Friday, April 30, 2010

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၄၄)

သားသၼီး အခ်င္းခ်င္း ကစားခုန္စားရာမွ ခေလးခ်င္းျဖစ္ေသာ ရန္ပြဲမွာမၾကာခဏ လူၾကီးခ်င္းသုိ႕ပါ ကူးစပ္ လ်က္ ခုိက္ရန္ ျဖစ္ၾကရျပန္ေလ၏ ခေလးအတြက္ႏွင့္ မိန္းမ ၂ေယာက္ျဖစ္ရေသာ ရန္ပြဲမွာ တခါလည္း မဟုတ္ ၂ခါလည္းမဟုတ္ အခါတရာမက အျမဲျဖစ္ပြား၍သာေနေလေတာ့ရာ ၀မ္းလန္းမွွာ စိတ္ခ်မ္းသာမွူကို မေတြ႕ စိတ္ညစ္မွူျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ရေလေတာ့၏။

တခါတရံ မိန္းမ၂ေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မိလွ်င္ မ်က္ေစာင္းတခဲခဲႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြ စူပြလာလ်က္ နန္းအန္ ၏ မ္ိန္းမက အိမ္မွာ ဒီလုိမ်က္ႏွာေျပာင္တဲ့ အရွက္မရွိ အမ်ဳိးညံ႔မိန္းမ၁ေယာက္္ရွိေနတာ သိ္ပ္ရင္ေလး တာဘဲ ဒါေၾကာင့္ဟိုက ၀က္သားနီတံုးႏွင့္ တူတယ္လုိ္႔ေျပာသြားတာ ဒါနဲ႕ေတာာင္မရွက္ဘူး ျပန္ရယ္ လိုက္ေသး စားလိုက္လွ်င္ နန္း၀င္၏မိန္းမက ျပန္၍ ဒါသက္သက္မနာလိုတာ သူ႔ကိုရစရာမရွိတဲ႔ ငါးဟင္း နဲ႕ႏႈိင္းသြား ဒါနဲ႕ လူကုိသက္သက္ မနာလို၀န္တုိေနတာဘဲဟု ျပန္ေျပာရာမွ တေယာက္မ်က္ႏွာကို တေယာက္ ကုပ္ေတာ့မလို ဖဲ႔ေတာ့မလုိ မ်က္ႏွာမ်ဳိးုျဖင့္ ၾကည့္ၾကေလ၏ သို႕ေသာ္နန္းအင္၏ မိန္းမမွာ ေတာသူ ႏွင့္ဖက္၍ရန္မျဖစ္လိုဟူေသာ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ေရွာင္သြားတက္ျခင္းျဖင့္ ဖက္္သတ္္ရသည့္ အေျခ သို႔ မေရာက္ဘဲ မ်က္ေစာင္းထုိး ႏႈုတ္ခမ္းစူ ရန္ပြဲျဖင့္ပင္ ပီးသြားတက္ေလ၏ ။

သို႕ေသာ္ ကေလးမ်ားအတူေရာ၍ ကစားမည္ျပဳျပန္လွ်င္ နန္းအင္၏ မိန္းမ က သူ႕ကေလးမ်ားအား ေအာက္ မဆင္း နဲ႕ ဒီအမ်ိဳးညံ႔ ကေလးေတြနဲ႔ သြားမကစား နဲ႔ ဟု တဖက္သား မခံခ်င္ေအာင္ ရန္စျပန္ ေလ၏ ထုိအခါ နန္း၀င္၏မိန္းမကလည္း သူ႕ခေလးမ်ားအား "ဒီေျမြေပြးကေလးေတြနဲ႕ သြားမစား နဲ႕ လုိ႕ေျပာေန နင္တုိ႕ကုိကိုက္လႊတ္လုိက္လိမ့္မယ္ ဟိုက"ဟု ျပန္၍လက္တုန္႕ေခ် ျပန္ေလ၏
ဤသုိ႕ျဖင့္ မိန္းမ ၂ေယာက္မွာ တေစာင္းမဲမဲအကဲတၾကည္႕ၾကည္႕ႏွင့္ ေ၀ွ႕ေတာ့ရန္ ေစာင္ေနေသာ ႏြား ၂ ေကာင္လုိ ျဖစ္၍ေနေလ၏ မိန္းမအခ်င္းခ်င္း မတည္႕ေသာအခါ ညီအစ္ကုိအခ်င္းခ်င္းလည္းမုန္း၍ လာၾက ေလ၏။

နန္းအင္က ညီနန္း၀င္ေတာသူကုိဟူ၍ မိမိတုိ႕ဂုဏ္နိမ့္က်သည္ဟုထင္၏ ဘခင္ျဖစ္သူက ေငြေရး ေၾကးေရး ကိစၥ နန္း၀င္ ကုိ လႊဲထားသည္ကုိလည္း သေဘာမက် မရႈစိမ့္ႏုိင္ေပ။
၀မ္လန္း ပုိ၍ စိတ္ညစ္ရသည္႕ အေၾကာင္းတခုကား အေစခံမကေလး မယ္သစ္ကုိ ၾကာပဒုံမ်က္မုန္း က်ဳိး ေနသည္႕ကိစၥျဖစ္ေပ၏ မယ္သစ္မွာ ၾကာပဒုံ စိတ္ေျပ ပါေစေတာ့ဟု မူလ က ထက္ ပုိ၍ခယ၀ပ္တြား ၾကိဳးစား ျပဳစုေသာ္လည္း ၾကာပဒုံမွာ ေဒါသမေျပ မယ္သစ္ကုိ မုန္းျမဲမုန္းေနေလ၏။

၎မွာ အုိလင္ ၏ ၀ဋ္ျပန္၍လည္ေနေလ၏ မယ္သစ္ကုိ ၀မ္လန္းႏွင့္ စိတ္မခ် ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္လ်က္ အျမဲ မနာလုိ ၀န္တုိ ေနျပန္ေလ၏ အခန္းထဲ၌ မယ္သစ္ရွိခုိက္ ၀မ္လန္း၀င္လာလွ်င္ မယ္သစ္ကုိႏွင္၍ပစ္၏ ထုိေနာက္ ၀မ္လန္းအား မယ္သစ္ႏွင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး စြပ္စြဲေျပာဆုိ၏ ။
ဤသုိ႕ စြပ္စြဲျခင္း မွာ ၀မ္လန္း၏စိတ္ကုိ ႏႈိးဆ၍ေပးသလုိျဖစ္ေလ၏ အစက၀မ္လန္းမွာ မယ္သစ္ အေပၚတြင္ ရုိးသားျဖဴစင္ ေသာ ေမတၱာျဖင့္သာ သနားမိ၏ ၾကာပဒုံက ဆြေပးလုိက္ ေသာအခါ ေတာင္ေတာင္ အီအီ ေတြးေတာ ၍ လာမိေလသည္။

မယ္သစ္ မွာ အလြန္ေခ်ာေသာ မိန္းခေလး တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ကုိလည္း သတိျပဳမိလာေလ၏။
ၾကာပဒုံ ကား အဘုိးၾကီးအုိေတြ ေသခါနီး ရိကၡာယူတတ္သည္႕ အေလ့ကုိ နားလည္သိရွိသူျဖစ္ေလရာ မယ္သစ္ ကုိ ေဟာ္တယ္သုိ႕ ေရာင္းစား ပစ္လုိက္မည္ဟု ေျပာေလ၏ သုိ႕ေသာ္ ဥၾသမယ္မွာ အသက္ ၾကီးလာခဲ့ျပီ ျဖစ္၍ ခုိင္း၍စီ၍ ဟန္မက်ျဖစ္ေနျပီး မယ္သစ္သာ မိမိ၏အလုိေတာ္ကုိ တခ်က္မလစ္ ေအာင္ အရိပ္ၾကည္႕ ၍ ျပဳစုႏုိင္သူျဖစ္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ၾကာပဒုံမွာ အခက္ၾကံဳ၍ ေနျပန္ေလသည္၊ သုိ႕ျဖစ္ေလရာ ၾကံရာမရ ေခါင္းရႈပ္လ်က္ ေခါင္းရႈပ္တုိင္း စိတ္တုိကာ မုန္ယုိေသာ ဆင္မအုိၾကီးလုိ စိတ္ခက္ထန္ ၍ ေနေလ၏ ။

စိတ္ညစ္စရာ အေၾကာင္းတခု ထပ္၍ေပၚလာျပန္ျခင္းကား ၀မ္လန္း၏ သားအငယ္ဆုံးမွာ တဏွာရႈး ေမာင္စစ္သား တုိ႕ လူစုအိမ္၌အေနၾကာသြားသည္႕အခုိက္ စာသင္ခ်င္စိတ္မွ စစ္သားျဖစ္လုိစိတ္ ေျပာင္း သြားျခင္း ျဖစ္ေလ၏ ၎၏ဆရာထံမွ စစ္ပြဲမ်ားအေၾကာင္းပါေသာ စာအုပ္မ်ားကုိ ေတာင္းယူ ဘတ္ရႈ၍ ေနေလ၏ ဆရာကစစ္ပြဲမ်ားအေၾကာင္းေျပာလွ်င္ စိတ္၀င္စူးစုိက္၍ နားေထာင္ေနေလ၏ တေန႕ သ၌ ၀မ္လန္းထံသုိ႕ ေရာက္လာျပီး "အေဖကၽြန္ေတာ္စစ္ထဲ၀င္ပီး စစ္တုိက္သြားခ်င္တယ္"ဟု လာေရာက္ ေျပာဆုိေလ၏ ဤအေၾကာင္း ကုိ ၾကားရေသာအခါ ၀မ္လန္းမွာ ၾကီးစြာစိတ္ပ်က္သြားလ်က္
"ဘာအရူး ထျပန္တာလဲ ဒီသားေရးသၼီးေရးကိစၥေတြခ်ည္း တေန႕တေန႕ စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ လာလာ ေႏွာင့္ယွက္ ေနတယ္၊ ငါဘယ္ေတာ့ ဒီ၀တ္ကကၽြတ္ရပါ့မလဲ"ဟု ျပန္၍ေအာ္ေလ၏။ နက္ ေမွာင္ ထူထဲေသာ မ်က္ခုန္းေမြႊးႀကီး ေတြ ၾကဳတ္သြားလ်က္ စိတ္အလိုမျပည့္ျဖစ္သြားေသာသားကို ေတြ႕ရေသာအခါ မ်က္ႏွာ ကို ေျပာင္းလိုက္ၿပီး ေခ်ာ့ရ ျပန္ေလ၏။

"သားရာ ေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာစကားရွိတယ္ သံေကာင္းဆိုတာ ေနရာတကာမွာ အသံုးမခ်ရဘူးတဲ့ ငါ့သား ဟာ လူလိမ္မာကေလးျဖစ္ပါတယ္ ငါ့သား စစ္ေျမျပင္ထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ အိပ္ေပ်ာ္ ႏုိင္ပါ့မလဲ သားရယ္"
သို႔ေသာ္ သားေတာ္ေမာင္ကား သူ႔စိတ္ကိုသူ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားျဖန္ေနေလ၏။

"ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စစ္ထဲလိုက္မွာဘဲ"
စစ္ထဲ ေတာ့ မလိုက္ပါနဲ႔  သားရယ္ သားဘယ္ေက်ာင္းသြားခ်င္သလဲေျပာ အေဖပို႔မယ္ ေအာက္အရပ္က ေက်ာင္းႀကီး ေတြကုိ သြားခ်င္သလား ႏုိင္ငံျခားကေက်ာင္းေတြကိုဘဲ သြားေနခ်င္သလား အေဖလႊတ္မယ္ သားသေဘာ က်တဲ့ ေက်ာင္းကိုသာေျပာ။ သားငယ္က ခတ္မဆတ္ေနေလ၏။

"အေဖ့ကို ေျပာျပစမ္းပါကြယ္၊ မင္းဘာျပဳလို႔ ဒါေလာက္ေတာင္ စစ္သားျဖစ္ခ်င္ရတာလဲ"
ထိုအခါ သူငယ္၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေတာက္ေျပာင္လာလ်က္-
"ကၽြန္ေတာ္ တို႔မၾကားဘူးတဲ့ စစ္ႀကီးတခုျဖစ္လိမ့္မယ္အေဖ အဲဒီစစ္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္၀င္တုိက္ခ်င္ တယ္ ဒါမွ လြတ္လပ္ေရး ရမယ္"

"လြတ္လပ္ေရး မင္းေျပာတာ ငါနားမလည္ဘူးလားရာ ဒို႔လယ္ေတြ ဒို႔ေျမေတြဟာ အခုလြတ္လပ္ၿပီး သား မဟုတ္လား ဒို႔ပုိင္ၿပီးသားမဟုတ္လား ဒါေၾကာင့္ဘဲ ငါပိုင္လို႔ ငါအခု ငါသေဘာက်တဲ့လူ ငါလယ္ငွား ခ်ထားတယ္ မဟုတ္လား ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တုိင္း ဒီလယ္ေတြက ငါပုိက္ဆံရတယ္၊ စပါးရတယ္  ဂ်ဳံရတယ္ ဒါေတြ ကို မင္းတို႔အခုစားေနရတယ္မဟုတ္လား၊ ဒီလယ္ေတြကရတဲ့ပုိက္ဆံနဲ႔ မင္းတုိ႔အခု ၀တ္ေန ရတယ္ မဟုတ္လား ဒါထက္ပုိပီး ဘယ္လိုလြတ္လပ္ေရးမ်ိိဳးမ်ား လိုခ်င္ေသးလို႔လဲကြ"
"အို..... အေဖနားမလည္ပါဘူး အေဖဟာ အိုလွပီ ဒါေတြနားမလည္ပါဘူး"

၀မ္လန္း သည္ သားေတာ္ေမာင္ကိုၾကည့္လ်က္ စဥ္းစားေနေလ၏။ ၄င္း၏စိတ္ထဲတြင္ ထိုသားအား လယ္အလုပ္ ကိုသာ လုပ္ေစခ်င္၏။
"မင္းကို ငါမၾကာခင္ မိန္းမေပးစားမယ္"
"ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးမွာေပါ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အစ္ကိုႀကီး နန္းအင္လို မိန္းမ မက္တဲ့ေကာင္မ်ဳိး မွတ္လို႔ လား"
"ေအးေလ ေအးပါေလ မဟုတ္ပါဘူး မေပးစားပါဘူး မင္းမလိုခ်င္ေသးရင္ မေပးစားပါဘူး ငါေျပာတာ က ကၽြန္မ ကေလး တေယာက္ေယာက္"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီျပင္လူေတြလုိ မမွတ္လိုက္ပါနဲ႔ အေဖ၊ ဒါမ်ဳိးေတြ ၀ါသနာမပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အၾကံ ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ေဇာျခင္းဆိုတဲ့ ဂုဏ္တခုဘဲလုိခ်င္တယ္၊ အဲဒီဂုဏ္မ်ဳိးက ရွားတယ္ မိန္းမေတြက ေပါတယ္"

ဤသို႔ ေျပာရာက တစံုတရာကို ရုတ္တရက္ သတိရသကဲ့သို႔-
"အိမ္မွာရွိတဲ့ ကၽြန္မေတြေလာက္ အရုပ္ဆိုးတာ ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ဘူးဘူး၊ မယ္သစ္ တေယာက္ဘဲ ေတာ္ေတာ္ ရွိတယ္"ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။
၀မ္လန္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ မခံခ်င္သလုိလို မနာလိုခ်င္သလုိလို ျဖစ္ ၍ သြားေလ၏။ သက္ရြယ္ပင္ အိုသထက္ အိုသြားသည္ဟု ထင္လိုက္မိေလ၏။ သားကုိျပန္ၾကည့္ လိုက္ေသာ အခါ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိေသာ အဆင္းကို ျမင္ရေလ၏၊ ထုိအခါ စိတ္ထဲတြင္ သာ၍ေလးသြား ေလ၏။

"ဒီ ကၽြန္မေတြကို ထည့္မေျပာနဲ႔ ေတာ္ေတာ့ ငါ့အိမ္မွာ ငါ့သားေတြ ကၽြန္မနဲ႔ ရႈပ္ရႈပ္ေပြေပြလုပ္တာ မႀကိဳက္ဘူး" ဟု ေျပာလုိက္မိေလ၏။
ထုိအခါ သားျဖစ္သူက မ်က္ခုန္းကိုပင့္ၿပီး ပခုန္းကိုတြန္႔လ်က္-
"ႏုိ႔ အေဖဘဲ ဒီစကားကို စေျပာတာ ပါကလား"ဟု ျပန္ေျပာၿပီးလွ်င္ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားေလရာ ၀မ္လန္းမွာ တေယာက္တည္း ေဒါႀကီးလ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလ၏။
"အို.... ငါဘယ္ေတာ့္မွ ဒီဒုကၡေတြနဲ႔ လြတ္ပါ့မလဲ"ဟု ညည္းရာက သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ လွပေသာ မယ္ သစ္၏ မ်က္ႏွာ ကို ျမင္၍ေနေလ၏။

သံုးဆဲ့သံုး

တညတ၌ ၀မ္လန္းသည္ ပန္းပင္တပင္ေအာက္၌ ထိုင္ေနရင္းညဥ့္၏အရသာကိုခံ၍ ေနေလ၏။ ထိုညမွာ ခါေႏြဆန္းစညတညျဖစ္ရကား ေလေအးသည္ သင္းျပန္႕ေသာ ပန္းယနံ႕မ်ားကုိေဆာင္ လ်က္ တသုံသုံ ျမဴးလ်က္ ရွိေလ၏ ၀မ္လန္းမွာ ထုိယနံ႕မ်ားကုိ ရူရႈိက္ရေသာအခါ ည၏တိတ္ဆိတ္ ျခင္း၌ စိတ္ပ်ိဳ ကုိယ္ႏု ၍လာေလ၏ အေတာ္ညဥ္႕နက္လာေသာ္လည္း ထုိင္ရာမွမထဘဲ ေလာက သစ္၌ စိတ္ေပ်ာ္၍ေနေလ၏။

ထုိခဏ၌ ၎၏အနီးမွျဖတ္သြားေသာ သ႑ာန္တခုကုိ အေမွာင္ထဲ၌ မထင္မရွားျမင္ရေလ၏ ထုိသ႑ာန္ မွာ မယ္သစ္ျဖစ္ေလ၏
"မယ္သစ္" ဟု ေလသံျဖင့္လွမ္းေခၚလုိက္ရာ မယ္သစ္သည္ လႈပ္ရွားေနရာမွ ရပ္၍သြားေလ၏ ထုိ႕ေနာက္ အသံ ထြက္ေပၚလာရာဆီသုိ႕ ေခါင္းကေလးငဲ့လ်က္ ဆက္လက္နားစြင့္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလ၏
"မယ္သစ္ ဒီလာစမ္းခဏ" ၀မ္လန္းက ထပ္၍ေခၚလုိက္သည္တြင္ မယ္သစ္သည္ သူေဌးၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း သိသြား လ်က္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ႏွင့္ အနားသုိ႕ကပ္လာျပီး ရပ္ေနေလ၏ ေမွာင္လြန္းသျဖင့္ ၀မ္လန္းမွာ မယ္သစ္ ၏ သ႑ာန္ေကာင္းစြာမျမင္ရေပ၊ သုိ႕ေသာ္ နီးကပ္စြာရပ္ေနရကား မယ္သစ္၏အက်ီစကုိ လွမ္းဆြဲ လုိက္ျပီး တုန္လႈပ္ေနေသာအသံျဖင့္-
"ခေလး" ဟု ေခၚလုိက္ေလ၏။

၀မ္လန္း မွာ ေရွ႕သုိ႕စကားမဆက္ႏုိင္ဘဲ ရွိေလ၏ မိမိလိပ္ျပာကုိ မိမိရွက္၍ လာေလ၏ "ငါ့အဘုိးၾကီးပါ ကလား ငါ့လုိသားေတြေျမးေတြနဲ႕ လူတေယာက္က ဒါမ်ိဳးလုပ္ဘုိ႕ေတာ္ပါ့မလား၊ ဂုဏ္ပ်က္စရာ အလုပ္ တခု ကုိ ငါလုပ္မိပါကလား"ဟု စိတ္ထဲ၌ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ရင္း ၎၏လက္မ်ားမွာ မယ္သစ္အက်ီ စကုိ ကစား၍ ေနေလ၏။ မယ္သစ္ကာ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ရပ္၍ေနရာမွ ၀မ္လန္း၏ကုိယ္မွ ပူေႏြးေသာအေငြ႕ကုိ ခံစား ေနရ ေသာအခါ ေန၏ဒဏ္ကုိမခံႏုိင္သျဖင့္ ညိဳးက်သြားေသာ ပန္းပြင့္လုိ မတ္တတ္မွေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ ၍ က်သြား ေလ၏။

"ခေလး"
၀မ္လန္း၏အသံ ေနာက္ထပ္ထြက္ေပၚလာျပန္ေလ၏
"ခေလး-ငါအုိလွပီေနာ္-သိပ္အုိေနပီ"
ထုိအခါ မယ္သစ္သည္ လႈပ္ရွား၍လာေလ၏။

"မယ္သစ္ ေတာ့ အဘုိးၾကီးအုိမွ ၾကိဳက္တယ္၊ အဘုိးၾကီးေတြဟာ သိပ္ၾကင္နာတတ္တယ္"ဟု ျပန္ေျပာ ေလ၏ ဤစကားကုိ ၾကားရေသာအခါ ၀မ္လန္းသည္ မယ္သစ္အေပၚ အနည္းငယ္ငုံ႕လုိက္ ျပီး-
"မင္းလုိ ခေလးမကေလးမ်ိဳးဟာ အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႕ အသက္ငယ္ငယ္ လူပ်ိဳကေလးတေယာက္နဲ႕မွ လုိက္တယ္" ဟု ေျပာလုိက္ျပီးစိတ္ထဲကမူ အသံမထြက္ဘဲ "ငါ့သားအငယ္မ်ိဳးကေလးလုိဟာမ်ိဳး"ဟု ျဖည္႕စြက္၍ ထည္႕လုိက္ေလ၏၊ ဖြင့္၍ကား မေျပာရဲေပ၊ ေျပာလုိက္လွ်င္ မယ္သစ္စိတ္ တိမ္းညႊတ္ သြားမည္ ကုိ စုိးမိေလ၏ သုိ႕ေသာ္ မယ္သစ္က...
"လူငယ္ ေတြဟာ အၾကင္နာစိတ္မရွိဘူး အင္မတန္ၾကမ္းတမ္းတယ္"ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။

ထုိအခါ မ်ိဳသိပ္ေအာင့္အီး၍ ထားရေသာ ၀မ္လန္း၏ ေမတၱာေရအိုး မွာ ေလာက္စာလုံး ထိမွန္လုိက္ သလုိ ျဗဳန္းခနဲ ေပါက္ကြဲလ်က္ ေျခေထာက္ရင္းတြင္ ၾကဳံ႕ၾကဳံ႕ကေလး ထုိင္ေနေသာ မယ္သစ္အေပၚ သုိ႕ ဖိတ္စင္ ၍ က်ေလ၏ မယ္သစ္၏လက္ကေလးကုိ ေကာက္ဆြဲလုိက္ျပီး သူ႕အခန္းထဲသုိ႕ ေခၚသြားေလ၏။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၉၂)

ႏွစ္ေပါင္း ၆၀အတြင္းမွ က႑

ယင္းသို႔ ဂ်ပန္တေခတ္လံုး ဗံုးၾကား စက္ေသနတ္ၾကားတြင္ စီးပြားရွာခဲ့ၾကသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထည္း၌ မည္သူ မွ် မေန၀ံ့ ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား၊ ဘုရားႀကိဳဘုရားၾကားႏွင့္ ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ဖ်ားမ်ားတြင္ သင့္သလို ခုိေအာင္း ေနၾကေသာ စစ္အတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္ျဖစ္၍ လူအမ်ားတို႔ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ ၾကပ္တည္း ဆင္းရဲခ်ိန္ တြင္ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ တပည့္လက္သားအမ်ား အိမ္ေထာင္ သည္အမ်ား စုစုေပါင္း လူေလးဆယ္၊ ငါးဆယ္ခန္႔တို႔အား က်မအိမ္ေပၚႏွင့္ ရွစ္ခန္းတြဲရွိ ေနာက္ေဖးတန္းလ်ား ရွည္ႀကီးပါမက်န္ ေခၚယူ တင္ထား၍ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ ကူညီခဲ့သည္။ ခုိကိုးေစခဲ့သည္။ က်မအိမ္မွာ အဆင့္ အတန္းျမင့္ ေသာ ဒုကၡသည္စခန္းတခုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။

က်မ၏ အဓိ႒ာန္ခ်က္ ေစတနာမွာ ေက်ာင္းကန္ဘုရား တည္ထား ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းသာ အလွဴ ဒါနမ်ိဳး ႏွင့္ အလားတူ အတိဒုကၡေရာက္ေနေသာ စစ္အတြင္း ကပ္ဆုိးႀကီးအတြင္း၌ ကာလဒါနတရပ္ အျဖစ္ သူတပါး တုိ႔၏ စားေရး၊ ၀တ္ေရး၊ ေနေရး တည္းဟူေသာ ၾကပ္တည္းမႈဒုကၡမွ သက္သာရာ ရေစခဲ့သည့္ ျမတ္ေသာ ဒါန အလွဴဟူ၍ ရည္မွန္းၾကည္ႏူးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မည္မွ် စရိတ္စကကုန္က်ခံ၍ လွဴဒါန္းေကၽြးေမြးေပးကမ္း ေထာက္ပံ့ေနေသာ္လည္း ဂ်ပန္ေငြစကၠဴ မ်ားမွာ မကုန္ခန္း ႏိုင္ဘဲ ပံုေနသည္။ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴ၏ တန္ဘိုးမဲ့မည့္ အေျခအေနကို ေတြး၍ ပစၥည္း တခုခု အၿမဲတမ္း ၀ယ္ပစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ က်မအိမ္တြင္ စိန္ကုန္သည္၊ ေရႊကုန္သည္ႏွင့္ ပံုႏွိပ္ စကၠဴ ပံုႏွိပ္စက္ ေရာင္းသူ ပြဲစားမ်ား ဥဒဟို ေျခခ်င္းရႈပ္ခဲ့ပါသည္။

သို႔ႏွင့္ ဂ်ပန္အစိုးရ ထြက္ေျပးေသာ ေနာက္တေန႔မွာပင္ တန္းလန္း က်န္ရစ္ေသာ အစိုးရပံုႏွိပ္တိုက္ မွ စာစီသမားမ်ား အယ္ဒီတာမ်ား၏ ၀မ္းေရးျပႆနာကို ဆက္လက္ ေျဖရွင္းရန္တေၾကာင္း၊ စပ္ကူး မတ္ကူး၌ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာကို က်မတို႔ပိုင္ သတင္းစာအျဖစ္ ရက္ဆက္မျပတ္ ရေအာင္ ေငြရင္းစိုက္၍ ရိုက္ႏွိပ္ ထုတ္ေ၀ ခဲ့သည္။ ကက္စဘီအစိုးရလက္ထက္၌ အစိုးရ ပံုႏွိပ္တုိက္မွ အလုပ္ သမားမ်ားႏွင့္ စာစီခံုမ်ား ေျပာင္းေရႊ႕ မသြားမွီ က်မပိုင္စာစီခံုမ်ားႏွင့္ ခြဲျခားထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းမွ လုိရာ ပစၥည္း မ်ားကို လည္း ထပ္ျဖည့္ ၀ယ္ယူသံုးစြဲခဲ့ရျပန္ပါသည္။

သို႔ကက္စဘီေခတ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေခတ္။ ဖဆပလေခတ္အထိ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာကို အေႏွာင့္အယွ႕္ အဖ်က္အဆီး အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွ မားမားမတ္မတ္ႏွင့္ ႀကံ့ႀကံ့ခံ၍ ထုတ္ေ၀ခဲ့ရသည္။
မူလက ေဆြရင္းမ်ိဳးျခား ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြပမာ အိမ္သို႔ ၀င္ထြက္ ရင္းႏွီးလ်က္ ရွိၾကေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားမွာ အလံနီ အလံျဖဴ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား၊ ဆိုရွယ္လစ္မ်ားအျဖစ္ လူစုကြဲကာ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာကို လက္ပစ္ဗံုးႏွင့္ ပစ္သူ၊ စက္ေသနတ္ႏွင့္ဆြဲသူ တရားသျဖင့္ ၀ယ္ယူထား ေသာ ပံုႏွိပ္စက္ႀကီး မ်ားကို ေလးထပ္ရုံးႀကီးေပၚတင္သူ၊ ပံုႏွိပ္တိုက္ခ်ိပ္ပိတ္၊ လူ ပုဒ္မ၅ႏွင့္ ဆြဲ စေသာ လက္ေဆာင္ ေကာင္း မ်ားကို တုိင္းေက်ာ္ ျပည္ၾကား ရရွိခဲ့သည္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၏ မလိမ္မာမႈ ေၾကာင့္ ခံခဲ့ရေသာ ဒဏ္ရာမ်ားဟု ယူဆ ခဲ့ ပါသည္။

ဗမာ့ေခတ္ ဒဏ္ရာရတုိင္း တဘက္မွ က်မပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ကုစားဖါေထးခဲ့ရၿမဲျဖစ္ရာ ေနာက္ဆံုး ဦးေစာဟန္၊ ဗိုလ္မွဴး တက္ျမင့္ စသူတို႔ႏွင့္ တသိန္းတန္ေလ်ာ္ေၾကးမႈႀကီးမ်ားမွာပင္ က်မ၏ ယခု လက္ရွိ ေနအိမ္ ဂရံကို ၂သိန္း ႏွင့္ အာမခံ တင္ေပးထားရပါသည္။ ထုိအိမ္မွာ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာ မွ ျမတ္စြန္း၍ ၀ယ္ယူေသာ အိမ္ မဟုတ္ ဂ်ပန္ေငြေတြ မထားလို၍ ၎ဂ်ပန္ ေငြေတြႏွင့္ လဲလွယ္ ၀ယ္ယူထားခဲ့ေသာ စိန္ထည္ ပစၥည္း မ်ားမွ တန္ဘိုးတက္ၾကြ အျမတ္အစြန္းရေငြႏွင့္ ၀ယ္ယူခဲ့ေသာ က်မတဦးတည္းပိုင္ အိမ္ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ အေရး ေပၚတုိင္း ကုစားဖါေထးခဲ့ရသျဖင့္ ဗမာ့ေခတ္၏ အေျခအေနမွာ ယေန႔အထိ မယိမ္းမယိုင္ ႀကံ့ႀကံ့ခံ ႏိုင္ေရ ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္းက က်မေနအိမ္ ကယ္တင္ရွင္ စခန္းတြင္ လာေရာက္ေနထုိင္သူမ်ားအနက္ ေစာင္း ဦဘသန္း တအိမ္ေထာင္၊ စာေရးဆရာေရႊတိုင္ညြန္႔ (ကြယ္လြန္သူ) ပန္းခ်ီဆရာ ဦးဘလံုႀကီး ကြယ္လြန္ သူႏွင့္ သူ႔၏ဇနီး၊ ပန္းခ်ီဆရာ ဦးအုန္းလြင္၊ မယား၊ ခယ္မ၊ ေယာက္ဖမ်ားပါ တအိမ္ေထာင္၊ ကြယ္လြန္သူ ပန္းခ်ီဆရာေဆာင္ႏွင့္ ၎၏ဇနီးတုိ႔လည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါသည္။

ပံုႏွိပ္တိုက္ လုပ္ငန္းတုိးခ်ဲ႕၍ (စက္ႀကီးေနာက္ၾကည့္) အလုပ္သမားေနရာတြင္ အပါႀကီးဆိုသူ (ေယာဂီ ပံုႏွိပ္တိုက္ မွ စက္ေနာက္ၾကည့္ အလုပ္သမားေဟာင္း)က အလုပ္လာေတာင္း၍ တေန႔ ၂က်ပ္စား စက္ႀကီး ေနာက္ၾကည့္ အလုပ္ေပးခန္႔ထားရာတြင္ ၎၏မိခင္ႏွင့္ ညီငယ္၊ ညီမငယ္မ်ား ေနထုိင္စရာ မရွိ၍ ေနာက္ေဖး တန္းလ်ား၌ ေနပါရေစ အခြင့္ေတာင္းေသာေၾကာင့္ အခန္းတခန္း ေနရာခ်ထားေပးရသည္။ ၎သည္ လုပ္သက္ရလာေသာအခါ က်မပံုႏွိပ္တိုက္မွာ ဖိုမင္အဆင့္ အတန္းသို႔ တက္လာရၿပီး က်မ အိမ္ လာ ေနေသာ ပန္းခ်ီဦးအုန္းလြင္၏ ခယ္မႏွင့္ ဆရာမိဘ၀တၱရား ထိမ္းျမားေပးလိုက္သည္အထိ ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ရာမွ ထုိအခါက က်မ မသိေသးေသာ အတြင္းေရးတခုကို မူတည္၍ အလုပ္ထြက္ခါ တေနရာ ၌ စာပံုႏွိပ္တိုက္ငယ္တခု တည္ေထာင္ႏိုင္ ေအာင္ တဟုန္ထုိး ခုန္တက္သြားေလသည္။ (ဤဘ႑ ကေလး မ်ားသည္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေကာင္အထည္ေပၚလာဦးမည့္ က႑ေလးတခု ျဖစ္ပါသည္။)

သစ္တပင္ေကာင္း ငွက္တေသာင္းခုိရ

သို႔ႏွင့္ က်မပိုင္ တိုင္းျပည္ျပဳ ပံုႏွိပ္တိုက္သည္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးသည္အထိ အမည္မေျပာင္းေသး ဘဲ၊ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာကို ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀သည္။ ေရႊဂံုတိုင္လမ္းမွ ယခုလက္ရွိ ေဘာင္ဒရီလမ္းေန ေနအိမ္သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလာေသာအခါမွ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာႏွင့္အတူ ဗမာ့ေခတ္ပံုႏွိပ္တိုက္ဟု အမည္တခုတည္း ေျပာင္းလဲလိုက္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၄-၅ႏွစ္ အခ်ိန္ကစ၍ က်မသည္ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ မ်က္ႏွာလြဲ၍ ေနခဲ့သည္။ အလုပ္ တုိက္တြင္ က်မ၏ေမာင္၀မ္းကြဲ တေယာက္ကို မန္ေနဂ်ာအျဖစ္ အလုပ္ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။ ဘုိကေလး၊ ပန္းတေနာ္ တို႔မွ အလြန္ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ သူ၏ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း တူ၊ တူမစသည္ မ်ားမွာ ေခတ္ပညာ မတတ္ သူမ်ား ျဖစ္၍ မီးဖုိေခ်ာင္မွ ပန္းကန္ေဆး၊ အိုးေဆး၊ ဘ၀မွ အစျပဳ၍ ခုိ၀င္လာခဲ့ ၿပီး ေနာက္ဆံုး လခႏွစ္ရာမွ သံုးရာအထိ ခ်ီးျမႇင့္ေပး၍ ယေန႔ဘာေဂ်ာ္ဂ်ီ ကုန္းေပၚ၌ ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုးအိမ္ပိုင္မ်ား ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေျခာက္လံုးျပဴး ကုိယ္စီႏွင့္ ျဖစ္သည္အထိ ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ထုိမွ်မက သူ႔ရပ္ရြာမွ အသိအကၽြမ္းမ်ား ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳးမ်ားပါ မက်န္ရ ယုတ္စြအဆံုး အေပါက္ေစာင့္ဒရ၀မ္ကအစ ဗမာ့ေခတ္ အလုပ္တိုက္မွ ႒ာနအသီးသီးမွာ လက္ရွိ အလုပ္သမားဦးေရ၏ သံုးခ်ိဳးတခ်ိဳးမွ် ထိုးသြင္း အလုပ္ ေပးထား ခဲ့ပါသည္။

ထုိမွ်မကေသးပါ။ သူ၏ တူႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ က်မ၏ ေမာင္၀မ္းကြဲမန္ေနဂ်ာ (လြန္ခဲ့ေသာ ၃လခန္႔က အလုပ္မွ ရပ္စဲ လိုက္သူ)တို႔အား ဗမာ့ေခတ္အစုရွယ္ယာမ်ားဆုိၿပီး ေပးအပ္သည္အထိ ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ပါ သည္။

မွတ္ခ်က္။       ။ ထုိေဆာင္ပါးေရးစဥ္ အခ်ိန္က က်မအမည္မပါေသာ စာခ်ဳပ္လိမ္ကိစၥမသိရေသး ေပ။
သစ္တပင္ ေကာင္းလွ်င္ ငွက္တေသာင္း ခုိရသည္ဆိုေသာ စကားကဲ့သို႔ ဤမွ်အထိ ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ ထားခဲ့ျခင္းျဖင့္ သူတို႔တေတြ စိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္ခ်မ္းသာ ျဖစ္ၾကရသလို က်မ၏ မုဒိတာတရားကို တု႔ံျပန္ ခ်စ္ၾကည္ညိဳ ၾကလိမ့္မည္ဟုလည္း ယံုၾကည္မိခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဗမာျပည္အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ အရြာရြာသို႔ လွည့္လည္ရင္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို စိတ္ေအး လက္ေအး ျပဳလုပ္လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ကမၻာကို ၂ႀကိမ္မွ် လွည့္ခဲ့ရာ၌လည္း (သတင္းစာတိုက္မွ ရေငြ ႏွင့္ မဟုတ္ေသာ) က်မတကိုယ္ အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ ဘဏ္အပ္ေငြမွ ထုတ္ယူကုန္က်ခဲ့သည္။ ၎ဘဏ္ ေငြထုတ္ခ်က္စာအုပ္ လကၡံ ျဖတ္ပိုင္းမ်ား၌ ယေန႔အထိ တိက်စြာ ေရးမွတ္ထားလ်က္ ရွိ ပါသည္။
ဤသို႔ ထုတ္ေဖၚေရးသားျခင္းမွာ သတင္းစာတိုက္ အသံုးစာရင္းေငြမ်ား၌ က်မအတြက္ ကမၻာလွည့္ စရိတ္ ထုတ္ေပး ရသည္ဟု ၂ထပ္ကြမ္း စာရင္းလိမ္၍ တင္ထားေၾကာင္း သိရသျဖင့္ ေရးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။

ပုထုိးေတာ္ႀကီးဘုရားမွထီး ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Thursday, April 29, 2010

ေရႊစင္ဦး ဘယ္လဲ

ဒီေန႕ေတာ႔ ပ်င္းေနတာ နဲ႔ ဘေလာ႔ေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း နဲ႔ ကိုယ္႔ ဘေလာ႔ ကိုယ္လည္း ေဝဖန္သံုးသပ္ မႈ႕ ကေလး လုပ္မိတယ္...၊ က်ေနာ္ တင္တဲ႔ ပိုစ္႔ ေတြ မွာ ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႕ ရယ္ စားစရာ ေတြ အေၾကာင္းရယ္ ဆို ရင္ လူႀကိဳက္ မ်ားတယ္ဗ်....၊ က်ေနာ္ လည္း မန္႕ တာေလး ေတြ ျပန္ဖတ္ရင္း အင္း ငါ ရွိတဲ႔ အလုပ္ကေလး ျပစ္ထားၿပီး ႏိုင္ငံျခား သြား အညာဟင္း ခ်က္ ေရာင္းအုန္း မွ လို႕ လည္း စိတ္ကူးေပၚမိတယ္...။

စာဖတ္သူ မ်ား စိတ္ႀကိဳက္ က်ေနာ္ ခ်က္ေကၽြးခ်င္ ပါတယ္.... ၊ ခ်က္ေကၽြး မယ္ လုပ္ရင္း က်ေနာ္႔ ေဖေဖ မွတ္ခ်က္ ကေလး လည္း သတိရသြားတယ္...၊ ေရႊစင္ဦး က ဟင္းခ်က္လည္း ေကာင္း တယ္.. စားလို႔ လည္း ေကာင္းတယ္... ဒါေပမဲ႔ တႏွစ္ တခါေလာက္ ခ်က္ေတာ႔ ဘယ္နဲ႔ လုပ္မလည္း တဲ႔...။

အခုလည္း က်ေနာ္ ဟာ စိတ္ပါ မွ ဟင္းခ်က္ တတ္ေပမဲ႔....က်ေနာ္ ရဲ႕ စာဖတ္သူမ်ား အတြက္ ေတာ႔ မၾကာ မၾကာ က်ဳိးစားခ်က္ ေကၽြးပါမယ္..၊ က်ေနာ္႔ ခ်စ္တဲ႔ သူမ်ား ဆိုေတာ႔. ခ်က္ေကၽြးရမွာေပါ႔ ေလ..(က်ေနာ္႔ စာေလး ဖတ္တာ လည္း ဒီလူေတြဘဲ ရွိတာ ဆိုေတာ႔ အဟဲ....) အဲဒီေတာ႔ အညာစာ စားခ်င္တဲ႔ စာဖတ္သူ မ်ား အတြက္ ခ်က္မဲ႔ အစီအစဥ္ ရွိပါတယ္ဗ်ာ...။

ေနာက္တခါ ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႕ အဲဒါကေတာ႔ က်ေနာ္႔ မွာ ရွားရွား ပါးပါး တဦးတည္းေသာ ရီးစား နဲ႔ တဦးတည္း ေသာ ေယာက္က်ား ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ဘဲ ရွိတာဆိုေတာ႔ အခက္သား..၊ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး နဲ႔ ပတ္သက္တာ လည္း ေတာ္ေတာ္ ေရးၿပီး သြားၿပီဆိုေတာ႔... အင္း ပရိတ္သတ္ႀကီး အတြက္ အသစ္ကေလး ရွာမွပါ....။

ကဲ.. ဟုိေရာက္..ဒီေရာက္ ေျပာရင္း နဲ႔ မေက ရဲ႕ အတင္း ပိုစ္ ႔ေလး သြားဖတ္မိတယ္...၊ စာေရးတာေလး က ေကာင္းလိုက္တာ ပါးပါးေလး နဲ႔ တင္ျပပံု လွလိုက္တာ... က်ေနာ္ ေတာင္ ဖတ္ရင္း နဲ႔ အဲဒီထဲ က အတံုး လိုက္ အတစ္လိုက္ ေျပာတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ အတင္း ကို ေျပာေတာ႔ က်ေနာ္႕ မ်ား ေျပာေလသလားလို႕.. အဟီး ေရႊစင္ဦး ကလည္း ေရးလိုက္ရင္ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ဆိုေတာ႔ စိုးရိမ္မိတယ္..၊ က်ေနာ္ ေရးတာေတြ က ဟုတ္ရဲ႕လား လို႕လည္း စိတ္ထဲလည္း ခံစား သြားမိတယ္.. အိုးမလံု အုံပြင္႔ ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေနမွာ..။

အဲဒီေတာ႔ က်ေနာ္႕ အေၾကာင္းေတာ႔ နဲနဲ ဝန္ခံမွ ျဖစ္မယ္.. က်ေနာ္ ကေတာ႔ ေျပာရရင္ ငယ္ငယ္ေလး ကထဲက ေတာ္ေတာ္ ဒံုးေဝးတယ္..၊ ေတာ္ရုံ ေျပာရင္ နားမလည္ တတ္သလို အမွန္ အတုိင္း  ဗြင္းဗြင္း ႀကီး ေျပာ တတ္တယ္...၊ က်ေနာ္႔ ကို  အိမ္ က လူေတြက ေညာင္တုန္း သူမႀကီး တဲ႔ ...၊ အဲဒီ ပံုျပင္ေတာ႔ ခင္ဗ်ား တို႕ သိမွာပါေနာ္..၊ မွန္တာ ေတြ ေျပာလြန္းတာ အျပင္ ရန္လို တတ္တဲ႔ အေျပာအဆိုေတြ အတြက္  ရြာျပင္ ထုတ္ထား တဲ႔ မိန္းမႀကီး ေပါ႔ ဗ်ာ..၊ က်ေနာ္ နဲနဲ ေလာက္ ျပန္ေႏြး ေပးပါမယ္...။

တေန႕ေတာ႔ ခရီးသြားတေယာက္ က ရြာျပင္မွာ တေယာက္ ထဲ ေနတဲ႔ အဖြားႀကီး ကို သနားၿပီး အဖြား ရယ္ မွန္တာေတြ ေျပာတာနဲ႔ ဒီလို ရြာျပင္ထုတ္ထား တယ္ ဆိုေတာ႔ ရြာသူရြာသား ေတြ လြန္ပါတယ္ ဘာ ညာ ဆိုၿပီး အဲဒီ ေညာင္တုန္း သူႀကီးဘက္က လိုက္ၿပီး ေျပာေပး တယ္...။

ေညာင္တုန္း သူအဖြားႀကီး ကလည္း ဝမ္းေတြ သာလို႕ေပါ႔ သူ႕ဘက္က လိုက္ေျပာေပးလို႕ေပါ႔... ေရေတြ တိုက္ ေဆးလိပ္ ေတြ တိုက္ နဲ႔ ဧည္႔ခံ လို႔ေပါ႔..၊ ခဏေနေတာ႔ .. သူလည္း ႏႈတ္ဆက္ ၿပီး ခရီးဆက္သြား ပါေရာ..၊ နဲနဲ သြားမိေတာ႔ ေနာက္ကေန ေခၚသံ ၾကားတယ္ တဲ႔ ... ေဟ႔ေဟ႕.. မ်က္ေစ႔ တဘက္လပ္ နဲ႔ သူငယ္ေလး မီးျခစ္ က်န္ခဲ႔ တယ္တဲ႔..၊ အဲဒါနဲ႔ ခရီးသြား ကလည္း ရြာျပင္ထုတ္ခံ ရတာေတာင္ နည္းေသး တခါထဲ ငရဲျပည္ ပို႕လိုက္ ရမွာတဲ႔....။

က်ေနာ္ က အဲလို အမွန္ ေတြ ေျပာတတ္ သလို .. သူမ်ား ေတြ ေျပာရင္လည္း အမွန္အတိုင္း  ေျပာတာဘဲ လို႕ ထင္တယ္..၊ ေဖေဖ ကလည္း ငယ္ငယ္ ကထဲက မလိမ္ ဘို႕ကို အဓိက ထား သင္ထား တယ္... ၊ ေဖေဖ ကိုယ္ တိုင္လည္း လိမ္မေျပာဘူး.. ညစ္ညမ္း တဲ႔ စကားေတြ ဆဲ တာေတြ မေျပာဘူး... က်ေနာ္႔ တို႕ ညီမ ေတြ ကိုေတာင္ စိတ္ဆိုး လြန္း မွ အရင္႔ သီးဆံုး စကား ေခြးမ လို႕ ေျပာတာဘဲ ၾကားဘူးတယ္... ဒါေတာင္ တခါ ႏွစ္ခါ ပါဘဲ... ငယ္ငယ္တုန္းက..။

ကဲ ေျပာခ်င္တာက ေတာ႔ က်ေနာ္ ဟာ ရုိးရုိး ႀကီး ဘြင္းဘြင္း ေျပာတတ္သလုိ စာဖတ္ရင္လည္း  ရုိးရွင္း တဲ႔ အေရး အသား မ်ားကို ဘဲ ႏွစ္ၿခိဳက္ပါတယ္... အခု ေခတ္ေပၚ ေမာ္ဒန္ မ်ား ပိုစ္႔ ေမာ္ဒန္ မ်ားကို ဖတ္ရင္ လည္း နားမလည္ တတ္ပါ...၊ ေနာက္ တခ်ဳိ႕ ကဗ်ာ မ်ား ဆိုလည္း  နားမလည္တာ ထက္ မခံစား တတ္ပါ.. အရိပ္ ျပ လို႕လည္း အေကာင္ မထင္တတ္ပါ..၊ အဲဒါ ေတြ ကေတာ႔ ေရႊစင္ဦး ေလး ရဲ႕ စာေပ အရည္ အခ်င္း ေတြပါဘဲ...။

ဒီေန႕.. ေရႊစင္ဦး ဘယ္လဲ ဆိုတာနဲ႕ အဆံုးသတ္ ပါမယ္.. အခုေခတ္မွာ ဗ်ာ .. သံုးၾက လြန္းလို႕ ဟိုဟာ..  ဘာလဲ..ဘယ္လဲ.. ဒီဟာ ဘာလဲ...ဘယ္လဲ .. ဆိုေတာ႔ ေရႊစင္ဦး ေလးလည္း ကိုယ္႔ အဆင္႔ နဲ ကိုယ္ ေရႊစင္ဦး ဘယ္လဲ ဆိုတာ ေလး သတိရသြားလို႕ပါ...။

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ က က်ေနာ္ တို႕ အိမ္ မွာ ကား ရွိဘူး ပါတယ္.. က်ေနာ္ နဲ႔ ေဖေဖ နဲ႔ ေမာင္း ပါတယ္.. ေဖေဖ ေမာင္းရင္ က်ေနာ္ အေဖာ္လိုက္ၿပီး သူ ပ်င္းရင္ ေမာင္းေပးတာပါ.. ၊ အဲဒီတုန္းက  က်ေနာ္ အသက္ မျပည္႕ ေသးတဲ႔ အတြက္ လိုင္စင္ မရွိပါဘူး.. ေမာင္းတာလည္း မကၽြမ္းက်င္ ေသးတဲ႔ အခ်ိန္ ေပါ႔ သင္ေမာင္း ေလး ေပါ႕..။

တေန႕ေတာ႔ အဲလို ေမာင္းရင္းနဲ႔ လမ္းအခ်ဳိး တခုမွာ ေကြ႕ လိုက္တာ.. ဟုိဘက္က ထြက္လာ တဲ႔ ဆိုက္ကား နဲ႕ တုိက္မိ ပါေလေရာ ဗ်ာ..၊ လူေတြ က လည္း ခ်က္ျခင္း ဝိုင္းလာၾကတယ္..၊ ဆိုက္ကားလည္း ဘာျဖစ္ သြားမွန္း မသိဘူး... ၊ က်ေနာ္ လည္း ဘရိတ္အုပ္ လိုက္ၿပီး  ရုတ္တရက္ ဆိုေတာ႔ ဘာဆက္ လုပ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ၿပီး ကားေပၚ ကေန ခုန္ဆင္းလိုက္ တယ္..။

အဟဲ... ေနာက္ကေန က်ေနာ္႔ ေဖေဖ က လွမ္းဆြဲ လိုက္တယ္.. ပါးစပ္ ကလည္း ေအာ္လိုက္တယ္.. ေရႊစင္ဦး ဘယ္လဲ တဲ႕.. က်ေနာ္လည္း အဲဒီၾက မွ ဟုတ္ပါဘူး ေအာက္ဆင္းၾကည္႕ မလို႕ပါ လို႕... အမွန္ေတာ႔ လစ္ရင္ လူအုပ္ထဲ ဝင္ေရွာင္ မလားလို႕ ပါ.. ေၾကာက္တာကိုးဗ်... ဘာျဖစ္ သြားမွန္း လည္း မသိ ဆိုေတာ႔... ေနာက္ၿပီး... က်ေနာ္႕ မွာ လိုင္စင္ ရွိေသးဘူးေလ.. ငယ္ေသး တယ္ မဟုတ္လား ...၊ ေဖေဖ မ်ား က်ေနာ္ အစား ဝင္ၿပီး က်ေနာ္ ေမာင္းပါတယ္ ဆိုရင္ ေကာင္းမွာ လို႕... ရပါဘူးဗ်ာ.. ၊ သမီး ေမာင္းပါတယ္.. လိုင္စင္လည္း မရွိပါဘူး တဲ႔... အဟင္း သူေျမွာက္ ေပးတုန္း က ေျမွာက္ ေပးၿပီး...။

(ေနာက္ဆက္တြဲ.. ေတာ္ပါေသးတယ္.. ဘယ္သူ မွ ဘာမွ မျဖစ္လို႕.... ဟုိဘက္ကလည္း ကေလး ေလး က လည္း သင္နင္း နင္း လာလို႕ ..... ဘဲစား ဘဲေခ် ေပါ႕..)

အားလံုးအား ေလးစားလွ်က္
စာေရးသူ-ေရႊစင္ဦး
.
ပံုအား Google မွယူပါ၏။
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၄၃)

ၾကာပဒုံမွာ နာရီတလုံးႏွင့္ လက္စြပ္တကြင္း ေနာက္ထပ္လိုခ်င္ေနသူျဖစ္ေလရာ ၀မ္လန္းက ဤသို႔ ေျပာလိုက္ ေသာအခါ ေနာက္ထပ္အတိုက္အခံ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ျငိမ္၍သြားေလ၏ ထုိအခါ ၀မ္လန္း က ဥၾသမယ္ ဘက္သုိ႕လွည္႕၍ "ဟုိအေကာင့္ဆီကုိ မင္းကသြားေျပာစမ္း မယ္သစ္မွာ ကုမရႏုိင္တဲ့ ေရာဂါၾကီး တခု ရွိေနတယ္လုိ႕ ဒီေရာဂါမရြံ႕ဘူး မေၾကာက္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ယူႏုိင္တယ္လုိ႕ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ကုိ မယူခ်င္ ေတာ့ဘူး ဆုိရင္လဲ တျခားတေယာက္ရွာေပးမယ္လုိ႕ အဲဒါမင္းကသြား ေျပာစမ္းကြယ္"ဟု ခုိင္းေစ လုိက္ေလသည္။

ထုိ႕ေနာက္ ၀မ္လန္းသည္ အနီးတြင္ရပ္ေနၾကေသာ ကၽြန္မကေလးမ်ားကုိ တေယာက္ျပီး တေယာက္ ၾကည္႕လ်က္ ေမာင္စစ္သားအတြက္ သင့္ေတာ္မည္႕ ကၽြန္မကေလးကုိ ရွာေဖြ၍ ေနေလ၏ ထုိအခါ ကၽြန္မ ကေလး မ်ားသည္ ရွက္ေၾကာက္ျခင္းၾကီးလွသည္ျဖစ္၍ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာ ကေလး မ်ားကုိ ငုံ႕၍ ထားၾကေလ၏ ၎တုိ႕အနက္ အသက္ ၂၀ခန္႕ရွိ ျပီထင္ရေသာ အရပ္ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း မိန္းခေလးတေယာက္ကမူ ခစ္ခနဲရယ္လုိက္ရင္း။ "မွန္လွပါ ဒီကိစၥကုိ က်မ စမ္းၾကည္႕ စမ္းခ်င္ ပါတယ္ သူေဌးၾကီးရွင့္ ဒီလူဟာဒါေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္လုိ႕ က်မ မထင္ပါဘူး" ဟု ေျပာဆုိေလ၏။

သုိ႕ျဖင့္ ၀မ္လန္းမွာ အလုံးၾကီးက်သြားလ်က္ ထုိမိန္းခေလးအား ေမာင္စစ္သားထံ ဥၾသမယ္ႏွင့္ အတူ ေစလႊတ္ လုိက္ရေလ၏ ထုိအခ်ိန္အထိ မယ္သစ္မွာ ၀မ္လန္း၏ ေျခေထာက္မ်ားကုိ ဘက္ျမဲဘက္၍ ထားေလ ၏။ ၾကာပဒုံမွာ မယ္သစ္ အေပၚတြင္ၾကီးစြာ ေဒါသထြက္၍ေနေလရာ ထုိင္ရာမွထျပီး စကား တလုံးမွ် မေျပာဘဲ အေဆာင္ထဲသုိ႕ ၀င္သြားေလ၏။

၀မ္လန္းသည္ မိမိ၏ ေျခေထာက္မ်ားကုိ ဘက္ထားသည္႕မယ္သစ္အား ညင္သာစြာ ဆဲြ၍ မလုိက္ေလ၏ မယ္သစ္ မွာ ၀မ္လန္းေရွ႕၌ ေခါင္းကေလးကုိ ငုံ႕၍ရပ္ေလ၏ မ်က္ႏွာကုိ သတိထား၍ ၾကည္႕မိသည္႕အခါ ျဖဴေဖြးေသာ အသားကေလးမ်ားမွာ မ်ားစြာႏုနယ္လွသည္႕အျဖစ္ကုိ ေတြ႕ျမင္ ရေလ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ နီရဲ ေနလ်က္ ေသြးေရာင္လႊမ္း၍ေနေလ၏ ၀မ္လန္းမွာ သနားလွသည္ျဖစ္ ၍ ယုယၾကင္နာသည္႕ အသံျဖင့္။

"ကုိင္း မင့္သခင္မၾကီး ေဒါသျဖစ္ေနတုန္း တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ေရွာင္ေနလုိက္ ခေလးေရ႕ ဟုိအေကာင္ ကုိလဲ အျမင္မခံနဲ႕ ျမင္ေနရင္ ဂြက်ေနအုံးမယ္"ဟု ေျပာလုိက္ရာ မယ္သစ္သည္ မ်က္လႊာ ကေလး ကုိ ပင့္လက္ ၀မ္လန္းအား အလြန္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္လွေသာ ၾကည္႕ျခင္းျဖင့္ ၾကည္႕ရာက ျငိမ္သက္စြာ ထြက္ခြါကြယ္ေပ်ာက္၍ သြားေလ၏။

တဏွာရူး ေမာင္စစ္သားသည္ ၀မ္လန္း၏အိမ္တြင္ တလခြဲမွ်ေနေလ၏ ထုိတလခြဲအတြင္း ၀မ္လန္း ေပးစား ထားေသာ ကၽြန္မကေလးႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနထုိင္လ်က္ အထက္က အမိန္႕က်လာ သျဖင့္ သူ႕စစ္တပ္ ႏွင့္ အတူ ေျပာင္းေရြ႕ထြက္ခြာ၍ သြားေလ၏ ၎တုိ႕ေျပာင္းေရႊ႕ထြက္ခြာသြား ေသာအခါ ကၽြန္မကေလးကုိ ထားခဲ့ လ်က္ ၀င္း၀၎တုိ႕ စခန္းခ်သြားရာ အေဆာင္မ်ားမွာ ႏြားတအုပ္၀င္ေရာက္ ဖ်က္ဆီး သြားဘိ သကဲ့သုိ႕ ညစ္ပတ္ေပက်ံယုိယြင္းပ်က္စီး၍ က်စ္ရစ္ခဲ့ေလ၏။

တဏွာရူး ေမာင္စစ္သားသည္ ထုိအိမ္ၾကီးမွထြက္ခြာသြားေတာ့မည္ရွိေသာအခါ ေသနတ္ကုိထမ္း၍ အားလုံး ေရွ႕တြင္ ရပ္ရာက။
"ခင္ဗ်ား တုိ႕ဆီ က်ဳပ္ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ဘူးဆုိရင္ က်ဳပ္အေဘအတြက္ ေျမးကေလး တေယာက္ ထားပစ္ခဲ့ တယ္ဗ်ိဳ႕ တျခားလူေတြဆုိရင္ ေရာက္ရာအရပ္ တလႏွစ္လ ကေလး ေနရတုန္း ဘယ္က်ဳပ္လုိ ခေလး တေယာက္ ထားပစ္ခဲ့ႏုိင္ မလဲ က်ဳပ္ကေတာ့ စစ္သားမုိ႕လုိ႕ ဒီေနရာမ်ိဳးမွာ တဘန္း သာသြားတယ္ သူထြက္သြား ေပမဲ့ သူခ်ပစ္ခဲ့တဲ့မ်ိဳးေစ့ကုိ ေနာက္ကေရေလာင္း ပ်ိဳးေထာင္ ေပးမဲ့လူက အဆင္သင့္ ဟား- ဟား- ဟား-ဟား"ဟု ရယ္ရင္း သူ႕စစ္တပ္ႏွင့္အတူ ထြက္ခြာ၍သြား ေလ၏။

သုံးဆယ္ႏွစ္


တဏွာရူးေမာင္စစ္သား ထြက္ခြာသြားေသာအခါ ပ်က္စီးယိုယြင္း၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အေဆာင္ အေယာင္ မ်ားကုိ လက္သမားမ်ားေခၚ၍ ျပင္ဆင္ရေလ၏ ပန္းပင္မ်ားက အသစ္စုိက္ပ်ိဳးရေလ၏ ေရကန္ ကေလးမ်ားကုိ အမႈိက္သရုိက္ဆယ္၍ အသစ္ျပဳျပင္ရေလ၏ တႏွစ္အတြင္းတြင္ အိမ္ၾကီးမွာ မူလကအတုိင္း ျပန္လည္ စုိေျပတင့္တယ္လွပလ်က္ နတ္ဥယ်ာဥ္ၾကီးတခုသဖြယ္ ျဖစ္လာျပန္ေလ၏
တဏွာရူး ေမာင္စစ္သားေပါင္းသင္း၍ ထားပစ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္မခေလးအား ၀မ္လန္းသည္ ေမာင္စစ္သား ၏ မိခင္ အခန္းသုိ႕ ပုိ႕ထားလ်က္ ထုိမိန္းမၾကီး၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥကုိ ျပဳလုပ္ေစေလ၏။

၀မ္လန္း စိတ္ဧခ်မ္းသာယာ သြားရေသာကိစၥတခုကား အဆုိပါကၽြန္မကေလးသည္ သားေယာက်ာ္း ကေလး မေမြးဘဲ မိန္းမေလးတေယာက္သာ ေမြးဖြားျခင္းျဖစ္ေလ၏ ေယာက်ာ္းကေလးသာ ေမြးခဲ့ ေခ်ေသာ္ ေဆြအခြင့္အေရး မ်ိဳးအခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍စကားေျပာရမည္႕ ကိစၥမ်ားေပၚေပါက္ လာဘြယ္ ရွိလ်က္ ယခုမူမိန္းခေလးသာ ေမြးသျဖင့္ ကၽြန္မ က ေမြးေသာ ကေလးသာျဖစ္သြားျပီးလွ်င္ ၀မ္လန္း အတြက္ တာ၀န္ၾကီးတခုလည္း ေပါ့၍သြားေလေတာ့၏။

သုိ႕ေသာ္ ၀မ္လန္းသည္ တခါတည္းပစ္ပစ္ခါခါကား မလုပ္ရွာေပ ကၽြန္မကေလးအား အကယ္၍ ၎၏ ေယာကၡမ မိန္းမသူၾကီး ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ ထုိေယာကၡမၾကီးေနခဲ့သည္႕ အခန္းႏွင့္ အိပ္ရာ ခုတင္ မ်ားကုိ အပုိင္စား ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဂတိေပးထား၏ ထုိမွ်မက ေငြမ်ားပင္လည္း ေပးေပေသး၏ ကၽြန္မ ကေလးလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ပင္ ရွိလ်က္၊ ေငြမ်ားကုိ ေပးေသာအခါ၌မူ လက္မခံဘဲ။

"ဒီေငြေတြကုိ က်မေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့အခါ ခန္း၀င္ပစၥည္းအျဖစ္တင္ဘုိ႕ သခင္ၾကီးဆီမွာဘဲ သိမ္းထား ေစခ်င္ ပါတယ္ သခင္ၾကီးေနာက္ပီးေတာ့လဲ က်မကုိ လယ္သမားတေယာက္ေယာက္နဲ႕ ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ရွာေဖြေပးစား ေစလုိပါတယ္ သခင္ၾကီး"ဟု ေျပာဆုိေလ၏ ထုိအခါ၀မ္လန္းက အလုိရွိ သည္႕အတုိင္း ေဆာင္ရြက္ ေပးမည္ဟု ဂတိျပဳေလ၏ ဤသုိ႕ ဂတိေပးမိရင္း ဆင္းရဲေသာကၽြန္မ ကေလး၏ အျဖစ္ ကုိၾကည္႕ကာ တခါကမိမိလည္း ဆင္းရဲသားကၽြန္မကေလး အုိလင္ကုိလာ၍ ေတာင္းခဲ့ရသည္႕အျဖစ္ကုိ ျပန္ေတြးမိ လ်က္ အုိလင္ကုိျပန္ေျပာင္း သတိရမိရင္း ရင္ထဲ၌ဆုိ႕၍လာ ေလ၏
"ေအးေအး ဟုိဘိန္းစားမၾကီး ေသရင္ မင္းကုိငါေယာက်ာ္းတေယာက္ ရွာေပးစားပါမယ္ ဒီမိန္းမၾကီး ေသဘုိ႕ လဲ သိပ္မေ၀းလွေတာ့ပါဘူး"
ထုိ႕ေနာက္ ေန႕ရက္ေတြေရြ႕လ်ား၍ လာခဲ့ေလ၏၊ တေန႕သ၌ ကၽြန္မကေလးသည္ ၀မ္လန္းထံ ေရာက္ လာျပန္ျပီ။

"ကုိင္း-ကတိအတုိင္း ေဆာင္ရြက္ေပးပါေတာ့ သခင္ၾကီးက်မေယာကၡမေတာ့ ညကအနိစၥေရာက္ သြားပါျပီ က်မဘဲ ေခါင္းသြင္းထားခဲ့ပါျပီ"ဟု ေျပာဆုိေလ၏
ဤတြင္ ၀မ္လန္းမွာ ထုိကၽြန္မကေလးႏွင့္ သင့္ေတာ္မည္႕ ေယာက်ာ္းတေယာက္ကုိ စဥ္းစား စိတ္ကူး ရွာေဖြ ရေလ၏ သုိ႕စိတ္ေတြးၾကည္႕သည္႕အခါ တခါက "ခ်င္း"ေသဆုံးရသည္႕ ကိစၥတြင္ လက္သယ္ တရားခံ ျဖစ္ခဲ့ဘူးေသာ လယ္လုပ္သားတေယာက္ကုိ ေျပး၍ျမင္မိေလ၏။

"အဆုံးမေတာ့ တမင္သက္သက္ ေသပါေစေတာ့လုိ႕ လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး ဒင္း-အလုပ္နားမလည္ လုိ႕ ခ်င္း က နားလယ္ေအာင္ တက္လုပ္ျပရင္း သူ႕ဘာသာ သူေသကံေရာက္ရတာဘဲ"ဟု ေတြးရင္း ထုိသူႏွင့္ ေပးစားရန္ ၾကံရြယ္လ်က္ လူတေယာက္ကုိ လယ္ထဲသုိ႕ေစလႊတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းကုိ အေခၚ ခုိင္းလုိက္ ေလ၏။

ထိုသူငယ္ေရာက္လာေသာအခါ ၀မ္လန္းသည္ မိမိမိန္းမေတာင္းလာစဥ္က သူေဌးကေတာ္ၾကီးထုိင္ ၍ မိမိတုိ႕ကုိ စကားေျပာခဲ့ဘူးေသာ ေနရာတြင္ပင္ သြားထုိင္လ်က္ ထုိ ၂ ေယာက္ကုိ မိမိေရွ႕သုိ႕ ေခၚယူေလ၏ ၂ ေယာက္ အတူလာ၍ ရပ္ေနၾကေသာအခါ ၀မ္လန္းက။
"ကဲ-အဲဒါ မင္းမိန္းမဘဲေဟ့ ဒီသူငယ္မေလးဟာ ငါဦးေလးသားနဲ႕ေတာ့ ညားပီးပီ မင္းယူခ်င္ရင္ ယူ ႏုိင္တယ္" ဟုေျပာလိုက္ရာ လယ္သမားကေလးမွာလည္း မိမိအေျခအေနအလုိက္ ထိုမိန္္းမမ်ိဳး ထက္ သာလြန္ေသာ မိန္းမတေယာက္ကို မရႏုိင္ေတာ့သည့္အတိုင္း ေက်းဇူးတင္စြာႏွင့္ပင္ ေပါင္းသင္းပါမည္ဟု ေျပာဆို ေလ၏။

ထိုကိစၥ ျပီးစီးသြားေသာအခါ ၀မ္းလန္းသည္ မိမိအျဖစ္ကို မိမိျပန္လည္ ေတြးေတာေနေလ၏၊ လူ႕ဘ၀၌ လိုအင္ဆႏၵကို ေတာင္တသည့္အတိုင္း မယြင္းမေသြရရွိခံစားခဲ့ရသူမွာ မိမိပင္ျဖစ္ သည္ဟု ေတြးေတာမိ၏၊ ယခုအခါ မိမိမွာဆင္းရဲသား လယ္သမားတေယာက္ဘ၀က ေထာက္တခုန္မင္ခဲ့ေသာ ဆႏၵအတိုင္း ယခုအခါ အစစအရာရာ ျပည့္စံု၍ေနေခ်ျပီ ပိုက္ဆံလည္း ခ်မ္းသာခဲ့ျပီ မိမိေနလိုေသာ အိမ္ၾကီး၌လည္း ေနႏိုင္ခဲ့ျပီ၊ သားေတြ သီၼးေတြ ေျမးေတြႏွင့္လည္း သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းၾကီး ေနထိုင္ရေပျပီ၊ အသက္လည္း ၆၅-ႏွစ္သို႔ နီးေနေလျပီ၊ မိမိတြင္္ လူအိုတ႔ုိဘာ၀ ဧဧခ်မ္ခ်မ္း စိတ္ဧလက္ဧ ေနဘို႔သာရိွေတာ့၏၊ သား အငယ္ဆံုး ကို ေနရာခ်ျပီး သည့္ေနာက္၌ကား မိမိမွာတာ၀န္ၾကီးၾကီးမားမား တခုမွ်ရွိေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။

သုိ႕ေသာ္ ၀မ္လန္းမွာ မိမိေတြးထင္ မွန္းဆသည္႕အတုိင္း သုခခ်မ္းသာကုိ မရရွိႏုိင္ေသးေပ၊ တဏွာရူး ေမာင္စစ္သား တုိ႕လူစု လာေရာက္ေမႊေႏွာက္သြားျခင္းမွာ "ငုိခ်င္ရက္လက္တုိ႕" ဆုိဘိ သကဲ့သုိ႕ နဂုိရ္ကမွ သင့္ျမတ္ျခင္း မရွိခဲ့ေသာ နန္း၀င္နန္းအင္ ညီေနာင္ ၂ေယာက္၏ ဇနီး ၂ ေယာက္အၾကားမွ မီးပြား ရန္စနက္ ကုိ ေလပင့္၍ ေပးသြားသလုိ ျဖစ္ေလ၏ ။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၉၁)

လူေကာင္းေယာင္ေဆာင္ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္

ယင္းသို႔လွ်င္ ဆံပင္ေဖြးေဖြးျဖဴလ်က္ အသက္အရြယ္ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ မမွ်တေအာင္ ပုပ္ပြဆိုး၀ါးလွ ေသာ မေတာ္တရာ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း တဏွာေရာဂေသာင္းက်န္းလွသည့္ သတင္းေတြ အတြင္းေရး ေတြက ပြစိ ပြစိ ျဖစ္လာခ်ိန္ ထုိသတင္းဆိုးေတြ ေဒါင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ဆီလိုက္ အေပါက္ရွာ၍ ထြက္ျပဴသမွ်တို႔ကို မရမက လိုက္၍ ဖံုးၾကဖိၾကသည္။ သတင္းမွန္ကို ေမွာင္ခ်ထားေစ ၿပီး၊ လူေတာ္ လူေကာင္းႀကီး ေယာင္ေဆာင္လ်က္ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ေနခဲ့သည္။

ဤလူေတာ္ လူေကာင္းအျပစ္မရွိသူအား အျပစ္မရွိသူအား က်မက မဟုတ္မတရား စြပ္စြဲၿပီး ပစၥည္း ေတြ အပိုင္ စီးကာ ႏွင္ခ်ေလဟန္ စားဖါးတသုိက္ႏွင့္ သတင္းျဖန္႔ေနေလသည္။ ပ႒မေတာ့ ယံုသူ ေတြလည္း ရွိခ်င္ ရွိမည္။ အခ်ိဳ႕မွာ သိပါလ်က္ မ်က္စိမွိတ္၍ ဇြတ္အတင္းျငင္းေပးၾကရေသာ လူေတြကလည္း ရွိပါေသး သည္။ ထုိအထည္းမွာ က်မ အိမ္၀င္ထြက္ ဆက္ဆံေနေသာ အမ်ိဳးသမီး ပိုင္းက ခပ္မ်ားမ်ား ပါရွိေနသည္မွာ အေတာ္ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။

ထုိအတြင္း အယ္ဒီတာ ဦးကိုေလး၏ ေနာက္ဆံုးပန္ၾကားေသာ ရက္ခ်ိန္း လြန္လာသည့္အခါ ဆုိခဲ့ၿပီး အတုိင္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေဆာင္းပါး ေၾကာ္ျငာအစကို က်မက ေရး၍ ထည့္လိုက္ပါသည္။ ၁၉၆၀ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၁၇ရက္ ေန႔ထုတ္ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာတြင္ ပ႒မ စတင္ပါလာေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေဆာင္းပါး၏ အစမွာ ေအာက္ပါ အတုိင္း ျဖစ္ပါသည္။

၁၇-၁၁-၆၀ေန႔စြဲ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာမွာ ပါရွိေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေဆာင္းပါး။

ႏွစ္ေပါင္း၂၀ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ရွင္းျပသည္။

က်မ၏ အသက္သည္ ယခု ၅၆ႏွစ္ရွိ၍ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ေရး၌သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနသည္ကို တိုင္းျပည္ ႏွင့္ အ၀ွမ္း သိရွိၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
 
အရြယ္ႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားကို ေစာင့္စည္းေသာ အားျဖင့္ ဤရွင္းလင္းခ်က္ေဆာင္းပါးကို မေရးလို လွေသာ္လည္း အေျခအေနအရ မျဖစ္ႏိုင္လြန္း၍ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေက်ာ္ အခ်ိန္ ၁၉၃၉ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီး၌ က်မပုိင္ ေခၽြးနည္းစာ (ကေလာင္ႏွင့္ စာေရး၍ ရေသာ ေငြမ်ား)ႏွင့္ တုိင္းျပည္ျပဳ ပံုႏွိပ္တိုက္ႏွင့္ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး စာအုပ္တိုက္ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၄၇လမ္းတြင္ တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္၍ ၀တၳဳရွည္မ်ားကို တလလွ်င္ ၂-ႀကိမ္က် ထုတ္ေ၀ ခဲ့ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ တြင္ပင္ (.......) သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။ သူသည္ နဂါးနီစာအုပ္တုိက္မွ သခင္ႏု (ယခု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု)ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက အျပစ္အေလ်ာက္ အလုပ္မွ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္၍ က်မႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ေသာ အခါတြင္ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုႏွင့္ ေရာက္လာလ်က္ အလုပ္ လက္မဲ့ ျဖစ္ေနရုံမက နဂါးနီ စာအုပ္တုိက္မွ ႏိႈက္ယူသံုးစြဲထားေသာ ေငြပို အေၾကြးမ်ား အစားထိုး ေပးဆပ္ရန္ မရွိသျဖင့္ က်မ၏ နဂါးနီ စာအုပ္တုိက္ အစုရွယ္ယာပါမက်န္ ခုႏွိမ္ ေပးဆပ္လိုက္ရပါ သည္။

ေနာက္ပိုင္း ၁၉၄၀ခုႏွစ္ တႏွစ္လံုး က်မ၏ တိုင္းျပည္ျပဳပံုႏွိပ္တုိက္ႏွင့္ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၀တၳဳတိုက္မွာ ၀င္ေငြ ေကာင္းလွေသာ အခါ အခြင့္ကို ရရွိေနပါသည္။ ၎အခ်ိန္၌ သူသည္ က်မအလုပ္တိုက္ကို ကူညီျခင္း မရွိဘဲ ၿဗိတိသွ် ဘားမား ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီ သူေဌးဦးညြန္႔ (ကြယ္လြန္သူ) ပိုင္ ဟံသာ၀တီ ပံုႏွိပ္တိုက္တြင္ တလလွ်င္ လခေငြ ၁၅၀ိ ႏွင့္ ဟံသာ၀တီဂ်ာနယ္ ကို သြားေရာက္ ထုတ္ေ၀ လုပ္ကိုင္ ေနပါသည္။

ထုိအခ်ိန္က က်မပိုင္ တုိင္းျပည္ျပဳ ပံုႏွိပ္တိုက္မွ ဖိုမင္ ေမာင္သန္း (သူႏွင့္အတူ နဂါးနီတိုက္မွ အလုပ္ ထုတ္ခံရသူ) အား က်မက တလလွ်င္ ၁၅၀ိ ႏွင့္ ဖိုမင္ခန္႔ထား လုပ္ကိုင္ေစရုံမက၊ အလားတူ နဂါးနီ တိုက္မွ ထုတ္ပစ္ လိုက္ေသာ ညြန္႔ေမာင္၊ ဘိုနီ၊ ကံေအး၊ လွတင္၊ လွေဖ စေသာ ပါဆယ္ စာေရး၊ မင္းေစ၊ စာစီ၊ စက္ရုိက္ စေသာ သူတို႔ကိုလည္း က်မ၏ တုိင္းျပည္ျပဳ ပုံႏွိပ္တိုက္ႏွင့္ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး စာအုပ္တုိက္မွပင္ ဆုိင္ရာ အလုပ္မ်ား ေပးအပ္လုပ္ကိုင္ေစခဲ့ပါသည္။

သို႔ႏွင့္ အမွတ္တရ ျဖစ္ေသာ ၁၉၄၀ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၃ရက္ေန႔ မနက္ပိုင္းတြင္ ယေန႔ ဟံသာ၀တီတိုက္မွ အၿပီး အျပတ္ ႏႈတ္ထြက္ရန္ ေနာက္ဆံုး သတိေပးျခင္းအေနႏွင့္ ေျပာေသာ ေၾကာင့္ ၎ေန႔မွာ ထြက္စာ ေပးၿပီး၍ ခါတိုင္းထက္ေစာေစာ ျပန္လာခဲ့ပါၿပီဟု ေျပာေနစဥ္ ဂ်ပန္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို စတင္ဗုန္းႀကဲပါေတာ့သည္။
ဤအခ်ိန္မွစ၍ က်မ၏ အလုပ္တိုက္ႏွင့္ လူမ်ားပါ တိုက္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ စစ္ေျပးအျဖစ္ႏွင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ ေရွာင္ရွား ေနရၿပီး ဂ်ပန္၀င္ၿပီးမွ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာ၍ ေရႊဂံုတိုင္လမ္းတြင္ ေနထိုင္ကာ တုိင္းျပည္ျပဳ ပံုႏွိပ္တိုက္ ႏွင့္ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး စာအုပ္တိုက္ကို ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ျခင္း ျပဳပါသည္။

ထုိအခ်ိန္မွာ က်မ၏ ၀တၳဳေရး လက္စမ်ား၊ ေျမပေဒသာ စေသာ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳမ်ားႏွင့္ သခင္ႏု၏ ရက္စက္ ပါေပ့ကြယ္၊ ပုထုဇေနာဥမၼတၱေကာစေသာ ၀တၳဳမ်ားကို ဆက္လက္ ထုတ္ေ၀ရုံ မက ဂ်ပန္အစိုးရ၏ ၀ါဒျဖန္႔ ပိုစတာမ်ား ေကဘိုထုိင္ကပိုစတာမ်ားပါ ရုိက္ႏွိပ္ေပးရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ က်မ၏ တိုင္းျပည္ျပဳ ပံုႏွိပ္တိုက္ကို အလုပ္သမားမ်ား တိုးထားရျခင္း၊ ပံုႏွိပ္စက္ႀကီးမ်ားကို မရ အရ ရွာေဖြ ၀ယ္ယူခဲ့ရာတြင္ ပံုႏွိပ္စက္ မ်ား တိုးခ်ဲ႕၀ယ္ယူရာ၌ ေငြလိုတိုင္း က်မ၏ ပိုလွ်ံ၍ အသံုးမျပဳ ေသာ လက္၀တ္လက္စားမ်ားကို ဂ်ပန္ေငြ အဆမတန္ အျမတ္ရသျဖင့္ ထုခြဲေရာင္းခ်၍ ပံုႏွိပ္စက္ ႀကီးမ်ားကို ၀ယ္ယူ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ဂ်ပန္ေခတ္ေဒါက္တာ ဘေမာ္အစိုးရ၏ ဗမာ့ေခတ္ ေန႔စဥ္ သတင္းစာကိုပင္ က်မ၏ တုိင္းျပည္ျပဳ ပံုႏွိပ္တိုက္မွ အငွါးရိုက္ႏွိပ္ေပးေနရသည္မွာ ဂ်ပန္အစုိးရ ထြက္ေျပးရေသာေန႔အထိပင္ ျဖစ္ပါ သည္။

ႏွစ္ေပါင္း ၆၀အတြင္းမွ က႑ ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, April 28, 2010

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၉၀)

ရန္ကုန္မွ တဏွာေဂဟာ

သို႔ေၾကာင့္ ၂၃-၁၁-၆၀ေန႔စြဲ တနသၤာရီေန႔စဥ္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ဆက္လက္ေဖၚျပ ျပန္ပါ သည္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အိပ္ေဆးေသာက္တာပါဟုလည္း ေျပာၾကဆိုၾကသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ေနာ္အုန္းခင္ ကေတာ့ ေသလုေမ်ာပါး ဘ၀ျခား လုနီးနီးပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ မွန္မမွန္ကုသရသူ ေဒါက္တာျမသြင္ကို ေမးၾကည့္ က ပို၍ မွန္ရမည္ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ နတ္လမ္း ညႊန္လိုသည္။

ထုိဇာတ္လမ္းတြင္ မထူးလ်က္ ဆန္း၍ေနေသာ ပုစၦာတခုကေတာ့ မုိးႀကိဳးဦးအုန္းခင္ လာသည့္ေန႔ တြင္မွ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ေနာ္အုန္းခင္က အဆိပ္ေသာက္ရပါလိမ့္ဟူေသာ အခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါ သည္။

ထန္းသီးေၾကြသည္ႏွင့္ ဆံုဆီးျခင္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပမည္။ အဲသလို ေနာ္အုန္းခင္တေယာက္ အဆိပ္ အေတာက္ ျပင္းထန္ေနသည့္ ကာလတြင္ေတာ့ မုိးႀကိဳးဦးအုန္းခင္ မွာ ကျပာကရာေလာ၊ အစီအစဥ္ အရေလာဟူ၍ ဇင္းက်ိဳက္ရြာကေတာ့ မေျပာတတ္ၾက၊ ရြာက မွတ္မိလိုက္ၾကသည္ ကေတာ့ တညအိပ္ၿပီး မိုးအလင္း တြင္ ဦးအုန္းခင္တေယာက္ ရန္ကုန္သို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီး ျပန္ သြားခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ဇင္းက်ိဳက္သို႔ သူျပန္မလာ သည္ကေတာ့ တလ ေလာက္ရွိ၍ ေနပါေခ်ၿပီ၊ ေနာ္အုန္းခင္ကလည္း ေတာရပ္ ဌာနီ ခရမ္းကၽြတ္ရြာသို႔ ခြင့္ရက္ရွည္ယူကာ ျပန္သြားရရွာသည္။ အုန္းခင္ (၂) အုန္းခင္၏ ဇာတ္လမ္းကား ဒုတ္ထမ္း ၍ ေျပာရမလိုလို ရြာဇင္းက်ိဳက္ကေတာ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ တေ၀ေ၀ႏွင့္။
စသျဖင့္ ပါရွိေလသည္။ ရန္ကုန္သတင္းစာတေစာင့္ ႏွစ္ေစာင္က ထုိသတင္းမ်ားကို အေထာက္ အကူ ျပဳလ်က္ လက္ရွိမ်က္ျမင္အေျခအေနကို စုံစမ္းကာ သိုးသိုး သန္႔သန္႔ အစျပဳ၍ ေရးလာၾကၿပီး မွ ရုတ္တရက္ မီးေရ ႏွင့္ ပက္လုိက္သလို ၿငိမ္သက္က်သြားၾကေလသည္။

ထုိကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆက္မည္ဆိုလွ်င္ ေရးသားစရာ သတင္းစဥ္ေတြ တသီတေထြးႀကီး ရွိေလ ေသးသည္။ ဇင္းက်ိဳက္က အမ်ိဳးသမီးမွာ အလုပ္ဌာနဆိုင္ရာသို႔ ေလ်ာ္ေၾကးေပးၿပီး သူ႔ရြာ၌ ထာ၀ရ ဇာတ္ျမႇဳပ္ ေနသည္ မဟုတ္ပါ။ မၾကာမွီ ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသို႔ ေခၚယူၿပီး ၀ဂၤဘာလမ္းထည္းရွိ ၀န္ႀကီး တဦး အိမ္အနီးတြင္ စတည္းခ်ထားလ်က္ တဏွခန္းဆက္ ဇာတ္လမ္းျပာကို ရိုက္ကူး ကျပ လ်က္ ရွိပါသည္။

ထုိမွ်သာမက အကာလ ညအခါ ဆိုလွ်င္ လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကား အသြယ္သြယ္ ၌ လယ္သလို ေနရာခ် ထားေသာ အဆြယ္ အေျမႇာင္ မ်ားထံသို႔ အလွည့္က် ၀င္ထြက္က်က္စားလ်က္ ရွိရာ ဖဆပလ ကြက္သစ္မွာ အရပ္ က ၀ိုင္း၍ ခဲႏွင့္ေပါက္ထုတ္သျဖင့္ တခ်ီတေမာင္း ထြက္ေျပးခဲ့ရၿပီး၊ ဒုတိယတခု မွာ အရပ္က လက္မခံဘဲ ခဲ ႏွင့္ ၀ိုင္း၍ ၾသဘာေပးလိုက္ၾကသည့္အတြက္ ပြက္ပြက္ဆူညံသြားျပန္ရာ ရဲ႒ာနသို႔ပင္ သတင္း ေပါက္ၾကား လာရျပန္သည္ဟု အဆိုျပဳသည္။

အရပ္က ခဲႏွင့္ ေပါက္ထုတ္ခံရသည္မွာ စေလသူ စာစီမ ဇာတ္လိုက္မင္းသမီးႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားသူ စာစီမ ဇာတ္လိုက္ မင္းသမီးႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြား (လပ္ဖဆင္း) တြဲကခ်ိန္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေျပာ ျပ အတိတ္ ေဆာင္လာၾကသူမ်ားကေတာ့ ထုိအရပ္တ၀ိုက္မွာ ေနထုိင္ၾကေသာ တုိက္က အလုပ္ သမားအခ်ိဳ႕အျပင္ ယာယီ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ အလုပ္ထြက္သြားသူ အယ္ဒီတာေဟာင္းတို႔ ျဖစ္ၾကပါ သည္။
ထုိအခ်ိန္ မွာေတာ့ ထုိသတင္းမ်ားမွာ က်မအဘို႔ ဆန္းဆန္း က်ယ္က်ယ္ မရွိေတာ့ပါ။ ပဲခူး၊ ျပည္၊ ပုသိမ္၊ မႏၱေလး စသ္ညမ်ားမွလည္း ဇင္းက်ိဳက္ရြာ နည္းတူ အလားတူ ကာမစခန္းခြဲရာဂ ပြဲရုံ ကေလးေတြက ေျခလွမ္း ခ်ရာ ေနရာတိုင္းမွာ သူ႔အဆိုင္းႏွင့္သူ ကုိယ္စီကိုယ္စီရွိေနေၾကာင္း သိၿပီး သား ၾကားၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ က်မထက္ ပို၍ သိသူမ်ားမွာ အလုပ္တုိက္သားမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

ေဖၚေကာင္၂၀၀ိ စား

တျခားၿမိဳ႕မ်ား၌ ျဖစ္ပြားေပၚေပါက္ခဲ့သမွ် အေၾကာင္းေတြကို ရန္ကုန္ဗမာ့ေခတ္တိုက္ အလုပ္ခန္းက လူေတြက အလုိလိုေနရင္း သိေနၾကသည္မွာ တျခားအေၾကာင္း မဟုတ္ပါ။ သြားေလရာအတူပါသူ၊ အခါေပး ဆရာေျမႇာက္ပင့္ညာစားဆရာ၊ ေသာက္ေဖၚေသာက္ဘက္ လူႀကီးတဦးက ခရီးမွ ျပန္လာ တုိင္း လာတုိင္း ေရာက္ရာၿမိဳ႕မွာ သူ႔ဆရာ ၏ ေတာ္သလင္း က်လာခဲ့သမွ် အားရပါးရ ခေရေစ့ တြင္းက် အလုပ္ သမား မ်ားအား ၿမိန္ေရ၊ ရွက္ေရ စာရင္းခ်ျပ အန္ထုတ္ျပျခင္းေၾကာင့္ သိၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ အလုပ္တုိက္ အတြင္းလာ၍ ေတာ္သလင္း က်မႈ၊ ကျမင္းေၾကာထမႈေတြ ေျပာၿပီး အားရေလ ေသာ အခါ သူ႔ဆရာ၏ လစဥ္ေထာက္ပံ့ေၾကးစားစရိတ္ ေငြႏွစ္ရာကို အၾကည္သာ ထုတ္ယူသြားၿမဲ ျဖစ္ပါသည္ဟု ဗမာ့ေခတ္ အလုပ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ ယံုၾကည္ေလာက္သည့္ သတင္းတရပ္က ဆိုပါသည္။

ဒီေတာ့ ေကၽြးရက်ိဳး၊ ေမြးရက်ိဳး နပ္ပါေပသည္။ ေစတနာမပါ အေရခြာ ေနသူေတြအား ဘုရားတဆူ ဂူတလံုး သဖြယ္ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ရက်ိဳးနပ္မနပ္ အကဲခပ္ႏိုင္ေပသည္။ က်မက ကြာရွင္းၿပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့ ဒါေတြကို ဂရုစိုက္ႏိုင္ရန္ အခ်ိန္အခါ မဟုတ္ေတာ့သည္အားေလ်ာ္စြာ နကမၸတိ မတုန္ မလႈပ္ ေနႏိုင္ ပါသည္။

လူေကာင္းေယာင္ေဆာင္ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၄၂)

သို႔ေသာ္ ၀မ္လန္းဦးေလ၏ သားေကာ ငါ့ေဆြမ်ိဳးဘဲ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ အခန္းထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ ၀င္ေလ၏။ လက္ထဲ၌ လွံစြပ္ႀကီးကို ကိုင္လ်က္ ၀င္းကနဲ၀င္းကနဲ ေနေအာင္ ၀င့္ရင္း အခန္းထဲ ရွိရွိသမွ် မိန္းခေလး မ်ားကို တေယာက္မက်န္ လိုက္၍ ၾကည့္ေလ၏။ နန္းအင္မွာ တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေနာက္မွ လိုက္ရ ရွာ ေလ၏။ လံွစြပ္ႀကီးေၾကာင့္ ဘာစကားမွ မေျပာ၀ံ့ ေဒါသကို မ်ိဳသိပ္ခ်ဳပ္တီး၍သာ ထားရေလ၏။ တဏွာရူး ေမာင္စစ္သားကား စပ္ၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာထားႏွင့္ လူေစ့ ေအာင္ ေရွာက္၍ ၾကည့္ရာက မိန္းခေလး မ်ားမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ လွၾကပါေပသည္"ဟု ခ်ီးမြမ္းေျပာဆို၍ ေနေလ၏။

နန္းအင္၏ မိန္းမေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ။
"တကဲ့ကို ေခ်ာတဲ့ မိန္းမဘဲေဟ့ ၿမိဳ႕သူကလဲျဖစ္ ေျခေထာက္ကေလးမ်ားကလဲ ေသးလိုက္တာ ၾကားဖူး ကေလးေတြ က်ေနတာဘဲ" ဟု ေျပာေလ၏။ နန္း၀င္၏ မိန္းမေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌ ကား။
"ဒါကေတာ့ ေတာကထြက္တဲ့ မုံလာဥနီထြားထြားႀကီး က်ေနတာဘဲ၊ ၀က္သားနီတံုးႀကီးနဲ႔ လဲတယ္ တူ" ဟု ေျပာေလ၏။

နန္းအင္၏ မိန္းမမွာ ရွက္သျဖင့္ ေခါင္းငုံ႔ေနေနေသာ္လည္း၊ မုံလာဥႏွင့္ အႏိႈင္းခံရေသာ နန္း၀င္၏ မိန္းမ ကမူ ေပ်ာ္တတ္သူတေယာက္ျဖစ္သည္႕အတုိင္း ျပန္၍ရယ္ေမာရာက။
“ဟုတ္တယ္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒီမုံလာဥနီမ်ိဳးတုိ႕ ဒါမွမဟုတ္ ၀က္သားနီတုိ႕မွဘဲ အရသာ ေတြ႕တယ္ရွင့္”ဟု ျပန္ေျပာ လုိက္ေလ၏ ထုိအခါ တဏွာရႈးေမာင္စစ္သားက-
“က်ဳပ္လုိေပါ့” ဟုေျပာကာ၊ လက္ကုိဘမ္းကုိင္ေတာ့မည္႕အသြင္ လုပ္ေလ၏။

ဤအျခင္းအရာ ကုိျမင္ရေသာ နန္းအင္မွာ အရွက္ၾကီးရွက္၍ သြားေလ၏ အထူးသျဖင့္ ဇနီးသယ္ကုိ ပုိ၍ွ ရွက္မိေလ၏ မိန္းမတန္မဲ့ႏွင့္ စကားလက္တုံ႕ျပန္ေနေသာ ခယ္မႏွင့္ ရုိင္းစုိင္းလွေသာ အေဘ့ ဦးေလး၏ သားကုိ တျပန္စီၾကည္႕ျပီး မိမိဇနီး ကုိျပန္၍ၾကည္႕ေလ၏ နန္းအင္၏ စိတ္ထဲတြင္ မည္သုိ႕ ျဖစ္ေနသည္ ကုိ ရိပ္မိေသာ ေမာင္စစ္သား က အရြံ႕တုိက္လ်က္။
“က်ဳပ္သာ ဆိုရင္ ေဟာဟုိကဟာလုိ အရသာမရွိ ဧစက္ေနတဲ့ ငါးဟင္းမ်ိဳးကုိစားမဲ့အစား ၀က္သားနီဟင္း ကုိ စားမွဘဲ” ဟု ေျပာလုိက္ျပန္ရာ နန္းအင္၏ မိန္းမသည္ အိေျႏၵၾကီးစြာျဖင့္ ထလ်က္ကပ္ေနေသာ အခန္း ထဲသုိ႕၀င္သြားေလ၏ ထုိအခါ ေမာင္စစ္သားက အက္ကြဲေသာ အသံၾကီးျဖင့္ ရယ္လုိက္ရင္း။

“ဒီျမိဳ႕သူေတြဟာ အင္မတန္ကုိ ကိန္းၾကီး ခန္းၾကီး ႏုိင္တယ္မဟုတ္လားသခင္မၾကီး”ဟု ၾကာပဒုံအား လွမ္း၍ ေမးလုိက္ေလ၏ ထုိ႕ေနာက္ၾကာပဒုံ၏ မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာစြာၾကည္႕လ်က္။
“သခင္မၾကီး ကလဲ တယ္ေျဖာင့္ ေနပါကလား ကုိ၀မ္လန္း ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာေနတယ္ဆုိတာ သခင္မၾကီး ၾကည္႕လုိက္တာနဲ႕ သိတာဘဲ ၀လုိက္တဲ့ အသားေတြကလဲ ေတာင္ၾကီးေတြလုိ က်ေနတာဘဲ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း စားပီး တကဲ့ သူေဌးကေတာ္ၾကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာ ကုိး”ဟု ေျမွာက္ျပန္ ေလ၏
ၾကာပဒုံမွာ သခင္မၾကီး အေခၚခံရသျဖင့္ အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္သြားကာ ဟား...ဟား...ဟား..ဟား ႏွင့္ ရယ္လုိက္ ရင္း။

“တယ္ဒီအေကာင္ ငါ့ကုိ ေနာက္ျပန္ပါျပီ”ဟုဆုိကာမ်က္ေစာင္းကေလး ခ်ီေနေလ၏
တဏွာရႈး ေမာင္စစ္သားသည္ ထုိအခန္းထဲမွထြက္ခဲ့ျပီးေနာက္ သူ႕အေမအခန္းသုိ႕သြားေလ၏
အိပ္ရာထဲ တြင္ ဘိန္းမွိန္း ေနေသာ မိခင္အားျမင္ေသာအခါ၊
“သားတစ္ေယာက္လုံး ေရာက္လာတာ အိပ္ေနႏုိင္လြန္းတယ္” ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလ၏ သူ႕မိခင္သည္ သားျဖစ္ေၾကာင္း သိရေသာအခါ ဘိန္းေျပာင္းကုိထုိး၍တည္ေလ၏ သုိ႕ေသာ္ ေမာင္စစ္သားသည္ ဘိန္းရႈရန္ ျငင္းဆန္လ်က္ ခဏမွ် ထုိအခန္းထဲ၌ ထုိင္ေနျပီးေနာက္ သူ႕ေနရာသုိ႕ျပန္ေလ၏။

ထုိေန႕မွ စ၍ ၀မ္လန္းတုိ႕အိမ္သားမ်ားမွာ တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ အသက္ဘယ္ထားရမည္မသိ ျဖစ္ေနေလ၏ စစ္သားမ်ား တည္းခုိခန္းခ်ေနေသာ အေဆာင္မ်ားကား ပ်က္စီးခ်င္သလုိ ပ်က္စီး၍ ေနေလ၏ သစ္ပင္မ်ား ကုိ ခ်ိဳးဖဲ့၍ ပစ္ၾက၏ ကုလားထုိင္ၾကီးမ်ား ကုိ ဘြတ္ဘိနပ္ၾကီးမ်ားျဖင့္ တက္နင္းၾက၏ ေရႊငါးကေလးမ်ား ေမြးထား ေသာ ေရကန္မ်ားကုိ ဖ်က္ဆီး၍ပစ္ေလ၏ ငါးကေလးမ်ားမွာ ေရကန္ထဲတြင္ ပုပ္ပြကာ ေပါေလာ ေပၚ၍ ေနၾကေလ၏ သုိ႕ေသာ္၀မ္လန္းမွာ ၎တုိ႕ထက္ဦးေလး၏ သားကုိပုိ၍မုန္းတီးမိေလသည္။

ေမာင္စစ္သား ကား၊ အိမ္တအိမ္လုံးတြင္ အစိုးရေနေလ အခန္းမွန္သမွ် ပုိင္စုိင္း ပုိင္နင္း ၀င္ထြက္သြားလာ၍ ေနေလ၏ ကၽြန္မကေလးမ်ားကုိ အျမဲမ်က္ေစာင္းထုိး၍ ေနေလ၏ မိမိတုိ႕၏ ဇနီးမ်ားကုိပါ စိတ္မခ်သျဖင့္ ၀မ္လန္းႏွင့္ တကြ သားမ်ားအျမဲေစာင့္ၾကပ္ ဂရုစုိက္၍ေနၾကရေလရာ အအိပ္ပ်က္ျဖစ္လ်က္ မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္ ကေလးမ်ားႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကရေလ၏ ဤတြင္ဥၾသမယ္ က အၾကံတခုရေလ၏
“ဒါေလာက္ေတာင္ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႕မေနရေအာင္ သူ႕ကုိကၽြန္မကေလးတေယာက္ေယာက္ ေပးထား လုိက္ ပါလား သူဒီမွရွိတုန္း” ဟု ေျပာေလ၏။

“ဒီအၾကံေကာင္းတယ္”ဟု ၀မ္လန္းက ေထာက္ခံေလ၏ ထုိ႕ေနာက္ ဥၾသမယ္အား ေမာင္စစ္သား ထံ လႊတ္လ်က္ ကၽြန္မကေလးမ်ားအနက္ မည္သည္ကၽြန္မကုိ ၾကဳိက္သည္႕ အေၾကာင္းေမးခုိင္း လုိက္ေလ၏ ဥၾသမယ္ သည္ ေမာင္စစ္သားထံသြားေရာက္ေမးျမန္းခဲ့ျပီးေနာက္ ၀မ္လန္းထံ ျပန္လာလ်က္ ေမာင္စစ္သား က ၾကာပဒုံသခင္မၾကီး ၏ အခန္းထဲ၌ အိပ္သည္႕ ကၽြန္မကေလးကုိ အလုိရွိသည္ဟု ေျပာလုိက္ ပါေၾကာင္း ႏွင့္ ျပန္ၾကားေလ၏။

ဤ ကၽြန္မကေလးကား အျခားမဟုတ္ တခါက ေရၾကီး၍ ငတ္မြတ္ေနသျဖင့္ ၀မ္လန္းထံ သၼီးကေလးမ်ားကုိ လာေရာင္း ၾကသည္႕အနက္ ၾကာပဒုံက အ၀ယ္ခုိင္းသျဖင့္ ၀ယ္ယူထားလုိက္ ေသာ မယ္သစ္ အမည္ရွိ ကၽြန္မ ကေလးျဖစ္၏ မယ္သစ္မွာ အျခားေသာကၽြန္မကေလးမ်ားႏွင့္မတူ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ လွသည္ျဖစ္၍ အလုပ္ၾကမ္း မ်ားမလုပ္ရ ၾကာပဒုံ အတြက္ ေဆးလိပ္ညွိေပးျခင္း၊ လဖက္ရည္ ယူေပးရျခင္းစသည္႕ အလုပ္ကေလး မ်ားေလာက္သာ လုပ္ရေလ၏ ။

ဥၾသမယ္ လည္း ေမာင္စစ္သားထံမွျပန္လာျပီး ၀မ္လန္းအား ထုိအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပေနသည္႕ အခ်ိန္၀ယ္ မယ္သစ္မွာ လဖက္ရည္ဘမ္းကုိကုိင္လ်က္  ၾကာပဒုံအနီး၌ ရပ္လ်က္ရွိေလရာ မိမိကုိ ေမာင္စစ္သား အလုိ ရွိေၾကာင္း ၾကားလုိက္ရသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္လက္ထဲမွ လဘက္ရည္ဘမ္းမွာ လြတ္က်သြားေလ၏ လဘက္ရည္ ခရား မွာ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္သြားလ်က္ ၾကမ္းေပၚတြင္ လဘက္ရည္တုိ႕သည္ အုိင္ထြန္း ၍ စီးဆင္းသြားၾကကုန္၏ သုိ႕ေသာ္မယ္သစ္မွာ ေၾကာက္လန္႕ျခင္း ျဖင့္ ေသြးမႊန္ေနသူ ျဖစ္ရကား လဘက္ရည္ ဘမ္းလြတ္က် ၍ လြတ္က်မွန္း မသိ ၾကာပဒုံ၏ ေျခေထာက္ရင္းတြင္ ဒူးေထာက္လ်က္ ဦးေခါင္း ကုိ ၾကမ္းျငဖ့္ အခါခါထိကာ “သခင္မၾကီးဘုရား ကၽြန္မ ဒီအလုပ္မလုပ္ပါရေစနဲ႕၊ ကၽြန္မကုိ မခုိင္းပါနဲ႕ သူ႕ကုိ ကၽြန္မေၾကာက္ လြန္းလုိ႕ပါ သခင္မၾကီး ဘုရား”ဟု ေတာင္းပန္ေလ၏ သုိ႕ေသာ္ ၾကာပဒုံ မွာ နားမ၀င္ ဥၾသမယ္ဘက္ သုိ႕လွည္႕၍ “ဒီကၽြန္မကုိ သူ႕ဆီ ေခၚပုိ႕လုိက္”ဟု ခုိင္းလုိက္ေလ၏။

ထုိအခါ မယ္သစ္မွာ တကုိယ္လုံးဆတ္ဆတ္တုံလာလ်က္ လက္ကေလး ၂ဘက္ကုိယွက္ကာ မိမိ အား ခ်မ္းသာေပး ပါရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးငုိယုိေတာင္းပန္၍ ေနေလ၏ အနီးရွိလူမ်ားကုိလည္း အားကုိး အသနားခံသည္႕ မ်က္ႏွာ ကေလးျဖင့္ လူေစ့ေအာင္ေလွ်ာက္၍ ၾကည္႕ရွာေလ၏။

၀မ္လန္း၏ သားမ်ားကား ၾကာပဒုံ၏ အမိန္႕ကုိ ၀င္ေရာက္ ကန္႕ကြက္ေျပာဆုိျခင္းဌာ မ၀န္႕ၾကေပ ထုိနည္း တူစြာ ၎တုိ႕၏ ဇနီးသယ္ကေလး မ်ားမွာလည္း မေျပာ၀့ံၾကရကား အားလုံးျငိမ္၍ ေနၾကေလ၏ ၀မ္လန္း၏ သားအငယ္ဆုံး ကား နက္ေမွာင္တူထဲလွေသာ သူ႕မ်က္ခုံးၾကီးမ်ားကုိ ၾကဳတ္လ်က္ လက္ပုိက္ကာ မယ္သစ္ကုိ စုိက္ၾကည္႕ ေနေလ၏ သုိ႕ျဖစ္ေလရာ မယ္သစ္၏ သနားစဖြယ္ ငုိယုိေတာင္းပန္ေနသံမွာ အခန္းတခုလုံး တြင္ ျငိမ္သက္ျခင္းကုိ ေဖါက္ထြင္းလ်က္ စူးယွက်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚေနေလ၏။

သနားတတ္ေသာ ၀မ္လန္းမွာ အိေျႏၵမေဆာင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္ႏွာပ်က္၍ ေနေလ၏ ကရုဏာ ျပင္းျပ ေနသည္႕အရိပ္အေရာင္မွာ သူ႕မ်က္ႏွာတါင္ မဖုံးကြယ္ႏုိင္ေအာင္ ယွက္သန္း၍ေနေလ၏ မယ္သစ္ သည္ ၀မ္လန္း၏မ်က္ႏွာကုိျမင္ေသာအခါ ေျခေထာက္ကုိေျပး၍ ဖက္ေလ၏ မ်က္ႏွာကုိ ေျခခုံေပၚ၌ ႏွစ္ေလ၏ မယ္သစ္၏ မ်က္ရည္မ်ားမွာ ၀မ္လန္း၏ေျခဖမုိး ေပၚတြင္ အုိင္ထြန္း၍ေနေလ၏ ကုိယ္ကေလးမွာ တဆတ္ဆတ္ တုံေနလ်က္၊ ၀မ္လန္း၏စိတ္ကုိ အေရေပ်ာ္၍ သြားေစေလ၏ ၀မ္လန္းမွာအသက္၀င္၍ လာေလ၏။

“ဟဲ့ဥၾသမယ္သူ႕အလုိမတူဘဲနဲ႕ အတင္းတုိက္တြန္း လုိ႕ မေကာင္းဘူးထင္တယ္ကြယ္”
ထုိအခါ ၾကာပဒုံ က ၀င္၍ “ဒီကခုိင္းတဲ့အတုိင္း လုပ္ရမယ္ ဘာအရူးထတာလဲ မိန္းမမွန္ရင္ ဒီကိစၥမ်ိဳး တေန႕က် ၾကံဳရမွာခ်ည္းဘဲ”ဟု ေျပာေလ၏ ၀မ္လန္းကျပန္၍ “ေနပါအုံးကြယ္ ဒိျပင္နည္းနဲ႕ တတ္ႏုိင္ အုံးမလား ၾကည္႕ၾကစမ္းပါအုံး မင္းအတြက္ ငါေနာက္ထပ္ ကၽြန္မ တေယာက္ ထပ္ေ၀ ေပးပါ့မယ္ ဒီကိစၥ ကုိေတာ့ တျခားနည္းနဲ႕ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္မလား ၾကည္႕ၾကစမ္း ပါအုံးဟဲ့ မင္း လုိခ်င္တာ ငါ၀ယ္ ေပး ပါ့မယ္”

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Tuesday, April 27, 2010

စားၾကမလား ရန္ကုန္ မုန္႔ဟင္းခါး


မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုရင္ေတာ႔ ရန္ကုန္ မုန္႕ဟင္းခါး ဘဲ ေကာင္းတယ္....၊ မႏၱေလး မုန္႕ဟင္းခါး (အညာ မုန္႔ဟင္း ခါး) ဆိုရင္ေတာ႔ မေကာင္း ဘုိ႕မ်ားတယ္..၊ က်ေနာ္ တို႕ မႏၱေလး ရဲ႕ လမ္းေထာင္႔ ေတြမွာ တြန္းလွည္း ေလးေတြ နဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းေလ႔ ရွိတယ္...၊ အဲဒီ မုန္႔ဟင္းခါး က ပဲမႈန္႕ ေတြ ေဖ်ာ္ထည္႕ ထားတာ မ်ားတယ္..၊ စားလို႕ မေကာင္းဘူး..၊ က်ေနာ္ လည္း မႀကိဳက္ဘူး..၊ ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္ သြားေတာ႔ အမ်ဳိး ေတြက မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ေကၽြးမယ္ လို႕ ေျပာတယ္..။

က်ေနာ္ မႀကိဳက္ဘူး လို႕ ေျပာေတာ႔ ရန္ကုန္ မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ မွာ မႏၱေလး မုန္႔ဟင္းခါး နဲ႕ တျခားစီ စားၾကည္႕ အုန္းလို႕ ေျပာၿပီး ခ်က္ေကၽြးတယ္..၊ စားရတာေတာင္ ေနာက္ၾက သြားေသးတယ္.. တခါထဲ ႀကိဳက္သြား တာဘဲ...၊ ငံျပာရည္ ေမႊးေမႊး ငါး မ်ားမ်ား ၾကက္သြန္ဥ ႏိုင္ႏိုင္ ငွက္ေပ်ာအူဖတ္ ႏုႏုေလး ေတြ နဲ႕ စားလို႕ ေကာင္းလိုက္တာ...၊ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုတာ အသဲစြဲ သြားတယ္..၊ က်ေနာ္ တို႔ အညာ မုန္႔ဟင္းခါး ကေတာ႔ သိတဲ႔ အတိုင္းဘဲဗ်ာ...၊ ေကာင္းပါတယ္ ဆိုၿပီး မႏၱေလး ခ်စ္သူေတြ မျငင္း ၾကနဲ႔အုန္းေနာ္.. က်ေနာ္ ေျပာတာ အမ်ားစု က မေကာင္းတာပါ ထူးခၽြန္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ႔ တခ်ဳိ႕ ဆိုင္ေတြေတာ႔ ရွိေကာင္း ရွိမွာ ေပါ႔..၊ က်ေနာ္ ေတာ႔ မစားဘူး ဘူး...။

မုန္႔ဟင္းခါး  ႀကိဳက္သြားေတာ႔ ဘယ္ၿမိဳ႕ေရာက္ေရာက္ မုန္႔ဟင္းခါး စားၾကည္႕ တယ္..၊ ရန္ကုန္ မုန္႔ဟင္းခါး ကို မွီတာေတာ႔ မေတြ႔ဘူးေသးဘူး..၊  ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ေမာ္လၿမိဳင္သြားေတာ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ မုန္႔ဟင္းခါး စားခဲ႔တယ္တဲ႔ မံုဖတ္ အႀကီး ေတြကို ခ်က္ျခင္း ႀကိတ္ၿပီး ေရထဲက ဆယ္ ထဲ႔ ေပးတယ္ လို႕ေျပာ တယ္...၊ေရစိမ္ မုန္႕ဟင္းခါး ေပါ႔... က်ေနာ္ ေတာ႔ မစားဘူးေသးဘူး.. (သြားေသာ ေနရာက စားခဲ႔ ေသာ အစား အေသာက္ အေၾကာင္းကို အစီရင္ မခံပါက ျပစ္မႈ႕ ႀကီး ပါသည္)..၊ ေတာင္ငူ မုန္႕ဟင္းခါး.. ဟသၤာတ မုန္႔ဟင္းခါး ေတြလည္း ေကာင္းပါတယ္...။

အနီးစခမ္း မွာ လည္း က်ေနာ္ တဆိုင္စားဖူးတယ္... ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္.. ဘယ္လိုခ်က္လည္း ဆိုေတာ႔.. ငါးကင္ၿပီး... ေျမပဲ နဲ႔ ခ်က္တာလို႕ ေျပာပါတယ္...။ တခ်ဳိ႕ ကေတာ႔ ကုလားပဲ နဲ႔ ခ်က္တယ္... အဲဒါလည္း ေကာင္းပါတယ္.. ရန္ကုန္ခ်က္ကလည္း ကုလားပဲ ျပဳတ္ ထည္႔ တယ္ထင္တယ္..။

အခုေတာ႔ မႏၱေလး မွာ ေရာင္းတဲ႔ ဆိုင္ႀကီးေတြ က မုန္႕ဟင္းခါး ေတြကေတာ႔ ရန္ကုန္ စတုိင္ခ်က္တာေတြ မ်ားသြားပါၿပီ..၊ ဒါေပမဲ႔ သိပ္ေကာင္းတဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး မရွိေသးဘူး.. ရန္ကုန္မွာေတာ႔ ဘယ္ဆိုင္မွာ စားစား ေကာင္းတာ မ်ားတယ္...။

က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးတေခါက္ ရန္ကုန္သြားေတာ႔ က်ေနာ္႔ ေမာင္ေလး က မနက္တိုင္း မုန္႕ဟင္းခါး... ဝယ္ေကၽြးတယ္..၊ ဒီေန႕ က ၿပိဳင္ပြဲ မွာ ပထမ ဆုရတဲ႔ မုန္႕ဟင္းခါး..၊ ေနာက္ ေန႕ ဒုတိယ ရတဲ႔ မုန္႕ဟင္းခါး.. ေနာက္ေန႕ ၾကေတာ႔ ဒါက စမ္းေခ်ာင္း မွာ နာမည္ႀကီး တဲ႔ မုန္႕ဟင္းခါး... ဆိုၿပီး တလွည္႕စီ ေကၽြးတယ္...၊ ေနာက္ တေန႕ၾကေတာ႔ မမေရႊစင္ ရယ္ ေန႕တိုင္း မုန္႕ဟင္းခါး ျဖစ္ေနတာ အေျပာင္းအလဲ ဘိတ္ ကတ္ေၾကးကိုက္ ေလး လိုက္ေကၽြးမယ္ေနာ္ ဆိုၿပီး သြားၾကတယ္..။

ဟိုေရာက္ေတာ႔ ေမာင္ေလး က အမႈိက္ မထည္႔ တာ တပြဲ.. အစံု တပြဲ ဆိုၿပီး မွာလိုက္တယ္... ကတ္ေၾကး ကိုက္ ထဲမွာ ပါတဲ႔ ပဲပင္ေပါက္ တို႕ ပဲျပဳတ္ တို႕ကို ေမာင္ေလး က အမႈိက္ လို႕ ယူဆပါတယ္..၊ က်ေနာ္ က အဲဒီ အခ်ိန္ တုန္းက အဲဒါကို မစားဘူး ေသးဘူး...  စာအုပ္ ေတြထဲ မွာ ဘဲ ဖတ္ဘူးတာ ဆိုေတာ႔႔ အခုေတာ႔  တကယ္ စားရ ေတာ႔မယ္ ဆိုၿပီး ဝမ္းေတြ သာေနတယ္...၊ ခဏ ေနေတာ႔ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း နဲ႔  လာခ် တယ္..။

စားရေတာ႔မယ္ ဟဲ႔ ဆိုၿပီး....တူေလး ကိုင္ကာ ရွိေသး.. ေမာင္ေလး ရဲ႕ အမႈိက္ေတြ ဘာလို႕ထည္႕ လာတာ လည္း ေသခ်ာ မွာရဲ႕ သားနဲ႔ ဆိုၿပီး ေအာ္လိုက္တဲ႔ အသံထြက္လာတယ္.. ဆိုင္က လည္း ျပန္ေက်ာ္ ေပးပါမယ္.. ဘာညာ မေျပာဘဲနဲ႕ ဖယ္လိုက္ ရင္ ရတာဘဲ ဆိုၿပီး မေခ်မငံ ျပန္ေျပာတယ္.. ေမာင္ေလး ရဲ႕ ေဒါသမီး က ေတာ္ေတာ္ ေပါက္ကြဲ ၿပီး ပိုက္ဆံပစ္ ခ်လိုက္ၿပီး လာ မမေရႊစင္ ဒါမ်ဳိး ဆိုင္ တသက္မစား နဲ႔ ဆိုၿပီး ဆြဲေခၚသြားပါတယ္...၊ က်ေနာ္႔ မွာေတာ႔ စားရခါနီးမွ.. ပုတ္ခ် ခံလိုက္ရတဲ႔ ကေလးေလး  လို႕..... မုန္႔ ပန္းကန္ေလး လွည္႕ၾကည္႕ လွည္႕ၾကည္႔  နဲ႔ ဟင္႕..ဟင္႕....ျပန္ေျပာရင္ ငိုခ်င္တယ္ေနာ္..။

ကဲ.. ဟိုေရး ဒီေရး နဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါး အေၾကာင္း က ေပ်ာက္သြားၿပီ.. မုန္႕ဟင္းခါး ကိုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း မခ်က္တတ္လို႔ ပင္လယ္ျပာက မုန္႔ဟင္းခါး အစို ထုတ္ ဝယ္ပါတယ္... ငါးဖယ္ (ပင္လယ္ျပာ ကဘဲ)..၊ ဘဲဥ.. နဲ႔ ၾကက္သြန္နီ ဥႀကီးမ်ား ငွက္ေပ်ာအူ ႏုႏုေလး မ်ားကို ထပ္မန္ ျဖည္႔စြက္ ထားပါတယ္.. ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါ တယ္... ပင္လယ္ျပာ ရန္ကုန္ မုန္႔ဟင္းခါး ပါ။

ေအာက္က အသုပ္ ကေတာ႔  စားဖူး တဲ႔ သူ နဲ မယ္ ထင္တယ္..၊  ငွက္ေပ်ာဖူး သုပ္ပါ..၊ ငွက္ေပ်ာဖူးကို ငွက္ေပ်ာသီး ေသးေသးေလး ေတြ ပါတဲ႔ အပိုင္းေတြ အားလံုးဖယ္ပစ္ ပါတယ္..၊ ေနာက္ဆံုး က်န္တာေလး ကိုမွ ဆားထဲ႔ ထားတဲ႔ ေရးေအး ထဲ ကို ပါးပါးလွီးထည္႔ ၿပီး ခဏစိမ္ ထားတယ္..၊ သုပ္ ခါနီးမွ ေရ စင္ေအာင္ ညွစ္ၿပီး တျခား အသုပ္ ေတြ သုပ္ တဲ႔ အတိုင္း သုပ္ ပါတယ္...၊ ေတာ္ေတာ္ ေလး ကို ေကာင္းပါတယ္...၊ အခ်ဥ္ႀကိဳက္ရင္ သံပရာသီး ေလး တစိတ္ေလာက္ ညွစ္ထဲ႔လိုက္ပါ.. ေဆြမ်ဳိးေမ႕ သြားပါ လိမ္႔မယ္...။

အားလံုး စိတ္ႀကိဳက္ စားေတာ္ မူ ၾကပါ....။

ငွက္ေပ်ာဖူး ပံုအား ဓါတ္ပံု ရိုက္မထားလိုက္ရတဲ႔ အတြက္ Google မွ ယူသံုးပါ၏။

အားလံုးအား ေလးစားလွ်က္
စာေရးသူ-ေရႊစင္ဦး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၄၁)

၀မ္လန္းမွာ နန္း၀င္ကို အျခားသားမ်ားထက္ ပို၍ သေဘာက်မိသည့္ အခ်က္တခုကား နန္း၀င္၏ လက္ထပ္ ပြဲ က်င္းပသည့္အခါ နန္း၀င္ကိုယ္တုိင္ ေငြအသံုးအစြဲကို ေသခ်ာစြာ ဂရုစိုက္ သံုးစြဲေန ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပ၏။ မကုန္သင္႔ သည့္ေနရာ မကုန္ရေအာင္ မသံုးတန္ သည့္ေနရာ မသံုးရေအာင္ ေငြနည္းႏိုင္သမွ် နည္းရန္ ကိုယ္တုိင္ စစ္စစ္ဖါဖါ စီမံလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ မဂၤလာေဆာင္ သို႔ လာေရာက္ၾကသည္ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားကိုပင္ အတန္းအစားခြဲ၍ ေကၽြးေမြးေလ၏။ ၿမိဳ႕ပရိသတ္ ကို ၿမိဳ႕ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ေကၽြးေမြး လ်က္ ေတာပရိသတ္ကို ၿမိဳ႕စာမေကၽြး ေတာစာသာ ေကၽြး၏။
ေငြျဖင့္၎ ပစၥည္းျဖင့္၎ လက္ဖြဲ႕ၾကသည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း ေသခ်ာစြာ ဂရုစိုက္လက္ခံေလ၏။ အိမ္ရွိ အေစခံမ်ားကို မဂၤလာေဆာင္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ျဖင့္ ဆုလာဘ္မ်ား စြန္႔ႀကဲေ၀ငွသည့္ အခါ၌လည္း စြန္႔ႀကဲသည္ ဆုိရုံမွ် တျပားတခ်ပ္ စြန္႔ႀကဲေလရကား ဥၾသမယ္မွာ ေငြစကေလး ၂စသာ ရရွိသျဖင့္ မေက် မနပ္ ျဖစ္ေနေလ၏။

"သူေဌးသား တေယာက္လံုး လုပ္ေနၿပီးေတာ့ ဒါေလာက္ေတာင္ ကပ္ေစးနဲ႔ဘုိ႔ မလိုပါဘူးေတာ္ ဒီလို ကပ္ေစးနဲ တဲ့ အျပဳအမူမ်ိဳးကို တျခားလူေတြျမင္ရင္ ဒီအိမ္ႀကီးမ်ိဳးနဲ႔ တန္တဲ့လူေတြ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာၾက လိမ့္မယ္"ဟု ဥၾသမယ္ ေျပာလိုက္သည္ကို သားအႀကီး နန္းအင္က ၾကားရေလ၏။ ထုိအခါ ရွက္၍ သြားေလ၏။ ဥၾသမယ္အား အသာလက္တို႔၍ ေခၚကာ မိမိ၏အိတ္မွ ႏိႈက္၍ ေငြထပ္ေပး လိုက္ရရင္း ညီအငယ္ နန္း၀င္အား စိတ္ဆိုးမိေလ၏။ သို႔ျဖင့္ မဂၤလာစ၍ ေဆာင္သည့္ေန႔မွာပင္ အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲ မႈမ်ား ေပၚ၍လာေလ၏။

နန္းအင္ကား နန္း၀င္၏ ကပ္ေစးနဲမႈကို ရွက္သည္တေၾကာင္း သတို႔သမီးမွာ ၿမိဳ႕သူတေယာက္ မဟုတ္ဘဲ ေတာသူ ျဖစ္ေန၍ ရွက္လွသည္တေၾကာင္းေၾကာင့္ ၎၏မိတ္ေဆြမ်ားကို မဂၤလာေဆာင္ သို႔ အားလံုး မဘိတ္ ဘဲ အနည္းငယ္မွ်ေလာက္သာ ဘိတ္ၾကားေလ၏။

"ဒီအေကာင္ဟာ အေဖ့ အေျခအေနနဲ႔ ေက်ာက္စိမ္းခြက္ ကေလးမ်ိဳးကို ရႏိုင္ရက္သားနဲ႔ ေျမအိုးမွ ေရြးယူ တယ္"ဟုလည္း ေျပာဆိုေသး၏။ ညီႏွင့္ ခယ္မက လာ၍ ကန္ေတာ့ေသာအခါ နန္းအင္သည္ ခပ္တည္ တည္ ပင္ ျပန္၍ ေခါင္းၿငိမ့္ျခင္း ျပဳေလ၏။ ၎၏မယားကလည္း ေခါင္းၿငိမ့္သည္ဆိုရုံမွ် ျပန္၍ ေခါင္းၿငိမ့္ လုိက္ေလ၏။

သို႔ျဖင့္ တအိမ္လံုးတြင္ စိတ္ဆႏၵတမ်ိဳးစီ ျဖစ္ေနၾကလ်က္ တေယာက္သေဘာႏွင့္ တေယာက္ မတိုက္ ဆုိင္ဘဲေနခဲ့ၾကရာ၌ အားလံုးထဲတြင္ အပူအပင္မရွိ ေသာကဗ်ာပါ ကင္းေ၀းခ်မ္သာသူကား တေယာက္သာ ရွိေလ၏။ ၎မွာ ၀မ္လန္း၏ ေျမးကေလး ျဖစ္ေလ၏။ ၀မ္လန္းမွာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ထုိေျမးကေလးႏွင့္သာ ကစား ခုန္စား၍ ေနေလ၏။ ထုိေျမကေလး တေယာက္ထံမွသာ သုခ ခ်မ္းသာကို ရရွိေလ၏။

နန္းအင္၏ ဇနီးသည္ အဆိုပါ သားေလးကေလး၏ ေနာက္ တႏွစ္လွ်င္ တသားက် မွန္မွန္ႀကီး ေမြး၍ ေနေလ၏။ သားတေယာက္ရတိုင္း ကၽြန္မတေယာက္ထပ္၍ ၀ယ္ေလ၏။ သို႔ျဖစ္ေလရာ အိမ္ႀကီးမွာ တေန႔ တျခား လူဦးေရ တုိးပြားမ်ားျပားလာလ်က္ ကၽြန္ေယာက်္ား ကၽြန္မိန္းမ သားေျမး ေခၽြရံတို႔ျဖင့္ သိုက္သိုက္ ၀န္း၀န္း ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆုိင္ဆိုင္ႀကီး ျဖစ္၍လာေလ၏။ ထုိအတြင္း နန္း၀င္၏ ဇနီးသည္ ပ႒မဆံုး သမီးဦးေလး တေယာက္ ဖြားျမင္ရရွိခဲ့ေလသတည္း။

၀မ္လန္းမွာ ေျမးကေလးတေယာက္ တုိးလာတိုင္း  တိုးလာတုိင္း သေဘာက် ေက်နပ္၍ ေနေလ၏။ တေယာက္ ေယာက္က "ေဟာ နန္းအင္ မိန္းခေလး ေမြးျပန္ေတာ့မယ္၊ ပါးစပ္ေပါက္တေယာက္ ေတာ့ ေနာက္ထပ္ တိုးလာအံုးေတာ့မွာဘဲ"ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ၀မ္လန္းသည္ အားရပါးရ ရယ္ေမာ လ်က္ "တိုးေပေစဗ်ာ တုိးေပးေစဗ်ာ ဆန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္၊ လယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္" ဟူ၍ သာ ျပန္ေျပာ ေလ့ရွိ၏။ ၅ႏွစ္အတြင္း ၀မ္လန္းတြင္ ေျမးေယာက်္ားကေလး ေလးေယာက္ ေျမးမိန္းကေလး ၃ေယာက္ ရရွိခဲ့ ေလ၏။

ထုိႏွစ္ေဆာင္းရာသီကား ခါတိုင္းေဆာင္းရာသီမ်ားႏွင့္မတူ အထူးသျဖင့္ အဧဓာတ္ျပင္းထန္၍ ေနေလ၏။ အႏွစ္ ၃၀ အတြင္း ဤလ ေလာ္ကခ်မ္းေအးေသာ လမ်ိဳးကို မႀကံဳဘူးခဲ့ေခ်။ ၿမိဳ႕တံခါး အနီး ပတ္လယ္မွ က်ံဳးမ်ား မွာ ေရခဲလ်က္ လူမ်ားမွာ ထုိေရခဲမ်ားေပၚတြင္ ျဖတ္သန္း၍ပင္ သြားႏိုင္ ေပ၏။ အေရွ႕ေျမာက္မွ ေအးစက္ ေသာေလေျပမွာ အၿမဲသျဖင့္  တိုက္ခိုက္ပက္ျဖန္းေနလ်က္ မည္သည့္ထူထဲေသာေစာင္မွ ခ်ံဳေကြး ၍ မေႏြးႏိုင္ေအာင္ ရွိေလ၏။ ၀မ္လန္းတုိ႔အိမ္ႀကီးတြင္ အခန္း တုိင္း မီးလင္းဖိုမ်ား ဖို၍ ထားရေလ၏။

ထုိအခ်ိန္တြင္ ၀မ္လန္း၏ ဦးေလးႏွင့္ ၎၏ မိန္းမမွာ ဘိန္းတန္ခုိးျဖင့္ နတ္စည္းစိမ္ အခံစားလြန္ၾက သည္ျဖစ္၍ အိပ္ရာထဲ၌ တုတ္ေခ်ာင္းကို လွဲထားသည့္အလား ပိန္ခ်ံဳးအားျပတ္၍ ေနၾကေလ၏။ ဦးေလး ျဖစ္သူမွာ လႈပ္လိုက္တုိင္း ပါးစပ္မွ ေသြးက်၍ ေနေလ၏။ ၾကာရွည္မခံေတာ့မည္ မဟုတ္ ေၾကာင္း သိရေသာ ၀မ္လန္း သည္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အေသမွ ေျဖာင့္ပါေစေတာ့ဟု ေခါင္း ႏွစ္လံုး၀ယ္ယူၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျမင္ႏိုင္သည့္ ေနရာမွာ သြား၍ ထားေလ၏။

ထုိအခါ ဦးေလးျဖစ္ သူက ေက်းဇူးတင္ စကားေျပေလ၏။ ဦးေလး၏ မိန္းမကလည္း
"ငါေသရင္ ငါ့သားကုိ မိန္းမေကာင္းေကာင္း ရွာေပးစားပါမယ့္ကို ဂတိေပးစမ္းပါ"ဟု ဂတိေတာင္း ေလ၏။ ၀မ္လန္းက ေျပာသည့္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ပါမည္ဟု ဂတိထားလုိက္ေလ၏။
တေန႔တြင္ ၀မ္လန္း၏ ဦးေလးသည္ အိပ္ရာထဲ၌ ေသလ်က္ ရွိသည္ကို အေစခံမိန္းမက ေတြ႕ရ ေလရာ ၀မ္လန္း သည္ ဆီးႏွင္းေတြ ဖံုးလႊမ္း မိႈင္းညႇိဳ႕ေနေသာ ေန႔တေန႔၌ ဦးေလး၏ အေလာင္းကို သင္းၿဂိဳဟ္ လိုက္ေလ၏။ ဘခင္၏အေလာင္းႏွင့္ ယွဥ္၍ ျမႇဳပ္ႏွံၿပီး ၀မ္လန္းႏွင့္ အိမ္သူအိမ္သားသည္ ၀မ္းနည္းျခင္း အထိမ္း အမွတ္အျဖစ္ျဖင့္ တႏွစ္တိတိ အ၀တ္ျဖဴမ်ားကိုသာ ၀တ္ဆင္၍ စိတ္ဆင္းရဲ ေအာင္ လုပ္ခဲ့သူတဦး ကြယ္လြန္ ဇာတ္သိမ္းသြားၿပီးသျဖင့္ ၀မ္လန္းမွာ တနည္း၀န္ေပါ့ စိတ္ခ်မ္း သာသြားမိ၏။ ထံုးစံရွိသျဖင့္သာ အ၀တ္ျဖဴ ၀တ္လ်က္ ၀မ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ကို ျပရျခင္း ျဖစ္၏။

ဦးေလး ေသသြားေသာအခါ ဦးေလး၏မိန္းကို ၿမိဳ႕ကအိမ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ထားေလ၏။ ၎အတြက္ အခန္းတခန္း သပ္သပ္ေပးထားၿပီး အေစခံတေယာက္ႏွင့္အတူ ထားရွိေလ၏။ ၀မ္လန္းသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ ဘိန္းေျပာင္း ကို မခ်ဘဲ အၿမဲသျဖင့္ မွိန္းေနေသာ မိန္းမႀကီးကို ျမင္ရေသာအခါ သူေဌးႀကီးဟြံ ၏ ဇနီး ဘိန္းစားမ သူေဌးကေတာ္ႀကီးႏွင့္ တူလွေလခ်င္းဟု ေအာက္ေမ့ထင္ျမင္မိေလ သတည္း။

အခန္း (၃၁)
"အေဖ စပါးေစ်း ဆန္ေစ်းေတြ တက္ကုန္ၿပီ အေဖရဲ႕ ေအာက္ဘက္မွာ စစ္ျဖစ္ေနၿပီတဲ့"
တေန႔သ၌ နန္း၀င္သည္ စပါးဒိုင္မွ ျပန္လာၿပီး ဘခင္ႀကီး ၀မ္လန္းအား စစ္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ၏။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ စပါးေတြ ေလွာင္ထားမွာဘဲ စစ္နီးလာေလေလ စပါးေစ်းတက္ေလေလ ျဖစ္မွာ ဘဲ ဒီေတာ့မွ ထုတ္ေရာင္းရေအာင္"ဟု နန္း၀င္က ဆက္လက္အႀကံေပးေလ၏။
၀မ္လန္းကား ထိတ္လန္႔ျခင္းမရွိ ထမင္းစားၿမဲ စားေနကာ "ေအး စစ္ဆိုတာ ၾကားသာၾကားဘူးတယ္ ငါတခါမွ မျမင္ဘူးဘူး၊ ၾကည့္ဘူးႀကံဳဘူးတယ္ရွိေအာင္ ၾကည့္လိုက္ခ်င္တယ္ကြာ"ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ၀မ္လန္း ကား တခါက ထုိစစ္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔ခဲ့ဘး၏။ ယခုမူ အသက္ကလည္းႀကီး ပစၥည္း ကလည္း ျပည့္စုံေနၿပီျဖစ္၍ ယခင္တခါက ကဲ့သို႔ စစ္ကူလီလုပ္ရ အဆြဲခံရမည့္ေဘးမွ ေ၀းခဲ့ၿပီးဟု ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ သို႔ျဖစ္ေလ ရာ မ်ားစြာ ဂရုမစုိက္ဟန္ျဖင့္ "ဒို႔ စပါးေတြ ကိစၥေတာ့ မင့္သေဘာ အတိုင္းဘဲ မင္းေတာ္သလိုသာ ၾကည့္လုပ္"ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ ေလ၏။

ထိုရက္မ်ားအတြင္း၌ ၀မ္လန္းသည္ ေျမးမ်ားႏွင့္သာ ေပ်ာ္၍ ေနေလ၏။ တေန႔သ၌ လမ္းထဲသို႔ စစ္သားေတြ ၀င္လာ သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ ၀မ္လန္း၏ ေျမးကေလးတေယာက္သည္ ၀င္း၀၌ အေစခံ တေယာက္ႏွင့္ ရပ္လ်က္ရွိရာ လမ္းထဲသို႔ စီတင္း၍ ေလွ်ာက္လာၾကေသာ စစ္သားမ်ားကို ျမင္သည့္အခါ ၀မ္လန္း ထံ ျပန္ေျပး၍ လာၿပီး-"ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း ဘိုးဘိုး ဘာေတြလဲ မဆိုႏိုင္ဘူး" ဟု ေျပာေလ၏။

၀မ္လန္းသည္ ေျမးကေလး၏ လက္ကိုဆြဲလ်က္ ၀င္း၀သို႔ လိုက္ၾကည့္ေသာအခါ တလမ္းလံုး တၿမိဳ႕လံုး ျပည့္ေနေသာ စစ္သားမ်ားကို ျမင္ရေလ၏။ စစ္သားတိုင္းမွာ လွံစြပ္ႀကီးေတြ တပ္ထားေသာ ေသနတ္မ်ားကို ထမ္း လ်က္ ၎တို႔၏ မ်က္ႏွာထားမ်ားမွာ ၾကမ္းတမ္း ခက္ထေရာ္ျခင္း ရွိၾက၍ ရိုင္းစိုင္းေသာ အမူအရာ မ်ားမွာ လူငယ္ကေလးမ်ားသာ ျဖစ္သည္ကို  ေတြ႕ရေလ၏။ အခ်ိဳ႕မွာ လူငယ္ကေလးမ်ားသာ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ၀မ္လန္းသည္ ေျမးကေလးကို အနီးသို႔ ဆြဲယူလ်က္ "အထဲ၀င္ၾကစို႔ ငါ့ေျမး သူတို႔ကို ၾကည့္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး လာ လာ တံခါးေတြ ပိတ္ထားရေအာင္" ဟု ေျပာေနစဥ္ စစ္သားမ်ား အနက္မွ တဦး ေသာ စစ္သားသည္ ေျမးအဘိုး ၂ေယာက္ကို ျမင္သြားေလ၏။

ထုိသူက "ေအာင္မယ္ ဟိုမွာ လက္စသတ္ေတာ့ ငါ့အေဘရဲ႕ တူႀကီး ပါကလားဟ"ဟု ေအာ္၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။ ၀မ္လန္းသည္ ထုိစစ္သားကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ဦးေလး၏သား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ၎မွာ စစ္၀တ္စစ္စားမ်ားႏွင့္ ျဖစ္ေနလ်က္ မ်က္ႏွာမွာ ယခင္ကထက္ ပို၍ အျမင္ကပ္စရာ ေကာင္းေန ေလ၏။ ၀မ္လန္းလွည့္ၾကည့္သည္ကိုျမင္လွ်င္ အဆိုပါ ဦးေလး၏သား တဏွာရူး ေမာင္စစ္သား သည္ ၎၏ အေဖၚမ်ားအား "ေဟ့ ရဲေဘာ္တို႔ ဒို႔ဒီမွာ နားၾကမယ္ေဟ့ အဲဒါကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးအိမ္ကြ"ဟု ေျပာလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

၀မ္လန္းမွာ ထိတ္လန္႔ျခင္းျဖင့္ ေငးငိုင္လ်က္ရွိေနစဥ္ တဏွာရူး ေမာင္စစ္သားေခါင္းေဆာင္ေသာ စစ္သားမ်ား သည္ အိမ္ထဲသို႔ တၿပံဳႀကီး၀င္၍ လာၾကေလ၏။ ကန္ေဘာင္ က်ိဳးေပါက္၍ ေရလံုးႀကီး ရိုက္၀င္လာ သည့္အလား စစ္သားမ်ားသည္ ၀င္း၀မွ အလံုးလိုက္ အခဲလိုက္ ၀င္ေရာက္လာၾကၿပီးေနာက္ အခန္း ရွိသမွ် ၀င္ေရာက္ၾကကာ လွဲသူလွ အိပ္သူအိပ္ ေရကန္ကေလးမ်ားထဲမွ ေရကို လက္ႏွင့္ ကုန္း ေသာက္သူ ကေသာက္ တံေတြးေထြးသူ ကေထြးႏွင့္ ေျဗာင္းဆန္သြားလ်က္ အခ်ိဳ႕မွာ နန္းအင္ ၀ယ္ထားေသာ စားပြဲႀကီးမ်ားေပၚတြင္ လွံစြပ္ႀကီးမ်ားကို ပစ္ခ်ၾကေလ၏။ အိမ္ႀကီးတခုလံုးမွာ ၎တို႔ ၀င္လာျခင္း ျဖင့္ အုပ္အုပ္ အုပ္အုပ္ႏွင့္ ကာလပ်က္သလို ျဖစ္သြားေလ၏။

၀မ္လန္းမွာ ၾကက္ေသ ေသ၍ ရပ္ၾကည့္ ေနမိရာမွ  အသက္ ၀င္လာကာ ေျမးကေလးကို ဆြဲၿပီး နန္းအင္ ရွိရာသို႔ ေျပးခဲ့မိ၏။ နန္းအင္မွာလည္း စစ္သားမ်ားႏွင့္ အေဘ့ဦးေလး၏ သားကို ျမင္ရ ေသာအခါ "ဒါးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ပါလား အေဘ" ဟုေသာ ေျပာႏိုင္လ်က္ ေငးၾကည့္ေနၿပီးေနာက္ မည္သို႔မွ် မတတ္ႏိုင္ ေတာ့သည့္အတုိင္း ေကာင္းမြန္စြာပင္ ႏႈတ္ဆက္ရေလ၏။
"ဧည့္သည္နဲနဲေတာ့ ပါလာတယ္ဗ်ိဳ႕"
"အုိ  ကိစၥမရွိပါဘူး ေရွ႕ခရီးဆက္မသြားခင္ စားရေအာင္ တုိ႔ထမင္းေတာင္ ခ်က္ေကၽြးလုိက္အုံးမယ္"
"ထမင္းေတာ့ ခ်က္ပါေလ ဒါေပမဲ့ သိပ္ေတာ့ အေလာသံုးဆယ္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ဘယ္မွ သြားၾကအုံးမွာ မဟုတ္ပါဘူး တလ ဘဲၾကာမလား တႏွစ္ဘဲၾကာမလား ၂ႏွစ္ဘဲ ၾကာမလား မသိ ေသးဘူး ဒီၿမိဳ႕ထဲဘဲ အထက္ က အမိန္႔မက်မခ်င္းေနရမွာမို႔ က်ဳပ္တုိ႔အိမ္မွာ ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားဘို႔ စိတ္မကူးဘူး ေအးေအး ေပါ့လဗ်ာ"
၀မ္လန္းတို႔သား အဘကား ရင္ထဲတြင္ ေလး၍ သြားေလ၏။ သို႔ေသာ္ အေရာင္ထြက္ေနေသာ ဒါးမ်ားကို ျမင္ရေသာ အခါ မ်က္ႏွာအမူအရာကို အားခဲ၍ ၿပံဳးၾကရေလ၏။

"အို ဒါျဖင့္ ေနရာက်တာေပါ့"ဟု ေျပာဆိုရကာ နန္းအင္သည္ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္ရန္ စီမံဦးမည္ဆို လ်က္ ဘခင္၏ လက္ကို ဆြဲၿပီး အတြင္းေဆာင္သို႔ ၂ေယာက္သား သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ႏွင့္ ျပန္ခဲ့ ၾကေလ၏။ တံခါးကိုလံုေအာင္ ပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္၊ တေယာက္မ်က္ႏွာကို တေယာက္ စိုက္ၾကည့္ ေနမိၾကေလ၏။ ထုိအခိုက္ နန္း၀င္သည္ အလုပ္မွ အူးယားဖါးယား ျပန္ေရာက္လာၿပီး တံခါးကို အျပင္မွ ေခါက္ျပန္ေလ၏။ တံခါး ကို ဖြင့္ေပးလိုက္ေသာအခါ အထဲသို႔ ေမာႀကီးပန္းႀကီး ၀င္လာလွ်က္။

"စစ္သားေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ေရာက္ေနၾကၿပီ အေဘ အိမ္ေတြလဲ ဆင္းရဲသားအိမ္ေကာ ဘာေကာ မခ်န္ဘူး အကုန္ တက္ေနၾကတာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အခုျပန္လာတာဟာ သူတို႔တေတြ တကယ္ေတာ့ သူ႔အိမ္ စစ္သားေတြတက္ေနၿပီၾကားလို႔ အိမ္ျပန္ေျပးတာ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တအိမ္လံုး စစ္သားေတြ ျပည့္ေနၿပီး ဖ်ားေနတဲ့ သူ႔မိန္းမ အခန္းထဲလဲ ၀င္ေနၾကတာ ေတြ႕တယ္။ သူက မေနဘို႔ ေျပာေတာ့ ဒါးနဲ႔ ျပန္ထိုး လိုက္တာ တခါထဲ ဟိုဘက္ဒီဘက္ကို ထုတ္ခ်င္းခတ္ ေပါက္သြားတာဘဲ၊ သူတို႔ ဘာလိုခ်င္လိုခ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပးမွဘဲ စစ္သားျမန္ျမန္ တျခားဘက္ ေရာက္သြားပါ ေစလို႔ ဆုေတာင္းၾကရုံဘဲရွိတယ္"ဟု ေျပာေလ၏။

ထုိေနာက္ ၃ေယာက္သား ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔လန္႔ႏွင့္ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ ၾကည့္ေန ၾကေလ၏။ နန္းအင္မွာ သူ႔မိန္းမအတြက္ ေတြး၍ ပူမိေလ၏။ စစ္သားမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို ေတြးမိတုိင္း ေၾကာထဲမွ ခ်မ္း၍ လာေလ၏။

"အိမ္ကမိန္းမေတြကို အတြင္းဘက္ အက်ဆံုး အခန္းထဲ ေျပာင္းထားၿပီး တံခါးေတြ အလံုပိတ္ထား မွ ျဖစ္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ေနေရာညေရာ ေစာင့္ေနမွ မေတာ္လို႔ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္လဲ အလြယ္တကူ ေျပးႏိုင္ေအာင္ ေနာက္ေဖးဘက္က မလြယ္ေပါက္ကို အသင့္လုပ္ထားမွ ေကာင္း မယ္"
ထုိအႀကံကို အားလံုး သေဘာတူလ်က္ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ခေလးမ်ားကို ေနာက္ေဖးဘက္ အတြင္းအက် ဆံုးအေဆာင္သို႔ တစုတလံုးတည္း ေျပာင္း၍ ပို႔ထားလိုက္ေလ၏။ ထုိေနာက္ သားအဘ ၃ေယာက္ စလံုး တံခါး၀မွ ေန႔ေရာညပါ စန္ဒရီ အလုပ္ကို လုပ္၍ ေနေလ၏။

ဆက္ရန္

.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၈၉)

လူပ်ိဳသိုးကေလး

(မိုးႀကိဳး) ဦးအုန္းခင္ဇင္းက်ိဳက္သို႔ အဲဒီတေခါက္ ေရာက္လာစဥ္တြင္ က်န္းက်န္းမာမာ ၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳးၿဖိဳး လူပ်ိဳသိုးကေလးအသြင္ပင္ ရွိေနပါလ်က္ သူနာျပဳဆရာမကေလး၏ အျပဳအစုကို ခံယူရျခင္းမွာ ဦးေဏွာက္ ေျခာက္ ေသာေသာ ေရာဂါပါ လာသည္ ဟူ၍လည္း ဇင္းက်ိဳက္ရြာတြင္ နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းဆရာ မြန္မင္းသားႀကီး ကိုခင္ေမာင္ႀကီးတေယာက္ ယိုးဒယားျပည္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ ဇာတ္ရုံႀကီးတြင္ ေမ်ာက္က သြားေရာက္က ခဲ့ဘူးေသာ သတင္းထက္ မႀကီးေသာ္လည္း (မိုးႀကိဳး) ႀကီး၏ ဦးေဏွာက္ ေျခာက္ေရာဂါ သတင္းမွာ ဇင္းက်ိဳက္ရြာငယ္ကေလးတြင္ တေျပးတည္း တတန္း တည္း မြန္ ခင္ေမာင္ႀကီး ေမ်ာက္က သတင္းႏွင့္ နင္လား ငါလား သူေျပာ လူေျပာမ်ား၍ ေရပန္းစား ေနခဲ့ေလသည္။

(မိုးႀကိဳး) ဦးအုန္းခင္၏ ဤဦးေဏွာက္ေျခာက္ေရာဂါကို ဇင္းက်ိဳက္ရြာ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရး ေဆးေပး ဌာနမွ အလွဆံုး ေနာ္အုန္းခင္ ကေလးကို ေရြးကာ ကံက စီမံလာသည္။ ေနာ္အုန္းခင္ တေယာက္ ကပင္ ဦးအုန္းခင္ (မုိးႀကိဳး) တည္းခုိရာ ဆရာကိုေမာင္ၾကည္ ေနအိမ္သို႔ သြားကာ သြားကာႏွင့္ ျပဳစု ေပးေနရရွာဆဲတြင္ တညေတာ့ ျပႆနာႀကီး တရပ္ေပၚ၍ လာသည္။ ညဘက္မ်ားတြင္ အေဖၚမပါ ဘဲ ဘယ္မွ ထြက္ခြာေလ့ မရွိသူ ေနာ္အုန္းခင္ တေယာက္ အဲဒီ တညမွာ ေပ်ာက္၍ သြားသည္။

ညေန ၇နာရီ၊ ၈နာရီ၊ ၉နာရီ၊ ၁၀နာရီ၊ ၁၁နာရီအထိ အတူေနသူ သူနာျပဳဆရာမကေလးမ်ား စုကာ ေနာ္အုန္းခင္ကို ဇင္းက်ိဳက္ရြာတြင္ အရွာထြက္ၾကေတာ့သည္။

ဟိုဟိုဒီဒီ ရွာမည့္အစား ေနာ္အုန္းခင္သြားမည္ဟု သူတို႔တေတြက အလိုလို သိေနၾကသလိုပင္ (မုိးႀကိဳး) ဦးအုန္းခင္ တည္းခိုရာ ဆရာခင္ေမာင္ၾကည္ကို ေနအိမ္သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး ေရာက္သြား မိၾကသည္။
ေနာ္အုန္းခင္ေရ ေဟ့ ေနာ္အုန္းခင္။ တေယာက္ေသာ သူနာျပဳမက ေခၚလိုက္ပါသည္။ အထဲမွ အသံျပန္ မၾကားရ။ ဆက္၍ေခၚသင့္ မေခၚသင့္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေခတၱရပ္ၿပီး တုိင္ပင္လိုက္ၾကေသး သည္။

ဤသို႔ တနသၤာရီေန႔စဥ္ ၂၀-၁၁-၆၀ ေန႔ထုတ္သတင္းစာ၏ မ်က္ႏွာဖံုး သတင္းအျဖစ္ ပါလာျပန္ သည္။ လက္က်န္သတင္းမ်ားကို မူအတိုင္း ဆက္လက္ေဖၚထုတ္ျပရဦးမည္ဆိုလွ်င္..........

သူနာျပဳဆရာမေပ်ာက္လို႔ရွာ 

ဤသို႔လွ်င္ တနသၤာရီ ေန႔စဥ္၌ ၄-၅-၆ရက္ ဆက္တိုက္ပါလာလ်က္ ရွိပါသည္။ (သတင္းအဆက္ မွာ) သူနာျပဳဆရာမ အေဖၚတစုသည္ ေနာ္အုန္းခင္ကို ဒီလိုလာေခၚဘို႔ သူတို႔တေတြက ရြံ႕ေနၾက သည္။ မင္းေခၚပါ၊ ငါေခၚပါဟု တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ပင္ အျငင္းပြားသည္အထိ သူမတုိ႔တေတြ လန္႔၍ ေနၾကေသးသည္ဟု အဆိုအေျပာ ရွိေနၾကပါသည္။
လန္႔ၾကသည္ကေတာ့ မိုးႀကိဳး ဦးအုန္းခင္သည္ လူႀကီးလူေကာင္းတဦး ျဖစ္သည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မွ အစ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီး အလယ္ နယ္အရာရွိေတြ အဆံုး အကုန္လံုးနဲ႔ ပုလဲနံပသင့္သည္။

ဤလို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတဦး၏ တည္းခုိရာေနအိမ္ကို သူမတို႔ကလာ၍ သန္းေခါင္၊ သန္းလႊဲ ႏိႈးမိေနၾကသည္မွာ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္ဆိုသလို ေနာ္အုန္းခင္ကို အေခၚလာသည္မွာ ဧည့္သည္ေတာ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဦးအုန္းခင္ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးသလိုမ်ား ျဖစ္သြားမွာလား။ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး အိပ္ယာမွ ႏိုးၿပီး စိတ္မ်ား ဆိုးေလ မည္လား။ အဲဒီလိုမ်ား ဆုိရင္ သူတို႔အလုပ္ေတြဘဲ ထိခိုက္ႏိုင္သလား။

သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေတြးေတာၿပီး သူမတို႔ လန္႔ေသြး၀င္ေနၾကျခင္းဟု အဆိုရွိသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေတာ့ သူတို႔အထဲမွ အိမ္ေထာင္ရွင္ သူနာျပဳ ဆရာမတဦးက ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ေခၚလိုက္ပါသည္။
'ေနာ္အုန္းခင္ ....... ေဟ့ ေနာ္အုန္းခင္' ဤအသံအဆံုးတြင္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးမ ပြင့္၍ လာသည္။ ေနာ္အုန္းခင္ ၏ အေဖၚသူနာျပဳပ်ိဳျဖဴ တစုက ရွိဳးတိုးရွန္႔တန္႔ၾကားမွ လည္တဆန္႔ဆန္႔ ျဖစ္ေနၾကပါ သည္။

တံခါးပြင့္ အလာတြင္ ေနာ္အုန္းခင္ကို ေတြ႕ၾကရသည္။ ျပန္ၾကပါစုိ႔လား ေနာ္အုန္းခင္ဟု သူမတို႔က ေခၚၾကသည္ဟု အဆိုအေျပာ ရွိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာ္အုန္းခင္ကေတာ့ ထုိညတြင္ ဧည့္သည္ ေတာ္ႀကီး တဦး တည္းခုိရာ ဆရာကိုေမာင္ၾကည္အိမ္မွာဘဲ အိပ္၍ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

အေဖၚသူနာျပဳ ဆရာမတို႔တေတြ ထုိညက တညလံုး အိပ္၍မေပ်ာ္ဘဲ ေနၾကသည္။ ေနာ္အုန္းခင္ တစ္ေယာက္ သည္ေလာက္အထိ သြားေရာက္ ဂရုစိုက္ကာ ျပဳစုေနရွာသည္မွာ ဦးအုန္းခင္၏ ေရာဂါ အေျခအေန ေၾကာင့္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေလသလားဟု သူမတို႔တေတြက ထင္ၾကသည္။ မထင္ၾက သည္ ဟူသည္ မွာကား အျငင္းပြားမႈ မရွိၾကပါ။ ထုိညသူမတို႔တေတြက အိပ္၍မေပ်ာ္ဘဲ ရွိၾကသည္။ တညလံုး ေနာ္အုန္းခင္ ကိုသာ ေစာင့္ေနၾကသည္။

ည ၁နာရီ၊ ၂နာရီ၊ ၃နာရီ၊ ၄နာရီအထိ သူမအေဖၚတို႔ မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ေနၾကသည္။ သို႔ေပမဲ့ ေနာ္အုန္းခင္ကား မေပၚလာပါ။ အမွန္မွာေတာ့ အိုးကမပူ စေလာင္းကပူမိေနၾကျခင္းသာဟု ခုအခါမွာ သူမတို႔ တေတြ သတိသံေ၀ဂ ရေနၾကသည္။
ထိုညက ေနာ္အုန္းခင္တေယာက္ ထုိအိမ္တြင္ သြား၍ အိပ္ရျခင္းမွာ ဧည့္သည္ေတာ္ မုိးႀကိဳး ဦးအုန္းခင္ကို တဖက္မွ ျပဳစုရင္း ရြာအေျခအေနကလဲ သူပုန္သူကန္၀င္လာေတာ့မလိုလို သတင္းေျပး ေနေသာေၾကာင့္ဟု သူမတို႔ တေတြက ေနာင္အခါမွ ေနာ္အုန္းခင္၏ ေျပာျပခ်က္အရ သိၾကရေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထုိတည တြင္ သူမတို႔တေတြ မုိးစင္စင္လင္းသည္အထိ ေစာင့္ေနၾကသည့္ အခိုက္တြင္ ေနာ္အုန္းခင္ ျပန္၍ လာပါ သည္။

ဤသည္တြင္ ျပႆနာတရပ္ ေပၚ၍လာသည္။ ႒ာနဆိုင္ရာ ဦးခင္ညြန္႔ က ထုိေန႔ည လြန္ေျမာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ နံနက္တြင္ ေနာ္အုန္းခင္ကိုေခၚ၍ စစ္လား၊ ေမးလား ျဖစ္ပြား၍ လာျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႔ဆုိင္ရာဌာန အရာရွိက စစ္လား၊ ေမးလား ျပႆနာ ေပၚလာေသာအခါ ဘယ္လိုျဖစ္သည္ မသိ၊ ေနာ္အုန္းခင္ က မ်က္ရည္အၿဖိဳင္ၿဖိဳင္အုိင္ ၍ က်ဆင္းလာသည္ဟု အဆိုရွိသည္။

ေနာ္အုန္းခင္က ေျပာသမွ်ေတြကိုေတာ့ သူ႔ဌာနအရာရွိ ဦးခင္ညြန္႔ကို ေမးၾကည့္လွ်င္ ပို၍ သင့္မည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဇင္းက်ိဳက္ ရြာရိုးတေလွ်ာက္သို႔ ထုိသတင္းကို ေမႊသမွ်၊ ေႏွာက္သမွ် တြင္ေတာ့ သူေျပာ၊ ငါေျပာေတြ တခ်ိဳ႕ ကိုးယိုး ကားယားၾကားသမွ်ေတာ့ ၾကားသည္။ သို႔ေပသိ နားရွိ၍သာ ၾကားရ သည္ဟု သေဘာထား လိုက္ပါသည္။

က်ားက်ား ယားယားႀကီး မုိးႀကိဳး ဦးအုန္းခင္တေယာက္က ဒီေလာက္ေတာ့လဲမဟုတ္ တန္ရာဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အျခား သူတို႔ အထင္အျမင္ခ်င္း တူညီမွ တူညီမည္ဟူ၍ကား ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ရိုး အမွန္ ျဖစ္ပါ သည္။
အဲသည္မွစ မိုးႀကိဳးဦးအုန္းခင္ တေယာက္ ဇင္းက်ိဳက္မွ ရန္ကုန္သို႔ တေထာက္ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္သြား ခဲ့သည္။
ေနာ္အုန္းခင္၏ အေျပာႏွင့္ လူေျပာသူေျပာ ေျပာသူ တုိ႔အရ သူနာျပဳ ဆရာမေလးကို ဒီဘ၀မွ မိုးႀကိဳး ဦးအုန္းခင္က ကယ္တင္မည္။ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ ၂၀၀၀ိ ေပးေလ်ာ္၍ပင္ ကယ္တင္မည္ဟူေသာ သတင္းတရပ္မွာ ဇင္းက်ိဳက္ရြာတြင္ သတင္းစကားမ်ား ထြက္ေပၚလ်က္ ရွိေနေလသည္။

ထုိေန႔မွ အစ ေနာ္အုန္းခင္ ဘာ့ေၾကာင့္ရယ္လိုေတာ့မသိ၊ တမိႈင္မိႈင္၊ တေတြေတြနဲ႔သာ ေနသည္။ တေန႔ၿပီး တေန႔ ရပ္ရြာထဲတြင္ တမ်ိဳးလိုလို ျဖစ္ေနသည္ဟု အဆိုအေျပာ ရွိၾကသည္။ မိႈင္၍ မိႈင္၍ ေနရာမွ ေနာက္တေန႔ တြင္ေတာ့ ေနာ္အုန္းခင္အား မုိးႀကိဳးဦးအုန္းခင္က ကယ္တင္ရန္ ေငြ ၂၀၀၀ိ စာခ်ဳပ္ကို ေလ်ာ္၍ သူနာျပဳ ဆရာမကေလးဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေစရန္ ဇင္းက်ိဳက္ရြာသို႔ တေၾကာ့ ျပန္ေရာက္၍ လာေတာ ့မည္ဟု တရြာလံုးက သိေနၾကပါသည္။

အဲဒီေန႔၏ ေန႔ခင္း မွာပင္ ေနာ္အုန္းခင္ တေယာက္ ဘာေၾကာင့္ရယ့္မသိ အဆိပ္ေသာက္လိုက္ၿပီဟု သတင္း တရပ္ ဇင္းက်ိဳက္ရြာတြင္ ဟိုးေလးတေက်ာ္ ေပၚ၍လာသည္။ ယင္းသို႔ တနသၤာရီ ေန႔စဥ္ သတင္းစာမွ ၂၂-၁၁-၆၀ ေန႔စြဲႏွင့္ ၂၃-၁၁-၆၀ ေန႔စြဲအထိ မဆံုးေသးဘဲ သတင္းေထာက္က ခပ္ဆြဲဆြဲကေလး ေရးလာလ်က္ ေနာက္တေန႔သို႔ ဆက္ခဲ့ျပန္ပါသည္။

ရန္ကုန္မွ တဏွာေဂဟာ ဆက္ရန္

.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Monday, April 26, 2010

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၄ဝ)

အခန္း ၃၀

၀မ္လန္းကား... ယခုအခါ ဘာမွ်လုိခ်င္တပ္မက္ျခင္း မရွိေတာ့ဘဲ၊ လူၾကီးပီပီစိတ္ဧ လက္ဧ နားခ်မ္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာႏွင့္သာ ေနလုိေသာ ဆႏၵရွိေနေလ၏ သုိ႕ေသာ္ နန္းအင္ကား ဤသုိ႕မဟုတ္ေပ။ ၀မ္လန္း အားမၾကာခဏ နားပူနားဆာလုပ္သူမွာ နန္းအင္ပင္ျဖစ္ေလ၏ "အိမ္တြင္ ဘာလုိေနျပန္ျပီ.. ညာလုိ ေနျပန္ျပီ.. ဒီလုိေနလုိ႕မျဖစ္ဘူး၊ ဘာထပ္လုပ္ပါအုံး"ဟု အျမဲ သျဖင့္ ၀မ္လန္းစိတ္ရႈပ္ေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိ၏ တေန႕တြင္ လည္း နန္းအင္သည္ ၀မ္လန္းအနီးသုိ႕ ကပ္လာျပီး။

"သူေဌးဆုိတာသူေဌးနဲ႕ တူေအာင္ေနမွေပါ့အေဘ... အခုၾကည္႕စမ္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေနရတာဟြံ... အိမ္မွာ ေနရတယ္ ဆုိတယ္၊ တအိမ္လုံးေနရတာမဟုတ္ဘူး၊ ၀င္း၀နား က အေဆာင္ေတြမွာဆုိရင္ အခုထက္ထိ လူေဗ်ာက္ ေသာက္ေတြ ဌားေနၾကတုံးဘဲ။ အခု- ညီေလးနန္း၀င္ မဂၤလာေဆာင္ဘုိ႕ ကလဲ သိပ္လုိေတာ့ တာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ ၆ လေလာက္ဘဲ လုိေတာ့တယ္။ အခုအိမ္မွာ ဧည္႕သည္ ေတြ လာလုိ႕မွ ထုိင္စရာကုလားထုိင္က မလုံေလာက္ ပုဂံခြက္ေရာက္က မျပည္႕စုံ-အုိ... ဘာမွျပည္႕စုံတာမရွိဘူး၊ လက္ထပ္ တဲ့ ေန႕က်.... ဒီ....လူေဗ်ာက္ေသာက္ေတြ ဌားေနတဲ့၀င္း၀က အေဆာင္ေတြကုိ ဧည္႕သည္ေတြ ျဖတ္၀င္ လာရမွာ ကလား။ ဘယ့္ေလာက္ရွက္စရာေကာင္းသလဲ လုိ႕။ ညီေလးကလဲ လက္ထပ္ လို႕ လူကလဲ ပုိလာေတာ ့မယ္ဆုိေတာ့၊ အဲဒီအေဆာင္ေတြကုိပါ ထပ္ဌားမွ ေကာင္းလိမ့္မယ္အေဘ။"

"ဘာကြ-ဘာလုပ္ရအုံးမယ္။"
"၀င္း၀ က အေဆာင္ေတြ ထပ္ဌားပါလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္။ သူေဌးနာမည္ယူပီး သူေဌးနဲ႕တူ ေအာင္လုိ႕ ေျပာတာ၊ ပုိက္ဆံေတြ ဒါေလာက္ရွိပီး လယ္ေတြ ဒါေလာက္ရွိေနမွဟာ" "လယ္ေတြက-ငါ့လယ္၊ မင္းလက္ဖ်ား နဲ႕ ၀င္တုိ႕ဘူးသလား။"

"ေၾသာ္-ဒါေတာ့အဘ (အသံက်ယ္က်ယ္ဟစ္လ်က္) အေဘ ဘဲ ကၽြန္ေတာ့ကုိ ေက်ာင္းထားပစ္တာ ကုိး၊ ဂုဏ္နဲ႕ လုိက္ေအာင္ သားကေကာင္းဘုိ႕ ေျပာျပန္ေတာ့ စိတ္ဆုိးတယ္ ျပန္ေအာ္တယ္ ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ ဒါ-ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကုိ လူရာမသြင္းဘဲ အိမ္မွာခုိင္းထားတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္လုိ သေဘာထား လုိ႕ဘဲ။"
နန္းအင္မွာ ေဒါသူပုန္ထလ်က္၊ ျပန္လွည္႕ထြက္ခြါသြားေလ၏ ဤတြင္၀မ္လန္းမွာ သားျဖစ္သူ စိတ္ညစ္ညစ္ ႏွင့္ တစုံတရာ လုပ္လုိက္မည္ကုိ စုိးရိမ္ကာ။

"မင္းသေဘာ အတုိင္းလုပ္၊ မင္းသေဘာ အတုိင္းလုပ္၊ ငါ့သာလာျပီး ဒုကၡမေပးနဲ႕"ဟု လွမ္းေျပာ လုိက္ရ ေလ၏ ထုိအခါ နန္းအင္မွာ စိတ္ေျပသြားလ်က္၊ သူ႕သေဘာ အတုိင္း သူေဌးအိမ္ႏွင့္ တူေအာင္ အိမ္ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပင္ဆင္ မြမ္းမံ၍ ေနေလ၏ ဆူေခ်ာင္းသုိ႕ ခန္းညားလွပေသာ စာပြဲၾကီးမ်ားႏွင့္ ကုလားထုိင္မ်ားမွာ ယူေလ၏။ အနီေရာင္ ပုိးအခန္းဆီးၾကီး မ်ားကုိ၎၊ အလွထား ပန္းအုိးၾကီးမ်ားကုိေသာ္၎၊ အလွထား ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တုံးမ်ားကုိ ေသာ္၎၊ ေအာက္ အရပ္၌ ျမင္ခဲ့ဘူးသမွ်၊ စိတ္တုိင္းက် ၀ယ္ယူ ျပင္ဆင္ ခင္းက်င္း၍ေနေလ၏။

 ၀င္း၀က အေဆာင္မ်ား ကုိလည္း အခကုိ ပုိုေပး၍ဌားလုိက္ရာ၊ မူလက ဌားရမ္းေနထုိင္ၾကသည္႕ ဆင္းရဲသား မ်ားမွာ ဆင္း၍ ေပးၾကရေလ၏ နန္းအင္သည္ ထုိသူတုိ႕ ဆင္းသြားၾကရသည္႕အခါ ပ်က္စီး ယုိယြင္း ၍ က်န္ရစ္ခဲ့ ေသာ အေဆာင္မ်ားကုိ လက္သမားမ်ားေခၚယူလ်က္ ထပ္မံျပင္ဆင္ေလ၏ သုိ႕ျဖင့္ အိမ္ၾကီး မွာ ခန္႕သထက္ခန္႕လွသထက္လွကာ သူေဌးအိမ္ျပီျပီ အ့့့ံၾကေငးေမာ၍ ၾကည္႕ရေလာက္ေအာင္ တင့္တယ္၍ လာေလ၏
၀မ္လန္း၏ နာမည္တြင္လည္း "သူေဌးၾကီး" ဆုိေသာစကားတစ္လုံး ေရွ႕မွတုိး၍လာခဲ့ေလသတည္း။

သုိ႔ေသာ္ ဤသုိ႕အိမ္ၾကီးကုိ တခမ္းတနားျပင္ဆင္မႊန္းမံ ေနျခင္းအတြက္ ေငြဒလေဟာ သြန္ထြက္ ကုန္က် ေနျခင္းကုိ သေဘာမက်ႏုိင္သူကား နန္းအင္၏ညီ နန္း၀င္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
"အေဘ- ေငြေတြဒါေလာက္ေတာင္ အကုန္ခဲေနတာ ဘယ္ေတာ့မွ အဆုံးသတ္မွာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕ နန္းေတာ္ၾကီး လုိ ျဖစ္ေနတဲ့အိမ္မ်ိဳးမွာ ေနဘုိ႕လုိေသးသလား။ အခု က်န္တဲ့ေငြေတြကုိ ၂၀ရာခုိင္ႏႈန္း အတုိးနဲ႕သာ ေခ်းထားလုိက္ရင္ ဘယ့္ေလာက္အက်ိဳးရွိလုိက္မလဲ၊ ဒီေရကန္ေတြက တစ္မ်ိဳး၊ ပန္းပင္ေတြက တဖုံ၊ ဘာအသီး မွ မသီးဘဲနဲ႕ အလွစုိက္ထားတာေတြေကာ ဘာအသုံးက် လုိ႕လဲ..."ဟု ၀မ္လန္းအား လာ၍ေျပာဆုိေလ၏ ဤတြင္၀မ္လန္းမွာ ထုိကိစၥအတြက္ ညီအစ္ကုိ  ၂ေယာက္ ရန္ျဖစ္ေတာ့မည္ကုိ သိေသာ ေၾကာင့္၊
"ကြာ-မင့္မဂၤလာေဆာင္ မွာ ဂုဏ္ရွိေအာင္လုပ္တာပါ"ဟု ေျပာဆုိရေလ၏ သုိ႕ႏွင့္လည္း နန္း၀င္မွာ မေၾကနပ္ေပ။

မဲ့လ်က္ " မဂၤလာေဆာင္ကလဲ အေဘရာ၊ သတုိ႕သၼီးထက္ေတာင္ ဆယ္ဆ ပုိအဘုိးတန္ေနပီ၊ ဒီပစၥည္းေတြ ဟာ အေဘ ေသသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခ်င္းခ်င္းခြဲယူရမဲ့ အေမြေတြဗ်...၊ အခုလုိအစ္ကုိက သူ႕ဘာသာ သူ ဂုဏ္လုိခ်င္လုိ႕ အလဟႆျဖဳန္းပစ္ေနရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊"
"ေအးပါကြာ-  ေအးပါ၊ ငါေနာက္ထပ္ ေငြမကုန္ေအာင္ မင္းအစ္ကုိကုိ ေျပာပါ့မယ္၊ ဟုတ္တယ္ ေတာ္ေလာက္ပီ၊ မင္းေျပာတာမွန္တယ္။"
ထုိအခါ နန္း၀င္သည္ စာရြက္တခုေပၚတြင္ ေရးမွတ္ထားေသာ အိမ္ျပင္ဆင္မြမ္းမံရာတြင္ ကုန္က်သည္႕ စားရိတ္စားရင္း ကုိ ထုတ္ျပေလ၏ ၀မ္လန္းမွာ စာမတတ္ေသာ္လည္း ရွည္လ်ားေသာ စာရင္းၾကီးကုိ ၾကည္႕ကာ လန္႕ျဖန္႕သြားေလ၏။

၀မ္လန္း သည္ ထုိေန႕မွာပင္ သားအၾကီးနန္းအင္ကုိေခၚ၍ ေျပာေလ၏
"မင္းအိမ္ကုိ ျပင္ဆင္ေနတာ ေတာ္ေလာက္ပီကြာ၊ အဆုံးမေတာ့ တုိ႕တေတြဟာ ေတာသားေတြ ပါပဲကြ။"
"ဘယ္ဟုတ္ မလဲ အေဘ (နန္းအင္က ခတ္ၾကြားၾကြားျပန္၍) အခုလူေတြက သူေဌးၾကီး၀မ္တုိ႕ မိသား တစု ဆုိျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိေခၚေနၾကပီ၊ အဲဒါလုိေခၚေနၾကတဲ့အတုိင္း၊ အေခၚနဲ႕လုိက္ေအာင္ ေနမွထုိင္မွေပါ့၊ အေဘရ၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီက ေငြကုန္တာကေလးသာ မ်က္ေမႊးတဆုံးၾကည္႕တာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လင္မယား ေတာ့ အေဘ့ဂုဏ္နဲ႕လုိက္ေအင္ အေဘဂုဏ္မနိမ့္ေအာင္ ေနသြားမွာဘဲ"
၀မ္လန္း မွာ မိမိအားလူမ်ားက ဤသုိ႕႔ေခၚေ၀ၚေနၾကသည္႕ အေၾကာင္းကုိ ယခုမွသိရေလရာ၊ ရင္ထဲတြင္ ၾကိတ္၍ သေဘာက်သြားလ်က္ "ဒါေပမဲ့ကြာ-ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ လယ္ထဲမွာ ထြက္လာၾကာတာ မ်ားတာဘဲ၊ ပီးလယ္ထဲမွာဘဲ အျမစ္တြယ္အေျခတည္ေနၾကတာဘဲ"ဟု ေျပာလိုက္ရာ နန္းအင္က သြက္သြက္ လက္လက္ႏွင့္ျပန္၍။

"ဟုတ္တယ္ဒါေပမဲ့ သူတုိ႕ဟာ လယ္ထဲမွာတခါထဲမေနၾကဘူး အကုိင္းအခက္ေတြ ထြက္ပီးသီးၾက ပြင့္ၾကတာဘဲ" ဟု ျပန္၍ေျပာလုိက္ေလ၏ ၀မ္လန္းမွာ ဤသုိ႕ျပန္ေျပာျခင္းကုိ မႏွစ္သက္ႏုိင္ေပ။
"ေဟ့-ငါေျပာခင္တာဟာ ဒါဘဲ၊ ေနာက္ထပ္ေငြကုိမျဖဳန္းပါနဲ႕ေတာ့၊ အသီးသီးမဲ့အပင္မ်ိဳးဟာ ေျမေကာင္းေကာင္း မွာ မစုိက္ရင္ဘယ္မွာသီးႏုိင္ပြင့္ႏုိင္မလဲ"ဟု စကားကုိပိတ္လိုက္ေလ၏
သုိ႕ျဖင့္ ဤကိစၥမွာ ဤေနရာတြင္ပင္ ျပီးသြားခဲ့ေသာ္လည္း၊ ၀မ္လန္းမွာ နားေအးသက္သာရာမရ ေသးေပ၊ ထုိင္ရာ မထ နန္းအင္ကဆက္လက္၍။
"ကုိင္း-ဒါျဖင့္ ေတာ္ပါပီ" ေနာက္ေငြထပ္မသုံးေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ဒိျပင္ကိစၥတခု ရွိေသးတယ္ ၀မ္လန္းမွာ စိတ္ညစ္ သြားလ်က္ အသံကုိဟစ္ထုတ္ျပီး။
"ငါ့ကုိ ခ်မ္းသာ ေပးၾကပါအုံး စိတ္ညစ္လွပါျပီ၊ ဘယ္ေတာ့စိတ္ခ်မ္းသာရပါ့မလဲ။"

"အခုေျပာမွာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္သားကေလးအတြက္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ အေဘ့ သားအငယ္ဆုံး အတြက္ေျပာမလုိ႕၊ သူ႕ကုိ အခုလုိထားလုိ႕ မေတာ္ဘူးထင္တယ္၊ ေက်ာင္းထားမွ ေကာင္း လိမ့္မယ္"
"မလုိေတာ့ဘူးေဟ့၊ ႏွစ္ေယာက္တတ္ရင္ ေတာ္ပီ သူဟာငါေသရင္ ငါ့ေျခရာကုိနင္းပီး လယ္ထဲ ဆင္းရမယ္"
"အဲဒါေၾကာင့္ အေဘ့သား တငုိထဲငုိေနတာဘဲ"
၀မ္လန္း မွာ သားအငယ္ဆုံးကေလး၏သေဘာကုိ တခါမွ် မေမးျမန္းမစုံစမ္းခဲ့ရ ေသးေပ၊ ၎၏ သေဘာ အလုိကား၊ ထုိသားကေလးကုိ လယ္အလုပ္သာလုပ္ေစခ်င္၏ သုိ႕ေသာ္ နန္းအင္၏ ေျပာစကားကုိ ၾကားရေသာ အခါ ျငိမ္သက္၍သြားေလ၏ သားငယ္ကေလးကား သူ႕အစ္ကုိမ်ားလုိ မဟုတ္ေပ။

သူ႕အေမႏွင့္ တူလ်က္မ်ားစြာ ႏႈတ္နည္းလွ၏ ၀မ္လန္းသည္အတန္ၾကာ စဥ္းစားေနျပီး ေနာက္၊ နန္းအင္အား။
"သူေျပာတာ မင္းၾကားလုိ႕လား"ဟု ေမးလုိက္ရာ၊ နန္းအင္က။
"ဒါေပမဲ့ ငါ့သားထဲက တေယာက္ေယာက္ေတာ့ လယ္အလုပ္ကုိလုပ္မွျဖစ္မယ္။"
"ဘာျပဳလုိ႕လဲ အေဘ-အေဘ့လုိလူတေယာက္ဟာ သားေတြလုိကၽြန္လုိထားဘုိ႕ မလုိပါဘူး၊ အျခားလူ ေတြျမင္ရင္" ဟာ-အေဘကေတာ့ မင္းသားလုိေနပီး သားေတြကုိေတာ့ ကၽြန္လုိခုိင္းထား တယ္လုိ႕ ေျပာၾက မွာေပါ့၊ ဆရာတေယာက္ေခၚျပီး အိမ္မွာအသင္ခုိင္းပါ အေဘ။ ျပီးေတာ့ ေအာက္အရပ္က ေက်ာင္းတ ေက်ာင္း ကုိ ပုိ႕လုိက္တာေပါ့၊ အိမ္မွာဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ နန္း၀င္ ၂ေယာက္စလုံး ရွိပါေသးတယ္၊ ညီေလး ေတာ့ သူသေဘာက်ရာလုပ္ပါေစ။

"ငါ့ဆီလႊတ္လုိက္ကြာ-"
ခဏၾကာေသာအခါ ၀မ္လန္း၏သားအငယ္ဆုံးသည္ ၀မ္လန္းေရွ႕သုိ႕ေရာက္လာေလ၏ အရပ္ ရွည္ရွည္ ေသးေသး သြယ္သြယ္ အေဘႏွင့္မတူ အေမႏွင့္လည္း မတူေသာသားတေယာက္ျဖစ္ေလ ၏ သုိ႕ေသာ္ မိခင္ ကဲ့သုိ႕ ႏႈတ္ဆိတ္စကားနည္းသူတေယာက္ျဖစ္ေလ၏ ထူးျခားခ်က္တခုကား၊ ထူထဲနက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ခုံး ေမြးၾကီး မ်ား အရြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ တန္းေနျခင္းျဖစ္ေပ၏
"မင္းစာသင္ ခ်င္တယ္လုိ႕ မင့္အစ္ကုိက ေျပာပါကလား"
"ဟုတ္ကဲ့"

"ဒီလုိ ဆုိေတာ့ မင္းလယ္ထဲကုိမဆင္းခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါ့၊ ငါ့မွာသားေတြအမ်ားၾကီး ရွိရက္သားနဲ႕ သားတေယာက္မွ လယ္အလုပ္ကုိ လုပ္ခ်င္တဲ့လူမရွိဘူး။"
၀မ္လန္း မွာစိတ္နာက်ဥ္းလွဟန္ျဖင့္ ေျပာ၍ေနေလ၏ သားအငယ္ကမူ ဘာတခြန္းမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ႏႈတ္ပိတ္၍ ရပ္ေနေလ၏ ဤတြင္၀မ္လန္းမွာ ေဒါသပုိထြက္လာျပီး ေအာ္ေငါက္လ်က္။
"မင္းဘာျပဳ လုိ႕စကားမေျပာသလဲ။ ငါေမးေနတယ္။ မင္းလယ္ထဲကုိ မဆင္းခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတာ အမွန္ ဘဲလား"
"ဟုတ္ကဲ့"

၀မ္လန္း မွာ သားျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ဒီအေကာင္ေတြ ေမြးထားရတာ ငါ့မွာ အပိုဘဲ အခုလို ငါအသက္ႀကီး လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးေတြ ထမ္းထားရသလိုဘဲ ဒင္းတုိ႔ကို ငါဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ရပါမလဲ ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေနာက္က်ိ၍ သြားေလ၏။ ထုိေနာက္ စိတ္ဆိုးသထက္ ဆိုးလာၿပီးလွ်င္ "သြား ငါ့နား က ထြက္သြားအခု" ဟု ေအာ္ေငါက္၍ ႏွင္လႊတ္လိုက္ေလ၏။
သို႔ေသာ္ စိတ္ဆိုးခုိက္သာျဖစ္လ်က္ ေဒါသေျပသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သားမ်ား၏ အလုိက္ို လိုက္ရသူ တဦး ျဖစ္သည့္ အတိုင္း ထုိေန႔ည၌ သားအႀကီးအား ေခၚ၍ ဆရာတေယာက္ ငွားၿပီး သားအငယ္ဆံုး ကို စာသင္ေပး ေစရန္ ခုိင္းလိုက္ေလ၏။ ထိုေနာက္ နန္း၀င္ကို ေခၚျပန္လ်က္ "မင္းက လယ္အလုပ္ေတြကို ၾကည့္ပါ လယ္ငွားခတုိ႔ ဘာတို႔ လယ္ကရတဲ့ေငြေတြကို မင္းက စာရင္းလုပ္ပါ မင္းဟာငါ့ကိုယ္စားလွယ္ဘဲ" ဟု တာ၀န္ လႊဲလိုက္ေလ၏။

နန္း၀င္ကား ဤတာ၀န္ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ လက္ခံ၏။ ၎မွာ ထူးျခားေသာ သူငယ္တေယာက္ ျဖစ္ေလ၏။ ေငြေၾကး အသံုးအစြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ မ်ားစြာ ေစ့စပ္ေသခ်ာသူ ျဖစ္ေလ၏။ ေငြေရး ေၾကးေရး ကိစၥ မိမိအား တာ၀န္ခ်ထားျခင္းခံရေသာအခါ အသံုးအစြဲတြင္ မ်ားစြာ စီစစ္သူက တေယာက္ ျဖစ္သည့္ အတုိင္း လိုသည္ထက္ပို၍ သံုးစြဲသည္ကိုေတြ႕လွ်င္ တားျမစ္ေျပာဆိုႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးကို ရရွိလာၿပီ ျဖစ္၍ မ်ားစြာ ၀မ္းေျမာက္ေနေလ၏။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၈၈)

ဣတၲိယသိုက္ကာမ ကန္ထရုိက္
အတြင္းက်က် သိသူမ်ားက စိတ္အခန္႔မသင့္ၾကသည္ဟု သတင္းျဖန္႔ထား၍ သတင္းစာေလာက မွလည္း သိသင့္ သေလာက္ သိၾကလ်က္ ႏွာေစးေနၾကစဥ္ ယခင္ေဖၚျပၿပီးအတုိင္း ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွ ထုတ္ေ၀ေသာ တနသၤာရီ သတင္းစာက အစေဖၚလိုက္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက သတင္းစာ တေစာင္၊ ႏွစ္ေစာင္ ေလာက္က သိုးသိုးသန္႔သန္႔ စလာၾကသည္။ ဗူးတရာ အေပါက္ကို ပိတ္ႏိုင္ သေလာက္ ပါးစပ္တေပါက္စီကို လိုက္မပိတ္ ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာပါသည္။ ရန္ကုန္က သတင္းစာ တေစာင္သည္ တနသၤာရီ သတင္းစာမွ တဆင့္ ယူ၍ ထည့္လိုက္သည္။ အျခားသတင္းစာ တေစာင္ ကလည္း ဤသတင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ထည့္လုိက္ၿပီး တန္ေဆာင္း အလွဴဆိုင္းဘုတ္မွ အမည္ကို ျဖဳတ္ခ် လိုက္သည္ဟု ေရးသားလာေလသည္။

ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ဆက္ခါ ဆက္ခါ ေမာ္လၿမိဳင္ ၿမိဳ႕ထုတ္ တနသၤာရီသတင္းစာ၌ ရုပ္ရွင္ျပဇာတ္လိုက္ ကာေမသု မင္းသားႀကီး၏ ျခင္ေထာင္စီမံကိန္းသစ္ သတင္းတပုဒ္ ထပ္မံ ပါလာျပန္ပါသည္။ ၎ သတင္းမွာ သြားရင္း၊ လာရင္း ဇင္းက်ိဳက္သူ ကရင္မကေလးတဦးႏွင့္ ရာဂပူးေသာ သတင္း ျဖစ္ပါ သည္။ အလြန္ သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ေသာ လူေတာ္၊ လူေကာင္းႀကီး တေယာက္ပါ၊ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘဲ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခု ႏွင့္ က်မက ႏွင္ခ် လႊတ္လိုက္ပါသည္။

သို႔ေၾကာင့္ သိမ္ျဖဴလမ္းမွာ ျဖစ္သလိုစား၍ ျဖစ္သလုိေနရပါသည္ဟု ပတ္၀န္းက်င္ကို ဒါ၀ျဖန္႔ထားသည္။ ရဲအရာရွိ ပင္စင္စား ႏွစ္ထပ္ေတာ္ ေယာက္ဖကလည္း သူ႔ချမာ သနားစရာပါ။ ျဖစ္သလို ေနရွာပါသည္။ ခုေန အခါ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အိမ္သြားေနမယ္ဆုိလဲ ေနႏိုင္ဒါဘဲ၊ သို႔ေပမဲ့ ဒီမွာလာၿပီး အဆင္းရဲခံ ေနပါသည္ဟု ဆို၏။ အျပစ္မရွိပါဟုလည္း ဆုိ၏။ က်မကသာ ေတြ႕က မိန္းမေတြနဲ႔ စြပ္စြဲ သမုတ္ေနသည္။ မိန္းမ မွန္သမွ် ႏွင့္ ေပးစားခံေနရသည္၊ ယခုအေဖၚမရွိ၊ သူတကိုယ္ထဲေန ေနပါသည္ စသည္ျဖင့္ အသံေကာင္း ကုန္းဟစ္ ေနေသာ္လည္း ရာဂမီး တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္လ်က္သာ ရွိပါေသး သည္။ ဒီဂရီ မေလွ်ာ့က် ေသးေပ။

ေနာက္ ေနာက္က ထိန္းမႏိုင္၊ သိမ္းမရေအာင္ ႀကံဳသမွ်ႏွင့္ ကာမရာဂမီးေတြ ေလာင္ခဲ့ အရမ္းက်ခဲ့သျဖင့္ ဒီကေန႔ ဒီအျဖစ္မ်ိဳး ဆုိက္ေရာက္ၾကရသည့္ တိုင္ေအာင္ ကာမဂုဏ္ စိတ္ဆြဲေဆာင္ရာသို႔သာလွ်င္ လိုက္ပါ ေနေသး သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေန ပါသည္။ ဤမွ် အမ်ားအျပား လုိက္စားခဲ့ရရုံႏွင့္ တင္းတိမ္၊ ေရာင့္ရဲမႈ မရွိ။ ကိုယ့္အျပစ္ ကိုယ္ငုံ႔ ၾကည့္ၿပီး သတိေနာင္တမရ ေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ် မေရွာင္တိမ္း၊ သရမ္းၿမဲ၊ သရမ္း ေနသည္ ကို ထိုဇင္းက်ိဳက္ၿမိဳ႕က ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းခုက ထုတ္ေဖၚျပလိုက္ ျပန္ပါသည္။

၎သတင္းသည္ က်မႏွင့္ ကြာရွင္းၿပီး အိမ္မွ ဆင္းသြားရသည့္ေနာက္ သိမ္ျဖဴလမ္းေနအိမ္ေရာက္ ခါမွ ရသည့္ ေနာက္ သိမ္ျဖဴလမ္း ေနအိမ္ေရာက္ခါမွ အေရကို အလႊာ၊ အလႊာ ခြါစားေနက်ျဖစ္သူ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါ၊ အေျခႊအရံ၊ သာေပါင္းညာစား၊ တသိုက္တၿမံဳႏွင့္ သထံုဇင္းက်ိဳက္နယ္သို႔ ထြက္ေလသည္။ ထြက္ရ ေသာ အေၾကာင္းမွာ စစ္ေတာင္းတံတားႀကီး ေဆာက္ရာ၌ ေက်ာက္ ကန္ထရိုက္သြင္းရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖင့္ ထြက္ၾကသည္ဟု လူယံုေတာ္ ယာယီမန္ေနဂ်ာ ဦးဗေအးက ေျပာျပ သတင္းေပးျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာက္ကန္ထရိုက္က အလုပ္ျဖစ္သည္။ မျဖစ္ သည္ မသိရ၊ ဣတၱိယသိုက္ကာမ ကန္ထရိုက္ အလုပ္တစ္ခုကေတာ့ တိုးရ လာျပန္သည္ဟု ဆို ေလသည္။

ဇင္းက်ိဳက္မွ မိန္းမကန္ထရိုက္ သြင္းလိုက္သူအား အခ်ိန္ေစာေစာပိုင္းကပင္ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာ ကုိယ္စား လည္ႏွင့္ သတင္းေထာက္ အလုပ္မ်ား ခန္႔ထားျခင္း၊ ထုိမွ်မက ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာ အလုပ္တိုက္မွ ေငြငါးရာ ေအာ္ဒီမန္စာခ်ဳပ္ႏွင့္ ထုတ္ေပး ေခ်းငွါးထားလုိက္ျခင္း စေသာ ေက်းဇူး မ်ားေၾကာင့္ ထုိဇင္းက်ိဳက္ သား သတင္းစာ ကိုယ္စားလည္ ေက်ာင္းဆရာက သည္းေခ်ႀကိဳက္ ဓာတ္စာျဖစ္ေသာ သမီးကညာရွာ၍ ဆက္ျခင္း ျဖင့္ ဧည့္၀တ္ျပဳလိုက္ေလသည္။

၎သတင္းက ဇင္းက်ိဳက္လိုၿမိဳ႕ငယ္၊ ရြာငယ္ကေလးအေပၚမွာ ဟိုးဟိုးေက်ာ္၍ ေဟာ္ေဟာ္ က်ိဳးသြား ေသာေၾကာင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳက္အထိ သံလြင္ျမစ္ တဘက္ကမ္းကို လက္ပစ္ကူးေရာက္ သြားရျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ ဤတြင္ တနသၤာရီေန႔စဥ္ သတင္းစာ၏ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ စာလံုးမဲႀကီးျဖင့္ လူေတာ္ လူေကာင္း သက္ၾကား အို တေယာက္၏ အညႇီအေဟာက္ သတင္းေတြမွာ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ေန႔စဥ္ ပါလာျပန္ပါသည္။

၎သတင္းမ်ားမွ လိုရင္းအခ်ဳပ္ကို ထုတ္ႏႈတ္၍ ျပန္လည္တင္ျပရလွ်င္ ေအာက္ပါအတုိင္းပင္ ျဖစ္ပါ သည္။
(မိုးႀကိဳး) ဦးအုန္းခင္တေယာက္ သု၀ဏၰနယ္ေျမ ေပါင္ေဒသ ဇင္းက်ိဳက္ရြာသို႔ ေရာက္ရင္း၊ ကိေလသာ အရႈပ္ အရွင္း တခု၌ ကာယကံေျမာက္ၿငိစြန္းမိသလိုလို သတင္းအစတခု ထြက္ရွိလာ သည္။ သို႔ႏွင့္မည္သို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္ဟု တနသၤာရီ၏ အထူးသတင္းေထာက္ တဦးအား ဇင္းက်ိဳက္ရြာသို႔ ယမန္ေန႔ကပင္ ေစလႊတ္ခဲ့၏။ အခိုင္ လံုဆံုး ျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် စုံစမ္းၿပီးေနာက္ အထူး သတင္းေထာက္က ေအာက္ပါအတိုင္း သတင္း ေရးသား ေပးပို႔လိုက္သည္။

(မုိးႀကိဳး) ဦးအုန္းခင္တေယာက္ ေက်ာက္ကန္ထရိုက္၊ ေက်ာက္မိုင္း လုပ္ရင္း ဇင္းက်ိဳက္ရြာသို႔ ေရာက္ရွိ လာသည္။ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ဇင္းက်ိဳက္ရြာမွ တင္းတင္းရင္းရင္း ေရႊဘုိမင္းတုိ႔အႀကိဳက္ အရပ္အေမာင္း ေကာင္း၊ ဂိုက္ေကာင္း၊ ဆုိက္ေကာင္း ရြာဇင္းက်ိဳက္၏ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ သူနာျပဳ ဆရာမေလး ေနာ္အုန္းခင္ တေယာက္ အဆိပ္ေသာက္ကာ ေသေၾကာင္းၾကံသည္ဟူေသာ သတင္း တုိ႔သည္ အဆက္အစပ္ မရွိ သကဲ့ သို႔ ထင္ရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ဇင္းက်ိဳက္သို႔ေရာက္ၿပီး တနာရီ အတြင္းတြင္ ဇာတ္လမ္းတခုပမာ စီကာ ပတ္ကံုး အစီအရီ ေပၚထြက္လာပါသည္။ ဇင္းက်ိဳက္ရြာတြင္ အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္မေရြး ကေလးကအစ ၎ဇာတ္လမ္း ကို အတြင္းသိ၊ အစင္းသိ ျဖစ္ေန ၾကသည္။

ႏိုင္ငံေရးရႈပ္ရႈပ္ေပြေပြ လုပ္ေနတာမႀကိဳက္

၎ဇာတ္လမ္းကို ဒုတ္ထမ္း၍ ေျပာရန္မလိုေသာ္လည္း ဇာတ္လမ္း၏ နိဒါန္းကို အစျပန္ေကာက္မွ ရွင္းလင္း မည္ ျဖစ္သည္။
သတင္းစာ ေလာကတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဘုိးေတာ္ဘုရားမွ်နာမႀကီးလွေသာ (မိုးႀကိဳး) ဦးအုန္းခင္ တေယာက္ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မွီက ေရႊ၀ါေရာင္ အမတ္ေလာင္းဦးခင္ေဆြအတြက္ ဇင္းက်ိဳက္သို႔ စည္းရုံး ေရး လာခဲ့ဘူးသည္။

ထုိစဥ္အခါက ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလးလည္း ပါခဲ့သည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ဇင္းက်ိဳက္ေတာင္ရိုးမွ ေစတီေတာ္ မ်ားတြင္ ညဘက္မွာ သပၸါယ္၍ ေနေလေသာ မီးေခ်ာင္းႀကီးငယ္တို႔မွာ ထုိအခါက တပ္ဆင္ လွဴဒါန္း သြားေသာ ေကာင္းမႈေတာ္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

(မွတ္ခ်က္) ထုိအခါက ေမာ္လၿမိဳင္မွ ခရုံဂူဘုရား၊ ေခါင္းေဆးကၽြန္းဘုရားမ်ားကို ျပဳျပင္လွဴဒါန္းလို၍ တေၾကာင္း၊ က်ိဳက္ကၡံမီေရလည္ဘုရားႏွင့္ သထံုဇင္းက်ိဳက္စသည္မွ ဘုရားမ်ား ဖူးေမွ်ာ္၍ လွဴဒါန္း ရန္ ေပၚလွ်င္ လွဴဒါန္းျပဳျပင္ရန္ က်မ၏စိတ္ဆႏၵအရ ခရီးထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ ေရာေႏွာလိုက္ပါ၍ တဘက္ တလမ္း မွ က်မ မသိေအာင္ စည္းရုံးေရး လုပ္ေကာင္းလုပ္မည္ ထင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ က်မက ႏိုင္ငံေရး အလုပ္ ေတြကို ရႈပ္ရႈပ္ေပြေပြ လုပ္ေနသည္ကို မႀကိဳက္၊ သတင္းစာ သမားပီပီ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ေနေစ လိုသည္ ဟု အၿမဲတားျမစ္ ဟန္႔တားထားခ်က္ အရ က်မေရွ႕မွာေတာ့ ေျဗာင္က်က် သိသိသာသာႀကီး လုပ္သည္ ကို မေတြ႕ရပါ။

သို႔ႏွင့္ မိုးႀကိဳး ဦးအုန္းခင္တေယာက္ ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလးႏွင့္ ဟိုးေလးမေက်ာ့တေက်ာ္ကြဲကာ ရြာသာယာ ဇင္းက်ိဳက္ သို႔ စက္တင္ဘာလ (၁၉၆၀ခုႏွစ္)အတြင္းက တျပန္ေက်ာ့ေရာက္ခဲ့သည္။
ဦးေဏွာက္ေျခာက္ ၍ အပန္းေျဖျခင္းေလာ။ ေက်ာက္မုိင္းကိစၥလာခဲ့ျခင္းေလာဟု ရြာဇင္းက်ိဳက္က လူမ်ား က ေမးလာျမန္းလား ရွိသည္ မရွိသည္ေတာ့ တတ္အပ္ေသခ်ာမသိရပါ။ သိလာသည္ ကေတာ့ ရြာကို ေရာက္ၿပီး တညတြင္ သူနာျပဳဆရာမေလး ေနာ္အုန္းခင္ က တည္းခုိရာဌာနသို႔ လာေရာက္ ျပဳစု ရသည္ ဆို၏။

လူပ်ိဳသိုးကေလး
ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Sunday, April 25, 2010

ေရႊစင္ဦး သိတဲ႔ ေနာက္ဆံုးေန႕ မ်ား အေၾကာင္း (၂)ဇာတ္သိမ္း

၃-၈-၁၉၉၄(၉-၁၀ နာရီ)

မနက္ အိမ္က ထြက္လာတယ္..၊ ဆိုင္မွာ ဝင္ .... စားေသာက္ၿပီး အိမ္ဘက္ထြက္လာတယ္..၊ ဆိုင္ ကို တခ်က္ ျပန္ၾကည္႕လိုက္တယ္..၊ စိတ္ထဲမွာ တမ်ဳိးႀကီး အရမ္းေျခာက္ေသြ႕ ၿပီး မသာယာ တဲ႔ ခံစားခ်က္ တမ်ဳိး ကို ထူးထူး ျခားျခား ခံစား လိုက္ရတယ္...။

၃-၈-၁၉၉၄ (၁၁-၁၂ နာရီ)

အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ဟုိလုပ္ဒီလုပ္ လုပ္ေနတုန္း .. ေယာက္ကၡမ အထီး ႀကီး ရဲ႕ သားႀကီး ေရ ဆိုတဲ႔ အသံၾကားရတယ္...၊ ေဖေဖ အရင္ဦးေအာင္ဆင္းသြားတယ္..၊ ကိုႀကီး အျပင္ျပန္ထြက္ သြားတယ္တဲ႔..၊  အိမ္ေရွ႕မွာဘဲ ေယာက္ကၡမႀကီး က ေဖေဖ ကို ဖက္ၿပီး က်ေနာ္ မိန္းမ မရွိေတာ႔ ဘူး ကားေမွာက္လို႕ ဆံုးၿပီတဲ႔ လို႕ ေျပာရင္း မ်က္ရည္ၾက ပါတယ္..။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္ လည္း ငိုပါတယ္...၊ ေနာက္ၿပီး သူ႕ ကို အိမ္  ျပန္လႊတ္ရင္း  က်ေနာ္ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ကို ရွာၿပီး လိုက္လာမယ္ အိမ္ က ဘဲ ေစာင္႔ပါဆိုၿပီး ျပန္ပုိ႕ ေပးလိုက္ရပါတယ္...၊ ေနာက္ေတာ႔ တၿမိဳ႕လံုး အႏွံ သြားေနတဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ရွာပံုေတာ္ ဖြင္႔ရပါတယ္..၊ အိမ္ ကို အေရးႀကီးလို႕ အျမန္လာပါဘဲ ေျပာထား တယ္...၊ အားလံုး သြားတတ္တဲ႕ ေနရာေတြ ရွာေဖြၿပီးေတာ႔ အိမ္ကဘဲ ျပန္ေစာင္႔ပါတယ္...။

ခဏေန ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ေရာက္လာပါတယ္...၊ က်ေနာ္ မေျပာရက္ ဘူး...ေမေမ ကိုဘဲ ေျပာခိုင္းရပါတယ္...၊ ေမေမ ေျပာလိုက္တယ္...၊ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ ပါဘဲ... ၊ ေဖေဖ စီသြားမယ္...၊ ဘာလုပ္ခ်င္လည္း တုိင္ပင္ မယ္ ေျပာၿပီး က်ေနာ္တုိ႕ ၂ေယာက္ သူ႕ ေဖေဖ စီသြားၿပီး လိုက္ဘို႕ရာ စီစဥ္ရပါတယ္...။

 ၃-၈-၁၉၉၄ (ေန႕လည္ ၂နာရီ)

ကား ငွားၿပီး အားလံုး လိုက္သြားမယ္ဆိုၿပီး ၂နာရီခြဲ ေလာက္မွာ မႏၱေလး က စထြက္ပါတယ္.. လူ ၁၅-၂၀  ေလာက္ပါ တယ္..၊ ရွမ္းျပည္ က အမ်ဳိးေတြကလည္း ခ်က္ျခင္းထြက္လာမယ္ ေတာင္ငူမွာ ဘဲ ဆံုၾက မယ္ေပါ႔...။

ဘယ္လို ျဖစ္တာလည္း အက်ဳိးအေၾကာင္း ကို ေသခ်ာ ေမးေတာ႔ ေတာင္ငူအဝင္ မွာ မိုးဖြဲဖြဲ ရြာေနေတာ႕ သားအလတ္က ကားသမား ေမာင္းတာျမန္လို႕ သူ ေမာင္းမယ္ဆိုၿပီး ေမာင္းတယ္တဲ႔ ေျဖးေျဖး ဘဲ ေမာင္းပါတယ္ တဲ႕ .. အဲဒီၾကားထဲက ကားက စလစ္ျဖစ္ၿပီး လဲသြားတယ္ ေျပာတယ္.. အားလံုး ကားေပၚမွာ ၆ေယာက္ ေလာက္ ပါတယ္.. ဘယ္သူမွ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး.. ေယာက္ကၡမႀကီး တေယာက္ဘဲ ျဖစ္သြား တာပါ.. ေသြးတစက္ မထြက္ပါဘူး နံရုိး က်ဳိးၿပီး အသဲမွာ စိုက္သြားတယ္ ေျပာတာဘဲ...၊ အျပင္ ဒဏ္ရာ ဘာမွ မရွိပါဘူး...။

ေတာင္ငူ ဟိုဘက္ မွာလည္း ေရႀကီးေနတာပါ.. အဲဒီအခ်ိန္က အညာဘက္မွာသာ မိုးမရြာေပမဲ႔ အဲဒီဘက္မွာ ေရေတြႀကီး မိုးေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ရြာ ေနတာ ခရီးလမ္းပန္း မသာပါဘူး.. အဲဒါလည္း က်ေနာ္တို႕ ရဲ႕ ဗဟုသုတ နည္းမႈ႕ ေပါ႕ေလ...၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔  သူ႕ သားငယ္ ကေတာ႔ သူ မသိလိုက္လို႕ သူ သိရင္ ေမေမ မလိုက္လာရဘူး လမ္းခရီး မွ မသာယာ တာ ဆိုၿပီး ေျပာေနပါတယ္..။

က်ေနာ္ တို႕ သြားတဲ႕ တလမ္းလံုးမွာ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ဟာ ကားေပၚမွာ ထိုင္မေနႏိုင္ပါဘူး.. စိတ္တအားေစာၿပီး .. ၊ ဟိုင္းလက္ ကား ေနာက္ကေန မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ေရွ႕ကိုဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမွ်ာ္ၾကည္႕ လိုက္လာ ပါတယ္..၊ ထိုင္ခိုင္းလို႕လည္း မရဘူး...၊  စကားလည္း မေျပာပါဘူး..၊ ျဖစ္တဲ႕ ေနရာေရာက္ေတာ႔ လည္း ကားကို ရပ္ခိုင္းၿပီး လမ္းအေနအထား ကို ေသခ်ာ ၾကည္႕တယ္.. ၊ လမ္း ကဘယ္လို ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္.... အားလံုး ဟာ ၿပီးသြား ခဲ႔ ၿပီဘဲ....၊ အင္း .. စိတ္မေကာင္း စရာေတြပါဘဲ...။

က်ေနာ္ တို႕ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ ကို ဝင္ေတာ႔ မိုးေတာ္ေတာ္ ခ်ဳပ္ေနပါၿပီ..၊ ေဆးရုံကိုဘဲ တန္းသြားပါတယ္...၊ ေဆးရုံ မွာ သားအလတ္နဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေစာင္႔ေနပါတယ္...၊ ည ၁၂ နာရီေလာက္ရွိ ၿပီမို႕ အိမ္ကုိ ဘဲ သြားၾကရေအာင္ မနက္မွ ၾကည္႕တာေပါ႔ လို႕ ေျပာေပမဲ႕ အားလံုး က ျမင္ခ်င္တယ္ ဆိုတာနဲ႕ ေဆးရုံ ရင္ခြဲတိုက္ ကို ဖြင္႔ၿပီး ျပပါတယ္..။

ေတာင္ငူက ၿမိဳ႕ ႀကီးေပမဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရင္ခြဲရုံ ေလးက ေသးေသးေလးပါ.. က်ေနာ္ ေတြ႕တဲ႕ အတိုင္း ေျပာရရင္ .. ပထမဆံုး တံခါးဖြင္႕လိုက္ေတာ႔ ေရွ႕ဆံုး ေက်ာက္ခံုေပၚမွာဘဲ အဝါေရာင္ ဝမ္းဆက္ နဲ႕ ပက္လက္ကေလး က်ေနာ္႔ ေယာက္ကၡမႀကီး ကိုေတြ႕လိုက္ တာပါဘဲ..၊ ဆံပင္ေတြကလည္း ေက်ာက္ခံု ေအာက္မွာ လြင္႕ေနပါတယ္..၊ အဲဒီေက်ာက္ခံု ေဘး သမံသလင္း ခင္း ေပၚမွာေတာ႔ ေယာက္က်ား ႀကီး တေယာက္ တုိက္ပံုအျဖဴနဲ႕ .. ပက္လက္ တေလာင္း...၊ ဒုတိယ ေက်ာက္ခံုေပၚမွာေတာ႔ ကေလး ေလး ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္...၊ အင္း မသာယာ စရာေတြေပါ႔...။

အားလံုး ဟာ အိမ္က ထြက္သြားတာမွ တည နဲ႕ တေန႕ ဘဲ ရွိေသးတယ္.. ဒီလိုမ်ဳိး ေတြ႕ လိုက္ရေတာ႕ အားလံုး ရင္ကြဲ ပက္လက္ ပါဘဲ....၊ သနပ္ခါး ေတြကလည္း ေဖြးလို႕ပါဘဲ.. ေျခသဲနီလက္သဲနီ ေတြ ကလည္း တစက္ မပ်က္ေသးပါဘူး...၊ ေသြး တစ မျမင္ရပါဘူး.. အျပင္က တိုက္လာတဲ႕ ေလေအး ေလးေၾကာင္႕ ဆံပင္ေတြ လြင္႕ သြားတာ ျမင္ရတဲ႕ အခါ အခုဘဲ ထလာေတာ႔ မလိုလို ေတာင္ထင္ ရပါတယ္.. က်ေနာ္ ဆံပင္ေတြ ျပန္သိမ္း ေပးပါတယ္...။

ေနာက္ဆံုးေတာ႕ လည္း သူတခါ မွ မသိတဲ႕ အသက္မရွိတဲ႕ သူေတြၾကားထဲမွာ ေနခဲ႕ ရတာပါဘဲလား..၊ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး တို႕ မိသားစု ရဲ႕ ဘုရင္မ သား၃ေယာက္ သမီး ၁ေယာက္ ေမြးထား ၿပီး...၊ သားေတြ ကလည္း လိမၼာ လိုက္ၾကတာ သူတို႕ ေမေမ ကို ခ်စ္လိုက္ၾကတာ.. သမီး က လည္း တေယာက္ ထဲ ေမြးထားလို႕ ဆိုးလိမ္႕မယ္ မထင္ပါနဲ႕ အေမ ကို မ်က္ႏွာ တခ်က္ အညဳိမခံပါဘူး..။

ေယာက္က်ား ကဆိုရင္ေကာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေလာက္ ေပါင္းလာတဲ႕ အိမ္ေထာင္ သက္မွာ သူ႕ မိန္းမ စိတ္ညိုညင္ ေအာင္ တခါမွ ကို မလုပ္ခဲ႔ဘူး... က်ေနာ္ တို႕ သိသေလာက္ေတာ႕ ခ်စ္လိုက္တာ တံုေန တာပါဘဲ...၊ အားလံုး ဟာ သူ႕အမိန္႕ အတိုင္း လႈတ္ရွား ေနခဲ႔ၾကတာ... အခုေတာ႕ ဘာေတြ ဘယ္လို စီစဥ္ ရမ လည္း ဆိုတာ ေျပာမေပးႏိုင္ ေတာ႔ဘူး လား.. ၾသ... ေလာက.. ေလာက ဘ၀ စာမ်က္ႏွာေတြ ဟာ ဒီလိုဘဲ ... တမ်က္ႏွာၿပီး တမ်က္ႏွာ လွန္ ရင္း နိဂံုး ကို ေရာက္ သြားရမွာ ပါလား...။

မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း နဲ႕ ဓေလ႕ထံုးစံ ေတြ အေၾကာင္း နဲနဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္...၊  ဒီလို ကား accident ျဖစ္ၿပီး တဲ႕ အခ်ိန္ မွာ သူ႕ သားအလတ္ဟာ တကယ္ ႔ တစိမ္းတရံ ၿမဳိ႕ ႀကီး မွာ ျဖစ္ေနတာပါ.. သူ႕မွာ ဘာအားကိုး ရာမွ မရွိေတာ႔ သူ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ႔ သူနဲ႕ အတူ ေမာ္လၿမိဳင္  တကၠသိုလ္ (အဏၰာဝါ ဇီဝေဗဒ ပထမ အသုတ္) မွာ အတူတူ တက္ခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ကို သြားသတိရလိုက္တယ္ တဲ႔..။

သစ္စက္ ေထာင္တာ အမွတ္ရတယ္... အဲဒါနဲ႕ ေမးစမ္း ၾကည္႕ၿပီး သူငယ္ခ်င္း နဲ႕ ဆက္မိသြားတယ္.. ၊ သူငယ္ခ်င္း နဲ႕ မိဘ ေမာင္ႏွမ တစု ဟာ လိုေလေသး မရွိ ကူညီ ခဲ႔ ၾကပါတယ္.. သူတို႕ အိမ္မွာ ဘဲ အားလံုး တည္းခိုေစကာ accident ျဖစ္တဲ႕ ကားကိုလည္း သူတို႕ အိမ္ဝန္းထဲမွာဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ထားခဲ႔ ပါတယ္..။

အသုဘ ကိစၥ ေတြကိုလည္း ရက္လည္ ဆြမ္းသြတ္တဲ႔ အထိ .. ၊ အဲဒီအိမ္ ကေနဘဲ အကုန္ စီစဥ္ေပး ခဲ႔ပါတယ္..၊ ေတာ္ရုံ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြ ဆိုရင္ မဟုတ္တဲ႕ အယူအဆ ေတြေၾကာင္႔ အပူသည္ မိသားစု တစုဟာ မ်က္ႏွာစိမ္း ၿမိဳ႕ တၿမိဳ႕မွာ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္မွာပါ.. အခုေတာ႔ သူတို႕ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလို အစြဲ ေတြ မရွိဘဲ တကယ္႕ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားနဲ႕ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ႔ၾကပါတယ္.. ၊ တကယ္႕ ကို ရွားပါး မိသားစု ေတြပါဘဲ...။

ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ရဲ႕ ေဖေဖ ကလည္း ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႕ ဒီမိသားစု တစု လံုး ကို ေက်းဇူးရွင္ မ်ား အျဖစ္ သတ္မွတ္ ထားပါ.. သူငယ္ခ်င္း မိဘ မ်ားကိုလည္း မိဘ နဲ႕ တဂိုဏ္းထဲ ထားပါဆိုၿပီး ေသခ်ာ ဆံုးမ ခဲ႕ပါတယ္...၊ အခုထိ လည္း က်ေနာ္ တို႕ အားလံုး ဟာ သူတို႕ ေက်ဇူးတရား ကို မေမ႕ေလွ်ာ႕ခဲ႕ပါဘူး.. ။

၅-၈-၁၉၉၄ (၁၁ နာရီ)

ေဆြမ်ဳိးေတြ အားလံုးစံုၿပီျဖစ္တဲ႔ အတြက္ ျဖစ္ၿပီး ၂ ရက္ၾကာ တဲ႔ အခ်ိန္ မွာ ဘဲ အသုဘ ခ်ဘို႕ ျပင္ဆင္ ပါတယ္..၊ ေတာင္ငူ ဆည္ေျမွာင္းရုံးက မိသားစု ေတြအားလံုးနဲ႕ ေက်းဇူးရွင္မိသားစု မ်က္ႏွာ နဲ႕ အားလံုးဟာ စည္စည္ ကားကား သိုက္သိုက္ဝန္း၀န္း ပါဘဲ..၊ ဂူသြင္း မလား မီး သၿဂၤဳလ္ မလား.. ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ကဘဲ ဆံုးျဖတ္ ေပး လိုက္ပါတယ္.. အားလံုး အစြဲအလန္း ေတြျဖစ္ေနမွာ စိုးလို႕ မီးသၿဂၤဳလ္ ၿပီး ထားခဲ႕ ၾကပါေတာ႔ တဲ႔ ေမေမ ဆိုတာ မရွိေတာ႔ ပါဘူး...၊ အားလံုး မစြဲလန္း ပါေတာ႔ နဲ႕ ဆိုၿပီး က်ေနာ္ တို႕ အားလံုး ဟာ ခ်စ္ေသာ မိသားစု ၀င္ တဦး ကို တစိမ္းေျမ  မွာ ထားခဲ႔ ရပါေပါ႔....။

အားလံုး အတြက္ ပန္ၾကားခ်က္

က်ေနာ္ နဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး မွာ သားသမီး အရင္း မရွိပါဘူး သားသမီး မယူတာပါ က်ေနာ္ တို႕ ၂ေယာက္ ရဲ႕ တူညီေသာ အယူအဆ တခုေၾကာင္႔ပါ.. က်ေနာ္ တို႕ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဒုကၡသစၥာ တခု ကေတာင္ မလြတ္ ေျမာက္နိုင္ ေသးတဲ႔ အတြက္ လူျဖစ္ ရတဲ႔ ဆင္းရဲ ျခင္းေတြ ကို ရင္ဆိုင္ေနရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ .....၊ က်ေနာ္ တို႕ ၂ေယာက္ ရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင္႔  ရလာမဲ႔ သားသမီး ေတြ ေနာက္ထပ္ သံသရာ (ဝဋ္ဆင္းရဲျခင္း) တပတ္ မလည္  ေစခ်င္ လို႔ပါဘဲ.. ၊ ဒါက က်ေနာ္ တို႕ ရဲ႕ အယူအဆ ပါ.. အားလံုးဘဲ ကိုယ္႔စိတ္ႀကိဳက္ ယူဆႏိုင္ပါတယ္.. ႀကိဳက္သလို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ႔ အခြင္႔အေရး ရွိပါတယ္...။

က်ေနာ္တို႕ ၂ေယာက္ ဟာ အဲဒီ အယူအဆေၾကာင္႔ သားသမီး မယူခဲ႔ေပမဲ႔ .. ေယာက္ကၡမၾကီး ကေတာ႔ တအား ေျမးယူခ်င္ပါတယ္.. က်ေနာ္ တို႕ သူ႕ ဆႏၵကို မျဖည္႕ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး... ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ရဲ႕ ညီအလတ္ ဟာ သူ႕ ေမေမ ဆံုးၿပီး မွ မဂၤလာ ေဆာင္ပါတယ္ .. ေယာက္က်ားေလး ေျမးဦး ေလး ေမြးဖြားပါတယ္..။

က်ေနာ္ နဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ရဲ႕ အသဲေက်ာ္ပါ.. က်ေနာ္႔ ေမြးစားသားေလး ေပါ႔ ...၁၁ ရက္သား ကေလး ကထဲက ႏို႕ဘူး ေလး နဲ႕ က်ေနာ္ သြားေလရာ ကို ေခၚသြားပါတယ္... အခုေတာ႔ လူပ်ဳိေပါက္စ ေလး ျဖစ္ေန ပါၿပီ.. (ေခၚခ်င္သူမ်ား က်ေနာ္အား ေယာက္ကၡမ ႀကီး ေခၚႏိုင္ပါတယ္) ၊ သူ ဟာ သူ႕အဖြား အေၾကာင္း ေတြ မသိပါဘူး.. သူ႕အဖြားသာ ရွိခဲ႔ရင္ေတာ႔ သူ႕ကို ခ်စ္လို႕ ဝမွာ မဟုတ္ပါဘူး..။

ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သူ႕အဖြား အေၾကာင္းေတြ သိေစခ်င္လို႕လည္း ဒီပို႕စ္ ေလးကို ေရးခဲ႔တာပါ...၊ တကယ္လို႕ မ်ား စာဖတ္သူမ်ား စိတ္ႏွလံုး မခ်မ္းေျမ႕ဘူး ဆိုရင္ေတာ႔ ခြင္႔လႊတ္ပါ.... အားလံုး ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....။

အားလံုးအားေလးစားစြာျဖင္႔
စာေရးသူ-ေရႊစင္ဦး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၈၇)

တနသၤာရီေန႔စဥ္ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္း

ရန္ကုန္သတင္းစာမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းညႇာတာလ်က္ သူ႔လို ပက္ပက္ စက္စက္ သူတပါး အရွက္ရ မည့္ အညႇီ အေဟာက္ သတင္းမ်ိဳးကို ေဖၚျပျခင္း မျပဳၾကဘဲ သတင္းကို ထိန္ခ်န္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားေပးၾကပါ သည္။ သို႔ေသာ္ အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ရာမွာ ႀကိတ္၀ိုင္းဖြဲ႕၍ ပါးစပ္သတင္းႀကီးေနခ်ိန္မွာ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွ တနသၤာရီ သတင္းစာ ကေနၿပီး အစျပဳ၍ ေဖၚလိုက္ပါသည္။ သတင္းမွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ သတင္းစာ တုိက္တတိုက္ က ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ တနသၤာရီသတင္းစာတိုက္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားေသာ သတင္းေထာက္ မ်ားက ေပးပို႔လုိက္ေသာ သတင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရပါသည္။ ရန္ကုန္ထုတ္ သတင္းစာတြင္ မထည့္ဘဲ ေမာ္လၿမိဳင္ ထုတ္ သတင္းစာတိုက္သို႔ နယ္လႊဲလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ထုိသတင္းအစကို ၁၉၆၀-ခု ေအာက္တိုဘာလ ၁၆ရက္ေန႔ထုတ္ တနသၤာရီသတင္းစာ မ်က္ႏွာဖံုး တြင္ စာလံုး မဲမဲႀကီးေတြ ေခါင္းစီးျပဳလ်က္ ပါရွိလာပါသည္။ ေခါင္းစီး စာသားမွာေတာ့ (ဗမာ့ေခတ္၏ နန္းတြင္း ေရး အကြဲ ဇာတ္လမ္း)ဟု တေၾကာင္းတပ္၍ ဒုတိယ ေခါင္းစီး စာလံုးမဲႀကီးမွာ (မိုးႀကိဳးႀကီး တို႔ ထြက္ေတာ္မူ တိုက္ကခြာ ဟု ပါရွိပါသည္။ ရန္ကနု္ အထူးသတင္းေထာက္ထံမွ ဆိုၿပီး အပို ေခါင္းစဥ္ စာလံုးမဲ ကေလးမ်ားႏွင့္ လည္း ဤသို႔ အဆစ္ပါလာေလေသးသည္။

သာဗိႏၵ ႏွင့္ ေဒၚျမညြန္႔တို႔ ကိစၥတြင္ ၀က္၀က္ကြဲေအာင္ ေရးသားခဲ့ေသာ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတုိက္ ပိုင္ရွင္ ဦးအုန္းခင္ ႏွင့္ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး တို႔မွာ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပသည့္အတြက္ လင္မယား ခ်င္း ကြာရွင္း ျပတ္စဲ လိုက္ၿပီဆို၏။

ယင္းေခါင္းစဥ္ စာလံုးမဲကေလးမ်ား ေအာက္မွ သူတို႔ ရရွိသမွ် သတင္းမ်ားကို ေအာက္ပါအတုိင္း ေဖၚျပ ထားပါသည္။
ထုိသို႔ လင္မယားကြာရွင္း ျပတ္စဲရာတြင္ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတုိက္ကို ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ရရွိၿပီး ဦးအုန္းခင္ မွာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းေပးရသျဖင့္ သိမ္ျဖဴလမ္းရွိ မုိးႀကိဳးကုမၸဏီတြင္ သြားေရာက္ ေနထိုင္ သည္။ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာ ကို ဒဂုန္ခင္ခင္ေလးက ရရွိလိုက္သည့္အတြက္ ဦးအုန္းခင္ တပည့္  ျဖစ္ေသာ အယ္ဒီတာႏွင့္ မန္ေနဂ်ာ တို႔ကို အလုပ္မွ ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး လူစားခန္႔ ၍ ဗမာ့ေခတ္ကို ဆက္လက္ ထုတ္ေ၀ေနသည္။

ဦးအုန္းခင္ ကလည္း အလုပ္ျဖဳတ္ခံရေသာ ၎၏တပည့္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္စုေပါင္းကာ သတင္းစာ တေစာင္ ထုတ္ေ၀ရန္ စီမံစိုင္းျပင္းေနၿပီျဖစ္ရာ မၾကာမီ ထုတ္ေ၀ႏိုင္ေတာ့မည္ ဆို၏။ ၄င္းတို႔ ထုတ္ေ၀ရန္ စိုင္းျပင္း လ်က္ရွိေသာ သတင္းစာ အမည္မွာမူ ေရြးခ်ယ္ဆဲဟု ဆိုသည္။ ၄င္း သတင္းစာ အမည္ကို မၾကာမီ သတင္းစာ မ်ားမွ ေက်ညာမည္ဟုဆို၏။

စသည္ျဖင့္ ေရးသားေဖၚျပပါရွိလာသည္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေပၚက သတင္းစာေတြမွာ မပါဘဲ အေ၀းက သတင္းစာ ၌ပါလာမွ အခ်ဳိ႕တဆင့္ စကား တဆင့္ၾကား၍ ျပန္႔ပြားသြားသည္။ သိလိုသူမ်ားက တနသၤာရီသတင္းစာကို မရမက ရွာေမးဖတ္ၾကသည္။ တနသၤာရီသတင္းစာမွလည္း ရန္ကုန္ိသု႔ မ်ား မ်ားမေရာက္လာ။ ေမာ္လၿမိဳင္၊ သထံု၊ အဆက္ရွိေသာ သူမ်ားႏွင့္ အသင္းသားမ်ားထံ၌သာ အမ်ားအားျဖင့္ ရရွိၾကပါသည္။ ထုိသတင္းစာ ကို က်မ ရရွိသည္မွာ ေမာ္လၿမိဳင္ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာကိယ္စားလည္က ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာတုိက္သို႔ တကူးတက ပို႔လိုက္၍ ရရွိျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ ကုိယ္စားလည္က ပို႔လိုက္ျခင္းမွာလည္း မမွန္သတင္းဟု ယူဆ ၿပီး တုိက္ရွင္ေဟာင္းႀကီးကို ၾကည္ညိဳသူ အထင္ႀကီးသူျဖစ္၍ မဟုတ္မမွန္ပါက အေရးယူရန္ တရားစြဲရန္ အႀကံေပး စာပင္ ပူးတြဲ ေရးပို႔လိုက္ပါေသးသည္။

၎  တနသၤာရီသတင္းစာက ေစ်းဦးေပါက္ ပါလာရာ၌ မူရင္း သတင္းမ်ားမွာ မွန္ကန္ေသာ္လည္း အယ္ဒီတာ ထုတ္ပစ္ျခင္း ဆုိသည္မွာ မမွန္ပါ၊ အယ္ဒီတာက သူ႔အလုိေလ်ာက္ အယ္ဒီတာ အခ်င္းခ်င္း အဆင္မေၿပ မႈေၾကာင့္ ႏႈတ္ထြက္သြားၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ သတင္းစာေခါင္းၾကီးပုိင္း အေပၚမွ ထုံးစံအတုိုင္း ထည့္ ေနက် စာရင္းကုိေတာ့ ကြာရွင္းၿပီးစကပင္ ၿဖဳတ္ခ်ထားလုိက္ၿပီး တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ ေမာင္သန္းညြန္္႕ အမည္ကုိ သတင္းစာေက်ာဘက္၌ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀သူ ဦးကုိေလးအမည္ႏွင္႔ ပူးတဲြ ထည့္ထား လ်က္ ရွိပါသည္။ အယ္ဒီတာေမာင္သန္းညြန္႔ ႏႈတ္ထြက္သြားေသာအခ်ိန္မွ သူ႕အမည္ ကုိ မထည္႔ဘဲ တားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မန္ေနဂ်ာထုတ္ပစ္ရ သည္မွာေတာ႔ သတင္းစာေတြမွာေက်ညာခ်က္ႏွင့္ ထုတ္ပစ္ ခဲ့ရျခင္းျဖစ္၍ ရွင္းေနျပီးသား ျဖစ္ပါသည္။

သို႕ရာတြင္ သူ႕လူဟူေသာသေဘာ ေသးႏုတ္သည့္ အျပဳအမူမ်ဳိးႏွင့္ ထုတ္ပစ္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ စင္စစ္ အားျဖင့္ ထုတ္ျပစ္ရေသာ မန္ေနဂ်ာမွာ က်မ၏ ေမာင္ႏွစ္၀မ္းကဲြ ေတာ္စပ္ျပီး ၄င္းတုိ႕ေမာင္ႏွမသားခ်င္း တစုလုံး အား က်မက ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မန္ေနဂ်ာ၏ တဘက္သတ္ မတရား အလုိေတာ္က်လုပ္၍ ကိစၥအရႈပ္တုိ႔ကုိဖုံးအုပ္ေပးခဲ့ျခင္း၊ ေငြေရး, ေၾကးေရးမ်ားကုိ တပါးကၽြန္သဘြယ္ ဖလွယ္ေပးခဲ့ျခင္း၊ သတင္းစာတိုက္ အလုပ္ႀကီးတခုလံုးကိုပင္ က်မနာမည္တိတ္တဆိတ္ျဖဳတ္ခ်၍ သူ႔အမည္ သြင္းေပးကာ မွ်ႏွင့္ စာခ်ဳပ္လိမ္မွာ ၾကံရာပါျပဳခဲ့ျခင္းစ ေသာ အျပစ္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ အျပစ္မ်ား လွသည့္ အေလ်ာက္ ထုတ္ပစ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဤမွ် ေက်းဇူးျပဳထားခဲ့ေသာ အမအေပၚ၌ ေတာ္လွန္ျခင္း၊ ေက်းစြပ္ျခင္း၊ မေျဖာင့္မတရားျပဳျခင္းမ်ားက အထင္ အရွား ရွိေနသူျဖစ္ပါသည္။
မဟာေဗာဓိ တန္ေဆာင္းႀကီးကိစၥ ေနာက္ကိစၥတခုကလည္း ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ယင္ျပင္ရွိ မဟာေဗာဓိ တန္ေဆာင္း ႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ တီးတိုးစကားေပၚလာျပန္ပါသည္။ က်မေဆာက္လုပ္သည့္ အဆိုပါ တန္ေဆာင္းႀကီးမွာ ၿပီးစီး လွဳနီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေရႊစာလံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ အလွဴရွင္ နာမည္ေတြပင္ တတ္ဆင္ ၿပီးစီး ေနပါၿပီ။ အေသးစိတ္ မြမ္းမံ ခ်ယ္လွယ္ျခင္း၊ ဆင္းတုေတာ္မ်ား ေရႊခ်၍ ၿပီးေသာအခါ လာမည့္ တေပါင္း လဆန္း က်မ ေမြးလ ေမြးရက္ ေမြးေန႔ ႀကံဳေသာရက္မွာ ေရစက္ခ်ရန္ ရည္မွန္းထားၿပီးသား ျဖစ္ပါ သည္။

တန္ေဆာင္းႀကီး ေရစက္ခ်ရမွီ ကြာရွင္း ျပတ္စဲသြားၿပီျဖစ္၍ က်မတဦးတည္းသာ ေရစက္ခ် ရပါမည္။ ဤ တန္ေဆာင္းႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းသည္မွာလည္း က်မေစတနာအရ၊ က်မ သံုးစြဲ ၀တ္ဆင္ေသာ စိန္ထည္ မ်ား ေရာင္းခ် ေရစက္ သြန္းလ်က္ စင္ၾကယ္ မြန္ျမတ္ေသာ ေစတနာ ႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္း ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တန္ေဆာင္းႀကီး ၿပီးစီးသည္အထိ က်မသာလွ်င္ ကုန္းေတာ္ေပၚသို႔ အၿမဲသြား၍ က်မ စိတ္ႀကိဳက္ ၾကည့္ရႈစီမံခဲ့ပါသည္။

က်မတဦးတည္းသာ မၾကာ ခဏလာ၍ တန္ေဆာင္းကို ႀကီးၾကပ္ ေဆာက္လုပ္သည္။ ေငြေရး၊ ေၾကးေရး ေပးစရာ ရွိလွ်င္လည္း က်မတဦးတည္းသာ နယ္သာလင္ ဘဏ္တိုက္၌ သီးသန္႔အပ္ထားေသာ အလွဴေငြ စာရင္းမွ ခ်က္လက္မွတ္မ်ားႏွင့္ အရစ္က် ေငြထုတ္၍ တာ၀န္ယူေပးေခ်လ်က္ ရွိပါသည္။ ထုိတန္ေဆာင္း ႀကီး အား တႏွစ္ၾကာမွ် ေမတၱာႏွင့္ စီမံတည္ေဆာက္ေပးေသာ ကန္ထရိုက္တာႀကီး ဦးနီကိုယ္တိုင္ အသိ ျဖစ္ပါ သည္။ ကန္ထရုိက္စံနစ္အရ အရစ္က် ဦးနီသို႔ ေပးေခ်ခဲ့သမွ် ေငြမ်ားသည္ မဟာေဗာဓိ တန္ေဆာင္း ႀကီး ၿပီးစီးသည္အထိ ေငြေပါင္းတသိန္းေက်ာ္ခဲ့ရာ က်မအမည္ႏွင့္ သီးသန္႔ထားေသာ နယ္သာလင္ ဘဏ္စာရင္း မွ ေငြမ်ားသာ ျဖစ္၍ ဦးနီသို႔ ေပးသမွ် ခ်က္လက္မွတ္မ်ားမွာလည္း က်မ အမည္ လက္မွတ္ ႏွင့္ခ်ညး္သာ ျဖစ္ပါသည္။ က်မထံတြင္ က်န္ရွိေနေသာ ခ်က္လက္မွတ္စာအုပ္၏ လက္ခံျဖတ္ပိုင္း မ်ားမွာလည္း အရစ္က်မ်ားႏွင့္တကြ ယေန႔အထိ ရွိေနပါသည္။ ဗမာ့ေခတ္ အလုပ္တုိက္မွ ဘဏ္ေငြ စာရင္း မ်ားႏွင့္ တျခားစီ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ တေပါင္းလဆန္းတြင္ ေရစက္ ခ်ရာ၌ က်မတဦးတည္း ေရစက္ခ်ရမည္။ ကြာရွင္းၿပီး ၾက၍ ႏွစ္ေယာက္ေရစက္ခ်ရန္ မဟုတ္၍ ႏွစ္ေယာက္နာမည္ပါေသာ စာလံုးမ်ားကိုလည္း မလိုေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေရစက္မခ်မွီ ႏွစ္ဦးနာမည္ကို ျဖဳတ္ခါ က်မတဦးတည္း အမည္ကိုသာလွ်င္ ျပဳျပင္ တပ္ဆင္ေပးရန္ စီမံ ရပါသည္။ ယခင္က ဗမာျပည္ အရပ္ရပ္၌ လွဴခဲ့တန္းခဲ့သမွ် ေရစက္ခ် ခဲ့သမွ်တို႔မွာ က်မပုိင္ ပစၥည္းေတြႏွင့္ က်မသေဘာက် လွဴခဲ့ေသာ္လည္း တသီးတျခား မခြဲပါ။ သူ႔ေစတနာပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ဦးနာမည္ေတြႏွင့္ခ်ည္း ကမၺည္းဆိုင္းဘုတ္ တင္ထားခဲ့ပါသည္။ ေရစက္ခ်ၿပီးေသာ ကမၺည္း ဆိုင္းဘုတ္ ေဟာင္းမ်ား ကို ျဖဳတ္ခ် ျပင္ဆင္ျခင္း တခုမွ် မျပဳခဲ့ပါ။ ယခု မဟာေဗာဓိ တန္ေဆာင္းသစ္ႀကီးမွာေတာ့ ေရစက္ မခ်ရေသး၍ ကမၺည္းဆုိင္း ဘုတ္ကို ျပဳျပင္ေစျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အျခား အေၾကာင္းတခုကလည္း သံသရာ၌ အလြန္အေရးႀကီးသည္ဟု ယူဆမိေသာ အေၾကာင္း တစ္ခု ရွိပါသည္။ က်မသည္ ဗုဒၶဘာသာ ပီပီသသ ျဖစ္ၾကေသာ ေဘးဘိုးမိဘတုိ႔မွ ဆင္းသက္လာ ခဲ့သူ ျဖစ္သည့္ အတိုင္း ဘာသာေရး ကိုင္းရိႈင္းရာ၌ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ တရားေတာ္ကို အထူးသက္၀င္ ယံုၾကည္ခဲ့သည္။ ပိဋကတ္ ကို ထံုးလိုေခ် ေရလိုေႏွာက္ခဲ့ေသာ ပိဋကတ္ေတာ္ အုပ္မိုင္းခိုင္း ၿမိဳ႕စား အတြင္း၀န္မင္းမွာ ေဘး ျဖစ္၍ ေတာင္ခြင္သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္မွာ ဘိုးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကို ငယ္စဥ္ ကပင္ ခြဲျခားသိလာသူ ျဖစ္သည့္အတုိင္း နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ကို ရည္မွန္းလ်က္ တတ္အားသမွ် စင္ၾကယ္ မြန္ျမတ္စြာ သံသရာကို ယံုၾကည္စြာႏွင့္ လွဴဒါန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။ အပါယ္ငရသြားရမွာ ေၾကာက္ရြံ႕သည္။ နိဗၺာန္ မဂ္ဖိုလ္ မေရာက္မွီၾကားကလာတို႔မွာ သံသရာခရီးေရွာက္ရာတြင္ အပါယ္ငရဲသို႔ မ၀င္ရလို၊ အပါယ္ တံခါးပိတ္ လိုသည္။ တစတစ ျမင့္တက္၍ အရဟတၱ မဂ္ဖိုလ္လမ္းသို႔သာ ရည္မွန္းလာခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။

ငယ္စဥ္က ယေန႔အထိ မိမိျပဳခဲ့သမွ် တတ္အားသမွ်ေသာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ စသည္တို႔ကို ၀ိပႆနာ တင္လ်က္ ျပန္လည္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ခ်က္ျပဳေသာအခါလည္း နိဗၺာန္မရမွီ ဘ၀သံသရာ ခရီးတေလွ်ာက္ တြင္ က်င္လည္ရာ၌ အကုသိုလ္ေတြျပဳခဲ့သူတုိ႔ သြားၿမဲလမ္းသို႔ျဖင့္ ဦးေဆာက္ဂၽြမ္း ျပန္ က်ဆင္းရန္မရွိဟု ယံုၾကည္ မိသည္။ ဤဂၽြမ္းျပန္ က်ဆင္းရန္မရွိဟု ယံုၾကည္မိသည္။ ဤယံုၾကည္ခ်က္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အစစ္ အမွန္ တို႔၌ ျဖစ္ေပၚၿမဲေသာ ယံုၾကည္မႈသာလွ်င္ ျဖစ္ပါ သည္။ ငါးပါးသီလ စသည္တုိ႔ကို လံုၿခံဳစြာ ထိန္းႏိုင္သူ၊ ကံငါးပါးတို႔၌ က်ဴးလြန္ လြဲမွားမႈ မရွိခဲ့သူ၊ အကုသိုလ္ ဒုစရိုက္အလုပ္ ပါ ဏာတိပါတကံ အဒိႏၷဒါနကံ၊ မုသာ၀ါဒကံ စေသာ သူ႔အသက္သတ္ ျခင္း၊ သူ႔ဥစၥာခုိးျခင္း၊ မုသားစကားဆိုျခင္းတို႔ျဖင့္ မကင္း ေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း မျပဳခဲ့ သူတို႔သည္ က်မလိုဘဲ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ တရားေတာ္ကို ယံုမွတ္ ကိုးကြယ္ သူမ်ား မွန္လွ်င္ ဤအတိုင္း သာ သံသရာ ခရီးတေလွ်ာက္မိမိသြားရမည့္လမ္းမွာ သာယာ ေျဖာင့္ျဖဴး ျခင္း ရွိလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ၾကမည္ မလြဲပါ။
သို႔ေၾကာင့္ ျပဳခဲ့ၿပီးေသာ ေရစက္ခ်ခဲ့ၿပီးေသာ အလွဴမ်ား၌ ျပင္ဆင္၍ မရေတာ့ေသာ္လည္း ယခု မဟာေဗာဓိ တန္ေဆာင္းေတာ္ သစ္ႀကီး ေရစက္ခ်ရာ၌ တလမ္းစီသြားရေတာ့မည့္ လူခ်င္း ျဖစ္ေၾကာင္း ယခုမွ ေကာင္းစြာ နားလည္ သိရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း ေရႏွင့္မီးကဲ့သို႔ ပူးတြဲမရ သည့္ သေဘာအတုိင္း ျဖစ္ေန ပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာ ဆိုေသာ္လည္း အပရိကသာ အမည္ခံလ်က္ သက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းကလည္း၊ အကုသိုလ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ အဆက္အႏြယ္ႏွင့္ အကုသိုလ္ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူျဖစ္လာရသည္။ ငါးပါးသီလကိုမွ အလြတ္ မရ၊ ကံငါးပါးကို မေစာင့္စည္းႏိုင္၊ မရိုးမသား သူတပါးပစၥည္းလိမ္းေကာက္ခုိးယူျခင္း၊ ကိုယ့္ပစၥည္း ကို ျပန္ခုိးယူျခင္း၊ ေသရည္ ေသာက္ျခင္း၊ မုသားေျပာျခင္း၊ ကာေမသုျခင္းစေသာ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကိုလည္း ယံုၾကည္ ေလးစားခဲ့သူ မဟုတ္၍ လြယ္လြယ္ႏွင့္ က်ဴးလြန္ခဲ့ၿပီး သံသရာခရီး၌ ႀကီးေလးေသာ အကုသိုလ္ ၀န္ထုပ္ ၀န္ပိုးႀကီးေတြ အေၾကြးေတြကို ထမ္းေဆာင္ ေပးေခ်ေနရဦးမည့္ လူတဦး တေယာက္အား ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ အလွဴေရစက္ေၾကာင့္ ေရစက္ပါေနရဦးမွာ အထူးသျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔ မိပါသည္။ က်မသည္ ဗုဒၶဘာသာပီပီ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္ကို သက္၀င္ ယံုၾကည္သူ ပီပီ ဤအခ်က္ကို ေလးေလးနက္နက္ ေၾကာက္ရြံ႕မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူေဌးသား ေလးေယာက္ ၏ သာဓက ကို သိရွိၾကလွ်င္ ဘုရားတဆူႏွင့္တဆူ ပြင့္ေတာ္မူသည့္အၾကား၌ ဆီပူအုိးမွ ဘြားကနဲ တႀကိမ္ သာေပၚ၍ -ဒု-သ-န-ေသာ-ဟု တခြန္းစီသာ ေအာ္ႏိုင္လ်က္ ျပန္ျမႇဳပ္သြားရသည္ဆိုေသာ က်မ္းဂန္ အေထာက္ အထားမွာ သူတပါး မယားေတြခ်ည္းလိုက္၍ ေပ်ာ္ပါးသာယာေနတတ္ေသာ သူ႔ေတာ္ သလင္းမ်ိဳး အတြက္ ရယ္စရာ ပံုျပင္တခုဟုသာ မွတ္ထင္ေနေစကာမူ အကုသိုလ္ က်ဴးလြန္ ဘို႔ ဟီရိၾသတၱပၸ တရား ေစာင့္စည္းသူတို႔မွာ သံသရာ၌ေပးဆပ္ရန္ ေၾကြးထုပ္ႀကီးကို ထမ္းပိုးေနရ သည္ဟု ျမင္ေနပါသည္။

ေအာက္လမ္းသြားအထူးခရီးသည္

သို႔ေၾကာင့္ ရွင္းရွင္းေရးရလွ်င္ အထက္သို႔ တက္မည့္သူႏွင့္ ေအာက္သို႔ ဆင္းမည့္သူဟူ၍ ခြဲျခား သတ္မွတ္ ထားလိုက္ၿပီး ေရစက္မခ်ရေသးေသာ မဟာေဗာဓိတန္ေဆာင္းမွ နာမည္ကို ျဖဳတ္ခ် ပစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ရာ၊ တလမ္း သြားကို လိုလားသူ တခ်ိဳ႕က က်မကို ခေလးဆန္ဆန္လုုပ္သည္ဟု ထင္သည္၊ ေျပာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ က်မအယူအဆက ခရီးတေလွ်ာက္၌ ေအာက္လမ္းသို႔ အထူး ခရီးသည္အျဖစ္ သြားမည့္ လူႏွင့္ ျပတ္ျပတ္ သားသား လမ္းခြဲျခားလုိက္ျခင္း၊ ေလးေလးနက္နက္ကို သက္၀င္ယံုၾကည္သူတဦးအျဖစ္ႏွင့္ ျပဳျပင္ လိုက္ရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဣတၲိယသိုက္ ကာမ ကန္ထရုိက္ ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>