက အေႂကြးတင္လာသည္။ ထိုျပႆနာ၏အရင္းခံမွာ ျမစ္ထဲ၌ ငါးသေလာက္ ရွားပါး လာျခင္းပင္။ ေသာင္ေတြ ထြန္းလာသည္။
ေရစီးေၾကာင္းေျပာင္းလာ သည္။ ငါးသေလာက္မ်ား ေနႏုိင္ေသာ ျမစ္တြင္းအစာေရစာရွားပါးလာသည္။ အရင္တုန္းက ငါးဆြဲ ေကာင္းေလတုိင္း စက္႐ံုသုိ႔ငါးလာပို႔တတ္သျဖင့္ ငါးသေလာက္ေပါင္းစားၾကသည္။ မ်ဳိးဝင္း တစ္ေယာက္ အလုပ္အကုိင္ ယုိယြင္းလာရာမွ ငါးဒုိင္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အမႈျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ ႀကဳိေငြ ထုတ္ထားသည့္အတုိင္း ငါးမသြင္းႏုိင္၍ အမႈတက္ခဲ့ျခင္းပင္။ ထိုျပႆနာသည္ မေျဖရွင္းႏုိင္သည့္အဆံုး ႐ံုးေရာက္ ဂတ္ေရာက္ ျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ေငြအလြဲသံုးစားမႈျဖင့္ စီရင္ခ်က္ခ်ခံရသည္။ မည္သူမွ ကူညီေပးႏုိင္ေသာ ကိစၥ မဟုတ္ပါ ေခ်။
ျမစ္၏႐ုိက္ခတ္မႈသည္ ဤမွ ထိုမွ ၾကားေနရသည္။ ျမစ္ေရက်ခ်ိန္တြင္ ျမစ္ကို အမွီသဟဲျပဳ၍ လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ေနသူမ်ား ႏွစ္စဥ္ အတိဒုကၡတိုးပြားလာေနသည္။
ယခု ႀကံဳေတြ႕ရေသာ ျပႆနာမွာ ကိုေဇာ္မင္းအဖုိ႔ ေျဖရွင္းရခက္လွေတာ့သည္။ စက္႐ံုပုိင္ရွင္က ဦးေလး ျဖစ္ေနသည္။ စက္႐ံုအတြက္ တာဝန္ရွိသူက မိမိျဖစ္ေနသည္။ ၿငိမ္းက စက္႐ံုမွ ထုတ္လႊတ္ေန ေသာ စြန္႔ပစ္ပစၥည္း မ်ားႏွင့္ ဓာတုပစၥည္းမ်ား၊ စက္သံုးဆီ အႂကြင္းအက်န္မ်ား၏ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပး ရန္ ေတာင္းဆိုေနၿပီ။
သူသည္ ၿငိမ္းႏွင့္ ကမ္းတစ္ဖက္စီ။ ျပႆနာ၏တစ္ဖက္စီ၌ ရပ္တည္ရင္ဆုိင္ရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္း ကမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့။ သည့္အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ နာၾကည္းလာမိသည္။ စာအုပ္ပံုမ်ား ၾကား တြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ မိ ေနေသာဘဝမွ စက္႐ံုတာဝန္ခံဘဝကို ေရာက္လာရသည့္အေပၚ နဂိုကပင္ ေက်နပ္လွသည္ မဟုတ္။ ယခု ၿငိမ္းက သူ႔ကိုအထင္လြဲေပၿပီမုိ႔ သူ ပို၍ စိတ္ထိခုိက္ရေတာ့သည္။
သူ ေတြးေတာရင္းျဖင့္ပင္ ၿငိမ္းကို ေတြ႕ခ်င္လာမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာရြက္ကိုယူ၍ ၿငိမ္းထံသုိ႔ စာတစ္ ေစာင္ ေရး လုိက္မိပါေတာ့သည္။
.............................................................................................................................................
ႏူးက ၾကားရေသာစကားကို မယံုႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ေလာဟိုက ႏူးကို သက္ေသျပသည့္အေန ျဖင့္ စာရြက္တစ္ရြက္ ကို ကမ္းေပးလုိက္၏။ ဒူးဝါး (ရြာလူႀကီး) မ်ားကိုယ္တုိင္ တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ အစည္းအေဝး စာရြက္ျဖစ္သည္။ "ငါေတာ့ မေျပာင္းႏုိင္ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပဲ" "မရဘူး အစ္မ။ ဆည္စီမံကိန္းက ဒီရြာပါတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ က်ိန္ခရမ္၊ ျမစ္ဆံု၊ ခပၸါး လည္း ပါတယ္။ ေသာင္ဂ်ာယန္နဲ႔ ေဒါင္ပန္ရြာလည္း ပါတယ္။ ေရႊ႕ရ ဖုိ႔ေတာ့ ေသခ်ာ တယ္။ ဘယ္ေတာ့လဲေတာ့ မသိဘူး"
"ငါ စိတ္ညစ္လုိက္တာဟယ္။ မေန႔ကလည္း ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြ သစ္ပင္ပိတဲ့လူနာ ပါ လာတယ္။ အခ်န္းချမစ္ဆံုမွာ ေတာင္ေတြၿပဳိလို႔တဲ့။ ကိုေဇာ္ဟိုးက အဲဒီဘက္မွာ"
သူတုိ႔ စကားေကာင္းေနစဥ္မွာပင္ စစၥတာႀကီးႏွင့္ ကိုျမတ္မင္းတို႔ ဝင္လာၾကသည္။ ေလာဟိုက စာရြက္ ကို သိမ္းလုိက္ၿပီး ထမင္းဆုိင္ေနာက္ဘက္သုိ႔ ထြက္သြားသည္။
"အစ္ကို၊ ကၽြန္မတုိ႔ရြာ ေရႊ႕ေပးရမယ္တဲ့"
"အစ္ကို ၾကားၿပီးၿပီ။ အခု ညီမကို ျမစ္ႀကီးနားေဆး႐ံုပုိ႔ဖို႔ စစၥတာႀကီးနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီးၿပီ"
"ရွင္" ႏူးက အံ့အားသင့္စြာျဖင့္ စစၥတာႀကီးကို ၾကည့္ေနလုိက္သည္။
"သမီးကုိယ္ဝန္က ဒီမွာ ေမြးလို႔မရဘူး။ ကေလးက ထြားတဲ့အျပင္ အေနအထားက ကန္႔လန္႔ျဖစ္ေန တယ္။ ခြဲေမြးမွ ရမယ္" ႏူးက ေခါင္းခါသည္။
"ကိုေဇာ္ဟိုးက လာရင္ ျမစ္ႀကီးနားကို လုိက္လာလိမ့္မယ္။ အစ္ကို ဒီမွာရွိေနမွာ။ ၿပီးေတာ့..."
ကုိျမတ္မင္း က ပုိက္ဆံအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ထုတ္ၿပီး ႏူးလက္ထဲသုိ႔ ထည့္ေပးလုိက္သည္။
"ညီမနဲ႔ အတူ စုစုပါ လုိက္လိမ့္မယ္။ လုိအပ္တာအားလံုး သူ ဆက္လုပ္ေပးလိမ့္မယ္... ေနာ္"
ႏူးက အ့ံအားသင့္ေနဆဲပင္။ စစၥတာႀကီးက ဝင္ေျပာျပသည္။
"သမီး က ေမြးခါနီးေနၿပီ။ အခု ကားႀကံဳရွိတုန္း လုိက္သြားခ်ည္ေလ။ ေျခေထာက္ထိထားတဲ့ လူနာလည္း ပါတယ္" သူတုိ႔စကားေျပာေနခ်ိန္မွာပင္ စုက အျပင္မွေရာက္လာသည္။ ႏူးကို ေဆးရံုသို႔ အေဖာ္လုိက္ေပးရန္ ကိုျမတ္မင္း ေျပာထားသျဖင့္ ေရာက္လာျခင္းပင္။ စုက ႏူးကို လာေရာက္အားေပးသည္။
"ႏူး ဘာမွအားမငယ္နဲ႔ေနာ္။ စု ကုိယ္တုိင္ ေဆး႐ံုမွာ ေစာင့္ေပးမယ္ေနာ္"
"ကဲ... သမီးေရ၊ ပစၥည္းေတြ ထည့္စရာရွိတာ ထည့္ေတာ့။ကားက မွာထားၿပီးၿပီ။ သစ္ပင္ပိတဲ့လူနာ လည္း ေစာင့္ေနတယ္။ သူ႔ကို ျမန္ျမန္ပို႔ႏုိင္မွျဖစ္မွာ"
စစၥတာႀကီးစကားေၾကာင့္ စုက အိပ္ခန္းထဲဝင္ ၍ ေက်ာပိုးအိမ္ကို ျပင္ဆင္ပါေတာ့ သည္။ ႏူးကလည္း ေဆး႐ံု တက္ရမည္မုိ႔ ယူေဆာင္ရမည့္ပစၥည္းမ်ား ကို ထုပ္ပိုးေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဇာ္ဟိုးျပန္လာလွ်င္ လုိက္လာခဲ့ ဖုိ႔ ေလာဟိုကို မွာၾကားေနျပန္သည္။ သူ႔ႏႈတ္ကလည္း ညည္းတြားေနသည္။
"တဲက ဖ်က္ရရင္ ဒုကၡပဲ။ ဘယ္ကိုေျပာင္းရမလဲ မသိဘူး။ ျပန္လာရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲေနာ္"
"အဲဒါေတြ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ ညီမေရ။ အစ္ကိုတုိ႔ လုပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ေနလုိ႔ရတယ္။ ဆုိင္ေတြလည္း ဖြင့္ လုိ႔ရတယ္။ ေဇာ္ဟိုး လာရင္လည္း အစ္ကိုကုိယ္တုိင္ ေျပာေပးမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား၊ ကဲ ေလာဟို မင္းပဲ ေဆး႐ံုကို လုိက္ ပို႔လုိက္၊ ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့"
"အစ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဒီမွာ..." "ငါေျပာတာ မင္းလုပ္၊ ဘာမွ ထပ္မေျပာနဲ႔ ၾကားလား"
ကိုျမတ္မင္း က ထပ္ဆင့္မိန္႔ၾကားသည္။ ေလာဟိုက ေခါင္းညိတ္ေန၏။
စစၥတာႀကီးက ႏူးကို လမ္းခရီးတြင္ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ျဖစ္ေစရန္ ဘုရားသခင္ထံ ဆုေတာင္းေပးၿပီး ေနာက္ ေဆး တစ္လံုး ထိုးေပးပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ေဆးခန္းမွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္ လာၿပီး ကားအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ ဟု အေၾကာင္းၾကားလာ၏။
စုက ႏူးကို တြဲေခၚရင္း ကားဆီသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
ကိုျမတ္မင္းက ပစၥည္းထုပ္မ်ားကို သယ္ယူေပးရင္း စုကို အနီးကပ္ မွာၾကားေနသည္။
"သူ႔ကို ဂရုစုိက္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ဆီကို ဖုန္းဆက္လုိက္။ တကယ္လုိ႔ တစ္စံုတစ္ခု စိုးရိမ္ရတယ္ ဆိုရင္ ရန္ကုန္ထိေခၚသြား၊ ျမစ္ႀကီးနားမွာ ႐ံုးက လူေတြရွိတယ္။ သူတုိ႔ကို ဘာလုိလိုေျပာပါ၊ ဟုတ္ၿပီ လား"
စုက အ့ံအားသင့္ေနသည္။ ႏူးလို ထမင္းဆုိင္ရွင္တစ္ေယာက္အေပၚ ကိုျမတ္မင္း ယခုလို အထူး တလည္ ဂ႐ုစုိက္ေနသည္ ကို ေတြးေတာ၍မရ။ သုိ႔ရာတြင္ ကားဆီသုိ႔အေရာက္တြင္ စု အာ႐ံုက ေျပာင္း သြားသည္။
ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္စလံုး လံုခ်ည္အေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ထုပ္ထားလ်က္ အေျခအေနဆိုးလွ ေသာ လူနာကို ေတြ႕လုိက္ရျခင္းေၾကာင့္ ပင္။ လူနာရွင္ႏွစ္ဦးက အသက္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ လူငယ္ မ်ား ျဖစ္သည္။ ေရွ႕ခန္း မွာက ႏူး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထုိင္ႏုိင္ဖို႔။ ေခါင္းအံုးမ်ားႏွင့္ အခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပး ထားသည္။ စုက ႏူးကို ေခါင္းခန္းထဲသုိ႔ထည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဟိုင္းလတ္ကားေနာက္ခန္းထဲသုိ႔ ဝင္ထုိင္ လုိက္သည္။ ေျခေထာက္လူနာကမ်က္လံုးမပြင့္ေတာ့။ အနံဆိုးဆိုးတစ္ခုက စုကို ဆီးႀကဳိ၍ႏႈတ္ဆက္၏။
"ကင္မရာ... ကင္မရာ"
စုက အလန္႔တၾကား ေအာ္ရင္း ကားေဘးမွ ကိုျမတ္မင္းကို အကူအညီေတာင္းလုိက္သည္။ ကိုျမတ္မင္း က ထမင္းဆုိင္ ထဲျပန္ေျပးသြားၿပီး စားပြဲေပၚမွ ကင္မရာကို ျပန္ယူလာေပးသည္။
"ေက်းဇူးပဲ... ဟီး"
စုက ရယ္က်ဲက်ဲ။ ကိုျမတ္မင္းက မရယ္။
"ငါ ေျပာတာ မေမ့နဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းဆက္ပါ၊ ၾကားလား"
စုက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ကားသမားက စ၍ထြက္ခြာဖို႔ ျပင္ဆင္လုိက္ပါေတာ့သည္။
ရြာငါးရြာ ေျပာင္းေရြ႕ရမည့္သတင္းအတြက္ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားအတြင္း အေခ်အတင္ ေျပာေနၾကသည္။ စီမံကိန္းနယ္ေျမထဲသုိ႔ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ား ပါ၊ မပါဆိုသည္မွာ ရြာမ်ား ေျပာင္း၊ မေျပာင္းေပၚတြင္ မ်ားစြာ မူတည္ေနၾကသည္။
လုပ္ကြက္မ်ားအားလံုး ေရႊ႕ေျပာင္းရမည္ဟု ေျပာေနသံမ်ား ထြက္လာသည္။ ဤသတင္းက မၾကာခဏ ထြက္ေပၚေနၾကေပမယ့္ ယခုု ဒူးဝါးႀကီးမ်ားကုိယ္တုိင္ ရြာေျပာင္းေပးဖုိ႔ အစည္းအေဝးထိုင္ေနသည္ဆို ေသာ သတင္းက ဂယက္ႀကီးမားလွသည္။ စီမံကိန္းေၾကာင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးခဲ့ရေသာ ျမစ္ဆံုတစ္ဝိုက္မွ ရြာမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ ေရဝင္ဧရိယာႏွင့္ မလြတ္ကင္းေသာေၾကာင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ေပးေနရျခင္း ပင္။ ျမစ္ဆံုဆည္ ၏ ဧရိယာတစ္ခြင္ က က်ယ္ျပန္႔ႀကီးမား လွသည္။ ေျမတူးစက္၊ ေျမသယ္စက္၊ လမ္းေဖာက္ သည့္ ယာဥ္ႀကီးမ်ားက တစစ တုိးပြားလာေနသည္။ ဆည္တည္ေဆာက္ေရး စီမံကိန္း မ်ားက ျမစ္ဆံု တြင္ ေနရာယူ.လာသည္။ ေတာ တုိ႔သည္ တစ္ေတာၿပီး တစ္ေတာ ရွင္းလင္းခံေနရသည္။ ေတာင္တုိ႔သည္ တစ္ေတာင္ၿပီး တစ္ေတာင္ ျပားျပားဝပ္ေန သည္။ ေရဝင္ဧရိယာ၏ပမာဏ ႀကီးမားလာေလေလ ေတာ တုိ႔ ေတာင္တို႔ ရြာတုိ႔ စက္ကြင္း မလြတ္ေလ ျဖစ္လာၾကသည္။
ထိုစီမံကိန္းမွာ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားအေပၚ သက္ေရာက္မႈမရွိခဲ့ရာမွ ရြာမ်ားေျပာင္းေရႊ႕ရမႈအေပၚ တစစ စိုး ရိမ္ လာၾကရၿပီ။ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ား၏ေရွ႕အလားအလာမွာ မေသမခ်ာျဖစ္လာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ တိက်ေသခ်ာေသာ အေျဖ ကား မထြက္ေသး။ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားဆီသုိ႔ တားျမစ္ေသာအမိန္႔ မည္သူမွ မေပးေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ လုပ္ၿမဲအတိုင္း ဆက္၍လုပ္ေနၾကသည္။
တန္ဖဲရြာသည္ တဒဂၤဆူပြက္ခဲ့ေသာ သတင္းအၿပီးတြင္ ျပန္၍ေမ့ေပ်ာက္သြားၾကျပန္သည္။ ေရႊလုပ္ ကြက္မ်ား သည္ နဂိုအတုိင္းပင္ စက္ႀကီးသံမ်ားထြက္ေနဆဲ။ ေရစုပ္စက္သံမ်ား ထြက္ေနဆဲ။ ေရႊက်င္သူ တုိ႔၏ အားထုတ္ႀကဳိးပမ္းမႈမ်ားမွာ ျပန္၍သက္ဝင္လႈပ္ရွားလာခဲ့ျပန္၏။ တန္ဖဲရြာသည္ သူ႔တာဝန္ ကိုသူ ေက်ႁပြန္သကဲ့သုိ႔ ျပန္၍ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ေနပါေတာ့သည္။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
မမ ေက်းဇူးပါ
ဆက္ရန္ေလး ေမွ်ာ္ေနမယ္......ဆရာမာန္စာေတြၾကိဳက္တယ္ တျခားစာအုပ္ေလးေတြရွိရင္လဲ တင္ေပးပါအုန္း
Post a Comment