Sunday, July 31, 2011

ခင္ခင္ထူး ၏ မဂၤလာလွည္း အပိုင္း (၆)

(၁ဝ)

ဘိုးေထာ္ဇရပ္က ဇရပ္ဆိုရုံ၊ အေဆာင္ကေလးပါ။ သစ္ပ်ဥ္ေတြေတာင္ ေဟာင္းလွပါျပီ။ ျပဳတ္တာက ျပဳတ္၊ တြဲေလာင္းက်တာကက်နဲ႕ ပုံမေတာ္ရင္ ျပိဳကေတာ့ မလိုလိုကိုး။ ေအာက္ခံခုံကေတာ့ ထုံးအဂၤေတ ေလာင္း ထားေတာ့ မာပါရဲ႕။ အနားမွာ သစ္ပင္ႀကီးသုံးေလးပင္ ရိွတယ္။ ေညာင္ပိႏ႖ဲပင္ ႏွစ္ပင္ နဲ႕ ကုကၠိဳပင္ႀကီး တစ္ပင္ပါ။ ကုကၠိဳပင္ကေတာ့ အရြယ္ရယ္လို႕ေတာ့ မရိွေတာ့ပါဘူး။ ရြတ္တြ ေနတဲ့ ကိုင္းဆုံႀကီး ေတြက လူ႕လက္ေတြ လို ဆန္႕ထြက္ေနႀကတယ္။ 

ကိုခ်စ္တိုးက ဘိုးေတာ္ဇရပ္ေရာက္ေတာ့ လက္ခေမာင္းထခက္ျပီး။ ဘယ္မွာမွန္းမသိတဲ့ လင္ျပင္ႀကီး ဆိုတာ အေတာ္နီးေနျပီလို႕ နားႀကားနဲ႕ သိထားျပီ ကိုး။ ေမာင္ႀကိဳင္ကေတာ့ ဇရပ္ေတြ႕တာကို ေအးသီေတြ႕တဲ့အတိုင္းပဲ။ မ်က္ႏွားႀကီး ကလည္း စူပြစူပြ နဲ႕ ၀မ္းသခြပ္ေတြထလို႕။

"လာေတာ့လည္း ေရာက္လာတာပဲဗ်ေနာေလးခ်စ္တိုး"
"လာမွေတာ့ ေရာက္တာေပါ့ကြာ၊ ဘယ္လိုလာရသလဲဆိုတာက ခက္တာ"
ဇရပ္နဲ႕မနီးမေ၀းမွာ ကားထိုးရပ္ျပီး အားလုံးဆင္းႀကရျပီ။ ေဒၚေငြကလည္း ခုမွခါးဆန္႕ရပုံနဲ႕ ဆင္းလား ျပီးဇရပ္ေနာက္ဖက္ဆီ သြားထုိင္တယ္။ ေယာက်ာ္သားေတြကလည္း ေျခေညာင္းလက္ဆန္႕လုပ္ႀက၊ ခါးခ်ိဳးႀက၊ ပိုဆိုး အကႌ်ဆန္႕ႀကေပါ့ေလ။ ဇရပ္ထဲမွာ ခံေတာင္းတစ္လုံးခ်ထားတဲ့ အေမႀကီး တစ္ေယာက္ပဲ ရိွတယ္။ ဒန္အိုးေလးေတြလည္းပါတာ ေတြ႕ရေတာ့ ႀကာဇံေႀကာ္လား၊ မုန္႕တီသုပ္လား ဟဆိုျပီး တစ္ေယာက္ ႏွစ္ပြဲစီေလာက္ အုပ္လိုက္ႀကမဟဲ့လို႕ အားခဲႀကတယ္။ ေအးလမွန္႕ ႏွစ္ခုစီ ကလည္း လမ္းက ႀကိတ္လိုက္ လို႕အမႈန္႕ျဖစ္ႀကျပီကိုုး။ ကိုခ်စ္တိုးက ခံေတာင္းလိုက္သိမ္းမယ့္ပုံ နဲ႕ သြား ေမးတယ္။ ပါလာတဲ့ မု႕န္ ေတြကလည္း လယ္ျပင္ႀကီးပါေအာင္ ယူရဦးမွာ မဟုတ္လား

"ႀကီးေတာ္ ဘာေတြေရာင္းေနတာလဲ၊ လုပ္ဗ်ာ ဆာလွျပီ"
"ႏို႕ထမင္း၊ သာကူ၊ ငွက္ေပ်ာေပါင္းပါေတာ္၊ ေတာစာေပါ့"
"ေတာစာ ကို ႀကိဳက္တာဗ်၊ ကိုင္းလုပ္စမ္းပါ ျမန္ျမန္ေလး ရိွတာသာထည့္"
"ဘာမွမရိွေတာ့ဘူး။ ကုန္လို႕ျပန္ေတာ့မလို႕ ခုပဲကုန္သြားတာ"
"ေဟာဗ်ာ"

တစ္ကားလုံးက ဆာဆာနဲ႕ တြယ္လို္က္ႀကမဟဲ့လို႕ အားခဲထားႀကရာက ကုန္ျပီးလည္းဆိုေရာ ပိုေတာင္ ဆာလာႀကပုံေပၚတယ္။ ရြာထဲ ဘာရိွႏိုင္တုန္းဆိုေတာ့ ဘာရိွမွာတုန္းတဲ့။ ညေနေတာင္ေစာင္းေနမွ ေတာ့ သေရစာ ဘယ္ကရမွာလဲဆိုတာေတာင္ ပါေသး။ ဇရပ္မွာ ေရအိုးစင္ကေလးရိွေတာ့ အားရပါး ရ ခပ္ေသာက္ႀကတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေျမေပၚမွာခ်ထားတဲ့ စဥ့္အိုးတစ္ပိုင္း ျပတ္ထဲမွာလည္း ေရေတြ ရိွေတာ့ ေစ်းသည္အေမႀကီးကို ေမးႀကည့္တယ္။ အေ၀းလွည္းေတြ ႏြားေရေသာက္ဖို႕ တည္ထားတာ ဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး က မ်က္ႏွာသြားသစ္တယ္။ 

တစ္ကိုယ္လုံး ရႊံ႕ေတြနဲ႕ေပမယ့္ မ်က္ႏွာတစ္ကြက္စာ ေတာ့သန္႕သြားတာေပါ့။ ေခါင္းမွာေတာ့ ရႊံ႕ေျခာက္ ေတြခဲလို႕။ ကိုခ်စ္တိုးမွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းလိုလို ဗြက္ေရေတြ ပိန္းႀကမ္းရိုက္လို႕။ သတို႕သားေလာင္း ေမာင္ႀကိဳင္မ်ားသူမ်ားထက္ ပိုဆိုးေသးတယ္။ မုန္႕တစ္ပြဲမွမစားရေပမယ့္ ႀကီးေတာ္ႀကီး ကို ခံေတာင္း အဆစ္ ပင့္ေပးလို္က္ရေသးတာေပါ။ အစားအေသာက္ဖက္ အာရုံက်ေနေလေတာ့ လယ္ျပင္ႀကီးရြာ ဘယ္ဖက္ မွာလဲလို႕ မေမးလိုက္ရဘူး။ စဥ့္အိုးကြဲ နားမွာ လူတစ္ေယာက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာရိွလို႕ ေတာ္ေသး တာေပါ့။ ကိုခ်စ္တိုးက ေမးတယ္။

"ဆရာႀကီး လမ္းကသုံးျမႊာကြဲသြားေလေတာ့ က်ဳပ္တို႕လာတဲ့လမ္းေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့ ျမင္ရတဲ့ လမ္း ႏွစ္လမ္း မွာ လယ္ျပင္ႀကီးက ဘယ္ဘက္လိုက္ရမွာလဲ"
"အမ္"
"လယ္ျပင္ႀကီးရြာကိုေျပာတာ"
"အမ္….အမ္"
"လယ္ျပင္ႀကီးရြာေလ သိလား"
ထိုင္ေနတဲ့လူက ရယ္တယ္။ ေခါင္းလည္းညိတ္ျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္း က ၀င္ေမးျပန္ေရာ။
"လယ္ျပင္ႀကီးရြာ သြားခ်င္တာဗ်၊ ဘယ္လမ္းလိုက္ရမွာလဲ သိခ်င္လို႕ေမးတာ"
"အမ္"

ေမးသမွ် အမ္လို႕ခ်ည္း ေျဖေနေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ထိုင္ေနတဲ့လူကို ပခုံးတို႕ တယ္။ လမ္းႏွစ္လမ္းကြဲသြားတာကိုလက္ဟန္နဲ႕ ျပတယ္။ ျပီးေတာ့မွ လယ္ျပင္ႀကီးဘယ္ဘက္ သြားရမွာ လဲလို႕ ေလးေလးႀကီးေမးတယ္။ ထိုင္ေနတဲ့လူက ျပတဲ့လမ္းကို လိုက္ႀကည့္တယ္။ ဆရာႀကီး ကို ေမာ့ႀကည့္တယ္။ ေခါင္းခါခါ လည္ခါခါနဲ႕ ထရပ္တယ္။ မ်က္ႏွာက ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ။ ဆရာႀကီးက လယ္ျပင္ႀကီး လို႕ ေျပာေတာ့ သေဘာမေပါက္သလို ျပန္ေအာ္ျပန္ေရာ။
"အမ္….အမ္"

ခက္ေတာ့ခက္ေနျပီ။ တရုတ္ႀကီးဦး၀ိန္ က သည္ေကာင္ေတာ့ တရုတ္လို ေမးမွနဲ႕တူတယ္တဲ့။ ခက္တာက သူေျပာတဲ့ "အမ္…အမ္"ကို တို႕က မသိတာတဲ့။ ကိုခ်စ္တိုးက အႀကံရသြားတာနဲ႕ ေျမႀကီး ေပၚတုတ္နဲ႕ ျခစ္ျပတယ္။ လယ္…..ျပင္…ႀကီး။ လူကစာဖတ္တယ္။ ျပဳံးျပတယ္။ ဟုတ္ျပီ။ ဒါဆိုသေဘာ ေပါက္သြားျပီ ဆိုျပီး ကိုခ်စ္တိုး က ဘယ္မွာလဲလို႕ ေမးလိုက္ုတယ္။
"အမ္…အမ္"
"ဟ…ေသာက္ေခြး…အ အနဲ႕ လာတိုးတာ ႏွစ္ခါရိွပါေကာလားကြာ"
ဒါနဲ႕ဘယ္လမ္းလိုက္ရမွန္းမသိဘဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ထိုင္လို္က္ႀကတယ္။ ထိုင္ေနတဲ့သူက ဒါပဲ ေျပာျပီး စဥ့္ကိုးကြဲေ က်ာေတာင္ မီွလိုက္ေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ သည္အခ်ိန္မွာ အလုပ္သိမ္းျပန္ လာႀကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ပခုံးေပၚငန္းျပားေတြ မုဆိုးထမ္း ထမ္းႀကလို႕။ သည္နားရြာ ေတြကနဲ႕ တူပါရဲ႕။ ကိုခ်စ္တိုးက အက်ိဳးအေႀကာင္း ေျပာျပတယ္။

"သည္လူက စကားမေျပာတတ္လူးဗ်၊ ဦးေႏွာက္ကလည္း မမွန္ခ်င္ဘူး သူ႕သြားေမးလို႕ ဘာရမွာ တုန္း။ လယ္ျပင္ႀကီးက ဘယ္လက္လမ္းကိုလိုက္၊ လမ္းမွာဘယ္ဘယ္က သဖန္းေတာ ညာဘက္က ေညာင္ ေျခာက္ ဆိုတဲ့ ရြာႏွစ္ရြာ ေတြ႕လိမ့္မယ္။ သည္ရြာေတြေက်ာ္ရင္ ေရာက္ျပီ"
"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ၊ ဒါဆိုရင္ လမ္းမမွားေတာ့ပါဘူး"
"ေနဦးခင္ဗ်ား တို႕က ဘယ္လမ္းကလာတာလဲ"
"ဟိုလမ္းကေလ"

ကိုခ်စ္တိုးက လာခဲ့တဲ့လမ္းကို လွမ္းျပေတာ့ လယ္သမားႏွစ္ေယာက္က လွမ္းႀကည့္တယ္။ အံ့လည္း အံ့ႀသ ေနႀကပုံေပၚတယ္။
"ခင္ဗ်ားတို႕ေရာက္လာတာ ကံေကာင္းတာပဲ။ တေလာက လမ္းမွားလာတဲ့ ကားတစ္စီး ခါးက်ိဳးပါ ေရာလား၊ လမ္းကမျပီးေသးဘူးဗ်၊ လမ္းေႀကာင္းေဖာ္ထားရုံ ရိွေသးတာ"
"ေအးဗ်ာ မသိေတာ ့လူေတြေရာ ကားပါ ကိုင္ရိုက္ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲဗ်ာ"
"ေနဦး ခင္ဗ်ားတို႕ အခုသြားရမယ့္လမ္းက ခင္ဗ်ားတို႕လာခဲ့တဲ့လမ္းထက္ ဆိုးေသးသဗ်"

ကိုခ်စ္တိုးတို႕အဖြဲ႕ေတြလည္း ကားေပၚတက္ႀကမယ္လုပ္ျပီးမွ ရပ္ကုန္ႀကျပန္ေရာ။ သြားရမယ္လမ္းက ပိုဆိုးေသး ဆိုမွေတာ့ ကားနဲ႕ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ ကုန္းေႀကာင္းေလွ်ာက္ ႀကရုံရိွတာေပါ့။ ကားထားခဲ့ရေအာင္ကလည္း ဘယ္သူ႕မွ ေစာင့္ထားမျဖစ္ဘူး။ ေမာင္ႀကိဳင္က အငယ္ ဆုံး၊ ဒါေပမယ့္ သူကသတို႕သားဆိုေတာ့ ထားခဲ့လို႕ ဘယ္ျဖစ္မွာတုန္း။ ရြာဆက္ကလည္းေ၀းေတာ့ သည္ အတိုင္း ထားခဲ့လို႕ကလည္း မျဖစ္ဘူး။

"သည္လိုလုပ္ဗ်ာ၊ ေရွ႕ရြာ သဖန္းေတာက်ေတာ့ လွည္းငွားျပီးသြားႀက သဖန္းေတာမွာ ကားအပ္ခဲ့ေပါ့ ဗ်။ သဖန္းေတာ အထိေလာက္ေတာ့ ကဆုန္ေပါက္ ေပါက္သြားရင္ ရေကာင္ပါရဲ႕"
သည္ေလာက္ေျပာျပီး လယ္သမားႏွစ္ေယာက္ ဇရပ္ထဲ ၀င္နားႀကတယ္။ သူတို႕ေပးတဲ့အႀကံက ျဖစ္ႏိုင္ ေခ်ရိွတဲ့အႀကံဆိုေဆာ့ သည္အတိုင္းပဲ ဆုံးျဖတ္လိုက္ႀကရတယ္။ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ယူျပီး ကားဆက္ ထြက္လာျပန္ေရာ။ ဘယ္ဘက္လမ္းကိုပဲ လိုက္ခဲ့ႀကတယ္။ လမ္းကေတာ့ ဆိုးမွဆိုး။ သဖန္းေတာရြာ ထပ္ ေရာက္ေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက ရြာလယ္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းခိုင္းတယ္။ ရြာကလမ္းေမးတင္ ရြာရွည္ ရွည္ ဆိုေတာ့ ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႕ အိမ္ ေတြကို ေတြ႕ရျပီ။ သိပ္ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမေနႀကေတာ့ ပါဘူး။ လွည္း ငွားႀကေတာ့ ႏွစ္ေထာင္တဲ့။ ကားအပ္တာေတာ့ မယူႀကပါဘူး။

က်ုဳပ္တို႕ေတာ ဒါမ်ိဳးေတြ မရိွဘူး စိတ္သာခ် ခင္ဗ်ားတို႕ဟာ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္း မေပ်ာက္ေစရဘူး ဆိုတာ ေတာင္ ပါေသး။ ဒါေပမယ့္ ကားထားခဲ့တဲ့အိမ္က မိသားစုကို ေငြႏွစ္ေထာင္ေပးျပီး အပ္ခဲ့တယ္။ လွည္းသမား က လွည္းေကာက္ျပီး ကိုခ်စ္တိုးတို႕ ေရွ႕ကိုလာရပ္တာနဲ႕ ဘီး၀န္ရိုးေပၚက တက္သူတက္၊ လွည္းေနာက္ ျပန္တက္သူတက္နဲ႕ လွည္းေပၚေရာက္ႀကေရာ။ လွည္းဆရာက လူ၀ႀကီး ကိုမွတ္တင္ ကို ေနာက္ဆုတ္ ဦးတဲ့။
"လွည္းဦးေလး ေနသယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဆရာ၀၀ႀကီး ေနာက္ဆုတ္ဦး"
"ရျပီလား"
"ဆုတ္လိုက္ဦး"
လူ၀ႀကီးဦးမွတ္တင္ က သူ႕ခႏၶာကိုယ္ႀကီးနဲ႕ ဖင္ဒရြတ္ေရႊ႕ျပန္ေရာ။

"ရျပီလား"
"ဆုတ္လိုက္ဦးဗ်"
"မင္းႏွမလင္ လွည္းေပၚက ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္ကြ"
"ေရွ႕ျပန္တိုးလိုက္၊ ေဘးကလူေတြက မွ်ထုိင္ႀကေခ်"
လွည္းက အိခနဲက ထြက္လာျပီး ႏြားေတြခမ်ာ ေတာ္ေတာ ရုန္းရရွာတာေပါ့။ ႏြားေတြက ႏြားပိန္ေတြ။ လွည္းသမား ကလည္း ပိန္လိုက္တာမေျပာနဲ႕ေတာ့။ သူတို႕လမ္းနဲ႕ သူတို႕လွည္းေတာ့ ဟန္က်လို႕။ တအိအိ နဲ႕ ေပမယ့္ ေရာင္သင့္သေလာက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ႀကာေတာ့မွ သဖန္းေတာ ရြာက ကၽြတ္ေတာ့တယ္။ သဖန္းေတာက ကၽြတ္ေတာ့ ညာဘက္မွာ ရြာတစ္ရြာ။
"အဲဒါ ေညာင္ေျခာက္လား"
"ဟုတ္ပါ့"
"လယ္ျပင္ႀကီးကေရာ"
"ေရွ႕ကညိဳ႕ညိဳ႕ဟာ"

လွည္းသမားက နကန္(ႏြားကန္)နဲ႕ လွမ္းျပတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ လယ္ျပင္ႀကီး ေတြ႕ေနရပါျပီ ေကာ။ မနက္ခုနစ္နာရီက ထြက္လာခဲ့ႀကတဲ့ လယ္ျပင္ႀကီး ညေနမေမွာင့္တစ္ေမွာင္မွာ ရြာရိပ္ကို ေတြ႕ႀကရျပီ။ အုန္းသီႀကြက္ျပီးက်ိဳးနဲ႕ ငွက္ေပ်ာ္သီးေႀကြေတြက ဇလုံတစ္လုံးနဲ႕ လွည္းေဆာင္ပန္းႀကား မွာ။ မႏၱေလးျမိဳ႕ ကေန ကားတစ္စီးေပၚမွာ ေပေပပြပြထိုင္လိုက္ႀကရတဲ့ အျဖစ္ဟာ ေျပာရင္မယုံႏို္င္စရာ မရိွဘူး။ ေကာက္စိုက္သမ ေတြ ပ်ိဳးႏႈတ္သမားႀကီးေတြ လွည္းေပၚတင္လာသလို လူသုံးသူလုံးမေပၚႀက ေတာ့တဲ့ မိန္းမျမန္းအဖြဲ႕ဟာ ဘာမွမစားႀကရေသးတာထား။

လယ္ျပင္ႀကီးေရာက္ရင္ ထမင္းစားရဖို႕ မေသခ်ာေသးဘူး။ သတို႕သားေလာင္း ေမာင္ႀကိဳင့္ခမ်ာ ရြာနီးျပီေတာ့ ၀မ္းသာတာလည္း သာပါရဲ႕။ ရြာက တုန္႕ျပန္မယ့္ အေျခအေနကိုလည္း မသိရေသးဘူးကို စိတ္ ေတြေတာ့ ေလးေနမိတယ္။ ရြာကို လွမ္းျမင္ေနရျပီေလ။ လွည္းကေတာ့ ထင္သေလာက္ သြား မျဖစ္ေတာ့ တအိအိပါပဲ။ လမ္းတစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ လွည္းသမားက နကန္နဲ႕ လွမ္းျပျပန္ေရာ
"ရြာက လွည္းလမ္းကေန ပန္းသြားရလို႕ဗ်၊ ေဟာသည္ လယ္ကြက္ထဲက ျဖတ္သြားရင္ နီးနီးကေလး ရယ္။ က်ဳပ္တို႕ရြာသား ေတြကေတာ့ လွည္းလမ္းမလိုက္ႀကေတာ့ဘူး၊ ျဖတ္လမ္းက၀င္ႀကသာရယ္၊ လမ္းကလည္း သာေတာ့ ေတာ္ရုံလူ အလြန္ဆုံနာရီ၀က္ေလာက္ နဲ႕ ေရာက္ကေရာဗ်ိဳ႕"

သည္စကားႀကားေတာ့ ေမာင္ႀကိဳင့္ေခါင္းထဲ အေတြးေတြ၀င္လာတယ္။ သူက ကာယကံရွင္ဆိုေတာ့ သည္လို လူႀကီးလူေကာင္းေတြနဲ႕ အတူ၀င္ရင္ ႀကိဳတင္စီစဥ့္ရမယ့္ကိစၥေတြမွာ ေနာက္က်ႏိုင္တယ္။ သည္ေတာ့ လူႀကီးေတြလည္း ပင္ပန္းလာတာဆိုေတာ့ လွည္းနဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆး လာႀကပေစ။ သူ႕ေတာ့ လူငယ္လည္း လူငယ္၊ ကာယကံရွင္လည္း ကာယကံရွင္ဆိုေတာ့ ျဖတ္လမ္းက သူသြားလိုက္ ရင္လယ္ျပင္ႀကီး မွာ ႀကိဳတင္စီစဥ္စရာရိွတာ စီစဥ္လို႕ရမယ္လို႕ေတြးတယ္။ သည္ေတာ့ လွည္းသမားကို ခဏ ရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။
"ဘာတုန္းက ငႀကိဳင္ရ"

ေမာင္ႀကိဳင္က သူ႕သေဘာေျပာျပေတာ့ အားလုံးလည္း သေဘာတူႀကတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ ေမာင္ႀကိဳင္ ေျပာတာပိုအဆင္ေျပတယ္။ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ ေရမိုးသန္႕စင္ဖို႕ကအစ ျပင္ဖို႕ဆင္ဖို႕ကလည္း ရိွေသး တာ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ သူတို႕လူႀကီးေတြက ညအိပ္လို႕မျဖစ္ဘူး။ အိမ္က ထြက္လာႀကကတည္း က မနက္ဆယ္နာရီ ေတာင္ျမန္းျပီးတာနဲ႕ ျပန္လာမွာ၊ မြန္းမတည့္ခင္ ျပန္ေရာက္မယ္ မွာခဲ့ႀကတယ္ မဟုတ္လား။ 

သည္ေတာ့ ေရာက္တာနဲ႕ ေတာင္းျမန္း၊ မဂၤလာစကားေျပာျပီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ႀကရ မွာ ဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကိဳင္သြားႏွင့္တာေကာင္းတယ္ေပါ့ေလ။ ေမာင္ႀကိဳင္ကလည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ေစာင့္ မေနပါဘူး။ လွည္းေပၚကခုန္ခ်ျပီး လႊားလႊား လႊားလႊားနဲ႕ သြားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ေရာက္ေနျပီ။ လွည္း ကေတာ့ လမ္းအတိုင္းလာရတာပါပဲ။
"ဟ…သည္ႏြားဟာ ရုန္းပါဟ၊ အျပန္မိုးခ်ဳပ္ေနမေနာ၊ ေရာ္သည္ႏြား"
(၁၁)

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ညေနေလးနာရီေမာင္းတီးတဲ့အထိ ေရာက္မလာႀကဘူးဆုိေတာ့ ေသခ်ာျပီ။ ေအးသီ လည္း လမ္းဘက္ေမွ်ာ္ရတာနဲ႕ ဇက္တစ္ဖက္ေစာင္း ေနျပီေလ။ ဒင္းမလာလည္း ရိွပေစေတာ့။ စိတ္ကို ဒုံးဒုံးႀကီး ခ်လို္က္ျပီး။ အိပ္ရာထဲ ၀င္ေခြေနလိုက္ေတာ့တယ္။
မစြန္မ ေတာ့ ရြာလူမိုက္ ဘထြန္းတို႕အဖြဲ႕ အရက္ဖိုး ေလး ငါးခါေပးျပီးရျပီး။ ေခ်းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလး ေတာင္ ေခၽြးခံအကႌ်အိတ္ထဲ မရိွေတာ့ပါဘူး။ ေအးသီက သူ႕ဘ၀သူလည္း ရင္နာတယ္။ မေအႀကီးကို လည္း သနားလွျပီ။ မနက္ပိုင္း၊ ေန႕လယ္ပိုင္းက မေအဆူတာေငါက္တာ ခံေျပာေနခဲ့ေပမယ့္ မြန္းကေလး တိမ္း လာေတာ့ မေအတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ပူရွာမွာေပါ့လို႕ ေတြးမိလာခဲ့တယ္။ ပူတာထက္ ဆိုး ရွာတာပါ။

လူကေတာ့ မ်က္ႏွာျပႏိုင္စရာေတာင္ မရိွေတာ့တဲ့ သူ႕အျဖစ္ကို ရင္နာလို႕မဆုံး ဘူး။ ေအးသီက ဘာ စကားမွ မေျပာဘဲ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး လုပ္ေနလို္ကတာ တေမ့တေမာႀကီး။ သူငယ္ခ်င္းမေတြက ေဖ်ာင္းဖ်ႀက၊ နားခ်ႀက၊ အားေပးႀကေပမယ့္ ေအးသီ နားထဲမ၀င္ဘူး။ သူဘာလုပ္ ရမလဲပဲ ေတြးေတာ့ တယ္။ ေျပာရရင္ သူလည္း အပ်ိဳပဲ။ မေအရွက္တာက တစ္မ်ိဳး၊ သူရွက္တာက တစ္မ်ိဳး၊ တစ္သက္လုံး သည္ စကားႀကီးက ေရွ႕ကဆီးေနေတာ့မယ္။ ရြာမွာ ပုံခိုင္းစရာျဖစ္ရေတာ့မယ္။ အိမ္ေထာင္ရက္သား ျပဳခ်င္ ဦးေတာ့ ယူမယ့္ေယာက်္ား က သည္ကိစၥ အနာရွာေျပာေတာ့မယ္။ တစ္သက္ လုံးႏိုင္စားေတာ့မယ္။ သူ႕ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းခဲ့တယ္ ထားပါဦး၊ နင္နဲ႕ျမိဳ႕သားက ဘာေတြျဖစ္ခဲ့မွန္းမွ မသိတာဆိုတာေတြနဲ႕ စကားနာ ထိုးေတာ့မယ္။ သည္အခ်ိန္မွာပဲ လူမိုက္ဘထြန္း တို႕က တုတ္ေတြနဲ႕ ေရာလာႀကျပန္ေရာ။

"ဘယ့္ႏွယ္တုန္း ဒုကိၡတပ်ားတုပ္သားအမိ၊ က်ဳပ္တို႕မွအခက္ လူရိုက္ဖို႕လာပါတယ္ ရို္က္ရမယ့္လူက မရိွ ဘူး။ က်ဳပ္တို႕က ရိုက္ခ်င္လွျပီဗ်၊ ခင္းဗ်ားတို႕ စဥ္းစားႀကည့္ေလ၊ ခင္းဗ်ားတို႕က ျမိဳ႕သားယုံတာ အေႀကာင္း မဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္တို႕ ရြာကမ်က္ႏွာငယ္ရျပီ။ ဟိုဘက္ရ ြာေတြက ေျပာေတာ့မယ္၊ ကဲ့ရဲ႕ႀက ေတာ့မယ္ လယ္ျပင္ႀကီးသားေတြ လည္း လွလည္းလွနဲ႕ ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္သူမွ မထြက္ႀကဘူး ျဖစ္က ေရာ့မယ္၊ ဟင္း…ေကာင္းေသးလား၊ ခင္ဗ်ားတို႕သားအမိပါ ရိုက္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာ
အရက္ေလးေက်ာ့ေလာက္ ေသာက္ထားေတာ့ လူမိုက္ဘထြန္းနဲ႕အဖြဲ႕က ေအးသီတို႕သားအမိကို ျပႆနာ ရွာလာႀကျပီ။ ရြာသူရြာသား ေတြကလည္း တုတ္ေတြကိုိင္ထားတဲ့ လူမိုက္ေတြကို တုေျပာဖို႕ မ၀ံ့ႀကဘူး။ သားအမိ ခမ်ာ အရွက္ရႀကတဲ့ ႀကားထဲ ကိုယ့္ရြာသားက ႀကိမ္းေမာင္းေနတာကို စိတ္မခ်မ္း သာႀကေပမယ့္ မေျပာ၀ံ့ႀကဘူး ေပါ့ေလ။ ႀသဇာရိွတဲ့လူႀကီးေတြလည္း ရိွႀကတာပါပဲ။ ရြာလူႀကီး ကိုလွေမာင္က ဘထြန္း တို႕အုပ္စု ပါးစပ္ရမ္းရမ္းေနတာ လြန္ကဲလာႀကတာ မဟုတ္ေသးေတာ့လည္း ေျပာခ်င္ ရာေျပာႀကပေစ ဆိုျပီး လႊတ္ထားတယ္။ သည့္ထက္ပိုျပီး ရန္လုပ္လာရင္ေတာ့ တားမယ္ေပါ့။ မစြန္မ လည္း ထဘီစြန္ေတာင္ ထဆြဲေတာ့တာပါပဲ။

"သည္မယ္ ေမာင္ဘထြန္း၊ နင္တို႕လည္း အရက္ဖိုးေပးစရာ မရိွေတာ့ဘူး နင္းတို႕လည္း သဒၶါလြန္းလို႕ တိုက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ နားျငိီးသက္သာေအာင္ လို႕ေဟ့၊ ေတာ္ရာသြားေတာ့ ဘထြန္း မကလို႕ ဘထြန္ ျဖစ္ျဖစ္ စြန္မ က လူခ်င္းလဲရမွာလည္း မေႀကာက္ဘူး။ သြား…သြား
ေက်းဇူး မတင္တဲ့အျပင္ ေမာင္းထုတ္ရပါ့မလားဆိုျပီး ဘထြန္းက အိမ္တိုင္းေတြ တုတ္နဲ႕ရုိက္ကေရာ။ သူ႕ေနာက္လိုက္ေတြ ကလည္း ဘထြန္းစလိုက္ေတာ့ အနားရိွတဲ့ ေရအိုးရိုက္ခြဲတယ္။ သည္မွာတင္ ရြာလူ ႀကီး ကိုလွေမာင္ က ပုဆိုးတိုတို၀တ္ျပီး အနားက ထင္းေခ်ာင္း ထဆြဲေရာ။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနတုန္း ေအာ္သံႀကီး ေပၚလာတာပါပဲ။

"ေအးသီ ဒီဇယ္ ေတြ ေသာက္လို႕ပါေတာ္ လာႀကပါ….လာႀကပါ"
ဘထြန္း တို႕ေရာ၊ ကိုလွေမာင္ေရာ လူႀကီးေတြပါ ေႀကာင္သြားႀကတယ္၊ ေအးသီသူငယ္ခ်င္း ျမစိန္တို႕ က ေအာ္ႀကတာပါ။ ေအးသီ က မီးဖိုထဲဆင္းျပီး ေရနံဆီမီးခြက္ထြန္းဖို႕ထားတဲ့ ဒီဇယ္ပုလင္းထ ဆြဲျပီး ေကာက္ေသာက္ လိုက္တာ ၀ိုင္းဆြဲႀကတာနဲ႕ ပါးစပ္ထဲမေရာက္ဘဲ ရင္ပတ္ေပၚ စီးက်ကုန္တယ္။

"ငါေသမွ ျဖစ္မွာပါေအ၊ ဘာလို႕ဆြဲႀကတာလဲ ဖယ္ႀက"
အာရုံ ေတြက ေအးသီဆီ ေရာက္ကုန္ႀကေတာ့ ဘထြန္းတို႕ပါ ျငိမ္ကုန္ႀကတယ္။ မူးတာေတြပါ ေပ်ာက္ ျပီး သူတို႕အမွား သူတို႕သိလိုက္ႀကသလို  အသာထိုင္ကုန္ႀကျပီ။ ကိုလွုေမာင္ က ေအးသီ ကို ေရွ႕ ထုတ္လာျပီး လူပုံ အလယ္ ထိုင္ခိုင္းထားေရာ။ မစြန္မကလည္း သမီးသည္လိုလုပ္လိုက္ေတာ့ ပ်ာသြား ပုံရပါရဲ႕။ သမီး ေရွ႕ထိုင္ျပီး ျပန္ေခ်ာ့ေနေလရဲ႕။ သည္သတင္းေႀကာင့္  လယ္ျပင္ႀကီး ရြာသူရြာသားေတြ မစြန္မ တို႕အိမ္ဘက္ ေျပးလာလိုက္ႀကတာ ရြာထဲ မ်က္လွည့္အဖြဲ႕ ေရာက္လာသလိုပဲ။ မစြန္မတို႕ အိမ္ ကုပ္ကေလး ကို ၀ိုင္းထားလိုက္ႀကတာ လူေတြမနည္းဘူး။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ ဘာသာျပန္ ၾကမၼာ အပိုင္း (၂၂)

အခန္း (၂၄)

အေျခအေနေတြအားလံုး အရမ္းဆိုးရြားကုန္သည္။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သလို ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္မလာ။
အိမ္ပြဲစားမၾကီး ေသာက္႐ူးထျပီး ေရာက္လာသည္ကစ,သည္။ အားလံုးအိုးနင္းခြက္နင္းေတြ ျဖစ္ကုန္ရ ေတာ့သည္။
ေနာက္ျပီးေတာ့ ေကာင္မေလးကလည္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ အိပ္ရာမွ မႏိုးမခ်င္း ေစာင့္ရ ေတာ့သည္။
ေကာင္ေလး က သူ႔လက္ထဲမွ ထြက္ေျပးသြားသည္။ တစ္ေနရာရာမွာ ဝင္ပုန္းေနသည္။ ေကာင္ေလးကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာရဦးမည္။
အရာရာ တို႕သည္ မိမိလက္ထဲမွ လြတ္ထြက္သြားကုန္ၾကျပီဟု ကုတၱေနပါးရစ္၏ စိတ္ထဲမွာ ခံစားေန ရသည္။

သူ၏ ၾကည္ႏူးမႈႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕သည္ မေက်နပ္မႈႏွင့္ ေဒါသအျဖစ္သို႕ ေျပာင္းလဲသြား ေလသည္။
သူ ေဇာေခၽြး မျပန္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ေစာေစာကထြက္ခဲ့သည့္ ေခၽြးမ်ားေၾကာင့္ အဝတ္အစားမ်ားက အသား ႏွင့္ ကပ္ျပီး ေစထန္းထန္းျဖစ္ေနသည္။
ေကာင္ေလးသည္ အႏၱရာယ္ေကာင္ေလးျဖစ္သည္။သူ လြတ္ေျမာက္သြားလွ်င္ ဇာတ္လမ္းဆံုးသြား ျပီ။
ယခုလည္း အႏၱရာယ္ ျဖစ္လာျပီ။ ျခိမ္းေျခာက္လာေသာ အႏၱရာယ္ကို ရ်င္းပစ္ရမည္။ မ်က္ႏွာကို ပလတ္စတစ္ အိတ္ျဖင့္ ေလလံုေအာင္စြပ္လိုက္ရမည္။

ေနာက္နာရီအနည္းငယ္ၾကာလွ်င္ ဒီေရတက္လာေတာ့မည္။ ဒီေရအျမင့္ဆံုး အခ်ိန္တြင္ သူတို႕ အေလာင္း ႏွစ္ေလာင္း ကို ပင္လယ္ထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ရမည္။ မည္သူမွ သိႏိုင္ၾကေတာ့မည္ မဟုတ္။
ထို႔ေနာက္ တြင္ သူ႔ကို မည့္သည့္ အႏၱရာယ္ကမွျခိမ္းေျခာက္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ဘဲ အစစအရာရာ လံုၿခံဳ သြားေတာ့မည္။
နန္စီ ဒုကၡေရာက္ပံုကိုၾကည့့္ျပီး အရသာခံရေပဦးေတာ့မည္။
မနက္ျဖန္ည ေလာက္ဆိုလွ်င္ အႏၱရာယ္အားလံုး ကင္းေဝးသြားေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ကုန္းတြင္းပိုင္သို႔ သူ ကားေမာင္း သြားရမည္။ ညေန ေနဝင္ရီတေရာတြင္ ကားေမာင္းသြားရမည္။
ထိုသို႔ ကားေမာင္းသြားရင္း လမ္းတစ္ေနရာရာ မွာ ေကာင္မေလး ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ႏိုင္ သည္။ ထိုသို႔ ေတြ႔လွ်င္ "ငါဟာ မင္းတို႔ အတန္းကို ကိုင္ဖို႔ ေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာသစ္ပဲ" ဟု ေျပာရ မည္။

ထိုသို႔ ေျပာတိုင္း သူ အျမဲတမ္း အလုပ္ျဖစ္သည္။
သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။
ေလာေလာဆယ္ တြင္ သူ အလုပ္ခ်င္ဆံုး အလုပ္သည္ လက္ရွိ ၿခိမ္းေျခာက္မႈကို အျပတ္ရွင္းပစ္ဖို႔ ျဖစ္ သည္။
ဒီေကာင္ေလး…..
နန္စီ ကဲ့သို႔ပင္ စည္းကမ္းမရွိေသာ ေကာင္ေလး။ ဒုကၡေပးတတ္ေသာေကာင္ေလး။ ေက်းဇူးကန္းခ်င္ ေသာ ေကာင္ေလး။ သည္ေကာင္ေလးက ထြက္ေျပးခ်င္ေနသည္။ သူ႔ကို ေတြ႔ေအာင္ ရွာရမည္။
ေတြ႔လွ်င္ ပလတ္စတစ္အိတ္ ပါးပါးထဲ ထည့္ရမည္။ နန္စီသံုးေလ႕ ရွိေသာ လိုဝါရီဆိုင္မွ ပလတ္ စတစ္အိတ္ ကိုလည္း သူ အသင့္ဝယ္ယူထားျပီး ျဖစ္သည္။
ေကာင္ေလး ကို အလ်င္ ရွင္းရမည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူက ျပႆနာေကာင္ေလး ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ပင္။

ျပီးေတာ့ ေကာင္မေလး။
ေကာင္မေလးကိုလည္း တစ္ခါတည္း ရွင္းပစ္လိုက္ရမည္။ လက္ဝယ္ထားျခင္းအားျဖင့္ အႏၱရာယ္ မ်ားကို ဖိတ္ေခၚ ေနသည္ ႏွင့္ တူလိမ့္မည္။
အႏၱရာယ္ ရွိလာျပီဟု စိတ္ထဲက အလိုလိုသိရွိလာတိုင္း သူ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔သည္လည္း ပိုမိုခိုင္ျမဲ လာျမဲ ျဖစ္သည္။ ယခင္တစ္ခါတုန္းက အတိုင္း ျဖစ္သည္။
ယခင္တစ္ခါတုန္း က တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္ကိုျဖတ္ျပီး ေဈးဆီသို႕ သြားေနသည့္ အခ်ိန္အထိ သူ ဘာလုပ္ ရမည္ ကို ဂဃနဏမသိေသး။ လီဇာ အား ဆရာဝန္ၾကီးဆီပို႔ျပီး ေဆးစစ္မခံႏုိင္သည့္ အခ်က္တစ္ခု ကိုသာ သူ သိသည္။  နန္စီ ထိုအလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ တားရမည္။

ေဈးသို႕ နန္စီမေရာက္မီ သူက ႀကိဳတင္ေရာက္ႏွင့္ ေနသည္။ ေဈးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ သူ႔ကားကို ရပ္ထား သည္။
နန္စီ ကားေမာင္း ဝင္လာသည္ကုိ လည္းေကာင္း၊ ကေလးမ်ားအား တစ္စံု တစ္ရာ ေျပာေနသည္ကို လည္း ေကာင္း၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ စတိုးဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္သြားသည္ကိုလည္းေကာင္း လွမ္းျမင္ ေနရသည္။
အနီတစ္ဝိုက္ တြင္ ဘာကားမွ မရွိပါ။ လူလည္း တစ္ေယာက္မွ မရ်ိပါ။ ထိုအခ်ိန္ကေလးမွာပင္ သူ ဘာလုပ္ ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ေလသည္။
ကေလး ႏွစ္ေယာက္ အရမ္း က်ိဳးႏြံသည္။

ကားတံခါးကို သူ ဖြင့္လိုက္စဥ္ စစခ်င္းေတာ့ သူတို႔ေၾကာက္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း….
"လာ….. ျမန္ျမန္ထြက္ၾက၊ ဒီေန႔ မာမီ့ ေမြးေန႕မွာ ေပ်ာ္စရာ ကစားပြဲေလးတစ္ခုခု လုပ္လိုက္ၾကရ ေအာင္"
ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကို သူ ေျပာခဲ့သည္။
ကေလးမ်ားက သူ႔ေနာက္ လိုက္လာသည္။ ေခါင္းမ်ားကို ပလတ္စတစ္အိတ္မ်ားႏွင့္ စြပ္သည္။ သူ႔ ေမာ္ေတာ္ကား ပစၥည္းမ်ားထည့္သည့္ အကန္႔ ထဲမွာ ထည့္ထားသည္။ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္လာသည္။
သူခဏ ေပ်ာက္သြားသည္ကို ဓာတ္ခြဲခန္းထဲမွ လက္ေတြ႕ေလ့က်င့္ေနၾကသူ မည္သူကမွ မသိလိုက္ ေခ်။ ႐ံုးေတာ္ မွာ သက္ေသျပရမည္ဆိုလွ်င္ သူ အခ်ိန္ျပည့္ရွိေနေၾကာင္း တစ္ခန္းလံုးက တစ္ညီတ ညြတ္တည္း ထြက္ ဆိုၾကမည္ ျဖစ္ေလသည္။

ေနာက္ပိုင္း အလုပ္မ်ားမွာ ရိိုးရိုးကေလးပင္။
ပင္လယ္ကမ္းေျခဆီသို႔ ေမာ္ေတာ္ကား ေမာင္းသြားသည္။ ကေလးအေလာင္းမ်ားကို ပင္လယ္ထဲ သို႔ ပစ္ခ် ခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့ ကားျပန္ေမာင္းလာသည္။
အခြင့္အေရးမ်ားက သူ႔ဘက္မွာ ရွိေနသည္။
သူ႔ကို အႏၱရာယ္ျပဳမည့္ အရာမ်ားကို လြန္ခဲ့သည့္ ခုနစ္ႏွစ္တုန္းကလိုပင္ လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ ဖယ္ရွား ပစ္ႏိုင္ ရေပမည္။
"မိုက္ကယ္၊ ထြက္ခဲ့၊ မိုက္ကယ္၊ ထြက္ခဲ့၊ မင္းအေမရွိတဲ့ မင္းအိမ္ကို ငါျပန္ပို႔ေပးမယ္"
သူ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာပင္ ရွိေနေသးသည္။ ဟာရီကိန္း မွန္အိမ္ကို ေျမႇာက္ကိုင္ရင္း အခန္းထဲမွာ လွည့္ပတ္ ရွာ ေနသည္။

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ပုန္းဖို႔ေနရာ လံုးဝမရွိ။ ဗီ႐ိုေတြကျမင့္လြန္းသည္။ ကေလးအရပ္ ႏွင့္ မမီႏိုင္။
သို႔ေသာ္လည္း သည္ေလာက္ ေမွာင္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္ၾကီးကလည္း အေဆာင္ ေဆာင္ အခန္းခန္း ႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြးသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔လက္ထဲမွာ အားနည္းသည့္ အလင္းေရာင္သာေပးေသာ ဟာရီကိန္း မီးအိမ္ကေလး တစ္လံုးသာ ရွိေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း တို႔ေၾကာင့္ ကေလးကို ေတြ႕ေအာင္ ရွာဖို႔ ဆိုသည္မွာ အေတာ္ခက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ သေဘာေပါက္လာသည္။

နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ရွာရေပလိမ့္မည္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ဘယ္ေနရာက စရွာရမည္နည္း။
"မိုက္ကယ္၊ မင္းအေမဆီကို မျပန္ခ်င္ဘူးလား"
သူထပ္ေခၚျပန္သည္။
"မင္း အေမ ဘုရားသခင္ဆီကို သြားတယ္ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ သူေနေကာင္ပါတယ္၊ မင္းအေမက ေတြ႔ခ်င္ လို႔တဲ့"
တတိယထပ္ရွိ အိပ္ခန္းမ်ားကို စရွာလွ်င္ေကာင္းမည္လား။ သူ စဥ္းစားၾကည့္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေကာင္ေလးသည္ အျပင္ တံခါးဆီသို႔ ေရာက္သြားေကာင္း ေရာက္သြားေပလိမ့္ မည္။ ေကာင္ေလး က ဥာဏ္ေကာင္းသည္။ အေပၚထပ္ေတြမွာေတာ့ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ေနမည္ မဟုတ္။
အိမ္ေရွ႕ဘက္ သို႔ သြားေနျပီလား။

ထိုေနရာကို အရင္ၾကည့္ျခင္းက အေကာင္ဆံုး ျဖစ္ေပမည္။
ခန္းမ အငယ္စားေလးထဲမွာ ရွာၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးသည္။ ျပီးေတာ့ ထိုစိတ္ကူးကို ဖ်က္ျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ ေနာက္ဘက္ ခန္း ကေလးထဲမွာ ရွာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ ထဲ မွာ ပုန္းဖို႔ႀကိဳးစားရင္း သူဝင္လာေနသည္ကို ၾကားလွ်င္ ထိုဧည့္ခန္းကေလးထဲမွာ ဝင္ပုန္းျခင္း သည္ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုးႏွင့္ အေကာင္းဆံုးေနရာျဖစ္သည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ တံခါးမၾကီး ဆီသို႔ သူ ေလွ်ာက္သြားသည္။
အသက္႐ူသံ ကို သူ ၾကားေနသလား။
သို႔တည္းမဟုတ္ အိမ္ၾကီး ကို ေလတိုးေနသည့္အသံလား။

နားစြင့္ျပီး ေထာင္ၾကည့္သည္။
ဧည့္ခန္းကေလးထဲ သို႔ သံုးေလးလွမ္း ေလွ်ာက္ဝင္သြားသည္။ ဟာရီကိန္း မီးအိမ္ကို ေခါင္းေပၚမွာ ေျမႇာက္ကိုင္ ထားလိုက္သည္။
မ်က္လံုးမ်ား ကို အစြမ္းကုန္ျပဴးထားသည္။ ေတြ႔သမွ်ကို အာရုံစိုက္ၾကည့္သည္။ တစ္ဘက္သို႔ လွည့္မည္ အျပဳ တြင္ တစ္စံုတစ္ရာကို သူ ျမင္လိုက္သည္။
ျမင္လိုက္ရသည့္အရာကို စိုက္ၾကည့္သည္။ သက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ အရူးတစ္ေယာက္လို ရယ္သည္။ ကြပ္ပ်စ္ႏွင့္ နံရံၾကားတြင္ အရိပ္ကေလးကို ၾကည့္သည္။
"မိုက္ကယ္၊ မင္းကို ငါေတြ႕ျပီ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္း ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မလြတ္ႏိုိင္ေတာ့ဘူး။ ဟီး …….ဟီး…"
သူ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
အခန္း (၂၅)

ရႈခင္းသာအိမ္ႀကီးကို သြားသည့္လမ္းေပၚသို႔ ဂၽြန္ကရက္ဂိုေပါေလာ့စ္ ကားေမာင္းတက္လိုက္သည့္ အခိ်န္မွာ ပင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုး လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ျငိမ္းသြားေလေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွ႕မီးၾကီးမ်ာကို ဖြင့္လိုက္ျပီး သူ သတိထားေမာင္းသည္။
ျမင္ကြင္းက အရမ္းမႈန္ဝါးေနသည္။ လမ္းကလည္းအရမ္းေခ်ာေနသည္။ ကားကို လမ္းေၾကာင္း အတိုင္း ေမာင္း ေနသည့္ ၾကားကပင္ ဘီးေခ်ာ္ခ်င္ေနသည္။
အလြန္တရာ ေသးငယ္သည့္ မီးျခစ္ကေလးကို အလြန္တရာၾကီးမားက်ယ္ေျပာသည့္ အိမ္ၾကီးထဲ၌ ရွာဖို႔ ယုတၱိ တန္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရပါမည္နည္း ဟု တစ္လမ္းလံုး သူ စဥ္းစားလာသည္။

မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာဖို႔ မစၥတာပါးရစ္က ေျပာေကာင္းေျပာေပလိမ့္မည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ သူ ကုိယ္တိုင္ ရွာထားျပီး ေတြ႔လွ်င္ ေဒၚေရာ္သီကို ေပးထာမည္ဟုလည္း ေျပာေကာင္း ေျပာေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဂၽြန္ကေတာ့ မိမိမွာ ပါလာသည့္ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကေလးျဖင့္ ရွာၾကည့္ပါရေစဟု ဇြတ္ ေမတၱာ ရပ္ခံရေတာ့မည္။
ေနာက္ျပီေတာ့ အေပၚထပ္တြင္ မွန္ေျပာင္းကို ၾကည့္ရန္ ငံု႔လိုက္စဥ္ တစ္စံုတစ္ရာက်သြားသည့္ အသံကို မိမိ ၾကားခဲ့ေၾကာင္း မီးျခစ္က်သံပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ထိုေနရာမွာ တစ္ခ်က္ေလာက္ရွာၾကည့္ လိုေၾကာင္း ေျပာရမည္။ အလြန္ယုတၱတန္ေသာ ေျပာဆိုခ်က္ျဖစ္ပါသည္။

သူတကယ္ၾကည့္ခ်င္ေနသည္ မွာလည္း မစၥတာပါးရစ္ေနသည့္ စတုတၳထပ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
႐ႈခင္းသာအိမ္ၾကီးဆီသို႔ သြားသည့္လမ္းေပၚတြင္ ယခုလို ရာသီမ်ိဳး၌ ကားေမာင္းရသည္မွာ အလြန္ အႏၱရာယ္ၾကီး လွေလသည္။ လမ္းမွာ သူ႔ ေမာ္ေတာ္ကားဘီး တစ္ခါေခ်ာ္ေသးသည္။ကံေကာင္း ေထာက္မ ေသာေၾကာင့္ လမ္းေဘးသို႔ ေရာက္မသြားျခင္းျဖစ္သည္။

႐ႈခင္းသာသို႕ ေရာက္လွ်င့္ကားကို အိမ္ေရွ႕ရပ္ရမည္။ ေဒၚေရာ္သီ လို ဂိုေဒါင္ထဲမွာ သြားမရပ္ဖို႕စိတ္ ကူးသည္။ သို႔မွသာ ပံုမွန္ ရိုးရိုးသားသား ျပန္လာသည့္ႏွင့္တူမည္။
မစၥတာပါရစ္ တံခါးလာဖြင့္ေပးလွ်င္ မီးျခစ္ေပ်ာက္သည္ကို ညစာ စားျပီးမွ သိေၾကာင္း၊ မိမိလည္း ကိပ္ေကာ့ၿမိဳ႕ ထဲမွာပင္ ရွိေနေသးသျဖင့္ ဖုန္းမဆက္ေတာ့ဘဲ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပ ရမည္ဟု စိတ္ကူး စ ထားလိုက္သည္။
ရႈခင္းသာအိမ္ သို႕ ေရာက္၍ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္ေသာ အခါ ေမွာင္မည္းေနသည့္ အိမ္ၾကီးက သူ႕ စိတ္အာရံု မ်ားကို သိမ္းက်ံဳး ဆြဲငင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
မစၥတာပါးရစ္ ေနသည့္ အေပၚဆံုး ထပ္သည္ ပင္လွ်င္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနေလသည္။

ထုိအထပ္မွာ ေနေနသည့္ မစၥတာပါးရစ္တြင္ ဟာရီကိန္းမီးအိမ္ရွိရမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ကိပ္ေကာ့ ၿမိဳ႕ တြင္ လွ်ပ္စစ္မီးပ်က္ျခင္းသည္ ထူးဆန္းေသာ ကိစၥမဟုတ္။ မုန္တိုင္းက်တိုင္းပ်က္ျမဲ ထံုးစံျဖစ္ သည္။
သို႔တည္းမဟုတ္ မစၥတာပါးရစ္သည္ အိပ္ေမာက်ေနေသာေၾကာင့္ မီးပ်က္သြာသည္ကို သတိမထား မိတာ လည္း ျဖစ္နုိင္သည္။
သို႔တည္းမဟုတ္၊ သူ႔ဆီသို႕ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အလည္လာေနျပီး ထိုအမ်ိဳးသမီးက လူသူေလးပါး အျမင္မခံလိုေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ျဖစ္ႏိုင္စရာ ရွိသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို သူ တစ္သီၾကီး ေလွ်ာက္စဥ္းစားၾကည့္ေနသည္။

ခ်က္ခ်င္း သူ႕စိတ္တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္။ ကားေပၚျပန္တက္ရလွ်င္ေကာင္းမည္လားဟု ခ်ီတံု ခ်တံု ျဖစ္ေနသည္။
မ်က္ႏွာ ကို မိုးသီးမ်ား လာမွန္သည္။ ေလးေအးက ကုတ္အကႌ်အတြင္းသို႔ အတင္းတိုးဝင္ေနသည္။ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး စားခဲ့ရသည့္ ညစာ၏ အရသာကေလးသည္ ပ်က္စီးျပယ္လြင့္သြားေလေတာ့ သည္။
သူ အရမး္ခ်မ္းေနေၾကာင္းႏွင့္ အရမ္းလည္းပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေန ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ထိုခဏေလးမွာပင္ သတိထား လိုက္မိသည္။ သည္လို အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ငါးနာရီၾကာ ခရီးရွည္ၾကီးကို ဘာေၾကာင့္ ဖုတ္ပူ မီးတိုက္ ျပန္ထြက္သြားရမည္နည္း။

အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေယာက္ မစၥတာပါးရစ္ ဆီသို႕ အလည္ေရာက္ေနသည္ ဆိုျခင္းမွာလည္း သူ၏ ေတြး ထင္ခ်က္သာ ျဖစ္သည္။ ခိုင္လံုသည့္ အေထာက္အထား ဘာမွမရွိ။လခ
မည္သို႔ဆိုေစ ဘာတစ္ခုမွ ခိုင္လံုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ မစၥတာပါးရစ္ကို မေႏွာက္ယွက္ သင့္။
ေစာေစာတုန္း ကလည္း ေဒၚေရာ္သီႏွင့္ သူ တစ္ေခါက္ေရာက္လာကာ ေႏွာက္ယွက္ျပီးျပီ။ ႀကိဳတင္ ခ်ိန္းဆိုျခင္း မရွိဘဲ တယ္လီဖုန္းကေလးၾကိဳးျဖင့္ လူတစ္ဘက္သား၏ လြတ္လပ္ခြင့္ကို သူတို႕ ေႏွာက္ယွက္ ခဲ့ျပီးျပီ။

လက္ကိုင္ေနာက္တြင္ ဝင္ထိုင္မည္ အျပဳ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ လက္ယာဘက္အစြန္းမွ မီးေရာင္ ကို လက္ခနဲ ျမင္လိုက္ရသည္။ မီးေရာင္က လ်င္ျမန္စြာ ေရြ႕လ်ားေနသည္။
စကၠန္႕အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ထိုိမီးေရာင္သည္ ညာဘက္ရွိ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႕ ေရာက္သြား သည္။ တစ္စံု တစ္ေယာက္ သည္ မီးအိမ္ကိုကိုင္ျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ လ်င္ျမန္စြာ လွည့္ပတ္သြားလာ ေနသည့္ ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။

ဂၽြန္က ကားတံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ အသာကေလး ဖိပိတ္သည္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို တင္းတင္း ဆုပ္ျပီး ကားလမ္းအတိုင္း ေနာက္ဘက္ရွိ မီးဖိုေခ်ာင္ဆီသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးသည္။
ျပတင္းေပါက္ မွ ေန၍ အတြင္းသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။
အခုအခါတြင္ မီးေရာင္သည္ ခန္းမဆီမွာ ေရႊ႕လ်ားလာေနသည္။ စိတ္ကူးထဲမွာအိမ္ၾကီး၏ ပံုသ႑န္ ကို ေဖာ္ ၾကည့္သည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ ၏ တစ္ဘက္ျခမ္းမွာ ရွိေသာ ဧည့္ခန္းက်ဥး္ကေလးထဲမွ မီးေရာင္ျဖစ္ေၾကာင္း ပံုေပၚလာသည္။
မိုးသီးမ်ား လြတ္ေအာင္ တံစက္ျမိတ္ေအာက္သို႕ တိုးကပ္သည္။ ဧည့္ခန္းက်ဥ္းကေလး ရွိသည့္ဘက္သို႕ ခပ္ သုတ္သုတ္ ပတ္ေျပးသည္။

ျပတင္းေပါက္ မွန္မွ တစ္ဆင့္ အထဲသို႕ ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။ မီးေရာင္က မွိန္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ လည္း သူ ၾကည့္ေနဆဲ မွာပင္ မီးေရာင္ ပိုလင္းလာသည္။ ဟာရီကိန္း မီးအိမ္ကိုပင္ ျမင္လိုက္ရေသာ ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ လန္႕ျပီး  ေနာက္သို႕ တြန္႔လိုက္မိေတာ့သည္။
မီးအိမ္ ကို ေျမႇာက္ကိုင္ထားသည့္ လက္တစ္ဘက္ ကိုပင္ ျမင္ရသည္။
ျပီးေတာ့ လူကိုပါ ျမင္ရျပီ။

မစၥတာပါးရစ္
တစ္စံုတစ္ရာကို သူ ေရးၾကီးသုတ္ပ်ာ လိုက္ရွာေနေၾကာင္း သိသာ ထင္ရွားသည္။
ဘာကို ရွာေနတာလဲ။
ေနာက္ျပီးေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေအာ္ေခၚေနသည္။
မည္သူ႕ ကို ေအာ္ေခၚေနသနည္း။

ဂၽြန္က ေအာ္ေခၚသည့္ အသံကို ႀကိဳးစားျပီး အာရံုစိုက္နားေထာင္သည္။ ေလတိုက္သည့္ အသံက ေအာ္ေခၚသံ ကို ဝါးသြားေစျပန္သည္။
သို႔ေသာ္ နာမည္တစ္လံုးေတာ့ ၾကာလိုက္ရသည္။
"မိုက္ကယ္….."
မစၥတာပါးရစ္သည္ "မိုက္ကယ္" ကို ေအာ္ေခၚေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္း ထသြားသည္။ ေၾကာက္စိတ္သည္ တ္စကိုယ္လံုးသို႕ ျပန္႔ႏွံ႕သြားသည္။ ေက်ာရိုး မ်ားပါ စိမ့္ သြားသည္။
သူ ေတြးထင္ခဲ့သည္မွာ မွန္ပါသည္။

ပါးရစ္ သည္ ရူးေနေသာ အရူးတစ္ေယာက္……
သည္အတိုင္းဆိုလွ်င္ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ သည္အိမ္ၾကီးထဲရွိ တစ္ေနရာ ရာမွာ ရွိေန ၾကရမည္။
မီးေရာင္တြင္ ပါးရစ္၏ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ေတြ႕ရသည္။ အလြန္တုပ္ခိုင္သည္။ မိမိ၏ဗလႏွင့္ ဘက္မ ညီေၾကာင္း ကိုလည္း စိတ္ထဲမွာ ခ်က္ခ်င္း ခိ်န္းထိုးၾကည့္လိုက္သည္။
သည္လို ဆိုလွ်င္ လက္နက္ဘာရွိသလဲ။

လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားသည့္ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေလး တစ္ေခ်ာင္းသာ ရ်ိသည္။
သည္လက္နက္အားကိုးျဖင့္ မိုက္ကယ္ကို ဝင္ကယ္ရမည္ေလာ။
မိုက္ကယ္သည္ ပါးရစ္၏ လက္ထဲမွ လြဲျပီး ျပန္မဖမ္းမိေအာင္ ေျပးႏိုင္ပါမည္ေလာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိ ကို ပါးရစ္ ျမင္လိုက္လွ်င္ တစ္စံုတစ္ရာေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္သည္ဟု ဂၽြန္ေတြး သည္။ ထိုအေျပာင္းအလဲ သည္ မိုက္ကယ္အတြက္ ေကင္းဖို႕ပင္ ျဖစ္ရေပမည္။
ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႕ ျဖင့္ သူၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ ပါးရစ္သည္ မီးကို ပို္၍ ျမင့္္ေအာင္ ေျမႇာက္လိုက္ကာ ကြပ္ပ်စ္ႏွင့္ အုတ္နံရံၾကားသို႔ လက္လွ်ိဳျပီး တစ္စံုတစ္ခုကို ႏႈိက္ယူသည္။

သူ႕လက္ထဲမွာ ကိုယ္လံုးေသးေသးေလး ရုန္းရင္းကန္ရင္း ပါလာသည္။
ပါးရစ္ က မီးအိမ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ ခ်လိုက္သည္။
ဂၽြန္ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ ပါးရစ္ ၏ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ မိုက္ကယ္၏ လည္ပင္းကို ညႇစ္ဖို႕ ဆုတ္ကိုင္ လိုက္ျပီး ျဖစ္သြားသည္။
ဂၽြန္သည္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ဖြဲ႕တစ္ခုႏွင့္ စစ္ေျမျပင္တြင္ တိုက္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္လံုးက အလိုလိုလႈပ္ရွားျပီးသား ျဖစ္သြားသည္။
ျပတင္းေပါက္မွန္ ကို လက္ႏွပ္ဓာတ္မီးျဖင့္ တအားလႊဲရိုက္ခ်လိုက္သည္။ မွန္ကြဲသြားသည့္ အသံ ေၾကာင့္ ပါးရစ္ လွည့္ၾကည့္ လိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ဂၽြန္က ျပတင္းေပါက္ တံခါးမင္းတုပ္ကို လက္လွ်ိဳျပီး ျဖဳတ္ လိုက္သည္။

တံခါးရြက္ကိုဖြင့္ျပီး ရွိသမွ်ခြန္အားမ်ားကို စုစည္းအသံုးျပဳကာ ျပတင္းေပါက္ေပါင္ေပၚသို႕ ကိုယ္ကို ေျမႇာက္ တင္လိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္ေပါင္ေပၚသို႕ အေရာက္တြင္ အခန္းထဲသို႕ ခုန္ဆင္းသည္။
ၾကမ္းျပင္ ႏွင့္ ေျခေထာက္ထိလိုက္ခ်ိန္တြင္ လက္ထဲက လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး လြတ္က်သြာသည္။ ပါးရစ္ က ထို လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို ဖ်တ္ခနဲေကာက္ယူလိုက္သည္။
ဘယ္ဘက္လက္တြင္ ဟာရီကိန္း မီးအိမ္ကိုင္ထားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဂၽြန္၏ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုလည္း လက္နက္သဖြယ္ သူ႔ေခါင္းေပၚသို႕ ေျမႇာက္ကိုင္ကာ ဂၽြန္ကို ခ်ိန္ ရြယ္ ထားသည္။

သူ႕ကို ပါးရစ္ က ေသခ်ာေပါက္ရိုက္ခ်လိုက္ေပေတာ့မည္။ လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ ေတာ့။
သို႕ေသာ္လည္း ဂၽြန္က ရသမွ်တိုေတာင္းသည့္ အခ်ိန္ကေလးအတြင္း နံရံဘက္သို႕ ခုန္ဆုတ္ရင္း အသံကုန္ ေအာ္လိုက္သည္။
"ေျပး၊ မိုက္ကယ္ ေျပး၊ လြတ္ေအာင္ေျပး ကယ္ၾကပါ ကယ္ၾကပါလို႕ေအာ္"
သူ႔ ေခါင္းေပၚ သို႕ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး အရွိန္ျဖင့္ က်ေရာက္မလာမီကေလးမွာပင္ ပါးရစ္၏ လက္ထဲမွ ဟာရီကိန္း မီးအိမ္ ကို ေတာ့ ေျခေထာက္ျဖင့္ ကန္ခ်မိေအာင္ ကန္ခ်ျဖစ္ေလသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ ၏ ငယ္ဘဝ (၂၅)

လူရည္ခၽြန္ ဂုဏ္ျပဳပြဲ

မႏၱေလး၀ိဇၨာႏွင့္ သိပၸံတကၠသိုလ္မွ လူရည္ခၽြန္အေရြးခံရသူမ်ားကို အားကစားရုံတြင္ ဂုဏ္ျပဳပြဲက်င္းပ၏။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ မွစ၍ ပါေမာကၡမ်ား ဆရာဆရာမမ်ား လူရည္ခၽြန္မ်ားႏွင့္ လူရည္ခၽြန္တုိ႔၏ မိဘမ်ား တက္ေရာက္ၾကသည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းမွာ မိဘအစားအေဖၾကီးကလည္း ကြယ္လြန္သြားျပီ ဦးေလးကိုပင္ မိဘ အျဖစ္ဖိတ္ၾကားရ၏။ ဦးေလးေရာက္လာျပီး ဂုဏ္ျပဳပြဲ တက္ပါသည္။

အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းတု႔ိ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို လယ္ယာလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ ေကၽြးေမြးေသာ ဦးေလး သည္ ေက်းဇူးရွင္ အေဖပင္ျဖစ္ပါ၏။ ဦးေလးကို ဘခင္ေနရာ မွ တက္ေရာက္ခြင့္ရသည့္ အတြက္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ၀မ္းသာပါသည္။

ထိုေန႔က ဂုဏ္ျပဳခံလူရည္ခၽြန္မ်ားကိုယ္စား ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းက ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာရသည္။
ဂုဏ္ျပဳပြဲျပီးသည္ ႏွင့္ ကိုထူး ႏွင့္ မမသိန္းတို႔က ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကို ညစာစားပြဲျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳ၏။ မႏၱေလးျမဳိ႕ ထဲ မွာ နာမည္ၾကီးျဖစ္ေသာ ပါကားဆိုင္မွာ ေကၽြးျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေလးပါ တက္ေရာက္ ရသည္။
ကိုထူး ႏွင့္ မမသိန္း တုိ႔ကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ သူတို႔ကလည္း ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ႏွင့္ အတူဂုဏ္ယူ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾက ပါသည္။
ညစာ စားျပီး၍ ကုန္က်စရိတ္ရွင္းေသာအခါ တစ္ရာေက်ာ္ျဖစ္ပါသည္။

ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း တစ္လစာ သံုးႏိုင္ေသာ ေငြမွာ ညစာတစ္ပြဲႏွင့္ ကုန္သြား၍ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ႏွေမ်ာေန မိသည္။
ထိုေန႔ က ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အေဖၾကီးကို အမွတ္တရျဖစ္၍ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ခံစားရသည္။ အေဖၾကီး ခမ်ာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ဆယ္တန္းေအာင္သည္ပင္ သိမသြားခဲ့ရပါ။

ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကး

လူရည္ခၽြန္အေရြးခံရျပီး တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာမွာ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကး ေလွ်ာက္ထားသူမ်ား လူေတြ႔ စစ္ေဆးခံ ရန္ တကၠသိုလ္ေၾကာ္ျငာဘုတ္မွာ ကပ္ထားသည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း သြားၾကည့္သည္။ လူရည္ခၽြန္ အေရြး ခံရေသာ စာရင္းကိုသြားၾကည့္ရသည္ထက္ ပို၍စိတ္လႈပ္ရွားမိ ၏။ ဤကိစၥမွာမိမိ၏ ပညာ သင္ၾကားေရး အတြက္ အေရးၾကီးေသာ အဆံုးအျဖတ္ ျဖစ္သည္။

ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးရမွ (၄)ႏွစ္လံုးေက်ာင္းျပီးေအာင္ တက္ႏိုင္ေရးအတြက္ စိတ္ေအးရမည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္လတစ္ရာ ေထာက္ေနရသည္မွာ မ်ားသည္။ ေရရွည္ဆိုလွ်င္ အခက္အခဲျဖစ္မွာ စိုးရသည္။ ယခု အခ်ိန္အထိ သူငယ္ခ်င္းက လူပ်ိဳလူလြတ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္က်လွ်င္ ဇနီးသည္၏ သေဘာထား ပါလာ ေတာ့မည္။ သားသမီးလည္းမဟုတ္ ေဆြးမ်ိဳးရင္းခ်ာလည္း မဟုတ္။ တာ၀န္ယူရသည္က ၾကီးေလး သည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းအားနာသည္။ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကး သာရလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းသက္သာမည္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ပညာသင္ၾကားရမည္။

ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းမွာ ကပ္ထားေသာလူစာရင္းမွာ ကိုယ့္နာမည္ကိုရွာ ရသည္။ ေက်ာက္ဆည္ခရိုင္ ပညာေရး ၾကီးၾကပ္မႈ႕ ေကာ္မတီ၏ မႈအရမေထာက္ ခံပါဆိုေသာ မိမိ၏ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကး ေလွ်ာက္လႊာ သည္ အပယ္ခံရဖို႔ မ်ားသည္။ အမည္စာရင္းမပါလွ်င္ ေျဖခြင့္မရ။ အေရြးခံရစရာလည္း အေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါ။
အမည္စာရင္းမ်ားကို ဖတ္ရသည္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ တစ္ရြက္ျပီးတစ္ရြက္သာ ကူးသြားသည္ ကိုယ့္ နာမည္ မပါ။ စာရြက္ေတြကုန္ေတာ့မည္။ ကိုယ့္နာမည္ကမေတြ႕ေသး ေနာက္ဆံုးတစ္ရြက္သာ က်န္ေတာ့ သည္။

“ဘုရား...ဘုရား.....”
စိုးရိမ္စိတ္ၾကီးမားလာသည္။
“ေဟာ....ေတြ႔ျပီ.....”
ေနာက္ဆံုးစာရြက္ မွာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း၏ အမည္ကိုေတြ႕ရ၏။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ၀မ္းသာသြားသည္။ အမည္ ပါလွ်င္ ေျဖခြင့္ရမည္။ ေျဖခြင့္ရလ်ွင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ ေျဖရမည္ျဖစ္သည္။ ေျဖရမည္ကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း မွတ္ထားလိုက္သည္။

သတ္မွတ္ရက္ တြင္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းသြားေျဖသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ လူရည္ခၽြန္လူေတြ႕ စစ္ေမးေသာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ၏ ရံုးခန္းပင္ျဖစ္သည္။ လူရည္ခၽြန္ေျဖစဥ္က ေတြ႕ရေသာ ပါေမာကၡမ်ား ပါ၀င္သည္။

ပါေမာကၡခ်ဳပ္၏ ေရွ႕တြင္ စာရြက္တစ္ရြက္ရွိ၏။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း တကၠသိုလ္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုးသို႔ ေရးေသာ စာျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္မ်ားအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရံုးကေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း၏ ပညာသင္ ေထာက္ပံ့ေၾကး ေလွ်ာက္လႊာႏွင့္ အတူေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းစာကို မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ထံ ေပးပို႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ က ထိုစာကိုဖတ္ၾကည့္ေနသည္။
“ဒီစာထဲမွာ မင္းေရးထားတဲ့အတိုင္းအမွန္ပဲလား.....” ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကိုေမးသည္။

“အမွန္ပါပဲ ဆရာၾကီး....”
“မင္းမိဘ က လယ္သမားဆိုေတာ့ လယ္လုပ္ငန္း လုပ္တတ္သလား...”
“လုပ္တတ္ပါတယ္ ဆရာၾကီး....”
“ထြန္နဲ႔ထည္ ဘယ္လိုကြာျခားလဲ.....”
“ထြန္က ကန္႔လန္႔တံုး မွာ ထြန္သြားအေခ်ာင္းေတြတပ္ျပီး ထြန္ရပါတယ္။ ထြန္ေပၚလူကတက္စီးျပီး ႏြားႏွစ္ေကာင္ ကိုေမာင္းႏွင္ရပါတယ္။ ထည္ကေတာ့ သစ္သားေကာက္ ထည္တံုးမွာ ထည္သြားတပ္ျပီး ေျမၾကီး ကုိ ႏွစ္ျခမ္းကြဲေအာင္ ႏြားနဲ႔ဆြဲျပီး ထည္ထိုးရပါတယ္”
“ဒီစာထဲ မွာ ေက်ာက္ဆည္ခရိုင္ပညာေရးၾကီးၾကပ္မူ ေကာ္မတီရဲ႕မူဆိုတာက မင္းေျပာသလို အမွန္ ပဲလား....”

“အမွန္ပါပဲခင္ဗ်ား ေက်ာက္ဆည္ခရိုင္ ပညာ၀န္ရံုးကိုေမးၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ ညေက်ာင္း လာတက္ေနတဲ့ ခရိုင္ပညာ၀န္ရံုး စာေရးၾကီး ဦးကံဆိုတာရွိပါတယ္။ သူ႔ကိုေခၚေမးရင္ လဲရပါတယ္”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အခိုင္အမာေျပာသည္ကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေက်နပ္သြားဟန္ တူပါ၏။
“ေကာင္းျပီ.....မင္းလူရည္ခၽြန္လဲရထား တဲ့ ေက်ာင္းသားပဲ ပညာကိုသာၾကိဳးစားပါ။ မင္းရဲ႕ပညာ သင္ၾကားေရး အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ ္က ကူညီေထာက္ပံ့မွာပါ....”
က်န္ဆရာမ်ားက အနည္းအပါးသာေမးျပီး ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကို ျပန္လႊတ္လိုက္ပါသည္။ အေျဖကို သိခဲ့ရ သလိုပင္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ၀မ္းသာေနမိသည္။

တကၠသိုလ္မ်ားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုးမွ အဆင့္ဆင့္တာ၀န္ရွိသူမ်ား အေနျဖင့္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေရးလိုက္ေသာ စာကို အေလးအနက္ထားျပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ထံသို႔ ပို႔ေပးလိုက္သည္ကို ေလးစားမဆံုး ျဖစ္မိသည္။
လူတစ္ေယာက္သည္ မိမိလုပ္ခ်င္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုအေကာင္ အထည္ေဖာ္ရာတြင္ အဟန္႔အတား အေႏွာင့္ အယွက္မ်ားရွိလ်ွင္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ စိတ္ပ်က္လက္ေလ်ာ့မျပဳသင့္ မိမိလုပ္ႏိုင္သမွ် အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစား သင့္သည္။ ၾကိဳးစားလွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးရသည္ဟုလည္း သခၤန္းစာယူလိုက္မိပါသည္။

ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကး ရသူမ်ားစာရင္း ေက်ညာေသာအခါ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ပါ၀င္သည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ပညာသင္ ေထာက္ပံ့ေၾကး အျဖစ္လစဥ္(၇၅) က်ပ္ရပါသည္။
သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ တက္ထြန္းကို ၀မ္းသာအားရ ေျပာျပေသာအခါ ေကာင္းပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းလခ ကုန္က်တာကို ငါးဆယ္ေပးမယ္ ျပီးေတာ့မင္းအသက္ၾကီးမွ သင္ရတာ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ေအာင္ရမယ္။ သူမ်ား လို သာမန္ေလာက္ေအာင္တာဆိုရင္ အလကားပဲ။ စာအုပ္ေတြဘာေတြ လုိတာ၀ယ္ဖက္ရမယ္. စာအုပ္ဖိုး လိုတာတုိ႔ အျခားသံုးဖို႔ လိုတာတုိ႔ရွိရင္လဲ ထပ္မွာ ဘာမွအားမနာ နဲ႔ဟုေျပာပါသည္။
ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ပါ၏။

ေႏြရာသီႏွင့္ လူရည္ခၽြန္စခန္း

စာေမးပြဲျပီးသည္ေနာက္ ေက်ာင္းပတ္၍ အေမၾကီးႏွင့္ ဦးေလးရွိရာ ရြာသို႔ျပန္ခဲ့၏။ အိမ္ေရွ႕မွာ ေညာင္ပင္ၾကီး ရြက္ႏုေတြ ေ၀ျပီး။ ရြာရႈခင္းက စိမ္းစိမ္းစိုစို သာယာေန၏။ ေႏြဆိုေသာ္လည္းရြာမွမ ပူ။ သစ္ပင္အရိပ္ ေကာင္း၍ ေလးကေလးကေအးေန၏။ ေႏြသဘာ၀ႏွင့္ ရြာအလွကိုသေဘာက် သည္ အေမႀကီး ႏွင့္ ဦးေလးတို႕၏ ေမတၱာရိပ္ကလည္း ေအးခ်မ္းသည္။ ရြာမွေနရသည္ကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း သေဘာက် မိသည္။
“အင္း....ငါ့ေျမးလဲ...ပညာေတြသင္ရင္းနဲ႕ရြာမွာ ေနဖို႕ေ၀းျပီထင္ပါရဲ႕”

စာတစ္လုံးမွမတက္ေသာ အေမႀကီးက ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းရြာႏွင့္ ေ၀းမွာစိုးေနသည္။ ဤအသက္အ ရြယ္အထိ မျပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္ ပညာသင္ေနရသည္ကို နားမလည္ႏိုင္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ဘ၀တိုးတက္ဖို႕ လုပ္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့ဟု နားလည္လိုက္သည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းလုပ္သမွ် ဟန္႕တားျခင္းမရိွ။
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း က ရြာမွာေနရင္း လူရည္ခၽြန္စခန္းသို႕ သြား၍ ျပင္ဆင္ရသည္။ ဂီတ၀ါသနာပါသူမို႕ လူရည္ခၽြန္ စခန္း မွာ သီဆိုရမည့္ လူရည္ခၽြန္သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း ႀကိဳ၍ေလ့က်င့္ထားသည္။ မယ္ဒလင္ႏွင့္ တီး တတ္ေအာင္ ႏုတ္စ္ႏွင့္သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း ႀကိဳ၍ေလ့က်င့္ထားသည္။

မရေသာ သီးခ်င္းမ်ားကို ေက်ာက္ဆည္သို႕သြား၍ တေယာကိုဟန္ထြန္းထံမွ ႏုတ္စ္ျပျပီးေလ့က်င့္သည္။
သတ္မွတ္ရက္ တြင္လူရည္ခၽြန္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား မႏၱေလးဘူတာႀကီးမွ တဆင့္မီးရထား ျဖင့္ ရန္ကုန္ သို႕သြားရသည္။ ရန္ကုန္လူရည္ခၽြန္ စခန္းတြင္ တကၠသိုလ္လူရည္ခၽြန္မ်ားႏွင့္ အထက္ တန္း အလယ္တန္း အဆင့္ လူရည္ခၽြန္မ်ားစုေပါင္းေနႀကရ၏။ လူရည္ခၽြန္စခန္းမွာ ထူးျခားလွပစြာ ငုေရႊ၀ါပန္း မ်ားပြင့္လန္းေနႀကသည္။ တစ္၀င္းလုံးေရႊ၀ါေရာင္ ေတာက္ေန၏။
စခန္းဖြင့္ပြဲေနတြင္ လူရည္ခၽြန္လက္ကမ္းစာေစာင္ ထုတ္၍ဧည့္သည္ေတာ္လူႀကီးမ်ားႏွင့္ လူရည္ခၽြန္မ်ား အားလုံး ကို ေ၀သည္။ ထိုအေစာင္၏အဖြင့္စာမ်က္ႏွာမွာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း၏ ကဗ်ာေလးပါသည္။

ငုေရႊ၀ါေရ ေပးေတာ့ အရႈံး
လူရည္ခၽြန္ တို႕စခန္းမွာေလ၊ ငုပန္းကအလွခ်ယ္
ထပ္ပါေပါ့ သူအျပဳံး
သို႕ေပမင့္ျမတ္အမြန္၊ လူရည္ခၽြန္ဆိုသည့္ပန္းရယ္က
လွဆန္းရုံ ဂုဏ္သာ မကပါဘူး ခ်ိဳျမစြာယနံပါေမႊးသည္မို႕
ငုေရႊ၀ါေရ... ေပးေတာ့အရႈံး
    ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း(မန္းတကၠသိုလ္)

ထိုဖြင့္ပြဲသို႕ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွျမန္မာစာပါေမာကၡဦးခ်မ္းျမ (ျမေကတု) တက္ေရာက္သည္။ လက္ကမ္း စာေစာင္ ရ၍ ကဗ်ာေလးဖတ္ရေသာအခါ သေဘာက်စြာ ဂုဏ္ယူ၍ ေရးသူမွာ မႏၱေလး တကၠသိုလ္မွ ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေႀကာင္း မိတ္ေဆြမ်ားကို ေျပားႀကားေနပါသည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ မွာ လူရည္ခၽြန္ေက်ာင္းသားမ်ား ေလ့လာေရးသြားသည္။ ေဟာေျပာပြဲမ်ားနား ေထာင္ ရသည္။ ညစာ စားပြဲမ်ားတက္ရသည္။ ျမန္မာ့အသံေဖ်ာ္ေျဖပြဲ ယဥ္ေက်းမႈကဇာတ္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ အဆိုေတာမ်ား၏ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ မ်ားကို တက္ေရာက္ရသည္။

ရန္ကုန္လူရည္ခၽြန္စခန္း ျပီးေသာအခါအလယ္တန္း အထက္တန္းလူရည္ခၽြန္မ်ားက ငပလီေရႊ၀ါ ခ်ိဳင္ လူရည္ခၽြန္ စခန္း သို႕ သြားႀကသည္။ အင္းေလးေရျပင္က်ယ္ကိုမ်က္နာမႈ လ်က္ေနာက္ဘက္မွာ ေတာင္တန္းႀကီး မ်ား ကိုေနာက္ခံထားျပီး ေဆာက္ထားသည့္တိုက္ကေလးမ်ားမွာ လူရည္ခၽြန္မ်ား ေနႀက ရသည္။ ေရၾကက္ ငွက္သံ၊ ေရျပင္အလွ၊ ေတာေတာင္အလွတို႕ႏွင့္ သာယာေသာ စခန္း ျဖစ္သည္။
ထမင္းစားေသာ ေဟာေျပာခန္းမေဆာင္ႏွင့္ ကစားကြင္းက်ယ္ႀကီးမ်ားလည္း ရိွသည္။ ရာသီဥတုက လည္းေႏြရာသီမွာပင္ေအးခ်မ္းစြာေန၍ ေကာင္းပါ၏။

အင္းေလးေခါင္တိုင္မွတဆင့္ ကယားျပည္ ေငြေတာင္ဆည္ေလာပိတေရ တံခြန္ေရအားလွ်ပ္စစ္။ ေတာင္ႀကီး ဗထူးျမိဳ႕ စသည့္ေဒသမ်ားသို႕ေလ့လာေရးခရီးသြားရသည္။ အင္းေလးေခါင္းတိုင္ ျပန္ ေရာက္ ေသာ္ ေဟာေျပာပြဲမ်ား တက္ရသည္ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားသို႔ သြား၍ ဘုရာဖူးရသည္။ အင္းထဲမွ ရြာမ်ား သို႔ သြား၍ ကၽြန္းေမ်ာစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ယကၠန္းလုပ္ငန္းမ်ားကို ေလ့လာၾကရသည္။
သင္တန္း ဆင္းပဲြ က်င္းပေသာအခါ လူရည္ခၽြန္ဆုေပးပြဲ၊ ကခုန္သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖပြဲ ႏႈတ္ဆက္ပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ ၾကသည္။ မနက္ျဖန္ဆိုခြဲခါၾကရေတာ့မည္ ေပ်ာ္စရာႏွင့္ လြမ္းစရာ။
ေနာက္ တစ္ေန႔ မွာ ေတာင္ၾကီးလြဳိင္ေကာ္စသည့္ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ကယားျပည္နယ္မွ လူရည္ခၽြန္မ်ား ခြဲခြါ သြားၾကသည္။ က်န္လူရည္ခၽြန္မ်ား ရထားၾကီးႏွင့္ ခရီးဆက္ၾက၏။ လမ္းဘူတာမ်ားမွာ က်န္ခဲ့သူ မ်ားကို လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ရသည္။

သုိ႔ ျပန္မည့္သူမ်ား ရထားႏွစ္စီးကြဲသြားသည္။ လြမ္းစရာႏႈတ္ဆက္ခြဲခြါၾကရ၏။
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းတို႔အဖြဲ႕ မႏၱေလးဘက္သို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းဘူတာမွဆင္းသူတို႔က မ်က္ရည္ရစ္၀ဲႏွင့္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္က်န္ရစ္၏။ မႏၱေလးဘူတာၾကီးေရာက္ေသာအခါ ေနာက္ဆံုး အဆင့္လူစုခြဲၾကသည္။
စစ္ကိုင္းတုိင္း ႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္လူနည္းစုက ရထားတစ္စင္းႏွင့္ ခရီးဆက္သြားသည္။
လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ က်န္ရစ္သူက ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းတုိ႔ျဖစ္သြားၾက၏။ ေပ်ာ္စရာၾကည္ႏူးစရာ ေႏြရာသီ မွလူရည္ခၽြန္ ခရီးျဖစ္ပါ၏။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာဦးသုခႏွင့္ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ စာဆိုတို႔အျမင္ အပိုင္း (၃၃)

မွတ္သားစရာ ရင္မ်ာအျပည္႕
ေဒါက္တာမင္းလဲ့ရီ

ဆရာႀကီး ဦးသုခရဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ရန္ကင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ပါရမီလမ္းမွာ ရွိတဲ့ "သုခရိပ္ၿငိမ္" ကို ကၽြန္မနဲ႔ ခင္ပြန္း သည္ တို႔ ေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းမွာ ဆရာႀကီးကို အဆင္သင့္ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဦးသုခရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟအရိပ္ေတြ ကင္းစင္ၿပီး ပကတိတည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္း ေနတဲ့ပံုပါပဲ.
ဂုဏ၀ုၯိ၊ ၀ယ၀ုၯိဆိုတဲ့ အရွိန္က ကၽြန္မကို မသိမသာ လြမ္းမုိးသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေလာကအေၾကာင္း၊ ဓမၼ အေၾကာင္းနဲ႔ အႏုပညာအေၾကာင္းေတြမွာ ႏွစ္ောထင္း အားရစရာ ထူးခၽြန္တဲ့ ဆရာႀကီးဦးသုခရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္ မွာ တကယ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ေျခလွမ္းတုံ႔သြားပါတယ္။

ကၽြန္မတစ္ေယာက္ က်မ္းတတ္ မေထရ္ႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ မ်က္စိေအာက္ကို ေရာက္ေနတဲ့ ရွင္ငယ္ေလးလို မိမိကုိယ္ကို သိမ္ငယ္သြားသလို ခံစားရပါတယ္။
"လာၾက၊ လာၾက ထုိင္ၾကပါ"
ဆရာႀကီးရဲ႕ ပ်ဴငွာတဲ့ ႀကိဳဆိုမႈအတြက္ အားတက္သလို ရွိေသာ္လည္း ကၽြန္မက ခင္ယို႔ယို႔နဲ႔ …
"ကၽြန္မ "တင္တင္" ပါ ဆရာႀကီး၊ ကေလာင္အမည္ကေတာ့ ေဒါက္တာမင္းလဲ့ရီပါ၊ ေက်ာက္ခဲ၊ သဇင္နဲ႔ ဂ်ိန္းေဖာပြဲေတာ္ သီခ်င္းတို႔ကို ေရးခဲ့တဲ့ မႏၱေလးက စာေပနဲ႔ဂီတစာဆို ဆရာမ်ိဳးျမင့္ေဆြရဲ႕ ႏွမအရင္း ပါရွင့္၊ ဆရာႀကီး ကို ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ လာၿပီး ဂါရ၀ျပဳ ျဖစ္ပါတယ္"

ဒီအခါမွာ ဆရာႀကီးက လိုလိုလားလား ရႊန္းရႊန္းစားစား အားပါးတရနဲ႔ "ေၾသာ္ ဟုတ္လား၊ ဆရာမ်ိဳးျမင့္ေဆြ ရဲ႕ ႏွမ လည္း စာေရးတယ္ဆိုေတာ့ မ်ိဳးနဲ႔ရိုးနဲ႔ေပါ့။ ၀မ္းသာပါတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ရွင့္၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကေတာ့ ဆရာ၀န္ပါ။ တာ၀န္က အၿငိမ္းစားယူၿပီး အသက္အရြယ္ ႀကီး မွ ငယ္က ၀ါသနာရွိရင္းျဖစ္တဲ့ ပန္းခ်ီ၊ ဂီတ၊ စာေပနဲ႔ အခ်ဳပ္အလုပ္၊ ဇာထုိးပန္းထုိးဆိုတဲ့ အလုပ္ေတြကို ေကာက္ႏိုင္၊ ကိုင္ႏိုင္ အားထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုလိုေတာ့ မစြမ္းေပါက္ပါဘူး။ သူ႔လို အခ်ိန္ မယူႏိုင္ တာရယ္၊ သူ႔ေလာက္လညး္ပဲ ပါရမီမရင့္ဘူးလို႔ ေျပာရမွာေပါ့ …"
"အို … ဒီလိုလဲ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ၊ ၀ါသနာဘာဂီဆက္တိုင္းမီလို႔ ဆိုတယ္ မဟုတ္လား၊ မ်ိဳးရိုး နဲ႔ ပါရမီနဲ႔ လာရင္ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္ဗ်၊ အားမေလွ်ာ့ပါနဲ႔။ ဒါေတြဟာ လူတိုင္းလုပ္လို႔ မရတဲ့ အလုပ္ေတြေနာ္။ မလြယ္ဘူး။

"ၾကားရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ ဆရာႀကီးရွင့္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
၁၉၉၇ခုႏွစ္က၊ ျမင္ကြင္းေလးကို ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကြန္ပ်ဴတာ က ဆြဲယူလိုက္ပါတယ္။ ေၾသာ္ အတိတ္က ပံုရိပ္ဆိုတာ လြမ္းစရာတစ္မ်ိဳးပါပဲ။
"အမွန္အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ဆိုပါမည္။ "စိတ္ဆိုေသာစိတ္" တြင္ ပါ၀င္ေသာ စိတ္အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ ၀တၳဳ ဇာတ္လမ္းမ်ား အားလံုးလိုလို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးၿပီးသားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဦးသုခ၏ အကိုင္ အတြယ္ ႏိုင္နင္းမႈ၊ အေရးအသားအကြက္က်မႈမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးၿပီးသားမ်ားသည္ ဖတ္၍ မၿငီး ႏိုင္ေသာ အသစ္အဆန္းမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါသည္။
ဆရာဦးသုခကို အႏုပညာရွင္ႀကီး တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားၾကည္ညိဳရင္းစြဲပါ။ သို႔ေသာ္ ပိဋကတ္ နယ္ပယ္ က်ယ္လွစြာႀကီးထဲတြင္ ဤမွ်ေက်ညက္ ႏူးနပ္ေနေၾကာင္း မသိခဲ့ရပါ"
ဆရာႀကီး ဦးသုခဟာ သူ႔ကို ကၽြန္မ တို႔ ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီး၊ ျပန္ကာနီးမွာ သူျပဳစုေရးသားတဲ့ "စိတ္ဆိုေသာ စိတ္" ႏွင့္ ၀ဥၥနာဒီပနီ" အမည္ရွိ စာအုပ္ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ခ်ီးျမႇင့္ပါတယ္။

ကၽြန္မအိမ္ကိုေရာက္တာနဲ႔ ဆရာႀကီးရဲ႕စာအုပ္ကို ဖတ္တဲ့အခါမွာ ဆရာႀကီး ဦးဆန္းထြႏ္း (မန္းတကၠသိုလ္) ရဲ႕ အမွာစာမွာ အထက္ပါအတုိင္း ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဦးဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္)ဆုိတာလည္း တစ္ျခား ပုဂၢိဳလ္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ ဥပစာတန္းကို တက္ေရာက္ၿပီး ပညာရင္ႏို႔ ေသာက္စုိ႔စဥ္က ကၽြန္မရဲ႕ ျမန္မာစာျပ ဆရာ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ ဒီအမွာစာကို ဖတ္ရင္း ကိုယ့္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို သတိရလြမ္းရပါေသးတယ္။
ပညာရွိႀကီး တစ္ၤဦးက ပညာရွိႀကီးတစ္ဦးကို ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်ီးက်ဴးေရးသားထားတာ ေတြ႕ရေတာ့ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးမိရုံမကဘဲ ပညာရွိမ်ားရဲ႕ ဣႆာ၊ မေစၦရနဲ႔ မာနတရားကို ကင္းရွင္း စင္ၾကယ္မႈ ကို ေရွ႕ရႈၿပီး မွတ္သားနာယူပါတယ္။

ဆရာႀကီးဦသုခရဲ႕ "စိတ္ဆိုေသာစိတ္" စာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ႀကီး ဆရာႀကီး ဦးဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္)က ခုလို ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
"စိတ္ငယ္စရာ၊ ရွိၿမဲသာတည့္၊ စိတ္မွာဆိုးေကာင္း၊ ႏွစ္မ်ိဳးေျပာင္း၏ တိမ္းေစာင္းတတ္လွ၊ စိတ္ကိုမ ေလာ့၊ ဟန္ျပမာယာ၊ စိတ္မူရာသည္၊ ေလးျဖာဓိပတိ၊ တန္ခုိးရွိသား၊ ဣဒၶိပါဒ္မွာ၊ စိတ္လည္းပါ၏။ စိတ္သာ ရွင္ေစာ၊ ဘုရားေဟာႏွင့္၊ ေလာက စကား၊ လူတို႔နား၀ယ္၊ ၀င္သြားေစလို၊ စိတ္ကိုခုိ၍၊ ထုိထုိေသာစိတ္၊ ခြဲေ၀စိတ္ သည္၊ "စိတ္ဆိုေသာစိတ္" က်မ္းမြန္တည္း" လို႔ ေရးသားထားပါတယ္။
ဆရာႀကီး ႏွစ္ဦးလံုး လူ႔ေလာကကို ေက်ာခိုင္းစြန္႔ခြာလို႔ သံသရာခရီးကို ထြက္ခြာသြားႏွင့္ၾကၿပီ။ အဆင့္ျမင့္ က်မ္းတတ္၊ ေလာကီ ေလာကုတ္ဖြင့္ထုတ္ႏွံ႔စပ္ က်င့္အပ္တရားတို႔ သိထားၾကသူမ်ားေပမို႔ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘုံဘ၀ ဒါမွ မဟုတ္ ထုိ႔ထက္ျမင့္မားတဲ့ နိဗၺာန္တံခါးကို ေရာက္သြားၾကမည္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

ဆရာႀကီး ဦးသုခ ကို အင္မတန္မွ ေမႊးႀကိဳင္သန္႔ရွင္း နီ၀င္းစိုျပည္ၿပီး အရည္ရႊန္းျမ ၾသဇာရသနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ "ဟန္ျမင့္မုိရ္စိန္တစ္လံုးလ သရက္သီးႀကီးဆယ္လံုး ကို ဗန္းနဲ႔ထည့္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီမုိ ရွိခိုးကန္ေတာ့ခဲ့တဲ့ ေနာက္ မ်ား မၾကာမီ …
မႏၱေလး အေမေန႔ကို တက္ေရာက္ရင္း အေမေန႔ အဖြဲ႕သားမ်ား လုိက္ပို႔လို႔ ဆရာႀကီးဦးသုခ ဟာ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ ၃၂လမ္း၊ ကဥၥနမဟီေျမနီက်င္းရပ္မွာရွိတဲ့ "မ်ိဳးျမင့္ေဆြ အႏုပညာရိပ္ကြန္း (MYO MYINT SWE RECREATION CENTRE OF ARTS)ကို ေရာက္ပါတယ္။

ဆရာႀကီး ဦးသုခဟာ ဆရာမ်ိဳးျမင့္ေဆြရဲ႕ ပန္းခ်ီ၊ ဂီတနဲ႔ စာေပပစၥည္းမ်ားကို အေသးစိတ္ ေလ့လာပါတယ္။ ပန္းခ်ီပညာ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမ်ိဳးျမင့္ေဆြ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ဆီေဆး၊ ေရေဆး၊ ပန္ခ်ီကားေတြ၊ ေရႊခ်ည္ထုိး ပန္းခ်ီ ကားေတြ၊ သူရိုက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ၊ စာေပနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမ်ိဳးျမင့္ေဆြ၊ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ ေတြ ကဗ်ာ ေတြ မွတ္စုမွတ္ရာေတြ၊ ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေတးသီခ်င္းေတြ၊ ဇာတ္ညႊန္းေတြ၊ ဂီတ ပစၥည္း ေတြ၊ ပန္းပုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမ်ိဳးျမင့္ေဆြကိုယ္တုိင္ ထုထားတဲ့ သစ္သားပန္းပုရုပ္ကေလးေတြကို အင္မတန္ စိတ္၀င္စားပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဦးသုခ အေနနဲ႔ အႏုပညာ ပန္းေတာႀကီးထဲကို တလြမ္းတေမာ ေရာက္ေနသလို ရႈမ၀ ၾကည့္မဆံုး နဲ႔ တၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာႀကီးက ဆရာမ်ိဳးျမင့္ေဆြရဲ႕အစ္မ အၿငိမ္းစား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္လွကို သူရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားနဲ႔ ရွင္းျပပါတယ္။
"တကယ္ေတာ့ ဆရာမ်ိဳးျမင့္ေဆြဟာာ ဒီေခတ္မွာ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းေနၾကတဲ့ "ဘက္စုံပညာရွင္" ဆိုတဲ့ အမည္ နဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕အႏုပညာေတြဟာ ပန္းခ်ီပညာမွာ နည္းစုံနဲ႔ နယ္စုံကို ကၽြမ္းက်င္ သလို၊ စာေပမွာလည္း ရိုးရာ ဂႏၱ၀င္စာေပရဲ႕ ဥပေဒမ်ားသာမက၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာအမ်ိဳးမ်ိဳး အျမင္ဆန္းသစ္ တဲ့ ေခတ္စာေပ ကိုလည္ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ တတ္ေျမာက္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဓာတ္ပံုပညာ၊ ပန္းပုပညာမွာလည္း အဆင့္ မီပါတယ္"

ပန္းခ်ီပညာကို ကၽြမ္းက်င္သူမုိ႔ ဓာတ္ပံုပညာနဲ႔ ပန္းပုပညာမွာ ပန္းခ်ီနဲ႔ ႏွီးႏြယ္ေပါင္းစပ္လုိက္ေတာ့ ရိုက္ကြင္း ရုိက္ကြက္နဲ႔ ရႈခင္းရႈခင္းေလးေတြဟာ သဘာ၀အလွနဲ႔ ျပည့္စုံသလို ပန္းပုရုပ္ေလးေတြဟာလည္း လက္ရာ ေျမာက္ၤၿပီး ေျပျပစ္လွပလို႔ အခ်ိဳးအဆစ္ က်ပါတယ္။ သာမန္ မဟုတ္ပါဘူး။ သိသိသာသာ ျမင္ျမင္ ထင္ထင္ ေပၚလြင္ ထင္ရွားၿပီး ပညာသားပါပါ ထုထားတာပါပဲ။
ဂီတ ကေတာ့ အထူးေျပာစရာမလုိဘဲ အားလံုး သိၾကၿပီးတဲ့အတုိင္းပဲ၊ ေက်ာက္ခဲတုိ႔၊ ဂ်ိန္းေဖာပြဲေတာ္တုိ႔ကို အင္မတန္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေတးသီခ်င္းေတြအျပင္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္၀င္ေတး၊ ဇာတ္ပို႔ေတး၊ ဇာတ္သိမ္းေတးေတြ ဟာလည္း ေပမီ ေဒါက္မီ ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကားၾကားပါ။

ကက္ဆက္ေခြ ဇာတ္လမ္းသီခ်င္း၊ ဗုဒၶ၀င္သီခ်င္းနဲ႔ သမုိင္းေတးေတြ ေျပာင္ေျမာက္သလို ကဗ်ာေတြ ကလည္း အဆင့္ျမင့္ပါတယ္။ သူရဲ႕ေနာ္ကမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာပစၥည္းေတြဟာ တစ္ေယာက္စာ စြမ္းအား နဲ႔ ၾကည့္ရင္ မ်ားလြန္းပါတယ္။
ဒါေတြအားလံုးကို ၿခံဳငုံေျပာရလွ်င္ ဆရာမ်ိဳးျမင့္ေဆြလို ေခၚတဲ့ ပန္းခ်ီးဦးျမေသာင္း(မႏၱေလး)ဟာ ဘက္စုံ ပညာရွင္ သာမကဘဲ "နယ္စုံ ေဒါင့္စုံပညာရွင္" လို႔ ကၽြန္ေတာ္အမည္ ေပးခ်င္ပါတယ္" တဲ့။
ကၽြန္မအေနနဲ႔ သုခုမ အႏုပညာရွင္၊ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာရဲ႕ စာေပပညာရွင္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ ဦးသုခ ကို ေအာက္ပါ ျမန္မာကဗ်ာ (မဟာေလးခ်ိဳးႀကီး)နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳအမႊန္းတင္ၿပီး ရာျပည့္စာသဘင္နဲ႔ (၁၄)ႀကိမ္ေျမာက္ အေမေန႔ကို ႀကိဳဆိုလုိက္ပါရေစ။

-    အႏုပညာေကာင္းကင္ မွာ ဓူ၀ံပမာအလား
    တင္စားလိုက္ရပါေတာ့
    ရႈခ်င္စရာ အေၾကာင္းထြင္ရာ တစ္မူခၽြန္တာမ်ား
    ထင္ရွားခုိက္ဟာမုိ႔
    တမင္ၾကြားထိုက္လို႔ ၾကြားလိုက္ရပါေပါ့
    အေခ်အတင္ ႏႈတ္ဖ်ားတြင္
    (ဘဘ ဆရာရယ္ …)
    ဘ၀င္ တအားလိႈက္ကာ အားက်စရာေပ
    ေရႊစင္ရုပ္မ်ားသခင္။
-    ေၾသာ္ ရုပ္ရွင္ပညာမွာ သူမတူေအာင္
    ေျပာင္ေျမာက္ေလေတာ့
    တမဟုတ္လွ်င္ မယွဥ္သာပါ တစ္မူေဆာင္ကာ
    အေရာင္ေတာက္ေခ်ေပါ့
    လူတစ္ေထာင္မွာ တစ္ေယာက္မပါ
    ရွာမွ ရွားတာမုိ႔
    အာဂ တစ္ပါးေပပ ငါးဆယ္ေက်ာ္သန္းမွာေပၚလြင္
    အုိကြယ္ - တစ္ဂူ၊ တစ္ေခ်ာင္ မေရာက္ေပမယ့္
    အယူ၊ အေႏွာင္၊ အေထာက္ေတြနဲ႔
    အားၾကြယ္ေပမုိ႔ က်မ္းအျဖာျဖာဟာ ေတာ္၀င္။   ။
-    "မဃေဒ၀" ကဗ်ာစုအျပင္ "ဓမၼပဒ" စာဥယ်ဥ္မွာ
    စိတ္ကိုေလ့လာရာ၀ယ္
    "စိတၱ၀ေတာ ဘိကၡေ၀ ကႎနာမ ကမၼံနသိဇၩတိ" ရယ္
    အဆိုရွိတာမုိ႔
    စိတၱာဓိပတိ၊ စိတၱိဒၶိပါဒ္ကို ျပတ္သားစြာ ေဖာ္ေဆာင္လို႔
    တစ္တပ္တအားငွာ ေလ်ာ္ေအာင္ပ၊ စံထားပါရ
    စာရတနာပလႅင္
    ျမန္မာရာဇ၀င္ မဟာ၀င္ေတြနဲ႔ တစ္သြင္ယူကိုးကား
    ေၾသာ္ သာသနာတစ္ခြင္ကို တန္ဆာဆင္သမို႔
    အစဥ္မူရိုးမသြား။    ။
-    ဆရာ မေဟေလေလ့၊ ဆရာ မေဟ
    ခႏၶာေထြလ်က္ပင္ ၀ါစာေျခြလို႔
    ဓမၼာအသေရ မႏြမ္းေအာင္ ရည္ကာထားတဲ့ျပင္
    ျပည္ရြာတစ္လႊားမွာ "အေမေန႔" ကို ရည္ေဆာင္တာ
    ဆယ္သံုးႀကိမ္ ပိုင္ၿပီေပ့ါ
    အသက္ဆံုးခ်ိန္မတိုင္မီ "ေဒါက္တာဘြဲ႕" ကို ခ်ီးျမႇင့္ခံလို႔
    အသီးအပြင့္သ႑ာန္ ပဋိဘာန္စကားေတြနဲ႔
    အသိဥာဏ္ ဖြံ႕ထြားေအာေင္ ေနာင္မ်ိဳးဆက္ကိုလ
    တိသရဏံ နဲ႔ အျမင္အၾကားေႏွာင္ကာ
    မေရွာင္အက်ိဳးသက္ေစဖို႔
    ေဆာင္ပိုးရြက္ရွာေသာ္ သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ တစ္လီပ
    ေရာင္ညႇိဳးမပ်က္ပါ "၀ဥၥနာဒီပနီ" အသိေ၀လို႔
    ပညာပါရမီ ျပည့္ေစဖို႔ ထပ္မနား ႏွင္ရွာရင္း
    ျမတ္တရား ရင္မွာ သြင္းကာျဖင့္ သဥၥာလီမွာ
    မရႊင္သာရွာၿပီ ရုပ္နာမ္ ပ်က္ခ်ိန္မို႔
    ခ်ဳပ္ျမန္းလ်က္ ေၾကြကာသက္ေသာ္လည္း
    ေၾကညာလ်က္ပ "အေမေန႔" ေဆြသဟာတပည့္တို႔က
    ေ၀ျဖာသတိနဲ႔ ေမတၱာဘာ၀နာပြားၿပီး
    လွစ္ကာသဒၶါတရားနဲ႔ သမုတိနတ္ထံလိုပါးလိုက္ပါေပါ့
    အျပစ္အနာအမွားရွိလွ်င္ ဂရုအသိနဲ႔ ဖတ္ပါရန္ အဓိကမွန္း
    ရွဴကာပ
    (ဘဘဆရာရယ္ …)
    "သုခ အတၱာနံ ပရိဟရႏၱဳ" ရယ္လုိ႔
   ခြန္းျပဳညႊန္းေဖာ္ သာဓုေခၚႏိုင္ပါေစသား။

ေဒါက္တာမင္းလဲ့ရီ
 ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Saturday, July 30, 2011

ခင္ခင္ထူး ၏ မဂၤလာလွည္း အပိုင္း (၅)

(၈)

ကိုခ်စ္တိုးတို႔ သည္တစ္ခါေတြ႕ရတဲ့ေခ်ာက္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ႏြားသမား ေတြနဲ႔ တုိက္တုိက္ ဆုိင္ဆုိင္ေတြ႕လို႔။ သည္ေခ်ာက္ႀကီးက တာလမ္းက်ဳိးရာကေန အဟက်ယ္သြားပံုေပၚ ရဲ႕။ ဖို႔ေျမ ဆိုေတာ့ အိအိက်ရာက ဗြက္ႀကီးက်ယ္ၿပီးအထဲမွာ ဗြက္လည္ေနတာမ်ဳိးပါ။ တစ္ဖက္ကိုေရာက္ ဖို႔က လြယ္လြယ္ နဲ႔ မျဖစ္ေလာက္ဘူးဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ။ လူေတြက ထမင္းမစားၾကရေသးဘူး။ ေရ၀ေအာင္ မေသာက္ၾကရေသးဘူး။ ေတာ္ေသးတယ္ေခၚရမယ္။ ကားလမ္းတစ္ဖက္မွာ အုိင္ျဖစ္ေနရာ က ေရေတြ ၀ပ္ေနတာ ေရပံုးႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ထမ္းသံုးထမ္းေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္။ ေရကလည္း ၾကည္ၿပီး စိမ္းေန လို႔ ေသာက္မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ေသာက္ခ်င္စရာကိုး။ ကိုေက်ာ္သန္းေရာ၊ ကုိခ်စ္တိုးေရာ၊ လူ၀ႀကီး ဦး မွတ္တင္ ေရာ၊ တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္ေရာ၊ ေက်ာင္းဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ဒြန္းေရာ လက္ခုပ္ နဲ႔ ခပ္ခပ္ေသာက္ၾက ဇက္ပိုး ေရဆြတ္ၾက၊ ေရဘူး ေတြထဲ ျဖည့္ၾက လုပ္ၾကတယ္။

တစ္ေလွ်ာက္လံုး စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ေပါင္ေပၚကန္ေတာ့ပြဲႀကီးတင္ၿပီး တင္ျပင္ေခြထုိင္လိုက္လာ တဲ့ ကိုေက်ာ္၀င္းေတာင္ ကန္ေတာ့ပြဲႀကီး ကားေခါင္းအမုိးေပၚတင္ၿပီး ဆင္းလာတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရ ေသာက္၊ ႏြားသမားေတြက မဆိုးၾကပါဘူး။ လမ္းက်ဳိးထိပ္ထုိင္ ေဆးလိပ္ဖြာၾကရင္း သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ေနၾကတယ္။ ကားက သည္ေနရာကဆင္း၊ ဟုိေနရာကို ေမာ့တက္ရမယ္။ ကားဆင္းမယ့္ေနရာ နဲ႔ ေမာ့ တက္ရမယ့္ေနရာမွာ ေျမခဲမာမာႀကီးေတြခ်ရမယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္ကေတာ့ သူ႔တုိက္ပံုနဲ႔ လည္ကတံုး အက်ႌ မွာ ရြံ႕ေတြေပလွၿပီဆိုေတာ့ ခၽြတ္မေနေတာ့ဘဲ လက္ေတြပင့္တင္တယ္။ ပုဆိုးကိုတိုတို၀တ္တယ္။ ဗြက္ထဲဆင္း၊ ေျခေထာက္နဲ႔ စမ္းစမ္းၿပီး ေျမမာရွာတယ္။ ဗြက္က ေျခက်င္း၀တ္ျမဳပ္တယ္ဆိုေတာ့ ေျမ မာခဲ ေတာ္ေတာ္ ထည့္ရမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ႏြားဆရာက တြက္ခ်က္ၿပီးသြားပံုနဲ႔ သူ႔စိတ္ကူးကို ေျပာတယ္။

"ကိုင္း ကားဆရာ၊ လူအားနဲ႔ လမ္းေဘးက ေျမစုိင္ခဲေတြ ကားဘီးရာ အတုိင္းခ်ရမယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ၾကည့္ ရတာ လူႏုေတြနဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ပဲ လုပ္ပါ့မယ္"
"ဟာ… မဟုတ္တာဗ်ာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ေရာ လုပ္မွာေပါ့"
"ျဗဳန္း"
ဧရာမေျမစုိင္ခဲႀကီးတစ္လံုး ဗြက္ထဲက်သြားသံပါ။ ႏြားသမားတစ္ေယာက္က မေျပာမဆိုနဲ႔ ေျမစိုင္ခဲႀကီး ေပြ႕ တဲ့ၿပီး ပစ္ခ်လုိက္တာ ဗံုးမ်ားက်သလို က်သြားရာက ဗြက္ေတြနဲ႔ ရႊံ႕ရည္ေတြ လူ႔တစ္ရပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ ထခုန္ပါေလေရာ။ အနားရွိသမွ်လူေတြလည္း ရစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ မ်က္ႏွာ၊ နဖူးကအစ ၀တ္ထားတဲ့ အက်ႌ၊ ပုဆိုးေတြုပါ ခ်က္ခ်င္းေပပြကုန္ေတာ့တာပါ။ ကိုခ်စ္တိုးက ႏြားသမားကို ေဒါသနဲ႔ထိုး မယ္ ႀကိတ္မယ္လုပ္ၿပီးမွ စိတ္ကိုဘရိတ္အုပ္ရတယ္။ ဒင္းတုိ႔မရွိလုိ႔မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ တြက္မိလို႔သာေပါ့။ အဆိုးဆံုး ကေတာ့ သတို႔သားေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္ပါ။ တာလမ္းက်ဳိးထဲက ထခုန္လိုက္တဲ့ ဗြက္ရည ္ေတြဆိုတာရစရာမရွိဘူး။ အားလံုးေစာေစာက အုိင္ကေလးမွာ မ်က္ႏွာသစ္ၾကရေတာ့တာေပါ့။

"နင့္ေမကလႊား ေသာက္ရမ္းလုပ္ရသလားဟ၊ မင္းကြာ"
ႏြားဆရာ ကေတာ့ ေငါက္ပါရဲ႕၊ ေျမစုိင္ခဲပစ္ခ်တဲ့ ႏြားသမားက အေရးေတာင္မလုပ္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ေျမ စိုင္ခဲတစ္ခဲ ေပြ႔လာၿပီး ေစာေစာကလိုပဲပစ္ခ်ျပန္ေရာ။ ျဗဳန္းခနဲ က်သြားတဲ့အရွိန္နဲ႔ ဗြက္ရည္ေတြ ထခုန္ ျပနေရာ။ သည္တစ္ခါေတာ့ ေဒၚေငြနဲ႔ ကိုေက်ာ္၀င္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ယြန္းခြက္မ်ား သစ္ေစးသုတ္ လုိက္ သလို မည္းခနဲ ညစ္ပတ္ကုန္ေတာ့တာပဲ။
"ဟယ္… ေသနာက်၊ ဘယ့္ႏွယ္ မေျပာမဆို တြန္းလုပ္ေနတာတုန္း၊ ေတာ္ကလဲ တပည့္လက္သားကို ဆံုးမ ဦးမွေပါ့၊ ေကာင္းေသးလား ေပပြကုန္ၿပီ"
ေဒၚေငြ က ႏြားသမားေခါင္းေဆာင္ကိုေငါက္ေတာ့ ႏြားသမားေခါင္းေဆာင္က သူ႔လူကိုခါးလိုက္ဆြဲတယ္။ ဒါေတာင္ ေနာက္ထပ္ ေျမစုိင္ခဲတစ္ခဲ ေပြ႕ထားၿပီးေနၿပီ။ အသာအယာခ်ဖုိ႔ လက္ဟန္၊ ေျခဟန္နဲ႔ လုပ္ျပ တယ္။ ကိုေက်ာ္သန္း တု႔ိကိုလည္း ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။

"ဒီေကာင္က နားလည္းမၾကားဘူး။ စကားလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ လူကလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ရယ္၊ တစ္ခါ သူမ်ားႏြားျဖဳတ္ဆြဲလာလုိ႔ ကံေကာင္းလို႔ က်ဳပ္တို႔ အ႐ုိက္မခံရတာဗ်ဳိ႕၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဗ်ာ၊ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္သြားၾကမွာတုန္း"
"မဂၤလာေဆာင္ အျမန္းသြားၾကမွာပါဗ်ာ၊ ဒုကၡေရာက္ခ်င္ေတာ့"
"ကိုင္း… ကိုင္း ဒါဆုိလည္း သြက္သြက္လုပ္လုိက္ၾကရေအာင္"

တစ္ေယာက္ေျမစုိင္ခဲတစ္တံုးနဲ႔ အတံုးေပါင္း ေတာ္ေတာ္သယ္ခ်လုိက္ေတာ့ ပင္လယ္ထဲေက်ာက္တန္း ေပၚသလို ကားဘီးႏွစ္ေနရာစာ ေျမစုိင္ခဲအတန္းႏွစ္တန္းေပၚလာတယ္။ ကားတက္နင္းရင္ ျပားသြားမွာ ေသခ်ာေနေတာ့ ေနာက္ထပ္ႏွစ္တံုးစီ လိုက္ျဖည့္ၾကရတယ္။ ေက်ာင္းတုန္းက ေက်ာင္းတက္ေခါင္း ေလာင္းေတာင္ ထမထိုးတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကလည္း ႏိုင္သေလာက္သယ္ရရွာတယ္။ ကိုခ်စ္တိုး နဲ႔ ကိုေက်ာ္သန္း ကေတာ့ ေျမစုိင္ခဲေတြ ေပြ႕ေပြ႕ခ်ရတာနဲ႔ ရင္ဘတ္နဲ႔ပုဆိုးမွာ ေျမနီေစးေတြ အဂၤေတသ ရြက္ကိုင္ ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္ကေတာ့ အပင္ပန္းဆံုးေပါ့။ ေခါင္းေတြေရာ၊ မ်က္ႏွာေတြ ေရာ၊ အက်ႌေတြေရာ၊ ပုဆိုးေတြေရာ၊ လူ႐ုပ္ေတာင္ မေပၚေတာ့ဘူး၊ အဲသလိုနဲ႔ ကားနင္းၾကည့္လုိက္ ေျမစုိင္ခဲေတြ အိသြားလုိက္၊ ကားကို ေနာက္ဆုတ္လိုက္ေတာ့ ကားေခါင္းေပၚတင္ထားခဲ့တဲ့ ကန္ေတာ့ပြဲ က ျပဳတ္က် ပါေလေရာ။

"ဟာကြာ ကန္ေတာ့ပြဲတင္ထားခဲ့တာ ေခါင္းထဲေမ့သြားသကြာ၊ သြားေရာဟ"
တစ္လမ္းလံုး စကားမေျပာခဲ့တဲ့ ကိုေက်ာ္၀င္း။ ကန္ေတာ့ပြဲကို ကားၾကမ္းေပၚေတာင္မခ်ဘဲ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထုိင္ၿပီး ေပါင္ေပၚေတာက္ေလွ်ာက္တင္လာတဲ့ ကိုေက်ာ္၀င္း။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ကားေခါင္းခန္းအ မိုးေပၚ အသာတင္ထားခဲ့တာမွာ ကားက ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ေတာ့ ကားပက္လက္ထဲ ျပဳတ္က်က ေရာ။ အုန္းသီးတျခား၊ ႂကြက္ၿမီးတျခား၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတြကလည္း သံုးဖီးသံုးေနရာ။ အလံုးျပဳတ္တာက ျပဳတ္ ကုန္ၾကၿပီ။

"ျပဳတ္ေပေစဗ်ာ ကိုေက်ာ္၀င္း ေနပေစေတာ့၊ ရွိတာနဲ႔ ေတာင္းျမန္း႐ံုေပါ့။ ရြာက အုန္းငွက္ေပ်ာ လြယ္မွာ ပါ"
"မလြယ္ ေတာ့လည္း ေႂကြဇလံုးႀကီးခ် ေတာင္းျမန္း႐ံုေပါ့"
ကိုခ်စ္တိုး က ကိုေက်ာ္၀င္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမွန္းသိလို႔ ေျဖေျပာေျပာတာကို ဦးမွတ္တင္က ၀င္ ျဖည့္ လိုက္တာပါ။ ႏြားသမားသံုးေယာက္က ေတာသူေတာင္သား လူၾကမ္းေတြဆုိေတာ့ သန္လုိက္တာ ကလည္း မေျပာပါ နဲ႔ေတာ့။ တြန္းလုိက္၊ ဆုတ္လုိက္၊ ေျမစုိင္ခဲေတြဖုိ႔လိုက္၊ ကားနစ္သြားေတာ့ လမ္းေဖာ္ လိုက္၊ တြန္းလုိက္ နဲ႔ တစ္ဖက္ထိပ္ကိုေရာက္ကာနီး ဘယ္လိုမွတက္မရေတာ့ဘူး။

ႏြားးသမားေတြလည္း ေခ်ာက္ထိပ္ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ဖြာၾကျပန္သည္။ ေျမထပ္ဖုိ႔သူဖို႔ၿပီး ကားကလည္းညႇစ္၊ လူေတြ ကလည္း ၿပဳိင္တူညႇစ္ၾကေတာ့မွ ကားကမတက္ခ်င္တက္ခ်င္ တက္သြားေရာ။ ကားေပၚက ငွက္ေပ်ာသီး၊ အုန္းသီး ေတြလည္း ဆန္ေကာထဲက ဆီးျဖဴသီးေတြလို ကားေရွ႕နဲ႔ေနာက္ ခေလာက္ဆန္လုိ႔။ သည္ေခ်ာက္ ကို ကားတက္လုိက္ႏုိင္တာ လယ္ျပင္ႀကီးေရာက္သြားသလို ခံစားၾကပံုေပၚပါရဲ႕။ ေ၀းခနဲ ေအာ္ လုိက္ၾကတာ။ သည္ေတာ့မွ ရယ္ႏုိင္ေမာႏုိင္ၾကေတာ့တယ္။ ႏြားဆရာက ျပန္ခ်င္ၿပီ။ သူတုိ႔ခမ်ာလည္း ခ်လုိက္ ခ်လက္ မ်ားက်လို႔။ လူေတြလည္း ရႊံ႕လူးထားတဲ့အတိုင္းပဲ။ နဂိုညႇိထားတဲ့ေစ်းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုေက်ာ္သန္း က ရွစ္ေထာင္ျဖည့္ၿ႔ပီး ႏွစ္ေသာင္းေပးလုိက္တယ္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔သာမေတြ႕ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ရြာလည္ၿပီ"
"ရြာလည္႐ံုဘယ္ကမွာတုန္း… ရြာထဲ ညအိပ္ရမွာ"
ႏြားသမား ေတြက တစ္ေယာက္ငါးေထာင္စီရသြားၾကေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္ၾကေရာ။ မထူးပါဘူး။ ကား ကလည္း ရစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ ညႇစ္ညႇစ္႐ုန္းရလုိ႔ အင္ဂ်င္ေတြလည္း နာလွေရာ့မယ္။ လူေတြကေတာ့ လမ္းေဘးက ေျမေျခာက္ေျခာက္မာမာမွာ ပိုးလိုးပက္လက္လန္ေနၾကၿပီ။ ေရအုိင္ ထဲက ေရၾကည္ခပ္ ထားတာ ရွိေတာ့ ေရကေတာ့ ေသာက္ၾကရပါတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက ကားေထာင့္မွာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ ထုတ္ထား တဲ့ အထုပ္ႀကီးကိုျဖည္တယ္။ မဂၤလာေဆာင္မွာ ရဟန္းသံဃာကပ္ဖို႔ေရာ၊ ရြာလူႀကီးေတြ ဧည့္ခ ံဖို႔ေရာ ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ မုန္႔ေတြထဲက ေအးလမုန္႔ တစ္တြဲဆြဲထုတ္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ခုေ၀ တယ္။ သူလည္း တစ္ခု ကို ႏွစ္လုတ္နဲ႔ ကုန္ေအာင္စားၿပီး ေနာက္တစ္ထုပ္ဆြဲထုတ္ျပန္ေရာ။

"ခ်စ္တိုးရ… ဘုန္းႀကီးကပ္ဖို႔ဆို… ငရဲမ်ားႀကီးေနပါ့မကြာ…"
"ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဖယ္ထားပါတယ္၊ ဒါကေတာ့မထူးဘူးဗ်ဳိ႕၊ ငရဲျပည္က်ေတာ့မွ ၾကည့္ရွင္းရမွာပဲ၊ တြယ္သာ တြယ္ ဆာလိုက္တာဗ်ာ"
ဘာမွ မစားရတုန္းက သည္ေလာက္ဆာတယ္ မထင္မိဘူး။ စားေတာ့မွ တစ္ခုလည္း အာသာမေျပ၊ ႏွစ္ခုလည္း မ၀။ ေက်ာင္းဆရာႀကီးက မုန္႔ကေလးတစ္ဖဲ့စားရင္း သူ႔တုိက္ပံုနဲ႔အက်ႌကို ငံု႔ၾကသည့္တယ္။ ဗြက္ေရ ေတြ ေပက်ံေနလုိက္တာ ၀ပ္ေရွာ့ဆရာရဲ႕စက္ခံုကမွ သန္႔ေသးတယ္ ေျပာမရမေလာက္ ျဖစ္ေန ၿပီ။ ႏွေျမာ ပံုလည္း ရပါရဲ႕။
"ေက်ာ္သန္း… တိုက္ပံုနဲ႔အက်ႌတစ္ထည္ေတာ့ မႏၱေလးေရာက္ရင္ ၀ယ္ကန္ေတာ့ဦးကြာ၊ ငါ့မွာေကာင္း တာ ဆိုလို႔ သည္တစ္စံုရွိတာ၊ ေလွ်ာ္လို႔လဲ မေကာင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး"
"စိတ္ခ်ပါ ဆရာႀကီး ရာ အားလံုးအတြက္ကို စဥ္းစားထားပါတယ္"

မုန္႔ေလးႏွစ္ခုစီနဲ႔ ေရႏွစ္က်ဳိက္စီေလာက္ ေသာက္လိုက္ေတာ့ ၀မ္းကေလးေတာင့္သြားေရာ။ ကိုေက်ာ္ သန္း လည္း ကားေပၚတက္ၿပီ။ စက္ႏႈိးေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ၀ုိင္းတြန္းလုိက္ေတာ့ ၀ူးဆို ႏုိး သြားတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ အုန္းသီးႂကြတ္မီးကၽြတ္နဲ႔ ငွက္ေပ်ာသီးေႂကြေတြ ဇလံုထဲစုက်ံဳး ထည့္ၿပီး ေထာင့္ကပ္ထားလုိက္ၾကတယ္။ ရၿပီဆိုေတာ့ ကားလည္းထြက္ေရာ။ ဘယ္ကသြားသြား လမ္း သံုးမႊာဘိုးေထာ္ ဇရပ္ေရာက္တယ္ဆိုတဲ့စကား ၾကားထားေတာ့ ေရွ႕မွာေတာ့ ဘိုးေထာ္ဇရပ္ေတြ႕ ေကာင္းရဲ႕ ဆိုၿပီး ဆက္ေမာင္းလာၾကတာပါ။ ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဇရပ္ဆိုလို႔ ႐ိုး႐ိုးရိပ္ရိပ္ေတာင္ မေတြ႕ရဘူး။ ညေနႏွစ္ခ်က္ထိုးၿပီးစ ေနက ေက်ာကြဲေအာင္ ပူေနတာေတာင္ ဂ႐ုမစုိက္ႏုိင္ၾကဘူး။ ဘိုး ေထာ္ဇရပ္ ဆိုတာကို ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကတယ္။ ေနပူေၾကာင့္ ေပေနတဲ့ရႊံ႕ရည္ေတြက ေျခာက္ေျခာက္ လုိက္ လာေတာ့ သနပ္ခါးလိမ္းထားသလို ကြက္က်ားေတြ ႐ုိက္ၾကလုိ႔။ ကားေပၚကလူေတြၾကည့္ၿပီး ကိုခ်စ္တိုး က ငိုခ်င္းခ်တယ္။

"ေပြခ်က္ကယ္ဖန္၊ ေရႊသက္ျပန္မ႐ႈိက္ႏုိင္ဘု၊ ဆူလႈိင္ႀကံဳႏြမ္း… ေစြ႕ေစြ႕ရယ္ခုန္၊ ေျမ႕ေျမ႕ေလး မေသ႐ံု ပ၊ ရေ၀လႈိင္ ခုိင္ပုလဲမွာရွင္… အမယ္ေလး ခၽြဲဆုိက္ခမန္း"
သည္တစ္ခါ ကားထြက္လာေတာ့ မြန္းလြဲတဲ့ဘက္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ေရာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွေရာက္ဟာ ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးေတြ ၀င္ေနၿပီ၊ ေသခ်ာၿပီေလ၊ ခရီးေပၚမူတည္ၿပီး သန္းေခါင္ထက္ေတာ့ ညဥ့္မနက္ ႏုိင္ေတာ့ဘူးကိုး။ ဗုိက္ကေလးကလည္း အဆာခံၿပီ။ ေရကလည္း လမ္းေဘးအုိင္ထဲကေရဆိုေပမယ့္ ခ်ဳိ လုိ႔၊ ေအးလုိ႔ ဆိုတာ လို ၀မ္းထဲအာသာေျပၾကၿပီ။ သည္ေတာ့ အသံျပန္ထြက္လာၾကသည္။ အသံေတာင္ မက ပါဘူး။

ငိုခ်င္းေတြ ဘာေတြပါ ခ်သူကခ်ၿပီဆုိေတာ့ အားက်မခံ ျပန္ဆိုသူလည္း ဆုိၾကတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္လည္း စိတ္ကေလး ေပါ့သြားရတယ္။ မဂၤလာကိစၥေႏွာင့္ေႏွးခဲ့ရေပမယ့္ အေျခအေနအျဖစ္ အပ်က္ကိုေျပာျပရင္ ေက်နပ္ ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ေပက်ံေနတာေတြလည္း ဖ်က္မေနေတာ့ဘူး။ ေအးသီတုိ႔ လယ္ျပင္ႀကီး ကိုလည္း ေရာက္ခ်င္လွၿပီ။ ခ်စ္သူ ဘယ္ေလာက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ေနရွာ ပါလိမ့့္။ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ရြာထဲ၊ ရပ္ထြဲ၊ မ်က္ႏွာပ်က္ေနရွာမွာပါလိမ့္။ ရပ္ရြာကေနာက္ထား၊ သူ႔အေမ မစြန္မ ကုိယ္တိုင္က ဘယ္ေလာက္ ထိုးလုိက္၊ သုတ္လုိက္ လုပ္ေနမွာပါလိမ့္စသည္ျဖင့္ ေတြးေနမိ သည္။ ကိုခ်စ္တိုးက ခုမွေတာ့ မထူးပါဘူး ဆိုတဲ့စိတ္ နဲ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ကို ျပန္ေခ်ာ့တယ္။

"ေမာင္ႀကဳိင္ ဘာေတြေတြးေနတာတုန္း ငါ့ေကာင္ရ"
"ေအးသီ ဆီ စိတ္ေရာက္ေနတာပါ ေလးခ်စ္တုိးရ… က်ဳပ္ေတာ့ ရြာ၀င္ရင္ ျပႆနာတက္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕"
ေမာင္ႀကဳိင္ စိတ္ဆင္းရဲေနမွန္းသိေတာ့ လူ၀ႀကီးဦးမွတ္တင္က ၀င္ေနာက္ေရာ။
"ရြာ၀င္ ဘယ္ကမလဲ ရြာထိပ္ကတည္းက မင္းကို႐ုကၡစိုးဖမ္းစားေတာ့မွာ၊ သည္ရြာေတြမ်ား မင္းက ေပါ့ ေပါ့ မွတ္ လို႔၊ လူေတြ႐ိုးသားၾကသေလာက္ အေစာ္ကားမခံၾကဘူးကြ၊ ႐ုိက္လႊတ္တဲ့ ရြာေတြ"
လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္စကားၾကားေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္မ်က္ႏွာ ဇီးရြက္ေလာက္ရွိေတာ့တယ္။ သူေတြးေန တာနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း က်ေနတာကိုး။ အားကိုးအားထားသေဘာနဲ႔ ကိုခ်စ္တိုးကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကို ခ်စ္တိုး ကလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းတဲ့ပံု လုပ္ျပရင္း သက္ျပင္းခ်တယ္။

"ငါတုိ႔ကေတာ့ မင္းကို ရြာထိပ္ခ်ခဲ့ၿပီး ျပန္ၾကမွာေမာင္၊ ေရာေယာင္ အ႐ုိက္မခံႏုိင္ဘူး။ ဒါမ်ဳိးက ရြာကို ေစာ္ကားရာ က်တာကိုးကြ"
ေမာင္ႀကဳိင္ က ေျမက်င္းဖုိ႔တုန္းက ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ဳိး ျပန္စို႔လာတယ္။ တ႐ုတ္ႀကီးဦး၀ိန္ကို အကဲ ခတ္ျပန္ေရာ။
"မင္းက မိန္းမယူမယ့္ကိစၥ ေမးေမးျမန္းျမန္းမရွိဘူး။ ကိုယ္ယူမယ့္ မိန္းမရြာ ဘယ္မွန္းမသိပဲနဲ႔မ်ား မိန္းမ ေတာင္း ေပးဖုိ႔ ေခၚတာမ်ားကြာ၊ မနက္ဆယ္နာရီလား ညဆယ္နာရီလား၊ မင္းေသခ်ာေအာင္ မေမးဘူး နဲ႔ တူတယ္"
"မနက္ ဆယ္နာရီပါ ေလး၀ိန္ရဲ႕"
သည္စကားၾကားေတာ့ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္က ေမာင္ႀကဳိင့္ ဇက္ပိုးကို လွမ္းအုပ္တယ္။

"ဒါလား မနက္ဆယ္နာရီ၊ ဟင္ ေခြးေကာင္ မင္းျပႆနာ မင္းရွင္းေနာ္၊ ငါ့ကိုယ္ႀကီးန႔ဲ မေျပးႏုိင္ဘူးေနာ္ ေမာင္…"
တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ပါပဲ။ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို စရင္း လုိက္လာၾကတယ္။ ကားက အနိမ့္ထဲကိုဆင္းသြားတယ္။ လမ္းက လမ္းၾကမ္းေပမယ့္ သြားလုိ႔ေတာ့ျဖစ္တယ္။ ေခ်ာက္ႀကီး၊ ခ်ဳိင့္ႀကီး၊ က်င္းႀကီး၊ နက္ႀကီးမရွိေတာ့ ဘူး။ ေရွ႕မွာ သစ္ပင္စုစုကေလးေတြ ေတြ႕ရၿပီ။ ေ၀းေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ သည္လမ္းအတုိင္းဆုိရင္ ေတာ့ သစ္ပင္စုစု ကိုေရာက္ဖုိ႔ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ သစ္ပင္စုစုကေလးနဲ႔အတူ အေဆာက္အဦးကေလး လိုလို လည္း ေတြ႕ရလို႔ ဘုိးေထာ္ဇရပ္ဆိုတာမ်ားလားလို႔ ကိုေက်ာ္သန္းက ေတြးတယ္။ ေနာက္က ကို ခ်စ္တိုး ကို လွမ္းေအာ္ ေတာ့ အားလံုးက လွမ္းၾကည့္ၾကေရာ။
"ဘုိးေထာ္ဇရပ္ေနမွာ ကိုေက်ာ္သန္း၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပၿပီ မေ၀းေလာက္ေတာ့ဘူး"

ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ခုမွၿပံဳးႏုိင္ေတာ့တယ္။ ပက္လက္ကား ဆုိေတာ့ ကားေပၚမတ္တတ္ႀကီးရပ္ၿပီး သစ္ပင္ စုစုကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အေနာက္ေနကလည္း ထိုးေနေတာ့ ေနေရာင္ကို လက္နဲ႔ကာၾကည့္ရတာပါ။ သူတုိ႔ လမ္းမွားလာတာထားေတာ့။ အခုက ဘုိးေထာ္ဇရပ္ကိုေတြ႕ရၿပီဆိုေတာ့ လယ္ျပင္ႀကီးကိုေမးလုိ႔ရ ၿပီေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ေအးသီတို႔ရြာကို ေန၀င္ခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္ႏုိင္ၿပီေပါ့။ ေမာင္ႀကဳိင့္မွာ အူေတြပါျမဴးလာ ရာက ဟီးခနဲ ရယ္ၿပီး ျပန္ထုိင္ခ်တယ္။

"ေလးခ်စ္တိုး ေရာက္ေတာ့မွာဗ်။ ဟီး… ဟီး…"
"ေန၀င္ခ်ိန္နဲ႔တာ အေတာ္ပါပဲကြာ၊ မင္းကို ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ခ်ိန္ ပါးကြက္အာဏာသားေတြက လက္ျပန္ႀကဳိး တုပ္မွာနဲ႔"
"ေလးခ်စ္တိုးကလည္းဗ်ာ လူမွေၾကာက္ရတဲ့ၾကားထဲ မဦးမခၽြတ္"
"မေၾကာက္နဲ႔ငႀကဳိင္ မထူးဘူး။ ငါတုိ႔လည္း ႏြားခိုးေတြ အတြဲလိုက္ဖမ္းသလို တစ္ႀကဳိးတည္းစု အတုပ္ခံ ရမွာပဲ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့ကြာ"
ေမာင္ႀကဳိင္က မေက်နပ္ေသးပံုနဲ႔ ကားေပၚက မတ္တတ္ထရပ္ၿပန္ေရာ။ ေသခ်ာပါၿပီ။ သစ္ပင္ေတြၾကား က အေဆာက္အဦးေလး ကို သဲသဲကြဲကြဲေတြ႕ရၿပီေလ။ ဘုိးေထာ္ဇရပ္ဆိုတာ ေနမွာ။
(၉)

လယ္ျပင္ႀကီးက မစြန္မတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ ခံု၀ုိင္းႀကီးႏွစ္လံုးခ်ၿပီး ခ်က္ထားျပဳတ္ထားေတြကို ဖိတ္ထားတဲ့ လူႀကီး ေတြ ခ်ေကၽြးၿပီးလုိ႔ မီးခုိးတိတ္ သိမ္းဆည္းၿပီးသြားတာေတာင္ မိန္းမျမန္းလာမယ့္ကားဆိုတာကို အၿမီး ေတာင္ မျမင္ရေသးဘူး။ မစြန္မက ေမွ်ာ္လည္း မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္သက္လံုး သည္မေအ သည္ သမီး ရင္အုပ္မကြာေနလာခဲ့ၾကတဲ့ၾကားက သမီးျဖစ္သူအတြက္ မ်က္ႏွာပ်က္စရာျဖစ္လာတာကို ေတာ့ မစြန္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ မရွိတာကို မရွိသလို ေနႏုိင္ခဲ့ပါရဲ႕။

စားတာ လူမျမင္ဘူး။ ၀တ္ တာ လူျမင္ပါတယ္ေလဆိုၿပီး သမီးပ်ဳိကို ရသေလာက္နဲ႔ ဆင္ခဲ့တယ္။ ေနပူစပ္ခါး ဒီးတုိက္ၿပီး လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခဲ့ရတယ္။ ေအးသီက ဖေအကံဆုိးရွာသလို မစြန္မကလည္း လင္ကံဆိုး ခဲ့ရွာတာပါပဲ။ ဖေအ ဆံုးေတာ့ ေအးသီကေလး ပေထြးနဲ႔ေနရေခ်ရဲ႕ ငါ့သမီးေလး စိတ္ဆင္းရဲ ေခ်ရဲ႕ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ပင္မထူ ခဲ့ဘူး။ သမီးကလည္း လိမၼာပါတယ္။ ရြာထဲရပ္ထဲ ကိုယ့္ရြာ၊ သူ႔ရြာကလည္း မုဆိုးမ သမီးရယ္လုိ႔ ေျခတင္ လက္တင္လုပ္ခ်င္ၾကတာလည္း သိသားပဲ။ မစြန္မက အထိမခံသလို ေအးသီ ကလည္း ေလခၽြန္မခံ ပါဘူ။ မေအဆိုေတာ့ နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ စြန္မႀကီးလိုအုပ္ခဲ့တာကလား။ ဆင္းရဲ ေပမယ့္ စာဂေကာင္း ၾကတာေရာ၊ ရပ္ရြာက ေစာင့္ေရွာက္ၾကတာေရာဆုိေတာ့ လူေရာ၀မ္းပါ လံုၿခံဳခဲ့တယ္။

အခုအျဖစ္ကေတာ့ မစြန္မခမ်ာ မုိးႀကဳိးပစ္ခံရသလို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သမီးပ်ိဳကို လာေရာက္ေတာင္းျမန္းပါ့ မယ္ ဆိုၿပီး မလာတဲ့အျဖစ္ကေတာ့ ရွက္စရာေကာင္းသလို စိတ္မေကာင္းစရာလည္း ျဖစ္ရတယ္။ မိန္းမပ်ဳိ တစ္ေယာက္ အေန နဲ႔ ေခါင္ညႊန္႔အဆိတ္ခံရသလို ျဖစ္ရၿပီ။ ရပ္ရြာကလည္း အေျခအေနကို အကဲခတ္ ေနဟန္ တူပါရဲ႕။ တစ္မိသားနဲ႔ တစ္မိသား ကိုယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥဆုိေပမယ့္ သည္လိုပ်က္ကြက္တာမ်ဳိး ကို ရပ္ရြာ ကလည္း မခံခ်င္ၾကတာေတြ ေတြ႕ႀကဳံဖူးလွေပါ့။ လယ္ျပင္ႀကီးက မိန္းကေလးမ်ားယူမယ္ေျပာ ၿပီး မယူလည္း ရပါတယ္ကြာ ဆိုတာမ်ဳိးက်ေတာ့ ရပ္ရြာက ဘယ္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ လူ႔သိကၡာရွိသိလုိ ရြာ့ သိကၡာလည္းရွိေသးတာကိုး။ မစြန္မက သမီးေခါင္ညႊန္႔အဆိတ္ခံရတာထက္ ရပ္ရြာကို ေခါင္ညႊတ္အ ဆိတ္ခံရတာ ကို စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ မခံခ်င္ဘူး။
"ေအးသီရယ္ ညည္းႏွယ္ င႐ုတ္သီးနဲ႔ေပါင္းမွ ၾကက္သြန္ပါေရာအေထာင္းခံရ၊ ညည္းေၾကာင့္ ရြာေကာ ရပ္ေကာ ေကာင္းေသးရဲ႕လား၊ ဘယ့္ႏွယ္ လမ္းေဘးက ကေလကေခ်မ်ား ေတြ႕လာပါလိမ့္ေတာ္။ မိနဲ႔ ဖနဲ႔ႀကီးရတဲ့ ေကာင္ ဟုတ္မထင္ပါဘူးေအ၊ ဇရပ္ႀကဳိဇရပ္ၾကားေမြးၿပီး ပစ္ထားတဲ့ေကာင္ေနမွာပဲ… မိအုပ္ ဖအုပ္ ႀကီးရတဲ့ေကာင္က ဒါမ်ဳိးမလုပ္ဘူး။ ညည္းမရွက္ေပမယ့္ ငါရွက္တယ္။ ညည္းကိုသာ ဖိနပ္နဲ႔ ပါးခ် ခ်င္တယ္ေအ…တကယ္"

မစြန္မက ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္လုပ္ေလ ေအးသီကလည္း ၀မ္းနည္းလာေလပါပဲ။ အေမေျပာတာ လည္း ဟုတ္တာပဲ။ ေကာင္းခ်ီေကာင္းလ်က္ သည္ေန႔သည္ရက္ လာခဲ့ပါ့မယ္ေျပာၿပီး သည္နားနဲ႔သည္ နား သည္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ရသားရယ္လုိ႔ နားမလည္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ သည္လိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔လည္း မထင္ ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုႀကဳိင္က သည္လိုေတာ့မလုပ္ေလာက္ဘူးဆိုတာေတာ့ ေအးသီ ယံုပါရဲ႕။ ဒါေပ မယ့္ အေမ ေျပာသလို လမ္းေဘးေတြ႕ခဲ့ရသူဆိုတာလည္း မွန္ေနေလေတာာ့ လူ႔စိတ္ေျပာျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးကိုး။ ရည္းစား ျဖစ္ရတဲ့ ရက္ေတြထဲမွာ ကိုႀကဳိင္က ႏွမလိုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူပါ။ ပခံုးတင္၊ ပါးတင္လည္း မရွိ ခဲ့ပါဘူး။

တစ္ရက္ ဥပုသ္ရက္နဲ႔ဆံုလုိ႔ ရက္အားကေလးရတုန္း မႏၱေလးၿမဳိ႕ထဲကို လုိက္ျပ ပါ အစ္ကိုဆိုေတာ့ သူလည္း ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ က ေက်ာ္လို႔ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ကိုမွမသြားဖူးဘူးတဲ့၊ ဒါနဲ႔ ဥပုသ္ေတာ္ကုန္းထိပ္ထြက္ၿပီး ဘုရားႀကီးလုိ႔ ေအာ္တဲ့ကား တက္စီးလုိ႔ ဘုရားႀကီးေရာက္ခဲ့ရတယ္။ မႏၱေလးေတာင္လို႔ေအာ္တဲ့ကား တက္စီးလုိ႔ မႏၱေလးေတာင္ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါပဲ။ လုိင္းကားေပၚမွာ ေတာင္ တစ္ေနရာစီထုိင္တာ။ အသား ယူဖုိ႔ေတာ့ ေ၀းေရာ။ ေအးသီက ဘုရားမွာ "အစ္ကို ဘာဆု ေတာင္းခဲ့သလဲ"ေမးေတာ့ "ဘ၀တစ္ပါး ေျပာင္းသြားၾကတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမ က်န္းမာပါေစေပါ့။ ဆရာကုိေက်ာ္သန္း လင္မယားလည္း ထည့္ ဆုေတာင္းသတဲ့" ကၽြန္မေကာ မပါဘူးလားဆိုေတာ့ ေအးသီ ကို ေမ့ ေနလို္႔တဲ့။ ေအးသီက စိတ္မဆုိးပါဘူး။ သူ ႐ိုး႐ိုး သားသား ေျပာတတ္ဆိုတာ သိသားပဲ။ ေအးသီက စိတ္ ဆိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းေဖာ္ရပါေစဆိတာေလးေတာင္ ေမ့ေနတယ္ဆို အစ္ကိုယ့္ဟာက တကယ္ မခ်စ္လို႕ေပါ့ လို႕ အေငၚတူးလိုက္ေတာ့လည္း သူ႕ခမ်ာ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာမ်ား ပ်က္လို႕။ ေျပာတာလည္း ႀကည့္ဦး။

 "ေအးသီ ရယ္ သည္တစ္ခါေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ေနာက္တစ္ခါ ဥပုသ္ရက္နဲ႕ ေအးသီလာတဲ့ရက္ တိုက္ဆိုင္ တဲ့ အခါ အဲသလိုဆုေတာင္းလိုက္ပါ့မယ္ဟာ"
ေနာက္တစ္ခါ ေအးသီလာတဲ့ရက္နဲ႕ ကိုႀကိဳင္အားတဲ့ ဥပုသ္ရက္ကလည္း မတိုက္ဆိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုႀကိဳင္ က ထန္းလ်က္ႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႕ လယ္ျပင္ႀကီးထန္းလ်က္ အစိတ္သား ၀ယ္ခဲ့တဲ့ေန႕ကမ်ား ၀မ္းေတြ သာလို႕။ ေလာက မယ္ ထန္းလ်က္ရိွလို႕ကေတာ့ ေနျဖစ္ပါ့ဗ်ာတဲ့။ ဒါနဲ႕ ေအးသီက "က်ဳပ္မရိွ လည္း ရတဲ့ သေဘာေပါ့"လို႕ မ်က္ႏွာခံနဲ႕ ေမးလိုက္ေတာ့ ထမင္းနဲ႕ဖက္စားရတာကို ေျပာတာပါတဲ့။ ထန္းလ်က္ နဲ႕ ထမင္းႀကမ္းခဲ ဘယ္လို္က္လိုက္္မွန္း မသိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႕ေအးသီက ထန္းလ်က္နဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ ဘယ္ဟာက ပိုခ်ိဳ သလဲေမးျပန္ေတာ့ ေအးသီေတာ့ က်ဳပ္က တစ္ကိုက္ကိုက္ႀကည့္ရမွာေပါ့တဲ့ေလ။ သူ႕ဟာသူလည္း ရယ္ေန လိုက္ တာမ်ား။

ေအးသီ က ဒါေတြျမင္ေယာင္ေလ ကိုႀကိဳင့္ကို ေဒါသထြက္ေလ ျဖစ္လာတယ္။ သည္ေလာက္ရိုးတဲ့ အတဲ့ လူဆိုေတာ့ စကားတည္မယ္ ထင္ခဲ့တာကိုး၊ ႏွမခ်င္း စာနာလိမ့္မယ္ ထင္ခဲ့တာကိုး။ ခုေတာ့ အေမမစြန္မ ေျပာသလို မိအုပ္ ဖအုပ္ မႀကီးရတဲ့လူ ျဖစ္ေနပါပေကာလား။ ေအးသီရဲက ရြာခံသူငယ္ခ်င္း မေတြကေတာ့ စိတ္လည္း မေကာင္းႀကသလို ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာႀကပါတယ္။ အားလည္းေပးႀကတယ္။ ျမိဳ႕သားဆိုတာ ကေတာ့ ေတာသူမ်ားေတြ႕ရင္ ေရႊနားေထာင္း ဗုံေခါင္းေလာက္ ၀တ္ေစ့မယ္ေတြပါေအ၊ တို႕ေတာသူ မ်ား ကေတာ့ ဗုံႀကီးသည္လူလည္လွည့္တာနဲ႕ နားခ်ဲ႕မိရတာကိုးတဲ့။ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႕ ကိုယ္မွန္ေနသေရႊ႕ အပ်ိဳတန္ဖိုးမက်ေပါင္ေအလို႕ အားေပးႀကတယ္။ အားေပးႀကေလ ေအးသီ က ငိုေလ။ မေအ ကလည္း မြန္းတိမ္းျပီ ဆိုကတည္းက ေဒါသေတြ ပိုထြက္လာပုံရတယ္။ ငိုလည္း ငိုေပါ့ေလ။

"ငါ့သမီးေလး ေတာ္လွေတာ္လွ ျမိဳ႕သားႀကိဳက္ခဲ့လို႕ ေယာင္းမ ျမင္းစီထြက္ရတာမ်ား အရပ္ရပ္ေနျပည္ ေတာ္ ႀကားလို႕မွ မေတာ္ပါလား ေအးသီရဲ႕၊ ညည္းအေဖ ငါ့ပိုးတုန္းကမ်ား မိန္းမသားရယ္လို႕ စကား တစ္ခ်က္ တင္စီးခံခဲ့ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ရြာသူ ကိုယ့္ရြာသား မိုးလင္းတာနဲ႕ မ်က္ႏွာျမင္ရတဲ့ေကာင္ မႀကိဳက္ပဲ နဲ႕ စာမလာသတင္းမႀကားရတဲ့ အရပ္ကေကာင္ ႀကိဳက္မိေတာ့ ေခြးလုံးလုံးျဖစ္ကေရာ"
"အေမ ကလည္း လာမွာပါ အေမရဲ႕၊ တစ္ခုခုျဖစ္လို႕ေနမွာပါ၊ အေမလုပ္တာနဲ႕ တစ္ရွက္ကႏွစ္ရွက္ ျဖစ္ရျပီ။ ေတာပါေတာ့ အေမရယ္"
"ေတာ္ႏိုင္ေပါင္ေတာ္ ဒင္းကငါ့သမီးကို ၀ါဖက္ကေလး ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ ေရႊလက္ေထာင့္နဲ႕ ငယ္မယ္ မွတ္တာ အခုေတာ့ သန္းေကာင္ခ်ိဳန္ေသာ္ ေရႊဗဟိုႏွစ္ႀကိမ္ေဆာ္တာေတာင္ ေပၚလာေပါင္ေရႊရိုး ဒူးေပါင္ ကက်ိဳး ေသခ်င္းဆို ကာလနာ လာစမ္းပေလ့စီ"

သည္အခ်ိန္မွာပဲ ရြာထဲက လူမိုက္ဘထြန္းတို႕ သူသိုက္က အရက္တျမျမနဲ႕ ၀ိုင္းထဲ၀င္လာႀကတယ္။ လက္ထဲ မွာလဲ တုတ္တိုေတြ၊ ၀ါးဆစ္ပိုင္းေတြနဲ႕။ ေအးသီတို႕သားအမိကို ရန္လုပ္ဖို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ သားအမိ ကိုေရာ ရြာကိုပါ ေစာ္ကားရပါ့မလားဆိုျပီး လူလာရွာႀကတာ။ ေတြ႕လို႕ကေတာ့ ၀င္အရိုက္ ပဲဆိုတဲ့ ပုံေတြနဲ႕ ဒါကိုေတြ႕ေတာ့ ေအးသီရင္ေတြပူရျပီ။ မေတာ္တဆ ေရာက္လာႀကလို႕ ကေတာ့ ေသြးေခ်ာင္းစီး ႀကေတာ့မွာကို ျမင္ေယာင္ရင္း ေႀကာက္လည္း ေႀကာက္ေနမိတယ္။ ကိုဘထြန္း ႀကီးက တုတ္ႀကီး ေထာင္ေထာင္ျပီး ဒင္းတို႕လာစမ္းပေစဆိုေလ ေအးသီ ရင္မ ရေလ။ အေမမစြန္မက အရက္ဖိုး ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ တစ္ခ်ီထျပန္ႀကျပန္ေရာ။ ေနာက္ပါရြာသား ေလးငါးေယာက္က အရက္ခိုးေတြလည္း ေ၀ႀကလို႕။

"မစြန္မ သည္ကိစၥက်ဳပ္တို႕ရွင္းသြားမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕သားအမိ အသာေနလယ္ျပင္ႀကီးသားေတြ ပါပ မွတ္ လို႕ဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ္ရြာနဲ႕ရပ္နဲ႕ မိေကာင္းဖခင္သားသမီး လာေစာ္ကားတာ ခံရင္တစ္သက္လုံး ရြာက အပ်ိဳေတြ လူရင္းခံရေတာ့မွာေပါ့ဗ်၊ ယူျပီးမွပစ္ထားတာ က်ဳပ္တို႕နဲ႕မဆိုင္ဘူး။ မယူဘဲ သည္လို ေသာက္ခ်ိဳး ခ်ိဳးတာေတာ့ ဘထြန္းတို႕က အသက္ခ်င္းလဲသြားမယ္။ ကိုင္း…က်ဳပ္တို႕သြားေသာက္ လိုက္ဦးမယ္ ဗ်ေနာ ျပန္လာခဲ့မယ္"
"ေအးပါ ငါ့ေမာင္ရယ္၊ ငါ့ေမာင္တို႕နာႀကသာ အစ္မသိပါတယ္။ တို႕ေႀကာင့္မင္းတို႕ မထိခိုက္ေစခ်င္ ပါဘူး။ ငါ့ကိစၥ ငါရွင္းပါမယ္။ စြန္မဘာဆိုတာ ျပလိုက္ရဦးမယ္၊ နာမည္ကိုယ္က စြန္မပါဟယ္။ ႀကြက္ စုတ္ ေလာက္ေတာ့ ေျခသည္းတစ္ကုပ္စာ ရိွပါတယ္ သြားေရာ့ သြားေရာ့ ေသာက္ေခ်ႀက။"

ေျပာသာေျပာရတာ မစြန္မကလည္း ဘထြန္းတို႕လူစုကို ေႀကာက္တယ္ရယ္။ မူးမူးနဲ႕ အတင္း၀င္ရိုက္ရင္ ဂတ္ေရာက္၊ အခ်ဳပ္ေရာက္ႀကမွာဆိုေတာ့ ျပႆနာက တသီႀကီးတက္ေတာ့မယ္။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း အက်ည္းတန္ဖို႕ ရိွေတာ့မွာကိုး။ ဘထြန္းတို႕ကိုလည္း တစ္ဖက္ကထိန္း၊ ေအးသီကိုလည္း တစ္ဖက္က ေငါက္၊ ရြာလည္းေက်နပ္ေအာင္ေခ်ာ့ လုပ္ေနရရွာတယ္။ ရြာထဲမွာ စကားေတြ ကကားေနေလာက္ျပီ။ ျမိဳ႕ေကာင္ နဲ႕ႀကိဳက္တာ….. ဟိုဒင္းဟိုဟာေတာင္ျဖစ္ေနျပီလားမွ မသိတာမို႕၊ ရြာလြန္ ရြက္တိုက္ လုပ္မွေတာ့ သည္ဟာမ ခံရတာေတာင္ နည္းေသးတို႕၊ ျမိဳ႕သားမက္ ေတာ့ ရက္စက္ လို႕ ေကာင္းတာ ကိုးေအ့တို႕ ျဖစ္ေနေလာက္ျပီဆိုတာလည္း မစြန္မသိတယ္။ ေကာင္းသူေတြရိွသလို မေကာင္းေျပာခ်င္တဲ့ လူေတြလည္း ရိွမွာေပါ့။ ခုနစ္အိမ္ စုန္တစ္ေယာက္ဆိုတာလို လူ႕စိတ္ေျပာျဖစ္တာ မွတ္လို႕။ ေအးသီ ကလည္း ဒါေတြေတြးမိပါတယ္။ သူ႕အေပၚ တလြဲ ေတြးေနႀကျပီလားလို႕ ေတြမိေလ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေလ။

"ငါ့ကို ရြာက တလြဲထင္ေနႀကျပီနဲ႕ တူပါရဲ႕ ျမစိန္ရယ္….ငါေတာ့ျဖင့္ ယင္းေခ်းတစ္ေျပာက္ မစြန္းခဲ့ရ ပါဘူး။ ကိုႀကိဳင္ က လူရိုးလူေအးပါ။ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနလို႕သာ…."
"ကားမ်ား ေမွာက္ေရာ့လားေအ"
"ဖြဟဲ့ ေတာစကားေတာေပ်ာက္ ညည္းေျပာမွ ပိုဆိုးေတာ့…"
"ေႀသာ္…ငါက သေဘာေျပာတာပါ ေဗြးတုတ္ရယ္"
ေအးသီ ကို အားေပးေနႀကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေတြကလည္း ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ။

"အဲသလိုေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ ကားဘီေတြ ဘာေတြ လမ္းခုလတ္ေပါက္ျပဳေနတာ ျဖစ္မွာပါ။ ငါကေတာ့ ေအ မ်က္စိ ထဲ လာလိမ့္မယ္ခ်ည္း ျမင္ေနတာပါဲ"
မ်က္စိထဲျမင္တယ္လို႕သာ ေျပာရတာ။ ကားမေျပာနဲ႕ ဖုန္ထတာေတာင္ မေတြ႕ရဘူး၊ ကိုႀကိဳင္ရယ္ လာပါေတာ့ လို႕ ဆုေတာင္းရုံကလြဲလို႕ တျခားလည္း ဘာမွမတက္ႏိုင္ဘူး။ ေအးသီ သူငယ္ခ်င္း ျမစိန္ က လမ္းတစ္၀က္ေလာက္ လိုက္ႀကည့္မလား ေမးပါေသးတယ္။ ထ လို္က္သြားလို႕မေတြ႕မွ အေမပိုဆဲ စရာ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ လာရင္ ေရာက္ႀကမယ့္အတူတူေတာ့ အိမ္ကပဲ ေစာင့္ရုံရိွတာပဲ မဟုတ္လား။ မလာခ်င္ ေတာ့လည္း ေနေပါ့။ သည္ဘ၀ သည္မွသာေပါ့။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ ဘာသာျပန္ ၾကမၼာ အပိုင္း (၂၁)

(၂၂)

ညေနငါးနာရီ ရုပ္ျမင္သံႀကားသတင္းေတြ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းျပႆနာ၊ ေမာ္ေတာ္ကားစက္ရုံ အလုပ္ သမား မ်ားက သပိတ္သံ ေပးေနသည့္ သတင္းႏွင့္ ေငြေဖာင္းႀကြမႈ သတင္းမ်ားကို သေဘာေလာက္သာ ေျပာသြားသည္။
သတင္းေႀကညာခ်ိန္ နာရီ၀က္နီးပါးကို အဲလ္ဒရက္ခ်္၏ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ဆုံးမႈသတင္း ကခ်ည္း ေနရာယူ သြားေလသည္။
နန္စီႏွင့္ ကားလ္ဟာမြန္တို႕၏ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားျပီး အေလာင္းျပန္ေတြ႕သည့္ အေႀကာင္း၊ ထိုအမႈကို စစ္ေဆးခဲ့သည့္ အေႀကာင္းမ်ားကို ေနာက္ခံသတင္းအျဖစ္ျပန္လည္ ေဖာ္ျပ သည္။ ထိုစဥ္က သတင္းစာမ်ားတြင္ ပါရိွခဲ့ေသာဓာတ္ပုံမ်ားကိုပါ ျပန္လည္ထုတ္လြင့္ေပးေလသည္။

ထိုေန႕မနက္ ထုတ္ ကိပ္ေကာ့ ကြန္ျမဴနီတီ သတင္းစာပါေဆာင္းပါးႏွင့္ ဓာတ္ပုံသုံးပုံကိုလည္း ျပန္လည္ ထုတ္လြင့္ ေပးသည္။
အထူးသျဖင့္ ေရာ့လဂၢလာႏွင့္ ပါေမာကၡ ကားလ္ဟာမြန္ တို႕၏ ဓာတ္ပုံကိုအသားေပး ေဖာ္ျပေပး သည္။
နန္စီဟာမြန္သည္သူ၏ သားႏွင့္သမီးကို ေသေစလိုေသာ စိတ္ဆႏၵျဖင့္ သတ္ပစ္ျခင္း ျဖစ္ေႀကာင္း ထင္ရွား ေပၚေပါက္သည္ ဟု စီရင္ခ်က္ခ်အျပီး စန္ဖရန္စစၥကို တရားရုံးထဲမွာ ေရာ့လဂၢဘာႏွင့္ ကားလ္ဟာမြန္ တို႕ ထြက္ လာႀကသည့္ပုံ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုဓာတ္ပုံကို ေဖာ္ျပေနဆဲအခ်ိန္တြင္ သတင္းေႀကညာသူက အေရးတႀကီး တက္သုတ္ႏွင္ျ္ပီး ေျပာေန သည္။
ေရာ့လဂၢလာ ကို ဒီေန႕မနက္က အဲလ္ဒရက္ခ်္ အိမ္အနီးတစ္၀ိုက္မွာ ေတြ႕လိုက္ရတာ ေသခ်ာပါ တယ္၊ ဒါေႀကာင့္ အခု ဓာတ္ပုံထဲ မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့လူကို ေတြ႕ရင္ဖုန္းနံပါတ္ ေကအယ္လ္-ငါးသုံး သုညသုညကို ခ်က္ခ်င္း ဆက္ျပီး အေႀကာင္းႀကားဖို႕ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္၊ အဲလ္ဒရက္ခ်္ရဲ႕ သားနဲ႕ သမီးတို႕ရဲ႕ ကံႀကမၼာ ဟာ ဘယ္လိုမွ မေတြးတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္၊ ကေလးေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြား ရာမွ ပါ၀င္ ပတ္သက္ႏိုင္ တယ္ လို႕ တစ္စုံတစ္ေယက္ကို မသကၤာရင္လဲ အေရးႀကီးသည္ ျဖစ္ေစ၊ မႀကီးသည္ျဖစ္ေစ ဖုန္းနံပါတ္ ေကအယ္လ္-ငါးသုံးသုညသုည ကို ခ်က္ခ်င္းဆက္ျပီး အေႀကာင္း ႀကားေစလိုပါတယ္၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ အသက္ကို ကယ္ဆယ္လို႕ လူတိုင္းမွာ တာ၀န္ရိွပါ တယ္၊ သတင္းပို႕ရမယ့္ တယ္လီဖုန္း နံပါတ္ကို ထပ္ျပီး ေႀကညာပါဦးမယ္၊ ေကအယ္လ္-ငါးသုံးသုည သုည….
မုန္တိုင္း ေႀကာင့္ မီးမ်ား ျပတ္သြားသျဖင့္ ၀စ္ဂင္ တို႕ လင္မယားသည္ ဆိုင္ေစာေစာပိတ္ျပီး အိမ္ ျပန္လာ ႀကသည္။ အိမ္အေရာက္ ဘက္ထရီ ႏွင့္ ဖြင့္သည့္ရုပ္ျမင္သံႀကား ကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ေရာ့လဂၢလာ အေႀကာင္း သတင္းေႀကညာေနသည္ ႏွင့္ အေလာေတာ္ျဖစ္ကာ အစအဆုံးႀကား လိုက္ရသည္။

"အဲဒီလူကို ျမင္ဖူးသလိုလိုပဲ"
မစၥက္၀စ္ဂင္က ရုပ္ျမင္သံႀကားကို ႀကည့္ေနရာမွ ေျပာသည္။
"မင္း မျမင္ဖူးတာ ဘာရိွသလဲ"
သူ႕ေယာက်္ား က လွမ္းေနာက္သည္။
"မေနာက္ပါနဲ႕၊ ကၽြန္မတကယ္ေျပာေနတာ၊ သူ႕ေရွ႕ကိုကိုင္းေနပုံမ်ိဳး ျမင္ဖူးတယ္၊ တစ္ျခားဘာကို မွ မႀကည့္ဘူးေလ၊ အဲဒီလိုပုံမ်ိဳး ကို ကၽြန္မျမင္ဖူးသလိုထင္ေနတယ္"
ဂ်က္၀စ္ဂင္ က သူ႕မိန္းမကို မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ႀကည့္ေနမိသည္။

"ဒီေကာင္ေလးဟာ ေကာင္မေလးေတြ သမင္လည္ျပန္ႀကည့္ရတဲ့ ေကာင္ေလးလို႕ ငါကအခုပဲ စဥ္းစား ႀကည့္ ေနတာ"
"ေကာင္ေလးလား အို….ရွင္က ေကာင္ေလးကိုေျပာေနတာလလား ကၽြန္မက တျခားတစ္ေယာက္ အေႀကာင္း ေျပာေနတာ၊ ပါေမာကၡ ဆိုတဲ့ လူအေႀကာင္း ေျပာေနတာ"
၀စ္ဂင္ က သူ႕မိန္းမကို အကဲခတ္ႀကည့္သည္။
"ဒါေႀကာင့္မို႕လို႕ မိန္းမေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သက္ေသေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ တရားရုံးမွာ ဂ်ဴရီ အဖြဲ႕၀င္ အျဖစ္နဲ႕ လဲ မခန္႕သင့္ဘူးလို႕ ငါအျမဲတမ္း ေျပာေျပာေနတာေပါ့၊ ဘာေႀကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ မိန္းမေတြဟာ မွန္မွန္ ကန္ကန္ စဥ္းစားႏိုင္တဲ့ ဦးေႏွာက္မွမရိွဘဲ၊ ပါေမာကၡ ကားလ္ဟာမြန္ အေႀကာင္း ဘယ္သူမွ ေျပာေနႀကတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕ကိုယ္သူသတ္ေသသြားျပီးျပီ အခုလူေတြ ေျပာေနႀကတာက ေရာ့လဂၢလာ အေႀကာင္း" မစၥက္၀စ္ဂင္ က ႏႈတ္ခမ္းကိုက္သည္။

"ႀသ..ဒီၤလုိလား၊ ဟုတ္ပါတယ္ေတာ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ရွင္ပဲမွန္ပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ရွင္ပဲအေတြး အေခၚ ေကာင္း ပါတယ္"
သူ႕ေယာက်္ားက ထိုရာမွ ေလးေလးပင္ပင္ႀကီးထသည္။
ညစာဘယ္အခ်ိန္ စားရမလဲ
သူ႕မိန္းမကိုလွမ္းမႀကည့္ဘဲ ေမးသည္။
"မႀကာပါဘူး၊ က်က္ေတာ့မွာပါ၊ မိုက္ကယ္နဲ႕ မစ္စီအေႀကာင္းႀကားေနရတာ စိတ္မခ်မ္းသာတာနဲ႕ ထမင္း ေတာင္ စားခ်င္စိတ္ မရိွေတာ့ဘူးဆို၊ ကေလးေတြကို ရွင္က ကယ္ခ်င္တယ္ဆို၊ ဒီႀကားထဲမွာ ရွင္က ထမင္းဆာ ေနေသးသလား၊ စားခ်င္စိတ္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ ရိွေနေသးသလား"
သူ႕မိန္းမ က သူ႕ကိုေငါ့ေတာ့ေတာ့ ျပန္ေျပာသည္။

သူက ဘာမွမေျပာဘဲ ေရငုံေနလိုက္သည္။
"နန္စီအဲလ္ဒရက္ခ်္ အေႀကာင္းဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္မေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး၊ ကၽြန္မ ဆိုင္ကို သူအျမဲ လာေနက်ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူူး၊ တစ္ခါတေလမွ လာတာပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ကၽြန္မ သေဘာက် တယ္၊ သူလာတိုင္း ကေလးေတြပါလာတယ္၊ သူနဲ႕ကေလးေတြကို ႀကည့္ေန ရတာကၽြန္မျဖင့္ အရမ္း စိတ္ခ်မ္းသာ တာပဲ၊ ကေလးေတြကို သူဆက္ဆံတာ သိပ္ႀကင္နာတာပဲ၊ အဲဒါကိုႀကည့္ျပီး အရမ္းေလးစား စရာ ေကာင္းတယ္၊ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ ရဘူး၊ သူတို႕လိုငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ သားသမီးရတဲ့ အျခားမိန္းကေလးေတြဆိုရင္ သားသမီးအေပၚမွာ စိတ္မရွည္ တာနဲ႕၊ လူႀကားထဲမွာ မေနတတ္သ လို ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနရတာနဲ႕၊ ကၽြန္မျဖင့္ ႀကည့္လို႕ကို မရဘူး၊ နန္စီအဲလ္ဒရက္ခ်္တို႕ သားအမိ တစ္ေတြကို ျမင္လိုက္ရရင္ တစ္ျခား အေႏွာင့္ အယွက္ ကေလး ေတြကိုေတာင္ ကၽြန္မျဖင့္ ေမ့သြားေတာ့တာပဲ"
"ဘယ္လို အေႏွာင္အယွက္ ေတြမ်ား မင္းမွာရိွေနလို႕လဲကြ" ၀စ္ဂစ္က မသကၤာသလို ေမးသည္။

"အေရးမႀကီးပါဘူးေလ"
မစၥက္၀စ္ဂင္က ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားလိုက္ေလသည္။
ယခုႏွစ္ ေႏြရာသီတြင္ အလစ္သုတ္ သမားမ်ား၏ ဒဏ္ကိုသူတို႕ဆိုင္ အေတာ္ေလးခံခဲ့ရသည္။ ထိုအေႀကာင္း ကို ၀စ္ဂစ္က မႀကားခ်င္၊ မေျပာခ်င္။
မနက္တုန္းက သူတို႕ဆိုင္သို႕ မစၥတာပါးရစ္ ေစ်းလာ၀ယ္သည္။ ေဘဘီေပါင္ဒါဘူးႀကီး တစ္ဘူးကို အလစ္သုတ္ သြားသည္။ မစၥက္၀စ္ဂင္ ျမင္္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း အက်ယ္အက်ယ္ မျငိမ္းဖြယ္ မျဖစ္ လိုေသာေႀကာင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ ေအာင့္ခံလိုက္သည္။
ထိုအေႀကာင္း သူ႕ေယာက်္ားကို ျပန္ေျပာျပေနလို႕ေရာ ဘာအေႀကာင္းထူေးတာ့မွာလဲဟု စဥ္းစား ေနမိ ေလသည္။
(၂၃)

ညေနငါးနာရီ ရုပ္ျမင္သံႀကား သတင္းလာေတာ့ ပက္ထရစ္ကီေနတို႕ မိသားစု ညစာစားဖို႕ စားဖြဲ မွာ ထိုင္ခါစ ျဖစ္သည္။
မိသားစု အားလုံး၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အခန္းေထာင့္ရိွ ရုပ္ျမင္သံႀကား စက္ေပၚသို႕ ေရာက္ေနႀက သည္။
တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚ တြင္ မိုက္ကယ္ႏွင့္မစ္စီ တို႕၏ ပုံႀကီးျပည့္သြားေသာအခါ အယ္လင္ကီေနက စိတ္ထိခိုက္ စြာျဖင့္ ေခါင္းကို ခါယမ္းပစ္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူ႕သမီးကေလးမ်ားကို အလိုအေလ်ာက္ လွမ္းႀကည့္ မိေလသည္။

ေနးလ္ႏွင့္ဂ်င္မီ….
ဒီယာႏွင့္ကစ္….
တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္၊ေလးေယာက္ သူ႕သားသမီးမ်ားကို ေရတြက္ႀကည့္ လိုက္မိသည္။
ပင္လယ္ကမ္းေျခ သို႕ သူ႕သားသမီးမ်ားကို ေခၚသြားတိုင္း ထိုကဲ့သို႕ မႀကာခဏ ေရႀကည့္ေလ့ရိွ သည္။ သူ႕ကေလး မ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ သူစိတ္မခ်။
ဘုရားသခင္၊ အဲလ္ဒရက္ခ်္ရဲ႕ကေလး ေလးေတြ ေဘးမသီရန္မခ ရိွႀကပါေစ။ ဘာမွမျဖစ္ႀကပါေစ နဲ႕။ ေက်းဇူး ျပဳျပီး ဘာမွမျဖစ္ႀကပါေစနဲ႕။
အယ္လင္ က က်ိတ္ျပီးဆုေတာင္းလိုက္မိသည္။

အယ္လင္ ဘုရားတရားအလြန္ ႀကည္ညိဳသူျဖစ္သည္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ လည္း အပူအပင္ ေသာကႀကီးသူ ျဖစ္သည္။
ယခု နန္စီအဲလ္ဒရက္ခ်္၏ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ေနသည္။
နန္စီဘယ္လိုခံစားေနမည္လဲဟု ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး သူေတြႀကည့္ေနမိသည္။
ေနာက္ျပီးေတာ့ မိမိသာ ထိုအျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ရမည္ဆိုပါက ဘယ္လိုျဖစ္သြားမည္နည္း ဟုလည္း စဥ္းစား ႀကည့္ ေနမိျပန္သည္။

သတင္းေႀကာညာသူက ကိပ္ေကာ့ကြန္ျမဴနီတီ သတင္းစာထဲမွာပါသည့္ ေဆာင္းပါးအေႀကာင္းကို ေျပာျပ ေနသည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ားက ေဆာင္းပါးရွင္ကို ေဖာ္ထုတ္ႏို္င္ဖို႕ အပူတျပင္းႀကိဳးစား ေနႀက ေကာင္းလည္း ေျပာ သြားသည္။
သူ႕အသံကို ႀကားေနရေသာ္လည္း အယ္လင္အဖိုက နားထဲမ၀င္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဟာမြန္၏ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ေသဆုံးခဲ့ရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ နန္စီတြင္ လုံး၀ အျပစ္မရိွဟု သူ႕ဘာသာသူ စိတ္ထဲက က်ိတ္ျပီး အဆုံးအျဖတ္ ေပးေနမိသည္။
ဘယ္လို နည္းႏွင့္မွ မျဖစ္ႏိုင္ ဆိုသည္ကို ရိုးရိုးကေလး စဥ္းစားႀကည့္လွ်င္ပင္ သိသာႏိုင္ပါသည္။

မိမိ၀မ္း ႏွင့္ လြယ္ျပီး ေမြးထုတ္လိုက္သည့္ သားသမီးအရင္းကို မည္သို႕ေသာ မိခင္မ်ိဳးကမွ သတ္ရက္ ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။
ပက္က သူ႕ကို ႀကည့္ေနေႀကာင္း သတိထားမိသည္။ ျပီးေတာ့ မိမိဘာစဥ္းစားေနသည္ကို သူသိ ေႀကာင္း ေဖာ္ျပ သည့္ အေနျဖင့္ ျပဳံးသည္။ အယ္လင္ကလည္း အားနည္းစြာျပန္ျပဳံးျပမိသည္။
တို႕အမ်ားႀကီး ကံေကာင္းပါတယ္ကြယ္၊ အမ်ားႀကီးကံေကာင္းပါတယ္ဟု စိတ္ထဲမွ သူတို႕ သံျပိဳင္ ေျပာဆို ေနႀကသည္။
"ဒီလူႀကီး တအား၀တာပဲ"
ေနးလ္ က ရုပ္ျမင္သံႀကား ႀကည့္ေနရာမွ မွတ္ခ်က္ခ်သည္။

အယ္လင္ လန္႕သြားသည္။ သားအႀကီးဆုံး ေနးလ္ကိုလွမ္းႀကည့္မိသည္။ ေနးလ္ ၏ အမူအရာကို အကဲခတ္ ေနမိသည္။
ေနးလ္မွာ အသက္ခုႏွစ္ရိွိွျပီ။ အေမကို အျမဲတမ္း ေသာကပိုေစသည့္သားျဖစ္သည္။
ေနးလ္ မွာ အရမ္းအတင့္ရဲသည္။ ထင္ရာလုပ္တတ္သည္ လူေကာင္ညႇက္လြန္းသည္။
"ဒက္ဒီ လဲ အရပ္ရွည္တယ္၊ သားရဲ႕ဦးေလးဂၽြန္လဲ အရပ္ရွည္သည္၊ ဒါေႀကာင့္ သားႀကီးလာရင္လဲ အရပ္ရွည္ မွာပါကြယ္"ဟု အားမငယ္ေအာင္ အျမဲတမ္းအားေပးစား ေျပာရသည္။
"ဘယ္သူ ၀တာလဲသား"
အယ္လင္က အမွတ္တမဲ့ လွမ္းေမးသည္။ ျပီးေတာ့ ရုပ္ျမင္သံႀကားဘက္သို႕ ျပန္လွည့္ႀကည့္ ေနလိုက္ သည္။

"အဲဒီလူႀကီးေလ ေရွ႕ဆုံးက လူႀကီး၊ အရင္လတုန္းက ကၽြန္ေတာ့ကို ပိုက္ဆံ တစ္ေဒၚလာေပးျပီး စာတိုက္ မွာ စာတစ္ေစာင္ သြားယူခိုင္းတာသူေပါ့၊ သူေရးေပးလိုက္တဲ့ စာတိုေလးကို ကၽြန္ေတာျပ ေတာ့ ေမေမ တို႕က မယုံဘူးေလ၊ မွတ္မိေသးတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီလူႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုက္ဆံ ေပးျပီး စာ တစ္ေစာင္ သြားယူခိုင္းလိုက္တာ"
အယ္လင္ ႏွင့္ ပက္က ရုပ္ျမင္သံႀကားကို ျပန္စိုက္ႀကည့္သည္။ မွန္သားျပင္ေပၚတြင္ ေရာ့လဂၢလာႏွင့္ ကားလ္ဟာမြန္ တို႕ ပုံကိုျပေနသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ရုံးခန္းထဲမွ ထြက္လာႀကျခင္း ျဖစ္ရာ ကားလ္္ဟာမြန္ က ေရွ႕မွျဖစ္ျပီး ေရာ့လဂၢလာက ေနာက္မွျဖစ္သည္။

"ေနးလ္ သားမ်က္စိမွားေနလို႕ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီလူႀကီး ေသသြားတာႀကာလွျပီ"
ေနးလ္ ၏ အမူအရာမွ စိတ္ထိခိုက္သြားသည္။
"ေဟာႀကည့္ပါလား၊ ေမေမတို႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘယ္ေတာ့မွ မယုံဘူး ပိုက္ဆံတစ္ေဒၚလာဘယ္ က ရလာလဲလို႕ ေမေမတို႕ေမးတုန္းကလဲ ကၽြန္ေတာ္အမွန္အတိုင္း ေျပာခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေမေမ တို႕မယုံဘူး၊ အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရတဲ့သူ ကိုယ္လုံးႀကီးက အခုထက္ပို၀ေသးတယ္၊ ဆံပင္ေတြ လဲပိုေျပာင္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕စေတရင္၀က္ဂြန္း ကားထဲကေနျပီး အျပင္ကို ေခါင္းျပဴထြက္ လိုက္တာ ေဟာဒီဓာတ္ပုံထဲက လူႀကီး အတိုင္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့ကိုပုိက္ဆံေပးခဲ့သူပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေမ့ပါ့မလဲ ေမေမရ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိတာေပါ့"
"သတင္းေႀကညာသူက ဆက္ေျပာေနသည္။"

"………….ကေလးေတြ ေပ်ာက္ဆုံး သြားရာမွ ပါ၀င္ပတ္သတ္ႏိုင္တယ္လို႕၊ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို မသကၤာ ရင္လဲဖုန္းနံပါတ္ ေကအယ္ ငါးသုံး သုံညသုံညကို ခ်က္ခ်င္း ဆက္ျပီး အေႀကာင္းႀကားေစ လို ပါတယ္…."
ပက္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္သြားသည္။
"ဒက္ဒီ ဘာျဖစ္လို႕ အရူးႀကီးလို ျဖစ္သြားတာလဲဟင္"
ငါးႏွစ္သား ဒီယာဒါ က ေမးသည္။
ပက္ က အမူအရာကိုျပင္လိုက္သည္။
"ရုပ္ျမင္သံႀကားထဲက လူႀကီးလိုေပါ့"ဟု ေနးလ္က ေျပာသည္။

"ဒီေကာင္မလြယ္ဘူး"ဟု ပက္က ေျပာသည္။
အယ္လင္ ကေတာ့ ေနးလ္၏ဆံပင္မ်ားကို ဖြျပီး ကိုင္ေနသည္။ သားသမီးေတြ မိမိအနားမွာ လုံလုံ ျခဳံျခဳံ ရိွေနႀကသျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္ဟုေတြကာ စိတ္သက္သာရာရမိသည္။
"တီဗြီ ပိတ္လိုက္ေတာ့ ေနးလ္"
ပက္ က သားအႀကီးကို အမိန္႕လွမ္းေပးသည္။
"ကေလးေတြ နားေထာင္ ညစာမစားခင္ အဲလ္ဒရက္ခ်္ရဲ႕ သားနဲ႕သမီး ေဘးမသီရန္မခဘဲ အိမ္ကို ေခ်ာေခ်ာ ေမာေမာ ျပန္ေရာက္ႀကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းႀက"
ထမင္းစားပြဲ မွာ သူတို႕မိသားစု ဆုေထာင္းႀကသည္။

သို႕ေသာ္ အယ္လင္၏အေတြးကေတာ့ တစ္ေနရာသို႕ လြင့္ေနသည္။
ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အေရးႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကီးသည္ျဖစ္ေစ ရရိွ သည့္ သတင္း ကို အေႀကာင္းႀကားဖို႕ ျပည္သူအမ်ုားအား ေမတၱာရပ္ခံေနသည္။
စာတိုက္ မွ စာတစ္ေစာင္ ေရြးေပးဖို႕ ေနးလ္ကို ပိုက္ဆံ တစ္ေဒၚလာေပးျပီး အခိုင္းခံရသည္။
ထိုေန႕ကို အယ္လင္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနသည္။

ဗုဒၶဟူးေန႕-
လြန္္ခဲ့သည့္ ေလးပတ္တိတိက ဗုဒၶဟူးေန႕။
ထိုေန႕က ေက်ာင္းတြင္ မိဘဆရာအသင္း အစည္းအေ၀းရိွေနသည္ကတစ္ေႀကာင္း၊ ေနးလ္ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်သျဖင့္ စိတ္ပူခဲ့ရသည္ က တစ္ေႀကာင္း  ထို႕ေႀကာင့္ ထိုေန႕ကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ရုတ္ရက္ တစ္စုံတစ္ခုကို သူသတိရလိုက္သည္။

"ေနးလ္ စာတိုက္ကိုျပဖို႕ အဲဒီလူႀကီးက ေရးေပးတဲ့စာတိုေလး သားဆီမွာ ရွိေသးသလားဟင္၊ စာအုပ္ႀကား ထဲ ကို ညႇပ္လိုက္တာ ေမေမေတြ႕လိုက္မိတယ္ ထင္တယ္"
"ရိွတယ္ ေမေမ ကၽြန္ေတာ္သိမ္းထားတယ္"
အဲဒီစာရြက္ေလး သြားယူေပးစမ္းသား၊ သူေရးထားတဲ့ နာမည္ႀကည့္ခ်င္လို႕
အယ္လင္ က သူ႕သားႀကီးကို ခိုင္းလို္က္သည္။

ပက္က အယ္လင္ကို အကဲခတ္ႀကည့္ေနသည္။ ေနးလ္ထြက္သြားေတာ့ အျခားကေလးမ်ား ေခါင္းေပၚ ေက်ာ္ျပီး သူလွမ္းေျပာသည္။
"မင္းလုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခု ကို လုပ္ဦးေတာ့မယ္ ေပါ့ေလ"
ထိုစကားေႀကာင့္ အယ္လင္မွာ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ကေလးမ်ားဘက္လွည့္ျပီး၊ "ေကင္းေကာင္း စားႀကစမ္း ေမေမ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားလို႕၊ ရဲကိုအေႀကာင္းႀကားရရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္ျပီး ေျပာတာ၊ စားႀကစားႀက" ဟု ရွက္ကိုး ရွက္ကန္း ေျပာလိုက္ပါသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ ၏ ငယ္ဘဝ (၂၄)

တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ရျပီ

ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အလြန္ေရာက္ဖူးခ်င္ေသာ ဆကၠသိုလ္၊ အလြန္ပညာသင္ခ်င္ေသာ တကၠသိုလ္ကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေရာက္ရျပီ ပညာသင္ရျပီ။ သူငယ္ခ်င္းတက္ထြန္းကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ နယ္ေျမသို႔ ၀ံ့၀ံ့စားစား သြားႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
တကၠသိုလ္ သြားေသာအခါ အားနာ၍ ေငြမေတာင္းခဲ့။ ကိုယ္မွာရွိေသာ ေငြကေလးႏွင့္သာ ထြင္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူကမေန။ မႏၱေလးက တကၠသိုလ္သို႔ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ လုိက္လာသည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကို ေတြ႕သည္္္္္္ ႏွင့္ သူ႕ထံုးစံအတိုင္ ေျပာပံုကၾကမ္းသည္။ “ေဟ့ေကာင္... ေသာက္သံုးမက်တဲ့ေကာင္... ’’ ေက်ာင္းသြားတာ ပိုက္ဆံလဲ မယူဘူး။  ဘာနဲ႔စားမွာလဲ မင္းကဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာလုိ႔လဲ”

ေငြတစ္ရာထုပ္ေပးသြားသည္။ တစ္လစာျပည့္စံုသြားပါျပီ။ သူငယ္ခ်င္း၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္မပူမပင္ ပညာသင္ ရသည္။
ေက်ာင္းဖြင့္သည္ ႏွင့္ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆုိပဲြ ဘာသာရပ္အလိုက္ ၾကိဳဆိုမိတ္ဆက္ပဲြမ်ား တက္ရ သည္။ ျဖဴနီညိဳျပာေရာင္စံု ျဖာေသာ အလွပန္းတို႔ ပြင့္လန္းရာ တကၠသိုလ္မွာ ျမင္ျမင္သမွ် အကုန္ လွေနသည္။ မိန္းကေလး ေယာက်္ားေလး အားလံုးမွာ သြားၾကလာၾကလႈပ္ရွားၾက ေပ်ာ္ရႊင္ လန္းဆန္း ေနၾကသည္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ႏုပ်ဳိစိုလန္းေသာ ေရာင္စံုပန္းမ်ားကို ၾကည့္ျပီး မပန္ရေသာ္လည္း အလွသည္ ျမိဳင္ယံ က၊ ခိုင္ညွာတံငံု အဖူးေတြနဲ႔  ၾကည့္၏ ကဗ်ာကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းသတိရမိသည္။
ခမ္းနားထည္၀ါေသာ တိုင္လံုးၾကီးမ်ားႏွင့္ အဓိပတိ အေဆာင္အအံုၾကီးမွာ ေငးေမာအံ့ၾသစရာ။ ထို အေဆာက္ အဦးၾကီးေပၚသို႕ ေလွကားက်ယ္ၾကီး ၀င္ေပါက္တဲခါးၾကီး အတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကသည္း။

ကိုယ္အဓိကယူေသာ ျမန္မာစာဌာနသည္ ေရာဇတ္ခန္းမအေပၚထပ္မွရွိ၏။ ျပဴ၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ပါဋိ ဘာသာ သည္ေလးမ်ဳိး ပါေသာ ျမေစတီ ေက်ာက္စာတိုင္ႏွင့္ တကြ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း မ်ားစြာလွပစြာျပထားေသာ ျပတိုက္ၾကီး ရွိသည္။ ခမ္းခမ္းနားနားရွိလွေသည ကိုယ္ဌာနကုိယ္ သေဘာက်မိသည္။
စာသင္ခ်ိန္ တြင္ ဘာသာရပ္ အလုိက္ တစ္တန္းျပီးတစ္တန္း အေျပးအလႊား ေျပာင္းၾကရသည္ က ေပ်ာ္စရာ။ ပညာသင္ရသည္ကလည္း စိတ္၀င္စားစရာ။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အသက္ၾကီး မွ ေက်ာင္းျပန္ တက္ ရျခင္းျဖစသည္။ ေက်ာင္းက်က္မခံႏိုင္။ ေန႔စဥ့္ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္သည္။ “ေက်ာင္းမွန္မွန္တင္စာမခက္’’ ဆုိသည္မွာ တကၠသိုလ္ အထိ မွန္ပါသည္။

ေက်ာင္းတက္စဥ္ ဆရာဆရာမမ်ားရွင္း လင္းသင္ၾကားသည္ကို နားေထာင္ရသည္မွာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းသည္။ မွတ္စုလိုင္၍ ေရးမွတ္ျခင္းျဖင့္ နားလည္ရံုမက မွန္မိရသည္။ ညမွာ တစ္ေခါက္ ျပန္ၾကည့္သည္ လုိအပမသည္ထင္လွ်င္ အေခ်ာမွတ္စုျပန္ေရးသည္။ တစ္ေန႔စာ တစ္ေန႔ျပီးသည္။ ဘာမွ် ၾကာသည္ မဟုတ္ ခဏသာျဖစ္သည္။
တစ္လခန္႔ ၾကားေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြရလာသည္။ အဓိက ျမန္မာစာ ဘာသာ အလိုက္ ေဘာ္လီေဘာျပိဳင္ပဲြမ်ား က်င္းပေသာအခါ ျမန္မာစာ အသင္းမွ ေေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းပါရသည္။ ျမန္မာစာ အဓိက အမ်ိဳးသား အသင္း ပထမဒိုင္းဆုရ၍ အမ်ိဳးသမီးအသင္း ဒုတိယဆုရသည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း တကၠသိုလ္ ေဘာလီေဘာလက္ေရြးစင္ အေရြးခံရသည္။

 သိမ္ငယ္စိတ္အားငယ္စိတ္မ်ားႏွင့္ တလြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေငးေငးငိုင္ငုိင္ရွိေနခဲ့ေသာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းဘ၀ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္းေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလျပီ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ေရာက္ သည္ႏွင့္ အဖံုးူအကြယ္။ အေႏွာင္အဖြဲ႔ တို႔ဖြင့္ေပးခံရသလို ပြင့္လင္းလာခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္တင့္တယ္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။
ပညာေရးစနစ္အသစ္အရ တစ္ႏွစ္မွာ စာေမးပြဲေလးေျဖရမည္။ ေကာင္းပါသည္။ တစ္ႏွစ္သင္ေသာ စာမ်ားကို တစ္ခါတည္း ေပါင္း၍ ေျဖရျခင္းမဟုတ္။ အပိုင္းလိုက္ျပီးသမ်ွ ေျဖသြားရမည္ျဖစ္သည္။ စိတ္ေလ ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိ။

သင္ေသာဆရာမ်ားကလည္း နာမည္ၾကီးပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္၏။ ျမန္မာစာပါေမာကၡဆရာၾကီး ဦးခ်မ္းျမ (ျမေကတု) ဆရာၾကီးဦးဆန္းထြန္း (ဆန္းထြန္း မန္းတကၠသိုလ္) ဆရာမၾကီး ေဒၚသန္းေဆြ၊ ဆရာအၾကီး ေဒၚခင္ေစာ ဦးတင္ေမာင္ေဌး၊ ေဒၚစီစီ၀င္း ဦးဘိုသင္း၊ ဆရာမၾကီး ေဒၚမိမိေလး၊ ေဒၚလွျမတ္၊ ဆရာဦးထြန္းတင့္ တို႔ျဖစ္သည္။ ပါဠိဘာသာကုိ ဆရာမၾကီး ေဒၚအုန္း(အိမ္ေအမအုန္း) ကိုယ္တုိင္ သင္သည္။ ဆရာၾကီး ဦးျမင့္ေဆြ(အမ္ေအလန္ဒန္) ဆရာၾကီးဦးကို ဆရာမ ေဒၚခင္၀င္းၾကည္တို႔ သင္ၾက သည္။
ေန႔ခင္းမွာ အတန္းေျပာင္းလိုက္ ေက်ာင္းတက္လိုက္ ညေနခင္းမွာ ေဘာ္လီေဘာရိုက္လိုက္ ေဘာ့လံုး ကန္လိုက္။ ညပုိင္းမွာ စာၾကည့္လိုက္ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုလိုက္ စကားေျပာလိုက္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ၏ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ၾကည္ႏူးစရာ ေပ်ာ္စရာ။

နမူနာစံျပအခ်စ္အိမ္
သူငယ္ခ်င္း တက္ထြန္း၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ပညာသင္ခြင့္ ရသကဲ့သို႔ အစ္မႏွင့္ ေယာက္ဖျဖစ္သူ မမသိန္း ကိုခင္ေမာင္ထူး တုိ႔၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္လည္း တကၠသုိလ္နယ္ေျမမွာ အေျခတက် ေအးခ်မ္းစြာ ေနခြင့္ ရပါသည္။
ကိုခင္ေမာင္ထူးကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းက ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ ကိုထူးဟုေခၚသည္။ ကိုထူးႏွင့္ မမသိန္း တုိ႔ ကလည္း အရပ္ေျခာက္ေပ ရွိေသာေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကို ခ်စ္ခင္စြာ လူေလးဟုေခၚၾကသည္။ အသက္အရြယ္ ကလည္း ေလးႏွစ္ငါးႏွစ္သာကြာပါသည္။

သူတုိ႔အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ ႏွစ္ခန္းတြဲတန္းလ်ားေလးမွာ အုတ္ကၽြတ္မိုးအုတ္ကာ အုတ္ခံုအျမင့္ ၀ရံတာႏွင့္မုိ႔ လံုလံုျခံဳျခံဳ ရွိသည္။ ျပတင္းေပါက္ပါသည္။ အလင္းေရာင္ရသည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ကုတင္ႏွင့္စာပြဲ ကုလားထိုင္ ႏွင့္ က်ယ္ျပန္႔စြာေနႏိုင္သည္။ လွ်ပ္စစ္မီး (၂၄)နာရီရသည္။ ေရွ႕မွာ ေရခ်ိဳးရန္ ေရတိုင္ရွိသည္။ ေရေပါသည္။ ေနရသည္မွာ အဆင္ေျပလွ၏။

ကိုထူးႏွင့္ မမသိန္းတို႔ေနသည္က အရာရွိေနအိမ္ တစ္ထပ္တိုက္ကေလးျဖစ္သည္။ အိပ္ခန္း(၃) ခန္း ဧည့္ခန္း၊ ထမင္းစားခန္းႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္း ပါသည္။ အိမ့္ေရွ႕မွာ ေျမကြက္က်ယ္ရွိသည္။ (၄)ေပခန္႔ျမင့္ေသာ မန္က်ဥ္းပင္ တန္းေလးရွိသည္။ မန္က်ဥ္းပင္ေပါက္မ်ားစုျပံဳစိုက္ထား၍ ထိတ္ဖ်ားကိုထိျဖတ္ထားသည္။ ႏွစ္ေပခန္႔ က်ယ္ျပန္႕သည္။ မ်က္ႏွာျပင္ညီ မန္းက်ဥ္းပင္တန္းေလး က လွပသည္။
မမသိန္း က ႏွင္းဆီပန္းေရာင္စံု စိုက္ထားသည္။ လွပေသာႏွင္းဆီပန္းခင္းၾကီးျဖစ္သည္။ ေန႔စဥ္ ႏွင္းဆီပန္း ေရာင္းရေသာ ေငြကပင္ အေတာ္ေကာင္းသည္။ သူတုိ႔ေနထိုင္ပံုက အဆင့္ျမင့္သည္။ ဧည့္ခန္း အျပင္အဆင္ မွာပင္ ဧည့္သည္ (၁၅)ေယာက္ ခန္႔ဧည့္ခံထားႏိုင္သည္။

သူတိ႔ုမွာ ဂ်စ္ကားေလးလည္းရွိသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သြားလိုက္လာလိုက္ၾက စားလိုက္ၾက ခ်စ္ၾကခင္ၾက ျမင္သူတိုင္း အားက်စရာစံျပ အခ်စ္အိမ္ကေလးျဖစ္သည္။
ကိုထူး က အရပ္ ၅ေပ ၁၁လက္မခန႔္ရွိ၍ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးႏွာတန္ ႏႈန္ခမ္းအလြန္လွသူျဖစ္သည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ႏွင့္ ကုိယ္လံုးကိုယ္ထည္လွသည္။ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ စိတ္ရင္း သေဘာထား ေကာင္းသူျဖစ္၍ မ်က္ႏွာကအျမဲတေစ ၾကည္လင္ရႊင္လန္း ေနသည္။ ဥပဓိရုပ္ကို ပို၍ တင့္ေစသည္။

မမသိန္း ကလည္း ကုိထူးႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ ေခ်ာေမာလွပသူျဖစ္၏။ ကုိထူးႏွင့္စာလွ်င္ အရပ္နိမ့္သည္။ ၅ေပ ၂လက္မသာရွိသည္။ သို႔ေသာ္အရပ္ႏွင့္ သူကိုယ္လံုးအခ်ိဳးအဆစ္က်၏။ အသားအေရက ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔ သည္။ မ်က္ႏွာက လွသည္။
သူတို႔မွာ သားသမီးမရွိ။ ညားခါစလိုပင္ အျမဲတမ္းခ်စ္ခင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။
ကိုထူးက သိန္းသိန္းေရ သိန္းေလးေရ မိန္းမေရ ခ်စ္စႏိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခၚသလို မမသိန္းကလည္း ကိုထူးေရ ကိုေလးေရ အကိုရ ေယာက်္ားေရ အမ်ဳိးမ်ိဳးေခၚသည္။
သူ႔ေယာက္်ား ရံုးသြားခါနီးမွာ ေျခေထာက္တြင္စီးထားေသာ ဘိနပ္ကိုဘရပ္ရု္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္ ေပးသည္။

ရပါျပီ....သိန္းေလးရာ
ခဏေလးပါ ကိုေလးရာ
ျမင္ရၾကားရသည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာ
မမသိန္း ေရခ်ိဳးေနစဥ္ ေရခ်ိဳးခန္းအေပါက္မွာ ဘိနပ္ကေလး ကိုင္လ်က္ရပ္ေနေသာ ကိုထူးက....
သိန္းေလး ေရ...ေရခ်ိဳးတာ ဘိနပ္ေမ့သြားတာလား.....ေရခ်ိဳးခန္းအေပါက္နားမွာ ခ်ထားခဲ့မယ္ေနာ္.
“ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့ ကိုထူး ကန္ေတာ့ေနာ္...”
ေရခ်ိဳးခန္းထဲ မွ  ျပန္ေျပာသံ။

ရံုးပိတ္ရက္ေန႔မွ ဧည့္ခန္းတြင္လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခတၱခဏ တေမွးတမွိတ္အိပ္ေနပံုကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ျမင္ရသည္ က အားက်စရာ။
မမသိန္းက ဧည့္ခန္းထဲရွိ ဆိုဖာဆက္တီႏွစ္ေယာက္ထိုင္ခံုေပၚမွာ အိပ္ေနသည္။ ကိုထူးက မမသိန္း အိပ္ေနသည့္ ဆိုဖာအနီး၊ ေအာက္မွာခင္းထားေသာ ေကာ္ေဇာေပၚမွာအိပ္ေနသည္။ မိန္းမက အထက္က ဆိုဖာ ေပၚမွာ။ သို႔ေသာ္ကိုထူး၏ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က မမသိန္း၏ ေပါင္ေပၚမွာလွမ္းတင္ထားသည္။ မမသိန္း က ထိုေျခေထာက္ကို အျမတ္တႏိုး ဆုပ္ကိုင္လ်က္။
ညေနစာ ကို အိမ္မွာစားတာနည္းသည္။ ရံုးျပန္ေရမိုးခ်ိဳးလွပစြာျပင္ဆင္ျပီး ကားေလးႏွင့္ ထြက္သြား ၾကသည္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္စားေသာက္ဆိုင္မွာစားသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုထူးက ဘီယာမေသာက္၊ အရက္ မေသာက္ သူတို႔လင္မယား ကိုယ္ခႏၶာမ်ားမွာလည္း ၀ျဖဳိးသည္မရွိ။ က်စ္လ်စ္တင့္တယ္စြာ လွပ္လ်က္။

ည (၈)နာရီေလာက္ဆို ျပန္လာၾကျပီ။
ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ မိဘမ်ားရွိရာ စဥ့္ကိုင္သုိ႔သြားသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားရွိရာ ေက်ာက္မီးရြာ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕ စသည္ တု႔ိကုိ သြားသည္။
ျမင္သမွ် လူတိုင္း သေဘာက်သည္ စံျပဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္ပါ၏။

တကၠသိုလ္ လူရည္ခၽြန္

ေႏြဦးေပါက္လာျပီ။ ေလေပြေလရူးမွာ ရြက္၀ါေလးေတြေၾကြက်ျပီ။ သစၥာလမ္းမွာ ငုစပ္ပန္းေတြပြင့္ ၾကျပီ။
မႏၱတကၠသိုလ္မွာ ဆုိရိုးစကားတစ္ခုရွိ၏။ “ရွမ္းရိုးမ က မီးေတြေလာင္ အေမာင္စာက်က္ေတာ့” ၍ျဖစ္သည္။
ညေမွာင္ လ်ွင္ အေရွ႕ဘက္မွ ရွမ္းေတာင္တန္းမွာ မီးေစာင္းတန္းမ်ားကို ေတြ႕ေနရျပီ။ မွန္ပါသည္။  ႏွစ္၀က္ စာေမးပြဲၾကီးနီးလာျပီ။ ေမမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္၍ စာမွန္မွန္က်က္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမးႏိုင္ သည့္ ေမးခြန္းမ်ားထုတ္ျပီး အေျဖမ်ား အဆင္သင့္ေရးထားခ်င္သည္။ ကိုယ့္အေျဖ ကိုယ္ က်က္ထားလ်ွင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အေမးအေျဖမ်ား ေရးပါသည္။

“ေဟး.....လူရည္ခၽြန္ၾကီး”
“လူရည္ခၽြန္ၾကီးေနပါအံုး...”
“ခင္ဗ်ာ.....လူရည္ခၽြန္မဏာမ စာရင္း မွာ ပါတယ္.... မသိဘူးလား...”
“မသိဘူး.....”
ကိုေမာင္ေမာင္ ႏွင့္ ကိုခင္ေအာင္က အဓိပတိေဆာင္မွာ ကပ္ထားေၾကာင္း ေျပာ၍သြားၾကည့္သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ၀ိဇၨာဘာသာတြဲမွ ခံုအမွတ္ (၁) မ်ားကိုလူရည္ခၽြန္ပဏာမေရြးထားျခင္းျဖစ္သည္။ (၇)ဦး ျဖစ္သည္။ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ (၃)ရက္သာရသည္။
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း စာၾကည့္တိုက္သို႔ေျပးရျပီ။ လူရည္ခၽြန္ႏွင့္ ဆိုင္ရာသိသင့္သည္တို႔ကုိ ၾကည့္ရသည္။ စာေမးပြဲ အတြက္လည္း စာၾကည့္ရသည္။ စာေမးပြဲကလည္း နီးေနျပီ။

လူရည္ခၽြန္အင္တာဗ်ဴးကို တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ရံုးခန္းမွာသြားေျဖ ရသည္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ပါေမာကၡမ်ား၊ အေဆာင္မွဴးးမ်ားႏွင့္ အာကစားမွဴးမ်ား ပါ၀င္သည္။
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေကာင္းစြာေျဖႏိုင္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ေဘာ္လီေဘာ လက္ေရြးစင္ျဖစ္၍ အားကစား အမွတ္ ကလည္း (၁၀)မွတ္အျပည့္ရသည္။ ေနာက္(၂)ရက္တြင္ ပဓိပတိအေဆာင္မွာ အေရြးခံရသူ မ်ား၏ အမည္စာရင္း ကပ္ထားသည္။ ပထမႏွစ္မွ စတုတၳႏွစ္အထိ တစ္တန္းလွ်င္ တစ္ဦး၀ိဇၨာ ဘာသာတြဲမွ (၄)ဦး သိပၸံဘာသာတြဲ မွ (၄)ဦး (၈)ဦးအေရြးခံရသည္။ သည့္အထဲမွာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ပါ၀င္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ လူရည္ခၽြန္ အေရြးခံရျပီျဖစ္ပါသည္။

“ေၾသာ္.....”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း စဥ္းစားမိပါသည္။
ပဥၥမတန္းမွစ၍ လပတ္အစမ္းစာေမးပြဲမ်ား ေျဖခဲ့ရာ တစ္ခါမွ်မေအာင္ခဲ့။ လူ(၆၀)ရွိေသာ အတန္းတြင္ အဆင့္ (၄၀)ေနာက္မွာရွိခဲ့သည္။ သိပ္ငယ္စိတ္အားငယ္စိတ္မ်ားႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို ည့ံသည္ထင္ျပီး ည့ံ ေနခဲ့ပါ၏။ ပထမ ဒုတိယဆိုသည္ကို စိတ္ပင္မကူးခ့ဲ။ မရသည္မွာ ဘာမွ်အံၾသ စရာမရွိ။ သူငယ္ခ်င္း ကိုေသာင္းတင္ ေပးေသာ ပီမိုးနင္း၏ စာအုပ္တစ္ထပ္ကို ဖတ္ျပီးေသာအခါ သိမ္ငယ္စိတ္မ်ားကို ေအာင္စိတ္ ျဖင့္အစားထုိုးခဲ့သည္။ တံခါးတို႔ကိုေခါက္ပါ။ ေခါက္ေသာသူ တို႔အတြက္ တံခါးတို႔သည္ ပြင့္လိမ့္ မည္ ဟုဆို၏။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ပို၍ခိုင္မာစြာ ယံုၾကည္မိပါ၏။
ေအာင္ျမင္ျခင္း တံခါးမ်ားကို ရိုးရိုးသားသား ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ဆက္၍ ေခၚေနရမည္ဟု နားလည္ လိုက္ပါသည္။

တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆံုဆည္းျခင္း

လူရည္ခၽြန္အေရြးခံရသူမ်ား ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ (၉)နာရီမွာ ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းသို႔ ဓာတ္ပံု(၆)ပံု ေပးပို႔ ရမည္ မို႔ ညေနတြင္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အျမန္ဓာတ္ပံုဆိုင္သို႔ သြားသည္။
မႏၱေလးသကၠသုိုလ္္ အဓိပတိေဆာင္ၾကီး၏ အလယ္ဝင္းေပါက္မွ ျဖတ္၍ အဓိပတိလမ္းၾကီးဆီသို႔ ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။
လမ္းမၾကီးေပၚသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေရႊမန္းေဆာင္ေရွ႕ တမာတန္းလမ္းေလးအတိုင္း ေလ်ွာက္လာေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ကိုေသာင္းတင္ ကို ေတြ႔ရသည္။
“သူငယ္ခ်င္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ..”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ကေမးလိုက္သည္။

“မင္းကေရာ ဘယ္သြားမလို႔လဲ...”
သူကမေျဖဘဲ တူညီစြာျပန္ေမးသည္။
“ေရွ႕နားတင္ပါ”
ႏွစ္ေယာက္အတူေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ စကားမေျပာျဖစ္ၾက။ အေတာ္ေလးေလွ်ာက္မိေတာ့ ေရနီေျမာင္း ကို ေရာက္လာသည္။
“မင္းဘယ္အထိသြားမွာလဲ”
ကိုေသာင္းတင္ ကေမးသည္။

“ေရွ႕နားက ဓာတ္ပံုဆိုင္ ....”မင္းေရာဘယ္အထိသြားမွာလဲ.... ။
ငါလဲေရွ႕နားက ဓာတ္ပုံဆိုင္...
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း က ထပ္ေမးသည္။
မင္းေရာဘာလုပ္မလုိ႔လဲ....။
“ငါလူရည္ခၽြန္ အေရြးခံရလို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္မွာ မင္းေရာ ဘာလုပ္မလုိ႔ဓာတ္ပံုရိုက္မွာလဲ....”
“ငါလဲ အတူတူပဲ လူရည္ခၽြန္အေရြးခံရလို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္မွာ......”
“ဟာကြာ......”
ႏွစ္ေယာက္သား ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ျဖစ္သြားၾကသည္။

သူမရ ဘဲ ကိုယ္ရလွ်င္ ၾကြားမိသလုိျဖစ္မွာစိုး၍ ထိန္းသိမ္းေျပာရင္း အျပန္အလွန္ေမးေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ကိုေသာင္းတင္ စိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠသိုလ္မွာ အေရြးခံရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က စိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠသိုလ္ သည္ မႏၱလးတကၠသိုလ္ ႏွင့္ နီးကပ္စြာ အတူတကြ ယွဥ္တြဲလ်က္ရွိေန၏။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လူရည္ခၽြန္ အေရြးခံရေၾကာင္း သိမွ ဓာတ္ပံုအတူ ရိုက္ျပီးျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
အံၾသစရာ ပံုျပင္ဆန္စြာ ဆံုမိၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အျဖစ္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာဦးသုခႏွင့္ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ စာဆိုတို႔အျမင္ အပိုင္း (၃၂)

ျပင္ဦးလြင္ စိန္ပန္းပင္ရိပ္ေအာက္က ေအးသုခမွာ ဆရာဦးသုခ၊ ဆရာဇ၀န၊
လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာတို႔ ေလးဦး
ေအာင္ခ်စ္(ျပင္ဦးလြင္)

လြန္ခဲ့တဲ့ (၂၇)ႏွစ္ေလာက္က ဦးေလး(လူထုဦးလွ)၊ ေဒၚေဒၚ (လူထုေဒၚအမာ)၊ ဆရာဦးသုခ၊ ဆရာဇ၀န တုိ႔ ေလးဦး ျပင္ဦးလြင္ မွာ (၁၀)ရက္ေက်ာ္ခန္႔ အတူတကြ လာေရာက္ အနားယူခဲ့ဖူးၾကပါတယ္။ ဒီလို ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေလးဦး အတူတကြ အနားယူ ေနထုိင္သြားခဲ့တဲ့ အိမ္ကေတာ့ "ေအးသုခ" လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ တစ္ထပ္တိုက္ အိမ္ကေလးပါ။ အဲဒီအိမ္ဟာ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ ရပ္ကြက္ႀကီး(၃)၊ ေအာင္ေဇယ်လမ္း၊ ေဟာ္ကုန္းရပ္ မွာ ရွိပါတယ္။ အိမ္နံပါတ္ကေတာ့ (၄၄၀)၊ အိမ္ရွင္က မႏၱေလးၿမိဳ႕ ပဲေလွာ္ေခ်ာင္က ပြဲစားႀကီး ဦးကြန္းစိန္ရဲ႕ အိမ္ပါ။ သူအၿမဲေနထုိင္ဖို႔ ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေႏြရာသီအခါ မႏၱေလး မွာ ပူျပင္းလာရင္ ျပင္ဦးလြင္ရဲ႕ ေအးျမတဲ့အရိပ္ အာ၀ါသေအာက္မွာ လာအနားယူဖို႔ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း မ်ား ေနဖို႔ ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ပါ။

"ေအးသုခ" အိမ္ေရွ႕မွာ ေအာင္ေဇယ်လမ္းႀကီး ရွိပါတယ္။ လမ္းမႀကီးရဲ႕ ေဘး၀ဲယာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ စိန္ပန္းပင္ႀကီးမ်ား စီကာရီကာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေနတာကို ေတြ႕ရ ပါတယ္။ ေမလမွာ နီရဲေနတဲ့ စိန္ပန္းေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ပြင့္ပါတယ္။ "ေအးသုခ"ကို စိန္ပန္းပင္ရိပ္က လႊမ္းမုိးထား ပါတယ္။ စိန္ပန္းပြင့္ေတြဟာ "ေအးသုခ"ရဲ႕ ၿခံအ၀င္ေပါက္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚမွာ ရဲေနေအာင္ ေၾကြက် ျပန္႔က်ဲေနတဲ့အတြက္ စိန္ပန္းခင္းထားတဲ့လမ္းကို ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။

၁၉၈၂ခုႏွစ္၊ ေမလ(၁၇)ရက္ တနလၤာေန႔မွာ ဦးေလး၊ ေဒၚေဒၚနဲ႔ ဆရာဇ၀နတုိ႔အျပင္ ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚ တို႔ရဲ႕ သား ကိုၿငိမ္းခ်မ္းရဲ႕ဇနီး မတင္တင္၀င္းနဲ႔ သမီးကေလး လင္းလင္းမြန္ (ဒီအမည္ကို အဘုိးျဖစ္သူ ဦးေလး ကိုယ္တုိင္ ေပးခဲ့တာပါ)တို႔ ျပင္ဦးလြင္ကို ေရာက္လာၾကပါတယ္။
ေမလ(၁၈)ရက္ အဂၤါေန႔မွာေတာ့ ဆရာဦးသုခ ေရာက္လာပါတယ္။ "ေအးသုခ"မွာ သူတို႔ေလးဦးသား ဆံုမိ ၾကၿပီေပါ့။ ဧၿပီလနဲ႔ ေမလဆိုရင္ ျပင္ဦးလြင္မွာေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုးတစ္နယ္လံုးလိုလို ေကာင္းကင္ေပၚက ေလးေအးစက္မ်ား လႊတ္ေပးထားသလိုပါပဲ။ သူတို႔တစ္ေတြ "ေအးသုခ" မွာ ေနခဲ့တဲ့ ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ သူတို႔အတြက္ ေ၀ယ်၀စၥေတြ လုပ္ေပးပါတယ္။ ေဒၚေဒၚကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေနၿပီး သူတို႔ အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးပါတယ္။

သူတို႔ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေနခဲ့တဲ့ရက္ေတြမွာ ေန႔စဥ္နံနက္တုိင္း ေစာေစာအိပ္ယာထၿပီး ေလေကာင္းေလသန္႔ ေတြ တစ္၀ႀကီး ရွဴၾကရင္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း အိမ္မွာ စုၿပီး ေခတ္အဆက္ဆက္ သူတို႔တစ္ေတြ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ စာေပေရစီးေၾကာင္းေတြ အေၾကာင္း၊ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာစာေပ၊ ကမၻာ့စာေပ အေၾကာင္းတြကို ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေနၿပီး ေဆြးေႏြးတတ္ၾကပါတယ္။
ေမလ(၂၀)ရက္ေန႔ ထင္ပါတယ္။ ငါးမွ်ားၿပီး ျပန္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆီက ငါးတစ္ေကာင္ ကို လမ္းက ျဖတ္၀ယ္ၿပီး ေဒၚေဒၚ့ဆီ ယူလာခဲ့ပါတယ္။ ငါးၾကင္းကေတာ့ တစ္ပိႆာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္ပါ တယ္။

"ေဒၚေဒၚေရ၊ ေဟာဒီမွာ ငါးၾကင္းႀကီးတစ္ေကာင္ဗ်ာ၊ လမ္းမွာေတြ႕လို႔ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္ေပၚေဒသ မွာ ငါးဆိုလို႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားရခဲပါတယ္။ ဒီငါးကေတာ့ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက မွ်ားလို႔ ရလာတဲ့ ငါးလုိ႔ သိရပါတယ္"။
ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေျပာဆိုဆို ငါးႀကီးကို ေဒၚေဒၚ့လက္ထဲ ထုိးအပ္လိုက္ပါတယ္။
ေဒၚ့ေဒၚ့လက္ထဲ ငါးထုိးအပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းမွာ ဆရာဦးသုခ၊ ဆရာဇ၀နနဲ႔ ဦးေလးတို႔ ရွိေနၾကပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ကိုခ်စ္ေဆြ ေရ၊ ဒီကေန႔ အာမီရမ္နဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္ ျမည္းရေတာ့မယ္၊ ဟန္က်တာပဲ၊ ေဒၚအမာေရ … ငါးကို ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြေလး ေၾကာ္ေပးပါ"။
ဆရာဇ၀နက ေဒၚေဒၚၾကားေအာင္ လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။

"အရက္ကိုလဲ မေသာက္တတ္၊ အရက္ရဲ႕ အရသာကို ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္း မသိတဲ့လူက အရက္သမား အမွားတစ္ေထာင္ လို႔ ေရးတာကေတာ့ စဥ္းစားစရာပဲ ေဒၚအမာေရ"
လို႔ လွမ္းၿပီး ေနာက္ေျပာင္စကား ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။
"ေကာင္းပါၿပီရွင္၊ ေကာင္းပါၿပီ … ရွင့္မလဲ အသက္က ရလာၿပီ၊ ခုခ်ိန္ထိ အရက္ကို ႀကိဳက္တုန္းပဲလား"
ေဒၚေဒၚက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ျပန္ေျပာတဲ့အခါ ဦးေလးက ေဘးကေနၿပီး တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ေနပါတယ္။

"စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရဦးမယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့(၅)ႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြ ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္ နဲ႔ ေတြ႕လို႔ ေဗဒင္ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ ေမြးသကၠရာဇ္ကို ေမးၿပီး တြက္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ခင္ဗ်ားႀကီး ဒီအတုိင္းသာ အရက္ေသာက္ေနရင္ ေနာက္ႏွစ္မကူးဘူး ေသမွာပဲလို႔ တဲ့တိုးႀကီး ေဟာခ်လုိက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ၾကာေတာ့ မိတ္ေဆြ ေဗဒင္ဆရာနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာက သူေဟာတာ မမွန္တဲ့ အတြက္ ေအးဗ်ာ ေဗဒင္ဆိုတာ တုိက္ဆိုင္္ရင္ မွန္တာပါပဲ၊ မတိုက္ဆုိင္္ရင္ မမွန္ပါဘူးဆိုၿပီး ေလွ်ာခ်လိုက္ တယ္။ က်ဳပ္ကလဲ ေဗဒင္ဆိုရင္ မယံု႔တယံုပဲ၊ ဘယ္ရမလဲ၊ က်ဳပ္က လူပါးပဲ၊ မိတ္ေဆြ ေဗဒင္ဆရာႀကီး ေဟာတဲ့ေန႔ ကစၿပီး အရက္ေသာက္တုိင္း ဇ၀န နာမည္နဲ႔ပဲ ေသာက္တယ္။ ဦးသိန္းနာမည္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္ဘူး၊ ဦးသိန္းဆိုတာ ဇာတာနာမည္ေလ၊ ဦးသိန္းနာမည္နဲ႔သာ အရက္ေသာက္ရင္ ေဗဒင္ေဟာက မွန္ခ်င္ရင္ မွန္သြားပါတယ္" တဲ့။

သူတို႔ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေနသြားတဲ့ရက္ေတြမွာ စစ္တကၠသိုလ္နဲ႔ မီးရထား အပန္းေျဖရိပ္သာမွာ စာေပ ေဟာေျပာပြဲ တစ္ပြဲစီ လုပ္ေပးပါတယ္။ ၁၉၈၂ခုႏွစ္၊ ေမလ(၂၃)ရက္နဲ႔ ညေနပိုင္းမွာ စစ္တကၠသိုလ္ ေအာင္ဆန္းခန္းမမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ လုပ္ပါတယ္။ စစ္တကၠသိုလ္ ဗိုလ္ေလာင္းေတြနဲ႔ စစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဗုိလ္မွဴးႀကီးသိန္းဆုိင္၊ စာေပ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးေအးသိန္း၊ ျမန္မာစာ ဌာန မွဴး ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္ခ (တကၠသိုလ္တင္ခ)တို႔နဲပတကြ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားအျပင္ စစ္တကၠသိုလ္ မိသားစု ေတြ စည္စည္ကားကား တက္ေရာက္တဲ့ ပြဲႀကီးတစ္ပြဲပါ။
အဲဒီ ေဟာေျပာပြဲမွာ ဆရာႀကီး ဦးသုခက "နာမည္နဲ႔လူ"၊ ဆရာဇ၀နက "စစ္ေသြးနဲ႔ခ်စ္ေရး"၊ လူထုဦးလွက "ပံုျပင္နဲ႔စစ္သား"၊ လူထုေဒၚအမာက "ျမန္မာ့ရိုးရာအသံမ်ား" ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ အသီးသီး ေဟာေျပာသြားၾက ပါတယ္။

ေမလ(၂၅)ရက္ေန႔ညေန "ေအးသုခ" မွာ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕နယ္စာေပႏွင့္ စာနယ္ဇင္း အဖြဲ႕၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္ခ (တကၠသိုလ္တင္ခ)ၿငိမ္း၊ ဦးခ်စ္ေဆြ (ေမၿမိဳ႕ခ်စ္ေဆြ)၊ ဦးမ်ိဳးတင့္ေဆြ(တကၠသိုလ္ မ်ိဳးတင့္ေဆြ)၊ အၿငိမ္းစားေက်ာက္ဆည္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၊ ေဒၚခင္ေလးေဆြ (သထံုမေလးႏြယ္) ကြယ္လြန္၊ ေဒၚေမသန္းတင္ (ျပင္ဦးလြင္သဇင္) ကြယ္လြန္၊ ေဒၚခင္ေလးမာ (ေရႊဘိုတူးမာ)၊ ေမာင္ေမာင္ ျမင့္လြင္ (ကြယ္လြန္)၊ ဦးခင္ေမာင္ညြန္႔ (ေမာင္သီလာ)၊ ဦးထြန္းေရႊ (ေၾကးမုံသတင္းေထာက္) ကြယ္လြန္၊ ဦးျမေမာင္ (ျမေမာင္ဦး) ျမန္မာ့အလငး္သတင္းေထာက္၊ ဦးေရႊျမင့္သိန္း (ေရႊျမင့္သိန္းပန္းခ်ီ)တို႔က သူတို႔ ေလးဦးကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ ကန္ေတာ့အၿပီးမွာေတာ့ ဆရာဇ၀နက တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္နဲ႔ ဟာသ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ေျပာသြားပါတယ္။
သူတို႔ ျပင္ဦးလြင္က မထြက္ခြာမီ ေမလ(၂၇)ရက္ေန႔မွာ "ေအးသုခ" အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ သူတို႔ေလးဦး အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု ရုိက္ၾကပါတယ္။

ေမလ(၂၈)ရက္ေန႔ နံနက္မွာေတာ့ သူတို႔ေလးဦးစလံုး ျပင္ဦးလြင္က ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၾကပါတယ္။ ၾသဂုတ္လ(၆)ရက္ ေသာၾကာေန႔မွာ ဦးေလးတစ္ေယာက္ စာေပေလာကနဲ႔ လူ႔ေဘာင္ေလာကႀကီးကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႔ခြာသြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းဆုိးႀကီး ၾကားရပါေတာ့တယ္။
ဦးေလး ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ (၃)လေလာက္အၾကာမွာ ဆရာဇ၀နထံက စာတုိက္ကေနတဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာပါတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမၿမိဳ႕ မျပန္မီ ၂၇.၅.၁၉၈၃ေန႔က တည္းခုိအိမ္ေရွ႕တြင္ စုေပါင္းရုိက္ကူးခဲ့ေသာ အမွတ္တရ  ဓာတ္ပံုမ်ားထဲက အေကာင္းဆံုးတစ္ပံုကို ေရာင္စုံပံုကူး၍ ပို႔လိုက္ေစလိုပါသည္။
ဓာတ္ပံုဆရာကို ေျပာေပးပါ။ လူႀကံဳ သို႔မဟုတ္ စာတိုက္မွာ ရီစစၥႀတီ မွတ္ပံုတင္လုပ္ၿပီး ပို႔လွ်င္လည္း ပို႔ပါ။ ေငြ တင္ႀကိဳၿပီး ပို႔ရန္လိုကလည္း ပို႔လိုက္ပါမည္။
ဦးလွႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္ဆံုးအမွတ္တရပံု ျဖစ္၍ အထူးလိုခ်င္ပါသည္" ဟု ေရးထားပါသည္။

ဦးေလး ကြယ္လြန္ၿပီး (၁)ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ ၁၉၈၃ခုႏွစ္၊ ေမလ(၈)ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဆရာဇ၀နတစ္ေယာက္ ဦးေလးလိုပဲ စာေပေလာကနဲ႔ လူ႔ေဘာင္ေလာကႀကီးကို ေက်ာခိုင္းသြားၿပီဆိုတဲ့ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ သတင္းကို ၾကားရျပန္ပါတယ္။
အခု ၂၀၀၉ခုႏွစ္ဆုိရင္ ဦးေလးမရွိေတာ့တာ (၂၇)ႏွစ္ ဆရာဇ၀န မရွိေတာ့တာ (၂၆)ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ၿပီေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၄ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ(၂၂)ရက္ေန႔ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း ဆရာႀကီး ဦးသုခကို သြားကန္ေတာ့ ခဲ့ပါေသးတယ္။
"ကုိခ်စ္ေဆြေရ၊ ခင္ဗ်ားကို ေတြ႕ရတာ ျပင္ဦးလြင္မွာ လူထုဦးလွရယ္၊ ဇ၀နရယ္၊ ေဒၚအမာတို႔ကို သြားၿပီး သတိရ မိတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ကလဲ ေခတ္ၿပိဳင္စာေရးဆရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္တုန္းကမွ ေလးဦးသား ဆံုစည္းၿပီး ရက္ရွည္ရွည္ႀကီး အတူတကြ မေနခဲ့ဘူးဗ်ာ၊ အင္း … ခုေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ ေဒၚအမာပဲ က်န္ ေတာ့တာ ေပါ့" တဲ့။
၇.၂.၂၀၀၆ ရက္ (ဗုဒၶဟူးေန႔)မွာေတာ့ ဆရာႀကီးဦးသုခတစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာပါၿပီ။ ဆရာႀကီးဦးသုခ ကြယ္လြန္အၿပီး ၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ ဧၿပီ(၇)ရက္ေန႔မွာ လူထုေဒၚအမာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

(ဘ၀သံသရာရွည္လ်ားေထြျပား၊
မေနမနား တသြားထဲသြားၾကတာ)၂
ခရီးပန္းတုိင္ မေရာက္မခ်င္း၊
တေယာက္ဆင္း တေယာက္တက္၊
ဆက္လက္ ထြက္ခြာလာ
[(ေလာဘရယ္၊ ေဒါသရယ္၊ ေမာဟရယ္၊
အ၀ိဇၨာ ပစၥယာ သခၤါရာတဲ့)၂
ငိုလိုက္၊ ရီလိုက္၊ ေပ်ာ္ကာရႊင္ကာ၊
ဘယ္ဟာမတည္ၿမဲ၊ ေဖာက္လႊဲ ေဖာက္ျပန္၊
အေၾကာင္းခံ၊ ကမၼသကာ]၂
ေတြ႕ႀကံဳဆံုကြဲ၊ ခရီးထဲ၊ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ
၀ိပၸလႅာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာလဲ မျဖစ္ရပါ၊ မျဖစ္ခ်င္ပါလဲ
ျဖစ္ရမွာ၊ ၃၁ဘံု ၀ဋ္အတြင္းေရာက္လို႔၊ ကရြတ္
ကင္းေရွာက္တဲ့ေတးဘုမၼာ၊ (အဲဒါ)၃ ဘ၀သံသရာ။

ဘ၀သံသရာဇာတ္ကားမွာ ဆရာႀကီးဦးသုခ သီဆိုခဲ့တဲ့ "ဘ၀သံသရာ" သီခ်င္းနဲ႔ဘဲ ဆရာႀကီး ဦးသုခကို ပူေဇာ္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။

ေအာင္ခ်စ္(ျပင္ဦးလြင္)
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Friday, July 29, 2011

ခင္ခင္ထူး ၏ မဂၤလာလွည္း အပိုင္း (၄)

(၇)

လယ္ျပင္ႀကီးထန္းေတာထဲမွာ ရြာကာလသားေလးငါးေယာက္ ထန္းရည္ေသာက္ေနၾကတယ္။ ေတာ္ ေတာ္လည္း မူးေနၾကပါၿပီ။ လယ္ျပင္ႀကီးသားက သံုးေယာက္၊ လယ္ျပင္ႀကီး ရဲ႕ေတာင္ဘက္ကပ္လ်က္ အုန္းပင္ေကာက္ က ႏွစ္ေယာက္ ေသာက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ တစ္ဖက္ရြာသားႏွစ္ေယာက္ကို လုိက္ ဧည့္ခံရင္း ရြာခံသံုးေယာက္ကပါ ေသာက္ေနၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ သည္လိုပါပဲ။ သူ႔ရြာေရာက္ေတာ့ သူ ဧည့္ခံ၊ ကိုယ့္ရြာေရာက္ေတာ့ကိုယ္ဧည့္ခံကိုး။ အရက္ႀကဳိက္သူ အရက္၊ ထေရႀကဳိက္သူ ထေရေပါ့ေလ။ သည္မနက္ အုန္းပင္ေကာက္က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာ ေသာင္းစိန္အတြက္ေတာ့ အကြက္ ရသြားတယ္။

ကေန႔မနက္ ရြာက မစြန္မသမီး ေအးသီကို မႏၱေလးကစက္ဆရာက လာေတာင္း မယ္၊ ျမန္းမယ္ ဆိုကတည္းက ေသာင္းစိန္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနၿပီ။ ေသာင္းစိန္က ေအးသီကိုႀကဳိက္တာ တစ္ ပိုင္းေသလို႔၊ ေအးသီ ကလည္း ေသာင္းစိန္ ကို မႀကဳိက္လိုက္တာ တစ္ပုိင္းေသလို႔ဆိုေတာ့ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးကာ မွ လူးေရာ ဘာမွေတာ့ မဆက္စပ္ဘူးေပါ့ေလ။ ေသာင္းစိန္က တစ္ဖက္သတ္ႀကဳိက္လုိက္တာ တစ္ပုိင္း ေသလို႔။

ေအးသီတို႔က ဆင္းရဲတယ္ ဆိုေပမယ့္ အက်င့္စာဂ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ရြာကသိၾကတယ္။ မုဆုိးမသား အမိ ဆုိေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ သေရာ္ေမာ္ကား မလုပ္၀ံ့ၾကဘူး။ ပေရာပရီလုပ္ဖို႔မ်ားေတာ့ ေ၀းေရာ။ မစြန္မ ကလည္း ႏႈတ္ကၾကမ္းၾကမ္း မဟတု္လား။ လူက အ႐ိုးပိန္ဆိုေပမယ့္ က်စ္လုိက္တာ သံေခ်ာင္း က်လို႔ ဆိုေတာ့ ေျခေထာက္ခ်င္းဆုိင္႐ုိက္ရင္ေတာင္ တစ္ဖက္သားက်ဳိးက်သြားႏုိင္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး။
ေသာင္းစိန္ က ေအးသီကို အပ်ဳိ၊ လူပ်ဳိစိတ္ကေလးေတြ ၀င္ၾကပါၿပီဆိုကတည္းက ႀကဳိက္တာပါ။ ရြာထဲ မွာ ေအးသီ ထက္ ေခ်ာတာ၊ လွတာ၊ ပိုက္ဆံရွာတာေတြ မ်ားပါရဲ႕။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ ေအးသီမွ ေအးသီ တန္းတန္းစြဲ ေနတာ။ ရြာကေတာ့ လူငယ္သဘာ၀ သည္လိုပါပဲရယ္လို႔ ဘာမွမေျပာၾကပါဘူး။ ဒါ ျဖင့္ ေအးသီ ကေကာ ဘယ္သူ႔ႀကဳိက္သလဲေမး။ အဲသလိုလည္း မရွိပါဘူး။

အပ်ဳိျဖစ္ပါၿပီဆိုကတည္းက လူပ်ဳိေပါက္ေတြက သူငယ္ခ်င္းလို ခင္မင္ၾကတာရွိသလို ပိုးခ်င္းပန္းခ်င ္တာ မ်ားလည္း ရွိပါရဲ႕။ ေအးသီ က ဘယ့္ႏွယ္မွမေနဘူး။ လုပ္ကိုင္စားရတာ ပင္ပန္းရတဲ့ၾကားထဲ မဆတ္ေဆာ့ အားေပါင္ေတာ္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးဆိုေတာ့ လန္႔ၾကတဲ့သူငယ္ေတြ မ်ားၾကတယ္။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ မလန္႔ဘူး။ ေအးသီ မွ ေအးသီ။ ေသာင္းစိန္တို႔မိဘမ်ားက နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေသာင္သာၾကတယ္။ ေအးသီ တို႔ထက္ စီးပြားေရးေကာင္းတယ္။ ေငာင္းစိန္က မုိက္မုိက္ရမ္းရမ္း ဆုိမႏုိင္ေျပာမႏုိင္ဆုိတာမ်ဳိး မဟုတ္ ေပမယ့္ အိမ္ က ႏြားေတာင္ တစ္တုိင္ကတစ္တိုင္ ေျပာင္းခ်ည္ခ်င္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ေရတစ္ထမ္း မထမ္းဘူး။ ႏြားစားက်င္းထဲ ပဲေလး၊ ေမွာ္ေလး ႏွံ႔ေအာင္လွန္လုိက္စမ္းပါဆိုတာေတာင္ လွန္ ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေအးသီက ဒါေၾကာင့္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မႀကဳိက္ခ်င္လို႔ကို မႀကဳိက္တာပါ။

"ေအးသီ နင္ မာနႀကီးလုိက္တာဟာ၊ ငါနဲ႔မ်ား စကားမေျပာခ်င္သလိုပဲ"
"ဘာမာနမွ မရွိပါဘူးဟယ္၊ လူမွ ထမင္းအႏုိင္ႏုိင္ ရွာစားေနရတဲ့ဟာ၊ ဘယ္ကမာနကလာၿပီး ရွိရမွာ တုန္း၊ နင္ နဲ႔ မွ မဟုတ္ေပါင္၊ ဘယ္သူန႔ဲမွကို စကားေျပာဖုိ႔ အခ်ိန္မရဘူး"
"ေနဦး ငါ ေျပာထားတာေလးေတာ့ အေျဖေပးခဲ့ပါဦး"
"ဘယ္ဟာမ်ားပါလိမ့္"
"ဟိုေလဟာ နင့္ကို ဘုရားပြဲရက္က ေဒြးစံေမတို႔ ၀ိုင္းတုိက္မွာ ေျပာခဲ့တာေလဟာ ေအးသီကလဲ"
"နင္ မူးမူးနဲ႔ေျပာတဲ့စကားေတြ အမ်ားႀကီး၊ ငါက ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ မွတ္မိမွာတုန္း"
"နင့္ကို ႀကဳိက္တယ္ဆိုတာေလ"
"အမယ္ေလးေလး… ေမာင္းေထာင္နဲ႔ ေတာင္ငူ မအပ္မရာ"

ေအးသီနဲ႔ ေသာင္းစိန္က အဲသလိုျဖစ္ေနက်။ ေသာင္းစိန္က အလွဴရွိလု႔ိ၊ ရြာဘုရားပြဲရွိလို႔၊ ဆြမ္းေတာ္ ႀကီးတင ္ရွိလိ္ု႔၊ မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႔၊ အပ်ဳိလူပ်ဳိစုၾကတဲ့ပြဲမ်ဳိးဆိုရင္ ေအးသီအနား မရရေအာင္ ကပ္ၿပီး ပ်ားမ်ား၊ ပိတုန္းမ်ား "႐ုန္း"ၾကသလို တဒီဒီနဲ႔၊ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနတတ္တယ္။ ေအးသီကလည္း ေခါင္း ထဲ မသြင္းပါဘူး။ ကိုယ့္ရြာက ရြာသားခ်င္း၊ ကာလသား ကာလသမီးခ်င္းပဲေလဆုိတာမ်ဳိးနဲ႔ သည္းခံ လုိက္တာ မ်ားပါတယ္။ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ နီးရာထင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေကာက္ေပါက္ပစ္လုိက္ တာပဲ။ ေသာင္းစိန္ မိဘမ်ား က သူတုိ႔သားက ေအးသီႀကဳိက္ေနတာကို မၾကည္သာခ်င္ဘူး။ ေအးသီက မႀကဳိက္ဘူး ဆိုတာလည္း သိပါရဲ႕။ မုဆုိးမသမီးက အေျခႀကီးလုိ႔ ငါတို႔သားမွမႀကဳိက္ရေအာင္ ဘာမို႔လို႔ တုန္း ဆိုတာ ပါသလို ႀကဳိက္လုိက္မွာလည္း စိုးၾကတယ္။

"ေသာင္းစိန္ေနာ္ စြန္မ သမီး လင္းယုန္မမ်ား၊ မင္းက အေကာင္းလုပ္လုိ႔"
"ဘာတုန္းဗ်၊ အေမတုိ႔ကလည္း တစ္မ်ဳိး"
"ဘာတစ္မ်ဳိးလဲ နင္ စြန္မသမီး ေအးသီကိုႀကဳိက္ေနဆို၊ ေအးသီ ေနာက္တေကာက္ေကာက္ဆုိ၊ ဘာမ မို႔ တုန္းေတာ္… ဆန္အိုးထဲ ဆန္လက္ႏွစ္လံုး မျပည့္တဲ့ဟာေတြ"
"အေမတု႔ိ စကားေတြ လြန္သေနာ"

"ဘာလြန္ရမွာတုန္း၊ ခံုဖိနပ္စာေနာ္၊ ႀကဳိက္သံမ်ား ၾကားလုိ႔ကေတာ့ ခံုဖိနပ္ၾကည့္"
"ခင္ဗ်ားတုိ႔က သူမ်ားခ်စ္ျခင္းခြဲဖုိ႔ေလာက္ ေခ်ာင္းေနၾကတာ၊ ေအးသီက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ"
"ေအာင္မာ ဘာျဖစ္ေနေန၊ နင္ မႀကဳိက္ရဘူးဆို မႀကဳိက္ရဘူး"
"အခ်စ္ ကို အဲသလို ပိတ္ပင္လို႔ရမလားဗ်"

ေသာင္းစိန္နဲ႔ မေအကလည္း ေအးသီကိစၥနဲ႔ တက်က္က်က္ပါ။ ေအးသီကိုႀကဳိက္တာ ေသာင္းစိန္တစ္ ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကဳိက္တဲ့လူရွိၾကပါတယ္။ ေသာင္းစိန္က ေအးသီကပဲ သူ႔ရည္းစား လိုလို ေျပာေနေတာ့ တစ္ျခားကာလသားေတြက လက္ေလွ်ာ့ကုန္ၾကတာလည္း ပါတယ္။ ေအးသီကို ပိုးေလ မရေလ၊ မရေလ ပိုးေလေနလာခဲ့ၾကတာ အရြယ္ေတြေတာင္ ရၾကလွၿပီ။ ေအးသီဆိုရင္ ဆယ့္ ရွစ္ႏွစ္ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ ရွိၿပီး။ ေသာင္းစိန္ကလည္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ေအးသီကို ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္က တည္းက ႀကဳိက္ခဲ့တာ အခုလိုအပ်ဳိႀကီးလံုးသန္ တစ္ေသြးတစ္ေမြးျဖစ္လာေတာ့ ေသာင္းစိန္က ပိုေတာင္ ႐ူးလာ ၾကတယ္။ ေအးသီတို႔သားအမိခမ်ာလည္း ၀င္ေငြရႏုိင္သမွ် စုစုက်စ္က်စ္ ရွာၾကရတာကေတာ့ မ ထူးပါဘူး။ လတ္လတ္ ေလာေလာကေလး ၀တ္ႏုိင္၊ စားႏုိင္ဖို႔ ထည့္မတြက္ေပမယ့္ အျမင္ကေလး တင့္ တယ္ေအာင္ ေတာ့ ဆင္ရတာကိုး။ သည္လိုဆိုေတာ့ ေအးသီက ပိုေတာင္လွလာတယ္လို႔ ေသာင္းစိန္ တြက္တယ္။

"ေအးသီရယ္ နင့္အတြက္ ငါ့မွာေစာင့္စားရတဲ့ရက္ေတြလည္း ၾကာပါၿပီဟာ၊ ေတာင္ထိပ္ၾကာေပါက္ အ ေနာက္ေန၀င္ ပင္လယ္ျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္ဆိုရင္ေတာင္…"
"ေသာင္းစိန္ ရြာျပဇာတ္လာမလုပ္နဲ႔၊ နင့္ကို တစ္ခါတည္းေျပာမယ္၊ ငါ့အေမ မရွိေတာ့ရင္ ငါ သီလရွင္ ၀တ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးၿပီးသား အေမရွိေသးလို႔သာ"
"နင့္ဟာ မဟုတ္တာ၊ နင့္အေမေသဦးေတာ့ ငါ ရွိပါေသးတယ္"
"နင့္ေၾကာက္လို႔ ၀တ္မွာေဟ့"

ေသာင္းစိန္နဲ႔ ေအးသီကေတာ့ အေျခအေနကေတာ့ မေျပာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မႏၱေလးကို သနပ္ခါးပို႔ရ တဲ့ေနာက္ပိုင္း ေအးသီက ေျပာင္းလာတယ္။ သနပ္ခါး လက္ခံေရာင္းေပးတဲ့ မတင္ၾကည္တို႔ဆီ အ၀င္ အထြက္ရွိရာက ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မလြင့္ဖူးတဲ့ ေအးသီ စိတ္ကေလးေ၀့ခ်င္လာ ပါေရာ။ လယ္ျပင္ႀကီးရြာစြန္မွာ အိမ္ကုပ္ကေလးနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေနရတဲ့ဘ၀က မႏၱေလးမွာ အ ေျခခ်ခြင့္ရရင္ ဘ၀တစ္ဆင့္တက္ရတာပဲလုိ႔ တြက္တာပါပါတယ္။ မေအႀကီးကိုလည္း ေအးသီ သနားမိ ပါရဲ႕၊ ခ်စ္သူ န႔ဲ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ေတာင္ မေအကိုပါ ထည့္စဥ္းစားေပးမယ့္ လင္သားမ်ဳိးမွျဖစ္မွာဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ စိတ္ေနစိတ္ထားကို အရင္အကဲခတ္ရတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္က ႐ိုးသားတယ္။ သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းမယ့္ ရာသက္ပန္သမားဆိုတာလည္း အကဲခတ္မိတယ္။ သည္ၾကားထဲ မတင္ ၾကည္ ကပါ အာမခံလုိက္ေသးတာေကာ။

သည္လိုနဲ႔ ေအးသီကို မႏၱေလးသား စက္ဆရာက ေတာင္းရမ္းေတာ့မယ္ဆိုတာလည္း ၾကားေရာ ေသာင္းစိန္ က ရြာေရွ႕ေတာင္ ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ျမင္းကိုယ္စီျပင္ပါေရာ။ သည္သတင္းဟုတ္မဟုတ္ စံု စမ္းတယ္။ စံုစမ္းဖုိ႔က ခက္ေနေတာ့ ဘယ္သူ႔ေမးရမွန္းလည္း မသိဘူး။ မစြန္မနဲ႔ ေအးသီတုိ႔သတင္းကို သည္ႏွစ္ေယာက္ ဆီကလဲြရင္ တစ္ျခားဘယ္ကမွ မရႏုိင္ေလေတာ့ ေသာင္းစိန္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တုိင္ ပင္တယ္။ သည္လုိနဲ႔ ထန္းရည္၀ိုင္းမွာ မနက္ည ေအးသီကိစၥခ်ည္းေပါ့။

"ငါေတာ့ ေအးသီကို ခုိးေတာ့မကြာ၊ သည္လိုမလုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အဲေတာ့ အုန္းပင္ေကာက္ ကို ခုိး ေျပး လုိ႔လဲ မျဖစ္ဘူး။ ရြာခ်င္းက ကပ္ေနတာဆိုေတာ့ မစြန္မ လိုက္လာလိမ့္မယ္"
"ဟ… ေသာင္းစိန္ရ ခုိးတယ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္သားႀကဳိက္မွ ခုိးရတာေလကြာ၊ ေအးသီက မင္းမ်ား ေခြး႐ူး ေလာက္ေအာက္ေမ့တဲ့ဟာ၊ အကုန္အဖမ္းခံေနရပါ့မယ္ကြာ"
သူငယ္ခ်င္းေတြက ေအးသီနဲ႔ ေသာင္းစိန္ကို တေစာင္းေစးနဲ႔မ်က္ေခ်းဆိုတာ သိၾကေတာ့သည္စီမံကိန္း မွာ မပါ၀ံ့ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသာင္းစိန္တုိက္ေနတဲ့ ထန္းရည္ကလည္း ဗိုက္ကားေအာင္ ေသာက္ေနရ တာ ဆိုေတာ့ စိတ္ကုန္ေအာင္လည္း မေျပာ၀ံ့ၾကဘူး။

"ေနဦး မင္းက ဘာၾကားလုိ႔လဲ ေသာင္းစိန္ရ"
"ေအးသီက မႏၱေလးမွာ ရည္းစားရွိေနၿပီတဲ့ကြ၊ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားတာပါကြာ၊ စံုစမ္းလို႔လည္းမရဘူး"
"မင္းက ဘယ္က ၾကားတာလဲ"
"ေအးသီက ေျပာတာ၊ သူ႔မွာရည္းစားရွိေနၿပီတဲ့၊ လာေတာင္းရမ္းေတာ့မွာတဲ့"
"ၿပီးတာပါပဲကြာ၊ ခမ်ာမ်ားသားအမိ ဆင္းရဲၾကပါတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ခြင့္လႊတ္ျခင္းပါတဲ့၊ မင္း ရင္အနာ ခံလုိက္ပါ ေသာင္းစိန္ရယ္"
"ဘာရယ္ကြ၊ ရင္အနာခံရမယ္ ဟုတ္လား၊ ေသာင္းစိန္က တစ္ရြာသားလက္ေတာ့ အပါမခံဘူး၊ လယ္ျပင္ႀကီး သား ေသြးရဲတာ ျပရေခ်ေသးေပါ့ကြာ"

ထန္းရည္အုိး ကလည္း ပိုးလုိးပက္လက္။ ေသာင္းစိန္တုိ႔ကလည္း ေမွာက္ခံုပက္လက္။ အရင္ သတိျပန္ လည္လာသူက ပုဆိုးစဆြဲၿပီး ထျပန္ရာကေန လူစုကြဲသြားၾကေရာ။ ညေနဘက္ ျပန္စုမိၾကျပန္ေရာ။ ေသာင္းစိန္ လည္း ထန္းရည္ဖိုးဆပ္ရတာနဲ႔ ကုန္လွၿပီ။ ေအးသီကိုမရေလ စိတ္ညစ္ေလ၊ စိတ္ညစ္ေလ ေသာက္ေလဆိုေတာ့ လူမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ရက္ေတာ့ ထန္းရည္၀ိုင္းမွာ အုန္းပင္ေကာက္ သား ထြန္းရီ က စကားတစ္ခြန္း သတင္းေပးတယ္။ သည္သတင္းက ေသာင္းစိန္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ သတင္း။
"ေသာင္းစိန္ ေအးသီ မင္းကိုအႀကဳိက္တာ ငါသိၿပီ၊ နတ္က လုပ္ထားတာကြ"

"ဘယ္လိုကြ ထြန္းရီ၊ ဘယ္လို နတ္ကလုပ္ထားတာတုန္း၊ ၾကားလာတာ ေျပာစမ္းပါကြာ"
"မင္း ျပႆနာေတာ့ မရွာနဲ႔၊ မင္းအေမက နတ္ကေတာ္ ေဒၚမူႀကီးနဲ႔ အတားအဆီးေတြ လုပ္ေနတာတဲ့၊ တုိ႔ရြာထဲက မခင္ေသာင္းက မင္းတုိ႔ရြာက နတ္ကေတာ္ေဒၚမူနဲ႔ ခင္လုိ႔ ေျပာရာကေန ငါၾကားလာတာ"
"လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နတ္က မခ်စ္ေအာင္ လုပ္လို႔ရသလားကြ၊ မဟုတ္တာ"

"ရတာေပါ့ကြာ၊ မင္းတုိ႔အိမ္မွာ နတ္စင္ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ နတ္စင္ေပၚမွာ နတ္ေရအိုးအသစ္ကေလးရွိ လိမ့္မယ္၊ အုန္းသီးတစ္လံုးလည္း ရွိလိမ့္မယ္၊ မယံုရင္ မင္းၾကည့္လိုက္"
တစ္ရြာသားက အပ္က်မပ္က်ႀကီး ေျပာေနၿပီဆိုေတာ့မွ ေသာင္းစိန္ သူအိမ္ကနတ္စင္ကို စိတ္ကူးၾကည့္ လိုက္တယ္။ ဟုတ္သားပါလား။ အိုးကေလးတစ္လံုးေပၚမွာ အုန္းသီးခြံကြာတစ္လံုး ျမင္ေနတာၾကာၿပီပဲ။ လက္စသတ္ ေတာ့ သူ႔အေမက ေအးသီနဲ႔သေဘာမတူလုိ႔ နတ္ကေတာ္ေခၚၿပီး နတ္နဲ႔ခြဲခုိင္းထားတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ေအးသီ က ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္ေနပါတယ္ ေအာက္ေမ့တာ၊ ခုမွ ဇာတ္ရည္လည္ရေတာ့တယ္ ေပါ့၊ ေတြးရင္းက ေဒါသေတြျဖစ္လာလို႔ နတ္စင္ေရာ အုန္းသီးပါ သည္ကေန႔ေတာ့ ေတြ႕ၾကၿပီေပါ့ကြာ လုိ႔လည္း စိတ္ထဲ ေတးထားလိုက္တယ္။
"ေနပါဦး အုန္းသီ တင္တယ္ဆိုတာက ဘာသေဘာလဲ"

"အုန္းသီးဆိုတာ အသ ေလကြာ၊ ေအးသီေပါ့၊ နတ္ ကို ေအးသီနဲ႔ ေပးစားပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့"
"နတ္နဲ႔ ေပးစားေတာ့ နတ္က မင္းနဲ႔မႀကဳိက္မိေအာင္ တန္ခိုးနဲ႔ တားတာေပါ့ဟ"
"ၾကည့္စမ္း အေမတုိ႔မ်ား ကုိယ့္သားသမီးဘက္မလုိက္၊ နတ္ဘက္မ်ား လုိက္ရတယ္လို႕ကြာ"
အဲသည္ေန႔က အုန္းပင္ေကာက္သား ထြန္းရီကို ေသာင္းစိတ္က ထေရမူးေအာင္ တိုက္တယ္။ ေက်းဇူး ေတြေတာင္ တင္ေနေသးတာပါ။ တစ္ျမဴၿပီးတစ္ျမဴေသာက္ၾကတာ ဘယ္ႏွအုိးရွိမွန္းေတာင္ မသိၾက ေတာ့ပါဘူး။ ေသာင္းစိန္က အိမ္ျပန္ၿပီး နတ္စင္ဖ်က္မယ္လုပ္ေတာ့ သတင္းေပး ထြန္းရီလည္း မူးမူးနဲ႔ ေျပးေရာ။ အဲသည္ေန႔က ေသာင္းစိန္က အုိးကို႐ုိက္ခြဲ၊ နတ္စင္႐ုိက္ခ်ဳိးလုပ္ေနေတာ့ ဖေအက ေရထမ္း ထမ္းပိုး နဲ႔ လုိက္႐ိုက္ေတာ့မွ လံုးေနေအာင္ ေျပးေတာ့တာပါ။

သည္ကတည္းက နတ္ေရစင္အိုးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအးသီကလည္း ေသာင္းစိန္ကို မႀကဳိက္ပါဘူး။ ေသာင္းစိန္ က နတ္ကို အုန္းသီးဆက္လုိ႔မႀကဳိက္ခဲ့တာလုိ႔ယံုေတာ့ နတ္ကေတာ္ ေဒၚမူႀကီး အိမ္ကိုသြားတယ္။ ေရစင္ဖုိး ကန္ေတာ့ တယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေဒၚမူႀကီးက ေသာင္းစိန္ျဖစ္ခ်င္တာကို သေဘာေပါက္လုိက္ၿပီ။ မေအကခုိင္းလို႔ အုန္းသီဆက္ခုိင္းသလိုပဲ ေသာင္းစိန္က ေရစင္ဖိုး ဆက္ေတာ့လည္း အေဆာင္ေပးျပန္ ေရာ။ ေသာ့အိမ္တစ္လံုး ေဆာင္ရမတဲ့။ ေအးသီက ျပန္မႀကဳိက္ရင္ မင္း ႀကဳိက္သလိုေျပာဆိုၿပီး နတ္ကေတာ္က အာမခံလိုက္ေတာ့ ေသာင္းစိန္ကလည္း ယံုတယ္။

"ေသာ့အိမ္ဆိုတာ ဘာတုန္းဗ်"
"ေမာင္ေသာင္းစိန္ကလဲ အသကို… သအနဲ႔ ျပန္တုိက္တာဟဲ့"
"နားမလည္ဘူးဗ်"
"ေအးသီက အသ၊ ေသာ့အိမ္က သအ၊ အုန္းသီး ကို ေသာ့အိမ္နဲ႔ ကက္ကင္းျပန္႐ုိက္တယ္ေခၚတယ္။ ေသာ့အိမ္ ေသးေသးရွာၿပီး မင္းလည္ပင္းဆြဲရမယ္။ သည္အတုိင္းေတာ့ မစြမ္းဘူးေပါ့။ ငါရြတ္ဖတ္ၿပီး အသက္သြင္း ေပးမယ္။ သံုးဆယ္ခုနစ္မင္း အပ္ရမွာဆုိေတာ့ ေငြသံုးရာ့ခုနစ္ဆယ္တင္ရမယ္"
"တင္တာဟုတ္ပါၿပီ။ ခ်က္ခ်င္း ထႀကဳိက္ပါ့မလား"

"ဟဲ့ နတ္ဆိုတာ မႈိင္းမႈိင္းၿပီး မတာဟဲ့။ ဒါေၾကာင့္ မႈိင္းမတယ္ေျပာတာ။ ေအးသီ မင္းဘက္မပါေတာ့ ငါ့ ေျပာလွည့္… နတ္ဟဲ့၊ အာဂမွတ္ေနသလား"
အဲသည္ေန႔ကစၿပီး ေသာင္းစိန္လည္ပင္းမွာ ေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္းပူးနဲ႔ ေသာ့ခေလာက္ ကေလးတစ္လံုး ဆြဲထားေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေသာ့ခေလာက္ကလည္း မစြမ္းေတာ့ပါဘူး။ ေအးသီကို မနက္ျဖန္သန္ဘက္ မႏၱေလး က ကားနဲ႔လာေတာင္းေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက ရြာထဲျပန္႔ေနၿပီ။ ရြာမွာ ပ်ာေနၾကတဲ့ႏွစ္ ေယာက္ကေတာ့ မစြႏ္မနဲ႔ ေသာင္းစိန္ပါပဲ။ မစြန္မက ၿမဳိ႕လာၾကမယ့္ ဧည့္ေကၽြးဖို႔၊ ေမြးဖုိ႔ရွာရၿပီ။ ေသာင္းစိန္ ကေတာ့ ေသာ့ခေလာက္ေတာင္ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္္ခ်င္ၿပီ။ တစ္ေန႔လံုး ထေရတဲက မထ ေတာ့ဘူး။ ရင္ေတြ လည္း ပူလွၿပီမဟုတ္လား။ သည္ရက္ထဲ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ကိုလုပ္ရေတာ့မွာကိုး။ အုန္းပင္ ေကာက္သားေတြက မူးလာေတာ့ ေသာင္းစိန္ကို ေျမႇာက္ေပးၾကေရာ။

"အဲသည္ေန႔လာတဲ့ကားကို တို႔လူစု ရြာထိပ္က ဆီး႐ိုက္ၾက႐ံုေပါ့ကြာ၊ လြယ္လြယ္ေလးပါ"
"မင္းတုိ႔ပါရင္ ခ်႐ံုေပါ့ကြာ၊ လယ္ျပင္ႀကီးသား ေသြးရဲတာ ျပလုိက္စမ္းမေဟ့"
အဲသည္ေန႔က ေသာင္းစိန္တု႔ိ ထေရမူးလုိက္ၾကတာ လူမွန္းမသိၾကဘူး။ ထန္းတဲထဲမွာတင္ တံုးလံုးပက္ လက္ ျဖစ္ကုန္ၾကျပန္ေရာ။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>