Monday, May 31, 2010

ေရႊစင္ဦး လည္း ေခတ္မွီခ်င္တယ္ (၂)

ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး တိုက္ပြဲ ေခၚသံက နဲနဲမ်ား ျပင္းထန္ လာေလ သလားလို႕ပါ
 

ဒါကေတာ႔ ထက္ထက္ နဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ထားတဲ႔ လင္႔ခ္ ေလးပါ

သတင္း ေတြ ဖတ္ၿပီး တင္ခ်င္လာတာ နဲ႔ ပိုစ္႔ ေလးတင္လိုက္ပါတယ္.. မူရင္း source မ်ားကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္ ခြင္႔ေပးလိမ္႔မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္

ေလးစားစြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္ အက်ဥ္းစံ အပိုင္း (၁၀) ပ ပိုင္း

အခန္း (၁၀) ပ ပိုင္း

ကာဆာဘရီဇာ အိမ္ႀကီးဆီသုိ႔ နီကုိလတ္စ္ ျပန္ေလွ်ာက္လာေနသည့္အခါတြင္ အခ်ိန္ အေတာ္ႀကီး ေနာက္က်ေနေပၿပီ။ ည ကုိးနာရီပင္ ထုိးလုနီးေနၿပီျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း တေန႔လံုးလြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ခဲ့ ရေသာ နီကုိလတ္စ္မွာ အခုအခ်ိန္ထိ သူ႕ကုိယ္သူ အ႐ွိန္မသတ္ႏိုင္ေသး။ ေပ်ာ္တုန္း ေပ်ာ္ဆဲ ပင္ျဖစ္၏။ စိတ္ဓာတ္ တက္ႂကြေနသျဖင့္ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္႐ွိ အေမွာင္ထုကုိပင္ ေၾကာက္ရ လန္႔ရ မွန္းမသိ။

တကယ္ေတာ့ သူ၏ အျပန္ခရီးမွာလည္း ေပ်ာ္စရာ အလြန္ေကာင္းခဲ့၏။ ဘတ္စ္ကားတစီးလံုး ရယ္ၾက ေမာၾက သီခ်င္းသံၿပိဳင္ဆုိၾကႏွင့္ ေသာေသာ အုတ္တုန္႐ွိခဲ့သည္။ သီခ်င္းမွာ ကက္တလန္ စပိန္ သီခ်င္း ျဖစ္၏။ ျမဴးႂကြ သြက္လက္ေသာ သီခ်င္းမ်ိဳးျဖစ္၍ ၾကားရသူတုိင္း ၀င္၍မဆုိပဲ မေနႏုိင္။ သူကုိယ္တုိင္ ပင္လွ်င္ အမ်ားႏွင့္ေရာ၍ သီဆုိမိခဲ့ေသးသည္။ သူဖမ္းမိလာေသာ ငါးမ်ားကုိၾကည့္၍  ခရီးသည္ အမ်ားစုက သူ႕အား ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။

အထူးသျဖင့္ ေသနတ္ႀကီး လြယ္ထားေသာ ႏွာေခါင္း႐ွည္႐ွည္ႏွင့္ လူႀကီးက သူ႕အား ပုိ၍ ခ်ီးမြမ္း စကား ေျပာခဲ့သည္။ ထုိလူႀကီး ခမ်ာ ေသနတ္ႀကီး လြယ္လာရေသာ္လည္း ဘာသားေကာင္မွ ပစ္မရခဲ့ပဲ လက္ခ်ည္းသက္သက္ ျပန္လာ ခဲ့ရ၏။ အမ်ားက ၀ုိင္း၍ ခ်ီးမြမ္းစကား ေျပာၾကသည့္အခါ နီကုိလတ္စ္ ႐ွက္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႕ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ စိတ္ဓာတ္ေတာ့ တက္ႂကြလာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဘတ္စ္ ကားေပၚမွ အဆင္းတြင္ ဂ်ိဳစီက သူ႔အား အိမ္၀င္း၀ထိလုိက္ပုိ႔မည္ဟု ေျပာေနသည္ကုိ လက္မခံပဲ ဇြတ္ျငင္းခဲ့ ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

အခုဆုိလွ်င္ သူတေယာက္တည္း ေမွာင္ထဲ၌ ေလွ်ာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕စိတ္ကူးမွာ အိမ္ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း ပထမဆံုး မီးဖုိထဲသြား၍ သူမိလာသည့္ ငါးမ်ားကုိ မက္ဂ္ဒါလီးနားအား ျပမည္။ မနက္ျဖန္ မနက္စာ အတြက္ သူ႕အား ခ်က္ေပးပါဟုမွာမည္။

သူသည္ အိမ္ေ႐ွ႕ တံခါးမႀကီးကုိ အသာတြန္းဖြင့္ကာ အထဲသုိ႔၀င္သည္။ ခန္းမႀကီးမွာ ေမွာင္မည္း လ်က္႐ွိသည္။ အလြန္ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္ဂူႀကီး တခုႏွင့္ တူလွေခ်သည္။ မက္ဂ္ဒါလီးနားသည္ ထြန္းေနက် မွန္အိမ္ကုိ ထြန္းဖုိ႔ ေမ့ေနဟန္တူ၏။ သူသည္ တံခါးမႀကီးကုိ ျပန္မပိတ္။ အျပင္မွ ၀င္လာ ေနသည့္ အလင္းေရာင္ ၀ုိးတ၀ါးကုိ အားျပဳကာ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေလွ်ာက္၍ ၀င္လာခဲ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႕တကုိယ္လံုး ေအးစက္သြားသည္။ ခန္းမႀကီး၏ ဗယ္ဘက္႐ွိ ဗယ္ဘက္႐ွိ စတုိခန္း အတြင္းမွ အျငင္းခံု ျဖစ္ေန ၾကေသာ အသံမ်ား ထြက္လာေနသည္။ ေယာက္်ားသံမွာ ေဒါသတႀကီး။ မိန္းမ၏ အသံမွာ စူးစူး႐ွ႐ွ။ ေၾကာက္႐ြံ႕ ထိတ္လန္႔ေနသည့္ အေငြ႕အသက္ပါသည္။ ဂေရစီယာႏွင့္ မက္ဂိဒါလီးနားတုိ႔ လင္မယား ေပတည္း။

ဂေရစီယာ ျပန္ေရာက္ေနလိမ့္မည္ဟု သူ မထင္ခဲ့မိေပ။ အခုေတာ့ျဖင့္ ျပန္ေရာက္ေနေလၿပီ။ သူ႕ တကုိယ္လံုးတြင္ လႈပ္႐ွား သြားလာေနၾကေသာ ေသြးမ်ားသည္ ရပ္သြားၿပီဟု ထင္လုိက္မိ၏။ ႐ႊင္လန္း အားတက္မႈဟူသမွ် ေပ်ာက္ျပယ္သြားၾကေလၿပီ။ သူသည္ အသံမထြက္ေစရန္ ေျခဖ်ား ေထာက္၍ အသား ကေလး ေလွ်ာက္သည္။ ထုိအခုိက္တြင္ ပင္လယ္ဘက္မွ ေ၀ွ႕ယမ္းတုိက္ခတ္ လာေသာ ေလျပင္း တခ်က္ သည္ သူ ဖြင့္ထားခဲ့မိေသာ တံခါး တခ်ပ္ကုိ အ႐ွိန္ျပင္းစြာ ၀င္ေဆာင့္ သည္။ ၀ုန္းကနဲ ျမည္ဟည္းကာ ပိတ္သြား ေလ၏။

အ႐ွိန္က ျပင္းသျဖင့္ ခန္းမႀကီး တခုလံုး လႈပ္သြားသည။ တၿပိဳင္တည္း လုိလုိပင္စတုိခန္းဘက္မွ မီးေရာင္သည္ နီကုိလတ္စ္၏ မ်က္လံုးမ်ားေပၚ ထုိးက်လာသည္။ အခန္းထဲမွ မွန္အိမ္ကုိေျမႇာက္ကုိင္၍ ထြက္လာ ေသာ ဂေရစီယာ...။

ကေလး တေယာက္မွ်သာျဖစ္ေသာ နီကုိလတ္စ္အဖုိ႔ ဒယီးဒယုိင္ႏွင့္ သုိင္းကြက္နင္း၍ ေလွ်ာက္လာ ေနေသာ ဂေရစီယာသည္ ယခင္အခ်ိန္မ်ားကထက္ ပုိ၍ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသည္။ သူသည္ ႐ုန္းကန္ လႈပ္႐ွား ဖုိ႔ပင္ အခ်ိန္မရလုိက္။ ဂေရစီယာ၏ လက္တဘက္သည္ သူ႕ လက္ေမာင္းကုိ လာ၍ ဆုပ္ကုိင္ၿပီး စတုိခန္းတြင္း သုိ႔ ဆဲြေခၚသြားျခင္းကုိ ခံလုိက္ရသည္။ အထဲတြင္ ကုလားထုိင္ တလံုးႏွင့္ ထုိင္ေနေသာ မက္ဂ္ဒါလီးနား...။

မက္ဂ္ဒါလီးနား၏ မ်က္ႏွာသည္ ႐ႊင္႐ႊင္ပ်ပ်မ႐ွိ။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ နီရဲ ေရာင္ကုိင္းေနသည္။ ငုိထားဟန္တူ၏။ သူေ႐ွ႕မွ စားပဲြေပၚတြင္ အစားအေသာက္ ပန္းကန္မ်ားႏွင့္ အရက္ပုလင္းတင္ထားသည္။ ပုလင္းထဲ႐ွိ အရက္ မွာ ကုန္လုနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီ။

' ေဟာဒီမွာ သခင္ေပါက္စကေလး ျပန္လာၿပီ ' ဂေရဟီယာက သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္သံျဖင့္ ေျပာ သည္။ သူ႔ အသံေတြ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကသံ မသိမသာ ေရာယွက္ေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴ ေရာ္..။ ' သခင္ကေလး ဘယ္ေရာက္ခဲ့ပါသလဲ... ခင္ဗ်ာ '
နီကုိလတ္စ္ အသံမထြက္ႏုိင္။ ေလွာင္ခ်င္ ေျပာင္ခ်င္သည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ ဂေရစီယာကုိ ေၾကာက္လန္႔ေသာ စိတ္ျဖင့္ ႏႈတ္အသလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးက်မွ စကားတခြန္းထြက္လာသည္။

' ငါးမွ်ားသြားတာ '
' ေၾသာ္ ... ငါးမွ်ားသြားတာကုိး ' ဟု ဂေရစီယာက ႏႈတ္ခမ္းကုိ မဲ့၍ေရ႐ြတ္သည္။ ' ဒီလုိဆုိ ငါးေတြ ဘယ္မွာလဲ...၊ ျပစမ္းပါဦး '
နီကုိလတ္စ္က ႏႈတ္မွမေျဖ။ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ လက္ထဲမွ ျခင္းကုိေ႐ွ႕သုိ႔ ထုိးျပသည္။ ဂေရစီယာက ျခင္းကုိ အသာအယာဆဲြယူၿပီး စားပဲြေပၚသုိ႔ သြန္ခ်လုိက္သည္။ အထဲမွ ငါးႏွစ္ေကာင္ ထြက္က်လာေသာ္လည္း အေသးဆံုးတေကာင္မွာ လက္ဆဲြျခင္းဖင္တြင္ ကပ္ေနခဲ့သည္။

' ဟား... ' ဂေရစီယာက ႏွာေခါင္းကုိ ႐ႈံ႕လုိက္သည္။ ' ငါးယူလာပံု ယူလာနည္းက မမွန္ဘူး...၊ ေရလဲ ေဆးမလာဘူး၊ ကုိင္လဲ မကုိင္ရေသးဘူး '
နီကုိလတ္စ္ကေတာ့ မတုန္မလႈပ္ ရပ္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ဂေရစီယာသည္ ေပါင္မုန္႔လွီးဓားကုိ လွမ္းယူၿပီး ငါးတေကာင္၏ ေခါင္းကုိ တခ်က္တည္းႏွင့္ ျပတ္သြားေအာင္ လွီးခ်လုိက္သည္။ ျဖဴေဖြး ေသာစားပဲြေပၚတြင္ ေသြးမ်ား စီးဆင္းက်လာသည္။ စားပဲြတခုလံုး နီရဲသြားေလသည္။

' ငါ့ကုိ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက ထမင္းခ်က္ အေစခံ တေယာက္လုိ ဆက္ဆံတာ ငါ မႀကိဳက္ဘူးကြ သိလား' ဟု ထေအာ္ၿပီး နီကုိလတ္စ္အား စူးစူး၀ါး၀ါးၾကည့္သည္။ ' မင္း ငါ ေျပာတာနားလည္ရဲ႕လား'
' ဟုတ္ ... ဟုတ္ ... ဟုတ္ကဲ့ ' နီကုိလတ္စ္က အထစ္ထစ္အေငါ့အေင့ါျဖင့္ ေျပာသည္။
ဂေရစီယာ ကၿပံဳးသည္။ သူ႔အၿပံဳးမွာ အသက္ပါေသာ အၿပံဳးမ်ိဳးမဟုတ္။

' သခင္ကေလး ဘာေၾကာင့္ တကုိယ္လံုး တုန္ေနတာပါလဲ ခင္ဗ်ာ၊ ေၾသာ္ ... သိၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ ေနတာ ေတြ႕လုိ႔ မဟုတ္လား၊ ေဟ့ ဒီမွာ ငါသြားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ သြားၿပီး ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္မယ္ ဆုိတာ မင္း မသိဘူးလား...ဟင္ '
' ကၽြန္ေတာ္ ... သိ ... သိပါတယ္ ' ဟု နီကုိလတ္စ္က တီးတုိးေလသံျဖင့္ ေျဖသည္။

' အခု ... မင္း သေဘာေပါက္ၿပီ မဟုတ္လား ' ဂေရစီယာက ကုိယ္ကုိ မတ္လုိက္သည္။ ' ငါ့ကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ လူ မွန္သမွ် ငါက ပုိးေကာင္ေလးတေကာင္ နင္းေခ်ၿပီး ပစ္သလုိ နင္းေခ်ပစ္မယ္ သိလား'
ဂေရစီယာကုိ ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းတယမ္းယမ္း လုပ္ေနေသာ မက္ဂ္ဒါလီးနားက စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ျဖင့္ ညည္းညဴ စျပဳသည္။
' ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း ... အမ်ိဳးသမီး၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးေနစမ္း၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ကေလး ေနလုိက္ စမ္း '

ဂေရစီယာသည္ မက္ဂ္ဒါလီးနားအား လံုး၀ ဂ႐ုမစုိက္။ သူသည္ အခုအခ်ိန္အထိ ဓားကုိ လက္ထဲမွ မခ်ေသး။ နီကုိလတ္စ္ခမ်ား တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္းျဖင့္ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္လ်က္ ႐ွိ သည္။ အဆီျပန္ ေနေသာ ဂေရစီယာ၏ မ်က္ႏွာကုိ သဲသဲကဲြကဲြ မျမင္ရ။

' ပုိးေကာင္ေလးတေကာင္ နင္းေခ်ပစ္သလုိ နင္းေခ်ပစ္မယ္၊ တေန႔က်မွ ငါလုပ္ခဲ့သမွ်အေၾကာင္း ေတြ မင္းကုိ ေျပာျပဦးမယ္၊ ငါ အလ်င္တခါတုန္းက မင္းကုိေတာင္ ေျပာခဲ့ဖူးေသးတယ္ေလကြာ၊ မင္း မွတ္မိဦး မွာပါ၊ မမွတ္မိလဲ အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါဟာ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္တတ္တဲ့ အေကာင္ဆုိတာ မင္း တေန႔က် သိလာရမွာေပါ့၊ မဆန္႔က်င္နဲ႔၊ ငါ့အေၾကာင္းကုိ မစံုစမ္းနဲ႔၊ ငါ့ကုိ စပုိင္မလုပ္နဲ႔၊ ငါ ဘာလုပ္ ေနေန မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔၊ ဒါပဲ၊ သိတယ္မဟုတ္လား၊ ငါဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး၊ ငါဟာ အၿမဲတမ္း မင္းအခန္းကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ...၊ နားလည္လား'
' မလုပ္ဘူး ... မလုပ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိဘာမွ မလုပ္ဘူး '

နီကုိလတ္စ္က ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ေျပာသည္။
ဂေရစီယာက ၿပံဳးျပန္သည္။ မုန္းစရာ ႐ြံ႕စရာေကာင္းသည့္ အၿပံဳး။ သူသည္ နီကုိလတ္စ္အနီးသုိ႔ တုိးကပ္လာသည္။ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ အရက္ခုိးထေနေသာ နီရဲရဲ မ်က္လံုးမ်ား။ နီကုိလတ္စ္က ေတာ့ ထုိမ်က္လံုး မ်ားကုိ စက္ဆုပ္သည္။ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္သည္။ ေနာက္ဆုတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစား သည္။ မရ။

' မင္းဟာ အလကား ေကာင္ေလးပါ။ ဘာမွ မသိတဲ့ ေကာင္စားေလးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကုိ ငါ သင္ ေပးႏုိင္တာ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္၊ အမ်ားႀကီး ... အမ်ားႀကီး '
' နင့္ပါးစပ္ႀကီးကုိ ပိတ္ထားစမ္း ' ဟု မက္ဂ္ဒါလီးနားက ထေအာ္သည္။ ' ငမူးေကာင္၊ ၀က္ေကာင္၊ အ႐ူး၊ နင္ဟာ ... '
ဂေရစီယာက ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထုိင္ရာမွထဟန္ ဟန္ျပင္ေနေသာ မက္ဂ္ဒါလီးနား၏ပါး ကုိ သူ႕ဗယ္ဘက္ လက္ျဖင့္ ျဖတ္႐ုိက္လုိက္သည္။

႐ုိက္ခ်က္က ျပင္းထန္သည္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အေၾကာက္လြန္ေနၿပီျဖစ္ေသာ နီကုိလတ္စ္သည္ ကုိယ္ထိ လက္ေရာက္ ႐ုိက္လုိက္သည္ကုိ ျမင္ေသာအခါ ေနာက္သုိ႔လွည့္၍ တဟုန္ထုိး ထြက္ေျပးသည္။ မက္ဂ္ဒါလီးနား ၏ စူးစူး႐ွ႐ွ ေအာ္သံကုိ သူၾကားေသာ္လည္း ျပန္မၾကည့္ရဲ။ ေ႐ွ႕သုိ႔ တအားစြပ္၍ေျပးသည္။ ေလွကားထစ္ မ်ားကုိ ေက်ာ္လႊား၍ တက္သည္။ တႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ ေခ်ာ္လဲေသးေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္၍ က်ံဳးထ သည္။ နာရ က်င္ရမွန္းလည္းမသိ။ ခုိက္မိ တုိက္မိသည္ကုိလည္း မေၾကာက္။

ဂေရစီယ၏ လက္ထဲမွ လြတ္ ေျမာက္ဖုိ႔ တခုတည္းသာေတြးသည္။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူ႕အခန္းထဲ ေရာက္လာသည္။ တံခါးကုိ တရၾကမ္းျပန္ပိတ္ၿပီး အတြင္းမွ ေသာ့ခတ္ လုိက္သည္။ သူ႕အေဖ အိပ္ခန္းႏွင့္ဆက္ေနေသာ တံခါးေပါက္ကုိလည္း ေျပးပိတ္သည္။ အတြင္းမွ ဂ်လက္ခ် ထားလုိက္သည္။ တ႐ုတ္ကတ္မ်ားကေတာ့ ေစာေစာကတည္းက ပိတ္ထားၿပီး ျဖစ္၏။ သူ႕တကုိယ္လံုးမွာ ေဆာက္တည္ရာ မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆုိးဆုိးဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္ ႐ွိသည္။ သူသည္ အခန္း အလယ္ အေမွာင္ထု ထဲတြင္ ကေယာင္ကတမ္းႏွင့္ ရပ္ေနမိသည္။

မွန္အိမ္ကုိ ထြန္းလုိေသာ္လည္း မထြန္းရဲ။ ဂေရစီယာ မေတြ႕ႏုိင္သည့္ ေနရာတြင္ ပုန္းေနခ်င္ သည္။ သူသည္ ေျခေထာက္မွ ဖိနပ္မ်ားကုိ ကန္ေက်ာက္၍ ခၽြတ္ပစ္လုိက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚသုိ႔ အသာ ကေလး တက္ကာ ေစာင္ၿခံဳေအာက္သုိ႔၀င္သည္။ ေစာင္ၿခံဳထဲေရာက္သည္အထိ ဂေရစီယာ သည္ သူ႕အား လုိက္လံ ၍ ေျခာက္လွန္႔ေနဆဲ။ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးႏွင့္ မူး႐ွဴးေနေသာ ဂေရစီယာသည္ သူ႔ထံသုိ႔ လာေနသည္။

ဂေရစီယာသည္ သူ႕ကုိယ္သူ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈကေလး ကိန္းေအာင္းစျပဳေနေသာ ကေလးသူငယ္ တစ္ဦး၏ ဘ၀လံုၿခံဳမႈကေလးကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ေၾကာက္ျခင္း၊ ႐ွက္ျခင္းႏွင့္ ၀မ္းနည္းျခင္းတုိ႔ သည္ ႏုနယ္ေသာ နီကုိလတ္စ္၏ စိတ္ကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားသည္။ သူသည္ အခုလုိ အားကုိးအားထား မဲ့ခ်ိန္တြင္ ဂ်ိဳစီကုိ သတိရ သည္။ ဂ်ိဳစီသာ အနားမွာ႐ွိလွ်င္ သူ႔အား အကာအကြယ္ေပးေပလိမ့္မည္။ သူသည္ ဂ်ိဳစီကုိ သတိရ မိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ႏွင့္ ႐ွိဴက္ႀကီးတငင္ ငုိေႂကြးေလသည္။

သူ႔ဘ၀တသက္တာတြင္ ထုိညကုိေတာ့ျဖင့္ ေမ့ႏုိင္လိမ့္မည္ မထင္။ ထုိညသည္ အလြန္႐ွည္လ်ား ေသာညတညျဖစ္၏။ မက္ဂ္ဒါလီးနား၏ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငုိေႂကြးသံမ်ားသည္ အေပၚထပ္ သူ႔ အခန္း ဆီသုိ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ တက္လာေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ... ေအာ္သံ၊ ရန္ျဖစ္သံ၊ ပုလင္းကဲြသံ၊ က်ယ္ေလာင္ လြန္းလွေသာ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာသံ၊ ထုိးသံႀကိတ္သံ၊ ႐ုိက္ႏွက္သံမ်ား...။ ထုိ႔ေနာက္ အားလံုး ၿငိမ္တိတ္ သြားသည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ ၿငိမ္တိတ္ဆိတ္ျခင္း။

ဘာေတြမ်ား ဆက္ျဖစ္ၾကဦးမွာပါလိမ့္။ ဘာေတြမ်ား ထပ္ျဖစ္ၾကဦးမွာပါလိမ့္။ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေစာင့္၍ နားေထာင္ရသည္မွာ ရင္ေမာလွပါဘိ၏။ သူ အိပ္မက္မက္ေနျခင္းလား။ သူ႔တံခါးကုိ ေသခ်ာစြာ ပိတ္မိခဲ့ ပါ၏ေလာ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူသည္ ေစာင္ၿခံဳေအာက္မွ မထြက္၀ံ့၊ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ တကုိယ္လံုး ေခၽြးျပန္ လ်က္႐ွိ၏။ ေစာင္ၿခံဳေအာက္မွေန၍ လႈပ္လည္း မလႈပ္၀ံ့။ အိပ္၍လည္း မရ။ တေခါင္းလံုး မူးေ၀ ေနာက္က်ိ လ်က္ ႐ွိရေလသည္။

ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟူသမွ် ကုန္ဆံုးၿပီဟူေသာ အသိ၀င္လာသည့္အခါ တ႐ုတ္ကတ္မ်ားၾကား မွ အလင္းေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့္ေဖ်ာ့္ တုိး၀င္လာသည္။ သူ ခဏတျဖဳတ္ ငုိက္ျမည္း သြားသည္ထင္၏။ သူသည္ ေခါင္းေထာင္ ၿပီး နားစြင့္သည္။ ဘာသံမွ မၾကားရ။ လူသြားလူလာ ႐ွိပံု လည္းမေပၚ။ သူသည္ အိပ္ရာေပၚမွ အရဲစြန္႔ ၍ ထကာ တ႐ုတ္ကတ္တခုကုိဖြင့္၍ အျပင္သုိ႔ ေခ်ာင္း ၾကည့္သည္။ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ဂ်ိဳစီ ေရာက္ေန ေလၿပီ။ ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕လက္တြန္းလွည္း မစုတ္ကေလး ႏွင့္ အလုပ္ခြင္ ၀င္လ်က္႐ွိ၏။

အ၀တ္အစား လဲေနရန္မလုိ။ သူသည္ တံခါးကုိ ဖြင့္၍ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ကေသာကေမ်ာ ဆင္းေျပး သည္။ ခန္းမ ထဲက်ေတာ့လည္း ရပ္နားျခင္းမ႐ွိ။ ဂ်ိဳစီထံ မေရာက္မခ်င္း ကဆုန္စုိင္း၍ ေျပးသည္။
' ဂ်ိဳစီ ... ဂ်ိဳစီ ... '
ဂ်ိဳစီ၏ နာမည္ကုိ အခုလုိ အငမ္းမရ မေခၚခဲ့ဖူး။ သူသည္ အေမာတေကာႏွင့္ ဂ်ိဳစီ အနီးတြင္ ရပ္ သည္။ ညကအျဖစ္ကုိ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။

ဂ်ိဳစီက သူ႕လက္တြန္းလွည္းေပၚမွ ထုိင္၍ နားေထာင္သည္။ နီကုိလတ္စ္၏ မ်က္ႏွာကုိလည္းမၾကည့္။ စကား တခြန္း မွ်လည္း ျပန္မေျပာ။ နီကုိလတ္စ္၏ စကားဆံုးသြားသည့္အခါ တစံုတခု အေလးအနက္ထား၍ စဥ္းစား ေနဟန္႐ွိသည္။ အတန္ၾကာမွ် ၿငိမ္ဆိတ္ေနေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မတ္တတ္ထရပ္ၿပီး နီကုိလတ္စ္ အား ၿပံဳး႐ႊင္ေသာ မ်က္ႏွာထား ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။

အခန္း(၁၀) ဒု ပိုင္း ဆက္ရန္
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ကမၻာရန္ အပိုင္း (၂၈) ပ ပိုင္း

အခန္း (၂၈) ပ ပိုင္း
ဒုတိယကမၻာစစ္ ၿပီးဆံုးၿပီးသည့္ ေနာက္ပုိင္းကာလမ်ားတြင္ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား တစ္႐ွိန္ထုိး တုိးတက္လာ သည္ႏွင့္အမွ် ဘဏ္လုပ္ငန္းလည္း အလြန္တုိးတက္လာခဲ့သည္။
ဘဏ္လုပ္ငန္း တုိးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ၀ီလ်ံမွာလည္း စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ပင္ မမွန္ႏုိင္ေအာင္ အလုပ္မ်ား လ်က္႐ွိသည္။
သည္ၾကားထဲ ေအဘယ္႐ုိ႕ စေနာ့စကီး၏ ျပႆနာက တစ္ေမွာင့္ျဖစ္ေနျပန္သည္။

ေ႐ွ႕ေန သာဒီယပ္ကုိဟင္ထံမွ မွန္မွန္ေ႐ာက္လာေသာ အစီရင္ခံစာမ်ားအရ ဆုိေသာ္ ႐ုိ႕စေနာ့စကီးသည္ သူ၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္စီမံကိန္းကုိ ရပ္တန္းက ရပ္ရန္ လံုး၀မရည္႐ြယ္ေၾကာင္း သိ႐ွိရသည္။ သည္အတုိင္းဆုိလွ်င္ သူႏွင့္ ႐ုိ႕စေနာ့စကီးတုိ႔သည္ မၾကာမီကာလအတြင္း ထိပ္တုိက္ေတြ႕ၾကရေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္ဟု ၀ီလ်ံက စဥ္းစားမိသည္။ သည္ကိစၥကုိ ဘဏ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘုတ္အဖဲြ႕သုိ႕ သူက တင္ျပလုိက္လွ်င္ သူ႕ အေနျဖင့္ အလုပ္မွ ႏုက္ထြက္ရေတာ့မည္မွာ က်ိန္းေသေနသည္။ ယင္းသုိ႕ဆုိပါက ႐ုိ႕စေနာ့စကီးအေန ျဖင့္ မလဲြ မေသြ ေအာင္ပဲြ ခံေပေတာ့မည္။ သည္အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ၀ီလ်ံက သည္ကိစၥကုိ အေရးတႀကီး ကိစၥ အျဖစ္ ထုတ္ေဖာ္တင္ျပျခင္းမ႐ွိဘဲ အခ်ိန္ဆဲြၿပီး အႀကံထုတ္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သုိ႕ေသာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၀ီလ်ံအေနျဖင့္ ျပႆနာကုိ ေ႐ွာင္လဲႊေန၍ မရေတာ့ဘဲ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ရင္ဆုိင္ရန္အေၾကာင္း ေပၚေပါက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
၁၉၅၁ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဦးပုိင္းတြင္ အသစ္တည္ေထာင္ေသာ ' အင္တာစတိတ္' ေလေၾကာင္းကုမၸဏီက အစုိးရ ဥပေဒအရ လုိအပ္ေသာ ေဒၚလာသန္း ၃၀ ကုိ မတည္ေပးရန္ လက္စတာဘက္သုိ႕ အကူအညီေတာင္းလာ သည္။

၀ီလ်ံက အေျခအေနကုိ ေလ့လာသံုးသပ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ အင္တာစတိတ္ေလေၾကာင္း ကုမၸဏီအား ကူညီ ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ သုိ႔ျဖင့္ သူသည္ လုိအပ္ေသာ ေငြသန္း ၃၀ ရ႐ွိေရးအတြက္ ႐ွယ္ယာမ်ား ေခၚယူ လုိက္သည္။
လက္စတာဘဏ္လည္း အဆုိပါ စီမံကိန္းကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးသူအျဖစ္ ႐ွိသမွ် အရင္းအႏွီးမ်ားကုိ ပံုေအာ၍ ျမွဳပ္ႏွံလုိက္သည္။ ဤစီမံကိန္းမွာ လက္စတာဘဏ္တုိက္သုိ႔ ၀ီလ်ံျပန္လည္
၀င္ေရာက္ လုပ္ကုိင္သည့္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အႀကီးဆံုးစီမံကိန္းျဖစ္၍ စေတာ့ေစ်းကြက္ ဖြင့္လုိက္ေသာအခါ သူ႕အေနျဖင့္ အႏုိင္ႏွင့္အ႐ံႈး စြန္႔စားမႈႀကီးတစ္ရပ္ကုိ လုပ္လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
သုိ႔ျဖင့္ ဇူလုိင္လထဲတြင္ ႐ွယ္ယာေစ်းကြက္ ဖြင့္လုိက္ေသာအခါ ေန႔ပုိင္းရက္ပုိင္းအတြင္း ႐ွယ္ယာေတြ စုပံု လိမ့္၀င္လာၾကသည္။

၀ီလ်ံက မိမိ၏ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ၀မ္းသာမဆံုး ျဖစ္ေနစဥ္တြင္ပင္ ေအဘယ္႐ုိ႕ စေနာ့စကီး၏ နာမည္ မခံေသာ ကုမၸဏီတစ္ခုက ေလေၾကာင္းကုမၸဏီ၌ ႐ွယ္ယာ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ရ႐ွိသြား ေၾကာင္း ေ႐ွ႕ေန သာဒီးယပ္ ကုိဟင္ထံမွ အစီရင္ခံစာ ၀င္လာေလေတာ့သည္။
ဤတြင္ ၀ီလ်ံ၏ မူလစုိးရိမ္မႈမွာ ပုိမုိႀကီးထြားလာၿပီး သည္ျပႆနာကုိ အက္ဒြပ္လိခ်္ႏွင့္ တုိနီဆုိင္မြန္တုိ႔အား မေျပာ ျပလွ်င္ မျဖစ္ေတာ့သည့္ အေျခအေနသုိ႔ ေရာက္လာသျဖင့္ အဆုိပါ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးအား သူ႔႐ံုးခန္းသုိ႔ ဖိတ္ေခၚ ၿပီး အေၾကာင္းစံု ႐ွင္းျပရေတာ့သည္။

' ဒီအေၾကာင္း မင္းက ငါ့ကုိ အစကတည္းက ဘာလုိ႔မေျပာခဲ့ရတာလဲ '
တုိနီက အျပစ္တင္သံႏွင့္ ေျပာသည္။
' ကၽြန္ေတာ္ ' ကိန္းႏွင့္ကေဘာ့ ' ဘဏ္မွာ လုပ္ခဲ့တုန္းက ရစ္ခ်္မြန္႔ကုမၸဏီလုိပဲ တျခား ကုမၸဏီ တစ္ရာ ေလာက္နဲ႔ ဆက္ခံခဲ့ပါတယ္ အန္ကယ္၊ အဲဒီတုန္းက ဒီအထိ အႏၱရာယ္မ်ားလိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေတြး ခဲ့မိဘူး၊ အခု တင္စတာစတိတ္ကုမၸဏီမွာ ႐ွယ္ယာ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ၀ယ္လုိက္ေတာ့မွ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အလဲ ထုိးဖုိ႔ တမင္က်ိတ္ႀကံေနမွန္း အတိအက် သိရေတာ့ တယ္ '
' မစၥတာကိန္းက သိပ္ၿပီး စိတ္ေစာေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ' အက္ဒြပ္လိခ်္ကေျပာသည္။ ' ဒါေပ မဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကိစၥကုိ ဘုတ္အဖဲြ႕ အသိေပးလုိ႔ေတာ့ လံုး၀မျဖစ္ဘူး '
' အဲဒါ ဟုတ္ပါတယ္ ' တုိနီဆုိင္မြန္က ေထာက္ခံသည္။ ' မင္းက အေစာႀကီးကတည္းက ႐ုိ႕စေနာ့စကီးနဲ႔ ေဆြးေႏြး ခဲ့ဖုိ႔ေကာင္းတယ္ '

' ဟုတ္ပါတယ္၊ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲဒီလုိပဲ ေမွ်ာ္လင့္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္၊ အဲဒီလုိ လုပ္ရင္ သူက ဘဏ္တုိက္ေတာ့ အ႐ူးမီး၀ုိင္းျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ ထင္မွာေသခ်ာတယ္ '
' ရစ္ခ်္မြန္႔ကုမၸဏီကုိ ကူညီဖုိ႔အတြက္ မင္းက အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ဘဏ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႕က မဲ အမ်ားစု နဲ႔ ပယ္ခ်ခဲ့လုိ႔ ဒီလုိျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း သူ႔ကုိ ေျပာျပရင္ သူ စိတ္ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ '
' အဲဒီ အေၾကာင္း သူလည္း မသိဘဲေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ အာလံုးသိမွာပါ၊ သူက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ တမင္ ရန္ၿငိဳး ထားလုိ႔ ဒီလုိလုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ '
' အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘဏ္အေနနဲ႔ သူ႔ကုိ ဘယ္လုိလုပ္သင့္တယ္ ထင္သလဲ '

အက္ဒြပ္လိခ်္က ေမးလုိက္သည္။ ' တကယ္ေတာ့ ေရာင္းတဲ့လူ႐ွိလုိ႔ ႐ွယ္ယာ၀င္ယူတာကုိ ဘဏ္အေနနဲ႔ သူ႔ကုိ တားလုိ႔မရဘူး၊ သူ၀ယ္ထားတဲ့ ႐ွယ္ယာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ျပန္၀ယ္မယ္ဆုိရင္လည္း မတန္တဆ ေစ်းႀကီး ေတာင္းၿပီး အက်ပ္ကုိင္မွာပဲ၊ အဲဒီလုိဆုိရင္ ဘဏ္တုိက္အေနနဲ႔ ဘ႑ာေရးကုိ အမ်ားႀကီး ထိခုိက္ သြား ႏုိင္တယ္၊ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲဒီလုိျဖစ္တာကုိ ျမင္ခ်င္ပံုရတယ္ '
' ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္က လုပ္ႏုိင္မယ့္ အကြက္မျမင္သေလာက္ပဲ ' ၀ီလ်ံက ေျပာသည္။ ' သူက ဒီေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ေနဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ အကြက္သာရင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကုိ အလဲထုိးလာလိမ့္ဦးမယ္ '

' တစ္နည္းအားျဖင့္ ငါ တြက္ၾကည့္တာကေတာ့ ' မစၥတာဆုိင္မြန္က ေျပာသည္။ ' မင္းရဲ႕ အစြမ္းအစကုိ ယံုၾကည္ လုိ႔ သူက အခုလုိ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ '
' ကၽြန္ေတာ့္ပေထြးကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္ေနတယ္ အန္ကယ္၊ အဲဒီလုိတြက္လုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ၊ ႐ုိ႕စေနာ့စကီးက ကၽြန္ေတာ္ ဘဏ္လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳပုိ႐ွိလာေအာင္လုိ႔ ေအာ့စဘြန္းကုိ အလုပ္ ေပးတယ္ လုိ႔ အန္ကယ္က ယူဆသလား၊ ႐ုိ႕စေနာ့စကီးအေၾကာင္းကုိ အန္ကယ္ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ မသိ ေသးပါဘူး၊ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ၿပီး၊ သူက ဘယ္ေတာ့မွ အ႐ံႈးဘက္က ၾကည့္တဲ့ လူမဟုတ္ဘူး၊ မႏုိင္မခ်င္းသြန္ထုိးတဲ့ လူစားမ်ိဳး၊ သူဟာ ... '

' တစ္ဖက္သတ္ စုိးရိမ္မႈနဲ႔ ထင္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနပါနဲ႔ ၀ီလ်ံ '
' ကၽြန္ေတာ္ ထင္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး အန္ကယ္၊ တကယ္ျဖစ္ေနတာေတြ ေျပာေနတာပါ၊ ႐ွယ္ယာ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းပုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခြင့္အာဏာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဖဲြ႕စည္းပံု ဥပေဒ မွာ ဘယ္လုိေရးထားသလဲဆုိတာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ ႐ုိ႕စေနာ့စကီးက အခုဆုိရင္ ေျခာက္ရာခုိင္ ႏႈန္း ပုိင္ထားၿပီ။ ေနာက္ပုိင္း အေျခအေန ေကာင္းလာမယ္ဆုိရင္ သူက ႐ွယ္ယာေတြအားလံုး ေစ်းကြက္ခ် ေရာင္း ၿပီး ' အင္တာစတိတ္ ' ကုမၸဏီကုိ ေန႔တြင္းခ်င္း ဖ်က္ဆီးပစ္လိမ့္မယ္ '

' အဲဒီလုိလုပ္ေတာ့ သူ႕မွာေကာ ဘာအက်ိဳး႐ွိလဲ' မစၥတာလိခ်္က ေမးလုိက္သည္။ ' သူ႔ပုိက္ဆံေတြ သဲထဲ ေရသြန္ ျဖစ္တာလဲ အဖတ္တင္ေတာ့မွာေပါ့ '
' မစၥတာလိခ်္က ဒီလူ႔အေၾကာင္း မသိေသးပါဘူး၊ သူက ေတာ္ေတာ္ ဥာဏ္မ်ားတာ၊ ျခေသ့ၤလုိ သတၱိ႐ွိတဲ့လူ၊ အ႐ံႈး ကုိ လံုး၀မေၾကာက္ဘူး၊ သူ႔မွာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ဟုိတယ္ေတြ႐ွိတယ္ '
ဒုတိယဥကၠ႒ႏွစ္ေယာက္ ျပန္သြားၾကၿပီးေနာက္ ၀ီလ်ံသည္ စားပဲြတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္က်န္ရစ္ခဲ့ ၿပီး သူ ေဆာင္႐ြက္ရန္ ကတိေပးလုိက္ေသာလုပ္ငန္းကုိ ျပန္လည္ စဥ္းစားေနမိသည္။
ဟင္နရီ ေအာ့စဘြန္းပါ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနေသာ လုပ္ငန္းတြင္ ေအဘယ္႐ုိ႔စေနာ့စကီးႏွင့္ ေဆြးေႏြးလွ်င္ လည္း ေအာင္ျမင္ရန္လမ္းက မ႐ွိသေလာက္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သူက ယူဆမိသည္။

*
ေနာက္ေလးရက္အၾကာတြင္ ၀ီလ်ံသည္ သူ၏႐ံုးခန္းတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနသည္။ မည္သည့္ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ သူ႔႐ံုးခန္းထဲသုိ႔ မည္သူမွ် မလာရန္လည္း အမႈထမ္းမ်ားအား ညႊန္ၾကား ထားသည္။
ေအဘယ္႐ုိ႕စေနာ့စကီးလည္း နယူးေယာက္နယ္စားဟုိတယ္႐ွိ သူ႔႐ံုးခန္းထဲတြင္ ေရာက္႐ွိေနၿပီျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု ၀ီလ်ံက ယူဆသည္။ သူသည္ အမႈထမ္းတစ္ေယာက္အား မနက္အေစာႀကီး ဟုိတယ္သုိ႔ လႊတ္ထားခဲ့ သည္။ ယင္းအမႈထမ္း၏ တာ၀န္မွာ ေအဘယ္႐ုိ႔စေနာ့စကီး ဟုိတယ္ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း ၀ီလ်ံထံ အေၾကာင္း ၾကားရန္ျဖစ္သည္။
မၾကာမီ တြင္ပင္ ဟုိတယ္သုိ႔ ေစလႊတ္ထားေသာ အမႈထမ္းက တယ္လီဖုန္းဆက္သည္။

ေအဘယ္႐ုိ႔စေနာ့စကီးသည္ ႐ွစ္နာရီ ၂၇ မိနစ္တြင္ ေရာက္လာၿပီး ၄၂ ထပ္႐ွိ သူ႔႐ံုးခန္းသုိ႔ တက္သြားရာ ထုိအခ်ိန္ မွ စ၍ သူ႔ကုိ မေတြ႕ရေတာ့ေၾကာင္း။
၀ီလ်ံက သူ႔တယ္လီဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္ၿပီး ေအာ္ပေရတာအား နယ္စားဟုိတယ္သုိ႔ ဆက္ေပးရန္ ေျပာလုိက္သည္။
' နယူးေယာက္နယ္စား ဟုိတယ္ကပါ႐ွင္ '
' မစၥတာ႐ုိ႔စေနာ့စကီးကုိ ေက်းဇူးျပဳပါ ' ၀ီလ်ံက စိတ္လႈပ္႐ွားေနသည္။ ' မစၥတာ႐ုိ႔စေနာ့စကီးကုိ ေက်းဇူးျပဳပါ ' သူက ထပ္ေျပာလုိက္သည္။ သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ သူ႔အသံက နည္းနည္းၿငိမ္ေနသည္။
' ဘယ္သူ လုိ႔ ေျပာရပါ့မလဲ႐ွင္ '

' ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ၀ီလ်ံကိန္းပါ '
တစ္ဖက္မွ အၾကာႀကီး အသံတိတ္ေနသည္။ ေနာက္မွ အသံျပန္ေပၚလာသည္။
' သူ ႐ွိသလား၊ မသိဘူး မစၥတာကိန္း၊ ကၽြန္မ ၾကည့္လုိက္ပါဦးမယ္ '
အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရျပန္သည္။

' မစၥတာကိန္းလား '
' မစၥတာ႐ုိ႔စေနာ့စကီးပါလား '
' ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ မစၥတာကိန္း' သူ႔အသံက တည္ၿငိမ္လွသည္။
၀ီလ်ံက စေျပာမည့္ စကားကုိ ႀကိဳတင္စဥ္းစာထားေသာ္လည္း တကယ္ေျပာေသာအါ တုန္ခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္ေန သည္။
' လက္စတာဘဏ္မွာ ခင္ဗ်ား၀ယ္ယူထားတဲ့ ႐ွယ္ယာကိစၥနဲ႔ နည္းနည္းေဆြးေႏြးခ်င္လုိ႔ပါ မစၥတာ႐ုိ႔စေနာ့ စကီး၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးထားတျ့ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ခင္ဗ်ားက ႐ွယ္ယာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ၀င္ထားတာကုိလည္း ေဆြးေႏြးခ်င္လုိ႔ပါ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သောထားအမွန္ကုိ သိသင့္ၿပီ လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး တျခားပုဂၢိဳလ္ေရး ကိစၥကေလးတစ္ခုကုိလည္း ေဆြးေႏြး ခ်င္ပါတယ္ '

၀ီလ်ံက တစ္ဖက္မွ တံု႔ျပန္သံကုိ နားစြင့္ေနသည္။ တယ္လီဖုန္းမ်ား ျပန္ခ်သြားၿပီလား။ ေနာက္ေတာ့မွ အသံ ၾကားရသည္။
' ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးဖုိ႔ ဘယ္လုိအေၾကာင္းမွ မ႐ွိပါဘူး မစၥတာကိန္း၊ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုမက်န္ သိထားၿပီးပါၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ကိစၥအတြက္လည္း ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ ေနစရာ မလုိပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားက အၿမဲတမ္း မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ေန တာပဲ ဥစၥာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တယ္ဆုိတာ ေမးေနစရာ လုိေသးသလား၊ ကၽြန္ေတာ့္ ရည္႐ြယ္ ခ်က္က ' ကမၻာဦးက်မ္း ' မွာ ခင္ဗ်ားဖတ္ရမယ့္ သေဘာထားေတြနဲ႔ေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ညစ္ ရလိမ့္ဦး မယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ ဟုိတယ္တစ္ခုခုရဲ႕ ၁၂ ထပ္ေပၚက ခင္ဗ်ား ခုန္ခ်ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိယ္ သတ္ေသ ရလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ဘဏ္ဥပေဒပုဒ္မ ၇ နဲ႔ အက်ံဳး၀င္ဖုိ႔အတြက္ ႐ွယ္ယာႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းပဲ လုိေတာ့တယ္၊ အဲဒါဆုိရင္ ဘယ္လုိျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားေရာ ကၽြန္ေတာ္ေကာ သိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား၊ အဲဒီေတာ့မွ ေဒးဗစ္လီ႐ြိဳင္းအေနနဲ႔ ဘယ္လုိ ခံစားရလိမ့္မယ္ဆုိတာကုိ ခင္ဗ်ားလည္း ကုိယ္ေတြ႕ခံစားလာရပါလိမ့္မယ္၊ သူ႔ခမ်ာမွာ ဘဏ္တုိက္က သူ႕ဘ၀အတြက္ ဘယ္လုိ စီရင္ခ်က္ ခ်ပါ့မလဲဆုိၿပီး တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ လေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲ ကုိယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ခဲ့ရ႐ွာတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုိင္ၿပီးသာ ေစာင့္ေန ေပေတာ့၊ ႐ွယ္ယာ႐ွစ္ရာခုိင္ႏႈန္း ကၽြန္ေတာ္ ပုိင္လာတဲ့ ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ေစာင့္သာ ၾကည့္ေပေတာ့ '

ေအဘယ္႐ုိ႕ စေနာ့စကီး၏ စကားေၾကာင့္ ၀ီလ်ံေက်ာပင္ စိမ့္သြားမိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူက လက္သီးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး စားပဲြကုိ ထုလုိက္ရင္း တတ္ႏုိင္သမွ် စိတ္ကုိထိန္းၿပီး ေျပာလုိက္ သည္။
' ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိခံစားရမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္ မစၥတာ ႐ုိ႔စေနာ့စကီး၊ ဒါေၾကာင့္ မုိ႔လည္း ႏွစ္ယာက္ခ်င္း ေတြ႕ဆံုၿပီး ေျပေျပလည္လည္ ျဖစ္ေအာင္ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ စိတ္ကူးမိတာပါ၊ ခင္ဗ်ား မသိရေသး တဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ေလာက္ေတာ့ ႐ွိ ... '
' ဟင္နရီေအာ့စဘြန္းကုိ ေဒၚလာ ငါးသိန္းကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ားက ေခ်ာက္ခ်လုိက္တဲ့ နည္းမ်ိဳးေတြလား၊ မစၥတာကိန္း '
၀ီလ်ံက ႐ုတ္တရက္ ပါးစပ္ပိတ္သြားသည္။ ေဒါသကလည္း ေပါက္ကဲြလုမတတ္ ထြက္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ လည္း သူ႕ကုိယ္သူ ျပန္ထိန္းလုိက္ျပန္သည္။

' အဲဒီလုိမဟုတ္ပါဘူး မစၥတာ႐ုိ႕စေနာ့စကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးမယ့္ ကိစၥက မစၥတာေအာ့စဘြန္းနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မပတ္သက္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔သာဆုိင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိစၥ သက္သက္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ ဟင္နရီေအာ့စဘြန္းအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ တစ္ေဒၚလာေတာင္မွ ေခ်ာက္မခ်ဖူး ဘူးဆုိတာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေလးအနက္ေျပာခ်င္ပါတယ္ '
' မစၥတာ ေအာ့စဘြန္းကေတာ့ အဲဒီလုိမေျပာဘူး၊ ခင္ဗ်ားအေမ ေသရတာခင္ဗ်ားမွာ တာ၀န္႐ွိတယ္လုိ႔ သူက ေျပာတယ္၊ ခင္ဗ်ားက သူ႔အေၾကြးကုိ ဆပ္မေပးေတာ့ ခင္ဗ်ားအေမက သူ႕လင္အတြက္ ေသာက ေရာက္ၿပီး ေသရတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္၊ ေဒးဗစ္လီ႐ြိဳင္းအေပၚမွာ ခင္ဗ်ား ဆက္ဆံခဲ့ပံုၾကည့္လုိ႔ ခင္ဗ်ား အဲဒီလုိ တကယ္ လုပ္ခဲ့လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္ '

၀ီလ်ံသည္ သူ႕တစ္သက္ ေဒါသစိတ္ကုိ သည္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ ခ်ိဳးႏွိမ္ထားခဲ့ျခင္း မ႐ွိခဲ့ဖူး။ သူသည္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ စကားျပန္ေျပာႏုိင္သည္။
' အဲဒီေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေတာင္းပန္ပါရေစ မစၥတာ ႐ုိ႔စေနာ့စကီး၊ အခုလုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း အထင္လြဲ ေနတာေတြကုိ ႐ွင္းသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္းဆံုၿပီး ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္၊ ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္တဲ့ေနရာ ေ႐ြးပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လူေတြ မမွတ္မိတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေပါ့ '
' ခင္ဗ်ား ကုိ လူေတြ မမွတ္မိတဲ့ေနရာက တစ္ေနရာပဲ ႐ွိတယ္ မစၥတာကိန္း '
' ဘယ္ေနရာလဲ '
' သခၤ် ိဳင္း .... '
ေအဘယ္က တယ္လီဖုန္းကုိ ျပန္ခ်သြားသည္။

*
' မစၥတာေအာ့စဘြန္းဆီ ခ်က္ခ်င္းဆက္ေပးစမ္း '
သူက ... သူ႕ အတြင္းေရးမွဴးစာေရးမကုိ ေျပာလုိက္သည္။ စာေရးမက တယ္လီဖုန္း ဆက္ေနစဥ္ သူက သူ႔စားပဲြကုိ လက္ႏွင့္ တဖုတ္ဖုတ္ အဆက္မျပတ္ ဗံုတီးေနသည္။ မစၥတာေအာ့စဘြန္းက သူ၏ မဲဆႏၵ႐ွင္မ်ား အား ကက္ပီတယ္အေဆာက္အအံုကုိ လုိက္လံျပသေနသျဖင့္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာမွ ဆက္၍ရသည္။
' ေအဘယ္လား ... '

'ဟုတ္ပါတယ္...မစၥတာေအာ့စဘြန္း၊ ၀ီလ်ံကိန္းေတာ့ အားလုံးသိသြားျပီ၊ အဲဒါမစၥတာေအာ့စဘြန္း ပထမဆုံး သိသင့္တယ္ထင္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းဆက္တာ၊ တုိက္ပြဲေတာ့စျပီထင္တယ္ မစၥတာေအာ့စဘြန္း'
'ခင္ဗ်ားဘာကုိဆုိလုိတာလဲ၊ သူသိကုန္ျပီဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ားနဲ႕က်ဳပ္နဲ႕ေပါင္းေနတယ္ဆုိတာ သူသိသြား ျပီလုိ႕ ေျပာတာလား'
ေအာ့စဘြန္းက စုိးရိမ္သျဖင့္ ကမန္းကတန္းေမးသည္။

"ဟုတ္ပါတယ္...သူသိသြားျပီ၊ မစၥတာေအာ့စဘြန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္တာ၀န္ေပးတာေရာ၊ လက္စတာ ဘဏ္နဲ႕ အင္တာစတိတ္ကုမၸဏီမွာ ကၽြန္ေတာ္ရွယ္ယာေတြရွိတာေရာ အကုန္သိသြားျပီ"
"ဟာ...ဒီေလာက္အေသးစိတ္ၾကီးေတာင္မွ သူကဘယ္လုိလုပ္သိႏုိင္ရတာလဲ၊ အထူးစာရင္းကိစၥက ခင္ဗ်ားနဲ႕ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ႏွစ္ေယာက္ပဲ သိတာပဲဥစၥာ"
"ကာတစ္ဖင္တန္က ေျပာလုိက္လုိ႕သိတာ"
"ဟုတ္ပါရဲ႕လား၊ ဒီလုူဒီလုိလုပ္မယ္မထင္ပါဘူး"

"မထင္ဘူးမလုပ္နဲ႕၊ တကယ္လုပ္လုိက္ျပီ၊ သူကလြဲျပီးဘယ္သူမွမျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ကိန္းႏွင့္ကေတာ့ ဒဏ္ကုိအေၾကြးဆပ္ျပီး ရစ္ခ်္မြန္႕ကုမၸဏီကုိျပန္ယူေတာ့ ကိန္းကဖင္တန္နဲ႕တုိက္ရုိက္ဆက္သြယ္ျပီး လုပ္ခဲ့ ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီကတည္းက သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ကတိက၀တ္ တစ္ခုခုရွိခဲ့ၾကတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္"
"ဘုရားေရ အဲဒါမွဒုကၡပါပဲ"
"မစၥတာေအာ့စဘြန္းက ေတာ္ေတာ္စုိးရိမ္မသလား"
"စုိးရိမ္တာေပါ့ ေအဘယ္၊ ၀ီလ်ကိန္းက ဘယ္ေတာ့မွအရႈံးေပးတဲ့လူ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ အဲဒါေတာ့ သတိ ၾကပ္ၾကပ္ထားရလိမ့္မယ္"

"ကၽြန္ေတာ္လဲဘယ္ေတာ့မွ အရႈံးေပးတဲ့လူမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႕ကုိေၾကာက္စရာမလုိပါဘူး၊ ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအေျခအေနက ဘယ္လုိရွိသလဲ"
"ခင္ဗ်ားက လက္စတာဘဏ္မွာ ေျခာက္ရာခုိင္ႏႈန္းရွယ္ယာပုိင္ထားတယ္၊ အင္တာစတိတ္ကုမၸဏီမွာက ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္း၊ ျပီးေတာ့သူတုိ႕နဲ႕ပတ္သက္ေနတဲ့ တျခားကုမၸဏီေတြမွာလည္း အနည္းအက်ဥ္းပုိင္ထားတာ ေတြရွိ ေသးတယ္။

စည္းမ်ဥ္းဥပေဒပုဒ္မ ၇နဲ႕အက်ဳံး၀င္ဖုိ႕က ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းပဲလုိေတာ့တယ္၊ ပီတာပါဖစ္ကလဲ ေစ်းတည္းရင္ ေရာင္းဖုိ႕ အဆင္သင့္ပဲ"
"ေကာင္းပါတယ္၊ အေျခအေနေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ပါဖစ္နဲ႕ ဆက္ေဆြးေႏြးပါဦး၊ ဒါေပမယ့္ကိန္းက သူ႕ဆီမခ်ဥ္းကပ္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကသိပ္ျပီး အငမ္းမရျဖစ္ေနျပီလုိ႕ မထင္ႏုိင္ေအာင္ေတာ့ သတိနဲ႕ လုပ္ရလိမ့္မယ္၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိန္းကုိဒီအတုိင္းပဲ လႊတ္ထားလုိက္ဦးမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘာေတြ မ်ား လုပ္ေနၾကပါလိမ့္ဆုိျပီး သုူ႕ဟာသူေတြးခ်င္သလုိ ေတြးေနပါေစ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဥပေရာပက ျပန္မေရာက္ မခ်င္းေတာ့ သူေဇာေခၽြးေတြ ျပန္ေနလိမ့္မယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းၾကည္႕လုိ႕ရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္က အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးခင္မွာေတာ့ သူ႕အေနနဲ႕အဲဒီလုိပဲ ေနပါေစဦး"

"ေကာင္းတယ္...ေအဘယ္၊ က်ဳပ္သတိနဲ႕ေစာင့္ၾကည့္ထားပါ့မယ္၊ အေျခအေနထူးျခင္းရင္ ခင္ဗ်ားကုိ ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကားပါ့မယ္"
"ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့မစုိးရိမ္ပါနဲ႕ မစၥတာေအာ့စဘြန္း၊ ဒီလူကုိကၽြန္ေတာက ခ်က္ခ်င္းမသတ္ဘဲ တျဖည္း ျဖည္းနဲ႕မွ ေသေအာင္ညႇဥ္းသတ္ျပပါ့မယ္"
"ေကာင္းတယ္၊ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ က်ဳပ္ေစာင့္ၾကည္႕ေနပါ့မယ္"
"မစၥတာေအာ့စဘြန္းက ကိန္းကုိကၽြန္ေတာ္မုန္းတာထက္ ပုိမုန္းတယ္မဟုတ္လား"
ေအာ့စဘြန္း က ကမန္းကတန္းရယ္လုိက္သည္။

"ကဲဥေရာပခရီး ေအာင္ျမင္ပါေစ ေအဘယ္"
ေအဘယ္ကတယ္လီဖုန္းကုိ ျပန္ခ်လုိက္သည္။ ေနာက္လုပ္ရမည္႕အလုပ္ကုိ စဥ္္းစားရင္းစားပြဲကုိလက္ႏွင့္ ေခါက္ေနသည္။ သူ၏အတြင္းေရးမွဴးစာေရးမ ၀င္လာသည္။
"ကြန္တီ နင္တယ္ဘဏ္က မစၥတာကာတစ္ဖင္တန္ဆီ ဆက္စမ္းပါ"
သူက သူမအားမၾကည္႕ဘဲႏွင့္ ေျပာလုိက္သည္။ စားပြဲကိုလက္ႏွင့္ဆက္ေခါက္ေနသည္။ မ်က္စိမ်ားကေရွ႕ တည္႕တည္႕ကုိေငးၾကည္႕ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ စားပြဲေပၚမွ တယ္လီဖုန္းျမည္လာသည္။
"မစၥတာ ဖင္တန္လား"

"ဂြတ္ေမာနင္းမစၥတာရုိ႕စေနာ့စကီး၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္"
"ခင္ဗ်ားဘဏ္မွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ပုိက္ဆံေတြ အားလုံးစာရင္းပိတ္လုိက္ပါေတာ့" တစ္ဖက္မွ တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။

အခန္း (၂၈) ဒု ပိုင္း ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Sunday, May 30, 2010

ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ကမၻာရန္ အပိုင္း (၂၇)

အခန္း (၂၇)

၀ီလ်ံ၏ စားပဲြေပၚတြင္ စာကုိ ျဖန္႔တင္ထားသည္။ သူက ေကာက္ယူၿပီး တတိယအႀကိမ္ ထပ္ဖတ္သည္။
' ေအဘယ္႐ုိ႕စေနာ့စကီးက လက္စတာဘဏ္မွာ ဘာေၾကာင့္ ႐ွယ္ယာ၀င္ခ်င္ရတာလဲ။ သူက ေအာ့စဘြန္း ကုိ သူ႕ကုမၸဏီမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒါ႐ုိက္တာ ခန္႔တာလဲ'
၀ီလ်ံ က အေၾကာင္းရင္းကုိ ဘယ္လုိေတြးလုိ႔မွမရ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တယ္လီဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။

မစၥတာ ကုိဟင္အသစ္မွာ သူ႕ဖခင္ႏွင့္ တစ္ပံုတည္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေ႐ွ႕ ၆၈လမ္းမွ ၀ီလ်ံ၏ အိမ္သုိ႔ ေရာက္ေသာ အခါ သူ႕ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္ေနစရာမလုိေတာ့။ သူ႕ေခါင္းတြင္ ဆံပင္ပါးပါးႏွင့္ အနည္းငယ္ ျဖဴစ ျပဳေနၿပီ။
၀ီလ်ံက မစၥတာဒီယပ္ကုိဟင္အား စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
' ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မွတ္မိဘူးလား မစၥတာကိန္း' မစၥတာကုိဟင္က ေမးလုိက္သည္။

' ဟာ ... ဘယ့္ႏွယ္ မမွတ္မိပဲေနပါ့မလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဟားဗက္တုန္းက စကားရည္လုပဲြႀကီး ေတာင္ အႀကီး အက်ယ္ လုပ္ခဲ့ၾကေသးတာပဲ၊ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္တုန္းကေပါ့ '
' ၁၉၂၈ ကပါ၊ အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ားတုိ႔ဘက္က ႏုိင္သြားတယ္ေလ '
' ဟုတ္တာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အရင္း႐ွင္စနစ္ဘက္က၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဆုိ႐ွယ္လစ္စနစ္ဘက္က စကားရည္ လုခဲ့ၾကတာ၊ အခု ခင္ဗ်ားက အရင္း႐ွင္တစ္ေယာက္အတြက္ ေ႐ွ႕ေနလုိက္ေပးရမယ္ဆုိေတာ့ ျဖစ္ပါ့မလား '

၀ီလ်ံက ေျပာၿပီး ရယ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိင္ရာမွထၿပီး မစၥတာကုိဟင္ႏွင့္ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္သည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ခအတြင္းတြင္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္ျဖစ္သြားၾကသည္။
၀ီလ်ံက ေျပာၿပီး ရယ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိင္ရာမွထၿပီး မစၥတာကုိဟင္ႏွင့္ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္သည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ခဏအတြင္းတြင္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္ျဖစ္သြားၾကသည္။
၀ီလ်ံက ၿပံဳးလုိက္ၿပီး -
' ေက်ာင္းတုန္းက ခင္ဗ်ားက လံုး၀အရက္မေသာက္ခဲ့ဘူးေနာ္၊ ခုေကာ ဘာေသာက္မလဲ '

' ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အခုလည္း အရက္မေသာက္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္း႐ွင္ ျဖစ္ေန ၿပီဗ် '
ထုိ႔နာက္ သူက သူ႕ဖခင္ထံမွ ပခံုးလဲႊယူထားလုိက္ရေသာ ' ႐ုိ႕စေနာ့စကီးေအာ့စဘြန္း အမႈတဲြ ' ဖုိင္ကုိ လွန္ ကာ စံုစမ္းသိ႐ွိထားၿပီးသမွ်ကုိ ႐ွင္းျပသည္။
၀ီလ်ံက သူ သိခ်င္ေသာအခ်က္မ်ား ေျပာျပသည္။

' အခု ဆက္လုပ္ေစခ်င္တာက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈ အေသးစိတ္ကုိ အျမန္ဆံုး အစီရင္ခံစာ တင္ေစခ်င္တယ္၊ ေနာက္ကုိလည္း အလ်င္ကလုိပဲ သံုးလတစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္ အစီရင္ခံစာတင္ပါ၊ အားလံုးကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္၀ွက္ လုပ္ဖုိ႔ကုိေတာ့ အထူးသတိျပဳပါ၊ ဒီကိစၥကုိ ခင္ဗ်ားကပဲ အားလံုးတာ၀န္ ယူေစခ်င္တယ္၊ ေအဘယ္႐ုိ႕စေနာ့စကီးက လက္စတာဘဏ္မွာ ဘာေၾကာင့္ ႐ွယ္ယာ၀င္ရတာလဲ၊ ေဒးဗစ္ လီ႐ြိဳင္း ေသဆံုးရတာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္လုိ႔ သူက အခုအထိ ထင္ေနတုန္းပဲလား၊ ေအာ့စဘြန္းက ဒီကိစၥ မွာ ဘယ္လုိပတ္သက္ေနတာလဲ၊ ႐ုိ႕စေနာ့စကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးရင္ အက်ိဳး႐ွိ ပါ့မလား၊ အထူးသျဖင့္ ထုိအခ်ိန္က ရစ္ခ်္မြန္႔ကုမၸဏီကုိ ပုိက္ဆံထုတ္မေခ်းဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ ပါဘူး၊ တျခားဘုတ္အဖဲြ႕၀င္ေတြက ဆံုးျဖတ္တာပါလုိ႔ ထုတ္ေျပာလုိက္ရေကာင္းမွာလား၊ ဒီေမးခြန္း အားလံုး ရဲ႕ အေျဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္ႏုိင္သမွ် ျမန္ျမန္ သိခ်င္တယ္၊ ဒါမွ ကၽြန္ေတာ့္ဘဏ္ ဒါ႐ုိက္တာအဖဲြ႕ကုိ အျမန္ဆံုး တင္ျပၿပီး လုိအပ္သလုိ ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္ႏုိင္မယ္ '

သာဒီယပ္ကုိဟင္က လက္စဲြသားေရအိတ္ကုိ ျပန္ပိတ္လုိက္ၿပီး -
' အခုလုိ ခင္ဗ်ား နာလန္ထခါစ႐ွိေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလုိျပႆနာနဲ႔လာၿပီး ရင္ဆုိင္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ဆံုး ျဖစ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္လုိက္ပါ့မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားဆီ လာၿပီး တင္ျပပါ့မယ္ ' သူက တံခါး၀သုိ႕ ေလွ်ာက္သြားရာမွ ေနာက္ျပန္လွည့္လ်က္ -
' ဒါနဲ႔ ရီမာဂ်င္တုိက္ပဲြမွာ ခင္ဗ်ား စြမ္းေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ဂုဏ္ယူပါတယ္ မစၥတာကိန္း '
*
၀ီလ်ံသည္ ေနာက္တစ္လႏွစ္လအတြင္းတြင္ လံုး၀ က်န္းမာလာခဲ့သည္။ မ်က္ႏွာႏွင့္ ရင္ဘက္မွာ အမာ႐ြတ္ မ်ားမွာလည္း သာမန္ ျခစ္ရာေလးေလာက္သာ ထင္ေတာ့သည္။
ရက္မ်ား မၾကာမီတြင္ သူတုိ႔မိသားစုသည္ အေနာက္အင္းဒီးစ္ကၽြန္းစုသုိ႕ အပန္းေျဖခရီးထြက္ၾကသည္။ လန္ဒန္ ၿမိဳ႕သုိ႕လည္း ႏွစ္ပတ္တာမွ် ၀င္ေရာက္၍ လည္ပတ္ခဲ့ၾကသည္။
နယူးေယာက္ သုိ႕ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကိတ္က လင္ေတာ္ေမာင္အား အိမ္တြင္ ဆက္လက္ အနားယူ ေနေသး ရန္ တုိက္တြန္းသည္။ သုိ႕ေသာ္ ၀ီလ်ံက အနားမယူေတာ့ဘဲ အလုပ္ခြင္သုိ႕ တန္း၀င္လာသည္။
သုိ႕ျဖင့္ သူသည္ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ ၀င္တုိးမိလ်က္သား ျဖစ္ရေတာ့သည္။

သူ ျပန္၀င္လာေသာအခါ စီးပြားေရးေလာကသည္ ယခင္ကႏွင့္ မတူေတာ့ဘဲ အေတာ္ႀကီးကုိ ေျပာင္းလဲေန ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ အေမရိကန္ဘဏ္လုပ္ငန္းကုိ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးေၾကာင့္ အေတြ႕အႀကံဳ အမ်ားႀကီး ရလုိက္ေသာ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္က ဦးေဆာင္ႀကိဳးကုိင္လ်က္႐ွိေနၿပီ။
ဒုတိယအႀကိမ္ သမၼတေ႐ြးေကာက္ပဲြတြင္ အႏုိင္ရလုိက္ေသာ ဟယ္ရီထ႐ူးမင္းကလည္း စီးပြားေရးကုိ မူသစ္၊ ေပၚလစီသစ္မ်ားျဖင့္ အထူးထိန္းၾကပ္ကြပ္ကဲလ်က္ ႐ွိသည္။
ေ႐ွ႕ေန သာဒီယပ္ကုိဟင္ ထံမွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အစီရင္ခံစာ ေရာက္လာသည္။

၀ီလ်ံက စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ ကမန္းကတန္း လွန္ေလွာဖတ္႐ႈသည္။
ေအဘယ္႐ုိ႕စ္ေနာ့စကီးသည္ လက္စတာဘဏ္တြင္ ေနာက္ထပ္ အစု႐ွယ္ယာမ်ား ၀ယ္ယူရန္ ဆက္လက္ ႀကိဳးစား ေနဆဲျဖစ္သည္။ သူသည္ မစၥတာလက္စတာ၏ ေသတမ္းစာအရ အေမြရလုိက္သူ အားလံုး နီးပါး သုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ မစၥတာဆူဆန္လက္စတာ တစ္ဦးတည္းထံမွသာ ႐ွယ္ယာမ်ား ၀ယ္ယူ ရ႐ွိခဲ့သည္။ သ ဆူဆန္က ၀ီလ်ံ၏ ေရွ႕ေနႏွင့္ လံုး၀အေတြ႕မခံ။ သူမအေနျဖင့္ ႐ွယ္ယာေတြ ေရာင္းပစ္ ရေလာက္ ေအာင္ ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲမ႐ွိေသးေၾကာင္း ၀ီလ်ံသိသည္။

ဒါနဲ႔မ်ား ဒီလုိလူမ်ိဳးကုိ ေရာင္းပစ္လုိက္တာ မုိက္လုိက္ေလျခင္း ဟူဆန္ရယ္ ...။
၀ီလ်ံ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပါသည္။ သူက အစီရင္ခံစာကုိ ဆက္ဖတ္လုိက္သည္။
ဟင္နရီေအာ့စဘြန္းအား ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေမလထဲတြင္ နယ္စားကုမၸဏီ၏ ဘုတ္အဖဲြ႕၀င္ လူႀကီးတစ္ဦးအျဖစ္ ခန္႔ထား ခဲ့သည္မွာ မွန္သည္။ သူ၏ အထူးတာ၀န္က လက္စတာဘဏ္မွ ႐ွယ္ယာမ်ားကုိ ႀကီးၾကပ္ရန္ ျဖစ္သည္။ အေရးႀကီးေသာအခ်က္မွာ ေအဘယ္သည္ ဆူဆန္၏ ႐ွယ္ယာမ်ားကုိ သူ႕နာမည္ကုိေသာ္လည္း ေကာင္း၊ ေအာ့စဘြန္းနာမည္ကုိေသာ္လည္းေကာင္း လံုး၀မသံုးဘဲ ၀ယ္ယူျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ဘယ္လုိပင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေအဘယ္သည္ လက္စတာဘဏ္တြင္ ႐ွယ္ယာ ေျခာက္ရာခုိင္ႏႈန္း ပုိင္သြားၿပီ။ ပီတာပါဖစ္၏ ႐ွယ္ယာႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းကုိလည္း ေဒၚလာခုနစ္သိန္းခဲြျဖင့္ ၀ယ္ယူရန္ ကမ္းလွမ္း လ်က္ ႐ွိသည္။ သည္အတုိင္းဆုိလွ်င္ ေအဘယ္သည္ ၀ီလ်ံကဲ့သုိ႕ပင္ ႐ွယ္ယာ ႐ွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ မၾကာမီ ပုိင္ဆုိင္ လာႏိုင္စရာ႐ွိသည္။
၀ီလ်ံက ပုိ၍ စုိးရိမ္သည္မွာ ေအဘယ္၏ ဟုိတယ္လုပ္ငန္းသည္ လက္စတာဘဏ္တုိက္ထက္ ႏွစ္စဥ္ အျမတ္ေငြ ပုိမုိ႐ွိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေအဘယ္၏ နယ္စားဟုိတယ္လုပ္ငန္းသည္ နာမည္ေက်ာ္ ဟီလတန္ ႏွင့္ ႐ွယ္ရာတန္ ဟုိတယ္လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ လုိက္လ်က္႐ွိေနၿပီ။

၀ီလ်ံက ေအဘယ္႐ုိ႕စေနာ့စကီးႏွင့္ ပထမဆံုး ေတြ႕ဆံုမေဆြးေႏြးရေသးဘဲႏွင့္ သည္ကိစၥကုိ ဘုတ္အဖဲြ႕ကုိ တင္ျပသင့္ မသင့္ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ဘာမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်ျဖစ္။
သုိ႔ျဖင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညေပါင္းမ်ားစြာကုိ ကုန္လြန္ေစၿပီးေနာက္မွာ သူက ဇနီးသည္ ကိတ္ကုိ ေျပာျပၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ ေတာင္းခံမိသည္။
' ဘာမွ မလုပ္ပါနဲ႔ဦး ' ကိတ္က အႀကံေပးသည္။ ' ေမာင္ စုိးရိမ္သလုိ သူက အဖ်က္သေဘာနဲ႔ ၀င္လာတာ လားဆုိတာ အတိအက် သိရေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါဦး၊ အမွန္က ဒီကိစၥဟာ ေမာင္ ထင္သေလာက္ မႀကီးက်ယ္ဘဲ လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲ မုန္တုိင္းထတာ ေလာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ '

' ဟင္နရီေအာ့စဘြန္းကုိ သူ႕ရဲ႕လက္ပါးေစအျဖစ္ ခန္႔ထားတာေထာက္ရင္ မုန္တုိင္းက လက္ဖက္ရည္ ခြက္ထဲက လွ်ံတက္ၿပီး အျပင္ကုိပါ တုိက္ခတ္ႏုိင္တယ္၊ ဒီကိစၥ ေပါ့ေပါ့တြက္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး ကိတ္၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ အျမန္ဆံုးသိေအာင္ လုပ္ရမယ္၊ လက္ပုိက္ၿပီး ထုိင္ၾကည့္ေနလုိ႔ မျဖစ္ဘူး '
' ေစာင့္ၾကည့္ ပါဦးေလ၊ သူ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ႐ွင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အဆက္ အသြယ္ လံုး၀မ႐ွိတာကလည္း ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာင္ ႐ွိသြားၿပီပဲ '
' အဲ ... လူဆုိးႀကီး အယ္လ္ကပုန္းက ေထာင္ကလြတ္တဲ့ေန႔က်မွ စိတ္ေျပာင္းသြားခ်င္ ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္၊ တုိ႔ က အတိအက်ေျပာလုိ႔ ဘယ္လုိမွမရႏုိင္ဘူးကိတ္၊ ဒါေပမဲ့ သတိ ႐ွိထားတာကေတာ့ မမွားႏုိင္ဘူးေပါ့ '

ကိတ္က ဘာမွဆက္မေျပာ။ သုိ႔ေသာ္ ၀ီလ်ံက ကိတ္၏ စကားကုိ နားေထာင္ၿပီး ခပ္ေအးေအးပင္ ေစာင့္ ၾကည့္ေနသည္။ သည္ၾကားထဲ ေ႐ွ႕ေန သာဒီယပ္ကုိဟင္၏ အစီရင္ခံစာကုိလည္း မွန္မွန္ဖတ္ေနသည္။ ေထြေထြ ထူးထူး ထူးျခားခ်က္ေတာ့ ဘာမွမ႐ိွ။
ကိတ္ ၏ ထင္ျမင္ခ်က္အတုိင္းပဲ ျဖစ္ပါေစဟုသာ သူက ဆုေတာင္းေနမိေတာ့သည္။
..........................................
အခန္း (၂၈)
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္ အက်ဥ္းစံ အပိုင္း (၉) ဒု ပိုင္း

အခန္း (၉) ဒုပိုင္း

'ဒီေနရာပဲကြ'ဟု ဂ်ိဳစီကေရရႊတ္သည္။
'ဒီေနရာဟာ အေကာင္းဆုံးေနရာပဲ၊ တျခားလူေတြ ဘာေၾကာင့္မလာၾကတာလဲ …. ဂ်ိဳစီ'
'ထမင္းဆုိင္နဲ႕ေ၀းလုိ႕ကြ'ဟု ေျပာကာ ဂ်ိဳစီကရယ္သည္။

'သူတုိ႕ကငါးလဲမွ်ားခ်င္တယ္၊ အရက္လဲေသာက္ခ်င္တယ္၊ အလုပ္ႏွစ္ခုကုိ တျပိဳင္တည္း လုပ္ခ်င္ၾက တာကုိး ကြ'
ဂ်ိဳစီသည္ စက္ရုံေရွ႕သုိ႕ေရာက္လာသည္႕ လူသြားလမ္းအတုိင္းလုိက္သည္။ နီကုိလတ္စ္က ေဘးမွ ကပ္၍ ေျခဖ်ား ေထာက္ေလွ်ာက္သည္။ ေတာင္ၾကားတေလွ်ာက္တြင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိလွေပ သည္။ အျပာေရာင္ အုိင္းရစ္ပန္းမ်ားသည္ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာလ်က္ ရွိၾကသည္။ စက္ရုံအေဟာင္းအပ်က္ ၾကီးျဖစ္သည္။ ေခါင္းမုိးပင္ မရွိေတာ့။ ေရညွိမ်ားထူထပ္စြာ တက္ေနေသာ ဘီးၾကီးမ်ားမလည္မပတ္ ရသည္မွာ ႏွစ္မ်ားမွာ ၾကာခဲ့ျပီ ထင္၏ ။

စက္ရုံအ၀င္တြင္ ျမစ္ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာျပဳလ်က္ရွိေသာ ေက်ာက္ေလွကားတခုရွိသည္။ ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕ပစၥည္း ကိရိယာ တန္ဆာပလာမ်ားကုိ ထုိေက်ာက္ေလွကား၌ခ်သည္။ သူသည္တလုံးစီ၏ ထိပ္ဘက္ အေပါက္မွာ ေန၍ ငါးမွ်ားတံကုိ ထုိးသြင္းသည္။ ေစ်းအေပါဆုံး ငါးမွ်ားတံမ်ားျဖစ္ေသာ္ လည္း ဂ်ိဳစီသည္ တယုတယႏွင့္ တရုိ တေသကုိင္သည္။
'ခင္ဗ်ားငါးမွ်ားရတာကုိ သိပ္သေဘာက်သလား… ဂ်ိဳစီ'ဟု နီကုိလတ္စ္က ေမးသည္။

'ငါအၾကိဳက္ဆုံးအလုပ္တခုပဲကြ'ဟု ဂ်ိဳစီကေျဖသည္။ 'မင္းေကာ ၀ါသနာမပါဘူးလား'
'ကၽြန္ေတာ္လဲ၀ါသနာပါပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ငါးမွ်ားခြင့္တခါမွ မရခဲ့ဘူးဗ်'
'အခု မင္းမွ်ားရေတာ့မွာပဲကြ'ဂ်ိဳစီကျပဳံးသည္။ 'မင္းငါးမွ်ားယင္ေတာ့ ငါးစာနဲ႕ပဲ မွ်ားမွျဖစ္မယ္ကြ၊ မင္းက ငယ္ေသးေတာ့ ၾကိဳးကုိအေ၀းၾကီးပစ္ျပီး မွ်ားလုိ႕မျဖစ္ေသးဘူး၊ ေဟာဒီမွာလာၾကည္႕၊ ငါျပမယ္၊ ျမစ္ငါးေတြ အရူး အမူး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳက္တဲ့အစာ'

ဂ်ိဳစီသည္ ေက်ာပုိးအိတ္အတြင္းမွ သံဗူး၀ုိင္းေလးတလုံးကုိထုတ္၍ အဖုံးကုိဖြင့္ကာ သူ႕လက္ဖ၀ါးေပၚ သုိ႕ ေမွာက္ခ် လုိက္၏ ပုိးတုံးလုံးအေသတေကာင္…။ သူသည္ ပုိးတုံးလုံးေကာင္ကုိ ငါးမွ်ားခ်ိတ္တြင္ တပ္လုိက္ ျပီး နီကုိလတ္စ္၏ လက္ေမာင္းကုိဆြဲကာ ေက်ာက္လုံးၾကီးမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားကာ ေရကာတာ တေနရာ တြင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကုိ တြဲေလာင္းခ်၍ ထုိင္ခုိင္းသည္။ ငါးမွ်ားတံၾကီးကုိ ေရထဲသုိ႕ပစ္ခ်လုိက္ျပီး ငါးမွ်ားတံ ကုိ နီကုိလတ္စ္၏လက္ထဲသုိ႕ ထည္႕ေပးေလသည္။

'အစာကုိ ငါးဟပ္ထင္တအားေဆာင့္ဆြဲလုိက္ ဟုတ္လား'
'ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အေ၀းၾကီးသြားေနမွာလား'
'မသြားပါဘူးကြာ၊ စိတ္ခ်ပါ'ဂ်ိဳစီက ေရကာတာ၏အျမင့္ပုိင္းရွိ တေနရာကုိညႊန္ျပသည္။ 'အဲဒီေနရာမွာ ငါ ေနမယ္'
ပထမေတာ့ နီကုိလတ္စ္သည္ ေကာင္းေကာင္းမထုိင္တတ္။ ငါးမွ်ားတံကုိ လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကုိင္ျပီး ေတာင့္ေတာင့္မတ္မတ္ၾကီးထုိင္ေနမိသည္။ တေ၀ါေ၀ါက်ဆင္းလ်က္ရွိ ေသာ ေရလုံးၾကီး မ်ား ကုိၾကည္႕ကာ ေခါင္းမူးခ်င္သလုိလုိပင္ျဖစ္သည္။ ေရကန္ထဲသုိ႕ လိမ့္က်သြား မည္ကုိ စုိးရိမ္ေသာ စိတ္ကလည္း ဖိစီးေနသျဖင့္ လုိအပ္သည္ထက္ပုိျပီး သတိထားေနမိသည္။ ၾကာလာေတာ့လည္း တျဖည္း ျဖည္း ႏွင့္ သူ႕ကုိယ္သူယုံၾကည္မႈ၀င္လာကာ ေၾကာက္စိတ္ေပ်ာက္ သြားသည္။

ဂ်ိဳစီဆက္ဆံပုံမွာ သူ႕အားမက်န္းမမာျဖစ္ေနေသာ ကေလးသူငယ္တေယာက္ကုိ ဆက္ဆံပုံမ်ိဳး မဟုတ္။ က်န္းမာ သန္စြမ္းေသာ လူငယ္တေယာက္ကုိ ဆက္ဆံသည္႕အေနအထားျဖစ္သည္။ ဤဆက္ဆံမႈ ေၾကာင့္ သူ႕မွာ မ်ားစြာ၀မ္းသာအားတက္ရသည္။ ပီတိျဖစ္ရ၏ သူသည္ ေအာက္သုိ႕ က်မသြားေစရန္ သတိၾကီးစြာ ထားျပီး ဂ်ိဳစီဘက္လွည္႕ၾကည္႕သည္။ ဂ်ိဳစီသည္ ေရစီးထဲတြင္ ရပ္ေန သည္။ သူ႕လက္ထဲမွ ငါးမွ်ားတံၾကီးကုိ ေျမွာက္၍ ပစ္လုိက္၊ ျပန္သိမ္းလုိက္၊ ျပန္ပစ္လုိက္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္လ်က္ရွိသည္။ တၾကိမ္တြင္ ေရစီးထဲမွ ငါးတေကာင္ ခုန္ထြက္လာသည္ကုိ သူျမင္လုိက္မိ သည္ထင္၏ ။ သုိ႕ေသာ္လည္း အထင္မွ်သာျဖစ္၏ ။ အတိအက် မေျပာႏုိင္။ သူ႕ဖင္ေအာက္ ေက်ာက္တုံးၾကီးမ်ားသည္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိလွေပသည္။

ရုတ္တရက္ သူ႕ငါးမွ်ားတံသည္ အသက္၀င္လာသည္။ ငါးမွ်ားတံ၏ ထိပ္ပုိင္းသည္ ေရွ႕သုိ႕ ေကြးက် သြားလုိက္ ျပန္တက္လာလုိက္ႏွင့္ တယိမ္းယိမ္းတႏြဲ႕ႏြဲ႕ ျဖစ္လာေနသည္။ ေရျပင္ေအာက္ တေနရာ မွ လႈပ္ရွားမႈ တခုႏွင့္ အေလးအပင္တခု။

'ငါးဟပ္ျပီကြ'ဟု စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ေအာ္လုိက္မိသည္။ ေၾကာက္လန္႕တၾကားျဖစ္ကာ ဂ်ိဳစီအား လွည္႕ ၾကည္႕ မိသည္။ ဂ်ိဳစီကေတာ့ သူ႕ကုိမျမင္။ သူႏွင့္ဂုိက္တရာခန္႕အကြာတြင္ သူ႕အားေက်ာေပး ၍ ရပ္ေန သည္။ ေအာ္ေခၚရန္ စိတ္ကူးေပၚလာေသးသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း တေ၀ါေ၀ါက်ေနေသာ ေရသံမ်ားေၾကာင့္ ၾကားမည္မထင္။ သူ႕ဘာသာသူ လုပ္ရမည္႕အလုပ္…။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မည္ဟူ ေသာ မာနစိတ္ ကေလး ၀င္လာသည္။

သူသည္ ငါးမွ်ားတံၾကိဳးရစ္ဘီးကုိ ကေသာကေမ်ာရစ္သည္။ ငါးမွ်ားတံအေႏွာင့္သည္ သူ႕ရင္ဘတ္ကုိ မၾကာခဏ ထုိးမိေသာ္လည္း သူသတိမထားႏုိင္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္တြင္ ခ်ိန္မိေနျပီျဖစ္ ေသာ ငါးသည္ အၾကိတ္ အနယ္ ရုန္းကန္တုိက္ခုိက္လ်က္ရွိသည္။ သူကလည္း ျပန္လြတ္သြားမည္ကုိ စုိးရိတ္ေသာစိ္တ္ျဖင့္ ရစ္ဘီးကုိ တရၾကမ္း ရစ္သည္။ ငါးသည္ ေရထဲမွခုန္ပ်ံ၍ပါလာျပီး သူ႕ရင္ဘတ္ကုိ လာရိုက္မိသည္။ ၀မ္းသာ လြန္းေသာ အရွိန္ျဖင့္ နီကုိလတ္စ္၏ ႏွလုံးသားကုိ တဆတ္ဆတ္ခုန္လ်က္ရွိေလသည္။

'အၾကီး….အၾကီးပဲ၊ အၾကီး…ၾကီးပဲ၊ လွလုိက္တဲ့ ငါး…ၾကီး' သူသည္ အေမာတေကာႏွင့္ အသက္ကုိ ပင္ မွန္မွန္ မရႈႏုိင္။ 'ျပန္မ်ားလြတ္သြားမလား၊ ျပန္လြတ္သြားမွျဖင့္….'
နီကုိလတ္စ္သည္ သတိၾကီးစြာထား၍ ၾကိဳးကုိရစ္သည္။ အခုေတာ့လည္း ငါးသည္ ေမာဟုိက္လ်က္ ရွိေလျပီ။ သူဆြဲရာေနာက္သုိ႕ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ပါလာသည္။ ေရစပ္နားေရာက္လုလုတြင္ သူသည္ ငါးမွ်ားတံ ကုိ အသာခ်ပစ္ခဲ့ျပီ ေရစပ္အထိဆင္း၍ ၾကိဳးကုိဆြဲတင္သည္။

သူ ငါးတေကာင္ရျပီ။ မည္သူ႕အကူအညီမွမပါဘဲ သူကုိယ္တုိင္ ဖမ္းမိေသာငါး။ ပထမေတာ့ ဂ်ိဳစီထံ အေျပး အလႊား သြား၍ ျပလုိက္မည္ဟု ၾကံမိေသးသည္။ ျပီးေတာ့မွ စိတ္တမ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္။ အခုမျပေသး။ သူသည္ ငါးကုိ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွ ျဖဳတ္ယူလုိက္ျပီး ေက်ာက္ခဲတလုံးကုိ ေခါင္းကုိတခ်က္ ထုလုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ဒရင္ေကာက္ပင္မ်ားၾကားသုိ႕ ထုိးသြင္းထားလုိက္သည္။ ခဏမွ်အၾကာတြင္ နီကုိလတ္စ္ သည္ ေစာေစာကေနရာတြင္ အက်အနထုိင္ကာ ေနာက္တၾကိမ္ ငါးထပ္အဟပ္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားလ်က္ ရွိေလ၏ ။
ဂ်ိဳစီေရာက္လာေသာအခါ ေန႕ခင္းတနာရီ ထုိးေနေလျပီ။ ထုိအခ်ိန္တြင္ နီကုိလတ္စ္မွာ ငါးႏွစ္ေကာင္ ထပ္မိ ထားျပီ။ ပထမဆုံးရသည္႕ အေကာင္ေလာက္ေတာ့ မၾကီး။ သုိ႕ေသာ္လည္း သုံးေကာင္ဆုိ ေတာ့ အားတက္ စရာ ျဖစ္သည္။

'ကံေကာင္းရဲ႕လားကြ'ဟု ဂ်ိဳစီကေမးသည္။
ရင္ထဲတြင္ ေအာင့္အည္းမ်ိဳသိပ္ထားရသမွ်သည္ အခုမွပင္ ပြင့္ထြက္လာသည္။ နီကုိလတ္စ္သည္ ဂ်ိဳစီထံ အေျပး အလႊား သြားကာ လက္ေမာင္းကုိဖမ္းဆြဲျပီး သူ႕ငါးမ်ားထားရာ ေနရာသုိ႕ေခၚလာသည္။
'ဒီမွာဗ်၊ ဒီမွာၾကည္႕ပါဦး၊ အၾကီးၾကီးေတြပဲ၊ သိပ္လွတဲ့အေကာင္ၾကီးေတြဗ်၊ ပထမဆုံး မိတဲ့ေကာင္က အၾကီးဆုံး ပဲသိလား၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကုိစျပီးမိေတာ့ အသက္ေတာင္မရႈႏုိင္ဘူး၊ တကယ္ပဲ၊ ေပ်ာ္လုိက္တာလဲ အလြန္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ရေအာင္ ဆြဲယူျပီးျဖဳတ္ယူႏုိင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တခါမွ ငါးမမွ်ားဖူးဘူး…ဂ်ိဳစီ၊ သိလား၊ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာပဲ၊ ျပီးေတာ့…၊ ဟာ…ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြား တယ္၊ ခင္ဗ်ားေကာ ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ရလဲဟင္'

ဂ်ိဳစီ၏ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲ၀ယ္ ငါးေလးေကာင္….၊ သုိ႕ေသာ္လည္း သူဖမ္းမိသည္႕ ငါးမ်ားအတြက္ အေရး လုပ္၍ စကားမေျပာ။ နီကုိလတ္စ္ငါးသုံးေကာင္အထိ ရသည္႕အတြက္ ေက်နပ္အားရလ်က္ ရွိသည္။ သူ၏ ေဘာင္းဘီ ေအာက္ပုိင္းမွာ စုိရြဲလ်က္ရွိ၏ ေနပူက်ဲတဲေအာက္တြင္ ရပ္ေနခဲ့ရျခင္းျဖစ္၍ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္ မ်ားျဖင့္ စုိရြဲလ်က္ ရွိေလသည္။
'ကဲငါတုိ႕ ေန႕လယ္စာစားၾကမယ္၊ ငါေတာ့ ဆာလွျပီ၊ မင္းေကာဆာေရာေပါ့'

သူသည္ ေလွကားထစ္ေပၚတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္ျပီး သတင္းစာစကၠဴတရြက္ျဖင့္ ပတ္ထားသည္႕ ေပါင္မုန္႕ၾကမ္း တလုံး ႏွင့္ ဒိိန္ခဲတုံးကုိ ထုတ္သည္။ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲမွ ၾကက္သြန္နီတလုံးကုိပါ ထုတ္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ခါးၾကားမွ ဓားျဖင့္ ၾကက္သြန္ကုိ အခြံႏြာသည္။ ထုိအခါက်မွပင္ နီကုိလတ္စ္ သည္ သူနံနက္စာ မစားခဲ့ရ ေသးသည္႕ အျဖစ္ကုိ သတိရကာ အျပင္းအထန္ ၀မ္းဟာလာေလသည္။ သူသည္ ဂ်ိဳစီ၏ေဘးတြင္ ပယ္ပယ္ နယ္နယ္ ထုိင္ခ်လုိက္ကာ မက္ဂ္ဒါလီးနားထည္႕ေပးလုိက္ေသာ ျခင္းကုိဖြင့္သည္။

အထဲတြင္ ၾကက္ဥျပဳတ္မ်ား၊ ၾကက္ေၾကာ္တေကာင္၊ ေပါင္မုန္႕ခ်ပ္မ်ားႏွင့္ ေထာပတ္၊ သစ္သီး လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ မ်ား၊ စုံေနေအာင္ ထည္႕ေပးထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ သူတေယာက္တည္း ကုန္ေအာင္ စားႏုိင္မည္ မဟုတ္၊ သူ႕မိတ္ေဆြ ဂ်ိဳစီ ကုိပါ ခြဲေ၀မွ်တေကၽြးႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။

ပထမေတာ့ ဂ်ိဳစီကသူေပးသည္ကုိ မယူ။ သူေကၽြးသည္ကုိမစား။ ႏူးညံ႕ေသာ အစားအစာမ်ားမွာ သူ စားေနက် မဟုတ္၍ မစားခ်င္ဟုျငင္းသည္။ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္က စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပုံရေသာ နီကုိလတ္စ္ ၏ အျဖစ္ကုိျမင္ေသာ အခါက်မွ ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ တေယာက္တ၀က္စီ အညီအမွ် ခြဲစားမည္ ဟု ဆုိသည္။

ပူေႏြးေသာေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ေျမၾကီးေပၚထုိင္၍ ျမစ္ေရစီးသံကုိ နားေထာင္၍ စားရသည္႕ အစားအစာမွာ ျမိန္လွပါဘိျခင္း…။ နီကုိလတ္စ္သည္ ဂ်ဳိစီခြဲေ၀ေပးသည္႕ ေပါင္မုန္႕ၾကမ္းႏွင့္ၾကက္သြန္ကုိ တၾကိမ္ တခါ မွ စားဖူးခဲ့သူမဟုတ္။ သူ႕စိတ္က အရသာရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဘူး ထင္ခဲ့၏ အခု လက္ေတြ႕ စားၾကည္႕ ေတာ့ ထူးထူးျခားျခားအရသာရွိေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ သည္။ ဂ်ိဳစီကလည္း သူခြဲေပးသည္႕ ၾကက္သား ကုိ ၾကိဳက္ပုံေပၚ၏။

 သူသည္ အစား စားေနယင္းက ဒရင္ေကာက္ပင္မ်ားၾကားတြင္ ခ်ထားသည္႕ သူ႕ငါးမ်ားကုိ စိတ္မခ် သည္႕ႏွယ္ မၾကာ…မၾကာလွည္႕ ၾကည္႕သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ငါးမွ်ားျခင္းအေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္တစား ေျပာမိၾကသည္။ ဂ်ိဳစီက ရာသီအလုိက္ ေရခ်ိဳငါးမ်ား ေနရာေျပာင္းေရြ႕ က်က္စားတတ္ပုံႏွင့္ အလ်င့္ အလ်င္ က ငါးမွ်ားယင္းၾကဳံ ခဲ့ရသည္႕ သူ႕အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကုိ ေျပာျပေနသည္။

နီကုိလတ္စ္ အဖုိ႕ေတာ့ ဂ်ိဳစီ ေျပာသမွ်သည္ အထူးအဆန္း အ့ံၾသဖြယ္ရာေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေျပာေျပာ ျငီးေငြ႕မသြား။ နားေထာင္မည္သာျဖစ္၏ သုိ႕ေသာ္လည္း နီကုိလတ္စ္ မ်က္ႏွာ ေပၚတြင္ေပၚေနသည္႕ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈကုိ ဂ်ိဳစီက သတိထားမိသျဖင့္ စကားကုိ ျဖတ္ကာ ထုိင္ရာမွ ထရပ္ လုိက္သည္။

'မင္း ကေန႕အိပ္ရာကအေစာၾကီး ထခဲ့ရတာကြ၊ မင္းတေရးတေမာ အိပ္ဦးမွျဖစ္မယ္'
ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕ဓားျဖင့္ ေက်ာက္ခက္ပင္ကုိင္းမ်ားကုိ ခုတ္ကာ စက္ရုံ၏အရိပ္ေအာက္တြင္ ျဖန္႕ခင္းျပီး သူ႕အက်ီ ၤျဖင့္ အေပၚမွအုပ္လုိက္သည္။
'ကဲ…အိပ္၇ာခင္းျပီးျပီ၊ မင္းခဏတျဖဳတ္အိပ္လုိက္ဦး'

နီကုိလတ္စ္က ဂ်ိဳစီ၏စကားကုိ နားေထာင္သည္။ သူသည္ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လုိက္၏ သူ႕လက္ႏွစ္ဘက္ ကုိ ေခါင္းေအာက္သုိ႕သြင္းလုိက္ျပီး ျမစ္ဘက္သုိ႕ ျပန္ေလွ်ာက္သြားေသာ ဂ်ိဳစီကုိ လွမ္းၾကည္႕သည္။ ဂ်ဳိစီ သည္ ပန္းကန္မ်ားကုိ ေဆးေၾကာကာ မက္ဂ္ဒါလီးနား၏ လက္ဆြဲျခင္းထဲသုိ႕ ျပန္ထည္႕ေနသည္။ ဖက္ရြက္ မ်ား ခူးကာ ငါးမ်ားကုိ ထုပ္ေနသည္။ ေနပူရွိန္သည္ တက္လာလ်က္ ရွိ၏ ။ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ျခင္း သည္ ေတာင္ၾကားလြင္ျပင္တခုလုံးကုိ လြမ္းျခဳံထားသည္။ ျမစ္ေရစီးဆင္းသံသဲ့သဲ့သည္ တခါတရံ သူ႕နားဆီသုိ႕ ေရာက္လာသည္။ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕စြာ တြန္က်ဳး လ်က္ရွိေသာ ငွက္တေကာင္၏အသံ…။ ငွက္သံေရာ ေျခာက္ေျခာက္ ေသြ႕ေသြ႕ ႏုိင္လြန္းလွ ေခ်သည္။ ထုိ႕ေနာက္ မ်က္စိမ်ားမွတ္သြားေလသည္။

ဂ်ိဳစီျပန္လာေသာအခါ နီကုိလတ္စ္တေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ရွိေလျပီ။ ပထမ ေတာ့ ဂ်ိဳစီ သည္ သူ႕ေနရာျပန္ျပီး ငါးထပ္မွ်ားရန္ စိတ္ကူးသည္ သုိ႕ေသာ္လည္း ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ ပုိးလုိး ပက္လက္ လန္ ၍ အိပ္ေနရွာေသာ နီကုိလတ္စ္ကုိ ၾကည္႕လုိက္မိေသာအခါ စိတ္ေျပာင္းသြား သည္။ သူသည္ နီကုိလတ္စ္ ေဘးတြင္ အသာ၀င္၍လွဲလုိက္ကာ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ နီကုိလတ္စ္၏ မ်က္ႏွာကုိ ေငးစုိက္ ၾကည္႕ေနမိ၏ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ။ ဤသူငယ္အေပၚတြင္ ခင္မင္ေသာ စိတ္ႏွင့္ သနားၾကင္နာေသာ စိတ္ တုိ႕သည္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည္။ ႏူးညံ႕ေသာပါးျပင္ႏွစ္ဘက္ေပၚသုိ႕ ရွည္လ်ားေသာ မ်က္ေတာင္ေကာ့ မ်ား၏ အရိပ္သည္ က်လ်က္ရွိ၏ ႏုိ႕ႏွစ္ေရာင္ေပါက္ေနေသာ သြားမ်ားသည္ ညီညာလွပလွေပ၏။

ဂ်ဳိစီ အေနျဖင့္ နီကုိလတ္စ္ႏွင့္မတူသည္႕ သူ႕အျဖစ္ကုိ ျပန္သတိရေနမိသည္။ ဂ်ဳိစီေမြးဖြားၾကီးျပင္း ခဲ့ရသည္႕ ဘ၀မွာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွေခ်သည္။ သူ႕အေဖေသေသာအခါ သူ႕အသက္မွာ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ ေနာက္လအနည္းငယ္မွ် ၾကာေသာအခါ သူ႕အားေက်ာင္းမွ ႏုတ္ကာလယ္ထဲသုိ႕လႊတ္၍ အလုပ္ လုပ္ခုိင္းသည္။ သူသည္ ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡကုိလည္းေကာင္း၊ အလုပ္အေပၚ မွ ေခါင္းပုံျဖတ္ျခင္းႏွင့္ မိသားစု တစုကုိ ရွာေဖြေကၽြးေမြးေနရသူတစ္ဦးအေပၚ အျပင္းအထန္ဖိစီးႏွိပ္စက္ေနတတ္သည္႕ ေသာက၏ အေၾကာင္း တုိ႕ကုိလည္းေကာင္း အရြယ္ မေရာက္ လူလားမေျမာက္မီကတည္းက နားလည္ သေဘာေပါက္ ခဲ့ရသူ ျဖစ္၏ ။

သူသည္အက်ိဳးမရွိ အရာမထင္ေသာ စိတ္ကူးယဥ္မႈမ်ားႏွင့္ ေပါ့တန္ေသာ စိတ္သာယာမႈမ်ားကုိ အရသာ ခံႏုိင္ခဲ့သူ တဦး မဟုတ္ေပ။ ဆင္းရဲျခင္းဒဏ္ကုိ ခါးစည္း၍ခံခဲ့ရသျဖင့္ ၾကံ႕ခုိင္ေသာ စိတ္မဆုတ္မနစ္ေသာ ဇြဲ၊ မိမိကုိယ္ ကုိသာ အားကုိးလုိေသာ သတိၱမ်ားကုိ ေစာေစာစီးစီးရရွိခဲ့သူျဖစ္သည္။

သူ၏၀ါသနာ၊ သူ၏စိတ္ပါ၀င္စားမႈႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္မႈတုိ႕ေၾကာင့္ ပီလုိတာေဘာလုံး အားကစားတြင္ ထူးခၽြန္ ထင္ရွားခဲ့၏ ။ ဤထူးခၽြန္မႈေၾကာင့္ သူ႕မွာခင္မင္ရင္းႏွီးသူ အသိမိတ္ေဆြမ်ား တုိးခဲ့ရ၏ ျပီးေတာ့ သူ႕မွာအေမ၊ ညီမေလးငါးေယာက္ႏွင့္ အဘုိးပက္ဒရုိတုိ႕ရွိသည္။ သူတုိ႕အားလုံးသည္ သူခ်စ္ရမည္႕ လူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိလူစုမွလြဲလွ်င္ သူ႕မွာသံေယာဇဥ္တြယ္စရာလူသည္ ရွိႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။
သုိ႕ေသာ္လည္း အခုသူ႕မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္၌ ဤသူငယ္သည္ ဘယ္ကဘယ္လုိလုပ္ျပီး ေပၚေပါက္ လာေလ သည္မသိ။

သံေယာဇဥ္ျဖစ္စရာ၊ ခ်စ္ခင္တြယ္တာစရာ လူသားတဦးအျဖစ္ႏွင့္ ေရာက္လာခဲ့ ၏ ဤသူငယ္အား သနားေသာ စိတ္၊ အကာအကြယ္ေပးလုိေသာ စိတ္မ်ားသည္ သူ႕ရင္၌ ကိန္းေအာင္းလာခဲ့ရ၏ ဘာေၾကာင့္ ထုိကဲ့သုိ႕ျဖစ္ရပါသနည္း။ ဒါကုိေတာ့ သူလုံး၀မသိ။ သူသိေနသည္မွာ တခုတည္းသာရွိ၏ ။ ဤသူငယ္ႏွင့္ ခင္မင္ ရင္းႏွီးခြင့္ ရသည္႕အတြက္ သူ႕မွာ အတုိင္းအဆ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္ ေနျခင္း ေပတည္း။

ဂ်ိဳစီသည္ သူ၏အသိဥာဏ္ႏွင့္ အေတြ႕အၾကဳံမ်ားကုိ ေပါင္းစပ္၍ ဥာဏ္မီသေရြ႕ စဥ္းစားဆင္ျခင္ ၾကည္႕မိ သည္။ သူတဦးတည္းသာ ခ်စ္ခင္လုိေသာ ေကာင္စစ္၀န္၏ ေမတၱာသည္ နီကုိလတ္စ္အား သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ ေလာကႏွင့္ ကင္းကြာသြားေစမည္႕ တံတုိင္းၾကီးျဖစ္စျပဳေနေလျပီ။ မၾကာခဏ ဖ်ားတတ္နာတတ္ေသာ သူ၏ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ႔ မႈသည္ နီကုိလတ္စ္အာ ကာယမသန္စြမ္းမႈကုိ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ဖန္တီး ေပးလ်က္ ႐ွိ၏။ သူ႕အေဖ၏ မနာလုိ၀န္တုိစိတ္သည္ နီကုိလတ္စ္၏ ငယ္႐ြယ္ႏုနယ္၍ သစ္လြင္ လန္းဆန္း ေသာ စိတ္ကုိ ဖ်က္ဆီးနင္းေခ်စ ျပဳလ်က္႐ွိေလၿပီ။

ေကာင္စစ္၀န္၏ ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့လြန္းလွေသာ အယူသည္းမႈ၊ ျပင္းထန္လြန္းလွေသာ အေတြး အေခၚ အယူအဆႏွင့္ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ မုိက္မဲလြန္းလွေသာ မာန္မာန၊ ဤအရာ အားလံုး ကုိေပါင္းစပ္ ၾကည့္လုိက္ သည့္အခါ ဂ်ိဳစီ၏ ရင္သည္ ပူေလာင္လာသည္။ ဤအရာ အားလံုး၏ ဒဏ္ကုိ ခံရမည့္ သားေကာင္ သည္ နီကုိလတ္စ္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့မည္။ နီကုိလတ္စ္အား ဤဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ ေစခ်င္ လွပါ၏။ အျပင္းအထန္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္၍ထားေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွ သူ႕သဘာ၀အတုိင္း ႐ုိး႐ုိး ေအးေအး ကေလး ေနရေသာ ဘ၀သုိ႔ သူ ပုိ႔ေပးခ်င္လွပါ၏။

နီကုိလတ္စ္ ႏုိးလာခ်ိန္တြင္ ေနစြယ္အေတာ္က်ိဳးေနေပၿပီ။ သူသည္ မ်က္လံုးမ်ားကုိဖြင့္ကာ ပတ္၀န္းက်င္ ကုိျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင့္ၾကည့္သည္။ ‘ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငါးထပ္မွ်ားဦးမွာလား ‘
ဂ်ိဳစီက မုိးေကာင္းကင္ ထက္႐ွိ ေနကုိ ေမးေငါ့ျပသည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေအးဓာတ္ မသိမသာ ၀င္စ ျပဳေနၿပီ။
‘ ငါတုိ႔  ျပန္ၾကဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ၿပီထင္တယ္ကြ …’

‘ ဟာ…ဂ်ိဳစီကလဲ ဗ်ာ…’
ဂ်ိဳစီကၿပံဳး၍ ေခါင္းခါသည္။ သူ႕လက္တဘက္ကုိ နီကုိလတ္စ္၏ ပခံုးေပၚ လွမ္းတင္လုိက္၏။
‘ တုိ႔သြားမွျဖစ္မယ္ကြ၊ ဘတ္စ္ကားမမီပဲ ေနလိမ့္မယ္…၊ ဒါေပမယ့္ မပူပါနဲ႔ကြာ၊ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္တေခါက္ လာၾကေသးတာေပါ့’

ေနာက္တေခါက္ ဤေနရာသုိ႔ ထပ္၍ လာၾကဦးမည္။ နီကုိလတ္စ္သည္ ဤစကားကုိၾကားရေသာ အခါ ေက်နပ္ သြားသည္။ သူသည္ ခုန္ထလာၿပီး ၀မ္းသာအားရ တခ်က္ေအာ္လုိက္ေလသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား ငါးမွ်ားတံမ်ားသိမ္းၾကသည္။ အမိႈက္သ႐ုိက္မ်ားကုိ စြန္႔ပစ္ၾကသည္။ အတုိအထြာ ပစၥည္း မ်ားကုိ သိမ္းဆည္းၿပီး ျပန္ထည့္ၾကသည္။ အလာတုန္းကလုိမဟုတ္။ နီကုိလတ္စ္က သူ႕ ပစၥည္းမ်ားကုိ သူ႕ဘာသာသူ သယ္မည္ဟု ဆုိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သားအတူတူတဲြ၍ ေတာင္ကုန္းေပၚသုိ႔ တက္လာ ခဲ့ၾကေလ၏။

အခန္း (၁ဝ) ဆက္ရန္

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Saturday, May 29, 2010

က.. ကဝက္ကင္း ငါးသေလာက္ င..ငပိရည္ ဒ..ဒညင္းဝက္


ေရႊစင္ဦး ေလး ေခတ္မွီသြားၿပီ... မေန႕က ေရးလိုက္ရလို႕.... ၊ အင္း ေနာက္ထပ္ က်န္ေသးတယ္ a to z တဲ႔ က ႀကီး ကေန အ တဲ႔...၊ a to z တုန္း ကေတာ႔ ငါ႕ ကို မတက္ဂ္ ၾကလို႕ ေတာ္ေသးတယ္လို႕.. ႏို႕မို ဆိုရင္ ေခြးအ ႀကီး လွည္းနင္း သလို ထစ္အ ထစ္အ နဲ႔ a ...ah...ah ျဖစ္ေနမွ ခက္မယ္လို႕ ... ။

ကဲ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္႕ ျမန္မာစာဘဲ က ႀကီး ကေန အ ထိေတာ႔ ေရးတတ္မွာ ပါလို႕ ဆိုရင္ .. ပိုဆိုး သြားမယ္ ထင္တယ္.. မေန႕ကေတာင္ ခ်စ္ညီမ က ဋ ဘယ္လို ေရးရလည္း ေမးတာ မသိလို႕ ရန္ျဖစ္ရၿပီ.. ခင္ဗ်ား ဒါေလး ေတာင္ မသိဘူးလား တဲ႔ စာေတြ ေရးေနၿပီးေတာ႔ တဲ႔ .... အင္း ဟုတ္ပါတယ္ ေရးတဲ႔ စာေတြထဲ မွာလည္း ဋ တို႕ ဘာတို႕ ေတာ႔ ပါဘူး ဘူးထင္တာဘဲ လို႕ .....မွားပါတယ္.. ေရႊစင္ဦး ေလး အျပစ္ပါ.....။

ကဲ... ဘယ္သူ တက္ တက္ မ တက္ တက္ ေရႊစင္ဦး တို႕ ေတာ႔ မတက္ လိုက္ ရတဲ႔ တက္စာေတြ ေရးၿပီ... 

က....ကဝက္ကင္း ငါးသေလာက္
င..... ငပိရည္
ဒ.... ဒညင္းဝက္ အတို႕ နဲ႔
ရ..... ရန္ကုန္ မွာ 
စ...... စားခဲ႔တယ္ 
အ.....အရင္ တုန္းကပါ..။

ေရႊစင္ဦး ေလး ဘေလာ႔ဂ္ ထဲမွာ စာေရး ေနတာ သိတဲ႔ မိတ္ေဆြ မ်ားနဲ႔ ေဆြေတာ္ မ်ဳိးေတာ္ ေတြကေတာ႔ မ်က္ခံုးေတြ လႈတ္ေနၾကမွာဘဲ... ဘယ္ေတာ႔ မ်ား ငါ႕ တို႕ အေၾကာင္းေရးမလဲ ဆိုၿပီး စိတ္ေတြပူလို႕ ေတြ႕ လိုက္ရင္ ေဟ႕ ငါတို႕ အေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္မေရးနဲ႕ ေနာ္ တဲ႔ ... ႏႈတ္ဆက္ စကားေလး က သင္းတယ္... ေလွ်ာက္ မေရးပါဘူး လို႕ ထိုင္ဘဲ ေရးမွာပါလို႕.... ။

အင္း တခ်ဳိ႕ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ေတြ ေတာ႔ လည္း မေရးသင္႔ တာေတြ ရွိတာေပါ႔ေနာ္.. ကိုယ္႕ အေၾကာင္း ကုိယ္ က ေတာ႔ ကိုယ္႔သေဘာေပါ႔... ေရႊစင္ဦး ေလး ၾကည္႕ ပါလား ... ေရးလိုက္တာ ေရးလိုက္တာ.. ရစရာ မရွိဘူး ... ေတာ္ေသး ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး က အရွက္ မရွိလို႕ .. အင္း ေရႊစင္ဦး ကေတာ႔  အရွက္  ရွိမဲ႔ပံု.....။

ကဲ.. စလိုက္ၾကရေအာင္ ကဝက္ကင္း ငါးသေလာက္ေလး အေၾကာင္း.... 

ဒီျဖစ္စဥ္ေလး မွာေတာ႔ အျခားသူမ်ားရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မ်ားျဖစ္ေနတဲ႕ အတြက္ နံမည္ မ်ားေဖာ္ထုတ္ မေရးသား ႏိုင္ပါဘူး... ၊ ေနာက္ၿပီး ေရႊစင္ဦး ေလး ေရးတာလည္း ကိုယ္နဲ႔ ဆိုင္ တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလး ဘဲ ေရးတာ ဆိုေတာ႔ ခြင္႔လႊတ္ႏိုင္လိမ္႔ မယ္ထင္ပါတယ္..၊ စာဖတ္သူ မ်ားလည္း ေရႊစင္ဦး ေလး ကိုေတာ႔ ယံုတယ္ မဟုတ္လား.. ေရႊစင္ဦး ေလး ဘယ္ေတာ႔ မွ ညာ မေျပာတတ္ပါဘူး... လိမ္ ယံုေလးပါ.... ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ပါးေလး ခ်စ္စႏိုး .... အညႈိး နဲ႔.... ။

လြန္ခဲ႔ တဲ႔ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေရႊစင္ဦး တေယာက္ထဲ ရန္ကုန္ ကို သြားခဲ႔ ရပါတယ္... ကိစၥ ကေတာ႔ လင္ကြာ မယားကြာ ကိစၥပါ... ေရႊစင္ဦး က ဘာသိလို႕လဲ.. ဘာတတ္လို႕ လဲ ... ဘာမွ မသိသလို ဘာမွ လည္း မတတ္ပါဘူး... ဒါေပမဲ႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ စလံုးက ေရႊစင္ဦး ကို ခ်စ္ၾကလို႕ .. ေလးစား ၾကလို႕... ပါဘဲ... သူတို႕ ညွိႏႈိင္းမႈ႕ ေတြမွာ ေရႊစင္ဦး လို အတြင္းသိ အစင္းသိ ပါေနရင္ ၂ဘက္စလံုး အတြက္ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ဆိုၿပီး  စဥ္းစား ၿပီး ေခၚၾကတယ္ လို႕ ထင္ပါတယ္..။

သူတို႕ ၂ေယာက္ မွာ သားသမီး မရွိသလို.. ၂ေယာက္ သိပ္ မုန္းလို႕ ကြဲၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး..၊ ဒါေပမဲ႔ ၂ဘက္ မိဘ ေတြနဲ႕ ပါတ္သက္ လို႕ ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ႀကီး ႀကီးမားမား ျဖစ္ၿပီး ခဲ႔ၾကၿပီ ျဖစ္တဲ႔ အတြက္ ဘယ္လို မွ ေပါင္းသင္း လို႕ မျဖစ္ၾကေတာ႔ပါဘူး... အင္း သာမန္ျပသာနာ ေတြ မဟုတ္ပါဘူး .. တေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ (ေခၽြးမ နဲ႕ ေယာက္ခမ) ဘယ္လို မွ မ်က္ႏွာ ျပန္ၾကည္႕ မရေအာင္ ျဖစ္ခဲ႔ ၾကတာေတြပါ...။

အဲဒီေတာ႔ သူတို႕ ဟာ ကြဲ ကို ကြဲ မွ ျဖစ္မယ္..ဆိုေတာ႔ .. ေငြေရးေၾကးေရး ေတြပါလာပါၿပီ... ေယာက္က်ား ေလး(ကက) ဘက္က အေတာ္ ကိုခ်မ္းသာ ပါတယ္..... အဲဒီေခတ္က တန္ ဘိုးနဲ႕ တြက္ရင္ အတြင္း ပစၥည္း မပါ အေပၚ ရံ တန္ဘိုး ကို သိန္းတေထာင္  သတ္မွတ္ပါတယ္ တဲ႕... အဲဒီမွာ .. သူ႕ေယာက္က်ား (ကက)ေဝစုက သိန္း ၃ဝဝ ေက်ာ္ ေပါ႔ .. သူ႕ အတြက္ သိန္း ၁၅ဝ တဲ႔ ..... (အမယ္ေလး ေျပာရတာ လွ်ာယား တာ .... ေရႊစင္ဦး ေလး ျဖင္႔ အဲဒီတုန္းက ေငြ ၁ဝ သိန္းေတာင္ မျမင္ ဘူးဘူး ...) အဲဒါ ရမွ ကြာရွင္း တဲ႔ လက္မွတ္ထိုး ေပးမယ္ တဲ႔... အဲဒီလို မရရင္ အားလံုး အတြင္းေရး ေတြ ဖြင္႔ခ်မယ္ေပါ႔... ။

သူ မခံ ခ်င္ လို႕ပါ... ေနာက္ၿပီး အညႈိး နဲ႔ နစ္နာေၾကး ေတာင္းတာပါ တဲ႕...၊ က်ေနာ္ လည္း အဲဒီၾကမွ နံမည္ႀကီး ေရွ႕ေန ေတြ စီ ေရာက္ဘူးေတာ႔တယ္.. ဟုိ ေဒၚျမင္႔ျမင္႔ခင္ စီလား ေတာင္ မသိဘူး ေရာက္ခဲ႔ ေသးတယ္...၊ တခ်ဳိ႕ ေရွ႕ေန ေတြ ကေတာ႔ တိုင္ပင္ခ ကိုက ေသာင္းနဲ႕ခ်ီေတာင္းပါတယ္...။

သူတို႕ ပစၥည္းခန္း ေတြ အဲလို ရွင္းေနခ်ိန္မွာ .. ေရႊစင္ဦး ေလး ေရာက္သြားတာပါ..... ေရာက္ၿပီး ေနာက္ရက္ သိပ္မၾကာပါဘူး (ညေနပိုင္း) မိန္းမ (မမ) လုပ္တဲ႔ သူက ေရႊစင္ဦး ကို ေစ်းထဲကို ေခၚသြားပါတယ္.. ဘာ စားခ်င္ လည္း ဘာခ်က္ေၾကြးရမလည္း ဆိုၿပီးပါ... (သူဟာ အလြန္ ဟင္းခ်က္ေကာင္းၿပီး အေကာင္း လည္း အင္မ တန္ႀကိဳက္ သူပါ) ... ဟိုၾကည္႕ ဒီၾကည္႕ နဲ႔ ငါးသေလာက္ အႀကီးႀကီး ေတြ ေတြ႕ပါတယ္.. အဲဒါ ကဝက္ကင္း ငါးသေလာက္ တဲ႔  ဆူ လိုက္ လတ္ လိုက္တာ တဲ႔.. မမေရႊစင္ ႀကိဳက္လားတဲ႕... ။

ဒါမ်ဳိးမ်ား ေမးစရာမလိုဘူး သိပ္ႀကိဳက္ ဆိုေတာ႔ .. အစိမ္းခ်က္ မွ ကဝက္ကင္း က ေကာင္းတယ္.. ေရာ္ဘာ သီး ေလး ေတြနဲ႕ အုပ္ခ်က္ေပးမယ္ ဆိုၿပီး ကဝက္ကင္း ငါးသေလာက္... ေရာ္ဘာသီး... ငပိရည္.. ဒညင္း ဝက္ .... တို႕စရာ ဝယ္လာ ပါတယ္.... အိမ္ေရာက္ေတာ႔ လည္း သူကိုယ္တိုင္ မီးဖို ထဲ ဝင္ၿပီး ခ်က္ေၾကြး ပါတယ္.. ေရာ္ဘာသီး ဆိုတာ က်ေနာ္လည္း အဲဒီတခါဘဲ စားဘူးတာပါ(ခ်ဥ္တင္တင္ေလး).. က်ေနာ္တို႕ မရမ္းသီး ကို ငါးဟင္း ထဲ ထည္႕ခ်က္ သလို ပါးပါးလွီး ၿပီး ငါးသေလာက္ ထဲ ထည္႕ခ်က္တာပါ... ။ 

ေနာက္တခါ ငါးပိရည္ ေဖ်ာ္တာလည္း ရွယ္ပါ... ငါးနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီး ငရုပ္သီးေလွာ္ နဲ႕ အမယ္ေလး သားေရေတာင္ က်လာၿပီ.. ဒညင္းဝက္ အႀကီးႀကီးေတြ ကိုလည္း  ဆီနဲ႕ေၾကာ္ပါတယ္.. တျခားဟင္း ေတြေတာ႔ မမွတ္မိ ေတာ႔ဘူး... အဲဒီ ၃ ခြက္နဲ႕ တင္ ေရႊစင္ဦး ဟာ ထမင္း စားေကာင္း သလား မေမးပါနဲ႕... ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ တကယ္႔ကို မေမ႕ႏိုင္ေသာ ထမင္းတနပ္ ထဲမွာ ပါ ပါတယ္.....။

ပို မေမ႔ ႏိုင္စရာက ..... စားၿပီးလို႕ ကိုယ္႔အခန္းထဲ ကိုယ္ဝင္ စာအုပ္ေလး ဖတ္ၿပီး တက္ မယ္ က်န္ခါရွိေသး ခြမ္း ဆို တဲ႔ ထုသံ နဲ႔ အတူ မွန္ကြဲသံ ေတြ ၾကားလိုက္ရပါတယ္... ခ်ၿပီးေဟ႔ ဆိုၿပီး ဆြဲရ တြန္းရေအာင္ ထမိန္ေလး ျပင္ဝတ္ၿပီး အျမန္ ေျပးထြက္ ရပါတယ္... ၊ ခ်ကုန္ၾကပါၿပီ.. အိမ္ေရွ႕ ဆက္တီ မွာ ထိုင္ေနတဲ႔ ေယာက္က်ားလုပ္သူ (ကက) ကို ဓါတ္ဘူး နဲ႔ ေကာက္ထု လိုက္တာပါ... အေရွာင္ေကာင္းလို႕ လူမထိဘဲ မွန္ခ်ပ္ႀကီး ထိၿပီး ကြဲသံ ရွသံ ေတြ ေပၚလာတာပါ......၊ အဲ.. က်ေနာ္လည္း မိန္းမ (မမ) လုပ္သူ ကို ေျပးဖက္ ထားရပါတယ္.. ဆက္မလုပ္ ႏိုင္ေအာင္ပါ....။

အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ဘဲ ေယာက္က်ား (ကက) နဲ႔ အမ်ဳိး ေတာ္သူ တေယာက္  ရဲ႕ မိန္းမ လည္း အဲဒီ အိမ္ မွာ ေရာက္ေန ပါတယ္... က်ေနာ္ တို႕ ေစ်းသြားေတာ႔ ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾက စားၾကေတာ႔ လည္း အတူတူ ပါပါတယ္..၊ သူ႕ ကို က်ေနာ္ လည္း အဲဒီတခါ ပထမဆံုး ေတြ႕ဘူး တာပါ..၊  သူ က တစခန္း ထပါတယ္...၊ ဒီလို မတရား လုပ္တာမ်ဳိး မခံဘူး ဆိုၿပီး မိန္းမ (မမ) လုပ္တဲ႔ သူကို သတ္မယ္ ျဖတ္မယ္ လုပ္ပါတယ္... အဲဒီမွာ သူ႕အေၾကာင္း သိတဲ႔ သူ႕ေယာက္က်ား က အျမန္ေျပးလာၿပီး သူ႕မိန္းမ ကိုထိန္းပါတယ္.. ။

အဲဒီမိန္းမ က စိတ္မမွန္ဘူး လို႕ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္.. တအား ေဒါသ ႀကီးၿပီး ဟိုမိန္းမ (မမ) လုပ္သူ ကို မလုပ္ရလို႕ ဆိုၿပီး သူေယာက္က်ား နဲ႔ ဖက္သတ္ၾကပါတယ္...၊ သတ္ တာမွ တကယ္႔ ကို အၾကီးအက်ယ္ပါ .. အဝတ္ မကပ္ ပါ.. အဲဒီမွာ သူေယာက္က်ား က သူလည္း မထိမ္းႏိုင္ဘူး တံခါးေတြ ပိတ္ထားပါ.. ဟုိမိန္းမ  (မမ) လည္း အျပင္ေရွာင္ေနပါ ဆိုလို႕ က်ေနာ္ လည္း ေတြ႕ သမွ် တံခါး ေတြ ပိတ္ၿပီး ကားတစီး နဲ႔ မိန္းမ (မမ) လုပ္တဲ႔ သူကို ခဏ အျပင္ သြားခိုင္းလိုက္ရပါတယ္...။

အဲဒီ အခ်ိန္က စၿပီး မိန္းမ (မမ) ဟာ တခါ ထဲ အိမ္က ဆင္းသြား ပါတယ္....။ (အင္း ေရးလိုက္ ရေတာ႔ သာ ခဏ .. အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းက ေရႊစင္ဦး ေလး မွာ ဟုိေျပးရ ဒီေျပးရ နဲ႔ စားထား တဲ႔ ငါးသေလာက္ ေလးေတာင္ ဘယ္ေခ်ာင္ ေရာက္သြားမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ..)

ၾသ.. ေျပာဘို႕ ေမ႔ေနတယ္.. ေယာက္က်ားေလး (ကက) က က်ေနာ္႕ နဲ႔ ပိုရင္း ႏွီး တယ္ ဆိုတာပါဘဲ..၊ အဲဒီ အခ်ိန္က စၿပီး ေတာ႔ မိန္းမ (မမ) လုပ္တဲ႔ သူ က လိုခ်င္သမွ် ေတြ အကုန္ ဖုန္းဆက္ ေတာင္း ေတာ႔ တာပါဘဲ... ေရွ႕ေန နဲ႔ ခြဲျခမ္း တဲ႔ ပစၥည္း ေတြက သပ္သပ္ ပါ... ေငြသား ေျမကြက္ ျခံကြက္ ကားတစီး .. (သူလိုခ်င္သေလာက္ မရေပမဲ႔  ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ မ်ားပါတယ္) အဲဒါေတြက ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ မွာ လက္မွတ္ထိုး တုန္းက ေပးလိုက္ ရတာေတြပါ... ေနာက္  အိမ္မွာ ရွိတဲ႔ ပစၥည္း ေတြ ေတာင္းတာ သတ္သတ္ ပါ... (သူတို႕ ၂ေယာက္ ပိုင္ တာေတြ ထဲက ပါ) ဥပမာ... သူတို႕ အိပ္တဲ႔ ခုတင္ႀကီး ... ေမြ႕ရာ .. မွန္တင္ခုံ.. က်န္တဲ႔ အေသး အမႊား ေတြပါ....။

ကဲ... က်ေနာ္လည္း ျပန္ခ်င္ၿပီ ခြဲခန္း ေလး ၿပီးရင္ ေရႊစင္ဦး ေလး လည္း ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး နဲ႕ တြဲခန္း ေလး လုပ္ေတာ႔ မယ္ ျပန္ပါေတာ႔ မယ္ဆိုေတာ႔မွ .. ဟုိေမြ႕ရာေတြ ကုတင္ ေတြ ဇာတ္လမ္းက စလာတာပါ.. အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္ ရွိတုန္းမွာ ဘဲ အျပတ္ျဖတ္မယ္ ဆိုၿပီး ... က်ေနာ္႔ ကို ေတာင္းေအစ္ ထင္တယ္ .. အဲဒီထဲ မွာ သူ႕ အခန္း ထဲ က ပစၥည္း ေတြ စုၿပီး ... က်ေနာ္ ရယ္ ဒရိုင္ဘာ ရယ္ မိန္းမ (မမ) လုပ္တဲ႔သူ ေနတဲ႔ အိမ္ကို ျပန္သြား ပို႕ ရ ပါတယ္... ။

အိမ္လည္း ေရာက္ေရာ ပစၥည္းေတြ ခ်ေနတုန္း က်ေနာ္ ကိုလည္း အေအးနဲ႕ ဧည္ခံၿပီး.. သူေနာက္ဆံုး ေန႕ က အိမ္က ဆင္းသြားရတာဟာ လုပ္ႀကံဇာတ္ လို႕ ထင္ေၾကာင္း.. သူ႕ ကို သက္သက္မဲ႔  အိမ္ကဆင္းေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ သတ္မယ္ ျဖတ္မယ္ လုပ္တာကို သူမခံႏိုင္ေၾကာင္း ... ေယာက္က်ား (ကက) ျဖစ္တဲ႔ သူဟာ သိပ္ယုတ္မာ ေၾကာင္း ေျပာရင္း ေျပာရင္း နဲ႔ ျဖတ္ဆို ထသြားၿပီး ကားေသာ႔ ကို ျဖဳတ္လိုက္ပါတယ္... ၊ ေနာက္ၿပီး မမေရႊစင္ ကိုေတာ႔ အားနာပါတယ္.. ဒီကား ကို ယူထားလိုက္ၿပီ တဲ႔ ... မမေရႊစင္ ကို တက္စီ ငွားေပးလိုက္မယ္.. တက္စီ နဲ႔ သာ ျပန္လိုက္ ပါေတာ႔ တဲ႔.... အင္း က်ေနာ္ လည္း ဒုကၡေတာ႔ ေရာက္ၿပီ ဆိုၿပီး .. အသနား ေတာ႔ ခံလိုက္ ပါေသး တယ္ .. ။

မလုပ္ပါနဲ႔လို႕.. ေသခ်ာ တရားဝင္ခြဲၿပီး ၾကၿပီ မဟုတ္လား ဆိုေတာ႔ မဟုတ္ဘူး ... ဒါယုတ္မာတဲ႔ သူေတြ အတြက္ ယုတ္မာေၾကး သတ္သတ္ ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္...၊ က်ေနာ္ လည္း  ေယာက္က်ား (ကက) လုပ္တဲ႔ သူစီ ဖုန္းဆက္ ေျပာရေတာ႔တာေပါ႔... အင္း ဟို ကလည္း အေတာ္ စိတ္ကုန္ေနတယ္ ထင္တယ္... ေပးသာ ေပး ခဲ႔လိုက္ေတာ႔တဲ႔ .. ေနာက္ ဘယ္ေတာ႔မွ မပတ္သက္ေတာ႔ နဲ႔ လို႕ ေျပာခဲ႔ ...  က်ေနာ္႔ လည္း ျမန္ျမန္ ျပန္ခဲ႔ ဆိုလို႕ (အင္း ဟုတ္ပ ေတာ္ၾကာ ေရႊစင္ဦး ေလးပါေခၚထားလိုက္ရင္ ဒုကၡ) ...အငွားကား ေလး ေပၚတက္ ေယာင္ခ်ာ ေယာင္ခ်ာ.. နဲ႕ ေရႊစင္ဦး ေလး ျပန္လာခဲ႔ ပါတယ္ ဗ်ာ....။

အင္း ကားေပၚ မွာ လည္း စဥ္းစားခဲ႔ ေသးတယ္ ေရႊစင္ဦး ေလးလည္း ဒီလိုမ်ား ရရင္ နစ္နာခ်င္သေလာက္ နစ္နာ စမ္းပါေစ... အနစ္နာ မ်ား ခံလိုက္ခ်င္ စမ္းပါတယ္လို႕... . ။

ေလးစားစြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

(ပံုမ်ား ကို Google မွ ယူပါ၏။ တိုက္ဆိုင္မႈ႕ ရွိလွ်င္ မေတာ္တဆ ဟု မယူဆ ပါႏွင္႔ တဲ႔ ေရးပါသည္) 
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္ အက်ဥ္းစံ အပိုင္း (၉) ပ ပိုင္း

အခန္း (၉)

ထုိညဆယ္နာရီတြင္ နီကုိလတ္စ္သည္ အိမ္၀င္းအတြင္းမွ ေမာင္းထြက္သြားေသာ ေမာ္ေတာ္ကားသံကုိ အိပ္ရာထဲမွေန၍ ၾကားေနရသည္။ ကားေ႐ွ႕မီးအလင္းေရာင္မ်ားမွတဆင့္ ၀င္ ေရာက္လာေသာ ေရာင္ျပန္မ်ားသည္ သူ႕အိပ္ခန္း ေခါင္မုိးထက္သုိ႔ ၿပိဳးကနဲ ျပက္ကနဲ က်ေရာက္လာၿပီးသည့္ေနာက္ တခဏ အတြင္းမွာပင္ ေပ်ာက္သြားသည္။ သူ႕နားထဲမွ ေမာ္ေတာ္ ကားသံေ၀းသြားသည္ႏွင့္အမွ် သူ၏ ႏွလံုးခုန္သံ ကုိ သဲသဲကဲြကဲြ ၾကားလာေနရ၏။

အမွန္ေတာ့ နီကုိလတ္စ္သည္ ဖခင္ႏွင့္ ရက္ၾကာၾကာခဲြ၍ ေနဖူးသူမဟုတ္။ အခုလုိ သံုးရက္ခန္႔ ခဲြေန ရမည္ဟု သိလုိက္ရေသာအခါ မ်ားစြာ စိတ္အားငယ္လ်က္႐ွိသည္။ သူ႕ဖခင္အား မသြားေစ ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလုိ ေသာ္လည္း မျဖစ္ႏုိင္မွန္း သိသျဖင့္ မေျပာရဲ။ ဖခင္ႏွင့္ ခဲြခြာေနရမည့္ အေရးကုိ ေတြး၍ စိတ္အားငယ္ ေနရသည့္အထဲတြင္ ေၾကာက္စရာတခုက႐ွိေနေသးသည္။ သူသည္ ဂေရစီ ယာကုိ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်သူမဟုတ္။ စိတ္ထဲကလည္း ခင္မင္ ႏွစ္ၿမိဳ႕ျခင္းမ႐ွိ။ သူ႕အေဖအေ၀းသြားေန ခုိက္တြင္ သူ တေယာက္တည္း ဂေရစီယာႏွင့္ မည္ကဲ့သုိ႔ ေနထုိင္ရပါမည္နည္း။
နီကုိလတ္စ္မွာ အိပ္၍မရ။ မ်က္စိ ေၾကာင္ကာ အိပ္ရာေပၚတြင္ တလူးလူး တလိမ့္လိမ့္ျဖစ္လ်က္႐ွိ သည္။ တအိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းလွေခ်သည္။ သူသည္ ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လံုးအစံု ျဖင့္ အေမွာင္ထဲသုိ႔ ေငးေမာလ်က္႐ွိရာမွ ဂေရစီယာ၏ ကားသံကုိ နားစြင့္လ်က္ ႐ွိသည္။

သူ ေနရာ ျပင္လုိက္တုိင္း ေက်ာေအာက္မွ ခုတင္သည္ အသံျပဳတတ္၏။ ျပဴတင္းေပါက္မွန္ခ်ပ္မ်ားမွေန၍ ႏြယ္တက္လ်က္႐ွိေသာ ထိက႐ံုး အကုိင္းအခက္ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္မ်ားကုိ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ တခ်က္... တခ်က္...အျပင္ဘက္မွ အမ်ိဳးအမည္ခဲြျခား၍ မရႏုိင္ေသာ အသံဗလံမ်ားသည္ အခန္းထဲ သုိ႔ ၀င္လာ တတ္သည္။ ေအာက္ထပ္ခန္းမအတြင္း႐ွိ တုိင္ကပ္နာရီမွ ဂေရစီယာ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ သည္႐ွိေသာ္..။ အိမ္ထဲ၌ သူ႐ွိေနလိမ့္မည္။ ေလွကားမွ ေျခသံ မၾကားေအာင္ ေျခကုိ ခပ္ဖြဖြနင္း၍ တက္လာခဲ့ပါမူ... ။ သူ႕အေတြးက သူ႕ကုိ ေျခာက္လွန္႔သျဖင့္ တကုိယ္လံုး ေအးစက္လာသည္။ သူ႕ အေဖ၏ ဘ႑ာစုိး အေပၚတြင္ မယံုၾကည္ေသာ စိတ္သည္ သူ႕အား ေျခာက္လွန္႔လ်က္႐ွိသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ သူအိပ္ေမာက်သြားဟန္တူ၏။ သူအိပ္ရာမွ ႏုိးေတာ့ မုိးစင္စင္လင္းေနၿပီ။ သူ႔အိပ္ ရာေဘးမွ စားပဲြေပၚတြင္ နံနက္စာ လင္ဗန္း ေရာက္ေနၿပီ။ မက္ဂ္ဒါလီးနားသည္ ျပဴတင္းေပါက္ တ႐ုတ္ကတ္မ်ားကုိပင္ ဖြင့္ေနေပၿပီ။
' မင္းအတြက္ မနက္စာ လာေကၽြးတာ '
အခုေတာ့ျဖင့္ သူသည္ မက္ဂ္ဒါလီးနား၏ စကားကုိ ေကာင္းစြာနားလည္ေနၿပီျဖစ္၏။ သူသည္ အိပ္ ေနရာမွ ထထုိင္ၿပီး ၿပံဳးျပလုိက္သည္။ မက္ဂ္ဒါလီးနားကုိေတာ့ သူခင္မင္သည္။ ေအာက္ထပ္ မီးဖုိ ေခ်ာင္ထဲ၌ ဂေရစီယာႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၿပီး တက္လာသည့္အခါမ်ားတြင္ မက္ဂ္ဒါလီးနား၏ မ်က္ႏွာသည္ သာယာမႈ ကင္းမဲ့ ေနတတ္ ေသာ္လည္း က်န္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သူသည္ ခင္မင္ ႏွစ္လုိစဖြယ္ ေကာင္း ေသာ အၿပံဳး ပုိင္႐ွင္ ျဖစ္ေပသည္။

' ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ရထားမီရဲ႕လား' ဟု နီကုိလတ္စ္က လိေမၼာ္ရည္ကုိ တက်ိဳက္ ႏွစ္က်ိဳက္ ေသာက္ေနရင္း က လွမ္းေမးသည္။
' မီတယ္ ... မီတယ္ ' မက္ဂ္ဒါလီးနားက ေခါင္း တဆတ္ဆတ္ညိတ္သည္။ ' မီမွာ ေသခ်ာပါတယ္ ... မပူပါနဲ႔ '
' ေမာ္ေတာ္ကား ျပန္လာသံ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားဘူး '
မက္ဂ္ဒါလီးနားက ႐ုတ္တရက္ စကားျပန္မေပး။ ၾကမ္းေပၚ၌ က်ေနသည့္ အရာတခုကုိ ကုန္း၍ ေကာက္ ေနသည္။ သူ စကား စေျပာသည့္ အခါတြင္မူ တမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ စကားမမွားေအာင္ ခ်င့္ ခ်ိန္၍ ေျပာ ေနသည့္ ဟန္မ်ိဳး ...။

' မေန႔ညက ဂေရစီယာ ျပန္မလာဘူး၊ အခ်ိန္က သိပ္ေနာက္က်ေနၿပီ၊ ႐ံုးပိတ္ရက္ ျဖစ္ေနလုိ႔ ဘာစီ လုိးနားမွာပဲ ညအိပ္ေနတယ္ ထင္တာပဲ၊ ဟုိမွာက သူ႕အေပါင္းေဟာင္း အသင္းေဟာင္းေတြလဲ ႐ွိ တယ္၊ လုပ္စရာ ကိစၥေလးေတြလဲ ႐ွိေနတယ္ထင္ပါရဲ႕ '
နီကုိလတ္စ္က မယံုႏုိင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ မက္ဂ္ဒါလီးနားအား စူးစုိက္၍ ၾကည့္ေနရာမွ တျဖည္း ျဖည္း ခ်င္း စိတ္သက္သာရာရသလုိ ျဖစ္လာသည္။
' ငါ ေျပာတာ နားလည္တယ္ ... ေနာ္ ' မက္ဂ္ဒါလီးနားက နီကုိလတ္စ္၏ အရိပ္အျခည္ကုိ အကဲခတ္သည္။ ' စိတ္မပူ ပါနဲ႔ ...၊ ငါတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနရလဲ ေၾကာက္စရာမ႐ွိပါဘူး '
' ဟုတ္ကဲ့ ... ' ဟု နီကုိလတ္စ္က ျပန္ေျပာသည္။

' ကဲ ... ေန႔လယ္စာ မင္း ဘာစားခ်င္သလဲ '
' အုိ ... ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ခင္ဗ်ား ေကာင္းမယ္ ထင္တာသာ ခ်က္ေပးပါ မက္ဂ္ဒါးလီးနား၊ ခင္ဗ်ားက သိပ္ကုိ သေဘာေကာင္းတာပဲ '
' ဒီလုိဆုိရင္ မင္းစားလုိ႔ ေကာင္းေအာင္ က်က်နန ခ်က္ေပးမယ္ ' မက္ဂ္ဒါးလီးနားက ေခါင္း တဆတ္ဆတ္ ညိတ္သည္။ နားကြင္း ႏွစ္ဘက္သည္ ယိမ္း ကေနၾကသည့္ ႏွယ္ လႈပ္ခါလ်က္႐ွိ၏။ သူသည္ နီကုိလတ္စ္ အား ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးၿပၿပီး အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္သြားသည္။
တေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ နီကုိလတ္စ္သည္ ၀မ္းသာအားရအသံထြက္၍ ရယ္လုိက္ကာ အိပ္ရာေပၚ လူးလွိမ့္လုိက္သည္။ သူ ဂ်ိဳစီႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာ ခြင့္ရေပေတာ့မည္။ အေႏွာင့္ အယွက္ ေပးမည့္သူ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကုိ ျပန္၍သတင္း ပုိ႔မည့္သူ တဦးမွ ႐ွိမည္ မဟုတ္။

' မနက္ျဖန္ခါလဲ ဒီအတုိင္းပဲ ေနမွာပဲကြ ' ဟု သူ႕ ေခြး႐ုပ္အား လွမ္းေအာ္ေျပာသည္။ ' ကံေကာင္းရင္ ' တနလၤာေန႔ အထိ ေပါ့ကြာ '
သူသည္ အိပ္ရာမွ လူးလဲထတာ နံနက္စာကုိ တက္သုတ္႐ုိက္၍ စားသည္။ စားေသာက္ၿပီး၍ အ၀တ္အစား လဲေနခုိက္ တြင္လည္း သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဂနာမၿငိမ္။ ျပဴတင္းေပါက္မွ ေန၍ ဂ်ိဳစီ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ဥယ်ာဥ္ ထဲသုိ႔ လွမ္း၍ လွမ္း၍ ၾကည့္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႕အတြက္ သီးသန္႔ လုပ္ေပးထာစးေသာ စာေရး စားပဲြငယ္ ကေလးတြင္ ထုိင္ကာ စာတေစာင္ အျမန္ေရးသည္။

ဂ်ိဳစီ ...
အေဖ မက္ဒရစ္ၿမိဳ႕ကုိ သြားတယ္။ သံုးရက္ေလာက္ၾကာမယ္။ ဂေရစီယာလဲ အိမ္မွာမ႐ွိဘူး။ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းဘူးလား၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖစကားနားမေထာင္ႏုိင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ အလုပ္ မလုပ္ရတာ၊ စကားမေျပာရတာၾကာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားဆီလာခဲ့မယ္ ...။
                            ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေဖာ္
                                နီကုိ

ခဏမွ်အၾကာတြင္ နီကုိလတ္စ္သည္ ဂ်ိဳစီ၏ အနီး၌ ေရာက္ေနသည္။ တမနက္ခင္းလံုး ႏွစ္ေယာက္ သား တပူးတဲြတဲြ...။ ယခုအခါတြင္ ေက်ာက္ အားလံုးလုိပင္ ေ႐ႊ႕ထားၿပီး ျဖစ္၏။ ေက်ာက္တံုးမ်ားကုိ လွလွပပ ျဖစ္ေအာင္ ခ်ထားသည့္ အလုပ္ႏွင့္ ေျမဖုိ႔သည့္အလုပ္မ်ားမွာ သိပ္ၿပီး မပင္ပန္းလွေပ။ နီကုိလတ္စ္သည္ ဂ်ိဳစီတြန္းလွည္းႏွင့္ ေျမသယ္သည့္အခါတုိင္း ထုိင္ေနခဲ့သည္ မ႐ွိ။ ေဘးမွကပ္၍ စကား တေျပေျပာႏင့္ လုိက္ေနတတ္သည္။ ေျမႀကီးမ်ားကုိ ႀကဲျဖန္႔၍ ခင္းေနသည့္ အခါတြင္လည္း သူသည္ ေက်ာက္တံုးတံုးေပၚ စိတ္ေအးနားေအးထုိင္ကာ စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနတတ္သည္။
တခါတရံတြင္ ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕အား စကားလွမ္းေျပာေတာ့ မလုိလုိ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိ တ႐ြ႐ြ လႈပ္ၿပီးခါမွ တလံုးမွမေျပာပဲ ပါးႏွစ္ဘက္ကုိ ေဖာင္းကာ ဖူးကနဲ မႈတ္ျပတတ္သည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ နီကုိလတ္စ္ သည္ အားရပါးရ ရယ္ေမာေလ့႐ွိ၏။

အခ်ိန္သည္ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္လာသည္။ ဂ်ိဳစီသည္ တစံုတရာကုိ အေလးအနက္ျပဳ၍ စဥ္းစားေန ဟန္႐ွိ သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူသည္ လက္ထဲမွ ေဂၚျပားကုိ လႊတ္ခ်လုိက္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚသုိ႔  ေျခပစ္ လက္ပစ္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ အိတ္ကပ္ထဲမွ ခဲတံကုိထုတ္၍ စာေရးသည္။ နီကုိလတ္စ္က သူ႔ေနာက္မွရပ္၍ လုိက္ဖတ္ သည္။

' မနက္ျဖန္မနက္ ငါးမွ်ားသြားခဲ့ရင္ လုိက္မလား၊ ငါ မက္ဂ္ဒါလီးနားနဲ႔ နားလည္မႈယူၿပီး စီစဥ္လုိက္မယ္ '
နီကုိလတ္စ္ အႀကီးအက်ယ္၀မ္းသာ ေနခိုက္မွာပင္ ဂ်ိဳစီသည္ ထုိင္ရာမွထ၍ထြက္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္း လုိလုိပင္ မက္ဂ္ဒါလီးနားႏွင့္ ဂ်ိဳစီတုိ႔ စကားေျပာေနသံကုိ ၾကားရသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ ရယ္လုိက္သံကုိလည္း ၾကားရ၏။ ေျပာေနၾကပံုမွာ တရင္းတႏွီး...။ ဂ်ိဳစီသည္ လူတုိင္းႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာတတ္ဆုိတတ္ ေနထုိင္တတ္ေပသည္။ လူတုိင္းက ဂ်ိဳစီကုိ သေဘာက်မည့္ လကၡဏာ႐ွိ၏။ ဂ်ိဳစီကုိ သေဘာ မက်သူဟူ၍ သူ႕အေဖႏွင့္ ဂေရစီယာတုိ႔ ႏွစ္ဦးတည္းသာ႐ွိမည္ ထင္သည္။

ဂ်ိဳစီသည္ မက္ဂ္ဒါလီးနားႏွင့္ အလြန္တည့္သည္။ တခါတရံ အားလပ္သည့္ အခါမ်ားတြင္ဂ်ိဳစီသည္ မက္ဂ္ဒါလီးနားအား မေထာက္မအားကူညီ လုပ္ကုိင္ေပးတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ စည္သြတ္ဗူး ေဟာင္းမ်ားကုိ စြန္႔ပစ္ေပးရသည္ကုိ ဂ်ိဳစီက ဒုိင္ခံလုပ္ေပးသည္။ အမွန္ေတာ့ ထုိ အလုပ္မွာ ဂေရစီ ယာသာ လုပ္ရမည့္ အလုပ္...။ ဂေရစီယာက လုပ္မေပး၍ ဂ်ိဳစီက ၀င္လုပ္ေပးေနျခင္းျဖစ္၏။ သူ႔အား ကူညီသည့္ အတြက္ မက္ဂ္ဒါလီးနားကလည္း တျခားလူေတြ မျမင္ေအာင္ အစားအေသာက္မ်ား ေပးတတ္ ေကၽြးတတ္ သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အခုကိစၥက်ေတာ့ ေျပာ၍မွ ရပါ မည္ေလာ...။ နီကုိလတ္စ္သတိထား၍ နားေထာင္ သည္။ တံခါးပိတ္သံ ၾကားလုိက္ရ၏။ ဂ်ိဳစီျပန္လာ ေနၿပီ။ အဆင္ေျပ၏။ ဂ်ိဳစီ ပါးစပ္မွ ေျပာသံကုိ ေစာင့္ေနရန္ မလုိ။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွ အရိပ္အေရာင္ ကုိ ျမင္႐ံုမွ်ျဖင့္ သူသိၿပီ။

ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္ပါဘိျခင္း။ ယေန႔အဖုိ႔လည္း ေပ်ာ္စရာ။ မနက္ျဖန္က်ေတာ့လည္း ေပ်ာ္ရဦး မည္။ ေနေရာင္သည္ လွပေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ေပၚသုိ႔ ျဖာဆင္းလ်က္႐ွိ၏။ ပ်ားမ်ားသည္ ေ၀ေ၀ဆာ ဆာပြင့္ဖူး ေနၾကသည့္ ပန္းမ်ိဳးစံုတုိ႔ၾကားတြင္ ပ်ံလုိက္ ... ၀ဲလုိက္ ... နားလုိက္။ ဟုိတဘက္တြင္ ျပာေသာ ေတာင္တန္း ႀကီးမ်ား။ ေပ်ာ္စရာေတြး၍ ေပ်ာ္မိၿပီဆုိျပန္ေတာ့လည္း ကေလးပီပီ စိတ္လြတ္ ကုိယ္လြတ္ အတုိင္း အဆ မသိ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေပ်ာ္လ်က္႐ွိေလသည္။

ေနာက္တေန႔နံနက္ ႐ွစ္နာရီတြင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲ လက္တဆုပ္ခန္႔ နီကုိလတ္စ္၏ အိပ္ခန္းတ႐ုတ္ ကတ္မ်ားကုိ လာေရာက္ထိမွန္သည္။ ဂ်ိဳစီ၏ အခ်က္ေပးသံေပတည္း။ ေမွးေမွး ... ေမွးေမွးႏွင့္ အိပ္ တ၀က္ ႏုိးတ၀က္ ျဖစ္ေနေသာ နီကုိလတ္စ္သည္ အိပ္ရာေပၚမွ ခုန္ထသည္။ ညဦးပုိင္းကတည္းက ကုလားထုိင္ တလံုး ေပၚ၌ အသင့္တင္ထားေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကုိလဲ၍ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းသည္။ စားပဲြခင္း အျဖဴ တထည္ အုပ္ထားေသာ လက္ဆဲြျခင္းတလံုးသည္ သူ႔အား ဆီးႀကိဳလ်က္ ႐ွိ၏။ မေန႔ညကတည္းက မက္ဂ္ဒါလီးနား ျပင္ဆင္ထည့္ေပးထားေသာ အစားအစာမ်ားေပတည္း။ သူသည္ လက္ဆဲြျခင္းကုိ အသာေကာက္ဆဲြကာ ေျခကုိ ခပ္ဖြဖြနင္း၍ အျပင္သုိ႔ထြက္သည္။ တံခါး၀ မွ ကပ္၍ရပ္ေနေသာ ဂ်ိဳစီ၏ လက္မ်ား အတြင္း သုိ႔ ေမွာက္လ်က္လဲက်ေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားသည္။

ဂ်ိဳစီသည္ ငါးမွ်ားတံအ႐ွည္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ထမ္းလ်က္...။ လက္ျဖစ္ ေက်ာပုိးအိတ္တလံုးကုိ လြယ္ လ်က္...။ ေရခံပတၱဴအက်ႌေဟာင္းႀကီးကုိ ၀တ္လ်က္။ သူတုိ႔သည္ လမ္းမႀကီးဘက္သုိ႔ ထြက္ရာ လမ္းက်ဥ္း ကေလး အတုိင္း ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ ဂ်ိဳစီက ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္မွ ျဖစ္မည္ဟူေသာ အမူအရာကုိ ျပသည္။ ႏွစ္ေယာက္ သား အေျပးအလႊား ေလွ်ာက္ၾကသည္။ လမ္းထိပ္အေရာက္တြင္ တဘက္မွလာေနေသာ ေတာ္ရစ္ဒုိ ေက်းလက္သြား ဘတ္စ္ကားသည္ သူတုိ႔ျမင္ကြင္းထဲသုိ႔ ၀င္လာ ေလသည္။

ဂ်ိဳစီက လက္ျပ၍တားသည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚ၀ယ္ ခရီးသည္မ်ားျဖင့္ က်ပ္ေတာင့္လ်က္႐ွိ၏။ သုိ႔ ေသာ္လည္း ကား၏ ေနာက္ဘက္ ခပ္က်က်တြင္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ကပ္၍ရႏုိင္ ေသာ ေနရာ တေနရာရသည္။ တနဂၤေႏြထြက္ အထူးယာဥ္ေပၚတြင္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္လည္း အေပ်ာ္႐ႊင္ဆံုး စံုတဲြ တတဲြပင္ ျဖစ္သည္။ ကားေပၚ႐ွိ ခရီးသည္အမ်ားစုမွာ တနဂၤေႏြေန႔ အလည္အ ပတ္သြား ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ အားလံုးလုိလုိပင္ ဆင္ယင္ထားသည့္ အ၀တ္အစားမ်ားမွာ အေရာင္ မ်ိဳးစံု။ အမ်ိဳးသမီးမွန္သမွ် ေခါင္းတြင္ ေရာင္စံုလက္ကုိင္ပ၀ါ စည္းထားၾကသည္။ အစားအေသာက္ ျခင္းမ်ား၊ ေတာင္းမ်ားႏွင့္ အိတ္ မ်ားသည္ သူတုိ႔ေဘး၊ သူတုိ႔ေျခရင္းတြင္ႏွင့္ သူတုိ႔ရင္ခြင္မ်ားေပၚ တြင္ ေနရာယူထားၾက၏။ အခ်င္းခ်င္း စကား ေျပာသံႏွင့္ ရယ္ေမာသံမ်ားသည္ တကားလံုးညံလ်က္ ႐ွိေလသည္။

ေယာက္်ားမွန္သမွ် ဂ်ိဳစီကဲ့သုိ႕ပင္ ငါးမွ်ားတံကုိယ္စီ၊ ငါးထည့္အိတ္ကုိယ္စီႏွင့္ျဖစ္သည္။ လူျပတ္႐ုပ္ ေပါက္ေနေသာ ပိန္ပိန္႐ွည္႐ွည္ လူတေယာက္သည္ ၀က္ေပါင္ေျခာက္တခုကုိ အငမ္းမရ ကုိက္၀ါး လ်က္ ႐ွိသည္။ သူကေတာ့ တျခားလူေတြႏွင့္မတူ။ ခပ္တုတ္တုတ္ ေျပာင္း႐ွည္ေသနက္ႀကီးတလက္ လြယ္ထား သည္။ ဆိတ္သားေရ ၀ုိင္အိတ္ႀကီး လြယ္လာေသာ အဘုိးအုိတေယာက္မွာမူ သူ တေယာက္ တည္း ေသာက္ပဲြ က်င္းပလ်က္႐ွိေလၿပီ။

ခ်က္ခ်င္းလုိလုိပင္ ဂ်ိဳစီကုိ မွတ္မိသူေတြ မ်ားသည္။ သူ႕ကုိ ၀ုိင္းအံု၍ ႏႈတ္ဆက္သူေတြ စကားေျပာ သူေတြ၊ မ်ားလာသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ျပဳလုပ္ေတာ့မည့္ ပီလုိတာေဘာလံုးပဲြ အေျခအေနႏင့္ အလားအလာကုိ ေမးၾကျမန္းၾက ေဆြးေႏြးေ၀ဖန္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ဂ်ိဳစီ၏ တဲြဖက္ျဖစ္ေသာ ေဂ်မီ ၏ေနရာတြင္ လူစားထုိး သင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳၾကသည္။ ဂ်ိဳစီက သူတုိ႔စကားကုိ လက္မခံ။ သူ႔တဲြ ဘက္ေဂ်မီဘက္မွ ခုခံေျပာသည္။

ထုိ႔ေနာက္ အဘုိးအုိ၏ လက္ထဲမွ ၀ုိင္အရက္အိတ္သည္ တေယာက္မွ တေယာက္သုိ႔ လက္ဆင့္ ကမ္းၾကသည္။ အရက္အိတ္ လက္ထဲေရာက္လာသည့္အခါ အိတ္ႏႈတ္ခမ္းကုိ ပါးစပ္တြင္ေတ့၍ ေမာ့ၾက သည္။ အိတ္ထဲမွ အနီေရာင္၀ုိင္အရက္သည္ လူတေယာက္ခ်င္းစီ၏ လည္ေခ်ာင္းအတြင္းသုိ႔ စီးဆင္း ၀င္ေရာက္ သည္။ ထုိအခါ ရယ္သံမ်ားသည္ ပုိ၍က်ယ္လာသည္။ ရယ္စရာ ျပက္လံုးမ်ားကုိ ပုိ၍ ေျပာလာ ၾကသည္။ တဦးႏွင့္ တဦး ေျပာင္ၾက ေလွာင္ၾကသည္။ အထူး သျဖင့္ ေသနတ္ေျပာင္း႐ွည္ႀကီး လြယ္ထား ေသာ ႏွာေခါင္း႐ွည္႐ွည္ႏွင့္လူမွာ ကားေပၚ႐ွိ လူအမ်ား၏ အေျပာင္အေနာက္ကုိ အခံရဆံုး။ သုိ႔ေသာ္လည္း တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ စိတ္ဆုိး ျခင္းမ႐ွိ။ ' လက္လုပ္လက္စား ဆင္းရဲသားမ်ား ' ႏွင့္ ဘယ္တုန္းကမွ ေရာခြင့္ မရခဲ့႐ွာေသာ နီကုိ လတ္စ္မွာ အထင္ႏွင့္အျမင္ မ်ားစြာ ကြာျခားေနသျဖင့္ တအံ့တ ၾသ ျဖစ္လ်က္ ႐ွိ၏။ သူတုိ႔လူစု၏ ေနပံု ထုိင္ပံုႏွင့္ ေျပာဆုိဆက္ဆံပံုမ်ားမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ လြတ္လပ္သည္။ ဤလူအုပ္ၾကား သုိ႔ သူ႕အေဖ ေရာက္လာပါက မည္ကဲ့သုိ႕ ေျပာလိမ့္မည္နည္း။ ဟန္ႀကီး ပန္ႀကီး မလုပ္ပဲ တရင္းတႏွီး ေျပာဆုိေနၾကသည္မ်ားကုိ ျမင္လွ်င္ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟု သူ ထင္မိ ေလသည္။

ထုိအခ်ိန္တြင္ ဘတ္စ္ကားသည္ သဲေျမထူထပ္ေသာ စပ်စ္ၿခံမ်ားႏွင့္ သံလြင္ပင္မ်ား အစုလုိက္ အၿပံဳ လုိက္ေပါက္ရာ ေတာအုပ္ကေလးမ်ားကုိ ေက်ာ္ျဖတ္လာသည္။ ေတာင္ကုန္းေတာင္စြယ္မ်ား ၾကားသုိ႔ မသိ မသာ ၀င္ေရာက္စ ျပဳလာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဘတ္စ္ကားသည္ မတ္ေစာ္ေသာ ေတာင္ေပၚလမ္းမ်ားကုိ ေကြ႕ပတ္ ၍ တက္သည္။ တခါတရံတြင္ျခဴသံတ႐ႊင္႐ႊင္ျဖင့္ ေႏွးေကြးေလး လံစြာ သြားလ်က္ ႐ွိေနၾကေသာ ျမည္းမ်ားကုိ ျမင္ရသည္။ ဒီဘက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဘတ္စ္ကားသည္ ခရီးသည္မ်ား ဆင္းရန္အတြက္ လမ္းေဘး မွတ္တုိင္ ႏွင့္ လယ္တဲမ်ားေ႐ွ႕တြင္ မၾကာမၾကာ ရပ္ေပး သည္။

နီကုိလတ္စ္ အဖုိ႔ေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ် အရာရာတုိင္းသည္ အထူးအဆန္းခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ တျဖည္း ျဖည္းႏွင့္ ေတာင္တန္းမ်ား၏ အျမင့္ဆံုးအပုိင္းသုိ႕ ေရာက္လာသည္။ ဒီဘက္က်ေလ... နီကုိလတ္စ္ အဖုိ႔ ၾကည့္စရာေတြက မ်ားလာေလ...။ သူသည္ ဘတ္စ္ကား မွန္ျပတင္းမွေန၍ အျပင္ ႐ႈခင္းမ်ား ကုိ တအံ့တၾသ ေငးေမာ၍ လုိက္ပါလာသည္။ ကားထဲတြင္ ခရီးသည္ မ်ားမ်ားစားစားမ႐ွိေတာ့။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အျပင္ ခရီးသည္ ဒါဇင္၀က္ခန္႔သာ က်န္ေတာ့သည္။ နီကုိလတ္စ္၏ ရင္ထဲတြင္ စုိးရိမ္စိတ္တခု ၀င္လာသည္။ ခရီးသည္ အားလံုးလုိလုိပင္ ငါးမွ်ားတံမ်ား ပါလာၾက၏။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ငါးမွ်ားစရာ ေနရာ ေကာင္းေကာင္းမွ ရပါဦးမည္ေလာ...။

သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဂ်ိဳစီထံသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ သူ႔အၾကည့္ကုိ နားလည္လုိက္ေသာ ဂ်ိဳစီက စိတ္ပူစရာ မလုိဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေခါင္းယမ္းျပသည္။ ေနာက္တ႐ြာအေရာက္တြင္ ဘတ္စ္ကား သည္ လမ္းေဘး ထမင္းဆုိင္ တဆုိင္၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဘက္၌ရပ္သည္။ က်န္ေနေသာ ခရီးသည္ အားလံုးသည္ သူႏွင့္ ဂ်ိဳစီအား ဖက္လွဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ကာ ဆင္းသြားၾကသည္။ ကားေပၚတြင္ ခရီးသည္ဆုိ၍ သူတုိ႔သာ က်န္ခဲ့ ေလ၏။
ဘတ္စ္ကား ဆက္ထြက္ေသာအခါ ဂ်ိဳစီက သူ႕အား လွမ္းၾကည့္သည္။ ' ေဟ့ ... နီကုိ၊ ငါ မင္းကုိ စကား မေျပာလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးကြ ' ဟု ဆုိသည္။ ' ငါတုိ႔အခု ျမစ္႐ွိရာကုိ သြားၾကမွာ၊ မင္း ဘယ္လုိ ေနရ ထုိင္ရ၊ လုပ္ရ ကုိင္ရမယ္ ဆုိတာကုိ ႀကိဳတင္ၿပီး ေျပာမထားလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ မင္းကုိ ျမစ္ထဲ လိမ့္က်မွာ စုိးတယ္၊ အဲသလုိသာျဖစ္ရင္ ငါ့အဖုိ႔ မလြယ္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ငါက မင္းကုိ စကား စေျပာရေတာ့မွာပဲ၊ မင္းကေတာ့ မင္းအေဖကုိ ေပးထားရတဲ့ ကတိအတုိင္း ငါ့ကုိ စကားျပန္မေျပာ ခ်င္လဲ ေနႏုိင္ပါတယ္ '
နီကုိလတ္စ္က ဂ်ိဳစီအား မ်က္လံုးျပဴး၍ ၾကည့္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ရယ္ခ်င္စိတ္ ကုိ မတားႏုိင္။

' ကၽြန္ေတာ္လဲ စကားေျပာရမွာ ေပါ့ဗ် ဂ်ိဳစီ...ရ၊ ခင္ဗ်ားက ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျပာ ရမွာေပါ့ '
ဂ်ိဳစီက ၿပံဳးသည္။ ' ဒါေပါ့ကြ...၊ ငါတုိ႔ဟာ ေယာက္်ားေတြပဲ၊ ေယာက္်ားပီပီပဲ လုပ္ရမွာေပါ့၊ ႐ွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကေလးေလးေတြလုိ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ လုပ္ေနလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ အခုလုိ ဒီဘက္ပုိင္း ေရာက္တုန္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ ေနၾကရမွာပဲ၊ မဟုတ္ဘူးလား၊ ကဲ...လာ...၊ ငါတုိ႔ ဆင္းရမယ့္ မွတ္တုိင္ ေရာက္ၿပီ '
ဂ်ိဳစီက ေျပာေျပာဆုိဆုိ သူ႕ ငါးမွ်ားတံ ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ေကာက္ထမ္းၿပီး ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ျပန္လြယ္ သည္။ နီကုိလတ္စ္ကုိ လဲက်မသြားေအာင္ လက္တဘက္ႏွင့္ ထိန္းကာ ဘတ္စ္ကားေ႐ွ႕ပုိင္းသုိ႔ ေခၚလာသည္။ ကားရပ္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သူ အလ်င္ခုန္ဆင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ နီကုိလတ္စ္ကုိ ခ် ေပးသည္။ ကားျပတင္း ေပါက္မွ ေခါင္းျပဴ၍ ၾကည့္ေနေသာ ယာဥ္ေမာင္း အား လက္ျပ၍ ႏႈတ္ဆက္ ၾကသည္။ ' ကံေကာင္း ၾကပါေစကြာ ' ဟု ယာဥ္ေမာင္းက ေအာ္ေျပာသည္။ ဘတ္စ္ ကားသည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထြက္သြားသည္။ ကားေနာက္ တြင္ ဖုန္လံုးႀကီးမ်ားသည္ အလိပ္လိမ့္ထ၍ က်န္ရစ္ ခဲ့ေလ၏။
ေနသည္ က်ဲက်ဲေတာက္ ပူျပင္းလ်က္ ႐ွိေသာ္လည္း ေလကေတာ့ ေအးျမ လန္းဆတ္သည္။ သူတုိ႔ ေ႐ွ႕တည့္တည့္တြင္ ေတာင္ထြတ္ ေတာင္စြန္းမ်ား...။ ေစာေစာကေတာ့ သူတုိ႔ ေမာ့္ၾကည့္ခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ သူတုိ႔ႏွင့္ တေျပးတည္း ျဖစ္ေနၿပီ။

ေနေရာင္သည္ မ်က္စိမ်ားကုိ က်ိန္းစပ္သြားေလာက္ေအာင္ပင္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ေတာက္ပေနသည္။ နီကုိလတ္စ္သည္ လာလမ္းဘက္သုိ႕ ျပန္ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ ေတာင္ႏွာေမာင္း တခု၏ ဗယ္ဘက္တြင္ ႐ြာေလး တ႐ြာ။ ထုိ႐ြာ၏ တဘက္႐ွိ ေအာက္ေျခအနိမ့္ပုိင္းတြင္မူ လယ္ကြက္ မ်ားႏွင့္ စပ်စ္ၿခံမ်ား...။ ထုိၿခံမ်ား ၏ တဘက္တြင္မူ မႈန္မႈန္ရီေ၀ေနေသာ ပင္လယ္ျပင္။ အားလံုးသည္ သူ႕မ်က္စိေအာက္၌ ေရာက္ေန သည္။ သူသည္ ကမၻာေလာကႀကီး၏ ထိပ္ အျမင့္ဆံုးပုိင္း၌ ရပ္ေနရသည့္ႏွယ္ ခံစားေနရ၏။ သူသည္ သန္႔စင္လတ္ဆတ္ေသာ ေလကုိ အားရ ပါးရ ႐ွဴ႐ိႈက္လုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ အဖုိ႔ေတာ့ ကေန႔ဟာ အထူးျခားဆံုးနဲ႔ အံ့ၾသစရာ အေကာင္းဆံုးေန႔တေန႔ပဲ ဂ်ိဳစီ '

' ဟုတ္တာေပါ့ကြာ ' ဟု ဂ်ိဳစီက ျပန္ေျပာသည္။ ' ေနက သိပ္ပူတယ္ကြ '၊ ငါးမွ်ားလုိ႔မွ ရပါ့မလား မသိဘူး၊ ေအးေလ... ၾကည့္ေသးတာေပါ့ '
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေတာအုပ္တခုၾကားမွျဖတ္၍ ေတာင္ေစာင္းဆင္ေျခေလွ်ာအတုိင္း ဆင္းခဲ့ၾက သည္။ ျမက္ခင္း ျပင္ေပၚမွ ဆိတ္မ်ားသည္ သူတုိ႕အား အေၾကာက္အလန္႕မရွိပဲ လွမ္းၾကည္႕ေနၾက သည္။ ရုတ္တရက္ စိမ္းလန္းစုိျပည္ေသာ ေတာင္ၾကားလြင္ျပင္တခုသည္ သူတုိ႕ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။ လြင္ျပင္ေပၚ၀ယ္ ေကြ႕ကာပတ္ကာ စီးဆင္းေသာျမစ္။ ျမစ္သည္ ဤေနရာ တြင္ ေရအားျဖင့္ လည္ေသာ ဂ်ဳံစက္ေဟာင္း တလုံးေရွ႕မွ ျဖတ္ကာေရကာတာကုိ ေက်ာ္ျပီးတဘက္ သုိ႕ ဆင္းသြား သျဖင့္ ေရကန္ၾကီး တခု ျဖစ္လ်က္ရွိ၏ ။

အခန္း (၉) ဒု ပိုင္း ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ကမၻာရန္ အပိုင္း (၂၆)

အခန္း (၂၆)

၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ အေ႐ွ႕ေျမာက္ပုိင္း ' ရိမ္းစ္' ၿမိဳ႕၌ ဂ်ာမန္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အက္လ္ဖရက္ဂ်ိဳဒယ္က အကန္႔အသတ္မရွိ လက္နက္ခ်စာခ်ဳပ္ကုိ တရား၀င္ လက္မွတ္ေရးထုိးသည္။
စစ္ေအာင္ပဲြႏွင့္ စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးသည့္ အထိမ္းအမွတ္ပဲြသုိ႕ တက္ေရာက္ရန္ ေအဘယ္သည္ နယူး ေယာက္ ၿမိဳ႕သုိ႕ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သည္လုိႏွင့္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ယူနီေဖာင္း ၀တ္လူငယ္ေတြ ပ်ားပန္းခတ္မွ် ႀကိတ္ႀကိတ္တုိး စည္ကားလာျပန္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္အႀကိမ္ တြင္ကား သူတုိ႔၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စုိးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ျခင္း အရိပ္အေရာင္ လံုးမ႐ွိေတာ့ဘဲ ေပ်ာ္႐ႊင္ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း အရိပအေရာင္မ်ားသာ ဖံုးလႊမ္းလ်က္႐ွိၾကသည္။

သူတုိ႔တစ္ေတြ ၀မ္းသာ႐ႊင္ျမဴးေနၾကေသာ္လည္း ေအဘယ္ကေတာ့ ၀မ္းမသာႏုိင္။ ေျခတစ္ဖက္ လက္တစ္ဖက္ ျပတ္ေနသူမ်ား၊ မ်က္စိ စံုလံုးကန္းေနသူမ်ားႏွင့္ အမာ႐ြတ္ႀကီးေတြႏွင့္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနသူမ်ားကုိ ျမင္ရေသာအခါ ေအဘယ္မွာ အထူးပင္ မခ်ိတင္ကဲ ၀မ္းနည္းျခင္း ျဖစ္မိေလသည္။ မုိင္ေပါင္း ေလးေထာင္ေက်ာ္မွ် ေ၀းလံေသာ တစ္ေနရာတြင္ စာ႐ြက္ေပၚ၌ သက္ဆုိင္သူမ်ားက လက္မွတ္ တစ္ခ်က္ ထုိးလုိက္ျခင္းျဖင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ ကမၻာ့လူသတ္ပဲြႀကီး ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ေသာ္လည္း အဆုိပါ လူငယ္မ်ားအဖုိ႕ရာတြင္ကား စစ္ႀကီးသည္ ဘယ္နံေရာအခါမွ် ၿပီးဆံုးႏုိင္စရာ မ႐ွိေတာ့။ စစ္ႀကီးက သူတုိ႔ တစ္ေတြ အား ေသရာပါ တံဆိပ္အမွတ္အသားမ်ားကုိ ရာသက္ပန္ ခတ္ႏွိပ္ႏွင္းအပ္လုိက္ၿပီ မဟုတ္ပါလား။

ေအဘယ္သည္ ဗုိလ္မွဴးကီး၀တ္စံုျဖင့္ ' နယူးေယာက္နယ္စား ' ဟုိတယ္ထဲသုိ႕ ၀င္လာေသာအခါ သူ႔ကုိ တစ္ေယာက္မွ် မမွတ္မိၾက။
သူတုိ႔က ဘာေၾကာင့္မ်ား သူ႕ကုိ မမွတ္မိၾကပါလိမ့္။
လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္တုန္းက သူတုိ႔က သူ႕ကုိ အရပ္၀တ္ အရပ္စားျဖင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ျမင္လုိက္ၾက ရစဥ္က သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ ယခုလုိ ဇရာ၏ အေရးအေၾကာင္းမ်ား လံုး၀မ႐ွိေသး။ အားမာန္ျပည့္ႏွင့္ ႏုပ်ိဳ လန္းဆန္း ေနဆဲပင္ ႐ွိေသးသည္။

ယခုေတာ့ သူသည္ အသက္ ၃၉ ႏွစ္ထက္ ရင့္ေရာ္အုိစာခဲ့ၿပီ။ ကမၻာ့စစ္ကီးက သူ႕နဖူးတြင္ ေပၚလြင္ေသာ အေရးအေၾကာင္းမ်ားကုိ မွတ္သားေပးလုိက္ၿပီ။
သူသည္ ဓာတ္ေလွကားျဖင့္ ၄၂ ထပ္႐ွိ သူ႕႐ံုးခန္းသုိ႕ တက္လာခဲ့သည္။ လံုၿခံဳေရး အေစာင့္က သူ႕အား အခန္းမွားလာၿပီထင္တယ္ဟု ဆီးေျပာသည္။
' ေဂ်ာ့ေနာ္ဗက္ ဘယ္မွာလဲ ' သူက ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ျပန္ေမးလုိက္သည္။

' ဒါျဖင့္ သူနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္၊ ခဏ ဖုန္းဆက္ေပးစမ္းပါ '
' ဘယ္သူ ဆက္တာလုိ႔ ေျပာလုိက္ရပါ့မလဲ '
ဤတြင္ လံုၿခံဳေရးအေစာင့္က လွည့္ပင္ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ တစ္ခ်ိဳးတည္း သုတ္ေျခတင္ ထြက္ခြာသြား ေတာ့ သည္။

*
ေဂ်ာ့၏ ၾကားေနက်အသံ လုိင္း၀င္လာသည္။
အေၾကာင္းစံု သိရ၍ ေအဘယ္က ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နယူးေယာက္တြင္ ညမအိပ္ေတာ့ ဘဲ မုိင္ ၈၀၀ ေက်ာ္ေ၀းေသာ ႐ွီကာဂုိသုိ႔ ေလယာဥ္ျဖင့္ ညတြင္းခ်င္း လုိက္သြားရန္ ဆံုးျဖတ္ လုိက္သည္။
သူသည္ ေဂ်ာ့၏ လုပ္ငန္းဆုိင္ရာ အစီရင္ခံစာမ်ားကုိ အျပည့္အစံုယူလာၿပီး ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ဖတ္လာ ခဲ့သည္။

စစ္အတြင္း နယ္စားကုမၸဏီသည္ စီးပြားေရးျဖစ္ထြန္းခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ေအဘယ္မ႐ွိတုန္းတြင္ ေဂ်ာ့ က လုပ္ငန္းအ၀၀ကုိ ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္း စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ထားႏုိင္ခဲ့သည္။ ဟုိတယ္အမႈထမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား စစ္ထဲလုိက္ပါသြားၾကရသည့္ တုိင္ေအာင္ လုပ္ငန္းကုိ လံုး၀မထိခုိက္။ ႏွစ္စဥ္ အျမတ္ေငြေတြက ျမင့္ၿမဲ ျမင့္ေနသည္။ သည္လုိျဖစ္ရသည္မွာလည္း အေမရိကန္တစ္ျပည္လံုးတြင္ စစ္သားေတြႏွင့္ ျပည္သူ ေတြ အေျပာင္းအေ႐ႊ႕မ်ားၿပီး ဟုိတယ္မ်ားတြင္ လူေတြ ျပည့္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေအဘယ္က စစ္ျပန္ဟုိတယ္အမႈထမ္းမ်ားအနက္မွ အေတာ္ဆံုးလူမ်ားကုိ တျခားဟုိတယ္ေတြထက္ ဦးေအာင္ သူ႕ဟုိတယ္မ်ားတြင္ ျပန္လည္ခန္႔ထားရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။

မက္ဒ္ေ၀း ေလဆိပ္ေရာက္ေသာအခါ ေဂ်ာ့က ေလယာဥ္ကြင္းဂိတ္၀တြင္ အသင့္ႀကိဳေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ သည္။ ေဂ်ာ့က ႐ုပ္ရည္မ်ားစြာ ေျပာင္းလဲမသြား၊ နည္းနည္း၀ၿပီး ဆံပင္နည္းနည္း ပါးသြားတာပဲ ႐ွိသည္။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ တစ္နာရီခန္႔မွ် အျပန္ အလြန္ ေဖာက္သည္ခ်ၾကၿပီးေသာအခါ သံုးႏွစ္တာမွ် ကြာဟေနခဲ့ၾကေသာ ၾကားကာလသည္ တစ္စပ္တည္း ျဖစ္သြားသည္။ ေအဘယ္သည္ ဘယ္ကုိမွ် မသြားခဲ့ဘဲ အလုပ္ခြင္တြင္ပင္ အၿမဲတမ္း ႐ွိေနခ့ဲ သလုိ ျဖစ္သြားသည္။ သစၥာ႐ွိ၍ တာ၀န္ေက်ပြန္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ေအဘယ္က ဂုဏ္ယူ ၀မ္းသာ မိသည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အား ဖူးစာဆံုေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ေသာ ' ျမွားနတ္ ' သေဘၤာႀကီးကုိလည္း ေက်းဇူး တင္ မိသည္။

ေအဘယ္သည္ အိမ္သုိ႕ တန္းမျပန္ေသးဘဲ ႐ွိကာဂုိနယ္စားဟုိတယ္ကုိ လွည့္လည္ စစ္ေဆးၾကည့္သည္။ စစ္အတြင္း အစစ အရာရာ ႐ွားပါးမႈေၾကာင့္ အေဆာက္အအံု အတြင္းအျပင္ႏွင့္ ပရိေဘာဂမ်ား၏ အေရာင္ အဆင္းမ်ား ေတာ္ေတာ္ ပ်က္ျပယ္ ယုိယြင္းေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ဒါေတြအားလံုး အျမန္ဆံုး ျပန္ၿပီး ျပဳျပင္မြမ္းမံရဦးမည္ဟု ေအဘယ္က စိတ္ထဲတြင္ ေတးမွတ္ထားလုိက္သည္။
ေလာေလာဆယ္ ကိစၥကေတာ့ ဇနီးႏွင့္ သမီးတုိ႔အား သြားေတြ႕ရန္ ျဖစ္သည္။

သမီးျဖစ္သူ ဖေလာ္ရင္တီနာကုိ ျမင္လုိက္ရေသာအခါ ေအဘယ္က ၀မ္းသာအံ့ၾသ ျဖစ္ေနမိသည္။ ဖေလာ္ ရင္တီနာက ၁၁ ႏွစ္ေတာင္ ႐ွိသြားၿပီ။ ေခ်ာကလည္း အလြန္ေခ်ာသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဇနီးသည္ ဇာဖီယာႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ရေသာအခါတြင္ကား ေအဘယ္မွာ ၀မ္းမသာရဘဲ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ႏွင့္သာ ႀကံဳရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္အတြင္း ေဂ်ာ့အေနျဖင့္ ဘာမွ ေျပာင္းလဲမႈ မ႐ွိေသာ္လည္း ဇာဖီယာ ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ ေျပာင္းလဲေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

ဇာဖီယာမွာ အသက္ ၃၈ ႏွစ္သာ ႐ွိေသးေသာ္လည္း အ႐ြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ အုိစာေနသည္။ ကုိယ္ခႏၶာ ကလည္း ယခင္ကထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ၀သြားသည္။
အဆုိးဆံုးကေတာ့ သူတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အေတြးအျမင္ခ်င္း မတူ ၾကျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ယခင္အတုိင္း ျပန္ျဖစ္ မလာနုိင္ ေတာ့ေၾကာင္း မၾကာခင္မွာပင္ ေအဘယ္က သေဘာေပါက္မိေတာ့သည္။

ဇာဖီယာသည္ လင္ျဖစ္သူအား ယုယမႈလည္း မ႐ွိ၊ လင္ျဖစ္သူ၏ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူရေကာင္းမွန္းလည္း လံုး၀မသိ။
ဤသုိ႔ျဖစ္ရသည့္အတြက္ ေအဘယ္အေနျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ပင္ ၀မ္းနည္းမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူက တတ္ႏုိင္ သမွ်ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ သူ႕လုပ္ငန္း၊ သူ႕ဘ၀တြင္ ဇာဖီယာလည္း ထက္ၾကပ္မကြာ ပါ၀င္လာရန္ စည္း႐ံုး တဲြေခၚၾကည့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇာဖီယာက ဘယ္လုိမွ တံု႕ျပန္မႈမျပ။

သည္အတုိင္းဆုိလွ်င္ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မွ ေျပပါေတာ့မလားဟု ေအဘယ္က စုိးရိမ္မကင္း ျဖစ္မိ သည္။ သုိ႔ျဖင့္ လူတုိ႔လင္မယားသည္ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ နီးလ်က္ႏွင့္ေ၀းေ၀းလာသည္။ ေအဘယ္သည္ ဇာဖီယာ၏ ႐ုပ္ရည္ကုိလည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ့။ စိတ္ဓာတ္ကုိလည္း မေလးစားေတာ့။
ၾကာေတာ့ သူက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ ႐ွီကာဂုိမွ ေ၀းရာသုိ႕သာ မၾကာခဏ သြားေနေတာ့သည္။

သူသည္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ သမီးငယ္ ဖေလာ္ရင္တီနာကုိေခၚၿပီး တျခားၿမိဳ႕မ်ား႐ွိ နယ္စား ဟုိတယ္မ်ား သုိ႕ ခရီး႐ွည္ သြားေရာက္လည္ပတ္သည္။ စစ္ေျမျပင္မွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ပထမေျခာက္လအတြင္းတြင္ ယင္းသုိ႔ပင္ အၿမဲလုိလုိ ခရီးထြက္ေနခဲ့သည္။
သုိ႕ျဖင့္ တစ္ႏွစ္အတြင္း သူ႔ဟုိတယ္အားလံုးသည္ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတုိင္းပင္ ေက်နပ္ေလာက္ ေအာင္ စံခ်ိန္မီလာခဲ့ၾကသည္။ သည္ထက္သည္ ပုိမုိတုိးခ်ဲ႕ေရးကုိသာ အၿမဲတမ္း အႀကံထုတ္လ်က္႐ွိသည္။

ေနာက္သံုးလပတ္ ကုမၸဏီ အစည္းအေ၀းတြင္ ေအဘယ္က မစၥတာ ကာတစ္ဖင္တန္အား သူ႕အႀကံကုိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပလုိက္သည္။
' မကၠစီကုိႏုိင္ငံနဲ႔ ဘရာဇီးႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ဟုိတယ္သစ္ဖြင့္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ၿပီလုိ႔ ေစ်းကြက္သုေတသန အဖဲြ႕က အႀကံေပးပါတယ္။ သူတုိ႔က တျခားသင့္ေတာ္မည့္ ေနရာေတြကုိလည္း ဆက္လက္ ေလ့လာေန ၾကတယ္၊ အင္း ... ' မကၠစီကုိစီးတီးနယ္စား ' ၿပီးေတာ့ ' ရီယုိဒီဂ်ာ႐ုိနယ္စား ' မဆုိးဘူး၊ အလုပ္ျဖစ္မွာပဲ '
ေအဘယ္က သူ႕စိတ္ကူးႏွင့္သူ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်ေနသည္။

' ေကာင္းပါတယ္ ' မစၥတာဖင္တန္က ေထာက္ခံသည္။ ' လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္၊ အေဆာက္အအံု လုပ္ဖုိ႔အတြက္ သီးသန္႔ရန္ပံုေငြကလည္း အလံုအေလာက္ ႐ွိတာပဲ၊ ခင္ဗ်ားမ႐ွိတုန္း ပုိက္ဆံေတြ ေတာ္ေတာ္ စုမိထားတယ္၊ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ ေဆာက္လုိ႔ရပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ ဒီအတုိင္းဆုိ ခင္ဗ်ားေတာ့ တစ္ကမၻာလံုးအႏွံ႔ ဟုိတယ္ေတြ လုိက္ေဆာက္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ မစၥတာ႐ုိ႕စေနာ့စကီး၊ ဒီအလုပ္ကုိ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ရပ္မယ္ ဆုိတာ ဘုရားသခင္မွပဲ သိေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕ '

' တစ္ေန႔ေတာ့ ပုိလန္ႏုိင္ငံ ၀ါေဆာၿမိဳ႕မွာလည္း နယ္စားဟုိတယ္တစ္ခု ဖြင့္ရဦးမယ္ မစၥတာ ဖင္တန္၊ အဲဒါၿပီးမွပဲ ဘယ္ေတာ့ရပ္မလဲဆုိတာ စဥ္းစားရမွာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ာမန္ေတြကုိေတာ့ ေအာင္ပဲြခံၿပီးၿပီ၊ ႐ု႐ွေတြကုိလည္း ေအာင္ပဲြခံရဦးမွာပဲ '
မစၥတာဖင္တန္က ရယ္သည္။ (တကယ္ပင္ ထုိေန႔ညေနပုိင္းတြင္ သူ႕မိန္းမႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့ ၀ါေဆာတြင္ နယ္စားဟုိတယ္ ေဆာက္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေၾကာင္း သူက ထုတ္ေဖာ္ေျပာခဲ့သည္။ )
' ဒါနဲ႔ လက္စတာဘဏ္ကိစၥက ဘယ္လုိလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိ ၀င္လုိ႔ရမွာလဲ '

ေအဘယ္က ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းသြားသျဖင့္ မစၥတာဖင္တန္မွာ စုိးရိမ္မကင္း ျဖစ္သြားမိသည္။ ေအဘယ္သည္ မစၥတာလီ႐ြိဳင္းေသဆံုးရျခင္းမွာ ၀ီလ်ံကိန္း၏ ပေယာဂေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု စဲြၿမဲစြာ ခံယူထားၿပီး ၀ီလ်ံကိန္းအေပၚတြင္ လက္စားေခ်ရန္ ႀကံေနၿပီဟု ေတြးမိ၍ မစၥတာဖင္တန္က စုိးရိမ္မိျခင္း ျဖစ္သည္။
သူက စပါယ္႐ွယ္ဖုိင္တဲြကုိ ဖြင့္လုိက္ၿပီး ဖတ္ျပသည္။

' လက္စတာ၊ ကိန္း အင္ ကုမၸဏီရဲ႕ ႐ွယ္ယာေတြကုိ လက္စတာမိသားစု၀င္ ၁၄ ဦး၊ ယခင္ အမႈထမ္းေဟာင္း ႏွင့္ လက္႐ွိအမႈထမ္းေျခာက္ဦး၊ ၿပီးေတာ့ မစၥတာကိန္းတုိ႔က ပုိင္ၾကတယ္၊ မစၥတာကိန္းက ႐ွစ္ရာခုိင္ႏႈန္း ပါ၀င္တယ္ '
' အဲဒီေတာ့ လက္စတာ မိသားစုတစ္ေယာက္ကမ်ား ႐ွယ္ယာျပန္ေရာင္းဖုိ႔ အေျခအေန မ႐ွိဘူးလား '
' သင့္ေတာ္တဲ့ ေစ်းေပးရင္ေတာ့ ေရာင္းမွာပဲ၊ မစၥတာ လက္စတာရဲ႕ သမီးမစၥ ဆူဆန္လက္စတာက သူ႕႐ွယ္ယာ ကုိ ျပန္ေရာင္းခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒုတိယဥကၠ႒ေဟာင္း မစၥတာ ပီတာပါဖစ္ ကလည္း သူ႕႐ွယ္ယာကုိ ျပန္ေရာင္းခ်င္ေနတယ္ '

' သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းစီ ပုိင္ၾကသလဲ '
' ဆူဆန္က ေျခာက္ရာခုိင္ႏငန္း၊ ပါဖစ္က ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္း '
' သူတုိ႔က ဘယ္ေလာက္ေစ်းေခၚသလဲ '
မစၥတာဖင္တန္က ဖုိင္တဲြကုိ ျပန္လွန္ေနသည္။ ေအဘယ္က လက္စတာဘဏ္၏ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ပတ္လည္ အစီရင္ခံစာ ကုိ လွန္ၾကည့္လုိက္သည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက အခန္း (၇)ခန္းကုိ အာ႐ံုသြားစုိက္မိသည္။

မစၥတာဖင္တန္က ေျပာသည္။
' မစၥဆူဆန္လက္စတာက သူပုိင္တဲ့ ေျခာက္ရာခုိင္ႏႈန္း ႐ွယ္ယာအတြက္ ေဒၚလာ ႏွစ္သန္း ေတာင္းတယ္၊ မစၥတာပါဖစ္ကေတာ့ ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းအတြက္ ေဒၚလာတစ္သန္းေတာင္းတယ္ '
' မစၥတာပါဖစ္က ေတာ္ေတာ္ ေလာဘႀကီးတာပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သူ မေရာင္းမျဖစ္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္လာတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမယ္၊ မစၥဆူဆန္ လက္စတာရဲ႕ ႐ွယ္ယာကုိ အျမန္ဆံုး ၀ယ္ယူ လုိက္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ၀ယ္တယ္ဆုိတာ မသိပါေစနဲ႔၊ မစၥတာပါဖစ္ရဲ႕ အေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ ပီး သူ စိတ္ေျပာင္းလာတဲ့ခါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာပါ '
မစၥတာဖင္တန္က တဟြတ္ဟြတ္ႏွင့္ ေခ်ာင္းဆုိးေနသည္။

' ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ မစၥတာဖင္တန္၊ တစ္ခုခုမ်ား အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားလုိ႔လား '
မစၥတာဖင္တန္က ေခတၱတံု႔ဆုိင္းေနၿပီးေတာ့ မွ -
' အုိ ... မျဖစ္ပါဘူး၊ က်ဳပ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး '
' အဲဒီေတာ့ အဲဒီစာရင္းကုိ ႀကီးၾကပ္ဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္ ေတြ႕ထားတယ္။ သူ႕ကုိ မစၥတာဖင္တန္လည္း သိခ်င္သိမွာပါ၊ နာမည္က ဟင္နရီ ေအာ့စဘြန္း ... တဲ့ '
' လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဟင္နရီေအာ့စဘြန္းလား '

' ဟုတ္ပါတယ္၊ မစၥတာဖင္တန္နဲ႔ ရင္းႏွီးလုိ႔လား '
' မရင္းႏွီးပါဘူး၊ နာမည္ႀကီးလုိ႔ သိေနတာပါ '
မစၥတာဖင္တန္၏ စကားတြင္ ေအာ့စဘြန္းအား မလုိလားသည့္ အရိပ္အေရာင္ ပါေနသည္။

သုိ႔ေသာ္ ေအဘယ္က ယင္းအခ်က္ကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဟင္နရီ ေအာ့စဘြန္းအေၾကာင္းကုိ သူလည္း ေခ်းခါးအူမသိထားၿပီး ျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ ေအာ့စဘြန္းတြင္ အျခား ေကာင္းေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားလည္း ႐ွိေသးသျဖင့္ ေအဘယ္က သူ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္သူ အသံုးခ်လုိ၍ အလုပ္တာ၀န္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္သာ ေဖာ္၍ မေျပာၾက ေသာ္လည္း သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးတြင္ ၀ီလ်ံကိန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ တူညီေသာ ခံစားခ်က္မ်ား ႐ွိထား ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။

' ကၽြန္ေတာ္က မစၥတာ ေအာ့စဘြန္းကုိ နယ္စားကုမၸဏီမွာ ဒါ႐ုိက္တာလူႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ၀င္လုပ္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းထားတယ္၊ သူ႕ကုိ လက္စတာဘဏ္စာရင္းအတြက္ အထူးတာ၀န္ေပးမယ္၊ ဒီကိစၥကုိလည္း ဘယ္သူမွ မသိေစရဘူး၊ ထိပ္တန္း လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ရပ္အျဖစ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားရမယ္ '
' ေကာင္းပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္လုိ လုပ္ပါ '

မစၥတာဖင္တန္က စိတ္မခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။ သူ႕စကားေၾကာင့္ ေအဘယ္က တစ္မ်ိဳး တစ္မည္ မ်ား ထင္သြားေလမည္လားဟုလည္း ေတြးလုိက္မိသည္။
' အဲဒီေတာ့ မစၥဆူဆန္လက္စတာနဲ႔ ကိစၥျပတ္ၿပီးတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေျပာပါ '
' ေကာင္းပါၿပီ မစၥတာရုိ႕စေနာ့စကီး '
ဖင္တန္က ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။

ေအဘယ္သည္ ေန႔လယ္စာစားရန္ နယ္စားဟုိတယ္သုိ႕ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဟင္နရီ ေအာ့စဘြန္းက သူ႕ကုိ အသင့္ေစာင့္ေနသည္။
' ဟလုိ ... လႊတ္ေတာ္ အမတ္မင္း '
ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ ရပ္ေနေသာ ေအာ့စဘြန္းအား ေအဘယ္က ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
' ဟလုိ ... နယ္စားႀကီး '
ႏွစ္ေယာက္သား သေဘာက်စြာ ရယ္လုိက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လက္ခ်င္းဆဲြကာ စားေသာက္ခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့ၾကၿပီး အခန္းေထာင့္စားပဲြတြင္ ထုိင္ၾကသည္။
စားပဲြထုိးတစ္ေယာက္အား ၀တ္စံုတြင္ ၾကယ္သီးတစ္လံုး ျပဳတ္ေနသျဖင့္ ေအဘယ္က အနားေခၚၿပီး သတိ ေပး ဆံုးမလုိက္သည္။
' ခင္ဗ်ား မိန္းမ ေနေကာင္းရဲ႕လား ေအဘယ္ '

' ေနေကာင္းလုိက္သမွ ၀ၿပဲေနတာပဲ၊ မစၥတာေအာ့စဘြန္းရဲ႕ ဇနီးကေကာ ဘယ့္ႏွယ္လဲ '
' သူလည္း သိပ္ေကာင္းေပါ့ '
' ဒါနဲ႔ ဘာသတင္းထူးသလဲ '
' အတၱလႏၱာၿမိဳ႕အတြက္ ခြင့္ျပဳခ်က္က်ေတာ့မယ္၊ ေနာက္ ... သံုးေလးရက္ဆုိရင္ လုိအပ္တဲ့ စာ႐ြက္ စာတမ္းေတြ ထုတ္ေပးေတာ့မယ္၊ လဆန္းရင္ အတၱလႏၱာနယ္စား ဟုိတယ္ ေဆာက္လုပ္ေရး စႏုိင္ၿပီ'
' ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က တရားမ၀င္တဲ့သေဘာနဲ႔ ရတဲ့ခြင့္ျပဳခ်က္မ်ိဳးေတာ့ မလုိခ်င္ဘူး မစၥတာ ေအာ့စဘြန္း '
' ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီလုိ မျဖစ္ေစရပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အၿပိဳင္တင္တဲ့ လူေတြက လန္႔သြားၾကပါၿပီ '

ေအာ့စဘြန္းက ရယ္လုိက္သည္။
' ဒီလုိၾကားရတာ ၀မ္းသာပါတယ္၊ မစၥေအာ့စဘြန္း၊ ကၽြန္ေတာ္က ဥပေဒနဲ႔ ဆန္႔က်င္တာဆုိရင္ လံုး၀မလုပ္ခ်င္လုိ႔ပါ '
' ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ဒီအတြက္ လံုး၀မပူပါနဲ႔၊ တကယ္ေတာ့ အျဖစ္မွန္ကုိ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲ သိတာပါ '
' ေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ား၊ ဒီေတာ့ မစၥတာေအာ့စဘြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အက်ိဳးေဆာင္ေပးလာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ၊ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က လက္ေဆာင္ကေလးတစ္ခု ျပန္ေပးခ်င္ေနတယ္၊ နယ္စား ကုမၸဏီမွာ ဘုတ္အဖဲြ႕၀င္ ဒါ႐ုိက္တာ လူႀကီးအျဖစ္ လုပ္ႏုိင္ပါ့မလား '

' ဘယ့္ႏွယ္ေမးပါလိမ့္ ေအဘယ္၊ တကယ္သာ မွန္ရင္ေတာ့ ၀မ္းသာမဆံုး ျဖစ္စရာေပါ့ '
' မစၥတာေအာ့စဘြန္းဟာ ဒီျပည္နယ္နဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္ပါမစ္ေတြကုိ အျမန္ဆံုး ရ႐ွိနုိင္ေအာင္ အကူအညီေပးခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာက အဲဒီဗ်ဴ႐ုိကရက္ အရာ႐ွိေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြနဲ႔သြားၿပီး ဆက္ဆံေနဖုိ႔ အခ်ိန္မရဘူး '
' ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ေဆာင္က ေတာ္ေတာ္ ရက္ေရာတာပဲ ေအဘယ္ '

'မစၥတာေအာ့စဘြန္း ရသင့္တာထက္ နည္းေတာင္ နည္းေနပါေသးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မစၥတာ ေအာ့စဘြန္း အေနနဲ႔ အေရးႀကီးတဲ့ တာ၀န္ကုိ ယူေစခ်င္တယ္။ ဒီကိစၥကုိ ထိပ္တန္းလွ်ိဳ႕၀ွက္ထားဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္တယ္၊ မစၥတာေအာ့စဘြန္းအေနနဲ႔ အခ်ိန္ေတာ့ သိပ္မကုန္ပါဘူး၊ ကိစၥကေတာ့ ေဘာ့စတြန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘံုရန္သူျဖစ္တဲ့ မစၥတာ၀ီလ်ံကိန္းကုိ နည္းနည္းပါးပါး လက္စားေခ်ဖုိ႔ ကိစၥပါပဲ '
စားပဲြထုိးမွဴးက အမဲေၾကာ္ႏွင့္ ယုန္သားေၾကာ္မ်ား လာခ်ေပးၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္။

၀ီလ်ံကိန္းအား လက္စားေခ်ေရး စီမံကိန္းကုိ ေအဘယ္က အေသးစိတ္ ေျပာျပရာ ေအာ့စဘြန္းက အလြန္စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ နားေထာင္ေနသည္။

*
၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၈ ရက္ေန႔မွ ေနာက္ဆံုး ေလးရက္အၾကာတြင္ ေအဘယ္သည္ ' ဥေရာပ ေအာင္ပဲြ ' တစ္ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ကုိ တက္ေရာက္ရန္ နယူးေယာက္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ သမီးငယ္ ဖေလာ္ရင္ တီနာကုိလည္း သူႏွင့္အတူ ေခၚလာခဲ့သည္။

ေအဘယ္က ပုိလန္အမ်ိဳးသား စစ္ျပန္စစ္မႈထမ္းေဟာင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္တုိ႔အား နယ္စားဟုိတယ္တြင္ ညစာ စားပဲြျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံသည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္း ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ႐ွိ ပုိလန္တပ္မ်ား၏ စစ္ဦးခ်ဳပ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကာဇင္မားစ္ ဆုိစေကာ့စကီး လည္း အထူးဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ တက္ေရာက္သည္။
ဧည့္ခံပဲြညတြင္ နယူးေယာက္နယ္စား ဟုိတယ္စားေသာက္ခန္းတစ္ခုလံုး ထိန္ထိန္လင္းလ်က္ ဧည့္ပရိသတ္ ေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိး စည္ကားေနသည္။ စားပဲြအလံုးေပါင္း ၁၂၀ ေပၚတြင္ အေမရိကန္ အလံႏွင့္ ပုိလန္ အမ်ိဳးသားအလံမ်ားကုိ ခင္းထားသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ေအာင္ပဲြရ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ အုိက္ဆင္ေဟာင္း၀ါး၊ ေပတန္၊ ဘရက္ဒေလ၊ ေဟာ့ဂ်က္စ္၊ ပါဒါ႐ူစကီးႏွင့္ ဆုိေကာ့စကီး စေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၏ ဓာတ္ပံုကားခ်ပ္ႀကီးမ်ားကုိ နံရံပည့္ခ်ိတ္ဆဲြထားသည္။

ေအဘယ္က အလယ္စားပဲြတြင္ ထုိင္သည္။ သူ႕လက္ယာဘက္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဆုိစေကာ့စကီးထုိင္ၿပီး လက္၀ဲဘက္တြင္ ဖေလာ္ရင္တီနာထုိင္သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက မိန္႔ခြန္းေျပာရန္ ထုိင္ရာမွ ထရပ္လုိက္သည္။
' ေလးစားအပ္ေသာ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားခင္ဗ်ား ... အားလံုးသိၾကၿပီးအတုိင္း ဒုတိယ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေအဘယ္႐ုိ ႔စေနာ့စကီးဟာ ပုိလန္၊ အေမရိကန္ ခ်စ္ၾကည္ေရးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးကုိ အမ်ားႀကီးစြန္႔ခဲ့သူ ျဖစ္ ပါတယ္၊ စစ္အတြင္းက ဒီဟုိတယ္ႀကီးကုိ စစ္ဌာနခ်ဳပ္အျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ခြင့္ျပဳခဲ့တာဟာ ထင္႐ွားတဲ့ သာဓကပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူ႕ကုိ ပုိလန္စစ္ျပန္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားအဖဲြ႕ရဲ႕ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ ဖုိ႔ က်ဳပ္က အေလးအနက္ ေထာက္ခံပါတယ္ခင္ဗ်ား '

လက္ခုပ္သံမ်ား သဲသဲညံသြားသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေအဘယ္၏ စစ္အတြင္း စြမ္းေဆာင္မႈမ်ားကုိ ဆက္လက္ ေျပာၾကားသည္။ အထူးသျဖင့္ ရီမာဂ်င္တုိက္ပဲြတြင္ က်ဆံုးသူႏွင့္ ဒဏ္ရာရသူမ်ားအား သက္စြန္႔ဆံဖ်ား သြားေရာက္သယ္ယူ ခဲ့ပံု ကုိ ခ်ီးက်ဴးေျပာၾကားသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေနရာတြင္ ျပန္ထုိင္ေသာအခါ ပရိသတ္မ်ားက ထုိင္ရာမွထ၍ လက္ခုပ္တီးၾကသည္။ ေအဘယ္ က ဒန္းဇစ္ေဘာ္ဒကာ အရက္ခြက္ကုိ ေျမွာက္လ်က္ တံု႔ျပန္လုိက္သည္။ ဖေလာ္ရင္တီနာမွာ သူမ ၏ ဖခင္အတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ေနသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သတင္းစာေတြက ေအဘယ္အေၾကာင္းကုိ ဓာတ္ပံုမ်ား ေ၀ေ၀ဆာဆာျဖင့္ တခမ္း တနား ေဖာ္ျပၾကသည္။ ထုိေန႔ တစ္မနက္လံုး ေအဘယ္သည္ ဓာတ္ပံုဆရာေတြ၊ သတင္းေထာက္ ေတြ ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ ေနေတာ့သည္။
ညေနပုိင္းက်ေတာ့ ေအဘယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက တျခားပဲြ တစ္ပဲြသုိ႕ တက္ေရာက္ရန္ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ၿမိဳ႕သုိ႕ ထြက္ခြာသြားသည္။ ဖေလာ္ရင္တီနာ က လိတ္ခ္ေဖာရစ္ သုိ႕ ေက်ာင္းတက္ရန္ ျပန္သြားသည္။ ေဂ်ာ့က ႐ွီကာဂုိသုိ႕ ျပန္သြားသည္။ ေအာ့စဘြန္းက ၀ါ႐ွင္တန္ သုိ႕ျပန္သည္။

ေအဘယ္မွာ ဟုိတယ္ႀကီးတြင္ တစ္ေယာက္တည္းပင္ က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ သူက ႐ွီကာဂုိ႐ွိ ဇနီးသည္ ထံသုိ႔ လည္း ျပန္ခ်င္စိတ္ လံုး၀မ႐ွိ။
သုိ႔ျဖင့္ သူသည္ ညစာ ေစာစာစားၿပီးေနာက္ ဟုိတယ္လုပ္ငန္း အပတ္စဥ္ အစီရင္ခံစာမ်ားကုိ ေအးေအး လူလူ ေလ့လာဖတ္႐ႈရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
သူသည္ သူ၏ သီးသန္႔ခန္းသုိ႕ သြားရန္ ဓာတ္ေလွကားျဖင့္ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေအာက္ထပ္ သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဧည့္လက္ခံဌာနသုိ႕သြားၿပီး ထုိညေနတြင္ ဧည့္သည္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စာရင္း ၀င္ေၾကာင္း ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးသည္။

ဧည့္ခန္းတစ္ေနရာတြင္ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ တည္းခုိေရး ပံုစံ ျဖည့္ေနသည္ကုိ ႐ုတ္တရက္ ျမင္လုိက္သည္။ သူက အမ်ိဳးသမီးကုိ မွတ္မိသလုိလုိထင္မိသည္။ ေဘးတုိက္ျဖစ္ေန၍ မမွတ္မိ။ အမ်ိဳးသမီး က အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ အ႐ြယ္။
ထုိအမ်ိဳးသမီးက ပံုစံျဖည့္ၿပီးေသာအခါ ေအဘယ္ဘက္သုိ႕ လွည့္ၾကည့္ၿပီး -
' ဟင္ ... ေအဘယ္၊ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာလုိက္တာ '
' ဘုရားေရ .... မယ္လာနီ၊ မင္းကုိ ငါ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိခ်င္သလုိပဲ '

' ႐ွင့္ကုိေတာ့ လူတုိင္းမွတ္မိပါတယ္ ေအဘယ္ '
' တကယ္ေျပာတာပါ၊ မင္း နယူးေယာက္မွာ ႐ွိေနာ ငါ လံုး၀မသိဘူး '
' ကၽြန္မ ဒီညပဲ ေရာက္လာတာပါ၊ ကၽြန္မတုိ႔ မဂၢဇင္းအတြက္ အလုပ္ကိစၥကေလး ႐ွိေနတာနဲ႔ '
' ဒါျဖင့္ မင္းက အခု သတင္းစာဆရာမႀကီး လုပ္ေနၿပီေပါ့ ဟုတ္လား ေအဘယ္က မယံုနုိင္သလုိျဖင့္ ေမးလုိက္ သည္။

' မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မ မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ေရး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ စီးပြားေရးအတုိင္ပင္ခံ ၀င္လုပ္ေနတာပါ၊ ကုမၸဏီက ဒါးလက္ၿမိဳ႕မွာ ဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္ထားတယ္၊ အခု နယူးေယာက္ကုိ ေစ်းကြက္သုေတသနျပဳဖုိ႔ ေရာက္ လာတာ '
' သိပ္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာပဲ မယ္လာနီ '
' ထင္သေလာက္ မဟုတ္ပါဘူး ေအဘယ္၊ ကၽြန္မက အလကားေန အလကားဆုိၿပီး အပ်င္းေျပ ၀င္လုပ္ေနတာပါ '
' ဒါေတြ ထားပါဦးေလ၊ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကတာေပါ့၊ ဒီညေန ငါနဲ႔အတူ ညစာ စားပါလား '
' ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး အ၀တ္အစား လဲခ်င္ေသးတယ္၊ ႐ွင့္ ေစာင့္ႏုိင္ပါ့မလား၊ အားနာ စရာႀကီး '
' အုိး ... ဘာလုိ႔ အားနာရမွာလဲ၊ တျခားလူေတြမွတ္လုိ႔ ...၊ ရပါတယ္၊ ငါ ေစာင့္ေနပါ့မယ္၊ အဲဒီေတာ့ မင္းကိစၥၿပီးရင္သာ စားေသာက္ခန္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါ၊ ေနာက္တစ္နာရီ ေလာက္အတြင္းေပါ့ '
သူမက ၿပံဳးျပၿပီး ဓာတ္ေလွကားဆီသုိ႕ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေအဘယ္၏ ႏွာေခါင္းတြင္ ေရေမႊးနံ႔လိႈင္သြား သည္။

ေအဘယ္သည္ စားေသာက္ခန္းသြားၿပီး သူ႕စားပဲြတြင္ ပန္းေတြ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္မ႐ွိ ၾကည့္သည္။ မီးဖုိခန္းသြားၿပီး မယ္လာနီအတြက္ အထူးဟင္းလ်ာေတြ ကုိယ္တုိင္မွာသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ျပန္လာခဲ့ညပီး စားပဲြတြင္ ထုိင္သည္။ သူက နာရီတၾကည့္ကည့္ႏွင့္ မယ္လာနီအလာကုိ ေမွ်ာ္ေန သည္။ အခန္းတံခါးဆီသုိ႕ ခဏခဏ လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။
မယ္လာနီက မိနစ္အနည္းငယ္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေပၚလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္က်ရက်ိဳးနပ္သည္။

သူမသည္ အေကာင္းစား၀တ္စံုကုိ ေၾကာ့ေနေအာင္ ၀တ္လာခဲ့သည္။ တစ္ခန္းလံုး ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ လင္းလက္သြားသလုိ ထင္ရသည္။
စားပဲြထုိးမွဴးက သူမအား ေအဘယ္ ထုိင္ေနေသာ စားပဲြသုိ႕ ေခၚလာခဲ့သည္။ ေအဘယ္က ထုိင္ရာမွထ၍ ႀကိဳဆုိသည္။ စားပဲြထုိးတစ္ေယာက္က အေကာင္းစား ' ကရပ္၀ုိင္ ' ပုလင္းကုိ ေဖာက္ၿပီး ဖန္ခြက္ႏွစ္ခြက္ထဲ ေလာင္းထည့္ သည္။

' လိႈက္လွဲ၀မ္းသာ ႀကိဳဆုိပါတယ္ မယ္လာနီ ' ေအဘယ္က ဖန္ခြက္ကုိ ေျမွာက္လုိက္သည္။ ' အခုလုိ မင္းကုိ နယ္စား ဟုိတယ္မွာ ေတြ႕ရတာ ဂုဏ္ယူပါတယ္ '
' ကၽြန္မလည္း ' နယ္စား ' နဲ႔ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္႐ွင္၊ အထူးသျဖင့္ သူ႕ရဲ႕ ေအာင္ပဲြေန႔မ်ိဳးမွာ ေတြ႔ရ လုိ႔ေပါ့ '
' ဘာေျပာတာလဲ မယ္လာနီ '
' ေၾသာ္ ... ကၽြန္မက ႐ွင့္ရဲ႕ ညစာ စားပဲြႀကီးအေၾကာင္း ' နယူးေယာက္ပုိ႔စ္ထ္' သတင္းစာထဲမွာ ဖတ္ရေလတယ္၊ ရီမာဂ်င္တုိက္ပဲြမွာ ႐ွင့္ရဲ႕ စြန္႔စားခန္းကေတာ့ အသည္းယားစရာႀကီးပဲေနာ္၊ သူတုိ႔က ႐ွင့္ကုိ သိပ္ၿပီး အသားေပးေရးထားၾကတာပဲေနာ္ '

' အလကားပါ၊ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ေရးထားၾကတာ '
' ႐ွင္က ေနရာတကာမွာ သိပ္ၿပီး လူသိမွာေၾကာက္တာပဲ၊ ကၽြန္မကေတာ့ သတင္းစာထဲ ေရးထားတာေတြ အားလံုး မွန္တယ္လုိ႔ ယံုပါတယ္ '
ေအဘယ္က သူမ ဖန္ခြက္ထဲသုိ႕ ၀ုိင္အရက္ေလာင္းထည့္ေပးလုိက္သည္။
' တကယ္ေတာ့ မင္းနဲ႔ေတြ႕ရတာ ငါ နည္းနည္းေၾကာက္ေနသလုိပဲ ဆုိတာသာ အမွန္ပါ မယ္လာနီ '

' အုိ ... မဟုတ္တာပဲ႐ွင္၊ နယ္စားႀကီးက တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကုိမ်ား ေၾကာက္ေနရေသးသတဲ့လား၊ ကၽြန္မေတာ့ ယံုႏုိင္ေပါင္ေတာ္ '
' ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါက မင္းတစ္ခါကေပာသလုိ ေတာင္ပုိင္းသား လူႀကီး လူေကာင္းတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာပဲ '
' အင္း ... ႐ွင္ကေတာ့ ကၽြန္အေပၚ အၿမဲတမ္း အၿငိဴးထားေနတာပဲေနာ္ ' သူမက ရယ္လုိက္သည္။

' ဒါနဲ႔ ... ႐ွင္ ... ဟုိ ... ပုိလန္သူ ေခ်ာေခ်ာကေလးနဲ႔ လက္ထပ္ျဖစ္သလား '
' ဟုတ္တယ္ ျဖစ္တယ္ '
' အဆင္ေျပရဲ႕လား '
'  မေျပပါဘူး၊ အသက္ ၄၀၊ လူပံုက ပုတ္ေလာက္၊ ငါေတာ့ ဘယ္လုိမွ ၾကည့္လုိ႕မရေတာ့ဘူး '
' ၿပီးေတာ့ သူက ႐ွင့္ကုိ သေဘာမေပါက္ဘူးလုိ႔ ေျပာဦးမယ္ မဟုတ္လား '
' ဒါနဲ႔ မင္းေကာ အိမ္ေထာင္႐ွင္ေတြ႔ၿပီလား '

' ေၾသာ္ ... ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္မ ခုနက ႐ွင္ေျပာတဲ့ ေတာင္ပုိင္းသား လူႀကီးလူေကာင္းန႔ လက္ထပ္လုိက္ တယ္ေလ '
' ဂုဏ္ယူ၀မ္းသာပါတယ္ မယ္လာနီ '
' ဒါေပမဲ့ မႏွစ္က သူ႕ကုိ ကၽြန္မ ကြာ႐ွင္းလုိက္ၿပီေလ၊ ရသင့္တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ ရလုိက္ပါတယ္ '
' အုိ ... စိတ္မေကာင္းပါဘူး မယ္လာနီ၊ ကဲ ... တစ္ခြက္ လုပ္လုိက္ပါဦး '
' ႐ွင္က ကၽြန္မကုိ စည္း႐ံုးေနတာလား ေအဘယ္ '

' ထမင္းစားၿပီးမွေပါ့ မယ္လာနီ '
' ဒါဆုိ ႐ွင့္ကုိ သတိေပးရလိမ့္ယ္၊ ကၽြန္မ ေယာက္်ားနဲ႔ ကြာ႐ွင္းၿပီးကတည္းက ဘယ္ေယာက္်ားမွ အနားအကပ္မခံခဲ့ဘူး '
' ေၾသာ္ ... ဟုတ္လား၊ ဟုတ္ကဲ့ ... ငါ သတိထားပါ့မယ္၊ ငါနဲ႔ ငါ့အခန္းသြားၿပီး ေအးေအး ေဆးေဆး ေကာ္ဖီ ေသာက္ၾက ရေအာင္လား '
' ကၽြန္မ အဲဒီလုိ ဖိတ္ပါေစလုိ႔ က်ိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းေနတာ႐ွင့္ '
ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္လုိက္ၾကသည္။

*
' ကၽြန္မ တစ္ညလံုး မေနႏုိင္ဘူး၊ ေအဘယ္၊ မနက္အေစာႀကီး ခ်ိန္းထားတာ ႐ွိေနတယ္၊ ကၽြန္မ နည္းနည္း အိပ္လုိက္ၿပီး မုိးမလင္းခင္ ျပန္မွျဖစ္မယ္ '
' တကယ္ေျပာေနတာလား '
' တကယ္ပါ၊ ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းပါတယ္ ဒါလင္ '
သူမက အိပ္ရာထဲမွ လူးလဲထၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္သြားသည္။ မၾကာမီ ျပန္၀င္သြားၿပီး အ၀တ္အစား လဲေန သည္။
' တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီလုိပဲ ခဏခဏ ေတြ႕ၾကရေအာင္ေနာ္ မယ္လာနီ ' ေအဘယ္က အိပ္ရာထဲမွ လွမ္းေျပာ လုိက္ သည္။

' ေတြ႕ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ကၽြန္မလည္း ဆုေတာင္းပါတယ္ '
ေအဘယ္က အိပ္ရာမွထၿပီး မယ္လာနီအတြက္ တံခါးဖြင့္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ တံခါး ျပန္ပိတ္လုိက္ၿပီး ခုတင္ေဘးမွ တယ္လီဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။
' မစၥမယ္လာနီလီ႐ြိဳင္းက ဘယ္အခန္း ယူထားသလဲ ' တစ္ဖက္မွ ေခတၱၿငိမ္ေနသည္။ စာ႐ြက္လြန္သံမ်ား ၾကားေနရသည္။ ေအဘယ္က ဂနာမၿငိမ္စြာျဖင့္ စားပဲြကုိ လက္ႏွင့္ပုတ္ ကစားေနသည္။
' အဲဒီနာမည္နဲ႔ တစ္ေယာက္မ်မ႐ွိပါဘူး ဆရာ' တစ္ဖက္မွ ျပန္ေျပာသည္။ ' ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ခံထား တာက မစၥမယ္လာနီဆီတန္၊ ဒါးလက္ၿမိဳ႕၊ တက္ဆက္ျပည္နယ္လုိ႔လည္း ေတြ႕ရပါတယ္၊ မနက္ျဖန္မနက္ ျပန္ထြက္ ဖုိ႔ ေျပာထားပါတယ္ ဆရာ '

' ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးပါပဲ၊ သူ႕စာရင္းကုိ ငါ့စာရင္းထဲ လႊဲထည့္လုိက္ပါ '
' ေကာင္းပါၿပီ ဆရာ '
ေအဘယ္က တယ္လီဖုန္းကုိ ျပန္ခ်လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေရေအးႏွင့္ တစ္၀ခ်ိဳးပစ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အ၀တ္ အစား လဲသည္။ မီးဖုိမီး ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။ အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လုိက္သည္။ အခန္းမီး လွမ္းပိတ္လုိက္ သည္။ ၿပီးေတာ့ အသံထြက္ၿပီး က်ိန္ဆဲလုိက္သည္။

' ေခြးသူေတာင္းစားမ '
ထုိမွ ေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ ေအဘယ္ႏွင့္ ဇာဖီယာတုိ႔၏ အိမ္ေထာင္ေရးသည္ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ အေျခအေန ဆုိး႐ြားလာခဲ့ေတာ့သည္။
ေအဘယ္သည္ ဇာဖီယာဆီသုိ႕ လံုး၀မသြားေတာ့ဘဲ စားပဲြထုိးမယ္ကေလးမ်ား၊ တျခား ဧည့္သည္ အမ်ိဳးသမီး မ်ားႏွင့္သာ ေပ်ာ္ပါးေနေတာ့သည္။
သည္လုိႏွင့္ ဇာဖီယာက အလြတ္စံုေထာက္ငွားၿပီး သူ၏ ေျခပုန္းခုတ္လုပ္ရပ္မ်ားကုိ ေထာက္လွမ္းေန ေၾကာင္း၊ သိ႐ွိရေသာအခါ ေအဘယ္က လံုး၀အံ့ၾသျခင္း မျဖစ္မိ။
ေနာက္ဆံုး ဇာဖီယာက ေအဘယ္ႏွင့္ ကြာ႐ွင္းျပတ္စဲရန္ တရား႐ံုးတြင္ ေလွ်ာက္ထားလုိက္သည္။

ေအဘယ္က သမီးကေလး၏ မ်က္ႏွာကုိ ေထာက္ထားၿပီး သည္လုိပဲ ပုိေနၿမဲ၊ က်ားေနမဲ ေနသြားၾကရန္ ဇာဖီယာအား အတန္တန္ ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇာဖီယာက လံုး၀လက္မခံ။ ျငင္းဆန္ၿမဲ ျငင္းဆန္ ေနသည္။

သုိ႕ျဖင့္ ေအဘယ္က လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရၿပီး သမီးကေလးအား သူႏွင့္အတူ ေနထုိင္ခြင့္ျပဳရန္ ျပန္လည္ ေတာင္းဆုိသည္။ ပထမတြင္ ဇာဖီယာ သေဘာမတူ။ ေနာက္ဆံုး သူမအား ႐ွီကာဂုိမွ အိမ္အျပင္၊ ေဒၚလာ ငါးသိန္းေပးမည္ဟု ေျပာေတာ့မွ သမီးငယ္အား လစဥ္ ေနာက္ဆံုးပတ္ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ သူမ ဆီသုိ႕ ပုိ႔ေပးရန္ ႁခြင္းခ်က္ျဖင့္ သေဘာတူလုိက္ေလသည္။

သည္ေနာက္ေတာ့ ေအဘယ္သည္ နယူးေယာက္သုိ႕ မၿမဲတမ္း ေျပာင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူက တစ္ေနရာတြင္ အၿမဲမေန။ စိတ္ကူးေပၚတုိင္း ေတာင္ပုိင္း၊ ေျမာက္ပုိင္း တစ္ခြင္သုိ႕ ခရီးထြက္ကာ သူ၏ ဟုိတယ္မ်ားကုိသာ လွည့္လည္ စစ္ေဆးရင္း အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဂ်ာ့က သူ႕အား ျပည္ေျပး ' ႐ွီကာဂုိနယ္စားႀကီး ' ဟူ၍ပင္ ေနာက္ေျပာင္ ေခၚေ၀ၚေလသည္။
...............................................
အခန္း (၂၇) ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Friday, May 28, 2010

ေရႊစင္ဦး လည္း ေခတ္မွီခ်င္တယ္

ဒီေန႕ မဂၤလာေစ်း အေၾကာင္းေရး မလို႕ .... ဟင္ ..... သတင္းေဟာင္း ႀကီး ဆိုၿပီး စိတ္ညစ္ မသြားပါနဲ႔ အုန္း...၊ က်ေနာ္ လည္း စိတ္မေကာင္းတာ အျပင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး .. ဘာသတင္း မွလည္း သူမ်ား ထက္ ပိုထူးၿပီး မသိ ပါဘူး... ဒါဆို ဟုိ ထက္ထက္မိုးဦး အေၾကာင္းေရာ.. ။

သူ႕ အေၾကာင္း ေတာ႔ နဲနဲ ေျပာခ်င္တယ္....၊ အရင္တုန္းက ထက္ထက္ ကို တီဗြီ ေၾကာ္ျငာ မွာ အဖိုးႀကီး က စၿပီး ေတာ႔ စကားမေျပာတတ္တဲ႔ ကေလး ေလး ထိႀကိဳက္ၾကတယ္.. သားသား  ငယ္ငယ္ က ဆံပင္ညွပ္ရင္ အရမ္းငိုတယ္.. ဆိုင္မွာ ရွိတဲ႔ ထက္ထက္ ပိုစတာ ေတြ ျပမွ အငို တိတ္ ၿပီး ဆံပင္ညွပ္ ခံတယ္...၊ ထက္ထက္ ကို ခ်စ္ၾကပံု မ်ားေတာ႔ မႀကံဳဘူးပါဘူး ...။

အခုေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ လည္း တီဗြီ သိပ္မၾကည္႕ျဖစ္ဘူး.. ဒါေပမဲ႔ ထက္ထက္ အရင္တုန္းက ေလာက္ စန္းမထ ေတာ႔ ဘူးလို႔ေတာ႔ စာေတြဖတ္ ရင္းနဲ႔ သတိထားမိတယ္....၊ဘဝ ဆိုတာ ဒီလိုပါဘဲ.. အေဟာင္း အေဟာင္း တို႕ ေနရာမွာ အသစ္အသစ္ တို႕ အစားထိုး ဝင္ေရာက္လာရင္း သံသရာ ႀကီး ဟာ လည္ပတ္ ရစျမဲ ပါဘဲ...၊ အဲဒီ ေလာကဒဏ္ ေတြကို ခံႏိုင္ဘို႕ က်ေနာ္တို႕  ကိုးကြယ္တဲ႔ ဘာသာ အလိုက္.. က်င္႔ၾကံ တဲ႔ တရားေတြ အလိုက္ .. ဖတ္ထား တဲ႔ စာေတြ ရဲ႕ အဆင္႔ နဲ႕  မိမိ ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ စိတ္ထားတတ္မႈ႕ နဲ႔  ခံႏိုင္ရည္ ရွိမႈ႕ ေတြ ကို ေမြးဖြားရမွာပါ...။

တခ်ဳိ႕ ကေတာ႔ အခ်ိန္တန္ မွ ေလာကဒဏ္ တရားကို ခံရေပမဲ႔ .. တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ အခ်ိန္ မတန္ခင္... ၊ အစိုးရ ဝန္ထမ္း ေတြ အျဖစ္နဲ႔ ေျပာရရင္ ၆၀ ျပည္႕လို႕ ပံုမွန္အတိုင္း ပင္စင္ ယူတဲ႔ လူေတြ ေတာင္ ပင္စင္ နာဆိုၿပီး ေရာဂါေတြ ရၿပီး ျမန္ျမန္ ေသသြားၾကတယ္... ၆၀ မျပည္႕ဘဲ ထုတ္ပယ္ ခံရတဲ႕ ဝန္ထမ္း (force to retire) ေတြ ေရာ.. စိတ္မထိန္း ႏိုင္ လို႕ ကေတာ႔ ေၾကြလြင္႔ သြားတာမ်ားပါတယ္....။

ဒါက သာမန္ဝန္ထမ္းေတြ.. ျပည္သူ အေျမွာက္စားခံရတဲ႔ အႏုပညာ ရွင္ေတြ.. အားကစား သမားေတြ ဆိုရင္ ပိုဆိုး ေတာ႔မွာေပါ႔...  သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ... အဲဒီလို လူမ်ဳိးေတြ မွာ မ်ားေသာ အားျဖင္႔ depression ဝင္ၿပီး လူမသိသူမသိ စိတ္ေဝဒနာ ခံစားေနၾကပါတယ္...၊ က်ေနာ္ ေတာ႔ အႏုပညာရွင္ တခ်ဳိ႕ စိတ္လိုက္ မာန္ပါလုပ္လိုက္ တာမ်ဳိးေတြကို စိတ္ေဝဒနာ ေၾကာင္႔ လိုဘဲ ျမင္မိၿပီး သနားမိပါတယ္..။

ကမၻာ အႏွံ က အႏုပညာ ရွင္ေတြ နဲ႕ အားကစား သမားတခ်ဳိ႕ (ပရိသတ္ အခ်စ္ေတာ္ ေတြ) ဟာ ေအာင္ျမင္မႈ႕ ရပ္တန္႕ သြားတဲ႔ အခါမွာ အဲဒီဒဏ္ ကို မခံႏိုင္လို႕ ကိုယ္ ကို ကိုယ္ သတ္ေသသြားတာေတြ ..ဘဝ ကို အရႈံးေပးၿပီး...  ေရာဂါ အျဖစ္ခံ .... အရက္သမားဘဝ.... ေဆးသမားဘဝ .... အျဖစ္ခံ ၿပီး ေသသြား ၾက တာ ေတြ အမ်ားႀကီးပါ..။

က်ေနာ္ နဲ႕ နီး စပ္ရာမွာလည္း သတ္ေသ တဲ႔ အထိ... စိတ္က်ၿပီး ေရာဂါ ေတြ ဝင္ၿပီး အရႈံးေပးသြားတဲ႔ သူေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ဘူးပါတယ္.. ၊ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ မွာ ပတ္ဝန္းက်င္ ရဲ႕ ေဖးမ မႈ႕ေတြ နားလည္ စာနာ မႈ႕ေတြ ဟာ အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးပါတယ္..  ပတ္ဝန္းက်င္ က depression ျဖစ္မွန္း မသိဘဲ လႊတ္ထားလိုက္ရင္ ေနာက္ဆံုး အသက္ ကို ရန္ရွာတဲ႔ အထိ ျဖစ္သြား တတ္ၾကပါတယ္... 

depression ဆိုတာလည္း သိသာ ထင္ရွားစြာ ျပတဲ႔ ထမိန္ မႏိုင္ ပုဆိုး မကပ္ တဲ႔ စိတ္ေရာဂါ မ်ဳိး မဟုတ္ေလ ေတာ႔ သတိထား မိဘို႕ ခဲယဥ္း တဲ႔ အျပင္ ကာယကံရွင္ ကလည္း သူကိုယ္႔ သူ depression ဆိုတာ လက္မခံသလို သိလည္း သိခ်င္မွ သိမွာပါ.. ေတာ္ေတာ္ သိမ္႕ ေမြ႕တဲ႔ စိတ္ေရာဂါတခုပါ..တခါ တေလ စိတ္ေတြ သိပ္တက္ၾကြ ေနၿပီး... တခါတေလ ေတာ႔လည္း စိတ္ဓါတ္ တအားက် ေနၿပီး သတ္ေသ တဲ႔ အထိ ျဖစ္သြား ပါတယ္...။

ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ကေတာ႔ သူ ငယ္ငယ္ က သူ႕ ကိုယ္ သူ သတ္ေသသြားတဲ႔ သူ႕ဦးေလး အေၾကာင္းကို အေျခခံ ၿပီး အခုေနာက္ပိုင္း သူ စာေတြ ဖတ္လို႕ သိလာတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူ႕ ဦးေလး ဟာ မေသသင္႔ဘဲ ပတ္ဝန္းက်င္ ရဲ႕ နားမလည္ မႈ႕ေၾကာင္႔ ေသသြားရတယ္ ဆိုၿပီး အျမဲတမ္း ေျပာေလ႕ရွိပါတယ္...။

ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ေမေမ ရဲ႕ ေမာင္အငယ္ဆံုး ဟာ ေဘာလံုးသမား တေယာက္ပါ..၊ မဆလ အစိုးရ လက္ထက္ က တကၠသိုလ္ ေပါင္းစံု အားကစားပြဲ ေတြ ဟာ ျမန္မာျပည္ မွာ ေတာ္ေတာ္ ကို ေရပန္းစား ခဲ႔ ဘူးပါ တယ္... ဦးေလး က ေက်ာနံပါတ္ ၁၃ (ကက္နက္) ဆိုတဲ႔ နံမည္ နဲ႔ ရန္ကုန္စက္မႈ႕တကၠသိုလ္ က နံမည္ႀကီး ေဘာလံုးသမား တဦး ပါ...။

သူ 5th year ေရာက္တဲ႔ အခ်ိန္ မွာ အေရးႀကီး တဲ႔ ဖိုင္နယ္ ပြဲ စဥ္ တခုမွာ ေအာင္ဆန္းကြင္း မွာ ေဘာလံုး ကန္ရင္း နဲ႔  ညွပ္ရုိးက်ဳိး သြား ခဲ႔ပါတယ္.. ၊ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ ကြင္း ထဲ အထိ လာ အားေပးရင္း  စာေမးပြဲ အတြက္ လည္း မပူပါနဲ႔ ဘာညာ ေျပာသြား ေပမဲ႔. .... အဲဒီႏွစ္က သူ စာေမးပြဲ က်ခဲ႔ ပါတယ္.. ၊ အဲဒီ အခ်ိန္က စၿပီးေတာ႔  ေက်ာင္းလည္း ဆက္ မတက္ေတာ႔ ဘဲ... အရႈံးသမား ဘဝနဲ႕ ေက်ာင္းက ထြက္ လာ ပါတယ္..။

ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး တို႕ နဲ႔ အတူေနရင္း အရက္ေသာက္ ၿပီး တူမ်ားကို ဆံုးမ ခဲ႔ တယ္.. အရက္ေသာက္ ၿပီး ဘဝမွာ ဘာ ေအာင္ျမင္မႈ႕ မွ ဆုတ္ကိုင္ မျပႏိုင္တဲ႔ ဦးေလး ျဖစ္သူကို ဘယ္ တူ ေတြကမ်ား ေလးစား ျခင္ မွာလည္း ..၊ ဒါေပမဲ႔ ဦးေလး ဟာ ပညာသိပ္ေတာ္ တဲ႔ အျပင္ အရက္ ဘယ္ေလာက္ ေသာက္ေသာက္ တူ တူမ မ်ား ကို စာသင္ေပး တာ လည္း မပ်က္ခဲ႔ဘူး ဆိုဘဲ... ၊ သူ႔ တူေတြ စာဖတ္တတ္ေအာင္ လည္း သူဘဲ စာအုပ္ ေကာင္း မ်ား ကို ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ႔ ပါသတဲ႔...။

သူ ရဲ႕ ေတာ္တဲ႔ ေကာင္း တဲ႔ အခ်က္ေတြ ကလည္း အမ်ားသားပါ..၊ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး တို႕ မိသားစု ဟာ ယဥ္ေက်း တဲ႔ သူမ်ား ျဖစ္တဲ႔ အျပင္ သူတို႕ ဦးေလး ကို လည္း ခ်စ္ၾကေတာ႔ အားလံုး ဟာ သူ အရက္ ေသာက္ တာကို သည္းခံ ခဲ႔ ၾကပါတယ္တဲ႔ ..၊ ေယာက္ဖ ျဖစ္သူ ကလည္း ညတေရးႏိုး ရင္ ေရဆာ မွာဆိုးလို႕ ဆိုၿပီး ညတိုင္း ေရကရား ေလး ကို သူ႕အိပ္ရာေဘး မွာ ခ်ထားေပးသတဲ႔...၊  တအိမ္လံုး က အလို လိုက္ ခဲ႔ ၾကပါတယ္တဲ႔..  ။

တခါ တေလ သူ ေျပာတာေတြ ကို အရက္ေၾကာင္ ေၾကာင္လို႕ ေျပာတယ္ ဘဲ ထင္ခဲ႔ ၾကတယ္တဲ႔... အဲဒီ ထဲမွာ သူ သတ္ေသ ေတာ႔ မယ္ ဆိုတာကို လည္း အဲဒီလို ထင္သြားတာ ဟာ သူ႕အတြက္ ကံဆိုးျခင္း တခု ဘဲေပါ႔....၊ တကယ္ေတာ႔ ဒါဟာ သူ စိတ္ေရာဂါ အျပင္းအထန္ ခံစားေနရတာပါ...။

သူ မသြားခင္ တပတ္ေလာက္ ကထဲက သူသတ္ေသေတာ႔ မယ္ .. မေသခင္ သူစားခ်င္တာေတြ စားအုန္း မယ္ ဆိုၿပီး.. ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ကို ဆႏြင္းမကင္း ေတြ ဘာေတြ ဝယ္ခိုင္း ေသးသတဲ႔.. ဝယ္ေပးေတာ႔လည္း ေသခ်ာ စားတယ္.. ၊ သူ႕အတြက္ ရစရာရွိတဲ႔ အေမြေတြ ကိုလည္း ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး တို႕ ညီအကို ေတြကို ခြဲေဝ ေပး ဘို႕ စာေတြ ဘာေတြ ေရးခဲ႔ ေသးတယ္... ဒါကို ဘယ္သူ မွ အေလး အနက္ မထားခဲ႔ ၾကတာဟာ ျမန္မာ လူမ်ဳိး ေတြ ရဲ႕ ဗဟုသုတ နဲမႈ႕ အျမင္ မက်ယ္မႈ႕ေတြေပါ႔...။

သတ္ေသ တဲ႔ မနက္ မွာ တအိမ္လံုးဟာ ဆိုင္ မွာ ေရာက္ေနၾကပါသတဲ႔... သူ သတ္ေသ ၿပီးတဲ႔ အခ်ိန္  ေလာက္ မွာဘဲ သူ႕ဝိညာဥ္ ဟာ ဆိုင္ကိုေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္.. ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ေမေမ က ဆိုင္ထဲ ဝင္လာတဲ႔ သူ႕ေမာင္ ကို အခုဘဲ ထမင္း ပို႕ေတာ႔ မလို႔ .... ေမာင္ေလး အတြက္ ငရုပ္သီး ေၾကာ္ေနတယ္ ဆိုၿပီး ..... ၊ သူ ေရာက္လာ တာကို သတိမထားမိ လိုက္ေတာ႔ ဘဲ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ ေနပါတယ္...။

ခဏေန ငရုပ္သီး ေၾကာ္ၿပီးလို႕ သူ႕အတြက္ ထမင္း လည္း သြားပို႕ ေရာ သူဟာ အိမ္ေရွ႕ ထုတ္တန္းမွာ ၾကိဳးတြဲလြဲ နဲ႔ ေသေနပါၿပီ ... ပုဆိုး ကိုလည္း ကၽြတ္ၾကမွာ ဆိုးလို႕ ၾကိဳးနဲ႔ခ်ီထား သတဲ႔...၊ အဲဒီ အခ်ိန္ မွာ သူ ဟာ ေသၿပီးခါစ ပူပူေႏြးေႏြး ဘဲရွိပါေသးတယ္ ....၊ အခ်ိန္ မတန္ေသးဘဲ ဘဝကို အရႈံး ေပးသြားခဲ႔ ပါၿပီ.. ။

ကဲ.. အားလံုးေသာ လူသားမ်ား ေလာကဓံ အနိမ္႔ အျမင္႔ ကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ မ်ား အျဖစ္ ေယာနိေသာ မနသီကာရ သင္႔တင္႔ ေသာ ႏွလံုးသြင္း တတ္ျခင္းျဖင္႔ ဘဝမွာ ေနလို႕ ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစ...။

ၾသ.. က်ေနာ္ ေရးမဲ႔ မဂၤလာေစ်း အေၾကာင္းက က်ေနာ္ တို႕ မႏၱေလး က မဂၤလာေစ်း ရဲ႕ လြန္ဆြဲပြဲ အေၾကာင္း ပါ... အခုေတာ႔ ေခ်ာေတာေငါ႔ သြားလို႕ ေနာက္ေန႕မွဘဲ တင္ပရေစေတာ႔ဗ်ာ...။

ေလးစားစြာျဖင္႔
စာေရးသူ - ေရႊစင္ဦး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>