Sunday, November 29, 2009

လက္ေဆာ႔လိုက္တာ မုန္းေမရာ

ဓမၼပဒ

ဓမၼဟူသည္ တရား၊ ပဒဟူသည္ ပုဒ္ျဖစ္သည္။ တရားဟူသည္ သဘာဝက်စြာ ျဖစ္တည္ေပၚေပါက္ လာေသာ အေၾကာင္းနွင့္ အက်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္။ထို အေၾကာင္းနွင့္ အက်ဳိးမ်ားကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ သည္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က သူ၏ မ်က္ေမွာက္တြင္ ျဖစ္ပ်က္၊ေပၚေပါက္ ခဲ့သည္တို႕၌ အေျခခံလ်က္ လူပုဂၢိဳလ္၊ ရဟန္းပုဂၢိဳလ္တုိ႕အား အက်ယ္ေဝဖန္၍ ေဟာၾကားခဲ့၏။

ထုို အနွစ္ခ်ဳပ္ကေလးမ်ားသည္ ဓမၼပဒဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ထင္ရွားေသာ တရားပုဒ္ကေလးမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ထုိ တရားပုုဒ္ကေလးမ်ားကို ေရွးယခင္က ရဟႏာၱအရွင္တို႕က ေပါင္းစုညီညာ ရြတ္ဆိုကာ  သံဂါယနာတင္ထားခဲ့ၾက၏။ တစ္ဖန္ေနွာင္းေခတ္လူမ်ားက ေက်ာက္ထက္အကၡရာ၊ စာရြက္အကၡရာ တင္ခဲ့ၾက၏။ ဘာသာအသီးသီးသို႕လည္း ျပန္ဆုိခဲ့ၾက၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္၏ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က ဓမၼပဒဟူသည့္ တရားအနွစ္ခ်ဳပ္ စာပုဒ္ကေလး မ်ားသည္ ယခု ကၽြနု္ပ္တုိ႕၏ မ်က္ေမွာက္သုိ႕ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေရာက္လာရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ထုိစာပုဒ္ကေလးမ်ားသည္ ဖတ္ေကာင္းရုံ၊ ဖတ္၍ သိရရုံမွ်သာမဟုတ္။ ဖတ္ရွဳျပီးေနာက္ လုိက္နာက်င့္ၾကံ ၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္ပါက အလုပ္၏ အရည္အေသြးအေလ်ာက္ အက်ိဳးတရားေပၚ ေပၚေပါက္နိုင္သည့္ စာပုဒ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ေပသည္။
 
အရွင္ေသ႒ိလ။ 
ပ႑ိတ သာမေဏဝထၳဳ 
(မဟာဒုဂ္ ျဖစ္စဥ္ အက်ဥ္း)

 
ဤတရားေဒသနာေတာ္ကို ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ ေနေတာ္မူစဥ္ ပ႑ိတ သာမေဏကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဟာေတာ္မူေလသည္။

လြန္ေလၿပီးေသာအခါက ကႆပျမတ္စြာဘုရား သည္ ရဟႏၱာ ႏွစ္ေသာင္းျခံရံေတာ္ မူလွ်က္ ဗာရာဏသီ ျပည္သို႕ ၾကြျမန္းေတာ္မူေလ၏၊ လူတို႔သည္ မိမိ အစြမ္းရွိသမွ် အာဂႏၱဳက အလွဴ ေပးလွဴ ၾက၏။

ထိုအခါ တေန႔တ၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဆြမ္းဘုန္းေပးၿပီး ေနာက္ တရားကို ေဟာေတာ္မူခဲ႔သည္။

၁။ ဥပသကာ ဒါယကာတို႕ - ဤေလာက၌ အခ်ဳိ႕ေသာသူတို႕သည္ မိမိ၏ဥစၥာကိုသာ လွဴဒါန္းသင္႔၏၊ သူတပါးကို တိုက္တြန္းေစသျဖင္႔ အဘယ္အက်ဳိးရွိအံနည္း ဟု ႏွလံုးသြင္း၍ မိမိသာလွ်င္ အလွဴေပးလွဴ၏။ ထိုသူတို႕သည္ ျဖစ္ရာဘဝ၌ ဥစၥာ ျပည္႔စံုျခင္းကို ရ၏၊ အျခံအရံ ျပည္႔စံုျခင္းကိုမရ။

၂။ အခ်ဳိ႕ေသာသူတို႕သည္သူတပါးကို ႏႈိးေဆာ္တိုက္တြန္း၏၊ မိမိက မလွဴဒါန္း၊ ထိုသူသည္ ျဖစ္ရာဘဝ၌ အျခံအရံျပည္စံုျခင္းကို ရ၏။ ဥစၥာျပည္႔စံု ျခင္းကိုမရ။


၃။ အခ်ဳိ႕ေသာသူတို႕သည္ မိမိ လည္းမေပးမလွဴ၊ သူတပါးကိုလည္း မႏႈိးေဆာ္၊ မတိုက္တြန္း၊ ထိုသူသည္ ျဖစ္ရာဘဝ၌ ဥစၥာျပည္႔စံု ျခင္းကိုမရ၊ အျခံအရံျပည္႔စံုျခင္း ကိုလည္းမရ၊ စားၾကြင္းစား ျဖစ္၍သာ အသက္ ေမြးရ၏။


၄။ အခ်ဳိ႕ေသာသူတို႕သည္ မိမိလည္း လွဴဒါန္း၏၊ သူတပါးကို လည္း ႏႈိးေဆာ္တိုက္တြန္း၏၊ ထိုသူသည္ ျဖစ္ရာဘဝ၌ အျခံအရံျပည္စံုျခင္းကို ရ၏။ ဥစၥာျပည္႔စံု ျခင္းကိုလည္းရ၏။

 ထိုတရားကို ၾကားနာ ရေသာ ပညာရွိေယာက္က်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင္႔ ရဟန္းႏွစ္ေသာင္း တို႔အား မနက္ျဖန္ တပည္႔ေတာ္၏ ဆြမ္းကိုခံယူေတာ္မူၾကပါဟု ပင္႔ဖိတ္ခဲ႔၏။

ထိုေနာက္ ထုိပညာရွိ ေယာက္က်ားသည္ ရြာသို႕ဝင္၍  ျမတ္စြာဘုရားႏွင္႔ ရဟန္းႏွစ္ေသာင္း တို႔အားမိမိတို႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လွဴဒါန္းၾကရန္ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ေလ၏။

လူအမ်ားလည္း မိမိတို႕တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးရန္ စာရင္းမွတ္ေစ၏။



မဟာဒုဂ္ ရဟန္းတပါးအတြက္ တာဝန္ခံျခင္း 

ထိုအခါက ဗာရာဏသီ ျပည္တြင္ အလြန္ဆင္းရဲျခင္း အျဖစ္ေၾကာင္႔ မဟာဒုဂ္ အမည္ရ သာမေဏ အေလာင္းလ်ာ သူဆင္းရဲႏွင္႔ သူ႕မယားတို႔လည္း ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ဆြမ္းဖိတ္ေသာ ေယာက္က်ားသည္ မဟာဒုဂ္ ကိုလည္း တိုက္တြန္း၏၊ မဟာဒုဂ္ ကမရွိဟု ေျပာဆိုေသာလည္း ဆိတ္ဆိတ္ မေန၊ ဆက္လက္၍ အခစားလုပ္ၿပီး အစြမ္းရွိသေလာက္လွဴရန္ ထပ္မန္ တိုက္တြန္းျပန္၏။

ထိုေၾကာင္႔ မဟာဒုဂ္လည္း ရဟန္းတပါးအား ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးရန္ ပညာရွိ ေယာက္က်ားအား စာရင္း မွတ္ေစ၏။  ပညာရွိ ေယာက္က်ား လည္း ရဟန္းတပါးစာေတာ႔ ကိစၥမရွိတန္ရာဟုထင္၍ စာရင္းမမွတ္ဘဲ ထား၏။ 

မဟာဒုဂ္ လည္း သံဃာတစ္ပါးရျပီဆိုျပီး အိမ္သို႕၀မ္းသာအားရေျပးျပီး ဇနီးမယား ကိုျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ေျပာပါေတာ့သည္္။ မယားကလည္း  စိတ္ထားျခင္းထပ္တူက်ခဲ့ပါသည္။

ဆြမ္းကပ္မည့္ ေန႕တြင္ မဟာဒုက္သည္ သံဃာအပါးတစ္ေထာင္ လုပ္ေကၽြးရန္ တာ၀န္ယူထားေသာ သူေဌးၾကီး၏အိမ္တြင္ အလုပ္ရခဲ့သည္ ။ စိတ္ရႊင္လန္းစြာျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ မဟာဒုဂ္ ကိုၾကည့္ျပီး သူေဌးၾကီးမွ သေဘာက်ကာ သေလးဆန္၊ ဆီ၊ဆားႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ား ေပးအပ္လုိက္ပါသည္။ မဟာဒုဂ္၏ ဇနီးသည္လည္း ထိုအိမ္တြင္ပင္ အလုပ္ရခဲ့ျပီး မဟာဒုဂ္ ႏွင့္ထပ္တူရခဲ့သည္။

မဟာဒုဂ္ သည္ သီခ်င္းတစ္ေၾကာ္ေၾကာ္ျဖင့္ ဟင္းရြက္ရွာ ထြက္လာျပန္ရာ လမ္းတြင္ ငါးဖမ္း ေနၾကေသာ တံငါမ်ားက ေပ်ာ္ရျခင္း အေၾကာင္းကို ေမးျပီး ငါးၾကင္းမ်ားကို သီရန္ခိုင္းေစပါသည္။ ငါးၾကင္းမ်ား သီျပီးေနာက္ ဆြမ္းကိစၥမ်ားရွိေနသျဖင့္ ငါးမ်ားလာ၀ယ္ၾကသျဖင့္ ရွိသမွ်ေသာ ငါးမ်ား ကုန္သြားေသာ ေၾကာင့္ တံငါသည္မ်ားမွ ၄င္းတို႕စားရန္ခ်န္ထားေသာ ငါးၾကင္းတစ္တြဲကိုေပးလုိက္ၾကသည္

အိမ္တြင္ ဆြမ္းခ်က္ေနခ်ိန္တြင္ သိၾကားမင္း၏ေက်ာက္ဖ်ာ တင္းမာလာေသာေၾကာင့္ သိၾကားမင္းသည္ အဘိုးအိုတစ္ဦးဟန္ျဖင့္ ခရီးသြားဟန္ေဆာင္ကာ နတ္ၾသဇာမ်ားျဖင့္ ဆြမ္းမ်ားကူညီကာခ်က္ေလသည္။

ဆြမ္းကပ္ရန္ အခ်ိန္က်ေသာေၾကာင့္ မဟာဒုဂ္ သည္ သံဃာသြားပင့္ရာ ပညာရွိ ေယာက္က်ား (နိဗၺာန္ေဆာ္) မွ သံဃာတစ္ပါး ဆိုသျဖင့္ စာရင္းမမွတ္မိေၾကာင္း ေျပာၾကား၍ မဟာဒုဂ္ အား မည္သို႕လုပ္ရမည္ကို အၾကံေပးေလသည္။ ဘုရားရွင္တို႕မည္သည္ သူဆင္းရဲတို႕အား ခ်ီးေျမွာက္ တတ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားေလသည္။

ထို႕ေၾကာင္႔ မဟာဒုဂ္လည္း  ဘုရားရွင္၏ ဂႏၶကုဋိတိုက္ ေတာ္တြင္ ဦးတိုကျ္ပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေတာ္မူေသာ သဗၺညု ျမတ္စြာဘုရား - ဤဗာရာဏသီျပည္ ႀကီး၌ ဘုရားတပည္႕ေတာ္ေအာက္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲသူ မည္သူ မွ မရွိပါဘုရား၊ ဘုရားရွင္တို႕သည္ တပည္႔ေတာ္၏ ကိုးကြယ္မွီခိုရာ ျဖစ္ေတာ္မူ ၾကပါသည္။ တပည္႕ေတာ္အား ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းကို ျပဳေတာ္မူပါဘုရားဟု ေလ်ာက္ၾကားရာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဂႏၶကုဋိတိုက္ တံခါး ကိုဖြင္႔လွစ္ ေတာ္မူ၍ မဟာဒုဂ္ အား သပိတ္ေတာ္ ကို ကမ္းေပးေလသည္။

ထိုအခိ်န္တြင္ ဆြမ္းပင့္ရန္ေရာက္ရွိလာေသာ ရွင္ဘုရင္ ၊ စစ္သူၾကီးႏွင့္ အိမ္ေရွ႕မင္းတုိ႕သည္ သပိတ္ေတာ္ အားမည္သည့္ ေငြေၾကးျဖင့္မဆို ေရာင္းပါရန္ေျပာေသာ္လည္း မေရာင္း၊  ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေပးေတာ္မူထားေသာေၾကာင့္ အႏိုင္အထက္လည္းမယူရဲၾက သို႕ျဖင့္ ၎တို႔လည္း ဤမဟာဒုဂ္ ၏လွဴဘြယ္ ဝထၳဴ မည္သည္ အဘယ္မွ်ရွိသည္ ျဖစ္လတၱံနည္း၊ မဟာဒုဂ္ လွဴၿပီးေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားကို နန္းေတာ္သို႔ ပင္႔ေဆာင္ၿပီးလွ်င္ ငါတို႔၏ ေကာင္းစြာ စီရင္အပ္ေသာ အာဟာရကို ေပးလွဴေပအံ ဟု ၾကံလွ်က္ ျမတ္စြာဘုရား ႏွင္႔ အတူတကြ လိုက္ပါသြားေလသည္။

မဟာဒုဂ္ တို႕၏ အိမ္သို႕ေရာက္ေသာ္ အိမ္မွာ အလြန္နိမ့္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္၏ တန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္ ေျမၾကီးလည္း နိမ့္၀င္သြားျပီး အမိုးမွာလည္း ျမင့္တက္သြားခဲ့သည္။ ယာဂုခဲဘြယ္ တို႔၏ တႀကိဳင္ႀကိဳင္ လႈိင္ေသာ အနံတို႔သည္ တစ္ျပည္လံုးကို လႊမ္းမိုး ၍ တည္ေလ၏။

မင္းႀကီးသည္ စသည္တို႕ကို ၾကည္႕ရႈ႕ၿပီးလွ်င္ ဘုရားအားေလွ်ာက္ေလ၏၊  တပည္႕ေတာ္သည္ ဤ သို႔ သေဘာရွိေသာ အဟာရကို ေရွးအခါက မျမင္ဘူးပါ၊ ဤအရပ္ ၌ တပည္႕ေတာ္ ေနသည္ရွိေသာ္  မဟာဒုဂ္ သည္ ပင္ပန္းရာ၏ ဟုေလွ်ာက္ထား၍ ဘုရားရွင္အား ရွစ္ခိုး၍ သြားေလ၏။

သို႕ႏွင့္ ဆြမ္းအႏုေမာဒနာျပီးေျမာက္ကာ ဘုရားရွင္ေက်ာင္းေတာ္သို႕ျပန္ၾကြခ်ိန္တြင္ သိၾကားမင္းသည္ အိမ္ျပင္သို႕ထြက္ ေကာင္းကင္သို႕ေမာ့ၾကည့္ကာမွ်ျဖင့္ ရတနာ ၇ပါးျဖင္႔ ၿပီးေသာ မိုးရြာကာ အိမ္လံုးျပည့္ ပါသည္။

သို႕ျဖင့္ မဟာဒုဂ္သည္ သူေဌးၾကီးအရာျဖင့္ ဘုရင္၏ေျမာက္စားျခင္းခံရကာ ေသလြန္ေသာအခါ နတ္စည္းစိမ္ လူစည္းစိမ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခံစားျပီးေနာက္ ေဂါတမ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာ အား ဥပဇၨ်ာယ္ျပဳကာ သာမေဏျပဳျပီးေနာက္ (၇)ႏွစ္သားမွ်ျဖင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေလသည္။

အရွင္ဓမၼႆမီဘိဝံသ စီရင္ခဲ႔ေသာ ပုံေတာ္စံု ဓမၼပဒဝထၳဳေတာ္ႀကီး ႏွင္႔ အျခားဖတ္ဘူးေသာ ဓမၼပဒ စာအုပ္မ်ား မွ မွီျငမ္းပါသည္။

 ပရိကၡရာ(၈) ပါးထဲမွာ ပါဝင္တဲ႔ သပိတ္ အေၾကာင္းနဲ႔  ျမသပိတ္ အေၾကာင္း

သပိတ္အေၾကာင္းနဲ႔စပ္ၿပီး အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာခ်င္တယ္။ ဘုရား အေလာင္းေတာ္ ေတာထြက္ေတာ္ မူေတာ့ ဃဋိကာရ ျဗဟၼာႀကီး က ပရိကၡရာ လွဴဒါန္းပါတယ္။ ဒီပရိကၡရာ ထဲမွာ သပိတ္လည္း ပါပါတယ္။ ျဗဟၼာလွဴတဲ့ သပိတ္ဟာ ဘာနဲ႔ လုပ္ထားတယ္ ဆိုတာ တိတိပပ မေဖၚျပေပမဲ့ သုဇာတာ သေဌးသမီး ႏို႔ဃနာဆြမ္း လွဴဒါန္းတဲ့ ကာလမွာ (ဃဋိကာရ မဟာျဗဟၼဳေနာ ဒိေႏၵာ မတၱိကာပ ေတၱာ) ျဗဟၼာႀကီး လွဴဒါန္းတာဟာ ေျမျဖင့္ၿပီးတဲ့ သပိတ္ (ေျမသပိတ္) လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘုရား အေလာင္းေတာ္ဟာ ဒုကၠရ စရိယာအက်င့္ က်င့္ေနတဲ့ ကာလအတြင္း ျဗဟၼာလွဴတဲ့ ေျမသပိတ္နဲ႔ မကင္းခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း သုဇာတာ သူေဌးသမီး ႏို႔ဃနာဆြမ္း လွဴဒါန္းဖုိ႔ လာတဲ့ အခါက်မွ ေျမသပိတ္ဟာ အလိုလို ကြယ္ေပ်ာက္ သြားခဲ့တယ္။

ဘုရား အေလာင္းေတာ္ဟာ မဟာ သကၠရာဇ္ (၁၀၃)ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ ေန႔မွာ ဘုရား အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္ မူပါတယ္။ အဲဒီကေန သတၱာသတၱဟ စံေတာ္မူကာ ေနာက္ဆံုး ရာဇာယတန သတၱာဟ စံေနေတာ္ မူတဲ့ အခ်ိန္မွာ နတ္မင္းႀကီး ေလးပါးက (ဣႏၵနီလ မဏိမေယ ပေတၱ) ျမျဖင့္ၿပီးတဲ့ သပိတ္ (ျမသပိတ္)ကို ကပ္လွဴၾက ပါတယ္။

ဘုရားရွင္က ထုိျမသပိတ္ကို လက္မခံဘူး။ တဖန္ ပဲေနာက္ အဆင္းရွိတဲ့ ေက်ာက္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ သပိတ္ ေလးလံုးကို ဆက္ကပ္ေတာ့မွ လက္ခံေတာ္ မူပါတယ္။ ဘုရားရွင္က ထိုပဲေနာက္ အဆင္းရွိတဲ့ သပိတ္ ေလးလံုးကို ဆင့္ထားၿပီး အဓိ႒ာန္ေတာ္မူရာ သပိတ္ ေလးလံုးကေန အနားရစ္ ေလးရစ္ပါတဲ့ သပိတ္ တစ္လံုးတည္း ျမင္ေတြ႔ရ ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရဲ႕ သပိတ္ေတာ္ အေရာင္ဟာ ပဲေနာက္ အဆင္းရွိတဲ့ (အမဲ)ေရာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တဖန္ ပါတိေမာက္ ဘာသာဋီကာမွာ သပိတ္နဲ႔စပ္ၿပီး ေျမသပိတ္ သံသပိတ္ ႏွစ္မ်ဴိးသာ အပ္ပါတယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီႏွစ္မ်ဴိးမွာ ေျမသပိတ္ကို ၂-ႀကိမ္ မီးဖုတ္ၿပီး သံသပိတ္ကို ၅-ႀကိမ္ မီးဖုတ္ရမယ္ လို႔ အ႒ကထာက ဆိုထား ပါတယ္။
ဒီလို မီးဖုတ္ ရတာက ျဖဴေၾကာင္ေၾကာင္ အဆင္းမရွိေစဘဲ ညိဳေမွာင္ေမွာင္ အဆင္း ရွိေစလိုရင္း ျဖစ္တယ္။

သပိတ္ အမဲေရာင္ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ- (သမဏသာ ရုေပၸန- ရဟန္းတို႔အား ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အားျဖင့္၊ ပကၠံ- က်က္ၿပီးေသာ) ဟုဆိုထားတဲ့ အတြက္ သမဏ သာရုပၸ ျဖစ္ေအာင္ (ရဟန္းမ်ား ၾကည္ညိဳဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္) ျဖစ္ပါတယ္။

သတ္မွတ္တဲ့ကာလ
ဘုရား အေလာင္းေတာ္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္ မူတာက မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၃)ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ ေန႔ျဖစ္ၿပီး၊ သတၱာ သတၱာဟ ၄၉-ရက္အၾကာ ၀ါဆို လဆန္း (၄)ရက္ေန႔ခန္႔မွာ နတ္မင္းႀကီး ေလးဦး၏ ပဲေနာက္ အဆင္းရွိ သပိတ္ကို အလွဴခံယူေတာ္ မူတဲ့အတြက္ သပိတ္ သတ္မွတ္ရာ ကာလကို မဟာ သကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆုိ လဆန္းပိုင္းက စတင္ခဲ့တယ္လို႔ ယူဆရပါ တယ္။

ျမသပိတ္ လို အစိမ္းေရာင္ေတြ ေပၚလာတာကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္-

ဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူၿပီး ၄၉-ရက္ခန္႔ အၾကာမွာ နတ္မင္းႀကီး ေလးပါးက ဘုရားအား ပထမအႀကိမ္ ျမသပိတ္ လွဴဒါန္းတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ လူေတြက ဘုရား ရုပ္ပြားေတာ္ ျမတ္အား ျမသပိတ္ လို အစိမ္းေရာင္ သပိတ္မ်ား လွဴလာၾကတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္ လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္ လွဴဒါန္းေနတဲ့ သပိတ္ေတြက ျမသပိတ္လို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဖန္သပိတ္ ေတြပါ။ အဲဒီသပိတ္ ေတြလည္း ဘုရာအား လွဴဒါန္းဖို႔ရာ မသင့္ေတာ္ ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) ဘေလာ့မွ ကူးယူေဖာ္ျပ မွ်ေ၀ပါသည္။

လက္ေဆာ႔လိုက္တာ မုန္းေမရာ

က်ေနာ္တို႕ ရြာမွာ ႏွစ္စဥ္ ျပဳလုပ္တဲ႔၊ အလွဴပြဲေလး တခုအေၾကာင္းနဲ႔ အဲဒီ အလွဴပြဲေလးကို အမွီျပဳၿပီး ရြာကေလး မွာ အသံုးတည္႕ သြားတဲ႔ စကားေလး တခြန္းအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ဒီအလွဴ ပြဲေလးအေၾကာင္းကို ေျပာျပတဲ႔ အခါမွာ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ႔တဲ႔ တရားေလးေတြ ကို ဗဟုသုတ အလိုငွာ တင္ျပေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း နဂိုက သိခ်င္သလိုလို ရွိေနေပမဲ႔ ပိုမိုၿပီးေတာ႔ ရွင္းလင္းသြားခ်င္လို႕ ဖတ္မွတ္ထားခဲ႔ တာေလးေတြကို ျပန္လည္ စုစည္းေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သိၿပီးသားပုဂၢိဳလ္ မ်ားအတြက္ ေတာ႔ sorry ပါဘဲဗ်ာ။

ရြာကေလး မွာ ႏွစ္စဥ္ သီတင္းကၽြတ္ လျပည္႕ေန႕ မွာ အလွဴပြဲေလး တခုျပဳလုပ္ေလ႔ ရွိပါတယ္။ လျပည္႔ေန႕ မတိုင္မွီ ဒီအလွဴပြဲ ေလးအတြက္ တရြာလံုး မဲႏိႈက္ေလ႔ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ မဲထဲမွာ ပါေလ႔ရွိတဲ႔ မဲေတြကေတာ႔ လျပည္ေန႔ မွာ ျမသပိတ္ ထဲကို ဆီဥ ေထာပတ္ အေကာင္းအမြန္ ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္း မ်ား ထည္႔ၿပီး၊ ရြာထိပ္မွာ ရွိတဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဘုရား မွာ ျမတ္စြာဘုရားအား ရည္ညႊန္းၿပီး ဆြမ္းကပ္လွဴ ခြင္႔ ရရွိျခင္း၊ က်န္မဲမ်ားကေတာ႔ ဘုရားရုပ္ထုေတာ္မွာ ေရႊသကၤန္း ကပ္လွဴခြင္႔ ရျခင္းနဲ႔ တျခား ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမွာ လိုအပ္တဲ႔ အရာအားလံုးကို မဲျပဳလုပ္ထားၿပီး ဝိုင္းဝန္း လွဴဒါန္း ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီၤမဲေတြထဲမွာ ျမသပိတ္ ေပါက္တဲ႔ အိမ္ကေတာ႔ ကံထူးသူပါဘဲ။ ရြာကေလးက ဥာဏ္ကို မမွီ ကံကို မွီၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတဲ႔ သူေတြဘဲဆိုေတာ႔ ဒီလို ျမသပိတ္ ေပါက္ခဲ႔ရင္ မဟာဒုဂ္ လို ေရႊမိုးေငြမိုး ရြာဘို႕ အခြင္႔အခါ ေရာက္ၿပီလို႕ ယူဆၿပီး ဝမ္းသာအားရ နဲ႕ ျမသပိတ္ မဲကို အထြတ္အျမတ္ထားၾကပါတယ္။

ထူးျခားခ်က္ ေတြကလည္း ရွိပါတယ္။ ျမသပိတ္ ေပါက္တဲ႕ အိမ္မ်ားဟာ တခ်ဳိ႕က အလွဴပြဲ မတိုင္ခင္ တခ်ဳိ႕က အလွဴပြဲ အၿပီးမွာ ေရႊေတြ ေက်ာက္ေတြ ေအာင္တဲ႕ ထံုးစံရွိပါတယ္၊ အဲဒီေတာ႔ ျမသပိတ္ မဲကို မက္ၾကတာေပါ႔။ ျမသပိတ္ ေပါက္တဲ႔ သူကေတာ႔ မဲအားလံုးထဲမွာ အဓိက အက်ဆံုးမဲဆိုေတာ႔ ေငြေတာ႔ အေတာ္ကုန္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက သံဃာေတြကိုလည္း ဆြမ္းကပ္ရပါတယ္။ လူေတြအားလံုး တရြာလံုးမက (တျခားရြာက လာတဲ႔ ဧည္႔သည္မ်ား လည္းရွိတဲ႔ အတြက္ပါ) ကိုလည္း ေကၽြးေမြးဧည္႕ခံ ရပါတယ္။

တခ်ဳိ႕က ျမသပိတ္ေပါက္ရင္ မႏၱေလးဆင္းၿပီး ျမသပိတ္ တလံုးဝယ္ၿပီး အသစ္စက္စက္ထဲမွာ ကပ္လွဴၾကပါတယ္။ တခ်ုဳိ႕ ကေတာ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ျမသပိတ္ငွားၿပီး ကပ္လွဴၾကပါတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ႔ ဒါေပမဲ႔ ရြာကေလး ကေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ဆင္းရဲ ဆင္းရဲ ျမသပိတ္ ဟာဆင္းရဲတြင္း လြတ္ကင္း ေအာင္ ေရႊေအာင္ ေက်ာက္ေအာင္ ေစမဲ႔ ဘုရားေပးတဲ႔ သပိတ္ အစစ္ အျဖစ္ ယူဆၿပီး မက္မက္ေမာေမာ နဲ႔ ေတာင္႔တ ၾကပါတယ္။
 
က်ေနာ္တို႕ရြာမွာ ဗာရာဏသီ ျပည္က မဟာဒုဂ္ လင္မယားကဲ႔ သို႕ဆင္းရဲေသာ မမုန္းေမ တို႕လင္မယားနဲ႔ သားသမီးမ်ား ရွိပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ကေတာ႔ မွတ္မွတ္ရရပါဘဲ ျမသပိတ္ ေပါက္မဲ ကို မယားျဖစ္သူ မမုန္းေမ ကိုယ္တိုင္ ႏိႈက္ယူၿပီး ကံထူးသူ အျဖစ္ခံယူသြားပါတယ္။ အဲဒါကို ေယာက္က်ား ျဖစ္သူ က ေတာထဲ သြားေနတဲ႔ အတြက္ ေတာက အျပန္မွ သိရပါတယ္။

ေယာက္က်ားျဖစ္သူ ေတာထဲက အျပန္မွာ တရြာလံုးနီးပါးက ဝိုင္းအံုၿပီး ေကာင္းသတင္း ဆိုေတာ႔ ေျပာၾက တာေပါ႔။ မုန္းေမ ကလည္း သူေယာက္က်ား ကို သူ မဲေပါက္တာကို ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ ဝမ္းသာအားရ ခုန္ေပါက္ ထြက္လာၿပီး ေျပာေတာ႔တာေပါ႔။

အဲဒီမွာ ေယာက္က်ား လုပ္သူရဲ႕ ရြာကေလး ရဲ႕ ရာဇဝင္ ကို တြင္ေစမဲ႔ စကားတရပ္ ထြက္ေပၚလာေတာ႔ တာပါဘဲ၊ ` လက္ေဆာ႔လိုက္တာ မုန္းေမရာ` တဲ႔။ အမွန္ေတာ႔ ေယာက္က်ားလုပ္သူက ဒီေလာက္ ဆင္းရဲ ေနေတာ႔ ျမသပိတ္ ေပါက္ရင္ ကုန္ရမဲ႔ စရိပ္စက ေတြမွန္းၿပီး(ေရႊေအာင္တာက ဘယ္ေနမွန္းမွ မသိေသးတာကိုး) ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားလို႕၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေျပာလိုက္တဲ႔ စကားေလး တခြန္းပါဘဲ။

အဲဒီ ေနာက္ေတာ႔ ရြာကေလး မွာ တခုခုကို ကိုယ္႕သေဘာနဲ႕ ကိုယ္လုပ္ၿပီး ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားမယ္ ဆိုရင္ လက္ေဆာ႔လိုက္တာ မုန္းေမရာ ဆိုတဲ႔ စကားေလးကို အခုထိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳေနၾက ဆဲပါခင္ဗ်ား။ 
 
(ညီမငယ္ seeseinshin@gmail.com ၏ေျပာျပခ်က္မ်ားအား ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္)


>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Friday, November 27, 2009

ခံစားၾကည္႔ပါ

Click here to join nidokidos


Click here to join nidokidos

Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos




Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos



Click here to join nidokidos

 

Everybody has an apple tree in his life. And its your Parents  !!!  




Click here to join nidokidos

email မွေရာက္ရွိလာေသာ cartoon ေလးအားမွ်ေ၀ေပးပါသည္။
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေပါစိန္မလာနဲ႕ ပိုင္စိလာ

က်ေနာ္႔ ေဆာင္းပါးထိပ္ ေခါင္းစဥ္စာသားေလး က က်ေနာ္တို႕ရြာမွာ တခါက အမွန္ တကယ္ျဖစ္ခဲ႔ တာေလးပါ၊ ရြာကေလးကေတာ႔ ေပါစိန္ မလာနဲ႕ ပိုင္စိ လာ ဆိုတဲ႔ စကားေလးၾကားလိုက္ရင္ ဘာကို ရည္ရြယ္ သလည္း ဆိုတာ သိၾကပါတယ္။ ဥပမာဗ်ာ..က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံမွာ ကူညီပါရေစ ဆိုရင္ အားလံုး သိၾကပါတယ္ေနာ္၊ က်ေနာ္တို႔ ကေတာ႔  ဟဲ...ဟဲ အကူအညီ မေတာင္းရဲ ပါဘူးဗ်ာ၊  ( ေၾကာက္.. ေၾကာက္တတ္ လို႔ပါ)

အခုလည္း အဲဒီလိုပါဘဲ။ က်ေနာ္ ရြာျပန္ရင္းနဲ႕ ႀကံဳ႕ ခဲ႔ရတဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္ ေလးပါ၊  ျပန္လည္ တင္ျပလိုက္ ရပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီႏွစ္ ေဆာင္းတြင္း က ႏွင္းက်ခ်က္ ကေတာ႔ လြန္လြန္းတယ္၊ ေရခဲမႈန္ ေလးေတြနဲ႕ မျခား ေအးစက္ေနတဲ႕ ႏွင္းပြင္႔ ျဖဴျဖဴေလး ေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ ရြာေလးက ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက် ေနေလရဲ႕။ က်ေနာ္ ကေတာ႔ ညက ေစာေစာ အိပ္တာဆိုေတာ႔ ေစာေစာႏိုး ေနတယ္ ၊ ဒါေပမဲ႔ တအိမ္လံုး မထၾကေသးေတာ႔ ဆက္ေကြးေနရတာေပါ႔။

က်ေနာ္တို႕ ရြာေလးက စိုက္ပ်ဳိး သီးႏွံလုပ္ကိုင္တဲ႔ ရြာမဟုတ္ဘူး၊ တရြာလံုး ေရႊက်င္တယ္။ ေက်ာက္တူးတယ္၊ တပိုင္တႏိုင္ လည္းလုပ္ၾကတယ္၊ ပိုက္ဆံ ရွိတဲ႕သူေတြကေတာ႔ တြင္းသားေတြနဲ႕ ေလလံ ဆြဲၿပီး တြင္းပိုင္လုပ္တာေပါ႔ဗ်ာ။

ဒါေပမဲ႔ ဒါကလည္း လြယ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ တြင္းသားေတြ အတြက္ ေန႔စဥ္စားစရိတ္၊ စက္စရိတ္၊ ဆီဘိုး ဒါေတြကို တတ္ႏိုင္မွ တြင္းေထာင္လို႕ရပါတယ္၊ တခါတေလ ဗ်ဳံးက မေတြ႕ႏိုင္ဘူး၊ စားရိတ္က ျပတ္ေနၿပီ ဆက္လုပ္ဘို႕ ခက္ေနၿပီ၊ ဒါဆိုရင္ ရွိသမွ် ေရာင္းခ်၊ ေပါင္ႏွံ ေပါ႔၊ မွန္းခ်က္ နဲ႕ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္ရင္ေတာ႔ ရႈံးေပါ႔။ ေရႊေအာင္ရင္လည္း ၿပီးၿပီေပါ႔။

ဒါေပမဲ႔ ရြာထဲကလူေတြကေတာ႔ ေရႊေအာင္လို႕၊ ေက်ာက္ေအာင္လို႕ ဆိုၿပီး ကားေတြဝယ္၊ ကားေထာင္၊ တိုက္ေတြေဆာက္ ေနာက္ေတာ႔ ကားေတြျပန္ေရာင္း နဲ႕ ဒံုရင္း၊ ဒံုရင္း ျပန္ေရာက္တာပါဘဲ၊ ေရႊ ေအာင္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေအာင္ေပမဲ႔၊ ေရႊသမား ကေရြဘဲ ဆက္လုပ္တာ ဆိုေတာ႔ ၊ ျပန္ရႈံးသြားတာမ်ားပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကေတာ႔ ေက်ာက္တခါ ေအာင္ဘူးတယ္။ မႏၱေလး တက္ၿပီး ေျမကြက္ ေတြဘာေတြ ဝယ္ထားေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ႔ လည္း ထံုးစံအတိုင္း ပါဘဲ၊ ေအာင္တဲ႔ အခ်ိန္ကေတာ႔ ok ပါဘဲ၊ သံုးလို႕ေကာင္းသလား မေမးနဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ လည္း ကုန္တာပါဘဲ။ အခုေတာ႔ ေက်ာက္တြင္းလည္း မတူးေတာ႔ ဘူး။ ေရႊတြင္း လည္း မေထာင္ ေတာ႔ဘုး။

ေစ်းေရာင္းစားတယ္ဗ်ာ၊ ေျပာရရင္ေတာ႔ ေစ်းေရာင္းရတာ မွေကာင္းပါေသးတယ္။ ခ်က္ျခင္း ခ်မ္းသာစရာ အေၾကာင္းေတာ႔ မရွိေတာ႔ဘူးေပါ႔၊ ဒါေပမဲ႔ ပူစရာ နဲသြားေတာ႔ ေကာင္းတာေပါ႔။ ရြာထဲေရာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ေရႊ လုပ္ကြက္ေတြထဲေရာင္းတာပါ။ ေလလံ ကြက္ေတြရွိတဲ႔ ေတာင္ေပၚမွာ ေရာင္းတာပါ။

အခုလည္း ေစ်းဝယ္ဆင္းရင္းနဲ႔ အိမ္ (ရြာထဲ) ဝင္ႏွပ္ေနတာပါ။ ၾကာေတာ႔လည္း နားခ်င္လာၿပီဗ်ာ၊ ေတာင္ေပၚမွာ လည္း ေရကအစ ရွားတဲ႔ အျပင္ အလုပ္လုပ္ရတာလည္း အေတာ္ပန္းတယ္။ အဲဒီလို ေတာင္ စဥ္းစား၊ ေျမာက္စဥ္းစားနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႏွပ္ေနတုန္းဗ်ာ ေပါစိန္မလာနဲ႔ ပိုင္စိလာ၊ ေပါစိန္မလာနဲ႔ ပိုင္စိလာ ဆိုတဲ႔ ေအာ္သံႀကီး ထြက္လာပါတယ္။

ငယ္သံကို ပါေနတာပါဘဲ။ ဒါႀကီးေတာ္ အသံဆိုေတာ႔ က်ေနာ္လည္း လန္႔သြားတာဘဲ၊ ေပါစိန္ ဆိုတာ ႀကီးေတာ္ သမက္၊ ပိုင္စိ ဆိုတာ သမီး။ ဘာမ်ား ျဖစ္လို႕ ေပါစိန္ မလာရဘဲ ပိုင္စိ ဘဲလာရမွာ လည္း ဆိုၿပီး၊ စပ္စုခ်င္တဲ႔ စိတ္ေၾကာင္႔ ကမန္းကတန္း နဲ႔ ႀကီးေတာ္အိမ္ဘက္ ေျပးသြားၾကည္႔မိတယ္။ က်ေနာ္ လိုဘဲ တရြာလံုး ကလည္း ဘာေၾကာင္႔ ေပါစိန္မလာခိုင္းရသလည္း ဆိုတဲ႔ စပ္စုခ်င္တဲ႔ သူေတြ တရြာလံုး နီးပါးပါဘဲ။

သနားစရာ ႀကီးေတာ္ ခမ်ာ၊ ၿခံစည္းရုိး ႀကီးခြတက္ေက်ာ္ရင္း မေတာ္ရာ စူးမိတယ္ထင္ပါရဲ႕ ဗ်ာ၊ ဆင္းမရ ေက်ာ္မရ ဆိုေတာ႔  သူေအာ္လိုက္ရင္လည္း သူ႕သမက္လာမွာ ေၾကာက္ၿပီး အကူအညီလည္း ရခ်င္ဆိုေတာ႕ တခါထဲ အလုပ္ျဖစ္သြားေအာင္၊ ေပါစိန္ မလာနဲ႕ ပိုင္စိ လာဆိုၿပီးေအာ္လိုက္တာေနမွာေပါ႔၊

အခုေတာ႔ ေပါစိန္ တင္မကဘူး၊ တရြာလံုး လာၾကည္႕လိုက္ၾကတာ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ ကိုျဖစ္လို႕ေပါ႕၊  အားလံုးကလည္း ႀကီးေတာ္ ကို သနားရမဲ႔ အစား တဟားဟား နဲ႔၊ ႀကီးေတာ္ ကလည္း လာၾကည္႕ သမွ် လူေတြကို  ျခံစီးရုိးႀကီး တန္းလန္း နဲ႕ ဆဲ လိုက္၊ ဆိုလိုက္တာ၊ ပြက္ေလာ ကို ရုိက္သြားတာဘဲ၊။

ေနာက္ ေတာ႔မွ သူ႔ သမီး ပိုင္စိ က တရြာလံုး ေတာင္းပန္ ၿပီး သြားခိုင္းလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ႔ ရြာထဲမွာ ေယာက္က်ားသူ မသိေစခ်င္တဲ႔ ကိစၥ မ်ဳိးဆိုရင္ ေပါစိန္ မလာနဲ႕ ပိုင္စိ လာဆိုတာ၊ တရြာလံုး ရဲ႕လက္သံုး စကားကို ျဖစ္လို႕ေပါ႔ဗ်ာ။ နဲနဲရရ ႀကီးေတာ္ မဟုတ္ဘူး ေနာ္၊ အခုထိ ႀကီးေတာ္ စကားဟာ တရြာလံုး လက္သံုးစကား ျဖစ္တုန္းပါ။

ခင္ဗ်ား တို႕လည္း အဲလိုႀကံဳလာရင္ ေအာ္သာေအာ္လိုက္ ေပါစိန္မလာနဲ႔ ပိုင္စိလာ ေပါ႔ဗ်ာ.........

(ညီမငယ္ seeseinshin@gmil.com ၏ ေျပာျပခ်က္ မ်ားကို ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္)


>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, November 25, 2009

က်ေနာ္ ေဗဒင္ ဆရာ

တခါ တေလ က်ေတာ႔ လည္း ေက်ာင္းေနတုန္းက ေဗဒင္ ဆရာ၊ လကၡဏာ ဆရာ ျဖစ္ခဲ႔ ရတဲ႔ ဘဝ ကို ျပန္သတိ ရမိတယ္၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝ က ကေလးမမယ္၊ အရြယ္ လည္းမေရာက္ ခင္ကေပါ႔။ စာေတြေလွ်ာက္ ဖတ္ ေတာ႔ ကိုင္ရုိ ရဲ႕ လကၡဏာ ၾကည္႕နည္း စာအုပ္ေတြ လည္း ဘယ္ေျပးလြတ္ မလည္း။

သိပ္ဖတ္လို႕ ေကာင္းတာေပါ႔ေလ၊ ေလေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ကိုင္ရုိ ကိုယ္ေတြ႕ေတြေျပာ၊ ဘယ္လို မွန္တာ၊ ဘယ္လို ေတာ္တာ ဆိုတာေတြ အာေဘာင္းအာရင္း သန္သန္ နဲ႕ ေျပာ၊ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ထိုးေပးထားတဲ႔ လက္ကေလးေတြကို မွန္ဘီလူး အစား မ်က္မွန္ ထူထူႀကီး ကို ခၽြတ္လိုက္။ တတ္လိုက္ လုပ္ရင္း လက္ခေလး ဟိုပြတ္ ဒီပြတ္ လုပ္ရင္း လကၡဏာ ၾကည္႕ေပးခဲ႔တာေတြကို သတိရမိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေက်ာင္းစာ ၿပီးရင္ ကာတြန္းစာအုပ္ ေတာင္မွ အႏိုင္ႏိုင္ ဖတ္ၾကတာကိုး၊ က်ေနာ္ ကေတာ႔ သိတဲ႔ အတိုင္းဘဲ ေက်ာင္းစာ ကလြဲရင္ ဘယ္စာအုပ္လာလာေလ၊ ဖတ္ျပ  လိုက္မယ္၊ စာအုပ္ မၿပီးမၿခင္း၊ မစားဘူး၊ မအိပ္ဘူး .. အဲဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ဘူး ဆိုတဲ႔ ဇြဲသတၱိ အျပည္႕နဲ႔ ေလ၊ အဲဒီလို အားမာန္ အျပည္႕နဲ႕ က်ဳိးစားထားတာ ဆိုေတာ႔ ဒီလို လူစြမ္းလူစ ျပလို႕ရတဲ႕ အခ်ိန္ဆိုရင္ က်ေနာ္႕ ရဲ႕ ရွိသမွ် ပညာအကုန္ သံုးၿပီး ေလေကာင္းေကာင္း နဲ႔ မရပ္မနား အားသြန္ခြန္စိုက္ ေလွ်ာက္ေျပာ ေတာ႔ တာဘဲ။

တကယ္ဆိုရင္ ဒိလို ပညာရပ္ ႀကီး တခုကို ဘယ္လိုလုပ္ ၿပီး စာအုပ္ဖတ္ရုံနဲ႕ ဘယ္သူက တတ္ မွာလည္း၊ ဒါေပမဲ႔  သိတယ္မဟုတ္လား မသိတဲ႔ လူေတြၾကား ထဲမွာ နဲနဲေလး တတ္တဲ႔ လူက ဆရာ လုပ္ၿမဲဆိုေတာ႔  ဘာမွ မသိတဲ႔ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာ ေတာ႔ လုပ္စားလို႕ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတာေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုတာ ၁၆ ေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္းကေန စၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းလာခဲ႔ ၾကတာဆိုေတာ႔ အတြင္းသိ၊ အဆင္းသိ ေတြေပါ႔ ဗ်ာ။

က်ေနာ္ လည္း အခုေျပာမွ သမားေတာ္ ခ်န္ဂင္ ကိုးရီးကား ထဲက မယ္မယ္ ၂ေယာက္ရဲ႕ ထမင္းခ်က္ ၿပိဳင္ပြဲ ကိုျပန္သတိရတယ္၊ အႏိုင္ရသြားတဲ႔ မယ္မယ္ က ထမင္းတအိုးထဲမွာတင္ တဘက္ ကို အေပ်ာ႔၊ တဘက္ကို အမာ ခ်က္ထားၿပီး သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေကၽြး တဲ႔အခါ သူက ငယ္ကထဲက ေပါင္းလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ႔ ဘယ္သူ အမာႀကိဳက္တယ္၊ ဘယ္သူ အေပ်ာ႔ ႀကိဳက္တယ္ ဆိုတာသိေတာ႔ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြ အႀကိဳက္ကို ထည္႕ေကၽြးတာေပါ႔၊ အဲဒီမွာ အႏိုင္ရသြားတယ္ေလ။ က်ေနာ္က အဲဒီကားကို ႀကိဳက္လို႕ အခု စၿမံဳ ျပန္ၾကည္႕တာပါ။ ၾကည္႔ၿပီးသားလူမ်ားလည္း sorry ပါဘဲဗ်ာ။

အခုလည္း အဲဒီလိုေပါ႔၊ သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ ဘာရွိေနလည္း၊ သူတို႕ ဘာျဖစ္ခ်င္လည္း ဆိုတာက စၿပီး က်ေနာ္သိေနတယ္ ဆိုတာ ေဗဒင္ ပညာေၾကာင္႔ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕တို႕ အေၾကာင္းသိေနတာကိုးဗ်။ ဒါကို သူတို႕ကလည္း သတိမထားမိပါဘူး၊ က်ေနာ္ကလည္း အဲဒီ သိထားတာေလး အေျခခံၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာ လိုက္ေတာ႕၊ မွန္လိုက္တာ၊ မွန္လိုက္တာ ဆိုၿပီး နံမည္ေတြႀကီးလို႕ေပါ႕။

အခုေခတ္ လို႕ ဆရာမင္းသိကၡရဲ႕ ေဗဒင္၊ လကၡဏ စာအုပ္ေတြ မေပၚ ေသးလို႕ ေပါ႔ဗ်ာ၊ ေပၚမ်ားေပၚရင္ က်ေနာ္ အခုေလာက္ဆိုရင္ တိုက္ေတြစီး၊ ကားေတြ ေဆာက္ ၿပီး အဲ ေယာင္လို႕ ေဘာစိ ေဘာစိ ေတာ႔ ျဖစ္ေလာက္ၿပီ၊

အဲဒီလို ေဗဒင္ ဆရာ လုပ္ခဲ႔တာ ဆိုေတာ႕ စားဘို႕ ေသာက္ဘို႕ မပူပင္ရေတာ႔ ဘူးေပါ႔ဗ်ာ၊ အဲဒီ အခ်ိန္က ၿမီးရွည္ တပြဲ ငါးမူး (ျပား၅၀) အဲဒီ တပြဲက အခုေခတ္ ၅၀၀ တန္ပြဲ အတိုင္းဘဲ၊ ၿမီးရွည္သည္ ႀကီးဆို လက္မလည္ ေအာင္ေရာင္းရတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ တို႕ က ဗိုလ္ ေတြဆိုေတာ႔ က်ေနာ္ တို႕အတြက္က အဲဒီ ပြဲ ေတြထက္ကိုမ်ားတယ္။

ပံုမွန္ ပြဲထက္ မံုဖတ္ ကိုယ္သေဘာနဲ႕ ကိုယ္ ႀကိဳက္သေလာက္ ဆြဲထည္တယ္၊ က်န္တာေတြက ေတာ႔ ေျပာမေနနဲ႔ ေပါ႔လို႕ ပဲငါးပိ၊ အခ်ုိေပါ႔လို႕ ဟင္းခ်ဳိမႈံ ထည္႕၊ ငရုပ္သီးဆီ ထပ္ထည္႕၊ ပံုမွန္ ပြဲထက္ တဆခြဲ ေလာက္ပိုတာေပါ႔ဗ်ာ။ ၿမီးရွည္ သည္ႀကီး ကေတာ႔ က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ ဆို လက္ေျမွာက္၊ ေျခေျမွာက္ အားလံုးေျမွာက္။ ေနာက္ တခါ မံုဟင္းငါး ဆိုရင္လည္း အဲဒီလိုဘဲ အေၾကာ္ နဲ႕မွ ငါးမူး ဘဲ။ အဲဒါေတြက ဂြင္ႀကီး တည္႔ မွ အထူးလိုက္ေကၽြး တာေတြေပါ႔၊

က်န္တဲ႔ ေနၾကာေစ႔တို႔။ အာလူးေၾကာ္ တို႕ အခ်ဥ္ ထုပ္ တို႕ကေတာ႔ မစားျခင္ အဆံုး က်ေနာ္ တို႕အဖြဲ႕ တဖြဲ႕လံုးစားမကုန္ဘူး၊ ေန႔တိုင္းေနာ္၊ ထမင္းစားခ်ိန္၊ မံုးစားခ်ိန္ ဆိုလက္မလည္ ဘူး၊ မ်က္ႏွာပြင္႔ လိုက္ပံုက၊  က်ေနာ္ တို႔ တတန္း ထဲတင္ ဘယ္ က မလည္း၊ တျခား အတန္း က မိန္းခေလးေတြလည္း လာေမးၾကတာေပါ႔။ ေယာက္က်ားေလးေတြ ကေတာ႔ ေမးတဲ႔ သူေတြကို လိုက္ေလာင္ေနၾကတာေပါ႔။ တခ်ဳိ႕ခင္တဲ႔ သူေတြ ကလည္း အတင္း လက္ထိုးေပးတာေပါ႔ အဲဒီေတာ႔ လည္း သူတို႕ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ တခြန္းႏွစ္ခြန္း ေျပာလိုက္တာေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႔ တေန႔ေတာ႔ က်ေနာ္႔ စားေပါက္ႀကီးပိတ္မယ္႔ ေန႔ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေန႕ က က်ေနာ္႔ နားမွာ မိန္းခေလးေတြ မဝိုင္းဘဲ ေယာက္က်ားေလးေတြ ဝိုင္းေနပါတယ္။ က်ေနာ္႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ဘယ္သူ႕ မွ အလြတ္ မေပးပါဘူး၊ ဘယ္သူလာလာ သူတို႕ကို အခြန္ ေပးမွ က်ေနာ္ ဆီမွာ လက္ျဖန္ခြင္႔ ရွိပါတယ္။

တန္ရာတန္ေၾကး ရရဲ႕လား ဆိုတာကိုလည္း တြက္ခ်က္ၿပီးမွ လက္ခံတယ္။ နည္း ေနရင္ လည္း မရဘူး ဆရာေရ။ ေဟ႔ ငါးမူးဘိုးဘဲ ေဟာေဟ႔၊ တမတ္ ဘိုးဘဲ ေဟာေဟ႔ ဆိုၿပီး ေဘးကေန ညႊန္႕ၾကားခ်က္ ေတြ ေပးေနပါတယ္။ ဘယ္႕သူ႕မ်က္ႏွာ မွ မေထာက္ထားဘဲ တိက်၊ မွန္ကန္၊ ျမန္ဆန္စြာနဲ႔ လာဘ္ေပး၊ ရန္မလို (အဲ..ဘာေတြမွန္း လည္း မသိဘူး၊ ေလွ်ာက္ေျပာေနျပန္ၿပီ)

က်ေနာ္ လည္း တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ထံုးစံအတိုင္း အေပ်ာ္မ်ားမ်ား တဟားဟား နဲ႕ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနတာေပါ႔၊ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ရဲ႕ အလားအလာေကာင္းလွတဲ႔ ဘဝကို ဖ်က္စီးမဲ႔ (အလဲ႔ ..) လဒႀကီး အလွည္႕ ေရာက္လာပါတယ္။ ထံုးစံ အတိုင္းေပါ႕ အခုတြဲေနတဲ႕ ေကာင္မေလး က မင္းရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အေပ်ာ္တြဲ ရာကေန တေျဖးေျဖး သံေယာဇဥ္တြယ္ ၿပီး တသက္လံုး ေပါင္းရမယ္ေပါ႔။ ေလွ်ာက္ေျပာတာေပါ႔ဗ်ာ။ အဲ မၾကာပါဘူး ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက တဟင္းဟင္း နဲ႕ ငိုပါေလေရာ၊ အဲဒီၾကမွ က်ေနာ္လည္း ျပဴးၿပဲ ၾကည္႕ရေတာ႔တာေပါ႔။ ဟဲ...ဟဲ မိန္းမ မရခ်င္ ဘဲ  ေယာက္က်ားရခ်င္ေနတဲ႔ အေျခာက္ႀကီး မွ သြားရႊီးမိ ပါေလေရာဗ်ာ။

က်ေနာ္႔ ကိုလည္း ရန္ေထာင္လိုက္တာ၊ သူ အခုတြဲ ေနတဲ႔ မိန္းခေလး သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ စြပ္ဆြဲတယ္ေပါ႔၊ က်ေနာ္လည္း ဘုရားစူး လက္ျဖန္႔လို႕ သာ ၾကည္႕လိုက္ရတာ သူမွန္း လံုးလံုး ကို သတိမထားလိုက္မိဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ငိုခ်င္း ရွည္၊ အရစ္ရွည္၊ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက စြာစြာနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ  ေတြ ထိေရာက္ သြားပါေလေရာ။ အမႈ တြဲက ႀကီးသြားတာေပါ႔။

အဲဒီေတာ႔ အမႈ႕ စီရင္ခ်က္အရ က်ေနာ္႔ ရဲ႕ အတန္းထဲမွာ လကၡဏာ ၾကည္႕ျခင္းကို ဗီတို အာဏာ သံုးၿပီး ထာဝရ ပိတ္ပင္ျခင္းခံလိုက္ရပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ အဲ... အဲ ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္ သိပ္ေဟာခ်င္ ေနရင္ျဖင္႔  ဘုရားႀကီးေစာင္းတန္း မွာ စားပြဲ ေလးခ်ၿပီး သြားေဟာခ်ီ ဆိုၿပီး အယူခံခြင္မရွိ ၊ ေရွ႕ေန ငွားခြင္႔ မရွိိ၊  တဘက္သတ္ စီရင္ခ်က္ အခ်ခံလိုက္ရ ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

ေတာက္မဲ႔ မီးခဲ တရဲရဲ နဲ႕ ဝါသနာ ဗီဇ အရင္းအျမစ္ ေလး ကို မညွာမတာ ေရခဲေရ ေလာင္းၿပီး  ၿငိမ္း ျပစ္ လိုက္တဲ႔ အတြက္ က်ေနာ္ ဟာ အခုလို ဆင္းရဲ ပင္ပန္းစြာနဲ႕ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနရ ေၾကာင္းပါ၊ တကယ္ ဆိုရင္ က်ေနာ္ဟာ နံမည္ႀကီး ေဗဒင္၊ လကၡဏာ ဆရာတေယာက္ အျဖစ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရမွာအမွန္ပါ၊ ကံေကာင္းရင္ ျဖင္႔ ထင္ေပၚလို႕ စင္ေတာ္ အေကာက္ခံရၿပီး၊ ေထာင္နန္းစံ အဲေလ ၾကီးပြားခ်မ္းသာမွာ အမွန္ပါ ခင္ဗ်ား၊ အခုေတာ႔ ....အခုေတာ႔...လဒႀကီး အျပစ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအျပစ္ ..ဆရာမ အျပစ္။ အဲ က်ေနာ္မွာေတာ႔  လံုးဝ အျပစ္မရွိ..။



>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Monday, November 23, 2009

ငယ္ဘဝ မ်ား (၁ဝ) ႏွင္႔ က်ေနာ္႔ ခ်စ္ခရီး ၁၁ နွစ္ အပိုင္း (၆)

blog ေရးရတာလည္း မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ၊ စီစစ္ေရး ေတြကမ်ားသား၊ ခဏေန ညီမလုပ္တဲ႔ သူက လာၾကည္႕လိုက္ ခင္ဗ်ား ထမင္းထုပ္ မပို႕ႏိုင္ဘူး၊ ေလွ်ာက္ေရးမေနနဲ႔တဲ႔။ ခဏေန ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ကလာလိုက္ မင္း မဟုတ္က (ႏိုင္ငံေရး)၊ ဟုတ္က (အခ်စ္ေရး) ေတြ ေလွ်ာက္ေရး မေနနဲ႔ တဲ႔၊ က်ေနာ္ က က်ေနာ္ေရးတာ က ဟုတ္က၊ ဟုတ္က ေတြႀကီးပါဘဲလို႔။

ကဲ က်ေနာ္ တို႔ ရဲ႕ အမွတ္တရ ေလးေတြဆက္ လိုက္ၾကရေအာင္၊ က်ေနာ္လည္း ဟုတ္က ဟုတ္က ေတြကို ႀကီးေျပာေနတာ ဆိုေတာ႔  ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုယ္မို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ေနာ္ ၊ ေတာ္ၾကာ က်ေနာ္႔ ရဲ႕ favorite blog ထဲကလို ဆိုရင္ ေဖာ္ေကာင္ ဆိုၿပီး စံုေထာက္ငွားၿပီး လုပ္ႀကံခံမွာကို ေၾကာက္ေနရအုန္းမယ္။

ကိုမင္းဒင္ ႀကီးေရ သတိထားဗ်ဳိ႕၊ ယံုရတာ မဟုတ္ဘူး၊ (အင္းစိန္ CID က ဆားပုလင္း ႏွင္းေမာင္ ဆိုတာလည္း အေတာ္ ေတာ္ဆိုဘဲ) ခင္ဗ်ားေနတာကလည္း (မင္းဒင္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို အေၿဖမေပးခ်င္ဘူး။ မင္းဒင္ဆိုတာ တကယ့္ဇာတ္လုိက္တစ္ေယာက္။ အၿပင္မွာ တကယ္ရွိေနတယ္။ လွပတဲ့ပယ္လယ္ကမ္းစပ္ရဲ့ တစ္ေနရာမွာ တေစၦေၿခာက္တဲ့ ႏွစ္ထပ္ ရဲတိုက္ၾကီး တစ္တုိက္ရွိတယ္။ အဲ့ဒီ အေဆာက္အဦးထဲက မေနာမယ ကြမ္းဘမ္းကို ေဘးမွာထားၿပီး မေနာမယ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးနဲ႔ တစ္ေတာက္ေတာက္ေခါက္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနတာ မင္းဒင္ေပါ့ဗ်ာ။)  (ashin mettacara blog မွ ကိုမင္းဒင္ ၏ ေနရပ္ ကိုကူးယူေဖာ္ျပပါသည္) ဆိုေတာ႔ လုပ္ႀကံခံေနရလို႕ က်ေနာ္တို႕ စာဖတ္သူမ်ား ဇာတ္လမ္းစံုကို မသိလိုက္ရဘဲ ျဖစ္ေနအုန္းမယ္ဗ်ာ။

ကဲ က်ေနာ္ လည္း ေဖာ္လက္စနဲ႕ ဆက္ၿပီး ေဖာ္ေကာင္ လုပ္လိုက္ ရအုန္းမယ္။ က်ေနာ္ ရဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးက လည္းသိပ္ေတာ႔ ေခသူမဟုတ္ ဘူးဗ်၊ တရက္ေတာ႕ အရက္ေသာက္ၿပီး က်ေနာ္စီလာတယ္၊ ဘာ ညာ လာရစ္တာေပါ႔ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ကလည္းသိတာေပါ႔၊ သူ ဘယ္ေလာက္ ေသာက္လာတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ မူးလာတယ္ဆိုတာ၊ ဒါေပမဲ႔ အသာဘဲ အလိုက္သင္႔ေျပာၿပီး ဆက္ဆံလိုက္တာေပါ႔။

စိတ္ထဲကေတာ႔ ငါမပါဘဲ ဒင္းတေယာက္ထဲ ဒီလို ေကာင္းတာေလး ေသာက္ၿပီး အရသာခံေနလို႕ ဘာရမလည္း၊ ပညာ သံုးလိုက္အံုးမွ ဆိုၿပီး၊ ေနာက္ ေန႔ၾက ေအးေဆး ေျပာျပတယ္ဗ်ာ၊ အရက္ ေသာက္တာ ေကာင္းလားလို႔၊ မေကာင္းပါဘူးတဲ႔၊ ျပန္ေျဖတယ္။

က်ေနာ္က မဟုတ္ပါဘူး ေကာင္းပါတယ္လို႕ ေကာင္းလို႕ ေသာက္ၾကတာေပါ႔၊ ေယာက္က်ား ၁၀၀ ကို အရက္ ေသာက္ဖို႕ သြားေခၚၾကည္႔ ၉၉ ေယာက္ေလာက္ေတာ႔ လိုက္မွာဘဲလို႔၊ ဒီေလာက္ ေကာင္းေနတာကိုး၊ ဒါေပမဲ႔ မေကာင္းတဲ႔ အရက္ရဲ႕ ဆိုးက်ဳိးေတြကို သိၿပီးမေသာက္ဘဲ ေနႏိုင္တာကမွ တကယ္႔ ေယာက္က်ားေကာင္း ဆိုၿပီး စကားထည္႕ေပး လိုက္တာ၊ ေနာက္ ဘယ္ေတာ႔မွ အရက္ေသာက္တဲ႔ အသံမၾကားရေတာ႔ ဘူးဗ်ာ၊ ပိုင္တယ္ မဟုတ္လား ။

အမွန္ေတာ႔ဗ်ာ က်ေနာ္လည္း ေသာက္ေနက် ၊ က်ေနာ္႔ အေဒၚအငယ္ က ကခ်င္ျပည္နယ္ မွာ အလုပ္လုပ္ ေနတာဆိုေတာ႔ က်ေနာ္တို႕ စီလာလည္ရင္ (အထူး သျဖင္႔ က်ေနာ္႔ အတြက္ေပါ႔၊ က်ေနာ္ ကသိပ္မေကာင္း တာ သိေနတာကိုး) ကခ်င္ ေဆးအရက္ဆိုၿပီး၊ ကခ်င္ ဆန္အရက္ ဦးေရထဲမွာ ကခ်င္ေဆးျမစ္ ေတြထည္႕ၿပီး ႏွစ္ေပါက္စိမ္ထားတဲ႕ ေဆးအရက္ နီနီ ေတြကို ဂါလံ ပံုးေလးနဲ႕ ထည္႕ ထည္႕ၿပီးယူလာတာ၊။

အၾကမ္း ပန္းဂံ ထဲကို နဲနဲေလး ထဲ႔ၿပီး မီးျခစ္ဆံ နဲ႕ ရႈိ႕လိုက္ရင္ တကယ္ မီးေတာက္တဲ႕ ကခ်င္ေဆးစိမ္ အရက္ျပင္းေတြပါ။ မိန္းခေလး ေတြနဲ႕ သင္႔ ေတာ္တယ္ တလတခါ နဲနဲစီ ေသာက္ဆိုၿပီး၊ သူ တခါလာရင္ တပံုး တပံုး ယူ ယူလာေပးတယ္ဗ်၊ ေမေမ ကလည္း ေဆး ဆိုေတာ႔ ဘာမွ မေျပာေတာ႔ ဘူး၊ က်ေနာ္ ကေတာ႔ ေဆးအျဖစ္က ေက်ာ္လြန္ၿပီး ..... သိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီလို ေကာင္းေၾကာင္းေလးက သိေနေတာ႔ သူတေယာက္ထဲ ေကာင္းေနတာ မေက်နပ္ လို႕ ပညာေတြသံုးၿပီး ပိတ္ပင္ ထားတာ ေလ။

ဒီလို႕နဲ႕ သူ႕မွာေတာ႔  သူေတာ္ေကာင္း ႀကီးျဖစ္လို႕ေပါ႕၊ အမွန္က က်ေနာ္ ေတာ္လို႕ေနာ္။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ၂ေယာက္ဟာ ကိုယ္ ဆရာျဖစ္လိုက္၊ သူ တပည္႕ျဖစ္လိုက္ (ေယာင္လို႕ သူဆရာျဖစ္လိုက္) နဲ႕........ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ ၾကပါတယ္။ ျငင္းတာခံုတာေတြကေတာ႔ ေျပာမေနပါနဲ႕ေနာ္ က်ေနာ္က စာထဲမွာသာ အလြယ္ေရးထားတာ၊ တကယ္က က်ေနာ္ကလည္း အရာရာကို ေတာ္ေတာ္ နဲ႕ အေလွ်ာ႔ေပးတာ  မဟုတ္ေတာ႔၊ ျပသာနာ ဆိုတာ အၿမဲတန္း ရွိေနပါတယ္။


သူကလည္း ေခါင္းက ေတာ္ေတာ္မာတယ္။ တခါ ကဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ ျပသာနာ ကေတာ္ေတာ္ ႀကီးသြားတယ္ ထင္တယ္၊ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပရင္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ ဘဲ သက္ဆိုင္မယ္ ထင္တယ္၊ က်ေနာ္ ကလည္း လမ္း ေခြး၂ေကာင္ ကိုက္တာက စၿပီး အစိုးရမေကာင္းလို႕ ကအရင္ စေျပာလိုက္တာ ဆိုေတာ႔၊ ၾကာေတာ႔ စိတ္မရွည္ေတာ႔ ဘူးထင္တယ္၊ က်ေနာ္ ကလည္း တျခား ဟာေတြသာ ေလွ်ာ႔ ရင္ ေလွ်ာ႔မယ္၊ ႏိုင္ငံေရးမွာေတာ႔ မေလွ်ာ႕ဘူး။

အဲဒါနဲ အေတာ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ဒီအစိုးရ (မဆလ) ေသခ်ာေပါက္ ျပဳတ္က်ရမယ္ဆိုတာလည္း အလြန္အက်ဴးေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေခတ္မွာေတာင္ စာတလံုးမွ မတတ္တဲ႕ ကၽြန္ေတြ ေတာင္ ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ခဲ႕ေသးတာဘဲ၊ အခုဟာက အဲဒီေခတ္က ကၽြန္ေတြ ထက္ေတာ႔  သာသူေတြႀကီးဘဲလို႔ ၊ အားလံုး စာတတ္ၾကတယ္၊ မေကာင္းဘူး ဆိုတာလည္း သိၾကတယ္၊ အဲဒီေတာ႔ တခ်ိန္မွာေတာ႔ ေသခ်ာေပါက္ ဒီအစိုးရ ေခြးက် က်မယ္ဆိုၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာလိုက္တယ္။ (မဆလ အစိုးရ၊ မဆလ အစိုးရ)

သူကလည္း သူ႕ဆိုဆံုးမ တရားထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ ေဘာင္၀င္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ႔ က်ေနာ္ ကဒီလို႕ ေဒါသ တႀကီးနဲ႕ မဟုတ္တရုပ္ (သူ႕ စိတ္ထဲမွာ တကယ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး  ထင္ေနတာကိုး) ေျပာတာဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ စိတ္တုိ သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕ ပထမ ဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ ရက္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာ မေခၚဘဲ ေနၾကပါတယ္။

နဲနဲၾကာလာေတာ႔ က်ေနာ္ ကသိပ္ေခၚခ်င္ေနၿပီ၊ ဒါေပမဲ႕ အေလွ်ာ႕ မေပးခ်င္တဲ႔ စိတ္ေၾကာင္႔ မႏၱေလး မွာ ေနရင္ ေခၚမိမွာဆိုးလို႕ ျပည္ကိုလစ္သြားပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ေက်ာင္း လည္းပိတ္ထားတာ ဆိုေတာ႔ က်ေနာ္ လည္း အေဒၚဆီကို ထြက္သြားလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီမွာ ဆရာသမားက သူ႕ကို တကယ္ျပစ္သြားပါၿပီဆိုၿပီး ခံစားခ်က္ေတြ ျပင္းထန္ၿပီး သႀကၤန္မွာ သီခ်င္းေတြ တက္ဆိုလို႕ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြက သနားၿပီး ၊ နင္ ျမန္ျမန္ ျပန္လာေတာ႔ ခဏေန အရည္းႀကီးျဖစ္သြားလိမ္႔မယ္၊  ၿပီးေတာ႔ တိုက္သစ္ေတြ လည္း  ေဆာက္ေန ရ အုန္းမယ္ဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ ေခၚၾကပါတယ္။

အရည္းႀကီး ျဖစ္ရမယ္႔ အေၾကာင္းက က်ေနာ္ ထြက္သြားတဲ႔ ေန႔က စၿပီး မုတ္ဆိတ္ ေမႊးေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ေတြ မရိပ္ဘဲထားေတာ႔ တအားရွည္ေနလို႕ ေျပာၾကတာ၊ တိုက္သစ္ ေဆာက္ရမယ္ ဆိုတာက သႀကၤန္မွာ အလြမ္းသီခ်င္း ေတြ ဆိုတာကို ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာၾကတာပါ၊ သူ႕သီခ်င္းေလးက၊ က်ေနာ္ ေမ႔ ေနလို႕သြား ေမးလိုက္အုန္းမယ္။ အနားလာလို႕ ေမးလိုက္ပါၿပီ၊ ခြန္သန္းထြန္း ရဲ႕ ေညာင္ညုိပင္ လမ္းခြဲ တဲ႔။

က်ေနာ္ တခုေျပာဘုိ႕ ေမ႔သြားတာက က်ေနာ္႕ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးက တီး၀ိုင္း မွာ သီခ်င္းဆိုတယ္၊ ဂစ္တာ တီးတယ္၊ မႏၱေလးက ၿမိဳ႕မ တီး၀ိုင္းတို႕၊ ရည္မြန္ တီးဝိုင္း တို႕ လို႕ နံမည္မေက်ာ္လာတာ ကေတာ႔၊ တခါ လာငွားရင္ တခါနံမည္ ေျပာင္းၿပီး တီးၾကလို႕ပါ၊ အရင္နံမည္ နဲ႕ ဆိုရင္ အားေပးမဲ႕သူ မရွိမွာ စုိးလို႕တဲ႔ ။ သူကေတာ႔ အသံေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါတယ္ (က်ေနာ္ထင္တာေလ ဟဲ..ဟဲ ဖားထားရတာ)

အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း နဂိုကထည္းက ျပန္ခ်င္ခ်င္ ဆိုေတာ႔ ျပန္လာလိုက္တာေပါ႔ဗ်ာ၊ အဲဒီမွာ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ ဆံပင္ အရွည္ႀကီးနဲ႕ ေတာပုန္း ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ႔တာပါဘဲ။  က်ေနာ္႕ အတြက္ သူကိုယ္တိုင္ ဂစ္တာတီးၿပီး ဆိုထားတဲ႕ c60 Sony သီခ်င္းေခြေလးကိုင္လို႔ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ ေနာင္တရသြားပါတယ္။

ေနာက္ က်ေနာ္႕ ကို စိတ္မေကာက္ရဲေတာ႔ ပါဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးကေတာ႔ အဲဒီလို အႀကီးအက်ယ္ ေနာင္ဂ်ိန္ခ်ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး တႏွစ္၊ ႏွစ္ ႏွစ္ ေလာက္ဘဲ ရွိမယ္ထင္တယ္၊ ၈၈ အေရးအခင္းႀကီး စျဖစ္ပါေလေရာဗ်ာ။ အဲဒီမွာ .............။

အခန္း (ရ) ကို က်ေနာ္ ေနာက္မွ ဘဲ ဆက္ေရးေပးပါေတာ႔မယ္၊ ေက်းဇူး ပါဘဲဗ်ာ။


>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Sunday, November 22, 2009

ငယ္ဘဝ မ်ား (၁ဝ) ႏွင္႔ က်ေနာ္႔ ခ်စ္ခရီး ၁၁ နွစ္ အပိုင္း (၅)

ဒီေန႔ စာေရးမလို႕ က်ေနာ္႔ ကြန္ပ်ဴတာ နားထိုင္မယ္လုပ္ပါတယ္ ဖခမည္းေတာ္က အနားက ကြန္ပ်ဴတာ မွာ လာသံုးေနေတာ႔ က်ေနာ္လည္း ေဘးနားထားၿပီး အတင္းတုပ္ ရမွာ အားနာ လို႔ ဟဲ..ဟဲ စာေရးရတာ ေနာက္က်သြားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးဗ်ာ က်ေနာ္႔ ဘေလာ႔ လည္းဖြင္႔ ဖတ္ေနေသးေတာ႔ မ်က္ခံုးေတာ္ေတာ္ လႈပ္ေနတယ္  ဟား..ဟား။ ခင္ဗ်ား တို႔ အားေပးခ်င္ရင္ က်ေနာ္႔ c box ထဲက hlamyint ဆိုတာ က်ေနာ္႔ ရဲ႕ ခ်စ္ေသာ ဖခင္ႀကီးပါဘဲဗ်ာ။ ဘေလာ႔ က http://nyeinchansarpay.blogspot.com , site ကေတာ႔  http://sites.google.com/site/mandalayuniversityfamily2009/ ဒါေပမဲ႔  ဖတ္လို႕ နားမလည္ရင္ ေတာ႔ က်ေနာ္႔ အျပစ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္....။

က်ေနာ္႔ ရဲ႕ အလြန္အင္မတန္ ၾကာရွည္လွေသာ ခ်စ္ခရီးကို ဖတ္ရတဲ႔ အခါ ညီမလုပ္သူက ေတာ္ေတာ္ ပ်င္းစရာ ေကာင္းတယ္ တဲ႔၊ ႏိုင္ငံေရး လား အခ်စ္ေရး လားတဲ႔၊ ေျပာရရင္ က်ေနာ္လည္း အခ်စ္ေရး ကို ေရးတာပါဘဲ၊ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဒီဘူတာ ဘဲဆိုက္ ဆိုက္ သြားေတာ႔ ဟဲ..ဟဲ ခြင္႔ လႊတ္ပါဗ်ာ။

ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္ အခ်စ္ကဗ်ာေလး တင္ထားတယ္ဗ်ာ၊ အခ်စ္မိုး တဲ႔ ဟား..ဟား၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္က ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးကို ေမာင္ လို႔ ေခၚတယ္ေနာ္၊ သေဘာေပါက္...၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒါ က်ေနာ္႔ ဘဝ ရဲ႕ ပထမဆံုး ကဗ်ာေလးပါဘဲ..။ က်ေနာ္ က ကဗ်ာေတြ ကိုခံစားတတ္ပါတယ္၊ ေရးဘို႔ေတာ႔ တခါမွ မစဥ္းစား ဘူး။ ကဗ်ာ ဆိုတာ သိပ္ၿပိး ႏူးညံ သိမ္႔ေမြ႕တယ္ မဟုတ္လား၊ က်ေနာ္ က ၾကမ္းတမ္းတယ္ေလ။

စလိုက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ တို႕ ၂ေယာက္ ႀကိဳက္ခါစမွာေပါ႕ ညဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ေတာ႔ ဟိုနားထိုင္၊ ဒီနားထိုင္ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေဆးလိပ္ဘူး ေလးထုတ္ ထုတ္ၿပီး ေဆးလိပ္ ေသာက္တယ္ဗ်ာ၊ ရီးစားေရွ႕ စတိုင္ ထုတ္ခ်င္ လို႕ေနမွာေပါ႔၊ က်ေနာ္႔ ကိုလည္း ခြင္႔ေတာင္းေသးတယ္၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္လို႕ရလားတဲ႔၊ က်ေနာ္ က ရတယ္..ရတယ္ ေသာက္ပါေပါ႔။

တကယ္ေတာ႔ က်ေနာ္ကလည္း ကူၿပီး ေသာက္ခ်င္ေနတာ၊ မေကာင္းတတ္လို႕ အသာေလး ၿငိမ္ေနရတာ (ဟား..ဟား) က်ေနာ္ က အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ပ်င္းတဲ႔အခါ၊ စိတ္ညစ္ တဲ႔အခါ စီးကရက္ ေသာက္ရင္း အက်င္႔က ေတာ္ေတာ္ ပါေနၿပီ၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္႔ အဖြား (ေမေမ ရဲ႕ အေမ) နားကပ္ၿပီးလည္း ေဆးလိပ္ မီးညွိညွိ ေပးရင္း အဖြားနဲ႕ အတူတူ ေရာေသာက္ေနၾကေလ။

က်ေနာ္႔ အဖြားက ပခုကၠဴ သူေလ၊ ရုပ္က သိပ္ေခ်ာတာ၊ ေမေမ ေတာင္ အဖြားကို မမွီပါဘူး၊ သနပ္ခါးေတြ ေဖြးေနေအာင္လိမ္း (နံသာျဖဴ၊ ကရမက္ ေတြနဲ႕ ေရာလို႕) ေမႊးႀကိဳင္ေနတာဘဲ၊ သူ႕ ဆံပင္နဲနဲေလးကို အုန္းဆီ ေတြရႊဲ ေနေအာင္လိမ္းၿပီး ဆံပင္ျဖဴေတြ ကို ကာဘြန္ေပပါေလး ထုတ္ ထုတ္ သုတ္ရင္း နက္ေအာင္လုပ္၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ လဘက္ရည္ ခြက္ေလးေရွ႕ခ်၊ လဘက္ အုပ္ကေလး ကလည္းပါေသး။

လဘက္ရည္ တႀကိဳက္ ေသာက္လိုက္၊ ေဆးလိပ္ေလး တဖြာရႈိက္လိုက္ေပါ႔၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္ခ်င္ရင္ ၊ မီးျခစ္ေလး ဟိုစမ္းဒီစမ္း လုပ္ရင္း က်ေနာ္႔ ကို ေတြ႕ရင္ လာ ငါ႔ေျမး လာ လာ ေမေမႀကီး ကို ေဆးလိပ္ မီးညွိေပးစမ္း ဆိုၿပီး ညွိခိုင္းတာေလ၊ အမွန္က က်ေနာ္ ေဆးလိပ္ ႀကိဳက္မွန္း သိလို႕ ေပးေသာက္တာေလ။
သတိရ စရာေလးေတြေပါ႔၊ က်ေနာ္႔ အဖြားက အသက္ (၈၄) ႏွစ္မွာ လူႀကီးေရာဂါနဲ႕ ဘဲဆံုးသြားပါတယ္၊ ေရာဂါႀကီး မယ္မယ္ရရမရွိပါဘူး၊ သတိရ ပါတယ္ဗ်ာ။

ခုနက ဇာတ္လမ္းျပန္ဆက္ရင္ က်ေနာ္က သူေဆးလိပ္ေသာက္တာ အနံခံရင္း က်ေနာ္ပါ ေသာက္ခ်င္ လာတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ဗ်ာ ႀကိဳက္တာမွ ၂ရက္ တမြန္းတည္႕ရွိေသးတယ္၊ ေျပာလိုက္ရင္ ဘယ္ေကာင္း ပါမလည္း၊ အဲဒီေတာ႔ ေအာင္႔ အည္း ေနရတာေပါ႔၊ က်န္တာေတြ (ခင္ဗ်ားတို႕ သမီးရီးစား ေတြလိုပါဘဲ ) ကို သိပ္စိတ္မဝင္စားေတာ႔ဘူး (နဲနဲေတာ႔ စိတ္ဝင္စားတာေပါ႔ဗ်ာ)၊ စိတ္က ေဆးလိပ္ မွာဘဲ ေရာက္ ေရာက္ ေနတာ ဟား..ဟား၊ ေနာက္ေတာ႔ နဲနဲၾကာေတာ႔ က်ေနာ္က စသလိုလိုနဲ႕ သူေဆးလိပ္ ေသာက္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္လည္း ေသာက္ၾကည္႕ခ်င္တယ္လို႕ စမ္းၾကည္႕ လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ ႀကိဳက္ခါစ ေယာက္က်ား ေလး ေတြထံုးစံ အတိုင္း ဘယ္ျငင္းရဲပါ႔မလည္း၊ ေသာက္ၾကည္႕ေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ က်ေနာ္႔ ပံုက စမ္းေသာက္တဲ႔ ပံုစံမွ မဟုတ္တာ၊ ဝါရင္႔ အေသာက္သမားလုိ႔ ျဖစ္ေနလို႕ ထင္တယ္။ မဝင္႔မရဲ နဲ႕ နဂို ကထဲက ေဆးလိပ္ ေသာက္တတ္ တာလားတဲ႔။ က်ေနာ္က ဟုတ္တယ္လို႕ ေမေမႀကီး ကို မီးညွိေပးရင္း အၿမဲေသာက္တယ္လို႕၊ အမွန္ေတာ႔ ေမေမႀကီး ကို တရားခံ လြဲလိုက္တာေလ၊ သူလည္း အဖြားနဲ႕ဆိုေတာ႔ ဘာမွ မေျပာရဲေတာ႔ဘူး။

ေနာက္ေတာ႔ က်ေနာ္႔ ကို ေၾကာက္လာတယ္ ထင္တယ္ (သူ စတိုင္ထုတ္ ေသာက္တာက နဲနဲ၊ က်ေနာ္ ေသာက္တာက မ်ားမ်ားဆိုေတာ႔) ေဆးလိပ္ ျဖတ္ေတာ႔မယ္တဲ႕၊ တကယ္ ျဖတ္ မျဖတ္ေတာ႔ မသိဘူး၊ က်ေနာ္႔ ေရွ႕ေတာ႔ မေသာက္ ရဲေတာ႔ဘူး။ က်ေနာ္လည္း သူေဆးလိပ္ျဖတ္မယ္ ေျပာေတာ႔ နဲနဲေတာင္ ဝမ္းနည္း သြားသလိုဘဲ၊ ဟား..ဟား၊ ခင္ဗ်ား တို႕လည္း ရီးစား ေတြ ေဆးလိပ္ျဖတ္ ေစခ်င္ရင္ က်ေနာ္႔နည္း သံုးလို႔ ရတယ္ေလ..။

က်ေနာ္ တို႕၂ ေယာက္က အဲဒီလို အဲဒီလို ထံုးတမ္း စဥ္လာေတြကို ဆန္႔က်င္ ခဲ႔ ၾကတာ။ ဒီ ပိုစ္႔ ထဲမွာ  က်ေနာ္ တို႔ ၂ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း တပိုင္းတစ ေလးေတြကို က်ေနာ္ မွတ္မိ သေလာက္ေလး ေတြ  စုၿပီး တင္ေပးထားပါမယ္..သီးခံ ခြင္႔လႊတ္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္ ။

က်ေနာ္႔ အေၾကာင္း ေျပာရင္ က်ေနာ္႔ မိသားစု အေၾကာင္းေလး ေတြက မပါမျဖစ္လို႔ ထည္႕ေရးေပးရပါ အုန္းမယ္၊ က်ေနာ္႔ မိသားစုမွာ ေဖေဖ က ပထမ ဆိုေတာ႔ ေဖေဖ အေၾကာင္းဘဲေျပာရအုန္းမွာဘဲ။

က်ေနာ္႔ ေဖေဖ က တဦးတည္းေသာ သားပါ၊ ညီမ ၂ေယာက္၊ အမ တေယာက္၊ တ၀မ္းကြဲ အမတေယာက္ ကလည္း ေမြးစားသမီးလုိ႔ျဖစ္ေနေတာ႔ အမ ၂ေယာက္ေပါ႔၊ ေဖေဖ ဟာ တသက္လံုး အလိုလိုက္ခံပါ။ အခု က်ေနာ္တို႔မိသားစု အဆင္မေျပဘူး ဆိုတာ ေဖေဖ ႏိုင္ငံျခား ကျပန္လာၿပီး သူ႔ အမ နဲ႔ စိတ္ေကာက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ထင္ပါတယ္။

သူ႔အမ က သူ႔စကားနားမေထာင္လို႔ စိတ္ေကာက္၊ ေဖေဖ ကလည္း ျပန္မေခၚနဲ႔ ဆိုေတာ႔ က်ေနာ္ တို႔ ၾကားထဲက  ပိုဒုကၡေရာက္တာေပါ႕၊ က်ေနာ္႔ အေဒၚ ေဖေဖ ရဲ႕ အမအရင္း က ခ်မ္းသာပါတယ္၊ ဆရာ၀န္မ ေပါ႔။ က်ေနာ္ ေျပာခဲ႔တဲ႔ အတိုင္း ေဒၚႀကီးက ျပည္ၿမိဳ႕မွာ ဆရာ၀န္ သိပ္မရွိစဥ္ ကထဲ က ျပည္ေဆးရုံမွာ ပထမဆံုး အလုပ္၀င္ခဲ႔ တာပါ၊ ေနာက္ၿပီး ေရႊေတာင္မွာ ၊ ေနာက္ ျပည္ျပန္ေျပာင္း ဆိုေတာ႔  ျပည္ဘက္က လူေတြဆိုရင္ က်ေနာ္ အေဒၚ ကို သိသူမ်ားပါတယ္။ ေရႊေတာင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေန ၿပီး မွ ျပည္ ျပန္ေျပာင္း လာပါတယ္။

အဲဒီ အမ က ေဖေဖ ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္၊ ေဖေဖ တသက္လံုး လိုသမွ်၊ ေဖေဖ ေတာင္းသမွ် ေပးခဲ႕တာ မ်ားပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္႔ အဖြားတို႔ အဖိုးတို႔ ကိုလည္း အဲဒီ အေဒၚကဘဲ ေစာင္႔ေရွာက္ထားတာပါ၊ က်ေနာ္ လည္း ငယ္ငယ္ ကထဲက ေႏြရာသီဆိုရင္ အဲဒီ အေဒၚ အိမ္မွာ သြားၿပီး stay ေရွာင္တာမ်ားပါတယ္၊ ေဖေဖ ကို အမ ကတင္မဟုတ္ဘူး၊ အေမ၊ အေဖ ကလည္း ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တယ္ ထင္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ အခုေနတဲ႔ အိမ္ဆိုရင္ အရင္က ေျခတံရွည္ တထပ္အိမ္ေလးပါ၊ ကပ္မိုးေပါ႔၊ က်ေနာ္႔ အဖြားက သူ႕သမီး ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းၿပီး သြပ္မိုးလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္တခါ ႏွစ္ထပ္ အိမ္လုပ္မယ္ ဆိုေတာ႔ ေဖေဖက သူစာေမးပြဲ နီးလို႔ မလုပ္နဲ႔ အုန္းလို႔ ေျပာတယ္တဲ႔၊ က်ေနာ္႔ အဖြားကလည္း ေခသူမဟုတ္ဆိုေတာ႔ က်ေနာ္႔ အေဖ တညလံုး စာက်က္ၿပီးေတာ႔ အိပ္ရာထရင္ မနက္ -၁၀ နာရီ ေလာက္မွ ထတာ ဆိုေတာ႔ အဲဒီ အိပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ မွာဘဲ တထပ္အိမ္ ေလးကို ၂ထပ္ အိမ္ အျဖစ္ တိုင္ေတြဆက္ၿပီး ေျပာင္းျပစ္လိုက္ပါတယ္တဲ႔၊ ေဖေဖ အိပ္ရာႏိုးေတာ႔ တထပ္က ႏွစ္ထပ္ ျဖစ္သြာၿပီတဲ႔၊ အဲဒါေတြက ေမေမ ေျပာလို႔ သိရတာေတြပါ။ က်ေနာ္ ငယ္တုန္းကေပါ႔။ က်ေနာ္ ႀကီးလာမွေတာ႔ အိမ္ကေန တိုက္ျဖစ္သြားပါၿပီ၊ ေဒၚႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြနဲ႔ ေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ အိမ္မ်က္ႏွာက်က္ လုပ္ဘို႔ ၊ အခန္းကာ ဘို႔ ၃ထပ္သား ေတြ အမ်ားႀကီး ၀ယ္ထားတာ၊ အဲဒါလည္း ေဖေဖ ေရာင္းစားျပစ္လိုက္တယ္၊  အိမ္မွာ နယ္က ေမေမႀကီး အမ်ဳိးေတြ လာတည္းခိုရင္ လည္း သူစာေမးပြဲ နီးလို႔ အိမ္မွာ မတည္းဘို႕ စီးေျပာလို႕ ေမေမႀကီး မွာ ဒုကၡေတြေရာက္လို႔ ေပါ႔၊ အဲဒီလို ဘုိက် တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊

အဲဒီေတာ႔ က်ေနာ္ လည္းအိမ္ သိပ္မေနခ်င္ဘူး၊ လြတ္ရင္ေျပးခ်င္တာေပါ႔ေနာ္၊ ေႏြရာသီ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား မွာ အေဒၚရွိတဲ႔ ေနရာကို လိုက္သြားတာမ်ားပါတယ္၊ သြားရင္လည္း အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခု သြားပါတယ္၊ ဟုိမွာ က်ေနာ္႔ ညီမတ၀မ္းကြဲ အ၀တ္ ေတြကို ၀တ္ပါတယ္၊ ျပန္တဲ႔ အခ်ိန္မွ ေဒၚႀကီး ၀ယ္ေပးတဲ႔ အ၀တ္ ေတြ၀တ္ျပန္လာပါတယ္၊ ဒါထံုးစံပါဘဲ။ အ၀တ္ထဲ႔ သြားလည္း ေကာင္းေကာင္း ကန္းကန္း ဘာမွမွ မရွိတာ..။ (ဓါးျမလာတိုက္ မွာစိုးလို ႀကိဳ သတိေပးထားရတာ) အခုလည္း အဲဒီ အတိုင္းပါဘဲ။

က်ေနာ္ တို႕ရဲ႕ ခ်စ္သူ သက္တမ္း ကာလအရွည္ႀကီး ထဲမွာ ေမ႔မရတဲ႔  ညအိပ္ခရီး ေလးအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ ပါေသးတယ္၊ က်ေနာ္ တို႕၂ေယာက္ ႀကိဳက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ က်ေနာ္႔ အဖြားဟာ သူ႕ သမီးနဲ႕ ေနရာကေန က်ေနာ္႔ အေဖ နဲ႕ေနခ်င္တယ္။ လာေခၚ လွည္႕ပါျဖစ္ေရာ၊ အဲဒီမွာ အေဒၚနဲ႕ ေဖေဖနဲ႕ ေျပာၾကဆိုၾကေပါ႔၊ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ တရားခံ က်ေနာ္႔ ေခါင္းေပၚ ၾကလာပါေရာ။ က်ေနာ္ ကို သူ႕ကိုယ္စား အဖြားကို ေခၚခိုင္းလိုက္မယ္ေပါ႔။

အဲဒါနဲ႔ ျပည္သြားဖို႕ ျဖစ္လာပါေရာ၊ က်ေနာ္ ကေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း ေပ်ာ္တာေပါ႔၊ မေပ်ာ္တာက က်ေနာ္႔ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးပါ၊ မခြဲ ႏိုင္ဘူးေပါ႔၊ လိုက္ခ်င္တယ္ေပါ႔၊ သူ ကေယာက္က်ားေလး တေယာက္ျဖစ္ေပမဲ႔ က်ေနာ္လို သြားလို႕လာလို႕ လြယ္ကူသူ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သူလည္းသြားခြင္႔ ရသြားတယ္ထင္ပါတယ္၊ သူ႔ အေဖ ကလည္း ျပည္သားဆိုေတာ႔ သူ႕ အဖိုးနဲ႔ ျပည္မွာ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။

ကားဂိတ္ကို သူ႕အေဖရဲ႕ ရုံးကကားနဲ႕ hand back အိတ္တလံုး နဲ႔ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ ေတြနဲ႔ ခ်ီတက္ လာပါတယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ႔ လြယ္အိတ္ကေလး တလံုး နဲ႔ လမ္းမွာ ဖတ္ဖို႕ စာအုပ္ ၂အုပ္နဲ႔ ေပါ႔ ဘတ္စကားေပၚက ဝံႀကြားစြာ ဆင္းလာပါတယ္၊ အဲဒီလို အဲဒီလိုဗ်ာ၊ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခု (လြယ္အိပ္ ၁လံုး စာအုပ္ ၂အုပ္) ဒါပါဘဲ၊ ပိုက္ဆံ ဆိုလို႕လည္း လမ္းစားဘို႕ နဲနဲပါဘဲ၊ အျပန္စရိပ္ေတာင္ ဖခမည္းေတာ္ ကအပိုေဆာင္း မေပးလုိက္ပါဘူး ဟား..ဟား။

အဲဒီလုိ မိသားစု ရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈ႕ျခင္းက သိပ္ကြာပါတယ္။ က်ေနာ္႔ အတြက္ေတာ႔ အိမ္နဲ႕ ေ၀းရာဆို ဘယ္ေနရာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ နိဗၺါန္ကိုးဗ်၊ ဒီတခါ နိဗၺါန္ အသြားမွာေတာ႔ ခ်စ္သူနဲ႔ ဆိုေတာ႔ ပိုေပ်ာ္ရတာေပါ႕၊ က်ေနာ္က ကားလက္မွတ္ ၀ယ္ၿပီးသားဆိုေတာ႔ ျပသာနာ မရွိပါဘူး၊ သူ႕အတြက္ေတာ႔ လက္မွတ္ မရပါဘူး၊ ထိုင္ခံုေနရာ မရတာပါ၊

အဲဒီမွာ သူ႕အိမ္က တပူပူေပါ႔ ထိုင္ခံုေနရာ မရရင္ မလိုက္ေစခ်င္ဘူးေပါ႔၊ အဲဒီမွာ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ ေလာက္ဘဲ ရွိပါေတာ႔တယ္၊ ေနာက္ေတာ႔ ျဖစ္သလိုဘဲ လိုက္လာပါတယ္၊ driver ေဘးက သံ ဖရိန္ ေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ လာပါတယ္။ ေအာက္က အင္ဂ်င္လား မသိဘူး ရွိေတာ႔ ပူေနတာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ႔ သိပ္ေပ်ာ္ ေန တာ ေနမွာေပါ႔၊ မပူဘူးဘဲ ေျပာၿပီး တညလံုး တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည္႔ၿပီး လိုက္လာပါတယ္။

ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ ဝင္တယ္ဆိုရင္လည္း ပ်ာယာခတ္ေနတာပါဘဲ။ ဂရုစိုက္လိုက္တာ က်ေနာ္ေတာင္ မေနတတ္ ေအာင္ပါဘဲ။ အခုထိလည္း ဒီအတိုင္းပါဘဲ၊ ႏွစ္ေယာက္ထဲမ်ား မံု႕စားလို႕ကေတာ႕ က်ေနာ္႔ ပုဂံကို နယ္ေပး ဘို႔ ဘယ္ေတာ႔ မွ မေမ႔ပါဘူး၊ က်ေနာ္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုလည္း သူ႕ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႕ ၿပီး အားလံုး အနစ္နာခံ ေပးထားပါတယ္။ ခ်စ္သူ တေယာက္ အေနနဲ႔ တင္မဟုတ္ပါဘူး၊ အကို လို အေဖ လို ဆရာ လုိ အားလံုး နဲ႕ အႀကံဳး ဝင္ပါတယ္။

ျပည္ ကားဂိတ္ ေရာက္ေတာ႔ အေဒၚေဆးခန္း (၆၉၉၊ တရုပ္တန္း) ကို ဆိုက္ကားစီးၿပီး က်ေနာ္ ကဆက္လက္ ခ်ီတက္ပါတယ္။ သူကေတာ႔ သူ႕အဖိုးအိမ္ကို ဘယ္လိုသြားတယ္ မသိပါဘူး၊ တကယ္တန္း က်ေနာ္က က်ေနာ္႕ အဖြားကို ေခၚသြားမယ္လုပ္ေတာ႔ က်ေနာ္႔ အေဒၚက မလႊတ္ခ်င္ ေတာ႔ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ အခ်ိန္ ဆြဲထားလိုက္တာ ၄၊ ၅ ရက္ၾကာသြားပါတယ္။ ဒီရက္ေတြ ထဲမွာေတာ႔ ျပည္ပန္းျခံထဲမွာ ဓါတ္ပံုေတြဘာေတြ ရုိက္ရင္း နဲ႕ တရက္ေတာ႔ ရေအာင္ ေလွ်ာက္လည္ လိုက္ပါေသးတယ္၊ မႏၱေလး မွာလို႕ေတာ႔ လြတ္လပ္မႈ႕ သိပ္မရွိေတာ႔ ပါဘူး။

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ျပည္ကေန ျပန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္႔ အဖြား၊ အဖြား ေမြးစားထားတဲ႕ က်ေနာ္႕ ညီမ ဝမ္းကြဲ တေယာက္၊ သူ႕ အေၾကာင္းကို က်ေနာ္႔ autobiography ထဲမွာ စိတ္ေရာဂါသည္ ဘဝေရာက္ခဲ႔ရ တခဏ  ဆိုတဲ႔ နံမည္နဲ႕ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးထားးပါတယ္။ သူက အဲဒီျပည္က လိုက္လာတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ၄တန္း၊ ၅တန္း ဘဲရွိအုန္း ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး လမ္းမွာ စားဘုိ႕ ေဒၚႀကီး က ေပါင္မုန္႕ ေထာပတ္သုတ္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္၊ ငွက္ေပ်ာသီး ေတြ နဲ႕ မုန္႕ေတြကို လိုေလးေသးမရွိ ထည္႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ ထိုင္ခံု ကိုလည္း အပို တခံု ပိုဝယ္ေပးလိုက္ပါတယ္၊ ေမေမႀကီး က်ယ္က်ယ္ ဝင္႔ဝင္႔ စီးရေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ႔ ေပါ႕၊ ဒါေပမဲ႔ ေမေမႀကီးက သူတေယာက္ထဲ ၂ေယာက္စာမထုိင္ပါဘူး၊ သူ႕ေျမးကိုလည္း က်ေနာ္နဲ႕ ေနာက္ခံုမွာ ထိုင္တာကို သူ႕ေဘးေျပာင္း ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ က်ေနာ္႕ေဘးနား ေျပာင္းလာထိုင္ပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာ အျပန္ခရီးေလးေပါ႔။

က်ေနာ္႔ အတြက္ေတာ႔ တကမာၻ လံုးမွာ မေကာင္းသတင္းေတြ ပ်ံႏွံလို႔ေပါ႔ (ေရာ သြားျပန္ၿပီ) တေဆြလံုး၊ တမ်ဳိးလံုးၾကားမွာ ရီးစားကို ျပည္ထိေတာင္ ေခၚသြားတာဆိုၿပီးနံမည္ေတြႀကီးလို႕ေပါ႔။

အပိုင္း (၆) ဆက္ဖတ္ပါရန္
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Friday, November 20, 2009

အခ်စ္မိုး

 မိုးဖြဲဖြဲ ေအာက္မွာ
 မစဲဘဲ တသဲသဲ ရြာလိုက္တာ
 အဲဒါ အခ်စ္မိုး တဲ႔..

 လွ်ပ္ပန္းတခ်က္
 ပ်က္ခနဲ လက္လိုက္
 တသိမ္႔သိမ္႔ ရင္မွာဖိုရႈိက္
 ေမာဟိုက္လို႕မၿပီးႏိုင္ဘူး..

 ေမာင္..အဲဒါ အခ်စ္ လားဟင္

...
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Thursday, November 19, 2009

ငယ္ဘဝ မ်ား (၁ဝ) ႏွင္႔ က်ေနာ္႔ ခ်စ္ခရီး ၁၁ နွစ္ အပိုင္း (၄)

 ခ်စ္ခရီးကာလ(၁၁) ႏွစ္ ကိုေျပာရင္ က်ေနာ္တို႔ ၂ဘက္ မိသားစု type ကိုလည္း ေျပာျပမွ အဆင္ ေျပမယ္ ထင္တဲ႔ အတြက္ နဲနဲ ေျပာပရေစ။

မိသားစု ဆက္ဆံေရး ပံုစံဟာေတာ္ေတာ္ ကြဲျပားပါတယ္၊ ဥပမာ ေျပာရရင္ အဲဒီေခတ္က က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕က အိမ္တိုင္း မွာ စက္ဘီး တစီးေတာ႔ အနဲဆံုးရွိၾကပါတယ္၊ တခ်ဳိ႕ အိမ္ေတြ ေတာ႔ လူေစ႔ စက္ဘီးရွိၾကပါတယ္၊ က်ေနာ္ တို႕အိမ္ကေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စီးပြားေရး အဆင္မေျပေနတဲ႔  အခ်ိန္ဆိုေတာ႔ စက္ဘီးတစီးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ပါဘဲ။

အဲဒီေတာ႔ လူအမ်ားႀကီးရွိတဲ႔ က်ေနာ္ တို႕အိမ္အတြက္ အဆင္မေျပပါဘူး၊ အဲဒီ စက္ဘီးကလည္း ေဖေဖ ေက်ာင္းသြားတဲ႔ အခါ စီးသြားတာဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အတြက္ သံုးဘို႕ ေမွ်ာ္မေနနဲ႔၊ သြားစရာရွိရင္ ေျခလွ်င္သာ ႀကိတ္ေပေတာ႔၊  က်ေနာ္အတြက္ေတာ႔ ျပသာနာ သိပ္မရွိပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္း ေတြ စက္ဘီး နဲ႕သြားလို႕ ရပါတယ္။ သြားလည္းသြားပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိန္းခေလး ေတြ သဘာဝ နဲ႔ လူ႕သဘာဝ ေပါ႔ ဗ်ာ၊ ကိုယ္႔ မွာ စက္ဘီးအပိုင္ မရွိဘူး သူ႔မ်ား စက္ဘီးနဲ႔ လိုက္စီးရမယ္ ဆိုရင္ အဲဒီ စက္ဘီးပိုင္ရွင္ ကို တင္နင္းေပေတာ႔ ဗ်ာ၊ အသြားေရာ အျပန္ေရာ၊ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြထဲမွာ ေတာ႔ သိပ္မပါ ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ ကလည္း ဘယ္ေတာ႔ မွ သူမ်ားေနာက္က အဲဒီလို လိုက္မစီးတတ္ဘူး၊ ကိုယ္ ကဘဲ သူတို႕ကို တင္နင္းတာဆိုေတာ႔ ဘာျပသာနာ မွ မရွိပါဘုူူး။ ကိုယ္႔ စက္ဘီးနဲ႔ လိုက္လည္း ကိုယ္ကဘဲ တင္နင္း၊ သူတို႕ စက္ဘီးနဲ႕ လိုက္လည္း ကိုယ္ကဘဲ တင္နင္းခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒါ ခဏထား လိုက္အုန္းမယ္၊ ခုနက ေျပာသလိုဘဲ စက္ဘီး တစီး ထဲ စီးေနရတာ ဆိုေတာ႔ စက္ဘီး အားတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေမာင္ႏွမ တေတြ လုစီးရပါတယ္။ သူကလည္း သြားခ်င္၊ ကိုယ္ကလည္း သြားခ်င္ ဆိုေတာ႔ အဲဒီမွာ ျပသာနာေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္၊ ေျပာရရင္ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူ႕မွညွာတာ၊ ေထာက္ထား ရမွန္း နားမလည္ ၾကပါဘူး၊ ကိုယ္႔ အတြက္ ဘဲကိုယ္ ၾကည္႔ၾကတာပါ။

ဒါေပမဲ႔ သူတို႕ အိမ္ ပံုစံ ၾကေတာ႔ က်ေနာ္တို႕ နဲ႕ ဆန္႔က်င္႔ဘက္ပါ။ သူတို႕ က ညီအကို ၃ ေယာက္၊ ညီမ အငယ္ တေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူက အႀကီးဆံုးပါ၊ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ ေလးစား ၾကပါတယ္။

အျဖစ္အပ်က္ တခုေျပာမယ္ ဗ်ာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႕အိမ္မွာ ဂ်ပန္ကလာတဲ႕ ဖီးဆင္႔ ဆိုတဲ႔ မႏၱေလး အေခၚေတာ႔ ပန္းဘီး ေပါ႔ဗ်ာ အဲဒါ အသစ္ေလး တစီး၀ယ္ထားပါတယ္၊ အားလံုးက အဲဒီ စက္ဘီး ေလး စီးခ်င္ၾကမွာေပါ႔၊ ဥပမာ- က်ေနာ္တို႕ ရုပ္ရွင္သြားမယ္။ အဲဒီဘီးေလးနဲ႔ သြားမယ္၊ ဒါေပမဲ႔ မသြားခင္ အားလံုးကို လိုက္ေမးတယ္ဗ်ာ၊ သြားစရာ ရွိလား၊ မရွိရင္ ကိုကို ယူသြားမလို႕ လို႕ ေျပာၿပီးမွ ယူပါတယ္။

သြားခ်င္ရင္ေတာင္ သြားမဲ႕လူက ကိုကိုျပန္လာမွ သြားမယ္ ယူသြားပါဆိုၿပီး၊ ၾကည္ၾကည္ ျဖဴျဖဴ ခြင္႔ေပး ၾကတယ္ဗ်ာ၊ သူ႕စိတ္ထဲ  သူ႕ ညီေတြ၊ ညီမေတြ သြားစရာက အေရးႀကီးတယ္ ထင္ရင္ သူ႕ညီ၊ ညီမေတြကို လိုက္ပို႕ လိုက္ေသးတယ္၊ ၿပီးရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ သြားႀကိဳ တယ္၊ အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြေပါ႔၊ က်ေနာ္တို႕ အိမ္လို လုယက္ ဘို႕ဆိုတာ ေ၀းေပါ႔၊ အားလံုး ဟာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ခ်စ္ခင္ ညွာတာၾကပါတယ္။

ဒါဟာ ဆင္းရဲျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း နဲ႕ မဆိုင္ပါဘူး၊ ခ်မ္းသာတယ္ ဆိုရင္လည္း ပိုေကာင္းတာ ကို လုယက္ ေနၾက အုန္းမွာပါ၊ က်ေနာ္ ဘ၀မွာ အဲဒါေတြကို မသိခဲ႔ ပါဘူး၊ မိသားစု ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ ညွာတာေဖးမျခင္း ဆိုတာ နားမွ မလည္ခဲ႔တာ။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီလို မခံစားခဲ႔ရဘူးေလ။

ၾကဳံတုန္း ေျပာျပလိုက္ရအုန္းမယ္။ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းေျဖေတာ႔ က်ေနာ္ တို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႕ ေျဖရမယ္႔ ေက်ာင္းေတြ ကြဲ သြားပါတယ္၊ က်ေနာ္က အ.ထ.က (၆) မွာ ေျဖရပါတယ္။ ကိုယ္ စာေမးပြဲ ေျဖရမယ္႔ ေက်ာင္းကို ကိုယ္ သိပါတယ္၊ အိမ္ကေန လမ္း ေလွ်ာက္မယ္ဆိုရင္ ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္ရင္ ၄၅  မိနစ္ ၊ ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ရင္ နာရီ၀က္ ေလာက္ခရီးေပါ႔။ ေ၀းတယ္ မေျပာႏိုင္သလို သိပ္လည္းမနီးပါဘူး၊ စက္ဘီးနဲ႕ သြားရင္ေတာ႔ အဆင္ေျပဆံုး ေပါ႔။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ တအိမ္လံုး မွာ စက္ဘီးတစီး၊ လက္ပတ္နာရီ တလံုး ဘဲရွိပါတယ္၊ စက္ဘီး ကလည္း ေဖေဖ ေက်ာင္းသြားရမွာမို႕၊ နာရီ ကလည္း ေဖေဖ စာသင္ရင္ အခ်ိန္ၾကည္႔ ရမွာ မို႕ဆိုၿပီး ၂မ်ဳိးစလံုး စာေမးပြဲ ေျဖခ်ိန္မွာ တခုမွ က်ေနာ္မသံုးရပါဘူး၊ နာရီ ယူမယ္ ဆိုရင္ စားပြဲတင္ နာရီ ယူသြားတဲ႔၊ ဘယ္လို လုပ္ ယူခ်င္မွာ လည္းဗ်ာ။ 

သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ႔ သူတို႕ သြားရမယ္႔ ေက်ာင္းေတြက ေ၀းေတာ႔ တခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းကားနဲ႔ တခ်ဳိ႕က မိဘ ေတြက လိုက္ပို႕ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီ အခ်ိန္ထိ ဘာ ျပသာနာ မွ မရွိေသးပါဘူး၊ ေတာ္ရုံနဲ႕ ၀မ္းနဲအားငယ္တဲ႕ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး က်ေနာ္႔ မွာ မရွိပါဘူး၊က်ေနာ္ဘာသာ က်ေနာ္ ေက်ာင္းကို စာေမးပြဲေျဖဘို႕ ေျခလွ်င္ ေလွ်ာက္သြားပါတယ္။

အဲဒီ မွာ ထင္တားတဲ႔ အခ်ိန္ထက္ နဲနဲ ပိုေလွ်ာက္လိုက္ရတာရယ္၊ ေက်ာင္းက ဝင္ေပါက္ ၂ ခုရွိတာ ဆိုေတာ႔ က်ေနာ္ သိတဲ႔ အေပါက္က အေသပိတ္ထားၿပီး လမ္းတျခားဘက္က အေပါက္ကို လွည္႕၀င္ရတာ ဆိုေတာ႔ ေမာလည္းေမာ ဆိုေတာ႔ စိတ္မၾကည္ေတာ႔ပါဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းဝန္း အျပင္မွာ စိတ္ပူပင္စြာနဲ႕ သားသမီးေတြကို ေစာင္႔ ေရွာက္ေန  ၾကတဲ႔ မိဘေတြကို ေတြ႕ေတာ႔ ဝမ္းလည္း နဲသြားပါတယ္။

စာေမးပြဲ ေျဖရမဲ႔ အခန္းကို လည္း လိုက္ရွာ ေနရပါတယ္၊ အဲဒါနဲ႔  စာေမးပြဲခန္းထဲကို  ေနာက္က်မွ ေရာက္သြား ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ၾကည္႕စရာ နာရီ မပါတာလည္း သတိရသြား ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဖေဖ ယူခိုင္းတဲ႔ စားပြဲတင္ နာရီ ႀကီး ကိုလည္း သတိရၿပီး စိတ္လည္းတို သြားပါတယ္ (ဟား....ဟား)၊ အားလံုး စံုသြားတယ္ ဆိုပါေတာ႔ ၊ စာေမးပြဲ ခန္းထဲမွာ စာေမးပြဲ ေျဖရင္း မ်က္ရည္ က်ပါတယ္။ က်ေနာ္ သိတတ္ မွ ဘဝအတြက္ ဝမ္းနဲအားငယ္မႈ႕ နဲ႕ က်တဲ႔  မွတ္မိတဲ႔ မ်က္ရည္ တစေပါ႔။

ေနာက္ၿပီး အစားအေသာက္စားတာက အစ ကၽြန္ေတာ္ ပထမပိုင္း မွာ ေရးထားတဲ႔ အတိုင္းပါဘဲ ေဖေဖရဲ႕ သားသမီး အစားအေသာက္စားတာကို မဟန္႕တားရဘူးဆိုတဲ႔ မူနဲ႕ ဆိုေတာ႔ စားေကာင္းတဲ႔ ဟာဆိုရင္  ကိုယ္႔ေနာက္မွာ မစားရေသးတဲ႔ သူ ဘယ္သူေတြ ရွိေသးလည္း ဘာမွနားမလည္ ပါဘူး၊ အကုန္စား ပစ္ေတာ႔တာပါဘဲ၊ ေမာင္ႏွမ အားလံုးပါဘဲ၊ ေမေမ ကဟင္းမေလာက္ရင္ အျပင္မွာ ထပ္ဝယ္၊ ေမာင္ႏွမ  တေယာက္ နဲ႕ တေယာက္ ညွာတာ ရမွန္းမသိၾကပါဘူး။

ဘယ္သူ ကမွလည္း သင္ၾကား မေပးၾကပါဘူး၊ ေနာက္ေတာ႔မွ က်ေနာ္႔ ရဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး က က်ေနာ္႔ ကို သင္ၾကား ေပးပါတယ္၊ လူမႈ႕ ဆက္ဆံေရးက စၿပီးေတာ႔ ေပါ႔ ဗ်ာ၊ ေျပာရရင္ေတာ႔ က်ေနာ္ဟာ သူတို႔ စံခ်ိန္နဲ႕ ၾကည္႔ရင္ ရုိင္းတဲ႔ အထဲထိကို ပါေနပါတယ္။ တကယ္ လည္းဟုတ္ပါတယ္၊ လူမႈ႕ ဆက္ဆံေရး ဆို တာလည္း လြယ္မွမလြယ္တာ။ က်ေနာ္ နားလည္တာ စာသိ ဘဲကိုး၊ အျပင္က လူေတြနဲ႕ ဆက္ဆံေရး မွာ ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ညံခဲ႔ပါတယ္။

လူႀကီး ကို လူႀကီးမွန္း သိရမယ္၊  တခါတေလ မွားေနလည္း ျငိမ္ေနရတယ္၊ ေနာက္မွ ေသခ်ာ ျပန္ရွင္းျပတို႕ ဘာတို႕ ဆိုတာ နားလည္ခဲ႔ရပါတယ္။ သိလာ ပါတယ္၊ လူ႔ ဂုဏ္သိကၡာ ဆိုတာရွိ ေသးတာကိုးဗ်၊ ေျပာသင္႔ တဲ႔ အခ်ိန္ၾကမွ ေျပာရမယ္။ ကေလးလည္း ကေလးအေလွ်ာက္၊ လူႀကီးလည္း လူႀကီး အေလွ်ာက္ ကိုး၊ ကိုယ္ မွန္တာဘဲ ဆိုၿပီး သူတို႔ ကို ဖိၿပီး ၊သိပ္ထိခိုက္ေအာင္ မေျပာသင္႔တဲ႔ အေျခအေနေလးေတြ ရွိေနတာ ကိုး။

က်ေနာ္ နဲ႔ ေဖေဖ နဲ႕ ဆိုတာ စိတ္သေဘာ တိုက္ဆိုင္မႈ႕ မရွိဘူးဆိုရင္၊ ျငင္းခံု ေျပာဆိုေနတာ၊ ေဖေဖ မမွန္ဘူး ထင္ရင္ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာတာဘဲ၊ ဘယ္သူ႕ေရွ႕မွ မေရွာင္ခဲ႔ပါဘူး၊ အဲဒါေတြ ဟာသူတို႕ မ်က္စိ ထဲမွာ အရမ္းကို ထူးဆန္း ေနပါတယ္၊ က်ေနာ္႕ အတြက္ ေတာ႔လည္း သူတို႕ လူႀကီး၊ မိဘ ေတြ မွားေနတဲ႔  အခ်ိန္ မွာ ဘာမွ ျပန္မေျပာ ဘဲ နားေထာင္ ေနႏိုင္ၾကတာကို အံၾသ ေနတာေပါ႔။

တခါတေလ သားသမီးက မွန္ေနရင္ လည္း မိဘ ေျပာတဲ႔ အခ်ိန္မွာ နားေထာင္ေနတာဘဲ၊ က်ေနာ္က ဘာျဖစ္လို႕ အဲဒီအတိုင္းမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ျပန္ရွင္းမျပတာလည္း၊ ေျပာတာကို ဘာေၾကာင္႔ ခံေနတာလည္း ဆိုေတာ႔၊ သူတို႕ စိတ္ေအး သြားတဲ႔ အခ်ိန္ၾကမွ ေအးေအးေဆးေဆး ရွင္းျပမွာပါ လုိ႕ျပန္ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ လည္း အရမ္းအံၾသမိတယ္၊ က်ေနာ္တို႕ သားအဖ စတိုင္နဲ႕ေတာ႔ တျခားစီကိုး။

ဘယ္လိုမွ အသြင္မတူတဲ႔ ၂ေယာက္ပါဘဲ၊ အသြင္မတူ ရင္ အိမ္သူမျဖစ္ဆိုတဲ႔ စကားသာမွန္ရင္ က်ေနာ္ တို႕ ၂ ေယာက္ ေရွ႕ ခရီးဆက္စရာ မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ႔ လုပ္ၿပီးတဲ႕ အလုပ္တခု (ခ်စ္ ျခင္းဟာလည္း အလုပ္တခု ဘဲေနာ္)၊ (ဘဝ တခုကို ဖန္တီးရမွာ ဆိုေတာ႔ အေရးႀကီး တဲ႔ အလုပ္တခု ပါဘဲ၊ ) ကို ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ တဲ႔ ဆႏၵ နဲ႔ မတူတာ ကို တူေအာင္ညွိမယ္ ဆိုၿပီး ေရွ႕ဆက္ ခဲ႔ၾကတာပါ။

က်ေနာ္တို႕ ၂ေယာက္မွာ စကားေျပာရင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းေျပာလို႕ မရပါဘူး၊ က်ေနာ္ ကအျမဲတန္း က်ယ္က်ယ္ ဘဲေျပာတတ္တယ္၊ စိတ္အားထက္သန္ရင္ ပိုက်ယ္လာတယ္။ အဲဒါကို အၿမဲတန္း တိုးတိုး၊ တိုးတိုး နဲ႕ ဆိုေတာ႔ စကား ေျပာရတာ တခါတေလ စိတ္ ညစ္ညစ္ သြားတယ္၊ ေျပာခ်င္စိတ္ေတာင္ ကုန္ကုန္ သြားတယ္၊ တရက္တေလ အလုပ္မွ မဟုတ္တာ၊ ေျပာတိုင္း သတိထားေနရတာဆိုေတာ႔၊ အဲဒီ လို စကားေျပာ တဲ႔ အက်င္႔ က က်ေနာ္႔ အတြက္ တသက္လံုး ပါလာတာကိုး။

ဒါေပမဲ႔ တေယာက္ မႀကိဳက္တဲ႔ အရာကို ဒါ ငါ႔ အက်င္႔ ဘဲ တသက္လံုး ဒီလိုေျပာလာတာဘဲ ဆိုၿပီး ေနၿမဲတိုင္း ေနလို႕မရပါဘူး၊ ခဏေတာ႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေပါ႔ ၾကာလာရင္ ဘယ္သည္းခံႏိုင္ေတာ႔ မွာလည္း၊ က်ေနာ္ လည္း က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္တာဆိုရင္ သူမႀကိဳက္ဘူး ဆိုရင္ ေလွ်ာ႔ေပးပါတယ္၊ မေလွ်ာ႔ႏိုင္ တာကေတာ႔ ႏိုင္ငံေရး နဲ႔ ပတ္သက္ တဲ႔ အယူအဆေတြပါဘဲ။ 

ခ်စ္ျခင္းဟာ ေလးစားျခင္းပါမွ တည္ၿမဲပါတယ္၊ ေလးစားျခင္း မရွိတဲ႔ ခ်စ္ျခင္းဟာ ေရရွည္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တေယာက္ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ ေတြကို တေယာက္က နားေထာင္ ၿပီး အျပန္အလွန္ လက္ခံႏိုင္ ေအာင္က်ဳိးစားရပါတယ္။ သူ႕ က တခုေကာင္းသြားတာက အမွန္ကို လက္ခံႏိုင္ျခင္းပါဘဲ၊ က်ေနာ္႔ ရဲ႕ အေထာက္ အထား ေတြနဲ႔ အျမဲတန္း ေျပာဆို ေနတာကို လက္ခံၿပီး၊ မဆလ စနစ္ဆိုးၾကီး ကို ခါးသီး စျပဳ လာပါတယ္။

 ဒါေၾကာင္႔လည္း က်ေနာ္တို႕ ၂ေယာက္ ေရွ႕ေလွ်ာက္လို႔ ရခဲ႔တာပါ။ က်ေနာ္ အဲဒီအခ်ိန္ ကသိေနတဲ႔ အသိတခုရွိတယ္၊ ဘယ္မွာ ဖတ္ဘူးလည္းေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး၊ အဲဒီ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ႔ ဇာတ္လိုက္ ဘဲဆိုပါေတာ႔ သူငယ္ငယ္က လူေတြဟာ မေကာင္းမႈေတြ၊ မမွန္တာ ေတြကို လုပ္တယ္ဆိုတာ မသိလို႕ လုပ္တယ္ လို႕ ထင္တာ၊ သူတို႕ကို ေသခ်ာျပန္ရွင္း ျပလိုက္ရင္ သိသြားရင္ မလုပ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔၊ တကယ္တန္း ေတာ႔ အဲဒါမဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာ သူႀကီးလာမွ တေျဖးေျဖးသိလာတယ္ လို႔ေျပာပါတယ္၊ ဒီလိုပါဘဲ တကမာၻလံုးက ဝိုင္းၿပီး ကန္႔ကြက္၊ အားလံုးက မွားပါတယ္ ဆိုတာေတာင္ သူတို႔ မွ မွန္ပါတယ္ လို႕ ေဗ်ာင္ညာေနတဲ႔ သူေတြရွိ ေနတာ ကိုၾကည္႔ရင္သိႏိုင္ပါတယ္။


သူက က်ေနာ္ေျပာျပတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေတြကို သေဘာေပါက္ ပါတယ္။ လက္လည္း ခံပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ဒီစနစ္ဆိုး ႀကီး ဟာျပဳတ္မက် ႏိုင္ေသးဘူးေပါ႔၊ က်ေနာ္ ဒီလို ေျပာေနတာေတြကိုလည္း စိတ္ကူးယဥ္ လြန္းတယ္လို႕ ထင္တယ္၊ သူေျပာတာလည္း မမွားပါဘူး၊ အဲဒီ အခ်ိန္က ဒီလို အေရးအခင္းႀကီးျဖစ္ၿပီး အဲဒီလို အစိုးရႀကီး ျပဳတ္က် သြားမယ္ ဆိုတာ ယံုႏိုင္စရာမွ မရွိတာ။

တကယ္လို႕ က်ေနာ္ ေျပာသလို႕ျဖစ္ဘို႔ဆိုရင္ေတာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမယ္ေပါ႔၊ အဲဒီေတာ႔ က်ေနာ္႔ကို ေအးေအးေနဘို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ေအးေအးေနပါတယ္၊ က်ေနာ္ လို႕ ဘာမွ မဟုတ္တဲ႔ မိန္းမ တေယာက္က ဘာေတြမ်ား လုပ္လို႕ရမွာလည္း။

ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္႔ သိသေလာက္ေတာ႔ ေျပာေနမွာဘဲ၊ ေလေသနပ္ နဲ႔ေတာ႔ တိုက္ေနမွာဘဲေပါ႔၊ သူက ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း အေၾကာက္တရားက ႀကီးစိုးထားပါတယ္၊ အေျပာင္းအလဲ ေတြကို လက္ခံလိုက္ ရင္ ျဖစ္လာမွာေတြကို ေၾကာက္တတ္တဲ႔ စိတ္ရွိပါတယ္။ မူလ အေနအထား တခုပ်က္သြားမွာကို ေၾကာက္ပါတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္သိတဲ႔ ျမန္မာ အမ်ားစုရဲ႕စိတ္ဓါတ္ပါဘဲ။

ေနာက္ၿပီး လူေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ ဆိုတာ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ႔ အေနအထား ေပၚမွာ လိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲ သြားတတ္ ၾကပါတယ္၊ ဥပမာသူ႔ အတြက္ ျပည္ေတာ္သာ ေနတဲ႔ လူတေယာက္ဟာ၊ အေျပာင္းအလဲ တခုျဖစ္လိုက္ရင္ သူ႕အတြက္ ဘယ္လို ထိခိုက္သြားမလည္းဆိုတာ အရင္ၾကည္႔ပါတယ္။

ဒီအေျပာင္းအလဲ ဟာ အားလံုး အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အက်ဳိးရွိရွိ သူ႕အတြက္ နဲနဲေလာက္ထိခိုက္ မယ္ထင္ရင္ ဒီအေျပာင္းအလဲ ကို လက္မခံဘို႔ မ်ားပါတယ္။ အမွန္ေတာ႔ အဲဒီလို ေျပာင္းလဲျခင္းဟာ သူ႕အတြက္လည္း ပိုေကာင္းရင္ ေကာင္းသြားမွာ အဲဒါကို လက္မခံ ၾကပါဘူး။ ဒါဟာ သာမန္လူေတြ အတြက္ဘဲ ေျပာတာပါ။

တခ်ဳိ႕ ကေတာ႔ ရွိတာေပါ႔ ဗ်ာ၊ တခုခုေျပာင္းလဲ သြားရင္ ႀကိဳးစင္တက္ရမယ္႔ သူေတြ သူတို႕ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ အေျပာင္းအလဲ ကိုမွ လက္မခံႏိုင္တဲ႔ လူမိုက္ႀကီးေတြေပါ႔၊ လူမိုက္ႀကီးေတြ လို႔ က်ေနာ္ ေျပာတာေနာ္၊ လူမိုက္ႀကီး ေတြ ဟဲ..ဟဲ။

က်ေနာ္ စာဖတ္တာေတာ႔ ေျပာၿပီး ၿပီ ေနာ္၊ သူ ကလည္း စာဖတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ ေလာက္ေတာ႔ ဘယ္ဖတ္ မလည္း၊ ဒါေပမဲ႔ မဆိုးတဲ႔ အဆင္႔မွာ ေတာ႔ ပါပါတယ္၊ စာအုပ္ တအုပ္ ဖတ္ၿပီးရင္ က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြး ႏိုင္တဲ႔ အဆင္႔ ရွိပါတယ္၊ က်ေနာ္ က စာဖတ္တာကုိ ႀကိဳက္ေတာ႔ ပိုၿပီး အခ်ိန္ေပးဖတ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ သူ႕အေပၚမွာ ဘယ္ေတာ႔မွ အေလွ်ာ႔ မေပးတာကေတာ႔ ႏိုင္ငံေရး အယူအဆေတြ ပါဘဲ၊ က်ေနာ္ က ဒီအစိုးရဟာ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဘူး၊ ျမန္မာျပည္ ဟာ ဒီအစိုးရ လက္ထက္မွာေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔ မွ ဘာမွ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္လို အက်င္႔ပ်က္ေနတာ၊ ဘယ္လို မဟုတ္တာ ေတြလုပ္ေနတာ၊ လုပ္ခဲ႔တာ ဆိုတာေတြကို အေထာက္ အထားေတြနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ တခ်ိန္မွာ ဒီအစိုးရ ျပဳတ္က်လိမ္႔မယ္၊ မတရားမႈ႕ေတြ ဒီေလာက္လုပ္ထားတာ ေတြ အတြက္ ျပည္သူ႕ ရဲ႕ ဒဏ္ခတ္ ျခင္းကို ခံရလိမ္႔မယ္ ဆိုတာ ေတြကို အၿမဲတန္းေျပာပါတယ္။

(မိတ္ေဆြ မ်ား သည္းခံပါ၊ ေမ႔မသြားဘို႕ သတိေပးပရေစ၊ က်ေနာ္ ေျပာတာ မဆလ အစိုးရ ျဖစ္ပါတယ္၊ အထင္ မွားသြားမွာကို ေၾကာက္လွပါတယ္။)

အပို္င္း (၅) ဆက္ရန္၊




>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, November 18, 2009

ငယ္ဘဝ မ်ား (၁ဝ) ႏွင္႔ က်ေနာ္႔ ခ်စ္ခရီး ၁၁ နွစ္ အပိုင္း (၃)

က်ေနာ္ရဲ႕ ၁၁ႏွစ္တာ ခ်စ္ခရီး ဆိုေတာ႔ ၾကာလွ ကိုယ္႔လူ ရ လို႔ မထင္ၾကပါနဲ႔အုန္း၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ နားလည္ မႈ႕ရွိေအာင္၊ တေယာက္ကို တေယာက္ ေလးစားလို႕ရေအာင္ ၄-၅ ႏွစ္ ေလာက္ထိ အခ်ိန္ယူ ရပါတယ္၊ ေနာက္ဆံုး ၈၈ အေရးအခင္းၾကီး ကယ္တင္သြားလို႔ က်ေနာ္ တို႕ ၂ ေယာက္  ႏိုင္ငံေရး တင္းမာ မႈ႕ေတြ ေလွ်ာ႔ၾကသြားပါတယ္ (ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စကားလံုးေတြ သံုၾကည္႕ေနတာေလ) ဟား..ဟား။

က်ေနာ္ ကေတာ႔ သူ႔ကို က်ေနာ္လိုခ်င္တဲ႔ အခ်က္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတဲ႔ အတြက္ ေရြးခ်ယ္ ထားတာဆိုေတာ႔ ျပသ၁နာ သိပ္မရွိပါဘူး။ သူ ကေတာ႔ က်ေနာ္ ေျပာတာေတြကို သိပ္မယံုဘူး၊ က်ေနာ္ ေျပာရင္ သိပ္မေလးစားခ်င္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ႀကီး တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ ျပဳတ္က် သြားမွဘဲ က်ေနာ္႔ ကို နဲနဲ ေလးယံုၾကည္သြား ပါတယ္။

အဲဒီလို ေျပာလိုက္လို႕ က်ေနာ္က ၈၈ အေရးအခင္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီးလား၊ သပိတ္ အဖြဲ႕ႀကီးမွာ ဘာေတြမ်ား လုပ္ခဲ႔လို႔ လဲဆိုၿပီး အထင္ေတြႀကီး မသြားပါနဲ႔အုန္း၊ အဲဒါေတြ တခုမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ အယူအဆ အေတြးအေခၚ မတူခဲ႔ ၾကတာေတြပါ။

က်ေနာ္တို႕ေခတ္က လူတိုင္းလူတိုင္း ပါတီဝင္ျဖစ္ၾကပါတယ္၊ ေက်ာင္းလည္းေက်ာင္းမို႕ ေတဇလူငယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္၊ ၾကက္ေျခနီ၊ ရပ္ကြက္ ပါတီ၀င္၊ ၿမိဳ႕နယ္ ပါတီ၀င္၊ ေကာင္စီ၀င္  ဆိုတာေတြ တခုမဟုတ္ တခုပါရပါတယ္၊ အစိုးရ အလုပ္၀င္တယ္ ဆိုရင္လည္း ပါတီ၀င္မွ ရပါတယ္။ အစုိးရ အလုပ္ မွာဆိုရင္လည္း အဲဒီပါတီ၀င္ ေတြမွ ရာထူးတိုးပါတယ္၊ အဲဒီေတာ႔ လူတိုင္းလိုလို ပါတီ၊ ေကာင္စီ နဲ႔ မကင္း ႏိုင္ပါဘူး။

အဲဒီ ထဲမွာ က်ေနာ္႔ မိသားစု၊ သူ႕ မိသားစု ပါ၀င္ပါတယ္၊ ပါဝင္ တဲ႔ ေနရာမွာ တက္တက္ႀကြႀကြ ယံုယံု ၾကည္ၾကည္ ပါဝင္တာလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကိုယ္႔ အေျခအေန နဲ႔ မလုပ္မျဖစ္လို႔ လုပ္ရတာ လား ဆိုတာေတြကို ၾကည္႔ ဘို႔ လိုအပ္လာပါၿပီ။ က်ေနာ္ တို႕ ေဖေဖ ကေတာ႔ ရွင္းတယ္၊ အစိုးရ ဝန္ထမ္း  ျဖစ္လို႔ ပထမ အႀကိမ္ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာၿပီးမွ တခါ ရပ္ကြက္ က၊ ျမိဳ႕နယ္က ပါတီမွာ ပညာတတ္ ေတြပါရမယ္ ဆိုၿပီး ဝိုင္း၀န္း တင္ေျမွာက္လိုက္ၾကလို႔ တခါ ၿမိဳ႕နယ္ ပါတီမွာ ပါလိုက္ရတယ္၊ အဲဒါ ၿပီးေတာ႔ ေနာက္ ပါတီက အၿပီးထြက္လိုက္ပါတယ္။ ဒုတိယ အႀကိမ္ အျဖစ္ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ ရာထူးတိုး မွာ မျဖစ္မေန ပါလိုက္ရတယ္။

သား၊ သမီးေတြအားလံုး ကေတာ႔ အစိုးရဝန္ထမ္း လုပ္သူလည္း မပါ၊ ေက်ာင္းမွာလည္း ဘယ္ပါတီ ဘယ္ အဖြဲ႔ အစည္းမွာမွ တေယာက္မွ တခါမွ မပါ၀င္ဘူးပါဘူး၊ အဲဒီေတာ႔ အဲဒီေခတ္ က ပါတိေကာင္စီ ေတြနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ လံုးဝကင္းရွင္းပါတယ္။  ကင္းရွင္းယံု အျပင္ အဲဒီေခတ္က အဲဒီ အဖြဲ႕ဝင္ (တက္ႀကြသူ) ေတြဟာ ဘာေတြလည္း ဆိုတာလည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။

ရွရွား ျပည္ရဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ကို သေရာ္ထားတဲ႔ Animal farm ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ကေလးကိုလည္း၊ က်ေနာ္ ႔ ေဖေဖ နဲ႔ အတူတူ ဘာသာျပန္ၿပီး ဖတ္ၿပီး ပါၿပီ၊ စာေရးဆရာ ေဂါကီ ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္ ထားတာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ဖတ္ၿပီးပါၿပီ၊ ေျပာရရင္ေတာ႔ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ရဲ႕ အႏွစ္သာရ ေတြကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ သေဘာေပါက္ၿပီး သြားၿပီေပါ႔ဗ်ာ။

ဒါက စာအသိပါ၊ လက္ေတြ႕ အသိမွာလည္း က်ေနာ္က က်ေနာ္ေဖေဖ ရဲ႕ မိတ္ေဆြ ေတြ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ေျပာစကားေတြကိုနားေထာင္၊ ေျပာစရာရွိရင္လည္း ေျပာ၊ ေမးစရာရွိရင္လည္းေမး ဘယ္ရာထူးႀကီး၊ အေကာင္ႀကီး ေတြကိုမွ မေၾကာက္ပါဘူး၊ လက္ေတြ႕ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ ေနရတာလည္း ဆရာႀကီးေတြနဲ႔ လုပ္ေနရတာ ဆိုေတာ႔ ဘယ္သူကိုမွ ဘယ္ေတာ႔မွ ေၾကာက္ရတယ္ ဆိုတာမသိပါဘူး၊ ေျပာစရာရွိေျပာ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္တာပါဘဲ။

က်ေနာ္႔ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးကေတာ႔ အင္မတန္ အထက္လူႀကီးမ်ား၊ ပုဂၢိဳလ္ ႀကီးမ်ား နဲ႔  မိဘႏွစ္ပါး ကို ေတာ္ေတာ္ ေလးစား တတ္တယ္ဗ်၊ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ႀကီး တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပဳတ္ၾကလိမ္႔မယ္၊ ဦးေနဝင္း ႀကီး အခုလို အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ ယဥ္ဆိုင္ရလိမ္႔ မယ္ဆိုတာ နဲနဲေလးမွ မယံုၾကည္ဘူး စိတ္ကူး ေလး ေတာင္ ေယာင္လို႔ မယဥ္ ဘူးဘူး ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ကေတာ႔ ေန႔တိုင္း အဲဒီလို တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံေရး ခံယူခ်က္ျခင္း အသိဥာဏ္ျခင္းက ကြာျခားခဲ႔ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ တိုင္းျပည္ႀကီး က ကမာၻ နဲ႔ ယွဥ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ႔လည္း၊ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲ ေနလည္း ဆိုတာ က်ေနာ္ ကလံုးဝ သေဘာ ေပါက္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို မတရား လုပ္ေနၾကလည္း ဆိုတာလည္း နားလည္တယ္ ဟဲ..ဟဲ၊ အၿမဲတန္းလည္း ပါးစပ္ (ေလ ေသနပ္) နဲ႔ တိုက္ခိုက္ ေနတယ္။

သူ ကေတာ႔ အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္ နဲ႔ ဆန္႕က်င္႔ဘက္ေပါ႔၊ သူ ေလးစား၊ အထင္ႀကီး ရေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား နဲ႕ တႏိုင္ငံ လံုး ပါဝင္ေနၾကတဲ႔ ဒီ အဖြဲ႕ အစီးႀကီး ဟာ ဘယ္ေတာ႔ မွ ျပဳတ္မက် ႏိုင္ဘူး လို႕ ရဲရဲဝန႔္ဝန္႔ ယံုစားထားပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ႏိုင္ငံေရး ခံယူခ်က္ ျခင္းလံုးဝ ကြဲျပားေနၾကပါတယ္။ အၿမဲတန္း ျငင္းခံု တိုက္ခိုက္ေနရပါတယ္။

ဝတၳဴ ထဲကလို က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ခ်စ္သြားၾကၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သစၥာထား ၾကၿပီဟဲ႕ ဆိုၿပီး သိပ္အထင္ မႀကိးၾကပါနဲ႔အုန္း၊ ဒါေပမဲ႔ ခ်စ္တဲ႔ အခါလည္း ခ်စ္ၾကတာေပါ႔ဗ်ာ၊ ျဖစ္တဲ႔ အခါလည္း ျဖစ္ၾက တာေပါ႔။

က်ေနာ္ သူ႕ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာလည္း (ေနာက္တေယာက္ ေရြးစရာမရွိလို႔ လို႕ မထင္ပါနဲ႕) က်ေနာ္႕ အေၾကာင္း နဲ႔ က်ေနာ္ပါ၊ က်ေနာ္က ေဖေဖ ကို ခ်စ္တယ္၊ အထင္ႀကီးတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ လက္ေတြ႕ ရင္ဆိုင္ရတဲ႔ အခါ (အထူးသျဖင္႔) ေမေမ နဲ႕ပတ္သက္တဲ႔ အခါ လံုးဝ မေက်နပ္ဘူး၊ ေမေမ ကို အႏိုင္ က်င္႔တယ္၊ မိသားစု ကို ႏိုင္ တယ္ လို႕ထင္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ မေက်နပ္ခဲ႔ပါဘူး။

အဲဒီေတာ႔ က်ေနာ္႔ ေဖေဖ နဲ႔ ဘယ္ေနရာမွ မတူေလ ႀကိဳက္ေလ ဆိုၿပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာပါ။ ေဖေဖ လို ပညာမတတ္ဘူး ရတယ္၊ ေဖေဖ လို ရာထူးမရွိဘူး no problem၊ ဒါေပမဲ႔ ခ်စ္သူကို အေလးထားတယ္၊ ဂရုစိုက္တယ္။ ၾကင္နာတယ္။ အလုပ္ ထဲက ျပသ၁နာ ေတြကို မိသားစု နဲ႔ မပတ္သက္ေစရဘူး၊ ႀကိဳက္တယ္၊ က်ေနာ္႔ ေဖေဖ ကေတာ႔ အလုပ္ထဲမွာ ျပသာနာ ရွိလည္း မိသားစု အေပၚ ပံုခ်တာ လို႕ အဲဒီတံုးက ျမင္တာကိုး။

ေနာက္ၿပီး စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ဘဲ စိတ္ဓါတ္က် စရာရွိလည္း ေအးေအးဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေလာကဓါန္ ကိုရင္ဆိုင္ေလ႔ ရွိတယ္၊ အႀကိဳက္ဆံုးေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး ေဒါသ မရွိဘူး၊ ေလာဘ၊ ေမာဟ နဲတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီ အခ်က္ေတြ ကိုႀကိဳက္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ဇာတ္ေျမာႀကီးကို က ခဲ႔ၾကပါတယ္၊ က်ေနာ္ တို႕ ၂ ေယာက္ဟာ  ယံု ၾကည္မႈ႕ကို ႏွစ္အကန္႔အသတ္ မရွိ တည္ေဆာက္၊ အဲ ေရာကုန္ၿပီ ဟဲ..ဟဲ..၊ မတူညီ တဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အျမင္ေတြကို အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္မရွိ ညွိႏိႈင္း၊ ေရႊ႕ဆိုင္း၊ အဲ..အဲ (က်ေနာ္တို႕ ၂ေယာက္ေျပာတာေနာ္) အဲဒီလိုနဲဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္ဆံုးခဲ႔ပါတယ္။

အပိုင္း (၄) ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

အမွားကို ၀န္ခံဖုိ႔ဆုိရင္ ဘယ္ေတာ့ မွေနာက္မက်ဘူး

post အသစ္ တင္မရလို႔ စိတ္ကညစ္၊ အလုပ္ကမ်ား (ကေလးကငို၊ ေသးကစို၊ ပုလင္း က ေပ်ာက္၊ လင္က ေငါက္) ျဖစ္ေနတဲ႔ အတြက္  အသစ္မေရးႏိုင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္ဗ်ာ၊ email က ေရာက္လာတဲ႔ စာကေလး တေစာင္ကိုဘဲ မွ်ေ၀ ခံစားဘို႔ တင္ေပးလိုက္ပေစ။

အမွားကို ၀န္ခံဖုိ႔ဆုိရင္ ဘယ္ေတာ့ မွေနာက္မက်ဘူးဆုိတဲ႔ သင္ခန္းစာေလးပါရတဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးပါ။

ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ျပီး အရမ္းခံစားခဲ႔ရတဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးတစ္ခုေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ လည္း ဖတ္ၾကည့္ေစခ်ုင္ လြန္းလုိ႔ ပုိ႔ေပး လုိက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အရမ္းကိုေကာင္းတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ သနားစရာ လည္း ေကာင္းအမွား ကို၀န္ခံရဲ တဲ႔ သတၱိကိုလည္းေလးစားခဲ႔ရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲမွားမွား။ အမွားကို ၀န္ခံဖုိ႔ဆုိရင္ ဘယ္ေတာ့ မွ ေနာက္မက်ဘူးဆုိတဲ႔ သင္ခန္းစာေလးပါရတဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးပါ။ သူငယ္ခ်င္း တုိ႔လည္း ဇာတ္လမ္း ေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္မလြတ္သြားေအာင္ ပုိ႔ေပးလုိက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ခင္မင္လ်က္ဆူမုိေပါက္စီ။ *၂၀၀၂ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ အီတလီႏိုင္ငံက သတင္းစာအခ်ဳိ႕မွာ ထူးဆန္း တဲ့ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာ သတင္းတစ္ခုပါလာခဲ့တယ္။ ေၾကာ္ျငာက ဒီလိုေရးထားပါတယ္။ “၁၉၉၂ ခုႏွစ္ လ ပိုင္း ၁၇ရက္ေန႔မွာ ဗြိဳင္လာရီ ၿမိဳ႕ေတာ္လမ္းမ စီးပြားေရးရပ္ကြက္ ၅ က ကားရပ္တဲ့ေနရာ တစ္ခုမွာ လူျဖဴ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးကို လူမည္းတစ္ဦးက မုဒိန္းက်င့္ ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ အမ်ဳိးသမီးဟာ လူမည္းသမီး ေလး တစ္ဦး ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ခင္ပြန္းလည္း အမ်ဳိးသမီးနဲ႔အတူ လူမည္းကေလးကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ တာ၀န္ ယူခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလးငယ္ ကံမေကာင္းခဲ့ရွာဘူး။

အခုအခ်ိန္မွာ သူဟာ ေသြးကင္ဆာေရာဂါကို ခံစားေနရတယ္။ သူ႔အတြက္ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ ကုသဖို႔ အေရးတၾကီးလိုအပ္လာ တယ္။ သူ႔အသက္ကို ကယ္တင္ဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က သူ႔ဖခင္ ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေၾကာ္ျငာကို ဖတ္မိတဲ့ကာယာကံရွင္ကိုယ္တိုင္ အယ္လီဇဘက္ ေဆးရံု ေဒါက္တာအင္ဒေရယာ နဲ႔ ဆက္သြယ္ပါ” ဒီလူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာက လူထုေတြၾကားမွာ လိႈင္းဂယက္ တစ္ခု ထသြားေစခဲ့တယ္။

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေ၀ဖန္ၾကတဲ့အေၾကာင္းက မုဒိန္းက်င့္ခဲ့တဲ့ လူမည္း ထြက္လာျပီး ၀န္ခံပါ့ မလား? တကယ္လို႔ ထြက္လာျပီး၀န္ခံရင္ သူ႔နာမည္ပ်က္မယ္။ သူ႔မိသားစု ျပိဳကဲြမယ္။ တကယ္လို႔ မထြက္လာဘဲ အသံတိတ္ေနမယ္ဆိုရင္ သူဟာ လံုး၀ခြင့္မလြတ္ႏိုင္တဲ့ အျပစ္ၾကီး တစ္ခုကို ထပ္က်ဴးလြန္သူျဖစ္သြား

အီတလီ ဗြိဳင္လာရီ ျမိဳ႔ရဲ႔ ရပ္ကြက္တစ္ခုက ေမာ္နီကာ ဆိုတဲ့ လူမည္း ကေလးမ တစ္ဦးဟာ အရွက္ တစ္ခုရဲ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို အစဆဲြထုတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔အေမ... မုဒိန္းက်င့္ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ မာမိတာ က လူတကာရဲ႕ပစ္မွတ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္း ပီတာက လူျဖဴေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကေလးေတြက အျဖဴတစ္ေယာက္၊ အမည္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီထူးျခားတဲ့ ျမင္ ကြင္းက ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို ပိုျပီးသံသယ၀င္ေစခဲ့တယ္။

ဒါကို မာမိတာကဘယ္လိုေျပာလဲဆို ေတာ့ သူ႔အဘြားက လူမည္းျဖစ္ျပီး အဘိုးက လူျဖဴျဖစ္တဲ့ အေၾကာင့္ ဒါေၾကာင့္ သမီးေလးေမာ္နီကာ က်မွ ေသြးကလာဆန္႔က်င္တာပါေပါ့ေလ။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေဆာင္းဦးေပါက္ မွာ လူမည္းေလး ေမာ္နီကာ နာမက်န္းျဖစ္ျပီး ကိုယ္အပူခ်ိန္ေတြတက္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆံုး ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာက ေမာ္နီကာမွာ ေသြးကင္ဆာရွိေနတဲ့အေၾကာင္း ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ ေရႊ႔ေျပာင္းကုသနည္းကမွ သူ႔အတြက္ တစ္ခုတည္း ေသာ အေကာင္းဆံုး ကုသနည္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ဆရာ၀န္က ဆက္ျပီး “ေမာ္နီကာနဲ႔ ေသြးသားေတာ္စပ္တဲ့ လူေတြမွာ လိုအပ္တဲ့ ရိုးတြင္း ခ်ဥ္ဆီကို အလြယ္တကူ ရွာႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ေဆြမ်ဳိးေတြအားလံုး ေဆးရံုလာျပီး စစ္ေဆးပါ” လို႔ ေျပာတယ္။ မာမိတာ ကမ်က္စိ မ်က္ႏွာ ပ်က္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြအားလံုးကို ေခၚျပီးစစ္ေဆး ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ရတဲ့ အေျဖက
ေသြးခ်င္း “မကိုက္ညီပါ”တဲ့။ ေမာ္နီကာရဲ႔ ေရာဂါအေျခအေနက သူနဲ႔ သင့္ေတာ္မဲ့ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ ရဖို႔ႏႈန္း အင္မတန္ေသးငယ္တဲ့ အေၾကာင္း ဆရာ၀န္က ေျပာျပန္တယ္။

ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔အေျခအေနတစ္ခုက မာမိတာ နဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္း ေနာက္ ထပ္ ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးျပီး အဲဒီကေလးရဲ႔ေသြးေတြ ေမာ္နီကာထဲ သြင္းေပးဖို႔ ဆရာ၀န္က အၾကံ ေပးျပန္တယ္။

ဒီအၾကံကို ၾကားေတာ့ မာမိတာ တစ္ေယာက္ တုန္လႈပ္ခဲ့မိတယ္။ “ဘုရားေရ... ဘာျဖစ္ လို႔ ဒီလို ျဖစ္ရတာလဲ” လို႔ သူ႔ႏႈတ္က လြတ္ခနဲ႔ ေအာ္လိုက္မိတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့ အၾကည့္၊ ေခ်ာက္ခ်ားတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ သူၾကည့္လိုက္မိတယ္။

ခင္ပြန္းသည္ ပီတာလည္း အဲဒီအၾကံေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လို႔။ ေဒါက္တာအင္ဒေရ ကလူအေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ဒီလိုေသြးသြင္းနည္းနဲ႔ ေသြးကင္ဆာကုိ ကုသၾကေၾကာင္း၊ ဒီလိုကုသလို႔လည္းေမြးဖြား လာတဲ့ ရင္ေသြးငယ္ရဲ႔ က်န္းမာေရးကို မထိခိုက္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ထပ္တလဲလဲ ရွင္းျပေနခဲ့တယ္။ဇနီး ေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနခဲ့တယ္။

ေနာက္မွ“ကြ်န္ ေတာ္တို႔ စဥ္းစားပါရေစဦး” ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပဲ ေျပာႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန ေဒါက္တာအင္ဒေရတစ္ေယာက္ ေဆးရံုမွာ တာ၀န္က်ေနတုန္း မာမိတာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ႔ႏွစ္ဦး ေရာက္လာ ခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့ မာမိတာရဲ႔ လက္ကို ခင္ပြန္း သည္က တဲြထားတယ္။

မ်က္ႏွာ မသာမယာနဲ႔ ဆရာ၀န္ကို “ ေဒါက္တာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ေျပာျပခ်င္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေဒါက္တာလွ်ဳိ႔၀ွက္ေပးရမယ္။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို ေတာ့ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာ လွ်ိဳ႔၀ွက္လာတဲ့ ကိစၥမို႔ပါ” ဆရာ၀န္ကတေလးတစား ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္တယ္။ “လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ေမလမွာ ကြ်န္ေတာ့္သမီးေလး ယီလီယာနာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး မာမိတာက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္တယ္။

သူက ညတိုင္း(၁၀) နာရီမွ အလုပ္ဆင္းတယ္။ အဲဒီညသူအလုပ္ဆင္းေတာ့ မိုးအၾကီးအက်ယ္ ရြာေနခဲ့တယ္။ လမ္းေပၚမွာလည္း လူေျခတိတ္ေနတယ္။ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ကားရပ္နားေနရာ တစ္ခုေရာက္ေတာ့ ေနာက္ဖက္မွာ ေျခသံတစ္ခု ကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။

ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူမည္း လူရြယ္တစ္ဦး သူ႔ေနာက္မွာ ရပ္ေန တာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ လူမည္းက လက္ထဲကတုတ္နဲ႔ သူ႔ကိုရိုက္လိုက္တယ္။ မူးေမ့သြားေတာ့ သူ႔ကို မဖြယ္မရာ လုပ္ေတာ့ တာပဲ။ သတိရလာေတာ့ အိမ္ကို အျမန္ဆံုး သူျပန္ေျပးခဲ့တယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္(၁)နာရီ ထိုးေနျပီ။ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုကြ်န္ေတာ္အိမ္ထဲကေန ကမူးက႐ူး ေျပးထြက္ျပီး အဲဒီ လူမည္းကိုလိုက္ရွာခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ အဲဒီညကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ျပီး ငိုခဲ့ၾကတယ္။ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလံုး ျပိဳက်ခဲ့သလိုပါပဲ” ပီတာက စကားကို ခဏရပ္လိုက္တယ္။

သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ိုင္းေနတယ္။ ပီတာက ဆက္ျပီး “ အဲဒီကိစၥျပီးေတာ့ မၾကာပါဘူး မာမိတာ မွာ ကိုယ္၀န္ရွိလာတယ္။ ကိုယ္၀န္က လူမည္းရဲ႔ ကိုယ္၀န္ပဲျဖစ္မယ္ဆိုျပီးကြ်န္ေတာ္တို႔ ေၾကာက္ရြ႔ံ စိုးရိမ္ခဲ့တယ္။ မာမိတာ က ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ် မလို႔ဘဲဒါေပမ့ဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ကေလး ျဖစ္ေနမွာလဲ စိုးခဲ့တယ္။စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လအေတာ္ၾကာ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။

၁၉၉၃ခုႏွစ္ မတ္လမွာ ကေလးတစ္ဦး ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။အဲဒီကေလးက လူမည္းျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ ကေလးကို မိဘမဲ့ေဂဟာပို႔ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးရဲ႔ငိုသံၾကားေတာ့ မလုပ္ရက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔က လည္း ၀မ္းနဲ႔ လြယ္ခဲ့ရတဲ့
သက္ရွိတစ္ခုပါပဲေလ။

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မာမိတာ ကသစၥာတရားရွိတဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ေတြပါ။ ေနာက္ဆံုး၏ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမြးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔နာမည္ကို ေမာ္နီကာလို႔ ေပးလိုက္တယ္။ ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာ ရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြ တဲြခိုေနတယ္။ ဒီဇနီးေမာင္ႏွံ႔ႏွစ္ဦး ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္ကေလးတစ္ေယာက္
ထပ္ေမြးဖို႔ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ရြ႔ံေနရသလဲဆိုတာကို သူအခုမွ သေဘာ ေပါက္ေတာ့တယ္။

ဆရာ၀န္က အေလးအနက္စဥ္းစားတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပီး “အင္း... ဒီအျဖစ္အပ်က္ အတိုင္းဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနာက္ထပ္ ကေလး(၁၀)ေယာက္ေမြးလဲေမာ္နီကာနဲ႔ သင့္ေတာ္မဲ့ ရိုးတြင္း ခ်ဥ္ဆီကို ရမွာမဟုတ္ဘူး” မာမိတာ ကိုသူတစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး “ ဒီပံုအတိုင္းဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ေမာ္နီကာ ရဲ႔ဖခင္အရင္းကို ရွာရလိမ့္မယ္။ သူ႔ရဲ႔ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကေလးရဲ႔ ခ်ဥ္ဆီကမွ ေမာ္နီကာအတြက္ သင့္ေတာ္လိမ့္မယ္။

ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဘ၀ထဲသူေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ ေပၚလာ မွာကို ခင္ဗ်ားလို႔ လုိလားသလား” “ကေလးအတြက္ဆိုရင္ သူ႔ကို ကြ်န္မခြင့္လြတ္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကေလးကို ကယ္တင္ဖို႔ သူထြက္လာမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို ကြ်န္မတို႔ တရားမစဲြပါဘူး”မိခင္တစ္ဦးရဲ႔ ၾကီးမားေလးနက္တဲ့ ေမတၱာ စကားက ေဒါက္တာအင္ဒေရယာကို ကိုင္လႈပ္ခဲ့တယ္။ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ လွဴဒါန္းဖို႔အတြက္ ထူးျခားတဲ့ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာနဲ႔ လႈပ္ေဆာ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာလည္း ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၾကာခဲ့ျပီ။

လူ႔ပင္လယ္မွာ တရားခံကို ဘယ္လိုရွာၾကမလဲ? မာမိတာနဲ႔ခင္ပြန္းက ေသခ်ာစဥ္းစားျပီး နာမည္ အမွန္ကို မထုတ္ ေဖာ္ဘဲ သတင္းစာမွာ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာထည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၂၀၀၂ခုႏွစ္ ၁၁လပိုင္း ဗိြဳင္လာရီျမိဳ႔ရဲ႔ သတင္းစာတိုင္းမွာ အထက္က ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ထူးျခားတဲ့ လူေပ်ာက္ ေၾကာ္ျငာ ပါလာခဲ့တယ္။ မုဒိန္းက်င့္ခ့ဲတဲ့ တရားခံကို မားမားမတ္မတ္ ထြက္လာျပီး ကင္ဆာေရာဂါ ခံစားေနရတဲ့ ကေလးရဲ႔အသက္ကိုကယ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။

အဲဒီသတင္းက လူထုေတြၾကားမွာ ေတာမီးလို ဟုန္းဟုန္းေတာက္ခဲ့တယ္။ ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာရဲ႔ စာတိုက္ပံုးနဲ႔ ဖုန္းက အဆက္ျပတ္တယ္လို႔ မရွိခဲ့ဘူး။ ဓားစာခံအမ်ဳိးသမီးက ဘယ္သူလဲ? သူ႔ကို လူခ်င္း ေတြ႔ျပီး အကူအညီ အားေပးစကားေတြ ေပးခ်င္ေၾကာင္း လူေတြေျပာၾကေမးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ မာမိတာက လူေတြရဲ႔ အကူအညီကို ျငင္းဆန္ခဲ့သလို သူ႔နာမည္အမွန္ကိုလည္း ထုတ္ေဖာ္ မေျပာျပခဲ့ဘူး။

ေမာ္နီကာက အဲဒီမုဒိန္းေကာင္ရဲ႔ သမီးပါလို႔ လူေတြကို ပိုမသိေစခ်င္ခဲ့ဘူး။ သတင္းေထာက္ေတြကလည္း ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးၾကျပန္တယ္။ေရာမသတင္းစာက “အဲဒီလူမည္း ထြက္လာျပီး ၀န္ခံရဲ ပါ့မလား? တကယ္လို႔ သူက သတိၱရွိရွိနဲ႔ ထြက္လာရဲတယ္ဆိုရင္ လူေတြက သူ႔ကို ဘယ္လို ဆက္ဆံၾကမလဲ? တရားဥပေဒကေရာ သူ႔ကိုဘယ္လို စီမံခ်က္ခ်မလဲ? ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈအတြက္ အျပစ္ေပးတာကို သူခံရမလား? ဒါမွမဟုတ္ မားမားမတ္မတ္ သတိၱရွိရွိနဲ႔ ထြက္ျပီး၀န္ခံတာကို အခ်ီးက်ဴးခံမလား?” လို႔ ေ၀ဖန္ျပန္တယ္။ တစ္ဖန္ ဗိြဳင္လာရီျမိဳ႔ခံ သတင္းစာက “ တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားဟာ အဲဒီလူမည္းဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္မလဲ?” လို႔ သတင္းဖတ္သူ အမ်ားနဲ႔ ေရွ႔မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္ သာတဲ့ ျပႆနာကို ေဆြးေႏြးျပန္တယ္။

ျမိဳ႔ခံ ေထာင္ေတြကလဲ မာမိတာကို ကူညီၾကတယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္က တရားခံေတြရဲ႔ စာရင္းကို ေဆးရံုကို တင္ျပတယ္။ အဲဒီျမိဳ႔မွာ လူမည္းေတြက နည္းေတာ့ ၁၀ႏွစ္အတြင္း ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့ လူမည္းတရားခံ ေတြကလည္း နည္းခဲ့တယ္။ သူတို႔က မာမိတာကို “အဲဒီႏွစ္တုန္းက မုဒိန္းမႈမဟုတ္တဲ့့ ျပစ္မႈနဲ႔ေထာင္က် တဲ့ လူေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူးလို႔လဲ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ” လို႔ အားေပးခဲ့တယ္။

တစ္ခ်ဳိ႔က ေထာင္ကလြတ္သြားခဲ့ျပီးတစ္ခ်ဳိ႔က ေထာင္က်ေနတုန္းပဲ။ မာမိတာနဲ႔ ခင္ပြန္းက သူတို႔ရဲ႔ အကူအညီနဲ႔ သဲလြန္စကို လိုက္ရွာခဲ့တယ္။ ေထာင္သားေတြက ရိုးသား ဂ႐ုစိုက္တဲ့ပံုစံနဲ႔သဲလြန္စရဖို႔ ကူညီေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြက မာမိတာကို အႏိုင္က်င့္ခဲ့တဲ့ လူမည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ မာမိတာရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကေထာင္ထဲမွာ ျပန္႔လို႔ေနတယ္။ မိခင္တစ္ဦးရဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက
ေထာင္သား အမ်ားကို ထိခိုက္ခံစားေစခဲ့တယ္။

လူျဖဴပဲျဖစ္ျဖစ္၊လူမည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာ္နီကာအတြက္ ခ်ဥ္ဆီလွဴဒါန္းဖို႔ သူတို႔သေဘာတူ အစစ္ေဆး ခံခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သင့္ေလွ်ာ္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ဒီအျဖစ္ အပ်က္က လူအေတာ္ မ်ားမ်ားကို စိတ္ထိခိုက္ေစခဲ့တယ္။ သင့္ေတာ္တဲ့ ခ်ဥ္ဆီရဖို႔ ပါ၀င္စစ္ေဆးၾကတဲ့ ေစတနာရွင္ ေတြက လည္း မနည္းခဲ့ဘူး။ေစတနာရွင္ေတြ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုပိုမ်ားလာခဲ့တယ္။

ျမိဳ႔မွာခ်ဥ္ ဆီလွဴဒါန္းတဲ့ ဂယက္လိႈင္းတစ္ခု ထသြားခဲ့တယ္။ ေသြးကင္ဆာ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာရွင္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဒီေစတနာရွင္ေတြေၾကာင့္ ကယ္တင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္နီကာေလး ကအဲဒီ ကံေကာင္း ျခင္းထဲမွာ မပါခဲ့ပါဘူး။ မာမိတာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ႔ႏွစ္ဦးက အဲဒီလူမည္း ထြက္ေပၚ အလာကို
စိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႔ေစာင့္စားခဲ့ၾက တယ္။

(၂)လၾကာတဲ့အထိ လူမည္းရဲ႔အရိပ္အေယာင္ကို မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ဒီလူမည္း လူ႔ျပည္မွာ ရွိပါေသး သလားလို႔ သူတို႔စိတ္ေတြ မတင္မက်ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီျမိဳ႔နယ္က ခြာသြားျပီလား? အီတလီမွာေကာ ရွိေသးရဲ႔လား? ဒါမွမဟုတ္ သူ႔မိသားစု ျပိဳကဲြမွာစိုးလို႔ ထြက္မလာရဲတာလား? ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာ္နီကာ တစ္ရက္ အသက္ရွင္ေနေသးရင္ လူမည္းကိုရွာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ရက္ ရွိတယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ သူတို႔ လက္မေလွ်ာ့ ခဲ့ၾကဘူး။

အသက္၀ိညာဥ္တစ္ခုက နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာၾကားမွာ အလူးအလွိမ့္ ခံစားလို႔ေနတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အျဖစ္တစ္ခုက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ထူးျခားတဲ့ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာက အသက္(၃၀)ရွိ လူမည္း ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္ “အာခ်ီလီ” ကို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေစခဲ့တယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔ မုိးညတစ္ညမွာ အဲဒီလို အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခု သူမက္ခဲ့ဖူးတယ္။

သူဟာ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႔ ကာယာကံရွင္ပါပဲ။ လူၾကီးလူေကာင္း သူေဌးအာခ်ီလီကို တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ပန္းကန္ေဆးသမားလို႔ ဘယ္သူထင္ရက္ခဲ့မလဲ? သူငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ျပီး စာလည္း ေသခ်ာမ သင္ခဲ့ရဘဲ အလုပ္ထြက္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ အလုပ္ၾကိဳးစားျပီး ထက္ျမက္တဲ့ အာခ်ီလီဟာ
ကိုယ္ပိုင္လုပ္အား ေငြနဲ႔ လူေတြရဲ႔ ေလးစားမႈကို ခံယူခ်င္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ သူ႔အလုပ္ရွင္က လူတန္းစားခဲြျခားတဲ့ လူျဖစ္ျပီး သူဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ကိုၾကိဳးစားလုပ္လဲ အဆူအဆဲပဲ ခံခဲ့ရတယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၇ရက္ေန႔က အာခ်ီလီ အသက္ ၂၀ျပည့္တဲ့ ေန႔ျဖစ္တယ္။ အလုပ္ေစာေစာဆင္းျပီး ကိုယ့္ေမြးေန႔ပဲြကို က်င္းပမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့သူ႔ရဲ႔ အလွ်င္ လိုမႈေၾကာင့္ ပန္းကန္ တစ္ခ်ပ္ က်ကဲြသြားခဲ့တယ္။

သူေဌးက သူ႔ေခါင္းကို အတင္းဖိႏွိပ္ျပီး ပန္းကန္ကဲြေတြကို ျမိဳခ်ခိုင္းတယ္။အာခ်ီလီက သူေဌးကို မုန္းမုန္း တီးတီးနဲ႔ ဆဲြထိုးျပီး ဆိုင္ထဲကေန ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ လူျဖဴေတြကို ကလဲ့စားေခ်ဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မိုးညက လမ္းေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။

ကားပတ္တစ္ခုမွာ မာမိတာကို ေတြ႔ေတာ့ လူျဖဴေတြကို မုန္းတီးတဲ့စိတ္နဲ႔ အျပစ္မဲ့သူ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးကို သူအႏိုင္က်င့္ခဲ့မိတယ္။ အႏိုင္က်င့္ျပီး အာခ်ီလီ ေၾကာက္ရြ႔ံတုန္လႈပ္မိခဲ့တယ္။

အဲဒီညမွာပဲေမြးေန႔အတြက္ စုထားတဲ့ေငြနဲ႔ ေနပယ္လ္ ျမိဳ႔ကိုသြားမဲ့ ရထားလက္မွတ္ကို၀ယ္ျပီး ဒီျမိဳ႔နဲ႔ ေ၀းရာကို သူထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ ေနပယ္လ္ျမိဳ႔မွာသူကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

အေမရိကားလူမ်ဳိးတစ္ဦး ဖြင့္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ သူအလုပ္ရခဲ့တယ္။ ၾကိဳးစားျပီး အပင္ပန္း ခံႏိုင္တဲ့အာခ်ီလီကို ဆိုင္ပိုင္ရွင္ သူေဌးလင္မယားက သေဘာက်ခဲ့တယ္။ သမီးျဖစ္သူ “လီနာ”ကိုပါ
သူနဲ႔လက္ဆက္ေပးတဲ့အျပင္ ဆိုင္တစ္ခုလံုးကိုလဲ အာခ်ီလီလက္ထဲအပ္ခဲ့တယ္။

လာဘ္ျမင္တဲ့ အာခ်ီလီက စားေသာက္ဆိုင္ေလးကို ဟိုတယ္ၾကီးတစ္ခုအျဖစ္ တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့သလို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားသမီး၃ဦးဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ အလုပ္သမားနဲ႔ မိသားစုရဲ႔ အျမင္မွာ အာခ်ီလီ ဟာ သူေဌးေကာင္း၊  ခင္ပြန္းေကာင္းနဲ႔ ဖခင္ေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ျပစ္မႈတစ္ခုက်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကိုလည္း သူဘယ္ေတာ့မွမေမ့ခဲ့ဘူး။သူက်ဴးလြန္ခဲ့မိတဲ့ အမ်ဳိးသမီး ကို ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ ေဘးမသီရန္မခဖို႔ သူအျမဲဆုေတာင္းခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အဲဒီလွ်ဳိ႔၀ွက္ခ်က္ကိုသူမေျပာျပရဲခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႔မနက္က သတင္းစာထဲက သတင္းကိုဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ေျမာက္သူၾကည့္မိခဲ့လဲ မသိဘူး။

သူဟာ သူတို႔အလိုရွိေနတဲ့ တရားခံပဲျဖစ္ရမယ္လို႔သူ႔သိစိတ္ထဲကေန သိလိုက္မိတယ္။ သနားစရာ ေကာင္းတဲ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးကိုယ္၀န္ရွိသြားမယ္လို႔ သူလံုး၀ ေတြးမထား မိခဲ့ဘူး။ ကေလးကိုေမြးခဲ့မယ္လို႔လဲ မထင္ခဲ့မိဘူး။

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ေဒါက္တာအင္ဒေရယာဆီ အာခ်ီလီဖုန္းဆက္ခ်င္ခဲ့တယ္။ဒါေပမဲ့ဖုန္းနံပါတ္ လွည့္ျပီး တိုင္း ဖုန္းကို သူခ်လိုက္မိတယ္။ သူစိတ္ေတြမတင္မက်နဲ႔ တကယ္လို႔ ဒီကိစၥကို သူ၀န္ခံခဲ့ရင္
သူ႔ရဲ႔ အတိတ္ဆိုးကိုလူေတြသိကုန္ေတာ့မယ္။ သားသမီးေတြက သူ႔ကို မခ်စ္မႏွစ္သက္ေတာ့ဘဲ ေအးခ်မ္း တဲ့သူ႔အိမ္ေထာင္ေရး ျပဳိကဲြေတာ့မယ္။

လွပတဲ့ ဇနီးမယားတစ္ဦးနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႔ေလးစားမႈေတြ ဆံုး႐ႈံးရေတာ့မယ္။ ဒီလိုခ်မ္းေအးတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုေရာက္ေအာင္သူမနည္း ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္မဟုတ္လား..? တစ္ည ညစာစား ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိသားစုအားလံုးက ယခင္ပံုမွန္အတိုင္းပဲအဲဒီသတင္းကို ေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။

မယားျဖစ္သူ လီနာက “မာမိတာကိုကြ်န္မအရမ္းခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ တကယ္လို႔ ကြ်န္မသာ သူျဖစ္ခဲ့ရင္ သတိၱရွိရွိနဲ႔ကေလးကို ေမြးခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ မာမိတာရဲ႔ ခင္ပြန္းကို ကြ်န္မ ပိုခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ သူဟာ ဒီလိုကေလးတစ္ေယာက္ကို လက္ခံေပးႏုိင္တဲ့ေလးစားထိုက္တဲ့ လင္ေယာက္်ားတစ္ဦးပါပဲ” အာခ်ီလီက
ႏႈတ္ဆိတ္ျပီး မယားရဲ႔စကားကို နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။

ရုတ္တရက္ သူက “အဲဒီ တရားခံကို ဘယ္လိုျမင္သလဲ?” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ လီနာက“သူဟာ အမွားတစ္ခု လုပ္ခဲ့ျပီးျပီ။ အခုလို အခ်ိန္မွာသူထပ္ပုန္းေရွာင္ေနေသးရင္ အဲဒီလူကို ကြ်န္မ လံုး၀ခြင့္ လြတ္မွာ မဟုတ္္ဘူး။သူဟာ စက္ဆုပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့လူ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့လူ၊သူရဲေဘာေၾကာင္ တဲ့လူ၊ သတိၱနည္းတဲ့လူပဲ” လို႔ေျပာေတာ့စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးေျပာေနတဲ့ ဇနီးသည္ရဲ႔စကားကို နားေထာင္ျပီး အျဖစ္မွန္ကိုေျပာျပဖို႔ အာခ်ီလီ တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့တယ္။

အဲဒီညက အာခ်ီလီရဲ႔ (၅)ႏွစ္အရြယ္သားတစ္ေယာက္ အိပ္ခ်ိန္မွာ မအိပ္လို႔ အာခ်ီလီ စိတ္မထိန္း ႏိုင္ဘဲ ရိုက္လိုက္မိတယ္။ ကေလးက ငုိျပီး “ေဖေဖကလူဆိုးၾကီး၊ ေဖေဖ့ကို မေခၚေတာ့ဘူး။ သားရဲ႔ ေဖေဖ မလုပ္နဲ႔ေတာ့” လို႔ေျပာလိုက္တဲ့ စကားက အာခ်ီလီရဲ႔ ရင္၀ကို တိုက္ရိုက္ထိမွန္ခဲ့တယ္။ သားကို ေပြ႔ဖက္ျပီး “ေဖေဖမွားပါတယ္။

ေနာက္ကို မရိုက္ေတာ့ပါဘူး” လို႔ ေတာင္းပန္ရင္းသူမ်က္ရည္က်ေနမိ ခဲ့တယ္။ အေဖ မ်က္ရည္ က်တာကို ျမင္ေတာ့ သားျဖစ္သူက အံ့ၾသသြားတယ္။ “ေဖေဖ့ကို သားခြင့္လြတ္ပါတယ္။ ဆရာမက ေျပာတယ္။

အမွားကို ျပင္ႏိုင္တဲ့သူဟာလူေကာင္းတဲ့” လို႔ အေဖကို ျပန္ေခ်ာ့ေမ့ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီညတစ္ညလံုး သူ႔ကိုယ္သူ ငရဲေရာက္ေနသလားလို႔ အာခ်ီလီ ထင္မွတ္ခဲ့တယ္။ အတိတ္ဆိုးဆိုး မိုးသည္းညနဲ႔ အမ်ဳိ္းသမီးရဲ႔ ပံုရိပ္တစ္ခုကို သူျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ အမ်ဳိးသမီးရဲ႔ အကူအညီမဲ့သံနဲ႔ ငိုေၾကြးသံကို သူၾကားေယာင္ ေနမိတယ္။

“ငါဟာလူေကာင္းလား.. လူဆိုးလား ” လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေမးမိတိုင္း ေဘးမွာ အိပ္စက္ေနတဲ့ ဇနီးရဲ႔ စည္းခ်က္မွန္မွန္ အသက္႐ႈသံကို နားေထာင္ျပီး ထရပ္ ၀န္ခံဖို႔ အင္အားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရတယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ခါတိုင္းနဲ႔မတူဘဲ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ကို ဇနီးက သတိထားမိလိုက္တယ္။

“ဘာျဖစ္တာလဲ” ဆိုတဲ့အေမးကို “ေနမေကာင္းလို႔ပါ” ဆိုတဲ့အေျဖနဲ႔ သူေကြ႔ေရွာင္ခဲ့မိတယ္။ အလုပ္သမား ေတြရဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့ ႏႈတ္ဆက္မႈေအာက္မွာ သူလိပ္ျပာမလံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ျပည့္ က်ပ္ေနတဲ့ ရွက္ရြ႔ံ ထိတ္လန္႔ျခင္းေတြက သူ႔ကို ၀ါးျမိဳမတတ္ပါပဲ။

အရွက္တရားနဲ႔ ဖံုးဖိထားတဲ့ သူ႔ဘ၀ကို လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အာခ်ီလီ ႏႈတ္ဆိတ္မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အမ်ားသံုးဖုန္းနဲ႔ ေဒါက္တာအင္ဒေရယာဆီသူဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အသံကို တည္ျငိမ္ ေအာင္ထားျပီး “ကံေခတဲ့ ကေလးရဲ႔ က်န္းမာေရးကို သိခ်င္လို႔ပါ” လုိ႔ ေမးေတာ့ “ကေလးရဲ႔ အေျခ အေနကေတာ္ေတာ္ဆိုး ေနတယ္။

သူ႔ဖခင္ကို သူေတြ႔ခြင့္ရမွ ရႏိုင္ပါ့မလား မသိေတာ့ဘူး” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တဲ့ ဆရာ၀န္ရဲ႔ စကားက ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ ဖခင္တစ္ဦးရဲ႔ ေမတၱာကို လႈပ္ႏိုးခဲ့တယ္။ သူဟာ ငါ့ရဲ႔ ေသြးသားပါလား..? တစ္ခါ မွားခဲ့ဖူးတဲ့ အမွားကို သူထပ္မက်ဴးလြန္မိဖို႔၊ေမာ္နီကာအတြက္ ထရပ္ဖို႔ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။

ညေရာက္ေတာ့ အရဲစြန္႔ျပီး ဇနီးသည္ကို အေၾကာင္းစံု သူေျပာျပလိုက္တယ္။ “ငါဟာ ေမာ္နီကာ ရဲ႔အေဖ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ ငါသူ႔ကို ကယ္မွျဖစ္မယ္”သူ႔စကားကို ၾကားေတာ့ လီနာ တုန္လႈပ္ သြားခဲ့တယ္။
၀မ္းနည္းျခင္းေတြနဲ႔အတူ စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္ျပီး “ရွင္ဟာ လူလိမ္ပဲ” ေအာ္ျပီး ကေလးေတြနဲ႔ မိဘအိမ္ကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။ အာခ်ီလီရဲ႔ အေၾကာင္းစံုကို မိဘေတြကို ေျပာျပ လိုက္တယ္။ စစျခင္းမွာ ေယာကၡမေတြက
စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ၾကေပမဲ့ ခဏအတြင္းမွာပဲ စိတ္ေတြတည္ျငိမ္သြားျပီး.... “မွန္တယ္။

သူျပဳခဲ့တဲ့ အျပဳအမႈေတြအတြက္ ငါတို႔သူ႔ကို ေဒါသထြက္သင့္တယ္။

ဒါေပမဲ့ အျဖစ္မွန္ကိုေျပာျပဖို႔ သူ႔အတြက္ သတိၱေတြ ဘယ္ေလာက္လိုခဲ့သလဲ ဆိုတာကို ငါတို႔ ျပန္ေတြးၾကည့္သင့္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔စိတ္ရင္းအမွန္ မေမွးမွိန္ေသးဘူးဆိုတာ သက္ေသျပေနတာပဲ။ အမွားလုပ္ခဲ့ျပီး အမွန္ကို ျပဳျပင္တဲ့ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ကို သမီးအလိုရွိသလား..? ဒါမွမဟုတ္ တစ္သက္လံုး အမွားကို ဖုံုးကြယ္ထားတဲ့ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ကို အလိုရွိသလား?” မိဘစကားကို နားေထာင္ျပီး လီနာ ခဏ ႏႈတ္ဆိတ္သြားခဲ့မိတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အေစာၾကီး အိမ္ကို လီနာျပန္ခဲ့ေတာ့ ရီေ၀ေၾကကဲြေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ အာခ်ီလီကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ အာခ်ီလီကို “ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာကို ရွင္သြားရွာပါ။ ကြ်န္မ
အေဖာ္လိုက္ခဲ့မယ္” ဆိုျပီး ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၃ရက္ေန႔မွာ ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာနဲ႔ သူတို႔ အဆက္အသြယ္ ရခဲ့တယ္။

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၈ ရက္ေန႔ အယ္လီဇဘက္ေဆးရံုမွာ အာခ်ီလီကို DNA စစ္ေဆးခဲ့တယ္။ ရလဒ္က ေမာ္နီကာဟာ အာခ်ီလီရဲ႔ ေသြးသားပဲျဖစ္တယ္။မုဒိန္းတရားခံ လူမည္းၾကီး သတိၱရွိရွိနဲ႔ လာေရာက္ ၀န္ခံတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကိုၾကားေတာ့ မာမိတာမ်က္ရည္က်မိတယ္။

လူမည္းအေပၚထားတဲ့ သူ႔ရဲ႔အမုန္းရန္ျငိဳးဟာ ၁၀ႏွစ္ရွိျပီဆိုေပမ့ဲ အခုလို သတိၱရွိရွိ ထြက္ျပီး ၀န္ခံ လာတာ ကိုေတာ့ သူစိတ္လႈပ္ရွားမိတယ္။ ကာယကံရွင္ေတြရဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာလွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ေတြ မေပါက္ၾကားေစဖို႔ အရာအားလံုးကို လွ်ိဳ႔၀ွက္တင္းက်ပ္စြာ စစ္ေဆးခဲ့တယ္။

ေဆးရံုက တာ၀န္ရွိသူမ်ားကလည္း ကာယကံရွင္ေတြရဲ႔နာမည္အမွန္ကို သတင္းေထာက္ေတြဆီ မေပါက္ၾကား ေစဘဲ ေမာ္နီကာရဲ႔ ဖခင္ကိုရွာေတြ႔ျပီျဖစ္ေၾကာင္းပဲ သတင္းေပးခဲ့တယ္။ ဒီသတင္းကို ဂ႐ုစိုက္
အေလးထားၾကားတဲ့ လူထုေတြက ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာကိုဖုန္းေတြ၊ စာေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ျပီး တရားခံ လူမည္းကို သူတို႔ ခြင့္လြတ္ေလးစားေၾကာင္း သတင္းပါးေစတယ္။ “တစ္ခ်ိန္တစ္ခါမွာ သူဟာ ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္သူ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ သူဟာ သူရဲေကာင္း တစ္ဦး ျဖစ္တယ္” လို႔လည္း အားေပးစကား ေျပာၾကတယ္။

ေဖေဖာ္၀ါရီ၁၀ရက္ေန႔မွာ အာခ်ီလီကို ေတြ႔ဆံုခြင့္ေပးဖို႔ မာမိတာ တို႔ လင္မယား ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ စစျခင္းမွာေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔ဖို႔အာခ်ီလီ သတိၱမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မာမိတာ ရဲ႔ ထပ္ တလဲလဲ ေတာင္းဆိုမႈကို သူသေဘာတူလိုက္တယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၈ရက္ေန႔ တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႔ လွ်ဳိ႔၀ွက္စီစဥ္ ေပးမႈနဲ႔ေဆးရံုမွာ သူတို႔ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။

ဆံပင္ညႇပ္ျပီးစ အာခ်ီလီဟာ မာမိတာ ကိုေတြ႔ေတာ့ လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ ေရြ႔မရေအာင္ ေလးလံ ေနသလိုမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ျဖဴေရာ္လို႔ေနတယ္။ မာမိတာ တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ႔က ေရွ႔တိုးျပီး အာခ်ီလီရဲ႔ လက္ကို
တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။သံုးေယာက္သားရဲ႔ ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မျပတ္ စီးဆင္းလို႔ ေနတယ္။

အာခ်ီလီက ဆို႔နင့္တဲ့ အသံနဲ႔ “ ေက်းဇူးျပဳျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကိုခြင့္လြတ္ပါဆိုတဲ့ စကားက ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ
ကိန္းေအာင္းေနတာ ၁၀ႏွစ္ရွိခဲ့ပါျပီ။ ဒီေန႔မွပဲ ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္နဲ႔ ေတာင္းပန္ဖို႔ အခြင့္ရ ေတာ့တယ္“ “ ရွင္အခုလို ထြက္ျပီး ၀န္ခံလာတာကို ကြ်န္မတို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ရွင္ရဲ႕ခ်ဥ္ဆီနဲ႔ ကြ်န္မသမီးေလးကို ကယ္တင္ဖို႔ဘုုရားသခင္က ရွင့္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ” ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၉ရက္မွာ အာခ်ီလီရဲ႔ ခ်ဥ္ဆီကို ဆရာ၀န္ေတြက ခဲြစိတ္စစ္ေဆးခဲ့ၾကတယ္။ ကံေကာင္း စြာပဲ သူ႔ရဲ႔ခ်ဥ္ဆီေတြ ေမာ္နီကာအတြက္ လံုး၀သင့္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၂ရက္ေန႔ လူေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ရွိလို႔ လာပါျပီ။

အာခ်ီလီရဲ႔ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီေတြ ေမာ္နီကာကိုယ္ထဲ ေရြ႔ေျပာင္းေပးလိုက္ၾကတယ္။ အသက္အႏၱရာယ္ ကေန ေမာ္နီကာ သီသီေလးလြတ္ခဲ့ျပီး (၁) ပတ္အတြင္းမွာ ေနေကာင္းက်န္းမာလာခဲ့တယ္။ မာမိတာ တို႔ လင္မယား အာခ်ီလီကိုလံုး၀ခြင့္လြတ္ေပးျပီး ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာနဲ႔ အတူ ထမင္းစား ဖိတ္ခဲ႔ တယ္၊ ္ဒါေပမဲ့ ထမင္းစားဖိတ္တဲ့ေန႔မွာ အာခ်ီလီကိုယ္စား ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာက စာတစ္ေစာင္ ယူလာခဲ့တယ္။ စာထဲမွာ အားနာခယစြာနဲ႔ “ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔ တည္ျငိမ္ေအးေဆးေနျပီျဖစ္တဲ့ ဘ၀ကို ကြ်န္ေတာ္ မေႏွာင့္ယွက္ပါရေစနဲ႔ေတာ့။

ေမာ္နီကာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အတူရွိေနႏိုင္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ အကူအညီလိုခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာပါ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ကူညီပါ့မယ္။ တစ္ဆက္ထဲမွာပဲ ေမာ္နီကာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္အရမ္း ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ အျပစ္တစ္ခုကို ၀န္ခ်ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ အခြင့္ရခဲ့တယ္။

သူ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ လက္က်န္ဘ၀ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူေပးတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ျဖစ္တယ္” လို႕ေၿပာခဲ႕ပါတယ္.....................................။။

လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ အျပဳမႈကို တာ၀န္ယူဖို႔အတြက္ သတိၱေတြ ဘယ္ေလာက္လိုသလဲ? လူတိုင္းရဲ႔ ရင္ထဲမွာ စံေပတံတစ္ခု ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒီစာကို ဖတ္ျပီး မာမိတာ တို႔ လင္မယားကို အရမ္း ေလးစားမိတယ္။

အျဖဴတစ္ေယာက္၊ အမည္းတစ္ေယာက္ ေမြးထားတဲ့ ကေလးေတြေၾကာင့္ လူေတြရဲ႔ အထင္အျမင္ လဲြမွားတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ခံခဲ့ရေပမဲ့ ကေလးေလးကို လူလားေျမာက္ေအာင္ သူတို႔ ျပဳစုခဲ့တယ္။ အာခ်ီလီရဲ႔ လုပ္ရဲခံရဲတဲ့ သတိၱကိုလဲ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ လူသားတိုင္းအမွားနဲ႕မကင္းနိုင္ႀကပါဘူး။*

သူငယ္ခ်င္း ထံမွ ေရာက္ရွိလာေသာ email အတြက္ မွ်ေ၀ေပးပါသည္။
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>