Tuesday, January 31, 2012

မင္းလူ ၏ အမ်ားႏွင္႔ မသက္ဆိုင္ေသာသူ, အပိုင္း (၁၃) (ဇာတ္သိမ္း)

ထိုညက ဘီယာဆိုင္က ထြက္လာၿပီးေနာက္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ အႀကံထုတ္သည္။ ထီလက္မွတ္ ကို ျပန္ ယူခ်င္ေသာ ဆႏၵက တားမရေအာင္ျဖစ္ေန၏။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ရေအာင္ လုပ္မည္။ ေငြႏွစ္ဆယ့္ ငါးသိန္း ကို တပ္မက္ေသာေလာဘအျပင္ ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္ၿပီးမွ သူမ်ား ဆီလဲြေပးလိုက္မိလို႔ မခံခ်ိ မခံသာျဖစ္ေသာစိတ္လည္း ပါသည္။
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၂၅)

ယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခု ေပါင္းကူးေပးသူ
ခင္မ်ိဳးခ်စ္

စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္း က႑အတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္ထားသူကေတာ့ "စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္" ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးက ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာ့ဓေလ့ေတြကုိ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ နားလည္ ႏုိင္ေအာင္ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ၀တၳဳေတြ ေရးၿပီး သူတုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပေတြကုိ ျမန္မာ စာဖတ္ ပရိသတ္ေတြ နားလည္ႏုိင္ေအာင္ ျမန္မာစာေပနဲ႔ တင္ျပေပးေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာမႀကီး ကုိ "ယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခု ေပါင္းကူးေပးသူ" လုိ႔ပဲ တင္စားလုိက္ပါတယ္။
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Monday, January 30, 2012

ေဆာင္းဝင္းလတ္ ၏ ပင္လယ္စာ အမွတ္တရ ညတည

ေဆာင္း၀င္းလတ္
ပင္လယ္စာအမွတ္တရ ညတစ္ည

မ်ားမၾကာေသးမီက စာေပသမား လူ႐ြယ္ႏွစ္ဦးတုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕တြင္ ထုိင္ကာ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေလးမွ တစ္ဆင့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကုိ ေမွ်ာ္ေနၾကသည္ မၾကာမတင္မွာပင္ သူတုိ႔ ေမွ်ာ္ေနေသာ မိတ္ေဆြ ေရာက္လာသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ တစ္ေနရာ၌ တုိက္ခန္းငွားဖုိ႔ကိစၥ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ သူတုိ႔ ေမွ်ာ္ ေနေသာ သူမွာ တုိက္ခန္းရေအာင္ ဆက္သြယ္ေဆာင္႐ြက္ေပးမည့္သူျဖစ္သည္။ တစ္ရက္တြင္ အဆုိပါ လူ႐ြယ္ႏွစ္ဦးအနက္မွ လူ႐ြယ္တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ္ထံသုိ႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မင္းလူ ၏ အမ်ားႏွင္႔ မသက္ဆိုင္ေသာသူ, အပိုင္း (၁၂)

(ခ်စ္ဦးက ထီလက္မွတ္ကို ယူၿပီးထြက္သြားသည္။ ု)
သူထြက္သြားၿပီး ခဏအၾကာမွာပင္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။
''နွစ္အစ ႏွစ္အဆံုး မရွိဘူးလား''
ထီဆိုင္ရွင္ က ရွာၾကည့္ၿပီး။
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၂၄)

အခ်စ္နဲ႔ သူ၏ ကုိကုိ
သုေမာင္

သိတယ္ မဟုတ္လား။
ဒီလ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဆံုေပးမယ့္သူက စာေပ၊ ႐ုပ္႐ွင္နဲ႔ ဂီတ အႏုပညာသံုးေလာကမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား၊ အဆုိေက်ာ္ "သုေမာင္"ေလ။
" အခ်စ္" ၀တၳဳနဲ႔ စာေပေလာကမွာ ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့ၿပီး "အခ်စ္နဲ႔ သူ၏ကုိကုိ" ႐ုပ္႐ွင္ကားမွာ ပရိသတ္ ေတြ သူ႔ကုိ လက္ခံအားေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာသုေမာင္ ေတြ႕ဆံုေပးမယ့္ က႑ကုိ "အခ်စ္ ၏ ကုိကုိ"လုိ႔ပဲ ေခါင္းစီးတပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

" ဆရာက စာေရးဆရာႀကီး ဦးသာဓုရဲ႕သား၊ စာေရးဆရာ ေမာင္၀ဏၰရဲ႕ညီဆုိေတာ့ စာေပေလာကထဲ ၀င္ရာ မွာ သူတုိ႔တစ္ေတြရဲ႕ အကူအညီ ရခဲ့ပါသလား၊ စာေပေလာကထဲ စ၀င္လာပံုကစၿပီး ေျပာၾက ရေအာင္"
" စာေပေလာကထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္ စေရာက္လာတာက ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဟုတ္တယ္။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ စစခ်င္း ဘာလုပ္ရသလဲ ဆုိေတာ့ ယု၀တီဂ်ာနယ္မွာ စာျပင္ဆရာ လုပ္ရတယ္။ အဲဒီ ယု၀တီဂ်ာနယ္မွာပဲ ကဗ်ာ အတုိအထြာကေလးေတြ စေရးျဖစ္တယ္။ ယု၀တီဂ်ာနယ္ရဲ႕ ထံုးစံက ကဗ်ာနဲ႔ ေဆာင္းပါးေလာက္ပဲ အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာေတြ သံုးတယ္။ က်န္တာက အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္း ေရးၾကတယ္။ ယု၀တီဂ်ာနယ္ ဆုိေတာ့ လည္း ယု၀တီေတြ ခ်ည္းေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကေတာ့ ဘယ္လုိမွ အားမေပးဘူး။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ဖန္တီးဖုိ႔ပဲ အားေပးတယ္။ စာေရးပါ၊ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ ပါ၊ သီခ်င္းဆုိပါ ဆုိတာေတြ မေျပာဘူး။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ႐ုန္းကန္တတ္ဖုိ႔ အားေပးတယ္၊ ဒါေလာက္ပဲ"
" ဆရာက ၀တၳဳတုိလည္း ေရးတယ္၊ လံုးခ်င္း၀တၳဳ႐ွည္ေတြလည္း ေရးတယ္ဆုိေတာ့ ၀တၳဳတုိနဲ႔ ၀တၳဳ႐ွည္ ဘယ္လုိ ကြာျခားပါသလဲ"
" ကၽြန္ေတာ္ ျမင္တာ ေျပာရရင္ေတာ့ ၀တၳဳတုိက မုိးႀကိဳးပစ္သလုိ ခံစားရတယ္၊ ေရးရင္လည္း မုိးႀကိဳးပစ္ သလုိပဲ ေရးရတယ္။ ၀တၳဳ႐ွည္ကေတာ့ မုိးေတြ တစိမ့္စိမ့္ ႐ြာေနသလုိ ေရးရတယ္။ အဲသလုိပဲ ခံစား ရပါ တယ္ "

" ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ဖန္တီးဖုိ႔အတြက္ ဘယ္လုိ ခံစား႐ွာေဖြယူပါသလဲ၊ ဆရာ့၀တၳဳေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ဆရာ့ အေမ၊ ဆရာ့ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြခ်ည္းပဲလုိ႔ ေျပာၾကတယ္ "
" ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ရဖုိ႔ရာ သိပ္မခက္ပါဘူး။ သိပ္မခက္ဘူးဆုိလုိ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာတာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျပာတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ရဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ သိပ္မခက္သလုိ သိပ္ခက္တာေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။

သိပ္မခက္ဘူး ဆုိတာက ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစု၊ ကၽြန္ေတာ့္ အသုိင္း အ၀ုိင္း အေၾကာင္း၊ မိသားစုဆုိတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တကယ့္ အရင္းအခ်ာ မိသားစုအျပင္၊ အစြယ္ အပြား မိသားစုေတြအျပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႐ွိေနတဲ့ မိသားစုေတြပါ ပါတယ္။

ဒီမိသားစုေတြအေၾကာင္း ေရးလုိ႔ က်ဥ္းတယ္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ (ဒါ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္လည္း ထင္ ပါတယ္။ ငါ ေရးတာ က်ဥ္းတယ္လုိ႔) "သုိ႔ေသာ္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အဲဒီလူ ေတြဟာလည္း လူေတြပဲဆုိတာ သြားေတြ႕တယ္။ သူတုိ႔က ေခြးေတြ၊ ႏြားေတြမွ မဟုတ္ဘဲ။ လူေတြဗ် ... လူေတြ ဆုိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အသုိင္းအ၀ုိင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုထဲမွာ ႐ွိတဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြ၊ ကား ၁၃-၄ စီးပုိင္တဲ့ လူေတြ ႐ွိသလုိ လံုး၀စုတ္ျပတ္သတ္ၿပီး တဲကုပ္မွာ ေနရတဲ့ လူေတြလည္း ႐ွိတာပဲ။ သူတုိ႔ အေၾကာင္းကုိ ေရးတဲ့အတြက္ ၀တၳဳေတြ ရလာတယ္။ အဲဒါ လူေတြအေၾကာင္း ကုိ ေရးတာပဲ။ အဲဒါ တစ္ကမၻာလံုးအေၾကာင္း ေရးတာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တခ်ိဳ႕က ေ၀ဖန္တယ္။ သူ႔အေမအေၾကာင္းခ်ဥ္း ေရးေနတာပဲတဲ့။ သူ႔အေမအေၾကာင္း ေရး ေနတယ္ လာေျပာတယ္၊ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမအေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ဘူး။ "အေမေတြ" အေၾကာင္းေတြ ေရးေနတာ။ လူတုိင္းမွာ အေမ႐ွိတယ္။ လူျဖစ္လာရင္ အေမ ႐ွိရ မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမအေၾကာင္းသာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမေတြ အားလံုး အေၾကာင္း ပါလုိ႔ ေျပာခ်င္တယ္။

၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ကုိ ဘယ္လုိ ဖန္တီးယူပါသလဲ ဆုိတာကုိ ေျပာရရင္ ဥပမာ-ကုိ၀င္းၿငိမ္းတုိ႔ ေပဖူးလႊာမွာ ပါခဲ့တဲ့ "အသက္ႀကီးတတ္ၾကပါေစ"ကုိ ျပန္ေျပာျပမယ္။
ဟုိတစ္ေလာက ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳတုိ စုၿပီးထုတ္တဲ့ "ဍရင္ေကာက္" ဆုိတဲ့ စာအုပ္ထြက္တယ္။ အဲဒီ စာအုပ္မွာလည္း အမ်ားအားျဖင့္ အေမ့အေၾကာင္း၊ အေဖ့အေၾကာင္း၊ ဦးေလးအေၾကာင္း၊ အေဒၚ အေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္သမားေတြအေၾကာင္း စသျဖင့္ ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ဆီ သြားပုိ႔တယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ထုတ္ေ၀သူက လက္ေဆာင္ ေပးတဲ့ အုပ္ သံုးဆယ္စလံုး လူႀကီးေတြ ကၽြန္ေတာ္ အကုန္ေလွ်ာက္ပုိ႔တယ္။

ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ဆီ ေရာက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကုိင္ၿပီး လာပုိ႔ရင္း ဧည့္ခံတယ္။ "ကုိသုေမာင္ ...တဲ့၊ စာအုပ္ လာပုိ႔တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ဖ်ား သြားတယ္။ ေၾကာက္သြားတယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္က ကၽြန္ေတာ့္ အေဖရဲ႕ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဆုိရင္ ဆရာ့ ဆရာ။ အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္ ဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိးေလာက္ ႐ွိတယ္ဆုိေတာ့ ဂုဏ၀ုၯိ၊ ၀ယ၀ုၯိအရ ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္ရမယ္။ ႐ုိေသရမယ္။ ခ်စ္ရမယ္။ အဲဒီနည္းတူ သူကလည္း ခ်စ္ရမယ္။

သုိ႔ေသာ္လည္း ျပႆနာက "ကုိသုေမာင္" လုိ႔ ေခၚလုိက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ာ" လုိ႔ ေျပာလုိက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ သူ႔ဇနီး ဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္ၾကည္ ထြက္လာတယ္။ ထြက္လာေတာ့ ဆရာမႀကီးကလည္း "ေၾသာ္ ကုိသုေမာင္ ေရာက္ေနပါလား" တဲ့။ ဆရာမႀကီး ေဒၚၾကည္ၾကည္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာတုန္းက နံရံကပ္စာေစာင္မွာ ကဗ်ာေလးေတြ၊ စာေလးေတြ ေရးတုန္း ျမန္မာစာဌာနမွာ သူက အႀကီးအကဲ။ အဲဒီတုန္းက နာမည္ မတပ္တတ္လုိ႔ "ဆရာမႀကီး နာမည္ ဘယ္လုိ တပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ" လုိ႔ သြားေမးလုိ႔ဗ်။
" ဟဲ့ ... စာဆုိသား ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဒါေလာက္မွ မလုပ္တတ္ဘူးလား၊ မကုိင္တတ္ဘူးလား "လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဆရာမႀကီးက စာဆုိသားလုိ႔ ေျပာတယ္၊ စာေရးဆရာ သားလုိ႔ မေျပာဘူးဆုိေတာ့ အခုအခ်ိန္က်မွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာၿပီး "ကုိသုေမာင္၊ ႂကြပါ႐ွင္" ဘာညာလာလုပ္ေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔ ဆရာမႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္တယ္။ ဘာျပန္လုပ္လုိ႔ လုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ မေနႏုိင္တဲ့အဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

" ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ သားေလာက္၊ ေျမးေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲဒီလုိ ဆက္ဆံေနၾကတာလဲ၊ ဟဲ့ေကာင္ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာၾက ပါလား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီလုိ မေျပာၾကတာတံုး" လုိ႔ ဆုိေတာ့ ဆရာႀကီးတုိ႔က အရင္နဲ႔ မတူေတာ့ ဘူးေလကြယ္တဲ့။ အသက္အ႐ြယ္ ႀကီးတာ၊ မႀကီးတာနဲ႔ မဆုိင္ဘူး၊ ဂုဏ္က ႀကီးလာေလၿပီကြယ္တဲ့။ တကယ္ ကုိ လူႀကီးဆန္ ဆန္ ေျပာတယ္။

ဆုိေတာ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ "ကာ႐ုိက္တာ"ကုိ လုိက္ဖမ္းရင္ တခ်ိဳ႕က တစ္မ်ိဳး၊ တခ်ိဳ႕က တစ္မ်ိဳး ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ ရလုိက္တာပဲ။ အဲဒါဟာ "အင္တာေန႐ွင္နယ္" ၀တၳဳတုိလုိင္းထဲ ၀င္တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ လူႀကီးေတြက်ေတာ့ တူအ႐ြယ္၊ သားအ႐ြယ္မုိ႔ ဆဲဆုိၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္၊ စကားေျပာတယ္။ ဒီကြာျခားခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လုိက္ရာက ၀တၳဳတုိ ရလုိက္တာပဲ။
အဲဒီေတာ့ ခု ေရးလုိက္တာလည္း ကၽြန္ေတာ့္အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေမ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရး လုိက္တာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာက ဒီအေရး အေၾကာင္းေတြ အားလံုး ေပၚေန တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေမ့၀တၳဳေတြ အမ်ားဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္တာပဲ "
" စာေပ ေလာကထဲ ေျခခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းေနတဲ့သူေတြကုိ ဆရာ ဘယ္လုိမ်ားအႀကံေပးခ်င္သလဲ "

" အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ ဒီလုိ ႐ွိတယ္ဗ်။ ႐ုိး႐ုိးသားသား ကိစၥ ႐ွာႀကံတတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္ဗ်။ ၀တၳဳဆုိတာ ခ်စ္ႀကိဳက္ကဲြညားၿပီးရင္ ဒါပဲတဲ့။ ခ်စ္ႀကိဳက္ကဲြညားက ခ်စ္ႀကိဳက္ကဲြညား ပဲေပါ့။ အဲဒါကုိ ပရိသတ္က ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒါ သိထား ဖုိ႔က တစ္ အခ်က္။
ႏွစ္က ဘာလဲဆုိေတာ့ အဲဒီ ခ်စ္ႀကိဳက္ကဲြညားေတြကုိ ေ၀ဖန္ဖုိ႔ အခ်က္။ သံုးက ဘာလဲဆုိေတာ့ ခ်စ္ႀကိဳက္ ကဲြညား ၿပီးေတာ့ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီး မေပးစားလုိ႔ လူၾကမ္းနဲ႔ ေပးစားရမလား။ ဒါကုိ စဥ္းစားတတ္ရမယ္။ အဲဒီလုိ တစ္ပတ္လည္ၿပီး ႐ုိး႐ုိးသားသား ေတြးတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ႐ွိရမယ္။

အဲ ... ၿပီးေတာ့ စာမ်ားမ်ားဖတ္၊ မ်ားမ်ား ေရးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဒီလုိ မ်ားမ်ားေတြး၊ မ်ားမ်ားေရႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ စာေပကုိ ကုိယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ ကုိယ္ စဥ္းစားရမယ္။ ေရးရမယ္။ ဒါေလာက္ပဲ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္ "
" ဆရာ ခုတစ္ေလာ ကဗ်ာေတြ ေရးေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ၀တၳဳမေရးခင္ကေကာ ကဗ်ာ ေရးခဲ့ေသး သလား"
" ေရးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဦးဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာက "မုိးေသာက္ေတာ္လွန္ေရး" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာပဲ။ ယု၀တီ ဂ်ာနယ္မွာ ပထမဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပဲ။
ခုတစ္ေလာ ကဗ်ာေတြ ေရးတာကေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာတာေတြကုိ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ အျခားသူေတြကုိ တင္ျပတဲ့ ေနရာမွာ ကဗ်ာဟာ ၀တၳဳ (၀တၳဳမွာေတာ့ ၀တၳဳတုိ၊ ၀တၳဳ႐ွည္လုိ႔ ႐ွိရာမွာ ၀တၳဳတုိ က မုိးႀကိဳးပစ္သလုိ ဒုိင္းခနဲ တစ္ခ်က္ ပစ္လုိက္႐ံုနဲ႔ အမ်ားႀကီး ထိေရာက္တယ္ "

" ဆရာ ကဗ်ာေရးတဲ့ေနရာမွာ ကာရန္နဲ႔ပဲ ေရးသလား၊ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ေရးသလား "
" ကၽြန္ေတာ္ ကာရန္နဲ႔ပဲ ေရးပါတယ္။ ဒါက ႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈကုိ လက္ခံထားပါတယ္"
" ႐ွင္ေနမင္း သုိ႔ ေပးစာ ဆုိတဲ့ ဘာသာျပန္၀တၳဳ ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳ မေရးျဖစ္ ေတာ့ဘူးလား။ ေရးဖုိ႔ေကာ အစီအစဥ္ ႐ွိလား "
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၀တၳဳဖတ္တဲ့ေနရာမ်ာ ျပႆနာ ႐ွိတယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္ ၀တၳဳဆုိတာကေတာ့ တာၿပီး ေျပာလိက္တာပါ။ အေနာက္တုိင္း ၀တၳဳအားလံုး ပါတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ၀တၳဳေတြမွာ ယဥ္ေက်းမႈကိစၥေတြ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာေပ စိစစ္ေရးလုိ႔ အထိန္းအကြပ္ လုပ္ေပးတဲ့ဌာနေတြ ႐ွိတယ္။ ဟုိဘက္က လာတဲ့ စာေပေတြကေတာ့ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္႐ွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဖတ္တဲ့ေနရာမွာ လူဆုိတာ သဘာ၀အေလ်ာက္ ယိမ္းတတ္ ယုိင္တတ္တဲ့ သေဘာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီလုိ ယိမ္းယုိင္သြားေစမယ့္ စာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာသာျပန္ရင္ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြ ႐ွိတယ္ဆုိေတာ့ တတ္ ႏုိင္ရင္ ဘာသာမျပန္ဘဲ ေနတာ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။

ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္ေတာ့ လုပ္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံနဲ႔ မသင့္ေတာ္တဲ့ ကိစၥေတြ ပါရင္ေတာ့ ပယ္ရမွာပဲ "
" ဆရာ ေရးခဲ့ တဲ့ "အခ်စ္သစ္ပင္"က ႏုိင္ငံျခား႐ုပ္႐ွင္ကုိ မွီးခဲ့တာလား "
" အခ်စ္သစ္ပင္ နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ ပထမဦးဆံုး မင္းမင္းလတ္ ဆုိတာကုိ စၿပီး ၾကားဖူးတာပဲ။ Yellow Ribbon ေပါ့ဗ်ာ။ အဂၤလိပ္သီခ်င္းက တကယ္ ခံစားၾကည့္ေတာ့ ပုိေကာင္းတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ၀တၳဳေရးခ်င္ စိတ္ေပၚလာလုိ႔ ၀တၳဳအတုိကေလးတစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဒီေက်ာ႐ုိးကုိပဲ ျပန္ယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳ႐ွည္ ျပန္ေရးခဲ့တာပါ။ ဒါပါပဲ "
" အခ်စ္၀တၳဳ က ဆရာ့ပထမဆံုး ၀တၳဳေနာ္ "

" ဟုတ္ပါတယ္ "
" အဲဒီ၀တၳဳ အေရးအသားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခု ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လုိ ခံစားမိသလဲ "
" အခ်စ္၀တၳဳမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေရးခဲ့တဲ့ အမွာစာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားပါတယ္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ ေအာင္က သူ႔ပထမဆံုး ေရးတဲ့ "ဖုန္းေမာင့္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္" ၀တၳဳမွာ ေတာ့ကာပဲရယ္နဲ႔၊ ေတာ့ကာ ပဲရယ္ နဲ႔ လုိ႔ ေရးခဲ့တာကုိ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ ၾကာေတာ့ ဒီစာအုပ္ကုိ ျပန္႐ုိက္ရာမွာ သူ ႐ွက္ေနတယ္တဲ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူ ေရးခဲ့တဲ့ အေရးအသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ ၿပံဳးမိတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေရးအသားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခုခ်ိန္ထိ ၿပံဳးမိတယ္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔။ ဒုတိယအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀စဥ္ က အမွာစာ ထပ္ထည့္တယ္။

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖဟာ ဒီေန႔ထက္ထိ ခံုဖိနပ္ပဲ စီးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ခံုဖိနပ္ႀကီး ေအာက္ေနၿပီလုိ႔ ေျပာလုိ႔မရဘူး။ ခံုဖိနပ္ႀကီးက ေခတ္မဟားေတာ့ဘူး။ သားေရဖိနပ္ စီးပါလားလုိ႔ ေျပာလုိ႔ မရဘူး။ လူဆုိတာ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူပဲ။ ဆုိေတာ့ "အခ်စ္" ၀တၳဳနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေရးအသားကုိ ဒီေန႔ ထက္ထိ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ေနတုန္းပဲ။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ ကြာတာတစ္ခုကေတာ့ ႐ွိတယ္။ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ႀကိဳက္တာနဲ႔၊ ပရိသတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႀကိဳက္တာ ...။

ဆုိပါစုိ႔ဗ်ာ၊ ခုေခတ္မွာ ဘာကားေတြ ေခတ္စားတယ္ ေျပာေျပာ ဂ်စ္ကားကုိ လက္လႊတ္လုိ႔ မရဘူး။ အဲဒီနည္းတူပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ လက္မလႊတ္ႏုိင္ ပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ဦးမလားဆုိေတာ့ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါကုိ ေနာက္လူငယ္ေတြ လုပ္ လိမ့္မယ္၊ ခ်ာတိတ္ေတြ၊ ေနာက္တက္လာမယ့္ လူငယ္ေတြ လုပ္လုိက္မယ္။ သုိ႔ေသာ္ မႀကိဳက္ဘူးလား ဆုိေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။

ကုိယ့္သားသမီးပဲဗ်ာ။ အသက္ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးသြားႀကီးသြား မခ်စ္ရဘူးလုိ႔မွ မ႐ွိဘဲ။ ဒါက ႐ွင္း႐ွင္း ေလး ပါ"
" အခ်စ္၀တၳဳေတြ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာ၊ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ "အခ်စ္" နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိ ခံစားမိပါသလဲ။ သိတယ္ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္တာ"
" ကုိ၀င္းၿငိမ္းေရ ... ခင္ဗ်ား ေမးတဲ့ အခ်စ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမ ေစ်းက ဘယ္ အခ်ိန္ ျပန္လာမလဲဆုိတာကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သားေလးနဲ႔ သမီးေလး ေစ်းကအျပန္ ကားေပၚ က လိမ့္က်မလား၊ ဘာလား ဆုိတာကုိပဲ စိတ္၀င္စားေနပါတယ္"
" ဆရာ့ ကေလာင္နာမည္ ယူတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ နည္းနည္းေျပာျပပါဦး။ ကေလာင္နာမည္တူ ခပ္ဆင္ဆင္ ေပါ့ ေလ၊ ၾကားဖူးသလားလုိ႔ "

" ကေလာင္နာမည္ ယူခဲ့တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ခပ္ငယ္ငယ္က သုေမာင္ဆုိတဲ့ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ၀တၳဳအတုိအစကေလးေတြ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ "သာဓု" နဲ႔က်မွ ေအာင္ျမင္တယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္သက္လံုး ဘုရား႐ွိခုိးတုိင္း ဒီနာမည္က ပါေနမွာကုိး။
ကၽြန္ေတာ့္ အလွည့္က်မွ ဒီကေလာင္နာမည္က ေအာင္ျမင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး ဒီနာမည္ ကုိ အေဖ့ဆီက အေမြအျဖစ္ ယူလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေမ့ဆီက အေမြယူစရာဆုိလုိ႔ ဦးေႏွာက္ ပဲ ႐ွိပါတယ္။

ဆုိေတာ့ ဒီနာမည္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖနဲ႔ တန္းတူ အခ်ိန္ေလာက္တုန္းက "တကၠသုိလ္ သုေမာင္" ဆုိၿပီး တစ္ေယာက္ ေပၚဖူးပါတယ္။ ဆရာတကၠသုိလ္သုေမာင္ေပါ့။ အမည္ရင္းက ဦးတင္ကုိကုိ လုိ႔ ၾကားပါတယ္။ ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီးလား၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီးလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။
ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ရန္ကုန္တကၠသုိလ္စာၾကည့္တုိက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ေတြ ေမႊတဲ့ေႏွာက္တဲ့ ေနရာမွာ "တကၠသုိလ္သုေမာင္" ဆုိၿပီး သေရာ္စာ ေရးတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္ ဆုိတာ ေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါတယ္ "

" ေက်းဇူးပဲ ဆရာ၊ ႐ုပ္႐ွင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္ပါတယ္။ ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့ကစၿပီး ဒီေန႔အထိ သ႐ုပ္ေဆာင္ ခဲ့ရာမွာ ဘယ္လုိ အခန္းမ်ိဳး သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာ ပုိၿပီးအားရပါသလဲ "
" သဘာ၀က်က် နဲ႔ ရယ္ရတဲ့ ကားမ်ိဳးကုိ သေဘာက်တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အလြမ္းေတြ ႐ုိက္ ခ်င္တယ္။ လြမ္းျပရမွာလည္း က်ဳပ္ ႐ုပ္ႀကီးနဲ႔ လြမ္းျပရေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲဗ်။ အဲဒီေတာ့ ေလာင္တာ ေကာင္း တယ္ဗ်။ လူေတြ ေပ်ာ္ေနရင္ ေကာင္းတာပဲေပါ့။ လူေတြ စိတ္ညစ္ရရင္ မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ကားေတြပဲ ႐ုိက္ခ်င္တယ္"
" ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ႐ွိေလသည္ ကားမွာ ဒါ႐ုိက္တာ လုပ္ၿပီးေနာက္ ဒါ႐ုိက္တာ မလုပ္ေတာ့ဘူး လား၊ လုပ္ဖုိ႔ေကာ အစီအစဥ္႐ွိလား "

" ငယ္သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ဒါ႐ုိက္တာလုပ္တဲ့ ကားပါပဲ။ ပထမ ဦးဆံုးဆုိလုိ႔ ေနာက္ထပ္ ႐ွိ ေသးလားဆုိေတာ့ မ႐ွိဘူးဗ်။ မ႐ွိဘူးဆုိတာက ႏွစ္မ်ိဳးဗ်။ ကုိယ္တုိင္ ဒါ႐ုိက္တာ မလုပ္တာလည္း ပါတယ္။ ပုိက္ဆံမ႐ွိတာလည္း ပါတယ္။ ပုိက္ဆံ႐ွိမွ ဒါ႐ုိက္တာ လုပ္လုိ႔ရတာကုိး။ သူမ်ားေတြ လာငွားရင္ ႐ုိက္ရေအာင္ကလည္း ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေဖက စၿပီး အစဥ္အဆက္ကုိက ကၽြန္ေတာ့္ညီ အငယ္ဆံုး မင္းလူအထိ သူမ််ား ခုိင္းရင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။

ဆုိပါစုိ႔ဗ်ာ ... ဟုိတစ္ေလာတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳ"ေႂကြး"ကုိ "အေႂကြး" အျဖစ္နဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ဖုိ႔ လာငွား တယ္။ အဲဒါ မႏၱေလးက မယူဘူး။ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကလည္း မယူဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ နာမည္ က "အေႂကြး" ျဖစ္ေနမွာစုိးလုိ႔ နာမည္ေျပာင္းေပးပါဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နာမည္ေျပာင္း ေပးလုိက္ရတယ္။ အဲဒီျပႆနာမ်ိဳးေတြ တစ္ပံုႀကီး ႐ွိေတာ့ ဒါ႐ုိက္တာ လုပ္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္ေနတယ္။
လုပ္ေတာ့ လုပ္မွာပါပဲ။ မလုပ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက ဒါ႐ုိက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိက ဒါ႐ုိက္တာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒါ႐ုိက္တာ မလုပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး၊ လုပ္ရမယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ရဲ႕ မိ႐ုိးဖလာပဲ "
" ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ႐ွိေလသည္ ေၾကာ္ျငာပုိစတာမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ လက္ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ျပ ထား တာလဲ "

" ႐ွင္း႐ွင္းေလးပါ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္။ မင္းသား မင္းသမီး ေလးေယာက္ပါလုိ႔တဲ့။ သံုးေခ်ာင္း ေထာင္ေတာ့ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ ေျပာၾကတယ္၊ တစ္ေခ်ာင္းေထာင္ရင္ သတိထားလုိ႔ ေျပာရာ ေရာက္တယ္။ ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ေတာ့ ခုေခတ္ ကေလးစကားနဲ႔ ေျပာရင္ "ပိစ္"ေပါ့။ ေအးခ်မ္းေစေပါ့။ သံုးေခ်ာင္း ေထာင္ရင္ ငယ္သူ ငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ အဓိပၸာယ္ေပါ့။ ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ေတာ့ ဘာလဲလုိ႔ လာေမး ၾကတယ္။ အဲဒါ ေၾကာ္ ျငာပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာ္ျငာစာ႐ြက္ သက္သာသြားတာေပါ့ "
" ဆရာ ၀တၳဳေရး တဲ့ ေနရာမွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ၿပီး ေရးတဲ့၀တၳဳ ႐ွိပါသလား "

" ၀တၳဳေရးတဲ့ေနရာမွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ဖုိ႔ စိတ္မကူးပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတေလမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႐ုပ္႐ွင္နယ္က ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ဖုိ႔ ၀တၳဳကေလး ေရးေပးပါဆုိၿပီး လာတတ္တယ္။ အဲဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ေရးရတယ္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ခါ တေလ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ၀တၳဳေရးတာပဲ၊ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ရေကာင္းမလားလုိ႔ ဆုိတဲ့ အေတြးကေလး ၀င္လာ လုိက္ ရင္ အဲဒီဘက္ကုိ ယုိင္ယုိင္သြားတတ္တာမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ ဥပမာ - " အကယ္ဒမီ" ၀တၳဳ ... "
" ႐ုပ္႐ွင္ ႐ုိက္ရင္းေကာ ၀တၳဳေရးျဖစ္တာမ်ိဳး ႐ွိသလား "
" ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရးျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ ႏွစ္မ်ိဳး ႐ွိတယ္။ တစ္မ်ိဳးက ဒီေကာင္မေတြ ယုိးဒယားကၿပီး ေတာ္ေတာ္ နဲ႔ ေရာက္မလာေသးလုိ႔ ပ်င္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရးျဖစ္တာ ႐ွိတယ္။ ယုိးဒယားကေနတယ္ဆုိတာ ကုိ၀င္းၿငိမ္း သိရဲ႕လား။ လက္သီးနဲ႔ ထုိးမယ့္အေရးကုိ မထုိးေသးဘဲ ဟန္ျပင္ေနတာကုိ ေျပာတာဗ်။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးက အဲဒီ႐ုိက္ကြင္းထဲက လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေရးျဖစ္တာမ်ိဳး၊ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားရင္ မင္းသား၊ မင္းသား၊ မင္းသားဆုိၿပီး ဘာစားမလဲ၊ ဘာလုပ္မလဲ ေမးၾကတယ္၊ ေနရာ ေပးၾကတယ္။ မင္းသမီး လာရင္လည္း ဒီလုိပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဟုိ ... လူၾကမ္းက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး၊ အဲဒီထက္ဆုိးတဲ့ မီးထုိး၊ မွန္ထုိး ကေလးေတြက်ေတာ့ ပစ္ထားၾကတယ္။ အဲဒီဘ၀ေတြ ေတြ႕ရေတာ့ ၀တၳဳ ေရးျဖစ္သြားတယ္ "
" သ႐ုပ္ေဆာင္ ႐ွားပါးတဲ့ ျပႆနာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိ ေျဖ႐ွင္းရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ျမင္ပါသလဲ "
" ဒီေမးခြန္းကုိ ေျဖရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အပါအ၀င္ နာမည္႐ွိတဲ့ မင္းသားေတြ၊ နာမည္႐ွိတဲ့ မင္းသမီးေတြ တျဖည္းျဖည္း နာမည္မက် က်သြားေအာင္ ဒါ႐ုိက္တာေတြက ႐ုိက္ေပးလုိက္ရင္ ေနာက္ထပ္ သ႐ုပ္ေဆာင္သစ္ေတြ တက္လာမွာပါပဲ။ ႐ွင္းပါတယ္ေနာ္ "

" ဂီတဘက္ ဆက္ၾကရေအာင္၊ ေခတ္ေဟာင္းေတးေတြ ျပန္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ မူရင္းကုိ နားေထာင္ေလ့႐ွိပါ သလား"
" အထူးသျဖင့္ ေခတ္ေဟာင္းက မူရင္းကုိ ျမန္မာ့အသံမွာ သြားနားေထာင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အရင္ ျပန္ဆုိသြားၾကတဲ့ ကုိ၀င္းဦးတုိ႔၊ ကုိမင္းေနာင္၊ ကုိေမာင္ေမာင္ႀကီး၊ ေဇာ္မင္းေလး စသူ တုိ႔ရဲ႕ သီခ်င္း ေတြကုိလည္း ျပန္နားေထာင္ပါတယ္။
မူရင္းသီခ်င္းကုိ ေရးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ႐ွိေသးရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြဆီမွာ သြားေလ့လာပါတယ္။ မ႐ွိေတာ့ ရင္ ပါ၀င္တီးခတ္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဆီမွာ ခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာပါတယ္"
" ဥၾသဘေသာင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကုိ ဆုိရာမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကုိယ္ပုိင္အသံနဲ႔ မဆုိဘဲ သူ႔အသံနဲ႔ တူေအာင္ လုပ္ ဆုိ ပါသလဲ "

" သူဆုိတဲ့ သီခ်င္းမုိ႔ သူ႔အသံနဲ႔တူေအာင္ လုပ္ဆုိတာပါ။ ဥၾသဘေသာင္ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းကုိ ကၽြန္ေတာ္က ကုိ၀င္းဦး အသံနဲ႔ ဆုိမယ္၊ သုေမာင္ အသံနဲ႔ ဆုိမယ္ဆုိရင္ ပ်က္သြားမွာ စုိးလုိ႔ပါ။ တခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မူနဲ႔ ဆုိတာေတြ ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဥၾသဘေသာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၿပီး ေလးစားၾကည္ညိဳ တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မုိ႔ သူ႔အသံနဲ႔ မတူ တူေအာင္ လုပ္ဆုိခဲ့တာပါ"
" သီခ်င္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ တခ်ိဳ႕က လွ်ာဖ်ားနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕က လည္ေခ်ာင္းက၊ တခ်ိဳ႕က ရင္ထဲက ဆုိၾကတယ္။ ကုိသုေမာင္ က ဘယ္လုိ ဆုိပါသလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ဘတ္နဲ႔ ဆုိပါတယ္။ ရင္ထဲကလာတဲ့ အသံဟာ အသက္အ၀င္ဆံုးလုိ႔လည္း ယံုၾကည္ လုိ႔ပါ"

" ဒီေန႔ ဂီတေလာကအေပၚ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ "
" လူဆုိးျဖစ္ျဖစ္၊ လူေကာင္းျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ေကာင္းေနၾကတာပါပဲ "
" ေခတ္ေပၚဂီတ အေပၚမွာေကာ "
" ဟဲ ဟဲ ... ဟဲ ဟဲ ... "
" ဘယ္လုိလဲ ... ႏွာေစးေနလုိက္တာလား။ ဒါဆုိ ဒီေန႔ ေရးေနၾကတဲ့ ေတးစာသားေတြအေပၚမွာေကာ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "
" ဒီေမးခြန္းမွာေတာ့ ႏွစ္ခု ေျပာပါရေစ။ တစ္ခုက အမ်ားအားျဖင့္ လူငယ္ေတြကုိ ဘက္လုိက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ေပးတာ ေတြ႕ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အရမ္းလြမ္းၿပီး၊ အရမ္းေဒါသ ေတြႀကီးေနၾကတာ ေတြ႕ပါတယ္ "

" ကုိသုေမာင္ အခု ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဗ႐ုတ္သုတ္ခနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးေနၾကပါတယ္။ ဒီလုိ ဇာတ္လမ္း ေတြမွာေကာ သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးေနတာပဲလား "
" အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အခု တစ္ႏုိင္ငံလံုး စာတတ္ေျမာက္ေရးကိစၥလုပ္ေနတယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေနာင္ လာမယ့္ ညဘယ္ႏွႏွစ္လဲေတာ့ မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ အဲဒီက်ရင္ တစ္ႏုိင္ငံလံုး စာတတ္ သြားမယ္ဆုိရင္ အခု ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေျပာတဲ့ ဗ႐ုတ္သုတ္ခ အားလံုး ပေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ မရေသးဘူး။ သူတုိ႔ အသိဥာဏ္ဟာ နည္းနည္း နိမ့္ေနေသးတယ္။ တစ္ႏုိင္ငံလံုး စာတတ္လာရင္ေတာ့ အသိဥာဏ္ေတြ ျမင့္မားလာၿပီးေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္မယ္၊ ဘာကုိင္မယ္ ဆုိတာ ေတြ ေပၚလာမယ္။ အဲဒီအခါမွာ အလုိလုိေနရင္း အခုနက ကိစၥေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး အက်ိဳးျပဳ စာေပ၊ အက်ိဳးျပဳဇာတ္လမ္း၊ အက်ိဳးျပဳ ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္၊ အက်ိဳးျပဳ႐ုပ္႐ွင္၊ အက်ိဳးျပဳသီခ်င္း စသည္ျဖင့္ ေပၚေပါက္ လာ ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ ဒီဗ႐ုတ္သုတ္ခေတြမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေကၽြးေမြးထားရတဲ့သူ ေျမာက္ျမားစြာ ႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ လက္ထက္ကတည္းက စခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြေရာ၊ ေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအ၀ုိင္းေတြေရာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ တာ၀န္အမ်ားႀကီး႐ွိပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿခံထဲမွာ ကေလးခ်ည္းပဲ ၈၇ ေယာက္ ႐ွိတယ္။ အဲဒီကေလးေတြကုိ ေကၽြးႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ မတတ္သာတဲ့အဆံုးမွာ ဒီကိစၥကုိ လုပ္ေနရပါတယ္။

မနက္မုိးလင္းရင္ လဦးဦးသုေမာင္၊ ပုိက္ဆံတစ္မတ္ ေပးပါ" ဆုိတဲ့ ကေလး ၈၇ ေယာက္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရပါတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာပါရေစ "
" စာေပ ေဟာေျပာပဲြ ေတြကုိ က်င္းပတဲ့ေနရာမွာ ၀င္ေၾကး၊ အခေၾကးေငြ ယူေနၾကတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ "
" အစဥ္အလာအရကေတာ့ စာေပေဟာေျပာပဲြကုိ ေငြေၾကးေပးၿပီး နားေထာင္ရတယ္ဆုိတာ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ေငြေၾကးလက္ခံၿပီးေတာ့ လုပ္လာၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီအတြက္ ေကာင္းတာလည္း ႐ွိသလုိ၊ မေကာင္းတာလည္း ႐ွိပါတယ္။ ဘာေကာင္းလာသလဲဆုိေတာ့ အခေၾကးေငြ မယူဘဲ အေပါစားဆန္ဆန္ လုပ္ေတာ့ အေပါစား ေဟးလား၀ါးလား လုပ္တဲ့သူေတြ ႐ွိခဲ့ဖူးတာ သန္႔သြားတယ္။ မေကာင္းတာကေတာ့ တကယ္ နားေထာင္ခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ ေငြေၾကး မတတ္ႏုိင္ လုိ႔ နားမေထာင္ရတဲ့သူေတြ ႐ွိတဲ့အတြက္ ေဟာေျပာရတဲ့ စာေရးဆရာေတြဘက္က နစ္နာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ တကယ့္ စာဖတ္ပရိသတ္ ေလ်ာ့သြားသလုိပါပဲ "

" ေက်းဇူးပါပဲ ဆရာ ... အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးရတာ မျပည့္စံုေသးေပမယ့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ သိခ်င္တာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ေဆြးေႏြးခြင့္ရလုိက္ပါတယ္။ ေပဖူးလႊာအတြက္ အခ်ိန္ေပး ခဲ့တဲ့အတြက္ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆရာ က်င္လည္ေနရတဲ့ အႏုပညာအားလံုးမွာ ေအာင္ျမင္ ပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳခဲ့ပါတယ္"

ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၃၂၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္။
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Sunday, January 29, 2012

ေသာ္တာေဆြ ၏ ေငြကို ေလလိုသံုးသူ အပိုင္း (၃) (ဇာတ္သိမ္း)

ထိုေန႔ နံနက္က စထရင္းဟိုတယ္တြင္ သူရွိေၾကာင္းသိရ၍ ကၽြန္ေတာ္ ကိုးနာရီေလာက္ သူ႔အခန္း ေရာက္ သြားေသာ အခါ သူ႔လက္စြဲေတာ္ အျပင္ အျခား လူႏွစ္ဦးေရာက္ေနေခ်ၿပီ။
"ကဲ.. ဒီေန႔ မနက္စာ ဘယ္ဟိုတယ္မွာ စားၾကမလဲ" ဟု ေမးျမဲ။
ယခုကား သူကပင္စတင္၍….
"ကဲ… ဒီမနက္ေတာ့ မီးရထားဟိုတယ္မွာပဲ စားၾကမယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီမွာ မစားရတာလဲ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၿပီ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ကိုေဆြ"
ဟိုတယ္ဟင္း ခံတြင္း မေတြ႕ေလလွ်င္ ဗရစ္ဗေတာက္ ေျပာတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား ေမး၏။

"ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ.. မီးရထားဟိုတယ္က အေဘလံုးဟင္းခ်ိဳကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳက္တယ္"
ကိုျမေမာင္ သည္ အစားအေသာက္ အေကၽြးအေမြး၌ ရက္ေရာသူျဖစ္သည္။ ဘယ္အခါမဆို သူနွင့္ ပါသြားသူတို႔အား ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ဟာ ကိုယ္မွာစားၾက၊ ႀကိဳက္ရာအရက္ကို ေသာက္။
ထိုေန႔ နံနက္စာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျခာက္ေယာက္ မီးရထားဟိုတယ္မ်ာ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ကစ၍ စားၾကသည္။ ေခၚထားေသာ ေကာင္မေလးမ်ားလည္း ဟိုတယ္အေပၚထပ္အခန္းထဲမွာ သူလိုရာ မွာ စားေစသည္။

ဆယ့္နွစ္နာရီခြဲေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားေသာက္ၿပီးၾကေသာအခါ ကိုျမေမာင္က "ကဲကိုေဆြ.. ခင္ဗ်ား အိမ္ ျပန္ပို႔ရမလား၊ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာပဲ ေနဦးမလား"
"အိမ္ မွာ အိုက္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား အခန္း ထဲမွာပဲ ေအာင္းေနဦးမယ္ ညစာစားၿပီးမွ ျပန္မယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတယ္စာ ႏွင့္ ေဝးခဲ့တာ တစ္ပတ္ရွိခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ ညစာကို မီးရထား ဟိုတယ္ ထက္ ေကာင္းေသာဟိုတယ္မွာ စားခ်င္ေသးသည္။
သူ႔ လက္စြဲေတာ္ အား ကၽြန္ေတာ့္ကို စထရင္းဟိုတယ္သို႔ သူ႔ကားႏွင့္ လိုက္ပို႔ေစ၏။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ သူေဌးမင္း စည္းစိမ္ျဖင့္ ကိုျမေမာင္ အခန္းေအာင္းရင္း ကိုျမေမာင္ အေၾကာင္းကို စဥ္းစား သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္ မွာ ေျပာေလ့ေျပာထ ရွိၾကသည္။

"ဟဲ့.. ေငြကို ထြင္းထဲက ႏႈိက္ရတယ္မ်ား ေအာက္ေမ့ေနသလား"
"ေငြကို ေရလိုသံုးတဲ့လူပဲေဟ့"
ဤစကားႏွစ္ရပ္သည္ ကိုျမေမာင္နွင့္ လားလားမွ် မအပ္စပ္ပါေခ်။ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္၍ ေငြကို တြင္းထဲက ႏႈိက္ ယူသည္ မဟုတ္ပါလား။
ကိုျမေမာင္ သည္ မိုးကုတ္သား။ သူ႔မိဘမ်ားက ပတၱျမားတြင္းျဖင့္ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္၍ ေငြကို တြင္းထဲက ႏႈိက္ ယူသည္ မဟုတ္ပါလား။
ကိုျမေမာင္ အား ေငြကိုေရလိုသံုးတဲ့လူပဲဆိုလွ်င္ "ဒရယ္၊ ယုန္၊ ေၾကာင္၊ ေတြ႔တိုင္းေအာင္သည္။ ေတာေတာင္ သနင္း ျခေသၤ့မင္း"ဆိုဘိသကဲ့ သို႔ ဟိနတၱေဒသ သင့္ေခ်မည္။ ကၽြန္ႏုပ္တို႔သည္ ေရကို သံုးရန္ ယူငင္ရေသးသည္။ သိုေလွာင္ ရေသးသည္။ ခြက္ျဖင့္ ခပ္ရေသးသည္ မဟုတ္ ပါလား။

ကိုျမေမာင္ က ေငြကို ရွာေဖြစရာလည္း မလို၊ သိုေလွာင္စရာလည္းမလို။ ယူငင္စရာလည္း မလုိ ေရာက္ေလ ရာရာမွာ သူလက္မွတ္ ထုိးလိုက္ရံုျဖင့္ ၿပီး၏။ သို႔မဟုတ္ တယ္လီဖုန္းေျပာလိုက္ရံု ႏွင့္ သူလိုခ်င္ေသာ ေငြ ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာရ၏။
စင္စစ္ သူေငြသံုးပံုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလကို သံုးသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနပါသည္။. ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူ႔အား ေငြကို ေလလို သံုးတဲ့လူဟု တင္စားျခင္းျဖစ္ပါ၏။
သူသည္ ေမာ္ေတာ္ကား ကို အလဲလဲထား၍ အမ်ိဳးမ်ိဳးစီးရန္ဝါသနာ ပါ၏။ ေမာ္ေတာ္ကားကို ကေလး ကစား စရာ ဝယ္သလိုဝယ္၏။ မႀကိဳက္မႏွစ္သက္ေတာ့လွ်င္လည္း ကေလးကစားစရာ လႊင့္ပစ္သလို လႊင့္ပစ္ တတ္၏။

တစ္ႀကိမ္ေသာအခါ သူ႔တြင္ ရန္ကုန္မွာစီးေသာ (ဃ-၃၅၀၀)ပစ္ကတ္ကားႀကီး ရွိေန၏။ အျမင္ မွာ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္ပါေပသည္။ ခန္႔ထည္ပါေပသည္။ ကိုယ္ထည္ အထိန္းရွိ၍ ခ်ိဳင့္ပက္ တက္နင္းလို႔မွ ေဆာင့္ျခင္း၊ ခုန္ျခင္း မရွိပါေပ။ ကၽြန္ေတာ္ကား သူႏွင့္ သည္ကားႀကီး စီးရတာ အလြန္ႏွစ္သတ္၏။
သို႕ေသာ္ သူသည္ ထိုကားႀကီးကို ၿငီးေမြ႕ လာသည္ဟု ေျပာသည္။ ဒါႀကီး စီးရတာ တံုးတယ္ ဟု ဆိုသည္။ ဒါႏွင့္ သူသည္ တျခားကားတစ္စီး ဝယ္မည္ဟု ရွာေဖြေစၿပီးေနာက္ ထို႔ေန႔၌ ထိုကားႀကီးကို သူ႔မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္အား အလကား ေပးပစ္လိုက္ေတာ့၏။။
ဤကားႀကီး သူတည္းေသာ စထရင္းဟိုတယ္နံေဘးမွ ထြက္သြားၿပီး မၾကာမီ သူေနာက္ထပ္ ဝယ္မည့္ မာစီဒီဘင့္ ကားႀကီး တစ္စီး ပြဲစားႏွစ္ဦးျဖင့္ ေရာက္လာ၍ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕ လံုးပတ္လည္ ေလွ်က္စီး ၾကည့္လိုက္ၾက၏။

ကၽြန္ေတာ့္အား "ကိုေဆြ ဘယ့္ႏွယ္လဲ" ဟု ေမး၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ့္ႏွယ္ေျပာတတ္ပါ့မလဲ စာရႈသူရယ္။ သူ႔အရာ သူသာသိေပမည္ မဟုတ္ပါ လား။
သူ ႏွစ္သက္၍ ဟိုတယ္ျပန္ၿပီး ေဈးဆိုၾကေသာအခါ ေရာင္းသူမ်ားက တစ္သိန္း စဆို၏။
ကိုျမေမာင္ က ကိုးေသာင္းေပး၏။
ေရာင္းသူမ်ားက ကိုးေသာင္းငါးေထာင္။
ကိုျမေမာင္ က…
"က်ဳပ္ တစ္ခြန္ းပဲ ေျပာတတ္တယ္"
ေရာင္းသူမ်ားကလည္း ေခါင္းမာစြာပင္ ကိုးေသာင္းငါးေထာင္ မွ်မရလွ်င္ ဘယ္နည္းနွင့္မွ် မေရာင္းႏိုင္ပါဟု ဆိုၿပီး ျပန္သြားၾက၏။

ကိုျမေမာင္လည္း ေငြငါးေထာင္ကို အေရးလုပ္၍မဟုတ္ေပ။ သူ႔စကားတစ္ခြန္းပဲဟု ေတာင့္ခံ လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေန႔၌ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားမရွိေတာ့သျဖင့္ အျခင္းအျပင္သို႔ မထြက္ၾကေတာ့ ဘဲ ညေန ေရာက္ေသာအခါ၌ စထရင္းဟိ္ုတယ္မွာပဲ ေသာက္ၾက၏။
အရက္ ေသာက္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စထရင္းဟိုတယ္မွာ မႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္ေလ၏။ ပုလင္း လိုက္ ေတာင္း မရ၊ တစ္ခါေပး ဟတ္ပက္၊ ဟတ္ပက္ကို ဘီလ္ေတြက တစ္ခါေပးတိုင္း တစ္ခါ ေရး၍ လင္ပန္း ေပၚမွာ ပါလာ၏။

ေနာက္ၿပီး အစား ကလည္း (ထိုစဥ္က) ဥေရာပစာသာျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႏွစ္သက္။ ကိုျမေမာင္က ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာ အကဲခတ္၍ တစ္ေန႔တေလ သည္းခံစားေသာက္ပါဗ်ာဟု ေျပာ၏။ သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာသူေရာ မူး ၍ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ခိ်န္ေရာက္ေသာအခါ ကိုျမေမာင္ က…ဒီ ညေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကားမရွိလို႕ လိုက္မပို႕ ႏိုင္ဘူး ေဟာ္တယ္ က တက္စီ နဲ႕သာျပန္ေပေတာ႔ ဟုေျပာသည္။
"ဟာ… တကၠစီကားက နံပါတ္နီနီႀကီးနဲ႔ မစီးခ်င္ဘူးဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ္က မူး၍ ထံုးစံအတိုင္း ဂ်ီတိုက္လာ၏။

"ႏို႔ ဘာနဲ႔ျပန္မတံုး"
"ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္"
မ်က္ေထာင့္နီကာ….
"ဟာ… ခင္ဗ်ားသက္သက္ ကၽြန္ေတာ့္ခြလုပ္ၿပီဗ်ာ"
"ဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က အေကာင္းေျပာတာပါ၊ စရိတ္ကုန္ သက္သာေအာင္လို႔"
"ေတာ္… ေတာ္၊ ခင္ဗ်ား အိမ္ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္မေရာက္ရင္ ခင္ဗ်ားမိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ ဂ်ီက်ဦးမွာ"
"မက်ပါဘူး… ခင္ဗ်ားကားမရွိလို႔ေျပာ…"
"ဘာ… ကၽြန္ေတာ့္ကား မရွိလို႔"
ကၽြန္ေတာ္႕ စကားမဆံုးမီ ျဖတ္ေျပာၿပီး တယ္လီဖုန္းဆီသို႔ ထသြားသည္။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ တစ္ခြက္စီ ေလာက္ အကုန္မွာ ေန႔ခင္း က ကားလာေရာင္းသူမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။

မဆိုင္းခဏပင္ ကိုျမေမာင္က….
"ခင္ဗ်ား တို႔ ကား ထားခဲ့ေတာ့၊ ေငြေတာ့ ခုတစ္ျပားမွ ေပးစရာမရွိဘူး၊ ဟိုဆိုင္ပိတ္သြားၿပီ၊ နက္ျဖန္မွ လာ ယူၾက"
စထရင္းဟိုတယ္ ၌ရွိေသာ မိုးကုတ္ပတၱျမားဆိုင္မွာ ကိုျမေမာင္၏ေငြတိုက္ျဖစ္သည္။ သူ ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္ လိုခ်င္ အဲသည္ဆိုင္က အခ်ိန္မီရေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးရသည္။ ဟိုလူႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘာမွ် မေျပာေခ်။ ကိုယ္စိတ္ေပါ့ပါးစြာႏွင့္ ကားေသာ့ေလးခ်ၿပီး ထြက္သြားၾကေလ၏။
ေငြကို ဘယ္ေလာက္ ဂရုမစိုက္ေသာလူပါနည္း။

ကၽြန္ေတာ ္နွင့္ သိကၽြမ္းစအခိ်န္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မဟာဗႏၶဳလလမ္း၌ ျမေမာင္ကုမၸဏီဟု ခန္းလံုး ျပည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးႀကီး နွင့္ ရွိသည္။
သူဤကုမၸဏီႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေငြေလးသိန္းေက်ာ္ သူအေျဖာင္ခံရ၍ ဝတ္လံုငွားၿပီး တရားစြဲ သည္။
အမႈ႕ ရုံးခ်ိန္း ေန႕မွာ သူ႕ဝတ္လံုအား မွာလိုက္သည္။
..ကၽြန္ေတာ္ ရုံုးမွာ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ထိုင္မေနခ်င္ဘူး၊ အမႈ႕စစ္ခါနီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္မွာ ဖုန္းဆက္လိုက္ပါ..ဟု ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္၏၊
ကၽြန္ေတာ္တို႕ သည္ ထိုေန႕မွာ သူ႕ဝတ္လံုဆီက ဖုန္းသံေစာင္႔ရင္း ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း ရွိ မိုးကုတ္ကလပ္ မွာ ဝီစကီႏွင္႔ ဇိမ္ခံေနၾကသည္။

သူ႕ဝတ္လံု ထံမွဖုန္းလာေလေသာ္ ကိုျမောငမသည္ သြားနားေထာင္ၿပီး မ်က္ႏွာရႈံကာ ျပန္လာလွ်က္..
ဒုကၡ ဘဲ အေပၚဖံုးအင္က်ီ ၀တ္ခဲ႔ရဥိးမတဲ႕ဗ်..
ေအးေပါ႔ဗ်ာ..ေငြေလးသိန္း အမႈရွင္ တရားလိုႀကီးဆိုေတာ႔ လူႀကီးလူေကာင္းလို ဝတ္ရဦးမွာေပါ႔ဗ်..
ကိုျမေမာင္သည္ ဘယ္ေတာ႔မွ ထည္ထည္ဝါဝါ ဝတ္ဆင္ေလမရွိေပ။ ဟာေဝယံ ရွပ္လက္တိုေလး ႏွင္႔ ခ်ည္ေခ်ာလံုခ်ည္ သာ ဝတ္ေလ႔ ရွိသည္။ သိုျဖင္႔ သူ ဝတ္စားဆင္ယင္ၿပီး ရႈံ႔ရႈံ႔မဲ႔မဲ႔ ႏွင္႔ ထြက္လာလွ်က္ ..ကဲ ကိုေဆြ ခင္ဗ်ား တို႕ပါ လိုက္ခဲ႔ၾကဗ်ာ..ျပန္လာမွ ဆက္ေသာက္ၾကတာေပါ႔ သိပ္ၾကာမယ္ မထင္ပါဘူး.
ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ေသာက္ေဖာ္တစ္သိုက္ လိုက္သြားၾကသည္။

ရုံးမွာ တစ္နာရီေလာက္ အစစ္ခံရသည္။ တရားသူႀကီးေရွ႕မွာ မတ္တတ္ရပ္လွ်က္ တရားခံဝတ္လံု၏ ေမးျမန္း ျခင္း ကိုခံရသည္။
ဤအျဖစ္ကို သူ လံုးဝမႏွစ္သက္
ထို႕ေၾကာင္႔ ဤစစ္ခ်က္ၿပီးေသာအခါ သူ႕ဝတ္လံုအား အမႈကိုျပန္၍ ရုပ္သိမ္းေစလိုက္ေတာ႔၏။
သက္သက္ ကိုယ္ေငြနဲ႕ကိုယ္ ဒုကၡခံရတယ္ဗ်ာ။ ဒီေငြလဲ ျပန္မလုိခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ ဟုတ္ကဲ႕ သူ႕အဖို႕ သည္ ေငြေလးသိန္း ျပန္ရေတာ႔ေကာ ဘာထူးဦးမည္နည္း၊
ဝမ္းတြင္းပါသူေဌး

ကိုျမေမာင္ကို ဝမ္းတြင္းပါသူေဌးဟု ေခၚရမည္ျဖစ္၏၊ သူ႕ မိဘမ်ားသည္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ ကံအေကာင္းဆံုး ေက်ာက္ အေအာင္ဆံုးျဖစ္၏၊၊ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီး မျဖစ္မီက သူ႕အေဖသည္ ျပင္သစ္ျပည္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕တြင္ ပတၱျမား ဆိုင္သြားဖြင္႔ထား၍ ျမန္မာျပည္က ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကို ကမၻာ႕ ေစ်းထိပ္တန္းမွာ ေရာင္း ခဲ႔သူျဖစ္၏၊ ၁၉၄၅-၄၆ ခုႏွစ္တြင္ ကိုျမေမာင္သည္ ပဲရစ္ ၿမိဳ႕မွာ သြားေန၍ ပဲရစ္ႏွင္႔ လန္ဒန္ကို အိမ္ဦးၾကမ္းျပင္ ကူးကာ အေမရိကန္ အဂၤလန္ မီလွ်ံနာမ်ားကဲ႕သို႕ သံုးျဖဳန္း ခဲ႔သူျဖစ္၏။

ေနာက္ သူ႕ဖခင္ကြယ္လြန္ ၍ ပဲရစ္မွာ ပတၱျမား ဆိုင္ မရွိေတာ႔ေသာ္လည္း ကိုျမေမာင္အဖို႕ ျမန္မာျပည္မွာ သူ႕ တစ္သက္ ဘယ္ေလာက္ သံုးသံုးၿဖံုးၿဖံဳး မကုန္ႏိုင္၊ သူ႕မိခင္က တစ္ဦးတည္းေသာသားႀကီး အား သံုးစမ္း ပါေစ ျဖဳန္းစမ္း ပါေစ မသံုးမွာ မျဖဳန္းမွာကိုသာ ပူသည္၊ ျမေမာင္ တစ္ေသာင္းဖိုး သံုးၿဖဳန္းလွ်င္ တစ္သိန္း ဖိုး ေက်ာက္ရသည္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳသည္ဟူ၏။
ကဲ..သည္လူမ်ဳိး..ကမၻာတြင္ မရွားပါေလာ…
သို႕ေသာ္…
ေငြခ်မ္းသာရုံႏွင္႔ ဘဝျပည္႔စံုပါသေလာ

တစ္ေန႕တစ္၌  ကိုျမေမာင္ သည္ အရက္မူးလြန္၍ ကၽြန္ေတာ္႔ အိမ္တြင္ လဲၿပီး တစ္ေရးႏိုးမွာ ထပ္ ေသာက္ရင္း ဘာမ်ားေတြး၍ ဝမ္းနည္းေလသည္ မသိ..မ်က္ရည္မ်ားထြက္လွ်က္ ကၽြန္ေတာ္႕ အား ေျပာဖူး သည္။

ကိုေဆြ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေငြသိပ္ခ်မ္းသာေတာ႔ သေဘာရွိ သံုးၿဖဳန္းၿပီး စိတ္ထင္သလို ေနရစားရတာ ေပ်ာ္တယ္ ကိုယ္႔ ဘဝကိုယ္ ေက်နပ္ေနတယ္ မ်ားထင္သလား.. မထင္နဲ႕ ကိုေဆြ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ား ဘဝနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဘဝ လဲရရင္ လဲလိုက္ခ်င္တယ္ သိရဲ႕လား"
သူ႕အသည္းႏွလံုး က ေျပာေသာစကားျဖစ္သည္။
ဤသည္ကို ကၽြန္ေတယ္ အေလးအနက္ စဥ္းစားသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ ေလာကနိဗၺာန္ ျဖစ္သည္ဆိုေသာ ေခတ္ကပင္ ေငြရွိလိုတရေသာ ေခတ္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးလွစြာ ေပါင္းသင္းခဲ့ပါသည္။
ကိုျမေမာင္ သည္ သူ၏ဇာတိ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕နယ္ ႏွင့္ ယခု သူ႕မိခင္ေနေသာ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာထက္ ျမန္မာျပည္ တြင္ အႀကီးဆံုးေသာ သံုးလို႕ျဖဳန္းလို႕အေကာင္းဆံုးေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အေနမ်ား ပါသည္။ စထရင္း ဟိုတယ္ မွာ တည္းပါသည္။ ဟိုတယ္ေအာက္မွာ သူ႕ကားႀကီးတစ္စီး ထားပါ သည္။ သူလိုသမွ် ခိုင္းရန္ လက္စြဲေတာ္ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ထားပါသည္။ သူတို႕သည္ နံနက္မိုးေသာက္လင္းလွ်င္ သူ႕ဆီ ေရာက္ရသည္။

ကိုျမေမာင္ သည္ နံနက္(၈)နာရီေလာက္မွာ အိပ္ရာထတတ္ပါသည္။ ဟိုတယ္က ေပးေသာ ဘရိတ္ဖတ္စ္ ေခၚ ေကာဖီတစ္ေယာက္စာ၊ ေပါင္မုန္႕ေထာပတ္သုတ္ႏွစ္ခ်ပ္၊ ဝက္မလြတ္ငွက္ ေပ်ာသီးတစ္လံုးတို႕ကို စားလို က စားပါသည္။ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲပါသည္။ ေရာက္လာမည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေမွ်ာ္ပါသည္။
ဘာလုပ္ ရေအာင္နည္း။

ဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခု မွာ နံနက္စာ စားရေအာင္ပါ။ ဟိုတယ္မွာ စားေတာ့ လူမ်ား မွ ဟင္းမ်ားမ်ား ႏွင့္ စားလို႕ ၿမိဳင္သည္။ ၿမိန္သည္ မဟုတ္ပါလား။
(၁၁)နာရီ ေလာက္ထိေအာင္ ေစာင့္သည္။ ေရာက္သင့္သေလာက္ ေရာက္မလာပါက ဖုန္းရွိေသာအိမ္ကို ဖုန္းဆက္၍ ေခၚသည္။ ဖုန္းမရွိေသာ သူကို သူ႕လက္စြဲေတာ္ႏွင့္ ကားလႊတ္ ၍ေခၚသည္။
အဲ..သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ လူျပည့္စံုပါက သူကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္း၍ ထြက္ခဲ့ၿပီး ခု မနက္စာ ေရြးခ်ယ္ ေသာ ဟိုတယ္ သို႕ လာခဲ့ၾကသည္။
ကိုျမေမာင္ ၏ ထမင္းစားဝိုင္း မွာ အရက္ပါသည္။

ထိပ္တန္း ဝီစကီ ကို မွ ေသာက္သည္။
သူေျပာဖူးေသာ စကားကို မွတ္မိပါသည္။
"ဝီစကီ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဂၽြန္ဟိတ္ နဲ႕ ေဂ်ာ္ကာဝါးကား ရက္ေလဘယ္ ကို မႀကိဳက္ဆံုးပဲဗ်" တဲ့။
ကဲ… သူ ဘယ္လိုဝီစကီမွေသာက္သည္ကို ဝီစကီနားလည္သူမ်ားခန္႕မွန္းၾကေပေရာ့။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဂ်ာ္နီဝါကား၊ ဘလက္ေလဘယ္ သို႕မဟုတ္ ဗက္စၥတီႏိုင္းကို ေသာက္တတ္ ပါသည္။ ဝႈိက္ေလဘယ္က သူ အညံ့ဆံုးထား၍ ေသာက္ေသာ အရက္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း သူႏွင့္ဆို္လွ်င္ နားေတာင္း ေရာင္ ႏွင့္ ပါးေျပာင္ၾကသည္ေပါ့။

ကိုယ္ႀကိဳက္ေသာ အရက္ ကိုယ္ေသာက္ႏိုင္သည္ဆိုေသာ္လည္း သူေသာက္ေသာ ဝီစကီထက္ေကာင္းတာ ျမန္မာျပည္ မွာ ရွိပါဦးေတာ့မည္ေလာ။ စားစရာကိုလည္း ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ကိုယ္မွာႏိုင္သည္။ ဤသို႕ မမွာ လိုပါက "ေဟ့… တို႕လူ ေျခာက္ေယာက္စာ ဟင္းဆယ္မ်ိဳးကြာ " စသည္ျဖင့္ ေအာ္ဒါလုပ္လိုက္သည္။
ယင္းသို႕ နံနက္စာကို (၁၁)နာရီေလာက္စေသာက္ၾကစားၾကၿပီး နာရီျပန္တစ္ခ်က္ေလာက္ၿပီး သည္၌ လူစု ခြဲၾကသည္။
ကိုျမေမာင္ က ပို႕သင့္တဲ့လူကို ပို႕ေစၿပီး "ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဟိုတယ္ျပန္မိွန္းဦးမယ္ဗ်ာ" ဟု စထရင္းသို႕ ျပန္၏။
သူ ယင္းသို႕ မွိန္းၿပီး ေန႕လယ္ သံုးနာရီေလာက္ အိပ္ရာကထ၏။

ေရခိ်ဳး၏။ အဝတ္လဲ၏။
ကဲ… လူတစ္ေယာက္ (ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးထံုးစံ) တစ္ေန႕ ထမင္းႏွစ္ခါ စားရမည္မွာ တစ္ခါ က်န္ ေနေသး၏။ ငါးနာရီေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ကားႏွင့္ေလွ်ာက္ ေလညင္းခံၿပီး နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုသို႕ ေရာက္ၾကျပန္၏။ ေကာင္းတာေတြ ေသာက္ၾကျပန္၏။. စားၾကျပန္၏။
ညဆယ္တစ္နာရီ ေလာက္ လူစုခြဲၿပီး ကိုျမေမာင္ စထရင္းဟိုတယ္သို႕ ျပန္အိပ္ျပန္၏။
နံနက္ရွစ္နာရီ ေလာက္ အိပ္ရာက ႏိုးျပန္၏။ ေရခ်ိဳး အဝတ္လဲျပန္၏။ မိတ္ေဆြ ေတြ ဆံုမိၾကျပန္၏။
ဘဲလ္အဲယား သို႕မဟုတ္ မာစီဒီးဘင့္ကားႀကီးနွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ဟိုတယ္ေရြးၿပီး သြားစားၾက ေသာက္ၾက ျပန္၏။
နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ေလာက္ လူစုခြဲၾကျပန္၏။

စထရင္းဟိုတယ္၌ေန႕လယ္သံုးနာရီေလာက္ ကိုျမေမာင္ မွိန္းရာက ထျပန္၏။ ေရမိုးခ်ိဳး၏။ အဝတ္လဲ၏။ ေသာက္ေဖာ္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေမွ်ာ္ျပန္၏။ စုမိၾကျပန္၏။. သြာၿပီး စားၾကေသာက္ ၾကျပန္၏။
သန္းေခါင္ ေလာက္ ကိုျမေမာင္ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အိပ္ျပန္၏ ေနာက္တစ္ေန႕၌ တစ္မိုး ေသာက္ ျပန္၏။
ကိုျမေမာင္ သည္ သူ၏ နစၥဓူဝအတိုင္း တစ္ေန႕တာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ လည္ရျပန္၏။
အို….. စာဖတ္သူ
သင့္စိတ္ကူး ျဖင့္ သီတင္းတစ္ပတ္ေလာက္ သို႕မဟုတ္ တစ္လေလာက္ သို႕မဟုတ္ စိတ္ႀကိဳက္ သေလာက္ ကိုျမေမာင္ ေနရာမွာ ဝင္ၾကည့္စမ္းပါ။
ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ ဘာရွိေတာ့သနည္း။

(၁) ေလာကႀကီးတြင္ ေကာင္းေကာင္းစား၊ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေန႐ံုႏွင့္ မၿပီးေသးတကား။
(၂)သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သို႕သည္ ေန႕စဥ္ေကာင္းေကာင္းစား၊ ေကာင္းေကာင္းအိပ္၊ ေကာင္းေကာင္း ေနၾက ရန္ ႀကိဳးစား ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
ဤအေၾကာင္း ႏွစ္ရပ္ေပါင္းစပ္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ၌ ဘ၀၌အဓိပၸာယ္ေပၚလာလိမ့္မည္။
စင္စစ္ဘ၀၏ လန္းဆန္းစိုျပည္ရန္၊ ဘ၀ကိုမျငီးေငြ႕ရန္မွာ အလုပ္လုပ္ရန္ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။ ကိုယ္လုပ္ေသာ အလုပ္၌ ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတိုင္ ေရာက္သည္လည္းရိွမည္၊ မေရာက္သည္ လည္းရိွမည္၊ မေက်နပ္ မႈလည္းရိွမည္၊ ၀မ္းသာမႈလည္းရိွမည္၊ ၀မ္းနည္းမႈ လည္းရိွမည္။
ယင္းသည္ပင္ ဘ၀၏ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ အႏွစ္သာရျဖစ္ေတာ့၏။

သို႕ေသာ္ ကိုျမေမာင္၌ ဘာအလုပ္မွ် လုပ္စရာမရိွ ဘာမွ်ၾကိဳးစားစရာမရိွ။ သည္သည္ ဘ၀၏ အလုပ္ လက္မဲ့ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕အေျခကေလာကီဥစၥာကို လိုတရေနသည္။ ယင္းသည္ပင္ ဘ၀၏မျပည့္စုံမႈ ျဖစ္သည္ ကို အေလးအနက္ စဥ္းစားတတ္သူတို႕ နားလည္ေပမည္။
စင္စစ္ကား ဘ၀တုသည္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး တက္က်နိမ့္ျမင့္ မျခား ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္စုံသည္ မရိွေခ်။ ယင္းမျပည့္စုံ သည္ကို ျပည့္စုံလိမ့္ႏိုး ၾကိဳးစားေနရျခင္းျပင္ ဘ၀မည္ပါ၏။
ကိုျမေမာင္ ၌ကား ယင္းသို႕ၾကိဳးစားစရာ အေၾကာင္းမရိွ။
ဘ၀၏  အလုပ္လက္မဲ့ ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆိုပါ၏။

ကိုျမေမာင္ သည္ ပစၥည္းဥစၥာခ်မ္းသာရုံမက ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာသူလည္း ျဖစ္၏။ အသားျဖဴျဖဴ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္ သြယ္သြယ္သပ္သပ္၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်က္ဖန္ ႏွာတံႏႈတ္ခမ္း လွပသူ ျဖစ္၏။
တစ္ေန႕သ ၌ ရႈမ၀တိုက္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႕လာေနေသာ ကိုျမေမာင္ကို ဦးေက်ာ္က ျမင္ဖူးလိုက္ သျဖင့္ ဒါရိုက္တာ ဦးေက်ာ္ က "ခင္ဗ်ားလူ ရုပ္ရွင္မင္းသားလုပ္ခိုင္းစမ္းပါ"ဟု ေျပာဖူး၏။ ကၽြန္ေတာ္က "ေ၀လမင္းသား ကို ေဟာလီ၀ုဒ္က ေခၚမရသလို ရိွမွာေပါ့ဗ်"ဟု ျပန္ေျပာလိုက္၏။

ဤစကား မလြန္ပါေခ်၊ ကိုျမေမာင္သည္ ေက်ာ္ေစာကိတၱိလည္း မလိုခ်င္၊ ရွက္လည္း အလြန္ ရွက္တတ္။ ေငြ ဆိုတာလည္း သူ႕ဘာသူ သုံးလို႕ျဖဳန္းလို႕မကုန္ႏိုင္။
ဤသို႕ ဥစၥာေပါ ရုပ္ေခ်ာျဖစ္ရသည့္အတြက္ ကိုျမေမာင္ မွာ သူ႕ဘ၀တြင္ ဆုံးရႈံးမႈတစ္ရပ္ ၾကဳံရျပန္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သူသည္အခ်စ္ခရီးတြင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဲ့သို႕ အၾကိတ္အနယ္ ပိုးမေနရ။ ပိုးေနစရာ မလို။ သူ႕ရုပ္ႏွင့္ သူ႕ဥစၥာပစၥည္းေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ကေလးရ၏။ သူ႕အား သမက္ မေတာ္ခ်င္သူ အလြန္ရွားေပလိမ့္မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူသည္သူခ်စ္ကိုယ္ခ်စ္ သို႕မဟုတ္ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ကို ရခဲ့မည္ မဟုတ္ေခ်။

ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ စတင္သိကၽြမ္းစ သူ႕အသက္ သုံးဆယ္ေလာက္၌ အိမ္ေထာင္ဆက္ သုံးဆက္ ကဲြခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူသည္ အိမ္ေထာင္ကို စိတ္မကူးခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေန ဟန္တူေပသည္။
သို႕ေသာ္ ေနာက္ပိုင္း၌ သူ႕အေပါင္းအသင္း အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြအားက်လာ၍ လည္းေကာင္း၊ မိိတ္ေဆြ ပညာရွင္ မ်ားက ဘ၀ဟူသည္ အတြယ္အတာရိွရမည္၊ သံေယာဇဥ္ရိွရမည္၊ တာ၀န္ ရိွရမည္ဟု ၀ိုင္း၀န္း နားခ်ၾကျပန္ေသာေၾကာင့္ ယခုသူ႕ေနာက္ဆုံး ဇနီးကို လက္ထပ္လိုက္ေလ သည္။
သို႕ေသာ္ သတၱ၀ါတို႕ မည္သည္မွာ ကံၾကမၼာ၏ သားေကာင္ မ်ားျဖစ္ေလရာ ပဋိသေႏၶတည္ ကတည္းက ကံေကာင္း လာခဲ့ေသာ ကိုျမေမာင္မွာ မည္သူမွ် မေရွာင္သာေသာ ေလာက၏ တရားအတိုင္း သူ႕အသက္ (၃၇)ႏွစ္ တြင္ ၾကမၼာဆိုး၀င္ရေလျပီ။

ေရ၌ကၽြမ္းက်င္သူသည္ ေရ၌ေသရ၏။ ေ၀ဟင္ ၌ ကၽြမ္းက်င္သူသည္ (ယူရီဂါဂါရင္ကဲ့သို႕) ေ၀ဟင္၌ ေသရ၏။ ဆိုဘိသကဲ့သို႕ ေငြ၌ၾကြယ္၀သူသည္ ေငြျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ရရွာ၏။
(၁၉၆၃) ခုႏွစ္ ရာတန္ေတြ ေပးအပ္ရမည္၊ တရားမ၀င္ေတာ့ဟု ေၾကညာသည္၌ ကိုျမေမာင္ သည္ မႏၱေလးမွ ယူခဲ့ေသာရာတန္ေငြ ႏွစ္သိန္းျဖင့္ အစိုးရျပန္မႈ က်ဴးလြန္မိကာ မဂၤလာဒုံ ေလဆိပ္မွာ ဖမ္း၍ ထိန္းသိမ္းျခင္း ခံလိုက္ရသည္။ သုံးႏွစ္ငါးလၾကာမွ ထြက္လာခဲ့သည္။

သို႕ေသာ္လည္း လြတ္ျပီး သုံးလေက်ာ္ေက်ာ္ေလးလသာ ေနရေတာ့သည္။ (၁၉၆၈)ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ (၁၈)ရက္ေန႕ မွာ ဦးေႏွာက္အာရုံေၾကာျပတ္၍ အနိစၥေရာက္ရွာသည္။
သူေထာင္ထဲ ေနရ စားရပုံေတြ ေျပာျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ တရားက်လွသည္။ ေထာင္ထဲ ၌ လူတစ္ေယာက္ ကို သူက ရိုက္မႈျဖစ္သျဖင့္ တိုက္ပိတ္ခံရစဥ္က အက်ဥ္းသားတို႕ ထုံးစံ သံပန္းကန္ျပား ႏွင့္ ထမင္း ကို ငါးပိစိမ္းစားေလး တစ္တို႕ ပန္းကန္ႏႈတ္ခမ္း သုတ္ေပးလိုက္သည္ ႏွင့္ စားရပုံမ်ား ၾကားရေတာ့ ထမင္းတစ္နပ္ ကို ႏြားတစ္ရွဥ္းဖိုးမက စားခဲ့ေသာ သူ႕ဘ၀မွာ မ်ားစြာ သံေ၀ဂ ရဖြယ္ေကာင္းလွပါ၏။

ေၾသာ္…ကံ…ကံ
သူ႕ အသုဘ က ယပ္ေတာင္ မွာ ပါတဲ့အတိုင္းပါပဲလား
ကိုယ့္လဲ သူမပိုင္
သူ႕ကိုလဲ ကိုယ္မပိုင္
ဘယ္သူ႕ကိုမွ ကိုယ္မပိုင္
ျဖစ္ခ်ိန္တန္လွ်င္ ကံအတိုင္းျဖစ္
ပစၥည္းကိုလဲ လူကပစ္
လူကိုလဲ ပစၥည္းကပစ္
မျမဲတဲ့ အနိစၥအစစ္
ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ဒုကၡအစစ္
အစိုးမရတဲ့ အနတၱအစစ္။

ဤတရားေတာ္ကို ေရးသားေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ဘုရားအား ရိွခိုးဦးညႊတ္လ်က္ ကိုျမေမာင္ကို လြမ္းဆြတ္ သတိရစြာႏွင့္…….။

ေသာ္တာေဆြ
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မင္းလူ ၏ အမ်ားႏွင္႔ မသက္ဆိုင္ေသာသူ, အပိုင္း (၁၁)

မတတ္သာသျဖင့္ ခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ အသက္ေအာင့္ၿပီး ေမာ့ခ်လိုက္၏။ စိမ္း ေရႊေရႊ၊ ခၽြဲတဲတဲ၊ ေအာ္ဂလီ ဆန္စရာ အရသာမ်ိဳး။ အီလည္လည္ႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ၾကည့္၍ ခ်စ္ဦးက ...
"ဘယ္ႏွယ္လဲ၊ ခ်က္ခ်င္းအားရွိသြားၿပီ မဟုတ္လား"
"အင္း .. အဲ ... ေအာ့ ... ေ၀ါ့"
သံစဥ္မ်ိဳးစုံ ထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ေ၀ါခနဲ ထိုးအန္ခ်လိုက္၏။

ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အရွိန္ရလာၿပီ။
တစ္ရက္ မွာ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ေရာက္လာၿပီး ...
"သဲသဲေလးေကာ မျမင္ပါလား"
ဟု ေမးသည္။ ေဒၚေငြဇံက
"ဒီေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ေလ၊ တီဗြီက ေန႔လယ္ပိုင္း ျမန္မာကား ျပတာကိုး၊ အဲဒါၾကည့္ခ်င္လွ ခ်ည္ရဲ႕ဆိုလုိ႔ လမ္းထိပ္ က အိမ္ကို သြားပို႔ထားရတယ္၊ သဲသဲက တီဗြီသိပ္ႀကိဳက္တာ"
"သူမ်ားအိမ္ သြား သြားၾကည့္ေနရတာ ဘယ္အဆင္ေျပမလဲ၊ တီဗြီေလးတစ္လံုးေလာက္ ၀ယ္ထားပါလား၊ ၀မ္းတင္းဆယ့္ေလးလက္မ ေလးေတြ သင့္သင့္တင့္တင့္ဆို ေလးငါးေသာင္းေလာက္နဲ႔ ရႏိုင္ပါတယ္"
"အမေလး၊ အဲဒီေလာက္ ပိုက္ဆံဘယ္ကရမလဲ"

"ဒါကေတာ့ ျဖစ္လာမွာေပါ့ အစ္မႀကီးရာ"
တီဗြီ၀ယ္ခ်င္တယ္ဆုိလွ်င္  ေငြေခ်းမည့္သေဘာမ်ိဳး ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး အရိပ္အျမြက္ဆိုေၾကာင္း ျမလြင္ကို ေျပာျပေတာ့ ...
"တီဗြီက တကယ္လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းမွ မဟုတ္တာ အေမရယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေလာက္ ေငြကို ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္ဆပ္မလဲ"
ဟု ျမလြင္က ကန္႔ကြက္သည္။
"ဟဲ့ ... ေခ်းတယ္ဆိုတာကလည္း စကားအျဖစ္သာ ေျပာတာပါ။ ငါတုိ႔က ျပန္ဆပ္ရင္လည္း သူကယူမွာ မဟုတ္ပါဘူး"
ေဒၚေငြဇံ ေျခလွမ္းေတြက နည္းနညး္လြန္လာၿပီဟု ျမလြင္ ေတြးမိ၏။ စိတ္ထဲကလည္း မၾကည္မသာ ျဖစ္သြား သျဖင့္ ...
"ဘာလဲ၊ အေမက ကၽြန္မကို တီဗြီတစ္လံုး နဲ႔ လဲစားမလို႔လား"
ဟု ေျပာလိုက္မိ၏။ ေဒၚေငြဇံက ...
"အလို၊ အေထ့အေငါ့ စကားေတြေတာင္ ေျပာတတ္ေနပါပေကာ၊ ဘာလဲ ညည္းလည္း က်ပ္မျပည့္ ေတာ့ဘူး ထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္ အေမေရ၊ ကၽြန္မ ရူးသြားရင္ ေကာင္းမယ္၊ ဒါဆို ကၽြန္မကို ဘယ္သူမွ ရန္ရွာမွာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး"

ျမလြင္ သည္ ေအးေဆးသည္၊ သေဘာေကာင္းသည္ဆိုေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ ကေတာ့ တည္ၾကည္ခုိင္မာ ေၾကာင္း၊ ေဒၚေငြဇံ သိၿပီးသား။ ျမလြင္ကို အက်ပ္ကိုင္လို႔ေတာ့မရ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ...
"ေအးပါဟယ္၊ ငါကလည္း သဲသဲက တီဗြီႀကိဳက္တယ္လို႔ စိတ္ကူးမိတာပါ။ ၀ယ္မယ္လို႔လည္း မစဥ္းစား ပါဘူး"
ဟု စကားကို ေလွ်ာခ်လိုက္၏။
တကယ္ေတာ့ ျမလြင္ ေျပာတာ မွန္သည္။ တီဗြီ တစ္လံုးေလာက္နဲ႔ ဘယ္လဲႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူ႔မွာ ဒီ့ထက္ ေကာင္း တဲ့ အႀကံ ရွိတယ္ေလ။

ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးကို ၾကည့္ရတာ ထူးျခားေန၏။ ခါတိုင္းလို စပို႔ရွပ္တုိ႔၊ ပါတိတ္ရွပ္တို႔ မဟုတ္ဘဲ လည္ကတံုး အက်ႌ အျဖဴလက္ရွည္ကို သပ္ရပ္စြာ ၀တ္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေဒၚေငြဇံကေတာင္ အလွဴကလာတာ လား ဟု ေမးမိေသးသည္။ သူက ဒီကိုပဲ တမင္လာတာပါဟု ဆုိသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း ေပါင္းတင္ထားသလား၊ စႏိုးေတြ လိမ္းလာသလား မသိ။ မိႈေရာင္ ေဖြးေန၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟန္ပန္ ကလည္း တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေန၏။ စိတ္လႈပ္ရွားေနပံုရသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေသာက္သည္။ လက္ကိုင္ပ၀ါထုတ္ၿပီး မၾကာခဏ ေခၽြးသုတ္သည္။ တစ္စုံတစ္ခုကို ေျပာဖို႔ အားေမြးေန သည္ ထင္ရ၏။
ေဒၚေငြဇံ ကေတာ့ အေျခအေနကို ရိပ္မိသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး စကားစဖို႔ ခက္ေနတာလည္း သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လမ္းေၾကာင္း ေပးလိုက္၏။
"ေမာင္၀င္းေမာင္ ေျပာစရာ ကိစၥမ်ား ရွိလို႔လား"

"ဟုတ္ ... အဲ"
"ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာေလ၊ ဒီလူနဲ႔ ဒီလူ အားနာစရာမွ မဟုတ္တာ"
"ဟို ... ဟိုဒင္းပါ၊ အဲ ... ဟုတ္ၿပီ။ ဟုိတစ္ေန႔က ေျပာတဲ့ တီဗြီ၀ယ္ဖုိ႔ကိစၥ"
"ေၾသာ္ ... ဒါလား၊ ျမလြင္က ဘာလုပ္မွာလဲတဲ့၊ တီဗြီ၀ယ္မဲ့ေငြနဲ႔ ဆိုင္ကို တုိးခ်ဲ႕တာကမွ ဟုတ္ဦးမယ္လို႔ ေျပာ ေနတယ္"
သူ႔စိတ္ကူးကို ျမလြင္ကပဲ ေျပာသေယာင္ေယာင္ လြဲခ်သည္။
"အင္း ... သူေျပာတာလည္း ဟုတ္သားပဲ"
ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး က ေထာက္ခံသည္။
"အန္တီ ကေတာ့ တစ္မ်ိဳး စိတ္ကူးၾကည့္တယ္။ ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆုိင္ေလး ဖြင့္ရေကာင္းမလားလို႔၊ ျမလြင္ က စက္လ္းခ်ဳပ္တတ္ေတာ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္ကေလးပါ ဆုိင္မွာ ထားလိုက္ရင္ အလုပ္ႏွစ္မ်ိဳး ျဖစ္တာ ေပါ့၊ အိမ္က ဆုိင္ကိုေတာ့ အန္တီပဲတာ၀န္ယူလို႔ရတယ္ေလ"
"ကၽြန္ေတာ့္ မွာလည္း အဲဒီ စိတ္ကူးမ်ိဳး ရွိပါတယ္"
"ဟုတ္လား ေျပာစမ္းပါဦး"

"ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ အစ္မႀကီး တို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္စီးပြားတည္း ေပါင္းလုပ္ၾကရင္ ေကာင္း မလား လို႔ ... အဲဒါ"
ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး လုိရင္းအခ်က္ကို ေျပာဖို႔ စကားစလိုက္ၿပီ၊ ၿပီးမွ ဆက္ေျပာရမွာ ခက္ေနဟန္ျဖင့္ ေရေႏြၾကမ္း တစ္ခြက္ထပ္ေသာက္သည္။
"အဲဒီေတာ့"
ေဒၚေငြဇံ စကားေထာက္ေပးလိုက္သျဖင့္ ...
"ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေျပာမယ္ ေျပာမယ္နဲ႔ ခ်ိန္ဆေနတာ ၾကပါၿပီ၊ အစ္မႀကီးတို႔ စိတ္ဆိုးသြားမလားဆုိၿပီး"
"အို ... ဘာဆိုးစရာရွိလဲ"
ေျပာေတာင္ မေျပာရေသး။ ေဒၚေငြဇံက ခြင့္လႊတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။
"ဒါဆိုလည္း ေျပာေတာ့မယ္ေနာ္"
"ေျပာပါ၊ ေျပာပါ"
ေဒၚေငြဇံ က အားတတ္သေရာ ခြင့္ျပဳ၏။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးက မေျပာရင္ေတာင္ ပါးစပ္ထဲက စကားလံုးေတြ ကို အတင္းႏိႈက္ထုတ္ေတာ့မလား ထင္ရ၏။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးက ေဒၚေငြဇံကို မရဲတရဲ တစ္ခ်က္ ၾကည့္သည္။ မ်က္လႊာျပန္ခ်လိုက္ၿပီး အသံတိမ္တိမ္ျဖင့္ ...

"အစ္မႀကီး ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ထပ္ပါရေစ"
"ဘာ"
ေဒၚေငြဇံ မ်က္လံုးျပဴးသြား၏။
"ေျပာလက္စ နဲ႔ ဆက္ေျပာပါရေစေတာ့၊ အစ္မႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ေမတၱာရွိေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ"
ေဒၚေငြဇံ မွာ အံ့ၾသလြန္းသျဖင့္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး သည္ အရွိန္ရသြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ...
"အစ္မႀကီး တုိ႔ တစ္မိသားစုလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ယူခ်င္တယ္၊ ျမလြင္ကိုလည္း သမီးအရင္း တစ္ေယာက္ လို သေဘာထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္၊ သဲသဲခ်စ္ ကေလးကိုလည္း ေျမးကေလးကို ခ်စ္ပါ့မယ္၊ ခ်စ္ရူး ကို လညး္ ..."
"ေတာ္ေတာ့၊ ဘာမွ ထပ္မေျပာနဲ႔"
ေဒၚေငြဇံ မွင္တက္မိေနရာမွ သတိ၀င္လာသည္။

"ကၽြန္ေတာ့္ကို မယံုလို႔လား၊ အစ္မႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ တင့္တင့္တယ္တယ္ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ..."
ေဒၚေငြ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္လိုက္သည္။
"ထြက္သြား၊ အခုထြက္သြား၊ ငါ့အိမ္ထဲက အခုထြက္သြား"
ေဒၚေငြဇံ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ ဆိုင္ထဲက ျမလြင္ ထြက္လာၿပီး အိမ္ဦးခန္းဘက္ လွမ္းၾကည့္သည္။ အိမ္အျပင္ ဘက္ကို လက္ညႇိဳးႀကီးထုိးၿပီး ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ေဒၚေငြဇံ။ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ရင္း ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး။ တန္ေတာ့ ေငြေခ်းတဲ့ ကိစၥျငင္းလိုက္လို႔ ျဖစ္မယ္ဟု ျမလြင္က ထင္ လိုက္၏။
(၁၆)

ေဒၚေငြဇံသည္ ေငြမက္တတ္တာ ေတာ့ မွန္သည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး၏ ဥစၥာဓနေတြကို မ်က္စိက်မိ တာလည္း မွန္ သည္။ သို႔ရာတြင္ ဒါေတြကို ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ ရဖို႔အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ ရင္းႏွီးဖို႔ေတာ့ လံုး၀ မျဖစ္ ႏိုင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းလုိက္ရျခင္း ျဖစ္၏။
သူထင္ထားတာ၊ သူစိတ္ကူးထားတာက တျခား၊ တကယ္ျဖစ္လာတာက တျခား။ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့ေသာ ကိစၥ။ သူေတာင့္တခဲ့ေသာ အခြင့္အေရးႀကီးတစ္ခုကို မတတ္သာလို႔ လက္မတင္ကေလး စြန္႔လႊတ္ လိုက္ရတာ ရင္နာလွသည္။ ထုိအခ်က္ကို တႏုံ႔ႏုံ႔ေတြးရင္း မစားႏိုင္၊ မေသာက္ႏိုင္၊ စိတ္ ထိခုိက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္လဲသြားေသးသည္။

ျမလြင္က အေၾကာင္းရင္းမွန္ကို မသိ။ ေစ်းထဲကမွာ ဆုိင္ဖြင့္ဖို႔ ပိုက္ဆံေခ်းတာ မရသျဖင့္ သူ႔အေမက ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ကို စိတ္ဆိုးသြားတာလို႔သာ ထင္သည္။ ေမးျမန္းစုံစမ္းျခင္းလည္း မျပဳ။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး အိမ္ကို မလာေတာ့တဲ့အတြက္ စိတ္သက္သာေခ်ာင္ခ်ိမႈေတာင္ ရသြားေသးသည္။

ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးသည္ ျပႆနာတတ္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္ေနသည္။ ၿပီးမွ ျမလြင္ဆုိင္ထုိင္ေနတုန္း ပစၥည္း လာ၀ယ္သလို လုပ္ရင္းစနည္းနာသည္။ ျမလြင္က ပံုမွန္အတုိင္းပဲ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ေစ်း၀ယ္ဖို႔ လာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမွန္း သိသာ၏။ ဘာပစၥည္းယူမယ္ဆိုတာမ်ိဳး တိတိ က်က် မရွိ။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ကို ယူမလိုလုိ၊ ေရႊ၀ါဆပ္ျပာပဲ ၀ယ္မလုိလို၊ ဟိုဟာကိုင္ၾကည့္ ဒီဟာကိုင္ ၾကည့္၊ ေယာင္ခ်ာခ်ာ လုပ္ေန၏။ အိမ္အတြင္းဘက္ကိုလည္း မသိမသာကဲကဲၾကည့္သည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ အိမ္ထဲက ဇလံု သို႔မဟုတ္ ဒန္အိုးတစ္ခုကို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ပစ္ခ်လိုက္ေသာအသံ "ဂလြမ္" ခနဲ ၾကား လိုက္ရ၏။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး ဘာမွ မ၀ယ္ေတာ့ဘဲ ျပန္ထြက္သြားသည္။

ေစ်းထဲမွာ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေဒၚေငြဇံတို႔ တစ္ခါဆံုၾကေသးသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးက ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ႀကံ သည္။ ေဒၚေငြဇံက မ်က္ႏွာလြဲၿပီး ထြက္သြား၏။
ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးသည္ ေဒၚေငြဇံဆုိင္မွာ ထုိင္ေနတုန္း အရဲစြန္႔ၿပီး ၀င္လာေသးသည္။
"အမႀကီး၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္"
ဟု မရဲတရဲ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ေဒၚေငြဇံက ဘာမွ ျပန္မေျဖ။
"ျမလြင္၊ ဒီမွာ ေစ်းလာေရာင္းဦး"
ဟု ေလသံမာမာ ႏွင့္ လွမ္းေအာ္ေခၚၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲ ၀င္သြားသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးလည္း လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္သြားရ၏။

ခ်စ္ဦး ကေတာ့ ဘာမွမသိ။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး အိမ္ကို မလာေတာ့သျဖင့္ ဟင္းေကာင္းေကာင္း မစား ရေတာ့ တာဘဲ သိသည္။ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီးကို ေတြ႕လွ်င္
"အိမ္ကို လာလည္ပါဦးဗ်၊ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ထမင္းလာစားမွ အေဒၚႀကီးက ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္တာ၊ အခုေတာ့ ဘဲဥ တစ္လွည့္၊ ငါးေျခာက္ တစ္လွည့္၊ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း တစ္လွည့္ပဲဗ်ိဳ႕"
ထုိအခါ ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး ၿပံဳးရမလို မဲ့ရမလို အီလည္လည္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး ...
"ငါ အလုပ္မ်ားေနလို႔ပါကြာ"
ဟု မေရမရာ ျပန္ေျပသည္။
ခ်စ္ဦးက အိမ္မွာလည္း ေျပာေသးသည္။

"ဦး၀င္းေမာင္ႀကီး မလာတာေတာင္ ၾကာၿပီ၊ ထမင္းစားေဘး ဘာေလးဖိတ္ပါဦးဗ်"
ေဒၚေငြဇံ က ...
"နင့္ပေထြး ကို တမေနနဲ႔"
ဟု ေအာ္လိုက္၏။
"ဟာဗ်ာ၊ ေဒၚႀကီးကလည္း ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေျပာေရာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေမမွ မရွိေတာ့တာ၊ အေမ ရွိတဲ့ လူမွ ပေထြးေတာ္လို႔ ရမွာေပါ့"

ခ်စ္ဦးက ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ရာေျပာျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ကို ခလုတ္တုိက္သလို ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေဒၚေငြဇံ ေဒါသ ထြက္ၿပီး အၾကမ္းပန္းကန္လံုးျဖင့္ ေကာက္ေပါက္လုိက္သည္။ ခ်စ္ဦးက အသာေရွာင္တိမ္းလိုက္ၿပီး ...
"အေဒၚႀကီး၊ သိုင္းေလာက စည္းကမ္းကို လုိက္နာပါဗ်၊ လက္နက္ပုန္းေတြ မသံုးပါနဲ႔"
ဟု ေျပာၿပီး လစ္ေျပးသြား၏။
ျမလြင္ မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္။

ခ်စ္ဦး လက္ေလွ်ာက္လာတာကို ၾကည့္ၿပီး လူေတြ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနၾက၏။ သူက ေနကာ မ်က္မွန္တစ္လက္ ကို တပ္ထားသည္။ ထုိမ်က္မွန္မွာ မ်က္စိတစ္ဖက္ခြဲထားသူတစ္ေယာက္၏ မ်က္မွန္ ျဖစ္သည္။ မ်က္စိ ေကာင္းသြားၿပီး တပ္ဖို႔မလိုေတာ့သျဖင့္ ခ်စ္ဦးကို စြန္႔ႀကဲလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မ်က္မွန္မွာ မွန္တစ္ဖက္ က အမည္း၊ တစ္ဖက္က အျဖဴ အၾကည္ ျဖစ္ေန၏။
"ေဟ့ေကာင္ ခ်စ္ရူး၊ မင္းမ်က္မွန္ကလည္း တစ္ဘက္မည္း တစ္ဖက္ျဖဴေနပါလားကြ"

ဟု တစ္ေယာက္က လွမ္းေျပာေတာ့ ...
"ဒါ ျပႆနာ မရွိပါဘူးဗ်၊ ေနက တစ္လံုးတည္း ရွိတာပဲဟာ၊ တစ္ဖက္မည္းေနရင္ လံုေလာက္ပါတယ္။ ဒီဖက္ က မွန္အျဖဴ ကေတာ့ လကာ မ်က္မွန္ေပါ့ဗ်၊ တစ္လက္တည္းနဲ႔ ေန႔ေကာ၊ ညေကာ တပ္လို႔ရတယ္၊ မပိုင္ဘူးလား"
ဟု ခ်စ္ဦးက ျပန္ေျပာသည္။

ကိုဘုိေလး သည္ အေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်ေနသည္။ သူသည္ မေန႔ကပင္ ၀မ္းတင္းတီဗြီေလး တစ္လံုး ၀ယ္ လိုက္သည္။ မေန႔ညက ကိုရီးယားကားေရာ၊ တရုတ္သိုင္းကားေရာ ၾကည့္တာအဆင္ေျပလို႔ပဲ။ လံုး၀ ၾကည္လင္ ျပတ္သားသည္။ ဒီေန႔ညေနက်ေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္မသိ။ အရုပ္ေတြက ႏွစ္ထပ္ သံုထပ္ ျဖစ္ေန သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေပၚေအာက္လုိင္းေတြ ေျပးေနေသးသည္။
ဒီညေန ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ျမန္မာႏွင့္ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္တို႔၏ ေဘာလံုးေျခစစ္ပြဲကို တိုက္ရိုက္ထုတ္လႊင့္ ျပသ မည္ ျဖစ္၏။ ကိုဘုိေလးသည္ ထုိပြဲကို အလြန္ၾကည့္ခ်င္ေန၏။ အေရးထဲက်မွ စက္က ေဖာက္ ေနသည္။

အိမ္နီးနားခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း ေရာက္ေနၾကၿပီ။ အရုပ္ေတြ မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ...
"ဟာ ... ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ၊ တီဗြီရုိက္တဲ့လူ အရက္မူးေနၿပီ ထင္တယ္၊ အရုပ္ေတြ လႈပ္ေနတယ္"
"စက္ က ျဖစ္တာပါဗ်"
"၀မ္းတင္းစက္ေတြက ဒီလိုပဲဗ်၊ စိတ္မခ်ရဘူး"
"စက္က ျဖစ္တာ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဂ်ပန္လုပ္ အစစ္ပဲဗ်၊ မီးအားက်လို႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္"
စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးထင္ျမင္ခ်က္ေပး ေ၀ဖန္ေနၾက၏။

ကိုဘုိေလးမွာ သူ႔တီဗြီေကာင္းေၾကာင္း၊ အလြန္ၾကည္လင္ျပတ္သားေၾကာင္း တစ္ခ်ိန္လံုး ၾကြားေနခဲ့မိတာ ခုေတာ့ လူပံု အလယ္မွာ အရွက္ကြဲဖို႔ ကိန္းဆိုက္ေနၿပီ။
ထုိစဥ္မွာပင္ ကယ္တင္ရွင္ ေရာက္ရွိလာသည္။ ခ်စ္ဦးပင္ ျဖစ္ေန၏။ ခ်စ္ဦးက အိမ္ေပၚတက္လာရင္း ...
"ဘာျဖစ္တာလဲ"
ဟု ေမးသည္။ တစ္ေယာက္ ...
"တီဗြီ မၾကည္ လို႔ကြ"
"မၾကည္ရင္လည္း ဖုန္ေတြ သုတ္လုိက္ေပါ့"
"ဟာ ... အေရးထဲ လာေနာက္ေနျပန္ၿပိ၊ စက္က ေဖာက္ေနတာ"

ခ်စ္ဦးက တီဗြီကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ခဏ စဥ္းစားၿပီးမွ
"ဟာ ... ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒါေလးေတာင္ မေတြးမိဘူးလား၊ ဒီပြဲကို ေဘာလံုးကြင္းကေန တုိက္ရိုက္ လႊင့္မွာ ေလဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ အင္တာနာကို သု၀ဏၰကြင္းဘက္ လွည့္ၿပီးခ်ိန္မွ ၾကည္မွာေပါ့ဗ်ာ"
"ေဟ့ေကာင္၊ စိတ္ညစ္ရတဲ့ အထဲ လာရႈပ္မေနနဲ႔ကြာ"
ကိုဘိုေလး က ေဟာက္လုိက္သည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ေယာက္က ...
"သူေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ်"
ဟုဆိုသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ကလည္း ...
"စမ္းၾကည့္တာ မမွားပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ တက္လွည့္ေပးမယ္ေလ"
ကိုဘိုေလး မွာ သူ႔တီဗြီ၏ အျပစ္မဟုတ္ေၾကာင္း ျပခ်င္ေနသျဖင့္ ဟုတ္လိုဟုတ္ျငား ဆုိၿပီး။
"ကဲ ... စမ္းခ်င္လည္း စမ္းၾကည့္၊ သု၀ဏၰကြင္း ေဘာလံုးကြင္းက ဘယ္ဘက္မွာလဲ"
"အင္း ... အေနာက္ဘက္ယြန္းယြန္းမွာ ရွိမယ္ဗ်"

လူငယ္က အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီး အင္တာနာကို အေနာက္ဘက္သို႔ ဦးတည္ခ်ိန္ၾကည့္လုိက္ရာ ကံအား ေလ်ာ္စြာပင္ တီဗြီက ၾကည္လင္ျပတ္သားသြား၏။
"ဟာ ... ၾကည္သြားၿပီ"
"ေကာင္းလိုက္တဲ့ တီဗြီကြာ၊ ျပတ္သားေနတာပဲ"
"ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ၾကည္စမ္း ေဇာ္ထုိက္တို႔ ေအာင္ေက်ာ္ထြန္းတို႔ ဆံပင္အနီေဆးဆိုးထားတာေတာင္ ထင္ထင္ ရွားရွား ျမင္ရတယ္"
စသည္ျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးသံမ်ား ထြက္လာ၏။ ကိုဘိုေလးလည္း ခုမွ ခပ္မိန္႔မိန္႔ ၿပံဳးႏိုင္လာၿပီး ...
"ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ခ်စ္ရူး က ေတာ္သြားျပန္ေရာေဟ့"
ဟု ခ်စ္ၤဦး၏ ပခံုးကို ပုတ္ရင္း ေျပာသည္။ ခ်စ္ဦးက
"ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးမွာ ဒါသံုးရတယ္ဗ်"
ဟု သူ႔နားထင္ကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ ေထာက္ျပရင္း ေျပာလိုက္သည္။

အျဖစ္မွန္ကေတာ့
သူတို႔ရပ္ကြက္တည္ေနရာ အေနအထားအရဆိုလွ်င္ ျမ၀တီရုပ္သံေျမာက္ အရမ္ေလာက္မွာ ရွိၿပီး ျမန္မာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားဌာနက အေနာက္ယြန္းယြန္းမွာ ရွိ၏။ ကိုဘိုေလးတုိ႔ ျမ၀တီရုပ္သံၾကည့္ေနက်ဆိုေတာ့ အင္တာနာဆင္ေပးတဲ့လူက ေျမာက္ဘက္ကို ဦးလွည့္ၿပီး ခ်ိန္ေပးသြားသည္။ ေဘာလံုးပြဲက ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္ က ျပမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရုပ္ေတြ မၾကည္လင္ျခင္း ျဖစ္၏။ သု၀ဏၰ အားကစားကြင္း တည္ရွိရာ အေနာက္ယြန္းယြန္း ကိုလည္း လွည့္လိုက္ရာ၊ ၾကည္လင္ျပတ္သာသြားျခင္း ျဖစ္ေလ၏။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ခ်စ္ဦး ၏ ေၾကာင္ကြက္က အသံုးတည့္သြားသည္။
''လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ လူုႏွစ္ေယာက္ စကားထိုင္ေျပာေနသည္။

''ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းကေတာ့ တပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္တာပဲဗ်၊ တကယ္နားမ်က္စိပြင့္တာပဲ၊ ကမာၻမွာ ျဖစ္ပ်က္ ေနတာေနေတြကို အခ်ိန္နာရီမဆိုင္းဘဲ ခ်က္ခ်င္းျမင္ရ ၾကားရတာမဟုတ္လား''
''ကမာၻ႔ အေရးအခင္းေတြ စိတ္မဝင္စားပါဘူးဗ်ာ၊ ေဘာလံုးပြဲေတြတိုက္ရိုက္ ၾကည့္ရတာေတာ့ အေတာ္ ဟန္က်တဲ့ ကိစၥပဲ''
''ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ေငြေလးဘာေလး အဆင္ေျပရင္ စေလာင္းတပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားထား တယ္၊ ခင္ဗ်ား လည္း တပ္ခ်င္ရင္ေျပာဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့မွာ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္၊ ယာဆင္းတဲ့ ေနဦး သူ႔လိပ္စာ ကတ္ျပားေတာင္ ေပးထားေသးတယ္''
ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ ထဲက လိပ္စာကတ္ကေလးကို ထုတ္ျပသည္။ က်န္တစ္ေယာက္က….
''ေအးဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဆင္ေျပရင္ တပ္ခ်င္တယ္၊ လိုလိုမယ္မယ္ လိပ္စာေလး ယူထားခ်င္ တယ္''

''လိပ္စာကတ္ က တစ္ခုတည္းရွိတာ ကူးခ်င္ ကူးယူထားေလ''
တစ္ေယာက္ က ကူးစရာစာရြက္ အတိုအစ ရွာသည္။ မေတြ႕။
''ခင္ဗ်ားမွာ စကၠဴ အပိုင္းအစေလးမ်ား မပါဘူးလား''
ဟု အခ်ီအခ် ေျပာေနၾကစဥ္ ေဘးကပ္လ်က္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနေသာ ခ်စ္ဦးက ဝင္ေျပာလိုက္၏။
''ဒါမ်ား လြယ္လြယ္ေလး၊ အဲဒီကတ္ျပားရဲေက်ာဘက္မွာ လြတ္ေနတာပဲ၊ အဲဒီမွာ ကူးထည့္လိုက္ ေပါ့''
''အင္း…. ဟုတ္သားပဲ''ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္က လိပ္စာကတ္ျပားကို တစ္ဖက္လွန္ၾကည့္လိုက္ ေက်ာဘက္က လြတ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ကူးေရးလိုက္ လုပ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ''ေက်းဇူးပဲ'' ဆိုၿပီး ကတ္ျပား ကို ပိုင္ရွင္ဆီ ျပန္ေပးရင္း…

''ဟာ … ဘာဆိုင္လို႔လဲ… ကတ္ျပားကို ခင္ဗ်ားဆီ ျပန္ေပးလိုက္ေတာ့….. ဟာကြာ၊ မင္းေတာ္ ေတာ္ရႈပ္ တဲ့ေကာင္''
ဟု ခ်စ္ဦးဘက္ လွည့္ေျပာသည္။ ခ်စ္ဦးကေစတနာနဲ႔လည္း အႀကံေပးရေသးတယ္၊ အျပစ္လည္း ေျပာခ်င္ ေသးတယ္ဆိုေသာ ဂိုုက္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္လိုက္၏။
ခ်စ္ဦးသည္ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္တြင္ သဲသဲခ်စ္ႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနသည္။ သူက သဲသဲခ်စ္အတြက္ ပလပ္စတစ္ ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ကစားစရာ ေဂါက္ရိုက္တံကေလးတစ္စံု ဝယ္လာေပးသည္။
ဒါကလည္း သဲသဲခ်စ္က ပူဆာေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ သဲသဲခ်စ္သည္ တီဗြီႏိုင္ငံတကာ သတင္းအစီ အစဥ္မွာ ပါေသာ ေဂါက္ရိုက္ၿပိ္ဳင္ပြဲေတြ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ''ဟို ကုလားရိုက္တဲ့ တုတ္မ်ိဳးဝယ္ေပး''
ဟု ပူဆာ သည္။ ဟိုကုလားဆိုတာက ကမာၻ႔နံပါတ္တစ္ ေဂါက္သီးအေက်ာ္အေမာ္ တိုက္ဂါးဝုဒ္ကို ေျပာျခင္း ျဖစ္၏။

ဒီလို ကစားစရာမ်ိဳးက ခ်စ္ဦးတို႔ၿမိဳ႕နယ္ဘက္မွာ ေရာင္းေလ့မရွိဘူး၊ သူက သဲသဲလိုခ်င္တာဆိုလွ်င္ ဘာမဆို ရေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္သူျဖစ္၏။
ဟိုတစ္ခါတုန္း ကလည္း သဲသဲခ်စ္က ႀကိဳးနဲ႔ဆဲြၿပီး ကလိုရတဲ့ျမင္းရုပ္လိုခ်င္တယ္ေျပာသည္။ ဒီလို ျမင္းရုပ္ မ်ိဳးက ခုခ်ိန္မွာ အလြန္ရွာရခက္သည္။ ခ်စ္ဦးကလည္း ႀကံရာမရသျဖင့္ နတ္စင္က ျမင္းရုပ္ ကို ခုိးၿပီးေပးခဲ့ ရ၏။

ခုလည္း ေဂါက္တံရွာလို႔မရ။ ေဈးထဲမွာ ကစားစရာဆိုင္ကို မွာထားရ၏။ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ၿမိဳ႕ထဲက ဆိုင္တစ္ဆိုင္ မွာ ေတြ႔လို႔ဆိုၿပီး ဝယ္လာေပးသျဖင့္ အဆင္ေျပသြားသည္။
ေဂါက္တံရျပန္ေတာ့လည္း သဲသဲခ်စ္ႏွင့္အတူ ကစားေပးရျပန္သည္။ တကယ့္ ေဂါက္သီးမာစတာ ႀကီး ေတြကေတာ့ ဘာေၾကး ကစားၾကသလဲမသိ။ သူတို႔ကေတာ့ ကုန္းပိုးေၾကးကစားျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအခါ သဲသဲခ်စ္ အေနျဖင့္ ခ်စ္ဦး ကို ကုန္းပိုးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ဦးကပဲ အျမဲအရႈံးေပး ရသည္။
''ကဲ… သမီး ေရ၊ ရူးရူးလည္း ေမာေရာေပါ့၊ သမီးလည္း ေရခ်ိဳးထမင္းစားဖိ္ု႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ''
ဟု ျမလြင္ က လာေခၚေတာ့မွပင္ ခ်စ္ဦးလည္း နားရေတာ့သည္။

ခ်စ္ဦးအျပင္ထြက္မည္အျပဳမွာ လူတစ္ေယာက္ဆိုင္္ေရွ႕မွာ လာရပ္ၿပီး….
''ခ်စ္ရူး တို႔အိမ္ ဘယ္အိမ္လဲ''
ဟု ေမးသည္။ ခ်စ္ဦးက….
''ဟိုဘက္က တဲကေလးပဲ''
ဟု သူ႔တဲကလးကို ညႊန္ျပသည္။ ဟိုလူလည္း ခ်စ္ဦး၏တဲကေလးေရွ႕ကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး…
''ခ်စ္ရူး၊ ခ်စ္ရူး ရွိလား''
ဟုေအာ္ေခၚသည္။ ထိုအခါ ခ်စ္ဦးက…
''ရွိတယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဒီမွာ''
ဟု လွမ္းေျပာသည္။ ဟိုလူ အူအူေၾကာင္ေၾကာင္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး…
''ဟာ… ေစာေစာကတည္းက မေျပာဘူး''

''ဟင္.. ဘာလို႔ ေျပာရမွာလဲ၊ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ကိုေမးတာမွ မဟုတ္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ေမးတာပဲ''
ဟု လူေခါင္းကုတ္ၿပီး…
''အင္း.. ဒါေၾကာင့္လည္း ခ်စ္ရူး လို႔ ေခၚတာထင္ပါရဲ႕''
''ကဲ… အခု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕ၿပီမဟုတ္လား၊ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ''
''ေဈးထဲက ကုန္ေျခာက္ဆိုင္က ခိုင္းစရာရွိလို႔ လာပါဦးတဲ့ အဲဒါ လာေျပာတာ''
''ဒါမ်ားဗ်ာ၊ တကူးတကန္႔နဲ႔ လာေျပာေနရေသးတယ္၊ လုပ္စရာရွိတာကို ခင္ဗ်ားပဲ လုပ္ေပးလိုက္ လည္း ၿပီးတာ ပဲဟာ၊ ဒီကို လာေခၚေနရတာေတာင္ ပိုပင္ပန္းဦးမယ္''
''ေအာင္မာ၊ ငါ့ကိုမ်ား ငါးပိျခင္းေတြ၊ ငါးေျခာက္အိတ္ေတြ ထမ္းတဲ့ေကာင္မွတ္ေနလို႔လား၊ လမ္းႀကံဳ လို႔ ဝင္ေျပာ ေပးတာကြ''

ဟိုလူက ဘုဆတ္ဆတ္ ေျပာၿပီးထြက္သြား၏။ ခ်စ္ဦးကၿပံဳး၍…
''ငါးပိေၾကာက္ ရင္ေတာ့ ေမ်ာက္ပဲျဖစ္ရမယ္''
ဟု ေျပာၿပီး ေဈးဘက္ထြက္လာခဲ့၏။
ကုန္ေျခာက္ဆိုင္က ကိစၥေတြလုပ္ကိုင္ေပးၿပီးေနာက္ ေငြသံုးရာရလာခဲ့သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိ္ုင္ သြားထိုင္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့၏။ ထီဆိုင္ေရွ႕ျဖတေလွ်ာက္မွာ ထီေရာင္းသူက…
''ေဟ့ေကာင္ ခ်စ္ရူး ထီထိုးသြားပါဦးလားကြ''
''ပိုက္ဆံ သိပ္မရွိဘူးဗ်''
''ေလွ်ာ့ေပးမယ္ေလ၊ လာပါကြ''
ခ်စ္ဦး က ထီဆိုင္ေရွ႕သြားရပ္ၿပီး

''ထီပဲဖြင့္ေတာ့မယ္ ထီလက္မွတ္ေတြက အမ်ားႀကီးက်န္ေနပါလားဗ်''
''ေအးကြာ၊ ဒီလ အေရာင္းအဝယ္ပါးတယ္''
''အေရာင္းပါမွာေပါ့ဗ်၊ ထီထိုးၿပီး ေပါက္မွမေပါက္ၾကတာ၊ လူေတြက ဘယ္ထိုးခ်င္ေတာ့မလဲ''
''မင္း ကလည္း လုပ္ျပန္ၿပီး ေပါက္တဲ့လူေတြလည္း ေပါက္ပါတယ္ကြ၊ ေပါက္ၾကလို႔သာ ထီေပါက္စဥ္ လတိုင္း ထြက္ေနတာေပါ့၊ မင္းလည္း ဒီတစ္ခါေပါက္မွာပါကြ၊ ေဟာဒီမွာ ႏွစ္ေစာင္တြဲအမႊာထိုး သြား ပါလား၊ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေရာင္းတာ၊ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ပဲေပး''

''ဒါဆိုလည္း၊ ၿပီးေရာဗ်ာ''
''ကဲ… မင္းႀကိဳက္တဲ့ နံပါတ္ပါတ္ေရြးေလ''
''ေရြး မေနေတာ့ပါဘူး၊ နံပါတ္ေရြးတိုင္းလည္း ေပါက္တာမွမဟုတ္တာ၊ ေပးခ်င္တာသာေပးေတာ့''
ထီဆိုိင္ရွင္ က ႏွစ္မႊာတစ္စံု ကို သင့္ရာဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ နံပါတ္ကို ၾကည့္ၿပီး…
''ဟာ… နံပါတ္က အရမ္းလွတယ္ကြ၊ ႏွစ္အစ ႏွစ္အဆံုးပဲ၊ အကၡရာကလည္း ဂငယ္  ဃႀကီးဆို ေတာ့ တနလာၤနံ ပဲ၊ သိပ္ေကာင္းတယ္ မင္းနာမည္ကလည္း ခ်စ္ဦးဆိုေတာ့ တနလၤာ ပဲကြ''
ေျပာၿပီး ထီနံပါတ္ကို စာအုပ္ထဲ ကူးေရးသည္။

''ကဲ… သိန္းသံုးရာဆုႀကီး ေပါက္ပါေစကြာ''
ခ်စ္ဦးက ထီလက္မွတ္ကို ယူၿပီးထြက္သြားသည္။ ု

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၂၄)

ပန္းတုိင္းပြင့္ပါေစ
ေမာင္စြမ္းရည္

၀တၳဳ႐ွည္၊ ၀တၳဳတုိ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးေနရာက ဒီလ ေတြ႕ဆံုေမးခ်င္တဲ့သူက ကဗ်ာဆရာ၊ စာေပေ၀ဖန္ေရးဆရာျဖစ္တဲ့ ဆရာ လေမာင္စြမ္းရည္" ပါပဲ။ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ ေတြ႕ဆံု ရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အဓိကထား ဖတ္ခဲ့တာေတြကေတာ့ လစဥ္ထုတ္ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ မဂၢဇင္း ထဲက ေ၀ဖန္ေရး ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ ဆရာနဲ႔ စာေပတုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ တျခား စာေရးဆရာမ်ားရဲ႕ ေဆာင္းပါး ေတြပါပဲ။

ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္က မႏၱေလး ဇာတိပါ။ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔အတူ စာေပ ေမြ႕ေလ်ာ္ ေရးသားရင္း စာေပေလာကထဲ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ အစုိးရ အထက္တန္း ေက်ာင္း အမွတ္(၁) နဲ႔ မႏၱေလးတကၠသုိလ္မွာ ကေလာင္ စ ေသြးခဲ့ၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕က စာေပပညာ႐ွင္ႀကီး မ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ လူထုဦးလွ၊ ေဒၚအမာ၊ ဦးေမာင္ေမာင္တင္ (မဟာ၀ိဇၨာ)၊ ဦးဆန္းထြန္း၊ ေဒၚအုန္း စသူတုိ႔က အားေပး ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တုိ႔က ေဖးမခဲ့ၾကပါတယ္။

စာေပေ၀ဖန္ေရးကုိေတာ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း ေမာင္မုိးသူက တုိက္တြန္း လႈံ႕ေဆာ္မႈ နဲ႔ ေရးစမ္းခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္စာေပ၊ ေ၀ဖန္ေရးစာေပ၊ စာေပသမုိင္း။ ႏုိင္ငံေရးေဗဒ၊ ဒႆနိက ေဗဒ၊ သိပၸံပညာတုိ႔ကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္႐ံု မဆုိစေလာက္ လုိက္ဖတ္ရင္း စာေပသမုဒၵရာထဲက ေရတစ္စက္ နဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္လုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေ၀ဖန္ေရးစာေပအတြက္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ ဒဂုန္တာရာတုိ႔ကုိ ဆရာတင္ၿပီး ေရးခဲ့ ပါတယ္တဲ့။ လူထုသတင္းစာ (မႏၱေလး)နဲ႔ အထက္ျမန္မာႏုိင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းရဲ႕ တာ၀န္ ေပးခ်က္ေၾကာင့္ အဆက္မျပတ္ ေရးျဖစ္လာခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ဆရာ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဓိကထားၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ ေ၀ဖန္ေရး၊ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကုိ တင္ျပ ေပးလုိက္ ပါတယ္။

" ဆရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ေ၀ဖန္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ တစ္အုပ္ကုိပဲ ဖတ္သလား။ ဒီစာေရးဆရာေရးတဲ့ တျခား စာအုပ္ေတြကုိပါ ဖတ္ၿပီးမွ ေ၀ဖန္ပါသလား။ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ စာေရးတဲ့ ေနရာမွာ တစ္အုပ္ က (၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလထုတ္၊ ေသာင္းေျပာင္း)မွာ ေရးထားတာက ၿခံဳၿပီးမွ ေ၀ဖန္တယ္လုိ႔ ဆုိထား ပါတယ္။ သူနဲ႔ အမ်ိဳးအစားတူတဲ့ ၀တၳဳေတြကုိ ဖတ္ၿပီးမွ ေ၀ဖန္တယ္လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာ့ "စာေပ႐ႈခင္း" မွာ ေ၀ဖန္ထားတာေတြ အားလံုးဟာ ၿခံဳငံုထားတဲ့ သေဘာ ႐ွိပါသလား"
" ဟုတ္ကဲ့၊ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေျပာတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ အဲဒီသေဘာ ႐ွိပါတယ္။ ကုိ၀င္းၿငိမ္း သိထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ"

" ဒီေန႔ စာေပေလာကမွာ သုိင္းဘာသာျပန္ေတြ လ႔ႊမ္းမုိးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္စနစ္နဲ႔ ကုိက္ညီမယ့္ စာေပမ်ိဳး ထြန္းကားေအာင္ ဘယ္လုိ ႀကိဳးပမ္းသင့္တယ္လုိ႔ ဆရာထင္ပါသလဲ "
" ကုိ၀င္းၿငိမ္း က သုိင္းဘာသာျပန္ေတြကုိ ေခတ္စနစ္နဲ႔ မကုိက္ညီဘူးလုိ႔ ဆုိခ်င္ပံုရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ကေတာ့ ဘယ္စာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္စန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ ေပၚ ထြက္လာ တာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆခ်င္ပါတယ္။ ေခတ္အေလ်ာက္ ေပၚထြက္လာတာကုိ တားဆီးတာထက္ ေ၀ဖန္တာ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ထြက္ၾကပါေစ။ သုိင္း၀တၳဳေတြ မ်ားမ်ား ထြက္ေပၚၾကသလုိ တျခား စာေကာင္း ေပေကာင္းေတြလည္း မ်ားမ်ားထြက္ရင္ ေကာင္းမယ္။ ပန္းတုိင္းပြင့္ၾကပါေစ ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ က်တယ္။ အေရအတြက္က အရည္အခ်င္းကုိ လႊမ္းမုိးေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ ကုိ သိထားရမယ္ေပါ့ဗ်ာ။

အဆိပ္ပန္း ပါလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဆုိင္းဘုတ္ ဆဲြေပးထားေပါ့ဗ်ာ။ "သတိ အဆိပ္ပန္း" လုိ႔ -
ေခတ္စနစ္ နဲ႔ ကုိက္ညီမယ့္ စာေပမ်ိဳး ထြန္းကားေအာင္ ဘယ္လုိ ႀကိဳးပမ္းသင့္သလဲတဲ့၊ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ႀကိဳးပမ္း ဖုိ႔လား၊ ကုိ၀င္းၿငိမ္းတုိ႔ မဂၢဇင္းက ႀကိဳးပမ္းဖုိ႔လား၊ စာေပေ၀ဖန္ေရးသမားမ်ား ႀကိဳးပမ္းဖုိ႔လား၊ စာေပလုပ္သား အဖဲြ႕က ႀကိဳးပမ္းဖုိ႔လား စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ခဲြခဲြျခားျခားေတာ့ ေမးမထားဘူးကုိးဗ်။ ဘယ္သူ႔  အတြက္လဲ၊ အားလံုးအတြက္ ေျဖရမွာလား "
" အားလံုးအတြက္ ဆုိလုိတာပါ "

" ေနာက္ၿပီး ကုိ၀င္းၿငိမ္း ရဲ႕ စာေပမွတ္ေက်ာက္က "ေခတ္စနစ္နဲ႔ ကုိက္ညီရမယ္" ဆုိတာ ျဖစ္ပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စာေပမွတ္ေက်ာက္ က "အမ်ားျပည္သူအက်ိဳးနဲ႔ ကုိက္ညီရမယ္" ျဖစ္တယ္"
" ေနဦး ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စာေပမွတ္ေက်ာက္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေတာ္ ေတာ္ ၾကက္သီးထ သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးတာက ၈၂ ဇန္န၀ါရီလထုတ္၊ ေသာင္းေျပာင္း မွာ ဆရာက ေခတ္သစ္တစ္ခုကုိ တည္ေထာင္တဲ့ဘက္မွာ အထူးသျဖင့္ ဆုိ႐ွယ္လစ္ေခတ္ကုိ တည္ေထာင္ တဲ့အခါမွာ လုပ္အားတန္ဖုိး ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ရမယ့္အစား ကုိယ့္လုပ္အား၊ ကုိယ့္အရည္အခ်င္းကုိ ယံုၾကည္အားကိုး ဖုိ႔ မတုိက္တြန္းဘဲ စာေပ၀ါဒ လက္ကုိင္ထားသူမ်ား နည္းတူပဲ ေဗဒင္၊ ယၾတာ၊ က်ိန္စာ၊ လက္စားေခ်၀တၳဳ မ်ားကုိ ျပည္သူလူထု တုိးတက္ေရးလမ္းမွ ဆီးႏွင္းျမဴတိမ္ သူရိန္မီးခုိး မိႈင္းတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ ဖြင့္ခ် ႐ႈတ္ခ်သြားရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ႈတ္ခ်တဲ့ ၀တၳဳေတြထဲမွာ သုိင္း၀တၳဳေတြလည္း ပါတယ္ ဆုိလုိ႔ ေမးလုိက္တာပါ။ ထားပါေတာ့ ဆရာ၊ စကားဆက္လုိက္ၾကရေအာင္"

" ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးပမ္းမွာကုိ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ျပည္သူကုိ အက်ိဳးျပဳတဲ့ စာေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ ခ်ီးက်ဴးၿပီး ျပည္သူကုိ အက်ိဳးမျပဳတဲ့ စာေတြကုိ ဖြင့္ခ်တုိက္သြားရမယ္လုိ႔ ခံယူထားပါတယ္။
ကုိ၀င္းၿငိမ္းတုိ႔ မဂၢဇင္း ဘယ္လုိ ႀကိဳးပမ္းရမလဲဆုိတာ အႀကံေပးရရင္ ႐ွည္မယ္ ကုိ၀င္းၿငိမ္းရဲ႕။ အတုိဆံုး အႀကံေပးရရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းအလုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ လက္လဲႊေပးလုိက္ဗ်ာ။ ျပည္သူကုိ အက်ိဳးျပဳ မျပဳေတာ့ မသိဘူး။ မၾကာခင္ ျပဳတ္မွာ ေသခ်ာတယ္"
" ဒါေတာ့ သည္းခံပါ ဆရာရယ္ "
" ကဲ ... ဒါက ရယ္စရာလုိ႔ပဲ သေဘာထားပါဗ်ာ။
အတည္ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းမွာ အသံုးျပဳေနတဲ့ စာမူေတြဟာ ေခတ္စနစ္နဲ႔ ညီတယ္လုိ႔ ယူဆလုိ႔ ထည့္တာ ပဲလားလုိ႔ ဆုိတဲ့ ပထမေမးခြန္းကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာသာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အရင္ေျဖၾကည့္ပါလုိ႔ အႀကံေပး ပါရေစ။

ဒုတိယေမးခြန္းတစ္ခု ေမးခ်င္တာက ခု ... ခင္ဗ်ား ေတြ႕တဲ့ ေမာင္စြမ္းရည္ အပါအ၀င္ေပါ့ေလ။ မင္းသိခၤ၊ ႏြမ္ဂ်ာသုိင္း၊ ၿငိမ္းေက်ာ္၊ နတ္ႏြယ္ အစ႐ွိတဲ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းက ေတြ႕ဆံုေဖာ္ျပေပးခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ ေတြကုိ စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတာဟာ ေခတ္စနစ္နဲ႔ ကုိက္ညီတယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ယူဆလုိ႔ လား ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ။ အဲဒါေလး အရင္ "ႀကိဳးပမ္း" ေျဖၾကည့္ပါဦးဗ်ာ "
" ဆရာ က ေတြ႕ဆံုခန္း လုပ္တဲ့လူကုိ ျပန္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ေနေတာ့ ၀င္းၿငိမ္းက ေမာင္စြမ္းရည္ကုိ ေတြ႕ဆံု ေပးေနရာက ေမာင္စြမ္းရည္က ၀င္းၿငိမ္းကုိ ေတြ႕ဆံုေပးသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာ ေမးခြန္းႏွစ္ခု ေမး သြားတဲ့ အထဲက ပထမေမးခြန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့အတြက္ မေျဖေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ က ေပဖူးလႊာရဲ႕ ေဆာင္းပါး႐ွင္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာတည္းအဖဲြ႕၀င္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္စား ကၽြန္ေတာ္ ေျဖရရင္ တရားမ၀င္ဘူးေပါ့။ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိပါတယ္ ဆရာ၊ တကယ္လုိ႔ ဆရာသာ စာတည္းခ်ဳပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ စာတည္းအဖဲြ႕၀င္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘယ္လုိ ေ႐ြးမလဲ ဆရာ၊ ဆရာေစာေစာက ေျပာ သလုိ ဆရာ့လက္ အပ္လုိက္ပါၿပီတဲ့။ ဒီမဂၢဇင္း ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပတ္လည္ ထြက္စရာ႐ွိမွာ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး လုိ႔ ထင္ ပါတယ္။ ထားပါေတာ့ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္က႑နဲ႔ ပတ္သက္တာပဲ ေျပာၾကရေအာင္။

ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဆံုမိတ္ဆက္ေပးတာဟာ ေခတ္စနစ္နဲ႔ ကုိက္ညီလုိ႔လားလုိ႔ ဆရာက ေမးထားတယ္။ ဆရာ့ စကားနဲပဲ ျပန္ေျပာရရင္ သတုိ႔ေခတ္မုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတာပဲဆရာ။ ေခတ္နဲ႔ ညီတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာ ေပါ့။ စာဖတ္ပရိသတ္ အမ်ားစု စိတ္၀င္စားတဲ့ သူကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေတြ႕ဆံုေပးထားတယ္။ အခု ဆရာ့ကုိ ေတြ႕တာကလည္း စာဖတ္သူေတြ စိတ္၀င္စားမႈ႐ွိလုိ႔ ေတြ႕တာပဲ။ တကယ္လုိ႔ ဆရာသာ စာဖတ္သူ အမ်ားစု စိတ္မ၀င္စားတဲ့သူဆုိရင္ ခုလုိ ကၽြန္ေတာ္ တကူးတက လာေတြ႕စရာ မလုိဘူး ထင္ပါတယ္"
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ"
" ဒါက ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႀကိဳးပမ္းေျဖၾကည့္စမ္းပါ ဆုိလုိ႔ ေျဖၾကည့္တာပါ။ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာ ေျပာရရင္ ဒီေတြ႕ဆံုေပးျခင္းက႑မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဖာ္ျပေပးခ်င္တာက ေတြ႕ဆံုေပးျခင္း ခံရသူရဲ႕ အာေဘာ္ သက္သက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အာေဘာ္ မပါခ်င္ဘူး။ ခု ဆရာက ေမးေနျပန္ေတာ့ မေျဖျပန္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္က လုိသြားမယ္ေလ။ ကဲ ... ဆက္လုိက္ၾကရေအာင္ ဆရာ။
ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ "၀တၳဳ" အနိမ့္ဆံုး တာ၀န္က ဘာျဖစ္ၿပီး အျမင့္ဆံုး တာ၀န္က ဘာျဖစ္သင့္ပါသလဲ ဆရာ"
" ၀တၳဳရဲ႕အနိမ့္ဆံုးတာ၀န္က ေဖ်ာ္ေျဖဖုိ႔ပါပဲ။ အျမင့္ဆံုး တာ၀န္ကေတာ့ ျပည္သူလူထု အမ်ားစုကုိ အမ်ားဆံုး အက်ိဳးျပဳဖုိ႔ပါပဲ။ ၀တၳဳ ထုတ္ေ၀သူကေတာ့ ျပည္သူလူထု အမ်ားစုထဲမွာ သူလည္း ပါခ်င္မွာေပါ့ ေလ"

" ၀တၳဳတုိေလာကမွာ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာေတြက ဦးေဆာင္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လုိ႔ ဆရာ ယူဆပါသလဲ"
" ၀တၳဳေလာကမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြ အထြက္မ်ားေနတယ္လုိ႔သာ ေျပာလုိ႔ရပါမယ္။ ခု ေလာေလာဆယ္ မွာ ဘယ္အမ်ိဳးသမီးမွ ၀တၳဳေလာကကုိ ေ႐ွ႕ေဆာင္မႈ မေပးႏုိင္ေသးပါဘူး။ မလႊမ္းမုိး ႏုိင္ပါ ဘူး။ အရင္ အမ်ိဳးသမီး ၀တၳဳေရးဆရာေတြထက္ အေရအတြက္ေရာ၊ ၀တၳဳေရးသားမႈ အရည္အခ်င္း ပါ သာလြန္လာေပမယ့္ အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြကုိ ေက်ာ္လႊား လႊမ္းမုိးသြားဖုိ႔ အလားအလာ႐ွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေတာ့ မျမင္ေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသားေတြထက္ သာတာေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဥပမာ - ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ထက္ သာၾကတယ္ဗ်။ ဒါထက္ ခင္ဗ်ား ၀တၳဳေရးဖူးရဲ႕လား "
" ဒီက ျပန္ရင္ေတာ့ စာတည္းခ်ဳပ္ကုိ ၀င္ေတြ႕ၿပီး ေျပာျပလုိက္ပါ့မယ္။ ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္ကုိ ၀င္းၿငိမ္းနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးခုိင္းေပးပါလုိ႔။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိခ်ည္း တန္ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ေန တာကုိး"
" ပဋိပုစၦာဗ်ာ ကရဏလုိ႔ ဆုိပါစုိ႔ဗ်ာ။ ေမးသူကုိ ျပန္ေမးျခင္းျဖင့္ ေျဖၿပီးရာက်မလားလုိ႔ပါ"
" ဆရာ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳမေရးဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၀တၳဳဖတ္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္သား မ႐ွိတ႐ွိေလာက္ကတည္းက စဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္ က ဆရာ့လုိ စာေပေ၀ဖန္ေရး လုပ္ႏိုင္တဲ့အဆင့္ မ႐ွိသည့္တုိင္ေအာင္ စာေပအေပၚ သံုးသပ္ ႏုိင္ေလာက္ တဲ့ အထိေတာ့ ႐ွိတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းအေပၚ ဂ႐ုတစုိက္ ဖတ္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရမယ့္ စာေရးဆရာရဲ႕ေရးဟန္၊ ဦးတည္ခ်က္တုိ႔ကုိ မိေအာင္ ဖမ္းရတဲ့ အေလ့အက်င့္ ပုိရ လာပါတယ္။ ဒါဆုိ ဆရာ ေက်နပ္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့ကုိ ဆက္ေမးပါရေစ။

ညီမေလးက အခ်စ္ကုိ ကုိးကြယ္သတဲ့လားကုိ ေ၀ဖန္တုန္းက အခ်စ္၀တၳဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေရးသြား ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္မွာ ဒီေန႔ အခ်စ္၀တၳဳ တခ်ိဳ႕ဟာ အခ်စ္ကုိ ေဖာ္က်ဴးတာထက္ "ရာဂ" ႏုိးႂကြေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ေနတာေတြက မ်ားတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဆရာ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ "
" အခ်စ္၀တၳဳေရးဆရာထဲမွာ ရာဂ ႏုိးႂကြေအာင္ ေရးသူ တစ္ဦးစ၊ ႏွစ္ဦးစပဲ ႐ွိပါတယ္။ ၀ါႏုတဲ့ စာဖတ္ ပရိသတ္ ကုိ ဆဲြေဆာင္ရာမွာ ဒီနည္းဟာ အလြယ္ဆံုးနဲ႔ ေအာက္တန္းအက်ဆံုး နည္းေပကုိးဗ်။
အဲဒီ၀တၳဳမ်ိဳး ေတြကုိ "ညစ္ညမ္း အခ်စ္၀တၳဳ"၊ " ရာဂႏိႈး၀တၳဳ" စသည္ျဖင့္ ေခၚခ်င္သလုိ ေခၚေပေတာ့ဗ်ာ။ "အျပာ၀တၳဳ" လုိ႔ေတာ့ျဖင့္ မေခၚႏုိင္ေလာက္ေသးဘူး ထင္တယ္။ " အျပာႏု၀တၳဳ" လုိ႔ ေခၚရင္လည္း ရမွာပဲဗ်။ ကုိ၀င္းၿငိမ္းအေနနဲ႔ ဒါမ်ိဳးေတြကုိ မႀကိဳက္ဘူးဆုိရင္ သူတုိ႔ကုိ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီး ေဆြးေႏြး ေ၀ဖန္ပါ လားလုိ႔ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္"

" ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ႐ွင္းပါတယ္။ ဒါမ်ိဳး ေရးတဲ့သူမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္က႑မွာ အရင္ကလည္း မပါခဲ့ဘူး။ အခု လည္း မပါဘူး။ ေနာင္လည္း မပါေစရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခု ဆက္ရေအာင္ ဆရာ။ ၀တၳဳသစ္ဆုိတာ ဘာလဲ ဆရာ။ ဆရာ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ ေဆာင္းပါးတစ္ခုမွာ "ငါ" ၀တၳဳ 1st person အေနအထားနဲ႔ ေရးတာကုိ ၀တၳဳသစ္ လုိ႔ ဆုိလုိဟန္႐ွိေၾကာင္း ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သိပၸံေမာင္၀တုိ႔ ေခတ္ကလည္း 1st person နဲ႔ ေရးခဲ့ တာေတြ ႐ွိဖူးတာပဲ မဟုတ္လား။ အခုမွ ဒီပံုစံကုိ ၀တၳဳသစ္ဆုိရင္ ဟုတ္ႏုိင္ပါ့မလား"

" ၀တၳဳသစ္ဆုိတာ အေတြးသစ္၊ အေရးသစ္တဲ့ ၀တၳဳကုိ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဆုိလုိပါတယ္။ 1st person (ေျပာသူနာမ္စား) နဲ႔ ေရးတုိင္းလည္း "အုိင္ - ေနာ္ဗယ္" ၀တၳဳသစ္မေခၚပါဘူး။ သိပၸံေမာင္၀ထက္ ေစာတဲ့ ေခတ္ေတြ ကတည္းက ေျပာသူ နာမ္စားနဲ႔ ေရးခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ဥပမာ-ေ႐ႊဥေဒါင္းက "ကၽြႏ္ုပ္ သည္ တစ္ေန႔သ၌ ... "လုိ႔ အစခ်ီၿပီး ေရးခဲ့တာေတြ ႐ွိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေ႐ွးက ၀တၳဳေတြမွာ အျဖစ္ အပ်က္ (ျဖစ္စဥ္ဇာတ္လမ္း)ကုိ "ငါ"က ေျပာတာ ျဖစ္တယ္။ ခုေခတ္မွာက်ေတာ့ ဇာတ္လမ္း အျဖစ္အပ်က္ ပဓာန မဟုတ္ဘူး။ ေခတ္လူမႈေရးဘ၀နဲ႔ ေခတ္ခံစားမႈ၊ စိတ္အမူအရာကုိ ကုိယ္စားျပဳ ေဖာ္က်ဴးႏုိင္တဲ့ အေရးအဖဲြ႕က ပဓာန ျဖစ္လာတယ္။ အဲသလုိ အေဟာင္းနဲ႔ မတူလုိ႔ အသစ္လုိ႔ ေခၚတာပါပဲ"
" ကဗ်ာဘက္ ဆက္လုိက္ၾကရေအာင္၊ "ကဗ်ာ"ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရကုိ ဆရာ ဘယ္လုိ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိမလဲ"

" ကဗ်ာဆုိတာ ဘာသာစကားရဲ႕ အညြန္႔အဖူး ျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳထဲက ရ႐ွိလာတဲ့ ခံစားမႈတစ္ခုကုိ အေကာင္းဆံုး စိတ္ကူး၊ အေကာင္းဆံုး စကားလံုးေတြနဲ႔ အေကာင္းဆံုးအသံ ေပၚထြက္လာေအာင္ စီစဥ္ေဖာ္က်ဴး ေရးဖဲြ႕ထားတဲ့ စာေပပံုသ႑ာန္တစ္မ်ိဳးကုိ ကဗ်ာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ေ႐ွး ကေတာ့ "ကဗ်ံဗႏၶတီတိက၀ိ" တဲ့။ "က၀ိန္အယံကဗ်ာ"တဲ့။
" ဆရာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စာတစ္ပုဒ္ကုိ ေ၀ဖန္ရာမွာ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ကုိ အဓိက ထား သလား၊ အေရးအသားကုိ အဓိကထားပါသလား "
" အေၾကာင္းအရာအရေရာ၊ အေရးအသားပါ ႏွစ္ခုလံုး အေရးထားပါတယ္။ " ဖန္ျပာခြက္နဲ႔ ေက်ာက္စက္ေရ" လုိ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ အမိန္႔႐ွိတာကုိ သေဘာက်ပါတယ္"

" ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ႏုိ၀င္ဘာလက မႏၱေလးက ထုတ္တဲ့ "စာေပလုပ္သား အင္အားသစ္" မွာ ဆရာက စာတမ္း တစ္ေစာင္ ေရးထားတယ္။ ကဗ်ာကုိ ေလ့လာရင္ အလကၤာေတြကုိ ခဲြခဲြျဖဳတ္ထုတ္ ေလ့လာတဲ့ အလုပ္ ကုိ စြန္႔လႊတ္စျပဳလာၿပီ။ ဒါဟာ ကဗ်ာေလ့လာေရး နည္းမွန္ျဖစ္ဖုိ႔ လႈပ္႐ွားလာတာပဲ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိ ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ ေ၀ဖန္တဲ့ေနရာမွာက်ေတာ့ လံုးခ်င္းေကာက္ၿပီး ေ၀ဖန္တာ ေတြ႕ ရပါတယ္။ ဆရာ့ စာတမ္းနဲ႔ လက္ေတြ႕ ေလ့လာခ်က္ မညီသလုိ ျဖစ္မေနဘူးလား"

" ကၽြန္ေတာ့စာတမ္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေလ့လာခ်က္ မညီသလုိ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္တဲ့အခါ ႐ွိေကာင္း႐ွိပါ လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ခု ခင္ဗ်ား ေျပာတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္စာကုိ ေကာင္းေကာင္းမဖတ္ဘဲ ေျပာတဲ့လူေတြ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္စာကုိ လက္တစ္လံုးျခား လမ္းလဲႊၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ကုိ မ႐ႈဆိတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အုိးမဲ သုတ္ လုိသူေတြ ေျပာတဲ့စကားကုိ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးလုိ႔ ျဖစ္မယ္။ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ေလး ႐ွိခဲ့ လုိ႔ပါ။ ခုကိစၥ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းတဲ့ကိစၥလည္း မဟုတ္၊ မယံုၾကည္ဘဲ ေျပာတာ လည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါကုိ သူတုိ႔ သိပါတယ္။
ဒီကိစၥကုိ ခင္ဗ်ားက နမူနာထုတ္ျပမထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ နမူနာထုတ္ျပရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါ က "ခဲြခဲြျဖဳတ္ထုတ္ ေ၀ဖန္တာတစ္ခု လုပ္ဖူးတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါ ကဗ်ာရသ ေ၀ဖန္ျပတဲ့ ေနရာ မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။

ကဗ်ာ ဆုိတာ ဘာသာစကားရဲ႕ အညြန္႔အဖူး ျဖစ္တယ္ရယ္လုိ႔ ေစာေစာက ေျပာခဲ့ပါေကာလား။ ဘာသာ စကား သံုးႏႈန္း တာ မမွန္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ က်ဳပ္ကေတာ့ ကဗ်ာေကာင္း တစ္ပုဒ္အျဖစ္ မေခၚခ်င္ ဘူးလုိ႔ "ခ်ဲ" ခဲ့တဲ့ကိစၥပါဗ်ာ။

ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလွကုိ ဖဲြ႕ရာမွာ ေ႐ွးစာဆုိမ်ားက "တင့္တယ္ေစမႈ၊ သိၾကားထုသုိ႔"၊ "တင့္တယ္ေစမႈ၊ ပန္းပုထုသုိ႔" ဆုိတာမ်ိဳး ဖဲြ႕ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါကုိ ခုေခတ္ ကဗ်ာ ဆရာ အေက်ာ္ တစ္ဦးက "ပန္းပြတ္ထုသုိ႔"လုိ႔ ေရးစပ္ထားသဗ်။ "ပန္းဆယ္မ်ိဳး" ဆုိတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိပါ တယ္။ "ပန္းပြတ္" က "မထု" ရမူမဟုတ္လား။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ပု႐ြက္ဆိတ္က ဆန္ေစ့ ကုိ " ထမ္းယူေပြ႕လ်က္" လုိ႔ ေရးစပ္ထားသဗ်ာ။ "ထမ္း" တယ္ ဆုိတာက ပခံုးေပၚမွာ၊ "ေပြ႕" တယ္ဆုိတာက ကုိယ့္ေ႐ွ႕ဘက္မွာ။ "ထမ္း" တာနဲ႔ "ေပြ႕"တာ တစ္ၿပိဳင္တည္း လုပ္လုိ႔မရဘူး မဟုတ္လားဗ်ာ။ အဲဒါဘာအလကၤာမွလဲ မဟုတ္ဘူး။

ဘယ္လုိမွလဲ အဓိပၸာယ္ ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္မသြားဘူးဗ်။ ဒါဟာ "မွား" ေရးတာသက္သက္ပဲ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း "ခဲြခဲြျဖဳတ္ထုတ္" ျပခဲ့တဲ့ကိစၥပါ။ အလကၤာ ေ၀ဖန္ေရးေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။ ကဗ်ာ ေတာင္မွ ပီပီသသ မျဖစ္ေသးဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္ ႐ွိပါေသးတယ္။ "အ႐ြယ္ပ်ိဳ"ကဆုိ ေတာ့ "မဆုိစေလာက္၊ မာန္ေစာင္ေျမာက္" ခဲ့တာကုိး။ အားမနာတတ္တဲ့ အ႐ြယ္ကေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ခုထိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာႏုိင္ တာကေတာ့ အဲ့ဒီကိစၥတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ "စာတမ္း"နဲ႔ "ေလ့လာခ်က္"၊ "အေျပာ"နဲ႔ "အလုပ္" တျခားစီ မျဖစ္ခဲ့ဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ။
ေနာက္တစ္ခ်က္ က သူတုိ႔ ဘာေျပာေျပာ ကုိယ္ မွန္တယ္ထင္လုိ႔၊ ယံုၾကည္လုိ႔ ဒီေန႔ထိလည္း "ေနာက္မတြန္႔ဘူး" ဆုိတာကုိလည္း သိေစခ်င္ပါသဗ်ာ"
" ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကုိ ဆရာ လက္ခံပါသလား "
" ဘာကဗ်ာျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းရင္ လက္ခံပါတယ္ "

" ခုတစ္ေလာ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ေရးေနတဲ့ ပံုျပင္ကေလးေတြကုိ ဆရာ ဖတ္မိမယ္ ထင္ ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေရးေနတဲ့ ပံုစံဟာ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာပံုစံမွာ အက်ံဳး၀င္သလား၊ ကာရန္မဲ့မွာ သတ္မွတ္ ထားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ႐ွိပါသလား "
" ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ စာအေၾကာင္း ဆရာမင္းသု၀ဏ္ကုိပဲ ေမးဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ခုေနခါမွာ ခင္ဗ်ား တုိ႔ကုိ အႀကံေပးခြင့္ ႐ွိေနတယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့လုိ႔ အခြင့္အေရးယူၿပီး အႀကံေပးပါရေစ။ ဒီကိစၥမ်ိဳးမွာ ဆရာႀကီးေတြကုိပဲ တုိက္႐ုိက္ခ်ဥ္းကပ္ ေမးဖုိ႔ မေကာင္းပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ရဲ႕ အေျဖစကားကုိ ၾကားခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာတပည့္၊ စာတပည့္ေတြပါဗ်ာ။

ခင္ဗ်ား ေမးလာလုိ႔မွေတာ့ က်ဳပ္က ေျဖလုိက္ရဦးမယ္။ ကဗ်ာ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ဆုိတာ ကာရန္မဲ့၊ ကာရန္႐ွိ ဆုိတဲ့ အခ်က္ နဲ႔ သာ ဆံုးျဖတ္လုိ႔ မရဘူး မဟုတ္လား။ ကဗ်ာ စိတ္ကူးေကာင္း၊ မေကာင္းနဲ႔ ကဗ်ာ စိတ္ကူးကုိ ေပၚလြင္ေအာင္ ဖဲြ႕ဆုိေဖာ္က်ဴးႏုိင္မႈ ႐ွိ၊ မ႐ွိ ဆုိတာကုိ အဓိကထား ၾကည့္ရမွာေပါ့။
အမွန္ကေတာ့ ဆရာ ဒီလုိ လုပ္ထားတာေတာ့ ဒီဇာတ္ပံုျပင္ေလးေတြကုိ ကေလးေတြ အျဖတ္၊ အရပ္မွန္ ေအာင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဖတ္ႏုိင္ဖုိ႔ စီစဥ္ေပးတဲ့သေဘာပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။
"ပံုစံ"အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ား ေမးတာကုိ ကြက္ၿပီး ေျဖရမယ္ဆုိရင္ ဆရာ လုပ္ထားတာ "ကဗ်ာပံုစံ"လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖခ်င္ ပါတယ္။ ဆရာ့စာလည္း ကာရန္ မပါေပမယ့္ စကားေျပာသံစဥ္ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ခင္ဗ်ား အသံထုတ္ ဖတ္ၾကည့္ပါ။

ကဗ်ာစည္းကမ္း အတိအက် ဆုိတာကေတာ့ ခုေခတ္မွာ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာနဲ႔ ကာရန္႐ွိ ကဗ်ာ မွာသာမက ဘယ္ကဗ်ာမွ တိက်တဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမီ သေလာက္ ေတြ႕ဖူးတဲ့ တျခားႏုိင္ငံ၊ တျခားဘာသာစကားေတြ၊ ကဗ်ာေတြမွာလည္း ဒီလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ျမန္မာကဗ်ာ ပံုစံမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာသာစကားရဲ႕ သဘာ၀ေၾကာင့္ ကာရန္ အေနအထားကုိ အေျချပဳၿပီး ကဗ်ာပံုစံမ်ား သတ္မွတ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား၊ ပါဠိဘာသာ စကား တုိ႔မွာေတာ့ မၾတာ (မီတာ) အေနအထားကုိ အေျချပဳၿပီး ကဗ်ာပံုစံမ်ားကုိ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာနဲ႔ပဲ သတ္မွတ္ခဲ့၊ သတ္မွတ္ခဲ့ ေခတ္ကဗ်ာ ေတြမွာဆုိရင္ စည္းကမ္း တိက်တင္းက်ပ္မႈ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ေလးခ်ိဳး၊ ေတးထပ္၊ ေဘာလယ္၊ တ်ာခ်င္း၊ ကာခ်င္း ဆုိတာေတြ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ႐ွိသေလာက္ကလည္း မလႊမ္းမုိး ႏုိင္ေတည့ပါဘူး။

ခုေခတ္ ကဗ်ာဆရာေတြ ဒါေတြ မေရးတတ္ၾကေတာ့လုိ႔လားလုိ႔ ေမးစရာ ႐ွိပါတယ္။ သင္ယူ ေလ့က်င့္ လုိက္ ရင္ အလြယ္နဲ႔ ေရးစပ္ႏုိင္ပါတယ္။ စပ္နည္း ေလ့က်င့္ရတာ ရသခံစားဖုိ႔နဲ႔ စိတ္ကူးေကာင္းရဖုိ႔ ေလ့က်င့္ အား ထုတ္ရသေလာက္ အခ်ိန္မယူရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေလးခ်ိဳး ဆုိရင္ ဆရာႀကီး သခင္ ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း ရဲ႕ အသံကုိ မလႊမ္းမုိးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေတးထပ္ဆုိရင္ ဦးပုညတုိ႔၊ လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီး တို႔က လက္ကုန္ႏိႈက္ အသံုး ခ်ခဲ့ၾကၿပီ။

ေနာက္ၿပီး ေခတ္ ရဲ႕ ရင္ခုန္သံကလည္း ေအးေလးၿငိမ့္ေညာင္းတဲ့အသံ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေ႐ွးက ပံုစံေတြ နဲ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ပံုစ့ စည္းကမ္း တိက်တင္းက်ပ္မႈ မ႐ွိေတာ့ရင္ ပံုသ႑ာန္မွာ ဘာကုိ အေျခခံသလဲ။ ေ႐ွး႐ုိးကဗ်ာ အစဲြသန္သန္ နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ကဗ်ာဆရာတခ်ိဳ႕က"အလကၤာသြား"၊ "အခ်ိဳးသြား"နဲ႔ "ေမတၱာစာသြား" တုိ႔ကုိ အေျခခံထားၾကတယ္။ ကာရန္ အစီအစဥ္မွာ အခုန္အေက်ာ္၊ အထပ္အကြန္႔ေတြ သင့္သလုိ အသံုးခ် သြားတယ္။ စာေၾကာင္း အတုိအ႐ွည္၊ စာပုဒ္ အတုိအ႐ွည္ လုိအပ္သလုိ အသံုးခ်သြားတယ္။ လက္ေတြ႕မွာ ျဖစ္လည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေ႐ွး႐ုိးကဗ်ာ အေျခခံနည္းသူမ်ားကေတာ့ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကုိ အသံုး ခ်ေလ့ ႐ွိၾကတယ္။ သူတုိ႔အေနနဲ႔ ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္ႏုိင္နင္းမႈ နည္းေနေသးလုိ႔ စကားေျပာသံစဥ္ရဲ႕ ခြန္အား ကုိ အသံုးမခ်တတ္တဲ့အတြက္ ႀကိဳးစားၾကသေလာက္ ေအာင္ျမင္မႈ မ႐ွိေသးတာကုိ ေတြ႕ရ ပါတယ္။

ဒါ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ ေျပာတာျပပါ။ ဒီကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္၊ ဆရာတာရာတုိ႔ရဲ႕ အျမင္၊ မင္းယုေ၀၊ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြတုိ႔ရဲ႕ အျမင္ေတြကုိလည္း လူငယ္ကဗ်ာသမားေတြ သိခ်င္ၾကမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သိခ်င္တာပဲ။ ကုိ၀င္းၿငိမ္းက လူငယ္ထုကုိ ကုိယ္စားျပဳၿပီး ေမးျမန္းေဆြးေႏြးေပးရင္ သိပ္ ေကာင္းမွာ ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ ျပန္ေမးတာေတြ၊ ေတာင္းဆုိတာေတြ မ်ားသြားျပန္ၿပီ။ ေဆာရီး ပါဗ်ာ"
" ေ၀ဖန္ေရးသမားေတြဟာ မေကာင္းျမင္၀ါဒနဲ႔ ၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြလုိ အေ၀ဖန္ခံရတဲ့ အႏုပညာ႐ွင္ ေတြက ဆုိၾကတယ္။ ဆရာ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "
" တကယ္ေတာ့ ေ၀ဖန္ေရးသမားရဲ႕ တာ၀န္ဟာ ေကာင္းတာကုိလည္း ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းတာ ကုိလည္း မေကာင္းဘူးလုိ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းနဲ႔ ေျပာျပရတာပဲ မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕ ေ၀ဖန္သူ မ်ားက ကုိ့္အားနည္းခ်က္ကုိ ဖံုးကြယ္ခ်င္လုိ႔ ေ၀ဖန္သူကုိ နာမည္နဲ႔ တပ္ေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားတတ္ၾကတယ္။ အက်ိဳး အေၾကာင္းနဲ႔ ျပန္႐ွင္းႏုိင္ရင္ ႐ွင္းေပါ့၊ မ႐ွင္းႏုိင္ရင္ေတာ့ စာဖတ္ပရိသတ္ကလည္း စာတတ္တဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ ပဲဗ်ာ။ ဘယ္သူက ဘယ္လိုဆုိတာ သေဘာေပါက္မွာပါ။ စာဖတ္ပရိသတ္ကုိ ယံုၾကည္ ပါတယ္"

" ဆရာက ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကုိ ညံ့ေၾကာင္း ေ၀ဖန္လုိက္ၿပီး ေနာက္တစ္လမွာ ၀တၳဳကုိ ဖတ္ၿပီး အႏုပညာ အရသာ ခံစားရလြန္းလုိ႔ အိပ္လုိ႔ေတာင္ မေပ်ာ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ စာေရးဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္က ေရးတယ္။ ေ၀ဖန္သူနဲ႔ တျခားအႏုပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္ အျမင္ခ်င္း ဒါေလာက္ ကြာဟမႈ ႐ွိႏုိင္ပါသလား"

" ဒါမ်ိဳးလည္း ႐ွိႏုိင္ပါတယ္။ ျဖစ္လည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေ၀ဖန္သူက ခံစားမႈကုိ အဓိကထားၿပီး ေ၀ဖန္ ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေပသမုိင္း၊ စာေပသေဘာတရား၊ ႏုိင္ငံေရး သေဘာတရား စသည္တုိ႔ကုိ အေျချပဳၿပီး ေ၀ဖန္ေနတာပါ။ စာဖတ္သူ ဆုိတာကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ခံစားမႈကုိ အေျခခံၿပီး ေျပာေလ့ ႐ွိတာ မဟုတ္လား။
ေ၀ဖန္သူကလည္း ေျပာဖုိ႔လုိရင္ ခံစားမႈကုိ ထည့္ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခံစားမႈဆုိတာကေတာ့ ပုဂၢလိက ခံစားမႈ ဓာတ္ခံ ကြာဟမႈ ႐ွိသေလာက္ ခံစားမႈ အနိမ့္အျမင့္ ကြာျခားမႈလည္း ႐ွိႏုိင္ပါတယ္။
ေ၀ဖန္သူခ်င္း မွာလည္း စာေပခံယူခ်က္၊ စာေပခံစားခ်က္ခ်င္း မတူရင္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ တည္းကုိပဲ ေ၀ဖန္ရာ မွာ အျမင္ခ်င္း မတူတတ္ၾကပါဘူး "
" ဒီေန႔ မဂၢဇင္း ေတြမွာ ပါတဲ့ ကဗ်ာေတြအေပၚမွာ ဆရာ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ "

" ဒီေန႔ မဂၢဇင္း ကဗ်ာေတြဟာ ပံုသ႑ာန္ စမ္းသပ္ေနၾကတယ္လုိ႔ ျမင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ကဗ်ာကုိ ဘာသာျပန္ တဲ့အခါ ေမာင္သာႏုိးက တစ္ေၾကာင္းခ်င္း ယွဥ္ၿပီး ျပန္ျပထားပါတယ္။ သူ အဆင္ေျပသလုိ စာလံုးမ်ားကုိ ျဖတ္ေတာက္ထားပါတယ္။ လူငယ္ ကဗ်ာဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ႏုိင္ငံျခားဘာသာျပန္ ကဗ်ာ က စိတ္ကူးပံုကုိ သတိမျပဳ၊ အလကၤာသံုးပံုကုိ သတိမျပဳမိတဲ့ စာေၾကာင္းစီစဥ္ပံုကုိ သြားၿပီး အတုခုိး ေနဟန္ ႐ွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာေတြဟာ ဘာသာျပန္ကဗ်ာနဲ႔ တူေနတာက မ်ားၿပီး ျပတ္ေတာက္ျပတ္ ေတာက္ စိမ္းဆတ္ဆတ္ နဲ႔ ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပေသးဘဲ ႐ွိေနပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မဆုိးပါဘူး။ စိတ္ကူး အားနည္း ေနတယ္။ ခုနက ခင္ဗ်ား ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကိစၥ ေမးတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါၿပီ ေလ။ အဲဒီအတုိင္းပါပဲ "
"ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းတစ္ခုေပါ့ ဆရာ။ ေ၀ဖန္ေရးဆရာနဲ႔ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲဆုိေတာ့ ႀကံဳတုန္းမွာပဲ ေမး ပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းအေပၚ အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ေပးပါဆရာ "
" အားနာပါတယ္ဗ်ာ "

ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းဟာ ခုအခါမွာ အျပင္အဆင္ အမြမ္းအမံဘက္ကဆုိရင္ ထိပ္ဆံုးကပဲလုိ႔ ေက်ာ္ၾကားေနပါ တယ္။ အ႐ုပ္ေတြလည္း လွပါေပရဲ႕ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းထြက္လာတယ္ ဆုိရင္ပဲ တျခားမဂၢဇင္း ေတြလည္း ဘယ္သူၿပိဳင္လုိ႔ လွပါေတာ့ႏုိင္ ဆုိတာလုိ အလွခ်င္း ၿပိဳင္ကုန္ၾကတာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ေ႐ြးလုိ႔ေတာင္ မရေအာင္ တူကုန္ၿပီ။ အဲဒီကုန္က်စရိတ္ေတြရဲ႕ ငါးပံု တစ္ပံုမ်ား စာေရးဆရာေတြအတြက္ စာမူခကုိ အကုန္ ခံရဲ႕လားလုိ႔ သံသယ႐ွိပါတယ္။ စာမူေပၚ ၿပိဳင္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ စာေရးခေတြလည္း အမ်ား ၿပိဳင္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ခုေတာ့ စာမူခဆုိတာ မဂၢဇင္းထဲကုိ ထည့္တဲ့ ေၾကာ္ျငာခနဲ႔တင္ ေက်မွာပါ။ ေၾကာ္ျငာခ က ေတာင္ ပုိျမတ္ဦးမယ္။ သမီး႐ွင္တစ္ေယာက္ ေျပာသလုိ ငါ့သမီးက ႀကီးေလ လွေလပဲေဟ့၊ စာေမးပဲြ ေတြလည္း ႀကီးေလ က်ေလပဲလုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ရမလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။

စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ တီထြင္မႈေတြ ႐ွိတာလည္း ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ။ ဥပမာ-ခုလုိ စာေရးဆရာနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခန္း ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ေပါ့ေလ၊ ေလးစားေလာက္တဲ့ စာေရးဆရာ နည္းေနပါေသး တယ္။ စာမူေတြကလည္း စာေပသေဘာအရ ေလးစားေလာက္တာေတြ သိပ္မပါေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ "အဆင္း" ဘက္က မေလွ်ာ့ခ်င္ေတာင္ "အခ်င္း"ဘက္မွာ တစ္ထစ္ေလာက္ တုိးပါဦးလုိ႔ အႀကံေပး ခ်င္ပါတယ္။ အားေတာ့ နာတယ္ဗ်ာ။ ႀကံဳခဲ့လုိ႔ တစ္ေၾကာင္း၊ အက်ိဳး႐ွိရာ႐ွိေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ မလား လုိ႔ တစ္ေၾကာင္း အခြင့္အေရးယူၿပီး ေျပာလုိက္တာပါ။

မဂၢဇင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စာေရးဆရာႀကီးေတြဆီကုိ စာမူလုက္ေတာင္းရမွာက်ေတာ့ "သန" သြားမွာလုိ၊ သိမ္ငယ္သြားမွာလုိ ျဖစ္ေနၾကၿပီး စာမူေကာင္းေတြ လုိက္မေတာင္းၾကဘူး။ ၀မ္းနည္းစရာ ပဲဗ်ာ။ စာမူတန္ဖုိးအရ ေျပာရရင္ ၿမိဳ႕နယ္မဂၢဇင္းေတြနဲ႔ တကၠသုိလ္မဂၢဇင္းေတြကေတာင္ သာလြန္ ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းက အဲသလုိဘက္ကပါ ဦးေဆာင္ေပးႏုိင္စြမ္း ႐ွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းကုိ ဦးေဆာင္သူေတြက စာတတ္ ေပတတ္ပဲဗ်။ စာေပတန္ဖုိးလည္း သိသူ ေတြပဲဗ်။ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၢဇင္းက ေအာင္ျမင္လာၿပီမုိ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ လုိရာ ဆဲြေဆာင္ ျမႇင့္တင္ႏုိင္ေလာက္ပါၿပီ"

" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ။ မိတ္ေဆြေကာင္းဆုိတာ ေျမွာက္ပင့္ေျပာတာထက္ အားနည္းခ်က္ကုိ ေထာက္ ျပတာဟာ မိတ္ေဆြေကာင္း ပုိၿပီးပီသပါတယ္။ ေပဖူးလႊာရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္က "မေကာင္းေသးလွ်င္ ေကာင္း ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္၊ ေကာင္းလွ်င္ ပုိၿပီးေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားမည္" လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကဆဲပါ။
ဆရာ လည္း ေပဖူးလႊာ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္တုန္းက ႀကံဳဖူးမွာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္က တစ္ႀကိမ္ ထြက္ခဲ့ရာမွာ "ရက္ေရာ" လြန္းအားႀကီးခဲ့လုိ႔ တစ္သိန္းခဲြေလာက္ အ႐ံႈးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ၿပီး ျပဳတ္ခဲ့ရဖူးပါသတဲ့။ စာမူခ ကိစၥ၊ စာမူ ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့ အပုိင္းကုိေတာ့ စာတည္းအဖဲြ႕နဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလုိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႕ဆံုခန္းက႑ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္တာဆုိေတာ့ ေျပာပါရေစ။

ဆရာက "ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ ေလးစားေလာက္တဲ့သူ နည္းပါးေသးတယ္" လုိ႔ ေျပာသြားတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္က႑ရဲ႕ "မူ"ကုိ ေျပာဖုိ႔ လုိလာမယ္။ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္းက႑အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီစဥ္ ရာမွာ ဆရာႀကီးငယ္တုိ႔ကုိ ၀ါစဥ္အလုိက္ မဟုတ္ဘဲ စာတည္းအဖဲြ႕ လုပ္ငန္း အဆင္ေျပသလုိ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာဖတ္ရတာ အဆင္ေျပသလုိေပၚမူတည္ၿပီး ေတြ႕သြားတာပါ။ ခု ေပဖူးလႊာ ထြက္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္း အတြင္းမွာ အမွတ္(၉) ကမွ စၿပီး စာဖတ္သူမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္းကုိ စခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ လူ ငယ္ႀကိဳက္ စာေရးဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးခဲ့သလုိ သူတုိ႔ေခတ္၊ သူတုိ႔အခါက စာေပနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာ္ၾကားေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားနဲ႔လည္း ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။

ဆရာ့အေနနဲ႔ အားမရစရာအျဖစ္ ျမင္ခဲ့သလုိ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ စာတည္းအဖဲြ႕ကလည္း ႀကီးငယ္မဟူ အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ေဆာင္႐ြက္သြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားနည္းခ်က္ကုိ မွတ္သားထားသလုိ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေစတနာကုိလည္း ဆရာ သေဘာေပါက္ ေစခ်င္ပါတယ္။ ေက်းဇူးပဲဆရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္က ေမးစရာ ကုန္ပါၿပီ။ ဆရာ့ဘက္ကသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆက္ေျပာစရာမ်ား႐ွိရင္ ... "
" ဒီေတြ႕ဆံုခန္း အစီအစဥ္ဟာ အလြန္အဖုိးတန္ပါတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳ ပုိမ်ားတဲ့ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ စကား ေတြ ၾကားရရင္ ပုိမ်ားမေကာင္းဘူးလားလုိ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ဘက္က စဥ္းစားၿပီး ေျပာလုိက္ခဲ့တာပါဗ်ာ။ မဂၢဇင္းဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း တစ္မ်ိဳးေပါ့။

ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေျပာရတာ အားမရေသးဘူးဗ်ာ။ ကုိ၀င္းၿငိမ္းရဲ႕ အေဖနဲ႔ ဦးေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြႀကီးေတြလုိ႔ သိထားရလုိ႔ ခင္မင္ၿပီးသားပါ။ ခုလုိ ေတြ႕ရတာလည္း အလြန္ ၀မ္းသာ ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ဆုိေတာ့ ေျပာရဆုိရတာ သိပ္ၿပီး အဟန္႔အတား မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ မစိမ္းေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေနာင္လည္း စာကိစၥ၊ ေပကိစၥေတြမွာ ေတြ႕ၾကရဦးမွာပါ။ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေအာင္ျမင္ပါေစ။ ေပဖူးလႊာလည္း စာေပ အက်ိဳး ဆတက္ထမ္းပုိး တုိးတက္ေဆာင္႐ြက္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၃၁၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္။
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Saturday, January 28, 2012

ေသာ္တာေဆြ ၏ ေငြကိုေလလို သံုးသူ အပိုင္း (၂)

"ဘယ္ႏွယ့္ေတာ္ အခ်ိန္တန္လို႕ ျပန္မေရာက္ေတာ့ ေမာင္တို႕အမူးသမားေတြ ဂါတ္တဲပဲ ေရာက္ေပလား၊ ေဆးရံု ပဲေရာက္ေနပလား ေသပဲေသကုန္ၾကပလားလို႕၊ ဒိက တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူးရွင့္ ဂါတ္ကပဲ လာ ေခၚမလား၊ ေဆးရံုကပဲ အေၾကာင္းၾကားမလား၊ စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္နဲ႔”

”ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာစရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းအရာရာေတြက ရွိခဲ့ဖူးေပ သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္မွာ တရား ခံျဖစ္ေန တတ္သည္။ (၁၉၅၉) ခုႏွစ္တုန္းကလား၊ မိုးကုတ္ျမေမာင္ႏွင့္ စာေရးဆရာေသာ္တာေဆြ ဟိုတယ္တြင္ ရန္ျဖစ္မႈ၊ တရားခံမ်ား အျဖစ္နွင့္ သတင္းစာေတြထဲပင္ ပါခဲ့ေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပါင္းအသင္း တစ္သိုက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အား ”မူးလာ လွ်င္ တရားလိုရွာေရာ ”ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။ ထိုေန႔နံနက္က ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အား ေတာ္ေတာ္ႀကိမ္းပစ္ပါသည္။ ယင္းအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ ေယာက္သည္ အမူးဒီဂရီ က်ေနသည္ ျဖစ္ရာ လူေတြမွာလည္း စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနေပသည္။ အရက္သမားတို႔၏ စြမ္းပကား အနိမ့္ဆံုး အခါျဖစ္၍ ကိုယ့္အလြန္ ကိုယ့္အမွားကို ေခါင္းငံု႔ခံၾက သည္။ အဲသည္တုန္းကမ်ား  ဝမ္းပက္ တူးပက္ ေလာက္မ်ား ထပ္ႏွက္လိုက္ရ အမူးဒီရဂီျပန္တတ္ ၍ အမူးတစ္ပတ္ရစ္ျဖင့္ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေရွ႕ သည္လို ေျပာရပါမည္လား ဟု မိန္းမကို နားသယ္ပါး လယ္ က်င္းပစ္လိုက္ေပမည္။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သနားစဖြယ္ အားေဆးကမဲ့ ေနသည္ျဖစ္၍ ႏွစ္ေယာက္သား အေလွ်ာ့ေပးရကာ ကိုျမေမာင္က…
"ေနာက္ ခင္ဗ်ားေယာက်္ားကို အခ်ိန္မီ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ျပန္ပို႔ပါ့မယ္" ဟု ကတိစကားထား ခဲ့ရ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သူႏွင့္ေသာက္လွ်င္ ဘယ္ေသာအခါမဆို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ပို႔ေလ့ ရွိ၍ ယခုည ကၽြန္ေတာ္က လမ္းထိပ္က ဆင္းသြားပါမည္ဆိုတာကို လက္မခံဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္အေရာက္ လိုက္ပို႔ၿပီး…
"ေဟာဒီမွာ ေဒၚေမ၊ ခင္ဗ်ားေယာက္်ားကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လာပို႔ထားခဲ့ၿပီးဗ်ိဳ႕" ဟု ေအာ္ ၿပီး ကားထြက္ သြား ေတာ့၏။

ေနာက္တစ္ေန႔ညေန ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္းတည္ဘူတာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ေယာက္ဖ လာႀကိဳ ေနေပသည္။
"ငါ့စက္ထဲ စပါးခ်ရင္း လာတာကြ၊ အျပန္မွာ လယ္ထဲခ်ဖို႔ဖြဲတင္ထားတယ္၊ မင္း ငါ့ဖြဲလွည္းနဲ႔ လိုက္မလား၊ ျမင္းလွည္း နဲ႔သြားမလား"

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ၿမိဳ႕မွ သံုးမိုင္သြားရေသးသည္။
"ဟာ…. လမ္းၾကမ္းၾကမ္း၊ ျမင္းရထား သိပ္ေဆာင့္တယ္ဗ်ာ၊ ေနကေအးၿပီပဲ၊ ကိုစံတင္ ဖြဲလွည္း နဲ႔ပဲ လိုက္ခဲ့ ေတာ ့မယ္"
သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မစီးရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ေဂၚကာဘဲလ္အဲယားျဖင့္ ရြာသို႔ ယြန္းခဲ့ သည္။
အိမ္ ေရာက္ေသာ သက္ႀကီးေရာဂါနာတာရွည္ျဖစ္ေသာ အေဖအား ေခတၱေမးစမ္းေျပာဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ခ်ိန္ နီးၿပီျဖစ္ရကား ရြာရွိေသာက္ေဖာ္မ်ားအိမ္သို႔ လစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

ရြာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏အရက္အဝယ္ေတာ္ ကိုေမာင္ခိုသည္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သည္ၾကား၍ အသင့္ေစာင့္ ေနသည္။ သူ႔အား ေငြဆယ္တန္ တစ္ရြက္ ဖ်က္ခနဲ ဆြဲထုတ္ေပးလိုက္သည္။
"တစ္ဆယ္ဖိုး ငါးလံုးႀကီး တစ္ခါတည္း ယူခဲ့ရမွာလား"
"ယူခဲ့ေပါ့ဗ်ာ၊ အရက္မ်ားတာ မွားတာမွတ္လို႔"

က်ဳပ္တို႔ရြာတြင္ အရက္တစ္ဆယ္ဖိုးႀကီး တစ္ခါတည္းဝယ္တဲ့လူ ႏွယ္ႏွယ္ရရမွတ္လို႔။
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္၏ေသာက္အိမ္ ဦးထြန္းစိန္အိမ္သို႔ သြားသည္။ ဦးထြန္းစိန္သည္ ေသာက္ ေသာက္ စားစား ကာလသားႀကီး ျဖစ္သည္။ (ယခုကား ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ၊ သူ႔အေၾကာင္း"လူတစ္ ေယာက္အေၾကာင္း" ဝတၳဳေရးခဲ့ၿပီ)။ သူသည္ အရက္ႏွင့္ျမည္းရန္္ကတ္သီးကတ္သတ္ စားစရာ ေလးမ်ားကို ႀကံဖန္လုပ္တတ္သူ ျဖစ္သည္။
သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အသံၾကားေသာ္ သူ၏မႈန္မႊားေသာ မ်က္စိျဖင့္ နဖူးေပၚ လက္ဝါးအုပ္ၾကည့္ ၍…

"ေဟ့..ဘိုက်င္… မင္းေရာက္လာပလား၊ ငါ့လခြီး… ဒီေန႔ျမည္းစရာေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ မရွိ ဘူးေဟ့၊ ဘိုခို ေခ်ာင္း ထဲက ေကာက္လာတဲ့ ခရုဖင္ခၽြန္ေလးေတြ ျပဳတ္ၿပီး ေခြးေတာက္ရြက္ အုပ္ထားလိုက္တယ္၊ အရက္ေသာက္ အႏွစ္စုတ္ေပါ့ကြာ"
"ဟာ … ဒီထက္ ထူးေထြႏိုင္ဦးမလား ဦးထြန္းစိန္ရ"
"ၾကက္ကေလး ေၾကာ္လိုက္ရေကာင္းဦးမလား"

"ဟာ… မလုပ္နဲ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဆီအဆိမ့္ေတြ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အခ်ဥ္ဘာရွိလဲ"
"မရမ္းသီး ရွိတယ္ေဟ့၊ ဟုတ္ၿပီ အဲဒါ ငါးပိစိမ္းစားေလးနဲ႔ ေလးစိတ္ကြဲေထာင္းလိုက္မယ္"
မၾကာမီ ကိုေမာင္ခို ေရာက္လာသည္ျဖစ္၍ အျမည္းက ခရုဖင္ရွည္၊ ေခြးေတာက္ရြက္ျပဳတ္၊ မရမ္သီး ေလးစိတ္ကြဲ ေထာင္းကေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ဝိုင္းကေလးကို စဥ္းစားၾကည့္ ပါဘိ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ခရုေခါက္ဆြဲေခၚေသာ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ေပၚမွာ ျပည္ႀကီးမွလာေသာ သံဘူးျဖင့္ မီးခိုးန႔ံ သင္းထားသည့္ အရည္ကေလးစပ္စပ္ႏွင့္ ခရုကေလးတစ္ဇြန္းေလာက္ ဆမ္းေပးလိုက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔က ဤခရုမ်ိဳးမဟုတ္။ လက္ေရတစ္ျပင္တည္းဆိုဘိသို႔ ေသာက္ေရတစ္ခြက္တည္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ေရွးရိုးစဥ္လာ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤသို႔ေတာသားမ်ားႏွင့္ ဤသို႔ေတာေဂဟာတြင္ ေတာေသာက္ေသာက္ရင္း ညက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဟိုတယ္ႀကီးမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕သားမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေသာက္ေသာက္ခဲ့ပံုကို ေျပာျပ သည္။
"ေဟ့ မင္းတို႔ ေသာက္တဲ့အရက္က တစ္ပုလင္း ဘယ္ေလာက္လဲကြ"

"ေျခာက္ဆယ့္ငါးက်ပ္"
ကိုေမာင္ခို မ်က္လံုးျပဴးလ်က္…
"ဝက္ေပါက္ကေလး တစ္ေကာင္ဖိုးပါလား"
"ခင္ဗ်ားဝက္ေပါက္က ေပၚလိုက္ရင္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ထြက္လဲ"
"တစ္ဆယ္ ဆယ့္ငါးၾကားေပါ့ကြာ"
"ဟင္ ညက ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားခဲ့တဲ့ ဝက္ကေလးေကာင္လံုးေၾကာ္ဟာ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္က်ပ္ ေပးခဲ့ ရတယ္ ခင္ဗ်"
"ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲ"
"အရွင္ဖမ္းခ်ိန္ရင္ သံုးေလးပိႆာ ရွိေတာ့မေပါ့ဗ်ာ၊ ႏို႔စို႔ ဝက္ကေလးပဲ"

"ဟာ…. မင္းတို႔က အစားတယ္ရက္စက္ၾကပါလားူ..ဟ"
"ဒါက ခင္ဗ်ားကို ဟင္းတစ္မည္တည္း ေျပာေသးတာ၊ ဒိျပင္ အပံုႀကီးရွိေသး"
"ေအး… ထားပါေတာ့ကြာ၊ ကဲ.. မင္းတို႔ အဲဒီတစ္ည တစ္နပ္စာစားၾကေသာက္ၾကတာ ဘယ္ ေလာက္ ကုန္မလဲ"
ကၽြန္ေတာ္လည္း  အတိအက်မသိ၍ ခန္႔မွန္းေျခကို ေျပာလိုက္ရာ ကိုေမာင္ခိုသည္ အလန္႔တၾကား ေအာ္လ်က္…
"ေအာင္မေလးေလး ပထမတန္းစား ႏြားတစ္ရွဥ္းဖိုးေလာက္ ႀကီးပါလားဟ၊ဒီမယ္ ငါ့မွာကြာ၊ ႏြား တစ္ဖက္တည္း ျဖစ္ေနတာ သံုးႏွစ္ရွိၿပီ၊ တစ္ရွဥ္းျပည့္ေအာင္ ျဖည့္မယ္နဲ႔ဟာ မင္းလူ ေခၚခဲ့စမ္း ကြာ ငါ့ႏြားတစ္ေကာင္ ဖိုးေလာက္ ေတာင္းခ်င္လို႔"

"သူ….ဒီရြာ.. ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေရာက္ဖူးသားပဲဗ်"
"ေအး … ဒါျဖင့္ တို႔နဲ႔ ဘာလို႔ မေတြ႕လိုက္ရတံုး"
"အဲဒီတုန္းက ေပါင္းတည္စြယ္ေတာ္ရက္ႀကီး၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတာင္ မေတြ႕လိုက္ရဘူး၊ မဟုတ္လား ညႀကီးမင္းႀကီး ျပန္သြားရတာ၊ အျဖစ္က.. .ဒီလို" ဟု ဆိုၿပီး ကိုျမေမာင္အေၾကာင္း ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပ လိုက္ရေသးသည္။

(၁၉၆၂)ခုႏွစ္၊ ေတာ္သလင္းလဆန္း (၁၃) ရက္၊ ႏွစ္စဥ္ေပါင္းတည္စြယ္ေတာ္ လွည့္ပြဲရက္၊ နံနက္ ၉း၀၀ နာရီခန္႔။ ကိုျမေမာင္ႏွင့္ အေပါင္းပါေတြကားႏွစ္စီၤးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ လာၾကၿပီး သူတို႔အားလံုး ပစ္ကတ္တစ္ပတ္ရစ္ ေတြျဖင့္…
"ကိုေဆြ လာလာ၊ ဘာအလုပ္ရွိရွိထားခဲ့၊ အဝတ္ေတာင္ လဲမေနနဲ႔ ၾကာတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ကို ေပါင္းတည္ စြယ္ေတာ္လွည့္ပြဲ လိုက္ပို႔"
သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကားေပၚတက္ခဲ့၍ ေန႔လယ္သံုးနာရီေလာက္ ေပါင္းတည္ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္ခဲ့ ၾကသည္။

စြယ္ေတာ္လွည့္ပြဲကို ၾကည့္ရႈၿပီးေနာက္ လူႏွစ္စုခြဲၾကသည္။ တစ္စုက ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ဘုရားလူႀကီး ဦးကိုကိုႀကီး သား ကိုဝင္းလႈိင္ဆီမွာ တည္းၾကမည္။ ကိုျမေမာင္ႏွင့္ကိုတင္ေမာင္ ညီအစ္ကိုက ကၽြႏ္ေတာ့္ရြာ ကၽြန္ေတာ့္ ေဂဟာ သို႔ ေရာက္ဖူးေအာင္ လိုက္ၾကမည္။ သို႔ျဖင့္ ညေန ၆ နာရီ ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ ေရာက္ၾက သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ လွည္းလမ္းမေပါက္ေသး၍ ကိုျမေမာင္၏ မာစီးဒီးကားႀကီး တာလမ္း ေဘးရွိ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးအိမ္တြင္ ထားခဲ့ၿပီး ရြာထဲ ဖိနပ္ခၽြတ္၍ ဝင္ခဲ့ၾကရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၿမိဳ႕ေပၚမွ ဘာမွ်စားစရာမ်ား ဝယ္မလာခဲ့ၾကေပ။ အိမ္ရွိၾကက္ကို ကာလသား ခ်က္စားၾကမည္ဟု ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိခဲ့ရာ အဆင္သင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ေတာ္သလင္း တြင္းေအာင္း ၾကြက္သားႀကီး ေတြ ဆီျပန္ခ်က္ထားသည္ႏွင့္ ႀကံဳေလသည္။ သို႔ျဖင့္ အစားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖို႔ ေတာဟင္း ေတာခ်က္ခံတြင္းအေျပာင္းအလဲ အဆင္ေျပ သြားေလသည္။

သို႔ေသာ္ ညအိပ္ေသာအခါ ကိုျမေအာင္အတြက္ အခက္ေတြ႕ေလၿပီ။ သူသည္ရန္ကုန္မွာ စထရင္း ဟိ္ုတယ္ တြင္ ေလေအးစက္ႏွင့္ အခန္းမွာ ေနသည္။ မႏၱေလးရွိ္ သူ႔တိုက္မွာလည္း သူ႔အခန္းတြင္ ေလေအးစက္ႏွင့္ ျဖစ္၏။ သူေနေသာ အခန္းေတြမွာ ျခင္ယင္မွ် မဝင္ႏိုင္သည္ ျဖစ္၍ အိပ္ရာတြင္ ျခင္ေထာင္မရွိေပ။
ယခု ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကား သြပ္မိုးပ်ဥ္ေထာင္။ ေတာရြာဓေလ့ ညအခ်ိန္မွာ တံခါးေတြ အလံု ပိတ္ရသည္။ အခါရာသီ ကလည္း ေတာ္သလင္းေန ပုဇြန္ေသ။ ျခင္ေတြကလည္း တဝီးဝီး၊ ျခင္ေထာင္ကလည္း ရြာရက္ ဇာဖ်င္ၾကမ္းႀကီး။ ကိုျမေမာင္အဖို႔ လွလွႀကီး ဒုကၡေတြ႕ေလၿပီ။ သူသည္ အားနာၿပီး အေတာ္ၾကာ ေအာင့္အည္း ေနေသး၏။ ေနာက္ဆံုး၌ မတတ္သာၿပီ။

"ကိုေဆြ.. ခုည ျပန္စို႔ဗ်ာ" ဟု စတင္ေျပာေတာ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ခ်င္ေနေပသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ၉ နာရီေလာက္ႀကီး ရြာမွ ထြက္ခဲ့ၾက၍ ညတြင္းခ်င္း ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့၏။
"ငါ့လခြီး…. ဒါျဖင့္ မင့္လူက တယ္ၿပီးေနရာေရြးတဲ့လူပါလားဟ"
ကၽြန္ေတာ့္ စကားအဆံုး ၌ ဦးထြန္းစိန္က မွတ္ခ်က္ခ်၍ ကၽြန္ေတာ္က"ေနရာတင္မဟုတ္ဘူး၊ အစားအေသာက ္လဲ သိပ္ေရြးတယ္၊ ဝီစကီလဲ ထိပ္တန္းမွ ေသာက္လို႔ျဖစ္တယ္"
"ဝီစကီ ဆိ္ုတာ ဘာလဲဟ ရန္ကုန္ တို႔လာတုန္းက ဟိုတယ္မွာ မင္းတို႔ကို တိုက္တဲ့ဟာမ်ိဳးလား"
"မဟုန္ဘူး၊ အဲဒါက ရမ္၊ ဝီစကီက ရမ္ထက္ ေလးငါးဆ အဖိုးတန္တယ္"

"ဟာ.. ဒါျဖင့္ သိပ္ေကာင္းလို႔ေပါ့"
"ဒါေပမယ့္… ဦးထြန္းစိန္တို႔ေတာ့ ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ရမ္ေတာင္မႀကိဳက္တာပဲ"
ကိုျမေမာင္အေၾကာင္းေရးရင္း သူတို႔အေၾကာင္းလည္း ေျပာရဦးမည္။ တစ္ႀကိမ္ေသာအခါ၌ ဦးထြန္းစိန္ႏွင့္ ကိုေမာင္ခုိ သည္ အသြားအျပန္စရိတ္ခံပါမည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္၏ပင့္ဖိတ္ခ်က္ျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ လာၾကသည္။ ပထမ သူတို႔အာသီသ ထားၾကေသာ ဘုရားေတြအစံု လိုက္ ပို႔ၿပီးေနာက္ ညေနေစာင္းမွာ (ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္စားက်က္) တာဝွာဟုိတယ္သို႔ ေခၚခဲ့သည္။

ျမည္းစရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာၿပီး ရမ္ပုလင္းတစ္လံုးေထာင္၍ ထိုစဥ္က ဟိုတယ္ထံုးစံ အတိုင္း ဘြိဳင္တစ္ေယာက္ ကို အနားထားၿပီး ျပဳစုေစသည္။ ဘိြဳင္က လိုသမွ် ယူေပးရသည္။ အရက္ငွဲ႔ေပးရသည္။ ေရခဲ ေဆာ္ဒါ ထည့္ေပးရသည္။
စီးကရက္ ထုုတ္လိုက္လွ်င္ မီးျခစ္ၿပီး ညိေပးရသည္။ ဒါေတြကို ျပခ်င္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔အား ဟိုတယ္ေခၚလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ဘိြဳင္ထည့္ေပးသည့္အတုိင္း အရက္သံုးခြက္စီ ေလာက္ ေသာက္ၿပီးေနာက္ ဦးထြန္းစိန္က စတင္၍ "ငါ့လခြီး… မင့္ဟာႀကီးေသာက္ရတာက ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ရသလို ပါပဲလားဟ"
ကိုေမာင္ခိုက…. "ေအးကြာ… ဟုတ္တယ္၊ ဟာဒီ အျဖဴေရနဲ႔ ေရခဲမပါဘဲ အနီခ်ည္း မေသာက္ရ ဘူးလား"

ကၽြန္ေတာ္ရယ္မိ၍…
"ဟာ… ေသာက္ရပါတယ္၊ ေဟ့.. ဘြဳိင္ ရမ္ခ်ည္းနိဝမ္းပက္စ္စီေလာက္ ထည့္ေပးလိုက္စမ္းပါ ကြာ"
သူတို႔သည္ သည္အတိုင္း ေမာ့ခ်လိုက္ၾကၿပီးမွ မ်က္ႏွာမရႈံ႕ဘဲ…"အင္း.. ဒီလိုဆို ေတာ္ေတာ္ရွိ ေသး၊ ဒါေပမယ့္ တို႔ဆီက ခ်က္အရက္ေလာက္ မႀကိဳက္ေပါင္ကြာ၊ ဒီဆိုင္မွာက ခ်က္အရက္ မေရာင္းဘူးလား"
"ခ်က္အရက္နဲ႔ တူတာေတာ့ရွိတယ္၊ ေသာက္ၾကည့္ၾကေပါ့" ဟုဆိုၿပီး ဘြဳိင္အား ဂ်င္ဝမ္းပက္စီ ယူခိုင္း လိုက္သည္။
သူတို႔သည္ ဂ်င္ကို ေသာက္ၿပီးေနာက္ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကျပန္သည္။

"အဝင္ေတာ့ ေတာ္သားေဟ့၊ ရင္ထဲ ပူဆင္းသြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရေမႊးေစာ္ႀကီး နံတယ္ကြာ၊ အရက္နဲ မတူဘူး၊ အဲဒါ ခု.. တို႔ေသာက္တဲ့တစ္ခြက္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ"
"ႏွစ္က်ပ္ခြဲ.. ဒရိုင္းေဂၚဒြင္ဂ်င္"
ဦးထြန္းစိန္သည္ ရင္ဘတ္ထု၍…
"ဟာ.. ငါ့လခြီးတဲ့၊ တစ္ပုလင္းေလာက္ ဝယ္သြားမလာေအာက္ေမ့တယ္"
ကိုေမာင္ခိုက..
"ရြာက ညီပု ထန္းလ်က္အရက္ မီးေတာက္ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ေသာက္ေတာ့မွာေပါ့ဗ်"
ဦးထြန္းစိန္က…
"ေအးေလကြယ္.. ဒါက ညီပုအရက္ေလာက္ေတာ့လာသား၊ ေဈးခ်င္းတူမလားလို႔ ေမးၾကည့္ တာ"
"ဟင္.. သူတို႔ဆီက ဘာမွမဟုတ္လဲ ဟိုတယ္မွာဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ေဈးေတြ ႀကီးေနတာေပါ့ဗ်ာ"

ဟု ကိုေမာင္ခိုက ေနာက္ဆံုးမွတ္ခ်က္ခ်လိုက္၏။
မွန္ပါသည္။ ခ်က္အရက္ေသာက္ေနသူမ်ားသည္ ခ်က္အရက္ကလႊဲလွ်င္ သူတို႔ပါးစပ္ ဘာမွ မတိုးေတာ့ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ တစ္ပတ္မွ် ရြာတြင္ေနၿပီး ရန္ကုန္သို႔ျပန္ခဲ့၏။ ေနအိမ္သို႔ ညေန ၄ နာရီေလာက္ေရာက္၍ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ လွည္းတန္းေဈးက ေဈးဝယ္ အျပန္ ကမာရြက္ ဂါတ္အနီးရွိ တယ္လီဖုန္းမွ စထရင္းဟိုတယ္သို႔ ကိုျမေမာင္ ရွိ မရွိ ဖုန္းဆက္ ေမးၾကည့္၏။

ကိုျမေမာင္သည္ မႏၱေလးႏွင့္ ရန္ကုန္ကို သြားခ်င္တဲ့အခ်ိန္သြား၊ ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ျပန္၊ ကူးဂလန္ခတ္ေနသူ ျဖစ္၏။ မႏၱေလး ဒါးတန္းေရခဲစက္ႏွင့္ ဘိလပ္ရည္စက္မွာ သူတို႔ဟာျဖစ္ ၏။ ရန္ကုန္ေျခာက္မိုင္ခြဲတြင္ သူတိုက္တစ္လံုးရွိ၏။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြငွားလွ်င္ တစ္လ ၁၅၀၀ က်ပ္ရ၏။ သို႔ေသာ္ သူငွားလို မွငွား၏။ အိမ္က အားေနေသာ္လည္း ဒရဝမ္ ႏွင့္မာလီ သာ ထား၍ သူက ထုိိအိမ္၌ ေနေလ့မရွိ။ စထရင္း ဟိုတယ္ မွာသာ တစ္ေန႔ ၆၀ ေက်ာ္(အစားမပါ) ေပး၍ ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စတင္သိေသာအခ်န္မွာ မိန္းမရွိ၊ လူပ်ိဳႀကီး လိုေန၏။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မင္းလူ ၏ အမ်ားႏွင္႔ မသက္ဆိုင္ေသာသူ, အပိုင္း (၁ဝ)

ေဒၚေငြဇံက ဦးဝင္းေမာင္ကို အလြန္အေရးေပးသည္။ အရင္က ေဈးလာဝယ္ရင္း အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္း ရွာ စကားေျပာရံုသာျဖစ္၏။ ဒါကို ေဒၚေငြဇံက
''ေမာင္ဝင္းေမာင္ပါလား၊ လာေလကြယ္၊ လက္ဖက္စားပါဦး ၊ ေရေႏြးာကမ္းေသာက္ပါဦးေလ''
ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚကို ဖိတ္ေခၚတတ္သည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကလည္း
''ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အားမနာေတာ့ဘူးေနာ္''
ဟု ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုေျပာရင္း ဧည့္ခန္းမွာ တက္ထိိုင္တက္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ နာရီဝက္ တစ္နာရီ ၾကာေအာင္ စကားေတြ ေျပာေနတတ္၏။ ထိုအခါမ်ိဳးမွာ ေဒၚေငြဇံကလည္း ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ဧည့္ခံေလရွိၿပီး။

''ျမလြင္ေရ နင့္အစ္ကိုႀကီးကို လက္ဖက္ကေလး သုပ္ေပးပါဦ၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ယူခဲ့ပါဦး''
ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္တတ္သည္။ တစ္ခါတေလ..
''ဆိုင္ကို ငါၾကည့္ထားမယ္၊ ေမာင္ဝင္းေမာင္နဲ႔ စကားေျပာလိုက္ဦး''
ဟု ေပၚတင္ႀကီး ခြင္ဆင္တတ္သည္။
ဒါကို ျမလြင္က မႀကိဳက္။ သူ႔အေမရဲ႕ အႀကံအစည္ကိုလည္း ရိပ္မိသည္။ ခုလိုဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက အိမ္ဦး ခန္းမွာ အခန္႔သားေရာက္ေနတာကိုလည္း ရွက္သည္။ အရပ္ထဲက လူေတြက ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ပိုက္ဆံရွိ တဲ့ မုဆိုးဖိုႀကီးကို ခ်ဴစားျမဴစားေနတယ္လို႔ ထက္ၾကမွာေပါ့။

''အဲဒီလူႀကီးကို သိပ္အေရာမဝင္စမ္္းပါနဲ႔ အေမရယ္''
''အို…. သူက ကိုယ့္ကိုခင္မင္ရွာလို႔ တကူတက လာတာပဲလာ''
''သူမ်ားေတြ တစ္မ်ိဳးထင္ေနဦးမယ္''
''ဘယ္သူက ဘာထင္ထင္ ဂရုုစိုက္စရာလား၊ ေမာင္ဝင္းေမာင္လို ဧည့္သည္မ်ိဳး တို႔အိမ္လာတာ ဂုဏ္ယူဖို႔ ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္''

ဟုဆိုသည္။ မၾကာခဏဆိုသလိုလည္း စကားမစပ္လုပ္၍ ''ညည္းလည္း အရြယ္ရွိတုန္း အားကိုးရာေလး ဘာေလး ရွာထားဦးေနာ္ ငါက အသက္ေထာက္လာၿပီး ညည္းကို ေရရွည္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မလြယ္ဘူး၊ ေအးတစ္ခုရွိတယ္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ကမွီရတဲ့ လူကို စဥ္းစားၾကားလား'' ဟု ဆြယ္ ေျပာေျပာတတ္၏။
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကေတာ့ ေဒၚေငြဇံအားကိုးႏွင့္ အိမ္ကိုမၾကာခဏ ဝင္ထြက္ေနေတာ့သည္။ ႀကံဳတဲ့အခါတိုင္း လည္း လက္ေဆာင္ေတြယူလာတတ္သည္။ ေဒၚေငြဇံႏွင့္ ျမလြင္တို႔အတြက္ ထဘီမ်ား၊ အက်ၤီမ်ား၊ သဲသဲ ခ်စ္အတြက္ ဂါဝန္ကေလးမ်ား ကစားစရာမ်ား၊ မုန္႕မ်ား။

ထိုလက္ေဆာင္မ်ားကို ျမလြင္က မလိုခ်င္၊ ေဒၚေငြဇံက လက္ခံထားတာဆိုေတာ့လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ သို႔ရာတြင္ ျမလြင္က လံုးဝဝတ္ဆင္ျခင္းမရွိ။
သဲသဲခ်စ္ကေတာ့ ဘာမွမသိ။ ကစားစရာေလးေတြ၊ မုန္႔ေတြရေသာေၾကာင့္ သေဘာက်ေနသည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကိုလည္း 'ဘဘ'ဟု ေခၚၿပီး တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံသည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက သဲသဲခ်စ္ကို ေမြးစားလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဆိုေသာ စကားကိုေတာင္ ေျပာလာၿပီ။

သူက ေပါင္းတတ္သင္းတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ဦးကိုလည္း စည္းရံုးထား၏။ ပုဆိုးေလး၊ စပို႔ရွပ္ေလး ဝယ္ေပးလို္က္၊ လက္ဖက္ရည္ဝယ္တိုက္လိုက္၊ မုန္႔ဟင္းခါး ဝယ္ေကၽြးလိုက္နဲ႔ေပါ့။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေဒၚေငြဇံတို႔ စကားေျပာေနတုန္း ခ်စ္ဦးေရာက္လာသည္။
''ေဟ့ေကာင္ ခ်စ္ရူး၊ ဘယ္ကျပန္လာတာလဲကြ''
ဟု ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက ႏႈတ္ဆက္သည္။
''ဘိ္ယိယက္ခံုက ျပန္လာတာဗ်''

''အမယ္၊ မင္းက ဘိလိယက္လည္း ထိုးသလား၊ ပေတးလွျမင့္နဲ႔ မင္းနဲ႔ ဘယ္သူက လက္ရည္သာသလဲကြ၊ သူကေတာ့ အေရွ႕ေတာင္ အာရွခ်န္ပီယံ ေက်ာ္ဦးဟာအရင္က သူသင္ေပးလိုက္တာလို႔ ၾကြားေနပါလား''
''ဟာဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က သြားၾကည့္ရံုၾကည့္တာပါ။ ဘိလိယက္ိထုိးတာေတာ့ ဝါသနာမပါပါဘူး၊ ဘယ္ႏွယ့္ ဗ်ာ ေဘာလံုးကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး လွိမ့္သြင္းလိုက္ရင္ၿပီးတဲ့ဟာကို အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီး တုတ္နဲ႔ ထုိးေနၾကတာပဲဗ်''
''ဟား… ဟား… ဟား မင္းကေတာ့ ေျပာေရာ့မယ္''
ခ်စ္ဦးသည္ သူ႔တဲကေလးဘက္ ေလွ်က္သြားေတာ့မည္ျပဳၿပီးမွ ေလွကားရင္းမွာ ခၽြတ္ထားူေသာ ဦးဝင္းေမာင္ ႀကီး၏ ဖိနပ္ကို ျမင္သြား၏။

''ဟာ.. ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး ဖိနပ္က ေအာကတၱိပါပဲ၊ တယ္ေကာင္းပါလား''
''မင္းႀကိဳက္လို႔လား၊ ေနာက္တစ္ခါလာရင္ ဝယ္လာခဲ့ေပးမယ္၊ ဖိနပ္အတိုင္းသာေပးလိုက္''
ကၽြန္ေတာ္က ရႊံ႕ထဲသဲထဲ သြားေနတာ ဖိနပ္အသစ္ဆိုရင္ ႏွေျမာစရာႀကီး''
''ဟဲ့.. အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ၊ ဧည့္သည္ဖိနပ္ကို ေတာင္းရသလား''
ေဒၚေငြဇံက ဝင္ဟန္႔သည္။

''ကၽြန္ေတာ္က ဖိနပ္အေဟာင္းေလးပဲ ေတာင္းတာပါဗ်''
ခ်စ္ဦး၏ တုန္႔ျပန္စကားက အဓိပၸာယ္က်ယ္ဝန္းသည္။ ေဒၚေငြဇံက…
''ဘာေျပာတယ္''
ဟု ေဟာက္လိုက္စဥ္မွာ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက ဝင္၍
''ရပါတယ္၊ ရပါတယ္ မင္းလိုခ်င္ယူလိုက္ေလ''
ဟု ေျပာသျဖင့္ ခ်စ္ဦးလည္း သူ႔ ရာဘာဖိနပ္ၿမီးတိုကို ခၽြတ္ထားခဲ့ၿပီး ကတၱီပါဖိနပ္ကို စြပ္ၿပီး ထြက္သြားေလ ၏။
ခ်စ္ဦးအေနျဖင့္  ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးအေပၚမွာ မတင္မက် သေဘာထားရွိေန၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးသည္ ေစတနာေကာင္းသည္။ သူ႔အေပၚ လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာရွိသည္။ စိတ္ရင္းေကာင္းပံုလည္း ရသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ခင္မင္မိ၏။

တဖက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး တစ္ေယာက္သူ႔တို႔အိမ္ကို လာလာေနတာ ေသြးရိုးသားရိုးမ ဟုတ္။ ျမလြင္ကို လာရွိတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု လူေတြကေျပာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကဆိ္ုလွ်င္ ''ကိုယ့္အေဖ အရြယ္ႀကီးကို ေယာက္ဖေတာ္ရမွာ မင္းမရွက္ဘူးလား'' ဟု စေနာက္ၾကသည္။ ကိုဘိုေလးကလည္း ''မင္း က ငါေျပာတာမွ လက္မခံပဲကြ'' ဟု ေျပာေသးသည္။
ခ်စ္ဦးသေဘာကေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးသည္ နည္းနည္းေပါေတာေတာႏိုင္ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံလည္းရွိ၊ သေဘာလည္း ေကာင္းသူျဖစ္သျဖင့္ ျမလြင္ကသာလက္ခံမယ္ဆိုလွ်င္ သူ႕အေနျဖင့္ မေက်နပ္ျဖစ္စရာ မရွိ။

သို႔ရာတြင္ ျမလြင္ႏွင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးတို႔ ယူၾကမည္ဆိုလွ်င္ သဲသဲခ်စ္ကိုပါ ေပးလိုက္ရမယ္ဆိုေသာ အခ်က္ ကိုေတာ့ သူလံုးဝ လက္မခံႏိုင္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက သဲသဲခ်စ္ကို ေမြးစားရေကာင္းမလား၊ စဥ္း စားေနသေယာင္ေယာင္သတင္း ၾကားရေသာအခါ သူမခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္
''ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက အိမ္ကို ဘာေၾကာင့္ ခဏခဏ လာရတာလဲ''
ဟု ျမလြင္ကို မေက်မနပ္ ေမးသည္။ ျမလြင္ကေတာ့ ေျဖေျပာေျပာ၏။
''ေၾသာ္… ခင္လို႔ မင္လို႔ေပါ့ ေမာင္ေလးရယ္''
''ခင္စရာအိမ္ ဒီေလာက္ရွားသလားဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အိမ္မွ ေရြးၿပီး ခင္ရသလား၊ ၿပီးေတာ့ အေဒၚႀကီးမ လည္း သူလာရင္ သြားကိုျဖဲေနတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလာတာက်ေတာ့ အိမ္ရႈ႔ပ္သေလး ဘာေလးနဲ႔ သူက မမကို လာရွိတ္ေနတာဗ်။ သိရဲ႕လား''
''ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူးဟယ္''

''ဘာလို႔ မဟုတ္ရမွာလဲ လူတိုင္းေျပာေနတာ၊ ဒီမွာ .. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာမတူဘူးေနာ္၊ မမက ငယ္ ငယ္ေလးရွိေသးတာ၊ အခုမွ အစိတ္ပဲရွိေသးတယ္၊ သူက ငါးဆယ္ေလာက္ရွိၿပီ''
ျမလြင္ အေနျဖင့္ သူလည္းသေဘာမက်ေၾကာင္း ေျပာလို႔မျဖစ္၊ ခ်စ္ဦးက ယံုရတာမဟုတ္၊ ေတာ္ၾကာ ဦးဝင္း ေမာင္ႀကီးကို တစ္ခုခုသြားလုပ္လိုက္လွ်င္ မ်က္ႏွာပူစရာျဖစ္လိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖးေဖးမမ လုပ္ေနရ၏။ ခ်စ္ဦးက ဆက္ေျပာသည္။
''အသက္ခ်င္းက ႏွစ္ဆေတာင္ ကြာတယ္ဆိုေတာ့ မမစဥ္းစားၾကည့္ အခုမမအသက္က အစိတ္မွာ သူကငါးဆယ္၊ မမအသက္သံုးဆယ္ဆိုရင္ သူက ေျခာက္ဆယ္၊ မမသံုးဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ ခုႏွစ္ဆယ္၊ မမလည္း အသက္ေလးဆယ္ရွိေရာ သူက အသက္ရွစ္ဆယ္အရြယ္ အဘိုးအိုႀကီးျဖစ္ေနမွေပါ့''

ခ်စ္ဦးက အသက္ခ်င္း ႏွစ္ဆယ္ငါႏွစ္ ကြာတယ္ဆိုေသာ အခ်က္ကို အေျခမခံဘဲ ႏွစ္ဆကြာတယ္ဆိုတာကို မူတည္ၿပီး တြက္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ အျဖက မွားေသာ္လည္း သီအိုရီသေဘာအရဆိုလွ်င္ေတာ့ တြက္နည္း မွန္သည္ဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္သည္။
ဒါမ်ိဳးကို သာမန္လူတို႔ မေတြးေခၚႏိုင္။ ခ်စ္ဦးတို႔လိုလူမ်ိဳးႏွင့္ ဦးေႏွာက္အလြန္းေကာင္းေသာ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ တို႔သာ စဥ္းစားႏိုင္ေသာ ပုစာၦမ်ိဳးျဖစ္၏။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ရူးျခင္းႏွင့္ထူျခင္းသည္ သိပ္မကြာ ျခားလွပါ။
ျမလြင္ကေတာ့ ၿပံဳးရံုသာ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး။

''မမကို စိတ္ခ်စမ္းပါ ေမာင္ေလးရယ္၊ မမ တစ္သက္မွာ အစ္ကိုခ်စ္မွဴးကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္မကူးဘူး လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။ မမစိတ္ထဲမွာေတာ့ အစ္ကိုခ်စ္မွဴးဟာ မမတို႔နဲ႔ အတူခုထိ ရွိေနတယ္လို႔ ထင္ေန တုန္းပဲ ေက်နပ္ၿပီလား''
''ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီအတိုင္းပဲ ထင္ေနတာပါပဲဗ်''
ဟု ခ်စ္ဦးက ေက်နပ္သြားေသာ ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာ၏။

ေဒၚေငြဇံ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာရက္သည္ တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး သူတို႔ အိမ္ကို လာလည္ေသာရက္ေတြ စိပ္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ေဒၚေငြဇံကလည္း အျမဲတမ္း 'ဝဲလ္ကမ္း' လုပ္ရံုတြင္သာမက ထမင္းေတြ ဘာေတြေတာင္ ဖိတ္ေကၽြးလိုက္ ေသးသည္။ ျမလြင္ဟင္းခ်က္ေကာင္းေၾကာင္း သိေစခ်င္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဒီလိုအရြယ္ႀကီးေတြက ဟင္းေကာင္းေကာင္းႀကိဳက္တတ္သည္။

ျမလြင္ကလည္း ဒီအကြက္ဆင္ေနတာသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးစိတ္ကုန္သြားေအာင္ ဆိုၿပီး ဟင္းေတြကို အဆီအေငၚမတည့္ စပ္ဟပ္လိုက္တာမ်ိဳး၊ ငန္ကၽြတ္ေနေအာင္၊ ခါးတူးေနေအာင္ စပ္လန္ေန ေအာင္ ခ်က္လိုက္တာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ပါ။ သူ႔ပင္ကိုယ္စိတ္ဓာတ္ကိုက ဒီလိုပညာျပတာမ်ိဳး ဝါသနာမပါ။ ဘယ္သူအေပၚပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာထားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟင္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ခ်က္ ေကၽြးသည္။
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကလည္း ျမလြင္လက္ရာကို အလြန္သေဘာက်သည္။ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေလာကြက္ ျပဳျခင္းမဟုတ္။ တကယ္ကို ခံတြင္းေတြ႕ျခင္းျဖစ္၏။ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားတတ္သည္။ ''

''ေအးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ကိုယ္တည္းသမားဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ျဖစ္သလိုစားေနရတာ၊ အိမ္က တပည့္ ေက်ာ္က ခ်က္ေတာ့ ေကၽြးပါရဲ႕ ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာမလုပ္တတ္ဘူး။ ဆိ္ုက္က ဝယ္စား ရတာပဲမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ခုေလာက္ေကာင္းတဲ့ လက္ရာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မစားဖူးေသးဘူး။ ဒါမ်ိဳးသာေန႔တိုင္း စားလိုက္ရ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဗ်ာ''
ဟု တုိင္လိုက္သည္။ ေဒၚေငြဇံကလည္း…
''ဒါေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔ ျဖစ္လာမွာေပါ့ကြယ္''
ဟု ေဖာက္လိုက္ၿပီး အဓိပၸာယ္ပါပါ ၿပိဳင္တူရယ္ၾက၏။ ျမလြင္က နားရွက္ၿပီးအနားမွာ မေနေတာ့ဘဲ ဆိုင္ထဲ သြားေနလိုက္၏။

ခ်စ္ဦးကေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး ထမင္းလာစားတာကို သေဘာက်သည္။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးဆိုလွ်င္ သူလည္း ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကို ခဏ ခဏ ထမင္းစား ဖိတ္ ဖို႔ တိုက္တြန္းေလသည္။
''အိမ္မွာ ထမင္းလာစားဦးေလဗ်ာ''
ဟု ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကိုလည္း ေျပာတတ္သည္။ ဒါတြင္မက..
''မမျမလြင္က ဝက္သားသံုးထပ္သားကုိ မရန္းျပားနဲ႔ ခ်က္တာ သိပ္ေကာင္းတယ္ဗ်၊ ဒီတစ္ခါ ထမင္း လာစားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီဟင္းခ်က္ခိုင္းသိလား''

ဟု ဒလန္လုပ္တတ္ေသးသည္။ သူက ျမလြင္ႏွင့္ သေဘာမတူရသည့္အေၾကာင္းမွာ သဲသဲခ်စ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ သာမာန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကို ခင္မင္မိ၏။ ျမလြင္နွင့္ သေဘာမတူတာက တျခား အိမ္မွာ ထမင္းလာစားတာက တျခားဟု ယူဆထားသည္။
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးခမ်ာမွာလည္း သိပ္စားသာလွတာေတာ့မဟုတ္။ သဲသဲခ်စ္ဆင္လုပ္စီးရတာကိုလည္း ခံရ သည္။ ခ်စ္ဦးအေပၚလည္း အႏြံတာခံရေသးသည္။
တစ္ရက္မွာ အိမ္ကိုလာလည္ရင္း တဲကေလးေရွ႕မွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ထုေထာင္းေနေသာ ခ်စ္ဦးကိုေတြ႕ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အနားကို ေလွ်ာက္သြားရင္း..
''ဘာလုပ္ေနတာလဲကြ၊ ခ်စ္ရူးရ''

ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ခ်စ္ဦးသည္ ျမက္ေတြကို ဆံုထဲထည့္ေထာင္းေနျခင္းျဖစ္၏။ သူက …
''ျမတ္ႏို႔ ညစ္ေနတာဗ်''
''ဘာ… ျမက္ႏို႔ ဟုတ္လား''
ခ်စ္ဦးက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး….
''ဟုတ္တယ္၊ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး စဥ္းစားၾကည့္ေလ ျမက္စားတဲ့ႏြားရဲ႕ႏို႕ကို လူေတြက အားရွိတယ္ဆိုၿပီး ေသာက္ၾကတယ္၊ ဒါဆိုရင္ ျမက္ထဲမွာ ႏြားႏို႔ဓာတ္ေတြပါတာေပါ့ဗ်၊ ဒီေတာ့ ျမက္ကိုအရည္ညစ္ၿပီး ေသာက္ ရင္ ႏြားႏို႔လိုပဲ အားရွိမွာပဲမဟုတ္ဘူးလား''
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးလည္း ခ်စ္ဦးေက်နပ္ေအာင္ အလိုက္အထိုက္ သေဘာျဖင့္
''ေအး .. ျဖစ္ႏိုင္တယ္ကြ၊ ၾကည့္စမ္း ငါေတာင္ဒါကို မစဥ္းစားမိဘူး မင္းေတာ္ေတာ္အေတြး အေခၚေကာင္း တဲ့ေကာင္ပဲ''
ဟု ခ်ီက်ဴးလိုက္၏။ ဒါဟာ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးရဲ႕ အမွားပဲ။ ခ်စ္ဦးက ေထာင္းၿပီးခါစ ျမက္ဖက္မ်ားကို ယူ၍ ပန္းကန္လံုးထဲညစ္ထည့္သည္။

''ခုဆိုရင္ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မကုန္ဘဲ အားရွိတဲ့နည္းကို တီထြင္ႏိုင္ၿပီဗ်၊ ကဲ အားေပးလိုက္ပါဦး''
ဆိုၿပီး ပန္းကန္လံုးကို ကမ္းေပးလိုက္၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး…
''အဲ… ဟိုဒင္း…. ဒါကေတာ့''
''ကၽြန္ေတာ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔  တစ္ခြက္ေသာက္ပါဗ်ာ''
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးအင္တင္တင္ေလသံျဖင့္…
''ဟာ… ငါမေသာက္ေတာ့ပါဘူး၊ ဗိုက္ျပည့္ေနလို႔''
''ဘာလဲ ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ျမင္မႈကို အသိအမွတ္ မျပဳတဲ့ သေဘာလား''
''ဟာမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါက… ဟုဥစၥာ''
''ေၾသာ္… ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္ေသးတာေပါ့ေလ၊ ဒါဆိုလည္း ရတယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ က လူႀကီးမို႔ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားတိုက္တာပါ ေစတနာကို တန္ဖိုးမထားဘူးဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ''
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး နည္းနည္းူၿဖံဳသြားသည္။ ခုခ်ိန္မွာ ခ်စ္ဦးစိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္လို႔မျဖစ္၊ သူႏွင့္ အတိုက္အခံ ျဖစ္မွာကို မလိုလား၊ ထို႔ေၾကာင့္….
''ကဲ.. ကဲ… တစ္ငံုေလာက္ေတာ့ ျမည္းၾကည့္မယ္ကြာ''

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၂၃)

ၾကဴၾကဴသင္း
သံုးဖက္ျမင္၊ ေလးဖက္ လွေစဖုိ႔

၀တၳဳ႐ွည္ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ေရးေနၾကတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးေနရာက ဒီလမွာေတာ့ ၀တၳဳတုိ ေတြကုိ ေရးအားသန္ၿပီး ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္နဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာမ ၾကဴၾကဴသင္း နဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးခ်င္ပါတယ္။

" စာဖတ္သူ အမ်ားစုရဲ႕စိတ္ထဲမွာ "တကၠသုိလ္ၾကဴၾကဴသင္း" ဆုိတာနဲ႔ "ၾကဴၾကဴသင္း" ဆုိတာ တစ္ေယာက္စီ ပဲလား၊ တစ္ေယာက္တည္းပဲလား ဆုိတာ မကဲြျပားဘဲ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဆရာမ သိတဲ့ အတုိင္း ဒီေန႔ အႏုပညာေလာကမွာလည္း သုိးကာသီကာ လဲြတဲ့ နာမည္တူေတြ ႐ွိေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕ကလည္း နာမည္တူ စာလံုးေပါင္း ကဲြ႐ံုနဲ႔ တစ္ေယာက္စီ ျဖစ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကလည္း ေ႐ွ႕က "ေမာင္" တုိ႔၊ "မ"တုိ႔ ထည့္လုိက္တာနဲ႔ပဲ တစ္ေယာက္စီ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမ ပရိသတ္ အတြက္ ဒီေမးခြန္းက စေျပာလုိက္ၾကရေအာင္ "

" ဒီေမးခြန္းကုိ ကၽြန္မ စာေပေဟာေျပာပဲြေတြ၊ ေဆြးေႏြးပဲြေတြမွာ မၾကာခဏ ေျဖ႐ွင္းခဲ့ရပါတယ္။ ခုထိလည္း ဒီကေလာင္နာမည္ ႏွစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာဖတ္သူေတြ ဒြိဟျဖစ္ေနၾကတုန္းပါပဲ။ ေပဖူးလႊာလုိ စာဖတ္သူ အႀကိဳက္မ်ားတဲ့ မဂၢဇင္းႀကီး တစ္ေစာင္ကေန ေျဖ႐ွင္းခြင့္ရတာ "မွာထား အလားသင့္" ဆုိသလုိ ျဖစ္ သြားပါ တယ္။ တစ္ေယာက္ တည္းပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ မူလ "ႀကဴၾကဴသင္း" ေ႐ွ႕မွာ "တကၠသုိလ္" ထည့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ "တကၠသုိလ္ၾကဴၾကဴသင္း" ဆုိတဲ့ ကေလာင္နာမည္ နဲ႔ ေရးခဲ့တာ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္အထိပါ။ ခုေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ "ၾကဴၾကဴသင္း" ဆုိတဲ့ ကေလာင္နာမည္ နဲ႔ပဲ ဆက္ေရးေနပါတယ္ "

" ကေလာင္နာမည္အေၾကာင္း ေျဖ႐ွင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆရာမ စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာပံုကုိ သိပါရေစ"
" သိပ္ေတာ့ မထူးျခားပါဘူးေလ။ စာေပ ေမြ႕ေလ်ာ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းလာရေတာ့ ငယ္ငယ္ ကေလး ဘ၀ကတည္းက စာဖတ္ရတာကုိ ႏွစ္သက္တဲ့ ခံစားမႈ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြကလည္း စာဖတ္တာ ကုိ အားေပး လမ္းညႊန္မႈ ျပဳခဲ့ပါတယ္။ စာေရးခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာတာကုိ ကၽြန္မ သတိထားမိေတာ့ အသက္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္၊ ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ ႐ွိေနပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားတာက ကဗ်ာပါ။

ကဗ်ာဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ မင္းသု၀ဏ္၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ၾကည္ေအး၊ ႏုယဥ္ စသူတုိ႔ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကုိ ျမတ္ျမတ္ ႏုိးႏုိး ဖတ္ခဲ့၊ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ အလြတ္က်က္ခဲ့မိပါတယ္။ ကဗ်ာကုိ စိတ္၀င္စားေတာ့ ကဗ်ာေလးေတြ စပ္ၾကည့္ မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက စာေရးခ်င္စိတ္ေတြ တားမရ ဆီးမရ ျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ တစ္ခ်ိန္က စာဖတ္တာကုိ အားေပးခဲ့တဲ့ မိဘေတြက ပိတ္ပင္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ဘာေၾကာင့္ ပိတ္ပင္ၾကတာပါလိမ့္လုိ႔ ေတြးမရခဲ့ဘူး။ အခု စာေလး ဘာေလး ေရးၿပီး စာေရး ဆရာဘ၀ကုိ ခံယူလုိက္ခ်ိန္ မွာမွ ေၾသာ္ ... မိဘေတြက သူတုိ႔သမီးေလးကုိ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ႐ွိေစခ်င္လုိ႔ဆုိ တာ သေဘာ ေပါက္လာရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ့္ဘာသာေရးရင္း စာေစာင္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြကုိ ကဗ်ာေလးေတြ ပုိ႔ပုိ႔ၾကည့္ရပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး ပံုႏွိပ္စာလံုးနဲ႔ ျမင္ရတာက "တုိင္းရင္းေမ ကဗ်ာဥယ်ာဥ္စခန္း"မွာေလ။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ႐ွစ္တန္း တက္ခါစေပါ့။ အဲဒီ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးရာကေန ၀တၳဳတုိေလးေတြပါ ေရးဖုိ႔ အားသန္လာပါတယ္။ စာေပေလာကထဲကုိ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႔ ေလွ်ာက္၀င္လာႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္မကုိ ဦးစြာ လမ္းညႊန္ေဖးမခဲ့သူေတြကေတာ့ ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာမႀကီး ေငြတာရီ၊ တကၠသုိလ္မင္းေမာ္၊ ဆရာေဒါင္းႏြယ္ေဆြ နဲ႔ ဆရာသခၤါတုိ႔ပါပဲ"
" ဆရာမတုိ႔ ေခတ္က စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရတာနဲ႔ ဒီေန႔ ႀကိဳးပမ္းရတာ ဘယ္လုိ ကြာ ျခားမယ္ထင္ပါသလဲ"

" ကၽြန္မတုိ႔ ေခတ္က ခုေခတ္ေလာက္မလြယ္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ဒီလုိေလ၊ ကၽြန္မတုိ႔ စာေရးစ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ေပါင္း အစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေရးစရာ ေနရာ သိပ္မ႐ွိလွဘူး။ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းစာေစာင္ စုစုေပါင္း မွ ေလး ငါးေစာင္ေလာက္ ႐ွိတာ။ ေနာက္ၿပီး စာေရးခ်င္သူ တစ္ေယာက္အတြက္ စာေပေလာက နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကလည္း ရဖုိ႔ နည္းပါတယ္။ မဂၢဇင္းေတြကုိ စာမူ ဘယ္လုိ ပုိ႔ရမွန္းေတာင္ တခ်ိဳ႕ မသိခဲ့ၾကပါဘူး။

စာေရးဆရာ ဆုိတာကုိ အသိအကၽြမ္း ျဖစ္ခ်င္လြန္းလုိ႔၊ ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးခ်င္လြန္းလုိ႔ စံုစမ္းရ၊ အိမ္နား သြားေခ်ာင္းၾကည့္ရနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ စာေပေရးရာ၊ ၀ါဒသေဘာထား၊ အဆုိအမိန္႔၊ လမ္းညႊန္မႈ ေတြ ကၽြန္မ တုိ႔ မၾကားခဲ့ မသိခဲ့ရဘူး။ မဂၢဇင္းထဲပါလာတဲ့ အေရးအသားေလာက္နဲ႔သာ ေက်နပ္ ေနခဲ့ၾကရပါ တယ္။ ခုေခတ္မွာေတာ့ စာတမ္းဖတ္ပဲြ၊ စာေပေဟာေျပာပဲြ၊ စာေပေဆြးေႏြးပဲြ ဒါေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိလာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ေခတ္နဲ႔ စာရင္ နား၊ မ်က္စိ ပြင့္ႏုိင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ တစ္ခု၊ အခု ဒီဘက္ပုိင္းနဲ႔ မတူတာက ဟုိတုန္းက လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ေရးတဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အျပင္ လံုးခ်င္း၀တၳဳေရးတဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာေတြဟာ အတူတူပါပဲ။ ဥပမာ- သာဓု၊ တင့္တယ္၊ ေအာင္လင္း၊ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္၊ ရန္ကုန္ဘေဆြ၊ ခင္ေဆြဦး စသည္ျဖင့္ ေပါ့ေလ။ အခု ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ အဲသလုိ မဟုတ္ဘူး။
မဂၢဇင္းက စာေရးဆရာ နာမည္ႀကီးေတြနဲ႔ အျပင္ လံုးခ်င္းေတြေရးတဲ့ စူပါစတားေတြ အတူတူ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ အျမင္တစ္ခု ေျပာရမယ္ဆုိရင္ တစ္ဦးခ်င္း ႀကိဳးပမ္းရမႈကုိေတာ့ အတြင္း က်က် မသိဘူးေပါ့ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ ဒါေပမဲ့ စာေရးဆရာလုိ႔ အမည္ခံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း မွာပဲ တုိးပြား မ်ားျပားလာတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေရးစရာ ေနရာေတြကလည္း အေတာ့္ကုိ မ်ားလာပါ တယ္။ လစဥ္ထုတ္ စာေစာင္၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း စုစုေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ႐ွိလာတယ္။ ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ မဂၢဇင္းေတြ အသင္းအဖဲြ႕ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းေတြ။ ဒီလုိေနရာေတြ ဖြင့္ေပးထား လုိ႕ပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ ေနရာမ်ားေတာ့ တစ္ေနရာ မဟုတ္ တစ္ေနရာ ၀င္ခြင့္ရဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းရတာ သိပ္မခက္ခဲ လွဘူးေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ေရးစရာ ေနရာေတြ မ်ားလာသလုိ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္သူေတြကလည္း သိပ္မ်ားလာေတာ့ ဟုိ ကၽြန္မ တုိ႔ ေက်ာင္းတုန္းက သင္ခဲ့ရသလုိ Survival of the Fittest ေပါ့။ ဘယ္ႏွေယာက္ တင္က်န္ရစ္ မလဲေတာ့ မသိႏုိင္ဘူး "

" ဆရာမက ၀တၳဳကုိ အေရးမ်ားတဲ့သူ၊ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္နဲ႔ ဆုရခဲ့သူ ဆုိေတာ့ ၀တၳဳတုိနဲ႔ ပတ္သက္တာ ေလး ေတြ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ ၀တၳဳတုိ ေရးရတာနဲ႔ ၀တၳဳ႐ွည္ေရးရတာ ဘယ္လုိ ကြာျခား တယ္လုိ႔ ဆရာမ ျမင္ပါသလဲ"
" ဒီေမးခြန္း ၾကားရေတာ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာခဲ့တာကုိ ျပန္သတိရမိပါတယ္။ သူက ၀တၳဳတုိ ထက္ ၀တၳဳ႐ွည္ကုိ ပုိၿပီး လူႀကိဳက္မ်ားတယ္၊ ၀တၳဳတုိထက္ ၀တၳဳ႐ွည္က စာမူခ မ်ားမ်ား ရတယ္ ဆုိတာ သိေတာ့ ကၽြန္မ ၀တၳဳတုိ ေရးတုိင္း ၀တၳဳ႐ွည္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ေရးစမ္းပါ။ ဒီနားမွာ ဒီလုိ ျဖည့္လုိက္၊ ေ႐ွ႕နားက် ဟုိလုိခ်ဲ႕လုိက္၊ ဘာညာနဲ႔ သူ႔အေျပာနဲ႔သူေတာ့ေခ်ာလုိ႔။ ကၽြန္မေတာ့ ၀တၳဳတုိကုိ ၀တၳဳ႐ွည္ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိ ႀကိဳးစားလုိ႔မွ မေရးတတ္ခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။

ဆုိလုိတာကုိ ကုိ၀င္းၿငိမ္း သေဘာေပါက္မွာပါေနာ္။ ၀တၳဳတုိလုိ ခံစားေရးရင္ ၀တၳဳတုိပဲရမယ္။ အဲဒီ၀တၳဳကုိ ၀တၳဳ႐ွည္ျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္စြက္ခ်ဲ႕ထြင္ ျပဳျပင္ၿပီး ၀တၳဳ႐ွည္ျဖစ္ေအာင္ ေရးလုိ႔မရဘူး ဆုိတာပါ။
၀တၳဳတုိ ေရးရတာနဲ႔ ၀တၳဳ႐ွည္ ေရးရတာမွာ သိသိသာသာ ကြာျခားတာကေတာ့ အေသးစိတ္ ဖဲြ႕ႏဲြ႕ ေရးသား တာမွာပါ။ ၀တၳဳတုိမွာက တုိတုိနဲ႔ လုိရင္းေရာက္ေအာင္ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ေရးရေတာ့ အေသးစိတ္ ဖဲြ႕ႏဲြ႕ ေရးသားတာမ်ိဳး သိပ္မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္တဲ့ လူေတြအတြက္ အေသးစိတ္ ဆက္လက္ ခံစားေစဖုိ႔ကုိ ေတာ့ ဖန္ဆင္းေပးႏုိင္တယ္လုိ႔ေတာ့ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္။ ၀တၳဳ႐ွည္ ေရးရာ မွာေတာ့ အေသးစိတ္ ဖဲြ႕ႏဲြ႕ေရး သားဖုိ႔ အခြင့္သာပါတယ္။ ဒီေတာ့ စာေရးဆရာ အေရးေကာင္းရင္ ေကာင္း သေလာက္ စာဖတ္သူ ရင္ထဲမွာ တုိးေစႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ ေတြအေနဲ႔ ၀တၳဳတုိထက္ ၀တၳဳ႐ွည္ကုိ ပုိၿပီး စဲြစဲြလမ္း လမ္း ဖတ္႐ႈေလ့႐ွိၾကတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္"

" ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ က ၀တၳဳတုိ ေရးရတာ ၀တၳဳ႐ွည္ ေရးရတာထက္ ခက္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဆရာမ လက္ခံပါသလား။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ"
" ကုိ၀င္းၿငိမ္း ကေတာ့ ကၽြန္မကုိ တရားခံ႐ွာၿပီထင္ပါရဲ႕။ ၀တၳဳတုိေရးရတာ ၀တၳဳ႐ွည္ေရးရတာထက္ ခက္တယ္ လုိ႔ ကၽြန္မ မေျပာရဲပါဘူး။ ဘယ္ဟာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာဆုိတဲ့ စကားေလးလည္း ႐ွိသား ပဲေနာ္"
" ၀တၳဳတုိမွာ က တစ္ကြက္၊ ႏွစ္ကြက္ေလာက္နဲ႔ ဖမ္းရတာဆုိေတာ့ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ရႏုိင္ဖုိ႔ ဆရာမ ဘယ္လုိ ဖန္တီး ပါသလဲ"
" ဟုတ္ပါတယ္။ ၀တၳဳတုိမွာက တစ္ကြက္၊ ႏွစ္ကြက္ေလာက္နဲ႔ အမိဖမ္းရတာပါ။ အဲဒီလုိ ရင္တြင္းကုိ ဖ်တ္ခနဲ ႐ုိက္ခတ္ တဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုကုိ အရအမိ ဖမ္းၿပီး သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ေရးရတာဆုိေတာ့ တစ္ခါ တစ္ခါ အေတာ့္ကုိ ပင္ပန္းပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မ ေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိေတြကုိ ကၽြန္မ ဇြတ္ ဖန္တီးယူ ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ကုိ သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးသား ခဲ့တာ ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္"

" ဒါဆုိ ေပဖူးလႊာမွာ ပါခဲ့တဲ့ "အညွာ" ကေကာ ဆရာမ "
" အညွာ က အိမ္ေထာင္႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကုိ ကူးစက္ခံစားၿပီး ေရးလုိက္တာပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး အိမ္ေထာင္႐ွင္ေတြဟာ အိမ္ေထာင္မႈအလုပ္ေတြ၊ သားသမီးနဲ႔ လင္ေယာက္်ား ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေလ့႐ွိတာ တစ္ရာမွာ ကုိးဆယ့္ငါးေယာက္ မဟုတ္လား။ ဒီအလုပ္ေတြနဲ႔ ကုိယ့္ က်န္းမာေရးလည္း ကုိယ္ ဂ႐ုစုိက္ရမွန္းမသိ၊ အိမ္ေထာင္မႈထဲပဲ နစ္မြန္းေနၾကတာ မဟုတ္လား။ နဂုိကမွ လင္နဲ႔မယား သက္တူ႐ြယ္တူ ဆုိရင္ မယားက အ႐ြယ္က် ႐ုပ္အုိသြားတတ္ၾကတယ္ေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လင္ေတာ္ေမာင္ေတြက သဘာ၀ရဲ႕ ျဖစ္ၿမဲထံုးစံအတုိင္းေပါ့။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေပမယ့္ သန္တုန္း၊ ျမန္တုန္း၊ ဖ်တ္လတ္တုန္း။ ဒီေတာ့ "အညွာ" ထဲမွာ ေရးထားသလုိေပါ့ေလ။ အိမ္က မိန္းမကုိ မခ်စ္ေတာ့ တာလည္း မဟုတ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ လွလွပပ သြက္သြက္ လက္လက္ ေကာင္မေလး ေကခုိင္လုိ ဟုိလုိလုိ သည္လုိလုိ ျဖစ္လာတယ္ေလ။ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ကုိေတာ့ အားနာပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေယာက္်ားေတြရဲ႕သဘာ၀ကုိ တစ္စြန္းတစ္စ ေဖာ္ထုတ္ျပလုိက္တာပါပဲ။ ဒီ၀တၳဳရဲ႕ "အညွာ"က ဒါပါပဲ"
"မူးယစ္၊ အသူရာမဂၢဇင္းေတြထဲမွာ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၀တၳဳတုိကေလးေတြ ဆရာမ ေရးတာ ဖတ္လုိက္ ရပါတယ္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးစဲြမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိခင္ သားသမီး၊ ပတ္၀န္းက်င္ သံုးဦးအနက္ ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္႐ွိတယ္လုိ႔ ဆရာမ ယူဆသလဲ "

" ပကတိ ျဖဴစင္ၿပီး ၾကင္နာစရာေကာင္းတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြကုိ အညြန္႔တံုးေစ႐ံုသာမက လူျဖစ္ပါ႐ံု အသက္ဆံုးေစတဲ့အထိ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ မူးယစ္ေဆး၀ါး အႏၱရာယ္ ကာကြယ္တုိက္ဖ်က္ေရးမွာ ကၽြန္မ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က တာ၀န္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ၀တၳဳေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစဲြမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တာ၀န္႐ွိတာကေတာ့ မိဘေရာ၊ သားသမီးေရာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ေရာ သံုးခုစလံုးပါပဲ။ အဲဒီအထဲမွာ အဓိကအက်ဆံုးကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္"

" မူးယစ္ေဆး၀ါး စဲြတဲ့ လူငယ္ေတြကုိ ႏုိင္ငံေတာ္က ကုန္က်စရိတ္ က်ခံၿပီး ေဆးျဖတ္ေပးတဲ့ စခန္းေတြ တည္ေထာင္ၿပီး ဘ၀သစ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ႏုိင္တဲ့အထိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေနပါတယ္။ ဒီစခန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆး၀ါးသံုးစဲြသူေတြဘက္က ဘယ္လုိ ပူးေပါင္းပါ၀င္သင့္တယ္လုိ႔ ဆရာမ ျမင္ပါသလဲ"
" ေဆးစဲြသူ ကုိယ္တုိင္က မွန္ကန္တဲ့ အသိတရားနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပဳျပင္ဖုိ႔ ကုိယ္တုိင္ လာေရာက္ ေဆးကုသ ခံရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ နစ္ေနတဲ့ ႐ႊံ႕ညြန္ပုပ္ႀကီးထဲက ႐ုန္းထြက္ဖုိ႔ ကုိယ္ပုိင္အားမ႐ွိရင္ ေဘးက "အား" အကူအညီကုိ ယူရပါလိမ့္မယ္။ ေဆးစဲြသူေတြ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕စြာ ေနထုိင္ တတ္ေအာင္ ေဆးျဖတ္ေစ႐ံုသာမက ဘ၀သစ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေပးတဲ့ စခန္းေတြဟာ အားကုိး ရာပဲေပါ့ ကုိ၀င္းၿငိမ္း "

" ဆရာမ ၀တၳဳ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ထည့္ေရးသြားတာေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဥပမာ - "မူးျမစ္ကမ္းသာမွာ"၊ "တကဏန္းက မ႐ွမ္း"၊ "သရက္ၿခံက မခင္လွ" စသည္ျဖင့္ ေပါ့ေလ။ ဒီ၀တၳဳေတြက ဆရာမ သြားရင္းလာရင္း ေတြ႕ႀကံဳရတာေလးေတြေပၚမွာ ဖန္တီးသြားတာလား"
" ဟုတ္ပါတယ္။ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတနဲ႔ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ေလးေတြ ကၽြန္မ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေရးတဲ့ေနရာမွာ သြားရင္း လာရင္း ခရီးႀကံဳႀကိဳက္လုိ႔ အခ်က္အလက္ေတြကုိ မွတ္စုစာအုပ္ထဲ ေရးမွတ္ၿပီး ေရးခဲ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တတ္ႏုိင္သေ႐ြ႕ ကၽြန္မ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြထဲမွာ ကၽြန္မပါ စိမ့္၀င္ခံစားၿပီး ေရးခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ ဆုိလုိတာက သူတုိ႔ ဘ၀ေလးေတြကုိ အေပၚယံ႐ွပ္ျမင္တဲ့ အျမင္ကုိ မေရးဘဲ အတြင္း က်က် ျမင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ေရးခဲ့ပါတယ္။

" တကဏန္း က မ႐ွမ္း" ဆုိပါေတာ့။ အေပၚယံၾကည့္တဲ့ အျမင္ဆုိရင္ ေကာက္စုိက္သမားေတြ တစ္ဖဲြ႕ႀကီး သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး၊ ေကာင္းကင္ႀကီး၊ ေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း ျပာလဲ့လုိ႔၊ လယ္ကြင္းႀကီးကလည္း စိမ္းလုိ႔၊ ေကာက္ပင္ေတြကလည္း ယိမ္းလုိ႔ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ တကယ္ လက္ေတြ႕ သူတုိ႔ဘ၀ထဲ စိမ့္၀င္သြားေတာ့ ေရ႐ွားတဲ့ ေဒသမွာ မူးေတြထဲ (မူးဆုိတာ တူးေျမာင္းကုိ သူတုိ႔ ေခၚတာပါ) ေရခုိးခ်ိဳးၾကတာ၊ အပန္းဆီ တက္ လုိ႔ ပုဆုိးၾကမ္းေတြ (ပုဆုိးၾကမ္းကုိ ထဘီအျဖစ္ သူတုိ႔ ၀တ္ၾက ပါတယ္) နတ္ၿပီကုန္တာ။ အဲဒီလုိ ရသ သေဘာေလးေတြ အလုိလုိ ပါလာေတာ့တယ္။ ဒါက ကၽြန္မ ၀တၳဳတို ေရးတဲ့ ပံုစံေျပာမလား၊ ေရးပံုေရးနည္း ေျပာမလား၊ မေျပာတတ္ဘူး"

" ဆရာမ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္အတြက္ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ဆု ရတာ "စံပယ္တစ္ကံုး၊ ဂမုန္းတစ္ပြင့္"နဲ႔ေနာ္"
" ဟုတ္ပါတယ္ "
" အဲဒီ၀တၳဳတုိေလးေတြထဲက အခ်ိဳ႕ကုိ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္ "
" ေဆါးေႏြးပါ ကုိ၀င္းၿငိမ္း၊ ဒီစာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕က တက္ထြန္းစာေပ အဖဲြ႕သားမ်ားကဆုိ ေဆြးေႏြး ေမးျမန္းခ်က္ေတြကုိ စာေရးၿပီးေတာင္ ပုိ႔ ပါတယ္။ အင္မတန္ အဖတ္နည္းတဲ့၊ လူႀကိဳက္နည္းတဲ့ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္လုိ စာအုပ္မ်ိဳးကုိ စိတ္၀င္တစား ဖတ္ၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကဆုိေတာ့ ကၽြန္မ သိပ္၀မ္းသာရပါတယ္ "
" တစ္ကမၻာလံုးနဲ႔ တစ္ေယာက္လုိ႔ ေခါင္းစဥ္ေပးထားတဲ့ ၀တၳဳကေလးမွာ အိမ္မွာ ေမြးစားထားတဲ့ သိန္းသိန္း ဆုိတဲ့ အပ်ိဳေပါက္ကေလး တစ္ေယာက္ ေရစည္လွည္း တုိက္ရတဲ့ ေရသည္ေကာင္ေလးနဲ႔ ႀကိဳက္ၾကတာ ကုိ ေမြးစားတဲ့ အပ်ိဳႀကီးက သိသြားေတာ့ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဆံုးမတယ္။ ေကာင္ေလးမွာ ၀င္ေငြ နည္းပံု၊ မိသားစုတာ၀န္ႀကီးပံု စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ သိန္းသိန္းက ျခင္ေထာင္ေလး တစ္လံုးတည္း ယူၿပီး ေကာင္ေလးေနာက္ လုိက္ေျပးသြားတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဆံုးမတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႏွစ္မ်ိဳး ေရးသြားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အပ်ိဳႀကီးရဲ႕ ညီမ အိမ္ေထာင္သည္က သိန္းသိန္းကုိ တစ္နည္းနဲ႔ ဆံုးမၿပီး အပ်ိဳႀကီးက တစ္နည္း ဆံုးမတယ္။ လူငယ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ကလည္း အခက္သားပဲ။ တစ္ခါတေလ ကုိယ္က ဆံုးမတာေပမယ့္ ဆံုးမတဲ့ စကားကုိက လမ္းဖြင့္ ေပးလုိက္သလုိ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဒီ၀တၳဳမွာ သိန္းသိန္းကုိ ကုိင္တြယ္နည္း မွားသြားလုိ႔ အျမန္ဆံုး လုိက္ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဆရာမအေနနဲ႔ ရည္းစားထားတဲ့ အပ်ိဳေပါက္၊ လူပ်ိဳေပါက္ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြကုိေပါ့ ေလ၊ ဆံုးမတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္သင့္တယ္လုိ႔ ယူဆပါသလဲ"
" တစ္ကမၻာလံုး နဲ႔ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆုိလုိခ်က္ကုိ ကုိ၀င္းၿငိမ္း နားလည္လုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာ နည္းနည္း လဲြ သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာ ေကာင္မေလး သိန္းသိန္းရဲ႕ ေမတၱာစစ္ကုိ ေဖာ္ ခ်င္တာပါ။

သိန္းသိန္း ႀကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးက သိပ္ဆင္းရဲတယ္။ ေရစည္တုိက္ၿပီး သူညီ သူ႔ညီမေလးေတြကုိ ေကၽြး ေမြးရတယ္။ ဒီေတာ့ သိန္းသိန္းကုိ ေမြးစားထားတဲ့ အိမ္က ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ သေဘာမတူဘူး။ သူတုိ႔ ကလည္း သိန္းသိန္းကုိ တူမေလးလုိ၊ ညီမေလးလုိ ေ႐ႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ တန္းတူရည္တူ ထားတာကုိး။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ယူရင္ ဆင္းရဲမွာ စုိးလုိ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး တားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလးကုိ ျပန္ခ်စ္ေနမိတဲ့ သိန္းသိန္းက ျခင္ ေထာင္ တစ္ခုေတာင္ မ႐ွိဘဲ သူ႔ညီေလးနဲ႔အတူ ျခင္ကုိက္ခံၿပီး အိပ္ရ႐ွာတဲ့ ေကာင္ေလးအတြက္ ျခင္ေထာင္ ေလး တစ္ခုတည္းကုိပဲ ယူၿပီး ခုိးရာလုိက္သြားတယ္။ က်န္တဲ့ ေ႐ႊ ေငြ ေတြထားခဲ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီ၀တၳဳ မွာ ကၽြန္မ သ႐ုပ္ေဖာ္ခ်င္တာက ေမတၱာေရးပါ။ ၾကင္နာခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့ သိန္းသိန္းရဲ႕ အေျဖပါ။ ခုေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ အလြန္ပြင့္လင္းရဲတင္းတဲ့ ရည္းစားထားတမ္း ကစားတတ္ၾကတဲ့ ျပႆနာ ကုိလည္း ကၽြန္မ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္ရမယ္ မေျပာတတ္ေသးပါဘူး "

" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ။ "အေရာင္မဲ့ အရိပ္"ကုိ ဆက္လုိက္ၾကရေအာင္။ ဒီ၀တၳဳမွာ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ အရိပ္ ကုိ ခုိေနခဲ့တဲ့ အရာ႐ွိကေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ခင္ပြန္းသည္ ပင္စင္ယူလုိက္ခ်ိန္မွာ မေနတတ္ မထုိင္ တတ္ ျဖစ္ရပံုနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့မွ ကုိယ္တုိင္ အလုပ္လုပ္ျခင္းရဲ႕ တန္ဖုိး ကုိ နားလည္လာရေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတယ္။
ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး အမ်ားစုဟာ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ အရိပ္ကုိ မွီခုိေနတတ္ၾကပါတယ္။ လင္သား ျပဳစုျခင္း သည္သာ သူတုိ႔တာ၀န္လုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာမအေနနဲ႔ ဒီအယူအဆ အေပၚ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "

" အေရာင္မဲ့ အရိပ္ ၀တၳဳကုိ ေရးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေစတနာက အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ သူတုိ႔ ခင္ပြန္းသည္ ေတြရဲ႕ အရိပ္သာ ျဖစ္မေနသင့္ဘူး။ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကလည္း အလင္းေရာင္ ျဖန္႔ေ၀ႏိုင္တဲ့သူ ေတြသာ ျဖစ္သင့္တယ္ ဆုိတဲ့ ေစတနာပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။

ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဟာ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ အရိပ္ကုိ မွီခုိၿပီး အိမ္တြင္းမႈလုပ္၊ သိမ္းထုပ္ေသခ်ာ ကိစၥေတြနဲ႔သာ နစ္ျမွုပ္ေနၾကတာ အမွန္ပဲ။ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆုိရင္ လင္သား ျပဳစုျခင္းကုိ အဓိကထားၿပီး အိမ္ေထာင္ေရးကမၻာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ ၀ဲလည္ ေနၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ သူတုိ႔မွာ ႐ွိတဲ့ စြမ္းအားေတြဟာ ေမွးမွိန္ကုန္ၾကရတာ မ်ားပါတယ္။
အမွန္ မွာ လင္ရယ္၊ မယားရယ္ ဆုိတာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ တစ္ေယာက္စီအတြက္ တစ္သက္တာ လက္တဲြရမယ့္ အေဖာ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ " အေဖာ္ " ဆုိတာနဲ႔ "အလုပ္အေကၽြး" ဆုိတာ အမ်ားႀကီး ျခားနားတယ္ဆုိတာ ကုိ၀င္းၿငိမ္းလည္း သိၿပီးသားပါေနာ္။ ခံစားစရာ႐ွိလည္း အတူတူ၊ စံစားစရာ႐ွိလည္း အတူတူ၊ ဘယ္သူမွ သခင္မဟုတ္သလုိ ဘယ္သူမွလဲ အခုိင္းအေစ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါပါ"

" ဒီေန႔ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါ၀င္ေနၾကတဲ့ ၀တၳဳတုိေတြနဲ႔ ဆရာမတုိ႔ စာေရးစခ်ိန္က ၀တၳဳတုိေတြရဲ႕ ျခားနားခ်က္ ကုိ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "
" ဟုတ္တယ္၊ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ သံုးဆယ္ေလာက္အတြင္းမွာ အေတာ္ႀကီးကုိ ျခားနားခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မတုိ႔ စာေရးစ အခ်ိန္တုန္းက ၀တၳဳတုိေလးေတြဟာ ျပည္သူကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ အလြန္ နည္း ပါးပါတယ္။ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ အခ်စ္၀တၳဳေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရးအဖဲြ႕ ေစ့စပ္ သိပ္သည္းၿပီး စဲြၿငိ ေစပါတယ္။
အဲဒီ အခ်စ္၀တၳဳေတြထဲကေန ထူးထူးျခားျခား ထြန္းေပါက္လာတဲ့ ဆရာၾကယ္နီတုိ႔၊ ဆရာမင္း႐ွင္တုိ႔၊ ဆရာ သာဓု တုိ႔၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳတုိမ်ိဳးေလးေတြကေတာ့ "႐ွိေတာ့ ႐ွိတယ္၊ ႐ွား တယ္" ဆုိတာမ်ိဳးလုိေပါ့ေလ။

အခု ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ျပည္သူ႔ကုိယ္စားျပဳ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳတုိေလးေတြ၊ အေတြးအေခၚ ရင့္သန္ ေစတဲ့ ၀တၳဳတုိေလးေတြ၊ အသိတရား ပြားေစတဲ့ အက်ိဳးျပဳ ၀တၳဳတုိေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕လာရလုိ႔ ေက်နပ္ ရပါတယ္။ အေရးအသားဟန္ကလည္း စကားလံုး ႏုႏုလွလွနဲ႔ ဖဲြ႕ဖဲြ႕ႏဲြ႕ႏဲြ႕ ေရးၾကရာကေန ႐ွင္း႐ွင္း လင္းလင္း သြက္သြက္လက္လက္ ျမဴးလာၾကတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ျမင္ပါတယ္"
" အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရၿပီးတဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပေလာကကုိ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲလုိ႔ "

" ဒီေမးခြန္းကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အေတာ့္ကုိ အေျဖရခက္ေစတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္းေရ၊ ဒီေန႔ ျမန္မာ စာေပေလာကအေပၚ ကၽြန္မ အျမင္ဆုိေတာ့ ပထမတန္း တက္ခါစကေလးကုိ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေျဖခုိင္း သလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေမးခြန္းက အဆင့္ျမင့္လြန္းပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းကုိ ကၽြန္မထက္ ပုိ၀ါရင့္ၿပီး ျမန္မာစာ ေပေလာကကုိ ပုိကၽြမ္းက်င္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြ ေျဖဖုိ႔ ခ်န္ခဲ့ပါရေစ"
" ဒါဆုိ ဒီေန႔ စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတဲ့ စာေရးခ်င္သူေတြအတြက္ ဘယ္လုိမ်ား အဘကံေပးခ်င္ပါသလဲ "

" စာေရးခ်င္သူေတြဟာ စာကုိ မ်ားမ်ား ဖတ္ရပါမယ္။ မ်ားမ်ား ေလ့လာရပါမယ္။ က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ဘ၀အေထြေထြကုိ ႏိႈက္ႏိႈက္နဲနဲ ၾကည့္ခံစား၊ ၿပီးေတာ့ ေစတနာမွန္မွန္နဲ႔ ေရးတတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဇဲြ၊ စာေရးခ်င္သူ တစ္ေယာက္ဟာ ဇဲြလည္း ႐ွိရပါမယ္။ အမွန္မွာေတာ့ တကယ္ စာေရးခ်င္သူေတြ ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အပယ္ခံရပါေစ ေရးေနမွာပါပဲ။
စာေရးခ်င္စိတ္ဟာ အသည္းႏွလံုးေပၚမွာ ေပါက္လာတဲ့ ယားနာတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ေရးကုိ ေရးရမွ၊ ေရးေနရမွ ယားနာ သက္သာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာမွာ "ပံုေသနည္း" မ႐ွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စည္းကမ္းသိကၠခာေတာ့ ႐ွိရပါမယ္။ စည္းကမ္းဆုိတာက ျမန္မာစာ ေရးထံုး စည္းစနစ္ မွန္ကန္ဖုိ႔ပါပဲ။ အဲဒီ အထဲမွာ ၀ါက် မွန္ကန္စြာ တည္ေဆာက္တတ္ဖုိ႔နဲ႔ ေ၀ါဟာရ အသံုးအႏႈန္းေတြ မလဲြမွားေစဖုိ႔ ဆုိတာ ေတြလည္း အက်ံဳး၀င္ပါတယ္။

သိကခာဆုိတာကေတာ့ စာေပသိကၡာပါ။ စာေရးခ်င္သူဘက္က ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ အက်င့္တရားပါ။ ဘာ ေတြ ေစာင့္ထိန္းရမယ္၊ ဘယ္လုိ ဆုိတာေတြကေတာ့ အမ်ားသေဘာေပါက္နားလည္ၿပီးသားလုိ႔ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။

၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟာ ျမန္မာစာ အေရးအသားလည္း မွန္ကန္မယ္၊ အေၾကာင္းအရာအခ်က္အလက္လည္း မလဲြဘူး၊ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ အခ်ိတ္အဆက္ မိေအာင္လည္း ေရးသားႏုိင္တယ္ဆုိရင္ ဒီ၀တၳဳဟာ ေအာင္ျမင္တာပါပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေအာင္ျမင္တယ္၊ မေအာင္ျမင္ဘူး ဆုိတာကုိ အဲဒီ ေထာင့္သံုးေထာင့္က ၾကည့္ၿပီး ျမင္တဲ့အျမင္နဲ႔ အကဲျဖတ္ေလ့႐ွိပါတယ္။ သံုးဖက္ျမင္ ဆုိပါေတာ့ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ ဒါေပမဲ့ ၾကာ႐ွည္ခုိင္ခံ့က်န္ရစ္တဲ့စာမ်ိဳး ျဖစ္ဖုိ႔ကေတာ့ သံုးဖက္က ၾကည့္လုိ႔ ျမင္ရတဲ့ အလွ သာမက မျမင္ရတဲ့ အလွတစ္မ်ိဳးပါ ႐ွိဖုိ႔ လုိအပ္ပါဦးမယ္။

အဲဒီ မျမင္ရတဲ့ ခံစား႐ံုသာ ခံစားႏိုင္တဲ့ အလွကေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ေစတနာအလွပါပဲ။ တစ္နည္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေကာင္းေပါ့ေလ။ ေစတနာအလွကုိပါ ထည့္သြင္းေရးသားႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာရဲ႕ စာေပမ်ိဳးဟာ ထာ၀ရ တင္က်န္ရစ္မွာပါ။ "သံုးဖက္ျမင္၊ ေလးဖက္လွ" စာမ်ိဳး ေရးသားႏိုင္ ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္ "
" ေက်းဇူးပါပဲ ဆရာမ၊ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္း က႑အတြက္ အခ်ိန္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ေပဖူးလႊာ စာခ်စ္သူမ်ားနဲ႔ အတူ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "

ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၃၀၊ ႏုိ၀င္ဘာလ၊ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္။
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>