Friday, March 30, 2012

တင္ေမာင္ျမင္႔ ၏ ေႏြကႏၱာ, အပိုင္း (၁၆)

(ပုိက္ဆံ ယူၿပီး သူ ထ၀ယ္သည္။ ေပါင္မုန္႔၊ ဒိန္ခဲႏွင့္ ဘီယာတစ္ခြက္ယူျပန္လာသည္။
" အဲဒါေလး ကုန္ေအာင္စားၿပီး ေသာက္လုိက္ေနာ္၊ ေနသာသြားလိမ့္မယ္ ") ကို ဆက္ဖတ္ ရန္.........


ဒုိလားရက္စ္ ေပါင္မုန္႔ကုိကုိက္ရင္း -
" ဘီယာ ထပ္ယူဦးေလ "
" ေတာ္ပါၿပီ ခင္ဗ်ာ၊ မစၥဒုိလားရက္စ္ ပုိက္ဆံေတြ ကုန္လွပါၿပီ "
" ကၽြန္မ ရွင့္ကုိ ထပ္၀ယ္တုိက္ခ်င္ေသးတယ္ေလ၊ ရွင္ ကၽြန္မအနားမွာေနေတာ့ ဘယ္သူမွ လာမစရဲ ဘူးေပါ့ "
" ေၾသာ္ ... မစၥရယ္၊ ဘီယာမတုိက္ဘဲလည္း ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေစာင့္ေပးမွာပါ ခင္ဗ်ာ "
" ေၾသာ္ ... ဒီလုိေနရာမွာ ရွင္လုိလူလည္း ရွိေသးသားပဲေနာ္ "
ဒုိလားရက္စ္ ႏြမ္းႏြမ္းနယ္နယ္ ေျပာလုိက္သည္။

" ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ကၽြန္မကုိ အေပါစားလုိ မဆက္ဆံတာ ရွင္ တစ္ေယာက္ပဲ ေတြ႕ေသးတယ္ "
တက္အပၸဂၽြန္း က ပခံုးတြန္႔ၿပီး -
" ဒါကေတာ့ အမိက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေကာင္းတာကုိးဗ်၊ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေကာင္းခ်င္ မွ ေကာင္းမွာေပါ့ "
" ရွင္လည္း ေလာကႀကီးကုိ မေက်နပ္ဘူးနဲ႔ တူတယ္ "
" ဘယ္လုိလုပ္ ေက်နပ္မလဲခင္ဗ်ာ၊ ေခတ္ႀကီးက ေကာင္းမွ မေကာင္းတာ "
" ကၽြန္မျဖင့္ ေယာက္်ားေတြမွာ အဲဒီဒုကၡမ်ိဳးရွိမယ္ မထင္ခဲ့ဘူး "
" ရွိတာေပါ့ဗ်ာ၊ ခုလုိ အလုပ္မရွိတဲ့အခါ ပုိဆုိးတာေပါ့ "
" ဘာလုိ႔ အလုပ္မရွိရတာလဲဟင္ "

" အင္း ... အဲဒါေတာ့ ေျပာရခက္တယ္ဗ်၊ တခ်ိဳ႕ေျပာေတာ့လည္း စစ္ေၾကာင့္တဲ့၊ ကုန္ေလွေတြ သိပ္မကပ္လာေတာ့ဘူးေလ၊ ေနာက္တစ္ခုက လုပ္ငန္းရွင္ေတြက လူငွားလုပ္မယ့္အစား ကပၸလီေတြ အပုိင္ ၀ယ္ၿပီး ခုိင္းေနၾကတာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကုိ ေရာက္စကဆုိ အလုပ္သိပ္ေပါ တာေပါ့၊ ခုေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းမွန္သမွ် ကပၸလီ ကၽြန္ေတြနဲ႔ခ်ည္း ကိစၥၿပီးေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူျဖဴ အလုပ္သမားေတြ ငတ္ကုန္ၾကတာေပါ့ "
ဒိန္ခဲႏွင့္ ေထာပတ္ကုိ ၿမံဳ႕ရင္း ဒုိလားရက္စ္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနသည္။ အစာေလး ၀င္ သြားေတာ့ ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္လာသည္။ ဗုိက္က ဆာေနၿပီး စိတ္က ဆာမွန္း မသိ ျဖစ္ေန ျခင္းျဖစ္သည္။
" ရွင္က အဂၤလိပ္ျဖစ္ၿပီး  ဘာလုိ႔ ပုိင္စားေျမ မရတာလဲ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္က ရွင့္ကုိ မခ်ီးျမွင့္ဘူးလား "
" ဘုရင္မင္းျမတ္က လူရုိင္းေတြနဲ႔ ျပင္သစ္ေတြကုိ တုိက္ေပးတဲ့လူေတြအတြက္သာ ပုိင္ စားေျမ ေပးသနားတာေလ၊ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ခ်ာတိတ္ပဲ ရွိေသးတာကုိး၊ ၁၇ ႏွစ္သားပဲ ရွိေသး တယ္ေလ၊ ဘယ္သူမွလည္း စစ္တုိက္ဖုိ႔ လာမေခၚၾကဘူး "

" ဘယ္အရပ္ကလဲဟင္ "
ဒုိလားရက္စ္ စိတ္၀င္တစားေမးသည္။
" ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကပါ "
" ပင္လယ္ဘက္ကလား "
" မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ကုန္းတြင္းပုိင္းကပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ပင္လယ္ကုိ ခုထိမျမင္ဖူးေသးပါဘူး "
" ဟုတ္လား "
ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ဘယ္နား ရွိသည္ကုိ ဒုိလားရက္စ္ မသိ။ သုိ႔ေသာ္ ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း ေ၀ဒနာဖလွယ္ရ သည္မွာ စိတ္သက္သာ စရာ ေကာင္းလွသည္။ ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ ေမ့ေန၏။ ဒယ္လ္ရြိဳင္းတြင္ မိမိေတြ႕ ခဲ့သည့္ လူႀကီးလူေကာင္း မ်ားႏွင့္ မတူေသာ္လည္း မစၥတာတက္အပၸဂၽြန္းမွာ တစ္မ်ိဳး ရည္မြန္ သူျဖစ္သည္။ ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ တြင္ ေနခဲ့စဥ္ ကလုိ အေနမက်ံဳ႕။ သိမ္ငယ္စိတ္ မ၀င္။

တက္အပၸဂၽြန္းကမူ ဒုိလားရက္စ္ကုိ စိတ္ေလေနသည့္ မိန္းကေလးအျဖစ္ နားလည္ထားလုိက္သည္။ သူ႔ အေနျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ျခင္းလည္း မျပဳႏုိင္၊ အားေပးျခင္းလည္း မျပဳႏုိင္ ျဖစ္ေနသည္။ သည္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ ေနလုိက္သည္။
ဒုိလားရက္စ္ လုိသည္မွာ ဒါပဲျဖစ္၏။ က်ိတ္ၿပီး သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္လုိက္မိသည္။ သူသည္ လူေခ်ာ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔လည္း မရွိလွေပ။ သုိ႔ေသာ္ ဆံပင္ကုိ ေသေသသပ္သပ္ ၿဖီးသင္ၿပီး အက်ႌအေပါက္အၿပဲေတြကုိ ဖာေထးေပးမည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွိမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ သည့္ထက္ ပုိ၍ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ ျဖစ္လာမည္ အမွန္ျဖစ္သည္။
စားပဲြရွည္ႀကီး ၏ တစ္ဖက္စြန္းတြင္ ရပ္ေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကုိ ေအာ္ဆုိေနသည္။ စကတ္ကုိ ၀ဲကာ၊ တင္ကုိ လႈပ္ကာျဖင့္။
မူူးေနၾက သည့္ စစ္သားတစ္သုိက္က ေျခေဆာင့္ စည္းလုိက္ေပးေနၾက၏။ မိန္းကေလးက ျပင္သစ္ ဘာသာျဖင့္ ဆုိေနျခင္းျဖစ္သည္။ တက္အပၸဂၽြန္းက သီခ်င္းဆုိေနသည့္ မိန္းကေလးကုိၾကည့္လုိက္၊ ဒုိလားရက္စ္ ကုိ ၾကည့္လုိက္ လုပ္ေနသည္။

" ရွင္ ျပင္သစ္စကား တတ္လားဟင္ "
မထင္ဘဲႏွင့္ ဒုိလားရက္စ္ ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။
" ဟာ ကတ္သီးကတ္သတ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ခုေျပာေနတဲ့ စကားကလဲြၿပီး ဘာစကားမွ မတတ္ဘူး၊ မစၥဒုိလားရက္စ္ေကာ "
" နည္းနည္းပါးပါးေပါ့ "
" အဲဒီေကာင္မေလး ေအာ္ဟစ္ေနတာ ျပင္သစ္သီခ်င္းလား "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။
" ဒါဆုိ ေခတ္ပညာေတြ တတ္ၿပီးသားေပါ့ေနာ္ "
" နည္းနည္းပါးပါးပါ၊ နယူးေအာ္လီယန္းမွာ ဘာသာစံုတတ္ဖုိ႔ သိပ္မခတ္ပါဘူး "
" စာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ဖတ္တတ္မွာေပါ့ေနာ္ "

" စာကေတာ့ ျပင္သစ္ဘာသာတစ္မ်ိဳးပဲ ဖတ္ႏုိင္တယ္၊ အဂၤလိပ္စာေတာ့ မတတ္ပါဘူး။ ရွင္ အဂၤလိပ္ စာေတာ့ တတ္တယ္ မဟုတ္လား "
" ကၽြန္ေတာ္ သိပ္တတ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ "
သူက မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးၿပီး ေျပာသည္။
" ဘီယာ ထပ္ယူပါဦးလုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာေနတယ္ေလ "
" ေတာ္ပါၿပီ မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဒါေလာ္ဆုိ လံုေလာက္ပါၿပီ "
" ေၾသာ္ ... ရွင္ကလည္း ကၽြန္မ ေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ ဒီည ကၽြန္မရဲ႕ ကုိယ္၇ံေတာ္ တပ္မွဴး လုပ္ေပးပါဆုိ "
သူ ရယ္ၿပီး ဘီယာတစ္ခြက္ သြားယူသည္။ ဒုိလားရက္စ္ ၀မ္းသာသြား၏။ ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ ဒိန္ခဲ စားလုိ႔ ေျပာင္သြားၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ဆက္ထုိင္ၿပီး စကားေျပာခ်င္ေန၏။ ျပတင္းေပါက္မွ မုိးစက္ေတြ ၀င္လာ သည္။ အျပင္မွာ မုိးရြာေနပါပေကာလား။

သူ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဒုိလားရက္စ္ စကားစသည္။
" ရွင္တုိ႔ အရပ္ မွာ ကပၸလီေတြ အမ်ားႀကီးလားဟင္ "
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘက္မွာ သိပ္မရွိပါဘူး၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခဘက္မွာ မ်ားတယ္၊ ဆာဗာနာတစ္၀ုိက္ ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီဘက္ မေရာက္ဖူးဘူး၊ လူ၀ီစီးယားနား ေရာက္မွ သူတုိ႔ကုိ မ်ားမ်ားစား စား ေတြ႕ဖူးတာ "
" ေျမမရွိဘဲနဲ႔ ဘာအတြက္ ဒီလုိ လာခဲ့တာလဲဟင္ "
" ဘာရယ္လုိ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အရပ္မွာ အလုပ္အကုိင္ မေကာင္းတာနဲ႔ ထြက္ခဲ့တာပါ၊ ေျပာင္းခင္းေတြ ႏွံဖ်က္ပုိးက်ၿပီး သီးႏွံေတြ အႀကီးအက်ယ္ ပ်က္ၾကတယ္ေလ။ ဒီဘက္အပုိင္း မွာ အလုပ္ေတြ ေပါတယ္လုိ႔ လူေျပာသူေျပာ မ်ားတာနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အထုပ္အပုိးျပင္ၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကတာေလ "
ဒုိလားရက္စ္ အံ့ၾသသြားသည္။ မိန္းမရွိတယ္ ဆုိပါလား၊ သူ႔ကုိ ပစ္စလက္ခတ္ထားသည့္ မိန္းမ်ိဳးလား။

" ဟင္ ရွင့္မွာ မိန္းမရွိတယ္ ဟုတ္လား "
" ခု မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးၿပီး ေသရွာတယ္ေလ "
" ဒါျဖင့္ ကေလးေရာ "
ဒုိလားရက္စ္ အားတက္သေရာ ျဖစ္လာသည္။
" ကေလးလည္း ဆံုးသြားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကေလးအေၾကာင္း ဘာမွသိတာ မဟုတ္ေတာ့ .... "
" ၾကားရတာ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္ "
စားပဲြေပၚ မွ ဖေယာင္းတုိင္ကေလးေတြကုိ လက္ႏွင့္လိွမ့္ရင္း -
" ကၽြန္မ မွာလည္း ကေလးရွိတယ္ "
" ဟုတ္လား၊ မိန္းမကေလးပဲလား "
" မဟုတ္ဘူး၊ ေယာက္်ားေလ "
" ကၽြန္ေတာ္က သမီးေလးဗ် "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းေမာ္မလာေတာ့ တက္အပၸဂၽြန္းက ဆက္ေမးသည္။

" သားကေလးေကာ၊ ကၽြန္ေတာ့္သမီးလုိပဲ ဆံုးသြားသလား "
" ဟင့္အင္း မဆံုးပါဘူး၊ ကၽြန္မေယာက္်ားဆီမွာ ရွိပါတယ္ "
" ဟင္ .... ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာက ... ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္လႊတ္ေနာ္ "
ဒုိလားရက္စ္ ၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကုိ နာနာကုိက္ထား လုိက္၏။
တက္က -
" ကၽြန္ေတာ္ေျပာလုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာလားဟင္၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာကုိမွ ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာတာ မဟုတ္ ပါဘူး မစၥဒုိလားရက္စ္ရယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ စားပဲြေပၚသုိ႔ တံေတာင္ဆစ္ျဖင့္ ေထာက္ၿပီး လက္သီးဆုပ္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မ်က္လံုးကုိ ပိတ္ထားလုိက္သည္။ စားပဲြတစ္ဖက္စြန္းမွ ေတးသံက ပုိၿမိဳင္လာသည္။ ေသာတရွင္မ်ားကပါ လုိက္ ဆုိေနၾကၿပီ။ အမ်ိဳးေကာင္း သမီးကေလးမ်ား နားမလည္ႏုိင္သည့္ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ သီဖဲြ႕ထားသည့္ သီခ်င္း။

ဒုိလားရက္စ္ မ်က္ရည္အက်ရပ္သြားသည္။ ငုိရလြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္လည္း မ်ားမ်ား က်န္ေတာ့ဟန္ မတူပါ။ ေခါင္းေမာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ တက္အပၸဂၽြန္းက သူ႔ကုိ အသာေစာင့္ၾကည့္ ေန၏။ အၾကင္နာ ခုိးေတြ ေ၀ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္။
" ရွင္ေျပာလုိ႔ စိတ္ထိခုိက္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မ ဘာသာ ကၽြန္မ စိတ္ညစ္ေနတာပါ၊ စိတ္မညစ္ဘဲ ေနပါ့မလားရွင္၊ ကၽြန္မမွာ လင္ေယာက္်ားရွိပါတယ္၊ အဲဒီလင္ေယာက္်ားက ကၽြန္မကုိ ကန္ထုတ္ ပစ္လုိက္တယ္ေလ၊ သူနဲ႔ ကၽြန္မက အဆင့္ခ်င္း သိပ္ကြာတာကုိး "
" အုိ "
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မက သူနဲ႔ လံုး၀မတန္ဘူးေလ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေမြးတဲ့ ကေလးက်ေတာ့ သူနဲ႔ တန္တယ္ တဲ့၊ ဇာတ္လမ္း ကေတာ့ ဒါပဲ၊ ရွင္ ၾကားဖူးမလားေတာ့ မသိဘူး၊ သူ႔နာမည္က ရွာရမီတဲ့ "
တက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။

" ခင္ဗ်ာ၊ သစ္ျဖဴေတာက ရွာရမီမ်ိဳးကုိ ေျပာတာလားဟင္ "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။
" အင္း ... ဒုကၡ ဒုကၡ "
သူက ဒါပဲ ေျပာတတ္သလုိ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနသည္။ ၿပီးမွ "ဒါေတာ့ လံုးလံုး မတရားပါဘူး ဗ်ာ" ဟု မေက်မနပ္ ဆုိသည္။
ဒုိလားရက္စ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ကုိ ျဗဳန္းစားႀကီး ေျပာျပေနမိ၏။ အလွအပ တန္ဆာမဆင္ဘဲ အရင္ အတုိင္း ေျပာျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ အရုိးသားဆံုး ႏွလံုးသားျဖင့္ သူ႔ကုိ ေျပာျပေနစဥ္ စိတ္ထဲတြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနသည္။ ဟန္ေဆာင္ျခင္း မုိးတိမ္မ်ားထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာေနခဲ့စဥ္က အလွအပမ်ားႏွင့္ ပကတိ အရွိအတုိင္း ရုိးသားပြင့္လင္းရသည့္ ပီတိသုခကုိ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိသည္။
တက္ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနသည္။ ရံခါတြင္ ဒုိလားရက္စ္ လက္ကုိ လွမ္းပုတ္ၿပီး အားေပးသည္။

" အဲဒါပဲ၊ ေနာက္ဆံုး ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္က ပုိက္ဆံနည္းနည္းနဲ႔ ေငြထည္ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ လစ္ၿပီး ထြက္လာ ခဲ့တယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီလုိ လုပ္ခဲ့လဲဆုိတာ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မ မသိဘူး၊ ေန႔ညက ကၽြန္မ မဆုိသေလာက္ မ်ား ရဴးသြားသလား မသိဘူးေနာ္ "
တက္က ခဏေတြစဥ္းစားၿပီး ခပ္ေလးေလး မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
" အင္း၊ ရူးမယ္ ဆုိလည္း ရူးေလာက္ပါတယ္ေလ "
" ခု ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဟင္ "
သူ ေခါင္းယမ္းသည္။
" မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေလာက္ မစဥ္းစားတတ္ပါဘူးဗ်ာ "
ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ ခ်ိဳးေနသည္။ ညဥ့္နက္စျပဳၿပီ။ အရက္ခန္းမွာ မီးခုိးေတြ ေမွာင္ေနၿပီး ေဆးနံ႔၊ အရက္နံ႔ လိႈင္ေနသည္။ အခန္းတစ္ဖက္စြန္းတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ ထ သတ္ေနၾကသည္။ က်န္သည့္ အမူးသမားေတြက ၾကက္ပဲြလုိ တစ္ဖက္စီ အားေပးေနၾကသည္။

" ဒီမွာ ဆက္ေနဖုိ႔ မေကာင္းဘူး မစၥဒုိလားရက္စ္ "
တက္က စဥ္းစဥ္းစားစား ေျပာလုိက္သည္။
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မလည္း အဲဒါ စဥ္းစားေနတာ "
ဒုိလားရက္စ္ မတ္တတ္ထရပ္သည္။ ပုလင္းဖံုးေပၚတြင္ ထြန္းထားသည့္ ဖေယာင္းတုိင္မွ မီးကူးလုိက္သည္။ တက္အပၸဂၽြန္းလည္း ထရပ္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားမယ္၊ ရန္ပဲြထဲ မပါဘဲနဲ႔ ေခါင္းကဲြေနဦးမယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ ဖေယာင္းတုိင္ကုိ ေျမွာက္ၿပီး သြားမည္ျပဳသည္။
တက္က -
" တည္းဖုိ႔ေနရာေတာ့ ရတယ္ေနာ္ "
" ဟုိေနာက္ဘက္မွာ ႂကြက္တြင္းလုိ အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ ရထားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တံခါးကေတာ့ လံုပါတယ္ "
တက္ ခ်ီတံုခ်တံု လုပ္ေနၿပီး ဒုိလားရက္စ္ေနာက္မွ လုိက္သြားသည္။

" အေျခအေန ဘယ္လုိရွိတယ္ ဆုိတာ မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္ လာၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ "
" အုိ ေကာင္းတာေပါ့၊ ရွင္က ဘယ္မွာေနလဲဟင္ "
သူ ရယ္သည္။
" ဘယ္မွာ ေနစရာရွိမွာလဲဗ်၊ ခုတေလာ ဆိပ္ခံေတြေပၚမွာ အိပ္တာ မ်ားပါတယ္၊ မုိးရြာေနတယ္၊ အမုိးရွိတဲ့ ေနရာကေလးေတာ့ ရေကာင္းပါရဲ႕"
ဒုိလားရက္စ္ အခန္းကုိဖြင့္ဖုိ႔ အက်ႌထဲမွ ေသာ့ႏိႈက္ယူရင္း သူ႔ကုိ ေမာ္ၾကည့္သည္။
" မစၥတာအပၸဂၽြန္း၊ ရွင္ ဘုရားသခင္ကုိ ယံုလားဟင္ "
" ဗ်ာ ... ယံုတာေပါ့၊ ယံုပါတယ္၊ ဘာလုိ႔ ေမးတာလဲဟင္ "
ဒုိလားရက္စ္ သက္ျပင္းခ်သည္။

" ကၽြန္မကုိ အေႏွာင့္အယွက္ မေပးပါဘူးလုိ႔ ဘုရားသခင္ဆီမွာ သစၥာဆုိရင္ ဒီမွာပဲ အိပ္ေလ "
ေသာ့ဖြင့္ၿပီး ၀င္လုိက္သည္။
" အခန္း က အစုတ္ပလုတ္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ အမုိးေတာ့ ရွိတယ္ေလ၊ ဒီလုိ မုိးမ်ိဳး မိရင္ ရွင္ အေအး မိၿပီး ေသလိမ့္မယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ တံခါးကုိ တြန္း၀င္မည္အျပဳတြင္ တက္က လွမ္းတားၿပီး -
" ကၽြန္ေတာ္ ဒုကၡမေပးခ်င္ပါဘူး မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သစၥာဆုိရဲပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါမွန္း မသိေသးဘဲနဲ႔၊ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း မၾကားဖူးဘဲနဲ႔ ဘာလုိ႔ယံုမလဲ "
ဒုိလားရက္စ္ က ျပန္လွည့္ၿပီး၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရပ္ၿပီး -
" ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ကၽြန္မ စြန္႔စားရဲတယ္၊ ကၽြန္မအေပၚ တစ္ခါတေလ ကေလးျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတဲ့ လူ ေတြ႕ရင္ ကၽြန္မျပန္ၿပီး ကူညီခ်င္ပါတယ္၊ လာပါ "
သူတုိ ႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ၀င္လုိက္ၾကသည္။ ဒုိလားရက္စ္က ဒူးေထာက္၍ ၾကမ္းေပၚတြင္ ဖေယာင္းစက္ ခ်ၿပီး ဖေယာင္းတုိင္ ကုိ ေထာင္ဖုိ႔ လုပ္ေနသည္။

အခန္းေထာင့္မွ ခင္းဖံုႏွင့္ ေစာင္ကုိၾကည့္ၿပီး -
" ဒါေတြ မသံုးဘူးထင္တယ္ ဟုတ္လား "
ဒုိလားရက္စ္က လွည့္မၾကည့္ဘဲ -
" ဟင့္အင္း၊ အရမ္းညစ္ပတ္ေနတယ္ "
" ဒါထက္ ညစ္ပတ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခဲ့ရတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖေယာင္းတုိင္ ကုိ ေနရာ ေျပာင္းထြန္းေပးမယ္ေနာ္၊ ဒီအတုိင္းထြန္းရင္ အိမ္မီးေလာင္မွာေပါ့ "
ဒုိလားရက္စ္ သူ႔ကုိ ဖေယာင္းတုိင္ ကမ္းေပးလုိက္သည္။ တက္ဖေယာင္းတုိင္ ထြန္းၿပီးသည္ႏွင့္ ဒုိလားရက္စ္ က ရွက္ရြံ႕ရႊံ႕ အမူအရာျဖင့္ -
" တစ္ဆိတ္၊ ကၽြန္မကုိ ေရတစ္ပံုးေလာက္ ဆဲြထားေပးပါလားရွင္၊ မနက္ မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္ေလ "
" ဟာ ရပါတယ္ "

ေရပံုးဆဲြၿပီး သူထြက္သြားသည္။ ဒုိလားရက္စ္ အ၀တ္ေတြ ခၽြတ္လုိက္သည္။ ေသတၱာထဲမွ ည၀တ္အက်ႌထုတ္ၿပီး စြပ္ခ်လုိက္သည္။ ၿပီး အိပ္ရာေပၚလွဲခ်လုိက္၏။ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ဂြမ္းကပ္ ကုတ္အက်ႌ တစ္ထည္ လႊမ္းလ်က္။ တက္ ေရတစ္ပံုးႏွင့္ ျပန္၀င္လာသည္။
" ဘာမွ မလုိေတာ့ပါဘူးေနာ္ မစၥဒုိလားရက္စ္ "
သူ တံခါးပိတ္ ရင္း လွမ္းေမးသည္။

" ဟုတ္ကဲ့ "
" ကဲ ... ဒါျဖင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေတာ့ေနာ္၊ ဘယ္ေကာင္မွ လာမေႏွာင့္ယွက္ေစရဘူး "
သူက ခင္းဖံုကုိ ျဖန္႔ခင္းၿပီး ဖေယာင္းတုိင္မီးၿငွိမ္းဖုိ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ထုိင္လုိက္သည္။
" ခုလုိ မုိးလံုေလလံုနဲ႔ အိပ္ရလုိ႔ ေက်းဇူးတင္လွပါတယ္ ခင္ဗ်ာ "
" အုိ ... ကိစၥမရွိပါဘူး ဆုိ "
သူက အိပ္မည့္ေနရာတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး -
" ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ရင္နာစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါဗ်ာ။ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ကေလးဆံုးၿပီးေတာ့ အေပါင္းအသင္းမရွိ၊ အလုပ္မရွိနဲ႔။ အဲဒီလုိအခ်ိန္မွာ မစၥဒုိလားရက္စ္နဲ႔ ေတြ႕ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ ၀မ္းသာလုိ႔ မဆံုးပါဘူး "

" ကဲ ... ကဲ ရွင္အိပ္ေတာ့ "
သည္ေတာ့မွ သူ ဖေယာင္းတုိင္မီး ၿငွိမ္းသည္။ ခဏေနေတာ့ ေဟာက္သံသဲ့သဲ့ ထြက္လာသည္။ အင္း ... စိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္ျဖစ္ေတာ့မွာပါလား၊ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ေနမိ၏။
တက္က ေစာေစာ ထႏိႈးသည္။ မုိးပင္ စင္စင္မလင္းေသး။ အျပင္တြင္ မုိးစဲသြားၿပီ။ ဒုိလားရက္စ္က လႊားထား သည့္ ကုတ္အက်ႌကုိ ေမးေစ့အထိဆဲြတင္ၿပီး -
" ဘာလဲ ၊ ရွင္ ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲ "
" ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္သြားလုိ႔ မေကာင္းလို႔ပါဗ်ာ၊ ဒီအခ်ိန္ ဆိပ္ကမ္းဆင္းႏုိင္မွ အလုပ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိမွာေလ "
" ေၾသာ္ ... ဂြတ္ဘုိင္ "
ဒုိလားရက္စ္ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ သူ ထြက္သြားသည္။ အခန္း၀ေရာက္မွ ျပန္လွည့္လာၿပီး -
" မစၥဒုိလားရက္စ္ ဘာဆက္လုပ္မလဲဟင္၊ ဟုိ ကၽြန္ေတာ္ဆုိလုိတာက အဲ ခုလုိ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္လူမရွိဘဲ တစ္ေယာက္ တည္း ထားခဲ့ရတာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး "
" ကၽြန္မ အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ မေနခဲ့ရဖူးပါဘူးရွင္ "

ဒုိလားရက္စ္ ညွိဳးလ်စြာ ေျပာသည္။ သူက ခုတင္စြန္းတြင္ ေမွးထုိင္ရင္း -
" ဒါေပမဲ့ ခုလုိအေျခအေနမွာ အကာအကြယ္မဲ့ ဘ၀နဲ႔ ေနလုိ႔မသင့္ဘူး၊ ခုအတုိင္း စိတ္ေလေလနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနရင္ ဒုကၡေတြ႕လိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ စကားလွေအာင္ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသလုိ ျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ မ်က္လံုးေတြ က်ယ္လာသည္။ အလြန္ လူစိတ္ရွိသည့္ ပုဂိၢဳလ္ ပါလား။ ေပါင္းအပ္ သင္းအပ္ သည့္ လူဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ မဟုတ္လွ်င္ နယူးေအာ္လီယန္း သုိ႔ ေရာက္ဖုိ႔ မလြယ္သည္ကုိ ေျပးသတိရလုိက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စာ လမ္းစရိတ္လည္း လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိေနသည္။

" ကၽြန္မကုိအခုိက္အတန႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား "
သူက လည္ေခ်ာင္းရွင္းၿပီး -
" ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာအလုပ္ ရွိတာမွတ္လုိ႔ဗ်ာ၊ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ လူတစ္ေယာက္ရွိေနေတာ့ ပုိ စိတ္ၿငိမ္တာေပါ့ "
ဒုိလားရက္စ္ ခပ္တုိးတုိးရယ္သည္။
" ကၽြန္မနဲ႔ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ လုိက္ခဲ့မလားဟင္၊ ၿမိဳ႕ႀကီးဆုိေတာ့ အလုပ္လည္း ပုိေပါ တာေပါ့။ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္ရႏုိင္ပါတယ္ "
" နယူးေအာ္လီယန္း ဟုတ္လား "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းညိတ္သည္။

" ဒီေနရာကုိေတာ့ ကၽြန္မ မုန္းတယ္ "
တက္က စကားစပ္မရွိဘဲ -
" အဲဒီ သြားကေလးတစ္ေခ်ာင္းက ဘာလုိ႔ က်ိဳးသြားတာလဲ "
" ေၾသာ္ ဒါလား၊ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္တဲ့ အရက္ဆုိင္မွာ သေဘၤာသားတစ္သုိက္ ရန္ျဖစ္ၾက တယ္ေလ၊ ေရာေထြးမွားယြင္းၿပီး ကုလားထုိင္တစ္လံုးနဲ႔ အရုိက္ခံလုိက္ရတယ္၊ သိပ္ကုိ ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိယ္ မကာကြယ္ႏုိင္ခင္ အရြယ္က ျဖစ္ခဲ့တာပါ "
တက္ ေခါင္းယမ္းသည္။

" ဒီမယ္ မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ခုလုိ ေလေနရင္ အႏၱရာယ္ေတြ႕ဦးမွာပဲ၊ အဲဒီအႏၱရာယ္ကုိ ခုလည္း ကာကြယ္ႏုိင္ မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးကုိ သြားရင္ ပုိဆုိးတယ္ "
" အုိ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း သြားမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ရွင္နဲ႔အတူ သြားမွာပဲ ဥစၥာ"
သူ ထ ရပ္သည္။
" နယူးေအာ္လီယန္းကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မလုိက္ပါရေစနဲ႔ ခင္ဗ်ာ၊ အဲဒီကလူေတြက စကားမေပါက္ ဘာမေပါက္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဂၤလိပ္စကားကလဲြလုိ႔ ဘာမွတတ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ လူမည္းပုိမ်ားေတာ့ အလုပ္ပုိရွားမွာ၊ မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ "
" ဒါျဖင့္ ရွင္ ... ရွင္ ... ကၽြန္မနဲ႔ မလုိက္ဘူးေပါ့ "
ဒုိလားရက္စ္က သက္ျပင္းခ်သည္။ အေလာတႀကီး လုပ္မိျပန္ၿပီထင္သည္။ သူႏွင့္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ အတူေနၿပီး သူႏွင့္ ခင္မင္ေလးစားမႈကုိ ရေအာင္ယူၿပီးမွ စည္းရံုးလွ်င္ ရႏုိင္စရာရွိသည္။
" ဟုတ္တယ္ မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မလုိက္ႏုိင္ပါဘူး သြားမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တားပုိင္ ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးမွာ မိန္းမအရက္သမားဘ၀နဲ႔ ေနမယ္ဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာ ပုိင္ခြင့္ မရွိပါဘူး "
သူက အိတ္ကပ္ကုိ ပုတ္ျပၿပီး -
" ကဲ ကၽြန္ေတာ္ ဆိပ္ကမ္းကုိ လစ္လုိက္ဦးမယ္ "

သည္တစ္ခါ သူ တကယ္ထြက္သြားေလၿပီ။ ဒုိလားရက္စ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္က်န္ရစ္၏။ မိမိ၏ လံုၿခံဳမႈသည္ သူႏွင့္အတူ ပါသြားေလၿပီ။ မိမိကုိယ္တုိင္ ဆိပ္ကမ္းတစ္၀ုိက္ ေလွ်ာက္သြားေန သည့္ ျမင္ကြင္းကုိ ေတြးျမင္ကာ စိတ္ကုန္သည္ထက္ ကုန္လာသည္။ သည္လုိေနရာ မွာ ေနာက္တစ္ညအိပ္ဖုိ႔လည္း စဥ္းစားလုိ႔ မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။ ပုိက္ဆံမကုန္မခ်င္း သည္သံသရာ မွာ လည္ေနရေတာ့မည္ပံု။ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္ၿပီး ခုတင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ဖိနပ္မပါဘဲ သူ႔ေနာက္ ကုိ ေျပးလုိက္သြားသည္။ ဆုိင္တံခါး၀တြင္ သြားမိသည္။
" ေနပါဦးရွင္၊ တစ္ဆိတ္ ျပန္၀င္ပါဦး၊ နားလည္ေအာင္ ကၽြန္မ ရွင္းျပပါရေစေနာ္၊ ေနာ္ ... မသြားပါနဲ႔ ဦး "
တက္အပၸဂၽြန္း ေလးကန္စြာ ျပန္လွည့္လာသည္။

" ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲကြယ္ "
ဒုိလားရက္စ္ သူ႔ကုိ ျပန္တဲြေခၚလာၿပီး အခန္းတံခါး ပိတ္လုိက္သည္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ၀င္လာၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္လာသည္။ ၿပီး ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳးသံျဖင့္ အႏူးအညြတ္ ေျပာေလသည္။
" ရွင္နဲ႔အတူ ေနပါရေစေနာ္၊ ကၽြန္မ ရွင္ထင္တဲ့ မိန္းမစားမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ တကယ္ ေျပာတာပါ၊ ကၽြန္မ ဟာ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔ မထင္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ရွင္ထင္တဲ့ မိန္းမမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္တုန္း ကမွ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔အတူ ေနပါရေစေနာ္ "
တက္ က သနားစဖြယ္ မိန္းမငယ္ကုိ ငံု႔ၾကည့္သည္။

" အင္း ... ခင္ဗ်ားကေလးက ေရာေထြး ခံစားေနရတာကုိး "
ဒုိလားရက္စ္ သူ႔ကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္သည္။ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးေတြ လွ်ပ္ျပက္သလုိ ၀င္ေနသည္။ ဘ၀ကုိ အလုပ္ၾကမ္းသမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္တဲြၿပီး ၾကမ္းတုိက္ သည့္အလုပ္၊ အ၀တ္ဖာ ရသည့္ အလုပ္မ်ိဳးျဖင့္ မကုန္လြန္ႏုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္တြင္မူ သည့္ထက္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္သည့္နည္းလမ္း မရွိေတာ့သလုိ ျဖစ္ေန၏။
သူက အလုပ္လက္မဲ့။ ၿပီးေတာ့ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ လူစားမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ ေအကုိ ပုတ္ေလာက္ေရးျပလွ်င္ပင္ လွည္းေထာက္ဟု ဖတ္မည့္သူ။ သုိ႔ေသာ္ သေဘာေကာင္းသည္။ ရုိက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္းလုပ္မည့္ လူစားမ်ိဳးမဟုတ္။ အလြန္အကၽြံ မူးရူးေနမည့္ လူစားမ်ိဳးလည္း ဟုတ္ဟန္မတူ။ သူႏွင့္ အသာခုိေနၿပီး မွ စစ္ၿပီးလုိ႔ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ ေလွေတြ ပံုမွန္ျပန္ထြက္လွ်င္ လုိက္သြားႏုိင္မည္။

" ဒီမယ္ ကၽြန္မ ေျပာမယ္၊ ဒီလုိလုပ္၊ ရွင္ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ မလုိက္ခ်င္ရင္ ကိစၥမရွိဘူး။ ကၽြန္မ ဒီမွာပဲ ေနမယ္၊ ကၽြန္မမွာ အခန္းတစ္ခန္း ငွားေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ပုိက္ဆံက်န္ေသးတယ္။ ရွင္ အလုပ္ အကုိင္ ရတဲ့အထိ သံုးေလာက္မွာပါ။ ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔ ေနပါရေစေနာ္၊ ရွင့္အ၀တ္အစားေတြကုိ ကၽြန္မ ဖာေထးေပးပါ့မယ္၊ ရွင္ ပုိၿပီး ၾကည့္ေပ်ာ္ ရႈေပ်ာ္ ျဖစ္သြားေအာင္ ကၽြန္မ လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္၊ ကၽြန္မ အခ်က္ အျပဳတ္ လည္း တတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မကုိ တစ္ေယာက္တည္း ပစ္မထားခဲ့ပါနဲ႔လား ရွင္ ရယ္ "
သူ ၿပံဳးသည္။ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဒုိလားရက္စ္၏ပခံုးကုိ သုိင္းဖက္ၿပီး -
" ေအးပါကြယ္၊ ဒါဆုိလည္း တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္တဲြၿပီး တုိက္ပဲြ၀င္ၾကတာေပါ့ "
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ေအာင္ျမင္မွပါ။ ခဏေလး ေစာင့္ေနာ္၊ ကၽြန္မ အ၀တ္သြားလဲလုိက္ဦးမယ္၊ သိပ္မၾကာေစရဘူး "
 
အခန္း (၁၀)

ထုိႏွစ္ေႏြတြင္ စပိန္က အဂၤလိပ္ကုိ စစ္ေၾကညာလုိက္သည္။ မစၥစ္စပီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွ လူေတြ စစ္ သတင္း ကုိ ထံု႔ပုိင္းထံု႔ပုိင္း ၾကားေနရသည္။ သူတုိ႔တစ္ေတြ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေန ၾက၏။ စုိးရိမ္ ထိတ္လန္႔ေနသူေတြ ရွိသလုိေပ်ာ္ေနသူေတြလည္းရွိသည္။
နယူးေအာ္လီယန္းမွ စပိန္မ်ားႏွင့္ ဖေလာ္ရီဒါ အေနာက္ပုိင္းမွ အဂၤလိပ္ေတြ တကယ္ပင္ ရန္ျဖစ္ၾက ေတာ့မွာလား။ သူတုိ႔တစ္ေတြ အံ့ၾသလုိ႔မဆံုး ျဖစ္ေနၾက၏။ ဥေရာပ ေရႊနန္းေတာ္ထဲမွ သူတုိ႔ ဘုရင္ ေတြ သြင္သြင္ရူးသြားေလၿပီလား။ ေျမၾသဇာ အေကာင္းမြန္ဆံုး၊ အႂကြယ္၀ဆံုး၊ အၿငိမ္းခ်မ္း ဆံုး ေဒသ ႏွစ္ခုကုိ စစ္တလင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေတာ့မည္တဲ့။
သည္ေတာ့မွ အတၱလန္တိတ္ သမုဒၵရာႀကီး ဘယ္ေလာက္က်ယ္ၿပီး ယင္းသမုဒၵရာ၏ ဟုိမွာဘက္ ကမ္းမွ ဘုရင္ေတြ အေမရိကတုိက္အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္နားလည္သည္ကုိ သူတုိ႔ သေဘာေပါက္ၾကေတာ့ သည္။

လူ၀ီစီးယားနားမွ ျပင္သစ္အႏြယ္မ်ားသည္ အေမရိကန္ေတာ္လွန္ေရးကုိ ႀကိဳဆုိေနၾကသူေတြျဖစ္ သည္။ သူတုိ႔အေခၚ မစၥတာဖာစင္တန္ (၀ါရွင္တန္)ဆီသုိ႔ စစ္သားေတြ ပုိ႔ၿပီး အကူအညီ ေပးေနၾက သူေတြ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမစ္ညာမွ သူတုိ႔၏ အေကာင္းဆံုး ေဖာက္သည္ျဖစ္သည့္ အဂၤလိပ္မ်ား ကုိ စစ္ျပဳဖုိ႔ ေ၀းစြ မ်က္ႏွာကုိ အခ်ိဳဆံုးထားကာ ဆက္ဆံၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္မ်ားကလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။ အေမရိကတြင္ ရွိေနသည့္ အမ်ိဳးကုိသာ ခ်စ္ၿပီး ဥေရာပမွ အမ်ိဳးကုိ လွမ္းၿပီး ခ်စ္ရေလာက္ေအာင္ သူတုိ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မျပင္းၾကပါ။
" ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေဂ်ာ့ဘုရင္နဲ႔လည္း ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ပင္လယ္ထြက္ေပါက္လမ္းက လူေတြနဲ႔ စစ္တုိက္ခုိင္းရင္ေတာ့ ... "
ဖီးလစ္လန္းႏွင့္ ေ၀ၚလ္တာပါစယ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးေနၾကစဥ္ ဖီးလစ္က သူ႔အျမင္ ကုိ ေဖာ္ထုတ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေ၀ၚလ္တာက ရယ္ၿပီး အေမရိကန္ သူပုန္ကိစၥကစ၍ ကမၻာစစ္ျဖစ္လွ်င္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲဟု ေမးသည္။ ဖီးလစ္က ကမၻာစစ္ ျဖစ္လာလွ်င္ဟူသည့္ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ကမၻာ့ ေရးရာမ်ား ကုိ ရမ္းသန္းေဆြးေႏြးေနသည္။

" ကဲ ရွင္တုိ႔ ကမၻာ့ေရးရာေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာ ကိစၥေတြထားၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေတြအတြက္ ဘာျဖစ္မလဲဆုိတာ ေျပာၾကပါဦး "
ဂ်ဴးဒစ္က ၾကားျဖတ္ ေမးလုိက္သည္။
" ဘာမွမပူပါနဲ႔ ရွင္မရယ္၊ အစ္ကုိေျပာရင္ ယံုပါ၊ အားလံုးဟာ စပိန္ဘုရင္ခံ ဂါလ္ဗက္ဇ္ေပၚမွာ မူတည္ေန တယ္၊ သူဟာ ငတံုးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး၊ မစၥစပီျမစ္၀ွမ္းကုိ ဘယ္သူ ႏွစ္ျခမ္းကဲြေအာင္ လုပ္မွာလဲကြာ "
ဆိပ္ကမ္းတစ္၀ုိက္တြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဖီးလစ္က မလဲႊမေရွာင္သာသည့္ အခါမ်ိဳး တြင္မွသာ ေစ်း၀ယ္လႊတ္ေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒယ္လ္ရြိဳင္း အရပ္သူ အရပ္သားမ်ားသည္ နယူးေအာ္လီယန္းႏွင့္ စစ္ျဖစ္ရမည့္ အေရးကုိ ေတြးၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ျခင္းျဖစ္ရမည့္အစား ရယ္စရာ လုိသေဘာထားေနၾက၏။
စစ္သတင္း မ်ား ပ်ံ႕လြင့္လာၿပီး တစ္ပတ္အၾကာတြင္ သီရိၿမိဳင္မွ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။ လူမည္း အိမ္ေစ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဂ်ာဗာစီ ပုိ႔ခုိင္းလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္းမ်ား ကုိ ျပင္သစ္အသံထြက္အတုိင္း ေရးထား၍ ဂ်ဴးဒစ္ မနည္းႀကိဳးစားဖတ္ရသည္။

ဂ်ဴးဒစ္ေရ ...

ကုိယ္က ျပင္သစ္မ ဆုိေတာ့ မင္းရဲ႕ ရန္သူစာရင္း ၀င္သြားၿပီေပါ့ေနာ္။ မင္းနဲ႔ ဖီးလစ္ အဲဒီလုိ သေဘာ မထားေၾကာင္း ျပဖုိ႔ ၾကာသပေတးေန႔ ညေန သံုးနာရီမွာ သီရိၿမိဳင္ကုိ ညစာစား ႂကြခဲ့ၾကပါ။
ဘာလုိ႔ စစ္တုိက္ၾကတယ္ဆုိတာ ကုိယ္ေတာ့ လံုးလံုးမသိဘူး။ ေ၀ၚလ္တာက ေျပာတယ္။ ရွင္းျပရင္ လည္း မင္းနားလည္ မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကုိယ့္အထင္ေတာ့ သူလည္း သိပ္နားလည္မယ္ မထင္ပါ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္သူ႔ကုိ အဲဒီလုိထင္တယ္ဆုိတာ ျပန္ေျပာပါနဲ႔ေနာ္။

မင္း ၾကားၿပီးၿပီလား။ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယားက မင္းတုိ႔ မိတ္ေတြ မစၥက္စိန္ကလဲယားေလ။ အႁမႊ႔ာေမြး တယ္တဲ့ကြယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မိန္းကေလးေတြတဲ့။ အင္း ... မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ခုနစ္ေယာက္ေမြးထားေတာ့ အ၀တ္အစားဖုိး ေတြးၿပီး ကုိယ္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အားမက်ပါဘူးကြာ။ သူတုိ႔တစ္ေတြ အရြယ္ေရာက္ လုိ႔ လက္ထပ္ေပးရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ကုိယ္ေတာ့ ခုထိ "ဘာဘက္တီ" တစ္ေယာက္တည္းပဲ ဂ်ဴးဒစ္ေရ၊ ဒါထက္ ဒုိလားရက္စ္တစ္ေယာက္ဆီက ဘာမ်ား ၾကားေသး လဲ။
                                        မင္းရဲ႕
                                        ဂ်ာဗာစီ

ဂ်ဴးဒစ္ ခ်က္ခ်င္း စာေကာက္ျပန္လုိက္သည္။ ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါမည့္အေၾကာင္း၊ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း စစ္ကုိ နားမလည္ေၾကာင္း၊ ဒုိလားရက္စ္ သတင္းတစ္စံုတစ္ရာ မၾကားရေၾကာင္း စသည္ စသည္။
လူတုိင္း စစ္အေၾကာင္းကုိ ေျပာေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းဘယ္သူမွ မသိၾကေပ။ ဤသုိ႔ျဖင့္ စက္တင္ဘာလ ထဲတြင္ စပိန္ဘုရင္ခံ ဂါလ္ဗက္ဇ္၏ စစ္တပ္မ်ား အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခတစ္ ေလွ်ာက္မွ ခ်ိတက္လာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းမ်ား ေရာက္လာသည္။ ဖီးလစ္က ေသြးေအးေအး ျဖင့္ အေနာက္ဘက္ သည္ စပိန္နယ္ေျမ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စစ္ေၾကာင္းေတြ ခ်ီခြင့္ရွိေၾကာင္း၊ စစ္တပ္ေတြ ခ်ခြင့္ ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဂ်ဴးဒစ္ ေတြးေၾကာက္ေနသည္။ ကေလးေတြကုိ မမ္မီႏွင့္ မသိပ္ေတာ့ဘဲ သူတုိ႔အခန္း တြင္ အတူေခၚအိပ္သည္။

ဖီးလစ္က တစ္ဖက္ကမ္းမွ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရႏုိးႏွင့္ ညနက္သည္ထိ မအိပ္ဘဲ နားစြင့္ေနတတ္ သည္။ ၿပီးမွ ဇနီးလုပ္သူ ကုိ စပိန္ဘုရင္ခံသည္ ဦးေႏွာက္ရွိသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ သည္ဘက္ကမ္းက စုိက္ ခင္းေတြကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္မည့္ သူ မဟုတ္ေၾကာင္းမ်ား အားေပးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္။
တစ္ေန႔မနက္ တြင္ တစ္ဖက္ကမ္းမွ စစ္သားေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္။ ဖီးလစ္ အထင္ မွန္ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ဆီသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည့္ ၾကမၼာဆုိးကုိ သူတုိ႔တစ္ေတြ ႀကိဳတင္ မသိႏုိင္ျခင္းသာျဖစ္သည္။

တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတက္ရန္ ဂ်ဴးဒစ္ အ၀တ္လဲေနစဥ္ ဖီးလစ္ ေရာက္လာသံ ၾကားရသည္။ ပုိး၀တ္စံုသစ္ ကုိ ၀တ္ၿပီး မွန္ထဲ ျပန္ၾကည့္ေနစဥ္ ဖီးလစ္ အခန္းထဲ ၀င္လာသည္။ သတင္းပလင္း နားစြင့္ ရန္ အိမ္မွ အေစာႀကီး ထြက္သြားျခင္းျဖစ္၏။
" အစ္ကုိ၊ ျမန္ျမန္အ၀တ္လဲေလ၊ အစ္ကုိ႔အ၀တ္ေတြ အိန္ဂ်ဲလစ္အဆင္သင့္ လုပ္ထားတယ္ "
ဖီးလစ္က အနားလာၿပီး ဂ်ဴးဒစ္ပခံုးကုိ ဆဲြလွည့္လုိက္သည္။
" သတင္းထူးတယ္ ဂ်ဴးဒစ္၊ တုိ႔ သြားစရာ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမရွိေတာ့ဘူး "
" ဘာ ... ဘာေျပာတယ္၊ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမရွိေတာ့ဘူး၊ ဟုတ္လား၊ အစ္ကုိ ဘာေတြ လာေျပာေနတာ လဲဟင္ "
ဧကႏၱ သူ မူးလာၿပီ ထင္တယ္ ။

" ကဲ ... တုိ႔ သီရိၿမိဳင္ကုိသြားၿပီး ဂ်ာဗာစိဆီမွာ ျပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈေတြ သင္ၾကစုိ႔၊ တုိ႔အားလံုး အဂၤလိပ္ေတြ မဟုတ္ေတာဘူး၊ စပိန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ၊ တုိ႔ကုိယ္တုိ႔ ဘရင္ဂ်ီေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒိ႒ိေတြလား ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကေတာ့ဘူး။ အမိန္႔စာေတြက စပိန္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားေတာ့ ဘယ္သူမွ မဖတ္တတ္ၾကဘူး၊ ဒယ္လ္ရြိဳင္းတစ္ၿမိဳ႕လံုး စပိန္စာ ဖတ္တတ္တဲ့လူက သံုးေယာက္ ေတာင္မျပည့္ဘူးေလ "
ေျပာေျပာ ဆုိဆုိ ဂ်ဴးဒစ္ပါးကေလးကုိ မနာေအာင္ လိမ္ဆဲြရင္း ေအာ္ရယ္ေနသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

သာဓု ၏ အတာ, အပိုင္း (၂၂)

( သို႕ပါေသာ္လည္း ရႊင္ေနေသာ အတာ၏ မ်က္ႏွာကေလးသည္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ မၾကည္လင္ႏိုင္ ဘဲ ရုတ္ရက္ ဆိုသလို ငိုင္သြားျပန္၏။
"ဘာပစၥည္း ပဲ ေကာက္ရေကာက္ရ ပိုင္ရွင္ကို ျပန္ရွာျပီး ျပန္ေပးရမယ္" အစရိွေသာ ဘုရားရိွခိုး တိုင္း ဆရာမေဟာေျပာသည့္ ၾသ၀ါဒကို အတာၾကားေယာင္လာ၏။)
ကို ဆက္ဖတ္ရန္..........

"လူလိမၼာ ဆိုတာ သူမ်ားပစၥည္းကို ခိုးလဲမခိုးဘူး၊ လိမ္ၿပီးေတာ့လဲ မယူဘူး၊ ေကာက္ရလုိ႔ရွိရင္လဲ ဖြက္ မထားဘူး"
ထိုထို ဆံုးမစကားမ်ား အရ အတာသည္ လူမုိက္ျဖစ္ရမည္ကို အလြန္ေၾကာက္၏။ ငရဲခံရမည္ဆိုသည္ကို လည္း သူလန္႔၏။ အထူးသျဖင့္ တစ္ခါက သူအလြန္ႏွစ္သက္၍ ငါးျပားတိတိ ေပးဝယ္ထားေသာ ခဲတံ အဆန္း ကေလး တစ္ေခ်ာင္းသည္ ဝယ္သည့္ေန႔မွာပင္ က်ေပ်ာက္သြားခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူသည္ မ်က္ ရည္တယိုယိုႏွင့္ ငိုမိသည္အထိ ႏွေျမာခဲ့မိ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဘုရားရွိခိုးအၿပီးတြင္ ပစၥည္းေပ်ာက္သူ မ်ား လာၾကည့္ ရန္ ဆရာမက ေၾကညာသျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထၾကည့္ခဲ့၏။ သူေပ်ာက္ေသာ ခဲတံဟူ၍ ဆင္တူပင္ ပါသည္ကို မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ထိုေန႔ကလည္း ဝမ္းပန္းတနည္းႏွင့္ သူ မ်က္ရည္ဝဲခဲ့ ရရွာ ေသး၏။

ဤသည္တို႔ကို အစီအရီ ေတြးမိလာေသာေၾကာင့္သာ အတာ ယခုလို ငုိင္သြားျခင္းျဖစ္ဟန္တူ၏။
"ဟုတ္တယ္၊ ငါ ခဲတံေပ်ာက္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ ဝမ္းနည္းခဲ့သလဲ၊ မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္၊ သံုး ေလးငါးရက္ ငါ စိတ္ညစ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ စြပ္က်ယ္တစ္ေသတၱာလံုးေပ်ာက္သြားတဲ့ ကုလားဆိုရင္ ပိုၿပီး စိတ္ညစ္မွာပဲ၊ သူ ဘယ္ေလာက္ ႏွေျမာမလဲ၊ ငါ့လိုေနမွာေပါ့"
အတာသည္ ငိုင္ငုိင္ေတြေတြ စဥ္းစားေနရာမွ သို႔လွ်င္ ေရရြတ္မိ၏။
"ငါ မယူဘူး၊ ဒီအက်ႌေတြ ငါမယူေတာ့ဘူး၊ ေခါက္ဆြဲသည္ ႀကီးႀကီးတုန္းက ပိုက္ဆံျပန္ေပးသလို ဒီအက်ႌေတြလဲ ဥစၥာရွင္ကို ျပန္ေပးလုိက္ေတာ့မယ္"
အတာသည္ လူလိမၼာကေလး ျဖစ္လိုသူပီပီ သုိ႔လွ်င္ တိက်ျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။ ဤလို ဆံုး ျဖတ္လုိက္သျဖင့္လည္း ေခါက္ဆြဲသည္ မွား၍အမ္းလုိက္သည့္ ပုိက္ဆံတစ္ပဲကို ယူထားခဲ့စဥ္ကကဲ့သုိ႔ ပင္ သူ႔ရင္ထဲေလးေနရာ မွ တစ္ခါတည္း ယူပစ္လုိက္သလို္ ေပါ့သြားေတာ့၏။ စိတ္ကေလးလည္း ရွင္း သြား၏။
သို႔ႏွင့္ အတာလည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ အမူအရာကေလးျဖင့္ အႀကီးအေသး ေသတၱာမ်ားကို ေရြး၍ တစ္မ်ဳိး တစ္ထပ္စီ စည္းလုိက္၏။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ထိုေသတၱာႏွစ္စီးကို သူ႔ေမေမဆုိင္အနီးရွိ ေရႊဆုိင္ေဘး တြင္ ကပ္ထား လုိက္စဥ္ "ဟဲ့ေကာင္၊ ဒါက ဘာတံုး၊ အိမ္ကို သယ္သြားဦးမလို႔လား"ဟု မသိန္းေမက လွမ္းေမးလုိက္သျဖင့္ "ဟုတ္ပါဘူး ေမေမ၊ လမ္းထိပ္က ဖိနပ္ဆုိင္ကို ေရာင္းမလို႔ပါ"
"ဒါျဖင့္ ၿပီးေရာ၊ လာဦး ဒီမွာ ခဏထုိင္ေရာင္းစမ္း"
မသိန္းေမ လည္း အတာ့ကို ဆိုင္တြင္ထားခဲ့ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ နားေဍာင္းၾကယ္သီးဆုိင္တစ္ဆုိင္ေရွ႕ ထုိင္ခ်လုိက္၏။ ၾကယ္သီးဆုိင္က မိန္းမႀကီးကလည္း တစ္စံုတစ္ရာ ဘာမွမေျပာရဘဲႏွင့္ပင္ မသိန္းေမ ၏ေခါင္း မွ ဆံထုံးကိုေျဖခ်ကာ ဟိုရွာသည္စမ္းျဖင့္ သန္းဥေကာက္ေနေတာ့၏။
အတာလည္း စြပ္က်ယ္ေသတၱာကေလးကို ေပါင္ၾကားထဲဝွက္၍ ႐ုတ္တရက္ ဖြင့္ၾကည့္ လုိက္ျပန္၏။ ေလးဘက္ေလးခ်က္ ပိုးႀကဳိးကေလးျဖင့္ ခ်ည္တုပ္ထားေသာ လက္ရာပင္မပ်က္ေသးဘဲ စုစုေပါင္း ၁၂ ထည္တိတိပါသည္ကို အတာသည္
 သံုးႀကိမ္မွ် ေရတြက္ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာသိလုိက္၏။
"တစ္ထည္ သံုးပဲဆိုေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္ထည္ဆုိရင္ ႏွစ္က်ပ္နဲ႔တစ္မတ္ဖိုးေတာင္ ရွိတယ္၊ နည္းတာမဟုတ္ ဘူး"
အတာသည္ အသက္႐ွဴေမာမတတ္ ႏွေျမာသြားရွာ၏။ သို႔ ႏွေျမာ သြားသည္မွာ ျပန္ မေပး လုိက္ေသာ ေၾကာင့္မဟုတ္။ ပစၥည္းရွင္ဘက္မွေန၍ ကိုယ္ခ်င္းစာေသာ စိတ္ျဖင့္ ႏွေျမာ သြားျခင္း သာျဖစ္၏။
"ငါ ျပန္ေပးလုိက္ရင္ ဥစၥာရွင္ေတာ့ သိပ္ဝမ္းသာသြားမွာပဲ"
ေပ်ာက္ေသာပစၥည္းျပန္ရသျဖင့္ ဆုိင္ရွင္ကုလားက ဝမ္းသာသြားသည္ကို ျမင္လာ၏။ ထုိ႔အတူ အတာ ကိုယ္၌လည္း ေပ်ာ္သြား၏။ ေခါက္ဆြဲသည္၏ပုိက္ဆံတစ္ပဲကို ျပန္စဥ္းစားကာ အတာသည္ အရသာ တစ္မ်ဳိးျဖင့္ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
စိတ္မခ် သလို စြပ္က်ယ္ေသတၱာကေလးကို ဖင္ခုထုိင္ရင္း သို႔ေတြးေနေပ်ာ္ေနရာမွ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူ ၍ မေျပာတတ္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို အတာ့မ်က္ႏွာတြင္ တစ္စံု တစ္ရာ ေဝခြဲမရ သည့္ အသြင္ကေလး ေပၚလာျပန္၏။
"ကဲ စြပ္က်ယ္ေတြ ငါ ျပန္ေပးပါၿပီတဲ့၊ ဘယ္သူ႔ကို ေပးရမလဲ၊ ဥစၥာရွင္က ဘယ္ကုလားလဲ"
အတာတြင္ ျပႆနာတစ္ရပ္ ေပၚလာျပန္၏။ သူေကာက္ယူခဲ့ေသာ ေသတၱာေပါင္း အလံုး ၂၀ မွာ တစ္ ဆုိင္တည္းမွရသည္မဟုတ္ဘဲ ဆုိင္သံုးဆုိင္စလံုးကေပးျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအထဲတြင္ ပါလာေသာ စြပ္က်ယ္ေသတၱာ မွာ မည္သူ၏ပစၥည္းျဖစ္သည္ကို အတာမသိ။ သို႔အေလ်ာက္လည္း မည္သူ႔ အားျပန္ ေပးရမည္ကို အတာတြင္ စဥ္းစားမရႏုိင္ေအာင္ ရွိေနရွာေတာ့၏။ သုိ႔ စဥ္းစားမရ၍ မည္သူ႕ကိုမွ် ျပန္ေပး ရန္ မလုိ။ သူပင္ ရေတာ့မည္ဟူ၍လည္း သူ ဝမ္းမသာႏုိင္။
သုိ႔လွ်င္ ေတြး၍ အေတာ္ကေလး အႀကံရက်ပ္ေနၿပီးမွ
"ဟုတ္ၿပီ၊ ငါ ဉာဏ္ရၿပီ၊ ေက်ာင္းမွာ ပစၥည္းေပ်ာက္တဲ့လူေတြကို ဆရာမကေခၚၾကည့္ခုိင္းၿပီး ျပန္ေပးသ လို ငါလဲ အဲဒီစြပ္က်ယ္ဆုိင္ရွင္ကုလားေတြကို ျပၿပီး ဒါ ဘယ္သူ႔ဟာလဲလုိ႔ ေမးမယ္၊ ဒီလိုေမးၿပီး ျပန္ေပး လုိက္ရင္ ၿပီးတာပဲ"
ဦးေႏွာက္ေျခာက္မတတ္ အႀကံရက်ပ္ခဲ့ရာမွ ယခုမူ သူအေျဖရလာျပန္ၿပီျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္အမွ်လည္း သူ႔ မ်က္ႏွာကေလး ရႊင္ကာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္ေနျပန္၏။
"ဒီလိုလဲ မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ဒီကုလားသံုးဆုိင္စလံုး ဒါမ်ဳိးေတြခ်ည္း ေရာင္းတာဘဲ၊ အဲဒီေတာ့ ငါ ေမးရင္ တစ္ေယာက္လဲ သူ႔ဟာ၊ တစ္ေယာက္ကလဲ သူ႔ဟာလို႔ ေျပာမွာပဲ၊ ဒီလိုဆို ဘယ့္နဲ႔လုပ္မလဲ"
သူ႔ဟာ သူေတြး၍ သူ႔ကိုယ္သူေမးေနျပန္၏။ ဤသည္မွာ သူေတြး၍ရသမွ်ေသာ ေနာက္ဆံုးျပႆနာျဖစ္ လ်က္ ေစာေစာကစဥ္းစားရေသာ ကိစၥမ်ားထက္လည္း အတာ့အဖုိ႔ ခက္သလိုလို ရွိေန၏။ စင္စစ္ေသာ္ နက္နဲ သေလာက္လည္း ခက္ခဲသည္သာျဖစ္၏။ ပထမပိုင္းက ျပႆနာမ်ားသည္ အတာအား ဦးေႏွာက္ ေျခာက္မတတ္ အႀကံရက်ပ္ေစခဲ့၏။
ယခုျပႆနာမွာမူ သူ႔အား  ဦးေႏွာက္ေျခာက္မတတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဦးေႏွာက္ေတြပင္ ခဲကုန္လုနီးပါး အတာ တြင္ မစဥ္းစား မေတြးေတာတတ္ေအာင္ စိတ္႐ႈပ္သြားေစေတာ့၏။
"ဒီလိုဆုိရင္ေတာ့ ငါ ဘယ္သူ႔မွ ျပန္ေပးဖုိ႔မလိုေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕"
အျပစ္ ကိုေၾကာက္တတ္ေသာ အတာသည္ မဝံ့တဝံ့ႏွင့္ ဤလိုအရဲစြန္႔၍ ေတြးလိုက္မိျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ဤ အေတြးမွန္ သည္ဟူ၍ကား (ျပန္ေပးရန္ သင့္သည္ဟု ယူဆစဥ္ကကဲ့သုိ႔) သြက္သြက္လက္လက္ မဆံုးျဖတ္ရဲ သလို သူ႔ရင္ကေလး ဖိုေနရွာ၏။
"ေဟ့ အတာ"
႐ုတ္တရက္ အနီးကပ္ေခၚလုိက္ေသာ အသံေၾကာင့္ အတာတြင္ တစ္ကုိယ္လံုးတုန္သြားသည္အထိ လန္႔သြားရာမွ ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္မိလုိက္သည္တြင္ ေန႔လယ္ပိုင္းက သူေရးသည့္ သီခ်င္းႏွင့္ပတ္သက္ ၍ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ခ်ီးက်ဴးသြားေသာ ေစ်းထဲမွ အထည္ဆုိင္စာေရးတစ္ဦး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ ၿပီး အတာက ဘာမွ်မေမးရေသးမီပင္
"ဘယ္မလဲကြ၊ ခုန မင္းေရးထားတဲ့ သီခ်င္းေကာ၊ ဦးေလးကို ျပစမ္းပါဦး"ဟု ေျပာရင္း အတာ့အနီးတြင္ ထုိင္လုိက္၏။
အတာကလည္း အျမတ္တႏိုး သီးျခားဖယ္ထားသည့္ အဆုိပါသီခ်င္းေရးထား သည့္ ေသတၱာကေလး ကို ေစ်းဗန္းေဘးမွ ယူေပးလုိက္သျဖင့္ စာေရးလည္း သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္လံုး ဂ႐ုတစုိက္ ဖတ္႐ႈေနၿပီးမွ ေဖာင္ တိန္ ကို အသာျဖဳတ္လ်က္
"ဒီမွာ အတာ၊ မင္း စပ္ထားတာေလး ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းျပင္လုိက္ရင္ ပို ေကာင္းသြားမယ္၊ ဦးေလး ျပင္ေပးမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
အတာကလည္း ဝမ္းသာအားရပင္ သေဘာတူလုိက္ေသာေၾကာင့္ ထိုစာေရးလည္း အတာ့သီခ်င္း ထဲမွ ေထာက္ေနေသာ စကားလံုးကေလးမ်ားႏွင့္ ကာရန္လြတ္ေနသည့္ စာသားကေလး မ်ား ကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ျပင္ေပးလုိက္သျဖင့္ အတာ့သီခ်င္းကေလးမွာ
"လာ လာ လာ အဆင္ကေလးေကာင္း၊ လာ ေလွ်ာ့ေစ်းေရာင္းမည္ ေကာင္းေပသည္ ဒီအေသြးကို ပ်ဳိ ႀကဳိက္သည္ လိုခ်င္သည္ ကုိကိုရယ္၊ ဝတ္ခ်င္လွၿပီ၊ ဝတ္ပါအတည္ ေကာင္းသည္ ေရာင္းမည္ တစ္ ထည္ ေျခာက္မူးစီ"ဟူ၍ အနည္းငယ္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ျဖစ္လာေတာ့၏။
အတာ ကလည္း ျပင္ေပးသည့္အတုိင္း ဆိုၾကည့္ရာ၌ မူလ သူစပ္ထားသည္ထက္ အဆိုရ သြက္လာ ေသာေၾကာင့္ အေတာ္ကေလး သေဘာက်သြားကာ "သိပ္ေကာင္းတာပဲ ဦးေလး၊ ခုမွ ဆိုလုိ႔ ပုိေကာင္းတယ္"
သို႔ေျပာေနရာမွ အတာလည္း တစ္စံုတစ္ရာ ေတြးမိသျဖင့္ စာေရးျဖစ္သူမအား တစ္မ်ဳိး မ်က္ႏွာထား က ေလးျဖင့္ ေမာ္ၾကည္တဲ့ကာ
"ဒါနဲ႔ေလ ဦးေလး၊ ဥပမာဆိုပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္လမ္းသြားရင္း ေငြတစ္က်ပ္ေကာက္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္က ငရဲႀကီးမွ ေၾကာက္လို႔ မယူဘဲနဲ႔ ေဟာဒီမွာ ေငြတစ္က်ပ္ေကာက္ရတယ္ဗ်ဳိ႕၊ ဥစၥာရွင္ ဘယ္သူ လဲ ေပ်ာက္တဲ့လူ လာယူၾကပါလုိ႔ ေအာ္ေျပာတယ္ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒီေတာ့ လူသံုးေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာၿပီး တစ္ေယာက္ကလဲ သူ႔ဟာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလဲ သူ႔ဟာနဲ႔ သံုးေယာက္စလံုး က သူ႔ဟာ လို႔ ေျပာတယ္ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကို ေပးရမလဲ"
စာေရးတြင္ ႐ုတ္တရက္ ေခါင္း႐ႈပ္သလို ေတြသြားေတာ့၏။
"ေနပါဦးကြ၊ မင္းဟာက ဥပမာေတြ ဘာေတြနဲ႔၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒါကို ေမးရတာလဲ"
"ဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းက ဆရာမကေျပာတယ္၊ သူမ်ားပစၥည္းေတြ ဘာေတြေကာက္ရလို႔ ရွိရင္ ဥစၥာရွင္ရွာၿပီး ျပန္ေပးရမယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ခုနလိုဆို ဘယ့္နဲ႔လုပ္မလဲ ဦးေလးဟင္"
"ခု မင္းေကာ ဘာေကာက္ရလို႔လဲကြ" အတာတြင္ မ်က္ႏွာကေလး မသိမသာ ပ်က္သြား၏။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေပးေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း အတာကလည္း မွန္သည့္ အတုိင္း ပင္ ေျပာျပရင္း စြပ္က်ယ္ေသတၱာကေလးကိုပါ ထုတ္၍ျပလုိက္ၿပီးမွ "အဲဒါ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကုလား ကို ျပန္ေပးရမလဲဟင္"
ထိုစာေရးလဲ တအံ့တၾသပင္ အတာကို ေတြၾကည့္ေနၿပီးမွ သူ႔႐ိုးသားတည္ၾကည္မႈကို ဂုဏ္ျပဳေသာ အားျဖင့္ အတာ့ပါးကေလးႏွစ္ဖက္ကို ရက္ရက္ေရာေရာ ေပြ႕ဖက္ နမ္း႐ႈံ႕လုိက္ၿပီးမွ
"မင္း သိပ္လိမၼာတဲ့ေကာင္ေလးပါလား၊ အတာ ဟင္" ဟု အားမလို အားမရႏွင့္ေျပာရင္း အတာ့ လက္ ေမာင္းကေလးႏွစ္ဖက္ကိုင္၍ လႈပ္ေနျပန္ေသး၏။
"ေအး မင္းေမးတာကို ဦးေလး ေျပာျပမယ္ ဟုတ္လား၊ ခုန မင္းေမးသလိုဆိုရင္ စိတ္ေကာင္းမရွိတဲ့လူ မ႐ိုးသားတဲ့ လူ သူတို႔ပုိက္ဆံလုိ႔ေျပာမွာပဲ၊ တကယ္ ပိုက္ဆံေပ်ာက္တဲ့လူက မင္းေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွိခ်င္မွ ရွိေတာ့မယ္၊ အဲဒီသေဘာမ်ဳိးပဲကြ၊ ခုန မင္းေကာက္ရတဲ့ စြပ္က်ယ္ေတြကိုလဲ ဘယ္ကုလား ေမးေမး သူ႔ဟာ လုိ႔ ေျပာမွာပဲ"
အတာလည္း မ်က္ေမွာင္ကေလးၾကဳတ္၍ ေတြေနရာမွ "ဒါေပမဲ့ ဒီစြပ္က်ယ္ ေသတၱာကေတာ့ သူတို႔ သံုးေယာက္ ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာေတာ့ အမွန္ပဲ မဟုတ္လား ဦးေလးရယ္၊ ဟင္"
ဤ စာေရး လည္း ဟင္းခနဲပင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိလ်က္ "မင္းေတြးပံုနဲ႔ မင့္အသက္အရြယ္နဲ႔ ဆိုဘာမွ မဆုိင္ေတာ့ပါလား အတာ ေဟ ေအး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရဲ႕ပစၥည္းဆိုတာေတာ့ မွန္တယ္ေလ၊ ဘယ္သူ႔ဟာရယ္လုိ႔ မင့္သိသလား၊ ကဲ"
အတာက ေယာင္ခ်ာခ်ာကေလး ေခါင္းခါလုိက္၏။
"ဒီေတာ့ ဒီပစၥည္းဟာ မင္းနဲ႔ထုိက္လို႔ ရတာေပါ့ကြ၊ ဘယ္သူ႔မွ ေပးစရာလဲမလိုဘူး၊ ျပန္ေပးဖို႔လဲ မလို ေတာ့ဘူး၊ မင္းပဲယူေပါ့"
အတာ့မ်က္ႏွာ ကေလးသည္ ဤတြင္ ထင္ထင္ရွားရွားကေလးၾကည့္လာ၏။
"ကၽြန္ေတာ္ ယူရမယ္၊ ဟုတ္လား"
"ေအးေလ၊ မင္း ကံေကာင္းလုိ႔ ရတာပဲ၊ မင္းပဲဝတ္ေပါ့ကြ"
"ဒီလိုဆို ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္မရွိဘူးလား ဦးေလး ဟင္"
စာေရး သည္ အတာ့ပါးကေလးႏွစ္ဖက္ကို အသာဆြဲလိမ္ကာ နဖူးကို နမ္းလုိက္ၿပီးမွ
"အျပစ္လဲ မရွိဘူး၊ ငရဲလဲ မႀကီးဘူး၊ မင္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြ၊ မင္း ကုသိုလ္နဲ႔ မင္း ရတာပဲ"
"ဟာ ဒါျဖင့္ ပြတာပဲ"
"ေအး မင္း ပြတာေပါ့ကြ၊ ကံေကာင္းတာကိုး၊ ကဲ ဦးေလး သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
ထိုစာေရးထြက္သြားၿပီးေနာက္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ မသိန္းေမ ေရာက္လာ၏။
"ဒီမွာၾကည့္စမ္း ေမေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ရတယ္၊ စြပ္က်ယ္အက်ႌ တစ္ဒါဇင္ေတာင္မွ"
အတာလည္း ဝမ္းသာအားရ မသိန္းေမကို ေသတၱာကေလး ဖြင့္ျပရင္း ေျပာလုိက္သျဖင့္
"ဟင္ ဘယ္က ေကာက္ရတာလဲ"
ကုလားမ်ားကို ေသတၱာလြတ္မ်ားစု၍ေပးရန္ ေျပာထားသျဖင့္ ေပးသြားေၾကာင့္ အတာက ရွင္းျပလုိက္ သည့္တိုင္ေအာင္
"ခုေျပာတာ အမွန္အတုိင္းပဲလား၊ ငါ့ကို လိမ္မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ ငါ့အေၾကာင္း နင္ သိတယ္မဟုတ္လား၊ သူ မ်ားပစၥည္း ကို မဟုတ္တာလုပ္တာ၊ ငါ နည္းနည္းမွ မႀကဳိက္ဘူးေနာ္ ဒါပဲ"
"ဘုရားစူး ေမေမ၊ အတာ လိမ္မေျပာပါဘူး၊ တကယ္ပါ"
"ဒါျဖင့္ ၿပီးေရာ"
မသိန္းေမ စကားမွန္၏။ သူသည္ ေစ်းေရာင္းရာ၌ တစ္မတ္တန္ကုိ ႏွစ္က်ပ္ႏွင့္လိမ္ေရာင္းေသာ္ ေရာင္း မည္၊ သူတစ္ထူး၏ပစၥည္းဥစၥာကိုကား မည္သည့္အခါကမွ် ျပစ္မွားခဲ့သည္ဟူ၍ မရွိခဲ့။ ဤလိုကိစၥမ်ဳိး တြင္ အလြန္ ႐ိုးသားသူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ပစၥည္းတစ္ခုကို အေႂကြးယူ၍ ေရာင္းၿပီးလွ်င္မူ ေငြမလြယ္ေသး သမွ် မဆပ္ ဘဲ ေနတတ္ျပန္၏။ မသိန္းေမ၏စိတ္ကား ဤသုိ႔လွ်င္ ရွာမွရွားေလာက္ေအာင္ ကေမာက္ ကမႏွင့္ နားလည္ရ ခက္လွေတာ့၏။
"ေရာ့ ဝတ္ၾကည့္စမ္း"
တစ္ဒါဇင္ေသာ စြပ္က်ယ္ကေလးမ်ားအနက္မွ မသိန္းေမလည္း တစ္ထည္ကိုထုတ္၍ အတာအား ဝတ္ ခုိင္းလုိက္သျဖင့္ အတာလည္း သူဝတ္ထားေသာ ရွပ္အက်ႌကေလးကို ခၽြတ္ၿပီးမွ ထိုစြပ္က်ယ္ကေလး ကို စြပ္လုိက္၏။
"အေတာ္ပဲ ေမေမ ေနာ္"
"အင္း၊ ကဲ ျပန္ခၽြတ္"
အတာ က ျပန္ခၽြတ္ေပးလုိက္သည္ကို မသိန္းေမလည္း ေနထားတက် ေခါက္၍ ေသတၱာကေလးထဲျပန္ ထည့္လုိက္ၿပီး
"ကဲ သြား နင္ျပန္ေတာ့၊ နင့္ေသတၱာအလြတ္ေတြ ယူသြား"
သို႔ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္ႏွင့္ အတာလည္း သူ႔ေသတၱာအလြတ္ကေလးႏွစ္စီးကို တစ္ဖက္စီကုိင္၍ သူ႔ ေမေမေရွ႕တြင္ ရပ္တဲ့ကာ
"အဲဒီေသတၱာေကာ ေမေမ"
အတာလည္း မရဲတရဲ အမူအရာကေလးျဖင့္ မသိန္းေမေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ စြပ္က်ယ္ေသတၱာ ကေလး ကိုၾကည့္ရင္း ေမးလုိက္သည္ကို "ဒါ ငါ ယူလာခဲ့မယ္"
အတာ တြင္ ဘာမွ်ထပ္မေျပာဝ့ံေတာ့ဘဲ သူ သီခ်င္းေရးထားသည့္ ေသတၱာလြတ္ကေလးကိုသာ ကုန္း ယူ၍ ခ်ဳိင္းတြင္ ညႇပ္လုိက္ၿပီး အျခားေသတၱာႏွစ္စီးကိုင္ကာ သူ႔အက်ႌေသတၱာကေလးကို ကုိယ္တိုင္ ယူမ လာရ၍ မၾကည္မသာႏွင့္ပင္ ျပန္လာခဲ့၏။
ထုိညအဖုိ႔ အတာမွာ ဝမ္းေျမာက္သင့္သေလာက္ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ဝမ္းေျမာက္ရႊင္လန္းခြင့္ မရရွာေသး၊ သူ႔ အေမ ျပန္အလာကိုသာ တေငးေငးျဖင့္ ေမွ်ာ္ေနရွာ၏။ မသိန္းေမကား ည ရွစ္နာရီ ထိုးသည့္ တုိင္ေအာင္ ေပၚမလာေသး၊ ထမင္းကိုပင္ မေအာင့္ႏုိင္လြန္းေသာေၾကာင့္ သူ႔ပိုက္ဆံႏွင့္ပင္ သူစုိက္၍ စားလုိက္ရ ရွာ၏။
တစ္ေနကုန္သည္ အထိ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္၍ သီခ်င္းလည္းဆို ေျပာလည္းေျပာႏွင့္ အေမာႀကီးေမာခဲ့ ရေသာေၾကာင့္ အတာလည္း ရွစ္နာရီခြဲေလာက္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့၏။
အသက္အရြယ္ ႏုနယ္ေသးသည္ႏွင့္အမွ် မေန႔က ပင္ပန္းခဲ့ရသည္ဒဏ္ေၾကာင့္ အတာသည္ ရွစ္နာရီ ေလာက္မွ အိပ္ရာကႏုိးေတာ့၏။ ႏုိးသည္ဆိုလွ်င္ပင္ အတာလည္း သူ႔စြပ္က်ယ္ေသတၱာ ကေလးကိုသာ အေရးတႀကီးထား၍ လုိက္ရွာေတာ့၏။ သူ႔ဖာကေလးထဲတြင္လည္း မေတြ႕၊ အိပ္ရာေအာက္ တြင္လည္း မျမင္၊ ေနရာအႏွံ႕ရွာေသာ္လည္း မရွိသျဖင့္ မခ်ိတရိထုိင္ကာ မ်က္ရည္ကေလးျဖင့္ ငုိင္သြားရွာေတာ့၏။

"အတာေရ"
သို႔ေခၚရင္း အေပၚထပ္သုိ႔တက္လာေသာ သူ႔မမသက္သံကိုၾကားရေသာေၾကာင့္ အတာလည္း မ်က္ ရည္မ်ား ကို ပ်ာပ်ာသလဲသုတ္၍ "ခင္ဗ်ာ"ဟု ထူးလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ မခင္သက္ အေပၚေရာက္ လာၿပီ ျဖစ္လ်က္
"မမသက္ ကို ေသြးေဆးတစ္ထုပ္ ဝယ္ေပးစမ္း အတာေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
သုိ႔ေျပာရင္း အတာကေလး ထရပ္ကာ မမသက္ဆီသို႔ မ်က္ႏွာမူလုိက္သည္ႏွင့္
"ဟင္ မင္း ဘာျဖစ္သလဲ အတာ၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔၊ ဘာလဲ မင့္မိေထြးက ေခါက္သြားျပန္ပလား"ဟု မခင္ သက္က အတာ့အနီးသုိ႔ ကပ္လာရင္း ေမးလုိက္၏။

"မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမေမ မ႐ုိက္ပါဘူး"
"ႏုိ႔ ဘာျပဳလုိ႔ မင္း ငိုေနတာလဲ"
"ဟို မေန႔တုန္းက" ဤလို အစခ်ီတဲ့ကာ အတာလည္း သူ စြပ္က်ယ္ေသတၱာေကာက္ ရသည့္ျဖစ္စဥ္ ကေလးကို ရွင္းျပလုိက္ ၿပီးမွ "ခု အဲဒီစြပ္က်ယ္ေသတၱာမရွိေတာ့ဘူး မမရဲ႕"
"အို ရွိမွာေပါ့ အတာရဲ႕၊ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာၿပီးပလား"
"ရွာၿပီးၿပီး မမ၊ ေလးငါးခါရွိၿပီ မေတြ႕ဘူး"
"ဟဲ့ ဟို ဘုရားစင္ေပၚက ေသတၱာကေလး မဟုတ္လား"ဟု ေျပာေျပာ ေမးေမး လွမ္းယူလုိက္သျဖင့္ အတာ တြင္ အသည္းခုိက္ေအာင္ ဝမ္းသာသြားေတာ့၏။

အတာလည္း မခင္သက္ေပးသည္ကိုပင္ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေသတၱာကေလးကို သူ႔မမသက္လက္ထဲမွ ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူကာ ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာႏွင့္ ဖြင့္လုိက္၏။
"ဟင္ ႏွစ္ထည္ပဲ ရွိေတာ့တယ္ မမ"
တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ေျပာလုိက္ေသာ အတာကေလးတြင္ ယခု ဒုတိယအႀကိမ္ မ်က္ရည္ ကေလး ေဝလာ ျပန္၏။
"ဟဲ့ မင္း အကုန္ဝတ္ပစ္မွာစုိးလုိ႔ မင့္အေမက သူ႔ေသတၱာထဲ သိမ္းထားသလားမွ မသိဘဲ"
မခင္သက္ က ဤလိုထင္ျမင္ခ်က္ေပးလုိက္မွပင္ အတာလည္း အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာသြား သလို ေသာ့ခတ္ ထားေသာ သူ႔ေမေမ၏သံေသတၱာကို လွည့္ၾကည့္လုိက္မိ၏။

"ပိုက္ဆံေပးေလ မမသက္၊ ေသြးေဆးသြားဝယ္မယ္"
ေသြးေဆး တစ္ထုပ္ ခပ္သုတ္သုတ္ဝယ္ေပးၿပီးမွ ေစ်းဘက္သုိ႔ ကတုိက္က႐ိုက္ ထြက္လာေသာ အတာ သည္ သူ႔ေမေမဆုိင္တြင္ ထုိင္မိသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းလခေသာမုန္႔ဖိုးေသာ အဘယ္"ေသာ"ကိုမွ် ဦးစားမ ေပးႏုိင္ ဘဲ စြပ္က်ယ္ကိုသာ အေရးတႀကီးထား၍
"ေမေမ ကၽြန္ေတာ့္ စြပ္က်ယ္ေတြေကာ" ျပင္းထန္ေနေသာ မေက်နပ္ မႈေၾကာင့္ ေၾကာက္စိတ္ကုိပင္ ေနရာမေပးႏုိင္ေတာ့ဘဲ သို႔လွ်င္ အတာက ဝ့ံဝ့ံစားစား ေမးလုိက္သည္ကို
"မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား၊ ဘုရားစင္ေပၚမွာ" မသိန္းေမအသံက ထန္ထန္ႏွင့္ မာလာေတာ့၏။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္မူ အတာ လည္း ေၾကာက္႐ုပ္ျဖင့္ ေနာက္ဆုတ္သြားမည့္အမူအရာမျပ။ မေက်နပ္မႈသည္ လူကို ေသြးဆူေအာင္ ဆြေပးတတ္သည့္အတုိင္း
"ႏွစ္ထည္ထဲေတြ႕တယ္၊ ဟို က်န္တဲ့ ဆယ္ထည္ကို"
"ငါ ေရာင္းပစ္လုိက္ၿပီ" အတာ တြင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ငိုင္သြားရာမွ မ်က္ရည္လည္း ၿဖဳိင္ၿဖဳိင္က် လာေတာ့၏။

"ငိ္ုတာက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဟင္၊ နင့္ႏွမ ေသလုိ႔လား"
ဤတြင္ အတာလည္း စိတ္ထိခုိက္သြားေသာ အမူအရာကေလးျဖင့္ ေမာ့လာ၏။
"ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေသလို႔ မဟုတ္ဘူး၊ ေမေမ ကၽြန္ေတာ့္အက်ႌေတြ ေရာင္းပစ္လုိက္လို႔"
အတာ လည္း သူ႔ညီမကိုထိ၍ မခ်ိေအာင္ နာသြားသည့္အလား အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရွဴိက္၍ငိုေနရာမွ ပင္ ဤလိုေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္
"ဟင္ ဘာေျပာတယ္၊ နင္ ငါ့ကို ျပန္ပက္သလား"ဟု ေျပာေျပာေမးေမး အတာ့ပါးကေလးကို ဖ်န္းခနဲ ႐ုိက္ လုိက္ေသာေၾကာင့္ အတာမွာ သူ႔ကုိယ္သူ မဟန္ႏုိင္ဘဲ လယ္ယာဘက္သို႔ ယိုင္ခနဲ ဖင္ထုိင္လဲက် သြားရွာ၏။

မေက်နပ္မႈေၾကာင့္ ေသြးဆူေနေသာ အတာသည္ သူ႔ေမေမ၏အေျပာအဆိုႏွင့္ အျပဳအမူေၾကာင့္ သူ ပို ၍ မေက်နပ္ျဖစ္လာ၏။ သို႔ႏွင့္အမွ်လည္း ေသြးသည္ ပို၍ဆူလာ၏။ သို႔ေသြးဆူလာလွ်င္ လူသည္ ေၾကာက္ရလန္႔ရမွန္းမသိ ျဖစ္လာ၏။ အတာသည္လည္း လူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုိ႔အတူပင္ ခံစားမိ ၍ လား မသိ၊ သူ႔ေမေမအား ေတြေတြႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ "ေမေမ မတရားဘူး၊ ေမေမကျဖင့္ ဝယ္မေပးဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ရေတာ့လဲ ေရာင္း စားပစ္တယ္"ဟု ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္
"ဟင္ ခုမွ တစ္မုိက္ေလာက္ရွိေသးတယ္၊ ေျခရာခ်င္း တုိင္းသလား ကဲ အဲဒါ မတရားတာပဲ၊ ကဲ ကဲ"
ေဒါသတႀကီးႏွင့္ အတာ့ပါးကေလးကို ႏွစ္ခ်က္တိတိ ဆင့္႐ုိက္လုိက္ျပန္သျဖင့္ အတာလည္း ေခြလ်က္ သား က်သြားရာမွ အလူးအလဲ ထရပ္လုိက္၏။ ပို၍ယိုက်စီးထြက္လာေသာ ပါးစပ္မွ ေသြးမ်ားကို လြယ္ အိတ္ လက္ကုိင္စျဖင့္ သုတ္ရင္း ႐ုတ္ခနဲ လွည့္ထြက္သြားေတာ့၏။

ပါးစပ္မွ တစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနေသာ ေသြးမ်ားကို တပ်စ္ပ်စ္ေထြးလ်က္ မ်က္ရည္ကုိလည္း လက္တစ္ဖက္ ကသုတ္ရင္း ေလွ်ာက္လာေသာ အတာသည္ က်ဳံးႀကီးလမ္းထိပ္သုိ႔ေရာက္ေသာ္ ခါတုိင္းနည္းတူ ေက်ာင္းဘက္သုိ႔မေကြ႕ေတာ့ဘဲ ေျခဦးတည့္ရာ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ဘက္သုိ႔ ေခါင္းငုိက္စုိက္ျဖင့္ ေလး ေလးမွန္မွန္ လွမ္းေနေတာ့ ၏။ ေက်ာင္းဘက္သုိ႔ မေကြ႕သည္မွာ သတိပင္ေမ့၍ေလာ၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ယခုႀကံဳခဲ့ ရေသာ စိတ္ဒုကၡႏွင့္ နာၾကည္းမႈေၾကာင့္ ေရာက္ရာေပါက္ရာပင္ သြားေတာ့မည္ဟု ေျခဦး တည့္ရာ ထြက္လာျခင္းေလေလာဟူ၍ကား ခြဲျခားအကဲခတ္၍မရ။

ႏႈတ္ခမ္းေပါက္ၿပဲႏွင့္ ပါးစပ္မွ ေသြးထြက္လာသည္အထိ သူ႔ေမေမက ႐ုိက္လုိက္ေသာေၾကာင့္ အတာ လည္း ေခါင္းငုိက္စုိက္ႏွင့္ေလွ်ာက္ခဲ့၍ ေကာ္မရွင္နာလမ္း (ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း)ထိပ္ အစိုးရဟုိက္စကူး ေက်ာင္းေထာင့္သုိ႔ ေရာက္မွပင္ သူ လမ္းမွားလာခဲ့သည့္အျဖစ္ကို သတိရေတာ့၏။
သုိ႔ေသာ္ ႐ုတ္တရက္ ျပန္မလွည့္ေသးဘဲ ေဆးေက်ာင္းေထာင့္ (ယခု ဗဟိုေစ်းကြက္လပ္)ရွိ မန္က်ည္း ပင္ေအာက္တြင္ ရပ္၍ ခပ္ေတြေတြ စဥ္းစားေန၏။
အတာ၌ ပညာကို အလြန္လွ်င္ လိုခ်င္တပ္မက္ေသာ စိတ္ကေလးျပင္းထန္ခဲ့သည့္အတုိင္း အတန္း သားခ်င္း ယွဥ္လုိက္လွ်င္ အည့ံဆံုးေသာ အဝတ္အစားျဖင့္သာ ေက်ာင္းတက္ေနရလင့္ကစား အတာ မၿငဳိမျငင္။ မုန္႔ဖိုး မမွန္တမွန္ႏွင့္ ထမင္းရက္ခ်ိန္ စားခဲ့ရသည့္တုိင္ေအာင္ အတာ ေက်ာင္းတက္ရသည္ ကို စိတ္ မပ်က္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ဝင္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပဳိင္နက္ စိတ္ညစ္စရာဟူသေရြ႕ အတာ အကုန္ ေမ့သြား၏။ ထုိမွ်ေလာက္ ေက်ာင္းကိုခင္ကာ ပညာကိုလိုလားခဲ့၏။

ယေန႔ေသာ္မူ အတာသည္ ေက်ာင္းသို႔ပင္ သြားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ သူ႔တြင္ စိတ္ကေလး ထိခုိက္ေန၏။ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္မည္ဆိုကလည္း ျဖစ္စရာေပပင္။
အတာ ေက်ာင္းစ၍ေနခဲ့သည္မွ ယခုအထိေသာ တစ္ႏွစ္ခဲြေလာက္အတြင္း၌ အတာ့ေမေမသည္ အဝတ္အစားဆို၍ သံုးပဲတန္ စြပ္က်ယ္ပင္ တစ္ထည္တေလမွ် ဝယ္ေပးခဲ့သည္မရွိဘဲ ကံအားေလ်ာ္စြာ တစ္ဒါဇင္ မွ်ေသာ စြပ္က်ယ္မ်ားကုိ ေသတၱာလုိက္ အတာကေလး ေကာက္ရသည္တြင္လည္း ဆယ္ ထည္းလံုးလံုး ေရာင္းစား၍ သံုးပစ္လုိက္ျပန္၏။
ဤသည့္အျပဳအမူကို အတာကဲ့သုိ႔ေသာ မိမိပစၥည္းကို မက္ေမာတတ္သည့္ မည္သည့္ကေလးပင္ျဖစ္ ေစ သဘာဝအတုိင္း ေက်နပ္လိမ့္မည္မဟုတ္၊ အတာကလည္း မေက်နပ္ႏုိင္။ သို႔ မေက်နပ္ႏုိင္၍ မ်က္ ရည္ကေလး အုိင္မိသည္ကိုပင္ မသိန္းေမက အျပစ္တစ္ခု ကဲ့သုိ႔ ယူဆကာ ႐ုိက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းလုပ္ သျဖင့္ အတာကေလး တြင္ ပို၍မေက်နပ္ျဖစ္လာ၏။
သူ႔ေမေမ က ႐ုိက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းလုပ္သည္ဆိုရာ၌လည္း သာမန္အားျဖင့္ ကေလးကို ေတာ္႐ံုသင့္႐ံု ဆံုးမ သည့္ သေဘာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ပါးေစာင္အတြင္းသားကေလးပင္ ေပါက္ၿပဲသြားသည္အထိ ႐ုိက္လုိက္ သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတာကေလးတြင္ ႐ိုး႐ိုးမေက်နပ္မႈမွ ႀကီးစြာေသာ စိတ္ထိခုိက္ျခင္းျဖစ္ခဲ့ရ၏။

"သူကျဖင့္ တစ္ထည္မွဝယ္မေပးဘဲနဲ႔၊ ငါ့ဟာငါ ကံေကာင္းလုိ႔ေကာက္ရေတာ့လဲ ေရာင္းစားပစ္တယ္၊ ဒါ တရား သလား၊ ၿပီးေတာ့လဲ ပါးစပ္က ေသြးထြက္ေအာင္ ႐ုိက္ေသးတယ္"
ေပါက္ၿပဲသြားေသာ ပါးစပ္အတြင္းမွ ဒဏ္ရာကို လွ်ာဖ်ားကေလးျဖင့္ တုိ႔ကာထိကာျဖင့္ မခ်ိတရိစိတ္ထဲ မွ ေရရြတ္ေနမိ၏။ အတန္ၾကာေသာ္ မ်က္ရည္ကေလး ေဝက်လာရာမွ
"ငါ ေက်ာင္းေနလုိ႔လဲ အလကားပါပဲ၊ ခုထိလဲ ေက်ာင္းလခ မေပးရေသးဘူး၊ ေနာက္ ငါအတန္းႀကီးသြား လုိ႔ ေက်ာင္းလခလဲ မ်ားလာမ္ယ၊ စာအုပ္ဖိုးေတြ ဘာေတြလဲ ပုိကုန္မယ္ဆိုရင္"
အတာကေလးတြင္ အရြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ ရင္ေလးသြားရွာေတာ့၏။ အမွန္ပင္။ မသိန္းေမသည္ ႏွစ္က်ပ္မွ်ေသာ ေက်ာင္းလခကို ယေန႔တုိင္ မေပးခဲ့ေသး။ မေပးႏုိင္၍လည္း မဟုတ္။ စေန႔ေန႔တုိင္း တစ္ဆယ္မွ ႏွစ္ဆယ္အစိတ္အထိ အ႐ႈံးခံ၍ ျမင္းကစားႏုိင္သူ တစ္ေယာက္ အဖုိ႔ ႏွစ္က်ပ္မွ်ေသာ ေက်ာင္းလခသည္ ဘာမွ်ခဲယဥ္းစရာမရွိ။ သို႔ေသာ္ မသိန္းေမ မေပး။ သုိ႔ မေပးေသး သည္မွာ အဘယ့္ ေၾကာင့္ဟူ၍ကား မသိန္းေမသာလွ်င္ အသိဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Thursday, March 29, 2012

တင္ေမာင္ျမင္႔ ၏ ေႏြကႏၱာ, အပိုင္း (၁၅)

(ဒုိလားရက္စ္က ဇြတ္ေျပာသည္။ ပင္ပန္းလွၿပီ။ ဘယ္လုိ ေလွမ်ိဳးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုိ အေျခအေနနဲ႔ျဖစ္ ျဖစ္ လုိက္ခြင့္ရွိလွ်င္ လုိက္ခ်င္သည္။ နားခ်င္လွၿပီ။ ေက်ာတစ္ေနရာစာ ရလွ်င္ ေတာ္ပါၿပီ။ ႏွစ္ရက္အတြင္း တစ္နာရီေလာက္ပဲ အိပ္ရေသးသည္။ အရက္ေတြ မတရားေသာက္ထားသျဖင့္ ေခါင္းထဲတြင္ မူးရီ မူးေ၀ ျဖစ္ေနတုန္း။ ေနက ပူသည္ထက္ ပူလာၿပီ။ ေခါင္း တစ္ခုလံုးေလးလံေနၿပီ။ ထပ္ေတာင္းပန္သည္။) ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....

" ေနာ္၊ ကၽြန္မ လုိက္ပါရေစေနာ္ "
စစ္သားက ဒုိလားရက္စ္၏ လက္ေမာင္းကုိ ကုိင္ၿပီး -
" လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္လုိ႔ပါ၊ အမ်ိဳးသမီး လုိက္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒီလုိလုပ္ပါေလ။ ကုန္းေပၚတက္ၿပီး "ဧကရာဇ္"မွာ စားၾကေသာက္ၾက ရေအာင္ "
ဒုိလားရက္စ္က လက္ေမာင္းကုိ ေဆာင့္ရုန္းလုိက္ၿပီး -
" ဖယ္ပါ၊ ကၽြန္မကုိ လႊတ္ "
" အလုိဗ်ာ၊ မင္းက စ တာလား၊ က်ဳပ္က စ တာလား "
" သြားေသလုိက္ "

ဒုိလားရက္စ္ လွည့္ထြက္ၿပီး ေျပးလာခဲ့သည္။ တစ္ေနရာတြင္ စကတ္စြန္းကုိ နင္းမိၿပီး ထုိးလဲက်သြား၏။ ကပၸလီသံုးေလးေယာက္ ၀ုိင္းရယ္ၾကသည္။ မ်က္စိေတြ ျပာေ၀သြား၏။ ေနက က်ဲက်ဲပူေနၿပီ။ ညက အရက္ရွိန္ေၾကာင့္ ေရပုိငတ္ေနသည္။ တစ္ေနရာရာမွာ မနားလွ်င္ အခ်ိန္မေရြး လဲက် သြားၿပီး ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းေတြ ျဖစ္ကုန္ႏုိင္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လုိက္သည္။
ဘယ္လုိေနရာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေနရာေတာ့ ရွာရမည္။ ပထမ ရွာရ မွာက ေသတၱာေစာင့္ခုိင္းထားသည့္ ေကာင္ေလး။ လစ္မသြားေသးရင္ေပါ့ေလ။ ဆိပ္ကမ္းက အရွည္ႀကီး၊ လူေတြ က အမ်ားႀကီးမုိ႔ ေစာေစာက ထားခဲ့သည့္ ေနရာကုိ မနည္းျပန္ရွာရသည္။

ေတာ္ပါေသး၏။ ေကာင္ေလးကုိေရာ ေသတၱာကုိပါ ျပန္ေတြ႕ရသည္။ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေစ်းသုိ႔ ပုိ႔မည့္ဆဲဆဲ ကပၸလီအုပ္ထဲမွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေငးၾကည့္ေန၏။
" ေကာင္ေလး၊ နင္ ငါနဲ႔ လုိက္မလား "
ဒုိလားရက္စ္ အေမးကုိ နားမလည္ဟန္ျဖင့္ ပ်င္းတိပ်င္းတဲြ ထၿပီး -
" ေသတၱာ ယူေတာ့မလား မေလး "
" ေအး၊ နင္ ထမ္းခဲ့ "
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေတာင္ မနည္းသယ္ေနရသည့္ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေနၿပီ။
" ဟုတ္ကဲ့ မေလး၊ ဘယ္ထမ္းပုိ႔ရမလဲ ခင္ဗ် "
" အခန္းရွိတဲ့ေနရာ သြားမယ္၊ ဧကရာဇ္မွာ ရွိမယ္ မဟုတ္လား "
ဘယ္မွာရွိမွန္းမသိ။ ေစာေစာက ၾကားဖူးသည့္ နာမည္ကုိ ေလဖမ္းဒန္းခ်ီလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ေကာင္ေလးက သိပံု ရသည္။ ေသတၱာထမ္းၿပီးေရွ႕မွ ဦးေဆာင္သြားသည္။ တည္းခုိ မည့္ေနရာ ေရာက္ေအာင္  ေလွ်ာက္ႏုိင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းၿပီး ေနာက္မွ လုိက္သြားသည္။

ဆိပ္ကမ္းတစ္၀ုိက္က သည္လုိေနရာကုိ မိမိ ေရာက္ေနလိမ့္မည္ဟု ကာလက္ လံုး၀ စဥ္းစားမိမည္ မထင္။ နယူးေအာ္လီယန္း ဘ၀ကုိ ျပန္ေတြးမိၿပီး ဧကရာဇ္သည္ ဘယ္လုိေနရာ ျဖစ္မည္ကုိ ဒုိလား ရက္စ္ ခန္႔မွန္းၾကည့္ လုိက္သည္။
ရယ္ခ်င္လုိက္မိ၏။ ဖီးလစ္တုိ႔၊ ဂ်ဴးဒစ္တုိ႔မ်ား လာေတြ႕ရင္ ဘယ္ေလာက္ အံ့ၾသလုိက္ၾကမလဲ။ ပထမ ၀င္၀င္ခ်င္း အခန္းက အတန္က်ယ္၀န္းသည္။ ဘီယာႏွင့္ အရက္ စသည္ေတြ တန္းစီလ်က္။ စားပဲြရွည္ႀကီး တစ္လံုးတြင္ ခံုရွည္ေတြ စီခ်ထားသည္။
အရက္ေကာင္တာထဲတြင္ ေက်ာက္ေပါက္မ ဗရပ်စ္ႏွင့္ လူႀကီး တစ္ေယာက္၊ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ရပ္ေန၏။ သူတုိ႔ေနာက္တြင္ စင္တစ္ခုရွိသည္။ အရက္ပုလင္းေတြ၊ ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ ေထာပတ္ဘူးေတြ စီစီညီညီ။ ယင္တေလာင္းေလာင္း။

လူတစ္စု အရက္ထုိင္ေသာက္ေနၾက၏။ တခ်ိဳ႕က ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္တဲြလ်က္။ အပုပ္ခ်ိန္ မေရာက္ေသး လုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။ လူသိပ္မဂႈပ္ေသး။ ညေနပုိင္းဆုိလွ်င္ ျပည့္က်ပ္ေနမည္ မုခ်။
ေကာင္တာဆီ သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး တံေတာင္ဆစ္ေထာက္ ရပ္လုိက္သည္။
" ကၽြန္မ အခန္းတစ္ခန္း လုိခ်င္လုိ႔၊ ခုခ်က္ခ်င္း ေနမွာပါ "
မိန္းမႀကီးက အံ့ၾသသည့္ အမူအရာျဖင့္ -
" ဟုတ္လား "
ေယာက္်ားလုပ္သူကလည္း မိန္းမႀကီးကုိ ကပ္ေျပာသည္။
" ပြတာပဲ "
ဒုိလားရက္စ္ က ဂရုမစုိက္ဘဲ ရင္ဘတ္ထဲမွ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ထုတ္ယူလုိက္သည္။

" ကဲ ... ေျပာ ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ "
ခတ္ျပတ္ျပတ္ေလသံျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။ အဘြားႀကီး ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ငံု႔ၾကည့္ၿပီး ၿငိမ္သြားသည္။ အခန္းခ ကုိ အဘြားႀကီး ပုိယူေနမွန္းသိသည္။ ဆစ္မေနခ်င္ေတာ့။ ေတာင္းသေလာက္ ေပးလုိက္ သည္။ ေနာက္မွ တစ္ခု ကုိ သတိရလုိက္ၿပီး -
" အိပ္ရာခင္း အသစ္ေပးပါ၊ ေရာ့ ႏွစ္ပဲနိ "
" ေလးပဲနိ ယူတယ္ကြယ့္ " " သံုးပဲနိထားပါ၊ ကဲ ... ကဲ ေရာ့ ... ေရာ့၊ မထူးပါဘူး၊ ကၽြန္မ ေျပာတာ အသစ္ေနာ္၊ သူမ်ား အိပ္ၿပီးသားမလုိခ်င္ဘူး "
" ဒါ တူမႀကီးရဲ႕ ေကာင္ေလးလား "
" ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ ဒီမွာ မအိပ္ပါဘူး၊ ကဲ ... ကၽြန္မကုိ ေသာ့ေပးေလ "
" ေသာ့ ဟုတ္လား၊ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ၊ မင္းတုပ္ရွိသားပဲ "
သည္အခါေတာ့ ဒုိလားရက္စ္ အေလွ်ာ့မေပးေတာ့။ ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔ စိတ္ကလည္း တုိလာၿပီ။

" အုိ ေသာ့မရွိလုိ႔ ျဖစ္မလား "
သည္ေတာ့မွ မိန္းမႀကီးက သူ႔ခါးမွ ေသာ့တဲြႀကီးျဖဳတ္ၿပီး တစ္ေခ်ာင္းရွာေပးသည္။ သည့္အတြက္  အဘြားႀကီးကုိ တစ္ပဲနိ ထပ္ေပးလုိက္ေသးသည္။ အိပ္ခန္းဆီသုိ႔ အဘြားႀကီး လုိက္ပုိ႔ေပးသည္။
အခန္းမွာ ေမွာင္မည္းေန၏။ ၾကက္သြန္နီနံ႔၊ ေဆးရြက္ႀကီးႏွင့္ ေခၽြးနံ႔လိႈင္ေနသည့္ အခန္း။ တရုတ္ကတ္ေတြ ပိတ္ထားသည္။ ပ်က္စီးေနသည့္ ျပတင္းေပါက္ကုိ အ၀တ္စုတ္ႏွင့္ ဖာထား၏။
အိပ္ရာေပၚတြင္ ခင္းဖံုစုတ္တစ္ခုႏွင့္ ေခါင္းအံုးတစ္လံုးရွိသည္။ ေခါင္းအံုးက အစြပ္မရွိ။ ကုလားထုိင္ တစ္လံုးရွိသည္။ အခန္းက စုတ္ျပတ္ေန၏။
" ကဲ ကၽြန္မကုိ ေသာ့နဲ႔ အိပ္ရာခင္း ေပးေလ၊ ကၽြန္မ ရွင္ေတာင္းတဲ့ေစ်း ေပးတယ္ေနာ္၊ ဒီအတုိင္း ပစ္စလက္ခတ္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔၊ ေကာင္ေလးေရတစ္ပံုးသြားခပ္စမ္း၊ ငါ ၿပီးမွ ပုိက္ဆံေပးမယ္ "
အဘြားႀကီး က စိတ္ခ်မ္းသာေစရပါမယ္ဟု ကတိေပးေတာ့ ဒုိလားရက္စ္ မဲ့ၿပံဳး ၿပံဳးသည္။ အင္း ခုခ်ိန္ အထိေတာ့ ကြက္တိပဲ။ ဒါထက္ ပုိသံုးမိရင္ေတာ့ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ ေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ ေကာင္ေလး ေရတစ္ပံုးႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ပုိက္ဆံယူၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္။ တံခါးပိတ္ကာ အတြင္းမွ မင္းတုပ္ထုိးလုိက္၏။

ပုိးဟပ္တစ္ေကာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ နင္းေျခဖုိ႔ပင္ စိတ္မ၀င္စားေတာ့။ ဒူးေထာက္ၿပီး ေရပံုးထဲတြင္ မ်က္ႏွာႏွစ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရငတ္ေနသည့္ ေခြးတစ္ေကာင္လုိ တရႊပ္ရႊပ္ ငံု႔ေသာက္ေလေတာ့သည္။ ပူေလာင္ေနသည့္ အာေခါင္ တစ္ေလွ်ာက္ ေအးျမဆင္းသြားၿပီး ေနသာ ထုိင္သာ ရွိသြားသည္။
ျပတင္းေပါက္ ဖြင့္ၿပီး ေနာက္ေဖးသုိ႔ ၾကည့္လုိက္သည္။ ၾကက္ေတြႏွင့္ ၀က္ႏွစ္ေကာင္ ေမြးထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ ကစားေနၾက သည္။ ၀င္လာသည့္ေလက ေလေကာင္းေလသန္႔ မဟုတ္ေသာ္လည္း မူလ အခန္းထဲမွ ေလႏွင့္စာ လွ်င္ေအးျမၾကည္လင္သည္။

အိပ္ရာခင္းအသစ္ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ေခါက္လ်က္သား ရွိေန၏။ ခင္းဖံုစုတ္ကုိ အခန္းေထာင့္သုိ႔ လႊင့္ပစ္လုိက္သည္။ ေမြ႕ရာေပၚတြင္ ၾကမ္းပုိးရွာၾကည့္သည္။ ေတာ္ပါေသး၏။ ၾကမ္းပုိးမေတြ႕ဘဲ ပုရြက္ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ သာ ေတြ႕သည္။ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနသည့္ ေခါင္းအံုးကုိလည္း ခင္းဖံုေပၚသုိ႔ ပစ္တင္ လုိက္သည္။
ျပတင္းေပါက္ဆီသုိ႔ ျပန္ၾကည့္လုိက္သည္။ အိမ္ေခါင္မုိးေတြကုိ ေက်ာ္ၿပီး မုိးသားေတြ လိပ္ တက္လာ ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ မုိးရြာလွ်င္ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အိပ္ရာေပၚတက္လာေတာ့မည္။ ခုတင္ေျခေထာက္ေတြ ေအာက္မွေတာ့ ခြက္ေတြ ခံထားေပး၏။ သုိ႔ေသာ္ ေရမရွိ။

ဟုိအိမ္က လစ္လာသည့္ ေငြခြက္ႏွင့္ ေရခပ္ၿပီး ေျခာက္ေသြ႕ေနသည့္ ေရခံခြက္ေတြကုိ လုိက္ျဖည့္ သည္။ ဖိနပ္ႏွင့္ အ၀တ္ေတြကုိ ခၽြတ္လုိက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လုိက္၏။ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ယွက္ၿပီး ေခါင္းအံုးသည္။ ျပတင္းေပါက္ မပိတ္ရေသးေၾကာင္း ခုမွ သတိရသည္။ အခန္းထဲ၀င္ၿပီး ရွိစုမဲ့စု ကေလး သူခုိးခုိးခံရလွ်င္ ဒုကၡျဖစ္မည္ကုိ သိေသာ္လည္း မထခ်င္ေတာ့။ အိစက္ညက္ေညာသည့္ ဖဲေမြ႕ရာေပၚ မွာ အိပ္စက္နားေနရသည့္အလား ဇိမ္ရွိလွသည္။ မနည္းအားယူ ထ ရသည္။ ျပတင္းေပါက္ပိတ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚ ပစ္လွဲခ်လုိက္သည္။

ပင္ပန္းလွပါၿပီ။ ငုိဖုိ႔လည္း သတိမရႏုိင္ေတာ့ပါ။ သစ္ျဖဴေတာ၏ ၀ုိးတ၀ါး ပံုရိပ္မ်ား ကုိျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း ျမင္ေန၏။ ေအးေအး ေဆးေဆးႏွင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စားေသာက္ေလ့ ရွိေသာ ညစာ ၀ုိင္းမ်ား။ ဟင္းလ်ာပဲြေတြက စံုလင္လွသည္။ ၀ုိင္ေတြက ျပည္တြင္းျဖစ္ မပါ။ အားလံုး ဥေရာပ မွလာသည့္ ၀ုိင္ေတြခ်ည္း။ ကာလက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ကာ ၿပံဳးေပ်ာ္ၾကည္ႏူးစြာ စားေသာက္ေနပံုမ်ား။
ၿပီးေတာ့ ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ စံအိမ္ႀကီး၏ ျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ေနရေသာေဆးႏွင့္ မဲနယ္ခင္းမ်ား၊ အိမ္ ပတ္၀န္းက်င္ မွ ပန္းခင္းမ်ား၊ သားကေလးေရာ္ဂ်ာ ေမြးသည့္အခန္း၊ ေသးေကြးႏုနယ္လွသည့္ သား ကေလး ကုိ ရင္ခြင္မွာ ေပြ႕ခ်ီထားရည့္ ရင္ၿငိမ္ေအးျမျခင္းမ်ား။

အားလံုး သည္ မေန႔တစ္ေန႔က အျဖစ္မ်ားႏွင့္ မတူဘဲဟုိးအေ၀းကေလးဘ၀က ျဖစ္ခဲ့သည့္ မႈန္ျပယ္ ၀ုိး၀ါး အျဖစ္မ်ားႏွင့္ တူေန၏။ နာၾကည္းစရာ မေကာင္းေတာ့သည့္ အတိတ္ေဟာင္း ေ၀ဒနာတစ္ခု ႏွင့္ တူေန၏။
သူတုိ႔တစ္ေတြ သည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အဆံုးသတ္ဖုိ႔ ဘုရားသခင္က ခြင့္ျပဳထားသည့္ ကာလအပုိင္း အျခား တစ္ရပ္ ကုိ ရုိင္းစုိင္းရက္စက္စြာ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့ၾကသည္။ ႏွလံုးသားမဲ့စြာ အႏုိင္ယူခဲ့ၾက၏။ ခုေတာ့ မုန္းတီး ဖုိ႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ ဘာမွလည္း ထူးထူးေထြေထြ မခံစားရေတာ့။ စိတ္ေတြ ေနာက္က်ိရီေ၀ကာ ကုိယ္ေတြလက္ေတြ ကုိက္ခဲေနျခင္းေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္မွ်ေလာက္ကုိ ခံစားဖုိ႔ပင္ အင္အား မရွိေတာ့သလုိျဖစ္ကာ အိပ္ ေပ်ာ္သြားေလေတာ့၏။
ႏုိးလာခ်ိန္ တြင္ ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနၿပီ။ သက္ျပင္းခ်ၿပီး တစ္ဖက္သုိ႔ ေစာင္းလုိက္သည္။ သည္အတုိင္း အၾကာႀကီး ၿငိမ္ေနလုိက္သည္။ နံရံမွ အက္ေၾကာင္းကုိ စုိက္ၾကည့္ေနရင္း ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္လာဦးမလဲဟု စဥ္းစားေန၏။ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ ျပန္ေရာက္ေအာင္ သြားဖုိ႔က ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။

သုိပေသာ္ ဟုိေရာက္ေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မလဲ။ ဆုိင္မွထြက္ၿပီး လင္ေနာက္ လုိက္ေျပးသည့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ကုိ အန္တီဂၽြန္နီတာက ျပန္လက္ခံပါဦးမည္လား။
ဆိပ္ကမ္းတကာ လည္ၿပီး သစ္သီးေရာင္းရင္ေကာ။ အလြန္မတန္ အရုပ္ဆုိးခ်င္ဆုိး၊ မဆုိးလွ်င္ အရြယ္ အုိခ်င္ အုိ၊ သည္လုိမဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ ခ်ိဳႏွင့္ သားေရပင္ က်န္ဖုိ႔မလြယ္။
ေရထဲ ခုန္ခ်ၿပီး ဘ၀ကုိ အဆံုးသတ္လုိက္လွ်င္ေကာ။ ကုိယ့္ရင္ေသြးကုိ ကုိယ္ၾကည့္ခြင့္ မရတဲ့ဘ၀ က ေသတာနဲ႔ ဘာမ်ားထူးေသးလုိ႔လဲ။ ေမြးကတည္းက တစ္ဆိတ္ကေလးမွ် ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း မေနခဲ့ရ တဲ့ အရုိင္းဘံုတြင္ အသက္ရွင္ေနလုိ႔ေကာ ဘာအဓိပၸာယ္ ရွိပါမည္လဲ။

သန္႔ရွင္းခ်င္ပါ၏။ မြန္ျမတ္ခ်င္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ သန္႔ရွင္း မြန္ျမတ္ခြင့္ကုိ သူတုိ႔က ေပးမွ မေပးၾကတာ။ သည္ေတာ့ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္မိ၊ အမွားမွား အယြင္းယြင္းေတြ ျဖစ္၊ မိမိအျပစ္လား လူေတြ၏ အျပစ္ လား ဆုိသည္ကုိပင္ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ မူးရီမူးေ၀ စိတ္ေတြ ညစ္လွၿပီေလ။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ညအခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ဖေယာင္းတုိင္လည္း မရွိ။ ေက်ာထဲစိမ့္သြား၏။ မုိးမ်ားရြာဦးမွာ လား။ ေရပံုးထဲတြင္ က်န္ေနေသးသည့္ ေရကုိ ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္လက္သန္႔ စင္သည္။ ဆပ္ျပာလည္း မပါ။ ေသတၱာထဲမွ အက်ႌတစ္ထည္ကုိ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါအျဖစ္ အသံုးျပဳရ သည္။ အေတာ္ကေလး လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္သြား၏။ အေပၚပုိင္း ေဆးေၾကာ ၿပီးေတာ့ ေျခအိတ္ခၽြတ္ကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ေရပံုးထဲ ထည့္စိမ္လုိက္သည္။ ခရီးရွည္ ခ်ီတက္ လာခဲ့ရ သည့္ ေျခေထာက္ေတြ ကုိက္ခဲေနၿပီ။

အားရေအာင္ေရစိမ္ၿပီးမွ ေျခအိတ္အသစ္တစ္စံု ထုတ္စြပ္ၿပီး ဖိနပ္အသစ္ ထုတ္စီးသည္။ မွန္မရွိဘဲ အ၀တ္ အစား လဲသည္။ ေခါင္းၿဖီးသည္။ စိတ္ထဲ ေက်နပ္သြား၏။ မွန္မရွိသည္ကုိ ေက်းဇူးတင္ရဦး မည္။ သည္ေနရာဟာ အလွျပင္အပ္တဲ့ ေနရာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ။
အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားျဖင့္ ေငြထည္ပစၥည္းေတြကုိ ပတ္လုိက္သည္။ ဆာလာအိတ္ကေတာ့ အတြင္းခံ အက်ႌတြင္ ၿမဲၿမဲခ်ည္ထားဆဲ။ ပုိက္ဆံအိတ္ကေလးထဲတြင္ ေလာေလာဆယ္ သံုးေလာက္ရံု အေႂကြအႏုပ္ေတြ က်န္ေသးသည္။ ေသတၱာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ေသာ့ခတ္၊ အခန္းကုိ လံုလံုၿခံဳၿခံဳပိတ္ၿပီး အျပင္သုိ႔ ထြက္ခဲ့သည္။
အရက္ဆုိင္ ထဲတြင္ လူေတြ စားစားေသာက္ေသာက္ႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ဆူညံေနၿပီ။ အခ်ိဳ႕ က ေရခ်ိန္ကုိက္ ေနၾကၿပီ။ က်ဴးဘားသံ၀ဲ၀ဲႏွင့္ စစ္သားတစ္ေယာက္က လက္ေမာင္းလွမ္းဆဲြၿပီး သူ႔နံ ေဘး တြင္ ထုိင္ခုိင္းသည္။

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘဲ ရယ္လုိက္မိသည္။ စပိန္စကား နားမလည္ဟန္ေဆာင္ၿပီး အရက္ေကာင္တာဆီသုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဆုိင္ရွင္မိန္းမႀကီးဆီမွာ ဖေယာင္းတုိင္၀ယ္သည္။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အားရွိေနၿပီ။ ေစ်းကုိ သူေတာင္းတုိင္း မေပးေတာ့။ တစ္တုိင္အစား သံုးတုိင္ရေအာင္ ဆစ္ယူခဲ့သည္။
ဆုိင္၀တြင္ ဆူဆူညံညံ ျဖစ္ေန၏။ အဂၤလိပ္လုိေျပာၿပီး စကားမ်ားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုိလားရက္စ္ လွည့္ၾကည့္ လုိက္သည္။ ေကာင္တာကုိ ေက်ာေပးၿပီး တံေတာင္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေထာက္လ်က္။
ေန႔လယ္က ၀၀လင္လင္ အိပ္လုိက္ရသည့္အတြက္ ေက်နပ္ေနမိ၏။ ညပုိင္းတြင္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္လုိ႔ ရမည္ မထင္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း လာတည္းေနသည္ကုိ သည္လင္းတေတြ သိလွ်င္ လြယ္မည္ မဟုတ္။

တံခါး၀တြင္ ေက်ာက္ျဖဳန္းအရက္ဆုိင္ရွင္က ပုိက္ဆံမပါဘဲ ဆုိင္ထဲ ၀င္လာသည့္ လူတစ္ေယာက္ကုိ အတင္း တြန္းထုတ္ေနသည္။ ဆဲြအထုတ္ခံရသူက -
" ေဟး၊ ဒီမွာ က်ဳပ္ အလုပ္မရတာ က်ဳပ္အျပစ္လားဗ်၊ သူတုိ႔က က်ဳပ္ကုိ မခုိင္းဘဲ ကပၸလီေတြခ်ည္း ခုိင္းေနေတာ့ က်ဳပ္ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ "
ေက်ာက္ျဖဳန္းက ထပ္ေအာ္သည္။
" ေဟ့၊ ထြက္သြားဆုိ မသြားဘူးလား၊ မင္း ဒီလုိလုပ္ေနတာ သံုးရက္ရွိၿပီ "
" က်ဳပ္ေျပာတယ္ေလဗ်ာ၊ အလုပ္ရရင္ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္လုိ႔၊ မနက္ကတည္းက ေပါင္မုန္႔တစ္စေတာင္ မစားရေသးလုိ႔ပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ဗုိက္ထဲမွာ အစာမရွိဘဲ ခင္ဗ်ားေႂကြးကုိ က်ဳပ္ ဘယ္လုိလုပ္ ဆပ္ႏုိင္မွာလဲ "
အခ်ိဳ႕က သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေျပာေနပံုကုိ သေဘာက်ေန၏။ အနားကုိ စုၿပံဳေရာက္လာ ၿပီး နားေထာင္ေနၾကသည္။ ပဲြႀကီးပဲြေကာင္းတစ္ခုေတာ့ ၾကည့္ရဦးမည္ဟု သူတုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾက၏။

အျပင္ကလူက ဆုိင္ထဲမွ ေက်ာက္ျဖဳန္းထက္ သာရည္ရွိေနသည္။ က်န္းမာေတာင့္တင္းသည္။ ဘာလုိ႔မ်ား သည္းခံေနပါလိမ့္။ ေက်ာက္ျဖဳန္းကုိေမးရုိးတစ္ခ်က္ေလာက္ တီးလုိက္ရင္ၿပီးေရာဟု ဒုိလားရက္စ္ ေတြးေန၏။ ေနာက္မွ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ၊ ရန္ပြဲထဲမွာ ပိတ္မိေနဦးမယ္ဟု စဥ္းစားၿပီး တစ္ဖက္ သုိ႔ ခ်ာခနဲ လွည့္လုိက္သည္။ မိန္းမႀကီးက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိကုိက္ၿပီး ရန္ပဲြၾကည့္ေနသည္။
" ကၽြန္မ ကုိ ထမင္းတစ္ပဲြေပးပါ၊ ျမန္ျမန္လုပ္ပါ "
ရန္ပဲြကုိ စိတ္၀င္စားေနေသာ မိန္းမႀကီး ရုတ္တရက္ ျပန္မေျဖဘဲ အတန္ၾကာမ် -
" ဘာနဲ႔ စားမလဲ "
" ဘာရွိလဲ၊ ရွိတာနဲ႔ ျပင္ေပးပါ "

မိန္းမႀကီးက ထမင္းပန္းကန္ထဲ ပုစြန္တုပ္ေတြထည့္ၿပီး ဟင္းရည္ပ်စ္ပ်စ္ ဆမ္းေပးလုိက္သည္။ ေပါင္မုန္႔ တစ္ခ်ပ္ လည္း ထပ္ထည့္ေပးသည္။ ဘီယာခြက္ႀကီးတစ္ခြက္ႏွင့္ ထမင္းပန္းကန္ကုိ လက္တစ္ဖက္စီတြင္ ကုိင္ၿပီး တံခါး၀ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
" ကဲ ... လာ၊ ဒါ ရွင့္အတြက္၊ အုိး လႊတ္ပါ၊ ဖိတ္ကုန္လိမ့္မယ္ "
မနက္စာ မစားရေသးသည့္လူကုိ ေျပာရင္း နံေဘးမွ လုိက္ဆဲြသူကုိ တစ္ဆက္တည္း ေဟာက္လုိက္ သည္။ ဒုိလားရက္စ္ ကုိ ၾကည့္ၿပီး သူစိမ္း၏ မ်က္ႏွာ ၀င္းထိန္သြားသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ ... ကၽြန္ေတာ့္ကုိေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္ "

" ဟုတ္ပါတယ္၊ ရွင့္အတြက္ပါ၊ ကဲ ... စားေလ "
တစ္ဆက္တည္း ေက်ာက္ျဖဳန္းဘက္ကုိ လွည့္ၿပီး -
" ရွင္ ဆက္ေဟာက္မေန နဲ႔၊ ဒါ ပုိက္ဆံေပးၿပီးသား၊ ဒီပုဂၢိဳလ္က ကၽြန္မမိတ္ေဆြရွင့္၊ နားလည္လား "
ေက်ာက္ျဖဳန္း က ေကာင္တာမွ မိန္းမႀကီးကုိ လွမ္းေမးသည္။
" ေဟ့ လူစီ၊ ဒီထမင္းပဲြဖုိး ေပးၿပီးသားဆုိ "
" ဟုတ္တယ္၊ ဘာျပဳလုိ႔လ "

" ေကာင္းၿပီေလ၊ က်ဳပ္သာ မင္းဆုိရင္ ဒီလုိ ျခဴးတစ္ျပားမွ မရွိတဲ့ ေကာင္မ်ိဳးကုိ မေကၽြးဘူး "
ဒုိလားရက္စ္က ထမင္းပဲြခ်ထားသည့္ စားပဲြသုိ႔ သူစိမ္း၏ အက်ႌလက္ေမာင္းကုိဆဲြၿပီး ေခၚသြားသည္။
" ကဲ ... စားေလ "
သူက ရုတ္တရက္ မစားေသးဘဲ ထမင္းပဲြကုိ မြတ္သိပ္စြာ ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ဒုိလားရက္စ္ ကုိ ေမာ္ၾကည့္ၿပီး -
" ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သိလားဟင္ "
" မသိပါဘူး၊ စားေလ ... ခု ကၽြန္မတုိ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၿပီေပါ့ "
သူက ဘီယာ တစ္က်ိဳက္ေမာ့ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကုိ လက္ခံုႏွင့္သုတ္ေနစဥ္ ဒုိလားရက္စ္ သူ႔အနားမွ ထ သြားသည္။ သူက လက္ေကာက္၀တ္ကုိ ဖမ္းဆုပ္ၿပီး -
" ဟင္ သြားေတာ့မလုိ႔လား "
" ကၽြန္မ လက္ကုိ လႊတ္ပါ "

ဒုိလားရက္စ္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလုိက္၏။ သူက လက္ကုိ လႊတ္ခ်လုိက္ၿပီး -
" ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာက "
" ရွင္ထင္တဲ့ အစားထဲက မဟုတ္ဘူး "
သူက ထမင္းပဲြထဲကုိ ဇြန္းထုိးထည့္ရင္း ေမာ္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးသည္။ သူ႔ပံုက အကင္းပါးမည့္ပံု။ သုိ႔ေသာ္ ၿပံဳးပံုက ၾကည္လင္ သည္။ ေက်းဇူးတရားလည္း သိတတ္မည့္ပံု။ သူ႔အၿပံဳးသည္ ဒုိလားရက္စ္၏ ႏႈတ္ခမ္းသုိ႔ ကူးစက္သြားသည္။

" ကၽြန္ေတာ္ဆုိလုိတာက ဒီလုိပါဗ်ာ၊ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ လူ တစ္ေယာက္ကုိ ထမင္းေကၽြးတယ္ဆုိတဲ့ ကရုဏာရွင္ကုိ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာမလုိ႔ပါ၊ သိပဆာတာပဲဗ်ာ၊ ဆိပ္ကမ္းတစ္၀ုိက္မွာ အလုပ္လုိက္ရွာရတာ မရေလ ေမာေလ၊ ေမာေလ ဆာေလပဲ၊ ခဏတစ္ျဖဳန္ ထုိင္ပါဦးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစရပါဘူး "
ဒုိလားရက္စ္ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ခံုတန္းတြင္ ၀င္ထုိင္ၿပီး ေမးေစ့ကုိ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ေပၚတင္ ကာ သူစားသည္ကုိ ၾကည့္ေနသည္။ ေခါင္းမေထာင္ဘဲ အငမ္းမရ စားေနသည္။
လူက ႏွာတံေပၚေပၚ။ ေမးတြင္ အခ်ိဳင့္ႏွင့္။ ပါးစပ္က်ယ္က်ယ္။ သြားေတြက ညီညာသန္႔ရွင္းသည္။ အညိဳေရာင္ ဆံပင္ေတြက ေနေလာင္ထားသျဖင့္ နီၾကန္ၾကန္ျဖစ္ေနသည္။ ၀တ္ထားသည့္အက်ႌမွာ တစ္ခ်ိန္ က အျပာေရာင္ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။ ခုေတာ့ ဘာအေရာင္ ရွိခဲ့မွန္းမသိေအာင္ လြင့္ျပယ္ေနၿပီ။ ပခံုးခ်ဳပ္ရုိးေတြ လည္း စုတ္ၿပဲေနၿပီ။ ေျခအိတ္ကလည္း ဒူးဆစ္ေအာက္တြင္ အေပါက္ေတြႏွင့္။ ဂရုတစုိက္ ဖာေထးေပး မည့္ မိန္းမရွိဟန္မတူ။

စားေနရာမွ သူ ေမာ္ၾကည့္သည္။ မ်က္လံုးေတြက အျပာေရာင္၊ မ်က္ခံုးေမြးေတြက ခူယားႀကီးႏွစ္ ေကာင္ကပ္ေနဘိသုိ႔။
" ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာျပဳလုိ႔ ခုလုိ ဒါနျပဳတာလဲဟင္ "
" ဘာရယ္ လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရွင့္ၾကည့္ရတာ အထီးက်န္ဘ၀သမားနဲ႔ တူလုိ႔ပါ "
ဒုိလားရက္စ္ တီးတုိးျပန္ေျပာသည္။

" ညစာ စားၿပီးၿပီလားဟင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတာ့ ေကၽြးၿပီး "
ဒုိလားရက္စ္ႏွင့္ သူ႔စကားမဆံုးမီ ေခါင္းယမ္းသည္။ မေန႔ကတည္းက ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးႏွင့္ စပ်စ္သီးတစ္ခုိင္ကလဲြၿပီး ဘာမွမစားရေသးမွန္း ခုမွ သတိရသည္။
" ဒါျဖင့္ စားေလ "
" စားပါ၊ အဲဒါ ရွင့္အတြက္ပဲဟာ "
သူက ေပါင္မုန္႔ ကုိ ဘီယာထဲ ႏွစ္လုိက္ၿပီး ကမ္းေပးရင္း -
" ေရာ့ စားလုိက္ပါ၊ ခံတြင္းမေကာင္းတဲ့အခါ သိပ္အရသာရွိတာ "
ဒုိလားရက္စ္ လွမ္းယူၿပီး စားၾကည့္သည္။ သူေျပာသည့္အတုိင္း အရသာရွိလွသည္။

" ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား "
ဒုိလားရက္စ္ ေခါင္းညိတ္သည္။
" ဖေယာင္းတုိင္ေတြ ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ထားေတာ့ ေပ်ာ့ကုန္မွာေပါ့၊ စားပဲြေပၚ တင္ထားပါလား "
ဒုိလားရက္စ္ ရယ္သည္။ သူေျပာသည့္အတုိင္း ႏိႈက္ယူၿပီး စားပဲြေပၚတင္ထားလုိက္၏။
" ကၽြန္မ လံုးလံုးေမ့ေနတယ္ "
" စကားေျပာပံုက တစ္မ်ိဳးပဲေနာ္ "
သူက ဒုိလားရက္စ္ကုိ စပ္စုလုိက္သည္။
" ကၽြန္မ အဂၤလိပ္မဟုတ္ဘူး "
" စပိန္လားဟင္ "

" ဟုတ္တယ္၊ နယူးေအာ္လီယန္းမွာ ေနတယ္ "
" အဲဒီမွာ ေနတာ ၾကာၿပီလား "
" သိပ္မၾကာေသးပါဘူး "
" ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နာမည္ေလးဘာေလး ေျပာပါဦး "
ဒုိလားရက္စ္ရွာရမီဟု ေျပာမည္ျပဳၿပီးမွ ႏႈတ္က မထြက္ရဲဘဲ ျဖစ္ေန၏။ ဒုိလားရက္စ္ဘြန္ဒီယုိဟု ေျပာရမွာလည္း ၀န္ေလးသလုိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
" ဒုိလားရက္စ္ပါ "
" ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ တက္အပၸဂၽြန္းပါ "
သူက ခ်ီတံုခ်တံု လုပ္ေနၿပီးမွ ေမးခြန္းတစ္ခု ထုတ္လာသည္။

" ခု ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ မစၥဒုိလားရက္စ္ "
" ႀကံဳတာနဲ႔ ၀င္လာတာပါ "
သူ ေက်နပ္ဟန္ မတူ။
" အမ်ိဳးသားကေကာ ဒီမွာပဲလားဟင္ "
ဒုိလားရက္စ္ ႏႈတ္ခမ္းကုိ ကုိက္လုိက္သည္။
" ကၽြန္မမွာ ေယာက္်ားမရွိပါဘူး "
" ဒါျဖင့္ လက္က လက္စြပ္ကေကာ "
" ရွင့္ပါးစပ္ကုိ ထမင္းစားဖုိ႔ပဲ သံုးပါလား "
ဒုိလားရက္စ္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလုိက္ေတာ့မွ တက္အပၸဂၽြန္း မ်က္လႊာခ်သြားသည္။

" ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စိတ္မဆုိးပါနဲ႔ ေနာ္ "
ဒုိလားရက္စ္ လက္၀ါးေပၚသုိ႔ နဖူးေမွာက္ခ်လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆံပင္ေတြကုိ ထုိးဖြေနသည္။
" ကၽြန္မ စိတ္မဆုိးပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မစိတ္က မမွန္ဘူးရွင့္၊ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ရႈပ္လာရင္ ေအာက္ တန္းက်ခ်င္တယ္ "
" ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ခင္ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္၊ ကိစၥ မရွိေလာက္ပါဘူး"
သူ႔အသံက ႏူးညံ့ေန၏။ ဒုိလားရက္စ္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းငံု႔ၿမဲ ငံု႔ထားသည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ တက္အပၸဂၽြန္း စကားဆက္သည္။
" ဒီမယ္ မစၥဒုိလားရက္စ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္၀ယ္မေကၽြးႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုခုေတာ့ စားပါေနာ္၊ ပုိၿပီး ေနေကာင္းသြားပါလိမ့္မယ္ "
" ဟုတ္လား "

" တကယ္ေျပာတာပါ၊ ၾကည့္ရတာ သိပ္ပင္ပန္းေနသလုိပဲ "
အက်ႌအိတ္ထဲက သုိးေမြးပုိက္ဆံအိတ္ကေလးကုိ ႏႈိက္ယူလုိက္သည္။
" ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါျဖင့္ စားမယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီပုစြန္တုပ္ဟင္းေတာ့ မစားခ်င္ဘူး "
ပုိက္ဆံယူၿပီး သူ ထ၀ယ္သည္။ ေပါင္မုန္႔၊ ဒိန္ခဲႏွင့္ ဘီယာတစ္ခြက္ယူျပန္လာသည္။
" အဲဒါေလး ကုန္ေအာင္စားၿပီး ေသာက္လုိက္ေနာ္၊ ေနသာသြားလိမ့္မယ္ "

ဆက္ဖတ္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

သာဓု ၏ အတာ, အပိုင္း (၂၁)

 (မၾကာမီ ပင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲသို႔ ေမာင္းဝင္လာေသာဘတ္စ္ကားႀကီးႏွင့္အတူ စက္သံသည္ တစ္ေက်ာင္း လံုး ဆူညံ သြားေတာ့၏။ ဤတြင္ ေက်ာင္းကားႏွင့္ ျပန္ၾကရမည္ျဖစ္ေသာ ေယာက္်ားေလးမ်ား၏ ဝမ္း ေျမာက္ေပ်ာ္ျမဴးသံ မွာ ထိန္းမရေအာင္ ညံေနသည္ႏွင့္
"အတာ မင့္ဘက္က ဘာလို႔ ဒီေလာက္ဆူေနသလဲ၊ ေျပာလုိ႔မရရင္ ႐ုိက္လုိ႔ မမ မွာထားတယ္မဟုတ္ လား" ဟု ဆရာမ က လွမ္းေျပာလုိက္မွ စကားျဖင့္သာ ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖ် ေျပာေလ့ရွိ၏။) ကိုဆက္ဖတ္ရန္

"မင္းတို႕ ငါ့ကိုခ်စ္ရင္ မဆူၾကနဲ႕ကြာ"
ထိုစကား သည္ အတာ၏လက္သုံးစားျဖစ္၏ ယခုတစ္ၾကိမ္မွာမူ သူတို႕စီးရေတာ့မည္ ဘတ္စ္ကား ၾကီးေရာက္ လာေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္သံျဖင့္ ဆူညံသြာျခင္းျဖစ္လ်က္ အတာကိုယ္တိုင္ ပင္ ထိုကားၾကီး ကိုၾကည့္၍ အလိုလို ၾကည္ႏူးမိေသး၏။
ေက်ာင္းလႊတ္လိုက္ေလျပီ။ ဘတ္စ္ကားတစ္စင္းလုံး ကေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္၍ တ၀ုန္း၀ုန္းျဖစ္ ေနေတာ့၏။ ရုတ္ရက္စီမံလိုက္သည္ျဖစ္၍ ထုံးစံအတိုင္း ကေလးမ်ားကိုလာၾကိဳေနေသာ မိဘႏွင့္ အုပ္ထိန္းသူမ်ားမွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ကုန္ေတာ့၏။

သို႕ရိွေနစဥ္မွာ အသင့္ေရာက္လာေသာ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ဤသို႕ရုတ္ရက္ စီစဥ္ သည္မွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ကေလးေရာ လာၾကိဳသူမ်ားကိုပါ တြဲ၍ ကားႏွင့္ပိုရင္း ဒရိုင္ဘာႏွင့္ အေဖာ္တို႕အား မိမိတို႕ ေနထိုင္ရာအခန္းမ်ားကို အေသအခ်ာျပထားရန္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပျပီးမွ ကေလးႏွင့္ လာၾကိဳသူမ်ားကို ႏွစ္သုတ္ခြဲ၍ ပို႕ေပးလိုက္၏။
အတာလည္း တရုန္းရုန္းႏွင့္ ခုန္ေပါက္ ျမဴးေပ်ာ္ေနေသာ ကားၾကီးေပၚမ် သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း သူတို႕နည္းတူ ေပ်ာ္ေနမိ၏

"ေဟ့ အတာ၊ ဘာလဲကြ မင္းေကာ ေက်ာင္းကားနဲ႕ ျပန္မလို႕လား"ဟု ပခုံးကိုလာဖက္ရင္း ေမး လိုက္ေသာေၾကာင့္ အတာက လွၾကည့္တဲ့ကာ
    "ဟင္ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ မင္းေကာ မျပန္ေသးဘူးလား"
"တို႕အိမ္က လာမၾကိဳေသးလို႕ ေစာင့္ေနတာကြ၊ ဘာလဲ မင္းေက်ာင္းကားနဲ႕ ျပန္မွာလား" ဟု ေက်ာ္ေက်ာ္က ထပ္ေမးလိုက္သျဖင့္
    "မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ ငါတို႕က ဆင္းရဲတာပဲ မစီးႏိုင္ပါဘူးကြာ" ဟုအတာက အားငယ္ သြားသည့္ အမူအရာျဖင့္ ေျပာလိုက္ျပီးမွ
    "ဒါနဲ႕ မင္းတို႕က သူေဌးမဟုတ္လား၊ ေက်ာင္းကားနဲ႕ ျပန္ပါလား မင္းတို႕က ပိုက္ဆံ လဲခ်မ္းသာ ရက္နဲ႕"
    "ေအးပါကြာ၊ ခုငါခါတိုင္း လို လန္ျခားနဲ႕ မျပန္ရေတာ့ဘူး၊ တို႕အိမ္က ျမင္းလွည္းတစ္စီး ၀ယ္ထားျပီကြ၊ ၾကည့္ ေတာ္ၾကာ လာၾကိဳလိမ့္မယ္"
    "ဟုတ္လားေဟ့ ဒီလိုဆို ဟန္က်တာေပါ့ေနာ္"ဟု ေျပာရင္း အတာသည္ တစ္စုံတစ္ခုကို အလု အယက္ ေတြးေနမိ၏။

    "ေဟ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ မင္းတို႕ေနတာက ၂၂လမ္း၊ ငါကေမာင္ခိုင္လမ္း (ယခုဗိုလ္ရြဲလမ္း) ဆိုေတာ့ လမ္းခ်င္းကပ္ေနတာပဲ မဟုတ္လားကြ"
    "ဒါ ဘာျဖစ္သလဲကြ၊ မင္းကလဲ ဒါမ်ားအဆန္းလုပ္ျပီး ေျပာေနျပန္ျပီ"
    အတာည္း ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး တံေတြးကို မ်ိဳခ်လိုက္ျပီးမွ
    "ဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ မင္းတို႕ျပန္ရင္ မင္းတို႕ျမင္းလွည္းနဲ႕ ငါလိုက္ခ်င္လို႕ကြ၊ မလိုက္ရဘူး လား ဟင္၊ မင္းတို႕အိမ္ေရာက္ေတာ့ ငါဆင္းျပီးေလွ်ာက္သြားမွာေပါ့"
    "ေအးလိုက္ေလ၊ ဒါေပမဲ့ တို႕အေမကို ေမးၾကည့္ဦးမယ္ေနာ္"
    သို႕ႏွင့္ သုံးမိနစ္ခန္႕အၾကာတြင္ အသစ္စက္စက္ျဖစ္ေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္တို႕ျမင္းရထား ၾကီး ေရာက္လာေတာ့၏။
    "ေက်ာ္ေက်ာ္ မင္းတို႕ေမေမကို ေျပာပါကြ ေနာ္၊ ငါလဲလိုက္ပါရေစ"

ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း သြက္လက္စြာပင္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ျမင္းရထားဆီသို႕ ေျပးကြား ကာရုတ္ရက္ အေပၚမတက္ေသးလဲ အသင့္ဖြင့္ထားေသာ ရထားတံခါးကိုကိုင္ရင္း ျဖဴျဖဴ၀၀ အေဒၚ ၾကီးတစ္ေယာက္အား တီးတိုးေျပာလိုက္ အတာအား လွည့္ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ အမူအရာအ မ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေန၏။
အတာတြင္လည္း ထိုရတားႏွင့္ လိုက္ခြင့္မရသည့္တိုင္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရ၍ ၀န္းေလးစရာ မရိွပါဘဲလ်က္ ရင္ကေလးတထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။
ျမင္းရထားေပၚမွ အေဒၚၾကီး၏ မ်က္ႏွာထားမွာ မေက်နပ္သည့္အမူအရာျဖင့္ တစူစူ တခါခါ ျဖစ္ေန၏။

ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းအား ရထားျဖင့္ တင္ေခၚသြားလိုေၾကာင္း မရမကနားပူေန သည့္အသြင္ ေျခကေလးတေဆာင့္ေဆာင့္ျဖင့္ ေျပာေန၏။ ေနာက္ဆုံး၌ ေက်ာ္ေက်ာ္လည္း လိုလားခ်က္ ရသြားသည့္ ပမာ အတာအား အျပဳံးႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ရင္း လက္ယပ္ေခၚလိုက္၏။
အတာ လည္း ေက်ာင္း၀င္း၀မွ ကဆုန္ခ်ေျပးသြား။ ေက်ာ္ေက်ာ္ေရွ႕က တက္ႏွင့္သျဖင့္ အတာ ကလည္းရထားေပၚလိုက္တက္မည္အျပဳတြင္ အေဒၚၾကီးသည္ တံခါးကို ရုတ္ရက္ ဆြဲပိတ္လိုက္ျပီး
"ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ သြားေနာက္ျမီးကတိုင္"ဟု မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္အမိန္းေပးလိုက္ ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္သြားေတာ့၏။ ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း သူ႕အေမ၏အျပဳ အမူကို သေဘာမက် သကဲ့သို႕ တစ္စုံတစ္ရာျပဳေတာ့မည္မွာပင္ "ေဟ့ ဂါရီ၀ါလား"ဟု ရထားေမာင္းသည့္ ကုလားကိုေခၚကာ
"ဒီေကာင္ေလးကို ေနာက္မွာတင္ေပးလိုက္၊ ဟဲ့ေကာင္ေလး ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ျပီးထားေနာ္"

သို႕လွ်င္တစ္ဆက္တည္း အမိန္႕ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ရထားကုလားသည္ အတာအား ရထားေနာက္ ျပီးရိွ တစ္ေယာက္စာ ထိုင္ခုံကေလးေပၚတြင္ တင္ေပးကာ လက္ကေလးလည္း ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ထား ရန္ သတိေပးျပီး မွ ရထားေပၚတက္၍ ေမာင္ထြက္သြားေတာ့၏။
ရထားမွာ ကိုယ္ပိုင္အလွစီးရင္ လုပ္ထားသည္ျဖစ္ျပီး ျမင္းကိုလည္း အေကာင္းဆုံး အေျပးဆုံးကို ၀ယ္တပ္ထားေသာေၾကာင့္ ရထားထြက္သည္ႏွင့္ ျမင္းလည္း တလွစ္လွစ္ေျပးေတာ့၏။
အတာမွာ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ်ပင္ အခ်ိဳ႕ေသာ ကေလးမ်ားကဲ့သို႕ ျမင္းလွည္းခိုးစီးျခင္း စသည့္ေဆာ့ ကစားမႈမ်ိဳးျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးသည္ မရိွေသာေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႕ အဟုန္ႏႈန္းေျပးေနေသာ ျမင္းလွည္း ေနာက္မွထိုင္လိုက္ရသည္မွာ အတာ့အဖို႕ ဧရာမစြန္႕စားမႈၾကီးလို ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ေၾကာက္လိုက္ သည္မွာလည္း ေျပာစရာမရိွ။ အဘယ္ကိုၾကည့္ၾကည့္ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ ထိတ္စရာျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံး၌ မ်က္လုံးကို စုံမွိ္တ္ကာ အည္းတထိတ္ထိတ္ႏွင့္ပင္ လိုက္ပါခဲ့ရေတာ့၏။

၂၂လမ္းရိွ ေက်ာ္ေက်ာ္တို႕အိမ္ေရွ႕တြင္ ရထားဆိုက္သည္ႏွင့္ အတာလည္း ေခၽြးသီးေနေသာ မ်က္ႏွာ ကေလးျဖင့္ အေမာတၾကီး ခုန္ဆင္းလိုက္၏
"ဟင္း ေမ့လို႕ ငါစီးလာမိတယ္"ဟူ၍လည္း ညည္းညည္းညဴညဴေရရြတ္လိုက္မိ၏။
"ေဟ့ေက်ာ္ေက်ာ္ ငါျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္"
အေဒၚၾကီးႏွင့္အတူ ရထားေပၚမွဆင္းလာေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္အား အတာက ဤလို သြားေရာက္ ႏႈတ္ဆက္သည္ကိုပင္ သေဘာမက်ႏိုင္သလို အမူအရာျဖင့္ အေဒၚၾကီး သည္ ေက်ာ္ေက်ာ္အား ေလွကားေပၚသို႕ တြန္းပို႕ရင္း
"ဟဲေကာင္ေလး ျပန္ေတာ့ေလ"ဟု မ်က္ႏွာထားေမာက္ေမာက္ႏွင့္ခပ္ေငါက္ေငါက္ ေျပာလိုက္ ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ ၀မ္းနည္းသြားသည့္အသြင္သို႕ ရုတ္ခ်ည္းပင္ ေျပာင္းလဲသြားကာ ဘာတစ္ခြန္းမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္ခဲ့၏။

ထိုေန႕သည္ စေနေန႕ျဖစ္သည့္အတိုင္း ယခင္တစ္ပတ္ကနည္းတူ အတာသည္ ေစာေစာစီးစီးပင္ သူ႕ေမေမဆိုင္သို႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ အတာကေလးေရာက္လာသည္ႏွင့္ ေကာက္ကာင္ကာ သူ႕ ေမေမသည္ ထူးထူးျခားျခား သင့္ခ်န္ထားေသာ နံျပားႏွင့္ ဟင္းပန္းကန္လွလွကို အတာ့ေရွ႕သို႕ ခ်ေပးလိုက္၏။
အတာ တြင္လည္း မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားျပီးမွ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ဆာဆာႏွင့္ စား လိုက္သည္ မွာ သူ႕ပါးစပ္ကိုပင္ အနားေပးရမွန္းမသိေအာင္ အရသာေတြ အိသြားေတာ့၏။
မသိန္းေမမွာ ေပၚပင္ကိုသာတင္၍ ေရာင္းသူျဖစ္သည့္အတိုင္း ယေန႕ေသာ္ သူ႕ဗန္းေပၚမွာ သန္႕စင္ပန္းမရိွေတာ့ဘဲ အဖုံးအဖန္လွ၍ ပြပြႏွင့္၀င္းေနေသာ လိေမၼာ္သီးမ်ားကို ေတြ႕ရ၏။
အခ်ိန္က် သည္ႏွင့္ မသိန္းေမလည္းလြန္းခဲ့ေသာ အပတ္ကနည္းတူပင္ လိေမၼာ္သီးမ်ားကို သုံးပုံသုံး စားခြဲ၍ မည္သည့္ အစား ကို မည္သည့္ေစ်းေရာင္းရန္စသျဖင့္ အတာအား မွာၾကားထားခဲ့ျပီး ျမင္းပြဲ သို႕ထြက္ သြားေတာ့၏။

ထိုစဥ္က ျမဴနီစီပယ္စည္းကမ္းမွာ လူသြားစၾကႍေပၚတြင္ေရာင္းမွ ဖမ္းသည္မဟုတ္ဘဲ ေရာင္းကုန္ ျဖစ္ေစ၊ အျခားမည္သည့္ပစၥည္းပင္ျဖစ္ေစ၊ ေရေျမာင္းမ်ားအေပၚတြင္ ထားပါက ဖမ္းႏိုင္၏။ ေစ်းပတ္ ၀န္းက်င္၌သာ မဟုတ္၊ လူေနရပ္ကြက္မ်ားတြင္လည္း ေရေျမာင္းေပၚ၌ မည္သည့္ပစၥည္း ကိုမွ်ထားခြင့္မရ။
မသိန္းေမ တြင္ ဆိုင္ဟူ၍ အတည္တက်မရိွ၊ သို႕ေသာ္ ဗန္းတစ္ခ်ပ္စာေနရာရလွ်င္ ကိစၥျပီး၏။ ေစ်းအ၀င္အထြက္ေပါက္ရိွ ေရႊဆိုင္ေဘးတြင္ ကပ္ကာေျမာင္းေပၚ တစ္၀က္၊ ေစ်းပိုက္နက္ေျမတြင္ တစ္၀က္စသည္ျဖင့္ ေစ်းဗန္းကို နယ္နိမိတ္ တစ္၀က္စီ ခ်၍ ျမဴနီစီပယ္ပုလိပ္ လာလွ်င္ ေစ်းဘက္ကို ဗန္းကိုဆုတ္လိုက္၏။ ေစ်းမန္ေနဂ်ာက စကားမ်ား မည္ၾကံလွ်င္လည္း ေစ်းဗန္းကို အျပင္ဘက္သို႕ ေရႊ႕လိုက္ရုံျဖင့္ကိစၥျပီးသြား၏။ ဤပရိယာယ္ကို အတာကလည္း က်င္လည္ေနျပီ ျဖစ္၍မသိန္းေမ စိတ္ခ်လက္ခ် ျမင္းပြဲသြားႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေစ။

ထိုေန႕က အတာ့ေရာင္းရေငြမွာ စုစုေပါင္းခုနစ္က်ပ္ခြဲျဖစ္၏။ အတာကေလးဘက္က အေရာင္းအ ၀ယ္ဟန္က် သေလာက္ မသိန္းေမတြင္မူ ပါသြားေသာ ေငြႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ တကတက္စင္ေျပာင္းခဲ့ ရုံ သာမက နီးစပ္ရာျမင္းသမားခ်င္းထံမွ ဆြျယူကစားခဲ့ေသာ ေငြငါးက်ပ္င္ အေၾကြးအျဖစ္တင္ခဲ့ ေသး၏။
သို႕ေသာ္ ယခင့္ယခင္ ျမင္းရံႈးခဲ့စဥ္ အခ်ိန္မ်ားသကဲ့သို႕ အတာကေလးအဆူအၾကိမ္းမခံရ။ သူေရာင္း ထားသျဖင့္ ဟန္က်ခဲ့ေသာ ေငြခုနစ္က်ပ္ခြဲေၾကာင့္ အမာန္အမဲမခံရမႈမွ သက္သာရာရ သြားေတာ့၏။
ယေန႕သည္ အတာအထူးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ တနဂၤေႏြေန႕ျဖစ္သည့္အတိုင္း မသိန္းေမမထေသးမီ ပင္အတာ အိပ္ရာမွႏိုးေနျပီး သူ႕ေမေမလုပ္ေလ့ရိွသည့္အတိုင္ လက္သုတ္ပ၀ါကို ေရဆြတ္၍ လိေမၼာ္သီး မ်ားကို တစ္လုံးစီပြတ္သုတ္ေန၏။ ေလးငါးဆယ္လုံးမွ်သာ က်န္ေတာ့ေသာအခ်ိန္တြင္ မသိန္းေမႏိုးလာျပီး မ်က္ႏွာသစ္အ၀တ္အစားလဲျပီး ေစ်းထြက္ရန္အသင့္ရိွေလာက္ေနျပီကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ အတာလည္း ရုတ္တရက္ထိုင္ရာမွ ထကာ
"လိေမၼာ္သီးေတြအားလုံးသုတ္ျပီးျပီ ေမေမ၊ လန္ျခားသြားေခၚရေတာ့မလား"

ကေလး တို႕သဘာ၀အတိုင္း မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ အမူအရာကေလးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္ကို မသိန္းေမ ကလည္း ၾကည္ၾကည္သာသာပင္ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လန္ျခား ႏွင့္ထြက္ လာခဲ့၍ ေစ်းေရာက္သည္ႏွင့္ မသိန္းေမက လက္ဖက္ရည္ကုလားတစ္ေယာက္ကိုေခၚကာ လက္ဖက္ရည္ နံျပားႏွင့္ မလိုင္တစ္ပန္းကန္ကို မွာလိုက္၏။
မၾကာမီ လက္ဖက္ရည္ကုလား ေရာက္လာကာ မသိန္းေမမွာသမွ်ကို ခ်ေပးသြားသည္တြင္
"အတာ လာစား"

မိဘတစ္ခုခုစားေနလွ်င္ ေ၀းေ၀းသို႕ ေရွာင္ရွားေနရသည့္ထုံးစံအတိုင္း မလွမ္းမကမ္းတြင္ သြား၍ ရပ္ေနေသာ အတာအား သို႕လွ်င္ မသိန္းေမကေခၚလိုက္ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္သြားရ၏။ သို႕ ေပ်ာ္သြားသည္မွ စားရေတာ့မည္ဟူေသာ စိတ္မ်ိဳးျဖင့္မဟုတ္။ "ငါ့ေမေမက အရင္ လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ့ကိုနည္းနည္းခ်စ္လာျပီ" ဟူေသာ ၀မ္းေျမာက္မႈေၾကာင့္ အလု အယက္ ေပ်ာ္သြားျခင္းသာ ျဖစ္၏။
အခ်ိန္မွာ ၇နာရီခြဲသာသာမွ်သာ ရိွေသးေသာေၾကာင့္ သိမ္ၾကီးေစ်းတစ္ေလွ်ာက္ရိွ ဆင္၀င္ေအာက္ တြင္လူသြားလူလာနည္းေသးသေလာက္ ေစ်းသည္မ်ားလည္း စုံစုံလင္လင္ ေရာက္မလာၾကေသး။ တစ္ဦးစ ႏွစ္သည္။ ေလာက္သာ တံျမက္စည္းလွည္း၊ ဖေယာင္းပုဆိုးခင္းျဖင့္ ျပင္တုန္းဆင္တုန္း ရိွၾကေသး၏။

အတာ့မ်က္လုံး မ်ားမွာမူကား သူ႕အတြက္ ရေပါက္ရလမ္းရိွေသာ စြပ္က်ယ္ကုလားမ်ားအလာကို သာေမွ်ာ္ေငးရင္း သူ႕အေတြးႏွင့္သူ စိတ္ကူးေျဖာင့္ေနေတာ့၏။
"ဒီေနေတာ့ စြပ္က်ယ္ေသတၱာအလြတ္ေတြ အကုန္လုံး ငါရေအာင္ေကာက္ထားမယ္၊ အားလုံးစု ထားျပီ ညေနက် သြားေရာင္းရင္ တစ္မူးေလာက္ေတာ့ ရမွာပဲ"
သို႕ေတြးေနခိုက္မွာပင္ မသိန္းေမတို႕ဆိုင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းေနရာလြင္ တစ္ခုတြင္ စြပ္က်ယ္သည္ တစ္ဦးေရာက္လာသျဖင့္ အတာတြင္ သိသိသာသာသေဘာက်သြား၏။
ဤလိုေန႕မ်ိဳး၌ ဆိုင္ခင္းၾကရာတြင္ သူ႕ေနရာ ကိုယ့္ေနရာဟူ၍ သတ္မွတ္ထား၍မရ။ ဦးရာလူက ၾကိဳက္ရာေနရာ တြင္ တည္းခင္းေရာင္းခ်တတ္၏။ ယခင္တနဂၤေႏြေန႕ကဆိုလွ်င္ စြပ္က်ယ္ဆိုင္ မ်ားမွာ အတာ တို႕ႏွင့္ အေတာ္ကေလး အလွမ္းေ၀းေ၀းတြင္ ေရာင္းၾက၏။ ယေန႕မူ ဆယ္ေပ ေလာက္ကြာေသာေနရာတြင္ လာခင္းသျဖင့္ အတာလည္း နီးနီးနားနား ပင္ ေသတၱာလြတ္ မ်ား ေကာက္ရေပေတာ့မည္ဟု အေတာ္ကေလး ၀မ္းသာသြား၏။

သို႕ႏွင့္ ကိုးနာရီခြဲေလာက္အေရာက္တြင္ စြပ္က်ယ္ဆိုင္မွာ သုံးဆိုင္ဆက္၍ တည္ခင္းျပီးျဖစ္သြား ေသာၾကာင့္။
"ငါေတာ့ ပြတာပဲ၊ ဒီနားမွာ သုံးဆိုင္ေတာင္ဆိုေတာ့ ေသတၱာေတြအမ်ားၾကီးရမွာပဲ"ဟု စိတ္ကူးႏွင့္ ေရရြတ္ေနစဥ္မွာပင္
"အတာေရ"ဟု လွမ္းေခၚလိုက္ေသာအသံေၾကာင့္ အတာလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ သူ႕အား မုန္႕ဖိုးတစ္မတ္ေပးခဲ့ေသာ လုံခ်ည္သည္ ၾကီးၾကီးေမကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ အေျပးကေလး လွမ္း သြားကာလန္ျခားေပၚမွ အထည္ထုပ္မ်ားကို ကူညီသယ္ခ်ေပးရင္း
"ဘယ္ေနရာမွာ ခင္းမလဲ ၾကီးၾကီး"
"နီးနီးနားနားမွာ အဲဒီစြပ္က်ယ္ကုလားေဘးမွာပဲ ခင္းေပါ့ကြယ္"

အတာလည္း ဖုန္မ်ားကို ဖေယာင္းပုဆိုးႏွင့္ပင္ ရိုက္ခါလိုက္ျပီးမွ စန္႕စန္႕ျပန္႕ျပန္႕ခင္းလိုက္၏။ လိုေလေသး မရိွ အစစျပည့္စုံေအာင္ ခင္းက်င္းျပီးသည္ႏွင့္ပင္
"ကဲ အတာ မင္းကလာဘ္ေကာင္းတယ္၊ မင္းပဲ စျပီးေစ်းဦးေပါက္ေအာင္ ေရာင္းေပေတာ့ ဟုတ္လား၊ ၾကီးၾကီး ကုန္တိုက္သြားျပီး အထည္ကေလးစုံသြားေအာင္ ၀ယ္ခ်ည္ဦးမယ္"
ၾကီးၾကီးေမ က ဤလိုမွာ၍ ထြက္သြားသည္မွာ သုံးေလးလွမ္းမွ်သာ ေရာက္ေသးသည္။
"ေဟာဒီမွာေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာထုိင္ၾကည့္၊ ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ၾကည့္ ၾကိဳက္မွ၀ယ္ပါ၊ ဇင္းမယ္ ဆင္ လင္နမစ္ လုံခ်ည္ကေလးေတြ တစ္ထည္မွေျခာက္မူးစီခင္ဗ်"ဟူေသာ အတာ့အသံ စူးစူးက ေလးသည္ပြဲဦးထြက္ေပၚလာေတာ့၏။

အတာသည္ အျခားေသာ ေစ်းသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေအာ္ေရာင္းသည္ကို ၾကားခဲ့ရ၍ေလာ၊ သို႕တည္းမဟုတ္ သူ႕ပါးစမ္မွ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚလာျခင္းေလာ ဟူ၍မသိ။ (ထိုင္ၾကည့္၊ ကိုင္ၾကည့္) စေသာ ကာရန္ျငိသည့္စကားလုံးမ်ားပင္ ညႇပ္၍ ေအာ္တတ္ေနျပီျဖစ္၏။
" လာ လာ လာ အဆင္ကေလးေတြ ေကာင္းတယ္၊ ေလွ်ာ့ေစ်းလဲ ေရာင္းတယ္ ခင္ဗ်ေနာ္"ဟူ၍ လည္းေကာင္း
"အင္းေလးဆင္ယူမလား၊ ဇင္းမယ္ဆင္ယူမလား၊ ေက်းတစ္ရာ၊ ျမစၾကာ ၾကိဳက္ရာအဆင္ယူ၊ တစ္ထည္ေျခာက္မူး၊ တစ္က်ပ္တန္ေပးရင္ သုံးမူးျပန္အမ္းမယ္ခင္ဗ်"ဟူ၍လည္းေကာင္း
"ေျခာက္မူးထဲေနာ္၊ တစ္ထည္မွ ေျခာက္မူးထဲ၊ ေျခာက္မူးဆိုေပမဲ့ မူးေစ့ ငါးမူးထဲေပးရင္ လဲ ေရာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ"ဟူ၍လည္းေကာင္း အတာသည္ ျပက္လုံးကေလးပင္ ညႇပ္၍ရြတ္ေန လိုက္ ေသး၏။
အမွတ္မဲ့အားျဖင့္ဆိုေသာ္ ကေလးမွ်သာျဖစ္ေသာ အတာ၏စကားကို ၾကားရသူတို႕က ရယ္စရာ အျဖစ္ျပဳံးသြားၾက၏။ အခ်ိဳ႕က သေဘာက်သလိုလိုရိွ၍ ၀ယ္သြားၾက၏။

အကယ္၍သာ အယူအဆေျပာင္ေျမာက္ျပီး ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ေတြးတတ္ေသာ သတင္းစာဆရာ တစ္ဦး တေလသာ ထိုအနားေရာက္လာ၍ အတာ့ေအာ္သံၾကားခဲ့လွ်င္ မ်က္ႏွာမည္း စားလုံးၾကီး ျဖင့္ အတာ့စကား အေၾကာင္းကို ဓာတ္ပုံပါေဖာ္ျပ၍ ေရးေကာင္း ေရးေပလိမ့္မည္။

"ေျခာက္မူးဆိုေပမဲ့ မူးေစ့ငါးေစ့ေပးရင္လဲ ရပါတယ္"
ထိုစကားကို အတာကိုယ္၌သာ ရယ္စရာသေဘာမ်ိဳး သုံးလိုက္ဟန္တူသည္ မွန္ေသာ္ လည္း ေျခာက္မူးဟု ေခၚ၍သုံးေသာ တန္ဖိုးထဲ၌ စင္စစ္မူးေစ့ငါးေစ့သာ ရိွပါတကားဟူ၍ အတာ အေတြး ေပါက္ခဲ့သည္ပင္။ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ အံ့စရာ အံ့စရာ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း မူးေစ့ေလးေစ့ ကို ငါးမူးဟု အမည္တပ္လ်က္ မူးေစ့ငါးေစ့ ကိုလည္း ေျခာက္မူးဟူ၍ ေခၚဆိုသုံးႏႈန္း ေနၾကသည့္ မူးပဲစံနစ္ကို ကေလးမွ်သာ ျဖစ္ေသာ အတာက ဟာသႏွင့္ သေရာ္လိုက္သလို ရိွေနေတာ့၏။ သို႕ေသာ္ ထိုအခ်က္ကို နက္နဲသည့္စကား တစ္ခုအျဖစ္ မည္သိုမွ် သတိမထားမိ။ အတာကိုၾကည့္၍ ျပဳံးကာ ျပဳံး၍သာလွ်င္ ၾကည့္သြားၾက၏။

အတာသည္ ဤလို တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္၍ ေရာင္းေနရာမွပင္ စြပ္က်ယ္ဆိုင္မ်ားဘက္သို႕လည္း တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ရေသး၏။ ေသတၱာအလြတ္တစ္ခုပစ္လိုက္သည္ႏွင့္ အတာလည္း အေအာ္ရပ္၍ ဆတ္ခနဲ ေျပးေကာက္လိုက္၏။
ဟစ္ကာေအာ္ကာျဖင့္ အေတာ္ကေလး အာသြက္ေနေသာ အတာလည္း ဆိုခဲ့သည့္အတုိင္း ေအာ္ပုံေခၚပုံ သုံးေလးမ်ိဳး ကိုသာလွ်င္ တစ္လွည့္စီးေရရါတ္ေန ရာမွ
"လာ လာ လာ အဆင္ကေလးေတြ ေကာင္းတယ္"ဟူေသာ ၀ယ္ယူေခၚ ၀ါက်ကေလးကို အတာ လွ်ာေတြ႕ေန၏။ သူ႕ဟာသူလည္းအေတာ္သေဘာက်ေနျပီး အတန္ၾကာေသာ္ တစ္စုံတစ္ရာကို အတာ စိတ္ကူး ရလာ၏။ ထိုရလာေသာ စိတ္ကူးမွာ အျခားအဟုတ္၊ သူရြတ္ေနခဲ့ေသာ ထို၀ါက် ကေလးကို သီခ်င္းအျဖစ္ စပ္ဆို၍ ေအာ္ရေသာ္ ပိုေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိလာ၏။
"ထိုစဥ္ အခ်ိန္က အတာတို႕ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေခတ္စားခဲ့ဖူးေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရိွ၏။ ထိုသီခ်င္းမွာ"

"တလည္လည္ ပ်ိဳေအာက္ေမ့တယ္၊ အိုကိုေဟာင္းၾကီးရယ္၊ ေမႊးရင္ပန္း နံေတာ့ပစ္မွာ အလြန္ စိုးတယ္၊ ကိုကိုရယ္ ၾကည္ၾကည္ကို ေမ့ပါနဲ႕လို႕ ေမာင္ေမာင္ရယ္၊ ေမ့ပါနဲ႕လို႕ ပ်ိဳပ်ိဳတစ္မယ္ ခ်စ္တယ္ ၾကိဳက္တယ္ ခ်စ္ပရေစကြယ္ ဟူေသာ ၾကင္စဦး အျငိမ့္သီခ်င္းျဖစ္၏။"
ေစာေစာက သူေအာ္ခဲ့ေသာ "လာ လာ လာ ေလွ်ာ့ေစ်းေရာင္းမယ္"  ဟူေသာ စကားလုံးမ်ားကို ပထမရိုးရိုးပင္ ေအာ္ဟစ္ရြတ္ဆိုခဲ့ေသာ္လည္ၾကာေသာ္ အသံေနအသံထားႏွင့္ ျဖစ္လာ၏။ သို႕ႏွင့္ ပင္အလိုအေလ်ာက္အားျဖင့္ ထို "လာ လာ လာ ေလွ်ာ့္ေစ်းေရာင္းမယ္"ဟူေသာ စကားမွာ "တ လည္လည္ပ်ိဳေအာက္ေမ့တယ္"ဟူသည့္ ေတးသြားလို ျဖစ္လာ၏။
ဤတြင္ နဂိုအခံဥာဏ္ကလည္း ထက္လွေသာအတာသည္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွ စာသားစကားလုံး မ်ားကိုျဖဳတ္၍ အျခားေသာ စကားလုံးမ်ားကို အဆင္ေျပေအာင္ ျဖည့္စြက္လိုက္လွ်င္ ကိုယ္အလို ရိွေသာ အေၾကာင္းအရာပါသည့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ျဖစ္လာႏိုင္သည္ ဟူေသာ အသိကေလး ၀င္လာ၏။

သို႕စိတ္ကူးကေလးရခဲ့သည့္အတိုင္း အတာလည္း ၾကီးၾကီးေမ၏ စာရင္းစာအုပ္ၾကားမွ ခဲတံကို ဆြဲယူျပီး ခ်က္ခ်င္း ပင္ စြပ္က်ယ္ေသတၱာေက်ာဘက္၌ ေရးျခစ္ရင္း သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ကို ကတိုက္က ရိုက္ေရး စပ္ေနေတာ့၏။
ေရးလိုက္ ဖ်က္လိုက္ ျပင္လိုက္ ျခစ္ပစ္လိုက္ႏွင့္ပင္ သူလိုခ်င္ေသာ သီခ်င္းတစ္ပုိဒ္သည္ အထိုက္ အေလ်ာက္ျပီးစီး သြားေတာ့၏။
"လာ လာ လာ ေလွ်ာ့္ေစ်းေရာင္းမယ္၊ လာပါ အဆင္ကေလးေကာင္းသည္၊ ေကာင္းေပသည္၊ ဒီအဆန္းကေလး ကို အလြန္ၾကိဳက္တာ လိုခ်င္သည္၊ ကိုကို္ယရယ္ ၀တ္ခ်င္လွျပီ၊ ေမာင္ေမာင္ ရယ္ ၀တ္ခ်င္လွျပီ၊ လိုခ်င္သည္၊ ေကာင္းသည္၊ ေရာင္းမည္၊ တစ္ထည္ေျခာက္မူးပါ"

အတာသည္ သူ႕သီးခ်င္းကို သူတိုးတိုးႏွင့္ ဆိုၾကည့္ရင္း ပြဲမ၀င္ခင္ အျပင္က က်င္းပေန၏။ သို႕ေလးငါးေျခာက္ၾကိမ္းေလာက္ ဆိုၾကည့္ေနျပီးမွ ရဲရဲတင္းတင္းကေလး ထရပ္တဲ့ကာ
"လာ လာ လာ ေလွ်ာ့္ေစ်းေရာင္းမယ္"
ထိုအပိုဒ္သည္သာ အသံေနအသံထားႏွင့္ ထြက္လာ၏။ ေနာက္ထပ္ဆက္ရမည့္ စကား လုံးမ်ားကို ရုတ္တရက္ေမ့ သြားေသာေၾကာင့္ အတာလည္း ေၾကာင္အမ္းအမ္းကေလး ျဖစ္သြားကာ သူေရး ထားေသာ ေသတၱာအလြတ္ကို ဆက္ခနဲ ေကာက္ယူလိုက္ရသည္။

မထူးေတာ့ျပီ ျဖစ္သည့္အတိုင္း အတာသည္ ေစာေစာကကဲ့သို႕ အလြတ္မဆိုေတာ့ဘဲ ေရးစပ္ ထားေသာ စာကိုပင္ ၾကည့္ကာ ထစာစာေအာ္၍ ဆိုေနေတာ့၏။ သီခ်င္းအစအဆုံး ထိသုံးေလးခါေလာက္ ဆိုမိသည္တြင္ မွ အတာကေလး အရိွန္ရလာ၏။ ေလယူေလသိမ္း ေရာအျဖတ္အေတာက္ပါ အဆင္ေျပလာ၏။
သို႕လွ်င္ အတန္ၾကာ ေအာ္ဆိုျပီးမွ အတာလည္း တစ္စုံတစ္ရာ သတိရလာသလို စြပ္ က်ယ္ဆိုင္မ်ား ဘက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ စြပ္က်ယ္ေသတၱာလြတ္ဆို၍ တစ္ဘူးတ ေလမွ်မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ အေတာ္ကေလး စိတ္ပ်က္သြားေတာ့၏။ သူသီ ခ်င္းေရးစပ္ေနခဲ့သည္မွာ ယခုထိဆိုလွ်င္ အခ်ိန္သည္ တစ္နာရိီမွ် လစ္ဟင္းသြားသည္ ျဖစ္၍ေသတၱာေပါင္း အဘယ္မွ်ေလာက္ အျခားသူမ်ား ေကာက္သြားေလျပီနည္းဟု အတာေတြးေနမိ၏။

သို႕ေသာ္ သူ႕တြင္ ၾကာၾကာေတြးခြင့္မရ၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ လည္လည္ပတ္ပတ္ ေအာ္ တတ္ေျပာတတ္ေနသည္ကို သေဘာက်ေန၍လားမသိ၊ ၀ယ္သူမ်ားမွာ အတာ့ဆိုင္တြင္ သာရုတ္ရက္ခတ္ေနေသာေၾကာင့္ ေျပာရဆိုရ၊ ၀ယ္ေသာ္လုံခ်ည္ကို စာအိတ္ထဲ ထည့္ေပး ရျဖင့္သာ အလုပ္ ရႈပ္ေနရွာ၏။
လူအနည္းငယ္ ရွင္းသြားသည္ႏွင့္ အတာလည္း စြပ္က်ယ္ဆိုင္မ်ားသို႕ ေျပးသြားကာ
ဒီမွာ အရာၾကီး၊ ဒီေသတၱာအလြတ္ကို လႊင့္မပစ္ပါနဲ႕ေနာ္၊ ဒီနားမွာပဲ ခ်ထားပါ၊ ဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ လာယူ ပါ့မယ္ ဟုသံုးဆိုင္စလုံးကို အတာက ေတာင္းပန္သံကေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။
"မင္း ဘာလုပ္မလဲ၊ ကစားဖို႕လား"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ေရာင္းစားမယ္၊ ဟိုတစ္ခါေလ ေသတၱာရွစ္ခု ေရာင္းတာ ႏွစ္ျပားရတယ္"

ေစာေစာက အတာကေလး တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေရာင္းခဲ့သည္ကို ပရိသတ္ပြဲက်သေလာက္ ထိုကု လားမ်ား ကလည္း သေဘာက်မ်က္မွန္းတန္းမိ ေနသည္တစ္ေၾကာင္း၊ ယခုကဲ့သို႕ ရိုးရိုးမွန္မွန္ပင္ ေရာင္းစားမလို႕ဟု ပြင့္လင္းစြာ၀န္ခံသည္ကို ႏွစ္သက္သြားသျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ သုံးဆိုင္စလုံး ေသာစြပ္က်ယ္ကုလားမ်ားက ေသတၱာမ်ားကို လႊင့္မပစ္ဘဲ သိမ္းထားေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေမးဆြဲ ပါးဆြဲျဖင့္ ေျပာလိုက္ၾက၏။
ဤတြင္ အတာလည္း သူလိုခ်င္ေနေသာ ေသတၱာမ်ားအတြက္ တစ္ဖက္က စိတ္ေအးသြားရျပီ ျဖစ္သည္ႏွင့္အမွ် လုံခ်ည္ကိစၥတြင္သာ စိတ္၀င္စားခြင့္ရလာေသာေၾကာင့္ အတာသည္ ေစာေစာ ကထက္ေအာ္၍ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေရာင္းေတာ့၏။ ဆိုင္ရွင္ျဖစ္သူ ၾကီးၾကီးေမ ေရာက္လာေသာ အခ်ိန္၌ အတာလည္း စုစုေပါင္း လုံခ်ည္ခုနစ္ထည္မွ် ေရာင္းခဲ့ရျပီျဖစ္၏။

ေစ်းအတြင္းမွ ထမင္းစားထြက္လာၾကေသာ အထည္ဆိုင္အသီးသီးမွ အေရာင္းစာေရးမ်ားလည္း အတာသီခ်င္း တေအးေအးႏွင့္ ဆိုေရာင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ ၀ိုင္းအုံး ရပ္ၾကည့္ရင္း သေဘာ က်ေနရာ မွ "ေဟ့ မသိန္းေမသားက အလာၾကီးပါလား"
"အသံေတြ ဘာေတြလဲ မေခဘူးဗ်၊ ေလယူေလသိမ္းကလဲ အေတာ္ပိုင္တဲ့ ငတိေလးပဲ"
သို႕လွ်င္ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ခ်ီးက်ဴးေနၾက၏။ ထိုအခ်ိန္ႏွင့္ မသိန္းေမက ၾကီးၾကီးေမထံ အေၾကြ လာ အမ္းခိုက္ ၾကဳံၾကိဳက္ေနသည္ျဖစ္၍
"ဘယ့္နဲ႕ မသိန္းေမ၊ ခင္ဗ်ားသားက တယ္လုပ္ေနပါလားဗ်"
"အစစ္ ပဲ ဒီေကာင္ကို ေကာင္းေကာင္းေမြးပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား တစ္ေန႕ အားကိုးရမယ္"
ထိုထို ဂုဏ္ျပဳသံမ်ားကို မသိန္းေမက အျပဳံးျဖင့္ လက္ခံရင္း

"အင္း ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မေတာင္ စိတ္ကူးေနမိေသးတယ္၊ ဒီေကာင္ ကို ေက်ာင္း ထုတ္ျပီး  ေစ်း ေရာင္းခိုင္းရ ေကာင္းမလားလို႕"
ထိုစကား ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ စားေရးအားလုံးလိုလိုပင္ "ဟာ"ခနဲ ေရရြတ္လိုက္မိၾကလ်က္
"ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ မိန္းမၾကီးပဲကိုးဗ်၊ ခု ပညာသင္ခ်ိန္မွာ သင္ပေစဦးဗ်"ဟု တစ္ေယာက္ ကေျပာ၍ "ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုလိုတာက ဒီေကာင္ေလး သြက္သြက္လက္လက္နဲ႕ လူစြမ္းလူစရိွလို႕ ၾကီးလာ ရင္ထူးခၽြန္ မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေျပာတာပါ"ဟု တစ္ဦးက ရွင္းျပကာ
"နင္ကေတာ့ ဒါပဲသိန္းေမ၊ ပိုက္ဆံသာရမယ္ဆိုရင္ ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ဘူး ဟုတ္လား၊ ဒီအရြယ္ ကေလးကို ေက်ာင္းကထုတ္ျပီး ေစ်းေရာင္းခိုင္းေတာ့ၾကီးလာရင္ နလပိန္းတုံး ေစ်းသည္ပဲျဖစ္မွာ ေပါ့ဟ၊ ပညာကို ေကာင္းေကာင္းတတ္ျပီးမွ အေရာင္းအ၀ယ္ခိုင္းခ်င္ ခိုင္၊ အဲသလိုဆိုမွ ပညာ တတ္ကုန္သည္ၾကီးျဖစ္လာမွာ၊ ကဲ နင့္ဟုိမွာ ၀ယ္သူေစာင့္ေနတယ္၊ ပိုက္ဆံသြားအမ္းေခ်ဦး"
ဤလို အျပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္းလိုက္သူမွာ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ျဖဴျဖဴခန္႕ခန္႕ ေယာက်္ားၾကီး တစ္ဦးျဖစ္၏။ ၾကည့္ရသည္မွာ အထည္ဆိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ႏွင့္တူျပီး ၾကည္ညိဳေလးစား ဖြယ္ ေသာမ်က္ႏွာထားမ်ိဳးတြင္ ၾသဇာရိွသည့္အသြင္ပါ ေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္ မသိန္းေမ က ဘာတစ္ ခြန္းမွျပန္မေျပာ၀ံ့ဟန္ တူ၏။

"ေဟ့ အတာ၊ ခုန မင္းဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဘယ္သူေရးေပးတာလဲကြ၊ ေဟ"ဟု တစ္ေယာက္ေသာ စာေရး က ေမးလိုက္သည္တြင္
"ကၽြန္ေတာ့ဟာ ကၽြႏ္ေတာ္ စပ္တာေလ"
အတာက ရင္ကေလးေကာ့၍ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ ေျဖလိုက္သျဖင့္ အားလုံးပင္ ၀ါခနဲ သေဘာက် သြားရာမွ
"မင္း တကယ္ေျပာတာလား အတာ၊ ေဟ"
"ဘုရားစူးရေစရဲ႕၊ ဒီမွာ ၾကည့္ပါလား"
အတာသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို သူကိုယ္တိုင္ ခဲတံကေလးျဖင့္ ေရးျခစ္ထားေသာ ေသတၱာကေလးကို ကုန္းယူ၍ ျပလိုက္သျဖင့္ စာေရးအားလုံးႏွင့္ ျဖဴျဖဴခန္႕ခန္႕ လူၾကီးပါ စိတ္၀င္တစား ၀ိုင္းၾကည့္ လိုက္ၾက၏။

"တယ္ဟုတ္တဲ့ေကာင္ပါလား အတာ၊ ေဟ"
"ေအးဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ေလး ခုမွ သူ႕အသက္ ဘာရိွဦးမွာလဲ၊ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြေတာင္မွ စပ္တတ္ ေနျပီ"
"ဒါေတာ့မေျပာနဲ႕ေလဗ်ာ၊ သူကငယ္ငယ္ေလးေပမဲ့ ေခတ္ကိုကတရားေဟာ ေမာင္ထြန္းၾကိဳင္တို႕ ေခတ္မဟုတ္လား၊ ကေလးပညာတတ္ ထြန္းကားေရာေပါ့"
သို႕လွ်င္ ၀မ္းသာအားရ သေဘာက်သြားၾကသည္ႏွင့္အမွ် အတာကေလးအား ထိပ္ ပြတ္သူပြတ္၊ ေမးဆြဲသူဆြဲ၊ ပါးလိမ္သူက လိမျ္ဖင့္ တရုန္းရုန္းျဖစ္သြားၾကေတာ့၏။
ထိုအခ်ိန္ထိဆိုလွ်င္ လုံခ်ည္သည္ေပါင္း ငါးဦးေလာက္ရိွသည့္အနက္ အတာတိဳက ၾကီးၾကီးေမ ဆိုင္သည္ ေရာင္းအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေနေတာ့၏။ သို႕ႏွင့္တစ္ခ်က္တီးသာသာေလာက္တြင္ အရပ္၀တ္ အရပ္စားျဖင့္ ျမဴနီစီပယ္ပုလိပ္ တစ္ေယာက္သည္ မသိန္းေမအနီးတြင္ ရုတ္ရက္ ထိုင္လိုက္ေသာေၾကာင့္
"အမယ္၊ ငါ့ လူေတြဘာေတြမွားလို႕၊ ဘာလဲလွေမာင္၊ ဒီေန႕ ျမဴနီစီပယ္ေတြ လာဦးမွာလား"

"အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္လာေျပာတာပဲ၊ ဒီေန႕ ၂ခ်က္တီးေလာက္မွာ လာဖမ္းၾကလိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ပါ ေခၚထားလို႕၊ ခုရုံးကိုသြားရမွာပဲ၊ အဲဒါေစ်းသည္ေတြကို အစ္မၾကီး ၾကည့္သာေျပာ လိုက္ပါေတာ့ ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္သြားမယ္"
အကယ္၍ ျမဴနီစီပယ္ လာဖမ္းရာ၍ မိသြားပါက ဆိုင္တစ္ဆိုင္လွ်င္ တစ္က်ပ္မွ ငါးက်ပ္ တစ္ဆယ္ အထိဆိုင္အၾကီး အငယ္အလိုက္ ဒဏ္ရိုက္ေလ့ရိွသည္ျဖစ္ရာ ေစ်းသည္မ်ားသည္ ဤလိုေစတ နာေကာင္းျဖင့္ လာေရာက္သတင္းေပးသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ တစ္ပဲမွ တစ္မတ္ အထိဆိုသလို စု၍ လက္ဖက္ရည္ဖိုးအျဖစ္ ေက်းဇူးဆပ္တတ္ၾက၏။
လာေရာက္သတင္းေပးသူကလည္း ေစ်းသည္မ်ားအေပၚ သနားၾကင္နာေသာစိတ္ထားျဖင့္ သတင္း ေပးသြားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလိုက္သိတတ္ေသာ မသိန္းေမကလည္း အတာေကာက္ ထားေသာေသတၱာ လြတ္ တစ္ခုကိုယူ၍ ထိပ္ဆုံးဆိုင္မွစ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပရင္း လက္ဖက္ ရည္ဖိုး အလွဴခံေတာ့၏။ ဆိုင္မ်ားသည္လည္း ႏွစ္ျပားစ၊ တစ္ပဲစ ေစတနာရိွသေလာက္ ထည့္ျပီး သည္ႏွင့္ သူတို႕ဆိုင္မ်ားကို ခပ္သုတ္သုတ္သိမ္းဆည္း ထုပ္ပိုးလိုက္ၾကေတာ့၏။

သို႕ႏွင့္ နာရီ၀က္ေလာက္အတြင္းမွာပင္ ဆိုင္အားလုံးလိုလို သိမ္းသြားျပီးျပန္သူျပန္၊ ေခ်ာင္ကပ္ သူကပ္ျဖင့္ တစ္တန္းလုံး ရွင္းသြားေတာ့၏။
အတာကေလးတစ္ေယာက္သာလွ်င္ စြပ္က်ယ္သုံးဆိုင္မွ ေပးထားခဲ့ေသာစကၠဴေသတၱာ အလြတ္ မ်ားကိုစုကာသိမ္းကာျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေန၏။ ဘူးလြတ္မ်ားမွာ စုစုေပါင္း အလု့းႏွစ္ဆယ္ခန္႕ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေခါက္တည္း သယ္သြားရန္ မျဖစ္ႏိုင္သည္ႏွင့္ အၾကီးႏွင့္ အေသးသပ္သပ္ စီျပန္ေရြးေနရျပန္၏။
သို႕ေရြး၍ အေသးေသတၱာခ်င္းထပ္ေနခိုက္တြင္ အတာသည္ ရုတ္ရက္ အံ့အားသင့္သလို ေတြ သြား၏။ လက္ထဲ တြင္ ကိုင္လ်က္သားျဖစ္ေနေသာ ေသတၱာကိုလည္း ခ်ိန္ဆသလို တလႈပ္လႈပ္ ရိွေနရာမွ ခ်က္ခ်င္း ပင္ ေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည္လိုက္၏။

အတာလည္း အတန္ၾကာသည္တိုင္ေအာင္ ေၾကာင္သြား၏။ ေသတၱာကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ေနာက္ျပဳံးလာ၏။ ထို႕ေနာက္ မ်က္လုံးအျပဴးသား၊ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ထူးထူးျခားျခား ၀မ္းေျမာက္ သြားရာ မွ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ျမင္သြားမည္စိုးသကဲ့သို႕ ေသတၱာကေလးကို ျပန္ပိတ္ လိုက္၏။
ေသတၱာ ထဲတြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ တနဂၤေႏြေန႕က အတာမ်က္စိအက်ၾကီး က်ခဲ့ေသာ စြပ္က်ယ္ အက်ႌကေလးမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတာ ဤမွ်ေလာက္၀မ္းသာသြားျခင္း ျဖစ္၏။ သူ႕ပိုက္ဆံႏွင့္ပင္ သူသုံးပဲေပး၍ ၀ယ္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည့္ သူအလြန္ႏွစ္ျခိဳက္ ေနခဲ့ေသာ ေခ်ာ့ကလက္ေရာင္ အကြက္ကေလးႏွင့္ အက်ႌမွာ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ အက်ႌ အထပ္ လိုက္၏ အေပၚဆုံးတြင္ ေတြ႕ရလ်က္ ေအာက္ပိုင္းသို႕ လက္ညႇိဳးကေလးျဖင့္ မ၍ၾကည့္မိသည္ ၌ လည္းအေရာင္စုံပါေနသည္ကို ေတြ႕ရျပန္ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ မ်က္ရည္လည္ မတက္ပင္ ရင္တလွပ္လွပ္ႏွင့္ အူျမဴးေနေတာ့၏။

သို႕ပါေသာ္လည္း ရႊင္ေနေသာ အတာ၏ မ်က္ႏွာကေလးသည္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ မၾကည္လင္ႏိုင္ဘဲ ရုတ္ရက္ ဆိုသလို ငိုင္သြားျပန္၏။
"ဘာပစၥည္းပဲ ေကာက္ရေကာက္ရ ပိုင္ရွင္ကို ျပန္ရွာျပီး ျပန္ေပးရမယ္" အစရိွေသာ ဘုရားရိွခိုး တိုင္း ဆရာမေဟာေျပာသည့္ ၾသ၀ါဒကို အတာၾကားေယာင္လာ၏။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, March 28, 2012

တင္ေမာင္ျမင္႔ ၏ ေႏြကႏၱာ, အပိုင္း (၁၄)

(ေရာ္ဂ်ာကေလး ေရာက္လာသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကေလးကုိ သိပ္ဖုိ႔ ပုခက္ျပင္ေနသည့္ ကေလးထိန္းကုိ ၾကည့္ၿပီး ကာလက္ ပီတိေတြျဖာေန၏။ မ်က္ႏွာမွာ ၿပံဳးခ်ိဳလ်က္။)  ကို ဆက္ဖတ္ရန္...

သားကေလး ကုိ ေကာက္ေပြ႕ၿပီး ေခ်ာ့သိပ္သည္။
" အစ္ကုိေလး က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လုိပဲ ညင္သာတယ္" ဟု ကေလးထိန္းက သူ႔ကုိ ခ်ီးက်ဴးရင္း သူ႔ကေလး မည္းၾကဳတ္ၾကဳတ္ကေလးကုိ ပုခက္ေထာင့္တြင္ ခ်လုိက္သည္။
ဖေအ့ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေရာ္ဂ်ာကေလး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။ ပုခက္ထဲသုိ႔ ရြရြကေလး ထည့္ၿပီး ေစာင္လႊမ္းေပးသည္။ ၿပီးမွ "ဂြတ္ႏုိက္ေရာ္ဂ်ာ" ဟု တုိးတုိးကေလး ႏႈတ္ဆက္ကာ ေျခကုိ ဖြဖြနင္း ၍ အခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့သည္။

သစ္ျဖဴေတာအိမ္ႀကီးသည္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းမလွ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ အေဖ့ေဟာက္သံ သဲ့သဲ့ကလဲြၿပီး ဘာသံမွ် မၾကားရ။ ကာလက္ ၀ုန္းခနဲ ထ ထုိင္လုိက္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ အလန္႔ တၾကား ႏုိးလာျခင္းျဖစ္၏။ ခန္းမေဆာင္တစ္ဖက္ရွိ ကေလးခန္းဆီမွ ကေလးငုိသံပါလား။ တစ္ေယာက္ တည္း ပခံုးတြန္႔ၿပီး အိပ္ရာေပၚ ျပန္လွဲလုိက္သည္။ ကေလးထိန္း မိန္းမ၏ သားကေလး အသံမွန္း သိသာသည္။ ေရာ္ဂ်ာ့အသံက ဒါေလာက္ မက်ယ္ေသးဘူးေလ။ ကေလးငုိသံတင္မကဘဲ စကားေျပာသံေတြ ပါ ၾကားေနရသလုိလုိ။ ကေလးခန္းဆီမွ ခပ္အုပ္အုပ္ ေျပာသံေတြ။
ဟင္ ... မိန္းမႏွစ္ေယာက္ အေခ်အတင္ ေျပာေနသံပါလား။ ရင္ထဲထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ အိပ္ရာ ေပၚမွ ခုန္ဆင္း လုိက္သည္။ ဖိနပ္မစီးေတာ့ဘဲ ခန္းမေဆာင္ကုိ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ ကေလးခန္း တံခါးကုိ ၀ုန္းခနဲ ဆဲြဖြင့္လုိက္သည္။

ျပတင္းေပါက္မွ စီး၀င္ေနသည့္ ၾကယ္ေရာင္ေရးေရးတြင္ အနက္ေရာင္ သ႑ာန္တစ္ခုကုိ ေတြ႕ရ သည္။ ကာလက္အတြက္ မမွတ္မိႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေသာ ပံုရိပ္။ ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ ကေလး ကုိ ေပြ႕ထားၿပီး ညာဘက္လက္တြင္ ေသနတ္ႏွင့္။ ေသနတ္ေျပာင္းက ကေလးထိန္းအမ်ိဳး သမီးကုိ ခ်ိန္လ်က္။ ကပၸလီအမ်ိဳးသမီးမွာ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ နံရံကုိ မွီကာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေန သည္။ သူ႔ ကေလး ႏုိးလာၿပီး အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ငုိျပန္သည္။ ေရာ္ဂ်ာကေလးက တအင္အင္ႏွင့္။

" ကေလးကုိ ျပန္ခ်ထားစမ္း"
ကာလက္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အသံျဖင့္ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။ ဒုိလားရက္စ္သည္ ကေလးကုိ ရင္မွာ ကပ္လုိက္၏။ ေသနတ္ေျပာင္း၀ကုိ ကာလက္ဆီသုိ႔ လွည့္လုိက္သည္။
ကာလက္ နားထဲတြင္ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ ၾကားလုိက္၏။ ၀မ္းဗုိက္နံေဘးတြင္ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကုိ အျပင္း အထန္ ခံစားလုိက္ရၿပီး လဲက်သြား၏။ ေရွ႕မွ အနက္ေရာင္သ႑ာန္သည္ ဒယီးဒယုိင္ ျဖစ္ သြားသည္။

သတိ လံုး၀လစ္သြားသည္ေတာ့ မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့။ ဒုိလားရက္စ္ ကေလးကုိ ေပြ႕ကာ ျပတင္းေပါက္မွ ခုန္ဆင္းသြားသည္ဟု ထင္လုိက္၏။ ကေလးထိန္းမိန္းမက အေၾကာက္ လြန္ၿပီး ၾကက္ေသ ေသေန၏။ ထ ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ မရ။ အသံတစ္သံ အိမ္ထဲတြင္ ထပ္ ေပၚလာ သည္။ အေဖ့အသံ။ အေဖ ခ်က္ခ်င္း အခန္းထဲ ေရာက္လာသည္။
" ခု ထြက္သြား၊ အရွက္မရွိတဲ့ မိန္းမ "
အေဖက ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဒုိလားရက္စ္လက္ထဲက ကေလးကုိ ၀င္လုသည္ကုိ သိလုိက္သည္။ ထုိစဥ္ မခံ မရပ္ႏုိင္ေအာင္ နာလာၿပီး ကာလက္ လံုး၀ သတိလစ္သြားေတာ့သည္။
၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ ဂ်ဴးဒစ္ ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ဤသုိ႔ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနသည္မွာ ေလးရက္ပင္ ရွိခဲ့ၿပီ။ ကာလက္မ်ား တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ေတာ့ သင္း ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ေျမကုိ မနင္းေစရဘူးဟု စိတ္ထဲမွ ႀကံဳး၀ါးလုိက္သည္။

ခ်က္ခ်င္း ေျခလွမ္းတံု႔သြားၿပီး မ်က္ရည္ေတြ လည္လာကာ သူ႔ကုိ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ ရေအာင္ေခၚၿပီး ျပန္လာဖုိ႔ လင္ေတာ္ေမာင္ကုိ ပူဆာျပန္သည္။ သူ မေျပာခင္ ဖီးလစ္က ေခၚခ်င္ေနသူ။ အခ်ဳပ္ခန္း မွာ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ေနၿပီး ႂကြက္တရုန္းရုန္းႏွင့္ မဟုတ္လား။ သုိ႔ေသာ္ အစ္ကုိ တစ္ေယာက္လံုး အသက္အႏၱရာယ္ စုိးရိမ္ေနရခ်ိန္တြင္ အစ္ကုိ႔ကုိသတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည့္ မိန္းမကုိ အိမ္ေခၚ ထားရမည့္ ကိစၥမွာ အလြန္ အေျပာရခက္သည့္ ကိစၥျဖစ္၍ ၿငိမ္ေနခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

ငရဲခန္းထဲ မွ ထုတ္လာၿပီး ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒုိလားရက္စ္က သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကုိ ေက်းဇူးစကားမဆုိ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းတစ္ခုပဲ ေတာင္းဆုိသည္။ ေရခ်ိဳးပါရေစတဲ့။
၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ တြင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူမဟုတ္သည့္ အခ်ိန္မ်ား၌ ဒုိလားရက္စ္တစ္ေယာက္ လံုး၀ မစကားမေျပာဘဲ တေစၦမကေလးလုိ လႈပ္ရွားေနသည္။
ကာလက္ ဒဏ္ရာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သက္သာလာသည္။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ဒုိလားရက္စ အမႈ ရံုးတင္မခံရေအာင္ လုိက္ေပးသည္။ ဒုိလားရက္စ္ကုိ သံေယာဇဥ္ရွိ၍လား၊ သစ္ျဖဴေတာ ၏ ဂုဏ္သိကၡာကိစၥလားဟု ဂ်ဴးဒစ္ ေတြးေနသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဖီးလစ္က ေခါင္းခါၿပီး -
" မင္းအစ္ကုိ ဟာ မင္းတုိ႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ နယူးအဂၤလန္က ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ လူစားမ်ိဳး ထင္ပါရဲ႕ကြာ" ဟု ညည္းညည္းညဴညဴေျပာေလသည္။

ဒုိလားရက္စ္ အတြက္ အိမ္ေဆာက္ဖုိ႔ ကာလက္ အသင့္ျဖစ္ေနေၾကာင္း ထပ္ေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ဖက္ ကလည္း ကေလးကုိ တစ္ဦးတည္း အုပ္ထိန္းလုိမႈအတြက္ သက္ဆုိင္ရာကုိ ဦးတုိက္ေလွ်ာက္ထားရန္ လံုးပန္းေနသည္။ ဂ်ဴးဒစ္အေနျဖင့္ သည္ကိစၥ မၿပီးမခ်င္း ဒုိလားရက္စ္ကုိ လက္ခံထားရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

ေနာက္ေျခာက္လအၾကာ။ ဖေလာ္ရီဒါအေနာက္ပုိင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးျမတ္ေသာ ဘုရင့္ကုိ နီခံုရံုးေတာ္မွ စာရြက္ခုနစ္ရြက္ ပါသည့္ စီရင္ခ်က္ထြက္လာသည္။ ဒုိလားရက္စ္ရွာရမီမွာ လင္ေယာက္်ားကုိ သတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစား ခဲ့သည့္ မိန္းမျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကာလက္ရွာရမီကုိ မမွန္ကန္ေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ လိမ္ညာ လွည့္ျဖားၿပီး ေသြးေဆာင္ လက္ထပ္ခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရာ္ဂ်ာရွာရမီအား အုပ္ထိန္းခြင့္ေပးသင့္ သူမွာ ဖခင္ ကာလက္ရွာရမီပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ စီရင္ခ်က္တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည္။

တရားရံုးေတာ္မွ ဖီးလစ္ျပန္လာေတာ့ ဂ်ဴးဒစ္ ဥပစာေဆာင္ထဲတြင္ရွိေနသည္။ သူ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းၿပီး ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေလွကားထစ္မ်ားကုိ တက္လာေနသည္။
" ဘာတဲ့လဲဟင္ အစ္ကုိ "
" တုိ႔ ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ "
ဖီးလစ္က စီရင္ခ်က္စာရြက္ မိတၱဴကုိ လွမ္းေပးရင္း ေျပာလုိက္သည္။ ဂ်ဴးဒစ္ အေဆာင္လက္ရန္းကုိ မွီၿပီး ဖတ္သည္။
" သူ႔ကုိ ေျပာလုိက္ရမလားဟင္ "
" ေျပာလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ သူ ဘာလုပ္မလဲ မသိဘူး "
" မေျပာတတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခံစားရမွာပဲ၊ သူက တစ္မ်ိဳးေမွ်ာ္လင့္ထားတာ မဟုတ္လား "

" ေအးေလ၊ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈပဲ၊ ကာလက္ကုိ ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္ေအာင္ သူ လုပ္ခဲ့တာကုိး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းအေနနဲ႔ သူ႔အေပၚ တာ၀န္ေက်သားပဲ ဂ်ဴးဒစ္ရယ္၊ အဲဒီလုိသာ ေျဖေပေတာ့ "
ဒုိလားရက္စ္ ဥပစာေဆာင္ထဲ ၀င္လာသည္။ ဂ်ဴးဒစ္လက္ထဲမွ စာရြက္ထပ္ႀကီးကုိ လွမ္းၾကည့္ၿပီး စုိးရိမ္ တႀကီး ေလသံျဖင့္ -
" ဘာတဲ့လဲဟင္ ဂ်ဴးဒစ္ "
ဂ်ဴးဒစ္က စာရြက္ေတြကုိ ကမ္းေပးလုိက္သည္။ သူ လွမ္းယူသည္။ ဟုိလွန္သည္လွန္ လုပ္ေနၿပီး မွ ျပန္ေပးရင္း -
" ကၽြန္မ အဂၤလိပ္စာ မဖတ္တတ္ဘူးေလ "
" ေၾသာ္ ... အင္း၊ ေမ့လုိ႔ "
ဂ်ဴးဒစ္ အားတင္းၿပီး စာရြက္ကုိ စီကာ ဖတ္မည္ျပဳသည္။

" ဘုန္းေတာ္ႀကီးျမတ္လွေသာ တတိယေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ... အုိ ... အစ္ကုိပဲ ဖတ္ျပလုိက္ပါ"
ဒုိလားရက္စ္ တံခါးရြက္ကုိ မွီၿပီး ရပ္ေနသည္။ သူတုိ႔ဘက္သုိ႔ တည့တည့္မၾကည့္။ ဖီးလစ္ ခပ္သြက္သြက္ ဖတ္ သြားသည္။
" ဒယ္လ္ရြိဳင္းၿမိဳ႕၊ လူ၀ီစီးယားနား၊ ဇြန္လ သံုးရက္၊ တစ္ေထာင့္ရွစ္ရာ ခုနစ္ဆယ့္ခုနစ္"ဟု နိဂံုးခ်ဳပ္ လုိက္၏။
ဒုိလားရက္စ္ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္လုိ မလႈပ္မယွက္ ရပ္ေနသည္။ ဖီးလစ္ႏွင့္ ဂ်ဴးဒစ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ငုိမ်ား ငုိခ်ေလ မလား၊ ၿပိဳပဲ ၿပိဳလဲသြားေလမလားဟု စုိးရိမ္တႀကီး ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဒုိလားရက္စ္ ဘာမွမျဖစ္။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ လက္ကမ္းၿပီး အဲဒါ ကၽြန္မကုိ ေပးပါလား"ဟု စာရြက္ေတြ ကုိ ေတာင္းသည္။ ထြက္လာသည့္ အသံက တုိးတုိးေလး။
" ေရာ့ေလ၊ ကုိယ္တုိ႔ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ဒုိလားရက္စ္ "

ဖီးလစ္ စာရြက္ထပ္ ကုိ သြားေပးရင္း ေျပာလုိက္သည္။ " ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" တစ္ခြန္းသာ ေျပာၿပီး အိမ္ထဲ ျပန္၀င္သြားသည္။ အခန္းတံခါးဆဲြပိတ္သံ ၾကားလုိက္ရ၏။
" ဂ်ဴးဒစ္ လုိက္သြားရမလားဟင္ အစ္ကုိ "
" သူ႔ဘာသာသူ ေနပါေစ၊ လာ တုိ႔ ညစာ စားၾကရေအာင္ "
" ဒါျဖင့္ အစ္ကုိ ေရခ်ိဳးဖုိ႔ ေရေႏြးစပ္ခုိင္းလုိက္မယ္ "
ဂ်ဴးဒစ္ ရင္ထဲတြင္ နင့္ေနေအာင္ ခံစားေနရသည္။ သူ႔အျပစ္ သူခံသြားသည္ ထားဦး၊ ၀င္မပူဘဲ မေန ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔အခန္းေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေတာ့ အထဲမွ က်ိတ္ငုိေနသံ ၾကားရသည္။ သည္းအူျပတ္မွ် ေသာက ေရာက္ေနသည့္ ငုိရိႈက္သံမ်ိဳး။

ထုိညတြင္ ဒုိလားရက္စ္ တစ္ညလံုး အျပင္ထြက္မလာေတာ့ေပ။ အေစခံေတြကုိ အစားအေသာက္ ပုိ႔ျခင္းျဖင့္ မေႏွာင့္ယွက္ဖုိ႔ ဂ်ဴးဒစ္ အမိန္႔ေပးထားသည္။
အိပ္ခန္း ထဲေရာက္ေတာ့ ဖီးလစ္က ထင္ေၾကးေပးသည္။
" သူု ခုေလာက္ဆုိ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္ေနေလာက္ၿပီထင္တယ္၊ အရက္ဗီရုိထဲမွာ ၀ီစကီ တစ္လံုး ေပ်ာက္ေနတယ္၊ အင္း ... သနားပါတယ္ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္ "
" သူ စိတ္ခ်မ္းသာသလုိ ေနပါေစ အစ္ကုိရယ္ "

ညည္ညအဖုိ႔ သူဘာလုပ္လုပ္ ဂ်ဴးဒစ္ ခြင့္လႊတ္ထားမည္သာ။ အိပ္ရာထဲ ေရာက္ေတာ့ ဂ်ဴးဒစ္ လင္ေတာ္ေမာင္ကုိ တင္းတင္းဖက္ထားလုိက္မိသည္။ ခုလုိ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမတဲ့ ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ရဲ႕ မေဟသီ ဘ၀နဲ႔ ေနရေအာင္ ငါဘာေတြမ်ား ေဆာင္ၾကဥ္းခဲ့လုိ႔လဲဟု ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။
မိမိကုိ ျမတ္ႏုိးလွသည့္ အိမ္ဦးနတ္ႏွင့္အတူ ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ အိမ္ႀကီးရယ္၊ ေက်းကၽြန္ေတြရယ္၊ ခ်စ္ စရာ ရင္ေသြးငယ္ႏွစ္ေယာက္ ရယ္၊ ဒါေတြအားလံုး ဘုရားသခင္က ခ်က္ခ်င္း ဖန္ဆင္းၿပီး လက္ထဲ လာထည့္ သြားသည့္ အလား။
အိပ္မေပ်ာ္မီ တုိးတုိးကေလး ဆုေတာင္းလုိက္သည္။

" အုိ အရွင္၊ တပည့္ေတာ္မကုိ ဤအရာအားလံုးႏွင့္ ထုိက္တန္သည့္ ကုိယ္ ျဖစ္ရပါလုိ၏ဘုရား၊ စိတ္ လုိက္မာန္ပါ ေလွ်ာက္လုပ္ေနသည့္ တပည့္ေတာ္မ၏ အစ္ကုိ႔ကုိလည္း သနားခြင့္လႊတ္ေတာ္မူ ပါဘုရား "
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာ ျမင္းတစ္စီးျဖင့္ စုိက္ခင္းေတြဆီသုိ႔ ဖီးလစ္ ထြက္သြားသည္။ မြန္းတည့္ ခ်ိန္ေလာက္ မွ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ဂ်ဴးဒစ္ စုိးရိမ္တႀကီး ေစာင့္ေနသည္။
" ခုထက္ထိ သူ အျပင္မထြက္ဘူး အစ္ကုိ၊ ၀င္ၾကည့္ရရင္ မေကာင္းဘူးလား "
" သြားၾကည့္ေလ၊ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ လင္းခါနီးမွ အိပ္သြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ခုထိ ဆက္ငုိေနတုန္းပဲလား၊ အဲဒါဆုိလည္း က်ိတ္ခံေနတာနဲ႔စာရင္ ေကာင္းပါတယ္ေလ "
ခန္းမေဆာင္ကုိ ျဖတ္ၿပီး ဒုိလားရက္စ္၏ အခန္းသုိ႔ ဂ်ဴးဒစ္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ခပ္တုိးတုိး ေခၚၾကည့္သည္။

" ဒုိလားရက္စ္ "
အတြင္းမွ ထူးသံမၾကားရ။ အတြင္းမွ ကန္႔လန္႔ကုိ အသာမၿပီး တံခါးကုိ အသံမၾကားေအာင္ ျဖည္းျဖည္းကေလး ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ဖီးလစ္ကုိ အလန္႔တၾကား ေအာ္ေခၚလုိက္သည္။
" အစ္ကုိ အစ္ကုိ လာပါဦး "
ဖီးလစ္ ေျပးခ်လာသည္။
" ဘာလဲ ဂ်ဴးဒစ္ "
" သြားၿပီ၊ သူ သြားၿပီ။ အားလံုး ယူသြားၿပီ အစ္ကုိ "

ႏွစ္ေယာက္သား အခန္းထဲ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ အိပ္ရာေတြမွာ ေၾကမြတြန္႔လိပ္လ်က္။ ေခါင္းအံုးက ပံုပ်က္ ပန္းပ်က္ ပိန္ရံႈ႕ပံုပ်က္ေန၏။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖက္ထားပံုလည္းရ၏။ လက္သီးႏွင့္ ထုိးႀကိတ္ထား ပံုလည္းရ၏။ တစ္ခန္းလံုး ရႈပ္ပြေနသည္။ အေလာတႀကီး ထသြားပံုရသည္။ ေျခအိတ္ တခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေခါင္းစည္းဖဲႀကိဳးတခ်ိဳ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ျပန္႔က်ဲေနသည္။
အံဆဲြမ်ားကုိ အျပင္ဆဲြထုတ္ထား၏။ အထဲတြင္ ဘာမွမရွိေတာ့။ ဖေယာင္းတုိင္မွာ ေအာက္အထိ ေလာင္ၿပီး ကုန္ေန၏။ ဖီးလစ္၏ မ်က္လံုးအစံုျပတင္းေပါက္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ႏွစ္ေပါက္စလံုး ပြင့္ေန သည္။ ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ ေသတၱာအလ်င္ခ်ၿပီး ေသတၱာေပၚမွတစ္ဆင့္ လြယ္လြယ္ကူကူ ဆင္း သြားျခင္းျဖစ္သည္။

ဂ်ဴးဒစ္က ဖီးလစ္၏ လက္ေမာင္းကုိ ဆဲြၿပီး -
" သူ သစ္ျဖဴေတာကုိ သြားတာမ်ားလား အစ္ကုိ "
" မေျပာတတ္ဘူး၊ ခဏ ေနဦး "
ဖီးလစ္က အျပင္ထြက္သြားသည္။ အခန္းေထာင့္တြင္ အရက္ပုလင္းခံြ တစ္လံုးလဲေနသည္ကုိ ဂ်ဴးဒစ္ သတိထား မိ၏။ ဖီးလစ္ ျပန္၀င္လာသည္။
" ေသနတ္ေတာ့ ယူမသြားဘူး၊ အားလံုး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ရွိေနတယ္၊ ဂ်ိဳးကုိ သစ္ျဖဴေတာလႊတ္လုိက္ ၿပီး။ အဲဒီကုိမ်ား ေရာက္လာသလား သြားေမးခုိင္းလုိက္တယ္ "
ဖီးလစ္က သေရာ္ၿပံဳး ၿပံဳးလုိက္ၿပီး -
" အစ္ကုိေတာ့ အဲဒီသြားတယ္ မထင္ပါဘူး "
" ဘာျပဳလုိ႔ "
" ေသနတ္ခန္းထဲမွာရွိတဲ့ စားပဲြထဲက ပုိက္ဆံေတြအားလံုး ယူသြားတယ္ေလ "

" ဘုရား ဘုရား၊ အမ်ားႀကီးမ်ားလာဟင္ အစ္ကုိ "
" ေလးငါးေျခာက္ေပါင္ေလာက္ပါ၊ နယူးေအာ္လီယန္းကုိေတာ့ ေရာက္ႏုိင္တာေပါ့ "
" ေငြထည္ပစၥည္းေတြလည္း ပါသြားတယ္ အစ္ကုိ၊ ေရာင္းစားလုိ႔ ရတာေတြ အကုန္သယ္သြားတယ္"
" အင္း ... သနားပါတယ္ကြာ၊ တကယ့္ကုိ သနားစရာပါပဲ "
ဂ်ဴးဒစ္က ခံျပင္းသည့္ အမူအရာျဖင့္ -
" ဂ်ဴးဒစ္ေတာ့ နားမလည္ဘူးအစ္ကုိ၊ ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ရဲ႕ သနားၾကင္နာမႈကုိ ဒီလုိ တံု႔ျပန္သြားတာေပါ့ ေနာ္၊ သူ ဘာလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ အကူအညီ ေပးမယ္ဆုိတာ သိလ်က္သားနဲ႔ "
" ေၾသာ္ ဂ်ဴးဒစ္ ကလဲကြယ္၊ လက္၀ါးျဖန္႔ ေတာင္းရမယ့္အျဖစ္ထက္ ခုိး၀ွက္ၿပီး လစ္သြားရတာ လြယ္လုိ႔ေပါ့၊ မင္း အဲဒီလုိ မေတြးမိဘူးလား "
" ခု ဘယ္ေရာက္ေနမယ္ ထင္လဲဟင္ "

" အစ္ကုိ႔ အထင္ေတာ့ သူ႔ေနာက္ကုိ ဘယ္သူမွ လုိက္ရွာေစခ်င္မယ္ မထင္ဘူး "
ဂ်ိဳး ျပန္ေရာက္လာၿပီး သစ္ျဖဴေတာသုိ႔ ဒုိလားရက္စ္ ေရာက္မလာေၾကာင္း သတင္းပုိ႔ခ်ိန္တြင္ ဂ်ဴးဒစ္ စိတ္ဓာတ္အက်ႀကီး က်ေနၿပီ။ သူ႔ပုိက္ဆံအိတ္ပါ ယူသြားေလၿပီ။ ေရႊလုိင္းသံုးလုိင္းပါသည့္ ဖန္ခြက္ သံုးလံုးကုိလည္း ယူသြားသည္။ တန္ဖုိးႀကီးလွေသာ ျပင္သစ္ျပည္လုပ္ ဖန္ခြက္အစံုထဲမွ ယူ သြားျခင္းျဖစ္၏။ ထမင္းစားခန္းထဲမွ ေရႊသြားၾကားထုိးတံေတြလည္း ပါသြားသည္။ အျခား တုိလီ မုိလီ ပစၥည္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး။
ဂ်ဴးဒစ္က ဖီးလစ္ကုိ ၀ဋ္လည္တာဟုဆုိသည္။ ပင္လယ္ဓားျပ သေဘၤာေပၚက ပစၥည္းေတြခုိးၿပီး သူ႔ဘ၀ကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္လား။ ဖီးလစ္က ၀န္ခံေလသည္။

အခန္း (၉)

ဆိပ္ကမ္းတစ္၀ုိက္ႏွင့္ ေလွႀကီးေတြေပၚတြင္ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးေနသည္။ ဗလေကာင္းေကာင္း ကပၸလီႀကီးမ်ားသည္ သီးႏွံထြက္ကုန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ေလွမ်ားေပၚသုိ႔ သယ္ပုိ႔ တင္ေဆာင္ေနၾက၏။ ဆိပ္ကမ္းေပၚမွ အထုပ္ေတြ၊ အိတ္ေတြေပၚတြင္ လူျဖဴေတြ၊ လူမည္းေတြ ထုိင္သူထုိင္၊ လွဲသူလဲွႏွင့္။ စစ္သားအခ်ိဳ႕က အန္စာပစ္ေနၾက၏။ အခ်ိဳ႕က ေနဆာလံႈေနၾကသည္။
ေသတၱာကုိခ်ၿပီး ဒုိလားရက္စ္ ရပ္လုိက္သည္။ ပင္ပန္းလွၿပီ။ ေနကလည္း ပူစျပဳၿပီ။ သယ္လာစတုန္းက ေသတၱာမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္၏။ ခရီးေ၀းေတာ့ လက္ေမာင္းေတြ ကုိက္လာ သည္။ လမ္းတြင္ မဲနယ္ လွည္းတစ္စီးႏွင့္သာ မေတြ႕လွ်င္ သည္ေသတၱာ သည္ေနရာသုိ႔ ေရာက္ လာမည္မထင္။ ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွ ဆိပ္ကမ္းအေရာက္ ရွစ္မုိင္ခန္႔ ရွိမည္ထင္သည္။ ပုိခ်င္သာပုိမည္။ သည့္ထက္မေလ်ာ့ႏုိင္။
လွည္းသမားႀကီးကုိ နယူးေအာ္လီယန္းထြက္မည့္ ေလွႀကံဳရွိ မရွိ ေမးၾကည့္သည္။ ကပၸလီႀကီးမွာ စုိက္ပ်ိဳးၿခံ တစ္ၿခံမွ ကၽြန္အလုပ္သမားႀကီးျဖစ္၍ ေရလမ္းႏွင့္ ေလွအေၾကာင္း ဘာမွ မသိေပ။
အသီးအႏွံေတြရြက္ၿပီး လုိက္ေရာင္းေနသည့္ ေကာင္မေလးကုိ ျမင္မွ မေန႔ကတည္းက ဘာမွ မစားရေသးေၾကာင္း သတိရသည္။ ေစ်းသည္မကေလးကုိ လက္ယပ္ေခၚလုိက္ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးႏွင့္ စပ်စ္သီးတစ္ခုိင္ ၀ယ္လုိက္သည္။

လမ္းတြင္သံုးရန္ ပုိက္ဆံအေႂကြတခ်ိဳ႕ကုိ သုိးေမြးအိတ္ကေလးထဲ ထည့္ၿပီး အက်ႌရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ထားလုိက္သည္။ ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွ ယူခဲ့သည့္ ပုိက္ဆံေတြကုိေတာ့ ဆာလာအိတ္ထဲထည့္ၿပီး ကုတ္အက်ႌအတြင္းအိတ္တြင္ ထားသည္။
၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ စံအိမ္ႀကီးတြင္ ေငြေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္ေနရာတြင္ ထားမွန္း မသိ။ ကိစၥမရွိပါဘူးေလ၊ ဒါေလာက္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ သည္လူ ေတြႏွင့္ ပုိ၍ေ၀းေသာ ေနရာကုိေလ။ သူတုိ႔အားလံုးကုိ မုန္းတယ္။
ေျခာက္ရက္အရြယ္ သားကေလးကုိ လုယူသြားတဲ့ ကာလက္ေရာ၊ သူ႔အေဖ မ်က္ႏွာပုပ္ႀကီးကုိေရာ၊ အယဥ္အေက်းၿပိဳင္ေနၾကတဲ့ ပါစယ္လင္မယားကုိေရာ မုန္းတယ္။ အားလံုးကုိ မုန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖီးလစ္ႏွင့္ ဂ်ဴးဒစ္။

မိမိကုိ ေခြးသူေတာင္းစားမ တစ္ေကာင္အေပၚ ၾကင္နာနည္းမ်ိဳးနဲ႔ ၾကင္နာၾကသူေတြ။ တစ္ခါတေလ တစ္ေဆာင္တေယာင္မထားဘဲ ကြင္းထဲဆင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ခုိင္းထားတာကမွ သက္သာဦးမည္ဟု ေတြးမိ၏။
သည္အိမ္ႀကီးက ထြက္ေျပးခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ သားကေလးကုိ ျပန္ရႏုိးႏွင့္ ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံၿပီး ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ခုေတာ့ ရင္ေသြးကေလးကုိ သူတုိ႔ အတင္းလုယူသြား ၾကၿပီ။ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ သည္ေရ၊ သည္ေျမ၊ သည္လူေတြကုိ လံုး၀မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ သားကေလးႏွင့္ အခ်ိန္ မေရြး ေတြ႕ခြင့္ရသူ အားလံုးကုိ မျမင္လုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။ အင္း၊ ေျခာက္လပင္ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ။ ေရာ္ဂ်ာကေလးကုိ ျပန္ေတြ႕လွ်င္လည္း မွတ္မိေတာ့မည္မထင္။

စီရင္ခ်က္စာရြက္ကုိ ဖီးလစ္ ဖတ္ျပေတာ့ တစ္ကုိယ္လံုး ေလာင္ကၽြမ္းသြားမတတ္ ပူပူေလာင္ေလာင္ ခံစား လုိက္ရသည္။ လူ႔ေလာကတြင္ သည္ေလာက္ ရက္စက္သည့္ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ရွိႏုိင္မည္ မထင္ခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ တကယ္ရွိေနၿပီ။ သည္မွာ တကယ္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဥပေဒစကားလံုးမ်ားကုိ နားမလည္ေသာ္လည္း ကာလက္က သူ႔ကုိ အၿပီးအပုိင္ ေမာင္းထုတ္လုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ သားကေလးကုိလည္း တစ္သက္ ေတြ႕ခြင့္ရေတာ့ မည္မဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္လုိက္၏။

မိမိအေပၚ ကာလက္ ခ်စ္ခဲ့သည့္ အခ်စ္ သံေယာဇဥ္ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သည္ေလာက္ အရုပ္ဆုိးဆုိး၊ သည္လုိ ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္း ျဖစ္လာမည္မထင္ခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္လက္ကုိယ့္ေျခလုိ ပုိင္ သည့္ ရင္ေသြးကေလးအား မိခင္က ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ မရွိေစရဟု ေခါင္းေပၚတြင္ ဆံပင္တုမ်ား စြပ္ထား သည့္ပညာရွိ တရားသူႀကီးမ်ားက မည္သုိ႔ ယံုၾကည္ႏုိင္ပါမည္လဲ။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ သည္အတုိင္း ယံုၾကည္ၾကသည္တဲ့ေလ။

က်န္းမာသန္စြမ္းၿပီး လုိရာကုိ သြားႏုိင္ေျပာႏုိင္တဲ့ မိန္းမ ျဖစ္ပါလ်က္ သူတုိ႔ကုိ သြားေရာက္ေျပာဆုိ ဟန္႔တားႏုိင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ မိမိအေနျဖင့္ မည္သူ႔ကုိမွ် ထိထိခုိက္ခုိက္ မျဖစ္ေစလုိပါ။ ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ မွ ျမင္းတစ္စီး ယူၿပီး ကေလးကုိ ျပန္ေခၚစ္ကလည္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ် သတ္ဖုိ႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါ။

ကေလးထိန္းကုိ ေသနတ္ႏွင့္ခ်ိန္ၿပီး ေခၚထုတ္၊ ၿပီးေတာ့ ငမည္းေကာင္ကေလးကုိ မေအာ္ႏုိင္ေအာင္ ေခါင္းအံုးနဲ႔ ဖိခဲ့ရင္ လြယ္လြယ္ကေလးရသားပဲ။ ကာလက္က အၾကမ္းဖက္ၿပီး သားကေလးကုိ ျပန္လုမည္ ဆုိေတာ့မွ အမုန္းခြန္အားေတြ လွ်ံတက္လာၿပီး ေသနတ္ေမာင္းကုိ ဆဲြညွစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

စပ်စ္သီး၀ါးရင္း ဒုိလားရက္စ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ စားၿမံဳ႕ျပန္ေနသည္။ မိမိကုိ ႀကိဳးစင္မတင္သည့္ အတြက္ သူတုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္သင့္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဒုိလားရက္စ္ ေက်းဇူးမတင္ေပ။ ခုေန ခုိးရာပါ ပစၥည္းေတြႏွင့္ အဖမ္းခံရလွ်င္ေကာ။ ယူလာသည့္ ပစၥည္းႏွင့္ ေငြတန္ဖုိးမွာ ၀က္သစ္ခ်ၿမိဳင္ အတြက္ ေျပာပေလာက္သည့္ ပမာဏ မဟုတ္ပါေခ်။ ဘယ္သူမွလည္း ဒါေလာက္ကိစၥကုိ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္မည္မထင္ပါ။ သည္ေတာ့ ျပန္အဖမ္းခံရဖုိ႔၊ ႀကိဳးဟင္တက္ဖုိ႔ လမ္းက မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖစ္သြားသည္။ အကာအကြယ္မဲ့ ဘ၀၊ တစ္ေကာင္ႂကြက္ ဘ၀ပါလား။
သားကေလးေမြးဖြားသည့္ အခန္းထဲတြင္ မုိးလင္းလုိ႔ ႏုိးလာသည္ႏွင့္ ငါတစ္ေယာက္တည္းရယ္ပါ လားဟူသည့္ အသိမွာ ရင္ကဲြနာက်စရာ ေကာင္းသည့္ အသိမ်ိဳးျဖစ္ပါ၏။ သည္ဘ၀မ်ိဳးကုိ ဘယ္မိခင္ ေနႏုိင္ပါမည္နည္း။

ကာလက္အေနျဖင့္ ေထာက္ပံ့မည္ဆုိသည့္ ကိစၥႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ကေတာ့ ဒုိလားရက္စ္ကုိ သက္သက္ အထင္ေသးျခင္းပင္။ သည္မိန္းကေလးသည္ သူမ်ားအေထာက္အပံ့ခံ ဘ၀ျဖင့္ေနမည့္ မိန္းကေလးမ်ိဳးလား ဆုိသည္ကုိ ကာလက္ စဥ္းစားသင့္သည္။ မယားမုိက္ကုိေတာင္ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ မဟာကရုဏာရွင္အျဖစ္ လူေတြ သူ႔ကုိ ေကာင္းခ်ီးေပးတာ ခံခ်င္ေသးသည္ထင္ပါရဲ႕။ အသက္ႀကီးလာသည့္ ေငြ၀ယ္ကၽြန္ အဘုိးအုိ၊ အဘြားအုိေတြကုိ အလုပ္ေလွ်ာ့လုိင္းသည့္ ကၽြန္ပုိင္ရွင္အား ခ်ီးက်ဴးသလုိေပါ့။

သူခုိးဘ၀ကုိ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ပါေစ၊ ဆိပ္ကမ္းတကာမွာ ကေလကေခ် ဘ၀ကုိ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္ပါေစ။ သူတုိ႔တစ္ေတြ၏ အသနားခံ ဘ၀ကုိေတာ့ ဒုိလားရက္စ္ အေရာက္ခံမည္ မဟုတ္ပါ။
ေျခေထာက္ေတြ၊ ေက်ာေတြ ေအာင့္လာသည္။ လူတစ္ေယာက္ အနားတြင္ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေန သည္ကုိ သတိထားမိ၏။ စကားလာေျပာေတာ့စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ ေအာ္ထုတ္ပစ္လုိက္သည္။
" သြားစမ္း၊ ရွင္ အခုထြက္သြား "
သစ္သီးေသတၱာေပၚတြင္ ထုိင္ေငါင္ေနသည့္ ကပၸလီေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းေခၚ လုိက္ သည္။ ရင္ဘတ္တြင္ တံဆိပ္ႏွင့္။ သူ႔သခင္က ဆိပ္ကမ္းတြင္ ေတာက္တုိမည္ရ လုပ္ဖုိ႔ လႊတ္ထား သည့္ကေလး။

" ေကာင္ေလး၊ ငါ့ေသတၱာေလး ၾကည့္ထားေပးစမ္း၊ ငါ ေလွဆင္းစံုစမ္းမလုိ႔၊ နယူးေအာ္လီယန္း ထြက္မယ့္ေလွ နင္သိလား "
ေကာင္ေလးက မ်က္လံုး ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ ခုခ်ိန္ ရွိဖုိ႔ မလြယ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။
" အေမရိကန္ေတြက စစ္တုိက္ေနတယ္ မဟုတ္လား မေလး။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္မသြားရဲၾကဘူး "
" ေသေတာ့မွာပဲ၊ ဒီကိစၥကလည္း ခုထိ မၿပီးေသးဘူးလား "
" မၿပီးေသးဘူး မေလး၊ ေလွမွန္သမွ် စစ္သားေတြ ေခ်ာဆဲြထားၾကတယ္၊ မနက္ျဖန္ထြက္မယ့္ ေလွတစ္စင္းေတာ့ ေဟာဟုိေအာက္နားမွာ ရွိတယ္ "
နယူးေအာ္လီယန္းသုိ႔ ထြက္မည့္ေလွကုိ ဒုိလားရက္စ္ ရွာသည္။ သိပ္မလြယ္။ ဆိပ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလွေတြ၊ ကုန္ေတြ၊ ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္သားေတြ၊ စစ္သားေတြႏွင့္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေန၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ပင္ မလြယ္။

သားေမြးအေရခံြေတြ လုိက္ေရာင္းေနသည့္ လူနီရုိင္းမ်ားလည္းရွိ၏။ ဆိပ္ကမ္းတစ္၀ုိက္တြင္ အမ်ိဳး သမီးမ်ားကုိ မေတြ႕ရသေလာက္ပင္။ ဘာသာမ်ိဳးစံုျဖင့္ သူ႔ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ စကားေျပာၾကသည္။ နားလည္သည့္ ဘာသာစကားသံုးမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာလာလွ်င္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ဆဲပစ္ခဲ့သည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ နယူးေအာ္လီယန္းကုိ ထြက္မည့္ ေလွႀကီးကုိ သြားေတြ႕သည္။ ဧရာမ ပိန္းေကာ ႀကီး။ မဲနယ္၊ ေဆးရြက္ႀကီးႏွင့္ သားေမြးေတြ အျပည့္တင္ထားသည္။
အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ သူ႔ေယာက္်ားျဖစ္ဟန္တူသူ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးတုိ႔ ေလွသူႀကီးႏွင့္ စကားေျပာ ေနရင္း သူတုိ႔ပစၥည္းေတြကုိ ေနရာခ်ေနသည္။ ေနာက္တြင္ ကပၸလီကၽြန္ေလးေယာက္ ပါလာသည္။
ဒုိလားရက္စ္က သူတုိ႔ကိစၥၿပီးသည္အထိ ေစာင့္ၿပီးမွ ေလွသူႀကီးႏွင့္ စကားေျပာသည္။
ေလွသူႀကီးက အေဖာ္မပါဘဲ ခရီးသြားသည့္ အမ်ိဳးသမီးကုိ လံုး၀မတင္ေၾကာင္း အျပတ္ေျပာသည္။

" ကၽြန္မ တန္ရာတန္ေၾကးထက္ ပုိေပးပါ့မယ္ရွင္ "
" က်ဳပ္ ေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ က်ဳပ္ေလွဟာ အဲဒီလုိေလွမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး "
" ေသခ်င္းဆုိးႀကီး "
ေလွသူႀကီးက သူ႔ကုိ ဂရုမစုိက္ေတာ့ဘဲ လွည့္ထြက္သြားၿပီး ေလွထုိးသမားေတြကုိ ဆက္လက္ အမိန္႔ေပးေနသည္။ ဒုိလားရက္စ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ကုန္းေပၚျပန္တက္လာၿပီး ေလွႀကီးကုိ ေငး ၾကည့္ေနသည္။ ေစာေစာက စံုတဲြ ကုန္းေပၚျပန္တက္လာၿပီး အသင့္ေစာင့္ေနသည့္ ရထားလံုး ႀကီးေပၚသုိ႔ တက္လုိက္ၾကသည္။ အမ်ိဳးသားက အမ်ိဳးသမီးကုိ ေဖးေဖးမမ ယုယုယယ တဲြေခၚ သည္။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္မိသည္။ အင္း ... လင္မရွိသည့္ မယားဘ၀ဘယ္သူမွ မေလးစားၾက ေတာ့ပါလား။ အနည္းဆံုး ရုိးက်ိဳးသည့္ ကၽြန္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ အနားမွာ ရွိသင့္သည္။ အကာအကြယ္ လုိပါသည္ဟု ဆုိေလ လူေတြက အကာကြယ္မဲ့ ဘ၀ကုိ အခြင့္အေရး ယူခ်င္ေလ ေလ။

ေနာက္တစ္စင္းကုိ သြားေမးသည္။ သူတုိ႔က အထက္ကုိ ဆန္မွာတဲ့။ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ရွိတဲ့ ဘာေတြရုဂ္အထိ သြားမွာတဲ့။ ေနာက္တစ္စင္းကေတာ့ ညစ္ပတ္လွ၏။ တိရစၦာန္ သားေရခ်ပ္ေတြ၊ အလီႏြိဳင္းက ၀က္၀ံဆီေတြ တင္လာသည့္ေလွ။ သည္ေလွကလည္း ခရီးသည္ လံုး၀ မတင္ဟု ဆုိ သည္။
အျခားေလွေတြကေတာ့ စစ္သားေတြ၊ ေသနတ္ေတြ တင္ေနၿပီး အရပ္သား လုိက္ခြင့္မရသည့္ ေလွေတြ။ လက္နက္ေတြ အျပည့္ဆင္ထားသည့္ စပိန္ေလွတစ္စင္းကုိလည္း ေတြ႕ရ၏။ အနီႏွင့္ အျဖဴစင္း အလံထူထားသည့္ အျခားေလွတစ္စင္းႏွင့္ ယွဥ္ရပ္ထားသည္။ အနီႏွင့္ အျဖဴအစင္းအလံ၏ တစ္ဖက္ေထာင့္ အျပာခံေပၚတြင္ ၾကယ္ျဖဴမ်ားကုိ ေတြ႕ရသည္။

ဘယ္ကလာတဲ့ ေလွပါလိမ့္။ အလံေလးက လွလုိက္တာ။ ႏုိင္ငံျခားေလွ ထင္ပါရဲ႕။ ကာကီေရာင္ ရွပ္အက်ႌႏွင့္ စစ္သားတစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း အလံႏွင့္ ေလွအေၾကာင္း ဒုိလားရက္စ္ သြားေမးသည္။ သူက လြတ္လပ္ေသာ တရားမွ်တေသာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု က ေလွျဖစ္ေၾကာင္း၊ သံတမန္အရာရွိႀကီးမ်ား စီးလာသည့္ ေလွျဖစ္ေၾကာင္း၊ နံေဘးက စပိန္ စစ္ေလွမွာ အဂၤလိပ္ပုိင္နက္ထဲတြင္ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ လုိက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။

" ကၽြန္မ နယူးေအာ္လီယန္းကုိမ်ား လုိက္လုိ႔ ရမလားရွင္ "
စစ္သားက ဒုိလားရက္စ္ကုိ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ ေခၚသြားခ်င္တာေပါ့ ခင္ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္လုိ႔ပါေနာ္ "
" ကၽြန္မအတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစရပါဘူးရွင္ "
ဒုိလားရက္စ္က ဇြတ္ေျပာသည္။ ပင္ပန္းလွၿပီ။ ဘယ္လုိ ေလွမ်ိဳးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုိ အေျခအေနနဲ႔ျဖစ္ ျဖစ္ လုိက္ခြင့္ရွိလွ်င္ လုိက္ခ်င္သည္။ နားခ်င္လွၿပီ။ ေက်ာတစ္ေနရာစာ ရလွ်င္ ေတာ္ပါၿပီ။ ႏွစ္ရက္အတြင္း တစ္နာရီေလာက္ပဲ အိပ္ရေသးသည္။ အရက္ေတြ မတရားေသာက္ထားသျဖင့္ ေခါင္းထဲတြင္ မူးရီ မူးေ၀ ျဖစ္ေနတုန္း။ ေနက ပူသည္ထက္ ပူလာၿပီ။ ေခါင္း တစ္ခုလံုးေလးလံေနၿပီ။ ထပ္ေတာင္းပန္သည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>