Sunday, November 20, 2011

ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား, အပိုင္း (၂၁)

ပင္စင္နာတစ္ဦး၏ အာလူးမွတ္တမ္း (၁၀)
စာကေလးအေမြးႏုတ္

" ထား၀ယ္သြားေရလား" ႏွင့္ " ထား၀ယ္ျပန္ေလလား " ေဆာင္းပါး၏ အဆက္ဟု ယူဆမည္ဆုိကလည္း ျဖစ္ႏုိင္ ပါသည္။ ေဆာင္းပါး႐ွင္ တစ္ဦး၏ တာ၀န္မွာ ခရီးသြားလာသည့္အခါမ်ား၌ မိမိႀကံဳေတြ႕ ခဲ့ သည္ မ်ား ကုိ မွတ္တမ္းတင္ရန္ တစ္ဆင့္ေဖာက္သည္ခ်ရန္ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ခရီးသြားခုိက္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္း အရပ္တစ္ခ်က္အေပၚတြင္ မိမိ၏ ထင္ျမင္သံုးသပ္ခ်က္ကုိ တင္ျပရမည္လည္းျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါး႐ွင္ ၏ အယူအဆတစ္ရပ္သည္ စာဖတ္ပရိသတ္ႏွင့္ ကုိက္ညီသည္လည္းရွိေပမည္၊ မကုိက္ညီ သည္လည္း ႐ွိေပ မည္။ တင္ျပခြင့္ရျခင္းသာ ပဓာနျဖစ္လ်က္ ေဆာင္းပါး႐ွင္၏တင္ျပခ်က္ကုိ လက္ခံရန္ မလုိပါ။ ေဆာင္းပါး႐ွင္ သည္ အရာရာတြင္ ဆံုးျဖတ္ပုိင္ခြင့္ ႐ွိေသာပညာ႐ွင္မဟုတ္ပါ။

အာဏာပုိင္ ပုဂၢိဳလ္လည္း မဟုတ္ပါ။ အေတြ႕ အႀကံဳကုိ တင္ျပသည္ဆုိရာတြင္ မူလတန္း ေက်ာင္းသားငယ္ သည္လည္း စာေရးတတ္လွ်င္ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳကုိ တင္ျပႏိုင္မည္သာျဖစ္သည္။ စာစီစာကံုး တစ္ပုဒ္ ေကာင္းစြာေရးတတ္လွ်င္ လံုေလာက္ ၿပီဟု ဆုိရမည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ျခားနားခ်က္ ကား အဘယ္မွာနည္း။ ျခားနားခ်က္ကား အေတြ႕ အႀကံဳ တစ္ရပ္အေပၚတြင္ ႐ႈျမင္သည့္ ႐ႈေထာင့္ ႏွင့္ ေရးဟန္ သားဟန္သာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

စာေရးသူသည္ ေလာကကုိ ႐ြဲ႕ေစာင္းေစာင္း Oblique Angle သာလွ်င္ ႐ႈျမင္တတ္ပါသည္။ ႐ြဲ႕ ေစာင္းေစာင္း ၾကည့္ျခင္းမွာ တည့္တည့္ မၾကည့္၀ံ့၊ မၾကည့္ရဲ၍ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ လူပုဂၢိဳလ္ ၏ ကုိယ္ဟန္ အေနအထားကပင္ ႐ြဲ႕ေစာင္းေနေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ မည္သုိ႔ ဆုိေစကာမူ ႐ြ႕ေစာင္းေသာအျမင္ဟူသည္မွာ ဟာသဆန္ေသာ အျမင္တစ္ရပ္ဟု သေဘာေပါက္ၾကလွ်င္မူ ေကာင္း ေလစြ။ ဟာသဆန္ေသာအျမင္သည္ ေလာကကုိ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔တုိက္ေသာ အျမင္ ႏွင့္လည္း မ်ားစြာျခားနားေသးသည္ကုိ ထပ္မံ သေဘာေပါက္ေသာ္ ပုိ၍ ေကာင္းေလစြ။

တစ္ဖန္ ေရးဟန္။ ကေလာင္ကုိင္သူမ်ားသည္ မိမိ၏ ကုိယ္ပုိင္ေရးဟန္႐ွိတတ္ၾကသည္။ စာေရးသူတစ္ဦး၏ ေရးဟန္ သည္ မိမိႏွစ္သက္ေသာ ေရးဟန္ႏွင့္ ကုိက္ညီသည္လည္း႐ွိမည္၊ ႀကိဳက္လုိေသာ္မွလည္း ႀကိဳက္မည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိမႀကိဳက္ေသာေၾကာင့္ မေကာင္းဟု သတ္မွတ္ရန္မွာမူ အတၱေနာမတိ ဆန္လွသည္။ မိမိမႀကိဳက္ျခင္းႏွင့္ ေဆာင္းပါးမေကာင္းျခင္းသည္ တစ္ျခားစီျဖစ္၏။ ပမာဆုိေသာ္ ေသာင္းေျပာင္း ေထြလာ ကုိအမုိက္ခံ ထုတ္ေ၀ေနသည့္ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္၏ ေရးသားဟန္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ျခင္းသာလွ်င္ျဖစ္၏။ (႐ႈပ္မသြားတန္ ေကာင္းဟု ထင္ပါ သည္။) ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ျခင္းေၾကာင့္ သူ႔ေဆာင္းပါးမ်ားမေကာင္းဟု ကၽြန္ေတာ္ မဆုိလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ ေသာ္လည္း ႀကိဳက္သည့္သူ ဒုနဲ႔ေဒး ႐ွိေနၾကျခင္းေၾကာင့္ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ ဟု နာမည္ တစ္လံုး ႏွင့္ ေျမပဲဆားေလွာ္ေရာင္းေသာ္ ခ်မ္းသာေလာက္ၿပီ။ အႏွီ အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္ အား သင္း အေရးအသား မ်ိဳးမွ အျခားေရးသားနည္းမ်ိဳးစံု ေျပာင္းသြားေစရန္ ဖိကြပ္ေသာေန႔သည္ လွေအာင္ ပ်က္စီးသည့္ေန႔ မည္ သတည္း။

ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ ယခင္ေဆာင္းပါးမ်ားကဲ့သုိ႔ ဖတ္၍ မရယ္ရပါ။ မရယ္ရေသာေၾကာင့္ မေကာင္းပါ။ (၀ါ) ယခင္ကကဲ့သုိ႔ မႀကိဳက္ပါဟု ေျပာလာသူမ်ားအား လံုေလာက္ေသာအေျဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေပးၿပီး ျဖစ္ၿပီထင္ပါသည္။ ထုိထက္ ႐ွင္းေအာင္ဆုိရေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုိက္ခ်ိဳးခ်င္ေန သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကလည္း မုိက္တြင္းနက္လွသည္။ အေထ့အေငါ့ အေကာ္အခတ္ ကေလး မ်ားႏွင့္ ခပ္ေသာေရးတတ္သည္။ သေရာ္စာႏွင့္ ေဆာ္စာကုိ ခဲြျခားသိျမင္ႏုိင္စြမ္း႐ွိလွ်င္ ေမာင္ေသာ္က သည္ ရယ္ရပါမည္။ သုိ႔မဟုတ္ေသာ္ နန္းႏုိ႔ဂၽြတ္-ႏုိ႔ေဒါက္ခ ျဖစ္ရပါသည္။ စာကေလး အေမြးႏုတ္သူရယ္ …

ဟုိဘက္ၿခံက လယ္သမားေလး

အေမရိကန္လြတ္ေျမာက္ေရးစစ္ပဲြတြင္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕မ်ားႏွင့္ အေမရိကန္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မ်ား ရင္ ဆုိင္ ေတြ႕ၾကသည္။ အေမရိကန္ကုိလုိနီမ်ားက တပ္မ်ားစု႐ံုးဖဲြ႕စည္းကာ ကြန္ဂရက္၏ အမိန္႔အာဏာအား ျဖင့္ လယ္သမားတစ္ဦးျဖစ္သူ ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ဆုိသူအား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခန္႔အပ္လ်က္ ကုိလုိနီဆန္႔က်င္ေရး တုိက္ပဲြ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်တပ္မ်ားကုိ ဦးေဆာင္သည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟုိး၀ီး၏ တပ္မ်ားႏွင့္ အေမရိကန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေဂ်ာ့ ၀ါ႐ွင္တန္ ၏ တပ္မ်ား စစ္ေျမျပင္တစ္ေနရာ၌ ေတြ႕ဆံုၾကသည္။

ၿဗိတိသွ်ဗုိလ္ခ်ဳပ္ က အေမရိကန္တပ္မ်ား၏ အႀကီးအကဲ ေသနာပတိျဖစ္သူေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ထံသုိ႔ စာ တစ္ေစာင္ ေပးပို႔ရာ၌ ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္၏ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟူ ေသာရာထူးကုိ အသိအမွတ္မျပဳသည့္အေနျဖင့္ လူႀကီးမင္း ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ (George Washington esq) ဟူ၍ စာအိတ္တြင္ လိပ္တပ္ ေပးပုိ႔ခဲ့သည္။ ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ က စာအိတ္ေပၚတြင္ လိပ္စာမူထားသည္ကုိ တစ္ ခ်က္သာၾကည့္ၿပီးေနာက္ " ေၾသာ္ … ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ ကုိ ေပးရမွာလား။ သူ႔ကုိ က်ဳပ္သိပါတယ္။ စစ္ပဲြၿပီးလုိ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆက္ဆက္ေပး လုိက္ပါ့မယ္ "ဟု စာပုိ႔လာသူ အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္အားေျပာကာ စာကုိ ေဖာက္မဖတ္ဘဲ အိတ္တြင္း ထည့္ လုိက္သည္။ သံတမန္ေရးရာတြင္ ေနာေၾကေနသည့္ ၿဗိတိသွ် မ်ားကလည္း ေနာက္၌ အကဲ မစမ္းသာ ေတာ့ပဲ " ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္" ဟူ၍ ထုိက္တန္စြာ လိပ္ မူေသာအခါက်မွ စာကုိ ေဖာက္ဖတ္ ေတာ့သည္။

ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာ၍ အေမရိကန္လြတ္ေျမာက္ေရး စစ္ပဲြမ်ားသည္လည္း သမုိင္းစာအုပ္ျဖစ္လာ ေသာ အခ်ိန္ခါ၌ ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ အေၾကာင္းေရးသားလုိသည့္ စာေရးဆရာတစ္ဦးက ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္၏ ေမြးရပ္ ဇာတိေျမသုိ႔ သြားေရာက္ကာ အခ်က္အလက္မ်ားစုေဆာင္းသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ ပထမ ဦးဆံုးေသာ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးအေၾကာင္း ေရးသားရန္ျဖစ္၏။ လက္လွမ္းမီသမွ်စံုစမ္းရာတြင္ အဖြားအုိ တစ္ဦးအား သြားေတြ႕ေမးရာ၌ -
" ေၾသာ္ … ေဂ်ာ့လား … သိသားပဲ။ ဟုိဘက္ၿခံက လယ္သမားေကာင္ေလးပဲ" ဟု ေျဖလုိက္ေလသည္။

႐ြာဘုရား ႐ြာသား မရုိေသဟူေသာ ျမန္မာစကားသည္လည္း ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထား၀ယ္ ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ရာ၌ ျမန္မာျပည္ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ဦးစြာ ေသနတ္ေဖာက္ခဲ့သူ ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္မွ ဗုိလ္မွဴးႀကီးဗထူးအား ဂုဏ္ျပဳအပ္သည့္ အထိမ္းအမွတ္ဟူ၍ တစ္စံုတစ္ရာမွ် မေတြ႕ခဲ့ရပါ။ ထား၀ယ္သား ဗုိလ္မွဴးႀကီးဗထူး အတြက္ လမ္းတစ္သြယ္၏ အမည္သည္ပင္ ဗထူးလမ္းဟူ၍ မ႐ွိပါ။ အထက္ ျမန္မာျပည္မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ အားကစားကြင္းကုိ ဗထူးကြင္း၊ ႐ွမ္းျပည္တြင္ ဗထူးၿမိဳ႕ဟူ၍ ဂုဏ္ျပဳၾကပါလ်က္ သူ၏ေမြးရပ္ဇာတိေျမတြင္ ဗုိလ္မွဴးႀကီးဗထူးအား ဂုဏ္ျပုသည့္ အထိမ္းအမွတ္ တစ္ခုခု ကုိ မေတြ႕ခဲ့ရျခင္း အတြက္ ၀မ္းနည္းရပါသည္။ ခံု၀င္းဒပ္ရပ္တစ္ေနရာ၌ " အဲ ဟုိဟာ ဗုိလ္မွဴးဗထူးအိမ္" ပဲ ဟူ၍ ျပေသာအခါက်မွ အိမ္တစ္ေဆာင္ကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ ေၾသာ္ … ဗုိလ္မွဴးႀကီးဗထူး တစ္ေယာက္ လည္း ထား ၀ယ္ၿမိဳ႕တြင္ " ဟုိဘက္ၿခံက ေကာင္ကေလး" ျဖစ္ေန႐ွာသည္ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ယူ လုိက္ ရပါသည္။

သုိက္ေစာင့္မ်ားႏွင့္ေတြ႕ျခင္း

ထား၀ယ္တြင္ ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားအေတာ္အသင့္ ႐ွိတန္သေ႐ြ႕႐ွိေသးသည္။ စစ္ေဘးမီးေဘးကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံရသည့္ၾကားမွပင္ ႐ွာတတ္ေဖြတတ္လွ်င္ ေတြ႕ႏိုင္ေပေသးသည္။ ၿမိဳ႕သက္ကလည္း ႐ွည္ လွၿပီျဖစ္ သည္။ ေအဒီသကၠရာဇ္ ၁၆ ရာစုႏွစ္ ေတာင္ငူေခတ္တြင္ တည္ထားခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕ျဖစ္ျခင္းေၾကာင္း သမုိင္း သုေတသီမ်ားအတြက္ သမုိင္း၏ မွတ္တုိင္မ်ားလည္း မ်ားစြာအေထာက္အကူရနုိင္သည္။

တျဖည္းျဖည္း လႊမ္းမုိးစျပဳလာေနၿပီျဖစ္ေသာ ဟြန္ဒါယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ စပ႐ုိက္ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔၏ လိႈင္းလံုးမ်ား ေအာက္ တြင္ မ်ားမၾကာခင္ ဖံုးလႊမ္းသြားေပဦးေတာ့မည္။ အေဟာင္းႏွင့္ အသစ္တုိ႔သည္ ေနရာခ်င္း ၿပိဳင္လ်က္ အားလုလ်က္႐ွိေနၾကသည္။ အိမ္ေဟာင္းႀကီးမ်ားထက္တြင္ ဖုိင္ဘာပန္းကန္ ခြက္ေယာက္၊ စတိန္းလက္စတီး အိမ္သံုးပစၥည္း ပလတ္စတစ္ဇလံုႏွင့္ ေဖာ္မီကာ စားပဲြခင္းမ်ား ထည္၀ါစြာ ေနရာယူ ေနၾကသည္။

ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ၏ ပြတ္လံုးတုိင္ ကၽြန္းသားဗီ႐ုိႀကီးမ်ား၊ ယုိးဒယားပန္းကန္ႏွင့္ ေဒါင္းၿမီးကြက္ေဖာ္ အလွျပင္ မွန္ဗီ႐ုိ မ်ားမွာ ဖံုအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ေခ်ာင္ထုိးခံေနရၿပီျဖစ္သည္။ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ ပ႐ုပ္သားႏွင့္ ျပဳလုပ္ ထားသည့္ ဧရာမ ေသတၱာႀကီးတစ္လံုးကုိ ေတြ႕ရသည္။ အ၀တ္ အထည္မ်ားထည့္ထားေသာ္ ပုိးမကုိက္ ဟုဆုိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသည္မွာ ေသတၱာ၏အဖံုးႏွင့္ ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာ ၀ဲယာ တုိ႔တြင္ ထြင္းထားသည့္ အႏုပညာေျမာက္လ်ေသာ ႐ုပ္ႂကြမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

လက္ရာမွာ ႏုလွ စိပ္လွသည္။ ဂႏၶာလရာဇ္တုိင္းျဖစ္လက္ရာ ေ႐ွးနိပါတ္ေတာ္လာ တ႐ုတ္ရာဇ၀င္ မ်ားမွ ဇာတ္၀င္ခန္း မ်ားကုိ ထြင္းထုထားသည္။ ေသတၱာပုိင္႐ွင္ျဖစ္သူ အဘုိးႀကီး က ငါးေထာင္ေပးေသာ္ လည္း မေရာင္းေသးၿပီ ဟု ဆုိသည္။ ေသတၱာပုိင္႐ွင္ႀကီးသည္ သူ႔ေသတၱာကုိ သူေသသည္အထိ ေစာင့္ သြားမည့္ ဟန္ ႐ွိ၏။ သက္႐ွိထင္႐ွား႐ွိေနေသးသည့္ ေသတၱာသုိက္ေစာင့္အဘုိးႀကီးသည္ အေရးဆုိလွ်င္ ေသတၱာ ကုိသာ ထမ္းေျပးရန္ အစဥ္ႏုိးၾကားစြာ ႐ွိေနသည္။

ေနာက္ထပ္၍လည္း သုိက္ေစာင့္တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ရေသးသည္။ သူ႔အသက္သည္ ႐ွစ္ဆယ္နားကပ္ေနၿပီ။ သူ ေစာင့္သည့္ သုိက္ မွာေတာ့ ဘုမၼိသုိက္။ ေ႐ွးယခင္ အစုိးရလက္ထက္ကတည္းက အဂၤလိပ္ သတၱဳတြင္း သမားမ်ား ႏွင့္ လက္တဲြကာ ထား၀ယ္၀န္းက်င္မွ ခဲမျဖဴ၊ အၿဖိဳင္နက္ စသည္တုိ႔ကုိ တူးေဖာ္လာခဲ့သည့္ ၀ါရင့္ သတၱဳ တြင္းသမားႀကီးျဖစ္၏။ ယခုမူ ေငြေၾကးအားျဖင့္ ခၽြတ္ၿခံဳက်ေအာင္ မဲြေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ အားျဖင့္ မူ တစ္စက္ကေလးမွ် မမဲြေသးသည့္ ဦးခ်န္တီးျဖစ္သည္။ သတၱဳတူးေဖာ္ေရး အေၾကာင္း ကုိ ေျပာရလွ်င္ သူ႔ မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္ေတာက္လာသည္။ သူ႔အသံမွာ မာလာ သည္။ သူ႔ လႈပ္႐ွားမႈ မ်ားမွာ ျဖတ္လတ္သြက္ လက္ဆဲျဖစ္၏။

" ဒီမွာ ဆရာႀကီး၊ ထား၀ယ္ဟာ မုိင္းၿမိဳ႕ေတာ္၊ ထား၀ယ္ပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ုိက္မွာ တုိင္းျပည္အတြက္ သံုး မကုန္ ႏုိင္တဲ့ ေျမေအာက္ရတနာေတြ သတၱဳေတြ႐ွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ အေတြ႕ အႀကံဳ ႐ွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ မဲြေနပါၿပီ။ ဒါအေရးမႀကီးပါဘူး။ ပုိက္ဆံ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာအဓိပၸာယ္မွ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ မၾကာခင္လည္း ေသေတာ့မွာပဲဟာ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မေသခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္သိထားတာေတြ တတ္ထားတာေတြနဲ႔ တုိင္းျပည္ကုိ အက်ိဳးျပဳခဲ့ ခ်င္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ လုပ္ကုိင္ခြင့္နဲ႔ လုိအပ္တဲ႔အကူအညီသာေပးပါ။ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ သတၱဳေတြ တန္ခ်ိန္ မ်ားစြာ ထြက္ရပါေစမယ္ဟုတ္လား " ဦးခ်န္ကီးက ကၽြန္ေတာ္ စာေရးသူအား စိတ္အား ထက္သန္စြာ ေျပာ သည္။
" ဟုတ္ပါတယ္၊ အခုလည္း ႏိုင္ငံေတာ္က ေဆာင္႐ြက္လ်က္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒီနယ္တစ္၀ုိက္မွာ ဟိႏၵား သတၱဳ တြင္း တုိ႔ ဟာျမင္းႀကီး တုိ႔မွာလည္း လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာပဲ " ကၽြန္ေတာ္က လူတတ္ႀကီးလုပ္ကာ အခ်ိဳသပ္ ထားရန္ ႀကိဳးစားသည္။

" ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာႀကီးသိထားေစခ်င္တာက ေတာေၾကာက္တဲ့လူ၊ မုိးေၾကာက္တဲ့လူ၊ ကၽြတ္ ေၾကာက္ တဲ့ မုိင္းတူးသမား၊ ေမွ်ာ့ေၾကာက္တဲ့ ယာသမား။ မုိး႐ြာရင္ စခန္းက မထြက္ခ်င္တဲ့ သတၱဳသမား နဲ႔ေတာ့ ေ၀းပါေသးတယ္။ ဒီမွာ ဆရာႀကီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မုိး႐ြာေလ ေတာတုိးေလပဲ။ မုိးေရနဲ႔ ေတာင္ ကုိၿဖိဳတယ္၊ ဒုိင္းနမုိင္း ထက္ အားကုိးတယ္၊ မွက္ျခင္ ျဖဳတ္နဲ႔ နပန္းလံုးေနရတာကုိ ေပ်ာ္တယ္ "
" ဟုတ္ပါတယ္ … ဟုတ္ပါတယ္ "

" အခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ သတၱဳေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ၊ ဘယ္မွမေရာက္ပါဘူး။ ေျမလႊာေအာက္မွာ႐ွိပါ တယ္။ ကၽြမ္းက်င္ တဲ့ လူ အပင္ပန္းခံႏုိင္ အဆင္းရဲခံႏိုင္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ဖိတူးရင္ရမွာပဲ။ ခ်န္ကီး မေသခင္မွာ တစ္ပဲြတစ္လမ္း ေတာ့ ႏုိင္ငံအတြက္ လုပ္ေပးခဲ့ခ်င္တယ္။ အဲေလ က်ဳပ္ကလည္း ေနာက္ထပ္ မုိင္းမတူးရ ေသးရင္ မေသႏုိင္ေသးပါဘူး "

ဦးခ်န္ကီး သည္ သူ႔အသက္အ႐ြယ္ကပင္ သူ႔အား အျခားဆဲြေဆာင္မႈကုိ မျပဳႏုိင္။ သူသည္ စိတ္ဓာတ္ လည္း မ က်။ သူငယ္ျပန္ေနသည္လည္း မဟုတ္၊ သူ ယခုထိ အသက္႐ွင္ေသးျခင္းကုိ ယခုမွ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ ေတာ့သည္။ သူသည္ အသက္႐ွင္လ်က္ သုိက္ေစာင့္ျဖစ္ေနပါတကား။ သူေစာင့္ေနသည္မွာ ထား ၀ယ္ ၿမိဳ႕နယ္ မွ သတၱဳသုိက္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခံု၀င္းဒပ္ရပ္ကြက္ ၂ လမ္းေန ဦးခ်န္ကီးအိမ္မွ ျပန္ထြက္လာသည္၌ သုိက္ေစာင့္ႀကီး ဦးခ်န္ကီး ၏စကားသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္နား၀ယ္ ရစ္၀ဲလ်က္ပါလာခဲ့သည္။
" ထား၀ယ္ ဟာ မုိင္းၿမိဳ႕ေတာ္ " တဲ့။
*
ၿပီးေတာ့ တစ္ဖန္ အမွန္သိၾကေစလုိသည္မွာ -

အမွန္သိၾကေစလုိသည္မွာ ဆုိျခင္းေၾကာင့္ အမွားကုိ ၀န္ခံရာ၌ သုိင္းကြက္ႏွင့္ "ေ႐ွာင္ကြန္နရီ "လုပ္ သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာအပတ္ "ထား၀ယ္သြား ေရလား" တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ေရးခဲ့မိသည္။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း စားေသာက္ဆုိင္ ၌ (ဘီးငန္းေၾကာ္-ဘဲငန္းေၾကာ္)ဟူ၍ …။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ား မေကာင္းေတာ့ပါ။ မ်က္မွန္ ပါ၀ါ ထပ္ေဆာင္းရပါမည္။ ဘီးငန္းေၾကာ္ မဟုတ္ပါတဲ့။ ထား၀ယ္စကား ကၽြမ္းက်င္သူ ဆရာတစ္ဦး က ေျပာလာသည္။ ဘီး၀န္ေၾကာ္ (၀လံုးနသတ္)ျဖစ္ပါ၏။ ဘီး၀န္းေၾကာ္ဟူသည္ မွာ ထား၀ယ္ တြင္ " ဆန္ၾကာဇံေၾကာ္ "ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္း, အပိုင္း (၅၂)

(၃)

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုအမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ႏွစ္ဦးတို႔၏သမုိင္းေၾကာင္းမ်ားကို ျဖန္႔ၾကက္ေတြး ေတာ ေနမိရင္း ေနာက္ဆံုးတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ကုလသမဂၢအေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးသန္႔ ေျပာၾကား ခဲ့ဖူးေသာ အဆိုအမိန္႔တစ္ခုကိုသာ သတိရေနမိပါေတာ့သည္။
"ႏုိင္ငံေရးဝါဒ ေတြ မည္မွ်ပင္ အားေကာင္းပါေစ၊ အမ်ဳိးသားေရးဝါဒကိုမူ ဘယ္ေသာအခါမွ လႊမ္းမိုး ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။"

မိုးသစ္ေဝ

ကိုးကားစာရင္း
၁။    ေမာင္ထြန္းသူ - (ဘာသာျပန္) ဆုိင္ဂံု
၂။    တကၠသုိလ္ေနဝင္း -  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏လြတ္လပ္ေရး ႀကဳိးပမ္းမႈမွတ္တမ္း
၃။    ေမာင္ေက်ာ္ရင္ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ႏုိင္ငံေရးဂႏၳဝင္
မႏၲေလးထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း

"စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္လွ်င္ စာအုပ္ကိုေက်ာ္လြန္၍ ျမင္ႏုိင္ရမည္။ သို႔မွသာ ပညာတည္းဟူေသာ အဆီအႏွစ္ ကိုရေပမည္။"
ေအာင္ဆန္း

"တစ္ကမာၻလံုးဟာ၊ ယခုအခါ ေခတ္ေျပာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္အခါႀကီးျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ကမာၻႀကီး နဲ႔ အတူ ေနာက္မက်ေအာင္ လုိက္ၾကစို႔။ ကမာၻ႔ဇာတ္ခံုႀကီးမွာ ကမာၻ႔ေတးသံလုိက္၍ ကႏိုင္ တဲ့ ဗမာ (ျမန္မာ) ျပည္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးျပဳျပင္ၾကစို႔။"
ေအာင္ဆန္း

စာေပ စာတမ္းငယ္... မွ အုိးေဝမဂၢဇင္း ၁၉၄၉ (၁၃၁၀ ခု)
မႏၲေလးရဲ႕ေဟမႏၲ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းရက္ေတြဟာ ေအးရွလုိ႔၊ အေအးလႈိင္းက်ေနေရာ့သလား မသိ၊ ေအး လုိက္တာ၊ ဒီရက္မွာ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ထ က်ံဳးနံေဘးမွာ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ႏွင္းမႈန္ပ်ပ်ေဝ ေဝထဲမွာ ၁၂၁၈ က တည္ခဲ့ေသာ မႏၲေလးရဲ႕ပေဒသာရာဇ္ ၿမဳိ႕ေတာ္အိုႀကီးက ၁၃၆၈ ခုႏွစ္မွာ ၁၅၀ ျပည့္ခဲ့ ပါေရာလား။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္လာၾကတဲ့ တူေလး ေစာစစ္ႏုိင္ကို နဲ႔ တူေလး ထြန္းတက္နီ တုိ႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က ေျခလွမ္းေတြသြက္လုိ႔။ တစ္ခါက ထီးသံ၊ စည္သံ၊ နန္းသံ ေတြနဲ႔ တလူလူ လြင့္ ခဲ့တဲ့ ၿမဳိ႕႐ိုးအိုႀကီးထဲက နန္းေတာ္ေတြ၊ ဗုတ္တလုပ္ကန္ေတြက ပေဒသရာဇ္ ေဒါင္းတံဆိပ္နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္၊ အိပ္ေမာက်လို႔။ က်ံဳးေရေသထဲက ပ်ံလြင့္လာတဲ့ နရီသံမဲ့ေရဒီယိုသံက ကၽြန္ေတာ့္ကို လႈပ္ႏႈိး လုိက္တယ္။ ကမာၻႀကီးထဲမွာ ကမာၻႀကီးရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြက က်ံဳးနံေဘးမွာ ေတာင္ လာပြင့္လို႔။

ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ တူဝရီးသံုးေယာက္ က်ံဳးနံေဘးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း နာရီစင္ႀကီးဆီ၊ ဘြန္ဆုိင္းနာရီ စင္ျဖစ္ ေနတဲ့ နာရီစင္ႀကီးရွိရာဆီ ၂၆ လမ္းကေန ေအာက္ဆင္းလာၾကတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္သူ၊ သြားသူေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ေဆာင္းမနက္ခင္းကို ေခၽြးစေတြနဲ႔ အာခံလုိက္ၾကၿပီ။ ေဆာင္းအေအး ဓာတ္ထဲက ေနေတာင္ ၂၁ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၈ မနက္ခင္း ၆ နာရီထိုးဖုိ႔ ငါးမိနစ္အလိုမွာ ငလ်င္လႈပ္ သြားတယ္။ ေၾသာ္... ေဆာင္းမနက္ခင္း ထဲမွာေတာင္ အေအးလႈိင္းေတြၾကားကေန မႏၲေလးမွာ ငလ်င္လႈပ္သြားပါေရာလား။ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္၊ ေစာစစ္ႏုိင္ကိုရယ္ သြန္းထြတ္ဦးရယ္ နာရီစင္နား ေရာက္သြားေတာ့ ဘြန္ဆုိင္နာရီစင္ႀကီး ရင္ေပၚ က လမ္းဆီ ေရာက္သြားေပါ့။ ေဩာ္... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေလွ်ာက္ ေနတာပါလား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီးေပၚ ေရာက္ေနတာပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းေပၚမွာ သံတုိင္ႀကီးေတြနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ႀကီးေတြက ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔ကို ငံု႔ၾကည့္ ပါေရာလား။ ေစ်းခ်ဳိေတာ္သစ္ႀကီးေရွ႕က ျဖတ္လာၾကေတာ့ ေဆာင္းမနက္ခင္း မႏၲေလးဟာ မႈန္တဝါးဝါး နဲ႔ ဘြားခနဲ ေပၚလာေတာ့မယ္။ ၂၇ လမ္းျဖတ္၊ ၂၈ လမ္းေက်ာ္၊ ၂၉ လမ္း ဝါးတန္းထိပ္ မွာ ေတာ့ ေစ်းကားေတြနဲ႔ဆူလို႔ ညံလို႔...။

 ၁ ေပမီးေခ်ာင္းေလးေတြ ထြန္းၿပီး ေရာင္းေန တဲ့ ေဆာင္းသီးႏွံကုန္စိမ္းသည္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့... ခရမ္းခ်ဥ္သီး သည္ ေတြ၊ မုန္လာထုပ္သည္ေတြ၊ ပန္းမံုလာသည္ေတြ၊ မုန္ညႇင္းရြက္သည္ေတြ၊ အာလူးသည္ ေတြ၊ ပဲစိမ္းသည္ေတြရဲ႕ အသံေတြနဲ႔ ေဝ စီေနတဲ့ ကုန္စိမ္းမနက္ခင္းေရွ႕က ျဖတ္ေတာ့ ထြန္းဦး စာအုပ္ဆုိင္ တံခါးေတြကပိတ္လို႔၊ စာအုပ္ ေတြက ဆုိင္ထဲကေန အိပ္ျခင္းမဲ့အေတာင္ပံတပ္ၿပီး မႏၲေလးၿမဳိ႕ အႏွံ႔ ေျခဆန္႔ပ်ံသန္းလုိ႔...။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီးက ယူနီစန္ကေလးကလည္း လႈပ္ရွားစျပဳၿပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနဲ႔။ ေဟာ ယူနီစန္ နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ထီဆိုင္ေတြကလဲ အိပ္လုိ႔ ပိတ္လုိ႔။ ထီဆုိင္ေတြေနာက္မွာ တစ္ခါက ဒါ ဟံသာဝတီ သတင္းစာတုိက္ပါလား။ ေဩာ္... ခုေတာ့ ရတနာပံုသတင္းစာတုိက္ေပါ့။ အဲဒီေရွ႕က ေစ်းတန္းလွည္း ေတြေရွာင္ရင္း၊ ေဈးကားေတြေရွာင္ရင္း လမ္း ၃၀ ကေန ေက်ာ္ျဖတ္ ၃၁ လမ္းထိပ္ ေရာက္ေတာ့... "ဓမၼသာလာ"ခန္းမႀကီးကလည္း သူ႔တံခါးေတြကိုပိတ္ထားတုန္း စက္မႈလား၊ စက္မႈလား၊ စစ္ကိုင္း လား၊ ေတာင္ၿမဳိ႕လားဆိုတဲ့ စပယ္ယာေခၚသံေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီးေပၚမွာ လွ်ံက်လို႔။

၃၂ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းနဲ႔ ၃၂ လမ္းထိပ္က ပြဲထိုင္ကိတ္ နဲ႔ အေအး ဆုိင္ လည္း မရွိရွာေတာ့ပါလား။ ပြဲထုိင္လက္ဖက္ရည္၊ နံျပား၊ စြပ္ျပဳတ္၊ ေရခဲမုန္႔၊ မုန္႔တီ တို႔ဟာ အင္ မတန္ နာမည္ႀကီး ခဲ့တာေပါ့။ သူ႔ေတာင္ဘက္မွာ ဝင္းလုိက္႐ုပ္ရွင္႐ံုႀကီးရွိတယ္။ ဝင္းလုိက္႐ုပ္ရွင္႐ံု ႀကီးကေတာ့ ဒီေန႔တိုင္ ျပည္သူေတြအတြက္ အပမ္းေျဖစရာအျဖစ္ ရွိေနပါေသးတယ္။ ဂႏၲဝင္ဇာတ္ မင္းသားႀကီး ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ေနထုိင္သြားခဲ့တဲ့၊ ေခါင္းခ်သြားခဲ့တဲ့ တုိက္ႀကီးကလဲ ပရိေဘာဂဆုိင္ ႀကီးျဖစ္လုိ႔။ ၃၃ လမ္းထိပ္ က လူထုစာအုပ္တုိက္ကေတာ့ ဦးေလး (လူထုဦးလွနဲ႔) ေဒၚေဒၚ (လူထု ေဒၚအမာ) တုိ႔ မရွိ ေတာ့ေပမယ့္ စာအုပ္တုိက္အေနနဲ႔ကေတာ့ ရွိေနဆဲပါပဲ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း နဲ႔ ၃၃ လမ္းေထာင့္က ေအာင္သေျပ မုိးကာဆုိင္ႀကိးဟာ အရင္က ေဒၚႏွင္းပြင့္ ေဆးျပင္းလိပ္ခံု ေပါ့။ အဲဒီအရင္က ေျမကြက္လပ္ႀကီးေလ အဲဒီေျမကြက္လပ္ႀကီးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေမႀကီးပြား (အေမႀကီးေဒၚခ်စ္ပြားေျပာတဲ့) ေဗဒါႀကီးဟာ ဆုိင္းဘုတ္တပ္စရာမလိုဘူး။ ဒါေပမဲ့ မႏၲေလး အလွဴ ေတြမွာ ေဗဒါႀကီးပါမွ ၿပီးသတဲ့ေလ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာရြာ ရြာစား ေက်ာ္စိန္ေဗဒါႀကီး နဲ႔ ေလဘာတီ အေမေဒၚျမရင္ တို႔ အၿငိမ့္ညြန္႔ေပါင္း ကခဲ့တဲ့ေနရာေပါ့။

လက္ဆယ္ကန္ ယပ္ဝင္း (၅၆၅ ရပ္ကြက္ထဲက) ဘုရားတကာ ဦးထင္၊ ေဒၚမမေလးတည္ထားတဲ့ "မဟာေလာက ဇိနရံသီ"ဘုရားပြဲေတာ္ျဖစ္တဲ့ နတ္ေတာ္လျပည့္ေန႔မွာေပါ့။ မႏၲေလးမွာ ရြာစားႀကီး စိန္ေဗဒါ နဲ႔၊ ေလဘာတီမျမရင္တုိ႔ ကခဲ့ၾကတဲ့ အၿငိမ္ညြန္႔ေပါင္းဟာ အင္မတန္နာမည္ႀကီးခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ နာမည္ေက်ာ္ နဂါးေဒၚဦးရဲ႕ နဂါးေဆးလိပ္ခံုနဲ႔ ႀကံဳဝွာၾကားထဲဝင္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမြးဖြား ရာ လက္ဆယ္ကန္ ယပ္ဝင္း... ဇာတိေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိ ေျမသင္းခဲေတြၾကားမွာ အႏုပညာပြင့္ ေတြ ေဝလို႔။ ဝင္း ထဲက မဟာေလာက ဇိနရံသီ ဘုရားေဘးမွာ သွ်န္တကၠသိုလ္ ဆိုတာရွိတယ္။ ေအာင္သွ်န္(မန္းတကၠသုိလ္)ရဲ႕ ေက်ာင္းေပါ့။ ဒီေက်ာင္းမွာ ဆရာဂ်မ္းလာတယ္၊ ဆရာစြမ္း လာ တယ္၊ ဆရာ ေမာင္သာႏိုး လာတယ္၊ ဆရာဦးေအးေက်ာ္ (မန္းတကၠသုိလ္ ျမန္မာစာ) လာတယ္၊ ဦးဆန္းထြန္း လာတယ္၊ ေအာင္သွ်န္ (မန္းတကၠသိုလ္)ရဲ႕ "ေလမဟုတ္ အလုပ္နဲ႔သက္ေသျပမယ္" ဆိုတဲ့ သွ်န္တကၠသုိလ္ ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တူဝရီးသံုးေယာက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီးေပၚမွာရွိတဲ့ လမ္းအေနာက္ဘက္ ျခမ္းက မန္းၿမဳိ႕ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္လုိက္ၾကေတာ့ အတိတ္႐ုပ္ပံုလႊာ ကားခ်ပ္ေတြက ေပၚ လာတယ္။ ေဩာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထုိင္ေနတာ တကယ့္ေနရာပါလား။ မန္းၿမဳိ႕ေတာ္ကေဖးရဲ႕ ေတာင္ဘက္ ႀကံဳဝွာ ေခါက္ဆြဲဆုိင္ ေဘးမွာ လက္ဆည္ကန္ရွိတယ္။ လက္ဆည္ကန္မင္းသမီးက လက္နဲ႔ဆည္ ခဲ့တဲ့ကန္မုိ႔ လက္ဆည္ကန္လုိ႔ ေခၚပါသတဲ့။ ဒီလက္ဆည္ကန္က ၈၄ လမ္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းမႀကီးရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ လက္ဆည္ကန္ယပ္ဝင္းအေရွ႕ထိပ္မွာရွိ တဲ့ လက္ဆည္ကန္ကို ကိုယ္စား ျပဳၿပီးေခၚတဲ့ လက္ဆည္ကန္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဘိုးအဘြားေတြ ျဖစ္တဲ့ "ကိုေမာင္ကို၊ မခ်စ္ပြား ေပယပ္ေတာင္လုပ္ငန္း"ရွိလို႔ လက္ဆည္ကန္ ယပ္ဝင္းေပါ့၊ ဒါ လက္ ဆည္ကန္ေလ။

ဒီလက္ဆည္ကန္မွာ သခင္ဘဟိန္း ထုိင္ခဲ့ဖူးပါသတဲ့။ ဒီလက္ဆည္ကန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လာခဲ့ဖူး သတဲ့။ ဒီလက္ဆည္ကန္မွာ ဒဂုန္တာရာ ခဏေနခဲ့ဖူးသတဲ့။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပပါရေစ။ ကဲ... ႏွလံုးသား နဲ႔ နားေထာင္။

ရွမ္းျပည္ အသြားတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ဆည္ကန္ရွိ ကိုဘဟိန္း၏ မိဘမ်ားအိမ္တြင္ ရက္သတၱ တစ္ပတ္ ခန္႔ တည္းခိုရေလသည္။ ထိုအခါ သူ၏ဖခင္ ဦးမွင္က သူ႔ကို စကားမေျပာ၊ မေခၚဘဲ ေနေသာ အခုိက္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ရွမ္းျပည္တြင္ လည္ပတ္ေသာအခါ အခ်မ္းလံုေအာင္ဆို၍ သားအ တြက္ ႐ွဴးဖိနပ္ ကို ကိုယ္တုိင္ေဆးသုတ္ေပးရွာ၏။ ဤမွ် သားကို ယုယ၏။
တစ္ည ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရွိစဥ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ မႏၲေလးသို႔ ႏုိင္ငံေရးကိစၥႏွင့္လာခုိက္ျဖစ္၍၊ ကိုဘဟိန္း ထံ သို႔ အလည္လာ၏။ ကိုဘဟိန္း အျပင္သို႔ထြက္ေနသျဖင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ဦးမွင္ႏွင့္ စကား ေျပာလ်က္ရွိ၏။ ကိုဘဟိန္းအေၾကာင္းေရာက္သြားေသာအခါ ဖခင္ဦးမွင္က "သူ႔ကို က်ဳပ္တုိ႔က ဘယ္ေလာက္၊ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ခ်စ္ရေပမယ့္ သူက မိဘကို ႏုိင္ငံေရးေလာက္ ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး" ဟု ေျပာေလသည္။

သခင္ေအာင္ဆန္း ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္သြားေသာအခါ၊ ဦးမွင္သည္ ကၽြန္ေတာ္ဘက္သို႔လွည့္၍ "ကို ေအာင္ဆန္း နဲ႔ ဘဟိန္း ဟာ အတူတူပဲ၊ သူတို႔က ႏုိင္ငံေရးကို မိဘထက္ အပံုႀကီးခ်စ္တယ္"ဟု ေျပာ ေလသည္။

ဒါ... မဟာကဗ်ာဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ေရးခဲ့တဲ့ "ဗဟိန္း သို႔မဟုတ္ ကဗ်ာ" ဆိုတဲ့စာထဲကေပါ့။ ၈၄ လမ္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီးေပၚက (၃၂ နဲ႔ ၃၃ ၾကားက) လက္ဆည္ကန္ မွာ သခင္ဗဟိန္း ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ဒဂုန္တာရာ ၈ ပတ္ခန္႔ အလည္လာဖူးတယ္။ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လာဖူးတယ္။ ေဩာ္... ဒီေန႔ေတာ့ ရာဇဝင္သမုိင္းဖတ္စာထဲမွာ လက္ဆည္ကန္ ဟာ ထိန္ထိန္ေတာက္လုိ႔။ သမုိင္းဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့ "ရာဇဝင္ကို ျဖတ္ သန္းျခင္း"ထဲက ဂႏၳဝင္ လက္ဆည္ကန္ပါလား။

သခင္ဗဟိန္း ဆံုးပါးကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါ လြမ္းဆြတ္ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ကဗ်ာတစ္စကို ဆရာဒဂုန္ တာရာက အလကၤာကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ စာမ်က္ႏွာ ၁၀၈ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ "လီနင္ဂူ"ကဗ်ာထဲမွာ ေဟာ သလို ေမာ္ကြန္းထိုးခဲ့တယ္။

ရင္းတြင္း၌ကား
လႈိက္ဖို႐ႈိက္မက္၊ တသက္သက္တည့္
ေပၚလ်က္လာသည္၊ မ်က္ရည္ပ်ံ႕ဆြတ္
လြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ တုိက္ပြဲရက္တြင္
အသက္ဆံုးရ၊ သခင္ဗဟိန္း
စိမ္းစိမ္းေျမ့ေျမ့၊ ေအာက္ေမ့စိတ္မွန္း
တမ္းတညြတ္ညြတ္၊ လြမ္းဆြတ္ဆြတ္မိ
မျပတ္စည္း႐ံုး၊ တုိက္ရဦးမည္
မဆံုးေသးသည့္၊ ေတာ္လွန္ေရး။

သခင္ဘဟိန္းကို ေျမျမႇပ္သၿဂဳႋဟ္ခဲ့တဲ့ေနရာဟာ မႏၲေလးရဲ႕အေနာက္ေထာင့္ စိန္ပန္းရပ္မွာရွိတဲ့ ရြာ ဟုိင္းေစ်း အေနာက္ဘက္ ရြာဟုိင္းသခ်ဳႋင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသခ်ဳႋင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ဦးခင္ ေမာင္တုိ႔၊ အေမႀကီးေဒၚခ်စ္ပြားတုိ႔၊ အေမႀကီးေဒၚေငြယံုတို႔၊ ညီ ထြန္းဦးတို႔ကို သၿဂဳႋဟ္ခဲ့တဲ့ေနရာပါ။ ဒီရြာဟုိင္း သခ်ဳႋင္း ထဲမွာ ၿမဳိ႕မၿငိမ္း အုတ္ဂူရွိတယ္။ သခင္ဘဟိန္း အုတ္ဂူရွိတယ္။ ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဘဏ္ခင္ေမာင္ ရဲ႕ေျမပံုရွိတယ္။ သခင္ဘဟိန္းကို သၿဂဳႋဟ္တဲ့ေန႔ မႏၲေလးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တုိင္ လာေရာက္ၿပီး ဝမ္းနည္းမိန္႔ခြန္းကို ေျပာခဲ့တာကို သိလုိက္ရေတာ့ သမုိင္းတစ္ကြက္ ထဲက သမုိင္း ႐ုပ္ပံုလႊာ ေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ စီကာစဥ္ကာ မွန္ကူကြက္ထဲက ထြက္က်သတဲ့။ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းမႀကီးေပၚကေန လက္ဆည္ကန္ရင္ခြင္ထဲက  ကၽြန္ေတာ့္အေတြး ဝိဥာဥ္လိပ္ ျပာက ျခေသၤ့ လည္ျပန္နဲ႔ အတိတ္႐ုပ္ပံုလႊာထဲကေန ပစၥဳပၸာန္ပါမက အနာဂတ္ရင္ခြင္ဆီ ပ်ံသန္းလုိ႔။ သခင္ေအာင္ဆန္း ရဲ႕ စာ႐ုပ္ပံုလႊာနဲ႔ လူ႐ုပ္ပံုလႊာက ဖ်တ္ခနဲ၊ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ေဩာ္... အာဂ စာေရးဆရာ ေအာင္ဆန္း။

ေမာင္ေႏြထက္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အဆက္ အၿပိဳင္အဆိုင္အႏိုင္, အပိုင္း (၂၆)

(၂၆)

"နက္ျဖန္မနက္ ေနထြက္ခ်ိန္ အထိ ငါဒီေနရာကေန ေစာင့္ေနမယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္အထိ မင္းျပန္မလာယင္ မင္း အတြက္ လံုၿခံဳ စိတ္ခ်ရၿပီလို႔ ငါမွတ္ယူလိုက္မယ္"
ဆ၀ပ္ဟင္းဒရစ္ က လူျဖဴေကာင္ေလးအား ေျပာလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ရဦးမွာလား ဟင္းဒရစ္"
မင္းဖရက္ က လုိလိုလားလား ေမးလုိက္သည္။ ဟင္းဒရစ္အဖို႔ ကတိေပးရန္ တုံ႔ဆုိင္းေနသည္။

"အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ငါတို႔ ေျခလွမ္းေတြဟာ တစ္ေယာက္တစ္လမ္းဆီ လမ္းခြဲလွမ္းၾကရလိမ့္မယ္လို႔ ငါ ထင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါမင္းကိုေတာ့ မၾကာခဏ သတိရေနမွာပါ၊ တစ္ေန႔တစ္ခ်ိန္မွာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ တျခားစီ ခြဲၿပီး ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းဟာ တစ္ေနရာရာမွာ ျပန္မဆံုဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္ မွာလဲ"
ဟင္းဒရစ္ သည္ မင္းဖရက္၏ ပခံုးကို ကိုင္လုိက္ၿပီး ညႇစ္လိုက္သည္။ သူ႔ပခံုးမွ ၾကြက္သားမ်ား တင္းမာ ေနသည္ ကို သတိျပဳမိသည္။ လူႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ လူလားေျမာက္ သန္မာေနပံုကို သတိျပဳမိ သည္။

"ေကာင္းေသာ သြားျခင္းျဖင့္ သြားပါေလ၊ မင္းအေဖလိုပဲ ထက္ျမင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါေစ"
သူက မင္းဖရက္ ကုိ မသိမသာ တြန္းလုိက္သည္။ လူျဖဴေကာင္ကေလးက မသြားေသးဘဲ ခပ္တုိးတိုး ျပန္ ေျပာသည္။
"ဟင္းဒရစ္ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စကား လံုး ရွာမရဘူး ျဖစ္ေနတယ္"
"သြားသာသြားပါကြာ၊ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး နားလည္ပါတယ္၊ ထုတ္ေျပာေနစရာ မလိုပါဘး၊ သြားေပ ေတာ့ မင္းဖရက္"
မင္းဖရက္သည္ သူ၏အထုပ္ႏွင့္ ေစာင္အလိပ္ကို ေကာက္ယူၿပီး ဖုန္ထူေသာ လမ္းဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြား သည္။ သူေလွ်ာက္သြားေသာ လမ္းမွာ ရြာသို႔ ဦးတည္ေနသည္။ ရြာထဲမွ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း အခၽြန္ႀကီး ကို လွမ္း ျမင္ရသည္။ မိမိ ဘ၀သစ္အတြက္ အမွတ္လကၡဏာတစ္ခုဟု သေဘာေပါက္မိသည္။

လမ္းအေကြ႕ေရာက္ေသာအခါ သူေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆ၀ပ္ဟင္းဒရစ္၏ အရိပ္ အေယာင္ မျမင္ရ။ ေရွ႕ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္ၿပီး ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းဆီသို႔ ဦးတည္ ေလွ်ာက္သြားသည္။
မင္းဖရက္ သည္ လမ္းမႀကီးေပၚမွေန၍ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း၀င္းထဲသို႔ ခ်ိဳး၀င္လုိက္သည္။ ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္းေဘး မွ ပတ္ၿပီး ဆက္သြားရာ တဲေလးတစ္လံုးကို ေတြ႕ရ၍ အနီးသို႔ သြားၿပီး အထဲသုိ႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ လုိက္သည္။ အထဲတြင္ ေမွာင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိက်င့္သာရေသာအခါ အတြင္းကို လွမ္း ျမင္ရသည္။ ထုိအခန္းမွာ လက္သမား ပစၥည္းကိရိယာမ်ားထားေသာ အခန္း ျဖစ္သည္။ ထုိအခန္း အလယ္ေကာင္ မွာ ေျမမာေပၚတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး သရြန္႔ဘုိင္အာမင္က ဒူးေထာက္ၿပီး ဘုရားရွိခုိး ဆုေတာင္း ေနသည္။

သူသည္ ရွပ္အက်ႌအျဖဴ လည္စည္းအျဖဴ ကုတ္အက်ႌႏွင့္ ေဘာင္းဘီအမည္း ၀တ္စုံ တုိ႔ကို ၀တ္ထား သည္။ သူသည္ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ဆုေတာင္းေနရာမွ ရုတ္တရက္ ရပ္လုိက္ၿပီး မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မင္းဖရက္ကို သူ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
မင္းဖရက္ သည္ အေရာင္အဆင္းျပယ္၍ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေနေသာ ဦးထုပ္ကို ေခါင္းေပၚမွ ဖ်တ္ခနဲ ဆြဲယူၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္ကာ ရင္ဘတ္ေရွ႕တြင္ ကပ္ထားလိုက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္လာပါၿပီ ဆရာႀကီး၊ မင္းျပန္လာရလိမ့္မယ္လို႔ ဆရာႀကီး ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ျပန္ေရာက္ လာတာပဲ"
"ဘုန္းေတာ္ႀကီးသရြန္႔ က သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ပခံုးက်ယ္က်ယ္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ႀကံ့ခုိင္သန္မာ ေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကို သူျမင္ရသည္။ ေခါင္းေပၚမွ ေရႊ၀ါေရာင္ လိႈင္းတြန္႔ဆံပင္မ်ားတြင္ ဖုန္မ်ား ေပက်ံေနသည္။ မ်က္ခံုးက မီးေသြးလို မည္းနက္ေနသည္။ မ်က္လံုးက အေရာင္ေတာက္ေန သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သူ႔ကို မွတ္မိသြားသည္။

"အထဲကို ၀င္ခဲ့"
မင္းဖရက္ သည္ သူ႔အထုပ္အပိုးမ်ားကို ေအာက္ခ်ၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးဆီသို႔ ရိုက်ိဳးစြာ သြားသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး က သူ႔ပခံုးႏွစ္ဖက္မွ ကိုင္ၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ခုိင္းလုိက္သည္။
"ဒူးေထာက္ထုိင္ ကေလး၊ ဒူးေထာက္ထုိင္၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးကို သတိရေအာက္ေမ့ ဆုေတာင္း ကြာ"
မင္းဖရက္က မ်က္လံုးအစုံကို ပိတ္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ယွက္ထားလုိက္သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ ဆုေတာင္းေနရာ မင္းဖရက္က အာရုံျပဳေနသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဆုေတာင္း ၿပီးသြားေသာအခါ မင္းဖရက္က "အာမင္" ဟု ေရရြတ္လိုက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ မင္းဖရက္ကို ေခၚၿပီး တဲထဲမွ ထြက္ကာ သူ႔အိမ္မီးဖိုခန္းထဲသို႔ သြားသည္။

"အမ်ိဳးသမီး၊ မင္းဘယ္ေရာက္ေနလဲ မိန္းမေရ"
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေအာ္ေခၚလိုက္ရာ သူ႔ဇနီး ထရူဒီဘိုင္အာမင္သည္ မီးဖိုခန္း၀သို႔ ေရာက္လာသည္။ စုတ္ျပတ္ ေပေရေနေသာ အ၀တ္အစားႏွင့္ ေကာင္ကေလးကို ေတြ႕ေသာအခါ ေျခလွမ္းရပ္သြားၿပီး စိုက္ၾကည့္ ေနသည္။
"အံမယ္ေလးေတာ္ ... ကၽြန္မ မီးဖိုခန္းကို လွပေနေအာင္ သန္႔ရွင္းထားတာ၊ အခင္းေတြကို ဖေယာင္းနဲ႔ တုိက္ ထားတာမွ မၾကာေသးဘူး" အမ်ိဳးသမီးက စိတ္ပ်က္သံႏွင့္ ညည္းတြားလိုက္သည္။
"ဘုရားသခင္ က ဒီေကာင္ေလးကို တို႔ဆီ လႊတ္လိုက္တယ္" သူ႔ကို ငါတို႔ အိမ္ထဲေခၚသြားရမယ္၊ ငါတုိ႔ ထမင္းစားပြဲ မွာပဲ သူစားလိမ့္မယ္၊ သူဟာ ငါတုိ႔မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္" ဘုန္းေတာ္ႀကီး က ေျပာလိုက္သည္။

"ဒါေပမယ့္ သူက ကပၸလီတစ္ေယာက္လို ညစ္ပတ္ၿပီး ေပေရေနတာ"
ဇနီးသည္ က ျပန္ေျပာသည္။
"ဒါျဖင့္လဲ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး သန္႔ရွင္းေပးလိုက္ေပါ့ကြာ"

ထုိအခ်ိန္တြင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ ထရူဒီ၏ ေနာက္မွ ယို႔ယို႔ကေလး ေပၚလာသည္။ သူမသည္ မင္းဖရက္ ကို ျမင္လုိက္ေသာအခါ ေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာ သမင္ငယ္ေလးသဖြယ္ ျဖစ္သြား သည္။ မင္းဖရက္ သည္ ဆာရာအား မမွတ္မိသလို ျဖစ္ေနသည္။ ဆာရာသည္ ယခင္ကလို အရိုးေပၚ အေရတင္ ပိန္ကပ္ကပ္ ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အသားအေရမ်ား ျပည့္ၿဖိဳးစိုျပည္ေနသည္။ ဟိုစဥ္က ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနေသာ သူမ ပါးႏွစ္ဖက္ သည္ ယခုေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ပန္းသီးေလးႏွင့္ တူေနသည္။ မ်က္လံုးအစုံက အရည္လဲ့ ေတာက္ပ ေနသည္။ လိႈင္းထေနေသာ ဆံပင္ကုိ ေသေသသပ္သပ္ ၿဖီးထား ရာ အေရာင္လက္ေနသည္။ ဆာရာ သည္ ေျခက်င္း၀တ္အတိ ရွည္လ်ားေသာ ပံုခပ္ရိုးရိုးစကတ္ႀကီးကို ၀တ္ထားသည္။

ဆာရာသည္ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ဆန္႔တန္းကာ မင္းဖရက္ဆီသို႔ ေျပးသည္။ သို႔ရာတြင္ ထရူဘီက ေနာက္မွ လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး ဆူလိုက္သည္။
"နင္ ေတာ္ေတာ္ အပ်င္းထူမိုက္မဲ့တဲ့ ေကာင္မေလး၊ ဂဏန္းသခ်ၤာေတြ ၿပီးေအာင္ လုပ္ဖို႔ထားခဲ့တာ မလုပ္ ဘူးလား၊ ခုခ်က္ခ်င္းျပန္ သြားလုပ္"
အေဒၚ ထရူဘီ က ဆာရာအား အခန္းထဲမွ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တြန္းထုတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မင္းဖရက္ က လွည့္ကာ လက္ပိုက္ၿပီး ခပ္တည္တည္ပင္ ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းၾကည့္ရတာ ရြံ႕ဖို႔ေတာင္ ေကာင္းတယ္၊ မင္းဆံပင္ကလဲ ရွည္လုိက္တာ မိန္းကေလး က်ေနတာပဲ၊ မင္း အ၀တ္အစား ေတြကလဲ ညစ္ပတ္ေပေရလို႔၊ ဒီအိပ္မွာေနတဲ့ ငါတို႔က ခရစ္ယာန္မိသားစုေတြကြ၊ မင္းအေဖ လို ဘုရားမရွိ တရားမရွိတဲ့ လူေတြ မဟုတ္ဘူး၊ မင္း နားလည္ရဲ႕လား"

"ကၽြန္ေတာ္ ဆာလွၿပီ အေဒၚထရူဘီ"
"သူမ်ားေတြ စားတဲ့အခ်ိန္ မွ မင္းစားရမွာေပါ့၊ ကဲ အေဖႀကီး  ... ဒီေကာင္ေလးကို ေရခ်ိဳးဖို႔ ေရေႏြးတယ္ တာ သင္ေပးလုိက္စမ္းပါ"
မင္းဖရက္ အား အေဒၚထရူဘီကိုယ္တုိင္ ႀကီးၾကပ္ၿပီး ေၾကးခၽြတ္ကာ ေရခ်ိဳးေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆံပင္ ရွည္ႀကီးကို နားရြက္ေနာက္နားမွေန၍ ျဖတ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထမင္းစားၾကသည္။ အေဒၚက မင္းဖရက္ အား အစာကို တ၀ႀကီး ေကၽြးသည္။ ထမင္းစားပြဲ၀ိုင္းတြင္ မိသားစု၀င္ မဟုတ္ ေသာ လူစိမ္း ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ မင္းဖရက္ႏွင့္ ဆာရာ တို႔က အနိမ့္ဆံုး ကုလားထိုင္မ်ား ထုိင္ရသည္။ သူ႔ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚ ၏ သမီးမ်ားက သူတို႔ထက္ျမင့္ေသာ ကုလားထုိင္တြင္ ထုိင္ၾကသည္။

အိမ္ထဲတြင္ မင္းဖရက္အတြက္ အိပ္စရာေနရာ မရွိေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူအား ၿခံေထာင့္ရွိ လက္သမား ပစၥည္း ကိရိယာထားေသာ ရုံထဲမွ ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ေနရာခ်ထားေပးသည္။ စကၠဴ ေသတၱာ တစ္လံုးကို မင္းဖရက္၏ ပစၥည္းအနည္းငယ္ ထည့္ရန္ ေပးလိုက္သည္။ သံခုတင္တစ္တံုးႏွင့္ ေမြ႕ရာ မာမာ တစ္ခု တဲေထာင့္တြင္ ရွိသည္။ အိပ္ေသာေနရာကို ကာေသာ အေရာင္အဆင္းပ်က္ေန သည့္ အ၀တ္ ကန္႔လန္႔ကာ တစ္ခု တန္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။

"ဖေယာင္းတိုင္ကို အလဟသျဖဳန္းမပစ္နဲ႕၊ တစ္လကို ဖေယာင္းတုိင္တစ္တုိင္ပဲ မင္းရမယ္၊ တုိ႔က ဒီမွာ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာ သံုးစြဲေနၾကရတာ၊ မင္းအေဖ လို အသံုးအျဖဳန္းႀကီး၊ ဟိတ္ႀကီး ဟန္ႀကီးနဲ႔ ေနလို႔ မရဘူး။ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ကိုယ္ပိုင္အိပ္ရာႏွင့္အခန္းႏွင့္ ေနရဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ႔ပါးေပၚသို႔ သာသာကေလးလာ ထိလိုက္သည္ကို ခံစား သိရွိလုိက္သျဖင့္ အိပ္ေနရာမွ လန္႔ႏိုးသြားၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။ အေမွာင္ထုထဲမွ အရိပ္သ႑ာန္ေပၚလာသျဖင့္ သူေၾကာက္သြားသည္။ ဒဏ္ရာရၿပီး ေရာင္ကိုင္းေနေသာ သူ႔အေဖ၏ လက္ကို အိပ္မက္ထဲ၌ ျပန္ျမင္ေနရသည္။ ထုိလက္က သူ႔ကို လာစမ္းေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မင္းဖရက္ ေစာင္ေအာက္မွေန၍ အတင္းရုန္းကန္လုိက္သည္။

"မာနီ ... မာနီ ... ကၽြန္မပါ"
ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္လိုက္မိေသာ သူ႔အသံကဲ့သို႔ပင္ ဆာရာ့အသံကလည္း တုန္ေနသည္။ ျပတင္းေပါက္ မွ ၀င္လာေသာ လေရာင္တြင္ ဆာရာ့ပံုရိပ္ကို ေရးေရးျမင္ရသည္။ အျဖဴေရာင္ ည၀တ္ အက်ႌစ ပါးပါး ကို ၀တ္ထားသည္။ ပခံုးအထိ က်ေနေသာ ဆံပင္မ်ားက ေငြေရာင္တိမ္လိပ္တို႔ႏွင့္ တူလွသည္။
"ဒီမွာ မင္းဘာလာလုပ္ေနတာလဲ၊ မင္းဒီကို မလာရဘူး၊ မင္းျပန္ မင္းဒီကုိလာတာ သူတို႔သိသြားယင္ သူတို႔ ..."
ယခုလည္း ဆရာ့အသံက ငိုသံပါေနသည္။ မင္းဖရက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။ ဆာရာ့လက္ကို လွမ္း ဆြဲၿပီး ခုတင္ေပၚ ထုိင္ခုိင္းလုိက္သည္။

"အခု ငါဒီမွာ ေရာက္လာၿပီပဲ၊ မင္းကို ငါေစာင့္ေရွာက္မွာေပါ့ ဆာရာ၊ သူတို႔မင္းကို မေျပာင္မေနာက္ေစ ရပါဘူး" မင္းဖရက္က ေလသံေလးျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့လိုက္သည္။
ဆာရာ က မင္းဖရက္လည္ပင္းကို သူမ ေခါင္းႏွင့္မွီၿပီး တုိးတိုးေလး ရိႈက္သည္။
"ငိုတာ ငါမႀကိဳက္ဘူး ဆာရာ၊ ေနာက္မငိုနဲ႔ေတာ့၊ မင္းကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သတၱိရွိမွေပါ့" မငိုမိ ေအာင္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာသည္။
"၀မ္းသာ လို႔ ငိုမိတာပါ မာနီရယ္"
"မငိုနဲ႔ေတာ့ကြာ၊ ၀မ္းသာယင္လဲ မငိုနဲ႔၊ နားလည္လား"
ဆာရာက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး မငိုမိေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။

ဆာရာက ေတာင္းပန္လုိက္သည္။ မင္းဖရက္က မတားဆီးႏိုင္ခင္မွာပင္ ဆာရာက ေစာင္ကိုမၿပီး သူ႔ေဘး၌ တိုး၀င္လဲွလိုက္သည္။
ဆာရာ က သူ႔ကို ဖက္လိုက္သည္။ သူမ ည၀တ္အက်ႌက ပါးလႊာသည္။ သူမကိုယ္က ေအးစက္ၿပီး တုန္ ေနသည္။ မင္းဖရက္အဖို႔ ႏွင့္မလႊတ္ရက္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။
"ငါးမိနစ္ေလာက္ေနၿပီးယင္ မင္းသြားေတာ့ေနာ္" မင္းဖရက္က တုိးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။

တစ္ခဏခ်င္းပင္ သူမ၏ကိုယ္ခႏၶာေလးထဲသို႔ အပူေငြ႕ ျပန္႔၀င္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ လာထိေန ေသာ သူမ ဆံပင္ေလး မ်ားက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္း ရွိလွသည္။ အနံ႔ကေလးက သင့္ပ်ံ႕ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ႏွင့္ လာထိေနေသာ သူမဆံပင္ေလးမ်ားက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္း ရွိလွသည္။ အနံ႔ ကေလးက သင္းပ်ံ႕ေနသည္။ မင္းဖရက္သည္ ဖခင္တစ္ေယာက္က သမီးငယ္အား ယုယသလို သူမ ဆံပင္ေလးမ်ားကို ပြတ္သပ္ေပးေသည္။

"ကၽြန္မတို႔ ဘုရားရွိခုိး ဆုေတာင္းၾကတဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္က ေစာင္မတာလို႔ ရွင္မထင္ဘူးလား၊ ကၽြန္မ ဘုရား နာနာ ရွိခိုးလို႔ ရွင္အခုလို ျပန္ေရာက္လာတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အၾကာႀကီးနဲ႔ အမ်ားႀကီး ၾကာ ခဲ့တယ္"
ငါးမိနစ္ ခန္႔ အၾကာတြင္ ဆာရာသည္ အိပ္ရာေပၚမွ ဆင္းၿပီး အိမ္ႀကီးဆီသို႔ ျပန္သြားသည္။ ေမြ႕ရာေပၚ တြင္ သူမ၏ ကုိယ္ေငြ႕ေႏြးေႏြးေလးကို သူမကိုယ္စား ခ်န္ထားရစ္ခဲ့သည္။ မင္းဖရက္ႏွလံုးသားထဲ၌မူ ပို၍ ေႏြး ေနသလို ခံစားမိသည္။

ဦးရီးေတာ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး သရြန္႔ဘုိ္ငအာမင္က မင္းဖရက္အား ေအာ္ဟစ္ၿပီး အိပ္ရာမွ လာႏိႈးလာေသာ အခါ အရုဏ္ဦး အလင္းေရာင္နီပင္ မပ်ိဳ႕ေသးေပ။
"ဆယ္စကၠန္႔ အခ်ိန္ေပးမယ္၊ အိပ္ရာကထေတာ့၊ ၿပီးေတာ့ ေရေအးေအးတစ္ပံုးယူခဲ့"
ခိုက္ခုိက္တုန္ၿပီး ၾကက္သီးေမြးညင္းထေနေသာ မင္းဖရက္အား ဦးေလးသရြန္႔က ျမင္းေဇာင္းေဘးရွိ ျမင္းစာခြက္သို႔ ေခၚသြားသည္။
"မင္းရဲ႕ အပ်င္းထူအိပ္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို အေကာင္းဆံုး ေလွ်ာ္ဖြပ္ဖုိ႔ကေတာ့ ေရေအးေအးတစ္ပံုပဲ ဂၽြန္၊ မနက္စာ မစားခင္ ျမင္းေဇာင္းထဲက အညစ္အေၾကးေတြ ရွင္းပစ္ၿပီး ျမင္းကေလး အေမြးေတြကို ဘီးနဲ႔ၿဖီးပစ္ေနာ္ ... ၾကားတယ္ မဟုတ္လား"

ဟင္းဒရစ္ အဖို႔ တစ္ေန႔တာသည္ အလုပ္လုပ္ျခင္းႏွင့္ ဘုရားရွိခုိးျခင္းတုိ႔ျဖင့္သာ ကုန္ဆံုးရသည္။ ေက်ာင္းစာ မ်ားကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ သင္ရသလုိ တို႔ထက္ပိုၿပီး အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ဘုရားရွိခုိးရသည္။
တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာသြားေသာအခါ မင္းဖရက္အဖို႔ ေနသားက်သြားသည္။ သူ႔အဖို႔ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ မေထာင္းတာ ေသာ္လည္း စာသင္ရသည္မွာ ခက္သည္။ ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းလွသည္။ သူ၏ ၀မ္းကြဲ ညီမေလး ႏွစ္ေယာက္သည္ စာတြင္ သူ႔ထက္ ေတာ္သည္။ ထုိေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ဆာရာ့ အေပၚ အမ်ိဳးမ်ိဳး အႏိုင္က်င့္က်ပံု၊ ေခ်ာက္ခ်ၾကပံုမ်ားကို မင္းဖရက္ ေတြ႕ျမင္သိရွိလာသည္။ တစ္ေန႔ တြင္ ေကာင္မ ကေလး ႏွစ္ေယာက္အား ဦးေလးႏွင့္အေဒးတို႔ ကြယ္ရာ၌ မင္းဖရက္က ေဟာက္ပစ္လိုက္ ရာ သူ တို႔သည္ ဆာရာကို ေခ်ာက္မခ်ရဲေတာ့ေပ။ မင္းဖရက္၏ အကာအကြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ ဆာရာ အႏွိပ္စက္ မခံ ရေတာ့ေပ။

ပထမရက္သတၱပတ္ကနု္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ မြန္းလြဲပိုင္း၌ မင္းဖရက္ သူ႔အိပ္ရာေပၚ၌ ဂ်ာမန္သဒၵါ စာအုပ္ကို ဖတ္ေနစဥ္ သူ႔ညီမ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္တဲ၀မွ ေပၚလာၿပီး လွမ္းေျပာသည္။
"အစ္ကိုေရ ... ေဖေဖက ေခၚေနတယ္၊ သူ႔စာၾကည့္ခန္းထဲ လာခဲ့ပါတဲ့"
မင္းဖရက္သည္ ေခါင္းကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ၿဖီးၿပီး ခ်က္ခ်င္း သြားသည္။ သူသ္ည ထုိစာၾကည့္ခန္းထဲ သို႔ တစ္ေခါက္ မွ မေရာက္ဖူးေပ။ စာၾကည့္ခန္းထဲသို႔ တစ္ေယာက္တည္း ေခၚျခင္းမွာ ဆူစရာရွိ၍ အျပစ္ ေပးစရာ ရွိ၍ သူနားလည္သည္။ ဆာရာ ညတုိင္းသူ႔ဆီလာသည္ကို ဦးေလး သိသြားၿပီး ဆူေတာ့မည္ဟု ေတြး မိသည္။ အခန္းတံခါးကို ေခါက္လုိက္ရာ အထဲမွ ၀င္ခဲ့ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္သျဖင့္ အခန္းတံခါးကို အသာ တြန္းၿပီး အထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းေလး တစ္လွမ္းခ်င္း ၀င္လုိက္သည္။

ဦးေလးသရြန္႔သည္ သစ္သားစားပြဲႀကီးေနာက္တြင္ ရပ္ေနသည္။
"တံခါးျပန္ပိတ္ၿပီး ဒီမွာ လာထုိင္ကြာ"
သူ႔ဦးေလးက သူ႔ေနရာတြင္ ထုိင္လုိက္သည္။ မင္းဖရက္က တံခါးပိတ္ခဲ့ၿပီး စားပြဲေရွ႕မွ ကုလားထုိင္တြင္ ၀င္ ထုိင္သည္။
"ဂၽြန္အေဒၚက ငါ့ကို ေျပာတယ္၊ မင္းစာမွာ စိတ္မ၀င္စားဘူးဆို"
မင္းဖရက္ သည္ ဆာရာအေၾကာင္း မဟုတ္ဘဲ၊ သူ႔ပညာေရးအေၾကာင္း ေျပာတာ့မည္ကို သိလုိက္သျဖင့္ စိတ္သက္သာ ရာ ရသြားသည္။ ဦးေလးက ဆက္ေျပာသည္။

"တုိ႔ေတြဟာ သူတစ္ပါးရဲ႕ နင္းျပားေတြကြ၊ ေမနာ၀ါဒနဲ႔ ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကို ခံစားေနရတဲ့ ဓားစားခံေတြ"
မင္းဖရက္ သည္ ေလာ့ဒ္ေမနာအေၾကာင္းကို သူ႔ဖခင္ ေျပာျပ၍ ၾကားဖူးထားသည္။ ထုိ ပုဂၢိဳလ္သည္ အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ျဖစ္ၿပီး အာဖရိကဖြား မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္သူ ႏွိမ္သူ ျဖစ္ သည္။
"တို႔ရန္သူေတြ အေပၚ တို႔ေက်ာ္လႊား ေအာင္ျမင္ႏိုင္မယ္ နည္းတစ္နည္းပဲ ရွိတယ္ဂၽြန္၊ သူတို႔ထက္ ပိုၿပီး တုိ႔က ဥာဏပိုင္းေရာ၊ ကာယပိုင္းပါ ပိုၿပီ ထက္ျမက္ ရမယ္၊ ႀကံ့ခုိင္ရမယ္ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ထက္ပိုၿပီး ရက္စက္ ရမယ္"

ဦးေလး ျဖစ္သူက အခန္းမ်က္ႏွာၾကက္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တစ္စုံတစ္ရာကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ထုိအခါ မင္းဖရက္ အဖို႔ စာၾကည့္ခန္းပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ရႈအကဲခတ္ခြင့္ ရသြားသည္။ အခန္းနံရံသံုးဘက္ တြင္ စာအုပ္စင္ မ်ား၊ စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ စာအုပ္မ်ားမွာ သမုိင္း၊ ဒႆနိက၊ ဂ်ာမန္၊ အဂၤလိပ္ ဂႏၶ၀င္ လက္ေရြးစင္ စာအုပ္မ်ား ျဖစ္သည္။
သူ႔ဦးေလး ၏ ေက်ာဘက္နံရံတြင္မူ ဓာတ္ပံုမ်ား တင္ထားေသာ စင္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထုိဓာတ္ပံုမ်ား အနက္ မွန္ေဘာင္သြင္းထားေသာ အႀကီးဆံုး ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကို စင္အလယ္မွ အားကစားေဘာင္းဘီတို ႏွင့္ အက်ႌခၽြတ္ ထားေသာ လူငယ္တစ္ဦးပံု ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံုထဲမွ လူငယ့္ခါးတြင္ ထြင္းထု ပံုေဖာ္ထား ေသာ ေငြခါးပတ္ေခါင္း ႏွင့္ ခါးပတ္ႀကီးကို ပတ္ထားသည္။

ထိုပံုကို အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္ရာ သူ႔ဦးေလးသရြန္႔ဘိုင္အာမင္ အသက္၂၅ႏွစ္ေလာက္ကပံု ျဖစ္ေန သည္။ ၾကြက္သားမ်ားက အထင္းသားေပၚေနၿပီး လက္သီးႏွစ္လံုးျဖင့္ လက္ေ၀ွ႕ေရးျပေနပံု ျဖစ္သည္။ သူ႔ စားပြဲေပၚတြင္ ဆုတံဆိပ္မ်ား၊ ဆုဖလားမ်ား တင္ထားသည္။
"ဦးေလး က လက္ေ၀ွ႕သမားလား"
မင္းဖရက္က ေမးလုိက္သည္။ သူ႔အသံတြင္ အံ့ၾသသံ၊ အထင္ႀကီးသံ၊ ခ်ီက်ဴးသံတို႔ ပါေနသည္။
"သာမန္ လက္ေ၀ွ႕သမားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ခ်န္ပီယံတစ္ေယာက္၊ ေတာင္အာဖရိက ျပည္ေထာင္စု ရဲ႕ လိုက္ဟဲဗီး၀ိတ္ ခ်န္ပီယံကြ"
"အဲဒီဆုဖလားေတြနဲ႔ ခါးပတ္က ဦးေလးအႏိုင္ရခဲ့တာလား"

"ဟုတ္တယ္ကြ၊ အလ်င္က ငါလက္ေ၀ွ႕ ထုိးစားခဲ့တာ တစ္ပြဲကို ဆယ္ေပါင္ရတယ္၊ မုိက္၀ီလ်ံဆုိယင္ ေျခာက္ခ်ီ နဲ႔ ငါအလဲထုိးခဲ့တာ၊ ေဟာဒီလို ... ေဟာဒီလိုေပါ့ကြ"
သရြန္႔က ဘယ္ညာလက္သီးႏွစ္လံုးကို ေလထဲတြင္ လက္ေ၀ွ႕ေရး ထုိးျပရင္း ေျပာသည္။
"ဘယ္ ... ညာ ... ဘယ္တြဲလက္သီးေတြေပါ့၊ ဂ်က္လာလာကိုလဲ ငါႏိုင္တာပဲ၊ ၁၉၁၆ခုမွာ ဂ်က္လာတာ ကို ႏိုင္ၿပီး ခ်န္ပီယံ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့၊ လာလာလဲက်သြားေတာ့ ပရိသတ္က ငါ့ကို ေအာ္ဟစ္ ခ်ီးက်ဴးတဲ့ အသံေတြ အခု ထက္ထိ ၾကားေယာင္ေနေသးတယ္"

သရြန္႔က စကားစရပ္လုိက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ေပၚ ျပန္တင္ၿပီး မ်က္ႏွာက ျပန္တည္သြား သည္။
"မင္းအေဒၚထရူဒီနဲ႔ ဘုရားသခင္က ငါ့ကို ဘ၀မွာ ပိုၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ တာ၀န္ထမ္းဖို႔အတြက္ ႀကိဳး၀ုိင္း ထဲက ဆြဲထုတ္ခဲ့တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ လက္ေ၀ွ႕သမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတာဟာ ငါ့ဘ၀မွာ အေရးအႀကီး ဆံုး အစိတ္အပိုင္းပဲကြ"
"ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီလို ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဦးေလး"
"မင္းက လက္ေ၀ွ႕သင္ခ်င္လို႔လား၊ မင္းအေဒၚက သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူက လက္ေ၀ွ႕ထုိးတာ လူမုိက္ အလုပ္ လူရမ္းကားအလုပ္လို႔ သေဘာထားတာ၊ ဒီေတာ့ စာကို ႀကိဳးစားသင္ၿပီး ဒီထက္ ျမင့္မား တဲ့ ကိစၥ ကို စဥ္းစားပါကြာ"

သရြန္႔ဘုိင္အာမင္က မင္းဖရက္ကို ေဖ်ာင္းဖ်လိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။
"ကဲ ငါေစာေစာက ေျပာတာ ျပန္ဆက္ရဦးမယ္၊ အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ မင္းနာမည္က ဒီလာေရး ကို ျဖဳတ္ထားယင္ ေကာင္းမယ္လို႔ မင္းအေဒၚနဲ႔ ငါသေဘာတူထားတယ္၊ ဒီေတာ့ မင္းအေဖရဲ႕ အမႈကိစၥ လူေတြေမ့သေလာက္ ရွိတဲ့ အခ်ိန္အထိ မင္းနာမည္ကို မင္းဖရက္ဒီလာေရးကေန မင္းဖရက္ဘိုင္ အာမင္ လုိ႔ ေျပာင္းထားလိုက္၊ ဒီလာေရး နာမည္က သတင္းစာေတြမွာ သိပ္ပါေနတယ္၊ ေရွ႕လထဲမွာ မင္းအေဖ အမႈ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕မွာ စ စစ္လိမ့္မယ္၊ မင္းနဲ႔တို႔မိသားစုအတြက္ အရွက္ရစရာ၊ မ်က္ႏွာမျပႏိုင္ စရာ ျဖစ္လာႏိုင္ လို႔ နာမည္ ေျပာင္းခိုင္းထားတာ"

"ကၽြန္ေတာ့္ အေဖအမႈ ဟုတ္လား ... အေဖက ေသၿပီပဲ"
မင္းဖရက္ က နားမလည္ႏိုင္ေသာ အသြင္ျဖင့္ ဦးေလးကို စုိက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ေသတယ္ လို႔ မင္းက ထင္ေနတာပါ"

သရြန္႔က ထုိင္ရာမွထၿပီး မင္းဖရက္ပခံုးကို လာဖက္သည္။
"ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါဂၽြန္၊ မင္းအေဖ မေသဘူးဆိုတာကို မေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါကြာ၊ မင္းအေဖ မေသဘူး၊ သူ႔ကို ရဲေတြက မိသြားတယ္၊ ေရွ႕လ ၁၂ရက္ေန႔က်ယင္ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕က တရားရုံးခ်ဳပ္မွာ မင္းအေဖ အမႈ ရင္ဆုိင္ရမယ္၊ ႀကိဳးစင္ မတက္ရေအာင္ လံုးပမ္းရလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ မင္းနာမည္ ကို တုိ႔က ေျပာင္းေစခ်င္တယ္ဆိုတာ မင္း နားလည္ေရာေပါ့"

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Saturday, November 19, 2011

ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား, အပိုင္း (၂ဝ)

ပင္စင္နာတစ္ဦး၏ အာလူးမွတ္တမ္း (၉)
ထား၀ယ္သြား ေရလား

ကမ္း႐ုိးတန္းသြား " ျမစ္ႀကီးနား " သေဘၤာစီးရန္လက္မွတ္၀ယ္ယူ ရ႐ွိေရးအတြက္ တစ္ဦးခ်င္းတန္းစီစနစ္ ႏွင့္ ၀ယ္ယူၿပီးသည့္ေနာက္ ဧၿပီလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းမွ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သုိ႔ လုိက္ပါ ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ လက္မွတ္ရသည္ကေတာ့ ၿမိတ္အထိ ျဖစ္၏။ ထား၀ယ္လက္မွတ္ ကုန္ေနပါၿပီတဲ့။
" ျမစ္ႀကီးနား " " ဟားခါး " " ေတာင္ေပၚ" တုိ႔သည္ တစ္မ်ိဳးတစ္စားတည္းေသာ ကမ္း႐ုိးတန္းသြား သေဘၤာ အသစ္စက္စက္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဘယ္လုိကမ္း႐ုိးတန္းမ်ိဳးပါလဲ။ ေနာ္ေ၀းျပည္တြင္ တည္ ေဆာက္ျခင္း ေၾကာင့္ ေတာင္းေစာက္ပင္လယ္လက္ၾကားကမ္း႐ုိး Fjord  မ်ားႏွင့္ ပုိကုိက္ ေပမည္ျဖစ္သည္။

ၾကယ္ငါးပြင့္သေဘၤာလုိင္းသည္ အျမတ္အစြန္းကုိ အဓိကထားသည့္ သေဘၤာလုိင္းမဟုတ္ေပ။ ကမၻာေပၚ တြင္ အျခား အျခားေသာ သေဘၤာလုိင္းမ်ားမွာမူ အျမတ္ကုိ အဓိကထားၾကျခင္းေၾကာင့္ ကုန္တင္ခ လူစီးခ အလြန္ ေစ်းႀကီး၏။ ယခုၾကည့္ပါ၊ ရန္ကုန္မွ ထား၀ယ္လုိ႔ ကုန္းပတ္ခရီးသည္တစ္ဦး ၃၇ က်ပ္သာလွ်င္ က် သင့္သည္။ ၿမိတ္အထိ ၄၀ က်ပ္သာလွ်င္ က်သင့္သည္။ မည္မွ်သက္သာပါသနည္း။ သုိ႔ေၾကာင့္ သေဘၤာ စီးခရီးသည္ မ်ား တုိးေ၀ွ႕ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ဖန္ အျမတ္အစြန္းကုိ အဓိကမထား။ ျပည္သူလူထု၏ သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရးကုိသာလွ်င္ ေ႐ွး႐ွဴသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ပုဂၢလိကကုန္စည္ကုိပင္ မတင္ေဆာင္။

သေဘၤာႀကီးမွာ ခမ္းနားလွပါ၏။ ေနရာထုိင္ခင္း၊ စားေသာက္ခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ ေသာက္ေရ၊ အိမ္သာမွအစ ေကာင္း လွေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာခရီးသည္မ်ားကား ကုိလုိနီေခတ္ အေမြဆုိးကုိ ယူ၍ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ညစ္ပတ္ၿမဲ ညစ္ပတ္ဆဲသာတည္း။ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ စြန္႔ရန္ သတ္မွတ္ေပးထားသည့္ပံုးတြင္ မစြန္႔၊ ပန္းကန္ေဆးသည့္ သံမဏိေရေဆးခြက္တြင္ ညစ္ပတ္စြာ ေဆး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထမင္းလံုးမ်ား ဆုိ႔ပိတ္သည္ကုိ သူႏွင့္မဆုိင္သည့္အလား ခပ္တည္တည္ ထြက္သြား ၏။ ေရပုိက္ ကုိဖြင့္ၿပီးလွ်င္ ျပန္မပိတ္၊ ဖြင့္လ်က္သား ပစ္ထားခဲ့၏။ အိမ္သာတြင္လည္း သတင္းစာစကၠဴ၊ ေတြ႕ကရာ စကၠဴ မ်ားႏွင့္ တစ္ဆုိ႔ေစသည္။

သေဘၤာေပၚ တြင္ ေရယာဥ္မွဴးႏွင့္တကြ အရာ႐ွိႏွင့္ လူငယ္အမႈထမ္းမ်ားပါ ကၽြန္ေတာ့္ သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရး အတြက္ အကူအညီေပးၾကသည္ေၾကာင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ လုိက္ပါခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္ တစ္ေန႔ နံနက္ ၅ နာရီသာသာတြင္ ထား၀ယ္ျမစ္-၀ ကသည္းမကၽြန္းအနီး၌ ေက်ာက္ခ်ရပ္နားသည္။ ဤသည္မွ တစ္ဆင့္ စက္ေလွေပၚ ကူးဆင္းကာ စက္ေလွအားျဖင့္ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ခရီး ဆက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထား၀ယ္သြားရသည္မွာ ဤအခ်က္သည္ အေထာင့္ဆံုးျဖစ္၏။

အနည္းဆံုးအားျဖင့္ ထား၀ယ္ျမစ္တြင္း ဆင္ ျဖဴျပင္ဆိပ္ကမ္းထိ ၀င္ေရာက္ဆုိက္ကပ္ေပးႏိုင္လွ်င္ မ်ားစြာ အဆင္ေျပ ေပလိမ့္မည္။ ဆင္ျဖဴပင္မွတစ္ဆင့္ ထား၀ယ္သုိ႔ စက္ေလွႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ကားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ခရီး ဆက္ႏုိင္သည္။ သပိမကြာလွေတာ့။ ယခုမူ ဆိပ္ကမ္း ေကာ္ပုိေရး႐ွင္းမွ ျပင္ပဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ကမ္း႐ုိးတန္း သြားသေဘၤာမ်ား ဆုိက္ကပ္ႏုိင္ရန္အတြက္ ေသာင္တူးျခင္း၊ ဆိပ္ခံေဘာတံတားမ်ား တုိးခ်ဲ႕ တပ္ဆင္ျခင္း၊ ေရေၾကာင္းျပေဘာမ်ား ခ်မွတ္ေပးျခင္း ျပဳလုပ္ေပးေနပါသည္ဆုိသည့္ ၾကားကပင္ ဆင္ျဖဴျပင္ ထိ မ၀င္ႏုိင္ေသးေပ။ စက္ေလွေပၚသုိ႔ ဆင္းရသည္မွာ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ား၊ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ မ်ား၊ ကေလးသူငယ္မ်ား အတြက္ပါ မ်းစြာအသက္အႏၱရာယ္ ျဖစ္ႏိုင္ သည္။

မုိးတြင္းကာလ လိႈင္းႂကြခ်ိန္ဆုိမူ မေတြး၀ံ့ေတာ့ၿပီ။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ ထား၀ယ္သုိ႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ တပ္မေတာ္ (ေရတပ္)တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၃ ႏွစ္မွ် စစ္မႈထမ္းခဲ့သည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္၌ ျမန္မာျပည္ကမ္း႐ုိးတန္းတစ္ေလွ်ာက္ နတ္ျမစ္၀မွ ေမာ္တင္စြန္းကုိျဖတ္၍ ဤ၀ိတုိရိယ အငူအထိ ႐ွိသမွ် ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ထား၀ယ္မွအပ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဆုိလွ်င္လည္း ျမန္မာျပည္ ေျမပံု တြင္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ၏ ၀ဲဘက္အက်ဆံုးေသာ ျမစ္ျဖစ္သည့္ င၀န္ျမစ္မွ ယာဘက္သုိ႔ ေရတြက္ေသာ္ သက္ကယ္ ေသာင္၊ ေ႐ြး၊ ျပန္မေလာ့၊ ေတာင္ထု၊ ဧရာ၀တီ၊ ကဒံုကနိ၊ ဘုိကေလး၊ ဖ်ာပံု၊ ေဒးဒရဲ စသည့္ ျမစ္ မ်ားမွ ေခ်ာင္းလက္တက္ငယ္ထိ ေရာက္ဖူးသည္။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ တစ္ေခါက္မွ် မ၀င္ခဲ့ဘူး။ ထား၀ယ္ သုိ႔ တစ္ေခါက္မွ် မေရာက္ခဲ့ဖူးပါ။ ယခုမွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကံတရားမ်ား ဆန္းၾကယ္ခ်င္ျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသူတစ္ဦးဦးႏွင့္မညားဘဲ ထား၀ယ္သူႏွင့္ အေၾကာင္းပါမိေတာ့သတည္း။

"စပ႐ုိက္" ယဥ္ေက်းမႈနွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း

ထား၀ယ္ေရာက္သည္ေန႔တြင္ သႀကၤန္အႀကိဳေရႏွင့္ စုိၾကရသည္။ အမွန္ေတာ့ ျပကၡဒိန္အရ အႀကိဳရက္ မဟုတ္ေသးပါ။ သုိ႔ေသာ္ ထား၀ယ္ထံုးဓေလ့အရ အႀကိဳရက္ကုိ သံုးရက္ဟု သတ္မွတ္ထားျခင္းေၾကာင့္ ကေလး မ်ား ေရကစားၾကေပၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး မွ ထား၀ယ္သူသာဆုိရသည္။ ထား၀ယ္တြင္ တာ႐ွည္စြာ ေနဖူးသည္မဟုတ္။ ထား၀ယ္တြင္ ေမြး၍ ကေလးငယ္အ႐ြယ္တြင္သာ ေနခဲ့ကာ ႐ွမ္းျပည္တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့သူျဖစ္၏။ သုိ႔ေၾကာင့္ သူ ထား၀ယ္ စကား ေျပာလွ်င္ ထား၀ယ္သူမ်ားက ၿပံဳးစစနဲ႔ နားေထာင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂံသား (ပုဂံသား-ဗမာ) ကမွ အတန္ပီသေသးသည္ဟု ထင္မိသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ဤေဆာင္းပါးတြင္ ထား၀ယ္ေလသံမ်ားႏွင့္ အစြမ္းကုန္ မြမ္းမံထားသည္ကုိ သည္းခံဖတ္႐ႈၾကပါရန္ ေတာင္းပန္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ျမင္းလွည္းတစ္စီးငွားကာ တည္းခုိမည့္ ေနအိမ္ျဖစ္ေသာ ဇနီး၏ ဦးေလးအိမ္သုိ႔ ထြက္ လာခဲ့ၾကသည္။ တည္းအိမ္မွာ ဆင္မနစ္ (ဆင္ပုနစ္) (ေ႐ွးက ႏံြထူထပ္ဟန္ တူျခင္းေၾကာင့္ ဆင္ပုေလးပင္ နစ္သည္) ရပ္ကြက္သုိ႔ လာခဲ့ာကသည္။ ခရီးကမေ၀းေသာ္လည္း ျမင္းလွည္းခက မေသးပါ။ ၂၅ က်ပ္ ေတာင္း၏။ ၂၀ က်ပ္ ေတာင္းပန္ေပးရ၏။ ဆင္မနစ္ရပ္ကြက္မွာ အုခါးကီး (အုတ္တံတားႀကီး)ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ ၍ (အုိးလုပ္ျပင္)ကုိ ျဖတ္ကာ အုိးကုိ အေတာ္လုိက္႐ွာရသည္။ သြားရသည္။

တည္းအိမ္သုိ႔ ေရာက္သည္တြင္ အိမ္႐ွင္ ဦးသန္းေမာင္၊ ေဒၚထြန္းၾကည္တုိ႔က အေမာေျဖ စပ႐ုိက္ တစ္ပုလင္း ေဖာက္တုိက္သည္။ စပ႐ုိက္ (Sprite) ဆုိသည္မွာ လင္မနစ္ႏွယ္ပါတည္း။ ႐ွမ္းကမ္း (ယုိးဒယားဘက္) မွ ၀င္လာသည္။ ဂ်ပန္ဆာေကးပုလင္းႀကီးႏွယ္ ႀကီးမားလွသည့္ ပုလင္းႀကီး မ်ားႏွင့္ လာ၏။ ကုိကာကုိလာ ပုလင္းလည္း ထုိနည္းတူ။ ေကာင္းလွပါ၏။ လူမွာ လန္းဆန္းသြားသည္။ စပ႐ုိက္ ယဥ္ေက်းမႈ သည္ အိမ္မ်ား ေပၚတြင္ ေနရာယူထားသလုိ ဟြန္ဒါယဥ္ေက်းမႈသည္လည္း လမ္းမ်ားေပၚတြင္ ေနရာ ယူထားၾကသည္။ အဖြားႀကီးေရာ ေကာင္မေလးေတြပါ ဟြန္ဒါ။ ေခတ္မီသူတုိင္း ဟြန္ဒါစီးၾကသည္။

ညေနဘက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕တြင္း တစ္ပတ္ေလွ်ာက္ကာ အေပါင္းအသင္းေရာင္းရင္းတုိ႔ကုိ လုိက္ ႐ွာ၏။ ပလကမွ တုိင္းလက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ ဦးသုခမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးေသာမိတ္ ေဆြ၊ တုိင္းစက္မႈ မွ ဗုိလ္ႀကီးသန္းျမင့္မွာ ေ႐ႊဘုိသားတစ္ပုိင္း၊ တုိင္းကုန္သြယ္ေရးဦးစီး ဦးတင္စိန္မွာ မိတ္ေဆြ ေ႐ွ႕ေန ေမာင္သံဒုိင္ (စာေရးဆရာ)ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ သိရသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း မ်ား အဖဲြ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လုိသည့္ မိတ္ေဟာင္းမ်ား ေတြ႕လုိေတြ႕ျငား သြား႐ွာၾကည့္သည္။

အနည္းဆံုး အားျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းစာရင္းကုိ ၾကည့္ရလွ်င္ပင္ သိရေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ တာ၀န္ ႐ွိသူ တစ္ဦးကုိမွ် မေတြ႕ရ။ အတြင္းေရးမွဴးမွာမူ စားေသာက္ဆုိင္၌ ႐ွိတတ္ပါသည္ဆုိျခင္းေၾကာင့္ သြား ႐ွာၾကည့္သည္။ သိသူကၽြမ္းသူတစ္ဦးမွ် မေပၚလာ။ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားေရးထားသည့္ သင္ပုန္းကုိ ေလ့လာရာ ၌ ဘီးငန္းေၾကာ္ (ဘဲငန္းေၾကာ္) ၅ က်ပ္၊ တုပ္တုပ္ေၾကာ္ (ေတာက္ေတာက္ေၾကာ္) ၅ က်ပ္ဟု ေတြ႕ရသည္။ တစ္စံုတစ္ဦးက ႐ွမ္းဟန္း႐ွိ (ယုိးဒယားဟင္းခ်ိဳ) လွမ္းမွာသံ ၾကားလုိက္ရသည္။

ညေစ်းတန္းဘက္ ေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွာသည္မွာ စာအုပ္ဆုိင္။ ေတြ႕ပါၿပီ။ "တနသၤာရီ စာေပ"။ တနသၤာရီစာေပ ဟူသည္မွာ လမ္းေဘး ဓာတ္မီးတုိင္ေအာက္တြင္ ပလတ္စတစ္ခင္းကာ စာအုပ္အေဟာင္း ေလးငါးဆယ္ခန္႔ ျဖန္႔ခ်ရင္း မေပၚလာသည့္၀ယ္သူကုိ ေမွ်ာ္ေန႐ွာသည့္ လူငယ္ တစ္ဦးျဖစ္ သည္။ သူက ၀န္ထမ္းတစ္ဦး၊ အပုိ၀င္ေငြ အတြက္ ညေနပုိင္းတြင္ သူ၀ါသနာပါသည့္ စာအုပ္ေဟာင္း မ်ားကုိ ၀ယ္/ေရာင္း လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထား၀ယ္တြင္ ၀ယ္မည့္သူ မ႐ွိေသာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ အာသာစီကလပ္၏ သိပၸံစာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ မ၀ယ္ခ်င္ဘဲ ၀ယ္လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႔ကုိ အားေပးခဲ့သည္။

ေစ်းလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ခမ္းနားထည္၀ါေသာ "ပေဒသာတီးေဟာက္စ္" ဟူသည္မွာ မၾကာေသးမီကမွ ဖြင့္၏။ မြမ္းမံျပင္ဆင္မႈႏွင့္ စားပဲြကုလားထုိင္အားလံုးမွာ ႐ွမ္းကမ္းကခ်ည္းျဖစ္သည္။ စတိန္းလက္ စတီးခြက္၊ ဖုိင္ဘာပန္းကန္၊ ပလတ္စတစ္ပန္းကန္ျပား၊ ေပသီးေဖ်ာ္ရည္။ ေပသီးဟူသည္မွာလည္း ႐ွမ္းကမ္း က သံပံုးႀကီးမ်ားႏွင့္လာသည္။ ထန္းသီးဆံမာမာ စားရသည့္ႏွယ္။ ေပသီးႏွင့္မတည့္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ သည္ လမ္းတစ္ဘက္႐ွိ ဆုိင္ဘက္သုိ႔ ကူးခဲ့ရသည္။ စားေဖ်ာ္မွဖြင့္ထားသည့္ ယမကာဆုိင္တြင္ သႀကၤန္ ကုိ ႀကိဳေန ၾကသည့္ ဒ၀ယ္သား (ထား၀ယ္သား)မ်ား စကားေျပာသံ မုိးသုိ႔ညံသည္။ သိၾကားမင္းသည္ ဤႏွစ္တြင္ "ဟြန္ဒါ"ကုိစီးလ်က္ လက္တစ္ဖက္ကား "ကုိလာကုိလာ"ပုလင္းကုိ ကုိင္ကာ လပ္ဘတ္ (Love Bug) သီခ်င္းကုိဆုိကာ ကလ်က္ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခသုိ႔ ဆင္းအံ့ဟု ထား၀ယ္ သႀကၤန္စာ က ဆုိ၏။

ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခ

မူလက နာမည္ႀကီးေသာ္လည္း လမ္းပန္းအဆက္အသြယ္ မေကာင္းမႈေၾကာင့္ ငပလီကမ္းေျခေနာက္ ဒုတိယ ေနရာ ကုိ ယူထားရသည့္ သနားစရာ့ ကမ္းေျချဖစ္သည္။ ယခုမူ မၾကာမတင္က ေဆာက္လုပ္ ၿပီးစီး သြားသည့္ ေျမာကင္းတံတားေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္လြယ္ကူကာ လူစည္ကားစ ျပဳလာ ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕မွ ဆယ္မုိင္ကြာေ၀းသည္။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း လမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း လမ္း ေကာင္းသည္။ မုိးထိေတာင္ကုိေက်ာ္၍ ဆင္းသည္၌ ကမ္းေျခသုိ႔ ေရာက္၏။ မိတ္ေဆြ ဦးသုခ၏ ကူညီမႈ အားျဖင့္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးႏွင့္ ပထမရက္ ၿမိဳ႕တစ္ေလွ်ာက္ လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ တစ္ျပည္လံုးတြင္ ေရ ႐ွားပါး သည္ ႏွင့္ အညီ ေရပက္ျခင္းေတာ့ သိပ္မ႐ွိေပ။ သုိ႔တုိင္ ထား၀ယ္မွာ အိမ္တုိင္းလိုပင္ ကုိယ္ပုိင္ ေရတြင္း ႐ွိလ်က္ ေသာက္ေရသံုးေရ ေကာင္းစြာ လံုေလာက္သည္။ ဒီၾကားကပင္ လက္တြန္း ေရစည္လွည္း မ်ား ႀကိဳးၾကားထြက္လာစ ျပဳေနေပၿပီ။

ထား၀ယ္သႀကၤန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္မွာ ထား၀ယ္သႀကၤန္သံခ်ပ္မ်ား၊ ေဟာက္၀ယ္သားက ႏုိ႔ကုိေက့ ႏုိ႔က ႏုိ႔ကုိေက့ (ဟုိေကာင္မေလးက တုိ႔ကုိၾကည့္ တုိ႔က တုိ႔ကုိၾကည့္) စသည့္ ႐ုိးရာသံခ်ပ္မ်ားကုိ လားလား မွ် မၾကားခဲ့ရပါ။ ထား၀ယ္သႀကၤန္ သည္ ေရလည္းမစုိ၊ ထား၀ယ္သံခ်ပ္လည္း မလႊမ္းမုိး၊ တစ္ၿမိဳ႕လံုး လႊမ္းေနသည္မွာ ေရခံကားထက္ တပ္ထားသည့္ အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားမွ လဖ္ဘတ္ (Love Bug) သီခ်င္းသံ သာ ျဖစ္သည္။ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါ လဖ္ဘတ္၊ ဆင္ဆိ (ဆင္ဆိပ္)ကဲ့သုိ႔ ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ဖ်ား ျမစ္ကမ္းနား ေနရာမ်ား၌ပင္ မိန္းကေလးမ်ား လဖ္ဘတ္ လဖ္ဘတ္ဟု မပီမသေအာ္ကာ ကေနၾကသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ ဤသီခ်င္းသည္ ဤမွ် ပ်ံ႕ႏွံ႔ရပါသနည္းဟု စံုစမ္းၾကည့္ရာ၌ မၾကာေသးမီက ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ သုိ႔ မုိးႀကိဳးငွက္ငယ္ေလးမ်ားအဖဲြ႕ (ဇာဇာရတနာတုိ႔တစ္သုိက္)က ယဥ္ေက်းမႈ အေမြျဖန္႔ေ၀ သြားခဲ့ျခင္း ေၾကာင့္ ဟု သိရသည္။ သူတုိ႔အဖဲြ႕သည္ အေတာ္ေျခသြက္၏။

ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခ မွာ သႀကၤန္ရက္ လူစည္ကားလွသည္။ ၿမိဳ႕ခံမ်ားသာမက ရန္ကုန္မွ ပုဂၢိုလ္ႀကီး အခ်ိဳ႕ ပင္ ေရာက္႐ွိေနၾကသည္ေၾကာင့္ ဘန္ဂလုိမ်ားမွာ လူျပည့္ေနသည္။ စာေရးဆရာမ မေလးလံုတုိ႔မိသားစု ေရာက္ ႐ွိေနၾကသည္ဟု သတင္းၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လူခ်င္းမသိၾကေသာေၾကာင့္ မေတြ႕မိခဲ့ပါ။ " မိတ္ဆက္" ဘန္ဂလုိ ကုိ ဗဟုိျပဳလ်က္ ကမ္းေျခေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ပင္လယ္႐ႈခင္းသာယာပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကမ္းေျခတြင္ ပင္လယ္ကဗြီး (ထင္း႐ွဴးတစ္မ်ိဳး)ပင္ တစ္ခုႏွစ္ခုလဲြလ်က္ အရိပ္အာ၀ါသ နည္း လွသည္။ ငပလီ ကမ္းေျခမွ ပင္လယ္ကဗြီးအျပင္ ေနေျပာက္မထုိးသည့္ ပုန္းညက္ပင္ႀကီးမ်ား၊ တယိမ္းယိမ္း လႈပ္႐ွားသည့္ အုန္းပင္မ်ားေၾကာင့္ အရိပ္အာ၀ါသ ေကာင္းလွသည္။

သစ္ေတာဌာနမွ ဦးေဆာင္ကာ အရိပ္ပင္မ်ား လံုေလာက္စြာ စုိက္ပ်ိဳးေပးသင့္သည္။ ယခုမူ စားေသာက္ ဆုိင္ အမ်ားအျပားမွာ ေသာင္ျပင္ေနပူက်ဲက်ဲ၌ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း တဲထုိးမုိးကာ ေရာင္းေနၾကသည္မ်ာ မီးေဘး ဒုကၡသည္ စခန္း ႏွင့္ တူေနေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ လူစုစု႐ွိရာ တစ္ေနရာတြင္ ၀င္ၾကည့္မိသည္။ လူငယ္တစ္ဦးက ပလတ္စတစ္ပံုးတြင္းမွ ၀ါက်င့္က်င့္ အရည္ ကုိ ဖလ္ခြက္ငယ္တစ္ခုတြင္ ငွဲ႕ရင္း " လာ လာ ကမ္းေျခမွာ ၀မ္းေကနဲ႔ အပန္းေျဖသြား ပါ" ဟု ေခၚေနသည္။ ေၾသာ္ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာမ်ားက တစ္က်ပ္ႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကမွကုိး "ကၽြန္ေတာ္ လည္း ၀မ္းေက ဘုိး စမ္းျမည္းၾကည့္သည္။ ခြီး … ေသာက္က်ိဳးနဲ အ၀င္ဆုိးလွသည့္ ၀မ္းေက ပါတကား။ မီးေ၀း ဆုိၿပီး (အမေလးဆုိၿပီး) ဘူးေအာ္ပလန္ (မတတ္ႏုိင္ဘူးေအာ္ကာ) လာခဲ့သည္။ ၀မ္းေကႏွင့္ပင္ ႏြမ္းေခြ သြား ေတာ့သည္။

ကမ္းေျခတြင္ လူေတြက မူးၾကသည္။ ကမ္းေျခမွ အျပန္လမ္းတြင္ ကားေတြက ပ်က္ၾကသည္။ ေမာင္းမကန္ ႐ြာအနီး မွ ေရပူတြင္းသုိ႔ ေခတၱ၀င္ကာေရပူစမ္း၌ ခ်ိဳးၾကည့္ေသးသည္။ တကယ္ပူသည့္ ေရပူစမ္း ပါေပ။ အင္းေလးေခါင္တိုင္ က ေရပူစမ္းမွာ ဆင္းစိမ္ခ်ိဳး၍ရသည္။ ေမာင္းမကန္ေရပူစမ္းမွာ ဆင္းစိမ္ ရန္ မဆုိထားႏွင့္၊ ခြက္ႏွင့္ ခပ္ေလာင္းသည္ပင္ အသားမ်ား နီစပ္လာသည္။ ခပ္ရန္ခြက္ မပါ လာေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား ေရျဖဴပါတီယူနစ္မွ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ေရပူဒါနျပဳကာ ေလာင္းေပးလုိက္သည္။

သႀကၤန္ကားတုိ႔တြင္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေပးထားသည့္ အမည္မ်ားအနက္ အမည္တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္၍ မည္သုိ႔မွ် သေဘာမေပါက္ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္ပါဦးေတာ့ "နန္းႏုိ႔ ဂၽြတ္-ႏုိ႔ေဒါက္ခ"တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့ ရပါၿပီ၊ဘာသာျပန္ မတတ္ေတာ့ပါ။ ထား၀ယ္သူ ဇနီးကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဓိပၸာယ္႐ွင္းေတာ့ သည္။ "နင္တုိ႔ေၾကာင့္ ဒုိ႔ဒုကၡ"တဲ့။ ေယာက္်ားေလးမ်ားက မိန္းခေလးမ်ားကုိ ရည္ညႊန္းဆုိျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းလွပါေပသည္။

နီနီ႐ွိန္ မုဟန္းခါး

ထား၀ယ္ အစားအေသာက္မ်ားအနက္ ကၽြန္ေတာ္ အစဲြမက္ဆံုးမွာ မုဟန္းခါး (မုန္႔ဟင္းခါး)ျဖစ္သည္။ ယေန႔ ရန္ကုန္တြင္ ေကာင္းလွပါသည္ဆုိေသာ မုန္႔ဟင္းခါးမွာ မုန္႔ဟင္းခါးမဟုတ္ေတာ့။ ငါးမွာ ပါသည္ ဆုိ႐ံုမွ် ေလာက္ပင္ နာမည္ပ်က္႐ံုမွ်ပါေတာ့ကာ ဟင္းရည္ပ်စ္ေစရန္အတြက္ ပဲမႈန္႔ ဆန္မႈန္႔ႏွင့္ ဘဲဥ တုိ႔ ကုိသာ ပံုေအာထည့္ေနသည္။ ငံျပာရည္ကလည္း အနံ႔အသက္မေကာင္း၊ မေလး မခ်ိဳ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ႏွင့္။

ထား၀ယ္မွ မုဟန္းခါး မွာ လတ္ဆတ္ေသာ ပင္လယ္ငါးခ်ည္းသက္သက္ျဖစ္၏။ ငံျပာရည္ကလည္း ေကာင္း၏။ ဘဲဥပုပ္က ၀င္မ႐ႈပ္၊ ထား၀ယ္ေစ်း၏ အေ႐ွ႕ေျမာက္ေထာင့္အေပါက္မွ ၀င္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ၀ဲ ဘက္ တြင္ ထား၀ယ္မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ တစ္ဆုိင္ေတြ႕ရသည္။ ေစ်းတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္႐ွိ ၏။ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ထား၀ယ္သား (ေကာင္မေလး) မွာ ေသးေသးသြယ္သြယ္ ျဖဴျဖဴႏွင့္ ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုး တစ္စံု ကုိ ပုိင္ဆုိင္သူျဖစ္သည္။

ဆုိင္အမည္ ေရးမထား။ ဆုိင္ေနာက္နံရံတြင္ ႐ုပ္႐ွင္ပုိစတာမ်ား ကပ္ထားသည္။ " ေနာင္ဂ်ိန္လင္မယား" ပုိစတာ မွာ ထင္႐ွားလွသည္။ သူ႔မုန္႔ဟင္းခါးကုိ စတင္စားမိသည့္ေန႔မွ အစျပဳကာ အျခားဆုိင္ မစား လုိေတာ့။ သူ႔ဆီသာလွ်င္ နံနက္တုိင္း၀င္ကာ ႏွစ္ပဲြ စားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လာတုိင္း နတ္ခီဒူး၀ (မေန႔ခင္းတုန္းက) အတုိင္း ေဟ့ ဟု ဆုိကာမွ်ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ သူျပင္ေပးသည္။ ထား၀ယ္မွ ပလန္သည့္ေန႔ (ျပန္သည့္ေန႔)ထိ နတ္ခီဒူး၀ ေဖာ္ျမဴလာအရသာလွ်င္ စားေသာက္ခဲ့သည္။

နန္႔ႏုိ႔ဂၽြတ္-ႏုိ႔ေဒါက္ခ

ထား၀ယ္မွ ၿမိတ္သုိ႔ ခရီးဆက္ရန္ျဖစ္သည္။ အေကာက္ခြန္မွ မိတ္ေဆြတစ္ဦး အားကုိး ႏွင့္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ႀကိဳးစား ၾကည့္သည္။ ရက္သာေညာင္းသည္၊ ေလယာဥ္ခရီးသည္စာရင္း၌ ကၽြန္ေတာ့္ အမည္ ပါမလာ ပါ။ သုိ႔ေၾကာင့္ ၿမိတ္မသြားရသည့္အတူေမာ္လၿမိဳင္သြား။ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ ရဲေဘာ္ခ်မ္းေအး၊ တကၠသုိလ္ ဘုန္းႏိုင္ တုိ႔ထံ ၀င္ေႏွာက္ၿပီးမွ ရန္ကုန္သုိ႔ မီးရထားႏွင့္ျပန္ရန္ စီစဥ္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ကုိမူ အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူရ႐ွိႏုိင္ပါသည္။

နံနက္ေစာေစာထကာ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ခဲ့သည္။ တကၠစီေပၚမွ ဆင္းသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ "ဘယ္လုိလဲ ဦးဘေသာ္၊ ဘီေအစီ က ေကာ္ဖီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးတစ္ခြက္မွ မတုိက္ေတာ့ပါလား" ဟု အဂၤလိပ္ စကား ေျပာဟန္ ေလယူေလသိမ္းႏွင့္ ဆီးႏႈတ္ဆက္သူမွာ က်ိဳဒုိသတင္းဌာန ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္ ဦးစံ၀င္း ျဖစ္ေတာ့ သည္။ သူသည္ သႀကၤန္တြင္း ေမာင္းမကန္တြင္ လာေရာက္အပန္းေျဖရာမွ ယခု ၿမိတ္ သုိ႔ သြားမည့္ ခရီးသည္ ျဖစ္သည္။ ၿမိတ္သြားမည့္ တြင္ -ေအာ္တာတစ္စီးသည္ ကြင္းစပ္၌ ရပ္ထား၏။ သူ႔ခရီးစဥ္ မဟုတ္ေသး၊ သူက ဒုတိယေခါက္မွာျဖစ္သည္။ တြင္-ေအာ္တာ သည္ ထား၀ယ္-ၿမိတ္ အသြား အျပန္ တစ္ေန႔ ေလးငါးေခါက္ ပ်ံသန္းေပးေနရသည္။ သုိ႔တုိင္ လူေတြက တစ္ေန႔တစ္ပံုႀကီး ေသာင္တင္ က်န္ရစ္ ခဲ့ သည္။

သူက ကၽြန္ေတာ့္အား ၿမိတ္သုိ႔ လုိက္ခဲ့ရန္ေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လုိက္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ က မလြယ္ပါ။ ဒါကုိ သူက သိလ်က္ႏွင့္ ေျမွာက္ေပးေနေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ က စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနသည္ႏွင့္ သူနားလည္ေစရန္ အဂၤလိပ္စကားကုိ ျမန္မာဟန္ႏွင့္ ျပန္ေျပာ လုိက္သည္။
" I'd rather pull a tigert's tail "
" က်ားၿမီး ပဲ ဆဲြပါရေစေတာ့ခင္ဗ်ာ " (ဘာသာျပန္)

ဒီေတာ့မွ သူသေဘာေပါက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေလယာဥ္ကြင္း၏ တဲကုပ္ကုပ္တြင္း၌ ထုိင္ကာ ေထြရာ ေလးပါး ေျပာေနၾကသည္။ ၿမိတ္ေလယာဥ္ ဒုတိယအေခါက္၌ ဆဖာရီ၀တ္စံုကုိ အက် ၀တ္ဆင္ထား သည့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္ႀကီးသည္ ပင့္တက္စ္ကင္မရာကုိ အခန္႔သား လြယ္ကာ ၿမိတ္သုိ႔ ပါသြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကမူ ဇဲြေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေလယာဥ္ ေစာင့္ဆဲ။ ၀ယ္ယူရ႐ွိထား သည့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကုိ မၾကာခဏစမ္းၾကည့္ရသည္မွာလည္း အေမာ တေကာ။

ဆယ္နာရီ ထုိးၿပီ၊ ၀မ္းကဟာၿပီ၊ ေလယာဥ္ကမလာေသး၊ လာမည့္လာေတာ့ သတင္းေၾကညာခ်က္၊ ျပည္သူ႔ ဆက္ဆံေရး အသံခ်ဲ႕စက္မွ လာသည္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ေလယာဥ္ကြင္းအမႈထမ္းတစ္ဦးက ပါးစပ္ ႏွင့္ လုိက္ေအာ္ျခင္းသာ။" ေမာ္လၿမိဳင္ခရီးစဥ္ ဖ်က္သိမ္းပါတယ္ခင္ဗ်ား"။ ဟုိက္မြတ္ကေရာ … ။

ၿမိတ္ေလယာဥ္က ဥဒဟုိ ပ်ံ ေနသည္။ လက္မွတ္က ၀ယ္မရ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ေလယာဥ္လက္မွတ္ကမူ အလြယ္ တကူ ၀ယ္ရခဲ့၍ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ယခုေတာ့ " ခရီးစဥ္ဖ်က္သည္" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ထား၀ယ္ ၿမိဳ႕တြင္း သုိ႔လည္း တစ္ေက်ာ့ ထပ္မျပန္လုိၾကေတာ့။ သုိ႔ေၾကာင့္ " ဒီလုိဆုိဗ်ာ ရန္ကုန္ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ေကာ ရႏုိင္မလား ရန္ကုန္ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ" ဟု ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကည့္သည္။ " ဒါေတာ့ ေစာင့္ ၾကည့္ပါ။ ေနရာပုိလွ်င္ ရပါမည္။ နံနက္ေလယာဥ္တုန္းက သံုးေနရာပင္ ပုိေနသည္" ဟု သိရ၍ ဇဲြေကာင္း ေကာင္း ႏွင့္ ေလယာဥ္ကြင္း ၌ပင္ ဆက္ေစာင့္ေနေတာ့သည္။

ယခုတစ္ေခါက္ ၿမိတ္မွ ျပန္ဆုိက္လာသည္ တြင္-ေအာ္တာႏွင့္အတူ ေရတပ္ဗုိလ္မွဴးတစ္ဦး ပါလာသည္။ ဇာဒက္ႀကီး ကၽြန္း ေရတပ္စခန္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးဖုိးျဖဴ ျဖစ္သည္။ သူကလည္း ရန္ကုန္ဆက္စီးရန္အတြက္ ထား၀ယ္ တြင္ ဂ်က္-ေဖာ္ကာ လာေစာင့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တပ္တြင္း႐ွိစဥ္က အရာ႐ွိငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ယခု ဇာဒက္ႀကီး ကၽြန္း ေရတပ္စခန္းမွဴး။
" လာ … စီအုိ ထမင္းသြားစားၾကရေအာင္ "
သူလည္း ၀မ္းဟာလာသူ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေလယာဥ္ကြင္း႐ွိ ဆုိင္၌ပင္စားၾကသည္။ ၾကက္သားဟင္း၊ ငါးဆုပ္ဟင္း၊ ၾကက္သားမွာ ထံုေပေပ ႏွင့္ ကြယ္လြန္သူ ၾကက္ႀကီးမွာ အသက္ႀကီးလွၿပီ ျဖစ္တန္တူသည္။ ဗုိလ္မွဴး ဖုိးျဖဴ တုိ႔ကုိ အသက္ငယ္ေသာ သြားမ်ားပင္ မ၀ါးႏုိင္၊ ကၽြန္ေတာ္ကမူ "ဒီေလာက္အသက္ႀကီးတဲ့ ရင့္ တဲ့ၾကက္၊ ေသတာပဲ ေကာင္းတယ္"ဟု အၿငိဳးႀကီးႏွင့္ ေလတံုးလံုး ၀ါးမ်ိဳခ်ပစ္လုိက္မိသည္။ စားၿပီး ဆက္ ေစာင့္ၾကသည္။

ညေန ေလးနာရီသာသာတြင္ လာပါေတာ့သည္။ ေဖာ္ကာေလယာဥ္ မဟုတ္ပါ။ ဒါျဖင့္ ဂ်က္မ်ားလား။ ထပ္သရီး၊ ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲ။ ေၾကညာခ်က္ " ရန္ကုန္ခရီးစဥ္ ဖ်က္သိမ္းပါတယ္။ ေလယာဥ္စက္ခၽြတ္ ယြင္း လုိ႔ မလာႏုိင္ပါ" တဲ့။ ဗုိလ္မွဴးဖုိးျဖဴမွာ တစ္ခ်ိန္က ေရငုပ္တပ္ဖဲြ႕ အရာ႐ွိတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ယခု သူ႔ မ်က္ႏွာ ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္တြင္ ေရေအာက္၌ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္၍ တက္လာေသာ ေရငုပ္ သမား သဖြယ္ ေဖ်ာ့ေလ်ာ့႐ံႈ႕မဲ့ထားသည္။ ရန္ကုန္ေန သူ႔ဇနီးမွာ က်န္းမာေရးမေကာင္း။ ေဆးကုသေန ရသည္။ အသြား အျပန္ အားလံုး မွ ခြင့္က ၅ ရက္သာျဖစ္သည္။ ယေန႔ ထား၀ယ္တြင္ ေသာင္တင္ေနေတာ့ မည္။ တစ္ရက္ ပုပ္ၿပီ။ နက္ျဖန္ဆုိသည္မွာလည္း မေသခ်ာ။

ထား၀ယ္မွာ တည္းဖုိ႔ ကလည္းမ႐ွိ။ စူဠသည္ ထား၀ယ္ကမ္းတြင္ ယက္ကန္ ယက္ကန္ႏွင့္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုန္းေျမထက္၌ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္သလုိ ျဖစ္ေနသည့္ ေရငုပ္ဗုိလ္မွဴးကုိ ေခၚကာ ထား၀ယ္ ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ တည္းခုိအိမ္သုိ႔လည္း မျပန္လုိေတာ့၊ တည္းခုိ ရိပ္သာ မ်ားကလည္း လူျပည့္ ေနၿပီ၊ ေနာက္ဆံုးတြင္ တုိင္းကုန္သြယ္ေရးဦးစီးျဖစ္သူ ဦးတင္စိန္၏ ကူညီမႈေၾကာင့္ ကုန္သြယ္ တည္းခုိရိပ္ သာ၌ ေနရာရသည္။ ၀မ္းသာပါၿပီ။

တည္းခုိခန္းတြင္ အိပ္ရာ အိပ္ခင္းကအစ အဆင္ေျပသည္။ ေသာက္ေရ၊ ခ်ိဳးေရ အခန္႔သင့္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးမည္၊ နားမည္၊ ထမင္းစားၿပီး ညေစ်းတစ္ပတ္ ေလွ်ာက္မည္႐ြယ္ကာ အ၀တ္အစားလဲ သည္။ ေရခ်ိဳးမည္ဟန္ျပင္ခုိက္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးႏွင့္ လူတစ္ဦးေရာက္လာသည္။ ေစာေစာက ေလယာဥ္ ကြင္း မွ အတူျပန္ခဲ့သူ ခရီးသည္တစ္ဦး ျဖစ္၏။ " ဆရာႀကီး ရန္ကုန္ေလယာဥ္ စက္ျပင္ၿပီး ထြက္လာၿပီ။ ေလယာဥ္ကြင္း ကုိ အျမန္ ျပန္လာၾကပါတဲ့၊ တယ္လီဖုန္းလာတယ္" ဟု ကေသာကေမ်ာ လာ ေျပာေဖာ္ ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သည္ လွ်ပ္တစ္ျပတ္အတြင္း ျပန္လည္ထုပ္ပုိးၾကလ်က္ လက္တစ္ဖ်စ္အတြင္း ကားေပၚ ခုန္ တက္မိၿပီး ျဖစ္ၾကကာ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ကားစက္ႏိႈးၿပီး တရၾကမ္းကားေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္၌ တစ္ခဏ ခ်င္း အတြင္း ေလယာဥ္ကြင္း ျပန္ေရာက္ၾကသည္။ အသြားအျပန္ တကၠစီကားခ ႏွစ္ဆကုန္သည္ကုိ မူ ထည့္ မတြက္ၾကလွ်င္ ေကာင္းေပမည္။ ဒါေတာင္ လက္မတင္သီသီေလးလုိသည္။ ထား၀ယ္ ဘီေအစီ႐ံုးမွ ဦးတင္ေစာ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သုိးကာ သီကာ ကပ္ပါလာသည္။ ေနာင္တြင္မူ အပန္းေျဖခရီးစဥ္ကုိ ေလယာဥ္ နွင့္ သြားရန္ စိတ္မကူး၀ံ့ေတာ့။ စိတ္ေမာလွသည္။

ေဖာ္ကာေလယာဥ္သည္ ထား၀ယ္ကြင္းမွ ပ်ံတက္သည္၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာက္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္ ေသာ ကြင္းဆီ သုိ႔ မ်က္စိကစားလုိက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားခ်င္လွလ်က္ႏွင့္ လက္မွတ္၀ယ္မရ၍ မလုိက ္ရေသာ တြင္-ေအာ္တာေလယာဥ္သည္ ကြင္းစပ္တြင္ ၿငိမ္၀ပ္စြာ ရပ္နားထားသည္။ ဆည္းဆာ ေန တစ္ခ်က္ ျပတ္သည္၌ ေလယာဥ္ငယ္၏ ကုိယ္ထည္သည္ လက္ခနဲျဖစ္သြားကာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိမ်ားကုိ ျပာ ခနဲျဖစ္ သြားေစေတာ့သည္။

ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ၊ ဇြန္၊ ၁၉၈၀
ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္း, အပိုင္း (၅၁)

ဟိုခ်ီမင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အမ်ဳိးသားေရးဝါဒ

"ဟိုခ်ီမင္း"ဟုဆိုလုိက္လွ်င္ သူ႔ကိုကြန္ျမဴနစ္ပါတီစစ္စစ္၊ အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕တုိ႔ကို ခါးခါးသီးသီး တုိက္ခုိက္ တြန္းလွန္ ခဲ့ေသာ ဗီယက္နမ္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးအျဖစ္ ေျပးျမင္မိပါေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဤသို႔ပင္ မွတ္ယူထားခဲ့ဖူးပါသည္။ ဆရာေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္ေသာ "ဆုိင္ဂံု" ဝတၳဳကို ဖတ္ရေသာ အခါတြင္မူ ကၽြန္ေတာ္ ယခင္ဖတ္ဖူးခဲ့ရေသာ သမုိင္းအခ်က္အလက္မ်ား တြင္ မပါဝင္ေသးသည့္ ဟိုခ်ီမင္း၏ဘဝအစိတ္အပိုင္းတခ်ဳိ႕ကို ထပ္မံျမင္ေတြ႕လုိက္ရပါသည္။

စာအုပ္အမ်ားစုက ေရးသလိုပင္ ဤစာအုပ္ထဲတြင္လည္း ဟိုခ်ီမင္းသည္ နာမည္မ်ဳိးစံုျဖင့္ ဘဝမ်ဳိးစံု တြင္ က်င္လည္ရင္း ျပင္သစ္၊ အဂၤလန္၊ ႐ုရွား၊ တ႐ုတ္စေသာ ကမာၻ႔ႏုိင္ငံ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ျပည္ပ အကူအညီ အဆက္အသြယ္မ်ား ရွာေဖြခဲ့သည့္ ပံုရိပ္မ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ သူ ေလ့လာ ခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေရး ဒႆန မ်ား၊ ဆည္းပူးခဲ့ေသာ ပညာရပ္မ်ားလည္း စံုလင္လွပါဘိ။ အေနာက္တုိင္း ဒႆနမ်ား၊ အေနာက္တိုင္း သမုိင္းပညာမ်ားမွအစ၊ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒမ်ားအဆံုး အားလံုးကို က်ယ္ က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာ ခဲ့ သည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။

ကမာၻအရပ္ရပ္သို႔ လွည့္လည္ၿပီးေနာက္ ဟိုခ်ီမင္းသည္ ဗီယက္နမ္ႏုိင္ငံသုိ႔ ျပနလည္ခိုးဝင္လာကာ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ႏုိင္ငံလြတ္ေျမာက္ေရး ႀကဳိးပမ္း ေနၾကေသာ မ်ဳိးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို စုစည္း၍ ဗီယက္နမ္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဟု အဓိပၸါယ္ ရေသာ "ဗီယက္မင္း" အဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ပါသည္။

ထိုဗီယက္နမ္အဖြဲ႕သည္ ကနဦးအစပိုင္းတြင္ ေနာင္အခါ ခါးသီးေသာရန္သူမ်ားျဖစ္လာၾကမည့္ အေမရိကန္ တို႔ႏွင့္ မိတ္ေဆြပမာ ဆက္ဆံခဲ့၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးသည့္ သာဓကကို ဤဝတၳဳ တြင္ တင္ျပ ထားပါသည္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးအတြင္းတြင္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔ကို တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကရာ၌ ဗီယက္မင္း ေျပာက္က်ား မ်ားသည္ အေမရိကန္တုိ႔ဘက္မွပင္ ကူညီတုိက္ခုိက္ေပးခဲ့ၾကသည္ဆို၏။
ေနာက္ပိုင္း ဗီယက္မင္းတို႔က ေျမာက္ဗီယက္နမ္ကို ျပင္သစ္ကိုလိုနီဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ တုိက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေသာ အခါ စစ္လက္နက္အကူအညီရရန္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံအား ခ်ဥ္းကပ္ဖူးသည္ဟူေသာ ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ဖူးခဲ့သည့္ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ရပ္ကုိလည္း သိလာရပါသည္။

ဟိုခ်ီမင္းအေနႏွင့္ ျပင္သစ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသို႔ ဝင္ခဲ့ဖူးျခင္း၊ ဗီယက္မင္းအဖြဲ႕တြင္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ပါဝင္ေနျခင္း တုိ႔ကို ေထာက္႐ႈ၍ အေမရိကန္တို႔သည္ ဟိုခ်ီမင္းတုိ႔အား ကြန္ျမဴနစ္မ်ားဟု ျမင္ေန သည္က တေၾကာင္း မိမိတုိ႔၏မဟာမိတ္ျပင္သစ္တုိ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံေရးပ်က္ျပားမည္ကို စိုးရမ္၍ တေၾကာင္း ဟိုခ်ီမင္း ေတာင္းဆို ခဲ့ေသာ အကူအညီကိုေပးရန္ ျငင္းပယ္ခဲ့၏။ ထိုသမုိင္းအခ်ဳိးအေကြ႕ ကပင္ ဗီယက္မင္းအဖြဲ႕ကို တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ တို႔ႏွင့္ ပိုမိုနီးစပ္ရင္းႏွီးသြားေစသည့္အျပင္ ေနာင္အခါ တြင္ လူေပါင္းသန္းႏွင့္ခ်ီ ေသဆံုးခဲ့၊ အေမရိကန္တို႔ အရွက္တကြဲ အ႐ႈံးႀကီး႐ႈံးေစခဲ့သည့္ ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲႀကီးကုိပါ ေပၚေပါက္ေစရန္ လမ္းေၾကာင္း ျပေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု စာေရးသူက ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ေနရာမွဝင္၍ သံုးသပ္ ထားပါသည္။

အေမရိကန္အကူအညီကို ခ်ဥ္းကပ္စဥ္က အေမရိကန္စစ္ဗိုလ္ ဂ်ဳိးဇက္ရွားမင္းအား ဟိုခ်ီမင္း ေျပာခဲ့ ေသာ စကား မွာ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းေလသည္။
"က်ဳပ္ တစ္ခါတုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္မဟုတ္လား ဗိုလ္ႀကီးရွားမင္း။ က်ဳပ္ရဲ႕ပါတီဟာ က်ဳပ္ႏုိင္ငံပါ... လို႔၊ ဒီစကား ဟာ လူၾကားေကာင္းေအာင္ လိမ္ညာေျပာခဲ့တ့ဲစကားမဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ ပါရီမွာသြားေန ေတာ့ လီနင္ ကို ၾကည္ညဳိေလးစားစရာျဖစ္လာတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက သူ႔ႏုိင္ငံ၊ သူ႔ႏုိင္ငံ သားေတြကုိ လြတ္ေျမာက္ ေအာင္ ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ က်ဳပ္သိလုိက္ရလို႔ပါ။

ေနာက္တစ္ခါ သူေရးခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသားေရးႏွင့္ ကိုလိုနီဝါဒေရးရာ ျပႆနာမ်ား က်မ္းကို ဖတ္လုိက္ ရျပန္ေတာ့ မ်က္ရည္ၿဖဳိင္ၿဖဳိင္က်ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာလံုးဆို႔ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ကို ဘိုနာပတ္ လမ္းထဲက က်ဳပ္ ငွားေနတဲ့ ထပ္ခိုးကေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဖတ္ေန တာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ ကိုယ္က်ဳပ္ မထိန္းႏုိင္ခဲ့ဘူး၊ သူေရးထားတာေတြကို သေဘာက်လြန္းလို႔ စာ ဖတ္ေနရာက ထခုန္ၿပီး ဗီယက္နမ္ အာဇာနည္သူရဲေကာင္း ရဲေဘာ္တုိ႔ ငါတို႔လိုေနတာ ဒါပဲ။ လြတ္ လပ္ေရးအတြက္ ငါတို႔ လမ္းစဥ္ ဟာ ဒီဟာပဲလို႔ ေအာ္လုိက္မိတယ္"

"က်ဳပ္ဟာ ျပင္သစ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ပထမဆံုးပါတီဝင္အျဖစ္ စာရင္းသြင္းခဲ့တဲ့ ထိပ္ဆံုးကလူေတြ ထဲမွာ တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ေလာက္အၾကာမွာ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနား ကြန္ျမဴနစ္ပါ တီကို တည္ေထာင္ ခဲ့ပါယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကို အခ်က္တစ္ခ်က္က အၿမဲလႊမ္းမိုးေန တယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ႏုိင္ငံ လို အားနည္းတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံဟာ အလြန္အားႀကီးတဲ့ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံရဲ႕စိုးမိုးမႈ ကို တြန္းလွန္ခ်င္ရင္ ျပင္ပ အကူအညီကို မရလုိ႔မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ပဲ၊ ခင္ဗ်ားတု႔ိရဲ႕ေခါင္း ေဆာင္ႀကီး ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ ဟာ ၿဗိတိသွ်ေတြကို တြန္းလွန္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ျပင္သစ္ဆီက အကူအညီ ကို လက္ခံခဲ့ရတယ္မဟုတ္လား။

ခင္ဗ်ားတို႔က ကြန္ျမဴနစ္လို႔ေခၚေနတဲ့ ဝါဒဟာ အဖိႏွိပ္ခံ လူတန္း စားေတြကို သူတုိ႔ဘာသာ သူတို႔ စည္းကမ္းတက် နဲ႔ စည္း႐ံုးၿပီး ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္ေနတဲ့ လူတန္းစားကို ဆန္႔က်င္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ အဲဒါေတြဟာ တန္ဖိုးအင္မတန္ႀကီးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု ရဲ႕ ကူညီအားေပးမႈဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အဓိကအက်ဆံုးနဲ႔ အေရးအႀကီးဆံုး လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုျဖစ္ေနတာကိုပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အ ေနနဲ႔ ဒီဝါဒကေပးတဲ့ စိတ္ဓာတ္အင္အားကို အေလးအနက္ ထားၿပီး အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပ မဲ့ ဗိုလ္ႀကီးရွားမင္း၊ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ အေျခခံသေဘာထားကို ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ပါဘူး။ က်ဳပ္ရဲ႕ပါတီဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမဟုတ္ပါဘူး၊ က်ဳပ္ ပါတီ ဟာ က်ဳပ္ႏုိင္ငံပါ"
အျခား ဇာတ္ေကာင္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ထရန္ဗန္ကင္ကလည္း ဂ်ဳိးဇက္ရွားမင္းကို ယခုလို ေျပာျပခဲ့ပါ တယ္။

"ျပင္သစ္ေတြနဲ႔ တ႐ုတ္ေတြကသာ ဗီယက္မင္းအဖြဲ႕ကို ကြန္ျမဴနစ္လို႔ ဝါဒျဖန္႔ေနတာပါ။ ျပင္သစ္ ေတြ ကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ ေနာင္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံကို ျပန္လည္အုပ္စိုးမယ္ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ မက္ ေနတုန္းပဲ မဟုတ္လား။ တ႐ုတ္ေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕႐ုပ္ေသးအမ်ဳိးသားပါတီတစ္ရပ္ ဒီႏုိင္ငံထဲမွာ တည္ေထာင္ ဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနၾကတာမဟုတ္လား။ အဲဒိေတာ့ ေျပာၾကမွာေပါ့၊ ေတာ္လွန္ ေရးကို သူမႀကဳိက္ ပါဘူးလုိ႔ ဦးေလးဟိုေျပာခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းဟာ မနည္းေတာ့ပါဘူး၊ တစ္ခ်ိန္တုန္း ကေတာ့ သူဟာ ကြန္ျမဴနစ္ ဝါဒ ကို ယံုၾကည္သက္ဝင္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီစိတ္ကူးယဥ္ မႈဟာ တုိင္းျပည္ အတြက္ လက္ေတြ႕အက်ဳိးရွိႏုိင္မဲ့ဟာေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ေနတာပဲ။

ဒါကိုလည္း သူကိုယ္တုိင္ ေျပာျပဦးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဦးေလးဟို ရဲ႕ လက္ရွိအေတြးအေခၚနဲ႔ ယံုၾကည္မႈ သစ္ေတြကို လက္ခံတယ္၊ လြတ္လပ္ေရး ရလာတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုအစိုးရမ်ဳိး တည္ေထာင္မယ္ ဆုိတာ ျပည္သူလူထုက ဆံုးျဖတ္ရမွာပါ။ သူတို႔ႏွစ္သက္တဲ့ အစိုးရမ်ဳိး တည္ေထာင္ခြင့္ဟာ ျပည္သူေတြ လက္ထဲ မွာပဲ ရွိပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏွစ္ သက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို သမၼတႏုိင္ငံ စနစ္ လိုလားတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးဝါဒီသမားေတြပဲ လုိ႔ ေခၚခ်င္ေခၚပါ"

ဤဆုိင္ဂံုစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးသြားေသာအခါ ဟိုခ်ီမင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ပိုၿပီး နား လည္ သေဘာေပါက္ လာသလို ခံစားလာရသည္။ တကယ္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ စေသာ ႏုိင္ငံေရး ဝါဒ ေတြ မည္သို႔ပင္ လႊမ္းၿခံဳခဲ့ပါေစ၊ ထိုဗီယက္နမ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏တကယ့္အစစ္အမွန္ ခံယူခ်က္ကား ႏုိင္ငံ လြတ္ေျမာက္ေရး၊ ႏုိင္ငံေကာင္းစားေရး၊ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ အမ်ဳိးသားေရးဝါဒ ပင္ ျဖစ္ေနပါတကားဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆင္ျခင္ေနမိပါသည္။
(၂)

ကၽြန္ေတာ္သည္ "ဆုိင္ဂံု"စာအုပ္မွာ ဟိုခ်ီမင္းအေၾကာင္းကို ဖတ္႐ႈေနစဥ္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ဳိး သား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏႐ုပ္ပံုလႊာမ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိကာ ထိုေခါင္း ေဆာင္ႀကီး ႏွစ္ဦး၏ ဘဝျဖစ္စဥ္အခ်ဳိ႕ ဆင္တူေနပံုကိုလည္း ယွဥ္ထိုး စဥ္းစားေနမိပါ၏။

ပထမဆံုး ျမင္ေတြ႕မိသည္မွာ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး၏ မိမိတို႔ႏုိင္ငံကို သူ႔ကၽြန္အျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္ ေအာင္ အားထုတ္ လိုသည့္ ျပင္းျပေသာ ဆႏၵမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ တူညီသည္မ်ားကိုျပရ လွ်င္ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒမ်ား ဆက္ႏြယ္ပံု၊ ႏုိင္ငံလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႏုိင္ငံျခား အကူအညီမ်ားကို ခက္ခဲစြာ ရွာေဖြခဲ့ရပံုမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး သူရဲေကာင္းဗိုလ္မင္းေရာင္၏ေျမး ပီသစြာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ လည္း နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ဓာတ္အျပည့္ရွိခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းသားဘဝကပင္ ႏုိင္ငံ ေရးလႈပ္ရွားမႈ မ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့ၿပီး တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသုိ႔ ဝင္ေရာက္ၿပီးေနာက္ "သခင္ေအာင္ဆန္း" ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံေရး စာေပမ်ားကုိလည္း အပတ္တကုတ္ ေလ့လာခဲ့၏။

ထုိေခတ္အခါက ျမန္မာလူငယ္မ်ားကို ႏိုင္ငံေရးမ်က္စိဖြင့္ေပးရန္ တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ "နဂါးနီ" စာအုပ္ အသင္းႀကီး သည္ လက္ဝဲစာအုပ္မ်ားကို အဓိကတင္သြင္းခဲ့ေပရာ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ အျခား ထိုေခတ္ လူ ငယ္မ်ားနည္းတူ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္စာေပမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ၿပီး ထိုဝါဒမ်ားအေပၚ တိမ္းညြတ္ ခဲ့ဖူး ပါသည္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္၊ ဩဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ "ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ"ကို လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာ တည္ေထာင္ခဲ့ရာ၌လည္း သူသည္ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးတာဝန္ကို ယူခဲ့၏။ ဤအခ်က္ ေၾကာင့္ပင္ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္တစ္ေယာက္မ်ားလား"ဟု ေနာင္အခါတြင္ အျခား သူမ်ားက အထင္လြဲခဲ့မႈမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟုဆိုပါသည္။

အမွန္စင္စစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကဳိးပမ္းမႈသမုိင္းကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ နယ္ခ်ဲ႕ လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးတစ္ခုတည္းကိုသာ ဦးတည္၍ အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိးစံုကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့၊ ပါဝင္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရပါမည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ထိုအဖြဲ႕အစည္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာထဲမွ တစ္ဖြဲ႕သာ ျဖစ္ပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးပန္းတိုင္သို႔ ရသမွ်နည္းႏွင့္ ေလွာ္ခတ္ခဲ့ ရာတြင္ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ "တက္" တစ္ေခ်ာင္းမွ်သာျဖစ္ပါသည္။

နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တက္ႂကြလ်က္ရွိေနၾကေသာ အမ်ဳိး သား ေခါင္းေဆာင္ မ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို ပူးေပါင္း၍ "ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုိဏ္း"ကို ၁၉၃၉ ခုႏွစ္၊ စက္ တင္ဘာလ ၁ ရက္ ေန႔တြင္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ထိုအဖြဲ႕ဝင္မ်ားအားလံုး သေဘာတူညီသည္မွာ "လြတ္ လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲ ရာတြင္ အနည္းဆံုး ႏုိင္ငံျခားသို႔ ဝါဒျဖန္႔မႈရရွိျဖစ္ေျမာက္ရန္ လိုအပ္ေပသည္။ တစ္ဆင့္တိုးၿပီး ႏုိင္ငံျခား အကူအညီ ရရွိမည္ဆိုပါကလည္း ပို၍ေကာင္းမြန္မည္" ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။

ထြက္ရပ္ဂုိဏ္းေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာဘေမာ္မွတစ္ဆင့္ ဂ်ပန္တုိ႔၏ကမ္းလွမ္းခ်က္အရ သခင္ ေအာင္ဆန္း သည္ ႏုိင္ငံျခားအကူအညီအတြက္ ဂ်ပန္တို႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ႀကဳိးပမ္းခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ တို႔သည္ သူတို႔အား ကြန္ျမဴနစ္မ်ားဟု အထင္မွားေနခဲ့သျဖင့္ ပထမတြင္ သူတုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ ရြက္ရန္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးျပ၍ ျငင္းပယ္ေနခဲ့သည္ဟု ေနာင္အခါတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ျပန္လည္ေရး သား ခဲ့ဖူး ပါသည္။

"ခင္ဗ်ားဟာ ကြန္ျမဴနစ္တစ္ေယာက္လား" ဟူေသာ ဂ်ပန္တုိ႔၏ေမးခြန္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က
"ႏုိင္ငံျခားမွ နည္းစနစ္ပံုစံတစ္ခုကို အျခားႏိုင္ငံတစ္ခု၌ တုိက္႐ိုက္ကူးယူ အသံုးခ်ျခင္းကို ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ မယံုၾကည္။ ကမာၻေပၚရွိ ႏိုင္ငံအသီးသီးမွ နည္းစနစ္မ်ဳိးစံုကို ေသခ်ာစြာ ေလ့လာသံုးသပ္ၿပီးမွ ကၽြႏု္ပ္ တုိ႔ တုိင္းျပည္အေျခအေနႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပဳျပင္သံုးသပ္ယူေၾကာင္း၊ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒႏွင့္ ပတ္ သက္၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔မႏွစ္သက္စရာ အခ်က္အလက္ေတြရွိေစကာမူ ကြန္ျမဴနစ္တို႔၏ စနစ္က်ေသာ စီးပြားေရးစီမံမႈမွာ တကယ့္ ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ (ဂ်ပန္အပါအဝင္) အျခားႏုိင္ငံ မ်ားကပင္ ထိုစနစ္ကို အတု ယူၿပီး က်င့္သံုးေနေၾကာင္း" ျပန္လည္ေျဖၾကားခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဆက္သြယ္ပံုကို စိတ္ဝင္စားသ ျဖင့္ ေျခရာ လုိက္ေကာက္ၾကည့္မိပါသည္။

ဖြဲ႕စည္းကာစတြင္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး တာဝန္ယူ ခဲ့သည္ဆုိေသာ္လည္း မည္သို႔ ဆက္လက္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေရးသားထား ခ်က္မ်ား မေတြ႕ရပါ။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ တစ္သားတည္း မျဖစ္ခဲ့၊ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီအတြင္း မရွိခဲ့ေတာ့ဟု ခန္႔မွန္းရပါသည္။ လန္ဒန္ ခရီး တြင္ ၿဗိတိသွ်ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ေတြ႕ ဆံုခဲ့စဥ္တြင္ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၿဗိတိသွ် ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ အေၾကာင္း ေလ့လာေမးျမန္းၿပီး မိမိတုိ႔ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏လြတ္လပ္ေရးႀကဳိးပမ္းမႈမ်ားကို အေသးစိတ္ ရွင္းလင္း တင္ျပရင္း ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ သေဘာထားကြဲလြဲရပံုကိုပါ ရွင္းလင္း ေျပာျပခဲ့ပါသည္" ဟူေသာ တကၠသုိလ္ေနဝင္း၏ ေရးသားခ်က္မ်ားအရ ထိုေကာက္ခ်က္ကို ခ်မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဂ်ပန္တုိ႔၏အကူအညီကို ေတာင္းခံသည့္အေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္ရလွ်င္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဂ်ပန္တို႔ သည္ သခင္ေအာင္ဆန္း အေပၚ နားလည္လာခဲ့၊ အကူအညီေပးမည္ဟု ကတိေပး၊ ထို႔ေနာက္ ရဲ ေဘာ္သံုးက်ိပ္ စစ္ ပညာသင္၊ ဂ်ပန္တို႔၏ဖက္ဆစ္သ႐ုပ္ကို ျမင္လာၾကရ၊ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္မဝင္ လာမီပင္ ျပန္လည္ ေတာ္လွန္ရန္ ႏွစ္ႀကိမ္မွ်ႀကံစည္ခဲ့၊ သို႔ေသာ္ မျဖစ္ေျမာက္၊ ျမန္မာျပည္လည္း လြတ္လပ္ေရးအတုသာရွိၿပီး ဖက္ဆစ္လက္ေအာက္ေရာက္ရွိခဲ့၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ေဆာင္ရြက္ ရန္ ဖဆပလ၊ ဖတပလ စသည့္ အဖြဲ႕အစည္း မ်ား ဖြဲ႕စည္းကာ ေျမေပၚေျမေအာက္ စည္း႐ံုးေရး ေဆာင္ရြက္၊ ၁၉၄၅ မတ္လတြင္ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏႊဲခဲ့၊ မဟာမိတ္တပ္မ်ားႏွင့္ ပူး ေပါင္းၿပီး ဖက္ဆစ္မ်ားကို တိုက္ထုတ္ႏုိင္ခဲ့။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္လို၍ ဂ်ပန္တုိ႔အကူအညိကို ေတာင္းခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ တို႔က ပိုဆိုးေနသည္ကိုေတြ႕ေသာအခါ မိမိတို႔အမွားကို ခ်က္ခ်င္းျမင္ၿပီး ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအ တြက္ မဆုိင္းမတြ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါသည္။ မိမိတို႔ တုိက္ထုတ္ခဲ့ေသာ မဟာမိတ္တပ္မ်ားႏွင့္ ျပန္ပူးေပါင္း ရန္လည္း ဝန္ မေလးခဲ့။ သူ၏ေခါင္းထဲတြင္ ထာဝရမိတ္ေဆြ၊ ထာဝရရန္သူဟူသည္မရွိ။ မိမိႏုိင္ငံ လြတ္ေျမာက္ေရး သာရွိ၏။ မိမိႏုိင္ငံေကာင္းေရး၊ သာယာဝေျပာေရးသာရွိ၏။

"ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးသမုိင္း" ေဆာင္းပါးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားခဲ့ေလ သည္။
"ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ခရီးလမ္း၏အစတြင္ မွားခ်င္မွားခဲ့ေပမည္။ အတိတ္ကာလအတြင္းက ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ သည္ မွားယြင္း မႈမ်ားကို ျပဳမူခဲ့ခ်င္လည္း ျပဳမူခဲ့ၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ အခါကမွ မ်ဳိးခ်စ္ စိတ္ဓာတ္ ၏ခရီးလမ္းေၾကာင္းမွ ေရွာင္ဖယ္ေသြဖည္၍ မသြားခဲ့ေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္က ရဲဝံ့စြာ ေျပာလုိက္ပါသည္။"

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အဆက္ အၿပိဳင္အဆိုင္အႏိုင္, အပိုင္း (၂၅)

(၂၅)

လူမည္းအမ်ိဳးသား ႏွစ္ေယာက္က ဦးေဆာင္ကာ ေျမာက္ဘက္သို႔ သြားရာေနာက္သုိ႔ မင္းဖရက္သည္ အေမွာင္ထု ထဲတြင္ လ်င္ျမန္စြာ လႈပ္ရွားလိုက္ပါသြားသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူက မိမိအား ခ်ိဳးခ်ိဳးႏွိမ္ႏွိမ္ ေျပာလိုက္သည့္ အတြက္ စိတ္ထဲ၌ မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္အတူ အံတုလိုစိတ္၊ ခုိင္မာျပတ္သားလိုစိတ္မ်ား ေပါက္ဖြား လာခဲ့သည္။ ဖခင္က မိမိအား တက်ည္က်ည္တက်ာက်ာ ငိုေနေသာ လူေပ်ာ့ကေလး ဟု ေခၚခဲ့သည္။

"အခု ငါလူႀကီး ျဖစ္ၿပီ၊ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မငိုဘူး၊ ငါ လူႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုတာကို ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း သက္ေသ ထူျပရမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ့ကို လက္ေတြ႕ျပမယ္၊ ေဖေဖ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနလို႔ ရမယ္ ဆိုယင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဖေဖဘယ္ေတာ့မွ အရွက္မရေစရေတာ့ပါဘူး"
မင္းဖရက္သည္ ဆ၀ပ္ဟင္းဒရစ္၏ ေနာက္မွ လိုက္ရင္း သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေဖ တစ္ေယာက္ တည္း ေတာင္ထိပ္ေပၚ၌ ေသလုေျမာပါး ျဖစ္ေနသည္ကို ျပန္ေတြးမိေသာအခါ ၀မ္းနည္း လာ ျပန္သည္။ ခုိင္မာျပတ္သားရမည္ဟု သႏၷိဌာန္ခ်လိုက္ေသာ္လည္း မ်က္ရည္မ်ားက အလိုလို စီးက် လာ သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ လူႀကီး ျဖစ္ၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဖေဖ ဂုဏ္ယူရပါေစ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားသခင္ေရွ႕ မွာ ကတိသစၥာ ျပဳပါတယ္"
မင္းဖရက္ က အံႀကိတ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့လည္း သူသည္ ဟင္းဒရစ္နီးပါးအရပ္ျမင့္ ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ရွည္လ်ားေသာ ေျခေထာက္မ်ားက မေမာမပန္းတမ္း ေလွ်ာက္ႏိုင္ေနၿပီ။ တစ္ညလံုး ေလွ်ာက္ လာရာတြင္ သူ႔ေျခလွမ္းက တစ္ခ်က္ေလးမွ် ေႏွးမသြား။ ပါးစပ္ကလည္း တစ္ခ်က္ တေလမွ မညည္းညဴ။ နံနက္ပိုင္း ေနသစ္ပင္တစ္ဖ်ားေလာက္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သူတို႔ျမစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္သြား ၾကသည္။

ေရေသာက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ဟင္းဒရစ္က သူတို႔အား ျပန္တက္ေစၿပီး၊ ေျမာက္ဘက္သို႔ ေခၚသြားျပန္သည္။ သူတို႔သည္ ေျပးလႊားေရွာင္တိမ္းမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ခရီးႏွင္ၾကသည္။ ေန႔ဘက္တြင္ ျမစ္ႏွင့္ေ၀းေ၀းသြားၿပီး မိုပါနီ ေတာအုပ္မ်ားထဲ ၀င္ၿပီး ပုန္းေနသည္။ ညဘက္တြင္ ျမစ္သို႔ ျပန္ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေရေသာက္ကာ အေမွာင္ထု ထဲ၌ ျမစ္ကမ္းအတုိင္း ခရီးဆက္ၾကသည္။
သူတို႔ ၁၂ညလံုးလံုး ခရီးျပင္းႏွင္လာၿပီးေသာအခါ ဟင္းဒရစ္သည္ သူတို႔ေနာက္မွ လိုက္လာသူ မရွိ ေတာ့ ေၾကာင္း ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့ျမစ္ကုိ ျဖတ္မွာလဲ ဟင္းဒရစ္"
မင္းဖရက္ က ေမးလုိက္သည္။
"ဘယ္ေတာ့မွ မျဖတ္ဘူး" ဟင္းဒရစ္က ျပန္ေျဖသည္။
"ျမစ္ကို ျဖတ္ၿပီး ေပၚတူဂီပိုင္နက္ထဲကို သြားဖို႔၊ ဆင္စြယ္ကုန္သည္ အယ္လ္၀က္စ္ဒီဆန္းေတာ့စ္နဲ႔ေတြ႕ ဖို႔၊ ေနာက္ၿပီး လူအန္ဒါ ကို ခရီးဆက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အေဖက အစီအစဥ္ဆြဲေပးလုိက္မယ္ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ အဲဒါက မင္းအေဖရဲ႕ အစီအစဥ္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အခုမင္းအေဖက တို႔နဲ႔အတူ ရွိေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ အဲဒီေျမာက္ဘက္မွာ ငါလိုလူစိမ္းလူမည္းတစ္ေယာက္အတြက္ ရပ္တည္စရာ ေနရာမရွိဘူး၊ ေပၚတူဂီ ေတြဟာ ဂ်ာမန္ေတြ၊ အဂၤလိပ္ေတြ၊ ဘုိ၀ါးေတြထက္ ပိုဆိုးတယ္၊ သူတုိ႔ဟာ တို႔ရဲ႕ စိန္ေတြကို လိမ္လည္ လွည့္ျဖားၿပီး ယူလိမ့္မယ္၊ တို႔ကို ေခြးရိုက္သလို ရိုက္ႏွက္လိမ့္မယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ အလုပ္ၾကမ္း စခန္း ေတြ ဆီကို တုိ႔ကို ပို႔လိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ ငါတုိ႔ရဲ႕ ညီအစ္ကိုေတာ္ေတြရွိတဲ့ အိုဗန္ဘိုနယ္ေျမကိုပဲ ျပန္ သြားမယ္၊ အဲဒီက လူတုိင္းဟာ မိတ္ေဆြေတြ၊ အဲဒီမွာ ငါတို႔ တိရစၦာန္လို မဟုတ္ဘဲ လူလို ေနႏိုင္ မယ္"
"ရဲ က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လိုက္ရွာမွာေပါ့" မင္းဖရက္က ေစာဒက တက္လိုက္သည္။

"ဘယ္သူမွ လိုက္ရွာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီကိစၥမွာ တုိ႔ ကုိ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ေအာင္ မင္းအေဖလုပ္ကိုင္ခဲ့ တာ ျပန္ စဥ္းစား ပါဦး"
"ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ေဖေဖရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဆိုတာ သူတုိ႔သိတယ္၊ ခင္ဗ်ားဆီ သူတုိ႔ လာၾက လိ့မ္မယ္"
"ငါတုိ႔ရဲ႕ အိုဗန္ဘုိနယ္ေျမမွာ ငါ့နာမည္ က ဟင္းဒရစ္ မဟုတ္ဘူး၊ ငါဟာ ဘယ္မွ မသြားပါဘူး၊ ငါတုိ႔ လူမ်ိဳးစု နယ္ေျမ မွာပဲ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ရွိေနပါတယ္လို႔ သက္ေသတစ္ေထာင္ေလာက္က က်ိန္တြယ္ အစစ္ခံ ၾကလိမ့္မယ္၊ လူျဖဴေတြကို လူမည္းေတြအားလံုးက အတူတူပဲ ျမင္တယ၊္ ငါ့မွာ သိပ္ေတာ္တဲ့ ညီ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္၊ တို႔စိန္ေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လို ေရာင္းေပးရမယ္ဆိုတာ သူသိလိမ့္ မယ္၊ ငါရထား တဲ့ စိန္ေတြဆုိယင္ ႏြားေကာင္းေကာင္း အေကာင္ ၂၀၀ နဲ႔ မိန္းမ၀၀ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ ေတာ့ ထပ္၀ယ္ႏိုင္မယ္၊ ဒီေတာ့ တို႔အိမ္ကိုပဲ ျပန္မယ္ကြာ"

"ဒီလိုဆို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဟင္းဒရစ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕ နယ္ေျမကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ မလုိက္ ႏိုင္ဘူး"
"မင္းအတြက္ ေနရာနဲ႔ အစီအစဥ္ ငါ့မွာ ရွိပါတယ္၊ မင္းအေဖက ငါ့ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်လို႔ မင္းကို အပ္ လုိက္တာပါ၊ မင္းေၾကာက္စရာ ဘာမွ မလိုဘူး၊ မင္းအတြက္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ေနရာကုိ ပို႔ၿပီးမွ ငါသြားမွာ ပါကြာ" ဟင္းဒရစ္က မင္းဖရက္အား ဖခင္တစ္ေယာက္က သားငယ္ဖက္သလုိ ပခံုးကို တယုတယ ဖက္ လုိက္ သည္။

"ခင္ဗ်ားသြားယင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနမွာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး"
ဟင္းဒရစ္ က ျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ မင္းဖရက္ ပခံုးေပၚမွ လက္ကို ျပန္ရုပ္သိမ္းလိုက္ၿပီး ေျပာ လိုက္သည္။
"ကဲ ... ခရီး ဆက္ၾကဦးစို႔၊ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးက ၾကမ္းလဲ ၾကမ္းတယ္ ေ၀းလဲလဲေ၀းတယ္"

ထုိညတြင္ပင္ သူတို႔ျမစ္မွခြာၿပီး အေနာက္ေတာင္ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္သည္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ပစ္ဂမီ လူပုေလး မ်ား၏ နယ္ေျမကို ေဘးမွပတ္ၿပီး ေရွာင္ကြင္းသြားသည္။ သူတုိ႔သည္ တတ္ႏိုင္သမွ် လူသူ မေတြ႕ေအာင္ ေရွာင္ကြင္းသြားသည္။ လိုသာဒီလာေရးအား ေတာင္ထိပ္၌ ထားခဲ့ၿပီးေနာက္ အရက္၂၀ ေျမာက္ေန႔ ညေနပိုင္းတြင္း ဟင္းဒရစ္တုိ႔ ရြာေဘးရွိ ေတာင္ပုေလးေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။
ေတာင္ေပၚတြင္ ပုန္းၿပီး ရြာကို သူတို႔ လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ရြာမွာ သင္ငယ္တဲကေလးမ်ားကို ေလးလံုး တစ္စု ငါးလံုးတစ္ခု ေဆာက္ထားသည္။ ထင္းမီးခုိးအနံ႔က သူတုိ႔ဆီ ေရာက္လာသည္။ ထုိ႔အျပင္ ေျပာင္းဖူးဖုတ္ အနံ႔ ႏွင့္ ကၽြဲႏြား မစင္နံ႔မ်ားလည္း ရသည္။ ကေလးမ်ား ရယ္ေမာ္ေအာ္ဟစ္သံ၊ မိန္းမမ်ား ၏ စကားေျပာသံမ်ားကိုလည္း လွမ္းၾကားရသည္။ မိန္းမမ်ား ေရအိုးရြက္ၿပီး ေရခပ္ဆင္းသည္ကိုလည္း ျမင္ ရသည္။

သုိ႔ရာတြင္ သူတို႔ရြာအနီးသို႔ မခ်ဥ္းကပ္ေသးေပ။ ခ်ံဳပုတ္မ်ားထဲတြင္ပင္ ပုန္းေအာင္းေနၿပီး ထူးျခားေသာ လကၡဏာ ရွိ မရွိ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ အႏၱရာယ္အနည္းငယ္ ရွိႏုိင္သည္ဟု ထင္ရေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳး ေတြ႕လွ်င္ ဟင္းဒရစ္ ႏွင့္ ကလိန္းဘြိဳင္တို႔ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ တုိင္ပင္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး မင္းဖရက္ သည္းမခံ ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမးလုိက္သည္။
"ဘာလို႔ ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနရတာလဲ ဟင္းဒရစ္"

"မိုက္မဲတဲ့ ႏြားရိုင္း ေတြဟာ ေထာင္ေျခာက္ထဲ ၀င္တိုးတာကြ၊ အႏၱရာယ္ မရွိတာ ေသခ်ာမွ တို႔ ေတာင္ ေအာက္ ဆင္းၿပီး ရြာထဲ ၀င္မယ္"
မြန္းလြဲပိုင္း တြင္ လူမည္းလူငယ္တစ္ေယာက္သည္ ဆိတ္တစ္အုပ္ကို ေမာင္းၿပီးေတာင္ေစာင္းေပၚ တက္ လာသည္။ ဟင္းဒရစ္က တုိးတိုး ႏွင့္ ညင္ညင္သာသာေလး ေလခၽြန္လိုက္သည္။ ေကာင္ကေလးက သူတုိ႔ ပုန္း ေနေသာ ေနရာသို႔ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔သည့္အသြင့္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ဟင္းဒရစ္က ေလထပ္ခၽြန္လိုက္သည္။ ထုိအခါ ေကာင္ကေလးသည္ သူတို႔ေနရာကို ခပ္ရြြံ႕ရြံ႕ျဖင့္ ေလးဘက္တြား တက္လာသည္။ ဟင္းဒရစ္ကို ျမင္ေသာအခါ သူ႔ဆီသို႔ တစ္ရွိန္ထိုး ေျပးလာေတာ့ သည္။ ဟင္းဒရစ္ က အားပါးတရ ရယ္လုိက္ၿပီး ေကာင္ကေလးကို ေပြ႕ခ်ီကာ သူ႔ေပါင္ေပၚသုိ႔ တင္ထား လုိက္ သည္။ ေကာင္ကေလးသည္ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္သြားသည္။
"ဒါ ငါ့သားကြ"
ဟင္းဒရစ္ က မင္းဖရက္အား ေျပာျပလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေကာင္ကေလးကို ေမးခြန္းမ်ား ေမးၿပီး အေျဖ ကို အေသအခ်ာ နားေထာင္ကာ မင္းဖရက္အား ျပန္ေျပာျပသည္။

"ရြာထဲ မွာ လူစိမ္း မရွိဘူးတဲ့၊ ရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး င့ါကို ေမးတယ္တဲ့၊ အခု သူတုိ႔ ျပန္သြားၾကၿပီ"
ဟင္းဒရစ္ သည္ ကေလးခ်ီထားရင္း ေတာင္ေအာက္သို႔ ဆင္းကာ ရြာဆီသို႔ ဦးတည္သြားသည္။ တဲစုမ်ား အနား အႀကီးဆံုး တဲစု ဆီသို႔ သြားသည္။ အိမ္မ်ားကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၀ိုင္းၿပီး ေဆာက္ထားသည္။ အလယ္ ေကာင္ ေျမကြက္တြင္ မိန္းမေလးေယာက္ ေျပာင္းဆန္ဖြပ္ေနၾကသည္။

ဟင္းဒရစ္ကို ျမင္ေသာအခါ မိန္းမႀကီးတစ္ဦးက သံေသးသံေၾကာင္ျဖင့္ ေအာ္ၿပီး သူ႔ဆီသို႔ ေျပးလာ သည္။ သူ႔ ပံု မွာ ေရွးအမယ္အိုႀကီးပံု ျဖစ္သည္။ ပါးေရ နားေရမ်ား တြံ႕ေနၿပီး သြားလည္း မရွိေတာ့ေပ။ အဘြားႀကီး က ဟင္းဒရစ္ ေရွ႕ တြင္ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး ဟင္းဒရစ္၏ ထြားက်ိဳင္းသန္စြမ္းလွေသာ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္ ကို ဖက္ကာ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနသည္။
"အဲဒါ ငါ့အေမ ေလကြာ"
ဟင္းဒရစ္က မင္းဖရက္အား ေျပာလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔အေမကုိ ဟင္းဒရစ္က ညင္သာစြာ ဆြဲထူ လိုက္ သည္။ အျခားမိန္းမမ်ားပါ သူတုိ႔သားအမိကို ၀ိုင္းလာၾကၿပီး ဆူညံစြာ ေျပာဆိုၾကသည္။ တစ္ခဏ အၾကာ တြင္ ဟင္းဒရစ္ က သူတုိ႔အား ေမာင္းထုတ္လုိက္သည္။

ဟင္းဒရစ္ က မင္းဖရက္အား လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
"မင္း ကံေကာင္းတယ္ မာနီ၊ မင္းကို မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ ယူခြင့္ျပဳမယ္တဲ့"
အေ၀းဆံုး ေနရာရွိ တဲစု အ၀င္ ခုံပုကေလးအေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္ ထုိင္ေနသည္။ ဤေနရာမွ ဆူညံ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုေနသံမ်ားကို လံုး၀ အေလးမထားေပ။ ဟင္းဒရစ္ က ထုိသူ႔ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြား သည္။ သူသည္ ဟင္းဒရစ္ ထက္ အမ်ားႀကီး ငယ္ပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္ၾကမ္းသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း မာေက်ာ သန္မာေသာ ၾကြက္သားမ်ားက ေဖာ္ျပေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ ယံုၾကည္ မႈ အျပည့္ အ၀ ရွိေသာ ပုံလည္း ေပၚသည္။ ဥာဏ္ပညာ အေျမာ္အျမင္ ရွိပံုလည္း ရသည္။ မက္ေကာ ေလး ေရးေသာ "အဂၤလန္သမုိင္း" စာအုပ္ထူႀကီးကိုင္ထားသည္ကို ေတြ႕ေသာအခါ မင္းဖရက္ အံ့အား သင့္ သြားသည္။

သူက ဟင္းဒရစ္အား ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာပင္ ဆီးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဟင္းဒရစ္က သူ႔အား မင္းဖရက္ ႏွင့္ မိတ္ဆ္ကေပးသည္။
"ဒါ ငါ့ရဲ႕ လူလိမၼာညီေလးေလ၊ အေဖတူ အေမကြဲ ညီအစ္ကုိေပါ့၊ သူက အာဖရိက လူျဖဴစကားလဲ တတ္တယ္၊ အဂၤလိပ္စကား ဆို ငါ့ထက္ေတာင္ ပိုေကာင္းေသးတယ္၊ စာအုပ္ေတြလဲ ဖတ္တယ္၊ သူ႔ အဂၤလိပ္ နာမည္က မုိးဇက္ တဲ့"
"ခင္ဗ်ား ကို ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ မုိးဇက္" မင္းဖရက္က ႏႈတ္ဆက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ကို ေတြ႕ရတာလဲ ၀မ္းသာပါတယ္၊ လူျဖဴေကာင္ကေလး" မိုးဇက္က ျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္ေလး လို႔ မေခၚပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္ေလး မဟုတ္ဘူး" မင္းဖရက္က ခ်က္ခ်င္း တုံ႔ျပန္ သည္။
ဟင္းဒရစ္ ႏွင့္ မိုးဇက္တုိ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးလုိက္ၾကသည္။ ဟင္းဒရစ္က မင္းဖရက္ အား ေျပာျပသည္။
"မိုးဇက္ က ဟာနီသတၱဳတြင္းမွာ အလုပ္ၾကပ္ကြ"
ဟင္းဒရစ္ က သူ႔ညီ အလုပ္ေတာ္ပံု၊ ရာထူးရွိပံုတို႔ကို ဟိမ၀ႏၱာခ်ဲ႕ၿပီး ရွင္းျပည္။ မိုးဇက္က ေခါင္းခါၿပီး ျငင္း လိုက္သည္။

"အခု ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ မရွိေတာ့ဘူး အစ္ကိုႀကီး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကပဲ အလုပ္ျပဳတ္ခဲ့ၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေနပူထဲ ထုိင္ၿပီး ဘီယာေသာက္လုိက္၊ စာဖတ္လုိက္၊ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး ေတြးလိုက္လုပ္ေနရတာ"
သူတို႔ အားလံုး ရယ္လိုက္ၾကသည္။ မိုးဇက္က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို လက္ခုပ္တီးေခၚၿပီး ေျပာလိုက္ သည္။

"ဘီယာ ယူခဲ့ေဟ့၊ ငါ့အစ္ကို ဘယ္ေလာက္ေရငတ္ေနတယ္ဆိုတာ မင္းမျမင္ဘူးလား"
ဟင္းဒရစ္ သည္ အေနာက္ဥေရာပ အ၀တ္အစားကို မ၀တ္ေတာ့ဘဲ ပို၍ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေသာ အ၀တ္ ကို ၀တ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေက်းရြာဘ၀ထဲ၌ နစ္ျမဳပ္သြားသည္။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာယာစြာ အေတာ္ၾကာ ေနၿပီးေနာက္ အေရးႀကီးသည့္ အပိုင္း ကို ေတြးရသည့္အခ်ိန္သို႔ ေရာက္လာသည္။
မုိးဇက္ က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ေျပာလာသည္။

"ဟုတ္တယ္၊ ရဲေတြ ဒီကုိ လာသြားတယ္၊ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕က လူျဖဴေတြရဲ႕ ေနာက္လိုက္ေခြးလူမည္းရဲ ႏွစ္ေယာက္ ပဲ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးစုအေပၚ သစၥာေဖာက္တဲ့အတြက္ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္ေတြ၊ ယူနီေဖာင္း ေတာ့ ၀တ္မလာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကုိယ္က ပုလိပ္နံ႔ ထြက္ေနတယ္။ သူတုိ႔ ဒီမွာ ရက္ အေတာ္ၾကာၾကာ ေန သြားတယ္၊ ဆ၀ပ္ဟင္းဒရစ္ လုိ႔ ေခၚတဲ့ ူတစ္ေယာက္အေၾကာင္ကို လိုက္ေမး တယ္၊ ပထမေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳး ရႊင္ရႊင္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေမးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ဆိုးလာတယ္၊ ၿခိမ္းေျခာက္ လာတယ္၊ ဒီက မိန္းမတခ်ိဳ႕ ကိုလဲ ရိုက္တယ္၊ ခင္ဗ်ား အေမ ပါ ပါတယ္"
ဟင္းဒရစ္ ေမးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္လာသည္ကို သူတုိ႔ ျမင္လုိက္ရသည္။

"အဘြားႀကီး က အိုေပမယ့္ မာတယ္၊ သူ႔အဖို႔ အရိုက္အႏွက္ ခံရတာ မဆန္းပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေဖ က ရုိက္ ေနက် မဟုတ္လား၊ အရိုက္အႏွက္ခံရေပမယ့္ အဘြားႀကီးက ဆ၀ပ္ဟင္းဒရစ္ဆိုတာ မသိဘူး၊ မၾကားဖူးဘူး လို႔ပဲ ေျဖတယ္၊ ဒီမွာ ဆ၀ပ္ဟင္းဒရစ္ ကို သိသူတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး၊ ေနာက္ဆံုး ေခြးသား ႏွစ္ေယာက္ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္သြားရတယ္"
"သူတုိ႔ ျပန္လာၾကဦးမွာပဲ"
ဟင္းဒရစ္ က ေျပာလိုက္ရာ မုိးဇက္က ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံလုိက္သည္။

"ဟုတ္တယ္၊ လူျဖဴေတြဟာ ကိစၥတစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး၊ ငါးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာလဲ မေမ့ဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ႏွစ္ေလာက္က လူသတ္မႈအတြက္ တစ္ေလာက ပရီတုိးရီးယားၿမိဳ႕မွာ တရားခံကို ႀကိဳးေပး သတ္ လိုက္ၾကတယ္ေလ၊ သူတုိ႔ ျပန္လာၾကဦးမွာပါပဲ"
စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေျပာရင္း ဘီယာအုိးကို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ လက္ဆင့္ကမ္းေသာက္ေနၾကသည္။
"ဟာနီသတၱဳတြင္း သြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ စိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ဓားျပတိုက္ခံရတဲ့ကိစၥ လူေတြ ေျပာေနၾက တယ္၊ ခင္ဗ်ား နဲ႔ အၿမဲတမ္း လက္တြဲ တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့လူ၊ ပင္လယ္မွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အတူတူ ငါးသြားဖမ္းခဲ့တဲ့ လူ၊ အဲဒီလူျဖဴတိုက္တာလို႔ လူတုိင္းက ေျပာေနၾကတယ္၊ အဲဒီစိန္ေတြ ဓားျပတိုက္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ခင္ဗ်ား သူနဲ႔ အတူတူ ရွိတယ္လို႔လဲ ေျပာၾကတယ္၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကို မိယင္ႀကိဳးစင္တင္မွာ ေသခ်ာ တယ္"

မိုးဇက္စကား ကို ဟင္းဒရစ္က ဟက္ခနဲ ရယ္ၿပီး ျပန္ေျပာသည္။
"ဒါေတြက အလကားၿပီးလံုးေတြပါကြာ၊ ငါလဲ ၾကားၿပီပါၿပီ၊ အဲဒီ လူျဖဴဟာ ဘယ္သူဆိုတာ ေျပာတဲ့ လူေတြ မသိၾက ပါဘူး၊ အဲဒီလူနဲ႔အတူပါတဲ့ လူေတြကိုလဲ ဘယ္သူမွ ျမင္ရတာ မရွိပါဘူး"
ထုိ႔ေနာက္ ဟင္းဒရစ္ က မ်က္ရိပ္ျပလုိက္ရာ၊ သူ႔သားကလိန္းဘြိဳင္ သည္ ၀ွက္ထားေသာ ေနရာမွ အိတ္တစ္လံုး ကို သြားယူၿပီး သူ႔အေဖေရွ႕တြင္ ခ်ေပးလိုက္သည္။ ဟင္းဒရစ္ က အိတ္ဖံုးကို ဖြင့္လုိက္ၿပီး အထဲ မွ အထုပ္ကေလး မ်ားကို တစ္ထုပ္ခ်င္း ႏိႈက္ယူၿပီး ေျမမာေပၚ၌ စီတန္းခ်ထားလုိက္သည္။ စုစုေပါင္း အညိဳေရာင္ အထုပ္ ၁၄ထုပ္ ျဖစ္သည္။

ဟင္းဒရစ္ ညီ မိုးဇက္ က အထုပ္တစ္ထုပ္ ကို ေကာက္ယူၿပီး ခ်ိပ္တံဆိပ္ကိုး ေမာင္းခ်ဓားဦးျဖင့္ ထုိးခြာ ဖြင့္ လုိက္သည္။
"တံဆိပ္ကေတာ့ ဟာနီသတၱဳတြင္းရဲ႕ တံဆိပ္ပဲ" သူက ေျပာသည္။
ထုိ႔ေနာက္ အထုပ္ မွ စကၠဴကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခြာ၍ ဖြင့္လိုက္သည္။ အထုပ္ထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို စစ္ေဆး ၾကည့္ရႈ ေနေသာ အမူအရာ က လံုး၀ေျပာင္းမသြားေပ။ ဖြင့္ၿပီးေသာ အထုပ္ကို ေဘးတြင္ ခ်ထားလုိက္ၿပီး ေနာက္တစ္ထုပ္ ကို ထပ္မံ ဖြင့္လိုက္သည္။ အထုပ္ ၁၄ထုပ္စလံုး ဖြင့္ၿပီးသည္အထိ မိုးဇက္က ဘာမွ် မေျပာေသးေပ။ စိန္မ်ားကိုသာ ၾကည့္ရႈ ေလ့လာေနသည္။
"မင္း ဒီ စိန္ေတြကို ငါတို႔ကို ေရာင္းေပးႏိုင္မလား"

ဟင္းဒရစ္က ေမးလုိက္ရာ၊ မုိးဇက္က ေခါင္းခါလုိက္သည္။
"ဒီေလာက္မ်ားမ်ား စိန္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါ မွ မေတြ႕ဖူးဘူး၊ ဒီစိန္ေတြ အားလံုးကို တစ္ခါတည္း ေရာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားယင္ေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးသလို ျဖစ္သြားမယ္၊ ဒီကိစၥ ဘယ္လိုအေကာင္း ဆံုး လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ ေတြးရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဒီေသမင္းတမန္စိန္ေတြကို ဒီရြာမွာ ထားလို႔ မျဖစ္ဘူး"

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ ဟင္းဒရစ္၊ မိုးဇက္ႏွင့္ ကလိန္းဘြိဳင္တို႔သည္ ရြာမွ ထြက္သြားၿပီး ေတာင္ေစာင္း ေပၚသို႔ တက္သြားသည္။ ေတာထဲတြင္ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ ေတြ႕ရသည္။ ဟင္းဒရစ္ ငယ္ငယ္ သိုးေက်ာင္းသား ဘ၀တည္းက ရွိေနေသာ အပင္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ထုိအပင္ႀကီး၏ ေပ၃၀ခန္႔ အျမင့္ေနရာ၌ သစ္ေခါင္းေပါက္ ရွိသည္။ ဇီးကြက္ဖုိမအသိုက္ သစ္ေခါင္းေပါက္ ျဖစ္သည္။
ကလိန္းဘြိဳင္က စိန္အိတ္ကို ယူကာ ထုိသစ္ေခါင္းေပါက္သို႔ တက္ၿပီး အထဲ၌ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖြက္ထား လုိက္ သည္။ ဟင္းဒရစ္ႏွင့္ မိုးဇက္တုိ႔က ေအာက္မွ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ရက္အတန္ၾကာေသာအခါ မိုးဇက္က သူ႔အစ္ကို ဟင္းဒရစ္အား သူ႔အေတြးအျမင္ကို ေျပာျပ သည္။

"ဒီမွာ အစ္ကို ဒီေနရာ နဲ႔ ဒီဘ၀ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္မေနသင့္ေတာ့ဘူး၊ အစ္ကို စိတ္ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေန တာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ပါတယ္၊ အစ္ကို ဟာ ရန္သူ ေရာက္လာယင္ ရင္ဆိုင္ဖို႔ အေ၀းကို ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ၾကည့္ ေနတာပဲ ကၽြႏ္ေတာ္ ျမင္ပါတယ္၊ ဒီဘ၀ဟာ အစတုန္းကေတာ့ သိပ္သာယာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ၿငီးေငြ႕စရာ ေကာင္းေနၿပီ၊ ဒီက ဘီယာအရသာကလဲ လွ်ာမွာ ခါးလာၿပီ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ  သူလုပ္ခဲ့တဲ့ ရဲ၀ံ့တဲ့ အရာေတြကို ေတြးေနတယ္၊ ပိုၿပီး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ လုပ္စရာေတြက တျခားတစ္ေနရာက ေစာင့္ေနတယ္"
ဟင္းဒရစ္ က သူ႔စကားကို နားေထာင္ၿပီး ၿပံဳးျပကာ ျပန္ေျပာသည္။

"မင္းဟာ အဘက္ဘက္က ကၽြမ္းက်င္လိမၼာတဲ့သူပဲ ငါ့ညီ၊ မင္းဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ ဘာေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ သိေနတယ္၊ အဲ့ဒီလူရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္အေတြးေတြကိုလဲ မင္းသိေနတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဒီမွာေနလို႔ မျဖစ္ဘူး အစ္ကုိ၊ ေသမင္းတမန္ စိန္ေတြကို ဒီမွာဆက္ၿပီး သိမ္းထားဖို႔က သိပ္အႏၱရာယ္ မ်ားတယ္၊ ေရာင္းဖို႔ ကလဲ သိပ္အႏၱရာယ္မ်ားတယ္"
"ဆက္ေျပာပါ၊ ငါနားေထာင္ေနတယ္"
ဟင္းဒရစ္ က ေခါင္းညိတ္ျပရင္း စကားေထာက္ေပးလုိက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာ ကိစၥေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီကိစၥေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္၊ ဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူမွ မေျပာဖူးဘူး၊ အစ္ကိုတို႔ေတာင္ မေျပာခဲ့ ဖူးဘူး"
"ဒါျဖင့္ အခုေျပာကြာ"
"လူျဖဴေတြက ႏိုင္ငံေရး ေခၚတဲ့ကိစၥပဲ၊ ဒီႏိုင္ငံေရး ကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူမည္းေတြဟာ အပယ္ခံ ျဖစ္ ေနတယ္"
"မင္းက စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ထားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီႏိုင္ငံေရးက တို႔အတြႊက္ ဆုလာဘ္တို႔၊ အျမတ္အစြန္း တို႔ ရမယ့္ကိစၥ မဟုတ္ဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးကိုေတာ့ လူျဖဴေတြ လုပ္ဖို႔ပဲ ထားလိုက္စမ္းပါကြာ"
"အစ္ကို မွားေနတယ္ အစ္ကို၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ယင္ အစ္ကို႔စိန္ေတြက အေသးအဖြဲ႕ေတြ ျဖစ္ သြားမွာပါ၊ ျပက္ရယ္ မျပဳပါနဲ႔ အစ္ကို"

ဟင္းဒရစ္သည္ ပါးစပ္ကို ဖြင့္ၿပီးမွ ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ သူသည္ ထုိကိစၥကို ယခင္က မေတြ႕ခဲ့ဖူးေပ၊ သူ႔ေရွ႕ ရွိ ညီငယ္သည္ သူ႔ထက္ ထက္ျမက္ၿပီး အေတြးအေခၚ အယူအဆေကာင္းသူ၊ ဥာဏ္ပညာရွိသူ ျဖစ္သည္။
"ဒီမွာ အစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီကခြာမယ္၊ ဒီေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ႏြားေျခရာ ခြက္ ေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။ ပင္လယ္ျပင္ မဟုတ္ပါဘူး"
ဟင္းဒရစ္ က ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။ ထုိအေတြးသည္ သူ႔အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေပ။ သူ႔ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ယခု တစ္ဖန္ ခရီးျပန္သြားရာမွာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အသင့္ ျဖစ္ေနသည္။
"ဒီရြာကတင္ ခြာမွာတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေျမကပါ ခြာမွာ အစ္ကို"

"ဒီေျမကခြာမယ္ ... ဟုတ္လား"
ဟင္းဒရစ္က အံ့အားသင့္သလိုျဖင့္ စုိက္ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္သည္။
"ဟုတ္တယ္၊ ဒီေျမက ခြာရမယ္၊ ဒီေျမဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ေရာ၊ စိန္ေတြအတြက္ေရာ သိပ္ က်ဥ္းေျမာင္း ေနတယ္"
"ဒါျဖင့္ တုိ႔ဘယ္သြားမွာလဲ"
မုိးဇက္က လက္ကာ ျပလိုက္သည္။

"ဒါကိုေတာ့ မၾကာခင္ ထပ္ေဆြးေႏြးတာေပါ့၊ ပထမဆံုး လုပ္ရမွာက အစ္ကုိနဲ႔ပါလာတဲ့ လူျဖဴ ေကာင္ကေလး ကို အလ်င္ ရွင္းပစ္ဖို႔ပဲ၊ သူက စိန္ေတြထက္ပိုၿပီး အႏၱရာယ္ ရွိေသးတယ္၊ သူ ကၽြန္ေတာ္ တို႔နဲ႔ ရွိေနယင္ လူျဖဴေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ျမန္ျမန္ ေရာက္လာေအာင္ ျမႇဴဆြယ္သလို ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္၊ သူ႔ကိစၥ ကို အစ္ကို ရွင္းၿပီးယင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရွ႕ဆက္လုပ္စရာေတြ လုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ စီစဥ္ပါ့မယ္"
ဆ၀ပ္ဟင္းဒရစ္ သည္ ကိုယ္ခႏၶာေရာ စိတ္ဓာတ္ပါ စြမ္းပကားႀကီးသူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဘာကိုမွ် မေၾကာက္တတ္၊ ဘာမဆုိ လုပ္ရဲသည္။ လုပ္၀ံ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေရွကမွ ဦးေဆာင္မႈေပး သူေနာက္ သုိ႔သာ လိုက္ၿပီး လုပ္တတ္သူ ျဖစ္သည္။

"ကဲ ... ငါ့ညီ၊ မင္းေျပာတဲ့အတိုင္း ငါလုပ္မယ္ကြာ"
ဆ၀ပ္ဟင္းဒရစ္က သေဘာတူလိုက္သည္။ သဲကႏၱာရမွ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚတြင္ ေသလုေျမပါးျဖင့္ ထားခဲ့ရေသာ မိမိအား ထာ၀ရဦးေဆာင္ေနသူ၏ ေနရာတြင္ အစားထိုးရန္ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ေတြ႕ၿပီ ဟု ဟင္းဒရစ္ စိတ္ထဲက အလိုလို သိလိုက္သည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Friday, November 18, 2011

ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား, အပိုင္း (၁၉)

ပင္စင္နာတစ္ဦး၏ အာလူးမွတ္တမ္း (၈)
အင္တာေန႐ွင္နယ္ သႀကၤန္

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ႐ုိးရာသႀကၤန္၊ ၀ံသာႏုေခတ္ရဲ႕ ရယ္တာေပါ့သႀကၤန္၊ ဂ်ပန္ေခတ္ရဲ႕ ေယာေရာ႐ွိသႀကၤန္၊ ႏုိင္ငံေရးေခတ္ စီးပြားေရးသမားမ်ားရဲ႕ သ႐ုပ္ပ်က္သႀကၤန္တုိ႔ကုိ ျဖတ္သန္းလာၿပီးတဲ့ေနာက္ မ်က္ေမွာက္ ေခတ္ ႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈသႀကၤန္ ကုိ ႀကံဳရျပန္တယ္။ ဖလဲတုိ႔ ဘဲလ္တုိ႔နဲ႔ ႐ွိတ္ဆဲြတဲ့ သႀကၤန္ေပမုိ႔ကုိးလုိ႔ ေခတ္ စာဆုိမ်ား စာဖဲြ႕ၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ျမန္မာတုိ႔ ရဲ႕ ႐ုိးရာႏွစ္သစ္ကူးသႀကၤန္ကုိ လူမ်ိဳးတုိင္း၊ ဘာသာ၀င္တုိင္း အလြန္စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ ၀င္ေရာက္ ဆင္ႏဲႊၾကတယ္။ သႀကၤန္ခါရဲ႕ ႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈအႏွစ္သာရကုိ မသိေသာ္တုိင္မွ အျပင္ပန္း အားျဖင့္ ကစားေပ်ာ္ၾကပံုကုိ သိျမင္ၾက႐ံုနဲ႔ ၀င္ေရာက္ဆင္ႏဲႊၾကတယ္။

သႀကၤန္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အႏွစ္သာရကုိ သိတဲ့ အခါမွာ ပုိလုိ႔ ၾကည္ႏူးၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေခတၱ ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ကာလအတန္ၾကာေသာ္ လည္းေကာင္း ေနထုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားမွန္သမွ်ဟာ သႀကၤန္ အခါကာလ ကုိ တသသ သတိရၾကစၿမဲပင္ ျဖစ္ တယ္။ မႏွစ္သႀကၤန္တုန္းက အမွတ္မထင္ ႏုိင္ငံျခားသား တစ္ဦး နဲ႔ သႀကၤန္မွာ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရလုိ႔ သူ႔ကုိ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕တစ္ပတ္ မ႑ပ္ေတြ လည္ျပၿပီး သႀကၤန္ပဲြေတာ္ ႏဲႊေပ်ာ္ ေနၾကပံုေတြကုိ ျပသခဲ့တယ္။ သူကလည္း တစ္ဖက္က သႀကၤန္မွာ ၀င္ေပ်ာ္ပါးလုိက္၊ တစ္ဖက္ က လည္း မွတ္တမ္းတင္ ေရစုိတာေတာင္မွ သူက စိတ္မ ဆုိးခဲ့ပါဘူး။

သူဟာ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားပီပီ အတုိင္းတုိင္း အျပည္ျပည္ ေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုလုိ တုိင္း ျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး နဲ႔ ခ်ီၿပီး လူတန္းစားမေ႐ြး အ႐ူးအမူးကစားတဲ့ ေပ်ာ္ပဲြမ်ိဳး မေတြ႕ဖူးေသးေၾကာင္း ၀န္ခံပါတယ္။ ယခု သူ အေမရိကျပန္ေရာက္တာ တစ္ႏွစ္႐ွိသြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သႀကၤန္ပဲြေတာ္ကုိ ယခုတုိင္ သတိရေန လ်က္ ႐ွိေသးေၾကာင္း တဖြဖြ စာေရးေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ႐ွိၾကတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား သံ အမႈထမ္း မ်ားဟာလည္း ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ အထူးစီစဥ္ေပးခ်က္အရ သႀကၤန္ပဲြေတာ္ ႏဲႊေပ်ာ္ရျခင္းကုိ အထူး ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။

အဲဒီလုိ နုိင္ငံျခားသားမ်ားပင္ ၀င္ေရာက္ႏဲႊေပ်ာ္လာၿပီမုိ႔ ျမန္မာ့႐ုိးရာသႀကၤန္ဟာ ႏိုင္ငံ တကာခ်စ္ၾကည္ေရးသ႐ုပ္ ေဆာင္လာၿပီမုိ႔ ျမန္မာ့ရုိးရာ သႀကၤန္ဟာ ႏုိင္ငံတကာခ်စ္ၾကည္ေရးသ႐ုပ္ ေဆာင္ လာၿပီး " အင္တာေန႐ွင္နယ္ " သႀကၤန္ျဖစ္လာပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ့ သႀကၤန္ကာလမွာ တစ္ရံေရာအခါက အလြန္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္၊ အ႐ူး အမူး ေပ်ာ္တယ္၊ သဲသဲမဲမဲ ေပ်ာ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ၀င္မပါေတာ့ေသာ္လည္း ေဘးက ပဲြၾကည့္သူအေနနဲ႔ ေပ်ာ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျမင္ျပင္းကပ္တယ္၊ ႐ြံလာတယ္၊ ေအာ့ႏွလံုးနာတယ္။

ဒါဟာ မဆန္းပါဘူး၊ အသက္အ႐ြယ္က စကားေျပာျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ သႀကၤန္ကုိ ႐ြံမုန္းေတာ့ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း ေရာက္တယ္။ ရိပ္သာေရာက္တယ္၊ ကမၼဌာန္းေက်ာင္းေရာက္တယ္။ ဒါက ဘာသာေရးဘက္ ဦးစား ေပးတဲ့လူ။ အႏွီလူမ်ားက သံုးေလးရက္တုိင္ ပုတီးကုိင္တဲ့နည္းတူ အျခားသူမ်ားကလည္း သံုးရက္ လံုးလံုး ပုလင္းကုိင္တဲ့ လူမ်ားလည္း ႐ွိၾကပါတယ္။ ဒါက ဘာသာေရးမွ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္ဆီသုိ႔ မ်က္ႏွာ မူသူမ်ား ရဲ႕ အခါတြင္ ယမကာပုလင္းအား ထုတ္ျခင္း။ အားလံုးဟာ သူ႔နည္းနဲ႔သူ၊ ကုိယ့္နည္းနဲ႔ကုိယ္ ခ်မ္းသာမႈ ကုိ ႐ွိ ၾကေနၾကတဲ့ လူသားမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

သႀကၤန္တြင္း ခရီးသည္

သႀကၤန္တြင္း မွာ သနားစရာအေကာင္းဆံုးလူမ်ားကေတာ့ သႀကၤန္တြင္း ခရီးသည္မ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မလဲြ မေ႐ွာင္သာ လုိ႔ ခရီးသြားၾကတဲ့ေနရာမွာ ခရီးသြားယာဥ္မ်ားအနက္ အထူးသျဖင့္ ပုဂၢလိကပုိင္ တကၠစီ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ားဟာ ႐ွာလုိ႔မေတြ႕ေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေတြ႕ျပန္ရင္လည္း ေတာင္းဆုိျပန္တဲ့ ေစ်းက သူတုိ႔ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမုိ႔ ထြက္ရက္ေပမဲ့လည္း၊ ၾကားရသူနား၀မွာေတာ့ သံပူရည္ေလာင္းတဲ့ ေစ်းႏႈန္း ကုိ မတရား ေတာင္းဆုိတတ္ၾကတယ္။ ဂိတ္ဆုိတာလည္းမ႐ွိ။ ႀကီးၾကပ္သူဆုိတာလည္း မ႐ွိ၊ သတ္မွတ္ ေစ်းႏႈန္း ဆုိသည္မ်ာ ေ၀လာေ၀း၊ ခရီးသည္၏ လည္ေခ်ာင္းေသြးကို ဓားတံုးတံုးႏွင့္ လွီးသည့္ပမာ မခံခ်ိ မခံသာ ေတာင္းဆုိတတ္ၾကတယ္။ သုိ႔အတြက္ သႀကၤန္တြင္း၌ အေကာင္းဆံုးမွာ လံုး၀ ခရီး မသြားျခင္း သာျဖစ္တယ္။

သႀကၤန္မတုိင္မီ ရက္သတၱႏွစ္ပတ္ေလာက္အလုိကတည္းက ေလယာဥ္၊ မီးရထား၊ သေဘၤာ၊ ခရီးစဥ္အား လံုး မွာ ေႏြရာသီရက္အား ခရီးသြားမ်ားနဲ႔ ျပည့္ၾကပ္ေနတယ္။ ငပလီေတာ့ စိတ္မကူးေလနဲ႔၊ တ႐ုတ္တန္း တစ္ခု လံုး ငပလီေရာက္ေနၾကၿပီ။ အေအးဆုိင္၊ ေခါက္ဆဲြဆုိင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ မိတ္ကပ္ဆုိင္၊ ေရာင္စံု ဓာတ္ပံု ဆုိင္၊ ေန႔ခ်င္းၿပီးဓာတ္ပံုဆုိင္ေတြနဲ႔ စီးပြားအ႐ွာေကာင္းတဲ့ ေပါက္ေဖာ္မ်ားရဲ႕ ကမ္းေျချဖစ္ေနၿပီ။

သေဘၤာခရီးလမ္းမွာ သေဘၤာသစ္ႀကီးေတြနဲ႔ ခရီးစဥ္သစ္ေတြ ေျပးဆဲြေနပီ ဆုိေပမဲ့လည္း ခရီးသြားလူထုရဲ႕ အင္အား နဲ႔ မမွ်မတျဖစ္ေနတယ္။ ဟားခါး၊ ျမစ္ႀကီးနား၊ ေတာင္ႀကီးသေဘၤာလက္မွတ္ ၀ယ္ရဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ ပါဘူး။ လက္မွတ္အတြက္ အျမတ္တုိးေပး အပုိေၾကးတစ္ရာက်ပ္၊ တန္းစီထားတဲ့ေနရာ ေရာင္းစား တာေတာင ္မွ ၅၀ိ က ၃၀ိ အထိ ေစ်း႐ွိတယ္။ အဲဒီလုိ သေဘၤာနဲ႔ ခရီးသည္မမွ်ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သေဘၤာ တစ္စင္းဟာ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ ရက္အတန္ၾကာ ရပ္နားေနေတာ့ ပုိလုိ႔ဆုိးတာေပါ့။ သေဘၤာတစ္စီးရဲ႕ ၀င္ေငြ ဟာ ပင္လယ္ခရီးလမ္းမွာ ႐ွိတယ္။ ဆိပ္ကမ္းမ်ာ မ႐ွိဘူး။ ဆိပ္ကမ္းမွာ ကပ္ရက္ၾကာေလ ထြက္ေငြ ျပေလပဲ။

ဒီရက္ပုိင္းအတြင္းမွာ ေရာက္ၿပီး ျပန္ထြက္စနစ္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး လုပ္ေပးရင္ ပုိအဆင္ေျပပါ လိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆုိးတာက ဘယ္သေဘၤာ ဘယ္ရက္မွာ ထြက္မယ္ဆုိတာ အတိအက် မေျပာႏုိင္တာ၊ ေျပာခြင့္ မ႐ွိတာဘဲ။ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့အထိ အတိအက်မေျပာႏုိင္ဘဲ ၉ ရက္ခန္႔တြင္ ထြက္ပါလိမ့္မည္လုိ႔ ေၾကညာ ရတာကေတာ့ အေတာ္ခြက်ပါတယ္။  " ခန္႔ " ဆုိတဲ့ စကားလံုးတစ္လံုးျပဳတ္ ေအာင္ မလုပ္တတ္ၾက ေတာ့ဘူးလား။ " ခန္႔ " ဆုိတဲ့ စကားလံုး မသံုးသင့္ပါဘူး။

"တုိး" က်ဴ႐ွင္မ်ား
" ခန္႔ " စကားလံုးလုိပဲ ႐ြံမုန္းစရာေကာင္းတဲ့ ေနာက္စကားလံုးတစ္လံုး "တုိး"ဆုိတဲ့ စကားလံုးပဲ။ တန္းစီတုိး လည္း ပါသေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိတာကေတာ့ အ႐ွက္မ႐ွိတဲ့ "တုိး" က်ဴ႐ွင္မ်ားပါပဲ။ က်ဴ႐ွင္ ဆရာ တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အ႐ွက္မ႐ွိသလဲဆုိရင္ ဒီႏွစ္စာေမးပဲြ ဘယ္ဘာသာ ရပ္ ေမးခြန္း မွာ ဆရာ့ က်ဴ႐ွင္က ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ "တုိး" တယ္လုိ႔ေတာင္ ေၾကညာတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ သူတုိ႔ ဟာက ေမး ခြန္းနဲ႔ စြတ္တုိးရင္ ေအာင္မွာကုိ အဓိကသင္ၾကားတာကုိး။

ကေလးေတြကုိ စာတတ္ေစဖုိ႔ သင္တာမွ မဟုတ္ ဘဲ၊ က်ဴ႐ွင္ဆရာ " စေပါ့ " (Spot) အ႐ုိက္ေကာင္းေလ ေအာင္ခ်က္ ေကာင္းေလေနမွာေပါ့။ တခ်ိဳ႕က်ဴ႐ွင္ မ်ားဘယ္ေလာက္သိကၡာမဲ့သလဲဆုိရင္ ဆရာက ပညာေရးဌာန နဲ႔ မီးေသ တယ္။ ေမးခြန္းထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား နဲ႔ ကၽြမ္းတယ္လုိ႔ တီးတုိးသတင္းလႊင့္ၿပီး ေက်ာင္းသားေခၚေသးတယ္။ သူတုိ႔သိကၡာမဲ့ပံုသာမက ပညာေရး ဌာနကုိပါ ထိခုိက္ေစာ္ကားေျပာရာ က် ပါတယ္။

အဲဒီဆရာမ်ားရဲ႕ "တုိး" စနစ္ေၾကာင့္ ကေလးေတြ စာေမးပဲြမ်ာ မ "တုိး" ရင္ မေအာင္႐ံုတင္မက မတတ္ တာပါ အဖတ္တင္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ မေအာင္လည္းမေအာင္၊ မတတ္လည္း မတတ္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကရ တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြမွာ အထပ္ထပ္ နစ္နာရပါတယ္။ ကေလးေတြအေပၚမွာ တတ္သိနားလည္ ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာသာ အဓိကထားသင္ပါ။ ေအာင္ဖုိ႔က သူ႔အလုိအေလ်ာက္ လုိက္လာပါလိမ့္မယ္။ တတ္ ရင္ ေအာင္မ်ာေသခ်ာပါတယ္။ တတ္ရင္ ေအာင္မွတ္က မခဲယဥ္းပါဘူး။ အဲဒီအခါမွာေအာင္လည္းေအာင္ မယ္၊ တကယ္လည္း တတ္မယ္။ စေပါ့႐ုိက္ၿပီး ေအာင္တာကေတာ့ "တုိး"မွပဲ ေအာင္မယ္၊ ေအာင္လည္း ဘာမွ မတတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တုိးဆရာမ်ားကုိ ဟုိးဆရာလုိ႔ ေျပာလုိပါတယ္။

ဆရာေတြဘက္မွာ အျပစ္ေျပာစရာ႐ွိသလုိ ေက်ာင္းသားေတြလည္း လမ္းလဲြေနၾကတယ္။ အသင္အျပ ေကာင္းတဲ့ ဆရာဆီမ်ာ ေက်ာင္းသားတုိးမွာကေတာ့ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသား (အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသူ) မ်ားဟာ ဆရာ႐ုပ္ေခ်ာသလား၊ အသက္ငယ္ရဲ႕လား၊ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား ဘယ္သူ နဲ႔တူတယ္၊ သိပ္ရယ္ရတာပဲ၊ သီခ်င္းဆုိလည္းေကာင္းတယ္၊ ဘယ္က်ဴ႐ွင္ဆရာက သင္တန္းမစမီမွာ ဘယ္စတီရီယုိေတးနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတယ္၊ စပီကာေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြေပၚမွာ အဓိကထားေနၾက တယ္။

ပုိဆုိးတာက (သားသမီးခ်င္းမစာ ေျပာတယ္လည္းမထင္ပါနဲ႔) ဆရာ႐ုပ္ေခ်ာရင္ သူတုိ႔က စၿပီး ယိသဲ့သဲ့ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဆရာကလည္း ယိသဲ့သဲ့ စကားေလးေတြ ျပန္ေျပာရင္ သူတုိ႔က စိတ္မဆုိးတဲ့ျပင္ ပုိခုိက္ ၾကေသးသဗ်။ အံ့ေရာ။ အံ့ေရာ။ အဲဒါ က်ဴ႐ွင္ဆရာတစ္ဦးရဲ႕ လက္ေတြ႕ဘ၀ ေျပာျပခ်က္ပါ။ အသက္ႀကီး တဲ့၊ အေတြ႕အႀကံဳရင့္တဲ့ ဆရာႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္အသင္အျပေကာင္းေစ၊ သူတုိ႔ေလးေတြက စိတ္မ၀င္ စားပါတဲ့ "အာစရိယ ဂံုေဏာေလးေတာ့ ပစ္ရပါၿပီ။

အဲ … သူတုိ႔ေလးေတြအႀကိဳက္ အလုိလုိက္တဲ့ဆရာ ကုိလူေခ်ာမ်ားကလည္း ျပဇာတ္မင္းသား က်ေန တာပဲ။ လက္ခ်ာတစ္နာရီသာသာ အတြင္းမွာ ေဖာ့ကရစ္ေရာင္စံုအက်ႌ သံုးေလးထည္ လဲျပလုိက္ ေသးတယ္။ ဟယ္ … ဆရာက ေစာေစာက၀တ္တဲ့ အျပာေရာင္ကေလးထက္ ခု၀တ္ထားတဲ့ အ၀ါႏုေရာင္ နဲ႔ လည္း ပုိလုိက္သေနာ္၊ ခဏၾကာရင္ ဘာအေရာင္လဲမယ္ မသိဘူးလုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူ မ်ားျဖစ္လာ ၾကတယ္။ ဒီတပည့္ေတြနဲ႔ ဘာပညာမ်ား ရၾကမလဲ။ လာမယ့္ ပညာေရးႏွစ္မွာ ဒီစိတ္ထားေတြ ကင္းနုိင္ၾက ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္ရပါတယ္။

စာေပလုပ္သားအဖဲြ႕ႀကီး

စာေပလုပ္သားမ်ား အထူးေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနၾကတဲ့ စာေပညီလာခံႀကီး က်င္းပၿပီးစီးသြားလုိ႔ ပထမ အႀကိမ္ စာေပလုပ္သားအဖဲြ႕ႀကီးကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ဖဲြ႕စည္းၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ စာေပညီလာခံမွာ ဆုိ႐ွယ္လစ္ သ႐ုပ္ေဖာ္ စာေပမ်ား ထြန္းကားလာေရးအတြက္ အဓိကထား ေဆြးေႏြးသြားၾကညပီး သ႐ုပ္ပ်က္စာေပ အထူး သျဖင့္ ႐ုပ္ျပစာအုပ္မ်ားကုိ အုပ္သြားၾကပါတယ္။ စာေပစိစစ္ေရး မူ၀ါဒမ်ားကုိလည္း ျပန္လည္ သံုးသပ္ ၾကဖုိ႔ အစီအစဥ္ေတြ သိရတာ ၀မ္းသာစရာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ပုိမုိႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္မိတာ က ေတာ့ စာေပ လုပ္သားပုိင္ သမ၀ါယမ ထုတ္ေ၀ေရး မ်ား ေပၚထြန္းလာေတာ့မွာကုိ ႀကိဳဆုိရပါတယ္။

ဒီေန႔စာေပထုတ္ေ၀သူမ်ားမ်ာ မႏူးမနပ္ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား ႀကိဳက္လုိ႔ ေအာတုိက္ေတြ႕ေနၾကတဲ့ ဒုိင္းေညာင့္ နဲ႔ ေ႐ွာင္လင္သုိင္း၊ ကြန္ဖူးသုိင္း စာေပေတြဟာ တန္႔သြားသေလာက္ တန္႔သြားပါၿပီ။ စာေပလုပ္ သား အဖဲြ႕ႀကီးဟာ အဲဒီလုိစာေပမ်ားကုိ လုိအပ္သလုိ ႏွိပ္ကြပ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ စာေပ လုပ္သား အဖဲြ႕၀င္မ်ား ဟာလည္း အဲဒီလုိစာအုပ္မ်ိဳးကုိ အငွားဆုိင္မ် မိမိကေလးမ်ား ငွားလာတဲ့အခါ ရက္တြက္ ပုိေပး ရသည္ ထိ ယူမဖတ္ၾကဖုိ႔ သတိျပဳရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား ။     ။

ႏွစ္သစ္မွာ ႐ႊင္လန္းၾကပါေစ …။
ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ၊ ေမ၊ ၁၉၈၀
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္း, အပိုင္း (၅ဝ)

ျမန္မာျပည္သူလူထု ကို တစ္ားတည္းျပဳဖုိ႔ ႀကဳိးစားခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ဒီလြတ္လပ္ေရးႀကဳိးပမ္းမႈ ႏွလံုး ရည္ တုိက္ပြဲစဥ္ မွာ သူ႔ရဲ႕ထက္ျမက္က်ယ္ျပန္႔တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြကို အေျခခံၿပီး မွန္ကန္႐ိုး သားတဲ့ စကား ေတြကို လက္နက္ျပဳကာ တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ၊ ပရိသတ္ တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိးရဲ႕အလယ္မွာ လူထု ရဲ႕အသည္းစြဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘဝ ကို လွမ္းတက္ခဲ့တယ္။ အသက္ငယ္ရြယ္ေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးသုခမိန္ ပမာ သူျမင္သမွ် သူ ေတြးသမွ် သူ႔ျပည္သူလူထုသိေအာင္ ရင္ထဲ ဦးေႏွာက္ထဲေရာက္ေအာင္ သိ ေအာင္ မိန္႔ခြန္းစကားေတြ ေဟာေျပာခ်က္ ေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မနားမေန ႀကဳိးပမ္းခဲ့ရတယ္။

ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ဘုရင္ခံနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ စစ္ေျပးဆင္းမလားအစိုးရ ဟာ သူ႔ရဲ႕ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီမွာ ဖတပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြပါဝင္ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တုိ႔က ဝင္မပါခ့ဲဘူး။ ဘုရင္ခံကတျခား ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြနဲ႔ စကၠဴျဖဴအစိုးရကို ဖြဲ႕ ခဲ့တယ္။ ဖဆပလ ရဲ႕အထက္ျမန္မာျပည္စည္း႐ံုးေရးခရီးစဥ္က ျပန္အလာ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္အ လယ္ပစၥယံ၌ က်င္းပ တဲ့ ျပည္သူ႔အစည္းအေဝးပြဲႀကီးတြင္ ဖဆပလဥကၠဌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက “သတၱိရွိလွ်င္ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ၾကရေအာင္”လုိ႔ စိန္႔ေခၚခဲ့တယ္။

ထိုဘုရင္ခံ၏အလိုေတာ္ရိ ဗမာဝန္ႀကီးသစ္မ်ားသည္ က်ဳပ္တို႔တစ္ျပည္လံုးက အဖြဲ႕စံုပါတီစံုပါတဲ့ ျပည္သူ႔ လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီး ဆိုတာ သိပါလ်က္ႏွင့္ ပါတီတစ္ဖြဲ႕တည္းသာရွိေသာ တိုင္းျပည္ သည္ ဖက္ဆစ္ တုိင္းျပည္ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာင္လိမ္ေသာစကား၊ ေယာင္ဝါးေသာႏုိင္ငံေရးသေဘာကို ေျပာဆို လုိက္ရာ သူတုိ႔ကေတာ့ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို လုိက္တယ္လုိ႔ ျပႏုိင္ပါသလဲ။ ရာထူး လိုခ်င္ လို႔ ရာထူးပါတယ္ဆိုရင္ တုိင္းျပည္ကို မလိမ္မေကာက္ပဲ ေျပာရာေရာက္ လို႔ တုိင္းသူ ျပည္သား ေတြကို ႐ိုေသေလးစားတဲ့သေဘာျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္။ ဒီမိုကေရစီကို ကာယံကံ ေျမာက္ မလုိက္နာ ႏုိင္ေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီစိတ္ရွိေသးတယ္လို႔ ေခၚႏုိင္ေသးရဲ႕။ အခုေတာ့ ဒီမိုကေရ စီစနစ္နဲ႔လည္း ဘယ္လို လုပ္လို႔မွ သူတုိ႔လုပ္တာ ညီညြတ္တယ္လုိ႔ မေျပာႏုိင္၊ တုိင္းျပည္ကိုလည္း ထပ္လွည့္စား ျပန္ ဆိုေတာ့ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြမွ ဖက္ဆစ္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ကိုဖက္ဆစ္ေခၚရ မွာလဲ။

ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကလည္း အၿခိမ္းအေျခာက္ အေႏွာင့္အယွက္အမ်ဳိးမ်ဳိးမွ ကင္းလြတ္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ ကို အလို ရွိသည္ျဖစ္ရာ အဂၤလိပ္အစိုးရ သက္ဆုိင္ရာပုဂၢဳိလ္မ်ားႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ပါ ရွင္းလင္းစြာ ေဆာင္ရြက္ ႏုိင္ရန္ ကမာၻ႔ႏုိင္ငံေပါင္းစံုအသင္းႀကီးမွ ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ႀကီးကို ဖိတ္ေခၚ၍ ကၽြႏ္ုပ္ တုိ႔ ဗမာႏုိင္ငံတြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ကို ၾကည့္ၾကပ္စီမံေစ က အားလံုးအဖို႔ ေက်နပ္စရာျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ တို႔သည္ ကမာၻ၏ အစစ္အေဆးကို ခံရန္ အသင့္ရွိသည့္အျပင္ ထိုကမာၻ႔အစစ္အ ေဆးအရ လြတ္လပ္ ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲကို အျမန္က်င္းပေလာ့ဟု ၿဗိတိသွ်အစိုးရအား အေရးဆို လုိက္ေၾကာင္း။

(ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အလယ္ပစၥယံျပည္သူ႔အစည္းအေဝးႀကီး ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဥကၠ႒မိန္႔ခြန္း (၁၈-၄-၄၅)

အဲဒီေနာက္ပိုင္း လည္း ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အလယ္ပစၥယံကုန္းေျမမွာ ျပည္သူလူထုေရွ႕ေမွာက္ ထပ္ခါ ေရာက္လာၿပီး “ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ျပႆနာမ်ား”ကို လူထုနားဝင္ေအာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာႏုိင္ ခဲ့တယ္။ ျပည္ပ ေရးရာ အေျခအေန၊ ျပည္တြင္းေရးရာပုထုဇဥ္တို႔ရဲ႕သိပၸံပညာရပ္ျဖစ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးအ ေၾကာင္း၊ ၿဗိတိသွ် အစိုးရရဲ႕ေခ်းခါးအူမေတြနဲ႔လာမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ ဖဆပ လအဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ ေအာက္မွာ ဘယ္လိုေသြးစည္းညီညြတ္စြာ လုိက္ပါသ့္ေၾကာင္းစသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က က်ယ္ျပန္႔ပြင့္လင္းစြာ ရွင္းျပ ခဲ့ပါတယ္။

ကုိယ့္အင္အားကို ကိုယ္သိ၍ ၎အင္အားျဖင့္ သမုိင္း၏ဘီး တို႔ကို စနစ္တက်လည္ပတ္ေလ ေအာင္ ခုိင္ၿမဲစြာ ဆက္စပ္ေပးၿပီးေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျပည္သူတို႔၏ ညီညြတ္ေသာ ဆႏၵႏွင့္ ဉာဏ္ပညာတုိ႔ကို မည္သည့္ မိုးေျမက ခုခံတားဆီးႏုိင္စြမ္းရွိပါမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ စနစ္က်ေသာ တိုးတက္မႈအတြက္ ေဆာင္ရြက္ ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထု၏ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔၏ လြတ္လပ္ေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာႏွင့္ ေစာ လ်၉င္စြာ ရယူမည္ျဖစ္သည္တဲ့။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္ လွေပမယ့္ ဒီေန႔အာဆီယံလိုအဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိး သေဘာသြားကို လူထုနားေပါက္ေအာင္ ေျပာၾကား သြားခဲ့ ဖူး ေသးတယ္။

ျပင္သစ္ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနားျပည္နယ္မ်ား၊ ယိုးဒယားျပည္ မာလာယုျပည္နယ္မ်ား၊ အင္ဒိုနီးရွားျပည္နယ္ မ်ားႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ျမန္မာျပည္တုိ႔ကို မၾကာျမင့္မီ ပူးေပါင္း၍ “အင္ဒိုခ်ဳိင္းနားျပည္ေထာင္စု”ဟူေသာ အမည္နာမျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခု တည္ေထာင္ရန္လိုေကာင္းလိုလာေပလိမ့္မည္။ ဤကဲ့သို႔ ေျပာ ဆိုရာ၌ ေလထဲတုိက္အိမ္ေဆာင္ျခင္း သေဘာမ်ဳိးႏွင့္ ေျပာသည္မဟုတ္။ ထိုတုိင္းျပည္မ်ားသည္ ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရး၊ လံုၿခံဳေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႀကီးပြားေရး အဖက္ဖက္တြင္ ရာဇဝင္သေဘာအရ အလြန္ နီးကပ္ ဆင္တူေသာ တုိင္းျပည္ႏုိင္ငံမ်ားျဖစ္ၾကရာ ၎တုိ႔သည္ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုျဖစ္လာ ႏုိင္ေပသည္။

… သို႔အတြက္ မိမိ၏အမ်ဳိးသားကိစၥကိုသာမက လူတစ္မ်ဳိးႏွင့္တစ္မ်ဳိး၊ တစ္ႏုိင္ငံႏွင့္တစ္ႏုိင္ငံ နည္း လမ္းတက် ပူးေပါင္းဆက္ဆံၾကျခင္းကိုလည္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔သတိမူရေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ပူးေပါင္းဆက္ ဆံ ေဆာင္ရြက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အသီးသီးတုိ႔၏ အက်ဳိးယုတ္ဖုိ႔ေဝးစြ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အက်ဳိး ထူးမ်ား၊ ခံစားရန္ပင္ရွိသည္ဟု ဆိုလိုေပသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါလွ်င္ အလြန္ျမင့္ျမတ္ ေသာ ဝံသာႏု ရကၡိတ မိမိ၏အမ်ဳိးကို မိမိေစာင့္သည့္တရားႏွင့္ ကမာၻသူကမာၻသားတုိ႔ႏွင့္ အက်ဳိးရွိ ေအာင္ နည္းလမ္း တက် ဆက္သြယ္ေပါင္းသင္းရာလည္း ေရာက္ေပသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ ကမာၻ တစ္ဝွမ္းလံုးတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ ႀကီးပြားမႈရွိႏုိင္ေပလိမ့္မည္။

(အလယ္ပစၥယံမိန္႔ခြန္း၊ ၁၇-၁-၄၆ စတင္ေသာ ႏိုင္ငံလံုးဆုိင္ရာညီလာခံ ဥကၠ႒မိန္႔ခြန္း (၂၀-၁-၄၆)

ျမန္မာျပည္သူလူထုရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႏိုးၾကားစုစည္းတဲ့အင္အားကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ ေနရၿပီျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ကိုယ့္အားကို ကုိယ္ယံုကိုးစြာနဲ႔ အုပ္စိုးသူ ၿဗိတိသွ်တုိ႔ကို ဒီလိုလည္း အသိေပးသံျပဳခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရြးေကာက္ပြဲေတာ့ က်င္းပေပးၿပီး တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ ဖြဲ႕မေပးလွ်င္ ဘယ္လိုလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္မွ မိုးေပၚမွက်လာမည္ မဟုတ္။ ျဖစ္ရပ္ျဖစ္စဥ္တို႔အရ ေပၚထြက္ရမည္သာျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏုိင္ရ ေအာင္လုပ္ၿပီး ၿဗိတိသွ်အစိုးရအား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လိုလားခ်က္မ်ားကိုေပးရန္၊ မေပးက မေပးသည့္ အေလ်ာက္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ဂီတသံကို နာခံရန္ အက်ပ္ကိုင္ရမည္။ ၂၃-၁-၄၆ မွာေတာ့ ဖဆပလ ျပည္လံုးကၽြတ္ ညီလာခံသဘင္ ရဲ႕ တက္ေရာက္လာတဲ့ လူထုႏွစ္သိန္းေက်ာ္ ေရွ႕ေမွာက္မွာ အမ်ဳိးသား ညီညြတ္ေရး အဆို ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က တင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။

ေရွးအခါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လိုခ်င္တာက အာဏာပုိင္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္မ်ဳိး၊ တစ္တုိင္းတစ္ ျပည္လံုးက တင္ေျမႇာက္လုိက္တဲ့ လႊတ္ေတာ္။ အကုန္လံုးေယာက္်ားတိုင္း မိန္းမတိုင္း အရြယ္ေရာက္ သူတုိင္း မွန္သမွ် မဲေပးႏုိင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူေတြက လြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံသစ္ႀကီးထူေထာင္ဖို႔ အာဏာ ေပးလုိက္တဲ့ အာဏာပုိင္တုိင္းျပဳႏုိင္ငံျပဳလႊတ္ေတာ္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဘာလုပ္ရမလဲဆိုရင္ ညီညြတ္ ရမယ္။ မညီညြတ္ရင္ မရဘူးလားဆိုေတာ့ အင္မတန္ၾကာမယ္။ ခရီးရွည္မယ္။ ဒီေတာ့ကာ ညီညြတ္ေရး ဟာ အဂၤလိပ္လိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ (historical necessity) အခ်ိန္အခါအလိုက္ ဒီ တုိင္းျပည္ ဒီလူမ်ဳိးရဲ႕အက်ဳိးကို အႀကီးဆံုးေဆာင္ရြက္ႏုိင္မယ့္ လက္နက္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ ေတာ့ ညီညြတ္ေရး မ်ဳိး ရေအာင္ လုပ္ရမယ္။

… ယခုအခါ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမား လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရး၌ တူညီေသာအက်ဳိး၊ တူညီ ေသာ အလုပ္ႏွင့္ တူညီေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားရွိေသာ အထက္ပါလူတန္းစားအစည္းအ႐ံုးမ်ား၊ တိုင္းရင္းသား လူစုအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီတိုင္းသည္ လြတ္လပ္ေရးအင္အားစုေပါင္းစံုရာျဖစ္ ေသာ ဖဆပလ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးႏွင့္ တကယ့္အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးကို ခုိင္ၿမဲေအာင္ တည္ေဆာင္ကာ ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရး ကိုအရယူရန္ ဤညီလာခံက ဆံုးျဖတ္ေၾကာင္း။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ကမာၻ႔အေျခအေနကိုလည္း မ်က္ျခည္မျပတ္တဲ့သူျဖစ္တယ္။ ဝါးလံုးေခါင္းထဲ လသာ ေနခဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ ကမာၻ႔အေျခအေနနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကိုရေအာင္ ထိထိေရာက္ ေရာက္ ဘယ္လို လုပ္မလဲဆိုတာ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ား အစည္းအေဝးမွာ ၁၉၄၅ ခု ဩဂုတ္လ ထဲက တင္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခုတည္းေသာ အမ်ဳိးသားေရးအင္အားစုႀကီး မွာ စုစုစည္းစည္းရွိေၾကာင္း ျပသၾကဖို႔ တုိက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။

အခု ကမာၻႀကီးအေျခအေနဟာ သိပ္ ေကာင္းေနတယ္။ ကမာၻႀကီးဟာ အမ်ားျပည္သူတုိ႔ဆႏၵအရ တုိင္းျပည္တုိင္း တိုင္းျပည္တုိင္း ကုိယ့္ အေရးကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးကို အရင္စစ္ႀကီးၿပီးစကထက္ ပိုခရီးေရာက္ေရာက္ႏွင့္ အသိ အမွတ္ျပဳေနရတယ္။ အခု ကမာၻစစ္ႀကီးအတြင္းမွေရာ၊ အၿပီးမွာေရာ ကမာၻႀကီးဟာ အင္မတန္ ေျပာင္းလြဲေနတယ္။ ဗမာျပည္မွာလည္း ေျပာင္းလြဲေနတယ္။  ေရွးနည္းေရွးစနစ္ အယူမ်ဳိးေတြႏွင့္ လုပ္လုိ႔ရမယ္လို႔ ထင္တဲ့သူေတြဟာ ကမာၻႀကီးမွာလည္း ပေပ်ာက္ကုန္ၿပီ။ ဗမာျပည္မွာလည္း ပ ေပ်ာက္မွာပဲ။ ကမာၻတံတုိင္းႀကီးမွာရွိတဲ့ ဒီသင္ခန္းစာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေလး ဂ႐ုျပဳၿပီး တညီတ ညြတ္တည္း ႏုိင္ငံ၏လြတ္လပ္ေရးကို အျမန္ရေအာင္ ႀကဳိးစားၾကပါ။ အဲဒီလို ထိထိ ေရာက္ေရာက္ လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ျပည္သူ႔လြတ္ေတာ္ေရးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ၾကပါဆိုတာကို ေနာက္ ဆံုးထပ္ေလာင္း၍ တုိက္တြန္းပါတယ္။

လိုအပ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေျခမေကာင္းေျခမ၊ ဂ်ပန္႔လက္ေအာက္မွာကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္ တုိင္ ဖဆပလ ကို ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီး စတင္သေႏၶတည္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့တာ (၁၉၄၄၊ ဩဂုတ္) ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ထဲကေန ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ထုတ္ပစ္ခဲ့ရ တယ္။

အတိုခ်ဳပ္ရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ဘယ္လိုလူလဲ၊ မိန္းမေရးရာ ႐ႈပ္ေထြးသလား၊ တျခားလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေတြကို ေခ်ာက္တြန္းခဲ့သလား အစရွိတဲ့ ဒီလိုကိစၥေတြကို လူထုရဲ႕ေရွ႕မွာ ဘယ္အခ်ိန္အခါမဆို တကယ္ အစစ္ေဆး ခံရန္အသင့္ရွိသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြေရာ၊ တျခား ဖဆပလျပင္ ဘက္က ေခါင္းေဆာင္ ေတြေရာ အစစ္ခံဝံ့ရဲသလားလုိ႔ က်ဳပ္ေနာက္ဆံုးစကားဆုိလုိက္တယ္။
(ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ အဘယ့္ေၾကာင့္ထုတ္ပစ္ရေၾကာင္း ရွင္းလင္းတင္ျပေသာ မိန္႔ခြန္း ေရႊတိဂံုအေနာက္မုခ္ (၂၀-၁၀-၄၆)

ေအာင္ဆန္းအက္တလီစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္အၿပီး လန္ဒန္ကေနျပန္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ၾကားျဖတ္အစိုးရ အဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ရင္း တစ္ႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လုိ႔ ျမန္မာ ျပည္သူ လူထုကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ကတိေပးခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ လန္ဒန္ျပန္ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ ကို ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ ျမဴနီစပယ္အဖြဲ႕ဝင္ လူႀကီးမ်ားနဲ႔ ၿမဳိ႕မိၿမဳိ႕ဖေတြက ၂၈-၂-၄၇ မွာ ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံ ပြဲတစ္ရပ္က်င္းပရာ ဧည့္ခံပြဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က “ကိုယ့္တုိင္းသူျပည္သားကိုလည္း မယံုဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုလည္း ယံုၾကည္တယ္။ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရးလည္း ယံုၾကည္တယ္။ ဘယ္ကိစၥမဆို လုပ္ရင္မွားတယ္ မွန္တယ္ဆိုတာ ရာဇဝင္က ဆံုးျဖတ္လိမ့္မယ္”လို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့တယ္။ ၁၇-၄-၄၇ ရက္ေန႔ ျမန္မာ့ႏွစ္ဆန္းမွာ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ ႏွစ္ သစ္ကူးမိန္႔ခြန္းမွာေတာ့ သူ႔ျပည္သူလူထုထဲက အတုိက္အခံသမားေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ အမႈထမ္း ေတြကို ဒီလိုေျပာခဲ့ပါတယ္။

အတုိက္အခံသမားေတြကို ေျပာခ်င္တယ္

အသေရပ်က္မႈျဖစ္ေစတဲ့ စကားမ်ဳိးကလြဲလွ်င္ တရားဥပေဒအတြင္း ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဆဲ ခ်င္တာ ဆဲႏုိင္တယ္။ ေဝဖန္ခ်င္တာ ေဝဖန္ႏုိင္တယ္။ အသေရပ်က္မယ့္ စကားမ်ဳိးကို မခံႏုိင္ဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ရထားတဲ့ အာဏာေတြကို ခင္ဗ်ားတုိ႔လက္ထဲေရာက္ေအာင္ ဘာပရိယာယ္ႏွင့္ သံုးသံုး သံုး ႏုိင္တယ္။ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူထုကို ထိခုိက္မယ့္ ပရိယာသံုးလွ်င္ ခ်ရလိမ့္မယ္။ အတုိက္အခံသမား မ်ားကို ေျပာခ်င္တယ္။ ညစ္ပတ္တဲ့ အႀကံက လြဲလွ်င္ တရားသျဖင့္ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ အာဏာ ကိုလုဖုိ႔ေတြး၍ လုပ္ႏုိင္တယ္။ ဆူပူ ႏုိင္တယ္။ မတရားသျဖင့္ ဆူပူလုပ္ကိုင္ခုိင္းလွ်င္ သည္းခံမယ္ မဟုတ္ဘူး။
သတင္းစာ ေတြကုိလည္း ေျပာလုိက္မယ္။

သတင္းစာေတြကိုလည္း ေျပာလိုက္မယ္။ ဒီအစိုးရလက္ထက္ႏွင့္ အျခားအစိုးရလက္ထက္ ေသ ေသခ်ာခ်ာ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဘယ္လိုအစိုးရလဲဆိုတာ သိေစခ်င္တယ္။ က်ဳပ္ တို႔ကို ေထာက္ခံခ်င္ ေထာက္ခံ၊ အားေပးခ်င္လည္း အားေပး၊ အတုိက္အခံ ေဝဖန္ခ်င္တဲ့ သတင္း စာကလည္း ေဝဖန္၊ သေဘာအတုိင္းပဲ။ ဆိတ္လေစ့ သတင္းစာလည္း လုပ္ခ်င္လုပ္ၾက။ သို႔ေသာ္ အစိုးရအၾကည္ညဳိ ပ်က္ေစခ်င္ တဲ့စကားမ်ဳိး တုိင္းျပည္ဆူပူလႈပ္ရွားေစမယ့္ စကားမ်ဳိး၊ မဟုတ္မမွန္ လိမ္လည္လွည့္ျဖား ေရးသားတဲ့ ဟာမ်ဳိးေတြကို သည္းခံမယ္မဟုတ္ဘူး။
အမႈထမ္းေတြကိုလည္း ေျပာခ်င္တယ္။

အစိုးရအမႈထမ္းေတြကိုလည္း ေျပာျပလုိတယ္။ အစိုးရအမႈထမ္းေတြဟာ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူထု အက်ဳိးကိုၾကည့္၍ က်ဳပ္တုိ႔အစိုးရအဖြဲ႕က ဆံုးျဖတ္ညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း တစ္သေဝမတိမ္း လုိက္နာ ပါ။ အစိုးရအမႈထမ္းေတြက အခု ဖဆပလအစိုးရအဖြဲ႕ဟာ ဟိုတုန္းက အစိုးရအဖြဲ႕လိုမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သတိျပဳဖုိ႔လုိတယ္။ ဖဆပလအစိုးရအဖြဲ႕ဟာ လူထုအက်ဳိးကိုၾကည့္၍ ဆံုးျဖတ္တဲ့လုပ္ငန္း စဥ္ကို တစ္သေဝမတိမ္း တာဝန္ေက်ပြန္စြာလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္လွ်င္ ဘယ္သူ႔မွေၾကာက္စရာမလို ဘူး။ ဖဆပလ အဖဲြ႕၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႕က လူေတြလည္း ေၾကာက္စရာမလိုဘူး။

ဖဆပလအစိုးရ ဖြဲ႕ထားေပမယ့္ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္။ ဖဆပလအစိုးရဆိုၿပီး ျပည္သူ႔ရဲ႕ေဘာ္ကို လည္း အရမ္းေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ ဖဆပလအဖြဲ႕ဝင္ေတြ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ေတြ ကလည္း ငါတုိ႔အဖြဲ႕ အစိုးရဆိုၿပီး အစိုးရအာဏာယူၿပီးသံုးဖုိ႔ အစိုးရကုိယ္စားလုပ္ဖုိ႔လည္းမဟုတ္ဘူး။ အခြင့္အေရး လည္း မရွိဘူးဆိုတာ သတိျပဳပါ။ သို႔ေသာ္ ဖဆပလအဖြဲ႕ဝင္ႏွင့္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြဟာ ဒီ့ျပင္ လူေတြ ထက္ေတာ့ အခြင့္အေရးပိုရမွာပဲ။ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြလည္း လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လုိ႔ မရဘူး ဆိုတာ သိ ဖို႔အေရးႀကီးတယ္။

၁၃-၆-၄၇ ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမႀကီးမွာ က်င္းပတဲ့ ျပည္သူ႔အစည္းအေဝးႀကီးမွာေတာ့ လက္ရွိတည္ေနတဲ့ တုိင္းျပဳ ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ပံုသ႑ာန္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးကို တစ္ႏွစ္အတြင္းရေစရန္ အာမခံေၾကာင္း စတာ ေတြကို ေျပာတဲ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕မိန္႔ခြန္းဟာ ေနာက္ဆံုးမိန္႔ခြန္းပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို မသိမီလုိက္ရေပ မယ့္ သူ႔ရဲ႕ အံ့မခန္း စြမ္းေဆာင္မႈ ေတြကို ပံုျပင္သဖြယ္ ၾကားနာခဲ့ရာက အာဇာနည္ေန႔ေတြမွာ ၾကားခဲ့ ရဖူးတဲ့ အဲဒီ အသံလႊင့္မိန္႔ခြန္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ဝိဥာဥ္ကို ဖမ္းမိႏုိင္ခဲ့တယ္။

လြတ္လပ္ေရးဆိုတုိင္း ပေဒသာပင္ေျမက မေပါက္ႏုိင္ဘူးဆိုတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ရွင္းခဲ့တယ္။ ဗမာတိုင္း ဗမာတိုင္း အရြယ္ ေရာက္တဲ့ လူမွန္သမွ် က်န္းမာတဲ့ လူမွန္သမွ် စစ္မႈမထမ္းမေနရဆိုၿပီးေတာ့ အတင္း ဥပေဒ နဲ႔ စစ္ထဲ ကို ထည့္ရလိမ့္မယ္။ အဲတာမ်ဳိးေတြ လုပ္တန္လုပ္ရလိမ့္မယ္။ စစ္ျဖစ္တဲ့အခါမွာ ဝင္တုိက္ ရမယ္ဆုိ တာ ခင္ဗ်ားတို႔ တုိက္ခ်င္တုိက္ခ်င္ မတုိက္ခ်င္မတိုက္ခ်င္ ဝင္တုိက္ရမွာပဲ။ အဲဒါကလည္း တာဝန္ပဲ။

ဒါဟာ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အခါမွာျဖစ္ရမယ့္ တာဝန္မ်ဳိးပဲလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေျပာခဲ့တယ္။  စကားခပ္႐ုိင္း ႐ိုင္း ဆိုရင္ အေတာ့္ကိုၿပဲေအာင္ ႀကဳိးစားႏုိင္မွ လုပ္ႏုိင္မွ အဲဒါအေတာ့္ကို ကုန္းလုပ္ႏုိင္မွ ႐ုန္းလုပ္ႏုိင္ မွ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ရွိတဲ့အခါမွာ ေတာ္ကာက်မယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သတိေပးခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေသာက္က်င့္ ေတြ ကို ေဖ်ာက္ရလိမ့္မယ္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေျပာခဲ့၊ ဗမာေတြ ထက္တယ္၊ ထက္တယ္နဲ႔ တလြဲ ဆံပင္ေကာင္း ၾကတယ္လုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က ေဝဖန္ခဲ့။

ေလွၿပဳိင္ပြဲမွာ မႏုိင္ေသးဘူး။ ေက်ာ႐ံုနဲ႔ တက္ ေထာင္ၿပီ။ ေဘာလံုးပြဲမွာ လူခ်၊ လမ္းေပၚမွာ ေဆး႐ိုးလွမ္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စိတ္ပ်က္ခဲ့မွာ။ တျခားလြတ္ လပ္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြက ေျခလွမ္း တစ္လွမ္းလွမ္းရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေျခလွမ္း ၄၊ ၅၊ ၁၀ လွမ္းလွမ္း လုိက္မွ အဲဒီလိုလုိက္ႏုိင္တဲ့ အခါက်မွ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ အႏွစ္ ၂၀ တန္သည္အားျဖင့္ အဲဒီလိုတန္းတူ ညီတူျဖစ္သြားမယ္။ တန္းတူညီတူမျဖစ္သမွ် ဟိုလူျမင္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရ၊ ဒီလူျမင္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရနဲ႔ ဖာသယ္လို ႏိုင္ငံမ်ဳိးျဖစ္ေနမွာပဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အတိအလင္း နားလည္ထား ေစခ်င္တယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အဲဒီေနာက္ဆံုးစကားေတြကိုေျပာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သတိထား ဖို႔ လုိမယ္ထင္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ခရီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔စုန္ဆင္းခဲ့သလား ဆန္တက္ခဲ့သလား။
စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စာနဲ႔မေရး၊ စကားနဲ႔ေရးသြားတာေတြ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ က်န္ပါ ေသးတယ္။ ဘာမားခ်ဲလင္းရွိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိန္႔ခြန္းမ်ား (၁၇-၃-၄၅ မွ ၁၃-၇-၄၇) ရွိ တယ္။ “စစ္စစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏုပ်ဳိေသာအရြယ္၌ ႏုိင္ငံေရးကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူ၏အ ေတြးအေခၚ တုိ႔မွာ ဝါရင့္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသုခမိန္တုိ႔၏ အေတြးအေခၚမ်ဳိးျဖစ္ရကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား တကယ္ခ်စ္ပါသည္၊ ခင္ပါသည္၊ သတိရပါသည္ဟုဆိုလွ်င္ ပညာရွင္ဆန္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အေတြး အေခၚမ်ား ရင့္သန္ လာခဲ့သည့္နည္းတူ လူထု၏စဥ္းစားဉာဏ္လည္း ရင့္သန္လာၾကေစရန္ လူထု တစ္ရပ္လံုး ႀကဳိးစား သင့္ လွေပသည္”လို႔ ဗမာ့ႏုိင္ငံေရး သုခမိန္မွာ ဆရာေမာင္ထင္က ေရးခဲ့ပါ တယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕စကားေတြမွာ သူ႔ရဲ႕မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ဇာတိ၊ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈ ဇာတိ၊ စြဲၿမဲ ဇြဲ သန္မႈ ဇာတိ၊ အျမင္က်ယ္မႈ ဇာတိ… စသည္ စသည္ ေကာင္းျမတ္တဲ့စကားထဲက ဇာတိေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တု႔ိ သတိၱ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕အလယ္ပစၥယံမိန္႔ခြန္းက စကားတစ္ ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အကိုးအကား ျပဳႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

“သတိၱဗ်တၱိရွိသူမ်ားကိုသာ အားမကိုးမူ၍ လူတိုင္း လူတိုင္းပင္ မိမိတို႔ကုိယ္တိုင္ သတိၱဗ်တၱိရွိသူမ်ား ကိုသာ အားမကိုး မူ၍ လူတုိင္း လူတိုင္းပင္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တိုင္ သတိၱဗ်တၱိရွိေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္ ေအာင္ စြန္႔စား ရေပလိမ့္မည္။ သို႔မွသာလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုး လြတ္လပ္ေရးအစစ္ကို ခံစားခြင့္ရ ၾကလိမ့္မည္။ ဗ်တၱိ ရွိေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ေအာင္စြန္႔စားရေပလိမ့္မည္။ သို႔မွသာလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုး လြတ္လပ္ေရး အစစ္ ကို ခံစားခြင့္ရၾကလိမ့္မည္။”

လြန္းရာ
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>