Monday, April 30, 2012

တင္ေမာင္ျမင္႔ ၏ ဒက္ဒီ အပိုင္း (၁)

အခန္း(၁)

ႏွင္းပြင့္ႏွင္းဖတ္ေတြ အဆုပ္လုိက္အခဲလုိက္ သြန္းက်ပက္ဖ်န္းေနသည္။ ျမင္ကြင္းမွာ ကေလးေတြကုိ ဆာရာ ဖတ္ျပေလ့႐ွိသည့္ ပံုျပင္စာအုပ္ထဲက အရုပ္ကားခ်ပ္ကေလးမ်ားႏွင့္ တူေန၏။
ဆာရာ တစ္ေယာက္ လက္ႏွိပ္စက္ စားပဲြတြင္ ထုိင္ကာ ျပတင္းအျပင္သုိ႔ ေငးလ်က္ရွိသည္။ အိမ္ေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္ မွာ ဆီးႏွင္းေတြလႊမ္းကာ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴလ်က္ ….. သစ္ပင္မ်ားေပၚတြင္လည္း ဇာပ၀ါျဖဴေလး မ်ား ယီးေလးခုိေနၾကသည့္ႏွယ္။
နံနက္ပုိင္းက ေခါင္းထဲက၀င္လာသည့္ ဇာတ္လမ္းကုိ လံုး၀ ျပန္ေဖာ္လုိ႔ မရေတာ့။ ေဆာင္းကတၱီပါရႈခင္း သည္ လွခ်င္တုိင္း လွေန၏။ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္အတိ။ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ လွျခင္းမ်ိဳး။ သည္ၿမိဳ႕ကလည္း ပံုျပင္စာအုပ္ ထဲက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားလည္း အလားတူပင္။

ဆာရာ လံုး၀ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ ဘ၀မ်ိဳး။ မျဖစ္လုိသည့္ဘ၀မ်ိဳး။ သုိ႔ေသာ္ ဆႏၵမွန္သမွ်တုိ႔ ဘယ္အခါ တုန္း ကမွ မျပည့္၀ခဲ့ပါေခ်၊ သည္၀န္းက်င္တြင္ သူတုိ႔ႏွင့္ အတူ ေရာေႏွာေမ်ာပါ လႈပ္ရွားေနခဲ့ ရသည္မွာ ႏွစ္ ေပါင္းမနည္းေတာ့ၿပီ။ သည္တစ္သက္တြင္ ရုန္းထြက္၍ေကာ ရႏုိင္ပါဦးမည္လားဟုပင္ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိ သံသယ၀င္လာသည္။
တစ္ရံေရာအခါက ဆာရာမက္ေကာမစ္ဆုိသည့္မိန္းကေလးသည္ မဟုတ္မခံ ဆတ္ဆတ္ႀကဲ၊ ရဲရဲေတာက္ ကေလးျဖစ္၏။ " ပန္းႏုေရာင္ " မဂၢဇင္းတုိက္မွ လက္ေထာက္ အယ္ဒီတာမကေလး။ ႏွစ္စဥ္ ထိပ္ဆံုးမွ အတန္းေတြေအာင္ၿပီး ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ တြင္ နာမည္ေက်ာ္ ရက္ကလစ္တကၠသုိလ္မွ ဘဲြ႕ယူခဲ့သူျဖစ္၏။
ပင္ကုိ အရည္အေသြး တလက္လက္ျဖင့္ အမ်ားတကာထက္ ေခါင္းတစ္လံုး အၿမဲသာခဲ့သည့္ အၾကင္ မိန္းကေလး သည္ ခုေတာ့ သူတုိ႔အထဲတြင္ ေရာေႏွာေမ်ာပါကာ သူလုိ ကုိယ္လုိပင္ သာမန္ဘ၀တြင္ အသက္ရွင္ က်င္လည္ေနရ၏။

အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လုိကုန္သြားၾကပါလိမ့္။ ဘာမွ် ၾကာလုိက္သည္မထင္။ အင္း … ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္နီးပါးပင္ ရွိခဲ့ၿပီေကာ …
ခုေတာ့ ဆာရာ၀တ္ဆင္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ တစ္နည္း …. မစၥက္ေအာ္လီဗာ ၀တ္ဆင္ေပါ့။
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ၏ ပါခ်႕စ္ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မွ သိပ္လွသည့္ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ရဲ႕ အိမ္ရွင္ မေလ။ ႏွစ္ဆုိင္း စနစ္ႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ၿပီး ဆယ့္ေလးႏွစ္လံုးလံုး ကုန္းရုန္းဆပ္ခဲ့လုိ႔ ခုေတာ့ အိမ္ႀကီးကုိ ပုိင္လုနီးေန ပါၿပီ။
ကေလးသံုးေယာက္ ရွိသည္။ ေခြးကတစ္ေကာင္။ ေမြးထားသည့္ ႂကြက္ၿမီးတုိ ကေလးကေတာ့ မႏွစ္ က ေသသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အလြန္ခ်စ္ရသည့္ ခင္ပြန္းသည္ ရွိပါေသး၏။ သိပ္ကုိခ်စ္ဖုိ ႔ေကာင္း သည့္ ေအာ္လီ ….။

ဆာရာ ေက်ာင္းၿပီးသည့္ႏွစ္မွာပင္ ေအာ္လီဗာက ဟားဗတ္တကၠသုိလ္မွ ဘဲြ႕ရသည္။ ဒုတိယႏွစ္ ကတည္းက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဆာရာတြင္ မရွိသည့္ အရည္ အခ်င္းေတြ ေအာ္လီဗာ တြင္ အျပည့္ရွိ သည္။
ဆာရာ က ခပ္ရုိင္းရုိင္း လုပ္ခ်င္တုိင္း၊ ေသာင္းက်န္းခ်င္တုိင္း သူက လိမ္လိမ္မာမာထိန္းသည္။ ဗီယက္နမ္ကိစၥ တြင္ေတာ့ ဆာရာႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားၾကသည္။ ဒါကုိေတာ့ ဆာရာ ခြင့္ မလႊတ္ႏုိင္။
ႏွစ္ေယာက္သား ဘဲြ႕ရၾကၿပီးမွ သည္ကိစၥေပၚျခင္းျဖစ္၏။ ဆာရာက သူ႔ကုိ လံုး၀ အေတြ႕မခံ ဘဲ ျဖတ္ပစ္လုိက္ သည္။ နယူးေယာက္တြင္ သြားေနၿပီး စာေပေလာကကုိ တုိး၀င္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။
အတၱလန္တစ္ မဂၢဇင္းတြင္ ႏွစ္လဆက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ …. အင္း ….. ခုေနျပန္ေတြးရင္ေတာင္ ရင္ေတြ ခုန္ တုန္း။ နယူးေဟာ့ကာမဂၢဇင္းႀကီးကလည္း ဆာရာ့စာမူေတြ သံုးသည္ေလ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယံုၾကည္မႈ ပုိမုိခုိင္မာ လာ၏။

ထုိအခ်ိန္တြင္ ေအာ္လီဗာကလည္း နယူးေယာက္ ၇၉လမ္း တြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အခန္း တစ္ခန္း စုငွားေနၿပီး ေၾကာ္ျငာေအဂ်င္စီ လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိသည္။
သူရခဲ့သည့္ အမ္ဘီေအဘဲြ႕ေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ အလုပ္ရဖုိ႔ မခက္ပါ။ သည္အတြက္ ဆာရာ သူ႔ကုိ မုန္းခ်င္ပါ သည္။ အမ္ဘီေအပံုစံ၀င္ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ …..သုိ႔ေသာ္ မုန္း၍မရပါေခ်။ တစ္သက္ တြင္ တစ္ခါသာ ခ်စ္ဖူးသည့္ အခ်စ္မ်ိဳးျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ ခ်စ္ဦးသူ မဟုတ္ပါလား။
" ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ကြက္တစ္ခုခုမွာ အေျခခ်မယ္၊ ကေလး ေလးေယာက္ယူမယ္၊ အေမြး ဖားဖား ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ ေမြးမယ္၊ မိန္းမကုိ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခုိင္းဘူး၊ အိမ္ရွင္မပဲျဖစ္ရမယ္ "
စသည့္စကားမ်ိဳး သူေျပာလာလွ်င္ ဆာရာက ဟားပစ္သည္။ သည္လုိအခါမ်ိဳးတြင္ ေအာ္လီဗာက လူပ်ိဳေပါက္ ကေလး တစ္ေယာက္လုိ ၿပံဳးေနတတ္၏။

သည္အျဖစ္မ်ိဳးကေလးမ်ားက ဆာရာ့ကုိ ရင္ခုန္ေစျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သည္လုိရင္ခုန္သံမ်ားၾကားမွပင္ ဆာရာ သည္ ခ်စ္သူ အား အမ္ဘီေအဘဲြ႕ရ၊ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းထြက္ႀကီးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘဲ မိမိထက္ ပုိ၍ရွည္ေသာ ဆံပင္မ်ားပုိင္ရွင္၊ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပန္းပု ဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လုိက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေလမည္လဲဟူသည့္ အေတြးမ်ိဳး လည္း ေတြးတတ္ေလ သည္။
ေအာ္လီဗာ သည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ၏ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္စံျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ တုိးတက္ေသာ အယူအဆ ရွိ သူမဟုတ္။ ဗီယက္နမ္ျပႆနာ ကုိ သူရႈျမင္ပံုက ရွင္းေနသည္မဟုတ္လား။ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္ ထြက္၊ ပံုစံက် ပညာတတ္ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္သာျဖစ္သည္။

ဆာရာက ဗီယက္နမ္က်ဴးေက်ာ္မႈ ဆန္႔က်င္ေရးဆႏၵျပ ခ်ီတက္ပဲြေတြမွာ ေရွ႕တန္းက ပါ၀င္ လႈပ္ရွားျခင္း ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ခံရတုိင္း အာမခံရေအာင္၊ လြတ္ေအာင္ လုိက္ေပးသူက ေအာ္လီဗာ၊ ဆာရာ သူ႔ကုိ ဘယ္လုိပဲ ေ၀ဖန္ေ၀ဖန္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏွစ္ျပားမတန္ေအာင္ ေျပာေျပာ၊ သူ႔ယံုၾကည္ပံုႏွင့္ သူ႔အယူအဆ ကုိ ေလေအးကေလးျဖင့္ ရွင္းျပတတ္သည္။
ေအာ္လီဗာ သည္ အလြန္သိမ္ေမြ႕သူျဖစ္၏။ အလြန္ျပည့္၀သူျဖစ္၏။ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္း ရွိ သူလည္း ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ ဆာရာ၏ မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၏။
သူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ဆုိးစရာေတြ၊ သေဘာခ်င္းမေတြ႕တာေတြ ႀကံဳေနသည့္တုိင္ သူ႔ကုိ မခ်စ္ဘဲ ေန ဖုိ႔ ခက္လွသည္။

ႏွစ္ေယာက္သားဆံုၿပီး စားေသာက္ၾကတုိင္း သူဘာေတြ လုပ္ေနေၾကာင္း အသိေပးတတ္သည္။ ဆာရာ ဘာေတြေရးေန သည္ကုိလည္း သူသိခ်င္သည္။ ဆာရာသည္ စာေပ အေရးအသားတြင္ ပါရမီဥာဏ္ခံ ရင့္သန္ေၾကာင္း ေအာ္လီဗာ သိသည္။ စာေရးရင္း အိမ္ေထာင္ျပဳသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သည္ကေလးမ ဘာေၾကာင့္ လက္ထပ္ဖုိ႔ေျပာတုိင္း ခါးခါးသီးသီး ျငင္းေနပါလိမ့္။
" လက္ထပ္တယ္ ဆုိတာ အားကိုးအားထားလုိခ်င္တဲ့ မိန္းမေတြရဲ႕ အလုပ္ပဲ၊ ဆာရာက ဘယ္သူ႔ကုိမွ အား မကုိးခ်င္ဘူး … ေအာ္လီဗာ၀တ္ဆင္ "
ဆာရာ သည္ ေျပာသည့္အတုိင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည့္ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ ျပတုိက္တစ္ခုတြင္ အခ်ိန္ ပုိင္း ၀င္လုပ္ၿပီး စာေတြေရးသည္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဘာမွမပူရ။ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ၊ ကုိယ့္အား ကုိယ္ကုိး …။

ခုေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သံသယျဖစ္လာသည္။ ဟုိတုန္းက သတၱိမ်ိဳးေတြ ရွိပါဦးမည္လား။ ကုိယ့္ေျခေထာက္ ေပၚကုိယ္ ရပ္ႏုိင္ပါေတာ့မည္လား။ အိမ္ေထာင္သက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္လံုးလံုး သူ႔ကုိ မွီခုိ ခဲ့ရသည္ေလ။ မိမိဘ၀ လုိအပ္ခ်က္ မွန္သမွ် အေသးအဖဲြေလးေတြကစ သူက တာ၀န္ ယူထားသည္မဟုတ္လား။ အရာရာတြင္ ေရွ႕မွရပ္ၿပီး အကာအကြယ္ေပးမည့္ လင္သားႏွင့္ေနရသည့္ ဘ၀ သည္ လံုၿခံဳလြန္းလွသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ႔အေပၚ အားကုိးစိတ္ေတြ ႀကီးမားလုိက္ပံုမွာ ေအာ္လီဗာ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္သြားလွ်င္ ဆုိသ ည့္ အေတြးမ်ိဳး ၀င္လာသည့္အခါ ဆာရာတစ္ေယာက္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားတတ္သည္ အထိပင္။

သည္တာ၀န္ေတြကုိ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ယူႏုိင္ပါမည္လား။ ကေလးေတြရယ္၊ သည္အိမ္ႀကီးရယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိမိကုိယ္တုိင္ ရယ္။ သည္လုိစုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ပူပူပင္ပင္ျဖစ္ရေၾကာင္းေျပာလွ်င္ ေအာ္လီဗာ ရယ္ေန တတ္သည္။ "ပူစရာမရွိ၊ ႀကံဖန္ပူရန္ေကာ မိန္းကေလးရယ္" ဟုဆုိကာ ႏွစ္သိမ့္တတ္သည္။
ေအာ္လီဗာ သည္ သန္းႂကြယ္ေသေဌးႀကီး တစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔တာ၀န္ကုိ သူယူ ႏုိင္ၿပီး အိမ္ေထာင္စုကုိ လွလွပပ တည္ေဆာက္ႏုိင္သူျဖစ္ပါ၏။
အသက္ အာမခံေတြ အမ်ားႀကီးထားႏုိင္သည္။ မယ္ဒီဆင္ရိပ္သာမွ ေၾကာ္ျငာေအဂ်င္စီလုပ္ငန္းမွာ သူ႔ အတြက္ သီးပြင့္ေ၀ဆာစြာျဖင့္ အေမရိကန္တြင္ အႀကီးဆံုးကုမၸဏီႀကီးျဖစ္လာသည္။ အသက္ေလးဆယ့္ ေလးႏွစ္ အရြယ္တြင္ ေအာ္လီဗာသည္ ကုမၸဏီ၏ တတိယအေရးအပါဆံုး ရာထူး ပုိင္ရွင္ ျဖစ္လာ၏။ အသက္အငယ္ဆံုး ဒုတိယဥကၠဌအျဖစ္ နယူးေယာက္စီးပြားကုန္သြယ္ေလာကတြင္ ထင္ရွား လ်က္ရွိသည္။

လင္ေတာ္ေမာင္အတြက္ ဆာရာဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ….. သူမရွိလွ်င္ဟူသည့္စိတ္က ရံခါ တြင္ ဆာရာ့ေခါင္းထဲ ၀င္လာစၿမဲ။
လက္ႏွိပ္စက္ စားပဲြတြင္ထုိင္ကာ ဆီးႏွင္းပြင့္ေတြကုိ ေငးရင္း၊ စာေရးဟန္ေဆာင္ရင္း ကေလးေတြ အျပန္ကုိ ေစာင့္ေနရသည့္အျဖစ္ …..။
ဘယ္ေတာ့ မွ စျဖစ္မည္မဟုတ္သည့္ ၀တၳဳ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဆံုးျဖစ္မည္မဟုတ္သည့္ ၀တၳဳ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသုိ႔ျဖင့္ မေရးျဖစ္ေသာ ၀တၳဳကုိေရးရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ ႏွစ္ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။
စာျပန္ေရး ရန္ ၃၉ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မတုိင္မီ တစ္ရက္အလုိတြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘ၀ တြင္ အလြန္အေရးႀကီးသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္ပါ၏။ ၃၉ သည္ ၄၀ ႏွင့္ စာလွ်င္ အလြန္ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းသည့္ ေမြးေန႔ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကုိ အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူးေလ။

ေလးဆယ္ျပည့္ေမြးေန႔ ကုိ ဆာရာက "သခ်ႋဳင္းသုိ႔ ေျခတစ္လွမ္းအလုိ ေမြးေန႔" ဟု ၀ိၿဂ`ဳလ္ျပဳ သျဖင့္ ေအာ္လီဗာ ခြင့္ရက္ရွည္ယူၿပီး ဥေရာပသုိ႔ ပုိ႔ေပးသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္တည္း ထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ "စခန္းခ်" ခရီးထြက္သြားၾကသည္။ အငယ္ေလး ဆမ္ ကုိ ေအာ္လီဗာ့ အေမက လာထိန္းေပးသည္။ ထုိစဥ္တြင္ ဆမ္က ခုနစ္ႏွစ္သား ….. ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ ကေလးေတြႏွင့္ ခဲြဖူးျခင္း …..။
ပါရီေရာက္ေတာ့ နိဗၺာန္ ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးလားဟုပင္ အေတြး၀င္မိသည္။ လြတ္လပ္ခ်င္တုိင္း လြတ္လပ္ေန၏။ အိမ္တာ၀န္မရွိ၊ ကေလးတာ၀န္မရွိ။ ေခြးတာ၀န္မရွိ၊ ဆရာမိဘအသင္း ကိစၥမရွိ၊ ေက်ာင္း ရန္ပံုေငြ၊ ေဆးရံုရန္ ပံုေငြ ကိစၥမရွိ။ ဘာဆုိဘာမွ်မရွိ။

ဥေရာပ ရက္သတၱပတ္ ေလးပတ္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့၍ရႏုိင္မည္မဟုတ္သည့္ ဒုတိယ မဂၤလာ ခရီး ျဖစ္ပါ၏။ ပါရီ၊ ေရာမ၊ ကိန္း၊ စိန္တုိပတ္စ္ တစ္ခြင္ ကုန္းလမ္းေရလမ္းျဖင့္ အႏွံ႔အျပား ေလွ်ာက္သြားၾက သည္။ အေကာင္းဆံုး ဟုိတယ္ႀကီးမ်ားတြင္ တည္းခုိဇိမ္ယူၾကသည္။ အျပန္တြင္ မွ လန္ဒန္ကုိ လွည့္၀င္ၾက သည္။ စိတ္၀င္စားစရာမွန္သမွ် လုိက္မွတ္သည္။ မွတ္စုစာအုပ္ ခုႏွစ္ အုပ္ ျပည့္သြားသည္။
သုိ႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွသံုးမရ။ ဥေရာပ ေနာက္ခံ၀တၳဳ ေရးဖြဲ႕ၾကည့္သည္။ မရ၊ ခရီးသြား ေဆာင္းပါး ေရးၾကည့္သည္။ မျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပင္ ထြက္မလာ။
စားပဲြတြင္ ထုိင္ကာ မွတ္စုစာအုပ္ေတြကုိ နံေဘးတြင္ ျဖန္႔ခ်ထားၿပီး ေငးေနတတ္၏။ လက္ႏွိပ္စက္ထဲမွ စာရြက္လြတ္ေပၚ တြင္ စာတစ္လံုးမွ် ထင္မလာ။
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာသည္အထိ ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ပင္။ ေလးဆယ့္တစ္ႏွစ္သုိ႔ ေရာက္လာသည့္အခါ ဘ၀ေဟာင္း သည္ ဟုိအေ၀းႀကီးတြင္ က်န္ခဲ့သလုိ ၀ုိးတ၀ါးသာျမင္ေတာ့၏။ သည္အေၾကာင္း ေအာ္လီဗာ ကုိ ေျပာျပသည့္အခါ ရယ္၍သာ ေနတတ္သည္။

" အင္း ….. ဆာရာ ….. ဆာရာ၊ မင္းဟာ ကုိယ္နဲ႔ ေတြ႕စက အတုိင္းပဲ၊ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး "
သူေျပာတာ ဟုတ္သေလာက္ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာ ေျပာင္းလဲ သင့္သေလာက္ ေျပာင္းခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ ေရႊပုိးမွ်င္ကေလးေတြႏွင့္တူၿပီး ကုပ္ေပၚတြင္ ထူထဲစြာ ၀ဲက်ေန တတ္သည့္ ဆံပင္တုိ႔သည္ အေရာင္လြင့္ျပယ္စ ျပဳေနၿပီ။ ဆံပင္ျဖဴကေလးမ်ား ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ရွိေနၿပီ။ အေမ လုပ္သူ က မပူမပင္ရဘဲ ကေလးေတြက အေမဆံပင္ျဖဴမွာကုိ ၀ုိင္းၿပီး စုိးရိမ္ေနၾက၏။

အျပာရင့္ေရာင္ မ်က္လံုးမ်ားကမူ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိပင္ ေတာက္ပ၀င္းလက္ေနဆဲ။ ႏုိ႔ႏွစ္ေရာင္ အသား အေရ မွာလည္း ရႊန္းစုိမြတ္ညက္ေနဆဲ။
ဆာရာ သည္ မိန္းမက်က္သေရအျပည့္ျဖင့္ လွသည့္ အလွပုိင္ရွင္မတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ကုိယ္ေနဟန္ က်စ္လ်စ္ တင့္တယ္ ၏။ ေျခဆံလက္ဆံ ေျပျပစ္ႏုနယ္၏။ မ်က္၀န္းအစံုကမူ ရႊင္ျမဴးကခုန္ေနတတ္သည္။
သည္မ်က္လံုး မ်ားႏွင့္ ပထမဦးဆံုး ရင္ဆုိင္ရစဥ္ကတည္းက ေအာ္လီဗာ ရင္ေတြ တဒုိင္းဒုိင္း ခုန္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ သည္။ ရႊင္ပ်သည့္ရယ္သံ၊ မီးလွ်ံႏွင့္တူသည့္ သတၱိ၊ လုပ္ၿပီဆုိလွ်င္ ေနာက္မဆုတ္တတ္။ သည္ ထူးျခား ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဆာရာ့ကုိ လူငယ္လူရြယ္ေတြက အေပါင္းရ အသင္းရခက္သည့္ မိန္းကေလး ဟုဆုိၾက သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ထဲတြင္ ေအာ္လီဗာမပါ။

ေအာ္လီဗာက ဆာရာေတြးေခၚပံုကုိ သေဘာက်သည္။ ေျပာပံုဆုိပံုကုိ ႏွစ္သက္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သည္ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈအျပည့္ျဖင့္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲတြင္ ယေန႔ တုိင္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငီးေငြ႕သည့္ ခ်စ္သူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ၾကာလြန္းသည့္ တုိင္ေအာင္ ေပ်ာ္ပံုသစ္ေနဆဲ။
ဆာရာ့ ကုိ လက္ထပ္ဖုိ႔ ေအာ္လီဗာတစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္တိတိ နားခ်စည္းရံုးခဲ့ရ၏။ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ တြင္မွ ဆာရာ ေခါင္းညိတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အစဥ္အလာကုိ ပုန္ကန္ခ်င္သည့္ ဆာရာက ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ မဂၤလာေဆာင္ဖုိ႔ကုိ ကန္႔ကြက္ ခဲ့ သည္။ ေအာ္လီဗာ့ မိဘမ်ား၏ ၿခံထဲတြင္ပင္ လက္ထပ္ပဲြကုိ အက်ဥ္းရံုးၿပီး က်င္းပခဲ့သည္။
အနီေရာင္ ရဲရဲေတာက္၀တ္ထားသျဖင့္ ဆာရာသည္ သတုိ႔သမီးႏွင့္ မတူဘဲ မဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးမယ္ ကေလး ႏွင့္တူေန၏။ ဘာျမဴဒါသုိ႔ မဂၤလာခရီး ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္ဆုိးရြားေနမႈကုိ သူတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ သတိမထားမိၾက။ ဟုိတယ္ထဲက အျပင္မထြက္ဘဲ မုိးမဆံုး ေလ မဆံုး ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ လုိ ရယ္ၾက၏။ ျမဴးၾက၏။

ဘ၀ကုိ ဒုတိယရိပ္သာလမ္း တုိက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးမွာ စခဲ့ၾကသည္။ သံုးပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၾကည္ႏူးမႈ မ်ား တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့က်လာသည္။ အခန္းနီးခ်င္းေတြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆူဆူညံညံ အပ်ိဳလူပ်ိဳေတြ။ ေပ်ာ္စရာပဲြေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ဆက္ေနေအာင္ ဖန္တီးၾကသည္။
တစ္ေန႔ ေအာ္လီဗာ အလုပ္မွ ျပန္လာေတာ့ ဆာရာ မ်က္ႏွာ မသာမယာႏွင့္ ေတြ႕ရ၏။ ဓမၼတာေပၚခ်ိန္ မေပၚ သျဖင့္ ဆာရာ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေနသည္။ မဂၤလာဦး ခရီးထြက္စဥ္က ဂ႐ုတစုိက္ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အကာအကြယ္ကိစၥကုိ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ လုပ္ေတာ့ သည္။
သည္ေလာက္ျမန္ျမန္ ျဖစ္လာမည္လည္း မထင္ဘူးေလ။ ခုေတာ့ ကေလးရွိေနၿပီတဲ့။ ဖ်က္ခ်ဖုိ ႔ေျပာေတာ့ ေအာ္လီဗာ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္လုိမ်ား သည္လုိအေတြးမ်ိဳး ဆာရာ့ေခါင္း ထဲသုိ႔ ၀င္လာပါ လိမ့္။

ဆာရာဘက္က အေလးအနက္ အဆုိျပဳျခင္းျဖစ္၏။ သည္ေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီး ကေလးမလုိခ်င္ပါ။
"ဒါေလာက္ ေစာေစာ မလုိခ်င္ေသးပါဘူး၊ ဆာရာ အလုပ္ကေလးဘာေလး လုပ္ခ်င္ေသးတယ္၊ တစ္ခုခုေပါ့ "
ဆာရာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အေရာင္းက်လာသည္။ မဂၢဇင္းႀကီးတစ္ေစာင္တြင္ အယ္ဒီတာ ၀င္လုပ္ ဖုိ႔ စိတ္ကူးထား၏။ ၿပီးေတာ့ ကုိလံဘီယာတကၠသုိလ္တြင္ မဟာ၀ိဇၨာတန္း ဆက္တက္ ဖုိ႔လည္း ေလွ်ာက္ထားသည္။ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းက ျပတုိက္မွ အလုပ္ထြက္ ထားလုိက္၏။ ေနသည့္ရပ္ကြက္ႏွင့္ ျပတုိက္မွာ အလွမ္းေ၀းသျဖင့္ သြားေရး မလြယ္ ကူေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေအာ္လီ က အမ်ိဳးမ်ိဳးေဖ်ာင္းဖ်သည္။

" အလုပ္က အခ်ိန္မေရြး ၀င္လုပ္လုိ႔ရပါတယ္ ဆာရာရယ္ "
အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ေျပာၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာေနႏုိင္ေအာင္ အစစဂ႐ုစုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာ ေခါင္းမာၿမဲ မာေန၏။ ေအာ္လီ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္လာသည္။ အလုပ္သြားေနတုန္း တစ္ေနရာ ရာသြားၿပီး တစ္ခုခု လုပ္လုိက္မွျဖင့္ …..
သုိ႔ေသာ္ ဆာရာေျပာသလုိ မလုပ္ျဖစ္ပါ။ လုပ္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားခ်င္ေလာက္ေအာင္ကုိ တစ္ခ်ိန္လံုး ဖ်ားေန တတ္ သည္။ အားအင္ကုန္းခန္းကာ ႏြမ္းေခြေနသည္။ စိတ္ဓာတ္က်လုိက္သည္မွာ ေျပာဖြယ္ရာမရွိၿပီ။ ဗုိက္ႀကီး ကုိ သယ္ၿပီး ကုိးလလံုးလံုးေနရဦးမည့္အျဖစ္။

ေအာ္လီဗာကမူ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေန၏။ သူက ကေလးေလးေယာက္ေတာင္ ယူခ်င္သူ မဟုတ္ လား။ ေငြေရး ေၾကးေရး ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကပ္တည္းေစကာမူ ရင္ဆုိင္မည္တဲ့ေလ။ လွ်ာေပၚ တြင္ ျမက္ေပါက္ပါ ေစဦး၊ ေအာ္လီဗာလုိ လူစားမ်ိဳးက မိန္းမကုိ ကေလး ဖ်က္ခ် ခြင့္ ေပးမည္မဟုတ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ ရင္ေသြးကုိ မည္သုိ႔ ဖ်က္ဆီးသတ္ျဖတ္ရက္ပါမည္လဲ။ လူ႔ေလာကႀကီး ထဲသုိ႔ ရင္ေသြးကေလး မေရာက္ခင္ အေ၀းႀကီးကပင္ ဖခင္စိတ္တုိ႔ ရင္မွာ ဆြတ္ပ်ံ႕ ကာ ေအာ္လီဗာတစ္ေယာက္ အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္ေနၿပီ။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ဘင္ဂ်မင္၀တ္ဆင္သည္ မိဘႏွစ္ပါး လက္ထပ္ၿပီး ကုိးလႏွင့္သံုးရက္အၾကာတြင္ လူ႔ေလာက ထဲသုိ႔ အံ့ၾသသည့္ မ်က္လံုးမ်ား ကလည္ကလည္ႏွင့္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။
မေအတူ သားကေလးသည္ ေအာ္ဟစ္ငုိယုိကာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေလာကႀကီးထဲ တုိး၀င္ေတာ့ မလား ေအာက္ေမ့ရ၏။ သားဦးရခ်င္ေနသည့္ ေအာ္လီဗာအဖုိ႔ မေအတူကေလးလည္းျဖစ္ေနျပန္၍ အရူးႀကီး ႐ူးေန ေတာ့သည္။

ဘင္ဂ်မင္သည္ အလြန္အႀကီးျမန္သည့္ ကေလးျဖစ္သည္။ ရုပ္သာ အေမႏွင့္တူသည္ မဟုတ္၊ ေခါင္းမာပံု၊ စိတ္ႀကီးပံု လည္းတူသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆးေနရသည္ မရွိေတာ့။ တစ္ခါႏွစ္ခါ သည္ေကာင္ကေလးကုိ လည္ပင္းညွစ္ဖုိ႔ ဆာရာစိတ္ကူးမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖေအေရာက္လာသည္ႏွင့္ သား အဖႏွစ္ေယာက္ အၾကည္ဆုိက္ကာ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားႏွင့္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
သားကုိ ပခံုးေပၚတင္လ်က္ ခုန္ေပါက္ေနသည့္ ေအာ္လီဗာကုိ ၾကည့္ၿပီး ဆာရာတစ္ေယာက္ နီးရာကုလား ထုိင္တစ္လံုး တြင္ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ၀ုိင္ခြက္ကုိ လက္တြင္ ကုိင္ကာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်မိ၏။ အင္း ….. ဘယ္လုိမ်ားခရီးဆက္ရမွာပါလိမ့္။

မိခင္ဘ၀သည္ ဆာရာႏွင့္ လံုး၀ခြင့္မက်သည့္ဘ၀ ျဖစ္သည္။ အခန္းကေလးက က်ဥ္းက်ဥ္း က်ပ္က်ပ္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ရူးခ်င္လာသည္။ ရာသီဥတုက သည္ႏွစ္မွ သိသိသာသာ ဆုိးရြားေန သည္။ အျပင္မထြက္ႏုိင္သည့္ ေန႔မ်ားတြင္ ကေလးငုိသံက နံရံေလးဖက္မွ စူးစူး၀ါး၀ါး ပဲ့တင္ျပန္ လာလွ်င္ ဆာရာ တစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္း ဦးတည္ရာသုိ႔ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။
အိမ္ပုိင္ရာပုိင္ႏွင့္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းေနဖုိ႔ ေအာ္လီဗာတြင္ အစီအစဥ္ ရွိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ စီမံခ်က္မွာ ဟုိအေ၀းႀကီးမွ အိပ္မက္ပမာ ျဖစ္ေန၏။
ဆာရာ အလုပ္၀င္လုပ္ဖုိ႔ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကေလးထိန္းတစ္ေယာက္ ထားရမည္ျဖစ္၍ "ဘဲစား ဘဲေခ် ျဖစ္ေနမည္ ဧကန္။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာက လုပ္ခ်င္သည္။ သည္အခန္းထဲက အျပင္ထြက္ေန ရလွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ ေအာ္လီဗာက တစ္မ်ိဳး၊ ကေလးကုိ ျပဳစုဖုိ႔က အေရးႀကီးဆံုးတဲ့ေလ။

" ဆာရာ ဒီအတုိင္းေနသြားရမွာလား ေအာ္လီ၊ သူေအာ္ငုိေနတာကုိ တစ္ေန႔လံုးထုိင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ေလ "
ဘယ္လုိ မွ ဆက္သည္းမခံႏုိင္ေတာ့သလုိ ျဖစ္ရသည့္ ေန႔ရက္ေတြမ်ားလာသည္။ သည္လုိခ်ိန္တြင္ သူက ကေလးေလးေယာက္ လုိခ်င္ေၾကာင္း သတိရလွ်င္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသပစ္လုိက္ခ်င္သည္။
ဆာရာ့ မိဘေတြဆီက ဘာအကူအညီမွမရ။ သူတုိ႔က ဟုိးအေနာက္ဘက္ကမ္းေျခ ခ်ီကာဂုိမွာ မဟုတ္ လား။ သူ႔အေမ အကူအညီလည္း သိပ္မရပါဘူးေလ။ သားတစ္ေယာက္ပဲ ေမြးဖူးၿပီး ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ ကေလးျပဳစု ပံုေတြ ေမ့ကုန္ေလာက္ေရာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေျမးကုိထိန္းဖုိ႔ အဘြားႀကီး စိတ္ရွည္ပံုမရ။ သုိ႔ေသာ္ မေအႏွင့္ စာလွ်င္ေတာ့ ဘြားေအက ပုိ၍ စိတ္ရွည္ပါလိမ့္ဦးမည္။
ဘင္ဂ်မင္ တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည့္ အရြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ သိပ္ဂ်ီမတုိက္ေတာ့။ တျဖည္းျဖည္း အသက္ရွဴေခ်ာင္လာသည္။ ေလာင္းအုိင္လင္း ရပ္ကြက္တြင္ အိမ္တစ္ေဆာင္ ငွားႏုိင္ခဲ့၏။ ေနာက္ႏွစ္ဆုိလွ်င္ ဘင္ဂ်မင္ကုိ ကေလးထိန္းေက်ာင္း ပုိ႔ႏုိင္ၿပီ။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ထပ္ေစာင့္ လွ်င္ လံုး၀နီးပါး လြတ္လပ္ၿပီ။ စာျပန္ေရးမည္။

အလုပ္၀င္ဖုိ႔ စိတ္ကူးကုိေတာ့ စြန္႔လုိက္ၿပီ။ လံုးခ်င္းတစ္အုပ္ေရးမည္။ အေျခအေနတုိ႔သည္ အေကာင္း ဘက္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းစျပဳေနၿပီ။ သည္ခ်ိန္တြင္ အေအးမိၿပီး အဖ်ား၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။
တစ္လေက်ာ္ အိပ္ရာထဲလဲသည္။ တစ္ခါမွ် သည္ေလာက္မျဖစ္ဖူး၍ သူ႔ကုိယ္သူ ေသမည္ဟု ဆာရာယံု ၾကည္ေန၏။ အဆုတ္နာမ်ားျဖစ္ေနမည္လား။ တစ္ေနကုန္ ေခ်ာင္းဆုိးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မွ အိမ္စရိတ္ ထဲက ဖဲ့ၿပီး ေဆးခန္းသြားသည္။ အဖ်ားက ရုိးရုိးတုပ္ေကြးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ကုိယ္၀န္ရွိေနၿပီတဲ့။
ပထမ ကုိယ္၀န္ရွိစဥ္ကလုိ ေဒါသေတြ၊ ခံျပင္းျခင္းေတြမရွိေတာ့။ စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္ကာ အားေလ်ာ့ အားငယ္ စြာျဖင့္ မတိတ္တမ္းငုိေနမိ၏။

ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ပါမည္လဲ။ ဘယ္လုိေက်ာ္လႊားႏုိင္ပါေတာ့မည္လဲ။ ဘင္ဂ်မင္ ႏုိ႔မျဖတ္မီ ေနာက္ ကေလး တစ္ေယာက္ ေမြးထုတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ကုိ ထိန္းရမည္ဆုိလွ်င္ ေသပဲြ၀င္ရရံုသာ ရွိေတာ့မည္။
ေအာ္လီဗာ လည္း ဇနီးလုပ္သူ၏ အျဖစ္ကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္ဓာတ္အက်ႀကီးက်လ်က္ရွိသည္။ သူ႔ကုိ သည္လုိ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ သည္တစ္ခါ သာ ေတြ႕ဖူးေသးသည္။
ခ်စ္ဇနီး ကုိ ဘယ္လုိေခ်ာ့ေမာ့ စည္းရံုးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေန၏။ ဒုတိယ ကေလးလုိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ရင္ေတြ ခုန္ေနပံု မွာ ဘင္ဂ်မင္ကေလး ကုိယ္၀န္ရွိစဥ္က အတုိင္းပင္။ သည္အေၾကာင္းေျပာမိလွ်င္ ဆာရာ ရိႈက္ႀကီး တငင္ပုိ ျပန္၏။
" ဆာရာ့ ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါ ေအာ္လီရယ္၊ ေနာ္ ….. ဆာရာ မတတ္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ပါေနာ္၊ ဆာရာ ေနာက္ထပ္ ကေလး မေမြးပါရေစနဲ႔ေတာ့ကြယ္၊ ဆာရာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ "
ကုိယ္၀န္ ဖ်က္ခ်ဖုိ႔ကိစၥျဖင့္ စကားမ်ားၾကျပန္၏။ သူသေဘာမတူလွ်င္ ဆာရာ ရူးသြားမည္လားမသိ။ ဤသုိ႔ ျဖင့္ မတင္မက် ျဖစ္ကာ ရက္ေတြၾကာလာသည္။ ေအာ္လီဗာက ရွိသမွ် ပုိက္ဆံထုတ္ၿပီး ဇနီးသည္ သက္ေသာင့္ သက္သာျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္သည္။

ဆာရာ့ ကုိ ကူညီရန္ ေန႔၀က္ အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ငွားထားေပးသည္။ အိမ္သား ၁၃ ဦး ရွိသည့္ အုိင္ယာလန္ မ်ိဳးဆက္မိသားစုမွ မိန္းကေလးျဖစ္၏။ ဆာရာလုိခ်င္သည့္ ပုံစံ၀င္ မိန္းကေလး။
ခုမွပင္ ဆာရာ အျပင္ေလးဘာေလး ထြက္ခြင့္ရေတာ့သည္။ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ျပတုိက္ေတြႏွင့္ လမ္းျပန္ ေပါက္သည္။
က်န္းမာေရးလည္း သိသိသာသာ ျပန္ေကာင္းလာ၏။ ဘင္ဂ်မင္ကေလးႏွင့္ပင္ အလြမ္းသင့္ေန ၏ ျပတုိက္သုိ႔ ႏွစ္ေခါက္ပုိ႔ေပးၿပီးၿပီ။
ထုတ္ မေျပာေသာ္လည္း ဒုတိယကေလးကုိ ဆာရာ လုိလုိခ်င္ခ်င္ေမြးေတာ့မည္ဟုေအာ္လီဗာ ယံုၾကည္ေန သည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ဘင္ဂ်မင္ ႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ မယ္လီဆာကေလးကုိ ေမြးခဲ့ရေလသည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ မိသားစု ကုိ ေတာပုိင္းတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ထားရန္ ေအာ္လီဗာ စိတ္ကူးမိျခင္းျဖစ္၏။ ကနက္တီးကတ္သုိ႔ အပတ္တုိင္းလုိလုိသြားၿပီး အိမ္ရွာသည္။ ေနာက္ဆံုး ၀န္ႏွင့္ အားမမွ်သျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရ၏။

ရံုးအားရက္တုိင္း အျခားရပ္ကြက္တကာသုိ႔ အိမ္ရွာထြက္ၾကျပန္သည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိမွ ယခုေနသည့္ ပါးေခ်စ့္ရပ္ကြက္ မွ အိမ္ကုိ ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့၏။
ယာေတာအိမ္ေဟာင္းႀကီးျဖစ္၍ အမ်ားႀကီးျပန္ျပင္ရဦးမည္။ ထမ္းပုိးထက္လမ္းခႀကီးမည့္အျဖစ္။ သုိ႔ေသာ္ ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ ေနထုိင္စားေသာက္ကာ ပုိက္ဆံကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုၿပီး တျဖည္းျဖည္း ျပင္ဆင္သြား သည္။ တစ္ႏွစ္အတြင္း အလြန္လွပသည့္ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ ျဖစ္လာသည္။ သည္ အတြက္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ေနေတာ့၏။
" ဒါေပမယ့္ ကေလးေတာ့ ေနာက္ထပ္မယူေတာ့ဘူးေနာ္၊ ဒါပဲ " ဟု ဆာရာက ေအာ္လီဗာကုိ ရာဇသံေပး ထား သည္။
ဒုတိယ ရိပ္သာလမ္းက တုိက္ခန္းကုိ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည့္အခါ အသက္ရွဴ က်ပ္သလုိ ျဖစ္လာ သည္။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ အရာတုိင္း ေသးငယ္ၿပီး ေစ်းေတြကမူ ေခါင္ခုိက္ေန၏။ ခုေတာ္ က်ယ္က်ယ္ လြင့္လြင့္ ႏွင့္ ကေလးေတြကုိလည္း တစ္ခန္းစီ ထားႏုိင္ၿပီ။

ဧည့္ခန္း မွာ မီးလင္းဖုိႀကီးႏွင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိသည္။ စာၾကည့္ခန္းကုိ စိတ္ႀကိဳက္မြမ္းမံၿပီး စာအုပ္ေတြ အျပည့္ ထည့္ထားသည္။ မီးဖုိေဆာင္ကလည္း က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း။ ေရွးေဟာင္းလက္ရာ မီးဖုိႀကီး ကုိေတာ့ ဆာရာ့ဆႏၵအရ မလဲဘဲထားသည္။ ပန္းၿခံကုိ စီးမုိးျမင္ေနရသည့္ ဧရာမ ျပတင္းေပါက္ႀကီးေတြကုိ ဆာရာ သေဘာအက်ဆံုး။
ကေလးေတြ ပန္းၿခံထဲမွာ ကစားေနလွ်င္ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္း ဆာရာ လွမ္းျမင္ႏုိင္၏။ သည္အရပ္ ကုိ ေျပာင္း လာသျဖင့္ အိမ္ေဖာ္မေလးဆံုးရံႈးရျခင္းအတြက္ေတာ့ တဖူနာသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ဖက္ ကၾကည့္လွ်င္ လည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပင္။ ရွိစုမဲ့စု အိမ္ထဲ ၀င္သြား သျဖင့္ ေငြေရးေၾကးေရး မွာ ေလာေလာဆယ္ တြင္ ၾကပ္တည္းေန၏။
ဘင္ဂ်မင္ ကေလး သံုးႏွစ္ျပည့္လုိ႔ မနက္မနက္ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္က်လွ်င္ေတာ့ မယ္လီဆာ မူႀကိဳေက်ာင္းသူႀကီး ျဖစ္လာေတာ့မည္။
ဆာရာ စာျပန္ေရး ဖုိ႔ တာစူသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခ်ိန္က လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရေသး။ အလုပ္က ရႈပ္ၿမဲ ရႈပ္ လ်က္ပင္။

ေဆးရံုတြင္ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္အားေပးေနသည္ေလ။ က်န္ရက္မ်ားတြင္လည္း အိမ္ ကိစၥ၊ လင္ကိစၥ၊ သားကိစၥ၊ ၿခံရွင္းဖုိ႔ကိစၥမ်ားျဖင့္ အားရသည္မရွိ။ တစ္ရံေရာအခါက ပန္းႏုေရာင္ မဂၢဇင္း ၏ အယ္ဒီတာမ၏ အျဖစ္မွာ ယံုႏုိင္စရာ မရွိေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္း သည္မွာ ဆာရာတစ္ေယာက္ သည္ဘ၀တြင္ လုိလုိခ်င္ခ်င္ ေမ်ာပါေနျခင္းျဖစ္၏။
ေျပာင္း လာကတည္းက မေျပလည္စရာ အေၾကာင္းတုိ႔သည္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕လယ္တြင္ က်န္ရစ္ သလုိ ျဖစ္ခဲ့၏။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေအးေဆးေသာ ကမၻာကေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ျဖစ္ၿပီဟု ယံုၾကည္ ထားလုိက္ ၏။ ရြယ္ တူ အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ခ်က္ခ်င္း မိတ္ေဆြျဖစ္သြားသည္။
ရံုးပိတ္ရက္ မ်ားတြင္ တင္းနစ္ကစားၾက၊ ဖဲကစားၾကႏွင့္။ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္ငန္းမွာလည္း ဆာရာမပါ မၿပီး သလုိ ျဖစ္လာသည္။ ရဲရဲေတာက္ ဗီယက္နမ္ စစ္ဆန္႔က်င္ေရးသမား ဆာရာ၏ ဘ၀သည္ အိပ္မက္ ပမာ ျပယ္လြင့္ခဲ့ေလၿပီ။ အျမတ္ႏုိးဆံုး စာေရးဆရာမဘ၀ကုိပင္ တမ္းတမ္းတတ ျဖစ္မေနေတာ့။

ဆုိခဲ့ၿပီးျဖစ္သလုိ လင္ကိစၥ၊ သားကိစၥႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္လူမႈေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနရလွ်င္ ဆာရာ ေက်နပ္ေနေတာ့သည္။
အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ဘင္ဂ်မင္ကေလး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္သည့္ ေအာ္သံမ်ားသည္ ဟုိးအေ၀း ႀကီးတြင္ လြင့္က်န္ခဲ့ကာ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေလၿပီ။
ဘင္ဂ်မင္ ကေလးက သိပ္ကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီ။ ရုပ္ဆင္းအဂၤါ တြင္သာ မေအႏွင့္တူသည္မဟုတ္။ ၀ါသနာႏွင့္ တန္ဖုိးထားတတ္ပံုျခင္းပါ တူေနသည္ေလ။
ဘင္ဂ်မင္ သည္ ဆာရာ၏ ကုိယ္ပြားတစ္ခုႏွင့္တူ၏။ အေမ့ဆီမွ ရွိသမွ် အရည္အခ်င္း ႏုိ႔ရည္မ်ားကုိ တစိမ့္စိမ့္ စုိ႔ယူေနသည့္အလား။

ဖေအႀကီး သေဘာက်ေနသလုိ ဆာရာကလည္း က်ိတ္ၿပီး ဂုဏ္ယူေန၏။ တကယ့္ မေအတူသားကေလး။ မယ္လီဆာ ကေလးက ေအးသည္။ ဘင္ဂ်မင္ ငယ္ငယ္ကလုိ မဆုိး။ သူက ေလးကဖေအတူ။ မ်က္ႏွာ ခ်ိဳၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ ဘယ္ေတာ့မွ နားပူနားဆာမလုပ္။ ကာတြန္းစာအုပ္တစ္အုပ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကစား စရာတစ္ခု၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေဒၚလာတန္တစ္ရြက္ႏွင့္ အေမေနာက္ လုိက္ေနရလွ်င္ သူေက်နပ္ေနၿပီ။ ဖေအလုိ ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင့္၊ မ်က္လံုးစိမ္းႏွင့္။ ရုပ္ကေတာ့ သိပ္မဆင္လွ။ တကယ္က သူ႔ ဘြားေအ ေအာ္လီ့ အေမႏွင့္ သြားတူေန၏။ အဘြားႀကီးက မယ္လီဆာကုိ ပုိခ်စ္သည္။ ဆာရာ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ခံေနရ သည္။

ဆာရာႏွင့္ ေအာ္လီဗာတုိ႔အေမသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျဖစ္မလာၾကေပ။ မစၥက္၀တ္ဆင္ က ေဟာ ေဟာ ဒုိင္းဒုိင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္သည္။ သူတုိ႔ လက္မထပ္ခင္က အဘြားႀကီး က ေ၀ဖန္သည္တဲ့ ေလ။ ဆာရာသည္ ေခါင္းမာၿပီး ထင္ရာလုပ္မည့္ မိန္းကေလး၊ ကုိင္ရတြယ္ရခက္မည့္ မိန္းကေလး၊ တစ္ကုိယ္ ေကာင္းဆန္မည့္ မိန္းကေလး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကေလး တစ္ေန႔ ဒုကၡေရာက္ မည္ကုိ အလြန္စုိးရိမ္သည္တဲ့။
အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာ့ေျခလွမ္းအမွားကုိ အဘြားႀကီးက ေစာင့္ၾကည့္ ေန၏။ တစ္ကြက္မွားသည္ႏွင့္ ငါမေျပာလားဟူသည့္ စကားမ်ိဳးေျပာ ဖုိ႔ ေစာင့္ေနသည့္အလား။
ေျမးေတြ ကုိခ်စ္ေသာ အဘြားႀကီးႏွင့္ ဆာရာ စကားေျပာ၍ အေပါက္အလမ္းတည့္သည္မွာ ကေလးေတြ ကိစၥတစ္ခု သာရွိသည္။

ေအာ္လီဗာက မေအႏွင့္မိန္းမအၾကားတြင္ ဘာမွ မသိသလုိေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ အဘြားႀကီးက သိပ္ပါး သည္။ သိပ္မ်က္စိရွင္သည္။ ဆာရာ ကိုယ္၀န္မေဆာင္ခ်င္ေၾကာင္း ရိပ္မိသည္။ ဘင္ဂ်မင္ေလး ေမြးစက က်ိတ္ျဖစ္ခဲ့ သည့္ မေျပလည္မႈမ်ားကုိ အကဲခတ္မိသည္။
ေအာ္လီဗာတုိ႔အေဖ ေဂ်ာ့၀တ္ဆင္က ဇနီးလုပ္သူကုိ ေဖ်ာင္းဖ်သည္။
" ကေလးမေလး က ေတာ္ရွာပါတယ္ ဖီးလစ္ရယ္၊ လက္ထပ္စကေတာ့ သူက ငယ္ေသးတာကုိး၊ သားကုိ သူေပ်ာ္ေအာင္ ထားႏုိင္သားပဲ "
အဘုိးႀကီး က အဘြားႀကီးထက္ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးသည္။

" ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္မေလးမွာ ဒါထက္ႀကီးမားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြရွိေနသလုိပဲ၊ ဘာမွန္းေတာ့မသိဘူး၊ အဲဒီအတြက္ သားကုိထိခုိက္မွာစုိးတယ္ "
အဘုိးႀကီးက ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းယမ္းရင္း …
" ေအာ္လီ ထိန္းႏုိင္မွာပါကြာ "
" ကၽြန္မေတာ့ မထင္ဘူး၊ ေကာင္မေလးလုပ္ခ်င္တာကုိ ရွင့္သားက တားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေအာ္လီက သူ႔ဘာသာ သူ ကိ်တ္ခံမယ့္ ေကာင္စားမ်ိဳး "
ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေပါင္းလာသည့္ လင္ေတာ္ေမာင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေျပာလုိက္သည္။ အဘုိးတုိ႔ အဘြားတုိ႔ ဘ၀ခရီးမွာ ပန္းခင္းလမ္းပမာ ေမႊးပ်ံ႕သာေမာခဲ့၏။ ႏွစ္ကုိယ့္တစ္စိတ္ ဘ၀မ်ိဳး။
" သား က ဖေအတူသား မဟုတ္လား၊ သိပ္သေဘာေကာင္းလြန္းတယ္၊ အဲဒီေလာက္ သေဘာေကာင္းတဲ့ လူမ်ိဳး ဟာ မဟုတ္တဲ့မိန္းမ လက္ထဲေရာက္ရင္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ရွင့္ "
ဖီးလစ္ ၀တ္ဆင္သည္ သား၏အိမ္ေထာင္ေရး အနည္ထုိင္ေနခ်ိန္မွာပင္ သားအတြက္ စိတ္မေအးႏိုင္ေသး။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ ဆာရာ့အေပၚတြင္ စုိးစဥ္းမွ်ေသာ မယံုၾကည္စိတ္ကေလးလည္း ရင္ထဲ တြင္ ခုိကပ္ေနဆဲ။

ဇနိး၏ အျဖစ္ကုိ အဘုိး၀တ္ဆင္ အကဲခတ္မိ၏။ ငယ္ကခ်စ္သည့္ ငယ္ခ်စ္ေတြအား ၿပံဳးၾကည့္ေန၏။ ယခုတုိင္ အဘြားဖီးလစ္ ရင္ခုန္ရေသာအၿပံဳးမ်ိဳး။
" ကေလးမေလး ဘက္ကုိလဲ အမွတ္ေလးဘာေလး ေပးဦးေလကြာ၊ သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုး သားကုိ ပံုေပးထား တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ တုိ႔ဖုိ႔လဲ ပါတယ္ေလကြာ၊ ေျမးႏွစ္ေယာက္ သူေမြးေပးထားသားပဲ "
ဟုတ္ေတာ့ လည္း ဟုတ္ပါသည္။ ေျမးႏွစ္ေယာက္စလံုးသားႏွင့္ ခၽြတ္စြပ္မတူေသာ္လည္း တူသည့္ေနရာ ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေအာ္လီဗာသည္ ခံ့ေခ်ာေခ်ာၿပီး အလြန္ေယာက္်ားပီသသူျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ကုိယ္သူ မသိ၊ သတိမထားမိ။ ဒါကပင္ ပုိ၍ထူးျခားၿပီး ပုိ၍ဆဲြေဆာင္မႈ႐ွိေန၏။

" သူတုိ႔ ေနာက္ထပ္ ကေလးယူဦးမယ္ ထင္သလား ေဂ်ာ့ "
သား ကုိ မေမးရဲေသာ ေမးခြန္း။ ဆာရာကုိ ေမးဖုိ႔ေတာ့ ေ၀လာေ၀း။
" ဒါေတာ့ ဘယ္သိမလ ဒါလင္ရယ္၊ ဒီအတုိင္းလဲ သူတုိ႔ ဘ၀ ျပည့္စံုေနတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခုေခတ္က ဘာမွ ႀကိဳေျပာ လုိ႔ မရဘူးကြ၊ ေအာ္လီဗာရဲ႕ ေၾကာ္ျငာ ေအဂ်င္စီလုပ္ငန္းဆုိတာ ဘဏ္လုပ္ငန္းတုိ႔ ဘာတုိ႔လုိ သိပ္ ခုိင္ခုိင္မာမာရွိတာမဟုတ္ဘူး။ သိပ္ၿပီး ပံုေသကားက် ေမွ်ာ္လင့္ထားလုိ႔ မရဘူး၊ ကေလးေနာက္ထပ္ မယူတာ သူတုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးေပါ့ "
ဂ်ာ့၀တ္ဆင္ သည္ ရင္းႏွီးျမဳွပ္ႏွံႏွင့္ ကုန္သြယ္ေလာက အေတြ႕အႀကံဳရွိသူမုိ႔ ေအာ္လီဗာတုိ႔ မိသားစုကိစၥ ကုိ သည္လုိပင္ သေဘာထားေလသည္။ ဧရာမလုပ္ငန္းႀကီးေတြ နာရီပုိင္းအတြင္း ၿပိဳက်ပ်က္စီး တတ္ သည့္ ေခတ္ႀကီးမဟုတ္လား။

စား၀တ္ေနေရးကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမင္ေနသည္ေလ။ အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္တည္း မပူမပင္ ေနရာကပင္ တျဖည္းျဖည္းၾကပ္တည္းစျပဳလာၿပီ။ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္ေယာက္ ကေအာ္လီဗာ တကၠသုိလ္မွာ ရွိေနစဥ္ ၀င္ခ်က္စတာတြင္ အိမ္လွလွေလးတစ္လံုး ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဘဏ္လုပ္ငန္း မွ ပင္စင္မ်က္မ်က္ကေလးရသျဖင့္ ေဂ်ာ့တုိ႔ လင္မယား မပူမပင္ ေနႏုိင္ခဲ့၏။ ခုေတာ့ ေဂ်ာ့ ၀တ္ဆင္ တစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္း ပူပင္စျပဳလာၿပီ။
စစ္ပဲြႀကီးတစ္ပဲြႏွင့္ စစ္ပဲြကေလးမ်ားစြာကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည့္ ေဂ်ာ့က သားျဖစ္သူ ေအာ္လီဗာ၀တ္ဆင္ ကုိ သည္အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မၾကာခဏ သတိေပး စကားေျပာသည္။
ေဂ်ာ့သည္ အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ပါ၀င္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၿပီး ကံေကာင္းလုိ႔မေသ သည့္ စစ္သားေကာင္းႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္ အေမရိကန္ စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီးဆုိက္ေတာ့ ဧရာမ လုပ္ငန္းႀကီးေတြ နာရီပုိင္းအတြင္း ၿပိဳက် ပ်က္စီးသြားၾကသည္ကုိ မ်က္၀ါး ထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသူျဖစ္ ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သားျဖစ္သူအား သတိတရားႏွင့္ေနရန္ အၿမဲသတိေပးသည္။

" သူတုိ႔ ကေလးထပ္ယူစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူးကြာ၊ ဘာလုိ႔ေတာ့လုိ႔လဲ "
သည္ေနရာ တြင္ေတာ့ အျမင္ခ်င္း မတူၾကသည့္ ဆာရာႏွင့္ ေဂ်႕တုိ႔သေဘာတစ္ထပ္တည္းရွိၾကသည္။
တစ္ေန ႔တြင္ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းရာမွ တစ္ေနရာတြင္ ရပ္ၿပီး ေအးေအးလူလူ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရင္း သည္ အေၾကာင္း စကားစပ္မိေတာ့ ကေလးထပ္ယူလွ်င္ မုိက္မဲရာက်မည့္အေၾကာင္း ဆာရာက လင္ေတာ္ ေမာင္အားေျပာ၏။
" ဘာလုိ႔ ကေလးထပ္ယူေတာ့မလဲ ေမာင္ရယ္၊ သမီးေရာ၊ သားေလးေရာ ႀကီးလာၿပီပဲ၊ မၾကာခင္ သူတုိ႔ ေတြ ေျခႏုိင္လက္ႏုိင္ျဖစ္လာရင္ ဆာရာတုိ႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ႏုိင္ၿပီေလ၊ ဘာျပဳလုိ႔ စိတ္ညစ္ စရာေတြ၊ ေခါင္း ရႈပ္စရာေတြကုိ အိမ္ထဲ၀င္လာခံမလဲ "
ဆာရာ အဖုိ႔ စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ ေခါင္းေတြအံုလာသည့္အျဖစ္။

" ဆာရာရယ္၊ ခုေန ကေလးရွိလာရင္ ဟုိတုန္းကလုိ ကသီေတာ့မွာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ထပ္ ယူရင္ ေကာင္းမလား လုိ႔ပါ၊ တစ္ေန႔က်ရင္ သားသမီးနည္းလုိ႔ ေနာင္တရေနရင္ မခက္လား "
ဇနီး သည္ ကုိ အၾကင္နာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လ်က္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ဆာရာက သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကုိ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳေန လုိက္ၿပီး ….
" ကေလးေတြ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေနာက္ထပ္ ကေလးမလုိခ်င္ၾကေတာ့ပါဘူး ေအာ္လီရယ္၊ ဘင္ဂ်မင္ က ခုနစ္ႏွစ္၊ မယ္လီဆာက ငါးႏွစ္၊ သူတုိ႔ ဘက္က ၀င္စဥ္းစားဦးေလ"
ဆာရာ အခုိင္အမာေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ အေလးအနက္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ ခ်စ္စရာ အၿပံဳး ကုိ ၿပံဳးလ်က္ ဇနီးသည္၏ လက္ကုိ တယုတယ ဆုပ္နယ္ၿပီး ကားဆီသုိ႔ ျပန္လွည့္ေခၚလာသည္။
မၾကာေသးခင္ က မာစီဒီးအသစ္ ၀ယ္စီးႏုိင္ခဲ့သည္။ ဆာရာမသိေသးတာ တစ္ခုရွိေသးသည္။ သည္ႏွစ္ ခရစၥ မတ္ တြင္ ေပးဖုိ႔ သားေမြး အက်ႌအေကာင္းစား တစ္ထည္ ေအာ္လီဗာ ၀ယ္ထားၿပီးၿပီး။ ဆာရာ့ နာမည္ အတုိ ေကာက္စာလံုးမ်ားပါ ပန္းေဖာက္ေရးထုိးထားၿပီးၿပီ။

" တကယ္ေျပာေနတာေပါ့၊ ဟုတ္လား "
စိတ္ပ်က္သည့္ ေလသံျဖင့္ ေအာ္လီဗာ ေမးသည္။
" အုိး … တကယ္ေပါ့ "
ဆာရာ အခုိင္အမာ အတည္ျပဳသည္။ ေအာ္လီဗာ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ပါၿပီ။ ဘယ္လုိေျပာ၍မွ ရေတာ့ မည္မဟုတ္ ဟု ယံုၾကည္လုိက္သည္။ ဆာရာ သံုးဆယ့္တစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ သည္ဘ၀မ်ာပင္ ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ဘာမွ ထပ္ မလုိခ်င္ေတာ့။
ေစတနာ့၀န္ထမ္းအလုပ္မ်ားႏွင့္ နစ္ျမဳပ္ေနရာမွ မယ္လီဆာ၏ အကသင္တန္းကိစၥပါ၀င္လာသျဖင့္ ပုိ၍ အားလပ္ခ်ိန္ နည္းလာသည္။ ဒါကုိပင္ ပီတိျဖစ္ေနမိ၏။ ဘာလုိေသးလုိ႔လဲ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့။
အိမ္ တစ္လံုး၊ ကားတစ္စီး၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ (မႏွစ္ကစၿပီး ထားႏုိင္ျခင္းျဖစ္၏) သည္ ထက္ျပည့္စံုဖုိ႔ ဘာမ်ားလုိပါေသးသလဲ။
ကားထဲေရာက္ေရာက္ ခ်င္း ေအာ္လီဗာက ေမးသည္။

" ဒီ ခရစၥမတ္မွာ ကေလးေတြကုိ စကိတ္စီးေခၚသြားရရင္ မေကာင္းဘူးလားဟင္ "
စင္စစ္ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ေအာ္လီဗာက အိမ္မွာပင္ ေနခ်င္သည္။ အေဖအေမ အတြက္ လည္း ေျမးေတြ ႏွင့္ ေနခ်ိန္ပုိရသည္။
ဆာရာ့ မိဘေတြကေတာ့ ဆာရာ့အစ္မႏွင့္ ကေလးေတြရွိရာ ဂေရာစ္ပြိဳင့္ကုိ ခရစၥမတ္တုိင္း သြားသည္။ ဆာရာ ကလည္း မိဘရပ္ထံ ျပန္ခ်င္စိတ္သိပ္မရွိလွ။ တစ္ခါပဲ သြားျဖစ္ၾကသည္။ အစ္မလုပ္သူကုိ ဆာရာ သိပ္ သေဘာမက်။ အေမႏွင့္ကလည္း ဘယ္တုန္းကမွမတည့္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာ္လီဗာ၏ အစီအစဥ္သစ္ကုိ ဆာရာ ခ်က္ခ်င္းသေဘာက်သြားသည္။
" ဟာ … သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ ဘယ္သြားမလဲ၊ ဗားေမာင့္ကုိလား "
" အက္စ္ပင္ ဆုိ ပုိမေကာင္းဘူးလား၊ ပုိၿပီး ေ၀းေ၀းစီးရတာေပါ့၊ ပုိလဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့ "
" တကယ္၊ ဘာလဲ ….. ဆုေၾကးေတြ အမ်ားႀကီး ရလာလုိ႔ လား "
ေအဂ်င္စီ ကုိ အႀကီးဆံုး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ဦး၏ ေၾကာ္ျငာရေအာင္ လုပ္ေပးသျဖင့္ ဆုေၾကး မ်က္မ်က္ ကေလး ရလုိက္ေၾကာင္း ဆာရာ့ကုိ မေျပာရေသး။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္လံုး ႏွစ္ေယာက္သား အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနၾက သည္ေလ။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္ ဘာသာျပန္ ရဘက္ကာ, အပိုင္း (၃)

အခန္း (၃)

မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး သည္ ရာထူးဂုဏ္သိရ္ၾကီးသူမ်ား၊ မ်က္ႏွာၾကီးသူမ်ားကို အထင္ၾကီး ကာ စပ္စပ္စုစုျပဳလုပ္တတ္သူ မဟုတ္ခဲ့ေသာ္ ယေန႕လို အခ်ိန္အခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္မ၏ဘဝသည္ မည္သို႕ မည္ပံု မ်ား ျဖစ္ေနေလမည္နည္းဟု ကၽြန္မ စဥ္းစားၾကည့္မိပါသည္။
သည္လို အဘြားၾကီးမ်ိဳးႏွင့္ မွ ေရစက္ဆံုကာ ေပါင္းသင္းေနရသည့္အတြက္ ရယ္စရာ ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးေကာင္းပါသည္။ အဘြားႀကီး၏ စပ္စပ္စုစုႏိုင္လွေသာ စရိုက္မွာ ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးေကာင္းပါသည္။ စိတ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အရူးေရာဂါတစ္မိ်ဳးဟု ဆိုေသာ္ ပို၍မွန္ကုန္ပါ လိမ့္မည္။

အစပထမပိုင္းတုန္းကေတာ့ အဘြားၾကီး၏ သည္လိုအျပဳအမူမ်ိဳးေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားျခင္း ျဖစ္ခဲ့ ရပါသည္။ လူေတြက သူ႕ကြယ္ရာမွာ သူ႕ကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ ေနၾကသည့္အတြက္ သခင္အတြက္ ငဝက္ က ကၽြန္ခံဆိုသလို ကၽြန္မစိတ္အထိခိုက္ၾကီး ထိ ခိုက္္ခဲ့ရပါသည္။ သူႏွင့္ လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ေျပး သြားတတ္ၾကသည္။ သူႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုးမိျပီေဟ့ ဆိုလွ်င္လည္း တစ္ႀကိဳး တည္း  ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္ကာ အလုပ္သမားမ်ား အသံုးျပဳသည့္ ေနာက္ေဘးေလွကားမွ ဆင္းတတ္ၾကသည္။
ကိုေတးဒါဇူး ဟိုတယ္သို႕ မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး လာေရာက္အနားယူေလ႕ ရိွသည္မွာ ႏွစ္ေပ ါင္းမ်ားစြာ ႀကာပါျပ ီ။ ေဟာလီး၀ုဒၤဖဲ အရူးအမူး ကစားတတ္သည့္ အေႀကာင္းႏွင့္ မ်က္ ႏွာႀကီးမ်ားကို ဇန္းတင္ ေပါင္းသင္း တတ္သည့္ အေႀကာင္းမ်ားမွာလည္း လူတိုင္း မသိခ်င္အ ဆုံးျဖစ္ေနႀကသည္။ မြန္တီကာလို အပန္းေျဖစခန္း သို႕ လာေရာက္လည္ပတ္ႀကသည့္ နာမည္ေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ်မွာ သူ႕ အသိမိတ္ေဆြေတြ ခ်ည္း ျဖစ္ေႀကာင္းလည္း ၀ါႀကြား တတ္သည္။

တကယ္ဆိုေတာ့ ယင္းနာမည္ေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို စာတိုက္တြင္ ဟိုဘက္ထိပ္ သည္ဘက္ထိပ္ တစ္ႀကိမ္ မွ်သာ လွမ္းျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည ္။ တစ္ခုေတာ့ရိွပါသည္။ နာမည္ ေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးတို႕ သို႕ကလို လွမ္းေတြ႕ လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္တည္း အရွက္အ ေႀကာက္မရိွ အူလ်ားဖားလ်ားေျပးကာ မိတ္ဆက္ေလေတာ့ သည္။ သူ၏မိတ္ဆက္ျခင္းကို ခံရေသာသားေကာင္အဖို႕ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ ရျပီျဖစ္ေႀကာင္း သေဘာေပါက္ခ်ိန္ မရလိုက္မီကေလးမွာပင္ ဟိုတယ္ရိွ သူ႕အခန္းသို႕ လာေရာက္ လည္ပတ္ပါ ရန္ အဘြားႀကီးက ဖိတ္မႏၱက ျပဳျပီးသား ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။
သူတိုက္ခိုက္ပုံ မွာ ေျဗာင္က်လြန္းျပီး တုံ႕ဆိုင္းမႈ မရိွသည့္အတြက္ လြတ္ေျမာက္အခြင့္ အေရးရသူမွာ မရိွ သေလာက္ ရွားပါးလွပါသည္။ ကိုေတဒါဇူး ဟို တယ္ တြင္သူတည္းခိုေန ခိုက္သူ႕အတြက္ ဆိုဖာတစ္လုံး ကို ဧည့္ခန္းတစ္ေနရာရိွ စားေသာက္ခန္းမႏွင့္ ဧည့္ႀကိဳရုံး ခန္းကူးရာ လမ္းခလယ္ေခါင္တည့္တည့္မွာ ခ်ထားေပး ရသည္။ ေန႕လယ္စာႏွင့္ ညာစာ စားျပီးတိုင္း ထို ဆိုဖာ ေပၚမွာထိုင္ျပီး ေကာ္ဖီေသာက္ေလ့ ရိွပါသည္။ သည္ေတာ့လည္း ဧည့္ႀကိဳ ရုံးခန္းႏွင့္ စားေသာ္ခန္းမကို ကူးသန္းသြားလာသူမ်ားအဖို႕ သည္ အဘြားႀကီး ကို မေက်ာ္ျဖတ္ဘဲ မသြားႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သည္အခါမ်ိဳးတြင္ သူ႕ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ မိဖို႕ျပင္ေပေတာ့။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူ႕သားေကာင္မ်ားကို ဖမ္းမိႏိုင္ဖို႕အတြက္ ကၽြန္မကိုတည္ႀကညက္ အျဖစ္ အသုံးခ်သည္မ်ား လည္း ရိွတတ္သည္။ ကၽြန္မကို တစ္စုံတစ္ေယာက္အား တစ္စုံတစ္ ရာသြားေျပာခိုင္း တတ္သည္လည္း ရိွသည္။ စာရြက္ကေလးတစ္ရြက္တေလေသာ္လည္း ေကာင္း၊ စာအုပ္ေသာ္ လည္းေကာင္း သြားငွားခိုင္းတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရိွသည္။ ေစ်းဆိုင္ တစ္ခုခု၏ လိပ္စာေသာ္လည္ေကာင္း၊ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ၏ လိပ္စာကိုေသာ္ လည္းေကာင္း သြားေမးခိုင္းတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရိွသည္။ သေဘာ ကေတာ့ သူႏွင့္လည္းကၽြမ္း၊ ဟိုလူႏွင့္ လည္းကၽြမ္းသည့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေယာက္၏ လိပ္စာကို သူေမးေန သည ့္ သဏၭာန္မ်ိဳး။
သည္လိုနည္းျဖင့္ နာမည္ေက်ာ္ ထိုသူေကာင့္သားကို သူအမိဖမ္းေလေတာ့သည္။ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ေစာင္တြင္  ဓာတ္ပံုေလးကို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ ျမင္လိုက္ရံုမွ်ျဖင့္လည္း သူ မွတ္မိေနတတ္သည္။ စာေရးဆရာ၊ အႏုပညာသည္၊ ဇာတ္လိုက္မင္းသား မင္းသမီး၊ အျခာ နာမည္ၾကီးပုဂၢိဳလ္၊ ယုတ္စြ အဆံုးသာမန္ လူသားပင္ ျဖစ္ပါေစ၊ သတင္းစာထဲမွာ တစ္ခါပါရံုမွ်ျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သူ မွတ္မိေန တတ္သည္။

ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် ကၽြန္မ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္သာ ထိုေန႕ခင္းက အျဖစ္ အပ်ာက္ကို မေန႕တုန္း ကပင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သ့္အလား ယခုေကာင္းစြာ ျပန္လည္အမွတ္ရေနမိပါ သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကာၾကာ ထိုေန႕ခင္းက အျဖစ္အပ်က္ ကိုေတာ့ ေမ့ေပ်ာက္ ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
ထိုေန႕ခင္းက ဧည့္ခန္းထဲရွိ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ဆိုဖာၾကီးမွာ ထိုင္ရင္း နာမည္ၾကီး ပုဂိၢဳလ္္တစ္ဦးဦးကို ဘယ္လို ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ရမည္နည္းဟု သူ အၾကံယူေနသည္။ လက္ထဲကမွန္ေျပာင္းႏွင့္ သူ႔သြားမ်ား ကို သာသာထိတို႔ရင္း သူ ဆင္ၾကံၾကံေနခဲ့သည္။

ထိုေန႕က ထမင္း ကို ကသုတ္ကရက္ သူ စားသည္။ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာသည့္ လူသစ္အလ်င္ သူက ျပီးႏွင့္ေအာင္ စားသည္။ အခ်ိဳပြဲကေလးမွ်ပင္ မတည္းေတာ့။ သို႕မွသာ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ ဆိုဖာၾကီး မွာ သြားေရာက္ထိုင္ႏွင့္ျပီး ျဖစ္မည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ေနာက္လာေသာသူသည္ သူ႕ကို မေက်ာ္ျဖတ္ ပဲ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် သည္အခန္းထဲက ထြက္ေပါက္ မရႏိုင္ေတာ့ျပီ။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ ဘက္သို႕ သူ လွည့္လိုက္သည္။ သူ၏ မ်က္လံုး က်ဥ္းက်ဥ္ကေလးမ်ားကလည္း အေရာင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ လ်က္။
"အေပၚထပ္ ကို ျမန္ျမန္ေျပးျပီး ငါ့တူဆီက ေရးလိုက္တဲ့စာကို သြားရွာစမ္း။ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ သူတို႕ လင္မယား ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးသြားရင္း ငါဆီကို ေရးလိုက္တဲ့စာ ေလ။ ဓာတ္ပံုလည္းပါတယ္။ အဲဒီစာ ကို အခုခ်က္ခ်င္းသြားယူေပးစမ္း.....။"

အစီအစဥ္မ်ားကို သူ ျပဳလုပ္ျပီးသြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ သိနားလည္လိုက္ပါျပီ။ သူ မိတ္ဆက္ရာတြင္ သူ႔တူ ကို လက္နက္ကိရိယာအျဖစ္ အသံုးခ်ေပေတာ့မည္။ အဘြားၾကီး၏ စီမံ ကိန္းၾကႏးထဲမွာ ကၽြန္မ ပါဝင္ လႈပ္ရွားရသည့္ အတြက္ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္မနပါသည္။ သည္လို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ ရသည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။
ဇြတ္အဓမၼ က်ဴးေက်ာ္မိတ္ဆက္ျခင္းကို ဧည့္သည္သစ္အေနျဖင့္ ႏွစ္ျခိဳက္လိမ့္မည္ ကားမဟုတ္ပါ။ ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္မ၏စိတ္ထဲက အလိုလိုသိေနသလို ရွိပါသည္။ ယေန႔ ေန႕လယ္စာ စားေနေသာသူကို လွမ္းၾကည့္ ရင္း ကၽြန္မစိတ္ထဲ မွာ ထိုသို႕ ခံစားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္လေလာက္က သူတို႕ အေၾကာင္း သတင္းစာ ထဲမွာ ဟိုးေလးတ ေက်ာ္ပါခဲ့သည္။ ေနာင္တစ္ေန႔တြင္ အသံုးတည့္ပါက အသံုခ်ႏိုင္ရန္ အဘြားၾကီးက မွတ္မိေအာင္ မွတ္ထားလိုက္ေသးသည္။ ကၽြန္မသည္ အသက္ ငယ္ရြယ္ သည္မွာ မွန္ပါ၏။ အေတြ႕အႀကံဳ ႏုနယ္သည္မွာ မွန္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဧည့္သည္သစ္သည္ သူ၏ တစ္ကိုယ္ ေတာ္ ဘဝကေလး ပ်က္စီးသြားရသည္ကိုေတာ့ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ရွာေပလိမ့္မည္။

မြန္တီကာလို အပန္းေျဖစခန္းရွိ ကိုေတဒါဇူးဟိုတယ္ကိုမွ ဘာေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္ျပီး သူ ေရာက္လာ ရသနည္း ဆိုသည္မွာ ကၽြန္မႏွင့္ မည္သို႔မွ် မပတ္သက္ပါ။ သူ႔ျပႆနာသည္ သူႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ ပါသည္။ သည္အေၾကာင္းကို မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါ နားလည္ဖို႔ေကာင္းပါ သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတစ္ပါး အတင္းအဖ်င္းေျပာ ဖို႔ သည္လို နာမည္ၾကီးပုဂိၢဳလ္မ်ားႏွင့္ ပေရာပရည္လုပ္ဖို႔ ဟူသည္မွာ အဘြားၾကီးအဖို႔ အသက္ရွဴေနရျခင္းေလာက္ အေရးၾကီးပါ သည္။ 
မစၥက္ဗန္ေဟာပါ ရွာခို္င္းလိုုက္သည့္ စာကို သူ႔စားပြဲေပၚရွိ စာျခင္းထဲမွာ အလြယ္တကူပင္ ေတြ႔ပါသည္။ သည့္ေနာက္ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲသို႕ ျပန္ဆင္းမသြားမီ ခဏၾကာေအာင္ ကၽြန္မ တံု႔ဆိုင္းဆိုင္း ျဖစ္ေနမိပါသည္။ တကယ္ဆိုေတာ့ ယင္းအျပဳအမူသည္ အႏၱရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္လို လြတ္ေျမာက္ျငား ရတတ္ သမွ် အခိ်န္ကေလးကို ဧည့္သည္အတြက္ ဆြဲေပးထားလိုက္ျခင္း သာလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ တမင္တင္ကူး ႀကံရြယ္၍ ျပဳလုပ္ျခင္းကား မဟုတ္မိရိုးအမွန္ပါ။

အလုပ္သမားမ်ား အသံုးျပဳသည့္ ေနာက္ေဘးေလွကားမွ ဆင္းသြားဝ့့ံသည့္ သတိၱမ်ား ရလုိက္ခ်င္စမ္းပါဘိသည္။ သို႔မွသာ စားေသာက္ခန္းဆီသို႔ တစ္ဖက္မွ ေကြ႕ဝိုက္သြားႏိုင္မည္။ သည္လို သြားမွ ရွင္ေတာ့ ခ်ံဳခိုအတိုက္ခံရေတာ့မယ္ ဟု ဧည့္သည္ကို ႀကိဳတင္သတိေပႏိုင္လိမ့္မည္။ စကာေျပာဖို႔ ဆိုသည္ မွာ ကၽြန္မအတြက္ အခက္ၾကီးတစ္ခက္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ကၽြန္မ မသိ။ တကယ္ဆိုေတာ့လည္း သည္ကိစၥ မွာ ကၽြန္မအဖို႔ေနသာသပ ေလညာက ျဖစ္ပါသည္။ အဘြားႀကီး အမိဖမ္းေနသည္ကို ထိုင္ၾကည့္ေနရံု သာ ရွိပါသည္။
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ကၽြန္မ အခ်ိန္ပိုၾကာသြားပါသည္။ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ျပန္ေရာက္ သြားေတာ့ ဧည့္သည္သစ္ သည္ စားေသာက္ခန္းထဲမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားႏွင့္ ျပီျဖစ္ေၾကာင္း  ေတြ႔ရသည္။ ထိုအခါ တြင္  လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံးရေတာ့မည္ကို အေၾကာက္ၾကီးေၾကာက္သြားေသာ အဘြားႀကီးသည္ ကၽြန္မ ယူလာသည့္ စာကိုပင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဧည့္သည္သစ္ကို မ်က္ႏွာ ေျပာင္တိုက္ျပီး အစိမ္း သက္သက္ႀကီး မိတ္ဆက္လိုက္ဟန္ တူပါသည္။

ဧည့္သည္သစ္ သည္ အဘြားႀကီးႏွင့္အတူ ဆိုဖာေပၚမွာ ယွဥ္တြဲထိုင္ေနျပီ။ သူတို႔ဆီသို ကၽြန္မ ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားျပီး စကားတစ္လံုးမွ် မေျပာဘဲ အဘြားႀကီး၏လက္သို႕ စာကို လွမ္း ေပး လိုက္သည္။ ကၽြန္မကိုျမင္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္တည္ း ဧည့္သည္သစ္က ထိုင္ရာမွထသည္။ မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး ကမူ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနသည္။ ကၽြန္မဘက္သို႕ မသိမသာ လက္ေဝွ႔ယမ္းျပ ရင္း ကၽြန္မ၏ နာမည္ ကိုလည္း ဗလံုးပေထြး ေျပာေနသည္။
"တို႔နဲ႔အတူ မစၥတာ ဒီဝင္းတာ ေကာ္ဖီေသာက္လိမ့္မယ္။ ပန္းကန္ အပိုထပ္ေပဖို႔ စားပြဲထိုး ဆီမွာ ေတာင္းလိုက္" ဟု မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါးက ကၽြန္မကို လွမ္းေျပာပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အဆင့္အတန္း ဘာျဖစ္ေၾကာင္း မစၥတာဒီ၀င္းတား ရိပ္စားမိသြားေစရန္ သတိေပးသည့္ ေလသံမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ သေဘာ ကေတာ့ ကၽြန္မသည္ ဘာမဟုတ္သည့္ သူငယ္ႏွပ္စား ကေလးမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေရးထားေနဖို႔ မလိုေၾကာင္း၊ သည္စကား၀ိုင္းထဲမွာလည္း ကၽြန္မကို လူရာသြင္းဖို႔ မလိုေၾကာင္း ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သူ႔အေပၚ လူတစ္ဖက္သား အထင္ႀကီးေစလိုသည့္ အခါတုိင္း သည္လို ပံုမွန္ေလသံမ်ိဳး ျဖင့္ ကၽြန္မကို သူ ဆက္ဆံေလ့ ရွိပါသည္။ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္မကို မိတ္ဆက္ေပးရသည့္ အခါမ်ားတြင္ လည္း သူ႔ကုိယ္သူ အကာအကြယ္ယူၿပီးသားနည္းမ်ိဳးကို သုံးစြဲေလ့ရွိပါသည္။ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ကို သူ႔သမီး အျဖစ္ အထင္ေရာက္ခံခဲ့ဖူးပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေရာ ကၽြန္မေရာ အေနရအထုိင္ရ က်ပ္ခဲ့ဖူး ပါသည္။ ဧည့္သည္ႏွင့္ ကၽြန္မကို သံျပတ္ျဖင့္ မိတ္ဆက္ေပးျခင္းအားျဖင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္မကို ဖုတ္ေလသည့္ ငါးပိ ရွိေလ သည္ဟု သေဘာမထားေတာ့ေၾကာင္း ျပရာလည္း ေရာက္ပါသည္။ သည္လို မိတ္ဆက္ေပး ျခင္းခံရေသာ ေယာက်္ားသားမ်ားကေတာ့ ႀကီးမားစြာ စိတ္သက္သာရာရၾကပါသည္။ သည္လို သံျပတ္ျဖင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ၿပီဆုိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကၽြန္မအေပၚ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးစံ အတုိင္း အေရးတယူ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာျပဳစရာ မလိုေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ကုလားထုိင္မွာကိုယ္ သက္ေတာင့္ သက္တာ ထုိင္ေနၾကေတာ့သည္။
ထုိအေၾကာင္း မ်ားေၾကာင့္လည္း ယခု လူသစ္ႀကီး ျပဳမူပံုကို ျမင္ရေသာအခါ ကၽြန္မအဖို႔ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ရ ပါေတာ့သည္။ သူသည္ မတ္တတ္ရပ္ရာမွ ျပန္မထုိင္။ ထုိမွ်မကေသး။ စာပြဲထုိး ကုိလည္း လက္ရိပ္လွမ္းျပလိုက္သည္။

"ေျပာင္းျပန္ပဲ လုပ္ပါရေစေတာ့ဗ်ာ ..." ဟု သူက မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါးကို လွမ္းေျပာ သည္။ "ခင္ဗ်ားတို ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူ ေကာ္ဖီ သံုးေဆာင္ၾကပါ" ဟု ဆက္တိုက္ေျပာခ်လိုက္သည္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ ကုိ ကၽြန္မ မသိလိုက္ရမီမွာပင္ ကၽြန္မ ထိုင္ေနက် ကုလားထိုင္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေပၚ တြင္ သူက အၿမိန္႔သား ထိုင္လို႔။ ကၽြန္မကမူ မစၥက္ဗန္ေဟာပါးႏွင့္အတူ ဆိုဖာေပၚမွာ ယွဥ္လ်က္ သားထုိင္လို႔။
အဘြားႀကီး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားပံုရပါသည္။ သည္လို ေနရာယူၾကဖို႔ သူ ရည္မွန္းထားပံု မရပါ။ သုိ႔ေသာ္ လည္း ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာပိုးျပန္သပ္လိုက္သည္။ စားပြဲႏွင့္ ကၽြန္မၾကားသို႔ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ အတၱေဘာႀကီး ကို အတင္းတိုး၀င္လိုက္သည္။ တစ္ဆက္တည္း သူ႔လက္ထဲကစာကို လႈပ္ကာ ယမ္းကာျဖင့္ စိတ္အား ထက္သန္စြာ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေျပာေလေတာ့သည္။

"စားေသာက္ခန္းထဲကို ရွင္ ၀င္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိလိုက္ တယ္။ သိလား ... ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။ "ဘယ္ႏွယ့္ ... ေဟာဟိုမွာ ဘီလီရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း မစၥတာဒီ၀င္းတား ပါလား ... ဘီလီနဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသမီး ပ်ားရည္ဆမ္း ခရီးထြက္ၾက တုန္းက ရုိက္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ သူ႔ကို ျပလိုက္ဦးမွပဲ" လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ ေဟာဒီမွာ သူတုိ႔ပံုေတြ ၾကည့္ပါဦး။ ေဟာဒါက ဘီလီ ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီး ဒိုရာေလ ... ခ်စ္စရာ မေကာင္းဘူး လား။ ခါးကေလးက သိမ္သိမ္ကေလး။ မ်က္လံုးႀကီးေတြ က ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ႀကီးေတြ။ ေဟာဒီ ပံုကေတာ့ ပမ္းဘိခ်္ ပင္လယ္ကမ္းေျခ မွာ ေနပူဆာလႈံေနၾကတာေပါ့။ ဘီလီတို႔မ်ား ဒိုရာကို ခ်စ္လိုက္တာ တုန္ေနတာပဲ။ စဥ္းစား သာၾကည့္ပါေတာ့ရွင္ ... ကလားရစ္ဟိုတယ္မွာ ဧည့္ခံပြဲ ႀကီးတစ္ပြဲ ဘီလီ တည္ခင္းတုန္းက ဒိုရာကို သူ ေတြ႕ခဲ့ တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ဧည့္ခံပြဲ မွာ ရွင့္ကို ပထမဦးဆံုး ကၽြန္မ စေတြ႕ဖူးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မလို အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတာ့ ရွင္ အမွတ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ ေျပာရဲ ပါတယ္ရွင္။ ဟင္း ဟင္း ဟင္း"
အဘြားႀကီး သည္ မ်က္စကို ခ်ီကာခ်ီကာ သြာမ်ားကို ျဖီးကာၿဖီးကာျဖင့္ ေျပာဆိုေနျခင္း ျဖစ္သည္။

"ဒီလိုလဲ မဟုတ္ပါဘူး...ခင္းဗ်ားကို ကၽြန္ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိခဲ့ပါတယ္ ...." ဟု မစၥတာဒီဝင္းတာ က ျပန္ေျပာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပထမဦးဆံုး စတင္ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ၾကသည့္ အေၾကာင္း အဘြားႀကီး ျပန္ေျပာင္း စကားေၾကာမရွည္မီ ဒီဝင္းတားက စီးကရက္ဗူးထုတ္ျပီး အဘြားၾကီးကို တည္သည္။ တစ္ဆက္တည္း စီကရက္မီးညႇိေပးေနျခင္းအားျဖင့္ အဘြားႀကီး၏ ပါးစပ္ကို ခဏေတာ့ ပိတ္ထား လုိုက္ႏိုင္သည္။ "ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ပမ္းဘိခ်္ ပင္လယ္ကမ္း ေျခကို" ဟု ဒီဝင္းတားက စကား ဆက္ရင္း မီးျခစ္ဆံမွ မီိကုုိ မႈတ္ျငိမ္လိုက္သည္။ သူ႔ကို လွစ္ကနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိပါသည္။ ဖေလာ္ရီဒါ ကမ္းေျခလို ေနရာမိ်ဳး၏ ေနာက္ခံျမင္ကြင္းႏွင့္ သူ႔ရုပ္လႊာမွာ ပနံစာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မမထင္။

သူ႔ရုပ္လႊာ သည္ ၁၅ ရာစုေခာတ္က ျမိဳ႕ရိုးပတ္လည္ဝိုင္းထားေသာ ျမိဳ႕မ်ိဳးႏွင့္သာ လိုက္ဖက္ညီေထြ ရွိေပလိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။ ေက်ာက္တံုးမ်ား ခင္းထားသည့္ လမ္းကေလးေတြ႕ က်ဥ္းက်ဥ္း ကေလး။ အေဆာက္အအံုတို႔၏ အမိုးမ်ားက စူးစူးခၽြန္ခၽြန္။ ျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားတို႔၏ ဖိနပ္မ်ားက ဦးခၽြန္ခၽြန္။ ျပီးေတာ့ ဇာက်ဲေျခအိတ္မ်ားကိုလည္း ဝတ္ဆင္ထားၾက ေသးသည္။ ယင္းသို႔ေသာ အရပ္မ်ိဳး မွာသာ သူ႔ရုပ္လႊာႏွင့္ ကိုက္ညီေပလိမ့္မည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပါက္ က ညိႇဳ႕ယူဖမ္းစားႏီုင္သည့္ မ်ာက္ႏွာေပါက္ မ်ိဳး။ ထိခိုက္ခံစားလြယ္သည့္ဟန္ ပန္ အမူအရာ။ ပံုပန္းသ႑ာန္က ေရွးရိုးခပ္ဆန္ဆန္ပင္။ ဘယ္လို ေရွးရိုးဆန္ သည္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ ရွင္းမျပတတ္ပါ။

သူ႔ကို ၾကည့္ေနရင္း ပန္ခ်ီျပခန္းတစ္ခုတြင္ ကၽြန္မ ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည့္ ပန္ခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ေျပး၍ အမွတ္ရ မိပါသည္။ ဘယ္မွာေတြ႔ခဲ့သည္ ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္မ အစေဖာ္၍ မရေတာ့ပါ။ ယင္းပန္းခ်ီးကားသည္ "မၾကားမသိဖူးေသာ လူၾကီးမင္း" အမည္ရွိ လူပံုတူ ပန္းခ်ီကား ျဖစ္ပါသည္။ ယခု မစ္ၥတာ ဒီဝင္းတားကို အနက္ေရာင္းကြမ္းရိုးစင္း ဝတ္စံုဝတ္ေပးျပီး လည္ပင္း ႏွင့္ လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ ဇာနားမ်ား တပ္ေပးလိုက္မည္ ဆိုပါက ကၽြန္မတို႔၏ ယေန႔ ကမၻာသစ္ၾကီးကို ပန္းခ်ီကားေဘာင္ထဲမွ တစ္ဆင့္ ေရွးပေဝသဏီေခတ္မွေန၍ ဒီဝင္းတား ကိုယ္တိုင္ ငံု႔ၾကည့္ေနသည္ႏွင့္ တူေပလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ အေတြးေပါက္ မိပါသည္။

ထိုေရွးေခတ္သည္ကား သူရဲေကာင္းေယာက်္ားတို႔သည္ ဝတ္ရံုၾကီးမ်ားကို ဝတ္ဆင္ကာ ညအခါမွာ လမ္းထြက္ေလ့ ရွိၾကသည္။ အိုမင္းေသာ တံခါးေပါက္ၾကီးမ်ား၏ ေအာက္ မည္းေမွာင္ေသာ အက်ဥ္းေထာင္မ်ား ကိုလည္း ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကမည္။ အေမွာင္ထဲမွာ တီးတိုးစကားသံ မ်ားကိုလည္း ၾကားခဲ့ၾကရမည္။ ဓားသြားက တေဖြးေဖြးႏွင့္ ဓားေရးလည္း ျပခဲၾကရမည္။ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ မႈမ်ားလည္း ၾကီးစိုးခဲ့မည္။ ဒီဝင္းတား၏ရုပ္လႊာ ကား ထိုေခတ္၊ ထိုပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးႏွင့္သာ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြ ရွိေပလိမ့္မည္။
"မၾကားမသိဖူးေသာ လူၾကီးမင္း" ပံုတူ ပန္းခ်ီကားေရးဆြဲသူ ပန္းခ်ီဆရာ၏ အမည္ကို ကၽြန္မ မွတ္မိခ်င္စမ္းလွပါ၏။ ပန္းခ်ီးျပခန္း၏ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ထိုပန္းခ်ီကားကို ခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီကားေပၚ မွ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ၾကည့္သူေနာက္သို႕ ညိဳေမာင္းေသာ ေဘာင္ထဲမွ တစ္ဆင့္ အျမဲတေစ လိုက္ေနေလ့ ရွိသည္။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေနၾကသည္ မွန္ေသာ္လည္း ဘာအေၾကာင္းေျပာ ေနၾကသည္ကို ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္း မွ်ပင္ ကၽြန္မ မသိေတာ့ပါ။
"မဟုတ္ပါဘူး ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ မၾကာေသးပါဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးကလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ ကို စိတ္ပ်က္ သြားေအာင္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး" စသည္ျဖင့္ မစၥတာ ဒီဝင္းတား ေျပာလိုက္သည့္ စကားသံကို ၾကားရ ပါသည္။ မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး၏ ရႊင္လန္းအားရစြာ ရယ္ေမာသံကိုလည္း ၾကားရပါသည္။

"မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးမ်ိဳးသာ ဘီလီတစ္ေယာက္ ပိုင္မယ္ဆိုရင္ ပမ္းဘိခ်္လို ေနရာမ်ိဳး ကို သြားျပီး ဘယ္မွာ သေဝထိုးပါလိမ့္မယ္ ရွင္ရယ္... မန္ဒါေလစံအိမ္ၾကီးဟာ နတ္ဘံုနတ္နန္း ၾကီးအတိုင္း ပါပဲလို႔ ေျပာသံၾကားဖူးတယ္။ အင္း.... နတ္ဘံုနတ္နန္းဆိုတာကလြဲျပီး တျခား အမည္ေပးစရာလဲ မရွိေတာ့ ပါဘူးေလ"
မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါးက စကားကို ခဏနားလိုက္သည္။ သူ ၿပံဳးလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပံုရပါ သည္။ သို႔ေသာ္ လည္း ဒီဝင္းတားက စီးကရက္ကိုသာ ဖြာျမဲဖြာေနသည္။ ပိုးမွ်င္ေလာက္ေသး ငယ္သည့္ အေရးအေၾကာင္း ကေလးတစ္ခု သူ႔မ်က္လံုးႏွစ္ခု စပ္ၾကားတြင္ ရွိေနသည္ကို ကၽြန္မ သတိထားလိုက္သည္။

"မန္ဒါေလစံအိမ္ၾကီးရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြကို ကၽြန္မ ျမင္ဖူးပါတယ္၊ အမွန္ေျပာတာပါ။ သိပ္ကို ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနာပါေပတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ တူေတာ္ေမာင္ ဘီလီ တစ္ခါေျပာဖူးတာကို အမွတ္မိေသးေတာ့တယ္။ သူက မန္ဒါေလ စံအိမ္ၾကီးဟာ တျခား ဘယ္စံအိမ္နဲ႕မွ မတူေအာင္ လွပလြန္းပါတယ္တဲ့။ ဒီလိုစံအိမ္ၾကီးမ်ိဳးကို ရွင္ေက်ာခိုင္း ထြက္လာႏိုင္တာျဖင့္ ကၽြန္မအဖို႕ အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္ပါပဲ" ဟု ဇြတ္ ပင္ ေျမႇာက္လံုး ေတြ ေပးျပန္ သည္။

မစၥတာ ဒီဝင္းတားကား တံုဏွိဘာေဝ ဆိတ္ဆိတ္ေနျမဲပင္။ သူ႔ တိတ္ဆိတ္မႈ သည္ ေဘးလူမ်ား ကိုပါ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေစေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မစၥက္ဗန္ေဟာ့ ပါးကကား အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ။ ႀကိဳးလြတ္ထြက္သြားသည့္ ဆိတ္ရိုင္းတစ္ေကာင္က သီးသန္႕ သတ္မွတ္ ထားေသာ ေနရာေပၚသို႕ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္ကာ ခုန္ေပါက္ျမဴးတူးေနဘိ သကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ရွက္ေသြးမ်ား ျဖန္းလာျပီဟု ကၽြန္မ ခံစားလိုက္ရပါသည္။ တကယ္ဆိုေတာ့ မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး သည္ ကၽြန္မ၏ အလုပ္ရွင္ျဖစ္ေန ေလရာ ကၽြန္မပါ သူႏွင့္ တဂိုဏ္းတည္း လို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
"ရွင္တို႕ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြဟာ ကိုယ္အိမ္အေၾကာင္းနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ အတူတူ ခ်ည္းပါပဲ" ဟု မစၥက္ဗန္ေဟာပါးက ဆက္ေျပာျပန္သည္။ သူ႔ အသံကလည္း ေစာေစာကထက္ ပိုလို႔ပင္ က်ယ္ေလာင္ လာသည္။ "ကိုယ္အိမ္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဂုဏ္မယူခ်င္သလို မာန္မဝင္ခ်င္ သလိုခ်ည့္ပဲ။ ျပီးေတာ့ ဂီတ ခန္းမေဆာင္ၾကီး တစ္ေဆာင္ေလ မန္ဒါေလစံအိမ္ၾကီးမွာ ရွိတယ္ ဆို၊ အလြန္အဖိုးတန္တဲ့ ပံုတူပန္းခ်ီကားေတြလဲ ရွိတယ္မဟုတ္လား" ထိုသို႔ေျပာရင္း ကၽြန္မဘက္သို႔ လွည့္ကာ ရွင္းလင္းခ်က္ ထုတ္ျပေနျပန္ ပါသည္။

"မစၥတာဒီဝင္းတားဟာ အင္မတန္သိုသိပ္လြန္းတယ္။ ဒီကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး  ငါ့ကို သူ ဝန္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အဲဒီ မန္ဒါေလစံအိမ္ၾကီးကို မစၥတာဒီဝင္းတားတို႕ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ကတည္းက ပိုင္ခဲ့ၾကတာဟာ ေနာ္မန္လူမ်ိဳးေတြ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံကို တိုက္ခိုက္ သိမ္းယူ တဲ့ ေခတ္ကတည္းကလို႔ဆိုတယ္။ ဂီတခန္းေဆာင္ဟာလဲ အဖိုးအလြန္ထိုက္တန္သတဲ့။ ဒါထက္ မစၥတာဒီဝင္းတား.... ရွင္ရဲ႕ ဘိုးေဘးဘီဘင္မ်ားဟာ မင္းေဆြမင္းမ်ိဳးမ်ားကို ဖိတ္ျပီး စံအိမ္ၾကီးမွာ ဧည့္ခံေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ၾကတယ္ ဆို ဟုတ္လား"
မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး ၏ အေၾကာင္းကို အတြင္းသိ အစင္းသိျဖစ္ေသာ ကၽြန္မသည္ပင္လွ်င္ ယခုေျပာေနေသာ ေျမႇာက္လံုး ပင့္လံုးမ်ားကို နားမခံသာေအာင္ ျဖစ္လာပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ရုတ္တရက္ ျပန္ျပီး ႏႈတ္ထိုးလိုက္သည့္ မစၥတာဒီဝင္းတာ၏စကားကို  မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကားလိုက္ရပါသည္။

"အီသယ္ရက္ဘုရင္ လက္ထက္ကစျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဖိတ္ေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်ာ၊ ဘယ္အခါ မွ အဆင့္သင့္မျဖစ္တဲ့ ဘုရင္ေလ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ၾကီးကို ဝင္ထြက္ သြားလာေနတုန္း အဲဒီနာမည္ တစ္လံုး ရသြားေတာ့တာပဲ။ ညစာစားပြဲဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အခ်ိန္မီ မေရာက္ဘူး၊ အျမဲ ေနာက္က်ေတာ့ တာပဲ။"
မစၥဗန္ေဟာ့ပါး သည္ သည္လို ပိုးစိုးပက္စက္ အေျပာခံထိုက္ေသာ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ပါ သည္။ အဘြားၾကီး မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မထင္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထင္သလိုျဖစ္မလာပါ။ မစၥတာဒီဝင္တား ၏ စကားလံုးမ်ားသည္ သူ႔အဖို႔ ဘာမွ် နာက်ည္းစရာ မေကာင္းသလို ရွိပါသည္။ ကၽြန္မ သာလွ်င္ ၾကားကေနျပီး သူ႔အစား နာသာခံခက္ ျဖစ္ရပါေတာ့ သည္။

"ေၾသာ္... ဒီလိုလား ကၽြန္မျဖင့္ မသိပါဘူရွင္။ ရာဇဝင္ဘာသာနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္မက အားနည္း တယ္ေလ။ အဂၤလန္ဘုရင္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့ အားလံုး ႐ႈပ္ေထြးကုန္ေတာ့တာပဲ။ စိတ္ဝင္စား စရာ ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေကာင္းေပါ့ေလ။ ကၽြန္မ သမီးဆီကို စာေရးျပီး ေျပာျပရဦးမယ္။ သမီးက တကယ္ကို ပညာတတ္ၾကီးရွင့္"
ခဏမွ် စကားမွ်င္ျပတ္သြားၾကျပန္သည္။ ကၽြန္မ၏ တစ္မ်က္ႏွာလံုး ရွက္ေသြးမ်ားျဖင့္ မႊန္ထူေနျပီ။ ကၽြန္မ ၏ အသက္အရြယ္ အလြန္တရာ ငယ္ႏုေသးျခင္းကလည္း တစ္ခက္ပင္။ အကယ္၍မ်ား ကၽြန္မ၏ အသက္အရြယ္ၾကီးရင္ေနမည္ဆိုပါက မစၥတာဒီဝင္းတားႏွင့္ မ်က္လံုး ခ်င္းဆိုၾကည့္ကာ ၿပံဳးျပ မိေပလိမ့္မည္။ အဘြားၾကီး၏ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ မေျပာတတ္ မဆိုတတ္ ျဖစ္ေနသည္ကို မစၥတာ ဒီဝင္းတားကဲ့သို႔ပင္ ကၽြန္မလည္း သိရွိ သေဘာေပါက္ပါေၾကာင္း မ်က္ရိပ္ျပမိေပ လိမ့္မည္။ ယခုေတာ့ သည္လို မဟုတ္ေခ်ျပီ။ ကၽြန္မ၏ အသက္အရြယ္ ငယ္ႏုျခင္းေၾကာင့္ အဘြားၾကီး ၏ အျမီးအေမာက္မတည့္ေသာ စကားမ်ားကို နားမခံသာေ အာင္ ျဖစ္ ကာ ေခါင္းမေဖာ္ဝံ့ေတာ့ ဘဲ အရွက္ၾကီးရွက္ေနမိေတာ့ သည္။

ကၽြန္မ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနသည္ကို သူ သေဘာေပါက္နားလည္သြားသည္ဟု ထင္ပါ သည္။ မစၥတာ ဒီဝင္းတား က ကၽြန္မဘက္သို႔ သူ႔ကိုယ္ကို ကိုင္ျပီး ေကာ္ဖီထပ္ယူဦးမည္လားဟု ေမးသည္။ သူ႔ေလသံက အလြန္တရာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ပါသည္။ ကၽြန္မက မယူလိုေတာ့ေၾကာင္း ျငင္းျပီး ေခါင္းခါျပပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မကို သူ စိုက္ၾကည့္ေနျမဲ ၾကည့္ေနပါသည္။ သူ႔ မ်က္လံုးမ်ားက တစ္စံုတရာကို နားမလည္ သလို၊ တစ္စံုတစ္ရာကို ျပန္လည္စဥ္းစားေနသလို ထင္ရပါသည္။  အဘြားၾကီးႏွင့္ ဘာမွ်မျခာ။ အတူတူ နဲ႕ အႏူႏူပဲဟု ေတြးေကာင္းေတြးေနပါ လိမ့္မည္။

"မြန္တီကာလိုနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ဘယ္လို သေဘာရပါသလဲ။ ဘာမွ မထူဆန္းဘူးလို႔ေရာ ထင္မိသလား" ဟု မစၥတာဒီဝင္းတား က ေမးပါသည္။ သည္ေမးခြန္း မွာ အဘြားၾကီးကိုသာမက ကၽြန္မကို ပါေမးသည့္ ေမးခြန္းျဖစ္ေနသည္။ သေဘာကေတာ့ ကၽြန္မကိုပါ စကားဝုိင္းထဲသို႔ ဆြဲသြင္း လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မအဖို႔ အဆိုးရြားဆံုးအေျခအေနသို႔ ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ လိုက္ေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ေက်ာင္းမွ ထြက္လာခါစ မႏူးမနပ္ ေကာင္မေလးတစ္ ေယာက္၊ ေက်ာင္းထြက္စမို႔ တံေတာင္ဆစ္တြင္  စားပြဲခံုႏွင့္ ပြန္ရာမ်ားပင္ မေပ်ာက္ေသးေသာ ေက်ာင္းထြက္စ အသစ္္စက္စက္ကေလး တစ္ေယာက္ အျဖစ္ မစၥတာဒီဝင္းတား က ျမင္ေနပံုေပါက္ ပါ သည္။

မြန္တီကာလို သည္ အတုအေယာင္ေတြမ်ားသည္ဟု ထင္မိေၾကာင္း ထစ္အထစ္အႏွင့္ ကၽြန္မ ျပန္ေျပာမိပါသည္။ ကၽြန္မ၏ စကားမဆံုးမီမွာပင္ မစၥက္ဗန္ေဟာပါးက ၾကားဝင္ျဖတ္ ေတာက္ ပစ္လိုက္ပါသည္။
"ဒီကေလးမ ကေတာ့ ပ်က္စီးေနရွာျပီေလ မစၥတာဒီဝင္းတားရဲ႕။ သူ႔အဖို႔မွာ အဲဒါကလဲ တစ္ဒုကၡေပါ့။ သူတို႔အရြယ္ တျခားမိန္ကေလးေတြမ်ား မြန္တီကာလိုကိုသာ ၾကည့္ခြင့္ျမင့္ခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္ သူတို႔မ်က္လံုး ကိုေတာင္ ထုတ္ေပးပါရဲ႕"
"အဲဒီလို မ်က္လံုးထုတ္ေပးရင္ သူတို႔ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္လြန္းတဲ့ မြန္တီကာလိုကို ၾကည့္ခြင့္ ျမင္ခြင့္ ဆံုးရံႈး မသြားေပဘူးလား ခင္ဗ်ာ" ဟု အျပံဳးကေလးျဖင့္ သူက ျပန္ေျပာသည္။
မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး ကေတာ့ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို တြန္႕လိုက္သည္။ စီးကရက္မီးခိုးမ်ားကို လည္း အလိပ္လိုက္ မႈတ္ထုတ္ေနသည္။ မစၥတာဒီဝင္းတား၏ ဆိုလိုရင္း အဓိပၸါယ္ ကို သူ သေဘာေပါက္ နားလည္လိုက္ပံု မရပါ။

"ကၽြန္မကေတာ့ မြန္တီကာလိုကို ခြဲႏိုင္ဖို႔ ခပ္ခက္ခက္ပါရွင္။ အဂၤလိပ္ေဆာင္းရာသီရဲ႕ ဒဏ္ကို ကၽြန္မ မခံႏိုင္ ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေနကလဲ အဲဒီဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိ ေလာက္ေအာင္ မေကာင္းဘူး။ ဒါထက္ စကားမစပ္… ရွင္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကို ေရာက္လာတာလဲ။ ရွင္ဟာဒီေနရာကို လာေနက် လူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွယ္မီကစားဖို႔ လာတာ လား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေဂါက္သီးရိုက္ဖို႔ ေဂါက္တံေတြေရာ ယူခဲ့သလား" ဟု ဆက္ေမးေန ျပန္သည္။
"ဘာမွ မဆံုးျဖတ္ရေသးပါဘူးဗ်ာ။ အိမ္ကေနျပီး မေသာကေမ်ာ ထြက္လာခဲ့တာပါ"
သူ႔စကား က သူ႔ကို ျပန္ျပီး တစ္စံတစ္ရာကို အမွတ္ရေစဟန္တူပါသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ အံု႔မႈိင္းညိဳ႕ဆိုင္း သြားပါသည္။ မသိမသာလည္း မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္ ျပန္ပါသည္။ အဘြားၾကီး ကေတာ့ အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိဘဲ စကားဆက္ေနျပန္ပါသည္။

"မန္ဒါေလစံအိမ္ၾကီးတစ္ဝိုက္မွာ က်ေနတဲ့ ႏွင့္ထုၾကီးနဲ႕ေတာ့ ရွင္လြဲရျပီေပါ့။ ဒါကလဲ တစ္ ျခားကိစၥ ပါေလ။ အေနာက္ႏိုင္ငံ ရဲ႕ ေႏြဦးရာသီဟာ ႏွစ္ျမိဳ႕စရာေကာင္ေပမွာပဲေနာ္"
မစၥတာဒီဝင္းတား က ေဆးလိပ္ျပာခံခြက္ကို လွမ္းဆြဲယူကာ စီးကရက္တိုကို ထိုးေျခေန သည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားထဲမွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သည့္ အရိပ္လကၡဏာကေလးတစ္ခု ယွက္သမ္း သြားသည္ကို ကၽြန္မ သတိထားလိုက္မိပါသည္။ တစ္ျပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ ကၽြန္မသည္ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ေသာ တစ္ပါးသူ၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥကို သတိထားၾကည့္မိေနျပီျဖစ္ ေၾကာင္းလည္း ခံစားလိုက္ရပါသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္။မန္ဒါေလ မွာ အလွဆံုးအခ်ိန္ပါပဲ" ဟု သူက တိုေတာင္းစြာ ျပန္ ေျပာသည္။

တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ခဏၾကာေအာင္ ကၽြန္မတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ က်ေရာက္ လာျပန္သည္။ ယင္း တိတ္ဆိတ္ျခင္းကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို မအီမသာ ျဖစ္ေစျပန္ပါသည္။ သူ႔ကို ကၽြန္မ တိတ္တခိုးကေလး ၾကည့္လိုက္မိပါသည္။ သည္လိုၾကည့္လိုက္မိသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္တည္း ကၽြန္မ ျမင္ဖူးခဲ့ေသာ ပန္းခ်ီကားထဲက "မၾကားမသိဖူးေသာ လူၾကီးမင္း" ကို ပိုလို႕ သတိရလာသည္။ ခန္းကူးစႀကႍန္မ်ား တြင္ ေမွာင္ရိပ္ခိုကာ သြားလာေနသည့္ ၁၅ ရာစုေခတ္လူသားမ်ား၏ ရုပ္သြင္ကို ထင္ေယာင္ျမင္ေယာင္ျဖစ္ လာသည္။ ထိုသို႔ အေတြး နယ္ကၽြံေနစဥ္မွာပင္ မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး၏ အသံက ကၽြန္မ၏ အေတြးအိပ္မက္ကို လွ်ပ္စစ္ ေခါင္းေလာင္းသံက ဖ်က္ဆီးသလို ဖ်က္ဆီးပစ္ လိုက္ပါေတာ့ သည္။ 

"ဒီမွာရွိေနၾကတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွင္သိတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ အခုလို ေဆာင္းရာသီမွာ မြန္တီကာလိုဟာ အင္မတန္ ျငီးေငြ႕စရာ ေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။ အထက္တန္းလႊာက နာမည္ၾကီးေတြ လဲ အေရာက္အေပါက္နည္းေနတယ္။ မစ္ဒယ္လ္ဆက္ ျမိဳ႕စားၾကီးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဇိမ္ခံရြက္ သေဘၤာၾကီးနဲ႕ ဒီကိုေရာက္ေနေလ့ရဲ႕။ အခုအခ်ိန္အထိ သေဘၤာေပၚကိုေတာ့ ကၽြန္မ မေရာက္ေသး ဘူးေပါ့ေလ။ ဟဲ…ဟဲ…."
ကၽြန္မ သိရသေလာက္ကေတာ့ ေနာင္လည္း သေဘၤာေပၚသို႔ ဘယ္ေတာ့မွ သူ မေရာက္ ခဲ့ပါ။
"မစ္ဒယ္လ္ဆက္ျမိဳ႕စားၾကီး ကေတာ္ကို ရွင္သိမွာေပါ့ေနာ္" ဟု သူက စကားဆက္ျပန္ သည္။ "အင္မတန္ ခ်စ္စရာ အင္မတန္စြဲမက္စရာေကာင္းေပတာပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ဒုတိယကေလးဟာ ျမိဳ႕စားၾကီးနဲ႕ ရတာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းေျပာေနၾကတယ္။ ကၽြန္မေတာ့ မယံုၾကည္ ႏိုင္ပါဘူးရွင္။

အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ ေခ်ာေမာလွပလာျပီ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းလာျပီ ဆိုရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာမ်ိဳးက ဒီလိုပဲ အမနာပ အတင္းအဖ်င္းေတြ ေျပာၾကေတာ့တာပဲ။ မဟုတ္ဘူး လား။ ျမိဳ႕စားၾကီးကေတာ္ကလဲ တကယ့္ကို ခ်စ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါနဲ႕ တစ္ခုေျပာ စမ္းပါအံုး။ ကက္စ္တန္ နဲ႕ ဟစ္လာ့တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ  အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆို ဒါ အမွန္ပဲလား"
မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါးက ရႈပ္ေထြးေပြလီလွေသာ အတင္းအဖ်င္းစကားမ်ားကို ဆက္တိုက္ ေျပာေနေတာ့ သည္။ သူေျပာေနေသာ နာမည္မ်ားႏွင့္ မစၥတာဒီဝင္းတားတို႔ ကၽြမ္းဝင္ျခင္း ရွိပံုမရ သည္ကိုလည္း သူ အကဲခတ္မိဟန္ မတူ။ သိမ္ဖ်င္းေသာ အတင္းစကားမ်ားေၾကာင့္ မစၥတာ ဒီဝင္းတား၏ အမူအရာ မွာ ေစာေစာကထက္ ပိုမိုေအးစက္လာျပီး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ လုပ္ေနသည္ကို လည္း သူ ရိပ္မိဟန္မတူ။
မစၥတာဒီဝင္းတားကမူ စကားလည္း ဝင္မေထာက္။ အဘြားၾကီး ေလေၾကာျပတ္ေစရန္ အတြက္ သူ႔လက္မွ လက္ပတ္နာရီ ကိုပင္ ေျမႇာက္မၾကည့့္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သူ ဣေျႏၵဆည္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ေစာေစာတုန္း က ကၽြန္မ၏ ေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ အဘြားၾကီးကို သူ အရူးလုပ္ခဲ့ျပီ။  ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ သိကၡာ ထပ္မက်ရေလေအာင္ အစြမ္းကုန္သူ ဣေျႏၵဆည္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္လို က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲမွာ သူ ဒုက ၡေရာက္ေနသည္ကို ဝင္ေရာက္ကယ္တင္ေပးလိုက္သူကား ဟိုတယ္မွ လက္တိုလက္ေတာင္း ခိုင္းေစ သည့္ လူငယ္ေလးပင္ ျဖစ္သည္။ အဝတ္ခ်ဳပ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးက မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါးကို အခန္းတြင္း မွ ေစာင့္ေနေၾကာင္း လာေရာက္္အေၾကာင္းၾကား ျခင္းျဖစ္သည္။
မစၥတာဒီဝင္းတား က ထိုင္ရာမွ ရုတ္တရက္ ထလိုက္သည္။ ကုလားထိုင္လည္း ေနာက္ဘက္သို႔ တြန္းဖယ္ ပစ္လိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ေတာ့ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ပါေစနဲ႕ခင္ဗ်ာ၊ ဖက္ရွင္ဆန္း  ေေတြဟာ ဒီကေန ႔ေခာတ္မွာ အေျပာင္းအလဲျမန္လြန္းပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အေပၚထပ္ကို ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ မွာ ကို ေနာက္ထပ္ ဖက္ရွင္ဆန္းက ထပ္ေပၚလာျပီး အခု ဖက္ရွင္က  ေခာတ္ေနာက္က်သြားႏိုင္ပါ တယ္" ဟု သူက ေျပာသည္။

မစၥတာဒီဝင္းတား ပစ္လႊတ္လိုက္သည့္ ထိုျမႇားတစ္စင္းသည္လည္း အဘြားၾကီးကို ထိမွန္ပံုမရ။ အေပ်ာ္အပ်က္ေျပာ သည့္ စကားလံုးအျဖစ္ပင္ သေဘာေပါက္လက္ခံ လို္က္ပံု ရသည္။
"ရွင္နဲ႕ အခုလို ၾကံဳၾကိဳက္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလိုက္တာ ရွင္။ ကၽြန္မသတိၱ ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ရွင့္ ကို စကားဝင္ေျပာမိေပလို႕ အခုလို စကားလက္ဆံုက်သြားတာပါ။ ကၽြန္မအခန္းကိုလဲ တစ္ခါ တစ္ေခါက္ေလာက္ ၾကြျပီး တစ္ခုခုသံုးေဆာင္ပါဦး။ မနက္ျဖန္ ညေနဆိုရင္ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ လာေကာင္း ပါရဲ႕။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ လာျပီး ဝိုင္း လိုက္ပါဦးလား ရွင္" ဟု ဓာတ္ေလွကားသို႕အသြား စကားဆက္ ျပန္သည္။
တစ္ဖက္သို႕ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာလြဲပစ္လိုက္မိသည္။ သို႔မွသာ မစၥတာဒီဝင္းတား၏ အေၾကာင္းရွာျငင္းဆန္ မည့္ အမူအရာကို မျမင္မေတြ႕ရဘဲ ရွိေပလိမ့္မည္။

"ဝမး္နည္းပါတယ္ဗ်ာ။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ေဆာ့စ္ပင္လယ္ကို ကၽြန္ေတာ္သြားစရာ ရွိေနပါတယ္ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္မယ္ ဆိုတာ မေသခ်ာေသးပါဘူး"
မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး သည္ စိတ္မပါ့တပါျဖင့္ ထိုအေၾကာင္းကို လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ရေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ ဓာတ္ေလွကား အဝင္ဝမွာ ကၽြန္မတို႕ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနၾက ျပန္သည္။ 
"ရွင့္ကို ဟိုတယ္က လူေတြ အခန္းေကာင္းေကာင္းေတာ့ ေပးၾကလိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္။ဒီမွာကလဲ လူတစ္ဝက္ေလာက္ပဲ ရွိေသးေတာ့ အခန္းလြတ္ေတြက အမ်ားၾကီး မဟုတ္လား။ တကယ္လို စိတ္တိုင္းမက်ရင္ေတာ့ မ်ားမ်ားသာ နားပူနားဆာ လုပ္ေပးေပ ေတာ့။ ရွင့္ အဝတ္အစားေသတၱာေတြ လဲ ဖြင့္ျပီး ေနရာခ်ထားမေပးရေသးဘူး မဟုတ္လား"
မေမးသင့္ေသာ စကားကို မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါးက ေမးလိုက္ျပန္ေခ်သည္။ သူစိမ္း ေယာက္်ား သားတစ္ေယာက္ ၏ အဝတ္အစားမ်ားေနရာခ်ထားျပီး မျပီးကို သူစိမ္းအမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က ဝင္ေရာက္ စပ္စုျခင္းမွာ အလြန္တရာ မေလ်ာ္ကန္သည့္ အရာပင္ျဖစ္ ေခ်သည္။ မစၥတာဒီဝင္းတား ၏ မ်က္ႏွာေပၚ တြင္ လွစ္ကနဲ အမူအရာေျပာင္းသြားသည္ကို ကၽြန္မ  ျမင္လိုက္ရသည္။

"ဝတ္ၾကီး ဝတ္ငယ္လုပ္ေပမယ့္ တပည့္သားေျမးမ်ား ကၽြန္ေတာ့မွာ မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ကမ်ား တာဝန္ယူျပီး ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ပါမလား"
မွတ္ကေရာ။ သူ ေလးေအးကေလးႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
သည္တစ္ခ်ီေတာ့ ပစ္ခ်က္ ကို တည့္တည့္ၾကီး ထိမွန္သြားေခ်ျပီ။ အဘြားၾကီး၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ရဲကနဲ ရွက္ေသြးျဖန္း သြားသည္။ ျပီးေတာ့ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ရယ္ လိုက္သည္။
"အိုး မျဖစ္ႏိုင္တာ" ဟု ေျပာျပီး ကၽြန္မဘက္သို႔ ရုတ္တရက္ လွည့္လိုက္သည္။

"မင္းကေတာ့ မစၥတာဒီဝင္းတား အတြက္ အသံုးဝင္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ေနာ္။ သူ႕အတြက္ လိုအပ္ တာေတြ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ မင္းကေတာ့ ဘာမဆိုတတ္ႏိုင္တဲ့ မိန္ကေလးေပပဲ" ဟု ဆက္ တိုက္ႀကီး ေျပာခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။ နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရ ပါလ်က္ႏွင့္ အဘြားၾကီးပါးစပ္ မွ ထိုစကားမ်ိဳး ထြက္ရက္သည္ဟု မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားရ ပါေတာ့သည္။
ခဏမွ် တိတ္သြားၾကသည္။ ကၽြန္မလည္း ၾကက္ေသေသကာ ရပ္ေနမိသည္။ ဘယ္လို အေျဖမ်ိဳးကိုမ်ား သူ ျပန္ေပးလိမ့္မည္နည္း ဟု အသည္းတထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေနမိသည္။ ကၽြန္မ တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို သူက ငံု႕ၾကည့္သည္။ သူ႔ အမူအရာမွာ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ အမူအရာမ်ိဳးႏွင့္ မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္မဲ့သည့္ အမူအရာမ်ိဳး ေရာစြက္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းအစံု မွာလည္း အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳး ေပါက္သည့္ အၿပံဳးတစ္မ်ိဳး ရွိေနသည္။ 

"အင္မတန္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အၾကံေပးခ်က္ပါပဲ ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုမွာ ဆိုရုိးစကား တစ္ခုရွိပါတယ္။ ခရီးျမန္ျမန္သြားခ်င္ရင္ အေဖာ္မမင္နဲ႕တဲ့။ ခင္ဗ်ားက ေတာ့ ၾကားဖူး မယ္ မဟုတ္ေပ ဘူး"
ထိုစကားကို ေျပာျပီး အဘြားၾကီး၏ အေျဖကိုမွ် မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ဘက္သို႕ ခ်ာကနဲ လွည့္ကာ ထြက္သြားေလေတာ့ သည္။
"ဘယ္ေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းသလဲ" ဟု ကၽြန္မတို႕ ဓာတ္ေလွကားႏွင့္ အေပၚထပ္သို႔ တက္လာၾကခိုက္ တြင္ မစၥကဗန္ေဟာ့ပါးက ေျပာသည္။
"အခုလို ရုတ္တရက္ သူ ထြက္သြားတာဟာ အေသာကေလး ေဖာက္သြားတာလို႔မ်ား မင္း မထင္ မိဘူးလား။ ေယာက္်ားေတြဟာ ဒီလိုပဲ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ လုပ္တတ္တယ္ကြယ့္။ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္နဲ႕ ႀကံဳခဲ့ရပံုကေလးကို သတိရေသးေတာ့တယ္ကြယ္။ အဲဒီ စာေရးဆရာဟာ ငါ့ကို ေတြ႕တိုင္း ေနာက္ေဘးေလွကားက ဆင္းဆင္းေျပတတ္တယ္။ သူက ငါ့ကို ခ်ိတ္တိတ္တိတ္ ရယ္ေလ.. သူ႔ကုိယ္သူလဲ ေသခ်ာပံု မေပၚဘူး။ ဒီတုန္းက ငါကလဲ ငယ္တုန္း ရြယ္တုန္း လွတုန္းပတုန္း ကိုး... "
ဓာတ္ေလွကားက တံုကနဲ ရပ္သြားသည္။ ကၽြန္မတို႔တည္းခိုေနသည့္ အခန္းရွိေသာ အထပ္ သို႔ ေရာက္ လာျပီ။ အလုပ္သမားကေလးတစ္ေယာက္က တံခါးဖြင့္ေပးသည္။

"ဒါနဲ႕ စကားမစပ္ေျပာရဦးမယ္။ မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ေျပာတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ေလနဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေန႔ စကားဝိုင္း မွာ မင္းဟာ နည္းနည္းေတာ့လူတြင္က်ယ္ လုပ္ခ်င္တယ္။ စကားဝိုင္းကို မင္းတစ္ေယာက္ တည္း ေမာင္ပိုင္စီးဖို႕ ႀကိဳးစာခဲ့တာဟာ ငါ့အဖို႔ အေနရ အထိုင္ရ ေတာ္ေတာ္ ခက္သြားတယ္။ မစၥတာဒီဝင္းတာ လဲ ဒီအတိုင္းျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာမ်ိဳးကို ေယာက်္ားေတြက အင္းမတန္း ရြံတယ္။ မွတ္ထား.. "
ကၽြန္မ ဘာမွ်ျပန္မေျပာပါ။ ေျဖစရာစကားလည္း ရွိႏိုင္မည့္ စြပ္စြဲခ်က္မ်ိဳး မဟုတ္ပါ။
"ကဲ.. လာပါေလ... ေကာက္ေတးလုပ္မေနစမ္းပါနဲ႕... "
ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္းျဖင့္ သူက ေျပာျပန္သည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုလည္း တြန္႔လုိက္သည္။
"ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္းရဲ႕ အျပဳအမူ အေနအထိုင္ အေျပာအဆိုေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ငါ့မွာ တာဝန္ရွိပါတယ္။ မင္းရဲ႕ အေမအရြယ္ျဖစ္တဲ့ ငါ့လို မိန္းမတစ္ေယာက္ဆီက အၾကံဉာဏ္ကုိ ေတာ့ မင္း ယူသင့္တယ္"
စကားဆံုး သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း အကႌ်ခ်ဳပ္သူ ေစာင့္ေနသည့္ အခန္းတြင္းသို႕ ဝင္သြားေလေတာ့ သည္။

ျပတင္းေပါက္နားမွ ကုလားထိုင္မွာ ကၽြန္မ ဒူးညြတ္ထိုင္ခ်လိုက္မိပါသည္။ ျပီးေတာ့ အျပင္က မြန္းလြဲပိုင္း၏ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ေနေရာင္က အလြန္ မတန္ေတာက္ပေနဆဲျဖစ္သည္။ ေလရူးကလးကလည္း ေဝ့ဝဲေနပါသည္။ ေနာက္ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာ လွ်င္ ေဟာလီးဝုဒ္ဝိုင္းမွာထိုင္ျပီး ဖဲကစားၾကရပါဦးမည္။ ထိုအခါ တြင္ ျပတင္းေပါက္မ်ားကို အလံုပိတ္ထားမည္။ အပူေငြ႕ေပးသည့္စက္ကိုလည္း အခန္းထဲမွာ အာဏာကုန္ ဖြင့္ထားသည္။ ေဆးလိပ္ျပာခံခြက္မ်ား ရွင္းလင္းေပးရဦးမည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္မ စဥ္းစားေန မိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးေဆးစြန္းေနသည့္ ေဆးလိပ္တို မ်ားသည္ ေခ်ာကလက္ပတ္ စကၠဴမ်ားႏွင့္ ေရာေထြးေနလိမ့္မည္။
ကၽြန္မသည္ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကတည္းက ရိုးရိုးကစားနည္းေလာက္ကိုသာ သင္ၾကား တတ္ေျမာက္ ခဲ့ပါ၏။ ေဟာလီးဝုဒ္ဖဲကစားနည္းကိုု ကၽြန္မ ေကာင္းစြာ ကၽြမ္းက်င္ျခင္း မရွိပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး ၏ မိတ္ေဆြမ်ားက ကၽြန္မႏွင့္အတူ ဖဲကစားရမည္ကို လက္တြန္႔တတ္ၾကပါသည္။

ကၽြန္မ လို အသက္အရြယ္ႏုသူ မိန္မပ်ိဳးေလးတစ္ေယာက္ သူတို႔ ဖဲကစားသည့္ အနီးအဝိုက္တြင္ ရွိေနျခင္းအားျဖင့္ သူတို႕အဖို႔ တစ္နည္းတစ္ဖံုေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေန တတ္ပါသည္။ ထမင္းစားျပီး အခ်ိဳပြဲ ကေလး ေရာက္မလာမီ ေထြရာေလးပါးေျပာမည္ ၾကံတုန္း စားပြဲထိုးအမ်ိဳးသမီးက ထမင္းဝိုင္းနားမွ မခြာသည့္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္မရွိ ေနသည့္အတြက္ ေပါက္ကရေလးဆယ္မ်ားကို သူတို႔ ထင္တိုင္းေျပာဆိုႏိုင္ၾကျခင္း မရွိေတာ့ပါ။  မစၥက္ဗန္ေဟာ့ပါး၏ ေယာက္်ားမိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ ထိုသို႔ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မအေပၚ စိတ္ဝင္စားသေယာင္ အပင္ပန္းခံကာ ဟန္ေဆာင္တတ္ၾကပါသည္။ ျပီးေတာ့ ရာဇဝင္ ဘာသာ ရပ္အေၾကာင္းကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပန္းခ်ီအေၾကာင္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကို ေမးလားျမန္းလား လုပ္ၾက သည္။ သေဘာကေတာ့ ကၽြန္မသည္ ေက်ာင္းမွထြက္စ မႏူးမနပ္ကေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရာဇဝင္ႏွင့္ ပန္းခ်ီအေၾကာင္း မွလြဲျပီး ဘာမွ်မသိေသးဟု အထင္ေရာက္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ သည္။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ရႈိက္လိုက္မိပါသည္။ ျပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကို ခြာခဲ့သည္။ ေနေရာင္ကလည္း က်ဲက်ဲေတာက္ေတာက္ ၾကည္လင္ေနဆဲ။ ပင္လယ္ျပင္ေပၚတြင္ ေလျပည္ ေလညႇင္း  ကေလး က ျမဴးတူးစြာ သုတ္ျဖဴးေနပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ပင္လယ္ျပင္ မွာ ေဖြးေဖြးျဖဴကာ လႈပ္ရွားေနသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္က ကၽြန္မ လမ္းျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့မိသည့္ မိုနာကိုနယ္မွ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခုအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးေနမိသည္။ ထိုလမ္းေထာင့္တြင္ အိမ္တစ္ေဆာင္ ရွိပါသည္။ ေက်ာက္တံုးမ်ားခင္းထားသည့္ ေျမကြက္လပ္ဘက္တြင္ ျပိဳေတာ့မလို ထိုင္ေနသည္။ အိတြဲက်ေန သည့္ ေခါင္မိုးတစ္ေနရာတြင ေခ်ာင္းၾကည့္ ေပါက္ကေလးလို ျပတင္းေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း ကေလးတစ္ခု လည္း ရွိပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ေခာတ္ေဟာင္းက ဝိညာဥ္တစ္ခုခု ရွိေနသေယာင္ ကၽြန္မ ထင္ျမင္မိပါသည္။

စားပြဲေပၚ မွ စကၠဴႏွင့္ ခဲတံကို လွမ္းယူကာ စိတ္မွတ္မထင္ပင္ လူပံုတစ္ခုကို ေရးျခစ္ေနမိပါ သည္။ တည္ျငိမ္ေသာ မ်က္လံုး၊ ခၽြန္ထက္ေသာ ႏွာတံ၊ မာန္မာနၾကီးပံုရသည့္ အထက္ႏႈတ္ခမ္း စသည္မ်ား ကိုလည္း ေရးဆြဲလိုက္သည္။ တစ္ဆက္တည္း မုတ္ဆိတ္ေမြး ခၽြန္ခၽြန္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဇာလည္စည္း ကိုပါ ေရးဆြဲေပးလိုက္သည္။ ေရွးေခတ္ပန္းခ်ီေရးဆြဲနည္း အတိုင္း  ေရးဆြဲလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တစ္စံု တစ္ေယာက္က တံခါးလာေခါက္သည္။ ျပီးေတာ့ ဓာတ္ေလွကားေမာင္းသည့္ သူငယ္ ကေလး စာရြက္ တစ္ရြက္ကိုင္ျပီး ဝင္လာသည္။
"ေမေမၾကီး အခန္းထဲမွာ... " ဟု ကၽြန္မက ဆီးေျပာသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူက ေခါင္းခါျပျပီး ကၽြန္မ အတြက္ စာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ စာအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက ေသာအခါ စာရြက္ ကေလးတစ္ရြက္ သာ ထြက္လာသည္။ ကၽြန္မ မျမင္ဖူးေသးသည့္ လက္ေရးျဖင့္ စာလံုး အနည္းငယ္ ေရးျခစ္ ထားသည္ ကုိ ေတြ႕ရသည္။

(က်ဳပ္ကိုခြင္လႊတ္ပါ။ ဒီေန႕ခင္း သိပ္ကိုရိုင္စိုင္းလိုက္မိပါတယ္)
စာက ဒါပဲျဖစ္သည္။ ေအာက္တြင္ လက္မွတ္လည္း ေရးထိုးမထား။ အစတြင္လည္း တစ္စံု တစ္ရာ အမည္တပ္ ထားျခင္းမရွိ။ သို႕ေသာ္လည္း စာအိတ္ေပၚတြင္မူ ကၽြန္မ၏ နာမည္ကို စာလံုးေပါင္း မွန္ကန္စြာ ေရးထားသည္ကိုေတာ့ ေတြ႕ရသည္။ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုပင္။
"ဘာျပန္မွာ ဦးမလဲ ခင္ဗ်ာ" ဟု လူငယ္ကေမးသည္။
"မမွာေတာ့ ပါဘူး။ ဘာမွ မွာစရာမရွိပါဘူး" ဟု စာလံုးကေလးမ်ားကို ငံု႕ၾကည့္ေနရာမွ ကၽြန္မ ျပန္ေမာ့ေျဖလိုက္ သည္။

သူ ထြက္သြားေတာ့ စာတိုကေလးမ်ားကို အိတ္ထဲမွာထည့္ျပီး သိမ္းထားလိုက္သည္။ ဆြဲလက္စ လူရုပ္ပံု ဘက္သို႕ ျပန္လွည့္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း သည္ပံုကို ကၽြန္မ သေဘာမက် ေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာက တင္းမာ လြန္းသည္။ အသက္ကင္းမဲ့လြန္းသည္။ ဇာေကာ္လာႏွင့္ မုတ္ဆိတ္ ေမြးတစ္ေခ်ာင္းကလည္း ဇာတ္ထဲမွ စကားထာ ဝွက္ရာတြင္ အေဖာ္ရလြယ္ေစရန္ ႏွပ္ေၾကာင္းေပး သည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Sunday, April 29, 2012

ဝိဇၨာေျပာင္ ႏွင့္ လူသူေတာ္ တုိ႔၏ အလွဴေတာ္မွတ္တမ္း

ဝိဇၨာေျပာင္ ႏွင့္ လူသူေတာ္ တုိ႔၏ အလွဴေတာ္မွတ္တမ္း

မဟာစည္ပင္ၿမဳိင္စခန္းအမည္ရ ဧရာနႏၱေတာအုပ္ႀကီး အတြင္းဝယ္ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ထိပ္ တတာေခါင္ ျဖစ္ေနေလေသာ အာဂ အကၽြႏု္ပ္ ဝိဇၨာေျပာင္ သည္ မိုကာလသုိ႔ ဝင္ကာ နီးၿပီျဖစ္ ေလေသာေၾကာင့္ ေဆး ကေလး၊ ဆားကေလး၊ ဆန္ကေလး အလွဴခံရန္အလုိ႔ငွာ လက္သံုးေတာ္ တပည့္ေက်ာ္ႀကီး စင္စစ္ ဧကံ ျဖစ္ေလေသာ ေမာင္ေရႊဖားအား မဟာဖြက္ကလိကုန္း အမည္ရ ရြာႀကီးဆီ သို႔ ေစလႊတ္ရေလ၏။

“ဒီလိုရွိတယ္ ေမာင္ေရႊဖားေရ… ငါတုိ႔က အစကတည္းက ငတ္မယ့္ျပတ္မယ့္ ေနရာမ်ဳိး ကိုမွ ေရြးၿပီးလာ ေနၾကတာ ဆိုေလေတာ့ ငတ္ေနၾကၿပီးသားကြဲ႕…။ မိုးတြင္းကာလမွာ အစာေရစာ ဆန္ကေလး၊ ေဆး ကေလး ပါးရွားတတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ရွားေတာ့လည္း ရွားဇာတ္ခင္း႐ံုေပါ့ကြယ္။ သိပ္ခက္ မွာေတာ့ မဟုတ္လွပါဘူး။ သို႔ေပမင့္ ေခ်ာင္စရာ ရွိေတာ့လည္း ေခ်ာင္ တာေလး က ေကာင္းတာေပါ့ကြယ္၊ အဲဒါ ေၾကာင့္ မင့္ကို ဖြတ္ကလိုကုန္း ကို ဆန္အလွဴခံ၊ ေဆးအလွဴခံ လႊတ္ လုိက္တာေနာ္။

တစ္ခုေတာ့ ရွိပါေလရဲ႕…၊ ဖြတ္ကလိကုန္း ရြာသားေတြ အင္မတန္ ဆင္းရဲေန၊ ၾကပ္ေန၊ မေခ်ာင္မ လည္ျဖစ္ေနၾကရင္ေတာ့ သူတို႔ အငတ္ခံၿပီး လွဴတန္းလုိက္ၾကတဲ့ မသဒၶါေရစာ ပစၥည္းေလးေတြကို ယူ မလာခဲ့ ပါနဲ႔ကြယ္။ ေႁမြပူရာကင္းေမွာင့္၊ ႏူရာဝဲစြဲ၊ လဲရာသူခုိးေထာင္း၊ မြဲရာ အလွဴခံကလာေတာင္းဆိုသ လို ျဖစ္ေန ပါဦးမယ္..” ဟူ၍လည္း မွာၾကားရေလ၏။ တပည့္ေက်ာ္ေမာင္ေရႊဖားက
“အဲသေလာက္ လည္း… ဖြတ္ကလိကုန္းသားေတြ မြဲမေန၊ ငတ္မေနေလာက္ပါဘူး အာစရိရယ္…။ အခု ဟာ က ဖြတ္ကလိကုန္းမွာ သူႀကီးမင္းေျပာင္းသြားၿပီလို႔ ၾကားတယ္။ သူႀကီးမင္း အသစ္က ေတာ္လည္း ေတာ္တယ္။ ေရွ႕ေနာက္လည္း ၾကည့္တတ္တယ္၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရာလည္း ဝင္ဆံ့ တယ္ လုိ႔ ၾကား ပါတယ္။

အရင္သူႀကီးမင္းေတြတုန္း ကသာ ထင္ရာစိုင္းခဲ့ၾကလို႔ မထင္ရာေတြျဖစ္ၿပီး ဖြတ္ကလိကုန္း ရြာပ်က္မ တတ္ မြဲျပာက်သြား ခဲ့တာပါ။ အရင္သူႀကီးေတြတုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ အာစရိရဲ႕…။ သူႀကီး မင္း ေတာက္တိုမယ္ရ ဟူစိန္ တုိ႔၊ ငါ့ျမင္းငါ့စုိင္း က ဒါဖီ တို႔ ဘယ္သူ႔မွ လူမထင္ ဘင္လာဒင္တုိ႔… မ်ဳိးစံု ပါပဲ အာစရိရယ္…၊ သေဘာေလးေကာင္းတဲ့ သူႀကီးမင္းလက္ထက္က်ေတာ့ ရြာမြဲျပာက်တယ္။ ထမင္း ေလး မဝတဝ စားရတဲ့ သူႀကီးမင္းလက္ထက္က်ေတာ့လည္း ေသးထြက္က်မတတ္ ေၾကာက္ၾကရ တယ္ ဟိုသူႀကီးမင္း လက္ထက္တုန္း ကလည္း သူ႔သား ကို ေမာင္ရြာသား လို႔ နာမည္ေပးတယ္။ 

သူ႔သမီး ကိုက် ေတာ့ မရြာသူ လို႔ နာမည္ေပးတယ္။ တူတစ္ေယာက္ကိုက်ေတာ့ ေမာင္လုပ္သားကို မျပည္သူ ဆိုတဲ့ အ ဘြားႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဇြတ္အတင္းေပးစားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရြာထိပ္မွာ“ရြာသူရြာသား လုပ္သားျပည္ သူတုိ႔ ခ်မ္းသာေရးဦးစားေပး”ဆိုတဲ့ ဧရာမဆုိင္းဘုတ္ႀကီး ခ်ိတ္ၿပီး ရြာသူနဲ႔ ရြာသားေကာင္းစား ဖုိ႔ လုပ္ သားနဲ႔ျပည္သူ ခ်မ္းသာဖို႔ ေန႔မနား ညမနား ႀကဳိးစားလုိက္တာ ကမာၻကေခါင္းေဆာင္ အခ်ဳိ႕ကေတာင္ အဲဒီဖြတ္ကလိကုန္း သူႀကီးမင္းဆီမွာ ဝုိင္းက်ဴရွင္ လာတက္ ရသတဲ့ အာစရိေရ…။

ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ စနစ္ေတြလည္း ေျပာင္း၊ ေခတ္ေတြလည္း ေျပာင္းၿပီး၊ ဖြတ္ကလိကုန္းမွာလည္း လူႀကီးမင္း အသစ္နဲ႔ ေရႊလမ္းခရီးကို ေလွ်ာက္ေနၾကပါၿပီ အာစရိရဲ႕…”ဟု ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္က “အိမ္းလကြယ္… အဲသလို သတင္းဟာ အမွန္ဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္းပါေလရဲ႕… သာဓုေခၚရမွာေပါ့ ကြယ္…”ဟု ျပန္၍ေျပာမိေလ၏။ ထိုေသာအခါ တပည့္ေက်ာ္ ေမာင္ေရႊဖားက ဆက္လက္ ၍ “ေသခ်ာတဲ့သတင္း၊ ရြာက ၾကားရဲတဲ့ သတင္းေတြပါ အာစရိရယ္…။ အရင္သူႀကီး တစ္ေယာက္ တုန္း က သူ႔သမက္တစ္ေယာက္က တုိင္းတစ္ပါးနဲ႔ဆက္သြယ္ၿပီး ဂ်ဳံမ်ဳိးေစ့သြင္းတဲ့ ကုန္သည္ လုပ္တတ္။ 

အဲဒီ ေတာ့ သူႀကီးမင္းက ရြာသူရြာသားေတြကို ေမာင္းထုလူစုၿပီး ဂ်ံဳစုိက္ရင္ ဘယ္ေလာက္အက်ဳိးထူးေစ မယ့္အေၾကာင္း မစားရ ဝခမန္း ဂ်ံဳတရားေဟာ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြာထိပ္ဇရပ္ မွာ ဧရာမစာလံုးႀကီးေတြ နဲ႔-
“ေငြအပံု လုိက္ရခ်င္ရင္ ေရႊဂ်ံဳစုိက္ၾက…” လုိ႔ ဆုိင္းဘုတ္အႀကီးႀကီးေရးတယ္၊ တစ္ရာသီ လည္း စုိက္ၿပီး ေရာ ရြာသူရြာသားေတြလည္း ေႂကြးအထပ္ထပ္တင္ၿပီး သူႀကီးမင္းရဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္ေအာက္ကေန-
“အေသယံု လို႔ အေမပါ ကုန္သြားၿပီ…” ဆိုၿပီး မီးေသြးခဲနဲ႔ စာျဖည့္ၿပီး ေရးလုိက္ၾကလုိ႔ သူႀကီးမင္းရဲ႕ ဂ်ံဳ မဟာ စီမံကိန္းႀကီး ရပ္ သြားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္သူႀကီးတစ္ေယာက္ လက္ထက္က်ေတာ့လည္း-
“တစ္အိမ္တစ္ေကာင္ ေတာက္တဲ့ေဆာင္…”ဆိုတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးနဲ႔ ေတာက္တဲ့ေမြးျမဴေရး ဦးစားေပး ဆုိၿပီး လုပ္ျပန္ တယ္။ ရြာသားေတြက အဲဒီစာေအာက္ကေန-
“ရွိတဲ့ႏြားကေလးေတာင္ ေပါင္လုိက္ရေသး…”လုိ႔ စာျဖည့္ၿပီး ေရးလုိက္ၾကလို႔ အဲဒီလူႀကီးမင္းလည္း သူရဲ႕ မူလလက္ေဟာင္း ၾကက္ေမြးျမဴေရးဘက္ကို ျပန္လွည့္သြားရတယ္။ ေနာက္သူႀကီးတစ္ေယာက္ က်ေတာ့ လည္း ဘယ္လိုစိတ္ကူးေပါက္လည္း မသိပါဘူး။

 ရြာထိပ္မွာ-
“ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ ပန္းတမာစုိက္ၾက…”လို႔ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးခ်ိတ္ျပန္တယ္။ သူႀကီးကိုေၾကာက္လုိ႔ စုိက္ လုိက္ၾကရတဲ့ ပန္းတမာေတြ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမွမဟုတ္ဘဲ ၿပီး သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရြာသားေတြက သူႀကီးမင္းရဲ႕အဲဒီဆုိင္းဘုတ္ေအာက္မွာ-
“သြားမလုပ္ နဲ႔၊ ႏြားျပဳတ္သြားမယ္…”ဆိုၿပီး မီးေသြးခဲနဲ႔ ျဖည့္ေရးခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ေခတ္ေတြလည္း ေဟာင္းလုိ႔ စနစ္ေတြလည္း ေျပာင္းသြားပါၿပီ အာစရိရယ္။ သူႀကီးေတြ လည္း ေျပာင္း လုိ႔ ဖြတ္ကလိကုန္း မွာ မီးေတြ၊ ေရေတြေတာင္ ေကာင္းစျပဳေနၿပီလို႔ သတင္းၾကား ရပါတယ္…”ဟု ၾကားသိသမွ် အဝဝကို အကၽြႏ္ုပ္အား ေဖာက္သည္ခ်ေလ၏။
ထို႔ေနာက္ တြင္ကား တပည့္ေက်ာ္ေမာင္ေရႊဖားသည္ ဖ်င္ၾကမ္းလြတ္အိတ္ႀကီး ႏွစ္လံုးကို ဟိုဘက္တစ္ လံုး ဒီဘက္တစ္လံုး စလြယ္သိုင္းလ်က္ လြယ္ကာ မဟာဖြတ္ကလိကုန္းရြာဆီသို႔ အလွဴခံႂကြခ်ီေတာ္မူ သြားေလေတာ့၏။

ရတ္သတၱႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ သံုးပတ္ခန္႔မွ် ၾကာေသာအခါအႏွီ ေမာင္ေရႊဖားလည္း ေရွ႕သြားႀကီးမ်ားပင္ အေအး ပတ္ေလာက္ေအာင္ ၿပဳံးၿဖီးၿပဳံးၿပီး မ်က္ႏွာႀကီးႏွင့္ မဟာစည္ပင္ၿမဳိင္စခန္းဆီသို႔ တစ္နာရီလွ်င္ မုိင္တစ္သန္း အလ်င္ႏႈန္းကိုေဆာင္ကာ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေလေတာ့၏။ သို႔ျဖစ္၍လည္း အကၽြႏ္ုပ္ က-
“ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္လာတာတံုး ေမာင္ေရႊဖားရဲ ႕…၊ မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း ခ်ဳိလုိက္တာ…၊  ပုရြက္ဆိတ္ ေတြ အပံုလုိက္တက္ၿပီး ေခြးေတြ တစ္အုပ္လံုး လာလ်က္မွာေတာင္ ေၾကာက္ရတယ္”ဟု အေမး ရွိလွ်င္ တပည့္ေက်ာ္ေမာင္ေရႊဖားက-
“ခ်ဳိရတယ္ အာစရိေရ… ခ်ဳိရတယ္၊ ဒီတစ္ေခါက္ ဖြတ္ကလိကုန္းကို အလွဴခံေရာက္ သြားတာ ေတာ္ ေတာ္ကို အဆင္ေျပတယ္။ ရြာကလည္း ေတာ္ေတာ္ကိုေျပာင္းသြားၿပီဗ်…။ ရြာသူရြာသားေတြ လည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။

အခုတက္လာတဲ့ သူႀကီးက ေတာ္ေတာ့္ကို ရည္ရည္မြန္မြန္ကေလးဆုိပဲ အာစရိရဲ႕…။ သူက ဘာအခြင့္အာဏာ မွ ယူမထားဘဲ အားလံုးကိုခြဲေဝေပးထားသတဲ့…”ဟု ေျပာရာ အကၽြႏ္ုပ္က-
“ေခသူမဟုတ္ ဆိုတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေပါ့ကြာ… အဲဒီရြာမွာ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးရွိခဲ့ဖူး တယ္။ ေထရ္ႀကီးဝါႀကီး ေက်ာင္းထိုင္ႀကီးကြ…။ အသက္ ၉၀ တန္းေရာက္မွ “ငါ လူထြက္ခ်င္တယ္…”လုိ႔ ဇြတ္အတင္း ပူဆာပါ ေလေရာ…။ တစ္သက္လံုး သာသနာေတာ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕လာခဲ့ၿပီးမွ ကေလး မုန္႔ပူဆာသလို လူထြက္ခ်င္ တယ္ျဖစ္လာေတာ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြလည္း စိတ္မေကာင္းၾကဘူးေပါ့ကြာ၊ ဇြတ္အတင္း တားၾကေပ မယ့္ ဆရာေတာ္ႀကီးက ဇြတ္အတင္း လူထြက္ပစ္လုိက္တယ္။ လူထြက္ၿပီးေတာ့… “တစ္သက္လံုး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ေနလာေတာ့ လူထြက္လုိက္ေပမယ့္ ငါ့မွာ ျပန္စရာ အိမ္လည္း မရွိ ပါဘူးကြာ…၊ အဲဒီေတာ့ ဒီေက်ာင္းမွာပဲ ဆက္ေန ပါရေစ…”ဆိုၿပီး ေက်ာင္းမွာပဲ ဆက္ေနသတဲ့…။ ဒကာ၊ ဒကာမေတြက လူထြက္ဆရာေတာ္ႀကီးအတြက္ လူဝတ္လူစားေတြ ဝယ္ေပးၾကတယ္။

အဲဒီေတာ့-
“တစ္သက္လံုး အဝါေရာင္ကိုပဲ ဝတ္လာေလေတာ့ အျခားအေရာင္ေတြ၊ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ားေတြ ဝတ္တဲ့အခါ မေနတတ္ဘူး…”ဆိုတာနဲ႔ အက်ႌအဝါစစ္စစ္၊ ပုဆိုးအဝါစစ္စစ္ေတြပဲ ဆင္ေပးၾကရသတဲ့။
“တစ္သက္ လံုး အဝတ္အစားဆိုတာ ေကာက္ၿခံဳၿပီး ႐ံုလိုက္႐ံုပဲဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ ၿပီးလာေလေတာ့ ေခါင္းက စြပ္တဲ့ အက်ီ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကယ္သီးေတြ ဘာေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိဘူးကြ…၊ အဲဒီ ေတာ့ အက်ႌအျဖစ္ မခ်ဳပ္နဲ႔ကြာ…”ဆုိၿပီး ပိတ္စအဝါႀကီးကိုပဲ သကၤန္းၿခံဳသလို ၿခံဳသတဲ့…။
“ပုဆိုး ဆိုတာကလည္း တစ္သက္လံုး ႏွစ္ေပါင္း ၉၀ ေလာက္ ဝတ္ေလ့မရွိေတာ့ မဝတ္တတ္ပါဘူး ကြာ…” ဆိုၿပီး ေအာက္ပိုင္းက ပုဆိုးစကိုလည္း သင္းပုိင္းဝတ္သလိုပဲ ခါးမွာပတ္ၿပီး လိပ္ၿပီးဝတ္သတဲ့…၊ ၿပီးေတာ့-
“တစ္သက္လံုး မနက္အ႐ုဏ္တက္ဆိုရင္ ဆြမ္းစားေနက်… ဆိုေတာ့ မနက္ မနက္ဆို မေနႏိုင္ဘူး ကြ…” လို႔ ဆိုလို႔ မနက္အ႐ုဏ္တက္ဆိုရင္ ဆြမ္းကပ္ေနက်အတုိင္း စီစဥ္ေပးၾကရသတဲ့…။ အဲသလို ပဲ ေန႔ဆြမ္း ဘုဥ္းေနက် အခ်ိန္ေရာက္ရင္လည္း အရင္လိုပဲ စီစဥ္ေပးရတယ္။ တစ္သက္လံုး စားေလ့စားထ မရွိလို႔ ဆိုၿပီး ညစာလည္း မစားဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္။ တစ္သက္လံုး ေခါင္းတံုးနဲ႔ေနလာခဲ့တာ၊ ဆံပင္ေလး နည္းနည္း ထြက္လာရင္ ေခါင္းယားတယ္ မေနတတ္ဘူးဆိုလို႔ တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ ေခါင္း ရိတ္ေပးၾက ရတယ္။

သူ႔ဥစၥာက ငါလူထြက္လုိက္ၿပီေဟ့ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကလြဲရင္ က်န္တာက အရင္အတုိင္းျဖစ္ေန တယ္။ ဒဏာ၊ ဒကာမေတြက ေတြ႕တဲ့အခါ အရင္လိုပဲ ကန္ေတာ့ၾက၊ ေျပာဆိုဆက္ဆံၾကသတဲ့…။ ေက်ာင္း မွာလည္း သူ႔တပည့္ တစ္ဦး က ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ျဖစ္လာ ခဲ့ေပမယ့္ တစ္ေက်ာင္းလံုးရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ အဆံုးအျဖတ္ေတြကေတာ့ သူ႔ဆီမွာပဲ ရွိေနသတဲ့…။ တစ္ခုရွိတာက ေက်ာင္းမွာ ဘယ္ ျပႆနာျဖစ္လို႔ဆုိရင္ ေနာက္ကိုယ္ေတာ္ရွင္းေပါ့…။ ေက်ာင္းမွာ မီးလန္႔ရင္ လည္း ေနာက္ကိုယ္ေတာ္ တာဝန္ေပါ့…။ ဒါေပမဲ့ စားဦးစားဖ်ားေရာက္လာရင္ေတာ့ သူ႔ကို အရင္ကပ္ ရတာ ပဲေပါ့…။ တကယ္ ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ လုပ္ရပ္ကသာလွ်င္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို အဲဒီ ဆရာေတာ္ႀကီး က တရားျပ ခဲ့တာပဲကြ…”ဟု မွတ္သားဖူးသမွ်ကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပရေလ၏။ မည္သုိ႔ ပင္ျမဴး ၍ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေန ၾကေၾကာင္း သတင္းစကားေကာင္းကို ၾကားရေသာေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္ လည္း ပီတီေသာမနသ ပြားမိေလ ၏။ ထို႔ေနာက္ တပည့္ေက်ာ္ေမာင္ေရႊဖားက မည္သုိ႔ မည္ပံု၊ ေရရွည္ ခံေအာင္ ဖန္တီးလာသည္မသိ ေသာ မႀကံဳစဖူး၊ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားကုိ လြယ္အိတ္ အတြင္းမွ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထုတ္ေလ၏။

အကၽြႏု္ပ္က-
“ဟဲ့… ဆားေရာပါရဲ႕လား…၊ မိုးအခါမွာ ငါတုိ႔ဆီမွာ ဆားက ခက္တယ္ကြယ့္” ဟု ေမးလွ်င္ ေမာင္ေရႊ ဖားက-
“ဆား က အသာထားပါ အာစရိရယ္…”ဟု ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ အကၽြႏ္ုပ္က
“ေဆးေတြ ဝါးေတြေရာ လွဴလုိက္ၾကရဲ႕လား…”ဟု ေမးျပန္လွ်င္ ေမာင္ေရႊဖားက
“ေဆးေတြဝါးေတြ အသာထားပါ အာစရိရယ္…”ဟု ျပန္၍ ေျပာျပန္ေလ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္လည္း ေခါင္းကိုကုတ္ရင္း-
“မင့္ဟာက ဆန္ဝယ္ခဲ့ပါ ဆိုေတာ့ ဆီေတြ ဝယ္လာတယ္၊ ဆားဝယ္ခဲ့ပါဆိုေတာ့ သၾကားေတြယူလာ တယ္… ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္…”ဟု ေျပာလုိက္ရာ တပည့္ေက်ာ္ ေမာင္ေရႊဖားက-
“မဟုတ္ေသးပါဘူး အာစရိရယ္… ေဟာဒီမွာၾကည့္…။

 ေရခဲမုန္႔ လို ႔ေခၚတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဘုရင္လုပ္ သြားတဲ့ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးေတာင္ ဘုရင္ သာျဖစ္သြားတာ ေရခဲ့မုန္႔ စားမသြားဖူးဘူးေနာ္…၊ အာစရိ က ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ ကံေကာင္းလုိ႔ စားရတယ္ မွတ္…”ဟု ေျပာေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္စံုတစ္ ခုကို ထုတ္ျပန္ကာ-
“ေဟာ့ ဒါက ဖာလူဒါလုိ႔ေခၚတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဘုရင္လုပ္သြားတဲ့ သီေပါမင္းႀကီးေတာင္ သူ႔ခမ်ာ ထီးနန္းစည္းစိမ္ခံစားသြားရတယ္ ဆိုေပမယ့္၊ ဖာလူဒါေတာ့ ေသာက္ဖူးမသြားရွာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာတပည့္ က ဘုရင္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဖာလူဒါဆိုတာႀကီး  ေသာက္ခြင့္ရတာ… နည္းတဲ့ ကုသိုလ္လား၊ အဲဒီေတာ့ ေရွးက်တဲ့ ဘုရင္ထက္စာရင္ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ သူေတာင္းစားမွ ေရွးက ဘုရင္ထက္သာ ဦးမယ္ ထင္တယ္။ အဲဒါေၾကင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဆုေတာင္းတယ္။ ေနာက္ႏွစ္တစ္ရာေလာက္မွာ ဖြတ္ ကလိကုန္း မွာ သူေတာင္းစားျဖစ္ရပါလို၏လုိ႔ ဆုေတာင္းတယ္
ေနာင္လာမယ့္ ႏွစ္တစ္ရာေလာက္ အၾကာက သူေတာင္းစားဟာ ဒီေခတ္ ရြာသူႀကီးထက္ေတာ့ ပိုၿပီး အဆင့္အတန္းျမင့္မယ္ ထင္တယ္…”ဟု ေျပာေလရာ အကၽြႏ္ုပ္ လည္း ေခါင္းကို တဗ်င္းဗ်င္း ကုတ္ရင္း ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ေမာင္ေရႊဖားရယ္… ဟု ေရရြတ္မိေလ၏။

ထိုအခါ ေမာင္ေရႊဖားက-
“ေတာက္တီးဆိုရင္ေတာ့ ေရထဲလႊင့္ပစ္လုိက္ အာစရိေရ… ေတာက္တဲ့ဆုိရင္ေတာ့ ေမြးထား။ ဖြတ္က လိကုန္းမွာ ေတာက္တဲ့တစ္ေကာင္ႀကီးႀကီးရရင္ ခ်မ္းသာၿပီဆိုၿပီး ေတာက္တဲ့႐ူး ႐ူးေနၾကတယ္။ အရင္ တုန္း က သြားမပါရင္ေန၊ ကားပါရင္ေတာ္ၿပီဆိုၿပီး လင္ေရြးၾကတယ္။ အခု ဖြတ္ကလိကုန္းမွာ ဘြဲ႕ မရရင္ ေန၊ ေတာက္တဲ့ရရင္ ေတာ္ၿပီဆိုၿပီး ေတာက္တဲ့ေခတ္ျဖစ္ေနတယ္…” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။

 ထို႔ေနာက္ တပည့္ေက်ာ္ ေမာင္ေရႊဖားသည္ သူ၏လြယ္အိတ္ႀကီးႏွစ္လံုးအတြင္းမွ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထုတ္ေလ၏။  ထို႔အတူ စနစ္က်လွစြာေသာ အကၽြႏ္ုပ္၏တပည့္ႀကီးသည္ စာရင္းစာရြက္ တစ္ရြက္ကိုပါ ထုတ္၍ အကၽြႏ္ုပ္၏လက္သို႔ အေသအခ်ာ အပ္ႏွံေလေတာ့၏။ ထိုသို႔အပ္ရင္းလည္း…
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဖြတ္ကလိကုန္းက လွဴလုိက္တဲ့ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြ က အမ်ားႀကီးပဲ အာစရိရဲ႕၊ ဆန္ေတြ ဆီေတြဆိုရင္ လွည္းႏွစ္စီးတုိက္စာေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီပစၥည္းေတြကို လွည္းကူညီမယ့္အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး မွာထား ခဲ့တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ ေလာက္ ဆိုရင္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းလွည္းေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆီကို ေရာက္ လာပါလိမ့္မယ္။ အလွဴရွင္ေတြက လည္း ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္အားထက္သန္ၾကတာ အာစရိရဲ႕။ အရမ္း ဝမ္းသာဖုိ႔ ေကာင္းတာပဲ၊ ေနာက္ ေနာင္လည္း အဲသလို အဲသလို လွဴခြင့္ႀကံဳခ်င္ပါတယ္လို႔ မွာလုိက္ၾကတယ္…” ဟု အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ေျပာေလ၏။

ထို႔ေနာက္တြင္ကား အကၽြႏ္ုပ္သည္ ေမာင္ေရႊဖားေဆာင္က်ဥ္းလာသည့္ အလွဴရွင္စာရင္းကို ဖတ္ၾကည့္ မိေလ၏။ ဖတ္ၿပီးေနာက္ လြယ္အိတ္ကို ေကာက္၍လြယ္ကာ လက္သံုးေတာ္ ေတာင္ေဝွးကိုလည္း လွမ္း၍ ဆြဲရင္း ထိုေတာင္ေဝွးျဖင့္ပင္ ေမာင္ေရႊဖားအား လွမ္း၍တုိ႔လုိက္ေလ၏။ ေမာင္ေရႊဖားက နားမ လည္ႏိုင္ စြာျဖင့္ အကၽြႏ္ုပ္အား ေမာ့၍ၾကည့္ေလ၏။

“ဘာလဲ အာစရိရဲ႕…”
“ဘာရမွာလဲ… ငါတုိ႔အခုပဲ စခန္းေျပာင္းၾကရေအာင္…”
“ဆုိင္းမဆင့္ ဘံုမဆင့္ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ အာစရိရဲ႕…”
“ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာ လဲ… မင္းရဲ႕အလွဴပစၥည္းေတြေရာက္မလာခင္ ငါေတာ့ ဒီကလြတ္ေအာင္ ေျပးမယ္…”
“ဘာျဖစ္ လုိ႔လဲ အာစရိရဲ႕…”

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ… မင္းရဲ႕အလွဴရွင္စာရင္းကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ပါဦးကြာ… ဝိဇၨာေျပာင္ ဘယ္ဘဝ ကို ေရာက္သြားမလဲ…”
အကၽြႏု္ပ္ လည္း အႏွီသို႔လွ်င္ တိုတိုျပတ္ျပတ္ပင္ ေျပာၿပီးေနာက္ ထိုေနရာမွ ထြက္လာခဲ့ေလ၏။ တပည့္ ေက်ာ္ ေမာင္ေရႊဖားမွာမူ အကၽြႏ္ုပ္အား နားမလည္ႏုိင္စြာျဖင့္ ေခါင္းကိုကုတ္ရင္း အလွဴရွင္ စာရင္းစာ ရြက္ကိုဖတ္လ်က္ ေနာက္ပါးဆီမွ ေယာင္ေပေယာင္ေပျဖင့္ လုိက္လာေလ၏။

အကၽြႏ္ုပ္၏တပည့္ေက်ာ္ေမာင္ေရႊဖား ေဆာင္ၾကဥ္းလာသည့္ အလွဴရွင္စာရင္းစာရြက္ကို ေဖာက္သည္ ခါရပါမူ ေအာက္ပါ အတုိင္း ျဖစ္ပါေလေတာ့သတည္း။

၁။ အရက္ပုန္းဆုိင္ပိုင္ရွင္ ဦးမဲ+ေဒၚပု    ဆီ    ၂ ပုလင္း
၂။ ဦးမီးေတာက္+ေဒၚျပာ (ေလာင္စာဆီပုန္းပုိင္ရွင္)    ၾကက္ဥ    ၂ လံုး
၃။ ဦးႏွစ္လံုး (ထီပုန္းေရာင္းဝယ္ေရး)    ဆီးျဖဴသီး    ၁၂ လံုး
၄။ ဦးေလးေကာင္ (ေလာင္းကစားပုန္းသူေဌးႀကီး)    ဆီ    ၂ က်ပ္သား
၅။ ေဒၚလည္ဝယ္ (လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္)    ေရွာက္သီး    ၃ လံုး
၆။ ေဒၚကူးကူး မိသားစု (အေခြပုန္းျဖန္႔ခ်ိေရး)    ေရသန္႔    ၂ ဘူး
၇။ ဦးလာဘႏွင့္ ညီမ်ား (လုိင္စင္ရ လူေရာင္းဝယ္ေရး)    ထန္းလ်က္    ၅ ခဲ
၈။ ေဒၚေဒၚလာႀကီး (ေငြပုန္းေရာင္းဝယ္ေရး)    လွ်ာပြတ္ေဆး    ၂ ထုပ္
၉။ ေဒါက္တာေပါက္ျပား (အပ္ပုန္းစပယ္ရွယ္လစ္)    ေသြးေဆး    ၃ ထုပ္
၁၀။ ဦးေဘာ္ဒီမိသားစု (ကားပုန္းအက်ဳိးေတာ္ေဆာင္)    ဒီဇယ္    ၁ ပုလင္း
၁၁။ ေဒၚကေလးမႏွင့္ညီမမ်ား (အျပာစာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရး)    တစ္သွ်ဴး    ၃ ထုပ္
၁၂။ ဦးဖိုးရွပ္ မိသားစု (ဘိန္းေခ်းေရာင္းဝယ္ေရး)    ဆား    ၁၀ သား
၁၃။ ေဒၚပုပ္ (မိန္းမရႊင္ဒိုင္)    အာလူး    ၁၀ သား
၁၄။ ကိုတာတီးႏွင့္ ညီမ်ား (ခိုးရာပါပစၥည္းေရာင္းဝယ္ေရး)    ဆန္    ၂ ျပည္
၁၅။ ဦးဂြတို (ေန႔ခင္းလယ္သမား၊ ညဓားျပ)    ဆီ    ၁၀ သား
၁၆။ ကိုထိပ္ကြက္ မိသားစု
(မွတ္ခ်က္ - လူလိမ္အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ယခင္ကေလာက္ ေငြမရႊင္ ေသာေၾကာင့္ ယၾတာေကာင္းေတာင္း လုိက္ပါသည္။ လူႀကံဳႏွင့္ ျပန္ပို႔ ေပးပါ။)    ဆန္    ၃ လံုး
၁၇။ ကိုအေခ်ာင္ မိသားစု (ေခြးသားကို ဆိတ္သားအျဖစ္ အသြင္ ေျပာင္းေရး ကုမၸဏီ)     ေျပာင္းဖူး    ၃ ဖူး

ေယာနိေသာ မႏုသီကာရ
ေက်ာ္ေျပာင္ (ဇင္ေယာ္နီ)
joke magazine 2012 may
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္ ဘာသာျပန္ ရဘက္ကာ, အပိုင္း (၂)

အခန္း (၂)

ဘယ္နံေရာအခါတြင္ မွ မန္ဒါေလစံအိမ္ၾကီးသို႕ ကၽြန္မတို႔ ျပန္သြားႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သည္ေလာက္ ကေတာ့ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။ အတိတ္၏ျဖစ္ရပ္တို႔သည္ ကၽြန္မ တို႕ႏွင့္ လက္တစ္ကမ္း အကြာ တြင္ ရွိေနေသးသည္မွာ မွန္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ ခ်င္ျပီး အတိတ္ကာလမွာပင္ ထားခဲ့ခ်င္ သည့္ အရာဝတၳဳတို႔သည္ တျပန္တေက်ာ့ ေပၚေကာင္း ေပၚလာႏိုင္ပါသည္။
သည္႕ အတြက္ပင္ ကၽြန္မတို႕ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနၾကရပါသည္။ သည္အတြင္ပင္ စိတ္ထဲမွာ မျငိမ္းမခ်မ္း ျဖစ္ေနၾကရႈပါသည္။ အေၾကာင္းမဲ့ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႕မႈမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကၽြန္မ တို႕ ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ ထြက္မိခဲ့ၾကပါသည္။ ယခုေတာ့ အားလံုး ျပီးျငိမ္းသြားေပျပီ။ ဘုရားသခင္ ကို ေက်းဇူးတင္ ပါသည္။ ေရွးယခင္ကအတိုင္းပင္ အျပန္အလွန္ အေဖာ္ျပဳကာ ကၽြန္မတို႕လင္မယား ရိုးေျမက် ေပါင္းၾက ပါမည္။

ကၽြန္မ၏ခင္ပြန္းသည္ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ သည္ခံႏိုင္စြမ္းရွိေနပါ သည္။ ဘယ္ေသာ အခါ မွ်လည္း ပစိပစပ္ မမ်ား။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ရသည္ကုိ သူ ျပန္လည္အမွတ္ရ သည့္ အခါမ်ိဳး မွာပင္ သူ ခံႏိုင္စြမ္း ရွိေနျပီ။ ယခုတေလာတြင္ အတိတ္ကာလအေၾကာင္းမ်ားကို ကၽြန္မ ျပန္ေျပာင္း အမွတ္ရ သည္ထက္ပင္ သူက ပိုကာ မၾကာခဏ အမွတ္ရေနသည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။
ရုတ္တရက္ သူ႔ အမူအရာေျပာင္းျပီး သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားပံုကို ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ဘာေတြကို သူ အမွတ္ ရေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ အတပ္ေျပာႏိုင္ပါသည္။ မျမင္ေတြ႔ႏုိင္ေသာ  လက္ျဖင့္ သပ္ခ် လိုက္သလို သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အမူအရာအားလံုး မွာ ျပယ္လြင့္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတတ္သည္။ ထိုေနရာတြင္ မ်ာက္ႏွာဖံုးတစ္ခုက အစားထုိးဝင္ ေရာက္လာတတ္သည္။

ေအးတိေအးစက္ႏိုင္ေသာ အမူအရာမ်ိဳးေပၚလာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာ သည္ ေခ်ာေမာလွပေနသည္ကား မွန္ပါ ၏။ သို႕ေသာ္လည္း အသက္ဝိညာဥ္ကင္းမဲ့သူလို၊ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့သူလို၊ ျဖစ္ေနသည္။ ျပီးေတာ့ စီးကရက္ မ်ားကို တစ္လိပ္ျပီးတစ္လိပ္ အဆက္မျပတ္ေသာက္ေတာ့သည္။ ျပာေတြ၊ စီးကရက္တိုေတြ ကိုလည္း စနစ္တက် မေျခြ။ ပန္းပြင့္ဖတ္မ်ား ေၾကြက်ေနသလို ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပြစာက်ဲေနသည္။
ျပီးေတာ့ ဘာအဓိပၸါယ္မွ် မရွိသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း စိတ္အားထက္သန္စြာ ျဖင့္ သြက္သြက္ လက္လက္ၾကီး ေျပာခ်ေနတတ္သည္။ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါးေသာ ေရာဂါေဝဒ နာအေပါင္း ကို ေပ်ာက္ကင္းေစတတ္သည့္ ေဆးတစ္လက္ လက္ကိုင္ရထားသူလို မည္သည့္ အေၾကာင္းအရာ ကိုမဆို သူေျပာေလေတာ့ သည္။

ေဘးဒုကၡ တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳျပီးေသာအခါတြင္ ေယာက်္ားမိန္းမပါ ပိုမိုျပီးရင့္ က်က္ တည္ျငိမ္ လာၾကသည္ဟု ကၽြန္မယံုၾကည္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ယခုဘဝမွာသာမက ဘယ္ဘဝ ဘယ္ကမၻာေရာက္ေရာက္ ကၽြန္မတို႕အဖို႕ေတာ့ ေကာင္းစြာ ခံႏိုင္ရည္ရွိလာပါျပီ။ ဘယ္လို အပူမီးႏွင့္ပဲ ၾကံဳရၾကံဳရ အေၾကာင္း မဟုတ္ေတာ့ျပီ။ အဆိုးဆံုးအျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္မတို႕ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကရျပီ မဟုတ္ ပါလား။

စိုးရိမ္ထိတ္လန္႕ျခငး္၊ အထီးက်န္ႏိုင္လွျခင္း၊ ၾကီးမားသည့္ ေသာကမီး ေလာင္ျမိဳက္ ျခင္းမ်ားကို ကၽြန္မတို႔ လင္ေရာမယားပါ ခံစားခဲ့ၾကရျပီ။ မသည္သူမဆို ေလာကဓံတရားမ်ားကို တစ္ေန႕မဟုတ္တစ္ေန႕ ၾကံဳေတြ႔ခံစားၾကရမည္သာ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မယံုၾကည္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္အဖို႕မူ မေကာင္းဆိုးဝါးေပးသမွ် ေဘးဒဏ္ကိုလည္း ခံစားခဲ့ ၾကရျပီ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး တစ္ေန႕ မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲဝင္ၾကရမည္ သာျဖစ္ပါသည္။ သည္တိုက္ပြဲမွာ  ကၽြန္မ တို႔ ေအာင္ပြဲခံရမွာ ေသခ်ာပါသည္။ မလြဲမေသြ ေအာင္ပြဲခံရမသည္ဟုလည္း ကၽြန္မတိို႕ယံုၾကည္ ထား ပါသည္။

ယခုဆိုလွ်င္ မည္သည့္ေဘးအႏၱရာယ္မ်ိဳးကိုမွ် မေကာင္းဆိုးဝါးက ဆက္လက္မေပးႏိုင္ ေတာ့ျပီ။ အက်ပ္အတည္းၾကီးတစ္ခုလံုးကို ကၽြန္မတို႕ ျဖတ္သန္းလြန္ေျမာက္ခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္မတို႕ မွာ မည္သို႕ေသာ ဒဏ္ရာအနာတရ မွ မျဖစ္ေပၚခဲ့။ ေဘးအႏၱရာယ္တစ္ခုႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ရေတာ့ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ၏ ခင္ပြန္း က အစကတည္းက ႀကိဳတင္မွန္းဆခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ သူ မွန္းဆခဲ့သည့္ အတိုင္းလည္း မွန္ခဲ့သည္။
ႀကံဳရာျပဇာတ္ တြင္ ခ်ီေကာက္လိုက္ျပီး ကျပအသံုးေတာ္ခံရေသာ ျပဇာတ္မင္းသမီး၏ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့ သည္။ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ စြန္႔လႊတ္မႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရ ပါသည္ဟုေတာ့ ဆိုရ ပါမည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘဝဇာတ္ခံုေပၚတြင္မူ ကၽြန္မေကာင္းစြာ ကျပ အသံုးေတာ္ခံျပီးပါျပီ။ အေတြ႔အႀကံဳ မ်ားလည္း ရင့္က်က္လာပါျပီ။ ထိုု္႕ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မတို႔ ၏ ဘဝျငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈႏွင့္ ဘဝလံုျခံဳမႈ အတြက္ အာမခံခ်က္မ်ား ရရွိႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ၏ အာ႐ံုငါးပါးခံစားခ်က္မ်ားကို လိုလို လားလား ေပးအပ္ပါမည္။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတရားဟူသည္မွာ တန္ဖိုးထားအပ္ေသာ ပိုင္ဆိုင္မႈကား မဟုတ္။ စိတ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အေတြးအေခ ၚႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အရာသာလွ်င္ ျဖစ္ေခ်သည္။ ကၽြန္မတို႔ လင္မယားအေနျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲ ရေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ားကို အမွန္တကယ္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါ သည္။ သို႕ေသာ္ အျခားအခ်ိန္ ကာလမ်ားလည္း မုခ်ဆက္ဆက္ရွိရပါဦးမည္။ နာရီလက္တံႏွင့္ တိုင္းထြာမႈ မျပဳအပ္ေသာ  အခ်ိန္ကာလ ဟူသည္မွာ ရွိရပါဦးမည္။ ကၽြန္မ၏ ခ်စ္လင္ၿပံဳးသည့္ အခ်ိန္ကာလကို မုခ်မေသြ ေရာက္ရဦးမည္။

ကၽြန္မတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္မွာ အတူတကြ လက္တြဲျပီး တစ္စိတ္တစ္ဝမ္းတည္း ရပ္တည္ေန မိျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မသိပါသည္။ လက္တြဲမပ်က္ေက်ာခ်င္းကပ္ ရင္ခ်င္းအပ္ကာ ဘဝခရီးကို ကၽြန္မတို႔ ခ်ီတက္ၾက ရပါမည္။ စိတ္ဝမ္းကြဲျပားမႈဟူသည္ မရွိ။ အျမင္းခ်င္းမတူ ဆိုသည္ မရွိ။ ကၽြန္မတို ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား တြင္ အကာအဆီး အေႏွာက္အယွက္ဆိုလို႕ ဘာဆို ဘာမွ်မရွိ။
ကၽြန္မတို႔ လင္မယားၾကားမွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဖံုးကြယ္ထားသည့္ အရာဆိုလို႕လည္း လံုးဝမရွိ။ အရာအားလံုးကို မွ်ေဝ ခံစားၾကသည္။ ေကာင္းတူဖိုးဖက္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ ယခုတည္းခိုေန သည့္ ဟိုတယ္ေသးေသး ကေလးသည္ အလြန္တရာ ျငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းသည္မွာ မွန္ပါသည္။ အစားအေသာက္မ်ား ညံ့သည္မွာ မွန္ပါသည္။ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ႀကံဳေတြ႕ရသည့္ ပတ္ဝန္း က်င္ႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအားလံုး အတူတူျဖစ္ေန သည္မွာလည္း မွန္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မတို႔အတြက္ဘာတစ္ခုမွ် အေရးမႀကီးေတာ့ပါ။

ခမ္းနားၾကီးက်ယ္လွေသာ မည္သည့္ ဟိုတယ္ၾကီးမ်ားထဲမွာမဆို ကၽြန္မ၏ခင္ပြန္းသိ ကၽြမ္းေသာ လူေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ကၽြန္မတို႔ ေတြ႕ရဦးမည္။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့လည္း ကၽြန္မ တို႔ ျငီးေငြ႔မိ သည္မွာအမွန္။ သည္လို ျငီးေငြ႕မႈဆိုသည္ကလည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ စိုးရိမ္ ထိတ္လန႔္ မႈမ်ား ကို ေျပေပ်ာက္ေစတတ္ပါသည္။
ပံုမွန္ အျဖစ္အပ်က္ေလးမ်ား ျဖစ္ပ်က္ေနၾကသည့္အတိုင္း ကၽြန္မတို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ ၾကီး ေနထိုင္ ပစ္လိုက္ၾကပါသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ၏ေယာက်္ားကို အက်ယ္ႀကီး စာဖတ္ျပ ရသည့္ အလုပ္မွာ ကၽြန္မ အလြန္တရာတိုးတက္ ကၽြမ္းက်င္ေနျပီ။ ယခုလို ႐ိုး႐ိုးဘဝကေလးမွာ ေနရသည္ကို ကၽြန္မေယာက္်ား လည္း အသားက်ေနျပီ။

စာပို႔သမားမလာသည့္ အခါမ်ားတြင္ သာ သူစိတ္လက္မရွည္ႏိုင္ဘဲ ၇ွိတတ္သည္။ စာပို႔သမား အလာ ေနာက္က်ျခင္း သည္ သတင္း စာမ်ားကို တစ္ရက္ေနာက္က်ျပီး ဖတ္ရေတာ့မည္ဆိုသည့္ သေဘာျဖစ္ သည္။ သညလိုအခါမိ်ဳး တြင္ ကိုယ္သိခ်င္သည့္ ခရစ္ကက္ကစားပြဲ အႏိုင္အရႈံးသတင္း ကို ေရဒီယိုဖြင့္ျပီး နားထာင္ႏိုင္သည္ကား မွန္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေရဒီယိုသံက ကၽြန္မတို႔ စိတ္ကို အေႏွာင့္ အ ယွက္ျဖစ္ေစပါသည္။ သည္ေတာ့လည္း အရႈံးအႏိုင္သတင္း သိခ်င္စိတ္ကေလးကို အသာမ်ိဳ သိပ္ထားလိုက္ ရပါေတာ့သည္။ ရက္ေနာက္က်ျပီးမွ သိရေသာ္လည္း ကိုယ္မသိေသးသည့္ သတင္းသည္ ကၽြန္မ တို႔အတြက္ သတင္းဦးပဲ မဟုတ္ပါလား။

အစမ္းယွဥ္ၿပိဳင္ၾကသည့္ အားကစားပြဲမ်ား မေျပာပေလာက္သည့္ လက္ေဝွ႔သတင္းမ်ား ဘိလိယက္ အမွတ္မ်ားသည္ပင္ ကၽြန္မတို႔၏ ျငီးေငြ႔မႈကို ေျပေပ်ာက္ေစႏို္င္စြမ္း ရွိပါသည္။ တကယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ တို႔သည္ ႀကိတ္ခြဲရန္ စပါးျပတ္ေနသည့္ ဆန္စက္ႀကီးတစ္လံုးႏွင့္ တူညီ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားငယ္တို႔၏ အားကစားသတင္းမ်ား ေခြးၿပိဳင္ပြဲ   သတင္း မ်ား ေတာရြာကေလး မ်ားတြင္ က်င္းပသည့္ အားကစားသတင္း ကေလးမ်ားသည္ပင္လွ်င္ ကၽြန္မတို႔၏ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေနေသာ ဆန္စက္ႀကီး အတြက္ ႀကိတ္ခြဲစရာ စပါးမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။

ကၽြန္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္တည္း ေမြရပ္ဌာေန အဂၤလန္ေျမႏွင့္ ေဝးကြာရာသည္ ကၽြန္ကေလး တစ္ခုေပၚ က ဟိုတယ္ကေလးထဲမွာ ေရာက္ရွိေနၾကပါသည္။ သည္လိုေနရသည့္ အခ်ိန္မိ်ဳးတြင္ မဂၢဇင္းႏွင့္ သတင္းစာေဟာင္းမ်ားကို ဖတ္႐ႈရေသာအခါ ကၽြန္မတို႔အဖို႔ ကိုယ္ဌာေန သို႔ ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစား ရျပန္သည္။ စာရြက္ေဟာင္းမ်ားကို တစ္ရြက္ခ်င္း လွန္ေလွာရင္း မန္ဒါေလ စံအိမ္ႀကီး ကို လည္းေကာင္း၊ စံအိမ္ဝင္းအတြင္းရွိ သစ္ေတာႀကီးကို လည္းေကာငး္ ျပန္လည္ အမွတ္ရ ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။ ဖုန္ဆိုးေတာ မွ သစ္ေဆြး သစ္ပုပ္နံ႔ ကေလးမ်ားကိုပင္ ႏွာေခါင္းမွာ ႐ူရွိဳက္ ရသလို ခံစားမိပါသည္။

တစ္ႀကိမ္တြင္မူ ခ်ိဳးလင္းျပာမ်ားအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ပါလာသည္။ ထိုေဆာင္း ပါးကို ကၽြန္မေယာက်္ားၾကားေလာက္ေအာင္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ဖတ္ျပေနရင္း မန္ဒါေလစံ အိမ္ႀကီး ရွိ ေတာနက္နက္အတြင္း သို႕ ကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသလို ကၽြန္မ၏ စိတ္ ထဲမွာ ခံစားေန ရျပန္ပါသည္။
မန္ဒါေလစံအိမ္ ၏ ေတာနက္အတြင္းမွာ ခ်ိဳးလင္းျပာမ်ားက ကၽြန္မ၏ ေခါင္းေပၚတြင္ အေတာင္ပံ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ လ်က္။ သူတို႔၏ ႏူးညံ့ေပ်ာင္းႏြဲ႕ေသာ မဖိုေခၚသံမ်ားကိုလည္း ကၽြန္မ၏နားထဲမွာ ၾကာေယာင္ လ်က္။ သည္ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားေၾကာင့္ ေႏြကာလ၏ မြန္လြဲပိုင္း အပူဒဏ္ သည္ပင္လွ်င္ ေလ်ာ့ပါးသြားကာ ခ်မ္းျမျငိမ္းေအးလာသည္ဟု ကၽြန္မ ထင္မိပါသည္။ ကၽြန္မတို႔၏ အခ်စ္ေတာ္ေခြး ကေလး ဂ်က္စ္ပါ ေရာက္လာေတာ့မွပင္ ခ်ိဳးလင္း ျပာတို႔၏ သာယာျငိမ္းေအးေသာ ကမၻာကေလး မွာ ပ်က္ျပားသြားရေလေတာ့သည္။ ေခြးက ေလး ဂ်က္စ္ပါက ေျမႀကီးကို အနံ႔ခံရင္း ကၽြန္မ ကို လိုက္ရွာေနသည္။

ဂ်က္စ္ပါေရာက္လာသည္ႏွင့္ တျပိဳင္တည္း ခ်ိဳးလင္းျပာကေလးမ်ားမွာ သူတို႔ ပုန္း ေအာင္းေနသည့္ေနရာ မ်ားမွ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ားျဖင့္ ထပ်ံ ေျပးသြား ၾကေလသည္။ ကၽြန္မ တို႔ လွမ္းမျမင္ႏိုင္သည့္ အေတာင္ပံ ခတ္သံမ်ားကိုလည္း မၾကားရသည့္ ေနရာမ်ားသို႔ ပ်ံေျပးၾက ေလေတာ့သည။ ခ်ိဳးလင္းျပာ ကေလးမ်ား မရွိေတာ့ေသာအခါတြင္ သည္ေနရာတြင္ တိတ္ဆိတ္မႈအသစ္တစ္ခုက ဖံုးလႊမ္းႀကီးစိုး လာသည္။

ကၽြန္မလည္း ေနမထိနိုင္မသာျဖစ္လာသည္။ ေနေရာင္လည္းနည္းသြားျပီ။ သစ္ကိုင္း သစ္ခက္မ်ား ကလည္း ညိဳေမွာင္လာျပီ။ အရိပ္မ်ားကလည္း ရွည္လ်ားလာျပီ။ ယခုအခ်ိန္ ေလာက္ဆိုလွ်င္ စံအိမ္ႀကီး အတြင္း မွာ လတ္ဆတ္ေသာ ရပ္စ္ဗယ္ရီသီးမ်ားႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ ပြဲက အသင့္ျပင္ ဆင္ျပီး ေလာက္ျပီ။ ေျမျပင္ ေပၚ မွာ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ကၽြန္မ ထထိုင္မိေပလိမ့္ မည္။ ဂါဝန္ မွာ ကပ္ေန သည့္ ရြက္ေဟာင္းကေလး မ်ားကို ခါခ်မိေပလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ ဂ်က္စ္ပါ ကို ေလခၽြန္ေခၚကာ အိမ္ႀကီး ဆီ သို႕ ဦးတည္ေလွ်ာက္လာမိေပလိမ့္မည္။ ေနာက္ဘက္သို႔ သမင္လည္ျပန္ တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ရင္း ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ လာမိေပ လိမ့္မည္။

ခ်ိဳးလင္းျပာ အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖတ္ျပေနခိုက္မွာပင္ အတိတ္ဆီ သို႔ ျပန္ေရာက္ သြားရသည္မွာ ထူးဆန္းေပစြ။ ကၽြန္မေယာက္်ား၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း ညိဳ႕ မႈိင္းသြားသည္ကို ကၽြန္မေတြ႕ လိုက္ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆာင္းပါးကို ဆက္မဖတ္ေတာ့ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ရပ္ပစ္ လိုက္မိသည္။ ျပီးေတာ့ ခရစ္ကက္ အားကစားၿပိဳင္ပြဲသတင္း ေဖာ္ျပထားသည့္ စာမ်က္ႏွာ အေရာက္ တစ္ရြက္ခ်င္း လွန္ေလွာသြားမိသည္။ အားကစား သတင္းက ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္လွပါသည္။ သို႔ေသာ္ လည္း သူ႔မ်က္ႏွာအမူအရာမွာ မိနစ္ အနည္းငယ္အတြင္း နဂိုေနရာ သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္ ကို ေတြ႕ရပါသည္။

ကၽြန္မတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အတိတ္၏ လႊမ္းမိုးမႈမွ လြတ္ေျမာက္လာၾက ပါျပီ။ ကၽြန္မအဖို႔လည္း သင္ခန္းစာေကာင္းေကာင္းရခဲ့ပါသည္။ အဂၤလိပ္သတင္းမ်ားကို ကၽြန္မ ဆက္ဖက္ေန လိုက္ပါသည္။ အဂၤလိပ္အားကစားသတင္းမ်ား ႏိုင္ငံေရးသတင္းမ်ားႏွင့္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသည့္ သတင္းမ်ား ကို ဖတ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ့ မန္ဒါေလစံအိမ္မွ အေၾကာင္းမ်ားကိုသာ တိတ္တခိုးဦး စားေပးျပီး စဥ္းစားေန မိပါသည္။ အေရာင္စံုေသာ သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ား၊ ထံုပ်ံ႕သည့္ ရနံ႔မ်ား၊ အသံေပါင္းစံုမ်ား၊ မိုးေရစက္ မ်ား၊ စမ္းေရစီးသံမ်ား၊ ပင္လယ္ျပင္မွ လႈိင္းပုတ္သံမ်ားကို ၾကား ေယာင္ေနမိျပန္ပါသည္။ ယင္းအရာမ်ား အားလံုးသည္ကား မန္ဒါေလစံအိမ္ၾကီး၏  မေမ့ ေပ်ာက္ႏိုင္စေကာင္းေသာ အရာ မ်ားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ျငင္းကြယ္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

အဂၤလန္ ေက်းလက္ေဒသမ်ားအေၾကာင္းကို ေနာေက်ေနေအာင္ ကၽြန္မသိပါသည္။ ဘယ္ေျမေတြကို ဘယ္သူ ပုိင္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ဖုန္းဆိုးေတာ မ်ားသည္ ဘယ္သူ႔လက္၀ယ္ရွိ ေၾကာင္း၊ ဘယ္သူ ေတြ ေတာလည္ တုန္းက ခါ အေကာင္ေပါင္း မည္မွ်ရခဲ့ေၾကာင္း၊ မည္သည့္ အရပ္တြင္ မည္သည့္ ငါးေတြ ေပါမ်ားေနေၾကာင္း ခေရေစ့တြင္းက်ေလာက္ေအာင္ပင္ ကၽြန္မ သိေနပါသည္။ သတင္းေတြ ကို ဖတ္ေနရင္းမွာပင္ အဂၤလန္၏အနံ႔အသက္မ်ားကို ရွဴ႐ႈိက္ေနရ သလို ရွိလာပါသည္။

ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ စပ်စ္ၿခံမ်ားႏွင့္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ားမွာ ကၽြန္မအဖို႔ ဘာမွ် အဓိပၸာယ္ မရွိေတာ့ပါ။ ျဖစ္ႏုိင္မည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ၏စိတ္ကူးယဥ္မႈမ်ားကို ခၽြန္းအုပ္လုိက္ခ်င္ပါ သည္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။ သည္လို စိတ္ကူးယဥ္မႈကေလးမ်ားေၾကာင့္လည္း ခါးသီးမႈႏွင့္ ၀မ္းနည္းမႈမ်ားကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ကူးယဥ္မႈကေလးမ်ားေၾကာင့္လည္း မြန္း လြဲပိုင္းအခ်ိန္မွာ ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကၽြန္မ ေနႏုိင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မရွိေသာ လက္ဖက္ရည္၀ုိင္းကေလးမွာ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္လန္းဆန္းစြာျဖင့္ အၿပံဳးမပ်က္ ထုိင္ေနႏုိင္ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔၏မြန္းလြဲပုိင္း လက္ဖက္ရည္၀ုိင္းကေလးမွာ တကယ္ပင္ ဘာမွ် ဖြယ္ဖြယ္ ရာရာမရွိပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေပါင္မုန္႕ ႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေထာပတ္၊ ၿပီးေတာ့ တ႐ုတ္ေျခာက္ႏွင့္ ေဖ်ာ္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္။ ဒါပဲ ျဖစ္ပါ သည္။ အဂၤလန္မွာတုန္းကေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္။ ယခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ဇနီးေွမာင္ ႏွံ လူသူ ကင္းေဝးရာ တြင္ ေရွာင္ပုန္း ရင္း ျငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရွာေဖြေနခုိက္ ျဖစ္ပါသည္။

ယခု လသာေဆာင္္ကေလးေပၚမွာထုိင္ေနရင္း မန္ဒါေလစံအိမ္ၾကီး၏ ညေနေလးနာရီခဲြ အခ်ိန္ကုိ ကြ်န္မ စဥ္းစားေန မိသည္။ စာၾကည့္ခန္းထဲရွိ မီးလင္းဖုိေရွ႕မွာ စားပဲြကုိ ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ထားသည္။တံခါးက ပြင့္ေန သည္။ ထူးျခားသည့္ အေျပာင္းအလဲလည္းမရွိ။ ေငြလင္ပန္း၊ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ ၊ခရား ၊ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေသာ စားပြဲခင္း၊ နားရြက္ဖားဖား က်ေနေသာ အခ်စ္ေတာ္ ေခြးကေလး ဂ်က္စ္ပါက ထုံးစံ အတုိင္း ကြ်န္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ရွိေနသည္။ ကြ်န္မတုိ႔လင္မယားကေတာ့ တုိ႕ကနန္း ဆိတ္ကနန္း သာ စားၾကေသာက္ၾကပါသည္။  သို႔ေသာ္ စားပဲြေပၚမွာ ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ထားသည့္ အစားအစာေတြက မ်ားလြန္းလွသည္။ ယခုပင္ ကြ်န္မ၏ မ်က္စိထဲမွာ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။

ႏူးညံ့သည့္ ေပါင္မုန္႔၊ ဌာပနာႏွင့္ မုန္႕ၾကြပ္၊ ပူေႏြးေသာ အေၾကာ္ေပါင္းစုံ၊ အရသာထူးကဲလွေသာ ဆင္းဒဝစ္ မ်ား ၊လွ်ာေပၚတင္လုိက္ရုံႏွင့္ အရည္ေပ်ာ္သြားသည့္ ကိတ္မုန္႕ စသည္ျဖင့္ နတ္သုဒါၶတမွ် အရသာ ရွိေသာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ စုံလင္လွပါသည္။ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ေနေသာ အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုအဖုိ႔ ရက္သတၱတစ္ပတ္စာေတာ့ ေကာင္းစြာလုံေလာက္ေသာ အစားအစာ မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မတုိ႔ မကုန္ႏုိင္ေသာအခါတြင္ ယင္းအစားအစာမ်ား ဘယ္ေရာက္ကုန္သည္ကုိ ကြ်န္မ လုံးဝ မသိရွိ ခဲ့ရပါ။ သုိ႔ကလုိ အလဟသ ျဖစ္ကုန္ရသည့္အတြက္ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ကြ်န္မ ပူပင္ေသာက ေရာက္မိခဲ့ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိကိစၥႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းျပီး မစၥက္ဗင္ဗာကုိ ဘယ္တုန္းကမွ် ကြ်န္မမေမးရဲခဲ့။ သည္မိန္းမၾကီး က ကြ်န္မ ကုိ မထီေလးစားၾကည့္ေပလိမ္မည္။ သူ ျပဳံးေနက်အတုိင္း ႏုိင့္ထက္စီးနင္း အျပဳံးမ်ဳိး ကုိ ျပဳံးေပလိမ္မည္။ ေအးတိေအးစက္ အျပဳံးမ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ သူေျပာမည့္ စကားလုံး မ်ားကုိလည္း ကြ်န္မ စိတ္ကူးၾကည့္ေနသည္။
"မစၥက္စ္ ဒီဝင္းတား အသက္ရွင္ေနတဲ့ အခါတုန္းက ေတာင္ေမး ေျမာက္ေမး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး" ဆုိေသာ စကားမ်ဳိး။
မစၥကဒင္ဗာ။ ယခုဆုိလွ်င္ ဒီမိန္းမၾကီး ဘာေတြလုပ္ေနသလဲဟု ကြ်န္မ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ သူူူႏွင့္ ဂ်က္ေဖဗယ္ တုိ႔ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသနည္း။ သူ႕မ်က္ႏွာအမူအရာကုိ ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ကြ်န္မ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကုိလည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။

"ဒီမိန္းမၾကီး က ငါ့ကုိ ရဘက္ကာ နဲ႕ ႏႈိင္းေနပါေပါ့လားဟုလည္း စိတ္ထဲက ေတြးမိ သည္။ သည္လုိ ေတြးလုိက္မိ'' သည္ႏွင့္တစ္ျပုဳိင္တည္း ကြ်န္မတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၾကား သုိ႔ ထက္လွ စြာေသာ ဓါးသြားကဲ့သုိ႔ အရိပ္ၾကီးတစ္ခုက ထုိးက်လာေတာ့သည္။
ရွိပါေစေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခုအခါမွာေတာ့ အားလံုးၿပီးသြားပါၿပီ။ အားလံုး ျပည္ဖံုး ကားခ်ၿပီးသြားပါၿပီ၊ ကၽြန္မ အဖို႔ ဘာမွ် ေသာကေရာက္စရာ မရွိေတာ့။ ကၽြန္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး ေဘးအႏၱရာယ္ အေပါင္းတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ ကၽြန္မအေပၚမွာ အလြန္ သစၥာရွိ သည့္ ေခြးကေလး ဂ်က္စ္ပါသည္ပင္လွ်င္ ေတာထဲမွာ ေဆာ့ကစားဖုိ႔ ေျပးထြက္သြားေခ် ၿပီ။

မန္ဒါေလစံအိမ္ ဆိုသည္မွာလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ ေတာအုပ္အလယ္မွာ အႏွစ္အကာကင္းမဲ့ ေသာ ဥခြံၾကီး လို ရပ္တည္လ်က္ရွိသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္မျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္အတိုင္း ျဖစ္ေခ်သည္။
ခ်ံဳႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းတို႕ ရႈပ္ေထြးေနသည္ေနသည္။ ေက်းငွက္သရကာအေပါင္းတို႕ မင္းမူ ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ကၽြန္မ၏ ခ်စ္လင္သည္ ထိုေတာအုပ္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေပ လိမ့္မည္။ ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ မိုးရြာခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ မိုးခိုစရာကို ရွာလိမ့္မည္။ တကယ္လို႔ သာ သူ စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္ေန မည္ ဆိုပါက အျပစ္အနာအဆာကင္းမဲ့သူလို ဆက္ျပီး လမ္း ေလွ်ာက္ေနေပ လိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္လည္း မန္ဒါေလစံအိမ္ၾကီးထဲမွ သစ္ေတာငယ္သည္ ကား သူႏွင့္ ဘာမွ် မသက္ဆိုင္ေတာ့ျပီ။

ပင္လယ္ေကြ႕ ကေလးမွာရွိေနသည့္ တိုက္အိမ္ကေလး၏ အမိုး ေအာက္မွာ နားခိုရမည္ ဆိုလွ်င္လည္း သူ ေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ အာရံုတင္းက်ပ္စြာ ခံစားခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္း မ်ားကို သည္ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ျပန္ေျပာင္း အမွတ္ရစရာ ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ သစ္ကိုင္းေတြ အုပ္ဆိုင္း ထားသည့္ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းခ်ိဳးကေလး၏ ေထာင့္တစ္ေနရာသည္လည္း ထိုနည္း လည္းေကာင္း ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သည္ေနရသည္ ေခတၱခဏရပ္နားရန္ေနရာ မဟုတ္ပါ။ ေနဝင္ ခ်င္လွ်င္ ဝင္ပါေစေတာ့။ ရပ္နား မည္ မဟုတ္ပါ။
ေညာင္ရြက္မ်ားေႀကြက်လာေသာအခါတြင္ ညဥ့္ဦးဝတ္စံု ဝတ္ဆင္ထားေသာ အမ်ိဳး သမီးတစ္ေယာက္၏ လႈပ္ရွားသံ မ်ားႏွင့္ တူလွပါသည္။ ေညာင္ရြက္မ်ား ေႀကြက်လာျပီးေျမျပင္ ေပၚမွာ ရွပ္တိုက္ေျပးၾကေသာ အခါ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္အသံကို ၾကားေနရသည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ခပ္ သုတ္သုုတ္ ေလွ်ာက္သြားသည့္ ေျခသံမ်ားနွင့္ တူေသးေတာ့ သည္။ ေက်ာက္စရစ္ခဲ ေရာၿပြမ္း သည့္ ေျမျပင္ေပၚမွာ ခြာျမင့္ဖိနပ္ရာကေလးမ်ားပင္ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ သေယာင္။

ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္လည္ အမွတ္ရမိေသာအခါတြင္ လက္ရွိ ကၽြန္မတို႕ထိုင္ေနၾက သည့္ လသာေဆာင္ ကေလးေပၚမွ ဘဝကိုပင္ သတိျပန္လည္လာသည္။ စိတ္သက္သာရာ လည္းရမိသည္ အမွန္။ သည္ေပၚမွာ အရိပ္ဟူ၍ မရွိ။ ေနအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ စူးရွ လွသည္။ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ား ေပါမ်ားလွသည့္ စပ်စ္ျခံကလည္း ေနေရာင္ေအာက္မွာ က်ဲက်ဲ ေတာက္ၾကည္ လင္ေနသည္။ ယာတဲ ကေလးကလည္း ဖုန္အလိမ္းလိမ္းျဖင့္ ျဖဴေဖြးေနသည္။
တစ္ေန႕ေသာ အခါတြင္ သည္ျမင္ကြင္းကေလးကို ျမတ္ႏိုးေသာ ခံစားခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ကၽြန္မ ၾကည့္မိေကာင္းၾကည့္မိပါလိမ့္မည္။ ယခုေတာ့မူ သည္ျမင္ကြင္းကေလးက ကၽြန္မကို အေတြး ကြန္ယက္ ျဖန္က်က္ေစပါသည္။ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးျခင္းကား မဟုတ္။ အနည္းဆံုး ယံု ၾကည္ခ်က္ျဖင့္ အေတြး ကြန္ယက္ ျဖန္႕က်က္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယံုၾကည္ခ်က္ကို အရည္အခ်င္း တစ္ခုအျဖစ္ ကၽြန္မ တန္းဖိုး ထားပါသည္။ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ရရွိသည့္ အခ်ိန္ကား အတန္ငယ္ ေနာက္က်ေနသည္မွာ မွန္ပါ၏။

ကၽြန္မ၏ ခ်စ္လင္သည္ ကၽြန္မအေပၚမွာ လံုးလံုးမီွခိုရပ္တည္ေနရျပီ ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မ၏စိတ္ဓာတ္သည္ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္လာျပီး ယံုၾကည္ခ်က္ အားမာန္ မ်ားပါ ရရွိလာျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ အားနာတတ္ေသာ၊ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ေသာ၊ သူစိမ္းတစ္ရံစာ မ်ားႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ရွက္တတ္ေသာ ကၽြန္မ၏ စိတ္္ဓာတ္ႏွင့္ အမူအက်င့္မ်ားလည္း မရွိေတာ့ျပီ။
မန္ဒါေလ စံအိမ္ၾကီးသို႕ ပထမဆံုးအၾကိမ္ စတင္ေရာက္ရွိလာသည့္ အခါတုန္းကႏွင့္ လံုးလံုးႀကီးသြားပါျပီ။ ထိုစဥ္ကမွဳေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အျပည္႕။ စိတ္အားထက္သန္မွဳကအျပည့္။ ျပီး ေတာ့ ျမင္ျမင္ကရာလူကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးဖိုုု႕ေလာက္သာ အာရုံထားေနမိခဲ့သည္။ ဟိတ္တစ္ လံုး ဟန္တစ္လံုးႏွင့္ ေနရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့။ ထိုေႀကာင့္လည္း မစၥက္ဒင္ဗာလို မိန္းမစားမ်ဴိး က ေတာင္ ကြ်န္မ အေပၚမွာ အထင္ေသးအျမင္ေသးျဖစ္သည္ကို ခံခဲရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သည္စံအိမ္ႀကၤီး မွာ ယခင္က အိမ္ရွင္မ ရဘက္ကာ မရွိေတာ့သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကြ်န္မကို ဘယ္လိုျမင္ႀက  မည္နည္း။
ယခုေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္  ေကာင္းစြာ ျပန္ျမင္ေနမိျပီ။ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ကိုျပန္လည္ သတိရသည့္ အမွတ္ရစိတ္က ကုန္ဆံုးလြန္ေျမာက္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပရိေစၦဒေပါင္း မ်ားစြာကို ေပါင္းကူးတံတား သဖြယ္ ျပန္လည္ ဆက္စပ္ေပးလိုက္သည္။
ထိုစဥ္တုန္းက ကၽြန္မ သည္ ကိုယ္ထည္က မာေတာင့္ေတာင့္ ဆံပင္က တိုတုိ အသက္ ကငယ္ငယ္ မ်က္ႏွာေပၚ မွာ ေပါင္ဒါမရွိ။ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ အဝတ္အစားမ်ားကလည္း ပံုမက် ပန္းမက်။ မစြက္ဗန္ေဟာ့ပါး သြားေလရာ ေနာက္ပါး မွ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ လိုက္ပါခဲ့ရေသာ ဘဝ။

မစၥစ္ဗန္ေဟာ့ပါး က ေန႕လည္စာစားမည့္ စားပြဲဆီသို႕ ကၽြန္မသို႕ ဦးေဆာင္ေခၚသြား သည္။ သူ႕အရပ္က ပုပု၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ က ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္၊ ခြာျမင့္ဖိနပ္စီးထားရာ သူ႕ခႏၶာကုုိယ္ အတၱေဘာႀကီးကို တည္ျငိမ္ေအာင္ မထိန္းႏိုင္ မဟန္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေျခလွမ္း လိုက္ေတာအခါတိုင္းတြင္ ႀကီးမားလွေသာ သူ၏ တင္ပါးဆံုႀကီးႏွစ္ဖက္ က နိမ့္တံုျမင့္တံု ျဖစ္ သြားသည္။ သူ႕ေခါင္းေပၚမွ ဦးထုပ္က အသစ္။ ငွက္ေမြးႀကီး တစ္ေခ်ာင္းက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ ေက်ာင္းသားငယ္တစ္ေယာက္၏ ဒူးေခါင္း လို ေျပာင္ေခ်ာေနေသာ နဖူးႀကီးကို ဦးထုပ္က မအုပ္မိ။
လက္တစ္ဖက္ က ႀကီးမားသည့္အိတ္ၾကီးတစ္လံုးကို ဆြဲကိုင္ထားသည္။ ထိုအိတ္ႀကီး ထဲမွာ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္မ်ား၊ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရန္ အခ်ိန္းအခ်က္မ်ား မွတ္ထားသည့္ မွတ္စု စာအုပ္မ်ား၊ ျပီေတာ့ ေဟာလီဝုဒ္ဖဲမစားရာတြင္ ရရွိသည့္ အမွတ္မ်ား ေတးမွတ္ထား ေသာ စာရြက္ မ်ားႏွင့္ ျပည့္လ်က္ရွိသည္။ က်န္လက္တစ္ဖက္က မွန္ေျပာင္းႀကီးကို ကိုင္လ်က္။ ထိုမွန္ေျပာင္းႀကီးကား အျခားသူ မ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္၏ မဟာရန္သူေတာ္ႀကီးေပ တည္း။

စားေသာက္ခန္း၏ေထာင့္ ျပတင္းေပါက္အနီးရွိ သူထိုင္ေနက် စားပြဲမွာ ဝင္ထုိ္င္သည္။ ျပီးေတာ့ မွန္ေျပာင္းႀကီးကို မ,ကာ သူ၏ ေသးငယ္ော ဝက္မ်က္စိကေလးမ်ားမွာ ကပ္ကာ လက္ဝဲလက္ယာ ရႈွိ ျမင္ကြင္းမ်ားကို စူးစမ္းေလ့လာေလေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ မွန္ေျပာင္းႀကီးကို ႀကိဳးတန္းလန္းျဖင့္ လႊတ္ခ် လိုက္ကာ မေက်နပ္သံကေလးမ်ား ေရာစြတ္ကာ ေျပာေလေတာ့ သည္။
"နာမည္ႀကီး ပုဂၢဳိလ္ ဆိုလို႕ တစ္ေယာက္မွလဲ မရွိဘူး။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဟိုတယ္ စရိတ္ေလွ်ာ့ယူဖို႕ အုပ္ခ်ဳပ္ တဲ့ လူေတြကို ေျပာရလိမ့္မယ္။ ဘာအတြက္ ဒီမွာ လာတည္းတယ္ လို႕ သူတို႕ထင္သလဲ။ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးေတြ ရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုမ်ား ၾကည့္ခ်င္လို႔ လာတည္း တယ္လိုမ်ား ထင္ေနသလား"
ျပီးေတာ့ စားပြဲထိုး ကို သူ႔ေဘးကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သူ႔အသံစူးစူးရွရွျဖင့္ လႊသြား လို ေလ ကို ျဖတ္သြားသည္။

ထိုေနရာသည္ကား မြန္တီကာလို အပန္းေျဖစခန္းရွိ ကိုေတဒါဇူး ဟိုတယ္စားေသာက္ ခန္းမႀကီး ျဖစ္သည္။ က်ယ္လြင့္သည္။ ခမ္းနားသည္။ သပ္ရပ္သည္။ သန္႕ရွင္းသည္။ ယခု ကၽြန္မတို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တည္းေနသည့္ ဟိုတယ္ေသးေသးေလးႏွင့္ကား အိမ္သာ ႏွင့္ နတ္ဘံုနတ္နန္းလို ကြာခ်င္တိုင္း ကြာျခား လွပါ၏။
ျပီးေတာ့ ဟိုတုန္းက ကၽြန္မ၏ ေဖာ္သဟဲႏွင့္ ယခုလက္ရွိ ကၽြန္မ၏ အေဖာ္သဟဲတို႕ သည္လည္း ကြာခ်င္တိုင္း ကြာျခားလွပါ၏။
ကၽြန္မ၏ ယခုအေဖာသဟဲ သည္ ဣေျႏၵသိကၡာရွိ၏။ အခ်ိဳးအဆက္ေျပျပစ္ေသာ လက္ေခ်ာင္း ကေလးမ်ားကို လႈပ္ရွားလိုက္ပံုမွာလည္း ေအးျငိမ္းလွ၏ ။ ျပီးေတာ့ မၾကာခဏ ကၽြန္မ ကို ေမာ့ၾကည့္ ကာလည္း ျပံဳးတတ္ ရယ္တတ္ပါသည္။

ဟိုတုန္း က ကၽြန္မ၏ အေဖာ္သဟဲ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ မစၥစ္ဗန္ေဟာပါးက သည္လိုမဟုတ္။ လက္ေခ်ာင္းၾကီး မ်ားကလည္း တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ ပံုဆိုးပန္းဆိုး။ ထိုလက္မ်ားျဖင့္ ဟင္းခြက္ကို လည္း ေလာဘတၾကီးအငမ္းမရႏႈိက္တတ္သည္။ အသားဖတ္မ်ားကိုခ်ည္း ကၽြန္မ က ေရြးႏႈိက္ ေနေလေရာ့ သလား ဟူေသာ မသကၤာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေဝ့ဝဲၾကည့္တတ္သည္။ သည္ အတြက္ေတာ့ သူပူစရာ မလိုပါ။ သူ႕ကို မ်က္ႏွာလုပ္မည့္ စားပြဲထိုးေတြက တကယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ဘာမွ် မဟုတ္။ မစၥစ္ဗန္ေဟာ့ပါး ၏ အေစအပါးတစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း စားပြဲထိုး မ်ားက သူ႕ကို မ်က္ႏွာလုပ္သည့္အေနျဖင့္ ကၽြန္မေရွ႕ မွာ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို လာခ်ေပး သည္။ ပန္းကန္ထဲမွာေတာ့ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ႏွင့္ ဝက္လွ်ာ။ ပူပူေႏြးေႏြးလည္းမဟုတ္။ ေအးစက္ေနျပီ။ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ က မစားခ်င္ သျဖင့္ လြန္ခဲ့သည့္ နာရီဝက္ေလာက္ က ျပန္သိမ္းခိုင္း လိုက္ေသာ ဟင္းမ်ားျဖစ္သည္။ သည္ လိုဟာမ်ိဳးကိုမွ ကၽြန္မေရွ႕မွာ လာခ်ေပးရက္ၾကသည္။ စားပြဲထိုးေတြ အျဖစ္သဲၾကပံု ကေတာ့ ၾသခ်ေလာက္ပါသည္။

ေတာပိုင္း က အိမ္ကေလးတစ္လံုးမွာ မစၥစ္ဗန္ေဟာ့ပါးႏွင့္ ကၽြန္မအတူတူ ေနစဥ္က အေၾကာင္းမ်ား ကိုလည္း အမွတ္ရမိပါေသးသည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕ျဖင့္ ကၽြန္မက ဘဲလ္တီးျပီေခၚေသာ္လည္း အိမ္ေဖၚ အမိ်ဳးသမီးက ဘယ္ေတာ့မွ ေပၚမလာ။ ကၽြန္မ၏ဖိနပ္မ်ား ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ယူမေပး။ ယုတ္စြ အဆံုး မနက္ပိုင္း လက္ဖက္၇ည္လာေပးလွ်င္လည္း ကၽြန္မ၏ အိပ္ခန္းတံခါးအျပင္ဘက္မွာ သည္အတိုင္း ခ်သြားတတ္သည္။ ကၽြန္မ အိပ္ရာကႏိုးျပီး တံခါးဖြင့္လိုက္ေသာအခါ လက္ဖက္ရည္ က ေရခဲလို ေအးေနျပီ။
ယခု ကိုေတဒါဇူး ဟိုတယ္တြင္ နည္းနည္းေတာ့ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သို႕ ေသာ္လည္း အမ်ား ကမူ ကၽြန္မကို မထီမဲ့ျမင္ လုပ္တတ္ၾကပါသည္။ ဧည့္စာေရးထံတြင္ တံဆိပ္ ေခါင္း သြားဝယ္ေသာ အခါတြင္လည္း စာေရးက ျပီတီတီလုပ္ခ်င္ပါသည္။ ဒါမ်ိဳးေတြကို ႀကံဳရ ေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ထိခိုက္ ခဲ့ရသည္။ တကယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မအသက္က အမ်ားၾကီးငယ္ေသး သည္။ အေတြ႕အႀကံဳကလည္း ဘာမွ် မရွိ။ အရိုင္းသက္သက္ေလး။ ဘာကိုမဆို စိတ္ထိခိုက္ လြယ္ေသာ အေျခအေနမိ်ဳး။

အဲသည္ေန႕တုန္း က ကၽြန္မစားခဲ့ရသည့္ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ႏွင့္ ဝက္လွ်ာဟင္းကို မွတ္မိ ေနေသးသည္။ ခ်က္ထားပံု က ေျခာက္ကပ္ကပ္။ အရသာ လံုးဝမရွိ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ "ဒါေတြ မစားခ်င္ဘူး" ဟု ျငင္းပယ္ ဝ့ံေသာ သတၱိမိ်ဳး ကၽြန္မတြင္ မရွိခဲ့ပါ။ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ကၽြန္မ တို႕ႏွစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္ စြာပင္ ကိုယ္ထမင္းကိုယ္ စားေနၾကသည္။ အဘြားၾကီးကလည္း အစာထဲမွာသာ လံုးဝ အာရံုႏွစ္ျမႇပ္ေန သည္။ ပလုတ္ပေလာင္းစားရင္း ဟင္းရည္မ်ား သူ႕ေမး ဖ်ားေပၚသို႕ စီးက်ေနသည္ကပင္ ထင္ရွားေန သည္။
သည္လိုရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အငမ္းမရျဖစ္ေနပံုမ်ိဳးကို ကၽြန္မ မျမင္မေတြ႕ခ်င္ပါ။ ထို႕ ေၾကာင့္ တစ္ဖက္သို႕ မ်က္ႏွာလႊဲ လိုက္မိသည္။

သို႕ကလို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္မတို႕ေဘးက စားပြဲမွာ ယခင္ရက္မ်ားကလို လူသူကင္းမဲ့ မေနေၾကာင္း သတိျပဳမိေလေတာ့သည္။ အထူးဧည့္သည္ေတာ္ၾကီးမ်ားကို အေရး တယူျဖင့္ ခါးညြတ္ အရိုအေသျပဳ သလို ဟုိတယ္ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္က အရိုအေသေပးျပီး ဧည့္သည္အသစ္ကို ေခၚလာသည္။ ကၽြန္မ တို႕ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိစားပြဲမွာ ေနရာခ်ထားေပး သည္။ မစၥစ္ဗန္ေဟာ့ပါသည္ ခက္ရင္းကို ခ်လိုက္ျပီး မွန္ေျပာင္းကို လွမ္းဆြဲသည္။ လူသစ္ကို လွမ္းၾကည့္သည့္ သူ႕အျပဳအမူေၾကာင့္ ကၽြန္မ အရွက္ၾကီး ရွက္သြားမိပါသည္။ သည္အဘြားႀကီး စပ္စပ္စုစုႏိုင္လွသည္ကို လူသစ္ျဖစ္သူက မသိ။ အစားအေသာက္ စာရငး္ ကိုသာ ငံု႔ဖတ္ေန သည္။ မစၥစ္ဗန္ေဟာပါးက သူ႕မွန္ေျပာင္း ကို ေဖ်ာက္ကနဲ ျမည္ေအာင္ပိတ္ လိုက္သည္။  ျပီးေတာ့ စားပြဲကိုေက်ာ္ျပီး ကၽြန္မဘက္သို႕ ကိုယ္ကို ကိုင္းလာသည္။ သူ၏ မ်က္လံုးက်ဥ္း ကေလးမ်ားမွာ စိတ္အားတက္ၾကြမႈေၾကာင့္ ေတာက္ေျပာင္ေန သည္။ သူေျပာလိုက္သည့္ အသံ ကလည္း က်ယ္ေလာင္လြန္းလွသည္။

"မက္ဇ္ဒီဝင္းတား ဆိုတာ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ပဲကြယ့္။ မန္ဒါေလစံအိမ္ၾကီးကို ပိုင္တာ သူေပါ့။ မင္း ၾကားဖူး ပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ျဖစ္ေနပံုပဲ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္... သူ႔မိန္းမ ကြယ္လြန္ သြားတဲ့ အတြက္ သူ႔ခင္မ်ာ အခုထက္ထိ မေျဖဆည္ႏိုင္ဘူးလို႔ အမ်ားတကာက ေျပာေနတယ္...."

ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

သာဓု ၏ အတာ, အပိုင္း (၄၆) (ဇာတ္သိမ္း)

"ေဟ့ေကာင္ မင္း ဘယ္သြားဦးမလို႔လဲ"
ယခင္ ေမာ္လၿမဳိင္သြားစဥ္ကလည္း ဤလုိပင္ ဦးခ်ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ကိုထြန္းေအာင္ က ေကာက္ကာ ငင္ကာ ေမးလုိက္သည္ကို "မသြားပါဘူး" သို႔ေျဖရင္း အတာ ထရပ္ကာ လက္ထဲ တြင္ ကိုင္ထားေသာ စကၠဴအိတ္ကေလးကို သူ႔ေမေမ အား လွမ္း ေပးလုိက္ရင္းက "အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္လို႔ ရတဲ့ ပထမဆံုးလခ ေမေမ၊ ေမေမ သံုးခ်င္တာ သံုးေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ ပါတယ္"
သို႔ အတာေျပာေနစဥ္ မွာပင္ မသိန္းေမက စာအိတ္ကေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ဆြဲထုတ္လုိက္သည္ႏွင့္ ဆယ္ တန္ႏွစ္ရြက္ႏွင့္ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ ထြက္လာသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....

မိဘႏွစ္ပါးစလံုး ပင္ အတန္ၾကာသည္တိုင္ေအာင္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ေတြေန ၾက၏။ ေနာက္ စကၠန္႔ပုိင္းေလာက္အတြင္းမွာပင္ ကိုထြန္းေအာင္ မ်က္ရည္ေဝလာ၏။ မသိန္းေမ တြင္မူ ေဝ႐ံုသာမက မ်က္ရည္တုိ႔သည္ တသြင္သြင္ စီးက်ေတာ့၏။
"သား အတာ သားေလး"
မသိန္းေမကလည္း သို႔လွ်င္ ေရရြတ္မိရာမွ ေရွ႕ဆက္၍ေျပာရန္ သူႀကဳိးစား၏။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းသာ တရြရြ လႈပ္ေနသည္၊ စကားဆို၍ ဘာတစ္ခြန္းမွ် ထြက္မလာေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆံုး၌ မ်က္ရည္ကေလး တလည္လည္ႏွင့္ ေငးေနေသာ အတာ ကိုသာလွ်င္ သိမ္းက်ံဳးေပြ႕ဖက္ကာ ပါးပါးခ်င္း ပြတ္လ်က္ မ်က္ ရည္ခ်င္းေႏွာကာ အေတာမသတ္ ႐ႈိက္ေနေလေတာ့၏။
ကိုထြန္းေအာင္ တြင္မူ မ်က္ရည္ပင္ လည္ေနေသာ္လည္း ပါးစပ္ကမူ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးၾကည့္ရင္း ေခါင္း တညိတ္ညိတ္ ျဖစ္ေန၏။ အတာ့ညီမေလး အမာမွာလည္း မ်က္ရည္ကေလး အရႊဲသားႏွင့္ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာ ကေလး ေငးေနရွာ၏။

"သားေလး အတာ၊ မင့္အေပၚ ေမေမ စိတ္ထားဆိုးခဲ့သမွ် ခုေတာ့ ေမေမ ရင္ကြဲၿပီ သားရယ္၊ ေမေမ အသည္းကြဲၿပီ"
သို႔ေျပာလုိက္ အတာကေလးအား ဖက္၍ နမ္းလုိက္ျဖင့္ မသိန္းေမတြင္ သည္းအူျပတ္မွ် ေနာင္တ ႀကီး ရ ေနေတာ့၏။
"မွားခဲ့ၿပီ၊ ေမေမ မွားခဲ့တာဟာ နည္းနည္းေလးမဟုတ္ဘူး သားရယ္၊ နည္းနည္းေလး မဟုတ္ဘူး၊ သား ေလး ဟာ ဟိုတုန္းက မလိမၼာရင္ ခုေန သူခိုးျဖစ္ေနမလား၊ ခါးပိုက္ႏႈိက္ပဲ ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး၊ အဲသ ေလာက္ ေမေမ ဆိုးခဲ့တယ္၊ ငါ့သားအေပၚမွာ ေမေမ"
အားပါးတရ ဖက္လုိက္ျပန္၏။ ရက္ရက္ေရာေရာ နမ္းေနျပန္၏။ ထိုအခုိက္တြင္ လမ္းမဆီမွ ရႊီခနဲ မႈတ္ လုိက္ေသာ ေလခၽြန္သံႏွင့္အတူ "အတာႀကီး ေဟ၊ ေဟး အတာ"ဟူေသာ ေမာင္ေမာင္တုိ႔ အသံ ေပၚလာေသာေၾကာင့္ "ကဲ အတာ၊ သြား သြား၊ ဟိုမွာ မင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေခၚေနၿပီ သြားေလကြာ"

ကိုထြန္းေအာင္လည္း အတာအား ဤလိုေျပာလုိက္မွပင္ မသိန္းေမအား မ်က္စိမွိတ္ျပလုိက္၏။ အတာ ဆင္းသြား လွ်င္ ဆင္းသြားျခင္း ကုိထြန္းေအာင္လည္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ မသိန္းေမအား ၾကည့္ေန ၿပီးမွ
"ကဲ ဘယ့္နဲ႔လဲ မသိန္းေမ၊ က်ဳပ္ အစကမေျပာဘူးလား၊ ေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ား စိတ္ဆိုးတယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ စာလည္း မတတ္ဘူး၊ စာမတတ္ေတာ့ ဗဟုသုတမရွိဘူး၊ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုေျပာလုိ႔မွ ခင္ဗ်ား နားမဝင္ ဘူး၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား" သူ႔အမွား သူ ဝန္ခံသလို မသိန္းေမကလည္း ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ ကိုထြန္းေအာင္ ကိုသာ ေတြ ၾကည့္ရင္း နားစြင့္ေန၏။
"သူတုိ႔ႀကီးလာ လုိ႔ အလုပ္အကိုင္ရရင္ သူတို႔သားမယား ရွာေကၽြးမွာဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ပဲ အေၾကာင္းၿပၿပီး ခင္ဗ်ား ဒီေကာင္လး ကို လ်စ္လ်ဳ႐ႈထားခဲ့တယ္၊ ရက္စက္ခဲ့တယ္"

သို႔လွ်င္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကေလး ေျပာလုိက္ၿပီးမွ တစ္စံုတစ္ရာကို သတ္ရသလိုျဖင့္ ကိုထြန္းေအာင္ မ်က္ႏွာထားေျပာင္းသြားကာ "ေအးေလ အမွန္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားအျပစ္ခ်ည့္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ တရားေတာ္နဲ႔ ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ သူ႔ အကု သုိလ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ပဲ ႀကီးမားပံုရတယ္ မသိန္းေမ၊ ခု ၾကည့္ပါလား၊ ဒီေကာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးဒုကၡေရာက္ ရၿပီးမွ သူ႔ကို မသန္းသန္းတုိ႔က ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ အေရးေပးသလဲ၊ ႏုိင္ငံျခား ေတာင္ပို႔ၿပီး ပညာသင္မယ္လို႔ ေျပာထားရက္နဲ႔ ဒီေကာင့္ အကုသုိလ္က မကုန္ေသးေတာ့ ႀကံဖန္ၿပီး ဒီေကာင္ ပ်က္စီးရတယ္"
"မဆုိင္ပါဘူးရွင္၊ ဒီေကာင္ ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ ဟိုႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ေျမႇာက္ေပးလုိ႔ပါ"
ဤတစ္ခ်ီတြင္ မသိန္းေမက ေစာဒကတက္ပံု အခ်က္ပိုင္သြားေတာ့၏။

"ကဲ ထားပါေတာ့ေလ၊ အေရးႀကီးတာက သားသမီးရယ္လို႔ျဖစ္လာၿပီဆုိရင္ သူတို႔ကို တတ္ႏုိင္ သ ေလာက္ ပညာေပး ဖို႔က မိဘဝတၱရား၊ သူတုိ႔က အလုပ္အကုိင္ရလုိ႔ ေကၽြးတာ မေကၽြးတာက သူတို႔ ဝတၱရား၊ ေအး ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ စားရေကာင္းေစ၊ ေပးရေကာင္းေစဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ဘယ္ ေတာ့မွ မထားနဲ႔ မသိန္းေမ၊ က်ဳပ္ကိုၾကည့္၊ က်ဳပ္မိဘ ကို တစ္ႏွစ္ေနလို႔ တစ္ဆယ္ မေထာက္ပံ့ နိုင္ခဲ့ဘူး၊ ေထာက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ပဲ ဝင္ေငြက မျပည့္စံုဘဲကိုး၊ ဒါဟာ ေလာကဓမၼတာပဲ၊ မိဘျဖစ္သူ က သား သမီးလုပ္စာကို စားရေကာင္းေစ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး မစားရရင္ ဘာျဖစ္မလဲ၊ စိတ္ ဆင္းရဲမယ္၊ ငါ့ကို မေကၽြးေလျခင္း၊ မေပးေလျခင္း ဆိုၿပီး အဲသလို စိတ္ထားမ်ဳိးထားေနသမွ် သားသမီးမွာ ထိခုိက္ တတ္တယ္"

ဤတစ္ႀကိမ္သာလွ်င္ ကိုထြန္းေအာင္၏တရားကို မသိန္းေမ နာေဖာ္ရ၏။ သုိ႔အေလ်ာက္လည္း ကိုထြန္း ေအာင္ က ဆက္လက္၍
"ခုနေျပာသလို သေဘာမထားဘဲ ေအးေလး သူတို႔ကေကၽြးလဲ စားရတာေပါ့၊ မေကၽြးလဲ မေရးမႀကီး ပါဘူး ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ဳိးသာထား၊ အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္၊ သူတို႕မေပးလဲ ကိုယ္ဘာမွ စိတ္မထိခိုက္ ဘူးေပါ့၊ ဒါေပမဲ့လဲ ကဲၾကည့္၊ အတာ လို သိတတ္တဲ့ သားသမီးလို ဟာမ်ိဳးက်ေတာ့ ေျပာေနစရာ၊ လုိေသး သလား၊ သူ႕ဟာသူ သိျပီး သူ႕ဟာသူ လာကန္႕ေတာ့သြားျပီး မဟုတ္လား။ ဤတြင္ မသိန္းေမ၌ မ်က္ရည္ ကေလး တစမ္းစမ္းျဖစ္လာျပန္၏။

"ဒီေကာင္ သိပ္လိမၼာတယ္ေနာ္ သိလား၊ ခင္ဗ်ား ဥေပကၡာထားပုံနဲ႕ဆို ေတာ္ရုံကေလးသာျဖင့္ တစ္ခါထဲ အဖတ္ဆယ္လို႕ေတာင္ ရမွာမဟုတ္ေတာ့္ဘူး ခုၾကည့္စမ္း၊ ခင္ဗ်ားသူ႕အေပၚ ဘယ္ေလာက္ဆိုးခဲ့သလဲ၊ ဒါေပမဲ့ မိဘဆိုး ကို ေမြးေက်းဇူးကို သူမေမ့ဘူး၊ သူရတာတစ္လအစိတ္၊ ခုကစ္ျပားမွ မေလ်ာ့ဘူး၊ လာကန္ေတာ့သြားတယ္" မသိန္းေမလည္း ကိုင္ထားေသာ ေငြအစိတ္ကို ငုံ႕ေတြေတြၾကည့္ေနျပီးမွ
"ကၽြန္မ မသုံးရက္ေတာ့ပါဘူးရွင္၊ သားေလးကိုပဲ ျပန္ေပးလိုက္မယ္၊ သူပဲသုံးပါေစေတာ့"
"ဟား ဒီလိုဆိုရင္ ခင္ဗ်ားမွားသြားလိမ့္မယ္၊ သုံးပါ၊ သူေပးတာကို ခင္ဗ်ားမသုံးရက္ရင္ အလွဴတစ္ ခုခု လုပ္လိုက္၊ ေအး သူ႕ကိုေပးခ်င္သပဆို သတ္သတ္ ခင္ဗ်ားပိုက္ဆံထဲက ေပးေပါ့" "ဟုတ္ပါတယ္ ကိုထြန္းေအာင္၊ ရွင္ေျပာသလို ေကာင္းတယ္ ျပီးေတာ့"

မသိန္းေမသည္ စကားကို ေရွ႕မဆက္ေသးဘဲ လက္သူၾကြယ္တြင္၀တ္ထားေသာ ႏွစ္ပါးသြား စိန္လက္စြပ္ ကေလးကို ခၽြတ္လ်က္ "ကိုထြန္းေအာင္ ေရာ့၊ အတာ့ကိုသြားေပခ်ည္ပါ၊ ၀တ္ထားလို႕ေနာ္၊ ခုပဲ သြားေပးပါရွင္၊ ကၽြန္မသား ေလး ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ၀မ္းသာသြားေစခ်င္လို႕ပါ"
မသိန္းေမ ၏ အသံတြင္ မိဘေမတၱာအျပည့္ပါသကဲ့သို႕ ကိုထြန္းေအာင္ ၀မ္းေျမာက္ ရႊင္လန္းျခင္း ျဖစ္ရသည္ မွာလည္း အႏွစ္ခ်ည္းသက္သက္ ဆိုသလို တစ္မ်က္ႏွာလုံး ခ်ိဳသြားေလေတာ့၏။
 ..............................................................................................................................
 အတာ အလုပ္၀င္ခဲ့ျပီးသည့္ေနာက္ ဆယ့္ေလးငါးရက္ေလာက္ အတြင္းမွာပင္ ခင္စိုးလွေဖေဖ သည္ အတာ့၏ စိတ္ေနသေဘာထားကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္စမ္းခဲ့၏။ က်ပ္ျပည့္ရိုးသားေသာ အတာ၏ ကိုယ့္က်င့္တရား ကို စိတ္ခ်သေလာက္ေအာင္ သိခဲ့သည့္ေနမွစ၍ ဦးလွေအာင္ အျပင္ သြားစရာရိွက အတာ သာလွ်င္ ပိုက္ဆံေသတၱာ ကိုင္ရ၏။

ယေန႕လည္း အျခားအလုပ္သမားမ်ား လက္ဖက္ရည္ေသာက္သြားေနခိုက္ႏွင့္ ဦးလွေဆာင္ ထမင္း ျပန္စားခိုက္ ၾကံဳၾကိဳက္ေနေသာေၾကာင့္ ဆိုင္တြင္အတာတစ္ေယာက္တည္းသာ ရိွ၏။ ကုလားထိုင္ တစ္လုံး တြင္ တစ္စုံတစ္ရာေသာ အေတြးတြင္ ငိုင္ေနခိုက္ ရုတ္တရက္ ဖိနပ္သံ တစ္ခုေပၚ လာေသာ ေၾကာင့္ အတာလည္း ဖ်တ္ခနဲ ေမာ္ၾကည့္လိုက္၏။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္လာသူမွာ ခင္စိုးလွျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ အတာလည္း ပ်ာပ်ာသ လဲပင္ မ်က္ႏွာ ကို ျပန္ငုံ႕ပစ္လိုက္၏။ "ဘာလဲ ကိုတာ၊ အစိုးကို မုန္းသြားျပီလား"
ဤတြင္ အတာခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမာ့လာ၏။ ျမင္လိုက္ရေသာ အစိုး၏မ်က္ႏွာကေလးမွာ ၾကည္ ၾကည္ႏွင့္ သန္႕သေလာက္ တည္တည္ႏွင့္ခန္႕လွေတာ့၏။ အတာသေဘာက်သည္မွာလည္း ဤလို ဣေျႏၵမ်ိဳး ပင္ ျဖစ္၏။

"ဘယ္သူက မုန္းတယ္ေျပာလို႕လဲ၊ ဒီမွာ အစိုး၊ အဲဒီစကားေတြမေျပာၾကရင္ ေကာင္းမယ္ထင္ တယ္၊ ခု ကိုတာ က အစိုးတို႕ေဖေဖရဲ႕ အလုပ္သမားျဖစ္ေနျပီ၊ သူ႕အရိပ္ခိုရင္ သူ႕အခက္ကို" "ေနပါဦး ကိုတာ၊ ဘာလဲ ခ်စ္တယ္ မုန္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားႏွစ္ခုက ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ သမီးရည္းစား စကား၊ မုန္းတယ္ဆိုရင္ သမီးရည္းစား ခြဲျပဲတဲ့သေဘာရယ္လို႕ ဒီႏွစ္မ်ိဳးပဲ အဓိပၸာယ္ထြက္သလား ဟင္"
အတာ ဘာမွ် မေျဖႏိုင္။ တစ္ခါတည္း မႈိင္က်သြားေတာ့၏။
"အစိုး ကေတာ့ ဘြင္းဘြင္းပဲ၊ လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္နဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ခ်စ္မိရင္လဲ မုန္းခဲ တယ္၊ မုန္းမိျပီဆိုလဲ ျပန္ခ်စ္ခဲတယ္၊ ကိုတာ့ကိုေတာ့ ဟိုစာထဲပါတဲ့အတိုင္းပဲ ဆိုပါေတာ့၊ အင္း ဒါေပမဲ့ အစိုးဟာ ကိုတာ့ လိုေတာ့ အခ်စ္နဲ႕အမုန္းကို အဓိပၸာယ္တစ္မ်ိဳးထဲထားျပီး"
"ေတာ္ေတာ့ အစိုး၊ ကိုတာ နားလည္ျပီ၊ ကိုယ္ကလဲ အစိုးကို အင္မတန္ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြအေန နဲ႕အခင္အမင္ မပ်က္ဘူး၊ ျပီးေတာ့ ဟိုေန႕က စာဆုတ္ပစ္တဲ့ အျပဳအမႈအတြက္လဲ"
"အစိုး ခြင့္လႊတ္ျပီးသားပါ ကိုတာ"

အလုပ္၀င္ခဲ့ျပီးသည့္ ႏွစ္လေျမာက္ေသာေန႕သည္ တနဂၤေႏြေန႕ႏွင့္ ဆုံေနေသာေၾကာင့္ ဆိုင္ပိတ္ ၏။သို႕ေသာ္ ေဒၚေဒၚေအး က တိုက္ေပၚသို႕ေခၚ၍ အတာ့အတြက္ ထည့္ထားေသာ လခေငြအစိတ္ ပါသည့္စာအိတ္ ကို လွမ္းေပးရင္း "အဲဒါ မင့္ဦးေလး က မင့္အတြက္ စပါယ္ရွယ္ေပးသြားတာကြဲ႕၊ ဒီျပင္အလုပ္သမားေတြေတာ့ နက္ ျဖန္မွ လခရၾကလိမ့္မယ္" "ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႕ ေျပာပါ ေဒၚေဒၚ" "ေအာင္မေလးကြယ္၊ ေက်းဇူးတင္စရာလိုတဲ့ လူေတြမွ မဟုတ္တာ၊ ၾသ ဒါနဲ႕ ဒီႏွစ္သၾကၤန္ မွာ မင့္ႏွမက ကားနဲ႕ေလွ်ာက္လည္ခ်င္သတဲ့၊ မင္းတာ၀န္ခံျပီး လိုက္ပို႕ေပးႏိုင္ပါ့မလား အတာ" အတာလည္း အတန္ၾကာ ေတြေနျပီးမွ "ေဒၚေဒၚေအး သိတဲ့အတိုင္းပါပဲေလ၊ အေကၽြးအေမြး ကိစၥက ကၽြန္ေတာ္ရိွမွ ျပီးမွာမဟုတ္လား၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ျဖင့္္"
"ေအးပါ တစ္ရက္တည္းပဲ ေဒၚေဒၚေအး ေျပာပါတယ္"

"ဟုတ္ကဲ့ ပို႕ေပးပါ့မယ္"
ထိုတိုက္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ေသာ အတာလည္း သူ႕အိမ္ေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ သူ႕ေမေမအား ေငြအစိတ္ စလုံးေပးအပ္ ရင္း ကန္ေတာ့လိုက္ျပီးမွ "ကၽြန္ေတာ္သုံးဖို႕ ငါးက်ပ္ေလာက္ ေမေမ" ဟု ေျပာရာမွ ေမာ္ၾကည့္လိုက္သည္၌ မသိန္းေမတြင္ မ်က္ရည္မ်ားေ၀ေန သည္ ကို ေတြ႕ရျပန္၏။
"ယူပါ သားရယ္၊ မင္းပဲ အကုန္သုံးပါ၊ ေမေမ့မွာ ပိုက္ဆံရိွပါတယ္၊ ခု ေမေမျမင္းမေလာင္းေတာ့ ဘဲစာတိုက္ မွာ စုထားတာေတာင္ ေငြႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေနျပီ၊ ငါ့သားပဲ ယူသြား၊ သုံး" သို႕ေသာ္ အတာက မယူ၊ ငါးက်ပ္တန္ ကေလးတစ္ရြက္ သာ ဆြဲ၍အခန္းထဲမွ လွည့္ဆင္းသြားေတာ့ ၏။

ထိုေန႕သည္ တနဂၤေႏြေန႕ အတာတို႕ ပါတီဌာနခ်ဳပ္မွ ဖိတ္ထားေသာေန႕ျဖစ္၏။ အေၾကာင္းရင္း ကား နာဖ်ားမက်န္း ရိွ၍ ခြင့္ယူထားေသာ ဌာနခ်ဳပ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးေနရာ တြင္ ေနာက္ထပ္ ေရြးခ်ယ္ လိုက္သည့္ အတြင္းေရးမႈးသစ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရန္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ထိုထိပ္သီးေခါင္း ေဆာင္သစ္ႏွင့္ အျမန္ဆုံး ရင္းႏွီးမႈရရန္မွာ အတာ တြင္ အလြန္အေရးၾကီး၏။ သို႕မွလည္း သူႏွင့္ အကၽြမ္း၀င္သည္ဟူ၍ အျခားလူမ်ား အေပၚတြင္ လွ်ာအရသာခံႏိုင္မည္မဟုတ္ပါေလာ။

ဖိတ္ထားသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ တစ္နာရီသာသာေလာက္ ေစာ၍ေရာက္လာေသာ အတာသည္ ဌာနခ်ဳပ္ ထဲသို႕ လွမ္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ "ေဟး အတာ၊ ဟာမင္းကိုေတြ႕ရတာ ငါ၀မး္သာလိုက္တာကြာ၊ ခုမင္း ဘယ္မွာလဲ ဟင္" သို႕လွ်င္ ရြယ္တူ လူရြယ္တစ္ေယာက္က ရုတ္တရက္ဆိုသလို တစ္ဆက္ တည္း ေမးလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ "ငါလား အရင္လမ္းထဲမွာေပါ့ကြ၊ ဒါနဲ႕ခ်စ္ေအာင္မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ၊ ဒီကို" "ဌာနခ်ဳပ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးအျဖစ္ ငါ့ကို ေရြးၾကလို႕ေလ" "ဟာ မင္းလား၊ ေအး နာမည္ေတာ့ ပါသား၊ ငါမေတြးမိဘူးကြာ၊ ၾကည့္စမ္း ၾကားရတာ ငါသိပ္၀မ္း သာတာပဲ၊ ငါလဲပါတီ၀င္ေပါ့"
"ေဟာ ငါလဲ မင္းလိုပဲေဟ့၊ တရားေဟာတိုင္းပါတာ မင္းကိုး၊ လက္စသတ္ေတာ့ဟင္၊ မင္းက ငယ္ရုပ္နဲ႕ သိပ္ မတူဘူး၊ အေတာ္ေျပာင္းသြားတယ္၊ ဒါနဲ႕ မင္းေကာလိပ္မေရာက္ဘူးေနာ္၊ ဘယ္အတန္းက ထြက္လိုက္သလဲ"

"ဟိုက္စကူး ကိုတန္း ကေပါ့"
"ငါေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းကေနျပီး ျမိဳ႕မကို ကူးတယ္၊ ေျခာက္လနဲ႕ခ်ည္း မွန္္မွန္တက္သြားတာ သုံးႏွစ္ခြဲ နဲ႕ ေကာလိပ္ေရာက္သြားတာပဲ၊ ခုငါ ဘီေအ ေအာင္ခဲ့ျပီေလ" အတာ ဆက္၍ မၾကား လိုေတာ့ေပ၊ ဥာဏ္ခ်င္း ယွဥ္လိုက္လွ်င္ အျမဲတမ္း ထိပ္ဆုံးက ေနခဲ့ေသာ အတာသည္ ယခု ကိုးတန္း သမား၊ မၾကာခဏ သူကပင္ စာျပေပးခဲ့ရေသာ ခ်စ္ေအာင္ကမူ ယခု ဘီေအ၊ အတာ့ စိတ္ေလး ေထြသြားျပီးျဖစ္၏။ ရွက္လည္း ရွက္ေနရွာ၏။

သို႕ႏွင့္ မိတ္ဆက္ပြဲျပီးသည္ဆိုလွ်င္ အတာလည္း သုတ္ေျခတင္ေတာ့မည္ဟု ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ သည္ႏွင့္ ဥကၠ႒ၾိကီး က လွမ္းေခၚျပီး ခ်စ္ေအာင္ႏွင့္အတာကို ပိုမိုရင္းႏွီးေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးသလို ျဖင့္
"သူကေတာ့ ဌာနခ်ဳပ္မွာ အလုပ္လုပ္ဆုံးပဲ၊ တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း သူလာလိမ့္မယ္၊ အဲဒါအတြင္းေရး မွဴးက ခိုင္းခ်င္တာ ခိုင္းေပါ့ေနာ္၊ ပါတီအတြက္ဆို ပိုစတာကပ္ခိုင္းလဲ သူကပ္တာပဲ၊ ဒီေလာက္ ပါတီကို ခ်စ္တယ္၊ စိတ္ဓာတ္လဲ "ဘာလဲ ဥကၠ႒ၾကီးက သူ႕ကိုမသိဘူးထင္လို႕လား၊ ေက်ာင္းေနဘက္ေလ"ဟု ခ်စ္ေအာင္က ၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္မွ "ဟာ မသိဘူးမွတ္လို႕ မိတ္ဆက္ေပးေနတာ"ဟုေျပာရင္း ဥကၠ႒ၾကီးက အတာ အား ပခုံးပုတ္၍ ရယ္လိုက္ျပီးမွ "ကဲ ကိုခ်စ္ေအာင္၊ ေရွ႕ေန႕ဆီေပးဖို႕စာကို တစ္ခါတည္းေပး လိုက္ပါလား၊ တနဂၤေႏြေန႕က်ေတာ့ အတာ သြားပို႕ေပးလိမ့္မယ္၊ သူသြားေနက်ပဲ"ဟု ဆက္၍ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ ခ်စ္ေအာင္လည္း ရုံးသုံးစာအိတ္ရွည္တစ္ခုကို သြားယူလာျပီး အတာ့လက္သို႕ လွမ္းေပးလိုက္ သျဖင့္ အတာလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ကိစၥရိွ၍ ဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ပင္ သုတ္သုတ္ကေလး လွည့္ထြက္လာေတာ့၏။

ပါတီအတြက္ဆိုရင္ ပိုစကာကပ္ခိုင္းလဲ သူကပ္တာပဲ၊ ဒီေလာက္ပါတီကိုခ်စ္တယ္၊ အဲဒါသူ႕ကိုခိုင္း ခ်င္တာခိုင္းေပါ့၊ ဟုတ္လား... ယခင္က ဥကၠ႒ၾကီး ဤလိုခ်ီးက်ဴးလိုက္တိုင္း အတာသည္ မိႈရေသာ အမႈအရာျဖင့္ မ်က္ႏွာကေလး ရႊင္ ဘ၀င္ပါ ၾကြခဲ့ဖူးသေလာက္ ယခုတစ္ၾကိမ္၌မူ သူ အေတာ္ကေလး ရွက္သြား၏။ ရင္ထဲတြင္ လည္းေအာင့္ေန ၏။

ေက်ာင္းသားဘ၀ကဆိုလွ်င္ ခ်စ္ေအာင္ကို အတာက စာျပေပးခဲ့ရ၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်ာက္ သင္ပုန္းသုတ္ တံျမက္စည္းလွည္း စသည္တို႕ကို အတာကခိုင္းလွ်င္ လုပ္ေပးရေသာ တပည့္ လည္းျဖစ္၏။ ယခုမူ ခ်စ္ေအာင္ခိုင္းရာကို သူလုပ္ရေတာ့မည္။ သူမလုပ္လို၊ ခ်စ္ေအာင္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ အနည္းဆုံးတန္းတူ အဆင့္အတန္းတြင္သာ ေနခ်င္၏။
တငိုင္ငိုင္ တေငးေငးႏွင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေတြးရင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာအတာလည္း ဤလို ကေျပာင္း ကျပန္ ျဖစ္ရျခင္း၏အေၾကာင္းအရင္းကို အေတြးနက္နက္ျဖင့္္ရွာ၏။
ပါတီေကာင္းစားေရး အတြက္ သူကိုယ္ဖိရင္ဖိၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္မွာ ေက်ာင္းသားဘ၀မွ စ၍ တြက္စစ္ေသာ္ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္နီးပါးရိွျပီျဖစ္၏။ ႒ာနခ်ဳပ္အမႈေဆာင္မ်ား အစည္းအေ၀း တြင္ပင္ သူ၀င္ ၍ နားေထာင္ခြင့္မရ၊ အေရးၾကီးေသာ တရားပြဲမ်ားတြင္လည္း သူ႕ကို တရားေဟာ ခြင့္မျပဳ၊ သူဘာေတြ လုပ္ခဲ့ ရသနည္း၊ သာမန္ေတာ္ရုံ ေလ်ာ္ရုံ ကိစၥတြင္သာ တရားေဟာရ၏။

အမ်ားဆုံးလုပ္ရသည္တို႕မွာ
အရပ္တကာလည္၍ ပိုစတာကပ္ ရသည္။ ေၾကညာခ်က္မ်ားကို သတင္းစာတိုက္သို႕ ေလွ်ာက္ပို႕ ရသည္။ ေၾကာ္ျငာလိုက္ေ၀ ရသည္။ ပါတီခြဲရိွရာ ရပ္ကြက္မ်ားသို႕ ညႊန္ၾကားလႊာမ်ား လည္ပို႕ရ သည္။ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား က ကြမ္းယာ ေဆးလိပ္ ၀ယ္ခိုင္းလွ်င္လည္း အေျပးအလႊား သြား၀ယ္ ေပးရသည္။ သို႕ႏွင့္ငါးႏွစ္ နီးပါး ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား၍ ပါတီကိစၥမ်ားတြင္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးေသာ္လည္း ယခုထိသူသည္ သာမန္ပါတီ၀င္အဆင့္အတန္းတြင္ရိွေနေသး၏။

ထို ငါးႏွစ္နီးပါးအတြင္း ခ်စ္ေအာင္ကို တစ္ၾကိမ္မွ် ပါတီတြင္ မေတြ႕ခဲ့စဖူး၊ ပါတီအတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လူထုကိစၥတြင္ေသာ္လည္းေကာင္း စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္ကိုလည္း တခါ မွ် မၾကားမိ ဖူးပါလ်က္ အဘယ္သို႕ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ပါတီက ခ်စ္ေအာင္ကို ဧရာမ ရာထူး ျဖင့္္ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ၾကသနည္း၊ အတာအေၾကာင္းရွာ၏။
"ဘီေအ ဘီေအ ဟုတ္တယ္၊ သူတို႕ခ်စ္ေအာင္ကို အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္ခန္႕တာဟာ ဘီ ေအ ကိုခန္႕တာပဲ၊ ဟုတ္တယ္၊ ပါတီအတြက္ ငါအနစ္နာခံျပီး ပိုစတာကပ္တာကအစ မရွက္မ ေၾကာက္ ငါလုပ္ေပးခဲ့တယ္၊ သက္တမ္းအားျဖင့္ဆိုရင္လဲ ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာေတာ့ အရံအမႈေဆာင္ အျဖစ္ေတာင္ အေရြးမခံရေသးဘူး၊ ပါတီကလဲ ငါ့ကို ဒီလိုအဆင့္အတန္းနဲ႕ေတာင္ ထိုက္တန္ျပီလို႕ ယူဆၾက ဟန္ မတူေသးဘူး၊ မေန႕တစ္ေန႕ကမွ ပါတီ၀င္တဲ့ ခ်စ္ေအာင္က်ေတာ့ ဟင္း"
စိတ္ထဲ တြင္ အေတာ္ကေလး အခံရခက္ေနသည့္အတိုင္း အတာသည္ သို႕လွ်င္ ညည္းညဴ ေရရြတ္ရင္း တဟင္းဟင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။

"ဒါ ငါ့အမွားပဲ၊ ငါ့အျပစ္၊ ငါမွ ပညာမတတ္ဘဲ၊ ဘီေအေအာင္ေအာင္ မသင္ခဲ့ဘဲ၊ သူတို႕ေၾကြး ေၾကာ္တဲ့ ကၽြန္ပညာ၊ ဒီပညာကိုလဲ ငါဆက္သင္ျပီး ဘီေအ ေအာင္ခဲ့ရင္"
အတာလည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အမွန္တရားကို ေတြ႕လာျပီျဖစ္၏။ မ်က္ရည္ကေလးလည္း ေ၀့ေန ၏။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္ ဘီေအက်ေတာ့ ပါတီအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အနစ္နာခံတယ္ ဆိုတာ ေရာလုပ္သက္ေရာ၊ ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ဘူး၊ နာမည္ေနာက္က ပါလာတဲ့ (သူတို႕အေခၚ အျပီး) ဒီလို ဘီေအ ဆိုတဲ့ အျမီးကိုပဲ သူတို႕တန္ဖိုးထားျပီး ထိပ္ဆုံးကေနရာကိုေပးတယ္၊ ေခၚတာေအာင္ ကိုခ်စ္ေအာင္ တဲ့၊ ေတာက္ ထိုည က အတာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ယူၾကဳံးမရျဖစ္ရျခင္း၊ မေက်နပ္ျခင္း၊ ေနာင္တရျခင္း စေသာစိတ္ဒုကၡ ေ၀ဒနာကိုသာ မ်က္ရည္ အျပည့္ျဖင့္ခံစားရင္း မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့၏။ နံနက္အိပ္ရာမွ ႏိုးသည္ႏွင့္ ကိုးနာရီေလာက္ တြင္ ေရွ႕ေန႕ထံပို႕ရန္ ပါတီကေပး လိုက္သည့္တာ၀န္အရ စာအိတ္ကိုုင္ကာ တငိုင္ငိုင္ ပင္ ေတြးရင္းေလွ်ာက္လာခဲ့ျပန္၏။

ၾကည့္ရသည္မွာ ယခင့္ယခင္အေခါက္မ်ားကႏွင့္ မတူ၊ သူယခုစိတ္မပါ့တပါ ျဖစ္ေန၏။ ပို႕ေနက် အတိုင္း ေရွ႕ေန ထံ စာတက္ေပးရမည္ကိုပင္ အတာရွက္သလိုလို အသြင္မ်ိဳးေဆာင္ေန၏။
ဘာလမ္း(ယခုမဟာဗႏၶဳလပန္းျခံလမ္း)ႏွင့္ ကုန္သည္လမ္းေထာင့္ရိွ ေရွ႕ေနမ်ားအလုပ္တိုက္သို႕ တက္၍ စာေပးျပီး ဦးေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ ျပင္ဆင္းအလာ ေလွကားေကြ႕တစ္ခုကို ခ်ိဳးလိုက္သည္ႏွင့္ တက္လာသူ တစ္ဦးကို ရုတ္တရက္၀င္တိုးမိ၏။
"ဟာ ေဆာရီးဗ်ာ၊ စိတ္မရိွပါနဲ႕ေနာ္၊ မေတာ္လို႕"သို႕ေတာင္းပန္ရင္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္ႏွင့္ အတာ တြင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ေငးသြားေတာ့၏။  "ေဟး သူငယ္ခ်င္းမင္းအတာ မဟုတ္လားကြ၊ ဟင္"
"ဟုတ္တယ္ ရာမာ၊ ငါအတာပဲ" အတာသည္ ရာမာအား ခပ္ေတြေတြ စိုက္ၾကည့္ေနရင္းက သို႕ေျပာလိုက္ျပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းကေလးငုံ႕သြားျပန္၏။

"မင္း ခုဘာလုပ္ေနလဲ အတာ၊ ေနေတာ့ေကာ အရင္လမ္းထဲမွာပဲလား"
"ေအး အလုပ္ကေတာ့ အင္း ဘာမွ မလုပ္ေသးပါဘူးကြာ"
အတာလည္း အမွန္ကို ထုတ္ေျပာရမည္ပင္ ရွက္ေန၏။ ရွက္မည္ဆိုကလည္း ရွက္စရာပါေပ။
"ေတြ႕ရတာ သိပ္၀မ္းသာတာပဲကြာ၊ မင့္ေက်းဇူးေတြ ငါ့မွာအမ်ားၾကီး ရိွခဲ့တယ္ေနာ္အတာ၊ ငါေလ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး၊ စကားစပ္မိရင္ေျပာျပတာပဲ၊ ဘယ္သူ႕ျဖစ္ျဖစ္၊ ကဲလာကြာ၊ တစ္ခါတေလ ေတြ႕ရတာ မင့္ကိုငါတစ္ခုခုေကၽြးပါရေစ" သို႕ေျပာရင္း ရာမာက ဆြဲေခၚ၏။ အတာ မလိုက္။

မသိမသာေမာ္ၾကည့္တဲ့ျပီးမွ "မစားပါရေစနဲ႕ေတာ့ ရာမာရာ၊ ငါကိစၥရိွေသးလို႕ပါ ေနာက္မွပဲ"
"ေအးေလ၊ သြားစရာရိွလဲ သြားဦးေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းရိွရင္ေတာ့ လာခဲ့ပါကြာ ေနာ္၊ ဟို တတိယ ထပ္မွာကြ ငါ့ရုံးခန္း၊ ငါခု ေရွ႕ေနလိုက္ေနတယ္ေလ၊ သိပ္ေတာ့မၾကာေသးဘူး" "ေအး"
"ဘာကိစၥရိွရိွ လမ္းၾကဳံတဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ဆီ၀င္ပါကြာေနာ္ အတာ၊ ဟုတ္လား" "မင္း ငါ့ကို ေက်ာင္းမွာတုန္းက စာသင္ေပးတဲ့ ေက်းဇူးတင္မဟုတ္ဘူး၊ မင္းရဲ႕စာၾကိဳးစားပုံကိုငါ အတုခိုး နည္းယူျပီး မင္းဆုံးမတဲ့အတိုင္း လိုက္နာခဲ့လို႕ ငါဒီအေျခအေနေရာက္တာကို ဘယ္ေတာ့ မွငါမေမ့ဘူး၊ တို႕ေရွ႕ေနခ်င္းေတာင္ ခဏခဏ ေျပာျပမိတယ္ မင္းအေၾကာင္း မင္းေက်းဇူး"

"ကဲ ငါသြားမယ္ ရာမာ"
အတာ လည္း စကားမဆုံးမီပင္ ခ်ာခနဲ လွည့္လိုက္၏။ သို႕လွည့္၍ ေျခတစ္လွမ္းဆင္းမိသည္ႏွင့္ပင္ မ်က္ရည္တို႕သည္ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ယိုဆင္း လာေတာ့၏။
ရာမာ ဂဏန္းသခ်ၤာမွလြဲ၍ အျခားဘာသာမ်ားတြင္ ညံ့လြန္းသျဖင့္္ အခ်ိန္အားရတိုင္း အတာ ကစာ ျပေပးခဲ့ေသာ ရာမာ၊ ေဒၚရင္ဂ်ီကုလားကေလး ရာမာ၊ သေဘၤာၾကီး ကူလီ ေဂၚရင္ဂ်ီကုလားတစ္ ေယာက္၏သား ရာမာ၊ မဆလာႏွင့္ သရက္သီး သနပ္ေရာင္းေသာ ေဂၚရင္ဂ်ီ ကုလားမၾကီး ၏ သားကေလး ရာမာ၊ တပင္ေ၇ႊထီးကိုပင္ (တပင္ေရႊထြန္း) ဟု မပီ့တပီေခၚသျဖင့္ အတာ တို႕ကပင္ စေနၾက.. ယခုေတာ႔ စတိုင္ထြားေနျပီျဖစ္၏။

ေလွကားရင္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ၀တ္လုံေရွ႕ေန႕တို႕၏ ဆိုင္းဘုတ္အသီးသီးၾကားတြင္ မစၥတာရာမာ အမိန္႕ေတာ္ေရွ႕ေန ဟူေသာ ရာမာ့ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကို အတာသည္ ယခုမွ ရွာ၍ ေငးၾကည့္ေန မိ၏။ ေနာက္က်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ ျမင္ေနရေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကေလး ေ၀းသြားမွပင္ အတာ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္လာခဲ့၏။ ရွက္လိုက္သည္မွာလည္း ေျပာစရာမရိွ။
၀တ္လုံအကႌ် ကို အလြန္သေဘာက်ျပီး ေတာင့္ေတာင့္တတ ၀တ္်ခ်င္ခဲ့ေသာ အတာ၊ သူၾကီးလွ်င္ ၀တ္လုံ လုပ္မည္ဟု ရင္ကေလးေကာ့၍ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ၾကဳံး၀ါးခဲ့ေသာ အတာသည္ ယခု သူလုပ္ေနရ ေသာ အလုပ္ကိုပင္ ထုတ္မေျပာ၀ံ့ေသာ အေျခသို႕ ေရာက္ေနရွာျပီျဖစ္၏။

"မင္း ခု ဘာလုပ္ေနသလဲ"ဟူေသာ အေမးမွ်ေၾကာင့္သာ အတာသက္သာရာရခဲ့၏။
"မင္းခု ဘာလုပ္ေနသလဲ၊ လခေရာေကာင္းရဲ႕လားကြ"ဟူ၍သာ အေမးခံရပါက အတာရူးသြား မည္လား ပင္ မေျပာတတ္။
မ်က္ရည္ ကို သူထိန္း၏ မရ၊ တေတြေတြသာ က်ေန၏။ သို႕ႏွင့္ပင္ မ်က္ရည္ကိုသုတ္ရင္း သက္ျပင္း ခ်ရင္းျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ေသာ အတာ လည္း လမ္းထပ္သို႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေပၚသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပး တက္သြား၏။ သူ႕ဘိုးဘိုး၏ ဆုံးမစာေကာ္ပီစာအုပ္ကေလးကိုထုတ္လ်က္ သြက္သြက္ကေလး လွန္ၾကည့္ လိုက္၏။

"ငါ့ေျမး ကိုယ္နဲ႕မတန္တာ ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္နဲ႕၊ မင့္အေျခအေနဟာ တစ္ထည္ တစ္က်ပ္တန္ လုံခ်ည္ သာ ၀တ္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ဆိုရင္ သူမ်ားဆီက တစ္ဆယ္တန္ကို ငွားမ၀တ္နဲ႕၊ မၾကြားခ်င္နဲ႕၊ မင့္ကို မသိတဲ့ လူေတြက အထင္ၾကီးသြားလို႕ မင့္မွာ ဘာမွတိုးမလာဘူး၊ မင့္အဖိုးတန္မ၀တ္ႏိုင္ တာကို သိျပီးသားလူေတြ က အထင္ေသးသြားရင္ အဲဒါမင့္အဖို႕ ဆုံးရႈံးျခင္းပဲ၊ ကိုယ္နဲ႕တန္သလို ေန၊ ကိုယ္နဲ႕ တန္သေလာက္ ၀တ္၊ စား၊ မၾကြားခ်င္နဲ႕၊ ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္တဲ့ကိစၥ၊ ကိုယ္နဲ႕မတန္ေသး တဲ့ဘယ္လို ကိစၥ မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ မထင္ေပၚခ်င္နဲ႕၊ ဘ၀င္မျမင့္နဲ႕" သူဖတ္ေနေသာစာမ်ားေပၚတြင္ မ်က္ရည္သည္ တေပါက္ေပါက္ က်ေန၏။ 

ခ်က္ခ်င္းပင္ အတာလည္း စာအုပ္ ကို တရိုတေသပိတ္၍ အိမ္ေပၚမွ ရိပ္ခနဲ ဆင္းသြား၏။ သူ႕ေဒၚေဒၚသန္းတို႕ ပိရိကၡရာ ဆိုင္ထဲသို႕ပင္ ခပ္သုတ္သုတ္လွမ္း၀င္သြား၏။ ျမင္ရေတြ႕ရသမွ်ေသာ သူ႕ဘြားဘြား၊ သူ႕ေဒၚေဒၚသန္းႏွင့္ တကြ အားလုံးေသာ ေက်းဇူးရွင္ဟူသမွ်တို႕ကို ေနာင္တႏွင့္ ယွဥ္ေသာ ကန္ေတာ့ျခင္းျဖင့္ အသီးသီး ဦးခ်လိုက္ျပီးမွ သူ႕အမွားကို ၀မ္းနည္းပက္လက္ မ်က္ရည္ တယိုယို အတာ သည္ ငိုရင္းႏွင့္ ေတာင္းပန္ လိုက္၏။

"ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းျပန္တာေပးပါ ေဒၚေဒၚ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္ေနေတာ့မယ္၊ စာတတ္ေအာင္ သင္ေတာ့ မယ္၊ ပညာရဲ႕တန္ဖိုးကို ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္" အတာသည္ စကားကိုပင္ ေရွ႕မဆက္ႏို္င၊ မ်က္ရည္အျဖိဳင္ျဖိဳင္ႏွင့္ရိႈက္ေန၏။
"ေအးေအး၊ ေဒၚေဒၚသန္း ၀မ္းသာလိုက္တာ အတာရယ္၊ မင္းခုလို အခ်ိန္မီေနာင္တ ရလာတာ ကို ေဒၚေဒၚဘယ္လို ၀မ္းသာမွန္းမသိဘူး၊ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္၊ ဆက္သင္ေပါ့ကြယ္၊ ဟိုတုန္း ကလဲ ေျပာထားသား၊ မဟုတ္လား၊ ဘယ္အခ်ိန္မဆို မင္းသင္ခ်င္သပဆိုရင္ လာေျပာလွည့္လို႕၊ ကဲမင္း ဘယ္အထိ သင္မလဲ ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ သြားဦးမလား သြား၊ ေဒၚေဒၚပို႕ေပးမယ္ ဟုတ္လား"
သို႕လွ်င္ ရွာမရွားေသာ ေစတနာျဖင့္ အတာ့ကို ေျပာေနေသာ ေဒၚေဒၚသန္းမွာလည္း မ်က္ရည္၀ဲ ေန၏။ ဘြားဘြားႏွင့္ တကြ တစ္အိမ္သားလုံးတြင္လည္း မ်က္ရည္ရြဲေန၏။ သို႕ေသာ္ အတာ ေက်ာင္းထြက္စဥ္က ယိုုခဲ့ ဖူးေသာ မ်က္ရည္ပူမ်ိဳးမဟုတ္၊ ႏွစ္ႏွစ္သိမ့္သိမ့္ျဖင့္ စိမ့္ထြက္လာေသာ အလြန္ေအးျမလွ သည့္ ေမတၱာေရၾကည္သာ လွ်င္ ျဖစ္၏။

"ကဲပါကြယ္၊ ငါ့ေျမး အေတာ္စိတ္ထိခိုက္သြားပုံရတယ္၊ ငိုလိုက္ရတာလဲ ေမာလို႕၊ လိေမၼာရည္ ကေလး တစ္ခြက္ေလာက္ ေဖာက္တိုက္လိုက္ၾကပါကြယ္"
သူ႕ဘြားဘြား ကလည္း အကႌ်စျဖင့္မ်က္ရည္တို႕ရင္းသို႕လွ်င္ ၾကင္နာလိုက္ေလေသး၏။
ကမၻာလွည့္၍ပင္ ရွာရွာ အတာသာလွ်င္ အို၍ေသခ်ိမ့္မည္။ ဤလိုေက်းဇူးရွင္မ်ိဳးကိုကား ေတြ႕လိမ့္ မည္မဟုတ္ေတာ့ေပ။ အတာလည္းထုိေန႕မွာပင္ သူ႕အလုပ္ရွင္ျဖစ္ေသာ ဦးလွေဆာင္ထံသြား၍ အေၾကာင္း အက်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးရွင္းျပရင္း အလုပ္မွ ထြက္ခြင့္ေတာင္း၏။

"ဒီမွာ အတာရ၊ မင့္အသိဥာဏ္ မင္းဦးေႏွာက္နဲ႕ မင့္ပညာအရည္အခ်င္းကို သူမ်ားသိတာထက္ ဦးေလး ပိုျပီး ရိပ္မိတယ္ကြ၊ ဦးေလးကိုယ္တိုင္ ပညာထူးခၽြန္ခဲ့တဲ့သူမို႕ မင့္ကိုဦးေလး အေတာ္ပဲ စိတ္၀င္စား ခဲ့တယ္၊ ေနာက္မင္း ေက်ာက္ထြက္လို္ကတယ္လဲ ၾကားေရာ သူမ်ားေတြ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္တာထက္ဦးေလးမွာ ပိုျပီး ထိုခိုက္သြားတယ္ သိလား၊ ေအးခုလို မင္းပညာဆက္သင္မယ္ ဆိုေတာ့ လဲ သူမ်ားေတြထက္ ေရွ႕ဆုံးက ၀မ္းသာမဲ့လူဟာျဖင့္ ဦးေလးပဲလို႕သာ မင္းျမဲျမဲမွတ္ထား လုိက္ေပေတာ့ အတာ၊ ဟုတ္လား"
သို႕ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း အတာတြင္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ရန္ ကိစၥတစ္ခု သည္ က်န္ေနေသး၏။ 

အစိုး

အစိုးမေက်နပ္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြ အျပဳအမႈေတြ ကို ဒီေန႕ကစျပီး ျပဳျပင္သြားေတာ့မယ္ဆိုတာ ခု ကိုတာ ကတိေပးပါျပီ၊ ျပီေတာ့ အစိုးအဓိကထားျပီးေျပာေနတဲ့ ပညာကိုလဲ ဆက္သင္ပါေတာ့ မယ္။
အဲဒီေတာ့ ကိုတာ့အေပၚမွာ ထိုထို မေက်နပ္မႈေတြေၾကာင့္ ခပ္တန္းတန္း၊ ခပ္တည္တည္လုပ္ေန တဲ့အစိုး ရဲ႕ ခုအမူအရာေတြ အစား ကိုတာ့ကိုျမင္လိုက္တိုင္း အရင္ကလို ၾကည္လင္ရႊင္ပ်ေနတဲ့ အစိုး မ်က္မွာ ကေလးကို....
အစရိွသျဖင့္ ဤလိုေတာင္းပန္စာတစ္ေစာင္ကိုမူ သူေရးရေပဦးမည္၊ ေရးလည္း အမွန္ေရးေပလိမ့္ မည္သာ။

သာဓု

ၿပီးပါၿပီ
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>