Wednesday, March 31, 2010

က်ေနာ္ သိေသာ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး အပိုင္း (၅)

ဒီေန႔ မတ္လ (၃၁) ရက္၊ ခ်စ္ညီမ ႏွစ္တိုင္း ရိပ္သာဝင္တဲ႔ ေန႔ပါ..၊ ေမလ (၁) ရက္ မနက္ပိုင္း မွ သြားႀကိဳ ရပါတယ္၊ တလ တိတိၾကာပါတယ္..၊ ခ်စ္ညီမ က မိုးထိေအာင္စည္ တရားရိပ္သာ မွာ ရိပ္သာ ဝင္တာ (၅) ႏွစ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ..၊ အရင္ႏွစ္ ေတြက ေတာ႔ မိုးကုပ္ မွာပါ..၊ အခုေတာ႔ မဟာစည္ က်င္႔စဥ္ နဲ႔ အဆင္ေျပေနတယ္ ထင္ပါတယ္..၊ က်ေနာ္ ကေတာ႔ ဆရာေတာ္ႀကီး ကို ေနာက္ႏွစ္....ေနာက္ႏွစ္ နဲ႔ ေျပာထား ခဲ႔တာဆိုေတာ႔.. ဒီႏွစ္ေတာင္ ခ်စ္ညီမ ကို လိုက္ပို႕ ရင္း နဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီး နဲ႔ ဆရာေလး မ်ားကို ဘာဆင္ေျခ ေတြမ်ားေပးရမယ္ မသိဘူး..စိတ္မ်ားညစ္ပါရဲ႕..။

အခု ခ်စ္ညီမ ဒီေန႕ ရိပ္သာဝင္ မွာျဖစ္တဲ႔ အတြက္ ဆိုင္က သား၊ သမီး မ်ား တပည္႕မ်ားက ကန္ေတာ႔ ၾကတဲ႔ မုန္႔ မ်ားကို က်ေနာ္ က သႀကၤန္တြင္း ရိကၡာ အျဖစ္ သိမ္းပိုက္ၿပီး ခ်စ္ေသာ ဘေလာ႔ဂါ ေမာင္ႏွမ မ်ားလည္း အခါႀကီးရက္ႀကီး မွာ ကန္ေတာ႔ ရမဲ႔ မိဘ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ဆရာသမားမ်ားကုိ သတိရ ၾကဘို႔ ရယ္ ကိုယ္ နဲ႔ သင္႔ေတာ္ရာ ရိကၡာ မ်ားကို စုေဆာင္းထားဘို႕ရယ္.. နိဗၺၺာန္ ေရာက္ေၾကာင္း က်င္႔စဥ္ ေလးေတြလည္း က်င္႔ႏိုင္ၾကဘို႔ သတိေမ႔ေန မွာစိုးလို႔.. နိဗၺာန္ေဆာ္ လုပ္ရင္း နဲ႔ ခ်စ္ညီမ (seeseinshin@gmail.com) က ဒီတလ မွာ သူ ဘေလာဂ္ မလည္ ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ အေၾကာင္း ခြင္႔ပန္ အသိေပး ဘို႔ အတြက္ ဒီပို႕စ္ေလးကို ေရးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ...။

(အေပၚက ေရခြက္ကေလး က ေသာက္ေရအုိး အစား ေရကန္ေတာ႔ တဲ႔ ရုိးရာေလးပါ)

အားလံုးက်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ...။

ေလးစားစြာျဖင္႔
စာေရးသူ-ေရႊစင္ဦး
.
နိဗၺာန္ေဆာ္လုပ္ေသာ အမၾကီးကိုယ္တိုင္ နိဗၺာန္ေရာက္တရားေတာ္မ်ား က်င့္နိုင္ပါေစ။ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုး ဘေလာ႔ဂီးရင္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ။

စာေကာင္း ေပေကာင္းမ်ားေရးေပးၾကေသာ ဘေလာ့ဂါမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္လွ်က္

တလၾကာျပီးမွ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကပါမယ္........

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္..ေလးစားစြာျဖင့္
seeseinshin
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၁၅)

စားစရာကိုျမင္ေသာအခါ ခေလးမ်ားသည္ လွဳပ္ရွားလည္ဆန္႔၍ လာၾကေလ၏၊ အဘုိးၾကီး၏ မ်က္လံုး မ်ားသည္လည္း ၀င္း၀င္းေတာက္ ၍ လာေလ၏၊ သို႕ေသာ္ ၀မ္လန္းသည္ ခေလးမ်ားကို ဖယ္ပစ္လ်က္ ပဲေစ့မ်ားကို ဇနီးသယ္၏ အိမ္ရာထဲသို႔ယူသြားျပီး ဇနီးသယ္ အားေကၽြးေလ၏၊ အစာမရွိလွ်င္ မီးဖြားရျခင္း ကိစၥ၌ အားျပတ္လ်က္ ေသဘြယ္ရာသာ ရွိေသာေၾကာင့္ အိုလင္မွာ မစားခ်င္စားခ်င္ႏွင့္ပင္ ပဲေစ့ကေလး မ်ားကို တေစ့စီယူ၍ စားေလ၏။

၀မ္လန္းသည္ပဲေစ့  အနည္းငယ္ခန္႔ကို လက္ထဲတြင္၀ွက္ထားလ်က္ သူ႕ပါးစပ္ထဲသို႔ သြင္းလိုက္ျပီး ၀ါးကာ သမီးငယ္ကေလး၏ ႏွဳတ္ခမ္းကို သူ႔ႏွဳတ္ခမ္းႏွင့္ ေတ့လ်က္ ၀ါးဖတ္ကို ေၾကြးေလ၏၊သမီးငယ္ ကေလး ျမံဳ ေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ သူကိုယ္တို္င္ပင္ အလိုလို၀၍ သြားေလ၏။

ထိုည၌ ၀မ္လန္းသည္ အခန္းထဲ၌ ထို္င္၍ ေနေလ၏ သား၂-ေယာက္ကား အဘိုးေအျဖစ္သူ၏ အိပ္ရာ ထဲတြင္ ရွိၾကေလ၏ တတိယ အခန္းထဲတြင္ အိုလင္သည္ တေယာက္ထည္း မီးဖြားလ်က္ ရွိေလသည္။
၀မ္လန္းသည္ သားဦးကေလး ေမြးစဥ္တံုးကလို အသံကုိသာနားစြင့္ရင္း ထိုင္ေစာင့္ေနေလ၏၊ ေယာက်ာ္း ကေလး ျဖစ္ျဖစ္ ယခုကမူသူ႔အတြက္ ဘာမွ်မထူးေတာ့ ေမြးလာမည့္ ခေလးမွာေကၽြးရမည့္ ပါးစပ္ေပါက္တခု တိုးလာျခင္းသာ ျဖစ္ဘိ၏။

''အင္း- အေသကေလးမ်ားသာ ေမြးလာရင္ ဘယ္ေလာက္သနားစရာ ေကာင္းလိုက္မလဲ'' ဟုေတြးခိုက္ ေျဖာင့္ေတာ့ေသာ ခေလးငိုသံကေလးတခုကို သဲ့သဲ့မ်ွ ၾကားလိုက္ရေလ၏၊ ငိုသံမွာ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းကို ထြင္းေဖါက္ သြားေလ၏''ဒါေပမဲ့ ဒီလုိအခါမ်ိဳးေတာ့ သနားမေနႏိုင္ေတာ့ ပါဘူးေလ'' ဟုအေတြးကို ခါးခါး သီးသီး အဆံုးသတ္လုိက္ျပီး ဆက္၍ နားေထာင္ေနေလ၏။

ငိုသံမွာ ေနာက္ထပ္၍ မေပၚလာ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္း သည္သာ ထုထည္ၾကီးမား၍ လာေလ၏ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းမွာ ယခုမွ မဟုတ္ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ အိမ္တို္္င္းအိမ္တို္င္း၌ လႊမ္းမိုးလ်က္ရွိ၏ လူမ်ားမွာ ထိုဆိတ္ျငိမ္ျခင္း၏ ေအာက္တြင္ ေသမင္း၏ဆြဲယူခ်ိန္ကို ေစာင့္၍သာ ေနခဲ့ၾကရေလသည္၊ ၀မ္လန္းကား ယခု ဆိတ္ျငိမ္ျခင္း အတြက္ ရပ္တည္ရာ မရေအာင္ျဖစ္လာလ်က္ ေၾကင့္လန္႔၍ လာေလ၏ ထိုင္ရမွာထျပီး အခန္းသုိ႔ ေလွ်ာက္ သြားကာ တံခါးၾကားမွ '' မင္းဘာမွ မျဖစ္ဘူးမဟုတ္လားေဟ့''  ဟုေမးကာနားေထာင္ေနေလ၏။

မိမိထိ္ုင္ ၍ ေနတံုးက ေသမ်ားပင္ ေသသြားေလသေလာဟု စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားေလ၏၊ သို႔ေသာ္ အတြင္းမွ ျဖည္းညွင္းစြာ လွဳပ္ရွားေနသံကုိ ၾကားရေလ၏၊ အိုလင္ကား ဟိုမွာဒီမွ ေရြ႔လ်ားသြားလာ ေနလ်က္ အေတာ္ၾကာ မွ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းၾကီးခ်လိုက္ကာ ''၀င္ခဲ့ေတာ့'' ဟုေခၚေလ၏။
သို႕ျဖင့္ ၀မ္လန္းသည္ အခန္းထဲသို႕ ၀င္ခဲ့ရာ အိမ္ရာေပၚတြင္ တေယာက္တည္း ပက္လက္ရွိေသာ အိုလင္ အား ေတြ႕ရေလ၏။
''ခေလးေကာ ဘယ္မလဲ...''

အိုလင္က ညြန္ျပ၍ၾကည့္လိုက္ရာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ ေမြးကာစ ခေလးကေလး ကို ေတြ႔ရသျဖင့္။
''ဟင္- အေသေလးလား'' ဟု အံ့အားၾကီးသင့္လ်က္ ေမးလိုက္လ်ွင္ ''အေသေလး'' ဟုအိုလင္က တိုးတုိးျပန္၍ ေျဖဆိုေလ၏။
ငံု႔၍ ခေလးကုိၾကည့္ေသအခါ အရိုးႏွင့္အေရကေလး တြဲရံုမ်ွ တြဲေနေသာ မိန္းမေလးကိုေတြ႔ရေလ၏၊ '' အစက ငါငိုသံၾကားလုိက္ရပါေသးတယ္'' ဟုေျပာလိုက္မိေတာ့မည္အျပဳ ဇနီးသယ္၏မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေလ ရာ၊ ေမးမည့္စကားမ်ားပင္ မေမးရက္ေအာင္ ျဖစ္သြားေလ၏၊ အိုလင္၏ မ်ာက္လံုးမ်ားကား မွိတ္လ်က္ရွိ၏၊ အသားေရာင္ မွာ ေသြးဆုတ္လ်က္ ျဖဴပတ္ျဖဴေလ်ာ္ျဖစ္ေစျပီး အရိုးတို႔သည္ သနားစဖြယ္ မ်က္ႏွာ ကေလး ကို ျမင္ေနရေလ၏၊ မိ္မိမွာ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ လေပါင္းမ်ားစြာတြင္ မိမိ တကိုယ္တည္း အတြက္သာ ငတ္လွ ေသာ ေရေၾကာင္းတြင္ ေရဆန္ေလဆန္ တိုက္ခဲ့ရ၏၊ ဇနီးသယ္ကား အငတ္ပင္လယ္တြင္ ၀မ္းထဲက အငတ္ ရင္ေသြး ကေလးႏွင့္ အတူ ပင္ပန္းေမာဟုိက္ စြာျဖင့္ လက္ပစ္ကူးခဲ့ရရွာေပတကား။

ဘာမ်ွ မေျပာ ခေလးအေလာင္းကေလးကို ေကာက္ယူလ်က္ အျပင္ခန္းသို႔ ထုတ္ခဲ့ျပီး၊ ဖ်ားစုတ္ကေလး တခုကို ရွာကာ အေလာင္းကုိဖ်ာႏွင့္လိပ္ေလ၏ သုိ႔လိပ္ရာတြင္ ၀ိုင္းစက္ေသာ ေခါင္းကေလးမွာ ဖ်ာလိပ္ ထဲမွ တြဲေလာင္းက်လ်က္ ဟိုဘက္ရမ္းဒီဘက္ရမ္းႏွင့္ တရမ္းရမ္း တခါခါျဖစ္ေနေလရာ ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ လည္ဂုတ္၌ ညိဳမဲေသြးစုိ႔ေနေသာ ဒဏ္ရာ ၂-ခ်က္ကိုေတြ႔လိုက္ရေလ၏။
သို႔ေသာ္ အေလာင္းကုိ ဆက္လက္၍ ဖ်ာႏွင့္လိပ္ျပီး အိမ္မွေ၀းႏို္င္သမ်ွ ေ၀းေ၀း ယူသြားလ်က္ အေနာက္ ဘက္ လယ္ကြင္းေထာင့္ေဘးတြင္ လူေသျမွဳပ္ႏွံ႔ျပီးသား အုဌ္ဂူလြတ္ကေလးတခု၏ နံေဘးတြင္ တူးျမွဳပ္ ေနေလ၏၊ သို႔ျမဳွပ္ေနခိုက္ ငတ္မြတ္ေနေသာေခြးတေကာင္မွာ ၀မ္လန္း၏ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္ လိုက္လာ လ်က္ အျမီးတႏွံ႔ႏွံ႔ႏွင့္ ငန္းငန္းတက္စားမည္ျဖစ္ေနေလရာ ၀မ္လန္းသည္ ခဲကေလး တလံုးႏွင့္ ေကာက္၍ ေပါက္လိုက္ မိေလ၏။

ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဘယ္ႏွစ္လက ငတ္မြတ္ေနခဲ့သည္မသိ ေခြးပိန္ေညွာ္မွာ နံေဘးကိုခဲမွန္လ်က္ အနည္းငယ္ သာ ေျပးႏိုင္ျပီးလဲက် ဘ၀တံုးေလ၏။
ျမဳွပ္ႏွံ၍ ျပီးေသာအခါ၌ကား ၀မ္လန္း၏ ေျခေထာက္မ်ားမွာ ေျမၾကီးထဲသို႔နစ္၍ ေခြ၀င္သြားဘိသကဲ့သို႔ ထင္မွတ္ ရေလ၏၊ ၄င္းသည္မ်က္ႏွာကို  လက္၀ါးႏွင့္အုပ္ကာ ျပန္ခဲ့ရာမွ '' ဒီလုိျဖစ္တာဘဲေကာင္းတယ္'' ဟုအရူး လုိေျပာရင္း တသက္တြင္ပ႒မဆံုးအၾကိမ္ ၀မ္းနည္းစိတ္ငယ္ျခင္း ျဖစ္မိေလေတာ့သတည္း။

ေနာက္တေန႔ နံနက္ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိေသာ ေကာင္းကင္ျပာ လဟာျပင္တြင္ ေန၀န္းထြက္ျပဴလာေသာ အခါ ၀မ္လန္း၏ စိတ္ထဲ တြင္ မစြမ္းမသန္ေသာ အေဘအိုၾကီးႏွင့္ ခ်ိနဲ႔ေသာဇနီးသားသမီးႏွင့္ အိမ္မွထြက္ ခြါၾက ရမည့္ အေရးကို အိမ္မက္ပမာ ထင္ေနေလ၏၊ ခရီးအားျဖင့္ မိုင္ေပါင္းတရာေက်ာ္ကို ဤလူစုသည္ မည္ပံု လွမ္းႏိုင္ၾကပါမည္နည္း၊ ထုိျပင္ေအာက္အရပ္ေဒသသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကျပန္ေသာ္ အစာေရစာႏွင့္ ေတြ႕လိ္မ္႔ မည္ဟုလည္း၊ မည္သူက အတတ္ေျပာႏိုင္ၾကပါမည္နည္း၊ အခ်ဳိ႔ကေလာကမွာ က်ယ္ျပန္႔လွ ဘိဟု ေျပာၾက ေပလိမ့္မည္ သို႔ေျပာၾကသူမ်ားမွာ မေသခင္အထိ ဇြဲကုပ္လ်က္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာရွာ ၾကသည ့္တိုင္ ကိုယ့္ေဒသ ကိုယ့္ရပ္႒ာန္တြင္ ေသၾကရသည္ ကသာေကာင္းေသး၏၊ ဤသုိ႕ေတြးလ်က္ ၀မ္လန္းသည္ စိတ္အားပ်က္စြာႏွင့္ တံခါး၀တြင္ထို္င္ကာ စားေကာင္းရာမွန္သမ်ွ ရိပ္ျပီးခူးျပီး ႏုတ္ျပီး ျဖစ္သည့္ ေျမၾကီးလုိက္ က်န္ေတာ့ေသာလယ္ကြက္ေတြကို ေငးေမာ၍ ၾကည့္ေနေလ၏။

လယ္ထဲ တြင္ ေငြလည္းမရွိေတာ့ ပိုက္ဆံျပတ္ခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျ့ပီျဖစ္၏၊ ပိုက္ဆံပင္ရွိေစဦး ၀ယ္စားစရာ ဘာမ်ွမရွိေတာ့၍ အေၾကာင္းထူးမည္ မဟုတ္ေပ၊ ျမိဳ႔ေပၚရွိ လူခ်မ္းသာမ်ားမွာ စားနပ္ရိကၡာ သိုေလွာင္ ထားလ်က္၊ လူခ်မ္းသာခ်င္းကုိ ထုတ္၍ေရာင္းၾကသည္ဟု ၾကားဘူး၏၊ မိမိအား ထိုသူမ်ားက အဘိုး အခ မယူဘဲ ေမတၱာျဖင့္ ေကၽြးေမြးမည္ဆိုသည့္တိုင္ ယခုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ျမိဳ႕ေပၚသို႔ သြားရန္ အားမရွိေတာ့ေပ အမွန္လည္းစားခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေပ။

ပဌမ အစ၌ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လွျခင္းျဖင့္ ၀မ္းထဲ၌ ထၾကြေသာင္းက်န္းျခင္း ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ က်င့္သား ရခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ ခေလးမ်ားအဘို႔သာ တခုေသာ လယ္ကြက္ထဲမွ ေျမႀကီးအခ်ိဳ႕ကို တူးေဖၚ၍ ခ်က္ၿပီး ေကၽြးေသာ္ လည္း ကိုယ္တိုင္ကား စားခ်င္စိတ္လံုး၀ မရွိေပ။ ထုိ ေျမႀကီးကို ေရျဖင့္ ေရာခ်က္ စားေသာက္ လာခဲ့ရသည္မွာ ရက္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ အဟာရဓာတ္ အနည္း ငယ္ပါရွိေသာ ေျမႀကီးတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ "နတ္သမီးဂရုဏာေျမ"ဟု ေခၚေ၀ၚၾက၏။

ေရရွည္ အားျဖင့္ အသက္တေခ်ာင္း တည္တန္႔ခိုင္ၿမဲႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စြမ္းအားပဂါ မရွိျငားလည္း အေရ ႀကိဳလ်က္ ယက္မန္းရည္ လုပ္ခါ ခေလးမ်ားကို တိုက္လိုက္လွ်င္ ေခတၱခဏအားျဖင့္ ဆာေလာင္ျခင္း ကို ေျဖလ်က္ ဘာမွ်မရွိေသာ ၀မ္းပိုက္ ကေလးမ်ားကို ျပည့္တင္းသြားေစေလ၏။ မေန႔က "ခ်င္း" ထံ မွရခဲ့ေသာ ပဲနီေစ့ ကေလးမ်ားကို မူကား ၀မ္လန္းသည္ လက္ဖ်ားႏွင့္မွ် မတို႔ဘဲ အုိလင္အား ေပး ထားေလရာ လက္ထဲ တြင္ ဆုပ္ၿပီး တေစ့ႏွင့္တေစ့အၾကား အခ်ိန္အတန္ၾကာပင္ ျခားလ်က္ ၀ါးေန သံကို ၾကားရေသာအခါ အလိုလို ပင္ အားရ၍ ေနေလ၏။

သုိ႔ျဖင့္ အိမ္ေပါက္၀ ထုိင္ၿမဲထိုင္လ်က္ ႀကံေရးစည္ဘြယ္ဟူသမွ် စိတ္ပ်က္ အားေလွ်ာ့လိုက္ကာ ေသရ ေတာ့မည္ အေရးကိုသာ တစိမ့္စိမ့္ ေတြးေနခိုက္ လယ္ကြင္းမ်ားကို ျဖတ္လ်က္ မိမိထံ ေလွ်ာက္လာေနေသာ လူတစု ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထုိလူတစု တျဖည္းျဖည္း နီးလာလ်က္ ၀မ္လန္း လည္း ထုိင္ၿမဲထုိင္လ်က္ လွမ္းၾကည့္ ေလရာ တဦးမွာ ဦးေလးေတာ္ျဖစ္လ်က္ က်န္၃-ဦးမွာ လူစိမ္း မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရေလ၏။

"မင့္မေတြ႕ရတာ အေတာ္ၾကာပေဟ့"ဟု ဦးေလးျဖစ္သူသည္ ရႊင္ျပက်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာကာ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လာလ်က္" ဘယ္လိုစားေသာက္ေနသလဲေဟ့ ငါ့ေနာင္ေတာ္ မင့္- အေေဘေကာ မာရဲ႕လား"ဟု ေမးေလ၏။
၀မ္လန္းက ေမာ္ၾကည့္ေလ၏။ ဦးေလးျဖစ္သူမွာ ပိန္၍ ေနသည္ မွန္ေသာ္လည္း ငတ္ျပတ္ေနပံုမရ ေပ၊ ၀မ္လန္း မွာ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ဦးေလးျဖစ္သူအား ရွိသမွ်အားကေလးျဖင့္ တဆတ္ဆတ္တံု လာလ်က္ သတ္ခ်င္ ျဖတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာေလ၏။

"ခင္ဗ်ား ေကာ ဘာစားေနသလဲ ခင္ဗ်ားေကာ" ဟု ျပန္ေမးလိုက္မိေလ၏။ သုိ႔ေမးရာတြင္ အနီး၌ ရွိ ၾကေသာ တစိမ္းမ်ားအား ဂရုမထားမိ သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ အသားအေရ မေခ်ာက္ခန္းေသးေသာ ဦးေလး ျဖစ္သူ ကိုသာ ျမင္ေနေလ၏။ ၎၏ ဦးေလးသည္ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပဴးလ်က္ လက္ႏွစ္ဘက္ ကို ေကာင္းကင္ သို႔ ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး။
"ဘာစား ေနသလဲ ဟုတ္လား မင္းငါ့အိမ္ကုိ လာၾကည့္ေစခ်င္တယ္၊ စာတေကာင္ ေကာက္စားဘို႔ ထမင္းေစ့ တလံုး မရွိဘူး ငါ့မယားေကာ အစက ဘယ့္ေလာက္ ၀တယ္ဆိုတာ မင္းသိမွာေပါ့ ဘယ့္ေလာက္ အဆီရစ္ၿပီး ၀ခဲ့သလဲ အခုေတာ့ ၀ါးလံုး တုိင္ေပၚ အ၀တ္ခ်ိတ္ထားသလိုလဲ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ အရိုးခ်ည့္ရွိေတာ့တယ္ ခေလးေတြ ေမးအံုးမလား အားလံုးေလးေယာက္ထဲ က်န္ ေတာ့တယ္ အငယ္သံုးေယာက္ေတာ့ ေသကုန္ၿပီ မရွိ ေတာ့ဘူး ငါ့ေကာ ၾကည့္စမ္းပါအံုး မင္းျမင္တဲ့ အတိုင္းဘဲ။"

ထုိ႔ေနာက္ အက်ႌလက္ျဖင့္ မ်က္လံုးမ်ားကို ပြတ္ေလ၏။
"ခင္ဗ်ား အစာစားေနရတာဘဲ"ဟု ၀မ္လန္းက ထပ္ေျပာေလ၏။
"ငါတျခား ဘာမွ မေတြးမိဘူး မင္းနဲ႔ မင္းအေဖ ငါ့အစ္ကိုအေၾကာင္းဘဲ" ဟု ဦးေလး ျဖစ္သူက သြက္လက္စြာ ျပန္ေျပာလ်က္။
"ကဲ ……. အခု ငါ့သေဘာ ဘယ္လိုဆုိတာ မင္းသိရမွာဘဲ ငါၿမိဳ႕က ေဟာဒီ ဆရာမ်ားဆီမွာ ဒီရြာတ၀ိုက္က လယ္ေတြ ၀ယ္တဲ့ ကိစၥမယ္ ကူညီစြမ္းေဆာင္ေပးပါမယ္ ဆိုၿပီး စားဘို႔ ေသာက္ဘို႔ နဲနဲပါးပါး ရသကြ ဒီဆရာ ေတြဟာ မင့္လယ္ေတြကို ၀ယ္မလို႔လာတဲ့ လူေတြဘဲ မင့္ကို ေငြေပးရေအာင္ လာတာဘဲ"။

သို႔ေျပာၿပီးေနာက္ ဦးေလးျဖစ္သူသည္ ေနာက္သို႔ ဆုပ္လိုက္ကာ ညစ္ေထးေသာ အ၀တ္အစားမ်ား ျဖင့္ လက္ပိုက္ ကာ ရပ္ေနေလ၏။
၀မ္လန္းသည္ မလႈပ္မရွားေတာ့ေပ။ မတ္ရပ္လည္းမထ လာေသာသူမ်ား မည္သူမည္၀ါေတြမွန္း လည္း မသိေပ၊ ေခါင္းကို ေမာ္၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လူစိမ္း ၃-ေယာက္မ်ာ ပိုင္းအက်ႌရွည္ႀကီး မ်ား ၀တ္လ်က္ တကယ္ပင္ ၿမိဳ႕ကလူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလ၏။

သူတို႔၏ လက္မ်ားမွာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ ေျပာင္းလွလ်က္ လက္သည္းမ်ားကို မျဖတ္မေတာက္ဘဲ အလွ ထားၾက ေလ၏။
ထုိခဏ၌ ၀မ္လန္းမွာ ထုိသူမ်ားအား ႀကီးစြာ မုန္းတီးစက္ဆုပ္၍ သြားေလ၏။ "ဒီလူေတြဟာ စားႏိုင္ ေသာက္ႏုိင္ တဲ့ သူေ႒း လူရည္တတ္ေတြပါကလား ငါ့ခေလးေတြကေတာ့ အခုငတ္ေနၾကၿပီ ေျမႀကီး ေတာင္စား ေနၾကရၿပီ ဒင္းတို႔တေတြဟာ မီးစာကုန္ ဆီခန္းျဖစ္ေနတဲ့ ငါ့ဆီက လယ္ေတြကို အေခ်ာင္ႏိုက္ ရေအာင္ လာတာဘဲဟု ေတြးကာ ခ်ိဳင့္၀င္ေနေသာ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ ယူႀကံဳးမရ ႀကီး ေမာ္ၾကည့္လ်က္ "က်ဳပ္လယ္ ေတြ မေရာင္းဘူး"ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထုိအခါ ဦးေလးျဖစ္သူက ေရွ႕တိုးလာေလ၏ ၀မ္လန္း၏ သားကေလး ၂-ေယာက္သည္လည္း အိမ္ေပါက္၀ သို႔ ေလးဘက္တြား၍ ထြက္လာၾကေလ၏။ ခေလးမ်ားမွာ မတ္တတ္ေျပးႏိုင္ၾကၿပီးမွ ယခုအခါ အားျပတ္ကာ ေလးဘက္တြား ဘ၀သို႔ ျပန္ေရာက္ေနၾကေလ၏။
"ဒါမင့္သားကေလးလား ငါတခါတံုးက ပိုက္ဆံတျပားေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ၀တုပ္တုပ္ကေလးဟာေလ" ဟု ဦးေလး ျဖစ္သူက ေမးေလ၏။
ထုိေနာက္ အားလံုးက ခေလးကို ၀ိုင္း၍ ၾကည့္ၾကေလ၏။ ထုိအခါ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ဘူးေသာ ၀မ္လန္းမွာ ရင္ထဲတြင္ ဆို႔လ်က္ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား တေပါက္ၿပီးတေပါက္ ပါးေပၚတြင္ လိမ့္၍ ဆင္းလာေလ၏။

မိမိတို႔ လင္မယား ၂-ေယာက္ အတြက္ကား ကိုယ့္တြင္း ကိုယ္တူး ၍ ၀င္အိပ္လိုက္ကာ ေသႏိုင္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဤလူမမယ္ ခေလးမ်ားႏွင့္ အေဘအိုႀကီးအတြက္က ရွိေသး၏။ ဤသို႔ ေတြးကာ …..
"ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲ"
ထုိအခါ လူ ၃-ေယာက္အနက္ မ်က္စိတဘက္လပ္ႏွင့္ လူက "ကိုယ့္လူ ေဟာဒီထမင္းမစားရတဲ့ မင့္သား ကေလး ကို သနားလို႔ ဒီအခ်ိန္ဒီအခါမ်ိဳးမွာ မင္းဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္တဲ့အဘိုးကို ဒို႔ေပးမယ္ ဒို႔ (စကားကို ရပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ တင္စီးလွစြာေသာ  အသံျဖင့္) တဧကကို ပဲနီ ၁၀၀ေပးမယ္"ဟု ေျပာဆိုေလ၏။ ၀မ္လန္း က ျပင္းထန္စြာ ရယ္လိုက္ၿပီး ……….
"ဗ်ာ-ဒီလိုဆိုရင္ က်ဳပ္လယ္ကို အလကားယူသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ က်ဳပ္၀ယ္တံုးက ဒါထက္ အဆ ၂၀-ပို ေပးၿပီး ၀ယ္ခဲ့ရတာဗ်ာ"

"ဒါေပမဲ့ အငတ္ငတ္အမြတ္မြတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြဆီက ၀ယ္ေတာ့ ဘယ္ဒီအဘိုးမ်ိဳး ေပးႏိုင္ေတာ့ မလဲ ေမာင္"ဟု လူတေယာက္က ျပန္ေျပာေလ၏။ ထုိသူကား ကုိယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေသးေသြး သြယ္သြယ ႏွာေခါင္း ခၽြန္ခၽြန္ႏွင့္ျဖစ္လ်က္ အသံမွာ လူႏွင့္မလိုက္ေအာင္ က်ယ္ေလာင္ မာေက်ာျခင္း ရွိလွ၏။

၀မ္လန္းသည္ ထုိလူမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အေဘအိုႀကီးႏွင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အနစ္နာ အဆံုးရႈံးခံ ၍ လယ္မ်ားကို ေရာင္းလိုက္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးမိသမွ် လြင့္စင္ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္လ်က္ တသက္ တြင္ တခါဘူး မွ် မျဖစ္ဘူးေသာ ေဒါသမ်ိဳး ျဖစ္လာေလေသာေၾကာင့္ ထုိင္ေနရာမွ ခုန္၍ ထလိုက္ၿပီး။

"က်ဳပ္ဘယ္ေတာ့မွ မေရာင္းဘူး က်ဳပ္လယ္ေတြကို က်ဳပ္တူးၿပီး ခေလးေတြကို လယ္ထဲက ေျမႀကီး ေကၽြးထားမယ္ သူတို႔တေတြ ေသကုန္ရင္ ဒီလယ္ထဲမွာ ျမႇဳပ္မယ္၊ က်ဳပ္အေဘေရာ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္မယား ေရာ ေသျပန္ရင္လဲ က်ဳပ္တို႔ကို ေမြးေကၽြးထားတဲ့ ဒီလယ္ေတြေပၚမွာဘဲ ေသမယ္"ဟု အသံတံုလွ်က္ ေျပာလိုက္ေလ၏။ သို႔ေျပာရင္းပင္ လိႈက္လိႈက္လဲလဲ ငိုေကၽြးမိေတာ့ကာ မ်ိဳသိပ္၍ ထားေသာ ေဒါသ သည္လည္း ေလပင့္၍ ကေလာ္ထုတ္လုိက္ဘိသကဲ့သို႔ ပြင့္ကန္ထြက္လာၿပီး တကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္စြာ ရပ္ေနေလ၏။ ဦးေလးျဖစ္သူႏွင့္  လယ္၀ယ္သူမ်ားကား အၿပံဳးမပ်က္ ရပ္ၿမဲရပ္ေနၾကေလ၏။ "စိတ္ရူးေပါက္ၿပီး ေျပာခ်င္ရာေျပာေနတာဟ" ဟု ၀မ္လန္းစိတ္ေျပသြား သည္အထိ ရပ္၍ ေစာင့္ေန ၾကေလ၏။

ထိုခဏ၌ အိုလင္ထြက္၍ လာေလ၏။
"လယ္ကိုေတာ့ မေရာင္းႏိုင္တာ အမွန္ဘဲ က်ဳပ္တို႔ ေရာင္းလိုက္ရင္ က်ဳပ္တို႔ေအာက္အရပ္က ျပန္ လာေတာ့ ဘာလုပ္ စားေနမလဲ ဒါေပမဲ့ အိမ္မွာ ရွိတဲ့ စားပြဲရယ္ ကုတင္ႏွစ္လံုးရယ္ အိပ္ရာခင္းေတြ ရယ္ ထုိင္ခံု ေလးလံုးရယ္၊ မီးဖုိေပၚက ဒယ္အိုးရယ္၊ ေရာင္းလိုက္မယ္ ေပါက္ျပားတို႔ထြန္ျခစ္တို႔နဲ႔ လယ္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔မေရာင္းႏိုင္ဘူး"။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၆၂)

ျပဳမွားမိခဲသမွ် ပုထုဇဥ္ သဘာ၀မို႔ပါ

ဥပမာ (…..) ၿမိဳ႕မွ (မ…..)ႏွင့္ ၎၏ ခင္ပြန္း (ေမာင္-) တို႔ ကြာရွင္းျပတ္စဲၾကရာတြင္ (မ…..) က (ေမာင္…..) အား ေငြတသိန္းေပးျခင္းျဖင့္ လင္မယား ကြာရွင္းၿပီးသားျဖစ္ၿပီး က်န္ပစၥည္း ဥစၥာမ်ားကို (မ……) က အားလံုး တရား၀င္ ပိုင္ဆိုင္သြားပါသည္။ လင္မယားမကြာရွင္းဘဲ ႏွင့္ လင္ကျဖစ္ေစ၊ မယားက ျဖစ္ေစ မိမိတစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း သေဘာျဖင့္ ႏွစ္ဦးပိုင္ပစၥည္းကို ဘာမွ် မလုပ္ႏုိင္ပါ။
ဤအတိုင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးပိုင္ ပစၥည္းဥစၥာကို ေဒၚခင္ခင္ေလးသေဘာက် အသံုးျပဳလိုပါက (လွဴဒါန္းရန္ ဆိုလိုသည္) ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ (မ…..)ႏွင့္ (ေမာင္…….)တို႔ကဲ့သို႔ ကြာရွင္းရန္ လိုအပ္ ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦး ကြာရွင္းေသာ စာခ်ဳပ္ကို ေရးရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့အား ေဒၚခင္ခင္ေလးက ေငြတသိန္း ေပးရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္က က်န္ႏွစ္ဦးပိုင္ ပစၥည္း ဥစၥာမွန္သမွ်ကို ေဒၚခင္ခင္ေလး တစ္ဦးတည္းေသာ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း သေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုး ေပးပါမည္။ ဤအတိုင္း စာခ်ဳပ္ ပါက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ဦးပိုင္ ပစၥည္းမ်ားအားလံုးသည္ တရားဥပေဒအရ ေဒၚခင္ခင္ေလး တစ္ဦး တည္းပိုင္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။

သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေဒၚခင္ခင္ေလးကိစၥမွာ အျပစ္ရွိခဲ့လွ်င္ အျပစ္ရွိခဲ့သူမွာ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္ရွိသူမွာ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုႏွင့္ အိမ္ေပၚကဆင္းထိုက္သူ ျဖစ္၍ ဆင္းပါမည္။

ဤနည္းထက္ ေကာင္းေသာနည္း မရွိပါ။ ဤနည္းကို သေဘာက်ပါက ယခု တရက္ႏွစ္ရက္ အတြင္း မွာပင္ ထုိကိစၥ ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္။ သို႔မဟုတ္ အခ်ိန္ယူ၍ စဥ္းစားလိုပါေသးက လည္း စဥ္းစား ႏိုင္ပါသည္။ အမွန္မွာ ေဒၚခင္ခင္ေလး စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္သျဖင့္ စဥ္းစားရန္ပင္ လိုမည္ မထင္ပါ။

ဤကိစၥ ၿပီးခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ တြင္ ပုထုဇဥ္သဘာ၀ ရွိေနေသာ စိတ္ရုိင္း စိတ္ယုတ္မာ မ်ားကို အၾကြင္းမဲ့ သုတ္သင္ ရွင္းလင္းရန္ အကယ္၍ အၾကြင္းမဲ့ သုတ္သင္ ရွင္းလင္း၍ မရခဲ့လွ်င္လည္း တတ္ႏိုင္ သမွ် ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရန္ သကၤန္း၀တ္ ႏွင့္ပင္ ၀ိပႆနာ တရားမ်ားကို မင္းကြန္း႒ာန တခုခုသို႔ သြားေရာက္ ၍ အားထုတ္မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လာမည့္ တနင္းလာ ေန႔ ေလာက္ တြင္ ဗမာ့ေခတ္ တုိက္၀င္း အတြင္းမွ ထြက္သြားပါမည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤကဲ့သို႔ တရားအားထုတ္သျဖင့္ မိမိရရွိေသာ တရားေပၚတြင္ အေျခတည္၍ ရဟန္း ဘ၀ႏွင့္ ဆက္လက္ေနရန္ သို႔တည္း မဟုတ္ လူ၀တ္လဲ၍ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တခုခုကို လုပ္ကိုင္ရန္ကို ထုိအခ်ိန္ က်မွာပင္ ဆံုးျဖတ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ လင္မယားအျဖစ္မွ ကြာရွင္းၿပီးေသာ္လည္း တတ္ႏိုင္ပါက မိတ္ေဆြ ေကာင္းကဲ့သို႔ ကူညီ ရန္ရွိက ကူညီမည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ကတိျပဳပါသည္။
ေဒၚခင္ခင္ေလး သေဘာ ဘယ္လုိဆိုတာ သိပါရေစခင္ဗ်ား။
                                           အံုးခင္
                                        ၁၂-၈- ၆၀

အထက္ပါ စာကို ရရွိပါသည္။ ဤစာသည္ တကယ္ဘဲ သူ႔အမွားအယြင္းမ်ားကို ရွက္ေၾကာက္ ထိတ္လန္႔၍ ေနာင္တ ရၿပီး ေစတနာ သန္႔သန္႔ႏွင့္ ေရးေသာ စာဟူ၍ ထုိအခ်ိန္က က်မ ပစ္ခတ္ၿပီး ယံုၾကည္လိုက္သည္။ လီမိတက္ တခုဖြင့္ရန္ ေငြ၂-သိန္းေက်ာ္ ၃-သိန္းနီးပါး ကဲ့ ထုတ္ထားၿပီး ရွိသည္ကို လံုး၀ မသိရေသးေပ။ သို႔ရာတြင္ မလႊဲမေျပာင္းႏိုင္ေသာ အထင္ကရ ပစၥည္းမ်ားက ကြာရွင္း၍ အလွဴပစၥည္းမ်ား အျဖစ္ သတ္မွတ္ ဘို႔က မလုပ္မျဖစ္ေသာကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ ၎ ခင္းျပေသာ နည္းအတိုင္း ျပန္လိုက္ပါသည္။ က်မစိတ္ မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းလဲ မဆိုင္လို၊ စာႏွင့္လဲ မေရးလုိ၍ မန္ေနဂ်ာအားသာ စကားျပန္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ပစၥည္းေရးႏွင့္ ကြာရွင္းေရးကိစၥ

မန္ေနဂ်ာ ျပန္ဆင္းသြားသည္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ပါတနာ ဖ်က္သိမ္းစာခ်ဳပ္ႀကီး တခုကို လာေပး သည္။ လာေပးသူ ထဲမွာ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ စာခ်ဳပ္ျပဳလုပ္ ေရးသားစီစဥ္ေပးသူ ေရွ႕ေနႀကီး မြႏ္စံလိႈင္ပါ ပါလာသည္။ အသိသက္ေသ စုံညီစြာႏွင့္ တရား၀င္လက္မွတ္ ထိုးထုိက္သူ ဆိုင္ရာ ၄-ဦးစလံုး၏ ခြဲေ၀ၿပီးျပတ္ ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံလက္မွတ္ မ်ား အသီးသီးထုိ းထားၾကသည္။ ဤကိစၥၿပီးစီး သည္ အထိ ရြက္ေဆာင္သူမွာ အဆိုပါ ေရွ႕ေနႀကီး မြန္စံလိႈင္ပင္ျဖစ္၍ က်မကိုလည္း စာခ်ဳပ္တေနရာ၌ သက္ေသပါ လက္မွတ္ ထုိးေစသည္။

ကၽြန္ေတာ္ဒီကိစၥကို အျမန္ဆံုး ၿပီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။ ေရွ႕ကိုလဲ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္စရာ ကိစၥ မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဘဲ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္ဟု ဆုိပါေသးသည္။ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတိုက္မွ ရရွိမည့္ အျမတ္ေငြမ်ားႏွင့္ ေငြပင္ေငြရင္းမ်ားကိုပါ၊ ထာ၀ရဒါနအျဖစ္ ႏွင့္ အလွဴေငြမ်ား ႏွစ္စဥ္ ထုတ္ႏႈတ္လွဴဒါန္းရန္ တာ၀န္ခံလူႀကီးမ်ား (ထရပ္စတီး) ဖြဲ႕ထားရန္ ကိစၥ မ်ားကို အျမန္ဆံုးနည္းႏွင့္ ျပဳလုပ္ေပးပါဟူ၍ ယံုၾကည္စြာႏွင့္ ေျပာလိုက္မိပါေသးသည္။

ေရွ႕ေနႀကီးကလဲ ေဆာင္ရြက္ ေပးပါမည္ဟု ၀န္ခံသည္။ ၁၉၆၀-ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၂-ရက္ေန႔မွာ ၎ပါတနာစာခ်ဳပ္ ဖ်က္သိမ္းရန္ကိစၥလက္မွတ္ထုိး၍ အဆံုးသပ္လိုက္ၾကသည္။ ထုိမွတခါ ကြာရွင္း စာခ်ဳပ္ အတြက္ က်န္ေနေသး၍ အၿပီးသတ္ေအာင္ ျပဳရပါဦးမည္၊ ဒါကိုလဲသည္ေရွ႕ေနႀကီး မြန္စံလိႈင္ပင္ ကိုင္ရပါမည္။

ေနာက္တေန႔၌ ေရွ႕ေနသည္ က်မအား ကြာရွင္းျခင္းကိစၥ၌ ေရႊျပည္ေအး တရားေဟာ၍ နားခ် ေနျပန္ပါသည္။ အသက္အရြယ္ႀကီးၾကမွ ဒီလို ျဖစ္ရတာ လူၾကားလို႔ မေကာင္းပါဘူး၊ ေတာ္ယံု တန္ယံု ကိစၥ ကို သီးခံ၍ ေနၾကဘို႔ အေၾကာင္းျပပါသည္။ က်မက ယခုကိစၥမွာ ဂုဏ္သိကၡာကို မေစာင့္ထိန္းဘဲ ေကာင္း ဆိုး မေရြး ေတြ႕မေရွာင္ မိန္းမမ်ိဳးစုံေတြအား တိတ္တဆိတ္ အေမွ်ာင္ထားမႈ တခုကို မူတည္၍ ျဖစ္ရ သည္မဟုတ္ လွဴဒါန္းေရအတြက္ ခြဲေ၀ဘို႔ ရည္မွန္းခဲ့သည္မွာ ၃-၄ႏွစ္ၾကာ ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ျပတ္ျပတ္ သားသား လုပ္ရန္ အခ်ိန္တန္သျဖင့္ ျပဳလုပ္ရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဗီဇ ၀ါသနာ အထံုပါရာကို လြတ္လပ္ စြာ မ်က္ႏွာမူ ေနပါေစေတာ့။

ပစၥည္းခြဲၾကရာ၌ ကြာရွင္းျခင္း မျပဳဘဲ ကိစၥမၿပီးေသာေၾကာင့္ ကြာရွင္းရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ က်မအဘို႔ အသက္ အရြယ္ကို ေထာက္ပါ လွ်င္၊ ကြာရွင္းျခင္း၊ မကြာရွင္းျခင္း ကိစၥေပၚမွာ ဘာမွစိတ္၀င္စားဘြယ္ရာ ၀မ္းနည္း ဘြယ္ရာ မရွိ ေတာ့ေၾကာင္း၊ ယခုတရား၀င္ ကြာရွင္းၿပီးမွသာ  အလွဴအတြက္ ပစၥည္းခြဲေ၀ေရး၌ ျပတ္သား ႏိုင္ပါ မည္။ သူ႔အႀကံေပးခ်က္အတိုင္း က်မက လက္ခံျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဖၚျပပါ စာမ်က္ႏွာ ၆- မ်က္ႏွာ ရွိ ရွည္လ်ားစြာ ေရးထားေသာ စာကို ျပလိုက္ပါသည္။

သည္ေတာ့မွ ေကာင္းပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္။ တျခားေရွ႕ေနေတြ ခုိင္းေနလွ်င္ တေယာက္စကား တစ္ေယာက္နားႏွင့္ လူေတြ သိသြားမည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘဲ သိလက္စႏွင့္ တိတ္တဆိတ္ ကိစၥၿပီးေအာင္ အစအဆံုး ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္ဟု ဆိုကာ ျပန္ဆင္း သြားပါသည္။ ထုိေန႔ တေန႔လံုးလည္း ေရွ႕ေနႏွင့္ သူတို႔တေတြစုရုံး၊ စုရံုးလုပ္ခါ အိမ္သစ္ကေလးေပၚမွာ အေတာ္ ဗ်ာပါဒ မ်ားေနၾကပါသည္။

ဦးပဥၥင္းႀကီးကို လာလာဖူးၾကသူေတြ စားစရာေသာက္စရာ လွဴၾကသူေတြ ဆြမ္းကပ္ၾကသူေတြ ေအာက္ထပ္ မွာ တရုံးရုံးဘဲ ျဖစ္ေနသည္၊ လာေနၾက မိတ္ေဆြမိန္းမ "ကလစ္" အသီးသီးတို႔ ကလည္း စားေသာက္ၿပီး ပိုကာ ၀ိုင္းႀကီး ဖြဲ႕လ်က္ ရွိသည္။ ဘိလိယ္ခံုက ေယာက်္ားမိတ္ကလ်ာဏ မ်ားကလည္း၊ ထံုးစံအတိုင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ဘိလိယက္ ကစားရင္း ေသာက္ၾက၊ စားၾကလ်က္ ရွိ သည္။ က်မ ေအာက္ဆင္း မလာ သည္ကိုေတာ့၊ ခါတိုင္းလိုေနထုိင္မေကာင္းျပန္၍ ဆင္းမလာသည္ ဟု အေရးႀကီးေသာ "ကလစ္၀င္ တစ္ခု ကေတာ့ သိေနၾကၿပီ (ေငါင္းဆူလူမသိ) ျဖစ္ေနသလို အျပင္ဘန္းကမ်က္ႏွာမပ်က္ ဟန္ေဆာင္ ႏိုင္ၾကေသးေသာ္လည္း သူတို႔ရင္ထည္းမွာေတာ့ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနၾကပံုရပါသည္။

ဒီအေရးထဲမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက သူ႔ေနအိမ္သို႔ ဦးပဥၥင္းႀကီး ကို ေနာက္တေန႔မနက္ ဆြမ္းစားပင့္ ထားေၾကာင္း။ က်မအတြက္လည္း သီးသန္႔ဘိတ္စာတေစာင္ႏွင့္ ဆြမ္းေကၽြးသို႔ လာဘို႔ ဘိတ္လာ ျပန္ပါသည္။ ပုပ္ပြ ေလာက္တက္ ေနေသာ အတြင္းေရး ဇာတ္ရႈပ္မ်ားကို ေခတၱျပည္ဖံုးကားခ်လ်က္ ဘယ္လို မ်က္ႏွာထားႏွင့္ သြားရမည္ကို မဆံုးျဖတ္ ရဲေအာင္ ရွိေနျပန္ပါသည္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုဘိတ္ၾကားစဥ္က ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Tuesday, March 30, 2010

က်ေနာ္သိေသာ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး အပိုင္း (၄)

ဒီေန႕ ဘာေရးရမလည္း စဥ္းစားေနတာ.. ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဆိုင္က သားသမီး ေတြအေၾကာင္း အလွည္႔ ၾကေတာ႔ တာဘဲ...၊ က်ေနာ္ တုိ႕ ဆိုင္ မွာ ခ်က္စားေတာ႔ .. ထမင္းေကၽြးရတာ ၉ ေယာက္ ေလာက္ ရွိတယ္.. နယ္က ကေလးေတြေပါ႔...၊ မိန္းခေလး ေတြက ဆိုင္မွာ မအိပ္ဘူး အေဆာင္မွာေနၾကတယ္..၊ အလုပ္ မ်ားရင္ေတာ႔ ဆိုင္မွာ အိပ္ေပါ႔ဗ်ာ...၊ ေယာက္က်ား ေလးေတြကေတာ႔ ဆိုင္မွာ အိပ္၊ စား ၊ အစားလည္း မေရြး ပါဘူး..။

အဲဒီလို ထမင္းေကၽြး ေတာ႔ သူတို႕ မိန္းခေလး မ်ားဟာ ဟိုဟင္းမစား.. ဒီဟင္း မစား သိပ္လုပ္တယ္..၊ ၃ေယာက္ ေလာက္ေပါ႔..၊ အမ်ားစု ကေတာ႔ စားပါတယ္..၊ အဲဒီ မစားတဲ႔ ၃ေယာက္ ကို ၾကည္႔လိုက္ ေတာ႔ ေရာဂါထူတယ္..၊ ခဏေန ရင္တံု ခဏေန မူး.. အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ လည္း ေျပာလိုက္တယ္..၊ အဲဒါ သမီးတို႕ အဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ႔ လို႕ေနမွာလို႕.. လူေတြဟာ.. က်န္းမာေအာင္ ေနထိုင္ စားေသာက္တတ္ရမယ္..၊ က်န္းမာ မွ လူမႈ႕ေရး စီးပြားေရး အိမ္ေထာင္ေရး အားလံုးအဆင္ေျပမယ္..၊ အဟာရ ျပည္႕ေအာင္စားလို႕ အၿမဲတန္း ေျပာေနရတယ္...။

ဒါေပမဲ႔ မရပါဘူးဗ်ာ.. အဲဒါနဲ႔ အားေဆးေသာက္လို႕ ေျပာေတာ႔လည္း ေျပာ.. ေျပာ ပါဘဲ.၊ သူတို႕ ကေတာ႔ နံလို႕ .. ေဆး ႀကီး မေသာက္ခ်င္ပါဘူးနဲ႔ ဂ်ီးမ်ားေနတာ..၊ က်ေနာ္ လည္း စိတ္မရွည္ဘူး.. ဒါနဲ႕ ဒီပိုစ္႕ေလး ေရးလိုက္တာ...။

ခုနက က်ေနာ္ ေျပာတဲ႔ မိန္းခေလး ၃ ေယာက္ ရယ္ ထမင္းထုပ္ လာတဲ႔ ၃ေယာက္ ေလာက္ရယ္ ဟာ.. ေတာ္ေတာ္ က်န္းမာေရး မေကာင္းၾကဘူး.. အစားအေသာက္ လည္း သူတို႕ စားတာေတြ ဟာ အဟာရ မျပည္႔ ဘူး...၊ ေတာ္ေတာ္ ခက္တယ္ဗ်ာ.. အားလံုးဟာ ၁၀တန္းေအာင္ ဘြဲ႕ရ ျမန္မာစာ လည္း ဖတ္တတ္ တယ္.. ဒါေပမဲ႔ စာလည္း မဖတ္ၾကဘူး..။

အိမ္က ထမင္းထုပ္ လာတဲ႔ ကေလး ၁ေယာက္က ေနသိပ္မေကာင္းလို႕ နားေနတာ ၃လ ေလာက္ရွိၿပီ က်ေနာ္ လည္း အလုပ္ မအားတာ နဲ႔ သြားမေမးရဘူး ဟိုေန႕ကေတာ႔ အလုပ္လည္း ပါးတာနဲ႔ သြားေမး လိုက္တယ္...၊ ေမၿမိဳ႕ မႏၱေလး အထြက္နားက ဗိုလ္တပ္ကုန္း ဆိုတဲ႔ ရြာေလးမွာ.. ၊ ကေလးက တျခားရြာ ေရာက္ေနတာနဲ႔ မေတြ႕ ခဲ႔ပါဘူး..၊ သူ႕မိဘ ေတြကဘဲ ဧည္႔ခံလိုက္တယ္.. ေနာက္ေန႕က် ႏြားႏို႕ ၂ပုလင္း နဲ႔ ေရာက္လာတယ္..။

က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းေသးဘူးတဲ႔..၊ မ်က္ရုိးကိုက္တာ နဲ႔ ဇက္ေၾကာထိုးတာနဲ႔ မ်က္လံုးျပာတာနဲ႔ ေမာတာနဲ႔...စံုေနတာဘဲ.. ၊ မ်က္လံုး မေကာင္းရင္ မ်က္မွန္တပ္ မ်က္လံုးအားေကာင္းမဲ႔ ေဆးေတြစားမယ္ .. အခု ဆရာဝန္ နဲ႔ သြားစမ္းသပ္မယ္ လုပ္ေတာ႔ ငိုမဲ႔ငိုမဲ႔ နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေပးတဲ႔ ေဆးေတြစားပါတယ္တဲ႔ဗ်ာ...၊ အဲဒီ႔ ကေလးက အစားအလြန္ဂ်ီးမ်ားတဲ႔ ကေလး အသားမစားဘူး.. ငါးဆိုရင္လည္း အက်ည္းခြံပါတဲ႔ ငါးဘဲ နဲနဲ စားတယ္...၊ အသား၊ ငါး မစားေတာ႔ ပဲ စားလားဆိုေတာ႔ ပဲလည္း မစားဘူး..။

မိန္းခေလး ဆိုေတာ႔ ေသြးအားနည္း ေတာ႔မွာေပါ႔ဗ်ာ...၊ အားေဆးတိုက္ေတာ႔ လည္း အားေဆးက နံလို႕တဲ႔..၊ က်ေနာ္ ေျပာလည္း ငေျပာဘဲ ျဖစ္ေနတယ္..၊ သူတို႕ အသိဥာဏ္ေတြက ျမင္႔မလာဘူး..၊ အဲဒါ ဘြဲ႕ရၿပီး စာမဖတ္ ေပမဖတ္ ေလးဗ်...၊ တျခား.. ရြာက မိန္းခေလး ေတြဆို ေျပာမေနနဲ႔....။

ေနာက္တခါ အထက္ဘက္ (အင္းေတာ္ ဘက္က) အဲဒီ ကေလးကလည္း..... ဒီလိုဘဲ.. တညမွာ သူတို႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြ နဲ႔ ဆိုင္မွာ စကားေျပာေနရင္း နဲ႔ တေယာက္က ေျခာက္လိုက္ေတာ႔ လန္႔ၿပီး ငိုလိုက္တာ တအား ရႈိက္ လိုက္ေတာ႔ ...လက္ေတြ.. ေျခေတြ ေကြးေကာက္ သြားပါေရာလား.. အဲဒီမွာ လာၾကပါ အုန္းေပါ႔ လက္ေတြ၊ ေျခေတြ က ဆန္႔ မရ ေတာ႔ဘူး ဆိုၿပီး ဝိုင္းေအာ္ၾကမွ.. က်ေနာ္ လည္း သိတယ္..။

က်ေနာ္ တို႔ ေရာက္သြားေတာ႔ ေဆးခန္းသြားမယ္ ဆိုေတာ႔ အဲဒီ ကေလးက မသြားနဲ႔ တဲ႔ ဆရာမ သမီး ေခါင္းေပၚက ေက်ာ္လိုက္ပါတဲ႔ ေအာ္ေနတယ္ ၊ က်ေနာ္ ကလည္း ဘာဆုိင္လည္းေပါ႔.. ၊ က်ေနာ္ လည္း သူမ်ား ေခါင္းေပၚက မေက်ာ္ရဲပါဘူးဗ်ာ.. (ေဘာင္းဘီ ကလည္း ပါတာမဟုတ္)... ။

ဘာလို႔ ေက်ာ္ခိုင္းတာလည္း ဆိုမွ  ရြာသူ ေႏွာက္ယွက္ တယ္ထင္လို႔ ထမိန္ နဲ႔ ေက်ာ္ခိုင္း တာတဲ႔ဗ်ာ.. အဓိပၸါယ္မရွိ.. ဒါနဲ႔.. က်ေနာ္ လည္း ေဆးခန္း ေခၚသြားတယ္... ဆရာဝန္မက စကၠဴ ကေတာ႔ ေလး လုပ္ၿပီး ႏွာေခါင္းတပ္ ေလမႈတ္ေပးလုိက္တာ ေကာင္းသြားေရာ... ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ဆိုလား မ်ားသြားလို႔ လို႕ ေျပာတာဘဲ.. က်ေနာ္႔ တို႕ ရြာသူ ဆရာမ ကုလိုက္ မွ မ်က္လွဲ႕ ျပသလား ထင္ရတယ္ ခ်က္ျခင္း ေကာင္း သြားေရာ..။

အဲဒါလည္း အေဝးသင္ တက္ေနၿပီး စာဖတ္ေပဖတ္.....သူ႕ရြာမွာေတာ႔ လူေဇာ္ ေလးပါဗ်ာ... ၊ ကဲ... ျမန္မာ မိန္းခေလး မ်ား နဲ႔ ဗဟုသုတ နည္းပါးမႈ႕ေတြ ... ရုိးရာ အစဥ္အလာေတြ.. ဘာလုပ္ရမွန္း ေတာင္မသိ ပါဘူးဗ်ာ... စိတ္ညစ္မိပါရဲ႕...။

ေလးစားစြာျဖင္႔
စာေရးသူ-ေရႊစင္ဦး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၆၁)

ေသမည္ဟု တြက္ကိန္းခ်ထားၾကျခင္း

သည္ေတာ့မွ နဲနဲျငိမ္က်သြားသည္။ ဒီစာအရ အစေပၚလာမႈကေနျပီး လက္လွမ္းမီွသမွ် တသီၾကီး သိရျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္လွမ္း မမွီမည့္ အပိုေနရာေတြကိုလည္း ထပ္လိုက္စရာမလို ေတာ့ဘဲ ဤမွ်ေလာက္ ႏွင့္ လုံေလာက္ေနျပီ။ ေဖါက္မႈေတြ၊ ျဖဳန္းတီးမႈေတြ၊ ဂုဏ္ကၡာ အသက္အရြယ္ ႏွင့္ မမွ်ေသာ မသန္႔ရွင္းမႈ ကိစၥ ေတြကို သာယာ ျပြမ္းတီးေနသူႏွင့္ ေရွ႕ဆက္၍ အတူေနၾကရန္ မျဖစ္ႏုိင္၊ ပိုင္ဆိုင္ ထိုက္သမွ် ပစၥည္း အဝဝ ကို ခြဲေဝ သတ္မွတ္ ေျပာင္းလဲၾကမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ အလႉဒါန အတြက္ ရည္မွန္းထားေသာ ပစၥည္း မ်ားကိုလဲ ျပတ္ျပတ္ သားသား ယခု မလုပ္ဘဲ ထား၍ မျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း။ ဂုဏ္္သိကၡာ ကို ငဲ့ညွာ၍ တိုးတိုး တိတ္တိတ္ ၾကိတ္ျပီး ကိစၥျပီးေအာင္ ၄-၅ ရက္အတြင္း ေဆာင္ရြက္ဘို႕ ျပတ္ျပတ္, သားသား သြားေျပာေခ် ဟု ေျပာလႊတ္ လိုက္ရပါေတာ့သည္။

မန္ေနဂ်ာ သည္ တုန္တုန္, ရီရီ မ်က္စိ, မ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္ ႏွင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြား ပါသည္။ အတန္ၾကာ သည္႕ တိုင္ေအာင္ ျပန္မေပၚ လာေတာ့ပါ။ အိမ္အသစ္ ကေလး ေပၚမွာေတာ့ အေရးပါ အရာေရာက္သူ `ကလစ္`တစု တို႔သည္ ေခါင္းေဆာင္ ဥကၠ႒ၾကီး ဦးစီးျပဳလ်က္ အခက္အခဲကို ဘယ္လုိရင္ဆိုင္ရန္ အၾကံထုတ္ ေနၾက ပံုရသည္။ ၾကာျခည္ ေနာက္ကြယ္ မွ အရႈပ္ေတာ္ပံုမ်ား ထင္ထင္ ရွားရွား အေကာင္ အထည္ ႏွင့္ ေပၚသြားျပီ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ျငင္းကြယ္ ၍လည္း မျဖစ္၊ ျဖီးျဖန္း ညာဝါးမႈႏွင့္ ကာကြယ္၍ လည္း မရ ေတာ့ေသာအေျခအေနမ်ဳိး ဆိုက္ေရာက္ လာသျဖင့္ ျပာျပာ သလဲ ျဖစ္ကုန္သည္။

က်မ၏ စိတ္ကိုလည္း သိၾကသည္၊ ယခင္က ဆိုလွ်င္ အေသးအဖြဲ ကိစၥကေလးမ်ား၌   ပင္ စိတ္ႏွင့္ မတိုက္ဆိုင္ ပါက ရွဴးကနဲ ထေတာက္ တတ္ေသးသည္။ ယခုလုိ ယုတ္မာေကာက္က်စ္မႈ၊ သိကၡာမဲ့မႈ၊ လူ႕စည္းဝုိင္း အျပင္ထြက္၍ က်က္စားမႈမ်ား ထင္ထင္, ရွားရွား မကြယ္သာေအာင္ ေပၚလာေသာ အခါ မိုးမီး ေလာင္ ေတာ့မွဘဲ ဟု တြက္ဆထားျပီး စိုးရိမ္ ပူပင္မႈၾကီး ေတြႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾက ျပီဟု ေတြးမိပါသည္။

သူတို႔၏ အစီအစဥ္မွာ က်မသည္ မၾကာမီ ေသမည့္သူ-ေသရမည္။  တနည္းနည္းႏွင့္ ေသရမည္ဟု ပံုေသ တြက္ထားၾကျပီ ျဖစ္သည္။ ယခု လက္ရွိ ကလိမ္ျခံဳ သပြတ္အူကိစၥ ေတြကုိ ေသသည္အထိ သိျမင္မသြားရန္ ေငြကို ေရလိုသြန္၍ ဖံုးဖိ ထားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ တြက္သားမကိုက္ ေတာ့ပါ။  က်မ,  မေသခင္ဘဲ ဖုံးသမွ် ေပၚလာရေတာ့သည္။  က်မအဘုိ႔ မွာလည္း မေသခင္ ဒီအနိ႒ာရုံၾကီး ေတြႏွင့္ လာျပီး ရင္ဆိုင္ လိုက္ရ သည္ထက္ ဘာမွ မသိရေသးမီ စိတ္ၾကည္,  လက္ၾကည္ ႏွင့္ ေသခဲ့ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ ဟု ထင္ျမင္ မိပါသည္။  တဘက္ မွ လွည့္၍ ေတြးရျပန္လွ်င္ က်မ လွဴခ်င္ေသးသည့္ ကိစၥေတြ မျပီးျပတ္ေသး၊ ေရစက္ မခ်ရ ေသးေသာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ေတြကလည္း တိုးလို တန္းလန္းၾကီး ရွိေနေသးဟု ကုသိုလ္ဒါန ပါရမီ အဆက္ က တားျမစ္ထား ေလေရာ့သလား- ဟု စဥ္းစားဘြယ္ရာ ျဖစ္ ျပန္ပါသည္။

ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ေပၚမလာေသာ မန္ေနဂ်ာသည္ မ်က္ႏွာညိဳမဲ မရဲေသာ ဟန္ႏွင့္ ျပန္လာရေခ်ျပီ။  သူ႔ လက္ထဲက စာရြက္ငယ္ အေခါက္တခုကို က်မ အား ကမ္းေပးရင္း အကိုၾကီး က ဒီစာကို အရင္ သြားေပးခ်ည္ပါ ဆို၍ လာေပးရေၾကာင္း ေျပာပါသည္။  ထုိစာသည္ ရုတ္တရက္ဆူပူေပါက္ကြဲမႈကို အေရးေပၚ တားဆီးရန္ ေရးလိုက္ေသာ စာသာ ျဖစ္ပါသည္။  စာပါ အေၾကာင္း အရာမွ .... က်မ သေဘာ က် သလို အားလုံးစီစဥ္ ေပးပါမည္ျဖစ္ေၾကာင္း က်မ၏ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ ယခုလဲ မလုပ္၊ ေနာက္ကို လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါ၊ သကၤန္းလဲ မခၽြတ္ပါ၊ ယခု အခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္ေတြ ကလဲ အလြန္ လာ၍ အေနရအထိုင္ရ အလြန္ခက္သျဖင့္ နိဗၺိႏၵေခ်ာင္ သို႔ ျပန္သြားပရေစ၊  စီစဥ္ရန္ ကိစၥ အလုိရွိ၍ ေခၚေသာ အခါ လာပါမည္ စ သျဖင့္ ေရး ထားပါသည္။

မန္ေနဂ်ာသည္ စာဖတ္ျပီးေသာ က်မ ထံမွစကားျပန္ရန္ ေစာင့္ေနသည္။  အေထြ အထူးေျပာရန္ မလိုပါ။  ရွင္းလင္းစရာ ကိစၥ ေတြကို ၃-၄ ရက္အတြင္း ျပီးစီးေအာင္ ျပဳလုပ္ျပီးမွသြား လုိရာသြားရန္၊ ယခုကဲ့သို႔ မျပတ္သားဘဲ ေရွာင္တိမ္းေနသလို ျပဳလွ်င္ အင္မတန္ အရုပ္္ဆုိးေသာကိစၥမ်ား လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္ကုန္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာလိုက္ျပီး လႉဘို႔ရည္မွန္းျပီး ပစၥည္းမ်ားအတြက္ က်မ သေဘာ အတိုင္းျဖစ္လာရန္ ဤရက္ အတြင္းမွာ ျပတ္ျပတ္, သားသား ခဲြျခားစီမံဘုိ႔ ေနာက္တခါ ထပ္ေျပာ လိုက္ပါသည္။

 ပစၥည္းမ်ားခြဲေဝေရးအတြက္အစီစဥ္


က်မေဝစုကိုလႉပစ္ဘုိ႔ခြဲျခမ္းသည့္ စာခ်ဳပ္ စာတမ္းမ်ားျပဳလုပ္ရန္မွာ မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္ပါ။ ယခင္ ရည္းစူးျပီသား ျဖစ္ေသာ အိမ္ၾကီးႏွင့္သတင္းစာ ပံုႏွိပ္တိုက္တုိ႔မွ ေငြပင္, ေငြရင္း တန္ဘိုး ခြဲျခားရန္ ျဖစ္ပါသည္။ လယ္လ္ိုနည္းနာ ႏွင့္ လႊဲေျပာင္းရန္ တာဝန္မၾကီးလွေစကာမူ သတင္းစာႏွင့္ပံုႏွိပ္တို္က္က ဟန္ေဆာင္ ပါတနာ လုပ္ထားေသာေၾကာင့္ အစုခြဲေဝ ဖ်က္သိမ္းပစ္ရပါဦး မည္။  ၎ပါတနာ ကိစၥမွာ ေကာင္ကေလး သုံးေယာက္ နာမည္ ထည့္ထားသည္ဟု ေျပာထား၍ သာမည ေလာက္ဘဲ က်မ နားလည္ ခဲ့ပါသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္မွ် တန္ဘိုးျပထားသည္ ဟု အတိအက် မသိခဲ့ရပါ။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ပိုင္ထဲ မွာ ဒီေကာင္ကေလး သုံးေယာက္ အတြက္ အသင့္အတင့္ မွ်ဘဲ ရွိလိမ့္ဟူ၍ သုံးေယာက္အတြက္ အသင့္ အတင့္မွ်ဘဲ ရွိလိမ့္မည္ဟူ၍ လြန္ခဲ့ေသာ ၇ႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္ကပင္ ယုံၾကည္ လာခဲ့ပါသည္။

ပါတနာ ဖ်က္သိမ္း စာခ်ဳပ္မ်ား ေရးဆြဲရန္ ဗမာ့ေခတ္၏ အသုံးေတာ္ခံ အတိုင္ပင္ခံအျဖစ္ သူတို႕ႏွင့္ ႏွစ္ အတန္ၾကာ က ႁပြမ္းတီးဆက္သြယ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ ေရွ႕ေနႀကီး မြန္စံလိႈင္ႏွင့္တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္ဟု သိရ ပါသည္။ က်မသည္ သူတို႕လႈပ္ရွားသမွ်ကို အိမ္အေပၚထပ္ အခန္းထဲမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါသည္။ အလုပ္တိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႒ာနမွ မန္ေနဂ်ာ၊ စာရင္းႏွင့္ အေထြေထြဆိုင္ရာ သခင္ဗေအးတို႕သည္ မြန္စံလိႈင္ ၏ ေရွ႕ေနရုံးခန္းသို႕ ျပာေလာင္ခတ္မွ် ၀င္ထြက္သြားလာေနၾကဆဲျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္တႀကိမ္ စာေခါက္ႀကီး တခုကို မန္ေနဂ်ာ လာေပးျပန္ပါသည္။ စာရြက္ရွည္ ႏွင့္   ၆-မ်က္ႏွာ အျပည့္ ေရးထားေသာ စာမ်ားကို အေတာ္ၾကာဘတ္ယူရပါသည္။ ထိုစာ၏ မူရင္းမွာ ေအာက္တြင္ ေဖၚျပပါ အတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရွည္လ်ားေသာ အခ်က္အလက္ အပိုအမို ေတြႏွင့္ တန္ဆာဆင္ ေရးထားသည္။ ဥပမာျပေသာ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ မွ လူအမည္ တို႕ကို ခ်န္လွပ္ၿပီး လိုရင္း အခ်ဳပ္ကိုသာ ထုတ္ႏႈတ္ ေဖၚျပပါသည္။ ၄င္းစာ မူရင္း အတိုင္းမွာ-

ေဒၚခင္ခင္ေလး။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦးသည္ ၁၉၄၀-ခုႏွစ္ကစ၍ ယေန႕ ၁၉၆၀-ခုႏွစ္အထိ အႏွစ္ ၂၀-ၾကာျမင့္စြာ ဒိုးတူ ေဘာင္ဘက္ စီးပြားရွာခဲ့ၾကသျဖင့္
၁။    စီးပြားေရးတြင္ (ေဒၚခင္ခင္ေလး၏ ခန္႕မွန္းခ်က္အရ) ၁၅-သိန္းဘိုးတန္သည့္ ပစၥည္းဥစၥာ မ်ားကို စုေဆာင္း ရရွိခဲ့ၾကပါသည္။
၂။    ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ဦး မွာ ေက်ာ္ေဇာ ထင္ရွားျခင္းကို ရခဲ့ၾက ပါသည္။
၃။    ယခုလက္ရွိဦးႏုအစိုးရအာဏာရသည္မွာလည္း ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာ၏ လုံ႕လပေယာဂ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူ၍ ဗမာတျပည္လုံးက ယုံၾကည္ေနၾကပါ သည္။
၄။    အလွဴအတန္းႀကီးမ်ားကိုလည္း ထင္ရွားစြာ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
၅။    မိမိတို႕ စရိတ္ျဖင့္လည္း ကမၻာကို ႏွစ္ပတ္ လွည့္လည္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ဤသည္တို႕ ကား ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ဦးစြမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႕ အဆင္ေျပေျပ တင့္တင့္တယ္တယ္ေနခဲ့ၾကရာမွ ယေန႕ႀကဳံႀကိဳက္လာခဲ့ရေသာ အဆင္မေျပမႈ ျပႆနာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၏ တာ၀န္ လုံး၀ျဖစ္သည္ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္၀န္ခံပါသည္။

ထိုကဲ့သို႕ (ယေန႕) ႀကဳံႀကိဳက္ေနေသာ ျပႆနာေၾကာင့္ ေဒၚခင္ခင္ေလးမွာ ေရာဂါရွိသူ- ထိုေရာဂါေၾကာင့္ မေတာ္တဆ ဆုံးပါးသြားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္ ကင္းမည္မဟုတ္ ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ (ယေန႕) ႀကဳံေတြ႕ေနေသာ ျပႆနာကို ေဒၚခင္ခင္ေလး သေဘာက်၊ ေဒၚခင္ခင္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာ မႈကို ေရွ႕ရႈလ်က္ ေျဖရွင္းလိုပါသည္။

ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ တရားဥပေဒကို လက္ကိုင္ျပဳ၍ ေျပာရလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ လူမ်ိဳးတို႕ ထုံးတမ္း အစဥ္အလာ အရ မွာ လင္ႏွင့္မယား သေဘာခ်င္း မတိုက္ဆိုင္ ၍ ကြာရွင္းလိုလွ်င္ ႏွစ္ဦးပိုင္ သရက္ေစ့ ထက္ျခမ္း ကြဲညီ တူညီ မွ် ခြဲေစယူရစၿမဲျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူပါက အျခားေသာ နည္းမ်ား လည္း ရွိပါေသးသည္။

ျပဳမွားမိသမွ် ပုထုဇဥ္ သဘာဝမို႔ပါ ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၁၄)

ကိုး

အိမ္ေပါက္၀တြင္ ထိုင္ရင္း ၀မ္လန္းမွာ အင္းတခုခုေတာ့ လုပ္မွဘဲ'' ဟုတကိုယ္တည္း ေျပာဆို္ေလ၏၊ ဘာမ်ွ မရွိေတာ့ေသာ အိမ္တြင္ဆက္လက္ ေနထို္င္၍မျဖစ္ ေနလ်ွင္ ေသၾကဘို႔သာရွိေတာ့၏၊ မေသဘဲ ေနႏို္င္ ေအာင္ အၾကံတခုကို ဆံုးျဖတ္ျပီးျဖစ္ရာ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ တေန႔တျခား ပိန္လွီက်ခ်ဳန္း လာေသာ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းတြင္ စြဲျမဲလ်က္ရွိေလ၏။

လူလားေျမာက္ လာျပီျဖစ္မွ ခံစားသင့္ ခံစားထိုက္ေသာ လူ႔အခြင့္အေရး ကို ဆိုးသြမ္းေသာ ၾကမၼာ၏  လုယူ တိုက္ခိုက္ျခင္း ကို မခံလိုေပ၊ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ဟူ၍၄င္း၊ ကိုယ္တို္င္ပင္ ေဖၚမျပႏို္င္ေသာ ေဒါသမွာ စိတ္ထဲ တြင္ ကိန္းေအာင္းလ်က္ ရွိေလ၏၊ ထုိေဒါသမွာ တခါတရံ အမွဳိက္ပံုေအာက္ မွ ေျမြေဟာက္ ေခါင္းျပဴ ၍ ထြက္သလို ထြက္လ်က္ ၀မ္လန္းကုိ အဆိပ္ျဖင့္ မွဳတ္ေလရာ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ ၀မ္လန္းမွာ တလင္းေျပာင္ ထဲသို႔ ေျပးထြက္မိကာ တိမ္တိုက္တိမ္ခိုးေတြ ကင္းစင္လ်က္ အေျပာေရာင္ ေျပးေနေသာ ေကာင္းကင္ကို လက္သီးႏွစ္လံုး ျဖင့္ ေထာင္ျပ လွုပ္ရွား ခ်ိန္ရြယ္ရင္း။
''အင္း...မင္းအင္မတန္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲ လွပါကလားကြ ဟင္ ေကာင္းကင္က အဘိုးၾကီးရဲ့'' ဟု ေသြးရူး ေသြးတန္း ဟစ္ေအာ္ ေရရြတ္မိေလ၏၊ သို႕ေသာ္ ဟစ္မိရင္းက ရုတ္တရက္ ထိပ္လန္႔ေၾကာက္ရႊံ႕ သြားျပန္ သကဲ့သို႔ '' အင္းေလ ငါအခုခံေနရတဲ့ ဒုကၡထက္ေတာ့ ပိုဆိုးလာမွာမဟုတ္ပါဘူး''ဟု ေျပာဆို ျပန္ေလ၏။

တခါတြင္လည္း အင္အားခန္းေျခာက္ေနျပီျဖစ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို မသယ္ခ်င့္ သယ္ခ်င္ ေျခလွမ္းမ်ား ျဖင့္ဒရြတ္တိုက္ ေရြ႕လွမ္းရင္း ေျမ၀သုန္ နတ္ကြန္းသို႔ ေရာက္သြားေလရာ ၾကင္ယာေတာ္ နတ္သီၼးႏွင့္ ယွဥ္ထို္င္ ေနေသာ နတ္ရုပ္၏ မ်က္ႏွာကို နတ္၀တ္တန္ဆာ မ်ား စုတ္ျပတ္လ်က္ ဖင္ေပၚေပါင္ေပၚ ျဖစ္ေနၾက ေလ၏၊ အေမႊးတိုင္မ်ား အပူေဇာ္ကင္းမဲ့ ေနသည္္မွာလည္း လေပါင္း အတန္ၾကာခဲ့ ျပီျဖစ္၏၊ ၀မ္လန္း သည္ နတ္ရုပ္မ်ားကိုသြားျဖဲ၍ ျပျပီး အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ေလရာ အားအင္ ကုန္ခန္းျခင္းျဖင့္ ညည္းထြား ကာ အိမ္ရာေပၚတြင္ လဲေလ၏။

တအိမ္လံုး လဲ၍ ေနၾကေလ၏၊ အစာေရစာ မစားရသျဖင့္ အိပ္စက္ လဲေလ်ာင္း၍ သာေနၾကေလ၏၊ စပါးေကာက္လွဳိင္း အူတိုင္မ်ား ကို အေျခာက္လွမ္းလ်က္ စားေသာက္ခဲ့ၾက၏၊ သစ္ေခါက္ ေတြကိုခြာလ်က္ စားၾကရ၏၊ တရြာလံုးရွိ လူမ်ားမွာလည္း ဆီးႏွင္းဖံုးေသာ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ ေတြ႔ရသမ်ွ ျမက္ပင္ မ်ားကို ရွာေဖြႏွဳတ္ယူ စားေသာက္ခဲ့ၾကရ၏၊ တိရိစာၦန္ ဆို၍လည္း တေကာင္တျမည္း မွ်မရွိ ၾကေတာ့ေပ၊ လူတေယာက္ မွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အႏွံ႔အျပားေလ်ွာက္၍ ရွာေဖြသည့္တိုင္-ႏြားေသာ္၄င္း၊ ျမင္းေသာ္၄င္း၊ ၾကက္,ငွက္,မ်ားကို ေသာ္၄င္း၊ မေတြ႔ရွိ ႏို္င္ေပ။

ခေလးမ်ား၏ ၀မ္းဗိုက္ မွာ ေလခိုလ်က္ အေဟာင္းသားျဖစ္ေနၾက၏၊ ထုိအခါမ်ားတြင္ ရြာလမ္းမ်ား ေပၚ၌ ကစား ခုန္ေပါက္ ေနေသာ ခေလး ဆို၍ တဦးတေလမ်ွ မျမင္ေတြ႔ရေတာ့ ၀မ္လန္း ၏ သားကေလး ၂-ေယာက္ကား အိမ္ေပါက္၀သို႕ ေလးဘက္ေထာက္၍ တြားလာၾကျပီး အညွာအတာ ကင္းကာ ပူျပင္း လွသည့္ ေနရွိန္ ေအာက္တြင္ ျငိမ္သက္စြာ ထို္င္ေနၾကေလ၏၊ ယခင္က အိအိစက္စက္ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ ရွိခဲ့ေသာ ကိုယ္ကေလး မ်ားမွာ ယခုမွ အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္း ပိန္ခ်ပ္ခ်ပ္ ႏွင့္ ျဖစ္္္္္ေန၏၊

အငယ္ဆံုး သမီး မိန္းကေလးမွာ တကိုယ္တည္း ထို္င္ႏိုင္လာသည့္ အရြယ္သို႔ေရာက္လာျပီ ျဖစ္ေစကာမူ ထို္င္ေနသည္ ဟူ၍ မရွိ ေစာင္ကေလး တထည္ေပၚတြင္ ပက္လက္ ကေလးသာ ရွိေနေလ၏၊ ပ႒မ၌ ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္လွသည္ ျဖစ္၍ တအိမ္လံုးမွာ ၄င္း၏ စူးယွေသာ ငိုသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံ၍ ေနခဲ့ ေသာ္လည္း ယခုမူ ခေလးမကေလး မွာ  ၄င္း၏ ပါးစပ္ထဲသို႕ ဘာကေလး တခုခု ပင္ ထည့္လိုက္ ထည့္လုိက္ အသံမထြက္ဘဲ အငန္းမရတမ္း ကိုင္စုတ္၍ သာေနေလ၏၊ ၄င္း၏ မ်က္ႏွာကေလးမွာ မ်က္တြင္း ကေလး ေဟာက္ေဟာက္ ပါးသြယ္နားသြယ္ ကေလးက်က် ႏွင့္ ႏွဳတ္ခမ္းကေလး မ်ားမွာလည္း သြားမရွိေသာ အမယ္အိုပါးစပ္လို ပိန္ခြက္၍၀င္ျပီး နက္ေလွာင္နိမ့္၀င္ေနသည့္ မ်က္လံုးကေလး ႏွစ္လံုးမွာ ေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ ကေလး ရွိေနေလသတည္း။

အသက္ အရြယ္ႏွင့္ မမ်ွ ခံစားေနရေသာ ခေလးမကေလး၏ ဒုကၡမွာ ဘခင္၏စိတ္ကုိ သိမ္းၾကံဳး ဆြဲငင္ျခင္း ျပဳေလ၏၊ ၀မ္လန္းမွာ တခါတခါ ဒုကၡသယ္ သမီးကေလးကို ၾကည့္ရင္း ''အမိုက္မ ကေလး အမိုက္မ ကေလး'' ဟုတီးတိုး ေရရြတ္မိေလ၏၊ တခါတြင္လည္း သမီးကေလးက သြားမရွိေသာ ပိန္ခြက္ေနသည့္ ပါးစပ္ ကေလးျဖင့္ ၄င္းအား ျပံဳးျပံဳးကေလး ၾကည့္ေနေလရာ ၀မ္လန္းမွာ မ်က္ရည္ရည္ ေတြစီးက် လာလ်က္ သမီးကေလး ၏ အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္း ထေနေသာ လက္ကေလးကို ၄င္း၏ အသားအေရ ေျခက္ခန္း ေနသည့္ လက္ျဖင့္ ဘမ္းကိုင္ ဆုတ္ဖ်စ္ ထားေလ၏၊ ထိုေနာက္ ၾကံဳလွီေသာ ကိုယ္ကေလးကုိ မ,ယူလိုက္ျပီး ဘခင္၏ ရင္ေငြ႕ကို ေပးေသာအားျဖင့္ ရင္ခြင္ ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းထားေလ၏။

အဘိုးၾကီး အတြက္ကား ၀မ္လန္းသည္ သူမ်ားတကာထက္္ပို၍ အေရးယူ ဂရုစိုက္၏၊ စားစရာရွိလ်ွင္ ရင္ေသြး ကေလးမ်ုား ကိုပင္ အငတ္ထားလ်က္ အဘိုးၾကီးအား ေကၽြး၏ သို႔ျဖင့္ ''ေသရမဲ့ဆဲဆဲ ေတာင္ အေဖကို မေမ့တဲ့သား'' ဟု လူအမ်ား ခ်ီးမြမ္းေျပာဆုိၾကမည္ကို ၀မ္လန္း ဂုဏ္ယူေလ၏၊ ၄င္းမွာဘခင္ ျဖစ္သူက သူ႔အသားကို စားခ်င္သည္ဟုေျပာလ်ွင္ လွီးျဖတ္၍ ေကၽြးမည္႕သူျဖစ္၏၊ အဘိုးၾကီးကား  ေန႔ေရာညေရာ အိပ္လ်က္၊ အစာ လာေကၽြးလ်ွင္ ထ၍စားျခင္းျဖင့္ အားအင္ မယုတ္ေလ်ာ့ ေသးဘဲရွိ၏ ၄င္းမွာ အျခားသူမ်ားထက္ လန္းလန္း ဆန္းဆန္း ရွိေနကာ တေန႔တြင္ ၀ါးရံုပင္မ်ုားကို ျဖတ္သန္းျမဴးတူး လာေသာ ေလ၏ တိုက္ခတ္သံျဖင့္ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ ေျပာဆိုသည္မွာ။

''ဒါထက္ဆိုးတဲ့ ေခတ္ ရွိပါေသးတယ္ကြာ အခုထက္ ဆုိးတဲ့ေခတ္ ၾကံဳခဲ့ ရပါေသးတယ္၊ တခါတုန္း ကမ်ား လူေတြဟာ သားသမီး ေတြကိုေတာင္ သတ္စားခဲ့ရတယ္''။
''က်ဳပ္အိမ္မွာ ဒါမ်ဳိးဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ရဘူး'' ဟု၀မ္လန္းက ၾကီးစြာေသာ ထိတ္လန္႔ျခင္းျဖင့္ ျပန္၍ ဟစ္ေအာ္ ေလ၏။
တေန႔သ၌ ၀မ္လန္း၏ အိမ္နီးခ်င္း ''ခ်င္း'' သည္ ၀မ္လန္းထံသို႔ ေရာက္လာေလ၏၊ ၄င္းမွာလူႏွင့္ မတူေတာ့ ေအာင္ပင္ ပိန္ခ်ံဳးခ်ိနဲ႔ ၍ ေနေလ၏၊ ၄င္းက ေခ်ာက္ေသြ႕လ်က္ မဲနက္ေနျပီျဖစ္ေသာ ႏွဳတ္ခမ္း မ်ားကို လွဳပ္ကာ ေလသံျဖင့္။

''ျမိဳ႕ထဲမွာ ေခြးေတြ သတ္စား ေနရပီ ဒိျပင္ေနရာေတြမွာလဲ ျမင္းေတြေကာ အေကာင္းမ်ဳိးစံု ေတြေကာ သတ္စား ေနၾကသတဲ့ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာေတာ့ က်ဳပ္တို႕နဲ႔ ရြံ႕ထဲဘက္ ရုန္းခဲ့ရတဲ့ ႏြားေတြကို သတ္စားရပီ ျမက္တို႔ သစ္ေခါက္တို႔ လဲ စားေနရပီ၊ အခု ဘာစားဘို႔ရွိေတာ့လဲ'' ဟု ေျပာေလ၏။
၀မ္လန္းမွာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ လံုး၀ကင္းမဲ့ေသာ အမူအယာျဖင့္  ေခါင္းကို ခါေလ၏၊ ၄င္း၏ ရင္ခြင္ထဲ၌ ကမၼဌာန္း ရုပ္ေပါက္ကာ အရိုးေကာင္ ကေလးလိုျဖစ္ေနေသာ သမီးကေလး ကို ပိုက္လ်က္သား ရွိေလသည္။ ၄င္းသည္ သနားစဖြယ္ မိမိအား စိုက္္ၾကည့္ေနေသာ သမီးကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ငံု႔ ၾကည့္ေလ၏၊ ဤသို႔ ငံု႕ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ ခေလး၏ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ျပဳံးလာေလ၏၊ ၀မ္လန္းကား.. အသဲႏွလံုး ျပတ္ေၾကြ လုမတတ္ ျဖစ္သြားေလ၏။

''ခ်င္း'' က ၄င္း၏ မ်က္ႏွာကို ၀မ္လန္း အနီးသို႔ကပ္လ်က္။
အခုရြာထဲမွာ လူသားေတြစားေနၾကပီဗ်၊ က်ဳပ္ၾကားေတာ့ မင့္ဦးေလးနဲ႔ သူ႔မိန္းမတဲ့ သူ႔တို႔ေပါ့ စားေနၾကတယ္ ဆိုတာ လူသားမစားရင္ သူတို႔ ဘာသား သြားစားေနမလဲ အခုထက္ထိ ဟိုဟုိဒီဒီ လမ္းေလ်ွာက္ ေနႏိုင္ၾကတုန္း ဗ်၊ အစက စားစရာဆိုလို႔ ဘာမွမရွိတဲ့ လူေတြဟာ'' ဟု တီးတိုး ေျပာေလ၏။
၀မ္လန္း ကား စကားေျပာရင္း တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာေသာ လူေသ မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာၾကီး မွ ေနာက္သိုိ႔ ဆုတ္ခြာ လိုက္မိ၏၊ နီးကပ္စြာရွိေနေသာ ခ်င္း ၏ မ်က္လံုးၾကီးမ်ားကုိ ၀မ္လန္းေၾကာက္္၍ သြားေလ၏၊ စဥ္းစား ေတြးေခၚ၍ မရေသာ အေၾကာင္းျဖင့္ ၾကီးစြာ တုန္လွဳပ္ေခ်ာက္ခ်ား ေနေလ၏ ေပၚေပါက္ နီးကပ္ ေနျပီ ျဖစ္ေသာ အႏၱရာယ္ မွ ေရွာင္ခြာ ဆုတ္ကန္ ဘိ္သကဲ့သို႔ ထိုင္ရာမွ ရုတ္တရက္ လ်င္ျမန္စြာ ထလိုက္ ေလ၏။

''ဒီေနရာက သြားၾကမွဘဲ ေအာက္ရပ္ ကို သြားၾကရေအာင္ ေလာကၾကီး တခုလံုးမွာ လူေတြငတ္ၾက
မြတ္ၾက ျဖစ္ၾကတာဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ တျပိဳင္နက္ စုငတ္ေအာင္ေတာ့ ဘုရားသခင္ မလုပ္ေလတန္ပါဘူး''   ဟု ေျပာေလ၏။
''ခ်င္း'' ကား ၀မ္လန္း ကို သနားကရုနာ သက္စြာျဖင့္ ၾကည့္လ်ွက္ ''အင္း-မင္းက အသက္ အမ်ားၾကီး ငယ္ေသးတယ္၊ က်ဳပ္ေတာ့ၾကီးပီ မင့္ထက္ၾကီးပီ က်ဴပ္မိန္းမလဲ ၾကီးလွပီ၊ က်ဳပ္တို႔မွာ သမီးတေယာက္ ဘဲရွိတာ က်ဳပ္တို႔ ေသေပ်ာ္ပါပီ'' ဟု ၀မ္နည္းပန္းနည္း ေျပာေလ၏။

''ခင္ဗ်ားဟာ က်ဳပ္ထက္ကံေကာင္းတယ္၊ က်ုဳပ္ မွာ အေဘၾကီးနဲ႔ ေဟာဒီ ကေလးေတြရွိေသးတယ္ ေနာက္လဲ တေယာက္ ေမြးလိမ့္အံုးမယ္၊ က်ဳပ္တို႔ သြားမွဘဲ ႏို႔မို႔ရင္ လူစိတ္ေတြ ေပ်ာက္ပီး ေခြးရိုင္းေတြလို တယာက္ အသား တေယာက္ ျပန္စားမိၾကလိမ့္မယ္'' ဟု၀မ္လန္းက ျပန္ေျပာေလ၏။
သို႔ ေျပာေလရာက မိမိ ေျပာမိေသာ စကားမွာ ဟုတ္မွန္ လွသကဲ့သို႔  အိပ္ရာထဲတြင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေခြလဲ ေနရွာေသာ ဇနီးသည္ အိုလင္အား လွမ္းေခၚေလ၏။
''လာေဟ့ မိန္းမေရ ဒို႔ ေအာက္အရပ္ေဒသကို သြားၾကစို႔'' ဟု ေျပာလိုက္ေသာ အသံမွာ ရႊင္ပ်လန္းဆန္း လ်ွက္ရွိျပီး ထုိအသံမ်ဳိးကုိ မၾကားရသည္မွာ လေပါင္း အတန္ပင္ ၾကာရွိျပီျဖစ္ရကား ခေလးမ်ားသည္ ၄င္းအား ဆပ္ကနဲ ေမာ္ၾကည့္ၾကလ်က္ အဘိုးၾကီးလည္း အိမ္ရာထဲမွ ယိုင္တိ ယိုင္တိုင္ ႏွင့္ ထြက္လာကာ အိုလင္ လည္း အားအင္ခ်ိနဲ႔ လွစြာျဖင့္ အိမ္ရာမွထခဲ့၍ အခန္း၀သို႔ ေလ်ွာက္လာျပီး တံခါးေဘာင္ကို မီွလ်က္။

''အဲဒါေကာင္းတယ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ ေသရတာက ပိုေကာင္းတယ္'' ဟုေျပာဆိုေလ၏။
''အိုလင္'' ေဆာင္ထားရေသာ ပဋိသေႏၶကား ၾကံဳလွီေသးသိမ္လွေသာ ကိုယ္တြင္ သစ္သီးတလံုးကုိ ဆြဲ ခ်ိတ္ ထားသလို ျဖစ္ေလ၏၊ မ်က္ႏွာတြင္ အသားေတြေျခာက္ခန္း ပိန္ခ်ဳံး၍ က်ေနေလရာ အရိုးမ်ားမွာ အေရ ေအာက္တြင္ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တံုးၾကီး ေတြလို ေငါျပဴထြက္ေနေလ၏၊ ၄င္းက-
''မနက္ျဖန္ အထိသာ ေစာင့္ပါ ဒီေတာ့ က်ဳပ္လဲ မ်က္ႏွာျမင္ပီးေရာေပါ့ ျမင္ကာလဲနီးပါပီ'' ဟုေျပာဆို ေလ၏။

''ဒါျဖင့္ မနက္ျဖန္ေပါ့ကြယ္...''
၀မ္လန္းသည္ ဇနီးသယ္၏ မ်င္ႏွာကို ၾကည့္မိရာ တခါဘူး မွ မျဖစ္ေပၚဘူးေသာ သနားကရုနာ ေမတၱာဓာတ္ သည္ ႏွလံုးကုိ လာ၍ ခိုက္ေလ၏၊ ''မင္းဘယ္လုိ ေလ်ွာက္ႏို္င္ပါ့မလဲ ဒုကၡသယ္မရဲ႕'' ဟု အျပင္ မထြက္ေသာ အသံျဖင့္ ညည္းထြားမိရင္း တံခါးေဘာင္ ၌ မွီ၍ ရပ္လ်က္ပင္ ရွိေနေသးေသာ ''ခ်င္း'' အားမေတာင္းခ်င္ေတာင္းခ်င္ျဖင့္-
''ဗ်ာ-ခင္ဗ်ားဆီမယ္ စားစရာကေလး နဲနဲပါးပါးမ်ားက်န္ရင္ ေဟာဒီခေလးအေမရဲ႕ အသက္ကို ကယ္ဆယ္ တဲ့ သေဘာ နဲ႔ လက္တဆုပ္ေလာက္ မွ်စမ္းပါဗ်ာ ဟိုတေလာက ခင္ဗ်ား က်ဳပ္အိမ္ကို ၀င္လုတဲ့ ကိစၥ က်ဳပ္ ေမ့ေဖ်ာက္ ပစ္ပါ့မယ္'' ဟုေျပာေလ၏။

ခ်င္းမွာ ၀မ္လန္းအား ရွက္ေၾကာက္ျခင္း ၾကီးစြြာျဖင့္ ၾကည့္လ်က္ '' က်ဳပ္လဲ အဲဒီေန႔က စပီး စိတ္ထဲမယ္နဲနဲ ကေလးမွ မခ်မ္းသာေတာ့ဘူး ေမာင့္အိမ္မွာ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ ေလွာင္ထားတာ ရွိတယ္လို႔ က်ဳပ္တို႔ကို လာတြန္းတဲ့ ေခြးေကာင္ၾကီးဟာ တျခားလူေတာ့မဟုတ္ဘူး ေမာင့္ဦးေလးဘဲ ရက္စက္လွတဲ့ ေဟာဒီ ေလာကၾကီးမွာ က်ဴပ္က်ိန္ေျပာလိုက္မယ္ က်ဴက္အိမ္ ဘိနပ္ခၽြတ္ေအာက္ မွာ ပဲနီေစ့ အနည္းငယ္ ေလာက္ ျမွဳပ္ထားတာေတာ့ ရွိတယ္။

အဲဒါဟာ က်ဳပ္တို႔ သားအမိ သားအဘ တေတြ ေသရေတာ့မဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ က်ေတာ့ ၀မ္းထဲမယ္ အစာကေလး နဲနဲ သြတ္ရက္ နဲ႔ ေသသြားၾကရေအာင္ က်ဳပ္တို႔ လင္မယားျမွဳပ္ထားတဲ့ ဟာဘဲ ဒါေပမဲ့ ဒီအထဲက နဲနဲေတာ့ က်ဳပ္ေမာင့္ကို ေပးမယ္ မနက္ျဖန္ က်ေတာ့ကာ ေအာက္အရပ္ေဒသကုိ သြားႏို္င္ၾကရင္ သြားၾက ေပေတာ့ က်ဳပ္ေတာ့က်ဳပ္အိမ္နဲ႔ က်ဳပ္ ဒီမွာဘဲ ေနရစ္ခဲ့မယ္ က်ဴပ္က ေမာင့္ထက္ အသက္ၾကီးပီ သားလဲ မရွိဘူး ဒီေတာ့က ေသေသရွင္ရွင္ ဘာမွအေရး မဟုတ္ဘူး။
ထုိေနာက္ ၀မ္လန္းထံ မွ ထြက္သြားေလ၏၊ ခဏၾကာ၍ ျပန္လာေသာအခါ အ၀တ္ကေလး တခုႏွင့္ ထုပ္လ်က ္ဖုတ္ေတြ ႏွင့္ အလူးလူးရွိေသာ ပဲနီေစ့ ကေလး လက္ႏွစ္ဆုတ္ခန္႔ ပါလာေလ၏၊

ဆက္ရန္

.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Monday, March 29, 2010

ေရႊစင္ဦး စားခဲ႔ ..သြားခဲ႔႔ ..သတိရခဲ႔... တာေလးေတြ

ဒီေန႔ အလွဴဖိတ္လို႕ သြားခဲ႔တယ္..၊ ေမၿမိဳ႕သြားတဲ႔ လမ္းေပၚက ျပင္စာေက်းရြာေလးမွာ...၊ လမ္းေပၚမွာ ဟုိေငး ဒီေငး လုပ္ရင္း နဲ႕ ေဖေဖ ေမၿမဳိ႕မွာ အလုပ္ လုပ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ တခ်ဳိ႕ ကို သြားသတိရ မိတယ္...၊ ေမေမ က ေဖေဖ နဲ႔ အတူလိုက္ရင္ လိုင္းကားနဲ႔ သြားမယ္ဆိုရင္ မသြားခ်င္ဘူး .... ေဖေဖ ေမာင္းတဲ႔ ကားနဲ႕ဆိုရင္ ေတာ႔ လိုက္တယ္...(အစိုးရ က ေဖေဖ အလုပ္လုပ္တုန္းက ကားေပးတယ္) ၊ ညီး ေဖေဖ နဲ႔ လိုင္းကားနဲ႔ သြားရင္..အေၾကာင္းသိတဲ႔ ကားသမား ေတြက သိပ္ မတင္ ခ်င္ဘူးတဲ႔ ... ။

က်ေနာ္ က ေမေမ ပိုေျပာတယ္ထင္တာ.. တခါၾက ေဖေဖ နဲ႔ လိုင္းကားနဲ႔ လိုက္ရတဲ႔ အခ်ိန္ တခ်ိန္ႀကံဳပါ ေလေရာဗ်ာ...၊ အဲဒီၾကမွ ကိုယ္႔အေဖအေၾကာင္း ကိုယ္ သိေတာ႔တယ္.. ကားသမား ေတြက ဆီဆုိင္ ဝင္ထည္႔ လည္း ၾကာလို႕တဲ႔.... ခဏေန ဟိုရပ္ ဒီရပ္ၿပီး ပါဆင္ဂ်ာေတြ တင္ရင္လည္း ဒီမွာ က်ပ္ေနၿပီ.. တို႕..ဘာတို႕ေပါ႔ဗ်ာ.. စပါယ္ယာေလးေတြက ကြမ္းေလးဘာေလး ဆင္း ဝယ္ရင္လည္း ဝယ္ျပန္ၿပီ ေပါ႔... အမ်ဳိးမ်ဳိး ပါဘဲ.. စကားမ်ား လိုက္တာဗ်ာ(ကန္ေတာ႔ ကန္ေတာ႔).. က်ေနာ္ေတာင္ စိတ္ညစ္ လာတယ္....၊ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ အေျခအေန နဲ႔ ဒီလိုဘဲ အဆင္ေျပသလို လုပ္ေနၾကတာ.. သူတို႕မွာလည္း လမ္းမွာ ေပးရကမ္းရတာေတြက အမ်ားႀကီး အဲဒီေတာ႔ လူလည္း ရသေလာက္ တင္ရေတာ႔တာေပါ႔.. အားလံုးက တန္ရာ တန္ေၾကးနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာမွ မဟုတ္တာ..၊ ဒါကို နားလည္မႈ႕ မေပးဘူး...။

အခုဆိုရင္လည္း အိမ္မွာ ေမေမ ခမ်ာ သတင္းစာ ထဲက ေၾကာ္ျငာ ေလးေတြ ဖတ္ခ်င္တာေတာင္ မဖတ္ရ ေတာ႔ဘူး ေဖေဖ လုပ္လိုက္တာေလ...၊ ေဖေဖက သတင္းစာလာပို႕ရင္ ရပ္ၿပီး ေသခ်ာေပးမွ ႀကိဳက္တယ္.. သတင္းစာဆရာေတြက လည္း အိမ္တအိမ္ထဲ ပို႕ရတာမွ မဟုတ္တာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တခမ္းတနား ေပးေနႏိုင္ မွာလည္း စက္ဘီးေပၚကေန လွစ္ ကနဲ ေနေအာင္ ပစ္လိုက္တယ္.. က်ေနာ္တို႕လည္း ႀကံဳႀကိဳက္ေနရင္ တတ္သမွ် သိုင္းပညာ သံုးၿပီး ဖတ္ ကနဲ ဆို ဖမ္း လိုက္ရတယ္.. အက်မေတာ္ရင္ ဘြက္ထဲ ေျမွာင္းထဲ ေပါ႔ .. အဲဒါကို ေဖေဖက အရမ္းမုန္းေနတာ..။

တေန႕ ေတာ႔ သတင္းစာသမားက ေဖေဖ ရွိေနတုန္း သတင္းစာေပးရင္း နဲ႔ သတင္းစာဘိုးေတာင္းတယ္..၊ ေတာင္းတဲ႔ အခ်ိန္မွာ စက္ဘီးရပ္ရေတာ႔တာေပါ႔ဗ်ာ..၊ အဲဒီမွာ ခ်စ္ေဖေဖ က သတင္းစာ သမားကို ခင္ဗ်ားတို႕ သတင္းစာေပးရင္ အခု ပိုက္ဆံေတာင္းသလို စက္ဘီးကေလး ရပ္ၿပီး ေပးရင္ ေကာင္းမယ္ ဘာညာ နဲ႔ သြားေျပာလိုက္တာ.. အဟဲ.. သတင္းစာ ဆရာ ကသူ႕ထက္ေတာင္ စိတ္ႀကီးေသး.. ခင္ဗ်ား ပိုက္ဆံလည္း မယူဘူး ခင္ဗ်ားတို႕ အိမ္လည္း သတင္းစာမပို႕ေတာ႔ဘူး ဆိုၿပီး သတင္းစာ မပို႕ ေတာ႔ ဘူးတဲ႔ဗ်ာ...၊ အခုေတာ႔ ဇာတ္လမ္းျပတ္ေရာေပါ႔...။

ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး.... ေတြးမိတာေလး ေရးလိုက္တာပါ..တခါတေလ ၾကေတာ႔လည္း ဘဝမွာ ေနေပ်ာ္ သြားေအာင္ ျဖစ္လာတဲ႔ အေျခအေန ေတြနဲ႔ လိုက္ေရာညီေထြမႈ႕ရွိေအာင္ ေနႏိုင္ရမယ္လို႕ ထင္တယ္..၊ က်ေနာ္ တို႕စီမွာ ဘယ္သူမွ တန္ရာတန္ေၾကး ရလို႕ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး.. ၊ အဲဒီေတာ႕ သူတို႕ကလည္း ထိုက္တန္တယ္လို႔ သူတို႔ ထင္တဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈ႕မ်ဳိး ကိုဘဲ ေပးေတာ႔မွာဘဲ...၊ လူတိုင္း လိုလိုဘဲ အလုပ္တခု ေလး မွ ရွိေစေတာ႔ ဆိုၿပီး လုပ္ေနၾကရတာ...၊  အားလံုးကို နားလည္ေအာင္ က်ဳိးစားေပးရင္ေတာ႔ အင္း.. စိတ္ေလးေတာ႔ နဲနဲခ်မ္းသာသြားမယ္ထင္တယ္ဗ်ာ....။

ေလးစားစြာျဖင္႔
စာေရးသူ-ေရႊစင္ဦး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၁၃)

မိဘေတြ ျဖစ္ေနပုံျမင္ရေသာ သားမ်ားကလည္း ပခုန္းကိုတြန္႔လ်က္ မိမိတို႔ အဘို႔လည္း တသက္စာ ျဖဳန္းဘုိ႔ သံုးဘို႔ ရွိရဦးမည္ ဟု ေျပာဆိုေလ၏၊ ထိုေနာက္ ကိယ္စားလွယ္လုပ္သူအား အအုပ္အခ်ဳပ္ အစီအမံညံ႔ဖ်င္း သည္ဟု ၀ိုင္း၍ တသံတည္း ဆဲဆိုေမာင္းမဲၾကေလရာ၊ အစက လေပၚ သေရ ႏွင့္ ဧဧေဆးေဆး ေနခဲ့ေသာ ကိုယ္စားလွယ္ မွာ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ၾကံရ-ဖန္ရ ႏွင့္ အသားအေရမ်ား ပင္က်သြားလ်က္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ဆင္းရဲ ပင္ပန္း လွျခင္းျဖင့္္ အရိုးေပၚအေရတင္ ကေလး ျဖစ္ေနေလ၏။

တနယ္လံုးတြင္ မိုးေခါင္သျဖင့္ အသီးအႏွံ သုဥ္းဘိသကဲ့သို႔ ဟြယ္၏အိမ္ၾကီးတြင္လည္း ပစၥည္း အင္အား ေခါင္းပါး လ်က္ရွိျပီးျဖစ္ရာ၊ ''က်ဳပ္မွာ ေငြရွိတယ္ေလ'' ဟု ၀မ္လန္းက ေျပာလာျခင္း မွာ ငတ္မြတ္ေနသ ူတဦး အား ''က်ဳပ္မွာစားဘို႔ရွိတယ္'' ဟု လာေျပာဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေလ၏။

သူေ႒း ကိုယ္စားလွယ္ က လက္လြတ္သြားမည္ စိုးသည့္အလား ေငြေပးလာသူကုိ အမိဖမ္းေလ၏၊ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္း ရိုက္သြားလ်က္ ေငြလည္း တလက္မွ တလက္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားကာ ဆိုင္ရာ စာရြက္ စာတမ္းမ်ား ကုိ လက္မွတ္ေရးထိုး တံဆိပ္ ထုႏွိပ္ ၾကျခင္းျဖင့္ လယ္မွာ ၀မ္လန္းလက္သို႔ ေရာက္ခဲ့ ေပ သတည္း။

မိမိ၏ အသား မိမိ၏ အေသြး ျဖင့္ အလြန္ ခဲယဥ္း ပင္ပန္းလွစြာ ရွာၾကံ ထားရေသာ ေငြပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ယခု တၾကိမ္ ေငြထုတ္ေပးလိုက္ရျခင္း ၌ လည္း ၀မ္လန္းမွာ ဆိုင္းတြျခင္း တြန္္႔တိုျခင္း မျဖစ္မိေပ၊ အာသာ ရွိေနသည့္ အတိုင္း ၀ယ္လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏၊ ၀ယ္လိုက္ေသာ လယ္မွာလည္း ပဌမ ၀ယ္ခဲ့ေသာ လယ္ထက္ ႏွစ္ဆ မ်ွပို၍ၾကီး၏၊ လက္ထဲတြင္ လယ္ေကာင္းမ်ားကုိ ရရွိထားေပျပီ အဆုိပါ လယ္သစ္ မွာ ေျမၾသဇာ ေကာင္းရံု မ်ွမက တခါက မင္းသား တပါးပင္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဘူးရကား ၀မ္လန္း မွာ ၾကီးစြာ ဂုဏ္ေရာက္ ေနေလ၏၊ သို႕ေသာ္ လယ္၀ယ္လိုက္ျခင္းကို မည္သူ႔ အားမ်ွ အသိမေပး ဇနီးသယ္ အိုလင္ ကိုပင္ စကားရိပ္ မသန္းခဲ့ေပ၊ လေတြ ေညာင္းခဲ့ေသာ္လည္း မိုးကား ေခါင္ျမဲ ေခါင္၍ေနေလ၏၊

ေႏြဘက္ ကူးလာေသာအခါ ပါးလႊာေသာ မိုဃ္းတိမ္ကေလးမ်ား ေကာင္းကင္၌ စိတ္မပါတပါ စုရံုး ေနသည္ကုိ ျမင္ရေလရာ၊ မိုးကေလးမ်ား သယ္လာေလမည္လား ဟု ရြာလမ္းမ်ားေပၚ၌ လူေတြ ဟိုတစု ဒီတစု ေကာင္းကင္ ကို စိတ္၀င္စားလ်က္ ၾကည့္ၾက ေလ၏၊ တိမ္လိပ္ ကေလး မ်ားမွာ အားစု ၍ မွ မျပည့္ေသးမီ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ ေ၀းလံေသာ ကႏာၱရမ်ားဆီ ကျဖတ္သန္းလာသည့္ ေလပူျပင္း မ်ား က တျမက္စီး လွဲ သလုိ မွဳတ္ထုတ္ ၍ ပစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းကင္မွာ ရွင္းသြားလ်က္၊ ပူျပင္းေသာ ေနၾကီးသာ ရဲရဲေတာက္ အပူဓာတ္ လႊတ္လ်က္ရွိ ေနေတာ့၏၊ ထိုေၾကာင့္ ေန႔ရွိ သေရြ႕မွာ ေနက ပူလိုက္္- ေနေရာင္ ေပ်ာက္ လ်ွင္ ေနအငယ္စား လ၀န္းက အၾကည္ဓာတ္ ေပးလိုက္ ႏွင့္ ရွိေနေလ၏။

၀မ္လန္းကား၊ ကိုင္းထဲမွ အလြန္ခံႏိုင္ရည္ရိွလွသျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ပဲအနည္းငယ္ရလိုက္၏၊ လယ္ထဲ မွ လည္း ပ်ဳိးမႏွဳတ္မီကပင္ ၀ါ၍ ေသကုန္ၾကသည့္ ပင္ေပါက္ ကေလးမ်ားကို စိတ္ပ်က္ပ်က္ ႏွင့္ ပင္ ေရႊ႕ယူ စုိက္ထားရာမွ အသီးေတြ ေကၽြက်ေနေသာ ေကာက္ႏွံျပတ္ ကေလးမ်ား ကိုရိတ္ယူရရိွေလ၏။
သို႕ရရိွေလရာ ပဲပင္မွ ပဲသီး ကုိ ထုတ္ယူသည့္အခါတြင္ တေစ့တေလ မ်ွမေလရေအာင္ ဂရုစိုက္၍ ေလွ႔ေလ၏၊ မိမိတို႕လင္ယားေလွ႔ ျပီးသားတလင္းထဲမွ အဖ်င္းအမံွဳ မ်ားကိုပင္ သားကေလး ႏွစ္ေယာက္ အား လက္ကေလးမ်ား ႏွင့္ ၾကံဴးယူေစလ်က္ လက္ၾကားတင္ပဲေစ့ကို ရွာေစ၏၊ ေကာက္လွဳိင္းမ်ားကို နယ္သည့္ အခါတြင္လည္း အိမ္ခန္းထဲသို႔ ယူ၍နယ္လ်က္ နံေဘးသို႔ စင္ထြက္ေသာ စပါးေစ ့ကေလး မ်ား ကိုပင္ မ်က္ေစ့အျပတ္မခံ ဂရုိစိုက္ေလ၏။

နယ္ျပီးေသာ ေကာက္လွိဳင္းျပတ္မ်ားကို ထင္းဆို္က္ပစ္ရန္သြားထားမည္ျပဳေသာအခါ အိုလင္က-
''အို… ထင္းဆိုက္မပစ္နဲ႔ က်ဳပ္ငယ္ငယ္ တံုးက ခုလိုဘဲျဖစ္ေတာ ရွံေတာင္မွာ ဒီအူတိုင္ ကေလးေတြကို ေထာင္းစားခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးတယ္၊ ျမတ္စားရတာထက္ ပိုေကာင္းတာေပါ့'' ဟုေျပာေလ၏။
ထုိအခါ အားလံုး ျငိမ္သက္သြားေလ၏၊ ခေလးမ်ားပင္ျငိမ္၍ သြားေလ၏၊ လယ္မွာ အက်ဳိးခံစားရဘို႔ မရွိ ေတာ႔ေသာ ထိုအခ်ိန္တြင္ အားလံုးပင္ ေရွ႕ေရးကို တင္ကူးသိျမင္ ေနၾကေလ၏၊ ႏို႔စို႔သၼီး ကေလး တဦးသာလ်ွင္ ေၾကာက္ရမွန္း မသိရွာေပ၊ ၄င္းအတြက္ကား မိခင္၏ ၂-ခိုင္ေသာ ႏို႔ဘူး မွ ႏို႔ေရမ်ား ရႏိုင္ ေသး၏ အိ္ုလင္မွာ သၼီးငယ္ ကို ႏို႔ခ်ဳိေကၽြးရင္း….
''စို႔..စို႕.. အမိုက္မ ကေလး ေရ စို႔စရာရိွတုန္း စို႔သာစို႔ကြဲ႕'' ဟုေျပာေလ၏။

အကုသိုလ္ အက်ဳိးေပးမွာ မကုန္ေသးသည့္အတိုင္း အိုလင္မွာ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္၀န္ ရွိလာျပန္ေလ၏၊ သို႔ ျဖစ္ေလရာ အမိႏို႔ ႏွင့္ အသက္ေမြးရရွာေသာ သၼီးငယ္ကေလးမွာ ႏို႔ျမက္ကေလး ျဖစ္သြားလ်က္ တုန္လွဳပ္ ေခ်ာက္ခ်ား ေနေသာ အိမ္တြင္ ႏုိ႔မစို႔ရ၍ ငိုေသာခေလးငိုသံျဖင့္ တစာစာ ရွိေနေလသတည္း။

တစံု တေယာက္ ေသာသူက ၀မ္လန္းအား ''ဒီေႏြမွာ ခင္ဗ်ား ဘာစားေနသလဲ'' ဟုလာေရာက္ ေမးျမန္းခဲ့ သည္ ရွိေသာ္ ၀မ္လန္း မွာ'' ဟာ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ဟိုကနဲနဲ သည္ကနဲနနဲနဲ႔ဘဲ'' ဟု ေျဖဆုိရလိမ့္ မည္ျဖစ္၏၊ သို႔ေသာ္ ဤအေမးမ်ဳိးကို မည္သူကမ်ွလည္း လာ၍ မေမးအားေပ၊ ရြာထဲတြင္လည္း ''ခင္ဗ်ား ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္စား ေနသလဲ'' ဟုတေယာက္ ကို တေယာက္ မေမးႏိုင္ၾက  ''ငါ…ဒီကေန႔ ဘာစားရပါမလဲဒို႕ ခေလးေတြ ဘာေကၽြးရပါမလဲ'' ဟု ကိုယ္အေရးႏွင့္ကိုယ္ ဗ်ာမ်ား၍ ေနၾကေလ၏။

၀မ္လန္းကား မိမ္ိ၏ ႏြားကုိ တတ္ႏိုင္သမ်ွ ၾကိဳးစား၍ ေမြးျမဴ ေကၽြးေမြးေနေလ၏၊ ေကာက္ရိုးႏွင့္ စျပစ္ႏြယ္ မ်ားကို ရိွသမွ် ထုတ္ေကၽြးျပီး ေဆာင္းမက်ခင္ အထိ ျမက္ေျခာက္မ်ား သစ္ရြက္မ်ားကို ရွာၾကံ၍ ေကၽြးခဲ့၏၊ ထြန္ယက္ စရာ လယ္ လည္းမရွိ စိုက္ပ်ဳိး စရာ အေစ့ မ်ားလည္း စိုက္ပ်ဳိးသည့္တို္င္ ေျခာက္၍ ေသကုန္ ၾကျပီ ျဖစ္ရာ ႏြားကို စားက်က္ သို႔ လႊတ္ရေလေတာ့၏၊ သို႕ေသာ္ ၾကာေသာအခါ သားကေလးကို ႏြားေက်ာကုန္း ေပၚ၌တင္၍ လႊတ္ေလ၏၊ သို႕ေသာ္ၾကာေသာအခါ ႏြားကိုဘမ္း၍ သတ္စားၾကမည္စုိး ေသာေၾကာင့္ မလႊတ္ရဲေတာ့ေပ၊ သို႕ျဖစ္ေလရာ အိမ္၀မွာပင္ ႏြားကိုလႊတ္၍ ထားေလရာ အစာငတ္လ်က္ ႏြားကမၼ႒ာန္း ရုပ္ေပါက္လာေလ၏။

တေန႔သ၌ ဆန္္လည္းကုန္ ဂ်ဳံလည္းေျပာင္ ပဲအနည္းငယ္ေလာက္သာက်န္ေလ၏၊ ႏြားလည္းငတ္လြန္း သျဖင့္ ရင္ေခါင္းသံ ျဖင့္ ေအာ္ရွာေလ၏၊ ထုိအခါ အဘိုးၾကီးက ''ဒို႔ႏြားေတာ့ စားပစ္မွဘဲ'' ဟုေျပာေလ၏။
သို႔ေျပာလိုက္လ်ွင္ ၀မ္လန္းမွာ ေၾကာက္လန္႔ တၾကား ေအာ္၏၊ အဘိုးၾကီး ေျပာလိုက္ေသာစကားမွာ သူ႔အဘို႔ '' ဒို႕ေနာက္ၾကရင္ လူသားစားရမွာဘဲ'' ဟုေျပာလိုက္သလိုျဖစ္သြား၏၊ ႏြားမွာ သူႏွင့္အတူ လယ္ထဲတြင္ ဘက္၍ ရုန္းခဲ့၏၊ ငယ္ငယ္ကေလး ထဲက ၀ယ္ယူေမြးေကၽြးထားခဲ့ျပီး၊ လက္ေရတျပင္စီး လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ခဲ့ ရေသာ အိမ္သားစုထဲ တြင္ ပါ၀င္သည့္ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖၚ တဦးျဖစ္ေန၏။

''ဒီႏြားကို ဘယ္ႏွယ့္ စားရက္ပမလဲ လယ္ထြန္ေတာ့ ဘာနဲ႔သြားထြန္မလဲ''
ထိုအခါ အဘိုးၾကီးက ဧေဆးလွစြာျဖင့္….
''ေအးေလ….မင့္အသက္နဲ႕ ႏြားအသက္ဘဲ မင့္္သားေတြ အသက္နဲ႔ ႏြားအသက္ဘဲ၊ အသက္ကို ပိုက္ဆံ ေပးပီ ေနာက္ထပ္ ယူုလို႔ မရဘူး ႏြားက ပိုက္ဆံေပး၀ယ္ရင္ အလြယ္ကေလးနဲ႕ ရတယ္'' ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။
သို႔ေသာ္ ၀မ္လန္းကား ထုိေန႔၌ ႏြားကို မသတ္ရက္ေပ၊ တရက့္ျပီးတရက္ လြန္ခဲ့ေလရာ ခေလးေတြမွာ ဆာလြန္း ငတ္လြန္း ေသာေၾကာင့္ ငိုေၾကြး ၾကေလ၏၊ ေခ်ာ့၍ မရႏိုင္ေအာင္္ရွိ၏၊ အို္လင္က မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လင္သယ္ ကို အသနား ခံေလ၏၊ သို႕ျဖစ္ေလရာ မသတ္လ်ွင္ မျဖစ္ေအာင္ အေၾကာင္း ေပၚလာလ်က္။
''ကိုင္း… သတ္ခ်င္သတ္ေတာ့ ဒါေပမဲ့ ငါေတာ့မသတ္ဘူး'' ဟုခြင့္ျပဳရေလေတာ့၏။

 ထိုေနာက္ အခန္းထဲ၀င္ခဲ့ျပီးလ်ွင္ အိမ္ရာထဲ တြင္ လွဲလ်က္ ႏြားေအာ္သံကုိ မၾကားေအာင္ ေစာင္ျဖင့္ ေခါင္းကို ပတ္ထားေလ၏။
အိုလင္ကား..... မီးဖုိထဲမွ ဒါးၾကီးတေခ်ာင္းကိုယူျပီး ႏြားရွိရာသုိ႔သြားကာ လယ္ပင္းကို ပိုင္းလ်က္ ခႏၶာကိုယ္ ေခၽြ လိုက္ေလ၏၊ ထို႕ေနာက္ ဇလံုတလံုးျဖင့္ ထြက္လာေသာ ေသြးမ်ားကို အခဲ လုပ္၍ ခ်က္စားရန္ ခံယူ ထားျပီး လ်ွင္ အေရကိုဆုတ္ အသားကုိ တစ္ေနေလရာ ၀မ္လန္းကား ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ တံုးျပီး တစ္ျပီး ခ်က္ျပဳတ္ ထားျပီးသည္႔ အထိ အခန္းထဲမွ ထြက္မလာေတာ့ေပ။
ထမင္းပြဲ ထို္င္မိ၍ ခ်က္ထားေသာ အမဲဟင္း ကို စားရန္ ၾကိဳးစားၾကည့္ေသာ အခါ၌ လည္ေခ်ာင္း၀ မွ ပ်ဳိ္႕တက္ လာလ်က္ မ်ဳိ္ခ်၍ မရႏိုင္ေအာင္ ရွိေသာေၾကာင့္ အေရကေလးကိုသာ နဲနဲပါးပါး ေသာက္ေလ၏။
အိုလင္ ႏြားဟာႏြားဘဲေတာ္ ပီး ဒီႏြားဟာ အိုလဲအိုလွပါပီ စာသာစားစမ္းပါ၊ ေနာက္တေန႔က် ဒါထက္ ေကာင္းေကာင္းစား ရအံုးမယ္။

၀မ္လန္းမွာ စိတ္အနည္းငယ္ သက္သာရာ ရလာလ်က္ တတံုးႏႈိက္ ၍ စားလိုက္ေလ၏၊ ထို႕ေနာက္ ဆက္၍ ႏႈိက္ျပန္ေလ၏၊ ထို႕ေနာက္ အားလံုးပင္ ဝိုင္း၍ စားၾကေလ၏၊ သို႔ျဖစ္ေလရာ၊ ေႏွာက္္ဆံုး တေန႔တြင္ အမဲသား သည္ ကုန္ခန္းျခင္းသို႔ ေရာက္ျပန္ေလ၏၊ အရိုး ကား- အိုးလင္ က ၀ါးခ်မ္း ျဖင့္ ကြတ္လ်က္ ေနအေျခာက္ခံ လွမ္းထားေလ၏။ 
ပ႒မ၌ ၀မ္လန္းအား၊ တရြာလံုးက ေငြမ်ားစုေဆာင္းျမဳပ္ထားသည္၊ စားနပ္ရိကၡာလည္း၊ သိုေလွာင္ ထားျပီး ရွိသည္ ဟု အထင္ေရာက္လ်က္၊ ေဖၚေရြ ခင္မင္ ၾက၏၊ ဦးေလးျဖစ္သူကား၊ မယားႏွင့္ခေလး၇-ေယာက္ တကယ္ပင္ ငတ္ၾကသည့္ အခါ ၀မ္လန္း က ပဲအနည္းငယ္ႏွင့္ ေျပာင္းဆန္အခ်ုိ႕ ကုိေပးလိုက္ေလသည္။
''အဲဒါ က်ဳပ္တတ္ႏိုင္သမ်ွဘဲ က်ဴပ္ မွာ သားသၼီးမရွိေတာင္ က်ဴပ္အေဘၾကီး ကုိ က်ဴပ္ ပ႒မၾကည့္ရ လိမ့္မယ္'' ဟုလည္း ေျပာလိုက္ေလသည္၊ ေနာက္တၾကိမ္ ဦးေလး ျဖစ္သူ ေရာက္လာ ျပန္ေသာအခါ။
''ညာ တကာနဥၥ-သဂၤေဟာ'' လုပ္ေနရင္ က်ဳပ္တို႔ ငတ္လိမ္မယ္'' ဟု ေအာ္၍ လႊတ္ရာ ဦးေလးက အာဃာတ ျပဳလ်က္၊ ရန္သူၾကီး ပမာ သေဘာထားကာ ရြာစဥ္ေလွ်ာက္၍- ''သူတို႔မွာ ပိုက္ဆံလဲရွိတယ္၊ စားဘုိ႔ ေသာက္ဘို႔ လဲ ရွိတယ္၊ ဒါနဲ႔ေတာင္ က်ဳပ္တို႔ကိုမမ်ွဘူး၊ က်ဳပ္နဲ႔က်ဳပ္သၼီး ေတြကိုေတာင္ သူ႔ေသြး သူ႔သား ေတြျဖစ္ရက္ နဲ႔မမ်ွဘူး၊ ဒီေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ငတ္ဘို႔ဘဲ ရွိေတာ့တယ္... '' ဟုသတင္းလႊင့္ ေလ၏။ သို႕ျဖင္႔ ရြာထဲ၌ တအိမ္ျပီး တအိမ္ ခၽြတ္္ျခံဳ က်လ်က္၊ လံုး၀ စားစရာ မရွိျဖစ္လာ ၾကျပီး၊ ေဆာင္းကလည္း ေပါက္လာကာ၊ အဧဓါတ္ က ဖိႏွဳိပ္ညွႈဥ္းပန္း သည္က တမ်ိဳး၊ ငတ္မြတ္ ၍ စားစရာ မရွိသည္က တသြယ္၊ ခေလးေတြက ငို မယားေတြက လက္ကုပ္ႏွင့္၊ လူမ်ားမွာ လုခ်င္ ယက္ခ်င္ စိတ္ေတြ ေပၚေနၾကသည့္ အခိုက္ ''ထမင္း စားႏိုင္ေသးတဲ့ သူ ဒီရြာမွာ ရွိေသးသားဘဲ ဒင့္ကေလး ေတြဟာ အခုထက္ထိ အ၀ေတာင္ မပ်က္ ေသးဘူး''  ဟု ထမင္းမစားရသည့္္ ေခြးပိန္ေညွာ္ လုိ ရြာစဥ္ရမ္းတန္း ရမ္တန္း ႏွင့္ လွည့္ကာ သတင္းလႊင့္ ေနေသာ ၀မ္လန္းဦးေလး ၏ အသံ ကုိ ၾကားရသည့္ အခါ တညတြင္ ရြာသားမ်ားသည္ ဒုတ္ေတြ ထမ္းလ်က္ ၀မ္လန္း အိမ္ ကို ၀ိုင္းကာ တံခါးကို ရို္က္္္ဖြင့္ၾကေလ၏။

၀မ္လန္း က တံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္ေသာအခါ သူရဲမင္းရဲ စီးေနေသာ ရြာသား မ်ားသည္ ၀မ္လန္းကို ခုန္အုပ္ လ်က္၊ ဆြဲဖယ္ပစ္ျပီး ေၾကာက္လန္႔ေနေသာ ခေလးမ်ားကိုလည္း အိမ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္ပစ္ကာ -အစာေရစာ ၀ွက္ထား လိမ့္မည္ ထင္ေသာ ေနရာမ်ားကို ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားမွ မက်န္ ေျမလွန္၍ ရွာၾက ေလ၏။
သို႔ရွာၾကရာ ၌ ေနာက္ဆံုးတြင္ ပဲအနည္းငယ္ခန္႔ ႏွင့္ ေျပာင္းဆန္ တပုဂံေလာက္ကိုသာ ေတြ႔ၾကေသာ အခါ ၾကီးစြာေသာ စိတ္ပ်က္သံၾကီးမ်ား ကို ထုတ္၍ ညည္းၾကျပီးလွ်င္ စာပြဲကုလားထိုင္မ်ား ႏွင့္ အဘိုးၾကီး အိမ္ေနေသာ အိမ္ရာ ကိုပါ လုယူၾကေလ၏။

ထိုအခါ အိုလင္သည္ လူထုၾကီးေရွ႕ သို႔ ေရာက္လာလ်က္ ေျပျပစ္ေျဖညွင္းစြာ ေျပာဆိုသည္မွာ-
''ဒါေတြ မလုပ္ၾကပါနဲ႔ အခု ဒီပစၥည္းေတြ မယူၾကပါနဲ႔အံုး၊ က်ဴပ္တို႔အိမ္က စာပြဲေတြ ကုလားထို္င္ေတြ အိမ္ရာေတြကို လုယူၾကဘိ္ု႔အခ်ိန္မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ေတာ္တို႔ အိမ္မွာရွိတဲ့ုစားပြဲေတြ ကုလားထိုင္ေတြကို ေတာ္တို႔ အခုထက္ထိ ထုတ္္မေရာင္း ၾကေသးဘူး က်ဳပ္တို႕ ပစၥည္းေတြလဲ ထားပါအံုး အတူတူေပါ့ ပီးက်ုဳပ္ တို႔မွာ ရွင္တို႔ထက္ စားဘိ္ု႔ေသာက္ဘို႔ ဆိုလို႔ ပဲေစ့တေစ့ ေျပာင္းဆန္တဆန္ပို  ရွိတာမဟုတ္ဘူး မရွိေတာ့ဘူး၊ ေတာ္တို႔သာ အခုက်ဳပ္တို႔ရွိသမ်ွအကုန္ယူသြားၾကပီးကိုး၊ ဒါထက္ ပိုယူခ်င္ၾကေသးတယ္ ဆိ္ုရင္ ဘုရားက ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ေနေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ကိုင္း...က်ဳပ္တုိ႔ အားလံုးစားၾကဘို႔ ျမက္ေတြ သစ္ဥသစ္ဖု သစ္ေခါက္ေတြ ခြါရ ရွာရ ေအာင္ တစုထဲတရံုးထဲ ထြက္ၾကရေအာင္ ေတာ္တို႔က ေတာ္တို႔ ခေလးေတြဘို႔ က်ဳပ္တို႔က က်ဴပ္တို႔ခေလးသံုးေယာက္နဲ႔ ေဟာဒီေမြးေတာ့မဲ့ ဆဲဆဲခေလးဘို႔ ဟု ဆိုကာ အိုလင္သည္ လြယ္ထားရေသာ ကိုယ္၀န္ၾကီးကို လက္ႏွင့္ပုတ္၍ျပေလရာ ရြာသားမ်ားမွာ မိမိတို႔ျပဳမိေသာ အခ်င္းအရာအတြက္ အရွက္ရၾကျပီး ငတ္လြန္း၍သာ လုရယက္ရလ်က္ နဂိုဓာတ္ခံံ အားျဖင့္ လူေကာင္းသူမြန္ မ်ားပင္ ျဖစ္ရကား၊ တဦးစီ တေယာက္စီ ထြက္ခြါ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကေလ၏။

တေယာက္ေသာ သူကား-သူမ်ားေတြလို ျပန္္မသြားဘဲ ေယာင္ေပေယာင္ေပ ႏွင့္ က်န္ရစ္၏၊ ထိုသူကား ကိုယ္လံုး ကိုယ္ေပါက္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ႏွင့္ အသား၀ါ၀ါျဖစ္ကာ စိတ္ေထာင္းသျဖင့္္ ပါးေခ်ာင္းနား ေခ်ာင္း က်ေသာ ''ခ်င္း'' ဆိုသူ လူဧ တေယာက္ျဖစ္ေပ၏၊ လူရိုးသူမြန္ တေယာက္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္ကေလးငယ္ ၏ ငိုသံကို နားေထာင္ မေနႏိုင္ေတာ့သျဖင့္  ဤအမွဳကို က်ဴးလြန္ရသူျဖစ္ေလရာ ၀မ္လန္း အား မိမိအရွက္ ရေလာက္ေအာင္ က်ဴးလြန္မိခဲ့ေသာ ျပစ္မွဳအတြက္ ေတာင္းပန္စကား ေျပာၾကားလို၏၊ သို႔ေသာ္ သူ႕အက်ၤီီရင္ဘတ္ ေအာက္၌  အိမ္ထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ လုယက္စဥ္က ရရွိခဲ့ေသာ ပဲေစ့မ်ား လက္တဆုပ္စာ ခန္႔ ရွိေနေလရာ ၀မ္လန္းအား ေတာင္းပန္စကား ေျပာေနမိလ်ွင္ ထိုပဲေစ့မ်ားကို ျပန္ေပး ေနရမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ မခ်ည့္လွေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ၀မ္လန္းအား လွည့္ၾကည့္ျပီးလ်ွင္ ထြက္ခြါ သြားေလ၏။

၀မ္လန္းကား တလင္းထဲတြင္ ရပ္လ်က္က်န္ရစ္ခဲ့၏၊ ထို တလင္းကား အထက္ဘက္ က လယ္မွထြက္ သမ်ွေသာ အသီးအႏွံ တို႔ကုိ စုပံုရာျဖစ္၏၊ ယခုမူ ထိုတလင္းမွာ ေခ်ာက္ကပ္ကပ္ ႏွင့္ အသံုးမက် ျဖစ္ေလျပီ အိမ္တြင္လည္း ဘခင္အိုၾကီးအတြက္ ေသာ္၄င္း၊ သားသၼီးအတြက္ ေသာ္၄င္း ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ႏွင့္ ဇနီး အတြက္ ေသာ္၄င္း စားေသာက္ရန္ ဘာတခုမွ် မက်န္ေတာ့ သို႔ျဖစ္ရာေလရာ ၾကီးစြာေသာ ထိတ္လန္႔ျခင္း သည္ ႏွစ္လံုး ကို ရုတ္တရက္ဆြဲကိုင္၍ လွဳပ္လုိက္ သကဲ့သို႔ ရွိေတာ့၏။

ထိုေနာက္ အားအင္ကုိ လန္းဆတ္ ေစသည့္ ၀ုိင္အရက္ ကဲ့သို႔ေသာ စိတ္၏သက္သာရာ သက္သာမွဳ အေၾကာင္း ကေလးတခုသည္ ေသြးေၾကာထဲသို႔ စီး၀င္လ်က္ လာေလ၏။
''ဒင္းတို႔ တေတြ ငါ့လယ္ကိုေတာ့ မယူႏို္င္ဘူး ေငြသာ လက္ထဲရွိရင္ ဒင္းတို႔ ယူမွာဘဲ အခုေတာ့ ငါ့မွာ လယ္ က်န္ေသးသားဘဲ'' ဟု တကုိယ္တည္း ေျပာေလ၏။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၆၀)

ကလိမ္ၿခံဳဇာတ္ေကာင္မ်ား

မနက္ေတာ့လင္းလာပါၿပီ၊ လူသံေတြၾကား၍ ဆြမ္းေကၽြးၾကသလား၊ ဘာလားမသိ၊ ျပဴတင္းတံခါး ကုိမွ ဖြင့္မၾကည့္၀ံ့ေအာင္ ႐ွိေနသည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ မွာလည္း မုိးလင္းစထဲက ဧည့္တ႐ံုး႐ံုး ေရာက္ေနပံု ရသည္။ အိမ္သူအိမ္သားမ်ား ႏွင့္ ေန႔စဥ္၀င္ထြက္ စားေသာက္ေနၾကသူ ေဆြတစ၊ မ်ိဳးတစ တို႔မွာ သူ႕ "ကလစ္" ကေလးေတြ ႏွင့္ သူဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ ဖဲြ႕စည္းၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ မာဂ႑ီ စေလသူ ႏွင့္ သူ႕ဦးေလး ခ်င္း ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ေဆြမ်ိဳးမ်ားကတဖဲြ႕၊ ဂါ၀န္ျပာႏွင့္ ဘာေဂ်ာ္ဂ်ီ ကုန္းရပ္ကြက္မွတဖဲြ႕၊ ေ႐ႊမန္း ကုိယ္ေပ်ာက္မယ္ ႏွင့္ သူ႕ ဆုိင္ရာ က တဖဲြ႕၊ မန္ေနဂ်ာ ေမာင္၀မ္းကဲြ ႏွင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ပါတနာ စာခ်ဳပ္လိမ္ မွာ ႀကိတ္၍ အသိသက္ေသ အျဖစ္လက္မွတ္ ထုိးခဲ့ဘူးေသာ ကထိက (ယခုပါေမာကၡ)၏ မယားျဖစ္သူ မန္ေနဂ်ာ ၏ အမတုိ႔က တဖဲြ႕၊ စသျဖင့္ ကလစ္ေတြ အဖဲြ႕ေတြ က မေရႏုိင္ မတြက္ႏုိင္ ေအာင္ ႐ွိေနရာ က်မသာလွ်င္ ဘာမွမရိပ္မိ မသိခဲ့သူ ျဖစ္ေနပါသည္။

သူတုိ႔ ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ အေပါင္းအသင္း နီးစပ္ရာေတြကုိ ဆဲြေဆာင္လူစုၿပီးသား အျပင္ ဧည့္စိမ္းမ်ား က်မ အနားသုိ႕ နီးနီးကပ္ကပ္ မေရာက္ႏုိင္ေအာင္ အၿမဲ ကာဆီး ေသြးခဲြ ထားခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္ၾကသည္။ က်မ မေကာင္းေၾကာင္း၊ စိတ္ေန စိတ္ထား ဆုိး၀ါးေၾကာင္း၊ သူတုိ႔အေပၚ ၌ အလြန္အႏုိင္က်င့္ ေၾကာင္း၊ မေကာင္းသတင္း ၀ါဒေတြ သြင္းထားၾကသည္မွာလည္း အေတာ္ႀကီး အခ်ိန္အခါၾကာေညာင္း လာခဲ့ ပါသည္။ သူတုိ႔တေတြက အျပင္အပတြင္ ၀င္ေငြႏွင့္ထြက္ ေငြမမွ်တေအာင္ သံုးၾက စဲြၾက၊ ၀တ္ဆင္ႂကြား၀ါ ေနၾကသည္ ကုိ က်မရိပ္မိလွ်င္ သကၤာမကင္း ျဖစ္လာမည္ စုိးေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ အျခားမသိ႐ွိ ေစခ်င္ ေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ အျခားမသိ႐ွိ ေစခ်င္ေသာ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး တုိ႔ေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ က်မ၏ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ား အိမ္လာလွ်င္ သူတုိ႔ကသာ အလ်ဥ္စလုိ ဧည့္ခံ လုိက္သည္။ ပလူးပလဲ လုပ္လုိက္သည္။ က်မအနားသုိ႕ အျပင္ဧည့္သည္မ်ား ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ ႏုိင္ေအာင္ ဖန္တီး ထားၾကသည္။

ေနထုိင္မေကာင္းေသာအခါမ်ားမွာ သတင္းေမးလာသူအျပင္ ဧည့္သည္မ်ားအားလည္း အခန္းတည္း တေယာက္ခ်င္း မ၀င္ရေစဘဲ အၿမဲ တဦးဦးက ပူးကပါလာၾက သည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း တကယ္ဘဲ က်မဟာ ဆုိး၀ါး ႐ံု႕ၾကမ္းေသာ မိန္းမႀကီးတေယာက္ဟု အထင္႐ွိ ေနၿပီး အ၀င္အထြက္ နည္းလာၾကပံု ရပါသည္။ ဒါေတြလဲ ေနာက္မွ က်မက သိရသူျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ ဆြမ္းေကၽြးတရားနာပဲြ၌ ဆင္ႏ ဲႊေရာက္လာၾက ကုန္ေသာ "ကလစ္" အဖဲြ႕အစည္းေတြမွာ သူ႕ဆုိင္ရာ မိတ္ေဆြ၀ါဒတူမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားလား ေသာက္လား၊ ေအာက္ထပ္မွာ တ႐ံုး႐ံုး တအံုးအံုး ျဖစ္ေနပါသည္။

၁၁-နာရီ ခန္႔ပင္႐ွိေအာင္ ေနျမင့္လာသည္။ ခါတုိင္း သည္အခ်ိန္ မွာ က်မေအာက္ထပ္ ဆင္းလာၿပီ၊ သည္ေန႔ အခန္းထဲမွာဘဲ ေအာင္းကာ လက္နီးရာ တရားစာတအုပ္ကုိ ဆဲြဘတ္ေနပါသည္။ ပထမ ပါေမာကၡ ၏ မိန္းမ မန္ေနဂ်ာ၏ အမ အခန္းထဲ၀င္လာသည္။ မမ ေနမေကာင္းဘူးလား၊ ေအာက္ဆင္းမလားလုိ႔ လာၾကည့္သည္ ဟု ဆုိပါသည္။ က်မက ေနာက္မွီ ပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ စာဘတ္ေန၍ ေအာက္မွ ႀကံဳ႕ႀကံဳ႕ ႐ံု႕႐ံု႕ ထုိင္ကာမ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလာပါသည္။ ေအး ေခါင္းနဲနဲ ေနာက္ေနတယ္ ေအာက္မွာ ဧည့္သည္ ေတြလဲ မ်ားလုိ႔ ဒီေန႔အဘုိ႕ မဆင္းေတာ့ဘူးဟု ေျဖလုိက္ပါသည္။ မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာဘဲ ၎၏ေမာင္ မန္ေနဂ်ာ အခန္းထဲ ၀င္လာျပန္ပါသည္။

မမကုိ အကုိႀကီးက အေမးခုိင္းပါသည္။ မႏၱေလးကုိသြားဘုိ႔စီစဥ္ထားဒါ ဘယ္ေန႔ကုိသြားရန္ သတ္မွတ္ ရပါမည္လဲ၊ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုိက္မွာျဖစ္လုိ႔ မီးရထားတဲြမ်ားကုိ ႀကိဳတင္ဘုတ္ လုပ္ရပါမည္ဟူ၍ စကားစ လာပါသည္။ က်မ ဘယ္လုိ ေျဖရမွန္းမသိေသးသျဖင့္ သူ႕ကုိ ေခတၱ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ မ်က္နွာထား မပ်က္ရေအာင္လည္း မနဲႀကီးထိန္းခ်ဳပ္ ထားရပါသည္။ ေနာက္ၿပီး မႏၱေလးမွာလဲ လူမ်ားမ်ား တည္းခုိ ႏိုင္ဘုိ႔ အိမ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ စီစဥ္ဘုိ႔  ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကား ရပါဦးမည္ဟု ဆုိျပန္ပါသည္။

သူတုိ႔သည္ အလုပ္တုိက္မွ ပါတနာကိစၥ ေငြေးေၾကးေရးကိစၥမ်ားႏွင့္တကြ ကာမ ကလိမ္ၿခံဳအတြင္းေရး ကိစၥ ေတြကုိပါ၊ ပါ၀င္ ႀကိဳးကုိင္လ်က္ လက္လွည့္ မ်က္လွည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပတတ္ေသာ ဇာတ္ေကာင္ ဇာတ္လုိက္ မ်ားတြင္ အေရးပါ အရာေရာက္ေသာ အခန္းမွ ပါ၀င္အမႈထမ္းလာၾကသူမ်ား ျဖစ္ေနၿပီကုိ ထုိအခါကမွ အစျပဳ၍ သိရၿပီး ေနာက္ဆက္တဲြ တသီႀကီး သိစရာေတြ ႐ွိေနေသးသည္။ က်မ ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ စိတ္တုိင္း မက်က ေအာ္တန္ေအာ္ ေငါက္တန္ေငါက္ျပဳမိသည္။ က်မက ေစတနာႏွင့္ ေခၚထားၿပီး၊ သည္အေျခ အေန အထိ က်မျပဳ၍ ႏုေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ က်မ မ်က္စိေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာ ၾကသူမ်ားျဖစ္၍ ဤမွ် က်မ အေပၚ သစၥာမဲ့ၾကလိမ့္မည္ဟု ဘယ္အခါမွ မယူဆခဲ့ပါ။ ယခု သစၥာမဲ့မႈ၏ အစ ေပၚလာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မသိ ခ်င္ျပဳေနပါေသးသည္။

သုိ႕ေၾကာင့္လည္း က်မ အေျဖမေပးမခ်င္းေစာင့္ေနသည္။ က်မလဲ အေျဖမေပး၍ မျဖစ္ေတာ့ၿပီ၊ သည္ေတာ့ ေသာင္မတင္ ေရမက်သေဘာႏွင့္ မႏၱေလးသြားဘုိ႔ အစီအစဥ္ေတာ့႐ွိတာ ဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ငါသြားခ်င္တဲ႔ စိတ္ မ႐ွိေသးဘူး၊ အိမ္ထဲမွာ ေအးေအး ေနခ်င္ေသးတယ္ဟုသာမည ေလာက္ အေျဖကုိဘဲ ေပးလုိက္ပါသည္။ သူသည္ က်မဆီက အေျဖကုိ ယူကာ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားပါသည္။

အံၾသစရာမရွိတဲ့ ေရစုန္ေမ်ာဘ၀

က်မသည္ အေျဖ ကို ေပးလုိက္လွ်င္ ခပ္ေအးေအးဘဲ အိမ္သစ္ကေလးတြင္ ေနလိမ့္ဦးမည္ ဟု အထင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ မန္ေနဂ်ာတေခါက္ ျပန္တက္လာသည္။ ေအာက္မွာထိုင္သည့္ သူ႕အမလဲ ၾကမ္းေပၚ မွာ ထိုင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ မမကို အကိုႀကီးက အေျပာခိုင္း လိုက္ျပန္ပါသည္။ မႏၱေလး မသြားခ်င္ေတာ့ လို႕ရွိရင္လဲ မနက္ဖန္ သကၤန္းခၽြတ္ ၍,  လူ၀တ္ လဲလိုက္ ပါရေစေတာ့ဟု ဆိုသည္။

နိဗၺိႏၵေခ်ာင္မွာ သကၤန္း၀တ္ရင္း တလေလာက္ တရားအားထုတ္ မည္ဆိုသည္၊ က်မက တလမွ်မက ႏွစ္လ, သုံးလ ကုသိုလ္ ရေစေတာ့ဟု ခရီးရွည္ ၍ အခ်ိန္ဆြဲ ေပးလိုက္သည္။ ယခုေတာ့ နိဗၺိႏၵေခ်ာင္မွ ၁၀-ရက္ ေလာက္မွ် ႏွင့္ ရန္ကုန္ ျပန္လာသည္။ ယခု လက္ငင္း သကၤန္းခၽြတ္ပစ္ ေတာ့မည္ဟုဆိုသည္၊ အတြင္း ဇာတ္ရႈပ္ ေတြမသိရေသးလွ်င္ေတာ့ အံ့ၾသစရာပါဘဲ၊ သို႕ေသာ္ အညႇီအေဟာက္ ႏွင့္ ကင္းျပတ္ မေနႏိုင္ေတာ့ ေသာ ေရစုန္ေမ်ာေနသည့္ သူ႕ဘ၀ကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ သိေနရၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မအံ့ၾသ ေတာ့ပါ။

သုိ႕ရာတြင္ ရုတ္ကနဲ သကၤန္းခၽြတ္ လိုက္လွ်င္ သံမဏိအကာအရံႀကီး မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္၍ ထိုေပါက္ကြဲမႈ၏ အစကို ကိုင္ရေတာ့မည္၊ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ႀကိတ္၍ ေျဖရွင္းရမည္လား၊ လူၾကားသူၾကား ေျဖရွင္း ရမည္လား ဟု ၿဗဳံးကနဲ စဥ္းစားရေတာ့သည္။ (၆၀) နခမ္းကပ္ေနၾကသူ ေသခါနီး အရြယ္ေတြျဖစ္၍ မည္မွ် ပုပ္ပြ ေလာက္ဖြါးဖြါး ေနၾကသည္ ျဖစ္ေစ၊ လူသိ, ရွင္ၾကား မေျဖရွင္းလိုဘဲ တိုးတိုး တိတ္တိတ္ ႀကိတ္၍ ရွင္းေတာ့မည္ ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ က်မအေျဖကို ေစာင့္နားေထာင္ေနေသာ လူယုံေတာ္တပါး ကၽြန္ မန္ေနဂ်ာ အား ပြင့္လင္းစြာ စကားဆိုရေလၿပီ။

ဒီသကၤန္းႀကီး ခၽြတ္ခ်လိုက္လွ်င္ အင္မတန္ ျပင္းထန္ေသာ ေပါက္ကြဲမႈႀကီး ေပၚလာလိမ့္မည္။ တတ္ႏိုင္လွ်င္ တရက္, ႏွစ္ရက္ ဆက္ေနပါေစ၊ ဒီအတြင္းမွာ ငါရွင္းခ်င္ေသာ ျပႆနာေတြကို ရွင္းၿပီး ေအးေအး ေဆးေဆး ျဖစ္မည့္ နည္းလမ္းကို ရွာလိုသည္ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ဘာကို ဆိုလိုမွန္းမသိေသာ မန္ေနဂ်ာက ေငး၍ နားေထာင္ ေနပါသည္။ က်မ ထပ္ေျပာရျပန္သည္။ "ဇာတ္ရႈပ္" ျပႆနာေတြ ေပၚလာၿပီ ဒီျပႆနာေတြကို ရွင္းရာ ၌ လူ၀တ္ႏွင့္သာဆိုလွ်င္ ငါ့စိတ္ကို ထိန္းႏိုင္လိမ့္မည္ မထင္သျဖင့္ သကၤန္းကို ရုတ္တရက္ မခၽြတ္ ေစခ်င္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သကၤန္းကို ငဲ့ၿပီး ရွင္းလင္းစီမံမွ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ျဖစ္ၾကမည္။ ဒါေၾကာင့္ သကၤန္းကို ခၽြတ္မပစ္ ပါေစနဲ႕ဟု ထပ္ခါ ဆိုရသည္၊ အနီးမွာ ထိုင္လ်က္ရွိေသာ သူ႕အမပါေမာကၡ ကေတာ္ ကေတာ့ မ်က္စိ မ်က္ႏွာ ပ်က္လ်က္ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။

မန္ေနဂ်ာကလဲ နဲနဲေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္လာၿပီ၊ သို႕ရာတြင္ သူက ရုတ္ကနဲ ထသြား၍မရ၊ ကိစၥႏွင့္ လာရသူ ျဖစ္သည္။ ၀ိုးတ၀ါး ဗူးလုံးနားမထြင္း သ႑ာန္မ်ိဳးႏွင့္ ေၾကာင္အန္းအန္း ၾကည့္ေနပါသည္။
က်မသည္ ေနာက္တခါထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ေဖါက္ၿပီးသား စာတေစာင္ကို ဆြဲျပလိုက္သည္ စာဖတ္ရင္း မ်က္ႏွာ ညိဳမည္းလာသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ပုံႏွင့္ တုန္တုန္ရီရီေတာင္ မွဘဲ ျဖစ္ျပ လိုက္ေသးသည္။ ဒီစာမွာ တစုံတဦး က အစေဖၚ လိုက္ေသာ ယခင္ေဖၚျပဘူးသည့္ စာဘဲျဖစ္ ပါသည္။

ငိုေတာ့မလို ရီေတာ့မလိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဒီကိစၥေတြ ဘာမွ မသိရပါဘူးဟုလည္း ဆိုသည္။ ေငေရးေၾကးေရး သူ ကိုင္ရသူ ျဖစ္သည္။ အလုပ္တိုက္ ႏွင့္ စပ္ဆိုင္သမွ် ဘဏ္တိုက္ႀကီးမ်ား ႏွင့္ ဆက္သြယ္ သမွ်ေသာ ေငြေရး ေၾကးေရး မ်ားကိုလည္း သူ႕လက္မွတ္ႏွင့္ လႊဲထားသည္။ တအိမ္လံုးက အိမ္သုံးစရိတ္စခ ပါမက်န္ သူ႕ထံမွ ဆိုင္ရာစာရင္းႏွင့္ ထားၾကသျဖင့္ 5-ျပားက အစ ေသာင္းသိန္း အထိ သူ႕လက္မွ သြားရသည္။ သည္ကာမဂုဏ္ စရိတ္ ေတြလဲ သူ႕လက္မွဘဲ သြားရသည္။ စာရင္းအင္း ဆိုဒါ လူကလုပ္တာျဖစ္ပါသည္။ ပရိုက္ဘိတ္ ကတမ်ိဳး၊ ျပဳျပင္ထားေသာ အမ်ားသိဘို႕ကတမ်ိဳး၊ စာရင္းႏွစ္မ်ိဳး ထားသည္။

ဗမာ့ေခတ္တိုက္ မွာ မန္ေနဂ်ာအမွဴး ရွိေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အလုပ္ခန္းမွာလည္း 'ကလစ္' အသီး သီးရွိပါ သည္။ မႏၱေလး ကိုယ္စားလည္ထံမွ ဘန္ေကာက္ လုံခ်ည္ အုပ္လိုက္ မၾကာခဏ လက္ေဆာင္ရေလ့ရွိေသာ ကလစ္ မွာ အေရးပါ၍ အရာ အေရာက္ဆုံးေသာ ကလစ္ျဖစ္ပါသည္။

က်မသည္ ဘာမွမေျပာ၊ သူ႕ အက္တင္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္မိ ေနပါေသးသည္။ က်မက မေျပာေတာ့ ဒီစကား ကို တုန္တုန္ရီရီ ဆက္ေျပာျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီကိစၥေတြကို မသိရပါ၊ မမေပးခ်င္တဲ့ သစၥာေပးပါ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဘူး ဒါကေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာ(…) ရဲ႕ မယားႏွင့္ျဖစ္ထာဘဲ သိပါတယ္၊ အခုမႏၱေလးက ကိစၥ ကို လုံး၀ မသိရပါေၾကာင္း အတြင္သား ေခါင္းခါ ျငင္းခ်က္ေပးေနပါသည္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ငါက မင္းကို စစ္ခ်က္ ထုတ္ ေနဒါမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ေရွ႕ဆက္လုပ္ရမည့္ လမ္းစဥ္ကို စတင္ ထုတ္ေဖၚရေတာ့မည္ျဖစ္၍ ဒီစာကို ျပျခင္းသာျဖစ္သည္။ မင္းဟာလြန္ခဲ့တဲ့ ၂-ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က စ၍ ငါ့ကို မ်က္ႏွာ ရဲရဲမဆိုင္ဝံ႕တဲ့ ဟန္အမူအရာ ပ်က္မႈေတြကို ျပန္သတိရလာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ထုတ္ေျပာလိုက္ရသည္။

ေသမည္ဟု တြက္ကိန္းခ်ထားၾကျခင္း ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Sunday, March 28, 2010

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၅၉)

ပင္ပန္းၾကီးစြာစိတ္ကို ခ်ဴပ္တီးခဲ့ရျခင္း

သည္ေတာ့ ရုတ္တရက္ၾကီး အသိ လုပ္လုိက္လွ်င္ သကၤန္းၾကီးႏွင့္မို႔ မ်က္ႏွာပူစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ မသိခ်င္ျပဳ၍ဘဲ ေနရဦးမလား- က်မက ဟန္ေဆာင္တတ္သူမဟုတ္၊ အတြင္းစိတ္ ယုတ္မာသလို အျပင္က မ်က္ႏွာထားခ်ဳိေနရန္ အလြန္၀န္ေလး ပင္ပန္းသည္။ ေၾကာက္သလိုလိ္ု၊ ၾသဇာခံ သလိုလို အေရးယူ ဂရု အလြန္စုိ္က္ သလိုလို ပရိယာယ္မာယာေတြ လုပ္ျပီး မ်က္ကြယ္၌ ရွုပ္ခ်င္သမွ်ရွုပ္၍ ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲ ေသာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနသူေတြလို ေရႊမွဳံ မၾကဲတတ္သူလဲ ျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္ေတာ့ ခက္လွသည္။

တညလံုး ဆံုးျဖတ္ ၍ မျပီးဘဲ မိုးလင္းလာသည္။ မနက္၁၀-နာရီေလာက္တြင္ အိမ္ေအာက္ထပ္ သို႔ ဆင္းခဲ့ရာ အလုပ္တိုက္ဘက္ မွ လူမ်ား မ်က္ႏွာ ရႊင္ရႊင္ျပျပႏွင့္ လႈပ္ရွားေနပုံကို ျမင္ရျပန္ေသာအခါ သာ၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာျပန္ပါသည္။ က်မစိတ္တြင္း မွ အယူအဆအတိုင္း ဖြင့္ခ်ရလွ်င္ အလြန္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းေဘာင္ ေရာက္ရွိသြားသည့္ အတြက္ တိမ္ညႊန္႕ကိုတက္၍ ပ်ံသန္းေနေသာ ငွက္ကဲ့သို႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ႏွင့္ ဘ၀င္ျမင့္ အထင္ႀကီးၿပီး ေလဟုန္စီးေနရာက ငွက္ပစ္မုဆိုး ၏ ျမႇားခ်က္စူး၍ တိမ္ညႊန္႕တိမ္ဖူးမွ ေျမႇျပင္သို႕ ဦးေဆာက္ဂၽြမ္းျပန္ က်လာရသလို အရုပ္က်ိဳးျပတ္ စိတ္ဓါတ္ က်ဆင္းသြားရၿပီ။ သည္ေပ်ာ္ရႊင္ ေနေသာ အလုပ္သမားေတြလည္း ဒီကိစၥႀကီးကို သိၾကလွ်င္ က်မကဲ့သို႕ပင္ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းလ်က္ အၾကည္ညိဳ ေပါ့ပ်က္ ကုန္ၾကေလမည္လားဟု စိုးရိမ္သြားသည္။ က်မစိတ္ဓါတ္ ပ်က္ခ်င္ပ်က္ေပေစ။ သူတို႕တေတြ ၏ စိတ္ဓါတ္ကို မပ်က္စီးေစခ်င္ေသးေပ။

ဒါလဲ က်မ၏ အယူအဆ သာျဖစ္ပါသည္။ ဒီလူေတြမွာ ၉၉-ဦးေသာ သိၿပီးသား ပရိတ္အထည္း၌ ပါ၀င္ ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ယေန႕က်မအဘို႕ သတင္းထူးသတင္းသစ္ ျဖစ္ေနေစကာမူ သူတို႕မွာ ေဆြးေျမ႕ ေနေသာ သတင္းဟု ေနာက္ကာလမ်ား မွ ျပန္လည္ သတိရမိပါသည္။

သုိ႕ေသာ္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။ ႀကိဳဘို႕ဆို ဘို႕ လူေတြက လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနၾကသည္။ ညဘက္လည္း ခ်က္ၾက, ျပဳတ္ၾက ျပင္ဆင္ၾကဦးမည္။ ေနာက္တေန႕ မနက္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးၾကမည္။ လွဴစရာတန္းစရာေတြေရွ႕မွာခ်ၿပီး တရားနာ, ကန္ေတာ့ၾကဦးမည္။ လာေရာက္ၾက မည့္ အျပင္ဧည့္သည္ေတြကလည္း နည္းမည္မဟုတ္ပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်မက ရုတ္တရက္ထ၍ ရႈပ္ထားသမွ် ေတြ အသိလုပ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဆူဆူပူပူႀကီးျဖစ္လွ်င္ ကုသိုလ္ေရး၌ အင္မတန္ စိတ္အားတက္ႂကြေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသူေတြအား ေႏွာင့္ယွက္ရာက်မည္။

ဆူပူျပစ္တင္ခံရမည့္သူကလည္း သကၤန္းႀကီးႏွင့္ပါတကား။ ျမတ္စြာဘုရား အေရေတာ္ကို လႊမ္းၿခဳံထားသူ  မ်ား ကန္႕လန္႕ကာ ၾကာျခည္၏ ေနာက္ကြယ္မွ မဖြယ္မရာ ယုတ္ညံ့ေသာ စကား ျပႆနာေတြကို ဘယ္လိုနည္း ႏွင့္မွ် အစေဖၚကာ ေျပာျပ ေျဖရွင္း၍ သင့္တင့္မည္ မဟုတ္ပါ။ သကၤန္း၀တ္ႀကီးႏွင့္ ေနသမွ် အခ်ိန္ ကာလပတ္ လုံး ဤျပႆနာကို အစမေဖၚဘဲ ႀကိတ္ခဲ၍ေနဦးမည္။ ယေန႕အလုပ္တိုက္သားတို႕၏ ၾကည္လင္မႈ ကိုလည္း ေမႊေႏွာက္ဖ်က္ဆီးျခင္း မျပဳရက္ေတာ့သျဖင့္ ပြင့္ထြက္ေတာ့မည့္ တကဲကဲေနေသာ စိတ္ကို သိုသိပ္ ႏွိမ္နင္းထားလိုက္ရသည္။ ေပါက္ကြဲခ်င္ရက္မွ အတင္းအဓမၼ တားဆီးရေသာေၾကာင့္လည္း သဘာ၀ စိတ္ဓါတ္ ကိုက မရမက ထြက္လမ္းကို ရွာပါသည္။

ဒါကေတာ့ မိန္းမၿပီၿပီ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြကို မ်က္ရည္မႈျဖင့္သာ ေျဖရသည္။ အလုပ္သမားအမ်ား၏ ၾကည္လင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကုသိုလ္ေရးႀကိဳးပမ္းေနၾကသည္ကိုလည္း မေႏွာင့္ယွက္ မဖ်က္ဆီး လိုေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံး မွာ ဤသို႕ဘဲ မ်က္ရည္ႏွင့္လဲ၍ ဒုကၡံၿပီး ပါရမီ ျဖည့္ေပးလိုက္ပါၿပီ။ ဤမ်က္ရည္သည္  လင္မယား ငယ္ ေတြယူ၍ က်ေသာ အေပါစားမ်က္ရည္မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ က်မသည္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေနသည္။ နဂို စိတ္ဓါတ္ က တင္းမာႀကံ႕ခိုင္သူလဲျဖစ္သည္။ ဒီအသက္အရြယ္ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ႏွင့္ မအပ္စပ္လြန္းေသာ ျဖစ္ရပ္ေတြ ကို ရုတ္ခနဲ ရင္ဆိုင္ရ၍ ယူႀကဳံးမရႏွင့္ဘ၀ကို ႏွေျမာလွသျဖင့္ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမႈမွ စိမ့္ယို လာေသာ မ်က္ရည္မ်ိဳး၊ ေခတၱျဖစ္ေစ၊ တိုက္သားလူအမ်ား၏ ၾကည္လင္မႈကို မေႏွာင့္ယွက္လိုေသာ ေစတနာ မ်က္ရည္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။

သည္ခ်ဳပ္တီးမႈ ေတြေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမပ်က္ ေတြ႕ျမင္ေနသူေတြက က်မ၏စိတ္တြင္းမွာ ကမၻာမီးေလာင္ ေနသည္ကို လုံး၀ မရိပ္မိၾကပါ။ မ်က္ႏွာမပ်က္, ဣေႁႏၵမပ်က္ ေတြ႕ျမင္ေနၾကရေအာင္ အစြမ္းကုန္ ဟန္ေဆာင္ျပ ေနရပါသည္။ ၁၁ နာရီခန္႕တြင္မွာထားေသာ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြ ၀င္လာသည္။ အလုပ္တိုက္ကကားမ်ားလည္း အဆင္သင့္ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ လူငယ္ အလုပ္သမား ကေလး မ်ားလည္း တႂကြႂကြ တရြရြ ျမဴးေနၾကသည္။

ခဏၾကာ ေသာအခါ လာေမးပါၿပီ ကားနီႀကီးႏွင့္ က်မလိုက္ဘို႕ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ ေခါင္းထဲက သိပ္မေကာင္း၍ မလိုက္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါသည္။ လိမ္၍ ေျပာလိုက္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ တကယ္ဘဲ ေခါင္းထဲမွာ ခ်ာခ်ာလယ္ ေနေအာင္ မေကာင္းေနျခင္း မွန္ပါသည္။ 12-နာရီေလာက္ မွာ သူတို႕တေတြ ကားႀကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္ ႏွင့္ တေပ်ာ္တပါး ထြက္သြားၾကေလၿပီ။ ၁-နာရီ ၂-နာရီ မၾကာမီေရာက္ပါေတာ့မည္။ က်မ ဘယ္လို မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆီးၾကည့္ရပါမည္နည္း။ မ်က္ႏွာပူလွသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရမည့္သူ က်မျပန္ၿပီး မၾကည့္ရဲေအာင္ ရွက္လွပါသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၂-နာရီခြဲအခ်ိန္မွာ ကျပာကရာၿမိဳ႕ထဲ ထြက္လာခဲ့မိပါသည္။

ျပတ္သားစြာ ျပဳတ္လုပ္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္

ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေသာအခါ ဘာလုပ္ရမည္လဲဟု ေ၀ခြဲမရ၊ အစထည္းက ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘဲ ထြက္လာခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ က်မဒရိုက္ဘာ ကိုယ့္လူသူ႕ဘက္သား ချမာမွာလည္း အႀကိဳေတာ္ေထာက္ရာ လိုက္ပါမည္ ခဲထားသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အ၀တ္သစ္ေတြ လဲလ်က္ရွိရာ က်မမလိုက္ဘဲ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္လာတာကို မေ၀ခြဲႏိုင္ သလို ျဖစ္ေနပုံရသည္။ က်မ က အမႈမဲ့, အမွတ္မဲ့ ေနေသာ္လည္း သူတို႕သည္ မလုံသူမ်ား ပီပီ က်မ၏ မ်က္ႏွာရိပ္၊ မ်က္ႏွာကဲကို အၿမဲ သတိထားၾကည့္ေနၾက သူမ်ားျဖစ္သည္။ ထစ္ခနဲဆိုလွ်င္ အလ်င္စလို ၀ါယာလက္ သတင္းပို႕မည့္ သူသာျဖစ္ပါသည္။

ေန၀င္ရိုးရီ မီးထြန္းခ်ိန္ ဘယ္အေနရာသြား၍ ေရွာင္ရွားေနရမည္မသိ၊ အသိအကၽြမ္း မိတ္ေဆြမ်ား အိမ္ေတြ ေရွာက္လယ္ ေနတတ္ေသာ ၀ါသနာက အခံမရွိ၍ မည္သည့္အိမ္ကိုမွ သြားလယ္ အခ်ိန္ျဖဳံးရန္ အႀကံမရပါ။ သို႕ေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးမွာ ရုပ္ရွင္ရုံ တခုခုသို႕ ၀င္ထိုင္ၿပီး မီးထြန္းခ်ိန္က်မွ အိမ္ျပန္ဘို႕ အေတြးရလ်က္ လက္မွတ္၀ယ္ခါ ရုံထည္း ၀င္လာခဲ့ပါသည္။ ရုံထည္း ေရာက္ေသာအခါ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိေသာ ေၾကာင့္လည္း ပိတ္ကားေပၚမွာ လႈပ္ရွားေနေသာ အရုပ္ေတြကိုသာျမင္ရၿပီး ဘယ္ရုံထည္း၀င္၍ ဘယ္ကားကို ၾကည့္ခဲ့သည္ဟု ယေန႕အထိ သတိမရ ေျပာမျပႏိုင္ေတာ့ပါ။

အခ်ိန္က ကုန္လြယ္လွသည္၊ မၾကာမွီ ရုံျပင္ျပန္ထြက္လာရသည္။ လမ္းေပၚက ဓါတ္မီးေတြ ၀င္းထိန္ေနပါၿပီ၊ အႀကိဳေထာက္ သူေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကရမည္၊ ေနသားတက် အနယ္ထိုင္ သြားေတာ့မည္ဟု မွန္းဆ မိပါသည္။ အိမ္၀င္းထဲသို႕ ကား၀င္မိပါၿပီ။ ကားေပၚမွ ေရွးဦးစြာ ျမင္လိုက္ရေသာ ရႈျမင္ကြင္းမွာ ဓါတ္မီးေရာင္ ထိန္ထိန္ ႏွင့္ အိမ္သစ္ကေလးေပၚမွာ ဆင္းသူဆင္း တက္သူတက္ စကားလက္ဆုံ က်သူကက်လ်က္ ရႈပ္ရွက္ခပ္ ေနၾကသည္။ သူတို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ္လည္း က်မအျမင္မွာေတာ့ အမဂၤလာ- မသာအိမ္တခု ၌ လူတစု လႈပ္ရွားေနသည္ ႏွင့္ မျခားသာလွ်င္ ျမင္ရပါေတာ့သည္။

အၾကည့္ညိဳခံေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးအားလည္း ယခင္လို ျဖဴစင္သန္႕ရွင္းေသာ အေျခအေနႏွင့္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သကၤန္းေတာ္ ၿခဳံထားေသာ ေသာႏုတၳိဳရ္ မုဆိုးႀကီး၏ ပုံသ႑ာန္မ်ိဳးသာ ေပၚလာေတာ့သည္။ ကိုယ္တိုင္ ရဟန္းအမ အျဖစ္ႏွင့္ အျဖစ္ႏွင့္ စင္ၾကယ္စြာ ကုသိုလ္ျပဳလိုက္ရသူအား ဤအျမင္မ်ိဳးျမင္သြားရ သည္ကိုလဲ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမိသည္။ ျပဳမူခဲ့ေသာ အျပဳအမူ ဒုစရိုက္ ဒုကိစၥေတြကမလည္း ဤအခ်ိန္အခါမွာမွ ကံဆိုး မိုးေမွာင္ က်သလို ယွဥ္ၿပီးေပၚေပါက္လာရသည္။

သို႕ေသာ္ ယေန႕အဘို႕ မွာ မ်က္ႏွာရင္ဆိုင္မေတြ႕ရန္ ေရွာင္လက္စ အတိုင္းသာ အိမ္ေပၚကို ကျပာကရာ တက္လာ ခဲ့သည္။ ခါတိုင္းလဲ ညေန6-နာရီေက်ာ္လွ်င္ အိမ္ေပၚတက္ၿပီး အိမ္ခန္းထည္းမွာ ပုတီးစိပ္ ေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သူမွ က်မကို အကဲမခတ္ႏိုင္ၾကပါ။ က်မ အခန္းထဲ ေရာက္ေသာအခါ အိမ္သူအိမ္သား မ်ားႏွင့္ စကားမေျပာလိုေတာ့သျဖင့္ တံခါးကို ဂလန္႕ခ်ပစ္လိုက္ပါသည္။ ဓိ႒ာန္ပုတီး စိပ္ၿမဲ အတိုင္း စိပ္ရင္း အခန္းတြင္းမွာ စၾကၤန္ေလွ်ာက္လ်က္ရွိသည္။ ပုတီးစိပ္ေနစဥ္ အတြင္း ရႈပ္ေထြး ညစ္ညမ္းေသာ ဒု-ကိစၥေတြကို ေခါင္းထည္း ၀င္မလာႏိုင္ေစရန္ တြန္းကန္ ေနရသည္မွာလည္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ ျဖစ္ေန ပါသည္။ ေပါက္ကြဲခ်င္ေသာ စိတ္ကို မရမက ထိန္းခ်ဳပ္တားဆီးေနရသည္မွာလည္း ဒုကၡႀကီးတခု ျဖစ္ေနပါသည္။ သကၤန္းႀကီးႏွင့္ ရွိေနသမွ် အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မေပါက္ကြဲေစရဟု အဓမ ၼကိုယ့္စိတ္ကို ဆုံးမေနရသည္။

ေပါက္ကြဲခ်င္ျခင္း ဆိုသည္ မွာ မလြတ္လပ္မရွင္းမလင္းသူ မယားအေမွ်ာင္ေတြ တိတ္တိတ္ထားေသာ ကိစၥကို မူတည္ၿပီး ေပါက္ကြဲလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ ႀကိဳက္ရာစခန္းကို လမ္းခြဲ၍ သြားၾကဘို႕ တခု ႏွင့္ လာသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယေန႕၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုႏွင့္ နဂါးနီတိုက္သားေဟာင္းမ်ား အသိျဖစ္ပါသည္။

ထိုစဥ္ က်မ၏ အရင္းအႏွီးေပၚ တြင္ အုတ္ျမစ္အေျခံျပဳကာ ႏွစ္ေပါင္း၂၀-တိုင္တိုင္ တိုင္းပ်က္ ျပည္ပ်က္-ဗုံးၾကား အေျမာက္ၾကားတြင္ လက္ညီ,လက္ညီ ရွာေဖြထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရွးဦးမဆြက မူလ က်မ ခန္႕မွန္း ရည္ရြယ္ထားခဲ့သည့္ အတိုင္း ျပတ္ျပတ္သားသား လွဴဒါန္းႏိုင္ရန္ စီမံခ်င္ေသာ ဆႏၵကို မူတည္ၿပီး အေဆာအလ်င္ ကိစၥၿပီးေစခ်င္ ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကိစၥေတြကို ခြဲစိပ္ပိုင္းျခား မလုပ္ခ်င္ဘဲ ေန႕ေရႊ႕, ညေရႊ႕, တေရြ႕ေရြ႕အခ်ိန္ဆြဲ လာသည္ကို ေရွ႕ဆက္လက္၍ မခံလိုေတာ့ၿပီ။

သန္႕ရွင္း စင္ၾကယ္စြာ က်မ ၀ယ္ယူထားခဲ့ေသာ သည္အိမ္ႀကီးကို ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူတို႕အတြက္ စာၾကည့္ ပိဋကတ္တိုက္ ေသာ္၄င္း၊ သာသနာ့ အေဆာက္အဦး အျဖစ္ေသာ္၄င္း၊ မလွဴလိုက္ရဘဲ သည္ အတိုင္း က်မ ေသသြားပါက ဒီအိမ္ႀကီးေပၚမွာ ကိုယ္ေတာ္လုပ္ေတာ္ေတြ ေမာင္းမငယ္ေတြ တဘက္ငါးရာ ၿခံရံလ်က္ မင္းတုန္းမင္းႀကီး သ႑ာန္ မွတ္ထင္ၿပီး ကာမ စည္းစိမ္ခံရာ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ ေဂဟာႀကီး အျဖစ္ေရာက္ရွိ သြားေတာ့မည္ ကို စိုးရိမ္မႈျပင္းထန္ လာေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါသည္။

ယခု အေျခအေနမွာ သာၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ရေတာ့မည္၊ သည္ကိစၥကို စတင္ ဖြင့္ခ်ရန္မွာ ဒု-ကိစၥ ေတြပါ ေရာင္ေတာ္ျပန္ ႏွင့္ ေရာမပါဘဲ ၿပီးၾကေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သကၤန္းႀကီးကို ငဲ့, ငဲ့ေနစရာ ျဖစ္လာၿပီး ဒီသကၤန္းႀကီးမွာ က်မအဘို႕ ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲလိုမႈ ကို တားဆီးေနသည့္ အကာအကြယ္ သံမဏိ တံတိုင္းႀကီးလည္း ျဖစ္ေနပါသည္။

ကလိမ္ၿခဳံ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၁၂)

"ငါေတာ့ မင္းေျပာတာေတြ တလုံး မက်န္ ရြာထဲေလ်ာက္ ေျပာရမွာပဲ"ဟု ဦးေလးျဖစ္သူမွာ ေဒါသခက္ထန္ အက္ကြဲသံႀကီးျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စြာ ဟစ္ေနေလ၏၊ မေန႕ကလဲ မင္းအိမ္လာျပီး ေသာင္းက်န္းသြားတယ္ တလမ္းလုံးႀကားေအာင္ ငါ့သမီးအပ်ိဳမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႕လဲ ေမာင္းခတ္တယ္၊ ဒီကေန႕လဲ ငါ့ကို ေစာ္ကား ျပန္ျပီ၊ ငါဟာ မင္းအေဖေသရင္ မင္းအေဖေနရာ ေနရာမဲ့လူ အခုေတာ့ ငါ့သမီးေတြဟာ အားလုံးအပ်ိဳမဟုတ္ ေတာ့ဘူး ထားအုံး၊ တျခားပါစပ္က ဒီစကားမ်ိဳး ငါႀကားရမွမဟုတ္ဘူး" ထိုေနာက္ ထပ္တလဲလဲ "ငါရြာကို တိုင္ရမွာပဲ၊ ရြာကိုတိုင္ရလိမ့္ မယ္ေဟ့"ဟု မျပီးႏိုင္ေအာင္ ဆင့္ကဲေနေလရာ ေနာက္ဆုံးတြင္ ၀မ္လန္း မွာ စိတ္ထဲကမပါလွပဲႏွင့္။

"က်ဳပ္ကို- ဘာလုပ္ေစခ်င္သလဲ"ဟု ေမးလိုက္ရေလေတာ့၏၊ ရြာကိုတိုင္ခဲ့ေခ်သာ္ မိမိဂုဏ္ကို ထိခိုက္ ေလေတာ့ မည္ဟု ေတြးမိေလ၏။ "အဆုံးမေတာ့ ကိုယ္ေသြးကိုယ္သားပဲေလ"ဟု မိမိက အေလ်ာ့ ေပးလိုက္ ေလ၏။ ဦးေလးမွာလည္း ခ်က္ျခင္းပင္ တမ်ိဳးျဖစ္သြားေလ၏၊ ခက္ထန္ေနေသာ ေဒါသသည္ အေရ ေပ်ာ္ ၍ သြားေလ၏။ ျပဳံးလ်က္ ၀မ္းသန္းလက္ေမာင္းကို ကိုင္လိုက္ျပီး၊
"မင္းက လူေကာင္းမွန္း- ငါသိပါတယ္ကြာ"ဟု ညင္ညင္သာသာ ေျပာရာက "မင့္ဦးေလးႀကီးက သိျပီးသား ပါကြ မင္းဟာငါ့သားလိုပါပဲ သားရာ ေဟာဒီအဘိုးအို လူမြဲႀကီးရဲ႕ လက္၀ါးထဲ ေငြစကေလး ထည့္လိုက္ စမ္းပါကြဲ႕ တဆယ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ကိုးက်ပ္ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ဒါကေလးရမွ အိမ္က သတၱ၀ါမ အတြက္ မီးျခစ္လုပ္တဲ့အေကာင္နဲ႕ ေနရာတက်ျဖစ္သြားေအာင္ စီမံႏိုင္မယ္ ေအး- မင္းေျပာတာမွန္သကြ သီးခ်ိန္ ပြင့္ခ်ိန္ ေရာက္ေနပီ အခ်ိ္န္အရြယ္ေရာက္ ေနပီဟု သက္ျပင္းႀကီး တခ်က္ခ်လိုက္ရင္း ေခါင္းကို ခါလ်က္ ေကာင္းကင္ကို တကယ္ပင္ ႀကည္ညိဳ ေလးစားေနသလိုလို ေမာ္ႀကည့္ေနေပ၏။"

၀မ္လန္း သည္ ေပါက္ျပားကို ေကာက္ယူလိုက္ျပီး တဖန္ ပစ္ခ်လိုက္ေလ၏။
"အိမ္လိုက္ခဲ့ဗ်ာ က်ဳပ္မင္းသားလို သြားေလရာ ေငြယူမလာဘူး"ဟု တိုတိုတုတ္တုတ္ ေျပာျပီး လွည့္ထြက္ ခဲ့ေလ၏။ စကားမေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ခါးခါးသီးသီး စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္လ်က္ ေနေလ၏။ အေႀကာင္း မႈ လယ္ ထပ္၀ယ္ရန္ မိမိစုထားေသာ ေငြစကေလးမ်ားမွာ အဘိုးႀကီးလက္ထဲ ေရာက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္လ်က္ ထိုလက္ထဲ မွ တဖန္ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ပင္ ကစား၀ိုင္းသို႕ ေရာက္ေတာ့မည္ ကိုသိေနျခင္းေႀကာင့္ ျဖစ္ေပ၏။

အိမ္တံခါး၀ ေနပူထဲတြင္ ကိုယ္တုံးတုံးကေလးမ်ားႏွင့္ ကစားေနႀကေသာ သားကေလးႏွစ္ေယာက္ ကိုဆြဲဖယ္ ၍ ပစ္ျပီး အိမ္ထဲသို႕ ၀င္ခဲ့ေလ၏၊ သူ႕ဦးေလးကား ကစားေနႀကေသာ ခေလးမ်ားကို ေခၚယူလ်က္ ကပ္၍ ရံႈ႕တြေနေသာ အက်ီၤအိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံတျပားစီ ႏိႈက္ျပီးေပးေလ၏။ ထိုေနာက္၀တုတ္တုတ္ ကိုယ္ကေလး မ်ား ႏွင့္ ခေလးႏွစ္ေယာက္ကို ရင္ခြင္ထဲသို႕ ဆြဲသြင္းျပီး ႏူးညံ့ေျပာ့ေပ်ာင္းေသာ လည္ဂုတ္ကေလးမ်ားကို ႏွာေခါင္း ျဖင့္ ကပ္၍နမး္ရႈပ္ေနေလ၏။

"အင္း- ေယာက်ာ္ကေလး၂ေယာက္"ဟု ဆို၍ လက္တဘက္စီျဖင့္ ပိုက္ေပြ႕၍ ထားေလ၏။
၀မ္လန္းကား ရပ္ဆိုင္းေနျခင္းမျပဳ အိပ္ခန္းထဲသို႕ စြပ္၀င္သြားေလ၏။ အလင္းေရာင္ထဲမွ ၀င္လာခဲ့သူ ျဖစ္သည့္ အတိုင္း ဘာမွ် မျမင္ရ- ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲ ျဖစ္ေနေလ၏။ အေပါက္ငယ္ကေလး တခုမွ ထိုးျပဳ၀င္ေရာက္ ေနသည့္ အလင္းေရာင္ အမွ်င္ေခ်ာင္းကေလး ကိုသာ ျမင္ရေပ၏။ သို႕ေသာ္- မိမိအထက္ထက္က ရွဴရိွက္ခဲ့ ရဘူးေသာ ပူးေႏြးသည့္ ေသြးစိမ္းန႕ံ မ်ားမွာ ႏွာ၀သို႕လာ၍ ကလိႀက ျပန္ေလရာ။
"ဘာလဲေဟ့ အခု မ်က္ႏွာျမင္ေနပလား"ဟု သေဘာနားလယ္သြားရင္း ေမးလိုက္မိေလး၏။ အိပ္ရာထဲဆီမွ ျပန္ထြက္ လာေသာ မယားသယ္၏ အသံကားမိမိႀကားေနႀက အသံထြက္ ပို၍ႏြမ္းနယ္ အားနည္း ေနပုံ ရေလ၏။

"ေမြးလို႕ေတာ့ပီးျပန္ပီဒီတခါေတာ့ ကၽြန္မကေလးေတာ္ေရွ႕ ေျပာေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး"
၀မ္းလန္းမွာ ငိုင္တိုင္တိုင္ႀကီး ျဖစ္သြားေလ၏။ ကံဆိုးျပီဟု ေအာက္ေမ့မိေလ၏။ မိန္းကေလးတဲ့- ဦးေလး၏အိမ္တြင္ မိန္းခေလးတေယာက္ထဲ ႀကီးစြာေသာ ဒုကၡကိုေပးလ်က္ရိွ၏။ ယခုလည္း မိမိအိမ္တြင္ မိန္းခေလး တေယာက္ ေမြးလာျပန္ေခ်ျပီ။

ဘာစကားမွ ်ျပန္မေျပာ ေတာ့ပဲ ထရံနားဆီသို႕ ေလွ်ာက္သြားကာ ေျမႀကီးကိုလက္ႏွင့္ စမ္းေနေလ၏ နဂိုရ္ထက္ အနည္းငယ္မို႕ ေနေသာ ေနရာကို စမ္းမိလွ်င္ ေျမႀကီးတုံးကို ဖယ္စမ္းျပီး တြင္းထဲမွ ေငြမ်ားကို ႏိႈက္ယူ ေရတြက္ ေနေလ၏။

"ဘာလို႕ ပိုက္ဆံေတြ ထုတ္ယူေနတာလဲ"ဟု ေမွာင္ထဲမွမယားက ရုတ္တရက္ လွမ္းေမးလိုက္ ေလ၏။
"ဦးေလး ကို ေခ်းမလို႕"-
ပ႒မ ၌ မယားမွာ ဘာမွ်မေျပာပဲျငိမ္ေနေလ၏ ထိုေနာက္မွ သူေျပာေနႀက ေလးေလးတြဲ႕တြဲ႕ အသံျဖင့္။
"ေခ်းတယ္" ဆိုတဲ့ စကား မေျပာရင္ သာေကာင္းမယ္ ဒီအိမ္မွာ အေခ်းအငွားမရိွဘူး။ "ေပးတာသာ ဆိုတယ္"ဟု ေျပာဆိုေလ၏။

"ေအးပါဟယ္- ငါသိပါတယ္ ေသြးစပ္ေနတာကလႊဲလို႕ ဘာမွမဆိုင္ပဲနဲ႕ သူ႕ကိုေပးရတာဟာ ငါ့အသားလွီး ေပးရတာလိုပဲ"ဟု ၀မ္လန္းက ခံျပင္းစြာျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုေနာက္အျပင္ ထြက္လာခဲ့ျပီး ဦးေလးျဖစ္သူ ၏ လက္ထဲသို႕ ေငြမ်ားကို ထိုးထည့္ပစ္ခဲ့ကာ၊ လယ္ထဲသို႕ ျပန္ဆင္းခဲ့ျပီး ေျမကိုအျမစ္မွ ထိုးလွန္ပစ္ေတာ့မည့္ပမာ တူးဆြေနေလ၏။

စိတ္ထဲတြင္ ေငြအေႀကာင္းကိုသာ ေတြးေနေလ၏၊ မိမိကိုယ္တိုင္ လယ္မွထြက္ေသာ အသီးအႏွံမ်ား ကို ေရာင္းခ်လ်က္ အဆင္းရဲ အပင္ပန္းႀကီးခံကာ ေနာက္ထပ္ လယ္ေတြ ထပ္၀ယ္ဖို႕စုေဆာင္းထား သည့္ေငြ မ်ား မွာ ကစား၀ိုင္းစားပြဲေပၚသို႕ သြန္ခ်လိုက္သည့္ကို၎ တခုေသာ လက္ က သိမ္းယူလိုက္ သည္ကို ၎ မ်က္စိ ထဲတြင္ ျမင္ေယာင္ေနေလ၏။

ညေနေစာင္း လာသည့္တိုင္ ေဒါသမွာ မေျပေသးေပ၊ ခါးကိုဆန္႕လိုက္ေလ၏။ အိမ္ႏွင့္ထမင္း ကို သတိရလာေလ၏။ ထိုေနာက္ အိမ္တြင္ ယေန႕ပါးစပ္ေပါက္တေပါက္ ထပ္တုိးလာသည့္ အေႀကာင္း ကိုေတြးမိေလ၏။ သို႕ေတြးမိေသာအခါ- သၼီးမိန္းခေလးေမြးဖြား ေပးရျခင္းသည္ မိဘမ်ားအဖို႔ က ဆိုင္သာ ဆိုင္လ်က္ မပိုင္၊ ေမြးရျခင္းမွာ မိမိတို႕အဖို႕မဟုတ္ သူ႕ကိုပိုင္မည့္ လင္သားႏွင့္ အိမ္သူအိမ္သားမ်ား အတြက္ ေမြးေပးျပီး ေကၽြးေမြးထိန္းသိမ္း ထားရျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ယခုမူ မိမိတို႕ အိမ္တြင္သၼီးကေလးကိုပင္ သြား၍ မႀကည့္မိခဲ့။

ေပါက္ျပား ကို မွီကာရပ္ရင္း ၀မ္းနည္းစိတ္မခ်မ္းသာ ႀကီးျဖစ္ေနေလ၏။ သူ႕လယ္ႏွင့္ ဆက္လ်က္ရိွ ေသာ လယ္ကို ၀ယ္ရန္မွာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ စပါးရိတ္ခ်ိန္တိုင္ ေစာင့္ရေပဦးမည္ ယခုလည္းအိမ္တြင္ လူတေယာက္ တိုး၍ လာျပန္ေခ်ျပီ။
ကရုကမာေရာင္ ေျပးလ်က္ေျဖာ့ေတာ့ ေမွးမီွန္ေနေသာ ေကာင္ကင္တြင္မဲေမွာင္ေသာ က်ီးကန္းတအုပ္ ပ်ံလာလ်က္ ၀မ္းလန္းအေပၚတြင္ ၀ဲပ်ံကာက်ယ္ေလာင္စြာ အာျမည္၍ ေနႀကေလ၏။ ထို႕ေနာက္ က်ီးကန္း မ်ားသည္ ၎၏အိမ္နားက သစ္ပင္မ်ားဆီသို႕ တိမ္ခိုးေတြလြင့္ သလိုပ်ံသန္းသြားႀကကာ ေပ်ာက္ကြယ္၍ သြားႀက ေလ၏။

၀မ္လန္း သည္ က်ီးကန္းမ်ား ပ်ံရာသို႕ေျပးလိုက္သြားျပီး၊ လယ္ထဲ မွ ေပါက္ျပားကို ရမ္းလ်က္ ဟစ္ေအာ္ ေမာင္းႏွင္ပစ္ေလ၏။ က်ီးကန္းမ်ားသည္ ေျဖးညႇင္းေလးကန္စြာ ေလဟုန္ ကိုစီးလ်က္ အေပၚသို႕ ပ်ံသန္းႀကျပီးေနာက္ တဖန္၎၏ေခါင္းေပၚ၌ ၀ဲပ်ံပတ္ခ်ာလွည့္ျပန္ကာ ေျပာင္သလိုလို- သေရာ္သလိုလို အာႀက ျပန္လ်က္၊ ေနာက္ဆုံးတြင္ အေမွာင္အုပ္စ ျပဳေသာ ေကာင္းကင္ယံသို႕ ပ်ံသန္း သြားႀကေလ၏။
၀မ္းလန္း ကား က်ယ္ေလာင္စြာ ညည္းညဴမိေလ၏။ မေကာင္းေသာ နိမိတ္ တခုေပတည္း။

ရွစ္

နတ္ဆိုးတို႕ မည္သည္ လူတဦးတေယာက္ အေပၚ၌ တႀကိမ္တခါ မ်က္မုန္းက်ိဳး မိခဲ့လွ်င္၊ ေနာက္ထပ္ ျပန္လည္ စဥ္းစားျခင္း မျပဳေတာ့သလိုလိုျဖစ္ေနေလ၏။
မိုးဦးက်တြင္ ရြာရမည့္ မိုးမွာလည္း တစက္တေလမွ် ရြာမခ်ပဲေနေလ၏။ ေကာင္းကင္မွာ တေန႕ထက္တေန႕ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြ ကင္းစင္လာလ်က္ ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ေတာက္ပ၍ သာေနေလ၏။ ေျခာက္ေသြ႕ ေရငတ္ေနေသာ ေျမႀကီးကိုပင္ ဂရုမစိုက္သနား ဂရုမစိုက္ သနားဂရုနာ မသက္သလို မိုးရြာခ်ရမည္ကို သ၀င္တို၍ ေနေလ၏။ ေန႕ရိွသ၍ မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ားကို မျမင္မေတြ႕ရ၍ မူ ညအခါမ်ားကို ေရာက္လွ်င္လည္း ႀကယ္မ်ားမွာ ရက္စက္၍ အႀကင္နာကင္းေသာ အလွကို ေဆာင္ရြက္ ေရႊေရာင္ေတာက္ခါ သြန္းေျပာင္း၍ ေနႀကကုန္၏။

၀မ္းလန္း အပင္ပန္းအဆင္းရဲခံ ၍ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ထားေသာ လယ္မ်ားမွာ ေျမလႊာတို႕သည္၊ ေျခာက္ေသြ႕ အက္ကြဲ ကုန္ႀကေလ၏။ မိုးက်ခါနီး၍ အားတက္သေရာ ထြက္ျပဴ လာႀကေလေသာ ဂ်ဳံပင္ပ်ိဳတို႕ မွာ အႏွံ ထြက္ရန္ ေျခလွမး္ျပင္ေနသည့္ အခါ ေရာက္မွ၊ ေျမမွေသာ္၎ ေကာင္းကင္မွေသာ္၎၊ မည္သည့္ အကူအညီမ်ိဳးမွမရေတာ့ ေသာအခါတြင္၊ ထြားႀကိဳင္းျခင္း မွ ရပ္လ်က္၊ ရပ္ျခင္းမွာ ေနေရာင္ ကို မခံႏိုင္ပဲ ယိုင္လဲ၍ အျမဳံျဖစ္ႀကကုန္၏။ စပါးစိုက္ရန္ ၀မ္လန္းပ်ဳိးႀကဲထားေသာ ေျမကြက္မ်ားမွာ လည္း၊ ညိဳေမွာင္ေသာ ေျမေရာင္တြင္ ျမစိမ္းကြက္ ကေလးမ်ားလိုရိွေလ၏။ ၀မ္းလန္းသည္ ဂ်ဳံခင္းေတြကို လက္ေလွ်ာ့ စြန္႕လြတ္ခဲ့ျပီးေနာက္။ စပါးပ်ိဳးခင္းမ်ားကို ေန႕ရိွသေရြ႕- ေရထမ္းကာ ေလာင္းေလ၏။ ထမ္းရ လြန္းသျဖင့္၊ ပခုန္းသားမ်ား ဖူးဖူးေယာင္လ်က္ ပုဂံလုံးႀကီးမ်ား ေမွာက္ထား သလို၊  အသားမာႀကီးမ်ား ေပၚလာ သည့္တိုင္-မိုးကား ေခါင္ျမဲေခါင္၍ ေနေလ၏။

သို႕ျဖင့္ ေရကန္ထဲတြင္ ရိွေသာ ေရမ်ားလည္း ခန္းေျခာက္ လ်က္၊ ရြံ႕ႏြံခဲေတြသာ က်န္ေတာ့၏။ ေရတြင္းထဲမွ ေရလည္း အေတာ္နိမ့္၍ က်သြားခဲ့ေလ၏။ သို႕ျဖစ္ေလရာ အိုလင္က။
"ခေလးေတြ ကလဲ ေရငတ္မခံႏိုင္- အဘိုးႀကီးကလဲ ေရေႏြးမေသာက္ရပဲ မေနႏိုင္ဘူးဆိုရင္- လယ္ထဲက ေကာက္ပင္ေတြ အေသခံရမွာပဲ........."ဟု ေျပာဆိုရေတာ့၏ ထိုအခါ၀မ္လန္းကလည္း
"ေအး- ေကာက္ပင္ေတြ ေသကုန္ရင္- သူတို႕လဲငတ္ကုန္ႀကေတာ့မွာပဲ- ဟုေဒါသထြက္ထြက္ႏွင့္ ျပန္ေျပာရာမွာ ရိႈက္ႀကီး တငင္ငိုယိုမိေလေတာ့၏။"

က်ံဳးနားက လယ္ကေလးတကြက္သာ ေကာင္းေကာင္းသီးေလ၏။ သို႕သီးရျခင္းမွာလည္း၊မိုးတ စက္မွ် မရြာ မသြန္း ပဲႏွင့္ မိုးရာသီ ကုန္သြားေလလွ်င္၊ ၀မ္းလန္းကိုယ္တိုင္ အျခားလယ္မ်ားကို ပစ္ထားခဲ့ျပီး၊ ထို လယ္ကေလး ကိုသာ တေနကုန္ တေနခန္းက်ဳံးထဲမွာေရျဖင့္ ခတ္ေလာင္းခဲ့ျခင္း ေႀကာင့့္ျဖစ္ေပ၏။ ထိုႏွစ္၌၊ ၀မ္လန္း မွာ ပ႒မဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္ျဖင့္၊ စပါးရိတ္ျပီးျပီးခ်င္း၊ ေရာင္းခ်ပစ္ ရေလ၏။ လက္ထဲသို႕ ေငြေရာက္ လာေသာ အခါ။ ေငြမ်ားကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ ထားေလ၏။ "မိုး ဘယ့္ေလာက္ဘဲ ေခါင္ေခါင္- နတ္က ဘယ့္ေလာက္ကဲ ညိဳးညိဳး ငါဆုံးျဖတ္ခ်က္ အတိုင္းေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာပဲ-" ဟု တကိုယ္တည္း ႀကဳံး၀ါးမိေလ၏။ ထိုေငြကေလး အတြက္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္သည္၊ က်ိဳးျပတ္လုမတက္ ပင္ပန္းခဲ့ရ၏။ ေခၽြးတို႕သည္။ သူ႕ကိုယ္မွ အေပါက္ အေပါက္ က်ခဲ့၏ ေငြရလာျပီျဖစ္ျပီတကား- လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေတာ့အံ့။

ဟြမ္အိမ္ႀကီးသို႕ ေျခကုန္သုတ္ခဲ့ျပီး၊ သူေ႒းကိုယ္စားလွယ္ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ပင္ ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမေခါက္ ပဲ။
"က်ဳံးနားက က်ဳပ္လယ္နဲ႕ ကပ္ေနတဲ့လယ္ကို ၀ယ္ဖို႕- က်ဳပ္မွာေငြပါတယ္"ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ၀မ္လန္း ကား- ဟြမ္းတို႕အိမ္သူအိမ္သားမ်ား မွာဆင္းရဲတြင္းသို႕ သက္ဆင္းလာခဲ့သည္မွာ တႏွစ္ ေလာက္ ရိွေနျပီျဖစ္ေႀကာင္း ဟိုမွဒီမွႀကားသိျပီး  ျဖစ္၏၊ အဖြားႀကီးမွာလည္း၊ ဘိန္း၀၀ မရွဴ ရသည္မွာ ရက္ေပါင္း အတန္ႀကာခဲ့ ျပီျဖစ္၍ အစာငတ္ေနေသာ က်ားမႀကီးလိုျဖစ္ေနျပီးလွ်င္၊ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် ကိုယ္စား လွယ္ အား ေခၚယူလ်က္။ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္ရုံမွ် မက- မ်က္ႏွာကိုလည္း၎၏ ယပ္ေတာင္ျဖင့္ တဖုတ္ဖုတ္ လွမ္းရိုက္ရင္း-

"လယ္တဧက မွ မက်န္ေတာ့ဘူးလားဟင္"ဟူ၍ ဟစ္ေအာ္ ေမးျမန္းေလ့ ရိွေလ၏။ ကိုယ္စားလွယ္ လုပ္သူမွာလည္း၊ အိမ္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆာင္ရြက္ေပးရာတြင္၊ မိမိသုံးစြဲရန္ အတြက္ႏုတ္ယူ ထားေသာ ေငြမ်ားကိုပင္ အဖြားႀကီးအား ထုတ္ေပးေနရသည့္ အေျခေရာက္ေနေလ၏။ အဘိုးႀကီးက လည္း ဇနီးငယ္တေယာက္ ထပ္၍ ယူေနျပန္ျပီျဖစ္၏။ ထုိမိန္းခေလး မွာလည္း အျခားမဟုတ္ အရြယ္ေကာင္းစဥ္က အဖိုးႀကီး အေပ်ာ္ၾကဴး ခဲ႔ဘူးေသာ ကၽြန္မ တေယာက္မွာ အေပ်ာ္မယား အျဖစ္ သိမ္းပိုက္ ခါရနီးမွ အဖိုးႀကီး စိတ္ကုန္၍ စြန္႔အျပစ္ အေစခံ တေယာက္ႏွင္႔ ျငားၿပီး ေမြးထုတ္ခဲ႔ေသာ ကေလးျဖစ္၏၊ ထိုခေလးမ ကေလး မွာ၊ ယခုအခါ အသက္ ၁၆-ႏွစ္ခန္႕ရိွျပီးျဖစ္ရာ၊ အဘိုးႀကီး၏မ်က္စိတြင္ အသစ္ျဖစ္လ်က္၊ အခ်စ္စစ္ မဟုတ္ေသာ ရာဂအခိုးျဖင့္ အလံခ်ိဳးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပ၏။

အဘိုးႀကီးမွာသခၤ်ိဳင္းနား တျဖည္းျဖည္းနီးလာလ်က္၊ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ သန္သန္စြမ္းစြမ္းမရိွ ေတာ့ပဲ၊ သားျပင္းေတြတြဲေလာင္း က်ေနလ်က္ ေသဘက္ သို႕ နီးလာေလေလ တဏွာေရလွ်ံ ျပင္းထန္ေလ ေလ ျဖစ္ေနကာ၊ ခပ္စိမ္းစိမ္း ခေလး အရြယ္ကေလးမ်ားႏွင့္သာ ရိကၡာ ယူေနသူျဖစ္ေလ၏။ အဖြားႀကီးက ဘိန္းႏွင့္မွိန္းေနလွ်င္၊ သူကတဏွာျဖင့္ မိွန္းေနလ်က္၊ သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ကေလးမ်ား အတြက္၊ ျမနားပန္ ေရႊလက္ေကာက္ မ်ားလုပ္ေပး လိုျပန္လွ်င္၊ ပိုက္ဆံမရိွေႀကာင္း သူနားလည္ေအာင္ ေျပာမျပႏိုင္ႀကေပ။ တသက္ လုံးတြင္ ေငြလိုခ်င္ ၍ လက္ႏွင့္စမ္းလိုက္လွ်င္ ေငြ ကို ကိုင္မိေနသူ ျဖစ္ေန ရကား၊ ယခုမွ "ပိုက္ဆံမရိွ" ဆိုေသာ စကားကို နားမလည္ ျဖစ္ေနေလ သတည္း။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Saturday, March 27, 2010

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၁၁)

ခြန္ႏွစ္

အစ ပထမ ကတည္းက ၀မ္လန္းၾကိဳတင္၍ ကြက္ေက်ာ္ျမင္ထားသည္႔အတိုင္း ၎၏ဦးေလး မွာ ဆင္းရဲ တြင္း သို႕ သက္ဆင္းစျပဳလာ၏။
ထို ဦးေလးမွာ ၀မ္လန္းဘခင္၏ ညီအရင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရကား အကယ္၍ စားရာမဲ႕ ေသာက္ရာမဲ႕ ျဖစ္ခဲ႕ ေခ်ေသာ္ ေဆြမ်ဳိးဘဲ ဟူေသာ သေဘာျဖင္႔ တအိမ္သားလုံး၀ိုင္း၍ ၀မ္လန္းကို မွီၾက ခုိၾက ကပ္ၾက မည္သာ ျဖစ္၏၊ ၀မ္လန္းႏွင္႔ ၎၏ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားမွာ ဆင္းရဲမြဲျပာစြာႏွင္႔ မေလာက္မငစား မေလာက္မင ၀တ္ေနရစဥ္ အခါ၌ကား ထိုဦးေလးမွာ သူ႔လယ္သမားကို အားခဲ ၾကိဳးစားလုပ္လ်က္ သားသမီး ၇-ေယာက္ ႏွင္႔ မယား ကို ရွာေဖြေကၽြးေမြး ေဖာ္ရေပေသး၏၊ သို႔ေသာ္ အေထာက္အပံ႔ တခါသြားလွ်င္ အလုပ္ကို စြန္႔ပစ္ တတ္ၾက သူူမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။

မယားမွာလည္း အိမ္ကိုမွ သန္႔ရွင္းေအာင္ လွဲဖယ္သုတ္သင္ အပင္ပန္းခံေဖၚ မရေတာ႔ ခေလးမွာလည္း စားျပီး ၍ ေပက်ံေနေသာ ပါးစပ္မ်ားကိုပင္ ေဆးေၾကာပစ္ ေဖၚမရၾကေတာ႔ ထိုမွ်မကေသးမူ၍ သမီးမိန္းက ေလးမ်ား မွာ အရြယ္ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာၾကလ်က္ အိမ္ေထာင္သားေမြး လင္ယူလွ်င္ပင္ ခေလးပင္ ေမြးႏုိင္ၾကသည္႔ အရြယ္တိုင္ ေရာက္ေနၾကျပီျဖစ္လ်က္ႏွင္႔ ေနစား၍ နီၾကင္ၾကင္ျဖစ္ေနေသာဆံပင္ ေတြကို ဘီးႏွင္႔မွ မတို႕ ကိုယို႕ကားယား ဖါးလ်ားၾကီးထား ဖြာလံၾကီးၾကဲ ရြာထဲတြင္ လြားကနဲေျပး ခေလးစိတ္ က မေပ်ာက္ ဘေရာက္ဘရက္ ႏွင္႔ ေရာက္ရက္ဆန္ကာ၊ ဤတြင္လည္း မတန္ ကာလသားေတြႏွင္႔ ေတြ႕ျပန္လွ်င္ ရပ္၍ စကားေျပာ သေဘာမဟုတ္သည္႔ မေခ်ာတို႔လုပ္ပုံ မွာ အားလုံးပင္ မ်က္ႏွာပ်က္၍ ရွက္စရာ ဖက္လာေအာင္ ျဖစ္ေနျပန္ေလ၏။

တေန႔တြင္လည္း ၀မ္လန္းမွာ ၀မ္းကြဲႏွစ္မ အၾကီးဆုံး တစ္ေယာက္ႏွင္႔ သြား၍ ေတြ႔ေနျပန္လ်က္ တမ်ဳိးလုံး မ်က္ႏွာပ်က္ အရွက္ရေအာင္ လုပ္ရသေလာ ဟု ေထာင္းေထာင္းၾကီး ေဒါသအမ်က္ ရႈးရူးႀကီးထြက္လ်က္ သူ႔အေမ ထံလိုက္သြားလိုက္ျပီး။
    "ကိုင္း.... လာသမွ်ေမာင္ ဇံမေရြးေပါင္" လုပ္ေနတဲ႕ က်ဳပ္ႏွမလို မိန္းခေလးမ်ဳိး ဘယ္အ ေကာင္က လာ လက္ထပ္ မလဲဟင္ ဒီေကာင္မကေလး ဟာ လင္ယူမယ္ဆိုရင္ ဟို ၃-ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ယူႏိုင္ေနပီဗ် ဒါနဲ႕လဲ ေျပးတုံးလြားတုံးဘဲ လုပ္ေနတယ္ ဒီကေန႔လဲ ရြာလမ္းထဲမွာ ေကာင္တေကာင္က သူ႔လက္ေမာင္း ကိုကိုင္လို႔ သူူက မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႕ မရွက္မေၾကာက္ ရယ္္ လို႔ ေတြ႕ရျပန္တယ္ဟု တိုင္တန္း ေျပာဆို ေလ၏၊ ထိုအခါ-ခႏၶာကိုယ္ၾကီး ေလးလံထိုင္းမႈိင္း သေလာက္ ႏႈတ္သီးသြက္လွေသာ ဦးေလးမယားမွာ ၀မ္လန္း အေပၚတြင္ မ်က္မုန္းက်ဳိးသြားလ်က္။

"ေအး.... ေအး.... ဟုတ္ပါပီ ဒါနဲ႕ လက္ထပ္ေတာ႔ ကုန္မဲ႕ပုိက္ဆံတို႔ တင္ရမဲ႕ ခန္း၀င္ ပစၥည္းတို႔ လက္္ထပ္ ေပးမဲ႕ ဆရာငွားခ တို႔ေတာ႔ ဘယ္သူက လာေပးမလဲကြဲ႕ ေဟ... အေၾကာင္းျဖင္႔ ဘာမွနားမလယ္ဘဲနဲ႕ လက္ထဲ လယ္ကေလး နဲနဲပါးပါး ပိုရွိလာတဲ႕လူတို႔ ေငြပိုေငြလွ်ံ ရွိလို႔ သူေ႒းအိမ္ ေတြသြားပီး လယ္ထက္၀ယ္ႏုိင္တဲ႔ လူတို႔ကေတာ႔ ေျပာအားရွိမေပါ႔ကြဲ႔ ႏို႔ေပမဲ႕ မင္းဦးေလးချမာ မေတာ႔  စလာ ကတည္း ကိုက ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ေနတယ္ ေမာင္ေရ႕ ကိုယ္မွာဘာအျပစ္ မွ မရွိဘဲနဲ႕ ကံဆိုးၾကီး တိုက္ေနတာဘုရား မတာေပါ႔ေလ သူမ်ားတကာ ေတြမွာ လယ္က စပါး ေကာင္းေကာင္းရ ေပမဲ႕ သူ႔က်ေတာ႔ ၾကဲတဲ႔ မ်ဳိးေစ႔ ကေတာင္ အေညွာက္ မေပါက္ ေသကုန္ၾကပီး ျမက္ေတြသာေပါက္သ ေတာ႕ အဲဒီေတာ႔ ခါးသာ က်ဳိးလႈေရာ။

ဤတြင္ အသံမွာ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ေလာင္လာလ်က္ မ်က္ရည္ရြဲကာ ေဒါသပုန္ထလာ ၏၊ ေနာက္တြဲ ထုံးထားေသာ ဆံပင္ကိုဆြဲဆုပ္ျပီး နားသယ္မွာ ဆံပင္ေမြးေတြကို ဆြဲျဖတ္ကာ အားရပါးရ ဟစ္ေအာ္ ေလေတာ႔၏။

"အား... ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တယ္ဆိုတာ နင္ကေတာ႔ ဘာ နားလယ္မလဲ ဟင္... ဒိျပင္ လူေတြ လယ္မွာ စပါးေကာင္း ဂ်ဳံေကာင္း သီးရက္နဲ႕ ဒို႔ဟာက်ေတာ႔ ေပါင္းပင္သာ ေပါက္သတဲ႕ ဒိျပင္ လူေတြအိမ္ ႏွစ္တရာခံေပမဲ႔ ဒို႕အိမ္က်ေတာ႔ ေအာက္ကေျမႀကီးကုိက လႈပ္ပီး ထရံေတြ အက္ကုန္သဟဲ႔ တျခားလူေတြ ေယာက်္ာကေလး ေမြးေပမဲ႕ ငါ႔က်ေတာ႔ ေယာက်္ား ကေလး လိုခ်င္ေပမဲ႕ မိန္းကေလးသာေမြးသတဲ႕ အဲဒါကံဆိုးမိုးေမွာင္ဘဲ ဟဲ႕" ဟု အသံေတြ တုံလာေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနေလရာ အိမ္နီးပါးခ်င္း မိန္းမမ်ားပင္ ၾကည္႔ရ နားေထာင္ရ ေအာင္ ထြက္လာၾကေလ၏၊ ၀မ္လန္းကား စကားဆုံးေအာင္ ေျပာမည္ဟု ရပ္ျမဲရပ္ေနကာ။

"ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဦးေလးကိုတူက သင္ၾကားေနဘို႔ မဟုတ္ေပမဲ႕ ဒါကေလးေတာ႕ ေျပာခဲ႕ရအုံးမယ္၊ ေကာင္မေလးကို အပ်ဳိရည္ မပ်က္ခင္ ေယာက်္ားေပးစားလုိက္တာ ေကာင္းတယ္ လမ္းတကာ ေလွ်ာက္ သြား ေနတဲ႕ ေခြးမ ဟာ ခေလးမေမြးဘူးလို႔ ဘယ္သူၾကားဘူးသလဲ။"

ဤသို႔ ခတ္ရွင္းရွင္းပင္ ေျပာခ်ခဲဲ႔ျပီးေနာက္ အိမ္ျပန္လာခဲ႕ရာ ဦးေလး၏မယားမွာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္္ လ်က္ က်န္ရစ္ခဲ႕ေလ၏၊ ၀မ္လန္းမွာ ယခုႏွစ္တြင္ ဟြမ္ ထံမွေနာက္ ထပ္၍ ၀ယ္ရန္ ႏွင္႔ ေနာင္ႏွစ္ မ်ား တြင္လည္း တတ္ႏုိင္လွ်င္ ထပ္၍ထပ္၍ ၀ယ္ယူရန္ အျပင္ အိမ္တြင္လည္း အခန္းကေလး တခန္း ထပ္ခ်ဲ႕ ၍ ေဆာက္မည္ ဟု စိတ္ကူးၾကံဆေနသူျဖစ္ေလရာ ဤသို႕ မိမိတို႕က ေျမပုိင္ရွင္ အေခၚခံရေအာင္ စီးပြား လာဘ္လာဘ တက္ေနခိုက္ မိမိနာမည္ႏွင္႔ တနာမည္တည္း ခံယူလ်က္ အကြပ္မရွိသည္႔ ၾကမ္းပမာ လို ဘရမ္း ဘတာ ျဖစ္ေနၾကကုန္သည္႔ ကာယိေျႏၵ မဲ႕လွေသာ ႏွစ္မ ၀မ္းကြဲမ်ားကို ေတြ႕ရေသာအခါ ေဒါသ ထြက္မိေလ၏။

ေနာက္တေန႔တြင္ ၎ အလုပ္လုပ္ေနေသာ လယ္ထဲသို႔ ဦးေလးျဖစ္သူ ေပါက္လာေလ၏၊ အုိလင္မူကား ဒုတိယ ခေလး ေမြးဖြားသြားျပီးသည္မွာ ၁၀-လေက်ာ္ ၾကာလာခဲ႕ျပီျဖစ္၍ ယခုတဖန္ ပ႗ိသေႏၶ အရင္႔အမာ ၾကီး ႏွင္႔ ျဖစ္ေနျပန္ကာ ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ နီးကပ္ေနျပီျဖစ္သည္ က တစ္ေၾကာင္း လူလည္း ေကာင္းစြာ ေနထိုင္ မေကာင္းသည္ က တေၾကာင္းေၾကာင္႔ ရက္အနည္းငယ္ခန္႔ ကပင္ အလုပ္ခြင္ မဆင္းႏုိင္ဘဲ ရွိေလရာ ၀မ္လန္းမွာ တေယာက္္တည္း လယ္ဆင္းေနရျခင္း ျဖစ္ေပ၏။

၎၏ ဦးေလးကား ထယ္ေၾကာင္းတခု တေလ်ာက္ ငုံ႔ကာ လွ်ဳိးကာႏွင္႔ ေလွ်ာက္လာလ်က္ ရွိေလ၏၊ အကႌ်မွာ ၾကယ္သီး မတပ္ဘဲ ရင္ဘတ္ကို ဆြဲေစ႔ ရုံေစ႕ထားျပီး ခါးပတ္ ျဖင္႔ ေတာ္ရုံေလ်ာ္ရုံ ပတ္ထား ေပရကား ေလျပင္းျပင္း တခ်က္တိုက္လိုက္လွ်င္ အကႌ်ကၽြတ္ ပါသြားလ်က္၊ ကိုယ္တုံးလုံး ျဖစ္သြား ဘြယ္ရာ ရွိေလ၏၊ ၎သည္ ပ်ဳိးခ်ထားေသာ ပဲပင္ေတြ အနားကကပ္လ်က္ ေျမာင္းကေလး တခု တူးေနေသာ ၀မ္လန္း ၏ အနီး၌လာရပ္ကာ မလႈပ္မရွား စကားမေျပာဘဲ ေနေလ၏၊ ထိုအခါ ၀မ္လန္းက ေမာ္႔မၾကည္႔ဘဲ။

“အလုပ္ကို ရပ္ စကားမေျပာႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါဦးေလး ဒီပဲေတြဟာ တကယ္လို႕သာ ေအာင္ရင္ ဦးေလးလဲ အသိသားပဲ၊ ၂-ခါ ၃-ခါ ျပန္စိုက္ရမဲ့ပဲေတြဗ်၊ ဦးေလးပဲေတာ့စိုက္ျပီးေရာေပါ့၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ေႏွးတယ္ဗ်၊ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္သလဲ ဘယ္ေတာ့မွအခ်ိန္နဲ႕ မျပီးဘူး”ဟု စိတ္ထဲတြင္ ႀကိတ္မွိတ္ထားရသမွ်ကို ေငါ့ေတာ့ေတာ့ႏွင့္ ထုတ္လိုက္ေလ၏၊ ၎၏ဦးေလးကား ၀မ္းလန္း ဘာကိုရည္ရြယ္၍ ေျပာသည္ကိုရိမ္မိ၏။ သို႕ေသာ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ပင္ ျပန္၍………

“ငါကုသိုလ္က နိမ့္ေနပါတယ္ကြာ ဒီႏွစ္မ်ားမ်ိဳးပဲေစ့၂၀ခ်တာ တပင္သာရွင္သကြာ ဒီေတာ့ဒါ ေလာက္ ေတာင္ ညံ့ေနလို႕ရိွမွ ေပါက္ျပားေတာင္ ကိုင္ဖို႕ မေကာင္းေတာ့ပါဘူးကြာ ဒီႏွစ္ ပဲကေလး မ်ားစားခ်င္ရင္ ၀ယ္စား ရေတာ့မွာပဲ”ဟု သက္ျပင္းႀကီး တခ်က္ခ်လ်က္ ေျပာေလ၏။

၀မ္းလန္းမွာ သူ႕စိတ္ကို ခ်ဳပ္၍ ထားရေလ၏သူ႕ဦးေလးသည္ သူ႕ထံမွ တခုခုေတာင္း ရေအာင္ လာေလျပီ ဟု သိေလ၏၊ လက္ထဲ မွ ေပါက္ျပားကို ေျမႀကီးထဲသို႕ ျဖည္းညႇင္းစြာ ထိုးစိုက္လိုက္ ေလ၏။ ပ်ိဳးခ် ထားေသာ ေျမေျပာ့ခဲကေလးတခု ပဲ့က်၍သြားေလ၏။ ပ်ိဳးပင္ကေလးမ်ားမွာ သန္စြမ္းစြာ ပင္ မိုးမိုးမတ္မတ္ ေပါက္ေန ႀကလ်က္ ေနေရာင္တြင္ အရိပ္ကေလးမ်ား ကိုယ္စီ က်ေနႀကေလ၏၊
“အိမ္က ဟာမကေျပာတယ္”ဟု ဦးေလးကစကားစလာျပန္လ်က္ “ေသာက္သုံးလုံးလုံး မက်တဲ႔ ငါ….. ဟို သတၱ၀ါမ အႀကီးေကာင္မ ကို မင္းဂရုတစိုက္ရိွတဲ့ အေႀကာင္း၊ မင္းေျပာတာေတြဟာ အမွန္ခ်ည့္ပဲ၊ မင္းကေတာ့ မင္းအရြယ္နဲ႕ မင္းအေျမႇာ္အျမင္ ျပည့္စုံေနျပီ၊ ေကာင္မေလးကို လက္ထပ္ေပးမွပဲ၊ အသက္က ၁၅-ႏွစ္ ရိွေနပီကြ ခေလးေမြးမယ္ဆို ၃-၄ႏွစ္ ကထဲက ေမြးႏိုင္ေနျပီ ေခြးတေကာင္ေကာင္ နဲ႕ မေတာ္ တေရာ္ ျဖစ္ျပီး ငါအရွက္ရ နာမည္ပ်က္မွာကို သိပ္ေႀကာက္ သြားတာပဲ ဂုဏ္နဲ႕ျဒပ္နဲ႕ ေနႀကတဲ့ ဒို႕ အမ်ိဳး ေတြထဲမွာ ဒီဟာမ်ိဳး ျဖစ္သြားမိမွာကို ေတြးႀကည့္စမ္း၊ ငါဆိုရင္ တျခားလူမဟုတ္ မင့္အေဖရဲ႕ ညီအရင္းႀကီး တေယာက္ လုံးျဖစ္ေနတာ…………”

၀မ္းလန္း ကား ေပါက္ျပားကို မေျမႀကီးထဲသို႕ထပ္၍ စိုက္သြင္းေနေလ၏၊ စကားကိုဘြင္းဘြင္းႀကီး သာ ေျပာခ် လိုက္ခ်င္၏၊ “ေကာင္မေလးကို ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ ေတာ့ ဘာလို႕ မထိန္းသလဲ အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေစာင့္ႀကပ္ ထားျပီး ဘာျပဳလို႕ တံျမက္လွဲ ထမင္းခ်က္ အ၀တ္ ခ်ဳပ္ခိုင္း မထား သလဲ” ဟု ေမးလိုက္ခ်င္၏၊ သို႕ေသာ္ မိေက်ာင္းမင္း ေရကင္းျပ ဘုန္းႀကီးစာခ်ေန၍ မျဖစ္ ခတ္ မဆိတ္ပင္ေနလ်က္ေပါက္ျပားကို ပဲပင္ကေလး တပင္ အနီးတြင္ကပ္၍ စိုက္ရင္းဆက္လက္နား ေထာင္ျမဲ နားေထာင္ေနေလ၏။

ငါသာ ကုသိုလ္ အက်ိဳးေပးေကာင္း ခဲ့လို႕ရိွရင္ ဟု ဦးေလးျဖစ္သူက ျငီးျငီးျငဴျငဴ စကားဆက္ျပန္ေလ၏၊ “မင္းအေဖမယား လိုဟာမ်ိဳး ရမွပဲ ဃရာ၀ါေသာ ဗဟုကိေစၥာ ဆိုတဲ့ မ်ားလွတဲ့အိမ္ေထာင္မႈကိစၥ ေတြကို မခၽြတ္ မတိမ္း ေအာင္ လဲ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မယ္၊ မင့္မိ္န္းမလို သားေယာက်ာၤး ကေလး ေတြခ်ည္း ေမြးေပးမယ္၊ ငါ့မယားလို ဟာမ်ိဳး ကေတာ့ မိန္းခေလးေတြးခ်ည္း သားကေလး တေယာက္ ပါလာျပန္ ေယာက်ာၤး ကေလး မဟုတ္ သလို ငဖ်င္း, ငအ, ကေလးျဖစ္ေနတယ္၊ ႏို႕မဟုတ္လို႕ ရိွရင္လား ငါလဲ မင့္လိုပဲ ခ်မ္းသာမွေပါ့ ငါသာ ခ်မ္းသာရင္လဲ တကဲ့ေစတနာနဲ႕ မင္းကို မွ်မွာပဲ မင္းက ေမြးလာ တဲ့ သၼီးကေလးေတြလဲ လူေကာင္း သူေကာင္းနဲ႕ ငါေပးစားမွာပဲ မင္းသား ကိုလဲကုန္ဆိုင္တဆိုင္မွာ ငါကအာမခံေငြစိုက္ထုတ္ေပးျပီး အကူ စာေရး အျဖစ္နဲ႕သြင္းေပးမွာပဲ၊ မင့္အိမ္ဆိုရင္လဲ ျပင္ေပးဖို႕ ငါ၀န္ေလး မွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းဆိုျပန္ရင္လဲ ငါ့မွာ ရိွသမွ် အေကာင္းဆုံး ထုတ္ေကၽြးမွာပဲ မင္းသာမဟုတ္ မင္းအေဖေရာ မင္းခေလးေရာ အကုန္ပါပဲ တစိမ္း တရံ စာေတြမွ မဟုတ္ပဲကြ တေသြးထဲ ေတြပဲ”
ထုိအခါ၀မ္လန္းက.........

"က်ဳပ္ ဒါေလာက္ေတာင္ မခ်မ္းသာဘူးဆိုဒါ ခင္ဗ်ား အသိသားပဲ က်ဳပ္မွာ လုပ္ေကၽြးေနရတဲ့ ပါးစပ္ ေပါက္က ေလးေပါက္ေတာင္ ရိွိတာ အဘကလဲ အသက္ႀကီးလို႕ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ေကၽြး ရမဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ တေပါက္ က ဘယ္ေတာ့တိုင္း လာမလဲသာမသိရတယ္၊ အခုေမြးခါ နီးေလဟု ျပတ္ျပတ္ ေတာက္ေတာက္ ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါဦးေလးျဖစ္သူမွာ အသံမ်ားပင္တုန္လ်က္ ။"
"မင္းခ်မ္းသာတယ္........ မင္းခ်မ္းသာတယ္ မင္း ဟုိအိမ္က လယ္ေတြကို ေပး၀ယ္တာ ဘယ့္ေလာက္နဲ႕ ေပး၀ယ္ထားတာလဲ ဆိုတာ ဘုရားသိတယ္၊ ဒီရြာထဲမွာ မင့္လို ၀ယ္ႏိုင္တဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ မ်ား ရိွသလဲ ဟု ျပန္ေျပာေလ၏"

သို႕ေျပာလိုက္ျခင္းမွာ ၀မ္းလန္၏ေဒါသကို ဆြေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြား၏။ လက္ထဲမွေပါက္ျပားကို ပစ္ခ် လိုက္ျပီး ဦးေလးျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ စိုက္ႀကည့္လ်က္။
"က်ဳပ္မွာ ပိုက္ဆံရိွရင္ က်ဳပ္နဲ႕က်ဳပ္မယား အလုပ္ လုပ္လို႕ရတာပဲ က်ဳပ္တို႕က သူမ်ားလို စကား၀ုိင္း မွာ ထိုင္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္ေနတာ မဟုတ္ဘူး ဘယ္ေတာ့မွ တန္ျမက္စီး မလွဲတဲ႕ ဘိနပ္ခၽြတ္ မွာ ထိုင္ျပီး သူမ်ား လိုလဲ ေသာက္တင္း ထိုင္ေျပာ မေနဘူး လယ္ေတြထဲမွာလဲ ေပါင္းပင္ေတြ ေတာျဖစ္ေနေအာင္ လုပ္မထား ဘူး ခေလးေတြကိုလဲ မ၀တာ ေကၽြးမထားဘူး။"

ဦးေလး ျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာမွာ ရဲကနဲ ျဖစ္သြားလ်က္ တူျဖစ္သူ၏ ပါးႏွစ္ဘက္ကို ျဖန္းကနဲ ေနေအာင္ လႊားခုန္ကာ အုပ္လိုက္ေလ၏ ထိုေနာက္………
"အဲဒါပဲကြာ……………. မင္းအေဖေလာက္ရိွတဲ့လူကို ျပန္ပက္ တဲ့ အက်ိဳး၊ မင္းမွာ ဘုရားတရား မရိွ ဘူးလား၊ မင္းမွာ အလိမၼာဥာဏ္ မရိွဘူးလား- ဟင္……ဒါေလာက္ေတာင္ ေဆြ၀တၱရား မ်ိဳး၀တၱရား မဲ့ ရေအာင္က က်န္းဂန္ေတြ ထဲမွာ ကိုယ္ထက္ႀကီးေသာ သူကို ဆရာ မလုပ္ရဘူး ဆိုထားတာ မင္းမႀကားဘူး ဘူးလား ဟု ေအာ္ပစ္ေလ၏။"

၀မ္းလန္း ကား မိမိအျဖစ္ကို မိမိျပန္ေတြးမိျပီး စိတ္မသက္မသာႀကီးႏွင့္ မတုန္မလႈပ္မ်က္ေမွာင္ ႀကီး ကုတ္ကာ ရပ္ေနေလ၏၊ သို႕ေသာ္စိတ္ထဲ၌ကား ဦးေလးျဖစ္သူကို ေဒါသထြက္လ်က္ရိွေန ေလ၏။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) အပိုင္း (၅၈)

ဆင္ေသကို ဆိတ္ေရႏွင့္ဖုံး၍မရ

ဤျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ရပ္တို႕မွာ ပစၥည္းမာနကေလး တက္လာျပီး ေျခဖ်ားေထာက္ ေအာက္ေျခလြတ္ တတ္ လာေသာ စိတ္ဓါတ္ႀကံ႕ခိုင္မႈ မရိွသူမ်ားအဖို႕ မေရွာင္မလႊဲႏိုင္ေသာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ပင္ကိုယ္ ကလည္း အညႇီအေဟာက္ႀကိဳက္တက္ေသာ စရိုက္၀ါသနာ လက္ငုတ္လက္က်န္ တို႕ကအခံ ရိွျပန္ရာ ေငြကုန္ခံ ႏိုင္ေသာ ဘ၀မွာလက္ညိဳးထိုးညႊန္ရာ ကိစၥျပီးစီးျမဲ ျဖစ္၍လည္း တားမႏိုင္ဆီးမရ ရိွတတ္ ႀက ပါသည္။

ဤမေျမႇာ္လင့္ေသာ ဂုဏ္သိကၡာထိခိုက္ပ်က္ စီးေစမည့္ သတင္းမ်ားကို လူမသိေအာင္ ဖုံးဖိ၀ွက္ သိုထား လို၍လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပီး ဇာတ္ရႈပ္ကိစၥအ၀၀ေတြကို ၃-၄ႏွစ္ အတြင္းမွာ လူတရာလွ်င္ ၉၉- ဦးက သိျပီး ႀကျပီး၊ က်မက လူ၁၀၀- ေျမာက္ ေနာက္ပိတ္ဆုံး ေဆြ႕ေျမ႕ေနေသာ သတင္းအႀကြင္း အက်န္ကေလးမွ် ကိုသာ ယခုမွ အစျပဳ၍ သိရၿခင္းၿဖစ္ပ္သည္။ ေသေနေသာဆင္ေကာင္ၾကီးကို က်မက တထြာတညိႈ မွ်ေသာ ဆိတ္သေရကေလး ျဖင့္ျပာျပာသလဲ ဖုံး၍ရေတာ့မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

ဤသို႕အဖတ္ ဆယ္မရေအာင္ ျဖစ္ရသည္မွာလည္း က်မတို႕၏ေလာင္းရိပ္ကို မွီခိုျပီးႀကီးပြား ေနႀကသူတစု မွာ ဆရာသမား၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ အက်ိဳးပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေႀကာင္း ကိစၥေတြ႕လွ်င္ အေျမာ္အျမင္ ေရွ႕ထား၍ အခ်ိ္န္ရိွသည့္ အခိုက္ က တားဆီးသတိေပးေဖၚ မရပဲ ေ၀စားမွ်စား ျပဳေနႀက ေသာ္လည္း ယခု က်မ လက္သို႕ ေရး၀ံ႕လာေသာ ေရွးဦးစြာ စာေရးသတိေပးသူမွာ ယေန႕အထိ ဘယ္သူဟူ၍ မသိရပါ။ ထိုသူသည္ ေကာင္းေစခ်င္ေသာ ေစတနာကို မူရင္းထားျပီး စာတိုက္ေခါင္း ဆယ့္ ငါးျပားကို အကုန္ခံ၍ ေပးပို႕လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္း ပါသည္၊ သူ၏ စာမူရင္း အတိုင္းမွာ- သိေစရန္ အေႀကာင္း ႀကားပါသည္။ ေဒၚခင္ခင္တို႕၏ အက်ိဳးကိုရည္စူး၍ ေအက္ပါ အျဖစ္  အပ်က္ကိုေရးသား ေပးပို႕ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၅၈- ခု မတ္လ ေလာက္ကျဖစ္သည္။ ဂြတ္တလစ္ ကြက္သစ္ပုလဲလမ္း က်ိဳကၠစံလမ္း အိမ္အမွတ္ (..........)သို႕ မႏၱေလးမွ (.......)ဆိုသူ အမ်ိဳးသၼီးတဦး သူမ၏မိဘမ်ားပါ ေျပာင္းေရြ႕လာ ႀကပါသည္။ သူမတို႕အား ၎ေနရာ႒ာနတြင္ လာေရာက္ ေနထိုင္ရန္အိမ္၀ယ္ယူ ေဆာင္ရြက္ ေပးေသာ သူမွာလဲ မႏၱေလးမွ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာ ကိုယ္စားလည္တဦး ျဖစ္သည္ဟု သိရပါသည္။
 
၎ေနာက္ တြင္ေတာ့ ေဒၚခင္ခင္ေလးကို အလြန္ေႀကာက္ရသည္ဟု သတင္းေျပးေနေသာ ေဒၚခင္ခင္၏ ခင္ပြန္း ဦးအုန္းခင္ သည္ ၎အိမ္သို႕ထြက္၀င္သြားလာ ေနသည္ကိုေတြ႕ရပါေတာ့ သည္။
ထိုအိမ္သို႕ လာတတ္ ေသာအခ်ိန္မ်ားမွာလဲ ည၈-နာရီ ေလာက္တြင္လာ၍ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ျပန္, ျပန္သြား တက္ပါသည္။ ၎အိမ္သို႕ လာသည့္ အခါတိုင္းလဲ အျမဲတမ္းလိုပင္ မူး၍ မူး၍ လာတတ္ပါ သည္။ ထိုအခါ မ်ားတြင္ ၎အိမ္မွ (……) ဆိုသူ သူမကိုယ္တိုင္ ထြက္၍ တဲြယူ၏ ေဖးမ၍ အိမ္ထဲကို ေခၚသြင္း ရပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ထို(……..) သူမမွာလဲ ေဒၚခင္ခင္တို႕ႏွင့္  ေရႊမ်ိဳးနီးစပ္ ေတာ္သည္ဟု ၾကားရပါသည္။ ဟုတ္, မဟုတ္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။

ဤကဲ့သို႕ ေဒၚခင္ခင္တို႕အား အေၾကာင္းၾကား ရသည္မွာလဲ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မနာလို၀န္တို၍ မဟုတ္ပါ။ ဗမာ့ေခတ္ တိုက္ပိုင္ရွင္ ဂုဏ္သေရရွိ တိုက္ပိုင္ရွင္ လူႀကီး တေယာက္၏ သိကၡာကို ထိန္းသိမ္း ေစရန္သာ ရည္ညႊန္း ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့မွာ ေဒၚခင္ခင္ေလးတို႕၏ ေက်းဇူးအနည္းငယ္ ရွိဘူးသျဖင့္ ျပန္၍ ေက်းဇူးျပဳရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းၾကားသည္ကို မယုံၾကည္ပါက ေဒၚခင္ခင္ေလး ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ ၾကည့္ရႈစုံစမ္းပါက သိရပါလိမ့္မည္။ အခု အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္တေယာက္သာ သိေသးသည္ ဟု ထင္ပါသည္။ ေနာင္တခ်ိန္တြင္ေတာ့- တစ,စ ျဖင့္ အျခားသူမ်ားပါ သိကုန္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။
            ေဒၚခင္ခင္ေလးတုိ႕၏ အက်ိဳးကို
            ရည္စုူးလ်က္
                (…………………….)
ဟူ၍ ပါရွိပါသည္။ ဤစာသည္ အရႈပ္ေတာ္ပုံေတြ၏ အစေပၚလာရေသာ သဲလြန္စ ပထမပိုင္း ကေလးတခုမွ် ျဖစ္ပါသည္။ ၉၉ဦး ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႕ ညက္ညက္ေၾကေအာင္ သိေနေသာ ကိစၥေတြ မပါ၀င္ေသးပါ၊ က်မအဘို႕ မွာလည္း သည္စာျဖင့္သာ ပထမဦးဆုံး သိရျခင္း၊ တသက္လုံး ဖုံးသမွ် ကုန္းေတာ့မွ ေပၚရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အထက္ပါ စာမွ ရည္ညႊန္းေဖၚျပသူ သူမ မွာ ဘႀကီးေတာ္ ၀က္မစြတ္ေမာင္ေမာင္ႀကီး ၏ သၼီး ဆင္းရဲ ၍ က်မထံေခၚယူ ေကၽြးေမြးထားရာမွ ေရႊစက္ေတာ္ ဘုရားပြဲမွအျပန္ ဂဏွာမၿငိမ္ဆို၍ ျပန္လႊတ္ ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ မန္းၿမိဳ႕တြင္ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ၿပီး ဘယ္နည္းႏွင့္ ရတနာပုံဆိုက္ လာသည္ကို မေတြးတတ္ပါ၊ သို႕သာ္ သူမ ကလည္း ရပ္စျပဴတင္ႀကီး၏ ကင္းေျခမ်ား ထည္းမွ ေျခတေခ်ာင္း အပါအ၀င္မွ်သာျဖစ္ပါသည္

စက္ဆုတ္ဖြယ္ရာက်ဴးလြန္မႈမ်ား
 
တခုေတာ့ရွိပါသည္။ က်မအားငယ္ရြယ္စဥ္အခါမွစ၍ မလိုမုန္းတီးၿပီး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကို အၿမဲတန္း တစိတေစာင္း ေခ်ာင္းေနၾကေသာ မႏၱေလးက အေမ့ေသြးသားမ်ားႏွင့္ စားဖါးကိုယ္စားလည္တို႕ ခ်ယ္လွယ္မႈ ကလည္း တနည္းတလမ္း ပါရလိမ့္မည္ဟု ပုံေသကားခ်တြက္ဆမိပါသည္။ ယခင္ ေရးသား ခဲ့ဘူးသည့္ အတိုင္း ေျမႇာက္-ျမႇဴ-ျမႇိဳက္-မ,သုံးလုံး ေၾကေသာ ရပ္ေျမေဒသကမို႕ သည္ေနရာမ်ိဳးမွာ ပါးနပ္ ကၽြမ္းက်င္ ၾကသည္။

ခ်၍ရမည့္ လူတေယာက္သည္ ဘာကိုႀကိဳက္သနည္း၊ ဘာကို ၀ါသနာပါသနည္း။ အ၀တ္အစား၌ သာယာ သေလာ၊ အေလာင္းအစား၌ ၀ါသနာထုံသေလာ၊ ခ်ီးမြမ္း ေျမႇာက္ပင့္ျခင္း၌ သာယာႏွစ္သက္ေသာသူေလာ၊ အရက္ ေသစာ အေသာက္ၾကဴး လိုက္စားသူေလာ စေသာ စရိုက္၀ါသနာ ကို ၾကည့္ရႈေလ့လာသုံးသပ္ ၾကသည္။ ခ်ီးမြမ္းခ်ီးမြမ္း ၍ ေျမႇာက္ပင့္ေပးျခင္းကိုလည္း သာယာတတ္သည္။ ေသေသာက္လည္း ၾကဴးသည္။ မိန္းမဆိုေကာင္းဆိုးမေရြး လိုက္စားတတ္သည္။ ဤသုံးခ်က္လုံးက လက္ၾကညီေနလွ်င္ ပို၍ ေအာင္ျမင္မည္။ ထိုစရိုက္၀ါသနာ ေျပာ့ကြက္ေတြကို သိရလွ်င္ ဖိ၍ႀကံစီၾကဘို႕ကိစၥက အလြန္ လြယ္ကူ လွပါသည္။

က်မသည္ အစေပၚသည္မွ ၂၄-နာရီအတြင္း အပိုသတင္းတြကို တသီႀကီးရေလၿပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ေလး ငါးႏွစ္ ဂ်ပန္ေခတ္က အိမ္မွာ ေခၚယူေကၽြးေမြးထားခဲ့ေသာ ပန္းခ်ီဆရာ မယားတေယာက္၏ ဗုံးအေျမႇာက္ ႏွင့္ ေကာင္းကင္ယံ တိုက္ပြဲေအာက္၌ ေဖါက္ျပန္ယုတ္မာခဲ့ ဘူးေသာ ကိစၥ အေဆြးအေျမ႕ မ်ားကလည္း ဤ ဘူတာရုံႀကီး မွာ လာဆိုက္လ်က္ ေရႊဂုန္တိုင္ဘက္လမ္း တေကြ႕တြင္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႏွင့္ ဇိမ္က်ေနသည္။ အလားတူ ရုကၡစိုး ေပးေသာ သားသမၼီးမ်ား ႏွင့္ စားေပါက္ အလြန္ ေကာင္းေနၾကသူေတြ အား ရုတ္တရက္ လက္လွမ္း မီွသမွ် သိလာရသည္။

သို႕ရာတြင္ က်မႏွင့္အိမ္ႀကီးေပၚမွာ အတူေနေသာ မာဂ႑ီ လက္သစ္ စေလသူမ ႏွင့္ မၾကာခဏ လာေရာက္ လာတတ္သူ ေနာက္မီးလင္း ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး ေရႊမန္းကိုယ္ေပ်ာက္မယ္ တို႕ကိစၥကို ထို အခ်ိန္က လုံး၀ မသိရွိ၊ မရိပ္မိ ရေသးဘဲ ရွိေနပါသည္။ ၂၄နာရီအတြင္း ဒါေလာက္သိရလွ်င္ အေကာင္ အထည္ ေပၚလာလွ်င္ လုံေလာက္ပါၿပီ။ အသက္အရြယ္ လြန္ၾကၿပီ ျဖစ္၍ ကာမဂုဏ္ ကိစၥ၌ သ၀န္တိုမႈ မရွိေသာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ မွ် စီးပြားဘက္အျဖစ္ လက္ညီ, တက္ညီ ဘ၀ခရီးကို လွမ္းခဲ့ၾကရာမွာ က်မ ဘက္က သစၥာ ရွိခဲ့သေလာက္ တဘက္မွ သစၥေဖါက္ လာခဲ့သည္ကို ျပဳျပင္၍ မရႏိုင္ေသာအခ်ိန္ က်မွ သိရသည့္ အတြက္သာ ၀မ္းနည္းျခင္း ျဖစ္မိပါသည္။

ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈသာျဖစ္၍ မေကာင္းမႈကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ျပဳမွျဖစ္သည္။ ေကာင္းမႈ ကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ ျပဳမွ ျဖစ္သည္။  တစုံတဦးက အဓမၼလာေရာက္ေပး၍ မရ။ ေကာင္းေသာ အမႈႏွင့္ မေကာင္းေသာ အမႈကို ကိုယ္တိုင္ ျပဳလုပ္မွသာ ရႏိုင္ပါသည္။ မေကာင္းေသာအကုသိုလ္ ၀င္လာေသာအခါတြင္ မေကာင္းမႈမွန္း သိလ်က္ႏွင့္ က်ဴးလြန္ခ်င္ေသာ စိတ္ဓါတ္က တိုက္တြန္းလာသမွ် လႈပ္ရွားၾကရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ခရီးဆုံးေအာင္ လြန္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ဤကိစၥ မ်ားကို ဘယ္သို႕ျပဳရမည္ မသိရ။ တညဥ့္လုံး အကြက္ခ်၍ ေတြးေတာ စဥ္းစားလ်က္ ရွိသည္။ ေသၾကခါနီး အသက္အရြယ္ ႀကီးလာၾက သေလာက္ ဘ၀၏အျမင့္ဆုံး အခ်ိန္ အခါမွ သာယာစြာႏွင့္ လူ႕ဘ၀ဇာတ္သိမ္း ၾကရေတာ့မည္ဟု ရည္မွန္း စိတ္ခ်ထားခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ စက္ဆုတ္ ဘြယ္ေကာင္းေသာ နိဂုံးခ်ဳပ္ ဇာတ္သိမ္းႀကီးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည္ ကို ယူႀကဳံးမရႀကီး ျဖစ္ေနရ ပါသည္။

တညလံုး မိုးစင္စင္လင္းသည္အထိ ယူႀကဳံး မရေသာ စိတ္ႏွင့္ဘဲ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ၊ ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္း၍လည္း မရ ဤ သပြတ္အူ ခ်ည္ခင္ေထြးကိစၥႀကီးကို ဘယ္အစက ဆြဲကိုင္ ရွင္းလင္း ရမည္မသိပါ။ ကိုယ့္ေရာဂါ ေၾကာင့္လည္း စိတ္ကို မထိခိုက္ေအာင္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မျဖစ္မိေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားရင္း တရားႏွင့္ ေျဖရသည္။ ဆူေ၀ပြင့္ထြက္ခ်င္ေသာ စိတ္ဓါတ္ကို ကိုယ္ရွိန္သတ္ေနရသည္မွာလည္း သိပ္လြယ္ကူလွေသာ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါ က်မ၏ ပင္ကိုယ္စိတ္မွာ ခက္ထန္သူ ျဖစ္ပါသည္။ သူတပါးကို သနားတတ္ ကူညီ ေပးကမ္း တတ္သေလာက္ မဟုတ္လွ်င္ မခံတတ္ေသာ စိတ္က ေမြးကတည္းက ပါလာပါသည္။ ငယ္စဥ္က မိဘ၏ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေျမႇာက္စားခဲ့ေသာ စေနေန႕ ေနတက္ ေရတက္ ေမြးသူျဖစ္၍ မဟုတ္မခံ ခက္ထန္ ေသာ စိတ္ဓါတ္က ဘ၀ႏွင့္ အတူပါလာျခငး္ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ယေန႕အသက္အရြယ္ ႏွင့္ ေရာဂါ အေျခအေနေပၚတြင္ အေျချပဳ သတိထားလ်က္ အသက္သာဆုံးေသာ နည္းႏွင့္ ေျဖရွင္း ရေတာ့ သည္။

ပင္ပန္းႀကီးစြာ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တီးခဲ႔ရျခင္း ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>