Wednesday, May 29, 2013

တင္႕ဆန္း ၏ ငမိုးရိပ္မွ ငမုိးရိပ္သို႕, အပိုင္း (၉)

 ယင္းသို႔ ရွိစဥ္ခုိက္၀ယ္ ညီမငယ္သည္ ေကာက္ရသလို အျပငး္ဖ်ားပါေလေတာ့သည္။ သူမ ဖ်ား ရျခင္း ေနပူ ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရခ်ိဳးရန္ အတြက္ ေရကန္ မွ ေရ ခပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။
"အစန္း၊ ညီမေလးကို ဂရုစိုက္ပါကြယ္။ သူဟာ တုိ႔အေပၚ ေကာင္းရွာပါတယ္" ကၽြန္ေတာ္က ညီမငယ္ အျပင္းဖ်ားေသာေၾကာင့္ စိုးရိမ္စြာ ေျပာမိသည္။

"ရွင့္ မယားေလး ရွင္ ဂရုစိုက္ေပါ့။ က်ဳပ္ေတာ့ ကေလးတစ္ဖက္ ဘာတစ္ဖက္နဲ႔ ဂရုမစုိက္ႏိုင္ပါဘူး"
ခင္စန္းၾကည္ က အေငၚတူးလိုက္ေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရင္ထဲ ေအာင့္ကနဲနာ၍ သြားေလသည္။
ကို ဆက္ဖတ္ရန္............

အစန္း မင္းဟာ အေတာ္ ေက်းဇူးကန္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ။ ညီမေလးဟာ မင္းကိုေရာ၊ ကေလးေတြ ကို ေရာ ဘယ္ေလာက္ ဂရုစိုက္တယ္ဆိုတာ မင္းအသိပဲမို႔လား။
"ဒါက ရွင့္မ်က္ႏွာနဲ႔ ဂရုစိုက္တာပါ။ ကၽြန္မခ်ည့္ဆိုရင္ ေျခနဲ႔ေတာင္တို႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ကဲ ေတာ္ေတာ့။ မင္းနဲ႔ငါ့ စကားေျပာ အဆင္မေျပပါဘူး"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤမွ်သာ ေျပာၿပီး ညီမငယ္ဆီသို႔ ထလာခဲ့သည္။ ခင္စန္းၾကည္သည္ ေနာက္တြင္ ႏႈတ္မွ ပြစိပြစိေျပာရင္း က်န္ခဲ့ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာထင္ထင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။ ညီမငယ္ကိုသာ ေန႔ေရာညပါ ျပဳစုေနရသည္။ တစ္ညတြင္ ခင္စန္းၾကည္
သည္ ေလနာသည္ ဟုဆိုကာ ေအာ္ညည္းလူးလွိမ့္၏။ 

ကၽြန္ေတာ္က လ်က္ဆား တစ္ခြက္သာတုိက္ၿပီး လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္မတို႔ဘဲ ပစ္ထား လိုက္ေလသည္။ သူမ ၏ ေလနာျခင္းမွာလည္း ညီမငယ္ေခါင္းကိုက္သည္ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွိပ္ေပးသည္ကို မနာလို၍ နာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က အတတ္သိပါသည္။

ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္က သူမအား ဂရုမစိုက္ိရေကာင္းလားဟု ေဒါပြကာ နံနက္လင္းလွ်င္ လင္းျခင္း ကေလးမ်ားကို ေခၚ၍ ထြက္သြားေတာ့သည္။

 ကၽြန္ေတာ္မွာ ခင္စန္းၾကည္အေပၚ၌ ပို၍ ပို၍ စိတ္ျပတ္စဲ လာေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သြားလိုရာ သြားေစေတာ့ ဟုပင္ ပစ္ထားၿပီး သတင္းမွ မေမးဘဲ ေနခဲ့သည္။
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညိမငယ္တို႔ ညားေနၾကေၾကာင္း ညီမငယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ညားေန၍ သူမအား ႏွင္ထုတ္လိုက္ေၾကာင္း သတင္းဆုိးမ်ားကို လႊင့္ေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ လူဆိုးႀကီးတစ္ေယာက္၊ သစၥာမဲ့သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အမ်ား၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ကို ခံယူရပါသည္။
ညီမငယ္အား အစ္မႀကီးက လာေရာက္ ေခၚယူသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းျဖစ္သည့္အတုိင္း မဟုတ္ မမွန္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းျပရာ အစ္မႀကီးက ယံုသည္။

"ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလးရယ္ မင္းတို႔ခ်င္း အတူေနၾကလို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးမုိ႔လား။ အစ္မႀကီးသေဘာကေတာ့  မင္းတို႔ခ်င္း တကယ္ျဖစ္ေတင္ မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းမွာကလဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဟုတ္။ ညီမကလဲ သိပ္ငယ္ေသးေတာ့ ခုေလာေလာဆယ္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းကလဲ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္နဲ႔ သံုးေလးႏွစ္ၾကာေနလို႔ ညီမကလဲ ႀကီးလာရင္ အစ္မသေဘာတူပါတယ္ကြယ္" ဟု ေျပာသြားေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ကြာရွင္းျပတ္စဲဖို႔ကို ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အစ္မႀကီးေျပာ စကား ကို ႏွစ္သက္သေဘာက်၍ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး  စိတ္ႏွလံုး ပူကၽြမ္းေအာင္ ႏွိပ္စက္ေန ခဲ့သူႏွင့္ ေရွ႕ဘ၀ခရီးတြင္ ဆက္၍ မသြားလိုေတာ့ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ခင္စန္းၾကည္ သည္ ကၽြန္ေတာ္က တကယ္ကြာရွင္းေတာ့မည္ဆိုေသာအခါ ေပကပ္ေနသည္။ သူမ အမွား မ်ားကို ၀န္ခံလာသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆံုးျဖတ္ လုပ္တတ္သူ ျဖစ္၏။ သူမကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စိတ္နာ လာေအာင္ ေျပာသည္။ ညီမငယ္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည္ဟုလည္း ေျပာသည္။ ထုိအခါတြင္ သူမ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အား စိတ္နာၿပီး ျပတ္စဲသြားေလသည္။
သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပတ္စဲၾကရာ၌ သားႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က ေခၚထား၍ သမီးအား သူက ေခၚသြား သည္။ သမီး အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္လလွ်င္ ေငြအစိတ္ ေထာက္ပံ့ရ၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘြားေလးတို႔ႏွင့္ စုေပါင္းေနသည္။ အဘြားေလးမွာ စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ စီးပြားေရးပ်က္ျပား ကာ အုန္းေမာင္ မွာလည္း အလုပ္အကိုင္မရွိ ျဖစ္ေနသည္။ အားလံုးတာ၀န္ကို ကၽြန္ေတာ္က ယူ၍ လုပ္ေကၽြး ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မယားငယ္ လုိခ်င္၍ မယားႀကီးအား ပစ္သည္ဟု သတင္းေျပးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ က မေျဖရွင္း လို၊ ခင္စန္းၾကည္၏ အျပစ္မ်ားကို မထုတ္ေဖာ္လို။ က်သမွ် အျပစ္ဒဏ္ ကၽြန္ေတာ္သာ ခံမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားေလသည္။ အေပါင္းအသင္းမ်ားက ေမးလွ်င္လည္း ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာသည္။ ဒါေပမယ့္ ညီမေလးကို ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ေနေၾကာင္း၊ ညီမေလးဆႏၵကို မသိရေသးေၾကာင္း သာ အေျဖေပးထားခဲ့၏။  

လွည္းကူးၿမိဳ႕သည္ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းကို ခြ၍ တည္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လွည္းကူး၌လည္း ေနခ်င္စိတ္ မရွိ။ ငမိုးရိပ္ႏွင့္ ေ၀းရာိသု႔ ေျပးခ်င္သည္။ ထုိစဥ္၌ ေမာင္ျမႀကီးသည္ ေထာက္ႀကံ့တြင္ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္တစ္ခု ခြဲ၍ တည္ေထာင္ထားေသးသည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ညီမငယ္ထံသို႔ အလည္သြားရာ ညီမငယ္သည္ ရိုင္းစိုင္းေစာ္ကားေသာ စာတစ္ေစာင္ကို လာေပးၿပီး အိမ္ခန္းထဲသို႔ ၀င္ေျပးသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္က စာကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး အံ့အားသင့္ေနမိသည္။

စာ၏ သေဘာမွာ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သားႀကီး မယားႀကီး ရွိလ်က္ႏွင့္ သူမ အား ေခြးက်င့္ေခြးႀကံ စိတ္ထားရေကာင္းလားဟု ရန္ေတြ႕ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အား ေနာက္တြင္ သူမအိမ္သို႔ မလာဖို႔ ျဖစ္ေလသည္။
စာဖတ္ၿပီးေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းထဲ၌ မိုက္ကနဲ ျဖစ္၍သြားသည္။ ညီမငယ္သည္ ဘယ္သေဘာႏွင့္ ထုိစာမ်ိဳးေရးသည္ဟုလည္း နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ် မေတာ္မတရားလည္း မလုပ္ခဲ့။ ခ်စ္စကားလည္း မဆိုခဲ့ပါဘဲႏွင့္ ဤစာမ်ိဳးေရးျခင္းမွာ ထူးျခား ဆန္းၾကယ္ ၍ ေနရေလေတာ့သည္။
 
ကၽြန္ေတာ္သည္ စာရြက္အားလံုးကို ေခ်ပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေမာင္ျမႀကီးအား ေထာက္ႀကံ့ဆိုင္သို႔ သြားေရာက္ခါ အလုပ္လုပ္လိုေၾကာင္း ေျပာျပရာ ေမာင္ျမႀကီးက ခြင့္ျပဳေလသည္။ ေမာင္ေအာင္သန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေနရာခ်င္းလဲရေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာေနသည္။ သူသည္ အစ္ကိုျဖစ္သူ၏ စီစဥ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေထာက္ႀကံ့၌ ေနရေသာ္လည္း ေပ်ာ္ပိုက္ျခင္း မရွိခဲ့ေခ်။
သူက လွည္းကူး၌ ေပ်ာ္ပိုက္သူ။ ကၽြန္ေတာ္က လွည္းကူးတြင္ မေနလိုသူ။ ေနရာခ်င္းလဲလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၂ေယာက္စလံုး စိတ္တိုင္းက်သြားရသည္။

ေထာက္ႀကံ့တြင္ လွည္းကူးထက္၀င္ေငြပိုေကာင္း၏။ ေဂၚရာစစ္သားမ်ားေခါင္းမွာ ဆံပင္ႏုလွသျဖင့္ ၅မိနစ္ ႏွင့္တစ္ေခါင္း အၿပီးညႇပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က ေမာင္ျမႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္အား သံုးပံုႏွစ္ပံုစား ေပးထားသည္။ သူသည္ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ေပတည္း။
ကၽြန္ေတာ့္၀င္ေငြမွာ တစ္ေန႔လွ်င္ ၁၈ႏွင့္ ၂၈က်ပ္ ၾကားရွိေပသည္။ ထုိၾကားထဲ၌ စီးကရက္ဗူးမ်ား အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ၀င္ေငြလမ္းတစ္ဖက္ ရွိေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ထုိစဥ္က ေငြေၾကးစုေဆာင္းလုိစိတ္ မရွိ။ အဘြားေလးႏွင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ ေပးၿပီးလွ်င္ က်န္ေငြကို အကုန္ သံုးျဖဳန္းပစ္လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္သူမွာ ေမာင္ျမႀကီး၏ အစ္ကို တ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ ခ်စ္ေဆြ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ေဆြမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရြယ္တူျဖစ္၍ သူ႔တြင္လည္း ဇနီး ရွိသည္။ သူ႔ဇနီးမွာ သူ႔ထက္အသက္ႀကီးသူ ျဖစ္၍လားမသိ ဇနီးအားသူက စြန္႔ပစ္ထားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အတြဲညီလွ၏။ ဆုိင္တြင္ ဆီ၊ ဆား၊ ဆန္၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္မွအစ အျပည့္အ၀ယ္ထားသည္။ စီးကရက္ဗူး မ်ား၊ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္ရာ စည္းမ်ား အျပည့္အစုံ ရွိသည္။
 
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာမွ စစ္ေျပးလာၾကသူမ်ားသည္ ေထာက္ႀကံ့အနီး ေမွာ္ဘီေလယာဥ္ကြင္းသို႔ လာေရာက္ ေန႔စားကူလီ လုပ္ၾကသည္။ ထုိအထဲမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္ မကင္းသူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ဆုိင္၌ ထမင္းစားၾကသည္။ ေဆးလိပ္မ်ားကို သေဘာရွိေသာက္ရုံမက ယူ၍ သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က ေက်နပ္ပါ၏။ သူတို႔သည္ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကို လုပ္ရင္းႏွင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး လူတန္းစား အသီးသီးတို႔၏ ဓေလ့၊ စရိုက္၊ သဘာ၀၊ စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ားကို ေလ့လာခဲ့သည္။ မွတ္သားခဲ့သည္။

တစ္ခါတစ္ခါ၌ ၀တၳဳေရးခ်င္စိတ္ အျပင္းအထန္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ေထာက္ႀကံံ၌ေနစဥ္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ၀တၳဳမ်ားကို စမ္းေရးၾကည့္သည္။ ခ်စ္ေဆြမွာ ေခတ္ပညာ ရွစ္တန္းအထိ သင္ဘူးၿပီး စာဖတ္၀ါသနာပါ သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီ;
"မင္းေရးတာ သိပ္ေတာ့ မဆိုးဘူးကြ။ ဒါေပမယ့္ လိုေတာ့ လိုေသးတယ္။ ဘာလိုတယ္ရယ္လို႔ ငါလဲ မေျပာ တတ္ဘူး" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ထုိစဥ္က ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္၍သာ ေရးျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဘယ္မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္တိုက္သို႔မွ ပို႔ရန္ လည္း မရည္ရြယ္၊ ပို႔လည္း မပို႔ခဲ့ပါေခ်။ ေထာက္ႀကံ့တြင္ ၅လ ခန္႔ ေနခဲ့ၿပီး ေဂၚရာ စစ္တပ္ ေျပာင္းေရႊ႕ သြား ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ပါးသျဖင့္ လွည္းကူးသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ႀကံ့ေရာက္၍ မၾကာမီမွပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အစ္မႀကီး ေသဆံုးသည္ဟု သတင္း ၾကားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွည္းကူး ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ညီမငယ္တို႔မွာ အေတာ္အေျခအေနဆိုးေနသည္ ဟု သတင္းၾကားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ညီမငယ္ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုရန္ စိတ္ကူးေသး၏။ သို႔ေသာ္ ထုိကိစၥကို ဤမွ်ႏွင့္ပင္ ျဖတ္လိုက္ျခင္းက ေကာင္းမည္ဟု ယူဆမိကာ မသြားဘဲ ေနလိုက္သည္။
တစ္ေန႔ ေစ်းထဲ၌ အေမႀကီးအား ေတြ႕၏။ အေမႀကီးက အိမ္လာလည္ဖို႔ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျငင္း၏။

"သမီးငယ္က မင္းကို မၾကာခဏ သတိရပါတယ္ကြယ္။ ဟုိတုန္းကစာဟာလဲ သူေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အစ္မက မင္းအ၀င္အထြက္မ်ားရင္ လူကဲ့ရဲကမွစိုးလို႔ ေရးတာပါ။ သူက ဒီစာကို မေပးပါရေစလို႔ ငိုၿပီး ေတာင္းပန္တယ္။ အစ္မက ရိုက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္းလုပ္ၿပီး ေပးခုိင္းလို႔ ေပးရရွာတာပါ"
အေမႀကီးက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ရွင္းျပသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ မလာခ်င္တာကို ဒီစာကိစၥေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး အေမႀကီးရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထြက္ သြားလာ ေနရင္ လူေတြက ညီမေလးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ေျပာၾကဆိုၾကဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ပါ"
"အို ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ ကိုယ္က မူမွန္ရင္ ၿပီးတာပဲ သားရယ္။ ေျပာၾကေပေစေပါ့"
အေမႀကီး ဇြတ္ေျပာေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အားလပ္သည့္တစ္ေန႔၌ လာခဲ့ပါမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိအိမ္သို႔ သြားသင့္မသြားသင့္ စဥ္းစားသည္။ ထုိအိမ္သို႔ သြားဖန္မ်ားလွ်င္လည္း ညီမငယ္ႏွင့္ ၿငိတြယ္မိမည္ စိုးရိမ္သည္။ အမွန္ဆိုရေသာ္ ညီမငယ္အား ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ဘက္ အေနႏွင့္လည္း သေဘာက်ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိ ကေလးမငယ္ႏွင့္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မယားႀကီးအား ကြာရွင္းျပတ္စဲခဲ့သည္ဆုိေသာ အျဖစ္မ်ိဳးသို႔ မေရာက္ခ်င္။ ထုိသို႔ မဟုတ္ ေၾကာင္းကို အထင္ေသး အျပစ္ဆိုေနသူမ်ားအား လက္ေတြ႕ျပသခ်င္ပါသည္။  ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိအိမ္သုိ႔ သြား ခ်င္လ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မသြားဘဲ ေနခဲ့ရပါေတာ့သည္။
    ကၽြန္ေတာ္ လွည္းကူးသုိ႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး ၂ လ ခန္႔အၾကာတြင္ သမီးငယ္သည္ ၀က္သက္၀မ္းျဖစ္၍ ေသဆံုးသြားသည္ဟု သတင္းၾကားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရင္ေသြးေသဆံုးျခင္း၏ ပရိေဒ၀ ကုိ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခံစားရျခင္းျဖစ္၍ မီးေတာက္ခဲ့ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးအေလာင္း အားလည္း သြားမၾကည့္။ သၿဂႋဳလ္စရိတ္သာ လူႀကံဳႏွင့္ ေပးလုိက္ၿပီး ရင္မွအပူကုိ က်ိတ္မွိတ္ခံစားေနလုိက္ သည္။
    အမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အား စိမ္းကားေသာ ဖခင္အျဖစ္ ထင္ျမင္ယူဆၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္သူက ဘာ ထင္ထင္ ဂ႐ုမစုိက္။ ထုိကေလး ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆံုျခင္းမျဖစ္လုိျခင္းသည္သာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဓိကျဖစ္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ မွာ စိတ္ကပုိင္းျဖတ္ၿပီးလွ်င္ တကယ္လုပ္သူျဖစ္ပါသည္။ ခင္စန္းၾကည္ကုိလည္း ျပတ္၏။

ညီမငယ္ႏွင့္ လည္း ေရွာင္လဲႊေနခဲ့သည္။ ယင္းသုိ႔သာမက ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ထပ္၍ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိ စိတ္ပင္ မရွိျဖစ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ အခ်ိန္ရသမွ် စာအုပ္ေတြကုိသာ နင္းကန္ဖတ္ေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္၌ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခင္မင္ရာ လူတစ္စုသည္ '' လူထုအလင္းေရာင္'' ' အမည္ျဖင့္ စာၾကည့္သင္းတစ္ခုကုိ တည္ေထာင္လုိက္ၾက သည္။စာၾကည့္သင္းမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိလွသည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕မွ စာေပ၀ါသနာရွင္မ်ားက အားေပးၾကသည္။ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား လွဴဒါန္းက်သည္။ အသင္းရံပံုေငြကလည္း အေတာ္ေတာင့္တင္းသည္ႏွင့္ ထြက္လာသမွ်ေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကုိ ၀ယ္ယူဖတ္ရႈႏုိင္ေပသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ စာၾကည့္တုိက္၌ ရွိသမွ် ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ အားလံုးကုိ ထုတ္ဖတ္သည္။ စာၾကည့္တုိက္မွဴးလုပ္သူမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အံ့အားသင့္ရေလသည္။

    တစ္ေန႔တြင္ အာရွလူငယ္ အစည္းအရံုးမွ လက္ေရးစာေစာင္ထုတ္မည္ဟု ေၾကညာကာ ၀ါသနာပါသူတုိင္း ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးမ်ား ၀င္ေရာက္ေရးသားႏိုင္သည္ဟုလည္းဆုိသည္။ ၀တၳဳမ်ားကုိ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ စသည္ျဖင့္ ၃ မ်ိဳးထား၍ ေရြးခ်ယ္ကာ ဆုမ်ားေပးမည္ဟုဆုိေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွာ ၀တၳဳေရး လုိစိတ္ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ''ေဂၚသာေဂၚ''ဆုိေသာ ေခါင္းစည္းႏွင့္ ၀တၳဳတုိကေလးတစ္ပုဒ္ ေရးသည္။ ၿပီးေနာက္ ကေလာင္အမည္ကုိလည္း ''တင့္ဆန္း'' ဟု တပ္လုိက္သည္။
    ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳ မွာ ဒုတိယရ႐ွိ၍ ေမာင္ျမႀကီး ၀တၳဳက ပထမရကာ တတိယမွာ မည္သူရ႐ွိသည္ဟု မမွတ္မိေတာ့ပါ။
    ''ခင္ဗ်ား အေရးအသားေတာ့ တကယ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက သိပ္မေကာင္းဘူး။ လက္ေရးကလဲဆုိး၊ သတ္ပံုကလဲ သိပ္မွားတယ္''ဟု ထုိလက္ေရးစာေစာင္ အယ္ဒီတာလုပ္သူ ကုိေစာေမာင္က ေ၀ဖန္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိလက္ေရးစာေစာင္၌ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးၿပီး ေနာက္ထပ္ ၀တၳဳမ်ားကုိလည္း ေရးစမ္း မၾကည့္ေတာ့ပါ။ စာအုပ္ေတြကုိသာဖတ္၍ ေနခဲ့ပါသည္။ တစ္ညေန ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ျပင္သုိ႔ ထြက္၍ ေငးေနရာမွ ေန၀င္စအခ်ိန္ ဇရက္မ်ား ဆူဆူညံညံ အိပ္တန္းတက္ၾကသည္ကုိၾကည့္ၿပီးကာ ကဗ်ာ စပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္ႏွင့္ အိမ္သုိ႔ ျပန္လာၿပီး ''ရီျပာျပာ''အမည္ႏွင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကေလာင္အမည္ကုိ ''တင့္ဆန္း(လွည္းကူး)ဟု ေရးထုိး၍ ေနာက္ေန႔တြင္ ဒီးဒုတ္ ဂ်ာနယ္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္၏။ ဂ်ာနယ္ထြက္လာေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကဗ်ာကေလး ပါ၍လာေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္မိ၏။

အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကဗ်ာစပ္နည္း စပ္ထံုးမ်ားကုိ သင္အံေလ့က်က္ထားသူမဟုတ္။ အျခားကေလာင္ရွင္မ်ား ေရးထားေသာ ကဗ်ာတုိ႔ကုိသာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ဖတ္ထားၿပီး ယခု ''ရီျပာျပာ'' ကဗ်ာ မွလည္း စပ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္သာ ေရးစပ္လုိက္ေသာ္လည္း စပ္နည္းစပ္ထံုးႏွင့္ စပ္မိသည္ဟူ၍ပင္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ နားမလည္ခဲ့ပါေခ်။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဂ်ာနယ္၌ ပါၿပီးမွပင္ ကဗ်ာစပ္နည္းစပ္ထံုးမ်ားကုိ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈၿပီး ေလ့က်င့္ရေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္တြင္ ကဗ်ာမ်ား ဆက္ကာ ေရးပုိ ႔ေလေတာ့ သည္။ ၁၀ ပုဒ္ပုိ႔ လွ်င္ ၈ ပုဒ္ခန္႔ပါ၍  ပုဒ္ေလာက္သာ အပယ္ခံရသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ အားတက္လာ၏။ ကဗ်ာမ်ားသာမက ျပဳျပင္ေရးေဆာင္းပါးမ်ားလည္းေရးသည္။ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ က ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ထည့္ေပးရံုသာမက ဂ်ာနယ္မ်ားလည္း အပတ္စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ ပုိ႔ေပးခဲ့သည္။
    ကၽြန္ေတာ္က စာေပ၌ စဲြလမ္းေနစဥ္ ညီမငယ္သည္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ထဲတြင္ အေတာ္ ထိထိခုိက္ခိုက္ ခံစားလုိက္ ရ၏။ ႏွေျမာတသျခင္း ျဖစ္မိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ''ေတာႏွင့္မတန္'' အမည္ျဖင့္ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ေရး၍ ဒီးဒုတ္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္ရာ ပါ၍လာျပန္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳပါေသာ ဂ်ာနယ္လိပ္တည္း၌ စာတစ္ေစာင္လည္း ပါလာသည္။ စာမွာ ယခုလုိ သူတုိ႔ ဂာနယ္သုိ႔ စာမူမ်ား ေရးသားခ်ီးျမႇင့္သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အယ္ဒီတာက ေရးသားေပးပုိ႔လုိက္ ေသာစာျဖစ္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ ေရးပုိ႔လုိက္ေသာ ''ေတာႏွင့္မတန္'' ဇာတ္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကုိ ေတာထား၍ ညီမငယ္ကဲ့သုိ႔ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သုိ႔ ေတာမ်ိဳးႏွင့္မတန္။ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းသူခ်င္းသာ ထုိက္ တန္သည္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္သုိ႔ ၀တၳဳတုိမ်ားေရး၍ ပုိ႔ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသမွ်တည္းမွ မွတ္ မွတ္ရရ ၂ ပုဒ္သာ အပယ္ခံရၿပီး အားလံုးဂ်ာနယ္၌ ပါသည္ခ်ည္းသာ။

    ကၽြန္ေတာ္မွာ စာဖတ္လုိက္ေရးလုိက္ႏွင့္သာ ေပ်ာ္ပုိက္ေနခဲ့သည္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင့္ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားဖုိ႔ကုိလည္း မရည္ရြယ္။ စာေရးျခင္းႏွင့္ အသက္ေမြး၍ ရသည္ဟုလည္း မသိ။ ဘာသာျပန္ေသာ၊ မွီးေသာ ၀တၳဳမ်ားကုိဖတ္ၿပီး ထုိသုိ႔မလုပ္ႏိုင္က စာေရးဆရာျဖစ္လိမ့္မည္ဟုလည္း မထင္မွတ္ခဲ့ပါေခ်။ ကုိယ္၀ါသနာရွိ၍ ေရးခ်င္စိတ္ႏွင့္ေရးေသာ စာေတြကုိ ထည့္ေပးေနျခင္းအတြက္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ကုိ ေက်းဇူးတင္မဆံုး ရွိခဲ့ပါေတာ့သည္။
    ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနမွာ လႈပ္ရွားလာခဲ့၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကုိ ခပ္တင္းတင္း ေတာင္းဆုိလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေပသက္သက္ကုိ သာမဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရးကုိလည္း တစ္ဖက္က စိတ္၀င္စားေသးသျဖင့္ ကမန္ေတာ့္၀တၳဳမ်ားက ႏုိင္ငံေရးဆန္ လာသည္။ အမ်ိဳးသားစိတ္ လႈံ႔ေဆာ္မႈကေလးမ်ား ပါရွိတတ္သည္။ ထုိအခါ၌ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြ ေကာင္းလာၿပီဟု ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။

    ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ဘိလပ္သုိ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သြားေရာက္ အေရး ဆုိၾကေသာအခါ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုး ဆႏၵျပပဲြမ်ား လုပ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လွည္းကူးၿမိဳ႕၌လည္း စည္ကားစြာ ဆႏၵျပပဲြ လုပ္သည္။ ထုိဆႏၵျပစည္းေ၀းပဲြ၌ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ရွမ္း၊ ခ်င္း၊ ကရင္၊ ကခ်င္စေသာ လူမ်ိဳးစုမ်ားအား ေသြးမခဲဖုိ႔ အဆုိတစ္ရပ္ကုိ တင္သြင္းခဲ့သည္။
    စည္းေ၀းပဲြ လုပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔၌ သတင္းေထာက္ ကုိဘသိန္းက သူခရီးသြားစရာရွိ၍ အစည္း အေ၀းပဲြ လူထုဓာတ္ပံုမ်ား ဟံသာ၀တီသတင္းစာတုိက္သုိ႔ ပုိ႔ေပးပါရန္ ကၽြန္ေတာ့္အား ခုိင္းေစေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဓာတ္ပံုႏွင့္အတူ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ သတင္းစာတုိက္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္သည္။ ေနာက္ ၂ ရက္ၾကာ၍ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာ ထြက္လာေသာအခါ ''ဆႏၵျပပဲြဆင္ႏဲႊသည့္ တင့္ဆန္း လွည္းကူး'' ဟုမ်က္ႏွာဖံုးတြင္ ၆ လုိင္း စာလံုးႀကီးႏွင့္ ေခါင္းစဥ္တပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေရာ၊ ကုိဘသိန္း၏ လူထုဓာတ္ပံုပါ ပါရွိလာေလရာ ၀မ္းသာမဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိရျပန္ေတာ့သည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ စာဖတ္ဖုိ႔ႏွင့္ ေရးဖုိ႔သာ စိတ္စဲြေန၏။

စာပေဒသမဂၢဇင္း ထြက္ေပၚလာေသာအခါ တြင္ အဖဲြ႕၀င္ ဖိတ္ေခၚခ်က္ ပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာပေဒသာ အဖဲြ႕၀င္လုိက္၏။ ၿပီးေနာက္ ''လယ္ကူလီ'' အမည္ႏွင့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးကာ စာပေဒသာသုိ႔ ပုိ႔လုိက္သည္။
    လယ္ကူလီ ၀တၳဳမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ႀကံဳဆက္ဆံခဲ့ရေသာ လယ္အလုပ္သမား ကူလီမ်ား၏ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိစာမူပုိ႔ၿပီး ဆယ္ရက္ခန္႔အၾကာတြင္ စာပေဒသာမွ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ စာတစ္ ေစာင္ေရာက္ရွိလာသည္။ ထုိစာမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ၀တၳဳက ရွည္လြန္းေန၍ စာပေဒသာ၌ စာမ်က္ႏွာ မေပး ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းသုိ႔ ေပးထားပါေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ ၀မ္းသာမဆံုး ရွိေနျပန္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အထင္ ႀကီးတတ္သူမဟုတ္။ ဤကဲ့သုိ႔ မဂၢဇင္းမ်ား၌ ပါ၀င္ႏိုင္မည့္ ၀တၳဳမ်ိဳး ေရးသားႏုိင္လိမ့္မည္ဟုလည္း မထင္ မွတ္ခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ေရးခ်င္ေသာစိတ္ကုိ တားမရ၍သာ ေရးသားေပးပုိ႔ခဲ့ျခင္းမ်ား ျဖစ္ေလရာ ယခုလုိ ျပန္စာ မ်ိဳးရရွိလာေသာအခါ၌ ဘယ္သုိ႔လွ်င္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ ရွိပါအံ့နည္း။
    ကၽြန္ေတာ္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၌ ေရးေသာ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာမ်ားတြင္ ''တင့္ဆန္း'' (လွည္းကူး) ဟု ကေလာင္အမည္ တပ္ေလ့ရွိသည္။

လယ္ကူလီ ၀တၳဳ၌လည္း ထုိအတုိင္းပင္ တပ္လုိက္ပါသည္။ စာပေဒသာမွ ျပန္စာရၿပီး ၁၅ ရက္ခန္႔အၾကာ တြင္ ရႈမ၀တံဆိပ္ပါေသာ စာအိတ္ႏွင့္ စာတစ္ေစာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ စာအိတ္ ကုိ ေဖာက္လုိက္ေသာအခါ ဦးႀကီးေမာင္ (ေငြဥေဒါင္း)၏ လက္မွတ္ႏွင့္စာကုိ ေတြ႕ရသည္။ ၎စာတြင္ လယ္ကူလီ၀တၳဳအား ရႈမ၀စာတည္းအဖဲြ႕မွ ေရြးခ်ယ္လုိက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဤကဲ့သုိ႔ တကယ့္ လယ္ကူညီေတြ၏ ဘ၀သ႐ုပ္ကုိ ေဖာ္ျပေရးသားေသာ ၀တၳဳမ်ိဳး ျမန္မာျပည္ တြင္ မရွိေသးေၾကာင္း၊ အလြန္ေကာင္း ပါေၾကာင္းႏွင့္ တင့္ဆန္း (လွည္းကူး)ကုိ လွည္းကူးျဖဳတ္ပစ္၍ ကေလာင္အမည္ ''တင့္ဆန္း''သာ ထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ား ပါရွိေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူးမႈမ်ားကုိ အျပည့္အ၀ခံစား၍ ေနခဲ့ရေသာ္လည္း စာေရးျခင္းႏွင့္ အသက္ေမြးႏိုင္ေလာက္ေသာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာရလိမ့္မည္ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မယံုၾကည္ ခဲ့။ ေမွ်ာ္လည္း မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ပါေခ်။ ယခုလုိပဲ စိတ္ကူးရသည့္အခါ ေကာက္ေရးလုိက္၊ စိတ္ကူး မရေနလုိက္ပင္ ျဖစ္ေပမည္ဟု ရည္ရြယ္ခဲ့ေပသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ လယ္ကူလီေရးၿပီးေနာက္ မဂၢဇင္း၀တၳဳမ်ားေရးဖုိ႔ စိတ္မကူးခဲ့။ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၌သာ ၀တၳဳကဗ်ာမ်ား ေရးခဲ့ပါသည္။ ေရႊအစာေျပာင္ေပၚ၍ လာျပန္ေသာအခါ ''၀တ္ထရိန္း''ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္၍ သေရာ္စာ တစ္ပုဒ္ေရးပုိ႔ရာ စာေစာင္၌ပါ၍ လာျပန္ေတာ့၏။ စာေစာင္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံ လစဥ္မွန္မွန္ ပုိ႔ေပးခဲ့၏။ ထုိစာေစာင္သုိ႔ ေနာက္ဟာသ၀တၳဳတစ္ခုပို႔ေသး၏။ ေခါင္းစည္းမမွတ္မိေတာ့။ ထုိစာပုဒ္လည္း ပါခဲ့သည္။
    ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္မွာ အေပ်ာ္တမ္း စာေရးသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သိပ္ၿပီးေရးခ်င္စိတ္က တုိက္တြန္း လာမွ ေရးသည္။ ေရးသမွ်မွာလည္း အပယ္ခံရခဲလ်၏။ ပါသည္ခ်ည္းသာမ်ားေလသည္။

    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆုိင္၏ ၀င္ေငြမွာ ယခင္ကထက္ ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ အၿပိဳင္အဆုိင္ မ်ားလည္း ေပါမ်ားလာသည္။ ဆံပင္ညႇပ္ခ ေစ်းႏႈန္းမွာလည္း တစ္က်ပ္မွ သံုးမတ္သုိ႔ က်ဆင္းလာသည္။ အျခားကုန္ ေစ်းႏႈန္းမ်ားက မက်လွေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆံပင္ညႇပ္ေစ်းႏႈန္းသာ က်ဆင္းလာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီးပြားေရး က်ပ္တည္း၍လာခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကုိ စိတ္ပ်က္လာ ေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာ လုပ္ဖုိ႔ကုိလည္း စိတ္ကူးပင္ မထည့္ခဲ့မိ။
    ''လက္ရွိအလုပ္ပဲ လုပ္ဦးေပါ့ကြယ္။ တျခားမွာ အလုပ္အတည္တက် မရွိေသးဘဲနဲ႔ ဒီအလုပ္စြန္႔လႊတ္လုိက္ရင္ အားလံုးဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကလိမ့္မယ္''
    ကၽြန္ေတာ္က ဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကုိ စိတ္ပ်က္ေၾကာင္း အျခားအလုပ္တစ္ခုသုိ႔ ကူးေျပာင္းခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေလရာ အဘြားေလးက စုိးရိမ္စြာ ေျပာသည္။
    ''ဒီအလုပ္နဲ႔က ႀကီးပြားဖုိ႔ ေနေနသာသာ ေနာက္ တစ္ေခါင္းငါးမူးမ်ားျဖစ္သြားရင္ ထမင္းစားဖုိ႔ေတာင္ ခက္မွာ အဘြားေလးရဲ႕။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခုကတည္းက တျခား အလုပ္တစ္ခုကုိ စမ္းသပ္ ကူး ေျပာင္းထားမွျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလာ္လီတစ္စီးေလာက္ ကန္ထရုိက္နဲ႔ယူၿပီး ဟုိၿမိဳ႕ ဒီၿမိဳ႕ကုန္ဆဲြမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ေနာက္ ဟန္ပံုေပၚရင္လည္း ေငြရွာၿပီး ေလာ္လီတစ္စီး၀ယ္တာေပါ့''
    '' ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ နားမလည္ရင္ ကားအလုပ္က ခက္သားပဲကြယ္''

    အဘြားေလးက သေဘာမတူေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က မေနပါ။ ေလာလီတစ္စီးကုိ ကန္ထရုိက္ႏွင့္ ငွား၍ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိ ကုိသန္းေမာင္ႏွင့္ ျပည္လမ္းသုိ႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ကုိသန္းေမာင္က ကားေမာင္း၍ စပယ္ယာ ကေလးတစ္ေယာက္ ငွားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကားေပၚ၌ လူပုိတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့၏။
    ျပည္လမ္း၌ ေလာ္လီကားႀကီးႏွင့္ သြားလာကုန္ဆဲြေနခဲ့ရာ ထုိျပည္လမ္းရွိ ၿမိဳ႕ရြာ အေတာ္မ်ားမ်ား သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ လူတန္းစားအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ရသည္။ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ေလ့လာရသည္။ အထူး သျဖင့္ ကားသမား တုိ႔၏ စရိုက္ကုိ သိခဲ့ရေပသည္။
    ကၽြန္ေတာ္က ကားတစ္စီးငွား၍ ထြက္စမ္းေသာအခါ ေမာင္ျမႀကီးလည္း ကားတစ္စီးငွား၍ ထြက္စမ္း ၾကည့္သည္။ သူ႔ကားကုိ ခ်စ္ေဆြက ေမာင္းသည္။ ခ်စ္ေတြမွာ ဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကုိ စြန္႔လြတ္ၿပီး ကားဒရုိက္ဘာ လုပ္ေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ေပၿပီ။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကားမွာ မၾကာခဏ ပ်က္ေသာေၾကာင့္ ေခါက္ေရသိပ္မရဘဲ ရံႈးေလသည္။

 ကားငွားခ ကုိပင္ ကၽြန္ေတာ့္ပတၱျမား လက္စြပ္ေရာင္း၍ ျဖည့္ေပးလုိက္ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရလုိက္ေသာ အျမတ္မွာ ေဒသႏၱရဗဟုသုတႏွင့္ ေနာက္တြင္ ရႈမ၀၌ ေရးသားခဲ့ေသာ ''ဒီေသာင္ေျမ'' ၀တၳဳေသြးေသာက္ တြင္ ေရးခဲ့ ေသာ ''ပုပ္ကုန္'' ၀တၳဳတုိ႔သာ ျဖစ္သည္။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ ထုိအလုပ္ရံႈးသည္ကုိ စိတ္ပ်က္သည္ထက္ ထုိအလုပ္၏ ဂ်ပုိးဆန္မႈကုိ စိတ္ပ်က္သြား သည္။ ေမာင္ျမႀကီးသည္ အလုပ္လည္းမရံႈး၊ ကားပုိင္ရွင္ ျဖစ္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားေသာေၾကာင့္ ေနာင္အခါတြင္ ကားသံုးေလးစီး၏ ပုိင္ရွင္ျဖစ္ေနေလၿပီ။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္မပါလွဘဲႏွင့္ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္သုိ႔ ျပန္၍ အလုပ္ဆင္းရျပန္သည္။ အဘြားေလး သည္ သူ႔၌ ရွိထားေသာ ေငြသားဒဂၤါးအခ်ိဳ႕ကုိေရာင္းကာ ေဆးေပါ့လိပ္ခံု ေထာင္သည္။ ထုိအလုပ္မွာ ႀကီးပြား ႏုိင္ေသာ အလုပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အားေပးသည္။ ဆုိင္မ်ားသုိ႔ ကုိယ္တုိင္ေလွ်ာက္သြင္းသည္။ အလုပ္က အက်ိဳးေပးရန္ အလားအလာ ရွိေသာ္လည္း အဘြားေလးႏွင့္ ေဆးလိပ္သမမ်ား ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ ၅ လေလာက္လုပ္ၿပီး ေဆးလိပ္ခံု ပိတ္ပစ္လုိက္ရသည္။
    ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္မွာ ၀င္ေငြကလည္း ပုိ၍ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ တစ္ေန႔လုပ္စာမွာ တစ္ေန႔ဟင္းခ်က္ စရာဖုိးေလာက္သာရ၏။ အိမ္လခ ၃၀ က်ပ္ႏွင့္ ဆန္ဖုိး၊ ဆီဖုိးမ်ားလုိလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အဘြားေလး တုိ႔တုိင္ပင္ၾကကာ အဘြားေလး၌ က်န္ရွိေသာ ေငြဒဂၤါးမ်ားကုိ ေရာင္းျပန္ၿပီး ၀ါးကုန္ကူးသည္။
    ရြာ၌ရွိေသာ အဘုိးေလး၏ တူေတာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္စပ္တူလုပ္သည္။

စပ္တူလုပ္သည္ ဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေငြစုိက္ရသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ ထံမွ ေငြမ်ားႏွင့္ ေတာတြင္ ၀ါး၀ယ္ကာ လွည္းကူးသုိ႔ ေရာက္ရွိလာေသာ ၀ါးေဖာင္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ က ေရာင္းခ် ရမည္။ အျမတ္တစ္ေယာက္တစ္ ၀က္ျဖစ္၏။
    ထုိသူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ေငြမ်ားယူသြားၿပီး အနီေထာင္ ထုိးပစ္ေလရာ ရံႈး၍ကုန္သည္။ ၀ါးတစ္ ေဖာင္သာ ပုိ႔ေပးႏုိင္ခဲ့၍ က်န္ေငြမ်ားကုိ ျပန္ေတာင္းေသာအခါ ထုိသူက မေပးဘဲေနသည္။ အဘြားေလး သည္ငုိယုိလ်က္ ရန္ကုန္ စမ္းေခ်ာင္းရပ္ကြက္တြင္ရွိေသာ အဘုိးေလးညီအား သြားတုိင္သည္။ အဖုိးေလးညီ လုိက္လာၿပီး ေတာင္းေပးေသာ္လည္း အနည္းအပါးသာရ၍ အေၾကအလည္ မရေတာ့ပါေခ်။
    အဘုိးေလးညီသည္ အဘြားေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား ရန္ကုန္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရန္ေခၚသည္။ ရန္ကုန္၌ အလုပ္တစ္ခုခု စီစဥ္ေပးမည္ဟုေျပာ၏။ အဘြားေလးကလည္း လုိက္လုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သေဘာက်၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ငမုိးရိပ္မွ ခြာခ်င္ေနခဲ့သူ မဟုတ္ပါလား။
    ထုိအခ်ိန္၌ အဘြားေလးသမီးမွာ အုန္းေမာင္ႏွင့္ ကဲြကြာေနသည္။ သူမတြင္ သမီးငယ္တစ္ေယာက္ ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ သားအၾကီးမွာ ေက်ာင္းေန၍ သားအငယ္မွာလည္း ေက်ာင္းထားရသူနီးေနၿပီ။

    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ မဆုိင္းမတြပင္ ရန္ကုန္သုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ၾကသည္။ စမ္းေခ်ာင္းရွိ အဘုိးေလးညီ အိမ္ကုိပင္ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ပါ၏။ အဘုိးေလးညီမွာ ျမင္းလွည္း ၂ စီးေထာင္ထားကာ ျမင္းလွည္းအသင္း၌ အတြင္းေရးမွဴး လုပ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလည္း ျမင္းလွည္းတစ္စီးေထာင္ရန္ တုိက္တြန္း၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အသက္ရွိေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္၏ လုပ္စာကုိင္စာကုိ စားလုိစိတ္မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဘုိးေလးညီ၏ အႀကံေပးခ်က္ကုိ သေဘာမတူ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ ေလးငါးက်ပ္မွန္မွန္၀င္မည္ ဆုိသျဖင့္ အဘြားေလးက သေဘာတူကာ သူ႔သမီး၏ ေရႊဆဲြႀကိဳးကုိ ေရာင္းၿပီး ျမင္းလွည္းေထာင္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ျမင္းလွည္းအလုပ္ ကုိလည္း စိတ္မပါ။ ကုိယ္စိတ္ပါေသာ စာေရးျခင္း အလုပ္ကလည္း ေျပာင္ ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ မျဖစ္ေသး၍ မလုပ္ရဲ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ေသာေၾကာင့္ စာေရးဆရာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ရန္ လံုး၀ စိတ္မကူးခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ အလုပ္လက္မဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္၌ ဘာအလုပ္မွလည္း မလုပ္တတ္။ ေငြရင္းလည္း မရွိ။ ေယာင္ခ်ာခ်ာေနခဲ့ရာမွ လွည္းကူးသုိ႔ျပန္ၿပီး ေမာင္ျမႀကီးကားႏွင့္ ဟုိၿမိဳ႕ ဒီၿမိဳ႕မ်ားကုိ လုိက္သည္။ ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္လာၿပီး လည္ကာပတ္ကာ ေနသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အဘုိးေလးညီ၏ ဇနီးက ေျပာပါသည္။
    "မင္းဒီလုိေနလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ျမင္းလွည္းေထာင္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ လုပ္ႏိုင္မွ ကုိက္တာ။ လူငွားသမားနဲ႔ ပစ္ထားရင္ ကုိယ္မစားရဘူး။ သူတုိ႔ခုိးတာနဲ႔ ကုိယ့္တြက္ ဘာမွမက်န္ဘူး"
    "ကၽြန္ေတာ္က ျမင္းလွည္းမွ မေမာင္းတတ္ဘဲ အေဒၚရယ္" ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ပ်က္စြာ ျပန္ေျပာ လုိက္သည္။

    "မေမာင္းတတ္လဲ လွည္းေပၚထုိင္လုိက္ၿပီး ေငြသိမ္းေပါ့ကဲြ႕"ခုလုိ ပစ္ထားလုိ႔ေတာ့ ဘယ္လုိမွ မရဘူး" ဟု ဆုိျပန္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္လုိက္ ၍ ေငြသိမ္းေသာ အလုပ္ကုိ လုပ္ရျပန္ပါေတာ့၏။ ျမင္းလွည္းႏွင့္ လုိက္ေနရေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကုိ အႏွံ႔အျပား ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ျမင္းလွည္းသမားမ်ား၏ စရုိက္ကုိ စိတ္အပ်က္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ပ်က္ေသာ္လည္း ဘ၀၏ ရပ္တည္မႈ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ိတ္ မွိတ္သည္းခံေနရျပန္ေတာ့၏။
    ျမင္းလွည္းေထာင္သည့္ အလုပ္မွာလည္း မကုိက္ပါေခ်။ ဟုတ္ပါ၏။ ျမင္းစားဖုိး၊ လူငွားခႏႈတ္လုိက္ လွ်င္ တစ္ေန႔ ၄ က်ပ္မွ်ပင္ က်န္ဖုိ႔ခဲယဥ္းေနသည္။ ထုိၾကားထဲ ျမင္းမက်န္းမမာျဖစ္၍ ေဆးကုရလွ်င္ အိတ္ ထဲက စုိက္ရေတာ့၏။
    ကၽြန္ေတာ္က အဘြားေလးအား ျမင္းလွည္းျပန္ေရာင္းပစ္ဖုိ႔ ေျပာသည္။ အဘြားေလး က ျမင္းလွည္း ေရာင္းၿပီး ဘာလုပ္မလဲ ျပန္ေမး၏။ ကၽြန္ေတာ္က အေျဖမေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။

    ျမင္းလွည္းေပၚ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ထုိင္လုိက္ေနစဥ္ တစ္ေန႔ ဦး၀ိစာရလမ္း၌ ရြာတြင္ ေနစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တီး၀ုိင္း၌ တေယာတီးသူကုိခ်စ္တင္ႏွင့္ သြားေတြ႕သည္။ ကုိခ်စ္တင္က ကၽြန္ေတာ့္အား ေတြ႕ ရ၍ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္ေနသည္။ ကပၸလီကြက္သစ္ရွိ သူ႔အိမ္သုိ႔ ေခၚသြား၏။ သူသည္ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ႏုိ႔ဆီဗူးခြက္ကုိ ဖ်က္၍ လုပ္ေသာဘုရားမီးထြန္းသည့္ မီးအိမ္ကေလးမ်ား လုပ္ေနသည္။
    "ဘယ့္ႏွယ္၊ ခင္ဗ်ားလုပ္ငန္း ဟန္က်ရဲ႕လား"
    ကၽြန္ေတာ္က သူ႔လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကုိ ေမးၾကည့္သည္။
    "တစ္ေန႔ ကုိယ့္တြက္ တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ေတာ့ က်န္သားဗ်"
    ကုိခ်စ္တင္က အားရ၀မ္းသာေျပာသည္။

    "ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီျမင္းလွည္းႀကီးနဲ႔ လုပ္ေနရတာ စိတ္ပ်က္လြန္းလုိ႔ဗ်ာ"
    ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ညည္းညည္းေျပာလုိက္သည္။
    "ခင္ဗွားကုိ ေျပာရမွာ အားေတာ့အားနာပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္က အျမင္ႏုပ္ေပမယ့္ ေငြ၀င္ေတာ့ မဆုိးလွပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ လာလုပ္ႏုိင္ရင္ လုပ္ေပါ့။ ခက္လဲ မခက္ပါဘူး။ ဟုိဟာ ဒီ ဟာ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ပံုေပးမယ္။ ခု ဟုိလူ ႏွစ္ေယာက္လည္း ကုိယ့္ေ၀စုနဲ႔ကုိယ္ ေငြကုိ ခဲြယူတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ဆီက လက္နက္ကိရိယာခ ျပန္ႏႈတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားကုိေတာ့ မႏႈန္ဘူး။ အသားတင္ေပးမယ္"
    ကုိခ်စ္တင္က ဤသုိ႔ ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ ၀မ္းသာသြားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရရာ အလုပ္ကုိလုပ္ၿပီး ႀကီးပြားေအာင္ႀကံမည္ဟုလည္း စဥ္းစားထားသည္။ ညတြင္ အဘြားေလးအား အက်ိဳး အေၾကာင္းေျပာၿပီး ေနာက္ေန႔နံနက္ အေစာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ဆင္းခဲ့သည္။ ထုိေန႔ ကၽြန္ေတာ္မွာ သံျပားညႇပ္ရံု၊ ေဆးသုတ္ရံုႏွင့္ပင္ ညေနက်၍ ပစၥည္းမ်ား ဆုိင္သြားသြင္းၿပီးေနာက္ ေငြရင္းရွာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ၆ က်ပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရခဲ့သည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

တင္႕ဆန္း ၏ ငမိုးရိပ္မွ ငမုိးရိပ္သို႕, အပိုင္း (၉)

 ယင္းသို႔ ရွိစဥ္ခုိက္၀ယ္ ညီမငယ္သည္ ေကာက္ရသလို အျပငး္ဖ်ားပါေလေတာ့သည္။ သူမ ဖ်ား ရျခင္း ေနပူ ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရခ်ိဳးရန္ အတြက္ ေရကန္ မွ ေရ ခပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။
"အစန္း၊ ညီမေလးကို ဂရုစိုက္ပါကြယ္။ သူဟာ တုိ႔အေပၚ ေကာင္းရွာပါတယ္" ကၽြန္ေတာ္က ညီမငယ္ အျပင္းဖ်ားေသာေၾကာင့္ စိုးရိမ္စြာ ေျပာမိသည္။

"ရွင့္ မယားေလး ရွင္ ဂရုစိုက္ေပါ့။ က်ဳပ္ေတာ့ ကေလးတစ္ဖက္ ဘာတစ္ဖက္နဲ႔ ဂရုမစုိက္ႏိုင္ပါဘူး"
ခင္စန္းၾကည္ က အေငၚတူးလိုက္ေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရင္ထဲ ေအာင့္ကနဲနာ၍ သြားေလသည္။
ကို ဆက္ဖတ္ရန္............

အစန္း မင္းဟာ အေတာ္ ေက်းဇူးကန္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ။ ညီမေလးဟာ မင္းကိုေရာ၊ ကေလးေတြ ကို ေရာ ဘယ္ေလာက္ ဂရုစိုက္တယ္ဆိုတာ မင္းအသိပဲမို႔လား။
"ဒါက ရွင့္မ်က္ႏွာနဲ႔ ဂရုစိုက္တာပါ။ ကၽြန္မခ်ည့္ဆိုရင္ ေျခနဲ႔ေတာင္တို႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ကဲ ေတာ္ေတာ့။ မင္းနဲ႔ငါ့ စကားေျပာ အဆင္မေျပပါဘူး"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤမွ်သာ ေျပာၿပီး ညီမငယ္ဆီသို႔ ထလာခဲ့သည္။ ခင္စန္းၾကည္သည္ ေနာက္တြင္ ႏႈတ္မွ ပြစိပြစိေျပာရင္း က်န္ခဲ့ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာထင္ထင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။ ညီမငယ္ကိုသာ ေန႔ေရာညပါ ျပဳစုေနရသည္။ တစ္ညတြင္ ခင္စန္းၾကည္
သည္ ေလနာသည္ ဟုဆိုကာ ေအာ္ညည္းလူးလွိမ့္၏။ 

ကၽြန္ေတာ္က လ်က္ဆား တစ္ခြက္သာတုိက္ၿပီး လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္မတို႔ဘဲ ပစ္ထား လိုက္ေလသည္။ သူမ ၏ ေလနာျခင္းမွာလည္း ညီမငယ္ေခါင္းကိုက္သည္ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွိပ္ေပးသည္ကို မနာလို၍ နာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က အတတ္သိပါသည္။

ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္က သူမအား ဂရုမစိုက္ိရေကာင္းလားဟု ေဒါပြကာ နံနက္လင္းလွ်င္ လင္းျခင္း ကေလးမ်ားကို ေခၚ၍ ထြက္သြားေတာ့သည္။

 ကၽြန္ေတာ္မွာ ခင္စန္းၾကည္အေပၚ၌ ပို၍ ပို၍ စိတ္ျပတ္စဲ လာေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သြားလိုရာ သြားေစေတာ့ ဟုပင္ ပစ္ထားၿပီး သတင္းမွ မေမးဘဲ ေနခဲ့သည္။
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ညိမငယ္တို႔ ညားေနၾကေၾကာင္း ညီမငယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ညားေန၍ သူမအား ႏွင္ထုတ္လိုက္ေၾကာင္း သတင္းဆုိးမ်ားကို လႊင့္ေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ လူဆိုးႀကီးတစ္ေယာက္၊ သစၥာမဲ့သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အမ်ား၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ကို ခံယူရပါသည္။
ညီမငယ္အား အစ္မႀကီးက လာေရာက္ ေခၚယူသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သတင္းျဖစ္သည့္အတုိင္း မဟုတ္ မမွန္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းျပရာ အစ္မႀကီးက ယံုသည္။

"ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလးရယ္ မင္းတို႔ခ်င္း အတူေနၾကလို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးမုိ႔လား။ အစ္မႀကီးသေဘာကေတာ့  မင္းတို႔ခ်င္း တကယ္ျဖစ္ေတင္ မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းမွာကလဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဟုတ္။ ညီမကလဲ သိပ္ငယ္ေသးေတာ့ ခုေလာေလာဆယ္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းကလဲ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္နဲ႔ သံုးေလးႏွစ္ၾကာေနလို႔ ညီမကလဲ ႀကီးလာရင္ အစ္မသေဘာတူပါတယ္ကြယ္" ဟု ေျပာသြားေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ကြာရွင္းျပတ္စဲဖို႔ကို ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အစ္မႀကီးေျပာ စကား ကို ႏွစ္သက္သေဘာက်၍ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး  စိတ္ႏွလံုး ပူကၽြမ္းေအာင္ ႏွိပ္စက္ေန ခဲ့သူႏွင့္ ေရွ႕ဘ၀ခရီးတြင္ ဆက္၍ မသြားလိုေတာ့ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ခင္စန္းၾကည္ သည္ ကၽြန္ေတာ္က တကယ္ကြာရွင္းေတာ့မည္ဆိုေသာအခါ ေပကပ္ေနသည္။ သူမ အမွား မ်ားကို ၀န္ခံလာသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆံုးျဖတ္ လုပ္တတ္သူ ျဖစ္၏။ သူမကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စိတ္နာ လာေအာင္ ေျပာသည္။ ညီမငယ္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည္ဟုလည္း ေျပာသည္။ ထုိအခါတြင္ သူမ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ အား စိတ္နာၿပီး ျပတ္စဲသြားေလသည္။
သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပတ္စဲၾကရာ၌ သားႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က ေခၚထား၍ သမီးအား သူက ေခၚသြား သည္။ သမီး အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္လလွ်င္ ေငြအစိတ္ ေထာက္ပံ့ရ၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘြားေလးတို႔ႏွင့္ စုေပါင္းေနသည္။ အဘြားေလးမွာ စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ စီးပြားေရးပ်က္ျပား ကာ အုန္းေမာင္ မွာလည္း အလုပ္အကိုင္မရွိ ျဖစ္ေနသည္။ အားလံုးတာ၀န္ကို ကၽြန္ေတာ္က ယူ၍ လုပ္ေကၽြး ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မယားငယ္ လုိခ်င္၍ မယားႀကီးအား ပစ္သည္ဟု သတင္းေျပးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ က မေျဖရွင္း လို၊ ခင္စန္းၾကည္၏ အျပစ္မ်ားကို မထုတ္ေဖာ္လို။ က်သမွ် အျပစ္ဒဏ္ ကၽြန္ေတာ္သာ ခံမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားေလသည္။ အေပါင္းအသင္းမ်ားက ေမးလွ်င္လည္း ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာသည္။ ဒါေပမယ့္ ညီမေလးကို ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ေနေၾကာင္း၊ ညီမေလးဆႏၵကို မသိရေသးေၾကာင္း သာ အေျဖေပးထားခဲ့၏။  

လွည္းကူးၿမိဳ႕သည္ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းကို ခြ၍ တည္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လွည္းကူး၌လည္း ေနခ်င္စိတ္ မရွိ။ ငမိုးရိပ္ႏွင့္ ေ၀းရာိသု႔ ေျပးခ်င္သည္။ ထုိစဥ္၌ ေမာင္ျမႀကီးသည္ ေထာက္ႀကံ့တြင္ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္တစ္ခု ခြဲ၍ တည္ေထာင္ထားေသးသည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ညီမငယ္ထံသို႔ အလည္သြားရာ ညီမငယ္သည္ ရိုင္းစိုင္းေစာ္ကားေသာ စာတစ္ေစာင္ကို လာေပးၿပီး အိမ္ခန္းထဲသို႔ ၀င္ေျပးသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္က စာကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး အံ့အားသင့္ေနမိသည္။

စာ၏ သေဘာမွာ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သားႀကီး မယားႀကီး ရွိလ်က္ႏွင့္ သူမ အား ေခြးက်င့္ေခြးႀကံ စိတ္ထားရေကာင္းလားဟု ရန္ေတြ႕ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အား ေနာက္တြင္ သူမအိမ္သို႔ မလာဖို႔ ျဖစ္ေလသည္။
စာဖတ္ၿပီးေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းထဲ၌ မိုက္ကနဲ ျဖစ္၍သြားသည္။ ညီမငယ္သည္ ဘယ္သေဘာႏွင့္ ထုိစာမ်ိဳးေရးသည္ဟုလည္း နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ် မေတာ္မတရားလည္း မလုပ္ခဲ့။ ခ်စ္စကားလည္း မဆိုခဲ့ပါဘဲႏွင့္ ဤစာမ်ိဳးေရးျခင္းမွာ ထူးျခား ဆန္းၾကယ္ ၍ ေနရေလေတာ့သည္။
 
ကၽြန္ေတာ္သည္ စာရြက္အားလံုးကို ေခ်ပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေမာင္ျမႀကီးအား ေထာက္ႀကံ့ဆိုင္သို႔ သြားေရာက္ခါ အလုပ္လုပ္လိုေၾကာင္း ေျပာျပရာ ေမာင္ျမႀကီးက ခြင့္ျပဳေလသည္။ ေမာင္ေအာင္သန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေနရာခ်င္းလဲရေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာေနသည္။ သူသည္ အစ္ကိုျဖစ္သူ၏ စီစဥ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေထာက္ႀကံ့၌ ေနရေသာ္လည္း ေပ်ာ္ပိုက္ျခင္း မရွိခဲ့ေခ်။
သူက လွည္းကူး၌ ေပ်ာ္ပိုက္သူ။ ကၽြန္ေတာ္က လွည္းကူးတြင္ မေနလိုသူ။ ေနရာခ်င္းလဲလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၂ေယာက္စလံုး စိတ္တိုင္းက်သြားရသည္။

ေထာက္ႀကံ့တြင္ လွည္းကူးထက္၀င္ေငြပိုေကာင္း၏။ ေဂၚရာစစ္သားမ်ားေခါင္းမွာ ဆံပင္ႏုလွသျဖင့္ ၅မိနစ္ ႏွင့္တစ္ေခါင္း အၿပီးညႇပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က ေမာင္ျမႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္အား သံုးပံုႏွစ္ပံုစား ေပးထားသည္။ သူသည္ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ေပတည္း။
ကၽြန္ေတာ့္၀င္ေငြမွာ တစ္ေန႔လွ်င္ ၁၈ႏွင့္ ၂၈က်ပ္ ၾကားရွိေပသည္။ ထုိၾကားထဲ၌ စီးကရက္ဗူးမ်ား အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ၀င္ေငြလမ္းတစ္ဖက္ ရွိေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ထုိစဥ္က ေငြေၾကးစုေဆာင္းလုိစိတ္ မရွိ။ အဘြားေလးႏွင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ ေပးၿပီးလွ်င္ က်န္ေငြကို အကုန္ သံုးျဖဳန္းပစ္လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္သူမွာ ေမာင္ျမႀကီး၏ အစ္ကို တ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ ခ်စ္ေဆြ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ေဆြမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရြယ္တူျဖစ္၍ သူ႔တြင္လည္း ဇနီး ရွိသည္။ သူ႔ဇနီးမွာ သူ႔ထက္အသက္ႀကီးသူ ျဖစ္၍လားမသိ ဇနီးအားသူက စြန္႔ပစ္ထားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အတြဲညီလွ၏။ ဆုိင္တြင္ ဆီ၊ ဆား၊ ဆန္၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္မွအစ အျပည့္အ၀ယ္ထားသည္။ စီးကရက္ဗူး မ်ား၊ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္ရာ စည္းမ်ား အျပည့္အစုံ ရွိသည္။
 
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာမွ စစ္ေျပးလာၾကသူမ်ားသည္ ေထာက္ႀကံ့အနီး ေမွာ္ဘီေလယာဥ္ကြင္းသို႔ လာေရာက္ ေန႔စားကူလီ လုပ္ၾကသည္။ ထုိအထဲမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္ မကင္းသူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ဆုိင္၌ ထမင္းစားၾကသည္။ ေဆးလိပ္မ်ားကို သေဘာရွိေသာက္ရုံမက ယူ၍ သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က ေက်နပ္ပါ၏။ သူတို႔သည္ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကို လုပ္ရင္းႏွင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး လူတန္းစား အသီးသီးတို႔၏ ဓေလ့၊ စရိုက္၊ သဘာ၀၊ စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ားကို ေလ့လာခဲ့သည္။ မွတ္သားခဲ့သည္။

တစ္ခါတစ္ခါ၌ ၀တၳဳေရးခ်င္စိတ္ အျပင္းအထန္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ေထာက္ႀကံံ၌ေနစဥ္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ၀တၳဳမ်ားကို စမ္းေရးၾကည့္သည္။ ခ်စ္ေဆြမွာ ေခတ္ပညာ ရွစ္တန္းအထိ သင္ဘူးၿပီး စာဖတ္၀ါသနာပါ သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီ;
"မင္းေရးတာ သိပ္ေတာ့ မဆိုးဘူးကြ။ ဒါေပမယ့္ လိုေတာ့ လိုေသးတယ္။ ဘာလိုတယ္ရယ္လို႔ ငါလဲ မေျပာ တတ္ဘူး" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ထုိစဥ္က ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္၍သာ ေရးျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဘယ္မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္တိုက္သို႔မွ ပို႔ရန္ လည္း မရည္ရြယ္၊ ပို႔လည္း မပို႔ခဲ့ပါေခ်။ ေထာက္ႀကံ့တြင္ ၅လ ခန္႔ ေနခဲ့ၿပီး ေဂၚရာ စစ္တပ္ ေျပာင္းေရႊ႕ သြား ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ပါးသျဖင့္ လွည္းကူးသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ႀကံ့ေရာက္၍ မၾကာမီမွပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အစ္မႀကီး ေသဆံုးသည္ဟု သတင္း ၾကားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွည္းကူး ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ညီမငယ္တို႔မွာ အေတာ္အေျခအေနဆိုးေနသည္ ဟု သတင္းၾကားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ညီမငယ္ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုရန္ စိတ္ကူးေသး၏။ သို႔ေသာ္ ထုိကိစၥကို ဤမွ်ႏွင့္ပင္ ျဖတ္လိုက္ျခင္းက ေကာင္းမည္ဟု ယူဆမိကာ မသြားဘဲ ေနလိုက္သည္။
တစ္ေန႔ ေစ်းထဲ၌ အေမႀကီးအား ေတြ႕၏။ အေမႀကီးက အိမ္လာလည္ဖို႔ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျငင္း၏။

"သမီးငယ္က မင္းကို မၾကာခဏ သတိရပါတယ္ကြယ္။ ဟုိတုန္းကစာဟာလဲ သူေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အစ္မက မင္းအ၀င္အထြက္မ်ားရင္ လူကဲ့ရဲကမွစိုးလို႔ ေရးတာပါ။ သူက ဒီစာကို မေပးပါရေစလို႔ ငိုၿပီး ေတာင္းပန္တယ္။ အစ္မက ရိုက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္းလုပ္ၿပီး ေပးခုိင္းလို႔ ေပးရရွာတာပါ"
အေမႀကီးက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ရွင္းျပသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ မလာခ်င္တာကို ဒီစာကိစၥေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး အေမႀကီးရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထြက္ သြားလာ ေနရင္ လူေတြက ညီမေလးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ေျပာၾကဆိုၾကဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ပါ"
"အို ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ ကိုယ္က မူမွန္ရင္ ၿပီးတာပဲ သားရယ္။ ေျပာၾကေပေစေပါ့"
အေမႀကီး ဇြတ္ေျပာေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အားလပ္သည့္တစ္ေန႔၌ လာခဲ့ပါမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိအိမ္သို႔ သြားသင့္မသြားသင့္ စဥ္းစားသည္။ ထုိအိမ္သို႔ သြားဖန္မ်ားလွ်င္လည္း ညီမငယ္ႏွင့္ ၿငိတြယ္မိမည္ စိုးရိမ္သည္။ အမွန္ဆိုရေသာ္ ညီမငယ္အား ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ဘက္ အေနႏွင့္လည္း သေဘာက်ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိ ကေလးမငယ္ႏွင့္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မယားႀကီးအား ကြာရွင္းျပတ္စဲခဲ့သည္ဆုိေသာ အျဖစ္မ်ိဳးသို႔ မေရာက္ခ်င္။ ထုိသို႔ မဟုတ္ ေၾကာင္းကို အထင္ေသး အျပစ္ဆိုေနသူမ်ားအား လက္ေတြ႕ျပသခ်င္ပါသည္။  ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိအိမ္သုိ႔ သြား ခ်င္လ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မသြားဘဲ ေနခဲ့ရပါေတာ့သည္။
    ကၽြန္ေတာ္ လွည္းကူးသုိ႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး ၂ လ ခန္႔အၾကာတြင္ သမီးငယ္သည္ ၀က္သက္၀မ္းျဖစ္၍ ေသဆံုးသြားသည္ဟု သတင္းၾကားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရင္ေသြးေသဆံုးျခင္း၏ ပရိေဒ၀ ကုိ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခံစားရျခင္းျဖစ္၍ မီးေတာက္ခဲ့ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးအေလာင္း အားလည္း သြားမၾကည့္။ သၿဂႋဳလ္စရိတ္သာ လူႀကံဳႏွင့္ ေပးလုိက္ၿပီး ရင္မွအပူကုိ က်ိတ္မွိတ္ခံစားေနလုိက္ သည္။
    အမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အား စိမ္းကားေသာ ဖခင္အျဖစ္ ထင္ျမင္ယူဆၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္သူက ဘာ ထင္ထင္ ဂ႐ုမစုိက္။ ထုိကေလး ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆံုျခင္းမျဖစ္လုိျခင္းသည္သာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဓိကျဖစ္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ မွာ စိတ္ကပုိင္းျဖတ္ၿပီးလွ်င္ တကယ္လုပ္သူျဖစ္ပါသည္။ ခင္စန္းၾကည္ကုိလည္း ျပတ္၏။

ညီမငယ္ႏွင့္ လည္း ေရွာင္လဲႊေနခဲ့သည္။ ယင္းသုိ႔သာမက ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ထပ္၍ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိ စိတ္ပင္ မရွိျဖစ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ အခ်ိန္ရသမွ် စာအုပ္ေတြကုိသာ နင္းကန္ဖတ္ေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္၌ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခင္မင္ရာ လူတစ္စုသည္ '' လူထုအလင္းေရာင္'' ' အမည္ျဖင့္ စာၾကည့္သင္းတစ္ခုကုိ တည္ေထာင္လုိက္ၾက သည္။စာၾကည့္သင္းမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိလွသည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕မွ စာေပ၀ါသနာရွင္မ်ားက အားေပးၾကသည္။ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား လွဴဒါန္းက်သည္။ အသင္းရံပံုေငြကလည္း အေတာ္ေတာင့္တင္းသည္ႏွင့္ ထြက္လာသမွ်ေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကုိ ၀ယ္ယူဖတ္ရႈႏုိင္ေပသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ စာၾကည့္တုိက္၌ ရွိသမွ် ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ အားလံုးကုိ ထုတ္ဖတ္သည္။ စာၾကည့္တုိက္မွဴးလုပ္သူမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အံ့အားသင့္ရေလသည္။

    တစ္ေန႔တြင္ အာရွလူငယ္ အစည္းအရံုးမွ လက္ေရးစာေစာင္ထုတ္မည္ဟု ေၾကညာကာ ၀ါသနာပါသူတုိင္း ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးမ်ား ၀င္ေရာက္ေရးသားႏိုင္သည္ဟုလည္းဆုိသည္။ ၀တၳဳမ်ားကုိ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ စသည္ျဖင့္ ၃ မ်ိဳးထား၍ ေရြးခ်ယ္ကာ ဆုမ်ားေပးမည္ဟုဆုိေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွာ ၀တၳဳေရး လုိစိတ္ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ''ေဂၚသာေဂၚ''ဆုိေသာ ေခါင္းစည္းႏွင့္ ၀တၳဳတုိကေလးတစ္ပုဒ္ ေရးသည္။ ၿပီးေနာက္ ကေလာင္အမည္ကုိလည္း ''တင့္ဆန္း'' ဟု တပ္လုိက္သည္။
    ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳ မွာ ဒုတိယရ႐ွိ၍ ေမာင္ျမႀကီး ၀တၳဳက ပထမရကာ တတိယမွာ မည္သူရ႐ွိသည္ဟု မမွတ္မိေတာ့ပါ။
    ''ခင္ဗ်ား အေရးအသားေတာ့ တကယ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက သိပ္မေကာင္းဘူး။ လက္ေရးကလဲဆုိး၊ သတ္ပံုကလဲ သိပ္မွားတယ္''ဟု ထုိလက္ေရးစာေစာင္ အယ္ဒီတာလုပ္သူ ကုိေစာေမာင္က ေ၀ဖန္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိလက္ေရးစာေစာင္၌ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးၿပီး ေနာက္ထပ္ ၀တၳဳမ်ားကုိလည္း ေရးစမ္း မၾကည့္ေတာ့ပါ။ စာအုပ္ေတြကုိသာဖတ္၍ ေနခဲ့ပါသည္။ တစ္ညေန ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ျပင္သုိ႔ ထြက္၍ ေငးေနရာမွ ေန၀င္စအခ်ိန္ ဇရက္မ်ား ဆူဆူညံညံ အိပ္တန္းတက္ၾကသည္ကုိၾကည့္ၿပီးကာ ကဗ်ာ စပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္ႏွင့္ အိမ္သုိ႔ ျပန္လာၿပီး ''ရီျပာျပာ''အမည္ႏွင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကေလာင္အမည္ကုိ ''တင့္ဆန္း(လွည္းကူး)ဟု ေရးထုိး၍ ေနာက္ေန႔တြင္ ဒီးဒုတ္ ဂ်ာနယ္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္၏။ ဂ်ာနယ္ထြက္လာေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကဗ်ာကေလး ပါ၍လာေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္မိ၏။

အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကဗ်ာစပ္နည္း စပ္ထံုးမ်ားကုိ သင္အံေလ့က်က္ထားသူမဟုတ္။ အျခားကေလာင္ရွင္မ်ား ေရးထားေသာ ကဗ်ာတုိ႔ကုိသာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ဖတ္ထားၿပီး ယခု ''ရီျပာျပာ'' ကဗ်ာ မွလည္း စပ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္သာ ေရးစပ္လုိက္ေသာ္လည္း စပ္နည္းစပ္ထံုးႏွင့္ စပ္မိသည္ဟူ၍ပင္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ နားမလည္ခဲ့ပါေခ်။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဂ်ာနယ္၌ ပါၿပီးမွပင္ ကဗ်ာစပ္နည္းစပ္ထံုးမ်ားကုိ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈၿပီး ေလ့က်င့္ရေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္တြင္ ကဗ်ာမ်ား ဆက္ကာ ေရးပုိ ႔ေလေတာ့ သည္။ ၁၀ ပုဒ္ပုိ႔ လွ်င္ ၈ ပုဒ္ခန္႔ပါ၍  ပုဒ္ေလာက္သာ အပယ္ခံရသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ အားတက္လာ၏။ ကဗ်ာမ်ားသာမက ျပဳျပင္ေရးေဆာင္းပါးမ်ားလည္းေရးသည္။ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ က ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ထည့္ေပးရံုသာမက ဂ်ာနယ္မ်ားလည္း အပတ္စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ ပုိ႔ေပးခဲ့သည္။
    ကၽြန္ေတာ္က စာေပ၌ စဲြလမ္းေနစဥ္ ညီမငယ္သည္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ထဲတြင္ အေတာ္ ထိထိခုိက္ခိုက္ ခံစားလုိက္ ရ၏။ ႏွေျမာတသျခင္း ျဖစ္မိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ''ေတာႏွင့္မတန္'' အမည္ျဖင့္ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ေရး၍ ဒီးဒုတ္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္ရာ ပါ၍လာျပန္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳပါေသာ ဂ်ာနယ္လိပ္တည္း၌ စာတစ္ေစာင္လည္း ပါလာသည္။ စာမွာ ယခုလုိ သူတုိ႔ ဂာနယ္သုိ႔ စာမူမ်ား ေရးသားခ်ီးျမႇင့္သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အယ္ဒီတာက ေရးသားေပးပုိ႔လုိက္ ေသာစာျဖစ္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ ေရးပုိ႔လုိက္ေသာ ''ေတာႏွင့္မတန္'' ဇာတ္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကုိ ေတာထား၍ ညီမငယ္ကဲ့သုိ႔ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သုိ႔ ေတာမ်ိဳးႏွင့္မတန္။ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းသူခ်င္းသာ ထုိက္ တန္သည္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္သုိ႔ ၀တၳဳတုိမ်ားေရး၍ ပုိ႔ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသမွ်တည္းမွ မွတ္ မွတ္ရရ ၂ ပုဒ္သာ အပယ္ခံရၿပီး အားလံုးဂ်ာနယ္၌ ပါသည္ခ်ည္းသာ။

    ကၽြန္ေတာ္မွာ စာဖတ္လုိက္ေရးလုိက္ႏွင့္သာ ေပ်ာ္ပုိက္ေနခဲ့သည္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင့္ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားဖုိ႔ကုိလည္း မရည္ရြယ္။ စာေရးျခင္းႏွင့္ အသက္ေမြး၍ ရသည္ဟုလည္း မသိ။ ဘာသာျပန္ေသာ၊ မွီးေသာ ၀တၳဳမ်ားကုိဖတ္ၿပီး ထုိသုိ႔မလုပ္ႏိုင္က စာေရးဆရာျဖစ္လိမ့္မည္ဟုလည္း မထင္မွတ္ခဲ့ပါေခ်။ ကုိယ္၀ါသနာရွိ၍ ေရးခ်င္စိတ္ႏွင့္ေရးေသာ စာေတြကုိ ထည့္ေပးေနျခင္းအတြက္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ကုိ ေက်းဇူးတင္မဆံုး ရွိခဲ့ပါေတာ့သည္။
    ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနမွာ လႈပ္ရွားလာခဲ့၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကုိ ခပ္တင္းတင္း ေတာင္းဆုိလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေပသက္သက္ကုိ သာမဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရးကုိလည္း တစ္ဖက္က စိတ္၀င္စားေသးသျဖင့္ ကမန္ေတာ့္၀တၳဳမ်ားက ႏုိင္ငံေရးဆန္ လာသည္။ အမ်ိဳးသားစိတ္ လႈံ႔ေဆာ္မႈကေလးမ်ား ပါရွိတတ္သည္။ ထုိအခါ၌ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြ ေကာင္းလာၿပီဟု ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။

    ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ဘိလပ္သုိ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သြားေရာက္ အေရး ဆုိၾကေသာအခါ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုး ဆႏၵျပပဲြမ်ား လုပ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လွည္းကူးၿမိဳ႕၌လည္း စည္ကားစြာ ဆႏၵျပပဲြ လုပ္သည္။ ထုိဆႏၵျပစည္းေ၀းပဲြ၌ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ရွမ္း၊ ခ်င္း၊ ကရင္၊ ကခ်င္စေသာ လူမ်ိဳးစုမ်ားအား ေသြးမခဲဖုိ႔ အဆုိတစ္ရပ္ကုိ တင္သြင္းခဲ့သည္။
    စည္းေ၀းပဲြ လုပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔၌ သတင္းေထာက္ ကုိဘသိန္းက သူခရီးသြားစရာရွိ၍ အစည္း အေ၀းပဲြ လူထုဓာတ္ပံုမ်ား ဟံသာ၀တီသတင္းစာတုိက္သုိ႔ ပုိ႔ေပးပါရန္ ကၽြန္ေတာ့္အား ခုိင္းေစေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဓာတ္ပံုႏွင့္အတူ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ သတင္းစာတုိက္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္သည္။ ေနာက္ ၂ ရက္ၾကာ၍ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာ ထြက္လာေသာအခါ ''ဆႏၵျပပဲြဆင္ႏဲႊသည့္ တင့္ဆန္း လွည္းကူး'' ဟုမ်က္ႏွာဖံုးတြင္ ၆ လုိင္း စာလံုးႀကီးႏွင့္ ေခါင္းစဥ္တပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေရာ၊ ကုိဘသိန္း၏ လူထုဓာတ္ပံုပါ ပါရွိလာေလရာ ၀မ္းသာမဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိရျပန္ေတာ့သည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ စာဖတ္ဖုိ႔ႏွင့္ ေရးဖုိ႔သာ စိတ္စဲြေန၏။

စာပေဒသမဂၢဇင္း ထြက္ေပၚလာေသာအခါ တြင္ အဖဲြ႕၀င္ ဖိတ္ေခၚခ်က္ ပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာပေဒသာ အဖဲြ႕၀င္လုိက္၏။ ၿပီးေနာက္ ''လယ္ကူလီ'' အမည္ႏွင့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးကာ စာပေဒသာသုိ႔ ပုိ႔လုိက္သည္။
    လယ္ကူလီ ၀တၳဳမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ႀကံဳဆက္ဆံခဲ့ရေသာ လယ္အလုပ္သမား ကူလီမ်ား၏ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိစာမူပုိ႔ၿပီး ဆယ္ရက္ခန္႔အၾကာတြင္ စာပေဒသာမွ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ စာတစ္ ေစာင္ေရာက္ရွိလာသည္။ ထုိစာမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ၀တၳဳက ရွည္လြန္းေန၍ စာပေဒသာ၌ စာမ်က္ႏွာ မေပး ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းသုိ႔ ေပးထားပါေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ ၀မ္းသာမဆံုး ရွိေနျပန္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အထင္ ႀကီးတတ္သူမဟုတ္။ ဤကဲ့သုိ႔ မဂၢဇင္းမ်ား၌ ပါ၀င္ႏိုင္မည့္ ၀တၳဳမ်ိဳး ေရးသားႏုိင္လိမ့္မည္ဟုလည္း မထင္ မွတ္ခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ေရးခ်င္ေသာစိတ္ကုိ တားမရ၍သာ ေရးသားေပးပုိ႔ခဲ့ျခင္းမ်ား ျဖစ္ေလရာ ယခုလုိ ျပန္စာ မ်ိဳးရရွိလာေသာအခါ၌ ဘယ္သုိ႔လွ်င္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ ရွိပါအံ့နည္း။
    ကၽြန္ေတာ္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၌ ေရးေသာ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာမ်ားတြင္ ''တင့္ဆန္း'' (လွည္းကူး) ဟု ကေလာင္အမည္ တပ္ေလ့ရွိသည္။

လယ္ကူလီ ၀တၳဳ၌လည္း ထုိအတုိင္းပင္ တပ္လုိက္ပါသည္။ စာပေဒသာမွ ျပန္စာရၿပီး ၁၅ ရက္ခန္႔အၾကာ တြင္ ရႈမ၀တံဆိပ္ပါေသာ စာအိတ္ႏွင့္ စာတစ္ေစာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ စာအိတ္ ကုိ ေဖာက္လုိက္ေသာအခါ ဦးႀကီးေမာင္ (ေငြဥေဒါင္း)၏ လက္မွတ္ႏွင့္စာကုိ ေတြ႕ရသည္။ ၎စာတြင္ လယ္ကူလီ၀တၳဳအား ရႈမ၀စာတည္းအဖဲြ႕မွ ေရြးခ်ယ္လုိက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဤကဲ့သုိ႔ တကယ့္ လယ္ကူညီေတြ၏ ဘ၀သ႐ုပ္ကုိ ေဖာ္ျပေရးသားေသာ ၀တၳဳမ်ိဳး ျမန္မာျပည္ တြင္ မရွိေသးေၾကာင္း၊ အလြန္ေကာင္း ပါေၾကာင္းႏွင့္ တင့္ဆန္း (လွည္းကူး)ကုိ လွည္းကူးျဖဳတ္ပစ္၍ ကေလာင္အမည္ ''တင့္ဆန္း''သာ ထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ား ပါရွိေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူးမႈမ်ားကုိ အျပည့္အ၀ခံစား၍ ေနခဲ့ရေသာ္လည္း စာေရးျခင္းႏွင့္ အသက္ေမြးႏိုင္ေလာက္ေသာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာရလိမ့္မည္ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မယံုၾကည္ ခဲ့။ ေမွ်ာ္လည္း မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ပါေခ်။ ယခုလုိပဲ စိတ္ကူးရသည့္အခါ ေကာက္ေရးလုိက္၊ စိတ္ကူး မရေနလုိက္ပင္ ျဖစ္ေပမည္ဟု ရည္ရြယ္ခဲ့ေပသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ လယ္ကူလီေရးၿပီးေနာက္ မဂၢဇင္း၀တၳဳမ်ားေရးဖုိ႔ စိတ္မကူးခဲ့။ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၌သာ ၀တၳဳကဗ်ာမ်ား ေရးခဲ့ပါသည္။ ေရႊအစာေျပာင္ေပၚ၍ လာျပန္ေသာအခါ ''၀တ္ထရိန္း''ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္၍ သေရာ္စာ တစ္ပုဒ္ေရးပုိ႔ရာ စာေစာင္၌ပါ၍ လာျပန္ေတာ့၏။ စာေစာင္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံ လစဥ္မွန္မွန္ ပုိ႔ေပးခဲ့၏။ ထုိစာေစာင္သုိ႔ ေနာက္ဟာသ၀တၳဳတစ္ခုပို႔ေသး၏။ ေခါင္းစည္းမမွတ္မိေတာ့။ ထုိစာပုဒ္လည္း ပါခဲ့သည္။
    ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္မွာ အေပ်ာ္တမ္း စာေရးသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သိပ္ၿပီးေရးခ်င္စိတ္က တုိက္တြန္း လာမွ ေရးသည္။ ေရးသမွ်မွာလည္း အပယ္ခံရခဲလ်၏။ ပါသည္ခ်ည္းသာမ်ားေလသည္။

    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆုိင္၏ ၀င္ေငြမွာ ယခင္ကထက္ ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ အၿပိဳင္အဆုိင္ မ်ားလည္း ေပါမ်ားလာသည္။ ဆံပင္ညႇပ္ခ ေစ်းႏႈန္းမွာလည္း တစ္က်ပ္မွ သံုးမတ္သုိ႔ က်ဆင္းလာသည္။ အျခားကုန္ ေစ်းႏႈန္းမ်ားက မက်လွေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆံပင္ညႇပ္ေစ်းႏႈန္းသာ က်ဆင္းလာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီးပြားေရး က်ပ္တည္း၍လာခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကုိ စိတ္ပ်က္လာ ေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာ လုပ္ဖုိ႔ကုိလည္း စိတ္ကူးပင္ မထည့္ခဲ့မိ။
    ''လက္ရွိအလုပ္ပဲ လုပ္ဦးေပါ့ကြယ္။ တျခားမွာ အလုပ္အတည္တက် မရွိေသးဘဲနဲ႔ ဒီအလုပ္စြန္႔လႊတ္လုိက္ရင္ အားလံုးဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကလိမ့္မယ္''
    ကၽြန္ေတာ္က ဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကုိ စိတ္ပ်က္ေၾကာင္း အျခားအလုပ္တစ္ခုသုိ႔ ကူးေျပာင္းခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေလရာ အဘြားေလးက စုိးရိမ္စြာ ေျပာသည္။
    ''ဒီအလုပ္နဲ႔က ႀကီးပြားဖုိ႔ ေနေနသာသာ ေနာက္ တစ္ေခါင္းငါးမူးမ်ားျဖစ္သြားရင္ ထမင္းစားဖုိ႔ေတာင္ ခက္မွာ အဘြားေလးရဲ႕။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခုကတည္းက တျခား အလုပ္တစ္ခုကုိ စမ္းသပ္ ကူး ေျပာင္းထားမွျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလာ္လီတစ္စီးေလာက္ ကန္ထရုိက္နဲ႔ယူၿပီး ဟုိၿမိဳ႕ ဒီၿမိဳ႕ကုန္ဆဲြမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ေနာက္ ဟန္ပံုေပၚရင္လည္း ေငြရွာၿပီး ေလာ္လီတစ္စီး၀ယ္တာေပါ့''
    '' ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ နားမလည္ရင္ ကားအလုပ္က ခက္သားပဲကြယ္''

    အဘြားေလးက သေဘာမတူေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က မေနပါ။ ေလာလီတစ္စီးကုိ ကန္ထရုိက္ႏွင့္ ငွား၍ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိ ကုိသန္းေမာင္ႏွင့္ ျပည္လမ္းသုိ႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ကုိသန္းေမာင္က ကားေမာင္း၍ စပယ္ယာ ကေလးတစ္ေယာက္ ငွားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကားေပၚ၌ လူပုိတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့၏။
    ျပည္လမ္း၌ ေလာ္လီကားႀကီးႏွင့္ သြားလာကုန္ဆဲြေနခဲ့ရာ ထုိျပည္လမ္းရွိ ၿမိဳ႕ရြာ အေတာ္မ်ားမ်ား သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ လူတန္းစားအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ရသည္။ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ေလ့လာရသည္။ အထူး သျဖင့္ ကားသမား တုိ႔၏ စရိုက္ကုိ သိခဲ့ရေပသည္။
    ကၽြန္ေတာ္က ကားတစ္စီးငွား၍ ထြက္စမ္းေသာအခါ ေမာင္ျမႀကီးလည္း ကားတစ္စီးငွား၍ ထြက္စမ္း ၾကည့္သည္။ သူ႔ကားကုိ ခ်စ္ေဆြက ေမာင္းသည္။ ခ်စ္ေတြမွာ ဆံပင္ညႇပ္အလုပ္ကုိ စြန္႔လြတ္ၿပီး ကားဒရုိက္ဘာ လုပ္ေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ေပၿပီ။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကားမွာ မၾကာခဏ ပ်က္ေသာေၾကာင့္ ေခါက္ေရသိပ္မရဘဲ ရံႈးေလသည္။

 ကားငွားခ ကုိပင္ ကၽြန္ေတာ့္ပတၱျမား လက္စြပ္ေရာင္း၍ ျဖည့္ေပးလုိက္ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရလုိက္ေသာ အျမတ္မွာ ေဒသႏၱရဗဟုသုတႏွင့္ ေနာက္တြင္ ရႈမ၀၌ ေရးသားခဲ့ေသာ ''ဒီေသာင္ေျမ'' ၀တၳဳေသြးေသာက္ တြင္ ေရးခဲ့ ေသာ ''ပုပ္ကုန္'' ၀တၳဳတုိ႔သာ ျဖစ္သည္။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ ထုိအလုပ္ရံႈးသည္ကုိ စိတ္ပ်က္သည္ထက္ ထုိအလုပ္၏ ဂ်ပုိးဆန္မႈကုိ စိတ္ပ်က္သြား သည္။ ေမာင္ျမႀကီးသည္ အလုပ္လည္းမရံႈး၊ ကားပုိင္ရွင္ ျဖစ္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားေသာေၾကာင့္ ေနာင္အခါတြင္ ကားသံုးေလးစီး၏ ပုိင္ရွင္ျဖစ္ေနေလၿပီ။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္မပါလွဘဲႏွင့္ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္သုိ႔ ျပန္၍ အလုပ္ဆင္းရျပန္သည္။ အဘြားေလး သည္ သူ႔၌ ရွိထားေသာ ေငြသားဒဂၤါးအခ်ိဳ႕ကုိေရာင္းကာ ေဆးေပါ့လိပ္ခံု ေထာင္သည္။ ထုိအလုပ္မွာ ႀကီးပြား ႏုိင္ေသာ အလုပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အားေပးသည္။ ဆုိင္မ်ားသုိ႔ ကုိယ္တုိင္ေလွ်ာက္သြင္းသည္။ အလုပ္က အက်ိဳးေပးရန္ အလားအလာ ရွိေသာ္လည္း အဘြားေလးႏွင့္ ေဆးလိပ္သမမ်ား ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ ၅ လေလာက္လုပ္ၿပီး ေဆးလိပ္ခံု ပိတ္ပစ္လုိက္ရသည္။
    ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္မွာ ၀င္ေငြကလည္း ပုိ၍ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ တစ္ေန႔လုပ္စာမွာ တစ္ေန႔ဟင္းခ်က္ စရာဖုိးေလာက္သာရ၏။ အိမ္လခ ၃၀ က်ပ္ႏွင့္ ဆန္ဖုိး၊ ဆီဖုိးမ်ားလုိလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အဘြားေလး တုိ႔တုိင္ပင္ၾကကာ အဘြားေလး၌ က်န္ရွိေသာ ေငြဒဂၤါးမ်ားကုိ ေရာင္းျပန္ၿပီး ၀ါးကုန္ကူးသည္။
    ရြာ၌ရွိေသာ အဘုိးေလး၏ တူေတာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္စပ္တူလုပ္သည္။

စပ္တူလုပ္သည္ ဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေငြစုိက္ရသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ ထံမွ ေငြမ်ားႏွင့္ ေတာတြင္ ၀ါး၀ယ္ကာ လွည္းကူးသုိ႔ ေရာက္ရွိလာေသာ ၀ါးေဖာင္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ က ေရာင္းခ် ရမည္။ အျမတ္တစ္ေယာက္တစ္ ၀က္ျဖစ္၏။
    ထုိသူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ေငြမ်ားယူသြားၿပီး အနီေထာင္ ထုိးပစ္ေလရာ ရံႈး၍ကုန္သည္။ ၀ါးတစ္ ေဖာင္သာ ပုိ႔ေပးႏုိင္ခဲ့၍ က်န္ေငြမ်ားကုိ ျပန္ေတာင္းေသာအခါ ထုိသူက မေပးဘဲေနသည္။ အဘြားေလး သည္ငုိယုိလ်က္ ရန္ကုန္ စမ္းေခ်ာင္းရပ္ကြက္တြင္ရွိေသာ အဘုိးေလးညီအား သြားတုိင္သည္။ အဖုိးေလးညီ လုိက္လာၿပီး ေတာင္းေပးေသာ္လည္း အနည္းအပါးသာရ၍ အေၾကအလည္ မရေတာ့ပါေခ်။
    အဘုိးေလးညီသည္ အဘြားေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား ရန္ကုန္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရန္ေခၚသည္။ ရန္ကုန္၌ အလုပ္တစ္ခုခု စီစဥ္ေပးမည္ဟုေျပာ၏။ အဘြားေလးကလည္း လုိက္လုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သေဘာက်၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ငမုိးရိပ္မွ ခြာခ်င္ေနခဲ့သူ မဟုတ္ပါလား။
    ထုိအခ်ိန္၌ အဘြားေလးသမီးမွာ အုန္းေမာင္ႏွင့္ ကဲြကြာေနသည္။ သူမတြင္ သမီးငယ္တစ္ေယာက္ ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ သားအၾကီးမွာ ေက်ာင္းေန၍ သားအငယ္မွာလည္း ေက်ာင္းထားရသူနီးေနၿပီ။

    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ မဆုိင္းမတြပင္ ရန္ကုန္သုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ၾကသည္။ စမ္းေခ်ာင္းရွိ အဘုိးေလးညီ အိမ္ကုိပင္ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ပါ၏။ အဘုိးေလးညီမွာ ျမင္းလွည္း ၂ စီးေထာင္ထားကာ ျမင္းလွည္းအသင္း၌ အတြင္းေရးမွဴး လုပ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလည္း ျမင္းလွည္းတစ္စီးေထာင္ရန္ တုိက္တြန္း၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အသက္ရွိေသာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္၏ လုပ္စာကုိင္စာကုိ စားလုိစိတ္မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဘုိးေလးညီ၏ အႀကံေပးခ်က္ကုိ သေဘာမတူ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ ေလးငါးက်ပ္မွန္မွန္၀င္မည္ ဆုိသျဖင့္ အဘြားေလးက သေဘာတူကာ သူ႔သမီး၏ ေရႊဆဲြႀကိဳးကုိ ေရာင္းၿပီး ျမင္းလွည္းေထာင္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ျမင္းလွည္းအလုပ္ ကုိလည္း စိတ္မပါ။ ကုိယ္စိတ္ပါေသာ စာေရးျခင္း အလုပ္ကလည္း ေျပာင္ ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ မျဖစ္ေသး၍ မလုပ္ရဲ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ေသာေၾကာင့္ စာေရးဆရာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ရန္ လံုး၀ စိတ္မကူးခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ အလုပ္လက္မဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္၌ ဘာအလုပ္မွလည္း မလုပ္တတ္။ ေငြရင္းလည္း မရွိ။ ေယာင္ခ်ာခ်ာေနခဲ့ရာမွ လွည္းကူးသုိ႔ျပန္ၿပီး ေမာင္ျမႀကီးကားႏွင့္ ဟုိၿမိဳ႕ ဒီၿမိဳ႕မ်ားကုိ လုိက္သည္။ ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္လာၿပီး လည္ကာပတ္ကာ ေနသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အဘုိးေလးညီ၏ ဇနီးက ေျပာပါသည္။
    "မင္းဒီလုိေနလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ျမင္းလွည္းေထာင္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ လုပ္ႏိုင္မွ ကုိက္တာ။ လူငွားသမားနဲ႔ ပစ္ထားရင္ ကုိယ္မစားရဘူး။ သူတုိ႔ခုိးတာနဲ႔ ကုိယ့္တြက္ ဘာမွမက်န္ဘူး"
    "ကၽြန္ေတာ္က ျမင္းလွည္းမွ မေမာင္းတတ္ဘဲ အေဒၚရယ္" ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ပ်က္စြာ ျပန္ေျပာ လုိက္သည္။

    "မေမာင္းတတ္လဲ လွည္းေပၚထုိင္လုိက္ၿပီး ေငြသိမ္းေပါ့ကဲြ႕"ခုလုိ ပစ္ထားလုိ႔ေတာ့ ဘယ္လုိမွ မရဘူး" ဟု ဆုိျပန္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္လုိက္ ၍ ေငြသိမ္းေသာ အလုပ္ကုိ လုပ္ရျပန္ပါေတာ့၏။ ျမင္းလွည္းႏွင့္ လုိက္ေနရေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကုိ အႏွံ႔အျပား ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ျမင္းလွည္းသမားမ်ား၏ စရုိက္ကုိ စိတ္အပ်က္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ပ်က္ေသာ္လည္း ဘ၀၏ ရပ္တည္မႈ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ိတ္ မွိတ္သည္းခံေနရျပန္ေတာ့၏။
    ျမင္းလွည္းေထာင္သည့္ အလုပ္မွာလည္း မကုိက္ပါေခ်။ ဟုတ္ပါ၏။ ျမင္းစားဖုိး၊ လူငွားခႏႈတ္လုိက္ လွ်င္ တစ္ေန႔ ၄ က်ပ္မွ်ပင္ က်န္ဖုိ႔ခဲယဥ္းေနသည္။ ထုိၾကားထဲ ျမင္းမက်န္းမမာျဖစ္၍ ေဆးကုရလွ်င္ အိတ္ ထဲက စုိက္ရေတာ့၏။
    ကၽြန္ေတာ္က အဘြားေလးအား ျမင္းလွည္းျပန္ေရာင္းပစ္ဖုိ႔ ေျပာသည္။ အဘြားေလး က ျမင္းလွည္း ေရာင္းၿပီး ဘာလုပ္မလဲ ျပန္ေမး၏။ ကၽြန္ေတာ္က အေျဖမေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။

    ျမင္းလွည္းေပၚ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ထုိင္လုိက္ေနစဥ္ တစ္ေန႔ ဦး၀ိစာရလမ္း၌ ရြာတြင္ ေနစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တီး၀ုိင္း၌ တေယာတီးသူကုိခ်စ္တင္ႏွင့္ သြားေတြ႕သည္။ ကုိခ်စ္တင္က ကၽြန္ေတာ့္အား ေတြ႕ ရ၍ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္ေနသည္။ ကပၸလီကြက္သစ္ရွိ သူ႔အိမ္သုိ႔ ေခၚသြား၏။ သူသည္ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ႏုိ႔ဆီဗူးခြက္ကုိ ဖ်က္၍ လုပ္ေသာဘုရားမီးထြန္းသည့္ မီးအိမ္ကေလးမ်ား လုပ္ေနသည္။
    "ဘယ့္ႏွယ္၊ ခင္ဗ်ားလုပ္ငန္း ဟန္က်ရဲ႕လား"
    ကၽြန္ေတာ္က သူ႔လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကုိ ေမးၾကည့္သည္။
    "တစ္ေန႔ ကုိယ့္တြက္ တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ေတာ့ က်န္သားဗ်"
    ကုိခ်စ္တင္က အားရ၀မ္းသာေျပာသည္။

    "ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီျမင္းလွည္းႀကီးနဲ႔ လုပ္ေနရတာ စိတ္ပ်က္လြန္းလုိ႔ဗ်ာ"
    ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ညည္းညည္းေျပာလုိက္သည္။
    "ခင္ဗွားကုိ ေျပာရမွာ အားေတာ့အားနာပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္က အျမင္ႏုပ္ေပမယ့္ ေငြ၀င္ေတာ့ မဆုိးလွပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ လာလုပ္ႏုိင္ရင္ လုပ္ေပါ့။ ခက္လဲ မခက္ပါဘူး။ ဟုိဟာ ဒီ ဟာ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေပါ့။ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ပံုေပးမယ္။ ခု ဟုိလူ ႏွစ္ေယာက္လည္း ကုိယ့္ေ၀စုနဲ႔ကုိယ္ ေငြကုိ ခဲြယူတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ဆီက လက္နက္ကိရိယာခ ျပန္ႏႈတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားကုိေတာ့ မႏႈန္ဘူး။ အသားတင္ေပးမယ္"
    ကုိခ်စ္တင္က ဤသုိ႔ ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္ ၀မ္းသာသြားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရရာ အလုပ္ကုိလုပ္ၿပီး ႀကီးပြားေအာင္ႀကံမည္ဟုလည္း စဥ္းစားထားသည္။ ညတြင္ အဘြားေလးအား အက်ိဳး အေၾကာင္းေျပာၿပီး ေနာက္ေန႔နံနက္ အေစာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ဆင္းခဲ့သည္။ ထုိေန႔ ကၽြန္ေတာ္မွာ သံျပားညႇပ္ရံု၊ ေဆးသုတ္ရံုႏွင့္ပင္ ညေနက်၍ ပစၥည္းမ်ား ဆုိင္သြားသြင္းၿပီးေနာက္ ေငြရင္းရွာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ၆ က်ပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရခဲ့သည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Monday, May 27, 2013

တင္႕ဆန္း ၏ ငမိုးရိပ္မွ ငမုိးရိပ္သို႕, အပိုင္း (၈)

ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ခုခုကုိ လုပ္မိၿပီဆုိလွ်င္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ၊ ဇြတ္ တရြတ္ပင္ စဲြစဲြၿမဲၿမလုပ္တတ္ေသာ အက်င့္ရွိခဲ့သည္။ ေလာင္းကစားႏွင့္ မူးယစ္ေသာက္စားျခင္းမ်ား မေကာင္း မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဒါေပမယ့္ ထုိအလုပ္ကုိ မျဖတ္ဘဲဆက္၍ သာလုပ္ေနခဲ့ သည္။ ေနာက္ဆံုး တြင္ ဆုိင္တြင္အလုပ္လုပ္သူအား ဆုိင္ကုိ ၇၅ က်ပ္ႏွင့္ ေရာင္းပစ္လုိက္သည္။ ဤမွ် ေအာက္က်၍ လူအထင္ေသးေသာ အလုပ္မ်ိဳးကုိလည္း လုပ္မစားေတာ့ဟု စိတ္ကုိ ဆံုးျဖတ္ လုိက္ ေလသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..........

အေဖႏွင့္ အဘြားေလးတို႔သည္ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ သားငယ္ႏွစ္ေယာက္အား မငတ္ရုံသာ ေထာက္ပံ့ထားၾက သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကား ေငြတစ္က်ပ္ပင္ မေပးၾကေလေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ပတ္ႀကိဳးႏွင့္ ၾကယ္သီးႀကိဳး ကို အေပါင္ဆိုင္မွ ေရြးၿပီး ေရာင္းပစ္လိုက္သည္။ ခင္စန္းၾကည္၏ လက္၀တ္လက္စားမ်ားကို အေဖက ေရြးၿပီး အဘြားေလးတို႔အား အပ္ႏွံထားသည္။ သူမကိုယ္၌ ၀တ္ဆင္ခြင့္ မေပးေလေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကစား၀ိုင္းႏွင့္ အရက္၀ိုင္းမ်ားတြင္ တစ္ႏွစ္နီးပါးမွ် က်င္လည္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထုိအလုပ္မ်ားကို စိတ္ကုန္ခန္း လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျပင္သို႔ပင္ မထြက္ေတာ့ဘဲ ရရာစာအုပ္မ်ားကို ရွာေဖြရင္း အိမ္၌သာ ေနခဲ့ျပန္သည္။ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ ခင္စန္းၾကည္တုိ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းမြန္ စြာေနသည္ ကို ျမင္ေတြ႕ရေသာ ေၾကာင့္ ၀မ္းသာၾကသည္။ ထို႔သို႔ရွိစဥ္ အဘြားေလးက ကၽြန္ေတာ့္အား မႏၱေလးသို႔ ဘုရားဖူးေခၚ ၍ သြားခဲံ ေလသည္။
မႏၱေလးက ျပန္လာၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ရြာ၌ လံုး၀ေနလိုစိတ္ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနမိျပန္သည္။

ရြာ၌ ေနရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္း၍ လယ္သမားသာ ျဖစ္ရမည္ဟု ယံုၾကည္ထားသည္။ လယ္သမား မလုပ္ ၍ ကုန္သည္လုပ္ျပန္လွ်င္လည္း ရြာေၾကးရည္တက္ အျဖစ္ထက္ ပို၍ ႀကီးပြားစရာ အေၾကာင္းမရွိ ဟု တြက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕အရပ္မ်ား၌ တုိက္ႏွင့္ ကားႏွင့္ ေနၾကသည္မ်ားကို အားက် မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ရြာမွ ထြက္ရမည့္ လမ္းစကို ရွာေနမိသည္။ အေဖသည္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ထူေထာင္ၿပီး ကတည္းက စီးပြားေရး က်ဆင္းလာသည္။ ကၽြဲအုပ္ႏွင့္ စပါး၀မ္းစာေလာက္ရွိၿပီး လက္ထဲ တြင္ ေငြမရွိ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေဖ့ထံမွ အရင္းအႏွီး ေခ်းငွားရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ အဘြားေလး တို႔၌ ေငြေၾကး ရွိသည္။ သူတုိ႔သည္ ကုန္သည္မ်ားျဖစ္၍ ေငြျဖင့္ ေငြကိုတိုးပြားေအာင္ အလုပ္ လုပ္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ သူတို႔ထံမွလည္း ေငြရင္းႏွီးရႏိုင္မည္ မဟုတ္။ ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ေခတ္ပညာတတ္မဟုတ္ ေသာေၾကာင့္ ၿမဳိ႕အရပ္၌ လခစားအလုပ္ႏွင့္လည္း အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဖို႔ ခက္ခဲ လွေပသည္။ ယင္းသို႔ ရွိေနစဥ္ သခင္တိုးဆုိင္၌ ပညာသင္ေနသူ ေမာင္ျမႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ၌ ဆံပင္ညႇပ္ ဆုိင္ လာေရာက္ ဖြင့္ေလသည္။ သူသည္ စာဖတ္၀ါသနာပါ၍ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာ လိုသူ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ပညာလည္း ရွစ္တန္း အထိ သင္ခဲ့ဖူး၏။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္မွာ အလုပ္အားလပ္ေနသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင္ျမႀကီးဆုိင္၌ပင္ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ ရွိသည္။ သူ႔ ဆုိင္မွာလည္း အလုပ္ေကာင္းစြာ မရွိလွ။ သူလည္း စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ပင္ ေပ၍ လုပ္ေနသည္။ ထုိစဥ္၌ ဒုတိယကမၻာစစ္ သည္ ျမန္မာျပည္သို႔ က်ေရာက္လာခဲ့ေပသည္။ ဂ်ပန္မ်ား ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ လိုက္ ေလၿပီ။ အေျခအေန အနည္းငယ္ေအးေသာအခါ ေမာင္ျမႀကီးမွာ လွည္းကူးသို႔ ျပန္သြားသည္။

သူ႔ဆိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အား ထက္၀က္စားျဖင့္ လုပ္ကိုင္ရန္ ေပးထားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္မပါ လွဘဲ ႏွင့့္ပင္ အလုပ္္ရွိၿပီးေရာ သေဘာမ်ိဳး လုပ္ကိုင္ေနခဲ့ေပသည္။

၂လခန္႔ၾကာရွိသည္တြင္ ေမာင္ျမႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနေသာ ဆိုင္ကို လာသိမ္းသြားသည္။ သူသည္ လွည္းကူး ၌ ဆုိင္ဖြင့္ေလၿပီ။ အလုပ္မရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းမနည္းခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္၌ ထုိရြာမွ မထြက္ခြာႏိုင္ သည္ကိုသာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရသည္။ အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀ႏွင့္ တစ္လေက်ာ္ခန္႔ေ နၿပီး ေသာ္ ေမာင္ျမႀကီးထံမွ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။ သူ၏စာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အား လွည္းကူးကဆုိင္၌ အလုပ္လုပ္ လိုက လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ရန္ ျဖစ္ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာလွ၏။ စာေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စစ္လြယ္အိတ္တစ္လံုး၌ အ၀တ္မ်ား ထည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာႏွင့္ ၁၇မုိင္ကြာေ၀းေသာ လွည္းကူးၿမိဳ႕သို႔ ေျခလ်င္ခရီးျဖင့္ ထြက္ခဲ့ပါ ေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္တြင္ သားႏွစ္ေယာက္သာမက သမီးငယ္ေလး တစ္ေယာက္ လည္း ရရွိ ေနေပၿပီ။
"ရွင္ ဟိုမွာ အေျခအေနေကာင္းရင္ ေကာင္းျခင္း အစန္းတို႔ကို လာေခၚေနာ္"

ခင္စန္းၾကည္သည္ သမီးငယ္ကို ေပြ႕ပိုက္ရင္း မ်က္ရည္ျပည့္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား မွာၾကား လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္မေနခ်င္ေသာ ရြာမွ ထြက္ခြာခဲ့ရၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာအားရ ရွိေန သည္။ ၁၇မိုင္ ခရီးကို ကုန္းေၾကာင္း ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ရေသာ္လည္း ပင္ပန္းရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ လွည္းကူး၌ တစ္လခန္႔ အလုပ္လုပ္မိ၍ အေျခက်ေသာအခါ အိမ္တစ္ခန္းငွား၍ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ သမီးငယ္အား ျပန္ေခၚသည္။ သားႏွစ္ေယာက္မွာ အဘြားေလးတို႔ႏွင့္ ေနခဲ့ၾက၏။

ေမာင္ျမႀကီးမွာ ဆက္ဆံေရးေကာင္း၍ အေပါင္းမ်ားသူျဖစ္ေလရာ ဆုိင္မွာ အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ရ သည္။ ဆုိင္ တြင္ ဆံပင္ညႇပ္ခုံ ၃ခံု ရွိ၏။ ေမာင္ျမႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေမာင္ျမႀကီးညီ ေမာင္ေအာင္သန္းတို႔ လုပ္ၾကသည္။ ေအာင္သန္းမွာ ေခတ္ပညာ ၇တန္းတတ္သူ ျဖစ္၏။ သူ႔၌ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္မ်ားရွိေနကာ လူမႈ ဆက္ဆံေရး တြင္ ဘုက်က် ဆက္ဆံတတ္ေလသည္။ သူသည္ ဂ်ပန္မ်ားကို မုန္း၏။ ဂ်ပန္ တုိ႔အား ေတာ္လွန္ေရး အတြက္ စိတ္အားထက္သန္ေနသည္။

အလုပ္ကို ပင္ပန္းစြာ လုပ္ရေသာ္လည္း တန္ဖိုးနည္းလွေသာ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴမ်ားမွာ အသံုးမခံ ရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွာ တစ္ေန႔ တစ္ဆယ္ဖုိး လုပ္ႏိုင္မွ ေငြငါးက်ပ္သာ ရ၏။ ထုိေငြငါးက်ပ္သည္ တစ္ေန႔စာ ပင္ ေကာင္းစြာျပန္၍ မရခဲ့ပါေခ်။
ေမာင္ျမႀကီး သည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ညႇာတာပါ၏။ ထက္၀က္စားဘ၀ႏွင့္ မလံုေလာက္ရွိသည္ကို သိေသာ အခါ ငါးပံု သံုးပံုစားအျဖစ္ တိုးေပးသည္။

သို႔ေသာ္လည္း မေခ်ာင္လည္ခဲ့။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမွာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔တက္၍ ေငြစကၠဴတန္ဖိုးက က်သထက္ က်ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ မေနလို၍ ထြက္လာၿပီးေနာက္မွေတာ့ ရြာသို႔ မျပန္လို။ ျဖစ္ခ်င္္ရာျဖစ္၊ ေရွ႕သို႔သာ ဇြတ္တုိး ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖို႔ တစ္လတစ္လတြင္ အိမ္လခႏွင့္ စားစရိတ္တို႔ေလာက္သာ ရရွိ ၍ အ၀တ္အစားမ်ားကိုပင္ ဖဲ့၍ မ၀ယ္ႏိုင္။

ေတာ္ေသးသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္သားငယ္ ၂ေယာက္သည္ အဘြားေလးထံ၌ ရွိေနျခင္းအတြက္ စရိတ္ သက္သာႏိုင္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အဘိုးေလးမွာ စစ္ျဖစ္ခါနီးေလာက္မွာပင္ ေသဆံုးခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာက ရြာမွထြက္ရန္ ၀န္ေလးသည္မွာ ဤအေၾကာင္းက တစ္ခ်က္ပါသည္။ ဟုတ္ပါ၏။ အဘြားေလး တြင္ အဘြားေလးႏွင့္ အဘြားေလး၏ သမီး မိန္းမသား ၂ေယာက္တည္း ရွိၾကေလရာ ကၽြန္ေတာ္ က သူတို႔ အား ေစာင့္ေရွာက္ေနရေတာ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း၌ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်လက္ခ် ထြက္လာခဲ့ျခင္းမွာ အဘြားေလးသမီးသည္ ကၽြန္ေတာ့ညီတစ္၀မ္းကြဲ ေမာင္အုန္းေမာင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳသျဖင့္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ သူတို႔အိမ္၌ မားမားမတ္မတ္ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ခန္စန္းၾကည္မွာ သားသမီး ၃ေယာက္ ရခဲ့သည္တုိင္ မူမေျပာင္းခဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ငွားေသာ အိမ္ႏွင့္ အလုပ္ဆိုင္ မွာ ၃ဖာလံုခန္႔ ကြာေ၀း၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ နံနက္အိပ္ရာမွ ၆နာရီတြင္ ထကာ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ဆုိင္သို႔ လာခဲ့ သည္။ ေန႔လယ္ ၁၁နာရီေက်ာ္လွ်င္ အိမ္သို႔ နံနက္စာ ျပန္စားေလ့ ရွိ၏။ ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လည္း အိပ္ရာက အတူမထတတ္။ ၿပီး နံနက္စာ ထမင္း ကိုလည္း အဆင္သင့္ မျဖစ္သည့္ရက္သာ မ်ားေန ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ပတ္လွ်င္ ၃ခါ ၄ခါ နံနက္စာ ကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆုိးႏွင့္ စားေသာက္ရသည္။

ညေနက်ျပန္ေတာ့လည္း ၆နာရီ ဆုိင္သိမ္း၍ ျပန္သည့္တုိင္ ထမင္းဟင္း အဆင္သင့္ ရွိခ်င္မွ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အပ်က္ဆံုးမွာ အ၀တ္မွန္မွန္မလဲရျခင္းဘဲ ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္၌ ေနာက္ထပ္ အ၀တ္ မ၀ယ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ရွိသမွ် စုတ္ၿပဲခဲ့ရာ ေနာက္ဆံုး အ၀တ္၃စုံသာ က်န္ရွိေလသည္။ ထို၃စုံ ကို မွန္မွန္ေလွ်ာ္ဖြတ္ မီးပူတုိက္ေပးမွ လည္မည္။ ဆံပင္ညႇပ္သမားဆိုသည္က တစ္ေန႔တစ္ထည္ လဲရ သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ဆံပင္တိုမ်ားက စူး၍ မေနႏိုင္။

အ၀တ္ မလည္မႈေၾကာင့္ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တက်က္က်က္ ရန္ျဖစ္ရသည္။ သူမသည္ အိမ္ကုိ လည္း ရႈပ္ပြေပေရ စြာထားသည္။ ၿမိဳ႕အိမ္မ်ားသည္ သန္႔ျပန္႔ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္က သူမ်ားနည္းတူ ေနခ်င္ သည္။ ဒါေပမယ့္ မေနခဲ့ရ။ ဖုံတည္းအမႈိက္တည္း၌သာ ေနခဲ့ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ငွားေနေသာ အိမ္မွာ ၄ေပ ၃ခန္း ျဖစ္သည္။ တစ္ဘက္ေသာ ႏွစ္ခန္း ၌လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ရွိသည္။

ထုိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ အသက္၃၀ခန္႔ မုဆိုးမ ဦးစီးသည္။ ဆိုင္မွာ သူမပိုင္ ျဖစ္၏။ သူမ တြင္ အေမ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အသက္၁၄ႏွစ္ခန္႔ ဆံရစ္ဆံေတာက္ႏွင့္ ညီမငယ္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ မွ လူမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီး၏။ သူတို႔တြင္ ေယာက်္ားမရွိျခင္းေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေမာင္ဖြား သဖြယ္ အားကိုးသည္။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရွင္ အစ္မႀကီးသည္ ခင္စန္းၾကည္အား လင္၀တၱရားမပ်က္ဖို႔ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္ငးေနဖို႔ ဆံုးမ သည္။ ထုိအခါ ခင္စန္းၾကည္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေပးစား၍ မၾကားတၾကားဆဲေလသည္။ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ရွင္ အစ္မႀကီး သည္ မဆံုးမရဲဘဲ လက္ေျမႇာက္လုိက္ေလသည္။

ခင္စန္းၾကည္သည္ ဟင္းကိုလည္း ဖန္ဖန္တီးတီး ခ်က္ျပဳတ္တတ္သူမဟုတ္။ လြယ္ရာက်ရာကိုသာ ၀ယ္၍ ခ်က္သည္။ ကဇြန္းရြက္ေၾကာ္ႏွင့္ ၀က္ဆီဖတ္တုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေန႔စဥ္ဟင္းလ်ာမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ဖက္ခန္း မွ အစ္မႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အစားအေန ဆင္းရဲ႕မႈကိုၾကည့္ကာ သနားေလသည္။ အဘြားႀကီး ကလည္း သနားသည္။ ကေလးမသည္ ဟင္းေကာင္းကေလးမ်ားခ်က္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အား လာ၍ ေပးတတ္၏။ ထုိသို႔ေပးလွ်င္ ခင္စန္းၾကည္က မႀကိဳက္။ ေစာင္းေျမာင္းေပးစား၍ ဆဲျပန္သည္။
"မယားထက္ပဲ သူတို႔က ျပဳစုခ်င္ၾကတယ္" ဟု ဆုိေသာေၾကာင့္ ဟင္းေကၽြး အစားအေသာက္မ်ား မေပး၀ံ့ ၾကျပန္ေခ်။

ကၽြန္ေတာ္သာ ၾကားထဲက ငတ္မြတ္ခဲ့ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် စီးပြားေရး ကို မည္သို႔ ေျပာင္းလဲရမည္နည္း။ မည္သည့္လုပ္ငန္းမ်ိဳးကို လုုပ္ရမည္နည္းဟု စဥ္းစားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ထဲ တြင္ အရင္းအႏွီးမရွိေသာ ဘ၀၌ ဘာကိုမွ် မလုပ္ႏိုင္။ ျဖစ္သလိုႏွင့္သာ ဘ၀ကို ရပ္တည္ေနခဲ့ ရ ေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္ လွည္းကူး၌ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ၾကားေသာအခါ အေဖႏွင့္ အဘြားေလးတို႔က ရြာသို႔ ျပန္ေျပာင္းခဲ့ရန္ မွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား "ငုတ္မိသဲတုိင္၊ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္" ဆိုေသာ စကားကို လက္ကိုင္ ထားသူျဖစ္သျဖင့္ ျပန္မေျပာင္းဘဲ ေပကပ္ေနေသာေၾကာင့္ အေဖသည္ လွည္းႀကံဳႏွင့္ ဆန္မ်ား တင္ပို႔ေပး၏။ ပိတ္ျခင္ေထာင္ အသစ္ႀကီးတစ္ခုကို ဖ်က္၍ အက်ႌခ်ဳပ္၀တ္ရန္ ပို႔ေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖ ၏ ႀကီးမားေသာ ေမတၱာကို အားရေက်နပ္ေနမိပါသည္။

စစ္အေျခအေနမွာ တစ္စထက္တစ္ ျပင္းထန္၍ လာေလၿပီ။ မဟာမိတ္ ေလယာဥ္မ်ား သည္ ျမန္မာ့ ေကာင္းကင္ျပင္ ၌ အုပ္လိုက္ခ်ီ၍ ပ်ံသန္းကာ မီးေလာင္ဗံုးမ်ား ကိုလည္း ျပင္းထန္စြာ ခ်လ်က္ ရွိေန သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ခင္စန္းၾကည္တို႔ သားအမိအား လွည္းကူး၌ ထားရန္ စိတ္မခ်ျဖစ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့ တြက္ကိန္းမွာ ဗံုးခ်ျခင္းခ်လွ်င္ ၿမိဳ႕မ်ားကိုသာ ခ်ေပမည္။ ေတာရြာမ်ားသည္ ဗံုးဒဏ္မွ လြတ္ကင္းလိမ့္မည္ဟု တြက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔သားအမိအား ရြာသို႔ ျပန္ပို႔ထားလိုက္သည္။

ခင္စန္းၾကည္ မရွိေသာေနာက္၌ တစ္ဘက္ခန္းမွ လူမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနခြင့္ရလာသည္။ ညီမငယ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အ၀တ္မ်ားကို ဇြတ္ယူ၍ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးသည္။

မီးပူတိုက္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွာ နံနက္စာကို ေစ်း၌စား၍ ညစာကို တစ္ဘက္ခန္း၌ စားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မစားလို ၍ ျငင္းေသာ္လည္း မရ။
"မင္း မိန္းမ ေျပာေပါက္ဆိုေပါက္ ဆုိးလြန္းလို႔ပါကြယ္။ တို႔က မင္းကို အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲ ျမင္ရ ကတည္းက ျပဳစုခ်င္ေနတာ ၾကာပါၿပီ"

အဘြားႀကီးကေရာ အစ္မႀကီးကေရာ ေျပာသည္။ ညီမငယ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အား အစ္ကိုႀကီးသဖြယ္ ခင္မင္ ယုယရွာသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး လိုအပ္ေနေသာ အခ်က္တစ္ခု ျပည့္၀ေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေနသည္။ မွန္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀တစ္သာတြင္ ခ်စ္သူက ကၽြန္ေတာ့္ အား ျပဳစုယုယျခင္းကို ခံရဖို႔ လိုအပ္ေနသည္။ ညီမငယ္အား ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမအေပၚ ခ်စ္ေသာ အခ်စ္မွာ ရိုးသားသလား။ မရုိးသားသလား ခြဲျခား၍ မရႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ စိတ္ကို ထိန္း၍ ညီမသဖြယ္သာ ဆက္ဆံသည္။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် သူမအား ကၽြန္ေတာ္က လက္ထပ္ေပါင္းသင္း ၍ လည္း မျဖစ္။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ လြတ္လပ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဘိမူ ငယ္သည္ ႀကီးသည္မွာ အေၾကာင္း မဟုတ္ေပ။

ညီမငယ္မွာ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာ လွပသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိရုပ္ရည္မ်ိဳးကိုလည္း သေဘာ က်သည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူမအား လက္မထပ္ႏိုင္။ သူမအား လက္ထပ္လို၍လည္း လက္ရွိ ဇနီး ကို ကြာရွင္းမပစ္လို။ ညီမငယ္၏ အယုအယကို ခံရ၍ ၾကည္ႏူးေနရသည့္ၾကားမွ အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္ သည့္ ေသာကစိတ္ မ်ားက ရႈပ္ေပြ၍ လာရျပန္ေခ်သည္။

အစ္မႀကီးႏွင့္ အေမႀကီးက ကၽြန္ေတာ့အား ခ်စ္ၾကသည္။ ညီမငယ္ႏွင့္လည္း စိတ္ခ်လက္ခ် လြတ္လပ္ စြာ ေနခြင့္ေပးထားသည္။ ညီမငယ္သည္ စဥ္းစားဆင္ျခင္တတ္သည့္အရြယ္ မဟုတ္ေသး။ သူမ သည္ တဇြတ္ထုိး တေဇာက္ကန္းသာ ခ်စ္ေနရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရျခင္းေၾကာင့္ ပင္ပန္းလွ သည္။ ပင္ပန္းလြန္းအားႀကီးလာေသာအခါ ထုိအိမ္မွ ထြက္ေျပးဖို႔ စဥ္းစားလာသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္ေျပာင္းမည္ျပဳေသာအခါ အစ္မႀကီးက တားသည္။ အေမႀကီးက ကန္႔ကြက္သည္။ ညီမငယ္က ငိုရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာင္းျဖစ္ခဲ့။ ထုိအိမ္၌ပင္ ဆက္လက္ေနရ ျပန္ေတာ့သည္။

လွည္းကူးသို႔ မဟာမိတ္မ်ား ဗံုးခ်ေလရာ ၿမိဳ႕ပ်က္ေလသည္။ ေသသူေသ၍ က်န္လူမ်ား မေန၀ံ့။ အနီးအနား ရွိ ရြာမ်ား သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ လွည္းကူးအနီးရွိ အစ္မႀကီးတို႔၏ ဇာတိ ရြာကေလး သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ၾကသည္။

အစ္မႀကီးတို႔က ေတာရြာအိမ္ကေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနခဲ့ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္၌ အစ္မႀကီးသည္ လူငယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးစ ျဖစ္ေလသည္။ ညီမငယ္မွာ အစ္မ အိမ္ေထာင္ ျပဳသြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အနီး၌သာ တပူးကပ္ကပ္ ရွိေနကာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုသာ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးလ်က္ ရွိေနေပေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာရြာကေလးကို ႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်ေနမိသည္။ ၿမိဳ႕၌ အေျခအေနေအး၍ အစ္မႀကီး တုိ႔ လင္မယားဆိုင္ ျပန္ဖြင့္ၾကေသာ္လည္း အေမႀကီး၊ ညီမငယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေတာရြာအိမ္ကေလး၌ ပင္ ေနၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ထုိအိမ္မွေန၍ အလုပ္ဆင္းသည္။ ညေနဘက္တြင္ ရရာ အစားအစာမ်ားကို ၀ယ္ျခမ္း လာကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားေသာက္ၾကသည္။

ယင္းသို႔ ရွိေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွ လူမ်ား လွည္းကူးသို႔ ေျပးလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ မီးေလာင္း ဗံုး အခ်ခံရသျဖင့္ ရြာလံုးျပဳတ္သြားၿပီဟု ေျပးလာသူမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အေဖ၊ အဘြားေလးႏွင့္ ဇနီးသားသမီးမ်ားအတြက္ ေသာကေရာက္ရေလသည္။ ေနာက္ေန႔၌  အဘြားေလးတို႔ ေရာက္လာရာ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး သားသမီးမ်ားအား မေတြ႕ရဟု ဆုိေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းမီးေတာက္ရ၏။ ခ်က္ျခင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရြာသို႔ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ မ်ားက ျမန္မာတို႔အား သတ္ျဖတ္ေနေသာေၾကာင့္ အားလံုးက တားၾကသည္။ ညီမငယ္က ငို၍ တားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မည္သူ႔စကားကိုမွ နားမေထာင္ ဇြတ္ပင္ ထြက္လာခဲ့သည္။
ရြာမွ လူအခ်ိဳ႕ ခုိလႈံေနရာ မခူေျမာင္ေတာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို ေတြ႕ရ၍ ၀မ္းသာရသည္။ သို႔ေသာ္ အေဖ့အတြက္ ၾကားရေသာ သတင္းမွာ ရင္ကို ဆို႔ေစေတာ့၏။

အေဖသည္ သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ကၽြဲေပါက္ႀကီးအား ဂ်ပန္မ်ားက ယူသျဖင့္ ျပန္လည္ခုးယူရာတြင္ ဂ်ပန္မ်ား က ေသနတ္ႏွင့္ပစ္၍ သတ္လုိက္သည္ဟူသတည္း။
ကၽြန္တာ္သည္ အေဖ့အတြက္ စိတ္ရိွလက္ရွိ ငိုေၾကြးရုံမွတပါး ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ပါေခ်။

ခင္စန္းၾကည္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရွိလာျခင္းအတြက္ အထူးတလည္ ၀မ္းသာေနသည္။ ကေလးမ်ားလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။ ေနာက္ေန႔၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ သားငယ္ကို ေက်ာပိုး၍ ခင္စန္းၾကည္ တို႔အားေခၚၿပီး လွည္းကူးသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဤအခ်ိန္မွစ၍လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရႊံ႕ဗြက္ႏွင့္ ဖံုမ်ားထူထပ္လွေသာ ငမုိးရိပ္ကမ္းေျခရြာႏွင့္ သံေယာဇဥ္ကင္းျပတ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။ အဘြားသည္လည္း ဂ်ပန္ေခတ္ အလယ္ေလာက္က ေသဆံုးခဲ့ေပၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂ်ပန္ေခတ္ကေနခဲ့ေသာ အိမ္မွာ အလုပ္ႏွင့္ေ၀းကြာေသာေၾကာင့္၎၊ ထုိအနီးအနား၌ မဟာမိတ္ စစ္သားမ်ားႏွင့္ ေစ်းသည္မ်ား ရႈပ္ရႈပ္ေပြေပြ ရွိလွေသာေၾကာင့္၎၊ ထုိအိမ္သို႔ ျပန္လည္ မေနလို ေတာ့ဘဲ အလုပ္ႏွင့္နီးရာ၌ အိမ္ခန္းငွားရန္ ရွာေဖြခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ခန္းက ရွားပါးလွ၏။ ရြာမွလူမ်ား ဂ်ပန္ရန္ေၾကာက္၍ မဟာမိတ္တို႔က သိမ္းထားေသာ ၿမိဳ႕သို႔တက္ေနေသာေၾကာင့္လည္း ပို၍ အိမ္ငွား ရွားပါးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ညီမငယ္မ်ား၏ ေနအိမ္ကေလး၌ ညီမငယ္မ်ား ႏွင့္အတူ ခင္စန္းၾကည္တို႔အား ထားကာေနခဲ့သည္။

ညီမငယ္သည္ ခင္စန္းၾကည္ ေရာက္လာေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ယခင္ကကဲ့သို႔ပင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေန ေလ သည္။ ခင္စန္းၾကည္သည္ ထုိသို႔ ညီမငယ္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနသည္ကို မႀကိဳက္။ ကၽြန္ေတာ့္အား ညီမငယ္က ျပဳစုသည္ကို သေဘာမက်ျဖစ္ကာ ထုိအိမ္မွ အျမန္ေျပာင္းၾကဖို႔ ကိုသာ ေလာေဆာ္ေနေတာ့သည္။
"ေျပာင္းတာေပါ့ အစန္းရာ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္တို႔ ဘာတို႔ကလည္း ရွာလို႔ ေဖြလို႔ လြယ္တာမဟုတ္လို႔ ေနတာပါ"

ကၽြန္ေတာ္က ဤသို႔ ေျပာေသာ္လည္း သူမက မေက်နပ္။ "ရွင္ဒီက မေျပာင္းႏိုင္ရင္ ရွင့္မယားေလးနဲ႔ပဲ ေနခဲ့။ ကၽြန္မေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ ကေလးေတြနဲ႔ သြားေနေတာ့မယ္"
ခင္စန္းၾကည္သည္ ဤသုိ႔ေျပာကာ လွည္းကူးအနီးအနားရွိ သူမ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ အျခားရြာတစ္ရြာသို႔ ကေလးမ်ား အား ေခၚၿပီး ထြက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ယခုအႀကိမ္၌ ခင္စန္းၾကည္၏ အေပၚတြင္ အႀကီး အက်ယ္ စိတ္ပ်က္ခဲ့သည္။ ဤမွ် စိတ္သေဘာထား ေသးသိမ္က်ဥ္းေျမာင္းသူ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ လည္း ေရွ႕သို႔ ဆက္လက္ၿပီး ခရီးေဖာ္အျဖစ္ ခရီးမသြားလိုေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ သူမအား လိုက္၍ မေခၚဘဲ ခပ္ေအးေအးပင္ ေနခဲ့ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္၌ ေထြျပားလွ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀၏ အဆင္မေျပပံုကို ေတြးမိတုိင္းလည္း ထင္ရာသာ စိုင္းပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနခဲ့ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၏ စီးပြားေရးမွာ ဂ်ပန္ေခတ္ႏွင့္မတူေတာ့ဘဲ အဆင္ေျပလာသည္။ တစ္ေန႔လွ်င္ အဂၤလိပ္ေငြ ရွစ္က်ပ္၊ တစ္ဆယ္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေငြေၾကးစုေဆာင္းလိုစိတ္ မရွိ။ ရသမွ် အကုန္ သံုးပစ္ လုိက္သည္။

ဆယ္ရက္ခန္႔ၾကာေသာ္ ခင္စန္းၾကည္ ကေလးမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမအား ဆုိးသည္။ ေကာင္းသည္ မေျပာဘဲ ေအးေအးသာ ေနခဲ့သည္။ ညီမငယ္မွာလည္း သူ႔အား မၾကည္ျဖဴေသာ္ လည္း ၀တၱရားမပ်က္ပင္ ဆက္ဆံေနထုိင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ညီမငယ္ကို စိတ္ထဲမွ ခ်ီးက်ဴး မိ၏။ သူမသည္ လူငယ္သေလာက္ မ်ိဳသိပ္ႏိုင္ေသာ စိတ္ထား ရွိလွေပသည္တကား။
ခင္စန္းၾကည္ မွာ မေက်မနပ္ႏွင့္ပင္ ထုိအိမ္၌ ေနရျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အိမ္ေျပာင္းၾက ဖို႔ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် နားပူနားဆာ လုပ္ေနသည္။

ယင္းသို႔ ရွိစဥ္ခုိက္၀ယ္ ညီမငယ္သည္ ေကာက္ရသလို အျပငး္ဖ်ားပါေလေတာ့သည္။ သူမ ဖ်ားရျခင္း ေနပူ ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရခ်ိဳးရန္အတြက္ ေရကန္မွ ေရခပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။
"အစန္း၊ ညီမေလးကို ဂရုစိုက္ပါကြယ္။ သူဟာ တုိ႔အေပၚ ေကာင္းရွာပါတယ္" ကၽြန္ေတာ္က ညီမငယ္ အျပင္းဖ်ားေသာေၾကာင့္ စိုးရိမ္စြာ ေျပာမိသည္။

"ရွင့္ မယားေလး ရွင္ ဂရုစိုက္ေပါ့။ က်ဳပ္ေတာ့ ကေလးတစ္ဖက္ ဘာတစ္ဖက္နဲ႔ ဂရုမစုိက္ႏိုင္ပါဘူး"
ခင္စန္းၾကည္က အေငၚတူးလိုက္ေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရင္ထဲ ေအာင့္ကနဲနာ၍ သြားေလသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Thursday, May 2, 2013

တင္႕ဆန္း ၏ ငမိုးရိပ္မွ ငမုိးရိပ္သို႕, အပိုင္း (၇)

ေႏြရာသီ၌ ကၽြန္ေတာ္ထင္သလုိေနခဲ့ေသာ္လည္း မုိးရာသီသုိ႔ ေရာက္ရွိလာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ လယ္ထဲသုိ႔ လုိက္ရသည္။ ခင္စန္းၾကည္မွာ ရြာရွိအိမ္ႀကီး၌ပင္ ေနခဲ့၏။ ထုိအခါ၌ အဘြားေလးတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ႀကီးတြင္ မေနၾကေတာ့ဘဲ အိမ္သစ္ေဆာက္၍ ေျပာင္းေရႊ႕ သြားေလၿပီ။ အိမ္ႀကီးတြင္ အဘြားႏွင့္ ခင္စန္းၾကည္တုိ႔သာ ေနထုိင္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ နံနက္ လယ္ထဲသုိ႔သြား၍ ညအိမ္ျပန္အိပ္ရသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..........

    ကၽြန္ေတာ္မွာ ယခင္ကလုိ ထမင္းခ်က္၊ အိမ္ေထာင္ထိန္း အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေကာင္ ေရ ၃၀ ခန္႔ရွိေသာ ကၽြဲအုပ္ႀကီးအား ထိန္းေက်ာင္းရန္ အေဖက ခုိင္ေစလာသည္။ ကၽြန္တာ္မွာ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကား လွ်ိဳေျမာင္မ်ားထဲတြင္ ကၽြဲအုပ္ႀကီးကုိလုိက္၍ ထိန္းေက်ာင္းေနရသည္။ ယင္း သုိ႔တစ္ေယာက္ထီးတည္း ကၽြဲအုပ္ႀကီးႏွင့္ ေနရေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရရာစာအုပ္မ်ားကုိ ငွားရမ္း၍ ဖတ္ရႈသည္။ ထုိအထဲ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာေရး က်မ္းစာအုပ္မ်ား၊ ၀တၳဳမ်ား၊ စီးပြားေရး ေဆာင္း ပါးမ်ားပါရွိေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ လုိစိတ္မ်ား တက္ၾကြလာျပန္သည္။ ထုိ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကား လွ်ိဳေျမာင္မ်ားတြင္ ကၽြဲေက်ာင္းေန ရေသာဘ၀မွ ကၽြတ္လြတ္ခ်င္စိတ္ျပင္း ထန္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အေဖႏွင့္ ခဲြခြာရမည္ ကုိ မခဲြရက္ေသာေၾကာင့္ ၃ ႏွစ္လံုးလံုး ကၽြဲေက်ာင္းရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ရေလသည္။

    ခင္စန္းၾကည္ သည္ ေနာက္ထပ္ သားငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ေမြးဖြားလာျပန္၏။ သူမသည္ ထုိမွ် အသက္ႀကီးရင့္ လာေသာ္လည္း ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိဘဲ ယခင္ကထက္ပင္ ပုိ၍ဆုိးေလသည္။ သူမကုိယ္ကုိ လည္း သပ္ရပ္စြာေနထုိင္ျခင္းမျပဳ၊ ကေလးမ်ားကုိလည္း ပစၥလက္ခတ္ထားတတ္ေလ ရာ အဘြားေလးႏွင့္ အဘြားေလး သမီးက ကေလးမ်ားကုိသာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနရသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာႀကီးမ်က္မည္း၌ ကၽြဲေက်ာင္းရေသာ ဘ၀မွလြတ္ေျမာက္ရန္ ရန္းကန္ လာ၏။ အေဖ့အား လည္း မညွာႏုိင္ေတာ့။ အေဖႏွင့္ စီးပြားေရးကဲြလဲြသြားမည့္ နည္းလမ္းကုိ ႀကံဆ လာသည္။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာတြင္ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္တည္းသာရွိ၏။ ထုိဆုိင္တြင္လည္း ဆုိင္ရွင္ တစ္ေယာက္တည္း သာရွိေလရာတစ္ေန႔ ထုိဆုိင္ရွင္ဖ်ားေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွ ဆံပင္ညွပ္ခ်င္သူ မ်ားႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ရြာ မ်ားမွ ဆံပင္ရွည္ေနသူမ်ား အေတာ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိရေလသည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်က္ျခင္းပင္ ထုိလုပ္ငန္းကုိ လုပ္ရန္သတိရသည္။ သတိရသည္ႏွင့္ပင္ အဘုိးေလးထံ၌ အေဖ အပ္ထားေသာ ေငြထဲမွ ေငြတစ္ရာေတာင္းကာ ရန္ကုန္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ သည္။ ရန္ကုန္တြင္ ဆံပင္ညွပ္ သမားတစ္ေယာက္ကုိ ရွာ၍ငွားသည္။ ဆံပင္ညွပ္သမားရေသာအခါ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ ဖြင့္လုိက္ေလ သည္။
    အေဖလည္း ကၽြန္ေတာ့္၏လုပ္ပံုကုိင္ပံု ျမန္ဆန္လြန္း ၍ အံ့ၾသေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လည္း သူ႔မတုိင္ပင္ဘဲ လုပ္ရေကာင္းလားဟု အျပစ္တင္သည္။
    “ဒီမွာ အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သားတစ္ေယာက္က ႏွစ္ေယာက္ရွိလာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ကုိယ္ ပုိင္လုပ္ငန္းဆိုလို႔ ဘာတစ္ခုမွမရွိေသးဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အကြက္ဆုိက္တုန္း အေဖ့ကို မတုိင္ပင္ဘဲ လုပ္ လုိက္ရတာပဲ။ အေဖ့တုိင္ပင္ေနရင္ အႀကံပ်က္သြားမွာစိုးလို႔ပါ”
    “ငါ့မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းဟာ မင္းဥစၥာခ်ည့္ပဲမို႔လား။ မင္းအျပင္ ဘယ္သူကမ်ား အေမြခံခြင့္ရွိေသး သလဲ”
    အေဖက မေက်မနပ္ႏွင့္ ေျပာျပန္သည္။

    “အမွန္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာထဲမွာ ကၽြဲေက်ာင္းရၿပီ အေဖ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရႊံထဲႏြံထဲ မိုးရြာေနပူထဲမွာ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကို နည္းနည္းမွ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ အရိပ္ထဲမွာေနၿပီး ပုိက္ဆံရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကိုပဲ လုပ္ခ်င္ တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စနဲ႔ စီးပြားရွာခ်င္တယ္။ မိဘရဲ႕ႏို႔ သက္ကို ခံမစို႔ေနခ်င္ေတာ့ဘူး”
    အေဖ သည္ ကၽြန္ေတာ္အား စိမ္းစိမ္းတစ္ခ်က္ စုိက္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ မေက်မနပ္ႏွင့္ ၿငိမ္၍ ေနေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္၏ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္မွာ ဖြင့္သည့္ေန႔၌ပင္ ေငြတစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ဝင္ေသာ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အားတက္ေနမိသည္။ ဆံပင္ညွပ္သမားမ်ာလည္း အေတာ္ဖား၍သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤလုပ္ငန္းျဖင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေရးကို လုပ္ကုိင္ေတာ့မည္ဟုလည္း ဆံုးျဖတ္ လုိက္ပါသည္။

    ရြာမွလူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား အလုပ္အကြက္ျမင္သည္ဟု ခ်ီးက်ဴးသူက ခ်ီးက်ဴးၿပီး ဆတၱာသည္ အလုပ္ ကိုမွ လုပ္ရေကာင္းလားဟု အျပစ္ဆိုသူက ဆိုၾကသည္။
    ခင္စန္းၾကည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ရွာေဖြေသာ ေငြေၾကးကို ကုိယ္တုိင္သံုးစြဲရေသာ ေၾကာင့္ ဝမ္းသာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း ေတာႀကီးမ်က္မည္းတြင္ ကၽြဲေက်ာင္းရေသာ ဝဋ္ ေၾကြးမွ လြတ္ကင္းေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္မဆံုး ရႊင္မဆံုးရွိေနသည္။ ဆုိင္မွာလည္း ဝင္ေငြ ေကာင္းေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ စုဗူးတစ္ခုျပဳလုပ္ကာ ငါးမူးေစ့ႏွင့္ ဒဂၤါးျပားမ်ားကို စုဗူး၌ ထည့္၍ စုေဆာင္းသည္။
    ကၽြန္ေတာ္က လုပ္ငန္းခြဲထြက္႐ံုမွ်သာမက စားအိုးကိုပါ ခြဲလုိက္ေသာအခါ အေဖသည္ သူ႔ အတြက္သူ စီစဥ္ ရေလသည္။ အေဖသည္ သူ႔ထက္ အသက္ ၅ ႏွစ္ခန္႔ငယ္ေသာ ဆင္းရဲသူ မုဆိုးမ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳေလသည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးတြင္ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေမာင္၊ တူ၊ တူမမ်ား ရွိၾကသည္။ သူတုိ႔အားလံုးပင္ အေဖ့အား မွီခိုၾက၏။ အေဖ၏လယ္တဲတြင္ ယခင္ကလို ေျခာက္ေသြ႕မေနဘဲ စိုေျပလာသည္။

    အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ကၽြဲ ၃ ရွဥ္းႏွင့္ အိမ္ႀကီးကို အေမြအျဖစ္ ေပးထားသည္။ ၿပီး ေနာက္ စပါးဝမ္းစာ မ်ားလည္း ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စပါးဝမ္းစာႏွင့္ အိမ္ကိုသာမက္ေမာ၍ ကၽြဲမ်ားအား လိုခ်င္စိတ္မရွိခဲ့ေပ။ အေဖ့တြင္ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ သာသာယာယာ ျဖစ္သြားျခင္းအတြက္ ဝမ္းသာေနမိသည္။ အေဖ ယခုလို အိမ္ေထာင္အတည္တက် ရွိေနျခင္းေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္၏ ဘဝ ေရွ႕ေရးအတြက္ ႀကံစည္ရာ၌ ပို၍လြတ္လပ္သည္။ ေနာက္ဆံတင္းစရာ မလိုေတာ့ေခ်။
    ဖ်ားေနေသာဆုိင္ရွင္မွာ က်န္းမာလာေသာအခါတြင္ အၿပဳိင္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ အလုပ္ ကို ႀကဳိးစား လုပ္သည္။ ဆက္ဆံေရးတြင္ ပို၍ ေခ်ာေမာေျပျပစ္စြာ ဆက္ဆံသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္က ငွားလာေသာ ဆံပင္ညွပ္ သမားမွာ လက္ရာေကာင္းသည္မွန္ေသာ္လည္း ေတာက မႀကဳိက္။ ေတာ ကႀကဳိက္သည္ မွာ ေျပာင္ေျပာင္ထစ္ထစ္ျဖစ္၍ သူက ေျပေျပသာသာ ညွပ္ေပးေလ သည္။ ၿပီးေနာက္ သူသည္ ေတာက လူမ်ားႏွင့္ စ႐ုိက္ကုိက္ညီေအာင္လည္း မဆက္ဆံတတ္ေပ။ ေနာက္တစ္ခုမွာ ဆုိင္ေဟာင္း သည္ လူစည္ကားေသာ ေစ်းပုိင္း၌ရွိ၍ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရရာဆုိင္ကို ငွားရမ္း၍ ဆုိင္တည္ရေလရာ ကၽြန္ေတာ့္ ဆုိင္မွာ လူ မစည္ေသာ ရြာလယ္ပုိင္း၌ ရွိေသာေၾကာင့္ တစ္ ေန႔တစ္ျခား ေရနည္းငါးသို႔ ဆိုသကဲ့သို႔ အလုပ္ပါး ၍ ပါး၍ လာေလေတာ့သည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ လူငွားအလုပ္သမားအား လက္ရာျပင္ဖို႔ႏွင့္ ေတာကလူမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံပံု ဆက္ဆံနည္းမ်ားကို ေျပာျပေန၏။ သုိ႔ေသာ္ မရ။ အလြန္ေခါင္းမာသူ ျဖစ္ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွာ သူ႔အားေျပာ၍ ဆို၍ မရေသာအခါတြင္ ဆုိင္ေနရာေရႊ႕ေျပာင္းဖုိ႔ကို ႀကဳိးစားရသည္။ ေစ်းပုိင္းရွိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေဆြရိပ္မ်ဳိးရိပ္မကင္းသူမ်ား၏ ပန္းတိမ္ဖိုေဘးမွ အခန္းကေလးကို မရအရ ငွားကာ ဆုိင္ေျပာင္း လုိက္ပါသည္။
    ဆုိင္ေျပာင္းျခင္းအတြက္ ဆုိင္လခသာ ေစ်းပိုမ်ားလာၿပီး ဝင္ေငြမွာ သိပ္ထူးျခားမႈမရွိဘဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္သမားသည္ ထုိအခါ၌ ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္ေျပးသြားေလေတာ့၏။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆံပင္ညွပ္ပညာကို ေကာင္းစြာမတတ္ေသးဘဲႏွင့္ပင္ ဆုိင္ႏွင့္တန္းလန္းႀကီး က်န္ေန ခဲ့ေတာ့ သည္။ ေနာက္ထပ္အလုပ္သမားရွာငွား၍လည္းမရ။ ဒုကၡ လွလွႀကီးေရာက္ ၍ ေနရ ေလေတာ့၏။
    အလုပ္သမားစံုစမ္းေနဆဲ တတ္သမွ်ႏွင့္ပင္ ကေလးေခါင္းမ်ား ခင္မင္ရာ ခင္မင္သူမ်ားကို ညွပ္ေပးေနခဲ့ရာ တစ္ေန႔မွ သံုးမူးတမတ္မွ်သာ စီေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဟန္မပ်က္ ေန႔စဥ္ ဆုိင္ဖြင့္ေနေသာ္ လည္း စိတ္ပ်က္လွေလၿပီ။ ဟုတ္ပါ၏။ ဤအတုိင္းသာဆိုက ဆုိင္ငွားစရိတ္ေၾကဖုိ႔ ပင္ ခဲယဥ္းေနေလၿပီ မဟုတ္ပါလား။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ လွည္းကူး၌ ဆံပင္ညွပ္အလုပ္သမား သြားရွာသည္။ သခင္တိုး ဆံပင္ ညွပ္ဆုိင္၌ လူငယ္တစ္ဦးကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔နာမည္မွာ ေမာင္ျမႀကီးဟု သိရ၏။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္တြင္လုိက္၍ အလုပ္ လုပ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက ဆံပင္ညွပ္ပညာသင္ေနဆဲျဖစ္၍ ေကာင္းစြာ မတတ္ေျမာက္ေသးေသာေၾကာင့္ ခက္ေနေပသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ရြာသုိ႔ျပန္လာၿပီး ဆုိင္ျပန္ဖြင့္သည္။ စိတ္ကူးထုတ္၍ ႀကဳိးစားျခင္းေၾကာင့္ လည္း ဘိုေကပံု ကို အသင့္အတင့္ျဖစ္ေအာင္၊ ေကာင္းေအာင္ ညွပ္တတ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္သိပ္ ၾကာမွ ၿပီးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ဆုိင္သုိ႔ ဆံပင္ညွပ္သူအလာမ်ားေအာင္ နည္းသစ္တစ္ခုကို ထြင္လုိက္သည္။ ဆံပင္ညွပ္ လာ သူမ်ားအား ေအာင္ဘာေလလက္မွတ္ ထုတ္ေပး၍ လက္ပတ္နာရီ၊ ေဖာင္တိန္၊ ေခါင္းလိမ္းဆီဗူးတုိ႔ကို ၃-လ တစ္ႀကိမ္ ေအာင္ဘာေလ မဲေဖာက္မည္ဟု သတင္းလႊင့္ လုိက္သည္။

    ယခင္ကထက္ လူဝင္အနည္းငယ္ပို၍ လာသည္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ၿပီး ထူးျခားမလာခဲ့ေခ်။ ယင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဆုိင္ကို လူမလာျခင္းမွာလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ျမန္ျမန္ မညွပ္တတ္ျခင္းႏွင့္ လူတုိင္း လူတုိင္းႏွင့္လည္း အဆင္ေျပေအာင္ မဆက္ဆံတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ပင္ကုိယ္စိတ္ထား၌ကပင္ မည္သူကိုျဖစ္ေစ မွန္တန္းသာဆက္ဆံခ်င္သည္။ နိမ့္သူကိုစီး၍ ျမင့္သူကို ပင့္မ မဆက္ဆံတတ္ေခ်။
    တစ္ဖက္ဆုိင္မွ ဆံပင္ညွပ္သူသည္ တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွ လာေရာက္ေနထုိင္သူျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ရွိသူမ်ားအား ေအာက္ႀကဳိ႕ခံရသည္။ သူ႔ဆုိင္လာသူ ေဖာက္သည္မ်ားက ဘာေျပာေျပာ ေခါင္း ငု႔ံ ခံသည္။ သူသည္ ေငြရဖုိ႔တစ္ခုကိုသာ ၾကည့္သူျဖစ္ေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆံပင္ညွပ္သူေတြ သူ႔ဆုိင္ ၌ မ်ားေနေလ သည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ စီးပြားေရးကို မည္မွ်အဓိကထားသည္ဆိုေစ ထိုသူကဲ့သုိ႔ မက်င့္ႏုိင္ေပ။ လူအခ်င္းခ်င္း ေအာက္က်မခံလို။ ကုိယ္က အလုပ္လုပ္ေပး၍ သူက လုပ္ခေပးျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္က ဆုိင္သုိ႔ ဆံပင္ညွပ္လာသူမ်ားသည္ သူတုိ႔၏လွပမႈ၊ သပ္ရပ္မႈအတြက္ လာေရာက္ အလွျပဳ ျပင္ျခင္းျဖစ္၍ ဆံပင္ညွပ္သမားကလည္း အလွျပဳျပင္ေပးခယူျခင္းသာည ျဖစ္သည္။ သူတို႔အား ဝတၱရား ရွိသည္ထက္ ပို၍ ေအာက္က်ေပးစရာမလိုဟု ကၽြန္ေတာ္က ယူဆထားသည္။
    ရြာမွ ဘဝင္ျမင့္ ေရာဂါရွိသူ ေၾကးရည္တတ္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ဆက္ဆံရာ၌ ယခင္ကလုိ မဟုတ္ေတာ့။ တစ္ဖက္တုိင္မွ လူကုိ ဆက္ဆံနည္းမ်ိဳး ဆက္ဆံခ်င္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မခံ။ သူတုိ႔က
    “ေဟ့ေကာင္” ဟုေခၚလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
    “ဘာလဲ” ဟု ခပ္မာမာထန္ထန္ပင္ ျပန္၍ ထူးေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အား ေၾကးရည္တတ္ ဘ၀င္ကုိင္သူမ်ားက မုန္းတီးလာၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အိမ္ေထာင္ေရးလည္း အဆင္မေျပ၊ စီးပြားေရးလည္း အဆင္မေျပျဖစ္လာေသာအခါ စိတ္က ေထြ၍ လာ၏။ ထင္ရာသာ စြပ္၍ လုပ္ပစ္ခ်င္သည္။ ယင္းသုိ႔ရွိစဥ္ ရြာ၌ ရန္ကုန္မွ တရုတ္မ်ားလာ၍ အနီ ေထာင္ဒုိင္ လုပ္ၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ေထြေထြွင့္ အနီေထာင္ ဒုိင္ သြားထုိးရာ ေငြ တစ္ရာေက်ာ္ အႏုိင္ရသည္။

    စိတ္ထဲတြင္ ေပ်ာ္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အက္ေသာက္ၾကသည္။ ေနာက္တစ္ခါျပန္ ၍ အနီေထာင္ထုိးျပန္ရာ ျပန္၍ရံႈးသည္။ ၾကယ္သီးႀကိဳးကုိေပါင္၍ ထုိးျပန္သည္။ ရံႈး၏။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ လာသည္။ အရက္ကုိ ပုိ၍ေသာက္၏။ ခင္စန္းၾကည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အား ေလာင္းကစား မလုပ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္သည္။ အရက္မေသာက္ဖုိ႔ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူမစကား ကုိလံုး၀ နားမေထာင္။ လုပ္ခ်င္ရာသာ ေလွ်ာက္၍ လုပ္ေနေတာ့သည္။
    ကၽြန္ေတာ္ ထင္ရာစုိင္းေနခ်ိန္၌ တစ္ဖက္ဆုိင္မွာ အလုပ္ေတြ ပုိ၍ မ်ားေနသည္။ တစ္ေယာက္တည္း မႏုိင္ေသာေၾကာင့္ သူ႔တပည့္ လင္မယားအားေခၚ၍ လုပ္ေနရသည္။ ထုိဆုိင္ရွင္မွာ သူ႔တပည့္ လင္မယားအား တစ္ေန႔လွ်င္ ငါးပဲမွ်သာေပး၍ အလုပ္ခိုင္းေလသည္။ တပည့္ အလုပ္သမားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ထံလာ၍ ပိတ္ထားေသာဆုိင္၌ အလုပ္လုပ္ရ ပါရန္ ေတာင္း ပန္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထက္၀က္ စားႏွင့္ ခြင့္ျပဳၿပီး ဆုိင္ေသာ့ အပ္လုိက္သည္။ သူတုိ႔လင္မ ယားကၽြန္ေတာ့္ဆုိင္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၾကေလသည္။

    အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေကာင္းေကာင္းေနဖုိ႔ ဆံုးမသည္။ အဘြားေလး။ အဘုိးေလးတုိ႔ကလည္း ဆံုးမသည္။ အကယ္၍ ဆံပင္ညွပ္အလုပ္ကုိ မလုပ္လုိက ဆုိင္ကုိ ျပန္ေရာင္းၿပီး ယခင္က အတုိင္းေနဖုိ႔ေျပာသည္။ ေပါင္ထားေသာ ၾကယ္သီးႀကိဳးႏွင့္ လက္ပတ္နာရီ ႀကိဳးတုိ႔ကုိ ျပန္ေရြးေပးသည္။
    “ကဲေရာ့၊ အဲဒါ မင္းေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သြားကစား။ ႏုိင္လည္းေတာ္၊ ရံႈးလည္းေတာ္”
    အဘုိးေလးက ေငြအစိတ္ကုိ ရက္ေရာစြာ ေပးလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိေငြအစိတ္ ႏွင့္ သြားထုိးရာ ေငြႏွစ္ရာေက်ာ္ႏုိင္သည္။ ေတာ္ၿပီဟု စိတ္ကုိပုိင္းေသာ္လည္းမရ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကအရက္ တုိက္ခုိင္းၾကသည္။ အရက္ဆုိင္ေရာက္လွ်င္ ကၽြန္ေတ္ပါမူး၏။ မူးလာေသာအခါ ျပန္၍ ကစားသည္။ ရံႈးျပန္ေလေတာ့၏။

    ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္မွာ ထက္၀က္စားႏွင့္ ေပးထားေသာ္လည္း သူတုိ႔မည္မွ်ရၾကသည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တစ္ေန႔မွ တမတ္သံုးမူးရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆုိင္၌ လာေရာက္လုပ္သူမွာ ပထမ ဆုိင္ရွင္ထက္ ပင္ ေအာက္က်ခံျခင္း၊ စကားေျပာေကာင္းျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ လူခ်စ္လူခင္မ်ားကာ ဆုိင္၌ လူစည္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္မူ ငါးမူးထက္ပုိမရတတ္ေပ။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆုိင္ကရသည္ မရသည္ကုိ ဂရုမစုိက္ေတ့။ ကစား၀ုိင္း အရက္ဆုိင္တုိ႔၌ သာ ေပ်ာ္ပုိက္ေနခဲ့သည္။ အနီေထာင္၀ုိင္းမရွိလွ်င္ ဖဲရုိက္သည္။ ႏုိင္သည့္အခါႏုိင္၍ ရံႈးသည့္အခါ ရံႈး၏။ ႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ရံႈးသည္ျဖစ္ေစ၊ အရက္ဖုိးက မွန္မွန္ပင္ ကုန္က်ေနခဲ့ေပသည္။ ၃ လေလာက္ ေတမိ ေပမိေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ လက္၀တ္လက္စားမရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးတြင္ လည္း နားကပ္တစ္ရံသာ က်န္ရွိေနခဲ့ေပသည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ခုခုကုိ လုပ္မိၿပီဆုိလွ်င္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ၊ ဇြတ္ တရြတ္ပင္ စဲြစဲြၿမဲၿမလုပ္တတ္ေသာ အက်င့္ရွိခဲ့သည္။ ေလာင္းကစားႏွင့္ မူးယစ္ေသာက္စားျခင္းမ်ား မေကာင္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဒါေပမယ့္ ထုိအလုပ္ကုိ မျဖတ္ဘဲဆက္၍သာလုပ္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆုိင္တြင္အလုပ္လုပ္သူအား ဆုိင္ကုိ ၇၅ က်ပ္ႏွင့္ ေရာင္းပစ္လုိက္သည္။ ဤမွ် ေအာက္က်၍ လူအထင္ေသးေသာ အလုပ္မ်ိဳးကုိလည္း လုပ္မစားေတာ့ဟု စိတ္ကုိဆံုးျဖတ္လုိက္ ေလသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, May 1, 2013

ေဒါက္တာစိုးလြင္ ၏ မိုက္ကယ္ရယ္၊ ေသာ္တာေဆြရယ္၊ လူနာတစ္ေယာက္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္

ပထမဦးစြာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စာဖတ္သူကို မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ လိုမည္ဟု ထင္ပါသည္။ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကေသာအခါမွ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ေျပာျပခ်င္သည္တို႔ကို ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ေျပာျပ၍ ေကာင္းမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ရင္းႏွီးသူမ်ားက "ေပါက္ကေလး" ဟု ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကပါသည္။ အညာသား သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က "ဖိုးေပါက္" ဟု အားပါးတရအာလုပ္သံႏွင့္ ေခၚတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အေဒၚႏွင့္ အမမ်ားကမူ ကၽြန္ေတာ့္ကို "မိေပါက္" ဟုေခၚၾကသည္။ ေျပာမနာဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ "ငေပါက္" ဟု အားရပါးရ ေခၚေလ့ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ငယ္သူမ်ားကေတာ့ ရိုရုိေသေသႏွင့္ "ကိုေပါက္" ဟုေခၚပါသည္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုေခၚေခၚေလ တစ္ေယာက္ေသာသူကမူ ကၽြန္ေတာ့္အား "ေမာင္" ဟုေခၚပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို "ကိုကို" ဟုေခၚေသာသူ မရွိေသးပါ။ ၀မ္းနည္းစြာေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ယခုအရြယ္အထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရည္းစားတစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိဖူး ေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ေျပာျပၿပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္အကိုင္ကိုလည္း ေျပာျပရပါဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္နာမည္ႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ ကို ေပါင္းစပ္လိုက္ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကို "ေဒါက္တာေပါက္ကေလး" ဟုေခၚၾကပါစုိ႔။
ကၽြန္ေတာ့္၌ ငယ္ငယ္ကေလးတည္းကပင္ အလြန္စဥ္းစားေတြးေတာေငးေမာတတ္ေသာ၊ လူကေလး ပိစိေကြးႏွင့္ မလုိက္ေသာ စာအုပ္ထူႀကီးမ်ားကို လူႀကီးမ်ား မသိေအာင္ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္၌ ကုတ္ကုတ္ ကေလး ဖတ္ တတ္ေသာ ၀ါသနာ ရွိပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေပ၀ါသနာပါေသာ ေဒါက္တာေပါက္ကေလးျဖစ္သည့္အေၾကာင္း စာဖတ္သူႏွင့္ ပဏာမ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။

(၂)

စာေပ၀ါသနာပါေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေပ၏လႊမ္းမိုးမႈကို ခံရမည္ဆုိသည္မွာ ယံုမွားသံသယ ရွိၾက မည္ မထင္ပါ။ ယခု ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ေနသေဘာထား အေတြးအေခၚေလာကအျမင္ စသည္တုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရႈခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ မ်ားစြာသက္ဆိုင္ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။
စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ခံစားခ်က္ႏွင့္ ဖတ္သည္။ စူးစမ္းလိုစိတ္ႏွင့္ ဖတ္သည္။ မည္သို႔ပင္ဖတ္ဖတ္ စာတစ္အုပ္ကို စာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီးလွ်င္ကား စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခုခုက်န္ရစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတယ္ ဖတ္ေလ့ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္၌ မွတ္စုစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ေသာ စာအုပ္ မ်ားထဲမွ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ထဲ ထိခိုက္သြားေစႏိုင္ေသာ အေရးအသားမ်ား အေတြးအေခၚမ်ားကို ထုိစာအုပ္ေလး ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကူယူထားေလ့ ရွိသည္။ ပ်င္းပ်င္းရွိလွ်င္ ထုိစာအုပ္ေလးကို ခဏခဏ ျပန္ဖတ္ ၍ ေတြးေတာေနတတ္ပါသည္။ စာအုပ္ဖတ္ရင္း ၿပံဳးတတ္ ရယ္တတ္ မဲ့တတ္ ငိုတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားမလည္ သူမ်ားက အရူးဟု ေျပာၾကမည္ဆုိလွ်င္ စာေပ၀ါသနာရွင္မ်ားကမူ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္မွ ကိုယ္ခ်င္းစာ ၍ နားလည္ႏိုင္ၾကမည္ဟု ထင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ စတင္ေတြးေခၚတတ္ခါကစ ဖတ္ရေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွ အေတြးအေခၚတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ မ်ားစြာ သေဘာက်မိပါသည္။
ထိုစကားေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပလိုပါသည္။ ဤသည္ကို ဖတ္ရလွ်င္ ဤစကားသည္ မည္သည့္ ၀တၳဳထဲမွ မည္သူေျပာခဲ့သည့္စကားဆိုသည္ကို စာဖတ္သူမ်ားလည္း သိလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
"က်ဳပ္ ေဗဒင္ကို မယံုဘူး ... ေဗဒင္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မယံုတဲ့သူေတြ ေမးတာပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာျဖစ္မယ္ ဆိုတာ မသိလို႔ တျခားသူေမးရတာဟာ အမွန္ေတာ့ ရွက္စရာ အေကာင္းဆံုး အလုပ္တစ္ခုေပါ့။ က်ဳပ္ဘ၀ရဲ႕ေဗဒင္ကို သူမ်ား ေမးစရာ မလိုဘူး။ က်ဳပ္ဘာသာက်ဳပ္ ေဟာႏိုင္တယ္။ က်ဳပ္ဘာျဖစ္မယ္ ဆိုတာကို က်ဳပ္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ႀကိဳးစားမႈက အဆံုးအျဖတ္ေပးမွာပဲ"
ဆရာေအာင္လင္း ၏ "အရိုင္းစံပယ္" ၀တၳဳထဲမွ ဇာတ္လိုက္ကိုဘခက္ ေျပာခဲ့ေသာ စကား ျဖစ္ပါသည္။ ထုိစကားအား စာအုပ္ေလးထဲတြင္ ေသခ်ာစြာ ကူးေရးထား၍ ခဏခဏ ဖတ္ကာ သေဘာက်ရင္း က်ရင္းမွ ထုိဇာတ္လိုက္ကဲ့သို႔ေသာ သေဘာထားသည္ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာထား ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာ ပါေတာ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ စုံစမ္းေမးျမန္း၍ ေဗဒင္ေမးေလ့ ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမႏွင့္ အေဒၚမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို သူမ်ား သြားေမးေနရတယ္ မသိပါဘူး။ သူတို႔မေျပာ လည္း ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ သိေနတာပဲ မဟုတ္လား။

(၃)
အမ်ိဳးသမီးတုိင္း ေဗဒင္လကၡဏာကို ယံုၾကည္၀ါသနာပါသည္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွ ေတြ႕ရသမွ်ေသာ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုသည္ ေဗဒင္၀ါသနာပါသည္ ဟုေတာ့ ကုိယ္ေတြ႕ မို႔ သိေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၏ ေမေမဆိုလွ်င္ ေဗဒင္ကို အေတာ္ယံု၏။ ကၽြန္ေတာ့္အား ေဗဒင္ဆရာဆီ ေခၚသြားရန္ ေမေမ မၾကာခဏ ႀကိဳးပမ္းဖူးပါသည္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာမည့္သားအား စိတ္မခ်ႏိုင္ေသာ အေမ တစ္ေယာက္၏ စိတ္ထားကို နားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ အေမဘယ္ေလာက္ပင္ေခၚေခၚ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မလိုက္ေရးခ် မလိုက္။
"ေမေမကလည္းဗ်ာ ... ကုိယ့္အေၾကာင္းမ်ား သူမ်ား သြားေမးရမယ္လို႔" ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာေျပာ အေမ စိတ္မပ်က္၊ ကၽြန္ေတာ္မပါလည္း အေမတစ္ေယာက္တည္း ထီးကေလးေဆာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတာေပရြက္ကေလးကိုင္ကာ ေဗဒင္ဆရာဆီသြားတတ္သည္။ ေဗဒင္ဆရာ၏ ေဟာခ်က္မ်ားကို စာႏွင့္ ေသခ်ာ ေရးယူလာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အလြတ္က်က္ခုိင္းလိုခုိင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေဗဒင္ ဆရာ ခုိင္းလိုက္ေသာ ယၾတာမ်ား အေဆာင္မ်ားကိုလည္း ခက္ခက္ခဲခဲ ရွာေဖြ လုပ္ကိုင္တတ္ေလသည္။

တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဗဒင္ထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနမိသည္မွာ ...
"ဤဇာတာရွင္သည္ အလြန္စန္းပြင့္သည္။ မိန္းကေလးမ်ား ပတ္လည္၀ိုင္းေနသည္။ အေနာက္ေတာင္ ဘက္မွ အမ်ိဳးသမီးအေႏွာင့္အယွက္ကို သတိထားပါ။ ဒီႏွစ္အတြင္း အေရွ႕ေျမာက္ဘက္သို႔ ခရီး မသြားပါႏွင့္"
အမယ္မယ္ တယ္ဟုတ္တဲ့ငါပါလား။ ဘ၀င္ေတာ္ေတာ္ျမင့္သြားမိေလသည္။ အေမစိတ္ပူမည္ဆုိလည္း စိတ္ပူစရာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ အရႈံးရွိတာ မွတ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အေနာက္ေတာင္အရပ္မွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရွာၿပီး အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ဆီ ခရီးသြားခ်င္လိုက္တာ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ္၏ ရည္စားသ္ညလည္း မိန္းကေလးတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းကေလးတစ္ဦးမုိ႔ ေဗဒင္၀ါသနာ ပါလိမ့္မည္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မေျပာလည္း သိလိမ့္မည္ ထင္သည္။ ႀကံဳတုန္းေလး အတိတ္ကံကို တစ္ေခါက္လွန္ၿပီး ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္ျပခ်င္ပါေသးသည္။
ဟိုတစ္ေလာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(ခ)စာေမးပြဲႀကီး ေျဖရခါနီး ျဖစ္ပါသည္။ ဒီစာေမးပြဲက ေဆးတကၠသိုလ္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အခက္ခဲဆံုး၊ ကုသိုလ္ကံေကာင္းဖုိ႔လည္း အလိုအပ္ဆံုး၊ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ထုိက္၊ မျဖစ္ထုိက္ အဆံုးျအဖတ္ေပးမည့္ စာေမးပြဲ။ ေန႔မအား ညမအား စာက်က္ေန ရခ်ိန္၊ ငိုခ်င္သလိုလိုႏွင့္ ရူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ရေသာအခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဘယ္လို စိတ္ရူးေပါက္သည္မသိ။ အခုေျဖရမယ့္ စာေမးပြဲႀကီးေအာင္ မေအာင္ကို ေဗဒင္သြားေမးခ်င္သည္တဲ့။ စာေမးပြဲနီးလို႔ စိတ္ညစ္ရတဲ့ၾကားက သူကလည္းတစ္ေမွာင့္။ "ေယာက်္ား တုိ႔ဘုန္း မုိးသို႔ခ်ဳန္း" ဆုိသည့္ စကားအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ေရေရလည္လည္ ေဟာက္ပစ္ လုိက္ေလ သည္။

"ဟာ မဟုတ္တာဘဲကြာ ... စာေမးပြဲေအာင္မေအာင္မ်ား ေဗဒင္သြားေမးရဦးမွာလား။ ကိုယ္ႀကိဳးစား ရင္ ကိုယ္ေတာ္ရင္ ေအာင္မယ္၊ ကိုယ္အသံုးမက်ရင္ က်မွာဘဲ။ ဒါမ်ား ေဗဒင္ေမးစရာ မလိုပါဘူး။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ အသိသာႀကီးပဲ" ထုိစကားကို ၾကာေသာအခါ သူမည္သို႔ လုပ္သည္ဟု မိတ္ေဆြ ထင္ပါသနည္း။
"ခုမွသိရေတာ့တယ္ ... သူ႔ကို ခ်စ္မွမခ်စ္ဘဲ၊ မခ်စ္လို႔ အလိုမလိုက္တာေပါ့။ ဒါေလးမ်ား ဘာပင္ပန္း တာက်ေနတာပဲ။ ဓူ၀ံၾကယ္မ်ားသြားဆြတ္ခုိင္းရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမယ္ မသိဘူး" ဟု ဆိုကာ၊ ၂ရက္ ၂နာရီႏွင့္ ၂မိနစ္ တိတိ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားမေျပာဘဲ စိတ္ေကာက္ပါေတာ့သည္ခင္ဗ်ား။

အေတာင္ႏွစ္ဆယ္၀တ္ မင္းေယာက်္ားႀကီးျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိလက္နက္၏ ဒဏ္ကို ႀကံ့ႀကံ့ မခံႏုိင္ခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ခုေနတုန္းေတာ့ ဒင္းလုပ္ထားဦးေပါ့။ မရခင္ေတာ့ ဖ်ာလိုလိပ္ၿပီး ထိပ္ေပၚတင္ရ မယ္လို႔ ဘိုးေဘးဘီဘင္ အဆက္ဆက္က မွာခဲ့ေသးတာပဲဟု စိတ္ကို ေျဖလိုက္ကာ အေမ့တုန္း ကတင္း ႏိုင္သူ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ စက္ဘီးေနာက္မွ သူ႔ကိုတင္ၿပီး မႏၱေလးအေခၚအျပ (၂၀)ေလာက္ ကို လွ်ာထြက္ေအာင္နင္း၍ နာမည္ႀကီး ကိုေရႊေဗဒင္ဆရာထံေမွာက္ အေရာက္ပို႔ ရပါေတာ့သည္။
ႀကံဳႀကိဳက္တုန္းမို႔သာ ေျပာရပါသည္။ ရွက္ေတာ့လည္း အရွက္သား၊ သူမ်ားေတြ သိကုန္မွာ စိုးရေသး သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာဖတ္သူအား ဤအေၾကာင္းေတြ သူမ်ားကို ေလွ်ာက္မေျပာဖို႔ ႀကိဳတင္၍ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။
မထူးပါဘူးေလ ေျပာလက္စႏွင့္ ဆက္ေျပာရေတာ့မည္။ စေလအညာက ကိုေရႊေဗဒင္ဆရာ ဘာေဟာ သည္ထင္ပါသနည္း။ စာႀကိဳးစားဖို႔ အထူးလိုသည္။ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ရွိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ယၾတာေခ် ရမည္။ စာေမးပြဲခန္းထဲသို႔ ၀င္တိုင္း အက်ႌတြင္ အရြက္တစ္မ်ိဳး (အခုေတာ့လည္း ၿပီးၿပီးေရာ ထံုးစံအတိုင္း နာမည္ေတာ့ေမ့သြားၿပီ)ကို တြယ္၍ ေျဖမွ အေႏွာင့္အယွက္က ကင္းေ၀းမည္ဟု ဆိုသည္။

စာက်က္ဖို႔အခ်ိန္ မရွိရတဲ့ထဲမွာ ရွာရခက္မည့္ အရြက္ကိုမွ ညႊန္းေသာ ေဗဒင္ဆရာအား ရိုက္ခ်င္ စိတ္ ေပၚလာသည္။ ဒါေပမဲ့ တတ္ႏိုင္ပါဖူးေလ။ သမုိင္းေပးတာ၀န္ဆိုေတာ့လည္း ေရွာင္လႊဲေနလို႔မွ မရတာ ဘဲ။ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၏ စုံေထာက္ဦးစံရွား၀တၳဳမ်ား ဖတ္ထားသူ၊ ကာတြန္းေအာင္ရွိန္၏ စုံေထာက္ ႀကီး ဦးရွံစားကာတြန္းမ်ား ဖတ္ထားသူ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ဒီအရြက္ေလာက္မ်ားေတာ့ အေပ်ာ့ပဲ၊ မန္းေျမ အႏွံ႔ေျခဆန္႔ကာ ယၾတာေခ်ေသာ သစ္ရြက္အား ရွာေဖြပါေတာ့သည္။
အတိုခ်ဳပ္ လိုက္လွ်င္ ... ယၾတာတန္ခုိးေတာ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုး စာေမးပြဲေအာင္ခဲ့ သည္ဟုပဲ ဆိုပါေတာ့ေလ။ စာေမးပြဲေအာင္၍ အေမ့ဆီ ျပန္ေသာအခါတြင္ အေမေျပာေသာ စကား ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိေလသည္။ "သားစာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ အေမေဗဒင္ႀကိဳေမးၿပီး အပင္ပန္းခံ ယၾတာ ေခ်ထား တယ္ေလ" ဟု ၀မ္းသာအားရႏွင့္ အေမကေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မၿပံဳးမိရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေကာင္ မုိ႔လို႔ပါလဲခင္ဗ်ာ။

(၄)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ "ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးတစ္ေယာက္" ျဖစ္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီ အေမေရဟု ရင္ေကာ့ၿပီး အေမ့ဆီ ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ဆရာ၀န္ဘြဲ႕ႀကီးကို ပိုက္ၿပီး ဘြဲ႕ရ အလုပ္လက္မဲ့ ဆရာ၀န္ေလးတစ္ေယာက္လုပ္ေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္အားက် ၾကည္ညိဳေသာ ႏွလံုးလွ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ ေဒါက္တာေနာ္မန္ဗက္သြန္းတို႔၊ ေဒါက္တာအဲလ္ ဘက္ရြိက္ဇာတို႔လမ္းကို လိုက္ရမလား။ ဟုတ္ၿပီ ဒီလမ္းကို လိုက္မယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔လိုပဲ ငယ္ငယ္ တုန္းေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေနၿပီး အသက္ႀကီးမွပဲ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ၿပီး ဆရာ၀န္အလြန္ လိုအပ္ေနေသာ တရုတ္ျပည္ တို႔၊ အာဖရိကေတာနက္ထဲတို႔ကို သြားေတာ့မယ္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္သည္အထိ (၁၇)ႏွစ္တိတိ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားျပားစြာ ပညာသင္ ေပးခဲ့ၿပီး ၍ ႏြမ္းလ်ေနၿပီျဖစ္ေသာ မိဘႏွစ္ပါး ကို ေက်းဇူးဆပ္ရန္ အတြက္ ေနာင္ေတာ့္ေနာင္ေတာ္ တို႔၏ လမ္းစဥ္ကို စိတ္ထဲ အေတြးထဲမွ မလိုက္ခ်င္ ပါဘဲလ်က္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ လိုက္ရကာ ေဆးခန္းငယ္ ေလးတစ္ခုကို ဖြင့္ရပါေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ "ေဒါက္တာေပါက္ကေလး" ၏ ေဆးခန္းပိစိကေလးတစ္ခု သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလး၏ မ်ားျပားလွစြာေသာ ကြမ္းယာဆုိင္ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္မ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ လမ္းေထာင့္တိုင္းတြင္ တည္ရွိေနေသာ ေဆးခန္းၾကားတြင္ မထင္မရွား ေပၚထြက္လာခဲ့ေလ သည္။

ေပ်ာ္စရာလား စိတ္ညစ္စရာလားေတာ့မသိ၊ ေဒါက္တာေပါက္ကေလးရဲ႕ ေဆးခန္းမွာေတာ့ အၿမဲတေစ လူရွင္းေန တာ အမွန္ပါပဲ။ ေဆးရုံတို႔ ေဆးခန္းတို႔ဆိုတာ လူစည္ကားအပ္တဲ့ေနရာ မဟုတ္ပါဘူးေလဟု စိတ္ကို ေျဖေနရသည္။ ေကာင္းတာတစ္ခ်က္ကလည္း ရွိပါေသးသည္။ ခုမွပဲ ေဆးေက်ာင္းသား ကာလ ေဆးစာအုပ္ႀကီးေတြၾကားထဲမွာ ျမႇဳပ္ႏွံထားရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးအစုံ ကို ကၽြန္ေတာ္ ၀ါသနာပါလွ ေသာ စာေပထဲမွာ ေအးေဆးစြာ ႏွစ္ျမႇဳပ္ႏိုင္ေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

စာေပအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆံုး စာေရးဆရာအေၾကာင္းလည္း ေျပာရပါ ဦးမည္။ သူကား ဆရာေသာ္တာေဆြပါတည္း။ ဆရာ့စာေတြကို ဖတ္၍ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသလို အေတြးနက္နက္ေတြးကာ ဘ၀၏ အမွန္တရားမ်ားကို ရွာတတ္ေစခဲ့ပါသည္။ ဆရာေသာ္တာေဆြ၏ အေၾကာင္းေျပာေနျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ယခု ေျပာျပခ်င္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ ဆရာေသာ္တာေဆြ၏ စာ တစ္ပုဒ္ႏွင့္ မ်ားစြာသက္ဆုိင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေဆးခန္းလူမလာေတာ့လည္း ဘာအေရးစိုက္ရမွာလဲ။ လူနာစမ္းသပ္တဲ့ ခုတင္ႀကီးအားေနေတာ့ အဲဒီ ခုတင္ေပၚတက္အိပ္ၿပီး အားပါးတရ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ပစ္လိုက္မွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဟိုတစ္ေန႔က စာအုပ္ဆိုင္ ကို သြား စာအုပ္ေတြကိုေမႊေႏွာက္၊ ဆရာေသာ္တာေဆြ၀တၳဳပါတဲ့ မဂၢဇင္းေတြအားလံုး ငွားခဲ့ေလသည္။ ဆရာ၀န္ကေလးဆိုၿပီး အထင္ေတာ့မႀကီးလိုက္ပါနဲ႔။ မဂၢဇင္းအေဟာင္းေတြကို တစ္အုပ္ကိုငါးမူးစီ ေပးၿပီး ငွားႏိုင္တဲ့ ေဒါက္တာေလးပါခင္ဗ်ာ။

အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ေဗဒင္လကၡဏာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆရာေသာ္တာေဆြရဲ႕ ငယ္မူျပန္၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ ၁၉၈၅ခု ဧၿပီလထုတ္ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းထဲက "မိုက္ကယ္ရယ္၊ သန္းေဆြရယ္၊ ခုိင္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္" ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလး ျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီ၀တၳဳထဲက ေဗဒင္ဆရာ မိုက္ကယ္၏ ပညာစြမ္းကို အံ့ၾသခ်ီးမြမ္း မိေလသည္။
ထုိ၀တၳဳထဲမွာ ပါေသာ အခ်က္မ်ားထဲက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္ ေသာ ေဗဒင္ေဟာခ်က္တစ္ခ်က္တည္းကိုသာ တင္ျပလိုပါသည္။ ဆရာမိုက္ကယ္က စာေရးဆရာ သန္းေဆြ ကို ဒီလူဟာ ႏွစ္မကူးခင္ေသမွာပဲဟု အတတ္ေဟာေျပာခဲ့သည္။ ဘယ္သူမွ မယံုခ်င္ေသာ္ လည္း ထုိႏွစ္ ႏွစ္မကူးခင္မွာ ဆရာသန္းေဆြေရႏွစ္ၿပီး တကယ့္ကို ေသသြားခဲ့ေလသည္။
ထို၀တၳဳ ကို ဖတ္ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိရင္းမွ ေဗဒင္လကၡဏာကို မယံုၾကည္ခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ျဖင့္ အလြန္ေလးစားေသာ ဆရာေသာ္တာေဆြ၏ ကိုယ္ေတြ႕၀တၳဳထဲမွ ဆရာ မုိက္ကယ္ ၏ ေဗဒင္ပညာရပ္ကို မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသမိေလသည္။

(၅)

ေတြးရင္းေငးရင္း မိုးခ်ဳပ္လာေလၿပီ။ ေဆးခန္းပိတ္ေတာ့မွပဲ။ လူနာတစ္ေယာက္မွ မလာေသး ဘဲ ေဆးခန္းပိတ္ရမွာ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ ရွက္မိလိုက္ပါဘိ။ တတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ ေက်ာင္း မွာ  ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾကတုန္းကလို ငါတို႔ေတြ ေဆးဗန္းေလးေခါင္းမွာ ရြက္ၿပီး "ေဟာဒီက ဆရာ၀န္ပါဗ်ိဳ႕ ... ေဆးထုိး ၾကဦး မလား။ အားေဆးေကာင္းေကာင္းေတြ ပါတယ္။ တစ္ခါထုိးမွ တစ္မတ္တည္းရယ္" လို႔ မေအာ္ရ ေသးတာ ၀မ္းသာရမယ္လို႔ ရေသ့စိတ္ေျဖေတြးေနမိစဥ္ လူရိပ္ႏွစ္ခု ေဆးခန္း တံခါး၀သို႔ ေရာက္လာ သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာ တကယ့္လူနာပါလား။ တေစၦေျခာက္တာ မဟုတ္ပါဘူးဟု ဆိုတာ ေသခ်ာမွ ေက်ာင္းတုန္းက မသင္ခဲ့ရေပမယ့္ ကိုယ့္ဘာသာေလ့လာထားေသာ ဦးႏု၏ "လူေပၚလူေဇာ္လုပ္နည္း" စာအုပ္ထဲကအတိုင္း ၿပံဳးရႊင္စြာ ႀကိဳဆိုလိုက္ေလ သည္။ ေနရာ ထိုင္ခင္းေပးၿပီးသည္ႏွင့္ စုံေထာက္ႀကီး ရွားေလာ့ဟုမ္းစတိုင္ႏွင့္ လူနာကို အကဲခတ္လိုက္ေလသည္။

ဒီႏွစ္ေယာက္ထဲကမွ လွပသြက္လက္တဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးကေတာ့ လူနာဟုတ္မယ္မထင္ ... မိုးရြာခါနီး အုံ႔ဆိုင္းေနတဲ့ေကာင္းကင္လို အသက္နဲ႔စာရင္ အိုမင္းေနပံုရတဲ့ ေသာကမ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ အဘုိးႀကီးဟာ လူနာ ျဖစ္ရမယ္။
"ကဲ အဘ ... ဘာျဖစ္သလဲခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါဦး"
အဘိုးႀကီးက ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို သူ႔ေမ္းတယ္ လို႔မွ ေအာက္ေမ့ရဲ႕လား မသိ ေတြေတြႀကီးေငးေန ေလ သည္။ ထုိအခါ မိန္းကေလးက "ဆရာ ဒါ ကၽြန္မအေဖ ပါ၊ အေဖသိပ္ေနမေကာင္းလို႔ ဆရာ့ဆီ ေခၚလာတာပါ"
"ေၾသာ္ ဟုတ္လား ... ဘယ္လို ေနမေကာင္းတာလဲ။ အနာသိရင္ ေဆးရွိရမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေသခ်ာေျပာျပပါဦး။ ေရာဂါကို ေသခ်ာသိရမွ ဆရာ၀န္ဟာ အနာနဲ႔ေဆးတည့္ေအာင္ ေပးႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါ တယ္"
"ဆရာေရ ဒီလိုပါရွင္ ... ဧၿပီလထုတ္ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းထဲမွာပါတဲ့ ေသာ္တာေဆြရဲ႕၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီး ေတြးေန မိတာ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာေအာင္ ေမးလိုက္ေလသည္။ ခုနက စားပြဲေပၚခ်ထား လိုက္ေသာ ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္းထဲက ၀တၳဳကို ျပလိုက္ကာ ...
"ဒီ၀တၳဳလားဗ်ာ ... တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ အခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ၿပီး သြားလို႔ ဒီ၀တၳဳအေၾကာင္း ေတြးေနတာဗ်ာ"

"ဟုတ္တာေပါ့ရွင္ ... အဲဒီ၀တၳဳေပါ့။ ဒီ၀တၳဳေၾကာင့္ အေဖဒီလို ျဖစ္ရတာ" တစ္ခဏအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ စာေပ၀ါသနာပါသူပီပီ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ဆက္စပ္ေတြးေတာလိုက္ေလသည္။ ဟာ ၾကည့္ ရတာ ... ဒီအဘိုးႀကီး ဆရာေသာ္တာေဆြတို႔နဲ႔ ရြယ္တူပဲ။ သူ႔၀တၳဳထဲက ခုိင္ဆိုတာနဲ႔မ်ား ဘယ္လို ပတ္သက္ေနပါလိမ့္။ မဟုတ္မွာလြဲေရာ ခုိင့္ရဲ႕ပန္းဦးကို ခူးသြားတဲ့ ငယ္ရည္းစားႀကီးလား မသိဘူး။
ဇာတ္လမ္း ကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလာၿပီ။ "ကဲ ညီမေလး ဆရာေတာ့ သိပ္စိတ္၀င္စားေနၿပီ၊ ဆရာ့ ကို နားလည္ေအာင္ ေသခ်ာရွင္းျပပါဦး"
"ဒီလိုပါဆရာ ... ကၽြန္မအေဖဟာ ဒီလဆန္းကပဲ အသက္"၆၉ႏွစ္" ျပည့္ခဲ့တာပါ။ အရင္က က်န္းက်န္း မာမာ ပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂လေလာက္ကမွ ဒီ၀တၳဳပါတဲ့ မဂၢဇင္းကို ဖတ္မိၿပီးကတည္းက ဒီေရာဂါစၿပီးရေတာ့ တာပါ"
ထုိစဥ္မွာ အဘိုးႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေျပာေနသည္ကို စိတ္၀င္စားပံုမေပၚဘဲ စားပြဲေပၚ ခ်ထား ေသာ ထုိ၀တၳဳပါသည့္ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းကို မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုတ္ကာ စူးစုိက္ၾကည့္ေနေလသည္။

"ဒီ၀တၳဳေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲဗ်ာ"
"ေၾသာ္ ... ဟုတ္သားပဲေလ၊ ေသခ်ာမသိေသးေတာ့ ဆရာအံ့ၾသေနမွာေပါ့။ အစကစၿပီး ေျပာျပပါ့မယ္ ရွင္။ ဒီလိုပါ ... ကၽြန္မေဖေဖ ငယ္ငယ္တုန္းက သိပ္ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေပေပေတေတ ေနခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဟို၀တၳဳထဲမွာပါတဲ့ ေဗဒင္ဆရာမိုက္ကယ္နဲ႔ ခင္မိၾကတယ္။ ဟို၀တၳဳထဲကလိုပဲ ဆရာမိုက္ကယ္ဟာ ခင္ၿပီးမၾကာခင္ မွာဘဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေဗဒင္ေဟာပါေလေရာရွင္ ...
သူေဟာ ခဲ့တာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္စီတည္းပဲ။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းကို "ခင္ဗ်ား ဟာ အခုသာ ဆင္းရဲေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကာခင္မွာဘဲ ဘယ္လိုမွလည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ရ ပါဘဲနဲ႔ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာလာလိမ့္မယ္လု႔ ေဟာလိုက္တယ္"

အေဖ့ကိုေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဟုိ၀တၳဳထဲမွာ ဆရာသန္းေဆြကို ေဟာခဲ့သလိုပဲ" ခင္ဗ်ားဟာ အသက္(၇၀)မွာ ေသမွာပဲ" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းတည္း ေျပာခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အေဖေရာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေရာ ရယ္ ေနလိုက္တာပဲ။ ေဟာတာကလည္း အရက္၀ိုင္းမွာကိုး။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး မယံုၾကဘူး။ အလကားေလွ်ာက္ေျပာတယ္ ပဲ ေအာက္ေမ့ၾကတာေပါ့။
ဒီလုိနဲ႔ သူတို႔(၃)ေယာက္ လံုး ကြဲသြားၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းလဲ မသိၾကဘူးေပါ့။ အရင္(၄)လေလာက္တုန္းက အေဖ ရန္ကုန္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း ထဲေလွ်ာက္ရင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူနဲ႔ကြဲသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို သြားေတြ႕တယ္။ မေတြ႕တာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာၿပီ ဆိုေတာ့ သူတို႔သိပ္၀မ္းသာၾကတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဟိုတယ္တစ္ခုသြားၿပီး စားရင္း ေသာက္ ရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကတယ္။
ဒီအခါ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ သူ အေဖနဲ႔ ကြဲသြားၿပီး ဟိုလိုလိုနဲ႔ မိုးကုတ္ ဘက္ ေရာက္ သြားတယ္။ အဲဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကံစြပ္ၿပီး ေက်ာက္ေအာင္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔အဲဒီကစၿပီး သူ သူေဌးျဖစ္သြားတယ္ တဲ့ေလ။ အခုဆိုရင္ တကယ့္ကိုခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။

အဲဒီမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆရာမိုက္ကယ္ ေဟာထားတဲ့ ေဗဒင္ေတာ့ မွန္ေနၿပီဆိုတာ လက္ခံလိုက္ရ တယ္။ အဲဒီရန္ကုန္က ျပန္လာၿပီး ေဖေဖမ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းမွန္းေတာ့ ရိပ္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွန္း မသိၾက ဘူးေပါ့။ ေဖေဖကလည္း ေဗဒင္ကို သိပ္ယံုတာ မဟုတ္ေတာ့ ဒီလိုပဲ စြပ္ရြပ္ၿပီး မွန္သြားတာနဲ႔ တူပါတယ္ဆိုၿပီး သူ႔စိတ္သူ ေျဖႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ေနလာတာ ဟိုတစ္ေလာက ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းကို ကၽြန္မတို႔ ငွားဖတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဖတ္ၿပီး ခ်ထား တုန္း အေဖက ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ ေကာက္ဖတ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီထဲက ေသာ္တာေဆြရဲ႕ ၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီး အေဖဟာ သိသိ သာသာ မ်က္ႏွာပ်က္လာတယ္။

ညညဆိုရင္လည္း ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ဘူး။ ထမင္းလည္း ေကာင္းေကာင္း မစားဘူး။ သူ႔မွာ ဒီအရြယ္ အထိ ဘာေရာဂါမွလည္း ေထြေထြထူးထူး ရွိတာ မဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း အေတာ္ စဥ္းစားရက်ပ္ ေနတာေပါ့။ ရုတ္တရက္ျဗဳန္းစားႀကီး ျဖစ္လာတာ မဟုတ္လား။ အိမ္မွာ ကၽြန္မက အႀကီးဆံုး သမီး၊ အေဖကအသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အခုသားအငယ္ေတြက ေက်ာင္းေနၾကတုန္း။ သားေတြ ကလည္း မလိမ္မာၾကေတာ့ အေဖက သားသမီးေတြကို စိတ္မခ်ဘူး။ သံေယာဇဥ္သိပ္ႀကီးတာပဲ ...
အေဖ ကေတာ့ ဒီႏွစ္အတြင္း ေသေတာ့မွာ သားသမီးေတြကို စိတ္မခ်ဘူးလို႔ ေျပာလိုေျပာ။ သူေသရင္ ဘယ္သူက ဘယ္လိုနဲ႔ အေမြေတြ ခုကတည္းက ခြဲေပးလိုေပးနဲ႔။ ဒီလိုေတြေျပာလြန္းေတာ့ ကၽြန္မတို႔က အတင္း၀ုိင္းၿပီး ေမးၾကတာေပါ့။ အတန္တန္ေမးမွ ဒီအျဖစ္မွန္ေတြကိ ုသူေျပာျပတယ္။
ခက္ပါတယ္ ဆရာရယ္ ေဗဒင္ဆိုတာကို ကၽြန္မတို႔ ယံုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္မွန္ၿပီး မသိသင့္တာ ႀကီး ႀကိဳသိေနေတာ့ ဘာမ်ား အက်ိဳးရွိမွာမို႔လဲ မသိဘူး။ ကိုယ့္ေသေန႔ကို ကိုယ္ႀကိဳသိေနတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ဟာ ေထာင္ထဲမွာ ႀကိဳးေပး သတ္ခံရမယ့္ အက်ဥ္းသားမ်ိဳးမွာမွ ရွိၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ဆရာေသာ္တာေဆြ ကိုလည္း သြားၿပီးရန္ေတြ႕ခ်င္လိုက္တာ အရမ္းပဲ။ ဆရာစဥ္းစားၾကည့္ ... မိုက္ကယ္ဟာ ကၽြန္မအေဖအျပင္ကို တျခားလူဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ကိုမ်ား ေသမယ့္ရက္ေတြကို ေျပာခဲ့ေသးလဲ မသိပါဘူး။ အဲဒီလူေတြက မယံုဘူးဆိုရင္အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီလို ဆရာေသာ္တာေဆြေရးတဲ့ ၀တၳဳကို ဖတ္ရၿပီး ကၽြန္မအေဖလို ျဖစ္ကုန္ရင္ မခက္ပါဘူးရွင္။

ဟိုတစ္ေန႔ ကပဲ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ အိမ္လာလည္ရင္း အေဖ့မ်က္ႏွာကို ျမင္တာနဲ႔၊ ေဟာ ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္ေနတာ လဲ။ ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာကလည္းဗ်ာ ေအးစက္စက္နဲ႔ တစ္မ်ိဳးႀကီးပါပဲလားလို႔ ေျပာသြားတာနဲ႔ အေဖ့မွာ တုန္လႈပ္လိုက္တာေလ။ ဟို၀တၳဳထဲမွာ သန္းေဆြေသခါနီး ကာတြန္းဦးေဖသိန္း ျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာ က လူေသမ်က္ႏွာလို ေအးစက္စက္ႀကီးလို႔ ေရးထားတာ မဟုတ္လား။
ကဲ အဲဒါ ဆရာအႀကံေပးစမ္းပါဦးရွင္ ... ကၽြန္မတို႔လည္း မႀကံတတ္ေတာ့ဘူး။ အေဖကလည္း အိမ္ျပင္ ထြက္ ရင္ေတာင္ ကားတိုက္မွာစိုးလိဳ႔ မထြက္ရဲဘူး။ အခုေတာင္ အတင္းဆြဲေခၚလာတာ။ အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ဆရာ့ေဆးခန္းကို လာျပၿပီး အကူအညီေတာင္းရတာပါပဲရွင္"

ဤသုိ႔ေသာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ရွည္လ်ားလွေသာ စကားကို ဆက္တိုက္ေျပာလိုက္ၿပီး မိန္းကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား အားကိုေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အား အားကိုေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္အက်ပ္ ေတြ႕သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လို ဆရာ၀န္ေပါက္စေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ဒီေရာဂါျပသႆနာဟာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕စြာ ခက္ခဲလြန္းေန တာအမွန္ပါပဲ။
ကဲ ... ေဗဒင္ ကို မယံုခ်င္တဲ့ စာေပ၀ါသနာရွင္ေလး ေဒါက္တာေပါက္ေပါက္ရယ္ ေဗဒင္ဆရာမိုက္ကယ္ ရယ္၊ စာေရးဆရာေသာ္တာေဆြ ရယ္ ေဆးကုရမယ့္ လူနာတစ္ေယာက္ရယ္ ေဗဒင္နဲ႔ ပတ္သက္ေန တဲ့ ေရာဂါတစ္ခုရယ္ဟာ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ပတ္သက္လာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

စာဖတ္သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာဆိုရင္ ဒီအဘိုးႀကီးကို ဘယ္လိုေျပာမလဲဗ်ာ။ ေဗဒင္ဆိုတာ အလကားပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကုိယ္ မယံုတဲ့သူေတြေမးတာပဲ။ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ေဗဒင္ကို ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ ႀကိဳးစားမႈကို ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာေဟာႏိုင္တယ္လို႔ အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ သူမ်ားေတြကို ေျပာသလို အခုေရာ ေျပာ လို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။
ဒါမွမဟုတ္ ... ဒီမွာ အဘရယ္ ေဗဒင္ဆုိတာရွိရင္ ယၾတာဆိုတာလည္း ရွိရမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆရာ မုိက္ကယ္ ဆီက ယၾတာေလးဘာေလး ေတာင္းၾကည့္ပါလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပရင္ေကာ။

(၆)

ဆရာ၀န္ေလးေမာင္ေပါက္ေပါက္ တစ္ေယာက္ေတာ့ျဖင့္ ေဆးခန္းကို ရွားရွားပါးပါး လူနာ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာေတာင္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ လူနာရဲ႕ေရာဂါကိုေရာ၊ ေရာဂါျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္း ဇစ္ျမစ္ကိုေရာ ေသခ်ာသိရပါလ်က္နဲ႔ ဘယ္လိုကုသရမယ္ဆုိတာ စဥ္းစားရင္း ဦးေႏွာက္ ထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ ေနပါသည္။
"အနာသိရင္ ေဆးရွိရမယ္" ဆိုတဲ့ဆိုရိုးရွိတာမို႔ ဒီလူနာအတြက္လည္း ေဆးတစ္ဖံုေတာ့ ရွိကိုရွိရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆးကို ကၽြန္ေတာ္ အပူတျပင္း ရွာေဖြေနပါတယ္။
ဒီေတာ့ "ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ လူနာတစ္ေယာက္ရယ္အတြက္ တတ္ႏိုင္လွ်င္ တစ္ခုခု ကူညီပါ ရန္ ေလးစားစြာ ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္ ဆရာမိုက္ကယ္ႏွင့္ ဦးေသာ္တာေဆြတို႔ခင္ဗ်ား ..."

ခ်စ္စြာေသာစာဖတ္သူ

ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္ေပါက္စဘ၀က ထူးဆန္းေသာ လူနာတစ္ဦးႏွင့္ ဆံုခဲ့ရ၏။ ေဆးခန္းမွ အျပန္တြင္ ေ၀ခြဲမရေသာအေတြးမ်ားျဖင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ရာမွ ဤ၀တၳဳကေလးကို ညလံုးေပါက္ေရးခဲ့မိ၏။ ဤ၀တၳဳ စာမူေလး ကၽြန္ေတာ့္သံေသတၱာထဲတြင္ ရွိေနသည္မွာ (၁၈)ႏွစ္တိတိ ၾကာေညာင္းခဲ့ကာ စာရြက္မ်ားပင္ ၀ါၾကင္ေနၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ ဤမွ်ၾကာေညာင္းခဲ့ေသာ္လည္း ဘ၀တစ္ေကြ႕၌ တစ္ခဏသာ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရ ေသာ လူနာ၏ အသြင္သည္ ယေန႔တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အစဥ္တြင္ စြဲထင္ေနဆဲပင္။ မၾကာမီက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အစ္ကိုသဖြယ္ ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ ေဒါက္တာခင္ေဇာ္လြင္ (သုခခ်မ္းသာ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ)ႏွင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ား ေျပာၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဆံုခဲ့ဖူးသည့္ ထူးဆန္းေသာ လူနာ တစ္ဦး အေၾကာင္းကို သူ႔အားရင္ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့၏။

ဤသို႔ျဖင့္ မေမွ်ာ္လင့္ မထင္မွတ္ပါဘဲႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္သံေသတၱာေလးထဲ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ ယေန႔တိုင္ ပေဟဠိျဖစ္ဆဲ ဇာတ္လမ္းပုစၦာေလးတစ္ပုဒ္သည္ ယခု စာဖတ္သူ ၏ ေရွ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီ။ ဤလူနာႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ မည့္ ေဆးတစ္ဖံုကို သင္ေရာ စဥ္းစားမိပါ၏ေလာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤလူနာႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး မည္သို႔ ေဆးကုရမည္ကို စဥ္းစားေနဆဲမွာပင္ ခရီးထြက္ခဲ့ ရ၏။ ျမန္မာျပည္တစ္နံတစ္လ်ား လွည့္လည္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရေသာ ၀န္ထမ္း ဆရာ၀န္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္လူနာ၏ ကံၾကမၼာသည္ မည္သို႔ မည္ပံု ဖန္ခဲ့ပါသနည္း။

ကၽြန္ေတာ္ သိလိုလွပါ၏။ တုိင္းေက်ာ္ျပည္ေက်ာ္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ကန္ သည္ဟု နာမည္ႀကီးလွေသာ ဆရာမိုက္ကယ္၏ ေဗဒင္သည္ ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ေရာ တကယ္ မွန္ကန္ပါ၏ေလာ။ သို႔မဟုတ္ လူနာရွင္မိသားစုသည္ အစြမ္ထက္လွေသာ ယၾတာတစ္ခုခုကိုမ်ား ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အခ်ိန္မီ ရွာေဖြေတြ႕ရွိ၍ လူနာသည္ ေသတြင္းမွ လြတ္ကင္းခဲ့ပါသေလာ။ အကယ္၍ လူနာရွင္မိသားစုသည္ ဤ၀တၳဳ ကို ဖတ္မိသည္ရွိေသာ္ စာဖတ္သူမ်ာသည္ သိလိုလွမည္ ျဖစ္ေသာ ပုစၦာအေျဖ ကို ေအာက္ပါ လိပ္စာအတုိင္း ေက်းဇူးျပဳ၍ ေပးပို႔ပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။

ေဒါက္တာစိုးလင္း
သားဖြားမီးယပ္အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး၊
ဗဟိုအမ်ိဳးသမီးေဆးရုံႀကီး၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
 .
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>