ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ေျမပေဒသာ အပိုင္း (၁၅)

စားစရာကိုျမင္ေသာအခါ ခေလးမ်ားသည္ လွဳပ္ရွားလည္ဆန္႔၍ လာၾကေလ၏၊ အဘုိးၾကီး၏ မ်က္လံုး မ်ားသည္လည္း ၀င္း၀င္းေတာက္ ၍ လာေလ၏၊ သို႕ေသာ္ ၀မ္လန္းသည္ ခေလးမ်ားကို ဖယ္ပစ္လ်က္ ပဲေစ့မ်ားကို ဇနီးသယ္၏ အိမ္ရာထဲသို႔ယူသြားျပီး ဇနီးသယ္ အားေကၽြးေလ၏၊ အစာမရွိလွ်င္ မီးဖြားရျခင္း ကိစၥ၌ အားျပတ္လ်က္ ေသဘြယ္ရာသာ ရွိေသာေၾကာင့္ အိုလင္မွာ မစားခ်င္စားခ်င္ႏွင့္ပင္ ပဲေစ့ကေလး မ်ားကို တေစ့စီယူ၍ စားေလ၏။

၀မ္လန္းသည္ပဲေစ့  အနည္းငယ္ခန္႔ကို လက္ထဲတြင္၀ွက္ထားလ်က္ သူ႕ပါးစပ္ထဲသို႔ သြင္းလိုက္ျပီး ၀ါးကာ သမီးငယ္ကေလး၏ ႏွဳတ္ခမ္းကို သူ႔ႏွဳတ္ခမ္းႏွင့္ ေတ့လ်က္ ၀ါးဖတ္ကို ေၾကြးေလ၏၊သမီးငယ္ ကေလး ျမံဳ ေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ သူကိုယ္တို္င္ပင္ အလိုလို၀၍ သြားေလ၏။

ထိုည၌ ၀မ္လန္းသည္ အခန္းထဲ၌ ထို္င္၍ ေနေလ၏ သား၂-ေယာက္ကား အဘိုးေအျဖစ္သူ၏ အိပ္ရာ ထဲတြင္ ရွိၾကေလ၏ တတိယ အခန္းထဲတြင္ အိုလင္သည္ တေယာက္ထည္း မီးဖြားလ်က္ ရွိေလသည္။
၀မ္လန္းသည္ သားဦးကေလး ေမြးစဥ္တံုးကလို အသံကုိသာနားစြင့္ရင္း ထိုင္ေစာင့္ေနေလ၏၊ ေယာက်ာ္း ကေလး ျဖစ္ျဖစ္ ယခုကမူသူ႔အတြက္ ဘာမွ်မထူးေတာ့ ေမြးလာမည့္ ခေလးမွာေကၽြးရမည့္ ပါးစပ္ေပါက္တခု တိုးလာျခင္းသာ ျဖစ္ဘိ၏။

''အင္း- အေသကေလးမ်ားသာ ေမြးလာရင္ ဘယ္ေလာက္သနားစရာ ေကာင္းလိုက္မလဲ'' ဟုေတြးခိုက္ ေျဖာင့္ေတာ့ေသာ ခေလးငိုသံကေလးတခုကို သဲ့သဲ့မ်ွ ၾကားလိုက္ရေလ၏၊ ငိုသံမွာ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းကို ထြင္းေဖါက္ သြားေလ၏''ဒါေပမဲ့ ဒီလုိအခါမ်ိဳးေတာ့ သနားမေနႏိုင္ေတာ့ ပါဘူးေလ'' ဟုအေတြးကို ခါးခါး သီးသီး အဆံုးသတ္လုိက္ျပီး ဆက္၍ နားေထာင္ေနေလ၏။

ငိုသံမွာ ေနာက္ထပ္၍ မေပၚလာ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္း သည္သာ ထုထည္ၾကီးမား၍ လာေလ၏ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းမွာ ယခုမွ မဟုတ္ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ အိမ္တို္္င္းအိမ္တို္င္း၌ လႊမ္းမိုးလ်က္ရွိ၏ လူမ်ားမွာ ထိုဆိတ္ျငိမ္ျခင္း၏ ေအာက္တြင္ ေသမင္း၏ဆြဲယူခ်ိန္ကို ေစာင့္၍သာ ေနခဲ့ၾကရေလသည္၊ ၀မ္လန္းကား ယခု ဆိတ္ျငိမ္ျခင္း အတြက္ ရပ္တည္ရာ မရေအာင္ျဖစ္လာလ်က္ ေၾကင့္လန္႔၍ လာေလ၏ ထိုင္ရမွာထျပီး အခန္းသုိ႔ ေလွ်ာက္ သြားကာ တံခါးၾကားမွ '' မင္းဘာမွ မျဖစ္ဘူးမဟုတ္လားေဟ့''  ဟုေမးကာနားေထာင္ေနေလ၏။

မိမိထိ္ုင္ ၍ ေနတံုးက ေသမ်ားပင္ ေသသြားေလသေလာဟု စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားေလ၏၊ သို႔ေသာ္ အတြင္းမွ ျဖည္းညွင္းစြာ လွဳပ္ရွားေနသံကုိ ၾကားရေလ၏၊ အိုလင္ကား ဟိုမွာဒီမွ ေရြ႔လ်ားသြားလာ ေနလ်က္ အေတာ္ၾကာ မွ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းၾကီးခ်လိုက္ကာ ''၀င္ခဲ့ေတာ့'' ဟုေခၚေလ၏။
သို႕ျဖင့္ ၀မ္လန္းသည္ အခန္းထဲသို႕ ၀င္ခဲ့ရာ အိမ္ရာေပၚတြင္ တေယာက္တည္း ပက္လက္ရွိေသာ အိုလင္ အား ေတြ႕ရေလ၏။
''ခေလးေကာ ဘယ္မလဲ...''

အိုလင္က ညြန္ျပ၍ၾကည့္လိုက္ရာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ ေမြးကာစ ခေလးကေလး ကို ေတြ႔ရသျဖင့္။
''ဟင္- အေသေလးလား'' ဟု အံ့အားၾကီးသင့္လ်က္ ေမးလိုက္လ်ွင္ ''အေသေလး'' ဟုအိုလင္က တိုးတုိးျပန္၍ ေျဖဆိုေလ၏။
ငံု႔၍ ခေလးကုိၾကည့္ေသအခါ အရိုးႏွင့္အေရကေလး တြဲရံုမ်ွ တြဲေနေသာ မိန္းမေလးကိုေတြ႔ရေလ၏၊ '' အစက ငါငိုသံၾကားလုိက္ရပါေသးတယ္'' ဟုေျပာလိုက္မိေတာ့မည္အျပဳ ဇနီးသယ္၏မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေလ ရာ၊ ေမးမည့္စကားမ်ားပင္ မေမးရက္ေအာင္ ျဖစ္သြားေလ၏၊ အိုလင္၏ မ်ာက္လံုးမ်ားကား မွိတ္လ်က္ရွိ၏၊ အသားေရာင္ မွာ ေသြးဆုတ္လ်က္ ျဖဴပတ္ျဖဴေလ်ာ္ျဖစ္ေစျပီး အရိုးတို႔သည္ သနားစဖြယ္ မ်က္ႏွာ ကေလး ကို ျမင္ေနရေလ၏၊ မိ္မိမွာ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ လေပါင္းမ်ားစြာတြင္ မိမိ တကိုယ္တည္း အတြက္သာ ငတ္လွ ေသာ ေရေၾကာင္းတြင္ ေရဆန္ေလဆန္ တိုက္ခဲ့ရ၏၊ ဇနီးသယ္ကား အငတ္ပင္လယ္တြင္ ၀မ္းထဲက အငတ္ ရင္ေသြး ကေလးႏွင့္ အတူ ပင္ပန္းေမာဟုိက္ စြာျဖင့္ လက္ပစ္ကူးခဲ့ရရွာေပတကား။

ဘာမ်ွ မေျပာ ခေလးအေလာင္းကေလးကို ေကာက္ယူလ်က္ အျပင္ခန္းသို႔ ထုတ္ခဲ့ျပီး၊ ဖ်ားစုတ္ကေလး တခုကို ရွာကာ အေလာင္းကုိဖ်ာႏွင့္လိပ္ေလ၏ သုိ႔လိပ္ရာတြင္ ၀ိုင္းစက္ေသာ ေခါင္းကေလးမွာ ဖ်ာလိပ္ ထဲမွ တြဲေလာင္းက်လ်က္ ဟိုဘက္ရမ္းဒီဘက္ရမ္းႏွင့္ တရမ္းရမ္း တခါခါျဖစ္ေနေလရာ ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ လည္ဂုတ္၌ ညိဳမဲေသြးစုိ႔ေနေသာ ဒဏ္ရာ ၂-ခ်က္ကိုေတြ႔လိုက္ရေလ၏။
သို႔ေသာ္ အေလာင္းကုိ ဆက္လက္၍ ဖ်ာႏွင့္လိပ္ျပီး အိမ္မွေ၀းႏို္င္သမ်ွ ေ၀းေ၀း ယူသြားလ်က္ အေနာက္ ဘက္ လယ္ကြင္းေထာင့္ေဘးတြင္ လူေသျမွဳပ္ႏွံ႔ျပီးသား အုဌ္ဂူလြတ္ကေလးတခု၏ နံေဘးတြင္ တူးျမွဳပ္ ေနေလ၏၊ သို႔ျမဳွပ္ေနခိုက္ ငတ္မြတ္ေနေသာေခြးတေကာင္မွာ ၀မ္လန္း၏ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္ လိုက္လာ လ်က္ အျမီးတႏွံ႔ႏွံ႔ႏွင့္ ငန္းငန္းတက္စားမည္ျဖစ္ေနေလရာ ၀မ္လန္းသည္ ခဲကေလး တလံုးႏွင့္ ေကာက္၍ ေပါက္လိုက္ မိေလ၏။

ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဘယ္ႏွစ္လက ငတ္မြတ္ေနခဲ့သည္မသိ ေခြးပိန္ေညွာ္မွာ နံေဘးကိုခဲမွန္လ်က္ အနည္းငယ္ သာ ေျပးႏိုင္ျပီးလဲက် ဘ၀တံုးေလ၏။
ျမဳွပ္ႏွံ၍ ျပီးေသာအခါ၌ကား ၀မ္လန္း၏ ေျခေထာက္မ်ားမွာ ေျမၾကီးထဲသို႔နစ္၍ ေခြ၀င္သြားဘိသကဲ့သို႔ ထင္မွတ္ ရေလ၏၊ ၄င္းသည္မ်က္ႏွာကို  လက္၀ါးႏွင့္အုပ္ကာ ျပန္ခဲ့ရာမွ '' ဒီလုိျဖစ္တာဘဲေကာင္းတယ္'' ဟုအရူး လုိေျပာရင္း တသက္တြင္ပ႒မဆံုးအၾကိမ္ ၀မ္းနည္းစိတ္ငယ္ျခင္း ျဖစ္မိေလေတာ့သတည္း။

ေနာက္တေန႔ နံနက္ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိေသာ ေကာင္းကင္ျပာ လဟာျပင္တြင္ ေန၀န္းထြက္ျပဴလာေသာ အခါ ၀မ္လန္း၏ စိတ္ထဲ တြင္ မစြမ္းမသန္ေသာ အေဘအိုၾကီးႏွင့္ ခ်ိနဲ႔ေသာဇနီးသားသမီးႏွင့္ အိမ္မွထြက္ ခြါၾက ရမည့္ အေရးကို အိမ္မက္ပမာ ထင္ေနေလ၏၊ ခရီးအားျဖင့္ မိုင္ေပါင္းတရာေက်ာ္ကို ဤလူစုသည္ မည္ပံု လွမ္းႏိုင္ၾကပါမည္နည္း၊ ထုိျပင္ေအာက္အရပ္ေဒသသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကျပန္ေသာ္ အစာေရစာႏွင့္ ေတြ႕လိ္မ္႔ မည္ဟုလည္း၊ မည္သူက အတတ္ေျပာႏိုင္ၾကပါမည္နည္း၊ အခ်ဳိ႔ကေလာကမွာ က်ယ္ျပန္႔လွ ဘိဟု ေျပာၾက ေပလိမ့္မည္ သို႔ေျပာၾကသူမ်ားမွာ မေသခင္အထိ ဇြဲကုပ္လ်က္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာရွာ ၾကသည ့္တိုင္ ကိုယ့္ေဒသ ကိုယ့္ရပ္႒ာန္တြင္ ေသၾကရသည္ ကသာေကာင္းေသး၏၊ ဤသုိ႕ေတြးလ်က္ ၀မ္လန္းသည္ စိတ္အားပ်က္စြာႏွင့္ တံခါး၀တြင္ထို္င္ကာ စားေကာင္းရာမွန္သမ်ွ ရိပ္ျပီးခူးျပီး ႏုတ္ျပီး ျဖစ္သည့္ ေျမၾကီးလုိက္ က်န္ေတာ့ေသာလယ္ကြက္ေတြကို ေငးေမာ၍ ၾကည့္ေနေလ၏။

လယ္ထဲ တြင္ ေငြလည္းမရွိေတာ့ ပိုက္ဆံျပတ္ခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျ့ပီျဖစ္၏၊ ပိုက္ဆံပင္ရွိေစဦး ၀ယ္စားစရာ ဘာမ်ွမရွိေတာ့၍ အေၾကာင္းထူးမည္ မဟုတ္ေပ၊ ျမိဳ႔ေပၚရွိ လူခ်မ္းသာမ်ားမွာ စားနပ္ရိကၡာ သိုေလွာင္ ထားလ်က္၊ လူခ်မ္းသာခ်င္းကုိ ထုတ္၍ေရာင္းၾကသည္ဟု ၾကားဘူး၏၊ မိမိအား ထိုသူမ်ားက အဘိုး အခ မယူဘဲ ေမတၱာျဖင့္ ေကၽြးေမြးမည္ဆိုသည့္တိုင္ ယခုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ျမိဳ႕ေပၚသို႔ သြားရန္ အားမရွိေတာ့ေပ အမွန္လည္းစားခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေပ။

ပဌမ အစ၌ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လွျခင္းျဖင့္ ၀မ္းထဲ၌ ထၾကြေသာင္းက်န္းျခင္း ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ က်င့္သား ရခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ ခေလးမ်ားအဘို႔သာ တခုေသာ လယ္ကြက္ထဲမွ ေျမႀကီးအခ်ိဳ႕ကို တူးေဖၚ၍ ခ်က္ၿပီး ေကၽြးေသာ္ လည္း ကိုယ္တိုင္ကား စားခ်င္စိတ္လံုး၀ မရွိေပ။ ထုိ ေျမႀကီးကို ေရျဖင့္ ေရာခ်က္ စားေသာက္ လာခဲ့ရသည္မွာ ရက္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ အဟာရဓာတ္ အနည္း ငယ္ပါရွိေသာ ေျမႀကီးတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ "နတ္သမီးဂရုဏာေျမ"ဟု ေခၚေ၀ၚၾက၏။

ေရရွည္ အားျဖင့္ အသက္တေခ်ာင္း တည္တန္႔ခိုင္ၿမဲႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စြမ္းအားပဂါ မရွိျငားလည္း အေရ ႀကိဳလ်က္ ယက္မန္းရည္ လုပ္ခါ ခေလးမ်ားကို တိုက္လိုက္လွ်င္ ေခတၱခဏအားျဖင့္ ဆာေလာင္ျခင္း ကို ေျဖလ်က္ ဘာမွ်မရွိေသာ ၀မ္းပိုက္ ကေလးမ်ားကို ျပည့္တင္းသြားေစေလ၏။ မေန႔က "ခ်င္း" ထံ မွရခဲ့ေသာ ပဲနီေစ့ ကေလးမ်ားကို မူကား ၀မ္လန္းသည္ လက္ဖ်ားႏွင့္မွ် မတို႔ဘဲ အုိလင္အား ေပး ထားေလရာ လက္ထဲ တြင္ ဆုပ္ၿပီး တေစ့ႏွင့္တေစ့အၾကား အခ်ိန္အတန္ၾကာပင္ ျခားလ်က္ ၀ါးေန သံကို ၾကားရေသာအခါ အလိုလို ပင္ အားရ၍ ေနေလ၏။

သုိ႔ျဖင့္ အိမ္ေပါက္၀ ထုိင္ၿမဲထိုင္လ်က္ ႀကံေရးစည္ဘြယ္ဟူသမွ် စိတ္ပ်က္ အားေလွ်ာ့လိုက္ကာ ေသရ ေတာ့မည္ အေရးကိုသာ တစိမ့္စိမ့္ ေတြးေနခိုက္ လယ္ကြင္းမ်ားကို ျဖတ္လ်က္ မိမိထံ ေလွ်ာက္လာေနေသာ လူတစု ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထုိလူတစု တျဖည္းျဖည္း နီးလာလ်က္ ၀မ္လန္း လည္း ထုိင္ၿမဲထုိင္လ်က္ လွမ္းၾကည့္ ေလရာ တဦးမွာ ဦးေလးေတာ္ျဖစ္လ်က္ က်န္၃-ဦးမွာ လူစိမ္း မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရေလ၏။

"မင့္မေတြ႕ရတာ အေတာ္ၾကာပေဟ့"ဟု ဦးေလးျဖစ္သူသည္ ရႊင္ျပက်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာကာ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လာလ်က္" ဘယ္လိုစားေသာက္ေနသလဲေဟ့ ငါ့ေနာင္ေတာ္ မင့္- အေေဘေကာ မာရဲ႕လား"ဟု ေမးေလ၏။
၀မ္လန္းက ေမာ္ၾကည့္ေလ၏။ ဦးေလးျဖစ္သူမွာ ပိန္၍ ေနသည္ မွန္ေသာ္လည္း ငတ္ျပတ္ေနပံုမရ ေပ၊ ၀မ္လန္း မွာ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ဦးေလးျဖစ္သူအား ရွိသမွ်အားကေလးျဖင့္ တဆတ္ဆတ္တံု လာလ်က္ သတ္ခ်င္ ျဖတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာေလ၏။

"ခင္ဗ်ား ေကာ ဘာစားေနသလဲ ခင္ဗ်ားေကာ" ဟု ျပန္ေမးလိုက္မိေလ၏။ သုိ႔ေမးရာတြင္ အနီး၌ ရွိ ၾကေသာ တစိမ္းမ်ားအား ဂရုမထားမိ သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ အသားအေရ မေခ်ာက္ခန္းေသးေသာ ဦးေလး ျဖစ္သူ ကိုသာ ျမင္ေနေလ၏။ ၎၏ ဦးေလးသည္ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပဴးလ်က္ လက္ႏွစ္ဘက္ ကို ေကာင္းကင္ သို႔ ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး။
"ဘာစား ေနသလဲ ဟုတ္လား မင္းငါ့အိမ္ကုိ လာၾကည့္ေစခ်င္တယ္၊ စာတေကာင္ ေကာက္စားဘို႔ ထမင္းေစ့ တလံုး မရွိဘူး ငါ့မယားေကာ အစက ဘယ့္ေလာက္ ၀တယ္ဆိုတာ မင္းသိမွာေပါ့ ဘယ့္ေလာက္ အဆီရစ္ၿပီး ၀ခဲ့သလဲ အခုေတာ့ ၀ါးလံုး တုိင္ေပၚ အ၀တ္ခ်ိတ္ထားသလိုလဲ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ အရိုးခ်ည့္ရွိေတာ့တယ္ ခေလးေတြ ေမးအံုးမလား အားလံုးေလးေယာက္ထဲ က်န္ ေတာ့တယ္ အငယ္သံုးေယာက္ေတာ့ ေသကုန္ၿပီ မရွိ ေတာ့ဘူး ငါ့ေကာ ၾကည့္စမ္းပါအံုး မင္းျမင္တဲ့ အတိုင္းဘဲ။"

ထုိ႔ေနာက္ အက်ႌလက္ျဖင့္ မ်က္လံုးမ်ားကို ပြတ္ေလ၏။
"ခင္ဗ်ား အစာစားေနရတာဘဲ"ဟု ၀မ္လန္းက ထပ္ေျပာေလ၏။
"ငါတျခား ဘာမွ မေတြးမိဘူး မင္းနဲ႔ မင္းအေဖ ငါ့အစ္ကိုအေၾကာင္းဘဲ" ဟု ဦးေလး ျဖစ္သူက သြက္လက္စြာ ျပန္ေျပာလ်က္။
"ကဲ ……. အခု ငါ့သေဘာ ဘယ္လိုဆုိတာ မင္းသိရမွာဘဲ ငါၿမိဳ႕က ေဟာဒီ ဆရာမ်ားဆီမွာ ဒီရြာတ၀ိုက္က လယ္ေတြ ၀ယ္တဲ့ ကိစၥမယ္ ကူညီစြမ္းေဆာင္ေပးပါမယ္ ဆိုၿပီး စားဘို႔ ေသာက္ဘို႔ နဲနဲပါးပါး ရသကြ ဒီဆရာ ေတြဟာ မင့္လယ္ေတြကို ၀ယ္မလို႔လာတဲ့ လူေတြဘဲ မင့္ကို ေငြေပးရေအာင္ လာတာဘဲ"။

သို႔ေျပာၿပီးေနာက္ ဦးေလးျဖစ္သူသည္ ေနာက္သို႔ ဆုပ္လိုက္ကာ ညစ္ေထးေသာ အ၀တ္အစားမ်ား ျဖင့္ လက္ပိုက္ ကာ ရပ္ေနေလ၏။
၀မ္လန္းသည္ မလႈပ္မရွားေတာ့ေပ။ မတ္ရပ္လည္းမထ လာေသာသူမ်ား မည္သူမည္၀ါေတြမွန္း လည္း မသိေပ၊ ေခါင္းကို ေမာ္၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လူစိမ္း ၃-ေယာက္မ်ာ ပိုင္းအက်ႌရွည္ႀကီး မ်ား ၀တ္လ်က္ တကယ္ပင္ ၿမိဳ႕ကလူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလ၏။

သူတို႔၏ လက္မ်ားမွာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ ေျပာင္းလွလ်က္ လက္သည္းမ်ားကို မျဖတ္မေတာက္ဘဲ အလွ ထားၾက ေလ၏။
ထုိခဏ၌ ၀မ္လန္းမွာ ထုိသူမ်ားအား ႀကီးစြာ မုန္းတီးစက္ဆုပ္၍ သြားေလ၏။ "ဒီလူေတြဟာ စားႏိုင္ ေသာက္ႏုိင္ တဲ့ သူေ႒း လူရည္တတ္ေတြပါကလား ငါ့ခေလးေတြကေတာ့ အခုငတ္ေနၾကၿပီ ေျမႀကီး ေတာင္စား ေနၾကရၿပီ ဒင္းတို႔တေတြဟာ မီးစာကုန္ ဆီခန္းျဖစ္ေနတဲ့ ငါ့ဆီက လယ္ေတြကို အေခ်ာင္ႏိုက္ ရေအာင္ လာတာဘဲဟု ေတြးကာ ခ်ိဳင့္၀င္ေနေသာ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ ယူႀကံဳးမရ ႀကီး ေမာ္ၾကည့္လ်က္ "က်ဳပ္လယ္ ေတြ မေရာင္းဘူး"ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထုိအခါ ဦးေလးျဖစ္သူက ေရွ႕တိုးလာေလ၏ ၀မ္လန္း၏ သားကေလး ၂-ေယာက္သည္လည္း အိမ္ေပါက္၀ သို႔ ေလးဘက္တြား၍ ထြက္လာၾကေလ၏။ ခေလးမ်ားမွာ မတ္တတ္ေျပးႏိုင္ၾကၿပီးမွ ယခုအခါ အားျပတ္ကာ ေလးဘက္တြား ဘ၀သို႔ ျပန္ေရာက္ေနၾကေလ၏။
"ဒါမင့္သားကေလးလား ငါတခါတံုးက ပိုက္ဆံတျပားေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ၀တုပ္တုပ္ကေလးဟာေလ" ဟု ဦးေလး ျဖစ္သူက ေမးေလ၏။
ထုိေနာက္ အားလံုးက ခေလးကို ၀ိုင္း၍ ၾကည့္ၾကေလ၏။ ထုိအခါ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ဘူးေသာ ၀မ္လန္းမွာ ရင္ထဲတြင္ ဆို႔လ်က္ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ား တေပါက္ၿပီးတေပါက္ ပါးေပၚတြင္ လိမ့္၍ ဆင္းလာေလ၏။

မိမိတို႔ လင္မယား ၂-ေယာက္ အတြက္ကား ကိုယ့္တြင္း ကိုယ္တူး ၍ ၀င္အိပ္လိုက္ကာ ေသႏိုင္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဤလူမမယ္ ခေလးမ်ားႏွင့္ အေဘအိုႀကီးအတြက္က ရွိေသး၏။ ဤသို႔ ေတြးကာ …..
"ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲ"
ထုိအခါ လူ ၃-ေယာက္အနက္ မ်က္စိတဘက္လပ္ႏွင့္ လူက "ကိုယ့္လူ ေဟာဒီထမင္းမစားရတဲ့ မင့္သား ကေလး ကို သနားလို႔ ဒီအခ်ိန္ဒီအခါမ်ိဳးမွာ မင္းဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္တဲ့အဘိုးကို ဒို႔ေပးမယ္ ဒို႔ (စကားကို ရပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ တင္စီးလွစြာေသာ  အသံျဖင့္) တဧကကို ပဲနီ ၁၀၀ေပးမယ္"ဟု ေျပာဆိုေလ၏။ ၀မ္လန္း က ျပင္းထန္စြာ ရယ္လိုက္ၿပီး ……….
"ဗ်ာ-ဒီလိုဆိုရင္ က်ဳပ္လယ္ကို အလကားယူသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ က်ဳပ္၀ယ္တံုးက ဒါထက္ အဆ ၂၀-ပို ေပးၿပီး ၀ယ္ခဲ့ရတာဗ်ာ"

"ဒါေပမဲ့ အငတ္ငတ္အမြတ္မြတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြဆီက ၀ယ္ေတာ့ ဘယ္ဒီအဘိုးမ်ိဳး ေပးႏိုင္ေတာ့ မလဲ ေမာင္"ဟု လူတေယာက္က ျပန္ေျပာေလ၏။ ထုိသူကား ကုိယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေသးေသြး သြယ္သြယ ႏွာေခါင္း ခၽြန္ခၽြန္ႏွင့္ျဖစ္လ်က္ အသံမွာ လူႏွင့္မလိုက္ေအာင္ က်ယ္ေလာင္ မာေက်ာျခင္း ရွိလွ၏။

၀မ္လန္းသည္ ထုိလူမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အေဘအိုႀကီးႏွင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အနစ္နာ အဆံုးရႈံးခံ ၍ လယ္မ်ားကို ေရာင္းလိုက္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးမိသမွ် လြင့္စင္ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္လ်က္ တသက္ တြင္ တခါဘူး မွ် မျဖစ္ဘူးေသာ ေဒါသမ်ိဳး ျဖစ္လာေလေသာေၾကာင့္ ထုိင္ေနရာမွ ခုန္၍ ထလိုက္ၿပီး။

"က်ဳပ္ဘယ္ေတာ့မွ မေရာင္းဘူး က်ဳပ္လယ္ေတြကို က်ဳပ္တူးၿပီး ခေလးေတြကို လယ္ထဲက ေျမႀကီး ေကၽြးထားမယ္ သူတို႔တေတြ ေသကုန္ရင္ ဒီလယ္ထဲမွာ ျမႇဳပ္မယ္၊ က်ဳပ္အေဘေရာ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္မယား ေရာ ေသျပန္ရင္လဲ က်ဳပ္တို႔ကို ေမြးေကၽြးထားတဲ့ ဒီလယ္ေတြေပၚမွာဘဲ ေသမယ္"ဟု အသံတံုလွ်က္ ေျပာလိုက္ေလ၏။ သို႔ေျပာရင္းပင္ လိႈက္လိႈက္လဲလဲ ငိုေကၽြးမိေတာ့ကာ မ်ိဳသိပ္၍ ထားေသာ ေဒါသ သည္လည္း ေလပင့္၍ ကေလာ္ထုတ္လုိက္ဘိသကဲ့သို႔ ပြင့္ကန္ထြက္လာၿပီး တကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္စြာ ရပ္ေနေလ၏။ ဦးေလးျဖစ္သူႏွင့္  လယ္၀ယ္သူမ်ားကား အၿပံဳးမပ်က္ ရပ္ၿမဲရပ္ေနၾကေလ၏။ "စိတ္ရူးေပါက္ၿပီး ေျပာခ်င္ရာေျပာေနတာဟ" ဟု ၀မ္လန္းစိတ္ေျပသြား သည္အထိ ရပ္၍ ေစာင့္ေန ၾကေလ၏။

ထိုခဏ၌ အိုလင္ထြက္၍ လာေလ၏။
"လယ္ကိုေတာ့ မေရာင္းႏိုင္တာ အမွန္ဘဲ က်ဳပ္တို႔ ေရာင္းလိုက္ရင္ က်ဳပ္တို႔ေအာက္အရပ္က ျပန္ လာေတာ့ ဘာလုပ္ စားေနမလဲ ဒါေပမဲ့ အိမ္မွာ ရွိတဲ့ စားပြဲရယ္ ကုတင္ႏွစ္လံုးရယ္ အိပ္ရာခင္းေတြ ရယ္ ထုိင္ခံု ေလးလံုးရယ္၊ မီးဖုိေပၚက ဒယ္အိုးရယ္၊ ေရာင္းလိုက္မယ္ ေပါက္ျပားတို႔ထြန္ျခစ္တို႔နဲ႔ လယ္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔မေရာင္းႏိုင္ဘူး"။

ဆက္ရန္
.