Monday, September 28, 2009

ငယ္ဘဝမ်ား(၇)ႏွင္႔မတရားတဲ႔အမိန္႔အာဏာမွန္သမွ်ဆန္႔က်င္ၾက (၂)

က်ေနာ္ရဲ႕ငယ္ဘ၀မ်ား(၇)ရဲ႕Title နဲ႕က်ေနာ္ေရးထားတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကို conflict ျဖစ္တယ္ လို႔ထင္္တဲ႔ သူေတြအတြက္ က်ေနာ္ျပန္လည္ေျဖရွင္းျပပရေစ၊ comment ထဲကေျပာရင္ အားလံုး မဖတ္မိ မွာစိုးလို႔ post တခုအေနနဲ႔တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေဖေဖ အမိန္႕ကို မဆန္႕က်င္ရဲပါဘူး၊ က်ေနာ္လို ဘာမဟုတ္တဲ႔ သူငယ္ႏွပ္စား ၁၀ ႏွစ္၁၁ႏွစ္ အရြယ္ ကေလး တေယာက္ဟာ အိမ္ရဲ႕အာဏာရွင္ အဲေလ ေယာင္လို႔ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တေယာက္၊ အေဖ တေယာက္ကို တိုက္ရုိက္ေတာ႔ ဘယ္ဆန္႔က်င္ ရဲပါ႕မလဲ။

ဆန္႔က်င္ခဲ႔ရင္ အနဲဆံုး အဆူေတာ႔ခံရမယ္၊ (အရုိက္ေတာ႔ ခံခ်င္မွခံရမယ္) အေဖျဖစ္ေနလို႔ေလ၊ ပေထြး ဆိုရင္ေတာ႔ ေသႏိုင္တယ္ဗ်ာ၊ ေမေမ ကန္ေတာ႔ေနာ္၊ ပေထြးဆိုေတာ႔ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ႏိႈတ္စက္ေတာ႔မွာဘဲ၊ က်ေနာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြက မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ အျပည္႔ ရွိတယ္္ မဟုတ္လား၊ သူ႔ရဲ႕သမီးအရင္းမဟုတ္တဲ႔ က်ေနာ္႔ကို သူ႔အမိန္နာခံေအာင္ လုပ္ေတာ႔မွာဘဲ၊ ခုနလိုမ်ဳိး ရႈအိုးအိမ္ေပၚက ေမွာက္ၾကတာမ်ဳိး (တမင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေတာ္ တစ ဘဲျဖစ္ျဖစ္) မ်ားျဖစ္ခဲ႔ရင္ အေသသတ္္ေတာ႔ မွာေပါ႔။

အဲဒီေတာ႔ က်ေနာ္တို႔လည္းစဥ္းစားရမွာေပါ႔၊ အေဖလားပေထြးလား၊ ပေထြး ဆိုရင္ေတာ႔၊ အေဖ ကိုလုပ္တဲ႔ နည္း နဲ႔ေတာ႔ ဘယ္ရေတာ႔မလဲ၊ က်ေနာ္တို႔မွာ ပေထြးကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ႔ စြမ္းအားေတြရွိၿပီလား၊ ပေထြးကို ဆန္႔က်င္႔ႏိုင္တဲ႔ အင္အားေတြရွိရင္ေတာ႔ ရပါၿပီ၊ ခင္ဗ်ားတို႕ မတရားဘူးထင္တဲ႔ အမိန္႔အာဏာမွန္သမွ် ဆန္႔က်င္ လို႔ ရသြားပါၿပီ။

အခုက်ေနာ္ ရင္ဆိုင္ရတာက အေဖ အရင္းဆိုေတာ႔ ဒီေလာက္ေတာ႔ လုပ္လို႔ရတာေပါ႔၊ ေဖေဖက က်ေနာ္ မလုပ္ခ်င္တဲ႔ အလုပ္၊ က်ေနာ္ မတရားဘူးထင္တဲ႔ အလုပ္ေတြကို ခိုင္းခဲ႔ရင္ တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ႔ အနဲဆံုး က်ေနာ္ေတာ႔ မလုပ္ရေအာင္ က်ေနာ္တတ္ႏိုင္ သေလာက္အစြမ္းနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ပါတယ္ဆိုတာ ေျပာျပတာပါ (အေဖ အရင္းအေပၚ ကိုေျပာတာပါ) ။

ပေထြးဆိုရင္ေတာ႔ အခုေန အသက္ေတာင္ ရွင္ခ်င္ မွရွင္ မယ္ေနာ္၊ ႏိႈတ္စက္ခံရတာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ေသရင္ေတာင္ေသသြားႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သေဘာ ေပါက္ေပါ႔ဗ်ာ၊ မတရားတဲ႔ အမိန္႔အာဏာ မွန္သမွ်ဆန္႔က်င္ၾက ဆိုေပမဲ႔လည္း အေဖလား ပေထြး လား ဆိုတာကိုေတာ႔ နားလည္ၾကေပါ႔။ ဒါပါဘဲဗ်ာ.....

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ငယ္ဘဝမ်ား(၇)ႏွင္႔မတရားတဲ႔ အမိန္႔အာဏာမွန္သမွ်ဆန္႔က်င္ၾက


ဟဲ ဟဲ က်ေနာ္ေဂ်ာက္ေပါက္ၾကေအာင္ေတာ႔ ေလွ်ာက္ၿပီးအေတြးမေခ်ာ္ၾကပါနဲ႔ေနာ္၊ က်ေနာ္က က်ေနာ္ငယ္ငယ္ က က်ေနာ္႔ေဖေဖ ရဲ႕မတရားဘူးထင္တဲ႔ အမိန္႔ေတြကို ဆန္႔က်င္႔ခဲ႔တာေတြ ေျပာျပမလို႕၊ ရုိးရုိးေလးပါေနာ္။

က်ေနာ္ တို႕အေဖနဲ႕အေမက အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တာဆိုေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ သားသမီးေတြကုိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ပံု ေတြဟာ တမ်ဳိးျဖစ္ေနသလားမသိဘူးလို႔ထင္မိတယ္၊ က်ေနာ္ကအႀကီးဆံုး ျဖစ္ေနေတာ႔ ေျပာရရင္ စံျပေပါ႔ဗ်ာ၊ ေဖေဖ လက္တည္႔စမ္း တာေတြကိုခံခဲ႔ရတာေပါ႔၊ က်ေနာ္ ေျပာျပခဲ႔သလိုပါဘဲ က်ေနာ္ကေတာ႔ စာမတတ္ခင္ ကထဲက စာေတြဖတ္ခဲ႔တယ္၊ စာဖတ္တတ္ေတာ႔လည္း စာေတြဖတ္ခဲ႔တယ္။

က်ေနာ္ ေဖေဖ ကေတာ႔ က်ေနာ္သိတတ္စ ကထဲက စာဖတ္တာဆိုရင္ ေက်ာင္းစာေတြရယ္၊ အရင္တုန္းက လစဥ္ယူတဲ႔ Times တို႔ News Week တို႔နဲ႔ ေနာက္ပိုင္း Reader digest ေတြကို ဖတ္တာဘဲ ေတြ႕ဖူးတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ႔ အတိုင္းဘဲ ဒါေတြက သတင္းေတြရယ္ ေဆာင္းပါးေတြရယ္ဘဲမဟုတ္လား၊ ဝထၳဴ ဆိုရင္လည္းအတိုခ်ဳပ္ ေတြဘဲဆိုေတာ႔ က်ေနာ္ ကေတာ႔ ေဖေဖဟာ အႏုပညာ ကိုခံစား တတ္တယ္ လို႕မထင္ဘူး။

ျမန္မာ စာအုပ္ဆိုရင္ဖတ္တာ မေတြ႔ဘူးပါဘူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ နဲနဲႀကီးလာမွ ဝတၳဳတို အေကာင္းေလးေတြ ေဖေဖကို ဖတ္ၾကည္႔ခိုင္းမွ ဖတ္တာပါ၊ ဆရာဦး၀င္းေဖရဲ႕ ေရသန္႔ တို႔၊ ေနာက္ ဆရာေဖျမင္႔ ရဲ႕ ခ်က္ႀကီးအတြက္ အရက္တခြက္တို႔ ေနဝင္းျမင္႔ ရဲ႕ နက္စကဖီး တို႔ ဆိုတာေလးေတြ ဖတ္ဘူးတာပါ၊ ေဖေဖက ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာေတြရယ္ စာအုပ္ေတြရယ္ ကိုသိပါတယ္၊ နံမယ္ေတြေလ ဟား ဟား ဟား က်ေနာ္႔ ေဘးမွာရွိတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္း အသင္းတုတ္ ေနတာသိရင္ ထရုိက္ေတာ႔မွာဘဲ။

က်ေနာ္ ေျပာခဲ႔သလိုပါဘဲ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က ေဖေဖရဲ႕မိသားစုနဲ႔အတူေနခဲ႔ရပါတယ္၊ အိမ္မွာ ေမေမကို အလုပ္ကူေပးတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔စာေတာ္ဖတ္ တေယာက္မဟုတ္တေယာက္ေတာ႔ ရွိေနတာပါဘဲ၊ အဲဒီၾကားထဲက က်ေနာ္ ၄တန္း၅တန္း ေလာက္မွာထင္တယ္၊ ေဖေဖက ေမေမပင္ပန္းတယ္တဲ႔ အလုပ္ ေတြကို အားလံုး ဝိုင္းကူလုပ္ၾကရမယ္ေပါ႔၊ က်ေနာ္႔ ေဖေဖက အမိန္႔ထုတ္ျပန္တယ္၊ က်ေနာ္႔ တာဝန္က ရႈးအိုးသြန္ တဲ႔ ေနာက္ၿပီး ဆက္တီေတြဖုန္သုတ္တဲ႔၊ က်ေနာ္က ဖုန္ေတာ႔သုတ္ပါတယ္၊ ရႈအိုးေတာ႔ မသြန္ ခ်င္ဘူး၊ တအိမ္လံုးေပါက္ထားတဲ႔ ရႈးအိုးကလည္း မနက္မနက္ဆို အျပည္႔အလွ်ံဘဲ၊ ေနာက္ၿပီး အိမ္ေပၚ ကေန ေအာက္ခ်ရတာဆိုေတာ႔ လြယ္တဲ႔ ကိစၥေတာ႔ မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္ကလည္း ငယ္ငယ္ေလး၊ ရႈးအိုးႀကီးကလည္း အျပည္႔ႀကီးဘဲ၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေလွကားကလည္း မတ္မတ္အျမင္႔ႀကီး ဆိုေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ဘဲ စဥ္းစားၾကည္႔ၾကပါအုန္း။

ဒါေပမဲ႔ ေဖေဖက မနက္ဆို ဖုန္သုတ္မသုတ္၊ ရႈအိုးသြန္မသြန္ အၿမဲတန္း စစ္တယ္၊ က်ေနာ္လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ႔ လုပ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕ တာဝန္ဟာ တပတ္ေလာက္နဲ႔ ဇာတ္သိမ္းခန္း ေရာက္သြားပါတယ္၊ တအိမ္လံုးလည္း ရႈးရႈးနံေတြ ေထာင္းေထာင္းထလို႔ေပါ႔ ဟဲ ဟဲ အေပၚဆံုးေလွကားထစ္ကေန ေအာက္ဆံုးထပ္ထိ ရႈးအိုးေလးဟာ ဒလိမ္႔ေခါက္ေခြးေပါ႔၊ က်ေနာ္ အတြက္ေတာ႔ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔ လူမပါ ပါဘူး၊ အိုးႀကီးပါဘဲ ခင္ဗ်ား။

ေနာက္တခါေတာ႔ ႏြားႏို႔ သြားယူခိုင္းတာေပါ႔ က်ေနာ္တို႔ လမ္းထိပ္မွာ ႏြားေမြးတဲ႔ အိမ္ေတြရွိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ အိမ္က ႏြားႏို႔ ယူေတာ႔အၿမဲတန္းလာပို႔ပါတယ္၊ အဲဒီေန႔ကေတာ႔ ဘာၿဖစ္လို႔လည္းမသိဘူး လာမပို႔ဘူး၊ အဲတာ က်ေနာ္ကိုသြားယူခိုင္းတယ္၊ က်ေနာ္က မယူခ်င္ဘူး ပထမတခ်က္က သြားတဲ႔လမ္းမွာ ကုိက္တဲ႔ေခြးေတြရွိတယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ မတည္တဲ႔ ေခြးေတြေပါ႕၊ (ေခြးနဲ႔ေတာင္မတည္႔ဘူးေနာ္) ဒုတိယ တခ်က္က ဂိ်ဳင္႔ဆြဲ ၿပီး မသြားခ်င္တာ။

ဒါေပမဲ႔ အမိန္႔နဲ႔ဆိုေတာ႔ သြားရတာေပါ႔၊ ကံေကာင္းစြာဘဲ အိမ္ကိုေရာက္လာပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ကံမေကာင္း စြာဘဲ ေဖေဖ ေရွ႕တည္႕တည္႕မွာ တစက္မွ မက်န္ေအာင္ ေမွာက္သြားပါတယ္၊ ဟဲ ဟဲ ေနာက္ေတာ႔ က်ေနာ္ မလုပ္ ခ်င္ဘူးဆိုတဲ႔ အလုပ္ေတြကို ခိုင္းတာ ေတာ္ေတာ္ ေရာ႔သြားပါတယ္၊ သေဘာ ေပါက္ၾကေပါ႔ေနာ္၊ က်ေနာ္ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ တကယ္ ဆန္႔က်င္တာ ေတာ႔မဟုတ္ဘူး သူ႕အလိုလို ျဖစ္သြားတာပါ၊ တကယ္ပါ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အာဏာနဲ႔ခိုင္းတဲ႔ အလုပ္ေတြ၊ မႏိုင္ဝန္ ေတြကို ထမ္းခိုင္း တာေတြဟာ ဘယ္လိုမွ မေအာင္ျမင္ ႏိုင္ပါဘူးဆိုတာပါဘဲ။

ဆက္ရန္
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Saturday, September 26, 2009

က်ေနာ္သိတဲ႔ မႏၱေလး (၁) ႏွင္႔ အညာစာ ဟင္းေလးမ်ား

က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးသားေတြဟာ တျခားၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြထက္စာရင္ ကိုယ္႔ၿမိဳ႕ကိုယ္ အစြဲအလန္း ေတာ္ေတာ္ႀကီး ၾကတာေတြ႕ရတယ္။

ေနာက္ၿပီး မႏၱေလးသား ျဖစ္ရတဲ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူၾကတယ္၊ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ မႏၱေလးသား ဆိုတာကို မေမ႔ၾကဘူး၊ က်ေနာ္လည္း မႏၱေလးသားျဖစ္တဲ႔အတြက္ အရင္တုန္းကေတာ႔ ဂုဏ္ယူဘူးတယ္၊ ေနာက္ေတာ႔ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ေဒသစြဲ ေတြေၾကာင္႔ ကမၻာၾကီးမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ႔ စစ္ပြဲေတြ၊ ပတိပကၡေတြကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ေဒသစြဲေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေဖ်ာက္ျပစ္ရမယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္ မႏၱေလးသား ျဖစ္တာကို ေမ႔ထားတာေတာင္ အေတာ္ၾကာခဲ႔ၿပီ။ က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာ မႏၱေလးဟာ အရင္တုန္းကထိေတာ႔ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ အခုေတာ႔မသိေတာ႔ဘူးဗ်ာ၊ ဘာၿမိဳ႕ေတာ္ လည္းဆိုတာ၊ ဟား ဟား ခင္ဗ်ားတို႕သိရင္ေတာ႔ ေျပာၾကအုန္းေပါ႔။


တကယ္တန္း မႏၱေလးဆိုတာ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းမွာ ရွိတဲ႔ အညာရြာႀကီးတရြာပါဘဲ၊ ႏိုင္ငံျခား မေျပာနဲ႔ ရန္ကုန္နဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာင္ အဘက္ဘက္က ေတာ္ေတာ္ေခတ္ေနာက္ၾကၿပီး က်န္ခဲ႔တယ္ေျပာရမွာဘဲ၊ က်ေနာ္တို႕ ရန္ကုန္သြားတဲ႔အခါဆိုရင္ အၿမဲတန္း မ်က္ေစ႔လည္တယ္၊ က်ေနာ္ အ တာလည္းပါတာေပါ႔၊။

ဘတ္စကားမစီးတတ္၊ မသြားတတ္မလာတတ္နဲ႔ အၿမဲတမ္းအဟားခံရတယ္၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႕ ဘာသာ က်ေနာ္တို႕ ေရႊမႏၱေလး သားေလး ဘာေလး လုပ္မေနနဲ႔ ရန္ကုန္မွာေတာ႔ အညာသားပဲစား ဘဲ၊ ဟဲ ဟဲ ပဲစားဆိုလို႕ ေျပာရ အုန္းမယ္၊ အညာသားေတြက ပဲေတာ႔ တကယ္ႀကိဳက္ၾကတယ္၊။

ပဲတမ်ဳိးမ်ဳိးကေတာ႔ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အၿမဲလိုလို ပါၾကတယ္၊ ေႏြရာသီ ဆိုရင္ ပဲႀကီးဟင္းေလးျပစ္ျပစ္ခ်က္၊ မက်ီးရြက္သုပ္ကေလးကို ပဲဟင္းေရေလးဆမ္း၊ ၾကက္သြန္ဥ ပါးပါးေလး အကြင္းအကြင္းလွီးထည္႔ၿပီး သုပ္စားရင္ထမင္းဝိုင္းမွာ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္ဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္လည္း ပဲစိမ္းလို႕ေခၚတဲ႔ ေထာပတ္ပဲေလး ကို ဆီျပန္ခ်က္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရလည္ဆီလည္ ေလးခ်က္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပန္ေထြေဖ်ာ္၊ ပန္းမံုလာနဲ႔ ဘဲဥေလးနဲ႔ ေၾကာ္ဆိုရင္လည္း ၿမိန္မွၿမိန္။

ေန႔တိုင္း စားေနၾက ပဲေတြကေတာ႔ ပဲနီေလးနဲ႔ ၾကာဇံ ဟင္းေရေသာက္၊ ကုလားပဲနဲ႔ ဆိတ္ရုိးခ်က္၊ ပခုကၠဴ ဘက္၊ နယ္ဘက္ ကအမ်ဳိး ေတြေပးထားတဲ႔ ေမာင္မေခၚပဲေလးမ်ား ဆီျပန္ခ်က္စားလိုက္ရရင္ အိမ္က လင္ေတာ္ေမာင္ေတြစိတ္ဆိုး သြားၾကလိမ္႔မယ္ေနာ္။ ေမာင္ လို႔ မေခၚႏိုင္ေအာင္ စားေကာင္းလြန္းလို႕၊ ေနာက္ျပီး ပဲကုလားဟင္းေရေလး မ်ားခ်က္ရင္ေရာ စားေကာင္းလြန္းလို႕ ထမင္းေတာင္ထည္႔ မေလာက္ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ အိမ္မွာ ဆိုရင္ ေမေမက ငါးေျခာက္ခ်က္ရင္ အရုိးေတြခ်န္ထားတယ္၊ အရုိးေတြ နဲနဲမ်ားလာရင္ ပဲကုလားဟင္းရည္ခ်က္တယ္၊ ငါးေျခာက္ရုိးရယ္၊ ခရမ္းသီး၊ မံုလာထုပ္၊ ပဲသီး ဒန္႔ဒလြန္သီး နဲ႕ ကုလားပဲကိုေရာခ်က္တယ္၊ မန္းက်ီးမွည္႔ ရည္ေလးနဲ႔ ေပါ႔၊ ေကာင္းမွေကာင္းေပါ႔။

မနက္စာထမင္း၀ိုင္း မွာေတာ႔ အၿမဲတန္း ပဲျပဳပ္ ကေတာ႔ပါတာဘဲ၊ ၾကက္သြန္နီ နဲ႔သုတ္ ဒါမွာမဟုတ္ ၾကက္သြန္နီ ေလးဆီသတ္ၿပီး ေၾကာ္လိုက္ရင္လည္း ဟင္းတခြက္တန္းေတာ႔ ဝင္တာေပါ႔၊ ေနာက္ၿပီး ပုန္းေရႀကီး နဲ႔ ၀က္သားနဲ႔ခ်က္ေလ၊ က်ေနာ္တို႕ အညာသားေတြကေတာ႔ ပုန္းေရကိုႀကိဳက္မွႀကိဳက္၊ က်ေနာ္တို႕ အိမ္မွာေမေမခ်က္တဲ႔ ပုန္းေရႀကီး၀က္သားခ်က္ေလးကို က်ေနာ္စာထဲမွာ ခ်က္ျပမယ္ေနာ္၊ ခင္းဗ်ား တို႕ေတာ႔သိသလားမသိဘူး လက္ပံပြင္ခ်ိန္ ေခြးရူးခ်ိန္ ဆိုတာေလ၊ အဲဒီလက္ပံပြင္႕ခ်ိန္ ေရာက္ရင္ ေစ်းထဲမွာ လက္ပံပြင္ ေတြအျမဲတန္းေရာင္းတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ေမေမက ၀ယ္ထားၿပီး ေျခာက္ေနေအာင္လွမ္းၿပီး တႏွစ္စာ ဒါမွမဟုတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိမ္းထားတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေဆာင္းတြင္း ခရမ္းသီးေတြ လႈိုင္ေနေအာင္ေပၚတဲ႔ အခ်ိန္ဆိုရင္လည္း ခရမ္းသီးေတြ ေန႔တိုင္းႏို္င္သေလာက္၀ယ္လာၿပီး ပါးပါးလွီးၿပီး ေနပူပူမွာ ေျခာက္ေနေအာင္၊ လိပ္ေနေအာင္ လွမ္းၿပီး မွ သိမ္းသိမ္းထားတယ္၊ ေစ်းထဲမွာ ပုန္းေရႀကီး လပ္လပ္ဆပ္ဆပ္ေတြ႔လို႕ ဒါမွမဟုတ္ အညာကပုန္းေရႀကီးလက္ေဆာင္ ရၿပီ ဆိုရင္ေတာ႔ စိတ္မပူနဲ႔ေတာ႔ ဟဲ ဟဲ ၀က္သားပုန္းေရ ခ်က္ျပီေလ၊ ပထမဆံုး ၀က္သားသံုးထပ္သား အဆီအသားတြဲရက္ ကို၀ယ္ၿပီးေတာ႔ ႏူးေနေအာင္ျပဳတ္ထားတယ္။

ၿပီးေတာ႔ လက္ပံပြင္႔ေျခာက္ကိုလည္း နဲနဲေလးေတာ႔ ႏုူးေအာင္ တေရေလာက္ ျပဳတ္လိုက္ေသးတယ္၊ ဝက္သား ေတာ္ေတာ္ႏူးေတာ႔မွ ခုနက လက္ပံေခါင္းရယ္ ခရမ္းသီး ေျခာက္ရယ္ ခရမ္းသီး အစို ၂လံုးေလာက္ရယ္ေရာၿပီးခ်က္၊ နဲနဲေလးၾကာမွ ပုန္းေရၾကီး အေရေဖ်ာ္ၿပီးထည္႔လိုက္ ရင္ ထြက္လာတဲ႔ ဝက္သားပုန္းေရအနံက သားေရေတာင္မနဲထိန္း ရမွာ၊ ဝက္သားပုန္းေရနဲ႔တြဲတဲ႔ အညာငရုပ္သီး ေထာင္းေလးကေတာ႔ ငရုပ္သီးအေျခာက္ေတာင္႔ ကိုၾကက္သြန္နဲ႔ဆားနဲ႕ ေရာေထာင္းၿပီး ဆီရြဲရြဲ ေလးမ်ား ဆမ္းစား လိုက္ရရင္ေတာ႔ တကယ္ကို တစ္ေဆြလံုးတစ္မ်ဳိးလံုးေမ႔ေလာက္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

ၾသ ခုနက ပုန္းေရ ဆိုတာလည္း ပဲနဲ႔လုပ္ထားတာေလ၊ ဒီဟင္းေလးေတြက က်ေနာ္တို႔ အညာမွာ (မႏၱေလးမွာ) ခ်က္ေလ႔ခ်က္ထ ရွိတဲ႔ ဟင္းေလးေတြေပါ႔ ဗ်ာ။ ဒီအညာဟင္းေတြ အေၾကာင္းေျပာ ေနရတာက ထမင္းစားမေကာင္းလို႔ အဲ ေယာင္လို႕ ေျပာစရာေလးတခု ရွိလို႕ intro ဝင္ေနရတာေလ။


ဒီေန႕ က်ေနာ္ဆိုင္မွာထိုင္ေနတုန္း vinyl ဆိုင္က အလုပ္ (vinyl အပ္ထည္)လာယူတယ္၊ ဆိုင္က မနက္လာယူတယ္၊ ညေနလာပို႔ရင္းနဲ႔ ေငြပါရွင္းလိုက္ရတာေပါ႔၊ ဒီေန႔ က က်ေနာ္တို႔ ကအေရးၾကီးေနလို႔ မေန႔ညေနက သူတို႕လည္း မလာေတာ႔ ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာ ပိုက္ဆံမရွင္းဘဲနဲ႔ vinyl ခ်ပ္ေတြဘဲယူလာတယ္၊ သိပ္ေတာ႔ မမ်ားပါဘူး က်ေနာ္လည္း သြားတဲ႔ကေလးကို ပိုက္ဆံေပးဘို႔ ေမ႔သြားတယ္။

ဒါနဲ ႔ ကေလးမေလး လာေတာ႔ ပိုက္ဆံ ရွင္းေပးမယ္ လုပ္ေတာ႔ ေငြမခံေသးပါဘူးတဲ႔၊ မနက္ေစာေသးလို႔တဲ႔၊ အဲဒီေတာ႔ ညီမလုပ္တဲ႔သူက အလုပ္ရႈတ္ပါတယ္၊ အမတို႔မွာ ထံုးစံမရွိဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုက္ဆံေပးလို႔ လည္းရတယ္၊ အမတို႔ ရစရာရွိရင္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ဘဲျဖစ္ၿဖစ္ ေတာင္းမွာဘဲတဲ႔၊ အဲဒီလို႔ ေျပာေတာ႕ က်ေနာ္လည္း နဲနဲ အေတြးေပၚသြားတယ္၊ ညီမ လုပ္တဲ႔သူကိုလည္း မေျပာဘို႔ေျပာလိုက္တယ္။

ဒါဟာ မႏၱေလး ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာ ဓေလ႔ထံုးစံေလးတခုေပါ႔၊ က်ေနာ္တို႕ဆိုင္မွာ စကၠဴ လာပို႔ရင္လည္း အဲဒီအတိုင္းဘဲ ေစာေသးရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ေငြမခံဘူး၊ ေနာက္တေခါက္ ဒုကၡခံၿပီးေတာ႔ မွ ညေနဘက္မွ ျပန္လာေတာင္းတယ္။ ဒါဟာ လူသားျခင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ အေရာင္းအဝယ္လုပ္သူျခင္း ကိုယ္ျခင္းစာနာတတ္တဲ႔ အက်င္႔ေကာင္းေလး တခုမဟုတ္လား၊ အလုပ္ခြင္ စစျခင္း ေငြမရတတ္ၾက ေသးေတာ႔ ညေနဘက္ ေရာင္း၀ယ္ၿပီးမွ ေငြခံၾကတဲ႔ ဓေလ႔ထံုးစံေလးတခုေပါ႔။

လူသားျခင္းစာနာတတ္တဲ႔ အက်င္႔ေကာင္းေလးတခုကို ဆက္လက္ရွင္သန္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းသင္႔တယ္ မဟုတ္လား၊ အဓိပၸါယ္ မရွိဘူး ထံုးစံမရွိဘူး အယူမရွိဘူး အလုပ္ရႈတ္ပါတယ္၊ တခါထဲသာ ေငြယူသြားပါဆိုၿပီး ကိုယ္ကေငြ ရွင္းရွင္း ေပးလိုက္ရင္ တျခားမေျပလည္သူေတြ ဒါမွမဟုတ္ မနက္ေစာေစာ ေငြမထြက္ခ်င္ေသးတဲ႔ သူေတြအတြက္ အဆင္မေျပေတာ႔ဘူးေပါ႔၊ ေနာက္ၿပီး လူသားျခင္း စာနာတတ္တဲ႔ အက်င္႔ေကာင္းေလး တခုရွင္သန္ေနတာ ေကာင္းပါတယ္ေနာ္။


က်ေနာ္ ကေတာ႔ ကမၻာႀကီးရဲ႕ စစ္ပြဲေတြ ရက္စက္မႈ႕ေတြကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ေဒသစြဲ ၊ပုဂိၢဳလ္စြဲ ေတြနဲ႔ ေယာက္က်ားမိန္းမ ခြဲျခားမႈ႔ေတြကို သိပ္မုန္းတာဘဲ၊ ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္လို လူမ်ဳိးဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေဒသ ကဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူတေယာက္အေနနဲ႕ လူပီသတဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြရွိရင္ က်ေနာ္တို႔က လက္ခံ ရမွာပါဘဲ၊ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးျဖစ္လို႔ မိန္းမျဖစ္ေနလို႔ ေယာက္က်ားျဖစ္ေနလို႕ ဆိုၿပီး ဘယ္ေတာ႔မွ က်ေနာ္ မခြဲျခား ဘူးဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ေလ။

ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္႔ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ က်ေနာ္႔သမီးေတြ ခ်က္ေႀကြးတဲ႔ ေဒသစံု ကဟင္းခ်က္နည္း မ်ဳိးစံုေတြကို ႀကိတ္မွိတ္စား ေနရတာဘဲ၊ က်ေနာ္႔တို႔ အညာဟင္းေတြကိုမွ ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္႔ကိုယ္က်ေနာ္ ေဒသစြဲမ်ား ရွိေနသလားဆိုၿပီးေတာ႔ ရဲရဲ ခ်က္မေၾကြးခိုင္းရဲဘူးေလ။ အခုေတာ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕ အစြန္းေရာက္ခ်င္တဲ႔ အေတြးအေခၚေတြကို ျပင္ဆင္မွ ျဖစ္ေတာ႔ မယ္ဆိုၿပီး ဒီေဆာင္းပါးေလး ကိုေရးလိုက္တာေလ၊ ဟဲ ဟဲ သမီးေတြ သတိသာထားၾကေတာ႔။

ထံုးတမ္းစဥ္လာေကာင္း ေလးေတြကိုဆက္လက္ ရွင္သန္ေအာင္ ထိမ္းသိမ္းဘို႔ တာ၀န္ဟာ လူတိုင္းမွာတာဝန္ ရွိပါတယ္၊ ေဒသဆိုင္ရာ အစြဲအလန္းေလး ေတြ၊ ဓေလ႔စရုိက္ေလးေတြ ဟာ လူက်င္႔ဝတ္ ေတြကို မထိပါးဘူးဆိုရင္ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း ေကာင္းပါတယ္။

အခုေတာ႕ က်ေနာ္လည္း အျမင္မွန္ေတြ ရၿပီးေတာ႔ ဝက္သားပုန္းေရ၊ အညာငရုပ္သီးေထာင္း၊ ပဲႀကီးဟင္းရည္ က်ဲက်ဲထဲကို ဆူးပုတ္ရြက္ေလးခတ္ထားတဲ႔ ဟင္းရည္ေလးနဲ႔ ထမင္းစား လိုက္ပါရေစ အုန္းဗ်ာ၊ ႀကြားတာပါဗ်ိဳ႕၊ က်ေနာ္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔လို စိတ္ကူးထဲမွာဘဲ စားႏိုင္တာပါ။

.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Thursday, September 24, 2009

Sunday, September 20, 2009

Nokia

*3370# Activate Enhanced Full Rate Codec (EFR) - Your phone uses the best sound quality but talk time is reduced my approx. 5%

#3370# Deactivate Enhanced Full Rate Codec (EFR)

*4720# Activate Half Rate Codec - Your phone uses a lower quality sound but you should gain approx 30% more Talk Time.
#4720# Deactivate Half Rate Codec.

*#0000# Displays your phones software version, 1st Line : Software Version, 2nd Line : Software Release Date, 3rd Line : Compression Type.

*#9999# Phones software version if *#0000# does not work.

*#06# For checking the International Mobile Equipment Identity (IMEI Number).

#pw+1234567890+1# Provider Lock Status. (use the "*" button to obtain the "p,w" and "+" symbols).

#pw+1234567890+2# Network Lock Status. (use the "*" button to obtain the "p,w" and "+" symbols).

#pw+1234567890+3# Country Lock Status. (use the "*" button to obtain the "p,w" and "+" symbols).

#pw+1234567890+4# SIM Card Lock Status. (use the "*" button to obtain the "p,w" and "+" symbols).

*#147# (vodafone) this lets you know who called you last.

*#1471# Last call (Only vodofone).

*#21# Allows you to check the number that "All Calls" are diverted to.

*#2640# Displays security code in use.

*#30# Lets you see the private number.

*#43# Allows you to check the "Call Waiting" status of your phone.

*#61# Allows you to check the number that "On No Reply" calls are diverted to.

*#62# Allows you to check the number that "Divert If Unreachable (no service)" calls are diverted to.

*#67# Allows you to check the number that "On Busy Calls" are diverted to.

*#67705646# Removes operator logo on 3310 & 3330.

*#73# Reset phone timers and game scores.

*#746025625# Displays the SIM Clock status, if your phone supports this power saving feature "SIM Clock Stop Allowed", it means you will get the best standby time possible.

*#7760# Manufactures code.

*#7780# Restore factory settings.

*#8110# Software version for the nokia 8110.

*#92702689# Displays - 1.Serial Number, 2.Date Made, 3.Purchase Date, 4.Date of last repair (0000 for no repairs), 5.Transfer User Data. To exit this mode you need to switch your phone off then on again.

*#94870345123456789# Deactivate the PWM-Mem.

**21*number# Turn on "All Calls" diverting to the phone number entered.

**61*number# Turn on "No Reply" diverting to the phone number entered.

**67*number# Turn on "On Busy" diverting to the phone number entered.

12345 This is the default security code.

press and hold # Lets you switch between lines

mannu ?March 14, 2007 ?05:32 - Did You Know
On the main screen type
*#06# for checking the IMEI (International Mobile Equipment Identity).
*#7780# reset to factory settings.
*#67705646# This will clear the LCD display(operator logo).
*#0000# To view software version.
*#2820# Bluetooth device address.
*#746025625# Sim clock allowed status.
#pw+1234567890+1# Shows if sim have restrictions.
*#92702689# - takes you to a secret menu where you may find some of the information below:
1. Displays Serial Number.
2. Displays the Month and Year of Manufacture
3. Displays (if there) the date where the phone was purchased (MMYY)
4. Displays the date of the last repair - if found (0000)
5. Shows life timer of phone (time passes since last start)
*#3370# - Enhanced Full Rate Codec (EFR) activation. Increase signal strength, better signal reception. It also help if u want to use GPRS and the service is not responding or too slow. Phone battery will drain faster though.
*#3370* - (EFR) deactivation. Phone will automatically restart. Increase battery life by 30% because phone receives less signal from network.
*#4720# - Half Rate Codec activation.
*#4720* - Half Rate Codec deactivation. The phone will automatically restart
If you forgot wallet code for Nokia S60 phone, use this code reset: *#7370925538#
Note, your data in the wallet will be erased. Phone will ask you the lock code. Default lock code is: 12345
Press *#3925538# to delete the contents and code of wallet.
Unlock service provider: Insert sim, turn phone on and press vol up(arrow keys) for 3 seconds, should say pin code. Press C,then press * message should flash, press * again and 04*pin*pin*pin# \
*#7328748263373738# resets security code.
Default security code is 12345
Change closed caller group (settings >security settings>user groups) to 00000 and ure phone will sound the message tone when you are near a radar speed trap. Setting it to 500 will cause your phone 2 set off security alarms at shop exits, gr8 for practical jokes! (works with some of the Nokia phones.) Press and hold "0" on the main screen to open wap browser.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာ ေမာင္သိကၡာရဲ႕ `ေရဆူလို႕ပြက္ကေရာ႕ ` စာျမည္း

ဆရာၾကယ္နီ ရဲ႕ ကိုတံငါ ဝထၳဳ ကိုေတာ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႕ဖတ္ဘူး ၾကမွာပါ၊ အခု လည္း ကိုတံငါ လုိ ဝထၳဳ အမ်ဳိးအစားဘဲ၊ ဖတ္လို႕ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္၊ ဆရာ ေမာင္သိကၡာ ရဲ႕ `ေရဆူလို႕ပြက္ကေရာ ` ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ ကေလးပါဘဲ၊
က်ေနာ္တို႕ခင္ဗ်ားတို႕ ငယ္ငယ္ က ျမန္မာျပည္မွာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ထြန္းကားစဥ္ (ယခုကဲ႔သို႕ ျမန္မာနည္း ျမန္မာဟန္ ဒီမိုကေရစီ မထြန္းကားခင္)က သမဝါယမ ဆိုင္ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ လိုခ်င္တဲ႕ပစၥည္းေတြကို မလိုခ်င္တဲ႔ ပစၥည္းေတြနဲ႔ တြဲယူရတယ္၊ အခုလည္း အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ႔၊ က်ေနာ္ ဘေလာ႔ ထဲမွာ က်ေနာ္ မဟုတ္ကဟုတ္က ေရးတာေတြကို ခင္ဗ်ား တို႔ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ တြဲတြဲ တင္ေပးတာလို႔ မယူဆ ပါနဲ႔ မွားသြားမယ္ေနာ္ ဟား..ဟား...ဟား....
သူငယ္ခ်င္းေတြကို စာအုပ္ေကာင္းေလးေတြဖတ္ခ်င္တဲ႔ ေစတနာပါဗ်ာ။ ebook ထဲမွာလည္းမေတြ႕၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းတဲ႔ စာအုပ္ကေလးေတြကို က်ေနာ္ဆက္လက္တင္ ေပးပါမယ္၊ က်ေနာ္ အိပ္ေရးပ်က္တဲ႔ အတြက္ မံုေကာင္းေကာင္းေလးေတြေတာ႔ ဝယ္ေကၽြးၾကပါဗ်ာ.....
အေျခအေနအရ မူရင္းစာေရးဆရာ မ်ားစီမွာ ခြင္႔ေတာင္းတာေတြ ဘာေတြလည္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ႔ ေရာ္ေၾကးေတာင္း ရင္ေတာ႔ စုေပးၾကပါဗ်ဳိ႕ ....
ခင္ဗ်ားတို႕ ဖတ္ခ်င္တဲ႔ စာအုပ္ေလးေတြရွိရင္လည္း က်ေနာ္ကိုေျပာပါ၊ အတတ္ႏိုင္ဆံုး က်ဳိးစားၿပီး တင္ေပးပါမယ္၊

စာဖတ္သူမ်ားကိုအထူးေက်းဇူးတင္လွ်က္

ေႏြဖား(ရႈမဝ ရုပ္စံုမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၃၃ အမွတ္ ၃၈၇)ေမာင္သိကၡာ
အခန္း(၁)
အဘဥာဏ္ ယခုလို ေႏြရာသီမွာမွ ဖားသားအလြန္ စားခ်င္ေနသည္။ တေလာကလည္း ေရခန္းေနျပီ ျဖစ္ေသာ ေရတြင္းပ်က္ႀကီး အတြင္းမွ ဖားမ်ဳိးစံု အေတာ္ကေလး ရလိုက္ေသးသည္၊။ ေက်ာ္စံေကး ဖာ:ကေလး မ်ားမွသည္ စားဖား၀ါ၀ါ ႀကီးမ်ားအထိ ဖားမ်ဳိးစံုပါ၀င္၏၊
တေပါင္းတန္ခူး အင္း၊ အိုင္၊ ေခ်ာင္း၊ ေျမာင္း၊ ေရကန္၊ ေရတြင္းမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ေနပူရွိန္ေၾကာင္႔ ေရခန္းကုန္ ၾကသည္။ အဘဥာဏ္ႏွင္႔ ေျမးျဖစ္သူ ၾကြက္နီတို႕ ေမာင္ႏွမ၏ ၿပိဳပ်က္စျပဳေနေသာ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုေဆာင္ကေလးကို မိုးမၾကမွီ ျပင္ဆင္ရန္လိုေနသည္။ သူတို႕ေနထိုင္ရာ ဇလြန္ဘက္တန္း ရြာႏွင္႔ မေ၀းလွေသာ စာျဖဴစု ရြာမွ အသိအိမ္ တအိမ္သို႔ သြားကာ ၀ါးနက္၀ါးတလံုးကို ခုတ္ယူလာ၏။ စာျဖဴစု ရြာမွ ဇလြန္ဘက္တန္း အထိ လာရမည္႔ခရီးက လယ္ကြင္းျပင္၊ အရိပ္ခိုစရာ ေနရာမရွိ ၊ ရုိးျပတ္မ်ား အၾကားမွ ေျမသည္ ပပ္ၾကားမ်ားပင္ အက္ေန၏၊ သို႔ေသာ္ တစ္ခုေတာ႔ရွိသည္၊ စာျဖဴစု ရြာမွလြန္ေရြ႕ ခရီးလမ္းအၾကားတြင္ ေရနက္ေျမွားင္းကေလး တခုရွိသည္။
မိုးတြင္းအခါ ေရရွိ ေရြ႕ ေခ်ာင္းကေလးတမွ် သာသာယာယာ ရွိခဲ႔ေသာ ေရႏုပ္ေျမာင္းကေလးမွာ ယခုေတာ႔ ေရခန္းေနၿပီ။
ေျမာင္းနဖူးတစ္ေနရာတြင္ ဆီးပင္အုပ္ကေလးမ်ား၊ ေဆးရုိးပင္ကေလးမ်ား ႏွင္႔၀ိုင္းရံထားေသာ ေရတြင္းပ်က္တစ္လံုးအနီးတြင္ သူတို႔ေျမအဘိုး ႏွစ္ေယာက္ ေခတၱ နားေရြ႕ အပန္းေျဖသည္။
အီတြင္ အဘဥာဏ္ စိတ္ကူူးတစ္ခုရလာ၏။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးအပူရွိန္ေၾကာင္႔ ခိုကိုးစရာ ေနရာမရွိ။ ေရတြင္းပ်က္အတြင္းေတာ႔ အပူရွိန္ ရုတ္တရက္ ထိုးေဖာက္ႏိုင္ေသးဟန္မတူ။
မၾကာေသးေသာ အခ်ိန္ကမွ ေရခန္းသြားေသာ တြင္းပ်က္ၾကီး၏ ေအာက္ေျခေပါင္(ေဘာင္) ေအာက္တြင္ အေအးဓါတ္က က်န္ေနေသးသည္။ ေျမမွာလည္းခပ္ေပ်ာ႕ေပ်ာ႔သာ ရွိေသးသည္။
ေရတြင္းထဲမ်ာဆိုေတာ႔ အလင္းေရာင္နည္းပါးၿပီး လူသြားလူလာလည္း လုပ္လို႕ရေသာ ေနရာမဟုတ္သမို႕ ဖားမ်ားခို၀င္ေနႏိုင္၏။

ဟဲ..ဟဲ စာျမည္းပါဗ်ာ pdf file လုပ္ၿပီးမွဘဲ တဝႀကီး ဖတ္လုိက္ၾကရေအာင္

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Friday, September 18, 2009

U Win Tin Queed Ch 26-32

အားလံုးၿပီးစီးပါၿပီဗ်ာ၊ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္။


The End





>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 19-25

ဖတ္ႏိုင္ရင္လည္းဆက္တိုက္ဖတ္ေတာ႔ဗ်ာ


ႏႈိပ္ပါ



>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 15-18

လိုင္းေကာင္းတုန္း ဆက္တင္လိုက္အုန္းမယ္၊

ႏႈိပ္ပါ
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 9-14

ဒီေန႕ေတာ႔ အခန္းေတြကို ရသေလာက္တင္သြားေပးပါမယ္၊ မနက္ေစာေစာ ထစရာမလိုဘူးေလဗ်ာ၊

ႏႈိပ္ပါ



>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

က်ေနာ္ရယ္ ၂ လသား blog ေလးရယ္ သူကေလးရယ္

က်ေနာ္ အင္တာနက္ သံုးတာ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး၊ အခ်ိန္ေပးၿပီး မသြားႏိုင္တာလည္း ပါတာေပါ႔၊ ပ်င္းေနတာ ကေတာ႔ အဓိကေပါ႔၊ အခုကိုယ္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ အင္တာနက္သံုးဖို႔ အခ်ိန္ရသြားေတာ႔၊ က်ေနာ္လည္းတအားသေဘာၾက သြားမိတယ္၊ အင္တာနက္ အနားကမခြာႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ၊ အဲဒီမွာ ဘေလာ႔ေတြဖတ္ရင္း နဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ႔ေလး တခုေလာက္ လိုျခင္တဲ႔ စိတ္ေတြ ေပၚလာၿပီးေတာ႔ ၄ရက္ ၈လ ၂၀၀၉ မွာ ဘေလာ႔ အသစ္ေလးနဲ႔ သေဘာေတြ႕လို႔ေပါ႔ဗ်ာ။

က်ေနာ္က စာေရးအရမ္းပ်င္းတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ စာေရးဆရာ တေယာက္ျဖစ္ခ်င္ တာကေတာ႔တပိုင္းေသလို႔၊ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကေတာ႔ အိမ္က ေမာင္ေလးေတြက စာေတြဖတ္ၿပီး စာမေရးလို႔ မေရးတတ္ဘူး ဘာဘူး နဲ႔ ေလွ်ာက္စတာနဲ႔ က်ေနာ္ က မေရးခ်င္လို႔ အခုေရးရင္အခုရတယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္ျဖစ္ညွစ္ညွစ္နဲ႔ တပတ္ေလာက္ မအိပ္မနား ေရးလိုက္တာ ထၳဳတို ၂ပုဒ္ ျဖစ္လာပါတယ္၊ ျမွားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းမွာ ၂ လဆက္တိုက္ ပါလာ ၿပီးတဲ႔ေနာက္ေတာ႔ က်ေနာ္ဟာ ဘဝင္ေတြထိပ္ေရာက္ၿပီး တရားဝင္ အပ်င္းထူခြင္႔၊ အၾကြားသန္ ခြင္႔ရသြားပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကေရးလိုက္တဲ႔ ဝထၳဴတုိ ၂ ပုဒ္ဟာ က်ေနာ္အတြက္ အႏွစ္ ၂၀ စာေလာက္ ဖူလံုသြားၿပီး အခု အင္တာနက္ မွာ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ႔ေလးရလာမွ ကိုယ္ မေရးရင္ ဗလာဘေလာ႔ ျဖစ္ေတာ႔ မွာမို႕ က်ဳိးစားအားထုတ္ၿပီးေရးေနရပါတယ္၊ က်ဳိးစားသီးခံၿပီးေတာ႔ဖတ္ၾကပါ ခင္ဗ်ား၊ ခင္ဗ်ားတို႕ သီးခံရတဲ႔ အက်ဳိးေက်းဇူးအတြက္ က်ေနာ္က အေကာင္းဆံုးဝထၳဳ ေလးေတြနဲ႔ တင္ဆက္ပါမယ္၊ စိတ္ပ်က္သြားၿပီလား ဟဲ..ဟဲ၊ က်ေနာ္႔ ဝထၳဳ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုး ဝထၳဳ တိုေလးေတြကို ေရြးခ်ယ္ ၿပီးေတာ႔ ဘေလာ႔မွာတင္ေပးပါမယ္ေနာ္။

ေနာက္ ၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကို က်ေနာ္႔ရဲ႕သူကေလးအေၾကာင္းလည္း ေျပာရအုန္းမယ္ သူက က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဘေလာ႔ေတြ ဖတ္ေဖာ္ ဖတ္ဖက္ေတြေပါ႔ဗ်ာ၊ သူက ဘေလာ႔ ေတြဖတ္ရင္ cbox နဲ႔ comment ေတြကိုအရမ္း စိတ္ဝင္စားတယ္၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဝင္ေရးတယ္၊ သူမ်ားေတြ အေျခအတင္ ေျပာထားတာေတြကို လည္းဝင္ေရာက္ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးတယ္၊ အခု က်ေနာ္ ဘေလာ႔အသစ္လုပ္မယ္ဆိုေတာ႔ သူကေလးက သိတ္စိတ္ဝင္စားတယ္၊ က်ေနာ္ေရးမဲ႔ စာေတြကိုမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ က်ေနာ္ရဲ႕ cbox ထဲမွာ၀င္ေရးမဲ႔ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ comment ေတြကိုေပါ႔၊ က်ေနာ္ကဘာမွ မဟုတ္ေတာ႔ သူခမ်ာလည္း သနားစရာပါ၊ တေန႔တေန႔ ဘာ comment ဘာ cbox ထဲ ဘာမွ ေတြ႕မလာေတာ႔ တေျဖးေျဖးနဲ႕ ၿငိမ္သက္လာပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ တက္တက္ၾကြၾကြ နဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕ cbox ထဲကစာေတြအေၾကာင္း လာေျပာတယ္၊ က်ေနာ္လည္း အင္း အင္းေပါ႔၊ ဒီေန႔ေတာ႔ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ က်ေနာ္အနားလာၿပီး က်ေနာ္ ေလာႀကီးသြားတယ္တဲ႔၊ ဘာလည္းဆိုေတာ႔ က်ေနာ္ ရဲ႕ cbox ထဲမွာ သူတေယာက္ထဲနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ ေလာက္ျငင္းခံု ေနတဲ႔ ပံုစံ နဲ႔ ေရးထားတာ အခုေတာ႔ သူဘာသာသူ send လုပ္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို သတိထားမိသြားလို႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ သြားတာ သနားစရာပါဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ႔ ေျပာေသးတယ္ က်ေနာ္ စိတ္ဓါတ္က်မွာ စိုးလို႔ သူက ကူညီတာပါတဲ႔၊ ဟဲ..ဟဲ၊ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္း သူကေလးပါဘဲ၊
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Thursday, September 17, 2009

U Win Tin Queed Ch 5-8

လိုင္းေကာင္းတုန္းတင္ထားေပးလိုက္တယ္ဗိ်ဳ႕
ဆက္ဖတ္ပါအုန္း


ႏိႈပ္ပါ




>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 3-4

ကဲမပ်င္းရင္ ဆက္ဖတ္လိုက္ၾကရေအာင္ Ch 3-4



>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 1-2

ဒီေန႔ အခန္း ၁ ကေန ၂ ထိေပါ႔၊
ကြိ Chapter 1-2




>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, September 16, 2009

U Win Tin Queed

ဦးဝင္းတင္ ရဲ႕ ကြိ ဘာသာျပန္၊ ျဖည္းျဖည္းျခင္း ဘဲတင္ေပးပရေစ၊ connection လည္း မေကာင္းလို႔ ၊သိပ္လည္း မတတ္လို႔ ပါ၊ ဟဲ..ဟဲ

Queed Preface Pdf


>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Tuesday, September 15, 2009

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ (ေသာ္တာေဆြ)

ထိုေန႔ ေန႔လယ္ခင္းဝယ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ႐ႉမဝတိုက္မွ ျပန္ခဲ့၍ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေစ်းကို ျဖတ္ခဲ့ၿပီး အေနာ္ရထာလမ္း ေရာက္သည္၌ အမွတ္ (၁၂) ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ အျခား ကားေစာင့္ခရီးသည္ေတြ တပံုတပင္ႀကီးထဲမွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား ေတြ႔ရသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ဆီ ေလွ်ာက္သြားကာ …
ေဟ့လူႀကီး … ခင္ဗ်ား ဘုန္းေမာင္တေကာင္ထဲလား။ ဘယ္သြားမလို႔လဲ
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္အသံၾကားမွ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္၍ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲကိုင္ကာ …
ဟာ… ကိုေဆြ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာ၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားသာ ေဆး႐ံုနဲ႔ ကူးသန္းေနတဲ့ လူ၊ အခု ေဆး႐ံုက ဆင္းလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲၵ
အရက္ ၂၀ ေလာက္ရွိသြားၿပီဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆး႐ံုတက္ေနတုန္းက ခင္ဗ်ား ေငြ ၅၀ လာေပးတာ သိပ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာၵ
ခင္ဗ်ားကို လာေပးတာ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ေအာ္ ဒီလူႀကီး ေဆး႐ံုတက္ေနရတာလဲ ၾကာၿပီ။ စာလဲ မေရး ႏိုင္ေတာ့ ဘိုင္က်မွာဘဲဆိုၿပီး အိတ္ထဲေငြေလး ၁၅၀ ပါခဲ့တာက ခင္ဗ်ားကို ၅၀ ေပးခဲ့တာ၊ တယ္ၿပီး ေပးခ်င္လွ လို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ခုေတာင္ ေတြးေတြးၿပီး ျပန္ႏွေျမာေနေသးတယ္ဗ်
သူသည္ တဟီးဟီးရယ္ေမာလ်က္ …
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ရတာ ရီရတယ္ၵႁေအာ္ … ဒါ ရီစရာေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေျပာေနတာ၊ ေနာက္ကို ခင္ဗ်ား ေဆး႐ံုလဲ မတက္ ပါနဲ႔၊ က်ဳပ္ ေငြလဲ လာမေပးပါရေစနဲ႔၊ က်န္းက်န္းမာမာသာ ေနစမ္းပါ သိလား။ ခင္ဗ်ားကို သတိထားမိတယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ ေထာင္ထဲမွာ ေနရင္ေနမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဆး႐ံုမွာေနမယ္ဆိုတဲ့လူ၊ အိမ္မွာကို ေနတယ္မရွိဘူး။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ား သားမယားနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔လားၵ
သူသည္ တဟီးဟီး ရယ္ေမာျပန္လ်က္ …
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ဴပ္ကလဲ ခင္ဗ်ားေျပာမယ္ဆို ေျပာစရာဘဲၵ
ထိုစဥ္က သူသည္ (လပိုင္းမွ် လိုေတာ့သည္) ေနာက္တႀကိမ္ ေဆး႐ံုသြားၿပီး ဘဝဇာတ္သိမ္းေတာ့ မည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ပသို႔ ေတြးထင္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ကြၽန္ေတာ့္ ဝါသနာအေလ်ာက္ ကိုယ္ႏွင့္ခင္မင္သူကို ကလိတိတိ ေျပာ၍ ရယ္ေမာေစျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ႁကိုယ့္ အခုလက္ရွိအိမ္ေထာင္ အဆင္မေျပလဲ ကြၽန္ေတာ့္လိုဘဲ ေနာက္တမယားယူေပါ့ဗ်ာ၊ ဘာလို႔ ေထာင္ထဲသြားလိုက္ ေဆး႐ံုတက္လိုက္ လုပ္ေနရမွာလဲၵ
ယင္းသို႔ ေျပာေနစဥ္မွာပင္ ဘတ္စ္ကားေရာက္လာ၍ လူႄပြတ္သိပ္ခဲထဲမွာ သူကားေပၚတက္ဘို႔ ႀကိဳးစား သည္။ သို႔ေသာ္ သူမရပါ။ သူ၏ ကိုယ္ခႏၶာက်န္းမာေရးအေျခအေနမွာလည္း အျခားလူမ်ားကဲ့သို႔ လက္တဖဝါး ေျခတဖဝါးမွ်ႏွင့္ ဘတ္စ္ကားကို တြယ္လိုက္သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အင္အားမရွိရွာပါ။
ေမာင္းမယ္ အကိုေရ့၊ က်န္တဲ့လူေတြ ေနာက္ကားလိုက္ၵ
ဟူေသာ စပယ္ယာ၏ အသံႏွင့္အတူ ဘတ္စ္ကားထြက္သြားေသာအခါ သူသည္ သက္ျပင္းႀကီး ခ်လိုက္ၿပီး အားနည္းေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၏။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို ျပန္၍ ႐ႊင္လန္းေစရန္ …
ဒီမွာ ကိုတင္ေအာင္၊ ခုႏွယ္ ဘတ္စ္ကားစီးရတာက ခင္ဗ်ား ေထာင္ထဲသြားရတာလို၊ ေဆး႐ံုတက္ရ တာလို လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကဲ … ခင္ဗ်ား ဘယ္သြားမလို႔လဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ့္မေျပာေသးဘူးၵ
ဟံသာဝတီလမ္းကိုဗ်
ဟာ … ဟံသာဝတီဆို … ႀကံေတာေရာက္ရင္ ေရာက္တာေပါ့ဗ်
ႀကံေတာ ဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ သခ်ႋဳင္းျဖစ္ေန၍
ခင္ဗ်ားကလဲ ေျပာေရာ့မယ္
ေအာ္… အဲဒါ ခင္ဗ်ားကို အေကာင္းေျပာတာ ႀကံေတာသုသာန္နဲ႔ ဟံသာဝတီလမ္းဟာ ကပ္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ လာ… လာ… ခင္ဗ်ား အဲဒီကို လြယ္ကူစြာေရာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ပို႔ေပးမယ္။ သက္ေတာင့္ သက္သာ ကားစီးရမယ္။ အဆင္သင့္ရင္ မွန္ကားအေကာင္းစားကို စီးရမယ္
ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အား သိမ္ႀကီးေစ်းဘက္သို႔ လက္ဆြဲ၍ ေခၚခဲ့ေတာ့သည္။ သူ မလိုက္ခ်င္ လိုက္ခ်င္ ႏွင့္ ပါလာလ်က္။
ဟုတ္မွလဲ လုပ္စမ္းပါဗ်
အို… ခင္ဗ်ား ဒုကၡိတကို က်ဳပ္ကူညီမလို႔ပါ။ ခင္ဗ်ား ခႏၶာကိုယ္ဟာ ခုႏွယ္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးဘို႔ကို မေကာင္းဘူး
ထိုအခ်ိန္တြင္ အမွန္ပဲ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ က်န္းမာေရးမွာ မေကာင္းေတာ့ပါ။ လူမွာ ပိန္ေၫႇာ္လ်က္။ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ႏွင့္ နားထင္နားရင္းခ်ိဳင့္၍ ေနေခ်သည္။ သူ၏ နဂိုမူလ႐ုပ္ႏွင့္ မ်ားစြာကြာျခားလ်က္ ရွိေလၿပီ။
စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူေခ်ာလူခန္႔ တေယာက္ျဖစ္၏။ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းသည္။ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္၊ ႏွာတံ၊ ႏႈတ္ခမ္း လွပသူျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ဆရာသုခက ႐ုပ္ရွင္မင္းသားလုပ္ဘို႔ ေျပာခဲ့ဘူး သည္။ ေရႊလင္းယုန္၏ သူ ဝတၳဳကို ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ႏွင့္ ႐ိုက္ရန္ ဆရာသုခ ႀကံစည္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဗန္းေမာ္ႀကီးက သူ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မလုပ္ခ်င္ပါဘူးဟု ျငင္းခဲ့၍ ထိုဇတ္ကားကို ေမာင္သင္ႏွင့္ ဆရာသုခ ႐ိုက္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား …
ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မလုပ္ခ်င္ရတာလဲၵ
ေမးေတာ့ သူက ရီက်ဲက်ဲႏွင့္
ကြၽန္ေတာ္က ရွက္တတ္တယ္ဗ်
ဒါကို ကြၽန္ေတာ္က မေက်နပ္၊ သူ႔အား စာေရးဆရာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာရွိ၍…
“ရွက္တယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသးပါဘူးဗ်ာ၊ ဘာမဆို ကိုယ္မလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္ကို အစမွာ ေတာ့ ရွက္သလို ရွိၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ သို႔ေသာ္ ဒါကို ငါမျဖစ္မေနလုပ္ေတာ့မေဟ့လို႔ အားမာန္တင္းလိုက္တယ္ ဆိုရင္ ဒီအပရိက ျဖစ္တတ္တဲ့အရွက္ဟာ သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္သြားေတာ့တာပါဘဲ”
က်ေနာ္အေလးအနက္ေျပာမွန္းသိေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ တည္သြားကာ …
“ကိုေဆြေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္က ဒီ႐ုပ္ရွင္အလုပ္ကို ဝါသနာ မပါဘူးဗ်”
“ေအး၊ ဒါေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ လူဆိုတာ ကိုယ္ဝါသနာမပါတဲ့အလုပ္ကို ဘယ္လိုမွ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး”
စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ဝါသနာျပင္းသည္က စာေပႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး။ သည္ႏွစ္ခုတြင္ သူ႔ဘဝကို အပ္ႏွင္းျမဳပ္ႏွံထားသူ ျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆ ဘယ္လိုေန သနည္း။ ကြၽန္ေတာ္လံုးဝ မသိ။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔လို ႏိုင္ငံေရးဝါသနာပါသူ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ယင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ျဖင့္ တခါမွ စကားမစပ္မိခဲ့ၾက။ ေအး … သူ႔စာေပ လက္ရာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အမ်ားႀကီး သတိထား ခဲ့ဘူးသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူ႔အသက္အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တႏွစ္ထက္ငယ္ေသာ္လည္း စာေပသက္တြင္ သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တႏွစ္ေလာက္ႀကီးသည္။ သူ၏ ပထမဦးဆံုးေသာ လံုးခ်င္းဝတၱဳ “ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္” ႐ႊန္း႐ႊန္းေဝေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္သည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းအိမ္ တြင္ ကေလာင္ကိုင္စ တာစူ႐ံုမွ်ရွိေသးသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္၊ ထိုစဥ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က နာမည္အႀကီးဆံုး လူေျပာအမ်ားဆံုးျဖစ္ေန၍ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းက ကြၽန္ေတာ့္အား
“ေဟ့ေကာင္ မင္းမွာ အဲဒီစာအုပ္ရွိလား၊ ငါ့ဖတ္ျပစမ္းကြာ”
ဆိုသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဖတ္ျပလိုက္ရသည္။
ထိုစာအုပ္ထဲတြင္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားမွာ အျခားဘယ္စာအုပ္ထဲတြင္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မေတြ႔ခဲ့ဘူးေသးေသာ “ေတာ့ကာသာျဖင့္ရယ္ဘဲ” ေတြ ထပ္တလဲလဲ ေတြ႔ရသည္။ “ဘဲ”ႏွင့္ “အား” စာလံုးေတြ ကို အမ်ားႀကီးသံုးသည္။ “ကို”ဆိုတာ သူမသံုးတတ္သေလာက္။ ဥပမာ - အထက္၌ အမဲစာလံုးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျပထားသည္ကို ၾကည့္ပါ။ သူသာဆိုလ်င္ (“ဘဲ”ႏွင့္ “အား” စာလံုးေတြအား အမ်ားႀကီးသံုးသည္) ဟု ေရးေပ လိမ့္မည္။ သူစာေတြသည္ ဝက္နင္းေတြမ်ားလွသည္။ ေထာင့္ေထာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ရွိလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာအုပ္ကို ဆရာႀကီးအား ကြၽန္ေတာ္ၾကာၾကာပင္ ဖတ္မျပလိုက္ရပါ။ ဆယ့္ေလးငါးမ်က္ႏွာေလာက္ျဖင့္ ဆရာႀကီးမွာ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ
“ေဟ့ေကာင္ ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ ေတာ္ေတာ့ နားကေလာလွတယ္”
ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္ေငါက္ပါေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္ သည္ လူငယ္တို႔၏ အသဲစြဲ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္၌ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္ စာေပအလွ်င္ျပတ္ေနရာမွ စစ္ႀကီးအၿပီး ေဝါကနဲ ေပၚလာေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္သည္ ထိုစဥ္က ဝတၳဳဖတ္ရမွန္း သိစ လူငယ္ပိုင္းႏွင့္ တန္းတိုးျခင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စာေပၾသဇာ မည္မွ်သက္ေရာက္သြားပါသနည္း။ ဤ ဘုန္းေမာင္ တေယာက္ထဲရယ္ ဝတၳဳထဲက ဇတ္လိုက္သည္ “ဘုန္းႏိုင္” ျဖစ္ေလရာ၊ ေဟာ .. ယခု နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ “တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္” သည္ ဤနာမည္ယူေၾကာင္း ဝန္ခံေပသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔အ႐ြယ္ စာဖတ္သက္ ေတာ္ေတာ္ရင့္ေနသူမ်ား အေနႏွင့္ကား မႀကိဳက္၊ မႏွစ္သက္ၾကပါ။ ဆရာႀကီးေျပာသလို “နားကေလာ” လွပါ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္း နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာ၊ ေသာ္တာေဆြလည္း နာမည္ရ စာေရးဆရာ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ေဘာင္တန္းမိၾကေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည သူ႔အေရးအသာကို သေရာ္ ေသာ စာေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳေတြမ်ားထဲ၌ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ဘူးပါသည္။ သူ႔စာအေရးအသားတြင္ “ဘဲ” ေတြ “အား” ေတြ မ်ားလြန္းအားႀကီး၍ သူ႔ကို “ဘဲက်ီးကန္းႀကီး” ဟု ကြၽန္ေတာ္က ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ဘူး သည္။
ဤသို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရးသားရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္က မုန္းတီးစိတ္၊ မလိုတမာစိတ္ လံုးဝမရွိခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း သူ႔ကို မနာၾကည္းေစရန္ ဟာသျဖင့္ သေရာ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ “ျဖဴဝါပူစီ” ဝတၳဳတြင္ အပ်ိဳကေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚတြင္ စာဖတ္ေနၾကစဥ္ အိမ္ေအာက္က ေအာင္နက္က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ပါးစပ္ႀကီးၿပဲ၍ သြားရည္ တျမားျမားက်ေနသည္။ ထိုစဥ္ ဂုတ္က်ားေရာက္လာလ်က္ …
“ေဟ့ ေအာင္နက္ရ၊ မင္းက သြားရည္တျမားျမားနဲ႔ ဘာေတြ သေဘာက်ေနတာလဲကြ”
ေမးေတာ့၊ ေအာင္နက္က …
“ရွီး … နားေထာင္စမ္း၊ က်ီးကန္းသံေတြလို တအားအားနဲ႔ ဘဲေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားရတယ္ကြ၊ ဧကႏၱ ငါ့အိမ္သားေတြဟာ နက္ဖန္ခါ ဘဲသားဟင္း ဝယ္ခ်က္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ကြ။ ဒီေတာ့ ငါဘဲသား အ႐ိုးအရင္း စားရေတာ့မယ္ကြ”
ဟုေျပာသျဖင့္ ဂုတ္ၾကားက ေခတၱမွ်နားစြင့္၍ေထာင္ၿပီးေနာက္ ရယ္ေမာလ်က္။
“ဘယ္ကလာၿပီး က်ီးကန္းသံနဲ႔ ဘဲသားဝယ္ခ်က္မွာ ဟုတ္မလဲကြ၊ အဲဒါ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီေလးေတြရဲ့ အသဲစြဲ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ့ ဝတၳဳကို ေကာင္မေလးေတြက တေယာက္ တေယာက္ ဖတ္ျပေနတာကြ”
ကြၽန္ေတာ္ေရးတာက ဒါမ်ိဳးေတြဘဲ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူပုဂၢိဳလ္အေန အားျဖင့္ အင္မတန္ သေဘာသကာယေကာင္းမြန္သူျဖစ္ရကား သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုပင္ေရးေရး၊ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဆိုးသူမဟုတ္သည့္ျပင္ ဖဆပလေခတ္၌ သူသည္ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေထာင္ထဲသို႔ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ သြားေရာက္ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္လာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္အား ေျပာဘူး၏။
“ကိုေဆြ … ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို သေရာ္စာေတြေရးခဲ့တာ မွန္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ အခု ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့မွ ျမန္မာစာေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္႐ႈေလ့လာခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ့စာ အေရးအသားေတြဟာ အမ်ားႀကီး ညံ့ဖ်င္းခဲ့တယ္။ အခု ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ေတာ့မယ္”
ဟုတ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း၌ သူ႔အေရးအသားသည္ အေတာ္ေကာင္းမြန္လာပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္သေဘာမွာလည္း တစံုတေယာက္အေၾကာင္းကို ေရးလွ်င္ ထိုသူကို ခ်စ္ခင္လို႔သာ ျဖစ္၏။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားေနာက္လိုက္၍ ဝါက်ေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ကိုလည္း ျမဝတီမဂၢဇင္းတြင္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖင့္ သူ႔ဝတၳဳေတြ ကြၽန္ေတာ္ေဝဖန္ခဲ့ဘူးသည္။ ဘုန္းႏိုင္လည္း ႏွစ္သက္လက္ခံ၍ ဝီစကီတပုလင္းျဖင့္ပင္ လာ၍ ကန္ေတာ့ခဲ့ပါ၏။ ထိုေနာက္ သူ၏ ဝါက်ေတြလည္း လွပ၍ လာခဲ့ေပေတာ့သည္။
စင္စစ္ စာေပအႏုပညာ၌ အဘယ္မွာလွ်င္ “ၿပီးျပည့္စံုၿပီ” ရွိပါအံ့နည္း။ တစံုတေယာက္သည္ တခုခု၌ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိမည္သာ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ရွိပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ကို ျပသျပဳျပင္ေပးမည္ ဆိုပါက ကြၽန္ေတာ္သည္ ဝမ္းသာအားရ လက္ခံဘို႔ အသင့္ပင္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ စာေပအရာ၌လည္းေကာင္း၊ သူယံုၾကည္ေသာ ႏိုင္ငံေရးရာ၌လည္းေကာင္း၊ မည္သို႔ပင္ ရွိလင့္ကစား လူပုဂၢိဳလ္အေနအားျဖင့္ကား အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းသူျဖစ္၏။ စိတ္ႏွလံုး သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့၏။ မည္သူႏွင့္မဆို ၿပံဳး႐ႊင္ေဖာ္ေ႐ႊစြာ ေနတတ္သူျဖစ္၏။
သူသည္ ေသရည္ေသရက္ ေသာက္စားျခင္း၊ ေလာင္းကစားျခင္းႏွင့္ အျခားအေပ်ာ္အပါးတြင္ လံုးဝ ကင္းရွင္းသူျဖစ္၏။ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း သူ၏ဘဝကို စာေပႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတြင္သာ ျမဳပ္ႏွံထားသူ ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ သူ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္သည့္အပိုင္း ေရာက္သည္၌ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလာခဲ့သည္။ ကုသရန္ ခဲယဥ္းေသာ ကင္ဆာေရာဂါ စြဲကပ္ခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ ယခု စာအစ၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာအခ်ိန္မွာ သူ႔က်န္းမာေရးသည္ လြန္စြာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခဲ့၍ ဘတ္စ္ကားတြင္ တိုးလွ်ိဳးတြယ္ကပ္စီးႏိုင္ေသာ အေျခပင္ မရွိေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသြားလိုသည့္ ဟံသာဝတီ လမ္းသို႔ လြယ္ကူစြာ သြားေရာက္ႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းကို ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသျဖင့္ သူ႔အား ၁၂ ကားမွတ္တိုင္ မွ အေနာ္ရထာ လမ္းတေလွ်ာက္ အေရွ႕ဘက္သို႔ ေခၚခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေလဟာျပင္ေစ်းေထာင့္ ေရာက္သည္၌ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားလမ္းကို ျဖတ္၍ ေဆး႐ံုႀကီးဝင္းထဲ သူ႔ကို ေခၚခဲ့သည္၌ သူက …
“ေဟ့လူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခု ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
“ခင္ဗ်ား သြားခ်င္တဲ့ ဟံသာဝတီလမ္းကို ေရာက္ေအာင္လဗ်ာ၊ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္လိုက္စမ္း၊ အဲဒီ ကားႀကီးကားငယ္အသြယ္သြယ္ေတြဟာ ႀကံေတာ သုႆန္ကို မသာပို႔သြားၾကမွာခ်ည္းဘဲ၊ ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္တဲ့ ကား တက္စီးသြား”
႐ုတ္တရက္ သူ႔မ်က္ႏွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္လ်က္ …
“ဟာ … ျဖစ္ပါ့မလားဗ်”
“ဘာျဖစ္လို႔ မျဖစ္ရမွာလဲ၊ ဒီမသာ တို႔ခ်ည္းပို႔မယ္၊ မင္းမပို႔ရဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ မတားဘူး။ ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္လဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့မွာဘဲ။ အစဦးေတာ့ နံပါတ္ ၉ စီး အိမ္ျပန္ေတာ့မလို႔ဘဲ။ ခုေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ႀကံဳတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လဲ ႀကံေတာလိုက္ၿပီး ေနာက္နာနတ္ေတာျဖတ္ၿပီး ျပည္လမ္းရိပ္သာက အမႀကီးခင္မ်ိဳးခ်စ္ အိမ္ သြားမယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဟံသာဝတီလမ္း သြားေပေရာ့”
ဒီေတာ့မွ သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳး႐ႊင္လာကာ..
“ဟုတ္ဗ်ာ”
“ဒါနဲ႔ ခဏေနအံုး၊ ဒီကားအုပ္စု ႀကံေတာ မဟုတ္ဘဲ တာေမြသုႆန္ျဖစ္ေနမွာလဲ စိုးရေသးတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္သြားစံုစမ္းလိုက္အံုးမယ္”
ဆိုၿပီး ဘတ္စ္ကားဒ႐ိုင္ဘာတေယာက္ထံ သြားေမးလိုက္ရသည္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕၊ ႀကံေတာဘဲ၊ လာ … လာ၊ လူေခ်ာင္တဲ့ကား တက္စီး႐ံုဘဲ၊ အား.. အား ေနအံုးဗ်ိဳ႕၊ အေလာင္းက အသုဘယာဥ္ေပၚတင္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ရွိေသးတယ္။ ပ႐ိုက္ဗိတ္ဆလြန္းကား စီးရ ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္အသိကားမ်ား လာမလားၾကည့္လိုက္အံုးမယ္”
ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္မ်က္စိကစားလိုက္ေတာ့ အဆင္သင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္မိတ္ေဆြ ဆရာဝန္လင္မယား သူတို႔ ခ်က္ပလက္ကား ႀကီးႀကီးရွည္ရွည္ႀကီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထဲ ေရွ႕ခန္းထိုင္လာတာ ျမင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား လက္ဆြဲေခၚသြားလ်က္…
“ဟဲလို ေဒါက္တာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီေဒၚျမဇင္မသာ ပို႔ရေအာင္ဘဲလား”
ဘတ္စ္ကားနံရံေပၚမွာ ေဒၚျမဇင္ အသက္(၇၅)ႏွစ္ ဆိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္က ဖတ္ၿပီးသား။ ဆရာဝန္ ကလည္း…
“ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ဆရာတို႔ေကာ”
“ဒီအဖြားႀကီး ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အင္မတန္ ခင္တာ ခင္ဗ်ာ”
“ဆရာတို႔ ကားပါလား”
“မပါဘူး၊ ႀကံဳရာကားနဲ႔ လိုက္မလို႔ဘဲ”
“ဒါျဖင့္ လာဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတာဘဲ”
ဟု ဆိုၿပီး သူ႔ကားေနာက္တံခါးဖြင့္ေပးေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အႀကီးအက်ယ္ၿငိမ္က်သြား ေလသတည္း။ ခ်က္ပလက္ ဘဲလ္အဲယား ကားႀကီးဗ်။
ထိုဆရာဝန္အား ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့ ဆရာဝန္ကလည္း စာဖတ္သမားျဖစ္ေလရာ..
“ဟာ … ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ဆရာရဲ့ “ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္” ကို အသဲစြဲေပါ့ဆရာ”
ဤဆရာဝန္လည္း ယခု တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆရာႀကီးျဖစ္ေနေသာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ အရြယ္ ေပတည္း။ စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စာဖတ္ပရိသတ္ျဖစ္လွ်င္ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲကို ေရွ႕ ဦးစြာ သတိရရမည္။ ေနာက္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းသူ ဂါဝန္ျပာမေလးဆီက မုန္႔ဘိုးေတာင္းစားေသာ ပါေမာကၡ။ သူအဂၤလိပ္စာ သင္ေပးေသာ ေက်ာင္းသားေလးေတြထံမွ “ေပါ့ကက္မန္းနီး” ေတာင္းေလ့ရွိေသာ ေဒါက္တာ အုန္းေက်ာ္၊ ေတာ၏ သမီးပ်ိဳ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္၏ သမီးပ်ိဳ၊ “ကြၽန္ေတာ္ကဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့ဦးမည္နည္း” ဟူေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဝတၳဳထဲက ဇတ္လိုက္၏ ညည္းညဴသံ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ပလက္ကားႀကီးေပၚေရာက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ေဒၚျမဇင္၏ အသုဘယာဥ္သည္ ေဆး႐ံုႀကီးဝင္းထဲမွ ထြက္ၿပီျဖစ္၍ ကားေတြ တသီတသန္းႀကီး လိုက္ၾကေလရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားလည္း ၿငိမ့္ေညာင္းစြာပင္ မ်ားစြာေသာ ကားယာဥ္ေၾကာ၌ ေမ်ာေလၿပီ။
ဤကားႀကီးက ကိုယ္ထည္ရွည္လ်ားလွသျဖင့္ ဆရာဝန္လင္မယားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေတာ္ေတာ္ လွမ္းေန၏။ သည္လို ကားေမာင္းေနစဥ္မွာ စကားခပ္တိုးတိုး ေျပာလွ်င္ ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္ မၾကားႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား ပညာေပး၏။
“ေနာက္မွတ္ထား၊ တာေမြသြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေန႔လယ္ (၁၂)နာရီေက်ာ္ မသာခ်ခ်ိန္ေတြမွာ ဒီေဆး႐ံု ဝင္းထဲကိုသာ လာခဲ့၊ အသုဘပို႔တဲ့ ကားေတြဟာ မျပတ္ရွိေနတာဘဲ။ ကားလဲ မၾကပ္ဘူး၊ ပိုက္ဆံလဲ တျပားမွ မေပးရဘူး”
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ဖ်စ္ၫႇစ္လ်က္…
“ခင္ဗ်ား ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ”
“ဒါတင္ မကေသးဘူး။ ဒီမသာ ဘယ္ေန႔ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္မလဲဆိုတာ ေမးထားၿပီး သြားလဲ စားႏိုင္ေသးတယ္ဗ်။ ဒီလို ပ႐ိုက္ဗိတ္ကားမ်ားမ်ားနဲ႔ လူခ်မ္းသာပံုေပၚတဲ့ မသာကို သတိထား၊ ဒန္ေပါက္နဲ႔ အိုက္စ္ကရင္ေတာင္ စားရတတ္တယ္ဗ်”
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ရယ္ေမာလ်က္ …
“ႏွိိပ္လိုက္ေလဗ်ာ … ခင္ဗ်ားအႀကံ”
“အဲဒါ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေျပာေနတာ၊ အခု ခင္ဗ်ားေဆး႐ံုက ဆင္းစ၊ နာလန္ထမွာ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း လိုေနတယ္မဟုတ္လား။ ဒါကို ဘိုင္က်လို႔ “ကြၽန္ေတာ္က ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့ဦးမည္နည္း” ေတြ ဘာေတြ ညည္းမေနနဲ႔၊ အဲဒီမသာမ်ိဳးေတြသာ ရွာႀကံစား၊ ေန႔တိုင္း မနက္စာတနပ္ေတာ့ အိုေကဘဲ၊ ေန႔စဥ္ သတင္းစာေတြမွာ နာေရး ေၾကာ္ျငာေတြ ဖတ္ဗ်ာ၊ ဘယ္မသာ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္၊ ဘယ္ေန႔ ရက္လည္ ဆြမ္းသြပ္မယ္ ဆိုတာ သိႏိုင္တာဘဲ။ ဖိတ္စာနဲ႔တကြ ႂကြပါဆိုတာ ဘယ္မသာမွ မရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ စာေရးဆရာေတြ စာေပ ဆုေပးပြဲမွာသာ ရွိတာဗ်”
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလ်က္ရွိ၏။ ကိုတင္ေအာင္၏ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္မွာ သည္လို ရယ္စရာ ေမာစရာမ်ိဳးတြင္ သူမ်ားႏွင့္ စကားၿပိဳင္ေျပာေလ့မရွိ။ ဆိတ္ၿငိမ္စြာသာ နားေထာင္ ေနတတ္ သူျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာေနစဥ္ ၿပံဳး႐ႊင္လ်က္ရွိ၍ ကြၽန္ေတာ္စကားျပတ္လွ်င္ သူ႔မ်က္ႏွာၫႇိဳးငယ္ သြားတတ္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိသည္။ ထိုစဥ္မွာ သူ၏ က်န္းမာေရးသည္လည္းေကာင္း၊ စာေရးဆရာ မက်န္းမာေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရးသည္လည္းေကာင္း ခ်ိဳ႕တဲ့လ်က္ရွိမည္ကို အထူးစဥ္းစားၿပီး မ်က္ႏွာ မ႐ႊင္လမ္း ႏိုင္ျဖင္းျဖစ္ေပသည္။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္က ေတြးေတာမိေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ရယ္ေမာစရာ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မသာပို႔ကားမ်ားသည္ ဘုရားလမ္းမွ ဦးဝိစာရလမ္းခ်ိဳး၊ နဝရတ္ရိပ္သာေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေခတၱစကားျပတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဟံသာဝတီအဝိုင္းနားေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ေျပာစရာ ေတြ႔ျပန္ပါ သည္။ ႀကံေတာသုႆန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကာရန္ေတြ စဥ္းစားမိ၍ ..
“ဒီမွာဗ် ကိုတင္ေအာင္”
သူ႔မ်က္ႏွာသည္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေငးေၾကာင္ ေၾကာင္ေနရာမွ …
“အမွန္ေျပာရမွာျဖင့္ ႀကံေတာက သုႆန္ဗ်”
သူက ကြၽန္ေတာ္ ဘာရည္ရြယ္သည္ကို မသိေသးပဲ…
“ဟုတ္တာေပါ့ဗ်”
“ျမဳပ္ႏွံတာက လူေသမ်ားဗ်။ အပူေတြ ပြားတာက မသာ့ရွင္၊ က်မလင္ ဆိုတာက သူ႔မယား”
ဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ရယ္စရာ ေျပာၿပီကို သူသိလာ၍ သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳး႐ႊင္လာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဆက္လက္၍
“က်မလင္ဆိုတာက သူ႔မယား၊ မုသားဆိုတာက မဟုတ္တာအေျပာ၊ သမုဒၵရာေမ်ာတာက ဆင္ေသနဲ႔ က်ီးကန္း၊ ဟင္… လင္ေသလို႔ မၿပီးစတမ္းဆိုရင္ျဖင့္ မုဆိုးမခ်ည္းေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္တို႔ဂိုးရမယ့္ ခရီးလမ္းကလဲ ဒါဘဲ။ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ဆိုေတာ့ အေတြးနဲ႔ ႀကံလိုက္ရင္ ဒီမွာ ကိုတင္ေအာင္ေရ.. ခင္ဗ်ားတို႔ သွ်င္ဥကၠ႒ က လူေသရင္ ဘာျဖစ္သတဲ့ဗ်”
ဒီေတာ့မွ သူ႐ႊင္ၿပီး စကားတလံုးထြက္လာ၏။
“လူေသ လူျဖစ္သတဲ့ဗ်ာ”
“အဲဒါ မေသခ်ာဘူး၊ ျပာျဖစ္တာကေတာ့ မသာအစစ္ပဲဗ်ိဳ႕၊ အခုၾကည့္ပါလား ေဒၚျမဇင္ မသာ မီးသၿဂႋဳလ္ တဲ့ စက္ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး”
မွန္ပါသည္။ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္း ၁၉၇၈ ခု ေအာက္တိုဘာလ (၂၃) ရက္ေန႔တြင္ ေသဆံုး၍၊ ထိုလ (၂၇) ရက္ေန႔၌ ဤႀကံေတာသုႆန္မွာပဲ ျပာျဖစ္သြား ပါၿပီတည္း။

ဆရာေသာ္တာေဆြ ေဆာင္းပါးေလးကို မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္
ကိုသက္ဦး Blog မွ ကူးယူတင္ျပပါသည္။

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Monday, September 7, 2009

ဝါးျဖဴေတာင္သြား ကင္မရာကစား



ဒီရြာကေလးကို ဒီလိုသြားရင္ဒီလို ဆိုင္းပုဒ္ ကေလးေတြၾကည္႔ၿပီး သြားၾကေနာ္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေတာဆင္ရုိင္းႀကီးေတြ နဲ႕ ေတြ႕ေနရင္
(စိတ္မပူပါနဲ႔ သူတို႕ေတြလမ္းမမွတ္မိလို႔ မလာၾကတာ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါၿပီတဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႕ဆႏၵရွိရင္ေတာ႔ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးလိုက္ေလ၊ ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ ေရြးတတ္ေအာင္ ဟဲ ဟဲ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ခက္မယ္ေနာ္ ..ေတာဆင္ရုိင္းႀကီးေတြတဲ႔ ..ေၾကာက္ေၾကာက္)














ဒီလို အိမ္ေလးေတြကိုေတာ႔ သူတို႕မေဆာက္တတ္ၾကဘူး ဒါေပမဲ႔ ဒါမ်ဳိးအိမ္ေလးေတြကိုေတာ႔ ေဆာက္တတ္ ၾကပါတယ္။ သိပ္မထူးပါဘူးေနာ္၊ အားလံုး ကေတာ႔ ေနစရာေတြဘဲမဟုတ္လား


















ဒီလို ေရေက်ာ္ေလးေတြေတာ႔လမ္းေပၚမွာ အမ်ားႀကီးေတြ႕ခဲ႔တယ္ ဟဲ..ဟဲ















ဒီလမ္းေလးေလာက္ေတာ႔မလွေပမဲ႔ နဲနဲေတာ႔လွပါေသးတယ္

















ဘာပင္ေတြမွန္းေတာ႔ မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အပင္ေတြကေတာ႔ ကၽြန္းစစ္စစ္ေတြပါဗ်ာ၊ ဟဲ ဟဲ ဥပေဒလည္းထုတ္ထားတယ္ေနာ္၊ သစ္တပင္ခုတ္ ေထာင္ ၃ ႏွစ္တဲ႔၊
ခင္ဗ်ားတို႕ အခုျမင္ရတဲ႔ သစ္ပံုႀကီး ေတြၾကည္႔ ၿပီးေတာ႔ စိတ္ညစ္မသြားနဲအုန္း၊ အဲဒါႏိုင္ငံျခား ေငြရဘို႕အတြက္ ေရာင္းရမွာပါဗ်ာ။ ဒီလိုဒီလိုလည္း ျပန္စိုက္ထားပါတယ္၊








>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေဆာင္းခိုငွက္


မာနႏွင့္ေဒါသ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ အၾကင္နာမဲ့တဲ့ႏွဳတ္ခမ္းမ်ား၊ ညစ္ညမ္းတဲ႔ စကားသံမ်ားသာ ထြက္က်ေလ့ရွိတဲ့ ရက္စက္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကေရာ၊ အားလံုးထဲမွာ က်မ ရွာေဖြေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု ကေတာ့ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတာင္ ေတြ႕မလာပါဘူး၊ က်မ မုန္းတီးတဲ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကသာ က်မ ခႏၶာကိုယ္အႏွံအျပားမွာ....၊ ေၾကာက္ရြံျခင္း၊ နာၾကင္ျခင္းေတြနဲ႕ က်မ ေသဆံုးသြားခဲ့ျပီလား...၊ မသတီစရာေကာင္းလွတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ က်မ ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ၿပိဳက်လာခ်ိန္မွာေတာ့ မြန္းက်ပ္ျခင္း၊ နာၾကင္ျခင္းနဲ႕ ရြံရွာျခင္းေတြ ေပါင္းစပ္ျပီး ၿပိဳ႕တက္လာတဲ့ အန္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြကို ထိမ္းလို႕ မရေတာ့ဘူး၊ က်မ အားရပါးရ အန္ပစ္လိုက္တယ္၊ ရြံရွာျခင္းမ်ား၊ ေၾကာက္ရြံျခင္းမ်ား၊ အားလံုး..........အားလံုး ပါသြားၾကစမ္းပါ၊

အန္ဖတ္ေတြထဲမွာ က်မ ဝိုးတဝါးေတြ႕လိုက္တာက ခ်စ္တတ္တဲ့ႏွလံုးသားတစံုနဲ႕ ကလီစာမ်ား၊ ဒါေတြမရွိမွ က်မ အသက္ရွင္ႏိုင္တာ သူတို႕သိၾကရဲ႕လား၊ တကယ္ေတာ့ ႏွလံုးသားမပါဘဲ အသက္ရွင္ေနတာ က်မ တစ္ေယာက္ထဲမွမဟုတ္တာ၊ တစ္ခ်ိန္တုန္းက က်မ ရဲ႕...ေမာင္..၊ က်မ အတြက္ေတာ့ အခုလည္း က်မ ရဲ႕...ေမာင္.... ပါဘဲ၊ ............ေမာင္.......ေရာ ႏွလံုးသားမပါဘဲ အသက္ရွင္ေနသလား၊ က်မ ဘာမွမသိ၊ က်မ သိရမွာကေတာ့ အန္ဖတ္ေတြ ၾကားထဲက က်မ ျပန္လည္ရွင္သန္ႏိုးထလာဖို႕ တစ္ခုတည္း ပါဘဲ၊ အနည္းဆံုး က်မ ရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းဟာ က်မရဲ႕ မိသားစုအတြက္ေတာ့ တန္ဖိုးတခု ရွိမွာပါ၊ က်မ အတြက္ေတာ့...၊

အန္ဖတ္ေတြၾကားထဲက ျပန္လည္ရွင္သန္ဖို႕ က်မ အလိုခ်င္ဆံုး သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္တဲ့ ေအးစက္သင္းပ်ံ႕တဲ့ ေရစက္ေရေပါက္ေတြ ဘယ္မွာလည္း၊ က်မ တကိုယ္လံုး စင္ၾကယ္သြားေအာင္ ေဆးေၾကာျပစ္လိုက္စမ္းပါ၊ မင္းတို႕ အနည္းဆံုး ဒို႕အေရျပား ေတြကိုေတာ့ သန္႕စင္ေစမွာပါေနာ္၊ ဒို႕စိတ္ေတြသန္႕စင္ေစဖို႕ေရာ ဘာေတြနဲ႕ ေဆးေၾကာရမွာလည္း၊ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး သန္႕စင္သြားဖို႕ကသာ အေရးၾကီးဆံုးပါ၊

က်မ မွာ ႏွလံုးသား မရွိတာေတာင္မသိတဲ့ လူေတြ က်မ စိတ္ေတြမသန္႕စင္တာ သူတို႕ဘယ္လို သိႏိုင္မွာလည္း လူကြယ္ရာမွာ အန္ဖတ္ေတြနဲ႕ လူးလိမ့္ေနတဲ့ က်မ၊ အန္ဖတ္ေတြၾကားထဲက ႐ုန္းထြက္ဖို႕ ႏွလံုးေသြးေတြနဲ႕အျမဲတမ္း ေဆးေၾကာေနရတဲ့ ႏွလံုးသား မရွိဘဲအသက္ရွင္ေနတဲ့ က်မ၊ သူတို႕အားလံုး အတြက္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အေရးမၾကီးတဲ့ ကိစၥေတြေပါ့၊ အထူးသျဖင့္ က်မ ေယာက်ာ္းဆိုတဲ့ လူၾကီးလူေကာင္း အေရျခံဳေျမေခြးၾကီး အတြက္ေတာ့ က်မ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး သန္႕စင္ေနရမယ္၊ ေမြးပ်ံ႕ ေနရမယ္၊ သူ႕အတြက္ေတာ့ ဒါေတြဟာအေရးၾကီးဆံုးေပါ့၊ က်မ အတြက္ေတာ့ ရွင္ဟာအညစ္ပတ္ ဆံုး၊ ရွင့္ရဲ႕အျပာေရာင္လႊမ္းတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းအစံုက ရြံစရာအေကာင္းဆံုး၊ မုန္းလိုက္တာ၊ က်မ အရမ္းမုန္းတယ္၊ ၿပိဳ႕တက္လာတဲ့ အမုန္းတရားေတြနဲ႕ မသတီစရာေကာင္းတဲ့ စက္ဆုတ္စရာ အားလံုးကို အန္ပစ္လိုက္စမ္းပါ၊ အဲ့ဒီ ႏႈတ္ခမ္းေတြၾကားထဲကို အန္ပစ္လိုက္စမ္းပါ၊ အားလံုးပါသြားေအာင္ အန္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။


အျဖဴေရာင္နဲ႕ ပန္းႏုေရာင္ေတြေရာယွက္ေနတဲ့ ေအးျမသန္႕စင္တဲ့ ေရခ်ိဳးခန္းေလးေရ၊ မင္းဘယ္မွာ လည္းကြယ္၊ မင္းကို ငါ ခ်စ္တယ္၊ အားလံုးနဲ႕ ေဝးကြာေစတဲ့၊ ငါ့အန္ဖတ္ေတြကိုေဆးေၾကာ ေပးတဲ့ မင္းကို ငါ ခ်စ္တာေနာ္၊ မင္းရဲ႕ ေငြေၾကးနဲ႔တိုင္းတာတဲ႔ တန္ဖိုးေတြ ငါတကယ္မသိဘူး၊ အန္ဖတ္ေတြၾကားထဲမွာ ေျမာေနတဲ့ ငါ့ကို မင္းေဆးေၾကာေပးေနၾကပဲမဟုတ္လား၊ မင္းတစ္ေယာက္ေတာ့ ငါဘာကိုခ်စ္တာလည္း ဆိုတာ နားလည္ႏိုင္လည္ႏိုင္မွာပါေနာ္၊ လူေတြသတ္မွတ္ၾကတဲ့ မင္းရဲ႕တန္ဖိုးကို ငါခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ မင္းတေယာက္ေလာက္ေတာ့ ေထာက္ခံလိုက္စမ္းပါ၊ ဒို႕ရဲ႕အသဲႏွလံုး စမ္းေခ်ာင္းကေလး ထဲမွာလည္း မင္းနဲ႕ဘဝတူ ေအးျမသန္႕စင္တဲ့ေရေတြ စီးေျမာေနတာေရာ မင္းသိရဲ႕လား၊ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ေရာစပ္ေပါင္းဖက္ေနတဲ့ ဒို႕ရင္ထဲက စမ္းေခ်ာင္းကေလးေရ မင္းေရာ ဘယ္မွာလည္းကြယ္၊ မင္းရဲ႕ အရိပ္မွာခိုေနၾကတဲ့ ပန္းရိုင္းေလးေတြေရာ...၊ မင္းအရိပ္ခိုေနရတဲ့ ဒို႕တေတြရဲ႕ ေဆာ့ကစားဘက္ အပင္ၾကီးေတြေရာ ...၊

ဒို႕ေတြကို သတိမွရေသးရဲ႕လားလို႕၊ ဒို႕ေတြ မင္းရင္ခြင္မွာ မခိုလံႈရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားခဲ့ျပီလဲ၊ ေဆာင္းခိုငွက္ကေလးေတြေတာ့ သိတတ္ေကာင္းပါရဲ႕၊ သူတို႕ လာတဲ႕အခ်ိန္ သူတို႕ ျပန္တဲ႕အခ်ိန္ေတြဟာ ျပကၡဒိန္ မလိုေအာင္ တိက်ျပီးသား မဟုတ္လား၊ ငွက္ကေလးေတြေရ မင္းတို႔ရဲ႕ ဇာတိေျမက ရက္စက္ၾကမ္းတမ္း လြန္းတဲ့ရာသီဥတုဒဏ္ကို မင္းတို႕ မခံႏိုင္လြန္းလို႕ ေခ်ာင္းကေလးရဲ႕ ေထြးပိုက္ျခင္းကို ေႏြးေထြးစြာခံယူ ရေပမဲ႕.....၊ ေငြခိုခဲ့တဲ့ က်ီးမိုက္တစ္ေကာင္ ကေတာ့...........၊ ငွက္ကေလးေတြေရ မင္းတို႕ရဲ႕ ျပန္ရက္ ကသတ္မွတ္ၿပီးသားေနာ္၊ ေခ်ာင္းကေလးသိခ်င္ရင္ေတာ့ ေမးလို႕ရမွာပါ၊ ဒို႕အတြက္ေတာ့ ျပန္ရက္မရွိတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ တခုထဲမွာ၊ နာရီေတြလည္းမရွိေတာ့ဘူး၊ ျပကၡဒိန္ေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပီ၊ အခ်ိန္မသိ၊ ႏွလံုးသားမရွိဘဲ ဒို႕ေတြအသက္ရွင္ေနတာေရာ ေခ်ာင္းကေလး သိရဲ႕လား၊ ဒို႕ကလြဲရင္ မင္းအပါးမွာ ခိုနားခြင့္ရၾကတဲ႕ သူေတြအားလံုးအတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုထိေတာ့ ဒို႕ေတြရွင္သန္ ေနအံုးမွာပါ၊ ဒို႕အတြက္ သူတို႕အားလံုးစိတ္ မညစ္ၾကပါေစနဲ႕၊ သူတို႕ကိုသာ ဒို႕ေတြကိုယ္စား ေပ်ာ္ရႊင္ခြင္႕ေပးလိုက္ပါေတာ့ ေခ်ာင္းကေလးေရ။


ဒို႕ေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ထိ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ေခ်ာင္းကေလးလည္း သိတယ္၊ သစ္ပင္ၾကီးနဲ႕ ပန္းကေလးေတြလည္း သိတယ္၊ ငွက္ကေလးေတြလည္း မေမ႔တတ္ရင္ မွတ္မိမွာပါ၊ ေႏြနံနက္ခင္းေတြမွာ ဒို႕ေမာင္ႏွမေတြ နဲ႕ ]ေမာင္... ေခ်ာင္းကေလးရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ လြတ္လပ္ျခင္းေတြကို ေထြးေပြ႔ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကတာ ဟာ အိမ္မက္ေတြမဟုတ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊ စမ္းေခ်ာင္းကေလးရဲ႕ေဘးမွာ ေမာင္တို႕တေတြ ဖမ္းမိလာတဲ႔ ငါးေတြနဲ႕ မီးပံုပြဲလုပ္ခဲ႕ၾကျပီး ေတာပန္းကေလး ေတြရဲ႕ရင္ခြင္ၾကားမွာ မူးရစ္ရီေဝရင္း အရိုင္းဆန္တဲ့ ေမာင့္ရဲ႕ဂစ္တာသံေတြနဲ႕အတူ ဒို႕ေတြစားခဲ့ရတဲ႕ခ်ိဳျမိန္ျခင္း အရသာေတြကိုေရာ ဘယ္လိုေမ့ႏိုင္မွာလည္း၊ ဒို႕ေတြ စားခဲ႕တာေတြဟာ တကယ့္ကိုဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ လြပ္လပ္ျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္းေတြပါ ဆိုတာေတာ့ မင္းတို႕အားလံုး ယံုၾကည္လိုက္စမ္းပါ။


ၾကမ္းတမ္းရိုင္းစိုင္းတဲ႕ မုန္းတိုင္းတခုရဲ႕ ေျခဆင္းဟာ သိပ္ကိုႏူးညံသိမ္ေမြ႕တဲ႕ ေလေျပညွင္းေလး ပါဆိုတာ တခါတခါေတာ့ က်မတို႕ေမ့သြားတတ္ၾကတယ္ေနာ္၊ က်မဘဝရဲ႕ မုန္းတိုင္းေခၚသံ ၁၀တန္းေအာင္စာရင္း ေတးသံသာ ကေလးကလည္း ခ်ိဳသာေအးျမလြန္းေတာ့ က်မရဲ႕ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္တဲ႕ အသိဥာဏ္ ေတြလည္း က်မနဲ႕ အေဝးဆံုးမွာ...၊ လူသားအားလံုးအတြက္ ရယူပိုင္ဆိုင္ဘို႕ အခြင့္အေရးေတြကို သဘာဝတရားၾကီးက ကန္႕သတ္ ေပးထားျပီးသားလို႔ေျပာခဲ႔ရင္ ဘယ္သူေတြမ်ား ျငင္းခ်က္ထုတ္ၾက အံုးမွာလဲ၊ ကိုယ္ရသင္႕တာထက္ပိုျပီး ရခ်င္ရင္ေတာ႕ ေလာကၾကီးရဲ႕ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကို ခံရလိမ့္မယ္၊ ရယူသင့္တာနဲ႕ ရယူခ်င္တာ သိပ္ကိုကြာျခားလြန္းတဲ႕ က်မကေတာ႕ ရယူခ်င္တာတခုထဲကိုၾကည္႕ျပီး ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္တဲ႕ ေခတ္သစ္က်ီးမိုက္ တေကာင္အျဖစ္ အေယာင္ေဆာင္ျမိဳ႕ျပမွာစီးေျမာ လိုက္ပါရင္း ျမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈ႕ေတြနဲ႕ အကြ်မ္းတဝင္ျဖစ္ေနေလရဲ႕။


ရိုးသားျဖဴစင္ၾကတဲ႕ အျပစ္မရွိတဲ႕မိသားစုဝင္ ၅ေယာက္ရဲ႕ အေသြးအသား ေတြကိုစုတ္ယူရ ေလာက္ေအာင္ ဒီအင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ဟာ အဖိုးထိုက္တန္ပါရဲ႕လားဆိုတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမစဥ္းစား ခဲ့တဲ့ ေခတ္သစ္ က်ီးမိုက္တေကာင္ တကယ္ရွိခဲ႕ဘူးတယ္ဆိုတာ မႏၱေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္၊ မန္းခ်ယ္ရီေဆာင္ရဲ႕ ၁၀ေပ ၁၂ေပ က်ယ္တဲ႕ ၂ေယာက္ခန္းေလး ကလည္း ေထာက္ခံလိမ့္မယ္၊ အခန္းဝရံတာေလး ကေန အတားအဆီး မရွိ ျမင္ေနရတဲ့ အျပာေရာင္လိမ္းက်ံ ထားတဲ့ရွမ္းရိုးမ ေတာင္တန္းၾကီးကလည္း သက္ေသလိုက္လိမ့္မယ္၊ ဟန္ေဆာင္မႈ႕ေတြနဲ႕ ပိတ္ဆို႕ေနတဲ႕ ျမိဳ႕ျပလူမႈ႕ ဆက္ဆံေရး ေအာက္မွာ ဒို႕ေတြ ပိတ္ေလွာင္ မြန္းက်ပ္ေနတုန္းက ေတာင္တန္းျပာၾကီးက ဒို႕အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေဖာ္မြန္ဘဲေလ၊ သူ အားလံုး သိပါတယ္။


အေျခခံမတူတဲ့ လူတန္းစားေတြၾကားထဲမွာ ဟန္ေဆာင္မႈ႕ေတြနဲ႔မိတ္ေဆြဖြဲ႕ရင္း ျမိဳ႕ျပပညာသင္စနစ္ရဲ႕ အေဆာင္စရိတ္၊ ေက်ာင္းစရိတ္၊ က်ဴရွင္စရိတ္၊ မဆံုးႏိုင္တဲ႕ စရိတ္ေတြၾကားမွာ မိသားစုကို စေတးခဲ့တဲ့ ဒို႕အတြက္ ေပးဆပ္ရျခင္းက အနံ႕ဆိုးတဲ႔ အျပာေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းတစံု၊ ေငြကလြဲရင္ ဘာမွမသိတဲ႕ ဦးေႏွာက္တလံုး၊ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတဲ႕ ႏွစ္လံုးသားတစ္စံု၊ ဘာေတြဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒို႕ေတြနဲ႔ ထိုက္တန္ပါတယ္၊ အမွန္တရားနဲ႔ ၅ႏွစ္ေလာက္ကင္းကြာခဲ့တဲ့ ဒို႔အတြက္ အမွားေတြနဲ႔ တသက္လံုး ရင္ဆိုင္ခဲ့ရရင္ လည္း ေမာင္ေရ အဲ့ဒါ တရားတယ္ေနာ္။


အၾကင္နာၾကီးမားတဲ့မိသားစု၊ အခ်စ္ေတြအျပည့္အဝေပးေနတဲ႕ ]ေမာင္}၊ ေနာက္ျပီး သိပ္ကိုတန္ဘိုးရွိ တယ္လို႕ က်မ ထင္ထားခဲ့တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕၊ က်မ မွာရွိတာ ဒါအကုန္ဘဲ၊ ဘယ္မွာလည္း အားလံုးအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ေငြ၊ က်မေမာင္ေလး ၂ ေယာက္အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ေရာ၊ ေနာက္က်မွ ရခဲ့တဲ့ေနာင္တ ေတြနဲ႕ ျမိဳ႕ျပပညာေရးစနစ္အေၾကာင္း က်မရွင္းျပခဲ့ရင္ေတာ့ က်မကိုခ်စ္တဲ႔၊ ေလးစားတဲ့၊ ဥာဏ္ပညာ မေသးတဲ့ ေမာင္ေလးေတြ နားလည္ၾကမွာပါ။ ဒါေပ႕မဲ႕ ဒါဟာ တရားမွ်တမႈ႕ေရာ ရွိပါသလား၊ ကိုယ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပီးဆံုးစြာ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ႔ လမ္းေၾကာင္းတခုကို ေမာင္ေလးေတြကို ေပးမေလွ်ာက္ေစတာ ဟာေငြတခုထဲအတြက္တင္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုေရာ ေမာင္ေလးေတြ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ၾက ပါ့မလား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေငြရွိရင္ေတာ့အားလံုး ေျပလည္သြားမွာပါ၊ အဲ့ဒီ ေငြကို က်မဘယ္လို ရွာရမွာလဲ၊ ပညာနဲ႕ေငြနဲ႕ လဲရင္ ေပးရမဲ့ ကိုယ့္က်င့္တရား၊ ဂုဏ္သိကၡာ ေတြကို က်မေပးရဲသလား၊ က်မ မေပးရဲခဲ့ဘူးေနာ္။


ေမာင္ ေရာ ဆင္းရဲသား လူနာေတြဆီက ေၾကမြတြန္႕လိတ္ေနတဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို ေအးစက္တဲ့ႏွလံုး သားေတြနဲ႕ယူရက္သလား၊ ကိုယ့္နဲ႕ပတ္သက္သူေတြ အတြက္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ရွာေဖြျပီး ကုသေပးေနၾကတဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြဆီက ရလာတဲ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ လိပ္ျပာသန္႕စြာနဲ႔ ကားဝယ္စီးႏိုင္ရဲသလား၊ တိုက္ေဆာက္ႏိုင္ သလား၊ က်မ မထင္ပါဘူး၊ ႏွလံုးသားလွတဲ့ ေမာင္ ပညာနဲ႕ေငြနဲ႕ မလဲပါဘူး က်မနဲ႕လည္း ေမာင္ မလဲဘူးမဟုတ္လား၊ ဆရာဝန္ တေယာက္ျဖစ္ဘို႕ ေပးဆပ္ရတဲ့ တန္ဘိုးေတြကို ဆရာဝန္တေယာက္ ျဖစ္လာတဲ့ ေမာင္ သိမွာပါ၊ ဒါေပ႔မဲ့ ေမာင္ေရ က်မတို႕ ႏိုင္ငံမွာ ဆင္းရဲတဲ႕ လူေတြသိပ္မ်ားေနေသးတယ္၊ ထိုက္တန္တဲ႔ရင္းႏွီးမႈ႕အတြက္ ထိုက္တန္တဲ႕ ရယူမႈ႕ကို ေမာင္မရႏိုင္ေသးဘူး၊ ဒါေတြ ေမာင္သိပါတယ္ေနာ္၊ ေမာင္အတြက္ က်မ ေက်နပ္ေနပါတယ္။


က်မ တခုခုကို ေရြးခ်ယ္ရေတာ႕မယ္ေနာ္၊ ေမာင္ရယ္၊ ဂုဏ္သိကၡာရယ္၊ ေငြရယ္၊ က်မ ဘာကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သလဲဆိုတာ ေမာင္သိခဲ့ျပီးသားဘဲ၊ သစၥာမရွိတဲ့ က်မကို ဘယ္ေတာ႕မွ ခြင့္မလႊတ္နဲ႕လို႔ ေျပာခဲ့ရင္ လည္း ေမာင္ ခြင့္လႊတ္မွာ က်မသိပါတယ္။ က်မအတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲခဲ႔ၾကတဲ႕ မိသားစုကို ျပစ္မထားႏိုင္ဘူး၊ က်မ ရခ်င္တဲ႔ ေငြတခုအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် အားလံုးေပးဆပ္ႏိုင္ရမယ္ေလ၊ က်မကို မယူမေနရ ဆိုျပီး ဘယ္သူမွ မေပးစားခဲ့ဘူးေနာ္၊ က်မ ကိုယ္တိုင္ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ထပ္ခဲ႔တဲ႔ ေယာက္က်ားတေယာက္၊ သူ လိုခ်င္တာနဲ႕ က်မ ရခ်င္တာကို အေပးအယူလုပ္ခဲ့တဲ႔ လက္ထပ္ပြဲၾကီးတစ္ခုကို ခမ္းနားၾကီးက်ယ္စြာ က်င္းပခဲ႕တာ က်မ ကိုယ္တိုင္တဲ့ ေမာင္ေရ။


သိပ္ကိုလြယ္တဲ့ ခပ္ညံညံမိန္းမ တေယာက္ရဲ႕ ေဈးကြက္ရွာေဖြေရး လက္ထပ္ပြဲၾကီးတခုေပါ့၊ ကိုယ့္ကိုု ကိုယ့္ အျမဲတန္း အထင္ၾကီးျပီး အမွားေတြကို တခ်ိန္လံုး က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့မိန္းမ တေယာက္ တသက္လံုးအတြက္ အမွားၾကီးမွားခဲ့ျပီ ေမာင္ေရ၊ လူသားစားက်ားတေကာင္ရဲ႕ မာယာေတြကို မုဆိုးမဟုတ္တဲ႔ သာမန္လူ တေယာက္ ဘယ္လိုနားလည္ႏိုင္မွာလည္း၊ အင္မတန္ေကာက္က်စ္စင္းလဲျပီး ပါးနပ္တဲ့ စိတၱဇ လူသားတေယာက္ရဲ႕ ေထာင္ေခ်ာက္ကိုေရာ၊ ေရွးဦးလူသားေတြရဲ႕ အေရာင္းအဝယ္ စနစ္တခုကို ၂၁ရာစုထိ အသံုးျပဳေနဆဲ ျဖစ္တဲ့ က်မလို ခပ္ခပ္ညံညံ မိန္းမတေယာက္ကေရာ ဘယ္လိုစဥ္းစားေတြးေခၚျပီး သိႏိုင္မွာလဲ၊ ကိုယ္မွားခဲ့တဲ့ အမွားတခုအတြက္ ဘယ္လိုဘဲ ေပးဆပ္ရ ေပးဆပ္ရ၊ ေပးဆပ္မယ္ ဆိုတဲ့ မိန္းမ တေယာက္ သိတာက မခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ့သူနဲ႔ အတူေနရျခင္း ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္တဲ့သူနဲ႔ ခြဲခြာေနရျခင္း ဆိုတဲ့ ခပ္ရိုးရိုး အဆိုအမိန္႕တခုထဲဘဲ၊ အခုေတာ့ က်မ ရင္ဆိုင္ေနရတာက ေလာကငရဲ၊ ပူေလာင္ျခင္း ရက္စက္ျခင္း နာၾကင္ျခင္း ဆိုတဲ့ ငရဲနဲ႕ တူတဲ့ တေနရာမွာ က်မ ရွိေနတယ္ ေမာင္--။


ေလာကႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာစာမွာေတာ့ လွပတင့္တယ္တဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးစြတ္ထားတဲ့ မိန္းမတေယာက္၊ ေလာကႀကီးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ အံဖတ္ ေတြၾကားမွာလူးလိမ့္ရင္း ရက္စက္ရိုင္းစိုင္းလွတဲ့ လူယုတ္မာတေယာက္ရဲ႕ ေျခရင္းမွာ လည္းစင္းခံ ေနရတယ္ဆိုတာ လမင္းႀကီး သက္ေသရွိတယ္၊ ေနမင္းႀကီးလည္း ေထာက္ခံ ေပးလိမ့္မယ္။


]ေမာင္} ေရ ...လူတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ သတၲဝါတမ်ိဳးမ်ိဳးကို ညွင္းပန္းႏွိတ္စက္ရတာကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့၊ အဲ့ဒီသတၲဝါ နာၾကင္ျခင္းေဝဒနာ ခံစားရတာကို အရသာခံၿပီး စိတ္ေက်နပ္မူ႔ျဖစ္ေစတဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္ ႏွိတ္စက္ခံရမွ စိတ္ေက်နပ္မူ႔ ရတဲ့ ွေိသာေ်သခ့င်ာ လို႕ေခၚတဲ့ စိတ္တၲဇေရာဂါ တမ်ိဳးအေၾကာင္း က်မ တို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာကို မွတ္မိေသးရဲ႕လား၊ ဆရာဝန္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ ကေတာ့ အေသးစိတ္ ပိုသိတာေပါ့ေနာ္၊ အဲ့ဒီတုန္းက ေမာင့္ဆရာ ရဲ႕ ေဆးခန္းကိုေရာက္လာတဲ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ခႏၵာကိုယ္ အတြင္းပိုင္း က ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးကုေပးရင္း၊ မိန္းမတေယာက္ကို ဒီေလာက္လူမဆန္စြာႏွိတ္စက္ထားတာ ရူးေနလို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲ့ဒီ ေယာက္က်ားကို ရဲစခန္းတိုင္မယ္၊ အရူးေထာင္ပို႔မယ္လို႔ေျပာေတာ့ အဲ့ဒီမိန္းမက ေမာင့္ဆရာ ကို အမူ႔မဖြင့္ဘို႔ အေၾကာင္း ေတာင္းပန္ၿပီး၊ ေမာင့္ဆရာရဲ႕ေဆးခန္းကို ဘယ္ေတာ့မွမလာေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း ေမာင့္ဆရာ ေျပာျပတာကို ေမာင္ျပန္ေျပာၿပီး အဲ့ဒီေရာဂါအေၾကာင္း က်မကို ေမာင္ ရွင္းျပတယ္ေလ။


က်မက မေတာက္တေခါက္ အသိဥာဏ္ေလးနဲ႔ အဲ့ဒီမိန္းမကလည္း ညွင္းပန္းႏွိတ္စက္ခံရတာကို ႀကိဳက္တဲ့ အဲဒီေရာဂါရွင္ ဘဲျဖစ္လို႔ ေနမွာေပါ့လို႔မညွာမတာ ေဝဖန္ခဲ့တဲ့ က်မတေယာက္ ဝ႒္လည္ေနၿပီလို႔ေျပာရင္ ေမာင္သိပ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာလား.......၊ က်မကို အျမန္ဆံုး ဒီေယာက္က်ားနဲ႔ ကြာရွင္းခိုင္းမွာဘဲေနာ္၊ ေငြရွိတဲ့ေယာက္က်ား တေယာက္နဲ႔ ခန္းနားႀကီးက်ယ္စြာ လက္ထပ္၊ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြရယူခဲ့ၿပီးမွ သိတ္မၾကာခင္မွာဘဲ ဇာတ္သိမ္းခန္းကို အလြယ္တကူ ကျပရေလာက္ေအာင္ က်မ သတၲိ မရွိေသးဘူးေမာင္၊


ေနာက္ၿပီး အခုမွေအးခ်မ္းခါစရွိေသးတဲ့ အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးၿပီး ရိုးသားေအးေဆးလွတဲ့ မိသားစုကို က်မအတြက္ မပူေလာင္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး ေမာင္ေရ၊ က်မအလွည့္တုန္းကေတာ့ မိသားစုဝင္အားလံုး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အနစ္နာခံခဲ့ၾကတယ္၊ အခု က်မ အလွည့္ေလ၊ က်မသိတ္ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔၊ အားလံုးသိၾကပါေစ၊ ဒါမွသူတို႔ အားလံုးလည္း ေပ်ာ္ၾကမယ္ မဟုတ္လား။


ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနတဲ့ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲလွတဲ့ ေျမေခြးတေကာင္ရဲ႕ ေထာင္ေခ်ာက္ ထဲက သားေကာင္ငယ္ တေကာင္ရဲ႕ ထိတ္လန္႔တံုလႈပ္ျခင္း တြယ္ရာမဲ့ျခင္းကို ေမာင္တို႔အားလံုး မသိၾကပါေစနဲ႔၊ စမ္းေခ်ာင္းေလးလည္း မသိနဲ႔၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြလည္း မသိၾကနဲ႔။


လမင္းႀကီးေရ မင္းကို ငါ သိပ္ခ်စ္တယ္၊ နာၾကင္ျခင္း ရက္စက္ျခင္းေတြနဲ႔ေဝးတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ မင္းတေယာက္သာ ငါ့ရဲ႕အေဖာ္မြန္ဘဲ မဟုတ္လား၊ ငါ့မ်က္ေရေတြကို မင္းသုတ္ေပးခဲ့တယ္ေနာ္၊ ငါ့ဒဏ္ရာေတြကိုလဲ မင္းဘဲေဆးကုေပးခဲ့တယ္ေလ၊ မင္းနဲ႔လြဲရမွာေၾကာက္လြန္းလို႔ ဒို႔ေတြမအိပ္ခဲ့တဲ့ ညေပါင္းမ်ားစြာ အေၾကာင္း ကိုလည္း မင္းအသိဆံုးပါ၊ လမင္းႀကီးေရ မင္းရင္ထဲကဒို႔ အေၾကာင္းေတြကို မင္းနဲ႔အတူ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို သယ္သြားလိုက္ေနာ္၊ လမင္းႀကီးရယ္ ၾကယ္ကေလးေတြရယ္ ေနမင္းႀကီးရယ္ မင္းတို႔အားလံုး သိပ္ေကာင္းၾကတယ္ေနာ္၊ မင္းတို႔အားလံုးေပးခဲ့တဲ့ ၾကင္နာမႈ႔ေတြနဲ႔ ဒို႔ေတြတခ်ိန္ခ်ိန္ထိေတာ့ ရွင္သန္ေနအုန္းမွာပါ။


ေနမင္းႀကီးကလည္း ေႏြးေထြးမႈ႔အၿပည့္နဲ႔ က်မကိုႏႈတ္ဆက္ေနတယ္.......သနားစရာမိန္းခေလးေရ မင္းေပ်ာ္ေနသလားတဲ့....... ပန္းပြင့္ကေလးေတြကလည္း ေမႊးရနံ႔ေတြ အျပည့္နဲ႔ ႀကိဳဆိုေနေလရဲ႕၊ အလွပဆံုး ပန္းကေလးေတြေရ မင္းတို႔ဘယ္မွာလည္း.......၊ ေသဆံုးသြားတဲ့ေျမေခြးတေကာင္ရဲ႕ အသုဘ အခမ္းအနားကို ဒို႔ေတြနဲ႔ အတူတူသြားၾကမယ္ေနာ္၊ မင္းတို႔အားလံုး အဝင့္ျြကားဆံုးပြင့္လိုက္ၾကစမ္းပါ၊ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ အေတာ္ဆံုး ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ အလွဆံုးေဆးေရာင္ေတြ ခ်ယ္လိုက္စမ္းပါ၊ အေမႊးဆံုး ရနံ႔ေတြကိုလည္း ပက္ဖ်န္းလိုက္ၾကအုန္းေနာ္၊ ဒို႔အတြက္ လြတ္လပ္မႈ႔ ေလေျပညွင္းေလးဟာ ညစ္ပတ္နံေဟာင္ေနတဲ့ ေျမေခြးတေကာင္ရဲ႕ အသုဘ အခမ္းအနားမွာ တသုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေနေလရဲ႕၊


ပန္းကေလးေတြေရ မင္းတို႔ေမွ်ာ္ရတာေမာေနၿပီလားဟင္၊ သူတို႔လာေခၚၾကေတာ့မွာပါ၊ မင္းတို႔ယံုလိုက္ ၾကေနာ္၊ ဒို႔တေတြမပါဘဲ သူတို႔ဘယ္လို အခမ္းအနား လုပ္ၾကမွာလည္း၊ အသုဘအခမ္းအနားတခုဟာ ဒီေလာက္ထိ လွပၾကည္ႏူးမႈ႔ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုႏိုင္သလား လြတ္လပ္မႈ႔ ေလေျပညွင္းေတြ ဒီေလာက္ေတာင္ တိုက္ခတ္ႏိုင္သလား၊

ေသဆံုးသြားတဲ့ေျမေခြးတေကာင္ဆီက လြတ္လပ္မႈ႔တခုအတြက္ အၿပံဳးတပြင့္ .......၊ ရက္စက္မႈ႔ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ ေနတဲ့အျပာေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းတစံု၊ သူတကယ္ဘဲ ေသဆံုးသြားၿပီလား၊ ေသခ်ာမႈ႕ တခုအတြက္ ေနာက္ဆံုးအၿပံဳး တပြင့္ ........။


>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>