Thursday, September 30, 2010

သူတုိ႔အားလံုး ရဲ႕အသက္ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ အပိုင္း (၄)

ၿခံစည္း႐ုိးေအာက္မွ ထမင္းဘူး

တစ္ေန႔တြင္ ဂ်ာမန္စစ္ဗုိလ္တစ္သုိက္ စက္႐ံုကုိလာၿပီး စစ္ေဆးသည္။ သူတုိ႔ ကၽြန္မအနားေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ သတိလစ္ၿပီး ေခြက်သြားသည္။ သတိရလာေတာ့ ႐ံုးခန္းတစ္ခုထဲမွ ခံုတန္းလ်ား တစ္ခု ေပၚေရာက္ေနေၾကာင္း သိလုိက္၏။

စားပဲြေနာက္ တြင္ အသက္ႀကီးႀကီး ဗုိလ္မွဴးတစ္ေယာက္ ထုိင္ေနသည္။ မ်က္မွန္ထူထူႀကီးႏွင့္။ အသက္ ၆၀ ေလာက္႐ွိၿပီ။ ကၽြန္မ နာမည္ကုိေမးၿပီး သူ စကားစသည္။
" မင္းေၾကာင့္ စက္႐ံုရဲ႕ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ က်ဆင္းသြားၿပီ၊ မင္းဒါေလာက္ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ေနရင္ ... "
" ေနေကာင္း ပါတယ္ ဗုိလ္မွဴး၊ ကၽြန္မ အေျခအေန သိပ္မဆုိးပါဘူး၊ ကၽြန္မကုိ တျခားမပုိ႔ပစ္ပါနံ႔ေနာ္၊ ကၽြန္မ ပုိၿပီး ႀကိဳးစားလုပ္ပါ့မယ္ "
ဗုိလ္မွဴးအဘုိးႀကီး ခဏေတြ စဥ္းစားေနသည္။

" မင္း ဂ်ာမန္စကားက ေတာ္ေတာ္ နိပ္တာပဲ၊ ငါတုိ႔ အရာ႐ွိ စားေသာက္ခန္းမွာဆုိရင္ မင္းနဲ႔ျဖစ္ မလား၊ မီးဖုိေခ်ာင္ နဲ႔ အိမ္သန္႔႐ွင္းေရးအလုပ္မ်ိဳး မင္းလုပ္တတ္သလား "
ကၽြန္မ ထခုန္မိမတတ္ ၀မ္းသာသြားသည္။
" ဟုတ္ကဲ့၊ ဗုိလ္မွဴး၊ ကၽြန္မလုပ္ႏုိင္ပါတယ္ "

သူက အိမ္ျပန္နားဖုိ႔အတြက္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ႏွင့္ မနက္ျဖန္ ၇ နာရီတြင္ အလုပ္၀င္ဖုိ႔ စာတစ္ေစာင္ ေရးေပးသည္။ ျပန္ထြက္လာၿပီး စာပါလိပ္စာကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္သည္။ ဗုိလ္မွဴးဧဒြတ္ ႐ုဂ္မာ။
ခမ္းနားေသာ္လည္း အုိမင္းေနၿပီျဖစ္သည့္ ဟုိတယ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ ကၽြန္မ အလုပ္၀င္ရသည္။ ဂ်ာမန္ စစ္ဗုိလ္မ်ားကုိ ထမင္းစားခန္းႀကီးထဲတြင္ နံနက္စာ၊ ေန႔လည္စာႏွင့္ ညစာ ၃ ႀကိမ္ ေကၽြးရ၏။
သူတုိ႔ တေတြသည္ သား ငါး ဆီဦးေထာပတ္ေတြကုိ အလွ်ံပယ္ စားေသာက္ေနၾက၏။ လူေတြ ငတ္ျပတ္ ၿပီး မ၀ေရစာစားေနၾကရသည္ကုိ သတိရလွ်င္ ကၽြန္မေခါင္း ရီေ၀အံုခဲလာေတာ့၏။
သည္ေနရာတြင္ ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္သက္ကေလးရလာေတာ့ ထမင္းခ်က္ႀကီးကုိ စကားေျပာ ဖုိ႔ ကၽြန္မသတၱိ ေမြးႏုိင္လာသည္။

" မစၥတာ႐ႈဇ္၊ ဒီကပုိတဲ့ဟင္းလ်ာကေလးေတြကုိ ကၽြန္မ အေဒၚနဲ႔ အစ္မအတြက္ ယူသြားလုိ႔ရမလား ဟင္"
ထမင္းခု်က္ႀကီးက သေဘာေကာင္းသည္။ ကၽြန္မအေပၚ ၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံသည္။ သားငါး၊ ဟင္းသီး ဟင္း႐ြက္ႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ေတြကုိ ထမင္းခ်ိဳင့္ႏွင့္ထည့္ၿပီး အိမ္ယူသြားခြင့္ေပးသည္။ ကၽြန္မ ရင္ေတြ ခုန္ၿပီး အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္သြားမိသည္။ ဂ်ာနီနာတစ္ေယာက္ တစ္ေန႔တျခား ပိန္က်လာၿပီး ပါးေခ်ာင္ နားေခ်ာင္ က်ေနၿပီေလ။

ႏုိ၀င္ဘာလ တစ္မနက္တြင္ အေပၚထပ္ကပဲြခန္းမေဆာင္တြင္ ႐ႈဇ္က ကၽြန္မကုိ စားပဲြကုလားထုိင္ေတြ ခင္းခုိင္းပါသည္။ ညစာစားပဲြ႐ွိသည္တဲ့။ အလင္းေရာင္၀င္ေအာင္ ကတၱီပါ ခန္းဆီးေတြ ဖယ္လုိက္ၿပီး အျပင္ ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။
ခန္းမေဆာင္မွာ ဟုိတယ္၏ အေနာက္ဘက္ပုိင္းတြင္႐ွိသည္။ သည္ဘက္ကုိ ကၽြန္မတစ္ခါမွ လွမ္းမ ၾကည့္ဖူးပါ။ လက္စသတ္ေတာ့ ဟုိတယ္ေနာက္က ၀င္းႀကီးမွာ သံဆူးႀကိဳးေတြ ခတ္ထားသည့္ ဂလင္းနစ္ ဂ်ဴးသံု႔ပန္း စခန္းႀကီးပါလား။

စားေသာက္ေနရင္း သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ဂ်ဴးေတြ၏ ျပႆနာကုိ ေျပာသံၾကားရတတ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မသည္ အာ႐ံုစုိက္ၿပီး နားေထာင္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရပါ။ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကုိယ္ အၿမဲတမ္း မႏုိင္မနင္း မဟုတ္လား။ အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရလွ်င္ ကုိယ့္ျပႆနာႏွင့္ကုိယ္မုိ႔ ဂ်ဴးကိစၥ ကၽြန္မေခါင္းထဲ၀င္ခ်ိန္ သိပ္မ႐ွိ လွပါ။ အိမ္သားေတြ ၀၀လင္လင္ စားရဖုိ႔ႏွင့္ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ အေန ေခ်ာင္ဖုိ႔၊ အစားေခ်ာင္ဖုိ႔ေလာက္သာ ဦးစားေပး ေနရခ်ိန္ျဖစ္ပါ၏။

စားပဲြေတြခ်၊ ကုလားထုိင္ေတြစီႏွင့္ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာသြားသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ခန္းမႀကီးမွ ေသနတ္သံ ေတြ ကၽြန္မၾကားလုိက္သည္။ ဘုရား ဘုရား၊ ကားေပၚမွ အဆင္းတြင္ ထြက္ ေျပးၾကသည့္ ဂ်ဴးေတြ ကုိ လုိက္ပစ္ေနျခင္းပါလား။

အညိဳေရာင္ယူနီေဖာင္းႏွင့္ စစ္သားမ်ားသည္ ကားေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ျမင္ျမင္သမွ် လုိက္ပစ္ေန၏။ ေယက္်ားေတြ မိန္းေတြ ကေလးေတြ လမ္းေပၚတြင္ အတံုးအ႐ံုး။ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴသံမ်ားကုိ မွန္ျပဴတင္း မွ မသဲမကဲြၾကားေနရ၏။ ဂ်ာမန္စစ္ေခြးတုိ႔၏ မာန္ဖီဟိန္းေဟာက္ ဆဲြကုိက္သံေတြက ႏွလံုး ေသြးပ်က္ ခ်င္စရာ။ လမ္းေပၚမွ ႏွင္းခဲတုိ႔သည္ ေသြးေရာင္အတိဖံုးလႊမ္းသြားေလၿပီ။ ကၽြန္မ ကုိယ္တုိင္ အပစ္ခံ ရသလုိ လန္႔ေအာ္မိမတတ္ျဖစ္သြား၏။

ဂ်ာမန္တုိ႔ ဂ်ဴးျပႆနာ႐ွင္းပံုကုိ ကၽြန္မ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕လုိက္ရျခင္းျဖစ္ပါ၏။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္မ ပံုမွန္အတုိင္း အလုပ္ဆင္းပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္ဟုိတယ္ႀကီး၏ ေနာက္ေဖး တြင္ ဂ်ဴးေတြကုိ ေလွာင္ထားသည့္ အက်ဥ္းစခန္း႐ွိေနသည္ဟူသည့္ အသိက ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကုိ တစစ္စစ္ နာက်င္ေနေစပါသည္။ ကၽြန္မ သည္အတုိင္း မေနႏုိင္ပါ။ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ ရမည္။

ေန႔လယ္စာေကၽြးၿပီးခ်ိန္တြင္ မီးဖုိေဆာင္ထဲမွာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း႐ွိေနသည္။ သည္အခြင့္ အေရးကုိ ကၽြန္မေစာင့္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။
ပံုးတစ္ပံုး ကုိ ဆဲြၿပီး ထြက္လာခဲ့၏။ ဟုိတယ္နံေဘးလမ္းကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္သြား၏။ သံဆူး ႀကိဳးခတ္ ထားသည့္ ဟုိတယ္ ေနာက္ဘက္နံရံတြင္ လမ္းကေလးဆံုးသည္။
ဟုိတယ္ ေ႐ွ႕ပုိင္းကုိ တစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္လုိက္သည္။ လူသူေလးပါး အရိပ္အေယာင္မေတြ႕ရ။

" ဂ်ဴးေတြကုိ အကူအညီေပးလွ်င္ ေသဒဏ္ "
ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိေနရသည့္ သတိေပးေၾကညာခ်က္။
ခါးစည္းရင္ဖံုးထဲတြင္ ၀ွက္ယူလာသည့္ သတၱဳဇြန္းႀကီးကုိ ထုတ္ၿပီး ႏွင္းေတာထဲတြင္ တြင္းတူးလုိက္ သည္။ ပံုးႀကီးထဲ မွ သတၱဳထမင္းဘူးထဲတြင္ ေထာပတ္ေတြ၊ ပန္းသီးေတြ၊ အျပည့္အသိပ္ ကၽြန္မ ထည့္ယူလာ၏။ တြင္းထဲ တြင္ ထမင္းဘူးကုိထည့္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္လာခဲ့သည္။ အမိႈက္သြန္ၿပီး ျပန္လာပံုျဖင့္ မီးဖုိေဆာင္ သုိ႔ ခပ္တည္တည္ျပန္၀င္ခဲ့၏။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ထမင္းဘူးကုိ ကၽြန္မသြားၾကည့္သည္။ ဘူးခံြသက္သက္ကုိသာေတြ႕ရ၏။
ေနာက္ေန႔ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ လူလစ္သည့္အခ်ိန္တုိင္း ကၽြန္မသည္ အလုပ္ကုိ နိစၥဓူ၀ ဆက္လုပ္ သည္။ မေယာင္မလည္ႏွင့္ အမိႈက္ပံုး ကုိင္ၿပီး ဆဲြထြက္သြားသည္။ ၿခံစည္း႐ုိးေအာက္တြင္ စားစရာေတြ ၀ွက္ထားခဲ့သည္။
ကၽြန္မလုပ္ေနပံုက ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္ေနသလုိ ျဖစ္ေနမွန္း ကၽြန္မသိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္ထက္ပုိၿပီး ကၽြန္မ လုပ္ႏုိင္စြမ္းဘာမွ် မ႐ွိပါ။
---------------------
ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

တကၠသိုလ္ ေနဝင္း ဘာသာျပန္ ဇင္ဘာေဘြ အခန္း (၂၉) အဆက္ (၂)

မ်က္ႏွာျဖဴေတြက တိုင္းရင္းသား အလုပ္သမား ေတြကို သံုးႏွစ္ ကန္ထ႐ိုက္ စနစ္နဲ႕ ငွားရမ္း ေခၚယူ ခိုင္းခဲ့ ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္သမား တခ်ိဳ႕က ကန္ထ႐ိုက္ မေစ့မီ အလုပ္က ထြက္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့လည္း သံုးႏွစ္ ျပည့္ေအာင္ လုပ္ျပီးမွ ထြက္တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စိန္တြင္းေတြမွာ အလုပ္ လုပ္ျပီး ကိုယ့္အရပ္ ေဒသကို ျပန္တဲ့အခါ စိန္ေတြ ပါသြားတာခ်ည္း ပါပဲ။

စိန္ေတြကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ ၾကံဖန္ ခိုးထုတ္ သြားၾကတယ္။ စိန္ေတြကို သူတို႕ကိုယ္မွာ ဝွက္ယူပံုကလည္း စံုလို႕ပါပဲ။ ဆံပင္ထဲမွာ ဝွက္ထားတာတို႕၊ ဖိနပ္ထဲ ဝွက္တာတို႕၊ ပါးစပ္ထဲ ငံုျပီး ထုတ္သြားတာတို႕ မရရေအာင္ ၾကံဖန္ခိုးထုတ္ ၾကတယ္။ ဒီလိုနည္းေတြနဲ႕ ခိုးထုတ္သြားတဲ့ စိန္ေတြရဲ႕ ပမာဏဟာ ကာရက္ ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက ႐ွိခဲ့တယ္။

ဓသို႕ေသာ္လည္း ဒါမ်ိဳးဆိုတာက အျမဲ ထာဝစဥ္ ဆက္တည္ ေနႏိုင္တာ မဟုတ္ေလေတာ့ ေနာက္ပိုင္း အေျခအေနက တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ တိုင္းရင္းသား လူမည္း အလုပ္သမားေတြကို သံုးႏွစ္ ကန္ထ႐ိုက္စနစ္နဲ႕ ငွားရမ္း ေခၚယူ လိုက္ျပီဆိုရင္ အဲဒီ သံုးႏွစ္ ကာလအတြင္း သံဆူးၾကိဳး ပတ္ပတ္လည္ ကာရံထားတဲ့ ဝင္းၾကီးေတြ အတြင္းမွာပဲ ေနၾကရတယ္။

ဓကန္ထ႐ိုက္ အခ်ိန္ေစ့လို႕ ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာ ျပန္ေတာ့ မယ္ဆိုရင္လည္း အလုပ္သမားတိုင္းကို တစ္ကိုယ္လံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ႐ွာေဖြ႐ံုမက သီးသန္႕ တဲေတြမွာ ဆယ္ရက္တိတိ ထားျပီး ႐ွာေဖြ စစ္ေဆးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူမည္း အလုပ္သမားေတြကို မ်က္ႏွာျဖဴ ဆရာဝန္ေတြက ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုး၊ ဒြာရေပါက္ ေတြပါမက်န္ အေသးစိတ္ ႐ွာေဖြ စစ္ေဆးတယ္။ စိန္ေတြကို ဗိုက္ထဲမ်ိဳခ်ျပီး ခိုးထုတ္တာမ်ိဳးလည္း ႐ွိတာမို႕ ေနရပ္ ျပန္ကာနီး အလုပ္သမားေတြကို ၾကက္ဆူဆီ ဝမ္းႏုတ္ေဆး ေတြတိုက္ျပီး မစင္ထဲေတာင္ စိန္ေတြကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား ႐ွာေဖြ ၾကေသးတယ္။

ဓအဲဒီလို အဖက္ဖက္က လိုေလေသး မ႐ွိေအာင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ႐ွာေဖြၾကားထဲက မာတာဘယ္လီ အလုပ္သမား ေတြက စိန္ကို ၾကံဖန္ ခိုးထုတ္ သြားႏိုင္ ခဲ့ၾကတယ္။ တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ ႐ွာေဖြ စစ္ေဆးမႈ ေၾကာင့္ ခိုးထုတ္တဲ့ စိန္ပမာဏ နည္းေတာ့ နည္းလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထုတ္သြားတဲ့ စိန္အားလံုးဟာ ေျမာက္ဘက္ စူးစူးမွာ႐ွိတဲ့ မာတာဘယ္လီ ေခါင္းေဆာင္ လိုဘင္ဂူလာဆီကို ေရာက္သြားၾကတယ္။

ဓေကာင္းျပီ အဲဒီလို မာတာဘယ္လီ တိုင္းရင္းသား အလုပ္သမားေတြ ခိုးထုတ္ခဲ့တဲ့ စိန္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ မ်ားသလဲလို႕ ေမးစရာ ႐ွိတယ္။ တိတိက်က် ေျပာႏိုင္ဖို႕ ခဲယဥ္း ေသာ္လည္း ခန္႕မွန္း ၾကည္႕လို႕ ေတာ့ ရတယ္။  ဤေနရာတြင္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ တြန္ဂါတာဘက္သို႕ လွည္႕၍ေျပာသည္။

ရဲေဘာ္ တြန္ဂါတာ ခင္ဗ်ား၊ ဘာဇိုဆိုတဲ့ မာတာဘယ္လီ အမ်ိဳးသားအေၾကာင္း ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးပါ လိမ့္မယ္။ ဘာဇိုဟာ ဂန္ဒန္ဆိုသူရဲ႕သား ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား အဘိုးရဲ႕ ဖခင္လည္း ျဖစ္တယ္။ အလြန္ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္ျပီး ရဲတင္းနဲ႕ လူေတြ ခုတ္သတ္ရာမွာ နာမည္ၾကီး ခဲ့တယ္ေလဗ်ာ။ ဒီလူ ဘာဇိုဟာ ကင္ဘာလီ စိန္တြင္းက ထြက္သြားေတာ့ သူ႕ရဲ႕ခါးမွာ စိန္ေတြ အျပည္႕ ခါးပတ္ထဲ ထည္႔ပတ္ျပီး ခိုးထုတ္သြားတယ္။ ဘာဇို အေနနဲ႕ ေနာက္တစ္ခု နာမည္ၾကီးခဲ႕တာက သူဟာ က်ဴပ္တို႕ ႐ွိဳနာလူမ်ိဳး အေျမာက္ အျမားကို သတ္ပစ္ခဲ႕တယ္ဆိုတဲ႕ အခ်က္ပါပဲ။

ဓဒါကို ထားလိုက္ပါေတာ႕၊ က်ဳပ္ ေျပာလိုတာက ဘာဇိုက ခိုးထုတ္လာျပီး မာတာဘယ္လီ ေခါင္းေဆာင္ လိုဘင္ဂူလာဆီကို ယူလာေပးတဲ့ စိန္ေတြရဲ႕ အေလးခ်ိန္ဟာ ငွက္ကုလားအုပ္ ဥဆယ္လံုးရဲ႕ အေလးခ်ိန္နဲ႕ ညီမွ်တယ္လို႕ အဆို႐ွိတယ္။ ႏိႈင္းယွဥ္ျပရမယ္ ဆိုရင္ ငွက္ကုလားအုပ္ဥ တစ္လံုးဟာ ၾကက္ဥႏွစ္ဒါဇင္ရဲ႕ အေလးခ်ိန္ေလာက္ ႐ွိတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာဇို ခိုးယူျပီး လာေပးလို႕ လိုဘင္ဂူလာ ရခဲ့တဲ့ စိန္ေတြဟာ ဒီေန႕ ကာလ ေပါက္ေဈးနဲ႕ ဆိုရင္ စတာလင္ေပါင္ အနည္းဆံုး သိန္းငါးဆယ္ဖိုးေလာက္ ႐ွိလိမ့္မယ္။
 
ေနာက္တစ္ခု က်ဳပ္တို႕ သတင္းရ႐ွိ ထားတာကေတာ့ မာတာဘယ္လီ ေခါင္းေဆာင္ လိုဘင္ဂူလာမွာ ပထမ တန္းစား စိန္ေတြ အျပည္႕ပါတဲ့ အိုးၾကီးငါးလံုး ႐ွိခဲ့တယ္လို႕ ဆိုတယ္။ အိုးတစ္လံုးရဲ႕ ပမာဏက တစ္ဂါလန္ပံုးေလာက္ ႐ွိတယ္ဆိုေတာ့ စိန္ေကာင္း စိန္သန္႕ ငါးဂါလန္ေလာက္ ႐ွိမယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီ စိန္ေတြသာ လက္ဝယ္ရလိုက္ရင္ ကမၻာ႕ စိန္...စိန္...စိန္ေဈးကြက္ တစ္ခုလံုး လႈပ္႐ွားသြားေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္တဲ႕ အေျခအေနမ်ိဳး ႐ွိလာႏိုင္တယ္။

    ဓလူေတြ လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္အရ သိရတာ တစ္ခုလည္း ေျပာရဦးမယ္။ လိုဘင္ဂူလာဟာ သူ႕ကို အၾကံဉာဏ္ေပးဖို႕ လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္ေတြ ပါဝင္တဲ့ အၾကံေပး ပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့တယ္။ ဒီအဖြဲ႕ဝင္ေတြနဲ႕ ဘုရင္ ဘိုဘင္ကူလာအေနနဲ႕ သူ႕လက္၀ယ္ရရွိထားတဲ့ စိန္ေတြကို ထုတ္ႂကြားခ်င္လို႕ပဲလား မေျပာတတ္ဘူး၊ တစ္ည အႀကံေပးအဖြဲ႕၀င္ လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ လိုဘင္ဂူလာက တစ္ကိုယ္လုံး တုံးလုံးခၽြတ္ၿပီး သူ႕ဇနီးေတြက သူ႕ကိုယ္မွာ ဆီေတြလိမ္းေပးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ စိန္ေတြ ေနရာမလပ္ႏိုင္ေအာင္ ကမ္းေပးလိုက္ၾကတယ္။

ဒီေတာ့ လိုဘင္ဂူလာရဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုး မွာ စိန္ေတြအျပည့္ ကပ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ လိုဘင္ဂူလာရဲ႕ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ စိန္ေတြအျပည့္ ဖုံးအုပ္ေနေတာ့တာေပါ့။ သူဟာ တန္ဖိုးအားျဖင့္ စတာလင္ေပါင္ သန္းတစ္ရာေလာက္ရွိတဲံ စိန္ေတြ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး ဖုံးလႊမ္းထားတဲ့ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္သြားသတဲ့။
    "ကိုင္း….က်ဳပ္အေနနဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ေမးခြန္းကို ေျဖခ်င္တာက ဒါပါပဲ။

    မာတာဘယ္လီလူမ်ိဳးတို႕ရဲ႕ ဘုရင္ လိုဘင္ဂူလာဟာ ကမၻာေပၚမွာ တစ္ေနရာတည္း တစ္ခ်ိန္တည္း စိန္ရတနာ အမ်ားဆုံး လက္၀ယ္ရရွိခဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ အခုေခတ္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕က ဒီဘီယား ကမၻာ့စိန္ေရာင္း၀ယ္ေရး ကုမၸဏီႀကီးမွာေတာင္ ဘယ္တုန္းကမွ ဒါေလာက္မ်ားမ်ား စိန္ေတြ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။
    "ဒီအေတာအတြင္း ကမၻာေပၚမွာ အႂကြယ္၀ဆုးျဖစ္ေနတဲ့ ရို့ဒ္ဆိုသူက ကင္ဘာလီစိန္တြင္းမွာေနရင္းက သူတို႕ရဲ႕ ၿဗိတိသွ်အင္ပိုင္ယာႀကီးကို ပိုၿပီး တိုးခ်ဲ႕ခ်င္တဲ့ ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာတယ္။ သူ႕အေနနဲ႕ ကင္ဘာလီရဲ႕ ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ နယ္ေျမေတြကို မ်က္စိက်မိတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရိုဒ့္ဟာ ေျမာက္ပိုင္းနယ္ေျမကိုသိမ္းပိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ သူဟာ ကင္ဘာလီက စိန္တြင္းေတြကိ အပိုင္စီးခဲ့သလို ေျမာက္ဘက္နယ္ေျမေဒသ (အခု ဇင္ဘာေဘြႏိုင္ငံျဖစ္လာတဲ့ေနရာ)ကို ရေအာင္ သိမ္းပိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

    "သူဟာ နည္းပရိယာယ္ အလြန္ႂကြယ္၀သူပီပီ ပထမေတာ့ မာတာဘယ္လီလူမ်ိဳးတို႕ရဲ႕ ဘုရင္ လုိဘင္ဂူလာဆီကို ကိုယ္စားလွယ္ေတြ သ့တမန္သေဘာ ေစလႊတ္ၿပီး လိုဘင္ဂူလာရဲ႕ ပိုင္နက္နယ္ေျမအတြင္းမွာရွိတဲ့ သတၱဳတြင္းေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ေပးပါ့မယ္လိဳ႕ ကတိျပဳၿပီး သတၱဳတူးေဖာ္ ထုတ္လုတ္ေရးကိုပါ လုပ္ေပးပါမယ္လို႕ စကားကမ္းလွမ္းခဲ့တယ္။ သူစကားကမ္းလွမ္းတဲ့ နယ္ေျမဆိုတာက အလြန္က်ယ္၀န္းၿပီး ရွိဳနာတိုင္းရင္းသားတို႕ ေနထိုင္ရာ နယ္ေျမလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္တယ္။

    "ရိုဒ့္ဆိုသူဟာ စီးပြားေရး အကြက္ျမင္ထားၿပီးသူ ျဖစ္တဲ့အတိုင္း အာဖရိကတိုက္မွာ စီးပြားကုန္သြယ္ေရး ကုမၸဏီတစ္ခု တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္ဖို႕ တရား၀င္ ခြင့္ျပဳမိန္႕ စာခၽြန္ေတာ္ရရွိေအာင္ အဂၤလန္ျပည္က ၿဗိတိသွ်ဘုရင္မႀကီးဆီက ေလွ်ာက္ထားရယူၿပီး ျဖစ္တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ႕ရဲ႕ စီးပြားကုန္သြယ္ေရး ကုမၸဏီကို ၿဗိတိသွ်ဘုရင္မႀကီးက တရား၀င္ ေထာက္ခံအားေပးမႈ ရရွိတယ္ဆိုတာ ေၾကညာႏိုင္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာပါပဲ။

    ေနာက္မဆၾကာခင္မွာပဲ ရိုဒ့္ဟာ လက္နက္ကိုင္ ပုဂၢလိက တစ္ဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကို ေစလႊတ္ၿပီး နယ္ေျမေတြကို ၀င္ေရာက္သိမ္းပိုက္လိုက္တယ္။ မာတာဘယ္လီဘုရင္ လိုဘင္ဂူလာဟာ လုံး၀မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ လက္နက္ကိုင္ က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္မႈကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့ အလြန္အံ့အားသင့္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး ေခတ္မီ လက္နက္ကိုင္တပ္ကို ဘယ္လိုမွ ယွဥ္ၿပိဳင္ရင္ဆိုင္လို႕ မရဘူး။ ပထမေတာ့ သူ႕အေနနဲ႕ ကန္႕ကြက္အေရးဆိုၾကည့္ပါေသးတယ္ဓ၊ သို႕ေသာ္လည္း ဘယ္လိုအေၾကာင္းမွ မထူးဘူး။

    "အမွန္ေတာ့ မ်က္ႏွာျဖဴ လူမ်ိဳးေတြက လိုဘင္ဂူလာကို အျပတ္ေခ်မႈန္းဖို႕ ပရိယာယ္ဆင္လိုက္တာျဖစ္တယ္။ ဒါကို လိုဘင္ဂူလာက မရိပ္မိဘဲ စိတ္တိုလာၿပီး လက္နက္ကိုင္ ခုခံတိုက္ခိုက္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ႏွာျဖဴေတြက အဲဒီအကြက္ကို တမင္ဆင္လိုက္တာပဲ။ လိုဘင္ဂူလာရဲ႕ တပ္ေတြကို မ်က္ႏွာျဖဴေတြက စက္ေသနတ္ေတြနဲ႕ ပစ္ခတ္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္ခိုက္ ႏွိမ္နင္းေတာ့တာပဲ။ လိုဘင္ဂူလာလည္း နဂိုက သတၱိမရွိသူပီပီ ေျမာက္ဘက္ကို ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားခဲ့တယ္။ သူတို႕နဲ႕အတူ သူ႕ဇနီးေတြရယ္၊ ေနာက္လိုက္ အခ်ိဳ႕ရယ္၊ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကၽြဲ၊ႏြား တိရိစၦာန္ေတြရယ္ အျပင္ သူ႕ရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းျဖစ္တဲ့ စိန္ေရႊရတနာေတြကို ယူသြားတယ္။

    "မ်က္ႏွာျဖဴ တပ္ဖြဲ႕ငယ္တစ္ဖြဲ႕ကေတာ့ ပထမပိုင္းမွာ လိုဘင္ဂူလာေနာက္ကို လိုက္တိုက္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့ပါေသးတယ္။ သူတို႕မွာ လူအင္အားက သိပ္မမ်ားေလေတာ့ မာတာဘယ္လီေတြက ဒီအခ်က္ကို သိတဲ့အတြက္ ေတာတြင္းတစ္ေနရာမွာ ခ်ဳံခိုတိုက္လိုက္တာ မ်က္ႏွာျဖဴ တပ္သား တစ္ေယာက္မက်န္ က်ဆံုးကုန္တယ္။

    "မ်က္နွာျဖဴေတြကက ေနာက္တပ္ လူအင္အားမ်ားမ်ားနဲ႕ လိုက္တိုက္ဖို႕ ႀကံစည္ေသာ္လည္း မိုးရာသီ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ဆက္မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေဒသက ခင္ဗ်ားတို႕သိတဲ့အတိုင္း မိုးက်လာၿပီဆိုရင္ ျမစ္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြ ေရလွ်ံၿပီး သြားေရး လာေရး အလြန္ခက္ခဲတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လိုဘင္ဂူလာဟာ သူ႕ရဲ႕ရတနာေတြနဲ႕အတူ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္ ။

    "သူဟာ ေျမာက္စူးစူးဘက္ကို ဦးတည္ခ်က္ရယ္လို႕ မရွိဘဲ ဆက္လက္သြားရာက တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ဆက္သြားဖို႕ စိတ္ကုန္လာတယ္။ သူေရာက္ရွိတဲ့ ေနရာက သဘာ၀ ေျမရိုင္းသက္သက္ျဖစ္ၿပီး လူသူလုံး၀မရွိေနရာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လိုဘင္ဂူလာက အဲဒီေနရာမွာပဲ အေျခစိုက္ၿပီး မာတာဘယ္လီႏိုင္ငံ တည္ေထာင္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လိုဘင္ဂူလာဟာ စိတ္ဓာတ္အလြန္ က်ဆင္းေနၿပီ ျဖစ္တယ္။ လူ႕ဘ၀မွာ ဆက္ေနခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။

    "ဒါနဲ႕ ဖေအတူ မေအကြဲ ညီေတာ္ ဂန္ဒန္ကို အေခၚလႊတ္ၿပီး မာတာဘယ္လီတိုင္းရင္းသားမ်ား ကို စည္းရုံးစုစည္းဖို႕နဲ႕ တိုင္းျပည္ျပန္လည္ တည္ေထာင္ဖို႕ ညႊန္ၾကားတယ္။ လိုဘင္ဂူလာဟာ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိ သတၱိေၾကာင္သူပီပီ ဘ၀ကို ရင္မဆိုင္၀ံ့ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕ တိုင္းရင္း ေဆးဆရာ (ေမွာ္ဆရာ)ကို ေခၚၿပီး အင္မတန္ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေဆးတစ္မ်ိဳး ေဖာ္စပ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ဆုံး မေတာ့ လိုဘင္ဂူလာဟာ အဲဒီအဆိပ္ကို ေသာက္ၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ သတ္ေသသြားတာပါပဲ။

    "သူ႕ရဲ႕ညီ ဂန္ဒန္က လိုဘင္ဂူလာရဲ႕ အေလာင္းကို ဂူႀကီးတစ္ခုအတြင္းမွာ မတ္တတ္ ေထာင္ထား လိုက္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ အေလာင္းပတ္ပတ္လည္မွာ လိုဘင္ဂူလာက သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ စုပုံထားလိုက္တယ္။ သဴ႕ရဲ႕အာဆီ၀ိုင္ ဓားရွည္ေတြ၊ ဥေဒါင္းေတာင္၊ ငွက္ေတာင္ဦးထုတ္ေတြ၊ သားေမြးၿခဳံထည္ေတြ၊ ခင္းအိပ္တဲ့ ဖ်ာလိပ္ပါမက်န္ ေသနတ္လက္နက္မ်ား အပါအ၀င္ စုပုံထား လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး လိုဘင္ဂုိလာ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ စိန္ေတြကိုလည္း အေလာင္းနားမွာပဲ ထားလိုက္တယ္။

    "အေလာင္းကို က်ားသစ္ေရတစ္ခုနဲ႕ ဖုံးအုပ္ၿပီး ထိုင္လ်က္ပုံျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ထားလိုက္တယ္။ သူ႕ေျခရင္း နားမွာမွ ငါးဂါလန္ ဘီယာပုံးေတြနဲ႕ စိန္ေတြကို ထည့္ထားလိုက္တယ္။ သဴ႕ေျခရင္းနားမွာမွ ငါးဂါလန္ ဘီယာပုံးေတြနဲ႕ စိန္ေတြကို ထည့္ထားလိုက္တယ္လို႕ ဆိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလိုဏ္ဂူရဲ႕ ၀င္ေပါက္ကိုလည္း လုံၿခဳံေအာင္ အေသပိတ္ထားလိုက္တယ္။ ဂူေပါက္၀ကို ဘယ္သူမွ ရွာမေတြ႕ေအာင္လည္း ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲေတြ၊ ေျမႀကီးေတြနဲ႕ ဖုံးအုပ္ထားလိုက္တယ္။ အားလုံး ၿပီးေတာ့မွ ဂန္ဒန္ဟာ ေနာက္လိုက္မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳးေတြကို ျပန္ေခၚထြက္သြားတယ္။

    "ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႕ဟာ ရိုဒ့္ရဲ႕ ကုမၸဏီမွာ ေက်းကၽြန္(အလုပ္ၾကမ္းသမား) ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေတြ ဘယ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာလဲလို႕ေမးရင္ ၁၈၉၄ခု မိုးရာသီ ကာလက ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႕ ေျပာရပါမယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ကိုးဆယ္ေလာက္ကဆိုေတာ့ သိပ္မၾကာေသးပါဘူးလို႕ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

    "အဲဒီလိုဏ္ဂူက ဘယ္ေနရာမွာလဲလို႕ ေမးစရာရွိပါတယ္။ က်ဳပ္တို႕ အခုထိုင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႕ သိပ္မေ၀း လွပါဘူး။ ဒီေနရာက မိုင္ႏွစ္ဆယ္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာပဲရွိမယ္။ မာတာဘယ္လီဘုရင္ လိုဘင္ဂူလာ ဟာ ေျမာက္စူးစူးဘက္ကို တိုက္ရိုက္သြားၿပီး ဇမ္ေဘဇီျမစ္ႀကီးနားကို ေရာက္လုဆဲဆဲက်မွ စိတ္ဓာတ္ က်ၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ အဆုံးစီရင္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္လို႕ သိရတယ္။
    "စိန္ရတနာေတြရွိတဲ့ လိုဏ္ဂူတည္ရွိရာေနရာကို သိတဲ့ အသက္ထင္ရွားရွိသူ တစ္ေယာက္ ေယာက္ရွိပါ သလားလို႕ ေမးရင္ က်ဳပ္က ရွိပါတယ္လို႕ ေျဖရလိမ့္မယ္"

    ဤတြင္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ စကားကို ျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ တစ္စုံတစ္ခု ရုတ္တရက္ သတိရဟန္ျဖင့္ တြန္ဂါတာ အား-
    "က်ဳပ္ေမ့ေနလို႕ ခြင့္လႊတ္ပ္။ မိတ္ေဆြႀကီးကို ေသာက္စရာ တစ္ခုခုေပးဖို႕ ေမ႕သြားတာပါ"ဟု ေျပာလိုက္ၿပီး ေနာက္ ဖန္ခြက္တစ္လုံးကို ေရခဲေရထည့္ကာ သူကိုယ္တိုင္ တြန္ဂါတာလက္သိုက လွမ္းေပး ေလသည္။
    တြန္ဂါတာလည္း ဖန္ခြက္ကိုယူ၍ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေသာက္ေလသည္။

    ထို႕ေနာက္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ သူ၏ေနရာတြင္ ျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာျဖဴလူႀကီးအား-
    "က်ဳပ္ေျပာေနတာ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္"ဟု ေမးလိုက္ရာ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဘူခါရင္က-
    "စိန္ေတြရိတဲ့ လိုဏ္ဂူအေၾကာင္း ေျပာေနတယ္" ဟု ျဖည္းျဖည္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္ ထိုအခ်ိန္၌ သူ၏ မ်က္လုံး မ်ားသည္ ေလာဘရမၼက္ထြက္သည့္ အသြင္ေဆာင္ေနသည္
    "ေၾသာ္…ဟုတ္ၿပီ၊ က်ဳပ္ဆက္ေျပာပါ့မယ္။ လိုဘင္ဂူလာဟာ သူမေသမီသူ႕ညီ ဂန္ဒန္ကို စိန္ရတနာေတြ အသက္နဲ႕လဲၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ တာ၀န္ေပးခဲ့တယ္လို႕ ဆိုတယ္။

အဲဒီတုန္းက သူေျပာခဲ့ပုံက တစ္ေန႕က်ရင္ ငါ့လူေတြဟာ ဒီစိန္ေတြကို လိုအပ္ေကာင္း လိုအပ္ လာလိမ့္မယ္၊ မင္းနဲ႕တကြ မင္းရဲ႕ သားစဥ္ေျမးဆက္က အဲဒီ အခ်ိန္တိုင္ေအာင္ စိန္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လိဳ႕ ေျပာခဲ့တယ္လို႕ အဆိုရွိတယ္။ ဒီနည္းအားျဖင့္ မာတာဘယ္လီ ဘုရင္ အမ်ိဳးအႏြယ္ ကူမာလို မိသားစု လက္ထက္အထိ ဒီလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ဟာ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ေ၇ာက္ရွိ လာခဲ့တယ္။ သူတို႕ထဲက သားႀကီးတစ္ေယာက္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ သူ႕ဖခင္၊ သို႕မဟုတ္ ဘုိးေအက စိတ္ေတြရွိတဲ့ လိုဏ္ဂူေနရာကို ေခၚသြားၿပီးျပထားေလ့ ရွိတယ္"

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မဝင္းျမင္႔ (ငယ္ယံုပူေဘာ္) အပိုင္း (၂ဝ)

ေမေမခင္သည္ အံႀကိတ္ ေတာက္ေခါက္လိုက္ၿပီး ပိုးပ၀ါတစ္ထည္ကို လည္မွာစည္းကာ စိတ္ျမန္ ကိုယ္ျမန္ျဖင့္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလုိက္သည္။ စာဖတ္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေမေမခင္ အရိပ္အကဲ ၾကည့္ေန ေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ...
"ခင္ ဘယ္သြားမလို႔လဲ ... "
ဟု လွမ္းေမးလိုက္၏။

ေမေမခင္ က ေလသံျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ေျဖသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္း သည္။
"တစ္ေယာက္ ထဲ မသြားနဲ႔ေလ၊ ကိုမ်ိဳးပါ လိုက္ခဲ့မယ္"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေမေမခင္ကို မီေအာင္ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ လိုက္လာ၏။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားမေျပာၾကဘဲ ခရီးတြင္ေအာင္သာ လာခဲ့ၾကရာ ကိုေအာင္စုိး၊ မိမိေလး ႏွင့္ ေနာင္ဘုရားတို႔ ေနထိုင္ရာ ၿခံႀကီးသို႔ ေရာက္လာၾက၏။

ေမေမခင္ အျမင္မွာ ၿခံႀကီးတစ္ၿခံလံုတြင္ အသံုးက်ေသာ အပင္ဟူ၍ မရွိဘဲ၊ ေညာင္ပင္ႀကီးေတြ လက္ပံပင္ႀကီးေတြ ေပါက္ပင္ႀကီးေတြသာ ရွိသည္။ ဤေတာစိုး သစ္ပင္ႀကီးေတြႏွင့္ ခ်ံဳေတြ ျမက္ရိုင္းေတြ ရႈပ္ေထြးေနေသာ ဤၿခံႀကီးထဲ၀ယ္ ေရွးဆန္လွေသာ ကၽြန္းသားအိမ္အို အိမ္ေဟာင္း ႀကီးကို ျမင္ရ ၾကည့္ရသည္မွာ ေမေမခင္ စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္လင္ျခင္း မရွိေခ်။ လူသံ သူသံဟူ၍ လံုး၀မၾကာရ။ သစ္ပင္ႀကီးေတြကို ေလခတ္၍ တဖ်တ္ဖ်တ္ တရွဲရွဲ ျမည္သံသည္ အလုိလို စိတ္အားငယ္ေစသည္။ ေကာင္မေလး ၏ အရိပ္အေရာင္ကို မျမင္ရေခ်.
"အိမ္ႀကီး ၾကည့္ရတာ ..."

ေမေမခင္ အိမ္ႀကီးထဲ မ၀င္ေသးဘဲ အိမ္ေရွ႕ရွိ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေျခလွမ္းတုံ႔ရပ္ ကာ ခပ္တိုးတိုး ေျပာလုိက္သည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ခပ္တိုးတိုး ရယ္လိုက္၏။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခင္၊ အိမ္ႀကီးက ေဟာင္းေနလို႔လား"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေမးသည္။

"ေဟာင္းတာက အေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ေတာစိုးသစ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္ဆုိင္း ေမွာင္ရီေနတဲ့ အိမ္အိုႀကီးမွာ လူသူ အရိပ္အေယာင္ အသံ ဘာမွ မၾကားရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးပဲ၊ ဒီေနရာ  ဒီအိမ္မ်ိဳးမွ ရွင့္အစ္ကိုနဲ႔ မရီး က ေနတတ္ပေလတယ္"
အိမ္အုိႀကီးႏွင့္ ေတာႀကီးမ်က္မည္း ျဖစ္ေနေသာ ၿခံႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေမေမခင္က ေျဖသည္။

"ကဲ ... လာ အိမ္ထဲကို အစ္ကုိနဲ႔ မမမိကို ခင္ လုိက္လာလိမ့္မယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေကာင္မေလး ေျပာထား ႏွင့္ဖို႔ မွာလိုက္တယ္၊ အိမ္ထဲမွာ ေကာင္မေလး ရွိပါတယ္ လာ ..."
"ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေျပာၿပီး၊ ေမေမခင္ကို ထူးထူးျခားျခား ယုယ ၾကင္နာစြာျဖင့္ လက္ဆြဲၿပီး အိမ္ႀကီးထဲ ေခၚသြားသည္။ ေမေမခင္သည္ အိမ္ႀကီးႏွင့္ ၿခံႀကီးကို စိတ္ထဲက မသိုးမသန္႔ ျဖစ္မိ ေသာ္လည္း ေကာင္မေလးကို ျပန္ေခၚလိုေသာ စိတ္ဆႏၵျဖင့္ လိုက္လာခဲ့သည္။ အိမ္အိုႀကီးကား အျပင္ဘက္မွ ၾကည့္ရုံျဖင့္ မသိသာေပ၊ အိမ္ထဲေရာက္မွ ပိုၿပီး စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းေန သည္။ အိမ္တြင္းမွာ သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္မႈ ဆိုသည္ေ၀းစြ၊ ေျခခ်ရမည္ကိုပင္ ရြံစရာေကာင္းေအာင္ ၾကမ္းျပင္မွာ ဖုန္ေတြ အမိႈက္ ေတြက ျပန္႔က်ဲေပလူးေနသည္။

"ေၾသာ္ ... မိမိေလးချမာ ဖဲရုိက္ေနရတာနဲ႔ မအားႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လို႔ အိမ္မွာ တံျမက္စည္းေတာင္ မလွည္းႏိုင္ရွာပါလား"
ဟု ေမေမခင္က ေတြးမိ၏။
အိမ္ႀကီး၏ ပံုစံမွာ ဘယ္လိုစိတ္ကူးႏွင့္ ေဆာက္ထားခဲ့ေလသည္ မသိ။ အေဆာင္ေဆာင္ အခန္း ခန္းေတြ ထုတ္ထားၿပီး၊ ပတ္လည္ ၀န္းရံထားေသာ ၀ရန္တာေတြႏွင့္ အခ်ိဳးမက် ပံုပန္းမက်ဘဲ၊ လူသာမန္ေနေသာ အိမ္ ႏွင့္ပင္ မတူ။ ဤၿခံႀကီးႏွင့္ ဤအိမ္ႀကီးကို ကိုေအာင္စုိးႏွင့္ မိမိေလးက ေတာ္ေတာ္၊ ေနာင္ဘုရားက အလြန္ အမင္း သေဘာေတြ႕ ႏွစ္ၿခိဳက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေမေမခင္က သိထားရသည္။

ေမေမခင္ စိတ္ထဲတြင္ကား ဤအိမ္ႀကီးသည္ ေရွးယခင္က အလွဴရွင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေဆာက္လွဴ ခဲ့သည့္ ေတာေက်ာင္းဇရပ္ေပလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖင့္ အသံုးျပဳရန္ စိတ္ကူးရွိသလို ေဆာက္ထားေသာ အေဆာက္အဦးေပလား၊ စိတ္မႏွံ႔သူ တစ္ေယာက္ သူ စိတ္ထင္ရာ ျမင္ရာ ပံုသ႑ာန္ ေဆာက္သြားေလသလားဟု ေတြးမိသည္။ အ၀င္အထြက္ တံခါးေပါက္မ်ားမွာ က်ယ္က်ယ္ ၀န္း၀န္း မရွိေခ်။  ျပတင္းေပါ က္ေတြကို အိမ္ႀကီး ပမာဏႏွင့္ မမွ်ေအာင္ ေသးေသးသည္။ ျပတင္းေပါက္ ေတြကို ေစ့ငွေအာင္ မဖြင့္ေသာေၾကာင့္ အိမ္အုိႀကီးအတြင္းမွာ အလင္းေရာင္က လံုေလာက္စြာ မရဘဲ မိႈင္းမိႈင္းေမွာင္ေမွာင္ ျဖစ္ေနသည္။

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ေမေမခင့္လက္ကို ဆြဲကာ ေကြ႕ေကာက္ေသာ အခန္း ၾကားလမ္း ေတြမွ တစ္ခုေသာ အခန္းဆီသို႔ ဦးတည္ၿပီး သြားေနသည္။ တံခါးပိတ္ထားေသာ အခန္း တစ္ခု ေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ရပ္လိုက္၏။ တံခါးကို အသာအယာ တြန္းၾကည့္ေသာအခါ တံခါးက အသံမျမည္ဘဲ ပြင့္သြားသည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေျခသံကို ညင္သာစြာနင္းျခင္း၊ အသံမျပဳရန္ စကားမေျပာရန္ တီးတိုးေလသံျဖင့္ အခ်က္ေပး သတိေပးျခင္း မ်ားျပဳၿပီး ေမေမခင့္လက္ကိုဆြဲကာ အခန္း ထဲ ၀င္သြားသည္။ ေမေမခင္က ဘာမွန္းမသိရေသး သျဖင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ ညႊန္ၾကားခ်က္ အတုိင္း လုိက္နာကာ ေျခကို အသာအယာနင္းၿပီး ၀င္လုိက္ သြားရသည္။

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးေနာက္မွ ၀င္လုိက္သြားရေသာ ေမေမခင္သည္ သူ ျမင္ရေသာ ရႈခင္းကို မ်ားစြာ အံ့အားသင့္မိေတာ့သည္။
အခန္း တစ္ေနရာ တြင္ စင္ျမင့္လုိလို တစ္ေပေက်ာ္ အျမင့္ရွိသည့္ ပိတ္ျဖဴ ပိတ္နီ ခင္းထားေသာ တန္းေပၚ မွာ အုန္းငွက္ေပ်ာပြဲေတြက စီရရီ ရွိေနသည္။ အလင္းေရာင္ လံုေလာက္စြာ မရသည့္ ေမွာင္တရီခန္းထဲမွာ ပြဲေတြ ႏွင့္တူ ပူေဇာ္ထားေသာ ေက်ာက္ဖေယာင္းတုိင္ သံုးတိုင္၏ အေရာင္က နီ၀ါ၀ါ လင္းေနသည္။ သို႔ေသာ္ အခန္းတံခါးမကိုလည္း ပိတ္ထားသည္။

ျပတင္း ေတြကိုလည္း အေစ့ အငွ မဖြင့္ဘဲထားေသာ ဤအခန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္းမွာ ေက်ာက္ဖေယာင္းတုိင္ သံုးတုိင္၏ အေရာင္က လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္လို မလင္းသျဖင့္ မႈန္မိႈင္းမိႈင္းသာ ျဖစ္ေန၏။ ကန္ေတာ့ပြဲေတြ ေရွ႕တည့္တည့္ အဖိုးတန္ ေကာ္ေဇာတစ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ကား အရုပ္ႀကီး တစ္ရုပ္ ဟု ထင္ရေလာက္ ေအာင္ပင္ တည္ၿငိမ္စြာ ထုိင္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေမေမခင္ မ်က္စိအျမင္ တြင္ ထိုလူအရြယ္သည္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးအစ္ကို ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ သက္တူရြယ္တူေလာက္ ရွိေပမည္။ နီညိဳရင့္ေရာင္ လံုခ်ည္၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေသာ ရွပ္လက္ရွည္အက်ႌ၊ ဆံပင္ရွည္ကို ေသွ်ာင္တေစာင္း ဆံၿမိတ္ခ်ထံုးထားၿပီး ပန္းေရာင္ ပိုးပ၀ါကို မင္းသားေပါင္း ေပါင္းထားသည္။ ထုိလူ ဥပဓိရုပ္ကား မဟာဆီ မဟာေသြး မင္းသားႀကီးတစ္ပါးကဲ့သို႔ ခန္႔ညားေခ်ာေမာ၍ ျမင္ရသူစိတ္မွာ ၾကည္ညိဳ အားကိုးေစေသာ ရုပ္ရည္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။

ထုိပုဂၢိဳလ္ကား သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္သည္ မရီးၾသဇာ နာခံၿပီး မ်က္စိမွိတ္ ယံုၾကည္ေနေသာ ေနာင္ဘုရား ဆိုသူ ျဖစ္ေပမည္ဟု ေမေမခင္က ျမင္လွ်င္ျမင္ျခင္း သိလုိက္သည္။
ေနာင္ဘုရားေရွ႕ တူရူတြင္ကား ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးတို႔သည္ အလြန္အမင္း ရိုေသေလးစားစြာ ပုဆစ္ဒူးတုပ္ၿပီး က်ံဳ႕က်ံဳ႕ယံု႔ယံု႔ေလး ထုိင္ေနၾကသည္။ ထုိထက္ပိုၿပီး ေမေမခင္ အံ့ၾသရသည္ကား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ ဘြဲ႕ရၿပီးသား ေခတ္ ပညာတတ္ အရာရွိႀကီးျဖစ္သူ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ ေနာင္ဘုရားေရွ႕မွ ထုိင္ၿပီး ေလးေလးျမတ္ျမတ္ ၾကည္ညိဳစြာ ရွိခုိးကန္ေတာ့လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ေမေမခင္ ကမူ မထုိင္ဘဲ တံခါး၀နားမွာ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ကပင္ သူ႔ေကာင္မေလးကို ရွာၾကည့္ သည္။ မိမိေလး၏ ေနာက္ပါး၀ယ္ မ်က္လံုးေလး၀ိုင္းကာ ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ထုိင္ေနေသာ ေကာင္မေလးအား ေမေမခင္ က ဦးေခါင္းညိတ္ ေခၚလိုက္ေသာအခါ အားကိုးရၿပီျဖစ္ေသာ ေကာင္မေလးက မိမိေလး ေနာက္ပါး မွာ ထုိင္ေနရာမွ လ်င္ျမန္စြာ ထလာသည္။ ေမေမခင္က ေကာင္မေလးကို အခန္းျပင္ဘက္ တြန္႔ပို႔ လုိက္၏။

တည္ၿငိမ္စြာ ထုိင္ေနေသာ ေနာင္ဘုရားက ေမေမခင္ကို မ်က္လႊာပင့္ၿပီး မ်က္လံုး၀င့္ၾကည့္လိုက္ သည္။ ေကာင္မေလး ထသြားသည္ကို သိလိုက္ေသာ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးက ေနာင္ဘုရား မ်က္လံုး၀င့္ရာကို လွည့္ၾကည့္ ေသာအခါ တံခါး၀မွာ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ပင္ ရွိေနေသာ ေမေမခင္ကို ျမင္ၾကသည္။ ေကာင္မေလး ကား အခန္းအျပင္ဘက္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ေနာင္ဘုရား ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးတို႔က ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး မ်က္ႏွာကို ၿပိဳင္တူ ၾကည့္လိုက္ၾက၏။ ႏႈတ္မွ တစ္စုံ တစ္ရာ မေျပာၾကေသာ္လည္း ...
ဆူလို ေအာက္လုိက္တာေလ ႏႈတ္မဆက္တာမဟုတ္ဘူး မနက္ျဖန္ ၆နာရီခြဲ ေစာင့္ေနေနာ္ ဆက္ဆက္ လာခဲ့မယ္

"မင္းမယား ဘယ္လိုလဲ၊ ေနာင္ဘုရားကို မရိုမေသ မတ္တတ္ႀကီး ရပ္ေနတာက မယံုဘူး၊ အေရး မလုပ္ဘူး၊ အလကားဟာေတြ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ကန္႔လန္႔တုိက္ အရြဲ႕တိုက္ အမူအရာေတြ လုပ္ျပ ေနတာလား၊ မင္းမယားကို မင္း ႏိုင္ေအာင္ မကိုင္ႏိုင္ဘူးလား ... "
ဟူေသာ သေဘာအဓိပၸာယ္ကို သူတို႔သံုးေယာက္လံုး၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ မ်က္လံုးက အေသအခ်ာ ေဖာ္ျပ ေနၾကသည္။ ဤသည္ကို ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးေရာ ေမေမခင္ပါ ေကာင္းေကာင္း နားလည္လိုက္ ၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ ေမေမခင္၏ အျပဳအမူကို မ်က္သြားသည္။ မ်က္ႏွာက ပကတိ အမူအရာမွ တင္းသြား သည္။

"ခင္ ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေမး၏။
"ခင္ ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ ... "

ေမေမခင္က ရပ္ေနလ်က္ကပင္ ေမးခြန္းကို မေျဖဘဲ ျပန္ေမးလိုက္သည္။ ေမေမခင္ အေနျဖင့္ကား သူ႔ေကာင္မေလးကို ျပန္ေခၚဖို႔လာျခင္းသာျဖစ္ရာ၊ ယခု ေကာင္မေလးကို ျပန္ရေနၿပီျဖစ္၍ ရပ္ေန စရာမလိုဘဲ ျပန္သြားရန္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ အသက္ေပးယံုၾကည္ေနေသာ ေနာင္ဘုရား ဆုိတာႀကီးကို ထုိင္ေနေသာ ေကာ္ေဇာသည္ သူ႔မိဘလက္ထက္ကပင္ ၀ယ္ထားသည့္ ေရွးေခတ္ တန္ဖိုး တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေပးရသည့္ သားေမြးအစစ္ ေကာ္ေဇာႏွင့္ တူလွသျဖင့္ ေကာင္မေလးကို ပို႔ခုိင္းေသာ အထုပ္ ဆိုသည္မွာ ဤေကာေဇာျဖစ္ေနမည္လားဟု သိလုိစိတ္ျဖင့္ အေသအခ်ာ ၾကည့္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ မျပန္ျခင္း ျဖစ္သည္။

"ခင္ စကားကို သတိထားေျပာပါ၊ အခု ထုိင္ ... ေနာင္ဘုရားကို ဦးခိုက္ကန္ေတာ့လုိက္"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးအသံေတြ မာလာသည္။

"ထုိင္ေလ ေမေမခင္ ... ေနာင္ဘုရားကို ဦးခုိက္ပါ၊ တို႔တေတြကို ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေပးဖို႔ ၾကြလာတဲ့ ေနာင္ဘုရား ကို ဦးထိပ္ထား ပူေဇာ္သင့္ပါတယ္"
တစ္ခါမွ မသံုးဘူးေသာ ေလသံျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား သာယာေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ မိမိေလးက ေျပာေသာ္ လည္း ေမေမခင္က မႈန္မိႈင္းမိႈင္း အလင္းေရာင္မွာ ျမင္ေနရေသာ ေကာ္ေဇာကိုသာ ဂရုစိုက္ၾကည့္ ေနသျဖင့္ မိမိေလး စကားကို သတိမထားႏိုင္ေခ်။ ေမေမခင္ ေနာက္ပါးက ေကာင္မေလး နံရံကြယ္ မွာကပ္ၤၿပီး လက္တစ္ဖက္ ထဲသာထြက္ကာ ေမေမခင္ကို ေနာက္ကေနၿပီး ဆြဲေခၚေနသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, September 29, 2010

တကၠသိုလ္ ေနဝင္း ဘာသာျပန္ ဇင္ဘာေဘြ အခန္း (၂၉) အဆက္ (၁)

ခင္ဗ်ား အခုေျပာသလို အရင္က တစ္ခါ မွ မစဥ္းစားမိဘူး ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အခု ဇင္ဘာေဘြမွာ က်ဳပ္တို႕ ရႈိနာလူမ်ဳိး ေတြက အၿပီးသတ္ ေအာင္ပြဲရသူ ျဖစ္တယ္ ဒီေတာ႔ သမိုင္းကို ျပန္ျပင္ေရးဘုိ႕ က်ဳပ္တုိ႕မွာ အခြင္႔အေရး မရွိဘူး
ေကာင္းပါၿပီ ဆက္ေျပာပါဦး ခင္ဗ်ား ေျပာတာေတြ က်ဳပ္ စိတ္ဝင္စား မိပါတယ္..

ဟုတ္ကဲ႔ ေျပာပါမယ္ ၁၈၆၈ ခုႏ်စ္က်ေတာ႔ မီဇီလီကာဇီဟာ ေသဆံုးသြားတယ္ သူေသေတာ႔ သူ႕ေနာက္လိုက္ ေတြက အေလာင္းကို မသၿဂိဳလ္ ဘဲ ငါးဆယ္႕ ေျခာက္ရက္ တိတိ ထားခဲ႔တယ္ ဆိုတာ လည္း တစ္မ်ဳိးစိတ္ဝင္စားစရာပါဘဲ ဒါေလာက္ၾကာၾကာထားေတာ႔ အေလာင္းက ပုတ္ပြျၿပီး အပုပ္နံ႕ေတြ တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနတာပဲတဲ႔ ဒါဟာလည္း မာဘယ္လီလူမ်ဳိးတို႕ရဲ႕ ဝါသနာ စရိုက္တစ္ခုထင္ပါရဲ႕..
ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ စကားကို ေခတၱျဖတ္ထားလိုက္ျပန္သည္၊ တြန္ဂါတာက သူတို႕ လူမ်ဳိးအေပၚ ထိပါး ပုတ္ခတ္ ေျပာသည္ကို ျပန္လည္ ကန္႕ကြက္ လိမ္မည္႕ဟု ေမွ်ာ္လင္႔၍ ရပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
သို႕ရာတြင္ တြန္ဂါတာသည္ မည္သို႕မွ် ျပန္မေျပာဘဲ ႏႈတ္ပိတ္၍ ေနလိုက္သည္။ ဒီေတာ႔ မွ ဖြန္ဂါဘီရာက ဆက္ေျပာေလသည္။

မီဇီလီကာဇီ ေသဆံုးသြားေတာ႔ သူ႕သားတစ္ေယာက္က အေမြအရိုက္အရာကို ဆက္ခံခဲ႔တယ္ သူ႕နာမည္ က လိုဘင္ဂူလာတဲ႕ အဲဒီတုိင္းရင္းသား ဘာသာ စကားလံုးပဲ အဂၤလိပ္လို ျပန္လိုက္ရင္ လကဲ႔သို႕ လွ်င္ျမန္ေသာ သူ လို႕ အဓိပၸါယ္ ရတယ္။ လူက ဝဝဖိုင္ဖိုင္ နဲ႕ အလြန္ ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲၿပီး သူ႕အေဖ လိုဘဲ အလြန္သတ္ျဖတ္ ေလ႔ရွိတယ္ ေသြးဆာတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ဆိုပါေတာ႔ သို႕ေသာ္လည္း သူ က မာတာဘယ္လီ လူမ်ဳိးတို႕ရဲ႕ အၾကီးအကဲ အျဖစ္ အေမြအရုိက္အရာ ဆက္ခံခ်ိန္မွာ႔ဲ သူ မရႈ႕မလွ က်ဆံုး ဖို႕ရာ အေၾကာင္း ျဖစ္လာေစမယ္႔ အေျခအေနႏွစ္ရပ္ ဟာလည္း ျဖစ္ေပၚလာတယ္။

ပထမအခ်က္က ေတာင္ဘက္စူးစူး အလြန္ေဝးလံတဲ႕ ေနရာမွာ မ်က္ႏွာျဖဴ လူမ်ဳိးေတြက ေျမၾကီးထဲက အလြန္ လွပေျပာင္လက္တဲ႕ အရာဝတၳဴ သစ္မ်ဳိးကို ေတြ႕ရွိသြားတဲ႕ အခ်က္ပဲ၊ ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ႔ အာဖရိက တိုက္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ႔ ေျမာက္ဘက္က ကၽြန္းႀကီး တကၽြန္း က မ်က္ႏွာျဖဴ လူငယ္တဦး ဟာ က်န္းမာေရး အတြက္ ေလေကာင္း ေလသန္႕ရေအာင္ ဆိုၿပီး သေဘာၤတစ္စင္းနဲ႕ ပင္လယ္ခရီး ထြက္လာ လိုက္ရာ က အာဖရိကတိုက္ႀကီးကို ေရာက္ရွိလာတဲ႕ အခ်က္ျဖစ္တယ္။

လွပေျပာင္လက္တဲ႕ အရာဝတၳဳ (စိန္ရတနာ) ေတြ ရတဲ႕ ေနရာကို မ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ဳိးေတြက ကင္ဘာလီ လုိ႕ အမည္ေပးလိုက္ၾကတယ္ အဲဒါက ဟုိအခ်ိန္က အဂၤလန္ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး မစၥတာကင္ဘာလီ ဆိုသူကို ဂုဏ္ျပဳ မွည္႕ေခၚလိုက္တာဘဲ။ ဂုဏ္ျပဳစရာေကာင္းတဲ႕ အခ်က္ကေတာ႔ မ်က္ႏွာျဖဴ လူမ်ဳိးေတြက အာဖရိက တုိက္ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသား မ်ားသာ ပိုင္ဆိုင္ထိုက္တဲ႕ စိန္ရတနာ ေတြကို ဓါးျမတုိက္ လုယူ သလို တူးေဖာ္ယူၾကတာကို ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ကင္ဘာလီက အျပစ္မရွိဘူး တရားတယ္လို႕ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ႔တဲ႕ အတြက္ပဲလို႕ ဆိုၾကတယ္၊

က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕တဲျ႕လို႕ အဂၤလန္ ႏိုင္ငံက သေဘာၤတစ္စင္းနဲ႕ အာဖရိက တုိက္ကို ေရာက္လာသူ လူငယ္ ရဲ႕ နာမည္က ရိုဒ္ လို႕ေခၚတယ္ သူဟာ က်န္းမာေရး မေကာင္း ေပမယ္႔ အလြန္ ဥာဏ္ထက္ျမက္သူ ျဖစ္တယ္။ တရားသျဖင္႔ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ သူ႕အက်ဳိးရွိဖို႕ဆိုရင္ ဘာမဆို ျပတ္ျပတ္ သားသား လုပ္တတ္တယ္။ ေဒသခံတုင္းရင္း မာတာဘယ္လီ ဘုရင္ေတြထက္လည္း ပိုၿပီးဥာဏ္မ်ား သူျဖစ္တယ္ အက်ဳိးအျမတ္ရွိမယ္ ဆိုရင္ လိမ္ရမွာလည္း ဝန္မေလးဘူး

ဒါေၾကာင္႔လည္း ရိ႔ဒ္ ဆိုသူဟာ တျဖည္းျဖည္း နဲ႕ တုိင္းရင္းသားေတြ အေပၚ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကလိမ္က် အျမတ္ ထုတ္ရင္း ေနာက္ဆံုးက်ေတာ႔ စိန္ရတနာထြက္တဲ႕ ေျမယာ အားလံုးနီးပါး သူတစ္ေယာက္တည္း ပိုင္ဆိုင္ လာတယ္ တစ္နည္းအားျဖင္႔ ရို႕ဒ္ဟာ ကမၻာေေပၚမွာ အႀကြယ္ဝဆံုး လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။

သို႕ေသာ္လည္း ေျပာင္လက္လွပတဲ႕ ေက်ာက္ျမက္ရတနာ (စိန္) ေတြ တူးေဖာ္ထုတ္ လုပ္ဖို႕က အလုပ္ သမား အေျမာက္အမ်ား လိုအပ္တယ္ လိုတာမွ အလုပ္သမားအင္အား ေသာင္းခ်ီၿပီးလိုတယ္ မ်က္ႏ်ာျဖဴ လူမ်ဳိး ေတြရဲ႕ ဝါသနာ စရိုက္အရ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ဖို႕ လိုလာၿပီ ဆိုရင္ တိုင္းရင္းသားေတြ ကိုပဲ မ်က္စိက် တယ္ မဟုတ္ပါလား

ရိုဒ္႕ဟာ အလြန္လိမၼာပါးနပ္သူပီပီ တိုင္းရင္းသား လူမည္းေတြကို သူ႕ဆီမွာ အလုပ္သမား ေတြအျဖစ္ ဝင္လုပ္ ေအာင္ မက္လံုးေပးၿပီး စည္းရံုး ခဲ႔တယ္ အစားအေသာက္ အခမဲ႕ ေကၽြးၿပီး အေပါစား ေသနတ္ တစ္လက္ နဲ႕ လစာေငြ အနည္းငယ္ေပးတာကို ဥာဏ္ပညာ အေျမာ္အျမင္ နည္းတဲ႔ တုိင္းရင္းသား အလုပ္သမား ေတြ မငတ္ရုံ တမယ္ အလြန္နည္းနဲ႕ လစာ ရၾကေသာ္လည္း လုပ္ငန္းရွင္ ရိုဒ္႔ ကေတာ႔ ေဒၚလာေငြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ၾကြယ္ဝတဲ႕ မီလွ်ံနာ သူေဌးႀကီး ျဖစ္လာခဲ႕တယ္

ကင္ဘာလီစိန္တြင္း ေတြမွာ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ႔ ၾကတဲ႕ တုိင္းရင္းသား လူမည္းေတြထဲမွာ မာတာဘယ္လီ အမ်ဳိးသားလူငယ္ေတြ ပါဝင္ခဲ႔တယ္။ အမွန္ေတာ႔ ဒီလူငယ္ေတြ ဟာ မာတာဘယ္လီ လူမ်ဳိး တုိ႕ရဲ႕ အႀကီးအကဲ လိုဘင္ဂူလာကိုယ္တုိင္ က လွ်ဳိဝွက္ တာဝန္ ေပး လႊတန္လိုက္လုိက လာအလုပ္ လုပ္ခဲ႕ၾကျခင္းျဖစ္တယ္။ လိုဘင္ဂူလာ ကိုယ္တုိင္ က လွ်ဳိဝွက္ ညႊန္ၾကားခ်က္ ေပးလုိက္တာကေတာ႔ မ်က္ႏွာျဖဴပိုင္ စိန္တြင္းေတြမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ စိန္ရတနာ ေတြကို ခိုးၿပီး သူ႕ဆီကို ယူလာ ေပးဖို႕ပဲ ျဖစ္တယ္။ လိုဘင္ဂူလာ ကိုယ္တုိင္ ဟာ သူခိုး ဓါးျပတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း က်ဳပ္ေစာေစာ က ေျပာခဲ႕ၿပီးၿပီမဟုတ္လား။

သူ႕ညြန္ၾကားခ်က္အတိုင္း မာတာဘယလီ လူငယ္ အေျမာက္အမ်ားဟာ ကင္ဘာလီစိန္တြင္းေတြ မွာ သြာားေရာက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာျဖဴ ေတြ အလစ္မွာ ယူခဲ႔တဲ႕ စိန္ေတြက အႀကီးဆံုး အရည္အေသြးနဲ႕ အေကာင္းဆံုး စိန္ႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္။ စိန္လံုးေရ ဘယ္ေလာက္ ခိုးယူခဲ႕တယ္ ဆိုတာေတာ႔ ဘယ္လိုမွ အတိအက် မေျပာႏိုင္ဘူး။ အလြန္ မ်ားတယ္လို႕သာ ေျပာႏိုင္တယ္။
မာတာဘယ္လီ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာျဖဴ ရဲတပ္ဖြဲ႕က ဖမ္းမိေတာ႔ ဒီလူဟာ (၃၄၈) ကာရက္ ရွိတဲ႕ စိန္ေတြ ပါးစပ္က မ်ဳိခ်လိုက္တယ္လို႕ သိရတယ္။

အဲဒီစိန္ရဲ႕ တန္ဖိုးက ဟုိေခတ္က စတာလင္ေပါင္ ၃၀၀၀ ေထာင္ေလာက္ ရွိၿပီး ဒီေန႕ မ်က္ေမွာက္ ေခတ္ ကာလ တန္ဖိုးဆိုရင္ စတာလင္ေပါင္ သံုးသိန္းေက်ာ္ တန္တယ္။ ေနာက္ အလုပ္သမားတစ္ဦး ကေတာ႔ သူ႕ရဲ႕ ေပါင္ကို အနာခံၿပီး ဓါးနဲ႕လွီးခြဲလိုက္သတဲ႕ အဲဒီေပါင္က ဒဏ္ရာထဲမွာ အေလးခ်ိန္ ကာရက္ ႏွစ္ရာ ရွိတဲ႕ စိန္ႀကီး တစ္လံုးကို ဝွက္ထားခဲ႕တယ္ ။ ဒီစိန္ႀကီး ဆိုရင္ အခု ကာလတန္ဘိုး စတာလင္ေပါင္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ တန္မယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဖြန္ဂါဘီ၇ာ က ကရားမွ ေရလႊတ္သလို စကားကို အဆက္မျတ္ေျပာေနခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာျဖဴ လူႀကီး ဘူခါရင္သည္ စိတ္မဝင္စားသလို ဟန္မ်ဳိးျဖင္႔ ေနခဲ႕ရာ အခုေတာ႔ စိန္ရတနာ အေၾကာင္း ၾကားရေသာအခါ ရုတ္ျခည္း စိတ္ဝင္စားလာပံု ရကာ ေရွ႕သို႕ ေရွ႕သို႕ တိုး၍ နားစိုက္ ေထာင္ေလသည္။
ဖြန္ဂါဘီရာ က ဆက္ေျပာေလသည္။

စိန္ခိုးထုတ္သြားတဲ႕ လူတခ်ဳိ႕ကို မ်က္ႏွာျဖဴရဲက ဖမ္းမိခဲ႕ေပမဲ႕ မမိလိုက္တဲ႔ မာဘယ္လီ စိန္သူခိုး အေျမာက္ အမ်ား လြတ္ခဲ႕ၾကတယ္။ ဒါဟာလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ စိန္တူးေဖာ္ေရး လုပ္ငန္း စတင္ လုပ္ခဲ႕တဲ႕ ဟိုေခာတ္က ဘာမွ စနစ္တက် မရွိေသးေလေတာ႔ တုိင္းရင္းသား လူမည္း အလုပ္သမား ေတြဟာ ဓါးမရွိ တံခါးမရွိ သြားခ်င္ရာသြား လာခ်င္ရာလာ လြတ္လပ္စြာ လႈတ္ရွား သြားလာႏိုင္တဲ႕ အေျခအေန မ်ဳိး ရွိခဲ႕တယ္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

သူတုိ႔အားလံုး ရဲ႕အသက္ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ အပိုင္း (၃)

ျပန္လည္၍ ေတြ႕ဆံုသည့္တုိင္

မိသားစုႏွင့္ ကၽြန္မ ကဲြကြာသြားသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာသည္။ ၀ုိင္းထုိင္ၾကၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္မွ ကုန္စင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကုိ တစ္လွည့္စီေျပာၾက၏။
စစ္သည္ လူတုိင္းကုိ ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ဳးျဖင့္ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ကၽြန္မ ေနာက္ဆံုးျမင္ခဲ့သည့္ မာမူစီယာ၏ ပိတုန္းေရာင္ ေကသာမွာ ေငြေရာင္အတိျဖစ္သြား၏။ ေဖေဖတာတုစ္မွာ အလုပ္ျပဳတ္ခဲ့ ၿပီး ဖိနပ္ခ်ဳပ္ သမားျဖစ္ေနၿပီ။ သည္အလုပ္ကုိေတာင္ ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ လုပ္ရသည္တဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မတုိ႔ အေဖ ကံေကာင္းပါသည္။ ဘာသတင္းမွ မၾကားရဘဲ ေပ်ာက္သြားသည့္လူေတြ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။

မိသားစုႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုဆည္းခဲ့ပါၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ အခ်စ္ဆံုးအစ္မ ဂ်ာနီနာတစ္ေယာက္ လုိေန ေသးသည္။ သူအိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ ထမင္းစားခန္းထဲ၀င္လာၿပီး ကၽြန္မကုိ လွမ္းျမင္ေတာ့ ၾကက္ေသ ေသသြားသည္။
ၿပီးမွ "အုိင္ရင္း" ဟုေအာ္ၿပီး ေျပးခ်လာသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ အားရ ပါးရ ေျပးဖက္ၾကသည္။ က်န္ညီအစ္မ ၃ ေယာက္လည္း ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ၀ုိင္းဖက္ၾက သည္။ ငုိလည္းငုိၾက၏။ ၿပီးေတာ့ တစ္ၿပိဳင္တည္း အတင္းဖက္ကာ ရယ္ၾကျပန္သည္။

ေဘးမသီ ရန္မခ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုၾကျခင္းအတြက္ ထုိညက ေဒၚေလးအိမ္တြင္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပဲြ ကေလး လုပ္ၾကသည္။
ကၽြန္မတုိ႔အိမ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ပုိင္ပစၥည္းအားလံုးႏွင့္ ဓာတ္ပံုေတြ၊ စာအုပ္ေတြ အားလံုးဆံုးခဲ့ၿပီ။ ဘာဆုိ ဘာမွ မက်န္ေတာ့။ မနက္စာ ညစာကုိ အႏုိင္ႏုိင္႐ွာစားေနၾကရေသာ္လည္း ကၽြန္မတုိ႔အားလံုး ျပန္လည္ ဆံုဆည္း ခဲ့ၾကၿပီ။ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစု အလြန္အင္မတန္ ကံေကာင္းပါ၏။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဂ်ာနီနာက ၿမိဳ႕ထဲကုိ ေလွ်ာက္ျပသည္။ ဘယ္ၾကည့္လုိက္ ၾကည့္လုိက္ ဂ်ာမန္စစ္သား ေတြခ်ည္း။ ၾကည္းတပ္စစ္ဗုိလ္ေတြ၊ အညိဳေရာင္ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ဟစ္တလာ၏ ကုိယ္ရံေတာ္ ေထာက္လွမ္း ေရး တပ္ဖဲြ႕ေတြ။

ကပ္ထားလုိက္သည့္ ပုိစတာေတြကလည္း ေနရာလပ္ မက်န္သေလာက္ပင္။ အားလံုး ဂ်ဴးဆန္႔က်င္ ေရး၊ ဂ်ဴးသုတ္သင္ေရး ေႂကြးေၾကာသံေတြ၊ ႐ုပ္ေျပာင္ေတြ၊ သေရာ္စာတန္းေတြခ်ည္း။ ဂ်ာနီနာက ကၽြန္မကုိ ဂလင္းနစ္ ဟုေခၚသည့္ ရာဒမ္ၿမိဳ႕၏ ဂ်ဴးရပ္ကြက္သုိ႔ ေခၚသြားသည္။ အိမ္တုိင္းကုိ သံဆူး ႀကိဳးေတြ ခတ္ထားၿပီး ဂ်ာမန္စစ္သားေတြ စစ္ေခြးေတြ ေစာင့္ေန၏။
ဂ်ာနီနာ က ပတ္၀န္းက်င္ကုိ တစ္ခ်က္အကဲခတ္ၿပီး တုိးတုိးေျပာသည္။

" အဲဒါဂလင္းနစ္ ဂ်ဴးသံု႔ပန္းစခန္းပဲ။ ဂလင္းနစ္မွာ႐ွိတဲ့ ဂ်ဴးေတြေရာ၊ ေတာပုိင္းက ဂ်ဴးေတြကုိပါ ဒီမွာ စုထားတယ္။ ၿပီးမွ အားလံုး ၀ါလုိ၀ါကုိ ပုိ႔မွာတဲ့ "
" အဲဒါ ဘာအဓိပၸာယ္လဲဟင္ "
" အဲဒါေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး အုိင္ရင္း "
ကုိဇလုိ၀ါဂုိရာ မွာတုန္းက တားတုစ္က ေႂကြထည္ေျမထည္စက္႐ံုတစ္႐ံုမွာ ဒီဇုိင္းဆရာလုပ္ခဲ့ဖူးမွန္း ဂ်ာမန္ ေတြ သိသြားေတာ့ ဇူလုိင္လထဲမွာ သူ႔ကုိ လာေခၚသြားၾကပါေလေရာ။ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစုအားလံုး အရမ္း စိတ္ပူ ေနၾကရပါသည္။

ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေဖ့သတင္း ဘာမွမၾကားရေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔အားလံုးပုိၿပီး စုိးရိမ္လာၾက သည္။ မၾကာခင္ေဖေဖ့ဆီမွ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာသည္။ စာကုိဖတ္ၿပီး ေမေမမာမူစီယာ တက္ မတတ္ ခ်က္မတတ္ ငုိေႂကြးပါေလေတာ့၏။
ေဖေဖ့စာထဲတြင္ ဂ်ာမန္ေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနသည့္ ဂ်ာမန္အလုိေတာ္ရိဟု စြပ္စဲြၿပီး မိတ္ ေဟာင္း ေဆြေဟာင္း ေတြက စကားမေျပာၾကေတာ့ေၾကာင္း၊ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ႀကီးေပၚကုိလည္း လူစိမ္း သူစိမ္း ေတြ တက္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကုိ ေဖဖက နာနာၾကည္းၾကည္း ေရးထားသည္။

သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္ထိန္းႏုိင္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေမေမက ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ အခုိင္အမာခ်လုိက္သည္။ သမီး ၃ ေယာက္ကုိေခၚၿပီး အေဖ႐ွိရာ ကုိဇလုိ၀ါဂုိရာကုိ ျပန္မည္တဲ့။ ပုိလန္ သူကေလးမ်ားကုိ ဂ်ာမနီပုိ႔ၿပီး စစ္တပ္ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ခုိင္းသည့္ သတင္းကုိ ေမေမၾကားၿပီးသားျဖစ္ပါသည္။ သည့္ အတြက္ ကၽြန္မႏွင့္ ဂ်ာနီနာကုိ ေခၚမသြားဘဲထား ခဲ့မည္တဲ့။
အတူတူ လုိက္ပါရေစဟု ကၽြန္မတုိ႔ ငုိယုိေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မရပါ။

ဘူတာ႐ံုလုိက္ပုိ႔သည့္အခ်ိန္ အထိ ကၽြန္မတုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္ေျပာပါေသးသည္။ ေမေမက ေခါင္းမာစြာ ပယ္ခ်ခဲ့ပါသည္။
ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္သည္ မ်က္စိသူငယ္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ အိပ္၍လည္းမေပ်ာ္ေတာ့ ပါ။ အိပ္ေပ်ာ္ ျပန္လွ်င္လည္း အိပ္မက္ဆုိးမ်ားႏွင့္ လန္႔ႏုိးလာရသည္က ခပ္မ်ားမ်ား မိသားစုျပန္လည္ဆံု ဆည္း ၿပီး သည္ေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပန္ခဲြရလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မတုိ႔ လံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ ၾကပါ။

ကၽြန္မႏွင့္ဂ်ာနီနာ တစ္အိပ္ရာတည္းတြင္ တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္ကုိင္ၿပီး အိပ္ၾကသည္။ အိမ္ႀကီး သည္ ပုိ၍ပုိ၍ ေျခာက္ေသြ႕လာ၏။ ဂ်ာမန္တုိ႔သည္ ပုိလန္သူကေလးမ်ားကုိ အျခားေနရာ မ်ားတြင္လည္း အသံုးခ်ဖုိ႔လုပ္ေနေၾကာင္း ကၽြန္မတုိ႔ နားသုိ႔ ေရာက္လာသည္။
တနဂၤေႏြ တစ္ရက္ ဘုရားေက်ာင္းတြင္ ကၽြန္မ ဒူးေထာက္၀တ္ျပဳေနစဥ္ စစ္ဖိနပ္သံေတြ၊ တံခါးထုသံ ေတြ ၾကားလုိက္ရသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ စစ္သားေတြ ၀ုန္းဒုိင္းႀကဲ၀င္လာၿပီး " ထြက္၊ ထြက္၊ အားလံုးထြက္" ဟု ေအာ္ကာ ေသနတ္ႏွင့္ခ်ိန္ရင္း အျပင္ထြက္ခုိင္းပါသည္။

ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြႏွင့္ သက္ႀကီး႐ြယ္အုိေတြကုိ တစ္ဖက္၊ လူ႐ြယ္လူလတ္ပုိင္းကုိ တစ္ဖက္ အုပ္စု ခဲြလုိက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္တုိ႔ကုိ စစ္ကားေတြေပၚသုိ႔ စုၿပံဳေမာင္းတင္ၿပီး ငပိသိပ္၊ ငါးခ်ဥ္သိပ္ ေခၚသြားပါေတာ့သည္။

ဂ်ာမန္ တုိ႔သည္ စစ္ပစၥည္းထုတ္လုပ္မႈအတြက္ အလုပ္သမားေတြ အေျမာက္အျမားလုိေနသည္။ ကၽြန္မက ရာဒမ္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္စက္႐ံု ထုပ္ပုိးေရးဌာနတြင္ တာ၀န္က်သည္။
စက္႐ံုထဲတြင္ အသံဗလံေတြ ဆူညံကာ ဓာတုပစၥည္းအခုိးအေငြ႕ေတြကလည္း ေလထုထဲတြင္ အသက္ မ႐ႈႏုိင္ေအာင္ ပ်ံ႕လြင့္ေန၏။ ပင္ပန္းလြန္းသည္ျပင္ ေလထုညစ္ညမ္းမႈႏွင့္ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့မႈ ေၾကာင့္ ကၽြန္မ သည္ ေမ့ေျမာလဲက်သြားေတာ့မလုိ မၾကာခဏ ျဖစ္ေန၏။

နာရီေပါင္းမ်ားစြာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး နားခြင့္မေပးဘဲ အလွလုပ္ၾကရ၏။ သည္အတြက္ လုပ္ခေၾကး ေငြတစ္ျပား တစ္ခ်ပ္မွ မရၾကပါ။ ကၽြန္မတုိ႔သည္ ဂ်ာမန္တုိ႔၏ ေက်းကၽြန္ေတြ ျဖစ္ေနေလၿပီ။
--------------------------
ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မဝင္းျမင္႔ (ငယ္ယံုပူေဘာ္) အပိုင္း (၁၉)

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေပါ့ေစလိုလို႔ ေၾကာင္ရုပ္ထုိးကာမွ ေဆးအတြက္ ေလးသြားသည္။
"ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီအေၾကာင္း ေဖာ္ခ်င္လို႔ လက္စြပ္ေပ်ာက္တဲ့ကိစၥ ေမးတာ၊ ရွင့္မရီးက အဲဒီ လက္စြပ္ကို တစ္ေသာင္းထဲနဲ႔ ေငြျဖစ္ၿပီးေရာ ေရာင္းလိုက္တာ ရွင္ မသိလို႔ပဲလား၊ သိရက္နဲ႔ ၿမံဳေန တားလား ... "
"ေဟ့ ... ေဟ့ ... ခင္ ... မမမိကို အရမ္းမစြပ္စြဲနဲ႔၊ လက္စြပ္ေက်ာက္က ရုံးမွာေပ်ာက္တာကြ၊ မမမိနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ပ်ာပ်ာသလဲ ကာကြယ္သည္။

ေမေမခင္က ဆက္ေျပာ၏။
"ရွင့္ဘာသာရွင္ ဘယ္မွာပဲ ေပ်ာက္ေစကာမူ၊ ခင့္ ျမလက္စြပ္ကို ရွင့္မရီး ေရာင္းတာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ ေနာက္ၿပီး ရွင့္ေနာင္ဘုရားဆိုတာႀကီးကုိ ရွင္တို႔အထက္ အႀကီးဆံုး အရာရွိႀကီးရဲ႕ မိန္းမက အေသး အလဲ ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္ေနတာ၊ အရာရွိႀကီးရဲ႕ မိန္းမ ေမြးေန႔မွာ သူ ကိုးကြယ္တဲ့ ေနာင္ဘုရားက သိဒၶိ တင္ထား ေသာ နီလာ လက္စြပ္တစ္ကြင္း လက္ဖြဲ႕ေၾကာင္းကိုကား ရုံးသူရုံးသားမ်ား၏ ပါစပ္း သတင္းအရ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ၾကားခဲ့ဖူးသည္။

သူ ရာထူးတကတာနဲ႔ ဒါေတြနဲ႔ ဘာဆိုင္သလဲ။ ေနာင္ ဘုရားသည္ ဤအရာရွိ ကေတာ္ႀကီးကို ျဖဴသည္ မဲသည္ ဟူ၍ပင္ မျမင္ဘူးေၾကာင္း၊ သူ႔သီလ သမာဓိ တန္ခုိးအားျဖင့္ အဓိဌာန္ျပဳ ေမတၱာပို႔ျခင္းျဖင့္သာ ရာထူးရသည္ဟု မရီးေတာ္ မိမိေလး စကားအရ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ရုိးသားစြာ နားလည္ထားရွာသည္။

"နားေထာင္လို႔ေတာ့ အေကာင္းသား၊ ဆက္ေျပာစမ္းပါဦး ခင္ရဲ႕၊ ကိုယ့္မယား ဒ႑ာရီလုပ္ဇာတ္ အေျပာေကာင္းမွန္း အခုမွ သိရတာ ေနာက္က်လိုက္တာ ... "
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္စြာ ေျပာေသာ္လည္း၊ ေမေမခင္ကမူ ခ်က္က်လက္က် အကြက္ ေစ့ေစ့ ဆက္ေျပာျပသည္။

"ကြင္းဆက္ေတြ ရွင္ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ျမလက္စြပ္ကို ရွင္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခၽြတ္ေပးခဲ့သလား ...၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ရသြားဆိုတာကေတာ့ ကာယကံရွင္ပဲ သိမွာေပါ့၊ ျမလက္စြပ္ လာဘ္တံစိုးေပးၿပီး ရွင့္ကို ရာထူးတိုးေပးခိုင္းတယ္ ဆုိတာေလာက္မွ မစဥ္းစားမိဘူးလား၊ လက္စြပ္ေရာင္းေငြထဲက တံစိုးေပးၿပီး က်န္ေငြကို ရွင့္မရီး နာမည္ႀကီး တရုတ္တန္းက ဖဲ၀ိုင္းမွာ ရႈံးတယ္ဆိုတာေရာ သိၿပီးၿပီ လား ... "
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။

"ဒါေတြ ဘယ္သူက လာအစီရင္ခံထားလဲ၊ ခင့္ဘာသာ လုပ္ၾကံဇာတ္ခင္းတာလား ... "
"လူ႔သတင္း လူခ်င္းေဆာင္တာေလ"

ေမေမခင္က ေထာက္လွမ္းခုိင္းသည္မွာ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ အလုပ္ျပဳတ္ လာသည္ ဟူေသာ အေၾကာင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အထူးစုံစမ္းေထာက္လွမ္းေရးဌာနမွာ ရွိ ေနေသာ ကိုမင္းဇင္က ေမေမခင္ စုံစမ္းခိုင္းသည္မွ်မကဘဲ သူတို႔ သတင္းၾကားရသမွ်ကို သိရသမွ် ကုိ တယ္လီဖုန္း ျဖင့္ စုံလင္ေအာင္ လွမ္းေျပာသည္။ ထုိအခါ ျမလက္စြပ္ေပ်ာက္ျခင္း၊ မိမိေလးက ျမလက္စြပ္ကို ေရာင္းျခင္း၊ အရာရွိကေတာ္ႀကီးက ေနာင္ဘုရားကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ျခင္း၊ ေနာင္ဘုရားက သံုးေထာင္ တန္ သိဒၶိတင္ၿပီး နီလာလက္စြပ္ကို အရာရွိကေတာ္ႀကီးအား ခမဲေပး ျခင္း၊ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး အမႈထမ္း ဌာနမွာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး တိုးျမႇင့္ခန္႔ထားျခင္း ခံရေသာ ရာထူးေနရာ သည္ အမွန္ကလည္း တိုးခ်ဲ႕ ခန္႔ထားရႏ္ သက္ဆိုင္္ရာဌာနအေနျဖင့္ ရည္ရြယ္ထားရာ ထားၿပီး ေနရာသာ ျဖစ္ျခင္း၊ တရုတ္တန္းက နာမည္ႀကီးဖဲ၀ိုင္းတြင္ မိမိေလး ေငြေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီး ရႈံးျခင္း စသည့္ ကြင္းဆက္ေတြကို ဆက္လိုက္ ေသာအခါ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ရာထူးတိုးျခင္းမွာ ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္ၿပီး ရသင့္ထိုက္၍ ရေသာ ရာထူး သာ ျဖစ္သည္။

ဤအေၾကာင္းေတြကို ေမေမခင္က ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကို စုံေစ့စြာ ေျပာျပေသာ္လည္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး က နားမ၀င္ေပ။ သူ႔မရီး ေျပာသည့္ ေနာင္ဘုရား တန္ခိုးေၾကာင့္ ရာထူးတိုးရသည္ ဟူ၍ မရီးၾသဇာ နာခံကာ စြဲၿမဲစြာ ယံုေနသည္။
"ေနာင္ဘုရားဟာ တကယ္ သူေတာ္စင္ အစစ္ေနာ္၊ ခင္ မေျပာေကာင္းတာေတြ မေျပာနဲ႔"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေလသံမာမာျဖင့ ဟန္႔တားသည္။ ေမေမခင္သည္ ေနာင္ဘုရားအေၾကာင္း ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္၏။ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ေသာ အေၾကာင္းရင္းကား ...၊ "ဒီလူကို ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေျခရာခံေနတယ္" ဟူေသာ ေမာင္မင္းဇင္ စကားကို သတိရ၍ ေရွ႕ဆက္ ေျပာလွ်င္ စကား အမွား ပါသြားမည္စိုး ၍ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေမေမခင္က သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္သူ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ျခင္းကို ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး အယူအဆတြင္  ေနာင္ဘုရားဟာ တကယ္ သူေတာ္စင္ အစစ္ ဟူေသာ စကားအား ေမေမခင္ နား၀င္လက္ခံသြားၿပီ ဟု ယံုၾကည္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္အားထက္သန္ေသာ အသံျဖင့္ တိုက္တြန္းသည္။
"ေနာင္ဘုရားဆီကို တစ္ခါေလာက္ ခင္ လိုက္ခဲ့စမ္းပါလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာ အနီးကပ္ ေလ့လာ ေပါင္းၾကည့္ရင္ သိပ္ၾကည္ညိဳ ႏွစ္လိုစရာ ေကာင္းပါတယ္၊ ေနာင္ဘုရားကို ခင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး ေသးဘူး ေနာ္ ... "

"သူ႔ကိုမွ ခင္ စိတ္မ၀င္စားတာ၊ မျမင္ဖူးခ်င္ပါဘူး"
ေမေမခင္က ဘုက်က် ေျဖသည္။
"မဟုတ္ေသးဘူး ခင္၊ ေနာင္ဘုရားကေတာင္ ေျပာေနေသးတယ္၊ ခင့္ကို သူ လူကိုယ္တုိင္ မျမင္ဘူး ေပမယ့္ အာရုံယူၾကည့္လို႔ ျမင္တယ္တဲ့၊ သူ႔ႏွမေလးလို ကရုဏာထား ရွိတယ္၊ တစ္ခါေလာက္ ေခၚခဲ့ပါဦး လို႔ ခဏ ခဏ မွာတယ္ ... "
ေမေမခင္က အဓိပၸာယ္ပါပါ ၿပံဳးၿပီး ေျပာသည္။

"ေနာင္ဘုရား ဆိုတဲ့လူမ်ိဳးကို ဖဲသမားပဲ ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္မွာ၊ ခင့္လုိလူကေတာ့ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္မယ္ ရွင္ေရ႕"
"ခင္ဟာ ... ဘယ္လိုပဲ ဘာစကားကိုပဲ ေျပာေျပာ မမမိကိုပဲ ထိခိုက္ ပုတ္ခတ္ေျပာေနတာပဲ၊ ဘာလဲ မမမိ ကို မလိုဘူးလား ..."
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက စိတ္ဆိုးသံျဖင့္ ေမး၏။ ထုိအခါ ေမေမခင္ကလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာသည္။
"ခင္က လိမ္လည္ေကာက္က်စ္ မေျပာတတ္ဘူး ဘြင္းဘြင္းပဲ၊ ဟုတ္တယ္ ... ရွင့္မရီးကို မလိုဘူး"
"ခင့္ကို ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ မမမိကို မလိုရတာလဲ"

"ဟင္ ... ခင့္ကို ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဟုတ္လား၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊  ရွင္မို႔လို႔ ေမးရက္ပေလ၊ ရွင့္မရီး က ခင့္လင္ ကို ၾသဇာေပး ႀကိဳးကိုင္ျခယ္လွယ္၊ ခင့္လင္လုပ္ာကို တစ္ျပားမက်န္ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း သိမ္းယူၿပီး ခင့္ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေနတာ ရွင္ မသိဘူးဆိုေတာ့ ရွင့္ကိုယ္နဲ႔ ရွင့္မရီးစိတ္ျဖစ္ ေနလို႔ မသိတာ လား"
"ခင္ စကားေျပာ မရမ္းနဲ႔ေနာ္"
"ရမ္းတာ မဟုတ္ဘူး ... တည့္တည့္မွန္ေအာင္ ေျပာတာ လင္မယားခ်င္း စကာေျပာရင္း အေျခအေနက တင္းမာလာသည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ အစ္ကုိႏွင့္ မရီးစကား ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္လုိက္နာဖို႔သာ တတ္သည္။ မရီးၾသဇာ နာခံၿပီး ေနာင္ဘုရားကို ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ဖို႔သာ တတ္သည္။ ခ်က္က်က် ေျပာေနေသာ ေမေမခင္၏ စကားကိုကား ျပနေခ်ႏိုင္စြမ္း မရွိေခ်။ ျပန္ေခ်ရေအာင္ကလည္း သူ႔ဘက္က ဘာအခ်က္ အလက္မွ ခုိင္ခုိင္လံုလံု မရွိေခ်။ သို႔ေသာ္ သူခ်စ္ေသာ အစ္ကုိႏွင့္ မရီးကို ထိခုိက္ေျပာေသာ၊ သူ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သည့္ ေနာင္ဘုရားကို အၾကည္ညိဳမဲ့စြာ ပုတ္ခတ္ေျပာေသာ ဇနီးသည္ကို စိတ္ထဲမွာ မ်က္သည္ ထက္ မ်က္လာသည္။ ေနာင္ဘုရားက ...

"ညီငယ့္ဇနီးကို ေနာင္ဘုရားထံ ေခၚခဲ့ပါဦး၊ သူ႔မွာ အေမွာင့္ပေယာဂ ကပ္ေနလို႔သာ ညီငယ္တို႔ ေမာင္ႏွမကို မေကာင္းထင္ေနတာ၊ ေနာင္ဘုရား ကယ္ခၽြတ္ပါ့မယ္ ... ရေအာင္ေခၚခဲ့"
ဟူေသာ မိန္႔ခြ္းေတာ္သံရိပ္ကို ဦးထိပ္ထက္ ရြက္ဆင္ထားသူ ျဖစ္သည္။ သူက ေနာင္ဘုရားႏွင့္ မရီးေတာ္ကို သိကၡာတင္သမွ်၊ ေမေမခင္က အခ်က္က်က် အပုပ္ခ်ေသာအခါ စိတ္ထဲတြင္ ေမေမခင္ကို အႀကိတ္အခဲ ႀကီးလာသည္။ ေမေမခင္ကလည္း ေနာင္ဘုရား ဆိုသူက ေခၚျခင္းမွာ မိမိေလႏွင့္ တစ္က်ိတ္တည္း တစ္ဥာဏ္တည္း တိုင္ပင္ၿပီး ေခၚျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ ထုိသို႔ေခၚျခင္း ကလည္း ေကာင္းေသာ ေခၚျခင္း မဟုတ္၊ သူတို႔ၾသဇာ နာခံေအာင္ ေသြးေဆာင္သိမ္းသြင္းၿပီး ပစၥည္းခ်ဴရန္ ၾကံၾကျခင္း သာ ျဖစ္မည္ဟု ကြက္ေက်ာ္ျမင္ထားသျဖင့္ စိတ္ထဲက ခ်ဥ္ရင္းစြဲ ရွိသည္ အေလ်ာက္ ဆန္႔က်င္ဘက္ စကားေတြခ်င္း ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ ေမေမခင္ကို မ်က္ညႇိဳးေသာအၾကည့္ျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ကာ ေမေမခင္ အပါးမွ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ျဖင့္ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

(၉)

စိတ္ဆင္းရဲစရာႏွင့္ ေဒါသျဖစ္စရာတို႔ ေထြးကာ လံုးကာျဖင့္ပင္ အခ်ိန္ကုန္မွန္း မသိ ကုန္လာခဲ့ရာမွ ေဒါက္တာျမသြင္ေအးသည္ အထက္ျမန္မာျပည္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕သို႔ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္အျဖစ္ျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ သြားရသည္။
"အားမငယ္ပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ... ကံေကာင္းရင္ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ ရန္ကုန္ေဆးရုံေတြကို ျပန္ေရာက္ခ်င္ ေရာက္လာမွာပါ၊ ကိုမင္းဇင္လဲ ရွိေနသားပဲ၊ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရေန မွာပါ၊ ျမကလဲ စာမျပတ္ေရးမယ္၊ ခင္သာ ေနေကာင္းေအာင္ ဂရုစိုက္ေနေနာ္"

အားငယ္ရွာေသာ ေမေမခင္ကို ေဒါက္တာျမသြင္ေအးက အားေပးမွာၾကားၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕သြား သည္။ ကိုမင္းဇင္ကမူ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ သိမ္ဖ်င္းေသာ သေဘာထားေၾကာင့္ အိမ္ကို မလာဘဲ၊ အဆင္သင့္တိုင္း ဖုန္းဆက္အားေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုမင္းဇင္အေနျဖင့္ အလုပ္တာ၀န္က ႀကီးေလး မ်ားျပားသည့္ အေလ်ာက္ လိုအပ္လွ်င္ ရက္ရွည္ခရီး ထြက္ေနရတတ္သည္ျဖစ္ရာ ေမေမခင္က ုဖုန္းဆက္သည့္အခါ မေတြ႕ရသည္က မ်ားသည္။

ေဒါက္တာျမသြင္ေအးက အားေပးခဲ့သည့္အတုိင္း ေမေမခင္သည္ ေဒါက္တာျမသြင္ေအး ရန္ကုန္ ေျပာင္းလာ မည္ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရွာသည္။ ဤအတြင္းမွာပင္ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳး ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
တစ္ေန႔တြင္ ေမေမခင္သည္ ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္သြားရာမွ ျပန္လာေသာအခါ ထမင္းခ်က္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက မ်က္ႏွာမေကာင္းဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေမေမခင္ အျပင္သြားရာမွ ျပန္လာလွ်င္ ႀကိဳ ေနက် လက္တိုလက္ေဟာင္း အေဖာ္ထားေသာ မိန္းကေလး ထြက္လာသည္ကို မျမင္ရေခ်။ အိမ္ေရွ႕ခန္း တြင္ ကား ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ အဂၤလိပ္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ေနသည္။
ထမင္းခ်က္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေမေမခင္ ၀ယ္လာေသာ ပစၥည္းကို လွမ္းႀကိဳယူငင္ၿပီး မီးဖိုေဆာင္ ၀င္သြားေသာအခါ ေမေမခင္က ၀င္လိုက္သြားသည္။
"ကေလးမေလးေရာ"
မီးဖိုေဆာင္ထဲမွ ကေလးမေလးကို မေတြ႕၍ ေမေမခင္က ေမးေသာအခါ ထမင္းခ်က္ အမ်ိဳးသမီးက အသံ အုပ္အုပ္ျဖင့္ ေျဖသည္။
"မမခင္လဲ အိမ္က ထြက္သြားေရာ အစ္ကိုက ေကာင္မေလးေခၚၿပီး ဘာမွန္းမသိတဲ့ အထုပ္ တစ္ထုပ္ကုိ ဟုိ သူ႔မရီး အိမ္ ပို႔ခုိင္းတယ္၊ ေနာက္ၿပီး မွာလိုက္တယ္၊ နင့္အစ္မနဲ႔ ငါနဲ႔ လာေခၚမွာ ျပန္္ ရမယ္၊ နင္တစ္ေယာက္ ထဲ ျပန္မလာရဘူးလို႔ မွာၿပီး လႊတ္လိုက္တယ္၊ ေကာင္မေလးလဲ ေၾကာက္ ေ တာ့ သြားရတာ ေပါ့ မမခင္"

ေမေမခင္သည္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ဘာသေဘာႏွင့္ ဤသို႔ျပဳမူသည္ကို ခ်က္ခ်င္းသိသည္။ သူ႔ေနာင္ဘုရား ဆိုသူႀကီး က ေမေမခင္ကို ေခၚ၍ မရသည့္အတြက္ ေကာင္မေလကို အေၾကာင္းရွာ ခုိင္းလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးသည္ ေမေမခင္ လိုက္မေခၚလွ်င္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ ျပန္၀ံ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ ကိုေအာင္စုိး၊ မိမိေလးႏွင့္ ေနာင္ဘုရားတုိ႔က ျပန္လႊတ္မည္ မဟုတ္ေသာ ေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲစြာ မေနခ်င္ဘဲ ေနရရွာေပေတာ့မည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Tuesday, September 28, 2010

သူတုိ႔အားလံုး ရဲ႕အသက္ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ အပိုင္း (၂)

ေခ်ာင္ပိတ္အမိခံရျခင္း

ဂ်ာမန္တပ္မႀကီးေတြ ကၽြန္မတုိ႔ရာဒမ္ဆီကုိ ခ်ီတက္လာေနၿပီ။ ပုိလန္ုတပ္မေတာ္သည္ ဆုတ္ၿပီးရင္း ဆုတ္ေပး ေနရသည္။ တပ္မေတာ္အရာ႐ွိမ်ားက ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြကုိ သူတုိ႔ႏွင့္အတူ ေ႐ွ႕တန္း ထြက္ ဖုိ႔ စည္း႐ံုးေတာ့ ဘာမွ စဥ္းစားမေနဘဲ ကၽြန္မစာရင္းေပးလုိက္သည္။
ဒဏ္ရာရ စစ္သားေတြ အျပည့္တင္လာသည့္ သူနာျပဳကားေပၚသုိ႔ ကၽြန္မတက္လုိက္သည္။ ကားကုိ တုိက္ပဲြ ျဖစ္ေနသည့္ ေနရာေတြႏွင့္ေ၀းရာသုိ႔ေမာင္းရင္း ေမာင္းရင္း ဆုိဗီယက္နယ္စပ္ လစ္သူေအး နီးယားနယ္ ထဲေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။

စစ္တပ္ဂုိေဒါင္ႀကီးတစ္လံုး၏ အျပင္ဘက္တြင္ ကၽြန္မတုိ႔ စခန္းခ်လုိက္ၾက၏။ ကၽြန္မတုိ႔အားလံုး လူ ၂၀၀ ေက်ာ္သည္။
ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ေနပံု ရသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ကုိ သတင္းအေျခအေနကုိ ေျပာျပသည္။
" ခုပဲ ေၾကးနန္းရတယ္၊ ပုိလန္ကုိ ဆုိဗီယက္နဲ႔ ဂ်ာမန္ေတြ တစ္၀က္စီ ခဲြယူလုိက္ၾကၿပီတဲ့။

တုိ႔အခု ဆုိဗီယက္ေျမေပၚမွာ မတ္တတ္ရပ္ေနၾကတာ။ ပုိလန္ဆုိတာ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ငါတုိ႔မွာ တုိင္းျပည္ မ႐ွိေတာ့ဘူး "
၀ါးအစည္းေျပသြားေလၿပီ။ ႏုိင္သမွ် ပစၥည္းကုိ သယ္ပုိးကာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံေအာ္ ဟစ္ကာ သစ္ေတာထဲသုိ႔ လူေတြသြားေနၾက၏။ ကၽြန္မလည္း တုိင္းျပည္မ႐ွိေတာ့ေသာ တပ္ပ်က္ႀကီးႏွင့္အတူ လစ္သူ ေအးနီးယား ေတာနက္ႀကီး ထဲသုိ႔ ပါသြားခဲ့ရပါေတာ့၏။ စစ္သတင္းမ်ားကုိ နားစြင့္ရင္း ကၽြန္မတုိ႔ သြားေနၾက ရသည္။ ရံခါတြင္ တစ္ေနရာတည္းမွာ ရက္ အတန္ၾကာ စခန္းခ်ရသည့္ အခါမ်ားလည္း ႐ွိ၏။ ယူကရိန္း သုိ႔ ဦးတည္ခ်ီတက္ရသည္မ်ားလည္း ႐ွိ၏။

စခန္းခ်ဖုိ႔ ေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာမ်ား ႐ွာေဖြၾက၏။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနရမည့္ တစ္ေနရာမွမေတြ႕။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ထဲတြင္ ၀င္လာသည္အထိ ကၽြန္မတုိ႔မွာ ေတာနက္အတြင္း၀ယ္ တလည္ လည္ျဖစ္ ေနဆဲ။ လူစုေတြလည္း ကဲြကုန္ၿပီ။ ကၽြန္မတုိ႔အဖဲြ႕တြင္ ကၽြန္မအပါအ၀င္ သူနာျပဳ ၃ ေယာက္ႏွင့္ စစ္သား ၄ ေယာက္သာ က်န္ေတာ့၏။

လာေဗာ့အနီးမွ တစ္႐ြာတြင္ စခန္းခ်ေနခုိက္ ကၽြန္မ အျပင္ဘက္ကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္မ အေဖာ္ ေတြက ေမွာင္မဲေနသည့္ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ ၀င္ေနၾက၏။ အိမ္ႀကီး၏ နံရံကုိ ကၽြန္မ ခပ္တင္းတင္း ေက်ာေပး ရပ္ေနရင္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလ်က္႐ွိ၏။ ကၽြန္မတုိ႔ေ႐ွ႕ေရးက မေတြး၀ံ့စရာပင္။ ဆုိဗီယက္ စစ္သား ေတြက ေနရာအႏွံ႔မွာ ႐ွိေနၾကသည္။ ကမန္မတုိ႔ေတြ႕သြားရင္ သူတုိ႔ ဘာလုပ္ၾကမွာပါလိမ့္။ ရာသီဥတု မွာ သာေတာင့္သာယာေအးျမေန၏။ ထုိစဥ္မွာပင္ ဆုိဗီယက္ကင္းလွည့္စစ္ကားတစ္စင္းသည္ ေ႐ွ႕မီး ကုိ အသားကုန္ထုိးကာ ကၽြန္မတုိ႔႐ွိရာသုိ႔ တရၾကမ္းေမာင္းလာေနသည္ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ပါ သည္။

ကၽြန္မ ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ပါ။ ခြန္အား႐ွိသမွ် ေတာထဲသုိ႔ စြတ္ေျပးခ်လာခဲ့ပါသည္။ ဆုိဗီယက္ စစ္သား ေတြက ေအာ္ဟစ္ၿပီး ကၽြန္မေနာက္မွ ေျပးလုိက္လာသံမ်ားအတုိင္းသား ၾကားေနရ၏။ ကၽြန္မက ေလ၏ အလ်င္ျဖင့္ ဆက္ေျပးသည္။
ကၽြန္မအေၾကာင္း ညႇပ္ေျပာစရာတစ္ခု႐ွိပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ေယာက္်ားသားမ်ားေ႐ွ႕တြင္ အလြန္ ႐ွက္တတ္ သည့္ မိန္းကေလးျဖစ္ပါ၏။ ရည္းစားသနာဟူ၍လည္း တစ္ဦးတေလမွ်မ႐ွိခဲ့ဖူးပါ။ ေယာက္်ား ကေလး တစ္ဦး၏ အနမ္းကုိလည္း မခံဖူးေသးပါ။ ကၽြန္မသည္ ဘာသာေရးကုိ ယံုၾကည္စြာ ကုိင္း႐ိႈင္း သည္။ ဘုရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္ မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္မွ လုိက္လာသည့္ စစ္သားမ်ားက ကၽြန္မကုိ လွမ္းမပစ္ၾကပါ။ ကၽြန္မကုိ အမိဖမ္းၿပီး ႐ုိက္ႏွက္ၾက ပါသည္။ ကၽြန္မ သတိလစ္သြားသည္။ သည္ေတာ့မွ သူတုိ႔ကၽြန္မကုိ စိတ္ႀကိဳက္ အဓမၼ ျပဳက်င့္ၾကပါသည္။ ၿပီးမွ ေသၿပီအထင္ျဖင့္ ကၽြန္မကုိ ႏွင္းေတာထဲမွာ သည္အတုိင္းထားခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကယ္ေရာင္ ေအာက္မွ ႏွင္းလြင္ျပင္တြင္ ကၽြန္မအသက္မေသခဲ့ပါ။ အျခားဆုိဗီယက္စစ္ ေၾကာင္းတစ္ခုက ကၽြန္မကုိ ေတြ႕သြားၿပီး ေခၚသြားၾကသည္ဟု ေနာက္မွ သိရ၏။

ကၽြန္မ သတိရလာေတာ့ ေဆး႐ံုတစ္႐ံုမွာ ေရာက္ေနေၾကာင္း သိလုိက္၏။ ယူကရိန္းျပည္နယ္၊ လာေဗာ့ၿမိဳ႕ကေလး၏ အေ႐ွ႕ဘက္၊ ကီလုိမီတာ ၁၀၀ အကြာမွ တာႏုိပုိေဆး႐ံုသုိ႔ ကၽြန္မ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မသည္ တပ္နီေတာ္၏ သံု႔ပန္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေလၿပီ။

ကၽြန္မ ေနေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းခ်င္း သူတုိ႔က ေဆး႐ံုတြင္ပင္ အလုပ္၀င္ခုိင္းပါသည္။ လုပ္ေဖာ္ ကုိင္ဖက္ ဆရာမ မ်ားႏွင့္ ဆရာ၀န္မ်ားက ကၽြန္မအေပၚ ညႇာညႇာတာတာ႐ွိၾကပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ အလုပ္ထဲတြင္ ကၽြန္မ စိတ္မပါ ႏုိင္ပါ။ မိသားစုဆီသုိ႔သာ စိတ္က ေရာက္ေနပါသည္။ အသက္ကုိစြန္႔ရ စြန္႔ရ၊ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ ကၽြန္မ နည္းလမ္း ႐ွာရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
ကၽြန္မဘ၀ကုိ စာနာသည့္ ဆရာ၀န္တစ္ဦး၏ အကူအညီျဖင့္ အျခားနာမည္တစ္ခုကုိ ယူၿပီး တာႏုိပုိမွ ကၽြန္မ ထြက္ေျပးခဲ့ပါသည္။ စစ္ေျပးဘ၀ကုိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ဆုိဗီယက္ တပ္မေတာ္ ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္အဖမ္းခံရမည္ျဖစ္သည္။

ကိဗ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း႐ြာကေလးတစ္႐ြာမွာ တစ္ႏ်စ္နီးပါး၊ ပုန္းေနၿပီး ေတာေဆး႐ံုကေလးတြင္ အလုပ္ ၀င္လုပ္ ေနလုိက္သည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ မတ္လထဲတြင္ ကၽြန္မ ခရီးထြက္ဖုိ႔ အေျခအေနေပးလွ်င္ ေပးခ်င္း အေဒၚ႐ွိရာ ရာဒမ္သုိ႔ ကၽြန္မတန္းလစ္ခဲ့သည္။ ေဒၚေလး ဟယ္လင္ဆီေရာက္လွ်င္ မိဘမ်ားႏွင့္ ညီအစ္မတေတြ၏ သတင္းကုိ ၾကားရလိမ့္မည္ဟူသည့္ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္မ စြန္႔စားခန္းဖြင့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ရာဒမ္သည္ ဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ လံုး၀ပ်က္စီးေနၿပီ။ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးထဲတြင္ ေဒၚေလးအိမ္ကုိ႐ွာရင္း ကၽြန္မ ရင္ေတြ တုန္ေနသည္။ ေဒၚေလးကုိ ႐ွာမေတြ႕ရင္ ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမည္လဲ။
ေဒၚေလးအိမ္ကုိ ကၽြန္မ ႐ွာမေတြ႕ခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္ တစ္အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မ လွမ္းျမင္လုိက္သည္။ အနက္ေရာင္ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ ကေလးႏွင့္။ ကၽြန္မကုိ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး အိမ္ထဲသုိ႔ တအားေအာ္ၿပီး ေျပး၀င္သြား၏။

" အုိင္ရင္းရယ္ အုိင္ရင္းျပန္လာၿပီ "
ျမင္ကြင္း အားလံုး၀ါးသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းကၽြန္မ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံသြား၏။ ႏႈတ္မွ တုိးတုိး ကေလးထြက္သြားသည္။
" ဘ႐ြန္ညာ "

ညီမအငယ္ဆံုးကေလးပါလား။
အိမ္ထဲမွ ဆူဆူညံညံအသံေတြ ၾကားလုိက္ရသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ မာမူစီယာႏွင့္တားတုစ္ တံခါး၀ တြင္ ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ လြတ္ထြက္သြားသလုိ ကၽြန္မ ႏွလံုးသား သည္ မုိးယံ သုိ႔ ပ်ံတက္သြားပါေလၿပီ။
--------------------
ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မဝင္းျမင္႔ (ငယ္ယံုပူေဘာ္) အပိုင္း (၁၈)

ေမေမခင္က စကားေျပာရသည္မွာ မ်ားသြား၍ ေမာဟန္ျဖင့္ နားေနလိုက္သည္။ ေမေမခင္ ႏႈတ္ဆိတ္ သြားေနခုိက္မွာ အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားလိုက္ရေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အခ်က္တစ္ခု သတိရ လိုက္သည္။
"ကိုမ်ိဳး ရာထူးတက္၊ လခတိုးတဲ့ ကိစၥေကာ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ၊ ဒီကိစၥ အဆိပ္ေျဖနည္းလား၊ ေဆးက်မ္းထဲမွာ ပါလား၊ ေခါင္ရန္းပြင့္ လိုေသးလား"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ဤတစ္ခ်က္မွာ ေမေမခင္ ရႈံးၿပီဟု ေသခ်ာေပါက္ ယူဆကာ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား ျပန္ေမးသည္။ ေမေမခင္က ဣေျႏၵမပ်က္ပင္ ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္၏။
"ရွင္နဲ႔ လက္ထပ္တဲ့ေန႔က အမွတ္တရ မဂၤလာဦး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ခင္ကိုယ္တိုင္ ၀တ္ေပးခဲ့တဲ့ ျမလက္စြပ္ ႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ"

ထုိျမလက္စြပ္ႀကီးမွာ ေမေမခင္တို႔ ဘုိးဘြားလက္ထက္ကစၿပီး အျမတ္တႏိုး သိမ္းဆည္းလာသည့္ မိုးကုတ္တြင္းထြက္ ျမအစစ္ ျဖစ္သည္။ ျမရတနာသည္ အလြန္ဆတ္ေသာ ေက်ာက္မ်ိဳးျဖစ္၍ အျပစ္ အနာအဆာ လြတ္ကင္းေသာ ျမကား ရွားပါးလွသည္။ ယခု ျမလက္စြပ္ကား ဆိုစရာ အျပစ္အနာ အဆာဟူ၍ လံုး၀ကင္းစင္ၿပီး အရည္ေကာင္းလွေသာေၾကာင့္ ကာလေပါက္ေစ်းႏွင့္ျဖတ္လွ်င္ ႏွစ္ ေသာင္းေက်ာ္ ေတာ့ ပစ္စလတ္ခတ္ တန္ေနသည္။ မန္က်ည္းေစ့ ပမာဏထက္ႀကီး၍ ျမင္ရသူအဖို႕ မ်က္စိ ေအးလြန္းသျဖင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကို ျမင္ေတြ႕သူတိုင္းသည္ လက္မွာ ၀တ္ထားေသာ ျမ လက္စြပ္ဆီသို႕သာ မ်က္လံုးေရာက္သြားၾကသူခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ဤျမလက္စြပ္ကို တစ္သက္တာ အားကိုးခိုလံႈရမည့္ ခ်စ္ေသာ ခင္ပြန္းအား ေမေမခင္က ခ်စ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ လက္ထပ္သည့္ေန႕ က အျမတ္တႏိုး ကိုယ္တိုင္၀တ္ေပးခဲ့သည္။ ယခု ထိုျမလက္စြပ္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ေလၿပီ။

"လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေက်ာ္ကပဲ ေပ်ာက္သြားပါၿပီဆိုတာ ခင္ သိရက္သားနဲ႕၊ ဘာေၾကာင့္ အသစ္လုပ္ ေမးေနရတာလဲ"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေငါက္ငမ္းေသာ ေလသံျဖင့္ ေျဖသည္။
"ေဟ့ ... ကိုမ်ိဳး ေမးတဲ့ေမးခြန္းကို မေျဖဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ မဆိုင္တာ ေမးခြန္းထုတ္ေနရတာလဲ"
"ဆိုင္လာပါလိမ့္မယ္၊ ေမးတာသာ ေျဖစမ္းပါ။ ခင္ ေမးတာ မေျဖရင္ ရွင္ ရာထူးတက္ကာ ရွင့္ ေနာင္ဘုရားႀကီး ေၾကာင့္ဆိုတာ လံုး၀ လက္မခံဘူး"
"ဘာဆိုင္လဲ ..."

"အို ... ဆိုင္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္ ဟုတ္လား၊ တကယ္ပါ ရွင့္ေနာင္ဘုရားႀကီးေၾကာင့္ ရာထူး တက္တာ မွန္ပါတယ္၊ ျမလက္စြမ္ေပ်ာက္တာနဲ႔လဲ ဆုိင္ပါတယ္၊ သိခ်င္ရင္ ခင္ ေမးတာေျပာ"
ေနာင္ဘုရားေၾကာင့္ ရာထူးတက္တာမွန္ေၾကာင္း ေမေမခင္ႏႈတ္မွ ဖြင့္ဟလိုက္ေသာအခါ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ေက်နပ္သြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ မည္ကဲ့သို႔ လက္စြပ္ေပ်ာက္ေၾကာင္း ေျပာျပ သည္။
ထုိေန႔က ရုံးပိတ္ရက္ျဖစ္ေန၍ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ အစ္ကိုျဖစ္သူ ကိုေအာင္စိုးေနအိမ္မွာ တစ္ေန ကုန္သြားေနသည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးအေနျဖင့္ အိမ္မွာ ၿငီးေငြ႕သည္။ သူကိုယ္တိုင္က အစ္ကိုႏွင့္ မရီးကို ပါးစပ္ထဲငုံထားလုမွ် ျမတ္ႏိုးစုံမက္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ထိပ္ေပၚတင္ထားသည္။ အစ္ကိုႏွင့္ မရီး ၾသဇာနာခံၿပီး ဇနီးမယားကို ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္သည္။

ႏွိမ္သည္။ အိမ္စရိတ္ တစ္ျပားမွ် မေပးေတာ့ဘဲ လခအားလံုးကို အစ္ကိုႏွင့္ မရီးလက္အပ္ေသာအခါ ေမေမခင္ အေနျဖင့္ ဤလင္မ်ိဳးကို ျမတ္ႏိုး ယုယလိုစိတ္ ရွိပါေတာ့မည္ေလာ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြေၾကာင့္ လင္ႏွင့္ မယား မၾကည္လင္ မရႊင္ပ်ဘဲ ယုယျပဳစုမႈေတြ ေလ်ာ့ပါးလာေသာအခါ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ သူတို႔ ဘက္က လြန္ထားသည္ကို ျပန္မေတြးဘဲ ေမေမခင္ကို ၿငီးေငြ႕လာသည္။ ထုိအခါ ေခ်ာေမာလွပ ေသာ ရုပ္ရည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီစြာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းေသာ စကားေတြကို ေျပာတတ္ေသာ၊ ယုယုယယ ဆက္ဆံတတ္ေသာ မရီးေတာ္ မိမိေလးထံမွ စိတ္လက္္ရႊင္ၾကည္မႈကို ရေနသည္။ မိမိေလးကား ထမင္းဟင္း ခ်က္စားသည္ မဟုတ္၊ နာမည္ႀကီး ဟိုတယ္တစ္ခုမွ ႀကိဳက္ သည့္ ထမင္းဟင္းကို လေပး မွာစားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္သာလွ်င္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ၏ လခတစ္ျပားမက်န္ အပ္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

လက္စြပ္ေပ်ာက္သည့္ေန႔က ရုံးပိတ္ရက္ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ေရာက္လာ ေသာအခါ မိမိေလးက ဆီးႀကိဳၿပီး မတ္ေတာ္ေမာင္ကို ညႊန္ၾကားလိုက္သည္။
"မ်ိဳးေရ ... အိမ္ေအာက္ထပ္ ေနာင္ဘုရား ဖိုထုိးတဲ့အခန္းကို မ်ိဳးနဲ႔ မိမိတို႔ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၾကရ ေအာင္၊ ေနာင္ဘုရားနဲ႔ ေမာင္ကေတာ့ အိမ္ဦးက ဓိဌာန္ခန္းထဲမွာ ကန္ေတာ့ပြဲ ျပင္ေနၾကေလရဲ႕၊ ကန္ေတာ့ပြဲ ျပင္ၿပီးရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေနကုန္ ဓိဌာန္၀င္ၾကမွာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ သန္႔ရွင္း ေရးလုပ္ဖို႔ မိမိ တစ္ေယာက္ ထဲမႏိုင္လို႔ မ်ိဳးကို ေစာင့္ေနတာ"

မိမိေလးသည္ ရုပ္ရည္က ေငးၾကည့္ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာလွသည္သာ မဟုတ္ေသး။ အသံက သာသည္။ ေလယူေလသိမ္း ေျပာဟန္ မ်က္ႏွာေပးတို႔က တစ္ဖက္သား နာခံတိမ္းညႊတ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိလွသည္ျဖစ္ရာ စိတ္ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ ကင္းကင္းေနေသာ ေမေမခင္ကို ၿငီးေငြ႕ေလ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳအဖို႔ မိမိေလး ႏွင့္ ပိုမုိရင္းႏွီးေလ ...

"သန္႔ရွင္းတာေပါ့၊ ကဲ ... လာ ... မမမိ"

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အိမ္ေအာက္ထပ္ ၀င္ၿပီး အဂၢိရတ္ထုိးေသာ အခန္းကို တံခါးမႀကီးကို ျပတင္း ေပါက္ေတြေရာ ဖြင့္လိုက္သည္။
အခန္းတစ္ခန္းလံုးမွာ ေျခခ်စရာပင္ မရွိေခ်။ လံုကြဲေတြ၊ ျပာေတြ၊ မီးေသြးမႈန္ေတြ၊ ဖိုဆြဲရင္း စားေသာက္ထားေသာ စကၠဴစ၊ ဖက္ရြက္စေတြ၊ ေဆးလိပ္တိုေတြက ျပန္႔က်ဲရႈပ္ပြေနသည္။ မီးညႇပ္ သံုးခုက ေျမေပၚမွာ ကိုးရိုးကားရား က်ေနၿပီး ေရထည့္ထားေသာ စဥ့္အင္တံုထဲမွာ အနည္း အမိႈက္ ေတြ က်ေနေသာ ေနာက္က်ိေနသည့္ေရတြင္ ျခင္ေတြ အုပ္ဖြဲ႕ေပါက္ပြားေန၏။
"တကတဲေတာ္၊ ဟုိဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ လုပ္ထားလိုက္တာ ၾကည့္စမ္းပါဦး မ်ိဳးရယ္၊ မိမိက ရြံတတ္တာနဲ႔ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ"

မသက္မသာ ညည္းလိုက္ေသာ မိမိေလး၏ အသံႏွင့္ မ်က္ႏွာကပင္ ခ်စ္စရာ သနားစရာ ေကာင္းေနသည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက မိမိေလးမ်က္ႏွာကို ၾကင္နာစြာ ၾကည့္ၿပီး ...
"မမမိ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔၊ မမမိလက္ ျဖဴျဖဴလွလွေလးေတြ ေပလူး ညစ္ပတ္ကုန္ပါမယ္၊ ထုိင္ေန မမမိ ပင္ပန္းမွာကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ သနားတယ္"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေျပာေျပာဆိုဆို ၀တ္ထားေသာ အေပၚအက်ႌကို ခၽြတ္ေနသည္။
"မ်ိဳးကသာ မိမိကို သနားတာပါ၊ မ်ိဳး ေနာင္ေတာ္က မသနားလို႔သာ ဒီအလုပ္ကို မိမိကို ခုိင္းတာ ေပါ့"

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက သူ႔အစ္ကုိႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္ခ်က္မေပးဘဲ ၿပံဳးရုံသာ ၿပံဳးေနသည္။ ၀တ္ ထားေသာ လံုခ်ည္ကို တိုတိုျပင္၀တ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မီးေသြးမႈန္ေတြကို အမိႈက္ေတာင္းထဲ က်ံဳးထည့္ေသာအခါ မီးေသြးမႈန္ အစအနကေလးေတြက လက္စြပ္ျမေက်ာက္ေအာက္သို႔ ၀င္သြား ကာ အသားကို ခုေန စူးေန၍ စလံုးစခုျဖင့္ အေနခက္ေနေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ျမလက္စြပ္ကုိ ခၽြတ္ကာ နံရံၾကြက္ေလွ်ာက္တန္းေပၚ တင္ထားလိုက္ၿပီးမွ သန္႔ရွင္းေရးကို ေခၽြးတလံုး လံုးျဖင့္ ၿပီးေအာင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ေနသည္။

ေပလူးညစ္ပတ္ ပြၾကဲေနေသာ အခန္းတစ္ခုလံုး လံုကြဲေတြ အမိႈက္ေတြ၊ ျပာေတြ၊ မီးေသြးမႈန္ေတြ စင္သြားေလၿပီ။ ေရထည့္ေသာ စဥ့္အင္တံုႀကီးကို ေရေဟာင္းသြန္ပစ္ ေဆးေၾကာကာ ၾကည္လင္ သန္႔စင္ေသာ ေရသစ္ ထည့္ၿပိးေလၿပီ။ ျပာမႈန္ မီးေသြးမႈန္ ဖုန္မႈန္႔ေတြ ထုတက္ေနေသာ ဖားဖိုႀကီး လည္း သန္႔ရွင္းေျပာင္စင္သြားေလၿပီ။ တံုးလံုးပက္လက္လဲေနေသာ လံုေကာင္းေတြကို ေဆးေၾကာ သုတ္သင္ကာ ေနရာတကာ စီတန္းထားၿပီးေလၿပီ။ ဖိုထုိးလွ်င္ အဆင္သင့္သံုးႏိုင္ရန္ မီးေသြးကို အေနေတာ္ ခြဲစိတ္ၿပီး ေတာင္းတစ္လံုးအျပည့္ ျပင္ဆင္ထည့္ထားၿပီး ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ ေခၽြးဒီး ဒီးက် ေအာင္ ေမာေလၿပီ။

"မ်ိဳးကို မိမိ သနားလိုက္တာ၊ သိပ္ေမာသြားလားဟင္ ... "
ေပလူးေနေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ လက္တစ္ဖက္ကို ယုယခ်စ္ခင္စြာ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး မိမိေလးက ေမး သည္။
"နည္းနည္းေတာ့ ေမာတာေပါ့ မမမိရယ္ ... ကိစၥမရွိပါဘူး"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေက်နပ္စြာ ေျဖသည္။

"ကဲ ... လာ မ်ိဳး ေရခ်ိဳစမ္း ... မိမိကိုယ္တုိင္ ေရေလာင္းေပးမယ္၊ မ်ိဳး ပင္ပန္းသြားတာ မိမိေၾကာင့္ပဲ၊ တကယ္ပါ မ်ိဳးကို မိမိ သနားသြားတယ္"
မိမိေလးက ေျပာေျပာဆိုဆို ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ လက္ေမာင္းကို သူ႔ရင္ခြင္မွာ ကပ္ၿပီး ပိုက္ဖက္ ကာ ေရခ်ိဳးသည့္ေနရာသို႔ ေခၚသြားသည္။ မရီးေတာ္ မိမိေလး၏ ယုယၾကင္နာမႈမွာ သာယာၾကည္ႏူး သြားေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ မိမိေလး ဆြဲေခၚသြားရာ မျငင္းမဆန္ပါသြားရင္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခၽြတ္ထားခဲ့ေသာ ျမလက္စြပ္ႀကီးကို လံုး၀ သတိမရေတာ့ေခ်။ သူ သတိရေနသည္ကား ...
"မမမိက ငါ့ကို သိပ္ၾကင္နာယုယတာပဲ၊ တို႔ေမာင္ႏွမ အခုလို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတာကို အိမ္က အက်င့္ ယုတ္မာက အလကား ၀န္တိုစိတ္ပြားၿပီး ငါ နားမခ်မ္းသာေအာင္ပဲ ေျပာေနတယ္၊ ဟင္း ... ေမေမခင္ရယ္ မမမိလို ခင္ သေဘာထားျမင့္ျမတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ငါ ေပ်ာ္လိုက္မလဲ"

ဟု မႏွစ္လို မၾကည္ျဖဴသည့္စိတ္ျဖင့္ ေမေမခင္ကို သတိရ အျပစ္တင္ေနမိသည္။
တစ္ေနကုန္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစြာေနၿပီး ညေန အိမ္ျပန္ခါနီးမ် ခၽြတ္ထားခဲ့ေသာ လက္စြပ္ကို သတိရ သည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ကပ်ာကသီ ဖိုဆြဲခန္းထဲ ဆင္းသြား၏။ လက္စြပ္ကား မရွိေတာ့ေခ်။
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ ေတြေတြႀကီး မတ္တတ္ရပ္ေနသည္။ တန္ဖိုးမနည္းေသာ ပစၥည္းျဖစ္၍ ႏွေျမာ သည္။ သို႔ေသာ္ လက္စြပ္ကား အစအန ရွာမရေအာင္ပင္ ေပ်ာက္သြားေလၿပီ။ လက္စြပ္ကို သူကိုယ္တုိင္ ခၽြတ္ၿပီး သူကိုယ္တုိင္ အခန္းနံရံ ၾကြက္ေလွ်ာက္ေပၚမွာ တင္ထားသည္။ ဤသို႔ ခၽြတ္ၿပီး ဤသို႔ တင္ထားသည္ကို မိမိေလးကိုပင္ သူ မေျပာမိ၍ မိမိေလး သိမည္ မဟုတ္။ တစ္ေနကုန္ ၾကာျမင္ခဲ့ၿပီး ယခုမွ ေပ်ာက္ေၾကာင္း သိရသည္မွာ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ယူငင္ထားမည္ မဟုတ္ေခ်။

သိကၡာ သမာဓိရွိ၍ တန္ခိုးအစြမ္းႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ သူေတာ္စင္ ေနာင္ဘုရား၊ တမိ၀မ္းတြင္း အတူဆင္းလာသည့္ အစ္ကိုရင္း ကိုေအာင္စိုး၊ သူ႔အေပၚမွာ ေမာင္ရင္း အသြင္ ခ်စ္ခင္ယုယ ၾကင္နာလွေသာ မမမိ၊ ဤပုဂၢိဳလ္သံုးေယာက္ကား သူ႔လက္စြပ္ကို ယူမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အေသအခ်ာ ယံုၾကသည္သည္။ ယခုလို လက္စြပ္ေပ်ာက္ ေၾကာင္း သိရလွ်င္ သူတို႔သံုးေယာက္ ေနခက္ထုိင္ခက္ ျဖစ္ၾကေတာ့မည္။ သူတို႔အိမ္မွာ ပစၥည္း ေပ်ာက္ျခင္းျဖစ္၍ သူတို႔ကို သံသယရွိေလမလား ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ မခ်မ္းေျမ့မႈ၊ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ရွိမႈ ျဖစ္လာလွ်င္ မေကာင္းေပ။ ဤဖိုဆြဲခန္းသို႔ ေနာင္ဘုရားႏွင့္ ကိုေအာင္စိုးက လံုး၀ မ၀င္ေသး။ မရီးေတာ္ မိမိေလးကလည္း သူႏွင့္အတူ ဖိုဆြဲခန္းမွ ထြက္လာၿပီး သည့္ေနာက္ ျပန္မ၀င္ေတာ့ေပ။
"ၾကြက္ေလွ်ာက္ေပၚ တင္ထားလို႔ ၾကြက္ခ်ီသြားတာမ်ား ျဖစ္ေလမလား ..."

"ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အားေလ်ာ့စြာ ေတြးၿပီး လက္စြပ္ေပ်ာက္ေၾကာင္းကို ေနာင္ဘုရား၊ ကိုေအာင္စုိး ႏွင့္ မိမိေလးကို လံုး၀ အသိမေပးေတာ့ဘဲ ၿမံေနလိုက္ေလသည္။
ေမေမခင္က ေမးေသာအခါတြင္မူ အက်ယ္ခ်ဲ႕ မေျဖဘဲ ...
"ရုံးမွာ သတိထားၾကည့္မိမွ ျမေက်ာက္ မရွိေတာ့ဘဲ ထြက္က်ေပ်ာက္ဆံုးေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ က်န္ရစ္ေသာ ေရႊကို ပန္းတိမ္မွာ ေရႊသားခ်ည္း လက္စြပ္ရုိးရိုးလုပ္ရန္ အပ္ႏွံထားခဲ့ေၾကာင္း မွင္ေသ ေသ ျဖင့္ ေျဖၾကားခဲ့သည္။ ေမေမခင္က လက္စြပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနာက္ထပ္တစ္ခြန္းမွ ေမးျမန္း ျခင္း မရွိေတာ့သည့္အတြက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ေမ့ေပ်ာက္သေလာက္ရွိရာမွ ယခု ေနာင္ဘုရား တန္ခုိးေတာ္ေၾကာင့္ ရာထူးတက္၊ လခ တိုးလာေၾကာင္း ေျပာမိသည္တြင္ ေမေမခင္က ျပန္ေမး လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

"ခင့္ကို ေျဖခဲ့ၿပီးပါၿပီေကာ၊ ျမေက်ာက္က ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္ေနရာ ကၽြတ္က်ရစ္ခဲ့မွန္း မသိပါ ဘူးလို႔ ... "
"ဒီမွာ ခင္ေျပာတာေတြ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္စမ္းပါဦး၊ ရွင့္ အစ္မေတာ္ ရွင့္မရီးေတာ္ေပါ့ေလ၊ ဖဲရိုက္လြန္းအားႀကီးေတာ့ ဖဲရႈံးတယ္၊ ဖဲေၾကြးေတြ တင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေၾကြးရွင္ေတြက အရွက္မခြဲ ရေအာင္ ရွင့္အစ္ကိုက ဖဲေၾကြးေတြဆပ္ႏိုင္ဖို႔ လာဘ္စားရတယ္၊ အဲဒီ လာဘ္စားမႈေၾကာင့္ အလုပ္ ျပဳတ္လာ ... "

အစ္ကို အလုပ္ျပဳတ္လာေၾကာင္းသာ သိသည္။ ဘာေၾကာင့္ျပဳတ္သည္ကို အစ္ကိုက မေျပာ။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကလည္း အစ္ကုိႏွင့္ မရီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္စိုး၍ မေမးဘဲ စိတ္ခ်မ္းသာမႈျဖစ္ ေအာင္သာ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။ ယခု ေမေမခင္က တပ္အပ္ေသခ်ာ ေျပာေသာအခါ ...
"ဘယ္သူေျပာလဲ ... "

ဟု ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး မေမးလိုေတာ့ေပ။ ေမးလွ်င္ သူ႔အစ္ကုိႏွင့္ သူ႔မရီး သိကၡာက်သည္ထက္ က်ေတာ့မည္ ကို စဥ္းစားမိသည္။ ေမေမခင္ကလည္း သူငယ္ခ်င္း ေမာင္မင္းဇင္ထံမွ သိထားသမွ် အားလံုး ေျပာေတာ့ မည္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက လိမၼာပါးနပ္စြာ ပိတ္လိုက္၏။
"ကဲပါ ခင္ရယ္၊ ကိုကိုတို႔ အလုပ္ျပဳတ္တဲ့အေၾကာင္း စိတ္မေကာင္းစရာေတြ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ ကိုမ်ိဳး ရာထူးတက္တဲ့ကိစၥေတာင္ စကားျပတ္သြားၿပီ"

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

တကၠသိုလ္ ေနဝင္း ဘာသာျပန္ ဇင္ဘာေဘြ အခန္း (၂၉)

အခန္း(၂၉)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဖြန္ဂါဘီရာ ယာယီေနထိုင္သည့္အခန္းတြင္ သူႏွင့္ ရုရွဗိုလ္မွဴးႀကီး ဘူခါရင္တို႕ ထိုင္ေန ၾကေလသည္။
သူတို႕ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္တြင္ ခံုတန္းတစ္ခု ခ်ထားသည္။
လက္နက္ကိုင္ အေစာင့္မ်ားသည္ တြန္ဂါတာအား ေပြ႕ခ်ီေခၚလာၿပီးေနာက္ ခံုတန္းရွည္တြင္ ထိုင္ ေစေလသည္။

တြန္ဂါတာမွာ အားျပတ္ေနေသာ္လည္း သတိမလစ္သျဖင့္ သူ႕အား ကူညီေဖးမ၍ တြဲထားသူ စစ္သား မ်ား၏ လက္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတြန္းဖယ္ပစ္လိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ သူ၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ထိုင္ေနသူ ဖြန္ဂါဘီရာႏွင့္ မ်က္ႏွာျဖဴလူႀကီး (ဘူခါရင္)အား ခပ္တည္တည္ စိုက္ၾကည့္ေနလုုိက္သည္။

ဖြန္ဂါဘီရာက ရွိဳနာအမ်ိဳးသား ကက္ပတိန္အား တစ္စံုတစ္ခု အမိန္႕ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ စစ္သား တစ္ေယာက္သည္ အညံ့စား ေစာင္တစ္ထည္ယူထား၍ တြန္ဂါတာ၏ပခံုးတြင္ လႊမ္းျခံဳေပးလိုက္ သည္။
ဖြန္ဂါဘီရာက ရွိဳနာဘာသာျဖင့္ ေနာက္ထပ္ အမိန္႕ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ထိုအခါ ကက္ပတိန္သည္ အျပင္ဘက္သို႕ ထြက္သြားၿပီး ျပန္၀င္လာေသာအခါ လင္ပန္းတစ္ခုတြင္ ေဗာ့ဒ္ကာအရက္ တစ္ပုလင္းႏွင့္ ၀ီစကီ တစ္ပုလင္း၊ ဖန္ခြက္တစ္လံုး၊ ေရခဲမ်ားႏွင့္ ခ်ိဳင့္တစ္ခုကိုပါ ယူေဆာင္ထားေလ သည္။

တြန္ဂါတာသည္ အလြန္ေရငတ္ေနသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရခ်ိဳင့္ကို လံုး၀လွမ္းမၾကည့္ဘဲ ေန၏။ သူ သည္ စိတ္ကို ခ်ုဳပ္ထိန္းလ်က္ ဖြန္ဂါဘီရာ၏ မ်က္ႏွာကိုသာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ဟုတ္ၿပီ ဒါမွ က်ဳပ္တို႕ဟာ လူမည္းတို႕ရဲ႕ ထံုးတမ္းစဥ္လာနဲ႕ ညီညြတ္မယ္။ ရဲေဘာ္၀န္ႀကီး တြန္ဂါတာက ရွိဳနာဘာသာ စကားမတတ္ဘဲ အလြန္ေတာက်တဲ့ မာတာဘယ္လီဘာသာပဲ တတ္ ကၽြမ္းေလေတာ့ က်ဳပ္တို႕ အားလံုး နားလည္တဲ့ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားနဲ႕ပဲ ေျပာၾကမယ္"

ဤသို႕ေျပာရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ေဗာ့ဒ္ကာႏွင့္ ၀ီစကီအရက္ကို ဖန္ခြက္မ်ားထဲ ငွဲ႕ကာ ေရခဲတံုး မ်ားပါ ထည့္လိုက္သည္။
အလြန္ေရငတ္ေနသူ တြန္ဂါတာအဖို႕ ယမကာခြက္မ်ားကို ျမင္လွ်င္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာမိ ေသာ္လည္း စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ကာ ဖြန္ဂါဘီရာ၏ မ်က္ႏွာကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ တြန္ဂါတာအား ၾကည့္၍ စကားေျပာေလသည္။

"အခုဟာက ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းပြဲ သေဘာမ်ိဳးပါပဲ။ ေဟာဒီပုဂၢိဳလ္က (မ်က္ႏွာျဖဴ လူႀကီးအား ညႊန္ျပ လ်က္) အာဖရိကတိုက္ သမိုင္းသုေတသီတစ္ဦး ျဖစ္တယ္။ သူ႕အေနနဲ႕ အာဖရိကတိုက္ႀကီး အေၾကာင္း ေရးသားထားသမွ် စာအုပ္စာတမ္း အားလံုးကို ဖတ္ရႈေလ့လာထားၿပီးၿပီ။ ဒီမယ္ တြန္ ဂါတာ ခင္ဗ်ားဟာ မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ကူမာလိုအဆက္အႏြယ္ ျဖစ္တယ္။ ဒီ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕တကြ မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳးေတြဟာ ဒီနယ္ေျမရဲ႕ တရား၀င္ပိုင္ဆိုင္သူ ရွိဳနာ မ်ားအေပၚ အစဥ္တစိုက္ ႏွိပ္စက္ ညွဥ္းပန္း ခဲ့တယ္။

တိုက္ခိုက္ အႏိုင္က်င့္ခဲ့ၾကတယ္။ အခု က်ဳပ္ ေျပာမယ့္အေၾကာင္းေတြကို ခင္ဗ်ားတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိေကာင္း သိေနပါလိမ့္မယ္။ သို႕ေသာ္ လည္း စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး နားေထာင္ေစခ်င္ပါတယ္"
ဖြန္ဂါဘီရာသည္ စကားကို ေခတၱျဖတ္၍ ၀ီစကီအရက္အနည္းငယ္ ေသာက္လိုက္သည္။
ရုရွလူမ်ိဳး ဘူခါရင္ႏွင့္ တြန္ဂါတာတို႕ကမူ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနၾကရာ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ သူ ၏ စကား ကို ဆက္ေျပာေလသည္။

"ေရလည္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ့ငါးဆယ္က အတိတ္ကို ျပန္သြားရပါ မယ္။ အဲဒီတုန္းက ဇူးလူးလူမ်ိဳး ဘုရင္ခ်ာကာရဲ႕ လူယံုေတာ္ အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း စစ္တိုက္ ရလို႕ ရရွိခဲ့တာေတြကို ခ်ာကာဘုရင္ကို မေပးအပ္ခဲ့ဘူး။ သူ႕နာမည္က မီဇီလီကာဇီလို႕ေခၚတယ္။ သူဟာ ဇူးလူးအႏြယ္ ကူမာလိုတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳး အုပ္စု၀င္ မာရွိဳဘာနီရဲ႕သား ျဖစ္တယ္။ ဒီလူက ပထမဆံုး မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳး ျဖစ္တယ္လို႕လည္း ဆိုႏိုင္တယ္။

အလ်ဥ္းသင့္လို႕ ေျပာရမယ္ဆို ရင္ ဒီလူဟာ သူကတစ္ဆင့္ ေပါက္ဖြားလာတဲ့ မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳး ေတြကို သူ႕ရဲ႕အက်င့္စရိုက္ ေတြ အေမြေပးခဲ့တယ္။ သူကိုယ္တုိင္က လူေတြဆီက တိုက္ခိုက္ လုယက္တဲ့ အျပင္ လူသတ္သမား မုဒိမ္းသမားတစ္ဦးလည္း ျဖစ္တယ္၊ သူခိုးလည္း ျဖစ္တယ္။ သူ႕ဘုရင္ဆီကေတာင္ ျပန္ခိုး ခဲ့တဲ့လူ ျဖစ္တယ္။ စစ္တုိက္လို႕ရတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ခ်ာကာဘုရင္ရဲ႕ ေ၀စု မေပးဘဲ ေနခဲ့တာဟာ ခိုးတာ နဲ႕ ဘာထူးသလဲ။ တကယ္ေတာ့ မီဇီလီကာဇီဟာ သတၱိမရွိဘဲ သူရဲေဘာေၾကာင္သူ ျဖစ္တယ္။ ခ်ာကာ ဘုရင္က သူ႕ကို အေရးယူဖို႕ အေခၚလႊတ္လိုက္ေတာ့ မလာဘဲ ထြက္ေျပးလမ္းေရွာင္သြားခဲ့တယ္"

ဤေနရာတြင္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ တြန္ဂါတာအား ၿပံဳးလိုက္ၿပီးမွ ဆက္ေျပာသည္။
"ဒါေၾကာင့္ မာတာဘယ္လီလူမ်ိဳးတို႕ စတင္ေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့ မီဇီလီကာဇီဟာ သူခိုး၊ ဓားျပ၊ လူသတ္ သမား၊ သူရဲေဘာေၾကာင္သူ ျဖစ္တယ္။ သူကတစ္ဆင့္ ေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့ မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳးအား လံုးဟာလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ဒီလို စရိုက္မ်ိဳးရွိခဲ့တာဟာ ဒီေန႕အထိပဲ ဆိုပါေတာ့။

"ဒါနဲ႕ပဲ ဒီလူဟာ သူ႕ဘက္ပါတဲ့ ဇူးလူးလူမ်ိဳး စစ္သည္တခ်ိဳ႕နဲ႕အတူ ေျမာက္ဘက္ကို ထြက္ေျပးလာ ခဲ့တယ္။ သူသြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က အင္အားနည္းတဲ့ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳး အုပ္စုငယ္ေတြကို လည္း တိုက္ခိုက္ ႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္။ ေဒသခံေက်းရြာေတြကလည္း ကၽြဲႏြားတိရစၦာန္ေတြ၊ မိန္းမပ်ိဳ ကေလး ေတြ ကိုလည္း ဖမ္းေခၚသြားတယ္။ မီဇီလီကာဇီနဲ႕ အေပါင္းပါ မာတာဘယ္လီလူရမ္းကား ေတြ လက္ခ်က္နဲ႕ အျပစ္ကင္းမဲ့သူေတြ သိန္းခ်ီၿပီး ေသဆံုးခဲ့ရတယ္လို႕လည္း အဆိုရွိခဲ့တယ္။

ဒီလို နဲ႕ ၾကမ္းခ်င္တုိင္းၾကမ္း၊ ရမ္းခ်င္တိုင္းရမ္းၿပီး ေျမာက္စူးစူးဘက္ကုိ ထြက္လာလိုက္တာ တစ္ခ်ိန္က် ေတာ့ အေနာက္ေတာင္ဘက္ကလာတဲ့ ဘိုး၀ါးလူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ဆံုခဲ့တယ္။ ဘိုး၀ါးေတြဆိုတာက သူ႕ ထက္ေတာင္ ပိုၿပီး သတ္ရဲျဖတ္ရဲတဲ့ လူေတြျဖစ္တယ္။ မီဇီလီကာဇီရဲ႕ ေနာက္လိုက္ေတြကို ဘိုး၀ါး လူမ်ိဳး ေတြက ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ မီဇီလီကာဇီကေတာ့ သတၱိေၾကာင္သူ ပီပီ ေျမာက္ဘက္ ကို ထြက္ေျပးတယ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ဖန္ခြက္ထဲမွ ေရခဲတံုးမ်ားကို လႈပ္၍ ေသာက္လိုက္ၿပီးေနာက္ စကား ဆက္ျပန္ ေလသည္။

"မီဇီလီကာဇီဟာ ေျမာက္ဘက္ ဆက္သြားရင္း လင္ပိုပိုျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္ေတာ့ အလြန္သာ ယာၿပီး ေနခ်င့္စဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေျမယာေတြကို သြားေတြ႕ရတယ္။ စိမ္းလန္းစိုျပည္တဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ ႀကီးေတြရွိၿပီး ေရေကာင္းေရသန္႕လည္း အလြန္ေပါတဲ့ ေနရာမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေနထိုင္ သူ ေဒသခံလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သူ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး ရဲ႕ အဆက္အႏြယ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မီဇီလီကာဇီက ဒီလူေတြကို အထင္ေသး ရႈတ္ခ်ရံုမက တိရစ ၦာန္ေတြလို သေဘာထား ဆက္ဆံခဲ့တယ္။

လူေတြကို ေတာလိုက္အမဲပစ္သလို အေၾကာင္း မဲ့သက္သက္ သတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ မသတ္ျဖစ္တဲ့ လူေတြကိုေတာ့ သူတို႕ မာတာဘယ္လီ စစ္သည္ ေတြခိုင္းဖို႕ ေငြ၀ယ္ကၽြန္အျဖစ္ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္။ ေဒသခံ မိန္းကေလးေတြကိုလည္း ေစာ္ကား တယ္၊ အဓမၼသိမ္းပိုက္တယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က မိန္းကေလးေတြ ကိုယ္၀န္ရွိၿပီး သားသမီး ေမြးလာရင္ ေယာက်္ားေလးဆိုရင္ ႀကီးလာတဲ့အခါ သူတို႕ဘက္က စစ္တုိက္ဖို႕ စစ္သည္အသစ္ ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္လို႕ ယူဆသတဲ့။ ဒီအခ်က္ေတြကို ခင္ဗ်ားက အာဖရိကတိုက္ သမိုင္းေလ့လာ ခဲ့သူအေနနဲ႕ သိၿပီး ထင္ပါတယ္"
ဖြန္ဂါဘီရာက အဆံုးသတ္စကားကို ထိုရုရွဗိုလ္မွဴးႀကီးဘက္သို႕ လွည့္၍ ေျပာေလရာ ဘူခါရင္က လည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။

"သိသင့္သေလာက္ သိပါတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကိုလည္း သိၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ခင္ဗ်ား သံုးသပ္ျပသလိုေတာ့ က်ဳပ္မသံုးသပ္မိဘူး။ ခင္ဗ်ားက ရႈေထာင့္တစ္ခု က အျမင္ နဲ႕ ေျပာတာ ကိုး။ က်ဳပ္ အခုစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သမိုင္းဆိုတာ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြခ်ည္း မွတ္တမ္းတင္ထားတာ မဟုတ္ဘဲ စစ္ပြဲေအာင္ႏိုင္သူေတြက သူတို႕လိုရာ ဆြဲေရးၾကတာဘဲလို႕ ျမင္လာမိတယ္။
ဘူခါရင္၏ စကားအဆံုးတြင္ က ဖြန္ဂါဘီရာ က ရယ္ေမာလိုက္သည္။

ဆက္ရန္

.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Monday, September 27, 2010

သူတုိ႔အားလံုး ရဲ႕အသက္ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ အပိုင္း (၁)

ျဖစ္ရန္မွန္
 
In my hands
 
Irene Gut Opdyke
with Jennifer Armstrong
သတိေပးသံေတြကုိ အုိင္ရင္းဂတ္
ဆက္ကာဆက္ကာ ၾကားေနရသည္။
ပုိစတာေတြကုိုလည္း ေနရာတကာမွာ ျမင္ေနရသည္။
" ဂ်ဴးေတြကုိ အကူအညီေပးသူမွန္သမွ် ေသဒဏ္ေပးခံရမည္ "
ပုိလန္ကုိ နင္းေျခသိမ္းပုိက္ထားသည့္
နာဇီတုိ႔၏ သံု႔ပန္းဘ၀ေရာက္ေနသည့္
အိုင္ရင္းဂတ္သည္ ယင္းအႏၱရာယ္ေတြကုိ လံုး၀မမႈခဲ့ေပ။
ဂ်ာမန္နာဇီတုိ႔၏ ေၾကာက္မက္ဖြယ္
ရက္စက္ ႐ုိင္းစုိင္းမႈတုိ႔သည္ အုိင္ရင္းကုိ
ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ေစခဲ့၏။
တန္ျပန္ တုိက္ခုိက္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာေစခဲ့၏။
စြန္႔စားအားထုတ္မႈတုိ႔သည္ မဟာသမုဒၵရာထဲသုိ႔ ေရကေလးတစ္ေပါက္
က်သေလာက္မွ် ႐ွိေစဦး၊ သူကေတာ့ အံတုဖုိ႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားခဲ့ၿပီးၿပီ။

အႏၱရာယ္စက္ကြင္းထဲက လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္

    စက္ေသနတ္သံေတြ၊ ေပါက္ကဲြသံေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မ လန္႔ႏုိးသည္။ အိပ္ရာေပၚတြင္ ၀ုန္းခနဲ ထထုိင္ကာ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္ၿပီး ဟုိၾကည့္၊ သည္ၾကည့္ ၾကည့္လုိက္မိ၏။ အလင္းေရာင္ကာ ခန္းဆီး ကုိ အသာဖယ္ၿပီး အျပင္ကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပုိ၍ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေပါက္ကဲြသံမ်ားကုိ နားပြင့္ မတတ္ၾကားရျပန္သည္။
၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ မနက္ခင္းျဖစ္ပါ၏။ တာႏုိပုိတစ္ၿမိဳ႕လံုး႐ွိ ဂ်ဴးေတြကုိ နာဇီတုိ႔အျပတ္႐ွင္းေနျခင္းျဖစ္ သည္။

အသံဗလံေတြကုိ ကၽြန္မ ထိတ္လန္႔ျခင္းႏွင့္အတူ ရင္နင့္စြာ နားေထာင္ေနမိပါသည္။ ထုိစဥ္က ၂၅ ႏွစ္မွ်သာ ႐ွိေသးေသာ ကၽြန္မသည္ နာဇီတုိ႔ ခုိင္းေစသမွ် လုပ္ေပးေနရသည့္ သံု႔ပန္း၀န္ထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။

ဂ်ာမန္အရာ႐ွိမ်ား၏ စားေသာက္ခန္းတြင္ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ရသည္။ ဂ်ဴးသံု႔ပန္းမ်ားကုိ ခုိင္းေစ ထားသည့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ စက္ခန္းကုိလည္း ကၽြန္မ တာ၀န္ယူရပါသည္။
အ၀တ္အစား ကမန္းကတန္းလဲၿပီး ဂ်ာမန္အရာ႐ွိေတြ၊ သူတုိ႔အတြင္းေရးမွဴးေတြ တဖဲြဖဲြ ေရာက္လာ ေနသည့္ စားေသာက္ခန္းသုိ႔ ကၽြန္မဆင္းလာခဲ့သည္။ သည္ေန႔ သူတုိ႔ စကားနည္းေနၾကသည္။ ႐ႊင္ ႐ႊင္ပ်ပ်မ႐ွိၾက။ ၿပီးခဲ့သည့္ညက အေပ်ာ္ၾကဴး၊ အမူးလြန္ထားသျဖင့္ သူတုိ႔အားလံုး အရက္နာက်ေန ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဟုိမွာဘက္ နံရံမ်ား၏ အတြင္းတြင္ လူေတြ မခ်ိမဆန္႔ ေသေက်ပ်က္စီးေန ၾကသည့္ ထုိသူတုိ႔၏ အသံဗလံမ်ားသည္ သူတုိ႔ကုိ ပုိ၍ ေခါင္းကုိက္ေစသျဖင့္ သူတို႔ပုိ၍ မၾကည္ မသာ ျဖစ္ေနၾက၏။

ကၽြန္မ၏ တာ၀န္မွာ ဣေႁႏၵမပ်က္ သူတုိ႔ကုိ နံနက္စာေကၽြးဖို႔ ျဖစ္သည္။ လံုး၀ ေျခလွမ္းမွား၍မျဖစ္ပါ။ အလြန္အင္မတန္ အႏၱရာယ္ႁပြမ္းသည့္လမ္းကုိ ကၽြန္မေလွ်ာက္ေနရျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ပါ၏။ သည္ေန႔မနက္ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္က ဂ်ဴးအလုပ္သမား ၆ ေယာက္ကုိ (ကၽြန္မအထင္) စိတ္အခ်ရဆံုး၊ အလံုၿခံဳဆံုး ေနရာတြင္ ကၽြန္မ၀ွက္ထားခဲ့သည္မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္အခန္းက နာဇီတပ္မွဴး ဧဒြတ္ ႐ုဂ္မာ၏ ကုိယ္ပုိင္သီးသန္႔ေရခ်ိဳးခန္းျဖစ္ပါ၏။

အလုပ္လုပ္ေနရင္း ဗုိလ္မွဴး၏အခန္းဆီကုိ ကၽြန္မ ေျပးၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။ ကၽြန္ မိတ္ေဆြေတြ၏ အေျခ အေနကုိ ၾကည္ခ်င္လွၿပီ။ အေျခအေနေပးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္တည္း အေပၚထပ္သုိ႔ ကမန္းကတန္း ေျပးတက္ ခဲ့ေတာ့၏။
ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး ဟ ေနသည္။ လွစ္ခနဲ၀င္ၿပီး တံခါးကုိ ေနာက္ျပန္ပိတ္လုိက္၏။ သူတုိ႔ အေျခအေန ကုိ ေမးဖုိ႔ အသံျပဳမည့္ဆဲဆဲတြင္ ကၽြန္မေနာက္မွ တံခါးျပန္ပြင့္သြားသည္။ ခ်ာခနဲ ကၽြန္မ ျပန္လွည့္လုိက္၏။ ကုိယ္ရံေတာ္တပ္ အညိဳေရာင္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ စစ္သားတစ္ေယာက္ တံခါးလက္ကုိင္ဘုေပၚတြင္ လက္တင္ လ်က္ ကၽြန္မကုိ ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ အရမ္းအား နာသြားပံုျဖင့္ ကၽြန္မကုိ ေတာင္းပန္ သည္။

ကၽြန္မ တစ္ကုိယ္လံုး ေအးခဲေတာင့္တင္းသြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ လုပ္ႏုိင္ခဲ့၏။
" ႐ွင္ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာတံုး "
" ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္နဲ႔ပါ "
သူက သူ႕ကုိယ္သူ ဣေႁႏၵဆည္ၿပီး ျပန္ေမးသည္။
" ခင္ဗ်ားေကာ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာတံုး "
" ကၽြန္မ က ဗုိလ္မွဴး႐ုဂ္မာရဲ႕ အိမ္ေဖာ္ပါ၊ ကၽြန္မ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္မလုိ႔၊ ႐ွင္တဆိတ္ဖယ္ေပးပါ"

" ေကာင္းပါၿပီ ဖေရာင္လိန္ "
သူ ႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္းႏွင့္ ထြက္သြားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကုိ ေခါင္းျပဴၿပီးေ၀့ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ခန္းဆီးပါးပါး ကေလး၏ ေနာက္တြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္ေနသည့္ အီဒါေဟာ္လာကုိ တန္းျမင္ရမည္မွာ မုခ်ျဖစ္ပါသည္။
အေျခအေနကုိ ခဏေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ တံခါးကုိ ေသာ့ခ်လုိက္သည္။ ၿပီးမွ သက္ျပင္း ႐ွည္႐ွည္ႀကီး ခ်ႏုိင္ ခဲ့ပါ၏။

" အုိင္ရင္း "
အီဒါက ေလသံကေလးျဖင့္ အသံျပဳသည္။
" နင္ သိပ္အႏၱရယ္မ်ားတယ္အုိင္ရင္း၊ ငါတုိ႔ကုိ သူတုိ႔လက္အပ္လုိက္ေတာ့ "
" ဘာလုိ႔အပ္ရမွာလဲ၊ ကုိယ္ရဲေတာ္တပ္ေတြ ျပန္သြားရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာ အုိင္ရင္းေျပာမယ္၊ အုိင္ရင္း ျပန္မလာ မခ်င္း ဘာမွမလုပ္နဲ႔ ၾကားလား "

---------------
မုန္တုိင္း၏အစ

အေစာပုိင္းႏွစ္မ်ားတြင္ ကၽြန္မသည္ ပုိလန္သူကေလးပီပီ ရည္႐ြယ္ခ်က္တစ္ေပြ႕ တစ္ပုိက္ႀကီးျဖင့္ မုိးထိေအာင္ ေလွကားေထာင္ခ်င္ခဲ့၏။ စြန္႔စားခန္းေတြ ဖြင့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေတြ ေရးသည္။ ကၽြန္မ၏ စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ားထဲတြင္ ကၽြန္မသည္ အၿမဲတမ္း အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ကယ္တင္သည့္ အခန္း၊ အမ်ားအတြက္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ကယ္ဆယ္ေရးအခန္းမ်ားမွ ပါ၀င္ခဲ့၏။
ေမေမ့ ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ညီအစ္မတေတြက "မမ္မူစီယာ"ဟု ေခၚၾကသည္။ သိပ္စိတ္ကူးမယဥ္ဖုိ႔၊ လက္ေတြ႕ က်က် အလုပ္မ်ိဳးလုပ္ဖုိ႔ မမ္မူစီယာက ဆံုးမေလ့႐ွိသည္။
ညီအစ္မ ၄ ေယာက္ႏွင့္အတူ လူနာမ်ားႏွင့္ မ႐ွိဆင္းရဲသားမ်ားအား အစားအစာမ်ားေ၀ငွဖုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ကူညီရသည္။

ကၽြန္မ၏ မိဘမ်ားသည္ လူတုိင္းအေပၚ ညႇတာတတ္သူ၊ စာနာတတ္သူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ အေဖ့ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မတေတြ စာနာတတ္သူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ အေဖ့ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မတေတြက တာတုစ္ဟုေခၚသည္။ အနာတရျဖစ္လာသည့္ တိရစၦာန္မ်ား၊ လကၡဏာပါး႐ွားသည့္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား၊ နာမက်န္းျဖစ္လာသည့္ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ားအတြက္ မမ္မူစီယာႏွင့္တာတုစ္က အၿမဲ တမ္းတံခါးဖြင့္ထားသည္။

မိဘႏွစ္ပါး၏ အားေပးမႈေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္မသည္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ ၾကက္ေျခနီတပ္ဖဲြ႕၀င္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ရာဒမ္ေဆး႐ံု သူနာျပဳ သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ သူနာျပဳသင္တန္းတက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သည္တုန္းက ကၽြန္အ အသက္ ၁၉ ႏွစ္။ ရာဒမ္ဆုိသည့္ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကၽြန္မတုိ႔ေနသည့္ ကုိဇလုိ၀ါဂုိရာႏွင့္ ကီလုိမီတာ ၂၀၀ ေ၀းသည္။
အေမ့ညီမ ေဒၚေလးဟယ္လင္က ရာဒမ္တြင္ ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလသာ ညစာသြားစားျဖစ္ၿပီး အခန္းေအာင္း စာက်က္ေနသည္ကမ်ားပါသည္။

ေက်ာင္းသားေတြ အစုလုိက္၊ အစုလုိက္၊ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ မ်ိဳးခ်စ္ေႂကြးေၾကာ္သံ သီခ်င္းမ်ား၊ သံၿပိဳင္ဆုိၿပီး ခ်ီတက္ေနၾကသည္ကုိ ကၽြန္မ၏ ျပဴတင္းေပါက္မွ လွမ္းျမင္ေနရပါသည္။ ဟစ္တလာက ပုိလန္ကုိ ၿခိမ္းေျခာက္ေနၿပီဟူသည့္ သတင္းမ်ား ကၽြန္မတုိ႔ ႏိုင္ငအ၀ွန္း ျပည့္ေနပါၿပီ။

ပထမႏွစ္ၿပီးလုိ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္အျပန္တြင္ ကၽြန္မတုိ႔ ၿမိဳ႕ကေလး လံုးလံုးႀကီးေျပာင္းလဲသည္ ကုိေတြ႕ရပါသည္။ ကုိဇလုိ၀ါ ဂုိရာၿမိဳ႕ကေလးမွာ ပုိလန္ႏွင့္ ဂ်ာမန္နယ္စပ္မွ နယ္ျခားၿမိဳ႕ကေလးျဖစ္ ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းအမ်ားစုမွာ ဂ်ာမန္အႏြယ္မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ကၽြန္မတုိ႔၏ မ်ိဳး႐ုိးအမည္ သည္ပင္ "ဂတ္" ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဂ်ာမန္ေသြးမကင္းဟု ေျပာေနၾကသူမ်ား႐ွိပါသည္။
ကၽြန္မ အံ့ၾသမဆံုးျဖစ္ရသည့္ ကိစၥမွာ ကုိဇလုိ၀ါဂုိရ ၿမိဳ႕သား အခ်ိဳ႕က ပုိလန္မိ႐ုိးဖလာကုိစြန္႔ၿပီး ေန႔ ခ်င္းညခ်င္း ဂ်ာမန္အေရခံြ လဲလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပုိၿပီး နားမလည္ႏုိင္သည့္အျဖစ္မွာ ေစ်းဆုိင္ အခ်ိဳ႕တြင္ " ဂ်ဴးေတြေရာင္းသည့္ ပစၥည္းမ၀ယ္ၾကနဲ႔ " ဟူသည့္ စာတန္းမ်ား ခ်ိတ္ထားျခင္းျဖစ္၏။

အခ်ိဳ႕ဆုိင္မ်ားတြင္ " လြတ္လပ္ေသာပုိလန္ႏုိင္ငံျဖစ္ခ်င္လွ်င္ ဂ်ဴးေတြကုိ႐ွစ္ပစ္" ဟုပင္ ေရးကပ္ ထားသည္။ ဘာသာအယူ၀ါဒ ကဲြျပားမႈေၾကာင့္ လူလူခ်င္းအဆင့္အတန္း ခဲြပစ္ျခင္းကုိ ကၽြန္မ လံုး၀ နားမလည္ႏုိင္ပါ။ ခုေတာ့ တကယ္ျဖစ္လာေနပါၿပီ။ ဟစ္တလာေၾကာင့္ သည္ကိစၥ ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

၁၉၃၉ ခုႏွစ္သည္ မိသားစုႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေနခဲ့ရသည့္ ကၽြန္မ၏ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္လုိျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟူ၍ ကၽြန္မတုိ႔ လံုး၀ ႀကိဳမသိခဲ့ၾကပါ။ ကၽြန္မ ရာဒမ္ကုိ ၾသဂုတ္ လထဲမွာ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ထုိလ ၂၃ ရက္ေန႔မွာပင္ ဆုိဗီယက္ႏွင့္ ဂ်ာမန္ႏုိင္ငံတုိ႔ တစ္ႏုိင္ငံႏွင့္ တစ္ႏုိင္ငံ မက်ဴးေက်ာ္ေရးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္လုိက္ၾကသည္။ " သည္ သတင္းေၾကာင့္ ပုိလန္ ဘာျဖစ္လာ ႏုိင္သလဲ " ဟူသည့္ ျပႆနာကုိ လူေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထင္ေၾကးေပးေနၾက၏။ သည္တုိင္းျပည္ ႏွစ္ျပည္ၾကားတြင္ ကၽြန္မတုိ႔ ႏိုင္ငံသည္ အကာအကြယ္မဲ့စြာျဖင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ကုပ္ေနရသည္။
သူတုိ႔ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ၊ ပုိလန္ကုိ ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလး ဖမ္းသလုိ ဖမ္းၿပီး စားေသာက္၀ါးမ်ိဳ ပစ္ၾက မွာလား။

မုန္တုိင္းက်သည့္ ေန႔မွာ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ံုမွ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္အလာ လမ္းေပၚ တြင္ လူ႐ွင္းေန၏။ ေလယာဥ္ပ်ံသံေတြ ေကာင္းကင္တြင္ ဆူညံသြားသည္။ ဘုရား၊ ဘုရား၊ ဂ်ာမန္ ဗံုးကဲ်ေလယာဥ္ ေတြ အုပ္လုိက္ႀကီးပါလား။ အတန္းလုိက္ အတန္းလိုက္ ပ်ံလာေနျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ဆက္ တည္း ေပါက္ကဲြသံေတြ နားပြင့္မတတ္ ကၽြန္မ ၾကားလုိက္ရသည္။
ေလထဲတြင္ ဆင္းလာေနသည့္ ဗံုးေတြ၏ တ႐ႊီ႐ႊီျမည္သံ။ ၿပီးေတာ့ ေပါက္ကဲြသံေတြ အ၀ီစိပြက္သလုိ ဆူညံ သြားေတာ့၏။

ကြင္းျပင္တစ္ဖက္မွ တုိက္ႀကီးတစ္လံုးသည္ ကၽြန္မ မ်က္စိေအာက္တြင္ပင္ တစ္စစီျဖစ္သြားသည္။ ဆုိဖာႀကီးတစ္လံုး လမ္းေပၚကုိ လြင့္စဥ္က်လာ၏။ မတ္တတ္ႀကီး သတိလစ္ေနသူတစ္ေယာက္လုိ ကၽြန္မ ေၾကာင္ၿပီး အေတာင့္သား ရပ္ေနမိသည္။ ထုိစဥ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကၽြန္မလက္ကုိ ဆဲြၿပီး " ေဟ့ လာ၊ တုိ႔ေဆး႐ံုျပန္ေျပးမွ ျဖစ္မယ္" ဆုိကာ ျပန္လွည့္ေျပးၾကသည္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆး႐ံုမွ အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ ကေလးတစ္ေယာက္။

ကၽြန္မတုိ႔ ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့္ လူနာေတြႏွင့္ ျမင္မေကာင္း၊ ႐ႈမေကာင္း ျဖစ္ေနၿပီ။ လူနာခုတင္ေတြ ေပၚမွာ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ၊ ကုလားထုိင္ေတြေပၚမွာ၊ ေလွကားထစ္ေတြေပၚမွာ အႏွံ႔အျပား။
မၾကာခင္ စစ္သားလူနာေတြပါ ေရာက္လာသည္။ ဂ်ာမန္ေတြက အေနာက္ပုိင္း ပုိလန္ကုိ လွ်ပ္တစ္ျပက္ အတြက္ သိမ္းလုိက္ၿပီတဲ့။
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ဧရာမ ဒဏ္ရာႀကီးေတြကုိ ေဆးထည့္၊ ပတ္တီးစည္းရင္း ကၽြန္မလက္ေတြ တဆတ္ ဆတ္ တုန္ေနသည္။ ကၽြန္မ၏ အခ်စ္ဆံုးမိသားစုသည္ ဂ်ာမန္တုိ႔ သိမ္းပုိက္နယ္ေျမအတြင္းသုိ႔ က်ေရာက္ သြားေလၿပီ။ သူတုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္မျပန္လည္၍ ေတြ႕ဆံုႏုိင္ၾကပါ ေတာ့မည္လား။
-------------------------
ဘာသာျပန္ - တင္ေမာင္ျမင္႔
ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

တကၠသိုလ္ ေနဝင္း ဘာသာျပန္ ဇင္ဘာေဘြ အခန္း (၂၈) အဆက္

တြန္ဂါတာ ေသာက္ေနစဥ္ ႐ိႈနာကက္ပတိန္သည္ ဇလံုကုိ ျပန္ယူ၍ သူကုိယ္တုိင္ အနည္းငယ္ ေသာက္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေရကုိ ပလုတ္က်င္း၍ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေထြးပစ္လုိက္ၿပီး တြန္ဂါတာအား ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲ ႏွင့္ ၾကည့္ေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ က်န္ေရကုိ တြန္ဂါတာအား မ တုိက္ေတာ့ဘဲ ေျမႀကီးေပၚသို႔ သြန္ခ်ပစ္လုိက္သည္။ ေရေသာက္ ၍ မ၀ေသးမွန္းသိ၍ တမင္သက္သက္ ႏွိပ္စက္သည့္အေနျဖင့္ ေရသြန္ပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ႐ိႈနာကက္ပတိန္သည္ သူ၏လူမ်ားအား အမိန္႔ေပးလုိက္ရာ စစ္သည္အားလံုး ျပန္ထြက္ သြားၾက ေလသည္။

တြန္ဂါတာ တစ္ေယာက္တည္းသာလွ်င္ ယင္ေကာင္ေတြ အံုေနေသာ လူေသအေလာင္းမ်ားႏွင့္အတူ က်န္ရစ္ ေလသည္။
ေန၀င္ဖ်ိဳးဖ်အခ်ိန္တြင္ စစ္သားမ်ားျပန္ေရာက္လာေလသည္။ တုပ္ေႏွာင္ထားေသာ ႀကိဳးမ်ားကုိ ျဖတ္လုိက္ ရာ တြန္ဂါတာသည္ အားအင္ခ်ည့္နဲ႔လြန္းသျဖင့္ မတ္တတ္ပင္ မရပ္ႏုိင္ဘဲ ယုိင္လဲက်သြားေလ သည္။ စစ္သားမ်ားသည္ သူ႔အား၀ုိင္းေပြ႕ထူလ်က္ သူေနထုိင္ရာ တဲဆီသုိ႔ ေခၚသြားၾကေလသည္။

တဲအတြင္း၏ အေျခအေနမွာ လူေနသည့္ အိမ္ခန္းတစ္ခန္းႏွင့္ မတူေခ်။ ပရိေဘာဂပစၥည္းဟူ၍ ဘာမွ မ႐ွိ။ ၾကမ္းျပင္က သစ္သားၾကမ္းခင္းမဟုတ္ဘဲ ႐ုိး႐ုိး ႐ႊံ႕ျဖင့္သာ ျပဳလုပ္ထားေသာ ၾကမ္းျဖစ္ေလသည္။
အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ အိမ္သာအျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ သ့႔ံုးတစ္ပံုးေသာက္ေရအတြက္ ေရဇလံုတစ္လံုး ႏွင့္ ေျပာင္းဖူးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ မုန္႔ထည့္ထားသည့္ သံပန္းကန္တစ္ခ်ပ္တုိ႔သာလွ်င္ ႐ွိသည္။
ေျပာင္းဖူးမုန္႔မွာ ကိတ္မုန္႔သေဘာ ျပဳလုပ္ထားေသာ္လည္း ဆားေတြ အဆမတန္ ထည့္ဖုတ္ထားသျဖင့္ စားလွ်င္ အလြန္ငန္ၿပီး ေရဆာလာမည္ျဖစ္သည္။ စားၿပီးသည္ႏွင့္ ေရငတ္ျခင္းဒဏ္ကုိ အလူးအလဲ ခံရမည္ ျဖစ္သည္။

သုိ႔ျဖစ္လင့္ကစား တြန္ဂါတာအေနျဖင့္ ခြန္အား႐ွိလာရန္အတြက္ ဆားငန္ငန္ေျပာင္းဖူးမုန္႔ကုိ ဇြတ္ပင္ စားရမည္ ျဖစ္ေပသည္။
တြန္ဂါတာက သံဇလံုထဲမွ ေရတစ္၀က္ကုိေသာက္ၿပီး က်န္တစ္၀က္ကုိ ေနာ္တစ္ေန႔နံနက္ ေသာက္ရန္ ခ်န္ထား လုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ႐ႊံ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနလုိက္သည္။ တဲ၏အမုိးက သြပ္မုိးျဖစ္င ေနပူ႐ွိန္ေၾကာင့္ အလြန္ပူအုိက္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ နံနက္ေစာေစာက်လွ်င္ အလြန္ေအး လိမ့္မည္ ဟု လည္း တြန္ဂါတာက သိထားေပသည္။

လဲေလ်ာင္းအနားယူေနေသာ္လည္း သူ၏ တစ္ကုိယ္လံုးမွာ နာက်င္ကုိက္ခဲလ်က္႐ွိေလသည္။
အက်ဥ္းစခန္း၏ ျပင္ပ၌ ေမွာင္ေနၿပီျဖစ္ရာ ကြင္းထဲပစ္ထားေသာ မာတာဘယ္လီလူမ်ိဳးႏွစ္ဦး အေလာင္းမ်ား ကုိေတာေခြး႐ုိင္းမ်ားက အုပ္လုိက္၀ုိင္း၍ ကုိက္စားေနၾကၿပီျဖစ္ရာ ေတာေခြးမ်ား၏ အသံ ဆူဆူညံညံ ၾကားေန ရေလသည္။

အသံေတြ ဆူညံေနေသာ္လည္း အလြန္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသူ တြန္ဂါတာသည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
အိပ္ရာမွ ျပန္ႏုိးလာေသာအခါ အ႐ုဏ္တက္ေနၿပီျဖစ္၍ အျပင္ဘက္မွ အမိန္႔ေပးသံမ်ား ၾကားေနရ ေလသည္။
တြန္ဂါတာသည္ သံဇလံုထဲမွ ေရလက္က်န္ကုိ ေသာက္ၿပီးေနာက္ ကုိယ္လက္သန္႔စင္ေလသည္။
မၾကာမီ တဲတံခါးပြင့္လာၿပီး လက္နက္ကုိင္ စစ္သားမ်ား ၀င္လာေလသည္။

" ေဟ့ ... မာတာဘယ္လီ တိရစၦာန္၊ အျပင္ဘက္ကုိ ထြက္စမ္း"
ဤသုိ႔ ႐ုိင္းပ်စြာ ေငါက္ငမ္းလ်က္ စစ္သားမ်ားသည္ တြန္ဂါတာအား စစ္ေရးျပကြင္းအစြန္႐ွိ လူသတ္ ကားစင္ မ်ား႐ွိရာ သုိ႔ ေခၚထုတ္သြားေလသည္။
ေသဒဏ္ေပးခံရမည့္ မာတာဘယ္လီ အျခားအမ်ိဳးသားသံုးဦးတုိ႔က စစ္ေရးျပကြင္းအစြန္႐ွိ လူသတ္ ကားစင္ မ်ား႐ွိရာသုိ႔ ေခၚထုတ္သြားေလသည္။
ေသဒဏ္ေပးခံရမည့္ မာတာဘယ္လီ အျခားအမ်ိဳးသားသံုးဦးတုိ႔က ႀကိဳတင္ေရာက္႐ွိႏွင့္ေနၿပိီျဖစ္သည္။

တြန္ဂါတာသည္ စိတ္ကုိ တင္း၍ ကုိယ္ကုိ တည့္မတ္စြာ မတ္တတ္ရပ္ေနလုိက္သည္။ သူ႔အား ယေန႔ေတာ့ မုခ်ကြပ္မ်က္ လိမ့္မည္ဟုလည္း ထင္မိသည္။
မြန္းတည့္ခ်ိန္သာသာတြင္ ပါးကြက္အာဏာသား ႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္ကုိင္ တပ္ဖဲြ႕က မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္းသား သံုးဦးတုိ႔အား ပစ္သတ္လုိက္ၾကသည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ တြန္ဂါတာသည္ ယမန္ေန႔ကလုိ မိမိရဲေဘာ္မ်ား အသတ္ခံရခါနီးသီခ်င္းဟစ္ေအာ္ ဆုိသလုိ မဆုိႏုိင္ ေတာ့ေခ်။ သူသည္ သီဆုိရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္း သူ၏ လည္ေခ်ာင္းမွ အသံထြက္ မလာဘဲ ျဖစ္ေနသည္။

မြန္းလဲြပုိင္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ တြန္ဂါတာ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ၾကည့္၍ ေကာင္းစြာမၾကည္လင္ေတာ့။ မႈန္ ၀ါး၀ါးျဖစ္လာသည္။ ခႏၶာကုိယ္သည္လည္း မတ္မတ္ရပ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ယုိင္လဲက်မလုိ ျဖစ္လာေသာ ေၾကာင့္ စိတ္ကုိမနည္းႀကိဳးစား၍ တင္းထားရေလသည္။ ထုိ႔ျပင္ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ပင္ ေရအလြန္ ငတ္လာ သည္။
တြန္ဂါတာသည္ မ်က္လံုး မစံုမွိတ္၍ အံႀကိတ္ကာ ေ၀ဒနာကုိ ႀကိဳးစား၍ ခံစားေနရစဥ္ -
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာအသံကုိ ႐ုတ္တရက္ ၾကားလုိက္ရသည္။ ဤတြင္ တြန္ဂါတာသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခြန္အား ျပည့္လာသလုိ ျဖစ္လာေတာ့သည္။

ဦးေခါင္းကုိေထာင္၍မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဖြန္ဂါဘီရာ၏ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရၿပီး အလြန္ မုန္းတီး စက္ဆုပ္ မိေလသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဖြန္ဂါဘီရာသည္ စစ္ေျမျပင္၌ ၀တ္ဆင္သည့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္စံု ၀တ္ထားေသာ ဦးေခါင္းတြင္ သံပရာခံြ ဦးထုပ္ေပ်ာ့ေဆာင္းထားေလသည္။ သူ၏ ေဘးနားတြင္ တြန္ဂါတာလံုး၀ မျမင္ဖူးေသာ မ်က္ႏွာျဖဴ လူမ်ိဳးတစ္ဦး လုိက္ပါလာသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

ထုိလူသည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါး အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အျပာေရာင္ အဆင္း ႐ွိေသာ မ်က္လံုးမ်ား၏ စူး႐ွပံုမွာ ေႁမြေဟာက္ တစ္ေကာင္ႏွင့္တူၿပီး တြန္ဂါတာသည္ ထုိလူႀကီး အား ျမင္ျမင္ခ်င္း မုန္းတီးမိေလသည္။
မ်က္ႏွာျဖဴ လူႀကီးသည္ တြန္ဂါတာအား ဆရာ၀န္တစ္ဦးက လူနာကုိ ၾကည့္သလုိ ၾကည့္ေနေပသည္။

ထုိအခုိက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာက မ်က္ႏွာျဖဴႀကီးအား စကားေျပာေလသည္။
" ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ရဲေဘာ္၀န္ႀကီး တြန္ဂါတာကုိ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ျမင္ရတာ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ သူက ကုိယ္အေလးခ်ိန္ အမ်ားႀကီး က်သြားၿပီး အားနည္းေနပါတယ္ "
ဖြန္ဂါဘီရာ က သေရာ္သလုိ ဟန္မ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ မ်က္ႏွာျဖဴႀကီးက စိတ္၀င္စားပံု မရေခ်။

ဤတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ အနီး႐ွိ ကက္ပတိန္အားလွမ္း၍
" ေဟ့ ... ဒီအက်ဥ္းသားကုိ ရဲတုိက္ထဲ ေခၚလာခဲ့" ဟု အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
တြန္ဂါတာမွာ လံုး၀ မလႈပ္႐ွားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အားအင္ ခ်ည့္နဲ႔ေနၿပီျဖစ္ရာ စစ္သည္မ်ားက သူ႔အား ထမ္း၍ ေခၚသြားၾကရေလသည္။
---------------------
အခန္း (၂၉) ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မဝင္းျမင္႔ (ငယ္ယံုပူေဘာ္) အပိုင္း (၁၇)

(၈)

လင္ေယာက်္ား၏ လုပ္စာဟူ၍ မျမင္ရ မကိုင္ရ မစားရသည္မွာ ေမေမခင္အဖို႔ အေတာ္ပင္ ၾကာေညာင္း ခဲ့ေလၿပီ။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး အစ္ကိုႏွင့္ မရီးသည္ အိမ္ကိုလာေစကာမူ ေမေမခင္ကို တည္တည္မွန္မွန္သာ ေသည္။ အေရာတ၀င္ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ ေမးျမန္း ေခၚေျပာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း မရွိဘဲ၊ ငါ့ညီ ငါ့မတ္ကိုသာ ငါ အေရးလုပ္မည္ဟူေသာ တစ္ဖက္သတ္ စိတ္မ်ိဳး ရွိေနပါလ်က္က ေမေမခင္အဖို႔ မခံခ်ိစရာ ကိစၥတစ္ခုက ေပၚလာျပန္သည္။ ထုိကိစၥကား ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလး တို႔၏ ညႊန္ၾကားခ်က္ကို နားႏွစ္ဖက္မွာ မဖိတ္မစင္ ထည့္သြင္းလာၿပီး၊ ႏႈတ္ခံတြင္းမွ ထြက္လာေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ စကားမ်ား ျဖစ္သည္။

"ေဟ့ ... ဒီမွာ ခင္ေရ ဘယ္သြားေနလဲ၊ ေမာင့္အနား ခဏလာစမ္းပါဦး ခင္ရယ္"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ေနေသာ ေမေမခင္၏ နားထဲ သို႔ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ၏ အသံက သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ခ်ိဳေအးစြာ ၀င္လာသျဖင့္ ေမေမခင္က ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့အား သင့္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ ခ်ိဳသာေပ်ာ့ေပ်ာင္းျခင္း ကား စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းျခင္း မရွိ ဟူ၍ ေမေမခင္က အတတ္ေတြး၏။ သူက အလိမၼာသံုးရင္ ငါကလဲ အလိမၼာသံုးမွ သင့္မည္ဟု စဥ္းစား ကာ ...

"ဟုတ္ကဲ့ လာပါၿပီ"
ဟု အာဏာတသံ၊ ေဒါသသံ၊ နာၾကည္းသံေတြ ကင္းစင္ၿပီး ၾကည္လင္ေသာ အသံမ်ိဳး ျဖစ္ေစလ်က္ ေမေမခင္က ဟန္မပ်က္ထူးကာ မၾကည္သည့္ႏွလံုးကို မ်က္ႏွာအၿပံဳးျဖင့္ ဖံုးလႊမ္း၍ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ရွိရာ ေရာက္လာ သည္။
"ထုိင္စမ္းပါဦး ခင္ရယ္"

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက သူ႔ေဘးမွာကပ္လ်က္ ထုိင္ခုိင္းသျဖင့္ ေမေမခင္က ထုိင္လိုက္သည္။ ဘာကိစၥ ေခၚတာလဲ၊ ဘာေျပာမလို႔လဲ စသည့္စကားေတြကို ေမေမခင္က စတင္မေမးဘဲ၊ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေမးလွ်င္ ေျပာသည္။ ေခၚလွ်င္ ထူးသည္။ လာခဲ့ပါဦးဆိုလွ်င္ အနားသို႔လာသည္။ အေၾကာင္းကိစၥ တစ္ခုခု ေပၚလွ်င္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး အလိုက် ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ကို ျပတ္သားတိုေတာင္းစြာ လိုရင္းကို သာ ေျပာသည္။ ဤပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ေမေမခင္ ေနလာခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္၍ ယခုလည္း ဤပံုစံအတုိင္း ပင္ ေခၚ၍ ထူးသည္။ လာခဲ့ပါဆို၍ လာသည္၊ ထုိင္ပါဆုိ၍ ထုိင္သည္။ ေမေမခင္ ႏႈတ္မွ စတင္၍ အသံမထြက္ေခ်။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး က ၀မ္းသာရႊင္လန္းေသာအသံျဖင့္ ေျပာသည္။

"ကိုမ်ိဳး ရာထူးတက္ၿပီး လခတိုးတာ ခင္ သိလား"
"ဘယ္သူ႔ေျပာလို႔ ခင္ သိရမွာလဲ၊ အခုမွ ၾကားရတာ"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ အခု ကိုမ်ိဳးက အသိေပးၿပီ ဟုတ္လား"
ရာထူးတက္၊ လခ တိုးသြားသည္ကို ေမေမခင္က သိၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ကို အေရးတယူ ေျပာျခင္းမရွိ၍ မေမးခဲ့ေခ်။ ယခုမွ တယုတယ အနားေခၚၿပီး အသိေပး ေျပာျခင္းသည္ အေၾကာင္းရွိ ရမည္ဟု ေမေမခင္ က ေတြးၿပီး ဆိတ္ဆိတ္ေနသည္။

"ကိုမ်ိဳး ရာထူးတက္သြားတာ ေနာင့္ဘုရား တန္ခုိးေတာ္ေၾကာင့္ ခင္ရဲ႕၊ အစက မမမိ ေျပာေနတာ ကို ကိုမ်ိဳး မယံုဘူး၊ ေနာင္ဘုရား စြမ္းတယ္ဆိုတာ အခုေတာ့ ကိုမ်ိဳး ကိုယ္ေတြ႕ပဲခင္"
ေမေမခင္က နက္နဲေသာ အဓိပၸာယ္ေဆာင္သည့္အၿပံဳးကို ၿပံဳးသည္။
"ခင္ မယံုလို႔ ၿပံဳးတာလား၊ ေနာင္ဘုရား တကြယ္စြမ္းတာေနာ္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အားပါးတရ ေျပာ၏။
"ဆိုပါဦး၊ ဘယ္လိုစြမ္းတာလဲ"

"ခင္က သိပ္ေလးနက္ပံု မရဘူး၊ ေနာင္ဘုရားနဲ႔ မမမိတို႔ ဘယ္လို စေတြ႕လာတယ္ဆိုတာက ခ်ီေျပာ မွ ခင္ သေဘာေပါက္ အရည္လည္လာမွာ၊ နားေထာင္ေနာ္ ... "
ေမေမခင္က ဦးေခါင္းညိတ္သည္. ေမာင္ေမာင္မ်ိဳၚသည္ သူအလြန္အမင္း ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေန ေသာ ေနာင္ဘုရားႏွင့္ သူ ခ်စ္ေသာ မရီးေတာ္ မိမိေလးတို႔ စတင္ေတြ႕ဆံုရာ ဇာတ္လမ္းကို မိမိေလး ေျပာသည့္ ေလသံ အတိုင္း မ်က္စိအာရုံတြင္ ရုပ္ပံုထင္လာေအာင္ ေျပာျပလိုက္သည္။

မိမိေလးတို႔ တာခ်ီလိတ္မွာ အမႈထမ္းေနစဥ္မွာ တစ္ေန႔တြင္ မိမိေလးသည္ မိတ္ေဆြအိမ္တစ္ အိမ္ကို အလည္သြားသည္။ ထုိအိမ္ရွင္မိန္းမႏွင့္ မိမိေလးသည္ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုကို ျငင္းခံုရာ မွ၊ ေတာ္ေတာ္ ပင္ အဆင္မေျပျဖစ္ကာ မိမိေလးသည္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ထုိေန႔ည မွာပင္ မိမိေလး မွာ ထူးျခားဆန္ၾကယ္ေသာ ေ၀ဒနာတစ္ခုကပ္ေရာက္လာခဲ့သည္။
မိမိေလးသည္ အိမ္သို႔ေရာက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာသည္၊ ပူေလာင္ သည္၊ ရပ္တည္ျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ မခ်ိမဆန္႔ လူးလိွမ့္ေနရေတာ့၏။
"ေမာင္ရယ္ ... မိကို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား"

မခ်ိမဆန္႔ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရာမွ မိမိေလးသည္ သနားစဖြယ္ ေျပာရွာသည္။ အန္ထုတ္လိုသည့္ လကၡဏာျဖင့္ မၾကာခဏ ပ်ိဳ႕သည္။ ပ်ိဳ႕လ်က္ႏွင့္ အန္ဖတ္က မထြက္ေသာအခါ ပိုမိုဆိုး၀ါးေသာ ေ၀ဒနာ ကို ခံစားရသည္။ ျဖဴ၀င္းလွပေသာ မ်က္ႏွာေလးမွာ ျပင္းထန္စြာ ခံစားရေသာ ေ၀ဒနာ ေၾကာင့္ နီသြားလိုက္၊ ျပာသြားလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ၀င္းထိန္ရႊန္းလဲ့ေသာ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္ပူမ်ား ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ စီးက်လာသည္။
"ေမာင္ရယ္"

လင္ေယာက်္ား ကိုေအာင္စိုးကို အားကိုးျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ေခၚရွာသည္။ အသက္တမွ် ခ်စ္လွေသာ ဇနီး၏ မခ်ိမဆန္႔ ေ၀ဒနာခံဏားေနပံုကို မရႈရက္ မျမင္ရက္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ္ခႏၶာျခင္း လဲၿပီး ေ၀ဒနာခံ လို႔ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္လဲ လဲလိုက္ခ်င္သည္။ ကိုေအာင္စိုးသည္ ဦးေခါင္းမီးေလာင္သလို ျဖစ္ကာ ေသြးရူး ေသြးတန္း ထိတ္လန္႔စိုးရိမ္ျခင္းႀကီးစြားျဖင့္ ဘာလုပ္ရမည္မသိ ျဖစ္ေနသည္။ ေဆးဆရာ သြားေခၚရန္မွာ မိမိေလး ကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ရက္ေပ။ ကိုေအာင္စိုးသည္ မိမိေလးကို ယုယၾကင္နာစြာ ပိုက္ဖက္ ထားလ်က္ကပင္ ...
"လာၾကပါဦး ... ကူညီၾကပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ေသရပါေတာ့မယ္ ... "

ဟု အိမ္နားနီးခ်င္းေတြကို ဟစ္ေခၚလိုက္ေလသည္။ ကိုေအာင္စိုးေခၚသံေၾကာင့္ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြ က ေျပးလာၾကသည္။ ဤလူစုထဲမွာ တစ္ေယာက္ေသာသူက ...
"ဟာ ဒါ မရိုးဘူး ပေယာဂပဲ၊ ဘယ္ေဆးဆရာမွ မေခၚနဲ႔၊ ေနာင္ဘုရားကို သြားပင့္မယ္"
ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို အိမ္ေပၚမွ ဆင္းေျပးသည္။ အခ်ိဳ႕က ဆရာ၀န္ေခၚရန္ အၾကံေပးသည္။ ကိုေအာင္စိုး ကား ဘာလုပ္ရမည္ မသိ၊ ရင္ခြင္ထဲက ေ၀ဒနာသည္ ခ်စ္ဇနီးကို မ်က္ေတာင္မတ္ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း ...
"ခင္ဗ်ားတို႔ ေကာင္းတယ္ထင္တာသာ လုပ္ၾကပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး အသက္ခ်မ္းသာဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါ တယ္"
ဟု အားလံုးကို ပံုအပ္ေနသည္။

ဤတြင္ ဆရာ၀န္ ေခၚလိုသူကလည္း ကပ်ာကသီ ေျပးဆင္းသြးာသည္။ ကိုေအာင္စုိး အေနျဖင့္ ကား ေနာင္ဘုရားျဖစ္ေစ၊ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေစ ဦးစြာ ေရာက္လာသူလက္ထဲ အပ္ေတာ့မည္သာ ျဖစ္၏။ ဆရာ၀န္ ပင့္သူ ျပန္မလာမီ၊ ေနာင္ဘုရားဆိုသူက လာပင့္သူႏွင့္အတူ ဦးစြာေရာက္လာသည္။ ျမင္ရ သူအဖို႔ အားကိုၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ၊ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ေခ်ာေမာလွပ ခံ့ညားေသာ ေနာင္ဘုရား သည္ မသက္မသာ ညည္းညဴေနေသာ မိမိေလးကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္ၿပီး ေအးျမတည္ၿငိမ္ေသာ အသံျဖင့္ ေမးသည္။
"ဘယ္လို ခံစားရလဲ ႏွမႀကီး"

"၀မ္းထဲက ပူတယ္၊ နာတယ္၊ အန္ခ်င္တယ္ ... "
မိမိေလး အသံမွာ ေျပာအားပင္ မရွိေတာ့သလို ေလသံသဲ့သဲ့သာ ထြက္ေတာ့သည္။
"အစာရွိလား ... "
မိမိေလးက ဦးေခါင္းလႈပ္ရုံမွ် ညိတ္ျပသည္။

"ဘာေတြလဲ ... "
"ဟုိအိမ္က ထမင္းစားခဲ့တယ္၊ ဆိတ္သားဆီျပန္ဟင္း၊ ဆူးပန္းရြက္ခ်ဥ္ေရ၊ ေနာက္ၿပီး ဆိတ္ႏို႔ ေသာက္ အမယ္ေလး ... "
ေလသံမွ်ျဖင့္ ေျပာေနေသာ မိမိေလးသည္ စကားပင္ မဆံုးႏိုင္ေခ်။ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ မခ်ိ မဆန္႔ ညည္းလိုက္သည္။
"ေတာ္ၿပီ ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ေနာင္ဘုရား သိၿပီး၊ ႏွမႀကီး ခ်မ္းသာေစရမွာေပါ့ကြယ္"

ေနာင္ဘုရားသည္ သူ လြယ္လာေသာ ထူးဆန္းလွပသည့္ အညိဳေရာင္ ပိုးလြယ္အိတ္ႀကီးထဲမွ ေရႊေရး ယြန္အစ္ငယ္ကေလးကို ယူထုတ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ယြန္းအစ္ငယ္ထဲမွ ေရႊေရာင္စကၠဴျဖင့္ ထုပ္ထားေသာ အထုပ္ကို လ်င္ျမန္စြာ ေျဖရင္း ေရသန္႔သန္႔တစ္ခြက္ႏွင့္ ပန္းကန္လံုးငယ္တစ္လံုး ကို ေတာင္းသည္။ ပန္းကန္လံုးငယ္ ထဲ မွာ ေရႊေရာင္စကၠဴထုပ္မွ ေဆးမႈန္႔ကို ထည့္သည္။ ေရအနည္း ငယ္ႏွင့္ ေဖ်ာ္ၿပီး ႏႈတ္မွ အသံမထြက္ဘဲ ေလးငါးခြန္း မန္းမႈတ္ၿပီး မိမိေလးကို တုိက္သည္။ မိမိေလး သည္ ထုိေဆးကို ေသာက္္ၿပီး ေခတၱမွ ရႈံ႕မဲ့ညည္းညဴေနရာမွ တစ္ခ်က္မွ်ပ်ိဳ႕ကာ အားရပါးရ အန္ခ် လိုက္ေလသည္။

ထုိ႔ေနာက္ သက္သာဟန္ျဖင့္ ကိုေအာင္စိုး၏ ရင္ခြင္မွာ မွိန္းေနစဥ္၊ ေနာင္ဘုရားသည္ လြယ္အိတ္ ထဲမွ သံမဏိ ဓားတစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ယူသည္။ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးက အထင္ႀကီး အားကိုစြာ ျဖင့္ ေနာင္ဘုရား ကို ေမာ့ၾကည့္ၾကသည္။ ေနာင္ဘုရားက ေလးနက္တည္ၿငိမ္စြာေသာ အသံျဖင့္ ၾကားရသူ ၾကက္သီး ေမြးညင္း ထေစရန္ ေျပာသည္။
"ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေမတၱာကမၼဌာန္းကို ပြားမ်ားကာ သတၱ၀ါမ်ားအနက္မွ ကၽြႏ္ုပ္ ကယ္ခြင့္ရသူကုိ ကယ္တင္ရန္ ဓိဌာန္ခဲ့သည္၊ ယခုေ၀ဒနာသည္ ႏွမႀကီးကို ကယ္ခြင့္ၾကံဳသည္၊ မုိက္မဲလွစြာေသာ စိတ္ျဖင့္ တစ္ဖက္သား ကို ေသေၾကေအာင္ အစာသြင္းသူအား ကၽြႏ္ုပ္ ေမတၱာေရွ႕ထား ခြင့္လႊတ္ ကာ ေ၀ဒနာသည္ကုိသာ ကယ္တင္ မည္ျဖစ္၍ ဤႏွမႀကီး၏ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ က်န္ေနေသးေသာ ဒုကၡ ေပးမည့္ ေသြးပုပ္မ်ားသည္ ကၽြန္ပ္ ဓားစၾကာတန္ခုိးကို ထိေစသတည္း၊ ကၽြႏ္ုပ္အာဏာကို နာခံေစ သတည္း"

အမိန္႔ျပန္ဆို ၿပီးဆံုးေသာအခါ ေနာင္ဘုရားသည္ သံပရာသီးတစ္လံုးကို ေတာင္းသည္။ သံပရာသီး ရေသာအခါ ကိုေအာင္စိုး လက္ထဲထည့္ၿပီး မိမိေလး၏ ၀မ္းဗိုက္ေပၚမွာ သံပရာသီးကို လွိမ့္ေစ သည္။
"၀မ္းထဲမွာ က်န္ေနေသးသေရြ႕ ေရာဂါမ်ား ဤသံပရာသီးထဲမွာ ၀င္ေစ၊ သံပရာသီးကို ကၽြႏ္ုပ္ ဓားစၾကာ ျဖင့္ ခြဲျပမည္၊ ဒုကၡေပးမည့္ ေသြးပင္းမ်ားကို ၾကည့္ၾက ... "

ေနာင္ဘုရားက ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုေအာင္စုိးထံ သံပရာသီးေတာင္းသည္။ အလြန္အမင္း ယံုၾကည္ ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကိုေအာင္စုိးက သံပရာသီးကို ရိုေသစြာ လွမ္းေပးသည္။ ေနာင္ဘုရားသည္ လူအမ်ား ေရွ႕မွာပင္ သံပရာသီးကို သူ႔လက္ထဲမွ သံဓားငယ္ျဖင့္ ထက္ျခမ္းခြဲလိုက္ေသာအခါ အတြင္းသားသည္ သံပရာသီး အသား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ရဲရဲနီေသာ ေသြးအတိ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္စက္စက္ စီးက်ေနေသာ အရည္ မ်ားသည္ သံသရာရည္ မဟုတ္ဘဲ ေသြးရည္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ၀ိုင္းအံုၾကည့္ရႈေနေသာ လူစု၏ အံ့ၾသသံ မွာ တညီတညာတည္း ထြက္လာသည္။
"ေရာ့ ႏွမႀကီး ... ဒီေဆးမႈန္႔ နည္းနည္းထပ္ေသာက္လိုက္"

ေစာေစာက ေရေဖ်ာ္တိုက္ခဲ့ေသာ ေဆးမႈန္႔ကိုပင္ ထပ္တုိက္သည္။ မိမိေလးသည္ အနည္းငယ္ ထပ္မံ အန္ၿပီးေနာက္ ေမာပန္းႏုန္းေခြသည္က လြဲၿပီး လူေကာင္းပကတိ ျဖစ္သြားသည္။ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလး တို႔ကား ေနာင္ဘုရား၏ ေျခအစုံကို ဦးျဖင့္တိုက္ကာ ဦးခိုက္ ပူေဇာ္ၾက သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အသက္ သခင္ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာ ေနာင္ဘုရားကို အိမ္ဦးခန္းတင္ကာ ကိုးကြယ္မႈ ပူေဇာ္ထားရာမွ ယခု ေျပာင္းေရႊ႕ လာရာမွာ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးလွေသာ ေနာင္ဘုရားသည္ နီးနီး ေစာင့္ေရွာက္ ရန္ တစ္ပါတည္း လုိက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
"ဆရာ၀န္ သြားပင့္တဲ့လူက ဘယ္ေရာက္သြားလဲ"

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး စကားဆံုးေသာအခါ ေမေမခင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး မ်က္ႏွာျဖင့္ ေမးသည္။
"ဆရာ၀န္က ခြဲလက္စ လူနာတစ္ေယာက္ကို လက္လႊတ္မရေတာ့ မလိုက္လာႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ လိုက္လာလဲ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ေနာင္ဘုရား အစြမ္းေၾကာင့္သာ မမိ အခုထက္တုိင္ အသက္ ထင္ရွား ရွိေနတာေပ့ါ"
"ဟား ဟား ဟား ဟား ... "

၀ါးလံုးခြဲသလို ရုတ္တရက္ ရယ္ခ်လိုက္ေသာ ေမေမခင္ကို ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကို လန္႔သြားသည္။ အံ့အားသင့္စြာ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ေနသည္။ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးတို႔ ရန္ကုန္ ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္ကစၿပီး အိမ္ေထာင္ေရး စိတ္ဆင္းရဲမႈ ၾကံဳလာခဲ့ရေသာ ေမေမခင္သည္ ယခုလို အူလိုက္ သည္းလိုက္ အသံက်ယ္က်ယ္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာမည္ ေ၀းစြ၊ လင္မယားခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ မိေအာင္ ႀကိဳးစားေရွာင္ခဲ့သည္။ ယုတ္စြအဆံုး အိပ္ရာ၀င္လွ်င္ပင္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး အိပ္ေပ်ာ္ ေလာက္သည့္ ဆယ့္တစ္နာရီ ေလာက္မွ ၀င္အိပ္ၿပီး မနက္မိုးမလင္းမီ အိပ္ရာက ထသြားတတ္ သည္ကို ကိုေမာင္ေမာင္မ်ိဳး သိခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ မလႊဲသာ၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရလွ်င္လည္း ရမည္းသင္းစား သီလ၀ႏွင့္ ေမာင္ႏွမ အရင္း ေတာ္သလားဟု ထင္မွားရေသာ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ျမင္ခဲ့ရသည္။ ယခုမူ ပထမ ၿပံဳးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္သည္။ အဘယ္ မွာလွ်င္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး မထိတ္မလန္႔ ဘဲ ေနပါမည္နည္း။

"ခင္ ရယ္တာ ... ဘာသေဘာလဲ"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေမေမခင္ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေမးသည္။ ေမေမခင္က မ်က္ႏွာကို တည္လုိက္ၿပီးမွ ေျပာ၏။
"ေနာင္ဘုရား စြမ္းတယ္ဆုိလို႔ ရယ္တာပါ"
"မမမိ ယခုထက္တုိင္ က်န္းမာေနတာ စြမ္းတာမဟုတ္လို႔ ဘာလဲ၊ ကိုယ္ အခု ရာထူးတက္ လခတိုး တာ ေနာင္ဘုရား စြမ္းတာမဟုတ္လို႔ ဘာလဲ"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးေလသံက မာလာသည္။

"ဒါေလာက္ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးရက္နဲ႔ ရွင့္အစ္ကို အလုပ္ျပဳတ္လာတာ မကယ္ႏိုင္ဘူးလား"
"ခင့္စကားက ေနာင္ဘုရားကို ယံုၾကည္မႈကင္းတဲ့ စကား၊ သေရာ္ေျပာင္ေလွာင္တဲ့ စကားပဲ၊ ေထာင္တန္ တဲ့စကား ရယ္ရင္ေပါ့တယ္တဲ့၊ ခင္ စကားကို စည္းကမ္းမဲ့ မေျပာပါနဲ႔"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ေလသံက မာရာမွ စိတ္္ဆိုးသံေႏွာလာသည္။
"ခင္ သေရာ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ရွင္တို႔တေတြ ေနာင္ဘုရားဆိုတာႀကီးရဲ႕ အလိမ္မိေနၾကလို႔ ေျပာတာ"

စိတ္ထဲက နာၾကည္းခံျပင္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေမေမခင္သည္ လင္ေယာက်္ားကို ကိုမ်ိဳးဟူေသာ ယုယခ်စ္ခင္သည့္ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳး မသံုးေတာ့ဘဲ လက္ရမ္းလက္ဆသာ ေျပာေတာ့သည္။ "ရွင္" ဟူေသာ တစိမ္းဆန္ဆန္ စကားလံုးကို အစားထုိး သံုးလာခဲ့သည္။
"ခင္ေနာ္ ... ေျပာေလ ကဲေလပါလား၊ ေျပာစမ္း ... ေနာင္ဘုရား ဘယ္လိုလိမ္တယ္ဆိုတာ ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္ ရွိမွေျပာ၊ ယုတၱိမရွိဘဲ သိကၡာခ်ရၿပီးေရာ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ အရမ္းစြပ္စြဲရင္ ကိုမ်ိဳး သည္းမခံဘူး"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး က ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ေျပာသည္။

"ေကာင္းပါၿပီ ... ခင္ကလဲ လိမ္မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာသိလို႔ ေျပာတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္၊ ရွင့္မရီးေတာ္ကို ေကၽြးလႊတ္လုိက္တယ္ဆိုတာက ေအာက္လမ္းပညာရဲ႕ အပင္းသြင္းလႊတ္ မဟုတ္ ဘူး၊ ဆိတ္သားနဲ႔ ဆူးပန္းရြက္ဆိုတာ လံုး၀ မတည့္ဘူး၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ဓာတ္ေတြ၊ ႏွစ္ခုေရာစားရင္ အဆိပ္ ျဖစ္လာတယ္၊ ဆိတ္သားဟင္း ဆူးပန္းရြက္ဟင္းေရာစားၿပီး ဆိတ္ႏို႔ ေသာက္လာတယ္ ဆိုေတာ့ အဆိပ္ မျဖစ္ရင္ ခံႏိုင္မလား၊ မယံုရင္ ျမန္မာေဆးပညာကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့ သမားေတာ္ႀကီး ေတြ ေမးၾကည့္၊ အဲဒါမွ မယံုေသးရင္ ရွင္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ၿပီးစားၾကည့္ပါလား ... အေၾကာင္းသိရ ေအာင္"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ရုတ္တရက္ ဘယ္လိုျပန္ေခ်ရမွန္း မသိဘဲ၊ ေမေမခင္ မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေန ၿပီးမွ ျပန္ေျပာသည္။

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာင္ဘုရားရဲ႕ မန္းမႈတ္ကုသတဲ့ ေဆးက စြမ္းတာ အမွန္တဲ့၊ ေနာင္ဘုရား ဘယ္ေလာက္ သေဘာထားျမင့္ျမတ္သလဲဆိုတာ မမမိကို အစာသြင္းလႊတ္တဲ့ အိမ္ရွင္ကို ေမတၱာ ထား ခြင့္လႊတ္ ရမယ္လို႔ တရားျပတာေၾကာင့္ ကိုကိုနဲ႔ မမမိက သည္းခံခဲ့ၾကတာ"
"မိျပန္ၿပီ တစ္ခ်က္"
ေမေမခင္က ဆို၏။

"ဘာမိတာလဲ"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက မေက်မနပ္ ဆိုသည္။
"အလိမ္မိတာေလ၊ ရွင့္အစ္ကုိနဲ႔ မရီးက ထမင္းေကၽြးလႊတ္တဲ့ အိမ္ရွင္ကို လက္တုံ႔ျပန္ရင္ အေရးယူ တုိင္ၾကားရင္ ရွင့္မရီး စားေသာက္လာတဲ့ ဟင္းေတြကို ဓာတုေဗဒက စစ္မွာကိုး၊  အဲဒီေတာ့ ေရာစားလို႔ မသင့္တဲ့ အစာရိုးရိုးျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္လာမွာေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ သူ႔မန္းမႈတ္ ဟန္ေဆာင္ တိုက္တဲ့ ေဆး ဟာ ဘာလဲဆိုတာ လူေတြ သိကုန္မွာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ တရားေရေအး တုိက္ေကၽြး တာေပ့ါ"
"ေနာင္ဘုရားရဲ႕ အစြမ္းထက္တဲ့ေဆးကို ခင္က မရႈတ္ခ်ပါနဲ႔၊ သူ မမန္းမမႈတ္ဘဲ စြမ္းမလား"

"အမယ္ေလး စြမ္းပါေသာ္ေကာရွင္၊ ဒီမွာ ... ရွင္ ျမန္မာျဖစ္ရက္နဲ႔ ျမန္မာ့အဖိုးတန္ စာေပတြကို မဖတ္ဘူး ေသးေတာ့ ေနာင္ဘုရား ဆိုတာႀကီး လိမ္သမွ် ယံုေနရတာေပါ့၊ ဒီမွာ ... ရတနာေကာသ က်မ္းဆိုတဲ့ က်မ္းစာအုပ္ ကို ရွင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္စမ္း၊ ရွင္ အလိမ္ခံရတာ သိလာလိမ့္မယ္"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး စိတ္တိုလာသည္။
"ေျပာစမ္းပါ ခင့္ က်မ္းစာေတာ္ႀကီးက ဘယ္လိုဆုိထားလို႔လဲ"

"ရတနာေကာသက်မ္းထဲမွာ ေအာင္မဲျဖဴ၊ ေအာင္မဲညိဳ ေအာင္မဲနီ ဆိုတဲ့ အဖိုးတန္ ပန္းသံုးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ဒီပန္းသံုးမ်ိဳး အေျခာက္လွမ္း အမႈန္႔ႀကိတ္ စားသံုးရင္ ကိုယ္ခႏၶာ ေယာင္ရမ္းတာ၊ လည္ေခ်ာင္းနာတာေတြ ေပ်ာက္တယ္၊ အစားမွားလို႔ အဆိပ္ျဖစ္တာကို ႏိုင္တယ္၊ ရွင့္မရီး အစာ အဆိပ္ျဖစ္တာကို ဒီပန္းေျခာက္မႈန္႔ တိုက္လိုက္ တာေပ့ါ၊ အဆိပ္ျဖစ္ေနတဲ့အစာေတြ အကုန္ျပန္အန္ ထြက္သြားတယ္၊ ၀မ္းေလွ်ာ သြားတယ္ ဆိုရင္ ဘယ္မွာ ေသႏိုင္ေတာ့မလဲ"

"ဒါျဖင့္ သံပရာသီးထဲက ေသြးေတြ ထြက္လာတာကေရာ"
ေမေမခင္က ခ်က္က်က် ေျပာေနသည္မ်ား မေခ်ပႏိုင္သည္တြင္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေမးခြန္းေတြ သာ ထုတ္ေနသည္။
"ရွင္ဟာေလ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရက္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ မစူးစမ္းဘဲ အရမ္းမဲ့ ယံုေနရ တာလဲ၊ ေခါင္ရန္းပန္း ဆိုတာေရာ သိလား"
"သိတယ္ ... အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ"

"ေခါင္းရန္းပန္းပြင့္က အေရာင္မ်ိဳးစုံ ရွိတယ္၊ အနီေရာင္ ေခါင္ရန္းပြင့္ကို ဓားသြားႏွစ္ဘက္လံုးမွာ ေန႔တုိင္းတိုက္ေပး၊ အနည္းဆံုး တစ္ေန႔ ေလးငါးႀကိမ္ေပါ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အႀကိမ္မ်ားမ်ားေပါ့၊ စိတ္ရွည္ ဖို႔ လိုတယ္၊ စိတ္ရွည္မွလဲ သူမ်ားကို ပိပိရိရိ လိမ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ ေခါင္ရန္းပန္း ပြင့္အနီနဲ႔ ေန႔တိုင္း တိုက္ေပးထားတဲ့ ဓားကို သံပရာသီးလွီးၾကည့္၊ သံပရာသီးက ေသြးေရာင္လို နီ သြားတယ္၊ ဘယ္လိုဓာတ္မ်ိဳး ၀င္သြားတယ္ဆိုတာေတာ့ ခင္ မရွင္းတတ္ဘူး၊ လိမ္ခ်င္တဲ့ ပေယာဂ ဆရာေတြ၊ မ်က္လွည့္ ဆရာေတြ လက္သံုး အဖိုးတန္နည္းပဲ၊ ရွင္ ့ေနာင္ဘုရားဆိုတာႀကီးက အဲဒီ နည္းနဲ႔လိမ္တာ၊ မယံုရင္ သူ႔ဓားကို ရေအာင္ေတာင္ လာခဲ့၊ ရွင္ကိုယ္တိုင္ သံပရာသီး ေရြးကိုင္ၿပီး လွီးၾကည့္ပါလား"

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ေခ်။ ေမေမခင္ စကား နား၀င္သေဘာေပါက္၍ကား မဟုတ္။ သူကိုယ္တိုင္ေရာ အစ္ကိုေရာ မရီးေရာ ယံုၾကည္လြန္း၊ ၾကည္ညိဳလြန္းေနေသာ ေနာင္ဘုရား၏ အစြမ္း ေတြကို ထိခိုက္ ပုခတ္ ေျပာေနေသာ ေမေမခင္ကို သူ ဘယ္လို နည္းသံုးၿပီး ႏိုင္ေအာင္ ေခ်ပါမည္လဲဟု အခ်က္ ရွာမရဘဲ ျဖစ္ေနသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Sunday, September 26, 2010

သဒိုး အပိုင္း (၄)

ဒိုးကေလးက လွည္းႀကဳံေတာင္ တင္ေပးလိုက္ေသးတာပါ။ ပန္းညိဳက လွည္းေနာက္ျမီးမွာ တင္ပလႊဲ ကေလးတိုင္ရင္းက အစ္ကို သြားမေနာ တဲ့။
သည့္ေနာက္ေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ရက္တန္သည္ ႏွစ္ရက္တန္သည္ ကုကၠိဳကုန္း ကို ပန္းညိဳ ေရာက္လာ တတ္တယ္။ ေရာက္လာတိုင္းလည္း ဒိုးကေလးရိွတာခ်ည္းပဲ။ ပန္းညိဳက သူလာမယ့္ ရက္ႀကိဳ ေျပာထား ေတာ့ ဒိုးကေလးက ဘယ္ရြာမွ မသြားေတာ့ဘူး။ ပန္ညိဳေနာက္က်ရင္ ေတာင္ေမွ်ာ္ တတ္ျပီ။ ပန္းညိဳ လာေတာ့လည္း ရြာထဲက အိမ္ေပါက္ေစ့ သူပဲလိုက္ပို႕တယ္။ စပ္ေရာင္းေပးတယ္။ ဒိုးကေလး ကိုယ္တိုင္လည္း အမဲသားတစ္တြဲ ယူျဖစ္ေအာင္ယူေတာ့ တစ္အိမ္လုံး အမဲညႇင္းေတြနဲ႕ ျဖစ္ကုန္ျပီး။

"ငဒိုးေရ....အေမတို႕လည္း အမဲညႇင္းေတြမ်ားေနျပီး...... ငါ့သားမလဲ ပန္းညိဳပါ ညႇင္းခ်င္ေနျပီ လားဟဲ့.. .. မုဆိုးမေတာ့ မမွန္းလိုက္ပါနဲ႕ေတာ္........ သားသတ္ ဖားသတ္နဲ႕ အကုသုိလ္ႀကီး သဲ့ဟာေတြ ရပ္တန္း က ရပ္ေတာ့..."
"အေေမက လုပ္ကေရာ့မယ္....... သနားလုိ႕ပါဗ်..... က်ဳပ္ကေကာ ယူမွာတဲ့လား.... မဟုတ္တာ"
"ယူမယူေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး...... တစ္ရြာလုံးက ေျပာႀကလွျပီ...... အမဲသားသည္ကေတာ္ေတာ္ ေတာ့္သားက ေရွ႕ေနာက္ေနသာတဲ့။ မယူခ်င္လို႕လည္း မရဘူးတဲ့........ ဒိုးကေလးဇြတ္ေရာင္း လို႕ ၀ယ္ရသာ မ်ားပတဲ႔....... ေကာင္းေရာ့လား...... မင္းဟာက......"

"သူတို႕၀ယ္ေတာ့ စားရသာေပါ့ဗ်ာ......... သူဟာသူ႕ ေစ်းလာေရာင္းတာ ေရာင္းပါေစဗ်ာ....... ခမ်ာ က်ဳပ္ တို႕ အားကိုးရွာလို႕ လာသာပါ အေမရာ....."
"အားကိုးရွာလို႕ ေျပာေနသာဟဲ့....... တစ္သက္လုံး ဘုန္းႀကီးလိုေနလာျပီး အမဲသားသည္ က်မွ ဓာတ္က်........ မင္းမလည္း ခုမွ အိမ္ျမဲေတာ့သယ္....."
"ခက္ပါ့ ေကာဗ်ာ"

ခက္ပါ့ေကာ္ဗ်ာ၊ ခက္ပါ့ေကာဗ်ာနဲ႕ ေရွ႕လည္းစကားမစဆတ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဒိုးကေလး၊ ဒိုးကေလးနဲ႕ ရြာ့အပ်ိဳ ႏုႏုထြတ္ထြတ္ ကေလးေတြႀကား ေရပန္းစားေနရာက ႀကိဳက္မယ့္ႀကိဳက္ေတာ့ အမဲသားသည္ မုဆိုးမ သားတစ္ေယာက္အေမကို ႀကိဳက္မိေနပါပေကာ။ ဒိုးကေလးစိတ္ထဲ ရြာဆယ္ရြာ မိန္းမေခ်ာ ျပိဳင္ပြဲမ်ားလုပ္ရင္ ပန္းညိဳက ပထမဆု ရမယ္လို႕ ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ရြာကေတာ့ ရစရာမရိွေအာင္ ေျပာႀကတာေပါ့။ ရြာအပ်ိဳေတြက အဆိုးဆုံး။ ဒိုးကေလး မ်ားေျပာ လိုက္ႀကတာ ႏွစ္ျပားမတန္ဘူး။

"ဒိုးကေလး ဒိုးကေလးနဲ႕ သံဒိုးမဟုတ္ေပါင္ေအ....... ခုံဖိနပ္ျပီးတို ဒိုးပါ..... အိုးျခမ္းကြဲဒိုးပါ...... တစ္ရက္က ေရတြင္းမွာ အိုးပင့္ေပးရ မလားတဲ့ လုပ္းေသးသာ......... က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ပင့္ႏိုင္သယ္ အမဲသားေစာ္ နံမစိုးလို႕ လို႕ေျပာလိုက္သယ္........."

"ငါကေကာ ဘာထူးတုန္း......... လမ္းမွာေတြေတာ့ ငါက ဟိုဘက္ေရွာင္ သြားလိုက္သယ္....... ဒိုးကေလး က ဘယ္လိုျဖစ္သာ တုန္ဟတဲ့.... ယင္ေကာင္ေတြအုံလို႕ေတာ္ေရလိုက္ ျပန္ပက္လိုက္ ေတာ့....... အံမယ္...... မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြမ်ား ပ်က္လို႕......."

ဒိုးကေလးအေဖ ဘႀကီးပ်ားအုံကေလည္း ဆုံးမရွာပါရဲ႕။ မရပါဘူး။ ဒိုးကေလးက ပန္းညိဳမလာတဲ့  ရက္ေတြဆိုရင္ ေညာင္ကားယားမွာ။ ပန္းညိဳလာမယ့္ ရက္မ်ားမေတာ့ ကုကၠိဳကုန္းမွာ။
"သဒိုးသမီးကလည္း ျဖစ္ရေသး...... လင္ေသမုဆိုးမကည္း ျဖစ္ရေသး...... ကေလးတစ္ေယာက္ ကလည္းပါေသး......... အမဲသားလည္ေရာင္းရတဲ့ မိန္းမကလည္း ျဖစ္ေသး... မင့္ဟာက န၀ါဖင္ျဖဴပါ ေကာကြာ..... လူခိုက္ဖို႕ ရိွေတာ့သာပါလား....."

ဖေအေျပာလည္း ေျပာေျပာပါ။ ေနာက္ရက္ေတြမ်ာ ပန္းညိဳ ကုကၠိဳကုန္း မေရာက္လာေတာ့ဘူး။ ဒိုးကေလးလည္း ရြာျပန္မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒိုးကေလးနဲ႕ ပန္းညိဳေညာင္ကားယားမွာ ေပါင္းေနႀက ျပီဆိုတဲ့သတင္းပဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မေအ ေဒၚမႈံႀကီးမ်း မတ္တတ္က ပစ္လဲတဲ့ အထိ စိတ္ထိ ခိုက္ ရွာခဲ့တယ္။ ဘႀကီးပ်ားအုံကေတာ့ မေအျဖစ္သူကိုပဲ အျပစ္တင္တာပါ။ ဆုံးမတိုင္း ေရွ႕က ကာဆီးကာဆီ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။

"အမဲသားသည္နဲ႕ ညားေတာ့ည္း ၀မ္းတြင္းသား စားရသာေပါ့ မယ္မႈံရာ........"
ဖေအက သည္လိုအရြဲ႕စကာေလာက္ ေျပာႏိုင္ေတာ့တာပါ။ မိဘရယ္လို႕ ဒိုးကေလးကို ဘယ္တုန္းက မွ ေျပာလို႕ဆိုလို႕ မရခဲ့တာ၊ ခုမွေျပာလို႕လည္း မရေတာ့ဘူး ဆိုးတာသိႀကျပီကိုး။ ျဖစ္သမွ်အေႀကာင္း အေကာင္းလို႕သာ သေဘာထားလိုက္ႀကရေတာ့တာ ေပါ့ေလ။ ဒိုးကေလးကေတာ့ ဖေအမေအ ကိုေရာ ရြာကိုေရာ ျပန္ေစာင္းေတာင္ မႀကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ကုကၠိဳ ကုန္းရြာသားဘ၀ကေန ေညာင္ကားယားရြာသား တျဖစ္လဲ သြားတာပဲ ရိ္ွတယ္။

ရြာကလည္း သည္ကိစၥ ေအးေအးေဆးေဆးရိွမွ ျပန္စဥ္းစားႀကတယ္။ ဒိုးကေလးက လူေပၚေႀကာ့္ပဲ။ ဘယ္ဟာမ်ား လက္ေႀကာတင္းခဲ့လို႕လဲ။ မိဘခမ်ာ အိုႀကီးအုိမ ဘ၀သာေရာႀကေရာ၊ ေရတစ္ေပါက္ ခပ္မတိုက္ခဲ့ဖူးဘူး။ ထင္းတစ္ေပြ႕ ေခြမေပးခဲ့ဘူးဘူး။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ ပိုဆိုးဒယဥ့္တိုက္နဲ႕ ထြက္ေတာ့တာ မဟုတ္လား။ ရြာတစ္ရြာ သုံးရက္နဲ႕ ရြာဆယ္ရြာ တစ္ပတ္ပတ္တာနဲ႕ တစ္လကုန္ ေရာဆိုတဲ့လူ။ ဆယ္ႏွစ္ပတ္ ပတ္ေတာ့ တစ္ႏွစ္။ သည္လိုနဲ႕ သည္အရြယ္ႀကီးသာ ေရာေရာ၊ ရြာရိုး ကိုးေပါက ္နဲ႕ ျပီးရတာ ႀကာလွေပါ့။

ဘာလုပ္ေနမွန္းလည္း မသိ၊ ဘာ၀င္ေငြမွာလည္းမရိွ။ မိဘမ်ား ပင္ပငန္းတႀကီး ရွာေဖြထားတဲ့ ပိုက္ဆုံ ခါးထိုးျပီး ျဖဳန္းေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ျမိဳ႕သားဂိုက္ ဖမ္းထား တဲ့ ေတာသားေယာင္ခ်ာခ်ာဆိုတာ ပန္းညိဳကို ယူေတာ့မွ ျမင္လာႀကတယ္။

မိန္းကေလးေတြခမ်ားလည္း သည္လိုပဲ ေတြးႀကတယ္။ တို႕စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ ဒိုးကေလးဆိုတာ လက္စသပ္ေတာ့ လဲမိႈ႕လို လြင့္ေနတဲ့ လူပါဘားေပါ့။ ညည္လိုေတြးမိႀကေတာ့လည္း ဒိုးကေလး မုဆိုးမယူတာကို မနာႀကာေတ့ပါဘူး။ တန္ရာ တန္ရာ ရတာပဲလို႕ ေတြးႀကတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးက ေတာ့ သူတကာေတြ ေတြးသလို ဘယ္ေတြးပါ့မလဲ။ သားကိုး။

ကိုယ့္သားအခ်ိဳး ဟုတ္တာ မဟုတ္တာထား။ မုဆိုးမနဲ႕ ညားတာက်ေတာ့ စိတ္ထဲမေကာင္းႀကဘူး။ ဒင္းတို႕ လင္မယား ကုကၠိဳကုန္းကို ေျခမခ်ရဘူး၊ မိဘႏွစ္ပါး ေသတာေတာင္ မလာရဘူးလို႕ လူႀကဳံနဲ႕ မွာလို႕ႀကတယ္။ ဒိုးကေလးကလည္း မပူပါဘူး။ အလကားေနရင္းေတာင္ ကုကၠိဳကုန္း ကပ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ပန္းညိဳကို ယူေတ့ေကာ ဘယ္သူက ဘာနာစရာလိုလို႕လဲလို႕ ခံယူထားျပီးသား။ ကိုကၠိဳကုန္း မကပ္ရ ေနေပါ့။ ရြာကိုးရြာေတာင္ က်န္ေသးတဲ့ဟာ သြားပါေလ့ဗ်ာလို႕ေတာင္ စကားျပန္လိုက္ေသး တာပါ။

ဆက္ရန္
.
စာဖတ္သူမ်ား သို႕

သဒိုး ဆက္ရန္ ကိုေတာ႔ ေနာက္ တပတ္ ၁ဝရက္ ေလာက္ေနမွ တင္ႏိုင္ပါမယ္ဗ်ာ... အခန္း ဆက္ျဖစ္ ေနတာ မထြက္ေသးလို႕ပါ.. ။

က်ေနာ္ တင္မဲ႕ စာအုပ္ေတြကို က်ေနာ္႕ ကေလး ေတြ ကို တအုပ္ျခင္းစီ ေပးထား ရပါတယ္.. သူတို႕ အားတဲ႕ အခ်ိန္မွာ တေန႕စာတေန႕ အလွ်င္မွီေအာင္ ရိုက္ေပးၾကပါတယ္... တခ်ဳိ႕လည္း စာရြက္ေတြ နဲနဲ ပိုေနေပမဲ႕ က်ေနာ္႕ ကို ေနာက္ေန႕ အလုပ္ရႈတ္မွာ ဆရာမ ရွိတာေလး ေခၽြတင္ပါ လို႕ ေျပာပါတယ္.. အင္း တေန႕လုပ္မွ တေန႕ စားေလးလို႕သာ မွတ္လိုက္ပါေတာ႔...။

ၾကားျဖတ္ က်ေနာ္ တင္ခ်င္တဲ႕ စာမ်ဳိးကိုေတာ႔ ရုိက္သင္ ကေလး ေတြကို အားရင္ ရုိက္ခိုင္းရပါတယ္....။

ဟုိေန႕ေတြက တင္ရမဲ႕ စာေတြနည္း ေနတဲ႕ အတြက္ ရုိက္ၿပီးသား ရွိတဲ႔ စာကို ေရာတင္ လိုက္တာပါ... အားနာ ပါတယ္ဗ်ာ ထြက္ထြက္ျခင္း တင္လိုက္ပါ႔မယ္..။

ေလးစားစြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>