Thursday, June 30, 2011

ဆရာဦးသုခႏွင့္ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ စာဆိုတို႔အျမင္ အပိုင္း (၄)

ဆရာသုခ
ဦးေပါင္းက်ားႏွင့္ ျမင္းက်ားရွင္
လူထု ေဒၚအမာ

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညက "ရဟန္းစားရေသာ ဆြမ္းတစ္နပ္" ဗြီဒီယို ရုပ္ရွင္ကား ျမန္မာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားက ၾကည့္ လိုက္ရတယ္။ ဆရာ့လက္ရာကို ေက်နပ္လြန္းလို႔ သာဓုေခၚမိပါတယ္။
ဆရာ ဒီကားရိုက္ေနတယ္လို႔ ရုိက္ကတည္းက ၾကားပါ၊ သိပါတယ္။ ဆရာ့သေဘာနဲ႔ ဆရာေရြးတဲ့ ဇာတ္လမ္းမုိ႔ ဘာမွေတာ့ မေျပာမိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာေရးသက္သက္ႀကီးမုိ႔ ဆရာဘယ္လိုမ်ား ရိုက္ပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဆရာ့ကားက ၀ါဆုိလျပည့္ လဲ မျပေသးဘူး။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္မွာလည္း မျပေသးဘူး။ ႏို၀င္ဘာလဆန္း ၁ရက္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ေတာ့ ျပမယ္လို႔ သတင္းရလာပါတယ္ တကယ္ပါပဲ စိတ္ပူ လုိက္တာ။

"ရဟန္းစားရတဲ့ ဆြမ္းတစ္နပ္" ဆိုတာကို ဆရာေရးတဲ့ "ရာမာခရစ္ရွနာ၏ သုတၱန္ပံုျပင္ မ်ား"ထဲက ကၽြန္မ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဆရာ "ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္" ကားကို ရုိက္တုန္းက ထက္ ဒီကားက ဇာတ္လမ္း မဲ့ ပါေသးတယ္။ ဘာသာေရးမွ တကယ့္ ဘာသာေရးစစ္စစ္ႀကီးပါ။ ဒါကို လူႀကိဳက္တဲ့ ဗြီဒီယို ကားတစ္ခု ျဖစ္ လာေအာင္ ဆရာဘယ္လို ဖန္တီးမွာပါလိမ့္ဆိုၿပီး စိတ္ပူမိတာပါ။
ႏို၀င္ဘာ (၁)ရက္ေန႔ ကို ေရာက္ပါၿပီ။ တီဗြီက ဘာလာလာ မနက္အေစာႀကီး ထသူမုိ႔ ညဥ့္နက္မခံပဲ အိပ္ေနက်။ ဒီကေန႔ေတာ့ အခ်ိန္တန္လို႔ အိပ္ခ်င္တာကို ေအာင့္အည္းၿပီး ဆရာ့ကား ကို ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ ကားက (၁၀)နာရီေက်ာ္မွ လာတာပါ။

ဆရာဦးသုခ က ဘုရားသားေတာ္သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းကြမ္းအတြက္ ဘယ္လိုျပဳမူ က်င့္ႀကံ၊ ႏွလံုးသြင္းၿပီးမွ ဘယ္လို ၀မ္းမီးကို ျဖည့္ဆည္းတယ္ဆိုတာကို ေျပာျပသြားလိုက္တာ။ တစ္ကြက္ၿပီးတစ္ကြက္ အျပေတြနဲ႔ တယ္လဲ ၾကည့္ေကာင္းသကိုး၊ ဆရာျပသြားတာေတြက ဗုဒၶ ဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဘ၀င္ကို ခိုင္ေလာက္ တဲ့ အကြက္ကေလးေတြခ်ည္းမုိ႔ ဇာတ္လမ္းမရွိ တာကို ဒါရိုက္တာရဲ႕ ပညာနဲ႔ ဆရာဖန္တီးသြားပံုေတြကို မခ်ီးက်ဴး ဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ ဦးလွသာရွိရင္ ကားျပၿပီးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ၁၁နာရီေက်ာ္လို႔ သန္းေခါင္ ေရာက္ေရာက္ သူခ်က္ခ်င္း ဆရာ့ဆီ တယ္လီဖုန္းဆက္မွာပဲ။ ကိုသုခေရ ေကာင္းတယ္ဗ်ာလို႔ သူ႔အရင္ဆံုး ဖုန္းဆက္ မွာ ဧကန္ပါ။

တကယ္ ကေတာ့ ဆရာဦးသုခဟာ အသက္အားျဖင့္လည္း ၈၁ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ မ်က္စိကလည္း စာေရးႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ မသန္စြမ္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ့မွာ အလုပ္မရွိဘဲ ငိုင္ေနတာျမင္ရန္ ကၽြန္မက သိပ္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္မိတယ္။
ဆရာ အခုလို တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္ေသးတယ္ ဆိုတာကို လူအိုခ်င္း အေနနဲ႔ နားလည္ရမယ္ ဆိုရင္ နည္းတဲ့ စြမ္းအား မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအထဲမွာ အခုဆရာ့လက္ရာက အင္မတန္ႀကီး ေကာင္းမြန္ေအာင္ျမင္ေနျပန္ေတာ့ ကၽြန္မ ျဖင့္ ဘယ္လို၀မ္းသာအားရ ျဖစ္မိမွန္း မသိဘူး။

ဒါရိုက္တာ ဦးသုခ နာမည္ႀကီးတာ ဇာတ္ရုပ္ အေရြးေကာင္းတာလဲ ပါတယ္လို႔ ရုပ္ရွင္ေလာက က ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အံ၀င္ခြင္က်ေအာင္ စရိုက္နဲ႔ လိုက္ဖက္သူကို ဆရာက ေရြးေလ့ရွိသတဲ့၊ ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာရုိက္ၿပီးသား နာမည္ႀကီးကားေတြမွာ မင္းသမီး လည္း မင္းသမီးမုိ႔၊ မင္းသားလည္း မင္းသား မုိ႔၊ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရံေတြလည္း ဇာတ္ပို႔ ဇာတ္ရံေတြမုိ႔ သူ႔အကြက္နဲ႔သူ အံ၀င္လို႔ သိပ္ေကာင္း တာ ေတြပါ။

အႏို႔ေပမယ့္ အခုကား ရဟန္းစားေသာ ဆြမ္းတစ္နပ္မွာ ေရြးထားတဲ့ ဇာတ္ရုပ္ေတြ အေနတည့္လုိက္ပံုက တျခား ကားေတြတုန္းကထက္ သာတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
မိုးေတြရြာေနလုိ႔ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးဆြမ္းခံရင္း မုိး၀င္ခုိတယ္။ သပိတ္ကေလးပိုက္လို႔၊ ရဟန္းငယ္ကေလးက ျဖဴျဖဴစင္စင္နဲ႔  ဒီသကၤန္းကေလး၊ ဒီသပိတ္ကေလးနဲ႔ သူ႔ရုပ္ရည္ေလးနဲ႔က သမဏသာရုပၸ ျဖစ္လိုက္တာလို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ပဥၥင္းငယ္က ဆြမ္းတစ္နပ္အတြက္ ဘယ္လို ျပဳမူက်င့္ႀကံ ႏွလံုးသြင္းရတယ္ ဆိုတာေတြ၊ ဘုန္းႀကီး ဆိုတာ အေခ်ာင္စားေနရတယ္လို႔ ထင္ထား တဲ့ ဒကာကို ေျပာျပတဲ့အခါေတာ့ ရဟန္းဣေျႏၵေလးနဲ႔ သူေျပာပံုက ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းလိုက္ တာ။ ျမန္မာကားေတြမွာ စကားေျပာခန္းကို သဘာ၀က်ေအာင္ ေျပာတာက နည္းေသးေတာ့ ၾကည့္ရရင္ သည္းခံရတာေတြမ်ားလို႔ ေတာ္ေတာ္ ၀န္ေလးပါတယ္။

ခု မုိးခိုေနတဲ့ ရဟန္းကေလး ေျပာပံုဆိုပံုကိုေတာ့ သေဘာက်လြန္းလို႔ ဆရာ့ကို ေမးၾကည့္ ေတာ့ သူ႔ကားမွာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြ ရုပ္ရွင္နယ္ကဆုိရင္ အံ့ေက်ာ္နဲ႔ေဇာ္လင္းပဲ ပါတာတဲ့၊ တျခားဟာေတြက အရပ္သား ေတြ တဲ့ေလ။ ဒီသူငယ္က ရႈမ၀မိတင္ေအးရဲ႕ သားကေလးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီသူငယ္ကို စာက်က္ခုိင္းတာ သံုးလ ၾကာတယ္၊ မင္းသားေတြက စာမက်က္ခ်င္ဘူး မအမာရဲ႕လို႔ ဆရာက ေျပာပါေသးတယ္။ စာက်က္ခုိင္းလို႔ စာပဲ ရပါေစဦးေတာ့ ဒီဣေျႏၵမ်ိဳးနဲ႔ ဒီလို ေျပာႏိုင္ဖို႔က ဒါရုိက္တာ အကိုင္အတြယ္ ေကာင္းလြန္းလို႔ ျဖစ္ရတာေနမွာပါ။

ကၽြန္မတို႔ ဗမာကားေတြ သရုပ္ေ္ဆာင္ပံုေတြက ပိုတာေတြ၊ လိုတာေတြ၊ ဇာတ္ဆန္ ကုန္တာေတြက တစ္မ်ိဳး၊ အျပအသ က အီေအာင္၊ အုိင္ေအာင္ မရွည္သင့္ဘဲ အရွည္ဆြဲျပတတ္တာ က တစ္မ်ိဳး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္ဆင္းရဲ ရတတ္တယ္။ ခုကားမွာ ဇာတ္လမ္းမရွိဘဲနဲ႔ ဇာတ္၀င္ ျပကြက္ေတြ ကုိ ဆရာဖန္ပံု က ေကာင္းလဲေကာင္း၊ လွလဲလွ၊ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ အကူးအဆက္ေတြ ျမန္လဲျမန္မို႔ ၅၅ မိနစ္ ၾကည့္ရတဲ့ကားဟာ သူမ်ား ၂နာရီခြဲေလာက္ ျပၾကတာထက္ ျပည့္စုံပါတယ္။

"မအမာေရ၊ ေရတံခြန္ေလးတစ္ကတ္ေလာက္ လုိခ်င္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဇင္းက်ိဳက္ကိုတစ္ည ေလာက္ သြားမယ္လို႔" ေျပာတုန္းကမ်ား တက္ၾကြေနတဲ့ ဆရာ့အသံကို ဖုန္းတစ္ဖက္က နားေထာင္ ရင္း ကၽြန္မ ၀မ္းသာေနမိတယ္။ ဆရာအခုလို တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ခ်င္လာေအာင္ ဆရာ့အနား မွာ အၿမဲတမ္း ကူညီ ေနတဲ့ ရာမတို႔၊ ေမာင္ႏွင္းမုိးတို႔ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။

သံဃာတန္းႀကီး ဆြမ္းခံထြက္လာပံုကို ရုိက္ခ်င္လို႔ ျပည္မွာ ဆရာက သံဃာကို ဆြမ္းေလာင္းခဲ့တာ ၆၀၀၀ တန္ဖိုးရွိသတဲ့၊ သီဟိုဠ္က ရဟန္းတစ္ပါး အႏုရာဓကို ၾကြပံုလမ္းမွာ ေရတံခြန္ႀကီးအနီးက ျဖတ္ၾကြပံု ဇင္းက်ိဳက္သြားရိုက္တာ စရိတ္ ၄၀၀၀၀က်ပ္ေလာက္ ကုန္သတဲ့။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြကိုင္တဲ့ ေပ ယပ္ေတာင္ႀကီးေတြကလည္း အခုရွားပါးပစၥည္း ျဖစ္ေနၿပီ။ ရဟန္းေတာ္ေတြက ေပယပ္အစား စလူယပ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ကိုင္ေဆာင္ေတာ္မူေနၾကၿပီမို႔ ေပယပ္ ႀကီးေတြကို တပင္တပန္း လိုက္ရွာရတာ သထံုမွာမွ သြားေတြ႕သတဲ့။ ဆရာက အဲဒီလို အေသးစိတ္ ကေလးေတြအထိ အပင္ပန္းခံထားတယ္။ ဒါ ဆရာ့ ဥာဥ္ပဲ။

"မအမာေရ ဒီကားကို ကားဆက္ခန္းထဲ တစ္ခါ၀င္ရင္ ဆယ္နာရီေလာက္ၾကေအာင္ ဆယ္ႀကိမ္၀င္ၿပီး ေန ေပမယ့္ က်န္းမာေရးလဲ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးဗ်" လို႔လဲ ၀မ္းသာအားရ ေျပာျပပါ ေသးတယ္။
ဆရာဦးသုခ က ဒီကားကို သဒၶါတရားအျပည့္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ရိုက္တာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ပိုေကာင္းေရာေပါ့။

ကၽြန္မ တြင္ ေကာင္းေနတာလား လူငယ္လူရြယ္ေတြကေရာ ႀကိဳက္ၾကရဲ႕လား ဆိုတာ သိခ်င္လို႔ ကၽြန္မတုိ႔ဆီ ၀င္ထြက္ ေနၾကတဲ့ စာေရးဆရာ လူငယ္ေတြကို ေမးၾကည့္ရေသးတယ္။ သူတို႔လည္း ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ လူႀကီးနဲ႔ လူငယ္ဆိုတာ အေတြ႕အႀကံဳခ်င္း ကြာေတာ့ ဘ၀အျမင္ ခ်င္းလဲ ကြာဟေနတတ္လို႔ လူႀကီးေတြ ႀကိဳက္ ေပမယ့္  လူငယ္ေတြေရာ ႀကိဳက္ရဲ႕လားဆိုတာ ေမးၾကည့္ရတာပါ။
ျပည္ၿမိဳ႕ က ေဇာတိကာရာမေက်ာင္းတိုက္ႀကီးက ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ သံဃာေတြက ဒီကား ကို သာဓု ေခၚၾကသတဲ့၊ ျပည္ၿမိဳ႕သာမက မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ ပခုကၠဴၿမိဳ႕၊ ရန္ကုန္၊ မုံရြာ၊ စစ္ကုိင္း စသျဖင့္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး က သံဃာေတြေတြကလဲ ႀကိဳက္ၾကမွာပါ။ ရဟန္းသံဃာဆိုတာ သူေဌးေတြ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းထားၾကတဲ့ တုိက္ႀကီး ေတြ သီတင္းသံုးရေပမယ့္  နိစၥဘတ္ ဆြမ္းအတြက္ေတာ့ ဆင္းရဲသားလွဴတဲ့ တစ္ဇြန္းတစ္ေယာက္မ ကို အားျပဳၿပီးေန႔တုိင္း ခံယူဘုဥ္းေပးၾကတာ ဟုတ္လား ဆရာ့ကားထဲမွာ လူဆင္းရဲ သားက သမီးေလးကိုယ္ ေနေၾကးေရြးရေအာင္လို႔ သံုးႏွစ္သံုးမုိး ေငြစု လာခဲ့တယ္။

လမ္းမွာ ဆြမ္းငတ္ေတာ့မယ့္ သံဃာကိုေတြ႕ေတာ့ သူ႔သဒၶါကို မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္လို႔ ဆြမ္းထုပ္ ကို သမီး ကိုယ္ေနေၾကး နဲ႔လဲ၀ယ္ၿပီး ကပ္လွဴတယ္။ ရဟန္းက ဒါေလာက္ ဆင္းရဲတဲ့ ဆင္းရဲသား ဆြမ္းကို ငါဒီအတိုင္း ဘုဥ္းေပး လို႔ျဖင့္ မေတာ္ေလဘူး။ ရဟန္းကိစၥၿပီးဆံုးေအာင္ အရင္ က်င့္ၿပီး ရဟန္းကိစၥၿပီးတဲ့ ဘ၀နဲ႔မွ ဘုဥ္းေပးမယ္ လို႔ တရားက်င့္ႀကံ အားထုတ္တယ္။ ရဟႏၱာ ျဖစ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆြမ္းဒကာ လူဆင္းရဲကို ပရိနိဗၺာန္ စံ တဲ့အခါ ေစာင္မကူညီသြားတယ္။ ဆရာဒကာ အျပန္အလွန္ ေစတနာထားၾကတာေတြကို သိပ္သဘာ၀ က်တယ္ ဟုတ္လား။ ကၽြန္မတို႔ မႏၱေလးမွာ ရဟန္း၊ သံဃာေတြရဲ႕ ဆြမ္း၀တ္ ကြမ္း၀တ္ကို မႏၱေလးၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ ကုိယ္တတ္အားသမွ် ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာမေရြး နိစၥဓူ၀ ေလာင္းလွဴေနၾကတာေတြ ျဖစ္ေလေတာ့ "ရဟန္းစားရေသာ ဆြမ္းတစ္နပ္" ကို ၾကည့္ၿပီး သဒၶါပို ျဖစ္ရ၊ ပိုၾကည္ညိဳပီတိ ျဖစ္ရတယ္ဆရာ။ ဒီကားၾကည့္ရင္း ရတဲ့ ကုသိုလ္ေတြကို ဆရာ့အား အမွ်ေပးလုိက္ပါရဲ႕။

ၿပီးေတာ့ ဆရာဒီကားရိုက္ေနတုန္းက ကၽြန္မစိတ္ထဲ သိပ္မၾကည္တဲ့ ျပစ္မွားမႈအတြက္ ဆရာက "ဦးေပါင္းက်ား ႏွင့္ ျမင္းက်ားရွင္ကို လိုက္ဖမ္းၾကစမ္း" လို႔ အေလာင္းစည္းသူမင္းႀကီး ေစလႊတ္သလို ေစလႊတ္တာ ကၽြန္မတို႔ ခံလိုက္ရၿပီမို႔ ဆရာ မအိုေသးတာကို ကၽြန္မတို႔ ျမင္ပါ ေတြ႕ပါၿပီ ဆရာ။ ကိုအံ့ေက်ာ္ ရႈမ၀ မတင္ေအးတုိ႔ သားအမိသံုးေယာက္နဲ႔ ကိုေဇာ္လင္း သားအဖ ကိုလဲ ဆရာ့ပါရမီ၀ိုင္းျဖည့္ၾကသလိုမို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဆရာက ဒီကားၿပီးရင္ "အေမစားရတဲ့ ထမင္းတစ္နပ္" ကို ရိုက္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီ ဟာကေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ေျပာတတ္တဲ့ ဆရာ့အေၾကာင္းပဲ။ ဒီဟာက ဒါရိုက္တာရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိျဖစ္ေလေတာ့ ဘာသာေရး ကားေတြထက္ စိုျပည္မွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ဘ၀ကလည္း စိုျပည္တယ္ ဟုတ္လား။

သူႀကီး နဲ႔ ကြဲလာတဲ့ သူႀကီးကေတာ္က သူ႔သားေလးကို သူႀကီးက ဘုရာထူးရတဲ့ ရာထူး ရာခံမ်ိဳး ၿမိဳ႕အုပ္ ၀န္ေထာက္ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဆရာ့ကို ေက်ာင္းထားတယ္၊ စီးပြားက ျဖစ္ေနေလေတာ့ ဖေအမရွိတဲ့သား ျဖစ္ ေပမယ့္ ေရႊေပၚျမတင္ ဆရာ့ကို ေမြးတယ္။ ဆရာက စာေကာင္းေကာင္း မသင္ဘဲ သိသိက္ဆရာ ေနာက္ လိုက္တယ္။ ဆုိင္းေနာက္ လိုက္တယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မိန္းမ ယူတယ္။ မေအစီးပြားပ်က္လို႔ ပင္ပန္းတဲ့ ဘ၀ေရာက္တာကို ဆရာကိုယ္တိုင္က စာေရးဆရာဘ၀ ေပါက္စမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔မို႔ အေမ့ကို တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မေထာက္ပံ့ မကူညီႏိုင္ခဲ့ဘူး။ တစ္ေန႔ ဒုလႅဘရန္ဟန္း၀င္၀တ္ေတာ့မွ ဆြမ္းခံၿပီး အေမ့ကို သပိတ္ ထဲက ဆြမ္းနဲ႔ ထမင္းတစ္နပ္ လာေကၽြးတယ္။ အလြမ္းေရာ၊ အေသာေရာစုံတဲ့ ဆရာ့ အျဖစ္အပ်က္ ကေလးေတြကို ဆရာက ဗြီဒီယိုရိုက္ဦးမယ္ဆိုေတာ့ ဒီကားက ေကာင္းမွာ သိပ္ေသခ်ာေနတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ထ မွာ ကၽြန္မတုိ႔ ၾကည့္မယ္ဆရာ။

ဆရာ အသက္ရွည္ၿပီး တုိင္းျပဳျပည္ျပဳကားေတြ အမ်ားႀကီး ရုိက္ေနႏိုင္ပါေစ။

လူထု ေဒၚအမာ
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ (၁၉၉၀)

.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မဝင္းျမင္႔ ၏ ျမေသလာေတာင္ ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္ အပိုင္း (၂၆)

အခန္း (၁၀)

ညီေလးေရ ... ညီေလး
ၿခံ၀မွ ဟစ္ေခၚလုိက္ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္အသံေၾကာင့္ ကုိေစာေအာင္သည္ အိမ္ငယ္ေပၚမွ ေျပးဆင္းလာကာ ပိတ္ထားေသာ ၿခံတံခါးကုိ ဖြင့္ေပးရင္း ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ပါလာေသာ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ကုိ အကဲခတ္လုိက္၏။ သူ႔ အေဖနဲ႔ အေမ ထင္ပါရဲ႕ဟု ေတြးလုိက္မိသည္။
" အစ္ကုိ ဒီပစၥည္းေတြ နဲ႔ ဘယ္လုိ သယ္လာခဲ့သလဲ "
ကုိေစာေအာင္ က အိပ္ရာႏွစ္လိပ္၊ ေသတၱာႏွစ္လံုး၊ ထန္းေခါက္ဖာ တစ္ခုႏွင့္ သားေရလက္ဆဲြေသတၱာတစ္ လံုး စုပံုထားသည္ကုိ ၾကည့္ရင္း ေမးလုိက္၏။

" ဆုိကၠားသမားကုိ ပုိက္ဆံပုိေပး၊ ေတာင္းပန္ၿပီး ဒီအေရာက္ သယ္ခဲ့ရတာေပါ့ ညီေလးရာ၊ အဘေရာ ေန ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ႏႈတ္ခြန္းတံု႔ျပန္လုိက္၏။
" ေနေကာင္းတယ္အစ္ကုိ၊ မနက္ကပဲ အစ္ကုိ႔ကုိ သတိရေၾကာင္း အေဖက ေျပာေသးတယ္ "
ကုိေစာေအာင္က ေျပာၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ပါလာေသာ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ...
" ဒါ အစ္ကုိ႔မိဘေတြလား "
ဟု ေမးလုိက္၏။

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္ ...
" အိမ္ေပၚေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့ ညီေလးရာ၊ သူတုိ႔ အိမ္ေပၚ အရင္သြားႏွင့္ ပါေစ၊ ဒီပစၥည္းေတြ အစ္ကုိနဲ႔ညီေလး ႏွစ္ေခါက္စီေလာက္ေတာ့ သယ္ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ "
ဟု ေျပာလုိက္၏။
" သယ္ႏုိင္ပါတယ္၊ အစ္ကုိက ေပါ့တဲ့ပစၥည္းသယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေလးတဲ့ပစၥည္းသယ္မယ္ "
လူေတြေရာ ပစၥည္းပါ အိမ္ေပၚ အားလံုး ေရာက္ၾကေသာအခါ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ သူေခၚလာခဲ့ေသာ အဘုိးႀကီး အား ...
" ဒီအထိ ကၽြန္ေတာ္ ဦးႀကီးကုိ ေခၚလာတဲ့ကိစၥ အခုခ်က္ခ်င္း ေရလည္ပါလိမ့္မယ္၊ ဒီမွာညီေလး၊ အဘအိပ္ ေန သလား "
ဟု အဘုိးႀကီးႏွင့္ ကုိေစာေအာင္အား စကားတစ္ဆက္တည္း ေျပာလုိက္၏။ ေဒၚမံႈကား ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ အရိပ္ အကဲ ကုိၾကည့္ကာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာပင္ ထုိင္ေနသည္။

" အေဖ ပုတီးစိပ္ အပတ္မျပည့္ေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္ "
ကုိေစာေအာင္က ေျပာရင္း ဖခင္ ဦးေစာခုိင္႐ွိရာ အခန္းဆီသုိ႔ ေစာင္းင့ဲၾကည့္လုိက္ၿပီး ...
" ေဟာ အေဖ ပုတီးစိပ္ ျပည့္ၿပီထင္တယ္ "
ဟု ေျပာလုိက္၏။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ဦးေစာခုိင္႐ွိရာ အခန္းတြင္းသုိ႔ သြက္လက္စြာ ၀င္သြားေသာအခါ ဦးေစာခုိင္ကလည္း စိပ္ပုတီးကုိ ေခါင္းအံုးေအာက္မွာထားၿပီး အခန္းျပင္ထြက္မည့္ဆဲဆဲ ျဖစ္၏။
" အဘ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာပါၿပီ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ႐ုိေသစြာ ႏႈတ္ဆက္ကာ ဦးေစာခုိင္အား အခန္းအျပင္သုိ႔ ယုယစြာ တဲြေခၚလာေလသည္။

" ေအး ... ေအး ... က်န္းက်န္းမာမာ ျပန္ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာတယ္ ေမာင္ရင္ "
ဦးေစာခုိင္က တံု႔ျပန္ေျပာဆုိကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ တဲြေခၚရာသုိ႔ အလုိက္သင့္ ပါလာသည္။
" ဒီမွာ ဦးႀကီး ဦးႀကီးေတြ႕ခ်င္တဲ့ လူကေလးေလ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က အခန္းထဲမွထြက္၍ အျပင္ေရာက္လွ်င္ပင္ သူေခၚလာေသာ အဘုိးႀကီးအား လွမ္းေျပာ လုိက္၏။
" ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ေမာင္ရင္ ... "
ထုိင္ေနေသာ အဘုိးႀကီးက နားမလည္သလုိ ေမးလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဘာမွ် မေျဖဘဲ ဦးေစာခုိင္အား သူ ေခၚလာေသာ အဘုိးႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရာမွာ ထုိင္ေစလုိက္၏။ အဘုိးႀကီးႏွင့္ ဦးေစာခုိင္သည္ အ့ံ အားသင့္ဟန္ျဖင့္ အတန္ၾကာစြာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ စုိက္ၾကည့္ေနၾကၿပီးမွ ...။

" လူေလး ... ကုိေစာခုိင္ ... "
" အဘ ဦး ... "
ဟူေသာအသံမ်ား ၿပိဳင္တူထြက္လာကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ငုိေႂကြး လုိက္ၾကသည္။ မ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္မွာ ဇာတ္ေၾကာင္း သိၾကၿပီးျဖစ္၍ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ မ်က္ရည္ လည္ေနၾကသည္။ ေဒၚမံႈကား အံ့ၾသစိတ္႐ႈပ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေငးၾကည့္ေနသည္။

အဘုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္က ေ႐ွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ကုိ မ၀ႏုိင္ေအာင္ အေဆြးဋီကာခ်ဲ႕ေနစဥ္မွာ ေနာက္ေဖး မီးဖုိေခ်ာင္ တြင္ကား ေဒၚမံႈ၊ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တက္ညီလက္ညီ စားေသာက္ဖြယ္ မ်ား ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကရင္း ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ညီအစ္ကုိအရင္းသဖြယ္ အေပး အယူ ေျဖာင့္ျဖဴး စြာ တုိင္ပင္ ေျပာဆုိေနၾကသည္ကုိ ေဒၚမံႈသည္ အလုပ္လုပ္ေနရာက တစ္ခြန္းမွ စြက္ဖက္ ေမးျမန္းျခင္း မျပဳေခ်။ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ နားေထာင္ျခင္းျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ သိတန္သေလာက္ သိၿပီျဖစ္၏။

" ညီေလး အစ္ကုိ႔ေဒၚႀကီးရယ္၊ ဦးဘုိးဦးရယ္၊ အဘရယ္ အိမ္မွာ တစ္စည္းတစ္လံုးတည္းထားခဲ့မယ္ဆုိရင္ တုိ႔ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ ျမေသလာေတာင္ကုိ သြားဖုိ႔ အဆင္ေျပေရာ မဟုတ္လား ညီေလးရဲ႕ "
" ဒီလုိဆုိ အေဖ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေအးရတာေပါ့ အစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခရီးထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ တုိင္း ျပည္မွာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ျဖစ္ေနဦးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒူးရင္းၿခံက လူေနလဲေ၀း၊ ၿမိဳ႕စြန္လဲ က်၊ ေတာင္ ရိပ္ကလဲ ကာကြယ္ေနေတာ့ ေကာင္းေကာင္းလြတ္ႏုိင္ပါတယ္၊ လုိလုိမယ္မယ္ ပုန္းက်င္းတစ္ခုေတာ့ တူး ေပးခဲ့ဦးမယ္ေလ၊ အမုိးနဲ႔ အခင္းနဲ႔ လံုလံုၿခံဳၿခံဳေပါ့ အစ္ကုိ မသင့္ဘူးလား ... "
" ေကာင္းတာေပါ့ညီေလးရ၊ နက္ျဖန္ ကစတူးမယ္ ... အစ္ကုိ ညီေလး ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ဂ႐ုစုိက္လုပ္ရင္ မၾကာ ပါဘူး ေဆာင္႐ြက္စရာ အားလံုး ၿပီးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျမေသလာေတာင္ကုိ ခရီးထြက္ၾကတာေပါ့၊ မဟုတ္လား ညီေလး ... "

" ထြက္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္အစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္က အၾကမ္းေနလာတဲ့လူမုိ႔ ေတာေတာင္ခရီးကုိ မမႈပါ ဘူးအစ္ကုိ အပင္ပန္းခံႏုိင္မွ လုိက္ပါ "
" ဒါေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္ ညီေလးရာ၊ ေယာက္်ားပဲ အစ္ကုိစိတ္ကုိ ခုိင္ခုိင္ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ၊ ဒါေၾကာင့္ လုိလုိမယ္မယ္ ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ႏွစ္လက္၊ ေျခာက္လံုးျပဴးႏွစ္ဖက္ ရေအာင္ ႀကိဳးစား၀ယ္လာခဲ့တယ္၊ ေတာေတာင္ထဲမွာ လုိမယ္ထင္တဲ့ေဆးေတြလဲ အစ္ကုိ စံုေအာင္ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ဒီမ်ာ က်န္ရစ္သူေတြ မပူမပင္စားဖုိ႔လဲ ေဟာဒီ အစ္ကုိ ေဒၚႀကီးကုိ ေငြေၾကး အျပည့္အစံုေပးၿပီး မွာၾကားထားၿပီးပါၿပီ ညီေလးရဲ႕။

" ဟာ ... သိပ္ေကာင္းတာေပါ့အစ္ကုိ၊ ေငြေၾကးက အေရးမႀကီးပါဘူး၊ အေဖ့ဆီမွာပဲ သင့္ေတာ္ သေလာက္ ႐ွိပါတယ္ ေသနတ္ေတြပါလာတာ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ၊ ေတာထဲေတာင္ထဲသြားရင္ လက္နက္ကေတာ့ ပါမွ အစ္ကုိရဲ႕၊ ဓားတစ္ေခ်ာင္းစီလဲ ယူသြားဦးမွ "
" ဟုတ္တယ္ ... ညီေလး၊ ဓားလဲယူသြားမယ္၊ ဒါထက္ ညီေလး ေသနတ္ေကာင္းေကာင္း ပစ္တတ္တယ္ ေနာ္ "
" ေျခာက္လံုးျပဴးေရာ၊ ႏွစ္လံုးျပဴးေရာ၊ ေကာင္းေကာင္း ထုိင္တတ္တယ္၊ က်ည္ဆံ ထည့္တတ္တယ္၊ ဘယ္လုိ ပစ္ရမယ္ဆုိတာ သိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါမွေတာ့ မပစ္ဖူးေသးဘူး၊ အစ္ကုိရဲ႕ ... "
" ဟင္ ... ညီေလးမ်ာ ေသနတ္႐ွိသလား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ အေမးကုိ ကုိေစာေအာင္က ရယ္ေမာရင္း ေျဖလုိက္သည္။

" ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေသနတ္တစ္လက္မွမ႐ွိဘူးအစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံမွာ မင္းဂြတ္သီး၊ ၾကက္ေမာက္သီး၀ယ္ရင္း အျပင္းေျပလည္ပတ္ရင္း မၾကာခဏ လာတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴ သစ္ေတာအေရးပုိင္ လင္မယားေရာက္လာရင္ ေသနတ္ေတြ ပါလာတတ္တယ္ သူတုိ႔ေနာက္ပါးက ေသနတ္ထမ္းပါလာတဲ့ အေခၽြ အရံေတြနဲ႔ ေလေပးေျဖာင့္လုိ႔ ေသနတ္ကုိင္ ၾကည့္ခြင့္ရၿပီး နားလည္ထားတာ အစ္ကုိရဲ႕ "
" ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီေလးရယ္၊ ေသနတ္ကုိင္က်င္လည္ၿပီး ျဖစ္ေနတာ အစ္ကုိ ၀မ္းသာတယ္၊ ပစ္တာ မခဲ ယဥ္းပါဘူး၊ ညီေလးနဲ႔အစ္ကုိ တစ္ေယာက္ကုိ ေျခာက္လံုးျပဴးတစ္လက္စီ၊ ႏွစ္လံုးျပဴး တစ္လက္စီ၊ ဓားတစ္ ေခ်ာင္းစီ ပါတယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ လံုၿခံဳေနၿပီ ညီေလးရဲ႕ "

ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ လက္ကလည္း အလုပ္လုပ္၊ ႏႈတ္ကလည္း တုိင္ပင္ေျပာဆုိေနၾကရာမွ ...
" ကဲ ... ကဲ ... ေျပာရင္းဆုိရင္း ခ်က္လုိ႔ျပဳတ္လုိ႔လဲ ၿပီးပါၿပီ ထမင္းပဲျပင္ၾကစုိ႔၊ တုိ႔ကေတာ့ ခရီးပန္း ေမာ လာတဲ့လူမ်ိဳး ဆာၿပီေဟ့ "
ဟု ေဒၚမံႈ ေျပာသံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း သေဘာတူပင္ ...
" ဟုတ္ကဲ့ "
" စားၾကတာေပါ့ ေဒၚႀကီးမံႈ "
ၿပိဳင္တူ ေျပာလုိက္ၾကေလသည္။
----------------------------------
အခန္း (၁၁)

ေတာတန္း ေတာင္ေကြ႕၊ မႈန္၍မိႈင္းရီ၊ ျမဴခုိးခ်ီလ်က္၊ လွ်ိဳတစ္ဘက္၊ ေျမာင္တစ္ဘက္၊ ခါးပန္းထက္၊ ဖ်န္း ပက္က်သြန္၊ ေရတံခြန္တုိ႔၊ ေထြသြန္ရစ္ေခြ လြမ္းဖြယ္သာေထြေသာ ေရေျမေတာေတာင္မွာ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေမွာင္ေနသည္။
ခ်စ္သူ ခင္ခင္ေလးကုိ ျမင္ေယာင္တမ္းတကာ လြမ္းလ်ေသာစိတ္ျဖင့့္ ကုိမ်ဳိးခုိင္သည္ က်ိတ္၍သာ ပူ ေဆြးေနမိေတာ့၏။ ဦးေစာခုိင္ေျပာလုိက္ေသာ ခရီးလမ္းစဥ္အတုိင္း မွန္းဆကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေစာင္တုိ႔ လုိက္လာခဲ့၍ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ေရာက္ေနသည္မွာ တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လနီးပါး မွ်ၾကာျမင္ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။
ႏွစ္ေယာက္သား ေျမပံုကုိၾကည့္လုိက္၊ အိမ္ေျမႇာင္ျဖင့္အရပ္ေဒသကုိ မွန္းဆလုိက္ျဖင့္ လာခဲ့ၾကသည္။

ဦးေစာခုိင္က ခရီးလမ္းစဥ္ကုိ ေသခ်ာစြာ မွတ္မိေနသည့္အေလ်ာက္ တိက်စြာ ေျပာျပလိုက္ေသာ္လည္း ႏွစ္ ေပါင္းမွာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ အခ်ိဳ႕ အမွတ္အသားမ်ားက ဦးေစာခုိင္ေျပာသည့္အတုိင္းေတြ႕သည္။ အခ်ဳ႕ အမွတ္အသားမ်ားမွာ လံုး၀ ႐ွာမရ၊ မေတြ႕ရေခ်။
ေတာေတာင္အတြင္းမွာ ေတြ႕ရေသာ အမဲသားငါးေကာင္းမ်ားကုိ ပစ္ခတ္စားေသာက္ျခင္းမျပဳရန္ ဦးေစာခုိင္က တင္းၾကပ္စြာ မွာၾကားလုိက္သည္ကုိ စဲြၿမဲစြာ လုိက္နာခဲ့ေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ သည္ တ၀ဲလည္လည္ လာခဲ့ရာ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ႐ြာသိမ္႐ြာငယ္ ကေလးမ်ားေတြ႕လွ်င္ ဆန္ႏွင့္ဆားကုိ အထူးဂ႐ုစုိက္႐ွာေဖြကာ ၀ယ္ယူရသည္။
ဆန္၀ယ္၍ ရသည့္အခါ ထမင္းခ်က္ ဆားနယ္ကာ အေျခာက္လွန္းၿပီး လြယ္အိတ္တြင္ ထည့္ကာ တစ္ေယာက္က ထမင္းလြယ္အိတ္၊ တစ္ေယာက္က ေရဘူးလြယ္ကာ ေသနတ္ကုိယ္စီ၊ ဓားကုိယ္စီျဖင့္ ခရီး ဆက္ၾကျပန္၏။

ေပစာ၏ အဆုိအတုိင္း ဦးေစာခုိင္၏ စကားအတုိင္း ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ေျမႇာင္ကုိၾကည့္ကာ အေ႐ွ႕ေတာင္ ယြန္းယြန္းဆီသုိ႔ ဦးတည္လုိက္လာၾကရာ သံုးလေက်ာ္မွ် ၾကာေညာင္းသြားၾကျပန္သည္။
လမ္းဟူ၍ မ႐ွိဘဲ ေသာႏုတၳိဳရ္မုဆုိး ဆဒၵန္အုိင္သြားသလုိ ေခ်ာက္ကုိခုန္ေက်ာ္၊ ညႊန္ေပၚတံုးခင္း၊ ထံုးအင္း ျမစ္ေရ၊ တားဆီးေနလည္း၊ ေလွလုပ္၍ကူး ဟူေသာ ဦးပုညဆုိထားသည့္စာအတုိင္း ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ လမ္း ထြင္ၿပီး သြားေနရာမွ တစ္ခုေသာ ေတာင္ကမ္းပါးယံတြင္ လူေလးငါးေယာက္စာမွ် ေခ်ာင္ခ်ိစြာေနႏုိင္ေသာ ေက်ာက္ဂူတစ္ခုကုိ ေတြ႕ရသည္။

ထုိေနရာသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ပင္ တစ္သက္လံုး ၿမိဳ႕ေပၚမွာသာ ႏုႏုနယ္နယ္ ေနလာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ပန္းဖ်ား ဖ်ားေလေတာ့သည္။ ေက်ာက္ဂူ႐ွိရာ ေတာင္ကမ္းပါးယံကုိပင္ မတက္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။
ေတာင့္တင္း သန္စြမ္းေသာ ကုိေစာေအာင္က ပစၥည္းေရာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ေရာ ေက်ာက္ဂူ႐ွိရာသုိ႔ ထမ္းၿပီး တင္လာခဲ့သည္။

ေက်ာက္ဂူအတြင္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ပါလာေသာ ေစာင္ႏွစ္ထည္အနက္ တစ္ထညကုိ ခင္းကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ကုိ သိပ္ၿပီး တစ္ထည္ကုိ ၿခံေပးထားၿပီး ကုိေစာေအာင္သည္ မီးဖုိလုိက္၏။ ေတာင္ေစာင္းတြင္ ေပါက္ေနေသာ ၀ါးပုိး႐ံုတစ္႐ံုမွ ႀကီးမားေသာ ၀ါးတစ္လံုးကုိ ခုတ္ယူကာ ၀ါးက်ည္းေတာက္ ျပဳလုပ္ၿပီး ကမ္းပါးယံ ေအာက္ေျခမွာ႐ွိေသာ စမ္းေခ်ာင္းမွေရကုိ ဆင္းခပ္ၿပီး မီးဖုိထဲမ်ာ ေရအျပည့္ ၀ါးက်ည္ေတာက္ကုိ ေထာင္ၿပီး တည္ထားလုိက္၏။

ထုိ႔ေနာက္ ကုိေစာေအာင္သည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား အသာအယာ သြားေရာက္စမ္းသပ္ၾကည့္သည္။ အဖ်ား႐ွိန္ သိပ္မ႐ွိဘဲ ပင္ပန္းလွေသာေၾကာင့္ အားကုန္ေနဟန္တူေၾကာင္း အကဲခတ္မိေသာအခါ ကုိေစာေအာင္မွာ စိတ္သက္သာရာရသြားေလသည္။

ရက္အနည္းငယ္မွ် ဤဂူမ်ာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး အနားယူလုိက္လွ်င္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ က်န္းမာလာႏိုင္သည္ကုိ ေတြးမိ ၍ ေစာေစာကေလာက္ စိတ္မပူေတာ့ေခ်။ မီးဖုိထဲမွ ၀ါးက်ည္းေတာက္တြင္ ေရဆူလာေသာအခါ ကုိေစာ ေအာင္သည္ ထုိ၀ါးကည္ေတာက္ကုိ ထုတ္ယူကာ အေအးထားလုိက္ၿပီး ေရထည့္ထားေသာ အျခား၀ါးက်ည္ေတာက္မွာ ထမင္းေျခာက္မ်ား ထည့္ကာ ဆန္ျပဳတ္သလုိ မီးဖုိထဲထည့္ၿပီး ျပဳတ္လုိက္၏။
 ညီေလး
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ေခၚသံေၾကာင့္ မီးဖုိနားမွာ ဆန္ျပဳတ္ကုိ ဂ႐ုစုိက္ေနေသာ ကုိေစာေအာင္က အေျပးအလႊား ထသြား လုိက္၏။

 ကၽြန္ေတာ္ ႐ွိပါတယ္ အစ္ကုိ၊ ေနလုိ႔ သက္သာရဲ႕လား
ကုိေစာေအာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္အား အစ္ကုိရင္းသဖြယ္ ယုယစြာဖက္ၿပီး ေမးလုိက္၏။
 ေအးကြယ္၊ နည္းနည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိ႔လား မသိဘူး၊ ေနလုိ႔ သက္သာတယ္၊ ညီေလး ဘာလုပ္ေနလဲ
 အစ္ကုိ ေဆးေသာက္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရေႏြးလဲ တည္ၿပီးၿပီအစ္ကုိ၊ အခု ထမင္းေျခာက္ ျပဳတ္ထားတယ္၊ အစ္ကုိ ေဆးေသာက္လုိက္ဦး
ကုိေစာေအာင္က ၾကင္နာစြာ ေျပာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ေဆးတုိက္လုိက္၏။

 ခဏေနရင္ ထမင္းေျခာက္ ႏူးပါလိမ့္မယ္၊ အစ္ကုိဆာၿပီလား
 အဆာပါဘူး ညီေလးရာ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ၊ ညီေလး ပင္ပန္းေနၿပီ
တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ယုယငဲ့ညႇာစြာျဖင့္ ေက်ာက္ဂူေဘးမွာ ေလးငါးရက္မွ် ေနမိေသာအခါ ကုိမ်ိဳးခုိင္ မွာ ေကာင္းစြာ က်န္းမာလာသည္။
 အစ္ကုိ ဒီေက်ာက္ဂူမွာ တစ္ခ်ိန္က လူေနသြားဖူးတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆတယ္အစ္ကုိ၊ ေျခရာလက္ရာ အစအနေတြ႕တယ္အစ္ကုိ
ဂူတြင္ တစ္ပတ္ေက်ာ္မွ် အနားယူၿပီး ထြက္ခြာမည့္ေန႔တြင္ ကုိေစာေအာင္က ေျပာလုိက္၏။

 ဟုတ္တယ္ ညီေလး ... အစ္ကုိလဲ ထင္တယ္၊ ဂူအ၀က ေက်ာက္တံုးႀကီးအနားမွာ ေျမႀကီးထဲျမဳပ္ေနတဲ့ ဒန္အုိး တစ္လံုး ေတြ႕တယ္ ညီေလးရဲ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးတင္ ေပၚေနလုိ႔ အစ္ကုိ ဓားနဲ႔ထိုးေကာ္လုိက္ေတာ့ ဒန္အုိး ျဖစ္ေနတယ္၊ ေဆြးၿပီးေပါက္ကဲြပ်က္စီးေနပါၿပီ၊ ဟုိေက်ာက္တံုးႀကီးနားမွာေတြ႕လား ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာၿပီး လက္စျဖင့္ ညႊန္ျပလုိက္သည္။ ကုိေစာေအာင္က လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။
" ေတြ႕တယ္အစ္ကုိ၊ ေနာက္ၿပီး အစ္ကုိ ဖ်ားေနတုန္းက ဂူထဲ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ စုတ္ၿပဲေနတဲ့ ဘြတ္ဖိနပ္တစ္ရံ နဲ႔ ပစ္ၿပီးသား က်ည္ဆန္အခံြ ေလးငါးခုေတြ႕တယ္၊ ေဟာဟုိဂူေထာင့္ထဲမွာ ၾကည့္မလား အစ္ကုိ၊ ဖိနပ္ကေတာ့ ေဆြးေနပါၿပီ"

" ေနပါေစ ညီေလးရယ္၊ လူေနဖူးေၾကာင္း ေသေသ ခ်ာခ်ာ သိရၿပီပဲ၊ ေတာပုန္းဓားျပေတြနဲ႔ တူပါတယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ စကားျပတ္သြားကာ အတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ...
" အစ္ကုိ ေကာင္းေကာင္း ေနေကာင္းၿပီေနာ္ "
ဟု ကုိေစာေအာင္က ေမးလုိက္၏။
" ေနေကာင္းပါၿပီ ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျဖလုိက္၏။

" ေဆာင္႐ြက္မယ္လုိ႔ ရည္႐ြယ္ထားတဲ့ကိစၥ ၿပီးေျမာက္သြားရင္ တာ၀န္ေပါ့တယ္အစ္ကုိ၊ မနက္ျဖန္ ခရီးဆက္ ခ်င္တယ္၊ အစ္ကုိ႔က်န္းမာေရး စိတ္ခ်ရပါ့မလား "
" လုိက္ႏုိင္ပါတယ္ ညီေလးရာ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔သည္ လံု႔လ၀ီရိယ ဇဲြျဖင့္ အားခဲလာၾကသည္။ တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံဘယ္ေျပး မလဲဟူေသာ ထံုးကုိ ႏွလံုးမူကာ တေ႐ြ႕ေ႐ႊ႕လာခဲ့ၾကရာမွ နက္ေခါင္လွေသာ ေတာတြင္းတစ္ေနရာမွာ ေလး ငါးအိမ္မွ် စုေနေသာ ကရင္႐ြာကေလး တစ္႐ြာကုိ ေတြ႕ၾကရ၏။ အစားရိကၡာကုိလည္း စုေဆာင္းရင္း လမ္း ခရီးအေျခအေနကုိလည္း စံုစမ္းရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ထုိ႐ြာကေလးကုိ ေခတၱမွ်၀င္ေရာက္ၾကေလသည္။ ကရင္ဘာသာစကားကုိ တတ္ေျမာက္ၿပီးျဖစ္ေသာ ကုိေစာေအာင္ေၾကာင့္ ဆက္ဆံေရးမွာ လြယ္ကူေပသည္။

" နင္တုိ႔ ဘယ္ကလာၿပီး ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ "
အစြန္ဆံုး တဲအိမ္ငယ္တစ္ခုကုိ ၀င္မိလွ်င္ပင္ အုိမင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ကရင္မႀကီးက ပါးၿမိဳင္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ ေမႊးဗရပ်စ္ မတုိမ႐ွည္ျဖစ္ေနေသာ ဆံပင္မ်ားျဖင့္ ေပေရညစ္ႏြမ္းေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္အား ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ေမးလုိက္၏။
" တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ခရီးသည္ေတြပဲအေမ၊ ခဏထုိင္ပါရေစ "
ကုိေစာေအာင္ကေျပာၿပီး ခြင့္ေတာင္းလုိက္သည္။
" ေအး ... ထုိင္ၾက၊ ဘယ္သြားၾကမွာလဲ "
ကရင္အမယ္ႀကီးက ထုိင္ခြင့္ေပးၿပီး ေမးလုိက္ျပန္၏။

" ဟုိ ... ေနာင္စငဲ့ဆုိတဲ့ေတာင္ကုိ သြားမွာ အေမ ... အေမ သိလား၊ ဘယ္နားဆီမွာ႐ွိလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေ၀း သလဲ "
ကုိေစာေအာင္၏ အေမးေၾကာင့္ ကရင္မႀကီး မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။
" ဘာ ေနာင္စငဲ့ ဟုတ္လား "
အမယ္ႀကီးက ထိတ္လန္႔အံ့ၾသသံျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ဟုတ္တယ္ အေမ "
" ေ၀း ... နင္တုိ႔ ေသလိမ့္မယ္၊ မသြားၾကနဲ႔ "
အမယ္ႀကီးက တားျမစ္လုိက္၏။

" ဘာေၾကာင့္လဲ အေမ "
ကုိေစာေအာင္က သိလုိေဇာျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကရင္စကား မတတ္သည့္အေလ်ာက္ ကုိေစာ ေအာင္ႏွင့္ အမယ္ႀကီး ေျပာေနသည္ကုိ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။
" ေနပါဦး၊ နင္တုိ႔က ဘာလူမ်ိဳးလဲ "
အမယ္ႀကီးက စူးစမ္းဟန္ျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" ငါက ကရင္၊ သူကလဲ ကရင္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူက လူျဖစ္ေစတည္းက စကားမေျပာတတ္ဘူး၊ အ ေနတယ္ "
ကုိေစာေအာင္က အမယ္ႀကီးကုိ အေျဖေပးၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္အား စကားမေျပာဘဲေနရန္ ပါးစပ္ကုိ မသိမသာ လက္ညိဴးႏွင့္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ပိတ္ျပသျဖင့္ အကင္းပါးေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က စကားတစ္လံုးမွမေျပာဘဲ တိတ္ တိတ္ပင္ ေနလုိက္၏။ ကရင္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း ပါလားဟူေသာ အသိျဖင့္ အမယ္ႀကီးက ေလးနက္ေသာ အသံ၊ ေစတနာထားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေျပာျပလုိက္၏။

" ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဆံပင္၀ါ၀ါ မ်က္လံုးျပာျပာနဲ႔ လူေလးေယာက္ လာဖူးတယ္ဟဲ့၊ အဲဒီ ေနာင္စငဲ့ဘက္ကုိ သြားၾကတ္ယ၊ ဘာသြားလုပ္တယ္ဆုိတာေတာ့ တုိပမသိဘူး၊ လမ္းျပပါလုိ႔ တုိ႔႐ြာက ကရင္တစ္ေယာက္ကုိ ပုိက္ဆံအမ်ားႀကီးေပးၿပီး ေခၚသြားတယ္၊ ရက္ ေပါင္း အမ်ားႀကီး ၾကာေတာ့ တုိ႔႐ြာက ပါသြားတဲ့ ကရင္ျပန္ေရာက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔နံ႐ုိးၾကားမွာ အနာ ႀကီးျဖစ္လာတယ္၊ ေနာင္စငဲ့ က လူေတြက ဒူးေလးနဲ႔ ပစ္လုိက္တဲ့ အနာလုိ႔ ေျပာတာပဲ၊ ျပန္ေရာက္ၿပီး မၾကာ ပါဘူး၊ အဲဒီကရင္လဲ အနာနဲ႔ေသေရာဟဲ့ "
" ဟုိလူေလးေယာက္ကေတာ့ အေမ "
ကုိေစာေအာင္က စိတ္၀င္စားစြာ ေမးလုိက္သည္။

" ေအး ... တုိ႔လဲ သိခ်င္တာနဲ႔ ၀ုိင္းေမးၾကတယ္၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ သူတုိ႔အားလံုး ေရာက္တယ္တဲ့ကြယ့္၊ ေနာင္စငဲ့က လူေတြက ဒူးေလးနဲ႔ပစ္၊ အဲဒီလူေလးေယာက္က ဘာမွန္း မသိဘူး၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အသံေတြျမည္တဲ့ဟာနဲ႔ ျပန္ပစ္ေတာ့ ေနာင္စငဲ့က လူေတြလဲေသ၊ သူတုိ႔ ေလးေယာက္လံုးလဲ ေသတယ္တဲ့ "
အမယ္ႀကီးက စကားမ်ားေၾကာင့္ ကုိေစာေအာင္သည္ လမ္းခရီး ေတာင္ကမ္းပါးယံ ေက်ာက္ဂူထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ က်ည္ဆန္ခံြမ်ားကုိ သတိရမိသိျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္၏။
" သူတုိ႔ ဘာသြားလုပ္တယ္ဆုိတာ အဲဒီလမ္းျပက မေျပာဘူးလား အေမ "
ကုိေစာေအာင္က ေမးလုိက္သည္။

" မသိပါဘူးကြယ္၊ ေနာင္စငဲ့က ေတာင္ခၽြန္ခၽြန္ႀကီး တစ္ခုေပၚကုိ တြယ္တက္ၾကရင္းက ပစ္ၾကခတ္ၾကၿပီး ေသၾကတယ္လုိ႔ ေျပာတာပဲဟဲ့ "
အမယ္ႀကီးက စကားျဖတ္ကာ တိတ္ေနလုိက္ၿပီးမွ ...
" နင္တုိ႔ကေတာ့ ဘာသြားလုပ္မွာလဲ " ဟုေမးလုိက္၏။
" တုိ႔ေဆြမ်ိဳးေတြ ႐ွိတယ္ဆုိလုိ႔ သြား႐ွာမလုိ႔ပါ၊ ေနာင္စငဲ့က ဘယ္ေလာက္ေ၀းသလဲ အေဖ၊ လမ္းသိရင္ ျပလုိက္စမ္းပါ "
ကုိေစာေအာင္က ဆီေလ်ာ္ေအာင္ေျဖၿပီး ေတာင္းပန္လုိက္၏။

" ငါေတာ့ သြားလဲမသြားဘူး၊ ဘယ္နား ႐ွိမွန္းလဲမသိဘူး၊ အဲ ဟုိလမ္းျပတဲ့အေကာင္ မေသခင္က ေျပာသံ ၾကားလုိက္ရတာ ကေတာ့ အခုတုိ႔႐ြာက အေ႐ွ႕စူးစူး ဘက္ကုိသြားရင္ သံုးရက္ေလာက္ ခရီးျပင္းျပင္း သြားရတဲ့ အခါမွာ ပ်က္စီးၿပီး ေတာျဖစ္ေနတဲ့ ယာခင္းပ်က္တစ္ခုနဲ႔ ယာခင္းပ်က္အလယ္မွာ အင္မတန္ႀကီးတဲ့ ႏြယ္ပင္ခ်ံဳႀကီး တစ္ခု႐ွိတယ္တဲ့၊ အဲဒီခ်ံဳႀကီးက အမွတ္မဲ့ ၾကည့္ရင္ ခ်ံဳႀကီးလုိ႔ထင္ရေပမယ့္ ခ်ံဳအစစ္ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က လူေနသြားဖူးတဲ့ တဲအိမ္တစ္လံုးျဖစ္တယ္တဲ့၊ လူမ႐ွိေတာ့ ပ်က္စီးယုိယြင္းၿပီး ႏြယ္ပင္ေတြ ဖံုးေနလုိ႔ ခ်ံဳႀကီးကုိ ထင္ရတာတဲ့ "
အမယ္ႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ကုိေစာေအာင္ မ်က္ႏွာမွာ ညိဴးၿပီး ၀မ္းနည္းရိပ္သန္းလာသည္။ ဖခင္ဦးေစာခုိင္ ေျပာျပခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားအရ ထုိယာခင္းပ်က္ႏွင့္ တဲပ်က္ခ်ံဳႀကီးမွာ မွတ္မွတ္ရရ မသိမျမင္ လုိက္ရေသာ ေမြးမိခင္ နန္းေ၀တုိ႔မိသားစု ေနခဲ့ရာပင္ျဖစ္မည္ဟု အတတ္ေတြးကာ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိ၏။ အမယ္ႀကီးက စကားဆုိက္လုိက္ျပန္သည္။

" အဲဒီ ယာခင္းပ်က္ေနရာက တစ္မြန္းတည့္ခရီးေလာက္ ေတာင္ဘက္ကုိ သြားမိေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခု ႐ွိတယ္တဲ့၊ ဒီစမ္းေခ်ာင္းအစက ေနာင္စငဲ့ေတာင္က လာတာလုိ႔ဆုိကုိး၊ စမ္းေခ်ာင္းအတုိင္း ေျမႇာင္ၿပီးလုိက္ သြားရင္ ေနာင္စငဲ့ေတာင္ကုိ ေရာက္ႏိုင္တယ္လုိ႔ ေျပာသြားတာပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေ၀းတယ္ေတာ့ ငါမသိဘူး ကြယ့္ "
လမ္းခရီးႏွင့္ ေနရာေဒသကုိ အတိအက် သိရၿပီးျဖစ္၍ ကုိမ်ိဳးခုိင္ႏွင့္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔မွာ တအားတက္လာ ၾကသည္။ အမယ္ႀကီးအား ဆက္ေမးလွ်င္လည္း ဤထက္ပုိၿပီး ေျပာႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္၍ ဆက္မေမး ေတာ့ဘဲ အမယ္ႀကီးထံမွာ႐ွိေသာ ေျပာင္းဖူးမငန္႔ အေျခာက္မ်ား၊ ဆားေပါက္ေျမကုိ ခ်က္ထားသည့္ မည္း ညစ္ေသာဆားကုိ သယ္ယူႏိုင္သေရြ႕ ၀ယ္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကေလသည္။

ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ကုိေစာေအာင္က ဘာသာျပန္ေျပာခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ အမယ္ႀကီး ေျပာသည့္အတုိင္း ယာခင္းပ်က္ႏွင့္ ခ်ံဳမ်ား ကုိ ျမင္ရေသာအခါ ကုိေစာေအာင္သည္ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားကုိ တုိးကာ ခ်ံဳႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မွာ႐ွိေသာ သစ္ပင္ေအာက္၀ယ္ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ကာ မမွတ္မိေတာ့ေသာ ေမြးမိခင္ နန္းေ၀ အား လြမ္းဆြတ္ တသေသာစိတ္ျဖင့္ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ရိပ္စားမိသည့္ အေလ်ာက္ တစ္စံုတစ္ရာ မေမးဘဲ ကုိေစာေအာင္အနားတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထုိင္လုိက္၏။

ကုိေစာေအာင္၏ စိတ္အာ႐ံုတြင္ မိခင္ႀကီး နန္းေ၀အား ထင္ျမင္လာေအာင္ ႀကိဳးစားစိတ္ကူးၿပီး လြမ္းေမာ ေနသည့္ အခ်ိန္မွာ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စိတ္ထဲတြင္ကား လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အထက္က ထြားထြား မုိပမုိ႔ ခမွ်စ္စုိ႔ႀကီး ျဖဴေဖြးစင္ၾကယ္ေသာ နန္းေ၀အား ညစ္ညမ္းေသာ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ ကုိဘေဆြကုိ ျမင္ေယာင္လာသည္။
တစ္ေယာက္နွင့္ တစ္ေယာက္ အတန္ၾကာ စကားမေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနၾကရာမွ အတန္ၾကာေသာအခါ ကုိမ်ိဳးခုိင္က စတင္လႈပ္႐ွားသံေပးလုိက္၏။
" ကဲ ... ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ ညီေလးရာ ... ဒီမွာ ၾကာၾကာေနလဲ ညီေလးအဖုိ႔ အေဟာင္းအသစ္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ မခ်မ္းသာ႐ံုဘဲ ႐ွိမွာေပါ့၊ ခရီးဆက္ၾကပါစုိ႔ေနာ္ ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ယုယၾကင္နာစြာ ေျပာလုိက္၏။

" ဟုတ္ပါတယ္အစ္ကုိရယ္ ... ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ေတာ့ ေမြးမိခင္ဆုိေပမယ့္ ျဖဴတယ္ မည္းတယ္လုိ႔မွ မကဲြျပားေတာ့ပါဘူး စိတ္မွန္းနဲ႔ လြမ္းေနရတာပဲေလ ... ကဲ သြားၾကစုိ႔ အစ္ကုိ "
ကုိေစာေအာင္ က သက္ျပင္းခ်ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ယာခင္းပ်က္မွ တိတ္ဆိတ္စြာ ထြက္ခြာလာခဲ့ရာမွ အမယ္ႀကီး ညႊန္လုိက္သည့္ စမ္းေခ်ာင္းသုိ႔ေရာက္လာသည္။
ျပာလဲ့ ၾကည္လင္ေသာေရမ်ား တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေခ်ာင္း၏ ကမ္းပါးေက်ာက္တံုးႀကီးေပၚမွာ အေမာေျဖၾကရင္းမွ ကုိေစာေအာင္က ေျပာလုိက္၏။
" အစ္ကုိေရ ... ဒီစမ္းေခ်ာင္းမွာပဲ ျဖစ္မယ္ေနာ္ "
" ဘာလဲ ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေမးလုိက္သည္။

" ေၾသာ္ ... အေဖ့ကုိ ဟုိလူက ဘေဆြဆုိဘာက ေက်ာက္တံုးနဲ႔ထုၿပီး အေသသတ္တာေလ၊ ဒီေနရာမ်ား ျဖစ္ေနေလသလား "
ကုိေစာေအာင္၏ စကားေၾကာင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္ေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းလုိက္ရသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကုိေစာေအာင္ကား မရိပ္မိေခ်။
" ေနေနနားနားထုိင္ဖုိ႔ ေရေသာက္ဖုိ႔ သိပ္အဆင္သင့္တဲ့ေနရာ အစ္ကုိရဲ႕၊ မဟုတ္ဘူးလား၊ အခု ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ထုိင္ေနရာက ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုိေစာေအာင္အေမးကုိ မေျဖလွ်င္ မသင့္ေတာ္သျဖင့္ ...
" ဟုတ္တာေပါ့ ညီေလးရာ "
ဟု အမူအယာ မပ်က္ေစဘဲ အသံကုိ မွန္ေအာင္ထိန္းၿပီး ေျဖလုိက္သည္။

" အေဖက ဒီေက်ာက္တံုးေပၚမွာ ေဟာဒီလုိထုိင္ၿပီး ေရကုိဒီလုိငံု႔ေသာက္မွာ ျဖစ္ရမွာေပါ့၊ ဟုိ ဘေဆြဆုိတဲ့ လူက႐ုိက္ခ်တာ၊ အေဖ ေသြးေျခာက္ေတြမ်ား ႐ွိဦးမလားမသိ "
ကုိေစာေအာင္က ပံုသ႑ာန္ကုိလည္း လုပ္ျပသည္။ ႏႈတ္ကလည္းေျပာသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား မၾကည့္၀ံ့၊ မၾကား၀ံ့ေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ျပန္မေတြးပါနဲ႔ ညီေလးရာ၊ သြားၾကပါစုိ႔ "
ဟု တုိက္တြန္းလုိက္ၿပီး ထုိင္ရာမွထလုိက္၏။ ဤေနရာမွာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ ၾကာ႐ွည္မေနလုိေခ်။ ဖခင္ ဦးဘေဆြ၏ ယုတ္မာရက္စက္မႈကုိ သားအရင္းျဖစ္သူ မိမိကုိယ္တုိင္ပင္လွ်င္ မေတြး၀ံ့၊ မေတြးရဲေအာင္ ျဖစ္ေနေသးလွ်င္ ကုိေစာေအာင္၏ စိတ္မွာ မည္သုိ႔ခံစားေနမည္နည္းဟု စဥ္းစားလုိက္မိ၏။

" ကဲ ... သြားၾကစုိ႔ အစ္ကုိေရ "
ကုိေစာေအာင္က သေဘာတူ တံု႔ျပန္ကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။ တစ္ေတာ၀င္ တစ္ေတာထြက္၊ ကုန္းအတက္ ကမ္းပါးယံေစာင္းမ်ား တစ္ေလ်ာက္ စမ္းေခ်ာင္းမ်ားကုိ မ်က္ျခည္ျပတ္မခံဘဲ လုိက္လာၾကရာ မွ သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔၀ယ္၊ အံု႔ဆုိင္းမိႈင္းေ၀ ျမဴေျခေတာင္ခုိးတုိ႔ ဖံုးလႊမ္းလ်က္၊ ျပာႏွမ္းႏွမ္းအသြင္ျဖင့္ ေကာင္းကင္တိမ္တုိက္ထဲသုိ႔ ထုိး၀င္မည္သုိ႔ ညိဳ႕ညိဳ႕ရီေမွာင္ေသာ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးကုိ လွမ္းျမင္ ေနရၿပီျဖစ္၏။
" အစ္ကုိေရ ... ေဟာ ဟုိ ေတြ႕ေနရတဲ့ ေတာင္တန္းဟာ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္း အမွန္ပဲ အစ္ကုိရဲ႕ "
ကုိေစာေအာင္က ေတာင္တန္းကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရာမွ ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္၏။

ေအး ... အစ္ကုိလဲျမင္တယ္၊ ဟုတ္မယ္ထင္တယ္ေဟ့ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ကလည္း ႐ႊင္လန္းေသာအသံျဖင့္ ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးလုိက္၏။
" ဟုတ္ကုိ ဟုတ္တယ္အစ္ကုိ ၾကည့္ပါလား ေတာင္တန္း တည္ေနပံုက ညီညီညာညာ တစ္တန္းတည္းျဖစ္ေန တဲ့ေတာင္တန္း အလယ္ဗဟုိေနရာမွာ ထီးထီးႀကီးခၽြန္ေနတဲ့ ေတာင္ထြက္ႀကီးတစ္ခု ႐ွိေနတာပဲ၊ ေပစာထဲမွာေရာ၊ အေဖ ေျပာလုိက္တာေရာ ေနာင္စငဲ့ ေတာင္တန္းဟာ ဒီပံုစံအတုိင္းပဲ အစ္ကုိ "
" ခၽြန္ေနတဲ့ ေတာင္ထြတ္ႀကီးက ျမဗုဒၶစံေတာ္မူရာ ေတာင္ထြတ္ပဲ ျဖစ္မယ္ေနာ္ ညီေလး "
" ဟုတ္တယ္ အစ္ကုိ "
ကုိေစာေအာင္က ေျပာၿပီး အတန္ငယ္ စဥ္းစားေနလုိက္သည္။

" ဘာစဥ္းစားေနသလဲ ညီေလး "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေမးလုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထြက္လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကုိ ျပန္တြက္ၾကည့္တာအစ္ကုိ၊ အခု ဒီေန႔အထိဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သထံုက ထြက္လာတာ ငါးလေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီ၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ အခုမွ ျမင္ရတယ္ အစ္ကုိရဲ႕ "
ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ရန္ လမ္းစကုိ ေကာင္းစြာျမင္ေနရၿပီျဖစ္ေသာ ကုိေစာေအာင္က အားတက္႐ႊင္လန္းစြာ ေျပာေနေသာ္လည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ ဆိတ္ၿငိမ္ေနမိသည္။
သူတုိ႔ခရီးထြက္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္က အဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ စစ္ေၾကညာၿပီးျဖစ္၍ လူေတြ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းပုန္းေအာင္း ေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ရာ ယခုဆုိလွ်င္ ခင္ခင္ေလးတုိ႔သားအဖ စစ္ကုိင္းေတာင္ ပဲစားေခ်ာင္မွာ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ေနထုိင္ေရးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမွ ျဖစ္ၾကမည္လားဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္ သတိရေတြးေတာမိ၏။
ခင္ခင္ေလးတုိ႔ သားအဖ လူဆုိးသူဆုိးေဘးရန္မ် ကင္းကာ က်န္းမာစြာ ႐ွိပါေလစ။
ဗံုးဒဏ္၊ စက္ေသနတ္ဒဏ္မ်ား ခံေနၾကရ႐ွာသလားဟု ေတြးမိေနရာမွ ...
" အသုိင္းအ၀ုိင္း ေတာင့္တာနဲ႔ ေမာင္လုိက္လာတာနဲ႔ မတူဘူးလုိ႔ ႏို္ငေလးထင္ပါတယ္၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟ၊ မိဘရဲ႕ အကာအကြယ္ကတစ္မ်ိဳး၊ ခ်စ္သူရဲ႕ အကာအကြယ္ကတစ္မ်ိဳးပါေမာင္ လုိက္ခဲ့ပါလုိ႔ ခင္ေလး ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ သြားပါေမာင္ သြားပါ၊ ခင္ေလးကေတာ့ ေရာက္ရာအရပ္က ေမာင့္ကုိ တမ္းတ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္ဆုိတာေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္ "
ဟု တုန္ယင္ လိႈက္လွဲေသာအသံျဖင့္ မွာၾကားလုိက္ေသာ ခင္ခင့္အသံႏွင့္ ခ်စ္သနားဖြယ္ မ်က္ရည္ေ၀ေန႐ွာ ေသာမ်က္ႏွာေလးကုိ ၾကားေယာင္ျမင္ေယာင္လာသည္။

သစ္ပင္ႀကီး ၀ါးပင္ႀကီးမ်ားကုိ ယိမ္းႏဲြ႕ေအာင္ တုိက္ခတ္လာေသာ ေလ႐ူးတြင္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ျမည္ေႂကြးလုိက္ ေသာမုိးေခၚ ငွက္ကေလး၏ မုိးေစာင့္မုိးေစြဟူေသာအသံသည္ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ နားထဲတြင္ ေစာင့္မယ္ေမာင္ ေရ ... ဟု ၾကားေနမိသည္။
ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မုိးသားတိမ္တုိက္မ်ားႏွင့္ ေရာေနသည့္ ရီေ၀မိႈင္းေမွာင္ေသာ ေနာင္စငဲ့ေတာင္တန္းကုိ မ်က္လံုးက လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း စိတ္အာ႐ံုကား ခ်စ္သူခင္ခင္ေလးထံ ေရာက္ေနသည္။
" အစ္ကုိ ဘာစဥ္းစားေနတာလဲ "
ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ကုိေစာေအာင္က အကဲခတ္ရင္းေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ စိတ္အာ႐ံုလြင့္ပါးေနရာမွ ကုိေစာေအာင္၏ အေမးေၾကာင့္ လွည့္လုိက္၏။

" အစ္ကုိ႔ မ်က္ႏွာက ပူပံုပန္းႀကီးပါကလား၊ သာယာတဲ့ေတာေတာင္ စိမ့္စမ္းေတြ ျမင္ရေတာ့ လြမ္းေနၿပီ ထင္ တယ္အစ္ကုိ႔မွာ ခ်စ္သူ႐ွိတယ္ထင္တယ္ "
အစ္ကုိႀကီးအား ႏဲြ႕ေနက်ညီငယ္ကဲ့သုိ႔ ကုိေစာေအာင္က ေမးလုိက္သည္။ ပူပံုပန္းျဖင့္ လြမ္းေနေသာ ကုိမ်ိဳး ခုိင္၏ မ်က္ႏွာမွာ မခ်ိၿပံဳးအမူအရာ ေပၚလာသည္။
" ညီေလးကုိ အစ္ကုိ မလိမ္ပါဘူးကြယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ အစ္ကုိ႔မွာ ခ်စ္သူ႐ွိလုိ႔ လြမ္းမိတာ အမွန္ပဲ ညီေလးရဲ႕ "
" ဒါနဲ႔မ်ား ဘာျဖစ္လုိ႔ အစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လုိက္လာရတာလဲ၊ သထံုမွာသာ သိရရင္ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကုိ႔ကုိ မေခႀဲ အတင္းထားခဲ့မွာ၊ ဒုကၡံလုိက္ပေလ အစ္ကုိရယ္ "
ကုိေစာေအာင္က တကယ္ပင္ စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကမူ ဘာမွ် ျပန္မေျပာဘဲ ေငးၿမဲ တုိင္းေငးေနသည္။

" အေဖ့အတြက္ စိတ္ခ်ရေအာင္ စီစသ္ေပးတာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီ အစ္ကုိ၊ အစ္ကုိ မလုိက္ခဲ့ဘဲ ေနရစ္ရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားခ်က္ ေအာင္ျမင္လုိ႔ ေဆးပင္ေတြ ရလာရင္ အစ္ကုိပါ အက်ိဳးခံစားေစရမွာ ေပါ့၊ တကယ္ပါ အစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ အစ္ကုိ အရင္းလုိပဲ ခ်စ္ပါတယ္ "
ကုိေစာေအာင္က လိႈက္လွဲစြာ ေျပာလုိက္သည္ကုိ ၾကားရေသာ ကုိမိ်ဳးခုိင္မွာ မ်က္ရည္ပင္ မသိမသာ လည္ လာမိသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ကုိေစာေအာင္အား ညီရင္း တစ္ေယာက္လုိ ယုယစြာ ပခံုးကုိ လွမ္းဖက္လုိက္ သည္။

" အစ္ကုိ လုိက္လာတာေလ ေနာင္စငဲ့ကုိ ေရာက္လုိေဇာထားၿပီး ျမရတနာေတြ၊ ေဆးပင္ေတြ ရေကာင္းေစ ဟ့ ဆုိတဲ့ ေစတနာ လံုး၀မ႐ွိ႐ုိး အမွန္ပါကြယ္၊ အခု ေနာင္စငဲ့ကုိ ေအာင္ျမင္ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ၿပီး ေဆးပင္ ေဆြရလာလဲ အစ္ကုိမယူပါဘူး၊ ညီေလးပဲယူပါ "
" ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒါေလာက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံလုိက္လာသလဲ အစ္ကုိ "
ကုိေစာေအာင္က ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ထူးဆန္းေသာ စကားေၾကာင့္ အံ့ၾသစြာ ေမးလုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုိေစာ ေအာင္အား အတန္ငယ္ ေတြၾကည့္ေနၿပီးမွ သက္ျပင္းကုိ မသိမသာခ်ကာ ...
" ညီေလးကုိ ခ်စ္လုိ႔ေပါ့ "
ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျဖလုိက္ၿပီး ...

" ေန၀င္သြားၿပီ ညီေလး၊ အိပ္ဖုိ႔ ေနရာ႐ွာၾကရေအာင္ "
ဟု စကားျဖတ္လုိက္၏။
" ေနရာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ၿပီးပါၿပီ အစ္ကုိ၊ ေဟာဟုိသစ္ပင္ခြဆံုမွာ တက္အိပ္ၾကတာေပါ့၊ ေနာင္စငဲ့ကုိ ျမင္ေန ရၿပီပဲ၊ ဒီညေတာ့ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္မွာ၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ျပင္းျပင္းႏွင္လုိက္ရင္ ေတာင္ေျခ ေရာက္ ေတာ့ မွာပဲ၊ ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္မီးဖုိ ၀ါးက်ည္ေတာက္ခုတ္ၿပီး ေျပာင္းဖူးမႈန္႔ ျပဳတ္လုိက္ဦးမယ္ "
ကုိေစာေအာင္ က ေျပာကာ ဖ်တ္လတ္စြာျဖင့္ မီးေမႊးရန္ ထင္းေျခာက္မ်ား ေကာက္လုိက္၏။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ သတင္းမုဆိုး အပိုင္း (၅၂)

အခန္း (၇၂)
လင္ကီ

၁၉၇၆ ခုႏွစ္သည္ ႏွစ္ဆယ္ရာစုထဲသုိ႔ တုိး၀င္ေနသည့္ႏွစ္ ျဖစ္သည္။ " ခ်ာလီ၏ နတ္သမီးကေလးမ်ား"တြင္ ဖာရာေဖာက္နာမည္ေက်ာ္သြားသည့္ ႏွစ္လည္းျဖစ္၏။ ႐ုပ္သံ ဇာတ္လမ္းတြင္ လင္ဒါကာတာ စူပါမင္းသမီး ျဖစ္ သြား သည့္ ႏွစ္လည္းျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ ေဖးဒြန္းနေ၀း။
လင္ကီသည္ စူပါ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ ၾကယ္တစ္ပြင့္လည္း မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ သူအလုပ္ တြင္ သူ အဟုတ္ ေအာင္ျမင္ေနသည့္ မိန္းကေလးျဖစ္၏။
" လုပ္သမွ် ျဖစ္ရမည္ဆုိတဲ့ ဇဲြ႐ွိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျဖစ္လာတာပဲ"ဟု အယ္လီကုိ ေျပာျပသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြ ဂုဏ္ယူေလာက္ေအာင္ လုပ္ျပမည္ဟူသည့္ အစဲြ႐ွိခဲ့ဖူးသည္ကုိ ျပန္ သတိရ ေန၏။

လူေတြက လင္ကီကုိ အလုပ္ကုိ ဘိန္းစဲြသလုိ စဲြေနတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ခုေတာ့ အဲဒီလုိ မေျပာၾကေတာ့ ဘူး၊ အတုယူေလာက္တဲ့ စံျပမယ္တဲ့ေလ" ဟု ဂ်ိန္းကုိ ေျပာျပသည္။
ဂ်ိန္း႐ွ္ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းဆံုးၿပီးကတည္းက ေယာက္်ားေတြကုိ လင္ကီ ေ႐ွာင္သည္။ ဟန္႔ႏွင့္ ျပန္တဲြျဖစ္ေသာ္ လည္း တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေနၿပီး အလုပ္သည္ ပထမ၊ အလုပ္သည္ ဒုတိယဟုပင္ သေဘာထားသည္။

သည္အေၾကာင္း ဟန္႔ကုိ ထုတ္ေျပာေတာ့
" ေတာ္ပါၿပီ၊ မင္းအေၾကာင္း မင္းထက္ ကုိယ္ ပုိသိတာေပါ့၊ အၿမဲသိေနတယ္၊ ေနာင္လည္း သိေနမယ္" ဟု ျပန္ေျပာ၏။
" ႐ွင္နဲ႔ကၽြန္မ" ထြက္ၿပီးေနာက္ ဥတၱရၾကယ္မွ ေရာင္းအစြံဆံုးစာအုပ္ေတြ ဆက္တုိက္ထုတ္ႏုိင္ခဲ့၏။ လင္ကီ သည္ စာမူကုိ ကုိယ္တုိင္႐ွာ၊ ကုိယ္တုိင္ေ႐ြး၊ ကုိယ္တုိင္တည္းျဖတ္ကာ ဥတၱရၾကယ္သည္ သူ႔လက္ သူ႔ေျခ ခ်ည္းျဖစ္ေန၏။
လင္ကီက ေခတ္ အေျခအေနကုိ ၾကည့္ၿပီး စာအုပ္ ထုတ္သည္။ ေဗဒင္ စာအုပ္၊ နကၡတ္စာအုပ္က စစံြသည္။

စာေရးဆရာမ ကတ္သလင္း ဒုိရင္းႏွင့္ေန႔လယ္က စားရင္း လင္ကီ ေဆြးေႏြးသည္။
" ႏွစ္ဆယ္ရာစု ႏွစ္ကုန္ဖုိ႔ တျဖည္းျဖည္း နီးလာေနၿပီ။ ႏွစ္ဆယ္ရာစု ေနာက္ခံနဲ႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ထုတ္ခ်င္ တယ္၊ အမ်ိဳးသမီး ဇာတ္လုိက္ သံုးေယာက္ပါမယ္၊ ေခတ္သံုးေခတ္ပါမယ္။ ၁၇၇၆ ခုႏွစ္က တစ္ပုိင္း၊ ၁၈၇၆ ခုႏွစ္က တစ္ပုိင္း၊ ေနာက္ဆံုးအပုိင္းက ၁၉၇၆ ေပါ့၊ ပထမပုိင္း မင္းသမီးက ေတာ္လွန္ေရးကာလရဲ႕ သမီးပ်ိဳ ေပါ့၊ ဒုတိယ က နာမည္ေက်ာ္စံျပမယ္၊ တတိယကေတာ့ ကက္သလင္း ေရးေနက် ဒီေန႔ေခတ္ အမ်ိဳးသမီးေပါ့၊ ဘယ္လုိလဲ စိတ္၀င္စားရဲ႕လား "
" စိတ္၀င္စားပါတယ္ လင္ကီရဲ႕ ကုိယ္လည္း ဇာတ္အိမ္က်ယ္က်ယ္ ေရးခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ "
သတ္သတ္လြတ္စားသည့္ စာေရးဆရာမက ဆက္ေျပာေသးသည္။

" ကုိယ္ သတိထားမိတာ တစ္ခု႐ွိတယ္၊ စာအုပ္အထူႀကီးေတြက ပါးပါးကေလးေတြထက္ ေရာင္းေကာင္း ေနတယ္"
လင္ကီႏွင့္ ကက္သရင္း ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ ဇာတ္ကြက္ေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ဇာတ္အိမ္ကအစ အေသးစိတ္ တုိင္ပင္ၾကသည္။ စာအုပ္ကုိ " အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား" ဟု ႐ုိး႐ုိးကေလး နာမည္ေပး လုိက္သည္။

ကက္သလင္း ေရးသမွ် စာအုပ္မ်ားထဲတြင္ အေရာင္းရဆံုးျဖစ္သြား၏။ ဟန္႔က ႐ုပ္သံကုမၸဏီတစ္ခုသုိ႔ ဇာတ္ လမ္းတဲြ ႐ုိက္ဖုိ႔ စပ္ေရာင္းေပးသည္။
" လင္ကီကုိပါ ပုိက္ဆံခဲြေပးဖုိ႔ ေကာင္းတယ္၊ အဲဒါ အားလံုး သူ႔ေခါင္းထဲက ထြက္လာတာေတြခ်ည္းပဲ" ဟု ကက္သလင္း က သူ႔ေအးဂ်င္ျဖစ္သူ ဟန္႔ကုိ ေျပာျပသည္။

လင္ကီသည္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားၿပီး ထူးေထြ ဆန္းျပားသည့္ အခ်စ္၀တၳဳေတြ ထုတ္သည္။ စီအုိင္ေအ လူထြက္ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ပါသည့္ သူ႔လွ်ိဳ၀တၳဳေတြ ထုတ္သည္။ စိတ္ပညာစာအုပ္ေတြ၊ ၀ုိင္အရက္အေၾကာင္းေတြ၊ ထမင္းဟင္းခ်က္နည္း စာအုပ္ေတြပါ ထုတ္သည္။
ထြက္သမွ်လုိလုိ ေရာင္းအစြံဆံုး စာရင္း၀င္သြားသည္ခ်ည္း။

" မင္းကုိ ဥတၱရၾကယ္ရဲ႕ ဥကၠဌ ရာထူးကုိ ေပးေတာ့မယ္၊ မင္းရသင့္ၿပီ၊ လုပ္ငန္းအတြက္လည္း ပုိၿပီး ခန္႔ခန္႔ ထည္ထည္ ျဖစ္သြားမယ္" ဟု ေျပာၿပီးၿပီ ေဂၚဒြန္ကခ်ယ္ယာမင္ ရာထူး ယူလုိက္သည္။
အခ်ိန္မွာ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ျဖစ္၏။
ဤသုိ႔ျဖင့္ လင္ကီဒက္စမြန္သည္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ လက္ခ်ိဳးေရတြက္၍ ရေသာ အမ်ိဳးသမီး ဥကၠဌရာထူးကုိ ရ႐ွိသြားေလသည္။
အမ်ိဳးသမီး မဂၢဇင္းမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ားက လင္ကီ့အေၾကာင္း အလုအယက္ သတင္းယူၿပီး ေရးၾက၏။ တုိင္းမ္စ္ မဂၢဇင္းက မ်က္ႏ်ာဖံုးသတင္းေနရာေပး၏။ နယူးေယာက္ တုိင္းမ္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ဂ်ာနယ္တုိ႔ကလည္း ေဆာင္းပါး ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ေရးၾက၏။

စာေရးဆရာတုိင္း သတင္းသမားတုိင္းက အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေၾကာင္း ခံတြင္းေတြ႕ေနၾကခ်ိန္၊ လုပ္ငန္းခြင္မွ အမ်ိဳးသမီး မ်ား အေၾကာင္း ေရးၾက၏။ ရာထူးႀကီးမ်ား ရေနသည့္ မိန္းကေလးမ်ားအေၾကာင္း ေရးၾက၏။ ေအာင္ျမင္ ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေၾကာင္း ေရးၾက၏။ သူတုိ႔အားလံုး လင္ကီႏွင့္ ေတြ႕ဖုိ႔ အလုအယက္ ႀကိဳးစားၾက၏။
" စာေရးဆရာေတြ ဆရာမေတြ နာမည္ႀကီးသေလာက္ လင္ကီနာမည္ႀကီးသြားၿပီ" ဟု အယ္လီက ၀မ္းသာ အားရ ေျပာသည္။
လင္ကီႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးဖုိ႔ စာေတြ ၀င္လာမစဲ ျဖစ္ေနၿပီ။

" ကုိယ္သာ ဂ်ဴးမ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရင္ ဒါမွမဟ္ုတ္ မဟူရာမကေလးျဖစ္ေနရင္ ဒါမွမဟုတ္ မိန္းမလ်ာဆုိရင္ ဒါထက္ေတာင္ လူေတြ စိတ္၀င္စားဦးမယ္ "
ဟု လင္ကီက ရယ္စရာလုပ္ပစ္သည္။
အယ္လီက သူႏွင့္ လုိက္မရယ္ဘဲ အတည္ဆက္ေျပာ၏။
" မင္း လက္ထပ္ၿပီး ဘ၀ကုိ အေျချပန္ခ်မွ ပုိစိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းမွာ "
" အင္း အစီအစဥ္ေတာ့ ႐ွိသလုိလုိပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအတုိင္းပဲ ေကာင္းပါတယ္ အယ္လီရယ္ "
လင္ကီက အလန္ဂုိးလ္မတ္၊ အက္ဂါဆင္တာဒန္ႏွင့္ ဂ်ိဳး႐ွ္ဘတ္တာဖီးလ္တုိ႔ အေၾကာင္းေတြးမိၿပီး ေယာက္်ားေတြကုိလည္း စိတ္ကုန္၊ ကုိယ့္ကုိကုိယ္လည္း စိတ္ပ်က္လ်က္႐ွိသည္။ ေနာက္ဆံုး သည္ကိစၥမ်ိဳး ေတြ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အလုပ္ထဲတြင္ ႏွစ္ထားလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဆက္တုိက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

" ဘယ္ေတာ့မွ ေယာက္်ားမယူေတာ့ဘူး၊ မင္းေရာ "
ခါးသီးနာၾကည္းစြာျဖင့္ အဲေလ်ာ့ႏွင့္ ကဲြၿပီးေနာက္ ဂ်ိန္းက လင္ကီ့ကုိ ေမးျခင္းျဖစ္၏။
" ဟင့္အင္း တစ္ခါေသဖူးၿပီပဲ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြက လြတ္လပ္ၿပီး ေယာက္်ားေတြက အေႏွာင္အဖဲြ႕နဲ႔ျဖစ္ေနတာ ဂ်ိန္းရဲ႕၊ သူတုိ႔ ဘာေတြ ေျပာေနေျပာေန သူတုိ႔က အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္က်ေတာ့ ႐ုိး႐ုိးအိမ္႐ွင္မေတြကုိပဲ လုိခ်င္ၾကတာ၊ ကုိယ္ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲမွာ တစ္၀က္ ေလာက္က ကုိယ့္ကုိ လန္႔ၾကတယ္၊ က်န္တစ္၀က္က ကုိယ့္ကုိ အၿပိဳင္လုိ႔ သေဘာထားၾကတယ္ "
" လင္ကီေျပာတာ၊ ဂ်ိန္းနားလည္တယ္၊ ေတြ႕လုိက္ရင္ ဟုတ္မလုိလုိနဲ႔ ေနာက္က်ေတာ့ သူတုိ႔က ဂ်ိန္းထက္ ပုိ ခ်မ္းသာ ေၾကာင္း ျပဖုိ႔ လုိအပ္သလုိလုိ၊ ဘာလုိလုိနဲ႔ ၿပီးေတာ့ မဟုတ္ရင္ ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိနဲ႔ လစ္ေရာ" ဟု ဂ်ိန္းက အေတြ႕အႀကံဳဖလွယ္သည္။

" လင္ကီ ေအာင္ျမင္တာကုိ ၾကည့္ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာေဖာ္ရတာ တစ္ေယာက္ေတာ့႐ွိတယ္ ဂ်ိန္း၊ ဟန္႔ေလ "

လင္ကီသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ စာအုပ္ေလာက အ၀န္းအ၀ုိင္း၏ ျပင္ပသုိ႔ပင္ ထြက္ကာ စြန္႔စားခန္းမ်ား ဖြင့္ ေသးသည္။ ဘက္ကီရီးစ္ကုိ ေငြထုတ္ေခ်းၿပီး စားေသာက္ကုန္ လုပ္ငန္းတစ္ခု တည္ေထာင္ေစသည္။
မိမိ အ႐ွိန္အ၀ါကုိ သံုးၿပီး ေကာ္ရယ္၀င္စတိန္းကုိ " ခ်မ့္အယ္လီစီ" ေရေမႊးကုမၸဏီႀကီးတြင္ ဥကၠဌ ရာထူးရ ေအာင္ လုပ္ေပးသည္။ အယ္လီကုိလည္း ဥတၱရၾကယ္ ဒုတိယဥကၠဌ ျဖစ္ေအာင္ တြန္းတင္ေပးေသးသည္။

" ဒုတိယ ဥကၠဌ ဟုတ္လား "
အယ္လီက မယံုသလုိ လင္ကီ့ကုိ ျပန္ေမးေနသည္။ အယ္လီက သိပ္မေမွ်ာ္မွန္းေတာ့။ ခုတေလာ အလုပ္ ထဲတြင္ အာ႐ံုစုိက္လုိ႔ သိပ္မရခ်င္။ အုိ၀င္ႏွင့္ အၿမဲ တုိက္ပဲြဆင္ေနရသည္။ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ အိမ္ ေထာင္ေရးကလည္း ခပ္လႈပ္လႈပ္။

အုိ၀င္၏ တာ၀န္မဲ့မႈ၊ သစၥာမဲ့မႈေတြကုိ အယ္လီ ခါးသီးစြာ မုန္းတီးစ ျပဳလာၿပီ။ တစ္ဖက္တြင္ အယ္လီ ေအာင္ျမင္ေနသည္ကုိလည္း အုိ၀င္ လံုး၀ မ႐ႈဆိတ္ျဖစ္ေန၏။
" အင္း အုိ၀င္ ဘာေျပာမလဲ မသိဘူး " ဟု အယ္လီက မေရမရာ ေျပာေတာ့ လင္ကီက
" ဂုဏ္ယူပါတယ္၊ မိန္းမရယ္လုိ႔ ေျပာမွာေပါ့ကြာ " ဟု ႏွစ္သိမ့္သည္။

ေဆးစက္က်ရာ အ႐ုပ္ထင္ေနေသာ္လည္း လင္ကီက တင္းတိမ္ျခင္းမ႐ွိ။ ေ႐ွ႕ဆက္ေလာဘႀကီးဆဲ။ စာအုပ္ တစ္အုပ္ ေရာင္းအစံြဆံုး စာရင္း၀င္သြားရင္ ထုိစာရင္း၀င္ အေပၚသုိ႔ တစ္ဆင့္တက္ရန္ ထပ္ႀကိုးစား၏။ စာရင္းထဲတြင္ ေျခာက္ပတ္ၾကာ ၀င္လွ်င္ ခုနစ္ပတ္ ခံေအာင္ ႀကိဳးစား၏။ နံပါတ္တစ္သုိ႔ ေရာက္လွ်င္လည္း တစ္မွ ေအာက္သုိ႔ ျပန္မဆင္းေအာင္ ႀကိဳးစား၏။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခု ေအာင္ျမင္ေန႐ံုျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ရပ္မေန။ ေနာက္တစ္ခုကုိ ဆက္စဥ္းစားေနမည္သာ။

" မင္းဟာက ေလာဘႀကီးလွေခ်လားကြာ "
ဟု ပီတာက သတိေပးသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ ဂုဏ္ယူေန၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ လမ္းခဲြျဖစ္သည့္အတြက္လည္း မွန္သည္ ထင္ေနသည္။ လင္ကီသည္ ဥတၱရၾကယ္ႏွင့္ သူ႔လုပ္ငန္းတာ၀န္မွ လဲြ၍ ဘာခံစားမႈမွ မ႐ွိေတာ့ဟု ပီတာ ထင္၏။ သူ ရယ္တာ ၿပံဳးတာလည္း ပီတာ မေတြ႕သည္မွာ ၾကာၿပီ။

" ေလာဘႀကီးတာက ေကာင္းေသာႀကီးျခင္းပဲ " ဟု လင္ကီက ေခ်ပသည္။ လင္ကီသည္ အက်ိဳး႐ွိေသာ ေအာင္ျမင္မႈကုိ ရယူလုိျခင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဂ်ိန္းလုိ ေအာင္ျမင္မႈ၏ သားေကာင္ မျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ အၿမဲ သတိ႐ွိ သည္။ ၿပီးေတာ့ သြားရမည့္ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွ ဆူးေညႇာင့္ခလုတ္မ်ားကုိလည္း အၿမဲေ႐ွာင္႐ွားတတ္ေလ သည္။
ဟန္႔ကလည္း လင္ကီ့ကုိ ၾကည့္ၿပီး ပီတာ့လုိပင္ ခ်ီးက်ဴးစကားဆုိသည္။

" မင္းဟာ ေအာင္ျမင္မႈေရာ၊ အျမတ္အစြန္းေရာ၊ တစ္ၿပိဳင္တည္း ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့ စာအုပ္ေလာကရဲ႕ နတ္သမီးကေလးပဲ "
" လုပ္စရာေတြ ႐ွိေသးတယ္၊ စံခ်ိန္တစ္ခုတင္ၿပီးတုိင္း ေနာက္တစ္ခု ထပ္ခ်ိဳးဖုိ႔ ႐ွိေနတယ္ေလ" ဟု လင္ကီက ျပန္ေျပာသည္။
" ဒါေပါ့၊ မင္းေ႐ွ႕ဆက္ႀကိဳးစားရဦးမွာေပါ့၊ ဘာဘရာေ၀ါလ္တာက တစ္ႏွစ္ကုိ ေဒၚလာတစ္သန္း ၀င္တယ္တဲ့ "ဟု ဟန္႔က ေျပာေတာ့
" လင္ကီက ဘယ္သူနဲ႔မွ မယွဥ္ပါဘူး "
" ကုိယ္ကေတာ့ယွဥ္တယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေလွ်ာ့ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ အ႐ံႈးမေပးဘူး မင္းအနားက ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္ မသြားဘူး" ဟု ဟန္႔က ဆုိသည္။
 
အခန္း (၇၃)
အယ္လီ

အလုပ္ထဲတြင္ တစ္ထစ္ တက္တုိင္း အိမ္တြင္းေရးတြင္ တစ္ထစ္ ဆင္းေနရ၏။ လင္ကီက ဒုတိယ ဥကၠ႒ ရာထူး ရေအာင္ လုပ္ေပးေတာ့ အုိ၀င္က လင္ကီေျပာသည့္ အတုိင္း ဂုဏ္ယူပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ အယ္လီအား အေရးမပါသည့္ အလကား အလုပ္ထဲတြင္ ဘ၀ကုိ နစ္မြန္းခံေနသည္ဟု လည္း စြပ္စဲြ၏။
" လင္ကီကေတာ့ အဲဒီလုိ မထင္ဘူး၊ ေဂၚဒြန္ကလည္း မထင္ဘူး "
" အလကား အလုပ္ပါ၊ မင္းအရည္အခ်င္းနဲ႔ မတန္ပါဘူး "

" ဒါျဖင့္ အယ္လီ ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ပါမင္းႏုိက္မွာ တစ္ပတ္ေဒၚလာ တစ္ရာ့ငါးဆယ္နဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေၾကာ္ ျငာေတြ လုပ္ေပးရမွာလား "
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းေမာ့ထားႏုိင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳး လုပ္သင့္တာေပါ့ "
" ခု အယ္လီ ေခါင္းငံု႔ထားရလုိ႔လား၊ ေနပါဦး ဘယ္တုန္းက စၿပီး ႐ွင္ အယ္လီကုိ မေက်နပ္ေနတာလဲ "
တစ္ဖက္တြင္ အယ္လီ ေအာင္ျမင္လာေလ၊ သူက အျပင္မွာ ပုိ႐ႈပ္ေလေလ ျဖစ္ေနေၾကာင္း အယ္လီသိသည္။

" မေက်နပ္လုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္း အခ်ိန္ေတြ အလကား ကုန္ေနတာ ကုိယ္မၾကည့္ခ်င္လုိ႔ ေျပာတာ ပါ"
" ႐ွင္ ၿမီးေကာင္ေပါက္ကေလးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနတာက်ေတာ့ေကာ ကၽြန္မက ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္ ထင္လား "
" ဒီအေၾကာင္း စဦးမလုိ႔လား "
" ကၽြန္မ စိတ္ကုန္လာၿပီ အုိ၀င္ "
" အဲဒါက တုိ႔အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ဘာဆုိင္တာမွတ္လုိ႔ "
" ႐ွင္က ကၽြန္မအလုပ္နဲ႔ ကၽြန္မ မတန္ဘူး ေျပာတယ္၊ ႐ွင္ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ႐ွင္နဲ႔က်ေတာ့ တန္တယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား "
" ဒါေတြက ကစားစရာေတြပါကြာ "
" ႐ွင္ဟာ ေယာက္်ားျပည့္တန္ဆာပဲ "

အယ္လီက ေျပာၿပီး ကေလးေတြကုိ ညစာေကၽြးဖုိ႔ မီးဖုိေဆာင္ဘက္သုိ႔ထြက္ခဲ့သည္။ အုိ၀င္ အျပင္မွာ ႐ႈပ္သည့္ကိစၥသည္ အယ္လီတစ္ေယာက္တည္းကုိသာ ထိ ခုိက္သည္ မဟုတ္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကုိ ေရာင္ျပန္ဟပ္လာသည္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ အုိ၀င္က အယ္လီကုိ စြပ္စဲြသည္။
" မင္းကုိယ့္ကုိ စိတ္မပါေတာ့ဘူး မဟုတ္လား "
" ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး စိတ္ပါေတာ့မွာလဲ၊ ႐ွင္က ေတြ႕ကရာ မိန္းမနဲ႔ ျဖစ္မွေမာ့ "
" ဘာဆုိင္လဲကြ၊ မင္းက ကုိယ့္မိန္းမပဲ "
" ဒါဆုိ ႐ွင္ လင္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လုိ ေနပါလား "
" ေယာက္်ားဆုိတာ အေျပာင္းအလဲကေလးေတြေတာ့ လုပ္ခ်င္ၾကတာခ်ည္းပဲ "

" မိန္းမေတြက်ေတာ့ မလုပ္ရဘူးေပါ့ ဟုတ္လား "
" မင္း ကုိယ့္ကုိ ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာလား၊ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ စမလုိ႔လား "
" ႐ွင့္ကုိ ၿခိမ္းေျခာက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဇာတ္လမ္းလည္းမ႐ွိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ႐ွင္ ကၽြန္မ အနားမကပ္နဲ႔ "

အယ္လီ ဒုတိယ ဥကၠဌရာထူးရၿပီး တစ္လအၾကာတြင္ အုိ၀င္က ခ်စ္သူေတြ႕ပါၿပီဟု အယ္လီ့ကုိ ထုတ္ေျပာ သည္။ သည္တစ္ခါ အတည္ျဖစ္ၿပီဟုလည္း ဆုိသည္။
" သူ႔နာမည္က ဂ်နီဖာတဲ့ "
အုိ၀င္က ေကာင္မေလး၏ နာမည္ပါ ေျပာသည္။
" ဘာဆန္းလဲ၊ ခုေခတ္ေကာင္မေလးေတြ အားလံုး ဂ်နီဖာခ်ည္းပဲ "
" ျပပဲြတစ္ခုမွာ ေတြ႕တာ "
" သူက ဘာလုပ္လဲ၊ ေကာ္ဖီဆုိင္ကလား "
" မဟုတ္ဘူး၊ အတြင္းေရးမွဴး "
" ဟုတ္လား၊ အနိမ့္စားပဲ၊ အသက္ဘယ္ေလာက္ ႐ွိၿပီလဲ၊ အသက္ေတာ့ ျပည့္ပါတယ္ေနာ္ "

" ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ "
အုိ၀င္က ေလးဆယ့္ငါးထဲ ၀င္ေနၿပီ။
" ဟင္ သိပ္မငယ္ေတာ့ပါလား "
" မင္း ဘာႀကီးထင္ထင္၊ ကုိယ့္အစီအစဥ္ေတြ ေျပာင္းမယ္ေတာ့ မထင္နဲ႔ "
" ဘာ အစီအစဥ္ေတြ မ်ားပါလိမ့္ "
" ကုိယ္ ဒီအိမ္ကဆင္းေတာ့မယ္၊ ဂ်နီဖာနဲ႔ သြားေနမယ္ "
ေနာက္တစ္ေန႔ စေနေန႔တြင္ သူ႔အခ်စ္သစ္ကေလးႏွင့္ အုိ၀င္ ေရာက္လာသည္။ ေကာင္မေလးနာမည္က ဂ်နီဖာ ခ်ဒ္ဆင္တဲ့။ ဆံပင္ကုတ္၀ဲႏွင့္ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ အသားအေရက ၀ါ၀ါ၀င္း၀င္း။ အင္း သူ အသားကေလး ေခ်ာေမြ႕သလုိ စိတ္ထား ေခ်ာေမြ႕ပါ့မလားဟု အယ္လီ ေတြးေန၏။

" ညီမေရ ကုိယ့္ကုိ ကူပါဦးကြာ "
႐ွက္႐ြံ႕႐ြံ႕ ျဖစ္ေနပံုရေသာ္လည္း အေပၚစီးရထားဟန္ျဖင့္ အုိ၀င့္ကုိ ကူညီထုပ္ပုိးသည္။ ဘယ္ဟာေတြထည့္၊ ဘယ္ဟာေတြ ထားခဲ့ဟု အုိ၀င္က ညႊန္ၾကား၏။
အယ္လီက ဘာမွ မေျပာ၊ ျမင္ကြင္းကုိ လက္ပုိက္ၾကည့္ေန၏။
ထုပ္ပုိးၿပီးစီးသည္ႏွင့္ အုိ၀င္သည္ ဆံတုိကုပ္၀ဲမကေလးေနာက္သုိ႔ ေကာက္ေကာက္ပါသြားေလေတာ့၏။
ေကာင္မေလးက အယ္လီကုိ ႏႈတ္ဆက္သြားေသးသည္။
အသံေသးေသးကေလးျဖင့္
" ေပ်ာ္စရာေန႔ျဖစ္ပါေစေနာ္" တဲ့ ။
သူတုိ႔ထြက္သည္ႏွင့္ အယ္လီက တံခါးကုိ တအားေဆာင့္ပိတ္လုိက္သည္။ နံရံမွ ဓာတ္ပံုေတြ လႈပ္ခါသြား၏။

အသံဗလံမ်ားေၾကာင့္ အင္ဂ်လာ ႏုိးလာသည္။ အေဖ ထြက္သြားသည္ကုိ ရိပ္ကနဲ လွမ္းျမင္လုိက္၏။
" ေဖေဖ ဘယ္သြားတာလဲ ေမေမ "
" ကိစၥ႐ွိလုိ႔ အျပင္သြားတာ "
အံႀကိတ္ထားရင္ အယ္လီ ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ စိတ္ဆုိးလြန္းသျဖင့္ မနည္းအားယူေျပာရသည္။

သမီးငယ္က အေမ့စကားကုိ မယံုသလုိ ပံုမ်ိဳးျဖင့္
" သမီး လုိက္သြားမယ္ေနာ္ "
" ဟာ အျပင္မွာ ေမွာင္ေနၿပီေလ "
မီးဖုိထဲတြင္ မုန္႔စားေနသည့္ သား ဘရိန္ကလည္း တံခါး ေဆာင့္ပိတ္သံ ၾကားသျဖင့္ ေ႐ွ႕ထြက္လာသည္။

" ေဖေဖ စိတ္ဆုိးသြားလားဟင္ ေမေမ "
" အင္ နည္းနည္း စိတ္တုိင္းမက်ျဖစ္သြားတာ ထင္တယ္ "
" ျပန္လာရင္ သားေခ်ာ့လုိက္ပ့ါမယ္" ဟု ဘရိန္က ေျပာသည္။ အင္ဂ်လာကလည္း " သမီးလည္း ၀ုိင္းေခ်ာ့မယ္" ဟုဆုိသည္။ ေျခာက္ႏွစ္သားအ႐ြယ္ သားငယ္ ဘရိန္က ဖေအတူ၊ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ ဆန္၊ ကစားစရာဆုိလွ်င္ ဒံုးပ်ံေတြ စက္ေသနတ္ေတြမွ။ အင္ဂ်လာက အယ္လီ အေမႏွင့္ သြားတူသည္။ ေလးႏွစ္သမီးအ႐ြယ္တြင္ လွခ်င္ ပခ်င္ေနၿပီ။ အ၀တ္အစားေ႐ြးတတ္ေနၿပီ။ မႀကိဳက္သည့္ အက်ႌကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မ၀တ္။ ၿပီးေတာ့ အလြန္မတန္ ေသေသသပ္သပ္ ေနတတ္သည္။ သူ႔အခန္းထဲတြင္ ႐ႈပ္ပြေနလွ်င္ စားလည္း မစား၊ အိပ္လည္း မအိပ္။ အားလံုး စီစီညီညီ သိမ္းဆည္းေပးမွ ႀကိဳက္သည္။
သားကုိေရာ သမီးကုိပါ အယ္လီ ခ်စ္ပါသည္။

" ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ အေမျဖစ္လာပါ့မလား မသိဘူး " ဟု လင္ကီ့ကုိ အယ္လီ ထုတ္ေျပာဖူးသည္။
ပထမႏွင့္ ဒုတိယ အိမ္ေထာင္တုိ႔မွ ရသည့္ ကေလးမ်ားကုိ အုိ၀င္ လံုး၀ သံေယာဇဥ္ မ႐ွိ။ ဘရိန္ႏွင့္ အင္ဂ်လာ ကုိေတာ့ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူ ခ်စ္သည္။ အႏံြနာခံသည္။
ဘရိန္ကေလး ၀က္သက္ေပါက္တုန္းက အုိ၀င္တစ္ညလံုး ထုိင္ေစာင့္ေပးသည္။ ပံုျပင္ေတြ ေျပာၿပီး ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ေမာ့ေမာ့ ေဆးတုိက္သည္။ အင္ဂ်လာကေလး ကစားရင္း လက္က်ိဳးတုန္းကလည္း အိမ္မွာ အယ္လီ မ႐ွိ၊ သူပဲ ေဆး႐ံုသုိ႔ ေပြ႕ၿပီး ေျပးသည္။

" ကုိယ့္ သားနဲ႔ သမီး ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး၊ ကုိယ္အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္မယ္ " ဟု အယ္လီ့ကုိ ေျပာဖူး သည္။
အုိ၀င္ အိမ္မွ ဆင္းသြားၿပီး တစ္ပတ္အၾကာတြင္ အယ္လီ ျပန္ေခၚသည္။
" ကေလးေတြကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္ဆုိ၊ ျပန္လာခဲ့ပါလား "
" ကုိယ္သူတုိ႔ကုိ ေအာက္ေမ့ပါတယ္ "
" ဟုတ္လား၊ ဒါေတာင္ တစ္ခါမွ လာမၾကည့္ဘူးေနာ္၊ သူတုိ႔ကေလးေတြ သိပ္စိတ္အားငယ္ေနတယ္၊ အေဖ့ကုိ တေမးတည္း ေမးေနတယ္၊ သူတု႔ိ ဘာမွ နားမလည္ဘူးေလ၊ ဘာျဖစ္မွန္းလည္း မသိဘူး၊ ဘာ ေၾကာင့္ ေပ်ာက္သြားမွန္းလည္း မသိဘူး "

အေဖ ေပ်ာက္သြားကတည္းက ဘရိန္က ေသာင္းက်န္းလာသည္။ ဧရာမ ဒံုးပ်ံႀကီးကုိ ႐ုိက္ခ်ိဳးပစ္သည္။ အေဖ့ ေကာ္ဖီပန္းကန္ကုိ ကုိင္ေပါက္ခဲြသည္။ ပ်ားရည္ ပုလင္းကုိ အေဖ့လက္ႏွိပ္စက္ထဲ ေလာင္းခ်သည္။ အငယ္မက အစ္ကုိ႔ သံေယာင္လုိက္ၿပီး ဂ်ီတုိက္သည္။
" ေဖေဖ ဘယ္မွာလဲ၊ ေဖေဖ့ကုိေခၚေပး၊ သမီးတုိ႔ကုိ ေဖေဖ စိတ္ဆုိးသြားတာ "
ညညဆုိလည္း မအိပ္ဘူး။ ထထ ငုိသည္။ မေအ ေခ်ာ့လည္း မရ၊ အငယ္မငုိေတာ့ အႀကီးေကာင္က လုိက္ငုိ သည္။

ကေလးေတြ ျဖစ္ေနပံုကုိ အယ္လီက အုိ၀င္အား ေျပာျပေတာ့ ပထမ ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္နားေထာင္ေနသည္။ ၿပီးမွ အေနရအထုိင္ရ က်ပ္ေနသည့္ ေလသံျဖင့္
" ဂ်နီဖာက ကေလးမခ်စ္တတ္ဘူး၊ ေခၚထားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး" ဟု ၀န္ခံသည္။
အုိ၀င္တစ္ေယာက္ အိမ္မွ ဆင္းသြားၿပီး ဂ်နီဖာဆုိသူ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ သြားေနသည္။ ၾကာေတာ့ ဂ်ိန္းက အယ္လီအတြက္ ရင္ထဲ ေပါ့သြားသည္။ အယ္လီတစ္ေယာက္ ၀ဋ္ကၽြတ္သြားၿပီေပါ့။
" ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါေလာက္ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ သူေတာင္းစား၊ သြားပေစ" ဟု ဂ်ိန္းက ဒုိးဒုိးေဒါက္ေဒါက္ ေျပာသည္။

" သူ တစ္ကုိယ္ေကာင္းသမားမွန္း အယ္လီ သိပါတယ္၊ ဂ်ိန္းရယ္ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြကုိကကုိ သူ႔ကုိပဲ ေအာက္ေမ့ေနတယ္ "
" ဒါဆုိလဲ သူ႔ကုိ ေဒါသျဖစ္ေနလုိက္ေပါ့၊ ဒါမွ မင္း သက္သာမွာ၊ မင္းက သိပ္ေပ်ာ့တာကုိး၊ သူလုိလူမ်ိဳးကုိ အေလ်ာ့မေပးရဘူး "
" ဂ်ိန္းက သတၱိ႐ွိတယ္၊ အယ္လီက အသည္းငယ္တယ္ေလ၊ သူ႔ကုိ နာၾကည္းေပမယ့္ သူျပန္လာရင္ အယ္လီ ခ်က္ခ်င္း လက္ခံမိမွာပဲ "
" ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ျပန္လာမွာ မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္ "
" ဟုတ္တယ္ ဂ်ိန္း၊ အယ္လီလည္း မထင္ဘူး "
အယ္လီက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္မွာ သူ႔အျပစ္ပါဟု သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္ဖုိ႔ေနလုိ႔ ဂ်ိန္းက ႏွစ္သိမ့္ရေသးသည္။

" ေယာက္်ားျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္မွာ သူ႔အျပစ္ပါဟု သူ႔ကုိယ္သူ အျပစ္ဖုိ႔ေနလုိ႔ ဂ်ိန္းက ႏွစ္သိမ့္ရေသးသည္။
" ေယာက္်ားေတြဟာ မိန္းမေတြ တစ္ဖက္မွာ ေအာင္ျမင္လာရင္ သူတုိ႔မခံႏုိင္ၾကဘူး "
ဂ်ိန္းက လင္ကီႏွင့္ တစ္ေလတည္း ထြက္လာသည္။
" မင္း ပထမ ရာထူးႀကီးႀကီး ရေတာ့ အုိ၀င္ စေဖာက္တယ္ေလ၊ မင္း ဒုဥကၠဌျဖစ္ေတာ့ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားေရာ မဟုတ္လား "
ဂ်ိန္းက ခ်က္က်လက္က် ေထာက္ျပသည္။

" ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ အယ္လီက ခ်ိန္ကုိ မွတ္မထားမိလုိ႔၊ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ အေမေအာင္ျမင္တာကုိေတာ့ အေဖက သေဘာက်တယ္ ဂ်ိန္း "
" ဒါကေတာ့ မင္း အေဖကုိယ္တုိင္ ေအာင္ျမင္ေနတာကုိး အယ္လီရဲ႕၊ အုိ၀င္က အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ေနာက္ပုိင္း ႐ုပ္သံ ဇာတ္ညႊန္းေတြနဲ႔ အေပါစား ၀တၳဳေတြေရးၿပီး ရပ္တည္ရတဲ့ ဘ၀ကုိ သူ႔ကုိယ္သူ သိမ္ငယ္ လာေလေလ မင္းအေပၚမွာ ႀကိတ္ၿပီး အႏုိင္က်င့္ေလ လုပ္တာ "
" ဒါဆုိ အယ္လီ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဒီအလုပ္က ထြက္ၿပီး သူမ်ား အတြင္းေရးမွဴး ျပန္လုပ္ရမွာလား "
ဂ်ိန္းေျပာတာ မွန္တယ္ဟု ေတြးမိၿပီး ျပန္ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ မိမိက အတြင္းေရးမွဴးဘ၀ျဖင့္ ဆက္ေနလွ်င္ ေကာ အုိ၀င္က ေအာင္ျမင္မွာလား။ သည္လုိပင္ အယ္လီယံုၾကည္ခ်င္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္ ျဖစ္လာဖုိ႔ မလြယ္ပါ။

" ဟာ ဘယ္ကလာ၊ မင္းအဲဒီ သူေတာင္းစားကုိ မျပတ္ႏုိင္ရင္ ျပန္ေခၚ၊ ရေအာင္ျပန္ေခၚ၊ အတင္း တ႐ြတ္ဆဲြ ေခၚ"
ဘရိန္ႏွင့္ အင္ဂ်လာကလည္း ဂ်ိန္းႏွင့္ တစ္သေဘာတည္း ႐ွိၾကသည္။
" ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ၊ သြားၿပီး အတင္းဆဲြေခၚမယ္ေလ "ဟု အေမ့ကုိ ခဏခဏ ပူဆာေနၾက၏။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, June 29, 2011

ေရႊစင္ဦး ရဲ႕ ဘေလာ႔ဂ္ဂါ ထမင္းဝိုင္း


ငါးျမင္းငါးပိတစ္ခ်က္ ကို မက်ီးမွည္႕ ေလး အုပ္ခ်က္ထားတယ္
အဲဒါ ႏြားႏို႕ခ်က္ေလ ေမႊးေနတာဘဲ
ဒါက ကညြတ္ေၾကာ္

ပုဇြန္ဆိတ္ ေသးေသးေလး ေတြနဲ႕ မက်ီးသီးစိမ္းေထာင္း ၿပီးေၾကာ္ထားတယ္

ဇြန္းေလး နဲ႕ခတ္ ေနတဲ႕ စိမ္းစိမ္းေလး က ဟင္းရြက္စံု ဟင္းရည္ ေလ
အဲဒါေလး လည္း မိုက္တယ္


ေရႊစင္ဦး ကိုယ္တိုင္ ဘဲ ခ်က္ေကၽြးျဖစ္တယ္ ... အခုစားျဖစ္တာ.. ဘေလာ႔ဂ္ဂါ ၆ေယာက္ ေပါ႕ ၂ေယာက္ မလာႏိုင္ဘူး.. ပံုေတြ သိပ္မရွိလို႕ ရွိတာဘဲ တင္လိုက္တယ္ အားလံုးဘဲ သာသည္နာသည္ မတြက္ၾကပါနဲ႕  အခ်ဳိပြဲ ေတြ အခ်ဥ္ပြဲ ေတြ ပုလင္း ေတြ ေတာ႔ မပါေတာ႔ဘူး မျမင္ေအာင္ ဖြက္ထားတယ္ ၆နာရီ က စတာ ၉နာရီခြဲ မွာ ပြဲသိမ္းတယ္......

ေလးစားစြာျဖင္႔
စာေရးသူ - ေရႊစင္ဦး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာဦးသုခႏွင့္ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ စာဆိုတို႔အျမင္ အပိုင္း (၃)

ကၽြန္ေတာ္ နယ္သတင္းေထာက္ သုခ
လူထုဦးလွ

သူ႔ဘ၀ရဲ႕အစ၊ သူ႔ဘ၀မွာ ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲ ေတြကိုေတာ့ သိသူျမင္သူ နဲ လိမ္႕မယ္၊  ေအာင္ျမင္ေန တဲ့ စာေရးဆရာ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ ဦးသုခ ကိုေတာ့ ျပည္သူလူထု တရပ္လံုးက သိၾကပါတယ္။
ငယ္စဥ္က သတင္းေထာက္လုပ္တယ္၊ ၀တၳဳေရးတယ္၊ အဆိုအတီးအကပညာ ဆည္းပူးတယ္၊ ရုပ္ရွင္အလုပ္ ၀င္လုပ္တယ္။ သီခ်င္းဆိုတယ္၊ ျပဇာတ္ကတယ္။ ဆည္းပူးထားတဲ့ ပညာရပ္ေတြ ရယ္၊ အႀကံဥာဏ္နဲ႔ တီထြင္မႈ ေတြရယ္ အဆင္ေျပေျပ ေပါင္းစပ္မိေတာ့ ေအာင္ျမင္တာပဲ။ ေအာင္ျမင္တာ မတိုင္ခင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရတယ္၊ အမ်ားႀကီး ဆင္းရဲတယ္။ ငတ္တယ္။ က်န္းမာေရး ထိခုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ကို ဇြဲနဲ႔ တက္ေတာ့ ေရာက္တာပဲ ေအာင္ျမင္တာ ပဲ။

ေအာင္ျမင္ေတာ့ေကာ ႀကိဳးစားတာ ရပ္လို႔ရမလား၊ အသစ္အသစ္ တီထြင္မႈေတြ မရွာေဖြ၊ မႀကံဆ ဘဲေနလုိ႔ ရမလား၊ မရပါဘူး။ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းေနရတာပါပဲ။ ဒါရိုက္တာ ဦးသုခ သာမဟုတ္၊ တျခားလူေတြလဲ ဒီ အတုိင္း ပါပဲ။

သတင္းေထာက္ဘ၀ဟာ အစုံေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ ဘ၀၊ နယ္သတင္းေထာက္မ်ားကေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ေဒသ အေျခ အေန အလိုက္ အဆိုးအေကာင္းအမ်ိဳးစုံ ေတြ႕ႀကံဳရသူေတြေပါ့။ ပိုက္ဆံလဲ ဘာမွ မ်ားမ်ား ရတာ မဟုတ္၊ ေဘးအႏၱရာယ္ နည္းတယ္လို႔လဲ အဆိုႏိုင္၊ ၀ါသနာႀကီးလြန္းလို႔သာ သတင္းေထာက္ လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ရွင္း ပါတယ္။ ကိုသုခ ေျပာျပတဲ့အထဲမွာ ဒီလိုၾကားထဲကပဲ သတင္းေထာက္ ဘ၀ ရဲ႕ သုခေတြ ပီတိေတြကို ေတြ႕ရ ပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္မွာ နယ္သတင္းေထာက္၁ဦး အေၾကာင္းလဲ ထည့္ခ်င္တာနဲ႔ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ ၃ရက္ ေန႔ မနက္ပိုင္းမွာ ပန္းခ်ီဆရာ ေမာင္ေအာင္တိတ္နဲ႔အတူ ကိုသုခ တို႔ အိမ္သြားၿပီး ထမင္းစားတယ္။ ကုိသုခ အရင္ေနတာက အမွတ္-၃၇၊ ၿမိဳ႕သစ္၁လမ္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္မွာပါ။ အခုေနတာက ၃၁ ပါရမီလမ္း၊ ပါရမီရိပ္သာ၊ ကမၻာေအး စာတိုက္ပါ။
ကိုသုခ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္တာ သူရန္ကုန္ ေရာက္စကတည္းကပဲေပ့ါ။ ၃၅ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ ထင္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္က က်ိဳက္လက္မွာ သူသတင္းေထာက္လုပ္ဖူးတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာႀကီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဘ၀ေဟာင္းကို ေမ့သူ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အမွန္အတိုင္း ေျပာမွာပဲလို႔လဲ တြက္တယ္။

ကိုသုခ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ စာေပေလာကထဲကို ေရာက္စက ဆင္းရဲၾက ပံု ေတြကုိ အေၾကာင္းစပ္မိတုိင္း ျပန္ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ ျပည္၊ မလိႈင္ စတဲ့ စာဆိုေတာ္ပြဲေတြမွာ အတူ ဆံု ေဟာၾကရေတာ့လဲ ကိုသုခက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္မွာ ေနၾကတုန္းက အေၾကာင္းေတြကို အားရပါးရ ေဖာ္ထုတ္ ေဟာေျပာေလ့ ရွိတယ္။ မကြယ္မ၀ွက္ မဖံုးမဖိပါဘူး၊ မရွက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀နာမွ စာေရးဆရာ ျဖစ္တယ္။ ရုပ္ရွင္ဒါရုိက္တာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတာ့ အလိုလိုပါသြးတယ္လို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။
သုခ လဲ ဒုကၡေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳခဲ့ဖူးတာပဲ။ ဒုကၡေတြကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဒုကၡ ေတြဟာ ၿပီးသြား ပါၿပီ။ အသံုးက် အဖိုးတန္တဲ့ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳေတြ ျဖစ္လာၾကၿပီေပါ့။ ကုိသုခ အခု အသက္ ၆၁ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။

က်ိဳက္လတ္ သူရိယသတင္းေထာက္အျဖစ္နဲ႔ ကိုသုခ သတင္းပို႔တာ ႏွစ္ေတြ လေတြ မၾကာေပမယ့္ သူ႔ အေတြ႕အႀကံဳ ေတြဟာ ဟိုေခတ္တုန္းက နယ္သတင္းေထာက္ေတြ ႀကံဳေတြ႕ တတ္တာမ်ိဳး ေတြခ်ည္းပဲမို႔ အဲဒီႏွစ္ပုိင္း ေခတ္ပိုင္းကို အသက္ႀကီးသူမ်ားက ကိုသုခ ေျပာျပတာ ေတြ ဖတ္တဲ့အခါ ျပန္ျမင္ႏိုင္ ၾကပါလိမ့္မယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကလဲ ခန္႔မွန္းၾကည့္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ သတင္းေထာက္ မလုပ္ရဲလို႔ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး စာေရးဆရာလုပ္ရာက ေရႊစင္ရုပ္တုေတြ ဘာေတြရလာတဲ့ ရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာကိုသုခကို သူ႔ အိမ္မွာ ထမင္းစားတဲ့ မနက္ပိုင္းက သူ႔သတင္းေထာက္ ဘ၀အေၾကာင္း ေတြကို သူကလဲ ေျပာခ်င္ေတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို သူကလဲ ေျပာခ်င္ေနတာ ပါပဲ။ သူ႔စြန္႔စားခန္းေတြေပကုိး။ ရုပ္ရွင္ကား ထဲမွာ စြန္႔စားတာက ညာတာ မဟုတ္လား။ အခုဟာက တကယ္စြန္႔စားခဲ့ရတာ။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ႀကဲခဲ့ ႏႊဲခဲ့ တာေတြေပါ့။ ကဲ အခု သူေျပာပါၿပီ။

ဦးသုခက ...
    ကၽြန္ေတာ္သတင္းေထာက္ျဖစ္တာ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ သူရိယမွာ။ အယ္ဒီတာက ဦးဘိုးခ်ိန္။ က်ိဳက္လတ္ သတင္းေထာက္ေပါ့ေလ။ ေတာသတင္းေထာက္။ အဲဒီတုန္းက ျမဴနီစီပယ္ ေရြးေကာက္ပြဲ သတင္း ေပါ့ဗ်ာ။ ဥကၠဌ ဘယ္သူ ျဖစ္တယ္ေပါ့ေလ။ တခါတေလ က်ေတာ့ က်ိဳက္လတ္နယ္က ဆန္ေစ်းစပါးေစ်း။ အဲဒီတုန္းက ဦစံသိန္းတို႔ကလဲ ကုန္ေစ်းႏႈန္းသတင္းေတြ ေပးေနတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်ိဳက္လတ္နဲ႔ ပတ္သက္ လို႔ ဆန္စပါးေစ်း ေပးရတယ္။ က်ိဳက္လတ္နယ္က ဆန္စပါးထြက္တာကိုး။

အဲဒီတုန္းက ေရးခ ဘယ္လိုရသလဲဆိုေတာ့ တေကာ္လံ ၂ေၾကာင္းကို ၃ျပား။ ဒီေတာ့ တခါတရံ ဘယ္ေလာက္ ရသလဲဆိုရင္ တစ္လ ၆က်ပ္တို႔ ၄က်ပ္တို႔ ရတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ေက်နပ္ ေနတာပဲ။ သတင္းေထာက္ ျဖစ္ေနၿပီကိုး။

သတင္း ကို ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လုိလုပ္ေရးသလဲဆိုေတာ့ အေၾကာင္းအရာကေလး တစ္ခုကို ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီး ေရးတယ္။ ၀ိဘတ္မ်ားမ်ား သံုးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ရိုးရိုး၀ါက် မသံုးဘူး။ ၀ိဘတ္မ်ားမ်ား သံုးထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စာက အျဖတ္ရခက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးဘုိးခ်ိန္ဆီ တခါတေလ လာလို႔ဆံုယင္ သူက ေျပာတယ္ "ေဟ့ေကာင္ မင့္ဥစၥာ က တိုတို ေရးစမ္းပါကြ၊ သတင္း ဆိုတာ တိုတိုေရးရတယ္၊  ၀တၳဳမေရးစမ္းပါနဲ႔" တဲ့။ "ဟာ ဆရာ ရယ္ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေကာင္း ေအာင္ ေရးတာပဲ၊ ဆရာတို႔ဟာ ဆရာတို႔ ျဖတ္လိုက္ ပါလား" ဆိုေတာ့ "မင္းဟာ ျဖတ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး ကြ" တဲ့။ "၀ါက်တိုတို နဲ႔ မ်ားမ်ားေရးခ်င္ ေရးပါ။ ငါထဲ့ပါမယ္" လို႔လဲ ဆိုတယ္။ အဲဒါ နဲ႔ ပိုက္ဆံ ခပ္မ်ားမ်ားကေလးရလာတာေပါ့။ တစ္လတစ္လ ၈ိတို႔ ၁၀ိတို႔။

ဦးဘိုးခ်ိန္ ကို ဆရာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ခုထက္ထိ ဆရာပဲ။ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္ ခင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလဲ ခင္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သတင္းေတြ မွန္သမွ် သိပ္မျဖတ္ထဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အယ္ဒီတာ ေခၚတာပဲဗ်။ သတင္းေထာက္ကိုလဲ အယ္ဒီတာေခၚတာပဲ။ ေက်ာင္းေနကတည္းက စာေရးတာ ၀ါသနာ ပါေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အယ္ဒီတာသိန္းေမာင္၊ ဆန္နီသိန္းေမာင္၊ သိန္းေမာင္ေတြမ်ားလို႔ ခြဲ ေခၚတာ။ အဲဒီ အယ္ဒီတာ သိန္းေမာင္ အေခၚခံရတာပဲ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ေက်နပ္ေနတာ။ ေက်ာင္းက ထြက္ေတာ့ မွ သတင္းေထာက္ ျဖစ္တာပါ။ အဲဒီ တုန္းက သတင္းေထာက္ မေခၚေသးဘူး။

ေနာက္က်ေတာ့ ဦးဘုိးခ်ိန္က ဘာလုပ္ေပးလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သံႀကိဳးရုိက္ဖို႔ ေၾကးနန္း သတင္း ရိုက္ႏိုင္ေအာင္ လက္မွတ္ ၁ေစာင္ေပးတယ္။ အဲဒီလိုေပးတယ္ဆိုေတာ့ စာတိုက္ ကပါ ကၽြန္ေတာ့္ကို အသိအမွတ္ ျပဳလာတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေက်နပ္ေနတာေပါ့။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အေရးႀကီးတဲ့ လူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာၿပီေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ခုက တရားရုံးတို႔ ဘာတို႔မွာ ၀င္နားေထာင္ဖို႔ ခြင့္ေပးတယ္။ လက္ဦးတုန္း ကတည္းက F.I.R ေတြ ဘာေတြ ၾကည့္ခြင့္ေတာ့ရတယ္။ ဂတ္စာေရးနဲ႔ ဘာနဲ႔ နဲနဲပါးပါး ေအာက္က်ခံေပါင္းရေသးတယ္။ သူတို႔ကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာ၊ အလုပ္ရႈပ္ ေအာင္ လာလုပ္တဲ့ ေကာင္ေလးပဲလို႔ ထင္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကလဲ အသက္က ၂၂ႏွစ္ေလာက္ ရွိေသးတာကိုး။
တခါေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ဘယ္လိုျဖစ္ဖူးလဲဆိုေတာ့ ေတာက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မုဒိန္းမႈတစ္မႈ ျဖစ္တယ္။ ေတာ က ပိုက္ဆံရွိတဲ့ နယ္သူႀကီးသားတစ္ေယာက္က ျဖစ္တဲ့အမႈမ်ိဳးကိုး။ အဲဒါကို အမႈစစ္တဲ့ေန႔က်ေတာ့ အဲဒီေန႔ မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေစာေစာစီးစီး ရုံးသြားတယ္။ တရားသူႀကီးက ကၽြန္ေတာ္ကို ႏွင္ထုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က သတင္းေထာက္ ကတ္ျပားျပတယ္။ ျပေပမယ့္ မရဘူး၊ ႏွင္ထုတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ လဲ ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ အျပင္ ထြက္လာခဲ့ရေရာ။

ထြက္လာခဲ့ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအေၾကာင္းကို ဦးဘိုးခ်ိန္ဆီ လွမ္းစာေရးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏွင္ထုတ္ခံ ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္ထုတ္ခံရတာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရွက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ သူရိယက ရွက္ဖို႔ ေကာင္း ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီကိစၥကိုေတာ့ ျပန္ၿပီးလုပ္ပါ။ မလုပ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သတင္းေထာက္ မလုပ္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို ေရးေတာ့ သူရိယက အေရးပိုင္ ဆီ ဓာတ္ပံုပါပို႔ၿပီး စာေရးေပးတယ္။ အဲဒီလိုပို႔ေပးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လို႔ ျပဳလို႔ရတယ္။ သို႔ေပမယ့္လဲ ခမ္းခမ္းနားနား ေရွ႕ေနေတြနဲ႔ တန္းတူေလာက္ ကုလားထုိင္မ်ိဳး မရဘူး။ ရုံးစာေရးနားေလာက္ မွာ ကုလားထုိင္ကေလးတစ္လံုးနဲ႔ သတင္းယူရတယ္။

သို႔ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ သတင္းေထာက္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ေတာ့ ငါသတင္းစာ ေတြထဲ မွာ ေရးရင္ပါတာဘဲဆိုတဲ့ အေနမ်ိဳးနဲ႔ ေနရာတုိင္းမွာ မာနႀကီးလို႔ေတာ့ မရဘူးဗ်။ အဲဒီေတာ့ ဘယ့္နဲ႔ လုပ္ရသလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ ကို ခင္ေအာင္မင္ေအာင္ ေပါင္းရတယ္။ သူတို႔ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အက်ိဳးျပဳတဲ့ အေနမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ထင္ေအာင္လဲ လုပ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့လဲ ဆုိပါေတာ့ တိုက္ပိုင္တို႔ ဌာနအုပ္တို႔ ဘာတို႔ ဓားျပမႈေလး ဘာေလး ဖမ္းရလို႔ရွိယင္ သူတို႔ရဲ႕ လုံ႔လေၾကာင့္ ဖမ္းမိသြားၿပီ၊ က်ိဳက္လတ္နယ္မွ အင္မတန္ ဆိုး တဲ့ ဂုိဏ္းႀကီးမိၿပီ။ အင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ဆိုးတဲ့ေကာင္ လည္း လူဆိုးႀကီး ျဖစ္ရ ေတာ့တာပဲ။ ဒါမွ လူဆိုးႀကီးမွလည္း သတင္းစာတုိက္က အထင္ႀကီးမွာဗ်။ သတင္းစာတုိက္ကလဲ အဲဒီလိုဟာမွ ထည့္ ခ်င္တာ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္း သူတို႔လဲ နာမည္ပါခ်င္လာတယ္။ နာမည္ ပါခ်င္လာေတာ့ တခါတရံက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာင္ လက္ဖက္ရည္ မတိုက္ရေတာ့ဘူး။ သူတို႔က လက္ဖက္ရည္ တိုက္တာဘဲ။

ေနာက္က်ေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွင္ထုတ္တဲ့ တရားသူႀကီးဦးသိန္းေမာင္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းဆရာႀကီးေတြလဲ ရွိတယ္။ ဦးဘမူတို႔၊ ဦးခ်စ္ေဖတို႔ကလဲ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးႀကီး ေတြေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကလပ္ေတြဘာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အရည္အခ်င္းေျပာတဲ့အခါ ထည့္ ေျပာၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ မ်က္စိစပါးေမႊးစူး သက္သာသြားေရာ။
အဲ တခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပစၦိမာရုံ ဆရာေတာ္ဘုရားဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အထက္ ဗမာျပည္ ေအာက္ဗမာျပည္ ေရႊက်င္သာသနာပိုင္ ျဖစ္တယ္ဗ်။ မႏၱေလးက သံဃာ့အစည္းအေ၀း ႀကီးက ေျမႇာက္တင္လိုက္တာ။ ေျမႇာက္တင္လိုက္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ ေရာက္လာတယ္။ ရန္ကုန္ကေန က်ိဳက္လတ္ကို ျပန္ၾကြလာေတာ့ ရန္ကုန္ ကေန က်ိဳက္လတ္ကို ျပန္ၾကြလာေတာ့  က်ိဳက္လတ္ တၿမိဳ႕လံုးက စည္ေတာ္ေတြ၊ ေရွ႕၀င္း ေနာက္၀င္းခင္း၊ ယိမ္းေတြ တခါထဲ သေဘၤာဆိပ္က ေနၿပီးေတာ့ ဘုရားႀကီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ ၀တ္အသင္း ေတြ ပြဲႀကီးလမ္းႀကီးေပါ့ ဗ်ာ။

အဲဒါကိုလာေတာ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကသိၿပီ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ဓာတ္ပံု မရွိဘူး။ ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ရယ္လို႔လဲ ကင္မရာေတြ ဘာေတြ ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ့္နဲ႔ လုပ္သြား သလဲဆိုေတာ့ ဆရာစဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်ိဳက္လတ္မွာ ေတာ္ေတာ္နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ဓာတ္ပံု ဆရာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီဆရာစဲ ဆီ သြားကပ္ရတယ္။ သြားကပ္ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားကို သူရိယတိုက္က ရလို႔ရွိယင္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံေပးပါမယ္၊ ဓာတ္ပံုရုိက္ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္။ သူ႔သားကလဲ အဲဒီဓာတ္ပံုကို သူပါ သိပ္ ရုိက္ခ်င္တယ္။ ထင္ေပၚခ်င္တာကိုး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔သားကို ထဲ့လိုက္တယ္။ ထဲ့လိုက္ေတာ့ ကင္မရာႀကီး တကားကားနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ပိတ္အနက္ႀကီး ပိုက္လို႔ေပါ့။ ပိုက္လို႔ ေနယင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ သေဘၤာဆိပ္ ကေန ဆင္းလာတုန္း ရိုက္ကြက္ကို ရွာလိုက္ၾကတာ တခါထဲ ဟိုလူ႔ေတာင္းပန္၊ ဒီလူ႔ေတာင္းပန္၊ ဆရာေတာ္ ကလဲ တန္းေလွ်ာက္တန္းၾကြ။ အဲဒါဘယ္သူကမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေနရာမေပးဘူး။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အရဲစြန္႔ၿပီး အတင္းတိုးၿပီး ဆရာေတာ့္ကို ေလွ်ာက္တယ္။ အရွင္ဘုရား သည္းခံေတာ္ မူပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဓာတ္ပံုရုိက္ခ်င္လို႔ပါ။ သတင္းစာ အတြက္ပါ ဘုရားဆိုေတာ့၊ ေအး ဒါျဖင့္ကြာ၊ သူတို႔ အေႏွာင့္ အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ ျမန္ျမန္ရုိက္ေပါ့တဲ့။ တင္ပါ့ဘုရား။ ရုိက္ပါမယ့္ဆိုၿပီး၊ ကဲ လုပ္စမ္းပါ ကြ လုပ္စမ္း ပါကြဆိုၿပီး ရိုက္လိုက္တယ္။ ရုိက္လဲၿပီးေရာ၊ ဟိုေကာင္ကလဲ ရုိက္ၿပီးၿပီတဲ့။ ဟာ ေက်နပ္သြားၿပီ။

အဲဒီလို ရုိက္ေတာ့မွ ဥပသကာတို႔ ေဆးလိပ္ခံုက ေဆးလိပ္ခုံပိုင္ရွင္တို႔ ဆရာေတာ္ တို႔ ၾကည္ညိဳတဲ့ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ မိန္းမႀကီးေတြ၊ ဒကာ ဒကာမေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္ လိုက္လာ တယ္။ ျမန္ျမန္ ေဆးပါေပါ့ေလ။ ၿပီးလို႔ရွိရင္ သတင္းစာတိုက္လဲပို႔ပါ။ သူတို႔ကိုလဲ ေရာင္းပါဆိုေတာ့၊ ဓာတ္ပံု ပိုင္ရွင္ကလဲ ဒီအကြက္ ကို သူတို႔က အစက မစဥ္းစားမိဘူး၊ ဟန္က်တာပဲ၊ ေနာက္ဆုိယင္ ကြာ တို႔အၿမဲလိုက္ပါမယ္၊ သူရိယ က ပိုက္ဆံမရယင္ ေနပါေစ၊ ကိုင္းျမန္ျမန္ ေဆးရေအာင္ကြာ" ဆိုၿပီး ျမန္ျမန္ေဆးလိုက္ေတာ့ ဖလင္ ေျပာင္းျပန္ထည့္မိ လို႔ ဘာမွ မေပၚဘူးဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔မွာ ေခါင္းေတြဘာေတြ ႀကီးသြားတာေပါ့။ ဟိုမွာ လမ္းမွာ ဆရာေတာ္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ကို ဓာတ္ပံုရုိက္ခံတာ။ ပြဲကလည္းၿပီးသြားၿပီ၊ ဆရာေတာ္ လဲ ေက်ာင္းေရာက္သြားၿပီ။ ျပန္ၿပီးေတာ့လုပ္လုိ႔လဲ မရဘူး။

အဲဒီက်မွ လူေတြကလာလာေမးၾကတာ၊ ေဟ့မၿပီးေသးဘူးလားကြ၊ ငါဖို႔ တစ္ပံုေပးပါကြ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က ဘယ္နဲ႔ လုပ္ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ဒီဥစၥာ ဓာတ္ပံုေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားလို႔ဆိုယင္လဲ ရွက္စရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ ပိုရွက္တာက ဓာတ္ပံုဆရာ။ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔ မေျပာလုိက္ပါနဲ႔ ဆိုၿပီး ေနေပမယ့္ ေနာက္က် ေတာ့ ေပၚတာပါပဲ။ ေပၚေတာ့ဘယ္နဲ႔ လုပ္ရသလဲ ဆိုေတာ့ ဒီလိုဆိုယင္ မျဖစ္ဘူး၊ ေက်ာင္းလိုက္မွပဲ ဆိုၿပီး ဆရာ့ေတာ္ ေက်ာင္း လိုက္သြားတယ္။ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ရတယ္။ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ ဒီလုိ ဒီလိုပဲ၊ ဓာတ္ပံုေျပာင္းျပန္ရုိက္ မိလုိ႔ ခြင့္ျပဳပါဘုရားလို႔၊ ဟ ဒီလို ဓာတ္ပံု ေျပာင္းျပန္ရုိက္ေတာ့ မထင္ဘူး လားတဲ့၊ မထင္ပါဘူးဘုရား လံုး၀မထင္ပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘာလုပ္ရအံုးမွာတုန္းတဲ့။ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ကို သနား သျဖင့္ ေက်ာင္းေအာက္ဆင္းၿပီးေတာ့ ကုလားထုိင္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ဓာတ္ပံု ရိုက္ခံေတာ္မူပါ ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုင္းကြာ ဒါျဖင့္လဲ လုပ္ေပးေတာေပါ့ဆိုၿပီး အရုိက္ခံတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ ဓာတ္ပံု သူရိယ ထဲမွာ ပါတယ္။ ဟိုလူေတြကလည္း သိပ္ေတာ့ မေက်နပ္ဘူး။ ပြဲႀကီးလမ္းႀကီးနဲ႔ ခမ္းခမ္းနားနား ဓာတ္ပံု လိုခ်င္ တာေပါ့။

အဲဒါက မ်က္ႏွာႀကီးတဲ့ အခါလဲ အႀကီးသားဗ်။ တခါတရံမွာ အၿခိမ္းအေျခာက္ခံရတယ္။ တခါ ျဖစ္ဖူးတယ္။ အဲဒီ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်ာင္းတုိက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရက္ဆား ဦးဘႀငိမ္ဆိုတာ နာမည္ေက်ာ္ေပါ့။ က်ိဳက္လတ္က ရန္ကုန္ေျပာင္းလာတာ၊ အဲဒီ ဦးဘၿငိမ္ရဲ႕ညီ တစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္စာတတ္တယ္။ ေခတ္ပညာတတ္ေပါ့ဗ်ာ။ မိဘမ်ိဳးရိုးကလဲ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတယ္။ သူက အကၽြတ္တရားရၿပီးေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဦးပဥၥင္း ၀တ္တယ္။ အဲဒီမွာ အဘိဓမၼာဆရာတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ဦးဘိုးခတဲ့။ ခုထိ အသက္ရွင္လွ်က္ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီ့ ဦးဘိုးခနဲ႔ တရားေဆြးေႏြးယင္း ျငင္းယင္းနဲ႔ပဲ ရန္ျဖစ္လို႔ ဦးဘိုးခက ထၿပီး ဒုတ္ နဲ႔ ရိုက္လိုက္တာ အဲဒီ ဦးပဥၥင္းေခါင္းကြဲသြားေရာ။

ေခါင္းကြဲလို႔ ေဆးရုံေပၚလဲတက္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးရုံလိုက္တာေပါ့၊ ဒါ သတင္းေထာက္ အလုပ္ကိုး။
ေဆးရုံ ေရာက္ေတာ့ ဦး၀င္းက တုိင္တာေပါ့။ ေဟ့ေကာင္ မင္းတုိ႔သတင္းစာဆိုတာ ညဴစ္ News ကြ၊ News ဆိုတာ North, East, West, Sout, ဒီသတင္းေတြပါရတယ္ကြ။ သူက ေခတ္ပညာတတ္ကိုး။ N.E.W.S ညဴစ္ ဆိုတာ တျခား မဟုတ္ဘူးကြ။ ေျမာက္၊ ေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္က မွန္သမွ် မေၾကာက္မရႊံ႕ ထည့္ရမယ္။ ထည့္ မွ ဒါသတင္းစာေကာင္းကြ။ ငါ့ဒီမွာ ၾကည့္စမ္းပါအံုး ရုိက္ထားတာ၊ ဒါဟာ တရားေဆြးေႏြးယင္းနဲ႔ ရုိက္တာ။ အရုိက္ခံ ရတဲ့လူက သူေတာ္ေကာင္းလား၊ ရုိက္တဲ့လူက သူေတာ္ေကာင္းလား၊ တရားရွိသလား၊ မင္းဒါထည့္ေပါ့။ သူက ေရးပံုေရးနည္းေတြပါ ေျပာျပေသးတာ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို သတင္းသြား ယူတယ္ ဆုိတာလဲ သိေရာ ဦးဘုိးခ နဲ႔ လူ ၄-၅ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္လာတာပါဘဲ။ 

ဦးဘိုးခ က မင္းရီးတီးယားတား မလုပ္နဲ႔ ထည့္ယင္ မင္းပါရုိက္မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီမင့္ပါ ရုိက္မယ္ဆိုတာနဲ႔ကို ထည့္ခ်င္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သတၱိသိပ္ရွိတာ မဟုတ္ဖူးဗ်၊ ဒါေပမယ့္ သတင္း ေထာက္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ကၽြန္ေတာ့္သတင္းကို ဒီလို ရိုက္ေမာင္း၊ ပုတ္ေမာင္းလုပ္တာဆိုတာကို ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ပိုဂုဏ္ယူရမယ္။ အဲဒါ ေၾကာက္လဲေၾကာက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီညသေဘၤာမွာ သတင္းစာ အိတ္ထည့္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဖ်ာပံုလိုက္သြားေရာ။

ဖ်ာပံုမွာ ၂ရက္ေလာက္ ေနၿပီးေတာ့မွ ဖ်ာပံုကေနၿပီး သတင္းစာ ဖတ္တယ္။ သတင္းစာထဲ ပါတာေပါ့၊ အကုန္လံုး။ ဦးပဥၥင္းေျပာသလိုေပါ့၊ ေျမာက္၊ ေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္ ဆိုတာလဲ ပါတယ္။ ထည့္ရမယ္ေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ ရုိက္တဲ့လူလား၊ ခံရတဲ့လူလားလို႔ ဦးပဥၥင္း ေဆးရုံေပၚမွာကို ေျပာ လိုက္ေသးတယ္ ဘညာစသည္အားျဖင့္ ပါသြားေရာ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြႏ္ေတာ္ဖ်ာပံုမွာ။ ဖ်ာပံုကေနၿပီး က်ိဳက္လတ္ မျပန္ပဲ ရန္ကုန္လာတာပဲ။ လာၿပီး ဒီမွာ ၄ရက္ ေလာက္ေနေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က ၀တၳဳေရးဖို႔ေတြ ဘာေတြလဲ ၀ါသနာ ပါေနၿပီေလ။ အဲဒီလိုေနၿပီး ေသြးေအးေလာက္တဲ့  အခ်ိန္ က်ေတာ့မွ ျပန္တာ။ ရန္ကုန္မွာ တိုက္ကိုလဲ ေျပာျပေသးတယ္။ တိုက္ကလဲ သေဘာက်တယ္။ 

ဦးဘိုးခ်ိန္ မင္းကြာ ဒီလိုဆို ဓာတ္ပံု ေတာင္ ရုိက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ဓာတ္ပံုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မရုိက္၀ံ့ဘူး။ ဖလင္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနယင္ ဒုကၡျဖစ္အံုးမယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီကေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျပန္သြားေတာ့ သူတို႔လဲ ေသြးေအး သြားၿပီ။ ေသြးေအးသြားၿပီးေတာ့ ဒါမ်ိဳးကို အက်ယ္အက်ယ္သတင္းစာထဲမွာပါရင္ မေကာင္းဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီသာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးက ေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ မွာတယ္၊ ထည့္သင့္တဲ့ဟာမွ ထည့္ပါေပါ့။ မထည့္သင့္တဲ့ဟာ မထည့္နဲ႔၊ မွန္ေပမယ့္လဲ ေရးလို႔ေကာင္းတာ ရွိတယ္၊ မေရးသင့္ တာ ရွိတယ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဦးဘိုးခ ကိုလဲ ဆံုးမတယ္။ ဦးပဥၥင္းကိုလဲ ေတာင္းပန္ခိုင္းတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပဲ ဒီကိစၥ ျပီး သြားေရာဗ်။ ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုရင္ေတာ့ မွတ္မိသေလာက္ဟာ အဲသေလာက္ ရွိတာပါ ဘဲ။

ေနာက္တျဖည္းျဖည္း အဲဒီကေန ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ရေကာင္းမွန္း သိလာေတာ့၊ အဲဒီမွာ သူရိယက ဘာလုပ္လာသလဲဆိုရင္၊ ရုပ္စုံဂ်ာနယ္ထုတ္လာေရာ။ အယ္ဒီတာ က ဦးသိမ္းေမာင္။ ထုတ္ လာေတာ့မွ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕ သမုိင္းစတဲ့ ထင္ရွားတဲ့ ဓာတ္ပံုေဆာင္းပါးေတြ ထည့္တာပါဘဲ။
ေနာက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္လာေတာ့ ရန္ကုန္နဲပ ကူးလူးဆက္ဆံ လာၿပီး သတင္းေထာက္ က ထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၂ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာ့အလင္း အတြက္ ဦးထြန္းစိန္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္က သတင္း ေထာက္ လုပ္တယ္။ ဦးထြန္းစိန္ က ေက်ာင္းဆရာဆိုေပမယ့္ သိပ္ၿပီး ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ မရွိဘူး ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း သူက သိပ္ၿပီး မ်က္ႏွာေထာက္တယ္။ လူႀကီးေတြ ဘာေတြ မ်က္ႏွာ ေထာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းက လူငယ္ဆိုေတာ့ လူႀကီးကို ရန္ျဖစ္ရတာကိုပဲ ဂုဏ္ရွိတယ္ထင္ေနတာဗ်။

တခါ ျမန္မာၾသဘာကလပ္မွာ ျမန္မာၾသဘာကလပ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းက မွီခို ေနရတာ။ အဲ့ဒီ ျမန္မာၾသဘာကလပ္မွာ ေရွ႕ေန ဦးဘေအာင္တုိ႔ သခင္ေက်ာ္တို႔ (ဆရာရန္ေအာင္ရဲ႕ဆရာ)၊ ဦးဘမူ တို႔၊ စက္သူေဌးဦးနီတို႔ဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေနရွယ္နယ္ေဒး လုပ္ေရာဗ်။ လုပ္ေတာ့ အဲဒီေနရွင္နယ္ေဒး က မင္းသမီးကို သူတို႔က ပြဲမကခင္ ျမန္မာၾသဘာ ကလပ္ထဲမွာ ဆိုခိုင္းတယ္။ ထုိင္ဆိုေပါ့။ ဆိုခိုငး္ၿပီးေတာ့ အရက္ေတြ ဘာေတြ ေသာက္လို႔။ တခ်ိဳ႕ ကလဲ မူးၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သတင္းေဆာင္းပါး လုပ္ေရး လိုက္တယ္။

ေနရွင္နယ္ေဒးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔သာ ဆိုင္တယ္၊ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းဆရာ နဲ႔ သာဆိုင္တယ္၊ ျမန္မာ့ ၾသဘာကလပ္က မင္းသားေတြက အရက္ကေလးတျမျမနဲ႔ ေနရွင္နယ္ေဒး အတြက္ငွားတဲ့ အၿငိမ့္ မင္းသမီးကို ဒီလိုမလုပ္ထုိက္ဘူး ဘာညာေရးတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာဦးဘမူနဲ႔ ဦးခ်စ္ေဖ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚႀကိမ္းေသးတာေပါ့။ လူႀကီးေတြကို အားနာစရာ ေကာင္းတယ္၊ ျမန္မာၾသဘာ ကပ္ကို တို႔ေက်ာင္းက မွီေနရတာတဲ့။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့လဲ ဒီလို ေရးတာေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾက တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ေျမႇာက္ေပးတဲ့ လူေတြလဲ ရွိတာဘဲ။ အဲဒီလို ကိုယ္ေရးလိုက္တာေလးကို ေရးတဲ့ လူတုိင္း ျပန္ဖတ္ ခ်င္တာပဲ။ သတင္းစာထဲ စာပံုႏွိပ္စာလံုးနဲ႔ ပါလာယင္ သိပ္သေဘာက်တာ ဘဲ။

ေနာက္ေတာ့ ၁လ ၈က်ပ္ကေန ၁၂က်ပ္အထိေတာင္ ရလာတယ္ဗ်။ မဆိုးဘူး။ ဟိုေခတ္ က ၁၅က်ပ္ ေလာက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတြက္ လံုေလာက္တယ္။ ေနာက္ ၈က်ပ္တို႔ ၁၂က်ပ္တို႔၊ ၆က်ပ္ေလာက္က ၾကာတယ္ဗ်။ တခတေလလဲ ၄က်ပ္ေလာက္ ရတယ္။ အဲ ဦးဘိုးခ်ိန္ကို ႀကံဳတဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါ ေျပာျပရတယ္။ ေျပာျပေတာ့ မင္းသတင္း ရွာရတာကလဲ မလြယ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး သိပ္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မလုပ္တတ္ေသးဘူးေလ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အဲဒီတုန္းက ၿပီစီဒင္ရယ္၊ ဂတ္ကိုေပါင္းရတာရယ္၊ ၿပီစီဒင္ဆိုတာ ျမဴနီစီပယ္ဥကၠ႒ (President) ေပါ့။ ျမဴနီစီပယ္ လူႀကီး ေရြးတယ္။ ဘယ္သူဘယ္သူ ရသြားတယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ တခါတေလ က်ေတာ့ စာလံုးေရမ်ားေအာင္ လုပ္ရတယ္။ အဲဒီၿပီစီ ဒင္ဟာ အရင္တုန္းက ဘာေတြ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ နဲနဲလိုက္ရွာရတာေပါ့။ ဒါမွစာလံုးေရမ်ားမယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ အတၳဳပၸတၱိ ကေလးလဲ ျဖစ္သြားေရာ။ ေနာက္ သူ႔ေစတနာ သဒၶါတရားက ဘာေကာင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒီလို လုပ္ရတာကိုး။ အဲဒါ ဦးဘိုးခ်ိန္က မင့္ ဟာကြာ ငါ့လေခြး သတင္းစာထဲ ထည့္တယ္ဆိုတာ ကလဲ ၀တၳဳလို ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ဆရာ ၾကည့္ျဖတ ္ေပါ့ဆိုေတာ့ မင့္ဟာ ျဖတ္ရတာ ဂြက်တယ္ကြတဲ့။ အခုေခတ္သတင္းေထာက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သတင္း ေရးသလိုေရးဖို႔ လမ္းျပေနတာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ေခတ္ကာလခ်င္းလဲ မတူဘူး။ သတင္းေရြးရာမွာလဲ မတူဘူး၊ ဒီေတာ့ ေရးရာမွာလဲ တမူထူးရမွာ ပဲ။ ရွင္းရွင္းနဲ႔ ျမန္ျမန္ နားလည္ေအာင္ ေရးတာကိုသာ စာဖတ္ ပရိသတ္ တစ္ဦး ျဖစ္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။

လူထုဦးလွ
လူထုဦးလွ ၏ ကၽြန္ေတာ္သတင္းေထာက္စာအုပ္၊ ၁၉၇၁၊ ဇူလိုင္လထုတ္မွ (သတ္ပံု-မူရင္း)
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မဝင္းျမင္႔ ၏ ျမေသလာေတာင္ ေဆြးဖြယ္ေႏွာင္သည္ အပိုင္း (၂၅)

အခန္း (၈)

" ေဟာ ... လူေလးျပန္လာၿပီ ၀မ္းသာလုိက္တာကြယ္ ေဒၚမံႈမွာ ေန႔စဥ္ သတိရေအာက္ေမ့ၿပီး ဘုရားမွာ ဆုေတာင္း ေနရတာပဲ ... အခု ကိစၥၿပီးခဲ့ၿပီလား လူေလး ...၊ ေပး ေပး ... လူေလး သားေရအိတ္ ... "
အေၾကာင္း မၾကားဘဲ ဘြားကနဲ ျပန္ေရာက္လာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ေဒၚမံႈက ၀မ္းသာစြာဆီးႀကိဳၿပီး လက္ထဲမွ သားေရေသတၱာ ကုိ လွမ္းယူလုိက္၏။
" အင္း ... ကိစၥက မၿပီးတၿပီးပဲ ဆုိပါေတာ့ ေဒၚမံႈ ဒါထက္ ခင္ေလးတုိ႔ လာေသးလား ... "
ခရီးပန္းလာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုလားထုိင္တစ္လံုးေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ရင္း ေမးလုိက္၏။

" မၾကာမၾကာ လာပါတယ္ လူေလး ... ခင္ခင္ေလးခမ်ာလဲ လူေလးကုိ လြမ္း႐ွာတယ္ထင္ပါ့ကြယ္၊ လာတုိင္း လူေလး ဓာတ္ပံုကုိပဲ ၾကည့္ေနတာပဲ ... သားအဖ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေဒၚမံႈကုိ ဂ႐ုစုိက္ၾကပါတယ္၊ သြားလုိက္ ပါဦးလူေလးရယ္ ... ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းသာၾကမလဲလုိ႔....၊ ေၾသာ္ ...ေနဦး၊ အေမာေျပ တစ္ခုခုစားသြား ဦး၊ ၿပီး မွသြား လူေလးေရ ... "
ေဒၚမံႈက ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိေအာင္ ၀မ္းသာ အယ္လဲေျပာကာ မီးဖုိေခ်ာင္႐ွိရာ ၀င္မည္ဟန္ျပင္လုိက္ ၏။
" ကိစၥမ႐ွိဘူး ေဒၚမံႈ ... ဘာမွမစားခ်င္ပါဘူး၊ လာပါဦး ဒီအနားကုိ၊ ဒီကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ပါဦး ေဒၚမံႈ... ကၽြန္ေတာ္ မွာၾကားစရာေတြ ႐ွိေသးလုိ႔ပါ ေဒၚမံႈ "
ကုိမ်ိဳးခိုင္က ေဒၚမံႈအားျပန္ေခၚကာ သူ႔အနားတြင္ ႐ွိေနေသာ ကုလားထုိင္တစ္လံုးေပၚမွာ ထုိင္ေစၿပီး စကား ဆက္ေျပာ လုိက္၏။

ေဒၚမံႈ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တူရင္းသားရင္းလုိ ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား "
" အုိ ... ဘယ္လုိေမးလုိက္ပါလိမ့္ လူေလးရယ္ ... ငယ္စဥ္က စၿပီး ထိန္းသိမ္းခဲ့လုိ႔ ေဒၚမံႈလက္ေပၚႀကီးလာ တဲ့ လူေလးကုိ တူရင္းသားရင္းလုိ ခ်စ္ယံုမကဘူး ေဒၚမံႈ အားကုိးစရာ ဒီတစ္ေယာက္သာ႐ွိတာမုိ႔ လူေလး စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ရေအာင္ ေဒၚမံႈ အသက္စြန္႔ပါဆုိရင္ စြန္႔ဖုိ႔ အသင့္႐ွိပါတယ္ လူေလးရယ္ ... "
ေဒၚမံႈက အကယ္ပင္ လိႈက္လွဲေသာ ေစတနာျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။

" ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေဒၚမံႈကုိ အေမလုိပဲ သေဘာထားပါတယ္။ ေဒၚမံႈ အသက္စြန္႔ဖုိ႔အထိ မျဖစ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ ေတာ္ ေျပာတဲ့ အတုိင္းသာ တစ္သေ၀မတိမ္း လုိက္နာၿပီး ႏႈတ္လံုေစခ်င္ပါတယ္ "
" အင္း ... ေဒၚမံႈကုိ စိတ္ခ်ပါ လူေလး ... "
ေဒၚမံႈက မည္သည့္အေၾကာင္းမ်ားေပနည္းဟု သိလုိေသာ စိတ္ထက္သန္စြာျဖင့္ ကတိေပးလုိက္၏။
" အိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ အားလံုးကုိ ႂကြက္မကုိက္ေအာင္ အလြယ္တကူ သူခုိး၀င္ခုိးလုိ႔မရေအာင္ သိမ္းထားပါ ေဒၚမံႈ၊ အထူးသျဖင့္ ေမေမ၊ ေဖေဖနဲ႔ ဘုိးဘုိးဘြားဘြား ဓာတ္ပံုေတြကုိ လံုၿခံဳတဲ့ ေသတၱာတစ္ခုထဲမွာ အားလံုး ထည့္သိမ္းပါ၊ အျပင္မွာ တစ္ခုမွ မ႐ွိပါေစနဲ႔ေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး .... "
" ေနပါဦး လူေလးရယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စကားမဆံုးမီ ေဒၚမံႈက အံ့အားသင့္စြာ ျဖတ္ေမးလုိက္၏။

" ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေၾကာင္းတစ္ခု႐ွိေနပါတယ္ ေဒၚမံႈ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိတာ မေမးပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတဲ့ အတုိင္းသာ ေဒၚမံႈလုိက္နာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်ပါရေစ "
" ေအး ေအး ... ေျပာပါလူေလးရယ္၊ စိတ္တုိင္းက်ျဖစ္ရေစမယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚမံႈ ... ေနာက္ၿပီး ေဒၚမံႈ အသံုးအေဆာင္ အက်ႌလံုခ်ည္ေတြကုိ အားလံုး ခရီးထြက္တဲ့အခါ ယူေဆာင္သြားဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ေအာင္ ထည့္သုိ ျပင္ဆင္ထားေနာ္ ေဒၚမံႈ ေမေမ့ လက္၀တ္လက္စားနဲ႔ ေငြ အားလံုးကုိလဲ ေဒၚမံႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ အပ္ထားမယ္၊ မေပ်ာက္ မပ်က္ရေအာင္ ေဒၚမံႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ အပ္ထားမယ္ မေပ်ာက္ မပ်က္ရေအာင္ ေဒၚမံႈ ထိန္းသိမ္းထားပါေနာ္၊ စားေသာက္သံုးစဲြဖုိ႔လဲ အဲဒီေငြထဲက ယူေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ မွာတာ မွတ္မိလားေဒၚမံႈ "
" မွတ္မိပါတယ္ လူေလး "

အေၾကာင္းအရာကုိ စံုလင္ေအာင္ သိလုိပါေသာ္လည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္က မေမးရန္ ပိတ္ပင္ထားသျဖင့္ ေမးရန္ မ၀ံ့ရဲေသာ ေဒၚမံႈက မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ စုိက္ၾကည့္ကာ လုိအပ္ေသာ အေျဖကုိ သာ ေပးလုိက္႐ွာ၏။
" ကၽြန္ေတာ္ မနက္ျဖန္ မႏၱေလးကုိသြားမယ္၊ အဘုိး တစ္ေယာက္ ေခၚလာခဲ့မယ္၊ အဲဒီအဘုိးႀကီးေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေဒၚမံႈေရာ သထံုကုိသြားၾကမယ္၊ သထံုကဒူးရင္းၿခံတစ္ၿခံမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူး႐ွင္ သား အဖ ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္၊ သူ႔သားန႔႔ဲ ကၽြန္ေတာ္က ခရီးရက္႐ွည္ထြက္စရာ႐ွိေတာ့ မႏၱေလးက ကၽြန္ေတာ္ ေခၚလာ တဲ့ အဘုိးႀကီးနဲ႔ သထံုက အဘုိးႀကီးနဲ႔ ေဒၚမံႈတုိ႔သံုးေယာက္ အဲဒီဒူးရင္းၿခံမွာေနၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္လာတဲ့ အထိ ေစာင့္ရမယ္ "

" အုိ ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စကားမဆံုးမီ ေဒၚမံႈကမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္  " အုိ ... " လုိက္၏။
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေဒၚမံႈ "
" မဟုတ္ေသးပါဘူးကြယ္ လူေလးရဲ႕၊ ဟုိအဘုိးႀကီး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေဒၚမံႈေနရစ္လုိ႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလား၊ ေဒၚမံႈက အပ်ိဳႀကီးေနာ္ တကယ္လုိ႔ သူတုိ႔က ေဒၚမံႈကုိ တစ္အိမ္တည္း အတူေနမုိ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္လာၾကရင္ မခက္ပါလား။ ေဒၚမံႈက ကုိယ့္အပ်ိဳဘ၀ကုိ တန္ဖုိးထားၿပီး ေယာက္်ားမယူခဲ့တာ လူေလးအသိသားနဲ႔ "
ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အ႐ြယ္ အပ်ိဳ႐ုိင္းကေလး ဟန္မ်ိဳးျဖင့္ ႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္း ေျပာလုိက္ေသာ အသက္ငါးဆယ္ ကာလ ကပင္ စြန္းေနသည့္ေဒၚမံႈအား ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ရယ္ခ်င္ေသာစိတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္းၿပီး ေဒၚမံႈ အား တည္ၿငိမ္စြာ ၾကည့္လုိက္၏။

" ေဒၚမံႈကုိ သူတုိ႔ စိတ္နဲ႔ေတာင္ျပစ္မွားမွာ မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚမံႈ မတည္ၿငိမ္တဲ့လူေတြနဲ႔ ေဒၚမံႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ပစ္ထားပါ့မလား၊ မႏၱေလးကလာမယ့္အဘုိးႀကီးက လူပ်ိဳႀကီး၊ သထံုမွာ ႐ွိေနဲ့အဘုိးႀကီးက ဒုကၡိ တႀကီး ေဒၚမံႈရဲ႕ "
" အဲ အဲ ... အသက္ႀကီးေနတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးေတြက ပုိေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္ "
ေဒၚမံႈက အထြန္႔တက္လုိက္ျပန္၏။ လွ်ာ႐ွည္ေသာ ေဒၚမံႈအား ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေခ်ာ့ေလ ေနာ့ေလျဖစ္မည္ကုိ ေတြးမိ၍ ေလသံေျပာင္းလုိက္ရ၏။
" ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္က စိတ္ခ် ယံုၾကည္ပါတယ္လုိ႔ ---တာကုိ ေဒၚမံႈမယံုၾကည္လုိပ မနာခံရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ အားမကုိးနဲ႔ေတာ့ေပါ့ ေဒၚမံႈ၊ ဥတစ္လံုး တစ္ေကာင္ႂကြက္ျဖစ္ေစတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ တြယ္တာစရာ ခင္ေလး နဲ႔ ေဒၚမံႈပဲ ႐ွိတယ္၊ ေဒၚမံႈ ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္ကုိ မနာခံရင္ သံေယာစဥ္ ျဖတ္လုိက္႐ံုပဲ ႐ွိတာေပါ့ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္ထဲက မပါဘဲ ဟန္ေဆာင္ၿပီး မာန္လုိက္ေသာအခါ ေဒၚမံႈမ်က္ႏွာကေလး ငယ္သြား႐ွာ သည္။

" အမယ္ေလး ... အမယ္ေလး၊ သံေယာဇဥ္ေတာ့ မျဖတ္ပါ လူေလးရယ္၊ ေဒၚမံႈ နာခံပါမယ္၊ ေဒါင္က်က် ျပားက်က် ထားရာမွာ ေနပါမယ္၊ မိန္းမသားဘ၀ ေတြးပူမိတာပါ လူေလးရဲ႕ "
ေဒၚမံႈ က စုိးရိမ္စြာ ေတာင္းပန္လုိက္၏။

" အခု ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ေတာ့မယ္ ေဒၚမံႈ၊ တုိင္းျပည္ အေျခအေနက မၿငိမမသက္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ခရီးထြက္မယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ ေယာက္်ားမုိ႔ အေရးမႀကီးဘူး၊ ရန္ကုန္လုိ႔ၿမိဳ႕မွာ မိန္းမသား သက္ ႀကီး႐ြယ္အုိျဖစ္တဲ့ ေဒၚမံႈတစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡျဖစ္မ်ာကုိ ေတြးမိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေရာ၊ ေဒၚမံႈ အတြက္ ေရာ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္တာ သေဘာေပါက္ၿပီ မဟုတ္လား "
" ေအးဟဲ့ လူေလး၊ ေဒၚမံႈ ေစ်းသြားတုိင္း ၾကားခဲ့တယ္၊ စစ္ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ဗံုးေတြ စစ္ေသနတ္ေတြ ႀကဲၾက ရင္ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ အရင္ဆံုး ခ်မွာပဲတဲ့၊ ဟုတ္ပါ ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ မ႐ႈမလွ ေသၾကဦး မွာ အမယ္ေလး ဗံုးဒဏ္ စက္ေသနတ္ဒဏ္ထက္ အဘုိးႀကီးေတြကမွ သက္သာလိမ့္ဦးမယ္၊ ဒီလုိဆုိမျဖစ္ဘူး၊ ျမန္ျမန္ေျပာင္း ကဲ ... ေဒၚမံႈ ပစၥည္းေတြ သိမ္းလုိက္ဦးမယ္ လူေလး "
ေျပာရင္း ဆုိရင္း ထုိင္ရာမွ ႐ုတ္ခနဲ ထလုိက္ေသာ ေဒၚမံႈက ကုိမ်ိဳးခုိင္က လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ လွမ္းဆဲြ ကာေနရာ မွ ထုိင္ခုိင္းလုိက္ရ၏။

အသက္ေထာက္လာၿပီျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ စိတ္ထဲ႐ွိတာ ေျပာေနေသာ ေဒၚမံႈအား ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခြင့္လႊတ္ ကာ ေအးသက္သာ စကားဆက္လုိက္ျပန္၏။
" ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမယ့္စကားကုိ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္စမ္း ေဒၚမံႈရယ္ "
" ေအး ေအး ေျပာ လူေလး "
" ကၽြန္ေတာ္ အခုလုိ အစီအစဥ္႐ွိတယ္၊ ေဒၚမံႈကုိ သထံုဘက္ ေျပာင္းေခၚသြားမယ္ ဆုိတာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလး ႐ွိေနတုန္း ခင္ေလးတုိ႔ သားအဖက ေမးရင္ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေနာ္ ကတိေပးပါ ေဒၚမံႈ "
" ကတိေပးပါ ေဒၚမံႈ "
" ေသရေစရဲ႕ လူေလး၊ မေျပာနဲ႔ဆုိ ေဒၚမံႈ မေျပာဘူး "

" ေနာက္တစ္ခု ေဒၚမံႈ အထူးသတိထား လွ်ိဳ႕၀ွက္ရမွာက မႏၱေလးကလာတဲ့ အဘုိးႀကီးကုိေရာ သထံုမွာ ေတြ႕ရ ေနရမယ့္ အဘုိးႀကီး သားအဖကုိေရာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်ိဳး႐ုိးဇာတိ မိဘအမည္၊ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေဒၚမံႈ အမည္ကုိ လံုး၀ မေျပာဘဲ ႏႈတ္လံုဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္၊ ေဒၚမံႈ ႏႈတ္လံုႏုိင္ပါ့မလား "
" အုိ ... ဖ်ားစူးရေစရဲ႕၊ ေဒၚမံႈက လူကေလးကုိ ခ်စ္တယ္ အားကုိးတယ္၊ လူကေလးက ယံုၾကည္လုိ႔ မွာ ၾကားတာ ကုိ ေသေတာင္ ေဒၚမံႈ မေျပာဘူး စိတ္ခ် "
ေဒၚမံႈ က အားရပါးရ က်ိန္တြယ္ ကတိေပးလုိက္ၿပီး၊ တစ္စံုတစ္ခုကုိ သတိရသလုိ စဥ္းစားေနလုိက္သည္။

" ဘာေတြ စဥ္းစားေနလဲ ေဒၚမံႈ "
" ေၾသာ္ ... သူတုိ႔က လူေလးနာမည္။ မိဘနာမည္၊ ေဒၚမံႈ နာမည္ကုိေမးရင္ ဘယ္လုိေျပာမလဲ၊ စကားခ်င္း ညီေအာင္ ဘယ္လုိ ေျပာမလဲ၊ စီး၀ါးကုိက္ဦးမွေပါ့ "
ထင္မိထင္ရာ စြတ္ေျပာတတ္ေသာ္လည္း အေရးႀကီးေသာအခ်က္ကုိ စဥ္းစားမိေသာ ေဒၚမံႈအား ကုိမ်ိဳးခုိင္ ကေက်းဇူးတင္လုိက္၏။
" ဟုတ္သား ေဒၚမံႈ ... ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကုိ မစဥ္းစားမိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လြယ္ပါတယ္ ေဒၚမံႈ၊ ေျပာခ်င္ရာ နာမည္ကုိ ေျပာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမးရင္ ေဒၚမံႈေျပာတဲ့ အတုိင္းေပါ့လုိ႔ ေျဖလုိက္ရင္ ၿပီးေနတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိလဲ ေဒၚမံႈက နာမည္မွမေခၚတာ " ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ေဒၚမံႈနာမည္ကေတာ့ ေျပာင္းဖုိ႔ မလုိပါဘူး၊ ေဒၚမံႈ ဇာတိ ဇစ္ျမစ္ ကုိေမးရင္လဲ ကၽြန္ေတာ့္အေမနဲ႔ ညီအစ္မအရင္းလုိ႔ ေျဖလုိက္ေပါ့ မဟုတ္လား ေဒၚမံႈ "

" ေအး ... ဟန္က်ၿပီ၊ ကဲ ... ေဒၚမံႈ ထမင္းဟင္း ခ်က္လုိက္ဦးမယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးရင္ ပစၥည္းေတြ သိမ္းဦးမွ၊ လူေလး ခဏတစ္ျဖဳတ္ အေမာေျပ ေမွးဦးမလား "
" မေျဖႏုိင္ေသးဘူး ေဒၚမံႈေရ၊ ေရ႐ွည္ဆဲြလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ အခု ခင္ေလးတုိ႔ဆီ ကၽြန္ေတာ္ သြားဦးမယ္၊ နက္ျဖန္ မႏၱေလးသြား၊ သန္ဘက္ခါ ျပန္လာခဲ့မယ္၊ ေဒၚမံႈသာ ကိစၥအားလံုးၿပီးေအာင္ လုပ္ထားႏွင့္ေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။
" စိတ္ခ်လူေလး "
ေဒၚမံႈက မီးဖုိေဆာင္ဘက္ ေျခလွမ္းျပင္ရင္းက ေျဖလုိက္၏။
---------------------------------
အခန္း (၉)

ဧည့္ခန္းတြင္ သတင္းစာကုိယ္စီ ဖတ္ေနၾကေသာ ဦးထြန္းသစ္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးသည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ ေတြ႕ရေသာအခါ အံ့အားသင့္ျခင္း၊ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖင့္ ေရာေထြး ကာ ခင္ခင္ေလးက ခရီးဦးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္လုိက္၏။
" ေဟာ ... ေမာင္ အဲ ... ကုိမ်ိဳးခုိင္၊ ဘယ္ေန႔က ျပန္လာတာလဲဟင္ "
ခင္ခင္ေလးက ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ဖခင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာထုိင္ရန္ ေနရာခ်ေပးၿပီး ေမးလုိက္၏
" ေအးကြယ္ ... ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ က်န္းက်န္းမာမာ ျပန္လာတာဦးျဖင့္ ၀မ္းသာတယ္ကြယ္၊ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္႐ွိၿပီလဲ "
ဦးထြန္းသစ္က သတင္းစာကုိခ်ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ေမးျမန္းလုိက္၏။

" ဒီေန႔ပဲ ေရာက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ အိမ္မွာ ခဏ၀င္နားၿပီး ဦးတုိ႔ဆီ ကၽြန္ေတာ္ လာခဲ့တာပါပဲ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ အေျဖေၾကာင့္ ခင္ခင္ေလးက ခ်စ္သူ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာၿပံဳးၿပီး စိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေန သည္။
" ေမာင္မ်ိဳးခုိင္နည္းနည္းပိန္သြားတယ္လုိ႔ ဦးထင္တယ္၊ ဘယ္ေနရာေတြမ်ား ေရာက္ခဲ့သလဲကြယ့္ "
" မႏၱေလးနဲ႔ သထံုတင္ပါပဲဦး၊ ခရီး နည္းနည္းပန္းသြားလုိ႔ပါ "
" ေအး ... ဒါထက္ သတင္းစာေတြ မွန္မွန္ ဖတ္ရဲ႕လား ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ... ဦး၊ ဖတ္ပါတယ္၊ တုိင္းျပည္ အေျခအေနကလဲ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါပဲ ခင္ဗ်ာ၊ ဒုတိယ ကမၻာ စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာ မလဲြေတာ့ပါဘူး၊ ဦးတုိ႔ ဘယ္ကုိ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းမယ္ စီစဥ္ထားလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိပါရေစ "

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဦးထြန္းသစ္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးအား တစ္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္၏။
" တုိ႔သားအဖေတာ့ စစ္ကုိင္းေတာင္႐ုိးက ပဲစားေခ်ာင္း ခုိမယ္လုိ႔ စီစဥ္ထားတယ္ကြယ့္၊ အဲဒီေခ်ာင္က ဆရာ ေတာ္တုိ႔အၿမဲ ပစၥည္းေလးပါး ေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းထားတဲ့ ဆရာေတာ္ရင္းပဲ၊ ဆရာေတာ္ကလဲ တုိင္းျပည္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မျဖစ္သူ႔ထံ ေ႐ႊ႕လာခဲ့ဖုိ႔ လူလႊတ္ အေၾကာင္းၾကားတယ္ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ရဲ႕၊ ယူသင့္ယူထုိက္တဲ့ ပစၥည္း ေတြကုိ လူႀကံဳနဲ႔ ဆရာေတာ္ကုိ ပုိ႔လုိက္ၿပီးၿပီ၊ ဦးတုိ႔လဲ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး မၾကာ ခင္သြားၾကမွာပဲ၊ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ ေရာ ဘယ္လုိစီစဥ္ထားလဲကြယ့္ "
ဦးထြန္းသစ္၏ အေမးကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခ်က္ခ်င္း မေျဖေသးဘဲ အတန္ငယ္ ေတြေနၿပီးမွ ...

ကၽြန္ေတာ္လဲ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥကေလးေတြက ေဆာင္႐ြက္လုိ႔ မၿပီးျပတ္ေသးဘူး ဦးရယ္၊ ဒါထက္ စစ္ကုိင္းပဲစားေခ်ာင္မွာ ဦးတုိ႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားေတာ့မွာလား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က သားအဖႏွစ္ေယာက္တည္း ပဲစားေခ်ာင္မွာ သြားေနရမည္ကုိ မ်က္ႏွာမလဲႊရက္သျဖင့္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု စီစဥ္မည္ဟု စိတ္ကူးကာ ေမးလုိက္သည္။
" တုိ႔သားအဖႏွစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလကြယ္၊ ရန္ကုန္က ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြလဲ တစ္စု တေ၀းပါမယ္။ မႏၱေလးက ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာေတြဲ တုိ႔နဲ႔အတူ ေပါင္းေနၾကမယ္၊ စစ္ျဖစ္ုလိ႔ ေျပးရလႊားရ ပုန္းရ မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသားဟ၊ ကဲ ... ခင္ခင္ေလးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာ ၾကဦး၊ ဦးမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေရး စီစဥ္ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတာ ႐ွိတယ္၊ သြားလုိက္ဦးမယ္ ေမာင္မ်ိဳး ခုိင္ "

ဦးထြန္းသစ္က လူငယ္ႏွစ္ဦး ေျပာလုိရာ ေျပာၾကေစရန္ သြားစရာ႐ွိေသာ ကိစၥကုိ ေဖာ္ကာ ဧည့္ခန္းတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
ဦးထြန္းသစ္ ထြက္ခြာသြားလွ်င္ မေတြ႕ရသည္မွာ ရက္ေပါင္းအတန္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ သည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ အားရပါးရ စိမ့္စိမ့္ၾကည့္လုိက္ၾက၏။ ခင္ခင္ေလး၏ အၾကည့္ကား ၀မ္းေျမာက္ ႐ႊင္ၾကည္ေသာ အၾကည့္၊ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ အၾကည့္ကား နက္နဲ တည္ၿငိမ္ေသာ အၾကည့္။
" ေမာင့္ အေႂကြးေတြ ေၾကလည္ေအာင္ ရခဲ့ၿပီလား ေမာင္ "
ခင္ခင္ေလးက ခ်ိဳ႐ႊင္ ၾကည္လင္ေသာ အသံေအးေအးျဖင့္ ေမးလုိက္၏။

" မေၾကေသးပါဘူး ခင္ေလးရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခင္ခင္ေလးအား စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ရင္း ေျဖလုိက္၏။
" ေမာင္ရယ္၊ ဒီေႂကြးေတြကုိ စိတ္မ၀င္စားပါနဲ႔ေတာ့လားေနာ္၊ တုိင္းျပည္ အေျခအေန မေကာင္းတဲ့အခါ ခင္ေလးအနားမွာ ေမာင္႐ွိေနေစခ်င္တယ္၊ လုိက္ခဲ့ပါလား ေမာင္ ေဒၚမံႈကုိပါ ေခၚခဲ့ေပါ့၊ ေဖေဖကလဲ ေမာင့္ ကုိ ခင္ေလးတုိ႔နဲ႔ တပါတည္း လုိက္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ႐ွိတယ္ ေမာင္ရယ္၊ လုိက္ခဲ့ပါေနာ္ "
ခင္ခင္ေလး က ခ်ိဳႏဲြ႕ေသာ အသံေလးျဖင့္ ခ်စ္သနားဖြယ္ ေတာင္းပန္လုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ခင္ခင္ေလးကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ေနရာမွ မသိမသာ မ်က္လႊာခ်ကာ ၿငိမ္ေနသည္။
" လုိက္မယ္ မဟုတ္လား ေမာင္ "

ၿငိမ္ေနေသာ ခ်စ္သူအား ခင္ခင္ေလးက ေမးလုိက္ျပန္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခ်ထားေသာ မ်က္လႊာကုိပင့္ကာ ခင္ခင္ေလးအား ၾကည့္လုိက္ျပန္သည္။
" ပဲစားေခ်ာင္မွာ ခင္ေလးတုိ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ထဲ သြားေနရမယ္ထင္ၿပီး ခင္ေလးတုိ႔ အားမငယ္ရေအာင္ ေမာင္ တစ္မ်ိဳး စီစဥ္မယ္လုိ႔ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဦးေျပာတဲ့ အစီအစဥ္ အတုိင္းဆုိရင္ ခင္ေလးတုိ႔ အားငယ္စရာ ဘာမ် မ႐ွိပါဘူးကြယ္၊ အသုိင္းအ၀ုိင္း ေတာင့္သားပဲ "
" အသုိင္းအ၀ုိင္းေတာင့္တာနဲ႔ ေမာင္လုိက္တာနဲ႔ မတူဘူးလုိ႔ ခင္ေလးထင္ပါတယ္၊ ေဆြမ်ိဳး မိသဂၤဟ၊ မိဘရဲ႕ အကာအကြယ္က တစ္မ်ိဳး၊ ခ်စ္သူရဲ႕ အကာအကြယ္ကတစ္မ်ိဳးပါေမာင္၊ လုိက္ခဲ့ပလုိ႔ ခင္ေလး ေတာင္းပန္ ပါတယ္ေနာ္"

ခင္ခင္ေလး၏ ခ်စ္သနားဖြယ္ အသံကေလးကား၊ ေတာ္႐ံု တန္႐ံုမွ် စိတ္ခုိင္သူအား အရည္ေပ်ာ္သြားေစႏုိင္ ေသာ္လည္း ခုိင္မာေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကုိ ေ႐ွ႕႐ႈေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား စိတ္ကုိ ႀကိဳးစား တင္းထားလုိက္ သည္။
" ခင္ေလးကုိ ေမာင္တကယ္ပဲ ခ်စ္ပါတယ္၊ ဦးကုိလဲ မိဘလုိ အားကုိးၾကည္ညိဳပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ေလး ရယ္ "
" ေမာင္ မလုိက္ႏုိင္ဘူး ဆုိပါေတာ့ေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ တစ္ပုိင္းတစ္စ စကားေၾကာင့္ ခင္ခင္ေလးက အားေလ်ာ့ေသာ ေလသံျဖင့္ေမးလုိက္သည္။
" ေမာင္ ေဆာင္႐ြက္စရာကိစၥက မၿပီးေသးလုိ႔ပါ ခင္ေလးရယ္၊ ကိစၥ ေအာင္ျမင္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ခင္ေလးထံ ေမာင္ျဖစ္တဲ့နည္း အျမန္ဆံုး ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္၊ ခင္ေလးကလဲြၿပီး ဘယ္ မိန္းကေလးကုိမွ ေမာင္ စိတ္မကူးပါဘူးဆုိတာ ခင္ေလး ယံုပါ၊ ေမာင္ ကတိသစၥာကုိ ဒီတစ္သက္မွာ မဖ်က္ပါဘူး၊ ခြင့္လႊတ္ပါ ခင္ေလးရယ္ ေနာ္ "

ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဆုိ႔နင့္ေသာအသံျဖင့္ ခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။ ခင္ခင္ေလးမွာ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ ေငးေနသည္။ အတန္ၾကာမွ ခင္ခင္ေလးသည္ ေ၀လာေသာမ်က္ရည္ကုိ လက္ကုိင္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္လုိက္ၿပီး ...
" ခင္ေလးကေတာ့ ဆုိး၀ါးတဲ့ ေခတ္အခ်ိန္အခါႀကီးမွာ ေသအတူ ႐ွင္မခဲြ သေဘာထားၿပီး တစ္လံုး တစ္စည္းထဲ ေနလုိေပမယ့္ ေမာင္ကျငင္းဆန္ေတာ့ ခင္ေလးက အတင္းဆဲြေခၚလုိ႔မွမရတာ၊ ခြင့္ျပဳရမွာေပါ့ ေမာင္၊ ခင္ေလး ခြင့္မျပဳဘူးဆုိ ေတာ့ေကာ ေမာင္က တားလုိ႔ရမွာလား၊ ေမာင့္ သေဘာအတုိင္းပါ၊ ဘာမွန္း မသိရတဲ့ကိစၥႀကီးမုိ႔ ခင္ေလးလဲ မကူညီႏုိင္ဘူးေနာ္၊ ေမာင္ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ခင္ေလးထံ ျမန္ျမန္ျပန္ ေရာက္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရင္း ေမွ်ာ္ရေတာ့မွာေပါ့ ေမာင္ "

ခင္ခင္ေလးသည္ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ေျပာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းငံု႔ကာ မ်က္ရည္ သုတ္ေနသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ေငးငုိင္စြာျဖင့္ ခင္ခင္ေလးအား အားပါးတရစုိက္ၾကည့္လုိက္ၿပီး အံကုိႀကိတ္ ကာ စိတ္တင္းလုိက္၍ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။
" ေမာင္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ခင္ေလး "
 " သြားပါ ေမာင္ သြားပါ၊ ခင္ေလးကေတာ့ ေရာက္ရာအရပ္က ေမာင့္ကုိ တမ္းတ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္ ဆုိတာ ေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္ "

ခင္ေလးသည္ တုန္ယင္လိႈက္လွဲေသာအသံျဖင့္ ေျပာကာ ခ်စ္သူအား ေမာ္ၾကည့္လုိက္၏။
တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္း မလဲႊဖယ္ႏုိင္ေအာင္ အတန္ၾကာ စုိက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ ခ်ာခနဲ လွည့္ကာ ျဖည္းေလးေသာေျခလွမ္းျဖင့္ ထြက္ခြာသြားသည္ကုိ ခင္ခင္ေလးသည္ ရီေ၀ေသာ မ်က္လံုး ျဖင့္ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနေလသည္။
--------------------------
ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ သတင္းမုဆိုး အပိုင္း (၅၁)

အခန္း(၇၁)
အဲေလ်ာ့

ဂ်ိန္း၏ ၁၅ မိနစ္သည္ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ကုန္လုိ႔ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ထဲအထိ မကုန္ဆံုးေသးေပ။ သူ စိတ္ဓာတ္က တက္ လုိက္က်လုိက္ ျဖစ္ေနဆဲ။
အဲေလ်ာ့ကုိမူ လူေတြက မစၥတာဂရက္ခ်္ဟု ေျပာင္ေလွာင္စျပဳလာသည္။ အဲေလ်ာ့သည္ သူ႔ဘ၀သူ စိတ္ ပ်က္လာ၏။ ဂ်ိန္းကုိ ဆရာ၀န္လုိလည္း ျပဳစုရ၏။ ကေလးထိန္းလုိလည္း ေစာင့္ေ႐ွာက္ရ၏။ စာရင္းကုိင္လည္း လုပ္ေပးရ၏။ ေ႐ွ႕ေနအျဖစ္လည္း ေဆာင္႐ြက္ေပးရ၏။ တယ္လီဖုန္း ေအာ္ပေရတာလည္း လုပ္ေပးရ၏။ သူ႔စာတုိက္ပံုးကုိလည္း ႀကီးၾကပ္ေပးရေသး၏။
" ကုိယ္ မင္းေယာက္်ား ျပန္လုပ္ပါရေစလား " ဆုိေတာ့ " ဘယ္သူက ႐ွင့္ကုိ တားထားလုိ႔လဲ "ဟု ျပန္ပက္ သည္။

" မင္းက တားေနလုိ႔ေပါ့၊ မင္းကုိ ထိန္းရတာ ကုိယ္ စိတ္ကုန္လာၿပီ ဂ်ိန္း "
၁၈၇၅ ခုႏွစ္။ ႏွစ္လယ္ပုိင္းတြင္ အဲေလ်ာ့ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
" မင္း လူႀကီးျဖစ္ဖုိ႔ ေကာင္းၿပီ၊ ကုိယ္ဘာသာကုိယ္ ရပ္တည္ဖုိ႔ ေကာင္းၿပီ။ မင္းဟာ လုိခ်င္တာကုိ ရေအာင္ ယူတတ္တဲ့ မိန္းမပဲ၊ အဲသည္ေလာက္ ေတာ္ခဲ့တာပဲ "
" ႐ွင္က နာမည္ႀကီး မိန္းမကုိ လုိခ်င္တယ္၊ ခု ရေနၿပီေလ၊ ဘာလဲ အဲဒီနာမည္ႀကီးတာႀကီးက အင္ႀကီး ျဖစ္ ေနလုိ႔လား "
စိတ္ကုဆရာ၀န္တစ္ေယာက္နဲ႔ ျပၾကည့္ဖုိ႔ အဲေလ်ာ့ အႀကံေပးေတာ့ ဂ်ိန္းက လက္မခံ။ သူ႐ူးေနတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ေအာင္ျမင္ေနတာတဲ့။

" စိတ္ကုဆရာ၀န္လုိတာက ဂ်ိန္း မဟုတ္ဘူး၊ ႐ွင္ "
ေဒါက္တာ ႐ွႏုိက္ဒါဆီကုိ မၾကာခဏ အဲေလ်ာ့ သြားေနျခင္းကုိ ဂ်ိန္း႐ြဲ႕ၿပီး ေျပာျခင္းျဖစ္၏။
အဲေလ်ာ့က ဂ်ိန္းကုိ အလုပ္ကိစၥ၊ ၀င္လာသည့္ စာေတြ ဖတ္ဖုိ႔အတြက္ အတြင္းေရးမွဴးတစ္ေယာက္ ငွာဖုိ႔ ေျပာတာကုိလည္း ဂ်ိန္း လက္မခံ။
" အဲဒီေလာက္ အကုန္မခံႏိုင္ပါဘူး "
စာရင္းကုိင္ဆီမွာ ေဒၚလာႏွစ္ ေငြေတာင္းခံလႊာ တက္လာသည္။ စိတ္ညစ္ေနရသည့္အထဲ သူက တစ္မ်ိဳး။ လြန္ခဲ့သည့္ မၾကာေသးခင္ အခ်ိန္ကဆုိ ေဒၚလာ ႏွစ္ေထာင္သည္ ဂ်ိန္းအတြက္ လေပါင္းမ်ားစြာ သံုးႏုိင္သည့္ ေငြျဖစ္၏။

" အဲေလ်ာ့၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမွန္သမွ် တစ္ခုမွ အရာမထင္ဘဲ ဂ်ိန္း၏ ေအာင္ျမင္မႈ လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ားထဲ တြင္ နစ္ျမႇဳပ္ေပ်ာက္သြားၾကသည္သာ။
"႐ွင္နဲပကၽြန္မ" ၏ ၀င္ေငြေတြသည္ သူတုိ႔ႏ်စ္ေယာက္၏ လင္မယားဘ၀ကုိ ၀ါးမ်ိဳပစ္လုိက္ဘိသုိ႔႐ွိ၏။ ေျပာရ သည္ စကား၀ုိင္းတုိင္းတြင္ကလည္း ဂ်ိန္း၏အေၾကာင္း၊ ဂ်ိန္း၏ အလုပ္ကိစၥ၊ " ႐ွင္နဲ႔ကၽြန္မ"၏ ႏိုင္ငံျခားပံုႏွိပ္ ခြင့္၊ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ခြင့္၊ အင္တာဗ်ဴးခြင့္ ေတာင္းျခင္း၊ စသည္တုိ႔သာလွ်င္ျဖစ္၏။

အဲေလ်ာ့ကုိ ျပည္နယ္ ပညာေရးေကာ္မ႐ွင္တြင္ ဘုတ္အဖဲြ႕၀င္အျဖစ္ ခန္႔ထားခံရျခင္းသည္ ဂ်ိန္းအတြက္ ဘာမွ အေရးပါသည့္ ကိစၥမဟုတ္။ မင္ဟက္တန္စိတၱဇ ေဆး႐ံုတြင္ ပူးတဲြဒါ႐ုိက္တာ ျဖစ္သြားျခင္းကုိလည္း ဂုဏ္ယူရမွန္း မသိ။
" တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဘယ္သူမွ မျမင္တဲ့ ျဒပ္မဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုလုိ ျမင္လာတယ္" ဟု ဂ်ိန္းကုိေရာ ေဒါက္တာ ႐ွႏုိက္ဒါကုိပါ ေျပာျပမိသည္။

" ေက်ာင္းတုိင္းမွာ စိတ္ပညာ ဌာနတဲြထားေပးဖုိ႔ ကုိယ္တုိ႔ ေကာ္မ႐ွင္က တင္လုိက္တဲ့ အစီရင္ခံစာကုိ ျပည္ နယ္အစုိးရက လက္ခံလုိက္ၿပီ"
၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈကုိ လဲေလ်ာ့က ဇနီးျဖစ္သူအား ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာေနစဥ္ ဂ်ိန္းက
" မီခ်ီဂန္ တကၠသုိလ္က ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီးတြင္ ေျပာင္းလဲလာသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဟာေျပာဖုိ႔ ဂ်ိန္းကုိ ဖိတ္ထားတယ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေျပာရမယ့္ လက္ခ်ာကုိ ဖ်က္ၿပီး သြားရမလား ဟင္" ဟု ဖိတ္စာကတ္ျပားကေလးကုိ ျပၿပီး အဲေလ်ာ့ကုိ ျပန္ေမး၏။

" ေၾသာ္ မင္းကုိယ့္ကုိ မျမင္႐ံုမဟုတ္ဘူး၊ ကုိယ္ေျပာတာလဲ မၾကားေတာ့ပဲကုိး " ဟု သူျပသည့္ ဖိတ္စာကတ္ ျပားကုိ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ အဲေလ်ာ့ ညည္းညဴလုိက္မိသည။

အဲေလ်ာ့သည္ လူ႔သဘာ၀ႏွင့္ လူတုိ႔၏ စိတ္အေၾကာင္းကုိ သင္ၾကားခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ္ျငားလည္း သူသည္ လူတစ္ေယာက္သာလွ်င္ ျဖစ္ေလသည္။
" မင္း တစ္ေန႔တျခား ေအာက္ေျခလြတ္လာၿပီ ဂ်ိန္း "
လာပုိ႔ရမည့္ ရက္ထက္ သံုးရက္ေနာက္က်သျဖင့္ မွာထားသည့္ မာစီးဒီးကားသစ္ကုိ မယူေတာ့ဟု ဂ်ိန္းက ျငင္းသည့္ အတြက္ အဲေလ်ာ့က စြပ္စဲြလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။
အတၱ၏ သားေကာင္ျဖစ္ေနၿပီဟုလည္း ထပ္ေျပာ၏။
ငါနဲ႔ ငါသာႏိႈင္းစရာ ထင္ၿပီး ဘ၀င္ျမင့္လြန္းေနျခင္းကုိလည္း ေထာက္ျပ၏။

သတင္းစာတစ္ေစာင္တြင္ ပါလာသည့္ သူ႔ဓာတ္ပံုမွာ ၀လြန္းေနသျဖင့္ ဂ်ိန္းသံုးရက္ေလာက္ စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေနၿပီး ေဒါသထြက္ေန၏။
" အဲဒီ ေခြးသူေတာင္းစားေတြကုိ တရားစဲြမယ္ "
ဂ်ိန္းက နာမည္ႀကီး စာရင္း၀င္မုိ႔ သက္သက္လုပ္တာ "
" မင္းဟာ အတၱ႐ူးပဲ၊ မင္း႐ုပ္ပံုကုိ လူေတြ လွလွပပ ျမင္ဖုိ႔က လဲြၿပီး မင္းဘာမွ စိတ္မ၀င္စားဘူး "
" ပရိသတ္က လွလွပပျမင္ဖုိ႔ ကၽြန္မအတြက္ အေရးႀကီးတယ္ "
ဂ်ိန္းက ျပန္ေအာ္သည္။

အဲေလ်ာ့ကုိ မိမိအား မခ်စ္ဘဲ ေငြကုိသာ ခ်စ္သူဟု ခဏခဏ စြပ္စဲြသည္။
" ကၽြန္မမွာ ေငြမ႐ွိရင္ ႐ွင္ ကၽြန္မကုိ ထားခဲ့တာ ၾကာၿပီ "
" မင္းကုိ ထားခဲ့ၿပီဆုိရင္လည္း ေငြမတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ မျဖစ္ေစရဘူး၊ မင္းေငြေတြကုိ စီမံေပးရ၊ အဲဒီ အတြက္ ဘာမွ အက်ိဳးမခံစားရ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးစြပ္စဲြခံေနရလုိ႔ပဲျဖစ္မယ္ "
" ဂ်ိန္း စိတ္ဆုိးလာရင္ ဒီလုိပဲ ေျပာတတ္တာပဲ၊ စိတ္ထဲကပါလုိ႔မွ မဟုတ္တာ၊ အဲဒါ ႐ွင္ သိသားပဲ "
" သိေတာ့ သိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ နာတယ္ "

ဂ်ိန္းက အဲေလ်ာ့ကုိ ကပ္ပါးေသြးစုပ္ေကာင္၊ အေ၀ဖန္ မခံႏုိင္သူ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးစံုစြပ္စဲြသည္။ အဲေလ်ာ့ ခံျပင္းဆံုးမွာ ခံစားမႈ မ႐ွိဟု အေျပာခံရျခင္းျဖစ္၏။ လူေယာင္ေဆာင္ေနသည့္ စက္႐ုပ္ဟု ေျပာ၏။ ဦးေခါင္း သာ႐ွိၿပီး ႏွလံုးသား မ႐ွိသူဟုဆုိ၏။
" ႐ွင့္ေလာက္ ေအးစက္တဲ့ လူမ်ိဳးဆီကုိ လူနာေတြ လာေနတာ အံ့ၾသပါရဲ႕" ဟုလည္း သူ႔ျပႆနာေတြကုိ အဲေလ်ာ့ အကူအညီေပးပံု မႀကိဳက္လွ်င္ ေျပာတတ္၏။
ေဒါက္တာ ႐ွႏုိက္ဒါကုိ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘဲ မုန္းေန၏။ အဲေလ်ာ့ႏွင့္ မာသာ႐ွႏိႈက္ဒါကုိ စြပ္စဲြ၏။ ေအာင္ျမင္ မႈေၾကာင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ မရႏိုင္ေၾကာင္းကုိ အဲေလ်ာ့ႏွင့္ ဂ်ိတ္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္၏ အျဖစ္က သက္ေသခံေနသလုိ ျဖစ္ေန၏။

" မင္း လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေျပာင္းလဲသြားၿပီ ဂ်ိန္း၊ မင္းဟာ ဘ၀င္ျမင့္ေရာဂါနဲ႔ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနၿပီ၊ အဲဒါ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး ဂ်ိန္း"
ဂ်ိန္းသည္ မွန္ေ႐ွ႕တြင္ နာရီမ်ားစြာ အခ်ိန္ျဖဳန္း၏။ အ၀တ္အစား ေ႐ြးရသည္ႏွင့္ ေျခကုန္လက္ပန္း က်ေနတတ္၏။
ဘယ္ဖိတ္စာကုိ သူ လက္ခံၿပီး ဘယ္ဧည့္ခံပဲြကုိ ပယ္ခ်ရမွာပါလိမ့္၊ လက္ခံလွ်င္ ဘာေျပာမွာပါလိမ့္၊ စသည္ ျဖင့္ အဲေလ်ာ့ ရင္တမမႏွင့္ ေစာင့္ရသည္။
တစ္ခုခုကုိ ဆံုးျဖတ္ဖုိ႔ အဲေလ်ာ့ကုိ အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ တုိင္ပင္သည္။ အေသးအဖဲြ႕ကိစၥ ကေလးမွစ၍ သူ႔ဘာသာသူ မဆံုးျဖတ္။ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးေဆးအေရာင္ ေ႐ြးတာက အဲေလ်ာ့တာ၀န္။ စားေသာက္ဆုိင္သြားလုိ႔ စားၿမိန္ ယမကာေ႐ြးဖုိ႔လည္း အဲေလ်ာ့ အဆံုးအျဖတ္ေပးရ၏။

" ဂ်ိန္းေျပာင္းလဲသြားၿပီးဆုိရင္လဲ ရင့္က်က္လာလုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့၊ အ႐ြယ္ေရာက္လာလုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ဂ်ိန္းက အထြက္အထိပ္ေရာက္ေနၿပီေလ၊ ဂ်ိန္း ေနာက္ကုိ လူေတြ လုိက္ေနရၿပီ၊ အဲေလ်ာ့ အမွီလုိက္ရမွာေပါ့ "

အျခား အျခားေသာ စကားႏုိင္လုပဲြမ်ားကေတာ့ လွ်ာႏွင့္သြား အျဖစ္မ်ိဳးမ်ားျဖစ္၏။ လင္မယားတုိင္း ျဖစ္ေနက်ကိစၥမ်ိဳးမ်ားျဖစ္၏။
" ညက မင္းဂ်က္ဖရီကုိညဳေနတာ မဟုတ္လား၊ မင္းလက္က သူ႔ေပါင္ေပၚမွာ၊ မင္း လုပ္ေနပံုက ဖက္နမ္း ေတာ့မတတ္ပဲ၊ ဒါေလာက္ ဣေႁႏၵမဲ့ဖုိ႔ မေကာင္းဘူး "
မေန႔ညက ညစာစားပဲြအေၾကာင္းကုိ ေနာက္တစ္ေန႔ အဲေလ်ာ့ စားၿမံဳ႕ျပန္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ညစာေကၽြးသည့္ ဂ်က္ဖရီမွာ ႐ုပ္သံကုမၸဏီတစ္ခု၏ နာမည္ေက်ာ္ သတင္းေၾကညာသူျဖစ္သည္။ လူက အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ႐ုပ္႐ွင္ မင္းသား ပံုစံမ်ိဳး၊ မိန္းမေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ယူလုိက္ ကြာလုိက္ လုပ္ေနသူ။

" ညဳတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဂ်ိန္းကုိ ေယာက္်ားေတြ စိတ္၀င္စားလာရင္၊ ဂ်ိန္း ဒီလုိပဲ ေနတတ္တယ္"
" အဲဒါ အေပါစား ဆန္တာေပါ့ "
" ဂ်က္ဖရီကေတာ့ ကၽြန္မကုိ ႐ွင္ထင္သလုိ မထင္ဘူး "
တစ္အိမ္တည္းေနၿပီး မီးေ၀းခ်ိပ္ပမာ ျဖစ္လာေတာ့ ဂ်ိန္းက ဟုိလူႏွင့္တဲြသည္ လူႏွင့္တဲြလုပ္လာ၏။
" ႐ွင္ကလဲြရင္ ေယာက္်ားတုိင္း ဂ်ိန္းကုိ စိတ္၀င္စားၾကတာခ်ည္းပဲ" ဟု မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာတတ္၏။

ဂ်ိန္းက အၿမဲတမ္း အဲေလ်ာ့ကုိ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေနသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ရံခါတြင္ ေျပာသမွ် လုပ္သမွ်ကုိ ေနာင္တ တရရ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေန၏။ မလုပ္သင့္မွန္း သိေသာ္လည္း မည္သုိ႔ ရပ္တန္႔ရမည္ကုိ မသိ ျဖစ္ေန၏။
႐ုိးသားသည့္ သာမာန္ ဘ၀ကုိ ျပန္လည္ အာ႐ံုျပဳဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘံုေဆာင္ျမင့္ေပၚမွ အားလံုး ဖူးဖူးမႈတ္ထားသည့္ ဘ၀မွ ေျမႀကီးေပး ျပန္ဆင္းဖုိ႔ ကိစၥမွာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ေတာ့ေပ။ ခုေတာ့ ဂ်ိန္းသည္ ရံေ႐ႊေတာ္ေပါင္းမ်ားစြာ၏ အလယ္မွ ေ႐ႊမင္းသမီးကေလးျဖစ္ေနၿပီ။
လူတုိင္းက သူ႔ကုိ ေတြ႕ခ်င္ေနၾက၏။ လူတုိင္းက သူ႔ကုိ အေတာ္ဆံုးဟု ထင္ေနၾက၏။ လူတုိင္းက သူ႔ဆီမွာ တစ္ခုခု လုိခ်င္ေနၾက၏။
"႐ွင္နဲ႔ကၽြန္မ" ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ကုိ လံုးလံုးေျပာင္းေပးလုိက္သလုိပါပဲ၊ ဖတ္ဖူးသမွ်၀တၳဳေတြထဲမွာ အစဲြဆံုး ပဲ၊ ႐ုပ္႐ွင္ရုိက္မယ္ဆုိရင္ ဖရန္စင္းေနရာမွာ ကၽြန္မ သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်င္ပါတယ္၊ ကုမၸဏီပုိင္႐ွင္ကုိ ေျပာေပးပါ လား" ဟု နာမည္ေက်ာ္ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီး တစ္လက္က စာေရးလာသည္။

" မင္း ေယာက္်ားနဲ႔ လမ္းခဲြျဖစ္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိ အေၾကာင္းၾကားေနာ္ " ဟု သူ႔လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဖုန္းနံပါတ္ကုိ ဂ်ိန္းလက္ထဲ ထုိးထည့္ၿပီး သတင္းျပန္ၾကားေရး လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခု၏ ထိပ္သီးပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးက ႀကိတ္ေျပာသည္။
ဂ်ိန္းက သည္အေၾကာင္းကုိ အဲေလ်ာ့အား ျပန္ေျပာရင္း
" ဂ်ိန္းျဖင့္ ငုိရမလား၊ ရယ္ရမလား မသိေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္ "
အဘုိးႀကီးက ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္၏။
" ငုိဖုိ႔လည္း မလုိဘူး၊ ရယ္ဖုိ႔လည္း မလုိဘူး၊ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ သိဖုိ႔ပဲ လုိတယ္" ဟု အဲေလ်ာ့က ျပန္ေျပာ သည္။
" ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ္ သိဖုိ႔ ဟုတ္လား "
ဂ်ိန္းက သူ ၾကားလုိက္သည့္ စကားလံုးသည္ အဂၤလိပ္စကား မဟုတ္သလုိ ျပန္ေမးလုိက္သည္။

တြန္းလွန္႐ုန္းကန္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း စိတ္ပင္ပန္းမႈ၊ မြန္းက်ပ္မႈ ႏံြတြင္ ၾကာေလ နစ္ေလျဖစ္ေန၏။ ေဒါသကုိ လံုး၀ မထိန္းႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေန၏။ ၾကာေလ ၾကာေလ ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း လုပ္ေလေလ ျဖစ္လာ၏။
သုိ႔ေသာ္ တစ္ဖက္တြင္လည္း အဲေလ်ာ့အေပၚ မိမိ၏ ဆက္ဆံျပဳမူေနပံုမ်ား မတရားမွန္း သိေန၏။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားပါသည္။
" ဂ်ိန္း လုပ္ေနပံုေတြ မဟုတ္မွန္းသိပါတယ္ ဘယ္လုိမွ ထိန္းလုိ႔မရဘူး၊ ေအာင္ျမင္မႈဒဏ္ကုိ ဂ်ိန္း မခံႏုိင္တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ အသားက်သြားမွာပါ။ ဂ်ိန္း ျပင္ပါ့မယ္ေနာ္" ဟူသည့္ စကားမ်ိဳး မၾကာခဏ ေျပာသည္။

လက္ထပ္ၿပီးစလုိ အခ်ိန္မ်ိဳး ျပန္ေရာက္သြားၿပီး အၾကည္ဆုိက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့
" သိပ္ခ်စ္တယ္ ေမာင္ရယ္" ဟု လိႈက္လိႈက္ေမာေမာ ဂ်ိန္းက ေျပာတတ္၏။
" အတူတူပါပဲကြယ္" ဟု အဲေလ်ာ့ ျပန္ေျပာတတ္၏။ အဲေလ်ာ့က " သိပ္ခ်စ္တယ္ကြယ္" ဟု ေျပာသည့္ အခါတြင္ ဂ်ိန္းက " တူတူပဲေပါ့ ေမာင္ရယ္" ဟု ဆုိတတ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ဟုိတုန္းကလုိ ရင္ခုန္သံျမန္ၾကေတာ့။ ဒါကုိ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၀န္မခံၾကဘဲ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳထား ၾက၏။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ယုိင္သည္ထက္ ယုိင္လာ၏။
ျပန္လည္ ႀကိဳးစားသမွ်တုိ႔ ဘာမွ ျဖစ္မလာ။ အဲေလ်ာ့၏ ဆရာ၀န္မ ေဒါက္တာ ႐ွႏုိက္ဒါလည္း မကယ္ႏုိင္ေတာ့။ ေၾသာ္ သူလည္း မိမိလုိ စိတ္ကုဆရာ၀န္ေပပဲ။ ေမွာ္ဆရာမမွ မဟုတ္တာ ဟု အဲေလ်ာ့ သေဘာထားလုိက္ရေတာ့သည္။

ေက်းဇူးေတာ္ေန႔တြင္ အဲေလ်ာ့၏ အိမ္႐ွိရာ ေတာင္ပုိင္းသုိ႔ ေလးရက္ခရီးထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ေငြမက္လြန္းသည့္ အဲေလ်ာ့၏ မိဘမ်ားဆီက ျပန္လာေတာ့ ဂ်ိန္းေဒါသေတြ ထြက္ေနျပန္သည္။
" ဂ်ိန္းတုိ႔ လမ္းခဲြၾကရေအာင္လား "
ဂ်ိန္း၏ စကား မဆံုးခင္ အဲေလ်ာ့က
" လုပ္ေလ၊ ကုိယ္ကလည္း ေျပာေတာ့မလုိ႔"
တက္လုိက္၊ က်လုိက္ ျဖစ္ေနသည့္ ဂ်ိန္း၏ မာနကုိလည္း အဲေလ်ာ့ဆက္ၿပီး သည္းမခံႏုိင္ေတာ့။

တရား႐ံုးတြင္ အျငင္းအခံုျဖစ္ၾကေသးသည္။ ဘယ္သူက ကြာရွင္းဖုိ႔ စေျပာသလဲ ဟူသည့္ ျပႆနာ။
" ဂ်ိန္း စေျပာတာ" ဟု ဂ်ိန္းက ေျပာေတာ့ အဲေလ်ာ့က
" မင္းေျပာၿပီးေအာင္ကုိ ကုိယ္က ယဥ္ေက်းစြာ ေစာင့္လုိက္တာပါ၊ အမွန္က ကုိယ္ အရင္ေျပာမလုိ႔" ဟု ျပန္ေခ်သည္။

တရားသူႀကီးက အမ်ိဳးသမီးတုိ႔၏ အခြင့္အေရးကုိ အေလးေပးသူျဖစ္၏။ ေယာက္်ားႏွင့္မိန္းမ တန္းတူ အခြင့္ အေရး ႐ွိရမည္ဟု ယံုၾကည္သူျဖစ္၏။ ေငြေရး ေၾကးေရး တာ၀န္လည္း အလားတူပင္ ျဖစ္ေစရမည္။
သုိ႔ေသာ္ ဂ်ိန္းသည္ အဲေလ်ာ့ထက္ ပုိခ်မ္းသာသည္ ဆုိသည္မွာ ထင္႐ွားေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဂ်ိန္းက အဲေလ်ာ့ကုိ ခဲြေ၀ေပးရမည္။ သုိ႔ရာတြင္ မုိးပ်ံတုိက္ခန္းႀကီးေရာ၊ ကမ္းေျခအိမ္ပါ အဲေလ်ာ့၏ နာမည္ႏွင့္ ျဖစ္ေန၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြာ႐ွင္းခြင့္က်သည္ႏွင့္ ဂ်ိန္းက စီရင္ခ်က္အရ အဲေလ်ာ့ဆီမ် ျပန္၀ယ္ရေတာ့မည့္အျဖစ္။
" ေသလုိက္ပါေတာ့၊ သူေျပာတဲ့အတုိင္း ကမ္းေျခအိမ္ေရာ၊ တုိက္ခန္းႀကီးေရာ ေစ်းေတြ တက္လာတာ အမွန္ပါပဲ၊ အဲဒီေစ်းနဲ႔ ဂ်ိန္းက ျပန္၀ယ္ရတာေလ၊ ဘယ္ေလာက္ တံုးတဲ့ဂ်ိန္းလဲ၊ မိဂ်ိန္း ႏွစ္ခါ နာေလ" ဟု ဂ်ိန္း က အေပါင္းအသင္းမ်ားကုိ ထုတ္ေျပာသည္။

အမ်ိဳးသမီး အခြင့္အေရးကုိ အေလးေပးသည့္ တရားသူႀကီးမုိ႔ ေတာ္ပါေသးသည္ဟုလည္း ဂ်ိန္းက စိတ္ခ်ဥ္ ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ေျပာေသးသည္။

" ႐ွင္နဲ႔ကၽြန္မ"ကုိ ဂ်ိန္း ဂရက္ခ်္နာမည္နဲ႔ ထုတ္ျဖစ္ခဲ့တာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္" ဟု ဂ်ိန္း ခဏခဏ ေျပာ ေလ့႐ွိ၏။
" သူ႔ကုိ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပး႐ံုမကဘဲ နာမည္ေက်ာ္ျဖစ္ေအာင္ပါ လုပ္ေပးမိရင္ ဂ်ိန္း ႐ူးသြားမလားပဲ "

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Tuesday, June 28, 2011

ဆရာဦးသုခႏွင့္ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ စာဆိုတို႔အျမင္ အပိုင္း (၂)

သစ္လြင္လန္းဆန္းေသာ လက္ရာေဟာင္းမ်ား
ေဇယ်

လူ႔ဘ၀၊ လူ႔ေလာကႀကီးကား တစ္ဘက္တည္း တစ္ခုတည္း ဟူ၍မရွိ၊ အေကာင္းရွိလွ်င္ အဆိုး အလင္းရွိလွ်င္ အေမွာင္၊ အခ်ိဳ ရွိလွ်င္ အခါး ဟူ၍ အၿမဲဒြန္တြဲလွ်က္ ရွိသည္။ ဤသေဘာကို ပါဋိက်မ္းဂန္မ်ား၌ ေလာကဓံ တရားဟာ ေဟာေတာ္မူသည္။ ဆရာသုခသည္ ဤသေဘာတရားကို ေကာင္းစြာသက္၀င္ နားလည္ရုံမက၊ သူေရးေသာစာ၊ သူဆိုေသာ သီခ်င္း၊ သူရုိက္ကူးေသာ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားဟူသမွ်တို႔၌ တစ္ရံ တစ္ဆစ္ လက္မလြတ္ အၿမဲထည့္သြင္းျပသေလ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူကိုယ္တိုင္ကမူကား၊ ထုိသေဘာတရားကို ေတာ္လွန္ ေနသကဲ့သုိ႔ ရွိသည္။ ဆရာသုခကို ကၽြန္ေတာ္ယခုအထိ နီးနီးစပ္စပ္ ပြန္းပြန္း တီးတီးသိကၽြမ္းခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ဒုကၡႏွင့္ တြဲဖက္၍ မေတြ႕ခဲ့ရေခ်။ အၿမဲရႊင္လန္းဖ်တ္လတ္လ်က္ ရွိေလသည္။ သူ႔ကိုျမင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ပန္းပင္ကို အၿမဲ သတိရသည္။

ဆရာသုခသည္ အၿမဲရႊင္လန္းေသာ စိတ္ဓာတ္ရွိရုံမွ်မက လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ေသာ ဇ၀နဥာဏ္ လည္း ထက္သန္သူ ျဖစ္သည္။ စစ္ႀကီးအတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္က စာေရးဆရာအသင္းကို အသစ္ ျပဳျပင္တည္ေထာင္၍ အသင္း၏မူရင္းလုပ္ငန္းတစ္ရပ္အေနျဖင့္ စာေရးဆရာမဂၢဇင္းကို အားတက္ သေရာထုတ္ေ၀ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုးလအၾကာတြင္ စကၠဴရွားပါးမႈေၾကာင့္ မဂၢဇင္းရပ္တန္႔ သြားရာ စာေရးဆရာအသင္းသည္ ဘာမွ်မလုပ္ဘဲ လက္ပိုက္ထုိင္ေနရန္ မသင့္သျဖင့္ အလုပ္သစ္ တစ္ရပ္ ရွာႀကံတီထြင္ ရန္ စိုင္းျပင္းၾက ရေလသည္။ ထုိကိစၥကို၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ကုကၠိဳင္းလမ္း၊ သူရိယသတင္းစာတုိက္တြင္ အမႈေဆာင္မ်ား စုေ၀း ေဆြးေႏြး ၾကရာ၊ ဆရာသုခလည္း တပ္ခ်္သတကၠလတ္အနက္အက်ႌ ပေလကတ္ လံုခ်ည္ အျဖဴအမည္း အစင္း ကို ထံုးစံအတုိင္း ၀တ္ဆင္၍ ေရာက္ရွိေနသည္။

နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ကို တစ္ခုမေကာင္းတစ္ခုေကာင္း ေဆြးေႏြးၿပီး ေနာက္ ေနာက္ဆံုးတြင္ မဂၢဇင္းအစား စာေပ ၏ အရသာမ်ားကို စာေရးဆရာမ်ားကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ ကျပေသာ ျပဇာတ္ခင္းၾကရန္ သေဘာတူၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သာမန္ဇာတ္ဆရာႏွင့္ ကြဲျပားျခားနား ေအာင္ အမည္တီထြင္ေခၚေ၀ၚသင့္သည္ဟု သေဘာရရွိကာ အမည္ကို ေတြးေတာၾကံဆၾကရာ သင့္ေလွ်ာ္ေသာ အမည္ကို ရရွိရန္ ခဲယဥ္းေနၾကသည္ကို ေတြ႕ၾက ရေလသည္။ ထုိအခိုက္ကို သုခ က ရုတ္တရက္၀င္၍ "စာေပျပဇာတ္လို႔ ေခၚလိုက္ၾကဗ်ာ" ဟု ေျပာရာ၊ အမႈေဆာင္ မ်ားမွာ ဤမွ် ေလာက္ လြယ္လြယ္ကေလးကို ငါတုိ႔ဘယ့္ေၾကာင့္ မေတြးမိၾကပါလိမ့္မလဲဟု အံ့အားသင့္ သြားၾက ၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္းလက္ခံလိုက္ၾကေလသည္။ လြယ္သည္၊ အခ်က္ခ်သည္။ ဤကား ဆရာသုခ ၏ ထူးျခားေသာ ဥာဏ္သြးလကၡဏာ ျဖစ္သည္။

ဆရာသုခ ေရးေသာ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ဆိုေသာေတးသံ၊ ရုိက္ကူးေသာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား စသည္ျဖင့္  သုခလက္ရာ ဟူသမွ် သူေမြးထားေသာ သားငယ္ကေလးပါမက်န္ ဤလကၡဏာမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရ သည္။ ရွင္းရုံ၊ လြယ္ရုံ၊ အခ်က္ရုံသာ မဟုတ္ေသး၊ ထုိလကၡဏာမ်ားထက္ ထူးျခားေသာ လကၡဏာ တစ္ရပ္ ရွိေသး၏။ ေခတ္မီ သစ္ဆန္း ေသာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း အေတြးအေခၚ၊ စကားအသံုးအႏႈန္း၊ ဟန္ပန္ အေနအထားမွ စ၍ အစစတြင္ ျမန္မာအေတြး၊ ျမန္မာ စကား၊ ျမန္မာ့ဟန္မပ်က္ေစဘဲ၊ အၿမဲထိန္းသိမ္း ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔မူကား ဤ အခ်က္သည္ ဆရာသုခ၏ အထူးမူပိုင္လကၡဏာဟု ယူဆ ေပသည္။

ဆရာသုခ၏ ၀တၳဳ ေဆာင္းပါးစသည္တို႔ကို ၁၉၃၀ ခုႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔မွစ၍ ေတြ႕ရာ၊ မည္သည့္ ပံုသ႑ာန္ျဖင့္ ေရးေစ အထက္ပါ ထူးျခားေသာ လကၡဏာမ်ားကို အၿမဲ ေတြ႕ေနရ၍ ေလးေလး စားစား ဖတ္ရႈခဲ့ေလသည္။ အလြန္ လြမ္းစရာ၊ ေဆြးစရာ၊ စိတ္ေမာစရာအေၾကာင္းမ်ားကို ဖြဲ႕၍ ေရးသားေသာ ေဆာင္းပါး၀တၳဳမ်ားမွာပင္၊ သူ၏ဖ်တ္လတ္ရႊင္လန္းေသာ လကၡဏာမ်ားျဖင့္ ယွက္သန္းေနေပသည္။ ယခုစာအုပ္တြင္၊ ေရွ႕ဆံုးမွ ပါလာေသာ ဘုန္းႀကီးဆိုေသာ သီခ်င္း ၀တၳဳတြင္ ဆရာၾကီး ဦးျပံဳးခ်ိဳ ကို ပုဂၢဳိလ္အသီးသီးတို႕သည္ ရႈေထာင့္ တစ္ပံုစီ အမ်ိဳးမ်ိဳးျမင္ခဲ့ၾကရာ ဆရာသုခကမူကား၊ ေလးနက္ေသာ အျခင္းအရာ ကို ရႊင္လန္းဖ်တ္လတ္ေသာ အသြင္ျဖင့္ ထူးျခားစြာ ျပထားေလသည္။

ဆရာသုခသည္ ယခုစာအုပ္တြင္ စုေပါင္းပံုႏွိပ္ေသာ ဝတၱဳမ်ားကို လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ေခာတ္က မဂၢဇင္း သတင္းစာ ဆိုသည္မွာ ၾကာရွည္ခံႏုိင္ေသာ အရာမ်ိဳး မဟုတ္သည့္ျပင္၊ ဆရာတစ္ဦး၏ လက္ရာကို တစ္စံုတစ္ရံုး တစ္ခိုင္တစ္ခဲ ေတြ႕ႏိုင္ေသာ ဌာနမ်ိဳးမဟုတ္သျဖင့္ ေပ်ာက္ပ်က္တိမ္ျမဳပ္ သြားတတ္သည္။ ဆရာသုခ ၏ လက္ရာမ်ားသည္လည္း မူလအတိုင္းရွိေစပါက ေပ်ာက္ပ်က္သြား မည့္ေဘးမွ မလြတ္ႏိုင္ေခ်။ ယခုမူကားတစ္စုတစ္ရံုး ေပါင္းပံုႏိွပ္ထားလိုက္ျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည့္ ေဘးမွလြတ္ေပျပီဟု ဝမ္းေျမာက္ရေပသည္။  ယခင္က ဤစာမ်ား ကိုသတင္းစာ မဂၢဇင္းစသည္တို႕မွ ျဖတ္၍ ဖိုင္တြဲထားခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ မစံုခဲ့ေခ်။ အခ်ိဳ႕လည္း ေဆြးျမည့္ပ်က္စီးကုန္၏။ ယခုစာအုပ္ျဖစ္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ စာအုပ္စင္ေပၚတြင္ အျမဲရွိေပေတာ့ မည္။

ဤဝတၱဳမ်ားကား ယခုအသစ္ေရးသားျခင္းမဟုတ္၊ အေဟာင္းမ်ားျဖစ္သည္မွန္၏။ ၎တို႕ကို ဖန္တီးခဲ့ေသာ ဆရာသုခ ၏ ဒုကၡမသန္း၊ ထာ၀စဥ္ရႊင္လန္းေသာ မ်က္ႏွာကဲ့သို႔ပင္ ေဟာင္းႏြမ္းရိပ္ မထင္ဘဲ၊ ေရးခါစကကဲ့သို႔ပင္  ရႊင္လန္းဆန္းသစ္ေသာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပန္းမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ရွိသကဲ့သို႔ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားလည္း ေတြ႕ရွိရလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါေၾကာင္း။

ေဇယ်
သုခ၏ ေဆးရုံေပၚမွ ဘ၀သံသရာစာအုပ္အမွာစာ

Thukha 
Khin Myo Chit 
(Stories and Sketches of Myanmar)

 

(Stories and Sketches of Myanmar စာအုပ္ထဲမွ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ Thukha ေဆာင္းပါးကို သားျဖစ္သူ ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း ဘာသာျပန္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိေဆာင္းပါးသည္ ၁၉၅၈ခုႏွစ္၊ မတ္လ Guardian မဂၢဇင္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္၏ ေဆာင္းပါးအစတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ႏွစ္ေလာက္က ဟူေသာ စာပိုဒ္ကို ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွ စတင္၍ တြက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။)

လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ႏွစ္ေလာက္က ကေလာင္နာမည္ "သုခ" ကို ႏွစ္ပဲတန္ ၀တၳဳစာအုပ္ တစ္အုပ္၏ ေရာင္စုံ ျခယ္သ ထားေသာ အဖံုးတြင္ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ထုိကေလာင္နာမည္ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ အေတာ္ပင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့ရပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က အေပ်ာ္ဖတ္ ၀တၳဳအေပါစားမ်ားသည္ ေစ်းကြက္တြင္ ေတာ္ေတာ္ ေခတ္စား ခဲ့ပါသည္။ ထုိအခါ ပံုႏွိပ္တိုက္ တစ္ခုသည္ ႏွစ္ပဲတန္ ၀တၳဳ ဟုေခၚေသာ ဤ၀တၳဳမ်ားကို ပိုမုိ၍ တြင္က်ယ္လာေစရန္ ေနာက္ထပ္ တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္  တိုးျမႇင့္ ေဆာင္ရြက္လုိသည္။ ထုိပံုႏွိပ္တိုက္က အေရြးခံ ရေသာ လူ မသိေသး သည့္ ကေလာင္သစ္မ်ားကို ဆုေငြခ်ီးျမႇင့္မည္ဟု ေၾကာ္ျငာခဲ့သည္။ ဤတြင္သာ မကေသး သံုးႀကိမ္အေရြးခံရေသာ ကေလာင္သစ္ ကို ကေလာင္အမည္တစ္ခု ေရြးခ်ယ္ခ်ီးျမႇင့္ေပးမည္ဟု ထပ္မံ ၍ ဆိုထားျပန္သည္။

ထုိအခါ ကေလာင္ေသြးခ်င္ေသာ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်းာသည္ ထုိအခြင့္အေရးကို ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္း ၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရသူတစ္ဦးမွာ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕မွ ကိုသိန္းေမာင္ အမည္ရွိ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ကိုသိန္းေမာင္၏ ၀တၳဳသံုးႀကိမ္ အေရြးခံရေသာအခါ "သုခ" ဟူေသာ စာေရးဆရာတစ္ဦး ေမြးဖြာ လာေလ ေတာ့သည္။ ယခုအခါ ထုိအခ်ိန္က ထင္ေပၚခဲ့ေသာ ႏွစ္ပဲတန္ အေပါစား ၀တၳဳေရးဆရာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား သည္ တိမ္ျမႇပ္၍ ကုန္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ သုခ ဟူေသာ အမည္သည္ ယေန႔တိုင္ ထင္ေပၚေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူသည္မွာ ရွင္းပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ သုခသည္ အလြန္ထူးျခားေသာ အႏုပညာရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

သုခ၏ အႏုပညာအေၾကာင္း သိလိုလွ်င္ သူ၏ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕၏ အတိတ္ ကာလ၏ ေန႔ရက္ မ်ားသို႔ ျပန္သြာၾကည့္ရေပမည္။ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕သည္ နာမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာ မ်ား၊ သီခ်င္းေရး ဆရာမ်ားႏွင့္ ဂီတအႏုပညာရွင္မ်ား ေမြးဖြားရာၿမိဳ႕ေလးတစ္္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိၿမိဳ႕ ၏ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ဘ၀ထဲတြင္ ဂီတစာဆိုအႏုပညာရွင္မ်ားစြာတို႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေပ်ာ္တမ္းဂီတ ၀ါသနာရွင္ မ်ား သည္ မုိးရာသီကုန္ဆံုးခ်ိန္တြင္ လာေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖေလ့ ရွိသည္။

က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕သည္ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားဆဲျဖစ္ေသာ ဓေလ့တစ္ခုမွာ ႏွစ္စဥ္ ဦးရွင္ႀကီးပြဲကို က်င္းပျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးရွင္ႀကီးသည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ၏ ျမစ္ဖ်ာေခ်ာင္းမ်ား ကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာ နတ္ျဖစ္သည္။ ဦးရွင္ႀကီး၏ ဇာတ္လမ္းကို ပင္လယ္ကမ္းျဖင့္ မေ၀းေသာ ေဒသမ်ားတြင္ ေကာင္းစြာ သိၾကပါသည္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚရွိ ၿမိဳ႕မ်ားသည္ ဦးရွင္ႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳ ေသာ ဇာတ္ပြဲမ်ားကို ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ ရွိသည္။ ထုိဇာတ္ပြဲမ်ားတြင္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေသာ  ဦးရွင္ႀကီး ၏ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အလြန္ပင္မ်က္ရည္က်ရေသာဇာတ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဦးရွင္ႀကီးမွာ ေစာင္းပညာရွင္ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ သူ၏မုဆိုးမ မိခင္ႀကီးအား လုပ္ေကၽြးရန္အတြက္ ေဖာင္သမားမ်ားျဖင့္ လုိက္ရေသာအလုပ္ကို လုပ္ရ ပါသည္။ သူ၏ သာယာ ေသာ ေစာင္းသံသည္ ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ရွိ နတ္သမီးမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ေစပါသည္။ နတ္သမီမ်ား သည္ ဦးရွင္ႀကီးအား အလြန္ႏွစ္သက္၍ ေရနက္ထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ျပန္မလႊတ္ၾက ေတာ့ေခ်။

ဦးရွင္ႀကီးသည္ ေရေအာက္ထဲသို႔ လိုက္ပါမသြားမီ သူ႔မိခင္ႀကီးအား စကားတစ္ခြန္းမွာၾကားခဲ့သည္။ သူ႔ကို ေတြ႕လုိသည့္ အခါ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းပူပူေႏြးေႏြး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ထန္းလ်က္၊ လက္ဖက္ႏွင့္ အုန္းသီးတို႔ကို ၀ါးစင္ တစ္ခုေပၚတြင္ တင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါတြင္ နံနက္ေစာေစာအခ်ိန္ကို ဦးရွင္ႀကီးအား ပူေဇာ္ ပသသည့္အခ်ိန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ညေနပိုင္းတြင္ လည္း ပူေဇာ္ႏိုင္ပါသည္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ရွိ ေလွသမားမ်ားသည္ ဦးရွင္ႀကီးကို ပူေဇာ္ပသၿပီးမွသာ ေရလမ္းခရီးကို သြားေလ့ရွိၾကသည္။

ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚရွိ လူမ်ားသည္ ဦးရွင္ႀကီးကို တစ္ႏွစ္လွ်င္  အနည္းဆံုး သံုးေလးႀကိမ္ခန္႔ ပူေဇာ္ပသ ေလ့ရွိၾကသည္။ ယင္း ပူေဇာ္ပသပြဲမ်ားသည္ မိသားစုအတြင္း ျပဳလုပ္ေသာ ပြဲမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး မိသားစု မ်ား စုေ၀း ၍ ေကာက္ညႇင္းမ်ား၊ အုန္းသီးမ်ားႏွင့္ ထန္းလ်က္မ်ား စားၾကေသာက္ၾကရန္ အခြင့္အေရးတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဦးရွင္ႀကီးပြဲကို ျပင္ဆင္ေပးေသာ ဆရာ တစ္ဦးကို ငွားရမ္းၾကပါသည္။ ထုိအခါ ထုိဆရာသည္ ဦးရွင္ႀကီး၏ ေၾကကြဲဖြယ္ ဇာတ္လမ္း ေတးသီခ်င္းကို သီဆိုၿပီး ပူေဇာ္ပသေသာ မိသားစုကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တုိင္တည္ေလသည္။ ဆရာ သည္  အမ်ားအားျဖင့္ အသက္ေလးဆယ္ ပတ္၀န္းက်င္ ေလာက္ ျဖစ္တတ္ၿပီး သီခ်င္း အဆိုေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ ဦးရွင္ႀကီးတင္ေသာ ဆရာသည္ နတ္စင္ေလးတစ္ခု ပါ၀င္ေသာ လွည္းေလးကို တြန္း၍ သြားေလ့ ရွိသည္။ လွည္းေပၚတြင္ ေစာင္းပိုက္ထားေသာ လူငယ္တစ္ဦး၏ ပံုကို ခ်ိတ္ဆြဲ ထားသည္။ ထုိလူငယ္၏ ေဘးတြင္ က်ားတစ္ေကာင္ႏွင့္ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္၏ ပံုကို လည္း ေတြ႕ရသည္။ ဆရာသည္ ဦးရွင္ႀကီးအား ပူေဇာ္ပသသည့္ ကိစၥအားလံုးကို သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခေၾကးေငြျဖင့္ တာ၀န္ ယူ ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။

ဦးရွင္ႀကီးပြဲကို ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပရာတြင္ သူ႔ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို တစ္ညလံုး ကျပေလ့ ရွိသည္။ နံနက္အရုဏ္ တက္ခ်ိန္တြင္ ဇာတ္လမ္းအရ ဦးရွင္ႀကီး၏ မိခင္သည္ သူ႔သားအတြက္ ပူေဇာ္ ပသသည့္ အခန္း ကို ေရာက္လာေသာအခါ ဇာတ္စင္ႀကီးတစ္ခုလံုးသည္ နတ္စင္ႀကီးပမာ ျဖစ္သြား ၿပီး ဇာတ္သမားမ်ားႏွင့္ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္တုိ႔အားလံုးသည္ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ လာေရာက္ပူေဇာ္ပသၾကပါသည္။

ႏို၀င္ဘာလတြင္ ျပဳလုပ္ေသာ ဦးရွင္ႀကီးပြဲသည္ ေတာ္ေတာ္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပါသည္။ လယ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးမ်ား ႏွင့္ ဆန္ကုန္သည္မ်ားသည္ ေငြေၾကးအကုန္ခံ၍ ထုိပြဲကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾက သည္။ လူႀကီး မ်ားသည္ သူတုိ႔၏ သားသမီးမ်ားကို ဇာတ္ထဲတြင္ ပါ၀င္ေစသည္။ ထုိအခ်ိန္သည္ အေပ်ာ္တမ္း ေတးသံရွင္၊ ဂီတပညာရွင္မ်ား၊ ေတးေရးသူမ်ားႏွင့္ ၀ါသနာရွင္မ်ားအဖို႔ သူတို႔၏ အစြမ္း ကိုျပရန္ အခြင့္အလမ္း မ်ား လည္း ရရွိၾကသည္။

ဤတြင္ အေရးအပါဆံုးေသာ ေနရာမွာ ဦးရွင္ႀကီးကို သရုပ္ေဆာင္ရေသာ မင္းသား ျဖစ္သည္။ ထုိအခြင့္အေရး ကို ရရွိသူအဖို႔ ဂုဏ္တစ္ရပ္လည္းျဖစ္၊ အထူးအခြင့္အလမ္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္တြင္ ထုိ အခြင့္အေရး ကို သုခ ရရွိေလသည္။
ထုိအခ်ိန္က သုချဖစ္လာမည့္ ေမာင္သိန္းေမာင္ဟူေသာ လူငယ္ေလးသည္ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ ေအာင္ အႏုပညာ ၀ါသနာပါသူ၊ အနည္းငယ္ ဟန္လုပ္တတ္သူ၊ ပံုစံအားျဖင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူ ႏွင့္ ရြယ္တူအေပါင္းအသင္းမ်ားျဖင့္ မ၀င္ဆန္႔ဘဲ ပညာတတ္ေသာ  လူႀကီးမ်ားျဖင့္သာ ေပါင္းသင္းတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူသည္တက္သစ္စ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ အႏုပညာ ရွင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ လူႀကီးပံုစံ အ၀တ္အစား မ်ားကို ၀တ္၍ စာအုပ္အထူႀကီးတစ္အုပ္ကို ပိုက္လွ်က္ ေလွ်ာက္သြားေလ့ရွိသည္။

ထုိေခတ္က ဂႏၱ၀င္စာႀကီးေပႀကီးမ်ားကုိ အေပ်ာ္သက္သက္ ေလ့လာဖတ္ရႈ႕ေသာ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သူမ်ား မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားသည္ ၿမိဳ႕နယ္အႏွံ႔သြားလာ၍ ေဖ်ာ္ေျဖၾကေသာ ဇာတ္သမား မ်ားအတြက္လည္းေကာင္း၊ မဂၤလာေဆာင္မ်ား၊ ရွင္ျပဳမ်ား စေသာ ပြဲလမ္းမ်ားအတြက္ ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးပ်ံမ်ားအတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း ကဗ်ာမ်ား ေတးသီခ်င္းမ်ားကို ေရးစပ္ေပးေလ့ ရွိၾကသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေတးေရးဆရာမ်ားဟုေခၚလွ်င္ သူတို႔အား ေစာ္ကားသလို  ခံစားၾကရပါသည္။ သူတို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ ဆင္းရဲၾက၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ သီခ်င္းမ်ားကို ေငြေၾကးျဖင့္ ၀ယ္၍ မရႏိုင္ပါ။ သူတို႔၏ သီခ်င္းမ်ားကို အခမဲ့ ရရွိၾကေသာ သူတို႔ သည္ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေက်းဇူးတင္ေသာအားျဖင့္ အ၀တ္ အထည္ မ်ား၊ စားေသာက္ဖြယ္မ်ား စသည္တို႔ႏွင့္ ကန္ေတာ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေငြေၾကးကို ေပးသည့္ ထံုးစံ မရွိသေလာက္ နည္းပါ သည္။ အကယ္၍ သီခ်င္းေရးဆရာသည္ အလြန္ဆင္းရဲႏြမ္းပါးပါက ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ အျဖစ္ ေပးလွဴ ေသာ သစ္သီးမ်ား၊ ပန္းမ်ားထဲတြင္ ေငြေၾကးတို႔ကို ၀ွက္ထားၿပီး ေပးၾကသည္။ ဤသည္ကား အႏုပညာရွင္ မ်ားအေပၚ လူထု၏ ေလးစားမႈကို ျပသျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုအႏုပညာရွင္ႀကီးမ်ားသည္ စာဖတ္ရာမွ အနားယူခ်ိန္တြင္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း သစ္ပင္အရိပ္ေအာက္တြင္ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ရင္း ေတြ႕ဆံု၍ စာေပေရးရာမ်ားကို ႏွီးေႏွာၾကသည္။ သူတို႔သည္ စာေပ၊ ဂီတ၊ ျပဇာတ္ တုိ႔အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးေနၾကရလွ်င္ ျပင္ပေလာကကို ေမ့ေပ်ာက္ ေနၾကေလသည္။

ထိုႏွီးေႏွာပြဲသို႔ ကိုသိန္းေမာင္သည္ သြားေရာက္၍ နားေထာင္၊ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ ရွိသည္။ ကိုသိန္းေမာင္သည္ ထို ပညာရွိ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ဆုိျပေသာ သီခ်င္းမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ားတို႔ကို လုိက္လံ ေရးမွတ္ေလ့ရွိသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကိုသိန္းေမာင္ သည္ သီခ်င္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ျပဇာတ္မ်ားဆုိင္ၤရာ ပညာ ဗဟုသုတမ်ားကို ရရွိလာေလရာ အေပ်ာ္တမ္း ဇာတ္အဖြဲ႕မ်ားသည္ သူထံသို႔ အႀကံဥာဏ္မ်ား လာေရာက္ေတာင္းခံရသည့္ အျဖစ္သို႔ပင္ ေရာက္လာ ေလေတာ့သည္။

သုခ ျဖစ္လာမည့္ ကိုသိန္းေမာင္သည္ အႏုပညာဆုိင္ရာ ပညာဗဟုသုတတို႔ကို ရွာေဖြရာတြင္ နည္းမ်ိဳးစုံကို သံုးခဲ့သည္။ သူသည္ အမ်ားမသိေသးေသာ သီခ်င္းမ်ားကို သင္ယူရင္း ထုိအႏုပညာ ရွင္မ်ားအား အလုပ္အေကၽြး ျပဳရင္း သူတို႔ႏွင့္အတူ လုိက္သြာသည္။ သီခ်င္းမ်ားကို ကူ၍ ဆိုေပး သည္။

ဇာတ္ပြဲမ်ားသည္ သူ၏ ပညာသင္ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က ဇာတ္ပြဲမ်ားသည္ ယခုေခတ္ ဇာတ္ပြဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အေနာက္တုိင္ကို အတုယူ၍ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေသာ အေပါစားမ်ားအျဖစ္ ယိုယြင္း မသြားေသးပါ။ အႏုပညာသည္မ်ားသည္ လွပေအာင္ ေရးျခယ္ထား ေသာ ကားခ်ပ္မ်ား၊ မီးေရာင္မ်ား ဆင္ယင္ ထားမႈမ်ား စသည့္ အတုအေယာင္မ်ားကို အားမကိုးပဲ သူတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အႏုပညာကို အားကိုး၍ ပရိသတ္ ကို ေဖ်ာ္ေျဖရပါသည္။ ဇာတ္ဆရာသည္ သီခ်င္းဆို တတ္ရသည္။

စကားကိုလည္း စီကာပတ္ကံုး ေျပာတတ္ရသည္။ သရုပ္လည္း ေဆာင္တတ္ရသည္။ ၎ျပင္ဆုိင္း၀ိုင္းႏွင့္ ေတးဂီတ အေၾကာင္းကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ ရသည္။ ဇာတ္လမ္းကို သရုပ္ေဖာ္သည့္အခါ သီခ်င္းမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ားႏွင့္ ကာရံပါေသာ စကားမ်ားကို ဆုိင္း၀ိုင္းအကူအညီျဖင့္ တင္ဆက္ရသည္။ အသံႏွင့္ ေျပာဟန္၊ ဆုိဟန္တို႔သည္ အလြန္အေရးႀကီး သည္။ သုချဖစ္လာမည့္  လူငယ္ေလး ကိုသိန္းေမာင္သည္ ဇာတ္ပြဲမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္၍ အေျပာ အဆိုတို႔ကို သင္ယူေလ့က်င့္ခဲ့ရာ ေရွးက ဇာတ္ပြဲမ်ားထဲမွ စကားမ်ားကို ဦးဖိုးစိန္ႀကီးကဲ့သို႔ေသာ မင္းသားတို႔၏ ဟန္အတုိင္း ရြတ္ဆုိႏိုင္သည္။ သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း ဟန္မပ်က္ ဆုိႏိုင္သည္ဟု နာမည္ထြက္ေလသည္။

သုခ ဟူေသာ အမည္သည္ ႏွစ္ပဲတန္ ၀တၳဳစာအုပ္တစ္အုပ္၏ အဖံုးတြင္ ေပၚထြက္လာေသာအခါ စာဖတ္ ပရိသတ္မ်ားသည္ ထုိကေလာင္နာမည္၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ဇာတ္ပြဲမ်ား၌ ညမအိပ္ဘဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရေသာ ညမ်ား၊ မွတ္စုစာအုပ္မ်ားထဲတြင္ မွတ္သားခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ား၊ ဇာတ္ဆရာ ႀကီးမ်ားၾကားတြင္ မ်က္ႏွာငယ္ စြာျဖင့္ သြားလာလႈပ္ရွားခဲ့ရ၊ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေလ့လာခဲ့၊ ရွာေဖြခဲ့ရ ေသာရက္မ်ား မည္မွ်ရွိသည္ကို မသိၾက ေခ်။

သူ၏အရည္အခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ သုခဟူေသာ အမည္သည္ မၾကာမီ ေက်ာ္ၾကားသြား ေလသည္။ သူ၏ အခန္းဆက္ ၀တၳဳမ်ားကို ေန႔စဥ္သတင္းစာႀကီးမ်ားထဲတြင္ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ လစဥ္ မဂၢဇင္းမ်ားကလည္း သုခ၏၀တၳဳမ်ားကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ၎တို႔ထဲတြင္ ဒဂံုမဂၢဇင္းသည္ လည္း တစ္ခု ပါ၀င္သည္။ ထုိမဂၢဇင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူမ်ားလည္း ပါ၀င္ ေသာေၾကာင့္ သုခသည္ ရုပ္ရွင္နယ္ပယ္ထဲသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ေလသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ မျဖစ္မီ ေအ၀မ္းရုပ္ရွင္ မွ ရိုက္ကူးေသာ "ေစာင္းေတာ္ရွင္" အမည္ရွိေသာ ရုပ္ရွင္အတြက္ သုခသည္ ဇာတ္ညႊန္းေရးသားခဲ့သည္။ ထုိရုပ္ရွင္ မွာ ျမစ္ေခ်ာင္း၊ အင္းအုိင္ႏွင့္ ေရလမ္းခရီးတို႔ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ ေသာ ဦးရွင္ႀကီး၏ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္။ သုခသည္သူ၏ ေမြးေျမက်ိဳက္လတ္တြင္ေနစဥ္က ဦးရွင္ႀကီျပဇာတ္ကို တင္ဆက္ရာတြင္ ကူညီခဲ့ရုံ သာမက ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ခဲ့သူျဖစ္သည့္အတြက္ ထုိဇာတ္ညႊန္းကို သူေကာင္းစြာ ေရးသားႏိုင္ခဲ့သည္။

သုခ ရုပ္ရွင္နယ္ထဲသို႔ ေရာက္ခါစတြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ စာအုပ္ႏွင့္ ရုပ္ရွင္ လုပ္ငန္းမ်ား ရပ္တန္႔ သေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အတြင္းပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ပရိသတ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖရန္ေတာ့ လုိအပ္ေနသည္။ ပို၍ အေရးႀကီးသည္မွာ အႏုပညာသည္မ်ား အတြက္ စား၀တ္ေနေရး ျဖစ္သည္။

ထုိအခ်ိန္တြင္ ေခတ္ေပၚျပဇာတ္မ်ားသည္ လူထုပရိသတ္တို႔၏ၾကားတြင္ ေခတ္စားလာ သည္။ ျမန္မာပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ သည္ သီခ်င္းႏွင့္ေတးဂီတကို အလြန္ႏွစ္သက္ၾကရာ ၎တို႔သည္ ယေန႔ တုိင္ေအာင္ပင္ သီခ်င္းႏွင့္ ေတးဂီတမပါဘဲ စကားသက္သက္ျဖင့္ သရုပ္ေဖာ္ေသာ ျပဇာတ္မ်ားကို လက္မခံႏိုင္ၾကေခ်။ ဇာတ္ပြဲ၏ အစဥ္အလာသည္ ျမန္မာတို႔၏စိတ္ထဲတြင္ အလြန္အားသန္လ်က္ ရွိသည္။ ပရိသတ္သည္ ဇာတ္လမ္းကို ဂရု မစိုက္ၾကပါ။ ဇာတ္လမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ လိုခ်င္ေသာအရာမွာ ခ်စ္ခန္း၊ ႀကိဳက္ခန္း၊ လြမ္းခန္း (သို႔ေသာ္ သိပ္အလြန္အကၽြံ လြမ္းလို႔မျဖစ္ပါ) အကမ်ား အဆိုမ်ားႏွင့္ ေတးဂီတ မ်ား ျဖစ္သည္။

ထုိအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းသည္ ရန္ပံုေငြအတြက္ ျပဇာတ္တစ္ခုကို ကျပရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ (ဤသည္ကား စာေရးဆရာျပဇာတ္၏ အစျဖစ္သည္။) အသင္းသားတစ္ဦးျဖစ္သူ  သုခအား ဦးပုည၏ ၀ိဇယျပဇာတ္ကို စီစဥ္ တင္ဆက္ရန္ တာ၀န္ေပးေလသည္။

သုခအတြက္ အေရးႀကီးေသာ ျပႆနာမွာ  ဦးပုည၏ စာေပအေရးအသားမပ်က္ရန္ႏွင့္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ အႀကိဳက္လည္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးရန္ ျဖစ္သည္။ မူရင္းျပဇာတ္မွာ ရွည္လ်ားသည္။ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္က ေရးထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ညလံုးေပါက္ ကျပန္ရန္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးဆရာျပဇာတ္ အေနျဖင့္ သံုးနာရီ ေလာက္သာရသည္။ ထုိအေတာအတြင္းတြင္ ဗံုးႀကဲ ေလယာဥ္မ်ားေၾကာင့္ ဥၾသဆြဲသံမ်ားကလည္း ဘယ္ႏွႀကိမ္ၾကားရဦးမည္ မသိေခ်။ သုခအေနျဖင့္ ထုိျပဇာတ္ကို ေရွးကဇာတ္ပြဲပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ တင္ဆက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ သလို ဦးပုည၏ စာအေရးအသား မ်ားအတုိင္း တင္ဆက္၍ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္၏ အႀကိဳက္ ျဖစ္ေသာ ေတးဂီတ၊ သီခ်င္း၊ ခ်စ္ခန္း၊ ႀကိဳက္ခန္းႏွစ္ပါးသြားႏွင့္ လြမ္းခန္းတို႔လည္း ပါေအာင္ လုပ္ရမည္။

၀ိဇယျပဇာတ္၏ ဇာတ္လမ္းမွာ ဇာတ္ခံုေပၚတြင္ ကျပေသာ ဇာတ္လမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နည္းတူ အားလံုး သိၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ၀ိဇယသည္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အိမ္ေရွ႕မင္းသား ျဖစ္သည္။ ထုိႏိုင္ငံသည္ သမုိင္းအရ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံ ျဖစ္ႏိုင္သ္ည။ မင္းသားသည္ သူ၏ဆိုးသြမ္းမႈမ်ားေၾကာင့္ သူ၏ တပည့္မ်ားႏွင့္အတူ ပင္လယ္ျပင္ ထဲသို႔ ေဖာင္ျဖင့္ ေမွ်ာျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ သူႏွင္သူ၏ တပည့္ ေပါင္းငါးရာတို႔သည္ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ ေရာက္သြား ၾကသည္။ သီဟုိဠ္ကၽြန္းတြင္ ဘီလူးမ်ိဳးႏြယ္တို႔ကို သစၥာေဖာက္ဖ်က္၍ ၀ိဇယမင္းသားအား ဘုရင္ အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၀ိဇယႏွင့္ သူ၏ ေနာက္လိုက္တုိ႔သည္ သီဟိုဠၤဟူေသာ မင္းေနျပည္ေတာ္ ကို ထူေထာင္လုိက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ိဇယမင္းတြင္ ဗုဒၶသာသနာျပန္႔ပြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္ ရွိေနသည္။     ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္လည္းေကာင္း၊ လူထု၏ ေထာက္ခံမႈ ရရန္ လည္းေကာင္း၊ ဘီလူးမႏွင့္သူ၏ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ႏိုင္ငံမွ ႏွင္ထုတ္၍ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံ မွ သူႏွင့္ထုိက္တန္ေသာ မင္းသမီးတစ္ဦးႏွင့္ လက္ဆက္ရန္ လုိအပ္လာသည္။ ၀ိဇယမင္းသားသည္ သူ၏ ဇနီးဘီလူးမ ကို ခ်စ္ေသာ္လည္း သူ၏သမုိင္းေပးတာ၀န္ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေခ်။

သုခသည္ ၀ိဇယမင္းသားအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ၀ိဇယမင္းသားေနရာတြင္ သရုပ္ေဆာင္ေသာ သူသည္ သီခ်င္းႀကီးမ်ားကို ဆိုတတ္ရမည္။ ေအာ္ဟစ္ေၾကြးေၾကာ္ တတ္၇မည္။ အေရးအႀကီးဆံုးမွာ သူသည္ သရုပ္ေဆာင္ ေကာင္းသူလည္း ျဖစ္ရမည္။ သုခသည္ ဤအရည္အခ်င္းမ်ားအားလံုးႏွင့္ ျပည့္စုံသည္။ သူသည္ ျပဇာတ္ တည္းျဖတ္ျခင္း၊ ဇာတ္ညႊန္းေရး ျခင္း၊ သရုပ္ေဆာင္မ်ား ေရြးခ်ယ္ျခင္း၊ ညႊန္ၾကားျခင္း၊ ေရွးသီခ်င္းႀကီး စာအုပ္မ်ားထဲမွ သီခ်င္း ေဟာင္းမ်ားကို ရွာေဖြျခင္း၊ ဆုိင္း၀ိုင္းကို ညႊန္ၾကားျခင္း၊ ဇာတ္တုိက္ျခင္း၊ အ၀တ္အစား မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ရန္ ဆုေတာင္းျခင္ကိုလည္း ျပဳလုပ္ရ ပါသည္။

ျပဇာတ္ ၏ အဖြင့္သည္ ၀ိဇယမင္းသား၏ ဆုိးသြမ္းမႈမ်ားမွ စတင္ပါသည္။ လူၾကမ္းအုပ္စုတစ္စု သည္ ေအာ္ဟစ္၍ ေရာက္လာသည္။ ေတြ႕သမွ် လူမ်ား၏ပါးကို ရုိက္သည္။ ပစၥည္းမ်ားကို လုယူ သည္။ အမ်ိဳးသမီး ေလး မ်ားကို ေနာက္ေျပာင္သည္။ အားလံုးကို ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ ဤအခန္းမွာ ေသခ်ာဇာတ္တုိက္ထားေသာ အခန္း ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။ အေၾကာင္းမွာ ဇာတ္ခုံ ေပၚရွိ လူၾကမ္းမ်ားသည္ သူတို႔ျမင္ေနက် လူမ်ား ႏွင့္ တူေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သုခ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ေကာင္းစြာ ေအာင္ျမင္သြားေလသည္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ သည္ ၀ိဇယမင္းသား ၏ တပည့္မ်ား၏ အႏွိပ္စက္ကိုခံရေသာ ျပည္သူလူထုႏွင့္ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနသည္။ ႏွိပ္စက္ခံ ျပည္သူမ်ားသည္ ဘုရင့္ထံသို႔ ဦးတိုက္၍ တုိင္တန္းၾကသည္။

ယခုထိေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပလ်က္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အေရးအႀကီးဆံုး အခန္းတစ္ခု က်န္ေသးသည္။ ၎မွာ ၀ိဇယမင္းသားထြက္သည့္အခန္း ျဖစ္သည္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သည္ စာေရး ဆရာသုခကို ေကာင္းစြာ သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သုခစင္ေပၚကို တက္လာမည့္အခ်ိန္ကို စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ၀ိဇယမင္းသား ေနရာတြင္ သရုပ္ေဆာင္ေသာ သူသည္ သီခ်င္းဆိုတတ္၊ ကဗ်ာႏွင့္ စာမ်ားကို အသံအေန အသံထားျဖင့္ ရြတ္တတ္၊ ေကာင္းစြာ သရုပ္ေဆာင္တတ္သူ ျဖစ္ရမည္ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ဒီ အရည္အခ်င္း မ်ားအားလံုး ျပည့္စုံပါသည္။ သို႔ေသာ္ သုခ၏ ရုပ္ရည္ကို ဇာတ္စင္ေပၚတြင္ သံုးနာရီၾကာေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္ ပါ့မလာ။ ဒါျပႆနာ ျဖစ္သည္။ သုခ ၏မ်က္ႏွာမွာ သမၺာန္ေလးတစ္စင္းကိုေတာင္ ထြက္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ပါ။

(ဤေနရာတြင္ စာဖတ္သူအား လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ သမၺန္ထြက္တာနဲ႔ ဘာဆုိင္သလဲ ဟူေသာ အရာကို ရွင္းျပရန္ လိုပါလိမ့္မည္။ ေရွးဂရိ (Greek) ပံုျပင္မ်ားထဲတြင္ ထရြိဳင္ၿမိဳ႕မွ ဟယ္လင္မင္းသမီး (Helen of Troy)ေၾကာင့္ ဂရိစစ္သေဘၤာေပါင္း တစ္ေထာင္ေလာက္သည္ ထရြိဳင္ၿမိဳ႕ကို စစ္ခ်ီခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟယ္လင္မင္းသမီး၏ အလွကို စာဖြဲ႕ရာတြင္ the face that launched a thousand ships သေဘၤာတစ္ေထာင္ ကို ထြက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသာ မ်က္ႏွာ ဟူ၍ ဆုိသည္။ သုခ၏ ရုပ္ရည္မွာမူကား Thukha's face would not launch a punt သုခ၏ မ်က္ႏွာသည္ သမၺာန္တစ္စင္းေတာင္ထြက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ပါ ဟူ၍ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ က ဟာသ ဆန္ဆန္ေလး ေရးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာျပန္သူ သုခ၏ မိတ္ေဆြ မ်ားသည္ သူ၏ ေကာ္ဖီေရာင္ အသားအေရ ႏွင့္ ပတ္သက္၍အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာၾကသည္။ အာ၀ဇၨန္း ေကာင္းေသာ စာေရးဆရာ တစ္ဦးက ဆုိလွ်င္ ဤသို႔ပင္ ေရးသားခဲ့သည္ကို ဖတ္ဖူးပါသည္။ သုခဟာ မိတ္ကပ္ ေတြ ဘာေတြ လိမ္းလိုက္ရင္ ကုလားမ ျပာပံုထဲ က်သြားသလိုပါပဲ။ ဤသည္ကား ၀ိဇယ မင္းသား ေနရာတြင္ သရုပ္ေဆာင္ရမည့္ သုခ ၏ ရုပ္ရည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျဖစ္ပသါည္။

၀ိဇယမင္းသား ၏ တပည့္မ်ားသည္ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားကို ႏွိပ္စက္သည့္ အခန္းၿပီးလွ်င္ ေနာင္ ဇာတ္၀င္ခန္းမ်ား နန္းေတာ္ တြင္ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားတို႔၏ ညီလာခံ ျဖစ္သည္။ မွဴးႀကီးမတ္ရာ မ်ား အားလံုး လည္း တက္ေရာက္ေနၾကသည္။ မင္းညီလာခံ၏ ဇာတ္၀င္ခန္းပီပီ ေနာက္ခံေတး ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးျဖင့္ စတင္ခဲ့ သည္။ မၾကာမီပင္ လူမ်ား၏ ေအာ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ထုိအခ်ိန္ တြင္ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးသည္ ၀င္လာၿပီး ဘုရင္ႀကီး အား သူ႔သားေတာ္ ၀ိဇယမင္းသား၏ ဆိုးသြမ္းမႈမ်ား ကို တုိင္ၾကားေလသည္။ ဘုရင္ႀကီးသည္ စိတ္လညး္ ဆိုး၊ ရွက္လည္းရွက္၍ သူ႔သားအား ေရွ႕ေတာ္ သို႔ ေခၚေစသည္။ အေျခအေနမွာ တင္းမာလ်က္ ရွိသည္။ ဘုရင္ႀကီးက အလြန္စိတ္ဆုိးေနသည္။ မိဖုရားႀကီးမွာ သူ႔သားေလးအတြက္ ေတာင္းပန္လ်က္ ရွိသည္။ မွဴးမတ္ႀကီးမ်ားသည္ ၀ိဇယ မင္းသားအလာကို စိတ္ပူစြာျဖင့္ ေစာင့္ေနၾကသည္။

ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သည္ ၀ိဇယမင္းသားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ ရွိသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဆုိင္း၀ိုင္းက ခပ္သြက္သြက္ တီးလံုးေလး ကို တီးလိုက္သည္။ ထိုတီးလံုးႏွင့္အတူ ဇာတ္စင္၏ တစ္ဖက္မွ အရက္မူးသမားသီခ်င္းသံကုိ ၾကားလိုက္ ရသည္။ အသံၾကားရာဘက္သို႔ အားလံုးၾကည့္လုိက္ေသာ အခါ ၀ိဇယမင္းသားအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ ထားေသာ မင္းသား ကို ျမင္လိုက္ရေလသည္။ ၀ိဇယ မင္းသားသည္ အရက္မူးေနၿပီး သူ႔တပည့္ တစ္ေယာက္ ၏ ပခံုးေပၚတြင္ မွီ၍ ၀င္လာေလသည္။

ဤ သည္ကား ပြဲၾကည့္ပရိသတ္မ်ား သုခကို ပထမဆံုး ျမင္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ သုခသည္ ၀ိဇယ၊ ၀ိဇယ သည္ သုခ ျဖစ္၏။ ဦးပုည စာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ၀ိဇယသည္ သုခ၏ သရုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ အသက္ရွင္ လာေလေတာ့သည္။ သုခသည္ ပရိသတ္တုိ႔၏ ႏွလံုးသားထဲသို႔ ေရာက္လာၿပီး စြဲမိသြားေလေတာ့သည္။ သုခ သည္ စာေရးဆရာႀကီး ဦးပုည၏ စာမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ ျပလိုက္ပံုမွာ အားလံုးက ေငး၍ နားေထာင္ ေနရ ေလေတာ့သည္။

၀ိဇယျပဇာတ္တြင္ အရွည္ဆံုးႏွင့္ အေရးအသားအားျဖင့္ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး စာပိုဒ္ တစ္ခုမွာ ၀ိဇယမင္းသား ျပည္ႏွင္ဒဏ္ ခံ ေနရစဥ္ ေတာထဲ၌ တစ္ဦးတည္းေရရြတ္ေသာ ကဗ်ာႀကီး ျဖစ္သည္။ သုခသည္ ထုိ ကဗ်ာရွည္ႀကီးကို တစ္လံုး မက်န္ေအာင္ အျပည့္ရြတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထား သည္။ ဤသည္ကား အႏၱရာယ္ ရွိေပသည္။ စြန္႔စားမႈတစ္ရပ္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သည္ နားေထာင္ ေကာင္းေသာ စာေၾကာင္းအနည္းငယ္ကိုသာ ႏွစ္သက္ၾကပါလိ့မ္ မည္။ သုိ႔ေသာ္ ကဗ်ာရွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္လံုးကို နားေထာင္ ေလာက္ေအာင္ စိတ္ရွည္ပါမည္ေလာ။ ၀ိဇယမင္းသား ရြတ္ေသာ ကဗ်ာရွည္ထဲတြင္ ေတာဘြဲ႕၊ ေတာင္ဘြဲ႕၊ အလွအပတို႔ကို ခ်ီးက်ဴးခန္း၊ လြမ္းခန္း၊ ေဆြးခန္း အစုံ ပါ၀င္ေနသည္။ ဤမွ်ေလာက္ အရသာအစုံ ကို တစ္ထုိင္တည္းျဖင့္ ခံစား ႏိုင္ပါ့မလား။

စဥ္းစားစရာ ျဖစ္သည္။ ထုိကဗ်ာရွည္ႀကီးသည္ တစ္ဦးတည္း ရြတ္ဖတ္ရေသာ စာသက္သက္ ျဖစ္သည္။ သီခ်င္းလည္း မဟုတ္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိင္း၀ိုင္းကလည္း ဘာမွ ကူညီႏိုင္စြမ္း မရွိေခ်။ သုခသည္ သူ၏ အာ၀ဇၨန္း ႏွင့္ အသံကိုသာ အားကိုးရမည္။ ထုိကဗ်ာရွည္ႀကီးကို ပရိသတ္ မ်ား စြဲၿငိသြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ အီ သြားခဲ့လွ်င္ သူႏွင့္ျပဇာတ္ႏွစ္ခုစလံုးကို ထိခုိက္မည္။ စာေရး ဆရာအသင္းႀကီး၏ ရန္ပံုေငြရရွိေရးကိုလည္း ထိခုိက္သည္။ ဒါတြင္သာမကေသး။ ဤေလာကမွ ထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္ေသာ ဦးပုည ကိုလည္း ထိခုိက္သျဖင့္ ဦးပုည သည္ အျခားေလာက မွ သုခကို တင္းပုတ္နဲ႔ ထုရန္ ေစာင့္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။

၀ိဇယမင္းသား ၏ ကဗ်ာရွည္ႀကီးသည္ သုခ၏ အႀကီးမားဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ျဖစ္သြား သည္။ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ သည္ ေငး၍ နားေထာင္ေနၾကရသည္။ ဟိုနားဒီနားမွ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေလး မ်ားမွအပ ဇာတ္ရုံႀကီး တစ္ခုလံုး သည္ သုခ၏အသံျဖင့္ လြမ္းေနသည္။ ပရိသတ္တို႔သည္ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ ဇာတ္ခံုကိုပင္ ခပ္၀ါး၀ါး ပဲ ျမင္ရေတာ့သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမန္မာဇာတ္ပြဲမ်ား၏ ထံုးစံအတုိင္း၊ ဟသမ်ား၊ ဘီလူးမမ်ား၏ အက အပါအ၀င္ အဆိုအက မ်ား၊ ဘီလူးမ ႏွင့္ ၀ိဇယမင္းသားတို႔၏ ႏွစ္ပါးသြားတို႔ျဖင့္ ေျပျပစ္လ်က္ ရွိသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ အခက္ခဲဆံုးေသာ ဇာတ္၀င္ခန္းတစ္ခု က်န္ေသးသည္။ ထုိအခန္းမွာ ၀ိဇယမင္း သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ အတြက္ သူ၏ ဘီလူးမ မိဖုရာုးႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို တုိင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ လုိက္ရသည့္ အခန္း ျဖစ္သည္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သည္ ဘုရင္မကို သနားၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ ဘုရင္မ ေနရာ သရုပ္ေဆာင္ ေသာသူမွာလည္း ထင္ရွားေသာ ဇာတ္မင္းသမီးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေလရာ တက္သစ္စသုခ သည္ သူ႔ကို ဘယ္လုိလုပ္ ၍ ယွဥ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။

ဤေနရာတြင္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္၏ စိတ္သည္ ၀ိဇယဘက္သို႔ ယိမ္းလာေအာင္ မွဴးမတ္ႀကီး မ်ားႏွင့္ ၀ိဇယ မင္းသား တို႔၏ ပဋိပကၡ၊ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္သည့္အခန္းမွ စတင္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ဘုရင္၏ ၀န္ႀကီးမ်ားက ၀ိဇယမင္းသား အား ဘီလူးမကို ႏွင္ထုတ္ရန္ ေတာင္းဆိုၾကေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၀ိဇယ မင္းႀကီး သည္ အလြန္စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္၍ ဤသို႔ေျပာဆိုျခင္းေၾကာင့္ ႀကီးေလးေသာ အျပစ္ကိုေပးမည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ၀န္ႀကီးမ်ားဘက္မွ အေလွ်ာ့မေပး ေခ်။ သူတို႔သည္ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ကို ခံရန္ အသင့္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ဘုရင္ႏွင့္တကြ ဤမင္းေနျပည္ေတာ္ ႀကီးကို ထူေထာင္ရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံ၏အက်ိဳးကို ေထာက္၍ သူတို႔၏ အသက္ကိုပင္ စြန္႔ကာ ဤသိုေျပာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ၀ိဇယ ဘုရင္ႀကီသည္ ၀န္ႀကီးမ်ား၏ သတၱိႏွင့္ ႏိုင္ငံအေပၚ သစၥာရွိမႈကို ေထာက္ထားၿပီး သူတို႔ေျပာသည့္အတုိင္း လုပ္ပါမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ သည္။ သူကိုယ္တုိင္ပင္ ထုိသတင္းစကားကို သူ႔ဇနီးထံ ေျပာမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။

ေနာက္ဇာတ္၀င္ခန္းတြင္ ဘုရင္မႏွင့္ သူ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘုရင္မ ကိုယ္တိုင္သည္ တစ္ခုခု ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ ၀ိဇယဘုရင္ႀကီး ၀င္လာ သည္။ သို႔ေသာ္ သယ္ေဆာင္လာေသာ သတင္းစကားမွာ အားလံုးအတက္ မေကာင္းေသာ စကား ျဖစ္သည္။ သူ၏ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ကို ေပြ႕ခ်ီ၍ သူတို႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း သူတို႔ႏွင့္ ခြဲခြာရမည္ကို မည္မွ်ထိခိုက္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သူ႔တြင္  သူ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီး၊ ကေလးမ်ား တို႔ႏွင့္ အတူေနရန္ ကံမပါေၾကာင္ သူ၏ သမုိင္းေပး တာ၀န္အရ သူသည္ အခ်စ္ေရးထက္ ႏိုင္ငံႏွင့္ သာသနာ့တာ၀န္ကိုသာ ဦးစားေပး ရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း တို႔ကို ေျပာျပရာတြင္ သုခသည္ ဦးပုည ၏ စာမ်ားကို ပရိသတ္မ်ား အသည္းစြဲ သြားေအာင္ ရြတ္ဖတ္ျပေလေတာ့သည္။ ျပဇာတ္၏အဆံုး တြင္ ဖခင္ႏွင့္ခင္ပြန္းသည္ ေယာက်္ား၏ တာ၀န္ မ်ားကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ႏိုင္ငံႏွင့္သာသနာ့တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရမည့္ ဘုရင္၀ိဇယႏွင့္ သူ႔ဇနီးႏွင့္ ကေလးမ်ားတို႔ႏွင့္ အဆံုးသတ္ေလသည္။ ထုိအခါ တြင္ ဇာတ္ရုံတစ္ခုလံုးရွိ ပရိသတ္တုိ႔သည္ မ်က္ရည္မ်ားကို မထိန္းႏိုင္ ၾကေတာ့ေခ်။

၀ိဇယျပဇာတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ စာေရးဆရာသုခသည္ ဇာတ္ဆရာ၊ ဇာတ္မင္းသား၊ ဒါရိုက္တာ အျဖစ္ အသိ အမွတ္ ျပဳျခင္းခံရေသာ အႏုပညာရွင္တစ္ဦး ျဖစ္လာေလသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သုခသည္ ျပဇာတ္မ်ား ကို ဆက္လက္၍ ထုတ္လုပ္ခဲ့သည္။

ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္းက "ေၾသာ္ မိန္းမ" အမည္ရွိ ျပဇာတ္သည္ ယခုအခါတြင္ ေအာင္ျမင္ေသာ ရုပ္ရွင္ကား တစ္ကား ျဖစ္လာျပန္သည္ ထုိရုပ္ရွင္တြင္ ဦးသုခသည္ အေကာင္းဆံုး ဒါရုိက္တာဆု ခ်ီးျမႇင့္ ခံရသလို ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ဂုဏ္ ျပဳခံရမႈတို႔အျပင္ တီဘီေရာဂါျဖင့္ ေဆးရုံတက္လုိက္ရသည့္ အျဖစ္ကိုပါ ရရွိလိုက္သည္။
သုခ သည္ အရာရာကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ဖို႔ဆုိလွ်င္ သူ၏ ခ်ိနဲ႔ ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာကိုပင္ မညႇာဘဲ လုပ္သည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူ၏က်န္းမာေရးမွာလည္း ထင္သေလာက္ မဆုိး၊ ေနေကာင္းၿပီး ေဆးရုံေပၚမွ ဆင္းလာၿပီ ဟု ၾကား ရပါသည္။ သူသည္ အႏုပညာ တာ၀န္မ်ား ကို သာမက လူမႈေရးအလုပ္မ်ားကိုပါ လုပ္ေဆာင္လ်က္ ရွိပါသည္။

ဤေဆာင္းပါးကို ေရးေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သုခႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဂုဏ္ယူစရာ သတင္း တစ္ခုကို ၾကားလိုက္ ရသည္။ သူ "အလကၤာေက်ာ္စြာ" ဘြဲ႕ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရသည္။ သူ၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ အျဖစ္ သူႏွင့္အတူ စာေရးဆရာ ျပဇာတ္မ်ားတြင္ အတူပါ၀င္ခဲ့ဖူးသူ တစ္ဦးအေနျဖင့္ အလြန္ ၀မ္းသာ ဂုဏ္ယူမိပါသည္။

တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ကၽြန္မထက္ လက္ဦး သြားပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ကၽြန္မ ၏ စိတ္ကူးထဲတြင္ ကၽြန္မက မိဖုရားႀကီးျဖစ္ၿပီး ကိုသုခ၏ ပခံုးေပၚ သို႔ ေရႊဓား ႀကီးကို တင္ကာ အလြန္ ခံ့ညား ေသာအသံျဖင့္ "ဆာေလာရင့္သုခ၊ ထေလာ့" ဟု ေျပာလိုက္သည္ ကို ျမင္ေယာင္ေနမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ခင္မ်ိဳးခ်စ္

ဘာသာျပန္သူ၏မွတ္ခ်က္

ဤေနရာတြင္လည္း ေမေမခင္မ်ိဳးခ်စ္၏ ဟာသေလးကို ရွင္းျပလိုက္ပါသည္။ အဂၤလန္ ႏိုင္ငံတြင္လည္း ဆာေလာရင့္ ေအာ္လီဗီယာ (Sir Lawrence Olivier) အမည္ရွိ အႏုပညာရွင္ႀကီးသည္ ရွိတ္စပီးယား (Shakespeare) ၏ ဂႏၱ၀င္ျပဇာတ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဟင္းမလက္ (Hamlet)၊ ပဥၥမ ေျမာက္ ဟင္နရီဘုရင္ (Henry.V) တတိယေျမာက္ ရစ္ခ်က္ဘုရင္ (Richard III) စေသာ ဂႏၱ၀င္ ျပဇာတ္မ်ားတြင္ သရုပ္ ေဆာင္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ထုိႏိုင္ငံ၏ အျမင့္ဆံုးျဖစ္ေသာ "ဆာ" ဘြဲ႕ကို သရုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ထုိဘြဲ႕ကို အဲလစ္ဇဘတ္ (Elizabeth) ဘုရင္မႀကီးကိုယ္တိုင္ အခမ္းအနား ကို ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိအခမ္းအနားတြင္ ဘုရင္မႀကီး က ေရႊဓားႀကီးကို ေလာ့ရင့္ေအာ္လီဘီယာ ၏ ပခံုးေပၚတင္ၿပီး "ဆာေလာရင့္ေအာ္လီဘီယာ ထေလာ့" ဟု ဆိုလုိက္သည္။

ထုိေခတ္က စာေရးဆရာ၊ ျပဇာတ္ ေခတ္စားေနစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးအေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ႏွင့္ အတူ ဇာတ္တိုက္ၾကသည့္ အခ်ိန္မွအစ၊ ေနာက္ဆံုး ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ ကျပ သည္အထိ လိုက္၍ ၾကည့္ခဲ့ ဖူးပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သည္ အႏုပညာေလာကတြင္ စာေရးဆရာျပဇာတ္၏ ေရႊေခတ္တစ္ေခတ္ ကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယခုမွ သေဘာေပါက္ပါ သည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသာ မင္းသား၊ မင္းသမီး မ်ားမွာ ဦးသုခ၊ ဦးဇ၀န၊ ဦးခ်င္းစိန္၊ ဦးမ်ိဳးခ်စ္၊ ဗိုလ္ဗကို၊ ေဒၚေမႏြဲ႕၊ ေဒၚလွသန္း၊ တကၠသိုလ္ၾကည္မာ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ျဖစ္ၾက ေသာ ဦးခင္ေမာင္လတ္ႏွင့္ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တုိ႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘ မ်ားသည္ အျခားေသာ စာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ အသက္အားျဖင့္ မတိမ္းမယိမ္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အဘုိးႀကီး၊ အဘြားႀကီး ပံုစံ ေပါက္ေသာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ မင္းသား သုိ႔မဟုတ္ မင္းသမီး၏ မိဘမ်ားေနရာတြင္ သရုပ္ေဆာင္ ၾက ရသည္။

ဥပမာ ဒိုင္းခင္ခင္ျပဇာတ္တြင္ ဦးသုခက ေမာင္ေဖငယ္၊ ဒိုင္းခင္ခင္ေနရာမွာ ေဒၚလွသန္း၊ သီေပါမင္း ေနရာတြင္ ဗိုလ္ဗကို ဒိုင္းခင္ခင္ ၏ မိဘမ်ားေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္မိဘမ်ား၊ ေဒၚေမႏြဲ႕ စုဖုရားလတ္၊ တကၠသိုလ္ၾကည္မာ က စုဖုရားေလးတို႔ ျဖစ္ခဲ့သည္ကို မွတ္မိပါသည္။

ျမတ္၀တီမင္းႀကီးဦးစ ႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္တို႔၏ ေနရာတြင္ ဦးခ်င္းစိန္ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့ ပါသည္။

(ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္၀င္း၊ ျမန္မာျပန္သူ)
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>