Sunday, February 28, 2010

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ အပိုင္း (၃၃)

ဖဆပလေခတ္

ယင္းသို႕လွ်င္ ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၍ လာေရာက္ေနထိုင္သူေတြသာ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ အိမ္ထည္း မွာေတာ့ လူမေလွ်ာ့ဘဲ အၿမဲျပည့္လ်က္ရွိေနပါသည္။ သတင္းစာလုပ္ငန္းမွာ ေငြေရးေၾကးေရးလိုလာသမွ် က်မ ဘက္က စိုက္ထုတ္ေပးေနရသည္။ စကၠဴ၀ယ္စရာ ေငြမျပည့္လွ်င္ ျဖည့္ခဲ႕ရသည္။ အလုပ္တိုက္ သားမ်ား လခေပးစရာ ေငြမျပည့္လွ်င္လည္း ျဖည့္ခဲ့ရသည္။ ေန႕စဥ္၀င္ေငြကို ထိန္းသိမ္းေပးရေသာ အလုပ္က တမ်ိဳး၊ ေန႕စဥ္အသုံးစရိတ္ ျပန္လည္ထုတ္ေပးရသည္က မၾကာခဏႏွင့္ အပိုကိစၥေတြက ပင္ပန္း လာျပန္ပါသည္။

ထခါ,တခါလည္း အေရးတႀကီးရိုက္လာေသာ ဓါတ္ပုံမ်ားရွိလွ်င္ က်မကိုယ္တိုင္ ဖလင္ေဆးျခင္း၊ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ ေပးျခင္းမ်ားကို ေလွခါးေအာက္ရွိဓါတ္ပုံ ေဆးကူးေသာ ေမွာင္ခန္းကေလးသည္ ၀င္၍ ကူညီလုပ္ကိုင္ ေပးခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတိုက္၌ အေရးေပၚ တနာရီအတြင္း ဓါတ္ပုံကူေဆးေပးနိုင္သူမွာ က်မ တေယာက္သာ ရွိပါေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လခႏွင့္ ဆရာ့ဆရာေတြ တသီႀကီး ေပၚလာ ပါေတာ့သည္။ ပင္ပန္းေသာ္လည္း လူေတြစုစုေ၀းေ၀းႏွင့္ သတင္းစာထုတ္ေ၀းေရးမွာ တေန႕ထက္တေန႕ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးလုပ္ကိုင္ၾကရသျဖင့္ စိတ္ေပ်ာ္လက္ေပ်ာ္ ျဖစ္ရပါသည္။

ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ တစုတေ၀း ေရာလာလွ်င္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားလား, ေသာက္လားႏွင့္ ညီအကို ေမာင္ႏွမသားခ်င္းမ်ားပမာ တိုင္ပင္ညႇိႏႈိင္းၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိခဲ့ၾကပါေသးသည္။
သူတို႕တေတြမွာ အျဖဴအနီအေရာင္ဆိုးမႈလည္း မရွိၾကေသးဘဲ၊ လက္ေတြ႕အေျခအေန ေပၚတြင္ ရင္ဆိုင္ရင္း အခ်င္းခ်င္းႏွီးေႏွာ၍ သေဘာက်ရာ ၀ါဒကို ေရွ႕မွခ်ၿပီး အဖြဲ႕အစည္းျပဳလုပ္ရန္ ႀကိးစားေန ၾကဆဲျဖစ္ပါသည္။ 1945-ခုႏွစ္ကုန္ခါနီးမွစ၍ ၁၉၄၆-ခုႏွင့္ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္အထိ သုံးနွစ္အတြင္းသို႕ ေရာက္လာ ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမွဴးရွိေသာ ဖဆပလအဖြဲ႕မွာ ျပည္လုံးႀကိဳက္အားေပးျခင္းခံရေသာ အင္အား အေတာင့္ဆုံး အဖြဲ႕ႀကီးျဖစ္လာသည္။

ယာယီအစိုးရအဖြဲ႕မွာ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံက ဦးစီးေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးစီးေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးစီးေသာ ဖဆပလအဖြဲ႕ႀကီးကို ခန္႕ညားေလးစား ေနရသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အေရးပါ သူေတြ အလတိုင္ပင္ခံေတြအထိ ျဖ္စလာၿပီး ယာယီ၀န္ႀကီးေတြလည္း ပုဂၢိဳလ္အသီးသီးထည္းမွ တဦးၿပီး တဦး ျဖစ္လာၾကသည္။ ဖဆပလဦးစီးႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕မွာ ထိုစဥ္အခါက ဤမွ်ေလာက္ႏွင့္ ရပ္နား မေနေသးဘဲ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစခန္းအထိ လက္လွမ္းခူးဆြတ္ႏိုင္ေစရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဘက္ဘက္ မွ ႀကံစည္အားထုတ္ေနၾကရသည္။

က်မတို႕သတင္းစာတိုက္မွာ ဤအေရးအခင္းႏွင့္ သတင္းအလွည့္မ်ားကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အမွီလိုက ေ နရခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းစာတိုက္ အလုပ္သမားအင္အား ျဖည့္တင္းရာမွာ ဆိုင္ရာ႒ာနအလိုက္ တိုးထား ရသည္။ ပညာအရည္အခ်င္းရွိသူ လူသစ္ကေလးမ်ားကို လက္ေထာက္ လက္သင္အယ္ဒီတာအျဖစ္၄င္း၊ သတင္းေထာက္ လက္သင္အယ္ဒီအျဖစ္၄င္း၊ သတင္းေထာက္မ်ားဆိုင္ရာ႒ာနတြင္၄င္း၊ လက္ေတြ႕ ဆည္းပူး သင္ၾကားရင္း အလုပ္ခြင္သို႕ ၀င္ေစခဲ့သည္။

ေတာရြာမွာ လာေရာ္ကမွီခိုေနေသာ (....)၏ တူႏွစ္ေယာက္အား က်မပင္ မီးဖိုခန္းမွ ထုတ္ခါ သတင္းစာ ေခါက္ေသာ႒ာန၌ တလ ၃၀ိ-ႏွင့္ ခန္႕ထားေပးလိုက္သည္။ စားေရး,ေနေရးမွာေတာ့ ေရွးကလိုပင္ တာ၀န္ ယူၿမဲ ယူထားသည္။ ၄င္းတို႕ႏွင့္အတူ လာေရာက္ မွီခိုေနၾကေသာ သူတို႕ ေတာပိုင္းမွ ေဆြတစမ်ိဳးတစမ်ား၊ ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳးမ်ားမွာလည္း ၀မ္းေရးခက္တိုင္း တဖြဲဖြဲေရာ္လာေလ့ရွိရာ သတင္းစာေခါက္၊ သတင္းစာပို႕ မွအစ စက္တည္းက အမိႈက္သိမ္းအထိ အရည္အခ်င္းရွိသေလာက္ အဆင့္အတန္းႏွင့္ ညီမွ်ေသာ အလုပ္အကိုင္ မ်ား အသီးသီးေနရာခ်ထားကာ ေခၽြးသိပ္ေစခဲ့ပါသည္။

ဤမွ်သာမကေသး၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေတာရပ္ေဒသ၏ ေလွေလွာ္ ငါးဖမ္းအလုပ္ၾကမ္းသမား ကေလး ေတြအျဖစ္မွ ဘ၀,၀မ္းေရးကို တဆင့္ျမႇင့္၍ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေစျခင္းငွာ အဂၤလိပ္ပညာစာေပ အနည္းအပါး ေရးတတ္, ဘတ္တတ္လာရန္ ညဥ့္ဦးပိုင္းမွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးမည့္ ဆရာတေယာက္ျဖစ္သူ ဦးစံျမင့္အား ငွားရမ္း၍ သင္ၾကားပို႕ခ်ေပးေစပါသည္။ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာမွာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ႀကီး ျဖစ္လာသည့္ တိင္ေအာင္ ေငြ၀င္ေငြထြက္ မွ်တေသးဘဲ ရွိရာ လိုလာတိုင္း က်မဘက္မွ စိုက္ထုတ္ကုန္က်မႈက ျပတ္သည္ မရွိရေသးဘဲ ျဖစ္ေနပါသည္။

အပ်ံသင္လက္သင္ေတြလည္း မ်ားသည္။ ဘိုးေရးခ်င္ေတြလည္းမ်ားသည္။ သတင္းစာ ေခါင္းႀကီးပိုင္း ေရးေပးသူကစၿပီး ေရးသားေနသူဟူသေရြ႕အား လႊတ္ေပးထားသကဲ့သို႕ရွိရာ တခါတခါလည္း ခလုပ္ကံဇင္း တိုက္မိသလို သူ႕ခိုက္မိ၊ ငါ့တိုက္မိႏွင့္ ပူညံပူညံ, ျဖစ္သံၾကားရသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ညႈိးထား, ေတးထား ၾကသည္။ ကေလာင္တခ်က္ ကလိလိုက္ရုံႏွင့္ စီးပြားေရး ထိခိုက္သြားလွ်င္၊ ဘယ္သူမွခံခ်င္ၾကမည္မဟုတ္ပါ။ ဤလိုအစြန္းအစ ကေလးပါလာလွ်င္ ႀကီးၾကပ္ အုပ္ခ်ု႔္သူက ေျပျပစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ေပးရမည့္ တာ၀န္ရွိပါသည္။

တုန္းထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ေပးရမည့္ တာ၀န္ရွိပါသည္။ တနု္းတိုက္တိုက္, တိုင္တိုက္တိုက္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေစ လူေတြ လက္ခုပ္တီးေပးၿပီးေရာဆိုေသာ သေဘာမိ်ဳးကို က်မမႏွစ္ၿမိဳ႕ခဲ့ပါ။ ယုတ္စြအဆုံး စာအုပ္ေ၀ဘန္မႈ အခန္းကပင္ သူတပါး အက်ိဳးတရားပ်က္စီးထိခိုက္သြားေအာင္ စိတ္ရွိသေဘာက္က ေလာင္းကစား လိုက္သည္။ ခံရသူက သတင္းစာကို မဲၿပီး အခဲမေက်ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ေရးသူကေတာ့ ေရးရလည္းရသည္။ အမုန္း လည္းမခံရ၊ စာအုပ္ရွင္ႏွင့္ အၿပဳံးမပ်က္ လည္ပင္းဖက္၍ ေနၾကရာၾကားက တန္ဆာခံမွာ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။

ယုယပိုက္ေထြးခဲ့ရပုံ

ေနာက္ထပ္ျပီး ဤနည္းဤပုံကိစၥမ်ိဳးကေလးေတြက မျပတ္ၾကံဳခဲ့ရသည္။ သတင္းစာထုတ္ေ၀သူမွာ စိတ္ရွည္ရွည္သေဘာၾကီးၾကီးႏွင့္ ဦးစီးၾကီးၾကပ္တည္းျဖတ္တတ္ပါမွ ၾကည္ညိဳမႈ ရႏုိင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ တည္တန္႕ၾကန္႕ခုိင္၍ မ႑ိဳင္ကဲ့သုိ႕က်င့္သုံးဘုိ႕ ခဲယဥ္းသေလာက္တစ္စုံတစ္ေယာက္တဖြဲ႕သတင္းတုိ႕ ကုိ မလုိလွ်င္ မလုိသလုိလုိလွ်င္လုိသလုိ ျပဳလုပ္ရန္လြယ္ကူလွပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ကုိယ္ပုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတြက္ အဘက္ဘက္မွ ၾကိဳးစားေနၾကေသာအခ်ိန္အခါတြင္ ရွမ္း ကရင္ ကခ်င္စေသာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား အပါအ၀င္ျပည္ေထာင္စုၾကီးအျဖစ္ မေရာက္နုိင္ေအာင္ ေနွာင့္ရွက္ေသြးခဲြထားခဲ့ ေသာ နယ္ခ်ဲ႕ပေယာဂကုိ ကုစားရသည္က တစ္မ်ိဳး၊ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ၌ ျပည္လုံးကၽြတ္သပိတ္ၾကီး အထိ ၾကိဳးပမ္း ေသြးစည္ၾကရေသာ ကိစၥကတ၀၊ အၾကိတ္အနယ္ျဖစ္လာၾကရပါသည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္ တေန႕တြင္ ေအာင္ဆန္းအက္တလီစာခ်ဳပ္မွ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကိစၥမ်ားအထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အေထြေထြသပိတ္ၾကီးမွာလည္း ေရွးအခါက  မေပၚေပါက္ခဲ့ဘူးေသာ အစုိးရအမႈထမ္းအရာထမ္းမ်ား ႏွင့္ ပုလိပ္အရာရွိတုိ႕ သပိတ္ၾကီးမ်ားပါ၀င္လာေသာအခါ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစက္ယႏၱရားၾကီး ရပ္ဆုိင္းထားရ မေလာက္ စူးယွထက္ျမက္လာသည္။ ဤအခါ၌ လြတ္လပ္ေရးကုိမေပးမေနသာေတာ့ေသာ အခ်ိန္အခါ တုိင္ေရာက္ လာသည္။ တင္းတင္းမာမာျဖစ္လာေသာအခါ တျပည္လုံး၏ ညီညႊတ္ေသြးစည္းမႈကုိ ျဖဳိခြင္း ရန္နယ္ခ်ဲ႕၏ ပေယာဂမ်ား၀င္လာသည္။

ေသြးစည္းညီညႊတ္မႈကုိ ရာထားအာဏာအစာျပီးျပီး ေခါင္းေဆာင္အၾကီးပုိင္းကုိ ေသြးခဲြျဖဳိလွဲပစ္မည္ဟူ ေသာ အစီအမံျဖင့္ ရန္တုိက္ေပးလုိက္ေသာ အခါကစျပီး လုပ္ၾကံမႈၾကီးေပၚလာသည္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမွဴး ရွိေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕၀င္အတုိင္ပင္ခံ၀န္ၾကီးမ်ား အျဖစ္လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းေနခုိက္မွာ အသက္ စည္းစိမ္ ဆုံးရႈံးအနစ္နာခံသြားရေသာ အာဇာနည္ပုဂိၢဳလ္မ်ားအတြက္ တုိင္းျပည္တြင္ယူၾကံဳးမရျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ျဗိတိသွ် အစုိးရမ်ား ျပန္ေရာက္လာသည္မွ ဗုိ္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက်ဆုံးရေသာ အခ်ိန္ကာလ အပုိင္း အျခား ေရာက္လာေသာ အခါ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာမွာ အဆင္းတြန္းခံရပါေတာ့သည္။

ေစာေစာပုိင္းဆီ က ေဆာ္ခဲ့ကေလာ္ခဲ့ေလသမွ် အတုိးခ်၍တြန္းၾကသည္။ ယခင္ကလည္းကြန္ျမဴနစ္ ၂ ပါတီမွမိတ္ေဆြ မ်ားကုိေကာ္ဆဲမႈႏွင့္ စိတ္၀မ္းကြဲျပီး သတင္းစာမီးရႈိ႕ခံရသည္အထိ တုံ႕ျပန္ၾကသည္၊ ပုဒ္မ ၅၀၀ အသေရပ်က္မႈေတြႏွင့္လည္း အဆက္မျပတ္ရုံးတက္ရသည္။

သတင္းစာတုိ႕မည္သည္ ပုဒ္မ ၅၀၀မွာေန႕စဥ္သတင္းစာမ်ားအတြက္ တခါမထိ တခါထိရမည္မွာ မလြတ္ကင္း ႏုိင္ေသာ ဓမၼာတာပင္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း တမင္တကာကုိယ့္အမႈကုိယ္ရွာ သလုိျဖစ္ေသာ တမင္တကာ မသိသားဆုိး၀ါးခ်က္မ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံရျခင္းမွာေတာ့ သတင္းႏွင့္အေရးအသားကုိ က်င္လည္စြာ လုိရာေရာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းျပဳမႈမျပဳတတ္၍သာဟု ဆုံးျဖတ္သူရွိသလုိ၊ လက္ခုတ္ တီးျပီး ေအာက္ေျခ လြတ္သြားေအာင္ ေျမွာက္ေပးေနသူမ်ားရွိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

အမ်ားၾကိဳက္ကုိ ေမွ်ာမလုိက္ရြဲ႕တုိက္ေရးေနေသာ သတင္းစာဟုအထင္မွားစရာျဖစ္လာသည္တြင္ သတင္းစာလုပ္ငန္းေပၚမွာ ၀င္ေငြႏွင့္ထြက္ေငြမမွ်တျဖစ္လာသည္။ ဤအခါမ်ိဳးမွာလည္း က်မဘက္မွ သာေငြေရး ေၾကးေရးႏွင့္အားသစ္ ျဖည္႕ေလာင္းေပးခဲ့ရပါသည္ လူကုိလည္း ပုဒ္မ ၅ ႏွင့္မၾကာခဏ ဆြဲသြားျခင္း ခံရသည္။ ဆြဲပုံဆဲြနည္းကေလးမွာလည္း မွတ္သားေလာက္ဘြယ္ရာေကာင္းသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ ကုိ ပစ္ပစ္ခါခါဆဲေနသူအား အလံနီကြန္ျမဳနစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈရွိသည္ဟု အေၾကာင္းျပ ၍ဆြဲပါသည္။

ဗုိလ္ခ်ုဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးရွိေသာ အာဇာနည္မ်ား က်ဆုံးသြားျပီးေနာက္ လြတ္လပ္ေရးပန္းတုိင္ခရီး ေရာက္ခါနီး၌ အစည္းအလုံးအင္အားစုၾကီး ပ်က္စီးမသြားရန္ ဖဆပလတြင္ ထုိအခ်ိန္ကပါ၀င္ေနျပီ ျဖစ္ေသာဦးႏုကေခါင္းေဆာင္ျပီး လွမ္းလက္စလြတ္လပ္ေရး ခရီးစခန္းကို ပါ၀င္ေနျပီျဖစ္ေသာ ဦးႏုက ေခါင္းေဆာင္ျပီး လွမ္းလက္စလြတ္လပ္ေရး ခရီးစခန္းကုိ လွမ္းတက္လာခဲ့ၾကဆဲျဖစ္ပါသည္။

ယင္းသုိ႕ပုဒ္မ ၅ႏွင့္ ဆြဲ၍ဒုကၡသုကၡေတြရင္ဆုိင္ရေသာ အခါတုိင္းက်မက ေ၀ပုံက်ဒုကၡခံယူလ်က္ အလုပ္တုိက္ႏွင့္  သတင္းစာတုိက္ကုိ မပ်က္မစီးမတိမ္းမေစာင္းရေလေအာင္ ေငြေရာလူပါ အားခြန္စြန္ စုိက္ပိုက္ေထြးယုယထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရပါသည္။ မည္သူမွလာေရာက္ ကူညီအားေပးျခင္းမရွိပါ။ အိမ္ေနပရိတ္သတ္မ်ားကူညီအားေပးျခင္းမရွိခဲ့ပါ။

အိမ္ေနပရိသတ္မ်ားကုိလည္ အစားအေနမခ်ိဳ႕တဲ့ ေစရာ၊ဗုံးခုိက်င္းဆင္းခဲ့ရေသာ ေခတ္မွသည္ ယခုပုဒ္မွ ၅အဆြဲခံရေသာ ေခတ္အထိ။ တသုတ္ဆင္း တသုတ္တက္ျပည္႕ႏွက္ေနေသာ အိမ္သူအိမ္သား ပရိတ္သတ္ တုိ႕မွာ အစားအေနမပ်က္ေစရပါ။ ထုိအခုိက္အတန္႕မွာလက္ရွိအိမ္ပရိသတ္မ်ားကေတာ့ ယခင္ ကလုိ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီသူ ငါးခံုးမမ်ားမရွိၾကေတာ့ဘဲ၊ သူ႕အတြဲႏွင့္သူေနၾကသူ အစုိးရလခစားႏွင့္ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာ မွာ အလုပ္လုပ္သူအယ္ဒီတာအဖြဲ႕၀င္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အလုပ္သမားအခ်ိ္္ဳ႕တုိ႕ျဖစ္သည္။

မႏၱေလးမွေဆြမ်ိုးသားခ်င္းထဲကလည္း က်မေပၚမွာအခုိက္အတန္႕ၾကံဳလာေသာတစ္ေန႕၌ ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ၾကံစည္လုပ္ကက်မအိမ္ပုိ႕ထားျပီး ေက်ာင္းသြားေစသည္။ က်မမွလည္း သားသမီးမရွိ ျဖစ္ေသာေၾကာင္း ထုိစဥ္ကအျပစ္ကင္းမဲ့ေပးသူခေလးမ်ားကို သားသၼီးသဖြယ္ လက္ခံ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ေကၽြးေမြးထားၿပီး၊ ေက်ာင္းသြားေစသည္မွာ မဂိုတန္းပလာတာ ေကာလိပ္ေခၚေသာ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားမွ စိန္ဖလိုမီနာေက်ာင္း သူမ်ားအထိ ရွိခဲ့ပါသည္။

    သူတို႕သၼီးမ်ား လာထားသည္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဥဒဟို လာေရာက္တည္းခို ၀င္ထြက္ေနၾကေသာလည္း သူတို႕၏ အဇၽၥတၱအတြင္း သဏၰာန္မွာ အျမစ္တြယ္ေနေသာ မေကာင္းႀကံလိုမႈကို က်မကလုံး၀ မရိပ္မိ ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဤေက်းဇူးျပဳထားေသာ အက်ိဳးတရားေၾကာင့္ လည္းမည္သည့္နည္းႏွင့္ မွက်မအား ပ်က္စီး ရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း-မေကာင္းႀကံၾက လိမ့္မည္ဟု မယူဆခဲ့မိပါ။ သို႕ေသာ္ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)၏ စာရင္း ပိတ္ခါနီးတြင္ လူသားစင္စစ္တုိက ျပဳႏိုင္ခဲ့ေသာ အျပဳအမူမ်ားျပဳၾကသည္ကို အံ့အား သင့္ေလာက္ ေအာင္ ေတြ႕ျမင္ရပါမည္။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ အခ်ိန္ ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ျမန္မာျပည္၏ ဟယ္လင္ အပိုင္း (၂၉)

စည္းစိမ္ရိွရိွ ေနလာခဲ့ေသာ ရိုစလင္းသည္ အလြန္ဆိုးရြားေသာ ေဘးအႏၱရာယ္အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ရင္း မေသမေပ်ာက္ေက်ာ္လႊား ႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ သူမ၏ႀကံ႕ခိုင္ေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ယုံႀကည္မႈတို႕ကို ဂုဏ္ျပဳ သင့္ပါသည္။

ေနာက္ဆုံးတြင္ သစၥာေဖာက္ျမန္မာတစ္ေယာက္၏ လက္ေထာက္ခ်မႈျဖင့္ သူမတို႕ထံသို႕ ဂ်ပန္စစ္ သားမ်ာ ေရာက္လာႀကပါသည္။ တစ္ဦးတည္းသာရွေသာ ေယာက်ာၤးကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္၍ မိန္းကေလး မ်ားအား မိုးေကာင္ရိွ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ထံ ေခၚသြားႀကသည္။
အလြန္ ကံေကာင္းလွပါသည္။

ဂ်ပန္ဗိုလ္မွဴးမွာ လူတစ္ဖက္သားအေပၚ ႀကင္နာသနားတတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကို အိမ္တစ္လုံး သတ္သတ္ေပးထားျပီး ဂ်ပန္စစ္စားမ်ားႏွင့္ ရြာသားမ်ားကပါ မေစာ္ကားႏိုင္ေအာင္ ေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့ ပါသည္။ အလုပ္ကေတာ့ လုပ္ရပါသည္။ ဂ်ပန္အရာရိွမ်ားအတြက္ ထမင္းခ်က္စားပြဲထိုး စေသာ အလုပ္ မ်ားကို သူတို႕အားလုံး လုပ္ေပးႀကရ သည္။

တစ္ည၌အရက္ အလြန္အကၽြံမူးေနေသာ ဂ်ပန္အရာရိွတစ္ဦးက သူ႕ဓားကို ထုတ္၍လိုက္သျဖင့္ ရိုစလင္း ခမ်ာ တစ္တဲျပီးတစ္တဲ ေတြ႕ကာေရွာင္ကာ ေျပးခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူမကဂ်ပန္အ ရာရိွကိုမ်က္ျခည္ ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ဗိုလ္မွဴးအား ထိုအျပစ္အပ်က္ကို တိုင္ႀကားေသာအခါ ဂ်ပန္အရာရိွမွာ ျပင္းထန္စြာ ရိုက္ႏွက္ ခံရေႀကာင္း ကၽြန္မကိုေျပာျပခဲ့ပါသည္။

ေနာက္လ အနည္းငယ္အႀကာတြင္ သူတို႕တစ္ေတြကို ျမစ္ႀကီးနားမွာ ျပင္ဦးလြင္သို႕ ေျပာင္းေရြ႕ ေပးလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္မ၏မိသားစု ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
သူမသည္ ေရႊဇြန္းကို ပါးစပ္တြင္တပ္၍ ေရႊပုံေပၚ၌ခံစားလာသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူမတို႕မိသားစု ေနထိုင္ခဲ့ေသာ အိ(စ္)ရစ္(ခ်္) စံအိမ္မွာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ျပီၤး ပန္းျခံမ်ား၊ သယာလွပေသာ ရႈေမွ်ာ္ ခင္းမ်ားႏွင့္ ယင္းေဒသ၌ ေက်ာ္ႀကား လွပါသည္။

ျဗိတိန္ႏိုင္ငံဘုရင္မႀကီး အယ္လီဇဘက္၏ ညီမမားဂရက္ မင္းသမီး၏ ခ်စ္သူေလသူနဲ ကပၸတိ္န္ ပီတာ ေတာင္ဆင္၏ ဖခင္သည္ပဲခူးတိုင္းမင္းႀကီး ဘ၀ႏွင့္ တိုင္းျပည္ျပဳဥပေဒ အမတ္အျဖစ္ ေဆာင္ ရြက္ခဲ့စဥ္ ကအဆိုပါ စံအိမ္၌ေနထုိင္ခဲ့ပါသည္။ ေဘးဆိုးအႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္ကို အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ ေအာင္ ရင္ဆိုင္ခံစားလာရသူကေလး၏ အျပစ္အပ်က္မ်ားသည္ ေႀကကြဲစရာ ေကာင္းလွ ပါသည္။

ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ယခင္က အေကာက္ခြန္႒ာန၌ လုပ္ခဲ့ေသာ မစၥတာပိုလီဂ်စ္(ဗ္) ဆိုသူကို ကၽြန္မက ေခၚယူ ေကၽြးမယ္ေမြးထားရျပန္ပါသည္။ သူသည္ အားကစားသမာပုံစံမ်ိဳး အရပ္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ ကိုယ္ကာယ ေတာင့္တင္း သူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္၌မူ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့ျပိး အရိုးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ သူ႕အတြက္ တစ္စုံတစ္ဦးက တာ၀န္ယူရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သူမွ တာ၀န္မယူ၍ ကၽြန္မကပင္ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္ယူလိုက္ရာ ဖခင္ႏွင့္ ကၽြန္မ အပါအ၀င္ပါးစပ္ေပါက္မွာ ဆယ္ေပါက္ ျဖစ္လာ ပါသည္။

ကုသိုလ္ကံေကာင္းသူမ်ားမွာ က်န္ရိွေနေသးေသာ ေငြမ်ားႏွင့္ စားစရာမ်ာကို ၀ယ္ယူစားေသာက္ ႏိုင္ႀက ပါသည္။ ေငြေႀကးမရွိသူမ်ားမွာမႈ ဂ်ပန္တို႕ကေပးကမ္းစြန္႕ႀကဲ သမွ်ကိုေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီး စားေသာက္ေနႀကရပါသည္။ ကၽြန္မကိုလည္း လူပမာမ်ားကမႀကာခဏခာေရာက္ ေခၚယူႀက သျဖင့္ ကၽြန္မ၏ ေဆးကုသမွ်ကို စားေသာက္ကုန္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဖလွယ္ရသည္ျဖစ္၍ ပုံမွန္စား ေသာက္ႏိုင္ပါသည္။ ေမဘယ္ ဒင္နီွရယ္(စ္) ကလည္းကၽြန္မတုိ႕ထံသို႕ အစားအစာမ်ားကို အခြင့္ရတုိင္း ေပးကမ္းေထာက္ပံ့လ်က္ ရိွပါ္သည္။

ယင္းေနာက္ကၽြန္မတို႕၏ အေျခအေနမွာ ပုိမို၍တိုးတက္ေကာင္း မြန္လာျပန္သည္။ ကၽြန္မအားအက်ဥ္း စခန္းမွ ထြက္ျပီးျပင္ပလူနာမ်ားထံ သို႕သြားေရာက္ေဆးကုသရန္ ခြင့္ျပဳလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အက်ဥ္း စခန္းထဲတြင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထည္းသာ အျပင္ထြက္ခြင့္ရပါသည္။ ကၽြန္မဘယ္ေနရာကို သြားသည္၊ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သည္တို႕ကို အက်ဥ္းစခန္းမွဴးထံ အေသးစိတ္တင္ ျပရပါသည္။

အစပထမတြင္ ကၽြန္မတင္ျပအစိရင္ခံခ်က္မ်ား မွန္မမွန္လုိက္လံ စစ္ဆးပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္ႀကာျမင့္လာေသာအခါ သို႕မဟုတ္စိတ္ပဲ မ၀င္စားေလေရာ့သလား မေျပာတတ္ပါ။ သူတို႕က ဘာမွ် ေမးျမန္း စုံစမ္းျခင္း မျပဳေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကၽြန္မသည္ ၀င္ခ်င္းသည့္အခ်ိန္၀င္ ထြက္ခ်င္ သည့္အခ်ိ္န္ ထြက္ တံခါးမရိွ ဓားမရိွ၀င္ႏိုင္ ထြက္ႏိုင္ခြင့္ရပါသည္။ အေစာင့္လုပ္သူအား ကၽြန္မတြင္ရိွေသာ သစ္သား နံပါတ္ျပား ကေလးကို ျပန္ရန္သာျဖစ္ပါသည္။

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာႏိုင္ခြင့္ရေသာေႀကာင့္ အပိုရိကၡာမ်ားကို ေတာင္ခံခြင့္ ရရုံမွ်မက ပရိေဘာဂ အစိတ္အပိုင္းမ်ား၊ အိမ္သုံးပစၥည္းမ်ားကို ကၽြန္မတို႕ရထားေသာ ေနရာအတြက္ အသုံးခ်ရန္ ယူလာ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရိုစလင္း၏ ဖက္ခြက္နာမ်ားက ေပ်က္ကင္းသြားႀကသည္။ အရုပ္ဆိုးလွေသာ ခြက္ေနသည့္ ေနရာ မ်ားတြင္ အသားမ်ားတျဖည္းျဖည္း ျပည့္လာသည္အထိ အခ်ိန္ယူ၍ ေစာင့္ရ မည္ဟု သူမကရဲရင့္စြာ ခံယူထားပါသည္။

ေလာက္ေကာင္မ်ားသည္ အျမင္တြင္ရြ႕ံရွာဖြယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္းအနာမ်ားကို ပိုးမ၀င္ေအာင္ ကာကြယ္ ေပးႀကပါသည္။ သူတို႕သည္ အနာကိုသန္႕စင္ေအာင္ လုပ္ေပးသည့္အျပင္ မျပန္႕ပြား ေအာင္လည္း ထိန္းထားေပး ႀကပါသည္။

ရိုစလင္းသည္ ဂ်ပန္စစ္ေဆးရုံတြင္ လူနာမ်ားႏွင့္ လူမမာမ်ားအားေဆးေပးျခင္း၊ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း တုိ႕ကို သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ပါသည္။ ထိုအခြင့္ေရးကို ယူ၍သူမသည္ ေဆးအနည္းအက်ဥ္းကို အိမ္အျပန္တြင္ ခိုးယူ လာေလ့ရိွပါသည္။

ေဆာင္းရာသီက တစ္စထက္တစ္စ ခ်ဥ္းကပ္လာေနျပီၤ ျဖစ္၍၀ရန္တာမွ အေပါကမ်ား ပိတ္ရန္ သစ္သားမ်ားကို ယူလာပါသည္။ ညေနခင္းမ်ား၌ ကၽြန္မသည္ အက်ဥ္းစခန္း အျပင္ဘက္ တစ္၀ို္က္ရိွ သံမ်ား၊ တံခါး မင္းတုပ္မ်ား၊ မွန္အကြဲအစမ်ား၊ သံျပားအပိုင္းအစမ်ားကို ေကာက္ယူလာ ခဲ့ါပ္သည္။

ေလယာဥ္ပ်ံ လာေႀကာင္းအခ်က္ေပး ဥႀသမႈတ္သည္ႏွင့္ ကၽြန္မသည္အေစာင့္အား လူနာမ်ားႀကည့္ ရႈရန္ဟု အေႀကာင္းျပ၍ ျမိဳ႕ထဲသို႕ထြက္လာပါသည္။ လူနားမ်ာထံ မသြားပဲ လက္လွမ္းမီရာ ပစၥည္းမ်ားကို ေခါင္းတြင္ သယ္ပိုးလာေႀကာင္း သူ၏အလုပ္မဟုတ္သလို စစ္ေဆးျခင္းမျပဳပါ၊ တပ္မွဴးကကၽြန္မကို အျပင္ထြက္ခြင့္ ေပးထားရာ ကၽြန္မအျပန္တြင္ မည္သည့္ပစၥည္း သယ္ေဆာင္ လာပါေစ သူတို႕ႏွင့္မဆိုင္ဟု ယူဆ ထားဟန္တူပါသည္။

ဤနည္းျဖင့္ ကၽြန္မသည္ ျပတင္းေပါက္ေပါင္မ်ား၊ မွန္မ်ား၊ ပ်ဥ္ျပားမ်ားႏွင့္ အျခားအတိုအထြာ ပစၥည္းမ်ားကို စုေဆာင္း မိပါသည္။ ႀကိဳးစတစ္စ၊ အိတ္ေဟာင္းတစ္ခု၊ သြပ္ျပားတစ္ပိုင္းေတြ႕ သမွ်ပစၥည္းမ်ားမွာ ကၽြန္မ အတြက္ေရႊမႈန္႕ေရႊခဲမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႕အတြက္ သီးသန္႕ေပး ထားေသာ ေနရာအခန္းတြင္ အသုံးျပဳ ပါသည္။ သြပ္ျပားကို ျပန္႕ျပဴးသြားေအာင္ အပင္ပန္းခံ ထု၍ မီးဖိုလုပ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ ေနရာကိုလည္း သီးသန္႕ကာရံထားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္မတို႕တြင္ ထမင္းစား စားပြဲတစ္လုံး ရိွလာသည့္အျပင္ ငရုတ္သီး၊ ခ်င္းႏွင့္ စားပင္မ်ား စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္သည့္ ေျမအိုး မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္လာႀကပါသည္။ ဖခင္ႀကီးအတြက္လည္း ဇြန္းခက္ရင္းတစ္စံုကိုပင္ ရွာေပးႏိုင္ခဲ့ပါ သည္။

ကၽြန္မတို႕ ေနထုိင္လ်က္ ရိွေသာအက်ဥ္းစခန္းအတြင္းရိွ အေဆာက္အအုံမ်ားကို တိုက္ရိုက္ဗုံးထိ မွန္ျခင္း မရိွေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္၌ဗုံေပါက္ကြဲ မႈမ်ားေႀကာင့္အမိုးႏွင့္ ႀကမ္းခင္းမ်ား သြက္သြက္ ခါေအာင္ လႈပ္ႀကပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ျပဳျပင္ထားေသာ အခန္းမ်ားကို မႀကာခဏျပန္လည္ ျပင္ဆင္ရ ပါသည္။ သစ္ပင္ မ်ား ပ်ိဳးထားေသာ အိုးမ်ားသည္လည္း ကြဲကုန္ႀကပါသည္။

ရိုစလင္းက ကၽြန္မကို ပလတ္စတစ္ျဖင့္ပုံသြင္းထားေသာ "ဗာဂ်င္းေမရီ" ရုပ္ထုကို လက္ေဆာင္ ေပးရာ ကၽြန္မ အိပ္ရာအနီးရိွ ထားပါသည္။ ရိုစလင္းက"ဤအရုပ္တုသည္ သူမႀကဳံေတြ႕ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ ေဘးအႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္ကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏိုင္ေအာင္ အားအင္ႏွင့္ သတၱိကို ေပးေႀကာင္း"ကၽြန္မကို ေျပာျပ ပါသည္။ ဗုံးအႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကဲခ်ရာတြင္ ဤရုပ္တုသည္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် လဲက်ျခင္း မရိွခဲ့ပါ။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Saturday, February 27, 2010

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ အပိုင္း (၃၂)

ဂ်ပန္အေျပးအေမရိကန္အ၀င္

ေနာက္တေန႕ မနက္ကိုဂ်ပန္မ်ား လာရွာေဖြေတာ့မည္။ အိမ္ကလည္း လူေတြအလြန္မ်ားသည္။ ကိုယ္ ေပ်ာက္ စစ္သားရယ္လို႕ အထင္မွားျပီး တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ဆြဲသြားလွ်င္လည္း ခံရ မည္သာ သည္အထဲမွာ ေဆြတစမ်ိဳးတစ ျဖစ္သူစစ္ဗိုလ္လူထြက္ တေယာက္အိမ္မွာ ေရာက္ေနသည္၊ သူကလည္း လစ္လွ်င္လစ္သလို လက္ျမန္, ေျချမန္ႏွင့္ ဂ်ပန္ကို ခ်ခဲသူျဖစ္ေႀကာင္း ေနာက္ပိုင္းမွ ျပန္ေျပာျပ သျဖင့္ သိရသည္၊ ေစာေစာကသာသိရလွ်င္ သူ႕ကိုခဏေရွာင္ ေနရန္ေျပာမိ မည္ျဖစ္ပါသည္။

သို႕ေသာ္ ကံကေကာင္းသြားပါသည္၊ ေနာက္တေန႕မတိုင္ မွီသည္သန္းေခါင္ ေလာက္မွာ ကုကၠိဳင္းလမ္း တေလွ်ာက္ စစ္ေလာ္ရီကားႀကီးေတြ ေမာင္းေျပးေနေသာ အသံတို႕သည္ မိုးခ်ဳန္းသလို ဆူညံလ်က္ရိွသည္၊ အသံခ်င္း ဆက္၍ အခါတိုင္းထက္ထူးကဲသည္ ဟုစဥ္းစားမိႀကသည္၊ သို႕ေသည္ေခါင္းျပဴ ႀကည့္၍ျဖစ္ေသာ အခ်ိဳန္မ်ိဳး မဟုတ္၊ ဟုတ္သည့္တိုင္ေအာင္ မလႈပ္၀ံ့ ႀကေသာအ ခိုက္အခါမ်ိဳးျဖစ္ ေနရာကိုယ့္အိမ္ထဲမွာ သာကုပ္ကုပ္ ကေလး ျငိမ္ေနႀကရပါသည္။

မနက္လင္းေသာအခါ ဂ်ပန္တို႕လာေရာက္ရွာမည့္ကိစၥက ဆက္ရန္ရိွေသးသျဖင့္ စိတ္တထင့္ထင့္ႏွင့္ ရိွေနႀကပါသည္၊ သို႕ေသာ္ေေနအေတာ္ ျမင့္လာသည္တိုင္ေအာင္ ဂ်ပန္စစ္သာမ်ား၏ အရိပ္အေျခကို မျမင္ရပဲတိတ္ဆိတ္ျငိမ္ သက္လ်က္ရိွေနရာမွ တေယာက္စကားတေယာက္နားျဖင့္ ဂ်ပန္စစ္သားအား လုံးရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ ဆုတ္ခြာထြက္သြားႀကျပီ ျဖစ္ေႀကာင္း၊ ညဦးပိုင္းမွစျပီး တညလုံးဆူညံေနေသာ ကားတန္း ႀကီးမွာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္စစ္သားမ်ား ဆုတ္ခြာထြက္ေျပး ေနျခင္းျဖစ္ေႀကာင္း သိရေတာ့သည္၊ ဤတြင္မွ ရင္ထဲမွ အလုံးႀကီးက်သြားႀကပါသည္။

သို႕ရာတြင္ မေတာ္တဆျပန္လွည့္ လာႀကဦးမလား၊ တေနရာမွာ အႀကြင္းအက်န္စစ္သားမ်ား ရိွေလဦး မည္လားဟု ေႀကာက္စိတ္မေျပႏိုင္သူမ်ာႏွင့္ ေနျမင့္လာပါက ဗုံးလာခ်ႀကဦးမည့္ အဂၤလိပ္ဗုံးႀကဲ ေလယာဥ္ပ်ံ တို႕အတြက္ စိတ္ခ်, လက္ခ်မေန၀ံ့ ႀကေသးပဲအိမ္ထဲမွာ သာေအာင္းေနႀကရပါသည္။

သို႕ေသာ္စစ္ဒဏ္ခံႏိုင္ရည္ ျပည့္၀ေနေသာ စားေနက်ေႀကာင္းဖားေဖါက္သည္ မ်ားကားဂ်ပန္စစ္သား မ်ားေျပး ေလျပီးဆိုသည္ကို သိႀကရသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ကိုယ္ႏွင့္ နီးစပ္ရာရပ္ကြက္တ၀ိုက္ ရိွဂ်ပန္တို႕ ေနထိုင္ရာ အေဆာက္အဦးမ်ားသို႕ ၀င္ေရာက္ေမႊေနာက္ခါ လိုရာပစၥည္းမ်ားကို ေဖါက္တြင္း သယ္ပိုး ယူငယ္ႀကသည္၊ တကဲ့ပြဲေတာ္ႀကီးႀကဳံႀကိဳက္၍ အူလိုက္သဲလႈိက္ ၀မ္းသာေနႀကပုံရပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႏွင့္တကြ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွာ မတ္ခ၂၇- ရက္ေန႕ကတည္းက ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို စတင္လုပ္ ကိုင္ေနျပီး ျဖစ္၍ တပ္မေတာ္သားမွန္သမွ်က ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ထားလိုက္ ႀကျပီးျဖစ္ေသာေႀကာင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ႀကီးတျမိဳ႕လုံးမွာ အထိန္းအခ်ည္မရိွေသာ ျမိဳ႕ႀကီးျဖစ္ေနပါသည္။

ဂ်ပန္လက္ေအာက္ခံဘ၀ ၌လြတ္လပ္ေရးအစိုးရအမည္ တပ္ထားေသာ ဗမာအစိုးရအဖြဲ႕မွာလည္း ေမာ္လျမိဳင္ဘက္ေရာက္ ေနျပီျဖစ္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကင္းမဲ့ လ်က္ရိွရာမင္းေျပာင္းမင္းလႊဲ၌ လက္ရဲ ဇက္ရဲ ရိွသူတို႕၏ ပြဲေတာ္ရက္ ျမတ္ႀကီးျဖစ္ေနျပီး အဓိပတိအရွင္ မင္းႀကီးအိမ္ေတာ္ဟုေခၚ ႀကရလ်က္ အစိုးရ ဘက္အရာရိွႀကီးမ်ား ေန႕စဥ္လာေရာက္ အေလးျပဳရသည့္ ဟာမစ္တစ္လမ္းရိွ နန္းရင္း၀န္ အဓိပတိႀကီး ေဒါက္တာဘေမာ္ ေနေသာအိမ္ႀကီးရိွ ပစၥည္းပစၥယမ်ားမွ ေခတ္ပ်က္ေဖါက္သည္တစု ၀င္ေရာက္ ယုယက္ ယူငင္ႀကျပီး အိမ္ႀကီးတခုလုံးကိုလည္း တေနကထည္းႏွင့္ မီးရႈိ႕အေပ်ာက္ရွင္း ခံလိုက္ ရသည္ အထိ ေသာင္းက်န္း ပစ္လိုက္ႀကပါသည္။

ဂ်ပန္မာစတာႀကီးမ်ား လက္၀ါးႀကီးအုပ္သိမ္း ဆည္းစုေဆာင္းသိုေလွာင္ ထားခဲ့ေသာ အသုံးအေဆာင္ အစားအေသာက္အထည္ကို ဂိုေဒါင္မ်ားကိုလည္း လူစုလူေ၀းႀကီးႏွင့္ သမ၀ါယမနည္အရ အေျပာင္ရွင္း လိုက္ႀကသည္၊ သို႕ေသည္မႀကာမီပင္ ကပၸလီႏွင့္ အေမရိကန္စစ္သားေတြ ၀င္လာႀကသည္၊ ယခင္ကႏိုင္လြန္စ ေလထီးႏွင့္ ရိကၡာပစၥည္း ခ်ေပးခဲ့ျခင္းျဖင့္ တေႀကာင္း၊ ကပၸလီေခၚ နီးဂရိုးစစ္သား အေမရိကန္ စစ္သားမ်ား၌ လြယ္ပိုးပါလာေသာ စားေရရိကၡာ ပစၥည္းမ်ားကလည္း ပိုလွ်ံေပါမ်ားလွ၍ အရပ္သူ အရပ္သားမ်ားအား ျဖန္႕ျဖဴးေ၀ငွ ေပးေလ့ရွိရာ သုံးေလႏွစ္ ရာသီယိုဘူး၊ ေခ်ာ့ကလက္၊ သႀကားခဲ၊ ဒိန္ခဲမ်ား မွီ၀ဲစားသုုံး ႀကရေတာ့္သည္။

က်မတို႕သည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႀကီး ပ်က္စီးျပာျဖစ္မတတ္ ပင္လယ္၀က အဂၤလိပ္ေရတပ္ အေျမာက္ႀကီးမ်ား ႏွင့္ ပစ္ခတ္ခံရမည့္ စိုးရိမ္ျခင္းျဖင့္ သိမ္ေခ်ာင္းရြာသို႕ေျပာင္း ေျပးစရာ ေနရာဌာနမ်ား ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထားေသာ္လည္း ဗရုပ္သုကၡႀကီးမ ျဖစ္ႀကရေတာ့ပဲ ဂ်ပန္ႏွင့္အဂၤလိပ္ အေျပာင္းအလဲမွာ ကံေကာင္း ေထာက္မ၍ကသီ လင္တာမရိွ၊ အိမ္ထဲမွာ အသာေနရင္း ျပႆနာရွင္းသြားသည္။ ဂ်ပန္ေတြ ထြက္ခက္, ခတ္သြားမည့္ ဆဲဆဲမွ လြတ္ေျမာက္ခ်မ္းသာရာရသျဖင့္ လည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ႀကရျခင္းမွာ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး အျပီးသတ္ရပ္နားသြား ရေသာေႀကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

အီတလီျပည္သည္၎၊ ဂ်ာမဏီျပည္သည္၎၊ ဂ်ပန္ျပည္မွာ၎ စစ္ႀကီး၏နဂုံးခ်ဳပ္၌ မီးခိုးမေသေသးေသာ စစ္ေရးစစ္ဒဏ္မ်ား၊ စစ္အနာေရာဂါဆိုႀကီးမ်ား အႏွံ႕အျပားက်န္ရစ္ႀကသလို ဗမာျပည္မွာလည္း စစ္ႀကီး၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ အနာတရႀကီးမ်ားက ေနရာအႏွ႕ံအျပား၌ ခံစားရလ်က္ ရိွေနပါသည္၊ ဒါေတြကို ေနာက္လာသည့္ လူတကာတန္ယူ၍ စားရင္းရွင္းေပးရမည္ ထုံးစံအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ စစ္ႏိုင္သူတို႕၏ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ထက္က အိႏၵိယကို ပါသြားသူေတြက ေရွ႕ေဆာင္ျပီးလာႀကပါသည္။

ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာ ဆက္လက္ထုတ္ေ၀ျခင္း

 အဂၤလိပ္ကို ေမာင္းထုတ္ျပီး အထင္ႀကီးခဲေသာ ဂ်ပန္ႏွင့္ေပါင္းမိ၍ အေႀကာင္းသိဇာတ္ရွည္ လယ္လာ ႀကေသာအခါ က်ားေႀကာကိုလို႕ ရွင္ႀကီးကိုးရာတြင္ ရွင္ႀကီးက်ားထက္ ဆိုးေသာဥပမာကဲ့သို႕ ျဖစ္လာရ သျဖင့္နာက်ည္းစြာ ေမာင္းႏွင္ပစ္ရျပန္သည္၊ ျပန္လာေသာ အဂၤလိပ္အေမရိကန္ စစ္တပ္ကို ဆီးႀကိဳျပီး ရင္ႏွီၤးေအာင္ ျပဳရာ၌ အခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေရ. သမားမ်ားမွာ မရဲတရဲျဖစ္ေနႀကရေသာ္လည္း ဂ်ပန္ကဲ့သို႕ ႏွိပ္စက္ကလူျပဳမႈ တုံ႕ျပန္ျခင္းမရိွႀကေသာေႀကာင့္ အသက္ရွဴေျဖာင့္သြား ႀကပုံရသည္၊ သို႕ေသာ္အခ်ိဳ႕ အေရးပါ အရာေရာက္သူမ်ားမွာ ဘြားကနဲရင္မဆို၀ံ့ ေသးသျဖင့္ သင့္ရာ၌ ေခတၱေရွာင္ရွားေနႀကဆဲ ျဖစ္ပါ သည္။

ဂ်ပန္အတြက္ႏွင့္ အဂၤလိပ္ ျပန္အ၀င္မွာ အဂၤလိပ္ ကျပားႏွင့္ျမန္မာ အစိုးရအရာရိွ ေဟာင္းမ်ားက ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ႒ာန တို႕တြင္ ပူးတြဲပါ၀င္လ်က္ ေရွ႕ေဆာင္ေရွ႕ရြက္လုပ္ရကာ အခြင့္အေရးႏွင့္ ႀသဇာအာ ဏာရသင့္သေလာက္ ရေနႀကပါသည္။ ေန႕ခ်င္းညခ်င္းဆိုသလို စစ္ဘက္ႏွင့္တြဲကာ ယာယီျမိဳ႕ရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လုပ္ငန္းကို စတင္ဖြဲ႕စည္းႀကပါသည္၊ သတင္းစာတိုက္မ်ားကို လည္းအရိွန္မပ်က္ ဆက္လက္ ထုတ္ေ၀ရန္ အား ေပးႀကေလသည္။

သတင္းစာဆိုရာမွာ ထိုအခ်ိန္အခါက သူရိယ၊ ျမန္မာ့ အလင္းႏွင့္ ဗမာ့ေခတ္သုံး ေစာင္သာရိွေနရာတြင္ ဗမာ့ေခတ္မွာ ဂ်ပန္အစိုးရ လက္ထတ္ထုတ္ေ၀ေသာ သတင္းစာေ၀ျခင္းျဖင့္ သည္ေဒါက္တာလေမာ္ အဓိပတိ အစိုးရသည္ ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္အတူ ထြက္ေျပးသြား ေသာအခါက်မျခံထဲမွာ တဲႀကီးတခုအျပည့္ရိွ ႀကေသာ သတင္းစာ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ႏွင့္ စာစီသမားမ်ား သည္အေငးသား ေသာင္တင္က်န္ေနရစ္ပါသည္၊ စာစီသမားမ်ာက အစိုးရပုံႏွိပ္တိုက္မွ လခစားမ်ားျဖစ္ ျပီးအယ္ဒီတာအဖြဲ႕မွာလည္း အဓိပတိအစိုးရ၏ လခစားမ်ားျဖစ္ႀကရာ သူတို႕လစာကို ဘယ္သူမွ လာ၍ ရွင္းလင္းေပးႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္၍ ရုတ္တရက္ ၀မ္းေရးျပႆနာ ကသာႏွင့္မွအစားထိုးမရ၊ သို႕ေႀကာင့္ ဂ်ပန္အစိုးရထြက္ေျပးႀကသည့္ ရက္မွစျပီး စပ္ကူး မတ္ကူး အခ်ိန္မွာ က်မတို႕က စကၠဴစိုက္ပုံ ႏွိပ္တိုက္စိုက္ျပီး သတင္းစားကိုရက္မပ်က္ ဆက္လက္ ထုတ္ေ၀ ေရာင္းခ်၍ သူတို႕တစုအား ေ၀ငွစား ႏိုင္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ေပးေနရပါသည္။

ေနာက္ဖြဲ႕မည့္အစိုးရက ေနသားတက်ရိွသြားသည့္အခါ အစိုးရပုံႏွိပ္တိုက္မွလခစား စာစီအလုပ္သမား ေတြမွာဆိုင္ရာလခစား ျပန္ခန္႕ျခင္းခံရသည့္တိုငေအာင္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕မွာ ေတာ့ဘယ္သူမွတာ၀န္ ယူႀကမည္မဟုတ္ပါ၊ ျမိဳ႕ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယာယီအဖြဲ႕ႏွင့္ စစ္ဘက္ကက္စဘီ အစိုးရတို႕က သတင္းျဖန္႕ ရာ၌ သတင္းစာမ်ား၏ အင္အားကိုအထူးကူ ညီလိုသည္၊ တိုင္းျပည္လူထုကလည္း စစ္ျပီးအုပ္ခ်ဳပ္ေရး သတင္း မ်ားကို သိလိုလွသည္။ သို႕ေႀကာင့္ အဓိပတိအစိုးရအဖြဲ႕မွ စြန္႕ပစ္ထားခဲ့ေသာ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာ ကို က်မ၏ တိုင္းျပည္ျပဳ ပုံႏိွပ္တုိက္မွပိုင္ရွင္ အျဖစ္ေကာက္ယူပခုံးေျပာင္းျပီး ဆက္လက္ထုတ္ ေ၀လိုက္ ရပါေတာ့သည္၊ သတင္းစာ၏ ၀ါဒမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္၀ါဒသာ ျဖစ္ပါသည္။

အစိုးရပုံႏွိပ္တိုက္ကို အသားတက်ျပန္လည္ အုပ္ခ်ဳပ္ႀကေသာအခါ စာစီအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္တကြ ဂ်ပန္ ေခတ္က ေျပာင္းေရြ႕ ယူလာရေသာစာစီ ခုံမာ်းကိုျမိဳ႕ထည္းရိွ အစိုးရပုံႏွိပ္တိုက္ႀကီးသို႕ ျပန္သယ္ သြားႀကသည္။ ဤတြင္ က်မ၏တိုင္းျပည္ ျပဳပုံႏိွပ္တိုက္မွာ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာကို ထုတ္ေ၀ရာ၌ စာစီ အလုပ္သမား အသစ္မားထပ္မံျဖည့္ တင္းျပီးဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ႀကပါသည္၊ အယ္ဒိီတာအဖြဲ႕မွာ အဓိပတိ အစိုးရ၏ လူေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ေနာက္ထပ္ျဖည့္စြတ္ ေခၚယူရေသာလက္ေထာက္ အယ္ဒီတာမ်ား သတင္းေထာက္ မ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အလုပ္႒ာန၊ ပါဆယ္႒ာန၊ သတင္းစာေခါက္႒ာန၊ ဓါတ္ပုံ႒ာနမ်ားမွ အစ သတင္းစာ တိုက္ႀကီး တတိုက္၌ ထားရိွအပ္ေသာ ႒ာနအစိပ္အပို္င္းမ်ားေႀကာင့္ အိမ္ႏွင့္အျပည့္ ျဖစ္လာ ျပန္ပါ သည္။

ေနာက္ပိုင္းမွာအိႏၵိယေရာက္ ဗမာအရာရိွႀကီးမ်ားမွာ အဂၤလိပ္အစိုးရအရာရိွႀကီးမ်ား တသုတ္ျပီးတ သုတ္ေရာက္လာႀကသည္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမႈးရိွေသာ ကိုယ္ေပ်ာက္တပ္မေတာ္ ႀကီးမွာ ျပန္လည္ ကိုယ္လုံးေပၚ လာသည္၊ အျခားႏိုင္ငံေရးသမား အသီးသီးတို႕လည္း ျပန္လည္စုစည္း မိႀကသည္၊ ဖက္ဆစ္ ဆန္က်င္းေရး ျပည့္သူ႕လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႕ႀကီးကိုေတာ္ လွန္ေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားစု ေပါင္းဖြဲ႕ စည္းထားလိုက္ျပီး ေရွ႕ဆက္လက္ စခန္းသြားႀကရန္ ဟန္တျပင္ျပင္ႏွင့္ အလုပ္ မ်ားလာႀကရာ သတင္းစာ မ်ားမွာလည္း အေရးႀကီးေသာ သတင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးမွန္သမွ် အဘက္ဘက္ မွရရိွေအာင္ ႀကိဳးစားေဖၚျပ ေနရသလို ထုိထုိ ဤဤအလီ္လီေသာ ႏို္င္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း မ်ားပုဂၢိဳလ္အေက်ာ္ အေမာ္မ်ားမွာလည္း နီးစပ္ရာ သတင္္း စာတုိက္မ်ားတြင္ ပူး၀င္ေရာက္လာလ်က္ ပခုံးဖက္ခါးဖက္ႏွင့္ အခ်စ္နလံထႀကသည္။

အဘယ္ပါတီဟူ၍ ရုပ္လုံးမေဖၚမီ၊ မည္သို႕မည္ပုံ ႀကံစည္ႀကမည္၊ ေျခလွမ္းႀကမည္ဆိုေသာ တြက္ကိန္း မ်ားအား စားရင္း, ေသာက္ရင္း တေပ်ာ္တပါးႀကီး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးသမႈ ျပဳႀကသည္။
ေနာက္ပိုင္း အခ်ိဳန္မွာ ကက္စဘီစစ္အစိုးရ ဟုအမည္တက္ထားသည့္ အစိုးရအဖြဲ႕က ခိုင္ခိုင္မာမာ အုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ ရိွေနပါသည္။

ဂ်ပန္ေျပးမင္းေခၚ ဘုရင္ခံမင္းႀကီး ျပန္လာသည့္ သတင္း၊ ယူဂႏၶာေရာက္ နန္းရင္း၀န္ေဟာင္း ဂ႒ဳန္ဦးေစာ ျပန္ေရာက္သည့္ သတင္း၊ ဦးတင္ထြဋ္ စကၠဴျဖဴစာတမ္း သတင္း၊ ကႏၵီ စာခ်ုဳပ္သတင္း၊ လူထုစည္းေ၀းပြဲ ႀကီးမ်ား သတင္းတို႕မွာ ထိုအခါက ျပည္သူလူထု၏ စိတ္၀င္စားေန ေသာသတင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရုပ္သိမ္းျပီး ျမန္မာအစိုးရအဖြဲ႕ ဖြဲ႔ေပးရာ၌ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရး လက္ေအာက္မွာ ထားဦးမည္ဆိုသည္ ကိုလည္းမလိုလား ႏိုင္ေအာင္ရိွႀကသျဖင့္ လူထုစည္းေ၀း ပြဲႀကီးမ်ားကို မႀကာခဏ ေခၚယူက်င္းပလ်က္ နစ္နာခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး မ်ားကိုေဖာ္ျပကာ စည္ေ၀းဆုံးျဖတ္ ခ်ကေတြခ်သမွ် သတင္းစာ မ်ားကလည္း စာလုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ ျဖန္႕ခ်ီေပးရလ်က္ ရိွႀကပါသည္။

ဂ်ပန္ေျပး၍ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေရာက္လာျပီး ေနာက္အထက္ပါ ျပည္သူထု ကိစၥအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြေပၚေပါက္ ေနခ်ိန္၌ ကိုယ္ပိုင္သတင္းစာတုိက္ ျဖစ္လာေသာ က်မအိမ္မွာ ႏိုင္ငံေရးအဆက္အသြယ္ရိွသူမ်ား တံခါးမရိွ, ဒါးမရိွ၀င္ေရာက္လာ ႀကရုံမကဂ်ပန္အစိုးရ လက္ထက္က ရာထူးျပန္မရခဲ့သူမ်ားလည္း စစ္အစိုးရႏွင့္ လိုက္ပါလာခဲ့ရသည့္တိုင္ေအာင္ ရန္ကုန္တြင္ ေနစရာမရွိဟု ဆိုလွ်င္ က်မအိမ္တြင္ အခမဲ့ ေဟာ္တယ္အျဖစ္ႏွင့္ သားမယား တပည့္ငယ္သား အစုံအလင္ႏွင့္ ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ႀကရန္ လက္ခံရ ျပန္ပါေသးသည္။

ဖဆပလေခတ္ ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ျမန္မာျပည္၏ ဟယ္လင္ အပိုင္း (၂၈)

ယင္းကဲ့သို႕ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနၾကရသျဖင့္ အက်ဥ္းခံရသူမ်ားထဲမွ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ခ်ိဳ႕တဲ့လာၾက သည္မွာ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မကလည္း ေဆး၀ါးမရွိသျဖင့္ မည္သို႕မွ်မတတ္ႏိုင္ပါ။ အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနသူက ကေလးေလးေယာက္၏ ဖခင္ ေဂ်ေအကင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေဆးရုံတင္ၿပီး ေကာင္းမြန္စြာ ေဆးကုသ ခြင့္မရခဲ့ေသာ္ သူသည္ ၾကာရွည္စြာ အသက္ရွင္ႏုိင္ လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ သူကလည္း သူ႕အျဖစ္ကို ႀကိဳတင္သိေနဟန္တူပါသည္။ တစ္ေန႕တြင္ ကၽြန္မအား သူ၏ ကုတင္ အနီးသို႕ ေခၚယူၿပီး
    "ဟယ္လင္မင္းငါ့ကို ကတိတစ္ခုေပးပါလား" ဟူ၍ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲသံႏွင့္ေျပာပါသည္။

    "ကၽြန္မ တတ္ႏိုင္တာဆိုရင္ ကတိေပးမွာေပါ့"
    "ငါ ေသသြားရင ငါ့ကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ပါ"ဟု ေျပာရွာပါသည္။
 ႏႈတ္ဆြံ႕စြာျဖင့္ ကၽြန္မက ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္။ ေသအံ့ဆဲဆဲ လူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မဘာမ်ား ေျပာႏိုင္ပါမည္နည္း။ ကတိေပးရသည္မွာ အေတာ္ေတာ့ ဆန္းပါသည္။ ကၽြမသည္ သူ၏ နာမည္ အျပည့္အစုံ ကိုပင္ သိသူမဟုတ္ပါ။ ရက္အနည္းငယ္ ၾာေသာအခါ သူကြယ္လြန္သြားခဲ့၏။
 
ေန႕ခ်င္းညခ်င္းပင္ ကၽြမသည္ မ၀ေရစာ စားေသာက္ေနရရွာေသာ ကေလး ေလးေယာက္၏ အေဒၚျဖစ္လာခဲ့၏။ သူတို႕အထဲမွ အႀကီးမကေလး ေဒါရစၥမွာ ၀က္ရူးျပန္ေရာဂါရွိေန၍ ကၽြန္မပုခုံးေပၚ၌ ၀န္ထုပ္ ၀န္ပိုးႀကီး ထမ္းထားရသလို ျဖစ္ေနပါသည္။ 

 မိသားစုဦးေရတိုးလာပါေသာ္လည္း ဂ်ပန္မ်ားက ရာရွင္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါသည္။ ဖခင္ႀကီး ခံတြငး္ ေတြ႕မည့္ အစားအစာမ်ားကို ကၽြန္မေကၽြးေမြးပါသည္။ အထူးအေထြ လုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မတို႕ တစ္ေတြကမူ ျဖစ္သလို စားၾကပါသည္။ ကေလးေတြကလည္း ေဒါင္က်က် ျပားက်က် ေနထိုင္ ႏိုင္ၾကသည္။ သူတို႕၏ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီး သူတို႕၏ ဘ၀သစ္တြင္ ေနသား က်သြား ၾကပါသည္။

လအနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါ လက္ရွိမိသားစုကပင္ နည္းေနေသးသည္ ထင္သလားမသိပါ။ ေနာက္ထပ္ မိဘမဲ့ကေလး သုံးေယာက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲကၽြန္မတို႕မိသားစု၌ တိုးလာခဲ့ျပန္ေလသည္။
ဂ်ပန္မ်ား ျမန္မာျပည္တြင္းသို႕ ၀င္ေရာက္လာၾကစဥ္က မိသားစုအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ အိႏၵိယျပည္သို႕ စစ္ေျပးရန္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕သို႕ ေရာက္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးအေခါက္ ေလယာဥ္ႏွင့္ ပါမသြားႏိုင္ၾကသူမ်ားပို႕လိုက္ပါသည္။ ထိုသူမ်ားထဲ၌ ယဗြန္ႏွင့္ လက္စေလပတ္(ခ္)တို႕ ပါလာၾကသည္။ သူတို႕မိခင္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့၏။

မစၥပတ္(ခ္)သည္ ဦးပုဆိုေသာ ျမန္မာတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ထားေစကာမူ ကေလးမ်ား၏ အမည္ကို အဂၤလိပ္ဆန္ဆန္ ပတ္(ခ္)ဟုေျပာင္းထားပါသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ရိုစလင္း အန္ဒါဆင္ဆိုေသာ ကေလးမေလးတစ္ဦးပါ ပါလာခဲ့၏။

ရိုစလင္းမွာ အသက္၁၇ႏွစ္အရြယ္ ဆံပင္ နီညိဳေရာင္ႏွင့္ ေခ်ာေမာလွပေသာ အဂၤလိပ္ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ သူမအရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ပင္ ဒုကၡေပါင္းစုံ ရင္ဆိုင္လာခဲ့ရ သူေလးျဖစ္ပါသည္။ သူမ၏ ေျခေထာက္မ်ားက ပဲ့ကြာၿပီး ဒဏ္ရာရေနပါသည္။ သူမ၏ ေခါင္းႏွင့္ ေျခေထာက္တြင္ ရွိေနေသာ အနာမ်ားတြင္ ပိုးေကာင္မ်ားပင္ တြယ္ေနပါသည္။ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရေသာ အျဖစ္ဆိုးမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္မ်ား လုံး၀ေခ်ာက္ခ်ားေနပါသည္။ အသက္အရြယ္ငယ္ၿပီး လွပေသာ မိန္းမပိ်ဳေလး တစ္ဦးသည္ အလြန္ သနား စရာ ေကာင္းေသာ ဘ၀သို႕ ေရာက္ရွိသြားသည္ ကို ျမင္ေတြ႕ေနရသည္ကပင္ ရင္နာစရာ ေကာင္းလွပါ၏။

 လက္စေလႏွင့္ ယဗြန္တို႕မွာ ျမန္မာေသြး တစ္၀က္ပါသူမ်ား ျဖစ္၍ ရိုစလင္းထက္ ဆင္းရဲမႈဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိၾကပါသည္။ ရိုစလင္းကမူ ဂ်ပန္တို႕ ျမန္မာျပည္ထဲ မေရာက္ေသးမီအထိ စည္းစိမ္ရွိရွိ ေနလာ ရသူကေလး ျဖစ္ပါသည္။ သူမ၏ဖခင္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ထင္ရွား၍ လူသိမ်ားေသာ မင္တိုမင္ရွင္ ဟိုတယ္ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ပါသည္။သူမႏွင့္တစ္စထက္တစ္စ ရင္းႏွီးလာမွ ရိုစလင္းက သူမ၏ အေတြ႕အႀကဳံအားလုံးကို တစ္ခု မက်န္ ကၽြန္မအားေျပာျပရွာပါ သည္။

ဂ်ပန္တို႕၀င္လာေသာအခါ သူမ၏မိခင္၊ အစ္မ ပက္တထရစ္ရွာႏွင့္ သူမတို႕သည္ ျမစ္ႀကီးနားေလဆိပ္၌ အိႏၵိယျပည္သို႕သြားရန္ ေ၇ာက္ေနၾကသည္။ ရန္သူ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက ျမစ္ႀကီးနားေလယာဥ္းကို ဗုံးႀကဲ စက္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ ပစ္ခတ္ၾကသျဖင့္ ေလယာဥ္္အစဥ္း အတက္လုပ္ရန္ အသုံးမျပဳႏိုင္ေတာ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္၌ လူေပါင္း ၇၀၀မွ် ထိုေလဆိပ္၌ ေသာင္တင္ေနခဲ့ ၾကပါသည္။
 
ရိုစလင္းတုိ႕ မိသားစုႏွင့္ အသက္၇၆ႏွစ္အရြယ္ အဘြားအိုတစ္ဦး ကေလးငါးေယာက္ႏွင့္ မိခင္တစ္ဦး အပါအ၀င္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အိႏၵိယျပည္သို႕ ကုန္းလမ္းမွ သြားရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။

ကခ်င္လမ္းျပတစ္ဦးက ေခါင္းေဆာင္ကာ သစ္ပင္မ်ား ထူထပ္စြာ ေပါက္ေနေသာ သစ္ေတာမ်ားကို ျဖတ္၍ ေတာလမ္းျဖင့္ ၁၄ရက္ တိုင္တိုင္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ မိုးေကာင္းသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ဂ်ပန္မ်ား ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ မိုေကာင္းသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ဂ်ပန္မ်ားက သူတို႕ထက္ အလ်င္ ေစာေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ၾကရ၏။

 သူတို႕ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေတာတြင္းတိရစၦာန္မ်ား ရန္မမူႏိုင္ေစရန္ ညဘက္မ်ား၌ မီးလင္းဖိုႀကီးမ်ားကို ဖိုၾကရသည္။ မိုးေကာင္းအနီးရွိ ရြာကေလးတစ္ရြာ္တြင္ ပ်က္စီးေနေသာ တဲတစ္လုံးကို ေတြ႕ရသျဖင့္ မိုးတြင္း ၃လပတ္လုံး ထိုအိမ္ကေလး၌ ခိုလႈံေနၾကရသည္။ သူတို႕သည္ ဆန္ႏွင့္ ဆားကို မွီ၀ဲၿပီး အသက္ရွင္သန္ေရးကို အားထုတ္ၾကပါသည္။

သူတို႕အားလုံးပင္ ငွက္ဖ်ားမိၿပီး ဖက္ခြက္နာမ်ား ေပါက္ေနၾကပါသည္။ သူမ၏ မိခင္မွာ အဖ်ားေရာဂါကို ျပင္းထန္စြာ ခံစားေနရပါသည္။ ေဆး၀ါးႏွင့္ ႏြားႏို႕စေသာ အာဟာရရွိသည့္ အစာမ်ားကို မတိုက္ေကၽြးႏိုင္၍ မၾကာမတင္ ေသးဆုံးသြားခဲ့ပါသည္။ ယင္းေနာက္ အဘြားအိုႏ်င့္ ကေလးအငယ္ဆုံး၊ ရိုစလင္း၏ အစ္မ ပက္ထရစ္ရွာစသည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေကာက္ကာငင္ကာ ေသဆုံးကုန္ၾကပါသည္။ သူမတို႕ လူစုမွ လူကိုးေယာက္ ေသဆုံးသြားၾကသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး နဲ႔ ေရႊစင္ဦး တို႕ရဲ႕ ခ်စ္ခရီး ၂၉ ႏွစ္

ဒီေန႔ တေန႔ကုန္ အမွားေတြ က်ဴးလြန္ေနတယ္ဗ်..၊ မနက္မိုးလင္းကထဲက ခ်စ္ညီမ က ခရီးသြား မွာ မလို႕ လစာစာရင္း ေတြ အကုန္ အဆင္သင္႔ လုပ္တယ္ ..၊ အားလံုးလည္း ၿပီးသြားၿပီ.. ညီမ ကလည္း စိတ္ခ် လက္ခ် သြားၿပီ...၊ က်ေနာ္ နဲ႔ လစာ အိပ္ၾကီး နဲ႔ က်န္ေနတယ္..၊ က်ေနာ္ လည္း.. ၿပီး ၿပီးေရာ ငါ႔ လက္က လြတ္.. ကၽြတ္.. ေအးေရာ ဆိုၿပီး အကုန္ လစာေတြ ေပးျပစ္လိုက္တယ္..။

ကေလး ေတြက အံၾသ ေနၾကတာ.. ဆရာမ ဘာလို႔လည္းတဲ႔.. က်ေနာ္ က လည္း အဲဒါကို သေဘာ မေပါက္ဘူး.. ေနာက္မွ ဒီေန႔ လမကုန္ေသးဘူး ေလတဲ႔....အင္း..စိတ္မ်ား မေျပာခ်င္ပါဘူး..၊ ကဲ မထူးပါဘူး တရက္ေစာ ေပးတာဘဲ.. ေနာက္ၾက တာမဟုတ္တာ ဆိုၿပီး ..ခပ္္တည္တည္နဲ႔ ငါ႔ သားသမီး ေတြ ပင္ပန္းလို႔ ေစာေပးတာေပါ႔...၊ ခဏေန ညီမ လုပ္သူက ဖုန္းဆက္လာတယ္.. လကုန္ရက္ က မနက္ျဖန္ ေနာ္တဲ႔ .. ေပးၿပီး သြားၿပီလို႔.. မထူးပါဘူးဗ်ာ...။

အမွန္ေတာ႔ က်ေနာ္က မေန႕ကထဲက က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲမွာ..မေမဒါဝီ ေျပာတာကို စိတ္စြဲေနတာ ၂၇ ရက္ ေန႔ ကို အထူးပို႔စ္ တင္ပါေျပာထားတာကို သတိရၿပီး...အိပ္ယာထဲ ေရာက္မွ အဲ ဒီေန႔ ဒို႔ ရဲ႕ သမီးရီးစား သက္ ၁၁ ႏွစ္အိမ္ေထာင္သက္ ၁၈ ႏွစ္ ၂၉ ႏွစ္ျပည္႔ ဘဲေပါ႔ ဆိုၿပီး မေမဓါဝီ ေျပာတဲ႔  ..အထူးပိုစ္႔ လည္း မတင္ လုိက္ရဘူးဆိုၿပီး ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးမ်ား အမွတ္ရ မလားဆိုၿပီး ရန္လုပ္မလို႕ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ တေခါေခါနဲ႔ အိပ္ေနလိုက္တာ... အင္း.. စိတ္ကုန္စရာၾကီးပါလား.....ၿပီး ခဲ႔တဲ႔ ၁၈ ႏွစ္ မဂၤလာဦးည ကေတာ႔ ဒီေရႊမင္းသမီး ေလး ကိုရတာ တကယ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားဆိုၿပီး ညည ထ ထ စမ္းရတာ ေမာေနတာဘဲ အခုမ်ားေတာ႔ ဗ်ာ.. မင္းအလုပ္ႀကီးဘဲ ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္း တထိုးထိုး နဲ႔ ေယာက္က်ား မ်ား မေကာင္း လိုက္တာ.. ။

ေနာက္ၿပီး..ဒီေန႕ ဟာ ဒို႔ မဂၤလာ ေဆာင္တာ ၁၈ႏွစ္ ျပည္႕ပါလား ဆိုၿပီး ဟုိ ဝတၳဳေတြထဲကလို မဂၤလာ အထိမ္းအမွတ္ စိန္လက္စြပ္ေလး ဘာေလး သတိတရ မ်ား ေပးဘို႔ေတာ႔ ေ၀းေပါ႔....၊ အခုေတာ႔ စိန္လက္စြပ္ အသာထားလို႕ ေလာကႀကီး ရင္ဆိုင္ရတာ ေမာလြန္းလို႔ ည ည တေယာက္ မ်က္ႏွာ တေယာက္ မၾကည္႔မိေအာင္ သတိထား ေနရတယ္..၊ ၾကည္႕မိရင္ နင္႔ ေၾကာင္႔ ငါ႔ ေၾကာင္႔ ပင္ပန္း ရတာဆိုၿပီး နဘန္းလံုး မိမွာ စိုးလို႔ .. ။

မနက္လင္းေတာ႔ `ေမာင္ ေရ မေန႔က အမွတ္မရလိုက္ဘူး ၊ ခ်စ္္ တို႔ မဂၤလာေဆာင္တာ ၁၈ ႏွစ္ သမီးရီးစား သက္တမ္း ၁၁ ႏွစ္ နဲ႔ေပါင္းရင္ ၂၉ ႏွစ္ျပည္႔ၿပီေနာ္.. ေမ႔သြားတယ္.. အဟင္း..` ဆိုေတာ႔ ဟုတ္လားတဲ႔ ေမာင္စိတ္ထဲမွာ မင္း နဲ႔ မဂၤလာ ေဆာင္တာ ႏွစ္ ၁ဝ၀ ေလာက္ရွိသြားၿပီလားလို႔တဲ႔.. ၊ မခ်စ္ မႏွစ္သက္တဲ႔ သူမ်ား နဲ႔ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ရရင္ တယ္ၾကာတာဘဲ.. ခ်စ္တဲ႔သူမ်ား နဲ႔ ေနရရင္ ေတာ႔ ၂၉ ႏွစ္ဟာ ၂၉ရက္ ေလာက္ ထင္ရမွာေနာ္္...။

ကဲ..စတာပါဗ်ာ.. ဒီေလာက္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလြန္းတဲ႔ ေယာက္က်ား ႀကီး ကို ၁၁ ႏွစ္တိတိ ေစာင္႔ယူ ထား ရတာဆိုေတာ႔ ...အဟင္း ခ်စ္ၾကပါတယ္ဗ်ာ..၊ အလုပ္ ရႈတ္ေနလို႕ ဘာအထိမ္း အမွတ္မွ မလုပ္ျဖစ္ေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ခ်စ္ေနၾက ဆဲပါလို႕.....။

(ေမ႔တာေတာ႔...ေမ႔သြားတယ္..ရက္မွားၿပီး ေမ႔သြားတယ္.. ၊ တကယ္ေတာ႔ ဒီေန႔ မွ ၂၉ ႏွစ္ျပည္႔ပါ......ဒီေန႔ ရက္အမွန္သိလိုက္တာ နဲ႔  အျမန္ေရးလိုက္ရတယ္)

မေမဓါ၀ီ ေရ ၾကားတဲ႔ အတိုင္းပါဘဲဗ်ာ..၊ အထူးပိုစ္႔ မတင္ျဖစ္တဲ႔ အတြက္ ခြင္႔ လႊတ္ပါ. ေနာက္ထပ္ ႀကံဳအုန္း မွာပါ..။

ေလးစားစြာျဖင္႔

စာေရးသူ-ေရႊစင္ဦး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Friday, February 26, 2010

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ အပိုင္း (၃၁)

ကာမဂုဏ္အာဇာနည္သူရဲေကာင္း

က်မအထင္အားျဖင့္ ရက္သတၱပါတ္ခုနစ္ပါတ္ခန္႔ ရွိသြားမည္ ထင္ပါသည္။  တေန႔ေသာ မြန္းလြဲ အခ်ိန္ ေလာက္ တြင္ ကင္ေပတိုင္ စစ္ဗိုလ္ဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ အိမ္ျပန္ေရာက္ လာပါ သည္။ ကင္ေပတိုင္ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ႏွစ္ေယာက္ကေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ အိမ္တိုင္ ယာေရာက္ ေကာင္း မြန္စြာ ျပန္ပို႕ လာျခင္း သာျဖစ္ပါသည္။ 

မိတ္ေဆြအျဖစ္ႏွင့္ လား၊ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္လား မသိရပါ။ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၎ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္မ်ား အရပ္၀တ္အရပ္စားႏွင့္ မၾကာခဏ လာလည္ တတ္သည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ အလုပ္ခန္း မွာ ထိုင္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ အလုပ္ သမားမ်ားကိုလည္း လိုက္လံ ၾကည့္ရႈ ေလ့ရွိသည္။ သူတို႕လာေသာအခါ အလြတ္မလာဘဲ လက္ထဲမွာ စားစရာ အထုပ္ကေလးတထုပ္က အၿမဲ ပါသည္။ စားစရာမွာ ထိုေခတ္က အဘိုး ထိုက္တန္ရွားပါးေသာ သၾကားဂ်ဳံမႈန္႕တို႔ႏွင့္ လုပ္ထားသည့္ ဂ်ပန္မံုံ႕လံုး ႀကီးေခၚ မုံ႕တမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။

ကင္ေပတိုင္က လူေတြမွန္းသိေနသျဖင့္ အေကာင္းလာျခင္းေလာ၊ အဆိုးလားျခင္းေလာဟူ ေသာ၀ိ၀ါဒ ေၾကာင့္ စိတ္ထဲကေတာ့ စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္မိပါသည္။ အလုပ္မ်ားကလည္း လုပ္ၿမဲ တိုင္း တြင္က်ယ္စြာ လုပ္ကိုင္ လ်က္ရွိၿပီး အျပင္မွာ လူ၀င္လူထြက္ ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ျပန္လည္း စည္းကားစ ျပဳလာသည္။ အခမဲ့ ေဟာ္တယ္ႀကီးတခု ပမာ လူစုလူေ၀း ေျမာက္ျမားစြာႏွင့္ အိပ္ရာ ေနစရာ ေပးစရာ မတတ္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ တည္းခိုလာသူမ်ားမွာလည္း ယခင္ကအတိုင္း တသုတ္ဆင္း တသုတ္တက္ လက္မလယ္ ႏိုင္ေအာင္ ရွိၿမဲရွိလာျပန္ပါသည္။
 
ဂ်ပန္ေခတ္မွ စာေရးဆရာအသင္း ျပဇာတ္မ်ား ကျပရာမွာလည္း က်မအိမ္မွာဘဲ ေနရာက်ယ္၍  ေန႕ခင္း ေန႕လည္း ဇာတ္တိုက္ျခင္းျပဳၾကသည္။ (ထုိစဥဳ္ကေခတ္စားေသာ ျပဇာတ္ရုံ ျဖစ္ပါသည္) သို႕ေသာ္လ်က္ ဇာတ္ခုံ ေပၚ တက္၍ အ၀င္အထြက္ ဇာတ္တိုက္ရပါသည္။

ျပဇာတ္ ကို ရုံတင္သည္အထိ ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာမွာလည္း ျပဇာတ္ႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် လိုေသာ ဗာဟီရ ကိစၥမ်ားကို အခ်ိန္ကုန္ေငြကုန္ လူပန္းခံကာ ေစတနာအေလွ်ာက္ ကူညီျခင္းျပဳခဲ့ပါ သည္။
ထိုအခ်ိန္ကာလ အပိုင္းအျခားတြင္ ဗမာျပည္သူ ျပည္သား တို႕မွာ ဂ်ပန္ကို ပိုမို၍ ေၾကာက္ရြံ႕ရွာ စြာႏွင့္ ဆက္ဆံေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ အာရွလူငယ္အဖြဲ႔စည္းမ်ားလည္း ေပၚေပါက္ေနၿပီး ျဖစ္လ်က္ ဘီဒီေအ ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္မွလည္း ဆိုး၀ါးရက္စက္လွေသာ ဂ်ပန္တို႕ အေပၚတြင္ မေက်နပ္မႈေၾကာင့္ လွ်ိဳ၀ွက္ အပ္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး အစီအစဥ္မ်ား ျပဳေနၾကၿပီျဖစ္ ပါသည္။

ဂ်ပန္ကိုမွီ၍ စားေပါက္ပြင့္ေနသူမ်ား၊ ကင္ေပတိုင္ စံုေထာက္မ်ား၊ အ၀ယ္ေတာ္ပြဲစားမ်ားႏွင့္ တကိုုယ္ေကာင္း ဆန္သူ ဂ်ပန္ အလိုေတာိရိမ်ားမွ တပါးဗမာမွန္သမွ်က ဂ်ပန္ကို အလြန္အမင္း မုန္းတီး ေနၾကသျဖင့္ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါ အဆင့္အတန္မေရြး လူခ်င္းေရွ႕ကမသိေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ ၾကံဳလာ ၾကရေသာ ကိစၥမ်ား၌ ေသြးစည္းညိွႏိႈင္းထားသည္ႏွင့္ မျခား လစ္လွ်င္လစ္သလို လက္သံ ေျပာင္ ေျပာင္ႏွင့္ ေခ်ာင္းေျမာင္း လုပ္ၾကံမႈကေလးမ်ားသည္ မခံမရပ္ႏိုင္ေသာ ႏွလုံးသားမွ ေပါက္ပြား လာၾက ေလသည္။ ထိုလက္ရာ ေျခရာကေလးမ်ားက မၾကာခဏ လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကား၌ ေတြ ႕ရသည္။

စစ္မက္ေရးႏွင့္ျပည္ထဲေရးခက္ေသာ္လည္း ၀မ္းေရးမခက္ေစရေသာက်မ၏  ေဟာ္တယ္ သာလာယံ ဇရပ္ႀကီး ေပၚတြင္ မပူမပင္ ေအးေအးေနၾကရသူတို႕ အထည္းမွ ကာမအာဂအာရုံႏွင့္ ျခံကုန္စည္းေက်ာ္ ေနသူမ်ား၏ အတြင္းေရးက တေမွာင့္ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ သူတို႔၏ အတြင္း ဇာတ္ရႈပ္ကို တိတိက်က် အလံုးစံု အသိရ ေစကာမူ မိန္းမပိုင္းက မည္သူ မည္သူမ်ားသည္ မၾကာမၾကာ အျပင္ပသို႕ထြက္၍  ၄-၅ရက္ ၾကာသည္ အထိ အေၾကာင္းကိစၥ တခု ခုျပၿပီး ထြက္သြား က်က္စားေလ့ရွိရာမွ ၾကာေသာ္ အထုပ္အထည္ ေပၚလာျခင္း ၊အခ်ိဳ႕လင္စံုမယား ဘက္ရွိေနရာမွ ကာမဂုဏ္ပစၥည္း အထုပ္အပိုးႀကီး ေပၚလာေသာအခါ လင္ေယာက္်ားလုပ္သူ က ျငင္းသူက ျငင္းႏွင့္ေနာက္ပိုင္းအမႈအခင္းေတြ ရႈပ္ေထြးလာေလသည္။

အိမ္ထဲမွာ အက်င့္ယုတ္မာသူ၊ လူ၏က်င့္၀တ္ကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေအာင္ ကာမဂုဏ္ေသာင္း က်န္းၿပီး ဒု သ နာ ေသာ  ဆိုေသာ ကာေမသုမိစာၦ ကံႀကီးထိုက္မည္က္ို မေၾကာက္လန္သူမွာ
ထိုအခ်ိန္အခါကရွာမရေသး၊ ဘယ္သူကိုမွလည္း လက္ညိႈးညႊန္မျပၾကဘဲရွိရာ အျပင္မွအမွား အယြင္းကုုိ အိမ္ထဲသို႕ သြင္းလာၾကသည့္အတြက္ အိမ္ေနလူႀကီးမ်ား နာမည္ပ်က္မည္ဆိုၿပီး အျပစ္တင္ေတာ့မွ သူတို႕ ဘ၀လာလမ္း ျဖစ္သည့္ ေတာရြာေဒသသို႕ ျပန္သြားရပါသည္။

က်မကေတာ့ အိမ္ရွင္ပီပီ သူတို႕မေျပလည္ေသာျပသာနာမွာ က်မပင္ ၀င္ရွင္းေပးႏိုင္တာလည္း ရွိသည္။ အထက္ပါ ကာေမသုမိစာၦၾကာကူရီ ေနာက္မီးလင္းမႈမ်ား၌ တရားခံ ထင္းရွားမျပ၀ံ့ၾက၍ မေျပမလည္ ျဖစ္ရေသာ ကိစၥမ်ားမွာ မတက္စြမ္းႏိုင္ပါ။ ဤသို႔ ေလာ္လီ ေဖာက္ျပန္ ၾကံဳရာႏွင့္ ယုတ္မာခဲ့မႈကို ေစာေစာ စီးစီး က ဖြင့္ဟ ၀န္မခံရံုမက ေပး ႏိုင္ေကၽြးႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ လွည္းက်ိဳး ထမ္းမည္သူကို ကာမဂုဏ္ႏွင့္ျမွဴ၍ လူကိုအရ ဘမ္းစားလိုုက္သည္။ ဤကိစၥမ်ိဳး၌ အျပင္သို႕ ထြက္၍ မရွာရဘဲ အိမ္ထဲမွာပင္ အိတ္၀င္ သပိတ္၀င္ ကိစၥ  ၿပီးေအာင္ ၾကံစည္အားထုတ္လိုုက္
သည္။ မိတ္ေဆြ သားမယားရယ္ဆိုလို႕ မေရွာင္ လူသိကၡာကို မထိန္းသိ္မ္းသူမွန္က ခံရျမဲသာ ျဖစ္သည္။ မိမိ ကိုယ္ကို လယ္လွၿပီ ထင္သူမ်ားမွာ ဂ်င္ထိပ္ထံုး တို႔ခံရသည္ တိုင္ေအာင္လည္း ငါျခံက ထြက္လွ်င္ ငါ့ႏြားသား ယူဆ၍ ကာမရာဂ အလိုျဖည့္ရၿပီ ေရာဟု သေဘာထားေစႏိုင္ေစ ကာမူ ကာယကံ ရွင္ႏွင့္ လက္သယ္ တရားခံ အစစ္တို႔မွာ ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိ၍ တခိခိ ႀကိတ္ခါ ရယ္ေမာ လ်က္ ရွိၾကပါသည္။

ေနာက္ပိုင္းအေတြ႕ၾကံဳတို႕၌ အဂၤလိပ္ဗံုးၾကဲ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားသည္ တေန႕တျခား ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လာေရာက္ တိုက္ခိုက္လွ်က္ရွိရာ တညတည္းမွာ ၃-၄ ခါ ေလ ေၾကာင္းအခ်က္ေပး ဥၾသမ်ား ဆြဲရသည္။ လူေတြ လည္းအိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ရ၊ မၾကာမၾကာ ထၿပီး ဗံုးခိုက်င္းထည္းဆင္း၍ ပုန္းေအာင္း ၾကရပါသည္။ ဗံုးခို က်င္းမ်ားမွာ အိမ္သူအိမ္သားမ်ား အတြက္လူ၅၀ ေလာက္ ဆန္႔ေသာ က်င္းႀကီးတခုက အိမ္ေနာင္ေဖး မွာရွိ၍ အိမ္ေရွ႔ဘက္မွာ အလုပ္သမားမ်ား အတြက္ တခု ျပဳလုပ္ေပးထားသည္။

ျပန္လည္ သတိရမိသမွ် အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ကို ေရးရလွ်င္ ထိုစဥ္က ဗံုးခိုက်င္းထဲ သို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔လန္႔ ဆင္းေျပးလာၾကရာ၌ အိမ္ေပၚမွာေနေသာ လင္ရွိမိန္းမတေယာက္ႏွင့္ မယားရွိေယာက္်ား ႀကီးႀကီး မားမား တေယာက္သည္ မၾကာခဏ ေပ်ာက္ ေနတတ္သည္။ လူမစံု၍ ေမးေသာအခါ အိမ္ေရွ႕ပိုင္းက ဗံုးက်င္း မွာ လိုလို ၊ အိမ္ေပၚက မဆင္းဘဲ ေပအိပ္ေနသလိုလို ၊ ေကာင္ကင္ယံမွာ ေလယာဥ္ပ်ံခ်င္း တိုက္ပြဲ ျဖစ္ေနခ်ိိန္မို႕ တအံုးအံုး၊ တဒိုင္းဒိုင္း ဗံုးခ်သံ အေျမာက္သံတို႔က ပစ္ခတ္ေနၾကဆဲဲျဖစ္၍ ဗံုးက်င္းထဲက လူေတြမွာ ျပားျပား၀ပ္လ်က္ နားႏွစ္လက္ပိတ္ေနရသည္။ 

ဒို႕ေခါင္းေပၚ ဒါရိုက္ဟစ္က်လားမလားဟု အသက္ ဆံဖ်ားထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘယ္သူမွ ရာဂမုန္ယိုၿပီး ကိေလသာ ေသာင္းက်န္းမႈႀကီး ျပဳစြမ္း ႏိိုင္ရန္ လမ္းမရွိသျဖင့္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အေတြး အထင္္မ်ိဳး လည္း မထား၊ ထားလွ်င္ထားသူသာ ရူးရာက် ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေကာင္ကင္ယံ တိုက္ပြဲမ်ိဳး မွာ ေအာက္၌ပင္ ကာမဂုဏ္ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းႀကီး မ်ား၏  စြန္႕စားမႈတရပ္က ရွိေနၾကၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ကို ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာမွသိရွိရပါသည္။

ကမာၻစစ္ အေျခအေန

ယင္းသို႔ ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ပ်ံမ်ားသည္ တေန႔တျခား သဲသဲမဲမဲလာေရာက္လွ်က္ရွိရာ ေန႔ေရာ ညပါဆိုသလို ေကာင္းကင္ယံ တိုက္ပြဲမ်ား အၾကိတ္အနယ္ ျဖစ္ေနသေလာက္ ေၾကာက္ရႊံ႕စြာ ပုန္းေအာင္းရသည္႔ ဒုကၡ ကလည္း ၾကီးေလးလွပါသည္။ ထိုစဥ္အခါက စစ္ျပီးသြားမည္ ဆိုလွ်င္ ထကခ်င္ မတတ္ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ၾကရပါသည္။ ၿမိဳ႕တြင္း ၿမိဳ႕ျပင္ ေနရာအႏွံ႕အျပား မီးေလာင္ဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ မိီးခုိးတလုံးလုံးရိွသည္။ အပ်က္အစီး အေသအေပ်ာက္ဆိုသည္မွာ ေရတြက္မွတ္သား၍ မရႏိုင္ေလာက္ ေအာင္မ်ားျပားေနပါသည္။

စိတ္ထည္, ေရႊထည္ပစၥည္း အခ်ိဳ႕ကိုေရာင္းခ်ျပီး ၀ယ္ယူခ်ဲ႕ထြင္ထားေရေသာ ပုံႏိုပ္စက္မ်ားႏွင့္ သံထည္ ကရိယာ ပစၥည္းေတြကလည္း အိမ္ႀကီးပတ္၀န္းက်င္ မွာမသယ္ႏိုင္, မပိုးႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပားေန ပါသည္။ သည္ပစၥည္း ေတြမွာ မီးေလာင္ဗုံးစာေတြသာ ျဖစ္၍အေရးရိွလွ်င္ စြန္႕ပစ္ျပီးကိုယ္လြတ္, လက္လြတ္ ထြက္ေျပး ရေသာ အခါမ်ိဳးႀကဳံႀကိဳက္ပါက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင့္ခါးႀကားထဲ ထည့္ယူႏိုင္မည့္ ပစၥည္း အဖိုးတန္ မ်ားကို လည္း အသင့္ျဖစ္ေအာင္ ထားရပါသည္။

ဂ်ပန္ေငြစကၠဴမ်ားကို အိတ္ႀကီး, အိတ္ငယ္ႏွင့္ စုေဆာင္းထားတတ္ေသာ လူအခ်ိဳ႕၏လမ္းစဥ္ကို မလိုက္ပါပဲ မႀကာခဏ စိန္, ေရႊရတနာ အဖိုးတန္ ပစၥည္းႏွင့္ လဲလွယ္သိုမီွး ထားေလ့ရိွသျဖင့္ ဂ်ပန္စကၠဴ ဆို၍ ေနာင္လာ ေနာင္သား မ်ား ျပစရာဆိုျပီး တဆင့္တန္စကၠဴကစ၍ တရာတန္အထိ သုံးရာဖိုး မွ်သာလက္ က်န္ရိွ ပါေတာ့သည္။

အဖိုးတန္ ပစၥည္းတို႕ျဖင့္ ထုခြဲရင္းႏွီးရေသာ စက္ကရိယာစသည့္ သံထည္ပစၥည္းမ်ားမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ျပြမ္းတည္း ပ်က္စီး၍ တန္ဖိုး ေလွ်ာ့လာျပီး တျဖည္းျဖည္းသံတို မယ္နပစၥည္း အျဖစ္ေရာက္ရျမဲ ျဖစ္ေသာ္ လည္း အဖိုးတန္ စိန္ေရႊ ရတနာပစၥည္း မ်ားမွာ သိုမွီးထားသမွ် ထိုအခါကတန္းဖိုး အဆမတန္ တက္ႀကြ လ်က္ရိွရာ ပုံႏိုပ္လုပ္ငန္းထက္ က်မအလုပ္က ရာခို္ႏႈန္း၉၀- မွ် အျမတ္အစြန္းဘက္မွ တိုးတက္ေနလ်က္ ရိွပါသည္။ ထိုေႀကာင့္မီးေလာင္ ဗုံက်၍သံထည္ စက္ပစၥည္းမ်ား ပ်က္စီးဆုံးပါး သြားမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္မႈ႕ မရိွလွပါ၊ ထိုအခါကအဂၤလိပ္ ေရတပ္မွေနျပီး ရန္ကုန္ကိုလာသိမ္း မည္ဟုဆိုေသာ သတင္းစ ကားကလည္း အခ်င္းခ်င္း လက္တို႕ေျပာႀကား နားလည္ထားႀက၏။ ဂ်ပန္ကလည္း ခံစစ္အျဖစ္တိုက္ ခိုက္လိမ့္ဦးမည္။

ျဗိတိသွ်ၽ ေနဗီေရတပ္ အေျမာက္ႀကီးအားသည္ ပင္လယ္၀မွေနပစ္ လႊတ္ရုံႏွင့္ ရန္ကုန္တျမိဳ႕လုံး ကုန္ေအာင္ ျပာျဖစ္ ပ်က္စီးႏိုင္သည္။ ေလတပ္ကလည္း ေလယာဥ္ပ်ံအုပ္ႀကီးႏွင့္ ခ်ီကာမနားတမ္း လာလိမ့္မည္။ အေရး ဆိုလွ်င္ ေျပးဖို႕, ခိုဖို႕ေနရာမ်ား ရွာထားရန္ အႀကံဥာဏ္ ထုတ္ႀကရသည္။ ဘီဒီေအ ဗမာ့တပ္မေတာ္ မွလည္း ေတာ္လွန္ေရး ခရီးစဥ္ကို ဘယ္ေန႕ဘယ္အခ်ိန္ စတင္၍ရုပ္လုံးေဖ်ာက္ ႀကေတာ့မည္။ အာရွ လူငယ္ အစည္းအရုံး၀င္ မ်ားကလည္း ေတာေရာျမိဳ႕ပါ ေသြးစည္းညိႇႏႈိင္း ထားႀကသည္စေသာ သတင္းမ်ားမွာ ဗမာ တိုင္းႀကားသိနားလည္ ထားႀကျပီးျဖစ္ပါသည္။
ဂ်ပန္မ်ားကလည္း တက္အားသမွ် သတင္းရသေလာက္ ဖမ္းဆီးႏွိမ္နင္း သတ္ျဖတ္လ်က္ ရိွပါသည္။

က်မတို႕ ရန္ကုန္၌ တုိက္ပြဲအႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ အဆင့္သင့္တိမ္းေရွာင္ ေနရန္အလို႕ငွါ ငမိုးရိပ္ ေခ်ာင္းႏွင့္ ပဲခူးျမစ္အႀကားရိွ သိမ္ေခ်ာင္းရြာတြင္ တဲႀကီးတခု သြားထိုးခိုင္းထားရပါသည္။ တဲႀကီးမွာ ပြဲရုံႀကီး တခု တမွ် ႀကီးမားလွ၏။ ပုဇြန္ေတာင္ ေခ်ာင္းကမ္းပါးမွ ငါးမိုးရိပ္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ဆန္လ်က္ဒီ ေရအထမွာ ေခ်ာင္းလက္တက္ အတိုင္းလိုက္ခါမ် သိမ္ေခ်ာင္းရြာသို႕ ေရာက္ႏိုင္ရာအလြယ္တကူ အခါမေရြးသြားႏိုင္ရန္ သမၺာန္ တစင္းကိုပါ အျပီးအပိုင္အဆင္သင့္ ၀ယ္ယူထားရပါသည္။

အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္၊ ရုရွား၊ ထုိေခတ္အေခၚလိပ္, ကန္, ရွားတို႕ ဘက္မွာ စစ္ေရးအထူးသာလာျပီး ဂ်ာမဏီ သည္ အဂၤလန္ကို ႏိုင္ေတာ့မည္ဆဲဆဲမွာ ရုရားကိုမဲျပီး အလွည့္လိိုက္မွာ စစ္ေႀကာရွည္ျပီး ပန္လာသည္။ အေမရိကန္ တို႕၏ ပစၥည္လက္နက္ လူအင္အားေႀကာင့္ တဘက္မွအား ေတာင့္တင္းျမဲ ေတာင့္တင္း လ်က္ရိွသည္၊ သို႕ေသာ္ကမၻာ အေရွ႕ပိုင္းမွ ဂ်ပန္တို႕အင္အားမွာ တရုပ္ျပည္ႀကီး တျပည္လုံးႏွင့္တကြ ပသွ်ဴး ကၽြန္းဆြယ္ မေလးယားမွာ ဖီးလစ္ပိုင္ ကၽြန္မ်ားအထိုဖုံးလႊမ္း မိလ်က္ဗမာ ျပည္၏ အေနာက္ဘက္ အိႏၵိယ နယ္စပ္ အထိ ေျခခ်မိႀကျပီ အာရွတိုက္ႀကီး တျခမ္းကို၀ါးမ်ိဳ ထားရာ ၀င္ရိုးတန္း ႏိုင္ငံမ်ားဟု ထိုေခတ္က အေခၚခံရေသာ ပန္,ဏီ, အိ- သုံးႏိုင္ငံမွာ သူအစြာဆုံး၊ အက္အသြတ္ဆုံး နယ္အခ်ဲ႕ဆုံးဟု ဆိုရပါမည္။

သို႕ရာတြင္ဟီးရွိရီွးမားစသည့္ အရပ္တို႕၌ အေမရိကန္၏ အႏုျမဴဗုံးႏွစ္လုံးႏွင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအား နိဂုံးကမၸတ္ အဆုံးသတ္လိုက္သလို ရိွေသာေႀကာင့္ အိႏၵိယနယ္စပ္အထိ လူက်ယ္လုပ္ေနေသာ ဂ်ပန္ မ်ားသည္ အေျပးအလႊားဆုတ္ခြါလာႀကသည္။ ဗာမာျပည္အတြင္းမွာလည္း အေရးႀကီးသူမ်ားကို ႀကိဳတင္ ေျပးေစျပီး ဣေျႏၵမပ်က္ေနႀကေသးေသာ္လည္း ေတာ္လွန္ေရးမ်ိဳးခ်စ္တို႕ လက္ခ်က္ႏွင့္တပ္ ပ်က္တြင္ ဗိုလ္လုပ္ မေနႏိုင္ႀကေတာ့ပဲ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ႏွင့္တကြ တနသၤာရီနယ္ထဲမွာ ဆုတ္ခြါေနထိုင္ ႀကသည္အထိ ျဖစ္လာ ပါသည္၊ အဓိပတိေဒါက္တာဘေမာ္ႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕မွာ အေရးပါသူ ၀န္ႀကီးအခ်ိဳ႕ ကိုလည္း ဂ်ပန္စစ္တပ္ နွင့္အတူ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕နယ္တ၀ိုက္မွာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ႀကပါသည္။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕မ်ာ က်ီးကန္းစာစားေနႀက၏။ ဂ်ပန္က ထြက္ခတ္, ခတ္၍ မသကၤာတိုင္း သက္ျဖစတ္သြား ျခင္း ခံရသူ မ်ားလည္း အမ်ာအျပားရိွသည္။ ဟိုအိမ္၀င္ရွာ- သည္အိမ္၀င္ရွာႏွင့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္မူ ကိုယ္ေဖ်ာက္ စစ္သားမ်ား ရိွ, မရိွလာေရာက္ ရွာေဖြမူေတြကလည္း ဘယ္ေန႕- ဘယ္သူ႕အိမ္ ေရာက္လာမည္ ကိုတထိတ္ထိတ္, တလန္႕လန္႕ႀကည့္ေနရသည္။ ရန္ကုန္တြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္၍က်မအိမ္တြင္ လာေရာက္ ေနထိုင္ သူအိမ္ေထာင္သည္ သားတြဲလဲ, သၼီးတြဲလဲမ်ားအား ခပ္ေစာေစာပိုင္းကပင္ သိမ္ေခ်ာင္း ရြာသို႕ ႀကိဳတင္ပို႕ထားရလိုက္ပါသည္။ က်မတို႕ေနေသာေရႊ ဂုံတိုင္ရပ္ကြက္တြင္ တအိမ္ဆင္း, တအိမ္တက္ ဂ်ပန္စစ္ဘက္မွ ရွာေဖြျခင္း ျပဳလာေခ်ျပီး၊ ႏွစ္အိမ္ႀကား တြင္ ပထမေန႕က ရွာေဖြျခင္းကိစၥ ျပီးလ်က္ ေနာက္တေန႕ မနက္ဆိုလွ်င္ က်မတို႕အိမ္ဘက္ ေရာက္လာေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ဂ်ပန္အေျပး အေမရိကန္ အဝင္
ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ျမန္မာျပည္၏ ဟယ္လင္ အပိုင္း ( ၂၇)

ကြ်န္မ အိပ္ရာမွ ထႏုိင္သည့္ေန႔တြင္ပင္ တိုက္ခုိက္ဆုိင္ ဂ်ပန္စစ္သားမ်ားက ကြ်န္မတုိ႔ ေနရာကုိ လာေရာက္ ၀ုိင္းထားၾကပါသည္။ သူတို႔၏ အက်ဥ္းစခန္းသို႔ ကြ်န္မတုိ႔ တစ္အုပ္ၾကီးကုိ ႏြားေမာင္းသလို ေမာင္းခ် သြားၾကပါသည္။ ဘရားဘတ္တီးယားရြာသာ ဆက္ေနရလွ်င္ ကြ်န္မ၏ က်န္းမာေရးသည္ မူလ အေၿခ အေနထိ ၿပန္လည္ ေကာင္းမြန္လာလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မုႈ ရွိခဲ့ပါသည္။ ယခုကဲ့သို႔ ေၿပာင္းေရႊ. ေနရလွ်င္ ကြ်န္မသည္ ခံႏုိင္ရည္ ရွိႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု သိေနပါသည္။

ကြ်န္မ ကုိယ္အေလးခ်ိန္သည္ အဖမ္းခံေနရစဥ္မွာ ၈၄ ေပါင္ (၆စတံု)ထိေအာင္ က်ဆင္းသြား ခဲ့ပါသည္။ ၎အျပင စိတ္ဆင္းရဲမႈ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းမႈ ဒဏ္မ်ားကို ကၽြန္မခံစား ေနရပါေသးသည္။ ကၽြန္မ ရွိမေနစဥ္ အတြင္း ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ဦးက အေၾကာင္းတစံုတရာ မရွိဘဲ ကၽြန္မ၏ ၾကက္တူေရြးကေလးေကာ့္ကီကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္သြားခဲ့ပါသည္။ ေခြးကေလးႏွစ္ေကာင္ ေမြးထားရာတြင္ တစ္ေကာင္ကေတာ့ ေသဆံုး သြား၍ ရွိတ္ကီဆိုေသာ ေခြးကေလး တေကာင္သာ က်န္ေတာ့သည္။

သာမန္အခ်ိန္မ်ား၌ ယင္းဆုံးရႈံးမႈမ်ားက စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ရုံထက္ မပုိေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႕ စိတ္ဓာတ္ က်ေနခ်ိန္၌မူ သည္းမခံႏုိင္ေအာင္ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးမ်ား ၿဖစ္လာၾကပါသည္။
ဂ်ပန္မ်ားသည္ ကြ်န္မတုိ႕အား လံုး၀ စကားမေၿပာပါ။ ရက္စက္ခက္ထန္ၾကပါသည္။ တစ္ခြန္းတေလမွ် ရွင္းမၿပဘဲ ႏြားအုပ္ၾကီးကုိ ၀န္းရံထားသလုိ ၀ုိင္းထားၾကၿပီး“ခ်ီတက္” ဟူ၍ အမိန္.ေပးပါသည္။
 
ၿမန္မာမိတ္ေဆြ အခ်ဳိ.က ဖခင္ၾကီးကုိ သူ.အိပ္ရာႏွင့္အတူႏြားလွည္းေပၚသို. တင္ေပးၾကပါသည္။ ကြ်န္မတို. တစ္ေတြက ေၿခက်င္ ေလွ်ာက္ၾကရပါသည္။ ကြ်န္မတို.ပိုင္ ရႏိုင္သမွ်ပစၥည္းမ်ားကို ေတာင္းတစ္လုံး ထဲစုထည့္ၿပီး ဗမာလူမ်ဳိးမ်ား၏ ထုံးစံအတုိုင္း ေခါင္းေပၚတြင္ ရြက္ၿပီး သယ္ခဲ့ပါသည္။ကြ်န္မတို.သည္ အိုးသစ္ အိမ္သစ္ရွိရာသို႔ ထြက္လာၾကၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ဘယ္လုိ ေဆာက္ထားသည္ကိုေတာ့ မသိၾကေသးပါ။

ကြ်န္မတုိ႔ လူအုပ္ထဲမွ ေနာက္က်က်န္ေနသူမ်ားကို ဂ်ပန္မ်ားက သူတို႔၏ လွံစြပ္မ်ားႏွင့္ ထုိးဆြေပးၿခင္းၿဖင္႔ လ်င္ၿမန္ သြက္လက္ေစပါသည္။ကြ်န္မ တုိ႔ထဲမွ မလုိက္ပါႏုိင္ေတာ့၍ လမ္းေဘးတြင္ လဲက် ေနမည္ ဆိုပါကေ၀ဒနာမခံစားရေအာင္ က်ည္ဆန္ သို႔မဟုတ္ လွံစြပ္ၿဖင့္ ကုစားေပးၾကမည္ကို ကြ်န္မတို႔ သိေန ပါသည္။

ၿဗိတိသွ်တို႔၏ ဗုံးၾကဲမႈသည္ ကြ်န္မ အဖမ္းခံေနရသည္႔ ကာလအတြင္း ရပ္နားသြားၿခင္း မရွိခဲ႔ပါ။ ဂ်ပန္မ်ားက သူတုိ႕တစ္ေတြ ဗုံးဒဏ္မွ သက္သာသြားေစရန္ ဟူေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႕ လူစုကုိ အတင္းအဓမၼ ေခၚလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္မ်ားက ကၽြန္မတုိ႕တစ္ေတြ သူတုိ႔ စခန္းမ်ား၏ ဗဟုိတြင္ ေရာက္ေနမည္ ဆုိပါက ဗုံးၾကဲေလယာဥ္ ပ်ံးၾကဲေလယာဥ္ပ်ံးမ်ားသည္ ဗုံးၾကဲ ရပ္သြားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မတုိ႔အား သူတုိ႔ အနီးအနား တစ္၀ိုက္သုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းထားသည္ကုိ မဟာမိတ္ ေလသူရဲ မ်ားက သိႏုိင္ လိမ့္မည္ မဟုတ္ ဟူေသာ အေတြးကမူ ဂ်ပန္တုိ႔ ေခါင္းထဲ ၀င္မလာပါ။

ျငိမ္းခ်မ္းေသာ အခ်ိန္က ျပင္ဦးလြင္သည္ စစ္စခန္းျမိဳ႕ျဖစ္၍ စစ္ၾကီးျဖစသည္တြင္ ျဗိတိသွ်မ်ား စြန္ခြာသြား၍ ဂ်ပနမ်ား ေရာက္လာျပီး အေဆာက္အအုံးမ်ား၊ စစ္တန္းလ်ားမ်ားကုိ သိမ္ပုိက္လုိက္ၾကပါသည္။ ေဟာင္းႏြမ္း ေနျပီျဖစ္ေသာ အလက္ဇႏၵား တန္းလ်ားမ်ားကုိ ဂ်ပန္မ်ားက သိမ္ထားပါသည္။

ကၽြန္မတုိ႔ လူစုကုိ သံဆူးၾကိဳးမ်ားႏွင့္ ကာရံထားေသာ ၀င္းျခံထဲ၌ ေနရာခ်ထား ပါသည္။ တစ္ထပ္တုိက္ တန္းလ်ားမ်ားသည္ ၀င္းျခံထဲ၌ ရွိေနျပီး တစ္ထပ္တုိက္ တစ္လုံးကုိ ျမန္မာ ဆက္သြယ္ေရး တပ္က အသုံးျပဳ ေနပါသည္။

ထုိေနရာသည္ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က စာသင္ခဲ့ရေသာ စိန္ဂ်ဳိးဇက္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းႏွင့္ ကပ္ေနပါစည္။ တစ္ၾကိမ္က ေက်ာင္းကေလးမ်ား၏ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့ေသာ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းတြင္ အိႏိၵယ အမ်ဳိးသား တပ္မေတာ္မွ တပ္စခန္းခ်ေနပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူတုိ႕တစ္ေတြသည္ စစ္အက်ဥ္းသား မ်ားသာ ျဖစ္၍ ဂ်ပန္တုိ႔ထံတြင္ သစၥာခံျပီး ဂ်ပန္ ဘက္ေတာ္သားျဖစ္သြားၾကသူမ်ားပင္။ သူတုိ႔ အလုပ္ အေကၽြး ျပဳမႈ၏ ဆုလာဘ္သည္ လြတ္လပ္ေသာ အိႏိၵယျပည္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ေနပါသည္။

၎တုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္မွာ ဆူဘတ္(စ္)ခ်ႏၵရာဘုိ႔(စ္) ျဖစ္၍ ျဗိတိသွ်ႏွင့္ ကုလားလူမ်ဳိး အခ်ဳိ႔က သစြာေဖာက္ ဟူ၍ သတ္မွတ္ျပီးအခ်ဳိ႕ကမူ သူရဲေကာင္းဟု လက္ခံထားၾကသည္။
မီးရထားဘူတာရုံသည္လည္း မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိ၍ ေအာလ္စိန္႕ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၀င္း အတြင္း၌ ဂ်ပန္ အေျမာက္တပ္က စခန္းခ်ထားပါသည္။ ၿဗိတိသွ် ဗုံးႀကဲေလယာဥ္ပ်ံမ်ားအတြက္ ကၽြန္မတို႕၏ ေနရာ သည္ အေကာင္းဆုံးပစ္မွတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္မတို႕သည္ နာမည္မ်ားပင္ စြန္႕လႊတ္လိုက္ရျပန္ပါသည္။ သစ္သားျပားကေလး တစ္ခုေပၚတြင္ နံပါတ္မ်ား ေရးထား၍ လူတစ္ဦးစီကို ေပးထားသည္။ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ နံပါတ္မွာ ၄၁ ျဖစ္၍ ကၽြန္မေနေသာ အခန္း၏ နံပါတ္ကလည္း ၄၁ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဖခင္ႀကီး၏ နံပါတ္မွာ ၄၂ ျဖစ္ပါ သည္။
 
ကၽြန္မသည္ တန္းလ်ား၏ ၀င္ေပါက္တြင္ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ 'ၿဗိတိသွ် စစ္တပ္မ်ား ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္ လာသည္ အထိ ဤေနရာ ဤေဒသသည္ ငါ၏ အိုးအိမ္ပါတကား'ဟု ေတြးေတာေနမိပါသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါ မွ ေရာက္လာမည္ကိုေတာ့ ဘုရားသခင္မွ တစ္ပါးအျခား မသိႏိုင္ၿပီ။

ေကာင္းကင္၌ မဟာမိတ္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက ႀကီးစိုးေနသည္ကို ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ သိေနၾကပါသည္။ နယ္စပ္တြင္ စစ္အေျခအေန မည္သို႕ရွိသည္ကိုမသိၾကပါ။ ဤတန္းလ်ားသည္ တစ္ႀကိမ္က စစ္သားမ်ား ေခတၱ နားေနရန္အတြက္ ၾကားစခန္း လုပ္ထားေသာ ေနရာပင္ ျဖစပါသည္။ နံရံပတ္ပတ္လည္တြင္ ခုံရွည္ နိမ့္နိမ့္ ကေလးမ်ားကို ၀ါးမ်ားျဖင့္ ခြဲစိတ္လုပ္ထားျခင္း ျဖစပါသည္။

စစ္သားမ်ားက ကၽြန္မတို႕အားလုံးကို တန္းလ်ားအတြင္းသို႕ ေမာင္းသြင္းၿပီး ေသာ့ခတ္ လိုက္ပါသည္။ ခုံရွည္ ကေလးမ်ားသည္ စားပြဲလိုတစ္မ်ိဳး အိပ္ရာကုတင္လိုတစ္ဖုံ အသုံးျပဳႏိုပါသည္။ သို႕ေသာ္ သက္ေသာင့္ တသက္သာ ေတာ့ ရွိသည္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မတိဳ႕သည္ မိမိတို႕ အသုံးျပဳမည့္ ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ၾကၿပီး အဖမ္းခံ ၾကရေသာ ပထမညကို ကုန္လြန္ေစပါသည္။

 ထိုေန႕ညတြင္ ရယ္စရာ တစ္ရပ္ ႀကဳံေတြ႕ရပါသည္။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနသည့္ၾကားထဲမွာ အေပါ့အပါး သြားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာ၍ အိပ္ရာမွ ထလာခဲ့ပါသည္။ ကိစၥၿပီးေသာအခါ ဖခင္၏ အိပ္ရာကို စမ္း၍ ရွာေဖြခဲ့ပါသည္။ နံနက္အိပ္ရာမွ ႏိုးလာေသာအခါ ငယ္ရြယ္ေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ပူးကပ္၍ တစ္ညလုံး အိပ္ေနခဲ့သည္ကို အံ့အားသင့္စြာ ေတြ႕ရပါသည္။

 အခ်ိန္မ်ားက ကုန္သြားခဲ့ရာ ကၽြန္မတို႕သည္ နိစၥဓူ၀ အလုပ္မ်ားကို သတ္မွတ္ လုပ္ကိုင္ၾကပါသည္။ ကၽြန္မ တို႕သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး နီးနီးကပ္ကပ္ေနၾကရသျဖင့္ တင္းက်ပ္ေသ စည္းကမ္းမ်ား မသတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ လူတစ္လုံး သူတစ္လုံးအျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ ေၾကးတိုင္ႏွင့္ ေျမစာရင္းဌာနတြင္ လုပ္ခဲ့ဖူး ေသာ ေဂ်ာ့နီလတ္(စ္)ကို စခန္း၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကၽြန္မတို႕ တင္ေျမႇာက္ၾကပါသည္။ ကၽြန္မကိုလည္း စခန္း ၏ က်န္းမာေရးမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ေပးၾကပါသည္။

 ဖခင္မွာ အေတာ္ပင္ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အခန္း၏ အစြန္ဆုံးတြင္ သီးသန္႕ ေနရာခ် ေပးထားၾကသည္။ ျပတင္းေပါက္နားတြင္ ျဖစ္၍ အျပင္ဘက္သို႕ ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ အ၀တ္စမ်ား၊ ကင္းဗတ္စမ်ား ရွာၿပီး ကန္႕လန္႕ကာအျဖစ္ကာေပးသျဖင့္ သူ႕အေနႏွင့္ သီးသီးသန္႕သန္႕ျဖစ္သြားပါသည္။

 ကၽြန္မတို႕စခန္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္သည္ ေတာ၀က္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ႏိႈင္းလွ်င္ပင္ သူႏွင့္ မတူ မတန္ ေသးပါ။ ကၽြန္မတို႕အေပၚ ဂရုတစိုက္မရွိပါ။ ကၽြန္မတိဳ႕အားလုံးအား ဂ်ပန္စစ္သားတို႕ကို အကာ အကြယ္ေပးသည့္ ဘန္ကာသဲအိိတ္မ်ားသဖြယ္ သေဘာထားပါသည္။ ကၽြန္မတို႕၏ မေသရုံတမည္ ေကၽြးေမြး ၍ ကၽြန္မတို႕ ေတာင္းဆိုေသာ ေဆး၀ါးမ်ားကိုလည္း မၾကားေလဟန္ျပဳပါသည္။ ဒီလူေတြ ေသခ်င္ ေသသြား ၾက ပါေစဟူေသာ သေဘာထားမ်ိဳး သူတို႕တြင္ ရွိေနသည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။

 ဂ်ပန္တို႕က ကၽြန္မတို႕အား ဆန္(ဆန္ကြဲ) ထုတ္ေပးပါသည္။ ဆန္ကို အမႈန္႕ႀကိတ္၍ မုန္႕လုပ္စား ၾကရပါသည္။ မုန္႕လုပ္ရာတြင္ အနံ႕အသက္ႏွင့္ ျပည့္စုံရန္ အေမႊးအႀကိဳင္မ်ား ထည့္ၾကပါသည္။
 ကၽြန္မသည္ ပတ္၀န္းက်တစ္၀ိုက္၌  ေက်ာက္ခဲျပားျပားတစ္လုံးကို ရွာေဖြၿပီး ဆန္မႈႀကိတ္ရာတြင္ အသုံးျပဳ ပါသည္။ ပထမတြင္ ဆန္ႀကိတ္ရသည္မွာ စိတ္ေရာလူပါ နာက်င္ပင္ပန္းလွပါသည္။ ကၽြန္မမွာ မႏၱေလးတြင္ လက္သည္းခြံ အခြာခံခဲ့ရရာမွ ျပန္မေပါက္ေသားေသာေၾကာင့္ လက္ထိပ္ႏွင့္ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေက်ာက္ျပား မ်က္ႏွာ ျပင္တို႕ ထိေတြ႕တိုင္း ေသြားမ်ား ထြက္ၿပီး နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာကို ခံစားရပါသည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လက္ထိပ္မ်ားက အရည္ထူ လာၿပီး ကၽြမ္းက်င္လာသည္။ မုန္႕သည္ ထူးကဲေသာ အရသာ မရွိေသာ္လည္း ဘာမွမစားရသည္ထက္ေတာ့ မ်ားစြာ ေကာင္းမြန္ပါသည္။ ရက္သတၱပတ္ ေပါင္း မ်ားစြာၾကာသည္အထိ ဆန္ႏွင့္ လုပ္ေသာမုန္႕သည္ ကၽြန္မအတြက္ အဓိကပုံမွန္ အစားအစာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Thursday, February 25, 2010

ေခြး တေကာင္ အလကား ေပးခ်င္သည္ အပိုင္း (၂)

မေန႔က ေခြးအိုႀကီး အလကား ေပးပါမယ္ဆိုေတာ႔ မယူခ်င္ပါဘူးတဲ႔.. ယူခ်င္ တဲ႔ သူေတြလည္း သနား တယ္ဗ်ာ.. ဒီေခြးႀကီး အေၾကာင္းမသိၾကလို႔ပါ..၊ ေတာ္ေတာ္ ယုတ္ကန္းတဲ႔ ေခြးအိုႀကီး.. ေနာက္မွ သူ႕အေၾကာင္း က်ေနာ္ ႀကံဳ ရင္ ႀကံဳသလို ေျပာျပပါမယ္...၊ အခုတခါ ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ ေခြးပ်ဳိေလး ဗ်.. လွမွ လွ ခါးလ်ားရွည္ေလး နဲ႔ အၿမီး ဖားဖား ေလးနဲ႔ သူ႕ နာမည္ က ဆိုဖီတဲ႔.. သူ ကလည္း က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေပါက္ ေခြးဘဲ... လွလည္းလွ လိမ္လည္း လိမၼာလို႕ က်ေနာ္တို႔ တအိမ္လံုးက တအားခ်စ္ၾကတယ္..။

အဲဒီ ဆိုဖီေလးကလည္း မ်က္စိေရွ႕တင္ အပ်ဳိျဖစ္ ေယာက္က်ားရ ၿပီး ကိုယ္ဝန္ရွိသြားတယ္ဗ်.. ၊ ဒီေခြးမေလး ကေတာ႔ ကိုယ္ဝန္ရွိမွကို တအီအီနဲ႔ သခင္ေတြ နားကကို မခြာေတာ႔ဘူး ခၽြဲလြန္းသလားမေမးနဲ႔.. တအိမ္လံုး ကေတာ႔ ဆိုဖီေလးနဲ႔ သူ႕ ဗိုက္ကေလး ကို တၾကည္႔ၾကည္႔ နဲ႔ေပါ႔ ဂရုစိုက္ ရတာလည္း ေမာေနတာဘဲ ..ဗိုက္ ကေလး ကေတာ႔ သိပ္မေပၚဘူး ဗ်.. ဒါေပမဲ႔ အပ်ဳိဗုိက္ မလိ႔ု မေပၚတာေပါ႔႔...၊ ဒီလိုနဲ႔ သူေမြးဖြားခ်ိန္ ေရာက္လာပါေရာဗ်ာ.. အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္ နဲ႔ ဂဏမၿငိမ္ဘူး ဟိုကုတင္ေအာက္၀င္ ဟိုဘီရုိၾကားတိုး နဲ႔ သူ႕ ဝပ္က်င္း ကိုရွာေန တာလည္း ေမာေနတာဘဲဗ်ာ..။

သူက အဲဒီလို ဂဏာ မၿငိမ္ေလ သူ႕သခင္ေတြက သဲသဲလႈတ္ေလ နဲ႔ ဟန္က်ေနတာဗ်..ခဏေန ဟိုစီပီလိုင္း ထဲက သူတို႕ family doctor ကိုေထြး ႀကီးဘဲ ေျပးေခၚရမလား ဟုိ ကရင္ဆရာဝန္ႀကီး ဘဲေျပးေခၚရမလား နဲ႔ ေမာင္ေလး ေတြကလည္း အသင္႔ျပင္ ေနၾကၿပီ..၊ ဆိုဖီေလး က ျပာယာခတ္ေနတာဗ်.. အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္ နဲ႔ ပါးစပ္ကလည္း ညီးညဴ ေနေတာ႔ တအိမ္လံုး စိတ္မခ်မ္းသာ လိုက္တာဗ်ာ..၊ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဆရာဝန္ ေခၚဘို႕ သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ၾကၿပီး ကိုေထြးႀကီး ေျပးေခၚၾကတယ္..။

ကိုေထြးလည္း ေရာက္လာေရာ သူ႕ကို ေခ်ာ႔ ေမာ႔ၿပီး စမ္းၾကည္႔လိုက္တယ္.. အမယ္ေလး ေလး ဒါ ကိုယ္ဝန္ အတုႀကီးတဲ႔.. တကယ္ ကေလး  ရွိတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကေလး ရွိခ်င္တဲ႔ စိတ္ေရာဂါတမ်ဳိး တဲ႔ က်ေနာ္ တို႔ျဖင္႔ အံၾသယူရေရာ.. အမေလး ဆိုဖီမ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလိုက္ေလျခင္းေပါ႔... ကိုေထြး က ဆက္ေျပာျပန္တယ္.. ဒါဟန္ေဆာင္တာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး.. တကယ္ ကို စိတ္ေရာဂါ ပါတဲ႔ .. လူေတြမွာ လည္း ကေလး သိပ္ရျခင္ေနတဲ႔ မိန္းမပ်ဳိေလး ေတြ မွာ အဲဒီလို ကိုယ္ဝန္နဲ႔ တထပ္ထဲ တူတဲ႔ လကၡဏာ ေတြ ေပၚ ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုယ္ဝန္ မဟုတ္ဘူးေပါ႔.. ၊ ၾကား ၾကားဘူးေပါင္ဗ်ာ.. မဆိုဖီတို႔ ကေတာ႔ ကိုယ္ဝန္ အတု ေဆာင္ၿပီး တအိမ္လံုး ဒုကၡေပးသြားတယ္ဗ်...။

ေခြးၿပီးရင္ ေၾကာင္အေၾကာင္း ဆက္လိုက္ ရေအာင္ ေၾကာင္စုန္းတဲ႔ က်ေနာ္ ထင္တာေတာ႔ ေၾကာင္စုန္း ဆိုတာ ဇတ္တူသား စားတဲ႔ ေၾကာင္တမ်ဳိး စရုိက္ၾကမ္း တဲ႔ ေၾကာင္တမ်ဳိးထင္တာဘဲ.. က်ေနာ္ တို႔ အိမ္မွာ ေၾကာင္ေမြး စ ရက္ကေလး ေတြဆို ေၾကာင္စုန္းကို တအား ဂရုစိုက္ရပါတယ္.. ၊ တခါေတာ႔ ေၾကာင္ေပါက္ စကေလး ေတြ သတိေမ႕ၿပီး အုပ္မထားမိဘူး.. တခါထဲ ေၾကာင္ေလး ေတြချမာ မနက္မိုးလင္းေတာ႔ ေခါင္းေလး ေတြ က်န္ေတာ႔တယ္. တည ထဲနဲ ၂ေကာင္ ၃ေကာင္ေလာက္ စားသြားတယ္.. က်ေနာ္ တို႔လည္း အဲဒီကထဲက ေၾကာင္စုန္း ဆိုရင္ မွတ္သြားတယ္...။

ေနာက္တခါ ေတာေၾကာင္ ေပါ႔ ..၊ က်ေနာ္ သိတဲ႔ ေတာေၾကာင္ ကေတာ႔ မုဆိုး ဝတၳဳေတြ ထဲ က အရက္နဲ႔ ၿမီးတဲ႔ ေတာထဲက ေၾကာင္ ဘဲသိတယ္.. ဒါေပမဲ႔ အိမ္က ေမေမ တို႕ ေျပာတာေတာ႔ အိမ္ေမြးေၾကာင္ ေတြ သိပ္ႀကီးသြားရင္ ေတာ စိတ္ဝင္ၿပီး ေတာ ထဲ ထြက္သြားတတ္တယ္ ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ ကေတာ႔ အိမ္ က အထြား ဆံုး ေၾကာင္ႀကီး ေရႊဝါ ကို ေတာစိတ္ေပ်ာက္ေအာင္ ဆိုၿပီး အိမ္ထဲ ပိတ္ပိတ္ ထားတာေတာ႔ ေတြ႕ဘူးတာဘဲ..၊ ဟုတ္မဟုတ္ ေတာ႔ မသိပါဘူးဗ်ာ...။

အင္း..လူလည္း ေၾကာင္ ေတြ ေခြးေတြ အေၾကာင္းေျပာရလြန္းလို႕ ေညာင္ ေညာင္ ေအာ္ ရမလား ဝုတ္ ဝုတ္ ေဟာင္ ရမလား ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ ေတာ္မွ ေတာ္မွ....။

မေတာ္ခင္ .. အိမ္က ေခြးအုိႀကီး အေၾကာင္း အတင္း နဲနဲ တုတ္ လိုက္အုန္းမယ္..၊ အဲဒီ ေခြးအိုႀကီး က မ်ဳိး ရုိးမေကာင္း တဲ႔ ဗမာမ်ဳိး စစ္စစ္ဗ်.. ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ သိတဲ႔ ဗမာ မ်ဳိးေတြက ေတာ႔ ေကာင္းတယ္ဗ်.. သူ႕ၾကည္႔ ရတာ မသန္႔ တဲ႔ တျခား မ်ဳိးတမ်ဳိး ေရာတယ္ ထင္တယ္...၊ လူဆိုရင္ ေတာ႔ မ်ဳိးရုိးမသန္႔ ဘူးေပါ႔ဗ်ာ...၊ မိမစစ္ ဘမစစ္ ကေလ ကေခ် မ်ဳိးဆိုတာေပါ႔...။

အဲဒီ မ်ဳိးရုိး မသန္႕တဲ႔ ေခြးမ ႀကီး ဟာ လမ္းေဘးျခဳံပုတ္ တေနရာမွာ ကေလး ၆ ေကာင္ေလာက္ အားတိုင္း ေမြးၿပီး  စားရမဲ႔ ေသာက္ရမဲ႔ ျဖစ္ေနတုန္း က်ေနာ္႔ ေမေမ ကေတြ႕ၿပီး သနားတာနဲ႔ ထမင္း သြားသြား ေကၽြးတယ္ဗ်.. ။

ေခြးမႀကီး အစာဝဝ စားရတာေပါ႔.. အဲဒီလို နဲ႔ နဲနဲ ေျပာင္ေျပာင္ ေရာင္ေရာင္ ျဖစ္လာတုန္း.. မႏၱေလး မွာ ေလႀကီးမိုးႀကီး ေတြၾကၿပီး ဆက္တိုက္ မိုးေတြ ရြာတယ္ဗ်.. ၿခံဳပုတ္ ထဲမွာ မလံုမၿခံဳ နဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ ေခြးမႀကီး ကို ေမေမ က ထမင္းသြားေကၽြးရင္း နဲ႔ မၾကည္႔ရက္လို႕ အိမ္ေခၚလာတယ္.. သူ႕ကေလး ေတြထဲက တေကာင္က အခု အိမ္ က ေခြးအုိႀကီး ရဲ႕ အေမေပါ႔ ဗ်ာ...။

အဲဒါက မ်ဳိးရုိးမေကာင္းတဲ႔ ေခြးအိုႀကီး ရဲ႕ရာဇဝင္ အစပါ။ ေနာက္မွ ႀကံဳသလို ဆက္ေျပာျပပါအုန္းမယ္..။

က်ေနာ္ လည္း အခုရက္ပိုင္း ညည ဆို ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရဘူး.. ေခြးအိုႀကီး ရဲ႕ မဲမဲ ျမင္တိုင္း တ၀ြတ္၀ြတ္ ေဟာင္သံ နဲ႕ ဆိုေတာ႔ ( ၀ုတ္၀ုတ္ အသံက မပီေတာ႔ ၀ြတ္...၀ြတ္ နဲ႕ ) က်ေနာ္ ကလည္း သူ႕၀ြတ္ သံကို ၾကားတိုင္း ေၾကာက္ ေၾကာက္ေနတာ.. အင္း ဒို႕ ေဘာ္ဒါႀကီး ဘာေတြမ်ား မဟုတ္တာေတြ လုပ္ေနပါလိမ္႔.. ဟုိတေလာက တအိမ္လံုးၿပိဳင္ လူသတ္မႈ႕ ႀကီး နဲ႔ မကင္းမကင္း မ်ား ျဖစ္ေနလို႔လား.. ဟုိ Company 10 ခုၿပိဳင္ လာဘ္ စားမႈ႕ နဲ႔ မ်ား သက္ဆိုင္ေနလို႕ ညည ေခြးေဟာင္သံၾကားတိုင္း အိပ္မရ ျဖစ္ေနသလား လို႕ အထင္ေတာ္ေတြ ႀကီးမသြားၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်ား...၊က်ေနာ္ဟာျဖင္႔ မတရားမႈ႕ တခုမွ မျပဳလုပ္ခဲ႔ပါ.. တရားမႈ႕ မ်ားကိုသာျပဳလုပ္ခဲ႔ပါတယ္..၊ ဒါေပမဲ႔ ခက္တာက မ ကေလး ေနရာေရြ႕ သြားမွာကိုပါဘဲ...။

ေျပာရရင္ က်ေနာ္ ဟာ ဥပေဒ ကို အင္မတန္ ေလးစား လိုက္နာတတ္သူပါ..၊ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်ား...၊ ဒါေပမဲ႔ အခု တေလာ က်ေနာ္႔ ဆိုင္ေလး ဟာ ပရိသတ္ ရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈ႕ ေၾကာင္႔ အင္မတန္ မွ အလုပ္မ်ား ေနတဲ႔ အတြက္ က်ေနာ္ ခ်စ္သမီးမ်ား ဟာ ဆိုင္မွာ ၂၄ နာရီ အလုပ္ဆင္း ေနရတဲ႔ အတြက္ ဆိုင္ မွာ ညမအိပ္ စာရင္း (ဧည္႔စာရင္း) တိုင္ဘို႕ က်ေနာ္ ေမ႔ ေမ႔ ေနတာကို သြား သြား သတိရၿပီး ေၾကာက္ ေၾကာက္ ေနတာပါဗ်ာ..။

ကဲ.. က်ေနာ္ လည္း ေလရွည္ေနလို႕ မျဖစ္ေတာ႔ ဘူး.. အလုပ္ေတြက တပံုႀကီး ေစာင္႔ေနတယ္ဗ်..။

ေလးစားစြာျဖင္႔

စာေရးသူ-ေရႊစင္ဦး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ အပိုင္း (၃၀)

ၾကာကူရီ ဇာတ္ခင္းေနၾကသူေတြ

ေနာက္တေန႔မနက္ ၁၀-နာရီ မထိုးမွီ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသို႔ အေရာက္လာရသည္။ ယမန္ေန႔ က မန္းမေဖာ္ႏွင့္ က်မ ဆိုက္ကားတစီး ဘုန္းေတာ္ၾကီးဦးနာဂါအီအတြက္ အသင့္ျဖစ္ေအာင္ အပိုငွား လာေသာ ဆိုက္ကားက တစီးပါလာသျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ေရွ႕မွ ဆိုက္ကားတစီးႏွင့္ ၾကြ၍ က်မတို႔ ဆိုက္ကားက ေနာက္မွ ကပ္လိုက္ရသည္။ ေနကလည္း ပူေလာင္လွသည္။ ေဆာင္းစရာမပါ၊ ဂ်ပန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးချမာက သကၤန္းစ ေခါင္းကာ၍ က်မတို႕ တကာမ ႏွစ္ေယာက္မွာ လည္း ပါလာေသာ အ၀တ္ထုပ္ ကေလး ေခါင္းေပၚတင္ျပီးေနကာျဖင့္ အသံုးျပဳရပါသည္။

ပံုသ႑ာန္မွာ ေတာရပ္ရြာ၌ ငယ္စဥ္က ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရဘူးေသာ အခ်ဳပ္ခန္း တရားခံ ရွိရာသို႔ တဘက္ ကေလး ေခါင္းတင္ျပီး လူဆိုးမယား တဖားဖားဆိုေသာ စကားပမာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႔ႏွင့္ လာရ ရွာေသာ အခ်ဳပ္တရားခံ၏မယားတဦးပမာ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဤ ပံုသ႑ာန္ကို  မ်က္စိထဲမွာ ေရးေရးေပၚ လာေသာ္လည္း က်မဘ၀ျဖစ္စဥ္ကို ၀မ္းနည္း မေနအားပါ။ ယခု ေလာေလာဆယ္ ျဖတ္သန္း လာေနရေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အတြင္းမွာ သင္းခ်ိဳင္း သုသာန္တစကဲ့သို႕ ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လ်က္ ေၾကာက္မက္ ဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။ 

မီးခိုးမေသေသးေသာ စစ္ေျမျပင္ စစ္တလင္းပမာ ယမန္ေန႔ ညပိုင္းက ၾကဲခ်သြားေသာ မီးေလာင္ ဗုန္းမ်ား၏ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္တို႔ေၾကာင့္ ပ်က္စီး မီးေလာင္ ထားသည္႔ ေနရာ ရပ္ကြက္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသျဖင့္ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္း ေက်ာ တခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ လာခဲ့ ရပါသည္။ ေရွ႕ကသြားေသာ ဘုန္းၾကီး၏ ဆိုက္ကားႏွင့္လည္း အပ်က္မခံ၀ံ့ဘဲ ရွိသည္. စိတ္တြင္းမွ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အေတြးအေခၚမ်ားက ေတာ့ ခုေနခါ လက္သည္းကို ပလာယာႏွင့္ ညွပ္ခြါ ခံေနရသလား ေရေႏြးေလာင္း ပါးရိုက္ နားရိုက္စေသာ ကင္ေပတိုင္ ထံုးစံအရ စစ္ေဆးလို႔ မေပၚသမွ် ငရဲသားကဲ့သို႔ ႏွိပ္စက္ခံရသည္ ဆိုေသာ သတင္းမ်ားကို ၾကားဘူးနား၀ ရွိခဲ့ၾကသည္အတိုင္း ေတြးမိ ပူပင္မိၾကသည္။

ညတိုင္းညတိုင္း ေရဒီယိုနားေထာင္ေခ်ဦးမည္ ဆိုျပီး တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ အိမ္အေပၚထပ္တက္၍  ဇိမ္ခံမႈမ်ားမွ ဆင္းသက္ ေပါက္ပြားလာေသာ ဒုကၡအေမြအႏွစ္ဆိုးကို က်မက ၀င္ျပီး ဘုမသိ ဘမသိ ထမ္းေဆာင္ ခြဲေ၀ခံယူေနရသည္။ ထိုအခ်ိန္က အိမ္ေရွ႕ပူ အိမ္ေနာက္ မခ်မ္းသာဆိုေသာ သေဘာ မထား အခ်ိန္မွန္ စားရျပီးေရာဆိုေသာ အိမ္သူအိမ္သား အခ်ိဳ႕လည္း ရွိေသး၏။ 

က်မအိမ္ေပၚတြင္ လူေတြ မ်ားေနသေလာက္ ေနာက္မီးလင္းသူ ၾကာကူရီဇာတ္ခင္းေနၾကသူေတြ အက်င့္ေဖာက္ ျပန္ေနသူ ေတြ မယားတညင္ လင္မုဆိုး လုပ္ေနၾကသူေတြ ေရာေႏွာ ေနၾကေသာ္လည္း အျပစ္ က်ဴးလြန္ေန သူမ်ား အား တေယာက္တျပန္ ႏႈတ္ပိတ္ ဖံုးဖိထားၾကေသာေၾကာင့္ ဘာအေၾကာင္းကိုမွ က်မက မသိရွိရ မရိပ္မိခဲ့ရေသးသူ ျပီျပီ အိမ္တြင္းေရး ဇာတ္ရႈပ္မ်ားကို နားမလည္ ယခုလည္း ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳလာရေသာ ဒုကၡ၌ တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္သူ ဘ၀ခရီးေဖာ္တဦးအေနႏွင့္ ေအးလွ်င္အတူ ပူလွ်င္အမွ် ဒုကၡေတြ႔ လွ်င္ဦးပဲ့ ၀င္၍ ထမ္းျပီး မိမိ၏ဘ၀ခရီးကို တက္လွမ္းခဲ့ ရသည္။

မ်ားမၾကာမီ ေၾကာက္စရာျမိဳ႕ပ်က္ၾကီးသဘြယ္ ျဖစ္ေနေသာ ကႏၷားလမ္း ပုလိပ္ရံုးၾကီး အနီးသို႔ ဆိုကၠား၂စီး ေရာက္လာခဲ့ၾက ပါသည္။ သံဆူးၾကိဳးအထပ္္ထပ္မွ ေက်ာ္ျဖတ္ ၀င္ခဲ့ရာမွ ပုလိပ္ရံုးၾကီး အ၀င္၀မွာ လူေတြ ပ်ားပန္းခပ္မွ် လႈပ္လႈပ္ယြယြ ဆူဆူညံညံ ေတြ႔ျမင္ေနရျမဲမွာ ယခုအျမင္မွာ လူသူ မျမင္ရ အပ္က်သံကို ၾကားရမတတ္ ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ျပီး သဲအိတ္ၾကီးေတြ၏ ေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္ အေရာင္ထြက္ေနၾကသည္ကိုသာ ေတြ႔ရပါသည္။ က်မတို႔သည္ ဘုန္းၾကီးေနာက္မွ ကုတ္ကုတ္ ကေလး ၀င္လိုက္လာရသည္။ 

ေလွခါး၀၏ ဘယ္ဘက္ အခန္းက်ယ္မွာ စားပြဲတစ္လံုးႏွင့္ ထိုင္ေနေသာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တေယာက္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဘုန္းၾကီးက ဂ်ပန္လိုေျပာေသာ အခါ က်မတို႔ အား သူ႔စားပြဲနားက ခံုတန္းလ်ားေလး တခုတြင္ ထိုင္ခြင့္ေပးသည္။ ထိုေနာက္ ဘုန္းၾကီးက အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပ ျပန္ေသာအခါ သူ႔စားပြဲ ေပၚက တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ေျပာျပီး ေခၚေသာေၾကာင့္ အေစာင့္ တေယာက္ထြက္လာသည္။ ဘုန္းၾကီးက က်မတို႔အား အျပင္မွ ေနရစ္ေစျပီး အေစာင့္ႏွင့္အတူ အေပၚထပ္တက္သြားသည္။

ဘုန္းၾကီး အေပၚထပ္သို႔ တက္သြားျပီး ေနာက္ အျခားအေစာင့္တစ္ေယာက္ထြက္လာသည္တြင္ ပထမ ေတြ႕ရေသာ စားပြဲခံုပိုင္ရွင္ အေစာင့္ စစ္ဗိုလ္က က်မတို႔ယူလာေသာ အ၀တ္မ်ားကို ေပးရန္ လက္ဟန္ ေျခဟန္ႏွင့္ျပ၍ ေတာင္းေသာ ေၾကာင့္ေပးလိုက္ရသည္။ စစ္ဗိုလ္သည္ အ၀တ္ထုပ္ကို သူ၏ စားပြဲေပၚ တင္၍ ေျဖၾကည္႔သည္။ အင္က်ီ လံုခ်ည္တို႕ကို တလႊာခ်င္းျဖန္႔ကာ ၾကည္႔သည္။ ဘာေတြပါ သလဲဆိုေသာ အၾကည္႔မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္သူေက်နပ္ေသာ အခါမွ အတြင္းက ထြက္လာသူ အေစာင့္ အား သူတို႔ေတြ ဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာ၍ အ၀တ္ေတြလံုးေထြးျပီး လွမ္းေပးလိုက္သည္။ 

အေစာင့္ သည္ အ၀တ္မ်ားကို ခ်ိဳင္းၾကားညွ္၍ သူ႔စစ္ဗိုလ္ကို အေလးျပဳျပီး အထက္ထပ္သို႔ တက္သြား ပါသသည္။ က်မတို႕ကလည္း အေတာ္ၾကာၾကာ ထိုင္ေစာင့္ေနရပါသည္။  မ်က္ႏွာထား တင္းမာလွေသာ စစ္ဗိုလ္ ကလည္း ဣေျႏၵၾကီးႏွင့္ သူလုပ္စရာရွိသည္ကို လုပ္ေနပါသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဗံုးၾကဲ ေလယဥ္ပ်ံေတြ လာေနက်ျဖစ္၍ တထိတ္ထိတ္ ႏွင့္ ဘုရားကို ၾကိတ္၍ တေနရပါသည္။ ေလေၾကာင္း အခ်က္ေပး ဥၾသသံမၾကားရပါေစႏွင့္ ဟုလည္း ဆုေတာင္းလ်က္ရွိ ၏။ တေမ့တေမာၾကီး ၾကာလာေသာ အခါ အ၀တ္ေတြ ယူသြားေသာ စစ္သားျပန္ထြက္လာပါသည္။ ဖမ္းဆီးခံရစဥ္က ၀တ္ထားေသာ လံုခ်ည္ ေဟာင္း အကႋ်ေဟာင္းမ်ား ျပန္ပါလာပါသည္။ 

ဒါကိုလဲ စစ္ဗိုလ္က သူ႕စားပြဲမွာ တင္ျပီး ျဖန္႔ခါ စစ္ေဆး ၾကည္႔ေသး သည္။ မသကၤာစရာဆို၍ ဘာမွ မပါေတာ့မွ က်မတို႕ကို လွမ္းေပးလိုက္ပါသည္။ ဤ ကိစၥျပီး ေသာ္လည္း ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦနာဂါအီမွာ ျပန္ဆင္းမလာေသးဘဲရွိေနပါသည္။ ျပန္ဆင္းမလာဘူးဟု ေရးရေသာ္လည္း အေပၚဆံုးအထပ္ တက္သြားျခင္းလား ေအာက္ထပ္မ်ားရွိ အခန္းမ်ားတြင္ဘဲ ဆိုင္ရာ မာစတာၾကီးၾကီးမ်ားႏွင့္ စကား ေဆြးေႏြးေနသလား အတတ္ မေျပာနိုင္ပါ. အေၾကာင္းကေတာ့ ကႏၷား ရံုးၾကီး၏ ေလွခါးက်ယ္ ၾကီးတခုလံုးမွာ ၀ဂၤဘာလမ္းကဲ့သို႔ သဲအိတ္ေတြ အေကြ႕အေကာက္ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္ ခံကတုတ္မ်ား ျပဳလုပ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကင္ေပတုိင္ဌာနခ်ဳပ္အထိ ေရာက္ခဲ့ရပံု

ေနာက္ထပ္နာရီ၀က္နီးပါးရွိမွ ဘုန္းေတာ္ၾကီးဦးနာဂါအီ ျပန္ၾကြလာပါသည္. အေစာင့္စစ္ဗိုလ္ေရွ႕မွာေတာ့ ဘာစကားမွ မေျပာပါ။ ျပန္ၾကမယ္ဆိုျပီး ထြက္လာၾကရာ စစ္ဗိုလ္က ဘုန္းၾကီးကို အရိုအေသေပးျပီး ႏႈတ္ဆက္ သည္ကို ျမင္ရပါသည္။ အလာတုန္းကလိုဘဲ ဘုန္းၾကီးကေရွ႕မွ က်မတို႕က ေနာက္မွ ဆိုက္ကား ႏွစ္စီးျဖင့္ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ေနက က မြန္းတည္႔လုျပီ ျဖစ္၍ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူလ်က္ရွိသည္။ ဘုန္းၾကီး ဆြမ္းစားခ်ိန္မွ မွီပါေတာ့မလားဟု ေတြးပူသည္က တမ်ိဳး မိုးေပၚေမာ့ၾကည္႕ ကာ ခုေန ေလယာဥ္ ေတြလာတာႏွင့္ တိုးေနရဦးမည္လားဟု ျမန္ျမန္နင္းဘို႔ရာ နားပူရပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေရွ႕က ဆိုက္ကား ဆရာကို ေနာက္က ဆိုက္ကားဆရာက ျမန္ျမန္နင္းဘုိ႔ရာ နားပူရပါသည္။   ထို႕ေၾကာင့္ ေရွ႕က ဆိုက္ကားဆရာကို ေနာက္က ဆိုက္ကားဆရာက ျမန္ျမန္နင္းေပးကြ ေတာ္ၾကာ ေလယာဥ္ပ်ံ ေတြလာတာနဲ႕ မိေနဦးမည္ ဟု ေခ်ာက္လွန္႔ေပး၍ ေရွ႕ကဆိုက္ကားဆရာကလည္း အတင္းနင္း ေျပးရွာသည္။


ေက်ာင္းေရာက္ေသာအခါ ဘုန္းၾကီးဆီမွ ဘယ္လို အေျဖရမည္ကို မေမးအားေသးဘဲ ဆြမ္းပဲြျပင္ ေစာင့္ေန ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဘက္သို႔ ပို႔ကာ မြန္းမလြဲမီ ဆြမ္းဘုန္းေပးပါဦး ဟု ေလ်ာက္ထား ရပါသည္။ ဘုန္းၾကီးခမ်ာလည္း အပင္ပန္းခ ံရွာ ပါသည္။ ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ အႏွိပ္စက္လဲ မခံရပါဘူး ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ထားပါတယ္လို႕ ကင္ေပတိုင္ဗိုလ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္ စစ္ေမးလိုတာလဲ ေမးျပီးပါျပီ။ သို႕ရာတြင္ ဆိုင္ရာ စစ္ဗိုလ္ၾကီး ခရီးထြက္သြားေသာ ေၾကာင့္ သူျပန္လာ ေသာအခါမွ အျပစ္ မရွိလွ်င္ လႊတ္ေပးဘို႔ သူ႕အမိန္႕ကို ေစာင့္ရပါမည္ဟု ၾကားသိခဲ့ရေၾကာင္းေျပာျပပါသည္။

က်မတို႔ ျပန္ဖိုပ ၀တ္ျပဳေသာအခါ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကပင္ ဘာမွမပူပါနဲ႔ စစ္ဗိုလ္ၾကီးျပန္ေရာက္ မေရာက္ မၾကာ ခဏ တယ္လီဖုန္းဆက္ေမးေနပါမည္ ဟု အာမခံလိုက္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သံုးေလးရက္ ရွိလာသည္အထိ ေစာင့္ၾကည္႔ေနရ တုန္း ဘဲ ျဖစ္ပါသည္။ ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းႏွင့္ သတင္းစာ ရိုက္ေပးေသာ အလုပ္မ်ား ကေတာ့ ေန႔ညမစဲ လုပ္ျမဲလုပ္လွ်က္ရွိပါသည္။


ကင္ေပတိုင္ ဖမ္းဆီးဆြဲေခၚသြားေသာ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦးနာဂါအီႏွင့္ က်မတို႔သာ လံုးပန္း ေနရပါသည္။ ဘယ္သူမွမသီ၀႔ံေသာ ကင္ေပတိုင္ ဌာနခ်ဳပ္ေနရာသို႕ က်မသာလွ်င္ ဘုန္းၾကီး အမွီျပဳ၍ ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ ဘယ္ေနရာတြင္ ထား၍  ဘယ္အမႈႏွင့္ ဖမ္းဆီးထားျခင္း စစ္ေဆးျပိး၍ ဗိုလ္အၾကီးဆံုး ျပန္လာေသာအခါ လြတ္ပါမည္ဆိုေသာ အေၾကာင္းမ်ား ကလည္း က်မကသာ သိရွိလာ ခဲ့ရသူျဖစ္၍ အေပါင္းအသင္း ပတ္၀န္းက်င္လူမ်ားက က်မထံသို႔မွသာ တဆင့္ သိရိွၾကရိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေစာေစာ ပိုင္းက ျဖီးျဖန္းညာ၀ါး၍ ကင္ေပတိုင္ စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္ သိကၽြမ္းသည္။ ေသာက္ပြဲ က်င္းပျပီး ေမးျမန္း စံုစမ္းေပးမည္ ဆိုေသာ ပုဂိဳလ္ စျဖီးမ်ားလည္း စုတ္စ ျမဳပ္စမေပၚလာၾကေတာ့ေပ။ ဂ်ပန္ ေငြစကၠဴေတြ တန္ဖိုးမရွိသည္႔ အခါျဖစ္လို႔ ႏွေျမာစရာ မရွိေတာ့လွပါ။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထံ မသြားမီွက က်မဆႏၵအရ မဟုတ္ဘဲ အိမ္မွာ အတူလာေနသူ မင္းကေတာ္ တဦးသည္ ေဗဒင္ေမးခ်င္ လွပါသည္ဆိုျပီး သူအလြန္ယံုၾကည္ေနသူ ေဗဒင္ဆရာတဦးကို အတင္း ေခၚလာျပီး ေမးပါေတာ့သည္။ သူေခၚလာေသာ ေဗဒင္ ဆရာ၏ ပံုပမ္း လကၡဏာၾကည္႔ရသည္မွာ လမး္ေဘး ထိုင္ေဟာေသာ ေဗဒင္ဆရာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ က်မက ထိုလူၾကီးကို အထင္ေသးစြာႏွင့္ ၾကည္မိ သေလာက္ မင္းကေတာ္မမကျဖင့္ ယံုၾကည္ေလးစားေနပံုရပါသည္. သူလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ပါေစ ဟု က်မက လြတ္ေပးထားလိုက္ရာ ေဗဒင္ဆရာက တြက္ခ်က္ျပီး ေဟာကိန္းၾကီးထုတ္ပါေတာ့သည္။ နက္ျဖန္ ကာ ညေနမုခ် လြတ္လာရမည္ ဒါေတြ ဒါေတြ ယၾတာေခ်ပါ။ 

ဒီလိုဒီလို ဓါတ္ရိုက္ပါဆိုျပီး လုပ္စရာ အစီအစဥ္ေတြကုို ေျပာေလသည္။ ဤ အထည္းမွာ တတ္နုိင္လွ်င္ ယေန႔ညျဖစ္ေစ မနက္ ေစာေစာ ျဖစ္ေစ ၾကက္အရွင္တေကာင္ကို  ရွာထားပါ ရွာလို႔ရလာေသာအခါ လာေခၚပါ။ ဘယ္ေဒါင့္မွာ ဘယ္လို မန္းမႈတ္ျပီး ေဘးမဲ့လႊတ္မည္။ ယေန႔ညေနသူအိမ္ကေနျပီး ၾကက္သားဟင္းခ်က္၍  ငွက္ေပ်ာ ဖက္ႏွင့္ထုပ္ခါ တနဂၤေႏြေဒါင့္အရပ္ကို သားပစ္ေပးမည္စေသာ အစအစဥ္မ်ား ေျပာလာဓါတ္ရုက္ ယၾတာ ေခ်စရိတ္ ေငြေတာင္းသည္။


က်မ,မယုံၾကည္၍ မေပးခ်င္ဘူးဟု မင္းကေတာ္ကိုေျပာေသာအခါ သူ႕ေဗဒင္ဆရာက အလြန္ ဓါတ္ရိုက္ေကာင္းပါသည္။ ကိုယ္ေတြ႕ပါ။ မုံလို႕မေပးခ်င္ေသးေနပါ။ ယခု သူစိုက္ေပးထားပါမည္။ မွန္ွ်င္ ႏွစ္ဆ တိုးႏွင့္ သူ႕ကို ေငြျပန္ဆပ္ရမည္ဆိုၿပီး ေငြစိုက္ထုတ္ ေပးလိုက္ပါသည္။ ႀကက္အရွင္ အေကာင္ ကိုလဲ ဒီေန႕ညေနမွာဘဲ မရ, အရရွာၿပီး် အ၀ယ္ခိုင္းသည္။ ၾကက္ရေသာအခါ ေရွ႕တြင္ ယၾတာ ေခ်ေပးေစ မည္ဟုဆိုကာ သူ၏ဆရာကို ခ်က္ျခင္းသြားေခၚေစပါသည္။ 

မၾကာမွီ ေဗဒင္ဆရာသည္ အိမ္က ေစလႊတ္လိုက္ေသာ သူငယ္ႏွင့္အတူ ပါလာေသာအခါ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ သူ၏ ပါးစပ္မွ ဂေဇာ္နံ႕ကလည္း တသင္းသင္းပါလာသည္။ မင္းကေတာ္မွာ သူ႕ေဗဒင္ဆရာ၏ ဂေဇာ္န႕ံကို ရွဴမိေသာ ေၾကာင္႔ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာပ်က္လာသည္။ ခိုင္းလိုက္ေသာ သူငယ္က ေျပာျပ သည္မွာ ေဗဒင္ဆရာသည္ ၾကက္သားဟင္းတခြက္ကို အၿမီးျပဳလွ်က္ ဂေဇာခြက္ကိုင္ေသာက္ေနရာမွ ဆြဲေခၚလာခဲ့ရေၾကာင္း တီးတိုးေျပာျပသည္။ က်မက သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးလိုက္ေသာအခါ မင္းကေတာ္ချမာ အေတာ္ရွက္သြားသည္။ သူ႕အာမခံႏွင့္ စိုက္ထားေသာ ပိုက္ဆံ ျပန္မွ ရပါေတာ့ မလားဟု ႏွေျမာသြားပုံလည္းရပါသည္။

           
ေဗဒင္ဆရာကို အဆိုးမဆိုသာပါ။ သူတို႕လုပ္စားရိုးစားစဥ္ လုပ္ငန္းသာျဖစ္၍ ယုံၾကည္သူ၏ တာ၀န္ သာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဗဒင္၀ါသနာပါသူ ယုံၾကည္သူအျပင္ နတ္၀င္သည္ေခၚလာဦးမည့္ ၀ါသနာအိုး မ်ား ေနာက္ထပ္မေပၚလာျခင္းကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမလို ျဖစ္ေနပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူ႕ေဗဒင္ ဆရာသည္ ေပးလိုက္ေသာ ေငြႏွင့္ ၾကက္သားဟင္းခ်က္၍ ဖက္ႏွင့္ထုပ္ၿပီး တနဂၤေႏြေဒါင့္ သြားလႊင့္ပစ္ လိုက္မည့္အစား သူ႕၀မ္းဗိုက္တြင္းသို႕ ဂေဇာ္တပုလင္းႏွင့္ ေမွ်ခ်လိုက္ျခင္းမွာ သူ႕အဘို႕ အလဟႆ မျဖစ္ေစသလို ယခုေနာက္ထပ္ေပးမည့္ ေဘးလႊတ္ရမည့္ ၾကက္အရွင္ကိုေတာ့ လက္လႊဲ အပ္လိုက္လွ်င္  ယခင္လမ္းစဥ္အတိုင္း ဟင္းခြက္ထဲ မေရာက္ေစခ်င္သျဖင့္ တေနရာမွာ သြားလႊတ္ခိုင္း လိုက္ရၿပီး ေငြစိုက္အကုန္က်ခံသူ ေဗဒင္၀ါသနာအိုးအားလည္း သူ႕ေငြမ်ားအစားျပန္ေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ ေစခဲ့ပါသည္။


ကာမဂုဏ္ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္း ဆက္ရန္
.
(အလုပ္မ်ား ေနတဲ႔ အတြက္ ေနာက္က် သြားပါတယ္.. ဆုမရတဲ႔ အတြက္ စာျဖတ္ျခင္း မဟုတ္ပါ.. အဲဒီလို ထင္မွာကို ခ်စ္ညီမ က ေၾကာက္ေနတဲ႔ အတြက္ ညက သူတေယာက္ထဲ ရုိက္ေနပါတယ္.. သမီးမ်ား မအားပါ...)
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ျမန္မာျပည္၏ ဟယ္လင္ အပိုင္း (၂၅)

ဒါက ဘာလဲဟု ကၽြန္မက ျပန္ေမးသည္။

ဒါက ေၾကညာခ်က္ပဲ မင္းကို တို႔က ဖမ္းမထားဘူးဆိုတာရယ္ ႏွိပ္စက္ ညွဥ္းပန္းမႈ မရွိဘူးဆိုတာရယ္ ေရးထားတဲ့ ေၾကျငာခ်က္ပါ။
ေနာက္ျပီး မင္းဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ဘယ္သူ႔မွ ျပန္မေျပာရဘူး ယုတ္စြအဆံုး မင္းရဲ႕ ဖခင္ ကိုေတာင္ ျပန္မေျပာ ပါဘူးလို႔ ၀န္ခံ ကတိေပးရမယ္ ဟု ဂ်ပန္အရာရွိက ေျပာပါသည္။
ကၽြန္မက ေခါင္းယမ္းျပပါသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ လက္မွတ္ထိုးမယ္ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ လက္မွတ္ မထိုး နိုင္ဘူး ကၽြန္မရဲ႕ အသက္ကို ၀န္ခံကတိေပးျပီး စြန္႔လြတ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ဘူး ဒါေၾကာင့္ လက္မွတ္ မထိုးနိုင္ဘူး ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

လွည္႔စားထားတာ မဟုတ္ပါဘူး မင္းကို တို႔ေျပာျပတဲ့အတိုင္းေရးထားတာပါ ဟု ဂ်ပန္အရာရွိက ေျပာပါ သည္။
ကၽြန္မအား ညွဥ္ပန္းႏွိပ္စက္မႈမ်ား မျပဳေၾကာင္း ကတိ၀န္ခံခ်က္ကို မည္သည္႔အတြက္ အလိုရွိပါသနည္း ဟူေသာ အခ်က္ကို စဥ္းစား၍ မရပါ။ ကၽြန္မက အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ျပီး ထိုသတင္းကို ေၾကညာပါေစ ကၽြန္မ ေတြးမိသေလာက္ဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္မ်ားက မႈစရမလိုပါ။ တရား၀င္တိုင္ၾကားလွ်င္လည္း မည္သူကမွ လက္ခံ လိမ့္မည္ မဟုတ္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္မ်ားကို ထိုသတင္းေျပာလွ်င္ ေလကုန္ရံုသာ ရွိပါမည္။

လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္မထက္ပင္ ကံဆိုးၾကေသးသည္။  ဂ်ပန္မ်ားက လူေတြကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ညွဥ္းပန္းသည္ကို လူအမ်ားအျပား သိေနၾကပါျပီ။
ဂ်ပန္အရာရွိ ကိုယ္တိုင္လည္း ကၽြန္မေတြးေနသလို ေတြးမိေနဟန္တူပါသည္။ လက္မွတ္ထိုးရန္ အတင္း တိုက္တြန္းျခင္း မျပဳေတာ့ပါ။ သူ၏မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ၾကည္႔ရသည္မွာ ကၽြန္မ၏ ေခါင္းမာမႈကို တစ္နည္း တစ္ဖံု ေလးစားေနသည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ သူသည္ အေသးစိတ္ ရွင္းျပမေနဘဲ မင္းလြတ္လပ္စြာ သြားနို္င္ပါျပီ ဟု ေျပာပါသည္။

ကၽြန္မသည္ လမ္းမေပၚသို႕ထြက္လာခဲ့၏။ ဘရာဘတ္တီးယားရြာသို႕ ေရာက္ရိွရန္ ၇မိုင္မွ်လမ္း ေလွ်ာက္ရ ပါဦးမည္။ ဖခင္ႀကီးႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံရေတာ့္မည္ ျဖစ္၍အားသစ္အင္းသစ္ မ်ား၀င္ လာသည္ဟု ထင္မွတ္ ရသည္။

ကိုက္ရာေပါင္း အနည္းငယ္မွ်သာ သြားရပါေသးသည္။ ေျခေထာက္မ်ား မခိုင္ေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကို မထိန္းႏိုင္ ပဲလဲက်သြားပါသည္။ ကၽြန္မသည္ လမ္းေဘး၌ တစ္နာရီခန္႕နားေနျပီ အားျပည့္လာျပီဟု ထင္မွႀကိဳးစား ေလွ်ာက္ႀကည့္ပါသည္။ ကိုက္အနည္းငယ္မွ်သာ သြားရပါေသးသည္။ လမ္းေပၚ၌လဲ က်သြားျပန္ပါသည္။ တစ္ႀကိမ္ လဲျပီးတိုင္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ထရန္ ႀကိဳးစားရာ၌ ပိုမိုခက္ခဲလာပါ သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျပန္မထ ႏိုင္၍ ေလးဖက္ေထာက္ျပီး တြားသြားရပါ၏။

တျဖည္းျဖည္း ေနေစာင္း၍ သြားပါသည္။ အကူအညီေတာင္းရန္ အတြက္လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ႏွင့္မွ် မေတြ႕ဆုံရေသးပါ။ ကၽြန္မတြင္ အင္အားမ်ား ကုန္ခန္းေနပါ၍ စိတ္ႏွလုံးတံုးတံုးခ်မိပါသည္။ လမ္းေဘး၌ပင္ ထိုေန႕ည က အိပ္စက္နားေန၍ ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ အားအင္ျပန္လည္ ျဖည့္ျဖိဳး လာမွာ ခရိီးဆက္ရန္ စိတ္ကူး မိပါသည္။

ထို႕ေနာက္ ကၽြန္မသည္ တခြပ္ခြပ္ျမည္ေနေသာ ျမင္းခြာသံကို ႀကားရပါသည္။ အစာေရစာေကာင္း မြန္စြာ မစားရ၍ ပိန္လွီေနေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္ ဆြဲလာသည့္ျမင္းလွည္းတစ္စီၤး ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ ကိုျမင္ေတြ႕ ရပါသည္။ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ လုိက္ပါလာေသာ ျမင္းလွည္းေမာင္းသူ ႀကားေလာက္ ေအာင္ကၽြန္မက ေအာ္ဟစ္ အသံျပဳပါသည္။ ျမင္းလွည္သမားသည္ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ဆြဲျပီးကၽြန္မ၏ ေဘး၌လာရပ္ပါသည္။ ရႊ႕ံမ်ားႏွင့္ ေပက်ံေနေသာ ကၽြန္မကိုအကဲခတ္ရင္း "တက္ေလ"ဟု ေျပာပါသည္။
ကၽြန္မ တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ လုပ္ေနပါ၍ "ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"ဟု သူကေမးပါသည္။
"ကၽြန္မမွာ ပိုက္ဆံမရိွဘူး"ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။

ကၽြန္မသည္ လွည္းေနာက္ျမီးတြင္ ၀င္တိုင္ျပိၤး မ်က္စိႏွစ္လုံးကို ပိတ္ထားပါ၏။
ဘရာဘတ္တီးယား ရြာဘက္ဆီသို႕ ျမင္းလွည္းသည္တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနပါသည္။ ထိုစဥ္ကၽြန္မတို႕ တူရႈတို႕ ပ်ံသန္း လာေသာ ေလယာဥ္ပ်ံသံကို နားထဲတြင္ ႀကားရပါသည္။ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ လူအသြားအလာ ရွင္းေန သည္ကို ယခုမွသေဘာေပါက္ပါသည္။

ျဗိတိသွ်ေလယာဥ္ ပ်ံမ်ားသည္ အညႇာအတာ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ ျပင္ဦးလြင္ကို ဗုံးႀကဲေနႀကဆဲ ရိွပါသည္။
ေလယာဥ္ပ်ံ၏ စက္သံကတစ္စထက္တစ္စ က်ယ္ေလာက္လာေသာအခါ ဗုံးခ်ရန္လာေသာ ေလယာဥ္ပ်ံ ျဖစ္ေႀကာင္း ကၽြန္မသိလိုက္ပါ၏။ ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းထဲ၌ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အသိစိတ္ျဖင့္ ျမင္းလွည္း ထဲမွလမ္းေဘးရိွ ေျမာင္းထဲသို႕ ခုန္ခ်လိုက္ပါသည္။

စကၠန္႕အနည္းငယ္ အႀကာတြင္ျပင္းထန္ေသာ ေပါက္ကြဲသံကိုႀကားရျပီး ကၽြန္မ၏တစ္ကိုယ္လုံး ရႊံ႕မ်ား ဖုန္မ်ား ႏွင့္ လႊမ္းျခံဳ၍သြားပါသည္။
ေျမာင္းထဲမွ ကၽြန္မ ထြက္လာေသာအခါ ေညႇာ္နံ႕ရပါသည္။ ျမင္းလွည္းမွာေဇာက္ထိုး ေမွာက္ခုံျဖစ္ ေနပါသည္။ ဘီးတစ္ဘီးကလည္ေနပါသည္။ သစ္သား အတိုအစမ်ားမွာ မီးျခစ္ဆံေခ်ာင္းမ်ားကဲ့သို႕ တစ္စစီ ေလာင္ေနပါသည္။ ျမင္းသည္လွည္းတံရိုး ႏွစ္ခုႀကား၌ေသေနပါသည္။ ျမင္းလွည္းေမာင္း သမားကမူ ကိုက္၂၀ခန္႕ ေ၀းေသာ အမိႈက္ပုံေပၚ၌လဲက်ေနပါသည္။

ေလသူရဲက ကၽြန္မတို႕၏ ျမင္းလွည္းကိုတမင္ သက္သက္ေရြးျပီးပစ္မွတ္ အျဖစ္ဗုံးႀကဲခ်ျခင္း ဟုတ္ပုံ မရပါ။ လမ္းပ်က္စီးသြားေစရန္ ႀကဲခ်ဟန္တူပါသည္။ ထိုအခ်ိန္၌သြားလာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားက အလြန္နည္းေနသျဖင့္ ေလသူရဲက ကၽြန္မတို႕၏ျမင္းလွည္းကို သတိမႈမိဟန္တူပါသည္။

ျမင္းလွည္း ဆရာအတြက္ ကၽြန္မဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မအေပၚတြင္ ေစတနာထားခဲ့ ျခင္းေႀကာင့္ သူေသရေလသလား၊ ကၽြန္မအတြက္ အခ်ိ္န္လင့္ခဲ့၍သာ ဗုံးထိမွန္ခံရေလသလား၊ ကၽြန္မ ဘက္က သူ႕အေပၚ တရားမွ်တမႈ မရိွဟု ထင္ျမင္ေနမိပါသည္။

ေလယာဥ္ပ်ံစက္သံ တျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားခဲ့သည္။ ျပန္လွည့္လာေလဦးမလားဟု စိတ္တထင့္ထင့္ ျဖင့္ သစ္ပင္မ်ား ေအာက္၌ ခိုလႈံေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ေကာင္းကင္ယံတြင္ တိတ္ဆိတ္ျမဲ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ထိုေနရာမွကၽြန္မထြက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မသည္ အိပ္မက္ထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလို အရိုးအစစ္မ်ား ကိုက္ခဲေနသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ဒဏ္ရာရေသာေန ရာမ်ားမွ နာက်င္ေနသည္ကို လည္းေကာင္း သတိ မထားႏိုင္။ သံပတ္ေပးထားသလို တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ပါသည္။

ေက်းရြာမ်ား၌ တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ အခ်က္ေပးသတင္းပို႕မႈသည္ ျမန္လည္းျမန္ မွန္လည္းမွန္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ လမ္းခရီး၌ ျမင္းလွည္းသမားကလႊဲ၍ မည္သူႏွင့္မွ် မေတြ႕ဆံရေသးေစကာမႈ ကၽြန္မကို ကင္ေပတိုင္ မ်ားက ထိုေန႕မနက္ကလႊတ္လိုက္သည့္ သတင္းကမူဘရာဘတ္တီး ယားရြာသို႕ ေရာက္သြား ခဲ့သည္။ ေဂ်ာ့နီကိုလတ္(စ္) ေခါင္းေဆာင္းေသာမိတ္ေဆြ တစ္စုသည္ ရြာအျပင္ဘက္ ရိွစမ္းေခ်ာင္း ျဖတ္ကူးေသာ တံတားထိပ္၌ ကၽြန္မကိုေစာင့္ႀကိဳေနႀကပါသည္။

ေဂ်ာ့သည္ ကၽြန္မကိုႀကည့္ရင္း
"ဟယ္လင္ေရ ရြာအေရာက္လမ္းေလွ်ာက္ ႏိုင္ပါ့မလား"ဟု ႀကင္နာစြေမးပါသည္။
ဒီအထိ ေရာက္ေနမွေတာ့ ကၽြန္မကိုဘယ္သူဟန္႕ထားႏိုင္ေတာ့မွလဲဟု ယံုႀကည္မႈအျပည့္အ၀ႏွင့္ ျပန္ေျပာ မိပါေသာ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏို္င္ကေတာ့ ေသခ်ာေရရာသည္ မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္မသည္ ဖုန္တေထာင္းတေထာင္းထေနေသာ လမ္းမေပၚ၌ဟုိလူပခုံမွီလိုက္၊ သည္လူ႕ပခုံးမွီ လိုက္ အားျပဳ လိုက္ႏွင့္ ေဂၚရခါးဂရြာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရိွေသာ ဂ်ိဳးႏွင့္ေမဘယ္ ဒင္နီရယ္(စ္) တို႕အိမ္ ေရာက္လာ ခဲ့သည္။

သူတို႕အိမ္သည္ အမိုးအကာမ်ားႏွင့္ သပ္ရပ္စြာေဆာက္ထားပါသည္။ ထိုသို႕တင္စား၍ ထူးဆန္းသလို ျဖစ္ႀကမည္။ ကၽြန္မအေနႏွင့္ ရိုးသားစြာ တင္ျပရပါမူလြန္ခဲ့ေသာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္က အခ်ဳပ္ခန္း၏ နံရံ ေလးဘက္ ေလးတန္ေရွ႕တြင္ ဤေနရာသည္ ေနာက္ဆုံးျမင္ေတြ႕ ေနရေသာေန ရာပါကလား၊ ဤအခန္း ထဲ၌ ေနရသည္ကပင္ အသက္ရွင္သန္ေနပါေသးကလားဟု ခံစားမိပါ၏။
ဒင္နီရယ္(စ္) မိသားစုမွာႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကၽြန္မကို ေရခ်ိဳးေပးႀက၊ ထမင္း ေကၽြးႀက ပါသည္။

သန္႕ရွင္း စင္ႀကယ္ေသာ အိပ္ရာ၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္မ်ားႏွင့္ အိပ္ရပါသည္။ မဘယ္က "သူမသည္ ဂ်ပန္အရာရွိမ်ားႏွင့္ ေတြ႕တုိင္းကၽြန္မ စပိုင္တစ္ဦးမဟုတ္ေႀကာင္း၊ သူမအေနႏွင့္ တာ၀န္ ယူေႀကာင္း၊ ကၽြန္မအား ျပန္လႊတ္ေပးပါမည့္အေႀကာင္း ေျပာဆို တင္ျပခဲ့ပါေသာ္လည္း ဂ်ပန္မ်ား သည္ ေခါင္းမ်ားကို ခါယမ္းလ်က္ အကူအညီမေပးႏိုင္ေႀကာင္း ျပန္ေျပာခဲ့သည္"ဟု ကၽြန္မကို ေျပာျပပါသည္။ သူတို႕ အေနႏွင့္ ကၽြန္မ၏ ကိစၥတြင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ႀကပါဟု ျပန္ေျပာေႀကာင္း သိရပါသည္။
 
မီးရထား ႒ာနတြင္ ဂ်ိဳးႏွင့္သူ႕သားႏွစ္ေယာက္ အလုပ္လုပ္ေနႀကရာ သူတို႕၏ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ မႈမရပဲ အေရးႀကီးေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ကိုယ္တြယ္ႏိုင္ျခင္း မရိွ၍ဂ်ပန္မ်ားက မ်က္ႏွာသာ ေပးႀကသည္။

ဂ်ပန္မ်ား ျပင္ဦးလြင္သို႕ ေရာက္လာႀကေသာအခါ သူတို႕တြင္ မီးရထားအလုပ္သမား စာရင္းတစ္ခု ပါလာ သည္။ အင္ဂ်င္ေမာင္း၊ ဆီထိုး၊ မီးထိုး၊ ဂါတ္ဗိုလ္ စသည္ျဖင့္နာမည္ပါတြဲ၍ ပါလာရာအလုပ္ တာ၀န္ အသီးသီၤးတို႕ ျပန္လည္ခန္႕ထားေသာအခါ မည္သူမွ်ုျငင္းဆန္းျခင္း မျပဳပဲအလုပ္၀င္လုပ္ ႀကပါသည္။ အကယ္၍ ျငင္းဆန္ေနပါကလည္း ေသနတ္စာေကၽြးျပီး မိသားစုထမ္းငတ္မည့္ ကိန္းဆိုက္ပါလိမ့္မည္။

သူတို႕အား လစာမ်ား ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးသည့္အျပင္ အိမ္လြတ္မ်ားတြင္ ဌားရမ္းေနထိုင္ခြင့္ေပး ပါသည္။ သူတို႕အိမ္တံခါးႀကီးမ်ုား၏ အေပၚ၌ဘူသီးငါးေပါင္းေႀကာ္ စာတန္းကပ္ထားျခင္း အားျဖင့္္ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ ကမွ် ထိပါးေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မျပဳရဲေတာ့ေပ။

ကၽြန္မ အဖမ္းခံေနရစဥ္ အခ်ိန္မ်ား၌ ကၽြန္မကဲ့သို႕သူနာျပဳတစ္ဦး ျဖစ္သူ ကၽြန္မႏွင့္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရန္ကုန္၌ အလုပ္အတူလုပ္ခဲ့သူေမဘယ္က ကၽြန္မ၏ဖခင္အိုႀကီးကို ေခၚယူေစာင့္ ေရွာက္ထားခဲ့ပါသည္။ သူမသည္ အံ့ႀသဖြယ္ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဖခင္ႀကီး၏ က်န္းမာေရး ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးသြား သည္ကို ေတြ႕ရေသာအခါ ကၽြန္မထိတ္လန္႕မိပါ သည္။
သူ႕အေနႏွင့္ ေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္သန္မေနခ်င္ေတာ့ ဘူးနဲ႕တူတယ္။

အခုလိုမင္းက်န္းက်န္း မာမာနဲ႕ေရာက္လာတာ သိရင္ေတာ့ျပန္ျပီးနာလန္ ထလာႏိုင္ပါတယ္ဟု ေမဘယ္က ေျပာျပ ပါသည္။
ဂ်ိဳးသည္ ႏြားလွည္းတစ္စီး ဌားလာျပီး ကၽြန္မတို႕သားအဖကို ရြာသို႕လိုက္ပို႕ေပးပါသည္။ ကၽြန္မတို႕အတြက္ ၀မ္းသာ အားရ ျဖစ္မိပါသည္။ ႀကည့္၍ပသာဒရိွသည္ေတာ့ု မဟုတ္ပါ။ ေျမႀကီးကို ရႊ႕ံႏွင့္မံ ထားေသာ အခင္းေပၚ၌ ၀ါးကပ္မိုးထားျခင္းပါ။ ကၽြန္မတို႕အတြက္ သီးသန္႕ျဖစ္၍ အိမ္ဟုပင္ ေခၚရပါသည္။ ကမၻာဦး အစက အိမ္းမ်ိဳးပင္ျဖစ္ပါေစ၊ မိ္တ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားကို အခ်ိန္ကုန္လူ ပင္ပန္းခံကာ ကၽြန္မတို႕ အတြက္ေဆာက္လုပ္ ေပးထားသည္ ျဖစ္၍ကၽြန္မအေနႏွင့္ တန္ဖိုးမျဖတ္ ႏိုင္ပါ။

ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ဳပ္ခံထားရေသာ ဒဏ္၊ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းခံရမႈ ဒဏ္တို႕မွ နာလန္ ထရန္ ရက္ေပါင္း မ်ားစြာ ႀကာေညာင္းခဲ့ပါသည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

http://shwezinu.blogspot.com ႏွင္႔ ျမန္မာဘေလာ႔ အကယ္ဒမီဆုႀကီး (၇)

MBBA ျမန္မာဘေလာ႔ အကယ္ဒမီဆု ေေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႕ႀကီး

ႏွင္႔ ပတ္သက္၍

ေရႊစင္ဦး ၏ ယူဆခ်က္

အင္း အကယ္ဒမီ ဆု ႀကီး နဲ႔  ဒီႏွစ္ေတာ႔ လြဲသြားၿပီ (ေနာက္ႏွစ္ေတာ႔ ရမဲ႔အတိုင္း)...၊ စတာပါဗ်ာ.. ဘယ္ႏွစ္မွာဘဲ လုပ္လုပ္ က်ေနာ္႔ ရဲ႕ မူဝါဒ နဲ႔ မညီတဲ႔ အတြက္ ဝင္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္မည္ မဟုတ္ပါ...၊ က်ေနာ္႔ သေဘာက ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ဆိုင္တဲ႔ ဆုေတြကို စာရင္းေပးၿပီး ၿပိဳင္တာ မေထာက္ခံဘူးဗ်..၊ အနိမ္႔ဆံုး ဥပမာဗ်ာ.. က်ေနာ္တို႕ ျပည္ႀကီး မွာ စာေပ နဲ႔ပတ္သက္ရင္ အမ်ဳိးသား စာေပဆု..၊ စာေပဗိမၼာန္ဆု.. ဆိုၿပီး ႏွစ္စဥ္ ေပးေလ႔ ရွိတယ္..၊ ဘယ္လို အေနအထား မ်ဳိးမွာ ဆု ကိုေရြးခ်ယ္လည္း ဆိုတာ က်ေနာ္ သိသေလာက္ ေျပာမယ္.. က်ေနာ္ အမွတ္မွားရင္ လည္း ျပင္ေပးၾကပါ..။

စာေပဗိမၼာန္ဆု အတြက္ဆိုရင္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ရတယ္ဗ်..၊ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲဝင္ တဲ႔ အထဲကမွ အေကာင္းဆံုးလို႕ ထင္တာကို ဆုေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႕က ဆုေပးတယ္..၊ ေနာက္တခါ အမ်ဳိးသား စာေပဆု..၊ ဒီဆုၾကေတာ႔ တႏွစ္အတြင္းမွာပံု ႏွိပ္ ထုတ္ေဝထား တဲ႔ အထဲက ဆုေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႔က အေကာင္းဆံုး လို႕ သတ္မွတ္တဲ႔ စာေရးဆရာ က ဆုရတယ္..၊ ၿပိဳင္ဘို႕ မလိုဘူးဗ်.. ခင္ဗ်ားတို႕ စဥ္းစားၾကည္႔ၾကေပါ႔ဗ်ာ.. ဘယ္ေလာက္ ဂုဏ္ျခင္းကြာလည္း ဆိုတာ..၊ အကယ္ဒမီ အဖြဲ႕ႀကီး အေနနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ဆုေပးပြဲ လုပ္တာကို ဝမ္းသာပါတယ္..၊ သို႕ေသာ္ အားစိုက္ထုတ္မႈ႕ တခုေတာ႔ လုပ္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲ ဝင္ဘို႕ အဆင္႔မွီ တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ေတြကို ေတာ႔ အရင္ ေရြးခ်ယ္ေပးသင္႔ပါတယ္..။

ဒီႏွစ္ အတြက္ ဆိုရင္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ ဘေလာ႔ဂ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ ကိုယ္႔သေဘာမပါဘဲ ၿပိဳင္ပြဲ ဝင္ရတဲ႔ သူေတြမ်ား ျဖစ္ေနပါတယ္.. စာဖတ္သူမ်ား (သို႕မဟုတ္) တေယာက္ေယာက္ ကေဂ်ာက္ခ်လိုက္ လို႕ ပါရတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား က်ေနာ္ ေတြ႕လို႕ပါဘဲ.၊ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္း ထဲမွာ ဘေလာ႔ဂ္ ပိုင္ရွင္ ကိုယ္တိုင္ စာရင္း သြင္းရမယ္ ဆိုတာ ထဲ႔ ထားၿပီး စာရင္း သြင္းသူဟာ ဘေလာ႔ဂ္ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္မွန္း ေတာင္ သိေအာင္ မစစ္ေဆးႏိုင္ ဘူး  ဆိုတာ တမ်ဳိးႀကီးပါဘဲ...။

ေနာက္ၿပီး တခ်ဳိ႕ ဘေလာ႔ဂ္ ဆု ေခါင္းစဥ္ မ်ားဟာ ကိုယ္ကိုကိုယ္႕ အေကာင္းဆံုးလို႕ ယူဆၿပီး ယွဥ္ ၿပိဳင္ဘို႕ မသင္႔ေတာ္တဲ႔ ဆုမ်ားျဖစ္ေနပါတယ္ဗ်ာ..၊ ျမန္မာ ဘေလာ႔ဂ္မ်ား တိုးတက္ေရး ဘာ၊ ညာ ေအာ္ေနၿပီး ျမန္မာ ဘေလာဂ္ဂါမ်ား ဂုဏ္သိကၡာ ရွိေအာင္ စဥ္းစား မေပးတာ လည္း ေနာက္ တမ်ဳိးႀကီး ပါဘဲ..။

ကဲေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ က်ေနာ္ ဟာ က်ေနာ္ လိုခ်င္တဲ႔ မူ မဟုတ္တဲ႔ ျမန္မာ ဘေလာ႔ဂ္ အကယ္ဒမီ ဆု ၿပိဳင္ပြဲကို ဘယ္ႏွစ္မွာမွ ဝင္ၿပိဳင္မွာ မဟုတ္ ပါဘူး..၊  ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္ဟာ  ၿပိဳင္ပြဲ မွာ ၿပိဳင္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ လည္း အဆင္႔ မရွိပါဘူးဗ်ာ....၊  ဒီႏွစ္ လည္း က်ေနာ္ ၿပိဳင္ပြဲ မွာ ပါတယ္ဆိုတာ သိရ တာနဲ႔  ႏႈတ္ထြက္ မလို႔ပါဘဲ.. ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္႔ ကို ေလးစားလို႕ ေပးထားတဲ႔ မဲေလး မဲ ကို တန္ဘိုးထား တဲ႔ အတြက္ ႏႈတ္ထြက္ ျခင္း မျပဳခဲ႔တာပါ... ဒါက ၿပိဳင္ပြဲ နဲ႔ ပတ္သက္လို႕ ေျပာခ်င္တာေလးေတြပါ...။


အရႈံးကိုဝန္ခံျခင္း 

ကဲ အကယ္ဒမီ ၿပိဳင္ပြဲႀကီးလည္း ၿပီးသြားၿပီ.. ႏိုင္တဲ႔ သူေတြလည္း ႏိုင္..၊  ရႈံးတဲ႔ သူေတြလည္း လဒ မႈိင္ မိႈင္လို႕  ေမ်ာက္ထိုင္ ထိုင္ ေနတယ္..(က်ေနာ္႔ ကိုယ္ က်ေနာ္ ေျပာတာဗ်) ..၊ ဒီေန႔ ဆုရ စာရင္း ေတြ ထြက္တယ္ ဆိုလို႔ (ကိုမိုးႀကီး လာေျပာတာ..ေက်းဇူးပါ) က်ေနာ္ လည္း ၿပိဳင္ပြဲ ဆုရစာရင္း ေတြ သြားၾကည္႔ ရင္း အင္း ငါေတာ႔ ရႈံးၿပီ.. ဒိုမိန္းႀကီး နဲ႔ လည္း လြဲၿပီ ဆိုၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္ နဲ႔ ျပန္လာတယ္ဗ်... တကယ္တန္း ေတာ႔ ဗ်ာ.. စာဖတ္သူမ်ား ဟာ အကင္းမပါးၾကပါဘူး ..၊ ဘေလာ႔ဂ္ ေလာကႀကီး အက်ဳိး အတြက္ ဘယ္သူ က ေဆာင္ရြက္ေနလည္း ဆိုတာ လည္း မသိၾကဘူး .... က်ေနာ္ ဆိုရင္ ဘေလာ႔ ေလာကႀကီး စည္ပင္ သာယာေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႀကိဳးစားခဲ႔ ရသလည္း.. လမ္းေတြေဖာက္ ၊ တံတားေတြေဆာက္...(ေယာင္သြား လို႔ပါဗ်ာ.. ခုေလးတင္ သတင္းစာ ဖတ္ထားလို႔ပါ) ဆိုတာ မသိခ်င္ ေယာင္ ေဆာင္ေန ၾက တာေတာ႔ မေကာင္းဘူးထင္တယ္ဗ်..။

ကဲ.. ထားလိုက္ပါေတာ႔ဗ်ာ.. ရႈံးတာလည္းရႈံးပါၿပီ.. ဒါေပမဲ႔ ရႈံးတာကို ဝန္ခံရဲတဲ႔ သတၱိေတာ႔ ရွိရမယ္ဗ်.. ၊ က်ေနာ္က ဝန္ေတာ႔ ခံခ်င္ပါတယ္.စိတ္ထဲေတာ႔ သိတ္မပါဘူး..၊ ဒိုမိန္းႀကီး နဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ စားရိတ္ၿငိမ္း ဆိုတာႀကီးက  ဝန္မခံရဲေအာင္ကို ျဖစ္ေနတယ္..၊ ႀကီးလိုက္တဲ႔ ေလာဘ.. ၊ မေတာ္တရား လုပ္ခ်င္တဲ႔ ေလာဘ..  ဒီေလာက္ အမ်ားျပည္သူ ေရွ႕မွာ..၊ ကမၻာ အရပ္ရပ္က ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ လူမ်ားေရွ႕မွာ မဲပံုးႀကီး ေထာင္ၿပီး ဒီေလာက္ မဲေတြျပတ္ေနတာေတာင္ .. အရႈံးကို ဝန္မခံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ...၊ ျဖစ္ႏႈိင္ရင္ အကယ္ဒမီ ဆုေပးပြဲ ႀကီး ေနာက္တႀကိမ္လုပ္ခိုင္းၿပီး  မႏိုင္မျခင္းၿပိဳင္ရ ေကာင္းမလား လို႔ပါ...အႀကံဆိုးေတြ.. အႀကံဆိုးေတြ .. ....။

ဒါေပမဲ႔ ဒီတခါ ၿပိဳင္ပြဲ လုပ္ရင္ေတာ႔ က်ေနာ္ မႏိွင္ ႏႈိင္တဲ႔ လူေတြ မထည္႕ေတာ႔ ဘူးဗ်.. ဥပမာ .. ဂုရုႀကီးသမီး ဘေလာ႔ဂ္တို႔ ျမစ္တို႕၏ မာယာဘေလာ႔ တို႕ ကို ျမစ္က်ဳိးအင္း တို႕ ဆိုရင္ က်ေနာ္ စာရင္း ကို အသြင္းမခံေတာ႔ဘူး.. က်ေနာ္႔ ငယ္ႏိုင္ ေတြ ျဖစ္တဲ႔ ကိုႀကီးေက်ာက္ တို႕ ကိုေမာင္တို႔ ကိုမိုး တို႕ ဆိုရင္ လာခဲ႔ လာခဲ႔... သေဘာထားႀကီးႀကီး နဲ႔ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ မဲရုံႀကီး ေရွ႕မွာ မဲပုံးႀကီး ေဘးထားၿပီး ခန္႕ခန္႔ႀကီး ကို ဓါတ္ပံု အရုိက္ခံ အုန္းမွာဗ်..ကဲ ခ်စ္ေသာ ဘေလာ႔ဂ္ ဂါ တို႔ေရ  ဘယ္လိုလည္း က်ေနာ္ မႏိုင္မခ်င္း အကယ္ဒမီ ဆုႀကီး အတြက္ မဲပံုးေထာင္ဘို႕ ဘေဘာတူၾကတယ္ေနာ္ ....၊ ကဲ.... ၾကာသလား လို႔ က်ေနာ္ ဆုရရင္ မေမ႔ပါဘူးဗ်ာ.. အတူတူ ေဝမွ် စားၾက တာေပါ႔...။

ကဲ..ဒါကေတာ႔  က်ေနာ္ နဲ႔ အတူ ၿပိဳင္ပြဲကို အသဲတထိပ္ထိပ္ ရင္တဖိုဖို နဲ႔ အရႈံး အႏိုင္ကို ပဓါန မထားဘဲ.. ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ႔ ၾကတဲ႔. ခ်စ္ေသာ အရႈံးသမား ဘေလာဂ္ဂါမ်ား ( မဲတမဲ တိုးသြားတိုင္း တိုးသြားတိုင္း...  တပက္ တပက္ တီးခဲ႔ ၾကတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ဂါ အေသာက္သမား မ်ား  (ကိုမိုး.. ကိုေႏြဆူး..ကိုဏီလင္းညုိ...)  တို႕ကို မရည္ရြယ္ပါ... ) ကို.. အၿပံဳးေလး နဲ႔ အရႈံးကို ယဥ္ဆိုင္ဘို႕ စေနာက္ ၿပီး ေရးခဲ႔ တာပါ......။

တကယ္တန္းေတာ႔ တသက္တခါ ဒီလိုေလး မဲပံုးေထာင္ၿပီး လူလိုသူလို အေရြးမခံရဘူး ဘူး ဆိုေတာ႔ အခြင္႔ အေရး ရတုန္း က်ေနာ္ ကိုယ္ က်ေနာ္ အေမရိကန္ သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲ လိုလို ဘာလိုလို နဲ႔ အရႈံးကို ဝန္ခံတာေလး ဘာေလးနဲ႔ လုပ္ေနတာပါဗ်ာ... ။

က်ေနာ္သာ အရႈံးကို ဝန္မခံရင္ ပထမ ရတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေလး ခမ်ာ တလည္လည္ နဲ႔ တရားဝင္ အႏိုင္မရမွာ ကို ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး သနားလြန္းလို႔ပါ  http://shwezinu.blogspot.com  ေလး အရႈံးကို ဝန္ခံပါတယ္. က်ေနာ္ ဟာျဖင္႔ စာဖတ္သူ ပရိသတ္ ႀကိဳက္ေအာင္ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး.. က်ေနာ္ တကယ္ ရႈံးပါတယ္ .. ပထမ ရတဲ႔ ဘေလာ႔ေလး က ေတာ္လြန္းပါတယ္.. က်ေနာ္က ေရွာ္လြန္းပါတယ္.. ကဲ ပထမ ရတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ေလး ခင္ဗ်ား.. ဆက္လက္ ၿပီးေတာ႔ အစြမ္းရွိသမွ် ႀကိဳးစား ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ ပါေစလို႕ ဆုေတာင္း ေပးလိုက္ ပါတယ္ ။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အခု ျမန္မာဘေလာ႔ အကယ္ဒမီဆုႀကီးကို ဆြတ္ခူးသြားတဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ ေခါင္းစဥ္ အလိုက္ ဆုရခဲ႔ ၾကတဲ႔ ခ်စ္ေသာ ဘေလာ႔ဂါ မ်ားကို ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴးရင္း က်ေနာ္ ေရႊစင္ဦး အရႈံးကို ဝန္ခံပါတယ္... ဆိုတာကို စာဖတ္သူမ်ားအား အသိေပးေျပာၾကားပါတယ္ ခင္ဗ်ား.....။

ေလးစားစြာျဖင္႔

စာေရးသူ-ေရႊစင္ဦး
ဆုၾကည္ခ်င္လၽွင္- http://www.mmblogpress.org/for-regt-to-vote-for-vote/
.
(Connection မေကာင္းတဲ႔ အတြက္ က်ေနာ္ အႏိုင္ရ ဆုမဲမ်ားကို မတင္ျပႏိုင္ပါဘူး ဆီပံုးထဲမွာ ကိုမိုးႀကီး ေျပာထားတဲ႔ လင္႔ အတိုင္းသြားၾကည္႔ ၾကပါခင္ဗ်ာ.. က်ေနာ္ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္က ဆိုရင္ ႏွင္းနဲ႔မာယာ..၊ ေနာက္... ကိုပီတာ..၊ ကိုျမစ္က်ဳိး တို႕ ပထမ ဆုရသြားပါတယ္ ဗ်ား )
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, February 24, 2010

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ အပိုင္း (၂၉)

အၾကံပိုင္ေသာ ငေခြး

 စစ္ၾကိဳ အဂၤလိပ္ေခတ္ျဖစ္ေသာ ၁၉၃၉ခုႏွစ္မွ ဖြင့္လွစ္အစျပဳခဲ့သည္႔ က်မတစ္ဦးတည္းပိုင္ အမည္တပ္ မွတ္ပံုတင္ထားေသာ တိုင္းျပည္ျပဳ ပံုႏွိပ္တုိက္မွာ ဂ်ပန္ေခတ္ အဓိပတိ ေဒါက္တာဗေမာ္ အစိုးရ ေခတ္မွ အဂၤလိပ္ မ်ား ျပန္လာ၍ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး ရေသာအခ်ိန္အထိ က်မအမည္ႏွင့္ပင္ ရွိခဲ့ပါသည္။

အဓိပတိ ေဒါက္တာ ဗေမာ္ အစိုးရ ထုတ္ေ၀ေသာ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာကို အငွားလက္ခံရေသာ အလုပ္ႏ်င့္ အျခားေသာ ပံုႏွိပ္တိုက္ဆုိင္ရာ ျပင္ပလုပ္ငန္းမ်ား က်မ၏ စာအုပ္တိုက္မွ စာအုပ္မ်ား ေရာင္းခ်ျခင္းစေသာ က်မပိုင္လုပ္ငန္းမွ ၀င္ေငြမ်ား ေပၚတြင္ စည္းၾကပ္ေသာ အျမတ္ေတာ္ေၾကးခြန္မ်ား ကိုလည္း က်မတဦး တည္း၏ အမည္ႏွင့္ ေကာက္ခံျခင္း ေပးေဆာင္ျခင္းျပဳခဲ့ရျမဲျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါက အျမတ္ေတာ္ေၾကး စည္းၾကပ္ခံရေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ေျပစာမ်ားသည္ ယခုတိုင္ က်မထံ တခ်ိဳ႕တေလ ရွိေနပါေသးသည္။

ေန႔ေရာညပါ အလုပ္သမားေတြ အိမ္ၾကီး၏ အျပင္ဘက္မွာ ၀ိုင္းေနၾကသလို အိမ္အတြင္းမွာ လည္း အိမ္ေပၚ အိမ္ေအာက္ ေန႔ညမဟူ လူေတြ စံုလွ်က္ရွိရာ ညဦးပိုင္းတြင္ စာဖတ္သူဖတ္ စႏၵယားတီးသူတီး ဘိလိယက္ ထိုးသူထိုး ပိုကာကစားသူက ကစားၾကသည္။ အခိ်ဳ႕က ကိုယ့္အိမ္ရာ ကုိယ္၀င္ျပီး မအိပ္ခ်င္ဘဲ လဲေလ်ာင္း ကာ အၾကံပိုင္ေသာ ငေခြး ဇာတ္လမ္းကို စဥ္းစား ေနၾကလွ်က္ တဦး တေယာက္ ကလည္း လူအလစ္မွာ အိမ္ေပၚ မၾကာခဏ တက္ခါ ေရဒီယိုကို နားေသာတ ဆင္ပါသည္။

ထိုေခတ္က ဂ်ပန္မ်ားသည္ ေရဒီယို နားေထာင္သူမ်ားအား နုိင္ငံျခား သတင္းမ်ား နားမေထာင္ နုိင္ေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ ျပီး ျပည္တြင္း သတင္း သူတို႔ လြင့္ေပးသမွ်ေလာက္သာ နားေထာင္ခြင့္ ေပးထားပါသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ျဖတ္ပံု ျဖတ္နည္းမွာ မေအာင္ျမင့္ဘဲ နုိင္ငံျခားသတင္းမ်ား ဖမ္းယူ ရရွိေနရာ နားေထာင္ လိုသူမ်ား သည္ ေရဒီယိုတြင္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား အသံတီးတိုးထားဖြင့္၍ နားေထာင္ေလ့ ရွိသည္။ ထိုအခါက နိုင္ငံျခား သတင္း ဆိုသည္မွာ သိပ္ေ၀းေ၀း ကြာကြာၾကီးက မဟုတ္ပါ အိႏၵိယမွေန၍ လႊင့္ေသာ ေရဒီယို သတင္း မ်ားသာ ျဖစ္၍ စစ္အေျခအေန သတင္းမ်ားျဖစ္ျပီး ဗမာဘာသာႏွင့္ ေဒၚျမစိန္ ေဒၚသန္းေအး အိႏၵိယ ေရာက္ တက္ဘုန္းၾကီး သိန္းေဖ (ဦးသိန္းေဖျမင့္) တုိ႔က အသံလႊင့္ၾကပါသည္။

ညဥ္႔ဦးပိုင္းမွာ အိမ္ေအာက္ထပ္၌ လူေတြရွိေနစဥ္ ေရဒီယို သြားနားေထာင္ ဦးမည္ ဆိုျပီး အိမ္ေပၚထပ္ တက္သြား သူကို မည္သူမွ် ယံုမွာ သံသယရွိဘို႔မလိုပါ။ ေရဒီယို နားေထာင္သူသည္ ကိုယ့္အခန္းတြင္းမွာ ပိပိ စီးစီး နားေထာင္ေနမည္ဟုသာ ထင္ၾကပါသည္။ နံရံတခ်ပ္ကို ေက်ာ္လႊား၍ အျခားေသာ အခန္းမ်ားသို႔ ကူးသန္း ၀င္ထြက္စရာ အေၾကာင္းရွိနိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ပါးလႊားေသာ သစ္သားထရံကာ အခန္းသည္ ေျခတလွမ္း ႏွင့္ ေရာက္နိုင္ရန္ လြယ္ကူ သေလာက္ ကာ   ႏွင္ဂုဏ္သိကၡာ တံတိုင္းၾကီးမွာ ရဲတိုက္နံရံကဲ့သို႔ ခုိင္ခံ ရပါမည္။ လူ႔စည္းကမ္း လူ႔သိကၡာကို ေစာင့္စည္းရမည္႔တာ၀န္ ကိုယ္စီႏွင့္ လူ႔ဘ၀ အဆင့္အတန္းကို တန္ဖိုး ထားတတ္သူ ဟူ၍ ယူဆ ထားခဲ့ျခင္းရွိေသာေၾကာင့္လည္း ေထြေထြ ထူးထူး တင္ကူး၍ စိတ္ပူပင္မႈ မျဖစ္ ခဲ့ပါ။

သို႕ရာတြင္ မ်ားမၾကာခင္ ေရဒီယိုခိုးနားေထာင္ျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အမႈပတ္လာပါေတာ့သည္။ တေန႔ေသာ ညဥ္႕၁၀-နာရီ ေလာက္အခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ကင္ေပတိုင္ အဖြဲ႔သည္ အိမ္ကို ၀ိုင္းထားျပီး အိမ္တြင္း ၀င္လာၾက သည္။ အေပၚထပ္ တက္လာျပီး အိမ္ခန္းတံခါးကို ေခါက္၍ ဖြင့္ေပးရသည္။ ကင္ေပတိုင္ ၾကီးၾကီး မာစတာ မ်ား အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာက (……) သူ႔အား ဖမ္းဆီးသည္။ ေရဒီယိုနားေထာင္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရန္သူ႔ အဆက္ ဟု အမည္တပ္ျပီး ဟုတ္မဟုတ္ စစ္ေဆးမည္ဟုဆိုသည္။

က်မက စိုးရိမ္ပူပန္မႈရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရေသာ ဂ်ပန္မာစတာ က ဗမာစကားမျပီမသႏွင့္ အေမ  အေမ ဒီမွာ ေကာင္းေကာင္း ေန သူမေကာင္းဘူး ေခၚသြားမယ္ဟု ေျပာသည္ ညစဥ္ေရဒီယို ခိုးနားေထာင္မည္ဆိုျပီး အိမ္ေပၚ တက္ တက္သြားဒါလဲ အမွန္ဘဲျဖစ္သည္။
 
ဒါေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ကင္ေပတုိင္အဖြဲ႕ကသိရသနည္း တဦးဦးက အိမ္တည္းမွေနျပီး သတင္းပို႔ေပး၍ ေသာ္၎ အိမ္ကို၀င္ထြက္ဆက္ဆံေနသူမ်ားက သတင္းေပး၍ေသာ္၎ အျပင္မွ မလိုသူမ်ားႏွင့္ ကင္ေပ တိုင္ စံုေထာက္မ်ား သူလွ်ိ မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ မေကာင္းၾကံ ေဂ်ာက္တြန္းျခင္းေၾကာင့္၎ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္ စုေပါင္း ဖြဲ႔စည္းလ်က္ အိမ္ေပၚတက္၍ ဖမ္းဆီး ေခၚယူသြားျခင္း ခံရသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္တေန႔ နံနက္မွာ က်မသည္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ဘယ္ဆီဘယ္ေနရာသို႔ ေခၚသြားသည္ ဘယ္လို ၾကီးက်ယ္ေသာ အျပစ္မ်ိဳးနွင့္ ယိုးစြပ္သည္ဟု မသိရပါ ကင္ေပတိုင္ အခ်ဳပ္စခန္း ဌာနမ်ားမွာလည္း ရန္ကုန္ ျမိဳ႕ၾကီး တ၀ိုက္၌ ေနရာ အႏွံ႔အျပား ရွိသည္။ ကင္ေပတိုင္ အခ်ဳပ္စခန္းဌာနမ်ားအနီးအပါး၌ ေနထိုင္ သူမ်ားႏွင့္ ျဖတ္သန္းသြားလာသူမိသူမ်ားသည္ နားမခ်မ္းေျမ႕ ဖြယ္ရာအသံမ်ား ျဖစ္ေသာ လက္သဲခြာ ေရေႏြး ေလာင္း ေဇာက္ထိုးဆြဲ ပါးရိုက္ နားရိုက္ခံရသူတို႔၏ အမေလး အဘေလး တ သ ဟစ္ေၾကြးသံ ေအာ္ပစ္ ညည္းတြား သံမ်ားကို ငရဲျပည္ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ မျခား ၾကားရျမဲ ျဖစ္ပါသည္။
 
အျပစ္မရွိ၍ ကင္ေပတိုင္ အခ်ဳပ္ခန္းက ျပန္လာရသူမ်ားမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ လူစဥ္မမွီဘဲ တခိ်ဳ႕လည္း ေျခာက္လ ခုနွစ္လရွိလွ်င္ ေသဆံုးသြားရသည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေၾကာင့္ မည္သူမဆို ဂ်ပန္ ကင္ေပ တိုင္က ဆြဲသြားလွ်င္ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲျပည္ ေရာက္ရသည္ဟု ယူဆထား ရသူခ်ည္း ျဖစ္ရကား ဆြဲသြား လွ်င္ လည္း လူတရာမွာ ၁၀ဦးေလာက္သာ ျပန္လြတ္လာတတ္သည္က သာဓကတခုက ရွိေနျပန္ ေသာေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ ရွိပါ့မလားဟု စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ိဳးႏွင့္ ဘယ္သူ႔လုိက္ ရွိခုိးရမွန္း မသိနို္င္ ေအာင္ အခက္ေတြ႕ ေနရပါသည္။

ကင္ေပတိုင္႒ာနခ်ဳပ္

သူ႕အား ဂ်ပန္ကင္ေပတိုင္အဖြဲ႕က ဆြဲသြားၿပီးဆိုေသာ သတင္းကို ၾကားရေသာအခါ မ်က္စိမလွ မ်က္ႏွာမလွ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕ၾကသည္။ အိမ္သာတုန္း ဧည့္လာသလို ၀င္ထြက္ေနသူမ်ားလည္း ေခတၱ တံ့နားသြားၾကသည္။ ရင္းႏွီးသူအခ်ိဳ႕ႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္အခ်ိဳ႕ ၀န္ႀကီးအခ်ိဳ႕ လာေရာက္ ေမးျမန္းၾက ေစကာမူ သူတို႕လဲဘာမွ မတတ္ႏိုင္၊ အကူအညီမေပးႏိုင္ ရွိေနၾကတာ သူတို႕ကပါ ဂ်ပန္ကင္ေပတိုင္အဖြဲ႕ အထင္မွား မည္ကို ေၾကာက္ေနရပါသည္။ တေန႕သူတို႕ကို ကင္ေပတိုင္က သကၤာယနမကင္းလွ်င္ အခ်ိန္ မေရြး ဆြဲႏိုင္ေသာ အာဏာရွိေနေသာ ေၾကာင့္ ဣေႁႏၵရရေနရသည္။ ဗမာျပည္ တ၀ွမ္းလုံးမွာ အလား တူ ဂ်ပန္ ကင္ေပတိုင္အဖြဲ႕ကို ေၾကာက္လန္႕ေနရပါသည္။

ဤအခ်ိန္ ကေလးအတြင္း ၿဖီးျဖန္းစားေပါက္ထြင္ရန္ ေရာက္လာသူ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေတြ႕ရသည္။ ေဗဒင္ ေမးေပးမည္။ ဓါတ္ရုိက္ေပးမည္ဆိုေသာ အဆြယ္ေကာင္းမ်ားကို၄င္း၊ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ေတြႏွင့္ ခင္မင္ ရင္းႏွီး သည္။ သူတို႕ကို ထမင္းေကၽြးအရက္တိုက္ၿပီး ဘယ္ေနရာမွာထားသည္။ ဘယ္လိုအျပစ္ေၾကာင့္ ဘမ္းသြား သည္ကို သိေအာင္ ေမးျမန္း စုံစမ္းေပးမည္ဆိုၿပီး ေငြေလးငါးရာေတာင္းသူမ်ိဳး ကမရွား။
 
က်မသည္ ၀တၱရားရွိသမွ် ဘယ္ကဲ့သို႕ ေဆာင္ရြက္ရမည္ကို မေတြးတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနဆဲမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးနာဂါအီကို သြား၍ သတိရပါသည္။

ဦးနာဂါအီသည္ ဂ်ပန္စစ္ဘက္မွ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား ကင္ေပတိုင္က လူႀကီးမ်ားႏွင့္ ၾသာဇာေညာင္းသည္၊ ၀င္ဆန္႕ သည္ကို ယခင္ကပင္ သိရွိရပါသည္။ ပုံႏွိပ္တိုက္အတြက္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္မီးမ်ား တပ္ဆင္ ေပးရာမွာလည္း အကူအညီေပးခဲ့သူ ျဖစ္သည္၊ က်မက ဆြမ္းတကာမအျဖစ္ႏွင့္ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ ပို႕ေနခဲ့သည္မွာ တႏွစ္နီးပါး ရွိခဲ့ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတြ ေပၚ ၾသဇာ ရွိေသာ္လည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးနာဂါအီမွာ ဆြမ္း ကြမ္းကိစၥ၌ ရသမွ်ႏွင္႔ ေရာင့္ရဲေနရသည္ ကို သိရွိရေသာေၾကာင့္ က်မက ဆြမ္းဟင္းေကာင္း မ်ားႏွင့္ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ ေန႕စဥ္ လွဴခဲ့ရာ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ ေက်ာင္းသားငယ္ ၂ေယာက္က အၿမဲဆြမ္းခ်ိဳင့္ လာယူေလ့ရွိပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေနထိုင္ သီတင္းသုံးရာ ေခတၱ ေက်ာင္းစခန္းမွာ အထက္ေဂၚဒ၀င္ လမ္းႏွင့္ ဟယ္လပင္ လမ္းေဒါင့္ရွိ ၿခံက်ယ္က်ယ္၏ အလယ္မွာတည္ေနေသာ ဗိုလ္အိမ္ႀကီးတလုံး ျဖစ္ပါသည္။

က်မသည္ ဂ်ပန္ေခတ္က ယဥ္အျဖစ္အသုံးျပဳၾကရေသာ ေလထိုးဘီးမတပ္ႏိုင္သားေရလုံးမ်ား ႏွင့္ တပ္ဆင္ ထားသည့္ ဆိုက္ကားတစီးငွား၍ မိန္းမေဖၚတေယာက္ကို အေဖၚအျဖစ္ ေခၚလာၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးနာဂါအီ ထံသို႕ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ယူလာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူလိုက္လာခဲ့ရပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးနာဂါအီမွာ စစ္ႀကိဳ ေခတ္ကပင္ ဗမာျပည္မွာ လာေရာက္သီတင္းသုံးၿပီး အေနၾကာ၍ ဗမာစကားေျပာႏုိင္သည္။

၁၉၄၀-ခုႏွစ္အထိ အင္းလ်ား ကန္ေစာင္းေက ဘႀကီးၿခံအလြန္ရွိ တရုပ္ေက်ာင္းမွာေနၿပီး ေန႕စဥ္ ေျခလ်င္ လာ၍ ေရႊတိဂုံကုန္းေတာ္ေပၚသို႕ ဘုရားဖူးတက္သည္။ လာလမ္းတေလွ်ာက္၌ တရားစည္ဖူးတက္သည္။ လာလမ္း တေလွ်ာက္၌ ပလုပ္တုတ္ အႀကီးစား တမ်ိဳးကို တီးခတ္လာေလ့ရွိပါသည္။

က်မသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးနာဂါအီ ထံသို႕ ေရာက္လာေသာအခါအျဖစ္အပ်က္ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ေျပာျပ ရပါသည္။ ဖမ္းေခၚသြားၿပီးေနာက္ ဘယ္ေနရာမွာထားသည္၊ ဘယ္အမႈ အျပစ္ရွိ၍ ဖမ္းဆီးသည္ကို သိလို ေၾကာင္း ေမးျမန္းစုံစမ္းေပးရန္ အပူကပ္ရပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးနာဂါအီလည္း ဂ်ပန္စစ္ဘက္မွာ သူ၏ ေက်ာင္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ေပးထားေသာ တယ္လီဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ကာ သုံးေလးေနရာ ဆက္၍ ေမးျမန္း ပါေတာ့သည္။ ဂ်ပန္ဘာသာစကားႏွင့္ေမးျမန္း ေျပာဆိုေနသျဖင့္ ဘာမွနားမလည္ပါ အတန္ၾကာမွ တယ္လီဖုံးခြက္ ကို ခ်လိုက္ပါသည္။

က်မသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေျပာျပမည့္ အေျဖကိုသာ နားစြင့္ရပါသည္။ ဦးနာဂါအီက ေမးျမန္းလို႕ ရၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရဒီယိုလိႈင္း တို႕ကို ခိုးနားေထာင္မႈအျပင္ အျခားမသကၤာဘြယ္ရာမ်ား စစ္ေဆးလို၍ ကင္ေပတိုင္ အဖြဲ႕မွ ဘမ္းဆီးျခင္းျဖစ္သည္။ ထားေသာေနရာမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ကင္ေပတိုင္အဖြဲ႕မွ ဘမ္းဆီး ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထားေသာေနရာမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ကင္ေပတိုင္ ႒ာနခ်ဳပ္ႀကီးအျဖစ္ ျပဳလုပ္ ထားေသာ ကႏၷားရုံးႀကီး ေရာက္သြားေသာ အမႈမ်ိဳးသည္ အျခား အမႈမ်ိဳးထက္ပို၍ အေရးႀကီး တတ္သည္။ အေျခအေန ဘယ္သို႕ရွိမည္ သိလိုေၾကာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား အကူအညီေပးႏိုင္သမွ် ေပးေစလိုေၾကာင္း၊ ေရဒီယို ခိုးနားေထာင္ မႈမွတပါး အျခား၊ႀကီးေလးေသာ အမႈကိစၥမ်ားကို ျပဳလုပ္သူမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာေပး ရန္ ထပ္မံနားပူရျပန္ပါသည္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးဦးနာဂါအီသည္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အကူအညီ ေပးပါမည္ဟု အာမခံရွာပါသည။္ ၄င္းျပင္ မနက္ဖန္ မနက္ ၁၀နာရီခန္႕သူ႕ေက်ာင္းသို႕ လာခဲ့ရန္ သူႏွင့္အတူ ကႏၷားရုံးႀကီးရွိ ကင္ေပတိုင္႒ာနခ်ဳပ္သို႕ လိုက္ခဲ့ရန္ ေခၚသည္။ လာေသာအခါ အ၀တ္လဲစရာပို႕သည့္အေနႏွင့္ အ၀တ္သစ္တစုံကို ယူခဲ့ရန္မွာ လိုက္ပါသည္။

ထိုေခတ္ ထိုအခ်ိန္က ရန္ကုန္ကႏၷားရုံးႀကးတ၀ိုက္မွာ ဂ်ပန္ဘက္ဌာနဆိုင္ရာတို႕သာ ေနထိုင္ေသာ အေရး ႀကီး လွသည့္ တားကက္ေခၚ ရပ္ကြက္ျဖစ္၍ ေလေၾကာင္း ဒုကၡေပးအခံရဆုံးျဖစ္ၿပီး ကင္ေပတိုင္ ရပ္ကြက္ အခ်က္အျခာ႒ာနျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း အနီးအပါးသို႕ပင္ မည္သူမွ် မသီမကပ္၀ံ့ပါ၊ သြားလာခြင့္ လည္း မျပဳဘဲ အထူးသျဖင့္ ၾကပ္တည္းစြာ အေစာင့္အထပ္ထပ္ခ်ခထား၍ ဂ်ပန္စစ္တပ္သား တို႕ လွံစြပ္ႀကီး တကားကားႏွင့္ လမ္းသလားေနေသာေနရာျဖစ္ပါသည္။ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် အဂၤလိပ္ဗုံးႀကဲေလယာဥ္မ်ား လာတတ္ေသာ အခ်ိန္မ်ဳိး ျဖစ္ေနျပန္ရာ မနက္ျဖန္မွာ အသက္ကို ကမၼသကာ ထား၍ အေျခအေနသို႕ ေရာက္ရွိ ေနပါသည္။

ၾကာကူရီ ဇာတ္ခင္းေနသူေတြ ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>