"ဒီေန႔ သူ႔ညီနဲ႔ ခယ္မ ေရာက္လာမွာ၊ မတ္ေတာ္ေမာင္က မိမိ ၾသဇာ လိုက္ပါတယ္၊ ေလးငါး၀ိုင္းစာ ဖူလံု ေအာင္ေတာ့ ႏိႈက္ယူထားလိုက္ဦးမယ္"
ဟူေသာ စကးက ေမေမခင္နားထဲသို႔ ျပတ္သားစြာ ၀င္လာသည္။
"ကိုမ်ိဳး မရီး ... မိမိေလး ဆိုတာမ်ား ျဖစ္ေနမလား"
ေမေမခင္က ေတြးရင္း မိန္းမေခ်ာကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အသားအေရေရာ၊ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ေပါ က္ေရာ၊ မ်က္ႏွာေရာ၊ သြားဟန္လာဟန္ေရာ ျဖစ္ေနပါက ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ခ်ီးက်ဴးသည္မွာ ခ်ီးက်ဴး ထုိက္ပါေပ သည္ဟု ေမေမခင္က ေတြးမိသည္။ သူ ၾကည့္ေနစဥ္ မွာ မိန္းမေခ်ာက ဆိုက္ကားတစ္စင္းေပၚတက္ကာ ထြက္သြားသည္။ သူႏွင့္ ထီးတစ္စင္း ထဲ ပူးကပ္စြာ ေဆာင္းလာေသာ သူက လမ္းခြဲ ထြက္သြားသည္။
ေမေမခင္သည္ ေထြရာေလးပါး ေတြးေနရာ မည္မွ်ၾကာသည္ မသိ၊ စားေသာက္ဖြယ္ အထုပ္ေတြႏွင့္ သူငယ္ေလး အနားေရာက္လာမွ ေတြးလက္စသပ္ကာ ထုိင္ရာမွ ထလိုက္ သည္။
"အခုတင္က အေဒၚ့နားက ျဖတ္သြားတဲ့ မိန္းမ ေတြ႕လား အေဒၚ"
သူငယ္ေလးက ေမးေသာအခါ ေမေမခင္က ေတြ႕ေၾကာင္း ဦးေခါးေလးညိတ္ျပၿပီး ...
"အဲဒီမိန္းမ ဘယ္သူလဲကြဲ႕"
ဟု ျပန္ေမးသည္။
"အေဒၚ ေရာက္ေနတဲ့အိမ္က လူရဲ႕ မယားေပါ့"
သူငယ္ေလးက ေျဖသည္။ ထုိအခါမွ ထုိမိန္းမေခ်ာသည္ မိမိေလး ျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာ သြားေတာ့သည္။
"သူနဲ႔ ထီးေဆာင္လာတဲ့လူကြ ဘယ္သူလဲကြဲ႕"
"မသိဘူး အေဒၚ၊ သူ ဒီလိုပဲ ဖဲ၀ိုင္းက ျပန္လာရင္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ သူနဲ႔ အတူတူ လာတတ္တယ္"
"ေၾသာ္ ... ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူး"
ေမေမခင္သည္ အထုပ္အပိုးေတြ ထည့္ထားေသာ ဆြဲျခင္းကို သူငယ္ေလးလက္ထဲမွ ဆြဲယူ ၿပီး သူငယ္ေလး ကို အပိုမုန္႔ဖိုးအျဖစ္ ေငြတစ္က်ပ္ သပ္သပ္ေပးလိုက္ေသးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ...
"ကေလး ... အေဒၚနဲ႔ မလိုက္နဲ႔ေတာ့၊ အေဒၚ ျပန္တတ္ၿပီ၊ မင္းအိမ္ကို ျပန္ေတာ့ေနာ္"
ဟု သူငယ္ေလးကို ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ ျပန္လာခဲ့ သည္။
သူတို႔ညီအစ္ကိုခ်င္း သူ႔မရီးနဲ႔ သူ႔မတ္ အခ်င္းခ်င္း ပစၥည္းျပႆနာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ငါ လြတ္ေအာင္ ေနမယ္၊ ငါနဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ရင္ ၿပီးတမ္းေပါ့ဟု ေမေမခင္က ေတြးကာ စိတ္ရႈပ္ စရာကို ဦးေႏွာက္ထဲ လက္မခံဘဲ သူမေရာက္ဘူးေသာ ၿမိဳ႕အေနအထားကို ၾကည့္ရႈရင္း ျပန္လာခဲ့သည္။
ကိုေအာင္စိုး ေနေသာအိမ္မွာ တစ္ထပ္ေျခတံရွည္အိမ္ ျဖစ္၍ ညင္သာေသာ ေျခလွမ္းျဖင့္ ၀င္လာၿပီး ေလွကားရင္းမွာ ေမေမခင္ ေရာက္ေနသည္ကို မသိၾကေသာ အိမ္ေပၚထပ္မွ ကိုေအာင္စိုး၊ မိမိေလးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး တို႔ စကားေျပာသံေတြ မင္းမိန္းမ ဟူေသာ စကားလံုး၊ ေမေမခင္ဟူေသာ စကားလံုးေတြ ပါေန၍ ေမေမခင္က မိန္းမတို႔ သဘာ၀အတိုင္း တိတ္တဆိတ္ နားေထာင္ေနမိသည္။
ေမေမခင္ မေရာက္မီက ဘာေတြေျပာေနသည္ မသိေသာ္လည္း ေမေမခင္ နားေထာင္ လိုက္မိေသာအခါတြင္ ...
"မိမိကို မ်ိဳးကိုယ္တိုင္က ရိုေသမွ ေနရာထားမွ မ်ိဳးမိန္းမက ရိုေသမွာ၊ မိမိက အႀကီး၊ သူက အငယ္၊ တန္းတူသေဘာထား ဆက္ဆံေနရင္ေတာ့ မိမိ စိတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး မ်ိဳးရယ္"
ဤအသံကို ဟုိတယ္ေရွ႕ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ၾကားခဲ့ရဖူး၍ ေမေမခင္က ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိသည္။ ေမေမခင္သည္ စိတ္ထဲမွ မ်က္သြားမိသည္။ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ ဒူးတင္ ေပါင္တင္ေနတဲ့ ဖဲသမားက ရိုေသခံခ်င္လွပါလားဟု မေက်မနပ္ ေတြးမိသည္။ ေမာင္ေမာင္ မ်ိဳး အသံက ေပၚလာ၏။
"ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ မမမိ၊ ကၽြန္ေတာ့္မရီးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မပဲ သူ ရုိေသရမွာေပါ့၊ သူ႔မွာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ တစ္ေယာက္မွ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မကိုမွ သူ မရိုေသရန္ ဘယ္သူ႔ ကို ရိုေသစရာ ရွိမွာလဲ၊ မမမိ သေဘာ ျဖစ္မွာပါ"
ငါ့လင္က ငါ့ကို ႏွိမ္ေနၿပီ ဟူေသာ အသိျဖင့္ ေမေမခင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ကာ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တီးထားၿပီး ဆက္နားေထာင္လုိက္သည္။
"မင္းမိန္းမက မာနမေသးဘူးေနာ္ ... အခု ငါ့အိမ္ကို ေရာက္လာတယ္၊ အစ္ကိုရယ္လို႔ ငါ့ကို သူ ႏႈတ္ဆက္သလား၊ ေနပံု ဘယ္ေလာက္တင္းသလဲ ... တကယ္ဆို သူက အငယ္ကြ၊ ေရာက္လာရင္ သူက စႏႈတ္ဆ္ကပါလား ... ငါ အစ္ကုိအႀကီးက သူ႔ကို ဆီးႀကိဳဖို႔ဆိုတာ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးေလ ... အဲဒါ အခု ေစ်း၀ယ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာရင္ လိမၼာေအာင္ သြန္သင္စမ္းကြာ"
"ဟုတ္တယ္ မ်ိဳး၊ အႀကီးက ဆီးႀကိဳ ေအာက္က်ခံရသလို ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ မိမိ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္သြားတာ"
"အို ... ကိုကိုနဲ႔ မမမိ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ရပါေစမယ္၊ ေမေမခင္ သေဘာက ဆိုးလြယ္ နာလြယ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ သြန္သင္သလို ျဖစ္ရမွာေပါ့"
"မယားေနစ ေၾကာင္ေသမွတဲ့ကြ ညီေလးရဲ႕၊ အစဦးမွာ မႏွိမ္ရင္ ေနာင္ကို က်ိဳးႏြံ႕ဖို႔ ခက္သြားမယ္၊ မယားရစ မဆံုးမ လင္လွတလည္ ရန္သူမည္သတဲ့၊ ကိုယ့္မယားကိုခ်စ္ရင္ က်ိဳးႏြံေအာင္ ဆံုးမထားရမယ္ ညီေလးေရ ... အဲဒါမေမ့နဲ႔ အၿမဲသတိခ်ပ္ထား"
ၾကားေနရေသာ ေမေမခင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားမိသည္။ ငါ လိုက္လာမိတာ မွားၿပီ ဟူေသာ အသိက ရင္ထဲမွာ မသက္မသာ ခံစားေနရသည္။ ယခုမွ နဖူးေတြ႕ အစိမ္းေတြ႕ ေတြ႕ရေသာ သူ႔အေပၚမွာ အဘယ္ေၾကာင့္ မုန္းမာန္ဖြဲ႕ ေနၾကပါသနည္း။
လင္ႏွင့္ မတ္အေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္းသည္ႏွင့္အမွ် သူ႔ထက္အေျခအေန အဆင့္အတန္း သာလြန္ေသာ မတ္၏မယားကိုပါ သူ႔ၾသဇာနာခံေစလိုေသာစိတ္၊ လႊမ္းမိုးျခယ္လွယ္လို ေသာစိတ္ ရွိသည္။ နင္ဘယ္လို အဆင့္အတန္းကျဖစ္ျဖစ္ နင့္လင္ေတာ္မွာ ငါ့ၾသဇာ နာခံရ တာ၊ နင္ ဘာေၾကာင့္ မနာခံရမွာလဲ ဟူေသာ မနာလိုစိတ္ျဖင့္ ႏွိမ္ထားလိုေသာ ဆႏၵ မိမိေလးမွာ အျပည့္အ၀ ရွိေနသည္ကို ေမေမခင္ မသိႏိုင္။ ငါ့ညီမွ ငါ့ညီ၊ ခယ္မကို တစိမ္း ပီပီ ငါ အေရးမလုပ္ဟူေသာ တစ္ဖက္သတ္စိတ္က ကိုေအာင္စုိးမွာ ရွိေနသည္ကို ေမေမခင္ သေဘာမေပါက္ေသး။ အစ္ကိုႏွင့္ မရီး အားရေအာင္ ေလသံေျပာင္းေနေသာ သူ႔လင္ သေဘာထားကိုကား ေမေမခင္ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
ယခုအခ်ိန္မွာ ေမေမခင္သည္ စိတ္မာန္ရွိသေလာက္ ေဒါသကို လႊတ္ေပး၍ မျဖစ္ေသးေပ။ သူတို႔က သံုးေယာက္၊ ေမေမခင္က တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ အစ္ကုိႏွင့္ မရီးေရွ႕မွာ မယားကို မည္သို႔မည္ပံု ႏွိမ္ႏိုင္ေၾကာင္းျဖင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အစြမ္းျပေပမည္။ ႏႈတ္စြမ္ျပရုံမွ်မွ မေထာင္းသာ ေသာ္လည္း လက္စြမ္းျပပါ ပါလာလွ်င္ အစ္ကိုႏွင့္ မရီးက ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးဘက္က ကူညီမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ လိုက္လာမိမွေတာ့ အလိမၼာဖက္ၿပီး ကိုယ္ မနာေအာင္သာ ၾကည့္ေရွာင္ရေပေတာ့မည္။ ေနာင္ကို မည္သည့္ကိစၥႏွင့္မွ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးတို႔ထံ မလာေတာ့ဟု စိတ္ကူးလိုက္သည္။ ဆက္ၿပီး နားေထာင္ေန လွ်င္ စိတ္မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေတာ့မည္ကို ေတြးမိသျဖင့္ ေျခသံ ေပးလိုက္ေသာအခါ အေပၚထပ္က စကားသံေတြက လ်င္ျမန္စြာ အျခားအေၾကာင္းသို႔ ကူးေျပာင္းေျပာဆုိေနၾက သည္။
"တတ္လဲတတ္ႏိုင္တဲ့ ဟာေတြပဲ"
ဟု ေမေမခင္က စက္ဆုပ္စြာ ေတြးၿပီး ဣေျႏၵမပ်က္ တက္လာသည္။ မိမိေလးက မ်က္ႏွာ တည္တည္ျဖင့္ တစ္ခ်က္မွ် လွမ္းၾကည့္ၿပီး လံုး၀ ဂရုမစုိက္သည့္ဟန္ျဖင့္ ကိုေအာင္စိုးဘက္ ျပန္လွည့္ကာ စကားေျပာၿမဲ ေျပာေနသည္။ မိမိေလး၏ အ၀တ္အစားမွာ ဟိုတယ္ေရွ႕ ေလွ်ာက္သြားစဥ္က ေမေမခင္က ျမင္ခဲ့သည့္အတုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္စိုးကလည္း သူ႔ခ်စ္ဇနီးကဲ့သို႔ပင္ မ်က္ႏွာတည္သည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိုးက ထုိင္ရာမထဘဲ လွမ္းၿပီး စီမံ လိုက္သည္။
"ခင္ ... ဘာေတြ ၀ယ္လာသလဲ၊ ဒီယူလဲ့၊ ကိုကိုနဲ႔ မမမိကို ျပဦး၊ ဒါ ... ကိုမ်ိဳး အစ္မ မမမိေလ"
ေမေမခင္သည္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကို ခပ္စိုက္စိုက္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေမေမခင္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ႏႈတ္ကဖြင့္ေျပာသည္ထက္ပင္ အဓိပၸာယ္ေပၚၾကသည္ျဖစ္ရာ၊ မူမမွန္ ေသာ အစီအစဥ္ ရွိထားေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ကိုေအာင္စိုး ႏွင့္ မိမိေလးကမူ ပ်က္သြားေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္သည္တြင္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ ရဲေဆးတင္လုိက္သည္။
"ခင္ လာေလ ... ကိုကိုနဲ႔ မမမိကို ႏႈတ္ဆက္ဦး"
"ခင္ ေစ်း၀ယ္ၿပီး ျပန္လာတာ ေမာလြန္းလို႔ ကိုမ်ိဳးရယ္ ... စားစရာေတြ ျပင္ရဦးမယ္ ... စားရင္းေသာက္ရင္း ေအးေအး ေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့"
ေမေမခင္က ေျပာေျပာဆိုဆို ဆြဲျခင္းကို ထမင္းစားပြဲဆီသို႔ ယူသြားသည္။ သူ႔အေနျဖင့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာကို ျပင္ဆင္ေပးျခင္း မျပဳလွ်င္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အတင္းအၾကပ္ ခုိင္းမည္ကို သိသည္။ မလုပ္ႏိုင္ဟု ေပကပ္ တင္းခံလွ်င္ အစ္ကိုႏွင့္ မရီး အားရေအာင္ အစြမ္းျပေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္။
အစြမ္းျပျခင္း ခံရၿပီးမွ လုပ္ကိုင္ေပးရလွ်င္ ေမေမခင္ အဖို႔ ဦးက်ိဳးသြားသည့္ သေဘာမ်ိဳး သက္ေရာက္မည္ ကို ေမေမခင္ မခံယူလိုေပ။ မည္သူ႔ ၾသဇာမွ မဟုတ္ဘလဲ ကုိယ့္စိတ္ဆႏၵအေလွ်ာက္ ျပဳလုပ္ေပးသည့္ သေဘာ မ်ိဳး သက္ေရာက္ေအာင္ ေမေမခင္က ေဆာင္ရြက္လိုက္သည္။ ထမင္းစား စားပြဲမွာ ပြႀကဲေပလူး ေနသည္မ်ားကို ဖယ္ရွားသုတ္သင္ၿပီး ပန္းကန္ေတြ မရွိသည္အေလ်ာက္ ဖက္ထုပ္ေတြကို ေျဖကာ ေနရာ တက် ျဖန္႔ထားၿပီမွ ...
"ကဲ ... ညေနစာ စားရေအာင္ အားလံုးျပင္ၿပီးၿပီ"
ဟု ၾကည္ၾကည္သာသာ ေလသံျဖင့္သာ ေခၚလိုက္သည္။ ဆာေလာင္ေနၾကၿပီျဖစ္၍ ကိုေအာင္စိုး၊ မိမိေလးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးတို႔ မဆိုင္းမတြ ထလာၾကသည္။ ဆာဆာေလာင္ ေလာင္ျဖင့္ ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္ေနၾကရ၍ စကားပင္ မေျပာမိၾကေခ်။ စားေသာက္ၿပီး ၍အားလံုး ျပန္ထြက္သြားၾကေသာအခါ ေမေမခင္ တစ္ေယာက္ထဲသာလွ်င္ သိမ္းဆည္း လဲဖယ္ရင္း က်န္ခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္အထိ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးက ေမေမခင္ကို လံုး၀ စကားေျပာျခင္း မရွိေခ်။ ေမေမခင္ကလည္း သူတို႔ႏွင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ေနလိုက္ သည္။ ဤအိမ္တြင္ ဤလူေတြေရွ႕မွာ တစ္နာရီပင္ ေနလိုစိတ္ မရွိေတာ့ေခ်။
ဆက္ရန္
.
ဟူေသာ စကးက ေမေမခင္နားထဲသို႔ ျပတ္သားစြာ ၀င္လာသည္။
"ကိုမ်ိဳး မရီး ... မိမိေလး ဆိုတာမ်ား ျဖစ္ေနမလား"
ေမေမခင္က ေတြးရင္း မိန္းမေခ်ာကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အသားအေရေရာ၊ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ေပါ က္ေရာ၊ မ်က္ႏွာေရာ၊ သြားဟန္လာဟန္ေရာ ျဖစ္ေနပါက ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ခ်ီးက်ဴးသည္မွာ ခ်ီးက်ဴး ထုိက္ပါေပ သည္ဟု ေမေမခင္က ေတြးမိသည္။ သူ ၾကည့္ေနစဥ္ မွာ မိန္းမေခ်ာက ဆိုက္ကားတစ္စင္းေပၚတက္ကာ ထြက္သြားသည္။ သူႏွင့္ ထီးတစ္စင္း ထဲ ပူးကပ္စြာ ေဆာင္းလာေသာ သူက လမ္းခြဲ ထြက္သြားသည္။
ေမေမခင္သည္ ေထြရာေလးပါး ေတြးေနရာ မည္မွ်ၾကာသည္ မသိ၊ စားေသာက္ဖြယ္ အထုပ္ေတြႏွင့္ သူငယ္ေလး အနားေရာက္လာမွ ေတြးလက္စသပ္ကာ ထုိင္ရာမွ ထလိုက္ သည္။
"အခုတင္က အေဒၚ့နားက ျဖတ္သြားတဲ့ မိန္းမ ေတြ႕လား အေဒၚ"
သူငယ္ေလးက ေမးေသာအခါ ေမေမခင္က ေတြ႕ေၾကာင္း ဦးေခါးေလးညိတ္ျပၿပီး ...
"အဲဒီမိန္းမ ဘယ္သူလဲကြဲ႕"
ဟု ျပန္ေမးသည္။
"အေဒၚ ေရာက္ေနတဲ့အိမ္က လူရဲ႕ မယားေပါ့"
သူငယ္ေလးက ေျဖသည္။ ထုိအခါမွ ထုိမိန္းမေခ်ာသည္ မိမိေလး ျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာ သြားေတာ့သည္။
"သူနဲ႔ ထီးေဆာင္လာတဲ့လူကြ ဘယ္သူလဲကြဲ႕"
"မသိဘူး အေဒၚ၊ သူ ဒီလိုပဲ ဖဲ၀ိုင္းက ျပန္လာရင္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ သူနဲ႔ အတူတူ လာတတ္တယ္"
"ေၾသာ္ ... ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူး"
ေမေမခင္သည္ အထုပ္အပိုးေတြ ထည့္ထားေသာ ဆြဲျခင္းကို သူငယ္ေလးလက္ထဲမွ ဆြဲယူ ၿပီး သူငယ္ေလး ကို အပိုမုန္႔ဖိုးအျဖစ္ ေငြတစ္က်ပ္ သပ္သပ္ေပးလိုက္ေသးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ...
"ကေလး ... အေဒၚနဲ႔ မလိုက္နဲ႔ေတာ့၊ အေဒၚ ျပန္တတ္ၿပီ၊ မင္းအိမ္ကို ျပန္ေတာ့ေနာ္"
ဟု သူငယ္ေလးကို ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ ျပန္လာခဲ့ သည္။
သူတို႔ညီအစ္ကိုခ်င္း သူ႔မရီးနဲ႔ သူ႔မတ္ အခ်င္းခ်င္း ပစၥည္းျပႆနာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ငါ လြတ္ေအာင္ ေနမယ္၊ ငါနဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ရင္ ၿပီးတမ္းေပါ့ဟု ေမေမခင္က ေတြးကာ စိတ္ရႈပ္ စရာကို ဦးေႏွာက္ထဲ လက္မခံဘဲ သူမေရာက္ဘူးေသာ ၿမိဳ႕အေနအထားကို ၾကည့္ရႈရင္း ျပန္လာခဲ့သည္။
ကိုေအာင္စိုး ေနေသာအိမ္မွာ တစ္ထပ္ေျခတံရွည္အိမ္ ျဖစ္၍ ညင္သာေသာ ေျခလွမ္းျဖင့္ ၀င္လာၿပီး ေလွကားရင္းမွာ ေမေမခင္ ေရာက္ေနသည္ကို မသိၾကေသာ အိမ္ေပၚထပ္မွ ကိုေအာင္စိုး၊ မိမိေလးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး တို႔ စကားေျပာသံေတြ မင္းမိန္းမ ဟူေသာ စကားလံုး၊ ေမေမခင္ဟူေသာ စကားလံုးေတြ ပါေန၍ ေမေမခင္က မိန္းမတို႔ သဘာ၀အတိုင္း တိတ္တဆိတ္ နားေထာင္ေနမိသည္။
ေမေမခင္ မေရာက္မီက ဘာေတြေျပာေနသည္ မသိေသာ္လည္း ေမေမခင္ နားေထာင္ လိုက္မိေသာအခါတြင္ ...
"မိမိကို မ်ိဳးကိုယ္တိုင္က ရိုေသမွ ေနရာထားမွ မ်ိဳးမိန္းမက ရိုေသမွာ၊ မိမိက အႀကီး၊ သူက အငယ္၊ တန္းတူသေဘာထား ဆက္ဆံေနရင္ေတာ့ မိမိ စိတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး မ်ိဳးရယ္"
ဤအသံကို ဟုိတယ္ေရွ႕ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ၾကားခဲ့ရဖူး၍ ေမေမခင္က ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိသည္။ ေမေမခင္သည္ စိတ္ထဲမွ မ်က္သြားမိသည္။ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ ဒူးတင္ ေပါင္တင္ေနတဲ့ ဖဲသမားက ရိုေသခံခ်င္လွပါလားဟု မေက်မနပ္ ေတြးမိသည္။ ေမာင္ေမာင္ မ်ိဳး အသံက ေပၚလာ၏။
"ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ မမမိ၊ ကၽြန္ေတာ့္မရီးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မပဲ သူ ရုိေသရမွာေပါ့၊ သူ႔မွာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ တစ္ေယာက္မွ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မကိုမွ သူ မရိုေသရန္ ဘယ္သူ႔ ကို ရိုေသစရာ ရွိမွာလဲ၊ မမမိ သေဘာ ျဖစ္မွာပါ"
ငါ့လင္က ငါ့ကို ႏွိမ္ေနၿပီ ဟူေသာ အသိျဖင့္ ေမေမခင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ကာ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တီးထားၿပီး ဆက္နားေထာင္လုိက္သည္။
"မင္းမိန္းမက မာနမေသးဘူးေနာ္ ... အခု ငါ့အိမ္ကို ေရာက္လာတယ္၊ အစ္ကိုရယ္လို႔ ငါ့ကို သူ ႏႈတ္ဆက္သလား၊ ေနပံု ဘယ္ေလာက္တင္းသလဲ ... တကယ္ဆို သူက အငယ္ကြ၊ ေရာက္လာရင္ သူက စႏႈတ္ဆ္ကပါလား ... ငါ အစ္ကုိအႀကီးက သူ႔ကို ဆီးႀကိဳဖို႔ဆိုတာ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးေလ ... အဲဒါ အခု ေစ်း၀ယ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာရင္ လိမၼာေအာင္ သြန္သင္စမ္းကြာ"
"ဟုတ္တယ္ မ်ိဳး၊ အႀကီးက ဆီးႀကိဳ ေအာက္က်ခံရသလို ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ မိမိ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္သြားတာ"
"အို ... ကိုကိုနဲ႔ မမမိ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ရပါေစမယ္၊ ေမေမခင္ သေဘာက ဆိုးလြယ္ နာလြယ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ သြန္သင္သလို ျဖစ္ရမွာေပါ့"
"မယားေနစ ေၾကာင္ေသမွတဲ့ကြ ညီေလးရဲ႕၊ အစဦးမွာ မႏွိမ္ရင္ ေနာင္ကို က်ိဳးႏြံ႕ဖို႔ ခက္သြားမယ္၊ မယားရစ မဆံုးမ လင္လွတလည္ ရန္သူမည္သတဲ့၊ ကိုယ့္မယားကိုခ်စ္ရင္ က်ိဳးႏြံေအာင္ ဆံုးမထားရမယ္ ညီေလးေရ ... အဲဒါမေမ့နဲ႔ အၿမဲသတိခ်ပ္ထား"
ၾကားေနရေသာ ေမေမခင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားမိသည္။ ငါ လိုက္လာမိတာ မွားၿပီ ဟူေသာ အသိက ရင္ထဲမွာ မသက္မသာ ခံစားေနရသည္။ ယခုမွ နဖူးေတြ႕ အစိမ္းေတြ႕ ေတြ႕ရေသာ သူ႔အေပၚမွာ အဘယ္ေၾကာင့္ မုန္းမာန္ဖြဲ႕ ေနၾကပါသနည္း။
လင္ႏွင့္ မတ္အေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္းသည္ႏွင့္အမွ် သူ႔ထက္အေျခအေန အဆင့္အတန္း သာလြန္ေသာ မတ္၏မယားကိုပါ သူ႔ၾသဇာနာခံေစလိုေသာစိတ္၊ လႊမ္းမိုးျခယ္လွယ္လို ေသာစိတ္ ရွိသည္။ နင္ဘယ္လို အဆင့္အတန္းကျဖစ္ျဖစ္ နင့္လင္ေတာ္မွာ ငါ့ၾသဇာ နာခံရ တာ၊ နင္ ဘာေၾကာင့္ မနာခံရမွာလဲ ဟူေသာ မနာလိုစိတ္ျဖင့္ ႏွိမ္ထားလိုေသာ ဆႏၵ မိမိေလးမွာ အျပည့္အ၀ ရွိေနသည္ကို ေမေမခင္ မသိႏိုင္။ ငါ့ညီမွ ငါ့ညီ၊ ခယ္မကို တစိမ္း ပီပီ ငါ အေရးမလုပ္ဟူေသာ တစ္ဖက္သတ္စိတ္က ကိုေအာင္စုိးမွာ ရွိေနသည္ကို ေမေမခင္ သေဘာမေပါက္ေသး။ အစ္ကိုႏွင့္ မရီး အားရေအာင္ ေလသံေျပာင္းေနေသာ သူ႔လင္ သေဘာထားကိုကား ေမေမခင္ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
ယခုအခ်ိန္မွာ ေမေမခင္သည္ စိတ္မာန္ရွိသေလာက္ ေဒါသကို လႊတ္ေပး၍ မျဖစ္ေသးေပ။ သူတို႔က သံုးေယာက္၊ ေမေမခင္က တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ အစ္ကုိႏွင့္ မရီးေရွ႕မွာ မယားကို မည္သို႔မည္ပံု ႏွိမ္ႏိုင္ေၾကာင္းျဖင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အစြမ္းျပေပမည္။ ႏႈတ္စြမ္ျပရုံမွ်မွ မေထာင္းသာ ေသာ္လည္း လက္စြမ္းျပပါ ပါလာလွ်င္ အစ္ကိုႏွင့္ မရီးက ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးဘက္က ကူညီမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ လိုက္လာမိမွေတာ့ အလိမၼာဖက္ၿပီး ကိုယ္ မနာေအာင္သာ ၾကည့္ေရွာင္ရေပေတာ့မည္။ ေနာင္ကို မည္သည့္ကိစၥႏွင့္မွ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးတို႔ထံ မလာေတာ့ဟု စိတ္ကူးလိုက္သည္။ ဆက္ၿပီး နားေထာင္ေန လွ်င္ စိတ္မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေတာ့မည္ကို ေတြးမိသျဖင့္ ေျခသံ ေပးလိုက္ေသာအခါ အေပၚထပ္က စကားသံေတြက လ်င္ျမန္စြာ အျခားအေၾကာင္းသို႔ ကူးေျပာင္းေျပာဆုိေနၾက သည္။
"တတ္လဲတတ္ႏိုင္တဲ့ ဟာေတြပဲ"
ဟု ေမေမခင္က စက္ဆုပ္စြာ ေတြးၿပီး ဣေျႏၵမပ်က္ တက္လာသည္။ မိမိေလးက မ်က္ႏွာ တည္တည္ျဖင့္ တစ္ခ်က္မွ် လွမ္းၾကည့္ၿပီး လံုး၀ ဂရုမစုိက္သည့္ဟန္ျဖင့္ ကိုေအာင္စိုးဘက္ ျပန္လွည့္ကာ စကားေျပာၿမဲ ေျပာေနသည္။ မိမိေလး၏ အ၀တ္အစားမွာ ဟိုတယ္ေရွ႕ ေလွ်ာက္သြားစဥ္က ေမေမခင္က ျမင္ခဲ့သည့္အတုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္စိုးကလည္း သူ႔ခ်စ္ဇနီးကဲ့သို႔ပင္ မ်က္ႏွာတည္သည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိုးက ထုိင္ရာမထဘဲ လွမ္းၿပီး စီမံ လိုက္သည္။
"ခင္ ... ဘာေတြ ၀ယ္လာသလဲ၊ ဒီယူလဲ့၊ ကိုကိုနဲ႔ မမမိကို ျပဦး၊ ဒါ ... ကိုမ်ိဳး အစ္မ မမမိေလ"
ေမေမခင္သည္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကို ခပ္စိုက္စိုက္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေမေမခင္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ႏႈတ္ကဖြင့္ေျပာသည္ထက္ပင္ အဓိပၸာယ္ေပၚၾကသည္ျဖစ္ရာ၊ မူမမွန္ ေသာ အစီအစဥ္ ရွိထားေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ကိုေအာင္စိုး ႏွင့္ မိမိေလးကမူ ပ်က္သြားေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္သည္တြင္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ ရဲေဆးတင္လုိက္သည္။
"ခင္ လာေလ ... ကိုကိုနဲ႔ မမမိကို ႏႈတ္ဆက္ဦး"
"ခင္ ေစ်း၀ယ္ၿပီး ျပန္လာတာ ေမာလြန္းလို႔ ကိုမ်ိဳးရယ္ ... စားစရာေတြ ျပင္ရဦးမယ္ ... စားရင္းေသာက္ရင္း ေအးေအး ေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့"
ေမေမခင္က ေျပာေျပာဆိုဆို ဆြဲျခင္းကို ထမင္းစားပြဲဆီသို႔ ယူသြားသည္။ သူ႔အေနျဖင့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာကို ျပင္ဆင္ေပးျခင္း မျပဳလွ်င္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အတင္းအၾကပ္ ခုိင္းမည္ကို သိသည္။ မလုပ္ႏိုင္ဟု ေပကပ္ တင္းခံလွ်င္ အစ္ကိုႏွင့္ မရီး အားရေအာင္ အစြမ္းျပေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္။
အစြမ္းျပျခင္း ခံရၿပီးမွ လုပ္ကိုင္ေပးရလွ်င္ ေမေမခင္ အဖို႔ ဦးက်ိဳးသြားသည့္ သေဘာမ်ိဳး သက္ေရာက္မည္ ကို ေမေမခင္ မခံယူလိုေပ။ မည္သူ႔ ၾသဇာမွ မဟုတ္ဘလဲ ကုိယ့္စိတ္ဆႏၵအေလွ်ာက္ ျပဳလုပ္ေပးသည့္ သေဘာ မ်ိဳး သက္ေရာက္ေအာင္ ေမေမခင္က ေဆာင္ရြက္လိုက္သည္။ ထမင္းစား စားပြဲမွာ ပြႀကဲေပလူး ေနသည္မ်ားကို ဖယ္ရွားသုတ္သင္ၿပီး ပန္းကန္ေတြ မရွိသည္အေလ်ာက္ ဖက္ထုပ္ေတြကို ေျဖကာ ေနရာ တက် ျဖန္႔ထားၿပီမွ ...
"ကဲ ... ညေနစာ စားရေအာင္ အားလံုးျပင္ၿပီးၿပီ"
ဟု ၾကည္ၾကည္သာသာ ေလသံျဖင့္သာ ေခၚလိုက္သည္။ ဆာေလာင္ေနၾကၿပီျဖစ္၍ ကိုေအာင္စိုး၊ မိမိေလးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးတို႔ မဆိုင္းမတြ ထလာၾကသည္။ ဆာဆာေလာင္ ေလာင္ျဖင့္ ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္ေနၾကရ၍ စကားပင္ မေျပာမိၾကေခ်။ စားေသာက္ၿပီး ၍အားလံုး ျပန္ထြက္သြားၾကေသာအခါ ေမေမခင္ တစ္ေယာက္ထဲသာလွ်င္ သိမ္းဆည္း လဲဖယ္ရင္း က်န္ခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္အထိ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးက ေမေမခင္ကို လံုး၀ စကားေျပာျခင္း မရွိေခ်။ ေမေမခင္ကလည္း သူတို႔ႏွင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ေနလိုက္ သည္။ ဤအိမ္တြင္ ဤလူေတြေရွ႕မွာ တစ္နာရီပင္ ေနလိုစိတ္ မရွိေတာ့ေခ်။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
ဖတ္၇တာတိုတိုေလး..အားမရဘူးဗ်ာ..
ေမ်ွာ္..ေမ််ာ္ေနရတာ....ေမာ.....
ျမတ္ႏိုး
ဟုတ္ပ
Right. :D
Ray
Post a Comment