Tuesday, August 31, 2010

ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း (ငထြန္းကား တို႕ညီအစ္ကို) အတြဲ (၃) အပိုင္း (၁)

ကုိေဆး႐ုိးတုိးသမီးေယာက္ဖတစ္ေတြ

အေမႀကီး က်ီးဒန္သည္ ေလးထပ္ေက်ာင္း ထန္းေတာဘက္သုိ႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေန၏။ ေငြလမင္းသည္ ထန္းေတာ ထိပ္ မွ ထြက္ျပဴလာကာ ရမ္းဘုိကုန္း႐ြာထဲသုိ႔ ပုလဲရည္ေငြဥမ်ား ပက္ျဖန္းေပးလ်က္႐ိွသည္။
' ေနာက္ေတာ့ ေကာ အေမႀကီး '
အေမႀကီးေ႐ွ႕တြင္ ငုတ္တုတ္တခ်ိဳ႕၊ တံုးလံုးတခ်ိဳ႕ ႐ွိေနေသာ ျမစ္မ်ားအျပင္၊ ေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းအံုးခြင့္ မရ ေသာေၾကာင့္ ထဘီေပၚတြင္ ေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္ေနသူမ်ားလည္း႐ွိေနၾက၏။
' အေမႀကီး က ေကာင္းခန္းေရာက္ရင္ သလုိခ်ည္းပဲ '

ေမၾကည္၏ သား သံုးေယာက္အနက္ အငယ္ဆံုးေကာင္ သူရထြန္းက ထုိသုိ႔ဆုိေသာအခါ သူ႔အထက္က အေကာင္ သူရသန္းက 'အေမႀကီးကုိ အဲသလုိ မေျပာေကာင္းဘူး' ဟု လွမ္းဆံုးမသည္။
ထုိအခါ ခင္ခင္ႀကီး၏သား ငဟစ္ႀကီးေခၚ ေအာင္ေက်ာ္စံဦးက ၀င္ၿပီး အသံၾသႀကီျဖင့္ ဆရာလုပ္၏။

' နင္တုိ႔ ဘာသိတံုး။ ဒါေလာက္ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ ျပန္ၿပီး စဥ္းစားရေသးတာေပါ့ဟဲ့ '
' မဟုတ္ဘူးေနာ္ အေမႀကီး၊ အေမႀကီးက သတိေကာင္းတယ္ေနာ္ '
ငတက္ျပားမ၏ သမီး ေ႐ႊရည္၀င္းက ငဟစ္ႀကီး၏ စကားပ်က္ျပားေအာင္ လုပ္၏။

' တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ေနာ္။ အေမႀကီးက နားညည္းတယ္၊ ျပန္ၾကေတာ့လုိ႔ ႏွင္လႊတ္ေတာ့မွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနမယ္'
ခင္ေမာင္ၿငိမ္း၏သမီးႀကီး ၿပံဳးၿပံးၿငိမ္းဦးက အေမႀကီး စိတ္ဆုိးၿပီး ႏွင္လႊတ္မည္ကုိ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနသူ ျဖစ္၏။
' အေမႀကီး က မႏွင္ဘူးေနာ္။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ အေမႀကီး'

ေမာင္ကုိႀကီး၏သား သီဟကုိက အေမႀကီးဒူးကုိ ကုိင္လႈပ္ရင္းေမး၏။ အေမႀကီး က်ီးဒန္သည္ ေငးေမာေနရာက ေခါင္းညိတ္သည္။
' ဗ်ိဳင္းႀကီး ဗ်ိဳင္းကေလးက ကုလားမည္းေတြထဲ၀င္ၿပီး ဓားနဲ႔ ခုတ္ေတာ့ ကုလားေတြ ေသကုန္ေရာလား'
' ဘယ္ဘက္မွာ ဓားတစ္စင္း၊ ညာဘက္မွာ ဓားတစ္စင္း၊ ဓားႏွစ္စင္းစီကုိင္ၿပီး ကုလားမည္းေတြၾကား ထဲ၀င္ၿပီး ဓားနဲ႔ခုတ္တာ၊ ေရတြင္း ႏွစ္တြင္း ကုလားအေလာင္းေတြ ျပည့္သြားသတဲ့'
' ဗ်ိဳင္းႀကီးကြ '

ငဟစ္ႀကီးက ထေအာ္သျဖင့္ ေ႐ႊရည္၀င္း၏ အစ္ကုိ သတၱိခဲကလည္း 'ဗ်ိဳင္းကေလးကြ'ဟု အားက်မခံ ေအာ္၏။
' အေမႀကီး၊ ေနာက္ေတာ့ေကာ '
' ကုလားမည္းေတြက ျမန္မာသူရဲေခါင္း ဗ်ိဳင္းႀကီး ဗ်ိဳင္းကေလးကုိ ေၾကာက္လုိ႔ ထြက္ေျပးတဲ့အခါ ကုလားျဖဴက မေျပးရဘူး အမိန္႔ေပးတယ္။ လက္ခ်င္းယွက္ၿပီး ဗ်ိဳင္းႀကီး ဗ်ိဳင္းိကေလးကုိ အဖမ္းခုိင္း တယ္။ ေသနတ္ နဲ႔ ပစ္တယ္။ ကုလးမည္းေတြက ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လက္ခ်င္းယွက္ၿပီး ဖမ္းရသတဲ့'

' မိသလား အေမႀကီး'
' ဘယ္မိမတံုး၊ လူစြမ္းေကာင္းပဲဟာကုိ '
' ေဟး ဗ်ိဳင္းႀကီးကြ '
' ေဟး ဗ်ိဳင္းကေလးကြ '
ယခုတစ္ႀကိမ္ေအာ္သူမွာ ငဟစ္ႀကီးႏွင့္ သတၱိခဲပင္ျဖစ္ေပ၏။
' အေမႀကီး အေမႀကီး ဗ်ိဳင္းႀကီး၊ ဗ်ိဳင္းကေလးက ကုလားျဖဴကုလားမည္းေတြကုိ ဘာျပဳလုိ႔ ဓားနဲ႔ခုတ္ တာတံုး'
' ကုလားျဖဴကုိ အဂၤလိပ္လုိ႔ေခၚတယ္။ သူက ေစတီေတာ္ေတြမွာ ဌာပနာထားတဲ့ ေ႐ႊေငြ ေက်ာက္သံ ပတၱျမားေတြ၊ ေရနံေခ်ာင္း၊ ေခ်ာက္၊ မင္းဘူးကထြက္တဲ့ ေရနံေတြ၊ ေတာင္တြင္း ပ်ဥ္းမနားကထြက္တဲ့ ကၽြန္းသစ္ေတြကုိ လုိခ်င္လုိ႔ ျမန္မာျပည္ကုိ လာတုိက္ေတာ့ ကုလားမည္းေတြ ကုိပုိက္ဆံေပးၿပီး ငွားလာ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတုိ႔ ျမန္မာေတြက ခုခံတာ'

' ေဟး ဗ်ိဳင္းႀကီးကြ '
' ေဟး ဗ်ိဳင္းကေလးကြ '
ငဟစ္ႀကီးႏွင့္ သတၱခဲပင္ ထၿပီး ေအာ္ျပန္သည္။
ေငြလမင္းသည္ ေလးထပ္ေက်ာင္း ထန္းေတာေပၚသုိ႔ ေရာက္လာၿပီ။ ေဘးမႀကီးႏွင့္ ျမစ္ေတြ အေမး အျမန္းထူထပ္ေနစဥ္ အိမ္၀ုိင္းထဲသုိ႔ လူႏွစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။ အေမႀကီး က်ီးဒန္သည္ ၀ုိးတုိး၀ါး တား မွ်သာ ျမင္ရျငား၊ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းျဖင့္ပင္ ဘေဆး႐ုိးႏွင့္ ေမာင္ကုိႀကီးတုိ႔ ႐ြာလယ္၀တ္ေက်ာင္းမွ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္သည္ ဟု နားလည္လုိက္၏။
' ဘ ဘ အေဘးဦးထြန္းကား အေၾကာင္း ေျပာပါ '

အာ႐ံုေျပာင္း အာ႐ံုလဲႊ အလုိ႐ွိသူမ်ားက ဘေဆးရုိးအား ဆီးႀကိဳပူဆာ၏။
' နင္တုိ႔ကလဲဟယ္၊ ခုမွ အျပင္က ျပန္လာတာ '
ဘႀကီး ေမာင္ကုိႀကီးက လံုး၀ ပိတ္ပင္ျငား၊ ဘေဆး႐ုိးက မၿငိဳျငင္ေပ။

' ငထြန္းကားအေၾကာင္း ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေျပာၿပီးေနၿပီပဲ။ ဘာ က်န္ဦးမွာလဲ ကေလးေတြရဲ႕'
ဘေဆး႐ုိး သည္ ေမွာင္ထဲတြင္ အသံုးျပဳေသာ ေရနံဆီမီးခြက္ထည့္သည့္ သံပံုးကုိ တစ္ေနရာတြင္ ခ်ိတ္သည္။ ေရေႏြးၾကမ္းအုိးေဘးတြင္ ထုိင္သည္။ ေအးစက္ေနေသာ ေရေႏြးၾကမ္းမ်ားကုိ ငွဲ႔ေသာက္ရာက ျမစ္ေတြ ကုိ လွမ္းၾကည့္၏။ ႐ြာအေ႐ွ႕ပုိင္းတြင္ ကေလးအခ်ိဳ႕ ကစားဆဲ႐ွိေသး၏။ ထုိကေလးမ်ား၏ အသံက သည္ဘက္သုိ႔ ျပန္႔လြင့္လာျငား၊ ကေလးေတြ စိတ္၀င္စားဟန္မျပ။ သုိ႔ အတြက္ ျမစ္အားလံုး ၾကားေအာင္ လွမ္းေျပာ၏။

' သည္႐ာမွ အုိးစၿပီးလုပ္တ ဘယ္သူတံုး၊ ေမးၾကပါေတာ့လား။ ဘာျပဳလုိ႔ အုိးလုပ္တာတံုး၊ စပ္စုၾက ပါေတာ့လား '
' ေတာ္ေတာ္ မတရားတဲ့ အဘုိးႀကီးပဲ။ ကုိထြန္းကားအေၾကာင္း ကေလးေတြက ေမးတာနဲ႔ပဲ ဟုိလဲႊ သည္လဲႊ လုပ္တာပဲ၊ ဟင္း '
သုိ႔ေသာ္ ျမစ္မ်ားသည္ သေဘာမေပါက္ စိတ္မ၀င္စားသျဖင့္ ေမးသံျမန္းသံမ်ား ေပၚမလာေပ။ ကေလးမ်ား ထံမွ အသံမထြက္ျငား၊ အေမႀကီး က်ီးဒန္၏ စိတ္တြင္ လႈပ္႐ွား၏။ ယခုအခါတြင္ ရမ္းဘုိ ကုန္း႐ြာ၌ မ်ိဳးျပဳတ္ ေနၿပီျဖစ္ေသာ အုိးလုပ္ငန္းသည္ တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက ရမ္းဘုိကုန္း႐ြာ၏ အဆင္ တန္ဆာအျဖစ္ တည္႐ွိ ခဲ့၏။

 ျမစ္မ်ား ဘုိးေအထံတြင္ သြားေရာက္၀ုိင္းအံုေနစဥ္ အေမႀကီး က်ီးဒန္ သည္ အိမ္ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာ႐ွိ အုပ္ဆုိင္း ထားေသာ 'အုိးဖုိ'ႀကီးကုိ လွမ္းၾကည့္ေနမိ၏။ ရမ္းဘုိကုန္း႐ြာထဲသုိ႔ မည္သူသည္ အုိးကုိ သယ္ေဆာင္ လာသနည္း။ ထုိအခါ ခါးျပည့္႐ြာေန ေဒၚေၾကာ့ အေၾကာင္းသည္ မပါလွ်င္ မျဖစ္ေတာ့ေပ။

ေဒၚေၾကာ့မွာ မက်ီးဒန္၏အေမ ေဒၚေ႐ႊအိမ္၏အစ္မျဖစ္သည္။ ေဒၚေၾကာ့ ခါးျပည့္႐ြာသား ဦးဖုိးမႈန္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ ေငြတုိးေပး၊ စပါးေပၚေပး၊ ပဲေပၚေပး၊ ပင္ေထာင္ အေရာင္းအ၀ယ္ ေငြတုိးခ် ေပးျခင္းျဖင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေနသူျဖစ္၏။ အေမႀကီးက်ီးဒန္၏ အာ႐ံုထဲတြင္ ထုိ 'မိႀကီး' ၀င္ေရာက္ လာေသာအခါ အေမႀကီး က်ီးဒန္သည္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးခါစ မလည္မ၀ယ္ မိက်ီးဒန္ဘ၀သုိ႔ ေျပးလႊား ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ရ၏။ အေမ မေ႐ႊအိမ္ ေျပာေသာေၾကာင့္ ခါးျပည့္႐ြာတြင္ အေမ့အစ္မရင္း႐ွိေၾကာင္း က်ီးဒန္ သိသည္။

အေမႏွင့္အတူ ထုိမိႀကီး႐ွိေသာ ႐ြာသုိ႔ လည္း က်ီးဒန္ေရာက္ဖူးျငား တြယ္တြယ္တာတာမ႐ွိ။ အစ္မသာဆုိသည္ အေမကလည္း လြမ္းလြမ္း ေဆြးေဆြး တမ္းတမ္း တတ မ႐ွိေခ်။ သုိ႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ီးဒန္သည္လည္း ထုိမိႀကီး ေဒၚေၾကာ့ကုိ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပင္။ ထုိမိႀကီးသည္ ေဆး႐ုိး က်ီးဒန္တုိ႔၏ မဂၤလာေဆာင္သုိ႔ မလာေပ။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ေျခာက္လခန္႔ၾကာမွ လွည္းယဥ္ကေလးတစ္စီးျဖင့္ ျခဴသံ တညံညံ ေပးလ်က္ေရာက္လာ၏။
' ေမာင္ႂကြက္နီတုိ႔၊ ေ႐ႊအိမ္တုိ႔ ဘယ္မွာေနၾကသတံုးကြယ္တုိ႔ '

လာကတည္းက ေပၚစီးျဖင့္ လာသည္။ ညီမ၏ အိမ္ကုိ ေမးျမန္းစံုစမ္းရာတြင္ တစ္အိမ္ေမးလွ်င္ ၿပီးပါလ်က္ ႐ြာစဥ္ ေလွ်ာက္ေမး၏။ အေပၚစီးက ေခၚရသည္ကုိ အာေတြ႕ဟန္တူသည္ဟု ေဒၚေ႐ႊအိမ္ထင္၏။
ထိပ္အုပ္မွန္ေရာင္ တေျပာင္ေျပာင္၊ ၀မ္းပတ္သုိင္းႀကိဳးေတြ တလက္လက္ျဖင့္ ျခဴသံလြင္ေသာ လွည္းယဥ္။ မုိးသုိ႔ပ်ံ လုလု ႂကြ႐ြေနေသာ ႏြားတစ္႐ွဥ္းျဖင့္ ရမ္းဘုိကုန္း႐ြာထဲသုိ႔ ၀င္လာေသာ မိႀကီး ေဒၚေၾကာ့၏ အသြင္ ကုိ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္၊ ၆၀ ၾကာေသာ္ျငား အေမႀကီးက်ီးဒန္၏ မ်က္စိထဲမွာ မေပ်ာက္။

*

' ေမာင္ႂကြက္နီ မယ္ေ႐ႊအိမ္တုိ႔အိမ္ သည္အိမ္လားကဲြ႕'
ဘီးဆံပတ္ႀကီးႏွင့္ သနပ္ခါး ဖုန္ေအာင္လိမ္းထားေသာ၊ ပုလဲနားကပ္ တခါခါ ကြမ္းသီးဖက္ေဆးလိပ္ တကားကား လုပ္ေနေသာ အေဒၚႀကီးအား ေမာင္ေဆး႐ုိး စုိက္ၾကည့္၏။ သူ႔ေယာကၡမ ဦးႂကြက္နီ၏ အမ်ိဳးေလာ၊ ေဒၚေ႐ႊအိမ္၏ အမ်ိဳးေလာ ခန္႔မွန္းၾကည့္၏။
သူ ခန္႔မွန္း၍ မရမီပင္ ဧည့္သည္က အေမးဆင့္၏။

' မင္းက သူတုိ႔နဲ႔ ဘာေတာ္လဲ။ ေၾသာ္ သိၿပီ သိၿပီ၊ ေမာင္ႂကြက္နီ ေ႐ႊအိမ္တု႔ိရဲ႕ သမက္'
ေမာင္ေဆး႐ုိး၏ ရင္ထဲတြင္ လိႈက္ခနဲ ၀မ္းသာ၏။ မယားအမ်ိဳးတစ္ေယာက္က သူ႔ကုိ အသိအမွတ္ျပဳ ေသာေၾကာင ့္ျဖစ္သည္။ သုိ႔အတြက္ ပုတ္သင္ညိဳ ႐ံႈးေလာက္ေအာင္ အထပ္ထပ္ ေခါင္းညိတ္သည္။
' ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ့၊ အေဒၚက '
' ငါ ေ႐ႊအိမ္ ရဲ႕ အစ္မကြယ့္၊ သူတုိ႔႐ွိၾကလား '
ေမးေနလ်က္ တန္းလန္းပင္ ႏြားလွည္းသည္ အိမ္၀ုိင္းထဲသုိ႔ ၀င္လာ၏။ ေမာင္ေဆး႐ုိး ထပ္မံၿပီး အေျဖ မေပးမီ၊ ေဒၚေ႐ႊအိမ္က အိမ္ထဲမွ 'ကဲ' ၾကည့္သည္ႏွင့္ဆံု၏။

' အစ္မ မေၾကာ့ပါလား '
ေဒၚေ႐ႊအိမ္ ၀မ္းသာအားရ ေျပးဆင္းလာၿပီး အစ္မ၏ လက္ကုိ ကုိင္၏။ လွည္းရံတုိင္တြင္ ခ်ိတ္ထား ေသာ ဖိနပ္ေတြ ခၽြတ္ၿပီး ခင္းေပး၏။
' ညည္းတုိ႔ အိမ္ကလဲေအ ေမးလုိက္ရတာ၊ တကယ္တဲမွပဲ '
' မေရာက္ဖူး မေပါက္ဖူးေတာ့ ေမးရတာေပါ့ အစ္မရယ္ '
' သည္ႏွစ္ စပါးေကာ ရၾကရဲ႕လား'
ပထမေမးခြန္းကုိ ေျဖဆုိရန္အတြက္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ စကားလံုးကုိ ေဒၚေ႐ႊအိမ္ ႐ွာေဖြေနဆဲမွာပင္ ေနာက္ထပ္ ေမးခြန္း ထြက္လာျပန္သည္။

' ညည့္ ေယာက္်ားေကာ မျမင္ပါကလား '
' ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုိ ' ဟု ေဒၚေ႐ႊအမ္ စကားစေနဆဲ၌ ' အ၀င္၀မွာ ေတြ႕ခဲ့တာ၊ ညည့္သမက္လား ' ေမးျပန္သည္။
မည္သည္ ကုိမွ် ေဒၚေ႐ႊအိမ္ မေျဖတတ္ေတာ့ေပ။

မိက်ီးဒန္မွာ ေမးျမန္းသံမ်ားၾကားသျဖင့္ အိမ္ေ႐ွ႕သုိ႔ ထြက္လာ၏။ အေမ့အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ေယာက္ ျဖစ္မည္ထင္ေသာေၾကာင့္ ထြက္လာျခင္းလည္း ျဖစ္ေပသည္။
' သူက ညည့္သမီး '
' ဟုတ္တယ္ အစ္မ၊ တေလာကမွ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးလုိက္ရတာ '
ေဒၚေ႐ႊအိမ္ ၏ အစ္မ ေဒၚေၾကာ့သည္ ေဒၚေ႐ႊအိမ္ႏွင့္ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္ေသာ္ျငား မ်က္လံုး၏ ေအးခ်မ္းမႈ ကား မ႐ွိေခ်။ စူး႐ွေတာက္ေျပာင္ေသာ အေရာင္တစ္ခုခုသည္ မ်က္လံုးထဲမွ ထြက္ေန၏။ သူသည္ ညီမ၏ သမီး အား စူး႐ွစြာ ၾကည့္၏။

' ညည္းတုိ႔ေအ၊ ငါ့တူမေလးကုိ အက်ည္းလည္း မတန္ဘဲနဲ႔ က်ီးဒန္ မွည့္ရသလားေအ '
က်ီးဒန္ အလြန္ေက်နပ္ရေသာ အေျပာျဖစ္သည္။
သည္စကားေၾကာင့္ က်ီးဒန္ ၿပံဳးေစ့ေစ့ ကြက္ခနဲ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္စဥ္၊ မိႀကီးထံမွ အေမးတစ္ခု ထပ္မံထြက္ပ်ံလာသည္။
' ညည့္ ေယာက္်ားက လယ္သမားပဲလား '

' ဟုတ္ကဲ့ '
' လယ္သမားကုိ ယူရတယ္လုိ႔ေအ။ ညည္းတုိ႔မွာ ယူစရာလူဒါေလာက္ပဲ ႐ွားသလား '
က်ီးဒန္ နား မ်က္စိ လည္သြားေသာ္ျငား၊ ေဒၚေ႐ႊအိမ္မွာ ေထာင္းခနဲ ေဒါသျဖစ္ရသည္။ သည္သမက္မွာ သူစိတ္တုိင္းက်ေသာ သမက္ျဖစ္၏။ အလုပ္အကုိင္ ႀကိဳးစား၏။ ႐ုိးသား၏။ ႐ုိးသား တည္ၾကည္ျခင္းႏွင့္ အလုပ္အကုိင္ ႀကိဳးစားျခင္းသည္ ေ႐ႊထက္ အဖုိးတန္သည္ မဟုတ္ေလာ။
' လယ္သမားသမီး၊ လယ္သမားနဲ႔ရတာ အျပစ္လား တစ္မရဲ႕ '
' ညည္းတုိ႔ အဲဒါခက္တာပဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲ တစ္လေနလုိ႔ တစ္ေခါက္ မေရာက္ဘူးထင္ပါရဲ႕ '

ေဒၚေၾကာ့သည္ စကားဆက္ရန္အတြက္ မ်က္လံုး၀င့္ေသာအခါ ညီမ၏ ခက္ထန္ေသာ မ်က္ႏွာထား ကုိသတိျပဳမိသည္။ ထုိခဏတြင္ ေဒၚေၾကာ့သည္ မိမိတုိ႔ ညီအစ္မသံုးေယာက္၏ ျခားနားေသာ စ႐ုိက္မ်ားကုိ သတိရ၏။ ေဒၚေၾကာ့တုိ႔တြင္ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္႐ွိရာ အႀကီးဆံုးႏွင့္ အငယ္ဆံုးမွာ ေယာက္်ားေလးေတြျဖစ္၊ အလယ္က မိန္းကေလးသံုးေယာက္တြင္ ေဒၚေၾကာ့မွာ အႀကီးဆံုး ျဖစ္၍ ေဒၚေ႐ႊအိမ္ႏွင့္ ေဒၚမယ္လွတုိ႔မွာ အလတ္ႏွင့္ အငယ္မ်ားျဖစ္ၾကရာ စ႐ုိက္သံုးမ်ိဳး႐ွိ သည္။ အႀကီးမ မေၾကာ့ သည္ အ႐ြယ္မေ႐ာက္မီက နာမည္ပ်က္၏။

၀တ္ခ်င္စားခ်င္ လွခ်င္လြန္းေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ လက္႐ွိအိမ္ေထာင္ ဦးဖုိးမႈန္မွာ အိမ္ေထာင္ သံုးဆက္႐ွိသည္။ ဒုတိယအိမ္ေထာင္မွာ နာတာ႐ွည္ျဖင့္ အိပ္ရာထဲ၌ လဲေနစဥ္ မေၾကာ့က အိမ္ေပၚ တက္ၿပီး အတင္း ေနသည္။ နာတာ႐ွည္ တိမ္းပါးသြားေသာအခါ ေဒၚေၾကာ့မွာ တတိယ မယားႀကီး ျဖစ္သြား ေတာ့သည္။ မည္သူေတြ ေမးေငါ့သည္ျဖစ္ေစ၊ မည္သူေတြ အတင္းေျပာသည္ျဖစ္ေစ နမည္ ညိဴးခ်င္ ညိဴးပါ၊ လန္းခ်င္ လန္းပါ၊ လက္ောက္ ဆယ္စံုကုိ ဆင့္၀တ္ၿပီး သနပ္ခါး ေျခဆံုး ေခါင္းဆံုး လိမ္းေနရသျဖင့္ မေၾကာ့ ေက်နပ္လွၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ မေ႐ႊအိမ္ႏွင့္ မမယ္လွက အစ္မႀကီး၏ ေ႐ႊဘံုစံဘ၀ကုိ တံေတြးျဖင့္ ေထြးသည္။

မေ႐ႊအိမ္က ' ဒါမ်ိဳးေတာ့ အားမက်ေပါင္ ' ဟူ၍သာ မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ သုိ႔ေသာ္ မမယ္လွကမူ လက္ေတြ႕ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ျပသည္။ မေၾကာ့၏ လက္ေကာက္မ်ိဳး သံုးႏွစ္အတြင္း ျဖစ္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညီအစ္မသံုးေယာက္တြင္ ေဒၚမယ္လွသည္ အရဲရင့္ဆံုး အတက္ႂကြဆံုး ျဖစ္ျငား၊ အစ္မႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနသည္။ ေဒၚေၾက့သာလွ်င္ ဇာတိ ' ခါးျပည့္' ႐ြာတြင္ ေထာင္ေန ေမာက္ေနသည္။ ယခု ေဒၚေၾကာ့ ေရာက္လာသည္။ အေပၚယံ အသြင္အျပင္ အားျဖင့္ကား ေဒၚေ႐ႊအိမ္မွာ နိမ့္က်သည္။ နိမ့္က်ေသာ္ေကာဟု ေဒၚေၾကာ့မွ ႏုိင့္ထက္စီးနင္း မေျပာ ရဲေပ။ မေျပာရဲျခင္းမွာ လိပ္ျပာ မလံုသျဖင့္ ျဖစ္သည္။

    ေဒၚေၾကာ့ေရာက္လာျခင္းမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားေသာ တူမေလးကုိ ေတြ႕ရန္ျဖစ္သည္။ မဂၤလာ ေဆာင္ခ်ိန္က သုိက္သုိက္၀န္း၀န္း စည္စည္ကားကားျဖင့္ ေဆြစံုမ်ိဳးစံု ေတြ႕ႏုိင္ပါလ်က္ ေဒၚေၾကာ့ ေရာက္ မလာျခင္းမွာ ဧည့္ပရိသတ္အမ်ားၾကား၌ ျမဳပ္ေနမည္စုိးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယခုပင္လွ်င္ ၾကည့္၊ တစ္႐ြာလံုး ေငးၾကည့္ေခ်ာင္းၾကည့္ရေစရန္ ညီမ၏ အိမ္ကုိ အိမ္စဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး ေမးလာခဲ့သည္။
' ညည္းတုိ႔ အဲဒါ ခက္တာပဲ။ ၿမိဳ႕ထဲ တစ္လေနလ ုိ႔ တစ္ေခါက္ ေရာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ တုိက္နဲ႔ တာနဲ႔'

သုိ႔ေသာ္ ေဒၚေၾကာ့ စကားမဆက္ျဖစ္။ သူ၏ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈကုိ ညီမႏွစ္ေယာက္လံုးက ႐ႈတ္ခ်ၾက သည္ ကုိ သတိရသည့္အတြက္ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလဲြသြားသည္။
' မျဖစ္ေသးပါဘူးေအ၊ ထမင္းတစ္လုပ္ဟာ လယ္လုပ္မွ စားရတာ မဟုတ္ပါဘူး '
လယ္သမားဘ၀ကုိ သြယ္၀ုိက္ၿပီး ႐ႈတ္ခ်ေသာစကားျဖစ္ျငား က်ီးဒန္ သေဘာက်သည္။ အားတက္စရာပါသည့္အတြက္ ျဖစ္ေခ်သည္။ မိႀကီးျဖစ္သူကုိ က်ီးဒန္ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေမာ့ၾကည့္ သည္။
' သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ ထမင္းတစ္လုတ္လည္း စားရ၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာမႈလည္း ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အလုပ္ေတြ ႐ွိပါတယ္ ေအ '

' ဟုတ္ကဲ့ မိႀကီး၊ က်ဳပ္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္၊ လုပ္ပါရေစ'
က်ီးဒန္က လုိလုိလားလား တံု႔ျပန္သည္။
ႀကီးပြားခ်မ္းသာေရးဟု ေဒၚေၾကာ့ ယံုၾကည္ေသာ လုပ္ငန္းတစ္ခုသည္ ေဒၚေၾကာ့၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ လႊတ္ခနဲထြက္လာသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေဒၚေၾကာ့သည္ ႏႈတ္ခမ္းကုိ အခ်ိန္မီ ပိတ္သည္။ လြယ္လြယ္ ေျပာလွ်င္ တန္ဖုိးမ႐ွိ။ တူမကုိသာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ေနသည္။
' ေျပာပါ မိႀကီး၊ က်ဳပ္ လုိက္နာပါ့မယ္ '

' ညည္းတုိ႔ ႐ြာေတာင္ဖ်ားက ငါ၀င္လာတာ သည္အထိပဲ။ အိမ္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္မွ မေတြ႕ဘူး။ ညည္းတုိ႔ အိမ္ဆုိင္ တည္ပါလား '
ထုိအခါ ေဒၚေ႐ႊအိမ္က ' သမီး နားမေယာင္နဲ႔ဟဲ့။ ေႂကြးက်တာနဲ႔ပဲ တစ္လအတြင္း ျပဳတ္မွာ' ဟု ၀င္ ေျပာသည္။
' အဲဒါကေတာ့ေအ၊ လူတြင္ပါလုိ႔ ႏြားကုိ က်ားကုိက္တာပါ။ ယေန႔ အေႂကြးမေပးဆုိၿပီး စာတဲြထား လုိက္ပါ ေအ တုိ႔ရယ္ '
' မိႀကီးက ေျပာတာေတာ့ဟုတ္ပါရဲ႕။ အရင္းလုိေသးတယ္ '

' အရင္းက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၀င္မွာတံုး။ ဆား၊ ငါးပိ၊ ပုစြန္ေျခာက္၊ ငါးေျခာက္၊ ဆီ၊ ငံျပာရည္နဲ႔ မုန္႔ပဲသေရစာ၊ မဆလာ၊ နႏြင္းမႈန္႔ေပါ့ေအ။ အရင္း ငါးဆယ္ မေက်ာ္ပါဘူး'
' အစ္မအဖု႔ိေတာ့ ငါးဆယ္ဟာ မေျပာေလာက္ေပမဲ့ က်ဳပ္တုိ႔မွာ အဲသည္ငါးဆယ္ဟာ ခက္သေတာ့္။ အစ္မ သမီးကုိ အစ္မပဲ ထုတ္ေခ်းခဲ့ေပေတာ့၊ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ဆပ္ေပါ့'
သည္မွ်ေငြေၾကးသည္ ပါမလာေၾကာင္း သိပါလ်က္ႏွင့္ ေဒၚေၾကာ့သည္ ေခၽြးခံအက်ႌကုိ ႏိႈက္၏။

' သည္လုိလုပ္ေအ။ နက္ျဖန္မနက္က်ရင္ အိမ္လာခဲ့ေအ။ ငါ့မွာ ခ်က္ရျပဳတ္ရ ဆြမ္းေလာင္းရတာနဲ႔ ဆုိေတာ့ ဆြမ္းခံခ်ိန္မတုိင္ခင္ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ေအ။ ငါ့တူမေလး လိမၼာသေလာက္ ဆင္းရဲတြင္း က လြတ္ေအာင္ ငါမၾကည့္လုိ႔ ဘယ္သူၾကာည့္မွာတံုး '
မစားရ၀ခမန္း စကားႀကီးျဖစ္သည္။ တစ္ျပားကုိပင္ ႏွစ္ပုိင္းခဲြၿပီး တစ္ျခမ္းဖုိး၀ယ္ယူရသည္အထိ ေငြ တြင္းနက္ခ်ိန္တြင္ က်ပ္ ငါးဆယ္သည္ မ်ားျပား၏။ ထုိမွ်ေသာေငြကုိ ေမာင္ေဆး႐ုိး မိက်ီးဒန္တုိ႔ တလင္းတက္ခ်ိန္တြင္ ရ႐ွိရန္ မေသခ်ာေပ။ ထုိမွ်ေသာေငြကုိ မိႀကီးက 'ငါ့တူမကေလး၊ လယ္ထဲ ေခ်ာင္းထဲ မွာ မပင္ပန္းေစခ်င္လုိ႔' ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ထုတ္ေခ်းေတာ့မည္။ က်ီးဒန္မွာ ေက်းဇူး တင္လြန္း သျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးခ်သည္။ ေဒၚေ႐ႊအိမ္ကလည္း 'အစ္မကုိ ေျပာခဲ့ဆုိခဲ့မိတာ ေတြ ေတာင္းပန္ပါတယ္' ဆုိၿပီး ကန္ေတာ့သည္။

ေဒၚေၾကာ့၏လွည္း ရမ္းဘုိကုန္း႐ြာထဲမွ ထြက္ေသာအခ်ိန္၀ယ္ ငွက္ေပ်ာခုိင္ေတြ၊ ကြမ္း႐ြက္ထုပ္ေတြ၊ ယုန္ကင္ေတြ၊ ပုတတ္ကင္ေတြ ပါသြားသည္။ သည္အရာေတြမွာ ခါးျပည့္႐ြာ တြင္ုလည္း ႐ွိသည္သာ။ သုိ႔ေသာ္ ေပးသူက ေပးေသာအခါ ေဒၚေၾကာ့မွာ ျငင္းရန္မသင့္ေပ။ စင္စစ္ ေသာ္ကား ေပးလုိက္ ရသူမ်ားမွာ ပုိပုိလွ်ံလွ်ံ႐ွိ၍မဟုတ္ပါ။ ေက်းဇူးတင္သည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ျခစ္ျခဳတ္ၿပီး ေပးလုိက္ ၾကျခင္းသာျဖစ္၏။ ေပးလည္း ေပးေကာင္းပါသည္။ ေငြက်ပ္ငါးဆယ္မွ်ေသာ အရင္းအႏွီးကုိ ထုတ္ေခ်း မည့္ ေက်းဇူး႐ွင္ မဟုတ္ေလာ။

က်ီးဒန္သည္ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ မိႀကီး ေဒၚေၾကာ့႐ွိသည့္ ခါးျပည့္႐ြာသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သံုးတုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေ၀းေသာ ခရီးျဖစ္သည့္အတြက္ မႈိင္းမိႈင္းေမွာင္ေမွာင္ကတည္းက ထလာသည္။ မိႀကီး မွာခဲ့သည့္အတုိင္း ဆြမ္းခံမ၀င္မီေရာက္သည္။ လက္ခ်ည္း မလာလုိေသာေၾကာင့္ မုန႔္ၾသဇာ တစ္ပိႆာ အေႂကြး ၀ယ္လာခဲ့ရေသးသည္။
မိက်ီးဒန္၏ စိတ္အာ႐ံုတြင္ သူတုိ႔လင္မယား၏ အနာဂတ္သည္ လွပေန၏။ မိႀကီးထုတ္ေခ်းေသာ ေငြငါးဆယ္အကူအညီျဖင့္ တည္ေထာင္ထားေသာ တုိလီမုိလီ အိမ္ဆုိင္ကေလးသည္ ကုန္စံုဆုိင္ႀကီး ျဖစ္လာ သည္။ အေမတုိ႔ အိမ္ေျခရင္းဘက္တြင္ ထုတ္ထားေသာ အဖီကေလးသည္ အိမ္ႀကီးရခုိင္ ျဖစ္လာၿပီ။ ရမ္းဘုိကုန္း႐ြာတြင္ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ႐ြာ့က်က္သေရေဆာင္ 'အိမ္ေတာ္ပံု' ေဆာက္ထားသည့္ အိမ္ႀကီး။

' မိႀကီးဖုိ႔ မုန္႔ၾသဇာ တစ္ပိႆာ '
အိမ္ေအာက္တြင္ အက်ယ္အ၀န္း၏ ေလးပံုတစ္ပံုကုိ 'ဆင့္' ႐ုိက္ထား၏။ ဆင့္ေဘးတြင္ ေက်ာမွီပါေသာ ခံုတန္းလ်ားတစ္ခု၊ အဲဆဲြပါေသာ စားပဲြတစ္လံုး ခ်ထားသည္။ စားပဲြေပၚတြင္ ေႂကြ ရည္သုတ္ ေရေႏြးကရား ပန္းကန္စံု ႏွင့္ ေၾကးကြမ္းအစ္ႀကီးတုိ႔႐ွိသည္။ က်ီးဒန္သည္ သူ႔ေအာက္ အနည္းငယ္ ငယ္႐ြယ္ဟန္႐ွိေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္၏ လက္ထဲသုိ႔ မုန္႔ၾသဇာကုိထည့္သည္။ ' ရမ္းဘုိကုန္းက က်ီးဒန္ ေရာက္လာၿပီလုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္ ပါေအ' ဟု မွာလုိက္ေသးသည္။

ဆြမ္းခံ၀င္ခ်ိန္ တုိင္ခဲ့ၿပီ။
' ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕'
' ဆြမ္းေတာ္ခင္ဗ်ာ့ '
ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးႏွင့္ ေက်ာင္းသား ငါးေယာက္။ ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးႏွင့္ သမေဏႏွစ္ပါး။ ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္။ အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ ရပ္သည္တစ္မ်ိဳး။ အိမ္ေအာက္ သုိ႔ ၀င္လာၿပီး ထုိင္ေသာ 'ထုိင္ဆြမ္း'က တစ္ဖံု။ ထုိဆြမ္းမ်ားကုိ ေလာင္းသူမွာ ေဒၚေၾကာ့မဟုတ္။ က်ီးဒန္ မုန္႔ၾသဇာ ထုပ္ေပးလုိက္ေသာ မိန္းကေလးႏွင့္အျခားတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။
ေနျမင့္သည္ႏွင့္အမွ် က်ီးဒန္လည္ပင္း႐ွည္ၿပီ။ ဖင္တႂကြႂကြျဖစ္ၿပီ။ သုိ႔တေစ မိႀကီး ေဒၚေၾကာ့၏ အသံေသာ္ မွ် မၾကားရေပ။ ၾကာေသာ္ က်ီးဒန္ သံသယ၀င္လာေခ်သည္။
' သည္အိမ္ ဟာ မိႀကီးတုိ႔အိမ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား '

ဟုတ္ပါသည္။ မိႀကီး ေဒၚေၾကာ့၏ အိမ္ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ယမန္ေန႔ ညေနက က်ီးဒနတုိ႔ လက္ေဆာင္ ေပးလုိက္ေသာ ငွက္ေပ်ာခုိင္ကုိ 'ေခြးကတက္'ေအာက္တြင္ ေထာင္ထားသည္။ မဆစ္ရေသး၊ မအုပ္ရ ေသးေသာေၾကာင့္ က်ီးဒန္ ေကာင္းစြာမွတ္မိသည္။

ထုိင္ဆြမ္းကုိယ္ေတာ္မ်ား ကုန္သြားၿပီ။ အိမ္ေပၚသုိ႔ လူေတြ တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ လုပ္ေနၾကသည္။ အိမ္ေပၚသုိ႔ လုိက္သြားရေကာင္းႏုိးႏုိး က်ီးဒန္ စိတ္ကူးေသးျငား မေ႐ြ႕။ တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ကုန္ လာသည္ႏွင့္ အမွ် ထမင္းဆာလာသည္။ မိႀကီးမွာသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ အညီေရာက္ရန္ စိတ္ေစာေန သျဖင့္ မည္မည္ ရရ မျဖည့္တင္းမိ။ ငါးေပါင္းေၾကာ္ တစ္ျပားဖုိးသာ စားခဲ့မိသည္ထင္၏။ သုိ႔ေၾကာင့္ ဆာေလာင္ လာေသာအခါ က်ီးဒန္သည္ ထျပန္ရန္ စိတ္ကူးေတာ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ေျပာစရာျဖစ္မည္။

' ၾကည့္႐ႈခ်င္ ေစာင္မခ်င္လုိ႔ ေခၚတာ၊ မေျပာမဆုိ ျပန္သြားတယ္။ ေ႐ႊအိမ့္သမီး တယ္႐ုိင္းပါကလား'
အထုိင္ျပင္ၿပီးခါ မွ က်ီးဒန္ မထျဖစ္။ ထမင္းစားခ်ိန္မတုိင္မီက ေရာက္ေနေသာဧည့္သည္၊ ထမင္းစား ခ်ိန္ တြင္ ေရာက္လာေသာ ဧည့္သည္မ်ားကုိ ထမင္းစားေခၚရ႐ုိး ထံုးစံ႐ွိသည္။ က်ီးဒန္အား မည္သူမွ် လာေရာက္ မေခၚငင္ေပ။

အိမ္ေအာက္ သု႔ိ ေနေရာင္မ်ား ၀င္လာၿပီ။ ဤသုိ႔ ညေနေစာင္းခါမွ ေဒၚေၾကာ့ ေရာက္လာသည္။ က်ီးဒန္ႏွင့္ တစ္လံကြာခန္႔တြင္ ထုိင္သည္။ ကေလးေျမးငယ္ေတြႏွင့္ စကားေျပာသည္။ အေႂကြးလာ ဆပ္သူမ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္သည္။ က်ီးဒန္ကုိကား စကားေျပာရန္ ေ၀းစြ။ ျပန္ေစာင္းေသာ္မွ် မၾကည့္ေခ်။ ေဒၚေၾကာ့ သည္ သူ၏ ပတ္ခ်ာ၀န္းက်င္သုိ႔ ေရာက္လာသူတုိင္းႏွင့္ စကားေျပာပါလ်က္ က်ီးဒန္ကုိ ကြက္ခ်န္ထားသည္။ သုိ႔အတြက္ က်ီးဒန္၏ စိတ္မွာ သိမ္ငယ္လာသည္။ တစ္ဖက္ကလည္း မေမွာင္မီ ႐ြာသုိ႔ ျပန္ေရာက္ရန္ အခ်ိန္ကုိ တြက္ဆရသည္။

အိမ္ေအာက္သုိ႔၀င္လာေသာ ေနေရာင္ေၾကာ ႏွစ္လံမွ် ႐ွည္လာခ်ိန္၌ က်ီးဒန္ ထသည္။ မိႀကီးေ႐ွ႕သုိ႔ လာသည္။
' မိႀကီး၊ က်ဳပ္ ျပန္ေတာ့မယ္ '
ေဒၚေၾကာ့ သည္ က်ီးဒန္အား ယခုမွျမင္ဘိသုိ႔ ရင္ကုိဖိ၏။
' ငါေအ၊ ညည္းကုိ တက္တက္ႀကီးေမ့ေနတာ။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလျခင္း ေအရယ္၊ နက္ျဖန္ တစ္ေခါက္ လာခဲ့ ဦးေနာ္ '
က်ီးဒန္သည္ ေခါင္းမညိတ္ပါ။ ေခါင္းလည္းမခါပါ။ 'တန္ဟဲ့ တစ္သက္လံုးမလာဘူး' ဟု ဆံုးျဖတ္ လုိက္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ကားလမ္း၊ ျမင္းလွည္းလမ္းမ႐ွိပါ။ ေျခသြားလမ္း၊ လွည္းလမ္းေၾကာင္းတုိ႔အတုိင္း က်ီးဒန္သည္ သုတ္ေျခတင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ီးဒန္သည္ ရမ္းဘုိကုန္း႐ြာသုိ႔ မျပန္ေသးပါ။ မေအးညြန္႔၊ မဇာညြန္႔တုိ႔ အိမ္သုိ႔ ၀င္သည္။
' အလုိေတာ္ မအ၀ွာ၊ မုိးႀကီးခ်ဳပ္မွ '
မေအးညြန္႔က တအံ့တၾသျဖစ္သည့္နည္းတူ၊ မဇာညြန္႔ကလည္း 'လင္ကုိ စိတ္ေကာက္လာတာမဟုတ္လား။ လက္မခံဘူး'ဟု က်ီစယ္သည္။
' ညည္းတုိ႔ အခု ဘာလုပ္ေနၾကသတံုး '
အိမ္တြင္း အိမ္ျပင္တြင္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ အုိးစိမ္း သပိတ္စိမ္းမ်ားကုိ လွမ္းၾကည့္ရင္း က်ီးဒန္က ေမးသည္။

' အုိးေတြ ေျခာက္ကုန္မွာစုိးလုိ႔ အုိးလည္းပုတ္၊ သပိတ္လည္းပုတ္ပဲေအ့။ ေနပါဦး၊ ညည္းက အခ်ိန္ မေတာ္မွာ လာၿပီး ဘာေတြ စစ္ေဆးေနတာတံုး'
' ငါလည္း အုိးဖုိေထာင္ခ်င္လုိ႔ ေအတုိ႔ရဲ႕ '
' ေကာင္းတာေပါ့ ညည္းတုိ႔အရပ္မွာ အုိးသမားမွမ႐ွိတာ '
မဇာညြန္႔က အားတက္သေရာ တုိက္တြန္းသည္။

' ဒါျဖင့္ ဖုိကုိ ဘယ္လုိတည္ရမယ္။ ေျမကုိ ဘယ္လုိစပ္ရမယ္ ဆုိတာ ေျပာၾကဦးေလ '
ထုိအခိုက္တြင္ က်ီးဒန္၏ပခံုးကုိ မေအးညြန္႔က လာဖက္သည္။ မတ္တတ္မွ ကုန္းဖက္ၿပီး၊ လူေပၚသုိ႔ ဖိၿပီး ထုိင္ခ်သျဖင့္ က်ီးဒန္ေပၚသုိ႔ ပိလ်က္ လဲက်လာ၏။ က်ီးဒန္က ေအာ္ဟစ္ျငဴစူၿပီး ထုသည္။
' အုိးဖုိ မေထာင္ခင္ ငါတုိ႔ဆီမွာ တစ္လကုိးသီတင္းလာလုပ္လွည့္ဦးေလ'

' အဲဒါေလာက္ႀကီး မလုပ္ႏုိင္ဘူး '
' လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အပ်ိဳဘ၀တုန္းက မလုပ္ဘဲနဲ႔၊ အခုမွ ဘာ စိတ္ကူးေပါက္လာတာလဲ ေကာင္မရယ္ '
သည္ေမးခြန္းေၾကာင့္ က်ီးဒန္ မ်က္ႏွာထား တင္းမာသြားသည္။ မ်က္လံုးအစံုမွ စူး႐ွေသာ အေရာင္ မ်ား ထြက္လာသည္။
' ေျပာပါဦး' ဟု ပခံုးခ်င္းတြန္းကာ မေအးညြန္႔က ေမးသည္။ ' ပုိက္ဆံလုိခ်င္လုိ႔' ဟု က်ီးဒန္က တံုးတိ ေျဖသည္။

လယ္သမားႏွင့္ ပ်ံက်လယ္ယာလုပ္သား (လယ္ကူလီ)မ်ားသာ ႐ွိခဲ့ေသာ ရမ္းဘုိကုန္း႐ြာထဲသုိ႔ ေရတြင္းႏွင့္ တူေသာ အုိးဖုိတစ္လံုး ေရာက္လာသည္။ မေအးညြန္႔ႏွင့္ မဇာညြန္႔တုိ႔ လုိက္လာၿပီး အုတ္ခံုကုိ ဤသုိ႔ထား။ နံကာကုိ ထုိသုိ႔လုပ္ဟု ညႊန္ၾကားေသာေၾကာင့္ လုပ္ရျငား၊ ေမာင္ေဆး႐ုိးမွာ ေယာင္နန။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

တကၠသိုလ္ ေနဝင္း ဘာသာျပန္ ဇင္ဘာေဘြ အခန္း (၁၉)

အခန္း(၁၉)

ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့သူ ၀န္ႀကီး တြန္ဂါတာ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပးခံလိုက္ရသည့္အတြက္ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္ေနမိသူ ခရိတ္သည္ ယခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ရွိစျပဳလာၿပီ ျဖစ္ သည္။
ကင္းလင္း ေမြးျမဴေရးျခံႀကီး အတြင္း လုပ္စရာအလုပ္ေတြ မ်ားျပားလွျခင္းကလည္း သူ႕အဖုိ႕ အလုပ္ ထဲ စိတ္၀င္စား ေနမိသည္ႏွင့္အမွ် ေစာေစာက စိတ္ဓာတ္က်ျခင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္း စသည္တို႕ ကို လႊမ္းမိုး ကာ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္စ ျပဳလာျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

တြန္ဂါတာ၏ အမႈအေၾကာင္း သတင္းစာမ်ားႏွင့္ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္မွ အႀကီးအက်ယ္ ေဖာ္ ျပၿပီးေနာက္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ၏ သတင္းေပ်ာက္သြားကာ လူတကာကလည္း သူ႕အား ေမ့ ေလ်ာ့သြား ၾကေလသည္။

သို႕ရာတြင္ တြန္ဂါတာ၏ နာမည္ ရုတ္တရက္ ျပန္လည္ေပၚထြက္လာျပန္သည္။ ရုပ္ျမင္သံၾကား စက္မ်ား ႏွင့္ သတင္းစာမ်ားတြင္ သူ၏ နာမည္ကို ေဖာ္ျပလာၾကျပန္သည္။
တစ္ေန႕ ခရိတ္ႏွင့္ ဆယ္လီတို႕သည္ ရုပ္ျမင္သံၾကားထိုင္ၾကည့္ေနၾကရင္း ၾကားလိုက္ရေသာ သတင္းကို မယံုၾကည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အံ့ၾသေနမိၾကေလသည္။
ယင္း သတင္းေၾကညာခ်က္ အၿပီးတြင္ မိုးေလ၀သ သတင္းဆက္လာသျဖင့္ ခရိတ္သည္ ရုပ္ျမင္ သံၾကားစက္ ကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ သူ၏ အမူအရာက တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္၊ မေတာ္တဆ ထိ ခိုက္မႈ႕ တစ္ခု ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႕ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားေနပံု ရေလသည္။

ဆယ္လီသည္ ခရိတ္အား အကဲခတ္ၾကည့္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကို ညင္သာလွပစြာ ဆုပ္ကိုင္ထား လိုက္သည္။
"ဒီမိန္းကေလး ေတြက လူမမည္အရြယ္သာသာ ရွိေသးတယ္။ သူတို႕ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ ထိခိုက္ ေခ်ာက္ခ်ား ရွာၾကမလဲေနာ္"
ဆယ္လီ က ရုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းတြင္ ပါသည့္အေၾကာင္းကို သံုးသပ္သလို ေျပာလိုက္ရာ ခရိတ္က
"အဲဒီ ဂြတ္ဒြင္မိသားစုကို ငါ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ အလြန္ရည္မြန္တဲ့ လူေတြပဲ။ သူတို႕ဟာ မ်က္ႏွာျဖဴ ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ တိုင္းရင္းသား လူမည္းေတြအေပၚ အင္မတန္ ညွာတာေထာက္ထားတဲ့ စိတ္ရွိၿပီး အေကာင္းဆံုး ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုျဖစ္ပ်က္ပံုကို ငါျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္"ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။

ဤတြင္ ဆယ္လီသည္ စိတ္ထဲမွ ခံစားမႈကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေပါက္ကဲြသလို ျဖစ္လာကာ အလြန္ နာၾကည္းစက္ဆုပ္ဟန္ျဖင့္-
"ဒီတိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးဟာ အလြန္ေသြးဆာေနသလို ျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာတယ္ရွင့္။ လုပ္ပံုေတြက လူမဆန္လြန္းလို႕ သိပ္ၿပီး ရင္နာမိတယ္။ ကၽြန္မေတာ့ ဒီလူ႕ကို သိပ္ၿပီး မုန္းတီးစက္ဆုပ္မိတာပဲ"
"ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးကြဲ႕၊ အခုကိစၥမွာ တြန္ဂါတာရဲ႕ နာမည္ကို သူတို႕ အသံုးျပဳၾကေပမယ့္ ဒီကိစၥကို တြန္ဂါတာက တကယ္ပဲ ညႊန္ၾကား အမိန္႕ေပးတာ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာေပါ့။ သူ႕အေနနဲ႕ ဒီကိစၥ အေၾကာင္း လံုးလံုး သိခ်င္မွသိမွာ"

"အုိ…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မေတာ့ ဒီလူ႕ကို သိပ္မုန္းတာပဲ"
"အခုလုပ္ရပ္က အလြန္ဆင္ျခင္ဉာဏ္ကင္းမဲ့ရာ ေရာက္တာ အမွန္ပဲ။ ဒီလို လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ အစိုးရ ဘက္က ရွိဳနာလူမ်ိဳး ေတြခ်ည္း ပါ၀င္တဲ့ စစ္တပ္ေတြ မာတာဘယ္လီနယ္ေျမကို အလံုးအရင္းနဲ႕ လာၿပီး တရၾကမ္း ႏွိမ္နင္းေအာင္ တမင္ဖိတ္ေခၚသလို ျဖစ္ေနတယ္"
"ၾကည့္စမ္း ပါဦးရွင္ ဟိုကေလးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ အသက္ ငါးႏွစ္ပဲရွိရွာေသးတယ္"
ဆယ္လီက မေက်မခ်မ္းျဖစ္ဟန္ႏွင့္ ေျပာျပန္တယ္။

"မစၥတာဂြတ္ဒြင္ဆိုတဲ့ လူကို ငါသိတယ္။ တကယ့္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။ စစ္အတြင္းတုန္းက ငါနဲ႕ အတူ ရဲတပ္ဖြဲ႕ သီးသန္႕တပ္မွာ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးတယ္"
ခရိတ္က ဤသို႕ေျပာၿပီး ယမကာစင္သို႕ထသြားကာ ၀ီစကီႏွစ္ခြက္ ငွဲ႕ေလသည္။ သူ၏
 စိတ္ထဲတြင္ ကား ဇင္ဘာေဘြႏိုင္ငံတြင္ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ၾကသည့္ လူသတ္ပြဲ ႀကီး မျဖစ္ ပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းမိေလသည္။

ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ မွ ထုတ္လြင့္ခဲ့ေသာ သတင္းကို ခရိတ္ႏွင့္ ဆယ္လီတို႕က အံ့ၾသတုန္လႈပ္မိၾက ျခင္းမွာ အေၾကာင္း ရွိေပသည္။ အထူးသျဖင့္ သတင္းပါ ကာယကံရွင္ မစၥတာဂြတ္ဒြင္ဆိုသူ၏ မိသားစုႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ ခရိတ္အဖို႕ ျပင္းစြာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈကို ခံစားရေလသည္။

မစၥတာဂြတ္ဒြင္သည္ အသက္ေလးဆယ္အရြယ္ခန္႕ရွိၿပီး ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဇနီး ဟယ္လင္ကေတာ့ ပိန္ပိန္ပါးပါး ဆံပင္အနက္ေရာင္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။
သူတို႕တြင္ သမီးကေလးႏွစ္ေယာက္ ထြန္းကားရာ သမီးအႀကီး အဲလစၥက ရွစ္ႏွစ္အရြယ္၊ သမီးငယ္ စတီဖင္နီ က ငါးႏွစ္သမီးအရြယ္သာ ရွိေသးသည္။ ကေလးႏွစ္ဦးစလံုး ဘူလာေ၀ယိုၿမိဳ႕ရွိ သာသနာ ျပဳေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား (ေဘာ္ဒါ)အျဖစ္ သြားေရာက္၍ ပညာသင္ ၾကားေနၾကသည္။

မစၥတာဂြတ္ဒြင္တို႕သည္ ၿမိဳ႕မွ(၇၈)မိုင္ေ၀းေသာ ေနရာ၌ ေမြးျမဴေရးျခံလုပ္ငန္းလုပ္ရင္း ထိုျခံမ်ားမွာ ပင္ ေနထိုင္ ၾကသည္။
အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန႕ နံနက္တုိင္း ဂြတ္ဒြင္ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႕ ေမာ္ေတာ္ကား ေမာင္း သြားေလ့ရွိၾကသည္။ မြန္းလြဲတစ္နာရီတြင္ သူတို႕၏ သမီးငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းမွ ေခၚထုတ္ ၿပီး ဆဲလ္တြန္း ဟိုတယ္၌ ေန႕လယ္စာအတူ စားတတ္ၾကသည္။

ထို႕ေနာက္ ၿမိဳ႕တြင္း၌ လွည့္လည္ၿပီး ေစ်း၀ယ္ၾကသည္။ ဂြတ္ဒြင္၏ ဇနီး ဟယ္လင္က ျခံတြင္လို အပ္ေသာ စားေသာက္ဖြယ္မ်ား၊ စည္သြတ္ဘူးမ်ား၊ ယမကာမ်ားႏွင့္ ေကာ္ဖီ၊ သၾကား စသည္တို႕ အျပင္ အ၀တ္ အထည္ မ်ားပါ ၀ယ္ယူေလ့ရွိသည္။

ထို႕ေနာက္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကို ရုပ္ရွင္ေန႕ပြဲ၀င္ၾကည့္ေစၿပီး မိခင္ ဟယ္လင္ကေတာ့ ဆံပင္အလွ ျပင္ဆိုင္သို႕၀င္၍ ေခါင္းေလွ်ာ္၊ ဆံပင္ပံုသါင္း စသည္ျဖင့္ အလွျပဳျပင္တတ္ေလသည္။
အိမ္ေထာင္ ဦးစီးျဖစ္သူ မစၥတာဂြတ္ဒြင္သည္ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားသမဂၢ၌ အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီ၀င္ တစ္ဦးျဖစ္၍ အပတ္စဥ္ ၿမိဳ႕သို႕ေရာက္ေနခိုက္ သမဂၢရံုးသို႕ ေခတၱ၀င္ေလ့ရွိသည္။
ေကာ္မတီ အတြင္းေရးမွဴးအပါအ၀င္ အျခား သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာကိစၥမ်ား ေဆြးေႏြး ေလ့ရွိသည္။ ၿပီးလွ်င္ သူသည္ ၿမိဳ႕တြင္း၌ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သိကၽြမ္း သူ မိတ္ေဆြ မ်ား ေတြ႕လွ်င္ အာလာပသလႅာပ စကားစျမည္ ေျပာေလ့ရွိသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ေသာၾကာေန႕က မစၥတာဂြတ္ဒြင္သည္ ထံုးစံအတုိင္း ၿမိဳ႕တြင္း၌ လမ္းတစ္ပတ္ေလွ်ာက္ ၿပီး သူ၏ တိုယိုတာေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ လယ္ယာကုန္ထုတ္ သမ၀ါယမတိုက္ေရွ႕သို႕ ျပန္လာေသာ အခါ သူ႕ အလုပ္သမား ေခါင္း (မာတာဘယ္လီလူမ်ိဳး) ဂ်ိဳဆီယာဆိုသူသည္ အလုပ္သမားႏွစ္ဦးႏွင့္ အတူ အသင့္ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
သူတုိ႕သည္ ေစာေစာပိုင္းက ဂြတ္ဒြင္ကိုယ္တိုင္ ၀ယ္ယူထားေသာ ေမြးျမဴေရးျခံသံုး ပစၥည္းကိရိယာ မ်ား၊ စက္ယႏၱရား အပိုပစၥည္းမ်ား၊ တိရစၦာန္မ်ားအတြက္ ေဆး၀ါးမ်ား စသည္တို႕ကို ေမာ္ေတာ္ကား ေပၚသို႕ သယ္ယူတင္လိုက္ၾကသည္။

ကားေပၚပစၥည္းမ်ား သယ္တင္ၿပီးခ်ိန္ေလာက္တြင္ပင္ ဂြတ္ဒြင္၏ ဇနီး ဟယ္လင္ႏွင့္ သမီးကေလး ႏွစ္ေယာက္တို႕သည္ ေမာ္ေတာ္ကားရွိရာသို႕ ေရာက္လာၾကေလသည္။
ဟယ္လင္သည္ ဆံပင္ေကာက္ဆိုင္၌ ဆံပင္ကို တစ္မ်ိဳး အလွျပဳျပင္ ထံုးဖြဲ႕ထားရာ ရုပ္အသြင္က တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဂြတ္ဒြင္သည္ သူ၏ ခ်စ္ဇနီးအား က်ီစယ္သည့္အေနျဖင့္-
"ဟဲလို မိန္းကေလး၊ က်ဳပ္ရဲ႕ဇနီး မစၥက္ဟယ္လင္ ဂြတ္ဒြင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္မိပါသလားခင္ဗ်"ဟု ခပ္တည္တည္ ေျပာလိုက္သည္။

ဤတြင္ ဟယ္လင္သည္ ခင္ပြန္းသည္က ေနာက္ေနမွန္းသိသျဖင့္ သေဘာက်ၿပီး ရယ္ေမာေလ သည္။ သူမ၏ စိတ္ထဲကေတာ့ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ေနမိသည္။
သမီးငယ္ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဂြတ္ဒြင္က သၾကားလံုးခ်ိဳခ်ဥ္စသည့္ သေရစာမ်ား ၀ယ္ယူထားရာ ဇနီး ျဖစ္သူက ကေလးေတြ သၾကားလံုး မ်ားမ်ားစားလွ်င္ သြားေရာဂါ ျဖစ္တတ္သည္ဟု ကန္႕ကြက္ ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ဂြတ္ဒြင္ကမူ သမီးငယ္ႏွစ္ဦးဘက္သို႕ မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပလိုက္ၿပီးမွ ဇနီး ျဖစ္သူအား-

"အိုကြာ သၾကားလံုး မ်ားမ်ားစားတာ မေကာင္းမွန္း ငါလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ စားရံုနဲ႕ ငါ့ကေလးေတြ မေသႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ဟဲ…ဟဲ…"ဟု ရယ္သြမ္းေသြးကာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
သူတို႕၏ ေမာ္ေတာ္ကားမွာ ပစ္ကပ္ေခၚ ကုန္တင္ယာဥ္ (ယခုေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ သေဘၤာသား ကားမ်ိဳး) ျဖစ္ေလရာ သမီးငယ္ စတီဖင္နီက မိခင္ဖခင္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကား ကား၏ ေရွ႕ခန္းတြင္ ထိုင္ၿပီး သမီးႀကီး အဲလစၥကေတာ့ ကားေနာက္ပိုင္းတြင္ ဂ်ိဳဆီယာႏွင့္ မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္း အလုပ္သမားတို႕ႏွင့္အတူ စီးနင္း လုိက္ပါလာေလသည္။
ထို႕ေနာက္ သူတို႕သည္ ၿမိဳ႕တြင္းမွ ေမာင္းထြက္လာၾကေလသည္။

ပထမေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္မုိင္မွာ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမႀကီးအတိုင္းျဖစ္၍ ေမာ္ေတာ္ကားကို ခပ္သြက္သြက္ ေမာင္းႏွင္းႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕၏ ျခံရွိရာသို႕ လမ္းမႀကီးမွ ခြဲထြက္သည့္ ေျမနီလမ္း အတိုင္း ဆက္ေမာင္းၾကရသည္။

မၾကာမီ သူတို႕၏ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးျခံႀကီး၏ ဂိတ္၀သို႕ ေရာက္သြားၾကရာ ဂြတ္ဒြင္သည္ ကားကို ေခတၱ ရပ္လုိက္စဥ္ ဂ်ိဳဆီယာက ခုန္ဆင္းၿပီး ပိတ္ထားေသာ ျခံ၀င္းတံခါးႀကီးကို ဖြင့္လိုက္သည္။
"အင္း…ငါတို႕ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာကို တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္လာၾကျပန္ေပါ့လား"
ဂြတ္ဒြင္ က ေျပာလုိက္ရာ ဇနီး ဟယ္လင္ကလည္း ျပံဳးလ်က္-

"ဟုတ္တယ္ရွင့္ ကၽြန္မေတာ့ ၿမိဳ႕ကိုသြားတိုင္း ဒိျပန္ေရာက္လာရင္ စိတ္ထဲေပ်ာ္မိတယ္"ဟု ေျပာ ေလသည္။
ညေမွာင္လာၿပီျဖစ္၍ ဂြတ္ဒြင္သည္ ေမာ္ေတာ္ကားေရွ႕မီးလံုးႀကီးမ်ားကို ဖြင့္၍ ဆက္လက္ေမာင္း သြားရာ ျခံ၀င္းအတြင္းရွိေနေသာ သူတို႕၏ ေမြးျမဴေရးႏြားမ်ားကို မီးေရာင္တြင္ ျမင္ရေလသည္။ ႏြား အားလံုးလိုလို အစာအာဟာရ ေကာင္းစြာ စားရသျဖင့္ ၀ဖီးေနသည္ကိုလည္း သတိျပဳမိၾကသည္။

မစၥတာဂြတ္ဒြင္သည္ ရာသီဥတု ေျခာက္ေသြ႕ေနပံုကို သေဘာမက်ဟန္ျဖင့္-
"အခုတေလာ ရာသီဥတု ေျခာက္ေသြ႕လြန္းတယ္ကြ၊ မိုးနည္းနည္းရြာလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္"ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။
ထိုအခိုက္မွာပင္ သူတို႕သည္ ျခံ၀င္းအတြင္းရွိ သူ႕အိမ္သို႕ ခ်ဥ္းကပ္လာမိၾကေလသည္။
"ကဲ…အိမ္ေတာ့ ျပန္ေရာက္ၾကျပန္ၿပီ။ ေဟာဟိုမယ္ ျမင္ရဲ႕လား၊ တို႕ရဲ႕ စားဖိုမွဴးက မီးေတြေတာင္ ထိန္လင္းေအာင္ ဖြင့္ထားၿပီ"
ဂြတ္ဒြင္ က သူတို႕အိမ္အတြင္း မီးမ်ားလင္းေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။

မီးက ဂတ္စ္ဓာတ္ေငြ႕သံုးမီးႏွင့္ ေရနံဆီမီးမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ ဂြတ္ဒြင္အေနျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီးရရွိ ရန္ ကိုယ္ပိုင္ ဂ်င္နေရတာေခၚ အင္ဂ်င္မီးစက္တစ္လံုး၀ယ္ရန္ စိတ္ကူးရခဲ့သည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႕ပင္ ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။

သို႕ရာတြင္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေငြစာရင္းခ်ဳပ္၍ အသားတင္က်န္ေသာ ေငြပမာဏကို တြက္လိုက္ေသာ အခါ သိပ္မမ်ားလွသျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီးစက္ထက္ ပိုအေရးႀကီးေသာ အျခားပစၥည္းမ်ားကိုသာ ဦးစား ေပး၀ယ္ ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ယခုအထိ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိေသးဘဲ ဂက္စ္ဓာတ္ေငြ႕ႏွင့္ ေရနံဆီကိုသာ အသံုးျပဳၿပီး မီးထြန္း ေနရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ဂြတ္ဒြင္သည္ တိုယိုတာေမာ္ေတာ္ကားကို အိမ္ေနာက္ေဘးဘက္ ၀ရန္တာအနီးတြင္ ရပ္လိုက္ သည္။
ဇနီးဟယ္လင္က အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ သမီးငယ္ စတီဖင္နီအား ေပြ႕ခ်ီလ်က္ ကားေပၚမွ ဆင္းေနစဥ္ ဂြတ္ဒြင္ သည္ ကားေနာက္ပိုင္းသို႕ ေလွ်ာက္သြားၿပီး သမီးႀကီးအဲလစၥအား ေပြ႕ခ်ီ၍ ကားေပၚမွ ခ် ေပးလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အလုပ္သမားမ်ား ႀကီးႀကပ္သူ ဂ်ိဳဆီယာအား-

"ကဲ…မင္းတို႕လည္း ပင္ပန္းလာတယ္၊ ျပန္ၿပီးမွ နားၾကေပေတာ့။ ကားေပၚက ပစၥည္းေတြကို မနက္ မွပဲ သယ္ခ်ေတာ့မယ္"ဟု ေျပာလုိက္သည္။
ဇနီးဟယ္လင္က သမီးငယ္ကို ေပြ႕ခ်ီလ်က္ ေရွ႕ကသြားၿပီး ဂြတ္ဒြင္က သမီးႀကီး အဲလစၥကို လက္တစ္ဖက္ ျဖင့္ဆြဲလ်က္ အိမ္ေရွ႕ဘက္သို႕ ေလွ်ာက္သြားၾကစဥ္ အိမ္ဘက္ ေမွာင္ထဲမွ လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီး အလင္းေရာင္တစ္ခု ရုတ္တရက္ ထိန္လင္းစြာ ထြက္ေပၚလာေလရာ ဂြတ္ဒြင္တို႕ မိသားစု အလြန္ အံ့အားသင့္လ်က္ ရပ္လိုက္ၾကေလသည္။
"ေဟ့…ဘယ္သူလဲကြ"

ဂြတ္ဒြင္က စိတ္တိုလ်က္ လွမ္းေအာ္ေပးလိုက္သည္။
ေစာေစာက ေမွာင္မိုက္ေနစဥ္ ရုတ္တရက္ စူးရွေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္ ထိုးလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ မ်က္လံုးျပာကာ ဘာမွ မျမင္ရေသာ္လည္း ယခုေတာ့ မ်က္လံုးမ်ားက က်င့္သားရ၍ ျမင္စ ျပဳလာၿပီ ျဖစ္သည္။
လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး အလင္းေရာင္၏ေနာက္တြင္ တိုင္းရင္းသားလူမည္း (ကပၸလီ)လူမ်ိဳး သံုးဦးရပ္ေန ၿပီး သူတို႕၏လက္တြင္ ေအေက ၄၇ အမ်ိဳးအစား ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကိုယ္စီကိုင္ကာ ေသနတ္ ေျပာင္း မ်ားကိုလည္း ဂြတ္ဒြင္မိသားစုအား ခ်ိန္ရြယ္ထားၾကသည္ကို ျမင္ရေလသည္။

ဂြတ္ဒြင္သည္ ဇနီးႏွင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အႀကီးအက်ယ္ စိုးရိမ္သြားမိေတာ့သည္။
ထုိလူသံုးေယာက္အျပင္ အျခား မ်က္ႏွာစိမ္း တိုင္းရင္းသား လူမည္းအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ လူအေရအတြက္ကိုေတာ့ ဂြတ္ဒြင္က ခန္႕မွန္း၍ မရေခ်။
သူတို႕သည္ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွထြက္လာၿပီး ဂြတ္ဒြင္မိသားစုအား ၀ိုင္း၍ ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ထားၾက ေလသည္။

ဂ်ိဳဆီယာႏွင့္ မာတာဘယ္လီ တိုင္းရင္းသား အလုပ္သမားႏွစ္ဦးတို႕သည္လည္း ထိတ္လန္႕ တုန္လႈပ္ လ်က္ သံုးေယာက္သား တစ္ေယာက္နား တစ္ေယာက္ကပ္၍ အသာၿငိမ္ေနၾကသည္။
ဂြတ္ဒြင္ သည္ သူ၏အိမ္ ၀ရန္တာတစ္ဖက္အစြန္းရွိ ရံုးခန္းတြင္းမွ ေသနတ္လက္နက္မ်ားထားရွိရာ မီးခံေသတၱာကို သတိရမိေလသည္။
သို႕ေသာ္ ယင္းေသတၱာထဲ၌ ေသနတ္တစ္လက္မွ မရွိေတာ့ေၾကာင္း စဥ္းစားမိျပန္သည္။ ဇင္ဘာ ေတြ ေတာ္လွန္ေရးစစ္ပြဲအၿပီးတြင္ အာဏာရ လူမည္းအစိုးရက မ်က္ႏွာျဖဴ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းရွင္ မ်ားအား မိမိတို႕တြင္ ရွိသမွ် လက္နက္ခဲယမ္းအားလံုး အစိုးရထံ အပ္ႏွံၾကရမည္ဟု အမိန္႕ထုတ္ လိုက္စဥ္က ဂြတ္ဒြင္သည္လည္း သူ၏ ေသနတ္အားလံုးကို ဆိုင္ရာသို႕ အပ္ႏွံခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယခု လက္နက္မဲ့ ျဖစ္ေန ေလသည္။

သို႕ရာတြင္ ေသနတ္ရွိလွ်င္လည္း အေၾကာင္းထူးလွမည္ မဟုတ္ဟု ဆင္ျခင္မိေလသည္။ အကယ္ ၍ မိမိက ေသနတ္ေျပးဆြဲယူလွ်င္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ မီးခံေသတၱာဆီသို႕ ေရာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ ေခ်။ ေအေက ၄၇ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ၀ိုင္းပစ္ခတ္ခံရ၍ ပြဲခ်င္းၿပီး ကိစၥေခ်ာရန္ ေသခ်ာ သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

"ဒက္ဒီ သူတို႕ေတြက ဘယ္သူေတြလဲဟင္"
သမီးအႀကီး အဲလစၥက ဖခင္ျဖစ္သူအား ခပ္တိုးတိုး လွမ္းေမးလိုက္သည္။ သူမသည္ ျပည္တြင္းစစ္ ကာလတြင္ သိတတ္စျပဳေသာ အရြယ္ျဖစ္ေန၍ စင္စစ္ အနိ႒ာရံုမ်ားကို ျပန္ေတြးၿပီး ေၾကာက္လန္႕ ေနရွာပံုရသည္။

ဂြတ္ဒြင္ကမူ သူကိုယ္တိုင္၏ စိုးရိမ္တုန္လႈပ္မႈကို အသာဖယ္ထားလ်က္-
"အားလံုး သတၱိရွိရွိ ေနၾကေဟ့"ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ဇနီးဟယ္လင္သည္ သမီးငယ္စတီဖင္နီအား ေပြ႕ခ်ီထားလ်က္ႏွင့္ပင္ ခင္ပြန္းသည္အနီးသုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည္။
လူမည္းတစ္ဦးသည္ ဂြတ္ဒြင္၏ ေနာက္ေက်ာသို႕ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ေျပာင္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေထာက္ထားလိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္သို႕ယူ၍ လက္ျပန္ ႀကိဳးတုပ္လိုက္သည္။ ခ်ည္ေႏွာင္သည့္ႀကိဳးက သံ၀ါယာႀကိဳးျဖစ္၍ ဂြတ္ဒြင္၏ အသားကိုထိေသာ အခါ အလြန္နာက်င္ေလသည္။

ဇနီးဟယ္လင္၏ ရင္ခြင္မွ သမီးငယ္ စတီဖင္နီကိုလည္း ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ခ်ထားလိုက္ရာ ကေလးငယ္မွာ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနသျဖင့္ ေကာင္းစြာပင္ မရပ္ႏိုင္ရွာေခ်။
ကေလးအေမ ဟယ္လင္တို႕သည္ သံ၀ါယာႀကိဳးျဖင့္ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ေႏွာင္ျပန္ရာ သူမသည္ နာက်င္လြန္းသျဖင့္ ရံႈ႕မဲ့ေနရွာေလသည္။
ဂြတ္ဒြင္သည္ နာက်င္ျခင္း၊ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ေဒါသထြက္ျခင္း စသည္တို႕ ျဖစ္ေပၚခံစားလ်က္ ရွိ လင့္ကစား မိဘတို႕၏ သားသမီးအေပၚ ထားရွိေသာ ေမတၱာပမာဏအားလံုးကို လႊမ္းမိုးလာသျဖင့္ မာနစိတ္ကို ခ်ဳပ္ထိန္းကာ တိုင္းရင္းသားလူမည္းတို႕အား မာတာဘယ္လီဘာသာျဖင့္ ေတာင္းပန္ ေလသည္။

"သူတို႕ေတြက လူမမည္ကေလးေတြပါဗ်ာ။ သူတို႕ အနာတရျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႕။ ေတာင္းပန္ပါ တယ္"
သို႕ေသာ္ ေသနတ္ကိုင္ တုိင္းရင္းသားတစ္ဦးက-
"ေဟ့…မ်က္ႏွာျဖဴေကာင္ တိတ္တိတ္ေနစမ္း"ဟု ခပ္ထန္ထန္ ေငါက္လိုက္ၿပီးေနာက္ သမီးငယ္ ကေလး စတီဖင္နီ၏ ေနာက္နားတြင္ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္လိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ ကေလးငယ္အား ႀကိဳးျဖင့္ တုပ္ေလရာ စတီဖင္နီခမ်ာ နာက်င္သျဖင့္ ငိုရွာေလသည္။

"ဒက္ဒီ၊ ဒက္ဒီ သမီး သိပ္နာတာပဲ ဒက္ဒီ။ ဒက္ဒီရယ္ ဒီလူႀကီးက နာေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ သူ႕ကို မလုပ္ေအာင္ တားေပးပါ ဒက္ဒီ"
"သမီးေလး သမီးေလး စိတ္ကို တင္းထားစမ္းပါကြယ္၊ သတၱိရွိပါ။ သမီးက အခု ကေလးေပါက္စ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးကြဲ႕"
ငါးႏွစ္သမီးအရြယ္ စတီဖင္နီအား ဤသို႕ ေျပာျခင္းသည္ လံုး၀ အဓိပၸါယ္မရွိလင့္ကစား ဂြတ္ဒြင္ သည္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

လူမည္းေနာက္တစ္ေယာက္က သမီးအႀကီး အဲလစၥနားသို႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားရာ အဲလစၥသည္ ဖခင္ ဘက္သို႕ လွည့္၍-
"ဒက္ဒီ သမီးမငိုဘူး။ သမီးက သတၱိရွိရွိနဲ႕ ခံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္"ဟု ေျပာရွာသည္။
"ေအး ဒါမွေပါ့ကြဲ႕ သမီးရဲ႕"
ဂြတ္ဒြင္က ေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ ကပၸလီလူမည္းက အဲလစၥအား လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္လိုက္ေလသည္။
"အားလံုး ေရွ႕ကို ေလွ်ာက္သြားၾက"
လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုင္သူ (ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူေသာ) တုိင္းရင္းသားလူမည္းက ခပ္ထန္ထန္ အမိန္႕ေပးလိုက္သလိုေျပာရင္း သူ၏ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ေျပာင္ျဖင့္ ကေလးႏွစ္ဦးအား တြန္းလိုက္သည္။

ဂြတ္ဒြင္တို႕မိသားစုလည္း မတတ္သာဘဲ ေလွ်ာက္သြားၾကရာ မီးဖိုဘက္ရွိ ၀ရန္တာသို႕ ေရာက္ သြားၾကေလသည္။
သမီးငယ္ကေလး စတီဖင္နီသည္ တစ္ေနရာတြင္ ေျခေခ်ာ္လဲက်သြားရာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားသျဖင့္ ျပန္ထရန္ ခက္ခဲေနရွာသည္။
ဂြတ္ဒြင္လည္း ေဒါသထြက္လာသျဖင့္-
"ေခြးမသားေတြ၊ လူမဆန္တဲ့ ေခြးသားေတြ"ဟု ေရရြတ္လိုက္မိသည္။

တိုင္းရင္းလူမည္တစ္ဦးက စတီဖင္နီ၏ ဆံပင္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲဆုပ္ၿပီး မတ္ တတ္ထႏိုင္ေအာင္ ထူလိုက္သည္။ စတီဖင္နီခမ်ာ ငိုေၾကြးလ်က္ႏွင့္ပင္ ထ၍ သူ႕အစ္မ အဲလစၥရွိရာ သို႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားရွာေလသည္။
အႀကီးမ အဲလစၥကလည္း ညီမငယ္အား ႏွစ္သိမ့္အားေပးလ်က္-
"ငိုမေနစမ္းပါနဲ႕ စတီဖင္ရယ္၊ အခုဟာက ငါတို႕ အေပ်ာက္ကစားနည္းတစ္မ်ိဳး ကစားေနတာပါကြဲ႕" ဟု လုပ္ႀကံေျပာလိုက္သည္။
သို႕ေသာ္ အဲလစၥမ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ အလြန္စိုးရိမ္တုန္လႈပ္ေနဟန္ ျဖစ္ေနသည္။

လက္နက္ကိုင္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားသည္ ဂြတ္ဒြင္ႏွင့္ဇနီး ဟယ္လင္တို႕အား ကေလးငယ္ ႏွစ္ဦးႏွင့္ အတူ တန္းစီရပ္ခိုင္းေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက တစ္ဦးခ်င္း၏မ်က္ႏွာ ကို လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးျဖင့္ ထိုးၾကည့္သည္။
"ခင္ဗ်ားကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္ေနတာလဲ။ စစ္ပြဲကလည္း ၿပီးဆံုးေနမွပဲ။ က်ဳပ္တို႕က ခင္ဗ်ားတို႕ ကို ဘာမွလည္း လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး"
ဂြတ္ဒြင္က ဤသို႕ေမးလိုက္ရာ လက္နက္ကိုင္ လူမည္းက ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးျဖင့္ သာ ဆက္လက္ထိုးၾကည့္ေနေလသည္။
သမီးငယ္ကေလး စတီဖင္နီသည္ ဆက္လက္၍ ငိုေၾကြးေနရွာသည္။

ထိုအေတာအတြင္း ေမွာင္ရိပ္ထဲမွလူမ်ား စကားေျပာေနသံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ မိမိတို႕၏ ျခံ၀င္း အတြင္းသို႕ အျခား တုိင္းရင္းသားလူမည္းမ်ား (အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား)ပါ ေရာက္ရွိေန ေၾကာင္း သိသာေလသည္။
"ကၽြန္မတို႕ကို ႏွိပ္စက္တာ ၀ိုင္းၾကည့္ရေအာင္ လူေတြေခၚထားတာ ျဖစ္ရမယ္ရွင့္။ ျပည္တြင္းစစ္ အတြင္းက လိုပါပဲလား။ ကၽြန္မတို႕ကို သုတ္သင္ ကြပ္မ်က္ၾကလိမ့္မယ္နဲ႕ တူတယ္ေနာ္"
ဟယ္လင္ က ခင္ပြန္းျဖစ္သူအား ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။

ဂြတ္ဒြင္ကမူ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူ၏စိတ္ထဲတြင္ကား ဇနီး ျဖစ္သူေျပာသည့္အတုိင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သိေနသည္။ ဟယ္လင္က တိုးတိုးေျပာလိုက္ျခင္းမွာ သမီးကေလးႏွစ္ေယာက္ မၾကားေစရန္ ျဖစ္ေလသည္။
ဂြတ္ဒြင္သည္ ဧကန္မုခ် ေသရေတာ့မည္ဟု တြက္လ်က္ ဇနီးျဖစ္သူအား ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ မိသည္။

"ငါမင္းကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခဏခဏ မေျပာမိတာကို အခုမ် ၀မ္းနည္းမိတယ္ ဟယ္ လင္ရယ္"
"မလိုပါဘူးရွင္၊ ရွင့္ပါးစပ္က ဖြင့္မေျပာေပမယ့္ ရွင္ဟာ ကၽြန္မကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္း ေကာင္းႀကီး သိေနပါတယ္"
ဟယ္လင္က ျပန္ေျပာလိုက္မွ ဂြတ္ဒြင္သည္ စိတ္ထဲ သက္သာရာရသလို ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္၌ မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္းသားလူမည္း အေတာ္မ်ားမ်ား စုရံုးေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ရာ သူတို႕ ၏ ေခါင္းေဆာင္က မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္းဘာသာျဖင့္ စကားေျပာေလသည္။
"ဒီမ်က္ႏွာျဖဴ မိသားစုဟာ က်ဳပ္တို႕ မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ပိုင္နက္နယ္ေျမေပၚမွာ လာၿပီး ေခါင္းပုံျဖတ္ ေသြးစုပ္အျမတ္ထုတ္ေနသူမ်ား ျဖစ္တယ္။ အသားစားက်ဴးတဲ့ ေတာေခြးရိုင္း ေတြနဲ႕ တူတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႕ဟာ ဟာရာေရၿမိဳ႕က ေအာက္တန္းစား ရွိဳနာလူမ်ိဳး လူသတ္ သမားေတြနဲ႕လည္း အဆက္အသြယ္ ရွိသူေတြျဖစ္တယ္"
ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူသည္ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ ေျပာၿပီး ေရာက္ရွိေနေသာ လူထုကပါ မ်က္ႏွာျဖဴ မိသားစုအေပၚ ေဒါသထြက္ကာ မုန္းတီးစက္ဆုပ္လာေအာင္ လံႈ႕ေဆာ္ေသြးထိုးေပး လ်က္ရွိေၾကာင္း သိသာထင္ရွားေပသည္။

စကားေျပာေကာင္းသူျဖစ္၍ သူ၏ လႈံ႕ေဆာ္ေဟာေျပာခ်က္က ထိေရာက္ေၾကာင္းလည္း ထင္ရွား ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
မာတာဘယ္လီ တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ စိတ္လႈပ္ရွား တက္ၾကြရာမွ တိုင္းရင္းသား ရိုးရာဓေလ့ အတိုင္း ခႏၶာကိုယ္ ၀ဲယာယိမ္းထိုးကာ စစ္ခ်ီသီခ်င္းမ်ားကို သံၿပိဳင္သီဆိုစ ျပဳေနၾကေလသည္။
ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက ေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႕ လံႈ႕ေဆာ္ေဟာေျပာလိုက္လွ်င္ လူအုပ္ႀကီးသည္ ေဒါသကို မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ဘဲ သတ္ခ်င္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္မွာ သူတို႕၏ ရိုးရာဓေလ့တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။

အတိတ္ကာလတစ္ခ်ိန္က မာတာဘယ္လီ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို မီဇီလီကာဇီအမည္ရွိ လူမည္း ဘုုရင္တစ္ဦး အုပ္စိုးစဥ္က ယခုကဲ့သို႕ လူထုအား ေသြးထိုးလံႈ႕ေဆာ္ေပးျခင္းအားျဖင့္ လူအုပ္ႀကီးက ေသြးရူးေသြးတန္းျဖစ္လာကာ ၀ိုင္း၀န္းသတ္ျဖတ္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရသူေပါင္း ဆယ္သိန္း ခန္႕ ရွိခဲ့သည္ဟုလည္း အဆိုရွိေပသည္။
ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။

"…..ဒီမ်က္ႏွာျဖဴ ေသြးစုပ္ေကာင္ေတြဟာ ငါတို႕ရဲ႕ ဖခင္ႀကီး ေခါင္းေဆာင္တြန္ဂါတာကို ရွိဳနာ လူမ်ိဳးတို႕ရဲ႕ လူသတ္စခန္း၊ အက်ဥ္းစခန္းေရာက္ေအာင္ ကူညီ ပို႕ေပးခဲ့သူမ်ားလည္း ျဖစ္တယ္"
ဂြတ္ဒြင္သည္  ဇနီးျဖစ္သူအနီးသုိ႕ ကပ္၍-
"ဟယ္လင္ရယ္ ငါေလ မင္းကုိ သိပ္ခ်စ္တာပဲ"ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ဟယ္လင္ခမ်ာ  ခင္ပြန္းသည္က တကယ္ပင္  ယုယၾကင္နာ ျမတ္ႏုိးစြာ ေျပာလုိက္သည္ကုိ  ၾကားလွ်င္  ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္လြန္း၍ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်မိရွာေလသည္။
"ဒီသစၥာေဖာက္ မ်က္နွာျဖဴေတြကုိ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ဘာလုပ္ၾကရင္ ေကာင္းမလဲ"

တိုင္းရင္းသား လူမညး္ေခါင္းေဆာင္က ေမးလိုက္ရာ သူတုိ႕ထဲမွ လူတစ္ေယာက္က "သုူတုိ႕ကုိ  သတ္ပစ္လိုက္ရမယ္"ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
သုိ႕ေသာ္ အမ်ားစုပါ၀င္ေသာ  လူအုပ္ၾကီးက ဘာမွမေျပာဘဲ ျငိမ္ေနၾကသည္။
"သူတို႕ကုိ ဘာလုပ္မလဲ"
ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက ထပ္မံ၍ ေမးလိုက္ျပန္သည္။ တစ္ဖန္ ထိုလူသည္ မူလက စကားရပ္ေျပာ ေနေသာ ၀ရန္တာေပၚမွ ေျမျပင္သို႕ခုန္ဆင္းလုိက္ျပီး "ဒီမ်က္ႏွာျဖဴ သတၱ၀ါေတြကုိ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ "ဟု ထပ္ဆင့္၍ ေအာ္ေမးလိုက္ျပန္သည္။

"သတ္ပစ္လိုက္၊ သတ္ပစ္လုိက္"
လူအုပ္ထဲမွ တစ္ေယာက္က ေအာ္ေျပာလိုက္ရာ က်န္လူမ်ားကလည္း လိုက္၍ ဟစ္ေအာ္ၾကေလ ေတာ့သည္။
"သက္ပစ္လိုက္ သက္ပစ္လုိက္"
ထုိအခိုက္ တုိင္းရင္းသား လူမည္း အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦးသည္ အလြန္စိုးရိမ္ပူပန္ဟုန္ျဖင့္ "ကြ်န္မရဲ႕ ကေလးေတြ၊ ကြ်န္မရဲ႕ ကေလးငယ္ေလးေတြ သနားပါတယ္"ဟု တုိးလွ်ဳိးေတာင္းပန္သလို္ ေျပာ လိုက္သည္။

ထုိအမ်ိဳးသမီးၾကီးသည္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦး (စတိီဖင္နီးႏွင့္ အဲလစၥတုိ႕)အား ထိန္းရသူ (နာနီကေလး ထိန္း) မိန္းမၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း ဂြတ္ဒြတ္က မွတ္မိေလသည္။
သုိ႕ရာတြင္ သတ္ပစ္လိုက္၊ သတ္ပစ္လိုက္ဟု လူအုပ္ၾကီးက ညာသံေပး၍ ဟစ္ေအာ္ေၾကြးေၾကာ္ သံက ဆူညံေနသျဖင့္ အဘြားၾကီး၏ အသံ ေပ်ာက္ေနေတာ့သည္။
ျပည္တြင္းစစ္အတြင္းက တုိင္းရင္းသား လူမည္းေျပာက္က်ားတပ္မ်ား ၀တ္ဆင္ေသာ ယူနီေဖာင္း ၀တ္စုံ၀တ္းထားသူ  လူမည္းႏွစ္ဦးသည္ ေရွ႕သုိ႕ ထြက္လာေလသည္။
သူတို႕သည္ ဂြတ္ဒြင္ရွိရာကုိ ခ်ဥ္းကပ္လာျပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္ကာ အုတ္နံရံဆီးသို႕ေခၚ သြားေလသည္။

ဂြတ္ဒြင္အား နံရံကို မ်က္ႏွာမူ၍ ဒူးေထာက္ခုိင္းသည္။
ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူသည္ သူ၏လက္မွ လက္နွိပ္ဓာတ္မီးကို အနီးရွိိ လူတစ္ေယာက္အား လွမ္းေပး လိုက္ျပီးေနာက္ သူ၏ခါးၾကားမွ ေမာင္းျပန္ပစၥတုိေသနတ္တစ္လက္ ဆြဲထုတ္လုိက္သည္။ တစ္ ဆက္တည္းမွာပင္  သူသည္ ပစၥတုိေသနတ္ေျပာင္းကို ဂြတ္ဒြင္၏ ဦးေခါင္းေနာက္သို႕ ေတ့ကာ တစ္ခ်က္ပစ္လိုက္သည္။

ဂြဒြင္ခမွာ ေမွာက္ထုိးလဲက်သြားစဥ္ အနီးကပ္ ပစ္လိုက္ေသာ ေသနတ္က်ည္ဆန္၏  ယမ္းအား ျပင္ထန္မႈေၾကာင့္ ဦးေခါင္းေၾကြမြကာ မရႈမလွ ေသဆုံးသြားရွာေလသည္။
လက္နတ္ကုိင္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားက ဇနီး ဟယ္လင္းအား ဖမ္းေခၚ၍ ဂြတ္ဒြင္၏ အေလာင္းေဘးနားသုိ႕ ဆြဲေခၚကာ ဒူးေထာက္ခုိင္းလိုက္သည္။
"မာမီ၊ မာမီ"

သမီးၾကီး အဲလစၥက ထိတ္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ဒိုင္းကနဲ႕ ပစၥတုိေသနတ္သံ တစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာျပီး ဟယ္လင္းလည္း ေသဆုံးသြားေလေတာ့သည္။
ထုိ႕ေနာက္ သမီးၾကီး အဲလစၥကိုလည္း အလားတူ ပစ္သတ္လုိက္ျပန္သည္။

သမီးငယ္ကေလး စတီဖင္နီသည္ ရုန္းကန္ေနရာ လူမည္းေခါင္းေဆာင္က ပစၥတုိေသနတ္ဒင္ျဖင့္ ကေလး ၏ ဦးေခါင္းကုိ ခပ္ျပင္းျပင္း လႊဲရုိက္လုိက္သည္။ ကေလးမေလးသည္ သူ႕အစ္မ၏ကိုယ္မွ ထြက္က် လာေသာ ေသြးအုိင္ထဲ လဲက်သြားရွာသည္။ ဤတြင္ လူမည္းေခါင္းေဆာင္က စတီဖင္နာ ၏ နားထင္ တည့္တည့္ သို႕ ပစၥတုိျဖင့္ ပစ္လုိက္ေလသည္။
ထုိ႕ေနာက္ သူ၏ လက္ညိဳးျဖင့္ ေသြးမ်ားကုိတုိ႕ျပီး အိမ္၀ရန္တာနံရံတြင္

"တြန္ဂါတာ အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ"ဟု ေရးသားလိုက္ျပီးမွ သူ၏ လူမ်ားကုိေခၚကာ ျခံၾကီး အတြင္းမွ ထြက္သြားေလသည္။
ယင္းေၾကကြဲဖြယ္ ျဖစ္ရပ္သတင္းကုိ ခရိတ္ႏွင့္ ဆယ္လီတို႕က ရုပ္ျမင္သံၾကားမ် ၾကားသိလုိက္ရ ျခင္းျဖစ္ ေလသည္။

အခန္း (၁၉) ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မဝင္းျမင္႔ (ေခမာေသာင္ကမ္း) အပိုင္း (၁၀)

"ေအာ္..ဘုန္းေတာ္ႀကီး တပည့္ရင္းကိုး၊ လာပါေနာင္ႀကီး အိမ္ေပၚမွာ အေမာေျဖပါဦး၊ စားေသာက္ၿပီၤးမွ ေအးေအး ေဆးေဆး လိုက္ပိဳ႕ပါမယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးနဲ႕သမီး ေန႕ဆြမ္းသြားပိဳ႕တာ ေဟာဟိုမွာ ေျပာရင္း ဆိုရင္း ျပန္လာၾကၿပီ"

    ဦးခ်စ္ေမာင္က သူၾကည္ညိဳလွေသာ ေက်းဇူးရွင္ ရဟန္းေတာ္ ဦးေခမာ၏ တပည့္ျဖစ္ေသာ ဦးဘိုးညြန္႕အား ပ်ဴငွာေဖာ္ေရြစြာ ဖိတ္ေခၚသည္။ ဆြမ္းပို႕ရာမွ ျပန္လာေသာ ေဒၚအုန္းႏွင့္ မစပယ္အား ဦးဘိုးညြန္႕ မည္သူျဖစ္ေၾကာင္း ဆီးႀကိဳေျပာ၏။ ေဒၚအုန္းႏွင့္ မစပယ္ကလည္း ပ်ဴငွာစြာ ႏႈတ္ဆက္ခါ ထမင္း အတူ စားေသာင္ၿပီးေသာအခါ ဦးေခမာက ကမၼ႒ာန္းထိုင္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ညေနခင္းမွသြားရန္ ဦးဘိုးညြန္႕ အားေျပာၿပီး လက္ဖက္ရည္ အၾကမ္း၀ိုင္းကိုခ်ကာ ေအးေအးစကားေျပာေနၾကသည္တြင္ မစပယ္ က သူသိလိုေသာ ဆႏၵကို ဦးဘိုးညြန္႕အား ဖြင့္ဟေမးျမန္းေလသည္။
    "စပယ္ သိခ်င္တာတစ္ခုရွိလို႕ ဘႀကီးကို ေမးပါရေစ၊ ေျပာျပႏိုင္မလား ဘႀကီး"

    "အင္း…ဆိုပါဦး၊ မိန္းကေလးက ဘာမ်ားသိခ်င္တာလဲကြယ္"
    ဦးဘိုးညြန္႕ တုံ႕ျပန္သည္။
    "ရဟန္းေတာ္ ဦးေခမာ အေၾကာင္းပါ ဘႀကီးရယ္၊ သူ႕ဇနီး ေမစန္းရီဆိ္ုတာ ဘာေၾကာင့္အဆိပ္ေသာက္ ေသသြား ရတာလဲ၊ ဘႀကီး ေျပာႏိုင္ရင္ ေျပာပါလို႕ စပယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ဘယ္သူကမွ မသိေစရ ပါဘူး ဆိုရင္လဲ စပယ္တို႕ ႏႈတ္လုံထားပါမယ္ဘႀကီး"

    ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ေဒၚအုံးတို႕က သမီးဆႏၵကို မကန္႕ကြက္ၾကေခ်။ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ကပင္ ဤ အေၾကာင္းကို သိလိုေနၾကသည္။ ဦးဘိုးညြန္႕အေနျဖင့္ တိုင္းေက်ာ္ျပည္ၾကား ျဖစ္ခဲ့ၿပီးသည့္ကိစၥကို ဖုံးဖိ သို၀ွက္ ထား၍ အက်ိဳးမရွိဟု ေတြးမိသည့္အျပင္မစပယ္ မိသားစုသည္ ဦးေခမာ၏ ဆြမ္းဒါယကာမ်ား ျဖစ္ေန ေၾကာင္း သိလိုက္ရၿပီျဖစ္၍ ဦးေခမာ၏ လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္ ရေပမည္ဟု စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။

    "ေအးကြဲ႕…ေျပာသင့္ေျပာထိုက္တဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္လို႕ ဘႀကီးလဲ မသို၀ွက္ပါဘူး၊ နားေထာင္ မိန္းကေလး ရဲ႕၊ ဇာတ္လမ္းအစက ဒီလိုေလ"
    ဦးဘိုးညြန္႕က နိဒါန္းခ်ၿပီး ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သည္ကို မစပယ္တို႕ မိသားစုက စိတ္၀င္စားစြာ နားေထာင္ေနရာမွ သူတို႕စိတ္အာရုံတြင္ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀က ဇာတ္လမ္းသည္ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ထင္ျမင္လာေလသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္း စစ္ေဘးဒဏ္ကို ေရွာင္ပုန္း ေျပးလႊားၾကရေသာ လူအမ်ားတြင္ လယ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးႀကီး ဦးစံေက်ာ္၊ ဇနီးေဒၚျမရွင္၊ ေဒၚျမရွင္၏ မိခင္ႀကီး ေဒၚခင္အိ၊ ဦးစံေက်ာ္-ေဒၚျမရွင္တို႕၏သား ောမင္ခင္ေမာင္ႀကီး ဆိုသူတို႕ ပါ၀င္ေလသည္။ တပည့္ငယ္သား လယ္သမားမ်ားရွိရာ ရြာသို႕ ပုန္းခိုရန္ ေျပးလႊားေရာက္ရွိလာေသာ မိသားစုသည္ ၄င္းရြာမွာ မိဘမဲ့ ေဆြမ်ိဳးမဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးရွိေသာ အသက္ သုံးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ရွိ ေမာင္ဘိုးညြန္႕ဆိုသူအား လက္တိုလက္ေတာင္း ခိုင္းေစရန္ အတြက္ ေငြေၾကး ျဖင့္ ငွားရမ္းထားခဲ့သည္။

သို႕ေသာ္ ေမာင္ဘိုးညႊန္႕၏ တာ၀န္သိျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္း၊ က်ိဳးႏြံျခင္းတို႕ေၾကာင့္ မၾကာမီပင္ ေငြေၾကးျဖင့္ ငွားရမ္းထား သူကဲ့သို႕ သေဘာမပိုက္ေတာ့ဘဲ၊ ေဆြမ်ိဳးသားရင္း အရင္းအခ်ာတစ္ေယာက္ကဲ့သို႕ ခ်စ္ခင္ အားကိုး ယုံၾကည္ျခင္း ခံရေလသည္။ ေဆြမ်ိဳးမိဘ ကင္းမဲ့ရွာေသာ ေမာင္ဘိုးညြန္႕ကလညး္ ခင္ေမာင္ႀကီး မိသားစု ကို သစၥာေစာင့္သိသည္။ ခင္ောမင္ႀကီးအာ လြန္စြာထိန္းေက်ာင္း ေစာင့္ေရွာက္သည္။ ခင္ေမာင္ႀကီး က ေမာင္ဘိုးညြန္႕ကို တုံ႕ျပန္ေသာ ေမတၱာျဖင့္ ဦးေလးညြန္႕ဟု ရင္းႏွီးစြာ ေခၚခါ တူအရင္း ႏွစ္ေယာက္ တပူးတြဲတြဲျဖင့္ မခြဲမခြာ ေနခဲ့ၾကသည္။ စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ ခင္ေမာင္ႀကီးတို႕ မိသားစု ၿမိဳ႕ေပၚ ျပန္ေျပာင္း လာေသာအခါ ခြဲခြာ၍မျဖစ္ေအာင္ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနၾကသည့္အေလာ်က္ ေမာင္ဘိုးညြန္႕က ခင္ေမာင္ႀကီး ၏ အထိန္းေတာ္အျဖစ္ တစ္ပါတည္း လိုက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။

ခင္ေမာင္ညြန္႕ႀကီးက ေက်ာင္းျပန္ေနၿပီး ပညာဆက္သင္သည္။ ေမာင္ဘိုးညြန္႕က တစ္အိမ္သားလုံး၏ အတြင္းလူ-လူယုံေတာ္အဆင့္ ေရာက္ေနသည္။ ခင္ောမင္ႀကီး ဆယ္တန္းေအာင္ေသာ ႏွစ္တြင္ မိဘမ်ား ျဖစ္ၾကေသာဦးစံေက်ာ္ႏွင့္ ေဒၚျမရွင္တို႕ ေတာရြာသို႕ လယ္ေျမကိစၥႏွင့္ ေရာက္ရွိေနခိုက္ သူပုန္ ေသာင္းက်န္းသူ တို႕ သတ္ျဖတ္ျခင္း ခံလိုက္ၾကရသည္။ လယ္ေျမမ်ားကိုလည္း သူပုန္ေသာင္းက်န္းသူတို႕ အႏၱရာယ္ ေၾကာင့္ အဆုံးခံလက္လႊတ္လိုက္ၾကရ သည္။

သို႕ေသာ္ ခင္ေမာင္ႀကီးႏွင့္ သူ႕အဖြား ေဒၚခင္အိတို႕အဖို႕ ေနေရးစားေရးမွာ ပူစရာမလိုေခ်။ လယ္ရွင္ ေျမရွင္ အျဖစ္ ႏွစ္ေပါငး္မ်ားစြာကစုေဆာင္းသိုမွီးထားခဲ့ေသာ အတြင္းပစၥည္း ေရႊေငြရတနာတို႕အား စုရက္ ပုံရက္ ရွိေနေခ်သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆယ္တန္းေအာင္ေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးက တကၠသိုလ္ပညာ ဆက္သင္ ႏိုင္သည္။ အိမ္မွာ ေဒၚခင္အိႏွင့္ လူယုံေတာ္ ဦးဘိုးညြန္႕တို႕က ရွိပစၥည္းကို သိုသိုသိပ္သိပ္ျဖင့္ ပညာသင္ စရိတ္ စားစရိတ္ ပူစရာမလိုဘဲ ေအးေဆးစြာ အိေႁႏၵမပ်က္ ေနႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။

    တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ျပန္လာခဲ့ေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးအား ဘြားေအျဖစ္သူ ဘြားခင္အိက ကရုဏာသက္ရွာသည္။
    "ငါ့ေျမးေလး ေက်ာင္းေဆာင္မွာ အစားအေသာက္ ဆင္းရဲရွာေပလိမ့္မယ္။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စားခဲ့ရမွာ မဟုတ္။ ေမာင္ဘိုးညြန္႕သြားစမ္း စံမမွီ ေခါက္ဆြဲဆိုင္က ေခါက္ဆြဲ သြား၀ယ္ေခ်၊ ငါ့ေျမးကေလး ေကၽြးရေအာင္…"
    ဘြားခင္အိက ေစခိုင္းေသာအခါ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသား ခင္ေမာင္ႀကီးကရယ္၏။
    "ေခါက္ဆြဲမ်ား အဆန္းလုပ္လို႕ ေမေမႀကီးရယ္၊ ေက်ာင္းမွာလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အျပင္ထြက္၀ယ္စား အရသားပဲ ေမေမႀကီးရဲ႕…"
    "ေအာင္မယ္..မင္းတို႕ရန္ကုန္မွာ အဆာအရာ ရွားရ်ားပါးပါး ကေလးနဲ႕ ခ်က္ေရာင္းတဲ့ ေခါက္ဆြဲမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ အုန္းႏို႕ႏိုင္ႏိုင္-ငါးဖယ္ျခစ္ေပါေပါ--ၾကက္သားဖတ္မ်ားမ်ား ထည့္ခ်က္ထားလို႕ ေမႊးႀကိဳင္ အရသာ ရွိတဲ့ဟင္းရည္ေတြ  စိတ္တိုင္းက် ထည့္ၿပီးစားရတဲ့ ျမန္မာအုန္းႏို႕ ေခါက္ဆြဲငါ့ေျမးရဲ႕၊ တစ္ခါ စားမိရင္ လွ်ာလည္သြားမွာ… အဲဒီဆိုင္က အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ တစ္ေန႕၊ ၾကာဇံႀကီး တစ္ေန႕၊ မုန္႕ဟင္းခါး တစ္ေန႕၀ယ္ေကၽြးျပမယ္။ ေမေမႀကီးေျပာတာ မယုံင္ ၾကည့္ေပါ့…ကဲ သြား၀ယ္စမ္း ေမာင္ဘိုးညြန္႕၊ ျမန္ျမန္ျပန္လာ၊ ဟင္းေတြ ေအးကုန္ရင္ စားရတာ ေပါ့သြားမယ္"

    ဘြားအိခင္က ေပါက္ေပါက္ေဖါက္သလို ဆက္တိုက္ေျပာရင္း ဦးဘိုးညြန္႕ကို ခိုင္းလိုက္သျဖင့္ ဘြားေအ စိတ္ေက်နပ္ ေစရန္ ခင္ေမာင္ႀကီးက ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ဦးဘိုးညြန္႕ ၀ယ္လာေသာ အုန္းႏို႕ ေခါက္ဆြဲကို ဟင္းရည္ပူပူေႏြးေႏြးျဖင့္ စားလိုက္ရေသာအခါ ခင္ေမာင္ႀကီးအဖို႕ ေမာင္က်န္တတို႕ျဖစ္ခါ လွ်ာ္လည္ၿပီး အရသာစြဲသြားသည္။

    "ေမေမႀကီးေျပာစဥ္က အထင္သိပ္မႀကီးခဲ့ဘူး၊ အခုစားာကည့္ေတာ့ တယ္ေကာင္းပါလား ေမေမႀကီးရဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ဒီေလာက္ ေကာင္းတဲ့ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ မစားခဲ့ရဘူး"
    ခင္ောမင္ႀကီးက ဖြင့္ဟ၀န္ခံသျဖင့္ ဖြားခင္အိက မ်ားစြာ ေက်နပ္သြားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ႀကီး ေခါက္ဆြဲ၊ တစ္ေန႕၊ ၾကာဇံႀကီး တစ္ေန႕၊ မုန္႕ဟင္းခါး တစ္ေန႕ အလွည့္က်၀ယ္ေကၽြးေနေလသည္။ ၾကာဇံႀကီးႏွင့္ မုန္႕ဟင္းခါးက အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲကဲ့သို႕ပင္ စား၍ အဆင္ေျပ အရသာရွိသည္။ ငါးမုံ႕ႏိုင္ႏိုင္-ငွက္ေပ်ာအူႏု အတြင္းအကြင္းျဖင့္ ခ်က္ထားေသာ မုန္႕ဟင္းခါးအား ခင္ေမာင္ႀကီး ခံတြင္းေတြ႕လွသည္။

    "အဲဒီဆိုင္က ဘယ္မွာလဲ ဦးေလးညြန္႕…"
    စိတ္၀င္စားလာေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးက ေမး၏။
    "ေစ်းထိပ္မွာပါပဲ၊ စားလို႕ေကာင္းေတာ့ ေရာင္းရတာ လက္မလည္ႏိုင္ဘူး၊ မနက္ပိုင္း၊ ေစ်းစည္ခ်ိန္ဆို လူတိုးေပါက္မလဲ ခင္ေမာင္ႀကီးရယ္.. ဒီၿမိဳ႕မွာျဖင့္ ဒီဆိုင္ကို ဘယ္သူမွ မမွီဘူးကြယ့္.."
    ဦးဘိုးညြန္႕က ျပန္ေျဖ၏။

    "မနက္တိုင္း ဦးေလးညြန္႕ သြား၀ယ္ေပးေနရတာ ပင္ပန္းပါတယ္ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လိုက္လာၿပီး ဆိုင္မွာပဲ ထိုင္စားမယ္ေလ၊ အဲဒါက အေပါ့အငန္ ဟင္းရည္အနည္းအမ်ားေျပာၿပီး  စားေတာ့ ပိုအဆင္ေျပပါတယ္"
    ဦၤးဘိုးညြန္႕သြား၀ယ္ေပးေနရသည္ကို အားနာလာေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးက ေျပာ၏။

    "ေမာင့္ဘြားေအကို ခြင့္ေတာင္းဦးကြဲ႕..ေတာ္ၾကာ ဦးေလးက ၀ယ္မေပးခ်င္လို႕ ေမာင္ခင္ေမာင္ႀကီးကိုယ္တိုင္ လိုက္သြား၀ယ္စားေနရတယ္ထင္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဦးမယ္…"
    "ဟုတ္တယ္ ဦးေလးညြန္႕၊ ေမေမႀကီးကို ေျပာဦးမွ…"
    ဦးဘိုးညြန္႕စကားကို ခင္ေမာင္ႀကီး ေထာက္ခံၿပီး ဘြားအိခင္ထံ ခြင့္ေတာင္းသည္။ ဘြားအိခင္ကလည္း သူေျပာေသာ အစားအစာကို ေျမးျဖစ္သူ လွ်ာလည္သြားေၾကာင္း သိရေသာအခါ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ခြင့္ျပဳေလသည္။

    ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္တြင္ ဦးဘိုးညြန္႕ႏွင့္ ခင္ေမာင္ႀကီးတို႕သည္ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ ေစ်းထိပ္ စံမမွီ ေခါက္ဆြဲ မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္သို႕ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ မုန္႕ဆိုင္တြင္ကား အရြယ္အစား စားေသာ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးတို႕ စည္ကားျပည့္က်ပ္စြာ မုန္႕စားေနၾကသည္။ ဤပရိတ္သတ္ထဲ၀ယ္ လူပ်ိဳလူရါယ္ေတြက အမ်ားဆုံးပါ၀င္၏။ ခင္ေမာင္ႀကီးႏွင့္ ဦးဘိုးညြန္႕က ေနရာတစ္ခုမွာထိုင္ၿပီး ေခါက္ဆြဲ ႏွစ္ပြဲ မွာလိုက္၏။ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ ေခါက္ဆြဲပန္းကန္မေရာက္မီမွာ ဆိုင္အေနအထား အခင္းအက်င္းကို သတိထားၾကည့္လိုက္သည္။

    သားသားနားနား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္သည္။ ပ်ဴငွာေဖာ္ေရြသည္။ လာေရာက္စားေသာက္သူမ်ားကို ေလးေလးစားစား ေမးျမန္းဆက္ဆံသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဒီဆိုင္က အဘက္ဘက္ က ျပည့္စုံလို႕သာ နာမည္ႀကီးေနျခင္း ျစ္သည္ဟု ခင္ေမာင္ႀကီး အမွန္အတိုင္း ေတြးေနမိဆဲ၀ယ္…
    "ဒို႕ေလးေယာက္စားတာ အားလုံးေပါင္းမွ ခုနစ္က်ပ္ခြဲပဲ က်ပါတယ္ကြာ မင္းက ဘယ္ေလာက္မ်ား သြားေပး မယ္ စိတ္ကူးလဲ"

ဟူေသာအသံကို ကပ္လ်က္စားပြဲ၀ိုင္းဆီမွ ၾကားေသာေၾကာင့္ မသိမသာလွည့္ၾကည့္ နားစြင့္ေလသည္။ ထိုစားပြဲမွာ လူရြယ္ေလးေယာက္ထိုင္ေနသည္။ တစ္ေယာက္ေသာသူက ခပ္ၿပဳံးၿပဳံး မ်က္ႏွာျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္တန္ ေငြစကၠဴတစ္ရြက္ကို ေခါက္ခ်ိဳးကိုင္ၿပီး ျပန္ေျပာသည္။

    "ဘယ္ေလာက္မွ မရည္မွန္းပါဘူးကြာ ဒါပဲသြားေပးမွာပါ၊ ျပန္အမ္းရင္လဲ ယူခဲ့တာေပါ့"
    "ျပန္အမ္းရိုးထုံးစံ ဘယ္အခါက ရွိခဲ့ဖူးလို႕လဲ"
    "ဟကိုယ္က အမ္းပါဆိုရင္ အမ္းမွာေပါ့၊ မေျပာဘဲေနေတာ့ ဘယ္အမ္းမလဲ"
    "ေစ်းသည္နဲ႕ေစ်း၀ယ္ပဲကြ၊ ျပန္အမ္းပါ ေျပာေနဖို႕လိုေသးလား၊ မုန္႕ပြဲခ်ေပးတဲ့ သူငယ္ေတြက ဘယ္ႏွစ္ပြဲဆိုတာ ေျပာေနၾကသားပဲ"
    "နိဗၺာနပစၥေယာ-ေဟာတုေပါ့ကြာ၊ စမ္းၾကည့္လိုက္ဦးမယ္"

    ႏွစ္ဆယ္တန္ကိုင္ထားေသာ လူရြယ္က ေျပာေျပာဆိုဆိုထသြားသျဖင့္ ခင္ေမာင္ႀကီးက မ်က္စိမခြာ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ပိုက္ဆံသိမ္းေနသူကို ထိုအခါမွ ခင္ေမာင္ႀကီးက သတိျပဳမိ၍ ျမင္ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ ပိုက္ဆံသိမ္းေနသူအား မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေန မိ၏။ ပိုက္ဆံသိမ္းသူကား အသက္ႏွစ္ဆယ္မွ်ရွိမည့္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။

ဤမွ်ေလာက္ အျပစ္ကင္းစင္သည္ဆိုေလာက္ေအာင္ ေခ်ာေမာလွပေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳးကို ခင္ေမာင္ႀကီၤး မေတြ႕မျမင္ဘူးခဲ့ေခ်။ ဤမ်က္ႏွာေလးမ်ိဳးကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြထဲမွာ ခင္ေမာင္ႀကီး မျမင္မိ။ မ်က္ႏွာေလး ေခ်ာသေလာက္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က ဘယ္ေနပါသလဲဟု ခင္ေမာင္ႀကီး  ေတြးေနစဥ္မွာ ဆိုင္ရွင္ျဖစ္ဟန္တူေသာ အေဒၚႀကီးက…
    "သမီးေရ..ေဟာဟိုမွာ သူေဌးမင္းက ေခါက္ဆြဲဘိုးေပးေနတာ သြားယူလိုက္ပါဦး"

ဟုလွမ္းေျပာသျဖင့္ မိန္းမပ်ိဳက ၿပဳံးခ်ိဳေသာ မ်က္ႏွာကေလးျဖင့္ ထလာသည္။ ထိုအခါ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကို ခင္ေမာင္ႀကီးက ၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေခ်ာသည္အမွ် ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ အခ်ိဳးအစားကလည္း ဆိုစရာမရွိပါေပ။ ၀တ္ထားေသာ အက်ႌထဘီ အေရာင္က ျဖဴ၀င္းေသာ အသားႏွင့္ ပဏာရလွသည္။ မိန္းမပ်ိဳ ပိုက္ဆံသြားယူဟူေသာ သူေဌးမင္းဆိုသူကား ဇနီးသုံးေယာက္တိတိ ယူထားၿပီးေသာ ဆန္စက္တစ္လုံး၊ သစ္စက္တစ္လုံးပိုင္ရွင္ လူသားစားဘီလူးျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္လွ်င္ ျမင္ျခင္းသိေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးက ဂရုစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

သူေဌးက ေခါက္ဆြဲဖိုးမည္မွ်က်သည္မသိ၊ သူ႕လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားသည္က ႏွစ္ဆယ္တန္ အေခါက္ တစ္ေခါက္ျဖစ္သည္။ တစ္ရြက္ထည္း ကိုင္ထားျခင္းေတာ့မဟုတ္ သုံးရြက္လား ေလးရြက္လား၊ သူေဌးမင္း ၀ုိင္းမွာ ရွိသူကေတာ့ သုံးေယာက္ထဲဟု ခင္ေမာင္ႀကီးက တြက္ေနသည္။

    "အစ္ကိုႀကီးတို႕ သုံးေယာက္အတြက္ ေရာ့..ညီမေလးစန္း ျပန္အမ္းခ်င္ေသးလား"
    သူေဌးမင္းက ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေသာ မ်က္လုံးျဖင့္ ၀ါးစားေတာ့မွာလို ၾကည့္ရင္းေမးသည္။
    "အစ္ကိုႀကီးတို႕ သေဘာေပါ့..ျပန္အမ္းဆိုလဲ အမ္းမယ္ေလ"
    မိန္းမပ်ိဳက ခ်စ္စဖြယ္ ဦးေခါင္းကေလးငဲ့ မ်က္ခုံးေလးပင့္ၿပီး ျပန္ေျပာသည္။

    "ညီမေလး သေဘာပါဗ်ာ"
    "စန္းျပန္အမ္းဖို႕ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး အစ္ကိုႀကီး ေနာက္မွေအးေအးေဆးေဆးေပါ့"
မိန္းမပ်ိဳက ေျပာေျပာဆိုဆို ပိုက္ဆံသိမ္းသည့္ေနရာ ျပန္လွည့္သြားသည္။ ေစာေစာက ခင္ေမာင္ႀကီးတို႕ စားပြဲနားမွာ ႏွစ္ဆယ္တန္ကိုင္ၿပီး ထသြားေသာ လူရြယ္က ပိုက္ဆံသိမ္းသည့္ေနရာမွာ ရပ္ေစာင့္ေနသည္။

    "အစ္ကိုကဘယ္ေလာက္ဘိုး စားပါသလဲ"
    ႏွစ္ဆယ္တန္ကို လွမ္းယူရင္း မိန္းမပ်ိဳက ေမး၏။
    "ခုႏွစ္က်ပ္ခြဲဘိုးဘဲ၊ ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ျပန္အမ္းေပါ့"
    လူရြယ္က ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပင္ ျပန္ေျပာသည္။ မိန္းမပ်ိဳက ၿပဳံးၿပီး ပိုက္ဆံေသတၱာထဲမွာ ေမႊေႏွာက္ၿပီးမွ
    "အႏႈတ္မရွိေသးဘူးအစ္ကိုေရ႕၊ ႏွစ္ဆယ္တန္ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနၿပီ ေနာက္လဲ လာစားဦးမွာပဲ အစ္ကိုရာ၊ ႏွိမ္လိုက္ေပါ့ ဟုတ္လား"

မိန္းမပ်ိဳက မ်က္ခုံးကေလးခ်ီ ေျပာလိုက္လွ်င္ပင္ လူရြယ္သည္ ေက်နပ္စြာပင္ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ဦးေခါင္းညိတ္ကာ တပ္ေခါက္ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အျခားသူမ်ားႏွင့္မူ မွန္မွန္ကန္ကန္ပင္ ပိုက္ဆံျပန္အမ္းသည္ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ မိန္းမပ်ိဳကိုၾကည့္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘဲျဖစ္လာသည္။
    မိန္းမပ်ိဳကိုေငးေနေသာ ဦးဘိုးညြန္႕က ေမး၏။

    "ဟာ-ဦးေလးညြန္႕ကလဲ အမဲေကာင္ေတြ စာရင္းထဲ ကၽြန္ေတာ္မပါခ်င္ပါဘူး၊ ဦးေလးညြန္႕ပဲ သြားေပးပါ၊ အတိအက်ေပးေနာ္ ပိုတဲ့ ပိုက္ဆံျပန္ေတာင္း"
    ခင္ေမာင္ႀကီးစကားေၾကာင့္ ဦးဘိုးညြန္႕က အသံမထြက္ဘဲရယ္ခါ ပိုက္ဆံသြားေပးသည္။ ေခါက္ဆြဲဆိုင္က ထြက္လာၿပီး အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခင္ေမာင္ႀကီးႏွင့္ ဦးဘိုးညြန္႕တို႕ အေမးအေျဖလုပ္လာၾက၏။

    "ဒီအမ်ိဳးသမီးက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာပါလား၊ ဒီလိုရုပ္ရည္မ်ိဳး တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ဖူးေသးဘူး၊ ရုပ္ျပစားေနတာပါပဲ ဦးေလးညြန္႕ရာ အခုကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကေလးမွာကို အမဲႏွစ္ေကာင္ မိလိုက္တာပဲ"
    "ဟုတ္တယ္ ေမာင္ခင္ႀကီးရဲ႕ ဒါအဆန္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ေန႕တိုင္းသြားရင္ ေန႕တိုင္းေတြ႕ေနရမဲ့ အျဖစ္ပါ။ သူ႕ကို မက္ေမာမိတဲ့ေယာက်္ားဆို ေခါက္ဆြဲဘိုး မုန္႕ဟင္းခါးဘိုး အၿမဲပိုေပးေနခဲ့ရတာပဲ၊ မပိုလဲ မရဘူးေလ ပိုက္ဆံအတိအက်ေပးတဲ့လူဆိုသူက မ်က္ႏွာမွန္မွန္ ဆက္ဆံတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆိုင္မွာလဲၿပဳံး အိမ္လိုက္သြားလဲ ၿပဳံးရေအာင္ ပိုေပးၾကတာေပါ့"

    "ေအာ္…အဲဒီလို လက္ခံေနတာလား ဦးေလးညြန္႕"
    "လက္ခံတယ္ဆိုတာက ဒီလိုေလ၊ လူအသိခံတာမဟုတ္ဘူး သိပ္ပါး သိပ္လည္တာ၊ အမူအရာနဲ႕စကားနဲ႕ ျပစ္ၿပီး ျမႇဴခ်တယ္ဆိုရမွာေပါ့၊ ရုပ္ကေလးကလဲ မက္စရာဆိုေတာ့ အေခ်ာင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အတည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရရင္မနဲဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႕ ေငြေမွ်ာလိုက္ေနတ့ဲ သေဘာနဲ႕ ေယာက်္ားေတြက ရိေနတာပါ ခင္ေမာင္ႀကီးရယ္"

    "ဟိုဆိုင္ရွင္ အေမႀကီးက သူ႕အေမအရင္းလား"
    "ေအးကြဲ႕-အဲဒါေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမသိဘူး၊ သူတိဳ႕ေခၚၾကေျပာၾကတာတာ့ အေမ သမီးလို႕ ၾကားတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ရုပ္ကေတာ့တျခားစီေနာ္ ခင္ေမာင္ႀကီး"
    "ဟုတ္တယ္ဦးေလးညြန္႕ သမီးအရင္းဆိုရင္ေတာ့ ထားပါေတာ့-မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သက္သက္ သမီးခ်င္း ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္း အလုပ္မ်ိဳးပဲ"
    "သမီးရင္း ဟုတ္မဟုတ္ ဦးေလး စုံစမ္းၾကည့္ဦးမယ္"

    "သူ႕နာမည္က ဘာတဲ့လဲ ဦးေလးညြန္႕"
    "ေမစန္းရီတဲ့ကြဲ႕"
    "ေမစန္းရီ..ေမစန္းရီ"
    ခင္ေမာင္ႀကီးက ႏွစ္ခြန္းဆင့္ ေရရြက္လိုက္၏။
    "ဘာလဲကြဲ႕ စိတ္ထဲ ဟိုလိုဒီလိုျဖစ္လာၿပီလား ခင္ေမာင္ႀကီး" ခင္ေမာင္ႀကီးက ရယ္ၿပီးေျဖ၏။

    "မျစဖ္ပါဘူး ဦးေလးညြန္႕ရာ၊ ဒီေလာက္ ေခ်ာလွတဲ့ ရုပ္ရည္ကေလး ဒီလိုလုပ္ေနရင္ အေပါစားျဖစ္သြားေတာ့မယ္လို႕ ေတြးမိလို႕ပါ"
    "ခင္ေမာင္ႀကီးက အေပါစားျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္ေနမဲ့ သူတို႕အဖို႕ေတာ့ အခုလိုေခါက္ဆြဲဘိုး၊ မုန္႕ဟင္းခါးဘိုး အပိုေတြက တစ္ေန႕တစ္ရာေလာက္ အနည္းဆုံးရေနတာပဲ၊ ပိုေတာင္ပိုလိမ့္ဦးမယ္"
    "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သူ႕ဆိုင္က ေခါက္ဆြဲမ်ိဳး မုန္႕ဟင္းခါးမ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္ဆိုင္နဲ႕မွ မတူေအာင္ ေကာင္းတာပဲ၊ ေက်ာင္းျပန္မသြားခင္ ၀ေအာင္ေတာ့ စားသြားရမယ္ ဦးေလးညြန္႕ေရ႕"
    "ေအးေအး စားသင့္ေအာင္ ေကာင္းတာကိုး ခင္ေမာင္ႀကီးရဲ႕"

    ဦးဘိုးညြန္႕က ေထာက္ခံသည္။
    ထို႕ေနာက္တြင္ကား ေမစန္းရီ၏ ေခါက္ဆြဲဆိုင္သို႕ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ ဦးဘိုးညြန္႕ ပါသည့္အခါပါသည္။ တစ္ေယာက္တည္း လာသည့္အခါလာသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ျပန္လာသည့္ အခါတိုင္း ၀တၱရားမပ်က္ သြား၀ယ္စားေနသည္ျဖစ္ရာ ေမစန္းရီသည္ ခင္ေမာင္ႀကီးအား မွတ္ၽြွတ္သားသားျဖစ္ခါ သတိျပဳမိလာသည္။ ထိုသို႕ အထူးသတိျပဳမိရန္ အေၾကာင္းကလဲရွိေလသည္။ ထိုသို႕ အထူးသတိျပဳမိရန္ အေၾကာင္းကလဲရွိေလသည္။

ခင္ောမင္ႀကီးသည္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေရာက္မွ ေပၚလာတ္ကၿပီး တစ္ေန႕မျပတ္မွန္မွန္စားသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ေပ်ာက္သြားတတ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စိတ္၀င္စားမိေသာ ေမစန္းရီက စုံစမ္းေမးျမန္းၾကည့္ေသာအခါ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ထင္ရွားလွေသာ သူေဌးမႀကီး ဘြားခင္အိ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ အေမြခံေျမး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ေမစန္းရီအဖို႕ အျခားမွတ္သား စရာ အျဖစ္ကရွိေနေသးသည္။ ထိုအျဖစ္ကား ခင္ေမာင္ႀကီး၏ ထူးျခားေသာ အျပဳအမူႏွင့္စကားပင္ ျဖစ္သည္။ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ အဆက္မျပတ္ မုန္႕လာစားေနေသာ္လည္း မုန္႕ဘိုးေငြေပးေခ်ရာမွာ ပိုက္ဆံကို အတိအက်တြက္ၿပီးေပးတတ္သည္။

ခင္ေမာင္ႀကီးစားေသာ မုန္႕ဘိုးႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပန္အမ္းရမည္လား၊ မအမ္းဘဲေနရမည္လားဟူေသာ ျပႆနာ တစ္ခါမွ မေပၚခဲ့ဘူးေသးေပ။ ငါ့ကိုျမင္သမွ် လူပ်ိဳလူရြယ္ေတြ အနည္းႏွင့္အမ်ား ပိုက္ဆံျပႆနာ အၿငိခံၾကပါလ်က္ႏွင့္ ဒီကိုခင္ေမာင္ႀကီးဆိုသူက ဘာေၾကာင့္ အတိအက်ျဖစ္ေနရပါသလဲဟု ေမစန္းရီက သူကရူပါရုံအားကိုးႏွင့္ မာနစိတ္ေပၚလာတတ္သည္။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ တေန႕ေန႕ၿငိမွငါ့အေၾကာင္း သိရမယ္ဟု ေမစန္းရီက မခံခ်ိမခံသာ ႀကိမ္းထားေၾကာင္း ခင္ေမာင္ႀကီးက သတင္းရလိုက္သည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ေခါက္ဆြဲစားထြက္လာေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးက ေမစန္းရီကို ေျပာရန္ စကားေတြကို ရွာရင္း စဥ္းစားလာခဲ့၏။ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေရာက္၍ စားေသာက္ၿပီးစီးေသာအခါယခင္ကကဲ့သို႕ အတိအက် တြက္ထားေသာ ပိုက္ဆံကို စားပြဲထိုး သူငယ္ကေလးအား ေပးေနက် မေပးေတာ့ဘဲ၊ ေမစန္းရီ ပိုက္ဆံသိမ္းေနရာ စားပြဲသို႕ ထလာခဲ့သည္။ သူေဌးသား သူေဌးေျမးျဖစ္ နင့္ေအာင္ခ်ိဳင္ရေတာ့မည္ ဟူေသာအသိျဖင့္ ေမစန္းရီအေမက အလြန္ၿပဳံးရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ အဓိပၸါယ္ပါစြာ ေမစန္းရီကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ေမစန္းရီက မိခင္အား နားလည္ပါသည္ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ တစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္ လိုက္၏။

    "အစ္ကို စားၿပီးၿပီလား"
    စားပြဲေရွ႕လာရပ္ေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးကို ေမစန္းရီက ၾကာပါပါျဖင့္ ေမးသည္။ ခင္ေမာင္ႀကီးက ပကတိမ်က္ႏွာမွန္မွန္ျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။
    "ဟုတ္ကဲ့-ၿပီးပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္မုန္႕ႏွစ္ပြဲစားပါတယ္"
    ေျပာရင္း ႏွစ္ဆယ္တန္တစ္ခ်ပ္ကို ေမစန္းရီအား လွမ္းေပး၏။ မုန္႕ႏွစ္ပြဲက ႏွစ္က်ပ္ခြဲသာ က်သည္။ ေမစန္းရီက ေတာ္ရုံေယာက်္ား အရည္ေပ်ာ္ေလာက္ေသာအၿပဳံးျဖင့္ ခင္ေမာင္ႀကီးမ်က္ႏွာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ခါ..

    "အစ္ကို ေနာက္ေန႕ေတြလဲ လာစားဦးမွာပဲ ဟုတ္လား"
    ဟု ခ်ိဳလြင္ေသာအသံျဖင့္ ေမး၏။
    "စားခ်င္စိတ္ေပၚလဲ စားမွာေပါ့၊ မစားခ်င္လဲ ဘယ္လာမလဲ"
    ခင္ေမာင္ႀကီး အသံမွန္မွန္ထြက္သလို မ်က္ႏွာ အိေႁႏၵကလည္း တစ္၀က္မွမေလ်ာ့ေခ်။
"အစ္ကိုတို႕ တကၠသိုလ္မွာ စန္းတို႕မုန္႕မ်ိဳး စားရမွာမဟုတ္ပါဘူး စန္းသိပါတယ္အစ္ကိုရာ ေန႕ေန႕ေတြလဲ လာစားမွာပဲမဟုတ္လား၊ ပိုက္ဆံျပန္အမ္းေနရဖို႕ လိုေသးလား အစ္ကို၊ ေက်ာင္းမျပန္မခ်င္း ႏွစ္ဆယ္ဘိုးမက လာစားဟုတ္လားေနာ္"

ဤနည္းျဖင့္ သူ႕ရူပါရုံမွာ ၀င္တိုးမိေသာ လူပ်ိဳလူရြယ္ေတြကို ေမစန္းရီ ခ်ိဳင္ေနက်ျဖစ္သည္။ မည္မွ်ပင္ ပိုေပးထားေစကာမူ ေနာက္ေန႕ေတြမွာ ေယာက်္ားက ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ေငြကိုတြက္ၿပီး ငုတ္တုတ္ ထိုင္တါက္ၿပီး ထုတ္ေပးၾကမည္သာပင္။ ပိုင္ေနက်နည္းျဖင့္ ေမစန္းရီက ခင္ေမာင္ႀကီးကို စမ္းလိုက္၏။ သို႕ေသာ္ ႀကိဳတင္ သတင္းရထားၿပီး ျဖစ္ေသာ ခင္ေမာင္ႀကီးက အမူအရာပ်က္ျခင္း မရွိဘဲ အသံမွန္မွန္ျဖင့္ ၀င္ေျပာသည္။

    "ေနာက္ေန႕ေတြ လာစားတာက ေန႕ေန႕ကိစၥေပါ့၊ အခုစားတာ မုန္႕ဖိုးႏႈတ္ၿပီး ပိုက္ဆံျပန္အမ္းပါ ခင္ဗ်ာ…"
    "အမယ္ေလး…အစ္ကိုကလဲ ဒါေလာက္ပိုက္ဆံကေလး ေျမာ္ျမင္လိုက္တာ၊ စန္းတို႕ဆိုင္ကို အားမေပးခ်င္လို႕လား"
    ေမစမ္းရီက ေမးကေလးျပစ္၊ မ်က္စကေလးခ်ီၿပီး ေမး၏။

"အားေပးခ်င္လို႕ တရုတ္ဆိုင္၊ ကုလားဆိုင္မွာမစားဘဲ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းျဖစ္တဲ့ ခင္ဗ်ားတို႕ဆိုင္ လာစားတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ရိုးသားစြာ အားေပးသလို ခင္ဗ်ားတို႕ကလည္း ၀ယ္စားသူေတြအေပၚမွာ ေစတနာသန္႕ရွင္းရင္ မေကာင္းဘူးလား။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မုန္႕ကို သေဘာက်လို႕ ကိုယ့္ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း အားေပးခ်င္လို႕ လာတာကို ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားရုပ္ရည္ကို ငမ္းၿပီး လာေနၾကတဲ့ အမဲေကာင္ေတြပဲလို႕ သေဘာထားၿပီး ေငြကို ရသေလာ ျမႇဴယူ ခ်ဴယူေနတယ္။

ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေခ်ာတဲ့လွတဲ့ ရုပ္ရည္ကေလးကို မုန္႕ဖိုးကပိုသမွ် ပိုက္ဆံနဲ႕ တန္ဖိုးျဖတ္ ေရာင္းစာေနတာနဲ႕ ဘာထူးေတာ့သလဲ ခင္ဗ်ားအသက္အရြယ္ ခင္ဗ်ားရုပ္ရည္ဟာ အိေႁႏၵသိကၡာရွိရွိ ေနသြားမယ္ဆိုရင္ အညႊန္႕တလူလူ တက္ႏိုင္ပါရက္နဲ႕ ကိုယ့္အညႊန္႕ကိုယ္ခ်ိဳး၊ ကိုယ့္သိကၡာကိုယ္ဖ်က္ၿပီး လာသမွ် ေယာက်္ားေတြ ျမႇဴခ်တတ္တဲ့ ပိုင္းလုံးမဆိုတဲ့ နာမည္ဆိုးႀကီးကို ရင္၀ယ္မပိုက္ခ်င္ပါနဲ႕ဗ်ာ။ က်ဳပ္ပိုက္ဆံမရခ်င္ေန၊ ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးၿပီ..သြားမယ္"

ခင္ေမာင္ႀကီးက သူေျပာခ်င္သည့္စကားေတြကို အဓိပၸာယ္ေပၚေအာင္ေျပာၿပီး စကားဆုံးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ႏွစ္ဆယ္တန္တစ္ခ်ပ္ အဆုံးခံၿပီး ဆိုင္ထဲမွ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
လူပ်ိဳလူရြယ္မွန္သမွ် ေမစန္းရီ၏ ၾကာမ်က္လုံးႏွင့္ အၿပဳံးထဲမွာ လက္ေလွ်ာ့ အရႈံးေပး ၾကရသည္ခ်ည္းျဖစ္လ်က္ ခင္ေမာင္ႀကီးတစ္ေယာက္က ထူးထူးဆန္းဆန္း မေတြးထင္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားေတြကို ေျပာင္ေျမာက္စြာခ်က္က်က် ေျပာလိုက္သည္ကို ၾကားၾက ရေသာအခါ ဆိုင္တြင္းရွိ မုန္႕စားေနသူအားလုံးသည္လည္းေကာင္း၊ ေမစန္းရီ၏ အေမသည္လည္းေကာင္း၊ အလုပ္သမား မ်ားသည္လည္းေကာင္း အံ့အားသင့္စြာျဖင့္ ႏႈတ္စိတ္ေနၾကသည္။ ေမစန္းရီကိုယ္တိုင္ပင္ မည္သည့္အခါကမွ မၾကားဘူးခဲ့ေသာ စကားလုံးေတြေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေပၚက ၾကာမ်က္လုံးေရာ အၿပံဳးပါ ေပ်ာက္ကြယ္မွင္သက္မိသလို ေၾကာင္ေနရွာသည္။

ခင္ေမာင္ႀကီးထြက္သြားၿပီးေသာအခါမွ ဆိုင္တြင္းကလူေတြ အသက္၀င္သလို လႈပ္ရွားလာၾကသည္။ အသံထြက္လာၾကသည္။ မုန္႕စားေနသူတြက ေမစန္းရီႏွင့္ သူ႕အေမကို မသိမသာၾကည့္ခါတီးတိုး တီးတိုးျဖင့္ သဖန္းပိုး လုပ္ေနၾက၏။ ေမစန္းရီအေမက ေစ်းသည္ပီပီ စားေသာက္ေနၾကသူေတြ ေဖာက္သည္မပ်က္ေစရန္ အသံကို ထိန္းခ်ဳပ္ကာ ဟန္ေဆာင္စကားလုံးေတြက ထြက္လာ၏။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ၾကယ္နီ အပိုင္း (၅၀)

ပုထုဇၹေနာ ဥမၼတၱေကာ
(၁)

အထက္အညာေဒသ႐ွိ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕မွ ပဲြ႐ံုတစ္႐ံုအတြင္း ဧည့္ခန္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ ဖဲြ႕စည္း ထားေသာ စားပဲြ႐ွည္တစ္လံုး နံေဘးမွ ကုလားထုိင္တစ္ခုထက္တြင္ ထုိင္ကာ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ကုိ ေသာက္ေနသည္။ ပဲြ႐ံုေ႐ွ႕႐ွိ ေျမကြက္လပ္တြင္မူ ကြမ္း႐ြာေဆးပုိ အလံုးသံုး ဆယ္ခန္႔ သည္ စီရရီျဖင့္ ညီညာစြာ ႐ွိေနၾကသည္။ ပဲြစားႀကးသည္ သူ႕လက္ေအာက္ လုပ္သားမ်ားျဖင့္ ထုိေဆးပုိ မ်ားကုိ ျပဳျပင္ေနသည္။ ပဲြကေတာ္ကမူ အိပ္ခန္းတြင္းမွ ထြက္မလာေသး။

ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေနေသာ စားပဲြႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ပဲြစားႀကီး၏ စာေရးစားပဲြ႐ွိသည္။ ပဲြစားႀကီးသည္ စာရင္းကုိင္ မထားဘဲ ထုိစားပဲြတြင္ သူကိုယ္တုိင္ စာရင္းမ်ားကုိ ေရးမွတ္သည္။ ထုိစားပဲြ နံေဘး႐ွိ နံရံတြင္ အကြက္ အသား ေကာင္းလွေသာ ေဆး႐ြက္ႀကီးတစ္႐ြက္ကုိ မွန္ေပါင္သြင္းကာ အျမတ္တႏုိး ဆဲြခ်ိတ္ ထားသည္။ ထုိ ေဆး႐ြက္ႀကီး၏ နံေဘးတြင္ ေရဒီယုိတစ္လံုးကုိ တပ္ဆင္ထားသည္။
အခ်ိန္မွာ နံနက္ခင္းျဖစ္၍ အေရာင္းအ၀ယ္ မဖြင့္ေသးသည့္အတြက္ ပဲြ႐ံုတြင္ ေျခာက္ကပ္ တိတ္ ဆိတ္ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပ်င္းပ်င္း႐ွိလွသျဖင့္ ေဆးပုိမ်ားကုိ စဥ္းစားေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဤၿမိဳ႕ကေလး သုိ႔ ကုန္ေရာင္း ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ၁၀ ရက္ခန္႔ ၾကာ႐ွိၿပီျဖစ္၍၊ ပဲြစားႀကီး၏ အေၾကာင္းကုိ အေတာ္ အတန္ ပင္ စံုစမ္းသိ႐ွိၿပီးေလၿပီ။

သူကား ' ေဆး၀ိဇၹာ' ဟု နာမည္ေက်ာ္ၾကားေနေသာ ပဲြစားႀကီးတစ္ဦးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဆး၀ိဇၹာဟု ဆိုလုိက္ ၍ ျပဒါး၀ိဇၹာ၊ သံ၀ိဇၹာ၊ အင္း၀ိဇၹာ အစ႐ွိကုန္ေသာ ၀ိဇၹာအေပါင္းႏွင့္ ဆက္စပ္စဥ္းစားယူ လုိက္ လွ်င္ေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ပင္ လဲြမွားသြားေပမည္။ သူ႔အား ေဆး၀ိဇၹာဟု ဘဲြ႕ထူးေပး ထားၾကျခင္း မွာ သူသည္ ကြမ္းရာေဆး၊ သစ္ေထာင့္ေဆး စေသာ ေဆးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္ ဖက္ကမ္းခပ္ေအာင္ ကၽြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္ထားေသာေၾကာင့္ဟု ဆုိၾကပါသည္။

ဤအတြက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း သူက မၾကာခဏ ဂုဏ္ယူ၀င့္၀ါ တတ္ပါသည္။ အကယ္၍ ကုန္သည္ တစ္ဦးသည္ သူက ၀ယ္ယူရန္ တုိက္တြန္းေနေသာ ေဆးပုိကုိ 'မွားမ်ား သြားမလား'ဟူေသာ သံသယျဖင့္ ၀ယ္ယူရန္ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနလွ်င္ သူက ' အုိ ... က်ဳပ္ ေျပာတဲ့အတုိင္း ၀ယ္သာ ၀ယ္လုိက္စမ္းပါဗ်၊ ဒီလုိ ေဆးအစ မ်ိဳးနဲ႔ ဒီေစ်းမ်ိဳးဆုိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မမွား ႏုိင္ပါဘူးဗ်။ က်ဳပ္ေျပာရင္ ယံုပါ၊ က်ဳပ္က ေဆးနဲ႔ ပတ္သက္ လာရင္ အရည္က်ိဳေသာက္လာတဲ့ အေကာင္ပါဗ်' ဟု ေျပာဆုိ တုိက္တြန္းတတ္ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကုန္သည္မ်ားအဖုိ႔ ဆုိလွ်င္လည္း သူ၏ ဤသုိ႔ အရည္က်ိဳေသာက္လာသည္အထိ ကၽြမ္းက်င္ ေနမႈေၾကာင့္ပင္ ပုိ၍ မ၀ယ္ယူရဲဘဲ ႐ွိေနတတ္ပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္မွသာလွ်င္ ၀ယ္သူ႕ဘက္ကေရာ ေရာင္းသူထံမွပါ ႏွစ္ဖက္ ပဲြခကုိ ရ႐ွိမည္ ျဖစ္၍၊ အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္ႏုိင္ရန္အတြက္ သူ တတ္ကၽြမ္းနားလည္ထားေသာ ေဆးႏွင့္ပတ္သက္သမွ် အေထြေထြ ဗဟုသုတကုိ အသံုးျပဳကာ၊ မေကာင္းကုိ အေကာင္းလုပ္ ေျပာရာ၌လည္း ပါရဂူေျမာက္လွေပေသာေၾကာင့္တည္း။

အကယ္၍ ၀ယ္ယူမည့္သူက မ၀ယ္ယူလုိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ တတ္ေယာင္ကား လုပ္လုိ၍ျဖစ္ေစ၊ သူ ၀ယ္ယူရန္ တုိက္တြန္းေသာေဆးကုိ အျပစ္အနာကေလးမ်ား ေဖာ္ျပ ေျပာဆုိမိပါက သူသည္ ျပင္းထန္စြာ ေခ်ပ ေျပာဆုိတတ္ပါသည္။

' ေအာင္မာ ... ခင္ဗ်ားတုိ႔က ခုမွ ေဆးအေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္မယ္ ႀကံတာပါဗ်၊ က်ဳပ္က ငယ္စဥ္ထဲက ေဆးၾကားထဲမွာ ႀကီးလာတဲ့ေကာင္ပါ။ ေဆး ေကာင္းမေကာင္း ေဆးပုိကုိ ၿဖဲခဲြၿပီး ၾကည့္မေနရဘဲ ေဆးပုိနံေဘးက လက္တစ္၀ါး သာသာေလာက္ လွပ္ပစ္ၿပီး ေဆးေခါင္းကုိ ၾကည့္ လုိက္တာနဲ႔ ဒီေဆးရဲ႕ အႀကီးအေသး၊ အညံ့ အေကာင္း အမ်ိဳးအစားနဲ႔ ဘယ္နယ္က ထြက္တဲ့ေဆး ဆုိတာ တပ္အပ္ေျပာျပႏုိင္တဲ့ အေကာင္ဗ်' ဟု တံု႔ျပန္ ေျပာဆုိတတ္ပါသည္။ မွန္သည္၊ သူကား ေဆးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ 'ႏုိးတူး' ဟု စဲြမွတ္ ထားသူျဖစ္ရာ၊ သူ႔ထက္ တတ္သိသလုိလုိႏွင့္ ဆင္ေျခတက္လာေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားကုိ သူ လံုး၀ လက္မခံႏိုင္ပါ။

ဤသုိ႔ ေဆး၀ိဇၹာ ဟူေသာ ဘဲြ႕ထူးကုိ ခံယူထားေသာ္လည္း သူ႔ပဲြ႐ံုမွာ ေဆးတစ္မ်ိဳးတည္းကုိသာ လက္ခံေရာင္း၀ယ္ျခင္း ျပဳသည္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကုိေတာ့ မသက္ေရာက္ပါ။ ထန္းလ်က္၊ မန္က်ည္း၊ ဆီ စေသာ အညာကုန္မ်ားႏွင့္ ဆန္၊ ဆား၊ ငါးပိ၊ ငါးေျခာိက္ စေသာ ေအာက္ကုန္မ်ားကုိ လည္း လက္ခံေရင္း၀ယ္ ေပးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဆးကုိသာလွ်င္ အဓိကထား၍ ေရာင္း၀ယ္ျခင္းျပဳ ကာ၊ အျခားကုန္မ်ားကုိ အရံသေဘာျဖင့္ သာမညမွ်သာ ေရာင္း၀ယ္ျခင္းမျပဳပါသည္။

သူကား ဤသုိ႔ ပဲြစားအလုပ္မွ်သာမက ကုန္သည္လည္း လုပ္လုိက္ပါေသးသည္။ သူကား ေတာနယ္မွ ကုိင္းသမားမိတ္ေဆြ ေပါမ်ားသူျဖစ္ရာ၊ ထုိကုိင္းသမားမ်ားထံမွ ေရာင္းခ်ေပးရန္ ပဲြ႐ံုသုိ႔ တင္ပုိ႔ အပ္ႏွံထားေသာ ေဆးပုိမ်ားကုိ ေငြမေခ်ရဘဲ အေႂကြးသေဘာျဖင့္ ေစ်းျဖတ္သိမ္းယူ၍ ရန္ကုန္သုိ႔ တင္ပုိ႔ ေရာင္းခ်တတ္ပါသည္။ ေရာင္း၍ရသမွ် ေငြမ်ားကုိ အျပန္တြင္ ကုန္၀ယ္လာခဲ့ၿပီး သူ႔ပဲြ႐ံု၌ တင္ကာ ေရာင္းခ်ျပန္ပါသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ဤေငြမ်ားကုိ အသံုးျပဳကာ အတန္ၾကာ ေအာင္ပင္ ရင္းႏွီးေရာင္း၀ယ္ၿပီးမွ ကုိင္းသမားမ်ားသုိ႔ ျပန္လည္ ေပးဆပ္တတ္သည္။ ဤသုိ႔ လူရည္ လည္မႈ ေၾကာင့္လည္း တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ သူ႔၀င္ေငြမွာ မနည္းလွပါ။

ဤသုိ႔ ကုိင္းသမားမ်ားထံမွ ေဆးပုိမ်ားကုိ ရန္ကုန္သုိ႔ တင္ပုိ႔ေရာင္းခ်ရာ၌ သူ တတ္ကၽြမ္းေသာ ၀ိဇၹာ ပညာကုိ အသံုးျပဳနုိင္သည့္အတြက္ သူ႔အျမတ္ေငြမွာ ပုိ၍ ပုိ၍သာ ရလာျပန္ပါသည္။ ကုိင္းသမား လက္ထြက္ ေဆးမ်ားမွာ ေဆးမ်ိဳးေကာင္းဆုိလွ်င္ ေဆးမ်ိဳးေကာင္းသန္႔သန္႔၊ ေဆးလက္ဆုိလွ်င္ ေဆးလတ္ သန္႔သန္႔ျဖင့္ သူ႔အမ်ိဳးအစားႏွင့္သူ၊ သူ႕အ႐ြယ္အစားႏွင့္သူ ႐ုိးသားသန္႔စင္စြာျဖင့္ တစ္ပုိစီ ခဲြျခား ထည့္သုိထားသည္။ ေစ်းမွာလည္း ေဆးကုိလုိက္၍ သူ႔ေစ်းႏွင့္သူ ခဲြျခားေရာင္းခ်လုိက္သည္။ ဒါကုိ သူက ေဆးလတ္ႏွင့္ ေဆးမ်ိဳးညံ့မ်ား ေပ်ာက္ကြက္သြား၍၊ အားလံုး ေဆးႀကီးႏွင့္ ေဆးမ်ိဳးေကာင္း ခ်ည္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာေအာင္ သူ၏ ၀ိဇၹာပညာျဖင့္ ေရာစပ္ ေမႊေႏွာက္ပစ္လုိက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အျမတ္ မွာ ပုိလာရျခင္းျဖစ္သည္။

ေရာစပ္ပံုမွာ ပုိလြတ္တစ္လံုးထဲတြင္ ေဆးမ်ိဳးညံ့ တစ္ကုိင္ ထည့္ၿပီးလွ်င္ အေပၚမွ ေဆးမ်ဳိးေကာင္း တစ္ကုိင္ျဖင့္ သုိသိပ္ပိျပားစြာ ဖံုးအုပ္လုိက္သည္။ ေဆးလတ္တစ္ကုိင္ ထည့္လွ်င္လည္း အေပၚမွ ေဆးႀကီး တစ္ကုိင္ ျဖင့္ သုိသိပ္ပိျပားစြာ ဖံုးအုပ္လုိက္ျပန္ပါသည္။ ပုိျပည့္သြားေသာအခါတြင္ ေဆးမ်ိဳး ညံ့ႏွင့္ ေဆးလတ္ မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၍ အားလံုး ေဆးမ်ိဳးေကာင္းႏွင့္ ေဆးႀကီးအျဖစ္သာ အျမင္လွ ေနေတာ့သည္။ လြန္စြာ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ကုန္သည္မဟုတ္လွ်င္ ေရာစပ္ထားမွန္းမသိဘဲ မ်က္စိမ႒ွားကာ ေဆးမ်ိဳးေကာင္း ႏွင့္ ေဆးႀကီးေစ်းေပး၍ ၀ယ္သြားရတတ္သည္။

ဤနည္းအားျဖင့္ သူသည္ ၀ယ္ရာ၌ ေဆးမ်ိဳးညံ့ႏွင့္ ေဆးလက္ကုိ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ ၀ယ္ရေသာ္လည္း၊ ေရာင္းရာတြင္ မူကား အားလံုး ေဆးမ်ိဳးေကာင္းႏွင့္ ေဆးႀကီးအျဖစ္ ေစ်းေကာင္း ေရာင္းလုိက္ ရသည္ျဖစ္ရာ၊ သူ၏ အျမတ္ေငြမွာလည္း အဆမတန္ ပုိလာေတာ့သည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ေဆး၀ိဇၹာ အျဖစ္ သူဂုဏ္ယူေနေသာ ပၪၥလက္အတတ္ႏွင့္ ေအာက္လမ္းပညာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ အျမတ္ရဖုိ႔သာ အဓိက မဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပဲြစားႀကီးမွာ ဤသုိ႔ေသာ ပဲြစားႀကီးမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ဤသုိ႔ေသာ ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္၊ ဥာဏ္ကလိမ္ခ်ံဳ၊ တစ္နပ္စားဥာဏ္၊ ေပၚေၾကာ့ဥာဏ္မ်ိဳးကုိ ေနရာတကာ၌ လႊာ၍ အသံုး ျပဳတတ္ သည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႔အား မလစ္ေသာ မ်က္စိျဖင့္ အကဲခတ္ ေလ့လာေနရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိ တစ္ရပ္တစ္နယ္မွ ကုန္ေရာင္း ေရာက္သူမ်ားအဖုိ႔ ၿမိဳ႕ခံပဲြ စားက မေကာင္း၍ ပဲြစား သတ္လွ်င္ ေသတတ္သည္ျဖစ္ရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႔ကုိ မ်က္ျခည္ျပတ္ မခံဘဲ ေစာင့္ၾကပ္ ေလ့လာ ေနရ ပါသည္။

(၂)

ပဲြကေတာ္သည္ ခရီးေ၀းသြားမည့္ဟန္ျဖင့္ ၿဖီးလိမ္း၀တ္စားကာ ထြက္လာေပၿပီ။ သူ၏ အသက္မွာ သံုးဆယ္ေက်ာ္၍ ေလးဆယ္နားသုိပပင္ ခ်ဥ္းကပ္ေနေပၿပီ။ နဖူးေရႏွင့္ ပါးေရကေလးမ်ားပင္ တြန္႔စ ျပဳေနပါၿပီ။ သူ၏ မ်က္လံုးအစံုမွာလည္း ေတာက္ပ ပူေႏြးေသာ ေရာင္ျခည္မွ်င္မ်ား ယွက္သန္း ကြန္႔ျမဴးျခင္း မ႐ွိဘဲ၊ လူေသ့ မ်က္လံုးလုိ ေအးတိေအးစက္ႏွင့္ ထုိင္းမိႈင္းၿငိမ္၀ပ္သည့္အသြင္ကုိ ေဆာင္ေနသည္။ ဆဲြငင္ျမဴညိဴ႕ေသာ မ်က္လံုးမ်ိဳး မဟုတ္၊ တြန္းကန္ ေမာင္းႏွင္ေသာ မ်က္လံုး။ သည္မ်က္လံုးက သူ၏ အလွသည္ ကုန္ခန္းခဲ့ၿပီျဖစ္၍ သူ႔၌ ေတာက္ပေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားလည္း ေျခက္ခန္း ကုန္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ပဲြကေတာ္၏ မ်က္လံုးအေရာင္သည္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳ မိသည္။ ေဆြးရိပ္သန္းေနသည့္ မိႈင္းညိဳ႕ရီေ၀ေနေသာ မ်က္လံုးအေရာင္မ်ိဳးသုိ႔ ေျပာင္းလဲ သြားတတ္ျခင္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သူ၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း ပူပံုပန္း ဟန္မူရာမ်ိဳးသုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားတတ္သည္။ တစ္ေနရာရာကုိ ေငးစုိက္ကာ ေတြးကြက္တစ္ခုတြင္ နစ္ေမ်ာေနသလုိ ၿငိမ္သက္ေနတတ္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲြစားႀကီးကုိ စိတ္၀င္စားစြာ ေလ့လာေနသလုိ ပဲြကေတာ္ကုိလည္း မသိ မသာ ေလ့လာေနခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာေနဆဲမွာပင္ တစ္ေန႔ ပဲြစားႀကီး မ႐ွိခုိက္ ပဲြကေတာ္သည္ ငုိႀကီးခ်က္မႏွင့္ သူ၏ ရင္တြင္း၌ ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာကုိ ကၽြန္ေတ့္အား ဖြင့္အန္ ပါေတာ့သည္။ ဤတြင္မွ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိေသာ အေျဖမ်ားလည္း ဘြားခနဲ ေပၚလာပါေတာ့ သည္။
ပဲြစားႀကီး မွာ အေပ်ာ္အပါး အားႀကီးသည္ဟုဆုိ၏။

အထူးသျဖင့္ မိန္းမ လုိက္စားရန္ ၀ါသနာထံုသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ေစ်းသူမ်ား၊ ေအာက္အရပ္မွ ကုန္ေရာင္း ေရာက္လာတတ္သည့္ မိန္းမမ်ားထဲတြင္ သူ႔အေပ်ာ္မယားမ်ားမွာ လက္ညိဴးထုိး မလဲြဟုလည္း ဆုိသည္။ ပဲြကေတာ္၏ မိဘဘက္မွ ရ႐ွိေသာ အေမြပစၥည္းႏွင့္ ပဲြ႐ံုမွ အျမတ္ေငြမ်ားမွာလည္း ဤမွာဘက္တြင္သာ သံုးျဖဳန္းပစ္လုိက္သျဖင့္ ႏွစ္ခ်ဳပ္ စာရင္း႐ွင္းလုိက္ေသာအခါတြင္ လက္က်န္ေငြဟူ၍ မ႐ွိေတာ့ဘဲ ေႂကြးပတ္လည္ ၀ုိင္းေနေတာ့ေၾကာင္း၊ ေျပာမရ ဆုိမရ၍ လက္ပုိက္ၿပီး ၾကည့္ေနရေၾကာင္း စံုတကာ့ကုိ ေစ့သြား ပါေတာ့သည္။
ေစ်းသူမူ်ားမွာ သူ႔ပဲြ႐ံုမွ ကုန္စည္မ်ားကုိ ' ေခါက္ျပန္ေခ် ' သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ အေႂကြးယူေရာင္းၾကရ သည္။ သူသည္ ဤေစ်းသူမူ်ားအား အေႂကြးေပးရာ၌ မ်ားစြာ ရက္ေရာ၏။ အကယ္၍ သူ မ်က္စိက် ေသာ မိန္းကေလး ဆုိလွ်င္ ပုိ၍ပင္ ရက္ေရာ၏။ အႏွေျမာမ႐ွိ၊ မတြန္႔တုိ၊ မၿငိဳျငင္။

' ယူေရာင္းပါ၊ ေရာင္းၿပီးမွ ေပးတာေပါ့၊ အုိ ... မေခ်ာင္လယ္ေသးရင္လည္း ေနဦးေလ။ ၾသ ... ေစ်း ေရာင္းလုိ႔ကလည္း မေကာင္း၊ ကုန္ကလည္း ႐ံႈးတာနဲ႔ ေငြရင္းကေလးပါ ျပဳတ္သြားပါသလား။ ကိစၥ မ႐ွိပါ၊ ပဲြစားႀကီး က ေငြစုိက္ၿပီး ႐ွင္းလုိက္ပါမည္။ ထပ္ယူၿပီး ထပ္သာ ေရာင္းပါ၊ ဒီၾကားထဲ တျခား ဗာဟီရ အသံုး အတြက္ ေငြလုိရင္လည္း ေျပာတာေပါ့။ မယ္ညိဳ ပဒုမၼာနဲ႔ ႏုိင္လြန္အက်ႌကေလးမ်ား ေကာ မ၀တ္ခ်င္ဘူးလား။ ဘာ ... ၀တ္ေတာ့ ၀တ္ခ်င္ပါရဲ႕၊ ေငြအတြက္ေၾကာင့္မုိ႔သာပါ၊ ဟုတ္လား။ အုိ ... ေငြ ဘာအေရး လဲ၊ ေငြဆုိတာ ပဲြစားႀကီးက ျဖစ္တာပါ၊ ၀ယ္သာ ၀တ္၊ ၀ယ္သာ ၀တ္ '
ၾကာေတာ့ ပဲြစားႀကီး၏ ေစတနာ ကြန္ရက္အတြင္း၀ယ္ ကံဆုိးလွေသာ ဤေစ်းသူခမ်ာ မလူးသာ မလြန္႔သာေအာင္ အမိခံရမည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကား ဆင္းရဲေသာ ေစ်းသူအခ်ိဳ႕အား သူ၏ အေပ်ာ္မယားအျဖစ္ သိမ္းသြင္းရာ၌ ပဲြစားႀကီး က်င့္သံုးေသာ နည္းပရိယာယ္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိပါသည္။

သူ႔ပဲြ႐ံုသုိ႔ တစ္ရပ္တစ္နယ္မွ ကုန္ေရာင္းလာတတ္ေသာ မိန္းမကုန္သည္ တစ္ဦးဆုိလွ်င္ေတာ့ သူသည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ အကဲခတ္ ၾကည့္ရတတ္သည္ဟု ဆုိပါသည္။ အေနအထုိင္၊ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိမ်ား တြင္ ေဖာက္ျပန္ေသာ အရိပ္အေယာင္ကေလးမ်ား အစြန္းအစ ထြက္ ေပၚလာမည္ မႀကံေလ ႏွင့္။ ၃၇ မင္းကုိ ပန္းမကုိင္ဘဲက်ၿပီး ျဖစ္ေနေသာ ပဲြစားႀကီးက ထုိအခ်က္ကုိ အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ပါးနပ္ လိမၼာစြာ စခန္းသြားျပ လုိက္လိမ့္မည္။ ကုန္႐ံႈးလြန္း၍ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ေလေနေသာ အမူအရာ မ်ားကုိလည္း ေဖာ္မျပလုိက္ပါေလႏွင့္။ ပဲြစားႀကီး၏ ပရိယာယ္ ကြန္ရက္အတြင္း၀ယ္ 'ဒက္'ခနဲ ေနေအာင္ အမိခံရလိမ့္မည္။

သုိ႔ေသာ္ တကယ့္ ဣေႁႏၵ ႐ွင္ မိန္းမကုန္သည္အစစ္ ဆုိလွ်င္ေတာ့ ပဲြစားႀကီးသည္ လူႀကီးလူေကာင္း ပီသ စြာျဖင့္ ႐ုိးေျဖာင့္စြာ ဆက္ဆံတတ္သည္ဟု ဆုိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲြကေတာ္၏ စကားကုိ ၾကားနာရၿပီးေနာက္ ပဲြကေတာ္ ေပၚတြင္ သက္ညႇသနားမိ ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္လည္း မည္သုိ႔မွ် တတ္ႏုိင္ေသာ ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္သျဖင့္ ဆိတ္ဆိတ္ပင္ ေန လုိက္ရ ပါသည္။ ပဲြကေတာ္မွာလည္း သူ႔ရင္တြင္း၌ ခံစားေနရေသာ အက်ိတ္အခဲမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ့္ အား ဖြင့္အန္ခ်ျပလုိက္ရၿပီးျဖစ္၍ ရင္ထဲမွာ ႐ွင္းၿပီး ေပါ့ပါးသြားဟန္ျဖင့္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ႐ႊင္႐ႊင္ လန္းလန္း ျပန္ျဖစ္ သြားပါေတာ့သည္။

စင္စစ္ ပဲြကေတာ္ ေျပာျပေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားသည္ ယံုမွားသံသယ ႐ွိစရာမလုိေအာင္ မွန္ကန္သည့္ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲြစားႀကီး ၏ စားပဲြ အံဆဲြအတြင္းမွ စရင္းစာအုပ္မ်ားေအာက္တြင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ဖံုး၀ွက္ထားေသာ 'လူႀကီး ခ်ိဳခ်ိဳစုိ႔နည္း'၊ 'ဃရာ၀ါသ နိႆရည္း'၊ 'ကာလီဒါသ၏ ၾကာျခည္သဘာ၀' ဟူေသာ စာအုပ္ သံုးအုပ္ကုိ အမွတ္မထင္ ေတြ႕လုိက္ရၿပီးကတည္းက ပဲြစားႀကီး၏ ၀ါသနာကုိ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရိပ္စား မိၿပီးျဖစ္ ေနပါသည္။

ပဲြစားႀကီးသည္ လူ႔ဘ၀ကုိ ေလးေလးနက္နက္ အဓိပၸာယ္ ေပးလုိသူမဟုတ္ပါ။ သူ၏ လူ႔ဘ၀ အဘိဓမၼာမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲျဖစ္သည္။ ဘ၀တြင္ ေနရသည့္အခုိက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနမည္။ ေပ်ာ္စရာမ်ား ေနာက္သုိ႔သာ တေကာက္ေကာက္ လုိက္မည္။ ေပ်ာ္စရာမ်ား ေနာက္သုိ႔ တေကာက္ ေကာက္လုိက္ရင္း ကာမဂုဏ္ တရားသည္သာ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္သည္။ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ကာမဂုဏ္တရားကုိ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လုိက္စားျခင္း ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္တြင္ သြား၍ နိဂံုး ခ်ဳပ္သည္။

(၃)

ပဲြကေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အနီး႐ွိ ကုလားထုိင္တစ္လံုးတြင္  ၀င္ထုိင္ကာ ပဲြစားႀကီးအား ေစာင့္ဆုိင္း ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အား ' ၿဖီးလုိ႔လိမ္းလုိ႔ ပါလားဗ်၊ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ' ဟု ေမးၾကည့္ရာ၊ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕ တြင္ ကုန္ဖုိးေငြ ရစရာ႐ွိေန၍ ထုိကုန္ဖုိးေငြကုိ သြားေရာက္ ေတာင္းခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လည္ ေျဖၾကားပါသည္။
ပဲြ႐ံု ေ႐ွ႕တြင္ ေဆးပုိမ်ားႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနဟန္႐ွိေသာ ပဲြစားႀကီးသည္ ၿဖီးလိမ္း၀တ္စားၿပီး သူ႔ကုိ ေစာင့္ဆုိင္း ေနေသာ ပဲြကေတာ္ကုိ ျမင္လုိက္သျဖင့္ ပဲြ႐ံုတြင္းသုိ႔၀င္လာကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အနီးတြင္ လာထုိင္၏။ ေနာက္ ပဲြကေတာ္ကုိ စူးစမ္းသလုိ တစ္ခ်က္မွ် ၾကည့္႐ႈလုိက္ၿပီးေနာက္ ' ၾသ ... မင္း သြားဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီကုိး 'ဟု ႐ြတ္လုိက္၏။

' ဟုတ္လယ္ေလ၊ သြားဖုိ႔ အသင့္ပဲ ျဖစ္ေနရမွာေပါ့။ ႐ွင္ကပဲ ဒီေန႔ မသြားရင္ မျဖစ္ဘူး၊ ဒီေငြကုိ ဒီေန႔ ရဖုိ႔ အေရးႀကီး တယ္လုိ႔ ဆုိထားတာကုိး'
' ဟုတ္တယ္၊ ဒီေငြကုိ ဒီေန႔ ရဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ '

ပဲြစားႀကီးသည္ ပဲြကေတာ္၏ စကားကုိ သံေယာင္လုိက္ကာ ပဲ့တင္ထပ္လုိက္ၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္သုိ႔ လွည့္၍ -
' ကဲ ... ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္စားပါဦးဗ်၊ က်ဳပ္ ေအာက္အရပ္ကုိ ေဆးသြားေရာင္းၿပီး အျပန္မွာ ပါလာတဲ့ ဆန္နဲ႔ ဆားအိတ္ေတြဟာ က်ဳပ္တုိ႔ ၿမိဳ႕န႔ဲဆုိရင္ နည္းနည္းမ်ားေနလုိ႔ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕က သူ႔ပဲြ႐ံုမွာ ခဲြၿပီး ေရာင္းဖုိ႔ အပ္ထားခဲ့တာ ေျခာက္လေလာက္ ႐ွိသြားၿပီဗ်။ အဲဒီ ဆန္နဲ႔ဆား ေရာင္းလုိ႔ ရတဲ့ ေငြကုိ က်ဳပ္ကုိ ခုအထိ ႐ွင္းမေပးေသးဘဲ တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ သူ႔လုပ္ငန္းထဲမွာ ထည့္ၿပီး ရင္းႏွီး ေရာင္း၀ယ္ေနတယ္ဗ်။ ပဲြစားအခ်င္းခ်င္း ဒီလုိလုပ္တာ ဘာေကာင္းသလဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ သည္းမခံ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသ ထြက္ၿပီဗ်ိဳ႕ '

အမွန္ပင္ သူသည္ သည္းမခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသထြက္ေနဟန္တူပါသည္။ အေၾကာင္းကုိ ဆုိေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ တင္းမာလာၿပီးေနာက္ အံကုိလည္း တအား ႀကိတ္ထားကာ၊ မ်က္ေထာင့္ႀကီး မွာလည္း နီရဲေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါကုိ ပဲြကေတာ္က ေဖ်ာင္းဖ်ေသာ ေလသံ ျဖင့္ -
' အုိ ... ဒီလုိလည္း ေဒါသ ေ႐ွ႕မထားနဲ႔ေလ၊ ကုိယ္ယံုၾကည္လုိ႔ သူ႔ကုိ ေရာင္းခုိင္းမိမွကုိး၊ ဒီေတာ့ သာယာ ညင္းေပ်ာင္းနဲ႔ ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖ် ေျပာေတာင္းရေတာ့မွာေပါ့။ ကဲေလ ... ဟုိေရာက္ရင္ က်ဳပ္ ဘယ္လုိ ေျပာေတာင္း ရမယ္ဆုိတာသာ မွာလုိက္ပါ၊ က်ဳပ္ ရေအာင္ကုိ ေတာင္းခဲ့မေပါ့ '

' ဆန္အိတ္နဲ႔ ဆားအိတ္ဖုိးေငြဟာ ရက္ၾကာလွၿပီမုိ႔ အခု အေျပ႐ွင္းေပးပါလုိ႔ေျပာ။ ေနပါဦး ... ဘာ ညာဆုိရင္ မေနႏုိင္ဘူး၊ ကၽြန္မတုိ႔မွာ ေငြအသံုးလုိေနလုိ႔ ဒီေန႔ ရမွျဖစ္မယ္၊ အဲဒီလုိ ေျပာေတာင္း၊ ေလေအး ကေလးနဲ႔ လုပ္မေနနဲ႔၊ ခပ္မာမာသာ ေျပာ။ ဒီေကာင္ေတြက မေတာင္းဘဲနဲ႔ ေပးခ်င္တဲ့ ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး '
ပဲြစားႀကီးသည္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ေဒါႏွင့္မာန္ႏွင့္ေျပာျပေနသည္။ အကယ္၍ သူ႔ေငြ ရစရာ ႐ွိေသာ သူသာ ယခုမ်က္ေမွာက္တြင္ ႐ွိေနခဲ့ပါလွ်င္ သူသည္ မႈန္႔မႈန္႔ညက္ညက္ျဖစ္ေအာင္ ေခ်မႈန္း ပစ္လုိက္မည္ မလဲြဟု ထင္မွတ္ရပါသည္။

ပဲြကေတာ္ ထြက္ခြာသြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ပဲြစားႀကီးသည္ လုပ္စရာ႐ွိေသာ အလုပ္မ်ားကုိ သူ႔ လက္ေထာက္သုိ႔ လဲႊအပ္ကာ ေရခ်ိဳးေနေတာ့၏။ ၿပီးေနာက္ေတာ့ ေတာက္ပ သစ္လြင္ေသာ ၀တ္စားတန္ဆာ မ်ားျဖင့္ ဆင္ယင္ ျပဳျပင္ထားေသာ ပဲြစားႀကီးအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲ ေရာက္႐ွိသြားပါ ၿပီ။

ပဲြစားႀကီးသည္ သူ႔စားပဲြမွ ကုလားထုိင္တြင္ ထုိင္ေနရာမွ တစ္စံုတစ္ရာကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနသလုိ ပဲြ႐ံု ေ႐ွ႕သုိ႔ မၾကာခဏ လွမ္းၾကည့္တတ္၏။ သုိ႔ၾကည့္ပံုမွာလည္း အမွတ္မထင္ ၾကည့္ပံုမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ေရာက္႐ွိလာၿပီေလာဟု ဂ႐ုတစုိက္ စူးစမ္းၾကည့္႐ႈပံုမ်ိဳး ျဖစ္၏။

ပဲြကေတာ္ ထြက္ခြာသြားသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနေသာ ပဲြစားႀကီး၏ အမူအရာမွာ တစ္မ်ိဳးပင္ ထူးျခားေနေသာေၾကာင့္၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲြစားႀကီးအား မသိမသာ အကဲခတ္ေနမိသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ပဲြစားႀကီသည္ ပဲြ႐ံုေ႐ွ႕သုိ႔ ေမွ်ာ္အၾကည့္တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ၾကည့္ရာသုိ႔ လုိက္ၾကည့္မိသည္။ အသက္ ၂၀ ခန္႔ အသားျဖဴျဖဴ မိန္းမ႐ြယ္ တစ္ဦးသည္ ပဲြ႐ံုအတြင္းသုိ႔ ၀င္လာ ေနသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ရသည္။ သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားကား သြက္လက္ျခင္းမ႐ွိဘဲ ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္ထားေသာ တရားခံတစ္ဦးသည္ တရားသူႀကီးႏွင့္ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ား၏ ေ႐ွ႕ေမွာက္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာ ေနရ သလုိ ေလးလံ တြန္႔ဆုတ္ေန၏။

' ေၾသာ္ ... မလွခင္ လာလာ၊ နင့္ကုန္ေတြေတာ့ ေရာင္းၿပီးပါၿပီ၊ မွ်င္ငါးပိ ႏွစ္ပံုး သံုးပံုးေလာက္ပဲ က်န္ ေတာ့တယ္ '
ပဲြစားႀကီးသည္ ၀မ္းသာအယ္လဲ ျဖစ္သြားသည့္ အမူအရာကုိမူ ဟန္ေဆာင္ဖံုးဖိ၍ မထားႏုိင္ဘဲ၊ အေရးတႀကီး မူရာျဖင့္ ပဲြ႐ံု၀သုိ႔ ကုိယ္တုိင္ ထြက္ႀကိဳ၏။ မိန္းမပ်ိဳကား ေဘးဘီကုိ ၾကည့္႐ႈျခင္း မ႐ွိဘဲ ႐ွက္ေသြးေရာင္ လွ်မ္းေနေသာ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေအာက္သုိ႔ ငံု႔ထားကာ မူမမွန္ေသာ ေျခလွမ္း မ်ားျဖင့္ ပဲြ႐ံုထဲ သုိ႔ ၀င္ေရာက္လာသည္။

' နင့္ ... မွ်င္ငါးပိက နည္းနည္းၾကမ္းေနလုိ႔ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းထုတ္ပစ္လုိက္တယ္ေလ။ တစ္ရာ့ သံုးဆယ္ေစ်းရေအာင္ ဆဲြေရာင္းပါေသးရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ အ၀ယ္က မလုိက္ေတာ့ တစ္ရာ့ႏွစ္ ဆယ့္ေစ်း နဲ႔ပဲ ေရာင္းပစ္လုိက္ရတယ္ '
ပဲြစားႀကီးက ႐ႊန္း႐န္းေ၀ေအာင္ ေျပာဆုိေနေသာ္လည္း မိန္းမပ်ိဳကား တစ္ခြန္း တစ္ပါဒမွ် ျပန္ၾကား ျခင္းမ႐ွိဘဲ ႐ွက္ေသြးေရာင္ လွ်မ္းေနေသာမ်က္နွာ၊ မလံုမလဲ ျဖစ္ေနေသာ အမူအရာျဖင့္ ေခါင္း ကေလး ကုိသာ ေအာက္သုိ႔ ငံု႔ထား႐ွာသည္။

ပဲြစားႀကီးကား လူပရိသတ္ေ႐ွ႕၌ မိန္းမပ်ိဳအား ကုန္သည္တစ္ဦးအျဖစ္ နာမ၀ိေသသန တပ္ဆင္ကာ သ႐ုပ္ေဖာ္ ေပးေနေသာ္လည္း သ႐ုပ္မွန္ မဟုတ္ဘဲ သ႐ုပ္ပ်က္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္းမပ်ိဳ၏ အမူအရာ အားျဖင့္ ၀န္ခံေနသည္။ တကယ့္ သ႐ုပ္မွန္ မိန္းမတစ္ဦးဆုိလွ်င္ အမူအရာအားျဖင့္ ဖ်ပ္လတ္ သြက္လက္ ၍ စကားလည္း ႂကြယ္ရမည္။ ပဲြစား တစ္ခြန္းကုိ သူက ႏွစ္ခြန္း၊ သံုးခြန္း ရေအာင္ အလုအယက္ ေျပာႏုိင္ ရမည္။ အသံမွာလည္း စာစာညံညံႏွင့္ နားမခံသာေအာင္႐ွိရမည္။

စကားေျပာပံု ဆုိပံုမွလည္း ေခါင္းညိတ္၊ လက္ကာ၊ ရင္ကေလးကုိ လႈပ္တဲ့ကာ မ်က္စကေလးကုိ ခ်ီ၊ ်က္လံုးကေလးမ်ားကုိေတာ့ ေစြခ်ည္တစ္ခါ၊ ေစာင္းခ်ည္တစ္လွည့္၊ ႏႈတ္ခမ္းကုိ႐ြဲ႕၍ မဲ့သည့္အခါ မဲ့၊ ေမးကေလးကုိ ေ႐ွ႕ထုိး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သံုးဆယ့္ႏွစ္ေကာဌသလံုး လႈပ္႐ွားျခင္း ႐ွိရမည္။ ယခုေတာ့ တကယ့္ သ႐ုပ္မွန္ႏွင့္ ကုိက္ညီျခင္း မ႐ွိဘဲ ေတမိဇာတ္ ခင္းေနျခင္းက ပဲြစားႀကီး၏ သ႐ုပ္ေဖာ္ခ်က္ သည္ သ႐ုပ္ပ်က္ သာျဖစ္ေၾကာင္း ထင္႐ွားေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကား ပဲြကေတာ္ ထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္မွ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနေသာ ပဲြစားႀကီးႏွင့္၊ ပဲြကေတာ္ မ႐ွိခုိက္မွ ေရာက္႐ွိလာသည့္ သ႐ုပ္ပ်က္ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳတုိ႔ကုိ ဆက္စပ္ကာ ဤသူႏွစ္ ဦးအေပၚတြင္ ထူးထူးျခားျခား စိတ္၀င္စားမိေပၿပီ။

(၄)

မြန္းတည့္ေနသည္ သဲ  ဆန္ေသာ အညာေျမေပးသုိ႔ ပူျပင္းေသာ ေရာင္ျခည္ကုိ သြန္းေလာင္းေပး ေနရာ သဲပြင့္ကေလးမ်ားမွာ ေနေရာင္ဟပ္၍ ၀င္း၀င္းေတာက္ေနသည္။ တမာပင္ႏွင့္ မန္က်ည္းပင္ မ်ား အေပၚ၀ယ္ အိပ္ငုိက္ေနၾကေသာ က်ီးအခ်ိ႕၏ ' အား ... အား ... အား ' ဟူ၍ ပ်င္းရိ ေလးတဲြ႕စြာ ေအာ္ျမည္ေနသံသည္ တိတ္ဆိ္ေျခာက္ေသြ႕ေသာ ႐ႈခင္းကုိ အသက္သြင္းေပးေနသည္။
ေဆးပုိမ်ားကုိ ျပဳျပင္လ်က္႐ွိေသာ ေဆးအလုပ္သမားမ်ားကား ေမာေမာႏွင့္ ထန္းေတာသုိ႔ သြားသူက သြား၊ ထမင္းစား ျပန္သူက ျပန္ကုန္ၾကေသာေၾကာင့္ ပဲြ႐ံုေ႐ွ႕တြင္ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းျဖစ္၍လည္း အေရာင္းအ၀ယ္ မ႐ွိေသာေၾကာင့္ ပဲြ႐ံု တြင္း၌ လူသူကင္း႐ွင္းကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေန၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဧည့္ခန္း႐ွိ တန္းလ်ားထက္တြင္ တံုးလံုးေလ်ာင္းကာ ' ခ်ားလ္စ္ ဒစ္ကင္း' ၏ ' အုိလီဗာတြစ္စ္' ၀တၳဳကုိ ဖတ္ေနသည္။ ၀တၳဳထဲတြင္ ပါ၀င္ေသာ 'အုိလီဗာတြစ္စ္'၏ ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းလ်ေသာ သနားစဖြယ္ ဘ၀။ ခုိကုိးရာကင္းမဲ့ေသာ မိဘမဲ့ ကေလးသူ ငယ္မ်ားအား ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ရာ ဌာနဟု အဆုိ႐ွိေသာ ဘံုအိမ္ကုိ ႀကီးၾကပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရသည့္ ဘုတ္ အဖဲြ႕၀င္ လူႀကီးမင္း ဘုရားမ်ား၏ အျပင္ပန္း လွသေလာက္ အတြင္းသေဘာ ပုပ္ေဟာင္လွပံုကုိ ျခယ္ေရးရာတြင္ မ်ားစြာ ထိလွ မိလွသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အာ႐ံုတစ္ခုလံုး စာအုပ္ထဲတြင္ သာ စံုးစံုးနစ္ျမဳပ္ေန၏။

' ဗ်ိဳ႕ ဆရာႀကီးရဲ႕ ... စာအုပ္ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနလုိက္တာ မ်က္လံုးကုိ ကၽြတ္က်ေတာ့မယ့္အတုိင္း ပါပဲကလားဗ်ာ ... လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်ည္ရေအာင္ '
စာအုပ္ထဲတြင္သာ ၀င္စားလ်က္႐ွိေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အာ႐ံုတုိ႔သည္ အသံက ဆဲြေဆာင္လုိက္ သျဖင့္၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာအုပ္မွ မ်က္လံုးကုိခြာကာ အသံ႐ွင္ကုိ ေမာ္ၾကည့္မိ၏။ အျခားသူေတာ့ မဟုတ္၊ ပဲြစားႀကီး၏ လူယံုေတာ္တစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဤၿမိဳ႕ကေလးသုိ႔ ကုန္ေရာင္း ေရာက္႐ွိခဲ့သည္မွာ ၁၀ ရက္ခန္႔ပင္ ၾကာ႐ွိေလၿပီ။ ဤရက္ မ်ားအတြင္း သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား တစ္ခါဖူးမွ် လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားျခင္း မ႐ွိခဲ့။ ယခုမွ လက္ဖက္ရည္တုိက္ရန္ ေစတနာ ေပၚေပါက္လာျခင္းမွာ အေတာ္ပင္ ဆန္းေနသည္။
' ေနပါဦးဗ် ... ကၽြန္ေတာ္ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကုိ ကုန္ေရာင္းေရာက္ေနတာ ၁၀ ရက္ေလာက္ ႐ွိေနၿပီ။ အဲဒီရက္အတြင္း ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခါမွ လက္ဖက္ရည္ မတုိက္ဖူးဘဲနဲ႔ အခုမွ လက္ဖက္ရည္ တုိက္ခ်င္တဲ့ ေစတနာေပၚေပါက္လာတာက အေတ့္ကုိ ထူးဆန္းေနသဗ် '

သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပလုိက္ၿပီးေနာက္ ေလသံခပ္တုိးတုိးျဖင့္ 'လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ကုိသာ လုိက္ခဲ့ပါဗ်ာ၊ ဟုိေရာက္ေတာ့ ေျပာျပပါ့မယ္' ဟု ဆုိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျငင္း ဆန္ျခင္းျပဳမေနဘဲ ခပ္ေအးေအးပင္ ထ လုိက္ခဲ့သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သုိ႔ ေရာက္ေသာ အခါ သူသည္ ငါးက်ပ္တန္ တစ္ခ်ပ္ကုိ စားပဲြေပၚသုိ႔ တင္လုိက္ရင္း ' အဟီး ... ပဲြစားႀကီးရဲ႕ ေကာင္းမႈ ေတာ္ေပါ့ဗ် ... ' ဟု ႐ြတ္ဆုိလုိက္၏။

ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ လက္ဖက္ရည္ႏွစ္ပဲြႏွင့္ မုန္႔မ်ားပါ ယူလာခဲ့ရန္ ဆုိင္႐ွင္အား မွာၾကားလုိက္ၿပီး ေနာက္၊ ကၽြန္ေတာ့အား မုန္႔မ်ားပါ ယူလာခဲ့ရန္ ဆုိင္႐ွင္အား မွာၾကားလုိက္ၿပီးေနာက္၊ ကၽြန္ေတာ့္အား အက်ိဳးအေၾကာင္းကုိ ႐ွင္းျပေနသည္။

နံနက္က ေရာက္လာေသာ မိန္းမပ်ိဳမွာ ပဲြစားႀကီး သ႐ုပ္ေဖာ္ေပးသလုိ မိန္းမကုန္သည္တစ္ဦး မဟုတ္ဘဲ ပဲြစားႀကီး၏ အေပ်ာ္မယားသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဤအေပ်ာ္မယားႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးလုိ၍ ပဲြကေတာ္အား ကုန္ဖုိး ေတာင္းခံရန္ဟု ဆုိကာ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ ဥာဏ္ဆင္ၿပီး လႊတ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ယခု ေပ်ာ္ပါးသည့္ အခ်ိန္တြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ႐ွိေနျပန္၍ သူ႔အား ေငြငါးက်ပ္ ထုတ္ေပး ကာ ကၽြန္ေတာ့္အား လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားရန္ ေစခုိင္းသည့္အတြက္ ယခုလုိ ေခၚလာရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ႐ွင္းျပပါသည္။

လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔မ်ား ေရာက္လာၿပီျဖစ္၍ စားေသာက္ၾကရင္းမွ သူက ဆက္ရန္ ႐ွိေနေသး ေသာ ေနာက္ဆက္တဲြကုိ ထပ္မံ၍ ေျပာျပေနျပန္၏။ ယခုလုိ ပဲြကေတာ္အား ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ ဥာဏ္ ဆင္လႊတ္ၿပီး သူ႔အေပ်ာ္မယားကေလးႏွင့္ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကျခင္းမွာ၊ ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ေပ်ာ္ပါး႐ံုမွ် မဟုတ္ဘဲ နည္းသစ္တစ္မ်ိဳးကုိ စမ္းသပ္ၾကည့္ရန္ အတြက္လည္း ျဖစ္သည္ဟုဆုိ၏။

ပဲြစားႀကီး၏ ၀ါသနာကုိ အတြင္းသိ အျပင္သိ ျဖစ္ေနေသာ ရန္ကုန္မွ ကုန္သည္တစ္ဦးက ကုန္ေရာင္း လာေရာက္ရင္း မဖြယ္မရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးသြားသည္ဟုဆုိ၏။ သူသည္ ထုိစာအုပ္ကုိ လူျမင္ကြင္း၌ မဖတ္၀ံ့ေသာ္လည္း ကြယ္ရာတြင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဖတ္႐ႈေလ့ လာၿပီးေနာက္၊ ထုိစာအုပ္ထဲမွ သေဘာတရားမ်ားကုိ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးလုိေသာ ဆႏၵမွာ ခ်ဳပ္တည္း မႏုိင္ေအာင္ ျပင္းထန္ႂကြေမာက္လာသည္ဟု ဆုိပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ပဲြကေတာ္ကို ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေႂကြးေတာင္းလႊတ္ကာ သူ႔အေပ်ာ္မယားကေလးကုိ ခ်ိန္းေတြ႕ျခင္းပင္ဟု နိဂံုးခ်ဳပ္ပါေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၿပံဳးလုိ႔သာ ေနမိပါသည္။ ' ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ'-ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် အ႐ူးခ်ည္း သာဟု စာဆုိ႐ွိေသာ္လည္း၊ ဤလုိ ပဲြစားႀကီးမ်ိဳးႏွင့္ ထုိ႔ထက္ အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ အထက္တန္းစားမ်ားသာ အားလပ္ခ်ိန္ မ်ားမ်ားရသျဖင့္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ အ႐ူးထ ႏုိင္ၾကပါသည္။ ဆင္းရဲသားမ်ားမွာမူ ၀မ္းေရးအတြက္ ေန႔မနား ညမနား အေျပးအလႊား ႐ွာေဖြႀကိဳးပမ္း ေနၾကရသျဖင့္ ဤသုိ႔ အ႐ူးမထႏုိင္အားၾကပါ။ အ႐ူး ထ တတ္ေသာ အေလ့အလာမ်ားလည္း မ႐ွိၾကဖူးပါ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ စကားေျပာလုိက္၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္လုိက္ျဖင့္ တစ္နာရီ ခန္႔ အခ်ိန္ၾကာျမင့္သြားမွ ပဲြစားႀကီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သုိ႔ ေရာက္႐ွိလာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္မ်ား စုိ႐ႊဲေနကာ အေတာ္ပင္ ႏြမ္းနယ္ေမာပန္းလာပံုရေပသည္။

သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္႐ွင္အား ' အုိဗာတင္း' တစ္ခြက္မွာလုိက္ၿပီးေနာက္ သူ႕လက္ထဲတြင္ အသင့္ပါလာေသာ ၾကက္ဥ ႏွစ္လံုးကုိပါ ေပးအပ္လုိက္ကာ၊ ထုိၾကက္ဥကုိပါ ထည့္၍ ေဖ်ာ္ခဲ့ရန္ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ လုပ္ေနပံုကုိသာ တည္ၿငိမ္စြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အၾကည့္တြင္ စက္ဆုပ္ မုန္းတီးျခင္းႏွင့္ ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ျခင္း အရိပ္အေယာင္မ်ား ပါ႐ွိသြား ဟန္တူ၏။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အၾကည့္တြင္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ႏွင့္ ႐ိႈးတုိး႐ွန္႔တန္႔ ျဖစ္သြား ပံုရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတုိ႔ႏွင့္ စကားဆက္လက္ေျပာဆုိရန္ ဆႏၵမ႐ွိေတာ့သျဖင့္ သူတုိ႔ကုိ ခဲြခြာကာ ပဲြ႐ံုသုိ႔ ျပန္လာခဲ့၏။ ပဲြ႐ံုတြင္ သူ၏ အေပ်ာ္မယားကေလးမွာ မ႐ွိေတာ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္စိထဲ ၌ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ အဓိပၸာယ္မ႐ွိေသာ ခရီးကုိ သြားေနရ႐ွာေသာ ပဲြကေတာ္၏ သနားစရာ့ ႐ုပ္သြင္ ကုိသာ ထင္ျမင္ေနသည္။

(၅)

ခ်စ္စဖြယ့္ ဆည္းဆာသည္ အညာေျမ၏ သ႐ုပ္ေဖာ္ ႐ႈခင္းကုိ သူ၏ နီေရာင္လြင္ေသာ စုတ္ခ်က္ျဖင့္ လွပစြာ မႈန္းျခယ္၍ ေနေပၿပီ။ ဆည္းဆာ၏ အလွႏွင့္ မဟပ္မိေသာ အညာေလကေတာ့ တဟူးဟူး တ၀ီ၀ီျဖင့္ ေသာင္းက်န္း တုိက္ခတ္ေနေပရာ၊ သဲဆန္ေသာ အညာေျမမွ သဲပြင့္ကေလးမ်ားသည္ တည္ၿငိမ္ရာ မရ႐ွာဘဲ လႈပ္႐ွားပ်ံ၀ဲ၍ ေနၾကသည္။ လမ္းသြားလမ္းလာ လူအေပါင္းသည္ မ်က္စိထဲ သဲ၀င္မည္ စုိး၍ မ်က္ႏွာေ႐ွ႕တြင္ လက္၀ါးကာၿပီး ေလွ်ာက္ေနၾကရ၏။

ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ ကုန္ဖုိး သြားေတာင္းေသာ ပဲြကေတာ္ကား ျပန္လာေလၿပီ။ ပဲြ႐ံု၀င္းထဲသုိ႔ ၀င္လာေသာ ပဲြကေတာ္၏ မ်က္ႏွာတြင္ကား ေဒါသေရာင္သမ္းေန၍၊ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းမွာလည္း စူတူတူကေလး ျဖစ္ေန၏။ ပူျပင္းလ်ေသာ ရာသီဥတု၀ယ္ ခရီးအေတာ္ပန္းလာခဲ့ဟန္ျဖင့္ သူ၏ မ်က္ႏွာမွာ ႏြမ္းလ်ေန၏။ သုိ႔ေသာ္ ေဒါသက ေဆာင္ထား၍ ႏြမ္းလ်ျခင္းမွာ မသိမသာ ညိဴးမွိန္ေန၏။
အလုိက္သိတတ္၍ ပါးနပ္လွေသာ ပဲြစားႀကီးကလည္း ပဲြ႐ံု၀သုိ႔ ကုိယ္တုိင္ထြက္ႀကိဳကာ -

ေၾသာ္ ... မင္း ျပန္လာမွကုိး၊ ဘယ့္ႏွယ္ ... ခရီး အေတာ္ပန္းလာမွတ္တယ္၊ ကုန္ဖုိးေငြေကာ ေတာင္းလုိ႔ ရခဲ့ရဲ႕လား' ဟု စကား အဆက္မျပတ္ေအာင္ ေလေျပထုိးေန၏။
' ႐ွင္ က်ဳပ္ကုိ ျမန္ျမန္ေသေအာင္လုိ႔ ညႇဥ္းစရာမ႐ွိ ႀကံဖန္ၿပီး ညႇဥ္းဆဲေနတာ မဟုတ္လား ဟင္၊ ေပးစရာ႐ွိတဲ့ ကုန္ဖုိးေငြေတြကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ထဲက ႐ွင့္ကုိ အေျပ႐ွင္းေပးၿပီးၿပီ ဆုိပါ ကလား။ ဒါနဲ႔မ်ား က်ဳပ္ကုိ သက္သက္ ထပ္လႊတ္တာက ဘာသေဘာလဲ ဟင္၊ ေျပာစမ္းပါဦး '

ပဲြကေတာ္ကား ခရီးေရာက္မဆုိက္ပင္ ေကာက္ကာ ငင္ကာႏွင့္ ရန္ေတြ႕ေနေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ဤ အျဖစ္ကုိ ႀကိဳတင္ ေမွ်ာ္လင့္ထား၍ အသင့္ျပင္ဆင္ထားၿပီး ျဖစ္ေနေသာ ပဲြစားႀကီးလည္း မွင္ေသ ေသႏွင့္ပင္ -

' ေနစမ္းပါဦးဟာ ... ငါ စဥ္းစားပါရေစဦး 'ဟု ဆုိလုိက္ကာ စူးစုိက္စြာစဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကုိ အေပၚေမာ့၍ မ်က္ေမွာင္ကုိၾကဳတ္ကာ မ်က္လံုးကုိလည္း ေမွးထားလုိက္ပါသည္။ အတန္ၾကာမွ ျဗဳန္းခနဲ သတိရလာသလုိ ဟန္မူရာမ်ိဳးျဖင့္ ပါးစပ္ကုိ ဟ ကာ မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကုိ အေပၚသုိ႔ ျမႇင့္ခ်ီ လုိက္ၿပီးေနာက္၊ မ်က္ႏွာကုိလည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္သြားေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ရင္း -
' ေအး ... ဟုတ္သားပဲဟ၊ ၾကည့္စမ္း ... ငါ ေမ့ေတာင္ေနတယ္။ အင္း ... အလုပ္ကလည္းမ်ား၊ အသက္ကေလးကလည္း နည္းနည္းေထာက္လာၿပီ ဆုိမွျဖင့္ တယ္ၿပီး ေမ့တတ္ ေလ်ာ့တတ္သကုိး'
သူ႕အမူအရာမွာ မွင္ေသေသႏွင့္ သဘာ၀က်လြန္းလွ၍ ပဲြကေတာ္၏ ေဒါသကေလးမွာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ရ႐ွာပါၿပီ။ ဤတြင္ ေဒါသကြယ္ပသြားေသာ ပဲြကေတာ္၏ မ်က္ႏွာျပင္ကုိ ခရီးပန္း၍ ႏြမ္းလ်ေသာ အသြင္က လံုး၀ပင္ လႊမ္းမုိးလုိက္ပါသည္။

' ငါ့မလည္း လႊတ္ၿပီးမွ ေနာင္တရမိတယ္၊ ေနပူထဲ သြားရလုိ႔ ခရီးပန္းၿပီး ဖ်ားမ်ားေနမလားဟဲ့၊ ကား လမ္း ဓားျပေတြနဲ႔မ်ား သြားတုိးေနမလားဟဲ့နဲ႔ တစ္ေန႔လံုး ပူလုိက္ရတာ၊ အခုမွပဲ စိတ္ေအးရေတာ့ တယ္။ ကဲ ... ကဲ ... ေအးေအး ေဆးေဆး သြားထုိင္ၿပီး အနားယူလုိက္ဦး၊ အနားယူလုိက္ဦး။ ေဟ့ ... ဖုိးတုတ္၊ ေစ်းနားက ေဖ်ာ္ရည္ဆုိင္မွာ ' လုိင္းမၾကဴး' တစ္ခြက္ေလာက္ အျမန္သြား၀ယ္စမ္း ... ျမန္ျမန္ေဟ့ေနာ္ ... ျမန္ျမန္ '

ေဒါသ ကြယ္ပ သြား၍ အထီးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ပဲြကေတာ္၏ မ်က္ႏွာျပင္မွ ခရီးပန္း၍ ႏြမ္းလ်ေသာ အသြင္ကုိလည္း ပဲြစားႀကီးသည္ ဤစကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာ ဖယ္႐ွားပစ္လုိက္ ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ပဲြကေတာ္သည္ သူ၏ ခ်စ္လင္က ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ ထပ္လႊတ္႐ံုမွ်မက 'ဧ၀ရက္' ေတာင္ထိပ္ကုိ တက္ခုိင္းေစကာမူ အေျပးတက္ရန္ အသင့္ ႐ွိေနပါၿပီ။ သနားစရာ့ ပဲြကေတာ္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲြကေတာ္ကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ရင္း ' ပဲြကေတာ္ မ႐ွိခုိက္တြင္ ပဲြစားႀကီးသည္ သူ၏ အေပ်ာ္မယားကေလးတစ္ဦးႏွင့္ ကျမင္းထ ေနပါသည္' ဟု ထုတ္ေျပာလုိေသာ ဆႏၵကုိ မနည္းပင္ မ်ိဳသိပ္ထားလုိက္ရပါသတည္း။
--------------------------------
ၿပီးပါၿပီ
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Monday, August 30, 2010

ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း (ငထြန္းကား တို႕ညီအစ္ကို) အတြဲ (၂) အပိုင္း (၉) ဇာတ္သိမ္း

''က်ီးဒန္၊ ညည္းတို႔လင္မယား ရြာထဲမွာဆက္ေနလို႔ မေတာ္ဘူး။ လယ္ျပင္မွာ တဲထိုးေနေခ်ၾက''
ဤသို႔ျဖင့္ ေမာင္ေဆးရိုးႏွင့္ က်ီးးဒန္တို႔မွာ သာဒြန္း၀ ေျမာင္းဖ်ားေသာက္ ေတာေရွာက္လယ္ပြဲသို႔ ေရာက္လာၾက၏။ ေအာက္ဆံုးလယ္ပြဲတြင္ရွိေသာ ေပါက္ပင္မ်ားႏွင့္ မန္က်ည္းပင္က သူတို႔၏ တဲကေလး ကုိ အေ၀းမွ မျမင္ေစရန္ ဖံုးကြယ္ေပးထားသည္။ ငွက္ေပ်ာရံုကေလးေတြ ျဖစ္လာေသာအခါ ပိုျပီး အကာအကြယ္ ရသည္။ ဘူးႏွင့္ ပဲပုုစြန္ပင္မ်ား အပင္ျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ကား နားေအးပါးေအးရွိေသာ ေနရာ ကေလးျဖစ္လာေလ၏။

ေမာင္ေဆးရိုးႏွင့္ က်ီးဒန္တို႔၏ တဲကေလးသည္ ရြာဆက္ေ၀းျငား အလုပ္တြင္သည္။ တဲတဲမွ ထြက္္လိုက္ လ်ွင္ လုပ္းငန္းခြင္သို႔ ေရာက္သည္။ လုပ္ခြင္မွ တက္လိုက္လ်ွင္ အိမ္သို႔ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ီးဒန္ မွာ စားကာအိပ္ကာ မေနရပါ။ ေမာင္ေဆးရိုးက ရက္ကန္းစင္ တစ္စင္ေဆာက္ေပးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
''အလကား ေန အလကားပဲဟ၊ အိမ္သံုးဖို႔ တဘက္တစ္ထည္ပဲရဦး၊ အျမတ္ေပါ့''

ရမ္းဘိုကုန္းရြာသို႔ မၾကာခဏ၀င္ထြက္ေနေသာ ပုလိပ္သည္ ေမာင္ေဆးရိုးႏွင့္မက်ီးဒန္ တို႔ကို ရြာထဲတြင္ မေတြ႕ေသာအခါ စံုစမ္း၏။ အဓိကက်ေသာ ရြာေခါင္းဦးဘရီပင္ မသိ။ လယ္ထဲသို႔ ေျပာင္းေရြ႕ ေနထိုင္သေလာ ဟု ပုလိပ္သည္ လယ္ျပင္သို႔ကား လိုက္လံမစံုစမ္း ရဲေပ။ သူ႔သြင္ျပင္သည္ လယ္ျပင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၌ ထင္းေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
အေ၀းမွ ပတ္မတုတ္သံမ်ား ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ၾကားေနရေသာ တစ္ညေနတြင္ က်ီးဒန္သည္ သြက္လက္ စြာ ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ေန၏။ ေမာင္ေဆးရိုးကား လွည္းစီးကံုး၊ လွည္းနားေစာင့္ႏွင့္ သံေခြမ်ား ကို စစ္ေဆးျပီး လွည္းေပၚသို႔ ေကာက္ရိုးေတြ တင္ေနသည္။

''ေစာေစာစီးစီး ထမင္းစားရတာ ၀င္မွာမဟုတ္ပါဘူးေတာ္၊ ပြဲခင္းက်မွ ငါးေပါင္းေၾကာ္ ၀ယ္ျပီး စားၾက တာေပါ့''
က်ီးဒန္သည္ ထမင္းထုပ္အတြက္ ငွက္ေပ်ာရြက္ခုတ္ရန္ ဓားကို ဆြဲလာသည္။ ငွက္ေပ်ာရံုၾကား၌ လူ တစ္ေယာက္။ က်ီးဒန္သုတ္ခနဲ ေနာက္သို႔ ျပန္ဆုတ္သည္။
''က်ီးဒန္ ငါပါဟ''

ေမာင္ေဆးရိုးသည္ က်ီးဒန္ပ်ာသီးပ်ာယာ ျဖစ္သြားကတည္းက ငွက္ေပ်ာရွံဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္မိျပီး ျဖစ္ေန ေတာ့သည္။
''က်ီးဒန္ ဘာတံုးဟ''
''လူေတာ္ရဲ႕''
''ဟ ငါပါဟ''

ေပက်ံညစ္ေထးေနေသာ ထိုသူ၏ သြင္ျပင္ကုိ မမွတ္မိျငား အသံကုိမူ ေမာင္ေဆးမွတ္မိသည္။
''အစ္ကုိငထြန္းကား''
''ေအး ဟုတ္တယ္၊ ငါပါကြ ညီေလးရ''
ငထြန္းကားသည္ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားၾကားမွ ထြက္လာ၏။

''ေတာ့္ႏွယ္ေတာ္၊ ငွက္ေပ်ာရံုထဲ၀င္ေနေတာ့ လန္႔တာေပါ့။ တဲထဲကို တန္းျပီး၀င္လာေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ''
က်ီးဒန္က ရန္ေတြ႔ရင္း ပုဆိုးတစ္ထည္ လွမ္းေပး၏။
''ဘယ္ႏွရက္မ်ား ေရမခ်ိဳး မိုးမခ်ိဳးနဲ႔ ဘာေတြေလ်ွာက္လုပ္ေနခဲ့တယ္ မသိဘူး။ နံေနတာပဲ၊ ကဲေရခ်ိဳး''
''ေရခ်ိဳး လို႔ မျဖစ္ဘူးဟ၊ ငါဖ်ားေနတယ္''
ဖ်ားေနသည္ဆိုေသာ္ျငား၊ ငထြန္းကား ေရခ်ိဳးရသည္။

သူ႔ညီက ေရေႏြးျဖင့္ ခ်ိဳးေပးသည္။ က်ီးဒန္က 'မုန္႔ညင္းဥ' ေတြက်ိဳျပီး ေဆးတိုက္သည္။
''ဟဲ့နင္တို႔ ဘာလုပ္တံုး၊ လွည္းျပင္ေနပံုေထာက္ေတာ့ ပြဲသြားမလို႔ထင္တယ္၊ ကဲသြားၾက၊ ငါေနေကာင္းျပီ''
သို႔ေသာ္ ေမာင္ေဆးရိုးႏွင့္ က်ီးဒန္တို႔ ပြဲမသြားျဖစ္ပါ။ ငထြန္းကားကုိ ၀ိုင္း၀န္းျပဳစု ေနၾကသည္။ သုိ႔ျဖင့္ လူမမာ အိပ္ေပ်ာ္သြားစဥ္ ျပဳစုသူမ်ားသည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ အသံမ်ား ေၾကာင့္ က်ီးဒန္လန္႔ႏိုးသည္။ နားစြင့္ၾကည့္သည္။ စကားေျပာသံမ်ား၊ တဲအျပင္သို႔ ေခါင္းထုတ္္ ၾကည့္သည္။ ေျပးလႊားလွဳပ္ရွားေနေသာ မီးတုတ္မ်ား။

''ကိုေဆးရိုး ကိုေဆးရိုး''
က်ီးဒန္သည္ အင္းအဲ လုပ္ေနသူကုိ ဆြဲထူသည္။
''လူသံေတြလည္း ၾကားတယ္၊ မီးတုတ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ''
အစ္ကို ငထြန္းကား အား ပုလိပ္က ရြလံုးကၽြတ္ ဆင္းျပီးလယ္ၾကိဳလယ္ၾကားမက်န္ ရွာေဖြေနျပီေလာ။
ေမာင္ေဆးရိုး သည္ တဲအျပင္သို႔ ေျပးထြက္၏။ မီးတုတ္မ်ားကို ေမ်ွာၾကည့္၏။ ရဲရဲညီေနေသာ မီးတုတ္ မ်ားသည္ အေျပးအလႊား လာေနၾကျပီ။

''အစ္ကိုထထ၊ ပုလိပ္က ေတာနင္းျပီးရွာေနျပီ''
ေမာင္ေဆးရိုးသည္ ဓားကုိ ဆဲြ၊ ငထြန္းကားကုိ ထမ္းျပီး ျမစ္ဘက္သို႔ ေျပးသည္။ ျမစ္ကမ္းဘက္တြင္ ကိုင္းေတာၾကီးရွိသည္။ မလြတ္သာသည့္အဆံုး၌ ေရထဲဆင္းေျပး ႏိုင္သည္။
က်ီးဒန္မွာ သူေလွ်ာ္ဖြပ္ထားေသာ ခဲအို၏ အ၀တ္မ်ားကုိ စုစည္းသိမ္းဆည္းသည္။ အိပ္ရာကုိလည္း အေျပးအလႊြား သိမ္းဆည္းရသည္။ ေမာင္ေဆးရုိးတို႔ ဆင္းသြားေသာ ဘက္သို႔ ေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္၊ မီးတုတ္ မ်ား လွဳပ္ရွားေနရာအရပ္သို႔ ေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္ ဗ်ာမ်ားေနစဥ္ မီးတုတ္မ်ားသည္ ေ၀းကြာေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾက သည္။

''နင္တို႔ဥစၥာက မထိတ္သာမလန္႔သာ နဲ႔ ဘာတံုးဟ''
တဲထဲသု႔ိ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ျပန္ေရာက္လာေသာ အခ်ိန္တြင္ ငထြန္းကား၏ ျပဴးတူးျပဲတဲ အေမး။
''မသိေတာ့လားေတာ္၊ မီးတုတ္ေတြလည္း ျမင္ရ၊ လူသံေတြလည္း ၾကားရေတာ့ က်ဳပ္ခဲအို ကို ပုလိပ္ ၀ိုင္းျပီေပါ့''
ငထြန္းကား ရယ္ေမာသည္။

''အ ပါ့ ငါ့ခယ္မရယ္၊ ငါ့ကိုဖမ္းခ်ဳပ္ခ်င္ရင္ တိတ္တိတ္ကေလးလာျပီး အနားေရာက္ေတာ့မွ 'ေဟ့ေကာင္ လက္ေျမွာက္၊ လာခဲ့' ဆိုျပီး ေခၚသြားမွာဟ သိရဲ႕လား''
က်ီးဒန္ မွာ ရင္တုန္ပန္းတုန္ႏွင့္ ေငးေမာေနရသည္။
ငထြန္းကားမွာ အအိပ္မွန္ အစားမွန္သျဖင့္ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္း လူရုပ္ျပန္ေပၚေပါက္ လာေလ၏။ ထိုအခါ တြင္ ငထြန္းကားသည္ ဇနီးႏွင့္ သားကုိသတိရ၏။
''မယ္ျငိမ္းစည္ ဘာမွာသြားသတံုး''

''ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မရွိပါဘူးအစ္ကုိ၊ အစ္ကိုလိုက္ခဲ့ဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပုလိပ္ကုိ ဓားနဲ႔ခုတ္မွဳမွာ သူဟာ တစ္ေယာက္တည္း ေသာ သက္ေသျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သတိထားပါဦး အစ္ကို''
မပူနဲညီေလး၊ ျငိမ္းစည္ဟာ သူ႔သားကုိ ေထာင္ထြက္ရဲ႕သား ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ဘူး၊ စိတ္ခ်''
ငထြန္းကား ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျပာေသာ္ျငား၊ ေမာင္ေဆးရိုးမွာမူ ရတက္မေအးႏိုင္ရွာ။

''ေနာက္ျပီး မရီးကုိယ္တိုင္က ေျပာတာ တစ္ခုရွိေသးတယ္၊ အစ္ကိုကပုလိပ္ကို ခုတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ကုခုတ္တာတဲ့။ ပုလိပ္က ထရပ္လိုက္လို႔ အခုတ္ခံရတာတဲ့ဗ်ား''
''ဒါလည္းအမွန္ပဲကြ''
''ဒါနဲ႔မ်ား အစ္ကိုရာ၊ သြားမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ သူ႕တိုက္နဲ႔သူ႔ကံ ထားလိုက္ပါေတာ့လား''
ငထြန္းကား ေခါင္းယမ္းသည္။ ''ကေလးရွိေသးတယ္ကြ'' ဟုဆိုျပီး သက္ျပင္းခ်သည္။

''ေဆြမရွိ မ်ိဳးမရွိေတြရဲ႕အလယ္မွာ ငါ့သားမ်က္ႏွာငယ္မယ္ ညီေလး''
ထိုအခါမွာ သက္ျပင္းခ်ရသူမွာ ေမာင္ေဆးရိုးျဖစ္လာျပန္၏။
''သူမ်ားေတြ အေဖေခၚတဲ့အခါ ငါ့သားေလးလည္း အေဖေခၚခ်င္ရွာမွာပဲကြ၊ ျငိမ္းစည္မွာ လည္း ငါက ဘာတစ္ခုမွမလုပ္ဘဲ ထိုင္ေနဦး အားရွိမွာ  အမွန္ပဲ''
ေမာင္ေဆးရိုးတြင္ သားသမီးမရွိေသးျငား အစ္တို႔စကားမွာ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္သျဖင့္ ေစာဒက မတတ္ ႏိုင္ေခ်။

''ျပီးေတာ့ မိစံုဖစံု အုပ္ျပီးၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ငါ့သားကို ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဟုိလူ ကကန္၊ သည္လူက ေခါက္နဲ႔ ေျခၾကိဳေျခၾကားမွာ ၾကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး''
''အစ္ကို သြားရင္ ပိုက္ဆံလုိမွာေပါ့''

''မင့္မရီးကို ေငြတစ္ဆယ္ ရွာေပးလိုက္တယ္မဟုတ္လား၊ ေတာ္ျပီေပါ့ကြာ၊ ငါပိုက္ဆံမလိုပါဘူး''
''တာလမ္းက မသြားနဲ႔အစ္ကုိ၊ ျမစ္ေဘးကပဲ သြား''
''ဒါေပါ့၊ ယာၾကိဳယာၾကားက သြားလိုက္၊ ျမစ္ကမ္းေဘးက ေျမွာင္သြားလိုက္ လုပ္ရမွာေပါ့။ ဟိုေရာက္ ေတာ့လည္း ငါလိုလူေတြ ရွိမွာပါ၊ မပူပါနဲ႔''
ေျပာေျပာဆိုဆို ငထြန္းကား ထသည္။ တဲတံစက္ျမိတ္အျပင္သို႔ ေခါင္းထုတ္သည္။

''ဘာလုပ္မလို႔တံုး အစ္ကို''
''သြားျပီေလကြာ''
''အစ္ကို ဟာကလဲ အခုဆိုခုကိုဗ်၊ ေနဦးေနဦး၊ ထမင္းေျခာက္ကေလး ထန္းလ်က္ကေလး လမ္းမွာစားဖို႔ ထည့္သြားဦး''
ေမာင္ေဆးရိုးက ေျပာေျပာဆိုဆို တဲထဲသို႔ ေျပး၀င္သည္။ ငထြန္းကားက ညီ၏လက္ကို လွမ္းဆြဲ ထားသည္။
''လုပ္မေနပါနဲ႔၊ ယာေတြတဲမွာ သခြားသီး၊ ကဆစ္သီးေတာ့ ရွိမွာပါ''

သို႔ေသာ္''ေနစမ္းပါဦးဗ်ာ'' ဆိုကာ ေမာင္ေဆးရိုးသည္ ေျမအိုးသစ္ကေလးတစ္လံုးကို ယူထုတ္လာသည္။ ငထြန္းကား ၏ ပုဆိုးခါးပိုက္ေထာင္ထဲသို႔ ထန္းလ်က္ႏွင့္ ေပါက္ေပါက္လံုုးထားေသာ 'ေပါက္ေပါက္ဆုပ္' ေတြ ထည့္ေပးသည္။
''ကဲလိုက္ပို႔မေနနဲ႔ေတာ့၊ ငါသြားျပီ၊ လိမ္လိမ္မာမာေနၾက၊ သတိ၀ီရိယနဲ႔ ေနၾကေဟ့''
ေမာင္ေဆးရိုးသည္  ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ျပီး အစ္ကိုအား ရွိခိုး၏။ ဦးသံုးၾကိမ္ခ်ျပီး၍ ေမာင္ေဆးရိုး ေမာ့ၾကည့္ခ်ိန္တြင္ကား ငထြန္းကားသည္ ေတာေရွာက္ပင္ အုပ္မ်ားၾကားသုိ႔ ၀င္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလျပီ။ ေက်ာင္းဦးေစတီမွ ဆည္းလည္းသံမ်ား လြင့္၀ဲလာသည္။

ေျပာရင္းေျပာရင္းျဖင့္ ဘေဆးရိုး၏ အာရံု၀ယ္ အစ္ကိုငထြန္းကား၏ ရုပ္သြင္သည္ ပီျပင္စြာေပၚလာ၏။
''ဟုတ္တယ္၊ ငါတို႔တဲမွာ သူလာျပီး ခုနစ္ရက္ေလာက္ အားေမြးေနတုန္း ႏြားပျခဳပ္ရက္တယ္၊ ၾကိဳးက်စ္ တယ္၊ ေတာင္းပလံုး၊ ဆန္ေကာဆန္ခါရက္တယ္၊ သံုးႏွစ္လံုးလို႔ မကုန္ဘူး''
ဘေဆးရိုးက အသံအက္ၾကီးျဖင့္ ေျပာ၏။
မျပည့္တျပည့္ေငြလသည္ ထန္းေတာထိပ္သို႔ ေရာင္လာျပီ။ ၾကည္လင္ေသာ အလင္းေရာင္ သည္ ရမ္းဘိုကုန္း ရြာထဲသို႔ သြန္ဆင္းေန၏။ မိန္ေကာင္တစ္ေကာင္သည္ ရြာထဲမွ ျဖတ္သန္း၀ဲပ်ံရင္းက ဆိုးရြား ေသာ အသံကို ျမည္တမ္း၏။

''ဖြဟဲ့ ဖြဟဲ့''
ရီးသာဒြန္း ခ်က္ခ်င္း တန္ျပန္ေရရြက္၏။
''လုပ္မေနပါနဲ႔ကြာ၊ ပရိတ္ေမတၱာကသာ မေကာင္းတာေတြကုိ ပယ္ျဖတ္ႏိုင္တာပါ၊ ဖြဲဟဲ့တို႔ ဖြတ္ဖြတ္တုိ႔က''
ဘေဆးရိုး ေျပာေနဆဲမွာပင္ ''ဘေရ'' ေအာ္သံၾကားရသည္။ ေမာင္ကိုၾကီး၏ သားႏွင့္ သမီးမ်ားျဖစ္သည္။
''ဘ ဘာလုပ္ေနတာတံုး၊ အေမၾကီးက ေမးခိုင္းလို႔''
''အရက္ေသာက္ေနတယ္ ေျပာလိုက္ေဟ့''

ရီးသာဒြန္းက ၀င္ေျပာေသာအခါ ''အဘိုးကလဲ'' ဆိုကာ ကေလးမ်ားသည္ ၀တ္ေက်ာင္းေလွကားရင္းသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ ဘုိးေဘအရင္း ကိုသာအေဖ့ေလသံအတိုင္း ဘ ေခၚၾကျငား ထိုဘႏွင့္ အရြယ္တူသူမ်ားကိုမူ အဘိုးဟူ၍ ေခၚၾကသည္။
''ခမ်ားမ်ားမွာ ေဆြရယ္မ်ိဳးရယ္လို႔ မျမင္ဖူးၾကရွာဘူး၊ ငါကအဲဒါ သနားတာပဲ''
ဘေဆးရိုးက ျမစ္မ်ားကိုငု႔ံၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။

''တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွာ ေဆြမရွိမ်ိဳးမရွိနဲ႔ မ်က္ႏွာငယ္ၾကမွာပဲဆိုျပီး ငါလုိက္သြားတာကြ၊ ေဆြရယ္ မ်ိဳးရယ္ ျမင္လို္က္ရရင္ အားရွိေအာင္၊ အေရးဟဲ့ အေၾကာင္းဟဲ့ဆိုရင္ ရမ္းဘိုကုန္းကို ေျပးလာႏိုင္ေအာင္ေပါ့''
''သူ႔တို႔ ဘေတြက မေျပာဘဲမေနပါဘူးကြား၊ မင္းတို႔ဘေထြး ကိုေဆးရိုး၊ မင္းတို႔ေဒြးေလး မယ္မ်ွင္ အစရွိသည္ျဖင့္ေပါ့''
''ငါ့မရီးက ရြာကိုစိတ္နာသြားေတာ့ ရမ္းဘိုကုန္းအမည္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္မွ ထည့္ပါ့မလား''

''မယ္ျငိ္မ္းစည္ စိတ္နာေအာင္ ရမ္းဘုိကုန္းက လုပ္တာလား၊ သူကလုပ္တာလား''
ဘေဆးရိုးသည္ ရီးသာဒြန္း၏ အေမးကို မေျဖၾကားလိုေပ။ အရိပ္ေနျပီး အခက္ကို ခ်ိဳးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း မယ္ျငိမ္းစည္၏ မိဘမ်ားျဖစ္ေသာ ဦးရဲတင္ ေဒၚမင္းေဘာ္တို႔ကအစ သေဘာထားသည္။ မိမိမွီတင္း ေနထိုင္ရာ ရမ္းဘိုကုန္းရြာ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း ဓားျပလက္ေထာက္ခ်ျခင္းကို 'သားေရေပၚအိပ္ သားေရ နားစား' ဟူ၍လည္း ရွုတ္ခ်ျပစ္တင္ ခဲ့ၾကသည္။

''ေဟ့ ဒါထက္ေနပါဦးကြ၊ မင္းတို႔တဲကို ကိုထြန္းကား ေရာက္ေနတဲ့ညမွာ မီးတုတ္ေတြ ျမင္ရတာ၊ လူသံေတြၾကားရတာက ဘာတံုးကြ။ ပုလိပ္လာ၀ိုင္းတယ္ထင္ျပီး မင့္အစ္ကို ကုန္းပိုးျပီး ျမစ္ဘက္ကို ထြက္ေျပးၾကတယ္ဆိုတာေလ''
''ေၾသာ္ ေအးကြ ဟုတ္သားပဲ''
ဘေဆးရိုး ေျခာက္ကပ္စြာ ရယ္ေမာသည္။

''ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလ်ွက္မွာရွိတဲ့ လယ္ၾကားေျမာင္းေတြကို ေရေပးတဲ့ 'ေရက်ေပါက္' ေတြမွာ ငါးမခံရဘူး၊ 'ခံုစင္' မလုပ္ရဘူး ဆိုတာဟာ ဟိုးတုန္းကတည္းက ရွိခဲ့တာကြ။ ဟိုတုန္းကတည္းက ရွိခဲ့တာကို ညအခ်ိန္ မွာ တိတ္တိတ္လုက္ၾကေတာ့ ငါးၾကီးတစ္ေကာင္ ေရက်ေပါက္မွာ လာညပ္ေနတာတဲ့ကြ''
''မနည္းၾကီး မွာေပါ့''

''ေအာက္မက် အထက္မဆန္ျဖစ္ေနတဲ့ ငါးၾကီးကုိ ေတာတြင္း သားက ဆင္းဖမ္းဆိုကိုးကြ၊ အဲသည္ အခါ က်မွ ငါးကရုန္းျပီး ေျမာင္းအတုိင္း စုန္ေျပးလို႔ တပ္ခ်ီျပီး လိုက္လာၾကတာတဲ့''
ရီးသာဒြန္း သည္ ကိုယ့္ေပါင္ကို လက္၀ါးျဖင့္ပုတ္ကာ''ျဖစ္ရေလကြာ'' ဟုဆိုသည္။
''ေအးေပါ့ကြာ၊ က်ီးဒန္က ျပဴတူးျပဲတဲနဲ႔ ပုလိပ္ဆိုေတာ့ ငါလည္းဘာမ်ွေတြးမေနေတာ့ဘူး၊ အစ္ကို လာေဟ့ ဆိုျပီး ကုန္းပိုးေျပးရေတာ့တာေပါ့''
''ဘေရာ၊ အေမၾကီး ေခၚေနျပီ''

အသံရွင္က အတူေနေျမးၾကီး ေမာင္ကိုၾကီး ျဖစ္သည္။ သူ၏ကေလးေတြသည္ ဖေအလိုက္လာေသာအခါ ၀ိုင္းအံုဖက္ၾကသည္။
''ေနၾကစမ္း သည္မွာလူၾကီးေတြ စကားေျပာေနတယ္''
ေမာင္ကိုၾကီးသည္ ၀တ္ေက်ာင္းေလွကားထိပ္တြင္ 'တင္ပါးလႊဲ' ၀င္ထိုင္၏။

''ေနပါဦး၊ မင့္အစ္ကိုရဲ႕ နာမည္ ငထြန္းကားဆိုေတာ့ စေနသားေပါ့၊ သားဦးစေန မီးလိုေမႊတဲ့၊ ဘာေတြေမႊတံုး''
''မိဘကိုလည္း မေမႊ၊ သူ႔ကိုယ္သူ မေမႊတဲ့အျပင္ အက်ိဳးေတာင္ျပဳသြားေသး''
ေမာင္ကိုၾကီး မွာ သူၾကားရုံသာၾကားဖူးေသာ အဘိုးအေၾကာင္းမို႔ စိတ္၀င္တစား ရွိ၏။ ဘအား အေမၾကီးအေခၚခိုင္းသည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေမ့ေလ်ာ့ေခ်ျပီ။
''အေဖ၊ ဘကိုေခၚေလ၊ ေတာ္ၾကာ အေမၾကီးဆိုေနလိ္မ့္မယ္''

ကေလးမ်ားက စိတ္မ၀င္စား။ ထို႔ေၾကာင့္ လာရင္းကစၥကို သတိေပးၾကရာ ''သြားၾကစမ္း'' ဆိုကာ ေမာင္ကိုၾကီး တြန္းလႊတ္၏။
''အဘိုး ဦးထြန္းကားအေၾကာင္း ေျပာပါဦး ဘရ''
''ဘာေျပာစရာရွိမွာတံုး လူေလးရယ္ ေသသလားရွင္သလားမသိ၊ ေဆြျပတ္မ်ိဳးျပတ္ ျဖစ္ကုန္ျပီပဲကြ''
''လူခ်င္း ၀င္တိုက္မိလို႔မွ ေဆြမွန္းမ်ိဳးမွန္း မသိေတာ့ေပါ့ေနာ္''

ေမာင္ကိုၾကီး၏ ေမးသံက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးရွိသည့္နည္းတူ ဘေဆးရိုး၏ ''ေအးေပါ့ကြာ'' ေျဖသံကလည္း ေၾကကြဲ၏။ တစ္ေအာင့္မ်ွ ၾကာမွ ဘေဆးရိုး၏ အသံ ေပၚလာ၏။
''ဘတို႔ေသတဲ့ေနာက္မွာ မင္းတို႔က်န္ခဲ့မယ္၊ ဘတို႔အခုလုပ္ေနတဲ့ ေျမာင္းရင္းက သံုးဧကလယ္ပြဲဟာ မင္း အဘိုး ငထြန္းကားရဲ႕ လယ္ေနာ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထား''
''ဟုတ္ကဲဘ''

''သည္စကားကုိ ဘာေၾကာင့္ေျပာရတံုးဆိုေတာ့ အစ္ကိုငထြန္းကားရဲ႕ သားသမီးေတြ တစ္ေန႔ မဟုတ္တစ္ေန႔ ေရာက္လာခဲ့ရင္ မင္းတုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ေပးလုိက္ၾက။ မ႐ွိရင္ ႐ွိတာ ထုခဲြၿပီး ေပးလုိက္ၾက။ သူ႔လယ္ကုိ ဘတစ္သက္ လုပ္စားခဲ့ၿပီးၿပီ။ အေဖတစ္ေယာက္တည္းအားနဲ႔ ' မျဖစ္ တုတ္တက္' ေတာတုိးထားတာ၊ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ မေရာင္းနဲ႔'
' စိတ္ခ် ဘ '
' ဘေရ၊ အေမႀကီး လုိက္လာၿပီဗ် '

ေမာင္ကုိႀကီး၏သားက ေလတုိးတုိင္း ယိမ္းႏဲြ႕ေနေသာ မီးညြန္႔တစ္ညြန္႔ကုိ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျပာ၏။
' အင္း သြားဦးမွေဟ့ '
ဘေဆး႐ုိး ကုန္းထသျဖင့္ ျမစ္တစ္ေယာက္က ေၾကးစည္ကုိ လွမ္းယူ၏။ ေမာင္ကုိႀကီးက လက္ကမ္း ေပး၏။

' အမွ်ေ၀ၿပီးတာ ၾကာပါၿပီေကာ၊ အဘုိးႀကီး ဘာလုပ္ေနတာတံုး '
သည္လုိေပါ့ေအ၊ ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ '
' အစ္ကုိ ငထြန္းကားတုိ႔ ႐ွင္ၿငိမ္းစည္တို႔အေၾကာင္းမွ ပါပါေလစ'
ဘေဆး႐ုိး မေျဖပါ။ သာယာေအးျမေသာ ေငြလေရာင္တြင္းသုိ႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တုိး၀င္သြားေလ၏။
------------------
ၿပီးပါၿပီ
အတြဲ (၃) အပိုင္း (၁) ဆက္ရန္
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ၾကယ္နီ အပိုင္း (၄၉)

ေမြးေမေလးေတာ္ သူ စိတ္ဆုိးလုိ႔

(၁)

သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေယာက္မတုိ႔ေတာ္ ...။
ငါ့ကုိေမြးတဲ့ အေမဖ်က္လုိ႔ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ကဲြခဲ့ရၿပီ။ တစ္ခါတေလ သူ႔ကုိ ေတြ႕ခ်င္လြန္းလုိ႔ ေမွ်ာ္မိ ေပမဲ့ အေမ က အလစ္မေပးလုိ႔ မေတြ႕ရပါဘူး ေကာင္ရယ္။ အေမက အိမ္၀င္းၿခံကုိ ဆူးခ်ံဳေတြ အထပ္ထပ္ ကာရံ ပိတ္ဆုိ႔ၿပီး ၿခံ၀င္းထဲမွ 'ရန္လံု'ဆုိတဲ့ အင္းေခြးႀကီးကုိ အၿမဲလႊတ္ထားေလေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း ခါတုိင္းလုိ ငါ႐ွိရာ ကုိ အလစ္မ၀င္လာႏုိင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕ေအ။

ငါ့ေမာင္ဖားေတြ ဆုိတာကလည္း ဓားလက္နက္ကုိယ္စီနဲ႔ ၿခံ၀င္းထဲမွာ မျပတ္ ကင္းလွည့္ေနၾကလုိ႔ သူနဲ႔ ငါ ေတြ႕ဖုိ႔ျဖင့္ အေ၀းႀကီး ေ၀းၾကရၿပီ။ မ်က္ခမ္းေတြဆုိတာ တဆတ္ဆတ္လႈပ္ၿပီး အိပ္မက္ရာမက္ေတြ ကလည္း မေကာင္းဘူးေအ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူနဲ႔ ငါ တကယ္ပဲ ကဲြၾကရၿပီ ထင္တယ္ေအ။ ဟုိ 'ဗလႀကိဳင္' ဇာတ္ လာကတုန္းက ျပသြားဖူးတဲ့ ကိႏၷရာမကေလးလုိသာ ငါ့မွာ အေတာင္႐ွိရင္လား တစ္ခါ တည္း ငါ့ခ်စ္သူ ႐ွိရာကုိ အေရာက္ ပ်ံသန္းသြားပါရဲ႕။

ငါ့ေက်ာျပင္ကုိ လွန္ၿပီး ၾကည့္ၾကပါဦးေအ။ ဒဏ္ရာေတြ ဒဏ္ရာေတြဆုိတာ အ႐ိႈးခ်င္းထပ္ၿပီး ဖူးဖူး ေရာင္လုိ႔ေပါ့။ ေပါင္ကုိ လွန္ၾကည့္လုိက္ဦးမလား၊ ေပါင္တြင္းေၾကာကုိ လိမ္ဆဲြထားလုိ႔ ညိဳလုိ႔ မည္း လုိ႔ေလ။ အဲဒီ ဒဏ္ရာေတြဟာ ငါ့ေမြးေမ စိတ္ဆုိးလုိ႔ ႐ုိက္ႏွက္ထားတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြေပါ့ေအ။ ျဖစ္ ေၾကာင္း ကုန္စင္ ကုိေတာ့ ျပန္လုိ႔ေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ေအရယ္။
ဒါေပမဲ့ ေျပာခ်လုိက္ရမွ ေအးမွာပဲ ေအရဲ႕။ ေဟာဒီ ရင္ႏွစ္ျခမ္းဟာ ျဖန္းျဖန္းကဲြသြားပေစ။ ရင္ထဲမွာ ႐ွိေန တဲ့ အက်ိတ္အခဲေတြကုိေတာ့ စာအံသလုိဖြင့္ညပီး အန္ခ်လုိက္ရမွ ရင္ထဲမွာ ႐ွင္းၿပီး ေပါ့သြား မယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိေတာ့ နတ္သံမေႏွာ ေတာသံေႏွာၿပီး ေျပာျပ လုိက္ရဦးမွာေပါ့ ေယာက္မ ရယ္။

(၂)

ေျပာဆုိ အစကေနၿပီး ေျပာမွ ညည္းတုိ႔ နားလည္ၾကမွာပဲေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ ငါ စၿပီး ခ်စ္ႀကိဳက္ ပံုက စ ေျပာရလိမ့္မယ္။ သူ ဆုိတာကေတာ့ ငါ့တစ္ေယာက္ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ၾကင္စဦး၊ ပန္းဦးပန္ ငါ့ ရည္းစားကုိ ေျပာတာေနာ္။

အဲဒီတုန္းက ငါ့အသက္ဟာ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ႐ွိေသးတယ္ေအ့။ မ႐ုိေသ့စကား ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ရာသီပန္း ပြင့္ၿပီးလုိ႔ အပ်ိဳေဘာ္၀င္စပဲ ႐ွိေသးတယ္ဆုိတာ ညည္းတုိ႔လည္း သိမွာေပါ့။ ကေလးစိတ္ မကုန္ေသး လုိ႔ ေဆာ့လုိ႔ ေကာင္းတုန္းေပါ့ေလ။ ႐ြယ္တူ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔လည္း ၀င္ၿပီးေဆာ့ လုိက္တာပဲ၊ သစ္ပင္ဆုိလည္း တက္လုိက္တာပဲ။ အၿမဲတမ္း ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ၿပီး ေနခ်င္တယ္။ စကား ေျပာလုိ႔ ႐ွိရင္လည္း အမွားအမွန္ မစဥ္းစားဘူး၊ စိတ္ထဲ ႐ွိသေလာက္ ကက္ကက္လန္ ဆတ္ ဆတ္ႀကဲ ေျပာပစ္လုိက္တာပဲ။

အဲဒါ အေမက မႀကိဳက္ဘူးေအ့။ မိန္းမဆုိတာ မိန္းမပီပီ ဣေႁႏၵရရနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ေနရထုိင္ရ တယ္တဲ့။ ေျပာလုိ႔ ဆုိလုိ႔ ႐ွိရင္လည္း ဒီလုိ ေဘာက္ဆတ္ဆတ္မေျပာဘဲ တစ္ဖက္သား နား၀င္ခ်ိဳ ေအာင္ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာရတယ္တဲ့။ အဲဒီလုိေျပာၿပီး ေ႐ွးတုန္းက ေျခတစ္လွမ္းကုိ ကုေဋ တစ္သန္း တန္တဲ့ မင္းသမီးကေလးတစ္ပါးရဲ႕ သိမ္ေမြ႕ ႏူးညံ့ပံုေတြကုိ ေလွ်ာက္ေျပာလုိက္တာေအ ... နားကုိ ၿငီးယူ လာတာပဲ။

အေမက ဒီမင္းသမီးကေလးကုိ အတုယူၿပီး သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ေနထုိင္ဖုိ႔ ဆုိလုိမွန္း ငါ သိပါတယ္ေအ။ ဒါေပမဲ့ ညည္း စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ေ႐ွးတုန္းက ေ႐ွးတုန္းက၊ အခုက အခု မဟုတ္လား။ အခုလို ေခတ္ဆုိး ေခတ္က်ပ္ႀကီး ထဲမွာ မိန္းကေလးေပမဲ့ ပုိးတီေကာင္ကေလးလုိ သိမ္ေမြ႕ ႏူးညံ့ေနလုိ႔ ထမင္းငတ္ သြားမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ မင္းသမီးကေလးက မင္းသမီးကေလး၊ ငါက ငါပဲဟာ၊ ဘာဆုိင္လုိ႔တံုး။ သူလည္း သူဟာ သူ ႀကိဳက္သလုိေန၊ ႀကိဳက္သလုိထုိင္။ ငါလည္း ငါ့ဟာငါ ေနတတ္ထုိင္တတ္သလုိ ေနထုိင္တာ ငါ့ အျပစ္ လား။ အေမတုိ႔လုိ ေ႐ွးလူႀကီးေတြကုိက အ႐ုိးမ်ား ေသာ ေခ်းခါးေသာနဲ႔ အင္မတန္ ဇီဇာမ်ား ပါတယ္ေအ။

ေနာက္ၿပီး ႐ြယ္တူ ေယာက္်ားကေလးေတြနဲ႔ ငါ အေရာတ၀င္ ေနတာကုိလည္း အေမက မႀကိဳက္ဘူး ေအ့။ ' ဟဲ့ နင့္အသက္ဟာ မငယ္ေတာ့ဘူး၊ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ ေနလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေန အထုိင္ အေပါင္းအသင္းကုိလည္း ဆင္ျခင္ဦးမွေပါ့' လုိ႔လည္း တတြတ္ တြတ္ သတိေပးေနတယ္။ သူ ေျပာေတာ့မွပဲ ငါ့အသက္ဟာ မငယ္ေတာ့ဘူး၊ ငါဟာအပ်ိဳေဘာ္ ၀င္လာၿပီလုိ႔ သတိထားမိတာပဲေအ။

ဒါေပမဲ့ ခဏပါပဲေလ။ ေနာက္ဆုိရင္ အေမ ေျပာတာေမ့သြားၿပီး ငါ့နဂုိေနအတုိင္း ေဆာ့စရာ႐ွိေတာ့၊ ေနာက္စရာ ႐ွိ ေနာက္။ ငါ့ ေယာက္်ားသူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ လည္း သတ္ပုတ္လံုးေထြးၿပီး ေနၿမဲတုိင္း ေနမိတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ႐ြာထဲက ငါ့ကုိ ' မ႐ွပ္ေတး'လုိ႔ ဘဲြ႕ ထူးေပးလာၾကတယ္ေအ့။ ဒီေကာင္မေလးဟာ ၁၄ ႏွစ္ သမီးအထိေတာင္ ခံမွာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာက တစ္မ်ိဳး၊ လင္ေကာင္ မေပၚဘဲနဲ႔ ေမြးမယ့္ ဟာကေလးပါ ဆုိတဲ့ အေျပာမ်ိဳးလည္း ပါရဲ႕။ တုိးတုိးတစ္မ်ိဳး၊ က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ သားပုပ္ေလလြင့္ ေျပာၾကတာေပါ့ေအ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္မွ မေ႐ြ႕ဘူးဆုိၿပီး ငါေတာ့ မသိသလုိ၊ မၾကား သလုိ လုပ္ေနလုိက္တာပဲ။

ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ေယာက္်ားေလးေတြဟာ မေကာင္းဘူးေအ့။ ငါက ခါတုိင္းလုိ မွတ္ၿပီး ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ဆက္ဆံေပမဲ့ သူတုိ႔က ဆန္းလာၾကတယ္။ ငါ့ကုိ ၾကည့္ပံုကလည္း တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္လာၾကတယ္။ အုိကြယ္ ... ေနာက္ဆံုး ငါ့ကုိ ရည္းစားစာ ေပးၾကတယ္၊ လူပ်ိဳစကား ေျပာၾကတယ္။
တကယ္ ပါေအ၊ ငါ ဒါေတြကုိ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး၊ စိတ္ကူးထဲလည္း မထည့္မိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ ေျပာပစ္လုိက္ရျတယ္။ ' ဟဲ့ ဒီစာေတြကုိ ငါ့ကုိ မေပးၾကနဲ႔၊ နင္တုိ႔ ႏွမေတြကုိ သြားေပးၾက။ ဟဲ့ ... ဒီစကားမ်ိဳးကုိ ငါ့လာမေျပာၾကနဲ႔၊ နင္တုိ႔ ႏွမေတြကုိ နင္တုိ႔ သြားေျပာၾက 'လုိ႔ပဲ ပတ္ၾကမ္းတုိက္ၿပီး ေျပာပစ္လုိက္ရတယ္။ ဒီလုိ မေျပာဘဲ ေလႏုေအးကေလးနဲ႔ ေျပာလုိ႔လည္း ရမယ့္ လူစား ေတြမွ မဟုတ္ဘဲကုိး ေအ့။

ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ၊ မရပါဘူးေအ။ သူတုိ႔ေတြဟာ ငါ သြားတဲ့ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လုိက္ၿပီး မထိမခုိက္ ေျပာင္လုိက္၊ စ လုိကနဲ႔ လုပ္တဲ့လူက လုပ္။ ငါ့ကုိ အလစ္မွ အတင္းအဓမၼ ႀကံစည္မယ္လုိ႔ဆုိၿပီး ခ်ံဳႀကိဳ၊ ခ်ံဳၾကား၊ ဇရပ္ႀကိဳ ဇရပ္ၾကားက ေခ်ာင္းတဲ့ လူကလည္း ေခ်ာင္းနဲ႔မုိ႔ ငါျဖင့္ သြားစရာလာစရာ႐ွိရင္ ဟုိတုန္း ကလုိ ခပ္ေပါ့ေပါ့ မသြားရဲဘဲ သတိထားၿပီး သြားလာေနရတယ္ေအ။
ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ ေယာက္်ားေလးေတြ ယုတ္မာတာ ႐ွိေသးတယ္ေအ့။ ငါကျဖင့္ သူတုိ႔ကုိ တစ္ခါမွ ျပန္မႀကိဳက္ ရဘဲနဲ႔ ငါနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ႀကိဳက္ေနတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိေတြ႕ၿပီး ဘယ္လုိ လုပ္လုိက္ ရတယ္နဲ႔ အသားယူၿပီး ႐ြာထဲ ေလွ်ာက္ႂကြားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ႐ြာထဲမွာ ငါ့သတင္းဟာ အေတာ္ႀကီး ေနတာေပါ့။ သူတုိ႔ ေယာက္်ားေလးေတြ ယုတ္မာတာနဲ႔ ၾကားထဲက ငါ့မွာ အေခ်ာင္ နာမည္ပ်က္ေနရတယ္။

႐ွိေသးတယ္ေအ့၊ သူတုိ႔ ေယာက္်ားေလးေတြဟာ ငါ့ကုိ ပုိးရင္း ပန္းရင္းနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း မနာလုိ မ႐ႈ ဆိတ္ျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေခ်ာင္း႐ုိက္ၾကလုိ႔ ထိပ္ေပါက္ ေခါင္းကဲြျဖစ္တဲ့ လူလည္း မနည္း ေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ရတာကုိ ႐ြာက ငါ့အေပၚပဲ အျပစ္ပံုခ်ၿပီး ေျပာၾကတာပဲ။ 'မိန္းမဖ်က္ ျပည္ပ်က္' ဆုိတဲ့ စကားဟာ တယ္ၿပီးမွန္ပါကလား။ ဒီ မိတ္ႏြားမကေလးတစ္ေကာင္ မေကာင္းတာနဲ႔ ႐ြာက ကာလသား ေလးေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ဒီ ေကာင္မေလး လင္တစ္ေယာက္ကုိ ျမန္ျမန္ အတည္ တက် ယူမွ ေအးမွာပါ' လုိ႔ ေျပာေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ေယာက္်ားေတြ စိတ္သေဘာထား ေသးသိမ္လုိ႔ ျဖစ္ရတာ ကုိ ငါ့အေပၚ ပံုခ်တာ တရားသလားေအ့။

အဲဒါ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားနဲ႔ အေမ့နားကုိ ေပါက္ၾကားသြားပါေရာေအ။ ဒီေတာ့ အေမက ငါ့ကုိ ဆူဆဲ လုပ္ပါေလေရာ။ ငါ့မွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ ဘာမွ မျဖစ္ရဘဲနဲ႔ အေျခာက္တုိက္ အေျပာခံရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္မိတာေပါ့ေအ။ ဒါေၾကာင့္ အ႐ြဲ႕တုိက္ၿပီး ေ႐ွးကထက္ ပုိသည္းပစ္လုိက္ တယ္။ အဲဒီေတာ့ အေမက ငါ့ကုိ 'ငါးဆယ္မ'တဲ့။ ငါးဖယ္မ်ားဟာ ထုေလ မာေလမုိ႔ ဆုိေလ ကဲေလ၊ မန္းေလ ၿပဲေလ လုပ္ေနတဲ့ ငါ့ကုိလည္း ငါးဖယ္မလုိ႔ ဘဲြ႕ထူးေပးလုိက္တာေပါ့ေအ။ ဘယ္လုိပဲေခၚ ေခၚ ငါ ေကာင္းရင္ ၿပီးတမ္းမုိ႔ မမႈေပါင္။

(၃)

အဲဒီလုိ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာပဲ သူနဲ႔ ငါ လာၿပီး ႀကိဳက္ၾကရတာပဲေအ့။ ပထမတုန္းကေတာ့ သူနဲ႔ ငါဟာ ႐ုိး႐ုိး တန္းတန္း ခင္ၾကတာပါေအ။ ေနာက္မွ မႀကိဳက္ရင္ မေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ႀကိဳက္လုိက္ၾက ရတာပဲ။ ႀကိဳက္မိျပန္ေတာ့လည္း ႀကိဳက္မ႐ွက္ဆုိတဲ့ စကားလုိ မ႐ွက္ႏိုင္၊ မေၾကာက္ႏိုင္ေအာင္ ဖ်ပ္ ဖ်ပ္လူး ႀကိဳက္မိတာေပါ့ေအ။

ငါ့ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ သူတစ္ေယာက္ေတာ့ အေနလည္းေအးတယ္၊ သေဘာ သကာယ လည္းေကာင္းတယ္။ ငါ့အေပၚမွာ တျခားလူေတြ ဆန္းသေလာက္ သူကေတာ့ မဆန္းဘူး။ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ ႐ုိး႐ုိးပဲခင္တယ္။ ငါ ထင္ေခြသြားလည္း သူ ပါတာပဲ၊ ေကာက္ သင္းေကာက္ သြားရင္လည္း သူ ပါတာပဲ။ ငါ့ကုိ ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ခင္ၿပီး အိမ္မႈကိစၥ ဗာဟီရေတြကုိ ၀ုိင္း၀န္း လုပ္ေပး ေနတဲ့လူ၊ တုိ႔ မိန္းမသားေတြ မႏုိင္တဲ့ ၀န္ကုိ အၿမဲ ကူညီ လုပ္ေပးေနတဲ့သူမုိ႔ သူ တစ္ေယာက္နဲ႔ အခင္ မပ်က္ ေနတာကုိေတာ့ အေမလည္း ဘာမွ မေျပာသာဘူးေပါ့ ေအ။
အဲဒီလုိ နဲ႔ အေနၾကာလာေတာ့ ႐ြာထဲက သူနဲ႔ ငါ့ကုိ တိတ္တိတ္ပုန္း ညားေနၾကတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေရာက္ ေအာင္၀ုိင္း ၿပီး သမုတ္ၾကျပန္ပါေရာ။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ သမုတ္႐ုံတင္မကေသးဘဲ အေမ့ကုိပါ တုိ႔တဲ့ လူက သြားတုိ႔ လုိက္လုိ႔ အေမက ငါ့ကုိ သူနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ၿပီး ခပ္တန္းတန္း ေနရမယ္လုိ႔ ပညတ္ လုိက္တယ္။

ငါက ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ခင္ၾကတာပါဆုိၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမက တစ္ယူသန္ႀကီးမုိ႔ မရပါဘူးေအ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူနဲ႔ လူခ်င္း ဆံုမိတဲ့အခါမွာ ငါလည္း ဒီအက်ိဳး အေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျပၿပီး၊ ငါ့ကုိ အဆက္ျဖတ္ၿပီး ခင္တန္းတန္းေနဖုိ႔ မေျပာရက္ဘဲနဲ႔ မေျပာရင္ မၿပီးလုိ႔ ဇြတ္ႏွစ ္ၿပီး ေျပာခ်လုိက္ရတယ္။
အဲဒီတုန္းက သူ႔ျဖစ္အင္ကုိ ညည္းတုိ႔ ျမင္စမ္းေစခ်င္တယ္ေအ။ တစ္ခါတည္း သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ညိဴးသြားၿပီး ဇက္ ကုိ က်ိဳးက်သြားတာပဲ။ အဲဒီလုိ သူ႔အျဖစ္ကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ အင္မတန္ စိတ္ၾကမ္း ကုိယ္ၾကမ္းနဲ႔ စိတ္ျမန္ လက္ျမန္႐ွိတဲ့ ငါေတာင္မွ မခံႏုိင္ဘဲ မ်က္ရည္မဆည္ႏုိင္ေအာင္ ၀မ္းနည္းသြားရတာေပါ့ေအ။

အေတာ္ႀကာေအာင္ သူ ဘာမွ မေျပာဘဲ ငုိင္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ၀ုိင္းလုိ႔ ေပါ့ေအ။ ၿပီးေတာ့မွ 'လူေတြဟာ မေကာင္းဘူးေနာ္၊ တုိ႔ဟာ တုိ႔ ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ခင္ၾကတာကုိ မဟုတ္ မတရား ေလွ်ာက္ေျပာၾကတယ္၊ ေအးေလ ... တုိ႔ဟာ လူႀကီးေတြကုိ လြန္ဆန္ႏုိင္တာ မဟုတ္လုိ႔ အဆက္ျဖတ္ ၿပီး ခပ္တန္းတန္းပဲ ေနၾကရေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ငါေတာ့ နင့္ကုိမွ မျမင္ရရင္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ ကုိ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲဟယ္ ' လုိ႔ ၀မ္းနည္းသံႀကီးနဲ႔ ေျပာၿပီး တစ္ခါ တည္း လွည့္ထြက္ သြားေတာ့ တာပဲ။

ငါေလ တစ္ေန႔လံုး သူ႔ရဲ႕ ညိဴးငယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကုိသာ ျမင္ေယာင္ေနၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ ၀မ္းနည္းသံႀကီးနဲ႔ ေျပာလုိက္ တဲ့ စကားေတြကုိလည္း ၾကားေယာင္ေနတယ္၊ မေနတတ္ မထုိင္တတ္နဲ႔၊ ဘယ္ေနရာမွာမွ ထုိင္လုိ႔ ဖင္မက်ဘူး။ ငါက ဒီလုိ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနတာကုိ အေမက တေစ့တေစာင္း လွမ္းၾကည့္တဲ့ၿပီး ' ဟင္းေနာ္ ... ဗုိင္းတာမ၊ နင္ ေတာ္ေတာ္ ထ၊ ငါလည္း ပ်ိဳရာက အုိလာတဲ့ သူပဲ၊ မသိဘူးမွတ္သလား' လုိ႔ လွမ္းႀကိတ္ ေနေသးတယ္။ အေမက ဘယ္လုိမ်ား ထင္ေန ျပန္တယ္ မသိပါဘူး ေအ။

ဒီလုိနဲ႔ သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔ဆီက စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ ငါ့ကုိ သူ မျမင္ရရင္ မေနႏုိင္ ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီည အေမအိပ္ခ်ိန္ကုိ မွန္းၿပီး တုိ႔အိမ္ေပၚ သူ တိတ္တိတ္ကေလး တက္လာမယ္တဲ့။ အဲဒါ ေတြ႕ခြင့္ျပဳပါ ... ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။

ငါကလည္း ေတြ႕ခ်င္ေနတုန္းမုိ႔ ထူးထူးေထြေထြ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ လာခဲ့ ... အေတြ႕ခံမယ္လုိ႔ အလြယ္ တကူ ျပန္ၾကားလုိက္တယ္။ ေနာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၿပီး စဥ္းစား ၾကည့္မိတယ္။ တုိ႔ဟာ ႐ုိး႐ုိး တန္းတန္း ခင္တယ္ဆုိၿပီး ဒီလုိ ညႀကီးသန္းေခါင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕ရင္ လူေတြက ဘယ္လုိ ထင္ကုန္မလဲလုိ႔ ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ လူႀကီးေတြက ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ေတြ႕ခြင့္မျပဳ ေတာ့ ဒီလုိမွ မေတြ႕ရရင္ ဘယ္လုိ လုပ္ေတြ႕မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိၿပီး ငါေတာ့ သူ႔ကုိ အေတြ႕ခံဖုိ႔သာ စိတ္ႏွလံုး တံုးတံုးခ် ထားလုိက္တယ္။ အဲဒီလုိ ေတြ႕ဆံုရမွာကုိ ေတြးၿပီး စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးသလုိလုိေတာင္ ျဖစ္ေနမိတယ္။
တစ္ခါမွ အလွျပင္ဖုိ႔ အခ်ိန္လည္းမရ၊ စိတ္လည္း မကူးဘူးတဲ့ ငါဟာ အဲဒီညေနမွာေတာ့ ေရမုိးခ်ိဳး၊ သနပ္ခါးလိမ္းၿပီး အစြမ္းကုန္ အလွျပင္ထားလုိက္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိ လုပ္ေနမိတယ္ဆုိတာ ငါ့ဟာ ငါလည္း မသိပါဘူးေအ။

ညေရာက္လုိ႔ သက္ႀကီးေခါင္းခ် ၾကက္လည္းတြန္ေရာ၊ အေမလည္း တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနပါ ေရာ။ တစ္ေန႔လံုး လက္မခ်ရေအာင္ အလုပ္လုပ္ရသူမုိ႔ ညေရာက္တာနဲ႔ တစ္ခ်က္တည္း ေမာေမာနဲ႔ ေစာေစာအိပ္ေတာ့တာေပါ့ေအ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေရာက္ေတာ္မူလာတာပါပဲေအ။ ငါက အႀကံနဲ႔မုိ႔ ေစာေစာထဲက အိမ္ေနာက္ တံခါးက တံခါးခ်က္ကုိ ျဖုတ္ထားေလေတာ့ သူလည္း အဲဒီတံခါးကုိ တြန္းဖြင့္ၿပီး အသာကေလး ၀င္လာ တာေပါ့ေအ။ သူ႔ဒူးေတြဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသလုိ၊ ငါ့ရင္ထဲမွာလည္း တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနတယ္။ အေမ ႏုိးမွာကုိပဲ ေၾကာက္လုိ႔လား၊ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းပဲ ျပန္လန္႔ေနလုိ႔လား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကုိယ့္လိပ္ျပာပဲ ကုိယ္ မလံုၾကလုိ႔လား ဆုိတာကုိေတာ့ ငါလည္း မေျပာတတ္ေပါင္ ေအ။

တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကဲြေနတဲ့ ရက္အတြင္းမွာ ဘယ္လုိ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ျဖစ္ေအာင္ ေအာက္ေမ့ ရပံုေတြကုိသာ အေမ မႏုိးေအာင္ တုိးတုိးကေလး ေျပာေနမိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တုိ႔ရဲ႕ အသံဟာ မူမမွန္ ဘူးေအ့။ ကတုန္ကယင္နဲ႔ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားတယ္ မသိပါဘူးေအ။ တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အားမလုိ အားမရနဲ႔ တအား ေပြ႕ဖက္နမ္း႐ႈပ္မိၾကၿပီး၊ တစ္အိပ္ရာထဲ အတူယွဥ္တဲြ အိပ္ခ်လုိက္မိတဲ့အထိ ျဖစ္သြား ေတာ့တာပါပဲ။ ဟုိသီခ်င္းလုိေပါ့ေအ ' မခ်စ္ဘူး.. မႀကိဳက္ဘူး ... ကကေလး မင့္နဖူး ... ညႇင္းဘယ္ကကူး ... ' ဆုိတာလုိ တုိ႔လည္း ႐ုိး႐ုိးခင္တာပါ ႐ုိး႐ုိးခင္တာပါနဲ႔ပဲ သမီးရည္းစားမက၊ လင္မယား လည္း မက်တဲ့ ဘ၀အထိ မရည္႐ြယ္ဘဲ ေရာက္သြားၾကရတာပါပဲ ေအ၊ တုိ႔အျဖစ္က မဆန္းလားေဟ့။

(၄)
အဲဒီလုိနဲ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဟာ သံုးႏွစ္သံုးမုိး ၾကာတဲ့အထိ ဘယ္သူမွ မရိပ္မိေသးဘူး။ အေန အထုိင္ကလည္း ပိသကုိးေအ့။ လူျမင္ကြင္းမွာ၊ လူေ႐ွ႕သူေ႐ွ႕မွာဆုိရင္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ခါမွ မသိဖူး၊ မရင္းႏွီးဖူးတဲ့ သူစိမ္းတစ္ရံဆံေတြလုိ မ်က္ႏွာတည္ႀကီး လုပ္ထားၾကတာကုိး။ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ မာန္သူ႔ဖုိ႔ဆုိသလုိ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတာနဲ႔ပဲ တုိ႔အေပၚ မသကၤာသလုိ ယံုထင္ ေၾကာင္ထင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အေမေတာင္မွ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး ငါ့အေပၚ ေျခာက္ပစ္ကင္း ကေလး တစ္ဦး လုိ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေန႐ွာတယ္။

ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကုိ ေရာက္လာျပန္ၿပီေအ။ တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွာေပါ့ေအ၊ အေမ အျပင္ထြက္ ေနတုန္း ငါလည္း မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ၀င္ၿပီး သိမ္းစရာ႐ွိတာေတြ သိမ္းဆည္းလုပ္ကုိင္ေနတုန္းပဲ၊ ေမာင္မင္းႀကီး သား အတင့္ရဲရဲနဲ႔ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးမွာ ျဗဳန္းဆုိ ေရာက္လာပါေရာ ေအ။ ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ဆုိေတာ့ လူမိသြားမွာ စုိးရိမ္တာနဲ႔ ငါလည္း သူ႔ကုိ အတင္းတြန္းထုိးၿပီး ႏွင္လႊတ္ ပါေသးရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ သူက မသြားဘဲ ေပကတ္ေနတယ္ေအ့။ မေတြ႕ရတာ ၾကာလွၿပီမုိ႔ လူလစ္တုန္း ၀င္လာရ တာပါ ဆုိၿပီး ဇြတ္ေျပာ၊ ဇြတ္ဆဲြ လုပ္ေနေတာ့ ငါ့မလည္း မဆြတ္ခင္က ညႊတ္ခ်င္ေနသူမုိ႔ ၾကာ႐ွည္ ျငင္းမေန ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေခ်ာ္လဲ ေရာထုိင္ လုိက္ရတာေပါ့ေအ။

အေတာ္ကေလးၾကာေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕က ေျခသံၾကားသလုိလုိ ႐ွိတာနဲ႔ ငါလည္း ကြင္းလံုးပံုက်ေနတဲ့ ထဘီ ကုိ အသာေပြ႕ၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္တံခါးက အိမ္ေ႐ွ႕ကုိ ေခ်ာင္းအၾကည့္၊ အေမကလည္း မီးဖုိေခ်ာင္ထဲကုိ လွမ္း၀င္ လာတာနဲ႔ ပက္ပင္းပါ သြားတုိး ေနပါေလေရာ။ သူေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ေပၚက ခုန္ခ်ၿပီး ကဆုန္ေပါက္ ေအာင္ ေျပးေတာ့တာေပါ့။
အေမ လည္း ငါ့ကုိ တအားေဆာင့္ဆဲြၿပီး ထုလုိက္ ႐ုိက္လုိက္၊ ေပါငတြင္းေၾကာကုိ ဆဲြလုိက္ လုပ္႐ံုတြင္ မကေသးဘဲ ပါးစပ္ကလည္း 'ကျမင္းမ ... ဗုိင္းတာမ ... ေဗြဆုိးမ 'နဲ႔ မ်ိဳးစံုေအာင္ က်ိန္ဆဲ လုိက္ေသးတယ္။ ဟုိ ႐ုပ္ေသးမင္းသမီး ဆုိသြားတဲ့ အတုိင္း -

' ေမြးေမေလးေတာ္ သူ စိတ္ဆုိးလုိ႔၊ ဗုိင္းေတာင့္ႀကီးကုိ ကုိင္ကာ မုိး၊ ရစ္က်ိဳးရယ္နဲ႔ ႐ုိက္လုိက္ေလ၊ ေက်ာသိသိေၾက။     ။  အရင္အစက ငါ မေျပာလား၊ သေဘာမက် ဟုိအေကာင္ႏွင့္၊ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ စံုညီေတြ႕၊ ထဘီေပြ႕၍ နင္ထြက္လာတာ၊ ျမင္႐ွက္စရာ အပံုေကာင္းသပ၊ အေၾကာင္းမသိ မိေဗြဆုိးရဲ႕၊ မိန္းမ ဂုဏ္သိန္ အလြန္ညိဴးသတဲ့၊ ဟဲ့ ကျမင္းမ မိဗုိင္းတာရဲ႕၊ ဟုတ္တုိင္းကုိသာ နင္ မေျပာက၊ ငါ သေဘာ႐ိွ ငါးဖယ္ေတေတ၊ မေနာ၀ယ္ ေဇာတြယ္ၿငိပါလုိ႔၊ ေက်ာသိသိ ေၾကတယ္ ေလေလ'

ဆုိသလုိေပါ့ေအ။ ငါ့ကုိ ေမးလုိ႔မရတုိင္း စိတ္႐ွိလက္႐ွိ ထုလုိက္ ႐ုိက္လုိက္နဲ႔ ငါးဖယ္ေတ ေတလုိက္တာ ငါ့ေက်ာျပင္ကုိ သိသိေၾက သြားတာပဲေအ။ ဒါေပမဲ့ ငါကေတာ့ အေမ ေမးေလသမွ် တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာ ဘဲ၊ အေမ ႐ုိက္သမွ်ကုိသာ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေခါင္းငံု႔ခံခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ အေမက ငါ့ကုိ အိမ္မွာမထားေတာ့ဘဲ တုိ႔အေဒၚႀကီးမ်ားအိမ္ကုိ ပုိ႔လုိက္တယ္။ တုိ႔အေဒၚႀကီးမ်ား အိမ္က ပ်ဥ္ေထာင္၊ ပ်ဥ္ခင္း၊ သြပ္မုိး၊ ႏွစ္ထပ္အိမ္ဆုိေတာ့ တုိ႔အိမ္နဲ႔စာရင္ ပုိၿပီး လံုၿခံဳ ေနလုိ႔ သူ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လာေတြ႕ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး ပုိ႔လုိက္တာေပါ့ေအ။ ၿပီးေတာ့ တုိ႔ အေဒၚႀကီးရဲ႕ သား ငါ့ေမာင္ ၀မ္းကဲြမ်ားလည္း ႐ွိေနေသးေတာ့ ငါ့ကုိ သူနဲ႔ မေတြ႕ႏုိင္ေအာင္ ငါ့ေမာင္မ်ားက ေစာင့္ေ႐ွာက္ ထားႏုိင္မွာပဲလုိ႔လည္း အေမက ယံုၾကည္စိတ္ခ်တယ္ ထင္ပါရဲ႕ ေအ။

ဘာရမလဲေအ၊ အဲဒီလုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားေလ၊ ပုိၿပီး ေတြ႕ခ်င္ေလ ျဖစ္တတ္တာက ဓမၼတာကုိးေအ့။ ဒီေတာ့ ႀကံရတာေပါ့။ အေဒၚႀကီးတုိ႔ အိမ္က သူရင္းငွားကုိ လာဘ္ထုိးၿပီး သူ႔ဆီ စာေပးခုိင္းရတာေပါ့။ စာထဲမွာ ငါ အိမ္ေပၚထပ္မွာ အိပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ငါ့အိပ္ရာနံေဘးမွာ ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္႐ွိတဲ့ အေၾကာင္း၊ အဲဒီျပတင္းေပါက္ကုိ ငါ အၿမဲဖြင့္ထားတဲ့အေၾကာင္း၊ အိမ္ နံေဘးက တြယ္တက္ၿပီး အဲဒီျပတင္းေပါက္ ကေန ၀င္လာရင္ ငါ့အိပ္ရာကုိ တည့္တည့္ႀကီး ေရာက္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ စံုလုိ႔ေပါ့ေအ။ ညဦးဆုိရင္ ငါ့ေမာင္ ေတြဟာ တုတ္ ဓား ကုိယ္စီနဲ႔ အိမ္ေအာက္က ေခ်ာင္းေနတတ္လုိ႔ သတိနဲ႔လာဖုိ႔ပါ ထည့္ၿပီး ေရးလုိက္ ေသးတယ္။

စာေပးၿပီးလုိ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္လည္း ၾကာေရာ၊ ဘသားေခ်ာလည္း ေပါက္လာပါေရာ။ သူ ေရာက္ လာတာ ငါေတာင္ မသိဘူးေအ့။ အေစာႀကီး ႐ွိေသးလုိ႔ အိမ္ေအာက္မွာ ညီအစ္မတစ္ေတြ စကား ၀ုိင္းဖဲြ႕ေတုန္း သူက အိမ္ေပၚထပ္ ငါ့ျခင္ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတာကုိးေအ့။ စကား၀ုိင္းသိမ္းလုိ႔ အိပ္ရေအာင္ အိမ္ေပၚထပ္ ကုိ တက္လာေတာ့မွပဲ ငါ့ျခင္ေထာင္ထဲမွာ သူ႔ကုိ လာေတြ႕ေနရတာပဲ။ ကံေကာင္းလုိ႔ လန္႔ၿပီး မေအာ္ မိတယ္ေအ။ သူဟာ တစ္ညလံုး ငါနဲ႔ အိပ္ၿပီး ၾကက္ဦးတြန္ေလာက္မွ ျပန္ဆင္းသြားတယ္။

အဲဒီလုိနဲ႔ သူနဲ႔ငါဟာ အဆက္မျပတ္ဘဲ လစ္၇င္ လစ္သလုိ အိမ္ေပၚထပ္ ငါ့အိပ္ရာထဲမွာ ေတြ႕ႏိုင္ ၾကတာေပါ့ေအ။ တစ္ခါတေလ သူ အတင့္ရဲလြန္းလုိ႔ ငါ့မွာ အၿမဲပဲေစာင့္ၿပီး သတိေပးေနရတယ္။ အဲဒိလုိ အတင ့္ရဲလြန္းရင္ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဒုကၡေတြ႕လိမ့္မယ္လုိ႔ ငါ သတိေပးတာေတာင္မွ သူက အေရးမႀကီးသလုိ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး နဲ႔ေလ။

ငါ သတိေပးတဲ့အတုိင္း တစ္ညမွာ ျဖစ္လာတာပါပဲေအ။ သူဟာ အိမ္ေပၚထပ္ကုိ အေစာႀကီး ေရာက္လာၿပီး ခါတုိင္းလုိ ငါ့ျခင္ေထာင္ထဲ ၀င္မေနဘဲ ျပတင္းေပါက္ ေပါင္ေပၚမွာ တင္ပါးလဲႊ ထုိင္ ေနတယ္တဲ့ေအ။ အိမ္ေပၚထပ္ကုိ ညအိပ္ခ်ိန္က်မွသာ တုိ႔ညီအစ္မတစ္ေတြ တက္အိပ္ၾကတာမုိ႔ ေစာလုိ႔႐ွိရင္ ဘယ္သူမွ မ႐ွိဘူးေအ့။ ဒီေတာ့ အိမ္ေပၚထပ္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ထင္သလုိ လုပ္ေနႏုိင္ တာေပါ့ေအ။

အိမ္ေပၚထပ္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ လုပ္ေနဖူးေတာ့ သူလည္း ႐ုိးသြားၿပီး ေၾကာက္ရမွန္း ေတာင္ မသိေတာ့ဘူးတဲ့ ေအ။ လုပ္ပံုက ... လုပ္ပံုက ...။
အဲဒီအခါမွာပဲ ငါ့ညီအစ္မေတာ္တစ္ဦးက စိတ္လုိလက္ရ ဘုရား ႐ွိခုိးရေအာင္ဆုိၿပီး အိမ္ေပၚထပ္ကုိ တက္သြားပါေလေရာ။ ဘုရားစင္က အိမ္ေပၚထပ္မွာ ႐ွိေနတာကုိးေအ့။ ငါကလည္း အိမ္ေပၚထပ္မွာ ႐ွိေနတာ ကုိးေအ့။ ငါကလည္း အိမ္ေပၚထပ္မွာ သူေရာက္ေနမွန္း မသိေတာ့ ငါ့ညီအစ္မေတာ္ကုိ မတားဆီး လုိက္မိဘူးေပါ့ေအ။ ေလွကားက ေနၿပီး အိမ္ေပၚထပ္ကုိ တက္လာတဲ့ ေျခသံကုိ သူလည္း အၾကားသား တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ငါ မွတ္လုိ႔ ျခင္ေထာင္ထဲ ၀င္မေနဘဲ ျပတင္းေပါက္ေပါင္ေပၚမွာသာ ေအးေအး ေဆးေဆး ထုိင္ေနတယ္တဲ့။ ေကာင္းေရာ မဟုတ္လားလုိ႔။

ခဏလည္း ၾကာေရာ၊ ' အမယ္ေလး 'ဆုိတဲ့ ငါ့ညီအစ္မေတာ္ရဲ႕ ေအာ္သံကုိ ၾကားလုိက္ရၿပီး ' လူ လူ လူ 'ဆုိတဲ့ ေနာက္ဆက္တဲြ ေအာ္သံဟာလည္း လံုးေထြးၿပီး ထြက္လာတယ္။ ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့ 'ဒိတ္'ခနဲ ျဖစ္သြား တယ္ေလ။ ေသြးေျပာသလုိ သူပဲဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ သိလုိက္ပါရဲ႕။
ငါ့အစ္မေတာ္ရဲ႕ ေအာ္သံကုိလည္း ၾကားေရာ သူလည္း လူမွားၿပီဆုိတာ သိသြားၿပီး ေၾကာက္အား လန္႔အား နဲ႔ ျပတင္းေပါက္ေပါင္ေပၚက ေနၿပီး ေျမဘကီးေပၚကုိ ခုန္ခ်လုိက္တယ္တဲ့။ အိမ္ေပၚထပ္ ျပတင္းေပါက္ နဲ႔ ေျမႀကီးဟာ အေတာ္ ျမင့္သားေအ့။ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း ကံေကာင္း လုိ႔ေပါ့ေအ။ အက်ေကာင္းသြားလုိ႔ သူ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ေျမႀကီးေပၚေရာက္တာနဲ႔ တစ္ခ်က္ တည္း ထ ေျပးႏုိင္ ခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ ငါ့ေမာင္ဖားမ်ားလည္း အိမ္ေ႐ွ႕မွာ အဆင္သင့္ ႐ွိေနၾကလုိ႔ 'ဖုန္း'ခနဲ႔ အသံၾကားတဲ့ဆီကုိ တုတ္ေတြ၊ ဓားေတြဆဲြၿပီး အတင္းလုိက္ၾကတာေပါ့ေအ။ ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ကေလး ေျပးတဲ့လူက ေျပး၊ လုိက္တဲ့လူက လုိက္နဲ႔ ေခြးေဟာင္သံေတြ ေရာၿပီး ဆူညံသြားတာပဲ။

ငါ့ေမာင္ ဖားမ်ားဟာ သူ႔အေပၚမွာ အေတာ္ႀကီး အၿငိဳးထားေနၾကလုိ႔ မိလုိက္ရင္ေတာ့ အ႐ုိးအသား ေတာင္ ႐ွာေတြ႕ မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေတြးၿပီး ငါ့ရင္ထဲ သိပ္စုိးရိမ္သြားတာေပါ့ေအ။ ဒါေၾကာင့္ စိေႏၱယ် ႀကီး ကယ္ဆယ္ ေတာ္မူပါ ဆုိတာက တစ္မ်ဳး၊ နတ္သိၾကားမ်ား ကူညီ၀ုိင္းလုိ႔ မိႈင္းမေတာ္မူပါရန္ တစ္ဖံုနဲ႔ မ်ိဳးစံုေအာင္ ဆုေတာင္းလုိက္ရတာ အေမာပါပဲေအ။ ဒါတင္ မေက်နပ္ေသးလုိ႔ သမၺဳေဒၶဂါထာကုိ ဥံဳခံၿပီး ႐ြက္လုိက္ ရေသးတယ္ ေအ့။

ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေအ၊ အေတာ္ကေလး ၾကာေတာ့ ငါ့ေမာင္ေတြ ျပန္ေရာက္လာညပီး သူ႔ကုိ မမိလုိက္လုိ႔ တက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ။ သူတုိ႔ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေန ၾကသေလာက္ ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့ အလံုးႀကီးက်ၿပီး ေပါ့သြားေတာ့တယ္။ ငါ့ေမာင့္ေတြဟာ သူ႔ကုိ မမိ လုိက္လုိ႔ ငါ့ကုိ မဲၿပီး ' ကျမင္းမေလး ... နင္ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားေနလုိက္ ' လုိ႔လည္း ႀကိမ္းလုိက္ ေသးတယ္ေအ့။ ငါ့အဖုိ႔ ေနရ ထုုိင္ရတာ ပုိၿပီး ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ ျဖစ္ဦးမွာပါပဲေအ။

(၅)

သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေယာက္မတုိ႔ေတာ္ ... ငါ့ကုိေလ သူတုိ႔ေတြဟာ နည္းနည္းေလးမွ အလစ္မေပး ၾကေတာ့ဘူး ေအ့။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုိလည္း ဒီ အတုိင္းထားလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ႐ြာထဲက သူတုိ႔ သေဘာက် တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ခု ေလးငါးဆယ္ရက္အတြင္းမွာ ေပးစားရေအာင္ စီမံေနၾကၿပီေလ။  ငါ ဘယ္လုိ ႀကံလုိ႔ ဘယ္လုိ လုပ္ရပါ့မလဲ ေယာက္မတုိ႔ရယ္။

ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ကဲြေနရတဲ့ အထဲမွာ တစ္ခါ မခ်စ္တဲ့ သူနဲ႔ ေပါင္းရဦးမယ္ဆုိေတာ့ ေသဖုိ႔သာ ေကာင္း ေတာ့တာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ အားမေလွ်ာ့ေသးပါဘူး ေအ။ သူတုိ႔ေတြက အလစ္မေပးလုိ႔ သူ ငါ့ဆီကုိ မေရာက္ လာႏုိင္ေပမဲ့ သူတုိ႔ နည္းနည္းကေလး လစ္တာနဲ႔ တစ္ခ်က္တည္း သူ႐ွိရာကုိ ငါ ကုိယ္တုိင္ ထြက္ေျပး သြားႏုိင္ေအာင္လုိ႔ေတာ့ ငါ အၿမဲ ေခ်ာင္းေနလ်က္ပါပဲ ေအ၊ ေခ်ာင္းေနလ်က္ပါပဲ။
သူတုိ႔ ကလည္း ငါ့အႀကံကုိ ရိပ္မိ ထင္ပါရဲ႕ေအ။

ငါ့ကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ မခံဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေန ၾကတယ္ေလ။ ညအိပ္တဲ့အခါ ဆုိရင္လည္း သူတုိ႔ဟာ ငါ မေျပးႏုိင္ေအာင္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ အလွည့္က်အိပ္ၿပီး ငါ့ကုိ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကတာေပါ့ေလ။ ၾကည့္ေသး တာေပါ့ေအ၊ သူတုိ႔ ဘယ္ႏွည အထိ မအိပ္မေန ေစာင့္ႏိုင္မလဲ ဆုိတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ ရေသးတာေပါ့။
ဘာလုိလုိနဲ႔ ငါ့ကုိ သူတု႔ိ သေဘာတူတဲ့ ဟုိလူနဲ႔ ေပးစားဖုိ႔ ရက္ဟာလည္း နီးလာၿပီေအ့။ ဒီေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိၿပီး ငါလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐င္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဟန္လုပ္ၿပီး ေနထုိင္လုိက္တယ္။ သူတုိ႔ ငါ့ကုိ ေစာင့္ထိန္းရာမွာေတာ့ နည္းနည္း ေပါ့သြားတယ္ ေအ့။

အဲဒီညမွာေပါ့ေအ၊ ညဥ့္ သန္းေခါင္ေလာက္အခိ်န္မွာ ငါ့ ညီအစ္မေတာ္တစ္ဦးဟာ ငါ့ကုိ ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ငုိက္ေနတယ္။ ငုိက္ေနရာကပဲ ငါ့ကုိ စိတ္မခ်သလုိတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းလွမ္း ၾကည့္ တယ္။ သူ လွမ္းၾကည့္တဲ့အခ်ိန္တုိင္းမွာပဲ ငါလည္း အိပ္ေမက်ေနသလုိ ' အင္ ' အာ' နဲ႔လုပ္ၿပီး တေခါေခါ ေဟာက္ေနလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ သူလည္း စိတ္ခ်သြားၿပီး တစ္ခါတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြား ပါေလေရာ။
ဟဲ ... ဟဲ ... ဒါဟာ ငါ့အဖုိ႔ အခြင့္ေကာင္းေပါ့ေအ။ ငါလည္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရာက အသာထ တဲ့ၿပီး သူတုိ႔အားလံုး အိပ္ေပ်ာ္ မေပ်ာ္ကုိ အကဲခတ္ ၾကည့္လုိက္တယ္။ မုိးႀကိဳးပစ္ရပါေစရဲ႕ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ဘဲ အိပ္ေမာက်ကုန္ၾကၿပီေလ။ သူတုိ႔အားလံုး အိပ္ပ်က္တာ ဘယ္ႏွည႐ွိေနၿပီလဲလုိ႔။

အခ်ိန္ကုိ နည္းနည္းကေလးမွ မျဖဳန္း၀ံ့ဘဲ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ေနာက္ေဖးေပါက္ကုိ အသာကေလး ထြက္ခဲ့တယ္။ ဇာတ္သမားအေခၚ ဆုိရင္ေတာ့ ခၽြတ္နင္းၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တာေပါ့ေအ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ေျခ ေထာက္ကုိ ေဖာ့ၿပီး နင္းခ်လုိက္တဲ့ ပ်ဥ္းျပားတုိင္းဟာ ' ေဟာဒီမွာဗ်ိဳ႕ ... လူ ... လူ 'လုိ႔ ထၿပီး ေအာ္ေနသလုိလုိ မွတ္ထင္ရေလာက္ေအာင္ပဲ၊ ငါ့စိတ္ဟာ ေခ်ာက္ခ်ားေနတယ္။ ငါ့ႏွလံုးသားဟာ လည္း တဒုန္းဒုန္း နဲ႔ ခပ္ျပင္းျပင္း ခပ္ျမန္ျမန္ ခုန္ေနၾကတယ္။ ငါ့တစ္သက္မွာေတာ့ ဒါဟာ အႀကီး က်ယ္ဆံုး စြန္႔စားခန္း ေပါ့ ေအ။

ေနာက္ေဖးတံခါးကုိ ဖြင့္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ဆင္းလုိက္တာနဲ႔ တစ္ခ်က္တည္း ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ လမထြက္လုိ႔ ေမွာင္မည္း ေနတာေပါ့ေအ။ ခါတုိင္းလုိ ညမ်ိဳးသာဆုိရင္ ေ႐ႊကုိ တင္းလုိက္ ျခင္ေပးမယ္ဆုိေတာင္ ဒီလုိ ေမွာင္မည္းမည္းထဲမွာ ငါ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ကုိယ္ေရးႀကံဳေတာ့ သက္လံု ေကာင္းရမွာမုိ႔ ေၾကာက္မေနႏုိင္ဘူးေပါ့ ေအ။
ငါလည္း ငါ့ခ်စ္သူ ညတုိင္း အိပ္တတ္တဲ့ သူ႔အေဒၚရဲ႕ စပါးစည့္ကုိ မွန္းၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ေမွာင္ႀကီးထဲမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ေနရေပမယ့္ ဘာကုိမွ ေၾကာက္ရမွန္းလည္းမသိ၊ သူ႔ကုိ အျမနဆံုး ေတြ႕ဖုိ႔ ေဇာတစ္ခုတည္း ငါ့မွာ ႐ွိေနတယ္ ေအ့။

အဆင္သင့္ပဲ၊ သူ႔အေဒၚမ်ားရဲ႕ စပါးစည့္ထဲက စပါးပံုေပၚမွာ ဖ်ာခင္းၿပီး အိပ္ေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေတြ႕ရ တယ္။ သူ႔ကုိ အတင္းလႈပ္ႏိႈးၿပီး ငါ အိမ္က ထြက္ေျပးလာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ရတယ္။
အုိ ... သူ သိပ္၀မ္းသာသြားတယ္ေအ့ ... သိလား၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သူနဲ႔ ငါဟာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကဲြၾကၿပီလုိ႔ ေတြးၿပီး စိတ္ေလွ်ာ့ထားလုိက္တယ္တဲ့။ ကဲ ... ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားေအ။ ေယာက္်ား ရင့္မႀကီး တစ္ေယာက္လံုး လုပ္ေနၿပီး ဒီအထိ ဖ်င္းတာေအ့။ ငါသာ စြန္႔ၿပီး ထြက္မလာဘဲ သူ႔ကုိသာ အားကုိးေနမိရင္ ငါေတာ့ ေရတိမ္တိမ္မွာ ေလွမၿငိမ္လုိ႔ နစ္သလုိ နစ္ေရာေပါ့ေအ။
ငါ သူ႔ကုိ ေလာေပးလုိက္တာနဲ႔ သူလည္း အိပ္ရာက လူးလဲထၿပီး သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ သြားေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဒၚရဲ႕ လွည္းနဲ႔ ႏြားကုိ တပ္ၿပီး ႐ြာထဲက ခပ္ျမန္ျမန္ ေမာင္းထြက္ခဲ့ ၾကတယ္။ တုိ႔႐ြာနဲ႔ မနီးမေ၀းက ႐ြာကေလးတစ္႐ြာမွာ သူ႔ အေဒၚမ်ားရဲ႕ လယ္တဲနဲ႔ ဥယ်ာဥ္ကေလး ႐ွိေန တယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ေခတၱခုိေနရေအာင္လုိ႔ အဲဒီကုိ ေမာင္းလာၾကတာေပါ့ ေအ။

တုိ႔႐ြာရဲ႕ နယ္နိမိတ္ကလည္း လြတ္ကေရာ၊ ငါရဲ႕ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔စိတ္ေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားၿပီး ေပ်ာ္သလုိလုိေတာင္ အျဖစ္လာတယ္။ ခုလုိ ညႀကီးသန္းေခါင္မွာ လွည္းစီးၿပီး ခရီးထြက္လာရတဲ့ အျဖစ္ကုိ ေတြးမိေတာ့ ... ဟုိတုန္းက ဘယ္႐ြာမွာ ပဲြ႐ွိတယ္ေဟ့ ဆုိရင္ အေဖာ္အေပါင္းေတြစုၿပီး လွည္းတစ္စီးနဲ႔ ပဲြၾကည့္သြားခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေဟာင္းေတြကုိ ငါ သြားေတြးမိတယ္။ သူ႔အေဒၚရဲ႕ လယ္တဲဥယာဥ္ကေလးကုိ ေရာက္ေတာ့ ၾကက္ဦးေတာင္ တြန္ၿပီေအ့။

(၆)

ပထမဆံုး မိဘအရိပ္ေအာက္က ခဲြထြက္ၿပီး ကုိယ့္လင္နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရတဲ့အခါဆုိေတာ့ ေပ်ာ္လုိ႔မဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးေပါ့ေအ။ တုိ႔ေနရတဲ့ ေနရာကေလးကုိ ၾကည့္ဦးမလား။ လယ္တဲသာဆုိရ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ေဆက္လုပ္ထားတဲ့ တစ္ထပ္အိမ္ ျမင့္ျမင့္ကေလးပဲေအ့။ အဲဒီ လယ္တဲကုိ ပတ္၀ုိင္း ၿပီး ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ထားတဲ့ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမထဲမွာ ဆုိရင္လည္း သရက္၊ မရန္း၊ ၾသဇာ၊ ပိႏၷဲ၊ ေ႐ွာက္၊ သံပုရာပင္ ေတြဆုိတာ မ်ိဳးစံုလုိ႔ေပါ့။ အၿပိဳင္အၮရုိင္း သန္စြမ္းေနၿပီး အႁပြက္လုိက္၊ အႁပြက္လုိက္၊ အခဲလုိက္ သီး ေနလုိက္ တာေတြဟာ အားရစရာႀကီးပါ ေအ။

မနက္ ေ၀လီေ၀လင္းဆုိရင္ အဲဒီ သစ္ပင္ေတြေပၚက သပိတ္လြယ္ ငွက္ကေလးရဲ႕ တြတ္တီးတြတ္ တာ ပလီပလာ စကားသံကေလးကုိ ၾကားရတာၾကည္ႏူးစရာပါပဲေအ။ ေန႔ခင္း ေန႔လယ္ ဆုိရင္ေတာ့ လက္ပံပင္ေပၚမွာ ရန္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဆက္ရက္အုပ္ရဲ႕ ဆူဆူညံညံ အသံေတြကုိ ၾကားရ တာကေတာ့ နားၿငီး စရာႀကီး ေပါ့ေအ ။ အဲ ညေနေစာင္းလာၿပီဆုိမွျဖင့္ စိတ္႐ွည္ လက္႐ွည္ ကူခၽြဲေနတဲ့ ခ်ိဳးကူသံကေလးကုိ ၾကားရျပန္ေတာ့ ေရခ်မ္းအုိး ပုိက္ထားရသလုိ စိတ္ႏွလံုးကုိ ေအးခ်မ္းသြားတာပဲ။ စူး႐ွေပမဲ့ နား၀င္ခ်ိဳလွတဲ့ ဥၾသ တြန္သံကေလးကေတာ့ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အားမငယ္ရေအာင္ အားေပးယုယ ေနသလုိလုိ။

လယ္တဲေပၚကေနၿပီး လယ္တဲေ႐ွ႕ကုိ ေမွ်ာ္ာကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ဆံုးအံ့မထင္တဲ့ လယ္ကြင္းႀကီးထဲမွာ ႐ုိးျပတ္ ေဖြးေဖြးေတြကုိသာ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီးေတြ႕ရမယ္။ လယ္တဲရဲ႕ ေနာက္ဘက္မွာေတာ့ အလ်ားလုိက္ စင္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းေရျပင္ ႐ွိေနတယ္။ ေရမုိးကလည္း နီးလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ အဆင္ေျပသလဲ ေအ့။ မုိးေခါင္ေရ႐ွား အရပ္မ်ိဳးသာ ဆုိရင္ေတာ့ ငါ စိတ္အပ်က္ဆံုး ပါပဲ။
အဲဒီ လယ္တဲနဲ႔ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမဟာ သူ႔အေဒၚ အပ်ိဳႀကီးတစ္ဦးပုိင္ေပါ့ေအ။ အခုအခ်ိန္ဟာ လယ္လုပ္ငန္း လံုး၀ ၿပီးစီးတဲ့ ေႏြခ်ိန္ခါမုိ႔ သူ႔အေဒၚဟာ ႐ြာထဲကုိ လယ္ထြက္စပါးေတြ တုိက္သြင္းၿပီး ႐ြာထဲက အိမ္မွာ အၿငိမ္းစား ေနထုိင္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

သူ႔အေဒၚ အပ်ိဳႀကီးကလည္း သူ႔တူကေလးကုိ အခ်စ္သားေအ့။ ခ်စ္ဆုိ အတုိအထြာ ခုိင္းစရာ႐ွိရင္ ဒီတူကေလး ကုိပဲ ခုိင္းေနရတာကုိး။ အဲဒီ လယ္တဲနဲ႔ ဥယ်ာဥ္မွာ မင္းတုိ႔ ေပ်ာ္သေလာက္ေနၾက။ စပါး၀မ္းစာ၊ ငါးပိ၀မ္းစာလည္း အလံုအေလာက္ ႐ွိတယ္၊ ၿခံထြက္ အသီးအႏွံေတြကုိ မင္းတုိ႔ ေရာင္းစားမယ္ဆုိရင္လည္း သံုးမကုန္ပါဘူးဆုိၿပီး တုိ႔ကုိ အပ္သြားတယ္ေလ။

သူ႔ဘက္က ေဆြဂုဏ္ မ်ိဳးဂုဏ္နဲ႔ တုိ႕ဘက္က ေဆြဂုဏ္ မ်ိဳးဂုဏ္ဟာ ကြာျခားျခင္း မ႐ွိလွဘဲ ဂုဏ္ရည္တူ ေတြ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ တုိ႔ဘက္က ဘာျဖစ္လုိ႔ သေဘာမတူရတာလဲလုိ႔ ညည္းတုိ႔က ေမးခ်င္ေပလိမ့္မယ္။ ဂုဏ္ရည္တူေတြျဖစ္လုိ႔ လူႀကီးခ်င္း ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ လုပ္ရာက အစ မသင့္ မျမတ္ျဖစ္ၾကလုိ႔ေပါ့ေအ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဒၚနဲ႔ တုိ႔အေဒၚက စီးပြားေရး ၿပိဳင္ဖက္ေတြမုိ႔ တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်းလုိ မတည့္ၾကဘူးေပါ့ေအ။ သူ႔အေဒၚ အပ်ိဳႀကီးကေတာ့ ဒါေလာက္ မဟုတ္႐ွာပါဘူးေအ။ တုိ႔အေဒၚမ်ား ဘက္ကသာ ငါတေကာ ေကာၾကတာပါ။ တုိ႔အေဒၚက သေဘာမတူဘူးဆုိရင္ စီးပြားေရးမွာ အေဒကုိ မွီခုိေနရလုိ႔ တုိ႔အေဒၚရဲ႕ ၾသဇာကုိသာ နာခံေနရတဲ့ အေမကလည္း သေဘာမတူဘူး ျဖစ္လာရတာေပါ့ ေအ။

ဘယ္သူေတြ သေဘာမတူ တူ၊ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေဘာတူရင္ ၿပီးတမ္းမုိ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေပ်ာ္ တယ္ေလ။ ၀မ္းစာစပါးကုိ ေမာင္းနဲ႔ေထာင္း၊ ဆန္ဖြပ္ၿပီး ခ်က္စားတယ္။ငါးဟင္းစားလုိရင္ ငါးမွ်ားတံ တစ္ေခ်ာင္း နဲ႔ ကမ္းနားဆင္းၿပီး ငါးမွ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ႔ဘက္က အေပါင္းအသင္းေတြ သတင္း လာေမးရင္ ေပ်ာ္ပဲြစားခ်င္တယ္ဆုိရင္ လယ္တဲမွာ ေမြးထားတဲ့ ၾကက္ ဘဲ ေတြကုိ သတ္ၿပီး ခ်က္စား ၾကတယ္။ ငါးပိခ်က္နဲ႔ အဖက္ တုိ႔စရာ လုိခ်င္ရင္ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမထဲမွာ ရႏုိင္တယ္။ မီးဆုိက္ဖုိ႔ ထင္းလုိရင္ ဥယ်ာဥ္ထဲက သစ္ကုိင္းေျခာက္ေတြကုိ လုိက္ခ်ဳင္တယ္။ ဟင္းခ်က္ဖုိ႔ ဆီလုိရင္ ဟုိဘက္ကမ္းက အင္းထဲ မွာ ငါးသြားခုတ္ၿပီး ငါးဆီ ခ်က္ယူတယ္။ သံုးဖုိ႔ေငြလုိရင္ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမထဲက အသီးအႏွံေတြ ခူးေရာင္းတယ္။ ကုိင္း ... ဘာမ်ား ပူစရာ႐ွိသလဲ၊ မပူေပါင္။

သူ႔အေဒၚရဲ ဥယ်ာဥ္မွာ ေနေပမဲ့ အၿငိမ္းစား မေနပါဘူး။ လုပ္စရာ ႐ွိတာေတြကုိလည္း က်ံဳးၿပီး လုပ္ ေပးတာပါပဲ။ ဥယ်ာဥ္ကုိ ပ်ိဳးေထာင္တယ္။ ေျမေတာင္ ေျမႇာက္စရာ႐ွိတာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးတယ္။ ၿခံထဲက ေပါင္းပင္ျမက္ပင္ေတြကုိလည္း ႐ွင္းေပးတယ္။ လယ္တဲ ေဘးက ႏြားၿခံထဲမွာ႐ွိတဲ့ ႏြားေတြကုိ ထိန္းေက်ာင္း ေပးတယ္။ ေမြးထားတဲ့ ၾကက္ ဘဲေတြကုိုလည္း တုိးပြားေအာင္ ဂ႐ုတစုိက္ ေမြးျမဴေပးတယ္။ ေမြးထဲက အလုပ္ လုပ္လာခဲ့ရသူေတြမုိ႔ ဒီလုိ လုပ္ေပး ရတာ ပင္ပန္းတယ္လုိ႔ မထင္မိပါဘူး။ စိတ္တုိင္းက် လုပ္ရလုိ႔ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေသး။
ဒါေပမဲ့ ဒီလုိေပ်ာ္ရတဲ့ ရက္ဟာ မၾကပါဘူးေအ။ မၾကာမီမွာပဲ လြမ္းခန္းနဲ႔လာတုိးရတာပဲ။ ျဖစ္ပံုမ်ား ေတာ့ ေျပာပဲ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ေအ။

တစ္ေန႔မွာေပါ့၊ မနက္ဘက္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ လုပ္စရာ ႐ွိတာေတြလုပ္ၿပီး ကမ္းနားမွာ ေရဆင္းခ်ိဳးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လယ္တဲေပၚတက္ၿပီး ထမင္းလက္ဆံုစားၿပီးလုိ႔ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ၀ုိင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတုန္းမွာေပါ့။ ျဗဳန္းဆုိ ငါ့အေမရယ္၊ အေဒၚရယ္၊ ငါ့ေမာင္ ေတြရယ္ တဲေပၚကုိ တက္လာတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔အတူ လူမုိက္ ထြန္းစိန္လည္း ပါလာတယ္။ အဆင္မွာေတာ့ လူမုိက္ထြန္းစိန္ကုိ ေငြေပးၿပီး ငွားလာၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။

တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အံ့ၾသသင့္ၿပီး ငုိင္ေနတုန္းမွာပဲ လူမုိက္ ထြန္းစိန္က ငါ့လက္ကုိ အတင္း၀င္ဆဲြၿပီး လယ္တဲ ေအာက္ ကုိ ဆဲြခ်တယ္။ အေမတုိ႔၊ အေဒၚတုိ႔ကလည္း ၀ုိင္းကူၿပီး ဆဲြခ်လုိ႔ တဲေအာက္ကုိ ငါလည္း တ႐ြတ္တုိက္ၿပီး ပါလာရတယ္။ လယ္တဲေအာက္ကုိ ေရာက္ေတာ့ လူမုိက္ထြန္းစိန္က သူ႔လက္ထဲက ဓားကုိ ၀င့္ၿပီး 'မဆုိင္သူ မကပ္နဲ႔၊ ေခါင္းျပတ္သြားမယ္'လုိ႔ ႀကိမ္းလုိက္တယ္။
ငါ့ခ်စ္သူကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူဟာ မ်က္လံုးကေလး အေၾကာင္သားနဲ႔ ငုိင္ေနတယ္။ အုိ ... သူ႔ကုိ ၾကည့္ရတာ ေယာက္်ားမဟုတ္သလုိ အားမရစရာႀကီးပါေအ။

 တကယ္ဆုိရင္ ေယာက္်ားပီပီ ေဒါနဲ႔ မာန္နဲ႔ ထတဲ့ၿပီး ' ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ဳပ္မိန္းမကုိ မထိၾကနဲ႔၊ ခုလႊတ္၊ မလႊတ္ရင္ အၾကာင္းသိသြားမယ္ ' ဘာညာဆုိၿပီး လက္႐ံုးလက္ေမာင္း တန္းလုိက္ပါလား။ ဒီေနရာမွာ ေသေရး၊ ႐ွင္ေရးပဲဟာ၊ ဘယ္သူ႕ကုိ ေၾကာက္ေနရမွာတံုး။ အခုေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ေပါင္ ေအ၊ ေၾကာက္သလုိ လုိ႐ြံ႕သလုိလုိ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ေငးငုိင္ငုိင္နဲ႔ ဘိန္းခုနစ္ရက္ေလာက္ မစားရတဲ့ ဘိန္းစား ကေလးလုိပဲ။ သူ႔ေနရာမွာ သူသာမဟုတ္ဘဲ ငါသာ ဆုိရင္လား တစ္ခါတည္း အသက္ခ်င္း လဲပစ္ လုိက္ပါရဲ႕ .... အဟုတ္ပဲ။

ငါလည္း စိတ္ထြက္ထြက္နဲ႔ အတင္းေဆာင့္႐ုန္းတာ မရေတာ့ လူမုိက္ထြန္းစိန္ရဲ႕ လက္ကုိ တအား ကုိက္ဆဲြလုိက္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ငါ့ေမာင္ေတြကပါ ၀င္လာၿပီး အတင္း ၀င္ဆဲြၾကတာနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ား အားခ်င္းမမွ်လုိ႔ သူတုိ႔ ေနာက္ကုိ ပါလာခဲ့ရတယ္။ အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ ငါ့ကုိ ၀ုိင္းၿပီး ထုၾက ႐ုိက္ၾကတာ ဖြတ္ဖြတ္ကုိ ေၾကသြားတာပဲေအ။ အေမဆုိတာ အသည္းဆံုးေပါ့၊ ငါ့တစ္ကုိယ္လံုး ရစရာ ေတာင္ မ႐ွိပါဘူးေအ။

(၇)

သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေယာက္မတုိ႔ေတာ္ ။
ငါ့ကုိ ေမြးတဲ့ အေမဖ်က္လုိ႔ ခ်စ္တဲ့ သူနဲ႔ ကဲြခဲ့ရၿပီ။ တစ္ခါတေလ သူ႔ကုိ ေတြ႕ခ်င္လြန္းလုိ႔ ေမွ်ာ္မိ ေပမဲ့ အေမက အလစ္မေပးေတာ့ မေတြ႕ရပါဘူး ေကာင္မရယ္။ အေမက အိမ္၀င္းၿခံကုိ ဆူးေတြ အထပ္ထပ္ ကာရံပိတ္ဆုိ႔ၿပီး ၿခံ၀င္းထဲမွာ 'ရန္လံု'ဆုိတဲ့ အင္းေခြးႀကီးကုိ အၿမဲ လႊတ္ထားေလေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း ခါတုိင္းလုိ ငါ႐ွိရာကုိ အလစ္၀င္မလာရဲဘူး ထင္ပါရဲ႕ ေအ။ ငါ့ေမာင္ဖားေတြဆုိတာက လည္း ဓားလက္နက္ ကုိယ္စီနဲ႔ ၿခံ၀င္းထဲမွာ မျပတ္ ကင္းလွည့္ေနၾကလုိ႔ သူနဲ႔ငါ ေတြ႔ဖုိ႔ျဖင့္ အေ၀းႀကီး ေ၀းၾကရၿပီ။ မ်က္ခမ္းေတြဆုိတာ တဆတ္ဆတ္လႈပ္ၿပီး အိပ္မက္ရာမက္ေတြကလည္း မေကာင္းဘူးေအ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ သူနဲ႔ ငါ တကယ္ပဲ ကဲြၾကရၿပီ ထင္တယ္ေအ။ ဟုိ 'ဗလႀကိဳင္' ဇာတ္လာကတုန္းက ျပသြားဖူး တဲ့ ကိႏၷရာမကေလးလုိသာ ငါ့မွာ အေတာင္႐ွိရင္လား တစ္ခါတည္း ငါ့ခ်စ္သူ ႐ွိရာကုိ အေရာက္ ပ်ံသန္း သြားပါရဲ႕။

ငါ့ေက်ာျပင္ကုိ လွန္ၿပီး ၾကည့္ၾကပါဦးေအ။ ဒဏ္ရာေတြ ဒဏ္ရာေတြဆုိတာ အ႐ိႈးခ်င္းထပ္ၿပီး ဖူးဖူး ေရာင္လုိ႔ေပါ့။ ေပါင္ကုိ လွန္ၾကည့္လုိက္ဦးမလား၊ ေပါင္တြင္းေၾကာကုိ လိမ္ဆဲြထားလုိ႔ ညိဳလုိ႔ မည္းလုိ႔ေလ။ ငါေတာ့ ေန႔႐ွိသေ႐ြ႕ ဟုိ ႐ုပ္ေသးမင္းသမီး ဆုိသြားဖူးတဲ့ သီခ်င္းကုိသာ ဆုိဆုိ ဆုိဆုိၿပီး ငိုလုိ႔ ငုိလုိ႔သာ ေနမိတယ္ေအ့။ အဲဒီ သီခ်င္းကေတာ့ -
' ေမြးေမေလးေတာ္ သူ စိတ္ဆုိးလုိ႔၊ ဗုိင္းေတာင့္ႀကီးကုိ ကုိင္ကာ မုိး၊ ရစ္က်ိဳးရယ္နဲ႔ ႐ုိက္လုိက္ေလ၊ ေက်ာသိသိေၾက။     ။  အရင္အစက ငါ မေျပာလား၊ သေဘာမက် ဟုိအေကာင္ႏွင့္၊ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ စံုညီေတြ႕၊ ထဘီေပြ႕၍ နင္ထြက္လာတာ၊ ျမင္႐ွက္စရာ အပံုေကာင္းသပ၊ အေၾကာင္းမသိ မိေဗြဆုိးရဲ႕၊ မိန္းမဂုဏ္သိန္ အလြန္ညိဴးသတဲ့၊ ဟဲ့ ကျမင္းမ မိဗုိင္းတာရဲ႕၊ ဟုတ္တုိင္းကုိသာ နင္ မေျပာက၊ ငါ သေဘာ႐ိွ ငါးဖယ္ေတေတ၊ မေနာ၀ယ္ ေဇာတြယ္ၿငိပါလုိ႔၊ ေက်ာသိသိ ေၾကတယ္ ေလေလ'
---------------------------------------
ၿပီးပါၿပီ
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>