Thursday, December 31, 2009

ပန္းသတင္း (ဒီဇင္ဘာ ၇)

ပင္လယ္ရဲ႕ အတြင္းသားကို ဖြင့္ဖတ္
မိခ်မ္းေ၀

ဒီေန႔ "အိုအို" သိပ္ေပ်ာ္တယ္။ အုိအိုတို႔ရြာက ကမ္းေျခမွာ စက္ေလွေတြ မဆိုက္စဖူး အဆိုက္ထူး တဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ဆိုရင္ မမွားဘူးေပါ့။ ရြာေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကၽြန္းႀကီး ရွည္ေမ်ာေမ်ာ လန္းပိ ကၽြန္းကိုသာ ေန႔တိုင္း ေငးေနရတာ၊ ၿမိဳ႕က စက္ေလွေတြဆိုက္တဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးက ထူးျခားေနတာ ကိုး။ ေလွေပၚက သစ္ေတြ ၀ါးေတြ ခ်တဲ့အထိ အုိအိုေငးလို႔ေကာင္းတုန္း၊ ေနာက္မွသတိရၿပီး အိမ္ေျပး ျပန္လာေတာ့ အိမ္မွာ အေဖက လူစိမ္း ေတြနဲပ အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီ။

အေဖက အလုပ္ရႈပ္ေနရာက အိုအို ေငးေနတာကို သေဘာေပါက္လို႔ ထင္ပါရဲ႕ လွမ္းေျပာလိုက္ တယ္။
"အုိအိုငယ္ အေဖတုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳိကၽြန္းမွာ ဆလံုပြဲေတာ္ လုပ္မလို႔၊ အဲဒါ မင္းလည္း ကူညီရမယ္"
"ဆလံုပြဲေတာ္" အိုအို ဒီစကားကို နားမလည္ဘူး။ ဆလံုဆိုတာကိုေတာ့ သိတာေပါ့။ အုိအုိ ကိုယ္တိုင္ ဆလံုပဲဟာ။ ဒီလိုေလ ... အို႔အို႔ အေဖက အထက္သား၊ မယ္မယ္ကေတာ့ ပင္လယ္သူ ဆလံုမေပါ့။ အေဖက ပခုကၠဴသားအစစ္တဲ့၊ ဘယ္လိုပင္လယ္ေရာက္ၿပီး ဆလံုနဲ႔ ဖူးစာဆံုတယ္ မသိ၊ အေဖက ၿမိတ္မွာ အလုပ္ လာလုပ္ရင္း အဲဒီကမွ ဘုတ္ျပင္း၊ ဘုတ္ျပင္းကေန ဗိုလ္ခ်ဳိကၽြန္း ေရာက္လာတယ္လို႔ ေျပာတယ္။

အေဖ့စီးပြားေရးက ဆလံုေတြ ေရေအာက္ဆင္းငုပ္တဲ့ ပင္လယ္ေမွ်ာ့ျဖဴ၊ ေမွ်ာ့မည္း၊ ၿပီးေတာ့ ဘဲ၀န္းခြံ၊ ငါးႀကီးအန္ဖတ္၊ ပငိုေကာင္လို အေကာင္ေတြက အစ၀ယ္ၿပီး ျပန္ေရာင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ ပါတယ္။ ရြာမွာေတာ့ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ထဲမွာ ပါပါတယ္။ အေဖ့အလုပ္က ဆလံုေတြနဲ႔ အဆက္ အဆံမ်ားေတာ့ အိမ္ကို ဆလံုေတြ အ၀င္အထြက္မ်ားတာေပါ့။

အခုအေဖက ရြာမွာ ဆလံုပြဲေတာ္ လာလုပ္မယ္ေျပာေတာ့ အိုအိုအတြက္ ထူးဆန္ေနတာေပါ့။ ပြဲေတာ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ ဇာတ္ပြဲသြင္းတာမ်ိဳးလား အခုအခ်ိန္ သြားေမးရင္ အေငါက္ခံရမွာ ေသခ်ာ တယ္။ မယ္မယ္ကို ေမးရင္ေကာ မယ္မယ္က နင့္အေဖ ေမးလို႔ ေျပာမွာပါပဲ။ မယ္မယ္က ဘာကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖေျပာမွ အေဖေျပာတာ အတည္။ အိမ္မွာ အေဖၿပီးမွ ၿပီးတယ္။
မယ္မယ္မွ မဟုတ္ပါဘူးေလ ရြာကလူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အေဖ့စကားဆို နားေထာင္ၾကတယ္။ တစ္ခုခုဆို အေဖ့လာ တုိင္ပင္တယ္။ အေဖက အားလံုးထဲမွာ ထူးျခားေနတဲ့ အထက္သားဟာကိုး၊ အထက္သားဆုိလို႔ ကၽြန္းေပၚကို တစ္ခါတစ္ေလ တက္လာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက လြဲရင္ အိုအုိတို႔ ျမင္မွ မျမင္ဖူးပဲကိုး။

အေဖကေတာ့ အိုအိုကို တစ္ခါေျပာဖူးတယ္။ ေခါင္းကို လက္နဲ႔ေထာက္ၿပီး "လူဆိုတာ ေခါင္းရွိရ တယ္"တဲ့။ အိုအို ေလးတန္းေရာက္ေနၿပီမုိ႔ ဒီစကားဟာ ဦးေႏွာက္ေကာင္းရတယ္လို႔ ေျပာတယ္ဆို တာနားလည္ ပါတယ္။ ဆလံုေတြဆိုတာကလည္း ေခါင္းမရွိတာမ်ားတာကိုး။

"သား အိုအိုငယ္ စာတတ္ေအာင္ သင္ေနာ္၊ သားဟာ အေမဆလံုက ေမြးလုိ႔ ဆလံုတိုင္းရင္းသား ဆိုတာ ျငင္းလို႔မရပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဆလံုျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ စာတတ္မွ ျဖစ္မယ္။ စာမတတ္ ရင္ သူမ်ားေအာက္မွာ နင္းျပားျဖစ္မယ္၊ ပင္လယ္ေနတဲ့ ဆလံုေတြဟာ အေၾကြးတင္ရင္ ဆပ္မဆံုး ေတာ့ဘူး၊ သူမ်ား ေခါင္းပံုျဖတ္သေလာက္ ခံရတာဟာ စာမတတ္လို႔ေပါ့"
အေဖက အဲဒီလို ခဏခဏ ေျပာတယ္။ ညေနေစာင္းေတာ့ ေတာင္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခဆီ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာရင္း အေဖက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတယ္။

"သားဟာ မၾကာခင္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့မွာမုိ႔ ကိုယ့္လူမ်ိဳးဇစ္ျမစ္ကို သိထားသင့္တယ္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ေရမွာေပ်ာ္ေမြ႕ၿပီး ဘ၀၀မ္းစာရွာေဖြရတဲ့အတြက္ ေမြးႏႈန္းထက္ ေသႏႈန္းမ်ား ေနၿပီ။ အစိုးရက အဲဒါေတြ သိလို႔ ဆလံုေတြကို စုစည္းၿပီး ရြာတည္ေပးတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြ တည္ေထာင္ေပးတယ္။ အခု ဆလံုေတြရဲ႕ ဘ၀ျမွင္တင္ဖုိ႔အတြက္ ဆလံုပြဲေတာ္လုပ္ၿပီး ဆလံုေတြ ကို စုစည္းေစဦးမွာ၊ ၿမိဳ႕က ဧည့္သည္ေတြ လာမယ္၊ အေဖတုိ႔ ရြာခံေတြက ဧည့္သည္ေတြအတြက္ တည္းခို ေဆာင္ေတြ၊ ျပခန္းေတြ၊ ေဆးခန္းေတြ ေဆာက္ရမယ္။ အဲဒါ ငါ႔သားလည္း ႏုိင္သေလာက္ ကူေပါ႔ကြာ"
"အခု ေတာင္ေရွ႕မ်က္ႏွာျပင္မွာ အေဆာင္မလုံေလာက္လုိ႔ ေတာင္ေနာက္မွာအေဆာင္ေဆာက္ဖုိ႔ ေနရာ လာၾကည္႔တာ၊ ေနာက္ၿပီးအုိအုိ စုေဆာင္းထားတဲ့ ပစၥၫ္းေတြ ဘာရွိလဲ ။ ခရုခြံလွလွႀကီးေတြ ရွိရင္ အေဖ့ကို ေပး၊ အဲ ... ငွားေပါ့။ ဆလံုျပခန္းမွာ အထူးအဆန္းေတြ တည္ခင္းျပထားမယ္"

"ရွိတယ္ အေဖ၊ ပိုက္ေလွလာတပ္တုန္းက အိုအိုရထားတဲ့ ခရုခြံႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ လို အိုအို မေခၚတတ္တဲ့ အေကာင္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ပြဲေတာ္က်ရင္ ဇာတ္ပြဲေတြဘာေတြ လာက, ဦးမွာလား"
"လာမွာေပါ့၊ ဇာတ္ပြဲတင္မက ထား၀ယ္တို႔ေကာ့ ေသာင္းတို႔က ယဥ္ေက်းမႈ အကအဖြဲ႕အစည္း  ေတြလည္း လာမယ္။ ဒီအနီးအနား ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ဆလံုေတြ စုေပါင္း က,တဲ့ ယိမ္းေတြလည္း ပါမယ္"
"ဒါဆို ေပ်ာ္စရာႀကီး ေ၀့ ..."

အိုအိုေတာ့ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ေသာင္ျပင္ေဖြးေဖြးေပၚ ေလွ်ာက္ေျပးတာကို အေဖက ၿပံဳးၿပီးၾကည့္လို႔။ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ေက်ာင္းကေကာင္ေတြကို သတင္းထူးေျပာရမယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ထားလို႔ အေဖ့ေနာက္လိုက္ၿပီး ရႈပ္လိုက္ဦးမယ္။ ေလွေပၚက သစ္ပံု၀ါးပံုေတြဆိုတာ အိုအိုတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ ဟည္းဟည္းထလို႔။ ရြာက ဆလံုေတြလည္း စကားေတြ ဆူဆူညံေအာင္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေဖာက္ေဖာက္ေလွာ္လို႔။

ကေလးေတြကေတာ့ ဘာသိမွာလဲ ေသာင္ျပင္မွာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ကၽြမ္းေတြ ထုိးေနလိုက္ၾကတာ။ အိုအိုကေတာ့ သူတုိ႔အထင္ႀကီးတဲ့ လူ (အေဖရဲ႕သား)ဆိုေတာ့ အားလံုးထဲမွာ မ်က္ႏွာရွိေနေတာ့ တာေပါ့။ ဒီအေၾကာင္းေတြ သိခ်င္တဲ့ ရြာသားေတြက ဟိုက "အိုအို" ဒီက "အိုအို" နဲ႔။ မ်က္ႏွာေတြ ပြင့္ေနလိုက္။

အိုး ... ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ၿပီတဲ့။ ဆလံုပြဲေတာ္အတြက္ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ၿပီဆိုပဲ။ ဆရာမေတြ လည္း ပြဲေတာ္မွာ လုပ္အားေပးရမွာမို႔ ေက်ာင္းကို ခဏပိတ္ထားမွာတဲ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ေက်ာင္းသား ေပ်ာ္တာပဲေလ။ အုိအိုတုိ႔လည္း ေပ်ာ္တာေပါ့။ တကယ္ဆို ရက္နီးလာတာနဲ႔အမွ် အုိအို တုိ႔လည္း မအားပါဘူး။ အေဖ့ကို ကူရ မယ္မယ္ကို ကူရ ၿမိဳ႕က ဧည့္သည္ေတြက အိုအိုတို႔အိမ္မွာ တည္းမွာတဲ့။ တည္းခိုေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ့္ ၿမိဳ႕က လူႀကီီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လူေတြ အိုအိုတို႔အိမ္မွာ တည္းမွာတဲ့။ မယ္မယ္လည္း အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးေတြ ဘာေတြ လုပ္ရတာ ေမာလို႔။
"အိုအိုငယ္ မယ္မယ့္ကို ကူညီဦး၊ အိမ္မွာ ဗြီအိုင္ပီေတြ တည္းမွာ"

အေဖေျပာတဲ့ ဗြီအိုင္ပီဆိုတာ ဘာပါလိမ့္၊ ေနာက္မွ အေရးပါအရာေရာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ သိရ တယ္။ လာဆိုလည္း လာေပါ့။ တစ္ကၽြန္လံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ... ဆူဆူညံညံနဲ႔ ျပခန္းေတြ ေဆာက္ၾက၊ သံုးေရ ရဖို႔ လုပ္ၾကနဲ႔။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ရြာမွာက ေသာက္ေရတြင္းဆိုတာ တစ္တြင္းစ၊ ႏွစ္တြင္းစ သာရွိတာ၊ အခု လူေတြ အမ်ားႀကီး လာမွာဆိုေတာ့ နက္နက္တူးၿပီး ဘံုဘိုင္ေခါင္း တပ္ထားတာ ထူးဆန္းေနတယ္။
အို ... ထူးဆန္းတာေတြ မျမင္ဖူးတာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အေဖေျပာတဲ့ ဗြီအိုပီအေရးႀကီးတဲ့ လူေတြ အတြက္ ေနစရာအေဆာင္ေတြ အိမ္သာေတြ ေဆာက္ေနၾကတာ ထူးဆန္းေနလို႔ သြားၾကည့္ရတာအေမာ။ သူတို႔ အတြက္ အိမ္သာနဲ႔ အမ်ားသံုးတဲ့ အိမ္သာ ဘာလို႔မတူသလဲ၊ အုိအို စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။

"အဲဒါ ဘိုထုိင္လို႔ ေခၚတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း လာမွာေလ။ သူတို႔တက္တဲ့ အိမ္သာက အဲဒီ လိုေပါ့။ ႏိုင္ငံျခားသာက ဆလံုေတြကို သိပ္စိတ္၀င္စားတယ္။ ဆလံုေတြ ေရငုပ္ကၽြမ္းတာ၊ ပင္လယ္ ၾကမ္းျပင္ ေအာက္က ပစၥည္းေတြ ဆင္းငုပ္ကာ သဘာ၀တရားႀကီးနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနထုိင္တာ သူတို႔ စိတ္၀င္ စားတယ္"

သာဘ၀တရားႀကီးနဲနီးနီးကပ္ကပ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလဲ အေဖ ဆိုေတာ့ အေဖက ရယ္တယ္။ အေဖ ရယ္လိုက္ရင္ သြားေတြ ေဖြးေနတာ သိပ္လွတယ္ ဒီရြာက ဆလံုေတြနဲ႔ မတူတာ ေပါ့။ ဒီရြာက ေယာက်္ား မိန္းမအကုန္ ကြမ္းေတြစားလို႔ သြားေတြ ေခ်းကပ္ၿပီး မည္းေနတာ အရုပ္ ဆိုးလိုက္တာ။ အေဖ့အသား ကလည္း ပင္လယ္က လူေတြထက္ ပိုျဖဴတယ္။ အေဖက အိုအိုထက္ ေတာင္ ေခ်ာတယ္ေပါ့။
"နင့္ မယ္မယ္ ကံေကာင္းတယ္ ... နင့္မယ္မယ္ ကံေကာင္းတယ္" လို႔ ရြာက ၀ုက်ဴးတို႔ "အေနာင္း" ေျပာေလ့ရွိတယ္၊ အေနာင္းဆိုတာ ဆလံုကု 'အေမ'ကို ေျပာတာပါ။ အုိအိုတို႔ကေတာ့ ၿမိတ္တို႔ ဘုတ္ျပင္းတို႔က ေခၚသလို အေမကို မယ္မယ္လို႔ ေခၚတယ္။ သူတို႔နဲ႔ေတာ့ ဟိုဒင္း နည္းနည္း ... မတူဘူးေပါ့။ အဲဒါလည္း အေဖ့ေၾကာင့္ ေနမွာပါ အေဖက ဒီကေခၚသလို 'အေပါင္း'လို႔ မေခၚေစခ်င္ ဘူး။ ျမန္မာဆန္ဆန္ 'အေဖ'လို႔ဲ ေခၚေစတာပါ။ အင္းေလ ... အေဖက ျမန္မာပဲဟာ ျမန္မာဆန္တာ ဘာဆန္းလဲ။

ဆန္းတာက အေဖ အထက္ကို မျပန္တဲ့ကိစၥပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး၊ အေဖက အထက္ အေၾကာင္း ေျပာေပမယ့္ ျပန္ဖို႔ေတာ့ တစ္ခါမွ စကားမဟဘူး။ မယ္မယ္ကေတာ့ အလည္အပတ္ လိုက္ခ်င္ရွာတယ္။ ဟိုမွာ သြားေနဖို႔ေတာ့။ အင္း ...
"အိုအို မွတ္ထား၊ မယ္မယ္တို႔ ဆလံုေတြဟာ ပင္လယ္ကိုပဲ ခ်စ္တယ္။ ျမန္မာေတြေနရာမွာ လိုက္မေနဘူး၊ မယ္မယ္ လိုက္သြားၿပီး ေနမယ္ဆို နင့္အဘုန္းက ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဘုန္း မေပ်ာ္ရင္ မယ္မယ္လည္း မေပ်ာ္ဘူး"

"အဘုန္း" ဆုိလို႔ အဘုန္းဆိုတာ အုိအို မယ္မယ္ရဲ႕ အေဖေပါ့။ ျမန္မာလိုဆို "အဘိုး"ေပါ့ေနာ္။ အုိအိုမွာ အဘြားေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ အဘုန္းက ဒုံးပုလဲေအာ္မွာ တျခားသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ ရင္ အဘုန္းတုိ႕ရြာမွာ သြားေနရင္းေရကူးသင္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ အဘုန္းလာရင္ ပင္လယ္စာ ေတြ ပါလာတတ္တယ္။ သဲပလုပ္ုိ႕ ငါးပလုပ္တုိ႕လုိ စားလုိ႕ရတဲ့ အရာေတြေပါ့။ အခုဆလုံ ပြဲေတာ္မွာ အဘုန္းလည္း လာမယ္တဲ့။ ေပ်ာ္စရာေတြကေတာ့ တစ္ေလွၾကီးပါပဲ။

ေျပာရင္းဆုိရင္းက တျဖည္းျဖည္းနီးလာျပီ။ မနက္ျဖန္ဆုိ ပြဲေတာ္အၾကိဳေန႕၊ ဧည္႕သည္ ေလွသေဘၤာေတြ ဆုိက္ေတာ့မွာတဲ့။ ျမိတ္တို႕ေကာ့ေသာင္းတုိ႕ဘက္က လူေတြကေတာ့ ရုိးေနျပီ။ အုိအုိရန္ကုန္ကလူေတြကုိ ျမင္ခ်င္တာ၊ ရုပ္ရွင္မင္းသားေတြ မင္းသမီးေတြလည္း ပါမယ္တဲ့။ အုိအုိလား ေ၀ဠဳေက်ာ္ကုိ ၾကိဳက္တယ္။ ခုိင္သင္းၾကည္ကုိ ၾကိဳက္တယ္၊ သူတုိ႕ပါလာရင္ ေကာင္းမွာ၊ ႏိုင္ငံျခားသားဆုိတာၾကီးကုိလည္ အုိအုိျမင္ဖူး ခ်င္လုိက္တာ။ ျမင္ရင္ေတာ့ ဆရာမသင္ထားေပးသလုိ How are you လုိ႕ ႏႈတ္ဆက္လုိက္မွာေပါ့။

တကယ္တမ္း ကၽြန္းေပၚကုိဧည္႕သည္ေတြ တက္လာေတာ့ အုိအုိတုိ႕မွာ အေပ်ာ္လြန္ျပီး မူးေတာင္မူး ကုန္တယ္။ လူေတြ...လူေတြမ်ားလွတဲ့ လူေတြ။ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့လူ၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတဲ့လူ၊ တုိက္ပုံ အက် ၀တ္ထားတဲ့လူ၊ မိန္းမေတြမွာလည္း ဆံပင္အနီနဲ႕မိန္းမ အ၀ါနဲ႕မိန္းမ၊ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႕မိန္းမ၊ ဂါ၀န္ ကားကား ၾကီးနဲ႕မိန္းမ၊ ပုပုရြရြလွလွေခ်ာေခ်ာ အုိ ဘယ္သူ႕ကုိၾကည္႕ရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ မူးလုိက္တာ။
"အုိ...လုအ၀ွီး... နာက်ိဆမ္း...ဂ်လန္ကပ္တုိင္း-အုိး...ကူဂ်က္နာ က်ိဆန္း..."

အုိအုိတုိ႕ နားမယဥ္တဲ့ ဆလုံသီခ်င္းကလည္း ခလုပ္ႏွိပ္လုိက္ရင္ အသံထြက္တဲ့ ဆီကေနထြက္လာလုိက္တာ၊ မယ္မယ္ တုိ႕ကတဲ့ အကေလာက္မၾကိဳက္ပါဘူး၊ ရြာမွာေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲနတ္တင္ပြဲဆုိ မယ္မယ္တုိ႕ ရြယ္တူေတြ စုေပါင္း က, ေနက်။ ထမင္းခ်က္တဲ့ ဒန္အုိးၾကီးေတြ ပလတ္စတစ္ပုံးေတြကုိ ေယာက်္ားေတြက အားရပါးရတီး၊ မိန္းမေတြက အားရပါးရက၊ အမယ္ၾကီးေတြက အားရပါးရဆုိ၊ အခုေတာ့ ခလုပ္ႏွိပ္ရင္ အသံျမည္တဲ့ ဟာၾကီးနဲ႕ ဆုိေနတာ ဆလုံသီခ်င္းတဲ့လား၊ ကတဲ့လူေတြ ၀တ္ထားတာက မ်က္စိေနာက္စရာ၊ အဲဒါ ဆလုံ ၀တ္စုံတဲ့လား။ အုိအုိရယ္ခ်င္တယ္ ၊ ဆလုံ၀တ္စုံအစစ္ဆုိရင္.......အေပၚပုိင္းအ၀တ္မ၀တ္ ဘူးေလ အဲဒါ ဆလုံ၀တ္စုံေပါ့။

ထား၀ယ္သူေလးေတြ ေရအုိးရြက္ျပီးက, တာ သိပ္ၾကည္႕လုိ႕ေကာင္းတယ္။ ရဟယ္ရွင္×××ရဟယ္ ရွင္××× လုိ႕ဆုိျပီးကတ့ဲ ယိမ္းလည္းေကာင္းတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြ ခဏနားေတာ့ အုိအုိလည္း ပြဲၾကည္႕စင္နားက တုိးထြက္လာမိတယ္။ ဟူး...ေခ်ြးေတြကုိရႊဲလုိ႕။ ကမ္းေျခေသာင္စပ္ဘက္ ေလေကာင္း ေလသန္႕ရႈဖုိ႕ ထြက္လာလည္း လူေတြကေသာင္ျပင္မွာ ေျခရာခ်င္းထပ္ေနေလေတာ့ လူၾကဲပါးမယ္ထင္ ရတဲ့ အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခဘက္ ထြက္လာမိတယ္။

အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခကုိ သြားခ်င္ရင္ ကုန္းျမင့္ေျပေျပကုိ တက္ရဦးမွာပါ။ အဲဒီဘက္အျခမ္းမွာေတာ့ တည္းခုိေဆာင္အခ်ိိဳ႕အျပင္ ဘာမွမရွိဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ေရကူးခ်င္သူေတြေတာ့ သြားၾကမယ္ ထင္တယ္။

အုိအုိတစ္ေယာက္တည္း ေတာတန္းကေလးကေန ေကြ႕ပတ္တက္လာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အသံ တစ္သံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။
အလုိ...

ေကာင္းမငယ္တစ္ေယာက္ငုိေနပါလား။ အ၀ါပြင့္ပါတဲ့ ဂါ၀န္ကေလးနဲ႕ ေကာင္းမငယ္ဟာ အုိအုိနဲ႕ ရြယ္တူေလာက္ ရွိဦးမွာပါ။
"ဧည္႕သည္ေကာင္မငယ္...ဧည္႕သည္ေကာင္မငယ္"

ငို္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ လွမ္းၾကည္႕ေပမယ့္ အုိအုိ႕အသံကုိ နားလည္ဟန္မတူဘူး။ သူ႕ကုိ ေကာင္မငယ္ လုိ႕ေခၚတာ ထူးဆန္းေနသလား။ ဒါေပမယ့္ အသံေတာ့ထြက္လာတယ္။
"ငါ့ကုိ...ငါ့ကုိကူညီပါ။ အန္တီ...အန္တီ"
သူေျပာေနတဲ့အန္တီဆုိတာ အုိအုိနားမလည္ဘူး။
"အန္တီ...ဘာလဲ"
"ဟုိဒင္း...အေဒၚ...အေဒၚ ငါ့အေဒၚနဲ႕ကြားသြားလုိ႕"

ရျပီ...ဒီေလာက္ဆုိ သေဘာေပါက္ျပီ၊ ငါကူညီမယ္လုိ႕ေျပာျပီး ေကာင္မငယ္ရဲ႕ လက္ကုိဆြဲ ေတာ့တြန္႕ဆုတ္တြန္႕ဆုတ္နဲ႕ ရုန္းတယ္။ အင္းေလ အုိုအုိပုံစံက သူတုိ႕ျမိဳ႕ကေကာင္ေတြ လုိမဟုတ္လုိ႕ ေနမွာေပါ့။ သူ႕ကုိ ကုိယ္ကလည္း ကူညီရဦးမယ္၊ သူျဖစ္ေနပုံက အုိအုိနဲ႕ မတူသလုိ မတန္သလုိ။ အုိအုိဆလုံ ျဖစ္ေနလုိ႕လား။

အေဖရွိတဲ့ ဆလုံအထိမ္းအမွတ္ပစၥည္းေတြျပထားတဲ့ အခန္းမွာေတာ့ လူေတြဆုိတာ ၾကိတ္ၾကိတ္တုိးလုိ႕၊ ေဟာ...ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ေတာင္ ျပန္စေတာ့မယ္။ အေဖက အုိအုိနဲ႕ ၀ါ၀န္မေလးကုိ ျမင္ေတာ့အံ့အားသင့္လုိ႕။ အေၾကာင္းစုံေျပာျပေတာ့ အေဖက ၀ါ၀န္မေလးကုိ စိတ္မပူနဲ႕ သမီး၊ ဦးေလးကူညီမယ္တဲ့။ အေဖ့ကုိေတာ့ စကားသံေၾကာင့္ သူကခ်က္ခ်င္းယုံၾကည္သြားတဲ့ပုံပါပဲ။
ျပန္ၾကားေရး ကုိေရာက္ေတာ့ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႕ နာမည္တစ္ခုကုိ ေအာ္ေပးလုိက္တာ မၾကာခင္ အဆင္ေျပသြားပါေတာ့တယ္။ ေစာေစာကသူေျပာတဲ့ အန္တီဆုိတာေနမွာေပါ့။ ေၾသာ္အန္တီဆုိတဲ့မိန္းမက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာပဲ။ ပင္လယ္သူေတြနဲ႕ကြာပါ့။ ဟာ...ဟ ဂါ၀န္၀ါမေလးက ဒီလုိေတာ့ျပဳံးလုိ႕ေပ်ာ္လုိ႕၊ သူျပဳံးရင္ပါးခ်ိဳင့္ကေလးေပၚသြားတာ ခ်စ္စရာ။

"ေက်းဇူးတင္လုိက္တာဟယ္၊ ငါ့အန္တီနဲ႕ျပန္ေတြ႕ေအာင္ ကူညီတာ၊ ငါ့နာမည္ခ်ယ္ရီတဲ့။ နင္နာမည္ေရာ..."
"နာမည္လား ဗီတာ"
"ဗစ္တာလား"
"ဟင္အင္း ဗီတာ"
"ေခၚရခက္လုိက္တာဟာ ငါေတာ့ဗစ္တာပဲ ေခၚမယ္ လာ...ဟုိမွာသြားၾကည္႕ရေအာင္၊ ပြဲျပန္စေတာ့မယ္"

ဟင္...သည္လုိိဆုိေတာ့ ဂါ၀န္မေလး...အဲေလ ခ်ယ္ရီကအုိအုိ႕ကုိ လက္ေတြဘာေတြ ဆြဲလုိ႕။ ေစာေစာကနဲ႕ တျခားစီ။ ဒါဆုိေစာေစာကနဲ႕ သူ႕လက္ကုိ အကုိင္မခံတာ အုိအုိ ဆလုံျဖစ္ေနလုိ႕ မဟုတ္ဘူးေပါ့။
ေဟာ...
အုိ...လုအ၀ွီးနာက်ိဆမ္း×××

ညေရာက္ေတာ့ မီးပုံပြဲနားမွာ လူေတြအုံျပီး ကေနၾကတာ ျငီးေငြ႕လာလုိ႕ အေဖရွိတဲ့ျပခန္း ဘက္သြားရင္ ေကာင္းမလား၊ အိမ္ျပန္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ဗြီအုိင္ပီေတြနဲ႕ တုိးက်ပ္ေနတဲ့ အိမ္မွာလည္း အိပ္စရာမရွိ၊ ေရလယ္မွာ ဆုိက္ကပ္ထားတဲ့ သေဘၤာၾကီးဆီက ေဗ်ာက္အုိး မီးပန္းေတြတက္လာတာ ေငးၾကည္႕ရင္း ခ်ယ္ရီတစ္ေယာက္ဘယ္လုိေနမွာပါလိမ့္လုိ္႕ ေတြးေနမိတယ္။

"ငါတို႔ေရာက္ေတာ့ အေဆာင္ေတြက ျပည့္ေနၿပီဟ၊ ငါ့အန္တီက ကုမၸဏီမွာ လုပ္ေတာ့ အဖြဲ႕နဲ႔လာတာ၊ အဖြဲ႕သားေတြက မ်ားေတာ့ အဲဒီဘက္ မ်က္ႏွာကအေဆာင္ေတြဆီ ေရာက္သြားတာ၊ အလာတုန္းက သေဘၤာႀကီးေပၚမွာ ေၾကာက္လိုက္တာဟယ္၊ ငါ့မွာ တစ္ခ်ိန္လံုး အန္ေနတာ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ သူမ်ားႏိုးလို႔ ကိုယ္မႏိုးေတာ့ က်န္ခဲ့တာေပါ့၊ အန္တီက အိပ္ေစဆိုၿပီး ခ်န္ခဲ့တာပါ။ ငါႏိုးေတာ့ ေရွ႕မွာ ပင္လယ္ပဲျမင္ရတာ ေၾကာက္တာေပါ့။ ေၾကာက္တာနဲ႔ အန္တီတို႔ေနာက္ လိုက္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာတာ လမ္းမွားၿပီး နင္နဲ႔ေတြ႕တာေလ"

ခ်ယ္ရီ႕အသံကေလးက နားေထာင္ေကာင္းလိုက္တာ၊ သူ႔အန္တီက အေဖနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး အိုအို ကို အေဖ့သားမွန္းလည္းသိေရာ ခ်ယ္ရီကို စိတ္ခ်သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကမ္းေျခမွာ ခရုေကာက္သြားမယ္ဆို ထည့္တာပဲ။ အုိအုိတို႔ အဘိုး ဒံုးပုလဲေအာ္က ေရာက္လာၿပီး ဆလံု ရိုးရာ ေလွေတာ္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္တာ သြားၾကည့္မယ္ဆိုလည္း ထည့္တာပဲ။ ေတာထဲက သစ္တံုး ႀကီးသံုးတံုးကို ရြယ္တူျဖတ္ၿပီး အဖြဲ႕သံုးဖြဲကခြဲလို႔ ေလွေတာ္ၿပိဳင္ၾကတာ၊ အဘိုးက ခါးေတာင္းၿမိဳင္ေအာင္ က်ိဳက္ၿပီး သစ္တံုးကို ထြင္းကေလာ္ေနေတာ့ ခ်ယ္ရီက ဖင္ေျပာင္ႀကီး ဖင္ေျပာင္ႀကီးလို႔ လက္ခုပ္လက္၀ါးေတြတီး ရယ္ေနပံုက ခ်စ္စရာ၊ အဘုိးနဲ႔ အတူ ပါလာတဲ့ ၀ါးပလုပ္ကို သၾကားနဲ႔ေခါက္ၿပီး ေကၽြးတာကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ သဲပလုပ္ကို ေတာ့ ဟိုအေကာင္နဲ႔တူလို႔ ရြံသတဲ့။

အိုအုိလည္း ခ်ယ္ရီဆို ဘယ္လိုေစတနာေပါက္ေနမွန္းမသိ အေဖေတာင္းကုန္းက မေပးျဖစ္ ဘဲ ဥစၥာေျခာက္ထားတဲ့ ခရုခြံလွလွေလးေတြထုတ္ေပးေတာ့ ခ်ယ္ရီမွာ ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ။ သူ႔လည္ပင္းက ႀကိဳးကေလးကို အမွတ္တရ ျဖဳတ္ေပးေတာ့ အိုအို မယူရဲဘူး။ ၿမိဳ႕ကလူေတြ ခ်မ္းသာေတာ့ တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းေတြ သံုးမွာေပါ့ အုိအိုတို႔နဲ႔ မတန္ပါဘူး။
"ယူပါ...ဗစ္တာရဲ႕ ဒါက ျပႆနာမ႐ွိပါဘူး၊ ဖန္စီပစၥည္းပါ"
"ဖင္စီ ဟုတ္လား"

ဖင္စီမဟုတ္ပါဘူး၊ ဖန္စီပါ၊ ဖန္စီဆုိတာ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ၀ယ္ယူ အသံုးျပဳလုိ႔ရတဲ့ ပစၥည္း ဆန္းဆန္းလွလွေလးေတြကုိ ေျပာတျပါ။ ဒီဖန္စီဆဲြႀကိဳးေလးကုိ ခ်ယ္ရီ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ဗီတာ့ကုိ အမွတ္တရေပးတာေလ။ ဗစ္တာေပးတဲ့ ေရာင္စံုခ႐ုကေလးေတြကုိေတာ့ ဧည့္ခန္းက စာအုပ္စင္မွာ အလွထားမယ္ေနာ္"
"ဒါဆုိ ကမ္းေျခက ေကာက္သြားတဲ့ ခ႐ုခံြအေသးေလးေတြကေရာ ဘယ္မွာသံုးမွာလဲ"

"အင္း... အဲဒါက အေပါက္ကေလးေတြ ေဖာက္ၿပီး အက်ႌလက္ဖ်ားေတြ၊ ေကာ္လာ အနားေတြမွာ သီမယ္ေလ၊ ပင္လယ္က ရတဲ့ပစၥည္း ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဆန္းေနမွာေပါ့"
အုိအုိေတာ့ ခ်ယ္ရီေျပာေနတာေတြကုိ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ခ႐ုခံြေတြ အက်ႌမွာ ထည့္သီ မယ္ဆုိတာ အင္းေလ သူတုိ႔ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးက အုိအုိတုိ႔ နားမလည္တာေတြနဲ႔ အျပည့္ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါမဆန္းပါဘူး၊ အုိအုိတုိ႔ ဆီမွာလည္း သူတုိ႔နားမလည္တာေတြ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ ဒါေတြ ျမင္ဖူး၊ ေတြ႕ဖူးခ်င္လုိ႔ ၿမိဳ႕ကေန သေဘၤာႀကီးနဲ႔ တကူးတက လာတာမဟုတ္လား။ အေဖတုိ႔ ျပတဲ့ ဆလံုျပခန္းေတြမွာ လူေတြ တုိးေနတာၾကည့္ပါလား။ ျပခန္းနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီ အေရာင္းခန္းမမွာ လည္း ဆဲြထားတဲ့ပံုက ပင္လယ္ျမင္ကြင္းေတြခ်ည္း အဲဒီအထဲမွာ အေမ့ပံုေတာင္ ပါေသးရဲ႕။ အေဖ ကေတာ့ နင့္အေမဟာ ၿမိဳ႕မွာသာဆို ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ျဖစ္ၿပီတဲ့။ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ဆုိ ဘာလဲအေဖ ဆုိေတာ့ ပန္းခ်ီဆဲြဖုိ႔ ေ႐ွ႕မွာ သ႐ုပ္ျပထုိင္ေပးတဲ့လူကုိ ေျပာတာတဲ့။ ပဲြေတာ္ျပင္ဆင္ေနဆဲ ရက္ေတြ မွာအေမ့ပံုကုိ ပန္းခ်ီဆရာေတြ လာဆဲြၾကတာေလ၊ ပံုထဲမွာ အေမကေတာ့ ႐ွင္း႐ွင္းကေလးပဲ၊ ထဘီ ရင္လ်ားမွာ ခ႐ုပုတီးတစ္ကံုးဆဲြလုိ႔။ အေဖကေတာ့ အေမ နားမလည္တဲ့ စကားနဲ႔ နခ်ရယ္ ဘူးသီးလုိ႔ စေနေလရဲ႕။

အခုအခ်ိန္ဆုိ ခ်ယ္ရီ ဘယ္မွာေရာက္ေနပါလိမ့္၊ မီးပံုပဲြမွာ မ႐ွိတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ နယ္လွည့္ဆက္ဆံေရးတပ္က လာျပတဲ့ ဇာတ္ပဲြမွာေရာ ႐ွိမွာလား၊ ဒါမွတဟုတ္ အေနာက္ဘက္က အေဆာင္မွာ ေစာေစာစီးစီး ျပန္အိပ္ေနၿပီလား။ မနက္ျဖန္ ေန႔ခင္းေလာက္ သေဘၤာႀကီး ျပန္ထြက္ မယ္ဆုိေတာ့ ခ်ယ္ရီတုိ႔လည္း ရန္ကုန္ျပန္ၿပီေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေတြ႕ဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ခ်ယ္ရီ ျပန္ခါနီး တစ္ခုခု ေပးခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားေနလုိ႔ ဘုိတဲေတြဘက္ လာခဲ့ပါလုိ႔ မွာထားတယ္။ ေမ့မ်ားေမ့ေနလုိ႔ကေတာ့...

လူေတြဟာ လာတုန္းကလည္း ကပ်ာကရာ၊ ျပန္ေတာ့လည္း ကသုတ္ကရက္၊ ေကာ့ေသာင္း၊ ဘုတ္ျပင္းဘက္ ထြက္မည့္ ေလွေတြက ေရလယ္မွာဆုိေတာ့ သမၺာန္ ကေလးေတြနဲ႔ ကူသယ္ေခါက္သည္ေပါ့။ ပ်ားအံုကုိ တုတ္နဲ႔ထုိးသလုိ မြစိတက္ေနတဲ့ လူေတြကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ဘုိတဲေတြဆီ ထြက္လာေတာ့ အဲဒီဘက္ကမ္းေျခမွာ လူေတြ႐ွင္းလင္းေနရဲ႕။ ဘုိတဲတခ်ိဳ႕မွာ ဘုိေတြ ႐ွိေနတုန္း၊ သူတုိ႔မွာ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ုိက္မဆံုးေသးဘူး။

အုိအုိ ေရာက္ၿပီး မၾကာဘူး၊ ခ်ယ္ရီေရာက္တာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ဂါ၀န္၀ါမေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဂါ၀န္ျပာမေလး ျဖစ္ေနၿပီ။ ေကာင္းကင္က ျပာျပာ ေရျပင္က ျပာျပာ၊ ဂါ၀န္ကျပာျပာ...
"ေဟး... ဗစ္တာ၊ အန္တီတုိ႔အဖဲြ႕ ကၽြန္းကုိ တစ္ပတ္ ပတ္ၾကည့္မယ္ဆုိၿပီးေလွနဲ႔ ထြက္သြား ၾကၿပီ၊ နင္ငါ့ကုိ လက္ေဆာင္ေပးဦးမယ္ဆုိ ျမန္ျမန္ေပးေလ"
"ေပးမွာေပါ့ဟ... ေပးခ်င္လုိ႔ ဒီကုိေခၚထားတာ ခဏေလး"

အုိအုိေလ ေျပာေျပာဆုိဆုိ အေပၚအက်ႌခၽြတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီတုိကေလးနဲ႔ ၀ုန္းဆုိ ေရထဲခုန္ခ် လုိက္တာေပါ့။ ဘုိတဲေတြက ေရထဲထုတ္ထားတာဆုိေတာ့ ခုန္ခ်တာနဲ႔ ေရနက္ထဲေရာက္ သြားေရာ နည္းနည္းေလး ဆက္ငုပ္လုိက္တာနဲ႔ အုိအုိ လုိခ်င္တဲ့ အရာကုိ စမ္းမိ တယ္။ ဒါတုိင္း ဒီေလာက္ ယူရမခက္ပါဘူး၊ အခုစိတ္လႈပ္႐ွားေနလုိ႔လား မသိဘူး ခဲရာခဲဆစ္ ျဖဳတ္ ေနရတာ၊ က်ိဳးသြားပဲ့သြားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးက မက်ိဳးမပဲ့မွ အဖုိးတန္တာ။ ေဟာ... ရၿပီ... ရၿပီ..

အုိအုိ ေရေပၚကုိ ဘြားခနဲ႔ ေပၚလာေတာ့ ဘုိတဲေပၚမွာ လူေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ၊ အံ့ၾသစရာ၊ ဟင္... ခ်ယ္ရီကလည္းငုိလုိ႔။
"ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ ေရထဲဆင္းသြားတာ မေပၚလာေတာ့ဘူး။ လုပ္ပါဦး-ကယ္ပါဦး ဗစ္တာ... ဗစ္တာေရ..."
"ေရထဲ ဆင္းသြားတာ ဧည့္သည္လား၊ ဒီက႐ြာခံလား..."
"ဆလံုဆုိရင္ မပူနဲ႔ ျပန္ေပၚလာလိမ့္မယ္"

တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ အသံဗလံေတြ ဆူညံလွခ်ည့္၊ လက္စသတ္ေတာ့ အုိအုိ မေျပာမဆုိ ေရထဲဆင္းသြားတာ ခ်ယ္ရီလန္႔သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေရနစ္ၿပီလုိ႔လည္း ထင္ေနမွာ အုိအုိကုိ ျမင္ေတာ့ လူေတြ သေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။
ခ်ယ္ရီကလည္း အငုိမ်က္လံုး အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔
"ဘာျဖစ္ရမွာလဲ၊ နင့္အတြက္ ေက်ာက္ပန္းခက္ ဆင္းငုပ္တာေလ"
"ဘုရားေရ..."

"ဒီေက်ာက္ပန္းခက္က ေရေအာက္မွာေနတာ ေအာက္မွာ ေရညႇိေရေမွာ္ေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ညႇီနံ႕နံ႕ေနေသးတယ္၊ ၿမိဳ႕ေရာက္ရင္ မုိးေရထဲ ပစ္ထားလုိက္၊ ဒါဆုိ ေဖြးေဖြးျဖဴလာမယ္၊ နင့္အတြက္ ငါ့ရဲ႕ လက္ေဆာင္၊ နင္ေျပာတဲ့ ဖန္စီေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္"
စီေတာ့မွ ခ်ယ္ရီက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ၿပီး ေက်ာက္ပန္းခက္ႀကီးကုိ လွမ္းေပြ႔တယ္။ လူေတြကလည္း အံုၾကည့္လုိ႔၊ အေဖတုိ႔ ျပခန္းဘက္ေရာက္ေတာ့ အေဖက စကၠဴဗူးကေလး တစ္ခုထဲကုိ ထည့္ၿပီး အျပင္က ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ေပးတယ္။

"ဗစ္တာရယ္၊ ငါ နင့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ ေရေအာက္မွ ခဲရာခဲဆစ္ ဆင္းငုပ္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ကုိ အျမတ္တႏုိးထားပါမယ္။ နင္တုိ႔ ဆလံုေတြမွာ သဘာ၀တရားက ေပးအပ္တဲ့ စြမ္းအင္တစ္မ်ိဳး ႐ွိတယ္ဆုိတာ ငါယံုသြားပါၿပီ။ နင္နဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ရတာ၊ နင္ေကၽြးတဲ့ အစာေတြ စားရတာ၊ နင္ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ေတြ ယူရတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၿမို႕က ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာျပပါ့မယ္။ နင့္ပံုေတြလည္း ေဟာဒီ ငါ့ကင္မရာေလးထဲမွာ အမ်ားႀကီး။ ဘယ္ေတာ့္မွ မေမ့ေၾကးေနာ္။ ေနာင္ႏွစ္ ဆလံုပဲြေတာ္မွ ငါလာဦးမယ္၊ နင္ေမွ်ာ္ေနေပါ"

အဲဒီေန႔က အေနာက္ဘက္ အေဆာင္ကေန အုိအုိ ကုိယ္တုိင္ သေဘၤာႀကီးေပၚကုိ လုိက္ပုိ႔ ျဖစ္တာ အမွတ္တရ ပါပဲ။ အေဖလည္း မေနႏုိင္ မထုိင္ႏုိင္ သူ႔ျပခန္းႀကီးပစ္ၿပီး အုိအုိ သြားခ်င္တဲ့ ေနာက္လုိက္ေပးရတာ။ သေဘၤာႀကီးက အျခားေလွေတြလုိပဲ ေရလယ္မွာပဲ ဆုိက္ထားတာမုိ႔ သမၺာန္သံုးစီးနဲ႔ လုိက္ပုိ႔ရတာပါ။ အေပၚမွာ လူပုိေနခြင့္ မ႐ွိလုိ႔ ကၽြန္မႀကီးဆီ ျမန္ျမန္ ျပန္လာၿပီး ဘုိတဲ ေတြေပၚကေန သေဘၤာႀကီးကုိ ခပ္ေငးေငးၾကည့္ေနမိတာ အုိအုိ တစ္ေယာက္တည္းေပါ့။

သေဘၤာႀကီး ထြက္ေတာ့ လက္ရန္းကုိ မွီၿပီး ဗုိလ္ခ်ိဳကၽြန္းကုိ ေငးေနတဲ့ ဂါ၀န္ျပာျပာကေလး မ်က္စိေ႐ွ႕က ေပ်ာက္တဲ့အထိ ဘုိတဲေပၚမွာ အုိအုိ ထုိင္ေနမိတယ္။ သြားၾကၿပီ၊ သြားကုန္ၾကၿပီ၊ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာနဲ႔ ဘယ္လုိခံစားမႈမ်ိဳးမွန္း မသိတဲ့ ခံစားမႈတစ္မ်ိဳး အုိအုိ စိတ္ကုိ ေလးပင္ေစတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာျပလုိ႔မရတဲ့ ေျပာျပလုိ႔ မတတ္တဲ့ ဟာမ်ိဳးပါ၊ အုိအုိ မေပ်ာ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေသာင္ျပင္ျဖဴျဖဴမွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ ပလူပ်ံလုိ႔။ ျပခန္းေတြဆီက ျဖဳတ္သိမ္းတဲ့ သစ္၀ါးေတြဟာ အပံုလုိက္၊ ဆလံုတဲေတြေ႐ွ႕မွာေတာ့ ဆလံုအဘြားအုိေတြဟာ ပူလြန္းလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕ ထဘီရင္လ်ားနဲ႔ သဲျပင္မွာဆင္းၿပီး လူးလွိမ့္ေနေလရဲ႕။ သူတုိ႔က သူတုိ႔သဘာ၀ အတုိင္း ေနေပမယ့္ လက္က်န္ မျပန္ေသးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေနတာေတာ့ အုိအုိ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ဆလံုဆုိတာ သဲေတာမွာ တုိးေနတဲ့ လူလုိ႔ ထင္သြားရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။

ပဲြေတာ္ မစခင္တက္ႂကြသေလာက္ ပဲြေတာ္ၿပီးဆံုးသြားတဲ့အခါ အုိအုိ စိတ္ေတြ မေပ်ာ္႐ႊင္ ေတာ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ခ်ယ္ရီဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕သူေလးေၾကာင့္ ထင္တယ္။ အသံစာစာကေလးကုိ နားထဲက မထြက္ဘူး။ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးကုိေရာ၊ အငုိမ်က္လံုး အၿပံဳးမ်က္ႏွာကေလးကုိေရာ... လက္က အေဖ့ကုိ ကူေနရေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ အေ၀းမွာ၊ မ်က္စိက သေဘၤးႀကီးထြက္ခြာရာ ပင္လယ္ျပင္ဆီ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ိဳကၽြန္းဟာ အရင္အတုိင္း ေနသားတက် ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အုိအုိတုိ႔ ေက်ာင္းေတြလည္း ျပန္ဖြင့္ၿပီ။ စာေတြလည္း ျပန္သင္ေနရၿပီ။ အေဖက အုိအုိကုိ စာႀကိဳးစားတဲ့၊ စာတတ္မွ လူရာ၀င္မွာတဲ့၊ ငါ့သားကုိ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးပုိ႔ၿပီး ပညာသင္ေစမယ္တဲ့။ ဆလံုေတြ ဘ၀ျမႇင့္တင္ဖုိ႔ ဆလံုေတြ စာတတ္မွ ျဖစ္မယ္တဲ့။ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဆလံုပဲြေတာ္ရဲ႕ ေပ်ာ္စရာ ႐ႊင္စရာ အေၾကာင္းေတြတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာလုိ႔မကုန္ၾကဘူး။ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးတာေတြ ၾကာရဆုိေတာ့ ေျပာမဆံုးျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဒီၾကားထဲမွာ အုိအုိ တစ္ေယာက္ပဲ အသံတိတ္ေနတာ။ မေျပာခ်င္ဘူး၊ အုိအုိ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေတြဟာ အုိအုိတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ သက္ဆုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ တျခားလူေတြ ၾကားသြားမွာ စုိးတာလည္း ပါတာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ၊ ခ်ယ္ရီအေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူမွ မသိေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူၾကားထဲမွာ ဒီအေၾကာင္း ေတြ မေျပာဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေဖက သိတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ မသိဘူး၊ အုိအုိ ပင္လယ္ဘက္ ေမွ်ာ္ ေနတဲ့ကိစၥကုိ အေဖသိေနတယ္။ အေဖက တစ္ခြန္းပဲ ေျပာတယ္။

"ခ်ယ္ရီနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ ခ်င္ရင္ စာႀကိဳးစား"တဲ့။
အခ်ိန္ေတြဟာ ျမန္ျမန္ႀကီး ကုန္ဆံုးသြားတယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီးက ျပာဆဲ၊ ပင္လယ္ျပင္ လည္းျပာဆဲ၊ ဂါ၀န္ျပာမေလးေရ... အခုဆုိရင္ ေျခာက္ႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ျဖတ္သန္းလြန္ ေျမာက္ ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဘုတ္ျပင္း အ.ထ.က က ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့ၿပီေလ။ ႐ြာကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္ၿပီး ဂါ၀န္ျပာ မေလးကုိ လြမ္းေနပါေရာ။

"အုိအုိလုိ႔ မေျပာနဲ႔ေတာ့ေလ ငါ့သား ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဆယ္တန္းေတာင္ ေအာင္ၿပီ။ အုိအုိ ဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ကေလးလုိ႔ေျပာတဲ့အဓိပၸာယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ငါ့သား ေယာက္်ားရင့္မႀကီးျဖစ္ၿပီ။ အေဖနဲ႔ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္မလား၊ အေနာက္ကမ္းေျခမွာ သြားေျပးၾကမလား"

အေဖက သူ႕သားရဲ႕ သန္မာထြားႀကိဳင္းလာမႈကုိ အားရေနေလရဲ႕။ အေနာက္ကမ္းေျခဆုိလုိ႔ ေနာင္ႏွစ္ဆလံုပဲြေတာ္မွာ လာဦးမယ္ ဆုိသြားသူကုိ သတိရမိျပန္တယ္။ ေနာင္ႏွစ္ ဆလံုပဲြေတာ္က ျဖစ္မွမျဖစ္ေတာ့ဘဲ မိန္းကေလးရယ္၊ ကံၾကမၼာက တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ရက္စက္လွခ်ည့္။ အေပ်ာ္ေတြ တုိ႔ျမည္းဖူးသြားတဲ့ ဆလံုေတြလည္း ပဲြေတာ္ အေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေမာခဲ့ၾကတာ အခုဆုိ ေျခာက္ႏွစ္ေျမာက္ပါၿပီ

အေဖဟာ စာႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ သားအေပၚ ကတိတည္ဖုိ႔ ႀကိဳးစား႐ွာတယ္၊ အေမကေတာ့ အေဖ့အစီအစဥ္ကုိ လက္မခံခ်င္ပါဘူး။ ဘုတ္ျပင္းမွာ သြားထားခဲ့ရတဲ့သားကုိ အခု ရန္ကုန္ပုိ႔ဦး မယ္ဆုိေတာ့ အေမဘယ္ႀကိဳက္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာ အေဖ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္က အတည္ပါ။

"ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဦးေစာဂ်က္က အဏၰ၀ါစုိး ကုမၸဏီဆုိၿပီး ငါးပုစြန္အိတ္စပုိ႔လုပ္ငန္း လုပ္ ေနတယ္။ အရင္တုန္းက ၀ါးကၽြန္းနဲ႔ ယုိးဒယားေပါ့၊ အခု ရန္ကုန္မွာ ဖြင့္ေနၿပီ၊ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ ရင္း ဘဲြ႕တစ္ခုရေအာင္ ယူရမယ္။ ပင္လယ္ႀကီး ႐ွိေနသေ႐ြ႕ ပင္လယ္နဲ႔ အသက္ေမြးမႈလုပ္ငန္းတြ ဘယ္ေတာ့မွ မတိမ္ေကာဘူး။ ပင္လယ္သားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီလုပ္ငန္းကုိ ေလ့လာသင္ယူၿပီး ႏုိင္ငံတကာဆီ တုိးဆန္႔လွမ္း၀င္ႏုိင္ရမယ္။ ငါ့သား ေ႐ွ႕ကုိ ေရာက္သြားရင္ အေဖ့ပင္လယ္ ထြက္ကုန္ ေစ်းကြက္လည္း က်ယ္ျပန္႔လာႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္း ရန္ကုန္ကုိ သြားမွ ျဖစ္မယ္။

ဒီလုိဆုိေတာ့ အေမ့ခမ်ားဘာမွ မေျပာ႐ွာေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာက္မွာလည္း ေမာင္ေလး ညီမေလး သံုးေယာက္တာ၀န္ ႐ွိေနေသးတာကုိး။ ဒီလုိနဲ႔ ႐ြာကေန ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခြာဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ ေကာ့ေသာင္း ေလွႀကံဳေစာင့္ရင္း ေကာ့ေသာင္းကမွ ရန္ကုန္ကုိ ေလယာဥ္နဲ႔ သြားရမွာပါ။ သြားခါနီးေတာ့ အေဖက...
"မင္း ဟုိေရာက္ရင္ ေနေရးစားေရး ကုမၸဏီမွာပဲ စီစဥ္ေပးလိမ့္မယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြပါေအာင္ ထည့္ေနာ္၊ ေဟာဒီမွာ... လိပ္စာကတ္ျပားေလးတစ္ခု၊ ဒါ ခ်ယ္ရီ႕အေပၚ အန္တီ ေဒၚျမတ္ျမတ္စုိးရဲ႕ လိပ္စာကတ္ကေလးပါ။ ရန္ကုန္ ေရာက္လုိ႔ ေနသားက်ရင္ မင္းသြား႐ွာလုိ႔ရၿပီပါ့။ ငါ့သား တာ၀န္ေက်သလုိ အေဖလည္း တာ၀န္ေက်ၿပီေနာ္"

လက္ထဲက လက္သံုးလံုးစာ ကတ္ျပားကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးေပါက္ထြက္မတတ္ စုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္က ေပးသြားတာမုိ႔ ၀ါက်င့္က်င့္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အလင္းေတြ ၿပိဳးျပက္ေစမယ့္ အရာကေလးပဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စာႀကိဳးစားခုိင္းတာကိုး၊ ဆလံုတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ေရာက္ရမယ့္ ကိစၥဆုိတာ လြယ္တာမွတ္လုိ႔။ အခုေတာ့ တကယ္ေရာက္ရေတာ့မယ္ေပါ့။ ခ်ယ္ရီနဲ႔လည္း...။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ယ္ရီေပးသြားတဲ့ ဖန္စီႀကိဳးကေလးကုိ လည္ပင္းမွာ စမ္းလုိက္မိတယ္။

ေတာသားၿမိဳ႕တက္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သြားသြား ဘတ္စ္ကား မစီးတတ္ေသးဘူး။ ရန္ကုန္ေရာက္တာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ဘယ္သြားသြား တကၠစီနဲ႔။ အခုလည္း လိပ္စာကတ္ျပား ေလးထဲက အတုိင္းသြားဖုိ႕ တကၠစီပဲ ငွားလာရတာေလ။ မယ္မယ္ ေပးလုိက္တဲ့ တင္းေပးေျခာက္ေတြ၊ ငါးလိပ္ေက်ာက္အူေျခာက္ေတြ၊ ေရခူေတြဆုိတာ နည္းတဲ့အထုပ္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ပံုက ကုိး႐ုိးကားရားမ်ား ႏုိင္မလား။ ဘုတ္ျပင္းမွာ ေက်ာင္းတက္လာရတာဆုိေတာ့ ေတာဂုိက္မေပါက္ ေအာင္ေတာ့ ၀တ္ဆင္လာပါတယ္။

လိပ္စာအတုိင္းကား႔ရပ္ေတာ့ ျခံ၀င္းတစ္ခုထဲက တုိက္ျပားကေလးကုိ၀င္ဖုိ႕ ရွိန္သြားတယ္၊ အသားျဖဴ၀၀ အမယ္ၾကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာျပီး ေမးေတာ့ ေဒၚျမျမစုိးရဲ႕ လိပ္စာကတ္နဲ႕ အေဖရဲ႕မိတ္ဆက္စာကုိ ျပလုိက္ တယ္။ "၀င္ပါေမာင္ရင္……..၀င္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳိကြ်န္း မၾကဳံဂလတ္ကဆုိရင္ေတာ့ ျမတ္ျမတ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြဆိုတာ အဘြား ယုံပါတယ္။ ျမတ္ျမတ္ေတာ့ မရွိဘူးကြဲ၊ သူ႕အလုပ္က ေနျပည္ေတာ္ကုိ ေျပာင္းသြားရေတာ့၊ အင္း……… ခ်ယ္ရီ ေတာ့ရွိတယ္၊ အခု ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတစ္ခုတက္ေနတာ လာေတာ့မွပါ၊ ၀င္ထုိင္ျပီးေစာင့္ကြဲ၊ အဘြားေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္လုိက္ဦးမယ္"
ဧည့္ခန္းက ေမႊးေမႊးေအးေအးကေလးမုိ႕ ေျခမခ်ရက္စရာ၊ ၾကမ္းျပင္ကလည္းေျပာင္၊ ဆက္တီ ေတြက လည္းလွ၊ ကြ်န္ေတာ္ပါလာတဲ့ ပင္လယ္စာ အထုပ္ၾကီးအခန္းေထာင့္မွခ်ျပီး မရဲတရဲ ဆက္တီထုိင္ခုံေပၚမွာ ထုိင္လုိက္တယ္။ အလုိ…….နံရံေပၚမွာ ဓာတ္ပုံေတြအမ်ားၾကီးပါလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ ခ်ယ္ရီတုိ႕ဆလုံ ပြဲေတာ္လာတုန္းက ရုိက္သြားတဲ့ပုံေတြပါလား။

အဲဒိတုန္းက ခ်ယ္ရီက ငယ္ေပမယ့္ ဓာတ္ပုံေကာင္းေကာငး္ ရုိက္တတ္ေနျပီ။ ရုိက္ေနတာလည္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္၊ ဟင္..ဒါ…….ဒါ ကြ်န္ေတာ္ပုံပါလား။ ဆလုံေလွတစ္စင္းေပၚတက္ျပီး ပုံေပးေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ပုံ မေမ့ ေသာဗစ္တာ…………တဲ့ စာတန္းေရးထားေသးရဲ႕။
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႕ အာေခါင္ေတြေတာင္ ေျခာက္လာျပီ၊ အေဖတုိ႕ျပခန္းေရွ႕မွာ ရုိက္တဲ့ပုံ၊ ဘုိဘဲေတြေနာက္ခံျပီး ရုိက္တဲ့ပုံေတြကုိ တကူးတက ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္ထားတာ ခ်ယ္ရီရဲ႕ အေႏြးဓာတ္လား၊ ဒီမွာ လည္းကြ်န္ေတာ္ ေရေအာက္ဆင္းငုတ္ယူေပးလုိက္တဲ့ ေက်ာက္ခက္ပန္းၾကီးကုိ မွန္ပုံနဲ႕ ထည့္ထားေသးရဲ႕။ ေအာက္မွာ ေရးထားတာက " အသက္နဲ႕ထပ္တူ" တဲ့ ဘာေတြလဲ ဘာအဓိပၸယ္လဲ။

" ေမာင္ရင္ ေကာ္ဖီ ပူပူေလး ေသာက္လုိက္ပါဦး။ ေၾသာ္……..ဓာတ္ပုံေတြ ၾကည့္ေနတာထင္တယ္။ ဆလုံကြ်န္က ျပလျပီးကတည္းက သူ႕မွာ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနလုိက္တာေလ။ ပါလာတဲ့ ခရုေတြကိုလည္း တသိမ္း သိမ္းနဲ႕ ဟုိေအာက္က မုန္႕ဗူးထဲမွာ ဘယ္သူမွ ကုိင္လို႕မရဘူး၊ ဒီလုိပါကြယ္ ခ်ယ္ရီက အဘြားသမီးငယ္က ေမြးတဲ့ ေျမးပါ။ မိဘႏွစ္ပါးစလုံး ကားအက္ဆီးဒင့္နဲ႕ ဆုံးသြားပါျပီ၊ ေမြးခ်င္းကလည္း မရွိေတာ့ အေဖာ္မင္ရွာတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ ခင္ျပီဆုိ စြဲလမ္းေနရာ၊ သူ႕ၾကိီးၾကီးကပဲ သမီးအရင္းေလးလုိ  ျပဳစုေကြ်းေမြးခဲ့ရတာပါ။ သူ႕မွာ ဆလုံပြဲေတာ္အေၾကာင္း ေျပာလုိ႕ကုိ မဆုံးဘူး၊ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သူ႕မွာ ေျပာစရာကုိမကုန္ဘူး၊ အနီးကပ္ေနတဲ့ အဘြားပဲ မပ်င္းမရိ နားေထာင္ေပးရတာေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ သြားမယ္တကဲကဲေပါ့၊ ဆလုံပြဲ ေတာ္က မျဖစ္ေတာ့လို၊ သူၾကီးလာရင္ ဗိုလ္ခ်ိဳကြ်န္းကုိ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ျပန္သြားဦးမတဲ့။ အခုလိုမ်ား ဟုိကလူ လာတာျမင္ရင္ ၀မ္းသာရွာမွာ….. "

အဘြားက ေျမးခ်စ္အဘြားထင္ရဲ႕ သူု႕ေျမးအေၾကာငး္ေျပာလုိက္တာ တျပဳံးျပဳံးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ပါေသာက္ပါဆုိလို႕ ေမာ့ေသာက္လုိက္ရ ဘာအရသာမွ မေတြ႕ဘူး၊ ပင္လယ္သားေတြဟာ မုိးလင္းရင္ ငါးေျခာက္ဖုတ္နဲ႕ ထမင္းၾကမ္းစားမွ ၀မ္းေလးတာမဟုတ္လား ျမိဳ႕က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္က ဘယ္ၾကားထဲေရာက္သြားမွန္းမသိ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိိလုိ႕မယ္မယ္က ငါးေျခာက္ေတြ ေရခူေတြထည့္ေပးလုိက္တဲ့ အေၾကာင္းစကားမရွိစကားရွာ ေျပာရတယ္။

" ေရခူဆိုတာ အခုမွၾကားဖူ စားဖူးတာပါကြယ္၊ အဘြားတုိ႕ ငယ္ငယ္က မၾကားဖူး မစားဖူးပါဘူး။ ပင္လယ္လည္း မေရာက္ဘူးေတာ့ ပင္လယ္စာေတြနဲ႕ ေ၀းတာေပါ့။ ခ်ယ္ရီကေတာ့ ပြဲေတာ္က ျပန္လာျပီကတည္းက ပင္လယ္စာေတြ ခံတြင္းေတြလာတာေလ၊ ေရခူေတာ့္ သံေစ်းမွာ ၀ယ္လို႕ရတယ္။ သူ႕မွာ ခဏခဏ၀ယ္ျပီး သုပ္စားရတာ အေမာ၊ မဆိုးပါဘူးကြဲ႕ လူနဲ႕တည့္တယ္ေျပာတယ္၊ စားလုိက္ရင္ ထုတ္……. ထုတ္နဲ႕ ေဟာ………. ေျပာရင္းဆုိရင္း"

" အဘြားေရ…………..သမီးျပန္လာျပီ"
ျခံ၀င္းတံခါးကိုဖြင္ျပီ ၀င္လာတဲ့အသံ ၊ လူမျမင္ရခင္ အသံအရင္ၾကားရတာ အသံကေတာ့ မေျပာင္းလဲပါ လား၊ ပုိျပီး ၾကည္လင္ေ၀စည္လာတာကလြဲရင္ ငယ္သံမေပ်ာက္ေသးဘူး။ ၀င္ေပါက္၀မွာ ေပၚလာတဲ့ေဘာင္းဘီ ရွည္ဆြဲသားအကၤ်ီ၊ ဆံပင္ညိဳညိဳေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႕ ေကာင္းမေလးဟာ ခ်ယ္ရီတဲ့လား။
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ မတ္တတ္ရပ္လုိက္ပါတယ္။

"အဘြား...သူကဘယ္သူ...ဟင္..ဗစ္တာ ဗစ္တာ...."
သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဗစ္တာမွန္း ဘာလုိ႕ခ်က္ခင္းသိရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့လည္ပင္းက သူေပးသြားတဲ့ ဖန္စီၾကိဳးကေလးေၾကာင့္လား။
သူဟာ ပါလာတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပစ္ခ်ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အနီးဆံုးဆီ ေျပးလာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို ကိုင္ဆြဲမယ္ လုပ္ျပီးွမွ သတိရျပီး ကိုယ္ရွိန္သတ္လိုက္ပါတယ္။
"ဗစ္တာ...ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲဟင္ - အခု ဘာေတြလုပ္ေနလဲ ဗိုလ္ခ်ိဳကၽြန္းက အေဖတုိ႕ အေမတို႕ေရာ ေနေကာင္းလား။ ရုပ္ျမင္သံၾကားက ရဟယ္ရွင္ ထား၀ယ္ယိမ္း လာရင္ ဗစ္တားကို သိပ္သတိရတယ္။ ပြဲေတာ္ကို ျပန္သြားခ်င္တယ္။ စကားေျပာပါဦး ဗစ္တာရဲ႕၊ နင့္အသံ၀ဲ၀ဲေလး မၾကားရတာ ၾကာျပီ"

ကၽြန္ေတာ္လား။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလုိ႕ စကားေတြ ေျပာမထြက္တာပါ။ ဘုတ္ျပင္းမွာ ေက်ာင္းသြား တက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဏၰ၀ါစိုးကုမၸဏီမွာ အလုပ္၀င္ျပီး ပင္လယ္ပစၥည္း ကုန္သြယ္မႈကို ေလ့လာသင္ယူမယ့္ အေၾကာင္းျပီးေတာ့...ျပီးေတာ့ ခ်ယ္ရီကို ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး လြမ္းေနရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာခ်င္တာေပါ့မ။ ဒါေပမယ့္ ဘာကစျပီး ေျပာရမွန္း မသိဘူး။ လည္ပင္းမွာ ဆုိတို႕တို႕ နင္တင္တင္နဲ႕။

"ဟင္ ဒီအထုပ္က ဘာထုပ္ၾကီးလဲ"
"ငါးေျခာက္ေတြ ငါးယူလာတာ"
သူ႕အာရံုက ငါးေျခာက္ထုပ္ဆီ ေရာက္သြားျပီး တစ္ခုျပီးတစ္ခု ဆြဲထုတ္ၾကည့္ေနေတာ့တယ္။
"ဗစ္တာရယ္ နင္လာတာ ၀မ္းသာလုိက္တာဟယ္ ငါးေျခာက္ေတြ ေရခူေတြရတာလည္း ၀မ္းသာတယ္၊ ဟိုဒင္း...၀ါးပလုပ္ေလ- မပါဘူးလား။ တျခားဟာက ဒီမွာ ရွာစားလုိ႕ရတယ္၊ ၀ါးပလုပ္က မရဘူး၊ ဘယ္မွာမွ မရွိဘူး။ မပါဘူးလား"

"ဒီေလာက္ ခရီးေ၀းတာ ၀ါးပလုပ္ သယ္လာလုိ႕ ရမလားဟ။ နင္ကလည္း စဥ္းစားပါဦး၊ ဒီလုိမွန္းသိ ဟိုဟာနဲ႕တူတဲ့ သဲပလုပ္ ယူလာရင္ ေကာင္းသား"
"ဗစ္တာ ေကာင္စုတ္"
အခုမွ ဗိုလ္ခ်ိဳကၽြန္းမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ခ်ယ္ရီစစ္စစ္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ သူ႕ေျမးေပ်ာ္ေနတာကို အဘြားမွာလည္း ျပံဳးလို႕။ ဒီၾကားထဲ ခ်ယ္ရီက အဘြားေရ သမီးထမင္းဆာျပီ ဗစ္တာကိုလည္း ေကၽြးရေအာင္တဲ့။ အဘြားမီးဖိုထဲ ၀င္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ပစၥည္းကို တယုတယ ထုတ္လိုက္ပါတယ္။
"ဟယ္ - လွလိုက္တာ ဒါမ ဘာေကာင္လဲဟင္ ဗစ္တာ"

"ပဂဲလုိ႕ေခၚတဲ့ ေက်ာက္ပုစြန္ေပါ့၊ ေက်ာက္ပုစြန္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတဲ့အထဲက သူက ဆဲဗင္း ကာလာလုိ႕ ေခၚတဲ့ေကာင့္ေပါ့။ အေရာင္ခုႏွစ္မိ်ဳးရွိတယ္။ အိမ္ေတြမွာ အလွကပ္ဖို႕ သူ႕အခြံက တန္ဖိုးရွိတယ္။ အေဖက ရန္ကုန္လႊတ္မယ္ဆိုတာနဲ႕ ငါကိုယ္တိုင္ နံရံမွာခ်ိတ္ဖို႕ လုပ္လာတာေလ။ အေပၚက မွန္ပုံးခံလိုက္ေတာ့ ေတာ္ရံု မပ်က္စီးေတာ့ဘူးေပါ့။

ခ်ယ္ရီမွာ ၀မ္းသာလြန္းလုိ႕ ဆဲဗင္းကာလာကို ၾကည့္ေနလုိက္တာ မ်က္ေတာင္မခတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႕လာတုန္းက ဒါမ်ိဳး မျမင္သြားရဘူးေလ။ ရခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ ရတာကိုး။
"ေတာ္လုိက္တာ ဗစ္တာရယ္ နင္ဟာ ပင္လယ္သား ပီသပါေပတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေနအထိုင္ အေျပာအဆို လွုပ္ရွားမႈကို ၾကည့္ရင္ သူ႕ေဒသကို ကိုယ္စားျပမႈဆိုတာ သိႏိုင္သတဲ့။ နင္ဟာ ပင္လယ္နဲ႕ ရင္ခ်င္းဆက္သူဆိုတာ ယံုမွားဖြယ္ မရွိပါဘူး။ ပင္လယ္ရဲ႕ ဘာသာေဗဒကို တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္သူျဖစ္လုိ႕ နင္ရဲ႕ပင္လယ္ပစၥည္း ကုန္သြယ္မႈလုပ္ငန္းဟာ မလြဲ မေသြ ေအာင္ျမင္ပါလိမ့္မယ္"

ျမိဳ႕ၾကီးသူ ခ်ယ္ရီေျပာသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါဘူး။ သူက စကားတတ္တိုင္း ေျပာေန ေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ့လည္း အေနအထိုင္ ဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေနတတ္သလုိ ေနတာေလ။ ေဟာခ်က္ခ်င္းပဲ ဆဲဗင္းကာလာကို နံရံမွာခ်ိတ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ခ်ိတ္လုိ႕ရေအာင္ လုပ္ေပး ရျပန္တယ္။ ပင္လယ္ပစၥည္းေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ စာတန္းေရးထိုးေလ့ရွိတဲ့ ခ်ယ္ရီတစ္ေယာက္ ဆဲဗင္းကာလေအာက္မွာ ဘာေရးမလဲလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ ေရေအာက္ ဆင္းငုပ္ယူေပးတဲ့ ေက်ာက္ခက္ပန္းေအာက္မွာေတာ့ အသက္နဲ႕ထပ္တူတဲ့။ အခု သူဘာေရးမွာပါလိမ္မ့ တကယ္ေရးေတာ့ ေစာေစာက သူေျပာသလုိ ကၽြန္ေတာ္သိပ္နားမလည္တဲ့ စကားလံုးေတြေတာ့ မပါ,ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တဲ့ စကားလံုးေလးနဲ႕ ရိုးရိုးေလး ေရးလုိက္တာပါ။
"ရင္နဲ႕အမွ်"....တဲ့။

မိခ်မ္းေ၀
ကလ်ာ မဂၢဇင္း
ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၀







>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

စာအုပ္ (၂) အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္ စူဇီေဝါင္း အခန္း(၈)

အခန္း(၈)

(၁)
ဘက္တီေလာင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မျငင္းပါ။ စူဇီႏွင့္ သူသည္ မ်က္ႏွာေၾကာတည့္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျငင္းရန္အေၾကာင္း မ႐ွိပါ။
    သုိ႕ေသာ္လည္း ဘက္တီကို ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသုိ႕ မေခၚေတာ့ပါ။ ဘက္တီကုိသာ မဟုတ္၊ အျခား မည္သည့္ မိန္းကေလးကုိမွလည္း မေခၚေတာ့ပါ။
    ဘက္တီေလာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသုိ႕ ေခၚမိသည့္အတြက္ ႏွာေခါင္းက်ည္ေပြ႕ ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။

    ေနာက္ေန႔တြင္ နမ္ေကာက္မွာ ႐ွိေနၾကသည့္ အမ်ိဳးသမီးအားလံုး ထုိအေၾကာင္းကုိ သိကုန္ၾကေတာ့သည္။ ဘက္တီေလာင္းက ေမာင္းထုလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စူဇီအစား သူ႕ကုိ ေ႐ြးလုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုဆုိလွ်င္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အၿမဲတမ္းေဖာက္သည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းဖန္ၿပီး ေျပာေလ ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘားခန္းထဲသုိ႕ ၀င္သြားလွ်င္လည္း သူက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စားပဲြမွာ ထုိင္ကာ အားရပါးရ စကားေျပာေတာ့သည္။ အျခားမိန္းကေလးမ်ား ျမင္ေအာင္ တမင္ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

    သူ႕အေျပာကုိ အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ား ယံုၾကည္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါ။ သုိ႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚမွာ သူတုိ႔ထား႐ွိသည့္ ေလးစားမႈကမူ ေလ်ာ့နည္းသြားပါေတာ့သည္။
    သူတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံေနၾကသည္မွာ မွန္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ စားပဲြတြင္ ဘက္တီေလာင္း မ႐ွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕လွ်င္ စကားလာေျပာၾကပါသည္။ သူတုိ႔ စိတ္ထဲမွာ မည္သုိ႕ ခံစားေနရသည္ကုိ လိမၼာပါးနပ္စြာ ဖံုးကြယ္ ထားႏုိင္စြမ္း ႐ွိၾကပါသည္။

    သုိ႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ဘာအကူအညီမွ မေတာင္းေတာ့။ စူဇီႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း စကားစပ္ၿပီး ေျပာလားဆုိလား မ႐ွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လည္း ရယ္စရာ ေမာစရာေလးေတြ မေျပာေတာ့။

    သူတုိ႔အားလံုးအနက္ ဂြမ္နီသည္ ခံစားခ်က္ အျပင္းထန္ဆံုးျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းအေပၚတြင္ သစၥာအႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ယခင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ အလြန္ေလးစားသည္။ ယခုမူ အျခား သေဘၤာသားေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တတန္းတစားတည္း သတ္မွတ္လုိက္ေလေတာ့သည္။

    ထုိအခ်ိန္မွစၿပီး ဘားခန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေ႐ွာင္ေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕၏ အေနာက္ဘက္ မွာ႐ွိေသာ ေတာင္တန္းမ်ားဆီသုိ႕ ေရာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ သြားေလ့ ႐ွိသည္။

    စိတ္ဆင္းရဲမႈ ေ၀ဒနာမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါးသက္သာလာသည္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ထိန္းသိမ္းလာႏိုင္သည္။
    တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မီးေတာက္ကေလး ထေတာက္လုိက္သလုိ ခံစားရသည္။ စူဇီအတြက္ ေတာက္ေလာင္ရေသာ အပူမီးေတာက္မ်ိဳး မဟုတ္ပါ။
    မိမိကုိယ္တြက္မွ တပါး အျခားမည္သူ႕ကုိမွ ပုိအေရးမထားႏုိင္ဆုိေသာ အသိတရား မီးေတာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိမီးေတာက္ကေလးႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာလာသည္။ ပံုမွန္ အေနအထားသုိ႕ ျပန္ေရာက္ လာသည္။

    ပတ္၀န္းက်င္ကုိ စိတ္၀င္စားေသာအာ႐ံု ခ်စ္ၾကင္နာေသာ အာ႐ံုမ်ား ျပန္လာရသည္။
    မစ္ဖုိ႕က ေရးလုိက္ေသာစာကုိ ျပန္႐ွာသည္။ ဖတ္ၾကည့္သည္။ ယခုပင္ ေရာက္လာေသာ စာတစ္ေစာင္ကဲ့သုိ႕ ၀မ္းအသာႀကီး သာသြားမိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္စာေရးလုိက္သည္။ မစၥတာ ၀ိန္းဘမ္း အႀကံေပးသည့္အတုိင္း ေဟာင္ေကာင္ျမင္ကြင္း ေနာက္ခံႏွင့္ ပန္းခ်ီကားႏွစ္ကား အပါအ၀င္ လုိအပ္သည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ တစ္လအတြင္း ပုိ႔ေပးပါမည္ဟု ကတိေပးလုိက္သည္။

    တစ္ေန႔တြင္ ဗဟုိခ႐ုိင္နားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ပံုၾကမ္းေလာင္းေနပါသည္။ ထုိအခုိက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ အဂၤလိပ္မ ကေလးတစ္ေယာက္ ေမာရစ္ကားကေလးကုိ လက္ကုိင္ေဂါက္ႏွင့္ လွည့္ၿပီး စက္ႏိႈးေနသည္ကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။

    သူ႕ဆီကုိသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အကူအညီေပးပါသည္။ ဒုတိယတခ်ီ အလွည့္လုိက္တြင္ ေဂါက္တံက ေနာက္ျပန္လည္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္၀တ္ကုိ ႐ုိက္လုိက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရပါေတာ့သည္။

    သုိ႕ေသာ္လည္း စက္ဖံုးကုိဖြင့္ၿပီး အင္၈်င္ကုိ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈေပးသည္။ သည္ေတာ့မွ ဘက္ထရီမွ အက္ဆစ္မ်ားစဥ္ၿပီး စက္ႏိႈးသည့္ စတာတာမွ ခဲမ်ား စားေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။ စက္ျပင္ ဆရာ ေခၚ႐ံုမွတပါး အျခားမတတ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။

    စက္ျပင္ဆရာ ေရာက္လာၿပီး ကားကုိ စျပင္သည္။
    "ေကာ္ဖီ သြားေသာက္ၾကရေအာင္လား၊ ေမာ္ေတာ္ကားျပင္တာလည္း ေစာင့္ရင္းေပါ့"

    ကၽြန္ေတာ္က ဖိတ္ေခၚလုိက္ပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးကေလးသည္ အလြန္ေခ်ာပါသည္။ သူ႕မ်က္လံုး ညိဳႀကီးေတြကလည္း ႐ြဲေနသည္။ ပါးစပ္ကေလးကလည္း ရယ္လုိက္လွ်င္ အလြန္လွသည္။ သူ အင္မတန္ ေခ်ာေမာလွပေၾကာင္း တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပရဦးမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတးမွတ္ထားလုိက္မိသည္။

    အနီးမွာ႐ွိေနေသာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲသုိ႕ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက ပံုၾကမ္းစာအုပ္ကုိ ျမင္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာအလုပ္လုပ္သလဲဟု ေမးသည္။ ပန္းခ်ီဆဲြေၾကာင္း သူ သိေသာအခါ...။

    "ပန္းခ်ီဆရာတုိ႔ အႏုပညာသည္တို႕ဆုိတာ လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းေတြမွာ ဘာမွမကၽြမ္းက်င္ဘူးလုိ႔ပဲ ကၽြန္မ နားလည္ထားတာ၊ ဒါေပမယ့္ ႐ွင္ကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ ကၽြမ္းက်င္ ေနတာ ေတြ႕ရတယ္" ဟု ေျပာသည္။

    "မေလး႐ွားမွာ ရာဘာၿခံလုပ္ငန္း လုပ္ေနတုန္းက ကုိယ္ပုိင္ကား ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္၊ မင္းေရာ ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲ"
    "ကၽြန္မက စိန္႔မာဂရက္ကပါ"

    "အဲဒါက ဘာလဲ၊ ေက်ာင္းလား၊ မင္းက ေက်ာင္းဆရာမေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
    "မဟုတ္ဘူး..ေဆး႐ံုပါ၊ ကၽြန္မက သူနာျပဳဆရာမ"
    သူ႕နာမည္သည္ ေကးဖလက္ခ်ာ ျဖစ္ပါသည္။

    ထုိေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေတြ႕ၾကၿပီး တ႐ုတ္ထမင္းဟင္း သြားစားၾကသည္။ ေနာက္ ေလးရက္အၾကာတြင္ တစ္ခါ ထပ္ေတြ႕ၾကပါသည္။ ထုိကစၿပီး ညေနတုိင္းလုိလုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႕ၾကသည္။ သူ ရက္အားရသည့္ေန႔မွာလည္း တစ္ေန႔လံုး ခ်ိန္းေတြ႕ေနတတ္ၾကသည္။

    သည္လုိျဖင့္ ရင္းႏွီးလာေသာအခါ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္ႏွင့္ စူဇီအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပသည္။
    သေဘၤာသားေတြႏွင့္ စူဇီ အလုပ္လုပ္ေနျခင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္က အေလးမထားဘဲ ခြင့္လႊတ္ရမည္ဟု အုိေနးလ္က အႀကံေပးသြားေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ ေကးဖလက္ခ်ာသည္ အေတာ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားေလေတာ့သည္။

    မည္သုိ႕ဆုိေစ ဘက္တီအေၾကာင္းကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လံုးလံုး ေျပာမျပပါ။ သည္အေၾကာင္းႀကီးကုိ ျပန္စဥ္းစားမိတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ႐ွက္မဆံုးေအာင္ ျဖစ္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္တုိင္ကလည္း သည္အေၾကာင္း ကုိ ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ခ်င္ၿပီ။

    တစ္ညတြင္ ကုိလုန္းဘက္ကမ္းသုိ႕ကူးၿပီး တ႐ုတ္ေအာ္ပရာတစ္ခုကုိ သြားၾကည့္ပါသည္။ ေအာ္ပရာၿပီးေတာ့ ကူးတုိ႔သေဘၤာဆိပ္သုိ႕ နသန္လမ္းမႀကီးအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေ႐ွ႕တြင္ ေကးက ရပ္ၿပီး ႐ွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကုိ လက္ညႇိဴး ထုိးျပပါသည္။

    "အဲဒီ အက်ႌမ်ိဳး တစ္ထည္ေလာက္ေတာ့ ႐ွင္ ၀ယ္၀တ္ဖုိ႕ ေကာင္းတယ္၊ ႐ွင့္မွာ အက်ႌေကာင္းေကာင္း မ႐ွိေတာ့ဘူး"ဟုလည္းေျပာပါသည္။
    "အင္း၊ ၾကည့္ရတာ ေစ်းလည္း ေပါပံုပါပဲ"

    ထုိဆုိင္သည္ ကုလားဆုိင္ျဖစ္သည္။ ညဥ့္နက္ပုိင္းအထိ ဖြင့္ေလ့႐ွိသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ႐ွိေနသည့္ ႐ွပ္အက်ႌက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေသးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတာ္ေသာ အ႐ြယ္က မ႐ွိ။ ဆုိင္႐ွင္ ကုလား၀၀က သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ပြတ္ၿပီး.."

    "မနက္ျဖန္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ဳပ္ေပးပါ့မယ္၊ မနက္ျဖန္က်ေတာ့ တစ္ေခါက္ျပန္လာပါ ခင္ဗ်ာ" ဟု ေျပာသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ုတိ႕ ဆုိင္ျပင္ေရာက္ေတာ့...

    "ပုိေသခ်ာသြားေအာင္ သန္ဘက္ခါက်မွ ျပန္လာတာ ပုိေကာင္းမယ္"ဟု ေကးက ေျပာသည္။
    "သန္ဘက္ခါမဟုတ္ဘဲ ဖိန္းႏဲြ႕ခါဆုိရင္ ပုိမေသခ်ာဘူးလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးသည္။

    တကယ္က်ေတာ့ ထုိ႐ွပ္အက်ႌအေၾကာင္း ရက္သတၱတစ္ပတ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနပါသည္။ တစ္ညေနတြင္ ကုိလုန္းဘက္ကမ္းသုိ႕ ကူးတုိ႔သေဘၤာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကူးသြားသည္။ ကုလားဆုိင္သည္ ကူးတုိ႕ဆိပ္ႏွင့္ မေ၀းလွေပ။ ကၽြန္းဆြယ္ဟုိတယ္႐ွိသည့္ လမ္းေပၚမွာ ႐ွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိင္ထဲ၀င္ သြားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း ဆုိင္႐ွင္ကုလားက ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိသည္။ ၿပံဳးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္သည္။

    "႐ွပ္အက်ႌေ႐ြးဖုိ႕လာတာ မဟုတ္လားခင္ဗ်ာ"
    "အမွန္ေပါ့ဗ်ာ"
    "ေက်းဇူးျပဳၿပီး မနက္ျဖန္တစ္ေခါက္ ျပန္လာခဲ့ဦးခင္ဗ်ာ"

    အေခါက္အေခါက္အခါခါ လာေနရသည္မွာ ဒုကၡမ်ားေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပသည္။ သူက ေစ်းေလွ်ာ့ေပးပါမည္ဟု ေျပာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မတန္တဆ ေစ်းေလွ်ာ့ခ်လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း သူ႕မွာ အျမတ္က်န္ႏုိင္ေသးသည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ျပန္လာမည္ဟု ကတိေပးၿပီး အျပင္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။

    လမ္းတစ္ဘက္ျခမ္းတြင္ ေလေၾကာင္းကုမၸဏီမွ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး ရပ္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္းဆြယ္ဟုိတယ္ အဆံုး ေလယာဥ္႐ံုး အေဆာက္အအံုေ႐ွ႕မွာ ရပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ရေတာ့ စူဇီႏွင့္ ေရာ့ဒ္ေနတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိရလုိက္မိပါသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘန္ေကာက္ကုိ ထြက္ခြာ သြားၾကၿပီေလာ၊ သုိ႕တည္းမဟုတ္ နယ္ေျမသစ္က ဟုိတယ္မွာပင္ ႐ွိေနၾကေသးသေလာဟု ေတြးေနမိသည္။

    သုိ႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကာၾကာမေတြးျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဟုိတယ္အ၀တြင္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည့္ လူပံုသ႑ာန္တစ္ခု ရပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
    ေရာ့ဒ္ေနကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

    ထုိအခုိက္ ေနာက္ထပ္ ေလယာဥ္ကုမၸဏီ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးက ထုိးရပ္လုိက္သျဖင့္ သူ႕ကုိ ကြယ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူမ်ားမွားေလသလား၊ ေရာ့ဒ္ေနကုိ စိတ္စဲြေနမိေသာေၾကာင့္ သူျဖစ္သည္ဟု ထင္မိေလသလား မေသခ်ာပါ။

    သခ်ာေအာင္ သြားၾကည့္ျခင္းသည္ မမွားႏုိင္ဟု တြက္လုိက္သည္။ လမ္းတစ္ဘက္ျခမ္းသုိ႕ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေလယာဥ္ကုမၸဏီ ဘတ္စ္ကားႏွစ္စီးၾကားမွ ၀င္သြားသည္။ ေစာေစာကလူသည္ ဟုိတယ္ အ၀ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚမွာ ရပ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။

    ယခုအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကုိ ေက်ာခုိင္းထားသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ဆိတ္သားေရအေပ်ာ့ ႐ွဴးဖိနပ္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ အဂၤလိပ္ပံု ခ်ဳပ္ထားသည့္ ၀တ္စံုကုိျမင္ရသည္။ ေခါင္းကလည္း ဆံပင္တုိတုိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည့္ေခါင္း။

    ကၽြန္ေတာ္ မမွားႏုိင္ေတာ့ပါ။ ေရာ့ဒ္ေန ျဖစ္သည္မွာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ ျမင္လုိက္ေသာေၾကာင့္ တဘက္သုိ႕လွည့္ကာ ေက်ာခုိင္းသြားျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ခန္းမႀကီးထဲသုိ႕ တံခါးေပါက္ အတုိင္း မမွိတ္မသုန္ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ခန္းမထဲမွာလည္း မည္သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် မ႐ွိပါ။

    "ေရာ့ဒ္ေန..."
    ကၽြန္ေတာ့္အသံသည္ အေျပးၿပိဳင္ပဲြ တာလႊတ္ေသနတ္သံလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသံ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း ေနာက္သုိ႕ လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ေ႐ွ႕သုိ႕ တဟုန္ထုိး ထြက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ခန္းမထဲမွာ ေပ်ာက္သြားသည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ရပ္ေနသည့္ ေလယာသ္မယ္က ခရီးသည္မ်ားကုိ စစ္ေဆးၿပီး ဘတ္စ္ကားေပၚ တက္ခုိင္းေနသည္။
    "မစၥတာ တက္စ္လာ ဘယ္ထြက္သြားျပန္ပါလိမ့္" ဟု ေျပာေနသည္။

    ေလွကားထစ္မ်ားအတုိင္း သူ႕ေနာက္သုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးလုိက္သြားသည္။ တ႐ုတ္ ပုိးထည္မ်ားျပထားသည့္ မွန္ဗီ႐ုိဘက္သုိ႕ လွည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေက်ာခုိင္းရပ္ေနသည္။ ေလာယဥ္ လြယ္အိတ္တစ္လံုးကုိ ပခံုးမွာ လြယ္ထားသည္။

    "ေရာ့ဒ္ေန"
    မလွည့္ခ်င္ လွည့္ခ်င္ႏွင့္ သူ လွည့္လာသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ရန္လုိသည့္ အေရာင္ ေဆာင္ေနသည္။
    "အို... ဟဲလုိ ...၊ ခင္ဗ်ားကုိး"

    "ေရာ့ဒ္ေန၊ မင္း တျခားတစ္ေနရာရာကုိ သြားေတာ့မလုိ႔လား"
    "ဟုတ္တယ္၊ အခုပဲ ခရီးထြက္ေတာ့မလုိ႕"
    သူ လြယ္ထားသည့္ ေလယာဥ္ခရီးေဆာင္အိတ္တြင္ ဘန္ေကာက္သုိ႕ ဟူေသာ ေလယာဥ္ အမွတ္အသား တံဆိပ္ ခ်ိတ္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
    "စူဇီ ဘယ္မွာလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။

    "ဒီမွာ၊ က်ဳပ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ အခုပဲ သြားရေတာ့မွာ"
    သူက ေျပာေျပာဆုိဆုိ တဘက္သုိ႕လွည့္ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕လက္ကုိ ဖမ္းဆဲြ ထားလုိက္သည္။
    "ေရာ့ဒ္ေန၊ စူဇီ ဘယ္မွာလဲ"
    ထုိအခ်ိန္တြင္ ေလွကားထစ္မ်ားအတုိင္း ေလယာဥ္မယ္ တက္လာသည္။

    "အုိး.. မစၥတာ တက္စ္လာ၊ စိတ္မ႐ွိပါနဲ႕႐ွင္"
    "လာၿပီ.. လာၿပီ၊ အခုလာၿပီ" ဟု ေရာ့ဒ္ေနက ျပန္ေျပာသည္။
    "ေရာ့စ္ေန၊ စူဖီ ဘယ္မွာလဲ"
    ကၽြန္ေတာ္က သူ႕လက္ေမာင္းကုိ မလႊတ္ဘဲ ဆုပ္ကုိင္ၿမဲ ဆုပ္ကုိင္ထားသည္။

    ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႕ သူ ျပန္လွည့္လုိက္သည္။ သူ႕မ်က္နွာေပၚတြင္ ေဒါသရိပ္ေတြ လႊမ္းေနသည္။
    "ဒီမွာ နားေထာင္၊ က်ဳပ္ မသိဘူး၊ က်ဳပ္ ဘာကုိမွလည္း ဂ႐ုမစုိက္ဘူး၊ မဟုတ္တာေတြ ရပ္ေျပာေနဖုိ႕ က်ဳပ္မွာ အခ်ိန္မ႐ွိဘူး"

    ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွ သူ ႐ုန္းထြက္သြားသည္။ ေလွကားအတုိင္း ဆင္းေျပးသြားကာ ေလယာဥ္မယ္ေဘးမွ ျဖတ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားေပၚသုိ႕ တက္သြားသည္။ သူ႕ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းလုိက္သြားၿပီး ေလယာဥ္မယ္ကုိ ေမးၾကည့္သည္။

    "ဒီဘတ္စ္ကားနဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္လုိ႔ရမလားဗ်ာ"
    "ရပါတယ္႐ွင္၊ ဒါေပမယ့္ ငါးေဒၚလာ ေပးရပါတယ္"

    ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ကားေပၚသုိ႕ တက္လာသည္ကုိ ျမင္ေသာအခါ ေရာ့ဒ္ေနသည္ ေဒါသ ေပါက္ကဲြေတာ့မလုိ ေပကပ္ထုိင္ေနသည္။ ကုိယ္ကုိ ေ႐ွ႕သုိ႕ ကုိင္းၿပီး သူ႕ကုိ စကားေျပာသည္။ သူက အေျပာမခံဘဲ မ်က္ႏွာကုိ တဘက္သုိ႕ လွည့္ထားသည္။ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းသုိ႕ ေရာက္သည္အထိ တစ္လမ္း လံုး သူ စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာ။

    ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္း ေရာက္ေတာ့ သူ႕အနားက လံုး၀ မခြာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ကပ္လုိက္ေနသည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ကပ္ၿပီး ဆင္းလုိက္ခဲ့သည္။ ခရီးသည္မ်ား အခန္းထဲသုိ႕လည္း ၀င္လုိက္သြားသည္။ သူ႕လက္မွတ္ကုိ စစ္ေဆးျခင္း၊ သူ႕ပစၥည္းေတြကုိ ေပါင္ခ်ိန္ယူျခင္းမ်ား လုပ္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာလည္း သူ႕ကုိ မခြာဘဲကပ္ထားသည္။

    "အေကာက္ခြန္ဌာနက မစစ္ေဆးခင္ နာရီ၀က္ေလာက္ အခ်ိန္ရပါတယ္ မစၥတာတက္စ္လာ၊ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေကာ္ဖီသြားေသာက္ခ်င္ရင္ ေသာက္ေနႏုိင္ပါတယ္" ဟု စာေရးက ေျပာသည္။
    ဧည့္ခန္းထဲသုိ႕ သူ႕ေနာက္မွ ၀င္လုိက္သြားသည္။ သူထုိင္သည့္ စားပဲြမွာပင္ ၀င္ထုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေလွ်ာ့ မေပးဘဲ ေႏွာင့္ယွက္ၿမဲ ေႏွာင့္ယွက္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အုပ္ၿပီး တစ္ကုိယ္လံုး သိမ့္သိမ့္တုန္ေနေတာ့သည္။ သူ ငုိေနၿပီဟု ထင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚမွ လက္ကုိမဖယ္ဘဲ စိတ္လႈပ္႐ွားေသာေလသံႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။

    "ေကာင္းၿပီ၊ ခင္ဗ်ား ဒါေလာက္ေတာင္ သိခ်င္ေနတယ္ဆုိရင္ ေျပာျပရတာေပါ့ဗ်ာ၊ သူက က်ဳပ္ကုိ အင္မတန္ အထင္ေသးတယ္"
    "စူဖီကလား"

    "က်ဳပ္တုိင္းျပည္ ျပန္ေရာက္သြားရင္ မင္းေဟာင္ေကာင္မွာ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲလုိ႕ ၀ုိင္းေမးလိမ့္မယ္၊ ဆိပ္ကမ္းက ျပည့္တန္ဆာမကေလးနဲ႔ အတူတူ က်ဳပ္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့တယ္ဆုိတာ ေျပာျပရင္ သူတုိ႔ကလည္း က်ဳပ္ကုိ အထင္ေသးၾကဦးမယ္" ဟု အစခ်ီၿပီး စူဇီႏွင့္ သူ႕အေၾကာင္းကုိ  ေျပာျပေလေတာ့သည္။

    ပထမတစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ ေလာက္မွာေတာ့ သူႏွင့္စူဇီ၏ အေျခအေနသည္ သိပ္ၿပီး ဆုိးဆုိး ႐ြား႐ြား မျဖစ္ေသး။ သုိ႕ေသာ္လည္း စူဇီအေပၚမွာ သူ၏ သ၀န္ေၾကာင္မႈသည္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာသည္။ ေနာက္ဆံုး သူ႕မ်က္စိေအာက္မွ အေပ်ာက္မခံႏုိင္သည္အထိ ျဖစ္လာသည္။

    အဓိကအေၾကာင္းမွာ စူဇီက သူ႕ကေလးကုိ သြားၾကည့္ရာက စသည္။ ကေလးကုိ ႐ြာထဲမွာ ကေလးထိန္းႏွင့္ အတူထားသည္။ ကေလးဆီ သြားေသာအခါ ေရာ့ဒ္ေနကုိ လုိက္ခြင့္မေပး။ ထုိသုိ႕ လုိက္ခြင့္မေပးျခင္းသည္ မ႐ုိးသားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ သြားၿပီး ခိ်န္းေတြ႕ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း စီပ္စဲြလာသည္။

    ထုိသုိ႕ စြပ္စဲြခ်က္မွာ မမွန္ကန္ေၾကာင္းကုိ သူကုိယ္တုိင္လည္း သိသည္။ တစ္ႀကိမ္တုန္းက စူဇီကုိ ေနာက္ေယာင္ခံၿပီး ႐ြာထဲသုိ႕ သူလုိက္သြားဖူးသည္။ စူဇီက သူ႕ကေလး႐ွိသည့္ အိမ္ထဲ ၀င္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးကုိ ေခၚၿပီးကေလးထိန္း အဘြားႀကီးႏွင့္အတူ ပင္လယ္ကမ္းစပ္သုိ႕ သြားသည္။

    ဒါေတြအားလံုး သူကုိယ္တုိင္ ျမင္ေတြ႕ထားေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္း စူဇီကုိ ျပန္ေျပာျပေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ စူဇီကုိ သူလုိက္ေခ်ာင္းေၾကာင္း၊ အိမ္တစ္အိမ္ထဲ ၀င္သြားၿပီးေနာက္ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ျပန္ထြက္လာသည္ကုိ သူကုိယ္တုိင္ ျမင္ေတြ႕ရေၾကာင္း ေျပာေတာ့သည္။

    ထုိအေၾကာင္းကုိ အခုိင္အမာေျပာေနသည္။ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနေတြကုိပါ သက္ေသထူေနသည္။ မင္နီဟုိးႏွင့္ ျဖစ္တုန္းက သူ ဇာတလမ္းဆင္ေျပာခဲ့သလုိ ေျပာသည္။ သူ႕ကုိ ၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္သူမွာ ေဟာဟုိက လန္ခ်ားစီးသြားတဲ့ သေဘၤာသားပါပဲဟု ေျပာသကဲ့သုိ႕ပင္ လမ္းမွာေတြ႕သည့္ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ကုိ လက္ညိႇဴးထုိးျပကာ ထုိေယာက္်ားႏွင့္ စူဇီ အတူသြားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာျပသည္။ သူျပေသာ ေယာက္်ားကုိ စူဇီတစ္သက္တြင္ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့။

    စူဇီက သူ႕ကုိ မုန္းတီးလာေအာင္၊ အထင္ေသးလာေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ သူ၏ မသိစိတ္က သူ႕ကုိ ႏိႈးေဆာ္ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ စူဇီက သူ႕ကုိ မုန္းလာသည္။ အထင္ေသးလာသည္။ ထုိအမူအရာမ်ားကုိ ျမင္ရေသာအခါစူဇီကုိ သတ္မွတ္သေဘာတူထားသည့္ ေငြအျပင္ ေနာက္ထပ္ ေငြအေျမာက္အျမားကုိ ရက္ေရာစြာ ေပးကမ္းသည္။

    သူေပးသည့္ေငြမ်ားကုိ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႕ဟာသူ ျပန္ခုိးထားသည္။ ၿပီးေတာ့ ေငြေပ်ာက္ရပါမည္လားဆုိကာ စူဇီကုိ ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းသည္။ သူျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးေပးေသာ လက္ေဆာင္ကုိ ဂ႐ုတစုိက္ မထိန္းသိမ္းျခင္း သည္ သူ႕ကုိ ဂ႐ုမစုိက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု စြပ္စဲြသည္။ သူ႕ပုိက္ဆံကုိ တန္ဖုိးမထား၊ စူဇီ၏ အထင္ေသး မႈကုိ ေငြႏွင့္လည္း ၀ယ္မရႏုိင္ပါလားဟု အျပစ္တင္လာသည္။

    ဘယ္လုိမွ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ေသာအခါတြင္ သူ႕ထံမွ ထြက္သြားရန္ စူဇီ ႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ႀကိဳးစားသည္။ ေျဗာင္လည္း ဖြင့္ေျပာသည္။ သု႕ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္။
    မည္သုိ႕ဆုိေစ တစ္မနက္မွာေတာ့ စူဇီေရာ၊ သူ႕ကေလးႏွင့္ ကေလးထိန္းအဘြားႀကီးပါ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ သူ အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကဲြေတာ့သည္။ သူ႕ေသတၱာတစ္လံုး ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပစၥည္းခုိးယူမႈျဖင့္ ပုလိပ္တုိင္ၿပီး ေထာင္ထဲထည့္ပစ္ရန္ သူ ႀကံသည္။

    သူ႕အႀကံ မေအာင္ျမင္ပါ။ ခဏအၾကာမွာပင္ အငွားကားတစ္စီး ေရာက္လာၿပီး သူ႕ေသတၱာကုိ ျပန္ေပးသည္။ ထုိအငွားကားျဖင့္ စူဇီကုိ ကုိလုန္းသုိ႕ လုိက္ပုိ႔ေပးရေၾကာင္း၊ ႐ုတ္တရက္ ထြက္သြား ရသည့္ အတြက္ သူ႕ေသတၱာကုိ ခဏယူသံုးေၾကာင္း စူဇီက ေတာင္းပန္စကား ေျပာလုိက္သည္။

    ထုိသုိ႕ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာသြားၿပီ။ ေရာ့ဒ္ေနသည္ ကုိလုန္းသုိ႕ ျပန္လာၿပီး ကၽြန္းဆြယ္ဟုိတယ္မွာ တည္းသည္။ သူ၏ ကမၻာလွည့္ခရီးစဥ္ကုိ ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရန္ ဆံုးျဖတ္သည္။ ဘန္ေကာက္ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္ ၀ယ္ယူျခင္း ျဖစ္သည္။

    တစ္ည ႏွစ္ညၾကာေတာ့ နသန္လမ္းေပၚမွာ စူဇီႏွင့္ သြားေတြ႕သည္။ သူ႕ဆီသုိ႕ ျပန္လာရန္ စူဇီကုိ ေတာင္းပန္သည္။ စူဇီ ျပန္လာမည္ဆုိပါက သူ႕ခရီးစဥ္ကုိ ဖ်က္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ စူဇီက ျငင္းသည္ သူသည္ ကုိလုန္းတြင္ အိမ္ခန္းတစ္ခန္း ငွားထားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုိလုန္းက ဘားခန္းတစ္ခုမွာ အလုပ္ လုပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပကာ ထြက္သြားသည္။ ေနာက္က သူလုိက္ေခၚေသးေသာ္လည္း လူအုပ္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားသည္။ ထုိသုိ႕ ေတြ႕ျခင္းသည္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

    "ဘယ္ဘားခန္းမွာ လုပ္ေနတယ္ဆုိတာ သူ ေျပာျပမသြားဘူးလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
    "မေျပာဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေဖာက္သည္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္တဲ့ ဘားခန္းတစ္ခုခု ျဖစ္မွာပဲလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္"
    "ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ေတာ့ သေဘာမေပါက္ႏုိင္ဘူးကြာ၊ ဒီအလုပ္မ်ိဳးကုိ သူ ျပန္လုပ္မယ္ဆုိရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ နမ္ေကာက္ကုိ သူ ျပန္မလာတာလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေမးသည္။
    ေရာ့ဒ္ေနသည္ တစ္စံုတစ္ရာကုိ ေျပာေတာ့မည္လုပ္ၿပီးမွ သူ႕စိတ္ကုိ သူ ျပန္ျပင္လုိက္ပံုရသည္။ မ်က္လႊာခ်လုိက္ၿပီးမွ ဘာမွမသိသလုိ ပခံုးႏွစ္ဘက္ကုိ တြန္႔ျပသည္။

    "ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမျပႏုိင္ဘူး"
    ထုိအခ်ိန္မွာပင္ နံရံ႐ွိ အသံခ်ဲ႕စက္မွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ အသံေပၚလာသည္။ ဘန္ေကာက္၊ ရန္ကုန္၊ ကာလကတၱား ၿမိဳ႕မ်ားသုိ႕ပင္ အေမရိကန္ ေလယာဥ္ပ်ံျဖင့္ စီးနင္းလုိက္ပါၾကမည့္ ခရီးသည္မ်ား အေကာက္ဌာနသုိ႕ သြားေရာက္ အစစ္ခံရန္ ေၾကျငာျခင္း ျဖစ္သည္။

    ေရာ့ဒ္ေနသည္ ထုိင္ရာမွထၿပီး ေလယာဥ္အိတ္ကုိ ပခံုးမွာ လြတ္လုိက္သည္။
    "ကဲ... သြားေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ဂြတ္ဘုိင္ ေဘာ့"
    "ေရာ့ဒ္ေန၊ နမ္ေကာက္ကုိ စူဇီ ဘာေၾကာင့္ ျပန္မလာသလဲဆုိတာ မင္းမသိတာ ေသခ်ာရဲ႕လား"
    "ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူးလုိ႕ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာျပၿပီးၿပီ မဟုတ္လား"

    "ငါ ေတြးေနမိတယ္ကြာ"
    "ခင္ဗ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လူလိမ္တစ္ေယာက္လုိ႔ ထင္ေတာ့မွာပဲ၊ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ"
    တစ္ဖက္သုိ႕ သူ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ တုန္႔ဆုိင္းဆုိင္း ျဖစ္သြားျပန္သည္။
    "မထူးပါဘူးေလ၊ ဘာျဖစ္ရဦးမွာလဲ၊ ခင္ဗ်ား သိခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း ေျပာရတာေပါ့၊ ခင္ဗ်ား႐ွိေနလုိ႕ နမ္ေကာက္ကုိ သူ ျပန္မလာဘူးဗ်"
    "ငါ့ေၾကာင့္..."

    "ဟုတ္တယ္၊ ဘက္တီေလာင္းနဲ႕ ခင္ဗ်ား ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းကုိ သူ ၾကားတယ္၊ ဒါမ်ိဳး သူကမရဘူး"
    "ဒီလုိလား၊ ဒီလုိေျပာျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေရာ့ဒ္ေန၊ ဒီအတုိင္းဆုိေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ အတူတူ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ကြာ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။
    "ခင္ဗ်ား ဘာကုိ ဆုိလုိတာလဲ"

    "အခုေတာ့ ငါ့ကုိလည္း သူ အထင္ေသး အျမင္ေသး ျဖစ္သြားၿပီလုိ႕ ဆုိလုိတာပါကြာ"
    "ခင္ဗ်ားအေပၚမွာ လံုးလံုး အထင္ေသး အျမင္ေသး မျဖစ္ဘူး"

    သူက ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္ေျဖသည္။ မနာလုိသည့္ ေလသံက ပုိမ်ားေနသည္။ သူ အထင္ေသးခံရျခင္းကုိ ဂုဏ္ယူၿပီး ထုိအထင္ေသးခံရမႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခဲြေ၀မယူႏုိင္သည့္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
    "ခင္ဗ်ားကုိ အထင္ေသး႐ံုေလာက္ဆုိရင္ နမ္ေကာက္ကုိ သူ ျပန္ေရာက္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ ဒီအတြက္ေတာ့ မပူပါနဲ႔၊သူက ခင္ဗ်ားကုိ အ႐ူးအမူး အသည္းစဲြျဖစ္ေနတာ၊သူ အထင္ေသးတာက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပါဗ်ာ"

    "ဟုတ္လား၊ ဒီအတုိင္း မင္းက ေျပာေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ လက္ခံလုိက္ရေတာ့မွာေပါ့ကြာ၊ မင္းရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာ မႈကေလးကုိ ငါ မဖ်က္ခ်င္ပါဘူး၊ ဟား.. ဟား.. ဟား"
    ကၽြန္ေတာ္က တဟားဟားရယ္ရင္း သူ႕ဆီသုိ႕ လက္ကမ္းေပးလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကုိ သူ ဆဲြယူ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း မျပဳပါ။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရန္လုိသည့္ အေရာင္မ်ားျဖင့္ ဖံုးသြားျပန္ပါသည္။

    "ခင္ဗ်ားရဲ႕ မွတ္ခ်က္ႀကီးကုိ က်ဳပ္မႀကိဳက္ဘူး ေဘာ့"
    "ေရာ့ဒ္ေန၊ ထားလုိက္ပါေတာ့ကြာ၊ ဘယ္လုိမွ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႔၊ ငါေျပာတာက..."
    "ဒီမွတ္ခ်က္ဟာ အလြန္႔အလြန္ကုိ ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့တဲ့ မွတ္ခ်က္ပဲ ေဘာ့၊ ဒီလုိမွတ္ခ်က္မ်ိဳး ပါးစပ္ကထြက္လာတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ၀မ္းနည္းတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေဟာင္ေကာင္ မွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ က်န္ေနရစ္ခဲ့တယ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရတယ္၊ တစ္ဦးတည္း ေသာ သူငယ္ခ်င္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ မွားသြားၿပီ"
    သူ ျဖဳန္းခနဲ လွည့္ထြက္ကာ အေကာက္ဌာန႐ံုးခန္းတြင္းသုိ႕ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလေတာ့သည္။

    ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကုိယ္တည္း ၿပံဳးေနမိပါသည္။ ေဟာင္ေကာင္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ခ်န္ထားခဲ့သည္ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳး ေရာ့ဒ္ေနမွာ မေပၚႏုိင္ပါ။ ေရာ့ဒ္ေနသည္ သူ႕ကုိယ္သူ ျပန္သနား ေနတတ္သည့္ လူစားမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မနာလုိ၀န္တုိစိတ္ေတြ မႊန္ထူေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထုိစိတ္မ်ိဳး ေမြးေနသမွ် ကာလပတ္လံုးေတာ့ ဘယ္လုိနည္းႏွင့္မွ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားကုိ သူ ရႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။

    အျပင္သုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခဲ့ၿပီး သံစကာနားမွာ သြားရပ္ေနပါသည္။ ခရီးသည္ေတြ ကြင္းထဲသုိ႕ ဆင္းသြားၾကၿပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံ႐ွိရာသုိ႕ ေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္။
    "ေရာ့ဒ္ေန..."
    ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေအာ္ေခၚၿပီး လက္ေ၀ွ႕ယမ္းျပသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့သည္ဟူေသာ အသိစိတ္ကေလးျဖင့္ သူ ခရီးဆက္ႏုိင္ေစရန္ ျဖစ္ပါသည္။ အျခားခရီးသည္ေတြ ျပန္လွည့္ၾကည့္ ၾကေသာ္လည္း ေရာ့ဒ္ေနကေတာ့ လံုး၀လွည့္မၾကည့္ပါ။ ေလယာဥ္ပ်ံ႐ွိရာသုိ႕သာ စုိက္စုိက္ မတ္မတ္ သြားေနသည္။

    ေလယာဥ္ပ်ံ ေကာင္းကင္ေပၚ တက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႀကိမ္ လက္လွမ္းျပပါေသးသည္။ ျပဴတင္းေပါက္မွ ျပန္ၾကည့္ေနလွ်င္ ျမင္လုိျမင္ျငား ဟူေသာ သေဘာႏွင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလယာဥ္ပ်ံသည္ အေပၚသုိ႕ ေထာင္တက္သြားၿပီး တစ္ပတ္၀ဲကာ ေဟာင္ေကာင္ ကမ္းနားအတုိင္း မ်ဥ္းၿပိဳင္ ပ်ံသန္း ထြက္ခြာသြားပါသည္။ ေရထဲမွ ငါးတစ္ေကာင္ အလ်င္အျမန္ ကူးေျပးသြားသလုိလည္း အရိပ္ထင္ သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ အထိ ရပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။
    ၿပီးေတာ့ စူဇီကုိ ႐ွာပံုေတာ္ဖြင့ရန္ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ကုိလုန္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။

(၂)
နသန္လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေဖာက္သည္ေတြႏွင့္ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္သည့္ ဘားခန္းမ်ား အမ်ားအျပား ႐ွိပါသည္။ အခ်ိန္ေစာေနေသးေသာေၾကာင့္ ႐ုပ္႐ွင္၀င္ၾကည့္ၿပီး အခ်ိနျဖဳန္းေနရပါေသးသည္။ ေစာေစာပုိင္းအခ်ိန္တြင္ ဘားခန္းမ်ားမွာ ဘာအလုပ္မွ မျဖစ္ပါ။ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း စံုစံုညီညီ ေရာက္ၾကဦးမည္ မဟုတ္ပါ။

    ၀င္းေမးလ္အမည္႐ွိ ဘားခန္းထဲသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ၀င္လုိက္သည္။ အခ်ိန္မွာ ခုနစ္နာရီ ထုိးေနပါၿပီ။
    ၀င္ေမးလ္သည္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ဘားခန္းျဖစ္ပါသည္။ စားပဲြ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ခင္းက်င္း ထားသည္။ စားပဲြမ်ားေပၚတြင္ ေစ်းခပ္ေပါေပါ အစားအစာမ်ား ႐ွိသည္။
    စစ္သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တ႐ုတ္မကေလးတစ္ေယာက္ စားပဲြတစ္လံုးမွာ ထုိင္ေနၾကသည္။ ကုိလုန္းသုိ႕ ေရတပ္သားႏွင့္ သေဘၤာသားမ်ား လာခြင့္မ႐ွိပါ။ ေဟာင္ေကာင္ဘက္ကမ္းမွာသာ ေပ်ာ္ပါးခြင့္ ႐ွိပါသည္။ ကုိလုန္းကုိေတာ့ နယ္ေျမသစ္တြင္ တပ္စဲြထားသည့္ တပ္မွ စစ္သားမ်ားအတြက္ သီးသန္႔က်က္စားရာ နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည္။

    စားပဲြတစ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ လွမ္းၿပံဳးျပသည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူႏွင့္အတူ ထုိင္ေနရာမွ မလွမ္းမကမ္း႐ွိ တိတ္တိတ္ပုန္း ခ်စ္သူကုိ ခုိးေၾကာင္ ခုိး၀ွက္ ၿပံဳးျပလုိက္ပံုမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။

    ခဏၾကာေတာ့ စစ္သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ခြင့္ပန္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီသုိ႕ ေလွ်ာက္လာသည္။ ယခု အၿပံဳးကေတာ့ အလုပ္သေဘာဆန္သည္။ ေလယာဥ္မယ္ကေလး ၿပံဳးသည့္ အၿပံဳးမ်ိဳးႏွင့္လည္း တူသည္။ သူတုိ႔၏ အလုပ္သေဘာခ်င္းမွာ ထပ္တူထပ္မွ် တူညီသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ ေဖာက္သည္ကုိ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ ဟန္လုပ္ၿပီး ၿပံဳးျပၾကရသည့္ အလုပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘားခန္းက အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားက တူညီ၀တ္စံု မ၀တ္ၾကဘဲ ေလယာဥ္မယ္မ်ားကေတာ့ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္ၾကျခင္းသာလွ်င္ ကြာပါသည္။

    "စူဇီလုိ႔ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ကုိယ္ လုိက္႐ွာေနတာပါ၊ ဒီမွာ စူဇိဆုိတာမ်ား အလုပ္လုပ္ေနတာ ႐ွိသလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပသည္။
    သူက ေခါင္းခါျပသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း အုိေကကလပ္မွာ ႐ွိႏုိင္ေၾကာင္း၊ ၀င္းေမးလ္တြင္ လူပါးသည့္အခါ အုိေကကလပ္သုိ႕ အလုပ္သြားလုပ္ေလ့႐ွိေၾကာင္း၊ ထုိကလပ္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က အမ်ိဳးသမီး အသစ္ တစ္ေယာက္ အလုပ္၀င္ေၾကာင္း၊ ထုိအမ်ိဳးသမီး၏ အမည္ကုိ ေကာင္းစြာ မမွတ္မိေသာ္လည္း အလုပ္၀င္ေၾကာင္း၊ ထုိအမ်ိဳးသမီး၏ အမည္ကုိ ေကာင္းစြာ မမွန္မိေသာ္လည္း စူဇီဟုပင္ ထင္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

    "ဟုတ္တယ္၊ စူဇီပဲျဖစ္မယ္၊ အင္း.. ကၽြန္မ အခုမွ မွတ္မိေတာ့တယ္၊ အဲဒီလူသစ္နာမည္ စူဇီပါပဲ"
    ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာေစလုိေသာေၾကာင့္ ထုိစကားကုိ သူ ဆက္ေျပာသည္ဟု ထင္ပါသည္။ အုိေက ကလပ္သည္ အနီးကေလးမွာပင္ ႐ွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လာခဲ့ရျပန္သည္။
    အုိေကကလပ္သည္ ၀င္းေမးလ္ထက္ ပုိႀကီးသည္။ ဘားေကာင္တာနားမွာ အမ်ိဳးသမီး ေလးငါး ေျခာက္ေယာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၀ုိင္းထုိင္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

    ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း အမ်ိဳးသမီးသံုးေယာက္ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ အလုပ္ သေဘာအၿပံဳးမ်ိဳး ၿပံဳးျပေနၾကသည္။ အျခားသံုးေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ရာေ႐ြးႏုိင္ရန္ဟူသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ထုိင္ၿမဲထုိင္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔လည္း အလားတူ အၿပံဳးမ်ိဳးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကသည္။

    ကၽြန္ေတာ္လာရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကုိ ႐ွင္းျပလုိက္သည္။ သူတုိ႔၏ ေဖာက္သည္ မျဖစ္ႏုိင္သည္ကုိ သိရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ေစာေစာက အလုပ္သေဘာ အၿပံဳးမ်ိဳး၊ အလုပ္သေဘာ အမူအရာမ်ိဳးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ သက္ေသာင့္သက္သာျဖင့္ ေနတတ္သလုိ ျပန္ေနလုိက္ၾကသည္။

    စူဇီအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ ေခါင္းေျခာက္လံုးစလံုး ယမ္းခါၾကသည္။
    "ဒါျဖင့္ရင္ ေနာက္ဆံုးေရာက္လာတဲ့ လူသစ္ဆုိတာ ဘယ္သူလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
    "ကၽြန္မပါ၊ ကၽြန္မနာမည္က လူးလူး" ဟု တစ္ေယာက္ကေျဖသည္။

    ကၽြန္ေတာ္ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ရယ္ခ်လုိက္မိသည္။ ေဆးေရာင္စံု ျခယ္ထားေသာ တ႐ုတ္မမ်က္ႏွာကေလး ေျခာက္ခုသည္ ဘာမွနားမလည္သလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။
    "မင္းကေတာ့ တနလၤာလူးလူး ျဖစ္ရမယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။

    ၿပီးေတာ့ နမ္ေကာက္တြင္လည္း ဗုဒၶဟူး လူးလူးႏွင့္ စေနလူးလူး ႐ွိေၾကာင္း၊ လူးလူးခ်င္း မွားေသာေၾကာင့္ သူတုိ႔ ေဆးခန္းသြားသည့္ေန႕ကုိ တဲြၿပီး ကဲြျပားေအာင္ ေခၚရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ႐ွင္းျပရသည္။

    သည္လုိ ႐ွင္းျပေတာ့ သူတုိ႔ ပါးစပ္ကေလးေတြကုိ လက္၀ါးႏွင့္ အုပ္ၿပီး သေဘာက်စြာ ရယ္ၾကသည္။
    ခဏၾကာေတာ့ စူဇီ ႐ွာပံုေတာ္အတြက္ သူတုိ႔ ေခါင္းေျခာက္လံုး ဆုိင္ၾကသည္။

    ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အကူအညီေပးဖုိ႕ သူတုိ႔ အလြန္တရာ စိတ္အားထက္သန္ေနၾကပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႔သည္ အသည္းႏွလံုးေရးရာကုိ အလြန္တရာ တန္ဖုိးထားၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

    သာမန္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ မတူပါ။ သာမန္ မိန္းကေလးအေနျဖင့္ အသည္းႏွလံုးေရးရာကုိ ဒါေလာက္ တန္ဖုိးထားခ်င္မွ ထားေပမည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း သူတုိ႔ကေတာ့ သည္လုိမဟုတ္ပါ။ သူတုိ႔၏ အသက္ ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္းသည္ ေယာက္်ားတကာႏွင့္ ဆက္ဆံေနရေသာလုပ္ငန္း ျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ အခ်စ္မပါ။ အသည္းႏွလံုးမပါ။ ခံစားခ်က္မပါ။

    ထုိ႔ေၾကာင့္ အသည္းႏွလံုးေရးရာႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ သူတုိ႔ ႀကီးမားစြာ တန္ဖုိးထားၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
    မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က စာ႐ြက္ႏွင့္ ခဲတံယူၿပီး ဘားခန္းအမည္မ်ားကုိ ေရးခ်သည္။ က်န္ အမ်ိဳးသမီးေတြက ေဘးမွ ၀ုိင္းၿပီး စဥ္းစားေပးၾကသည္။ စာ႐ြက္ကုန္သြားေတာ့ ေနာက္တစ္႐ြက္မွာ ဆက္ေရး ၾကသည္။ သူတုိ႔ သိသေလာက္ ဘားခန္းေတြ ကုန္သြားၿပီ။ ဘားခန္းေတြကုိ ေရးသည္မွာ တည္ေနရာ ေက်ာ္လႊားၿပီး ေရးျခင္းမဟုတ္။ စီတန္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တ ၇ြတ္တုိက္ ၀င္သြားႏုိင္ေအာင္ တည္ေနရာ အစဥ္လုိက္ ေရးေပးျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႕မွသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႕ အေ႐ွ႕ေျပးလုိက္၊ အေနာက္ျပန္လာလုိက္၊ အေ႐ွ႕ျပန္ေျပးလုိက္ အျဖစ္မ်ိဳးမွ ကင္းေ၀းေစမည္ဟု ဆုိသည္။

    စာရင္းထိပ္ဆံုးက ဘားခန္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ သြားရေတာ့မည္။ လူးလူးက သူလုိက္ပုိ႔ေပးမည္ဟု ဆုိသည္။ ေတာင္းပန္၍မရပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ဆုိလွ်င္ အလြယ္တကူ ႐ွာေတြ႕မည္မဟုတ္ဟု ေျပာၿပီး ဇြတ္လုိက္ပုိ႔ေပးသည္။

    ဘားခန္းအ၀ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္ကာ တနလၤာလူးလူး ျပန္သြားေလ ေတာ့သည္။
    ေနာက္ထပ္ ဘားခန္းေျခာက္ခု ခုနစ္ခုေလာက္သုိ႕ ေရာက္ခဲ့ေသးသည္။ အားလံုး ဘားခန္း အေသးစားကေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးအနည္းငယ္ႏွင့္ စစ္သားအခ်ိဳ႕ကုိသာ ေတြ႕ရ သည္။ ထုိဘားခန္းမ်ားသည္ နမ္ေကာက္လုိ ဟုိတယ္ႏွင့္ တဲြထားျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ သေဘာတူလွ်င္ အနီးတ၀ုိက္႐ွိ ဟုိတယ္တစ္ခုခုသုိ႕ သြားၾက႐ံုသာျဖစ္သည္။ စစ္သားမ်ားေသာက္သည့္ အရက္ဖုိးေပၚမွ ေကာ္မ႐ွင္ကုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ရသည္။

    ဘားခန္းတစ္ခုသုိ႕ ေရာက္ေတာ့ စူဇီ အျပင္သုိ႕ ပါသြားသည္ဆုိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ စူဇီ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အရပ္က ေလးေပေလာက္ ပုပုကေလး။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္က အလြန္၀ေသာ စူဇီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးသမွ် တရုတ္မေတြထဲမွာ အ၀ဆံုးတရုတ္မကေလးျဖစ္သည္။

    အျပင္ေရာက္ေတာ့ လန္ခ်ားေခၚၿပီး ကုိးကုန္းကုိးက်င္း ေလွ်ာက္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျခတုိေနၿပီ။ ဖိနပ္ေပါက္ခ်င္သလုိလုိလည္း ျဖစ္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ လမ္းဆက္မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ပါ။

    ယခု၀င္ရဦးမည့္ ဘားသည္ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွာပံုေတာ္အဆံုးသတ္ရေတာ့မည့္ ေနာက္ဆံုး ပိတ္ဘားလည္း ျဖစ္ေခ်သည္။
    ထုိဘားခန္းမွာ "ခ်မ္းေျမ့သာယာဘားခန္း" ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ၿပီး သမွ်ေသာ ဘားခန္းမ်ား အားလံုးအနက္ အသားနားဆံုး ဘားခန္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ညကလပ္ အေသးစား ကေလးႏွင့္လည္း တူပါသည္။ ကပဲြေနရာလည္း ႐ွိသည္။ ကေနသူအခ်ိဳ႕ကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ စားပဲြသံုးေလးလံုးမွသာ လူ႐ွိသည္။

    စားပဲြတစ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္သည္။ အမ်ိဳးသမီးကေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ထံုးစံအတုိင္း ေမးခြန္းကုိပင္ ေမးရေလေတာ့သည္။
    "ဟုတ္တယ္၊ စူဇီဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိပါတယ္"
    "စူဇီေ၀ါင္းလား" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္ ခုန္လာသည္။

    "ဟုတ္ပါတယ္႐ွင္၊ ေ၀ါင္းမီလင္း ေနာက္ဘက္ကအခန္းမွာ တျခားအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ မာေဂ်ာင္း သြားကစားေနပါတယ္၊ ဒီေန႔ညက လူသိပ္ပါးတာပဲ၊ ခဏေနဦးေနာ္၊ ကၽြန္မ သြားေခၚေပးမယ္"
    ကတၱီပါခန္းဆီးခ်ထားသည့္ အေပါက္၀တြင္းသုိ႕ သူ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဓာတ္စက္မွ "အထီးက်န္ ခုနစ္ရက္" သီခ်င္းသံ ထြက္ေပၚလာပါသည္။ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္တြင္ လူႀကိဳက္မ်ားသည့္ သီခ်င္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိမွ် မကေသး၊ စူဇီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အထိမ္း အမွတ္သီခ်င္းဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သတ္မွတ္ထားၾကပါသည္။

    ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္လာၾကျပန္သည္။ ထုိသီခ်င္းသံ ေပၚလာျခင္းမွာ တုိက္ဆုိင္မႈေၾကာင့္ မဟုတ္ႏုိင္ပါ။ စူဇီက အမွတ္တရကေလးျဖစ္ေစရန္ တမင္ ဖြင့္ခုိင္းလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာလံုး ဆို႕သြားပါေတာ့သည္။ စိတ္သက္သာရာလည္း ရသြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာသည့္သတင္းကုိ ၾကားရသျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ၿပီး ဖြင့္ခုိင္းျခင္းမွတစ္ပါး အျခားဘာမွမျဖစ္ႏုိင္ပါ။

    ခဏၾကာေတာ့ သူ ထြက္လာသည္။ ကတၱီပါခန္းဆီးကုိ မၿပီး ခဏရပ္ေနေသးသည္။ ေနာက္ကမီးေရာင္ျဖင့္ သူ႕ခႏၶာကုိယ္ ေကာက္ေၾကာင္းကုိသာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရပါသည္။ သည္လုိ ရပ္ေနပံုကေလးကုိ ျမင္လုိက္ရ႐ံုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲသုိ႕ သူ ၀င္လာေလသလားဟုပင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထင္လုိက္မိပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုၾကျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကုိယ္လံုးမွာ ပီတိေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားပါေတာ့သည္။

    ခန္းဆီးကုိ ခ်ထားခဲ့ၿပီး အခန္းထဲသုိ႕ သူ၀င္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ မျမင္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေနရာမွာ ခဏရပ္ေနသည္။ ပတ္လည္ကုိ လွည့္႐ွာေနသည္။ သူျမင္ႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က မတ္တပ္ရပ္ျပလုိက္သည္။ သူျမင္သြားပါသည္။ ကပဲြၾကမ္းျပင္ကုိ ျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီသုိ႕ ေလွ်ာက္လာသည္။

    "ဟယ္လုိ...စူဇီ"
    ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေခၚသည္။ သူသည္ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနပါသည္။ ထုိပံုကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ "အထီးက်န္ ခုနစ္ရက္"ကုိ သူ လုိလုိလားလားႏွင့္ ဖြင့္ခုိင္းျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ တစ္စံု တစ္ေယာက္က ဖြင့္သည္ႏွင့္ တုိက္ဆုိင္မႈသာျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ နားလည္သြား ပါေတာ့သည္။

    သုိ႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ပုိမုိေသခ်ာသြားေစလုိသည့္ သေဘာျဖင့္ -
    " နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး စူဇီ၊ ကုိယ္တုိ႔အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ သီခ်င္းေလ" ဟု ေျပာလုိက္ပါသည္။
   
    သူ နားစြင့္လုိက္ပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ ဘာကုိမွ အမွတ္ရပံုမေပၚပါ။ သူ႕ အမူအရာ ဘာမွထူးျခားမလာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လုိက္ပါၿပီ။ တုိက္ဆုိင္မႈ သက္သက္ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္တကား။
    "႐ွင္ဘာျဖစ္လုိ႕ ဒီကုိလာတာလဲ" ဟု ေအးတိေအးစက္ေမးသည္။

    "စူဇီ ထုိင္ပါဦး၊ ကုိယ္တုိ႕ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကရေအာင္"
    သူ တုန္႔ဆုိင္းဆုိင္း လုပ္ေနေသးသည္။ ခဏေနေတာ့မွ ခံုတစ္လံုး၏ အစြန္းမွာ မထုိင္ခ်င့္ ထုိင္ခ်င္ႏွင့္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ၀င္ထုိင္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ မည္သုိ႕ေသာ ခံစားခ်က္မွ မ႐ွိသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ စားပဲြထုိးေရာက္လာၿပီး ဘာေသာက္မလဲဟု ေမးသည္။ စူဇီက ေခါင္းယမ္းျပသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အတြက္ အခ်ိဳရည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘီယာ မွာလုိက္သည္။

    "အခ်ိဳရည္ကေလးေလာက္ေတာ့ မင္း ေသာက္ႏုိင္ပါတယ္ေနာ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးသည္။
    "႐ွင္ဘာျဖစ္လုိ႕ ဒီကုိလာတာလဲ" ဟု သူက ေအးတိေအးစက္ ေမးျပန္ပါသည္။

    "ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မင္းကုိ လြမ္းလုိ႔ စူဇီ၊ မင္းကုိ မျမင္ရရင္ မေနႏုိင္လုိ႕၊ မင္းကုိ ကုိယ္ဘက္ေလာက္ လြမ္းရတယ္ဆုိတာ မင္း သေဘာေပါက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး"
    "ဘာျဖစ္လုိ႕ ကၽြန္မကုိ လာၿပီး ႐ွင္ညာေနရတာလဲ၊ ႐ွင့္မွာ မိန္းကေလးအေဖာ္ ရေနၿပီပဲ၊ မဟုတ္ဘူးလား"
    "ဘက္တီေလာင္းကုိ ေျပာတာလား"

    "ကၽြန္မ မသိဘူး"
    သူ၏ ဂုဏ္သိကၡာကုိ ထိန္းသိမ္းသည့္အေနျဖင့္ နာမည္ကုိ မသိဟန္ေဆာင္ၿပီး၊ သူေျပာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
    "႐ွင္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္ေနၾကၿပီဆုိတာပဲ ကၽြန္မၾကားတယ္၊ သူ႕နာမည္ကုိ မၾကားမိဘူး၊ အေရးမႀကီးပါဘူးေလ၊ ႐ွင့္မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ တဲြစရာ႐ွိေနၿပီဆုိတာဟာ ကၽြန္မကုိ ဘာမွ ထိခုိက္ စရာအေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး"

    "စူဇီ၊ ဘက္တီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြဟာ အလကားအဓိပၸာယ္ မ႐ွိတာေတြပါ"
    "ကၽြန္မ ၾကားရတဲ့ သတင္းကေတာ့ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မ ၾကားတာ အဲဒီေကာင္မပဲျဖစ္မယ္၊ အခုမွ ကၽြန္မ သတိရတယ္၊ အဲဟုိ ကန္တုန္ေကာင္မေလ၊ သူဟာ ႐ွင့္ရဲ႕ အၿမဲတမ္းအတဲြ ျဖစ္ေနၿပီလုိ႕ ကၽြန္မၾကားတယ္"

    "ဒီသေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးစူဇီ၊ ကုိယ့္အခန္းကုိ သူတစ္ခါလာတာ မွန္ပါတယ္၊ အဲဒီတစ္ခါတည္းပဲယံုပါ၊ မင္းထြက္သြားတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ဘ၀နဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္၊ အလုပ္လည္း လုပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး၊ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက မင္းအေပၚမွာ သစၥာ ထားစရာမလုိမယ့္ ကုိယ္ေခၚရင္လည္း မျငင္းမယ့္ အမ်ိဳးသမီးက သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အင္မတန္ စိတ္ထိခုိက္စရာေကာင္းပါတယ္ စူဇီ၊ ကုိယ္ဘယ္လုိမွ မေျဖသာပါဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကိုယ့္အခန္း ထဲကုိ သူ ေနာက္ထပ္ လံုး၀မလာရေတာ့ပါဘူး"

    "႐ွင္ ဘာျဖစ္လုိ႕ မဟုတ္္တာေတြကုိ ဒါေလာက္ေတာင္ ေျပာေနရတာလဲ"
    "မဟုတ္တာေတြကုိ ကုိယ္မေျပာပါဘူး စူဇီ"
    "ဟုတ္တယ္၊ လိမ္ေနတာ၊ ႐ွင္ အၿမဲတမ္း အဲဒီကန္တုန္ေကာင္မကုိ စိတ္၀င္စားေနတာပဲ၊ ကၽြန္မကုိ ႐ွင္ တစ္ခါေျပာဖူးတာ ကၽြန္မ မွတ္မိေနေသးတယ္၊ အဲဒီေကာင္မက ႐ွင့္စိတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္လာေအာင္ တတ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာေလ၊ အင္မတန္ ဆဲြေဆာင္မႈ႐ွိတယ္၊ သူ လမ္းေလွ်ာက္ပံုေၾကာင့္ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ေတာင္ မထိန္းႏိုင္သေလာက္ပဲလုိ႔ ႐ွင္ တစ္ခါက ေျပာဖူးတယ္ေလ"

    "ကုိယ့္စိတ္ထဲက ပါလုိ႔ေျပာခဲ့မိတာ မဟုတ္ပါဘူး စူဇီရယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ကုိယ္႐ူးမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္မိမွန္းလည္း မသိခဲ့ပါဘူး၊ အခုေတာ့ သူ႕ကုိ ကုိယ္လံုးလံုး ၾကည့္လုိ႔မရပါဘူးကြယ္"

    "ဒီလုိဆုိရင္ ႐ွင့္ရဲ႕ အၿမဲတမ္းအတဲြအျဖစ္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ သူ႕ကုိ ဆက္လက္ခံထားတာလဲ"
    "ဆက္မတဲြပါဘူး စူဇီ"
    "တဲြတယ္၊ ႐ွင္ သူနဲ႔ ဆက္တဲြေနတယ္ဆုိတာ လူတုိင္းက ကၽြန္မကုိ ေျပာတယ္"
    "ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႕ နမ္ေကာက္ကုိ မင္း ျပန္မလာတာလား"

    သူ တုန္႔ဆုိင္းဆုိင္း ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကုိ အေပၚသုိ႕ ေမာ့လုိက္သည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရေတာ့ပါ။ သုိ႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရင္ဆုိင္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းလုိက္မိပါသည္။

    "ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ျပန္မလာတာ၊ နမ္ေကာက္ကုိ ျပန္သြားဖုိ႕ ကၽြန္မ အရမ္း႐ွက္ေနတယ္၊ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ မ်က္ႏွာပ်က္ရသလဲ၊ နမ္ေကာက္ကုိ ျပန္သြားမယ့္အစား ေသပစ္လုိက္ရတာက ပုိေကာင္းဦးမယ္"

    စားပဲြထုိး ေရာက္လာသည္။ အခ်ိဳရည္ဖန္ခြက္ကုိ စူဇီေ႐ွ႕မွာ ခ်ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွာ ဖန္ခြက္တစ္လံုးခ်ကာ ဘီယာငွ႕ဲထည့္ေပးသည္။ ဘီယာလက္က်န္ႏွင့္ ပုလင္းကုိ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္။

    "စူဇီ၊ ကုိယ္႐ွင္းျပတာကုိ ခဏကေလးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ပါ"
    ဘက္တီေလာင္းအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ထပ္႐ွင္းျပသည္။ ဘက္တီႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ခံစားခ်က္ကုိ ႐ွင္းျပသည္။ ထုိတစ္ႀကိမ္သာျဖစ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ လံုး၀အဆက္အဆံ မလုပ္ေတာ့သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကုိ ရွင္းျပသည္။ အမွန္အတုိင္း ေျပာျပေနျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ ယံုၾကည္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း အေၾကာင္းထူးမလာပါ။

    "ေကာင္းၿပီ၊ ႐ွင့္ကုိ ကၽြန္မယံုၿပီ၊ အခု ႐ွင္စိတ္ခ်မ္းသာေနသလား"
    သူ႕ေလသံသည္ ေစာေစာကအတုိင္းပဲ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႐ွိမလာပါ။ ေအးတိေအးစက္ ျဖစ္ၿမဲ ျဖစ္ေနသည္။

    "စိတ္မခ်မ္းသာပါဘူး စူဇီ၊ ကုိယ့္အေပၚမွာ မင္း ယံုၾကည္မႈမ႐ွိတာ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မင္းဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္လည္း ကုိယ္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရပါတယ္၊ ဒီမွာက မင္း ပုိက္ဆံမ်ားမ်ားစားစား ဘယ္ရႏုိင္ပါ့မယ္"

    "ဒီေန႔က ေသာၾကာေန႔ေလ၊ ေသာၾကာေန႔ဆုိရင္ ဒီလုိပဲ လူပါးတယ္"
    "တျခားရက္ေတြက်ေတာ့ ပုိေကာင္းသလား"
    "ဟုတ္တယ္၊ ပုိေကာင္းတယ္ ဧည့္သည္ေတြ ပုိမ်ားတယ္၊ ကၽြန္မ ပုိက္ဆံေြ အမ်ားႀကီးရတယ္၊ ဟုိတယ္ကုိ လုိက္မသြားဘဲ ဒီမွာထုိင္ေနရင္း အရက္ေပၚကရတဲ့ ေကာ္မ႐ွင္ကကုိ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး"

    သူ႕ေလသံသည္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ႀကီး ေျပာေနသည့္ ေလသံမ်ိဳး မဟုတ္ေၾကာင္း သူ႕ဟာသူလည္း သတိျပန္ထားမိပံုရသည္။
    "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ဟုိ လိပ္ျပာေတာင္ဆီက ပုိက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရလုိက္တယ္၊ ကၽြန္မ စုထားတာ ေဒၚလာႏွစ္ေထာင္နီးပါးေလာက္ေတာင္ ႐ွိေနၿပီ"
    "စူဇီ မင္းဘာျဖစ္လုိ႔ နမ္ေကာက္ကုိ ျပန္မလာတာလဲကြယ္"

    "ျပန္မလာေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူး၊ ေဟာဒီ ခ်မ္းေျမ့သာယာ ဘားခန္းမွာပဲ ေနေတာ့မယ္"
    သူ႕စိတ္ေျပာင္းလဲေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ မည္သုိ႕မွ် စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ တစ္ေက်ာ့ေလာက္ အတူကရန္ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။ အတူ တဲြၿပီးကရလွ်င္ ဟုိတစ္ခါက ရခဲ့ဖူးသည့္ စိတ္အာ႐ံုေတြ ျပန္လည္ရ႐ွိမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္ လင့္မိပါသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း သူက ခါးခါးသီးသီး ျငင္းေနသည္။
    မည္သုိ႕ ဆုိေစ သူ႕အိမ္အေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လုိက္ပုိ႔ခြင့္ျပဳ လုိက္ပါသည္။

    ဘတ္ကားစီးၿပီး နသန္လမ္းမႀကီးသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လာခဲ့ၾကသည္။ ထုိမွတစ္ဆင့္ ကူးတုိ႔ သေဘၤာစီးၿပီး ၀မ္ခ်ိဳင္းသုိ႕ ျပန္မည္။ စူဇီသည္ ကုိလုန္းတြင္ မေနပါ။ ၀မ္ခ်ိဳင္း႐ွိ စကၠဴဆုိင္အေပၚထပ္မွ မူလအခန္းမွာပင္ ဆက္လက္ေနထုိင္ပါသည္။

    ေရာ့ဒ္ေနႏွင့္ အတူ လုိက္သြားတုန္းက ထုိအခန္းကုိ ျပန္အပ္လုိက္ၿပီဟု ေျပာခဲ့သည္။ ကုိလုန္းမွာ ေျပာင္းေနၿပီဟု ေျပာထားသည္။ ေနာင္ေရးအတြက္ စိတ္ေအးရေစရန္ ထုိအခန္းကုိ ျပန္မအပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေရာ့ဒ္ေန လုိက္လံ ေႏွာင့္ယွက္ေနမွာ စုိးေသာေၾကာင့္ ျပန္အပ္ လုိက္ၿပီဟု ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။

    ကူးတုိ႔သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ပထမဦးဆံုး စေတြ႕သည္မွာလည္း ယခု ကူးတုိ႕သေဘၤာေပၚမွာပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က အစျပန္ေဖာ္ ေပးပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕လက္ကေလး တစ္ဖက္ကုိ ဆဲြယူလုိက္မိသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူက ႐ုန္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေနရာသုိ႕လည္း ေ႐ႊ႕သြားကာ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ရပ္ေနလုိက္သည္။
    စကားမေျပာၾကဘဲ သူ႕အိမ္႐ွိရာသုိ႕ တိတ္ဆိတ္စြာ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္၀ေရာက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။

    "ကုိင္း... ကၽြန္မတုိ႕ ဇာတ္လမ္းၿပီးသြားပါၿပီ"
    "မင္းနဲ႔ကုိယ္ ထပ္မေတြ႕ႏုိင္ဘူးလား စူဇီ"
    "မျဖစ္ဘူး၊ ကၽြန္မ မေတြ႕ခ်င္ဘူး၊ ႐ွင္နဲ႔ ကင္းကင္းျပတ္ျပတ္ပဲ ေနခ်င္တယ္"
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထံုးတမ္းစဥ္လာကဲ့သုိ႕ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ လမ္းက်ဥ္းကေလးမ်ားအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ယခုေတြ႕ဆံုျခင္းသည္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေၾကာင္းကုိ မယံုၾကည္ခ်င္ပါ။ ယံုၾကည္လုိ႔လည္း မရပါ။

    လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း အေၾကာင္းတစ္ခုကုိ သြားစဥ္းစားမိသည္။ ဟင္နက္ဆီလမ္းေပၚက ဓာတ္ပံုတစ္ဆုိင္မွာ သူတုိ႔သားအမိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ဖူးသည္။ ေရာ့ဒ္ေနေနာက္သုိ႔ သူလုိက္သြားၿပီး ေလးငါးရက္အၾကာတြင္ ထုိဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ သြားေ႐ြးခဲ့သည္။ ထုိဓာတ္ပံုေတြကုိ သူ မျမင္ရေသးပါ။ ထုိဓာတ္ပံုမ်ား ေပးဖုိ႕အေၾကာင္းျပၿပီး သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႕ႏိုင္ပါေသးသည္။

    ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသုိ႕ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ထုိဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ဆဲြဖုတ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အပုိကူးထားသည့္ပံုမ်ားကုိ သတ္သတ္ေရြးဖယ္ထုတ္သည္။ က်န္ပံုမ်ားကုိ စာအိတ္တစ္လံုးထဲမွာ ထည့္သည္။ မနက္ျဖန္ ညဦးပုိင္းတြင္ ခ်မ္းေျမ့သာယာ ဘားခန္းသုိ႕သြားၿပီး ထုိဓာတ္ပံုမ်ားကုိ သူ႕လက္ထဲထည့္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။

    ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာကႏုိးေတာ့ မုိးႀကီးသည္းထန္စြာ ႐ြာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာင္ေကာင္သုိ႕ ေရာက္ကတည္းက ဘက္တီေလာင္းႏွင့္ ေတြ႕သည့္ေန႔ တစ္ေန႔သာ မုိးဖဲြဖဲြ ကေလး ႐ြာသည္ႏွင့္ ႀကံဳဖူးသည္။

    အေတာင္းေရေႏြးၾကမ္း လာပုိ႔သည္။
    "မုိးရာသီေတာ့ စၿပီဆရာ" ဟု သူကေျပာသည္။
    အိပ္ရာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထလုိက္သည္။
    "ဟုိက္... ဒုကၡပဲ အေတာင္းေရ၊ ဟုိမွာၾကည့္ပါဦး"
    လသာေဆာင္ ျပဴတင္းေပါက္မွေန၍ အတြင္းသုိ႕ မုိးပက္ေနသည္။ လသာေဆာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေရေတြအုိင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ပန္းခ်ီကားေပါင္း တစ္ဒါဇင္ေလာက္ အပါအ၀င္ လသာေဆာင္ေပၚမွာ႐ွိေသာ ပစၥည္းမ်ား အားလံုး ေရေတြ႐ႊဲေနသည္။

    ႐ွိသမွ်ပစၥည္းေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းထဲသုိ႕ သယ္သြင္းၾကသည္။ ေရစုိသြားသည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ ေျခာက္ေအာင္ ေရသုတ္ယင္းျဖင့္ တစ္နာရီေလာက္ အခိ်န္ ကုန္သြားသည္။ လသာေဆာင္ ထဲက ပစၥည္းေတြ အခန္းထဲ ျပန္သြင္းရသျဖင့္ ပြစက်ဲေနသည္။ ပစၥည္းမ်ား ေနသားတက် ျဖစ္ေအာင္ ႐ွင္းလင္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႕ ေနရာကေလးတစ္ခု ရေအာင္လည္း ဖန္တီးရသည္။

    ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ေကးကုိ ဖုန္းဆက္ဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ သတိရသည္။ မေန႔ညတုန္းက ေကးႏွင့္ ေတြ႕ရန္ ခ်ိန္းထားခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း စူဇီကုိ သြား႐ွာရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ ေၾကာင္း စာတုိကေလးေရးကာ ေဆး႐ံုမွာ ေပးထားခဲ့ရသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိသည္ကုိလည္း ႐ွင္းမျပခဲ့။

    ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဖုန္းႏွင့္ဆက္ၿပီး မေျပာလုိပါ။ သုိ႕ေသာ္လည္း ဖုန္းဆက္ျခင္းသာလွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ စူဇီအေၾကာင္းကုိ ဖုန္းျဖင့္ေျပာမျပခ်င္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညဘက္ကုိလုန္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္မသြားမီ ေျခာက္နာရီခဲြ အခ်ိန္တြင္ ဂေလာက္စတာဟုိတယ္မွာ ေတြ႕ရန္ ခ်ိန္းလုိက္ရေတာ့သည္။

    ညေနေျခာက္နာရီထုိးသည္အထိ မုိး႐ြာဆဲျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း မုိးကာအက်ႌ မ႐ွိပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အနီးဆံုး ဆုိင္တစ္ဆိုင္သုိ႕ မုိး႐ြာထဲမွာ ျဖတ္ေျပးၿပီး အစိမ္းေရာင္ တ႐ုတ္ထီးတစ္ေခ်ာင္း ၀ယ္ရသည္။ တစ္ေဒၚလာပဲ ေပးရသည္။ မုိးေကာင္းေကာင္း လံုပါသည္။ တစ္ေဒၚလာပဲ ေပးရသည့္အတြက္ ေပ်ာက္သြားလွ်င္ုလည္း အေရးမႀကီးလွ။

    ဂေလာက္စတာဟုိတယ္သုိ႕ ေကးအလ်င္ ေရာက္ႏွင့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရက္မွာ လုိက္သည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ေကး၀င္လာသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျမင္ေတာ့ သူက ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္သည္။

    "ေဟး... ကၽြန္မထင္တာ မွန္သြားၿပီ" ဟုလည္း ေျပာသည္။ ဘာကုိဆုိလုိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေမးျပန္သည္။
    "မေန႔ညေနတုန္းက ကၽြန္မနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာကုိ ႐ွင္ ဖ်က္ပစ္လုိက္ေတာ့ စူဇီေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနခဲ့တယ္၊ အခု ႐ွင့္ကုိ ၾကည့္ရတာ ေၾကာက္တက္တက္နဲ႔ ႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္း ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မေတြးတာ မွန္သြားၿပီ၊ ကဲ... ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ကေလး ေနစမ္းပါ၊ မေန႔ညေန ကတည္းက ႐ွင္နဲ႔မေတြ႕ရလုိ႕ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ေနတာ"

    အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပလုိက္သည္။ စူဇီကုိ ေတြ႕ရသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မည္သုိ႕ ခံစားေနရေၾကာင္းပါ ေျပာျပသည္။ ၿပီးေတာ့မွ စူဇီကုိ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႕ မည္ဆုိလွ်င္ ႐ူးရာမ်ားက်မည္ ထင္မလားဟု သူ႕ကုိ ေမးၾကည့္သည္။

    "႐ွင့္ဘက္ကေနၾကည့္ၿပီး ေျပာရမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မအျမင္ ေျပာရမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စူဇီရဲ႕ ႐ႈေထာင့္ဘက္က ေျပာရမွာလား"
    "ကုိယ္သိခ်င္တာက သူဘယ္လုိျမင္မလဲ ဆုိတာပါပဲ၊ သူဟာ ကုိယ့္ကုိ တကယ္ပဲ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူးလုိ႕ မင္းထင္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတားထားေပမယ့္ ဒါေတြကုိ ကုိယ္ဂ႐ုစုိက္မေနဘဲ သူ႕ကုိ လာေတြ႕ ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕မွာပဲလုိ႔ သူ႕စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္ေမွ်ာ္လင့္ ေနမလား"

    "မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေယာက္်ားက သူတုိ႔တားတာကုိ မနာခံဘဲ ဇြတ္လာေတြ႕တာမ်ိဳးကုိ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကစၿမဲပဲ၊ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ေတာ့ သံသယျဖစ္စရာမ႐ွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အခု ႐ွင္ေျပာျပတဲ့ စူဇီအေၾကာင္းကုိ ၾကားရေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး၊ လာမေတြ႕ပါနဲ႔ေတာ့ဆုိေတာ့ သူ တကယ္ေျပာလုိက္တာလုိ႕ ကၽြန္မ ထင္တယ္"
    "ဒီလုိဆုိရင္ ဒီေန႔ည သူ႕ကုိ ကုိယ္သြားမေတြ႕သင့္ဘူးေပါ့၊ ဒီဓာတ္ပံုေတြကုိ စာတုိက္ကပဲ ပုိ႔လုိက္ရေတာ့မွာလား"

    "မဟုတ္ဘူး၊ ႐ွင္သြားေတြ႕ၾကည့္ဖုိ႕ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒီလုိသြားေတြ႕မၾကည့္ရင္ ႐ွင္ဟာ မေသမခ်ာ ျဖစ္ေနမယ္ မဟုတ္လား၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အႀကံဥာဏ္မွားၿပီး ေပးရေကာင္းလားဆုိၿပီး ကၽြန္မကုိ အျပစ္တင္ေနဦးမယ္"
    "တစ္ခုေတာ့ ႐ွိပါတယ္ေလ၊ ကုိယ့္႐ွပ္အက်ႌေ႐ြးဖုိ႕ ကုိလုန္းဘက္ကမ္းကုိ ကူးစရာေတာ့ ႐ွိပါတယ္"
    "အင္း... ႐ွင္က တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ဆင္ေျခကေလး ျပန္ေပးေနေသးတာကုိး"
    "ေကး... စူဇီနဲ႔ ျပႆနာႀကီးကုိ ကုိယ္မ႐ွင္းႏုိင္ေသးသမွ် မင္းနဲ႔ကုိယ္ ထပ္မေတြ႕ရင္ ေကာင္းမလားလုိ႔ စဥ္းစးေနမိတယ္ကြယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။
    "ဒါကေတာ့ ႐ွင့္အေပၚမွာ တည္ပါတယ္ေလ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူးတုိ႔ဆိပ္ကုိေတာ့ ကၽြန္မကားနဲ႔ ႐ွင့္ကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးမွျဖစ္မွာပဲ၊ မုိးက တအား႐ြာေနၿပီ"

    ကူးဆုိ႔ ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ မုိးသည္းသည္း ႐ြာေနသျဖင့္ ျမင္ကြင္းေတြ ပိတ္ေနသည္။ ကူးတုိ႔သေဘၤာႏွင့္ တစ္ဖက္ကမ္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကူးခဲ့သည္။ ကုိလုန္းဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ခ်မ္းေျမ့သာယာ ဘားခန္းသုိ႕ တကၠစီငွားၿပီး သြားရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ ေငြအကုန္မ်ားခ်င္လည္း မ်ားပါေစေတာ့။ လမ္းမွာ ကုလားဆုိင္သုိ႕ ၀င္ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျမင္ေသာအခါ ကုလားက လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ရင္း ၿပံဳးေနသည္။
    "ကၽြန္ေတာ့္အက်ႌ မရေသးဘူးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေလာင္းရဲတယ္ဗ်ာ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။
    "အား... ဒါဆုိရင္ ဆရာ႐ံႈးသြားၿပီ၊ ႐ံႈးသြားၿပီ"
    သူ အားပါးတရ ၿပံဳးသည္။ ပါးစပ္က နား႐ြက္ႏွစ္ဖက္မွာ သြားခ်ိတ္ေနၿပီလား ထင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ႐ွပ္အက်ႌကုိ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာ ေျမႇာက္ျပၿပီး အညိဳေရာင္စကၠဴႏွင့္ ထုတ္ေပးသည္။ သူ႕မ်က္နွာ အမူအရာကုိလည္း ၀မ္းနည္းဟန္ ေဆာင္ထားသည္။

    "ဆရာဟာ ေစ်း၀ယ္ရာမွာေတာ့ အင္မတန္ ေတာ္ေပတာပဲခင္ဗ်ာ၊ ဒီအက်ႌကုိ သူ႕တန္ဖုိးထက္ ပုိၿပီးနည္းတဲ့ေစ်းနဲ႕ရေအာင္ ဆရာ၀ယ္ႏုိင္ေပတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႐ံႈးသြားပါၿပီ" ဟုလည္း စိတ္မေကာင္းသည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလုိက္ေသးသည္။

    "ဒီလုိဆုိရင္ ဒီအက်ႌကုိ ကၽြန္ေတာ္ ယူမသြားေစခ်င္ဘူးလား"
    ကၽြန္ေတာ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးျဖင့္ ျပန္ေမးမိသည္။ ႐ွပ္အက်ႌမွာ ေနသာသည့္ ရာသီဥတုတြင္ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းသည္မွာ မွန္ပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ အလင္းေရာင္နည္းသည့္ ယခုလုိ မုိးရာသီမွာေတာ့ ၾကည့္မေကာင္းေတာ့ပါ။

    "အုိ... ဒီလုိမဟုတ္ပါဘူးဆရာ၊ လုပ္ငန္းဟာ လုပ္ငန္းပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကတိကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တည္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရမွာေပါ့ခင္ဗ်ာ၊ မဟုတ္ဘူးလား" ဟု သူက ဆက္ေမးလုိက္ေသးသည္။
    ခ်မ္းေျမ့သာယာ ဘားခန္းေရာက္ေတာ့ တကၠစီခေပးလုိက္ၿပီး အထုပ္အပုိးမ်ားကုိ ပုိက္ကာ မုိးေရထဲမွာျဖတ္ၿပီး ဘားခန္းထဲသုိ႕ အေျပး၀င္ခဲ့သည္။ ညေနက တစ္ေဒၚလာေပးၿပီး ၀ယ္လုိက္သည့္ ထီး ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ေကး၏ ကားထဲမွာ က်န္ခဲ့သလား၊ ကူးတုိ႔သေဘၤာေပၚမွာ က်န္ခဲ့သလား၊ အက်ႌ၀င္ေ႐ြးသည့္ ကုလားဆုိင္မွာ က်န္ခဲ့သလား၊ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ၿပီ။    အတြင္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာခဲ့သည္။ မုိးသည္းသည္း ႐ြာေနေသာေၾကာင့္ ဧည့္သည္ေတြ မလာႏုိင္ေတာ့ပံုရသည္။ ဘားခန္းထဲမွာ လူ႐ွင္းေနသည္။ သုိ႕ေသာ္ စူဇီကုိေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ စားပဲြတစ္လံုးမွာ ထုိင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

    စူဇီႏွင့္ စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း ေျပာခြင့္ျပဳရန္ ကၽြန္ေတာ္က ခြင့္ေတာင္းေသာအခါ လူငယ္သည္ ယဥ္ူေက်းသိမ္ေမြ႕သည့္ အမူအရာျဖင့္ ထုိင္ရာမွထသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေနရာမွထေပးေသာ ေက်ာင္းသားကေလးႏွင့္ပင္ တူေသးေတာ့သည္။

    "ရပါတယ္ဗ်ာ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကပါ၊ ခင္ဗ်ားအမ်ိဳးသမီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ လစ္မေျပးမိပါဘူးဗ်ာ၊ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္" ဟု သူကေျပာသည္။
    "ဟုတ္ပါတယ္"
    "ဒီလုိဆုိရင္ ၀မ္းသာလွပါၿပီဗ်ာ" ဟု သူက ေျပာလုိက္ေသးသည္။

    ထုိေနရာတြင္ အလင္းေရာင္က မွိန္လြန္းလွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကတၱီပါ ခန္းဆီးကာထားသည့္ အေပါက္မွ တစ္ဖက္စႀကႍ အတြင္းသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိေနရာမွာ အုပ္ေဆာင္းမ႐ွိသည့္ မီးလံုးတစ္လံုး ထြန္းထားသည္။ အိမ္သာနံ႕ကလည္း နံလွသည္။

    ဓာတ္ပံုမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ယူလာေပးသည့္အတြက္ စူဇီ အလြန္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႕သားကေလးက ကင္မရာကုိ အံ့ၾသတႀကီး စုိက္ၾကည့္ေနေသာပံုမ်ားကုိ ျမင္ရသည္တြင္ သူ႔ဟာသူ သေလာက်လြန္းသျဖင့္ တခစ္ခစ္ရယ္မဆံုး ျဖစ္ေနသည္။ ထုိပံုေလးပံုၿပီးသြားေတာ့ ကေလး၏ အေဖပံုမ်ိဳးျဖင့္ သူ႔ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနေသာဓာတ္ပံု ထြက္လာသည္။ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ထုိပံုကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ မွတ္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာ မေပးဘဲ အျခားပံုမ်ားေနာက္သုိ႕ ထုိးယြင္းလုိက္သည္။ ေနာက္ေပၚလာသည့္ပံုသည္ သူ႕သားကေလး တစ္ေယာက္တည္း ႐ုိက္ထားေသာပံု ျဖစ္သည္။

    "အဲ... ဟုိပင္လယ္ကမ္းစပ္က ႐ြာကေလးမွာ သြားေနခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ ေနေကာင္းသြားတယ္၊ အရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဟုတ္တယ္၊ အခုဆုိရင္ သူ အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတာပဲ၊ ပါးႀကီးေတြက ပန္းႏုေရာင္ေျပးၿပီး ေဟာဒီလုိေဖာင္းလုိ႔"

    ေျပာေျပာဆိုဆုိျဖင့္ သူ႕ပါးႏွစ္ဖက္ကုိ ေဖာင္းျပသည္။ မ်က္လံုးအစံုကလည္း ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစိတ္ျဖင့္ အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနသည္။
    "ေနာက္ၿပီးေတာ့ေလ ေခ်ာင္းလည္းမဆုိးေတာ့ဘူး၊ ဟုတ္တယ္၊ လံုးလံုး ေခ်ာင္းမဆုိးေတာ့ဘူး၊ သူ ေကာင္းေကာင္းက်န္းမာသြားၿပီ"
    "ဟုတ္လား စူဇီ၊ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့"

    "လံုးလံုးေပ်ာက္သြားတယ္၊ ပင္လယ္ေလကုိ ႐ွဴခဲရလုိ႕နဲ႔တူတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ေရလည္း မွန္မွန္ခ်ိဳးခဲ့တယ္ေလ၊ ဟုတ္တယ္၊ သူ ေန႔တုိင္းေရခ်ိဳးတယ္၊ သိတယ္မဟုတ္လား၊ ပင္လယ္ထဲမွာေလ လိႈင္းလံုးႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြပဲ၊ လိမ့္လိမ့္လာၿပီး သူ႕ကုိလဲသြားေအာင္ တုိက္ပစ္လုိက္တယ္ေလ"

    သူ၀မ္းသာအားရ ရယ္ေနသည္။ မေန႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္ဆံခဲ့ရသလုိ မဟုတ္။ စိတ္ေကာင္းလည္း ၀င္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ျခားထားသည့္ အရံအတား ႀကီးမ်ားအားလံုး ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။

    ေနာက္ထပ္ လာမေတြ႕ပါႏွင့္ေတာ့ဟု သူေျပာသည့္ စကားကုိ နားမေထာင္ဘဲ ယခုလုိ လာမိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးျပန္တင္မိပါသည္။
    အလင္းေရာင္ ပုိရေအာင္ သူ႕လက္ကေလးကုိ ေျမႇာက္ၿပီး ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕လက္ကုိကုိင္ၿပီး ပုိျမင့္ေအာင္ ေျမႇာက္ေပးလုိက္သည္။ ယခုလုိ အသားခ်င္းထိ လုိက္ေတာ့မွ အေျပာင္း အလဲတစ္ခုက ႐ုတ္တရက္ေပၚလာသည္။ စူဇီက သူ႕အသးကုိ အထိမခံဘဲ ဆက္ခနဲ ႐ုန္းလုိက္သည္။ ပ်ားတုပ္ခံလုိက္ရသလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စိတ္ထိခုိက္ စြာျဖင့္ ျပန္႐ုပ္လုိက္ မိသည္။

    ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ျမင္ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ သူ စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည့္အေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ အကဲျဖတ္ခ်က္ မွားယြင္းသြားပါၿပီ။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကားတြင္ ျခားထားသည့္ အရံအတားမ်ားသည္ ႐ွိၿမဲ႐ွိေနပါေသးသည္။

    ေကးေျပာသည္မွာ မွန္ပါသည္။ စူဇီသည္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ တကယ္႐ွိေနသည္ကို ဖြင့္ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ အလုိမ႐ွိေတာ့ပါ။ အရံအတားေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားပယ္ဖ်က္လွ်င္ ရေကာင္း ရပါလိမ့္မည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း စူဇီ ေက်နပ္မည္ မဟုတ္ပါ။

    "ေကာင္းၿပီ စူဇီ၊ ကုိယ္သြားေတာ့မယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။
    "ဟုတ္ကဲ့၊ ၀ုိင္ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကုိ သြန္ပစ္လုိက္တာက ပုိေကာင္းတယ္၊ ကၽြန္မေျပာခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား"
    သူက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားကုိ တည့္တည့္စုိက္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျပာသည္။
    "အင္း... ကုိယ္မွတ္မိပါတယ္ စူဇီ"

    တစ္ခါတုန္းက တ႐ုတ္စကားပံုတစ္ခုကုိ သူ ေျပာျပဖူးသည္။ ၀ုိင္အရက္ကုိ လံုး၀မေသာက္ျခင္းက ေကာင္းသည္။ တစ္ခြက္ေသာက္မိပါက ေနာက္ထပ္ ျဖည့္ေပးစရာ ၀ုိင္အရက္မ႐ွိေတာ့ေၾကာင့္ အာသာမေျပဘဲ စိတ္ဒုကၡေရာက္ရမည္ဟူေသာ သေဘာျဖစ္သည္။

    ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ခ်စ္သူမ်ားအျဖစ္ ဆက္လက္ သေဘာမထားႏုိင္ေတာ့သည့္ အတူတူ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ သြားၾကဖုိ႕သာ ႐ွိသည္။ သည္လုိမွ မဟုတ္လွ်င္ စိတ္ေသာကေရာက္ေနၾက႐ံုသာ ႐ွိမည္။

    "ကဲ... ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါၿပီ စူဇီ၊ မင္းအဆက္အသြယ္ လုပ္ခ်င္တဲ့အခါမွာ ကုိယ္ဘယ္မွာ ႐ွိတယ္ဆုိတာ မင္းသိသားပဲ၊ အကူအညီလုိရင္ အခ်ိန္မေ႐ြး ဖုန္းဆက္ပါ"
    "ေကာင္းပါၿပီ ေရာဘတ္၊ ဂြတ္ဘုိင္..."

    အျပင္သုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ အျပင္မွာ မုိး႐ြာေနဆဲ႐ွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နသမ္လမ္းအတုိင္း ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ မုိးေရစက္မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ေျပးလာတုိက္ခုိက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွ အက်ႌထုပ္မွာလည္း မုိးေရေၾကာင့္ အေပါက္မ်ား ျဖစ္ကုန္ၿပီ။

(၃)
မုိးက တစ္ပတ္လံုးလံုး ဆက္႐ြာေနသည္။ ရပ္ကြက္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရေတြ လွ်ံေနသည္။ အခ်ဳိ႕လမ္းမ်ားမွာ ျမစ္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ေတာင္ေစာင္းမွာ ကပ္ေဆာက္ထားသည့္ အိမ္အေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ၿပိဳက်ကုန္သည္။

    ကၽြန္ေတာ္ လသာေဆာင္မွ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘာျမင္ကြင္းကုိမွ မျမင္ရေတာ့။ တသည္းသည္း ႐ြာေနသည့္မုိးက ကန္႔လန္႔ကာလုိ ကာရံထားသည္။
    နမ္ေကာက္ဘားခန္းထဲမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွတစ္ပါး ေျခာက္ကပ္ေနၿပီ။ မုိးသည္းထန္စြာ ႐ြာေနေသာေၾကာင့္ သေဘၤာသားေတြလည္း ကုန္းေပၚကုိ မတက္ႏုိင္ၾက။
    တစ္ေန႔တြင္ ဘားခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ၿပီး မာေဂ်ာင္းကစားနည္းကုိ ဂြမ္နီထံမွာ သင္ေနသည္။ ထုိအခုိက္ မန္ေနဂ်ာ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဖုန္းလာေနေၾကာင္း ေျပာသည္။
    ဘားခန္းထဲမွ ဖုန္းကုိ လွမ္းဆက္သူမွာ စူဇီပင္ ျဖစ္ရေပမည္။ ဘားခန္းထဲမွ ဖုန္းကုိ ဆက္မည့္ အျခားသူမ႐ွိ။ ထုိင္ရာမွ ခုန္ထၿပီး ဖုန္း႐ွိရာသုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ အူယားဖားယား ေျပးခဲ့သည္။
    သုိ႕ေသာ္လည္း ေကးဖလက္ခ်ာ ျဖစ္ေနသည္။

    "ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္တာ ႐ွင္ စိတ္မဆုိးပါဘူးေနာ္" ဟု ေကးက ေျပာသည္။
    "မဆုိးပါဘူး ေကး၊ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ ဘားထဲမွာ႐ွိေနတာ မင္းဘယ္လုိ လုပ္သိတာလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးသည္။
    "ကၽြန္မ မသိဘူး"
    "အုိး... ေအာ္ပေရတာက ဒီကုိ ထုိးေပးလုိက္တာနဲ႔တူတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ မင္းအသံကုိ ၾကားရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလုိက္တာ ေကးရယ္"
    "ဟုိညတုန္းက စူဇီနဲ႔ ႐ွင္ေတြ႕ေတာ့ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ့သလဲဆုိတာ ကၽြန္မ စဥ္းစားေနတာ"

    "သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မင္းေျပာတာ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္တယ္ ေကး၊ သူက ကုိယ့္ကုိ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကုိယ္ကလည္း သူ႕ကို ဒုကၡထပ္မေပးေတာ့ပါဘူး"
    "ဟုတ္လား၊ မုိးေတြ တအား႐ြာေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ အခန္းထဲ ေအာင္းေနရတာ စိတ္ကုန္လြန္းလုိ႔၊ ဒီေန႔ည ကၽြန္မကုိေခၚၿပီး ညစာမေကၽြးခ်င္ဘူးလား" ဟု ေကးက ေမးသည္။

    "ေကာင္းတယ္ကြာ၊ ကုိယ္ အင္မတန္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေပါ့"
    ထုိေန႔ညက တ႐ုတ္ထမင္းဟင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သြားစားၾကပါသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ သြားၾကည့္ၾကသည္။ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲက ထြက္လာေသာအခါ မုိးက သည္းထန္စြာ ႐ြာေနျပန္သည္။ ေ႐ွ႕ကျမင္ကြင္း ပိတ္ေနသည္။ ကုိက္အနည္းငယ္မွ်ေလာက္သာ လွမ္းျမင္ရသည္။ တစ္နာရီလွ်င္ ငါးမုိင္ႏႈန္းေလာက္ျဖင့္ ခက္ခက္ခဲခဲ ကားေမာင္းလာခဲ့ရသည္။

    နမ္ေကာက္ဟုိတယ္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ မုိးအနည္းငယ္ စဲသြားေအာင္ ေစာင့္ရင္း ကားထဲမွာ ပင္ထုိင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စကားေျပာေနၾကသည္။ ေကးတစ္ေယာက္တည္း ျပန္ေမာင္းသြားရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိုးအစဲကုိ ေစာင့္ျခင္းျဖစ္သည္။

    "ဒီေန႔မနက္ ဖုန္းဆက္တာ ကၽြန္မမွန္းလည္း သိလုိက္ေရာ ႐ွင္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ သြားတယ္ မဟုတ္လား" ဟု ေကးက ေမးသည္။
    "အုိး... မဟုတ္ရပါဘူး ေကးရယ္"
    "႐ွင္လိမ္တာႀကီးက ေပၚေနၿပီ၊ ႐ွင့္ကုိ ဖုန္းဆက္တာ စူဇီျဖစ္ရမွာပဲလုိ႕ ႐ွင္ေတြးခဲ့မိတယ္ မဟုတ္လား၊ မညာနဲ႔၊ မွန္မွန္ေျပာ"
    "အင္း... ဘားခန္းထဲကုိ လွမ္းဆက္တယ္ဆုိေတာ့..."

    "ဒါကုိ ၾကည့္ရင္ စူဇီကုိ ႐ွင္ မျပတ္ႏုိင္ေသးဘူးဆုိတာ ျပေနတာပဲ"
    "တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ သူ လွမ္းဖုန္းဆက္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတယ္၊ ဒီလုိထင္တာလည္း ရယ္စရာေကာင္းပါတယ္ေလ၊ သူ ဆက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါထက္ ေကး မင္း ဘယ္ေန႔ရက္အားရမလဲ"

    "ၾကားသပေတး"
    "ကုိယ္တုိ႔ ေတြ႕ႏိုင္ဦးမလား"
    "အဲဒီေန႔မေရာက္ခင္ စူဇီ ဖုန္းမဆက္ဘူးဆုိရင္ ေတြ႕တာေပါ့ေလ"
    "သူ ဆက္မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကာသပေတးေန႔ မင္းနဲ႔ ေတြ႕မယ္ေနာ္"

    ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ ပလက္ေဖာင္းကုိျဖတ္ၿပီး ဟုိတယ္ထဲသုိ႕ ေျပး၀င္ခဲ့သည္။ အေပါက္၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ၿပီး ေကး ကားေမာင္းထြက္သြားသည္ကို လွမ္းၾကည့္ေနလုိက္သည္။ ကားဘီးလိမ္႔ သြားေသာ ေၾကာင့္ မုိးေရစက္ေတြ ေဘးသုိ႕ လြင့္စင္သြားသည္။

    ဘားခန္းထဲ၀င္လာၿပီး ဘီယာတစ္လံုးေသာက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ အေပၚထပ္ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္း႐ွိရာသုိ႕ တက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ တယ္လီဖုန္းေခါင္းေလာင္း ျမည္လာသည္။
    "ဟယ္လုိ... စူဇီ စကားေျပာေနတယ္"
    ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ပါ။ အလြန္တရာ အံ့အားသင့္ျခင္းႏွင့္အတူ ၿပံဳးေန မိသည္။ ေခါင္းေလာင္းျမည္စက အိမ္သုိ႕ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေကး ဆက္ေျပာ ျခင္းျဖစ္မည္ဟု ထင္ခဲ့ပါသည္။ သုိ႕တည္းမဟုတ္ ၾကာသပေတးေန႔တြင္ မေတြ႕ႏုိင္ေၾကာင္း၊ သုိ႕တည္း မဟုတ္ အခ်ိန္ေျပာင္းလုိေၾကာင္းေျပာဖုိ႔ ဖုန္းဆက္ျခင္းျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။
    "စူဇီ.. မင္း အ၀းႀကီးက စကားေျပာေနတာလား၊ မင္းအသံ သိပ္တုိးေနတယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာ သည္။

    ဘာစကားမွ ျပန္မေမးဘဲ အၾကာႀကီး ရပ္ေနသည္။ ေနာက္ဘက္မွ တ႐ုတ္သံေတြကုိလည္း ၾကားေနရသည္။ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ထဲမွ သူ ေျပာေနပံုရသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဟူေသာ အထင္ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့သည္။

    "စူဇီ... ဘာအေၾကာင္းလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ စူဇီ"
    ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အၾကာႀကီး ရပ္ေနျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မွ အသံေသးေသးကေလး ျပန္ေပၚ လာသည္။
    "ကၽြန္မသားေလး... ကၽြန္မသားေလး ေသသြားၿပီ

စာအုပ္ (၂) ၿပီးၿပီ

စာအုပ္ (၃) အခန္း (၁) ေမွ်ာ္ပါ
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, December 30, 2009

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး စာဆိုေတာ္ အခန္း(၁၄)

အခန္း (၁၄)

''နန္းဦးမွန္စီ ေရႊေက်ာင္းေတာ္တြင္ ရွင္သာမေဏဘ၀ျဖင့္ ပထမျပန္ဆိုေတာ္မူလာခဲ့သည္ မွာ ႏွစ္ၾကိမ္ျပီးေျမာက္၊ သံုးၾကိမ္ေရာက္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာ သုသီရိမဟာ ဓမၼရာဇာဘြဲ႕ခံ သီေပါမင္းသားလည္း ယခု ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္မ ပထမၾကီး ျပန္ဆိုေတာ္မူရန္ အခ်ိန္လြန္စြာ နီးကပ္ေတာ္မူေနသည့္ အားေလ်ာ္စြာ ေက်ာင္းေဆာင္အတြင္းမွ အျပင္သို႕ပင္ ထြက္ၾကြေတာ္ မမူႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားလ်က္ မွတ္ေတာ္မူလ်က္မ ခဲရာခဲဆစ္မ်ားကို အထူး မွတ္သားေတာ္မူေနေလ၏။

    ေက်ာင္းေတာ္ရွိ ဆရာေတာ္ဘုရားႏွင့္တကြ တိုက္အုပ္၊ တိုက္ၾကပ္၊ ပဥၨင္း၊ ကိုရင္၊ ေက်ာင္းသား၊ ကပိၸယမက်န္ နက္ျဖန္ စာေတာ္ျပန္ သုဓမၼာပြဲသဘင္သို႕ လိုက္ပါၾကည့္ရႈ ၾကရန္ အေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ သီေပါ မင္းသားကေလး ေခ်ာေမာစြာ ေအာင္ျမင္ေစလိုေၾကာင္း တတြက္တြက္ေျပာၾကား ဆူညံလ်က္ ရွိၾကေလ၏။

    သီေပါမင္းသားအား အက်ိဳးလုိလား ခ်စ္ခင္အားထားၾကသူမ်ားလည္း တစ္ေယာက္ ျပီး တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေတာ္သို႕ ေရာက္လာၾကကာ အားေပးစကား ေလွ်ာက္ထားေျပာ ဆို ဥဒဟို မစဲေအာင္ ရွိေနၾကေလ၏။

    ယင္းသို႕ သုဓမၼာ စာေတာ္ျပန္ပြဲၾကီး၏ အရွိန္ဂယက္ ရိုက္ခတ္ျခင္းမားေၾကာင့္ ေရွးအခါက တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႕ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဖြယ္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး တစ္ခြင္မွာ အသက္၀င္လာသလို လူရိပ္လူေယာင္ အမ်ားႏွင့္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ထထၾကြၾကြ ျဖစ္ေနၾကစဥ္ အထိန္းေတာ္ၾကီး ခင္ဘြားသစ္လည္း ယမိုက္က်မ္းကို အာရံုစူးစိုက္စြာ ရႈစားေတာ္မူေနေသာ သီေပါမင္းသား အနီးသို႕ အခစားမိေလ၏။

    စာေတာ္ထဲတြင္ စိတ္၀င္စားေနေသာ အပါးေတာ္တြင္ ထိုင္လိုက္သည့္အရိပ္ကို ျမင္သျဖင့္ ရုတ္တရက္ ေရွာင္တခင္ပင္ ပုရပိုက္ကို ရႈစားေတာ္မူရာက မ်က္လႊာကိုမ၍ ၾကည့္ေတာ္မူေလရာ လက္ေဆာင္ေတာ္မ်ား ႏွင့္ ေရာက္လာေသာ အထိန္းေတာ္ၾကီး ခင္ဘြားသစ္ကို ျမင္ေတာ္မူလွ်င္ ရုတ္တရက္ မ်က္ႏွာရႊင္ေတာ္ မူသြားျပီး -

    ''အလို....အထိန္းေတာ္ၾကီးပါကလား၊ ဘာမ်ားလာျပီး ဆက္သလဲ၊ စုစုလည္း မာေတာ္မူရဲ႕ေနာ္၊ ကိုယ္ေတာ္ျဖင့္ စာေတာ္ျပန္ပြဲ နီးကပ္ေနတာႏွင့္ ဆင္ေျပာင္ၾကီး အျမီးက်မွ မထစ္ပါေစနဲ႕လုိ႕ ၾကိဳးစားေတာ္ မူရတာပဲ အထိန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕..."
    မိန္႕ေတာ္မူရာ အထိန္းေတာ္ၾကီးလည္း အပါးတိုးခစားကာ -
    ''မွန္လွပါ ၾကိဳးစားေတာ္မူပါဘုရား၊ အရွင့္သားေတာ္အတြက္ အရွင္ထိပ္စုျမတ္ဖ်ား က ေအာင္ျမင္ေတာ္ မူပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေတာ္ဆက္ျပီး နက္ျဖန္ သုဓမၼာဇရပ္သို႕ ထြက္ေတာ္မူသည့္အခါ ဆင္ေတာ္မူရန္ ၀တ္လဲေတာ္ပုဆိုး၊ ေသာက္ေတာ္မူရန္ ေဆးလိပ္ ေတာ္ထုပ္ႏွင့္တကြ ထိပ္စုျမတ္ဖ်ား လက္ေတာ္ႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ယာေတာ္မူေသာ စားေတာ္ ကြမ္းယာမ်ားပါ ဘုရားအရွင္ ထိပ္စုဖုရားက ဆက္သရန္ ေစစားလိုက္ေၾကာင္းပါ''

    ''ဒီလက္ေဆာင္ေတာ္မ်ားကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာ သုဓမၼာသဘင္သို႕ ေဆာင္ယူ ေတာ္မူသြားပါလွ်င္ ေအာင္ျမင္ရာ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း  သိဒိၶလွ်ိဳေကာင္းတဲ့ အေဆာင္ လက္ဖြဲ႕မ်ားပမာ အရွင္ထိပ္စုဖ်ား၏ ေရႊေမတၱာအရွိန္ေၾကာင့္ အေႏွာင့္အယွက္ဆို၍ တစ္စြန္းတစ္ကြက္ မေပၚဘဲ စာေတာ္ျပန္ပြဲကို အခက္အခဲ မရွွိ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူပါလိမ့မည္ လုိ႕ အမွာေတာ္ရွိလိုက္ေၾကာင္းပါ ဘုရား၊ အရွင္ထိပ္ျမတ္ စုဖ်ားက ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ဆက္သေတာ္မူလုိက္တဲ့ လက္ေဆာင္ေတာ္မ်ားကို အရွင့္သား ကလည္း စြဲစြဲျမဲျမဲ ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္ အျမဲေဆာင္ယူေတာ္မူဖို႕ပါ ဘုရား''

    ေလွ်ာက္ထားေလလွ်င္ သီေပါမင္းသားမွာ အလြန္တရာ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္ေတာ္မူ လာသျဖင့္ လက္ေဆာင္ ေတာ္ပစၥည္းမ်ားကို ျပံဳးရႊင္စြာ ရႈစားကိုင္ယူေတာ္မူကာ
    ''အို...ဘယ္လိုေျပာလိုက္ပါလိမ့္ဗ်ာ၊ ကိုယ္ေတာ္ အလြန္တရာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေတာ္မူတဲ့ စုစုရဲ႕ လက္ေဆာင္ေတာ္ မ်ားကို မထီမဲ့ျမင္ ျပဳေတာ္မူႏိုင္ပါမလား၊ ကိုယ္ေတာ္သြားေလရာ ရာကို အေဆာင္ေတာ္ လက္ဖြဲ႕ကေလးပမာ မကြာအတူ အပါယူျပီး ထြက္ေတာ့မူမွာေပါ့၊ ေတာင္းေတာ္မူတဲ့ ဆုအတိုင္း၊ ေမတၱာေတာ္ အရွိန္ စူးရွေတာ္မူျပီး စာေတာ္ျပန္ပြဲၾကီးမွာ အခဲအယဥ္းမရွိ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူဖို႕ အမွန္ ယံုၾကည္ပါရဲ႕၊ ကိုယ္ေတာ္လည္း မ်ားစြာ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ေတာ္မူျပီး ဒီလက္ေဆာင္ေတာ္ေတြကို သိမ္းဆည္း လက္ခံေတာ္မူ လိုက္တယ္ ဆိုတာ စုစုကို သံေတာ္ဦး တင္လိုက္ပါ''
    ''မွန္ပါ၊ စိတ္ခ်ေတာ္မူပါဘုရား၊ ႏို႕ျပီးေတာ့ အရွင္ထိပ္စုျမတ္ဖ်ားက ေဟာဒီ လက္ေဆာင္ေတာ္မ်ားအျပင္ အလႊာေတာ္ ေရႊျပားလည္း ဆက္သလိုက္ပါေသးသည္''
    ေျပာကာ ပိုးပ၀ါအတြင္းမွ ပါလာေသာ အလႊာေတာ္ကို ထုတ္ယူေနလွ်င္ သီေပါမင္းသားက စိ္အားထက္သန္စြာႏွင့္

    ''အို...အလႊာေတာ္ ပါေသးတာမ်ား ေနာက္ခ်န္လို႕မ်ား ထားပေလ အထိန္းေတာ္ ၾကီးရယ္၊ ဘယ္မလဲ ျမန္ျမန္ဆက္စမ္းပါ"
    အလ်င္စလို မိန္႕ေတာ္မူေနေလ၏။
    ''ဒီမွာဘုရား၊ ဖ်ာ႕ကၽြန္မလည္း ဦးစြာဆက္မလုိ႕ဟာ ဒီလက္ေဆာင္ေတာ္မ်ားကို ကိုယ္ေတာ္ဖ်ားက ရႈစားေတာ္ မူေနေသးတာႏွင့္ ေလွ်ာက္တင္ခြင့္ရွိသေလာက္ ေလွ်ာက္ တင္ေနရတဲံ အတြက္ ေနာက္ခ်န္ ဆက္မိသလို ျဖစ္သြားရေၾကာင္းပါ'' 
    ေျပာကာ အလႊာေတာ္ ေရႊျပားကို သီေပါမင္းသား လက္ေတာ္သုိ႕ ဆက္လိုက္ရာ သီေပါမင္းသားလည္း အလႊာေတာ္ ပ၀ါကို ေျဖေတာ္မူလ်က္ မ်က္ႏွာေတာ္ တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ တစ္လံုးခ်င္း ဖတ္ေတာ္မူေလ၏။ 

             "ေတးထပ္"
        စံရေ၀ ဘံုျမင့္မေတာ့၊
    ဂုဏ္တင့္တဲ့သာကီ၊
    လႈံဆင္႔မဲ့ပဏာခ်ီသည္၊
    သဒါၶရည္ေမာက္ျဖိဳး။

        ေရႊခြန္းေတာ္ ဂတိေသြလွ်င္၊
    ျမတ္ဘိေသ လြဲလိမ့္မည္စိုး၊
    သေျပခ်က္ ဒီဇမၺဴ၀ယ္၊
    သည္တစ္ဆူရြယ္ကိုး။

        ညီအတူ ကယ္ၾကိဳးလုိ႕
    သယ္ပိုးတဲ့ ျခင္းရာ။
        အဓိဌာန္ငံုးေရႊငွက္လိုပ၊
    ႏုံးေသြမပ်က္ ထားသင့္လွပါ။

        ေနနန္းျမင့္ ဥပရာငယ္၊
    ေသြမဆန္းသင့္ စုကလ်ာကို၊
    ျပဒုညာေမာင္တင့္ေတာ့၊
    ေအာင္ပန္းပြင့္ ႏွင္းဆီရံု၊
    သင္းၾကည္လုိ႕ထံု။

        အာဒိစၥကမၺဳလႈံငယ္၊
    ခါမိႆ ႏွံျပဳျခံဳတယ္။
    ဗႏၵဳပံုႏွယ္ေ၀လွ်မ္းေျပာင္ဖို႕ေလး။

ဟူ၍ ေတြ႕ျမင္ေတာ္မူရလွ်င္ ျပံဳးရႊင္အားရေတာ္မူလွေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ -
''အထိန္းေတာ္ၾကီးကို စုစုက ခုေတာင္ ကိုယ္ေတာ္အေပၚ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေတာ္မမူေသး ပါကလား၊ ေၾသာ္ စုစုက စိတ္ခ်ေတာ္မမူသေလာက္ ကိုယ္ေတာ္မွာျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္အားထား ေမတၱာေစစားျပီး မေဖာက္မျပားဘဲ တစ္ပါးဆိုမွတစ္ပါး၊ ဧ၀ကန္ပိုင္းျခားလုိ႕ ခ်စ္အားေတာ္ သန္သန္ႏွင့္ သစၥာမ႑ိဳင္ၾကီး စိုက္ထူ၍ ထားေတာ္ မူပါတယ္၊ ဤသစၥာအတိုင္းမွန္လွ်င္ ၾကံသမွ် ျပီးစီးလုိ႕ ေအာင္ဆုၾကီး ဆင္ေတာ္မူပါလိမ့္မယ္ အထိန္း ေတာ္ၾကီးရဲ႕''

    ''မွန္လွပါဘုရား ကိုယ္ေတာ္ဖ်ား ေရႊစိတ္ေတာ္ကုိေတာ့ ဖ်ာ့ကၽြန္မကို အထူး မိန္႕ေတာ္မူဖို႕ မလုိပါ၊ အလံုးစံု သိျပီးျဖစ္ပါေၾကာင္းပါ၊ အလႊာေတာ္မွာ စုထားဖုရားက ဘယ္လိုမ်ား ေရးသားေတာ္မူလိုက္ပါေသးသလဲ ဘုရား"

    "အလႊာေတာ္ရဲ႕ သေဘာကေတာ့ ကိုယ္ေတာ့အတြက္ အသက္သမွ် ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေတာ္မူလွတဲ့ စုစုက ေအာင္ဆုေတာင္းေတာ္နဲ႕ ေအာင္ေၾကာင္းကို ရြယ္ျပီး ေအာင္ေစတီေအာင္ဘုရားမွာ ေအာင္ပန္းမ်ား ကပ္လွဴေတာ္မူေနပါမည္။ သာကီေဆြ ေမာင္ေမာင္ဘုရားကလည္မး ကတိေတာ္ထားခဲ့သည့္အတိုင္း မယိမ္း မယိုင္ ၾကံ႕ခိုင္ေတာ္မူပါ"

    "ကတိေတာ္ မေသလွ်င္ ေအာင္ပါေစဆိုတဲ့ဆုကို အလိုလိုျပည့္၀ေစႏိုင္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာသြားရဲ႕အျပင္ ကိုယ္ေတာ္ ၾကိဳးပမ္းေျဖဆိုေတာ္မူမဲ့ စာေတာ္ျပန္ပြဲမွာ ကိုယ္ေတာ္ လံု႕လစိုက္ထုတ္ေတာ္မူေနသည္ႏွင့္အမွ် ႏွမေတာ္ စုစုကလည္း ဒီဇမၺဴမွာ ဒီတစ္ဆူရြယ္ကိုးျပီး ကိုယ္ေတာ္ ၾကိဳးပမ္းေတာ္မူေနတဲ့ကိစၥမွာ ညီတူညီမွ်  သည္ပိုးကူညီ သည့္ အလား စြမ္းအားရွိေတာ္မူတဲ့ဘက္က ဆုမြန္ ေကာင္းေတာင္းလုိ႕ ျမတေကာင္ ေညာင္ေရႏွင့္ ေအာင္ပါေစေၾကာင္း ေမတၱာဓာတ္ ေရၾကည္ေလာင္းလ်က္ ေနေတာ္မူ ရယ္ပါ''  

    ''သုိ႕အတြက္ ေမာင္ေတာ္ဖ်ားက ေမတၱာႏွင့္ သစၥာေတာ္တို႕ကို ခန္႕ခန္႕ခိုင္ခိုင္ စိုက္ထူ၍ အဓိဌာန္ သစၥာမူလွ်င္ အလိုေတာ္ရွိသမွ် အရာရာ ကိစၥမွန္လွ်င္ အျမန္ပင္ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူပါလိမ့္မယ္၊ ေရႊခြန္းေတာ္ ကတိမေသြမွ တစ္ဘိေသေအာင္ပန္း ဆြတ္လွမ္းေတာ္မူႏိုင္မည္ျဖစ္ပါ၍ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ ႏွမေတာ္ကို သတိရေတာ္ မူပါဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ားပါပဲ အထိန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕၊ စုစုက ခုလို ကတိေတာ္ မေပးေပတဲ့လဲ ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္ေတာ္ထဲမွာေတာ့ စုစုဆိုတဲ့ အသည္းစြဲကေလးကို နည္းနည္းမွ ေမ့ေလ်ာ့ ေတာ္မူတယ္လုိ႕ မရွိဘူး"

    "စုစုရဲ႕ ရုပ္ပံုေတာ္ကေလးဟာ ကိုယ္ေတာ့အသည္းႏွလံုးေပၚမွာ စြဲေနေအာင္ လႊာပံုေတာ္ ေရးထားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္၊ စကၡဳပသာဒ ရုပ္ေခၚတဲ့ မ်က္လႊာခုနစ္ထပ္ အၾကားက သန္းဦးေခါင္းဖ်ားေလာက္ရွိတဲ့ အၾကည္ဓာတ္ထဲမွာလည္း စုစုရဲ႕  ရုပ္ပံုေတာ္ ကေလး စြဲထင္ျပီး အျမဲျမင္ေနရတဲ့အတြက္ တစ္ကြက္မွ ေမ့ေတာ္မူဖို႕ အခ်ိန္မရွိပါဘူး၊ အထိန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕''

    ''တင္ပါ့ဘုရား၊ ဖ်ာ့ကၽြန္မရဲ႕အရွင္ ထိပ္စုျမတ္ဖ်ားကလည္း စုိးရိမ္ေတာ္အမူသားပါ၊ ကိုယ္ေတာ္ဖ်ားက မင္းသားစိတ္၊ မင္းသားမာန္ႏွင့္ ေဖာက္ျပန္စိမ္းကား ကတိေတာ္ ပ်က္သြားမွာ ေတြးပူရွာတယ္ ထင္ပါဘုရား၊ ဒီလုိစိတ္မိ်ဳးဟာ ေျမြဆိပ္ထက္ ဆိုးေၾကာင္းပါ၊ မ်က္ျမင္အထင္အရွား ေတြ႕ျမင္ေတာ္မူထားရတာေတြလည္း အေတာ္ပဲ စိတ္မခ်စရာ၊ စိတ္ပူစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္''

    ''ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ စုဖုရားက သူမ်ားကို မၾကည့္ေလနဲ႕ နတ္ရြာစံ ဘေထြးေတာ္ အိမ္ေရွ႕ဘုရားႏွင့္ အရီးေတာ္ အိမ္ေရွ႕ထိပ္ထားကို စံနမူနာ ထားစရာ ေကာင္းတယ္၊ အထိန္းေတာ္ၾကီးသစ္သစ္ရဲ႕၊ အရီးေတာ္ အိမ္ေရွ႕ ထိပ္ထားက အသစ္ အသစ္ အခ်စ္ေတာ္ေတြ အေျမာက္အျမားႏွင့္ မေထာက္မထား ျပဳရက္ေတာ္ မူေနတဲ့ အတြ႔က္ အရီးေတာ္ဘုရားမွာ မ်က္ရည္ႏွင့္မ်က္ခြက္၊ စက္ေတာ္မေခၚ၊ ပြဲေတာ္ မတည္ႏိုင္ ေအာင္ ကံေတာ္ကုန္ရွာသည္အထိ အဓိပတိ အေဆြးဆိုင္ၾကီး ဖြင့္ေတာ္မူသြားရရွာတယ္"

    "အစေကာင္းေပမဲ့ အေႏွာင္းမေသခ်ာရင္ စိတ္ဆင္းရဲစရာမ်ိဳးပဲ၊ အစကေတာ့ မိန္းမသားမို႕ အခ်စ္ကို ယံုစားလုိ႕ အလံုးစံုပံုထားျပီး အားကိုးအားထားၾကီးနဲ႕ ခ်စ္လိုက္ ပါေရာ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာပလားဆို မင္းသားပီပီ ေသြဖီဆန္းျပား အသစ္ေတြ လိုက္စားျပီး ထားေတာ္မူခဲ့ျပီးတဲ့ အခ်စ္ကတိေတြ ဖ်က္သိမ္းလုိ႕ အစိမ္းၾကီး စိမ္းေတာ္မူသြားတယ္"
    "မခ်စ္ျပင္ျပင္ သခင္ကိုယ္ေတာ္ စိမ္းတယ္ ပိန္းပိတ္လုိ႕မူဆုိတဲ့ ေဘာလယ္ထဲက အဓိပၸာယ္သြားအတိုင္း ျပဳေတာ္မူတာပဲ ခုမ်ားမွာ သူတစ္ညဏ္ႏွင့္ မူဟန္ေတာ္ျခား၊ ျပဳေတာ္မူအားပါေပ့ သနားမညႇာဆိုတဲ့ သီခ်င္းႏွင့္ တျငီးျငီး ေဆြးေတာ္မူရင္း စိတ္ဒုကၡ ေ၀ဒနာေတာ္ အျပင္းအထန္ ခံစားေတာ္မူသြားရရွာတယ္ အထိန္း ေတာ္ၾကီးရဲ႕"

    "အမ်ားအားျဖင့္ မင္းသားမ်ားဟာ မင္းစိတ္၊ မင္းမာန္ႏွင့္ အင္မတန္ ဆိုးေတာ္မူ ခ်င္တယ္၊ ငယ္ခ်စ္ကို ေတာ္ရာထားျပီး အေပ်ာ္အပါး အေလလိုက္လုိ႕ ၾကိဳက္သလုိ ေမြ႕ေနခ်င္ ၾကတာပဲ၊ စုစုတုိ႕ သီေပါ ေမာင္ေမာင္လည္း ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲဆုိသလုိ ဒီမင္းသားေတြအစားထဲကမုိ႕ ေနာင္ခါေရးအတြက္ စိတ္မွခ်ရပါ႕မလား သစ္သစ္ရဲ႕ ၊ ယခုလုိ ေရႊေမတၱာသြယ္တန္းၿပီး အခ်စ္လမ္းေဖာက္ေတာ္မူေနရာက အင္မတန္ ရုိးေပမယ္႕ ေနာင္တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ျဖစ္ေတာ္မူသြားဦးမွာလားဆုိတာစုစုျဖင့္ ဘယ္အခါမွ စိတ္ေတာ္ မမူပါဘူး"

    "စုစုေတာ့ေနာင္အေရးကုိမဆုိထားႏွင့္ ယခုလုိ ေမတၱာေရႊလမ္း၊ ေငြလမ္း ေဖာက္ထား ၿပီးတစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး စကားကမ္းလွမ္းဆဲ အခါမွာပင္ယုံၾကည စိတ္ခ်ေတာ္ မူခ်င္စိတ္ အနည္းသားပဲ သစ္သစ္ရယ္လုိ႕ မၾကာခဏ မိန္႕ေတာ္မူတတ္တဲ့အတြက္ ဖ်ာ႕ ကၽြန္မက ကုိယ္ေတာ္ဖ်ားဘက္က ေရွ႕ေနေတာ္ႀကီး လုပ္လုိက္ရတာလည္း ခဏခဏပါ ဘုရား"

    "ဤကဲ့သုိ႕ အယုံအၾကည္ နည္းေတာ္မူျခင္းဟာလည္း စင္စစ္ေတာ့ ခ်စ္ေတာ္ မူလြန္းလွတဲ့အတြက္  တစ္စက္ကေလးမွ စိတ္ေအးစိတ္ခ် ေနေတာ္မမူႏုိင္တဲ့ သေဘာပါပဲ ၊ ကုိယ္ေတာ္ဖ်ားကလည္း စုထားဖုရား စိတ္ႏွလုံးေတာ္ေအးေအာင္ ေလးနက္တဲ့ ကတိေတာ္ ေပးလုိက္ေၾကာင္း ဖ်ာ့ကၽြန္မ   အာ၀ဇြန္းေကာင္း ေကာင္းႏွင့္    ေလွ်ာက္တင္  လုိက္ပါမယ္
ဘုရား "

    " ကုိယ္ေတာ့္အေၾကာင္းေတာ့ အထိန္းေတာ္ႀကီး ေကာင္းေကာင္းသိသားပဲေလ၊ အထူးအေထြ ေျပာစရာမလုိေတာ္ပါဘူးစိတ္မေအးရွာတဲ့ စုစုကေလး ယုံေတာ္မူ    ေအာင္သာ တင္လုိက္ပါ၊ ႏုိ႕ၿပီးေတာ့ သီေပါ ေမာင္ေမာင္ဟာ စုထားကုိ အမ်ားႀကီးခ်စ္ေတာ္ မူပါတယ္ ၊ ဘယ္ခါမွ ကတိမေသြဘဲ သစၥာေတာ္ ျမဲပါမယ္၊ မယိမ္းမယုိင္ ေက်ာက္စာတုိင္ကဲ့ သုိ႕ေရႊေမတၱာမ႑ဳိင္ကုိ ခုိင္ခုိင္ႀကီး စုိက္ထူထားၿပီး မွန္ေသာ သစၥာစကားႀကီးတစ္ခြန္း  ကုိလည္း ဆုိေတာ္မူလုိက္ပါမယ္"

    " ေမာင္ေမာင္ဟာ စုစုအေပၚမွာ ေနာက္ေနာက္ကစ ယေန႕အထိ ဘယ္ခါမွ သစၥာကတိ မယိမ္းမယိုင္ မေသြမလဲဘဲ တစ္ေျဖာင့္တည္း ထားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္၊ ဤသစၥာ အဓိ႒ာန္မွန္ကန္ပါက ယခုေျဖဆုိေတာ္မူရမဲ့ စာေတာ္ျပန္ပြဲကုိ အလြယ္တကူႏွင့္ ေျဖဆုိႏုိင္ ရုံမက စုုစုႏွင့္မၾကာမတင္  ေရစက္သြန္းခ် စုလွ်ားမွ်ေတာ္မူ၍ ေလာကီ စည္းစိမ္ဟ ူသမွ်တုိ႕ ၏ အထြတ္အထိပ္ဘ၀သုိ႕ မၾကာခဏ ေရာက္ရပါေစသားလုိ႕  သုဓမၼာဇရပ္ကုိ ထြက္ေတာ္ မူခ်ိန္နီးလွ်င္ စြယ္ေတာ္စင္က ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားရွင္မွာ ဦးတင္ရွိခုိးၿပိီး အမ်ဳိးမ်ဳိး အဓိ႒ာန္ျပဳေတာ္မူပါမယ္လုိ႕ မွာေတာ္မူလုိက္ေၾကာင္းကုိလည္း ထက္ေလာင္းလုိ႕ ေလွ်ာက္ တင္လုိက္ပါ အထိန္းေတာ္ႀကီးရယ္"

     အမိန္႕ေတာ္ရွိကာ စုဖုရား၏အလႊာေတာ္ကုိ အေတာ္ၾကာ ထပ္မံရႈစားေတာ္မူ၍ ေန ျပန္ေလ၏။
    ထုိေနာက္တစ္ဖန္ ေဆးလိပ္ေတာ္ ကြမ္းယာေတာ္ႏွင့္ ၀တ္လဲေတာ္ပုဆုိးမ်ားကုိ အျပန္ျပန္ ကုိင္ယူ ရႈစားေတာ္မူကာ အလြန္တရာ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးေတာ္မူူလွေသာ အမူအရာႏွင့္ သိမ္းဆည္းေတာ္ မူလုိက္ၿပီး ေနာက္ ယမုိက္က်မ္း ပုရပိုက္ၾကီးကို ေကာက္၍ ကိုင္ေတာ္မူ လုိက္မိလွ်င္ နံနက္သုဓမၼာ သဘင္ ထြက္ေတာ္ မူရန္အေရး ေတြးေတာ္မူမိသည္ ႏွင့္ "ေၾသာ္......ကုိယ္ေတာ္ စာၾကည့္ဖုိ႕ ကိစၥေတြလည္း ရွိေသးတယ္ အထိန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ၊ စုစုထံေတာ္သုိ႕ စာလႊာေတာ္ ဆက္ခ်င္ေပတဲ့ ယခု ရုတ္တရက္ ေရးခ်ဳိးဖုိ႕အခ်ိန္ ရေတာ္မမူ ေသးဘူး ၊ စာျပန္ပဲြ ၀င္ေတာ္မူတဲ့ ကိစၥေအးမွပဲ   ျဖည္းျဖည္း ေဆးေဆး   အလႊာေတာ္ေရး

ေတာ့မယ္၊ ယခုခ်က္ခ်င္း အလႊာေတာ္မေရးေကာင္းလားလုိ႕ အခ်စ္ေတာ္စုစုက စိတ္ေတာ္ မမူေအာင္လည္း အထိန္းေတာ္ႀကီးက ၾကည့္ၿပီးေလွ်ာက္တင္လုိက္ပါ"
    မိန္႕ေတာ္မူသျဖင့္-
    "တင္ပါဘုရား၊ စိတ္ခ်ေတာ္မူပါ၊ ဖ်ာ့ကၽြန္မလည္း  ျပန္ပါေခ်ဦးမည္၊ အရွင္ကုိယ္ ေတာ္ဖ်ားသာ စာေတာ္မ်ား ရႈစားေတာ္မူပါေတာ့ဘုရား"
    ေျပာလ်က္ အထိန္းေတာ္ႀကီ  ခင္ဘြားသစ္လည္း ေက်ာင္းခန္းအျပင္သုိ႕ ထြက္လာ ခဲ့ေလ၏။
    ေက်ာင္းအျပင္တြင္လည္း စာသင္၊ စာအံ ၊ ေက်ာင္းသားကုိရင္မ်ားႏွင့္ စာေတာ္ျပန္ ပဲြ နီးေနသျဖင့္ အသီးသီး ေရာက္လာၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားမွာ အထိန္းေတာ္ႀကီးလာ သည္ကုိ ဤတစ္ႀကိမ္သာ လူစုံလူညီ ေတြ႕ျမင္ရေသာေၾကာင့္  အေတာ္အံ့ၾသေနမိၾကၿပီး အသီးသီးလက္တုိ႕ေမးျမန္းလ်က္ ရွိၾက၏။

    အခ်ဳိ႕ကလည္း တစ္စုံတစ္ရာ မရိပ္မိသျဖင့္ မသိသလုိသာ ေနလုိက္လ်က္ အခ်ဳိ႕က လည္း အနည္း အက်င္း ရိပ္မိေသာေၾကာင့္ အေၾကာင္းသင့္ရာ အခ်င္းခ်င္း တီးတုိးေျပာဆုိ     
က်န္ရစ္ၾကေလ၏။

    ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ မုိးေသာက္အလင္းေရာက္လွ်င္ပင္ မႏ ၱေလးေတာင္ေျခ၌ သုိက္ၿမဳိက္ခန္႕ညားစြာ ေဆာင္လုပ္ထားေသာ သုဓမၼာ ေရႊဇရပ္ေတာ္ႏွင့္တကြ အသီသီး ေသာ ဇရပ္ႀကီးငယ္ ၊ အသြယ္သြယ္ေသာ တန္ေဆာင္ျပသာဒ္မ်ားသာမက စားေမးစာျပန္ ပဲြေတာ္ႀကီးအတြက္ အထူးျပဳျပင္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ယာယီတဲေက်ာင္းမ႑ပ္မ်ားမွာ ပင္ မ်ားစြာေသာ လူပရိသတ္ ရဟန္းပရိသတ္တုိ႕ ျပည့္က်ပ္စည္ကား၍ သြားလာကူးသန္း ပ်ားပန္းခတ္ ရႈပ္ေပြေနၾကေလ၏။

    အသီးသီးေသာ တန္ေဆာင္းျပသာဒ္၊ ဇရပ္၊ တဲေက်ာင္းမ်ားတြင္ ထိန္ထိန္၀ါ၀င္း ေသာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ သကၤန္းေတာ္ေရာင္ခ်င္း ယွက္သန္းလ်က္ရွိၿပီးလွ်င္ မ်ားစြာေသာ သကၤန္းေတာ္၀ါ၀ါ၀င္းတုိ႕အတြင္းမွာ ရဲရဲနီစြာေသာ ဆြမ္းအုပ္ေတာ္မ်ားမွာ အားက်မခံ ဂုဏ္ ျပဳိင္ေနဘိအလား အ၀ါေရာင္ေတြ ၀င္းေနသေလာက္ ရဲရဲေတာက္ နီျမန္းေသာ ဆြမ္းအုပ္ ေရာင္မ်ား ၿပဳိးျပြမ္းလ်က္ ရွိေလ၏။

    ႏုိင္ငံေတာ္အနီးအေ၀း ေလးျပင္၊ ေလးရပ္မွ သုဓမၼာပဲြ၀င္ရန္  ႏႊဲဆင္ေရာက္လာၾက ကုန္ေသာ ရဟန္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္မ်ားႏွင့္တကြ စာေတာ္ျပန္ပြဲအတြက္ အကူအညီ အေဆာင္အရြက္ ျဖစ္သူမ်ား အျပင္စာပြဲသဘင္ကို ရႈျမင္ၾကားနာရန္ ေရာက္လာၾကေသာ ရဟန္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္တုိ႕မွာ ၿခိမ့္ၿခိမ့္ မြမ္းမြမ္း စည္ကားမ်ားျပားစြာ ရွိရကား သုဓမၼာ ဇရပ္ေတာ္ တစ္ေလွ်ာက္၌ တုိး၍မေပါက္ ႏုိင္ေအာင္ လူထု လူအုပ္ႀကီးမ်ား ျခံရံေနေတာေလ၏။

    ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးဘုရား၏ ကုသုိလ္ေတာ္ကုိ အရင္းခံထား၍ သုဓမၼာ စာျပန္ပဲြ ေတာ္ႀကီးအတြက္ အေ၀းအနီး ေရာက္လာသမွ်ေသာလူပရိသတ္၊ ရဟန္းပရိသတ္မ်ားအား
ေနရာထုိင္ခင္းႏွင့္ဆြမ္း၊ကြမ္း၊ေဆး၊လက္ဖက္မွစ၍ ကပ္လွဴျပဳစုု    စတုဒီသာလာလာသမွ် မခ်ဳိ႕ငဲ့ရေအာင္ အထူႀကီးၾကပ္ ေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ားအျပင္ မိဖုရားမ်ားႏွင့္ သားေတာ္၊သမီး ေတာ္၊ ေဆြေတာ္၊ မ်ဳိးေတာ္ တုိ႕ကလည္း အသီးသီး တတ္စြမ္းသမွ် ကြမ္း၊ ေဆး၊ လက္ဖက္ အခ်ဳိ၊ အခ်ဥ္၊ ဆြမ္းေဘာဇဥ္မ်ားကုုိ ပါ၀င္ လွဴဒါန္းၾကၿပီးလွ်င္ မွဴးေတာ္၊မတ္ေတာ္၊ ၀န္စု၊ မွဴးစု ၊ ၿမိဳ႕စား၊ ရြာစား၊ အပ်ဳိေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သူေ႒း၊ သူၾကြယ္တုိ႕ကလည္း အသီးသီး သဒါၶတရားအေလွ်ာက္ ၀င္ေရာက္လွဴဒါန္းၾကသည္တြင္ ထမင္းရည္ ေခ်ာင္းစီးႏွင့္ ႀကီးစြာ  ေသာ စတုဒီသာရုံႀကီးမ်ားမွာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ လာလာသမွ် လူပရိသတ္၊ ရဟန္း ပရိသတ္၊ အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး တိရ စ ၦာန္၊ ေခြး၊ ႏြား၊ ၾကက္၊ ၀က္ မက်န္ စား၍ မကုန္ ယူ၍မခန္း ျဖစ္ေလ သတည္း။

    ဤမွ် ႀကီးက်ယ္စည္ကား သုိက္ၿမဳိက္ခမ္းနားလွေသာ ႏွစ္စဥ္ထာ၀ရ ျပဳျမဲသုဓမၼာ စာျပန္ပဲြသဘင္ႀကီး က်င္းပရာအခ်ိန္အခါတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္အလုံးရွိ ရဟန္း၊ ရွင္လူ အမ်ားတုိ႕ မွာလည္း အထူးသျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္ ရႊင္လန္းၾကျမဲ ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ထိုႏွစ္အဖုိ႕မွာ သုဓမၼာဇရပ္၀န္းက်င္၌ ပရိသတ္မ်ားအခါတုိင္းထက္ အထူး ပိုမုိ ေျမာက္ျမားစြာ ေရာက္ရွိေန ၾကေလ၏။
    ဘုန္းေတာ္ႀကီးလွေသာ ဘ၀ရွင္မင္းတုန္းဘုရင္ မင္းတရားႀကီး ဘုရားလည္း သား ေတာ္ သီေပါမင္းသားအား ႏွစ္စဥ္ သူေကာင္းျပဳ၍ ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူျမဲ အစီအစဥ္အတုိင္း သားေတာ္ကုိ လူ၀တ္လဲလွယ္ေတာ္မူေစၿပီးလွ်င္ ေက်ာင္းေတာ္မွသည္ သုဓမၼာဇရပ္အ  ေရာက္  တပ္၀င္း အခင္းအက်င္း အေဆာင္ အေယာင္၊ အတဲြအမမ်ားႏွင့္ ထြက္ေတာ္မူေစ ေလ၏။

    သားေတာ္သီေပါမင္းသားလည္းခမည္းေတာ္ဘုရား  ေျမွာက္စားသူေကာင္းျပဳေတာ္ မူေသာ အေဆာင္အေရာင္ ၊အခမ္းအနား၊အတဲြအမမ်ားႏွင့္ ႏွမေတာ္ ထိပ္စုဖုရားလတ္ ဆက္္သေသာ ႏြယ္သာကီ လြန္းပုဆုိးကုိ ၀တ္ဆင္ေတာ္မူကာ သုဓမၼာဇရပ္ စာပဲြေတာ္ အခမ္းအနားသုိ႕ ထြက္ေတာ္မူလာၿပီး တိပိဋကဓရ တိပိဋကေဆက ဗ်တၱိဗလ သတၱိဗလ ႏွင့္္ ျပည့္၀ကုံလုံေတာ္မူေသာ လဇၨိေပသလသိကၡာကာမ ျဖစ္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ တံဆိပ္ ေတာ္ရ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ေရွ႕ေတာ္တြင္ ပထမငယ္၊ ပထမလတ္ ျဖစ္ေသာ ေရွးႏွစ္ႀကိမ္ က ျပန္ဆုိေတာ္မူခဲ့သည္ထက္မက ပထမႀကီးျပန္ဆုိေတာ္မူရရာ သဒၵါႀကီးရွစ္ေဆာင္ ပါ႒္ အနက္၊ ရုပ္ဆန္းပါ႒္အနက္ အရေကာက္ ဓာတုကထာပါ႒္ အနက္၊ အရေကာက္ ယမုိက္ ဆယ္က်မ္းပါ႒္အနက္ အရေကာက္မ်ားပ႒ာန္း ကုသလဟိတ္ႏွင့္ ေျဖဆုိရန္ ရွိသမွ် ၿပီးဆုံး ေအာင္ ေန႕စဥ္ ရက္ပုိင္း၍ စာေတာ္ပဲြႀကီး မၿပီးမီအတြင္း အထူႀကဳိးစား ျပန္ဆုိေတာ္မူလ်က္ ရွိေလ၏။

    သီေပါမင္းသားကေလး၏ ပညာရဲရင့္ေတာ္မူျခင္းမ်ားကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိရသည့္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ေရာက္လာၾကကုန္ေသာ ရဟန္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္ႏွင့္တကြ ခမည္းေတာ္ မင္းတရားႀကိီးဘုရာ၊ မိဖုရားသာေတာ္၊ သမီးေတာ္၊ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ အမ်ားမွာ ခ်ီးမြမ္းေထာပနာ ၾသဘာေပး၍ မဆုံးႏုိင္ ရွိၾကေလ၏။

    မယ္ေတာ္ျဖစ္ေသာ ေလာင္းရွည္မိဖုရားႀကီးမွာလည္း ပညာဥာဏ္ ရင့္သန္ထက္ ျမတ္ေတာ္မူလွေသာ သားေတာ္ သီေပါမင္းသားအတြက္ အာတက္၀မ္းေျမာက္ေတာ္မူျခင္း ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏုိင္ျခင္းမရွိ၊ ပီတိ ေသာမနႆ အၾကည္ေတာ္ စိတ္ႏွလုံးေၾကာင့္ တျပဳံးျပဳံး ျဖစ္ေတာ္ မူလ်က္ရွိေလ၏။

    ဘုန္းေတာ္ၾကီးလွေသာ ေရႊနန္းရွင္မင္းတရားၾကီးဘုရားသည္ ရတနာသံုးပါးကို အထူးသက္၀င္ ၾကည္ညိဳ၍ သာသနာေတာ္ၾကီးကို အထူးျပဳစုေတာ္မူေသာ ဧကရာဇ္ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ၾကီးတစ္ပါး ျဖစ္ေတာ္မ သည့္အားေလ်ာ္စြာ သုဓမၼာဇရပ္ေတာ္သို႕ ေန႕စဥ္ ထြက္ေတာ္မူကာ ကုသိုလ္ေတာ္မ်ား ပြားမ်ား ၾကည္ညိဳေတာ္မူျပီးလွ်င္ စာေတာ္ ပြဲသို႕ ေရာက္လာသမွ် အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး လွဴဒါန္းေကၽြးေမြမး ေပးကမ္းစြန္႕ၾကဲ ေတာ္မူေသာ ေန႕စဥ္ ကုသိုလ္ေတာ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ မိဖုရား၊ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ တို႕၏ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ကြမ္း၊ ေဆး၊ အခ်ိဳ၊ အခ်ဥ္၊ အလွဴ၀တၱဴမ်ားကိုလည္း မိဖုရား သားေတာ္ သမီးေတာ္မ်ား အတြက္ ကိုယ္တိုင္ေတာ္ပင္ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေပးေ၀ေတာ္မူလ်က္ ရွိေလ၏။

    အလယ္နန္းမေတာ္ဖုရားလည္း သားေတာ္ႏွင့္အတူ သကၤန္းေတာ္ အလွဴဆြမ္းအုပ္ ေတာ္ အလွဴမ်ားအတြက္ သုဓမၼာဇရပ္ေတာ္သို႕ ထြက္ေတာ္မူျပီး အရွင္မင္းတရားၾကီး ဘုရားႏွင့္အတူ အလွဴေတာ္မ်ားအတြက္ ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေ၀ေတာ္မူလ်က္ ရွိေလရာ မယ္ေတာ္အလယ္ နန္းမေတာ္ ဖုရား၏ ေနာက္ပါးမွ ဖ၀ါးမကြာ အတူပါေသာ သမီးမ်ားမွာ လည္း ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အထိန္းေတာ္၊ အပိ်ဳေတာ ္မ်ား ႏွင့္ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တုိ႕ အပါးတြင္ ခစားလ်က္ရွိေတာ္မူၾကေလ၏။

    အလယ္နန္းမေတာ္ဖုရား၏ သမီးေတာ္သံုးပါးအနက္မွ ျမေတာင္ျမိဳ႕စား ထိပ္စုဖုရား လတ္မွာကား ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္အပါးတြင္ ခစားလ်က္ရွိေသာ္လည္း မိမိ၏ အထိန္းေတာ္ၾကီးကို အပါးေတာ္သုိ႕ မၾကာခဏ ေခၚေတာ္မူကား သီေပါမင္းသား စံေတာ္မူ ရာကို တီးတိုးေမးျမန္းေတာ္ မူလ်က္ရွိေလ၏။

    အထိန္းေတာ္ၾကီးကလည္း တီးတိုးေလသံျဖင့္ပင္
    "သီေပါ ကိုယ္ေတာ္ဖ်ား၊ သုဓမၼာေရႊဇရပ္မေတာ္ၾကီးအတြင္းမွာ စာေတာ္မ်ား ေျဖဆိုလ်က္ရွိပါတယ္ စုထား ဖုရားရဲ႕"
    ေလွ်ာက္တင္ထားလုိက္သည္တြင္ -

    "ဟင္...ဒါေတာ့ စုစုလည္း သိေတာ္မူသားေပါ့ သစ္သစ္ရဲ႕၊ သို႕ေပတဲ့ စုစု ဆက္ေတာ္မူလုိက္တဲ့ ၀တ္လဲေတာ္ကို ေမာင္ေမာင္သီေပါကိုယ္ေတာ္ ဆင္ေတာ္ မူလာတယ္ မလာဘူးဆိုတာရယ္ စုစု ဆက္ေတာ္ မူလုိက္တဲ့ ေဆးလိပ္ေတာ္ႏွင့္ စားေတာ္ကြမ္းယာမ်ားပါ ေဆာင္ယူေတာ္မူမလာဘူး လာတယ္ ဆုိတာကို သိေတာ္မူလုိ၍ ေမးေတာ္မူတာပါ''

    မိန္႕ေတာ္မူမွ-
    "ဒါျဖင့္ ဖ်ာ့ကၽြန္မ သြား၍ၾကည့္လိုက္ပါဦးမည္ဘုရား"
    တင္ေလွ်ာက္ကာ အထိန္းေတာ္ၾကီး ခင္ဘြားသစ္လည္း လူသူအလစ္တြင္ အမွတ္မဲ့ စံနန္းေတာ္ ဇရပ္အတြင္းမွထြက္ကာ သုဓမၼာေရႊဇရပ္ၾကီးသုိ႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာ ေလ၏။
    သုဓမၼာ ေရႊဇရပ္ေတာ္ၾကီး အျပင္တြင္ စာပြဲသဘင္ နားဆင္လ်က္ရွိၾကေသာ ရဟန္း ပရိသတ္၊ လူပရိသတ္မ်ားမွာ တိုးမေပါက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္  ျပည့္က်ပ္စည္ကားလ်က္ ရွိေသာေၾကာင့္ အထိန္း ေတာ္ၾကီး ခင္ဘြားသစ္လည္း အနီးသုိ႕ေရာက္ေအာင္ သြားရန္ပင္ အတန္႕သား ခဲယဥ္းလ်က္ ရွိေလ၏။

    ျမိဳ႕စားၾကီး၊ ရြာစားၾကီး ကတၱီပါဖိနပ္စီး၍ ေရႊလွည္းစီးျပီး ေရႊထီးေဆာင္းရေသာ အထိန္းေတာ္ ရင့္မၾကီးမွာ မ်ားစြာေသာ လူပရိသတ္ စည္ကားေနရာဌာနသုိ႕ သာမည အရပ္သူ မိန္းမတစ္ဦးေအေနျဖင့္ ေယာင္ေပ ေယာင္ေပ ျဖစ္ေနရွာေလ၏။

    ေနာက္လုိက္ ေနာက္ပါ တစ္ဦးမွ်မပါပဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနစဥ္ သုဓမၼာဇရပ္အနီး အပါး၌ လူးလာေခါက္ျပန္ သြားလာ၀င္ထြက္၍ အလုပ္ရႈပ္လ်က္ရွိေနေသာ နန္းေတာ္ အမႈထမ္းသား မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ မင္းညီမင္းသား၊ မွဴးေတာ္၊ မတ္ေတာ္ အရာရွိ အရာခံမ်ား၏ အေဆာင္ကိုင္သား၊ အေဆာင္ကိုင္ေခါင္း၊ ထီးေတာ္မိုး၊ ေ၀ါေတာ္ထမ္း၊ လက်္ာေတာင္၊ စာေမွ်ာ္စာခ်ီ၊ ဒိုင္းေတာ္သား အမ်ားမွာ လည္းေကာင္း၊ မိမိတုိ႕ အရွင္မ်ား ဇရပ္အတြင္း ထုိင္ေနစဥ္ ေခါင္းေပါင္းစတလူလူႏွင့္ ပလူပ်ံသလို ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ သြားလာလ်က္ ကူးသန္းရႈပ္ယွတ္၍ ေနၾကျငားေသာ္လည္း အထိန္းေတာ္ၾကီးမွာ အသိမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ျမင္သြားရမည္ကိုမွ်ပင္ သတိမရႏိုင္ေသးဘဲ သုဓမၼာေရႊဇရပ္ထဲက သီေပါကိုယ္ေတာ္ကိုသာ ရႈေမွ်ာ္ရန္ အာရံုသန္၍ ေနေလ၏။

    ''အလို...အထိန္းေတာ္ သခင္ၾကီးပါကလား၊ အပါးအေစလည္း မပါဘဲ ဘာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ဒီအနားကို ေရာက္လာပါသတံုး သခင္ၾကီးဘုရား"
    ေမးသံၾကား၍ ေနာက္ပါးသို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္တြင္မွ ပြဲေတာ္ဆိုင္ရာက မိန္းမစိုးမွဴးၾကီး ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရျပီး
    "ေၾသာ္...မိန္းမစိုးၾကီးလား၊ ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္လည္း၊ ေၾသာ္...ဟုတ္ပ၊ ေကာင္မ ကေလးေတြ ဘယ္မ်ားေရာက္ကုန္ၾကပါလိမ့္၊ အဲ...အဲ စာေတာ္ျပန္ပြဲကို ၾကည့္ခ်င္တာႏွင့္ ထြက္လာခဲ့တယ္၊ ပရိသတ္ ကမ်ားေတ့ာ အနားလည္း မကပ္ႏိုင္တာနဲ႕ ဒီအနားက ေစာင့္နားေထာင္မယ္ စိတ္ကူးတာ၊ ဘာသံမွလည္း မၾကားရပါဘူး၊ က်ဳပ္ကလည္း အသံၾကားရံုတင္မက စာေတာ္ျပန္ၾကတဲ့ ကိုယ္ေတာ္မ်ားကိုပါ ဖူးျမင္ပါဆိုမွ ေနရာမက် ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္ မိန္းမစိုးၾကီးရဲ႕"

    စကားဖာျပီး လုိရာသို႕ေရာက္ေအာင္ ေျပာလိုက္လွ်င္ -
    ''အို...ဒါျဖင့္ သခင္ၾကီး စိုးရိမ္ေတာ္မူပါႏွင့္၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႕အိမ္က အစ္မ မ်ားလည္း စာေတာ္ပြဲ ၾကည့္ရေအာင္ ေစာေစာက ေနရာယူျပီး ဇရပ္အနီးမွာ ရွိၾကပါတယ္  သခင္ၾကီး ၾကည့္ေတာ္မူမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး လိုက္ပို႕ပါမည္"

    ေျပာသျဖင့္ အထိန္းေတာ္ၾကီးလည္း ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်သလုိ -
    "အို...ဒါျဖင့္ ေနရာက်သားပဲ မိန္းမစိုးၾကီးရဲ႕"
    "ၾကံဳတဲ့အခါ ေသေသခ်ာခ်ာ ၀င္ၾကည့္လိုက္ရတာေပါ့"
    "ကဲ...ဒါျဖင့္ ေရွ႕က ၾကြေတာ္မူပါေတာ့၊ ေၾသာ္ အပါးေစေတြ ေစာင့္ဦးမွထင္ပါ"
    "ဟာ...ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ေကာင္မေလးေတြ က်ဳပ္နဲ႕မေတြ႕ေပတဲ့ အလယ္နန္းမေတာ္ ဖုရား တဲေတာ္ကို လုိက္လာၾကမွာပါပဲ၊ ကဲ...ကဲ...မိန္းမစိုးၾကီးလာပါ၊ ဒီလမ္းကသြားရ မလား"
    ဆိုလ်က္ ဇရပ္ဆီသုိ႕ ထြက္လာေလ၏။

    မိန္းမစိုးၾကီးသည္ အထိန္းေတာ္ၾကီး ခင္ဘြားသစ္အား မိမိအစ္မမ်ားရွိရာဇရပ္ အတြင္း ျမင္သာေလာက္သာသည့္ ေနရာသုိ႕ တရိုတေသ ပုိ႕ထားခဲ့ျပီးလွ်င္ မိမိအလုပ္ခြင္ ဆိုင္ရာသို႕ ျပန္သြား ေလရာ မိန္းမစိုးၾကီး၏အစ္မ၊ ႏွမမ်ားလည္း နန္းေတာ္သူ အထိန္းေတာ္ သခင္ၾကီးအား ရိုေသစြာ ေနရာ ထိုင္ခင္း မ်ားေပးျပီးလွ်င္ ေရွ႕ဆံုးက တင္ထားေလ၏။

    ဤတြင္မွ အထိန္းေတာ္ၾကီး ခင္ဘြားသစ္လည္း စာေမး၊ စာျပန္ အခမ္းအနား ရွိရာ ဇရပ္အတြင္းသို႕ ၾကည့္လုိက္ကာ သီေပါမင္းသားကေလး စံေတာ္မူရာကို မ်က္လံုးက ရွာေဖြေနေလ၏။
    မ်ားစြာေသာ ရဟန္းပရိသတ္ႏွင့္ လူပရိသတ္တုိ႕အတြင္းမွ ထင္လင္းခန္႕ညားလ်က္ က်က္သေရထြန္းပ ဣေျႏေတာ္ရလွေသာ သီေပါမင္းသားအား ခင္ဘြားသစ္ မ်က္လံုးမ်ား ႏွင့္ မၾကာမီ သြား၍ တိုက္ဆိုင္ မိေလ၏။

    တည္ၾကည္ခန္႕ညားေသာ ကာယဣေျႏၵႏွင့္ စာေတာ္မ်ားကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေျဖဆိုေတာ္ မူေနေသးေသာ သီေပါမင္းသားကေလးမွာ ထိပ္စုဖုရားလတ္ အမိန္႕ေတာ္ျဖင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ သြား၍ ဆက္ရေသာ ႏြယ္သာကီ လြန္းမ်ားပုဆိုးကို အျမတ္တႏိုး ဆင္ေတာ္ မူထားသည္ကို ေတြ႕ရျပီးလွ်င္ ကိုယ္ေတာ္ကေလး၏ အပါးေတာ္မွာလည္း လစက္ေရာင္ ဖဲပ၀ါႏွင့္ ေဆးလိပ္ေတာ္ထုပ္အျပင္ ပတၱျမား ေရႊၾကဳတ္၊ ျမကြမ္းအုပ္မွ လက္လုပ္ၾကည္ျဖဴ စုဖုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ ယာေတာ္မူသည့္ စားေတာ္ ကြမ္းယာ မ်ားကိုပါ ေတြ႕ျမင္ရေသာအခါ အလြန္တရာ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္မိရွာေလ၏။

    မိမိလာရင္းကိစၥမွာ ၀တ္လဲေတာ္ပုဆိုးႏွင့္ ေဆးလိပ္ေတာ္၊ စားေတာ္ကြမ္းယာမ်ား၊ သီေပါမင္းသား ျမတ္ႏိုးစြာ ေဆာင္ယူေတာ္မူ၍ လာသည္၊ မလာသည္ သိရန္သိမွ်သာျဖစ္ သျဖင့္ ဤေနရာတြင္ ၾကာရွည္ ေနခြင့္မရဘဲ
    "ကဲ...မိန္းမစိုးၾကီး အစ္မမ်ား၊ က်ဳပ္ သြားလိုက္ဦးမယ္"
    ႏႈတ္ခြန္းဆက္လ်က္ ရုတ္တရက္ လွည့္ျပန္လာခဲ့ျပီး တဲေတာ္ထဲ့သုိ႕၀င္ကာ စုဖုရားႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ေနရာတြင္ ခစားေနေလ၏။
    ထိပ္စုဖုရားလတ္လည္း အထိန္းေတာ္ၾကီး ေပ်ာက္သြားရာမွ ျပန္ေပၚလာေသာအခါ ေနရာရွာ၍ အပါးေတာ္သုိ႕ ေခၚေတာ္မူလိုက္သျဖင့္ ခင္ဘြားသစ္လည္း စုဖုရားအနီးသုိ႕ တိုးခစားျပီးလွ်င္ တီးတိုးအသံျဖင့္

    "ျမင္ခဲ့ရပါျပီဘုရား၊ ကိုယ္ေတာ္ဖ်ားမွာ တည္တ့ံခန္႕ညားလွေသာ ဣေျႏၵေတာ္ႏွင့္ စာေတာ္မ်ား ေျဖဆိုေတာ္မူပါသည္ စုထားဘုရား ဆက္ေတာ္မူတဲ့ ႏြယ္သာကီလြန္းမ်ား ပုဆိုးကိုလည္း ျမတ္ႏိုးစြာ ဆင္ေတာ္မူလာပါသည္။ ေဆးလိပ္ေတာ္ႏွင့္ စားေတာ္ကြမ္းယာ မ်ားလည္း အပါးေတာ္မွာ လစက္ေရာင္ ဖဲပ၀ါထုပ္ႏွင့္တကြ သတိတရ ေဆာင္ေတာ္မူထား သည္ကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေၾကာင္းပါဘုရား"
    ေလွ်ာက္ထားလိုက္လွ်င္ ထိပ္စုျမတ္ဖုရားလည္း အားရ၀မ္းသာႏွင့္  ျပံဳးရႊင္ႏွစ္သိမ့္ ေတာ္မူလာျပီး

စု။   ။ "ဒါျဖင့္ ေမာင္ေတာ္ရဲ႕ ကတိသစၥာေတာ္ စြဲျမဲပါေပတယ္ဆိုတာကို ယံုၾကည္ေတာ္ မူထိုက္ျပီဆိုပါေတာ့ သစ္သစ္ရဲ႕"
သစ္။     ။ "မွန္ပါ၊ သီေပါကုိယ္ေတာ္ဖ်ားေလးဟာ အရွင္ထိပ္စုျမတ္ဖ်ားအေပၚတြင္ ခ်စ္သဒါၶ ႏွင့္  သစၥာေတာ္ ျမဲျမံေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး စိတ္ခ်ယုံၾကည္ေတာ္မူထုိက္ပါၿပီျဖစ္ ေၾကာင္းပါဘုရား"
စု။    ။ "ဒါနဲ႕ေနစမ္းပါဦး သစ္သစ္ရဲ႕၊ သစ္သစ္ဒီကသြားေတာ့ သီေပါေမာင္ေတာ္ဖ်ား၊ သုဓမၼာ ေရႊဇရပ္ေတာ္အတြင္းမွာ စာေတာ္ျပန္ဆုိေနေတာ္မူဆဲေပါ႕ေနာ္၊ သစ္သစ္ကုိေကာ  ျမင္ေတာ္မမူဘူးလား"

သစ္။      ။ "ျမင္ေတာ္မမူရွာဘူးဘုရား၊ သစ္သစ္ကလည္း ပရိသတ္ၾကားထဲကေနၿပီး ၾကည့္ ရေတာ့ ရုတ္တရတ္ ဘယ္မွာျမင္ေတာ္မူပါ႕မလဲ၊ ၿပီးေတာ့ သီေပါကိုယ္ေတာ္ဖ်ားဟာ စာေတာ္ျပန္တဲ့ ကစၥတြင္ အာရုံ ၀င္စားေတာ္မူေနတဲ့အတြက္ စကၡဳ ဣေျႏၵ ေတာ္ခ်ၿပီး ေထရ္ ႀကီး၊ ၀ါႀကီးပမာ မ်က္ႏွာေတာ္ ဣေျႏၵက ၿငိမ္သက္ တည္ၾကည္ေတာ္မူေနလုိ႕ သစ္သစ္တုိ႕ လုိ ဇရပ္ျပင္ဘက္က ပရိသတ္မ်ားမဆုိထားႏွင့္ ေရႊဇရပ္ေတာ္ အတြင္းက ၀ါ၀င္းေနတဲ့ သံဃာပရိသတ္ မ်ားကုိပင္ ေစ့ငွေအာင္ ရႈစားေတာ္မူတာ မျမင္ခဲ့ ပါဘုရား"

စု။    ။ "ေၾသာ္.......ဒီေလာက္ေတာင္ တည္ၾကည္ေတာ္မူေနသလား၊ အင္း....နဂုိသ ေဘာကလည္းေကာင္း၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းႏူးညံ့ေတာ္မူတဲ့ေတာ္မူတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကလည္းအခံရွိ ေတာ့ မင္းသားပင္ျဖစ္ေပမဲ့ တယ္ၿပီး ရုိးေတာ္မူလွရွာတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ သစ္သစ္ကိုယ္ေတာ ဖ်ားဟာ ဒါေလာက္ ရုိးေတာ္မူရက္နဲ႕မ်ား စုထားကုိ ေရႊေမတၱာ သြယ္တန္း၍ အခ်စ္လမ္း ေဖာက္ေတာ္မူလုိက္တာမ်ား ေစ့ေစ့စဥ္းစားေတာ့ အေတာ္ပဲ အံ့အား သင့္သြားေလာက္စရာ ေကာင္းတယ္ သစ္သစ္ရဲ႕၊ စုထားဖုရားကလည္း ဒီေလာက္ရုိးေတာ္မူတဲ့ သီေပါ ေမာင္ေတာ္ က္ိုမွ ေမတၱာေတာ္ပုိမိျခင္းဟာ  အေတာ္ဆန္းၾကယ္တာပဲ၊ အင္း........ေရွးေရစက္ကံအ ေၾကာင္းႏွင့္ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲနဲ႕ပဲ ဆက္သြယ္မိေအာင္ ၾကံဖန္ၿပီး ဆက္သြယ္ေတာ္မူမိတာ ေပါ့ေနာ္"

သစ္။      ။ "မွန္လွပါဘုရား၊ အင္မတန္ ရုိးသားေတာ္မူရွာတဲ့ သီေပါကုိယ္ေတာ္ကေလးဟာ  စုစုထိပ္ထားကုိ စြန္႕စြန္႕စားစား ေရႊျပားအကၡ႐ာ ေမတၱာလႊာပါး မိလာေအာင္ဟာ ဘ၀က ကံ၏အေၾကာင္းတုိ႕ေၾကာင့္ 'မင္းေလာင္းမွန္လွ်င္ ရထားဆုိက္'ဆုိသလုိ ဆုိက္ဆုိက္ၿမဳိက္ ၿမဳိက္ႀကီး ၾကံရြယ္ေတာ္မူလုိက္ရတာပါပဲ၊ ေလာကႀကီးမွာ ေရွးကံေဟာင္းပါရမီ အေထာက္ အခံမပါဘဲ ဘာတစ္ခုမွ မျဖစ္ေျမာက္ႏုိ္င္ဘူးဘုရား"

စု။    ။"အမယ္ေလး......တုိးတုိးေျပာပါ ၊ ဟုိမွာ မယ္မယ္ဖ်ား ရႈစားေတာ္မူေနတယ္၊ သစ္သစ္အသံက တျဖည္းျဖည္းက်ယ္က်ယ္လာၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာမဖုရား အပ်ဳိေတာ္ေတြ
ၾကားသြားလုိ႕ စကားပ်ံ႕ကုန္မွ လွေနဦးမယ္"
    မိန္႕ေတာ္မူလုိက္ေသာေၾကာင့္ ခင္ဘြားသစ္လည္း-
    "တင္ပါ႕ဘုရား"
    ေနာက္ထပ္စကားမဆက္ဘဲ ၿငိမ္သက္သြားေလ၏။

    ထိပ္စုဖုရားလည္း အစ္မေတာ္ မုိင္းေနာင္ထိပ္စုဖုရားႀကီးႏွင့္အတူ မယ္ေတာ္ အလယ္နန္းမေတာ္ ဖုရားအပါးတြင္ တည္ၿငိမ္စံေတာ္မူေနရာမွ စံတဲနန္းေတာ္ဦးတြင္ မင္းညီ၊ မင္းသား မွဴးေတာ္မတ္ေတာ္ အေပါင္းျခံရံ၍ စံေတာ္မူလ်က္ရွိေသာ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီး ၏ ယေန႕အဖုိ႔  အလွဴေတာ္ မ်ားကုိ ေရစက္သြန္းခ်ေတာ္မူရန္ အခ်ိန္တန္သျဖင့္ အေနာက္ ပုိငး္ရွိ မင္းမိဖုရား၊ သမီးေတာ္ မ်ားလည္း အေရွ႕စံေဆာင္ေတာ္ရွိ မင္းတရားႀကီး၏ ေနာက္ ေတာ္ပါးသုိ႔  ေျပာင္းေရႊ႕ခစားၾကရမည္ျဖစ္ရာ အလယ္ နန္းမေတာ္ဖုရားကုိ အမွဴးျပဳလ်က္ အျခားေသာေဆာင္ရနန္းရ မိဖုရားမ်ားပါ  မင္းတရားႀကီးဘုရား ေနာက္ေတာ္သုိ႔ ေရာက္ရွိ လာၾကၿပီး သမီးေတာ္အသီးသီးတုိ႔မွာလည္း ႀကီးစဥ္ငယ္လုိက္ပင္ ေနရာ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾက လ်က္ ခမည္းေတာ္မင္းတရားႀကီးႏွင့္ မယ္ေတာ္မ်ားအနီးတြင္ အသီးသီးေသာ အထိန္း္ ေတာ္၊ အပ်ဳိေတာ္မ်ား၊ ျခံရံကာ ခစားမိၾကေလ၏။

    ယင္းသို႔ မင္းမိဖုရား၊ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္၊ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ႏွင့္တကြ မွဴးေတာ္ မတ္ေတာ္၊ ၀န္စု၊ မွဴး စုအေပါင္း အေရာက္စုံညီလွ်င္ မင္းတရားႀကီးဘုရား အမွဴးျပဳလ်က္ ထုိေန႔အတြက္ အသီးသီးေသာ အလွဴေတာ္မ်ားကုိ ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေပးေ၀ေတာ္မူရန္  ေရစက္ခ်တရားေဟာရန္ သံဃာေတာ္ မ်ားလည္း  ေရွးဦးစြာ ငါးပါးေသာ ပဥၥသီလေတာ္ ျမတ္ကုုိ္ေပး၍ ဒါနအက်ဳိးမ်ား  တရားေဟာၿပီး အဆုံးတြင္ ေရစက္ခ်လ်က္ အမွ်ေ၀ေတာ္မူ ေလရာမ်ားစြာေသာ ပရိသတ္တုိ႔လည္း ေကာင္းမႈ႕ေတာ္ မ်ားအတြက္ ႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓုအႏု ေမာဒနာ ျပဳၾကေလ၏။

    ထုိ႕ေနာက္ ဘ၀ရွင္မင္းတရားၾကီးလည္း ေရစက္သြန္းခ် ျပီးစီးေတာ္မူသျဖင့္ စံတဲနန္းေတာ္ထဲမွ စာပြဲက်င္းပေတာ္မူဆဲျဖစ္သည့္ သုဓမၼာေရႊဇရပ္ေတာ္သုိ႕ ထြက္ေတာ္မူ ေလရာ စံတဲေတာ္တြင္ က်န္ရစ္ ေသာ မင္းမိဖုရားႏွင့္ သမီးေတာ္မ်ားလည္း အသီးအသီး အလ်ဥ္းသင့္ရာ ေျပာဆိုလ်က္ စာေတာ္ျပန္ ပြဲ သဘင္ ကို ရႈစားေတာ္မူေနၾကရင္း အခ်ိန္ကုန္မွာပင္ ေရႊနန္းေတာ္ၾကီးသို႕ အသီးသီး၀င္ၾကေလ၏။

အခန္း (၁၅) ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>