Saturday, July 31, 2010

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ပံုရိပ္ ေဆာင္းပါးမ်ား (၅)

မာလီ
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး
 အမား...အမား...အမား
ဤ အသံသည္ အေဝးကလိုလိုလည္းထင္ရ၏။အနီးက လိုလိုလည္း မွတ္ရ၏။အသံမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ႀကားရေအာင္ ဖ်စ္ညွစ္ ေအာ္ဟစ္ေနရေသာ အသံမ်ိဳးႏွင့္လည္း တူသည္။
    ေသတၲာထဲသို. အဝတ္အထည္မ်ား ထည္.ေနခိုက္ နားထဲတြင္ ေရာက္ေရာက္လာေသာ အသံကို သတိၿပဳလိုက္မိ၊မၿပဳလိုက္မိ ၿဖစ္ေနေပသည္။ ေမာ္စကိုသြားရန္ ခရီးေသတၲာ ၿပင္ေနစဥ္ အခိုက္အတန္. ထိုအသံ က တၿခား၊ ကြ်န္မစိတ္ဝင္စားေနသည္က တၿခား။

    ေမာ္စကိုမွာ ေအးမည္။အေႏြးထည္ေတြ မ်ားမ်ား ယူသြားႏိုင္မွ ၿဖစ္မည္။
    ဗီရိုထဲရွိအဝတ္အထည္မ်ားကို တစ္ထည္စီ ေရြးကာ ေရြးကာ ေသတၲာထဲသို. ဖိသိပ္ထည္.ေနသည္။
    အေအးကို ေႀကာက္ေႀကာက္ၿဖင့္ ထူထူထဲထဲ အဝတ္အထည္ေတြကို လက္စမသတ္ႏိုင္ေအာင္ စိမ္ေၿပနေၿပ ေရြးေရြးထည္.ေနရာ၊ေသတၲာထဲရွိ အဝတ္ပံုႀကီး ေမာက္ၿမင့္ေနေတာ့မွ သံေသတၲာကို ပိတ္ႀကည္. သည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုးတက္ဖိကာ တအား ပိတ္ေသာ္လည္း၊ အဖံုးႏွင့္အပိတ္ မေစ့၍ ေသတၲာ ထဲ က အဝတ္ ေတြကို ၿပန္ႏုတ္ရန္ ေရြးရၿပန္ေလသည္။

    အမား...အမား...အမား...
    ဒီအသံကလည္းဘာသံပါလိမ့္ဟု အသံကိုစူးစိုက္လ်က္ နားေထာင္ႀကည္.သည္။ ဂရုစိုက္၍ နားေထာင္ လိုက္ေသာ အခါ ရင္ေခါင္းသံႀကီးၿဖင့္ ဝါးေနသည္.အသံႀကီး ႀကားရ၍ လက္ထဲက အဝတ္ေတြကို ပစ္ခ် လိုက္မိ သည္။

    အသံမွာ အိမ္ေအာက္ထပ္ ကားရံုဘက္ဆီမွ လာေသာ အသံၿဖစ္သည္။ မည္သူ. အသံမွန္း ကြဲၿပားရန္ နား ကို စြင့္ထားသည္။ စူးစိုက္ကာ စြင့္ထားေသာနားထဲ၌ အမား...အမား ေခၚေနသံမွာ ပီပီသသ မဟုတ္ေတာ့၊ ေမာသံႀကီး ၿဖင့္ ညည္းေခၚေနသည္႕ အသံကို က်က္မိမွ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ ၿပဴးသြားေလသည္။
    ကြ်န္မ သည္ ေသတၲာမ်ား၊ အဝတ္ပံုမ်ားကို ခုန္ေက်ာ္လႊား၍ ေအာက္ထပ္သို႕ အေၿပးဆင္းသြားေလသည္။

    အခ်ိန္မွာ ညဥ့္ ဆယ္နာရီခန္႕ ရွိေပမည္။ ေအာက္ထပ္ ဧည္႕ခန္းတြင္ မီးမ်ားမွတ္ထား၍ ေမွာင္ေန၏။ အခန္းထဲ မွ ေၿပးထြက္ကာ ေလွကားကို အေၿပးဆင္းခဲ့ရာ ကြ်န္မ ေနာက္မွ ေၿပးလိုက္လာႀကေသာ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကားတစ္ေယာက္က အိမ္တြင္ ကြ်န္မႏွင့္ အေဖာ္ေနေသာ အုန္းလွ ၿဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ မွာ ယေန႕ ညေနေစာင္းမွ အိမ္သို႕ စြပ္စြပ္ရြပ္ရြပ္ ေပါက္လာေသာ သိမ္ႀကီးေဈးတြင္ ဆိုင္ထြက္ ေနသည္႕ ညီမဝမ္းကြဲ မခင္ရီ ၿဖစ္ေလသည္။

      မမ...မာလီ ဘာၿဖစ္ပါလိမ့္၊ မာလီအသံပါ၊ မီးဖြင့္ပါ မီး...မီး 
    ေနာက္မွ ကပ္၍ မခင္ရီက ကေသာကေမ်ာ ေၿပာေနေလေလ၊ မီးခလုတ္မွာ စမ္းမေတြ႕ႏိုင္ဘဲ ၿဖစ္ေလေလ ႏွင့္ မႊန္ထူ၍သာ ေနေတာ့သည္။
    ဘယ္သူ႕လက္ၿဖင့္ ႏွပ္မိမွန္းပင္ မသိႏုင္ေသာ ခလုတ္သံႏွင့္တကြ ဧည္႕ခန္းထဲတြင္ မီးေရာင္ ထြန္းလင္း သြားေပသည္။
    ဧည္႕ခန္းရွိ အၿပင္ထြက္ႏိုင္သည္႕ သံတံခါးကို တြန္းဖြင့္ႀကကာ သူ႕ထက္ငါ အေရွ႕ေရာက္ေအာင္ တံခါးေပါက္ က တိုးထက္၍ၿခံထဲသို႕ ေၿပးဆင္းခဲ့ႀကသည္။
    မာလီ ၏ တဲဝသို႕ ေရွ႕က အလ်င္ေရာက္ႏွင့္ သြားသူမွာ မခင္ရီၿဖစ္ေလသည္။

      အမယ္ေလး...မမရယ္။ မ်က္လံုးႀကီး ၿပဴးၿပီး ဗိုက္ႀကီး ပူလိုက္ရံႈ႕လိုက္နဲ႕၊ ေဟာေတာ့...ဗုန္းခနဲ လဲသြားၿပီ
    ဗုန္းခနဲ အသံႀကားသည္ႏွင့္ ေၿပးလာေသာ ကြ်န္မ ေၿခေထာက္မ်ားတစ္ခါတည္း ရပ္တန္႕သြားေတာ့သည္။
    မာလီသည္ အက်ႌ မရွိဘဲ ကာကီေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ တဲအတြင္း ေၿမႀကီးေပၚ၌ ထိုင္ေနရာကပင္ လဲေခြက်ကာ အသက္ထြက္သြားေလၿပီ။
    မာလီ၏ တဲအိမ္ေနာက္ဘက္ ေမာ္ေတာ္ကားရံုေနာက္ဆြယ္တြင္ ေနႀကေသာ ကားေမာင္းသမား ေမာင္ေအးပါတို႕ လင္မယားကို ေခၚထုတ္ကာ  မာလီ ေသၿပီ၊ သြား...သြား (အိမ္နီးနားခ်င္း) အစ္မႀကီး မၿပံဳး ကို သြားေခၚစမ္း  ဟု ကြ်န္မ ပါးစပ္က ေအာ္ေနသည္။

    အမွန္ပင္ မာလီမွာ အသက္ထြက္သြားေပၿပီ ၿဖစ္ရာ ၿမန္ဆန္လိုက္ပံုကိုရင္ထဲတြင္ အခ်ိတင္ကဲ ဝမ္းနည္းသြားေတာ့သည္။
    ဘာေရာဂါ ႏွင့္ ေသမွန္းကို ထင္ၿမင္ခ်က္ပင္ မေၿပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ထိခိုက္လြန္းလွ၍ တဲေရွ႕တြင္ ေတြေတြႀကီး ရပ္ေနမိေလ၏။
    လာေရာက္ႀကေသာ အိမ္နီးနားခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား၏ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေၿပာေနႀကေသာ အသံမ်ားကို ႀကားမိ ပါ၏။

      ႏွလံုးေရာဂါနဲ႕ တူတယ္။ ပန္းနာလား၊ ရင္က်ပ္တာပဲၿဖစ္မယ္
    ညေနက အေကာင္းသားပကတိ၊ ကြ်န္မ အၿပန္ ၿခံတံခါးပင္ ကားဝင္ႏိုင္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္ ရပ္ေစာင့္ ဖြင့္ေပးေသး၍ လူမမာတစ္ေယာက္လည္းအဟုတ္ေပ။
    ေတာ္ေတာ္ ေစာေစာက ကြ်န္မကို ေအာ္ေခၚေနေသာ အသံတြင္ ပထမသူမွန္းပင္ မထင္ခဲ့။ ကြ်န္မတို႕ အိမ္နား တြင္ ႏြားႏို႕ကုလားတဲမ်ား ထူထပ္၍လမ္းသြား ကုလားတစ္ေယာက္ အသံလိုလို၊ ဘာလိုလို မႀကား တႀကား နေမာ္နမဲ့ေမလိုက္မိ၏။

    ယခုမွ ေစာေစာက ေခၚတာကို ႀကားသလိုလို ရွိသား ဟု စိတ္ထဲတြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿပစ္တင္ကာ စကားမေၿပာႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္ေနရ၏။
    ေဝဒနာ ခံစားပံု မဆိုထားႏွင့္၊ အသက္ပင္ မမီလိုက္၍ဘယ္လို ၿဖစ္တာလဲကို မေတြးတတ္ ႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္မိသည္။
    မာလီ၏ အမည္ကို ကြ်န္မ မသိေပ။ အိမ္တြင္ မာလီတစ္ဦး ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ထိုမာလီက အစားရွာ ထားခဲ့ေသာ မာလွီၿဖစ္သည္။ ကြ်န္မတို႕သူ႕ကို မာလီဟုပင္ ေခၚႀကသည္။ သူ႕အသက္မွာ ၄၀ ခန္႕ရွိမည္။ စကားနည္း၍ ရိုးသားသည္။

    နံနက္လင္းလွ်င္ ၿခံထဲရွိ ပန္းပင္မ်ားကို ေရလိုက္ေလာင္းၿပီးေနာက္ ေရတြင္းမွ သံုးေရခ်ိဳးေရ ထမ္းထည္႕ ေလသည္။ ေရခပ္ၿပီး သူ႕ေၿခလက္ကိုေရတြင္း၌ စင္စင္ႀကယ္ႀကယ္ ေဆးေႀကာလ်က္ သံပံုးတြင္ ေရထည္႕ ကာ အိမ္ထဲ သို႕ ဆြဲဝင္လာသည္။

    အိမ္ေအာက္ထပ္၊ အေပၚထပ္ဖုန္ခါ၍ တံၿမက္စည္းလွည္းကာ ေရပံုးထဲရွိေရႏွင့္ ႀကမ္းကို ေခ်ာေၿပာင္ ေနေအာင္ ပြတ္တိုက္ေလသည္။
    ကြ်န္မႏွင့္ေနေသာ အေဖာ္မိန္းကေလး အုန္းလွမွာ နံနက္ ေဈးထြက္ကာ မီးဖိုထဲတြင္ ခ်က္ၿပဳတ္ေနခိုက္၊ တစ္မနက္စာ လံုး တစ္အိမ္လံုးအလုပ္ကို သူသာလွ်င္ လုပ္ကိုင္ေနသည္။
    စာေရးစာပြဲေပၚရွိ စာအုပ္၊ စာရြက္မ်ားကို ဖုန္ခါ ရွင္းလင္းထားတတ္သည္။ ကြ်န္မ အိပ္ရာခုတင္ကို လွလွပပ က်က်နန ခင္းၿပဳ ဖံုးအုပ္ေပးထားသည္။ မွန္ခံုေပၚရွိ ပစၥည္းမ်ားကို ကြ်န္မ ထားတတ္ သည္႕ အတိုင္း မွတ္သားလ်က္ ဖုန္သုတ္ရွင္းလင္းကာ ေနရာတက်  ၿပန္ထားသည္။ အေႀကာင္းကိစၥ မရွိဘဲႏွင့္ စကား မေၿပာ၊ ၿမန္မာစကားလည္း မေၿပာတတ္။ သူ႕အလုပ္မ်ား ၿပီးစီးလွ်င္ တဲထဲတြင္ သူ႕ဟာသူ ေအးေအး ေန တတ္သည္။

    တစ္ညလံုး စားပြဲတြင္ ထိုင္ကားမိုးလင္းအထိ စာထိုင္ေရးေနသည္႕ေန႕ဆိုလွ်င္၊ နံနက္ အလုပ္လုပ္ရန္ အိမ္ေပၚ သို႕ သူ တက္လာကာ အနားတြင္ လာရပ္ေနေလသည္။
    သူ႕ကို လွည့္မေမးမခ်င္းရပ္ေနတတ္သည္။   ဘာလဲ မာလီ  ဟု ေမးမွ မ်က္ႏွာကေလး ၿပံဳးကာ စကားၿဖင့္ မေၿပာဘဲ ပြင့္ေနေသာ မီးလံုးကို လွမ္းပိတ္လိုက္ရန္ လက္ညွိဳးထိုး၍ ၿပေနေလသည္။
    ဘယ္အခါႀကည့္ႀကည့္၊ ခ်ိဳသာေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး အသြင္ကို မ်က္စိထဲတြင္ ၿမင္ေယာင္ ကာ အေလာင္းကိုပင္ သတိမရ ၿဖစ္ေနေလသည္။
      မနက္ေစာေစာ မသာခ်လိုက္ေပါ့  ဟု မိတ္ေဆြ အစ္မႀကီးမ်ားက ေၿပာ၍ အားလံုး ၿပန္သြားကုန္ႀကမွ တဲထဲ တြင္ လဲေသေနေသာ မာလီ အေလာင္းႀကီး ကို အေစာင့္ထားရန္ ကုလားမ်ား လိုက္ရွာခိုင္းရသည္။

    ေမာင္ေအးပါ ကုလား လိုက္ရွာေနခိုက္ ကြ်န္မ၊ မခင္ရီ၊ အုန္းလွ၊ ေမာင္ေအးပါ မိန္းမၿဗဴးေတ၊ မိန္းမ ေတြသာ ၿခံထဲ၌ ရွိႀကသည္။ အားလံုးေၿမေပၚတြင္ စု၍ ထိုင္ႀကကာ ေမာင္ေအးပါ အၿပန္ကို ေမွ်ာ္ ေနႀက ရသည္။
    ၿဗဴးေတ က ေႀကာက္လွခ်ည္ရဲ႕ဟု ေၿပာကာ အုန္းလွနွင့္ ပူးကပ္ထိုင္သည္။
      ဘာေႀကာက္ စရာ ရွိသလဲ  ဟုကြ်န္မက အားေပးလိုက္လွ်င္ ကုလားတဲဘက္ လွည္႕ႀကည္႕လိုက္ကာ ႀကက္သီး တၿဖန္းၿဖန္း ထႀကလ်က္   အစိမ္းေသႀကီး၊ ႀကက္သီးထ လိုက္တာ  ဟုဆိုႀကသည္။


ထိုညက လေရာင္မရွိ။ အိမ္ထဲမွ ထြက္ေနေသာ မီးေရာင္အလင္းၿဖင့္သာ မာလီတဲနားတြင္ ထိုင္ေနႀက ရသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ သဲသဲကြဲကြဲ မၿမင္ရ။ တဲထဲ၌လဲေနေသာ အေလာင္းကို ၿမင္ေန ကာ တုန္ေနေအာင္ ေႀကာက္ရြံ႕ေနႀကသည္။
    ေမာင္ေအးပါ ေခၚလာေသာ ကုလား အဘိုးႀကီးကို အေလာင္းေစာင့္ရန္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေၿပာရကာ တဲထဲ၌ အေစာင့္ထားခဲ့ၿပီးေနာက္၊ ကြ်န္မတို႕ အိမ္ေပၚသို႕ ၿပန္တက္ခဲ့ႀကသည္။
    ေမာင္ေအးပါ တို႕ လင္မယားမွာ ကားရံုေနာက္ရွိ သူတို႕အိမ္ကေလးသို႕ ၿပန္မသြားဝံ့ႀက၍ အိမ္ ေအာက္ထပ္ ၌ အိပ္ခိုင္းလိုက္ရသည္။

    အခန္းထဲက ေသတၲာေတြႏွင့္ ခ်ပံုထားေသာ အထည္ေတြကို ႀကည္႕ခ်င္စိတ္၊ ထည္႕ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့၍၊ အခန္း နံရံနား သို႕ တြန္းေရႊ႕ပံုတင္ ထားလိုက္ရသည္။
    အိပ္ယာထဲ သို႕ ဝင္ႀကရေသာ္လည္း အိပ္ခ်င္စိတ္ လံုးလံုးမရွိ၍ မခင္ရီႏွင့္ စကားလွမ္းေၿပာေနႀကသည္။

      လူေတြဟာ မေသခင္ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ေသၿခင္းတရားကို ေန႕ညမၿပတ္ေရွးရႈ ႏွလံုးသြင္း ႏိုင္မယ္ ဆိုႀကရင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ တရားေတြ နည္းပါးကုန္မွာ အမွန္ပဲ။ ႀကည္႕စမ္း...မာလီဟာ မနက္က အေကာင္း၊ ေဟာ...အခု ည ေသသြားၿပီ မဟုတ္လား
    မခင္ရီထံမွ စကားၿပန္ မရ။ သခၤါရ ကို စဥ္းစားေတြးေတာေနသလို တိတ္ဆိတ္ေန၏။ အတန္ႀကာမွ   မမ ... မာလီ ကို လခ ေပးၿပီးၿပီလား   ဟု ေကာက္ေမးလိုက္သည္။
      မေပးရေသးဘူး
      ကုလားမ်ား ဟာ ပိုက္ဆံ ခင္တြယ္တယ္ မမရဲ႕၊ သူ႕စိတ္က ေစာသြားမွာေနာ္
    မခင္ရီ ၏ အသံကားေရွ႕မဆက္ေတာ့ေခ်။

    တစ္အိမ္လံုး ဘာသံမွ မႀကားရဘဲ ၿငိမ္ဆိတ္လ်က္ ရွိေပ၏။ မီးပိတ္ထား၍ ေမွာင္ေနေလသည္။ လမ္းမီး ဓာတ္တိုင္ အလင္းေရာင္ကေလးသည္ ၿပတင္းတံခါးေပါက္သို႕ ၿဖာဟပ္ေနေလသည္။
    ခုတင္ေအာက္၌အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ မခင္ရီ၏ အသက္ရႈသံကိုသာ မွန္မွန္ႀကားေနရစဥ္၊ စစ္တပ္မွ ေခါက္ လိုက္ေသာ သံေခ်ာင္းသံကို ႀကားရ၍ ဟင္တစ္ခ်က္ ထိုးပါပေကာ ဟု အိပ္ယာထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ ၿဖစ္ေနၿခင္းကို စိတ္ညစ္သြားသည္။

    အိပ္ရာမွ ထ၍ ေဆးလိပ္ေသာက္ရန္ မီးၿခစ္ရွာေဖြရာ အခန္းၿပင္ဘက္သို႕ ေရာက္သြားမိသည္။ အခန္း ၿပင္ဘက္ ၌ အိပ္ေနေသာ အုန္းလွမွာ ကြ်န္မအသံႀကားသည္ႏွင့္ အိပ္ေနရာမွ ေငါက္ခနဲထရပ္ကာ   အမယ္ေလး  ဟု ခုန္ေအာ္လိုက္သည္။

      မမပါဟဲ့၊ ေဆးလိပ္ေသာက္မလို႕ ထလာတာ။ မေႀကာက္ပါနဲ႕၊ ဘာေႀကာက္စရာ ရွိသလဲ
      လန္႕လိုက္တာ မမရယ္  ဟု ဆိုကာ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနလ်က္ ၿပန္၍ လွဲအိပ္သည္။ ေၿခလက္ ပင္ မဆန္႕ရဲဘဲ ေကြးပုေနေလသည္။
    မီးၿခစ္ ရွာမေတြ႕၍ ေအာက္ထပ္သို႕ ဆင္းခဲ့ကာ မီးခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္ရာ၊ ေမာင္ေအးပါတို႕ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ မွာ လွဲဆန္႕ မအိပ္ဝံ့ႀကဘဲ ကုန္းစပ္ေနႀကသည္။အေႀကာက္လြန္ကာ ေရာဂါရကုန္မည္စိုး၍ မေႀကာက္လန္႕ရန္ အားေပးစကား ေၿပာဆိုၿပီး မီးၿခစ္ယူ၍ အေပၚသို႕ ၿပန္တက္လာခဲ့သည္။ ထိုညအဖို႕ မိုးလင္း ခါနီး မွ ပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
 
 ၃

မိုးလင္းေလလွ်င္ ကုလားထံုးစံအတိုင္း မာလီကို အဝတ္ၿဖဴႏွင့္ ထုပ္ႀကလ်က္၊ ကုလားေလးေယာက္က ထမ္းစင္ ႏွင့္ ထမ္းကာ သခ်ႋဳင္းသို႕ ယူေဆာင္ သြားႀကေလသည္။
    ကြ်န္မလည္း အိမ္အေပၚ ဆင္ဝင္ေပါက္မွ ထြက္လ်က္ ခ်သြားေသာ အေလာင္းကို လမ္းေကြ႕ လြန္သြား သည္႕ အထိ စိုက္၍ ရပ္ႀကေနသည္။
    အလုပ္တိုက္သိုက ကိုးနာရီေလာက္ ထြက္ခဲ့သည္။ အိမ္တြင္ ေမာင္ေအးပါ မိန္းမ ၿဗဴးေတႏွင့္ အုန္းလွတို႕ ႏွစ္ေယာက္ သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ မခင္ရီကို သိမ္ႀကီးေဈး သူ႕ဆိုင္ေဘးတြင္ ခ်ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္   ညေန လာေခၚမယ္၊ လိုက္ခဲ့ပါဦး  ဟု ေၿပာလိုက္ရသည္။

    အလုပ္တိုက္သို႕ေခတၲသာ ဝင္ကာ ေမာ္စကို သြားေရးအတြက္ ဗီဇာရႀကရန္ တစ္ေနက လံုးလံုး တစ္ေယာက္ တည္း သံရံုး တကာ ရံုးသို႔သြား ေနရေလ၏။ ဗီဇာ ရၿပီး တစ္ဖန္ ပုလိပ္ရံုးႀကီးေပၚသို႕ တက္သြားကာ ပုလိပ္မင္းႀကီးအား သြားေတာင္းပန္ရၿပန္သည္။ ဆိုဇီယက္သြား ၿမန္မာယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕ အတြက္ ထိုေန႕က ခရီးထြက္ လက္မွတ္မ်ား ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ၿပီးစီးသြားရန္ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း တစ္ေယာက္ တည္း ဖားေနေအာင္ လုပ္ေနရသည္။

    ညေန ငါးနာရီေလာက္တြင္ မခင္ရီကို ေဈး၌ ဝင္ေခၚကာ အိမ္သို႕ ၿပန္ခဲ့ႀကသည္။
    အိမ္ေရာက္လွ်င္ အုန္းလွကလည္း အေနဝံ့ေတာ့၍ ၿပန္ေတာ့မည္ဟု အထုပ္အပိုး ၿပင္ထားသည္။ ေမာင္ေအး ပါ မိန္းမကလည္း မေနရဲေတာ့၍ သူတို႕လင္မယား ည ရွစ္နာရီ ရထားႏွင့္ သြားႀကေတာ့မည္ဟု လာေၿပာသည္။

    တစ္အိမ္လံုး ကြ်န္မႏွင့္ မခင္ရီသာ ရွိ၍ သူတို႕အား မၿပန္ႀကရန္၊ မနက္မွ သြားႀကပါဟု အတန္တန္ ေတာင္းပန္ ရေလ၏။
    သူတို႕မ်က္ႏွာေတြတြင္ ေသြးမရွိေတာ့ဘဲ ေနစရာ ထိုင္စရာ မရွိေအာင္ထိတ္လန္႕ေနႀက၏။ ဒရိုင္ဘာ ေမာင္ေအးပါ မွာ သူ႕မယားထက္ပင္ သူက ေႀကာက္ေသး၏။ သူ၏ ေမြးစကေလး ေသဆံုးသြားစဥ္က မအိပ္ဝံ့ ေႀကာင္း ေၿပာၿပသည္။

      ေယာက်ာ္းပဲကြယ္၊ ဘာေႀကာက္ရမွာလဲ  ဟု အားေပးေသာ္လည္း အားလံုးထက္ သူက အေႀကာက္ဆံုး ၿဖစ္ေန ေတာ့သည္။
      မေႀကာက္နဲ႕ ဆိုေပမဲ့ ေႀကာက္တာပဲ။ မမက မာလီ မသာခ်တုန္းက ႏွင္လည္း မႏွင္လိုက္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ကြ်န္မ တို႕ ဘယ္ေနရဲမလဲ
    ထိုသို႕အုန္းလွက ဝင္ေၿပာလိုက္မွပင္ သတိမရသည့္အၿဖစ္ကို သတိရလာေစသည္။

    မသာ ပို႕လိုက္သည့္အခါ၌ အခ်ိဳ႕မသာတြင္ ဆိုင္ရာတို႕ကာ သုသာန္တြင္အမိန္႕ၿပန္ႀကပံုကို သြားေတြးမိ သည္။ အလုပ္ႏွင့္ မကင္းရာ မကင္းေႀကာင္းပတ္သတ္ေနလွ်င္ အႀကီးအကဲ သက္ဆိုင္ရာက ေသသူကို သြားလိုရာ သြားႏိုင္ေႀကာင္း အမိန္႕ၿပန္သည့္ ဓေလ့ထံုးစံကို သတိရမိသည္။
      အစ္ကိုေလး ေသတုန္းကလည္း အမိန္႕ၿပန္ႀကတယ္၊ မဟုတ္လား မမရဲ႕ ဟု မခင္ရီက ေၿပာေလသည္။

    ကြ်န္မခင္ပြန္း ဆံုးတုန္းက သခ်ႋဳင္းတြင္ ဖဆပလ ဥကၠဠ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အမိန္႕ၿပန္ပံု၊ စာေရးဆရာအသင္းမွ အမိန္႕ၿပန္ပံု၊ အၿခားဟိုအသင္း၊ ဒီအသင္းဝင္ထားမိသည့္ အသင္းေပါင္းစံုက ေၿမမၿမဳႈပ္ခင္ တစ္သင္း တစ္ဖြဲ႕စီ အမိန္႕ၿပန္ႀကပံုမ်ား ကို ၿပန္လည္၍သတိရမိေလသည္။

      ေက်ာင္းသားကေလး ေသတာေတာင္မွ ေက်ာင္းဆရာက သြားလိုရာ သြားႏိုင္ ေႀကာင္း အမိန္႕ ၿပန္ရတယ္
      မၿပန္ေတာ့ေကာကြယ္ ဘာၿဖစ္သလဲ ဟု ကြ်န္မက ရယ္ေမးလိုက္သည္။

      ေက်ာင္းသားက စိတ္မစြဲရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ မမရဲ႕။ စိတ္စြဲသြားလို႕ေက်ာင္းမွာ ေက်ာက္တံ သံကေလး တေခ်ာက္ေခ်ာက္ လာေပးလို႕ ဆရာက အမိန္႕ၿပန္လိုက္မွပဲ အသံ ေပ်ာက္သြားသတဲ့
    ဆိုင္ရာက အမိန္႕မၿပန္လွ်င္ ေသေသာသူမွာ သြားလိုရာ မသြားႏိုင္ၿဖစ္တတ္ေႀကာင္းဟု ႏွင္ႀကသည့္ ထံုးစံ ကို အယံုအႀကည္ သိပ္မရိႈခဲ့။
      ေသေနမွပဲ၊ ေၿပာလို႕ေကာ ႀကားဦး သိဦးမွာလားဟယ္ ဟု ေနာက္ေၿပာင္လိုက္မိသည္။

    သို႕ေသာ္ ယေန႕ညအဖို႕ စိတ္သံသယ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းႏွင့္ သူတို႕မွေနရဲအိပ္ရဲ ရွိပါေစေတာ့ဟု ရည္ရြယ္ ကာ   ကိုင္း...ဒါၿဖင့္ မာလီတဲ သြားၿပီး မမ အမိန္႕ၿပန္လိုက္မယ္ေလ။ ဒီလိုဆိုရင္ မေႀကာက္ ႀကဘူး...ဟုတ္လား
      အခု ညႀကီးမင္းႀကီးေတာ့ သြားမေၿပာပါနဲ႕မမရယ္၊ သူ႕တဲဝသြားရမွာ ေႀကာက္စရာႀကီး။ မနက္မွပဲ သြားေၿပာ ပါေတာ့
      ေၿပာမဲ့လူက ငါပါဟ၊ ငါက မေႀကာက္ဘဲနဲ႕ မင္းတို႕က ေႀကာက္ေနသလား။ သြားေၿပာမယ္ေလ 
  ဌာန္ကရိုဏ္း က်က် အာဏာသံနဲ႕ အက်ယ္ႀကီး ေၿပာရတယ္ မမရဲ႕။ ညႀကီးမင္းႀကီး မေၿပာပါနဲ႕၊ မနက္မွ ေၿပာပါ

    အထိတ္တလန္႕ ကြ်န္မအားဝိုင္းတားေနႀကသည္။ ကြ်န္မမွာ မာလီကို ဌာန္ကရိုဏ္းက်က် ေၿပာရမည္ ဆိုၿခင္း ကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိေလသည္။
    ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္ႀကကာ သရဲတေစၦအယံုအႀကည္မရွိထိုက္ေႀကာင္း တရားထိုင္ ေဟာရ သၿဖင့္ မအိပ္ခ်င္ေအာင္ မ်က္လံုးမ်ားပင္က်ယ္ေနသည္။ အေဝးမွ သန္းေခါင္ေက်ာ္ နာရီၿပန္ တစ္ခ်က္ သံေခ်ာင္း ေခါက္သံ ႀကားရမွပင္ အိပ္ဖို႕ရန္ အေပၚထပ္သို႕ တက္ရေတာ့သည္။

    မေန႕ညက အတိုင္းပင္ ေမာင္ေအးပါတို႕ လင္မယားက ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲတြင္ အိပ္သည္။ ကြ်န္မ အခန္းထဲ တြင္ကား ခုတင္ေပၚတြင္ ကြ်န္မအိပ္၍၊ မခင္ရီႏွင့္ အုန္းလွက ခုတင္ေအာက္တြင္ အိပ္ႀက ေလသည္။

    မီးမွိတ္ လိုက္၍ တစ္အိမ္လံုး ေမွာင္က်သြားသည္။ ညဥ့္နက္လွၿပီၿဖစ္၍ စကားမေၿပာေတာ့ဘဲ အိပ္ရာထဲ တြင္ ၿငိမ္ေန လိုက္သည္။ သူတို႕ၿမန္ၿမန္ အိပ္ေပ်ာ္ႀကပါေစဟု က်ိတ္၍သာ ဆုေတာင္းေနရသည္။
    သူတို႕အိပ္ေပ်ာ္ေလာက္ၿပီ ထင္ေတာ့မွ အိပ္ရာက ထလိုက္သည္။ မခင္ရီမွာ မအိပ္ေသး၍ကြ်န္မ ထလွ်င္ သူလည္း အတူလိုက္ထသည္။
    မီးဖြင့္လိုက္၍ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာ မခင္ရီ၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္မိသျဖင့္ ဒီည သူ႕ ေခၚလာ ခဲ့ျခင္း ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိကာ   မအိပ္ေသးဘဲကိုး။ဆာလိုက္တာကြယ္၊ အိပ္လို႕လည္းမရ ဘူး  ဟု သူ႕အေၾကာင္းကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေျပာလိုက္သည္။

    ကြ်န္မက ရယ္စရာ ေမာစရာ စကားေတြ ရွာၾကံေျပာေလသည္။ ဣေျႏၵ   ကဲ...အိပ္ေပေတာ့ ညဥ့္နက္ လွၿပီ။ မမ မင္းတို႕နားမွာပဲ ဆင္းအိပ္
မယ္၊ အိုက္တယ္ကြယ္
    အေၾကာင္းေျပပါေစေတာ့ဟု အေၾကာင္းျပကာ သူတို႕ အနားတြင္ အိပ္ရာျပင္လိုက္သည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ယွဥ္မအိပ္ဘဲ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ေခါင္းတိုက္၍ ကန္႕လန္႕အိပ္ေလသည္။
    မီးမွိတ္ လိုက္လွ်င္ မခင္ရီလည္း ေမာ္စကို ခရီးစဥ္ကို ေလွ်ာက္ေမးေနျပန္၍ သြားရမည့္ ခရီးစဥ္ကို ေျပာျပ ေနရ ေလသည္။
    အေမွာင္ထဲတြင္ ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနေသာ စကားသံမွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ၾကားေလာက္ ရံုသာ ခပ္တိုးတိုး ေျပာေနသည္။


စကားေျပာေနၾကခိုက္ ေလွကားအဖံုး ခ်ထားေသာ တံခါးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က မတင္ေနသံ ၾကားၾက ရေလသည္။
    သည္အသံ ၾကားၾကားခ်င္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားေျပာ ရပ္သြားၾကသည္။ အခန္းႏွင့္ေလွကားမွာ ကပ္ေန ၍ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ၾကားရေသာ အသံကို နားစြင့္လိုက္ၾကသည္။ အံဖံုးတံခါးကို ပင့္တင္ေနေသာ အသံ ကား ပီသလွ၏။

      မမ...မမ...မမ  ဟု ေလသံေလးျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေခၚေနေသာ မခင္ရီ၏ အသံမွာ ရင္ထဲတြင္ ဆို႕က်ပ္၍ ဖုတ္လိႈက္ဖုတ္လိႈက္ႏွင့္ တုန္တုန္ယင္ယင္ ထြက္ေနေသာ အသံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
      ဘယ့္ႏွာပါလိမ့္  ဟု ကြ်န္မ အံအားသင့္ကာ ရုတ္တရက္ ၾကက္ေသေသသြားသည္။

    ေလွကားအံဖံုး ပြင့္သြား၍ ေလွကားထစ္ကို တစ္ထစ္ၿပီး တစ္ထစ္ နင္းတက္လာေနေသာ ေျခသံသည္ တျဖည္းျဖည္း ကြ်န္မတို႕ အခန္းေခါင္းရင္းသို႕ ေရာက္လာသည္။
    မခင္ရီ သည္ ေၾကာက္အားလန္႕အားႏွင့္ ဆြဲမိဆြဲရာ ကြ်န္မ ေခါင္းက ဆံပင္ကို တအား လွမ္းဆြဲလိုက္ကာ ေလသံ၊ အဆက္မျပတ္   မမ...မမ..မမ  ႏွင့္ တေခၚတည္း ေခၚေနလ်က္ ဆံပင္ကို ဆြဲေဆာင့္ေနေတာ့သည္။

    ကြ်န္မက သူ႕လက္ကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္ၿပီး   မခင္ရီ...လူ...လူ...လူတက္လာတာ၊ သူခိုးနဲ႕ တူတယ္၊ သူခိုးပါ  ဟု သူၾကားေလာက္ ေအာင္ ေလသံႏွင့္ ျပန္ေျပာေနသည္။
    ေျခသံသည္ အိပ္ခန္းေခါင္းရင္း စာေရးစားပြဲနားတြင္ ေပ်ာက္သြားသည္။

    ကြ်န္မလည္း အသက္ကို မွ်ဥ္းၿပီး ႐ွဴလ်က္ အသံကို နားစြင့္ေနသည္။ စားပြဲခံုေပၚမွ စာအုပ္မ်ားကို ၾကမ္းေပၚ သို႕ ယူယူခ်ေနေသာ အသံထြက္လာျပန္သည္။
    မခင္ရီကား အသံအထြက္ေတာ့။ သူ႕လက္ႏွင့္ ဆုပ္ထားေသာ ကြ်န္မ ဆံပင္ေတြကို အျပင္က အသံၾကား ရဲ႕လား ျပေသာ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္သာ အသံႏွင့္ ထပ္တူ ဆြဲေဆာင့္ျပေနေလသည္။    ပထမ လူတက္ လာတယ္၊ သူခိုးဟု ေျခသံအရ မခင္ရီအား ေျပာမိသည္။ စားပြဲခံုေပၚမွာ စာအုပ္မ်ား ခ်လ်က္ ဖုန္သုတ္ခါ လွည္း ေနေသာ အသံကို ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ၾကားရေတာ့မွပင္ လူမဟုတ္ဘူး အသိႏွင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ျဖန္းခနဲ သိမ့္သြားေတာ့သည္။

    မခင္ရီသည္ မ်က္လံုး မဖြင့္ရဲဘဲ ကြ်န္မ ဆံပင္ကိုသာ ဆြဲလႈပ္ျပေနရင္း ဆတ္ဆတ္တုန္ေနရွာေလသည္။ မခင္ရီ၏ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ ဘာလုပ္ရမွန္း မေတြးတတ္ေတာ့ေအာင္ စိတ္အားငယ္ မိသည္။
    စားပြဲခံု ကို တဖုတ္ဖုတ္ တဖတ္ဖတ္ ခါသုတ္ ရွင္းလင္းေနသည့္ အသံသည္ နားထဲတြင္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ အၾကားရ ဆိုးေနလ်က္၊ ရင္ထဲက တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လြန္း၍ အသက္႐ွဴမွားေနသည္။
    တကယ့္ တကယ္ အေရးက်ေတာ့မွပင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္ေသာဘဝကို စိတ္အားငယ္ေအာင္ ေခ်ာက္ခ်ား ေပးႏိုင္သည္။ ထိုအခ်ိန္အခါ၌ စိတ္ထဲတြင္ အျပင္းထန္ဆံုး ေတာင့္တ ျဖစ္ေပၚမိေသာ အရာ ကား ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္အေပၚထပ္တြင္ ရွိေစလွခ်င္ေသာ စိတ္ပင္ျဖစ္၏။

    ကြ်န္မ၏ ခင္ပြန္း ကြယ္လြန္သြားသည္မွာ ခုနစ္ႏွစ္ခန္႕ ရွိေတာ့မည္။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး အိမ္တြင္ ေယာက်ၤား အေဖာ္ရွိမွ ေနထိုင္၍ ျဖစ္မည္ဟူေသာအသိမ်ိဳး၊ စိတ္ကူးမ်ိဳၚ မျဖစ္ေပၚဖူးေခ်။ ျဖစ္သလိုပင္ ကြ်န္မ ဘာသာ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ေၾကာက္စိတ္ လန္႕စိတ္လည္း မရွိ။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္တြင္ မိန္းကေလးအေဖာ္ ျပန္သြားက တစ္အိမ္လံုး တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလ်က္ ေယာက်ၤား တစ္ေယာက္ ကဲ့သို႕ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ အေျခအေနအရ အစစ အရာရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားကိုးရ လြန္းသျဖင့္ မိန္းမသဘာဝ၊ မိန္းမစိတ္ကို ေပၚထြက္ခြင့္ပင္ မေပးေလေသာ ဘဝမ်ိဳးသို႕ ေရာက္ေနေပသည္။

အိမ္တြင္ ညအိပ္ညဥ့္ေန ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ေယာက္ အေစာင့္ေခၚထားမွ၊ အေဖာ္ေခၚထားမွ ဟူေသာ ဆႏၵမွား ဘယ္အခါကမွ မေပၚေပါက္ခဲ့ဘဲလ်က္၊ ယခု အေရးအေၾကာင္းဒ ျဖစ္ေနမွ ေယာက်ၤားအားကိုးစိတ္ ေပၚေပါက္ လာျခင္းမွာ စင္စစ္ မိန္းမတို႕၏ သဘာဝအမွန္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

    အသံကို နားစိုက္လ်က္ မ်က္လံုးကို တအားပိတ္၍ ဖိုလိႈက္ကာ ေခါင္းနားပန္းမ်ား ႀကီးေန၏။ ေက်ာထဲ၌ စိမ့္၍ ဆို႕နစ္ေမာလာကာ က်ပ္လာေလ၏။
    ညဥ့္မွာ တိတ္ဆိတ္ေနေလ၏။ အေဝးမွ ႏွစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္ေသာ သံေခ်ာင္းသံမွတစ္ပါး လမ္းေပၚမွ အသံဗလံ မၾကားရ၊ ဆိတ္ၿငိမ္ေနေပသည္။

    အိမ္တြင္း၌ ျဖစ္ေပၚေနေသာ အသံကား ရဲတင္းလွ၏။ ၾကမ္းေပၚတြင္ ၾကက္ေမြးႏွင့္ ဖင္ေရႊ႕ ဖင္ေရႊ႕ လိုက္လွည္း ေနေသာ အသံသည္ တစ္အိမ္လံုးကို စိုးမိုးလ်က္ ရွိေနသည္။
    တအား မွိတ္ထားေသာ မ်က္စိထဲတြင္ ရွပ္အက်ၤီလက္တို၊ ကာကီေဘာင္းဘီတို၊ ေခါင္းတံုးႏွင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ကာ တံျမက္စည္း လွည္းေနေသာ မာလီကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရကာ၊ အခန္းျပင္ ဘက္တြင္ မာလီ ေရာက္ေနေသာအသိ ႏွင့္ ေသၿပီးမွ မ်က္စိထဲတြင္ ေတြ႕ေနေသာ ထိုပံုသဏၭာန္မွာ ကိုးကြယ္ရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည့္ အျဖစ္ဆိုးကို ေတြ႕ႀကံဳေနရေပ၏။

    မခင္ရီကား ကြ်န္မ၏ ဆံပင္ကို တင္းတင္းႀကီးသာလွ်င္ ဆြဲဆုပ္၍ လႈပ္ခါျခင္း မျပဳေတာ့သျဖင့္၊ ေျမာ့မ်ားေနၿပီလားဟု သူ႕အတြက္ ပူလိုက္မိျခင္းမွာလည္း မေျပာဖြယ္ႏိုင္။ အလြန္႕အလြန္႕ စိတ္အားငယ္ ေနသည့္ စိတ္ကို သတိျဖင့္ ခဲယဥ္းစြာတင္းေနရျခင္း၏ ပင္ပန္း ျခင္းမွာလည္း တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ တစ္ခါ မွ မႀကံဳဖူးေလာက္ ေအာင္ ပင္ပန္းလွေခ်သည္။
    ဘာလုပ္ရမည္နည္း၊ ေအာ္လိုက္ရမည္လား၊ အသံေပးလိုက္ရမည္ လား။ ေအာ္လိုက္လွ်င္ အုန္းလွႏွင့္ ေအာက္ထပ္ က ေမာင္ေအးပါတို႕ ႏိုးကုန္ကာ တစ္အိမ္လံု အုပ္မႏိုင္ ထိန္းမရ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မည္။ အခ်ိန္ ကလည္း မလွ။

    ရွပ္ရွပ္ ရွပ္ရွပ္ႏွင့္ လွည္းေနသည့္ အထဲမွ ငွက္ေမြးတြင္ ကပ္ ေနေသာ ဖုန္ကို ျပင္ႏွင့္ ေဆာင့္၍ေဆာင့္၍ ခါခ်ေနသည့္ အခါမ်ားတြင္ လူတစ္ကိုယ္လံုး အဆမတန္ ႀကီးသြားလိုက္၊ တစ္ဖန္ ျပန္ငယ္သြား လိုက္ႏွင့္ အသံ က လူကို ဖမ္းစားေနေလ၏။

    သည္အေရးကို စိတ္ရွိသလို ေၾကာက္လန္႕ေန၍လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ မခင္ရီ ဘယ္လို ျဖစ္ေနသလဲ မသိ။ ေမာင္ေအးပါ တို႕ ႏိုးသြား၍ သည္အသံမ်ား ၾကားၾကလွ်င္ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကမည္နည္း။ ေၾကာက္စိတ္ကို ထိန္းႏိုင္ေအာင္ ထိန္းမွျဖစ္ေတာ့မည္။ သူတို႕ကို ငဲ့ကြက္လိုက္ကာ မလႈပ္ဝံ့ဘဲ အေသလို ျဖစ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ ႀကီးကို ဇြတ္ထူေထာင္လိုက္ရေတာ့သည္။
    ေမွာင္ထဲတြင္ အတင္းထ၍ထိုင္ကာ မီးခလုတ္ကို ေျပးဖြင့္လိုက္ သည္။ အိပ္ရာမွ တအား က်ံဳးထလိုက္စဥ္ မခင္ရီ လက္ထဲတြင္ မိေန ေသာ ဆံပင္မ်ားကို လြတ္ေအာင္ ႐ုန္းထရသည္မွာ တစ္သက္တြင္ မေမ့ႏိုင္ ဖြယ္ရာ နာက်င္လွသည္။
       


    မီးပြင့္လွ်င္ပြင့္ခ်င္း အဟမ္း... အဟမ္းဟု အသံထြက္ေအာင္ ဇြတ္ၫွစ္ဖ်စ္ထုတ္လိုက္ရသည္။ မ်က္စိ မ်ားကား ျပာေနေလသည္။
    ျပင္ဘက္က အသံမ်ားမွာ တစ္ခါတည္း ေပ်ာက္သြားသည္။ ၾကက္ ေမြးလွည္းသံၾကားထဲမွ မီးထဖြင့္ လိုက္ရာ မိုးလင္း၍ ကြ်န္မ အသံထြက္ မွပင္ ထိုအသံမ်ား ေပ်ာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
    ကပ်ာကယာ မခင္ရီနား၌ ဒူးေထာက္လိုက္ကာ   မခင္ရီ...မခင္ရီ  ဟု ကတုန္ကယင္ႀကီး ေခၚၾကည့္သည္။

    မခင္ရီသည္ မ်က္လံုးကို ေမွးေမွးကေလး ဖြင့္ၾကည့္လ်က္   မမ...ကိုေအးပါတို႕ ႏိႈးၿပီ အေပၚ ေခၚတင္ပါ၊ ကြ်န္မ ေၾကာက္တယ္။ ႏိႈးပါ...ႏိႈးပါ  ဟု ေမာႀကီး ပန္းႀကီး ေျပာေလသည္။
    ေမာင္ေအးပါတို႕ အႏိႈးခိုင္းေနသည့္အတြက္ သြားႏိႈးရန္ မလြယ္ကူ ေခ်။ သရဲေခ်ာက္တယ္၊ ထၾကဟု ေျပာဖို႕ ရာလည္း အခက္။ မာလီ လာေျခာက္တယ္၊ အေပၚလာၾကပါ သြားေခၚလွ်င္ တစ္ခါတည္း ဘာမွမ ျမင္၊ မဆင္ျခင္ဘဲ အိမ္ေပၚက ဆင္းေျပးၾကေပလိမ့္မည္။

    အိမ္တြင္ ကြ်န္မက လူႀကီးျဖစ္၍ ကြ်န္မ အေၾကာက္ကို ေဖာ္ျပဖို႕ရာ လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ တစ္ညတာ ႀကိတ္မွိတ္ ၍ ေအာင့္အည္းေနရေသာ အလြန္ေၾကာက္ေနသူမ်ားအား ထပ္မံ၍ မၫွင္းဆဲ မႏွိပ္စက္ခ်င္ေပ။ ကြ်န္မ သြားေခၚလွ်င္ အေျခအေနမွာ သာ၍သာ ဆိုးသြားစရာ ရွိသည္။

      မမ...ကြ်န္မ မေနဝံ့လို႕ပါ၊ ေခၚပါ...ေခၚပါ 
    မခင္ရီမွာ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ အသက္မ႐ွဴဘဲ ေျပာေနသည္။

      ေအး...ေအး ႏိႈးလိုက္ပါ့မယ္၊ သူတို႕ မသိေစနဲ႕ေနာ္  ဟု မခင္ရီ အား ေျပာရလ်က္၊ နံေဘး၌ အိပ္ေနေသာ အုန္းလွကို ႏိႈးလိုက္သည္။
      အုန္းလွ...ထ...ထ မခင္ရီ မူးေနတယ္၊ ထစမ္းပါ  အုန္းလွ အိပ္ရာ မွ ေငါက္ခနဲ ထ တာျမင္လွ်င္ မခင္ရီ လည္း ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။
      ဟင္... မူးေနတယ္ ဟုတ္လား၊ ကြ်န္မ ႏိႈးေရာေပါ့၊ မမရီ...မမရီ 

    မခင္ရီကား သူ႕ကို ေခၚေနသည္ကို မထူးဘဲ မူးေနသူတစ္ေယာက္ ကဲ့သို႕ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္ေန ေလသည္။
    မခင္ရီ အကယ္ပင္ မူးေနသည္ အထင္ျဖင့္ အုန္းလွ ပူပူပင္ပင္ ျဖစ္သြားျခင္းကို ျမင္ရ၍ သေဘာက်မိကာ၊ သည္ အႀကံ ရသည္ကို မ်ားစြာ ေက်နပ္သြားမိသည္။
      ေမာင္ေအးပါတို႕ သြားႏိႈးစမ္း၊ သိပ္မူးေနတယ္နဲ႕ တူတယ္၊ သြား စမ္း...သြားစမ္း

    ညဦးက အခန္းအျပင္ဘက္သို႕ တစ္ေယာက္တည္း အသြားဝံ့ေသာ အုန္းလွမွာ အခန္းအျပင္ဘက္သို႕ ေျပးထြက္ကာ မီးခလုတ္ သြားဖြင့္လ်က္ ေလွကားအံဖံုးကို မ ဖြင့္၍ စိုးရိမ္ႀကီးစြာ ေျပးဆင္ေခၚေလသည္။

      မခင္ရီ ဟန္မပ်က္ေနေနာ္၊ အဲသလိုပဲ မူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေနာ္၊ သူတို႕ကို အေပၚမွာ ေခၚထား ႏိုင္ေအာင္
    ေလွကားမွ ေျပးတက္လာေသာ အသံေတြ အေပၚမေရာက္လာမီ မခင္ရီကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေျပာရသည္။
    မခင္ရီ အနားတြင္ ဝိုင္း၍ ယပ္ခတ္ေပးသူကေပး၊ ႏွိပ္သူက ႏွိပ္ႏွင့္ ကြ်န္မတို႕အားလံုး ပ်ာယာခတ္ ေနၾကေပ၏။
    အစအန ခြဲစိတ္ထားေသာ ေတာင္တန္ကတိုးမ်ားကို ခြက္ထဲတြင္ ထည့္ကာ မီး႐ိႈ႕လိုက္သည္။ မခင္ရီ ႏွာဝ သို႕ အနံ႕ေရာက္ေအာင္ တြင္ တြင္ႀကီး ယပ္ခတ္ေပးေနရေလသည္။
      မခင္ရီ...ဘယ့္ႏွယ္ေနေသးသလဲ

    မခင္ရီကား တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ဘဲ ၿငိမ္ေနေလသည္။
      သိပ္မူးေနတယ္နဲ႕ တူတယ္၊ ေစာေစာက မမ ႏိႈးေရာေပါ့ကြယ္၊ ႐ွဴလိုက္ေနာ္၊ ႐ွဴလိုက္  ဟု မခင္ရီကို အသံေပး ရင္း လူမမာႏွင့္ တူ ေအာင္ ဟန္လုပ္ကာ ေဆးကုေနရ၏။
    ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာမူ အခန္အျပင္တြင္ မာလီ ရွိေသးသလို စြဲလမ္းကာ အသည္းေအးေအးျဖင့္ မနည္းဟန္ဆည္ေနၾကရသည္။
    မခင္ရီကား ပကတိ လူမမာႀကီးျဖစ္၍ ေန၏။ လင္းထိန္ေသာ မီးေရာင္ေအာက္၌ သကၠလတ္ေစာင္ႀကီး ၿခံဳ၍ မလႈပ္မယွက္ ပက္လက္လွန္ကာ ေသြးမရွိသလို ႏြမ္းလ် ျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ မ်က္လံုး ကေလး ေမွးစင္းလ်က္ အသက္႐ွဴျမန္ေနပံုက ေလးမွာ လူမမာႏွင့္ တစ္ေထရာတည္း တူသည္။

      မမ...ေခၚၾကည့္ပါဦး၊ သတိရရဲ႕လားလို႕ ေခၚၾကညည့္ပါဦး
    ေလသံကေလးႏွင့္ အုန္လွက တိုးတိုးကေလး ကပ္ေျပာေလသည္။ အသံမက်ယ္၊ အသံမျမည္ ေအာင္လည္း ျဖည္းျဖည္းသက္သာကေလး လုပ္ ၾကကိုင္ၾကသည္။ ေျခဖ်ားေထာက္ကား ေဖာ့နင္း ေနၾက သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ အိမ္မွာ သရဲေျခာက္သည့္ အိမ္ႏွင့္ အတူဘဲ လူမမာရွိသည့္ အိမ္ႏွင့္တူ ေနေလ၏။

      မခင္ရီ...ဘယ့္ႏွယ္ေနေသးသလဲ
    အတန္ၾကာ မွ မခင္ရီ မ်က္ႏွာနားသို႕ ကပ္၍ လူမမာ သတင္းေမးပံု မ်ိဳးေမးၾကည့္လိုက္သည္။
      နည္းနည္း ေတာ့ သက္သာပါတယ္

    အေျဖစကားအျဖစ္သာ နည္းနည္း သက္သာပါတယ္ဟု ေျဖလိုက္ရ ေသာ၊ သိပ္မသက္သာသည့္ အေနမ်ိဳးျဖင့္ ျပန္ေျပာေသာ လူမမာ၏ ဟန္အမူအရာမွာ သဘာဝ က်လွသည္။
    အေပၚထပ္ တစ္ထပ္လံုး မီးထိန္ထိန္လင္းလ်က္ ရွိေသာ္လည္း တစ္ေထာင့္ေထာင့္၊ တစ္ေနရာရာမွာ မာလီ အသံေပးလိုုက္မည္ကို ဖံုးဖိေနသည့္ၾကားထဲ စိုးရိမ္လိုက္ရသည္ ျဖစ္ျခင္းမွာလည္း တထိတ္ထိတ္။

      နည္းနည္း သက္သာရင္ အိပ္လိုက္ပါလားကြယ္၊ တို႕အနားမွာ ေနပါ့မယ္၊ ဘာမွ အားမငယ္ ပါနဲ႕...အိပ္လိုက္ေနာ္
လူမမာက ေခါင္းညိတ္၍ျပကာ မွိန္းေနေလသည္။ မခင္ရီ၏ ေျခရင္း ဘက္တြင္ အုန္းလွႏွင့္ျဗဴးေတတို႕က တစ္ဖက္စီ ထိုင္ကာ ေျခသလံုးကို ဆုပ္ႏွိပ္ေပးေနၾကသည္။ လူမမာ နည္းနည္း သက္သာသည္ဆိုမွ ေမာင္ေအးပါ လည္း အခန္ဝသို႕ ေရႊ႕ကား သတင္းစာ ဆြဲယူၾကည့္ေန သည္။

    လူမမာနားမွ ထ ခဲ့ကာ ျပတင္းေပါက္နား၌ သြားရပ္သည္။ လမ္းေပၚသို႕ လွမ္းၾကည့္ရင္း ရင္ထဲတြင္ မသက္ မသာ ျဖစ္ေနသည့္ အျဖစ္ႀကီးကို သူတို႕မျမင္ေအာင္ ပင့္သက္ႀကီး ခ်ပစ္လိုက္သည္။
    မိုးမွာ မလင္းေသးေခ်။ ထိုအခိုက္ သံုးနာရီ ေခါက္လိုက္ေသာ သံေခ်ာင္းသံသည္ နားထဲသို႕ နင့္ ဝင္သြားေလသည္။ မိုးျမန္ျမန္ လင္းသ ခ်င္လွသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ေနာက္ထပ္ ဘာသံမွ မၾကားရပါရေစနဲ႕ဟု ဆုေတာင္းရသည္။ ေနာက္ထပ္ခြ်တ္ခ်က္ မၾကားရေသာ္လည္း ဘယ္ေနရာ ၾကည္ၾ့ကည့္ မ်က္စိထဲတြင္ မာလီ ကို ျမင္လိုက္ရမလားဟု စိတ္အထင္ ေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနသည္။

    မခင္ရီကား မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္၍ေနသည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ဘယ္လို ေတြး၍ ဘယ္လို ျဖစ္ေနရွာမည္ကို သနား လွသည္။
      မမ  ဟု ေခၚသံၾကား၍ မခင္ရီ အနား၌ ျပန္ထိုင္ကာ   ဘာလိုခ်င္သလဲ မခင္ရီ  ဟု ကုန္းေမးလိုက္သည္။
      မမ ပရိတ္ရြတ္ပါ၊ ကြ်န္မ ရင္ေတြ တုန္ေနတယ္

    ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳမလို ဆြဲ႕ကြယ္၍ အုန္းလွတို႕ မျမင္ေအာင္၊ မၾကားေအာင္ ေလသံကေလးႏွင့္ ေျပာေန၏။ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ေစာင္ကာထားကာ ပရိတ္ရြတ္ရန္သာ မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲ တြင္တြင္ႀကီး ျပေန ေလသည္။
    အေျခအေနမွာ ပရတ္ရြတ္ဖို႕လည္း ခက္သည္။ ေမာင္ေအးပါႏွင့္ ျဗဴေတမွာ ခရစ္ယာန္ ကရင္မွားျဖစ္၍ ပရိတ္ အဓိပၸါယ္ ကို နားမလည္ၾက ေသာ္လည္း မခင္ရီႏွင့္ တိုးတိုး တိုးတိုး ေျပၾကၿပီး ကြ်န္မ ပရိတ္ရြတ္ လိုက္သည္ ဆိုလွ်င္ အုန္းလွက ရိပ္မိ၍ ေၾကာက္စိတ္ ဝင္လာမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္မိေသးသည္။   

မခင္ရီအား အုန္းလွ မရိပ္မိေအာင္ မ်က္စိမွတ္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း   သက္သာတယ္လား၊ သက္သာရင္ အိပ္...အိပ္  ဟု ဖာေထး ေျပာလိုက္ရ ကာ၊ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ပရိတ္ရြတ္ရမည္ကို စဥ္းစားရေလသည္။
မခင္ရီနား မွ ထခဲ့လ်က္ အခန္ထဲတြင္ ေညာင္းညာ၍ လမ္းေလွ်ာက္ ေနသလို ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း စႀကၤံေလွ်ာက္ျပရင္း   အုန္းလွ၊ ညဦးက မမ ဘုရားရွိခိုးမိရဲ႕လား  ဟု လွမ္းေမးလိုက္သည္။
ကုန္း၍ ႏွိပ္ေပးေနေသာ လက္မ်ားကို တန္႕လ်က္ ကြ်န္မကို ေမာ့ၾကည့္ကာ သူစဥ္းစားေနခိုက္ သူ႕အေျဖ မရပ္ခင္   မရွိခိုးမိဘူး ထင္တယ္  ဟု ျဖည္းညင္းသက္သာ ညည္းေျပာလိုက္သည္။ သတိေမ့၍ ျပဳမူေသာ အျပဳအမူ မ်ိဳးျဖင့္ စၾကၤံေလွ်ာက္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆး သံေန သံထားႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ပရိတ္ စရြတ္ ရေလသည္။

အခန္းဝတြင္ သတငိးစာ ထိုင္ၾကည့္ေနေသာ ေမာင္ေအးပါမွာ သတင္းစာကို ေဘးခ်၍ ၾကမ္းေပၚ တြင္ ေခြလွဲကာ အိပ္ေနေလသည္။
သမႏၱာ စကၠဝါေဠသု... မွ စ၍ မဂၤလသုတ္၊ ရတနသုတ္၊ ေမတၲသုတ္၊ ခႏၱသုတ္၊ ေမာရသုတ္၊ စသည့္ သုတ္စဥ္အတိုင္း ရြတ္လ်က္ေနဆဲပင္ အုန္းလွႏွင့္ ျဗဴးေတတို႕ မခင္ရီ အနား တြင္ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေလသည္။

ပရိတ္မၿပီးခင္ မခင္ရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူပါ အိပ္ေပ်ာ္သလို ေတြ႕ရ၍ အိပ္ေပ်ာ္ မေပ်ာ္ သူ႕အနားသို႕ ႏႈတ္ ကလည္း ရြတ္ရင္းသြားငံု႕ ၾကည့္လိုက္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနပံုမ်ိဳး မဟုတ္ေပ၊ စိတ္ပန္း ကိုယ္ႏြမ္းျဖစ္ၿပီး မလြန္ဆန္ႏိုင္၍သာ ေမွးခနဲ ေမ့သြားပံုကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို သိေတာ့ မွပင္ ရြတ္ဖတ္ျခင္းကို ရပ္ကာ ၾကမ္းေပၚတြင္ အတံုးအ႐ံုး အိပ္ေနၾကသူေတြကို တစ္ေယာက္စီ လွမ္းၾကည့္ မိေလသည္။

သူတို႕ကား ခ်မ္းသာစြာ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ ရွိၾကေပၿပီ။ တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္၍ ေနျပန္ေခ်သည္။ အခန္း အလယ္ေကာင္ တြင္ မတ္တတ္ရပ္ ၍ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ ၾကည့္ေနရာက မွန္ခံုေရွ႕ရွိ ထိုင္ခံု ကေလး ေပၚတြင္ သြားထိုင္လိုက္သည္။

ပရိတ္ရြတ္ေနစဥ္က သံေခ်ာင္းေလးခ်က္ ေခါက္သံကို သတိျပဳလိုက္ သျဖင့္ မိုးလင္းဖို႕ရန္ အခ်ိန္လိုေသးသည္။ အားလံုး စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကလ်က္၊ အခန္းထဲတြင္ ကြ်န္မ တစ္ေယာက္ တည္း ေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ႀကီး ျဖစ္ေနျခင္းကို ေက်ာခ်မ္းလာျပန္သည္။
အိမ္ႀကီး ကား တိတ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္။

ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္တြင္ မည္းေမွာင္ေနသည္။ အခန္းတံခါး ဇာခန္းဆီးမွ မီးေရာင္ႏွင့္ အခန္း အျပင္ဘက္ ကို အတိုင္းသား ျမင္ရေလ ရာ မၾကည့္ရဲေအာင္ ထိတ္လန္႕လ်က္၊ ဘယ္လိုေန၍ ဘယ္လို ထိုင္ရမွန္း မသိေအာင္ ေခ်ာက္ခ်ားလာျပန္၏။
ထိုင္ေနရင္း ေနရင္းပင္ အသက္႐ွဴခက္ေအာင္ ရင္ထဲတြင္ တဒိတ္ ဒိတ္ေဆာင့္ခုန္လာကာ၊ ေခါင္းထဲ၌လည္း ေသြးေရာက္ ၍ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမႏိုင္ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္း ထ ေန၏။
ထိုုင္ခံုေပၚတြင္ ဘယ္မွ မၾကည့္ဝံ့ေတာ့ဘဲ ေခါင္းကို ငံု႕ခ်၍ မလႈပ္ရဲေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ေနသည့္ သူေတြ ကို ႏိႈးလိုက္ခ်င္၏။ ႏိႈးလိုက္ခ်င္လ်က္ႏွင့္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ အိပ္ၾကပါေစေတာ့ဟု သည္းခံ ေအာင့္အည္းကာ စိတ္ကို မနည္း ထိန္းသိမ္းရေလသည္။

တိတ္ဆိတ္ျခင္းမက တိတ္ဆိတ္လွ၏။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အတြင္း၌ ခြ်တ္ခနဲဆို၍ ဘာသံမွလည္း မၾကားလို၊ လင္းအားၾကီးအခ်ိန္ ဘယ္အသံမွ မရွိဘဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ၾကီး ရွိေနျခင္းသည္လည္း အေနရ ခက္ေနေပသည္။ မိုးကလည္း မလင္းႏိုင္၊ မိုးလင္းပါေစေတာ့။

    ဘာသံမွ မရွိေနသည့္အထဲတြင္ မာလီ မဆံုးခင္က အမား အမားဟု တညည္းေနေသာ အသံၾကီးကို ျပန္၍ ၾကားေလသည္။ ေစာေစာ က ဖုန္ခါသုတ္လွည္းေနေသာ အသံေတြကိုလည္း ၾကားေယာင္ မိသည္။ ထိုအခါ ေခြ်းျပန္ လာကာ လည္ပင္းကို ဖ်စ္ညႇစ္ထားသည့္အတိုင္း အသက္ရႈ မျဖစ္ေအာင္ အစ္လ်က္ ေခါင္းနားပန္း ၾကီးသထက္ ၾကီးလာေတာ့သည္။
ငံု႕ထားေသာ ေခါင္းကို မေထာင္ဝံ့။ မာလီ မတ္တတ္ၾကီးရပ္က အခန္းဝက ကြ်န္မကို ၾကည့္ေနသလို ေအာက္ေမ့ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျခာက္ေနသည္။

    စြင့္ထားေသာ နားကလည္း ၾကားရေတာ့မည္၊ ၾကားရေတာ့မည္ ထင္ေနသည္။ ဖြင့္ထားေသာ မ်က္စိကလည္း ျမင္ရေတာ့မည္၊ ျမင္ရေတာ့မည္ မွတ္ေနသည္။ မျမင္ရ မၾကားရမခ်င္း ေၾကာက္ေနေသာ အေၾကာက္သည္ ျမင္ရၾကားရ၍ ေၾကာက္ရသည္ထက္ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းလွေခ်သည္။

တစ္ခဲနက္ ျငိမ္သက္လ်က္ ဆိတ္သုဥ္းေနေသာ အကာလၾကီး၌ ျခံေထာင့္မွ ေခြးတစ္ေကာင္ ဆြဲငင္ကာ အူလိုက္သည့္ အသံကို ၾကားရ ေလသည္။ 
ျဖန္းခနဲ ၾကက္သီးေမြးညင္းၾကီး ထသြားသည္။ ေခြးအူသံၾကီး သိသိသာသာလွ်င္ ၾကမ္းေပၚတြင္ အိပ္ေမာက် ေနသူမ်ား၏ အသက္ရႈသံ မွာ ကြ်န္မ၏ ရင္ခုန္သံႏွင့္အတူ ျမည္ဟည္းေနသည္ဟု မွတ္ထင္ ရသည္။

ဤသို႕ တစ္ေယာက္ထီးတည္း အျဖစ္ကို မဖံုးမကြယ္ သိသိသာသာ ခံစားရရင္း၊ ေစာေစာက မာလီ အသံ မ်ားသည္ ေပၚလာေလကာ စိတ္က စိတ္ကို ေခ်ာက္ခ်ားလ်က္ ရွိသည္မွာ တစ္သက္တြင္သာ ခံစားရဖူး လိုက္သည္။
      ဟင္...မမ မအိပ္ေသးဘူးလား၊ မိုးလင္းျပီလား
    လူးလြန္႕ရင္း ေျပာလိုက္ေသာ အုန္းလွ၏ အသံကိုၾကား၍ ငံု႕ခ် ထားေသာ ေခါင္းကို အသာေထာင္ လိုက္ကာ၊ မ်က္စိထဲတြင္ အုန္းလွအား သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္မိေအာင္ ထိုင္ခံုေပၚမွ အားယူ၍ ၾကည့္ရေလသည္။

    အုန္းလွ လွိမ့္၍လြန္႕ရင္း စကားေျပာေနေသာ အသံေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ႏိုးကုန္ ၾကသည္။
    လင္းသေလာက္သာ လင္းစျပဳေသး၍ အျပင္ဘက္၌ ေမွာင္လည္း မေမွာင္၊ လင္းလည္း မလင္း၊ မႈန္ျဖဴျဖဴ အေရာင္ ကေလး သမ္းကာ ဝိုးတိုးဝါးတား လင္းလ်က္ရွိသည္။
    ေက်းငွက္တို႕၏အိပ္တန္းထသံ၊ ဟိုတစ္ေကာင္ သည္တစ္ေကာင္စ ၾကားလိုက္ရသည့္ အိမ္ၾကီကား က်က္သေရ ကင္းလွေသာ အသြင္ကို ေဆာင္ေနေလသည္။
    အိပ္ရာမွထ သူတို႕ကား ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ မရွိၾက၊ မလႈပ္ခ်င္ မသယ္ခ်င္ဟန္ႏွင့္ မရႊင္မလန္း ညႇိဳးေန ၾကသည္။

    မခင္ရီသည္ အိပ္ရာထလာကာ ကြ်န္မခံုနားတြင္ လာ၍ ထိုင္ေနေလသည္။ ညက ခံစားလိုက္ရေသာ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ျဖင့္ ေပ်ာ့ေန ရွာသည္။ ညႇိဳးလ်ႏြမ္းနယ္ေနကာ မ်က္ႏွာကေလးတြင္ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႕ သည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ထြက္လ်က္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စကား မေျပာႏိုင္ ရွာေပ။
    ကြ်န္မလည္း ထိုင္ခံမွကို မထဘဲ ျပတင္းေပါက္ကိုသာ ေငးစိုက္ၾကည့္လ်က္ ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနေလသည္။ ညက အျဖစ္ကို တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ျပန္မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေန ၾကသည္။

    သည္အိမ္တြင္ ဆက္လက္၍ ေနထိုင္ရမည့္ အေရးအတြက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေမာင္ေအးပါ၊ ျဗဴးေတ၊ အုန္းလွ တို႕ ယေန႕သြားၾကေတာ့မည္။ မခင္ရီလည္း အေဖာ္လာ၍ အိပ္ရဲေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ သည္အိမ္မေန၍ ဘယ္အိမ္သြားေနရမည္နည္း။

    ဤအိမ္တြင္ ယခင္ ယခသင္က တစ္ေယာက္ထီးတည္းပင္ ေနရဲ ထိုင္ရဲခဲ့ေသာ သတၲိမ်ား ယခုတြင္ ကုန္ဆံုးရျခင္းကို ႏွေျမာတသမိသည္။ ဆက္လက္၍ တစ္ေယာက္တည္း ေနရေတာ့မည့္ အေရးကို စိတ္မခ်မ္း မသာျဖစ္လာသည္။ ညက လင္းအားၾကီး တစ္ေယာက္တည္း ေပေတ ၾကိတ္မွိတ္ ခံစား လိုက္ရေသာ အျဖစ္ဆိုးကို ဝမ္းနည္းလာကာ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ သနားမိသည္။
      မမရယ္... ေမာ္စကို မသြားပါနဲ႕ေတာ့။ သြားခါနီး လာခါနီး နိမိတ္ မေကာင္းပါဘူး

    မခင္ရီသည္ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးႏွင့္ ျငိမ္ေနရာမွ ေကာက္ ေျပာက္လိုက္၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕ မ်က္ႏွာေလးမွာ ေခ်ာင္က် ေနေလသည္။
    ကြ်န္မအဖို႕တြင္ ယေန႕ညသည္ အိမ္မွာ အိပ္ရသည့္အျဖစ္ မေရာက္ဘဲ၊ ယေန႕ပင္ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚတင္ တက္ကာ ခရီးထြက္သြားခ်င္ မိသည္။
    ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္းစြာျဖင့္ပင္ ကြ်န္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေအာက္ဆင္း၍ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ အခန္း အျပင္ဘက္ သို႕ ထြက္လာၾကသည္။ အျပင္ဘက္ တြင္ အခ်ိဳ႕စာရြက္မ်ား ေအာက္သို႕ လြင့္က်ေနသည္။ စာအုပ္ပံုၾကီးမွာ စားပြဲေပၚတြင္ သူ႕အတိုင္းပင္ ေတြ႕ရသည္။ ၾကက္ေမြးေလးကား ေလွကားေပၚတြင္ ေထာင္လ်က္။

    ေအာက္ထပ္ေရာက္လွ်င္ သည္အိမ္မွ သြားၾကေတာ့မည္ဟု အထုပ္ အပိုးျပင္၊ သိမ္းဆည္းေနၾကေသာ ေမာင္ေအးပါတို႕ႏွင့္ အုန္းလွတို႕ကို ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲတြင္ ဟာ၍ ဝမ္းနည္းသြားသည္။
    မာလီ၏ ဦးေလးေတာ္သူ ကုလားအဘိုးၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ အိမ္က မာလီတစ္ေယာက္ ေစာေစာ စီးစီး ေပါက္လာၾက ေလသည္။ မာလီ့လခေပးရန္ သူ႕အမ်ိဳး ရွာေခၚခဲ့ပါဟု မွာထား၍ ေခၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။

      မမ... လခေပးရင္း မာလီကို တစ္လက္စတည္း ႏွင္လိုက္ပါ မမရယ္  ဟု ဝိုင္းေျပာၾကေလသည္။
    မခင္ရီက အတိုက္တြန္းဆံုး ျဖစ္သည္။ မာလီ၏ တဲကေလးထဲသို႕ ကြ်န္မဝင္သြားကာ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို သူ႕ဦးေလး အား အကုန္ ေပးအပ္ လိုက္ျပီးေနာက္၊ သူ႕လခကို အဘိုးၾကီး လက္ထဲတြင္ ထည့္ကာ ပါးစပ္မွ ေျပာရေလသည္။
      မာလီ... မာလီ့ လခကို ေပးလိုက္ျပီ၊ မာလီ သြားလိုတဲ့ဆီ သြားေတာ့။ သည္ေန႕ကစျပီး သည္အိမ္မွာ မာလီ အလုပ္ မရွိဘူး၊ သြားေပ ေတာ့ 

ရႈမဝ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၅၃
စာေရးသူ - ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ပန္းသတင္း (ဂ်ဴလိုင္ ၃၁)

၁၅ရာခိုင္ႏႈန္း


လွည္းပုံေတာင္း ျမည္သံသည္ အသံငါးမ်ိဳးကို ဆိုးရြားစြာဆူညံစြာ ထုတ္လႊင့္လ်က္ အိမ္၀ိုင္းထဲသို႕ ၀င္လာသည္။ ၀က္ေအာ္သံ၊ ပုစဥ္းရင္ကြဲျမည္သံ၊ အိမ္ေျမႇာင္စုတ္ထိုးသံ၊ ေခြးေဟာင္သံႏွင့္ ၾကက္တြန္သံတို႕ ထူးျခား ဆန္းၾကယ္စြာ ေရာေႏွာထားေသာ လွည္းအီသံပါ။ သည္မွ် ဆူညံဆိုးရြာစြာ ေအာ္ေသာ လွည္းသံကို ရီးက်ီးဒန္ မၾကားဘဲ မရွိပါ။ ၾကားရမည္။ ၾကားပါလ်က္ ပ်ာပ်ာသလဲ ထမလာျခင္းကို ေထာက္လွ်င္ တစ္ခုခု ေတာ့ျဖစ္ၿပီ။ အေရးတႀကီးကိစၥ ျဖစ္ပြားေနၿပီဟု နားလည္ေလ၏။ လွည္းေပၚတြင္ ေလးေလးလံလံ မပါလွပါ။ မ်ားမ်ားစားစားလည္း မပါပါ။ ထမ္းပိုးတုံး၊ ေရဘူး၊ ထမင္းထုပ္၊ ဓားမ၊ ထြန္သြားေဟာင္း သုံးေလးေခ်ာင္းႏွင့္ အေျခာက္ထြန္ သည္မွ်သာ။

စင္စစ္သည္အခ်ိန္မွာ အထြန္သမားျပန္ေရာက္ခ်ိန္မဟုတ္။ ထြန္ျဖဳတ္ခ်ိန္ပင္ မတိုင္ေသးပါ။ မန္က်ည္း ခ်ိဳပင္ ၏ အရိပ္သည္ ကျပင္ႏွင့္မလြတ္ေသး။ သို႕ျဖစ္ပါက ဆြမ္းခံ၀င္ဆဲ ရွိဦးမည္။ စက္နာရီအားျဖင့္ ဆယ္နာရီ ၀န္းက်င္ သို႕ေသာ္ပူလွသည္။ ဖုန္ပူသည္ ႏြားခြာ က်က္လုနီးပါးရွိ၍ ေနပူသည္ ရီးေဆးရိုး၏ ေက်ာ အေရကြာ ေတာ့မည္သို႕ ပူသည္။ ေတာက်ီးကန္းတစ္ေကာင္သည္။ မန္က်ည္းကိုင္းၾကားတြင္ ခိုေန၏။ ပူလြန္းသျဖင့္ ပါးစပ္မွ ဟၿပဲေန၏ သူ႕ေအာက္သို႕ ရီးေဆးရိုး၏ လွည္းထိုးအရပ္တြင္ လန္႕ဖ်ပ္ပ်ံ၏ ေမာကလည္းေမာ၊ ပူကလည္းပူ၊ သစ္ခက္ႏွင့္လည္း ရိုက္မိသျဖင့္ လွည္းေပၚသို႕ ထိုးက်လာသည္။ ရီးေဆးရိုးမွာ ကန္ႀကိဳး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လွည္းဦးသို႕ ပစ္ခ်ရုံသာရွိေသးသည္။ လွည္းကပ္ႏွင့္ ဖင္ႏွင့္ မခြာရေသး။ ေယာင္ေယာင္ ယမ္းယမ္းျဖင့္ က်ီးကမ္းကို လွမ္းရိုက္မိၿပီးမွ “ဘယ္လိုျဖစ္တာတုံး က်ီးကန္းရယ္” ျမည္တမ္း သည္။

က်ီးကန္းထပ်ံမွ ရီးေဆးရိုးသည္ လွည္းဦးမွဆင္းကာ  လွည္းေထာက္ ေထာက္ေပးၿပီး ႏြားလည္ပတ္ႀကိဳးျဖဳတ္သည္။ ႏြားမ်ားသည္ ကန္ႀကိဳးတန္းလန္းျဖင့္ပင္ တင္းကုပ္တြင္းသို႕ ခြာသံ ဖရိံရဲျဖင့္  ဒေရာ ေသာပါး ၀င္ေျပးၾကေတာ့သည္။ ရီေဆးရိုးသည္ ဓားမ၊ ေရဘူးႏွင့္ လြယ္အိတ္ ကို သာယူၿပီး တင္းကုပ္တြင္း ၀င္ခဲ့သည္  တင္းကုပ္ျပင္ႏွင့္ တင္းကုပ္တြင္းကား ကြာျခားပါဘိသည။ ေမွာင္ေသာ္ျငား ေအးသည္။  ႏြားစာအသင့္ ေရအသင့္ရွိၿပီမို႕ ရီးေဆးရိုး တစ္စုံတစ္ရာမလုပ္။ ႏြားစာေခါင္း ထိပ္ျပင္ ေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ေခါင္တိုင္ကို ေက်ာမွီေနလိုက္ေတာ့သည္။ တစ္စုံတစ္ရာမလုပ္။ ႏြားစာေခါင္း ထိပ္ျပင္ေပၚတြင္  ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ ေခါင္တိုင္ကို ေက်ာမွီေနလိုက္ေတာ့သည္။

ဦးေခါင္းကို ထမ္းပိုးထားရေသာ ပခုံးမွာ ယခုမွ သက္သာရရသြားသည္။ နာေအာင့္ကိုက္ခဲမႈမ်ားသည္ ေက်ာရိုး ဦးေခါင္းတစ္ေလွ်ာက္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏ အိမ္ေအာက္ဆီမွ ရီးက်ီးဒန္၏ ရင္ကြဲသံႀကီးျဖင့္ ေျပာသံ။ သမီးႀကီးမေခ်ာစိန္၏ စာစာ စာစာအသံမ်ားသည္ ႏြားတင္းကုပ္တြင္းသို႕ လြင့္ပ်ံ႕လာ၏ ထိုအသံ မ်ားကို ေကာက္ရိုးေအာက္က ေရကို ႏြားႏွစ္ေကာင္စုပ္ယူသံက ဖုံးလႊမ္း၏ အိမ္ေအာက္မွ လာေနေသာ တိုးတိုး တိုးတိုး ဒီးဒီး ဒီးဒီး တြတ္တြတ္ တြတ္တြတ္ အသံမ်ားကိုရီးေဆး၇ိုး အာရုံမေရာက္။ ေလးလံလာေသာ မ်က္ခြံကို အလိုလိုက္ကာ ေမွးမွိတ္ထားသည္။ မ်က္ခြံသည္ ေလးလံသည္ထက္ ေလးလံလာ၏။ ေကာက္ရိုးေျခာက္ ႏွင့္ ဖြဲ႕ႏုအျပင္ အျခာတစ္စုံတစ္ရာ ရွိေလႏိုးျဖင့္ ႏြားႏွစ္ေကာင္၏ အစာထိုး ေမႊသံသည္လည္း တိုးသည္ထက္ တိုး ညင္းသည္ထက္ညင္းသြားၿပီ။

    "အေမ့ေျမးအသက္လည္း ၾကည့္ပါဦး၊ ၁၆ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး အေမရဲ႕၊ အဲဒါ..."
    "အမယ္... ၆လပဲ လိုေတာ့တာပါေနာ္"
    ရီးက်ီးဒန္၏ လက္သည္ ဖင္ထိုင္ခုံ ထန္းဖုံးဖက္ကို ဖင္ႂကြလ်က္ ဆြဲယူမိသြားသည္။ မေအ၏ စကားတစ္၀က္ တစ္ပ်က္တြင္ ရန္ေတြ႕သံျဖင့္ ခင္ခင္ႀကီး ၀င္ေျပာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ရီးက်ီးဒန္ ဆင္ျခင္သည္။ စဥ္းစားသည္။ သည္ေရာဂါမ်ိဳးဟာ ေဆးမရွိဘူး။ အနာတက္ေနတုန္းမွာ ေဆးခ်က္ မေတြ႕ဘူး ဆို မဟုတ္လား။ အင္း...ေလွ်ာ့မွ ေလွ်ာ့မွ။ ေရာဂါတက္ခ်ိန္မဟုတ္လွ်င္ကား ရီးက်ီးဒန္ ၏ ဖင္ထိုင္ခုံသည္ ခင္ခင္ႀကီးေခါင္းကို ေဂါင္ေဂါင္မည္ေအာင္ ေခါက္မ္။ အဆဲမ်ိဳးစုံမိုးမႊန္သြားမည္ ၊ ယခုေသာ္ မျဖစ္။ မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ေစာင္းသာထိုးရေတာ့သည္။

ရီးက်ီးဒန္သည္ သမိးႀကီး ခင္စိန္အား ၾကင္နာမ်က္လုံးျဖင့္ ေငးၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္စို႕သည္။ ေၾသာ္... ငါ့သမီးမပူလိုလို႕ ေယာက္မရွာလိုက္တာ။၏၊ ေန႕မအား ညမနား အိုးလုပ္ရ၊ ေကာက္စိုက္ေကာက္ရိတ္ရ။ အင္း... တဲပုတ္ကသာ မတက္တယ္၊ ကေလးေတြက ေဟာတစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္။ ေကၽြးလိုက္ ေမြးလိုက္ ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ရတာ။ ဒုကၡေပးမယ့္ ဒုကၡေကာင္ေတြကို ခ်ီလိုက္ ပိုးလိုက္ နမ္းလိုက္ ရပ္လိုက္ နဲ႕ မီးကို မီးမွန္းမသိ။ အခုေလာင္ေတာ့မွပဲ မီးမွန္းသိရွာပါကလာ။ မေခ်ာစိန္သည္ မေအတူသမီးပီပီ ပိန္လွီ၏။ သို႕ရာတြင္ မေအထက္ မည္းသည္။ မေအကို တုပလ်က္ တန္းတူရည္တူ ဆံပင္လည္း ျဖဴၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုံးတို႕ထားေသာ မီးေသြးေခ်ာင္းႏွင့္ တူလွပါဘိသည္။ ရင္ထဲတြင္ ေပၚလာသည္ မ်ားကို သမီး၀မ္းနည္းမည္ စိုး၍ ရီးက်ီးဒန္ မ်ိဳသိပ္ျငား မေခ်ာစိန္မွာမူ အန္ခ်သည္။

    "ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ေနပါ သမီးရယ္၊ အေမတို႕ အငတ္ခံၿပီးထားရထားရလို႕ ေျပာတာေတာင္ မေနဘဲ ရွစ္တန္းနဲ႕  ထြက္လာတာလည္း အေမအသိ"
    "သိပါ့ေတာ္၊ သမီးႀကီးရယ္လို႕ အားကိုးရပါ့၊ အမိငက္တေသာေသာ၊ ေခြးတရုန္းရုန္း က်ီးတအုန္းအုန္း"
    မ်က္ေစာင္းခဲကာ ခဲကာ၊ ေမးခ်ီကာခ်ီကာ ေငါ့လိုက္ရသျဖင့္ ရီးက်ီးဒန္ ေက်နပ္၏။ သို႕ျဖစ္၍ ခင္ခင္ႀကီး မေက်နပ္။ ခပ္လိုက္ရသည့္ေရ၊ စဥ္းလိုက္ရသည့္ ႏြားစာ၊ ေကာက္ရိတ္ေကာက္စိုက္၊ စပါးနယ္ ပဲနယ္ ဖားဖားေ၀ေနပါတကား။ အားလပ္ခိုက္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ ကားတြန္းကေလး ၀တၳဳကေလး ဖတ္မိျခင္းသည္ အျပစ္ေလာ။ မေက်နပ္ျငား ခင္ခင္ႀကီး မေခ်ပ၀ံ့ပါ။ ခုနက ဖင္ထိုင္ခုံကို အေမႀကီးလက္ျဖင့္ ထိလိုကသည္ကို ျမင္လိုက္ၿပီး ျဖစ္သည္။

    "ေက်ာင္းမေနေတာ့ရင္လည္း စီးပြားဘက္ကို က်ားစီးဖားစီး အာရုံစိုက္ေပါ့။ ထိုင္ေနသလား ေမးရင္ အေမ့ေျမး ထိုင္မေနရပါဘူး။ မိးဖိုေခ်ာင္၀င္ရင္ ဆားအိုးက ေဟာင္းေလာင္း၊ ငါးပိအိုးက ပြင့္လို႕၊ ဆီပုလင္းအဆို႕ရွာမေတြ႕ဘူး၊ ၾကက္သြန္ေတာင္းထဲမွာ ေႁမြေအာင္းမွာ ေၾကာက္ရတယ္"

ၾကက္သြန္ထည့္ေသာ ေတာင္းထဲမွာပင္ ငရုပ္အညႇာေႁခြ၊ ၾကက္သြန္အခြံသင္သည္။ ၿပီးလွ်င္ သြားပစ္မည ္စိတ္ကူးျဖင့္ ထားသည္။ မပစ္မိ၊ မစြန္႕ မသြန္မိ။ မပစ္မိႀကိမ္မ်ားလာေသာအခါ ၾကက္သြန္ေတာင္းသည္ ဆင္ေန က်ားေအာင္း ျဖစ္လာ၏။

"အိမ္အလုပ္၊ လယ္အလုပ္သာ အေမ့ေျမးက အျဖစ္မရွိတာ၊ အခုရည္းစားနဲ႕ျဖစ္ေနၿပီ။ ဟ့ဲ နင့္ အသက္ ငယ္ေသးတယ္၊ ထမင္းဟင္းမွ လူစဥ္မီေအာင္မခ်က္တတ္ေသးဘူးေျပာေပမဲ့ ငေျပာပါပဲ အေမရာ က်ဳပ္ေတာ့ ေသသာေသခ်င္တာပဲ"
    သည္ကိစၥကို ကိုထြန္းရ သိေသးဟန္မတူ။ သိလွ်င္လည္းစဥ္းစားေနမည္မဟုတ္၊ ေတြးေနမည္မဟုတ္။ သို႕အတြက္ ရီးက်ီးဒန္မွာ မေမးခ်င္ဘဲ ေမးရသည္။
    "ဘယ္က ဘယ္သူ႕သားသမီးတဲ့လဲေအ၊ ေျပာပဲ ေျပာစမ္းပါဦး"
    "လင္းပင္စုက ငႂကြက္သား"
    "အမယ္ေလး… မ်ိဳးေကာင္းရိုးေကာင္းပါကလား"

    ေျပာသံႏွင့္အတူ ရီးက်ီးဒန္ ပက္လက္လန္ကာ ရင္ဘတ္ကို ဖိ၏ ရီးက်ီးဒန္ ပက္လက္လန္ေအာင္၊ ရင္ဘက္ဖိရေအာင္ ကိုႂကြက္က သတင္းေမႊးသည္။ ကိုႂကြက္မည္သည့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ လုပ္ပါ သနည္း ေမးအံ့။ မေကာင္းမႈမွန္သမွ် အကုန္လုပ္ပါသည္။ ေျဖရလိမ့္မည္။ ရင္ဘတ္ကိုဖိကာ ရီးက်ီးဒန္ လွည့္ၾကည့္ရင္း "မိုက္လွခ်ည္လား သမီးကေလးရယ္၊ ႏြားခိုးသတ္တဲ့လူ၊ အရက္ခ်က္တဲ့လူ၊ ဓားျပရဲ႕ သားကိုမွ ေအ။ ႀကိဳက္စရာရွားသလားဟင္" ေမးမိ၏။

    သည္ႏွယ္ ရစရာမရွိေအာင္ နာမ၀ိေသသနေတြ ဆင္ယင္ေပးျငား ခင္ခင္ႀကီးမ်က္ႏွာ မညႇိဳးပါ။ သူ႕အေမ ၏ စကားအဆုံးတြင္ လွပေသာေခ်ပခ်က္သည္ လွစ္ခနဲထြက္၏။
    "ရႊ႕ံႏြံထဲကလည္း လွပေမႊးႀကိဳင္တဲ့ ပဒုမၼာၾကာ ေပါက္ပါေသးတယ္ အေမႀကီးရာ"
    မေခ်ာစိန္ ပါးရြဲ႕ပစ္၏။ "လွပပါ့၊ ေမႊးႀကိဳင္ပါ့ေတာ္ သရက္ခ်င္ဘုရားႀကီးက ေရႊေတြပြတ္သြားတာ သူမွသူ။ ပုရပိုက္တန္း မွာ ထဘီေပ်ာက္ရင္သူ။ အက်ႌေပ်ာက္ရင္သူပဲတဲ့။ ဒါထက္ေမႊးရဦးမွာလား" ခါးကုန္းကာ လည္ေစာင္း ကာေျပာ၏

    "အခုသူဘာလုပ္သတဲ့တုံး၊ ေက်ာင္းေနေသးလား"
    ရီးက်ီးဒန္႕အေမးေၾကာ္င့ ခင္ခင္ႀကီး ေခါင္းငုံ႕သည္။
    "အထင္မေသးနဲ႕အေမေရ႕၊ ငါးတန္းကို ငါးခါႀကီးမ်ားေတာင္က်ၿပီး ေက်ာင္းထြက္ထားတာ တဲ့။ အလုပ္ အကိုင္ ကေတာ့ က်ဳပ္ေျပာသလိုေပါ့ အေမရာ၊ ဟိုဟာခိုး သည္ဟာခိုး မစားရတစ္ခ်က္ စားရ တစ္ခ်က္ေပါ့။ ဘုရား ဆင္းတုေတာ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္၊ ေခါင္းေလာင္းေတြ အခိုးခံရတယ္ဆိုရင္ ေျပာင္ေျပာင္ ေရာင္ေရာင္ ျဖစ္လာတတ္သတဲ့"
    ရီးက်ိးဒန္မွာ ရင္ဘတ္ကို ဖိၿပီးရင္း ဖိေနရသည္။ ခင္ခင္ႀကီးမွာလည္း မ်က္ႏွာကေလး နီေထြးလ်က္ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ ေခါင္းေမာ့လိုက္ ငုံ႕လိုက္ျဖစ္ေန၏။

    "ငႂကြက္မိဘက သရက္ခ်င္ကလား၊ ပိုက္တန္းကလား"
    သူ႕သား၊ သူ႕သမီးအရြယ္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္သားမ်ားသည္ ရီးက်ီးဒန္ႏွင့္ စိမ္းၿပီမို႕ေမးယူရသည္။
    "သည္အနီး အနားကကို မဟုတ္ဘူးအေမ။ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္ ေရေမ်ာကမ္းတင္၊ မုန္းနားဘက္မွာ ခိုးလြန္း လို႕နယ္ႏွင္လိုက္ရာမွာ ေဒါက္ဖိုမွာ ကပ္ရပ္ေပးစာကမ္းစာ စားရင္း ေသာင္တင္ေနတာ"

    ရီးက်ီးဒန္မွာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ရွဳိက္လိုက္ရာက ေျမးမအား စုံမက္ ၾကင္နာစြာ ၾကည့္၏။
    "သမီးေလးရယ္၊ ဓာတ္သိႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ မ်ိဳးမွန္ရိုးမွန္ေတြ ျပည့္လို႕ပါ သမီးရယ္။ မ်ိဳးေစ့မမွန္ ပင္မသန္ဖူးတံ ငုံကင္း အသီးဖ်င္းသတဲ့။ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ သူခိုးသူ၀ွက္ကို ယူရင္ေတာ့ ငါ့ေျမး ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာ"
    ဥၾသာသံသည္ သာယာၾကည္လင္သည့္နည္းတူ တံလွ်ပ္မွ်င္မ်ားသည္လည္း တင္ေမာင္၀င္း အတြက္ ပုလဲမွ်င္ မ်ားျဖစ္ကာ လွပေနသည္။ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း သစ္ပင္ခ်ဳံႏြ္မ်ားသည္ ပကာသနၿခဳံထည္ကို စြန္႕လ်က္ တင္ေမာင္၀င္း အား ရိုးသားစြာ ႀကိဳဆိုလ်က္ရွိသည္။ ပုရပိုက္တန္း ကုကၠိဳပင္ ရိပ္ကိုခြာ၍ တာလမ္းသို႕ ကူးလိုက္ လွ်င္ ရမ္းဘိုကုန္းရြာေျခကို ကပ္မိၿပီ။ မန္က်ည္းရိုးတံ ခက္လက္သြယ္ထူမ်ားသည္ ရြာမသို႕တုိင္ လက္ခ်င္း ယွက္၏။

    တင္ေမာင္၀င္းသည္ ေစ်းဆိုင္ကေလးတြင္ ခင္ခင္ႀကီး ရွိမရွိ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္၏။ ထို႕ေနာက္ ေတာင္တံခါး နား တြင္ ခင္ခင္ႀကီးလာတတ္ေသာ အိမ္စုတြင္လည္း ၾကည့္၏ မရွိ။
    'သည္ေကာင္မေလးဟာ အထူေလးပါ၊ ဘာျပဳလို႕မ်ား သည္ေနရာေတြမွာ ေရာက္ေနပါလိမ့္'

    ခင္ခင္ႀကီးသည္ တင္ောမင္၀င္း အေရာင္ျပလိုက္လွ်င္ အိမ္ျပန္ကာ ေရအိုးဆြဲထြက္ေလ့ရွိသည္။ သည္နည္းျဖင့္ ေခာ်င္းတိမ္ ယာခရိုးမ်ားသည္ သူတို႕မွီခိုရာေနရာမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ ယေန႕မေတြ႕ရ။ ေစ်းမ်ားသြားေရာ့သလား ေစ်းသြားလွ်င္လည္း ျပန္ေလာက္ပါၿပီ။ ခငခင္ႀကီးတို႕အိမ္ကိုလည္း လွမ္းၾကည့္ သည္။ လယ္ထဲမွ ျပန္လာခါစ ကိုထြန္းရႏွင့္ ကေလးမ်ားသာ။ ခင္ခင္ႀကီးေရာ၊ သူ႕အေမပါ အရိပ္ အေယာင္ မျမင္ရ။ တင္ောမင္၀င္း ေမွ်ာ္လင့္စရာမွ တစ္ေနရာသာ ရွိေတာ့သည္။ သူ႕ဘႏွင့္အေမႀကီးအိမ္။

    တင္ေမာင္၀င္း ေျခလွမ္းသြက္သြက္လွမ္းသည္။ မ်က္ႏွာကို အက်ႌလက္ဖ်ား အတြင္းပိုင္းႏွင့္ သုတ္သင္သည္။ ဆံပင္ကို လက္ျဖင့္သပ္သည္။ ရၿပီ။ သည္မွ်ဆိုပါက ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ရွိၿပီ။ အိမ္ေအာက္ တြင္ ေျမးအဘြားသုံးေယာက္ ထိုင္ေနၾကသည္ကို အေ၀းမွပင္ ျမင္ရသည္။ ခင္ခင္ႀကီးကလည္း လွမ္းၾကည့္ ေနသည္။ လက္ဟန္ျပမည့္ ဟန္ျပင္ျငား မျပသာ။ သူ႕အေမႏွင့္ အေမႀကီးပါ ၾကည့္ေနသည္။

    "အို…အေမႀကီးေတြ မႈန္တိမႈန္ေ၀နဲ႕ ျမင္မွာမဟုတ္ပါဘူး"အထင္ျဖင့္ လက္ကို ေခါင္းေပၚတင္စဥ္ မေမွ်ာ္လင့္ ေသာ အသံကို ၾကားရ၏။
    "သူငယ္ေလး… အမ္ထဲ၀င္ပါဦးကြယ့္"
    လွမ္းေအာ္သူ မွာ မေခ်ာစိန္။ ေအာ္ေျပာရေသာ အကြာအေ၀းသည္ လမ္းေပၚရွိလူသာ ျဖစ္ရမည္။ လမ္းေပၚ တြင္ မိမိသာရွိသည္။ ေဒၚေခ်ာစိန္ လည္ရွည္ေနပုံကလည္း မိမိဘက္သို႕။ တင္ေမာင္၀င္း ေျခလွမ္း မွားခ်င္ၿပီ။ ဆုတ္ေျပးရမည္ေလာ။ မ၀င္ဘဲ ဆက္သြားရမည္ေလာ။ အေတြးကို "သည္ကေခၚတာပါကြယ့္၊ လာပါဦး" ေအာ္သံႏွင့္အတူ မေခ်ာစိန္ သြက္သြက္လွမ္းထြက္လာ၏။

    "ဘာကိစၥလဲ"
    မေခ်ာစိန္မွာ မ်က္ႏွာကြက္ကခနဲ ျဖစ္၏။ ရိုေသရမည့္အရြယ္ကို သည္ေလသံ၊ သည္စကားလုံးမ်ိဳးျဖင့္ သုံးႏႈန္း ဆက္ဆံသူသည္ မေခ်ာစိန္႕၀န္းက်င္၌ မရွိေခ်။
    "ေမးျမန္းစရာ ကေလးရွိလို႕ပါကြယ္၊ လာပါ။ ေခြးမရွိပါဘူး။ အဲ…အဲေခါင္းငုံ႕၊ ဟုတ္ၿပီထိုင္ထိုင္၊ ဖ်ာေပၚ မွာထိုင္"
    ရီးက်ီးဒန္သည္ မ်က္လုံး႐ႈံ႕လ်က္ တင္ေမာင္၀င္းအား ၾကည့္၏။ သူ႕ေျမးကိုကိုႀကီး၊ ခင္ေမာင္ၿငိမ္း ေမာင္ေမာင္လွ တို႕နည္းတူ မသပ္မရပ္ပါတကား။ အင္း…မ်က္ႏွာထားက ခပ္ရိုင္းရိုင္း၊ မ်က္လုံးမ်ားက မရိုး မသား ပါတကား။ မေခ်ာစိန္ရင္၌ ဘယ္လိုခံစားရမည္မသိျငား၊ ရီးက်ီးဒန္မွာ ဤႏွယ္သာ မွတ္ခ်က္ ခ်မိ၏။

    မေခ်ာစိန္က စကားစလိုက္သျဖင့္ တင္ေမာင္၀င္း၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ခင္ခင္ႀကီးထံမွ ရုပ္သိမ္း၏။
    "ငါ့တူရဲ႕နာမည္က တင္ေမာင္၀င္း၊ အေဖက ဦးႂကြက္ လင္းပင္စုမွာေနတယ္ဆိုဟုတ္လား"
    "ဟုတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ"

    "ဘာမွေတာ့မျဖစ္ပါဘူးကြယ္၊ ေဟာသည္က ငါ့သမီးနဲ႕ လူငယ္တို႕ဘာ၀ ေမတၱာရွိေနၾကတယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလားလို႕ပါ။ အရီးက သိခ်င္လို႕ ေမးတာပါကြယ္၊၊ အျပစ္တင္မလိဳ႕ မဟုတ္ပါဘူး"
    တင္ေမာင္၀င္းမွာ မသကၤာစိတ္မ်ား၀င္လာဟန္ျဖင့္ ကိုယ္ကိုယို႕လိုက္ရာက "ဘယ္သူေျပာလဲ" ျပန္ေမးသည္ မေခ်ာစိန္မူ မည္းခနဲ ျဖစ္သြားေသာ မ်က္ႏွာကို ခ်က္ခ်င္းျပင္၏။
    "ငါ့တူတို႕ ယာၾကားမွာ စကားေျပာေျပာေနတာ လူတိုင္းလိုလို ျမင္ေနရတာပဲကြယ္။ အဲသည္ေတာ့ ငါ့တူမွာ ဘာအလုပ္ရွိသလဲ၊ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး ေမတၱာရွိရင္ အလုပ္အကိုင္ရွိမွ ျဖစ္ေတာ့မေပါ့"
    တင္ေမာင္၀င္း ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါသည္ ခင္ခင္ႀကီးအား ရႈတ္ခ်အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္သည္။

    "သူ႕ဘာသာသူႀကိဳက္ေနတာ ဘယ္တတ္ႏိုင္မတုံးဗ်။ အဲဒါနဲ႕ က်ဳပ္အလုပ္မရွိတာ ဘာဆိုင္သလဲ။ အသည္းႏွလုံးဆိုတာ အလုပ္ရွိမွ ႀကိဳက္ရမယ္၊ အလုပ္မရွိရင္ မႀကိဳက္ရဘူး အမိန္႕ေပးလို႕ မရဘူးဗ်။ ဒါဟာ ေလာက နိယာမ တရား။ က်ဳပ္တို႕ႀကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာဟာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာပါ၊ ဘာမွ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ ႏိုင္ခြင့္မရွိဘူး၊ ဒီမယ္…"
    မေခ်ာစိန္၏ ေဒ၀စၦရာမ်က္ႏွာသည္ သရဲသဘက္သို႕ ေျပာင္းလြဲသြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း အိုးလက္ ခြက္ကိုင္ေသာ လက္၀ါးၾကမ္းႀကီးသည္ ေလထဲသို႕ ေျမာက္တက္သြားေလ၏။



ရီးေဆးရိုး ၏ မႈန္သီေ၀မ်က္လုံးအစုံက ထန္းရြက္ၾကားတြင္ ထိုးထားေနက် ဓားမကိုရွာေဖြသည္။ သည္မွ် အေျပာအဆို ရိုင္းစိုင္းသူႏွင့္ သည္မွ် ေအာက္တန္းက်သူကိုမွ ရွာရွာေဖြေဖြ ႀကိဳက္တတ္ေသာ ေျမးမကို ႏုပ္ႏုပ္ စဥ္းပစ္ရန္ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ မသင့္ပါတကားဟူေသာ အသိႏ်င့္အတူ မ်က္လုံးကို ပြတ္လ်က္ ႏြားစာ ေခါင္းေပၚ မွ ဆင္းသည္။ ေဆးလိပ္တိုတို မီးညႇိလ်က္ ေဆးလိပ္မီးတရဲရဲျဖင့္ အိမ္ေအာက္သို႕ ၀င္ရန္ ေခါင္းငုံ႕စဥ္ သူ႕သမီး၏လက္ေလထဲ ၀ဲပ်ံသည္ကို ျမင္၏။ ငါးပိႆာ၀င္အိုး အေပ်ာ့စားကိုလက္ခတ္ၾကမ္းျဖင့္ ရိုက္ဘိ သကဲ့သို႕ အသံႀကီးထါက္လာသည္။ သူစိမ္းသူငယ္၏ မ်က္ႏွာ လည္ထြက္သြားစဥ္ လက္သည္ ထပ္မံျမင့္တက္ျပန္သည္။

    "မိေကာင္းဖခင္သားသမီးမွတ္လို႕ လူလိုေခၚၿပီး ေဆြးေႏြးတာေဟ့၊ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္ မိမစစ္ ဖမစစ္ မွန္းသိေတာ့ ေဟာသည္ ေဟာသည္လို ေဟာ…"
    "ဟဲ့…လြန္မယ္၊ လြန္မယ္"
    ရီးေဆးရိုးသည္ လူႀကီးပီပီ ဆုံးမစကားျဖင့္ ငုံ႕၀င္ခဲ့ျငား ရီးက်ီးဒန္ကား ဖင္ထိုင္ခုံတရြယ္ရြယ္ျဖင့္ ခ်က္ေကာင္း ကို ရွာေနသည္။ "အစ္ကို႕ကို မႏွိပ္စက္ၾကပါနဲ႕"ဟူေသာ ခင္ခင္ႀကီး အသံလည္း ေပၚလာသည္။

    တင္ေမာင္၀င္းသည္ မေခ်ာစိန္ ဖိရိုက္ဖိကန္ေနသည့္ၾကားက လူးလဲထသည္။ ရိုက္သမွ်ကို လက္ေမာင္းျဖင့္ ကာႏိုင္ၿပီ သို႕ရာတြင္ အိမ္မွာနိမ့္သျဖင့္ ျပန္လန္ခုခံအားမရွိ။ မရွိသည့္ၾကားက မေခ်ာစိန္ကို တြန္း ပစ္သည္။ မေခ်ာစိန္ ယိုင္ၿပီး ဖင္ထိုင္အလဲတြင္ ခင္ခင္ႀကီးေအာ္ျပန္သည္။
    "အစ္ကို..အေမ့ကိုမလုပ္ပါနဲ႕"
    ပြဲထဲသို႕ ခင္ခင္ႀကီး၀င္ရန္ ကုန္းထေနစဥ္ ရီးက်ီးဒန္၏ ဖင္ထိုင္ခုံက တင္ေမာင္၀င္း၏ မ်က္ႏွာကို ထိုးသည္။ တင္ေမာင္၀င္း ပုတ္ထုတ္ရာ ကုန္းထေနေသာ မေခ်ာစိန္႕နဖူးကို ခုတ္မိေတာ့သည္။ မေခ်ာစိန္ နဖူးကို ခုတ္မိခ်ိန္တြင္ အနားသို႕ ခင္ခင္ႀကီးေရာက္လာၿပီ။

    "ဟင္ နင္ နင္…ငါ့အေမကို လုပ္တယ္ေပါ့ေလ"
    "လုပ္တယ္ေဟ့ လုပ္တယ္၊ ေႁမြေပြးဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ အထိမခံဘူး၊ သိရဲ႕လား"
    ခင္ခင္ႀကီးသည္တင္ေမာင္၀င္းကို ပါးရိုက္ရန္ လက္ရြယ္သည္။ သည္ခဏ၀ယ္ ရီးေဆးရိုး အေျပး၀င္သည္။ "သမီး သြားသြား"ဆိုကာ ခင္ခင္ႀကီးကို ေနာက္သို႕တြန္းလႊတ္၏။ သို႕တေစ တင္ေမာင္၀င္းကိုကား မတြန္း။

    "ေကာင္ေလး သြားေတာ့ သြားေတာ့"
    "သြားမွာပါပဲ"
    နဖူးမွေသြး၊ ပါးစပ္မွေသြးကို လက္၀ါးျဖင့္ သုတ္ရင္း ရီးေဆးရိုးအား ရန္ေစာင္၏ ရီးေဆးရိုး သည္းခံသည္။ အိမ္ေအာက္ မွ သူ႕ေျမးထြက္မလာလွ်င္ ေတာ္ပါၿပီ။
    "ငါ့အေမကိုလုပ္တာ နင့္ကို တစ္သက္မေက်ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္ ပါးကို ဖိနပ္ နဲ႕ထြက္ရိုက္မယ္"
    "ရိုက္ရဲရိုက္ၾကည့္ပါလား"

    ခင္ခင္ႀကီးသည္ သူ႕အေမ၏နဖူးမွ အဖူးအေရာင္ကို လက္၀ါးပူတိုက္ေပးရာက အယုတၱအနတၱေတြ ဆဲေသာ အခါ ရီးေဆးရိုးဟန္႕ရၿပီ။
    "ေတာ္စမ္း တိတ္စမ္း၊ ေျပာေနတာမရဘူးလား၊ ေဟ့သူငယ္သြားသြား၊ သြားေတာ့"
    အိမ္၀ိုင္းအျပင္ ဖုန္ေတာထဲသို႕ တင္ောမင္၀င္း ေရာက္သြားလွ်င္ ရီးေဆးရိုးၿပဳံးမိ၏။ ထိုနည္းတူ နဖူးတြင္ ဒဏ္ရာ ရလိုက္ေသာ မေခ်ာစိန္မွာလည္း နာက်င္စပ္ဖ်ဥ္းသည့္ၾကားက ၿပဳံးေနမိသည္။
    တံေတြးျဖင့္ဆက္ထားေသာ ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္း၏အဆက္သည္ ယာယီအားျဖင့္ ခါးခါးတူးတူး ျပတ္ေတာက္ သြားၿပီမဟုတ္လား။

စာေရးသူ - ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

တကၠသိုလ္ ေနဝင္း ဘာသာျပန္ ဇင္ဘာေဘြ အခန္း (၂)

အခန္း (၂)

ခရိတ္သည္ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ ပဥမရိပ္သာ လမ္းေပၚတြင္ တကၠစီ ကားတစ္စီး ငွားစီး သြားရင္း စိတ္ေတြ ဂနာမျငိမ္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူ၏ ဘ၀ကို မေက်နပ္သိလို ျငီးေငြ႕သလိုလည္း ျဖစ္ေနသည္။

    အမွန္ေတာ့ သူသည္ အလြန္နာမည္ေက်ာ္ၾကား လူၾကိဳက္မ်ားေသာ ၀တၱဳစာအုပ္မ်ား ေရး၍ ၀င္ေငြ အထူး ေကာင္းသူ ထိပ္တန္း စာေရးဆရာတစ္ဦး ျဖစ္သည္။
    [မွတ္ခ်က္။     ။သူ၏နာမည္ အျပည့္အစံုမွာ ခရိတ္မယ္လို ျဖစ္သည္။ သို႕သာ္ျမန္မာ စာဖတ္ပရိသတ္ မွတ္သားရ လြယ္ကူေစရန္ ခရိတ္ဟူ၍ ေရးသြားသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။]
    သူသည္ တကၠစီကားေပၚ ထိုင္လိုက္လာေသာ္လည္း သူ၏စိတ္ေတြက အေ၀းသုိ႕ ေရာက္ေနသည္။ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ၾကီးေပၚမွ ကတၱရာလမ္းတြင္ တကၠစီကား စီးရျခင္းထက္ အာဖရိက ေတာတြင္းလမ္း မ်ားေပၚ၌ လင္းရိုဗာကား စီးရတာကမွ ပိုေကာင္းေသးသည္ဟုလည္း ထင္ေနမိေလသည္။

    စင္စစ္အားျဖင့္ သူသည္ အာဖရိကတိုက္ ယခု ဇင္ဘာေတြဟု ေခၚေသာ ႏိုင္ငံသား ဇာတိျဖစ္သည္။ မိဘမ်ိဳးရိုး အားျဖင့္ မ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ိဳး ျဖစ္ေသာ္လညး္ ဇင္ဘာေဘြသို႕မဟုတ္ ယာခင္ အမည္ ရိုဒီရွား ႏိုင္ငံ တြင္ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာသျဖင့္ အာဖရိက တိုက္သားစစ္စစ္ ျဖစ္ေလသည္။

    သူသည္ ယခု ကမာၻေပၚတြင္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားဆံုး ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ျဖစ္ေသာ နယူးေယာက္ ျမဳ႕ၾကီးသို႕ ေရာက္ေန ေသာ္လည္း စိတ္ၾကည္လင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း မရွိေခ်။ သူ၏ ဇာတိ ေနရပ္ အာဖရိကတိုက္ ဇင္ဘာေဘြ ႏိုင္ငံကိုသာ လြမ္းဆြတ္ ေအာက္ေမ့သလို တမ္းတသလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ဇင္ဘာေဘြ ႏိုင္ငံ အတြင္း ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေသာ ဇမ္ေဘဇီ ျမစ္ၾကီးႏွင့္တကြ ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ သဘာ၀ ေတာေတာင္ ေရေျမ ရႈခင္းမ်ားကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။

    အာဖရိကတုိက္သား ခရိတ္သည္ သူ၏ ဇာတိ ေနရပ္ အာဖရိကကိုပင္ လြမ္းေနမိျပီ ျဖစ္သည္။
    ခရိတ္သည္ စိတ္ေတြ မတည္မျငိမ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ စီးကရက္ ေသာက္ခ်င္သလို ျဖစ္လာကာ  ေဆးလိပ္ ေသာက္ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူသည္ ေဆးလိပ္ ျဖတ္ထားျပီးျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္း သတိရ မိသျဖင့္ အသာျငိမ္ေနလိုက္သည္။

    နယူးေယာက္ျမိဳ႕၏ ရႈခင္းသည္ အလြန္ေခတ္မီလွပျပီး ရႈမျငီးေအာင္ ရွိလင့္ကစား ခရိတ္အဖုိ႕မွာ အာဖရိကတုိက္၏ ေတာေတာင္ ေရေျမ ရႈခင္းမ်ားကမွ ပို၍ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းသည္ဟု ထင္မိ ေလသည္။

    သူသည္ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ၾကီး၏ အိမ္ေျခ တိုက္တာမ်ား၊ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ား၊ ျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားမ်ား အၾကား၀ယ္ အသက္ရႈက်ပ္သလိုလည္း ျဖစ္မိေလသည္။ သူ၏စိတ္ထဲမွ အာဖရိကတုိက္၏ က်ယ္ျပန္႕ လြတ္လပ္စြာေသာ လြင္တီးေခါင္ ေတာေတာင္ ရႈခင္းမ်ားႏွင့္ အျမဲတမ္း ျမင္ေနရေသာ က်ယ္ျပန္႕သည့္ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးကိုလည္း သတိရ တမ္းတေနမိေလသည္။
    တကၠစီ ေမာ္ေတာ္ကားသည္ ရုတ္တရက္ ရပ္သြားျပီး ယာဥ္ေမာင္းသူက
    "ဆယ့္ေျခာက္လမ္းကို ေရာက္ျပီခင္ဗ်" ဟု ေျပာလိုက္သည္။

    ခရိတ္သည္ ဆယ္ေဒၚလာတန္ ေငြစကၠဴ တစ္ရြက္ကို ဒရိုင္ဘာအာ း ထုတ္ေပးရင္း-
    "ပိုတဲ့ အေၾကြကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားပဲ ယူလိုက္ပါေတာ့" ဟု ေျပာကာ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။
    ထုိ႕ေနာက္ သူ ရွာေဖြသည့္ စားေသာက္ဆိုင္ကို လွမ္းျမင္သျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္ သြားေလသည္။ 

    လမ္းေလွ်ာက္ရာ၌ သာမန္လူေကာင္း တစ္ေယာက္ကဲ့သို႕ ဣေျႏၵမပ်က္ လမ္းေလွ်ာက္္ သြားေသာ္လည္း စင္စစ္အားျဖင့္ ခရိတ္၏ေျခတစ္ဖက္မွာ ဒူးဆစ္မွ ျဖတ္ထားရျပီး သစ္သားေျခတု တပ္ဆင္ထားေလသည္။ သို႕ေသာ္ ဣေျႏၵမပ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သူ၏ေျခတစ္ဖက္ ျပတ္ေနျခင္းကို ရုတ္တရက္ မည္သူမွ မရိပ္မိႏိုင္ေခ်။
    စားေသာက္ဆိုင္အတြင္းရွိ ေရာက္သြားေသာအခါ သူ၏ကိုယ္စားလွယ္ (သို႕မဟုတ္) မန္ေနဂ်ာျဖစ္သူက ခရိတ္ကို လွမ္းျမင္ျပီး သူ၏စားပြဲသုိ႕ ေခၚေလသည္။

    "ဟဲလို ခရိတ္၊ ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရတာ က်န္းမာလန္းဆန္းလုိ႕ ပါပဲလား"
    အက္ရွီက ခရိတ္ ပခံုးတစ္ဖက္ကို ရင္းႏွီးစြာ ပုတ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
    [မွတ္ခ်က္။      ။ ႏုိင္ငံျခားမွ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာမ်ားသည္ မိမိတို႕၏ စာမူမ်ားႏွင့္ ပက္သက္၍ ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေ၀ေရး၊ ေငြေရးေၾကးေရး ကိစၥမ်ားကို တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ရန္ ကိုယ္စားလွယ္ "ဧဂ်င္း" သုိ႕မဟုတ္ မန္ေနဂ်ာမ်ား ထားေလ့ရွိသည္။ ယခုလည္း ခရိတ္က သူ၏ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ အက္ရွီဆိုသူအား တာ၀န္ ေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပန္သူ]
    ယခု အက္ရွီႏွင့္ ခ်ိန္းထားသျဖင့္ ခရိတ္က ဤစားေသာက္ဆိုင္သုိ႕ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

    အက္ရွီသည္ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္ တပ္ထားျပီး အ၀တ္အစားကို သားနား သပ္ရပ္စြာ ၀တ္စားေလ့ရွိသူ ျဖစ္သည္။  လူေနမႈ အဆင့္အတန္းျမင္ျမင့္ အထက္တန္းက်က် ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ ရာ တြင္ အေကာင္းဆံုး ေစ်းအၾကီးဆံုး ေဆးလိပ္အမ်ိဳးအစားကိုမွ ေသာက္ေလ့ရွိသူ ျဖစ္သည္။
    "ဒီစားေသာက္ဆိုင္က အေတာ္ကေလး သားနားပါကလားဗ်၊ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဒီဆိုင္ကို ရွာေတြ႕ တာလဲ"
    ခရိတ္က ဆိုင္အတြင္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း မွတ္ခ်က္ခ်သလို ေျပာလိုက္ရာ အက္ရွီက သူ႕ကိုယ္သူ သေဘာက် ဟန္ျဖင့္ ျပံဳးလိုက္သည္။

    "ဒါေတာ ့ဗ်ာ က်ဳပ္က ခါဆိုင္းသြားလာေနက် စားေသာက္ဆိုင္ေတြကို ၾကာေတ့ာ ျငီးေငြ႕လာလုိ႕ ဆိုင္ ေကာင္းေကာင္း လိုက္ရွာတုန္း၊ ဒီဆိုင္ကို ေတြ႕တာပါ။ ေနာက္အေၾကာင္း တစ္ခု ရွိေသးတယ္ဗ်၊ ဒီမယ္ ခရိတ္၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ာ းကို အလြန္စိတ္၀င္စားဖုိ႕ ေကာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးနဲ႕ ေတြ႕ဆံုေစခ်င္လို႕ပါ"
    ေျပာေျပာ ဆိုဆို အက္ရီွသည္ ျပံဳးလ်က္ သူ၏ ေဘးနားရွိ မိန္းကေလးတစ္ဦးအား ညႊန္ျပလိုက္သည္။

    သူမသည္ ေစာေစာပိုင္းက ဘာသိဘာသာေနရာမွ ယခု အက္ရွီက မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ ေတာ့မွ ခရိတ္ အား လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရန္ သူမ၏ ညာလက္ကို ဆန္႕တန္း ေပးလိုက္သည္။
    ခရိတ္သည္  ယဥ္ေက်းမႈထံုးစံအရ မိန္းကေလး၏ လက္ကိုကိုင္ျပီး လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္သည္။ သူမ၏ လက္သည္ ေသးသြယ္ျပီး အခ်ိဳးက်ေနေသာ္လည္း လက္ေခ်ာင္းမ်ား ထိပ္ဖ်ားတြင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျဖစ္ကာ မာေက်ာ ေနသျဖင့္ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ဖူးသူတစ္ဦး ျဖစ္ရမည္ ဟု ခရိတ္က ေကာက္ခ်က္ခ်မိေလသည္။
    ဆက္လက္၍ သူမ၏ မ်က္ႏွာ ကို အကဲခတ္ ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ 

    အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္လံုးမ်ားက အစိမ္းေရာင္ အဆင္းရွိျပီး အထူးေတာက္ေျပာင္လွပလ်က္ မ်က္ခံုးကလည္း မ်က္ႏွာ ႏွင့္ အဆင္ေျပ ပနံရကာ ၾကည့္ေကာင္းေနေပသည္။ ျခံဳ၍ သံုးသပ္ရလွ်င္ လွပ ေၾကာ့ရွင္းေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေပတည္း။
    သူမသည္ ခရိတ္အား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လ်က္ တိုက္ရိုက္ပင္ လွမ္းၾကည့္ေနရာ ခရိတ္၏ စိတ္ထဲ၌ ဤအမ်ိဳးသမီး သည္ အလြန္ရိုးသား ပြင့္လင္းသူ ျဖစ္ရမည္ဟု ယူဆမိေလသည္။ 
    "ကိုင္း ဆယ္လီ၊ ေဟာဒါက က်ဳပ္ေျပာတဲ့ စာေရးဆရာ မစၥတာ ခရိတ္ဆိုတာပဲ"
    အက္ရွီက မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သျဖင့္ ခရိတ္လည္း မိန္းကေလး၏ နာမည္မွာ ဆယ္လီျဖစ္ေၾကာင္း သိရ ေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အက္ရွီက ဆယ္လီအား ခရိတ္၏နာမည္ကိုပါ ေၾကညာ မိတ္ဆက္ျပီးသား ျဖစ္သြား ေလသည္။

    ခရိတ္သည္ သူမ၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ မိန္းကေလး၏ ႏွာတံႏွင့္ ပါးစပ္ တုိ႕ကို ေလ့လာၾကည့္ေနမိသည္။
    ထိုအခိုက္မွာပင္ ဆယ္လီအမည္ရွိ အမ်ိဳးသမီးက ခရိတ္အား  လွမ္းစကားေျပာေလသည္။
    "ကၽြန္မ ရွင့္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာအုပ္ကို ဖတ္ျပီးျပီးရွင့္၊ စာအုပ္ထဲပါတာေတြက အလြန္သဘာ၀ က်တယ္လို႕ ယူဆ မိပါတယ္"
    စကားေျပာလိုက္သည့္ အသံကလည္း အလြန္သာယာၾကည္လင္ေပသည္။ သို႕ေသာ္ ယခု ဆယ္လီ ေျပာလိုက္ျခင္း သည္ မိမိအား ခ်ီးက်ဴးျခင္းေလာ၊ ေ၀ဖန္သည့္ သေဘာျဖစ္ေနသေလာဟု ေ၀ခြဲ၍ မရေခ်။

    "ဟုတ္ပါတယ္ ရွင့္၊ အဲဒီစာအုပ္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္"
    ဆယ္လီက ထပ္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ခရိတ္သည္ သေဘာက် ေက်နပ္သြားမိေလသည္။ သူ ေက်နပ္ သြားပံု ကို ျပသည့္အေနျဖင့္ ဆယ္လီ၏ လက္တစ္ဖက္ကိုလည္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူမက လက္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ရုပ္လိုက္သည္။
    "ကဲပါ၊ ေဟာဒီက မိတ္ေဆြၾကီး အက္ရွီကို က်ဳပ္တုိ႕အတြက္ ယမကာ တစ္ခြက္စီ ၀ယ္တိုက္ခိုင္းၾကရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္"
    ခရိတ္က ဆယ္လီအား ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ရာ အက္ရွီကလည္း အလိုက္သိစြာႏွင့္ပင္ အေကာင္း ဆံုး ယမကာတစ္ခြက္စီ မွာယူေပးေလသည္။

    စားပြဲထိုးက အရက္ခြက္မ်ား လာေပးခိ်န္တြင္ အက္ရွီက 
    "က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ ဧည့္သည္ ေနာက္တစ္ေယာက္ လာဖုိ႕ရွိေသးတယ္၊ သူ႕အတြက္ ယမကာကိုေတာ့ သူလာ မွပဲ မွာေတာ့မယ္"
    ဟု ေျပာလိုက္ျပီးမွ ခရိတ္ႏွင့္ ဆယ္လီတို႕ဘက္သို႕ လွည့္၍
    "ကိုင္း၊ ဆယ္လီက မင္းရဲ႕လက္ရာေတြကို မစၥတာခရိတ္သိသြားေအာင္ ျပလိုက္စမ္းပါ" ဟု ေျပာလိုက္ သည္။
    ခရိတ္ကလည္း ဆယ္လီအားၾကည့္ရင္း
    "ေကာင္းသားပဲ၊ ၾကည့့္ရေအာင္ ျပစမ္းပါဦး"ဟု ေျပာလိုက္သည္။

    ဆယ္လီသည္ ကုလားထုိင္ ေဘးနားမွ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်ထားေသာ ကတ္ထူဖံုးႏွင့္ ဖိုင္တစ္ခုကို ေကာက္ယူျပီး ခရိတ္ေရွ႕နား စားပဲြမွာ ခ်ေပးလိုက္သည္။
    ဖိုင္တြဲကို ဖဲၾကိဳးျဖင့္ သပ္ရပ္စြာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေလရာ ဆယ္လီက ဖဲၾကိဳးကို ေျဖ၍ ခရိတ္အား ဖြင့္ၾကည့္ ရန္ လွမ္းေပးေလသည္။
    ခရိတ္လည္း ဖိုင္၏အဖံုးကို လွန္ၾကည့္လိုက္ျပီး အလြန္အံ့အား သင့္သြားမိေလသည္။

    ဖိုင္တြင္း၌ကား အလြန္လက္ရာေျမာက္ေသာ ဓာတ္ပံုမ်ား ပါရွိေလသည္။ ဗိသုကာ အႏုပညာ လက္ရာ ေျပာင္ေျမာက္ လွေသာ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အအံု ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း စသည့္တုိိကို အလြန္ ေသသပ္ လွပ စြာ ရိုက္ကူးထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
    ခရိတ္အေနျဖင့္ အထူးတလည္ စိတ္၀င္စားမိေသာ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေန မိေလသည္။ ဓာတ္ပံု က အာဖရိကတိုက္မွ ဆင္ထီးၾကီးတစ္ေကာင္၏ ပံုျဖစ္ျပီး ရိုက္ကူးထားေသာ ဓာတ္ပံုလက္ရာ က အလြန္ပင္ အႏုပညာေျမာက္လွေပသည္။

    ဆင္ထီးၾကီး၏ အေနအထားက ဓာတ္ပံုရိုက္သည့္ ကင္မရာဘက္သုိ႕ တည့္တည့္ၾကည့္ ေနျပီး ဆင္နားရြက္ၾကီး ႏွစ္ဖက္က ေဘးသုိ႕ ကားထြက္ေနသည္။ အေနအထားက အလြန္ခံ့ညား ေနသည္။
    ဓာတ္ပံုတြင္ ဆင္ၾကီးႏွင့္အတူ အာဖရိကတိုက္၏ သဘာ၀ ရႈခင္းကိုပါ ျမင္ေနရေလသည္။ ေဆးေရာင္စံု ဓာတ္ပံု ျဖစ္၍ နီက်င့္က်င့္ အဆင္းရွိေသာ အာဖရိကတုိက္၏ ဘသာ၀ ေျမျပင္ႏွင့္တကြ ေကာင္းကင္ျပင္ က်ယ္ၾကီး တုိ႕သည္လည္း ဓာတ္ပံုတြင္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ျမင္ေနရေလသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေနာက္ခံကား အျဖစ္ ဆီးႏွင္းမ်ား ဖံုးအုပ္ေနေသာ ေတာင္တန္း ၾကီးတစ္ခုလည္း ပါရွိေနသည္။
    ဓာတ္ပံုရိုက္သူ၏လက္ရာ အလြန္ေကာင္းသျဖင့္ သဘာ၀ရႈခင္း၏ အလွအပကို ရာႏႈန္းျပည့္ ေဖာ္ျပႏို္င္စြမ္းရွိေသာ ပံုတစ္ပံုဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆယ္လီသည္ ဓာတ္ပံု ရိုက္ကူးျခင္း အတတ္ပညာ အထူးကၽြမ္းက်င္သူ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားလွေပသည္။

    ခရိတ္သည္ ဓာတ္ပံုထဲမွ သူ၏ဇာတိရပ္ေျမ အာဖရိကတိုက္၏ ရႈခင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္တြင္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွား လာမိေလသည္။ အာဖရိကတိုက္ကို အထူးပင္ လြမ္းဆြတ္ သတိရသလို ျဖစ္လာမိသည္။
    "ဒါထက္ ဆယ္လီက ဘယ္အရပ္ ဇာတိမ်ားလဲ"
    ခရိတ္က ေမးလိုက္ရာ ဆယ္လီက ခ်က္ခ်င္းပင္ သြက္လက္စြာ ျပန္ေျဖေလသည္။
    "ကၽြန္မရဲ႕ဇာတိခ်က္ေၾကြ အရပ္ကေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေကာ္လိုရာဒို ျပည္နယ္ ဒင္ဗ်ာျမိဳ႕က ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဖခင္ၾကီးက လန္ဒန္ျမိဳ႕ အေမရိကန္သံရံုးမွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ၾကာပါျပီ။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာပဲ ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မက ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ သမီးအရြယ္တုန္းက အာဖရိက တိုက္ကို အလည္အပတ္ ေရာက္သြားျပီးေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္ကစျပိး ကၽြန္မဟာ အာဖရိကတိုက္ကို သံေယာဇဥ္ ၾကီးစြာနဲ႕ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏို္းခဲ့ပါတယ္"

    ခရိတ္သည္ ေနာက္ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကို ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။
    ထိုပံုတြင္ အာဖရိကတိုက္မွ တိုင္းရင္းသူ ကပၸလီ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ကေလးငယ္အား ရင္ခြင္ပိုက္၍ ႏို႕တိုက္ ေနပံု ျဖစ္သည္။ ထို အမ်ိဳးသမီး ၀တ္ဆင္ထားပံုအရ အာဖရိကတိုက္မွ အိုဗာဟင္ဘာေခၚ တိုင္းရင္းသား လူမိ်ဳးအုပ္စုမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ခရိတ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ရိပ္မိေလသည္။
    ဓာတ္ပံုရိုက္ကူးထားပံုက ယခုခ်က္ခ်င္း အာဖရိကတိုက္သုိ႕ သြားၾကည့္ရဘိသကဲ့သုိ႕ ပကတိ နဂိုသဘာ၀အတိုင္း ပီျပင္ထင္ရွားလွသျဖင့္ ခရိတ္သည္ ဆယ္လီ၏ ဓာတ္ပံုပညာ အစြမ္းကို စိတ္ထဲမွ ကိ်တ္၍ ခ်ီးက်ဴးမိေလသည္။

    ေနာက္ ဓာတ္ပံုကိုလည္း ခရိတ္သည္ ေငးစိုက္ၾကည့္မိျပန္သည္။ ထိုပံုမွာ ခရိတ္ကိုယ္တုိင္ အလြန္ျမတ္ႏိုး ႏွစ္သက္ေသာ အာဖရိကတိုက္မွ ဘီေဂလီယာေခၚ သဘာ၀ေတာပန္းမ်ား၏ ပံု ျဖစ္ေလသည္။ ပန္းမ်ား ေ၀ေ၀ဆာဆာ ပြင့္ေနပံုတို႕ကို အလွဆံုးျဖစ္ေအာင္ ရိုက္ကူးထားေသာ ဓာတ္ပံုျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေဆးေရာင္စံု ဓာတ္ပံုျဖစ္၍ သဘာ၀ အေရာင္အေသြးတို႕၏ အလွကို ျပည့္စံုစြာ ေဖာ္ျပႏိုင္ေပသည္။

ေနာက္ထပ္ အျခားဓာတ္ပံုမ်ားကလည္း အာဖရိကတိုက္မွ ပံုမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံု တစ္ပံုမွာ ကပၸလီ လူမည္း ေျပာက္က်ားတစ္ဦး ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ထမ္းလ်က္ ျပံဳးေနပံုျဖစ္သည္။
ကိုင္ထားေသာ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္က ေအေက ၄၇ အမ်ိဳးအစား ေမာင္းျပန္ေသနတ္ ျဖစ္သည္။ ထိုကပၸလီ (လူမည္း)ေျပာက္က်ား၏ လည္ပင္းတြင္ သူတုိ႕တိုင္းရင္းသား ေမွာ္ဆရာက အေဆာင္အျဖစ္ေပးေသာ လက္ဖြဲ႕ သို႕မဟုတ္ အကာအကြယ္ပစၥည္းကို ပုတီးသဖြယ္ ျပဳလုပ္၍ ဆြဲထားေလသည္။

ေနာက္တစ္ပံုကေတာ့ အာဖရိကမွ ကပၸလီလူမည္း တိုင္းရင္းေမွာ္ဆရာ (ေဆးဆရာ)က အသက္ၾကီးၾကီး အဘိုးၾကီး တစ္ဦးျဖစ္ျပီး ဦးေခါင္းတြင္ တိရစၧာန္ခ်ိဳ ေခါင္းေဆာင္း တစ္ခု ေဆာင္းထားကာ လည္ပင္း တြင္လည္း ပုတီးမ်ိဳးစံု ဆြဲထားေလသည္။ ဤပံုတြင္လည္း ဆယ္လီသည္ အာဖရိကတိုက္ ေက်းလက္ေဒသ ျမင္ကြင္း ကို ပီျပင္ေအာင္ ရိုက္ကူးထားေပသည္။
ေနာက္ပံု တစ္ပုံမွာ အာဖရိကတိုက္ ေက်းက္ေဒသ တစ္ေနရာမွ စာသင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ ကေလး သူငယ္မ်ား စာသင္ေနၾကပံု ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္း အေဆာက္အအံုက ၀ါးသက္ငယ္တုိ႕ျဖင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေဆာက္လုပ္ ထားသည္။ ကပၸလီ (လူမည္း) အမ်ိဳးသမီး ဆရမတစ္ဦးက စာသင္ေပးေနရာ ေက်ာင္းပစၥည္းအခ်ိဳ႕ ခ်ိဳတဲ့သျဖင့္ ဖတ္စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ကေလးငယ္ သံုးဦးတို႕က အတူ၀ိုင္း၍ ဖတ္ေနၾကရသည္။ ထိုပုံကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အာဖရိက တိုက္မွ လူဦးေရ အမ်ားစုျဖစ္ေသာ ကပၸလီလူမည္းတုိ႕ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေၾကာင္း သိသာ ထင္ရွားေနေပသည္။

ခရိတ္သည္ ဓာတ္ပုံမ်ားကို ဆက္လက္ၾကည့္သြားရင္း ပံုတစ္ပံုကို ျမင္ျပီး အလြန္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနမိေလသည္။ ထိုပုံကို ဆယ္လီက ေဆးေရာင္စံု ဖလင္ျဖင့္ မရိုက္ဘဲ ရိုးရိုး (အျဖဴႏွင့္အမည္း) ဖလင္ျဖင့္ ရိုက္ကူးထားေသာေၾကာင့္ ရႈခင္းကို ပို၍ ေပၚလြင္ ထင္ရွားလ်က္ ရွိေစသည္။

ပံုမွာ အာဖရိကေတာအတြင္း တစ္ေနရာ၌ ဆင္ၾကီးေတြ စုျပံဳေသဆံုးေနရာမွ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာသျဖင့္ ဧရာမ အရိုးစုၾကီးေတြ စုပံု က်န္ေနသည့္ပံုပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဓာတ္ပံု ရိုက္ကူးခ်ိန္က ေနေရာင္ အလြန္ ေကာင္း ေနသည္ျဖစ္၍ အရိုးစုၾကီးမ်ားသည္ အထူးပင္ ေပၚလြင္ ထင္ရွားေနရာ ျမင္ရသူအဖို႕ စိတ္ ေခ်ာက္ခ်ား ဖြယ္လည္း ျဖစ္ေနေပသည္။

အာဖရိကတိုက္တြင္ လူေတြ ေျပာေလ့ရွိေသာ ဒ႑ာရီပံုျပင္ဆန္ဆန္ ဆင္သခ်ႋဳင္းၾကီးမ်ားသည္ ဤသို႕ပင္ ျဖစ္ေလ မည္လားဟုပင္ ခရိတ္က ထင္လိုက္မိသည္။ အမွန္ေတာ့ သူသည္ ေတာရိုင္း တိရစာၦန္မ်ားကို ခ်စ္ခင္ တစ္သူျဖစ္ရာ ဆင္ၾကီးေတြ ယခု အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ အသတ္ခံရပံုကို ျမင္သည္တြင္ ရင္နာသလို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေလသည္။

"အဲဒီမွာ ဆင္ေသေကာင္ေပါင္း ႏွစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိတယ္ရွင့္၊ ဆင္စြယ္လိုခ်င္တဲ့ ေလာဘသမားေတြက တိတ္တိတ္ ခိုးျပီး ရက္ရက္စက္စက္ သတ္တာပါပဲရွင္"
ဆယ္လီ က ရွင္းျပရာ ခရိတ္က သူမအား ေမာ္ၾကည့္လိုက္ျပီး -
"ဒီဆင္ႏွစ္ရာ့ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ သတ္ခဲ့တာလား"ဟု ေမးလိုက္သည္။

"မဟုတ္ဘူးရွင့္၊ ဆင္ခိုးသတ္တဲ့ ဂိုဏ္းက ဆင္အုပ္ၾကီးကို မိုင္းဗံုးေတြရွိတဲ့ ေနရာ ေရာက္ေအာင္ ေတာေျခာက္ ေမာင္းသြားလုိ႕ ဆင္ေတြခမ်ာ မိုင္းဗံုးထိျပီး ေသကုန္ၾကရွာတယ္"
ဆယ္လီက ရွင္းျပလိုက္ရာ ခရိတ္သည္ ၾကက္သီးထသြားျပီးမွ ဓာတ္ပံုကို တစ္ေခါက္ ျပန္ၾကည့္မိေလသည္။ သူသည္ မိုင္းဗံုးမ်ားအေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သိေပသည္။ သူကိုယ္တိုင္ တစ္ခ်ိန္က မိုင္းဗံုးတစ္ခု တက္နင္း မိရာမွ ေပါက္ကြဲျပီး ေျခတစ္ဖက္ ျဖတ္ပစ္ခဲ့ရသည္အထိ ျပင္းစြာ ဒဏ္ရာရခဲ့ဖူးေလရာ မိုင္းဗံုးမ်ား ေပါက္ကြဲ လွ်င္ မည္မွ် ျပင္းထန္ျပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေၾကာင္း ေကာင္းစြာသိေပသည္။
ထိုအခ်က္ ကို သတိရမိရင္း ခရိတ္သည္ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ျဖတ္ထားေသာ ေျခေထာက္မွ သစ္သား ေျခတု ရွိရာသုိ႕ အသာ စမ္းလိုက္မိသည္။

ယင္း အျပဳအမူကုိ ဆယ္လီက သတိျပဳမိၿပီး -
' ကၽြန္မ ႐ွင့္အတြက္ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ ႐ွင့္ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္အေၾကာင္း ကၽြန္မ သိေနပါတယ္ ' ဟု ႏွစ္သိမ့္ အားေပး သလုိ ေျပာလုိက္သည္။
သူ၏ ကုိယ္စားလွယ္ အက္႐ီွကလည္း ၿပံဳးလ်က္ -
' ဆယ္လီကမေခဘူးဗ်၊ သူ ေတြ႕ဆံုရမယ့္ ပုဂိၢဳလ္အေၾကာင္း ႀကိဳတင္ေလ့လာတတ္တဲ့ ၀ါသနာ႐ွိတယ္ ' ဟု ၀င္ေျပာေလသည္။
ခရိတ္သည္ သူ၏ ေျခတစ္ဖက္ ျဖတ္ထားရျခင္းအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္ သေဘာမက်ဘဲ ေျပာသူကုိ မုန္းတီး တတ္သည္။ ယခု ဆယ္လီက စကားစပ္ ေျပာလုိက္သျဖင့္ သူမအေပၚ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားမိ သည္။ ပက္ပက္ စက္စက္ ျပန္ေျပာရန္လည္း စိတ္ကူးမိသည္။

သုိ႔ေသာ္ ခရိတ္က ဘာမွ မေျပာႏုိင္ေသးမီ အက္႐ွီ ခ်ိန္းထားသည္ဆုိေသာ ဧည့္သည္ ေရာက္လာသျဖင့္ ခရိတ္ လည္း ဆိတ္ဆိတ္ေနလုိက္ရသည္။
အက္႐ွီ က ဧည့္သည္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးေလသည္။

' ကုိင္း ခရိတ္၊ မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ၊ ေဟာဒီ ပုဂၢိဳလ္က မစၥတာ ဟင္နရီ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ကမၻာ့ဘဏ္မွာ ဒုတိယဥကၠ႒တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။ ကမၻာ့ဘဏ္ဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း ကမၻာ့ႏုိင္ငံ အသီးသီး ကုိ ေဒၚလာေငြ သန္းခ်ီၿပီး ထုတ္ေခ်း ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ အဖဲြ႕ အစည္းပါပဲ '
ဤသုိ႔ ေျပာၿပီးေနာက္ အက္႐ွီသည္ ဧည့္သည္ဘက္သုိ႔ လွည့္၍ -
' မစၥတာ ဟင္နရီခင္ဗ်ား၊ ေဟာဒါက အာဖရိကတုိက္သား ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး မစၥတာခရိတ္ပါပဲ။ အာဖရိကအေၾကာင္း သ႐ုပ္ေဖာ္ေရးတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြက အလြန္ နာမည္ႀကီးေနပါတယ္ ' ဟု မိတ္ဆက္ ေပးျပန္သည္။

ဟင္နရီ ဆုိသူကလည္း -
' ဟုတ္ကဲ့၊ က်ဳပ္လည္း သူ႔စာအုပ္ ဖတ္ဖူးပါတယ္ ' ဟု ေျပာေလသည္။
ဟင္နရီ ဆုိသူကား အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိလူသည္ ခရိတ္အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ အေနာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမႈအရ ဆယ္လီ၏ လက္တစ္ဖက္ကုိ နမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္ေလရာ ခရိတ္က ထုိလူအား သေဘာက်သြားမိေလသည္။

ကုလားထုိင္တြင္ ထုိင္ၿပီးေနာက္ ဟင္နရီက စားပဲြေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ ဆယ္လီ၏ ဓာတ္ပံုဖုိင္တဲြကုိ လွမ္းၾကည့္ ရင္း -
' အဲဒါေတြကုိ မစၥတာခရိတ္က ဘယ္လုိ သေဘာရပါသလဲ ' ဟု ေမးေလသည္။
ထုိစကား ကုိ ခရိတ္က ျပန္မေျဖမီ အက္႐ွီက ၀င္၍ လ်င္ျမန္စြာ ေျဖလုိက္သည္။

' ဟာ ခရိတ္က သိပ္ၿပီး သေဘာက်ေနတယ္ဗ်၊ သူဟာ အာဖရိကတုိက္က ပံုေတြ ၾကည့္ၿပီး မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ေငးေမာၾကည့္ေနတယ္ '
' ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါထက္ မစၥတာခရိတ္ကုိ က်ဳပ္ရဲ႕ အႀကံျပဳခ်က္အေၾကာင္း ေျပာ ၿပီးၿပီလား '
ဟင္နရီ ဆုိသူက ေမးလုိက္ရာ အက္႐ွီက ေခါင္းခါျပေလသည္။

' မေျပာရေသးဘူးဗ်၊ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကုိယ္တုိင္ ေရာက္လာမွပဲ ေျပာမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားတယ္၊ ဒါမွ သူ အံ့ၾသသြားေအာင္လုိ႔ပါ '
ဤသုိ႔ ေျပာၿပီး အက္႐ွီသည္ ခရီတ္ဘက္သုိ႔ လွည့္၍ ဆက္ေျပာေလသည္။
' ဒီလုိဗ်၊ မစၥတာ ဟင္နရီက ခင္ဗ်ားကုိ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးသားျပဳစုဖုိ႔ တာ၀န္ေပးခ်င္တယ္၊ စာအုပ္ နာမည္ ကေတာ့ ' မစၥတာခရီတ္၏ ကုိယ္ေတြ႕ အာဖရိက' ဆုိပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားက အာဖရိကတုိက္ ျပန္သြားၿပီး အနီးကပ္ ေလ့လာရင္း အာဖရိကအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ေရးဖုိ႔ပါပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဇာတိရပ္ေျမ ကုိ ျပန္သြားၿပီး ဟုိက လူေတြနဲ႔လည္း ေတြ႕ဆံုရမယ္ '
ဤတြင္ ဟင္နရီ ဆုိသူက ၾကားျဖတ္လ်က္
' ေနပါဦးဗ်၊ က်ဳပ္ သိသေလာက္ မစၥတာ ရိတ္ဟာ အာဖရိကတုိက္ ဇင္ဘာေဘြ ႏုိင္ငံက မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဘာသာစကား၊ ဆင္ဒီဘယ္လ္ဘာသာကုိ တတ္ကၽြမ္းတယ္လုိ႔ သိရတယ္၊ ဟုတ္ပါ သလား ' ဟု ၀င္ေမးရာ အက္႐ွီက ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။

' ဟုတ္တယ္၊ တတ္တာမွ ခရိတ္က တကယ့္ တုိင္းရင္းသားအစစ္ တစ္ေယာက္လုိ ဆင္ဒီဘယ္လ္ ဘာသာ စကားကုိ တတ္ကၽြမ္းတယ္ '
ဟင္နရီ ဆုိသူသည္ အထူး သေဘာက်သြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္လုိက္ၿပီးေနာက္ ခရိတ္အား ဆက္၍ ေမးျပန္ သည္။
' ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံမွာ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတဲ့အျပင္ ထိပ္တန္း အစုိးရ အရာ႐ွိႀကီး ေတြနဲ႔လည္း ခင္မင္တယ္ ဆုိတာေကာ မွန္ပါသလား '
ထုိေမးခြန္း ကုိလည္း အက္႐ွီကပင္ ၀င္ေျဖလုိက္သည္။

' မွန္တာေပါ့ဗ်၊ ခရိတ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ဆုိရင္ အခု ဇင္ဘာေဘြ အစုိးရအဖဲြ႕မွာ ၀န္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒါထက္ ေကာင္းတာ ဘာ႐ွိေသးသလဲ '
ထုိအခ်ိန္၌ ခရိတ္သည္ ဓာတ္ပံုဖုိင္ထဲမွ ဆင္ႀကီးမ်ား ေသဆံုးေနသည့္ အ႐ုိးစုမ်ား ဓာတ္ပံုကုိ ျပန္ၾကည့္ ေနေလ သည္။
သူ၏ စိတ္သည္လည္း ဓာတ္ပံုထဲမွ အာဖရိကတုိက္ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံဆီသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေနေလသည္။ အမွန္ေတာ့ ခရိတ္သည္ ဇင္ဘာေဘြ ဟူေသာ နာမည္ကုိသေဘာမက်မိေခ်။ တုိင္းရင္းသားလူမည္း (ကပၸလီ) မ်ားက မ်က္ႏွာျဖဴ အစုိးရအား ေတာ္လွန္ တုိက္ခုိက္ေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ ႏုိင္ငံ၏ အမည္ကုိ ဇင္ဘာေဘြ ဟု ေျပာင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ မူလနာမည္က ႐ွိဒီ႐ွားျဖစ္သည္။
ခရီတ္အဖုိ႕မွာ သူ၏ ေမြးရာဇာတိလည္းျဖစ္ေသာ ယင္းႏုိင္ငံ၏ မူလအမည္ (သူ၏မိဘ ဘုိးဘြား လက္ထက္က အမည္) ႐ုိဒီး႐ွားကုိပင္ သေဘာက်မိေလသည္။ ယခု ဇင္ဘာေဘြဟု ေခၚတြင္ ေနေသာ ႐ုိဒီး႐ွားႏုိင္ငံသည္ သူ၏ ဇာတိရပ္ေျဖအစစ္အမွန္ျဖစ္သည္ဟုလည္း သံေယာဇဥ္ႀကီးစြာျဖင့္ ယူဆ ထားေလသည္။
အက္႐ွီ က စကားဆက္ေျပာျပန္သည္။

' ဒီမယ္ ခရိတ္၊ အခု ခင္ဗ်ားတုိ႔ စာအုပ္ေရးဖုိ႔ တာ၀န္ ေပးထားတာဟာ အခြင့္အေရး ေကာင္းလြန္းလို႔ လက္ခံ သင့္ပါတယ္။ စာအုပ္ေရးဖုိ႔ လက္ေတြ႕ သြားေရာက္ ေလ့လာရတဲ့ စရိတ္စက အားလံုးကုိလည္း ကမၻာ့ဘဏ္ က တာ၀န္ယူမွာျဖစ္တယ္။ လုိတဲ့ အကူအညီ မွန္သမွ်ကုိလည္း ေပးလိမ့္မယ္ '
အက္႐ီ က အားပါးတရ ေျပေလရာ ခရိတ္က မစၥတာ ဟင္နရီဆုိသူအား လွမ္းၾကည့္ၿပီး
' ေနပါဦးဗ်၊ ကမၻာ့ဘဏ္ႀကီးက စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရး လုပ္ငန္းလုပ္လုိ႔လား ' ဟု ေမးလုိက္သည္။
ထုိအခါ ဟင္နရီသည္ အက္႐ီွ ဘာမွဆက္မေျပာရန္ ဟန္႔တားလုိက္ၿပီးေနာက္ သူကုိယ္တုိင္ ခရိတ္အား ႐ွင္းျပ ေလသည္။

' ဒီလုိ႐ွိပါတယ္၊ က်ဳပ္တုိ႔ ကမၻာ့ဘဏ္ဆုိတဲ့ အဖဲြ႔အစည္းရဲ႕ အဓိကတာ၀န္က မဖံြ႕ၿဖိဳးေသးတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကုိ ေထာက္ပံ့ကူညီဖုိ႔ပါပဲ။ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံမွာဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ကမၻာ့ဘဏ္ အေနနဲ႔ ေဒၚလာေငြ သန္းေပါင္း တစ္ေထာင္ ေလာက္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံထားတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားမ်ား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံထားရတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ ေငြေတြ အလဟႆမျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္မႈလည္း လုပ္ခ်င္တယ္။ တစ္နည္းအား ျဖင့္ အဲဒီႏုိင္ငံ တုိးတက္ဖံြ႕ၿဖိဳးလာေအာင္ မျဖစ္မေန လုပ္ခ်င္တယ္။ ကမၻာ့ဘဏ္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ဇင္ဘာေဘြႏိုင္ငံဟာ ကမၻာမွာ စံျပႏုိင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ တုိးတက္ဖံြ႕ၿဖိဳးလာတာကုိ ကမၻာကုိ ျပခ်င္တယ္။ ဒါ့အျပင္ လက္႐ွိ အစုိးရက တုိင္းရင္းသား ကပၸလီ(လူမည္း)အစုိးရျဖစ္ေပမယ့္ က်ဳပ္တုိ႔ အကူအညီနဲ႔ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ တုိးတက္ ေအာင္ျမင္ လာတယ္ဆုိတာ လက္ေတြ႔ျပခ်င္တယ္။ ဒီလုိ ျဖစ္လာေအာင္ ခင္ဗ်ားေရးမယ့္စာအုပ္က အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္လုိ႔လည္း က်ဳပ္တုိ႔ ယံုၾကည္မိတယ္' ' ထားပါေတာ့၊ ဒီဓာတ္ပံုေတြကေကာ ဘယ္လုိ ပတ္သက္ေနတာလဲ ' ခရိတ္ က ဆယ္လီ၏ ဓာတ္ပံုဖုိင္ကုိ ညႊန္ျပရင္း ေမးလုိက္သည္။

' ခင္ဗ်ားရဲ႕ စာအုပ္မွာ ဇင္ဘာေဘြ ႏုိင္ငံအေၾကာင္း ပုိၿပီး သ႐ုပ္ေပၚ ထင္႐ွားေအာင္ ဓာတ္ပံုေတြလည္း ပါေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စာအုပ္အတြက္ လုိအပ္မယ့္ဓာတ္ပံုေတြ စိတ္တုိင္းက်႐ုိက္ဖုိ႔ ဆယ္လီက တာ၀န္ယူပါလိမ့္မယ္'
ခရိတ္သည္ ႐ုတ္တရက္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေခတၱစဥ္းစားေနမိေလသည္။ စာအုပ္ထဲ ဓာတ္ပံုေတြ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပရန္ ကိစၥကုိ သေဘာမက်သလုိလည္း ျဖစ္မိသည္။ မိမိ၏ စာေရးသားမႈ စြမ္းရည္ျဖင့္ ျပည့္စံုေအာင္ သ႐ုပ္မေဖာ္ႏုိင္၍ ဓာတ္ပံုအကူအညီ ရယူရမလုိ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္ဟု ယူဆမိ သည္။ ဤအတုိင္းဆုိလွ်င္ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ သူ၏ နာမည္ႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာပါ ထိခုိက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနမည္ေလာ။

ဆယ္လီဆုိသူ အမ်ိဳးသမီးသည္ မိမိႏွင့္ အႏုပညာ ယွဥ္ၿပိဳင္ဘက္သဖယ္ ျဖစ္လာႏုိင္ေပသည္။
ထုိအခ်ိန္၌ ဆယ္လီကုိယ္တုိင္က ခရိတ္အား ႐ႊန္း႐ႊန္းစားစား စုိက္ၾကည့္ေနေလသည္။ သူမ၏ အမူအရာက ခရိတ္၏ စာအုပ္အတြက္ ဓာတ္ပံုမ်ား အာဖရိက တုိက္သုိ႔ သြားေရာက္ ႐ုိက္ကူးရမည္ကုိ အထူး စိတ္၀င္စား သည့္ဟန္မ်ိဳး ျဖစ္ေနေပသည္။ သူမ၏ ပါးစပ္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔က အလြန္လွပ ၾကည့္ေကာင္းေနေလရာ ခရိတ္သည္ စိတ္ေတြ လႈပ္႐ွားေခ်ာက္ခ်ားလ်က္ ႐ွိေနသည့္ၾကားမွပင္ ဆယ္လီ၏ ႏႈတ္ခမ္း လွလွ ကေလးကုိ နမ္းလုိက္ရလွ်င္ မည္သုိ႔ ေနမည္နည္းဟု မဆီမဆုိင္ ေတြးမိေလ သည္။

ထုိအခုိက္ ဆယ္လီက လွမ္း၍ စကားေျပာေလသည္။
' ဒီမယ္ ခရိတ္၊ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ႐ွင္နဲ႔သာ အတူလုိက္ရမယ္ဆုိရင္ အခု ႐ွင္ျမင္ေနရတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြထက္ ေကာင္း တဲ့ ပံုမ်ိဳးေတြ ႐ုိက္ကူးေပးႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မက ႐ွင္နဲ႔အတူ လုိက္ၿပီး အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေပး ပါ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မကုိ အဲဒီအခြင့္အေရး ေပးစမ္းပါလား႐ွင္ ေနာ္ '
သူမ က တုိးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သလုိ ေျပာရာ ခရိတ္သည္ စိတ္၀င္စားမိေလသည္။

' ေၾသာ္ ဆယ္လီက ဆင္ႀကီးေတြကုိ စိတ္၀င္စားၿပီး သေဘာက်တယ္ ထင္တယ္။ ဒါျဖင့္ က်ဳပ္က ဆင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဒ႑ာရီပံုျပင္တစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနာ္၊ ေ႐ွးေ႐ွးတုန္းက ဆင္ထီးအုိႀကီး တစ္ေကာင္ ႐ွိသတဲ့။ အဲဒီဆင္ႀကီးရဲ႕ နား႐ြက္ထဲမွာ ပုိးမႊားေသးေသးကေလးတစ္ေကာင္က အၿမဲ ေနတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆင္ထီးႀကီးဟာ သိပ္ၿပီး မခုိင္ခံ့ ေတာ့တဲ့ တံတားတစ္ခုကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ သြားတယ္။ တံတားဟုိဘက္ေရာက္သြားေတာ့ ဆင္ႀကီးနား႐ြက္ထဲက ပုိးေကာင္ကေလးက
' ေဟ့ ဆင္ႀကီး ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ တံတားေပၚ ျဖတ္ခဲ့တာ တံတားႀကီးဟာ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္သြားတာပဲ ' လုိ႔ ေျပာ သတဲ့။
ဆယ္လီ သည္ နားေထာင္ေနရင္းက မ်က္ႏွာျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ လည္လာေလသည္။

ခရိတ္လည္း ဆယ္လီကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိေလသည္။ သူမသည္ စိတ္သေဘာထား ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ သူျဖစ္ေၾကာင္း သိရသျဖင့္ သနားသြားမိသည္။ ႏွစ္သိမ့္ အားေပးလုိစိတ္လည္း ျဖစ္ေပၚ လာမိသည္။ သူကုိယ္တုိင္ စိတ္လႈပ္႐ွား ေခ်ာက္ခ်ားေနမိပံုကုိလည္း နားလည္ေအာင္ ေျပာျပခ်င္သည္။
ဆယ္လီ သည္ ဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ျပန္လည္သိမ္းဆည္း၍ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။

' ႐ွင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာအုပ္ကုိ ဖတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မျဖင့္ ႐ွင္နဲ႔အတူ လုိက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ ျဖစ္ေပၚလာ မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ဆႏၵျပည့္၀ဖုိ႔က မလြယ္ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္မိပါ တယ္'
ဤသုိ႔ ေျပာၿပီး သူမသည္ အက္႐ွီဘက္သုိ႔ လွည့္၍
' ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ သိပ္မဆာလုိ႔ ဘာမွ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး ' ဟု ေျပာလုိက္သည္။
အက္႐ွီ လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။

' ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ အတူတူ ျပန္ၾကတာေပါ့၊ က်ဳပ္ပါလုိက္ၿပီး တကၠစီကားတစ္စီး ငွားစီးသြားၾကမယ္'
အက္႐ွီက ဆယ္လီအားေျပာၿပီး ခရိတ္ဘက္သုိ႔လွည့္၍
' အုိေက၊ ခင္ဗ်ား ေနာက္ထပ္ေရးထားတဲ့ စာမူေတြ လက္ႏွိပ္စက္႐ုိက္ၿပီးရင္ က်ဳပ္ကုိ အေၾကာင္းၾကား လုိက္ပါ 'ဟု ေျပာကာ ဆယ္လီႏွင့္အတူ လုိက္ထြက္သြားေလသည္။
ခရိတ္ သည္ ဆယ္လီအား ေနာက္မွ လွမ္းၾကည့္ေနရာ သူမကုိယ္လံုးကုိယ္ဟန္ အခ်ိဳးက် လွပေျပျပစ္ပံုကုိ သတိျပဳမိ ေလသည္။

ကမၻာ့ဘဏ္ ဒုတိယဥကၠ႒ ဟင္နရီဆုိသူကေတာ့ စားပဲြတြင္ ဆက္ထုိင္လ်က္ ႐ွိေလသည္။ သူသည္ ယမကာခြက္ကုိ မေသာက္ဘဲ ၾကည့္ေနရာ ခရိတ္က သတိျပဳမိသျဖင့္ -
' ဒီ အရက္က လံုးလံုး မစံြဘူးဗ်၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွာေသာက္မွ ေကာင္းမယ္ ' ဟု ဆုိကာ စားပဲြထုိးတစ္ဦး ကုိ လွမ္းေခၚ ၍ ေနာက္ အရက္တစ္မ်ိဳးမွာလုိက္သည္။
ဟင္နရီ သည္ ေနာက္ေရာက္လာေသာ အရက္ခြက္ကုိ စမ္းေသာက္ၾကည့္ၿပီး -
' ဒါကမွ ေတာ္ေသးတယ္ ' ဟု ေျပာေလသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ဟင္နရီကပင္ သူ၏ လက္ပတ္နာရီကုိ ၾကည့္ၿပီး
' က်ဳပ္တုိ႔ စားစရာေတြ မွာၾကဖုိ႔ ေတာ္ၿပီထင္တယ္' ဟု ေျပာကာ စားပဲြထုိးအား စားေသာက္ဖြယ္မ်ား မွာလုိက္ ေလသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္ရင္း စကားေျပာၾကရာတြင္ အေမရိကန္သမၼတ ရီဂင္၏ အစုိးရအဖဲြ႕ အေၾကာင္း၊ မကၠဆီကုိႏုိင္ငံမွ ျပည္ပေႂကြးၿမီမ်ား မဆပ္ႏုိင္ဘဲ အခက္အခဲေတြ႕ေနရသည့္အေၾကာင္း၊ လက္႐ွိ ေ႐ႊေစ်း အေျခအေန အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကုိ စကားစပ္ ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးေနၾက ေလသည္။
စားေသာက္ဖြယ္ မ်ား စားေသာက္ၿပီး၍ ေကာ္ဖီေသာက္ေနခ်ိန္တြင္ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ ဆံပင္ႏွင့္ လွပေခ်ာေမာ ေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦးသည္ အျခားစားပဲြတစ္ခုမွ ထလာၿပီး ခရိတ္အနီးသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည္။

' ႐ွင္က စာေရးဆရာႀကီး မစၥတာခရိတ္မဟုတ္လား ႐ွင့္၊ ႐ွင့္ကုိ ကၽြန္မ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာလည္း ၾကည့္ ရတယ္။ ႐ွင္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကုိလည္း သိပ္သေဘာက်မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမွတ္တရ ေဟာဒီမွာ ႐ွင့္လက္ုမွတ္ (ေအာ္တုိ) ထုိးေပးေစခ်င္ပါတယ္ '
ေျပာရင္းႏွင့္ မိန္းကေလးသည္ ဟုိတယ္ဆုိင္၏ စားေသာက္ဖြယ္မ်ား စာရင္းစာ႐ြက္ (မီႏူး)တစ္ခုကုိ ေပးေလရာ ခရိတ္ကလည္း လုိက္ေလ်ာစြာပင္ လက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္သည္။
မိန္းကေလးသည္ ခရိတ္အနီးသုိ႔ လုိသည္ထက္ပုိ၍ နီးကပ္စြာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ၿပံဳးလ်က္
' ကၽြန္မက ၅ လမ္းက အလွကုန္ပစၥည္းဆုိင္မွာ အလုပ္ လုပ္တယ္႐ွင့္။ ကၽြန္မကုိ ေတြ႕ခ်င္ရင္ အဲဒီဆုိင္ ေနရာမွာ အခ်ိန္မေ႐ြး လာေတြ႕ ႏုိင္ပါတယ္ ' ဟု ကႏဲြ႕ကလ်ေျပာၿပီးမွ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။

ေဘးမွ ထုိင္ၾကည့္ စိတ္၀င္စားေနသူ ဟင္နရီသည္ ခရိတ္အနီးသုိ႔ကပ္၍ -
' ခင္ဗ်ားက ဘယ္လုိလဲ၊ မိန္းကေလး ေခ်ာေခ်ာလွလွကေလးေတြ အခုလုိ ခ်ဥ္းကပ္လာရင္ ခင္ဗ်ား ခပ္တည္တည္ နဲ႔ ပလႊတ္လုိက္တာခ်ည္းပဲလား' ဟု ေမးေလသည္။ ခရိတ္က ရယ္ေမာလုိက္သည္။
' ဒါေတာ့ဗ်ာ၊ ေယာက္်ားမွန္သမွ် ေသြးနဲ႔ကုိယ္ သားနဲ႔ကုိယ္ခ်ည္းပါပဲ။ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့'
ထုိမွ်ႏွင့္ စကားျပတ္သြားၿပီးေနာက္ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားအတြက္ က်သင့္ေငြကုိ ဟင္နရီကပင္ စုိက္ထုတ္ ႐ွင္းေပး လုိက္သည္။
' က်ဳပ္မွာ ေမာ္ေတာ္ကား ပါလာတယ္။ ခင္ဗ်ား သြားခ်င္တဲ့ဆီကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးပါမယ္ '

' ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ က်ဳပ္က လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လုိ႔ပါ '
' ဒီမယ္ မစၥတာခရိတ္၊ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲမွာ အာဖရိကတုိက္ကုိ ျပန္သြားခ်င္ေနပံု ရတယ္လုိ႔ က်ဳပ္ အကဲခတ္ မိတယ္။ ေစာေစာက ခင္ဗ်ားဓာတ္ပံုေတြကုိ ၾကည့္ေနတုန္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာမူအရာက အလြန္ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ပံုမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ အာဖရိကကုိ ျပန္လြမ္းေနပံုမ်ိဳးပဲဗ်'
' ဒါေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ '

' ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားေရးမယ့္ စာအုပ္အေၾကာင္း ဆက္ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မစၥတာ အက္႐ွီ က အျပည့္အစံု မသိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားက အာဖရိကတုိက္ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံ ထိပ္သီးလူမည္းေခါင္း ေဆာင္ေတြ နဲ႔ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီအခ်က္ကုိ က်ဳပ္တုိ႔ အထူး စိတ္၀င္စားမိတယ္။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ စာအုပ္ထဲက ပါတဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကုိလည္း က်ဳပ္တုိ႔ လက္ခံသေဘာတူပါ တယ္။ တကယ္ လုိ႔ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ အာဖရိကကုိ ျပန္သြားဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္မယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္ဆီ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ လုိက္ပါ။ ခင္ဗ်ား နဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္လိမ့္ မယ္ထင္ပါတယ္ '

ဤသုိ႔ စကားကုိ အဆံုးသတ္ၿပီး ဟင္နရီသည္ သူ၏ ေမာ္ေတာ္ကားဆီကုိ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ တစ္ဖန္ ကားေပၚ တက္ၿပီးေနာက္ ခရိတ္အား လွမ္း၍ -
' က်ဳပ္ သေဘာအရေတာ့ ဆယ္လီရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြက အလြန္ေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္ ' ဟု ေျပာသြား ေလသည္။

အခန္း (၃) ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ၾကယ္နီ အပိုင္း (၁၉)

ဘိန္းပုန္းစား
(၁)
' ေအာက္ ... အီး ... အီး ... အြတ္ '
ကုိေဒါင္းစိန္ ၏ အိမ္မွ ၾကက္ဖႀကီးကား ေတာင္ပံကုိ တဖ်တ္ဖ်တ္႐ုိက္ကာ တြန္က်ဴးလုိက္၏။ တြန္သံ ၾကားလွ်င္ သံေယာင္လုိက္၍ တြန္တတ္သည္မွာၾကက္ဖႀကီးမ်ား၏ သဘာ၀ျဖစ္၏။ ကုိေဒါင္းစိန္အိမ္မွ ၾကက္ဖႀကီး တြန္၍မွအသံ မဆိတ္ေသးမီ ကုိဖုိးကြန္႔၏ ျပာမီးခုိးေရာင္ တုိက္ၾကက္ဖႀကီးက ညံစာစာ တြန္လုိက္ျပန္၏။ တစ္ဆက္တည္းတြင္ ကုိလူေမာင္၏ ၾကက္ဖႀကီးက လည္း အားက်မခံ တံု႔ျပန္ တြန္က်ဴး လုိက္၏။

' ၾကက္ဦးတြန္ '
မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာပင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ အုန္းေမာင္းေခါက္သံက ျမည္ဟည္းလာျပန္၏။ ခ်က္မွန္မွန္ ျမည္ဟည္း ေနရာမွ တစ္စထက္တစ္စ ျမန္၍ ျမန္၍ တက္လာကာ တစ္ဖန္ တျဖည္းျဖည္း ေႏွး၍ ေႏွး၍ သြားသလုိ၊ အသံမွာလည္း ျမင့္၍ျမင့္၍ တက္လာရာမွ နိမ့္၍နိမ့္၍ဆင္း လာကာ ေ၀း၍ေ၀း၍ ေပ်ာက္သြား၏။ ႐ြာတြင္း မွ ေခြးအေပါင္းကား ေၾကကဲြလြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ လြမ္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ သံ႐ွည္ဆဲြ၍ အူေန လုိက္ၾက၏။ ' အူ ... -၀ူး ... ၀ူး '

အဘုိးအုိ အမယ္အုိမ်ား၏ ေလးတဲြ႕တဲြ႕ ေခ်ာင္းဟန္႔သံမ်ားေပၚလာျပန္၏။ ' ဘုရား ... ဘုရား ... ဘုရား ' ဟု တုန္တုန္ယင္ယင္ ႐ွိလွေသာ အသံျဖင့္ ျမတ္ဘုရားကုိ တသ လုိက္ေသာအသံမ်ားကလည္း ေနာက္ဆက္တဲြ ပါလာ၏။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ဘုရား႐ွိခုိးသံ၊ ေၾကးစည္သံ။

မယ္စိန္သည္ အိပ္ရာထက္မွ လူးလဲထကာ ေျပက်ေနေသာ ထဘီကုိ ျပင္၀တ္လုိက္၏။ မီးျခစ္ကုိ လက္ျဖင့္ စမ္းကာစမ္းကာ ႐ွာေဖြ၍ မီးခြက္ကုိ ထြန္းညႇိလုိက္ကာ ထုိမီးခြက္ အလင္းေရာင္ျဖင့္ပင္ ကုိေဒါင္းစိန္အား လွမ္းၾကည့္လုိက္၏။ ကုိေဒါင္းစိန္ကေတာ့ တေခါေခါေဟာက္ကာ အိပ္ေမာက်ေနပါကလား။ မယ္စိန္သည္ ကာလနဂါး၏ စံခ်ိန္ကုိ ခ်ိဳးေနေသာ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ ကုိေဒါင္းစိန္အား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ပစ္ထုိးလုိက္မိ၏။ ယခုတေလာ သည္ကာလနာေကာင္သည္ အလုပ္ကုိ တယ္ ဂ႐ုမစုိက္ေတာ့။

ဟုိတုန္းကလုိ စိတ္အားထက္သန္မႈ မ႐ွိေတာ့။ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ထထႂကြႂကြ မ႐ွိေတာ့။ သံပတ္ ေပးထားေသာ စက္႐ုပ္လုိသာ အဓိပၸာယ္ ကင္းမဲ့စြာ လႈပ္႐ွားတတ္၏။ အလုပ္တြင္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ထထႂကြႂကြ မ႐ွိေတာ့ သေလာက္ သူမအေပၚတြင္မူကား ဟုိတုန္းဟုိတုန္းကထက္ ပုိမုိ၍ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ထထႂကြႂကြ ႐ွိေန၏။ အလုပ္ မွ ခြာမွန္းမသိ ခြာလာသေလာက္ သူမအပါးသုိ႔ ကပ္မွန္းမသိ ကပ္လာ၏။ ညအိပ္ရာ ၀င္တုန္း ကလည္း အိမ္ေထာင္ဦး ဘတုန္းကေလာက္ပင္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ထထႂကြႂကြ ႐ွိလွသျဖင့္ သူမက စိတ္မ႐ွည္ ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ' ဟဲ့ ေသနာေကာင္၊ မနက္ေစာေစာ ငါးမွ်ားတန္ သြားသိမ္းရဦးမွာ၊ ေစာေစာ အိပ္ပါေတာ့လား။

ငါ ခ်က္ခ်င္းေသသြားဦးမွာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဒါေလာက္ေတာင္ အေလာသံုးဆယ္ ေလာဘတႀကီး ရိကၡာ ယူေနရသလား ' ဟု မာန္မဲလုိက္သည့္ တုိင္ မအိပ္ေသးဘဲ နားပူနားဆာ လုပ္ေနသျဖင့္၊ သူမမွာ ကုိေဒါင္းစိန္ ၏ အလုိကုိ အိပ္ေပ်ာ္တစ္ခါ ႏုိးလာတစ္လွည့္ျဖင့္ လုိက္ေလ်ာေနရ၏။ ေနာက္ဆံုး ကုိေဒါင္းစိန္ ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္စက္ သြားသည္ ဆုိတာကုိပင္ သူမ မသိလုိက္။ ကုိေဒါင္းစိန္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ထထႂကြႂကြ ႐ွိေနသည့္ အခ်ိန္ ၌ပင္ သူမက ထုိင္းမိႈင္းႏြမ္းနယ္လာကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိ၏။

ဟုိတုန္းကဆုိလွ်င္ အလုပ္ကုိ စိတ္စဲါလမ္းေနသျဖင့္ မည္သူမွ် ႏိႈးလႊတ္ရန္မလုိဘဲ အလုိအေလ်ာက္ အေစာႀကီး ႏုိးကာ ထ သြားတတ္၏။ အလုပ္ကုိ စဲြလမ္းလြန္း၍ သူမအေပၚ၌ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ျဖစ္ေနကာ သူမ ႏွင့္ ဆက္ဆံရာမွာပင္ စိတ္ပါလက္ပါ မ႐ွိလွဘဲ ၿပီးစလြယ္ ဆက္ဆံ တတ္၏။ ယခုတေလာ သူမႏွင့္ ဆက္ဆံ ရာတြင္မူ စိတ္ပါ လက္ပါ ႐ွိလြန္းလွ၍ အၿမဲပင္ ညဥ့္နက္ေသာေၾကာင့္ သူမက အၿမဲတေစ ႏိႈးလႊတ္ေနရ၏။ အလုပ္သြား ခါနီးတုိင္း ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနတတ္သျဖင့္ ႀကိမ္ထူေသာ ႏြားကုိ ေမာင္းရသလုိ အလုပ္႐ွိရာသု႔ိ အတင္း အက်ပ္ ေမာင္းႏွင္လႊတ္ေနရ၏။ ယခုလည္း ၾကည့္ပါဦးေတာ့။ ညက တစ္ညလံုး ရိကၡာယူ လုိက္ရလုိ႔ အိပ္ပ်က္ ကာ အေတာ္ကေလး ေမာပန္းသြားေရာ့ထင့္ု။ ယခုတုိင္ မႏုိးေသးဘဲ ကုလားေသ ကုလားေမာ အိပ္ေနသည္။ မႏိႈးဘဲႏွင့္ေတာ့ ထ မွာ မဟုတ္။
' ေဒါင္းစိန္ ... ဟဲ့ ေဒါင္းစိန္၊ ထ ေတာ့၊ အ႐ုဏ္ေတာင္ လာေနၿပီ '

သူမသည္ ကုိေဒါင္းစိန္၏ သလံုးသားကုိ ဆဲြလႈပ္ကာ ႏိႈးလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေဒါင္းစိန္ကား မႏုိး၊ လက္၀ဲဘက္ နံေစာင္းမွ လက္ယာဘက္နံေစာင္းသုိ႔ ေျပာင္းကာ အိပ္လုိက္၏။ ၿပီးေတာ့ တေခါေခါ ႏွင့္ ေဟာက္ၿမဲ။ သူမက စိတ္မ႐ွည္။ ' ေဒါင္းစိန္ ... ဟဲ့ ကာလနာရဲ႕ ထ ပါေတာ့လား။ ေတာ္ၾကာ မုိးလင္း ေနရင္ေတာ့ ငါးမွ်ားတန္းေတြကုိေတာ့ ေယာက္ဖ အင္းသားႀကီး သိမ္းသြားလိမ့္မယ္ ' သူမသည္ ကုိေဒါင္းစိန္ ၏ ပခံုးကုိ တအားကုိင္လႈပ္ႏုိးျပန္၏။ သုိ႔ေသာ္ကုိေဒါင္းစိန္ကား ' အင္၊ အာ ' ႏွင့္ လုပ္ေနရာမွ ပက္လက္လန္ လုိက္ျပန္ကာ တေခါေခါ ေဟာက္ေနျပန္၏။

သူမက ေဒါသကုိ မခ်ဳပ္တည္းႏုိင္ေတာ့။ ' ဟဲ့ ကာလနာရဲ႕၊ ထဟဲ့ ထဟဲ့ ထဟဲ့ ' သူမသည္ ႏႈတ္ျဖင့္ ႏိႈး႐ံုႏွင့္ အားမရ ဘဲ ကုိေဒါင္းစိန္၏ ရင္ဘတ္ႀကီးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စံုထုေတာ့၏။ သည္ေတာ့မွ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာ မ်က္စိ ပြင့္လာကာ ' အာ ေစာပါေသးတယ္ကြာ ' ဟု အိပ္ခ်င္မူးထူး အသံျဖင့္ ဗလံုး ဗေထြးေျပာကာ မ်က္စိကုိ ျပန္မွိတ္ လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ မယ္စိန္က အိပ္ခြင့္မျပဳဘဲ အတင္းဆဲြထူလုိက္ သျဖင့္ ကုိေဒါင္းစိန္မွာ မထခ်င္ ထခ်င္ ႏွင့္ ထလုိက္ရေတာ့ကာ၊ မ်က္ႏွာသြား သစ္ၿပီး ညတုန္းက ကြင္းထဲ၌ သူ ခ်ပစ္ခဲ့ေသာ ငါးမွ်ားတန္းကုိ သြားသိမ္းရန္ ေလွငယ္တက္စင္းကုိ ျပင္ဆင္ေနရေတာ့သည္။

(၂)

ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ အိမ္ေခါင္းရင္း႐ွိ သရက္ပင္ပ်ိဳေပၚမွ သပိတ္လြယ္ ငွက္ကေလးသည္ သာယာေသာ ေတးဂီတ ျဖင့္ မုိးေသာက္ေရာင္ျခည္ကုိ ႀကိဳဆုိေနေလၿပီ။ ႐ြာတြင္းမွ ၾကက္အေပါင္းကလည္း မုိးေသာက္ကဗ်ာကုိ ခြန္းဆင့္ သီၿပိဳင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႀကီး တြန္က်ဴးေနၾကေပၿပီ။ က်ီးမ်ားကလည္း တအားအား ေအာ္ျမည္ကာ မုိးေသာက္ ေရာင္ျခည္ လာေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကေပ ၿပီ။ ကုိေဒါင္းစိန္သည္ ေလွငယ္တက္စင္းကုိ ျပင္ဆင္ ၿပီးၿပီျဖစ္၍ ေလွကုိ ကမ္းစပ္မွခြာကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွာ္ခတ္လာခဲ့သည္။ သူ႔အမူအရာမွာ အလုပ္ဆင္း ေနာက္က်သူပမာ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ ပ်ာကယာ ျဖစ္ေနေလသည္။ ငါးမွ်ားတန္းမွာ အင္းသားႀကီး ပုိင္ ကြင္းထဲတြင္ ည ဘက္၌ တိတ္တဆိတ္ သြားခ်ထားရ၍ လူေရာ က်ီးေရာ မႏုိးမီ နံနက္ ေစာေစာႀကီး ထ ကာ သြားေရာက္ ႐ုပ္သိမ္းရသည္။

ေနျမင့္၍ မုိးလင္းေနပါက အင္းသားႀကီးႏွင့္ေတြ႕ၿပီး ကိစၥမ်ားတတ္ သည္။ ယခု သူသည္ အိပ္ရာထ ေနာက္က် ေန၍ မုိးစင္စင္လင္းလုၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အမူအရာမွာ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ ပ်ာကယာ ျဖစ္ေန ရသည္။ ေဆာင္းဦးသုိ႔ ေရာက္လာၿပီမုိ႔ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ၀ယ္ ျမဴႏွင္းကေလးမ်ားမွာ ဟုိတစ္စု သည္တစ္စု ပ်ံ၀ဲ ေနသည္။ ေဆာင္းရာသီ၏ အေအးဓာတ္ကလည္း ဤကမၻာေလာကသုိ႔ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္စ ျပဳပါၿပီ။ သုိ႔ေပမဲ့ ကုိေဒါင္းစိန္ကေတာ့ ေအးလုိ႔မွ ေအးမွန္းမသိပါ။ သူ႔နဖူးျပင္၀ယ္ ေခးကေလးပင္ စုိ႔ေနပါသည္။

ေရာက္ ခ်င္ေဇာျဖင့္ ေလွကုိ တက္သုတ္႐ုိက္ကာမွပင္ သူသည္ သူ႕မိတ္ေဆြ ကုိလူေမာင္ကုိ ႐ုတ္တရက္ သတိရ မိ၏။ ယခင္ဆုိလွ်င္ ဘယ္ကုိသြားသြား သူႏွင့္ ကုိလူေမာင္ ပါၿမဲျဖစ္သည္။ ယခု တေလာ အလုပ္ကုိ စိတ္ပ်က္ လြန္းလွ၍ အလုပ္အေၾကာင္း တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးမႈ မ႐ွိၾက။ သြားလာ လုပ္ကုိင္ရာတြင္လည္း တကဲြတျပား ျဖစ္ေနသည္။ ယခုတေလာ ကုိလူေမာင္ကုိုလည္း အေတြ႕အျမင္ရနည္းသည္။ သူက အလုပ္ကုိ ခြာကာ မယ္စိန္အပါးသုိ႔ ကပ္မွန္းမသိ ကပ္ေနသလုိ ကုိလူေမာင္လည္း အလုပ္ကုိ ခြာၿပီး ဘယ္ေခ်ာင္ကုိမ်ား ခ်ဥ္းကပ္ ေနပါလိမ့္။

သူ၏ မ်က္စိထဲတြင္ ကုိလူေမာင္၏ ႐ုပ္ပံုလႊာသည္ ထင္းထင္းႀကီးေပၚလာသည္။ ဟုိတုန္းကလုိ အာ၀ဇၨန္း ႐ႊင္႐ႊင္ ျဖင့္ သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္ျခင္းမ႐ွိဘဲ စကားနည္း၍ ထုိင္းမိႈင္းငုိက္မ်ဥ္းေနတတ္ေသာ ကုိလူေမာင္။ စုိစုိျပည္ျပည္ ႐ွိေသာ သူ႔အသားအေရမွာ ယခုတေလာ မဲြေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအစံုမွာ မည္းျပာေန၍ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ မွိန္ေဖ်ာ့ေနသည္။ က်ယ္ေလာင္ေသာ စကားေျပာသံႏွင့္ က်ယ္ေလာင္ ေသာ အသံဗလံမ်ားကုိ နားမခံႏုိင္ဘဲ လန္႔ဖ်ပ္သြားတတ္သည္။ လူစုလူေ၀းကုိ ကြင္းေ႐ွာင္ကာ ေခ်ာင္ ေကာင္းေကာင္း တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ငုိက္မ်ဥ္းေနတတ္သည္။ တန္ေတာ့၊ ကုိလူေမာင္ တစ္ေယာက္ မ႐ုိးဘူးထင္တယ္။ ဧကႏၱ ေအာင္သိန္းရဲ႕ ဘိန္းဆုိင္ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ေနတာ ျဖစ္သည္။

သည္အေတြးက သူ႔ကုိ ေခ်ာက္လွန္႔လုိက္၍ သူ ထိတ္လန္႔သြားသည္ ဟုိတုန္းက သည္လုိ မေတြးမိသည္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွသည္။ ေစာေစာကသာ ဒီလုိေတြးမိရင္ ကုိလူေမာင္ရဲ႕ အရိပ္ အျခည္ကုိ အကဲခတ္ၾကည့္႐ႈၿပီး မိတ္ေဆြေကာင္း ပိသစြာ သတိေပးတန္ ေပးလုိက္ရရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ငါေတြးသလုိ ဟုတ္ခ်င္ မွ ဟုတ္မွာပါေလ။ ကုိလူေမာင္ဟာ ဒါေလာက္ေတာင္ မုိက္မဲတဲ့ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူသည္ သူ႕စိတ္ကုိ ႀကံဖန္၍ ႏွစ္သိမ့္လုိက္သည္။ ယခုလုိ အေဖာ္ မပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္း သြားလာ လုပ္ကုိင္ရသည္မွာ ပ်င္းစရာႀကီးပါတကား။ သူသည္ တစ္ခ်က္မွ် ပ်င္းရိစြာ သမ္းေ၀လုိက္ၿပီးေနာက္ ေလွာ္တက္ ကုိ ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ျပင္းျပင္းကေလး ေလွာ္ေပးလုိက္ရာ မၾကာမီပင္ သူ ငါးမွ်ားတန္း ခ်ရာေနရာသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေတာ့၏။

လင္းေရာင္ျခည္ကေလးကား ျဖာဆင္းေနေလၿပီ။ မိႈင္းမႈန္ေနေသာ ႐ႈခင္းမွာလည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ၾကည္လင္လာကာ အလင္းဘက္သုိ႔ ကူးမွန္းမသိ ကူးေျပာင္းစ ျပဳလာေလသည္။ ႐ြာဘက္ဆီမွ ပ်ံ႕လြင့္ ထြက္လာေသာ ေခြးေဟာင္သံႏွင့္ လူသံ အစအနကေလးမ်ားကုိပင္ ၾကားေနရသည္။ မုိးစင္ စင္လင္းေတာ့ မွာပါကလား။ သူ ေလးကန္ဖင့္ႏဲြ႕ေန၍မျဖစ္။ သူသည္ က်င္လည္သြက္လက္စြာပင္ ေလွထဲမွ ၀ါးလံုးခ်ိတ္ကုိ လွမ္းယူ လုိက္သည္။ အေတာ္ကေလး ႐ွည္လ်ားေသာ ၀ါးလံုးတစ္ေခ်ာင္း၏ ထိပ္တြင္ ေကြးေကာက္ ထားေသာ သံေခ်ာင္းခ်ိတ္ကုိ တပ္ဆင္ထားသည္။

သည္၀ါးလံုးခ်ိတ္ျဖင့္ ေရေအာက္၌ ႐ွိေနေသာ သူ႔ငါးမွ်ားတန္းကုိ စမ္းသပ္႐ွာေဖြရသည္။ ေရထဲဆင္းငုပ္ၿပီး စမ္းသပ္ ႐ွာေဖြရလွ်င္ ေစာေစာစီစီး ခ်မ္းလြန္းလုိ႔ ခုိက္ခုိက္တုန္ေနမွာေပါ့။ သူသည္ သံေခ်ာင္းခ်ိတ္ တပ္ထားေသာ ၀ါးလံုးခ်ိတ္ကုိ ေရေအာက္ေျမႀကီးကုိ ထိကပ္သြားေအာင္ ထုိးစုိက္လုိက္ၿပီးေနာက္ ဟုိဟုိ သည္သည္ ေ၀ွ႕ယမ္းစမ္းသပ္ရင္း တစ္စံုတစ္ခုကုိ ခ်ိတ္မိရန္ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ ေန၏။ ငါးမွ်ားတန္း မွာ ၂၅ ကုိက္ခန္႔ ႐ွည္လ်ားေသာ အုန္းဆံႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းတြင္ တစ္ေတာင္ခန္႔ ႐ွည္ေသာ ငါးမွ်ားႀကိဳး ၂၅ ေခ်ာင္းကုိ တစ္ေတာင္ကြာစီတြင္ တပ္ခ်ည္ထားကာ ေရေအာက္ေျမႀကီး ၌ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ ထုိးစုိက္ထားေသာ ၀ါးလံုးတုိင္ ႏွစ္တုိင္တြင္ အုန္းဆံႀကိဳး အစႏွစ္ဖက္ကုိ ခ်ည္ေႏွာင္ထား၏။

သုိ႔ေသာ္ ႐ွည္လ်ားေသာ အုန္းဆံႀကိဳးမွာ တင္းေတာင့္မေနဘဲ ေျမႀကီး၌ ပံုက် ေနတတ္သည္ျဖစ္ရာ ထုိအုန္းဆံႀကိဳး၌ တပ္ခ်ည္ထားေသာ ငါးမွ်ားႀကိဳးမ်ား႐ွိ ငါးမွ်ားမွ ငါးစာမွာ ပုပ္ပြ၍ ေရေအာက္ေျမႀကီးႏွင့္ တစ္ေတာင္ ခန္႔ ေပၚတက္ေနသည့္အခါတြင္ ငါးရံ႕မ်ားက ထုိးဟပ္ တတ္သည္။ ယခု သူသည္ ဤ အုန္းဆံႀကိဳး ကုိ ခ်ိတ္မိရန္ စမ္းသပ္႐ွာေဖြေနရျခင္းျဖစ္သည္။

ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စမ္းသပ္႐ွာေဖြ၍ မေတြ႕ရသည့္ၾကားထဲျခင္ေတြက ကုိက္လွသျဖင့္ တဖတ္ဖတ္ ႐ုိက္ ေနရသည္ မွာ ၾကာေတာ့ စိတ္မ်ားပင္ တုိလာမိသည္။ သူည္ ေဒါသထြက္ထြက္ျဖင့္ ၀ါးလံုးခ်ိတ္ကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေ၀ွ႕ယမ္းလုိက္ရ တစ္စံုတစ္ခုကုိ ခ်ိတ္မိသလုိ ၀ါးလံုးခ်ိတ္မွာ အ႐ွိန္တန္႔ရပ္သြားသည္။ အား ... ငါးမွ်ားတန္း ကုိ ခ်ိတ္မိၿပီေလ။ ခ်ိတ္မိထားေသာ ငါးမွ်ားတန္း ျပန္၍ လြတ္က်သြားမည္စုိးသည့္အတြက္ သူသည္ ညင္ညင္သာသာျဖင့္ သတိထားကာ ဆဲြတင္လာ သည္။

အုန္းဆံႀကိဳးမွာလည္း တင္းခံမေနဘဲ ညြတ္ေကြးၿပီး ပါလာသည္။ အုန္းဆံႀကိဳးေရမွ ကုန္းျပင္ ေပၚအေရာက္တြင္ သူသည္ အုန္းဆံႀကိဳးကုိ လွမ္းကုိင္ကာ ၀ါးလံုးခ်ိတ္ကုိ ေလွထဲသုိ႔ လႊတ္ခ် လုိက္၏။ ေနာက္ အုန္းဆံႀကိုးေအာက္၌ တဲြေလာင္းကေလးေတြ ျဖစ္ေနေသာ ငါးမွ်ားႀကိဳးမ်ားကုိ တစ္ေခ်ာင္းၿပီး တစ္ေခ်ာင္းဆြဲေဖာ္ကာ မိေသာ ငါးမ်ားကုိ လုိက္ျဖဳတ္၏။ အခ်ိဳ႕ ငါးမွ်ား၌ ငါးရံ႕ႀကီး ေတြ မိေန၏။ အခ်ိဳ႕ ငါးမွ်ားမ်ား မွာေတာ့ ေႁမြပတံု႔ေတြ မိေနကာ၊ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ငါးမွ်ားမ်ားမွာ မူ ဘာငါးမွ မမိဘဲ ခ်ိတ္ထား ေသာ ငါးစာေလးသာပါလာ၏။

ငါးရံ႕ႀကီးမ်ား မိထားေသာ ငါးမွ်ားကုိ ေတြ႕ျမင္ရလွ်င္ သူ ၀မ္းသာအယ္လဲျဖစ္ရသေလာက္ ဗလာျဖစ္ေနေသာ ငါးမွ်ားကုိ ေတြ႕ရသည့္အခါတြင္မူ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္သြားရကာ၊ ေႁမြပတံု႔ကုိ မိေနေသာ ငါးမွ်ားကုိ ျမင္လုိက္ရသည့္အခါတြင္ကား စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးႏွင့္ တအားဆဲြျဖဳတ္ကာ အေ၀းသုိ႔ ေဒါသတႀကီး လႊင့္ပစ္လုိက္၏။ ငါးမွ်ားႀကိဳး ၂၅ ေခ်ာင္းလံုးျဖဳတ္ၿပီး၍ သူ႔ေလွထဲ ၾကည့္လုိက္ရာ ငါးရံ႕ေျခာက္ေကာင္ေလာက္သာ ေတြ႕ျမင္ရ၏။ သုိ႔ေသာ္ ႐ွိေစေတာ့။ အျခားေနရာ သံုးေနရာ၌ သူ ငါးမွ်ားတန္း သံုးတန္း၊ ငါးမွ်ားႀကိဳး ၇၅ေခ်ာင္း ႐ွိေနေသးသည္။
သူသည္ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသုိ႔ ကူးကာ သူ႔ ငါးမွ်ားတန္းမ်ား႐ွိ ငါးမွ်ားႀကိဳးအားလံုး စံုစံုေစ့ေစ့ လုိက္ျဖဳတ္ ၿပီးေနာက္ ေလွ၀မ္းထဲမွ ငါးရံ႕မ်ားကုိ ေရတြက္ၾကည့္ရာ အေကာင္ႏွစ္ဆယ္တိတိ ႐ွိ၏။ ဒါေလာက္ ဆုိရင္လည္း ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေလ။ ကံေပးသမွ်ေပါ့။

သူသည္ ငါးမွ်ားတန္းမ်ားကုိ ေရေအာက္ ျပန္ခ်ပစ္ခဲ့ၿပီး ႐ြာဘက္သုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွာ္ျပန္လာခဲ့ သည့္အခါ၌ကား မုိးစင္စင္လင္းေနပါၿပီ။

(၃)

' ဘယ့္ႏွယ္လဲ ငါး ေတာ္ေတာ္ ဟပ္ရဲ႕လား၊ မုိးလင္းေနလုိ႔ က်ဳပ္ျဖင့္ အင္းသားႀကီးနဲ႔မ်ား ေတြ႕ေန မလားလုိ႔ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေတြးပူလုိက္ရတာေတာ္။ အခုမွ ဟင္းခ်လုိက္ရေတာ့တာပဲ '
သူ ျပန္လာမည့္လမ္းကုိ ကမ္းနဖူးမွ ထုိင္ကာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ မယ္စိန္က သူ႔ေလွ ကမ္းမဆုိက္ မီပင္ ဟစ္ေမးလုိက္၏။ သူက တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ် ျပန္ၾကားျခင္း မျပဳဘဲ၊ ေလွ ကမ္းသုိ႔ ဆုိက္သည့္ အခါတြင္မွ ေလွကပ္ ကုိဖြင့္၍ ေလွကပ္ေအာက္႐ွိ ငါးရံ႕မ်ားကုိ ျပလုိက္၏။ ငါ ေျပာစရာ မလုိဘူးေလ၊ မင္းဟာ မင္း ၾကည့္ေပါ့ ဟူေသာ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ခပ္ႂကြားႂကြား လုပ္ျပလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။
' ငါးမွ်ားတစ္ရာကုိ ဒါေလာက္ ရတယ္ဆုိရင္လည္း ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေလ၊ ငါးမွ်ားတစ္ရာကုိ တစ္ရာလံုး အေစ့သာ ငါးမိမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မယ္စိန္တုိ႔ ခုေလာက္႐ွိ ေဇာတိက ျဖစ္ေနေရာ့ေပါ့ '
မယ္စိန္သည္ ေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ ေတာင္းတစ္လံုးကုိ ဆဲြဆင္းလာကာ ေလွထဲမွ ငါးေတြကုိ ေတာင္းထဲသုိ႔ ထည့္ၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚသုိ႔ သယ္တင္သြား၏။ ကုိေဒါင္းစိန္ကလည္း ေလွာ္တက္ႏွင့္ ၀ါးလံုးခ်ိတ္ကုိ ကုိင္ဆဲြကာ မယ္စိန္ေနာက္မွ တက္လုိက္သြား၏။

အိမ္ေပၚ အေရာက္တြင္ မယ္စိန္သည္ ဆုိင္းငံ့မေနဘဲ စဥ္းတီတံုးႏွင့္ ဓားမကုိ ယူထုတ္ခဲ့ကာ ငါးရံ႕မ်ားကုိ အေၾကးထုိး၊ ေခါင္းျဖတ္၊ ေက်ာမွေန၍ ဓားႏွင့္ခဲြ၊ ငါးရံ႕ဆီထုတ္၊ ဓားႏွင့္ေပါက္၍ အေျမႇာင္းလုပ္ေန၏။ က်င့္သား ရ၍ က်င္လည္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ငါးရံ႕ အေကာင္မ်ားမွာ ခဲြၿပီးသား ငါးရံ႕ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္႐ွိသြားသည္။
' ေဟာဒီလုိ ေရေသ ငါးရံ႕မ်ိဳးဟာ ငါးရံ႕ေျခာက္ ခဲြလွန္းလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွမေကာင္းဘူး။ အေသြး အေရာင္ နီရဲ မေနဘဲ လူေသမ်က္ႏွာလုိ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ခ်ည္း ျဖစ္ေနတာပဲ။ လာ၀ယ္တဲ့ ကုန္သည္ ေတြက ဒါမ်ိဳးကုိ မႀကိဳက္ဘူးေတာ့ '

မယ္စိန္သည္ ကုိယ္ကာယသာ အလုပ္လုပ္ရင္း လႈပ္႐ွားေနသည္မဟုတ္။ ပါးစပ္မွလည္း အၿငိမ္ မေနဘဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ကုိေဒါင္းစိန္ကုိ ၾကည့္ကာ ၾကည့္ကာ မနားတမ္း ေျပာ ေန၏။ သူမ ေျပာတာကလည္း မွန္လြန္းလွသည္။ သည္လုိ ေရထဲမွာကတည္းက ေသလာ ေသာ ေရေသငါးရံ႕မ်ိဳးကုိ ငါးရံ႕ေျခာက္ ခဲြလွန္းလွ်င္ အေသြးအေရာင္ မလွဘဲ ျဖဴေဖြးေန၍စားလုိ႔ လည္း မေကာင္းပါ။ ငါးရံ႕အ႐ွင္ႀကီး ေတြကုိ ထု႐ုိက္သတ္ျဖတ္ၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခဲြလွန္းမွ အေသြးအေရာင္ကေလး နီရဲ၍ စားခ်င့္ စဖြယ္ ျဖစ္သည္။ စားရာမွာလည္း အရသာ႐ွိသည္။
' ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ၿမိဳ႕သြားတဲ့ လူေတြကုိ ယမ္းစိမ္းမွာၿပီး ၀ယ္ထားရတယ္။ ယမ္းစိမ္း ပက္ၿပီး လွမ္းလုိက္ ရင္ ေရေသငါး ေပမဲ့ အေသြးအေရာင္ နီရဲလာတာပဲ။ ဒီလုိမွ ဥာဏ္မကူ ျပန္ရင္လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာင္းထြက္ မွာ မဟုတ္ဘူးေတာ့္ '

ေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ မယ္စိန္သည္ ဆားေတာင္းကုိေ႐ႊ႕၍ ယမ္းစိမ္းထုပ္ကုိပါ သြားယူကာ ဆားႏွင့္ ယမ္းစိမ္းကုိ ေရာစပ္ေန၏။ ၿပီးလွ်င္ ခဲြထားေသာ ငါးရံ႕မ်ားေပၚသုိ႔ ျဖဴးလုိက္ၿပီးေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ ျဖင့္ အားရ ပါးရ ဆုပ္နယ္ေန၏။ ကုိေဒါင္းစိန္ကေတာ့ ဘာတစ္ခြန္းမွ် ျပန္မေျပာဘဲ မယ္စိန္ လုပ္ေနပံုကုိသာ မ်က္လံုး၀ုိင္းႀကီးျဖင့္ လုိက္ၾကည့္ေန၏။
' အခု က်ဳပ္ ခဲြထားတဲ့ ငါးရံ႕ အခဲြကုိ ေတာ္လာၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ဟုိတုန္းကလုိ 'ငါးတြန္႔' ' ဖုိးစိန္' 'ျမႀကိဳးႏြယ္' လုိ အခဲြမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ဘူးေတာ့္။ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ခဲြထားတာ၊ မျပားႀကီးက စၿပီး ထြင္ လုိက္တာေပါ့။ အခု ဒီအခဲြမ်ိဳးကုိ လူႀကိဳက္မ်ားလုိ႔ ဒီအခဲြမ်ိဳးသာ ေခတ္စားေနတယ္။ လူႀကိဳက္မ်ား မွာေပါ့၊ ဒီအခဲြမ်ိဳးခဲြၿပီး လွန္းတဲ့ ငါးရံ႕ေျခာက္ဆုိရင္ ပု၀ုိင္း၀ုိင္းကေလးနဲ႔ ပံုပန္းက်ၿပီး လွေနတာကုိး။ တစ္ခါတုန္းက ငါးရံ႕ေျခာက္လာ၀ယ္တဲ့ ကုန္သည္ တစ္ဦးက အဲဒီအခဲြမ်ိဳးကုိ ' ေမာ္တာ 'ခဲြလုိ႔ အမည္ တြင္ေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေမာ္တာခဲြလုိ႔ အမည္ေပး တယ္ဆုိတာကုိေတာ့ က်ဳပ္လည္း မသိ ေပါင္ေတာ္။ ႐ွာ႐ွာေဖြေဖြ သူတုိ႔ပဲ အမည္ေပးတတ္တယ္

မယ္စိန္က သူ႔လက္ရာ ငါးရံ႕ခဲြကုိ ဟိမ၀ႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္းထက္သာေအာင္ အမႊမ္းတင္ ေျပာၾကားေန၏။ အမႊမ္းတင္မည္ဆုိလွ်င္လည္း တင္ေလာက္ပါသည္။ မျပားႀကီးက တီထြင္လုိက္၍ မယ္စိန္ နည္းယူ ထားေသာ ဤငါးရံ႕ခဲြမွာ ဟုိတုန္း ဟုိတုန္းက ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ' ငါးတြန္႔ ' ' ဖုိးစိန္ ' ' ျမႀကိဳးႏြယ္ ' စေသာ ငါးရံ႕ခဲြမ်ား၏ စံခ်ိန္ကုိ ခ်ိဳးပစ္လုိက္၍၊ ေနာက္ဆံုးေပၚ အေကာင္းဆံုးလက္ရာအျဖစ္ ကုန္ သည္ေလာက၌ မွတ္တမ္းတင္ခံရၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

' ငါးတြန္႔ 'ခဲြျဖင့္ ခဲြလွန္းေသာ ငါးရံ႕ေျခာက္မွာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုလွပါ၏။ အတြန္႔ကေလးမ်ား တြန္႔ၿပီး ခဲြလွန္းထားရာ ငါးရံ႕ေျခာက္မွာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု လွေနပါသည္။ ' ျမႀကိဳးႏြယ္ ' အခဲြျဖင့္ ခဲြလွန္းေသာ ငါးရံ႕ေျခာက္မွာလည္း အမည္ကေလး ကဗ်ာဆန္ သေလာက္ ၾကည့္ေကာင္းပါသည္။ ငါးရံ႕အေျမႇာင္ကေလးမ်ား ေသးသြယ္ႏဲြ႕လ်ား၍ ' ျမႀကိဳးႏြယ္ ' ကေလးႏွင့္ပင္ တူေနေသာ အခ်ိဳ႕ အေျမႇာင္း ကေလးကုိ ေခြရစ္ၿပီး လွန္းထားသည့္ အတက္လည္း ' ျမႀကိဳးႏြယ္ 'ဟူေသ အမည္ႏွင့္ လုိက္ဖက္လွပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ' ျမႀကိဳးႏြယ္ ' အခဲြမွာ အေျမႇာင္ေသး၍ ဖုတ္စားသည့္အခါ အသားမထြက္သျဖင့္ အခ်ိဳ႕က မႀကိဳက္။ ယခု မျပားႀကီး ထြင္လုိက္ေသာ ' ေမာ္တာ ' ခဲြမွာမူ အေျမႇာင္းႀကီး၍ အသားထူသျဖင့္ ဖုတ္စားရာ၌ အသားထြက္သည္။ ပံုပန္းမွာလည္း ပု၀ုိင္း၀ုိင္းကေလးျဖစ္ေနရာ ဆံရစ္၀ုိင္းကေလးႏွင့္ အပ်ိဳေပါက္ ကေလး ပမာ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။

ဆားႏွင့္ ယမ္းစိမ္း၊ ငါးရံ႕အသားထဲသုိ႔ စိမ့္၀င္သြားေလာက္ေအာင္ ဆုပ္နယ္ၿပီးေသာအခါ မယ္စိန္သည္ ထုိငါးရံ႕ခဲြမ်ားကုိ ျခင္းေတာင္းထဲသုိ႔ ျပန္ထည့္ကာ ကမ္းနားဆင္း၍ ေရေဆး၏။ ၿပီးလွ်င္ တေအာင့္တနား ေရစစ္ထားကာ ငါးရံ႕ေျခာက္လွန္းရန္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ငါးရံ႕စင္ေပၚသုိ႔ သယ္တင္သြား၏။ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ ျပဳျပဳျပင္ျပင္ လွန္းေနရာမွ ကုိေဒါင္းစိန္အား စကားလွမ္းေျပာလုိက္ေသး၏။

' ငါးရံ႕အခဲြ ေကာင္းေပမဲ့ ေနလွန္းရာမွာ ျပဳျပင္ျပင္ျပင္ မလွန္းဘဲ ၿပီးစလြယ္လွန္းလုိက္ရင္ ပံုပ်က္ သြားေရာေတာ့္၊ ေဟာဒီလုိ ေဘးႏွစ္ဖက္ကုိ ဆဲြၿပီး လွန္းမွ ပု၀ုိင္း၀ုိင္းကေလးျဖစ္ၿပီး ၾကည့္လုိ႔လွတာ'
ေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ မယ္စိန္သည္ ငါးရံ႕ခဲြ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္႐ွိ အေျမႇာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ လက္တစ္ဖက္စီ ဆဲြကုိင္ၿပီး ေဘးႏွစ္ဖက္သုိ႔ ဆဲြယူလုိက္ရာ၊ ငါးရံ႕ခဲြမွာ ေဘးႏွစ္ဖက္သုိ႔ ျပန္႔ကား သြားၿပီး ေအာက္ဘက္၌ ႐ွဴးသြားကာ ပု၀ုိင္း၀ုိင္းကေလး ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ကုိေဒါင္းစိန္သည္ မယ္စိန္အား စိတ္၀င္စားစြာ စူးစုိက္ၾကည့္႐ႈေနသည္။ မယ္စိန္ ... မယ္စိန္ ... အာဂမယ္စိန္ ပါတကား။ သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ သက္ဆုိင္သမွ် သူ မတတ္တာ ဘာမွ်မ႐ွိ။ သူကုိယ္တိုင္ တီထြင္ႏုိင္စြမ္းမ႐ွိေပမဲ့ သူတစ္ပါး တီထြင္ျပဳလုပ္လုိက္ေသာ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ားကုိ သူ အလ်င္သိ၍ ခ်က္ခ်င္းပင္ နည္းယူ ျပဳလုပ္တတ္သည္။ ဒီေလာက္ေတာ္တဲ့ မယ္စိန္ကုိေတာ့ သိၾကားမာဃရဲ႕ မယားငယ္ သုဇိတာ နဲ႔ေတာင္ ငါေတာ့ မလဲႏုိင္ေပါင္။

အခန္း (၄) ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Friday, July 30, 2010

တကၠသိုလ္ ေနဝင္း ဘာသာျပန္ ဇင္ဘာေဘြ အခန္း (၁)

ပထမအၾကိမ္ ထုတ္ေဝစဥ္က ျမန္မာျပန္သူ၏ အမွာ

   
ဤစာအုပ္၏ မူရင္း၀တၱဳေရးသူ ကမာၻေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး ၀ီးလ္ဘားစမစ္ (WILBUR SMITH) ၏ အေၾကာင္းႏွင့္တကြ ဤ ၀တၱဳဇာတ္လမ္း ျဖစ္ပ်က္ရာ ေနာက္ခံေဒသ အေၾကာင္းကို စာဖတ္သူမ်ား သိထာျခင္းအားျဖင့္ ၀တၳဳဇာတ္လမ္း အရသာကို ပိုမိုျပည္႕စုံစြာ ခံစားႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယူဆမိပါသျဖင့္ စာေရးဆရာႏွင့္တကြ ဇာတ္လမ္း၏ေနာက္ခံေဒသတို႕အေၾကာင္းကို မိတ္ဆက္သေဘာ ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါသည္။

    စာေရးဆရာႀကီး ၀ီလ္ဘားစမစ္သည္ မ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ိဳးတစ္ဦး ျဖစ္လင့္ကစား အာဖရိကတိုက္ ဇင္ဘီယာႏိုင္ငံတြင္ ေမြဖြားခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ အာဖရိကရွိ ရို႕ဒ္တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး သူ၏ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ အာဖရိက၌ပင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သူသည္ အာဖရိကတိုက္ရွိ ေတာရိင္း တရိစၦာန္မ်ားကို အထူးစိတ္၀င္စားကာ ရွားပါး တိရစၦာန္ မ်ိဳးဆက္ မျပဳတ္ေရးကိုလည္း အလြန္လိုလားသူျဖစ္သည္။

    သူသည္ စာေပေရးသားမႈ ၀ါသနာပါသည့္အေလ်ာက္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွစ၍ အခ်ိန္ျပည့္ စာေရးဆရာအျဖစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေရးသားခဲ့ရာ သူ၏၀တၳဳ အားလုံး လိုလိုမွာ အာဖရိကတိုက္ရွိ ႏိုင္ငံမ်ားကို ေနာက္ခံကားအျဖစ္ ထားၿပီး ေရးသားေလ့ရွိသည္။

    အာဖရိကတိုက္တြင္ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းၿပီး အာဖရိကတိုက္တြင္ပင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့သူျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ၀ီးလ္ဘားစမစ္၏ ၀တၳဳမ်ားမွာ အာဖရိကတိုက္၏ အေျခအေန ကို အလြန္တိက် မွန္ကန္စြာ သရုပ္ေဖာ္ႏိုင္စြမ္း ရွိရုံမက ႏိုင္ငံတကာ စာဖတ္ပရိတ္၏ စိတ္အာရုံကို ထူးျခားစြာ ဆြဲေဆာင္ ဖမ္းစားႏိုင္သျဖင့္ ယခုဆိုလွ်င္ သူ၏ ၀တၳဳမ်ားသည္ ကမၻာ့စာေပ ေလာက တြင္ အေရာင္းရအတြင္က်ယ္ဆုံး၊ ေစာင္ေရအမ်ားဆုံး ဘက္စ္ဆယ္လာ စာရင္း၀င္ျဖစ္ေနေပၿပီ။

    ဤ၀တၳဳတြင္ အဓိဇာတ္ေဆာင္အျဖစ္ အာဖရိကတိုက္တြင္ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းခဲ့သူ မ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ိဳး ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာ ခရိတ္ဆိုသူအား ဖန္တီးထားၿပီး ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ပ်က္ရာေဒသအျဖစ္ အာဖရိကတုိက္ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံကို ေနာက္ခံ ေဒသအျဖစ္ ေရးသားထားပါသည္။

    ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံအေၾကာင္း အနည္းငယ္ရွင္းျပရန္ လုိပါမည္။
    ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံ၏ မူလနာမည္မွာ ႐ုိဒီးရွားႏုိင္ငံျဖစ္ေလသည္။ ထုိႏုိင္ငံကို စတင္ အေျခစုိက္ တည္ေထာင္ခ့ဲသူ မ်က္ႏွာျဖဴလူမ်ိဳး ႐ို႕ဒ္ဆုိသူ၏ နာမည္ကို အမွတ္တရ ဂုဏ္ျပဳသည့္ အေနျဖင့္ ႐ိုဒီးရွားဟု အမည္ေပးခ့ဲၿပီး မၾကာေသးမီကာလအထိ မ်က္ႏွာျဖဴ လူနည္းစုကသာ စိုးမုိး အုပ္ခ်ဳပ္ခ့ဲသည္။

    ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးသြားသည့္ ေနာက္ပို္င္းတြင္ ထုိႏုိင္ငံ၏ ေဒသခံ တုိင္းရင္းသား အမ်ားစုျဖစ္ေသာ ကပၸလီ(လူမည္း)မ်ားသည္ မ်က္ႏွာျဖဴ လူနည္းစု၏ အုပ္စိုးမႈ လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္တုိက္ခုိက္ခ့ဲၾကရာ ယင္းေတာ္လွန္ေရး တုိက္ပြဲမွာ ျပင္းထန္သေလာက္ အလြန္ၾကာရွည္ခ့ဲေလသည္။
    ထုိအခါ ကိုလုိနီ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို ဆန္႕က်င္သူ အာဖရိကတုိက္ရွိ အျခား အင္အားစုမ်ားကလည္း လူမည္းတုိ႕၏ ေတာ္လွန္ေရးကို အားေပးခ့ဲၾက႐ံုမက အျခားႏုိင္ငံမ်ားကပါ ေထာက္ခံ အားေပးခ့ဲၾကသည္။

    ေနာက္ဆံုးတြင္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းတုိ႕၏ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ၿပီး လူမည္းမ်ား အာဏာရကာ ေအာင္ပြဲခံႏုိင္ခ့ဲသည္။ ႏုိင္ငံ၏ အမည္ကိုလည္း ကိုလုိနီ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၏ အမွတ္အသားျဖစ္သည့္ ႐ုိဒီးရွားအမည္ကို ပယ္ဖ်က္ကာ မူလ အာဖရိက တုိင္းရင္းတုိ႕၏ အေခၚအေ၀ၚျဖစ္ေသာ ဇင္ဘာေဘြဟု နာမည္ေျပာင္းခ့ဲၾကသည္။
    ယခုဆုိလွ်င္ ဇင္ဘာေဘြသည္ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕ႀကီးတြင္ လြတ္လပ္ေသာ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ အျဖစ္ ပါ၀င္ခြင့္ပင္ ရရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။

    သို႕ရာတြင္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္သည္ကား ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံတြင္ ေဒသခံတုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားမွာ တစ္မ်ိဳးတည္း မဟုတ္ဘဲ လူဦးေရ အင္အား အမ်ားဆံုးလူမ်ိုးအုပ္စု ႏွစ္ခု ရွိေနေလသည္။
    လူမ်ိဳးအုပ္စု တစ္စုက ႐ႈိနာအုပ္စုျဖစ္ၿပီး က်န္အုပ္စု တစ္ခုမွာ မာတာဘယ္လီဟု ေခၚေလသည္။

    လက္ရွိ အစိုးရအဖြဲ႕တြင္ ႐ႈိနာ အုပ္စုက အင္အားမ်ား၍ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ႀကီးစိုး ျခယ္လွယ္ကာ မာတာဘယ္ဘီအုပ္စုထဲမွ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးသာ ေနရာရေလသည္။
    လူမ်ိဳးအုပ္စုခ်င္း မသင့္မတင့္ ရွိ႐ံုမက တစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ ရန္သူသဖြယ္ မုန္းတီးၾကေလရာ အာဏာရ ႐ႈိနာ တုိင္းရင္းသားတုိ႕က မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳးအုပ္စုတုိ႕အား နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္း၊ အႏုိင္က်င့္ ညႇင္းပန္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနၾကေလသည္။

    ဤသို႕လွ်င္ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံအတြင္း တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးအုပ္စုႀကီးႏွစ္ခု ပဋိပကၡ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္တြင္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားက မသိမသာ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ျခယ္လွယ္မႈမ်ားပါ စတင္ ေပၚေပါက္လာေလသည္။

    ယင္းအေျခအေနတြင္ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံသား ဇာတိ မ်က္ႏွာျဖဴ စာေရးဆရာခရိတ္က သူ၏ ဇာတိႏုိင္ငံသို႕ တစ္ေက်ာ့ျပန္ ေရာက္ရွိလာခ်ိန္၌ လူမ်ိဳးအုပ္စုႀကီးမ်ား ပဋိပကၡမႈအၾကား ေတြ႕ႀကံဳခံစား ရပံုမ်ားကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ဇာတ္လမ္း ဖန္တီးထားျခင္းျဖစ္ပါသတည္း။

အခန္း (၁)

အာဖရိကတုိက္ ဇင္ဘာေဘြႏုိင္ငံ တစ္ေနရာ႐ွိ ေတာေတာင္ ထူထပ္ေသာ ေဒသတစ္ခုမွာ ဇမ္ေဘဇီ ျမစ္၀ွမ္း ေဒသ တစ္ေနရာပင္ ျဖစ္သည္။
ေတာင္ဘက္စူးစူး႐ွိ နာမည္ႀကီး ကာလာဟာရီ သဲကႏၱာရႀကီးေပၚမွ ျဖတ္သန္းတုိက္ခတ္လာေသာ ေလသည္ ထုိေဒသ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေလက မထန္လွေတာ့ေခ်။
အလြန္ ထြားက်ိဳင္းေသာ ဆင္ထီးႀကီး တစ္ေကာင္သည္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခု၏ ေအာက္ေျခတြင္ ရပ္ၿပီး ေလကုိ ႐ွဴ႐ိႈက္ရင္း အနံ႔ခံေနေလသည္။

ထုိဆင္ႀကီးသည္ ဆင္႐ုိင္းအုပ္စုႀကီးတစ္အုပ္၏ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးပင္ ျဖစ္ၿပီး က်န္ဆင္ မ်ား သြားလာ လႈပ္႐ွားရာ ၌ ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းမည့္ေနရာမ်ားကုိ ဆင္ထီးႀကီးက ဦးေဆာင္ လမ္းျပ လ်က္ ေခၚသြား တတ္ေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး၏ ႏွာေခါင္းတြင္ သစ္႐ုိင္းပင္၊ သစ္သီး႐ုိင္းပင္တုိ႔၏ အနံ႔၊ ေ၀းလံေသာေဒသမွ င႐ုတ္ေကာင္း နံ႔မ်ား၊ ေတာင္ေအာက္႐ွိ ကၽြဲ႐ုိင္းအုပ္မ်ား၏ အနံ႔မ်ားရေနေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆင္ထီးႀကီး ႐ွာေဖြ ေနသည့္ အနံ႔ မွာ ထုိအနံ႔မ်ား မဟုတ္ေခ်။ သူ ႐ွာေနသည္ကား ဆင္တုိ႔၏ အႀကီး ဆံုး ရန္သူျဖစ္ေသာ လူနံ႔ျဖစ္သည္။ လူတုိ႔ ေသာက္ေသာ ေဆးလိပ္နံ႔ အပါအ၀င္ အသားစားေသာ လူသားတုိ႔၏ အနံ႔ကုိ ႐ွာေနျခင္းျဖစ္သည္။

ဆင္ထီးႀကီးသည္ အတန္ၾကာၾကာ ရပ္၍ အနံ႔ခံေနၿပီး ေနာက္ သူ သတိထား႐ွာေနေသာ လူနံ႔ကုိ ရေလ သည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆင္ႀကီးသည္ ေဒါသ ထြက္လာေလသည္။ သူတုိ႔ ဆင္အုပ္ႀကီးေနာက္သုိ႔ လူေတြ လုိက္ေနခဲ့ သည္မွာ ရက္ေပါင္း အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ဆင္ထီးႀကီးက လိမၼာပါးနပ္စြာျဖင့္ ရန္သူ ျဖစ္ေသာ လူ၏ အနံ႔ကုိ ခံကာ အႏၱရာယ္ကင္းေ၀းေအာင္ ဆင္အုပ္ႀကီးကုိ ဦးေဆာင္လ်က္ တိမ္းေ႐ွာင္ ႏုိင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခု တစ္ဖန္ ရန္သူ၏ အနံ႔ကုိ ရေနျပန္ေလၿပီ။

ဆင္ထီးႀကီးသည္ ငယ္႐ြယ္စဥ္ ဆင္ေပါက္ကေလး ဘ၀ကပင္ လူသားတုိ႔၏ အနံ႔ကုိ ရလွ်င္ ရန္သူ ဟူ၍ သတ္မွတ္ ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ခဲ့သည္။ လူနံ႔ရၿပီဆုိလွ်င္ အလြန္ေၾကာက္႐ြံ႕သေလာက္ မုန္းတီး ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသက္႐ွင္ေရးအတြက္ လူနံ႔ကုိ အထူး သတိထားလ်က္ အႏၱရာယ္ကုိ ေ႐ွာင္ႏုိင္ ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယခု အခ်ိန္အထိ အသက္႐ွင္ေနရျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ဇမ္ေဘဇီ ျမစ္၀ွမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေဒသသည္ကား ေတာ႐ုိင္း ဆင္အုပ္မ်ား သြားလာ လ်က္ က်က္စားရာေနရာ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ပရိေစၦဒၾကာျမင့္လွၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိျမစ္၀ွမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာပင္ လူသား တုိ႔က အဆက္မျပတ္ ဆင္မ်ားကုိ လုိက္လံ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေလာဘရမၼက္ ႀကီးစြာျဖင့္ ဆင္စြယ္ မ်ားကုိ ျဖတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ဆင္အုပ္မ်ားကလည္း လူသား မုဆုိးတုိ႔၏ ရန္ကုိ လိမၼာပါးနပ္စြာ တိမ္းေ႐ွာင္ လ်က္ အသက္႐ွင္ကာ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ ၾကေလသည္။

ဆင္ထီးႀကီးအေနျဖင့္ နားမလည္ႏုိင္ေသာ အခ်က္တစ္ခု႐ွိသည္။ ယင္းကား ဇမ္ေဘဇီ ျမစ္၀ွမ္း တစ္ေလွ်ာက္ လူသားမုဆုိးမ်ား ဆင္အုပ္မ်ားကုိ လုိက္လံ သတ္ျဖတ္ျခင္းမျပဳဘဲ ေနခဲ့သည့္ ကာလ တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ ကာလ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ခန္႔ မုဆုိးမ်ား ေတာလုိက္ၿပီး ဆင္မ်ားကုိ မပစ္မခတ္ ေတာ့ဘဲ ေနခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယင္းကာလအတြင္း ဆင္အုပ္ႀကီးမ်ားမွာ အႏၱရာယ္ ကင္းေန သည္။
ဆင္ထီးႀကီး နားမလည္ေသာ ယင္းသုိ႔ ဆင္မ်ား သတ္ျဖတ္မႈ ရပ္စဲေနသည့္ အေၾကာင္းကား ဇင္ဘာေဘြ ႏုိင္ငံ၌ ျပင္းထန္ေသာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အႀကိတ္ အနယ္ တုိက္ခုိက္ေနၾကေသာ ျပည္တြင္းစစ္ ကာလအတြင္း မုဆုိးမ်ား အေနျဖင့္လည္း အႏၱရာယ္ မ်ား လွေသာေၾကာင့္ ဆင္မ်ားကုိ ပစ္ခတ္မႈ ရပ္စဲေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ထုိကာလအတြင္း ဆင္အုပ္ႀကီးမ်ားမွာ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းစြာျဖင့္ လႈပ္႐ွားသြားလာက်က္စား ေနႏုိင္ ေသာေၾကာင့္ ဆင္အုပ္မ်ားတုိးပြားလာခဲ့သည္။

သုိ႔ရာတြင္ ယခုတစ္ဖန္ ဆင္မ်ားကုိ သဲသဲမဲမဲ လုိက္လံ သတ္ျဖတ္မႈမ်ား ျပန္လည္ စတင္လာျပန္ သျဖင့္ ဆင္အုပ္ မ်ားမွာ လူ တည္းဟူေသာ ရန္သူကုိ အထူးႀကိဳးစား ေ႐ွာင္တိမ္းေနရေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး သည္ လူနဲ႔ ရၿပီးျဖစ္၍ သူ၏ ဆင္အုပ္ထဲမွ အျခားဆင္မ်ားကုိ သတိေပးရန္ ေတာင္ကုန္းမွ ေျမနိမ့္ရာ သုိ႔ ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ေသာ ဆင္အုပ္မွာ ဆင္ေကာင္ေရ သံုးရာခန္႔ ႐ွိေလသည္။ ယင္းတုိ႔ အထဲတြင္ သားသည္ အေမ ဆင္မမ်ားႏွင့္ ယင္းတုိ႔ သားငယ္ဆင္ေပါက္ကေလးမ်ားလည္း ပါ၀င္ ေလသည္။

ဆင္ေပါက္ ကေလးမ်ားက မိခင္ ဆင္မႀကီးမ်ားထံ ႏုိ႔စုိ႔ေနၾကၿပီး က်န္ဆင္ႀကီးမ်ားကမူ နီးရာ သစ္ပင္မ်ားမွ သစ္႐ြက္မ်ား၊ သစ္သီး႐ုိင္းမ်ားကုိ ဆြတ္ခူးစားေသာက္ေနၾကေလသည္။ အ႐ြယ္ ေရာက္ကာစ ဆင္ထီးငယ္ ႏွစ္ေကာင္ သည္ သစ္႐ြက္စိမ္းမ်ား ေပါမ်ားေသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ကုိ ႏွစ္ ေကာင္ေပါင္းေသာ အင္အားျဖင့္ ဆဲြလွဲကာ သစ္႐ြက္စိမ္းမ်ားကုိ အားပါးတရ အႏၱရာယ္ကုိ မသိၾကေသးေခ်။
ဆင္အုပ္ မွ ဆင္မ်ားအေနျဖင့္ အႏၱရာယ္ကုိ မသိၾကေသးေခ်။

ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ ဆင္အုပ္႐ွိရာ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာရာ ဆင္စြယ္ႀကီးမ်ား ေထာင္ေနေအာင္ ဦးေခါင္းေထာင္လ်က္ နား႐ြက္မ်ားပါ ေထာင္ေနသျဖင့္ အႏၱရာယ္ကုိ သတိေပးရန္ လာေနေၾကာင္း သိသာထင္႐ွားေနေပသည္။

ဆင္အုပ္အနီးသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ သူတုိ႔ ဘာသာသဘာ၀အႏၱရာယ္ကုိ သတိေပးသည့ အေန ျဖင့္ ႏွာေမာင္းႀကီးကုိ ေထာင္ကာ တအားမႈတ္လ်က္ အသံေပးလုိက္ေလသည္။
က်န္ ဆင္မ်ားအားလံုးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရိပ္မိဟန္ျဖင့္ စားေသာက္ျခင္းကုိ ရပ္ဆုိင္းကာ ေလစုန္ ဘက္ဆီ သုိ႔ ေလွ်ာက္ေပးၾကေလေတာ့သည္။ ေလစုန္ဘက္သုိ႔ ေျပးသည့္ သေဘာမွာ ေနာက္မွ ရန္သူမ်ား လုိက္လာ လွ်င္ ရန္သူ၏ အနံ႔ကုိ ဆင္မ်ားက ရမည္ျဖစ္ၿပီး လြတ္ရာသုိ႔ တိမ္းေ႐ွာင္ ထြက္ေျပးႏုိင္ရန္ ျဖစ္ေလသည္။

ယခုကဲ့သုိ႔ ရန္သူ လုိက္လာၿပီဆုိလွ်င္ ဆင္မ်ားသည္ လံုး၀ မရပ္နားဘဲ ႏွစ္ရက္ႏွင့္ တစ္ညတိတိ ေတာက္ ေလွ်ာက္ ေျပးသြားႏုိင္စြမ္း႐ွိေပသည္။
ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ ရန္သူ (လူသား)တုိ႔၏ အျပဳအမူကုိ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေန ေလသည္။ မွတ္မွတ္ ရရ လူနံ႔ ရခဲ့သည္မွာ ႐ွစ္ရက္ခန္႔႐ွိၿပီျဖစ္သည္။ လူနံ႔ ရလုိက္ တိမ္းေ႐ွာင္ ထြက္ ေျပးလုိက္ႏွင့္ ႐ွစ္ရက္ ၾကာခဲ့သည္။ ဘာောကာင့္ လူေတြက သဲသဲမဲမဲ လုိက္ေနရေလသနည္းဟု ဆင္ထီးႀကီးမွာ နားမလည္ ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေန႐ွာသည္။

ေလစုန္အတုိင္း သြားေနသျဖင့္ ဆင္မ်ားက လူနံ႔ကုိ ေကာင္းစြာရေနျခင္းျဖစ္သည္။ လူေတြကလည္း အေတာ္ မ်ားပံု ရသည္။ ဆင္ေတြက လူနံ႔ရေနေအာင္ တမင္သက္သက္ လုပ္ေနသည္ဟုလည္း ထင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ အနံ႔သာရၿပီး လူေတြကုိေတာ့ ဆင္မ်ားက မျမင္ရေခ်။ တမင္သက္သက္ ဆင္ေတြ မျမင္ေအာင္ ေ႐ွာင္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။

ဆင္အုပ္ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ တစ္ႀကိမ္သာလွ်င္ လူ အရိပ္အေယာင္ ျမင္ခဲ့ရသည္။ လူနံ႔ရၿပီး ငါးရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔က ဆင္ထီးႀကီးသည္ စိတ္တုိတုိႏွင့္ ဆင္အုပ္မွ ခဲြထြက္လာကာ လာသည့္ လမ္းအတုိင္း ေတာင္စူးစူးဘက္သုိ႔ ျပန္လွည့္သြားၾကည့္ရာ လူေတြကုိ ျမင္ခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ လူမ်ားက ဆင္ႀကီး သြားသည့္ လမ္းမွ ပိတ္ကာဆီးၿပီး သံပံုးမ်ား ဆူညံစြာ ႐ုိက္တီး၍ ေတာ ေျခာက္ခဲ့ၾကသည္။
ဆင္ထီးႀကီး ကလည္း ဆက္မသြားႏုိင္ေတာ့ဘဲ ျပန္လွည့္ကာ ဆင္အုပ္႐ွိရာသုိ႔ ျပန္လွည့္ခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆင္ထီးႀကီး အား ေ႐ွ႕ေဆာင္လ်က္ ဇမ္ေဘဇီျမစ္ႀကီး႐ွိရာသုိ႔ ဦးတည္ ေခၚေဆာင္သြား ျပန္ေလသည္။

ဆင္အုပ္ႀကီး ယခု သြားေနေသာ ေတာလမ္းမွာ ေ႐ွးႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီ၍ ဆင္မ်ား လႈပ္႐ွားသြား လာေနက် ဆင္လမ္း တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ လူတည္းဟူေသာ ရန္သူႏွင့္ ေ၀းႏုိင္သမွ် ေ၀းေအာင္ သြားရန္ လုိအပ္ေသာ ေၾကာင့္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ ဆင္အုပ္မွ ဆင္မ်ားအား တစ္ညလံုး ေတာက္ေလွ်ာက္ မရပ္မနား ဆက္သြား ေစေလသည္။ လေရာင္ မ႐ွိေသာည ျဖစ္၍ ေမွာင္မုိက္ထဲ မွာပင္ ဆင္အုပ္ႀကီးမ်ားသည္ သစ္ေတာမ်ားအၾကား ဆက္လက္သြားေလသည္။

ည န္းေခါင္ယံ အခ်ိန္တြင္ ေခါင္းေဆာင္ဆင္ထီးႀကီးသည္ ဆင္အုပ္ေနာက္မွ ခ်န္ရစ္ၿပီး အေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရာ လူနံ႔ ရေနေသးသျဖင့္ ဆင္အုပ္႐ွိရာသုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ျပန္သြားၿပီး ခပ္သြက္သြက္ သြားေစ ေလသည္။

နံနက္ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ ဆင္အုပ္ႀကီးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း မေရာက္ခဲ့ေသာ ေနရာတစ္ခု သုိ႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ျမစ္ကမ္းနံေဘး တစ္ေနရာျဖစ္ၿပီး မၾကာေသးမီက လူသား အခ်င္းခ်င္း တုိက္ခုိက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကေသာျပည္တြင္းစစ္ပဲြႀကီး ျဖစ္ပြားရာ စစ္တလင္း တစ္ေနရာပင္ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ပင္လွ်င္ ဆင္အုပ္မ်ားက ယင္းေနရာကုိ သတိထား ေ႐ွာင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုေတာ့မူ ေနာ္မွ လူေတြက ေတာေျခာက္ ေမာင္းႏွင္သျဖင့္ ေ႐ွာင္ရင္းတိမ္းရင္း ဤေနရာသုိ႔ ေရာက္လာ ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ဆင္အုပ္ထဲမွ ဆင္မ်ားသည္ အႏၱရာယ္ ေ၀းသြားၿပီဟု ယူဆလ်က္ ေစာေစာကေလာက္ လ်င္ျမန္စြာ မသြားေတာ့ ဘဲ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ခပ္မွန္မွန္ သြားေနေလသည္။
ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးကမူ ေနာက္မွ လူေတြႏွင့္ ေ၀းလာလင့္ကစားေ႐ွ႕တြင္ အႏၱရာယ္ တစ္စံုတစ္ရာ ႐ွိေန လိမ့္မည္ဟု အလုိလုိ သကၤာမကင္းျဖစ္မိသျဖင့္ အထူးသတိထားလ်က္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆက္သြား ေလသည္။ အႏၱရာယ္႐ွိမည့္အသံတုိ႔ကုိလည္း နားစြင့္လ်က္သူ၏ ေ႐ွ႕႐ွိ ႐ႈခင္းကုိ ေသခ်ာစြာ ႐ွာေဖြ ၾကည့္ေလ သည္။
ဆင္ႀကီး သည္ မသကၤာဖြယ္ တစ္စံုတစ္ခု ျမင္မိသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ရပ္တန္႔လုိက္သည္။

ျမင္လုိက္သည့္ အရာကား သူ၏ မ်က္စိတစ္ဆံုးတြင္ နံနက္ခင္း၏ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ၀င္းလက္ေန ေသာ သတၱဳပစၥည္း တစ္ခုပင္ျဖစ္ေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး သည္ က်န္ဆင္မ်ားအား အႏၱရာယ္႐ွိေၾကာင္း အခ်က္ျပသည့္အေနျဖင့္ ေနာက္သုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ဆုတ္လိုက္ရာ ဆင္အုပ္မွ ဆင္မ်ားလည္း ခ်က္ခ်င္း ရပ္တန္႔သြားၾကသည္။
အတန္ၾကာၾကာ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနၿပီးေနာက္ ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ စုိးရိမ္မကင္းျဖစ္မႈ ေလ်ာ့ပါး သြားေလသည္။ သူ ၾကည့္ေနစဥ္အတြင္း လႈပ္႐ွားမႈ တစ္စံုတစ္ရာ အလ်ဥ္းမေတြ႕ရသင့္ အျပင္ မိမိတို႔၏ ရန္သူ လူအရိပ္အေယာင္လည္း မေတြ႕ရသျဖင့္ စုိးရိမ္မႈ ေလ်ာ့ပါးသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာစြာ ၾကည့္လုိက္ ေသာအခါ သတၱဳျပားပစၥည္း အမ်ားအျပား ေျမျပင္တြင္ ႐ွိေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။ ယင္းသတၱဳ ပစၥည္းမ်ားတြင္ ၀ါယာႀကိဳးမ်ားလည္း သြယ္တန္းထား ေလသည္။

တိရစၦာန္သာျဖစ္ေသာ ဆင္ထီးႀကီး နားမလည္ ႏိုင္ေသာ အရာ၀တၳဳတစ္ခုကား တစ္ခ်ိန္က ေရးထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
ဆုိင္းဘုတ္တြင္ အႏၱရာယ္ျပ အမွတ္အသားျဖစ္ေသာ လူေခါင္း႐ုိးႏွင့္ အ႐ုိးႏွစ္ခုၾကက္ေျခခတ္ ျပထားၿပီး အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ ...
'အႏၱရာယ္'
သတိ မုိင္းဗံုးမ်ား႐ွိသည္ ဟု ေရးသားထားေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး သည္ သတိထား၍ အနံ႔ခံ ၾကည့္ေသာ္လည္း လူနံ႔လံုး၀မရေခ်။
အမွန္က ထုိ ေျမျမႇဳပ္မုိင္းဗံုးမ်ားမွာ ယခင္႐ုိဒီး႐ွား (မ်က္ႏွာျဖူ) အစုိးရက တပ္ဆင္ထားေသာ မုိင္းမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ တုိင္းရင္းသား လူမည္း (ကပၸလီ) ဇင္ဘာေဘြ လူမ်ိဳးမ်ားက မ်က္ႏွာျဖဴ အစုိးရအား ေျပာက္က်ား စစ္ဆင္၍ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ခဲ့စဥ္ ကာလက ဇမ္ေဘဇီ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းမွ လူမည္း ေျပာက္က်ားမ်ား ျမစ္ကုိ ကူးလာလွ်င္ မုိင္းဗံုးထိေစရန္ မ်က္ႏွာျဖဴ အစုိးရက မုိင္းဗံုးမ်ား ဆင္ထား ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ယခု ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးဆံုး၍ တုိင္းရင္းသား လူမည္းအစုိးရ အာဏာရကာ ႐ုိဒီး႐ွားႏုိင္ငံကုိလည္း ဇင္ဘာေဘြဟု အမည္ေျပာင္းလ်က္ လြတ္လပ္ေသာ သမၼတႏုိင္ငံအျဖစ္ ေၾကညာႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိ မုိင္းဗံုးမ်ားကုိ မည္သူကမွ မ႐ွင္းဘဲ ထားခဲ့သျဖင့္ ယခုတုိင္ ႐ွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ လူသူ ႏွင့္ ကင္းေ၀း ခဲ့ၿပီး ျဖစ္၍ ဆင္ထီးႀကီးက လူနံ႔႐ွာ၍ မရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ဆင္ထီးႀကီး သည္ ေ႐ွ႕သုိ႔ ဆက္သြားသင့္ မသြားသင့္ ေ၀ခဲြ၍ မရဟန္ျဖင့္ ရပ္တန္႔ေနစဥ္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး က်ယ္ေလာင္စြာ ဆူညံသည့္အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာေလသည္။ အသံေတြက ဆင္အုပ္ႀကီး၏ ေနာက္ဘက္၊ ေတာင္စူးစူးဘက္ဆီမွ ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။

ဆင္အုပ္ႀကီးအား လူေတြက ေတာေျခာက္၍ ေမာင္းႏွင္ေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေတာေျခာက္သံမ်ား ဆူညံ ေနသည့္ျပင္ သစ္ပင္မ်ား၏ ထိပ္ဖ်ား အထက္နားဆီမွ ရဟတ္ယာဥ္၏ ပန္ကာ ဒလက္သံမ်ား ကပါ ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚ လ်က္႐ွိေလသည္။
ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ လူသားတုိ႔၏ အႏၱရာယ္နီးကပ္လာၿပီျဖစ္၍ သူ ေ႐ွ႕ေဆာင္လ်က္ မုိင္းဗံုးမ်ား ႐ွိရာေနရာ ဘက္သုိ႔ ေျပးေလေတာ့သည္။ က်န္ဆင္မ်ားကလည္း ဆင္ထီးႀကီးေနာက္မွ ေျပးလုိက္ လာၾကေလသည္။

ေခါင္းေဆာင္ ဆင္ထီးႀကီးသည္ မုိင္းဗံုးမ်ားဆင္ထားရာ ေနရာအတြင္း ကုိက္ငါးဆယ္မွ် ၀င္သြားမိ ခ်ိန္တြင္ ပထမဆံုး မုိင္းဗံုးတစ္လံုးသည္ ျပင္းထန္စြာ ေပါက္ကဲြေလေတာ့သည္။ ယမ္းအား အလြန္ ျပင္းေသာ မုိင္း အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပါက္ကဲြသည္ႏွင့္ ဆင္ထီးႀကီး၏ ေနာက္ေျခေထာက္ ကုိ လႊႏွင့္ တုိက္ျဖတ္ သလုိ ျပတ္ထြက္သြားေစကာ ေသြးသံရဲရဲ ျဖစ္သြားေစေလသည္။
တစ္ခ်ိန္တည္း မွာပင္ ေနာက္ထပ္ မုိင္းဗံုးတစ္လံုး ေပါက္ကဲြျပန္ရာ ဆင္ထီးႀကီးသည္ ေျမျပင္ေပၚ လဲက် သြားကာ ျပင္းစြာ နာက်င္ျခင္း ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ဟစ္ေအာ္ညည္းညဴေန႐ွာေလသည္။
ထုိအခ်ိန္ ၌ အျခားမုိင္းဗံုးမ်ားသည္လည္း တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ဆက္တုိက္ေပါက္ကဲြကုန္သျဖင့္ အျခား ဆင္ မ်ားလည္း မုိင္းဗံုးထိၿပီး အတံုးအ႐ံုး လဲက်ကုန္ၾကေလသည္။
ဆင္ေပါက္ငယ္ တစ္ေကာင္သည္ မုိင္းဗံုး အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ လြတ္ကင္းသြားၿပီး တအား ႀကိဳးစား ေျပးေသာ္လည္း ေနာက္ မုိင္းဗံုးတစ္လံုး ထိမွန္သြား႐ွာေလသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ဆင္မ်ား၏ ဟစ္ေအာ္ ညည္းညဴသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံလ်က္႐ွိေလသည္။

မုိင္းဗံုးမ်ားကလည္း အဆက္မျပတ္ ေပါက္ကဲြလ်က္႐ွိရာ ဆင္အုပ္ႀကီးထဲမွ ဆင္မ်ားအားလံုး ထိမွန္ ကုန္ေလသည္။ ဆင္မအုိႀကီး တစ္ေကာင္မွာ မုိင္းဗံုးထိ၍ ေျခေထာက္ ေလးဘက္စလံုးျပတ္ထြက္ လ်က္ ေဘးေစာင္း လဲက်ေနရာမွ နာက်င္သည့္ၾကားမွပင္ ျပန္ထရန္ ႀကိဳးစားေန႐ွာေလသည္။
ေနာက္ ဆင္တစ္ေကာင္က ၀မ္းဗုိက္ႏွင့္ပင္ ေျမျပင္တြင္ တြားၿပီး ေ႐ွ႕သုိ႔ တုိးရန္ ႀကိဳးစားေနေလသည္။ ဆင္ေပါက္ငယ္မ်ားသည္ မိခင္ ဆင္မမ်ားႏွင့္ ကဲြသြားရာမွ ထိတ္လန္႔တၾကား ဟစ္ေအာ္ရင္း ေလွ်ာက္ေျပး ေနရင္း မုိင္းဗံုးထိမွန္ကုန္ၾကေလသည္။

သုိ႔ႏွင့္ စိတ္ထိခုိက္ရင္နာဖြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္မွာ အေတာ္ၾကာၾကာ ျဖစ္ေနရာမွ ေနာက္ဆံုးဆင္မ်ား၏ ဟစ္ေအာ္သံ မ်ား တိတ္ဆိတ္ ရပ္စဲသြားေလသည္။
ထုိအခါ မုိင္းဗံုးမ်ား႐ွိရာ ေရာ၏ ေနရာ၏အျပင္ဘက္ ေျမျပင္သုိ႔ ရဟတ္ယာသ္တစ္စင္းဆင္းသက္ေလသည္။ အင္ဂ်င္စက္ ရပ္သြားၿပီးေနာက္ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွ လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာေလသည္။
ထုိလူမွာ ကပၸလီ (လူမည္း) တုိင္းရင္းသားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာျဖဴ အစုိးရအား ေတာ္လွန္စဥ္ ကာလ အတြင္း က လူမည္း ေျပာက္က်ားမ်ား ၀တ္ဆင္ေသာ ေဘာင္းဘီ အက်ႌ၀တ္စံုကုိ ၀တ္ဆင္ ထားေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖိနပ္ကမူ အေနာက္ႏုိင္ငံသားမ်ားသံုးသည့္ ဘြတ္ဖိနပ္ အေကာင္းစားတစ္ရန္ စီးထားၿပီး သူ၏ ညာဘက္လက္တြင္ ေအေက ၄၇ အမ်ိဳးအစား ေမာင္းျပန္ ႐ုိင္ဖယ္ တစ္လက္ ကုိင္ထားေလသည္။ ပံုပန္း သ႑ာန္ အားျဖင့္ သူသည္ ဇင္ဘာေဘြ လူမည္း ေျပာက္က်ားတပ္မွ အရာ႐ွိႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ပံုရေလသည္။
ထုိလူႀကီး သည္ မုိင္းဗံုးမ်ား႐ွိရာ ေနရာ အနီးသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဆင္ႀကီးမ်ားမုိင္းဗံုးထိ၍ အတံုးအ႐ံုး ေသဆံုး ေနသည္ကုိ ငါးမိနစ္ခန္႔ ေလ့လာၾကည့္႐ႈေနေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရဟတ္ယာဥ္ ႐ွိရာသုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ လာေလသည္။

ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွ ပုိင္းေလာ့ (ေလယာဥ္မွဴး)သည္ ထုိအရာ႐ွိကုိ မၾကည့္ဘဲ သူ၏ ရဟတ္ယာဥ္ ကုိသာ ဂ႐ုစုိက္ စစ္ေဆးေနေလသည္။
ရဟတ္ယာဥ္၏ ကုိယ္ထည္ အျပင္ဘက္တြင္ မူလက ပါ႐ွိေသာ အမွတ္အသားမ်ားကုိ တိပ္ (ပလတ္စတာ)ျဖင့္ ေသခ်ာစြာ ကပ္၍ ဖံုးအုပ္ထားေလသည္။
ယင္း ရဟတ္ယာဥ္သည္ မည္သည့္ ဌာန သုိ႔မဟုတ္ အဖဲြ႕အစည္းပုိင္ ပစၥည္းမွန္း ႐ုတ္တရက္ မသိ ေအာင္ အမွတ္အသား မ်ားကုိ ဖံုးကြယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းလာသူ အရာ႐ွိသည္ သူ၏ ေအေက ၄၇ ႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္ကုိ သစ္ပင္ ရင္းတြင္ ေထာင္ထား လုိက္ၿပီးေနာက္ လက္ကုိင္ပ၀ါတစ္ထည္ ေျမႀကီးေပၚခင္းၿပီး ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စီးကရက္ တစ္လိပ္ထုတ္ယူ၍ ဒန္းဟီးလ္ အမ်ိဳးအစား အဖုိးတန္ ဓာတ္မီးျခစ္ တစ္ခုျဖင့္ မီးညႇိ ေသာက္ ေလသည္။

သူသည္ အေျခအေနကုိ ေက်နပ္သေဘာက်ဟန္ျဖင့္ ၿပံဳးလုိက္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ၏ အႀကံအစည္ ေခ်ာေမာေအာင္ျမင္ျခင္းကုိ ေက်နပ္၍ ၿပံဳးျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုဆုိလွ်င္ ဆင္အုပ္ႀကီးကုိ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ေတာေျခာက္ ေမာင္းႏွင္လ်က္မုိင္းဗံုးမ်ား႐ွိရာသုိ႔ ေျပးသြားေစျခင္းအားျဖင့္ ဆင္မ်ားအားလံုးလုိလုိ သတ္ျဖတ္ ၿပီးသားျဖစ္ေနေပသည္။
အကယ္၍သာ ဤဆင္အုပ္မွ ဆင္ေကာင္ေရ သံုးရာခန္႔ကုိ သမား႐ုိးက်နည္းအတုိင္း တစ္ေကာင္ ခ်င္း လုိက္လံ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ရမည္ဆုိလွ်င္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္႐ံုမက လူအင္အားႏွင့္ ခဲယမ္းမီး ေက်ာက္ ပမာဏ လည္း မ်ားစြာ ကုန္ရမည္မဟုတ္ပါေလာ။

သူသည္ ဇင္ဘာေဘြ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ မ်က္ႏွာျဖဴအစုိးရအား လက္နက္ကုိင္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ေသာ ေျပာက္က်ားစစ္ပဲြ ဆင္ႏဲႊစဥ္ကကဲ့သုိ႔ပင္ ႀကံရည္ ဖန္ရည္ စိတ္ကူးဥာဏ္ အလြန္ ေကာင္းလ်က္ ႐ွိေနေသး ေပသည္။
စီးကရက္ တစ္လိပ္ကုန္ေအာင္ ေသာက္ၿပီးေနာက္ ထုိလူသည္ စီးကရက္တုိ႔ကုိ မီးၿငိမ္း သတ္လုိက္ သည္။
တစ္ဖန္ အိပ္ငုိက္ခ်င္သလုိ ျဖစ္လာသျဖင့္ သစ္ပင္ကုိ အသာမွီၿပီး မ်က္စိမွိတ္ထားလုိက္ရာ ခဏခ်င္းပင္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေလသည္။

အတန္ၾကာေအာင္ အုိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီးေနာက္ လူသံမ်ား ဆူဆူညံညံ ၾကားရသျဖင့္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာ ေလသည္။ ထုိလူသည္ ေကာင္းကင္မွ ေနကုိ ေမာ္ၾကည့္ရာ မြန္းတည့္လုနီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရ ေလသည္။
ထုိလူသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထ၍ ရဟတ္ယာဥ္ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ရဟတ္ယာဥ္ ေမာင္းသူ ပုိင္းေလာ့ (ေလယာဥ္မွဴး) မွာလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသျဖင့္ ပခံုးကုိ ပုတ္ႏိႈးလုိက္ၿပီး -
' ေဟ့လူ ထေတာ့၊ လူေတြ လာေနၾကၿပီ ' ဟု ေျပာလုိက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွ ရဲအရာ႐ွိ အသံုးျပဳသည့္ လက္ကုိင္အသံခ်ဲ႕စက္ (ဟြန္း)တစ္ခု ယူလုိက္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနေလသည္။
လာသည့္ လူအုပ္မွာ ႏွစ္ရာ သံုးရာခန္႔ ႐ွိၿပီး အ၀တ္အစား အေနျဖင့္ အေနာက္တိုင္းသားတုိ႔၏ ေဘာင္းဘီ ေဟာင္း မ်ား၊ တိရစၦာန္သားေရျဖင့္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ ၀တ္စံု စသည္တုိ႔ကုိ ၀တ္ဆင္ထားသူ တုိင္းရင္းသား လူမည္း မ်ား ျဖစ္ေလသည္။

လူအုပ္တြင္ ေယာက္်ားက ေ႐ွ႕ေဆာင္ၿပီး သူတုိ႔ေနာက္မွ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း တန္းစီ လုိက္ပါလာ ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ခႏၶာကုိယ္ အေပၚပုိင္းတြင္ လံုး၀ အ၀တ္အစား မ႐ွိဘဲ ေအာက္ပုိင္းသာလွ်င္ ဂါ၀န္လုိလုိ အ၀တ္အထည္မ်ား ၀တ္ဆင္ထားၾကသည္။
လူအုပ္ထဲမွ လူအားလံုးသည္ မုိင္းဗံုးထိ၍ အတံုးအ႐ံုး လဲက်ေသဆံုးေနေသာ ဆင္ႀကီးမ်ားကုိ ၾကည့္ၿပီး သေဘာက် ဟန္ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာလုိက္၊ ဆင္ေသေကာင္ႀကီးမ်ားကုိ လက္ညိႇဳးထုိးျပၿပီး ရယ္ေမာ လုိက္ ႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္အားရေနပံု ရေလသည္။

ရဟတ္ယာဥ္အနီးမွ အရာ႐ွိသည္ ထုိလူမ်ားကုိ ၾကည့္ေနပံုမွာ အထင္အျမင္ေသးဟန္၊ ကဲ့ရဲ႕ ႐ႈတ္ခ် သည့္ ဟန္မ်ိဳး ျဖစ္ေနေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ လူမ်ား ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္ေနၾကသည္ကုိ ဟန္တားျခင္း မျပဳေခ်။
အမွန္ေတာ့ ထုိလူမ်ားသည္ ႐ွစ္ရက္တုိင္တုိင္ ဆင္အုပ္ေနာက္မွ လုိက္၍ ေတာေျခာက္လ်က္ ဤ မုိင္းဗံုးမ်ား ႐ွိရာေနရာ သုိ႔ ဆင္မ်ားကုိ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ မနားတမ္း ေမာင္းႏွင္ေပးခဲ့ၾကသျဖင့္ ယခု သူတုိ႔၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ျခင္းေၾကာင့္ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ေနျခင္းကုိ မဟန္႔တားဘဲ ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

အတန္ၾကာမွ အရာ႐ွိသည္ လက္ကုိင္ အသံခ်ဲ႕စက္ ကိရိယာကုိ သူ၏ ပါးစပ္တြင္ ေတ့ၿပီး ' ေဟ့ အားလံုး ၿငိမ္ၾကစမ္း၊ အားလံုး ၿငိမ္  ဟု ဟစ္ေအာ္ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
အားလံုး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့မွ အရာ႐ွိသည္ လူမ်ား အုပ္စုခဲြ၍ အလုပ္လုပ္ရမည့္ တာ၀န္မ်ားကုိ ေျပာျပ ေလသည္။ ပုဆိန္၊ ဓား၊ လက္နက္မ်ား ကုိင္ေဆာင္သူ ေယာက္်ားမ်ားအား ဆင္ေသေကာင္မ်ားကုိ လွီးျဖတ္ ဖ်က္ရန္ တာ၀န္ေပးၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိမူ မီးဖုိမ်ား ဖုိရန္အတြက္ ထင္းမ်ားအျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ သစ္ကုိင္း သစ္ေခ်ာင္းမ်ား ႐ွာေဖြ စုေဆာင္းခုိင္းေလသည္။
သူတုိ႔ ေရာက္႐ွိေနသည့္ ေနရာႏွင့္ ေသေနေသာ မုိင္းဗံုး႐ွိေသာ ေနရာက အေတာ္ကေလး အလွမ္း ေ၀းေလရာ ခုတ္ထစ္ လွီးျဖတ္မည့္ လူအုပ္စု တစ္စုကုိ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ တင္လ်က္ အနီးဆံုး ဆင္ ေသေကာင္ ဆီသုိ႔ ေခၚသြားေလသည္။

ဆင္ေသေကာင္အနီးသုိ႔ ေရာက္သြားေသာအခါ လူမည္းအဖဲြ႕ထဲမွ အသက္ႀကီးႀကီး လူတစ္ေယာက္ အား ...
' ေဟ့ အရင္ဆံုး ဆင္စြယ္ေတြကုိ ထုတ္ယူရမယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ အသားေတြ ဖ်က္ယူၾကရမယ္၊ နားလည္လား' ဟု အမိန္႔ ေပးလုိက္သည္။
လူမည္း အမ်ိဳးသားကလည္း နားလည္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ လုိက္သည္။
အရာ႐ွိ သည္ သူကုိယ္တုိင္ ဆင္ထီးႀကီး ကုိယ္ေပၚသုိ႔ တက္ၿပီး ေက်နပ္အားရဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ေန ေလသည္။

တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားက ဆင္ေသေကာင္ကုိ ခုတ္ထစ္၍ ဖ်က္ရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ၾက ေလသည္။
တစ္ေနရာတြင္ ဆင္မႀကီး တစ္ေကာင္သည္ မေသေသးဘဲ လႈပ္႐ွားေနသျဖင့္ အရာ႐ွိက သူ၏ ေအေက ၄၇ ႐ုိင္ဖယ္ျဖင့္ အေသ ပစ္သတ္လုိက္သည္။
သည္ေတာ့ မွ ဆင္မႀကီးလည္း တံုးလံုးလဲက်ကာ ၿငိမ္သြားေလေတာ့သည္။

အလားတူ မေသမ႐ွင္ ျဖစ္ေနေသာ ဆင္မ်ားလည္း ႐ွိေလရာ ထုိဆင္မ်ားကုိလည္း ေမာင္းျပန္႐ုိင္ဖယ္ ေသနတ္ျဖင့္ အေသပစ္သတ္လုိက္သည္။
တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားသည္ အုပ္စုလုိက္ တာ၀န္ခဲြေပးထားခ်က္အရ ဆင္ေသေကာင္မ်ားကုိ ခုတ္ျဖတ္ လွီးဖ်က္ လုပ္ငန္း စတင္ၾကေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႐ုိင္ဖယ္ ေသနတ္ကုိင္ အရာ႐ွိ၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ဆင္စြယ္ႀကီး မ်ားကုိ ေ႐ွးဦးစြာ လွီးျဖတ္ ထုတ္ယူၾကသည္။

တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားသည္ ႐ုိင္ဖယ္ ေသနတ္ကုိင္အရာ႐ွိကုိ အလြန္ေၾကာက္ၾကပံုရသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ ဆင္စြယ္မ်ားကုိ ျဖတ္ထုတ္ရာ၌ အထူးသတိထားလ်က္ ျဖတ္ထုတ္ၾကသည္။ တစ္ခါက တုိင္းရင္းသား တစ္ဦး က အမိန္႔တစ္ခု မ႐ွင္းလင္း၍ ျပန္ေမးရာ အရာ႐ွိက စိတ္ဆုိးၿပီး ႐ုိင္ဖယ္ေသ နတ္ဒင္ျဖင့္ တအား လဲႊ႐ုိက္ လုိက္ေသာေၾကာင့္ ထုိလူမွာ ေမး႐ုိးက်ိဳးခဲ့ဖူးသည္။
ဆင္စြယ္မ်ားတြင္ ဓား၊ ပုဆိန္ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ခုတ္ထစ္မိသည့္ အရာမ်ားထင္သြားပါက ဆင္စြယ္ တန္ဖုိး မ်ားစြာ က်သြားႏိုင္ေၾကာင္း သိၾကသျဖင့္ အထူးသတိထားကာ ဆင္စြယ္မ်ားကုိ ျဖတ္ထုတ္ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဆင္စြယ္ တြင္ ထိခုိက္မႈ အျပစ္အနာအဆာမ်ား ျဖစ္သြားပါက အရာ႐ွိက မည္သုိ႔ ရက္စက္စြာ အေရးယူ မည္ကုိ မေတြး၀ံ့ၾကေခ်။
ဆင္တစ္ေကာင္မွ ဆင္စြယ္ တစ္စံုကုိ ျဖတ္ထုတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚသုိ႔ စက္သီးႀကိဳးျဖင့္ ဆဲြတင္ ယူလုိက္ ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရဟတ္ယာဥ္က ေနာက္ထပ္ ဆင္တစ္ေကာင္ ႐ွိရာသုိ႔ သြားေလသည္။

သုိ႔ႏွင့္ပင္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းတုိ႔၏ လုပ္အားျဖင့္ ထုိေန႔ မြန္းလဲြပုိင္းမွ စၿပီး မနားမေန အလုပ္ လုပ္ၾကရာ ညလံုးေပါက္ လုပ္၍ နံနက္ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ ေရာက္ေသာအခါ ဆင္စြယ္အားလံုးလုိလုိ လွီးျဖတ္ ထုတ္ယူၿပီးသား ျဖစ္သြားေလသည္။ သူတုိ႔သည္ တစ္ညလံုး မီးတုတ္မ်ား ထြန္းညႇိ၍ ေတာက္ေလွ်ာက္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။
ဆင္စြယ္မ်ား ထုတ္ယူျခင္းကုိ အဓိကဦးစားေပး လုပ္ၿပီးေသာအခါ ဆင္ေသေကာင္မ်ားမွ အသားမ်ားကုိ ခုတ္ထစ္ ဖ်က္ၾကျပန္သည္။ ဆင္မ်ား၏ ရင္ပံုႏွင့္ ပခံုးမွ အသားေကာင္းေကာင္း၊ ေပါင္သားေကာင္း ေကာင္းမ်ားကုိ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ အေခါက္ေခါက္သယ္၍ မုိင္းဗံုး႐ွိရာ ဧရိယာမွ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ခပ္ေ၀းေ၀း ေနရာသုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ယူေဆာင္ေလသည္။
ထုိေနရာတြင္ တုိင္းရင္းသူ လူမည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ဆင္သားမ်ားကုိ လွီးျဖတ္၍ မီးေသြးမီးဖုိမ်ားျဖင့္ ကင္ၾက ေလသည္။

႐ုိင္ဖယ္ ေသနက္ကုိင္ အရာ႐ွိသည္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားအား ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲလ်က္႐ွိရာမွ ထုိေန႔အဖုိ႔ ဆင္အုပ္ႀကီး မွ ရ႐ွိမည့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကုိ စိတ္ထဲမွ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ ၾကည့္ေလ သည္။ ယခု ဆင္စြယ္ႏွင့္ ဆင္သားမ်ားကုိသာ ယူၿပီးဆင္သားေရမ်ားကုိ မသယ္ယူႏုိင္ျခင္းအတြက္ ၀င္ေငြ အေတာ္ေလ်ာ့ သြားမည္ ဟုလည္း တြက္မိသည္။
ဆင္တစ္ေကာင္ ၏ သားေရကုိ စနစ္တက် ခြာယူ၍ ေရာင္းခ်ပါက တစ္ခုလွ်င္ ေဒၚလာေငြ တစ္ေထာင္ တန္ဖုိး ႐ွိေပသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဆင္သားေရမ်ားသည္ အလြန္ထုထည္ႀကီးမားသျဖင့္ သယ္ယူရာ၌ ခက္ခဲ သည့္ျပင္ ၾကာ႐ွည္ခံေအာင္ ျပဳျပင္စီမံရသည္မွာလည္း မလြယ္ကူလွေသာ ေၾကာင့္ မယူဘဲ စြန္႔ပစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သုိ႔ျဖစ္လင့္ကစား ဆင္စြယ္မ်ားႏွင့္ ဆင္သားမ်ားကုိ ေရာင္း၍ ရမည့္ေငြ ပမာဏက အလြန္မ်ားလွ ေပသည္။ အာဖရိကတုိက္မွ တုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ ဆင္သားဆုိလွ်င္ အလြန္မက္ေမာစြာ ၀ယ္ယူ စားေသာက္ေလ့ ႐ွိၾကေပသည္။

ယခု ဆင္ေသမ်ားမွ ရ႐ွိသည့္ ဆင္သားက တန္ခ်ိန္ ငါးရာခန္႔ ႐ွိမည္ျဖစ္သည္။ မီးကင္ထားေသာ ဆင္သားကုိ ေရာင္းလွ်င္ တစ္ေပါင္လွ်င္ ႏွစ္ေဒၚလာႏႈန္းရ႐ွိရန္လည္း ႀကိဳတင္ ေျပာဆုိထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ယင္းႏႈန္းျဖင့္ ဆင္သားတန္ခ်ိန္ငါးရာကုိ ေရာင္းလွ်င္ အေမရိကန္ေဒၚလာေငြ ဆယ္သိန္း ခန္႔ ရ႐ွိ မည္ျဖစ္သည္။
ဆင္စြယ္မ်ားကုိလည္း ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ သီးသန္႔ တစ္ေနရာသုိ႔ သယ္ယူ၍ ေနရာခ်ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိဆင္စြယ္မ်ား ကုိ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားက ေဆးေၾကာ တုိက္ခၽြတ္၍ သန္႔စင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ ေနၾကသည္။ ဆင္စြယ္မ်ားတြင္ ေသြးစ ေသြးနမ်ားပင္ မက်န္ ေအာင္ သန္႔႐ွင္းေရး လုပ္ေနၾကသည္။

စုစုေပါင္းဆုိလွ်င္ ဆင္စြယ္ အေခ်ာင္းေလးရာခန္႔႐ွိရာ အခ်ိဳ႕ ဆင္စြယ္မ်ားမွာ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးေသာ ဆင္မ်ား မွ ျဖတ္ယူ၍ အေလးခ်ိန္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ျဖစ္ေနသည္။
ေစ်းလည္း အနည္းငယ္ေလွ်ာ့၍ ေရာင္းရမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆင္ထီးႀကီးမ်ား၏ ဆင္စြယ္မ်ား ကမူ တစ္ခု လွ်င္ အေလးခ်ိန္ (၈၀)ေပါင္ခန္႔ ႐ိွမည္ ျဖစ္သည္။
ေဟာင္ေကာင္ၿမိဳ႕တြင္ ဆင္စြယ္ေစ်းႏႈန္းမွာ တစ္ေပါင္လွ်င္ ေဒၚလာ တစ္ရာခန္႔ ႐ွိသျဖင့္ စုစုေပါင္း အေမရိကန္ ေဒၚလာေငြ ႐ွစ္သိန္းခန္႔ရ႐ွိမည္ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ထုိေန႔ တစ္ေန႔တာ အတြက္ ရ႐ွိသည့္ ၀င္ေငြမွာ ေဒၚလာေငြ ဆယ္သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္သည္။

( မွတ္ခ်က္။    ။  အာဖရိကတုိက္ ဇင္ဘာေဘြလုိ ႏုိင္င့၌ လူတစ္ေယာက္၏ တစ္ႏွစ္ ပ်မ္းမွ် ၀င္ေငြမွာ ေဒၚလာ ေျခာက္ရာသာ ႐ွိသည္။ )
ထုိေန႔က ဆင္ႀကီးမ်ား သတ္ျဖတ္၍ ဆင္စြယ္၊ ဆင္သား ရယူခဲ့သည့္ စစ္ဆင္ေရးတြင္ ထိခုိက္မႈမ်ား ေတာ့ အနည္းငယ္ ႐ွိခဲ့ေပသည္။
တုိင္းရင္းသား လူမည္းတစ္ဦးသည္ ပုဆိန္ကုိင္လ်က္ ဆင္ေသႀကီးတစ္ေကာင္ေပၚသုိ႔ တက္၍ ဖ်က္ေနခုိက္ ေျခေခ်ာ္ၿပီး ေဘးသုိ႔ လြင့္စဥ္ က်သြားရာ မေပါက္ ေသးေသာ မိုင္းဗံုးတစ္လံုးေပၚသို႔ တုိက္ရိုက္က်သြားသျဖင့္ မိုင္းဗံုးကြဲၿပီး ေသဆံုးခဲ့သည္။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ကလည္း ဆင္ေသေကာင္ကို ပုဆိန္ျဖင့္ တအားလႊဲခုတ္လိုက္စဥ္ သူ၏ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ခုတ္မိသြားသည္။ အလားတူပင္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရသူ မ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။

ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ အရာရွိကမူ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ား ဆင္ျခင္ဥာဏ္ကင္းမဲ့လြန္း၍ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္ ဟု သတ္မွတ္ ကာ လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္သည္။
တတိယေျမာက္ နံနက္ခင္းတြင္ ဆင္စြယ္အားလံုးကို တို္က္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ျခင္း လုပ္ငန္း လံုး၀ ၿပီးစီး သြားေလသည္။ ထုိအခါ ကပၸလီ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ဆင္သားမ်ား လွီးျဖတ္ မီးကင္ရာသို႔ သြားေရာက္၍ ကူညီ လုပ္ကိုင္ ေပးၾကရေလသည္။

လက္နက္ကိုင္ အရာရွိသည္ ဤလုပ္ငန္း တစ္ခုလံုးကို လာေရာက္ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈမည့ သူ၏ အထက္ လူႀကီးကို အသင့္ ေစာင့္ေနေလသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္ႀကီး လာေရာက္သည့္အခါ သူသည္ မည္သူမည္၀ါ ျဖစ္ေၾကာင္း မည္သူမွ မသိရန္ အေရးႀကီးသျဖင့္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားအား လုပ္ငန္းၿပီးၿပီးခ်င္း ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာသို႔ ေမာင္းႏွင္ လႊတ္လုိက္သည္။
မၾကာမီ စစ္ေဆးမည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးသည္ ရဟတ္ယာဥ္ႏွင့္ ေရာက္ရွိလာေလသည္။

သူသည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းခံ့ညား ေခ်ာေမြ႕သူ ဇင္ဘာေတြ အမ်ိဳးသား လူမည္းတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အလြန္လွပ ပုံက်စြာ ခ်ဳပ္ထားေသာ အေနာက္တိုင္း ၀တ္စုံတစ္စုံကို ၀တ္ဆင္ ထားေလ သည္။
ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ အရာရွိအား လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဆင္စြယ္မ်ားကို ၾကည့္ကာ ေက်နပ္ သေဘာက်သြားပံု ရေလသည္။
လူငယ္အရာရွိ က "ရဲေဘာ္ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ခင္ဗ်ား" ဟု စကားစလိုက္လွ်င္ ထုိပုဂၢိဳလ္က လက္ကာၿပီး ၿပံဳးလိုက္သည္။

"က်ဳပ္ကို ရဲေဘာ္ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ မေခၚနဲ႔ေတာ့၊ က်ဳပ္က အခု ဗဟို အစိုးရအဖြဲ႕မွာ ၀န္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီဗ်၊ အရင္ကလို ေျပာက္က်ား ေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
ဤသို႔လွ်င္ သူ၏ဂုဏ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ထုတ္ ေျပာလိုက္သည္။
-----------------------------
အခန္း (၂) ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>