Wednesday, January 30, 2013

ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၃၇)

အခက္အခဲဆိုတာမ်ိဳးက ဘယ္အရပ္၊ ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေန ၾကံဳၾကရမွာခ်ည္းပါပဲ။ အခက္အခဲဆိုတာ အခ်ိန္ တန္ရင္လည္း ျပီးသြားစျမဲမို႕ ေရွ႕ကိုခ်က္ခ်င္းလက္လင္းေျခတစ္ လွမ္းမတိုးႏိုင္ေသးတဲ့ တိုင္ေအာင္ တစ္လက္မ ခ်င္း တိုးလို႕ရလည္း တိုးရမွာပဲ ဆိုတဲ့ဇြဲနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ေရွ႕လာမဲ့ဘ၀ အေျခခ်ႏိုင္ ဖို႕ ျပင္ဆင္ ရျပီဆိုပါေတာ့ေလ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...

အပိုင္း (၃၉)

စိတ္ကူးအိပ္မက္ဆိုတာ ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္ျခင္းပါပဲ။ Blue Printနဲ႕ ေျမၾကီးေပၚမွာ အုတ္ျမစ္ခ်ႏိုင္ ဖို႕က်ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ရုံနဲ႕မရဘဲ တကယ္ကိုယ္ထိလက္ေရာက္လႈပ္ရွားမႈျပမွပဲ အေကာင္အထည္ ရုပ္လုံး ေပၚလာ မွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွင္ GOETHEက ကိုယ့္ရဲ႕ ရည္မွန္း ခ်က္ေအာင္ျမင္ဖို႕အတြက္ စတင္ လႈပ္ရွားျဖစ္ဖို႕က အဓိကအေရးၾကီးဆုံး က႑တစ္ခုပါတဲ့။ စိတ္ ကူးကေန ကိုယ္ေတြ႕စတင္ လႈပ္ရွားမႈ္ေတြေၾကာင့္ ကမၻာရဲ႕ျဖစ္ရပ္အေထြေထြေျပာင္းလဲ ရသလိုပဲ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုအတြက္ ကၽြန္မစတင္ လႈပ္ရွားၾကည့္ရေပမယ္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ေရာက္ရိွေနတဲ့ ေနရာအစိမ္းတစ္ခုအေၾကာင္း သိရေအာင္ ေလ့လာၾကည့္မယ္လို႕ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ကိုယ္အေျခခ်မဲ့ အရပ္ေဒသရဲ႕ လမ္းေတြလည္း သိထားဦးမွ၊ အရာရာကို သူတစ္ ပါးအားကိုးနဲ႕ခ်ည္း ေနဖို႕ အျဖစ္ေသး ဘူးေလ။ ေျခတစ္လွမ္းမတိုးႏိုင္ေသးရင္ေတာင္တစ္လက္မ ေလာက္တိုးလို႕ရလည္း တိုးၾကည့္ရမွာပဲ ဆိုတဲ့ခံယူခ်က္ နဲ႕ တစ္ည္ေန သမီးယမင္းအလုပ္က ျပန္လာေတာ့ "မာမီ့ကို သမီးရဲ႕ကား ခဏငွားကြာ"လို႕ သြားေျပာ ရပါတယ္။

ယမင္း မွာ ေက်ာင္းလည္းတက္ရင္း၊ အလုပ္အခ်ိန္ပိုင္း လုပ္ရင္းသြားေရးလာေရးအတြက္ လိုအပ္တာမို႕ သူ႕၀င္ေငြေလး နဲ႕ သူ႕ဟာသူ စုေဆာင္းျပီး ၀ယ္ထားတဲ့ တိုယိုတာ Mark II ဆိုတဲ့ ကားေလးတစ္စီး ရိွပါတယ္။ အေမရိကား မွာက ကားဆိုတာ ဇိမ္ခံပစၥည္းအျဖစ္ထက္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကဲ့သို႕ အားကိုးရာမရိွမျဖစ္ လိုအပ္ပစၥည္း တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာပါ။ တစ္ေနရာတစ္ေနရာက အေ၀းၾကီးရယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ သြားလို႕ရ တဲ့ ေနရာေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။

ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ နယူးေယာက္တို႕၊ ၀ါရွင္တန္တို႕၊ ေလာ့စ္အိမ္ဂ်လိစၥတိုက၊ စန္ဖရန္ စစၥကိုတို႕၊ မာယာမီ၊ ရိွကာကို စတဲ့ေနရာေတြမွာက ျပည္သူလူထုသုံး ခရီးဆက္သြယ္ေရး ေတြကအလြန္ကို လြယ္ကူတာပါ။ Metroေခၚတဲ့ ေျမေအာက္ေျမေပၚ တစ္မိနစ္တစ္ခါ ေလာက္ထြက္ေနတဲ့ မီးရထား စီးမလား၊ ဘတ္စ္ကား စီးမလား၊ တကၠစီေခၚခ်င္ရင္လည္း လမ္းေပၚမွာ မြစိၾကဲေျပးေနတဲ့ ကားကိုလက္တားေခၚစီးလိုက္ရုံပါပဲ။ သားတို႕ေန တဲ့ သႏၱာ စမ္းကျမိဳ႕သစ္တည္ထားတာ သိပ္ၾကာေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမိဳ႕သစ္မို႕လို႕ စနစ္တက်နဲ႕ ေဆးရုံေကာင္း၊ ေက်ာင္းေကာင္းေတြရိွတာ မွန္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လည္း သားကဖေလာ္ရီဒါ ကိုအလုပ္ေျပာင္း ရလို႕ ေနဖို႕ျမိဳ႕ေရြးတဲ့အခါမွာ ကေလးေတြအတြက္ အဓိက အေရးၾကီး ဆုံး ျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ရိွတဲ့ေနရာနဲ႕ ေဆး၇ုံေကာင္းရိွတဲ့ေနရာကို ေရြးခဲ့တာပါ။

ဒါေပမဲ့ မာယာမီလို ျမိဳ႕ၾကီးမဟုတ္လို႕ အမ်ားျပည္သူသုံး ခရီးလမ္းဆက္သြယ္ေရးက မျပည့္စုံပါဘူး။ လူလတ္တန္းစား လူငယ္လူရြယ္ေတြ ေနတဲ့ေနရာ ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ ပိုင္ကားအားကိုးနဲ႕ သြားလာတာ မ်ားတာေၾကာင့္ ျပည္သူသုံးဘတ္စ္ကားကို အားကိုးမျပဳ ၾကတာလည္းပါတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘတ္စ္ကားက နာရီ၀က္မွ တစ္စီးလာတာမို႕ ကိုယ္ပိုင္ကား မရိွတဲ့သူမ်ိဳးေလာက္အတြက္ပဲ အသုံးခ်စရာျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ အားမထား ေလာက္တဲ့ဘတ္စ္ကားကို စဥ္းစားတဲ့အထဲ မထည့္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႕ သြား လာႏိုင္ ေရးအတြက္လမ္းေတြ သိဖို႕ လိုအပ္တယ္လို႕ ဆင္ျခင္ျပီး ျပင္ဆင္မိတာပါ။
ယမင္းအလုပ္ က ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့လည္း ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ကၽြန္မ နဲ႕ဘယ္သူ အေဖာ္လိုက္ၾကမလဲ ေမးလိုက္တာနဲ႕ အေပ်ာ္လိုက္ျပီး ကားစီးၾကမဲ့အဖြဲ႕က မနည္းမေနာ္။ သမီးေထြးသူဇာ၊ သားငယ္အိႏၵာနဲ႕ ေမးသုံးေယာက္ အပါအ၀င္ဆိုေတာ့ တစ္အုပ္ၾကီးျဖစ္ပါေလေရာ။ ကားထြက္တာနဲ႕ ဆူညံလို႕ ကေလးေတြ တစ္ေယာက္တစ္ ေပါက္ေျပာၾကရယ္ၾက၊ ပြဲကိုစည္လိုက။ ကၽြန္မလည္းခပ္တည္တည္နဲ႕ အေမရိကားေျမေပၚ မွာပထမဦးဆုံးစျပီးေမာင္းရတာမို႕ နည္းနည္းေတာ့ရင္အဖိုခ်င္သား...။

"အံမယ္...ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ျမန္မာျပည္က လမ္းလည္း လမ္းပဲ၊ အေမရိကားလမ္းကေရာ ဘာနဲ႕ခင္း ထားတာမွတ္လို႕၊ ကတၱရားလမ္းခ်င္းအတူတူ ဘာမႈရမွာလဲ"နဲ႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားေပးျပီးေမာင္းေလတယ္ေပါ့။ သႏၱာစမ္း က ျမိဳ႕လယ္လမ္းမၾကီးျဖစ္တဲ့ Sampleလမ္း ေပၚမွာတည့္တည့္ၾကီး ေမာင္းသြားရင္း လမ္းေဘး ၀ဲယာက အမွတ္အသားေတြကိုလည္း ဂရုထားၾကည့္ျပီး မွတ္ထားရပါေသးတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး၊ ကၽြန္မကား နဲ႕ေနာက္မွာ ရဲကား ကမီးတဖ်ပ္ဖ်ပ္လင္းျပီး ပါလာတာကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွာ ျမင္မိသားပဲ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲ မွာ ဒါမ်ိဳး ျမင္ဖူးထားတာမို႕ "ေၾသာ္...ဒါရဲကားကိုး"လို႕ သေဘာေပါက္မိပါရ႕။ အဲလို မီးတ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ နဲ႕အခ်က္ျပေနတာဟာ ကၽြန္မနဲ႕သက္ဆိုင္ျပီး ရပ္ေပးရမယ္ဆိုတာကို နားမလည္ ေတာ့ရပ္ရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ ဆက္ျပီးေမာင္းျမဲေမာင္းေန လိုက္တာေပါ့။

ခဏၾကာေတာ့ ရဲကားက ကၽြန္မေရွ႕ကန္႕လန္႕၀င္ထိုးလိုက္ျပီး လက္ျပရပ္ခိုင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘာကိစၥပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ကၽြန္မကားကိုရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ရဲအရာရိွက ကားထဲက ဆင္းလာျပီး ကၽြန္မေဘးကို လာရပ္ရင္း...
"ခင္ဗ်ား ကို ကားရပ္ဖို႕အခ်က္ျပေနတာ ဘာျဖစ္လို႕ မရပ္တာလဲ"နဲ႕ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ေမးပါတယ္။
"ဟင္... ဟုတ္လား၊ မီးေတြလက္ေနတာေတာ့ ကၽြန္မျမင္သားပဲ၊ အဲဒါရပ္ရမယ္လို႕မွ မသိ ဘ ဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဆက္ျပီး ေမာင္းေနမိတာ၊ Sorryပဲရွင္"လို႕ ေျပာေတာ့...
ဘယ္ကေရာက္ေန တဲ့ ေတာသူမကို လာေတြ႕ေနရလဲဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ ခပ္ျပံဳးျပံဳးကိုျဖစ္လို႕..
"ေက်းဇူးျပဳျပီး ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ကားေမာင္းလိုင္စင္ကို ၾကည့္ပါရေစ"တဲ့။

"ရပါတယ္၊ ဒီမွာ"လို႕ ကၽြန္မလည္း ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ထုတ္ျပီးျပလိုက္ တာေပါ့။ ျမန္မာ ျပည္က ထြက္မလာခင္ ကတည္းက အေမရိကားေရာက္ရင္ ကားေမာင္းႏို္င္ဖို႕ International လိုင္စင္ကို တစ္ခါတည္း အပါယူ လာျပီးသားပါ။ လိုင္စင္ကိုၾကည့္ျပီး...
"ခင္ဗ်ား ဒီကို လာလည္တာလား"တဲ့။
"မဟုတ္ ပါဘူး၊ ကၽြန္မငါးႏွစ္ေလာက္ေနမယ္ စိတ္ကူးျပီး လာခဲ့တာပါ"
"ဒါဆိုရင္ ဒီလိုင္စင္ နဲ႕ ေမာင္းလို႕မရဘူး၊ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္လိုင္စင္ကို သြားယူပါ၊ အခု လည္းခင္ဗ်ားျမိဳ႕ထဲမွာ Beam Lightၾကီး နဲ႕ ေမာင္းေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္က အခ်က္ျပရပ္ခိုင္းတာ၊ ျမိဳ႕ထဲမွာ Beam Lightနဲ႕ ေမာင္းခြင့္ မရိွပါဘူး"တဲ့။
"ေၾသာ္...ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မမသိလို႕ Sorryပဲ"လို႕ ဒုတိယမၸီ ေဆာရီးလည္း ေျပာျပီးရာ..
"ရပါတယ္" တဲ့။ သူ႕ကားဆီ ျပန္သြားေလရဲ႕။

သူက Beam Lightနဲ႕ မေမာင္းရဘူးဆိုေတာ့ အဲဒီ Beam Lightကိုေျပာင္းဖို႕ ခလုတ္ရွာ ၾကည့္ေတာ့ ရွာမရဘူး၊ ကိုယ္ေမာင္းေန က်ကားလည္း မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္ပစၥည္းက ဘယ္ ေနရာဆိုတဲ့ ကားအထာကိုလည္း မသိ ဘူးေပါ့။ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္ ေလွ်ာက္ႏွိပ္ၾကည့္ျပီး ရွာမရ ေတာ့လည္းရဲအရာရိွကို လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ သူကလည္း ကားထဲေရာက္ျပီး လို႕ ဘီး ေတာင္လိမ့္စျပဳေနပါျပီ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သူ႕ကိုပဲ ဟြန္းႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဆက္တီးျပီး ေခၚ လိုက္ ရတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ဟြန္းသံကို ၾကားေတာ့ ထြက္ေနဆဲကားကို ရပ္ျပီး ဆင္းလာပါ တယ္။
Now! What! ဆိုတဲ့ပုံစံ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ေလ။
"ဒီမွာ ရွင့္ကို ဒုကၡေပးရတာ Sorry ပဲေနာ္၊ Beam Lightကိုေျပာင္းဖို႕ ခလုတ္ရွာမရလို႕ ကၽြန္မကိုျပစမ္း ပါဦး"ဆိုေတာ့...
"ဒါ ခင္ဗ်ားရဲ႕ကား မဟုတ္ဘူးလား"တဲ့။

"မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မသမီးရဲ႕ကားကို ငွားလာတာ၊ လမ္းေတြသိေအာင္ ေလ့လာခ်င္လို႕"
"ခင္ဗ်ားေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ"
"တစ္ပတ္ ရိွျပီ"
ဒီေတာ့ သူကကၽြန္မကိုၾကည့္ျပီး ရယ္ရင္း"ကဲ...ဒီမွာ ေက်းဇူးျပဳျပီး ခင္ဗ်ားကို တိုက္တြန္း ပါရေစ၊ ဒီေနရာကေန အိမ္ကိုျပန္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားေနရာကိုလည္း မကၽြမ္းဘူး၊ ကားအေၾကာင္းကိုလည္း ဘာတစ္ခု မွ မသိဘူး၊ အေမရိကားက ယာဥ္ေမာင္း ဥပေဒေတြကိုလည္း မသိဘူး၊ ေနာက္ျပီးခင္ဗ်ားကားနဲ႕အျပည့္ ကေလးေတြ လည္း ပါလာေသးတယ္၊ အႏၱရာယ္မ်ားလြန္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ဖေလာ္ရီဒါ လိုင္စင္သြားေျဖျပီးမွပဲ ကားေမာင္း ဖို႕ အၾကံျပဳပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို လက္ခံပါ"ဆိုျပီး ကၽြန္မကို Beam Lightေျပာင္းရမယ့္ ခလုတ္ျပေပး ရင္း Good Luckလို႕ ႏႈတ္ဆက္သြားလရဲ႕။

ကၽြန္မအျဖစ္ကလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ ရဲအရာရိွကို သုံးခါေလာက္ "ေဆာရီး"လိုက္ရျပီးမွ ဘယ္ ခရီးမွမေပါက္ ဘဲ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရတာမို႕ စိတ္ထဲမွာမခ်င့္မရဲျဖစ္မိပါတယ္။ "ေအးေလ၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ကိုယ္ လိုခ်င္တာ ျဖစ္ဖို႕ၾကိဳးစားရသလို အခ်ိန္အခါကိုလည္း ေစာင့္ရ တတ္တာပဲမဟုတ္လားေနာ္" ဒီလိုပဲေတြးျပီး စိတ္ကိုေျဖလိုက္ ရတယ္ေပါ့။ ရဲအရာရိွေျပာသ လိုဖေလာ္ရီဒါလိုင္စင္ ရယူဖို႕ အတြက္ ေခၽြးမေဘာ္ဘီ ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ပထမဦးဆုံး ေရး ေျဖစာေမးပြဲ ေျဖရမွာတဲ့။ အဲဒီအတြက္ ဖေလာ္ရီဒါ ယာဥ္ေမာင္း လိုင္စင္ရုံးက ျပ႒ာန္းထား တဲ့ လမ္းညႊန္စာအုပ္ကေလးကို ေလ့လာဖို႕ယူလာေပးပါတယ္။
စာအုပ္ကေလး ကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းစည္းကမ္း ဥပေဒေတြနဲ႕အတူ လမ္းမွာျပ ထားတဲ့ Road Signေတြ ကိုလည္း အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားတာ မို႕ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ ေအာင္မွတ္သား ရပါတယ္။ ေရးေျဖ ေအာင္ျပီဆိုကာမွ ေနာက္တစ္ဆင့္ ရဲအရာရိွကိုေဘး ထိုင္ခုံမွာ ထားျပီး လက္ေတြ႕ေမာင္းျပ ရပါဦးမယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုစလုံး စစ္ေဆးတာေအာင္မွ လိုင္စင္ထုတ္ေပးတာတဲ့ေလ။
လိုင္စင္မေျဖခင္ မွာလည္း ျပႆနာတစ္ခုက ရိွပါေသးတယ္။

ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာျပည္မွာ ကၽြမ္း၀င္ျပီး ေမာင္းလာခဲ့တဲ့ ကားေတြက Shiftဂီယာေတြနဲ႕ မဟုတ္လားေနာ္။ ဒီက အေမရိကန္လုပ္ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာက Automatic ဂီယာေတြနဲ႕မို႕ အဲဒီကားမ်ိဳး ကို ေမာင္းတတ္ဖို႕ ေခၽြးမေဘာ္ဘီကိုပဲ သင္ျပေလ့က်င့္ခိုင္းရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ Automatic ဂီယာကို ကၽြမ္း၀င္ က်င္လည္ သြားေတာ့မွ ေဘာ္ဘီက လိုင္စင္ရုံးကို လိုက္ပို႕ေပးတယ္ေပါ့။
ေရးေျဖမွာက ကားေမာင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒေမးခြန္းႏွစ္ဆယ္နဲ႕ လမ္းညႊန္စည္းကမ္း ဆိုင္းဘုတ္ ငါးခု အပါအ၀င္ေမးခြန္း ႏွစ္ဆယ့္ ငါးခု ရိွပါတယ္။ အဲဒီအထဲက တစ္ဆယ့္ငါးခု မွန္ေအာင္ေျဖႏိုင္ရင္ စားေမးပြဲေအာင္ တာပါပဲ။ ေရးေျဖဆိုေပမဲ့ Yes, Noဆိုတာ ကြက္လပ္ ေျဖရတဲ့ Multiple Choice ဆိုေတာ့ မခဲယဥ္းလွဘူးေပါ့။  ဒါေပမဲ့ ေမးခြန္းေတြ က လြယ္မ ေယာင္နဲ႕ အနီးစပ္လွည့္ကြက္ကေလးေတြ မ်က္စိလည္ေအာင္ ထည့္ေပးထားတာ မို႕ ယာဥ္ေမာင္းစည္းကမ္း ဥပေဒကိုတကယ္နားမလည္ရင္ေတာ့ ေအာင္ဖို႕ မလြယ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြ တစ္ခါ မက သုံးေလးခါ ေျဖရတဲ့သူေတြေတာင္ ရိွတယ္တဲ့။ ဘယ္ႏွခါသြားေျဖ ေျဖေျဖလို႕ရပါတယ္။ တစ္ခါေျဖ ရင္ ဟိုအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သုံးေဒၚလာ ေပးရတာမို႕ မမ်ား လွပါဘူး။

အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေရးေျဖကို တစ္ခါတည္းေအာင္တတ္ၾကျပီး လက္ေတြ႕ေမာင္းျပရတဲ့ အခါက်မွ စားေမးပြဲအက်မ်ားၾကတာတဲ့။ ကိုယ္ေဘးမွာ ရဲအရာရိွကထိုင္ျပီး သူလမ္းညႊန္တဲ့ အတိုင္းကိုယ္က လိုက္ျပီးေမာင္းျပ ရတာေလ။ ဘယ္ခ်ိဳး ညာခ်ိဳးဆိုရင္လည္း မီးအခ်က္ျပ ခလုတ္ကိုႏွိပ္ပါမွ။ ေနာက္ျပီး ဒီမွာက ကားလမ္းေတြ က အက်ယ္ၾကီးေတြရယ္။ မီးအခ်က္ ျပခလုတ္ကိုႏွိပ္ပါမွ။ ေနာက္ျပီး ဒီမွာက ကားလမ္းေတြက အက်ယ္ၾကီးေတြ ရယ္။ အသြား သုံးလိုင္း၊ အျပန္သုံးလိုင္း ေျခာက္လိုင္းရိွတာက ခပ္မ်ားမ်ား။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ တစ္ဖက္ ေလးလိုင္း စီတာင္ရိွေသးတာမို႕ လိုင္းကူးမယ္ဆိုရင္လည္း မီးအခ်က္ျပထားဖို႕ မေမ့ပါဦးမွ ျဖစ္တာ။

ယာဥ္ထိန္းမီးမရိွတဲ့ ေနရာေတြမွာ Stop Sign ဆိုတဲ့ "ရပ္ပါ"ဆိုင္းဘုတ္ေတြကလည္း ျမန္မာျပည္က ကြမ္းယာဆိုင္ေတြထက္ မ်ာေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ဘရိတ္ကေလး တို႕ရုံတို႕ ျပီးလုပ္လို႕ရတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ ကို ေလးဘီးစလုံး Complete Stopလုံး၀ရပ္ရတာ၊ စိတ္ထဲကေန တစ္က တစ္ဆယ္အထိ ရြတ္ျပီးမွ ထြက္ရမွာ တဲ့။ ယာဥ္ထိန္းအခ်က္ျပ မီးနီး မီးစိမ္းေတြကလည္း ျမန္မာျပည္မွာလို နိမ့္နိမ့္ေလးမဟုတ္ဘဲ တာ၀တႎသာမွာ တက္ခ်ိန္ ထားတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ အဲဒါကိုလည္း သတိထားၾကည့္ရပါေသးတယ္။ ကၽြန္မ တို႕ ျမန္မာ ျပည္မွာ မီး၀ါ ကိုျဖတ္ခြင့္မျပဳေပမဲ့ ဒီမွာျဖတ္ခြင့္ရိွပါတယ္။
အေမရိကားမွာ ကားေမာင္းရင္ ခါးပတ္ပတ္ၾကရတယ္။ ခါးပတ္မတ္ရင္ ဒဏ္ေငြ ေဆာင္ရ တာမို႕လူတိုင္း ကားေပၚေရာက္တာနဲ႕ ခါးပတ္ပတ္ျဖစ္ဖို႕လည္း သတိထားရပါေသးတယ္။ တစ္ခါက ျမန္မာမိတ္ေဆြ တစ္ဦးက သူ႕ အေတြ႕အၾကံဳကို ေျပာျပလို႕ ရယ္ရပါရဲ႕။ ျမန္မာ ျပည္မွာ ခါးပတ္ပတ္ေမာင္းေလ့မရိွတာ သူလည္း မသိဘူးေပါ့။ ကားလိုင္စင္သြးေျဖေတာ့ ေဘးကရဲအရာရိွက ခါးပတ္ပတ္ခိုင္းေတာ့ ခါးပတ္ကို ဘယ္မွာခ်ိတ္ရမလဲ စဥ္းစား ရတာ၊ ခလုတ္ေနရာ ရွာမေတြ႕လို႕ ပခုံးကေနရင္မွာသိုင္းျပီး ခါးေဘးမွာခ်ိတ္ရမဲ့အစား အနီးဆုံး လည္ပင္း မွာ သြားပတ္လိုက္တာ တစ္ခ်ီတည္း စာေမးပြဲက်ေရာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကံေကာင္းလို႕ ၾကိဳးဆြဲခ်ျပီး သား မသာမျဖစ္တာ တဲ့ေလ။

ျပည္ပက လာသူေတြအဖို႕ ကိုယ့္နဲ႕မယဥ္ပါးတဲ့ ကိစၥေတြက အမ်ားသားမဟုတ္လားေနာ္။ တစ္ခါက တကၠစီကို က လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ မီးပြိဳင့္က မ်ဥ္းၾကားမွာ ကားေတြလာတုန္း အတင္းျဖတ္ေျပး တာ ေတြ႕ေတာ့ရဲကဖမ္းျပီး "ေဟာဟိုမွာ Don't Walk ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ျပထားတယ္၊ မျမင္ဘူးလား၊ ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္ လို႕ ျဖတ္ရတာလဲ"လို႕ ေမးတဲ့အခါ...
"ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္၊ Don't Walkလမ္းမေလွ်ာက္နဲ႕ ဆိုထားတာမို႕ လမ္းမ ေလွ်ာက္ ဘဲ ေျပးျဖတ္တာပါ"လို႕ ျပန္ရွင္းျပတယ္တဲ့။ သူ႕ခမ်ာ အေျပးေကာင္းလို႕သာ ကားေအာက္ေရာက္ျပီး ပြဲခ်င္းမျပီး ရွာတာ။ အဲဒီလိုနားလည္မႈ လြဲမွားတာမ်ိဳးက ရိွပါေသး တယ္။
 ကၽြန္မအေန နဲ႕ လမ္းေပၚမွာေမာင္းျပရတာက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာက တည္းကက်င့္သားရေနျပီးသားပဲဟာ။ ဒီမွာဒီကားေတြက မ်ားျပားလြန္းျပီး ေရစီးသလို အဆက္မျပတ္သြားေနတဲ့ ယာဥ္ေၾကာထဲမွာ ေမာင္းရမွာ မ၀ံ့မရဲျဖစ္စရာၾကီးလို႕ အစက ထင္ထားမိတာပါ။ လက္ေတြ႕ေမာင္းၾကည့္ေတာ့ ကားေတြမ်ားေပမဲ့ သူ႕လမ္းနဲ႕သူ ယာဥ္ စည္းကမ္းအတိုင္းလိုက္နာျပီး မႏၱေလးျမိဳ ႕ မွာ ေမာင္းထား ဖူးရင္ေတာ့ ေတာ္ရုံအေနအ ထားေလာက္မ်ား အားငယ္စိတ္၀င္စရာမရိွပါဘူး။ မႏၱေလးမွာက လမ္းကက်ဥ္း ရတဲ့အထဲ ျမင္းလွည္း ကိုေရွာင္ရ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုက္ကားေတြ ေရွာင္ရတဲ့အျပင္ လမ္းမေပၚ တက္ အိပ္ေန တဲ့ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြကအစ ေရွာင္ရတာမ်ိဳးပါ။

ဒီမွာေတာ့ သူ႕လမ္းနဲ႕သူ၊ စက္ဘီးသမားကလည္း စက္ဘီးလမ္းေပးမွာ စီးရတာ။ ကားလမ္းေပၚ တက္စီးရင္ ကားေတြကေရစီး သလို ဆက္တိုက္လာေနၾကတာမို႕ ပြဲခ်င္းျပီး ေသႏိုင္သလို မေသလို႕ရဲနဲတိုးရင္လည္း ဖမ္းျပီး ဒဏ္ေငြေဆာင္ရ၊ ရုံးတတ္ရ ျပႆနာမ်ား တာမို႕စက္ဘီးသမားကလည္း စည္းကမ္းကိုရိုေသလိုက္နာျပီး သူ႕လမ္းေပး မွာပဲ သူေနတာ ပါ။ေခြးေလေခြးလင့္ဆိုတာလည္း လုံး၀မရိွပါဘူး။ ေခြးေမြၚရင္ မွတ္ပုံတင္ ရပါတယ္။ ေခြးရဲ႕ လည္ပင္းေကာ္လာမွာ မွတ္ပုံတင္နံပါတ္၊ ေခြးရွင္ရဲ႕အမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာနဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္က အစ အကုန္ျပည့္စုံေအာင္ေရးျပီး ခ်ိတ္ထားရတာပါ။ ေခြးကိုအိမ္ျပင္ထုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လည္းေခြးရွင္ ပါရုံမကေသးဘူး။ ၾကိဳးခ်ည္ထားရတာမို႕ ေခြးေလေခြးလြင့္လည္း ေရွာင္ရွားစ ရာမလိုဘူးေပါ့။
ယာဥ္ေမာင္းစည္းကမ္းကို လိုက္နာျပီးေမာင္းလို႕ကေတာ့ တိုက္ခိုက္မႈျဖစ္ခဲပါတယ္။ အခန္႕ မသင့္လို႕တစ္ဖက္မွာ စည္းကမ္းမရိုေသသူမ်ိဳးနဲ႕ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျပီး တိုးမိရင္ေတာ့ လည္းၾကမၼာဆိုးရဲ႕ဒဏ္ကိုခံရမွာပါပဲ။ ကံေကာင္းေထာက္မေန သမွ် ကိုယ့္ဘက္ကလည္း စည္းကမ္းရိုေသ လိုက္နာေနသမွ်မွာေတာ့ မိုင္ ၆၀၊ ၇၀ေပးထား တဲ့ အေ၀းေျပးလမ္းေပၚမွာ ကားေပါင္းရာေထာင္ခ်ီ ေမာင္းေနလို႕လည္း အႏၱရာယ္ကင္းႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ျမိဳ႕ထဲ မွာ ေမာင္းျပရတာအတြက္ ေရွာေရွာရွဴရွဴျဖစ္သြားေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးထား လုပ္ျပရတဲ့ Parallel parking မ်ဥ္းျပိဳင္ရပ္ျပရတာက်ေတာ့ ေဇာေခၽြးကိုျပန္သြားေတာ့တာပါ ပဲ။ ကၽြန္မကကားေမာင္းလိုင္စင္ကို စနစ္တက်ေမာင္းျပျပီး ရလာခဲ့ တာမဟုတ္ဘူး။ အခါသ မယကလည္း ဒုတိယစစ္ၾကီးျပီးခါစ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြစခါစ အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ သိပ္ျပီးတိတိက် က်မရိွေသးဘူးေလ။
ရဲ၀န္ေထာက္ အန္ကယ္ဦးဘခက္ဆီ သြားျပီး "ကိုၾကီးက ကားေမာင္းသင္ေပးမွာတဲ့ အန္ ကယ္၊ အဲဒါ ခင္မၾကီးကို ကားေမာင္းလိုင္စင္ လုပ္ေပးပါဦး"လို႕ ေျပာလိုက္တာနဲ႕ လိုင္စင္ တစ္ခါတည္းရလာတာမို႕ ကိုၾကီး သင္ေပးတဲ့အတိုင္း လမ္းေပးမွာေတာ့ ေျဖာင့္ေအာင္ ေမာင္းတတ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ အခုလိုကားတစ္စီးစာေလး ၀င္သာရုံေနရာေလး မွာ ေထာင့္ေလး ေထာင့္ကတိုင္ေလးတိုင္ စိုက္ထားျပီး အခ်ိဳးက်က်၀င္ႏိုင္ေအာင္ သြင္းျပဖို႕ က်ေတာ့ ကၽြန္မ မွာေဇာေခၽြးေတြျပန္ေအာင္ ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။ ႏွလုံးတုန္ ရင္ခုန္၊ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြ ေအးတဲ့ထိ ထိတ္လန္႕ျပီး မနည္းၾကိဳးစားပမ္းစားနဲ႕ ကားကိုတစ္လိမ့္ခ်င္း သြင္းပါမွအခ်ိဳးမ က်တက် နဲ႕ တိုင္ေလးတိုင္ၾကားထဲ ၀င္သြားေပေတာ့တယ္။ အေ၀းက ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေခၽြး မေဘာ္ဘီက ၾသဘာေပးတဲ့ အေနနဲ႕ သူ႕လက္မနဲ႕ လက္ညႇိဳးေလးနဲ႕ ၀လုံးပုံ လုပ္ျပီးကၽြန္မ ကိုေထာင္ျပေန လို႕ ႏွလုံးတုန္းရင္ခုန္ၾကားထဲက ျပံဳးရပါေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ စာေမးပြဲေတာ့ ေအာင္သြားေလရဲ႕။ ေရးေျဖစာေမးပြဲအျပီး ကိုယ္တိုင္ေမာင္းမျပရ ခင္မွာမ်က္စိေကာင္း၊ မေကာင္း လည္း စစ္ေဆးပါေသးတယ္။ ဒီသုံးခုစလုံးကို ေအာင္ျပီဆို ေတာ့မွက်သင့္ေငြ ဆယ္ေဒၚလာ သြင္းျပီး ကားလိုင္စင္ကတ္ျပားရဖို႕ ဓာတ္ပုံရိုက္ရပါတယ္။ ဓာတ္ပုံမရိုက္ခင္မွာလည္း ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းအစုံပါတဲ့ ပုံစံစာရြက္ ကိုျဖည့္ရေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုရင္ ဒီမွာကာင္းေမာင္း လိုင္စင္ကတ္ျပား က ျမန္မာျပည္မွာကိုင္ရတဲ့ မွတ္ပုံ တင္ကတ္ျပားကဲ့သို႕ လိုအပ္ရင္ျပရတဲ့ အဓိကအေထာက္အထားအျဖစ္ သုံးၾက လို႕ပါပဲ။
ဓာတ္ပုံမရိုက္ ခင္ ျဖည့္ရတဲ့ပုံစံစာရြက္ထဲမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ကုိယ္ေရးမွတ္တမ္းအျပင္ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြ ကို လွဴ လိုပါက တစ္ခါတည္းပုံစံတစ္ခုပါ ျဖည့္ရေသးတယ္။ အဲဒါျပီးမွ ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ခုံမွာ သြားထိုင္ လိုက္ရုံပါပဲ။

တာ၀န္က်သူကကင္မရာ ခလုတ္ကေလး တစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႕ ကိစိၥကျပီးေရာ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုယ့္ လက္ထဲမွာအနံႏွစ္လက္မ၊ အလ်ားသုံးလက္မပဲ ရိွတဲ့ပလတ္စတစ္ေလာင္းထားတဲ့ ကားလိုင္စင္ ကတ္ျပားေလး အပ္လိုက္တာပါပဲ။ မွတ္ပု့တင္ကတ္ျပားအျဖစ္ အေထာက္အ ထားစုံေအာင္လည္း အဲဒီပိစီေကြး ကတ္ျပားေလး ထဲမွာ အကုန္အစုံပါေအာင္ထည့္ထားျပီး သားေနာ္။ ဖေလာ္ရီဒါေျမပုံနဲ႕ ျပည္နယ္တံဆိပ္၊ ကၽြန္မရဲ႕ဓာတ္ပုံ၊ အဲဒီေဘးမွာ နာမည္အ ျပည့္အစုံအျပင္ေနရပ္လိပ္စာ၊ ေမြးႏွစ္နဲ႕ ေမြးလ၊ ေမြးတဲ့ရက္၊ အရပ္ ဘယ္ႏွေပ ဘယ္ႏွ လက္မွ၊ ဘာလူမ်ိဳး လိုင္စင္အမ်ိဳးအစား၊ လိုင္စင္နံပါတ္၊ ထုတ္ေပးတဲ့ေန႕၊ ကုန္ဆုံးတဲ့ေန႕၊ ကၽြန္မ ရဲ႕ထိုးျမဲလက္မွတ္နဲ႕တကြ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္း လွဴထားသူျဖစ္ရင္လည္း Organ Dona r ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ ကားလိုင္စင္က ျမန္မာျပည္မွာလို ႏွစ္စဥ္လဲရတာမဟုတ္ဘူး။ ၆ႏွစ္မွ တစ္ခါပဲ လဲရတာပါ။ အဲဒီလိုင္စင္သက္တမ္းအတြင္းမွာ ဘာျဖစ္မႈမွမရိွခဲ့ရင္ စိတ္ခ်ရသူအျဖစ္နဲ႕ Safe Driveဆိုတဲ့ စာတန္းေလးေတာင္ ပါလိုက္ ေသးရဲ႕။

ကားေမာင္းလိုင္စင္တို႕၊ ကားမွတ္တင္တို႕က်ေတာ့ကိုယ့္ေမြးေန႕နဲ႕ သတ္မ်တ္ထားတာမို႕ အထူးျပဳျပီး မွတ္သားထား စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ေမြးေန႕ေရာက္ခါနီးက်ရင္ ကားမွတ္ပုံတင္ လဲဖို႕ တစ္လ အလိုေလာက္မွာ မွတ္ပုံတင္ရုံးကသတိေပးစာလႊာေလး စာတိုက္ကပို႕လာပါတယ္။ အဲဒီစာအိတ္ထဲမွာ အကယ္၍ ကိုယ္တိုင္ရုံးကို မသြားလိုရင္ လြယ္လြယ္နဲ႕ ကိစၥျပီးဖို႕ ပုံစံစာရြက္ကေလးနဲ႕အတူ လိပ္စာတပ္ျပီးသား စာအိတ္ တစ္ခုပါ ထည့္ေပးလိုက္ေသးတာေနာ္။ အခ်ိန္မကုန္၊ အလုပ္မရႈပ္လိုသူအတြက္ အဆင္ေျပတဲ့ နည္းေလး တစ္ခုပါပဲ။ ေပးလိုက္တဲ့ပုံစံကိုျဖည့္၊ က်သင့္ေငြကို ခ်က္လက္မွတ္မွာေရး၊ အဲဒါ ေတြနဲ႕ အတူ ေမာ္ေတာ္ကားအာမခံထားတဲ့ စာရြက္ကေလးပါအတူ စာအိတ္ထဲျပန္႕ထည့္ ပို႕ေပးလိုက္ရုံနဲက ကိစၥျပီးပါတယ္။

အခ်ိန္တန္ေတာ့မွတ္ပုံတင္ရုံးက မွတ္ပုံတင္စာရြက္အသစ္နဲ႕အတူ ကားရဲ႕ေနာက္က နံပါတ္ျပားေပးမွာ ကပ္ဖို႕ တစ္လက္မအရြယ္ေလာက္ရိွတဲ့ ပလတ္စတစ္ျပားေလး ႏွစ္ခုကို ပါစာတိုက္ကေနျပန္ပို႕ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ကတ္ျပားေလးႏွစ္ခု မွာ တစ္ခုကကိုယ့္ရဲ႕ေမြးလ၊ ေနာက္တစ္ုက လိုင္စင္အသစ္လဲရမယ့္ႏွစ္၊ အဲဒီ ပလတ္စတစ္ျပားေလးကို ကားရဲ႕ေနာက္ ကလိုင္စင္ပလိပ္မွာလိုင္စင္ကုန္ဆုံးမဲ့လက ဘယ္ဘက္ေထာင့္မွာကပ္၊ ညာဘက္ အထက္ ေထာင့္မွာေတာ့ ကုန္ဆုံးမဲ့ႏွစ္ပါကပ္ေပါ့။ သူလည္းတစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္အေသြးအေရာင္ မတူ ေအာင္္ခြဲ ထားပါေသးတယ္။ ဒီႏွစ္အနီဆို၊ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့အစိမ္းေလး၊ ေနာက္ကေန လိုင္စင္ ပလိပ္ၾကည့္လိုက္ရုံနဲ႕ လိုင္စင္လဲျပီးသားလား၊ မလဲေသးဘဲရိွေနေသးလားဆိုတာ အေ၀းကပင္ျမင္ႏိုင္ပါ၏ ဆိုတဲ့အထဲကမို႕ အေရာင္နဲ႕ခြဲျခားထားတာေကာင္ေးသာ စနစ္ တစ္ခုပါပဲ။

အေမရိကားမွာ မစြမ္းမသန္သူေတြလည္း ကားေမာင္းၾကတာပဲ။ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ဒုကၡိတ လို႕လည္း သေဘာမထားဘူး။ လူတန္းမေစ့ဘူးလို႕လည္း အားငယ္စိတ္မ၀င္ၾကပါဘူး။ သူတစ္ပါးရဲ႕ အကူအညီ ကိုရမွာအလြန္၀င္ေလးတတ္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီးရပ္တည္ၾကပါတယ္။ အဲဒီျခြင္းခ်က္ရိွသူ မ်ားအတြက္အစစအရာရာ လြယ္ကူေစေအာင္လည္း ဖန္တီးေပးထားတဲ့ စနစ္ကေလးေတြ ရိွထားေတာ့အဆင္ေျပေလတယ္ေပါ့။ လူထုသုံး ကားေနရာမွန္သမွ် အ၀င္၀ နဲ႕ အနီးကပ္ ဆုံးေနရာမွ ဘီးတပ္လွည္းပုံစံနဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ျပထားတဲ့ ကားရပ္စရာေနရာေတြ လုပ္ေပးထာ ပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကား လိုင္စင္ပလိပ္မွာလည္း မစြမ္းမသန္သူမ်ားအတြက္ ဘီးတပ္ လွည္းပုံေလးေဖာ္ျပ ထားတာ မို႕ အေရးအေၾကာင္းဆိုရင္ လိုအပ္တဲ့အကူအညီခ်က္ခ်င္း ရေစႏိုင္တယ္ ဆိုပါေတာ့။

ကၽြန္မမွာ ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္ရေတာ့မွာမို႕ အစစအရာရာသိေအာင္ လိုက္ျပီးၾကည့္၊ လိုက္ျပီးေလ့လာေန ရဆဲေလ။ ကိုယ္ေရာက္ရိွေနတဲ့ ေနရာကလည္း လူမ်ိဳးမတူ၊ ဘာသာ မတူ၊ ယဥ္ေက်းမႈမတူ၊ ဘာသာစကားမတူ၊ အေလ့အထ မတူ၊ အေရွ႕နဲ႕အေနာက္ဆိုတဲ့ အတိုင္းမတူၾကတာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားမို႕ မ်က္စိလည္းဖြင့္၊ နားကိုလည္း စြင့္။ နားစြင့္ရတာ ေတာ့ေျပာမေနနဲ႕။ ကၽြန္မတို႕ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္ မွာျဖစ္ခဲ့ေတာ့ အစစအရာရာက အဂၤလိပ္ပုံစံေတြပဲ လႊမ္းမိုးလာခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္း ေနခဲ့ ရေတာ့ အဂၤလိပ္အသံထြက္ေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လားေနာ္။ ဒီက်မွ အေမရိကန္ အသံထြက္ေတြ ကို ၾကားဖူးရတာ။

သူတို႕ အသံထြက္က ကြဲျပားရတဲ့အထဲ စကားေျပာရင္လည္းလွ်ာဖ်ားနဲ႕ ျမန္ျမန္ေျပာလိုက္ ျပီဆိုရင္ လိုက္မမီေတာ့ပါဘူး။ မနည္းကိုနားစြင့္ျပီးနားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ အသံထြက္မကဘူး။ အေခၚအေ၀ၚေတြ ကလည္း ကြဲျပားေနေသးတာပါ။ ကၽြန္မတို႕က လူေတြ႕ရင္ "ဟယ္လို"လို႕ ႏႈတ္ဆက္ေပမဲ့ အေမရိကန္ႏႈတ္ဆက္နည္းက "ဟိုင္း"တဲ့။ အေနၾကာေတာ့ ကၽြန္မတို႕လည္း သူတို႕နည္းတူ "ဟိုင္း" တက္သြားပါျပီ။ ေရာက္ခါစမွာ အေခၚအေ၀ၚမတူလို႕ ဒုကၡေရာက္ရတာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ တစ္ေန႕မွာ ကိစၥတစ္ခု ရိွတာ နဲ႕ဘဏ္တိုက္ကိုသြားေတာ့ကၽြန္မေတြ႕လိုသူက အထပ္ငါးလႊာက ရုံးခန္းမွာတဲ့။ ဒါနဲ႕အဲဒီ ငါးလႊာကိုတက္ ဖို႕ ဓာတ္ေလွကားဘယ္နားမွာရိွမွန္း မသိဘူး။
"စုံစမ္းေရး"ဆိုတဲ့ ေနရာမွာထိုင္တဲ့မိန္းကေလးကို ကၽြန္မက Liftဘယ္မွာရိွလဲလို႕ ေမးေတာ့ ဒီမွာ Lift မရိွပါဘူး တဲ့။ ဟင္...ဒီေလာက္ဆယ္ထပ္ဆယ့္ႏွစ္ထပ္ ျမင့္တဲ့တိုက္ၾကီးမွာ အေပၚ တက္စရာဓာတ္ေလွကား မရိွဘူးဆိုတာ မဟုတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး လို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြးျပီး ...
"ကၽြန္မ ငါးထပ္ က ရုံးခန္းကိုသြားခ်င္တာ၊ Lift မရိွရင္ေလွကားကေရာ ဘယ္နားမွာလဲ"လို႕ ထပ္ေမးေတာ့...
"ေၾသာ္... Elevator ရိွတယ္ေလ၊ ဒီစၾကႍလြန္ျပီး ညာခ်ိဳးလိုက္ပါ၊ အဲဒီမွာ"တဲ့။

ေသပါေရာ။ ကၽြန္မတို႕က ဓာတ္ေလွကားကို ဟိုမွာ Liftလို႕ တစ္သက္လုံးေခၚလာခဲ့တာ မဟုတ္လားေနာ္။ အိမ္သာ ကိုလည္း Toilet လို႕ ႏႈတ္က်ိဳးေနာ ဒီမွာက်ေတာ့ Rest Room တဲ့။ ရုပ္ရွင္ကို Pictureလို႕ သြား မေျပာေလနဲ႕။ သူတို႕က Movie လို႕ေခၚတာမို႕ နားလည္ မွာမဟုတ္ဘူး။ စာပို႕လုလင္ကို Postman လို႕ေခၚေနက်။ ဒီမွာက Mail-man,အာလူးေၾကာ္ ကိုFrench Fries, ေဆးထိုးခံရတာကို Injection လို႕ကၽြန္မ တို႕ ေျပာသလို သူတို႕က်ေတာ့ Shot တဲ့။ ကေလးတြန္းလွည္းေလးကို Parmလို႕မေခၚဘဲ Stroller လို႕ ေခၚျပန္ေရာ။ ကေလးခုတင္ Cotကို Crib, တန္းစီတဲ့ Queue ကိုေတာ့ ဒီမွာေတာ့ Line, Holidayကို သူတို႕က Vacation, အနာကပ္တဲ့ Plasterကို Band Aid, ေဆးဆိုင္က်ေတာ့ Drug Store, ခ်စ္စရာေလး ျမင္ရင္ ကၽြန္မတို႕က So Sweetလို႕ေျပာရင္ သူတို႕က So Cuteတဲ့။
ေမာ္ေတာ္ကား နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အေခၚအေ၀ၚေတြကလည္း မတူတာ ရိွေသးတယ္။ ဓာတ္ဆီက Petrol မဟုတ္ဘူး။ Gasတဲ့။

ကားေရွ႕အဖုံးကို ကၽြန္မတို႕က ေဘာနတ္လို႕ ေခၚတာေနာ္။ ဒီမွာက Hoodဟုဒ္။ အိတ္ေဇာပိုက္က်ေတာ့ မာဖလာ တဲ့။ လမ္းေဘးက ပလက္ေဖာင္းကို Side Walkလို႕ေခၚျပန္ေရာ။ ကၽြန္မတို႕ဆီမွာ ေျခေထာက္နဲ႕ကန္ျပီး ကစားတဲ့ေဘာလုံးပဲြ ကို Football ေခၚေပမဲ့ ဒီမွာက Soccer (ေစာ္ကာ)။ အဲ..သူတို႕ Football ေခၚတဲ့ စကားနည္းက ေျခေထာက္နဲ႕ကန္တာမဟုတ္ဘဲ ေဘာလုံးကိုလက္နဲ႕ ဖမ္းတဲ့ဟာ။ ဘာျဖစ္လို႕ အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျခရင္းေခါင္းရင္း လြဲမွားေနသလဲေတာ့ မသိပါ ဘူး။
ကၽြန္မ တို႕က Purseလို႕ေခၚတဲ့ လက္ကိုင္အိတ္ေသးေသးေလးကို သူတို႕က Pocker Book တဲ့။ တစ္ခါက ကၽြန္မနဲ႕ တာ၀န္လႊဲရတဲ့ မန္ေနဂ်ာအမ်ိဳးသမီးက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အံဆြဲထဲမွာ သူ႕ရဲ႕ Pocket Book က်န္ခဲ့လား မသိဘူး။ ၾကည့္ေပးစမ္းပါတဲ့။ Pocket Book ဆိုေတာ့ ကၽြန္မက အိတ္ေဆာင္ စာအုပ္ေသးေသးေလးမ်ိဳး ထင္ျပီးစာပြဲတစ္ခုလုံး ရိွရိွသမွ် ေနရာအကုန္လုိက္ရွာတာ မေတြ႕ဘူးေပါ့။
"မေတြ႕ပါ ဘူး၊ စာပြဲတစ္ခုလုံးအႏွံ႕ရွာျပီး အံဆြဲထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လုံးေတြ႕လို႕ေတာင္ အဲဒီအထဲမွာမ်ား ရိွမလား လို႕ဖင့္ၾကည့္တာ မေတြ႕ပါဘူး"ဆိုေတာ့..
"ပိုက္ဆံအိတ္က ဘာအေရာင္လဲ"တဲ့။

"အနီေရာင္ေလ"
"အဲဒီပိုက္ဆံအိတ္ကို တို႕ေမးေနတာေပါ့။ မင္းကဘာေတြ သြားရွာေနတာေလ"
"မင္းပဲ Pocket Book ဆို၊ အဲေတာ့ စာအုပ္ရွာတာေပါ့၊ ပိုက္ဆံအိတ္ဆိုရင္လည္း Purseလို႕  ေျပာပါလား"လို႕ ကၽြန္မကျပန္ေျပာေတာ့ မေရႊေခ်ာ က ဖုန္းေပၚမွာ တအားရယ္ေနေလရဲ႕။
အေခၚအေ၀ၚမတူတာတင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ အသံထြက္မတူတာေတြက ရိွေသးတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး တိုမားတိုးစ္ကို ဒီမွာ တိုေမးတိုးစ္၊ Fastဖတ္စ္ကို အေမရိကန္အသံထြက္က ဖက္စ္။ Lastလပ္စ္ကိုလက္စ္။ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္သက္လုံး Nikonနိကြန္လို႕ ေခၚလာခဲ့တဲ့ ကင္မရာက ဒီက်ေတာ့ သူတို႕ အတိုင္း "ႏိုက္ကြန္"လို႕ေျပားျပီး ေခၚလိုေခၚရ၊ လမ္ေလွ်ာက္ ဖိနပ္ Nikeကို ႏိုက္ကီ၊ အဂၤလိပ္ စာလုံး ေနာက္ဆုံးအကၡရာ Z(ဇက္)က ဒီမွာက်ေတာ့ (ဇီ)။

ဒါတင္မဟုတ္ေသးဘူး။ စာလုံးေပါင္းေတြ မတူတာလည္းရိွေသးတယ္။ ဘယ္အရာကိုမဆို အလြယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ သူတို႕လူမ်ိဳးေရွ႕ဆုံးကပဲထင္ပါရဲ႕။ ဘဏ္တိုက္က ေငြထုတ္တဲ့ခ်က္လက္္မွတ္ကို Cheque လို႕ေပါင္းတာေနာ္။ ဒီမွာေတာ့ အသံထြက္အတိုင္း Checkရုံနဲ႕ ကိစၥျပီးတယ္။ Colour တို႕ Labour တို႕၊ Favour တို႕လည္း ဒီမွအလြယ္ color, Labor, Favor နဲ႕ခ်လိုက္တာပဲ။ အရာရာလြယ္ကူဖို႕ အခ်ိန္မကုန္ဖို႕လည္း ဦးစားေပးၾက တာ ထင္ပါရဲ႕။

ကၽြန္မတို႕က တစ္ခုခုေျပာလို႕ Yesကို တြင္တြင္သုံးသလို သူတို႕ကSure ကိုသုံးေလ့ရိွတာ သတိထားမိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ျမန္မာေတြ ဆုံမိၾကတဲ့အခါ ေရာက္ခါစၾကံဳရတဲ့ ပုံျပင္ေတြ ကိုယ္စီရိွေနၾကတာမို႕ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ဖလွယ္ၾကရင္းရယ္ပြဲ ဖြဲ႕ရတာ လည္းဟဒယရႊင္ေဆးတစ္ခုပါပဲ။ မိန္းကေလး ငယ္တစ္ဦးက ေရာက္ခါစတုန္းက ကားမ ေမာင္းႏိုင္ေသးတာမို႕ အိမ္နဲ႕နီးတဲ့လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႕ရတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခု မွာ သြားျပီး အလုပ္လုပ္တာတဲ့။ ေကာ္ဖီ၀ယ္တဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက သူ႕ကို Sugar Free လို႕ ေျပာေတာ့သၾကား အလကားေတာင္းတာ ျဖစ္မွာပဲလို႕ ေတြးျပီးေစတနာဗရပြနဲ႕ သၾကား ထုပ္ေတြ ထည့္ေပးလိုက္တယ္ေပ့ါ။ အမ်ိဳးသမီးက သၾကားထုပ္ေတြကို ျပန္ထုတ္ျပီး သူ႕ ေရွ႕ မွာ ေဆာင့္ေအာင့္ျပီး ျပန္ခ် သြားလို႕တဲ့ေလ။ Freeဆိုတာ ဒီမွာကိုယ္အေလးခ်ိန္ မပို ေအာင္ဂရုစိုက္သူမ်ားက သၾကားကို အထူးျပဳ ေရွာင္တာမို႕ သၾကားမပါတဲ့ ေကာ္ဖီကိုဆိုလုိ တာပါ။

Freeဆိုတာနဲ႕ ျမန္မာပီပီ သဒၶါတရားေတြ ပိုလိုက္မိတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။
ေနာက္ျပီး တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ လာ၀ယ္ျပီးအျပင္ယူသြားတာမ်ိဳးကလည္း ရိွေသးတယ္ေလ။ ထိုင္စားတဲ့ သူေတြလည္း စားၾကတယ္ေပါ့။ အျပင္ကိုယူသြားမွာဆိုရင္ To Goလို႕ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမိန္းကေလး အလုပ္စျပီး ၀င္တဲ့ေန႕မွာပဲ ေန႕လယ္စာ၀ယ္ျပီး အျပင္ယူသြားလို႕တဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက ေရာက္လာျပီး To Go လို႕ေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးမက "ေဟာေတာ့္၊ ငါ့ကို ဘာမ်ားထင္လို႕လဲ မသိ၊ သူနဲ႕လိုက္ဖို႕ ေခၚတာ၊ ဘုရား... ဘုရား... ဘာလုပ္ရပါ့" နဲ႕ႏွလုံးတုန္ရင္ခုန္ေတြ ျဖစ္လို႕တစ္ခ်ီတည္း ေနာက္ခန္းဘက္ ေျပး ၀င္ျပီးပုန္းေန လိုက္မိတာတဲ့။ ေတာ္ေသးရဲ႕။ တျခားအလုပ္သမားေတြက ၀ယ္သူကိုတာ၀န္ ယူေျဖရွင္းလိုက္ေပလို႕ေပါ့။ To Goအဓိပၸာယ္ ကို ေနာက္သိရတဲ့အခါက်မွ သူ႕အျဖစ္ကို အလုပ္သမားေတြက ၀ိုင္းရယ္ၾကတာတဲ့ေလ။
အေတြ႕အၾကံဳ က ေရးမကုန္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါရဲ႕။ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ တစ္ ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္း ဆိုတဲ့ စကားရိွေသးတာပဲ။ တစ္ေနရာနဲ႕ တစ္ေန ရာေဒသအလိုက္ အေခၚအေ၀ၚ အသုံးအႏႈန္းေတြက ကြဲျပားျခားနားတတ္တာပါပဲေနာ္။

ဒါေၾကာင့္ေရာက္ခါစမွာ ျပႆနာေတြက တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳးဆိုပါေတာ့။ ေရာက္ျပီးသုံးေလး ရက္အေမာေျဖျပီးတာနဲ႕ ပါလာတဲ့လူၾကံဳပါပစၥည္းေတြကို ပို႕ဖို႕ စီစဥ္ရပါတယ္။ ခြင့္ျပဳတဲ့ ေပါင္ခ်ိန္က တစ္ဦးမွ ၄၄ေပါင္ပဲ ရိွရတဲ့အထဲမွာ လူၾကံဳပါးလိုသူေတြကလည္း ရိွပါေသး တယ္။ ျငင္းမေကာင္းတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနလို႕ ကိုယ့္ ပစၥည္းေတြျပန္ခ်၊ သူ႕ပစၥည္းေတြပါ ေအာင္ထည့္ေပါ့။ ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ၾကက္သြန္ျဖဴ တစ္ပႆာ ေလာက္ေပးတဲ့သူနဲ႕ ငါးပုတ္ေျခာက္၊ ငါးရံ႕ေျခာက္ကအစ နႏြင္းမႈန္႕နဲ႕မဆလာ ဆိုတာ မ်ိဳး အထိအစုံပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္ေလာက္တုန္းက အေမရိကားနဲ႕ ျမန္မာျပည္ကလည္း ဆက္ သြယ္မႈ နည္းပါးေသးတာ မို႕ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အဲလိုပဲ ျမန္မာ့အစားအေသာက္ ကုန္ပစၥည္း ေတြဒီမွာ၀ယ္လို႕ရလိမ့္မယ္ မထင္မိတာေၾကာင့္ ဟင္းခ်က္စရာ ပစၥည္းမ်ိဳးစုံ အေလးခံျပီး သယ္လာမိတာပါ။ လူၾကံဳေပးၾကသူေတြလည္း ကၽြန္မလို အလားတူေတြးထင္ မိလို႕သာ သူတို႕လည္း တကူးတကထည့္ေပးၾကတာ ျဖစ္မွာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႕တင္ ဒါမ်ိဳး ေတြးထင္ခဲ့တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ စာေရးဆရာေသာ္တာေဆြ က "ေဟး...ခင္တို႕တစ္ေတြ အေမရိကားမွာ ထမင္းစား ရရဲ႕လား၊ ေန႕တိုင္းေပါင္မုန္႕ပဲ စားေနရသလား"နဲ႕ ကၽြန္မဆီပူပူပင္ပင္နဲ႕ စာေရး ေမးဖူးပါတယ္။

ဒီမွာအေရွ႕တိုင္း စားေသာက္ကုန္ေတြ ေရာင္းတဲ့တရုတ္ဆိုင္ေတြမွ ဟိန္းလို႕ပါ။ Jasmine Rice ဆိုတဲ့ ေပၚဆန္းေမႊးဆန္ေတြ ဆိုတာ ေကာင္းမွေကာင္း။ တို႕စရာအညာက တမာရြက္၊ ကတက္ခ်ဥ္လိုမ်ိဳးကအစ ငါးပိရည္ေမႊးေမႊး အထိ ဖန္ဘူး၊ ဖန္ပုလင္းေတြနဲ႕သားသားနားနား ထည့္ျပီးထိုင္းႏိုင္ငံကပို႕တဲ့ အစားအေသာက္ အမ်ိဳးမယ္စုံေအာင္ ဒီမွာလြယ္လြယ္ရႏိုင္ပါ တယ္။ ကၽြန္မ အေလးခံျပီးသယ္ယူလာခဲ့ရတဲ့ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဆိုတာ မ်ား တရုတ္ဆိုင္မွာမ ေျပာနဲ႕။ အေမရိကန္စူပါမားကတ္ေတြမွာေတာင္ အတြဲလိုက္ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး ေရာင္းေနတာ ေပါမွေပါ။ ကိုယ္ကဒါေတြ မသိေတာ့လည္း လာေပးသူကို ရွင္းမျပႏိုင္ဘဲ ယူလာ ခဲ့ရတာေပါ့ ေနာ္။

အဲဒီကတည္းက ေဆာင္းပါးေရးျပီး သိသင့္သိထိုက္တဲ့ အျဖစ္ေတြကို ခြဲေ၀ခံစားရင္း ဗဟုသုတ မွ်ေ၀ေပးခ်င္ တာပါ။ ကိုယ့္ဘ၀အေျခခ်ႏိုင္ေရးအတြက္ ရုန္းကန္ရဆဲကာလျဖစ္ ေတာ့ကေလာင္ကို အခို္ကအတန္႕ေဘးခ် ထားခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေရာက္ျပီးစမွာ သယ္လာခဲ့ရတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း စာတိုက္ကေနတစ္ဆင့္ လိပ္စာရွင္ေတြ ဆီ ပို႕ရပါ ေသးတယ္။
ပါဆယ္ ထုပ္ေပးမွာ လိပ္စာေရးေတာ့ ျမန္မာျပည္က အထာအတိုင္းလိပ္စာရွင္ရဲ႕ နာမည္နဲ႕ ေနရပ္ကအေပၚက။ ပို႕ေပးသူ ကၽြန္မရဲ႕လိပ္စာကေအာက္က က်က်ကနနေရးထည့္လိုက္ ပါတယ္။ ေလးငါးရက္ၾကာေတာ့ အဲဒီပါဆယ္ ထုပ္ေတြကၽြန္မအိမ္၀မွာ အပုံလိုက္ျပန္ေရာက္ လာေလရဲ႕။ ဒီကစာပို႕စနစ္က အိမ္တိုင္းရဲ႕ အေရွ႕မွာကိုယ္ပိုင္စာတိုက္ပုံးေလးေတြရိွၾကပါ တယ္။ စာတိုက္ပုံရဲ႕ေဘးမွာ အလံေလး တစ္ခုထည့္ထားေသးတယ္။ ေန႕စဥ္စာပို႕လုလင္ ကစာတိုက္ကားနဲ႕ ေရာက္လာျပီးပုံးေတြထဲမွာ ထည့္သြား လိုက္တာေလ။ သူတို႕စာတိုက္ သုံးကားေတြက ဂ်စ္ကားပုံစံမ်ိဳးအျဖဴေပၚမွာ အျပာလိုင္းနဲ႕ တံဆိပ္က သိန္းငွက္နဲ႕ေခါင္း တစ္ပိုင္းပုံပါပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ စာပို႕လုလင္က ကားေပးကေနျပီး ေအာက္ဆင္းစရာ တာင္မလိုဘဲ လွမ္းထည့္သြားၾကတာပဲ။ ကိုယ့္မွာစာထည့္စရာရိွရင္ ကိုယ့္စာတုိက္ပုံထဲမွာပဲ ထည့္ထား လိုက္ျပီး ေဘးကအလံေလးေထာင္ထားလိုက္ရပါတယ္။

ကိုယ့္စာကိုယူ၊ သူေပးရမဲ့စာကို ျပန္ထည့္ထားျပီးရင္ ေဘးကအလံေလးျပန္ခ်ထားလိုက္ တာမို႕ စာလာသြားျပီးလားဆိုတာ စာတိုက္ပုံးရဲ႕အလံေလးကို လွမ္းၾကည့္တာနဲ႕သိႏိုင္ တယ္ေပါ့။ ပါဆယ္ထုပ္ ခပ္ေသးေသးမ်ိဳး ဆိုရင္လည္းစာတိုက္ပုံထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့တာပါပဲ။ ခုလို အမ်ားအျပားလည္း ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပါဆယ္ထုပ္က ၾကီးမားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ေပါက္၀မွာလာခ်ထားခဲ့ပါေရာ။ ကၽြန္မက တစ္ေန႕တစ္ေန႕ စာတိုက္ပုံကအလံကိုပဲ ၾကည့္ေနတာေလ။ "ခ်စ္သူေတြ ေ၀းၾကတဲ့အခါ စာေလးေတြက အလည္ လာၾကတယ္တဲ့"
ကၽြန္မမွာ ျမန္မာျပည္က က်န္ခဲ့တဲ့ခ်စ္သူေတြက အမ်ားအျပားမို႕ အလည္လာမဲ့ စာေလး ေတြကို အေမာတကာေန႕စဥ္ေမွ်ာရတာ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ အဲဒီေန႕ကလည္း အလံေလးလဲေန တာေတြ႕လို႕ စာေကာက္ ဖို႕ အေျပးထြက္လိုက္ခါမွ အေပါက္၀မွာ တန္းစီေနတဲ့ပါဆယ္ေတြ ကိုေတြ႕ျပီး တအံ့တၾသျဖစ္ရေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ ကၽြန္မဆီျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ လည္းမေတြးတတ္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါနဲ႕ေနာက္တစ္ေန႕မွာ သမီးေကသီကို အေဖာ္ေခၚျပီးပါ ဆယ္ထုပ္ေတြအားလုံး ကားထဲထည့္၊ စာတိုက္ကိုတစ္ေခါက္ျပန္သြားရတာေပါ့။ စာတိုက္ က၀န္ထမ္းကိုအက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေမးေတာ့လည္း သူက ဘာမွျပႆနာရွာမေတြ႕ တဲ့ပုံစံနဲ႕ "ရွင့္လိပ္စာအတိုင္း ေရာက္လာတာမဟုတ္ဘူးလား"တဲ့။

"ဟုတ္တယ္ေလ၊ အခုကၽြန္မ လိပ္စာအတိုင္းျပန္ေရာက္လာတာပဲ။ ကၽြန္မပို႕တာက နယူး ေယာက္၊ ၀ါရွင္တန္၊ အိုဟိုင္းအိုးနဲ႕ ကာလီဖိုးနီးယားကို ပို႕တာအဲဒီမေရာက္ဘဲ ကၽြန္မဆီ ျပန္ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဆိုတာ လာေမးတာပါ"လို႕ ရွင္းျပမွသူလည္း သေဘာေပါက္သြားျပီး ပါဆယ္ထုပ္ ကို ေသေသ ခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့...
"ေၾသာ္ ...ဒီမွာ ရွင္က ပို႕ရမဲ့လိပ္စာကို ေအာက္မွာမေရးဘဲ ရွင့္လိပ္စာကိုေရးထားတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္အားလုံး ရွင့္ဆီျပန္ေရာက္ လာတာျဖစ္မွာေပါ့"ဆိုျပီး ရယ္ပါေလေရာ။
ဒီက စာတိုက္လိပ္စာေရးတဲ့ ပုံစံက ကိုယ့္ရဲ႕နာမည္နဲ႕ လိပ္စာကစာအိတ္ရဲ႕ဘယ္ဘက္ထိပ္ မွာတက္ေရးထားျပီး ပို႕ရမဲ့လိပ္စာက်ေတာ့ ေအာက္ဘက္အလယ္မွာ ေရးၾကတာကိုး။ ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕လိပ္စာက စာအိတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေအာက္က ေထာင့္မွာေရးေနက် မဟုတ္လားေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႕သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပုံစံအရေအာက္ ဘက္မွာရိွတဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ကၽြန္မဆီျပန္ေရာက္လာတယ္ေပါ့။

ဒါက စနစ္မတူတာအတြက္ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ နမူနာေလးတစ္ခုပဲ ရိွပါေသးတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ မတူ၊ ဓေလ့စရိုက္မတူ၊ အေလ့အထမတူတာေတြေၾကာင့္ ေရွ႕မွာ ျပႆနာမ်ားစြာလည္း ရိွေနဦးမွာပါပဲ။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုဆိုေတာ့လည္း ရင္ဆိုင္ရမဲ့ အခက္ အခဲျပႆနာေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး လက္ခံေျဖရွင္း ရမွာပါ။ သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္မွာ လတ္တဖ်စ္ အခ်ိန္ကာလအတြင္း အရာရာ အံ၀င္ ခြင္က် ျဖစ္သြား ဖို႕ဆိုတာေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ ႏိုင္ပါ့မလဲေလ။ အရာခပ္သိမ္းကို အခ်ိန္ယူျပီး သည္းခံစိတ္ နဲ႕ ေလ့လာ သင္ၾကားမွတ္သား ရမွာပါ။

ပါရွင္ပုံျပင္ထဲက ခါးကုန္းမင္းသားေလးလိုေပါ့။ သူမ်ားတကာေတြနဲ႕တန္းတူရည္တူ ျဖစ္ခ်င္ လို႕သူရဲ႕ပုံတူကို ခံ့ခ့ံညားညား မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနတဲ့ရုပ္ထုအျဖစ္ထုထားေစတယ္တဲ့။ တကယ္ လက္ေတြ႕က်က် လည္း ေန႕စဥ္အဲဒီရုပ္တုေရွ႕မွာ ရပ္ျပီးမားမားမတ္မတ္ ရပ္ႏိုင္ ေအာင္ေလ့က်င့္ခဲ့တာ ေန႕ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လေပါင္း မ်ားစြာ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့အခါ ခါး ကုန္းေပ်ာက္ျပီး တကယ္ပဲရုပ္တုကဲ့သို႕ မားမားရပ္သြားႏိုင္တယ္တဲ့။
စိတ္ရွည္ျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္းေတြေတာ့ လိုအပ္ေပတယ္ေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ကိုယ့္ေဒသ မဟုတ္တဲ့ သူတစ္ပါးႏိုင္ငံမွာ အမ်ားနည္းတူ ပခုံးခ်င္းယွဥ္ျပီး မားမားရပ္ႏိုင္ဖို႕ အခ်ိန္ယူ ၾကိဳးစားရဦးမယ္ေလ။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Tuesday, January 29, 2013

ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၃၆)

ဒီခရီးဟာ တစ္ဖက္မွာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ သားသမီးေတြအတြက္ ၀မ္းသာအားတက္စရာ ျဖစ္ေပမဲ့ အေဖ့ လက္မွာ က်န္ခဲ့ရစ္ရတဲ့ သားေလးအတြက္ ၀မ္းနည္းအားငယ္စရာအျဖစ္ပါ ပဲ။ ကၽြန္မဘ၀က ဆုပ္ကိုင္ရျခင္း နဲ႕ စြန္႕လႊတ္ရျခင္းေတြနဲ႕မို႕ ဆူးနဲ႕ႏွင္းဆီလို အျမဲတမ္း ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ခ်ည္းပါပဲေလ။ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .......

အပိုင္း ( ၃၈ )
ကိုယ့္ရဲ႕ ဇာတိဌာေန ေမြးရပ္ေၿမဆိုတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုဟာ ကမၻာေၿမၾကီးေပၚမွာ ဘာနဲ႔မွတိုင္းတာၿပီး တန္ဖိုးၿဖတ္ လို႕ မရႏိုင္တဲ့ လူသားတိုင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ထာ၀ရစြဲၿမဲကိန္း၀ပ္ သိမ္းဆည္းထားရာ ထူးၿမတ္မြန္ၿမတ္ တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုပဲ မဟုတ္လားေနာ္။
ကၽြန္မလည္း ေလယာဥ္ေပၚက ငုံ႕ၾကည့္လို႕ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက လုံး၀ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတဲ့ထိ တြယ္တာတဲ့ သံေယာဇဥ္စိတ္နဲ႕ မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနမိပါ တယ္။ ရင္ထဲက ခြဲခြာရျခင္းေၾကာင့္ နာက်င္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကေတာ့ စာဖြဲ႕လို႕မရႏိုင္ေအာင္ ဆူေ၀ေပါက္ကြဲေနေလရဲ႕။ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ကိုယ္ကဦးေဆာင္ေစာင့္ေရွာက္သြားရ မဲ့မိခင္ၾကီးနဲ႕ လူမမလည္ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္က ရိွေနလို႕သာ စိတ္လြတ္ လက္ လြတ္မျဖစ္ရေအာင္မနည္းၾကိဳးစားျပီး ထိန္းေနရျခင္းပါပဲ။

ထြက္မလာခင္ သုံးေလးရက္အလိုမွာ ေဟာင္ေကာင္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ေမာင္ငယ္ ေမာင္ေမာင္ျမင့္က ဖုန္းဆက္ လာပါတယ္။ သူဘန္ေကာက္မွာ လာေစာင့္ေနမယ္။ သုံးေလး ရက္ခဏ၀င္နားလိုက္ပါ။ အေမရိကားက ခရီးေ၀း ကြာလြန္းေတာ့ ေနာက္ျပန္ျပီးေတြ႕ၾကဖို႕ လြယ္ကူမွာမဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာရွာပါရဲ႕။ သူျမန္မာျပည္က ထြက္သြားခဲ့ တာ ဆယ္ႏွစ္ရိွျပီ ဆိုေတာ့ကၽြန္မလည္း ကိုယ့္ေမာင္ကို အလြန္အမင္းေတြ႕ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ မာမီ့မွာ ႏွလုံး ေရာဂါရိွေနတာေၾကာင့္ နာရီေပါင္းသုံးဆယ္နီးပါး ၾကာရွည္ေအာင္စီးရမဲ့ ေလာယာဥ္ခရီး အတြက္အဆင္း မွေခ်ာပါ့မလားလို႕ ေသာကနဲ႕ စိတ္ေမာေနမိတာေၾကာင့္။

"မ၀င္ေတာ့ပါဘူး ေမာင္ေမာင္ရယ္၊ မာမီ့အေျခအေနကို စိတ္မခ်လို႕ပါ"လို႕ ေတာင္းပန္ လိုက္ရပါ တယ္။ ျပန္ေတြ႕ၾက ဖို႕ မလြယ္ဘူးဆိုတာ သူေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ကၽြန္မဒုကၡ ေရာက္ခဲ့စဥ္ကာလက အရာရာ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္ငယ္ ကို အသက္ ရွင္လ်က္ျပန္ေတြ႕ခြင့္မၾကံဳေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မအေမရိကား ကို ေရာက္ျပီးရွစ္ႏွစ္ အၾကာမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါျပီ။ သူကြယ္လြန္ေၾကာင္း တယ္လီဖုန္း သတင္း ရေတာ့ ကၽြန္မဘန္ ေကာက္မွာသုံးေလးရက္ ၀င္ျပီးမေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တာကို ေနာင္တၾကီးစြာရျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ရ တယ္။ ခုေတာ့သူ႕ရဲ႕ေက်းဇူးတရားေတြကို ႏွလုံးသားနဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳျပီး ေန႕စဥ္ အမွ် ေပးေ၀ ရင္း စိတ္ကိုေျဖရေတာ့တာပါပါပဲ။

ကၽြန္မတို႕ လာခဲ့တဲ့ ခရီးအစီအစဥ္အရ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းကုမၸဏီ ယူဘီေအနဲ႕ ဘန္ ေကာက္ကိုေရာက္တာနဲ႕ ဘန္ေကာက္ မွာ ေလးနာရီၾကာနားျပီး Swiss Airေလယာဥ္ကို ေျပာင္းျပီးစီးရမွာပါ။ ျပည္ပကို တစ္ခါမွ ထြက္ဖူးခဲ့တာမဟုတ္ေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံမရိွတာ ေၾကာင့္စိတ္ကလည္း မ၀ံ့မရဲနဲ႕ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ၾကီး ကလည္း ၾကီးမားပါဘိ။ ရန္ကုန္ ကိုတက္လာၾကတဲ့ ေတာကဘုရားဖူးကမွ ဦးေဆာင္လမ္းျပမဲ့ ဘုန္းၾကီး တစ္ပါးပါးေတာ့ ပါလိုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႕မွာ ဦးေဆာင္လမ္းျပမဲ့သူလည္း မရိွ၊ ေတာကတက္လာတဲ့ ဘုရားဖူး ပုံစံ အူလည္လည္နဲ႕ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္၊ ဘယ္သြားျပီး ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ အကဲ ခတ္ျပီးေလ့လာေန ရပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕သားငယ္ အိႏၵာကေတာ့ ကေလးပီပီ သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ ခ်ာခ်ာ ေနရာအႏွံ႕ေလွ်ာက္ ၾကည့္ျပီးေနျပီး "မာမီ ဟိုဘက္ စၾကႍထိပ္မွာ အိမ္သာရိွတယ္၊ မာမီတို႕ သြားခ်င္ရင္ ပစၥည္းေတြ သားေစာင့္ေပးမယ္" တဲ့။ ဒီေကာင္က ငယ္ေပမဲ့အားကိုးရပါတယ္။ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္မွာတုန္းက အေကာက္ခြန္ဌာန က ပါလာသမွ်ပစၥည္းေတြကို တစ္ခုမက်န္ ေမွာက္လွန္ျပီး ရွာတုန္းက ကၽြန္မအေမက စိတ္မွန္သူ မဟုတ္လို႕ ထည့္လာတဲ့သူ႕ပစၥည္း ေတြဖရိုဖရဲျဖစ္ကုန္ရင္ လူပုံအလယ္မွာ ဆူဆူပူပူျပႆနာ တက္မွာေၾကာက္ျပိး ကၽြန္မက မာမီရဲ႕စိတ္အာရုံကို တစ္ဖက္မွာရေအာင္ ေျပာင္းျပင္းရွာ္ေနတာေတြ မေတြ႕မျမင္ေ စဖို႕ အေၾကာင္းရွာကာကြယ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ သားငယ္အိႏၵာက အေကာက္အခြန္အရာရိွမ်ား ေက် နပ္တဲ့ အထိ ေသတၱာေတြဖြင့္ျပျပီး စနစ္တက် ျပန္သိမ္း၊ ပိတ္ေပးနဲ႕ တာ၀န္ယူေပးလို႕ ထြက္ခါနီးမွာ မာမီနဲ႕ျပႆနာ ကင္းသြားတာပါ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရိွလို႕ ေက်ာင္းေနခါစက သူ႕ေရွ႕မွာပဲ သူ႕အတင္းကို အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ နားမလည္ဘူး အထင္နဲ႕ "He is too smart". လို႕ေျပာမိေတာ့ "No, Mommy I'am one smart"လို႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာတာ နဲ႕ ကၽြန္မမွာရယ္လိုက္ရတာ။ ကၽြန္မဆိုလိုတဲ့ အလြန္အမင္း Too ကို သူကနံပါတ္ Two(ႏွစ္)ဂဏန္း လို႕ အဓိပၸာယ္ေပါက္ လိုက္ျပီးနံပါတ္ One(တစ္)က ပိုေတာ္တယ္လို႕ ေခ်ပလိုက္တာေလ။ အခုလည္း ၀မ္းစမတ္ ေလးေက်းဇူးနဲ႕ အိမ္သာေတြ ဘာေတြရွာေတြ႕သြားလို႕ အေပါ့အပါး သြားလိုက္ ရတယ္ေပါ့။ ျပီးခါမွ Swiss Airေကာင္းတာလိုက္ရွာ၊ ေကာင္တာမွာတန္း၀င္စီ၊ လက္မွတ္ျပ၊ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ျပ၊ အားလုံးစစ္ေဆးတာေစာင့္၊ ထိုင္ခုံနံပါတ္ေတြ ဘာေတြရျပီဆိုမွပဲ စိတ္ေအးလက္ေအး ေလယာဥ္ထြက္မဲ့ ဂိတ္၀မွာ ထိုင္ရင္းေစာင့္ၾကရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ မာမီရဲ႕အေျခအေနကိုလည္း အကဲခတ္ရေသးတယ္။ ကၽြန္မကသာ စိတ္ပူေန တာ။ မာမီက သူ႕ေျမးေတြ၊ ျမစ္ေတြနဲ႕ေတြ႕ရေတာ့မွာ ဆိုျပီး စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ၾကြ လန္းဆန္းလို႕ေလ။

ကၽြန္မရင္ထဲမွာလည္း မာမီ့နည္းတူ ကြဲကြာေနရတဲ့ သားသမီးေတြနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာမို႕ စိတ္လႈပ္ရွား မိတာလည္း မွန္ ပါရဲ႕။ သားၾကီး၀င္းဆိုရင္ေက်ာင္းသားအရြယ္ ၁၈ႏွစ္သားက တည္းကစာသင္ဖို႕ ထြက္သြားခဲ့ တာ အခုသူ႕အသက္ ၃၄ႏွစ္၊ ကေလးသုံးေယာက္ ဖခင္ ေတာင္ျဖစ္ေနပါျပီ။ မေတြ႕ရတဲ့ ၁၆ႏွစ္ကာလထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ မ်ား ေျပာင္းလဲသြားျပီလဲ ဆိုတာစိတ္ကူးနဲ႕ မွန္းဆၾကည့္ေနမိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္မတိုင္မီ တစ္နာရီအလိုမွာ ခရီးသည္ေတြကို ခုံနံပါတ္စဥ္နဲ႕ ေၾကညာျပီး ေခၚေတာ့ ကၽြန္မတို႕ အလွည့္ေရာက္တာနဲ႕ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ရတယ္ေပါ့။ ကံေကာင္းေထာက္မ စြာ ေလးေယာက္ တစ္တန္းတည္း ထိုင္ခုံရလို႕ အဆင္ေျပသြားေလရဲ႕။ (ဘိုးရင္း 747ဆိုတဲ့ ေလယာဥ္အၾကီးၾကီးကို ဒီေတာ့မွ စီးဖူးတာပါ) ေလယာဥ္ က အိမ္ၾကီး တစ္လုံးစာေလာက္ ၾကီးမားျပီး ခရီးသည္ေတြကလည္း ႏွစ္ရာေက်ာ္၊ သုံးရာ နီးပါး။ ကၽြန္မ အေမကသူ႕အေတြ႕အၾကံဳသစ္ကို သေဘာေတြက်ေနလို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ လာသာလာရ တာ၊ လမ္းခရိးမွာ ဇီဇာခ်ဲ႕ျပီး အိမ္မွာတုန္းကလို ဒီဟာမစားဘူး၊ ဒါမလုပ္ဘူး၊ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး နဲ႕ျပႆနာေတြရွာေနရင္ တစ္ဒုကၡ လို႕ ရင္ထဲမွာစိုးထိတ္ေနခဲ့မိတာေတြ အခုလို မာမီ့မ်က္ ႏွာၾကည္လင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာေတြ႕ရမွ စိတ္သက္သာ ရာရျပီး အသက္၀၀ရွဥႏိုင္ပါေတာ့ တယ္။

ဘုံေဘေလဆိပ္ မွာ တစ္နာရီနားျပီး ေလယာဥ္က ဇူးရစ္ျမိဳ႕ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ပ်ံသန္း ပါတယ္။ ညအခ်ိန္ေရာက္ျပီ မို႕ ညစာစားျပီးတာနဲ႕ ျပေနတဲ့ရုပ္ရွင္ကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ နည္းနည္းအပန္းေျပသြားေအာင္ တစ္ေမွးေတာ့ၾကိဳးစားျပီး ရေအာင္ေမွးျဖစ္ပါရဲ႕။ ဇူးရစ္ကို ေရာက္ေတာ့မနက္လင္းေနပါျပီ။ ဇူးရစ္ေလဆိပ္မွာ ဘန္ေကာက္မွာ တုန္းကလို ေလွကားနဲ႕ ေအာက္ကိုဆင္းျပီးမွ ေလဆိပ္ရိွရာ အေဆာက္အအုံကို သြားရမယ္ လို႕ထင္ထားတာ၊ ေလယာဥ္ကေျမေပၚ ဆင္းျပီးတာနဲ႕ ကားေမာင္းသလို ဘီးနဲ႕တစ္လွိမ့္ခ်င္း လွိမ္းရင္းေလ ဆိပ္အေဆာက္အအုံ ရဲ႕ အ၀င္၀အထိ ေရာက္သြာေးအာင္ ထိုးဆိုက္ေပးတာမို႕ ကၽြန္မမွာ အထူးအဆန္း ကို ျဖစ္လို႕။

ေလယာဥ္တံခါး၀က ထြက္လိုက္ေတာ့ လည္း ေလဆိပ္ခန္းမ အ၀ ေရာက္ေအာင္အမိုးလုံ ေပါင္းကူး ယာယီစၾကႍေလး နဲ႕ ဆက္ေပးထားေတာ ့မိုးလုံေလလုံ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ရုံ နဲ႕ေလဆိပ္ အေဆာက္အဆုံထဲ တန္းေရာက္သြားေတာ့ "အံမယ္၊ တယ္ဟုတ္ပါလား" ေပါ့။ ေတာသားျမိဳ႕ေရာက္ဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေန တာေလ။ ဇူးရစ္မွာ Transit အေနနဲ႕ ေျခာက္နာရီ ၾကာနားျပီးမွ နယူးေယာက္ကို ထြက္မဲ့ေလယာဥ္ ကို ေျပာင္းစီးရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ေလဆိပ္ထဲ ကဧည့္ေဆာင္ခန္းမွာ ထိုင္ျပီး ေျခဆန္႕လက္ဆန္႕ အပန္းေျဖရင္း နားေနၾက တယ္ေပါ့။ ေလဆိပ္မွန္ျပတင္းက အျပင္ကိုလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အျပင္မွာစႏိုးေတြက တဖြဲဖြဲက်လို႕။ ဟိုးအေ၀းဆီက ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာလည္း ဆီးႏွင္းျဖဴျဖဴေတြ ခဲေနတဲ့ ရႈေမွ်ာ္ခင္းက လွမွလွ။
စႏိုးဆိုတာကို တစ္သက္မွာ ဒါပထမအၾကိမ္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ရဖူးျခင္းပါပဲ။ ကေလး ေတြကလည္းစႏိုးေတြ က်ေနတာ ကို ၾကည့္ရင္းသေဘာေတြက်လို႕ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနေလ ရဲ႕။

"မာမီ အေမရိကားေရာက္ရင္ စႏိုးထဲမွာ ထြက္ေဆာ့မယ္ေနာ္"နဲ႕ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ လာေျပာေနၾကေသး တယ္။ ကေလးဆိုေတာ့လည္း ၾကံဳေတြ႕ရမဲ့ ေနေရး ထိုင္ေရးေတြ အတြက္ ေတြးမပူေလ ဘူးေပါ့။ မာမီကလည္း သူ႕ေျမးေတြေပ်ာ္ေနတာကို ၾကည့္ျပီးေက်နပ္လို႕။ နားေနၾကတာ သုံးေလးနာရီ ရိွေတာ ့ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေလယာဥ္ေပၚကေကၽြးလို႕တဲ့ နံနက္စာ ကလည္း ေၾကညက္ လို႕ ၀မ္းကဟာလာၾကျပီေလ။
မၾကာပါဘူး။ "မာမီ ဆာတယ္"နဲ႕ သမီးနဲ႕သားကပါ တဂ်ီဂ်ီလုပလာပါေရာ။

"မာမီေရာ ဆာျပီလား"လို႕ ကၽြန္မရဲ႕အေမကို ေမးေတာ့လည္း ေခါင္းညိတ္ျပတာနဲ႕ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရပါ့မလဲ စဥ္းစားရ ပါေတာ့တယ္။ အတူစီးလာၾကတဲ့ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ေလ ဆိပ္ထဲက စားေသာက္ဆိုင္မွာ အက်အနထိုင္ျပီး စားေသာက္ေနၾကေလရဲ႕။ သူတို႕လို ၀ယ္စားဖို႕ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ရိွတဲ့၂၁ေဒၚလာနဲ႕ေလာက္၊ မေလာက္ ကလည္း မေသခ်ာ ဘူး။ ဒီထဲမွာေနာက္ဆက္ရမယ့္ ခရီးႏွစ္တန္က ၇ိွေနေသးတယ္ မဟုတ္လားေနာ္။ နယူး ေယာက္ကိုေရာက္ျပီးမွ ျပည္တြင္းထြက္မဲ့ ေလယာဥ္နဲ႕တစ္ခါ ဖေလာ္ရီဒါမာယာမီေလဆိပ္ ကိုသြားရဦးမွာေလ။
ေခါင္းထဲ မွာ အေျပးအလႊားနဲ႕ လက္ရိွ ၂၁ေဒၚလာဘယ္လိုလုံေလာက္ေအာင္ သုံးရမလဲ ဆိုတာ ဂဏန္းစက္ တြက္သလို တြက္ေနမိတယ္။ ကိုယ္မစားဘဲ ေနရတာကအေၾကာင္း မဟုတ္ေပမဲ့ အေမနဲ႕သားသမိးေတြ ဆာေနတာကို သိသိၾကီးနဲကေတာ့ ကၽြန္မမေနႏိုင္ရက္ တာနဲ႕ အရဲစြန္႕ျပီး သူမ်ားတကာေတြ ထိုင္စားေနတဲ့ ဆိုင္ထဲ ကိုသြားလိုက္ပါတယ္။ ေကာင္တာေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကို "ေန႕လယ္စာ တစ္ေယာက္အတြက္ မွာရင္ ဘယ္ေလာက္က်မလဲ"လို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့...

"ရွင္တို႕ Swissေလယာဥ္နဲ႕ ပါလာတဲ့ခရီးသည္ေတြ မဟုတ္လား၊ ၀ယ္စားဖို႕ မလိုပါဘူး။ ေလယာဥ္ လတ္မွတ္ကိုျပျပီး ၾကိဳက္တာမွာစားလို႕ ရပါတယ္"တဲ့။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္မရင္ထဲက အပူလုံးၾကီး က်သြားျပီး ကေလးေတြနဲ႕ မာမီကိုေျပးသြားေခၚေကၽြးရပါတယ္။ အခုေခတ္ မွာ ေတာ့ေလဆိပ္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရေစာင့္ရ၊ အလဲလိုေလယာဥ္လက္မွတ္ ျပျပီးစားလို႕ရတယ္ဆိုတာေတြ မရိွေတာ့ ပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပဲ ေစ်းၾကီးေပးျပီး ၀ယ္စား ရတာပါ။ ပါလာတဲ့ ၂၁ေဒၚလာကေလး မထိဘဲ စားလိုက္ရလို႕ ကၽြန္မ လည္းစိတ္အားရိွ သြားေလရဲ႕။
ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္တန္လို႕ နယူးေယာက္ထြက္မဲ့ ေလယာဥ္ေပၚကိုတက္ခဲ့ရျပန္ပါေရာ။ ဇူးရစ္က ေနနယူးေယာက္ကို ဆယ္နာရီၾကာစီးျပီးမွ ေရာက္လာပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ခရီးသည္ေတြ နည္းတူ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးကို ျဖတ္၊ ပစၥည္းေတြ ေရြးျပီးတာနဲ႕ အေကာက္ခြန္ဌာနကို ျဖတ္၊ အေကာက္ခြန္ဌာနက ေသတၱာေတြကို ဖြင့္လို႕ေတာင္ မၾကည့္ ပါဘူး။ ျဖည့္ထားတဲ့ Formစာရြက္ေလး ယူထားလိုက္ျပီး ထြက္ခြင့္ျပဳတာပါပဲ။ ပ်ားပန္းခတ္မွ် ရႈပ္ယွတ္ ခတ္ေန တဲ့လူေတြကိုၾကည့္ စိတ္အားငယ္သလို ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မနာမည္ ေရးထားတဲ့ ဆိုင္း ဘုတ္ၾကီး လူပ္အုပ္ၾကီး အလယ္မွာ ေထာင္ျပီးထိုးထြက္ေနတာကို ျမင္လိုက္မိေတာ့ ၀မ္းသာ အားတက္ သြားတာ ေျပာဖြယ္ရာမရိွပါပဲ။

ဆရာဦးသက္ၾကီးရဲ႕ အကူအညီေပးမႈနဲ႕ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳအဖြဲ႕၀င္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ ဦးကလူမႈေရး စိတ္ဓာတ္ နဲ႕ ေစတနာ့၀န္ထမ္းပရဟိတ လာၾကိဳေပးျခင္းမို႕ ေက်းဇူးတင္ရိွလို႕ မဆုံးပါပဲ။ မ႑ပ္ၾကီးထိုးျပီးလွဴမွ အလွဴ မဟုတ္ပါဘူး။ အားငယ္သူကို လိုအပ္တဲ့အခါမ်ိဳး အခ်ိန္ေပးျပီး ေဖးကူလမ္းညႊန္ျပျခင္းကလည္း ထိေရာက္ေသာ အလွဴတစ္ခုပါပဲေနာ္။
အဲဒီအမ်ိဳးသမီး ရဲ႕ ဦးေဆာင္ေပးမႈနဲ႕ မာယာမီကို ခရီးဆက္ဖို႕ ျပည္တြင္းထြက္မဲ့ေလဆိပ္ ရိွရာကို တကၠစီ ကားငွားျပီး သြားရျပန္ပါေရာ။ ေလဆိပ္ခ်င္းက သိပ္ေတာ့မေ၀းလွပါဘူး။ ဇူးရစ္မွာ ေန႕လယ္စာ အလကားစား ခဲ့ရလို႕သာ တကၠစီခေပးစရာ ေငြလက္က်န္ေလး ရိွေန ေသးတာ မို႕ ေတာ္ေလေသးရဲ႕ေပါ့။ ကၽြန္မ ကို ေလဆိပ္ေရာက္တာနဲ႕ ေလယာဥ္ထြက္မဲ့ အခ်ိန္ကနီးကပ္ေနတာေၾကာင့္ ေျပးေျပးလႊားလႊားနဲ႕ သြာလးိုက္ ရတာ မီရုံေလးပဲ ရိွပါတယ္။ လာၾကိဳတဲ့အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီးေလးက ကၽြန္မ တို႕ ေလယာဥ္ေပၚတက္ တဲ့ထိ ေစာင့္ျပီး အရာရာကူညီေပးရွာတာမို႕ ေက်းဇူးတင္စကားကို အထပ္ထပ္ဆိုရင္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရပါ တယ္။

နယူးေယာက္ကေန မာယာမီခရီးက ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ စီးရတာပါ။ မာယာမီ ကို ေရာက္ခါနီးမွာ ေလယာဥ္မွဴးက ေရာက္မဲ့အခ်ိန္နဲ႕ ရာသီဥတုအေနအထားကို ေၾကညာပါ တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚ က ေအာက္ကိုငုံ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တန္ေဆာင္တိုင္ သီးတင္ကၽြတ္ပြဲ ေတာ္ေတြက်ရင္ မီးေရာင္စုံေတြ ထြန္းထားတဲ့ အတိုင္း ဧရာမအေျပာက်ယ္လွတဲ့ မီးေရာင္ စုံပြဲေတာ္ၾကီးတစ္ခုကို မ်က္စိ တစ္ဆုံး ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတာမို႕ ရင္သပ္ရႈေမာ္တအ့ံတၾသနဲ႕ ေငးေမာၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲ မွာျမင္ခဲ့ရဖူး၊ စာအုပ္ ထဲမွာသာ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ နာမည္ၾကီး မာယာမိျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို ေရာက္ေတာ့မွာပါလားဆိုျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မယုံႏိုင္ ေအာင္ျဖစ္မိပါတယ္။
ေလယာဥ္မွဴးက ည၈နာရီတိတိမွာ ေရာက္မယ္လို႕ ေၾကညာထားတာမို႕ ေလယာဥ္ဘီးေျမ ၾကီးကိုထိလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ရဲ႕လက္က နာရီကိုငုံ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၆ ရက္၊ နံနက္ ၇နာရီခြဲအခ်ိန္ ကို ျပေနေလတယ္။ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္အတိုင္းဆိုရင္ ကၽြန္မတို႕ ကၽြန္မျပည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္က ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္၊ မာယာမီျမိဳ႕ ထက္ ၁၁နာရီခဲြ အခ်ိန္ ေစာေနေလတယ္ေပါ့။

အခ်ိန္ တြက္မိျပီး ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ အမိေျမနဲ႕ ကမၻာတစ္ျခမ္း ေ၀းကြာ တာေသခ်ာသြားေလျပီ ဆိုတဲ့အသိစိတ္က ရင္ကိုဆြဲဆုတ္ေျခမြ ပစ္လိုက္သလိုပါပဲ။ တစ္ဖက္မွာတစ္သက္တာ ျပန္မွေတြ႕ခြင့္ၾကံဳပါေတာ့မလား ဆိုတဲ့စိုးထိတ္စိတ္ နဲ႕ တသသ လြမ္းခဲ့ရတဲ့ သားသမီးေတြကို ေတြ႕ရေတာ့မွာမို႕ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတာလည္း တစ္ပိုင္း၊ ကၽြန္မ ရဲ႕ရင္မွာ ခံစားမႈမ်ိဳးစုံနဲ႕ လိႈက္ခါေနေလရဲ႕။
လာခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကသလို လာၾကိဳၾကတဲ့ သားသမီးေတြ အားလုံးလည္း စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနၾကမယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ေလဆိပ္ ခန္းမထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႕ ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့ သားသမီးေတြ ရဲ႕ ၀င္းပေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာ ေလးေတြကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ရတာ ရင္ထဲမွာ ေအးျမလွတဲ့ သီတာခုနစ္တန္ စီးဆင္းသြား တယ္လို႕ ႏႈိင္းျပရင္ေတာင္ ခံစားရမႈက ပိုဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ခ်မ္းေျမ႕ျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ႏွာလည္း ၀င္းပေန မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘ၀မွာအေပ်ာ္ဆုံးအျဖစ္ မွတ္တိုင္ထူႏို္ငေသာ ေန႕တစ္ခုပါပဲ။

ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အေမကိုလာၾကိဳဖို႕ မလာခင္တည္းက အိမ္မွာခြဲတမ္းခ်လာခဲ့ၾကရတာ တဲ့ေလ။ ၁၆ႏွစ္ၾကာ ကြဲကြာေန တဲ့ သားၾကီးခင္ေမာင္၀င္းခန္႕ မိသားစုက ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ ေရွ႕ဆုံးက ေနရာယူရမယ္။ ၅ႏွစ္ၾကာ ကြဲကြာေန တဲ့ တကၠဆက္ျပည္နယ္က ဆင္းလာခဲ့ရ တဲ့သမီးၾကီးေကခိုင္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံက ဒုတိယေနရာ ယူရမယ္။ ၂ႏွစ္ခြဲေနခဲ့ရတဲ့ သမီး လတ္ယမင္းကေတာ့ တတိယေနရာ။ သူတို႕ အားလုံးျပီးကာ မွ ေနာက္ဆုံးအသုတ္ ေရာက္ လာတဲ့ သမီးေကသီနဲ႕ သားလတ္ေရႊစင္တို႕က ေနရမွာတဲ့။ ၾကိဳဆိုေရး အစီအစဥ္ကို စနစ္တက် ဆြဲလာၾကတဲ့ထိျဖစ္ပုံမ်ားကိုလည္း ၾကည့္ပါဦးေနာ္။
သားသမီးတစ္ေတြ တစ္ေယာက္စီကို ရင္ခြင္မွာ ေထြးေပြ႕ႏႈတ္ဆက္ဖက္နမ္းရင္း ေနာက္ ဆုံးကိုေရာက္လာေတာ့ "အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၾက တဲ့ မာမီ့ရဲ႕ သားသမီးေတြတန္းစီျပီး ႏႈတ္ ဆက္ေနတာကို ထိုင္ေစာင့္ျပီးမွ သမီးတို႕ အလွည့္ေရာက္ မွာမို႕ သမီးေတာ့ ကာတြန္းစာ အုပ္တစ္အုပ္ ယူလာခဲ့ရတယ္"နဲ႕ မေရႊေကသီ က ေနာက္ဆုံးေနရတာ အတြက္ မေက်မနပ္ နဲ႕ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း စကားနာထိုးလိုက္ေသးတယ္ေလ။

"မာမီကို မေတြ႕ရတဲ့ ၁၆ႏွစ္သမားတို႕၊ ၅ႏွစ္သမားတို႕ေတာ့ ဘယ္လိုေနၾကလဲ မသိဘူး။ မာမီနဲ႕ ခဏေလး ခြဲခဲ့ရတဲ့သမီးေတာ့ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားတိုင္း အိမ္သာကိုအေရာက္ေျပးေန ရတာနဲ႕ မတတ္ႏိုင္ေတာ့လို႕ အိမ္သာေပါက္၀ မွာပဲ ထိုင္ေနရတာ။ ေလယာဥ္ဂိတ္၀က လူေတြထြက္လာတာျမင္မွ မီေအာင္ေျပးျပီး တန္းစီရတာ"လို႕လည္း သူ႕အျဖစ္ကို ရွင္းျပေန လ ို႕ထိပ္ကိုခ်စ္စႏိုးနဲ႕ လမ္းပုတ္ရင္း ရယ္ရေသးတယ္။
ဒီအထဲ ၀င္း ရဲ႕ဇနီး "ေဘာ္ဘီ"က ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း မာမီကို ျမန္မာလို "မဂၤလာပါရွင္၊ ၾကိဳဆို ပါတယ္"ဆိုတဲ့ စကား နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ရေအာင္ သူအလြတ္မနည္းက်က္ျပီး မွတ္လာခဲ့ရတာတဲ့ ေလ။ သူတို႕တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳး ေျပာျပတာေတြ နားေထာင္ရတဲ့ အျပန္ခရီးကေတာ့ ပြဲကို က်လို႕။ မာယာမီနဲ႕ သားၾကီးတို႕ေနတဲ့ Coral Springs(သႏၱာစမ္း) က တစ္နာရီၾကာေမာင္း ရပါေသးတယ္။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ည ၁၀နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေန ပါျပီ။

အ၀တ္အစားလဲ၊ အဆာေျပ ႏို႕ေလးတစ္ခြက္၊ မုန္႕ေလးတစ္ခုႏွစ္ခုစားျပီးတာနဲ႕ သားအမိ တစ္ေတြအတိုးခ်ျပီး စကားေျပာလိုက္ၾကတာ မိုးစင္စင္လင္းသြားတဲ့ထိ ေျပာလို႕က မကုန္ ၾကေသးဘူး။ အေမရိကားမွာ မိုးလင္းခ်ိန္က ျမန္မာျပည္မွာ ေန၀င္ခ်ိန္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ျမန္မာ ျပည္ကအိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေမွးငိုက္လာၾကျပီေလ။ အဲဒီလို Jag Lagျဖစ္ျပီး ေန႕နဲ႕ ညမွား ေနလိုက္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွပဲ ပုံမွန္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။
ကၽြန္မရဲ႕ ေျမးေလးေတြကိုလည္း ဒီက်မွ ျမင္ဖူးရတာေလ။ သားၾကီးက ကေလးတစ္ ္ေယာက္ေမြးျပီးတိုင္း ဓာတ္ပုံေတြရိုက္ျပီး အေမ့ဆီပို႕ပါရဲ႕။ ကၽြန္မက အေ၀းကေန ကိုယ္ တိုင္ကိုယ္က် မျမင္ရေသးတဲ့ ေျမးေတြကို ဓာတ္ပုံၾကည့္ျပီး ျမန္မာနာမည္လွလွေလးေတြ ေရြးေပးထားတယ္ေပါ့။

အၾကီးဆုံးေကာင္ကို "ခန္႕ကိုကို"
ဒုတိယေကာင္ ကို "ခန္႕ညီညီ"
တတိယေကာင္ ကို "ခန္႕ေအာင္ေအာင္"
ဓာတ္ပုံေလးေတြ ေရာက္လာတိုင္း ဒီေျမးေလးေတြကို ဘယ္ေသာကာလမွ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ ရပါ့မလဲ ဆိုတာ ေတြးရင္း ရင္ထဲမွာ အျမဲတမ္းလို တမ္းတမ္းတတ ျဖစ္ေနမိတာပါ။ မျမင္ရ မေတြ႕ရေပမဲ့ သူတို႕အေၾကာင္းေတြ ကိုေတာ့ မသိခ်င္၊ မၾကားခ်င္ အဆုံးပါပဲ။
"မာမီ့ေျမးစုတ္ေတြ က ဘာလုပ္ၾကျပန္ျပီ၊ ဘယ္လို ဆိုးလို႕ ဘယ္လိုေတျပန္ျပီ"ဆိုတာ ေတြ ကိုသမီး "ေကခိုင္"နဲ႕ "ယမင္း"ဆီ က စာလာတိုင္း ဖတ္ေနရတာမို႕ မေတြ႕ရေပမဲ့ စိတ္က ေတာ့ရင္းႏွီးေနျပီးသားေပါ့။ အၾကီးဆု့းကာင္ "ခန္႕ကိုကို"က ကၽြန္မရဲ႕သားၾကီး "၀င္း"နဲ႕ တူလို႕ ဆံပင္အနက္၊ မ်က္လုံးအနက္နဲ႕ ျမန္မာနဲ႕တူတယ္။ ဒုတိယေကာင္ "ခန္႕ညီညီ" သူတို႕အေမ အေမရိကန္သူကို တူလို႕ဆံပင္က ေရႊ၀ါေရာင္၊ မ်က္လုံးကအျပာနဲ႕မို႕ အေမ ရိကန္ရုပ္ထြက္ေနတယ္။ အငယ္ဆုံး "ခန္႕ေအာင္ေအာင္"က အစ္ကိုအၾကီး ခန္႕ကိုကို ေလာက္လည္း ဆံပင္မမည္း၊ ခန္႕ညီညီေလာက္လည္း ဆံပင္မ၀ါဘဲ အညိဳေရာင္ရင့္ရင့္နဲ႕ မ်က္လုံးကလည္း အညိဳေရာင္၊ အေမနဲ႕အေမ ရဲ႕ရုပ္ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ေနတာမို႕ တစ္မ်ိဳးၾကည့္ လို႕ေကာင္းရဲ႕။

ကၽြန္မက ခုမွေတြ႕ရတဲ့ ေျမးေလးေတြကို အတိုးခ်ျပီး တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႕ ခ်စ္စႏိုးျဖစ္ေနဆဲ မွာသမီးလတ္ "ေကသီ"နဲ႕ "ယမင္း"တို႕ ညီအစ္ ႏွစ္ေယာက္က အနားေရာက္လာၾကျပီး...
"မာမီ၊ မာမီ့ေျမးေတြကို သမီးတို႕ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ တိုင္ပင္ျပီးနာမည္ေျပာင္ထားလိုက္ျပီ၊ သိလား"တဲ့။ သူတို႕ အစ္ကို မၾကားေအာင္ တိုးတိုးေလး လာေျပာပါတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႕ ေျပာင္းရတာလဲ၊ ျမန္မာနာမည္မို႕ ေခၚရခက္လို႕လား၊ ဒါဆိုလည္း သူတို႕ အေမေပးထားတဲ့ အဂၤလိပ္ နာမည္ပဲ ေခၚေပါ့"လို႕ေျပာေတာ့..
"ေခၚရခက္လို႕ မဟုတ္ပါဘူးမာမီရဲ႕၊ မာမီ့ေျမးေတြနဲ႕ လိုက္ဖက္တဲ့ အႏတၱနာမည္မ်ိဳးကို ေရြးျပီးမွ သမီးတို႕က ေျပာင္းလိုက္တာ"
"အံမယ္ေလး၊ အေမရိကားေရာက္မွ အႏတၱနာမည္ေတြ ဘာေတြေရြးတတ္ေနလိုက္တာ ဧကႏၱျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးနဲ႕ ေအာင္ ခဲ့တဲ့ မေကသီရဲ႕လက္ခ်က္ပဲ ထင္တယ္၊ ဟုတ္လား"
ဆယ္တန္းတုန္း က ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးနဲ႕ ေအာင္ျပီးျမန္မာစကားကို အျမဲတမ္းတလြဲတေခ်ာ္ ေျပာတတ္တဲ့ သမီးေကသီ ရဲ႕အေၾကာင္းကို သိလို႕ ကၽြန္မကေမးလိုက္ရျခင္းပါ။

"သမီး တို႕ ေမာင္ႏွမအားလုံး စိတ္တူကိုယ္တူ ဆုံးျဖတ္ျပီးေပးပါတယ္ဆိုမွ။ နားေထာင္ပါဦး၊ ေနာက္က် မာမီ လည္း သူတို႕နဲ႕အေနၾကာသြားရင္ သမီးတုိ႕ေပးတဲ့ နာမည္နဲ႕ ဘယ္ ေလာက္လို္ကဖက္လဲဆိုတာ သိျပီး ေထာက္ခံလာ မွာ။ မွတ္ထားဦးေနာ္ မာမီ"
"ခန္႕ကိုကိုရဲ႕နာမည္က ခန္႕ကလိမ္"
"ခန္႕ညီညီ က ခန္႕ျငိမ္ျငိမ္"
"ခန္႕ေအာင္ေအာင္က ခန္႕အီအီ"
"ဟင္...သမီးတို႕ေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြကလည္း စုတ္ပဲ့လိုက္တာကြာ၊ ၾကားလို႕ေတာင္ မေကာင္းပါဘူး" လို႕ ေျပာရင္း ကၽြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားမိပါတယ္။
"ေစာပါေသး တယ္ မာမီရယ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ ငါ့သားသမီးေလးေတြ နာမည္ေရြးေတာ္လွ ခ်ည့္ဆိုျပီး ဆုခ်ခ်င္စိတ္ေပါက္ ရင္ေတာ့ မိုင္ခိုင္းမွာ Show နဲ႕ Dinnerက တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူးေနာ္"တဲ့။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ပိုင္လွခ်ည့္ပုံစံနဲ႕ စပ္ျဖဲျဖဲရယ္ေနၾကေလရဲ႕။

"ေနပါဦး၊ သမီးတို႕က အေၾကာင္းျပဳျပီးေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြကို လည္း ရွင္းျပၾကဦးေလ" နဲ႕ကၽြန္မ သိခ်င္လို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေျပာခ်င္လြန္းလြန္ျဖစ္ေနတဲ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က အလုအယက္ေျပာျပပါတယ္။
"ခန္႕ကိုကိုက အျမဲကလိမ္က်ေနတာ မာမီရဲ႕၊ သူ႕ကိုအေဖနဲ႕ အေမကသားဦးဆိုျပီး အျဖစ္ သည္းေနၾကေတာ့ သူကအိမ္ မွာ ဗိုလ္ပဲ၊ အေဖကိုခၽြဲလိုက္၊ အေမကို ႏြဲ႕လိုက္နဲ႕ အခြင့္အ ေရးေတြအကုန္ယူေနတာ၊ အငယ္ ခန္႕ညီညီကိုလည္း အႏိုင္က်င့္တယ္။ ဟိုေကာင္က မခံႏိုင္လြန္းမွ သြားတိုင္ရင္ ဟိုလႊဲခ်၊ ဒီလႊဲခ်နဲ႕ ကလိမ္က်ျပ လိုက္ေတာ့ အဆူမခံရေတာ့ ဘူးေလ"
"ဒါျဖင့္ ခန္႕ျငိမ္ျငိမ္ကေတာ့ ျငိမ္ေနလို႕လား"

"ဟုတ္တယ္၊ ခန္႕ညီညီက စာၾကမ္းပိုးမာမီရဲ႕၊ စာတစ္အုပ္နဲ႕ ေခ်ာင္ထဲမွာျငိမ္ေနတာပဲ။ ေယာက်္ားလည္း ပီသ တယ္၊ စကားလည္း အပိုမေျပာတတ္ဘူး၊ ခၽြဲလည္းမခၽြဲတတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ကိုေတာ့ ခန္႕ျငိမ္ျငိမ္"
"ခန္႕အီအီ ကေတာ့ မာမီေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ သူလိုခ်င္တာ မရမခ်င္တအီအီနဲ႕ အီျပေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ခန္႕ေအာင္ေအာင္ လို႕ သေ၀ထိုးေရးခ် ငသတ္ရမဲ့အစား လုံးၾကီးတင္ဆန္ခတ္ ေပးလိုက္တာ"
"အင္း၊ ေကာင္းပါ့" ဆိုျပီး ျမန္မာပညာရိွ ညီအစ္မကိုမိုင္ခိုင္းက ရိႈးနဲ႕ဒင္နာအစား မ်က္ေစာင္း ဆုပဲခ်ေပးလိုက္ ရပါတယ္။ ၾကည့္ပါဦးေလ၊ အစ္ကို႕အိမ္ေပၚလည္း တက္ေနၾကေသး၊ အစ္ ကို႕ကြယ္ရာမွာ သူ႕သားေတြကို ရစရာမရိွတဲ့ နာမည္ေျပာင္ေတြ ေပးထားလိုက္ၾကေသး တယ္။ သူတို႕ညီအစ္မေတြ ဆုံမိၾကရင္ သူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္ အရာရာကို ဟာသလုပ္ ေနၾကတာနဲ႕ ပါးစပ္ပိတ္ရတယ္လို႕ မရိွဘဲ ရယ္ေနရတာက မ်ားပါတယ္။ သူတို႕ပဲ ရွာရွာေဖြ ေဖြေတြးတတ္၊ စကားလုံးရွာျပီး ေျပာတတ္ၾကလို႕ ကၽြန္မ လက္ေျမႇာက္ထားရတာပါ။ အခု ဆိုေတာ့ျမန္မာျပည္ မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သားငယ္ေလး "ဇာနည္"ကလြဲျပီး မိသားစုအားလုံး စုစည္း မၾကျပီမို႕ ပိုျပီးပြဲစည္ေလ တယ္ေပါ့။

သားရဲ႕အိမ္က အိပ္ခန္း ေလးခန္းပါတဲ့ အတန္အသင့္ၾကီးတဲ့ အိမ္ၾကီးပါ။ အိပ္ခန္းေလး အခန္းအျပင္ DENလို႕ေခၚတဲ့ အခန္းပိုတစ္ခုလည္း ပါေသးတာမို႕ ငါးခန္းေျပာလို႕ရတယ္ ေပါ့။ အေမရိကန္က အိမ္ေတြက ကၽြန္မတို႕ေခတ္က ျမန္မာအိမ္ေတြလို မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတို႕ဆီမွာက ဧည့္ခန္းတစ္ခု၊ ဘုရားခန္းတစ္ခု၊ ထမင္းစားခန္း တစ္ခု၊ အိပ္ခန္းသုံးခုနဲ႕ မီးဖိုတစ္ခုဆိုရင္ အဆင့္အတန္းမီ လူလတ္တန္းစားအတြက္ အိမ္တစ္ခု လို႕ ေျပာလို႕ရတာ ပဲမဟုတ္လားေနာ္။
ဒီမွာက ဧည့္ခန္း က သီးသီးသန္႕သန္႕တစ္ခု Family Roomလို႕ေခၚတဲ့ မိသားစုအခန္းက တစ္ခု၊ ထမင္းစားခန္း က တစ္ခု၊ မီးဖိုကတစ္ခု၊ အိပ္ခန္းကေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုရဲ႕လူဦးေရ ကိုလိုက္သုံးခု ေလးခုရိွတတ္ပါတယ္။ ဖေလာ္ရီဒါ ျပည္နယ္က Sub Tropical မို႕ ျမန္မာ ျပည္လိုပဲ ပူအိုက္တာေၾကာင့္ အိမ္ေနာက္ဘက္ မွာ ေလမ်ားမ်ား၀င္ေစေအာင္ ျခင္ဆန္ခါ ပဲကာထားတဲ့အပန္းေျဖနားစရာ အခန္းက်ယ္ Patioတစ္ခုလည္း ပါပါေသးတယ္။ အမ်ား အားျဖင့္အိမ္တိုင္းမွာလို ေရကူးကန္ရိွၾကတာမ်ားပါတယ္။ ရာသီဥတုအေျခအေနကို လိုက္ ျပီးေနသာ ထိုင္သာ၇ိွေအာင္ ဖန္တီးထားၾကတဲ့ သေဘာပဲထင္ပါရဲ႕။

အေနာက္တိုင္းသားေတြက လြတ္လပ္မႈကိုလည္း ဦးစားေပးတတ္သူမ်ား ျဖစ္လို႕အိမ္မွာ မိဘႏွစ္ပါးအျပင္ သားသမီးတြ ထြန္းကားလာရင္ ကေလးေတြကိုလည္း တစ္ေယာက္တစ္ ခန္းစီသီးျခားေနေစတာမ်ိဳးပါ။ ကၽြန္မ တို႕ အေရွ႕တိုင္းသားေတြကေတာ့ ေမြးကတည္းက ရင္ခြင္ထဲမွာ ေထြးပိုက္ထားရမွ ေက်နပ္ၾကတာေနာ္။ ကေလး ကို ေအာက္မခ်ရက္လို႕ တခ်ီ တပိုးလုပ္ေနရင္း ကေလးက လက္ၾကိဳက္သြားျပီဆိုရင္ လက္ေမာင္ေအာင့္တဲ့ထိ ခ်ီေပြ႕ ထား ပါေလေရာပဲ။ တစ္ခန္းစီထားဖို႕ ဆုိတာမ်ိဳးမ်ား ေ၀းပါေသးရဲ႕။
သားၾကီးက သူ႕မွာသားသုံးေယာက္ေတာင္ရိွေနတာမို႕ အေမရိကန္ထုံးစံအတိုင္း အိပ္ခန္း ေလးခန္းပါ အိမ္ကို ၀ယ္ျဖစ္တာ ထင္ပါရဲ႕။ အခုက်ေတာ့ ကၽြန္မတို႕မိသားစု အုပ္စုၾကီးနဲ႕ အိမ္တစ္လုံး အျပည့္ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ ကၽြန္မေျမးေလးေတြလည္း ကိုယ္ပိုင္အခန္းေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတာေပါ့။ အားလုံးအဆင္ေျပေျပျဖစ္ေအာင္ အခန္းေတြ ကို ေ၀ငွလိုက္ရ ေတာ့တစ္ဦးစီ သီျခားမျဖစ္ေတာ့္ဘဲ သားၾကီးတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႕ အငယ္ဆုံး ခန္ေအာင္ ေအာင္ကတစ္ခန္း၊ ခန္႕ကိုကိုနဲ႕ ခန္႕ညီညီက တစ္ခန္း၊ ယမင္း၊ ေကသီနဲ႕ သူဇာညီအစ္မ သုံးေယာက္ က တစ္ခန္း၊ မာမီ၊ ကၽြန္မနဲ႕သားငယ္ အိႏၵာက တစ္ခန္း၊ အခန္းအပိုမွာ သားေရႊစင္က တစ္ေယာက္တည္း တစ္ခန္း။

တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ေနရေပမဲ့ ခုမွမိသားစုက ဆုံစည္းမိတာဆိုေတာ့ စကားေတြကလည္း ေျပာ လို႕မကုန္ႏိုင္ၾက ဘူး။ သားက ကၽြန္မတို႕ေရာက္မလာခင္ကတည္းက မိသားစုဦးေရကို တြက္ျပီး ၁၃ေယာက္အတူ တစ္ခါတည္း ထိုင္ျပီး စားလို႕ရတဲ့ ထမင္းစားပြဲအရွည္ၾကီးကို သူကိုယ္တိုင္ ေဆာက္ထားတာတဲ့ေလ။ ဟုတ္တာေပါ့။ သူတို႕မိသားစု က ၅ေယာက္၊ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုက ၈ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၁၃ေယာက္ဆိုတာ နည္းတဲ့အုပ္စုၾကီးမွ မဟုတ္ တာေနာ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ လူတစ္ေယာက္ဆိုတာေတာင္ မနည္းတာ၀န္ၾကီး တာပါ။ ေခၽြးမ ကႏိုင္ငံျခားသူျဖစ္ေပမဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းရွာလို႕ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ဘဲ ၀တၱ ရားေက်ေပ လို႕ ကၽြန္မတို႕လည္း ေနႏိုင္ၾကတာေပါ့။

မလာခင္တုန္းကတည္းက ၁၆ႏွစ္ၾကာ ကြဲကြာေနတဲ့ သားၾကီး "၀င္း"ဘာေတြမ်ား ေျပာင္း လဲကုန္မလဲလို႕ အေတြးနဲ႕ စိတ္ကူးၾကည့္ေနမိတာ သားကိုုျပန္ေတြ႕ရေတာ့ ျမန္မာျပည္က ထြက္ခြာသြားစဥ္ တုန္း ကလို ႏုငယ္တဲ့ရုပ္ကေလးနဲ႕ ပါးလွပ္လွပ္ပိန္ပိန္ေလး မဟုတ္ေတာ့ ဘဲတကယ့္ေယာက်္ားၾကီး တစ္ေယာက္လို ၾကံ႕ခိုင္ထြားက်ိဳင္းဖြံ႕ျဖိဳးျပီး ႏႈတ္ခမ္းေမြး၊ မုတ္ ဆိတ္ေမြးေတြနဲ႕ ျဖစ္ေနလို႕...
"သားကလည္းကြာ၊ မုတ္ဆိတ္ၾကီးေတြနဲ႕ ရင့္သြားလိုက္တာ၊ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး"ဆို ေတာ့
"မာမီ့ေခၽြးမ က ဒီပုံစံ ၾကိဳက္တယ္ဆိုလ္ို႕ ထားရတာမာမီရဲ႕"တဲ့။
"အင္း...ဟုတ္ေပသားပဲ" ကၽြန္မက ေမ့သြားျပီး အရင္ကလို ပိုင္စိုးပိုင္နင္းေျပာမိတာေလ။ လက္ထပ္ျပီးျပီဆိ္ုရင္ အေမ က မပိုင္ေတာ့ဘဲ ဇနီးကသာ ပို္င္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ကသတိ ခ်ပ္ျပီးေနတတ္ရမွာပါေနာ္။
ရုပ္ရွည္ေျပာင္း သြားေပမဲ့ စိတ္ထားကေတာ့ မေျပာင္းရွာပါဘူး။ အေမကိုခၽြဲခ်င္ ႏြဲ႕ခ်င္တာ အျပင္မိသားစု၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္က ခုထိရိွေနဆဲပါပဲ။ အဲ... စကား ေျပာတာေတြကေတာ့ ကေျပာင္း ကျပန္ျဖစ္ေနေလ ရဲ႕။ သူတစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ေပါင္းၾကာ ျမင့္စြာျမန္မာစကားေျပာေဖာ္မရိွဘဲ ေနလာတာျဖစ္ေတာ့ စကား အသုံးအႏႈန္း ေတြေတာ္ေတာ္ကို ေမ့ကုန္တာပါ။ ညီမေတြေရာက္လာ မွ ေျပာစရာအေဖာ္ ရ လို႕ ေတာ္ ေတာ္တိုးတက္ လာေပမဲ့ တလြဲလြဲ တေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြက အမ်ားၾကီး။

အေမကို သားကလို႕ေျပာလိုက္၊ တို႕ကလို႕ ေျပာလို႕၊ ေဟာ...ညီမေတြက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကဆိုျပီး ရိုက်ိဳးေနျပန္ပါေရာ။ ကၽြန္မလာခါနီမွ သားသမီးေတြကို ဘာမွၾကမလဲေမးေတာ့ သမီးေတြအားလုံးက တျခားဘာမွ အေလးခံျပီး သယ္မလာခဲ့နဲ႕။ လက္ဖက္၊ အခ်ဥ္ထုပ္ နဲ႕ ေရွာက္သီးေဆးျပားေတြ ပဲ ျခင္းနဲ႕အျပည့္အသိပ္ ထည့္တဲ့အျပင္ အေမရိကားေရာက္ရင္ ျမန္မာလို ခ်က္စားဖို႕ ၀ယ္မရမွာစိုးလို႕ နႏြင္းမႈန္႕နဲ႕ အေရာင္တင္မႈန္႕၊ မဆလာကအစ ပုစြန္ ေျခာက္အထိ အမ်ိဳးအမည္စုံကို အေလးခံျပီးသယ္လာ ခဲ့တာပါ။
ပစၥည္းေတြ ထုတ္ျပီး ေျဖၾကေတာ့ ကၽြန္မယူလာတဲ့ ပုစြန္ေျခာက္ေတြ၊ နႏြင္းမႈန္႕နဲ႕ မဆလာ ေတြကိုၾကည့္ျပီး သားၾကီး၀င္းက...
"မာမီ ကို စားစရာေတြ အေလးခံျပီး ေခၚမလာခဲ့ပါနဲ႕လို႕ ေျပာထားလ်က္နဲ႕၊ ၾကည့္ပါဦး ေခၚလာတာေတြ စုံလို႕၊ အမ်ားၾကီးပဲ" တဲ့။
သူ႕စကား ကို ၾကားေတာ့ အင္း...ကၽြန္မသားလည္း ဘိုၾကီး Made in Burmaျဖစ္ေနပါေရာ လို႕စိတ္ေမာမိပါရဲ႕။

ဒါနဲ႕တင္မျပီးေသးဘူး။ ကၽြန္မယူလာတဲ့ ကၽြဲခ်ိဳနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ဗ်ိဳင္းရုပ္အမည္ေလးကိုၾကည့္ ျပီး "မာမီ၊ ဒါမ်ိဳး အျဖဴေရာင္ေကာင္ေလး၊ သားတို႕ေနာက္ဘက္က Canalထဲကို ခဏခဏ အလည္လာတယ္ဗ်"တဲ့။
"ဗ်ိဳင္းလား"လို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ "ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါ တို႕ ေမ့သြားလို႕"ဆိုျပီး ေျဖရွင္းေနပါေရာ။
ဒီလိုနဲ႕ ေရာက္ျပီးႏွစ္ရက္ေလာက္ ရိွေတာ့ သားၾကီးက သူ႕ညီနဲ႕ညီမေတြကို "မနက္ျဖန္ က်ရင္ ေက်ာင္း သြားစိုက္မယ္၊ ေစာေစာထၾက"တဲ့။
အခုမွေတြ႕ရျမင္ဖူးရ တဲ့ အစ္ကိုကိုလည္း စိမ္းေနေသးေတာ့ ကေလးေတြကျပန္လည္းမေမး ရဲ႕၊ သူေျပာ တဲ့ ေက်ာင္းစိုက္မယ္ဆိုတာကလည္း ဘာၾကီးမွန္းမသိ။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မဆီေရာက္ လာၾကပါေလေရာ။
"မာမီ၊ ကိုကိုကနက္ျဖန္ ေက်ာင္းသြားစိုက္မွာမို႕ သားတို႕ ေစာေစာထရမယ္တဲ့၊ အဲဒါ လာလုပ္မွာလဲဟင္"ဆိုမွ ကၽြန္မလည္း တစ္ခါမွမၾကားဖူးတာနဲ႕ အက်ိဳးအေၾကာင္းသြားေမးရ ပါတယ္။
"သူတို႕ စာသင္ဖို႕ ေက်ာင္းစိုက္ရမွာေလ"တဲ့။

သူရွင္းျပမွပဲ ေက်ာင္းအပ္ဖို႕ သြားမယ္ဆိုတာ နားလည္ရေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း အေမရိ ကားေရာက္တာမွ ဆရာဦးထြန္းျငိမ္းနဲ႕ အျပိဳင္အဓိပၸာယ္ရွင္းရတဲ့ အဘီဓာန္ဆရာမျဖစ္ပါ ေရာပဲ။ ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြနဲ႕ အေနၾကာ လာေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္းျမန္မာစကားကို မွန္ေအာင္ေျပာလာႏိုင္ေပလို႕ ေတာပါေသးရဲ႕။
အဲဒီေန႕က သူေျပာသလို ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းစိုက္ၾကတယ္ေပါ့။ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ စေကာစက အခ်ိန္ၾကီး ျဖစ္ေနတာပါ။ အေမရိကားေက်ာင္း ေတြရဲ႕ စာသင္ႏွစ္က စက္တင္ဘာလမွာ စျပီးဇြန္လဆန္း မွာ စာသင္ႏွစ္ကုန္ဆုံးတာနဲ႕ ေႏြရာသီအတြက္ သုံးလပိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တို႕ ေက်ာင္းအပ္တဲ့ေန႕က မတ္လဆန္းျဖစ္ ေနေတာ့စာသင္ခ်ိန္ သုံးလပဲ ရိွေတာ့တာမို႕ ၀င္ခြင့္မွ ရပါ့မလား ဆိုတာ ေတြးပူေနမိေသး တာပါ။ ျပႆနာမရိွဘဲ လြယ္လြယ္ကူကူရလို႕ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကလည္း သူတို႕အငယ္သုံးေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူဇာ၊ ဇာနည္နဲ႕ အိႏၵာတို႕ လက္ ထက္က်ေတာ့ အဂၤလိပ္စာက ငါးတန္းက်မွစျပီး သင္ၾကရတာမို႕ အစ္ကို အစ္မေတြလို အေျခခံမေကာင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ဒီမွာ ဘာသာစုံအဂၤလိပ္လိုပဲ သင္ရမွာေၾကာင့္ စာမ လိုက္ႏိုင္မွာကို စိတ္ပူမိပါေသးတယ္။ ကေလးေတြ ရင္ဆိုင္ရမဲ့ အခက္အခဲကို ေက်ာင္း အာဏာပိုင္မ်ားကို ရွင္းျပေတာ့..
"ဒီအတြက္မပူပါနဲ႕၊ ျပည္ပကလာၾကတဲ့ ကေလးအားလုံး အဂၤလိပ္စကား တတ္ကၽြမ္း လာၾကတာမွာ မဟုတ္ဘဲ၊ ရွင္တို႕ ကေလးေတြကမွ ငါးတန္းမွ စသင္လာခဲ့လို႕ အနည္းအ က်ဥ္းေတာ့ တတ္ဦးမွာပါ။ ဂ်ပန္တို႕၊ ကိုရီးယားတုိ႕၊ ထိုင္းႏိုင္ငံတို႕က လာၾကတဲ့ ကေလးေတြဆို အဂၤလိပ္စားတစ္လုံးမွ မတတ္ၾကပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာလိုအပ္တဲ့ ကေလးေတြ အတြက္ သီးျခားအဂၤလိပ္စာ သင္ေပးမဲ့ဆရာ၊ ဆရာမေတြရိွပါတယ္။ မၾကာခင္ သူတို႕တက္ကၽြမ္းျပီး စာေတြေကာင္းေကာင္း လိုက္ႏိုင္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါက ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး"တဲ့။

သူတို႕ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးရိုးေနျပီဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ တာ၀န္ယူလိုက္ေပမဲ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားနဲ႕ ဘ၀မက်ခ်င္ရယ္ပါ။ တကယ္သူတို႕ တာ၀န္ယူ လိုက္တဲ့အတိုင္း အစီအစဥ္ေတြ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕သမီး သူဇာနဲ႕ သားအိႏၵာကို အဂၤလိပ္စာဆရာမက အတန္းသီးျခားယူျပီး သင္ေပးပါတယ္။ အဲလို အထူး ျပဳသင္ေပးတဲ့အတြက္ က်ဴရွင္ခေတြ၊ ဘာေတြလည္း မေပးရပါဘူး။ သူတို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ ေယာက္က အေျခံနည္းနည္း ရိွထားျပီးသားျဖစ္လို႕ ျမန္မာစကားတတ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဆရာ မ ရွာစရာ မလိုပဲ အေမရိကန္ဆရာမနဲ႕ အဆင္ေျပးသြားေပမဲ့ တျခားႏိုင္ငံကလာတဲ့ အဂၤ လိပ္စာတစ္လုံးမွ မတတ္တဲ့ေတာင္အေမရိကားတိုက္က Spanishကေလးေတြအတြက္ သူတို႕လူမ်ိဳး Spanish စကားေျပာတတ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဆရာ၊ ဆရာမက သင္ေပးရသလို ဂ်ပန္တို႕၊ ထိုင္းတို႕က်ေတာ့လည္း သူတို႕ဘာသာစကားနဲ႕ သင္ေပးႏိုင္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြနဲ႕ သင္ၾကရတာကို ေတြ႕ရလို႕ ပညာရရိွေရးအတြက္ ကရိကထခံျပီး တာ၀န္ယူႏိုင္ပုံ ကိုၾကည့္ျပီး အံ့ၾသမိပါတယ္။

ဒီမွာရိွၾကတဲ့ Privateေက်ာင္းေတြကေတာ့ အလြန္အမင္းကို ေစ်းၾကီးပါတယ္။ ေတာ္ရုံတန္ ရုံျပည့္စုံရုံနဲ႕ Private ေက်ာင္းေတြကို မထားႏိုင္ၾကပါဘူး။ အမ်ားစုက အစိုးရေက်ာင္းေတြ ကိုပဲ သြားၾကတာပါ။ ကေလးေတြေက်ာင္းပို႕ ရင္ မူၾကိဳကေနျပီး ဆယ့္ႏွစ္တန္းျပီးတဲ့အထိ ေက်ာင္းလခ၊ စာအုပ္ဖိုး၊ ေက်ာင္းကားလ တစ္ျပားမွ မေပးရပါဘူး။ အားလုံးအစိုးရက တာ၀န္ယူပါတယ္။ အဲဒီလို တာ၀န္ ယူႏိုင္ေအာင္ လည္း ျပည္သူလူထုေတြဆီက အေကာက္ ခြန္တစ္ခါတည္းထည့္ျပီး ယူထားလိုက္ျပီးသားေလ။ ရယူတဲ့ အတိုင္း ျပည္သူလူထုကို ခံစား ခြင့္အေနနဲ႕ ျပန္ေပးတဲ့သေဘာပါပဲ။
အကယ္၍ ၀င္ေငြ မျပည့္မီတဲ့ မိဘမ်ားရဲ႕ သားသမီးမ်ားဆုိရင္ ေန႕လယ္စာမုန္႕ကို အလ ကားေကၽြးေသး တာေနာ္။ တတ္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ ၀ယ္စားၾကရတယ္ေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းကလို အျပင္က လာေရာင္းၾကတဲ့ ေစ်းသည္ေတြလည္း မရိွဘူး။ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံထဲမွာ ရိွတဲ့ကင္တင္းကပဲ ၀ယ္စားခြင့္ျပဳ ထားတာေလ။

အဲဒါလည္ အလြန္ကိုသက္သာတဲ့ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းတာပါ။ ကေလးေတြအ တြက္အာဟာရျဖစ္ေစမဲ့ အစာမ်ိဳးကို တစ္ေန႕ အစီအစဥ္ တစ္မ်ိဳးစီေျပာင္းျပီး ေရာင္းခ်တာ ဆိုေတာ့လည္း စားၾကတဲ့ကေလးေတြအဖို႕ မျငီးေငြ႕ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီအပတ္ အတြင္း ေက်ာင္းမွာေရာင္းခ်မဲ့ ေန႕လယ္စာအမ်ိဳးအမည္ေတြကိုလည္း ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ေလ့လာႏိုင္ေအာင္ ျမိဳ႕နယ္အတြက္ ထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ီ တဲ့ သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပေပးထားပါ တယ္။
ေက်ာင္းကင္တင္းက ေရာင္းတဲ့အစားအစာက အဟာရလည္းျဖစ္၊ ေစ်းကလည္းအဆမ တန္ သက္သာေနတာ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွအလုပ္ရႈပ္ခံျပီး မန္႕ဘူးလည္း သယ္မလာၾက ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုစနစ္တက် လုပ္ေပးထား တာေၾကာင့္ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲကေလးေတြအတြက္ က်န္း မာေရးေကာင္းေအာင္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ေက်ာင္းကားကို ေတာ့္ ေက်ာင္းနဲ႕ႏွစ္မိုင္၀န္းက်င္မွာ ေနထိုင္တဲ့သူေတြအတြက္ မေပးလို႕ အိမ္ကမိဘေတြ ကကားနဲ႕လိုက္ပို႕၊ လိုက္ၾကိဳက္လုက္ရင္လုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးေတြက အိမ္ကေန စက္ဘီးစီးသြားရင္ သြားၾကေပါ။ အမ်ားအားျဖင့္လည္း အဲဒီလို စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႕ သြားၾက တာေတြ႕ ရပါတယ္။ ေက်ာင္းကေနႏွစ္မို္င္ေက်ာ္တဲ့ ေနရာမွာေနတဲ့ကေလးေတြကို ေက်ာင္း ကားက အခမဲ့ၾကိဳပို႕ေပး တာပါပဲ။

သားေနတဲ့အိမ္က ေက်ာင္းနဲ႕ ငါးမိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေ၀းတာမို႕ သမီးသူဇာနဲ႕ သားအိႏၵာအ တြက္ေက်ာင္းကား စီးခြင့္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းကားၾကီးေတြက အ၀ါေရာင္ၾကီးေတြမို႕ အေ၀းကပင္ ျမင္ႏိုင္ပါ၏ဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးထဲကေလ။ အဲဒီေက်ာင္းကား ကလည္း ဘုန္းၾကီးသ လားမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ ေက်ာင္းကားရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ Stop(ရပ္ပါ) ဆိုတဲ့ စားလုံးေရးထားတဲ့ ဆင္နားရြက္ကေလးႏွစ္ဖက္ ပြင့္လာရင္ ေက်ာင္းကားေနာက္က ပါလာ သမွ် ယာဥ္ေတြ အားလုံးရပ္ျပီး ေစာင့္ၾကေပေတာ့ပဲ။ ကေလးေတြတန္းစီျပီး ဆင္းလို႕ကုန္ျပီ ဆိုခါမွ ကားထြက္တာေစာင့္ျပီး ကိုယ္ကလိုက္ထြက္ရပါတယ္။
ရပ္ေတာ့ မဲ့ ေက်ာင္ားကိုေက်ာ္ျပီးလည္း တက္ခြင့္မရိွပါဘူး။

ေက်ာင္းကားက ေရွ႕တစ္ေခၚ ေလာက္မွာရပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကားမီးကိုမွိတ္တုတ္မွိတုတ္ Blink Lightအခ်ျပထားတာပါ။ အဲဒါျမင္ရင္ ကိုယ့္ကားကိုလည္းအရိွန္ေလွ်ာ့ျပီး ကိုယ္ပါရပ္ဖို႕ျပင္ဆင္ရမဲ့ဟာ။ တစ္ခါက ကၽြန္မေျမးေတြ နဲ႕ ကားေပၚမွာ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေကာင္းလာလိုက္တာ Blinkလုပ္ထားတဲ့ ကားမီးကို သတိမထား မိဘဲ ေက်ာ္တတ္မိတာနဲ႕ ရဲကားကခ်က္ခ်င္းေရာက္လာျပီး ကၽြန္မ ကို Ticketေပးေတာ့တာပဲ။ တျခား အမႈထက္ေက်ာင္းကားနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အမႈကို ပိုျပီး အျပစ္ၾကီးေလးတာမို႕ဒဏ္ေငြေဒၚလာတစ္ရာ အခ်ခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ေကာင္းေကာင္းမွတ္သြားျပီး ေနာ္ကဆိုေက်ာင္းကား၀ါ၀ါျမင္ရင္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ သတိ ထားတဲ့အက်င့္ရသြားေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းကားေမာင္းသူေတြက အမ်ားအားျဖင့္ အမ်ိဳး သမီး ယာဥ္ေမာင္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာအမ်ိဳးသမီးေတြ ေယာက်္ားနည္းတူ အလုပ္ လုပ္ေနတာ ၾကည့္ျပီးဆန္းသလိုလို ရိွေပမဲ့ၾကာလို႕ ေတြ႕ရျမင္ရ ဖန္မ်ားေတာ့လည္း ရိုးသြားတာပါပဲ။

ကၽြန္မမွာကေလးေတြ တစ္ပုံၾကီးေမြးထားတာမို႕ အႏွစ္သုံးဆယ္နီးပါး ေက်ာင္းပို႕ ေက်ာင္း ၾကိဳလုပ္လာခဲ့ ရတာေလ။ အၾကီးေတြ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိ အငယ္ေတြက မူၾကိဳက ေနအတန္းစုံ တန္းစီေနၾက ဆဲျဖစ္ေတာ့ မနက္ေက်ာင္း၊ ေန႕ခင္းေက်ာင္းနဲ႕ အခ်ိန္မတူလို႕ အေခါက္ေခါက္ အခါအခါသြားရသလို တကၠသိုလ္က်ျပန္ေတာ့လည္း အတန္းေတြမတူလို႕ တစ္ခါစီ အၾကိဳအပို႕လုပ္ ရတာကလည္း ရိွေသး။ ၀မ္းစာအတြက္ ဓာတ္ပုံရိုက္ရင္း ေက်ာင္း တကၠစီပါဆြဲခဲ့ရတဲ့အလုပ္က အေမရိကားေရာက္ ခိုက္ ေခတၱ အနား ရသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။
သားလတ္ေရႊစင္ကေတာ့ ဂ်ီစီအီးေျဖလို႕ေအာင္တာနဲ႕ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္အဆင္ေခ်ာသြား ေလရဲ႕။ အေရးအၾကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ ေက်ာင္းကိစၥေတြ စီစဥ္လို႕ ျပီးသြားတာမို႕ တစ္မ်ိဳး ရင္ေမာ သက္သာသြားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ခရီးက ရိွေသးတယ္ေလ။ သားၾကီးကိုတာ၀န္မေပးဘဲ ကိုယ့္၀န္ကိုယ္ထမ္းဖို႕ ဘယ္လို စရမလဲဆို တာလမ္းစရွာရဦးမွာပါ။
ကိုယ့္ရပ္ေျမ ကိုယ္ေဒသမဟုတ္တာေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္စိတ္ ခ်မႈေတြေပ်ာက္ျပီး ဒီလိုေနရာ သစ္တစ္ခုမွာ ရပ္တည္ဖို႕ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားဆုိတဲ့ စိုးထိတ္မႈ နဲ႕အတူ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို သံသယ ၀င္မိပါတယ္။ အတိတ္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အရႈံးေတြကိုပါ ျပန္ေတြးျပီး အားငယ္စိတ္၀င္လာေတာ့ ပိုဆိုးေလတယ္ေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စိတ္ကို မနည္းျပန္ျပီး သံပတ္တင္းရျပန္ပါေရာ။ အားငယ္စိတ္ကို လက္ခံ လိုက္မိရင္ ေမွာင္အတိက်သြားတာနဲ႕ အတူတူပါပဲ။ မ်ိဳးေစ့တစ္ခုခ်မယ္ စိတ္ကူးတဲ့ အခါ ေရာင္ရိွမွ၊ ေရရိွမွ၊ ေျမၾသဇာဓာတ္ကလည္း ေကာင္းပါဦးမွ ရွင္သန္ထြားက်ိဳင္းတဲ့အပင္ေလး ကေပါက္လာႏိုင္ မွာေပါ့ေနာ္။ အလင္းေရာင္မရိွ၊ အေမွာင္အတိထဲမွ ဘယ္ေလာက္ေကာင္း တဲ့မ်ိဳးေစ့ ကိုပဲခ်ခ် ေပါက္လာဖို႕က လြယ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ရပ္တည္ေရး မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ ခ်ျပီးရင္ေတာ့ ကိုုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္လည္း ေနေရာင္ျခည္လို ခံႏိုင္ရည္စြမ္းအားေတြ ေမြးဖို႕ မာန္တင္းရဦးမွာပါ။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ ဆိုတဲ့ ယုံၾကည္ျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႕ မာတဲ့စိတ္ဓာတ္ကလည္း ေျမၾသဇာေကာင္းတစ္ခုလို လိုအပ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

အခက္အခဲဆိုတာမ်ိဳးက ဘယ္အရပ္၊ ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေန ၾကံဳၾကရမွာခ်ည္းပါပဲ။ အခက္အခဲဆိုတာ အခ်ိန္ တန္ရင္လည္း ျပီးသြားစျမဲမို႕ ေရွ႕ကိုခ်က္ခ်င္းလက္လင္းေျခတစ္ လွမ္းမတိုးႏိုင္ေသးတဲ့တိုင္ေအာင္ တစ္လက္မ ခ်င္း တိုးလို႕ရလည္း တိုးရမွာပဲ ဆိုတဲ့ဇြဲနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ေရွ႕လာမဲ့ဘ၀ အေျခခ်ႏိုင္ ဖို႕ ျပင္ဆင္ရျပီဆိုပါေတာ့ေလ။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ျမလႈိင္ ၏ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္, အပိုင္း (၄၇)

“ျမလိႈင္ မင္း အစားငါသြားမယ္”
“ေကာင္းသားပဲ။ ကုိတင္ႀကိဳင္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေမးခဲ့ဗ်ာ”
ကုိေသာင္းအိအား စခန္း ၂ သုိ႔ေစလႊတ္လုိက္ရပါေတာ့သည္။ စခန္း ၂ သုိ႔ ကုိေသာင္းအိ ေရာက္ လာေသာ အခါ ကုိတင္ႀကိဳင္ကုိ မေတြ႕လုိက္ရေတာ့ေပ။ ထုိအခါ ဦးေဖသန္း ၏ ေျပာျပခ်က္အရ သခင္စုိးတုိ႔လူသုိက္ သည္ ေဒးဒရဲဂြကေလးတြင္ ဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္ထားေၾကာင္း၊ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ေပၚ မွ ကုိထြန္းစိန္တု႔ိ လူသုိက္အားလံုး ဂြ ကေလးရြာသုိ႔ ေရာက္ရွိေနၾကေၾကာင္း အခုိင္အမာ သိလာရ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိသတင္းကုိၾကားရ သည့္အတြက္ မအံ့ၾသမိေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူသုိက္ ရန္ကုန္မွ ဆင္းလာခဲ့စဥ္ မွပင္ ေျမတုိင္း စာေရး ေမာင္တင္တုိ႔လူသုိက္၏ အေျခအေနကုိ ၾကည့္ရျခင္းျဖင့္ သခင္စုိးမဟုတ္သည့္တုိင္ေအာင္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ၏ စခန္းတစ္ခုအျဖစ္ ရွိေနေၾကာင္း ေကာင္းစြာရိပ္မိခဲ့ပါသည္။
ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ........

“ဒါထက္ ရွမ္းကြင္းႀကီးမွာ ရဲေဘာ္ေတြ ေရာက္ေနတယ္ဆုိတဲ့ကိစၥေကာ ဘာသိခဲ့လဲ”
"ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ကုိ ၀ွက္ထားတယ္လုိ႔ေျပာတယ္"
"ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ"
"ကုိတင္ႀကိဳင္က ဦးေဖသန္းကုိ ေျပာတာလုိ႔ ေျပာတယ္"
"ဒီလုိဆုိ ရွမ္းကြင္းႀကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္သြားလုိက္မယ္"
သုိ႔ေသာ္ ရွမ္းကြင္းႀကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ခဲ့ေပ။ က်ံဳတာမွ ရဲေဘာ္ဘုိးႀကီးတုိ႔လူသုိက္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေရာက္ရွိလာၿပီး တေမာ့ႀကီး-တေမာ့၀တြင္ ဖ်ာပံုမွ ရဲေဘာ္မ်ား (ေနာင္ေသာအခါ ဗကပ ျဖစ္ သူမ်ား)ေရာက္ ရွိ လ်က္ရွိေၾကာင္း၊ သင္တန္းေပးလ်က္ရွိေၾကာင္းမ်ား ၾကားသိရပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ သည္ ျပည့္သူ႔ အေရးေတာ္ပံုပါတီႏွင့္ ဆက္သြယ္ေသာ တပ္မေတာ္အတြင္းမွ ရဲေဘာ္ျဖစ္ ၍ ျပည္သူ႔ အေရးေတာ္ပံု ၏ ေျမေအာက္ပြိဳင့္မ်ားမွာ ယခုသတင္းရေသာ တေမာ့ႀကီး-တေမာ့ရြာမ်ားတြင္ မထား ရွိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ပင္ျဖစ္ပါ သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်ားေျမာင္လွေသာ တာ၀န္မ်ားၾကားမွ ဇနီးသည္ သန္းသန္းအား သတိရေနမိသည္။ သန္းသန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လူခ်င္းမေတြ႕ရသည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ဘာ၀ ဇနီးသည္၏ မ်က္ႏွာသည္ တာ၀န္မ်ားၾကားမွပင္ မၾကာခဏ ေပၚလာေလ့ရွိသည္။
ေၾသာ္ ... မည္သည့္အခ်ိန္အထိ ခ်စ္ဇနီးကုိ ယခုကဲ့သုိ႔ ခဲြခြာေနရဦးမည္မသိဘဲ ရင္ထဲတြင္ ခ်စ္သူႏွင့္ ေကြကြင္း ရေသာ မီးေတာက္ ကေလး ေလာင္ၿမိဳင္လ်က္ရွိေနပါသည္။
ရႈမ၀၊ တဲြ ၃၅၊ အမွတ္ ၄၁၆၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ၁၉၈၂။

ရန္ကုန္သုိ႔ထြက္ခြာရန္ကိစၥ ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္သုိ႔သြားရန္ ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ သြားေရာက္မွ အစစအဆင္ေျပဖြယ္ရွိျခင္းေၾကာင့္ စခန္းတြင္ ေနသားတက် အစီအစဥ္ မ်ား ကုိ စီမံေဆာင္ရြက္ ရပါသည္။ ရဲေဘာ္စံယ်သည္ တပ္သားႀကီးအဆင့္ရွိေသာ္လည္း တာ၀န္ ၀တၱရား မ်ား ေဆာင္ရြက္ရာ ၌ ေစ့စပ္ေသခ်ာျခင္း၊ ယခုေဆာက္လုပ္ထားေသာ စခန္းႏွင့္ နယ္ေျမကၽြမ္းက်င္မႈ ရွိျခင္း တုိ႔ ေၾကာင့္ စခန္းတစ္ခုလံုး ႀကီးၾကပ္မႈကုိ ရဲေဘာ္စံယ်အား လံုး၀ဥႆံု တာ၀န္ေပးခဲ့ၿပီး တပ္ၾကပ္ေသာင္းအိ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ေပၚ ႐ွိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်န္ထားရစ္ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ရန္ တာ၀န္ေပးအပ္ ခဲ့ပါသည္။ 

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အမာခံရဲေဘာ္မ်ားဟူ၍ ဖ်ာပံုတြင္ မ်ားမ်ားစားစား မက်န္ခဲ့ေသာ္ လည္း ေအာက္ကြင္းရြာမွ ရဲေဘာ္ေက်ာ္လွ သည္ လည္းေကာင္း၊ ဖ်ာပံုသေဘၤာတံတားဆိပ္မွ ဦးေဖသန္း၊ ဦးေက်ာ္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ဖ်ာပံု ၇ လမ္း မွ ဦးအုန္းစိန္သည္လည္းေကာင္း၊ ဖ်ာပံုေအာင္ေျမ ဘံုသာေက်ာင္းမွ ဦးစတိလသည္လည္းေကာင္း ၎တုိ႔ တာ၀န္၀တၱရားမ်ားကုိ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိၿပီး ကုိ၀က္ႀကီး သည္ ေျချမန္ေတာ္ ဆတ္သား အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တဲ၏ ကဲလားအျပင္ဘက္ တြင္ လပ္လ်က္ေပါက္ေန သည့္ ၾသဇာပင္ထက္မွ ဆက္ရန္ဖုိမ ႏွစ္ေကာင္၏ ခ်စ္တင္းေႏွာေနသည္ကုိ ၾကည့္၍ သက္ျပင္းခ်လုိက္မိသည္။ ဆက္ရက္ဖုိသည္ ဆက္ရက္မကုိ ပူးကပ္ကာ တက်ဲက်ဲ ေအာ္ေနသည္။ ဆက္ရက္မက ဆက္ရက္ဖုိ တက်ဲက်ဲ ေအာ္ေနသည္ကုိ ၾကည္ႏူးသျဖင့္ ေခါင္းငဲ့ လုိက္၊ အေမြးဖြလုိက္ျဖင့္ ဟန္ေရး ျပလ်က္ရွိသည္။ 

ဤျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ေသာအခါ အိမ္တြင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဇနီးသည္ သန္းသန္းကုိ သတိရမိသည္။ သန္းသန္းသည္ ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္ မည္သည့္ ေနရာေဒသတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္ကုိပင္ မသိရွာေပ။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ႏွင့္ အသက္ ၂၀ မွ်သာရွိၾကေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ ေရာက္ရွိခဲ့ျငားလည္း သူတကာ ဇနီးေမာင္ႏွံမ်ားကဲ့သုိ႔ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး ယုယစြာ မေနထုိင္လုိက္ရဘဲ ၀ရမ္းေျပးတစ္ေယာက္၏ ဇနီးသည္ အျဖစ္ ေန႔တထိတ္ထိတ္၊ ညဥ့္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေနရေသာအခါ ျဖစ္ပါေခ်သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အေတြးတစ္၀က္ တစ္ပ်က္မဆံုးမီ ဆက္ရက္ေမာင္ႏွံ ထပ်ံသြားၾကသည္။ ထုိအခိုက္တဲ၀တြင္ အရိပ္တစ္ခု ထုိးသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ႀကီးကုိ၀က္ႀကီးကုိ ေတြ႕လုိက္ရသျဖင့္ ၀မ္းသာ အားရ ေနရာမွထလ်က္ ၎၏လက္ကုိ လွမ္းဆဲြလုိက္မိသည္။

"ဆုိစမ္း၊ ဘာထူးေသးသလဲ"
"ဒီမွာစာ"
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုိ၀က္ႀကီး၏လက္ထဲမွစာကုိ လွမ္းယူရင္း ကုိ၀က္ႀကီးကုိ တစ္ဆက္တည္း ေမးလုိက္မိ သည္။ ကုိ၀က္ႀကီး ကမူ ကၽြန္ေတာ့္အေမးကုိ မေျဖေသးဘဲ ခါးပုိက္ေထာင္ထဲမွ ပဲႀကီးေလွာ္ထုပ္၊ တရုတ္ပဲမုန္႔၊ ဂ်ပန္စီးရက္တစ္ဘူး ကုိ ထုတ္၍ေပးပါသည္။
"ငါ့ေကာင္ႀကီး၊ အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္းရဲနဲ႔ သနားလွသကြာ ... "
"ထားစမ္းပါ၊ ဘာထူးေသးလဲ၊ သန္းနဲ႔ေရာ ေတြ႕ေသးလား"
"ႏုိ႔ ... ငါ့ျမင္ရင္ လွမ္းေခၚေနမွာစုိးလုိ႔ ငါ မင္းမိန္းမ အိမ္ဘက္ကုိ လံုးလံုး မလွည့္၀ံ့ဘူးကြာ။ ေနာက္ၿပီး သန္းၾကည္ ကလည္း မင္း တုိ႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ လုပ္ခ်င္တယ္ ေျပာတယ္ကြ။ ဒီေကာင္မ မင္းကုိ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကူညီမယ့္ ေကာင္မ ကြ။ ဟင္း ... ဟင္း ... ဘႀကီးဘုန္းႀကီး ေပးတဲ့ေဆးက တယ္လဲ စြမ္းသကုိးကြ"
"ေတာ္စမ္းပါ၊ ေသာက္ေရးထဲ ဒီရႊတ္ေနာက္တာေတြ ရွိေနရေသးတယ္"
"ဟ ... ျမလိႈင္။ ငါ မင္းလုပ္ေနတာကုိ ဘာရယ္ ညာရယ္ မေစာေၾကာပါဘူး။ မင္းကုိ ခ်စ္တာတစ္ခုတည္းနဲ႔ မင္းခုိင္းတာ လုပ္တာပဲကြ။ သန္းၾကည္လည္း ဒီလုိပဲ။ မင္းကုိ သူခ်စ္တယ္။ သူ ခုလုပ္ေနတာ ငပုေတြသိရင္ ရင္ခဲြ အသည္းဆားပက္ ေနလွမ္းသတ္မွာကြ"
မွန္ပါသည္။ ကုိ၀က္ႀကီးသည္ လူတကာ၏ မ်က္စိတြင္ လူေသာ့သြမ္းအရက္သမားတစ္ဦးျဖစ္သကဲ့သုိ႔ သန္းၾကည္ ဆုိသည္မွာလည္း တစ္လင္ကြာ၊ တစ္ခုလပ္ ဆက္ေကာ့လပ္ေကာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ ယခု တစ္ဖန္ ကင္ေပတုိင္ စစ္ဗုိလ္ကုိ လင္လုပ္ယူထားျပန္ေသာအခါ အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးမ်ားက ႏွာေခါင္းရံႈ႕၍ အျပစ္ဆုိၾက ကုန္သည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ၎တုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဖက္ဆစ္စနစ္ဆုိး ကုိ ေတာ္လွန္ရန္စုိင္းျပင္းလ်က္ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား အသက္စြန္႔၍ ကူညီေနသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ တစ္ပါးကဲ့သုိ႔ရွိပါေခ်သည္။ တကယ္ကမူ ပုဂၢိဳလ္ခင္သျဖင့္ တရားမင္ျခင္းပင္ မဟုတ္ပါေလာ ...။
 
ကၽြန္ေတာ္ ေခၚလုိက္သျဖင့္ ကင္းခ်ထားေသာ ရဲေဘာ္မ်ားမွအပ က်န္ရဲေဘာ္မ်ား စုေ၀းေရာက္လာၾက သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ မျဖစ္စေလာက္ ပဲမုန္႔ကေလးဆယ့္ေလးငါးခုႏွင့္ ပဲေလွာ္ကေလး ၅၀ သားတုိ႔ကုိ ခဲြေ၀ေပး လုိက္ပါသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ဤတရုတ္ပဲမုန္႔ကေလး တစ္ဆစ္တစ္ပုိင္းကုိပင္ နတ္သုဒၶါကဲ့သုိ႔ သေဘာထားကာ စားေသာက္ထြက္ခြာသြားၾကပါသည္။
"ကုိင္း ... ေျပာစမ္း၊ သတင္း ဘာထူးလဲ "
"၀ဲႀကီးဘက္မွာ တပ္အခ်ိဳ႕၊ က်ိဳကၠဘာမွာ တပ္တခ်ိဳ႕၊ ကနစုိကြင္းမွာ တပ္အခ်ိဳ႕ေရာက္ေနတယ္"
"ေသခ်ာရဲ႕လားဗ်"
"သိပ္ ေသခ်ာပါတယ္"
"စုစုေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ"
"မသိဘူး ... "
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိ၀က္ႀကီးအား ဆက္၍ မေမးေတာ့ဘဲ ေစာေစာကေပးေသာ စာကုိဖြင့္၍ ဖတ္လုိက္ပါ သည္။ ပထမေသာ္ စာပါအေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေ၀ခဲြမရေသာ္လည္း စာယူလာသူ စာေပးလုိက္ ေသာစခန္းႏွင့္ စာေပးလာသူတုိ႔အား စုစည္းၾကည့္ေသာအခါ ယင္းစာ၏ သေဘာကုိ ေကာင္းစြာ နားလည္ပါ ေတာ့သည္။ စာပါအေၾကာင္းအရာမွာ က်ံဳကဒြန္းရြာေျမေအာက္စခန္းမွ ရဲေဘာ္ခ်စ္ခင္မွတစ္ဆင့္ ေပးလုိက္ ေသာဗုိလ္ဘစိန္ (ကြယ္လြန္၊ ကုိသုခ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၏ နာမည္၀ွက္) ထံမွစာပင္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ့္ အား၎ႏွင့္ အျမန္ဆံုးဆက္သြယ္ သတင္းပုိ႔ရန္ အေၾကာင္းၾကားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 

ဗုိလ္ဘစိန္ထံမွ ေပးလုိက္ ေသာစာ ဆံုးသြားေသာအခါ ကုိ၀က္ႀကီးထံမွ ရရွိေသာ သတင္းမ်ားမွာ ခုိင္လံုေၾကာင္း ရင္ထဲတြင္ မွတ္ခ်က္ ခ်လုိက္မိပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဗုိလ္ဘစိန္ထံသုိ႔ သတင္းျပန္ၾကားသည့္ စာတစ္ေစာင္ ကုိ ေရးသားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လက္ရွိ ေဆာင္ရြက္ေနရသည့္ တာ၀န္ႏွင့္ ဖ်ာပံုနယ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္၏ စည္းရံုးမႈ၊ ဖဲြ႕စည္းမႈႏွင့္ လူမ်ား စာရင္းကုိပါ ေရးသား အစီရင္ခံလုိက္ပါသည္။ (မွတ္ခ်က္။ ဗုိလ္ဘစိန္သည္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကာလ တြင္ဖ်ာပံုၿမိဳ႕၏ တာ၀န္ခံျဖစ္ၿပီး တုိင္းအမွတ္ ၂၊ တပ္ရင္း ၈၀၏ တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္လာပါသည္။) ကၽြန္ေတာ္ အစီရင္ခံစာ ေရးၿပီးေသာအခါ သေကာင့္သား ကုိ၀က္ႀကီးသည္ တဲ၏ ဖိနပ္ခၽြတ္ တြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနသည္ ကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္ ေပေပေတေတ က်ရာေနရာ တြင္ ျဖစ္ သလုိေန၊ ျဖစ္သလုိစားတတ္ေသာ သူ႔အက်င့္ကုိ စိတ္ထဲမွ ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကုိ၀က္ႀကီးကုိႏိႈး၍ စာကုိ ေသခ်ာ သုိသိပ္စြာ ယူေဆာင္သြားရန္ မွာၾကားမိပါသည္။ ကုိ၀က္ႀကီးကမူ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနသည္ကလုိ အေလးမမူသည့္ အလား သူ႔တြင္ပါလာေသာ ထင္းခုတ္ဓား၏ အရုိးကုိသာ သဲႀကီးမဲႀကီး ရုိက္ျဖဳတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စပ္ၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာျဖင့္ ၾကည့္ကာ ယူေဆာင္သြားရမည့္ ဓားရုိးအတြင္းထည့္၍ မ်က္လံုးတစ္ဘက္ မွိတ္ျပ လုိက္ပါသည္။
"ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဂြတ္တယ္ မဟုတ္လား"
"ဂြတ္ပါတယ္။ အားႀကီး ဂြတ္ပါတယ္။ ကုိင္း - အခ်ိန္ရွိတုန္း သြားေပေတာ့"

ရန္ကုန္သုိ႔မသြားမီ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ၏ တာ၀န္ခံတစ္ဦးျဖစ္သူ ကုိဘေဆြေလး(ရန္ကုန္ဘေဆြ)ႏွင့္ အလြန္ ေတြ႕လုိ လွပါသည္။ ကုိေဆြေလးႏွင့္ေတြ႕ လွ်င္ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံု ပါတီ မွ ေနာက္ဆံုး ညႊန္ၾကားခ်က္ မ်ားကုိ သိႏုိင္ဖြယ္ရွိပါသည္။ ကုိဘေဆြေလး၏ ျမစ္၀ၽြန္းေပၚ ေျပာက္က်ားစစ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ တုိက္ခုိက္ေရး စာတန္းညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကုိ ဖတ္ရျခင္းေၾကာင့္လည္း သူ႔ကုိ ေတြ႕လုိစိတ္ ျပင္းျပမိပါသည္။ ကင္ေပတုိင္ လည္း ၎ကုိ အေသရရ၊ အရွင္ရရ လုိခ်င္သည္။ ကုိဘေဆြေလးသည္ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံု ပါတီ ၏ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တြင္ရွိစဥ္က သခင္ခ်စ္ (ဆရာခ်စ္)သည္ ကုိဘေဆြေလးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားကုိ ေျပာၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ခဲ့ ရေပ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကုိဘေဆြေလးမွာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ မဟုတ္ေပ။ စင္စစ္ ကုိဘေဆြေလး သည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ သတင္းမ်ားအရ ဆုိလွ်င္ ကုိဘေဆြေလးသည္ မည္သည့္ရြာတြင္မွ် နားေနျခင္း မရွိဘဲ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ကူးလူးသြားလာေနေၾကာင္း သိရပါ သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မူ ကုိဘေဆြေလးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုႏုိင္ေရးကုိ လက္ေလ်ာ့လုိက္ၿပီး ရန္ကုန္သုိ႔ သြားေရာက္ ရမည့္ အစီအစဥ္ကုိသာ ေဆာင္ရြက္ရပါသည္။

ရန္ကုန္သုိ႔ မထြက္ခြာမီ တစ္ရက္အလုိတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျမေအာက္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ခ်ိန္းဆုိ ၍ ေတြ႕ဆံုၾကပါသည္။ ယင္းေတြ႕ဆံုပဲြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဖ်ာပံုေအာင္ေျမဘံုသာ ေက်ာင္းအတြင္းရွိ သိမ္အတြင္း၌ က်င္းပၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြကုိ ရဟန္းေတာ္မ်ားက တာ္၀န္ယူ၍ ကင္းေစာင့္ ေပးၾကပါသည္။ ဖ်ာပံုေအာင္ေျမ ဘံုသာေက်ာင္းတုိက္သည္ စာသင္တုိက္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္၍ ရဟန္း ၇၀ ေက်ာ္မွ် သီတင္း သံုးေတာ္မူ ပါသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္မွာ ဦးနာယဒျဖစ္ပါသည္။ လက္ေထာက္ ဆရာေတာ္မ်ားမွာ ဦး၀ိလစကၠ၊ ဦးေကာသလႅ၊ ဦးစတိလတုိ႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ လက္ေထာက္ဆရာေတာ္မ်ားမွာ ရဟန္းပ်ိဳမ်ားျဖစ္ၾက သည့္အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ေဆာင္ရြက္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကူညီၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ မိဘမ်ား၏ ဆရာဒကာရင္းမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။ ယင္းအစည္းအေ၀း တြင္ နယ္အူေျခအေန အရပ္ရပ္၊ ရန္သူလႈပ္ရွားမႈ၊ လက္နက္ အင္အား ေငြေၾကးအေျခအေန မ်ား ကုိပါ ျပည့္စံု စြာ ေဆြးေႏြးႏုိင္ ခဲ့ၾကပါသည္။ တုိက္ခုိက္ေရးအတြက္ အခ်ိန္းအခ်က္ မ်ားကုိလည္း ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ပါ သည္။ ထုိညက စခန္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ နံနက္ မုိးစင္စင္လင္းလ်က္ရွိပါၿပီ။
 

"ကုိျမလိႈင္ ... ဒီည သြားျဖစ္သလား "
"သြားရမယ္။ မနက္ျဖန္ အေရာက္လာမယ့္အေၾကာင္း သတင္းပုိ႔ထားတယ္"
ကုိသိန္းေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရန္ကုန္သုိ႔ သြားေရာက္ေရးအတြက္ အေသးစိတ္ အစီအစဥ္မ်ားကုိ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ပါသည္။ ကုိသိန္းေဖ၏ စီစဥ္ေပးခ်က္အရ ထုိညက ဖ်ာပံုၿမိဳ႕မွ ကုိစိန္ဘန္းဆုိသူ ပုိင္ဆုိင္ေသာ "မင္းမႏုိင္" အမည္ရွိ ငါးစိမ္းေမာ္ေတာ္၏ ပဲ့ခန္းအတြင္းတြင္ လုိက္ပါခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ ေမာ္ေတာ္မွာ ငါးစိမ္းမ်ား ကုိ ရန္ကုန္သုိ႔ တင္ပုိ႔ေသာ ေမာ္ေတာ္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေမာ္ေတာ္တစ္စင္းလံုး ငါးညွီနံ႔မ်ားျဖင့္ နံေစာ္ေန ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိစိန္ဘန္းတုိ႔ ညီအစ္ကုိမွာ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သုိ႔ ရာဇ၀တ္ေကာင္ တစ္ပုိင္းကုိ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လက္ခံေခၚယူ၀ံ့ျခင္းကပင္ ၎တုိ႔၏ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကုိ ခ်ီးက်ဴးရမည္သာျဖစ္ပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚတြင္ လူသူေလးပါး မပါျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အနည္းငယ္ လြတ္လပ္မႈ ရရွိပါသည္။
" ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ က်ိဳက္လတ္ကုိ ခဏကပ္ရဦးမယ္ ဆရာ"
"မကပ္ဘဲ ေမာင္းလုိ႔မရဘူးလားဗ်ာ"
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမာ္ေတာ္က အသြားကုန္ အျပန္ကုန္ က်ိဳက္လတ္မွာ ခ်ေပးေနက်ဆုိေတာ့ မ၀င္ရင္ မျဖစ္ဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၀ မိနစ္အတြင္း ၿပီးေအာင္ တင္ပါမယ္။ ဆရာလည္း အထဲမွာ ခဏေနရင္ ရပါတယ္"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆက္၍ မေျပာေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနလုိက္သည္။ မၾကာမီ က်ိဳက္လတ္ အ၀င္ မွ ေကဘုိထုိင္ကင္းမ်ားထံမွ ေမာ္ေတာ္ကုိ လွမ္းေမးေနေသာအသံ ၾကားရၿပီး စက္အရွိန္ေလ်ာ့သြားသံကုိ သတိထား လုိက္မိပါသည္။
"ဆရာေရ ... ရန္ကုန္လင္းအားႀကီး ေစ်းအမီ ေမာင္းရမွာမုိ႔ သြားခြင့္ျပဳပါဆရာ"
"ဘာေတြ ပါသလဲ"
"ငါးနဲ႔ ပုစြန္ႀကီးပါပဲ"
"ပုစြန္ေပးခဲ့ဗ်"
ကုိစိန္ဘန္းသည္ အသင့္ခတ္ထားေသာ ပုစြန္မ်ားကုိ ကမ္း၍ေပး လုိက္ရင္း ေမာ္ေတာ္ကုိ ဆက္၍ ေမာင္းပါ ေတာ့ သည္။ ထုိအခါမွ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေသာ ေသြးခုန္ႏႈန္းသည္ ပံုမွန္အေျခအေန သုိ႔ ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။
"ဆရာ ... က်ိဳက္လတ္ မွာ ကပ္ၿပီး၊ ေသတၱာႏွစ္လံုး ခ်ခဲ့ၿပီးရင္ စိတ္ခ်ရပါၿပီ"
"က်ိဳက္လတ္မွာ စစ္ဦးမွာလားဗ်"
"ၿပီးၿပီေလ။ ဒီေကာင္ေတြစစ္ဟာ ပုစြန္ဟင္းစားေပးခဲ့ေတာ့ၿပီးၿပီေပါ့။ ဟင္း ... ဟင္း "
" လမ္းမွာ ဘယ္၀င္ရဦးမွာလဲ "
"ရန္ကုန္ကုိ တုိက္ရုိက္ပဲ ဆရာ"
ကုိစိန္ဘန္း၏ စကားမဆံုးမီပင္ က်ိဳက္လတ္ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ ေမာ္ေတာ္ကပ္ကာ ၎၏ညီျဖစ္သူ ကိုခ်စ္လိႈင္ႏွင့္ ေမာ္ေတာ္သား တစ္ေယာက္တုိ႔ ဆိပ္ခံေပၚသုိ႔ ေသတၱာႏွစ္လံုးကုိ အျမန္ခ်၍ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါသည္။ က်ိဳက္လတ္ မွ ထြက္၍ ေမာ္ေတာ္ပဲ့စင္ေပၚသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္မိေသာအခါ ျမစ္ျပင္မွ ေလႏုေအးသည္ ညဥ့္ငွက္ မ်ား ေတးသံႏွင့္အတူ ေလဟုန္စီး၍ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
ညဥ့္သည္ မည္းေမွာင္ေန သကဲ့သုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ခရီးသည္လည္း ၾကမ္းတမ္းလြန္းလွပါသည္တကား။

ဗုိလ္လက်္ာ ကုိ ေမာင္ခုိင္လမ္းမွ သူေဌးဦးဘုိးလ်၏ သံုးထပ္တုိက္ေပၚတြင္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုရပါသည္။ မ်က္မွန္ခၽြတ္ ၍ တရုတ္အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကဲ့သုိ႔ ၀တ္စားထားေသာ ဗုိလ္လက်္ာ၏ ပံုသ႑ာန္ကုိၾကည့္ရင္း ၿပံဳးမိပါသည္။ ဗုိလ္လက်္ာႏွင့္အတူ ကုိျမသန္း (ဖ်ာပံု ေကာ္ပုိေရးရွင္း)၊ ကုိတင္ေအး (အမ္တင္ေအး)၊ အျခား အမည္ မသိ ၃-၄ဦးတုိ႔လည္းရွိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗုိလ္လက်္ာကုိ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္ အတြင္း ျပည္သူ႔အေရး ေတာ္ပံုအဖဲြ႕၏ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ား ကုိ အေသးစိတ္ အစီရင္ခံပါသည္။ ထုိအခါ ဗုိလ္လက်္ာသည္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္၏ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ လြန္စြာ အားရေက်နပ္ ဖြယ္ရွိေၾကာင္း၊ တံြေတး မူးလမန္း စခန္းမွ တပ္ရင္း ၁ သည္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္တြင္း သုိ႔ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွ ထြက္ခြာ ခဲ့စဥ္က ေဒးဒရဲမွ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ မေတြ႕ရသည့္ကိစၥကုိ ေျပာျပရင္း ဂြကေလးရြာတြင္ ဖ်ာပံုမွ အာရွလူငယ္ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးသမား လူငယ္အခ်ိဳ႕ကုိ ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ သခင္စုိးသည္ ဂြကေလးရြာတြင္ စခန္းခ် လ်က္ရွိၿပီး ႏုိင္ငံေရးသင္တန္းမ်ား ေပးလ်က္ရွိေၾကာင္း၊ ၎ႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ ရွိေၾကာင္း မ်ားကုိ ေျပာျပပါသည္။

"ျမလိႈင္၊ မင္း ဒီေန႔ပဲ ျပန္ေတာ့။ တုိ႔ သန္ဘက္ခါ ထြက္ခဲ့မယ္"
ဗုိလ္လက်္ာထံတြင္ စခန္းလမ္းျပအျဖစ္ ရဲေဘာ္ လွညိမ္းရွိသည္။ ရဲေဘာ္လွညိမ္းသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ တပ္မွ တပ္သားျဖစ္သည္။ ဗုိလ္လက်္ာအေနျဖင့္ လက္တုိလက္ေတာင္းခုိင္းရန္ႏွင့္ ဖ်ာပံုစခန္းသုိ႔ ဗုိလ္လက်္ာႏွင့္ အဖဲြ႕အား ေခၚေဆာင္လာႏုိင္ရန္တုိ႔အတြက္ ႀကိဳတင္ပုိ႔ထားေသာ ရဲေဘာ္ျဖစ္ပါသည္။ ဗုိလ္လက်္ာက ကၽြန္ေတာ့္ အား ယေန႔ပင္ ဖ်ာပံုသုိ႔ျပန္ရန္ ညႊန္ၾကားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ မည္သုိ႔မည္ပံု ျပန္ရမည္ကုိ စဥ္းစားရင္း စိတ္ရႈပ္ေထြး လ်က္ရွိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စစ္၀တ္ ၀တ္၍လည္း မျဖစ္ႏုိင္သည့္ျပင္ ဖ်ာပံုသေဘၤာဆိပ္မွ ေပၚေပၚထင္ထင္ ျပန္ရန္လည္း မလြယ္ကူေသာအခါ ျဖစ္ပါသည္။ ဗမာ့တပ္မေတာ္သည္ ဖက္ဆစ္တုိ႔အား လက္နက္စဲြကုိင္ ေတာ္လွန္ရန္အတြက္ တပ္ထြက္သြားခဲ့ေလၿပီ။

ေမာင္ခုိင္လမ္းမွ ဗုိလ္လက်္ာႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၿပီး၍ ထြက္လာေသာအခါ ေန႔လယ္ မြန္းတီးခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၏ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ေအာက္၌ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေယာင္တိေယာင္ခ်ာျဖင့္ ေျခဦး တည့္ရာ သုိ႔ ေလွ်ာက္ေနမိသည္။ ဖ်ာပံုျပန္ေရးအတြက္ ေခါင္းထဲမွ ဥာဏ္ အက်ိဳးအပဲ့ကေလးမ်ားကုိ ညွစ္ထုတ္ေနမိသည္။ ထုိအခိုက္ ကုိႀကီးခ်စ္တုိ႔မိသားစုကုိ သတိရမိသည္။ ကုိႀကီးခ်စ္တုိ႔ မိသားစုသည္ ဗံုးေဘးစက္ေသနတ္ေဘးမွ ကင္းရာ တာေမြဗ်ိဳင္းေရအုိးစင္ထိပ္မွ အိမ္ႀကီးသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္လ်က္ရွိၾက သည္။ (ယခုပါတီ စာနယ္ဇင္း အေဆာက္အအံုေဘးမွ ၀င္းအတြင္းကအိမ္ႀကီး)။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိမိအႀကံ ဥာဏ္အတြက္ ၀မ္းသာ စြာျဖင့္ ေလွ်ာက္ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ေရေက်ာ္ဘက္ဆီသုိ႔ ဦးတည္လုိက္ပါေတာ့သည္။
လမ္းမေပၚ ၌ တံလွ်ပ္မ်ား တရိပ္ရိပ္ေျပးလ်က္ရွိသည္။

ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားသည္ ေခါင္းမွ တစ္ကုိယ္လံုး စီးဆင္းလ်က္ရွိသည္မွာ ေရခ်ိဳးထားသည့္ႏွယ္ပင္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မိမိဘ၀ကုိ မိမိစဥ္းစားရင္း ၿပံဳးလုိက္မိသည္။ ေၾကးရတတ္မိသားစု အသုိင္းအ၀ုိင္း မွ ေပါက္ဖြားလာခဲ့ေသာ တစ္ခါက ဘ၀လွလွကေလးသည္ အိပ္မက္သဖြယ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ၅၅၀၀ ပုိးေပ်ာ့အက်ႌ၊ ဘန္ေကာက္လံုဲခည္ ထည္လဲ၀တ္၍ ဂုိးဖလိပ္စီးကရက္ကုိ ညွပ္ကာ မိဘေပးေသာ ပုိက္ဆံ၊ မိဘမသိ ဘဲ အလစ္သုတ္၍ရေသာ ပုိက္ဆံမ်ားကုိ ျဖန္႔ခင္း၍ ေနထုိင္လာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခု အိတ္ကပ္ ထဲတြင္ ဂ်ပန္ေငြ ေဒၚလာ ၁၀၀၀ ပင္မျပည့္ဘဲ ရွိေနပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ ကုိ ေဒၚလာအစိတ္၊ ထမင္းတစ္ပဲြ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေပးေနရေသာအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အတိတ္ကုိ တမ္းတရံုမွ တစ္ပါး အျခားမတတ္ႏုိင္ၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အံတင္း၍လည္းေကာင္း၊ မာန္သြင္း၍လည္းေကာင္း၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ၏ အားမာန္ျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာပင္ ေပတရာကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ ေလွ်ာက္ေနပါသည္။ ဘင္ဂါလီစု သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္မ်ား နာက်င္လာသည္။ လမ္းေဘးသုိ႔ ၾကည့္ေသာ အခါ ကုလား လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ ေတြ႕သျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ၀င္လုိက္မိသည္။

"လက္ဖက္ရည္ ေသာက္မယ္လား၊ ေကာင္ေလး"
"ခါဂ်ာမုန္႔တစ္ခုေပးပါ။ ဆာဒါးပဲေပး"
"ေဒၚလာအစိတ္"
"ေပးပါ"
ႀကံသကာရည္မ်ား ေလာင္းထားေသာ ခါဂ်ာမုန္႔တစ္ခုကုိ လာခ်ေပးသည္။ ဂ်ံဳမဟုတ္၊ ဆန္မဟုတ္၊ မည္သည့္အရာႏွင့္ လုပ္ထားသည္ကုိ မသိေသာ ခါဂ်ာမုန္႔သည္ အုတ္ခဲစတစ္ခုကုိ ၀ါးရသည့္ႏွယ္ ခ်ိဳးခ်ိဳး ခၽြတ္ခၽြတ္ျမည္ကာ လည္ေခ်ာင္းအတြင္းသုိ႔ ၾကမ္းတမ္းစြာ သက္ဆင္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိႈနံ႔သင္း သင္းအရသာျဖင့္ ျပည့္စံုေသာ ဆာဒါးကုိ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ဆင့္၍ေသာက္လုိက္သည္။ ကုိယ္မွ စီးဆင္း ေသာေခၽြးမ်ားသည္ အရိပ္ကုိ လုိက္ေသာခဏတာတြင္ ေအးျမသြားပါသည္။ အေမာ လည္း ေျပေလာက္ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးဆက္ရန္အတြက္ ထလုိက္ကာ က်သင့္ေသာ မုန္႔ဖုိးေဒၚလာ အစိတ္ ကုိ ထုတ္ေပး လုိက္ပါသည္။

"ဆာဒါးဖုိး ၅ ေဒၚလာ ေပးဦးေလ၊ ေကာင္ေလး "
"ဟ ... ဆာဒါးက အလကား၊ မဟုတ္လား ... ကာကာႀကီးရဲ႕"
"မရဘူး၊ ၅ ေဒၚလာပဲ "
ကၽြန္ေတာ္ မည္သုိ႔မွ် ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ၅ ေဒၚလာတန္တစ္ရြက္ပစ္ေပးလုိက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ် ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းေပၚတြင္ လူသူေလးပါး ရွင္းေနေသာ္ူလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္မူ ကၽြန္ေတာ့္ တူရႈသုိ႔ ပ်င္းရိစြာ နင္းလာေနေသာ ဆုိက္ကားတစ္စီးကုိ ျမင္လုိက္ရသျဖင့္ ၀မ္းသာသြားပါသည္။ ဆုိက္ကားဆရာ သည္ ဤမွ်ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ လသာသာခရီးႏွင့္သကဲ့သုိ႔ ျဖည္းညွင္းစြာ နင္းေနျခင္း အတြက္ စိတ္ထဲတြင္ အံ့ၾသေနမိသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ အနီးသုိ႔ ေရာက္လာပါသည္။

"ဆရာေလး၊ လုိက္မလားဗ်"
"ဘယ္ကုိလဲ"
"ဗိ်ဳင္းေရအုိးစင္ဘက္ကုိ သြားခ်င္လုိ႔"
"က်ဳပ္ ထမင္းစားဦးမွာဗ်၊ ေစာင့္ႏုိင္ရင္ လုိက္တာေပါ့ "
"စားေလ၊ ေစာင့္တာေပါ့"
"ဒါဆုိ လာတက္"
"ဘယ္မွာစားမွာလဲ"
"အိမ္မွာ စားမွာေပါ့"
"ခင္ဗ်ားအိမ္က ဘယ္မွာလဲ"
"ဘီလူးမ ေစ်းေနာက္က သခ်ႋဲဳင္းထဲမွာ။ သြားမွာဆုိ လာဗ်ာ"
ဆုိက္ကားဆရာက စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေငါက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမးအျမန္းမထူေတာ့ဘဲ ဆုိက္ကားေပၚတက္ကာ ၎ေခၚေဆာင္ရာသုိ႔ လုိက္ပါသြားပါ သည္။ ဆုိက္ကားဆရာ၏ အိမ္ဆုိသည္မွာ လံုခ်ည္ ၂ ထည္ကုိ ဆက္၍ ၀ါးလံုး ၄ လံုး ေထာက္ ထားေသာ ေဂဟာျဖစ္သည္။ ဆုိက္ကားဆရာတြင္ ဇနီးသားသမီး ရွိပံုမရဟုထင္သည္။ ထဘီရင္ရွား ထားေသာ အမယ္ အုိတစ္ဦးသည္ ဆုိက္ကားဆရာ အလာကုိ ေမွ်ာ္ေနရင္း ပူပန္မႈကုိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားေနေလ သည္။ မွန္ပါ သည္။ စစ္ကာလဆုိသည္မွာ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ကာလမ်ိဳးပဲ မဟုတ္ ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိခင္အုိအား ဆုိက္ကားနင္း၍ စြန္႔စားလုပ္ကုိင္ေကၽြးေမြးေသာ ထုိသူအား စိတ္ထဲမွ သာဓုေခၚမိသည္။

"သားေလး၊ ထမင္းစားမယ္ မဟုတ္လား "
"စားမယ္၊ အေမ"
"ဧည့္သည္ေကာ စားၿပီးၿပီလား"
"စားလာခဲ့ၿပီ အေဒၚ၊ စားပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ပါစင္ဂ်ာပါ "
"စားပါဦး ... "
"စားပါ၊ စားပါ"
ထမင္းပန္းကန္တြင္ နီၾကင့္ၾကင့္ ဆန္ကဲြထမင္းအေမာက္ကုိ ပံု၍ ငါးပိဟု ထင္ရေသာ မည္းမည္းသ႑ာန္ လက္မခန္႔ အတံုးတစ္တံုးကုိ ေတြ႕ရသည္။ ဆုိက္ကားဆရာ၏ ထမင္းပဲြက ဤမွ်သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရင္နာစြာ ၾကည့္မိသည္။ သက္ျပင္းကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ၎၏ အိမ္မွ ထြက္လာေသာအခါ ဆုိက္ကားဆရာ၏ မိခင္လက္သုိ႔ ေဒၚလာ ၁၀၀ ထည့္လုိက္ပါသည္။
အေမအုိ၏ က်ယ္ေလာင္စြာ ဆုေပးသတည္း ေ၀း၍ေ၀း၍ က်န္ခဲ့ပါသည္။

ကုိႀကီးခ်စ္တုိ႔အိမ္တြင္ မိသားစုအားလံုးႏွင့္ ေတြ႕ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္နည္းသျဖင့္ ကုိႀကီးခ်စ္ အားတုိတုိႏွင့္ လုိရင္းကုိ ရွင္းျပၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ာပံုျပန္ေရးအတြက္ ကမ္းနားတြင္ "မင္းမႏုိင္" ေမာ္ေတာ္ကုိ စံုစမ္းေပးရန္ အပူကပ္ရပါသည္။ ကုိႀကီးခ်စ္သည္ ကၽြန္ေတာ္အကူအညီ ေတာင္းခံမႈကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးရန္ သေဘာတူေသာ္လည္း "မင္းမႏုိင္" ေမာ္ေတာ္ကုိ ရွာေဖြရန္ ဟူေသာ အခ်က္ကုိမူ မေရရာလြန္းသျဖင့္ စိတ္ပ်က္ေၾကာင္းေျပာပါသည္။
"ေမာင္ေမာင္ရယ္ ... "မင္းမႏုိင္"ေတြ႕ရင္ မင္းဘယ္လုိ ဖ်ာပံုျပန္မလဲ။

ကုိလွေဖတုိ႔က သန္ဘက္ခါ ေရာက္ေတာ့မွာဆုိေတာ့ မင္းဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ျပန္ဖုိ႔လုိတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ရက္တြက္ၾကည့္ေတာ့ "မင္းမႏုိင္" ေမာ္ေတာ္ဟာ ရွိႏုိင္တယ္။ ကုိႀကီးခ်စ္"
"ေအး ... ငါ အခုသြားမယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ငါစီစဥ္လာခဲ့မယ္ကြာ"
ကုိႀကီးခ်စ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာ၍ ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ဗ်ိဳင္းေရအုိးစင္လမ္းထဲမွ ျမင္းလွည္းတစ္စီးကုိ ငွား၍ ထြက္ခြာသြားပါသည္။ ကုိႀကီးခ်စ္တစ္ေယာက္ ညေန၀င္သည္အထိ ျပန္မလာသျဖင့္ စိတ္ပူပင္ရျပန္ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ထုိင္၍ မရႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၿခံ၀ကုိသာ လွမ္းေမွ်ာ္ရင္း ကုိႀကီးအလာကုိ ေမွ်ာ္မိ သည္။ ကုိႀကီးခ်စ္၏ဇနီး ေဒၚႏုႏုကမူ ကၽြန္ေတာ့္အား ေမာင္ငယ္သဖြယ္ စိတ္မပူရန္၊ တာေမြႏွင့္ ရန္ကုန္ ကမ္းနားမွာ အလြန္ေ၀းလံေၾကာင္းေျပာပါသည္။ ည ၇ နာရီ ထုိးသြားေပၿပီး။ ကုိႀကီးခ်စ္၏ အရိပ္ အေယာင္ကုိ လံုး၀မျမင္ရေသးေပ။ ကၽြန္ေတာ့္အား ထမင္းစားရန္ေျပာသျဖင့္ ထမင္း၀ုိင္းသုိ႔ စိတ္မပါဘဲ ၀င္ထုိင္လုိက္ရသည္။ ထုိအခုိက္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ျမင္းလွည္းဆုိက္သံၾကားရၿပီးေနာက္ ကုိႀကီးခ်စ္၏ စကား ေျပာသံကုိ ၾကားလုိက္ရသျဖင့္ ထမင္းလုတ္ကုိ ပါးစပ္ထဲသုိ႔ မသြင္းျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ေဖးမွ အေျပးထြက္ လာလုိက္ပါသည္။

"ေဟာ ... ကုိႀကီးခ်စ္၊ ဟာ ... ကုိခ်စ္လိႈင္"
ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္မွ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္လုိက္မိသည္။ ကုိႀကီးခ်စ္သည္ အလြန္ေမာပန္းလာဟန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား စကားျပန္မေျပာေသးဘဲ ေနာက္မွီကုလားထုိင္ေပၚသုိ႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ကာ ဇနီးေဒၚႏုႏု အား ေလသံျဖင့္ ေရတစ္ခြက္ ယူလာရန္ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိႀကီးခ်စ္အား အလြန္ အားနာသျဖင့္ ေတာင္းပန္စကားဆုိမိပါသည္။ ကုိႀကီးခ်စ္၏ မိသားစုတစ္ခုလံုးသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဗုိလ္လက်္ာ၊ ေဒါက္တာလွေရႊစသည့္ ညီအစ္ကုိတစ္စုအႏံြအတာကုိ အခ်ိန္မေရြးခံေသာ မိသားစုျဖစ္ပါ သည္။ ၎တုိ႔သည္ မိမိေငြ၊ မိမိကား၊ မိမိစရိတ္ျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး ေဆာင္ရြက္ေပးေသာ ေက်းဇူးရွင္မ်ားလည္း ျဖစ္ပါသည္။

"အင္း ... ဟင္း ... ဟင္း။ ေမာလုိက္တာ ေမာင္ေမာင္ရယ္။ မင္းေျပာတဲ့ "မင္းမႏုိင္" ေတာ္ေတာ္ကုိ ကမ္းနားမွာ အဆင္သင့္ သြားေတြ႕တယ္ ဆုိရင္ပဲငါ ထီေပါက္ေလာက္ ၀မ္းသာသြားတယ္ကြ"
"ကၽြန္ေတာ္က ကုိႀကီးခ်စ္ သိပ္ၾကာေနလုိ႔ စုိးရိမ္ေနတာဗ်"
"ဟ ... ေမာင္ေမာင္၊ ျမင္းလွည္းနဲ႔ ကမ္းနားကုိ သြားရတာကြ၊ ေနာက္ၿပီး ျမင္းလွည္းၾကည့္ဦး။ ရွဴနာရိႈက္ကုန္းကြ။ လမ္း တြင္ အေမာဆုိ႔မေသတာ ကံေကာင္းတယ္ ေအာက္ေမ့ရမယ္။ ျမင္းလွည္းဆရာက ငါ့အသိ ငါ့မိတ္ေဆြမုိ႔ လုိက္ လာတာ။ ဒီခရီးမ်ိဳး ဘယ္သူလုိက္မလဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္။ ဟင္း ... ဟင္း ။ ေအး၊ ငါကမ္းနားမွ ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ ရတယ္ဆုိတာ မင္းလူသာေမးၾကည့္ေတာ့ကြ... "
ကုိႀကီးခ်စ္ ကမ္းနား သုိ႔ ေရာက္သြားေသာအခ်ိန္တြင္ "မင္းမႏုိင္" ေမာ္ေတာ္ကုိ အဆင္သင့္ ေတြ႕ေသာ္ လည္း ေမာ္ေတာ္ေစာင့္ သူငယ္မွလဲြ၍ မည္သူမွ် မရွိသျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ရွင္မ်ား လာသည္အထိ ထုိင္ေစာင့္ေန ရျပန္ပါသည္။

ကုိစိန္ဘန္းတုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္မွာ ဖ်ာပံုတင္မည့္ကုန္၊ က်ိဳက္လတ္တင္မည့္ ကုန္မ်ားကုိ ပဲြရံုမ်ားသုိ႔ လုိက္လံေကာက္ခံေနရသျဖင့္ ညေမွာင္သည့္အထိ ျပန္မလာဘဲ ရွိပါသည္။ ျပန္လာေသာအခါ ကုိႀကီးခ်စ္၏ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပခ်က္ကုိ မယံုတစ္၀က္ ယံုတစ္ခ်က္ျဖင့္ ဟုိလုိလုိ သည္လုိလုိလုပ္ကာ အကဲစမ္းၾကျပန္ သည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ ကုိႀကီးခ်စ္၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ျဖင့္ ကုိစိန္ဘန္း၏ ညီ ကုိခ်စ္တစ္ေယာက္ စိတ္ခ်လက္ခ် ကုိႀကီးခ်စ္ ေနာက္သုိ႔ လုိက္လာခဲ့ၾက ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"ကုိင္း ... ဒီလုိဆုိ အခ်ိန္မဆဲြနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရအမီ ထြက္ရေအာင္၊ သြားၾကစုိ႔"
"ကုိႀကီးခ်စ္ ျမင္းလွည္းခ ဘယ္ေလာက္ေပးရမွာလဲ"
"ေပးအေနနဲ႔ ငါစုိက္ေပးလုိက္မယ္။ ခဏေစာင့္ဦး။ ကုိသိန္းေမာင္ ျမင္းသြားလဲေနတယ္။ မင္းတုိ႔မဟုတ္ရင္ ဒီေန႔ည ရန္ကုန္ထဲ ျပန္ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူးကြ"
ျမင္းလွည္းဆရာ ကုိသိန္းေမာင္သည္ မၾကာမီ ျမင္းေတာင့္ ျမင္းေခ်ာ တစ္ေကာင္ ကသာ ျမင္းလွည္း တစ္စီး ျဖင့္ေရာက္လာသည္။ ကုိသိန္းေမာင္၏ မ်က္ႏွာ ကုိ ျမင္ေသာအခါ လူၾကမ္းမင္းသား လွေမာင္ႀကီးကုိ သတိရ လုိက္မိသည္။ သူ႔ဥပဓိရုပ္ သည္ ျမင္းလွည္းေမာင္းသူ မဟုတ္တန္ရာ။

" ဆရာခ်စ္၊ ဆရာ့လူေတြ ျပန္ပုိ႔ၾကစုိ႔"
" ၾကည့္သာ ေခၚသြားေပေတာ့ ကုိသိန္းေမာင္ေရ။ က်ဳပ္ေတာ့ ျမင္းလွည္းဆဲြတဲ့ ျမင္းထက္ ေမာေနၿပီဗ်။ ဟဲ ... ဟဲ ... "
" စိတ္ခ်ပါ ဆရာခ်စ္။ ကဲ .... သြားစုိ႔"
ကုိသိန္းေမာင္ ဆုိသူသည္ လမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား စကားေျပာဆုိျခင္း မျပဳဘဲ သူ႔ျမင္း ကုိသာ ႀကိမ္တုိ႔၍ သြက္သြက္ေမာင္းလာခဲ့သည္။ ေညာင္ပင္ေလးေစ်းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ျမင္းလွည္းကုိ အရွိန္သတ္ ၍ရပ္ကာ ဤေနရာမွဆင္းရန္ စကားဆုိသည္။

"ဒီကဆင္းသြားၾက ငါ့ညီတုိ႔ ... "
"ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦးေလးဓ
"ဦးေလးအရြယ္ မဟုတ္ေသးပါဘူး ငါ့ညီရယ္။ ဟြတ္ ... ဟြတ္ ... ဟြတ္ ... "
"ေဆာရီးဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ျမင္းလွည္းခ"
"ေနပါေစ ငါ့ညီရယ္။ မင္း ေနာင္ေတာ္ သခင္လွေဖကုိ ေျပာလုိက္။ သထံုေဟာတုန္းက တစ္ခန္းေက်ာ္ က ျမင္းသမားသိန္းေမာင္ က လုိက္ပုိ႔ေပးတယ္လုိ႔ၾကားလား"
"ေတာက္ ... ေတာက္ ... ေတာက္ ... ေတာက္"
လမ္းေပၚ သုိ႔ လိမ့္ထြက္သြားေသာ ျမင္းခြာသံေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ နားတြင္ အလြန္သာယာေသာ ေတးသံ လြင္လြင္ႏွင့္မျခား ခံစားလုိက္ရသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Monday, January 28, 2013

ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၃၅)

အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႕ တစ္မိနစ္ေလး ေနာက္က်သြားတာေၾကာင့္ ကိုယ္စီးရမဲ့ေလယာဥ္ လြတ္သြားျပီး အဲဒီေလယာဥ္ ပ်က္က် ေတာ့အသက္ေဘးက ခ်မ္းသာသြားတာမ်ိဳးေတြ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္းထားလ်က္နဲ႕ တစ္မိ နစ္ေလာက္ လြဲသြားတာနဲ႕ ခ်စ္တဲ့သူခ်င္း တစ္သက္စာ ေကြကြင္း သြားရတာ မ်ိဳးေတြ။
တစ္မိနစ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလေလးဟာ ဘာမွမဟုတ္ေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္ အတြက္အ ေကာင္း အဆိုးျဖစ္ရပ္ေတြ ဦးတည္ေျပာင္းလဲ သြားတဲ့အထိ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေန႕ ကသာေဒၚေစာႏု အလာနဲ႕ တစ္မိနစ္ေလာက္ လြဲသြားခဲ့ရင္ လက္ရိွဘ၀ကိုေရာက္မလာဘဲ ကၽြန္မဘ၀တစ္မ်ိဳး တစ္ဖုံ ေျပာင္းလဲ ဖြယ္ရာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
တကယ္ကေတာ့ Miracleဆိုတာ မိမိကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကေသာ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား ရဲ႕ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖစ္ရပ္ တစ္ခု ပါပဲေလ။
ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..........

အပိုင္း (၃၇)

ကိစၥတစ္ခုေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အခ်က္(၄)ခ်က္ လိုအပ္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

(၁)  အေျခခံရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္း ရိွရမယ္။
(၂)  ျပင္ဆင္တဲ့အခါမွာလည္း ရတနာသုံးပါး ဦးထိပ္ထားတဲ့ စိတ္ထားနဲ႕ လုပ္ရမယ္။
(၃) ယုံၾကည္စိတ္ျပင္းျပင္းနဲ႕ လုပ္ရမယ္။
(၄) မဆုတ္မနစ္ေသာ လုံ႕လနဲ႕ လုပ္ရမယ္တဲ့။

ကၽြန္မလည္း ကိုယ္ရည္မွန္ထားတဲ့ ကိစၥအတြက္ အထက္ပါ ေလးခ်က္နဲ႕ညီေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး လႈပ္ရွားေျပးလႊား လိုက္ရတာ စိတ္ေမာလူေမာ ပါပဲေလ။ ေဒါက္တာေဒၚေစာႏုဆီ ကေထာက္ခံခ်က္ ရရိွလာေတာ့ ဗိုလ္တေထာင္ျမိဳ႕နယ္ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးရုံးကို ေျပး၊ မာမီအတြက္ မွတ္ပုံတင္ရိုက္ခြင့္ရေအာင္ယူ၊ ဓာတ္ပုံ အျမန္ရိုက္ျပီး တာနဲ႕ ႏိုင္ငံကူးလတ္ မွတ္ေလွ်ာက္နဲ႕ တစ္မိနစ္၊ တစ္စကၠန္႕မနား လႈပ္ရွားရပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ လည္း သားနဲ႕သမီးတို႕သြားဖို႕အေရးေတြလည္းလိုက္ျပီး လုံးပန္းရ၊ ဗီဇာကိစၥ၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ကိစၥ၊ ထြက္ခြာခြင့္ လက္မွတ္ကိစၥစသည္ စသည္ေတြနဲ႕ တစ္ရုံးတက္ တစ္ရုံးဆင္းပါပဲ။

ကၽြန္မအလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနသလို သားေရႊစင္နဲ႕ သမီးေကသီ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္မွာလည္း သူ႕တို႕ကိစၥနဲ႕သူတို႕ အလုပ္ေတြရႈပ္ေပါ့။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ "ေရႊစင္ ရိွလား"၊ "ေကသီ ရိွ လား"နဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ေရာက္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြ ကို တံခါးဖြင့္ေပး ရတာလည္းအခါေပါင္းမ်ားစြာ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႕ ရႈပ္ယွက္ ကို ခတ္လို႕၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတစ္ေခါက္က အရင္သြားႏွင့္ၾကတဲ့ "၀င္း၊ ေကခိုင္နဲ႕ ယမင္း"တို႕လို တစ္ေယာက္ တည္း မဟုတ္ဘဲ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္အတူသြားရမွာမို႕ အေဖာ္ရတာေၾကာင့္ ကၽြန္မအေနနဲ႕ လည္းခါတိုင္းေလာက္ စိတ္က မေၾကာင့္ၾကမိသလို သူတို႕ေမာင္ႏွမလည္း ကိုယ့္အမိေျမနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခြဲခြာရမွာ မို႕ စိတ္ထိခိုက္နာက်င္တာက လြဲၿပီး မိသားစုအားလံုး မၾကာခင္ ျပန္လည္စုစည္းမိၾကမွာပဲ ဆိုတာ သိထားၿပီး သား ျဖစ္ေတာ့လည္း ရင္ေပါ့ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ခါတိုင္း သားသမီးေတြလို တငိုငိုနဲ႔ မ်က္ရည္လည္ရြဲ မျဖစ္ၾက ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အေမရိကားကို ထြက္ျဖစ္သြားပါေရာ။

ကၽြန္မလည္းတစ္ကိစၥ ရွင္းသြားျပန္ေတာ့ ဆက္လက္ လႈပ္ရွားစရာေတြ လုပ္ေနရင္း မတတ္မျဖစ္တဲ့ မဂၤလာပြဲ တစ္ခုက ေပၚလာတာနဲ႔ တက္လိုက္ရေသးတယ္။ မဂၤလာေဆာင္မဲ့ သတို႔သား "ေအာင္" က ဦးျမလိႈင္ရဲ တူ အရင္းပါ။ သတို႔သားရဲ႕မိဘမ်ားက ဦးျမလိႈင္ ရဲ႕ ညီအငယ္ဆံုး ဗိုလ္ႀကီးသန္႔စင္နဲ႔ ေဒၚခင္မာမာတို႔ေပါ့။ ကၽြန္မက ဦးျမလိႈင္ နဲ႔ သာကြဲတာ။ သူတို႔ မိသားစုနဲ႔ေတာ့ အဆက္ျပတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီစာကို ေရးေနတဲ့ ခုခ်ိန္ထိ ေသြးရင္း သားရင္း တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံဆဲပါပဲ။
တခ်ိဳ႕ေတြ က်ေတာ့ ဒီအိမ္ေထာင္နဲ႔ကြဲရင္ အဲဒီေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းအားလံုးနဲ႔လည္း ကင္းကင္း ျပတ္ျပတ္ ေန တတ္ၾကတာေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ခံယူခ်က္ကေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ ေရစက္ကုန္ၾကလို႔ ဆက္လက္ၿပီး လက္မတြဲႏိုင္ၾက လို႔ ကြဲၾကရင္လည္း ရန္သူေတြမွမဟုတ္ဘဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာႏိုင္၊ မဆိုႏိုင္ မဆက္ဆံႏိုင္ ရွိရမွာ လဲ။ ေတြ႕ၾကရင္လည္း စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံရုံပဲ ဲေပါ့ေနာ္။ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း ကိုလည္း ထားရွိတဲ့ေမတၱာ ကို ျပန္မရုပ္သိမ္းဘဲ ဆက္လက္တည္ၿမဲ ေအာင္ ထားသင့္တာမုိ႔ ကၽြန္မနဲ႔ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ၾက ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ မဂၤလာပြဲကို သြားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးျမလိႈင္ကလည္းသူ ႔ရဲ႕ လက္ရွိဇနီး စာေပစိစစ္ ေရးက အရာရွိ ေဒၚခင္ျမင့္(ခုိင္) နဲ႔ တြဲလို႔ ဟိုဘက္ စားပြဲမွာ။ ကၽြန္မကလည္း ဦးျမလိႈင္ရဲ႕ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြနဲ႔ အတူ ဒီဘက္စားပြဲထိပ္မွာ ထုိင္လို႔။ ဦးျမလိႈင္ လက္ထပ္လိုက္တဲ့ ေဒၚခင္ျမင့္ ဆိုတာကို အဲဒီမဂၤလာပြဲမွာမွ ကၽြန္မ ျမင္ဖူး တာပါ။ ခန္႔ခန္႔ေခ်ာေခ်ာ၊ က်က္သေရရွိရွိ ျမန္မာဆန္လွတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပါပဲ။ ေဒၚခင္ျမင့္ နဲ႔ ကၽြန္မ လူခ်င္းသာ တစ္ခါ မွ မျမင္ဖူးၾကတာ။ တယ္လီဖုန္းေပၚမွာေတာ့ အခါမ်ားစြာေျပာဖူးပါတယ္။ သားသမီးေတြ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဦးျမလိႈင္ ကို ေျပာစရာ၊ အသိေပးစရာ ရွိရင္ ဦးထားေလးစားမႈ ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ဦးျမလိႈင္ဆီ တိုက္ရိုက္ မဆက္ဘဲ ေဒၚခင္ျမင့္ က တစ္ဆင့္ပဲ ဆက္သြယ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလလည္း ေဒၚခင္ျမင့္နဲ႔တင္ လိုအပ္တဲ့ ကိစၥက ျပတ္သြားၿပီး တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ဦးျမလိႈင္ နဲ႔မွ ၿပီးျပတ္မဲ့ ကိစၥဆိုရင္လည္း ဦးျမလိႈင္ က ကၽြန္မ ကို ျပန္ဆက္ သြယ္ၿပီးေျပာပါတယ္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေလးစားမႈဆိုတာ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ထားရွ ိအပ္ တဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္ပဲ မဟုတ္လားေနာ္။

အဲဒီမဂၤလာပြဲကို ရုပ္ရွင္မင္းသား အဆိုေတာ္၀င္းဦးကိုယ္တိုင္ ေမတၱာနဲ႔လာေရာက္ သီခ်င္းဆိုၿပီး ခ်ီးျမႇင့္ေပး ပါတယ္။ ကို၀င္းဦး နဲ႔ ဗိုလ္ႀကီးသန္႔စင္တို႔က တပ္ထဲမွာကတည္းက စားအိမ္ေသာက္အိမ္ လုပ္ၿပီး ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးေနၾက တာေလ။ သူ႔အလွည့္ သီခ်င္းဆုိၿပီး စင္ေပၚက ဆင္းေတာ့ ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာၿပီး ...
"မမခင္ႀကီး တစ္ေယာက္တည္းလား" တဲ့ ႏႈတ္ဆက္ရင္း အနားလာထုိင္တာနဲ႔ ထံုးစံအတုိင္း စာ အေၾကာင္း ေပးအေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာျဖစ္ၾကေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကို၀င္းဦး ထုတ္ေ၀တဲ့ စႏၵာမဂၢဇင္းမွာ လစဥ္ နီးပါး ၀တၳဳတိုေလးေတြ "ပတၱျမားခင္" အေနနဲ႔ ေရးျဖစ္တဲ့ကာလ ဆိုပါေတာ့။ ကို၀င္းဦးနဲ႔စၿပီး သိကၽြမ္း ခင္မင္ခဲ့ တာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလွပါၿပီ။ သူက စစ္ဗိုလ္ေပါက္စ၊ ကၽြန္မကလည္း ရန္ကုန္ေရာက္ခါစ၊ လည္လည္ ၀ယ္၀ယ္ မရွိေသးတဲ့ ေတာကတက္လာတဲ့ အေနအထားမွာပဲ ရွိေနေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ စစ္တပ္ေတြက တပ္ခြဲလိုက္၊ တပ္စုလိုက္ စုေပါင္းဓာတ္ပံု ေတြရိုက္ဖို႔ ကၽြန္မကို အလုပ္အပ္ေတာ့ ေမွာ္ဘီဆိုတဲ့ ေနရာထိ ကၽြန္မက မသြားတတ္၊ မလာတတ္။

ဒီေတာ့စစ္ဗိုလ္ေပါက္စေလး ကို၀င္းဦး က တစ္လွည့္၊ ဗိုလ္ႀကီးသန္းျမင့္က တစ္လွည့္ ကၽြန္မနဲ႔တကြ ကင္မရာ အဖြဲ႕ တပည့္မ်ားကိုပါေန႔စဥ္ ေမွာ္ဘီကေန လာႀကိဳ၊ ညေန ျပန္ပို႔ဆိုတဲ့ အလုပ္ကို ေလးငါး ရက္ဆက္ လုပ္ ေပးရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးက စာေပကို ျမတ္ႏိုးသူခ်င္းျဖစ္ေတာ့ စိတ္၀င္စား ၾကတာခ်င္းတူၿပီး စကားေလေပး ေျဖာင့္သြားၾကတာ ေလးငါးရက္နဲ႔ ငယ္ေပါင္းမိတ္ေဆြရင္းလို ရင္းႏွီးသြားၾကေလရဲ႕။ ကၽြန္မက ကို၀င္းဦးထက္ ဆယ္ႏွစ္တိတိ ႀကီးပါတယ္။ သူရုပ္ရွင္မင္းသား ျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေနေ၀းသြားၿပီး တစ္ခါတေလ ဧည့္ခံပြဲေတြေလာက္မွာပဲ ဆံုျဖစ္ၾကတဲ့ခါ အတိုးခ်ၿပီး စကားေျပာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္မွာ တစ္ၿမိဳ႕တည္းေနၾကတာ ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ သတင္းတစ္ေယာက္ အၿမဲလို ၾကားေနၾကရတယ္ေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ေလာကဓံနဲ႔ နပန္းလံုးရင္း ကၽြန္မ အလူးအလဲ က်ဆံုးေနၿပီဆို တဲ့ သတင္းမ်ိဳး ၾကားရတဲ့အခါ သူ႔ဆီက အားေပးစကားေလးေတြ ရတတ္လို႕ မိတ္ေဆြေကာင္း အျဖစ္ကၽြန္မရင္ထဲမွာ အသိအမွတ္ျပဳထားပါတယ္။ သူေရးတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြ ရင္ထဲမွာစြဲျငိေအာင္ ခံစားမိတဲ့အခါ၊ သူရုိက္တဲ့ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူး ပီတိျဖစ္တဲ့အခါေတြမွာလည္း ကၽြန္မက သူ႕ကို ဂုဏ္ယူစြာနဲ႕ ခ်ီးက်ဴးျမဲပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ဆုံျဖတ္တဲ့အခါလည္းရိွ၊ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႕ကိုယ္ တစ္လမ္းစီ သြားေနၾကတာမို႕ မဆုံျဖစ္ၾကတဲ့ အခါလည္း ရိွေပါ့။ စႏၵာမဂၢဇင္းထုတ္ျပီး အေတာ္ေလး အရိွန္တက္ေနတဲ့အတြင္း ကၽြန္မတစ္ခါ ဆုံျဖစ္ၾကေတာ့...
"ညကပဲ မမခင္ ေသြးေသာက္မွာ ေရးထားတဲ့" "ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ေၾကာင္ကေလး"အ ေၾကာင္းကိုဖတ္ျပီး သေဘာက်ေနမိေသးတယ္။ စႏၵာမွာလည္း ေရးပါဦး ဆိုတာနဲ႕ စႏၵာမွာ ေရးရင္း ကို၀င္းဦး နဲ႕ ျပန္ျပီး ထိေတြ႕ဆက္ဆံျဖစ္ သြားျပန္ေရာေလ။ အခုလည္း ကၽြန္မ အေမရိကားသြားဖို႕ စီစဥ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ဘယ္ျမိဳ႕ ဘယ္နယ္သြားမွာလဲ ဆို တာထိစပ္စုေနပါေတာ့တယ္။ အေမရိကား ေရာက္ ရင္လည္း စာဆက္ေရးဖို႕ တိုက္တြန္းေန ေလေသးရဲ႕။
"အဲဒါေတာ့ ထားပါဦးဟယ္၊ ကိုယ္ေတာင္ ဟိုမွာ ဘယ္လိုရပ္တည္ရမွန္းမသိေသးဘဲနဲ႕" လို႕ေျပာရပါတယ္။

ကိုု္၀င္ဦးတို႕မ်ား ေတာ္လိုက္ပုံက ကၽြန္မေတာင္ အေမရိကားမေရာက္ရေသးဘူး။ သူရဲ႕ စႏၵာမဂၢဇင္းထဲမွာ "ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္" ဆိုနဲ႕နာမည္နဲ႕ ေနာက္တစ္လမွာ ၀တၳဳရွည္တစ္ ပုဒ္ပါလာေလရဲ႕။ ဇာတ္လမ္း ဆင္ထားပုံ က သူရဲ႕ခ်စ္သူကလည္း ၾသစေၾတးလ်က မာယာမီ ကမ္းေျခကိုလာလည္၊ ကၽြန္မကလည္း မာယာမီေရာက္ သြားေတာ့ အဲဒီမွာဆုံမိၾကျပီး ကို၀င္းဦးအေၾကာင္းတြ ေျပၾကတဲ့ဇာတ္လမ္းပါ။ ဖေလာ္ရီဒါျပန္နယ္၊ မာယာမီျမိဳ႕ ကို သြား မွာလို႕ေျပာမိတာနဲ႕ ေနရင္းထိုင္ရင္း ကၽြန္မလည္း သူ႕၀တၳဳမွာ ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေကာင္ ျဖစ္သြားေလရဲ႕။ စကားေလးတစ္ခြန္းကေန ၀တၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း ရိွ တဲ့သူ႕အႏုပညာကေတာ့ တကယ့္ကိုခ်ီးက်ဴးဖြယ္ရာပါပဲ။ ေရးထားလိုက္တာ အေၾကာင္း သာမသိရင္ တကယ္မ်ားေတြ႕ေနၾကတဲ့ အတိုင္းေလ။
သူစိတ္ကူးယဥ္လိုက္တာ နဲ႕ ၀တၳဳထဲမွာကၽြန္မ မာယာမီကိုေစာေစာစီစီးေရာက္သြားေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ မာယာမီေရာက္ ဖို႕အခ်ိန္ ေ၀းသြားျပန္ေလရဲ႕။

လူသြားေတြအနေနနဲ႕ အခ်ိန္နဲ႕အမွ် ကိုယ္အသက္ရွဴေနတာကို သတိမမူမိၾကသလိုပဲ အစိုးမရျခင္း ဆိုတဲ့တရား ေတြကလည္း အခ်ိန္နဲ႕အမွ် ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ကၽြန္မတို႕ ပုထုဇဥ္ေတြမွာ သတိမမူႏိုင္ၾက လို႕သာတရားမရတာ ျဖစ္မွာပါေနာ္။ အခုလည္းသြားဖို႕ကိစၥ၊ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ထုပ္ျပီးတဲ့ အဆင့္ေရာက္ခါမွ အငယ္ဆုံး သား "အိႏၵာ"က လက္က်ိဳးပါေလေရာ။ ကၽြန္မတို႕အိမ္နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာက ကေလးကစား ကြင္းရိွေနတာ မို႕ အေဆာ့သန္တဲ့ ကိုအိႏၵာတို႕အဖို႕ ေရကန္အသင့္၊ ၾကာအသင့္ျဖစ္ျပီး ေနကုန္ေနခန္း၊ ဒန္းစီး လိုက္၊ ေလွ်ာတိုက္လိုက္ လုပ္ေန ၾကတာေလ။ တစ္ေန႕ေလွ်ာေပၚကျပဳတ္က်ျပီး ညာဘက္လက္ သြင္သြင္ က်ိဳးေတာ့ ေဆးရုံ ပို႕လိုက္ရတာ ဆရာ၀န္ကေက်ာက္ပတ္တီး စည္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ဥပေဒအရ အဲဒီလို ေက်ာက္ပတ္တီး စည္းထားရင္ႏိုင္ငံက ထြက္ခြင့္မျပဳဘူးဆိုတာလည္း အေတြ႕အၾကံဳမရိွလို႕ မသိေလဘူးေပါ့။ ေနာက္မွသိရတာက အဖိုးတန္ေက်ာက္ရတနာ ပစၥည္းေတြကို ဒီလိုနည္းနဲ႕ ၀ွက္ျပီးျပည္ပကို သယ္ထုတ္ သြားႏိုင္တာမို႕ ခြင့္မျပဳတာတဲ့ေလ။ ဒီေတာ့ လည္း ေက်ာက္ပတ္တီးေျဖရမဲ့ေန႕ ထိ ေနာက္ထပ္ႏွစ္လနီးပါးေစာင့္ဖို႕ ျဖစ္သြားပါ ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ေစာေစာက ေရြးထားတဲ့ရက္နဲ႕ ထြက္ဖို႕လုပ္ထား တဲ့ ေလယာဥ္လက္ မွတ္ေတြ ျပန္ေျပာင္းရတာနဲ႕ အလုပ္ေတြထပ္ရႈပ္။
ဒါတင္ မကပါဘူး။ အိမ္မွာကိုးကြယ္ထားတဲ့ ရုပ္ပြားေတာ္ကို ပင့္သြားခ်င္တာမို႕ အဲဒီအတြက္ လည္းေရွးေဟာင္း ဘုရားမဟုတ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံခြင့္ျပဳခ်က္ရဖို႕ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ကို အစစ္ေဆးခံ ရေအာင္ ေရွးေဟာင္းသုေတသနဌာနထိ ပင့္သြားျပီးျပရ၊ ဒီအထဲမွာ ကၽြန္မ စုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကလည္း ရိွေသးတယ္။ သိပၸံေမာင္၀တို႕၊ ဒဂုံခင္ခင္ေလးလို မ်ိဳးထိအစားစားေသာ စာအုပ္ေတြ၊ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရေအာင္ စာေပစိစစ္ေရးက တံဆိပ္ထုေပးဖို႕ တင္ျပရတာကတစ္ဖက္။

အမ်ိဳးစုံေအာင္အလုပ္ေတြ ရႈပ္တဲ့အထဲမွာပဲ ကိုယ္ပါ၀င္လႈပ္၇ွားခဲ့တဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ေတြက လည္းဖိတ္ျပီး ကၽြန္မအတြက္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲလုပ္ေပးပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ဓာတ္ပုံအသင္းဆိုရင္ ကၽြန္မရန္ကုန္ေရာက္ခါစ ကတည္းက ပါ၀င္ျပီးလႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ အသင္းပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ အသင္း ၀င္ကအမွတ္ (၉)ပါ။ အခုဆို အသင္းသား ရွစ္ရာေတာင္ရိွေနျပီလို႕ အသင္းရဲ႕နာယကၾကီး ဦးေမာင္ေမာင္တင္ USIS ကစာေရးျပာျပလို႕ သိရတာပါ။ ကၽြန္မ တို႕ စ၀င္တုန္းက အားလုံး မွလူဆုံးဆယ္ေတာင္ ျပည့္မယ္မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္မဆီမွာ အမွတ္တရ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နဲ႕ သိမ္းထား တဲ့ မွတ္ပုံတင္ကတ္ျပားေလးခုထိ ရိွေနပါေသးတယ္။

ေဒၚဒဂုံခင္ခင္ေလး ဦးစီးတဲ့ ယု၀တီကေလာင္အရွင္အသင္းမွာလည္း ႏွစ္ေပါင္းၾကာျမင့္စြာ ကၽြန္မဓာတ္ပုံပိုင္း ဆိုင္ရာ တာ၀န္ယူေပးခဲ့တာ အသင္းတစ္သက္ပါပဲ။ မမခင္က လူေရာေငြ ပါစိုက္ျပီး ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းအေနနဲ႕ ရိွခဲ့တာ မို႕ ယု၀တီကေလာင္ရွင္အဖြဲ႕ အလြန္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ရိွခဲ့ပါတယ္။ ျပဇာတ္ေခတ္ကလည္း ရန္ပုံေငြ အတြက္ ျပဇာတ္ေတြ ကၾက၊ ႏွစ္သစ္ကူးမွာလည္း ဗမာ့ေခတ္တိုက္ေရွ႕မွာ မ႑ပ္ထိုးျပီး သၾကၤန္အဖြဲ႕ေရပက္ၾက နဲ႕ေပ်ာ္စရာေကာင္း လွပါတယ္။ ယု၀တီအဖြဲ႕ယူနီေဖာင္းေတာင္ တခမ္းတနား မႏၱေလးက ၾကိဳးၾကီးခ်ိတ္ အစိမ္းေရာင္ကို မမခင္က ေအာ္ဒါလုပ္ျပီး တူညီ၀တ္စုံျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေစခဲ့ တာေနာ္။
အခုျပန္စဥ္းစားရင္ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ တမ္းတစရာေကာင္းတဲ့ဘ၀ရဲ႕ ေရႊေရာင္ကာလမ်ား လို႕ သတ္မွတ္ႏိုင္မယ္လို႕ထင္ပါ၇ဲ႕။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မစိတ္ေရာကိုယ္ပါ အေလးထားခဲ့ တဲ့အသင္းကေတာ့ မႏၱေလးအသင္းပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာမႏၱေလးအသင္း တည္ေထာင္ဖို႕ စျပီး မ်ိဳးေစ့ခ်သူမ်ားကေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ မႏၱေလးသား ေက်ာင္းသားေဟာင္း ေျမာက္ျမားစြာ ပါပဲ။ အသင္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ လႈရွားၾကေတာ့မွ ဆရာၾကီး ဦးဘလွ၊ ဆရာ ဦးေအးေမာင္၊ ဖခင္အုံးေဖနဲက ဦးဘရင္တို႕ ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာၾကျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပရင္းပါ၀င္ဖို႕ ေျပာတာနဲ႕ ၁၉၇၂ခုႏွစ္ပိုင္းမွာ စတင္လႈပ္ရွားၾကတယ္ေပါ့။ အသင္းျဖစ္ တည္ေရး အတြက္ စတင္ မတည္သူ စုစုေပါင္း ၁၅ဦးရိွပါတယ္။ ဆရာၾကီးဦးဘလွ အမွဴး ထားျပီး ၁၃ဦး၊ အမ်ိဳးသမီး က ကၽြန္မနဲ႕ ေဒၚအုံးၾကည္ ႏွစ္ဦးပဲ ပါပါတယ္။

ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြေၾကးစုထည့္ၾကျပီး ကုန္သည္လမ္းမွာ အသင္းတည္ေနရာ၀ယ္ ျဖစ္သြားေတာ့ မႏၱေလးသားေတြ ရန္ကုန္လာရင္ တည္းခိုစရာေနရာလည္းရ၊ ဘိလိယက္ခုံ နဲ႕ဘားနဲ႕ မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသား မ်ား စုေ၀းရာေနရာလည္းျဖစ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ ပဲ။ ကၽြန္မတို႕ မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြက ဇာတိစြဲၾကီးၾက တယ္ေလ။ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနေန ကိုယ့္အစား၊ ကိုယ့္ဓေလ့နဲ႕ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္းကို သိပ္ မက္ေမာၾကတာပါ။ စီးပြားေရးအရ ရန္ကုန္မွာအေျခခ်ေနေပမဲ့ မႏၱေလးလြမ္းနာ မေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မ အဖို႕ ေတာ့ အသင္းကအလြမ္းေျဖရာေနရာ တစ္ခု Second Homeျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္
မႏၱေလးေဘာလုံး အသင္းကလည္း ရန္ကုန္လာကန္တိုင္းမွာ ဖလားပြဲေတြအႏိုင္ရလို႕မၾကာ မၾကာဂုဏ္ျပဳပြဲေတြ လုပ္ရ သလို ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္ပြဲ၊ ကထိန္ပြဲ၊ ထမနဲပြဲ၊ သက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲ စတဲ့ရာသီလိုက္ပြဲေတြ အျပင္ ပညာရည္ခၽြန္ ဆုေပးပြဲ၊ အမ်ိဳးသားေန႕ပြဲနဲ႕ လစဥ္နီးပါး တစ္ပြဲမဟုတ္ တစ္ပြဲကရိွေနတာပါပဲ။ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕နဲ႕ အသင္းသူ အသင္းသားအားလုံး ကလည္းစိတ္ေရာ၊ လူေရာေငြပါ စိုက္ျပီးအာတက္သေရာ လုပ္ခဲ့ၾကတာ တက္ညီ လက္ညီ မို႕အသင္းက ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ၾကီးထြားေအာင္ျမင္လာပါတယ္။

အားလုံးကမိသားစုနဲ႕ လုပ္ ၾကတာမို႕ မိသားစုတစ္ပိုင္းလည္း ျဖစ္ေနတယ္ေပါ့။
ကၽြန္မ က ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ စီးပြားေရးနယ္ပယ္ထဲ ၀င္လာသူျဖစ္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေပါင္းရသူေတြကလည္း ငယ္ေပါင္း မဟုတ္တာေၾကာင့္ ေတြ႕လိုက္ရင္ "ေဒၚခန္႕ခန္႕ၾကီး" ေခၚသူကခပ္မ်ားမ်ား။ မႏၱေလးအသင္း လို ေနရာကိုေရာက္သြားမွ "ေဟ့ ခင္မၾကီး"လို႕ အေခၚခံရတာကိုက ရင္းႏီွးမႈကိုျပတာမို႕ နာ၀င္ကိုခ်ိဳလို႕။ တစ္ဦး နဲ႕တစ္ဦး မႏၱေလးဟန္ ပန္အတိုင္း "ခင္ဗ်ား"နဲ႕ "ကၽြန္ေတာ္"လည္း ေျပာရတာလည္း အရသာရိွပါဘိျခင္း။ အမ်ားစု ကလည္း မိသားစုလို  ရင္းသူေတြျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္မကိုယ့္ဇာတိေျမက ခြာျပီး အေမရိကား သြားမဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပဖို႕ေတာင္ ႏႈတ္ဆြံ႕ေနမိပါတယ္။
မေျပာမျဖစ္ လို႕ တစ္ေန႕မွာ အတြင္းေရွးမွဴးဦးညြန္႕ရီ အိမ္သြားျပီးအက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပ လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မစကားကိုလည္း ၾကားေရာဦးညြန္႕ရီနဲ႕ဇနီး ေဒၚတင္တင္လွက ကၽြန္မကို ဖက္ျပီးရိႈက္ၾကီး တငင္ ငိုပါေလေရာ။ ကၽြန္မတို႕ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ဖက္ျပီး အၾကာၾကီးကို ငိုျဖစ္ၾကပါတယ္။ ခြဲခြာရျခင္းရဲ႕ နာက်င္မႈ ကိုဘယ္လို ႏွလုံးသားမ်ိဳးမွ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းမရိွတာ အမွန္ပါပဲ။ မႏၱေလးအသင္းကလည္း ကၽြန္မသြားခါနီးမွ ဂုဏ္ျပဳတ္ႏႈတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ေပးခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီေန႕က ဆရာၾကီးဦဘလွနဲ႕တကြ အမႈေဆာင္လူၾကီးမ်ားကို ကၽြန္မ မ်က္ရည္ သြယ္သြယ္က်ရင္း လက္စုံမိုးျပီး ရိွခိုးကန္႕ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒါဟာ ေနာက္ဆုံးကန္ေတာ့ခြင့္ၾကံဳရျခင္းပါပဲ။ ကၽြန္မျမန္မာျပည္ကထြက္ခြာလာခဲ့ျပီး ၁၆ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၃ခုႏွစ္ မွာ ပထမဆုံးအၾကိမ္ျပန္သြားေတာ့ ေဒၚအုံးၾကည္မွအပ အမႈ ေဆာင္လူၾကီးပိုင္းက တစ္ေယာက္ မွမရိွၾကေတာ့ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ကၽြန္မနဲ႕ အရင္းအႏွီး အခ်စ္ခင္ဆုံး ဦးညြန္႕ရီနဲ႕ ဦးဘိုရီတို႕လည္း မရိွၾကေတာ့ ဘူးေလ။ မႏၱေလးအသင္း ကို ေရာက္တဲ့ေန႕ကလည္း ဦးညြန္႕ရီရဲ႕ဇနီး ေဒၚတင္တင္လွက ကၽြန္မ ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေျပး လာျပီးဖက္ငိုေတာ့တာပဲ။ လူသားတိုင္း ရင္ဆိုင္အရႈံးေပးရတဲ့ သခၤါရတရားရဲ႕ ေနာက္ကို ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အားလုံး လိုက္ပါသြားႏွင့္ၾကရပါျပီ.။
အခုစာေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒၚအုံးၾကည္လည္း ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါျပီ။ မႏၱေလး အသင္းျဖစ္ ေျမာက္ေရး စတင္ မတည္ခဲ့တဲ့ ၁၅ဦးထဲမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ပဲ အသက္ထင္ရွားက်န္ေနခဲ့ တာမို႕ ခြဲခြာသြားႏွင့္ၾက တဲ့ ေရာင္းရင္းမ်ားကို တမ္းတမိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အသက္လည္း ၇၆ႏွစ္ျပည့္ခါနီးျဖစ္လို႕ မၾကာမတင္ သူတို႕လိုပဲ ခြဲခြာသြားရ ဖို႕ အခ်ိန္ကေတာ့ နီးကပ္ေနျပီ ပဲေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႕ဇာတိဌာေနအတြက္ တစ္ႏိုင္တစ္မေလး လုပ္ေဆာင္ ခြင့္ ၾကံဳရ တာကိုပဲကၽြန္မတစ္သက္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးမဆုံးရိွရပါတယ္။

လူဆိုတာ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ကိုယ့္ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သား၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြလိုအပ္ေန သလဲဆိုတာ ရွာျပီးတစ္ႏိုင္တစ္ထမ္း ျဖည့္ဆည္းေပးရမွာ ပါပဲ။ ကိုယ့္မွာ ရိွသေလာက္ပဲ ေပးႏိုင္တာမို႕ နည္းခ်င္နည္းမယ္၊ မ်ားခ်ည္လည္းမ်ားမွာပဲ ေလ။ ေပးျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားဖို႕ကသာ အဓိက က်ပါတယ္။ စင္ေပၚတက္ျပီး တရားေဟာ တတ္မွေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးျဖစ္မွ သူတစ္ပါး ကို အက်ိဳးျပဳႏိုင္တာ မဟုတ္ပါ ဘူးေနာ္။ လူသားတိုင္းကိုယ့္မွာ ဘာမွမရိွရင္ေတာင္မွ ကိုယ္နဲ႕ထိေတြ႕ဆက္ဆံရ တဲ့သူေတြကို ရင္ထဲက ေစတနာနဲ႕ အျပံဳးေလးတစ္ခုျဖစ္ျဖစ္ အၾကင္နာစကားေလးဆိုဆို သူတစ္ပါး ကို ေဖးမ အားေပးလို႕ ရပါတယ္။

ေတာ္ဖို႕ တက္ဖို႕လည္းမလို၊ နည္းတာ မ်ားတာလည္းအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္စာ အစ္အုပ္မွ မေရးတတ္ေပမဲ့လည္း အားငယ္သူကို စားေလးတစ္ ေၾကာင္းတည္းေရးျပီးလည္း အားေပးလို႕ရတာပါပဲ။ အေရးၾကီး တာကေတာ့ လူတိုင္းလူ တိုင္းမွာလူမႈေရးစိတ္ဓာတ္ရိွၾကဖို႕ပဲလို႕ ကၽြန္မေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ ဘယ္ေသာကာလ ကမွခ်မ္းသာၾကြယ္၀ျခင္း မရိွခဲ့တာမို႕ သူမ်ားတကာေတြလို ဘုရားတည္ေက်ာင္းေဆာက္ သိန္းခ်ီ မလွဴႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အထြာနဲ႕ကိုယ္ တစ္ႏိုင္စာေလး လုပ္ေပးဖို႕ေတာ့ ၀န္မေလးတတ္လို႕ မႏၱေလး မွာလည္း မႏၱေလးအလိုက္၊ ရန္ကုန္မွာလည္း ရန္ကုန္အ ေလ်ာက္အသင္းအဖြဲ႕ေတြမွာ လူမႈေရး စိတ္ဓာတ္နဲ႕ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္လုပ္အားေပး ျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့။

သီယိုဆိုဖီအသင္းကလည္း ႏႈတ္ဆက္ပြဲလုပ္ေပးပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ဥကၠ႒ၾကီး ဦးသန္းလိႈင္ ေျပာၾကားတဲ့ မိန္႕ခြန္းကိုနားေထာင္ျပီး ကၽြန္မျပံဳးရပါေသးရဲ႕။ ဦးသန္းလိႈင္က ကၽြန္မကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မသိဖူးေပ မဲ့ ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးေန တာေတာ့ ၾကာပါျပီတဲ့။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ လမ္းတကာမွာ ကားတ၀ီ၀ီေမာင္းသြားေနတဲ့ အလြန္ေခတ္ဆန္ေသာ ကျပားအမ်ိဳးသမီး တစ္ေယက္အေနနဲ႕ သူကျမင္ထားတဲ့အျပင္ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ ဘာသာေရး ကိုင္းရိႈႈင္းမယ္ လည္းမထင္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈလည္း နားလည္မဲ့အစားထဲက မဟုတ္ လို႕ေတြးထားခဲ့တာ။ သီယုိဆိုဖီကိုေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ နီးနီးကပ္ကပ္ေလ့လာၾကည့္မွ ဘာသာေရး ကိုအထူး ေလးစားျပီ ျမန္မာဆန္တဲ့ ဂါရ၀တရားနဲ႕ သူတစ္ပါးကိုေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတတ္တာ သိရလို႕ စာအုပ္ကို အဖုံးၾကည့္ျပီး ဆုံးျဖတ္လို႕မရဘူးဆိုတာ နားလည္ရေတာ့တယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။

ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မကို လမ္းေပၚမွာတလႊားလႊားနဲ႕ ေနရာတကာမွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတတ္ ေတာ့လည္း အျမင္တန္စရာျဖစ္ေလမွာေပါ့ေနာ္။အဲဒီအခ်ိန္ကာလက အမ်ိဳးသမီးကား ေမာင္းသူကလည္း ခပ္ရွားရွား။ ဓာတ္ပုံဆရာမ အေနနဲ႕ကလည္း ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းရိွေသး တာဆိုေတာ့ လူပုံအလယ္ မွာ ေယာက်္ားေလးေတြ နဲ႕တန္းတူ ကင္မရာတစ္လုံးလြယ္ရင္း ေျပးေျပးလႊားလႊားေတြလုပ္မွ ထမင္းစားရတဲ့ အျဖစ္ကို လူေတြက မသိဘဲ ကားကေလး ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေမာင္းသြားေလတယ္ဆိုတာေလာက္သာ အျပင္ပန္း ျမင္ၾကတာကိုး ေနာ္။ အဲဒီကားေမာင္းသူရဲ႕ ရင္မွာ ကားအင္ဂ်င္ရဲ႕တုန္ခါမႈအားနဲ႕အမွ် ရပ္တည္ေရးအ တြက္ေသာကဗ်ာပါဒေတြနဲ႕ ဆူေ၀ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူကသိႏိုင္ပါ့မလဲေလ။ ကၽြန္မ လည္းရင္ထဲမွာဘယ္ေလာက္ ပူေလာင္ေနေပမဲ့ မ်က္ႏွာ မွာေတာ့ ေႏြဦးမွာပန္းေတြပြင့္ဖူး ေနသလိုလူေတြ႕ရင္ အျပံဳးတေ၀ေ၀နဲ႕ ေနတတ္သူဆိုေတာ့ အတြင္းနဲ႕ အျပင္ အသြင္ကြဲ ေလတယ္ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ကိုယ့္ကိုႏႈတ္ဆက္တဲ့ပြဲေတြကိုလည္း တက္ရင္းကိုယ္က ႏႈတ္ဆက္ရမဲ့သူေတြကို လည္း လိုက္ႏႈတ္ဆက္ ရင္း ဂါရ၀ျပဳရမဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြကိုလည္း လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ရင္း ေရာက္ေလရာမွာမ်က္ရည္က်တာလည္း အခါခါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ေက်းဇူးရွင္ မမခင္ (ေဒၚဒဂုံခင္ခင္ေလး)ကို သြားကန္ေတာ့ေတာ့ မမခင္က မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္ က်ရင္း ဆုေတြ ေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ "မမခင္ အသက္ရွင္လ်က္ ငါ့ညီမနဲ႕မွ ျပန္ေတြ႕ခြင့္ရပါ့မလား မသိ" တဲ့။ တကယ္လည္း တကယ္ပါပဲ။ ကၽြန္မ မိခင္ရင္းတမွ် ခ်စ္ရ၊ အားကိုးရတဲ့ မမခင္ကို အသက္ရွင္လ်က္ ျပန္ေတြ႕ခြင့္ မၾကံဳလိုက္ ရေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မျပန္ေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အတြင္းမွာ မမခင္္ကြယ္လြန္ခဲ့ပါျပီ။

ရိွန္းကို တကူးတက သြားမႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ေပမဲ့ မသြားခင္ေလးမွာတင္ မထင္မွတ္ဘဲ သူ႕ကို ေတြ႕ခြင့္ၾကံဳလိုက္ ရပါေသးတယ္။ အဲဒီေန႕က မႏၱေလးက သူငယ္ခ်င္းျမတ္ရဲ႕ေမာင္ငယ္ တစ္ေယာက္ မဂၤလာဒုံ စစ္ေဆးရုံမွာ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတယ္လို႕ အေၾကာင္းၾကာတာနဲ႕ သတင္းေမးဖို႕ သြားေတာ့ လူနာခန္းစၾကႍအေကြ႕တစ္ခုမွာ စစ္ရုံးမွာေငြစာရင္း ၀န္လုပ္ေန တဲ့ သူငယ္ခ်င္း "တင့္တင့္"နဲ႕ သြားတိုး ပါေလေရာ။
"ေဟ့...ခင္ ဘယ္သူ႕ကို လာၾကည့္တာလဲ"တဲ့။
"ျမတ္ရဲ႕ေမာင္ေလး" "အုန္း"ကိုလာၾကည့္တာ၊ တင့္ေရာ သူ႕ကိုလာၾကည့္တာလားလို႕ ေမးေတာ့...
"မဟုတ္ဘူး၊ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးၾကီးရိွန္း ကို လာၾကည့္တာ၊ Surgery လုပ္ထားလို႕"တဲ့။
"ဘယ္အခန္းမွာလဲ၊ ခု ဘယ္လိုေနေသးလဲ"နဲ႕ ကၽြန္မ ပ်ာပ်ာသလဲ ေမးလိုက္မိပါတယ္။

"ခြဲျပီးခါစဆိုေတာ့ အားနည္းေနေသးတာေပါ့၊ အေျခအေနေကာင္းပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားသြား ၾကည့္ခ်င္ရင္ ကိုယ္ လိုက္ပို႕ေပး မယ္ေလ၊ အုန္းဘာျဖစ္လို႕လဲ၊ ေဆးရုံတတ္တာကိုယ္ ေတာင္မသိဘူး"ဆိုျပီး တင့္က အုန္းရဲ႕ သတင္းျပန္ေမးေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ ေယာက္ဆုံမိတဲ့ ေနရာကအုန္းရဲ႕အခန္းမွာျဖစ္လို႕ ကိုခင္ေမာင္အုန္း ကို အရင္၀င္ျပီး သတင္းေမးလိုက္ပါတယ္။ ကိုခင္ေမာင္အုန္းရဲ႕ အေျခအေနက မေကာင္း လွပါဘူး။ အတြင္း္ မွာ ကင္ဆာေ၀ဒနာက ေတာ္ေတာ္ၾကီးပ်ံ႕ေနလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သိပ္မရိွဘူးဆိုတာ သူ႕အစ္မ ျမတ္ နဲ႕လတ္တို႕က မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႕ တိုးတိုးေျပာျပလိုက္ၾကတာမို႕ ကၽြန္မနဲ႕ တင့္လည္း သူတို႕ကို အားသာေပးခဲ့ရတာ ကိုယ္ပါေရာျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။

ျပီးေတာ့မွ ရိွန္းအခန္းဘက္ ကူးျဖစ္ၾကေတာ့ ခုတင္ေပၚမ်က္လုံးမွိတ္ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ရိွန္းရဲ႕ လက္ကိုေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ညိဳမီ ကၾကင္နာယုယစြာနဲ႕ ဆုပ္ကိုင္ထားျပီး သားေလးႏွစ္ ေယာက္ကလည္း ခုတင္ ရဲ႕တစ္ဖက္ေဘးမွာ ရပ္္ရင္းမ်က္ႏွာေလးေတြကငယ္လို႕။ ကၽြန္မ တို႕၀င္သြားေတာ့ ညိဳမီကအံ့အားတသင့္နဲ႕ မတ္တတ္ ရပ္ျပီး ၾကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ရင္း "ဟင္.. မမ၊ မေတြ႕တာၾကာျပီေနာ္"တဲ့။ "မမတင့္နဲ႕ ဆုံမိလို႕ လာၾကတာ လား"ဆိုျပီး ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို လွမ္းေျပာေတာ့ သူ႕ဇနီးညိဳမီအသံၾကားလို႕ထင္ပါရဲ႕။ ရွိန္းရဲ႕ မ်က္လုံး ေတြပြင့္လာပါတယ္။ သူ႕ကိုယ္မွာလည္း သြင့္ထားတဲ့ပိုက္ေတြ အမ်ိဳးစုံတန္းလန္းနဲ႕ေလ။

ေလ်ာ့ရဲရဲအသံနဲ႕ "ယူကဘယ္ကၾကားျပီး လာၾကည့္တာလဲ"တဲ့။ ကၽြန္မက သူ႕ကိုလာ ၾကည့္တာအတြက္ အံ့ၾသေန တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မလည္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေတြ ရွင္းျပမ ေနေတာ့ပါဘူး။ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ရင္း သူ႕ေရာဂါ အေျခအေနေတြ ကိုသာ ေမးျပီး ညိဳမီကို လည္းအားေပးစကား ေျပာခဲ့ရတယ္ေပါ့။ ခုလိုအေျခအေနမ်ိဳး မွာလည္း သူ႕ကိုႏႈတ္ဆက္ စကားမဆိုခ်င္တာနဲ႕ မၾကာမတင္ ကၽြန္မ အေမရိကားသြားေတာ့မယ္ ဆိုတာ ကို ေျပာျပ မေန ေတာ့ဘဲ တင့္္တင့္နဲ႕ အတူ ဧည့္ခ်ိန္ကုန္ခါနီးမွာ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါ ရိွန္းတို႕ မိသားစု ကို ေနာက္ဆုံး အၾကိမ္ ျမင္ေတြ႕ဆုံစည္းလိုက္ရျခင္းပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္က ကာလီဖိုးနီး ယားကိုသြားလည္ရင္း ရိွန္းနဲ႕အတူ တပ္မေတာ္ (ေရ)မွာအမႈထမ္းခဲ့တဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္မႈးတစ္ဦးနဲ႕ ဆုံမိမွ ရိွန္းကြယ္လြန္သြားျပီဆိုတာ သိခဲ့ရပါတယ္။ သူ႕မိသားစုကေတာ့ ၾသစေၾတးလ်မွာ ေရာက္ေနၾကတယ္တဲ့။ လူဆိုတာ ေကာင္းကင္ မွာျဖန္႕ၾကဲထားတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြလိုပါပဲ။ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြနီးတဲ့အခါ နီးသြား လိုက္၊ ေ၀းတဲ့အခါ ေ၀း သြားလိုက္၊ ေၾကြခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေၾကြသြားလိုက္၊ ဘယ္အရာ မွျမဲျခင္းမရိွတာ ကေတာ့ ေသခ်ာပါရဲ႕။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕သားငယ္ "အိႏၵာ"လည္း လက္ကေက်ာက္ပတ္တီးေျဖရမဲ့ရက္ကို ေရာက္ လာပါတယ္။ သြားေျဖ လာခဲ့ျပီးလို႕ ရက္ပိုင္းပဲရိွေသးတယ္။ ေခြးကိုက္ခံရျပန္ပါေရာ။ အကိုက္ခံရတာေတာင္ နည္းေသးတယ္ လို႕ ေျပာရမလားမသိ။ ၾကိဳးခ်ည္လ်က္သားနဲ႕ အစာစားေနတဲ့ေခြးကိုိ အစာခြက္သြားဆဲြတာတဲ့ေလ။ အစာမန္ နဲ႕ေခြးကလွမ္းျပီး ဟပ္လိုက္ တာေပါ့။ အိမ္နီးခ်င္းေခြးမို႕ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ျပႆနာမရိွၾကေပမဲ့ သြားခါနီး လာခါနီမွာ ေဆးရုံကိုေျပးျပီး ေဆးထိုးဖို႕ေတြလုပ္ရ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာေဆးကလည္း လြယ္လြယ္၀ယ္လို႕မ ရ၊ ရိွတဲ့ေဆးေတြ က ရက္လြန္ေတြျဖစ္ေနတာနဲ႕ တူမေလးအထူးကုဆရာ၀န္မေလးက "အသားနားခံျပီး ထိုး မေနနဲ႕ေတာ့ အန္တီခင္ေရ၊ ဟိုဘက္အိမ္က ေခြးလည္း ကာကြယ္ ေဆးထိုးထားျပီးသားပဲ၊ ပူစရာမရိွပါဘူး" ဆိုေပးမဲ့ အဲဒီေခြး ဒီရက္ထဲဘာမ်ားျဖစ္မလဲဆိုတာ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ အကဲခတ္ၾကည့္ေနရပါေသးတယ္။ ကၽြန္မသား ကလည္း ေမ်ာက္မူး လဲလို႕ ဆိုရေလာက္ေအာင္ အျငိမ္မေနတာမ်ိဳးေလ။

သြားရမဲ့ရက္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ နီးကပ္လာပါျပီ။ သြားခါနီးမွာ ျပႆာနာကေတာ့ ကၽြန္မ အေမပါပဲ။ စစ္ၾကီးအတြင္း က ရိွရိွသမွ် ပိုင္ဆိုင္သမွ်ေတြ မီးေလာင္ဗုံးထဲပါသြားျပီး လူလုံးခ်ည္းက်န္ခဲ့ရကတည္းက မာမီ လည္း ဘာပစၥည္းမွ ပစ္တယ္ဆိုတာမရိွေတာ့ဘူး။ အေရးၾကံဳရင္ ဆြဲျပီးေျပးဖို႕ အသင့္ရိွေအာင္ အထုပ္ေတြဆိုတာ ထုပ္ထားလိုက္တာ အခန္းနဲ႕ အျပည့္ပါပဲ။ အခုကၽြန္မတို႕အဖို႕ အ၀တ္အစား၊ အသုံးအေဆာင္ အေနနဲ႕ တစ္ဦး ကိုေလးဆယ့္ေလးေပါင္ပဲ သယ္ယူခြင့္ရိွတဲ့အျပင္ ေငြေၾကးအရကလည္း တစ္ဦး ကို ႏိုင္ငံ ေတာ္အစိုးရက ၇ေဒၚလာပဲ ယူခြင့္ျပဳပါတယ္။ သြားမဲ့သူက ကၽြန္မနဲ႕အတူ မာမီရယ္၊ သမီး သူဇာ နဲ႕သားငယ္ အိႏၵာေလးေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ သူဇာနဲ႕အိႏၵာက ၁၈ႏွစ္ေအာက္ ကေလး ေတြျဖစ္တာမို႕ ၇ေဒၚလာအျပည့္မရပါဘူး။ သူတို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္က သုံးေဒၚလာခြဲစီ ရၾကတာေၾကာင့္ ေလးေယာက္ စုစုေပါင္း မွာ ၂၁ေဒၚလာယူခြင့္ရပါတယ္။

ယူရမဲ့ပစၥည္ ၄၄ေပါင္ဆိုတာ ဘာမွရိွတာမဟုတ္လို႕ ေသတၱာတစ္လုံး အျပည့္အသိပ္ထည့္ လိုက္တာနဲ႕ပဲ ၄၄ေပါင္က ျပည့္သြားပါျပီ။ ဒီေတာ့အခန္းနဲ႕အျပည့္အထုပ္ေတြ ထုပ္ျပီး သိမ္းထားတဲ့ ကၽြန္မအေမအဖို႕ ဒီပစၥည္း လည္း မပစ္ႏိုင္၊ ဟိုပစၥည္းလည္း မထားရက္နဲ႕ အထုပ္တစ္ထုပ္ေျဖလိုက္တိုင္း ၾကီးစြာေသာ ျပႆနာနဲ႕ ၾကံဳရေတာ့ တာပါပဲ။ ထြက္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ကၽြန္မရဲ႕သားၾကီး ၀င္းငယ္ငယ္က ၀တ္ဖို႕မာမီ ကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုးနဲ႕ ထိုးေပးခဲ့တဲ့ သိုးေမႊး Bootie ေလးေတြ၊ ေကခိုင္တိုက၊ ေကသီတို႕၊ ယမင္း တို႕ ကစားခဲ့တဲ့ ဗိုလ္မ ရုပ္ေလးေတြ၊ ဘယ္ေသာကာလက ကၽြန္မကိုင္ျပီး ျငီးေငြ႕လို႕ ပစ္ထား ခဲ့တဲ့ ပုတီးေစ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ၊ ကၽြန္မနဲ႕ သူ႕ေျမး ရွစ္ေယာက္စလုံးရဲ႕ ပစၥည္းေတြက ေရွး ေဟာင္းျပတိုက္တစ္ခု ဖြင့္ရင္ေတာင္ လုံေလာက္ေအာင္ ရႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ေနာက္ျပီး အထုပ္လိုက္ အထုပ္လုိက္ တန္းစီထားတဲ့ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴေတြ၊ စစ္ျပီးစ သုံးခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ေငြစကၠဴေတြ၊ ရာတန္ေတြလဲဖို႕ ေၾကညာခဲ့စဥ္က မလဲဘဲ ပစ္ထားခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ ေရးေနာက္ပိုင္း ထုတ္တဲ့ ရာတန္ စကၠဴပုံစံအမ်ိဳးစုံေတြ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အစိုးရေတြ ေျပာင္း ေျပာင္းထုတ္ေ၀တဲ့ ေငြစကၠဴေတြ ေရာင္စုံပုံစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႕ျဖစ္ေနေန၊ မာမီ့ရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒါေတြဟာ တန္ဖိုးရိွစာရင္း၀င္ ျဖစ္ေနဆဲပဲဆိုေတာ့ သူပိုင္ေငြေၾကးေတြ မထားခဲ့ႏိုင္ပါ ဘူး ျဖစ္ပါေလေရာ။

အေမရိကားသြားဖို႕ စဥ္းစားျပင္ဆင္ခဲ့တုန္းက ဒီေလာက္ ေခါင္းခဲရမဲ့ကိစၥကို ရင္ဆိုင္ရလိမ့္ မယ္လို႕ ထည့္ မထြက္ခဲ့မိတာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ မဟာအမွားပါပဲ။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ အထုပ္ ေျဖရတာနဲ႕ပဲ သားအမိခ်င္း အေခ်အတင္ေျပာရ ဆိုရ၊ အေမ စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႕ အဆင္ မေျပေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္က အေလ်ာ့ေပးျပီး လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ လုပ္ေပးရ၊ ျပႆနာက ေတာ့စုံေလတယ္ဆိုတဲ့ အထဲကပါပဲ။ ယူခြင့္ျပဳတဲ့ ၄၄ေပါင္က ပိုေနလို႕ ကၽြန္မတို႕နဲ႕အတူ မငယ္ႏိုင္တာေတြကို က်န္ခဲ့ရစ္ဦးမဲ့ ဦးေက်ာ္ေဇာရဲ႕လက္ကို အပ္ခဲ့ျပီး တျဖည္းျဖည္း အခ်ိန္ ယူရင္းစာတိုက္က ပို႕လို႕ရသေလာက္ပို႕ဖို႕လည္း စီစဥ္ခဲ့ရတယ္ေပါ့။ အေျခတစ္ခုျဖစ္ဖို႕ ခဲယဥ္သလိုပဲ အေျခတစ္ခု ဖ်က္ရတာကလည္း စိတ္ေရာလူပါ ပင္ပန္းစရာေကာင္းလွပါ တယ္။

ကၽြန္မ တို႕ ေနခဲ့တဲ့ ၄၉လမ္းေထာင့္က အကြက္အကြင္းလည္းက်တာမို႕ သြားေတာ့မဲ့သ တင္းျဖစ္ေနကတည္းက အခန္းကို လက္လႊဲေရာင္းခဲ့ပါဆိုျပီး လိုခ်င္သူမိတ္ေဆြေတြထဲက ေစ်းေကာင္းလာေပးၾကပါတယ္။ မက္ေမာေလာက္ တဲ့ ေငြျဖစ္ေပမဲ့ အားလုံးကို ျငင္းဆို လိုက္ပါတယ္။ ၁၃ႏွစ္တာ အိမ္ရွင္မ်ားရဲ႕ အေဆာက္အအုံ အရိပ္အာ၀ါသ ကို ခံယူခဲ့ရတဲ့ ေက်းဇူးတရားဆိုတာ နည္းေလတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သစ္ပင္အရိပ္ကို ခဏေလး ခိုမိရင္ ေတာင္ အဲဒီသစ္ပင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကိုသိျပီး သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းမွ မခ်ိဳးဖဲ့ေကာင္းဘူးလို႕ ဆိုထားတာ ပဲေနာ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မမွာ ကေလးတစ္ျပံဳတစ္မနဲ႕ ဒုကၡေရာက္စဥ္ကာလ က ကရုဏာ နဲ႕ စေပၚတစ္ျပားမွ မယူဘဲ အိမ္လခ ကိုေလွ်ာ့ေပးျပီး ငွားခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြ ကတစ္သက္တာ ေမ့ႏိုင္စရာ မရိွပါဘူး။

ေက်းဇူးဆိုတာ မဆပ္ႏိုင္ရင္သာရိွရမယ္။ ေက်းဇူးကို မသိသူအျဖစ္နဲ႕ ေက်းဇူးေတာ့မကန္း သင့္ေပဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ရွင္ ေဒၚခင္ေမတင့္ တို႕ကို ျပန္အပ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႕အခန္း ေတြဖြဲ႕ျပဳျပင္ထားတဲ့ ကုန္က်ခဲ့ တဲ့ ေငြေၾကးေတြ ကိုေတာင္ စာရင္းမတင္ဘဲ စီးပြားေရးလုပ္ ငန္းအတြက္ ရထားတဲ့ ပါ၀ါမီတာ ကအစ ေပးခဲ့တာ မို႕ သူတို႕ကလည္း တစ္ျပန္ ကၽြန္မကို ေက်းဇူးေတြတင္လို႕။ ေမတၱာဆိုတာ ကိုယ္က ခံယူခြင့္ရခဲ့သလို၊ အတံု႕အလွည့္ ျပန္ျပီးေပး ႏိုင္မွလည္း ျပည့္စုံတယ္လို႕ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
အဲဒီလို အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာေတြကို ျပင္ဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မႏၱေလးမွာ ေနစဥ္စစ္အ တြင္းကတည္းက ရင္းႏွီးခင္မင္ တဲ့ မိတ္ေဆြရင္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက သူလည္းအေမရိကား သြားခ်င္တယ္လို႕ အကူအညီေတာင္း လာတာနဲ႕ လုပ္ရတဲ့အစဥ္အလာေတြ ေျပာျပ၊ ကိုယ္ တိုင္လည္းသံရုံးေခၚသြားျပီး တာ၀န္ရိွပုဂၢိဳလ္မ်ား နဲ႕ ေတြ႕ေပးျပီး လိုအပ္တာေတြ ကူညီေပး လိုက္တယ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမရိကားသြားတာလည္း သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲကိစၥၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ သတ္မွတ္ထားခ်က္ေတြနဲ႕ ေဘာင္၀င္ရင္ သြားခြင့္ အလြယ္တကူ ရတာပါပဲ။ သူကၽြန္မထက္အသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကီးပါတယ္။ ဟိုမွာလည္း လူခံတစ္ေယာက္မွ ရိွတာမဟုတ္ လို႕ အကယ္၍တျခားမွာ အလုပ္မရရင္ေတာင္ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ အတူေနရင္ လည္းျဖစ္တာမို႕ မာမီ အတြက္ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္မယ့္ အေဖာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလမယ္ ဆိုတဲ့ အားကိုးစိတ္ လည္း သူ႕အေပၚမွာ ထားရိွခဲ့တာ အမွန္ပါ။

သူ႕အတြက္ စာရြက္စာတမ္းတင္တာလည္း ၾကာဦးမွာအျပင္ ကၽြန္မအေမရိကားေရာက္ျပီး မွအာမခံတဲ့ စပြန္ဆာ ပို႕ရမွာ ျဖစ္ေတာ့ဦးေက်ာ္ေဇာထြက္လာႏိုင္မဲ့အခ်ိန္နဲ႕ အံကိုက္က်ရင္ လည္းအေဖာ္ရ၊ အဆင္ေျပမယ္ လို႕လည္း ေတြးမိတယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မယ္ဦးေက်ာ္ေဇာရဲ႕ စားေရးေသာက္ေရး အဆင္ေျပေအာင္ သုံးေလးရက္တစ္ခါ စားစရာဟင္းေလး ခ်က္ျပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႕လည္း မွာထားခဲ့ရေသး တယ္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ ဖက္အတြက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႕ သူ႕ကိုစားေရး ေသာက္ေရးအကူ အညီေပး ဖို႕ မွာရသလို ဦးေက်ာ္ေဇာကိုလည္း ကၽြန္မရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဗီဇာရျပီးရင္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္က အစ ေငြေၾကးလိုအပ္ခဲ့ရင္လည္း ထုတ္ျပီး ကူညီေပးဖို႕ ေျပာရမွာရ။

ေရွ႕ေျခတစ္လွမ္း မခ်ခင္မွာ ေနာက္တစ္လွမ္းအတြက္လည္း စဥ္းစားရပါေသးတယ္။ အရာ ခပ္သိမ္းက ကိုယ္လို သလိုျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လာႏိုင္တာမို႕ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ယုံၾကည္ထားျပီး တံတားမခ်ိဳး၊ ေဖင္မဖ်က္ရဲပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုန္ေစ်းတန္းက အခန္းကိုဓာတ္ပုံဆိုင္ ပိတ္ျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ မိတ္ေဆြရင္းလက္ဖက္ေျခာက္လုပ္ငန္း ပိုင္ရွင္တစ္ဦးနဲ႕စပ္တူ အေရာင္းဆိုင္ဖြင့္ထားပါတယ္။ ရရိွတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ကိုလည္း ထိန္းသိမ္းထားေစျပီး ျပန္္ လာမွ စာရင္းရွင္လက္ခံယူၾကမယ္ေပါ့။ ေနရာေလးတစ္ခုေတာ့ ဆယ္ေရးတစ္ေရးအျဖစ္ ခ်န္ထားခဲ့ဥိးမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။
မသြားခင္မွာ လုပ္ရမဲ့ကိစၥေတြကလည္း တန္းစီေနေတာ့ မဆုံးႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ရင္ထဲမွာ တစ္တန္ေလာက္ ရိွတဲ့ ေက်ာက္တုံးၾကီးတစ္ခု ဆြဲထားသလို ေလးလံေနတဲ့ ခံစားမႈတစ္ခု ကေတာ့သားေလး ကိုဇာနည္ ကို ေမာင္ႏွမအားလုံးနဲ႕ ခြဲျပီးတစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရမဲ့အ ျဖစ္ပါပဲ။ ရင္ေသြးအားလုံး ကို ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးျမလိႈင္ ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲက ဆြဲထုတ္ေခၚယူသြားရတာ အတြက္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈက မမွ်တ သလိုျဖစ္ေနျပန္ ပါတယ္။ မွ်တခ်င္လို႕ ထားခဲ့ျပန္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ က်န္ခဲ့မဲ့သားကို သနားလို႕မဆုံး၊ ရင္နာလို႕ မဆုံး ခံစားရျပန္ေရာ။

ကၽြန္မတို႕ ထြက္မဲအခ်ိန္မွာ သားကရွစ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖရခါနီးဆဲဆဲမို႕ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ ႏွစ္ေတာ့ၾကိဳးစားျပီး ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ေျဖပါ။ ဆယ္တန္းေျဖျပီးတာနဲ႕ ေဖေဖ့ကိုခြင့္ ေတာင္းျပီးလိုက္ခဲ့ဖို႕ မာမီစီစဥ္မယ္ ဆိုတာ ကိုလည္း သား အားမငယ္ရေအာင္ အခါခါေျပာရ ပါတယ္။ သားတင္မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေဒၚေအးျမင့္ကလည္း သားအရင္း တစ္ေယာက္လို ကိုဇာနည္ကိုခ်စ္တာမို႕ သားနဲ႕ခြဲျပီး သူ႕ကိုလည္းမထားခဲ့ရက္လို႕ သား လာတဲ့ခါ ေဒၚေအး ျမင့္ပါ တစ္ခါတည္း ဆႏၵရိွရင္အတူလိုက္လာလို႕ရေအာင္ ဗီဇာရႏိုင္ဖို႕အတြက္ ကၽြန္မထက္ မလာခင္ မွာ အျပီးစီစဥ္ျပီး ထားခဲ့ရပါေသးတယ္။
သြားရခါနီးျပီ ဆိုေတာ့ ရပ္ေ၀းကလာႏႈတ္ဆက္သူေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕အိမ္မွာလည္း ဧည့္သည္ ကအျပည့္။ မႏၱေလး က သူငယ္ခ်င္းလွလွျမင့္အျပင္ လွလွျမင့္နဲ႕ႊတူ ဆင္းလာတဲ့ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးစားသမီး ေအးၾကည္မနဲ႕ သမီးလြင္လြင္၊ လားရိႈးကုန္သြယ္ေရး က ညီမငယ္တစ္ ေယာက္လို ခ်စ္ရတဲ့လွလွ၊ ေတာင္တြင္းၾကီးက ေရာက္လာတဲ့ အန္တီေလး ခင္ခင္လွ အားလုံးက ေရာက္လာတယ္ဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္မကိုဖက္ျပီးငိုၾကယုိၾက။ ဒီအထဲမွာ အဆိုးဆုံး ကေတာ့ကၽြန္မ ရဲ႕တပည့္ေဟာင္းျမင့္ျမင့္ (အမ်ိဳးသမီး ရုပ္၇ွင္လူရႊင္ေတာ္ မေရႊလုံး)ပါပဲ။ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံက အသုဘအိမ္ အတိုင္း "အံမယ္ေလး မမရဲ႕၊ ျမင့္ျမင့္တို႕ကို ထားသြားေတာ့ မွာလား"နဲ႕ ခုနစ္အိမ္ၾကား၊ ရွစ္အိမ္ၾကားေအာ္ေအာ္ျပီး ငိုရင္း ကလည္း အဲဒီလို အဖြဲ႕အႏြဲ႕ ေတြနဲ႕လုပ္ေနတာေလ။

ဒီဟာမေလး ကလည္း ယုံရတာမဟုတ္လို႕ ရွပ္ရွင္ထဲမွာလို အကယ္ဒမီေရွာ့ေတြမ်ားလား ဆိုျပီးသူ႕ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ လည္း မဟုတ္ရွာပါဘူး။ တကယ္ကို မစားႏိုင္မေသာက္ ႏိုင္မ်က္ႏွာၾကီးတစ္ခုလုံး နီရဲေရာင္အမ္းေနေအာင္ ကို ရိႈက္ၾကီးတငင္နဲ႕တစ္ေန႕လုံး ထိုင္ငို ေနရွာတာပါ။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ သူတကာ အူႏွိပ္ရယ္ေမာေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ လူရႊင္ ေတာ္ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕ဘ၀မလွရွာပါဘူး။ မိမရိွ၊ ဖမရိွ၊ အေဒၚ တစ္ေယာက္အားကိုးနဲ႕ လူျဖစ္ လာရျပီး ကၽြန္မဆီ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေလာက္ကတည္းက နားဆြဲကေလး တခါခါ နဲ႕ေရာက္လာခဲ့တာမို႕ လက္သင္တပည့္ရင္း ဆုိေပမဲ့ သားသမီးတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတာပါပဲ။

အိမ္ေထာင္က်ေတာ့လည္း အင္အတန္႕ အင္မတန္ကို ရိုးသားေအးေဆးတဲ့ သူငယ္ေလးနဲ႕ က်တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကံအေၾကာင္း က မလွေတာ့ သူငယ္ေလး က ေနာက္မိန္းမယူ၊ အဲဒီ မိန္းကေလးက ေမြးတဲ့သားေလးကို သူက သားရင္း တမွ် ခ်စ္ျပီး သြားေလရာေက်ာတပိုးပိုး နဲ႕ေခၚသြားျပီး ထိန္းေက်ာင္းေတာင္ ေပးေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေ၀မွ်ရတဲ့ အခ်စ္ကိုေတာ့ ဘယ္မိန္းမသားရဲ႕ ႏွလုံးသားမ်ိဳးမွ ခံႏိုင္ရည္မရိွႏိုင္တာေၾကာင့္ "ေရႊလုံး"ဆိုတဲ့ နာမည္ဟိုး ဟိုးေက်ာ္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္လို႕ သူ႕ကိုေတြ႕တဲ့လူတိုင္းက ရယ္ေမာၾကေပမဲ့ သူ႕ခမ်ာ ကၽြန္မရင္ခြင္ မွာလာျပီး ရိင္ၾကီးတငင္ ငိုယိုရင္းရင္ဖြင့္ရတာက ခါမ်ားစြာရိွပါတယ္။ လူသားတိုင္းမွာ ဇာတ္လမ္း ကိုယ္စီ ရိွၾကတာပါပဲ။ လူအမ်ားအျမင္မွာ ကရတဲ့ဇာတ္ရုပ္က တစ္မ်ိဳး၊ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ ကရတာက တစ္ဖုံ၊ တစ္ခါတစ္ေလ မယုံႏိုင္စရာျဖစ္ေအာင္ ကြဲျပားျခားနားတာေတြရိွတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မ တို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက ဂုဏ္သိကၡာကို အေလးထားသူမ်ားျဖစ္လို႕ အိမ္တြင္းငရဲခန္းေတြ ကို ျပည္ဖုံးကားခ်ထား လို႕ မသိႏိုင္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။

ကၽြန္မအေနနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ငရဲခန္းေတြကို သိထားျပီးသားျဖစ္ေတာ့ ထားခဲ့ရမွာကို စိတ္မေျဖာင့္ ႏိုင္ဘဲ ရင္မွာထပ္တူ ခံစားမႈနဲ႕ ပူေလာင္ဆင္းရဲျခင္းကို ခံရပါတယ္။ သူ႕ခင္ပြန္းကို သီးျခား ေခၚယူျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားခဲ့ဖို႕လည္း မွာခဲ့ရေသးတယ္။ ပစ္တိုင္းေထာာင္ ၾကိဳး ရႈပ္တယ္ဆိုတဲ့စကားအတိုင္းပါပဲ။ တစ္ဦးတည္း သမီး၊ တစ္ကိုယ္တည္းေမြးထားပါလ်က္နဲ႕ ကၽြန္မက ခ်စ္တတ္ ခင္တတ္၊ လူတကာကိုတြယ္တာတတ္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြနဲ႕ ရစ္ေထြးျပီးကိုယ္ေလွ်ာက္ရမဲ့ခရီးကို ေျခလွမ္းဖို႕ေတာင္ အေတာ္ခက္ခဲေနပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္း လွလွျမင့္ဆိုရင္လည္း ငယ္ကတည္းက တတြဲတြဲေနလာခဲ့တာ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း၇ိွရင္ တစ္ေယာက္ ကေျပးကူၾကျမဲျဖစ္လို႕ အခုလိုခြဲခြာသြားမွာအတြက္ သူအား ငယ္သလို ကၽြန္မလည္းအားငယ္မိတာ အမွန္ပါ။ ဖက္ငိုိၾကရင္း"စာေရးေနာ္"ဆိုတာလည္း ျမင့္ကအခါတစ္ရာမက မွာၾကားေနပါတယ္။

လွလွဆိုတာလည္း ကၽြန္မကို အစ္မရင္းတစ္ေယာက္လို ခ်စ္တဲ့သူျဖစ္လို႕လည္း သူလည္း မ်က္ရည္လည္ရြဲပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ အေဒၚ ခင္ခင္လွက လာမဲ့သာလာရတာ မ်က္စိမျမင္ရွာပါ ဘူး။ အဲဒီအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိတိုင္း ကၽြန္မရင္မွာ နာက်င္ရျမဲပါပဲ။ အန္တီေလးက ကၽြန္ မလိုပဲသြက္သြက္လက္လက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႕ အျမဲတမ္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ေနတတ္သူျဖစ္ လို႕အေပါင္းအသင္း လူခ်စ္လူခင္လည္း မ်ားျပီးမိသားစုကိုလည္း ဦးေဆာင္ႏိုင္သူျဖစ္ပါ တယ္။ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ေလးဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ မ်က္စိတစ္ဖက္ ကြယ္ သြားပါေလေရာ။ သူ႕မွာ ေရတိမ္၇ိွတယ္ဆိုတာ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ မျမင္ရေတာ့ တာပါ။ ေရတိမ္ လို႕လကၡဏာျပတဲ့ခါမွျပတာ။ တခ်ို႕ကံေကာင္းသူမ်ားေတာ့ အျပင္းအထန္ေခါင္း ကိုက္တာေတြ ဘာေတြျဖစ္လာ လို႕ အခ်ိန္မီ ကုသခြင့္ရရင္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားႏိုင္တယ္ ေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္က လကၡဏာကမျမဘဲ ကြယ္သြားတတ္တာ ျဖစ္ေတာ့ၾကိဳတင္ကာ ကြယ္မႈမရလိုက္ဘဲ မ်က္စိဆုံးရံႈးလိုက္ရသူေတြ မ်ားပါတယ္။

ေနာက္ျပီး ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးကလည္း က်န္းမာေရးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး အသိတရား နည္းပါ တယ္။ ႏွစ္စဥ္ က်မ္းမာေရး ေဆးစစ္တယ္ဆိုတာလည္း လုပ္ေလ့လုပ္ထမရိွၾကဘူး ေလ။ တစခုခုျဖစ္ျပီဆိုခါမွ ဆ၇ာ၀န္ သြားျပျဖစ္တာမ်ိဳးပါ။ ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕ေရာဂါေတြကလြန္ ေနျပီးအပ္နဲ႕ ေပါက္ရမဲ့ကိစၥ ပုဆိန္နဲ႕မွရတဲ့ အထိ ျဖစ္ေတာ့ တာေပါ့။ ပုဆိန္နဲ႕ေပါက္မရ ေအာင္အခ်န္ေမွာင္းေတာ့လည္း ဘ၀ပ်က္ရတဲ့ထိ ဆုံးရံႈးမႈေတြ ရင္ဆိုင္ ရေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕အေဒၚအျဖစ္ကေတာ့ အသိတရားမဲ့စြာနဲ႕ အယူသီးမႈေၾကာင့္ ေရတိမ္မွာနစ္ရျခင္း ပါ။
အန္တီေလး မ်က္စိတစ္ဖက္ ကြယ္သြားတယ္လို႕ၾကားၾကားခ်င္း ကၽြန္မစိတ္ပူစြာနဲ႕ ရန္ကုန္ ဆင္းခဲ့ဖို႕ မွာလိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ေရာက္လာပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးခင္မင္တဲ့ မ်က္စိသမားေတာ္ၾကီး ဦးကိုကိုၾကီး နဲ႕ သြားျပပါတယ္။ ဆရာကေရတိမ္ေၾကာင့္ျဖစ္တာ၊ တစ္ဖက္က်န္တဲ့ မ်က္လုံးကို ကူးမွာစိုးရလို႕ ခြဲ ရမယ္ တဲ့။ ေဆးရုံတက္ဖို႕ ရင္ခ်ိန္းေတာင္ တစ္ခါတည္းေပးလိုက္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ နဲ႕ ေဆးရုံမတက္ခင္ ေတာင္တြင္းၾကီး ကိုခဏျပန္လိုက္ဦးမယ္၊ စီးပြားေရးေတြ စီစဥ္စရာ ရိွေသးတယ္ ဆိုျပီး ျပန္သြား ပါေလေရာ။

ေဆးရုံတက္ရမဲ့ရက္မွာ လူက မေရာက္လာဘဲစာပဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ေဗဒင္ေမး ၾကည့္ေတာ့ နဂါးလွည့္ မသင့္ေသးတာေၾကာင့္ မသြားသင့္ဘူးဆိုလို႕ နဂါးလွည့္ရက္လြန္မွ ပဲလာခဲ့မယ္တဲ့ေလ။ သူစိုးထိတ္တဲ့ နဂါးၾကီး ဟိုဘက္လွည့္ျပီးမွ ေရာက္လာေတာ့ ရက္ေတြ လြန္၊ ေရာဂါကကၽြမ္းျပီး ခြဲစိတ္ကုသလို႕မရေတာ့ဘဲ မ်က္စိႏွစ္လုံး စလုံး ကြယ္ပါေလေရာ။ ဆရာဦးကိုကိုၾကီးဆိုတာ ရင္းႏွီးလည္းေနတာနဲ႕ အျပစ္တင္လို႕မဆုံးဘူး။ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ ပါရဲ႕ ဒီေလာက္အယူသီးရသလားဆိုျပီး ဆူေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ရင္နာ စြာနဲ႕ရလိုက္ တဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ထိေတြ႕ဆက္ဆံမိတဲ့ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္သူမွန္ သမွ်ကိုအယူမသီးဖို႕ က်န္းမာေရး အတြက္ မွန္မွန္ႏွစ္စဥ္ စစ္ေဆးဖို႕ သတိေပးမိပါတယ္။

အခုလည္း အစ္မနဲ႕တူမကို ခြဲခြာရေတာ့မွာေၾကာင့္ မ်က္စိမျမင္ဘဲနဲ႕ ၾကိဳးစားျပီးေရာက္လာ ရရွာတာပါ။ ရပ္ေ၀း က လူေရာက္လာသလို ရပ္နီးက ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြေတြ အားလုံးလည္း လာျပီးႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၾက၊ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြ ေပးၾကနဲ႕ ကၽြန္မက မ်က္ရည္ လြယ္သူခံစားထိရွလြယ္သူ ျဖစ္ေတာ့ တစ္ေယာက္လာ တစ္ခါငိုနဲ႕ မ်က္လုံးေတြလည္း အစ္ျပီး ဖူးေရာင္ေနတဲ့ထိ အျမင္ရဆိုးလို႕ေပါ့။ မအိပ္ႏိုင္တဲ့ ရက္ေပါင္းလည္းၾကာ၊ ရင္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြကမ်ားလို႕ ခႏၶာကိုယ္ပါ အားအင္မရိွ ေပ်ာ့္ေခြလာပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ တကယ္ထြက္ခြာလာရေတာ့မဲ့ ၁၉၇၇ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၅ရက္ေန႕ကို ေရာက္ လာပါေရာ။ အမွန္က ၂၄ရက္ေန႕မွာ ထြက္ဖို႕ေသခ်ာျပီးမွ ေလယာဥ္မ၀င္တာနဲ႕ ၂၅ရက္ ေန႕ကိုေျပာင္းလိုက္ရတာမို႕ ဦးေက်ာ္ေဇာလည္း ကၽြန္မတို႕မိသားစု ေလးေယာက္စာ ဒီေလ ယာဥ္မွာ ေနရာရဖို႕ ေျပးလႊားျပီး စီစဥ္ေနရ တာေပါ့။ ေလဆိပ္မွာလိုက္ပို႕တဲ့သူေတြအားလုံး လည္းမ်က္ႏွာေတြညိဳလို႕။ ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကို ဦးခင္ေမာင္ေမာင္ တို႕ မိသားစုနဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြ ေရာ၊ အိမ္က ဘယ္မွေ၀းေ၀းလံလံ မထြက္တဲ့ ဦးျမလိႈင္ရဲ႕ အေဒၚ ေဒၚေဒၚေလးနဲ႕ မမတင္၊ မမသန္းတို႕လည္းပါရဲ႕။ ေဒၚေဒၚေလးကပါ မ်က္ရည္ေတြ သြယ္သြယ္က် လို႕ သြားခါနီး သားေလးဇာနည္ကို ကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္စားေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႕ ရင္နာစြာနဲ႕အပ္ခဲ့ရပါတယ္။ မ်က္ႏွာေလးငယ္ေနတဲ့ သားကိုကၽြန္မမၾကည့္ရက္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကို တကယ္ခ်စ္သူ၊ ကိုယ္ကလည္း တကယ္ထပ္တူထပ္မွ် ခ်စ္ရတဲ့သူခ်င္းမိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ိဳးတစ္စုနဲ႕ ရင္မွျဖစ္ ရေသာသားငယ္ေလးကို ေက်ာခိုင္းျပီး ထြက္ခြာသြးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ရင္မွာ ျပင္းထန္တဲ့ မီးေတာင္တစ္ခု ေပါက္ကြဲမႈၾကီးအတိုင္း တစ္စစီ အရည္ေပ်ာ္သြားရပါတယ္။

ဒီခရီးဟာ တစ္ဖက္မွာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ သားသမီးေတြအတြက္ ၀မ္းသာအားတက္စရာ ျဖစ္ေပမဲ့ အေဖ့ လက္မွာ က်န္ခဲ့ရစ္ရတဲ့ သားေလးအတြက္ ၀မ္းနည္းအားငယ္စရာအျဖစ္ပါ ပဲ။ ကၽြန္မဘ၀က ဆုပ္ကိုင္ရျခင္း နဲ႕ စြန္႕လႊတ္ရျခင္းေတြနဲ႕မို႕ ဆူးနဲ႕ႏွင္းဆီလို အျမဲတမ္း ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ခ်ည္းပါပဲေလ။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>