ျပဳမွားမိခဲသမွ် ပုထုဇဥ္ သဘာ၀မို႔ပါ
ဥပမာ (…..) ၿမိဳ႕မွ (မ…..)ႏွင့္ ၎၏ ခင္ပြန္း (ေမာင္-) တို႔ ကြာရွင္းျပတ္စဲၾကရာတြင္ (မ…..) က (ေမာင္…..) အား ေငြတသိန္းေပးျခင္းျဖင့္ လင္မယား ကြာရွင္းၿပီးသားျဖစ္ၿပီး က်န္ပစၥည္း ဥစၥာမ်ားကို (မ……) က အားလံုး တရား၀င္ ပိုင္ဆိုင္သြားပါသည္။ လင္မယားမကြာရွင္းဘဲ ႏွင့္ လင္ကျဖစ္ေစ၊ မယားက ျဖစ္ေစ မိမိတစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း သေဘာျဖင့္ ႏွစ္ဦးပိုင္ပစၥည္းကို ဘာမွ် မလုပ္ႏုိင္ပါ။
ဤအတိုင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးပိုင္ ပစၥည္းဥစၥာကို ေဒၚခင္ခင္ေလးသေဘာက် အသံုးျပဳလိုပါက (လွဴဒါန္းရန္ ဆိုလိုသည္) ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ (မ…..)ႏွင့္ (ေမာင္…….)တို႔ကဲ့သို႔ ကြာရွင္းရန္ လိုအပ္ ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦး ကြာရွင္းေသာ စာခ်ဳပ္ကို ေရးရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့အား ေဒၚခင္ခင္ေလးက ေငြတသိန္း ေပးရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္က က်န္ႏွစ္ဦးပိုင္ ပစၥည္း ဥစၥာမွန္သမွ်ကို ေဒၚခင္ခင္ေလး တစ္ဦးတည္းေသာ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း သေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုး ေပးပါမည္။ ဤအတိုင္း စာခ်ဳပ္ ပါက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ဦးပိုင္ ပစၥည္းမ်ားအားလံုးသည္ တရားဥပေဒအရ ေဒၚခင္ခင္ေလး တစ္ဦး တည္းပိုင္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။
သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေဒၚခင္ခင္ေလးကိစၥမွာ အျပစ္ရွိခဲ့လွ်င္ အျပစ္ရွိခဲ့သူမွာ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္ရွိသူမွာ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုႏွင့္ အိမ္ေပၚကဆင္းထိုက္သူ ျဖစ္၍ ဆင္းပါမည္။
ဤနည္းထက္ ေကာင္းေသာနည္း မရွိပါ။ ဤနည္းကို သေဘာက်ပါက ယခု တရက္ႏွစ္ရက္ အတြင္း မွာပင္ ထုိကိစၥ ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္။ သို႔မဟုတ္ အခ်ိန္ယူ၍ စဥ္းစားလိုပါေသးက လည္း စဥ္းစား ႏိုင္ပါသည္။ အမွန္မွာ ေဒၚခင္ခင္ေလး စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္သျဖင့္ စဥ္းစားရန္ပင္ လိုမည္ မထင္ပါ။
ဤကိစၥ ၿပီးခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ တြင္ ပုထုဇဥ္သဘာ၀ ရွိေနေသာ စိတ္ရုိင္း စိတ္ယုတ္မာ မ်ားကို အၾကြင္းမဲ့ သုတ္သင္ ရွင္းလင္းရန္ အကယ္၍ အၾကြင္းမဲ့ သုတ္သင္ ရွင္းလင္း၍ မရခဲ့လွ်င္လည္း တတ္ႏိုင္ သမွ် ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရန္ သကၤန္း၀တ္ ႏွင့္ပင္ ၀ိပႆနာ တရားမ်ားကို မင္းကြန္း႒ာန တခုခုသို႔ သြားေရာက္ ၍ အားထုတ္မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လာမည့္ တနင္းလာ ေန႔ ေလာက္ တြင္ ဗမာ့ေခတ္ တုိက္၀င္း အတြင္းမွ ထြက္သြားပါမည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤကဲ့သို႔ တရားအားထုတ္သျဖင့္ မိမိရရွိေသာ တရားေပၚတြင္ အေျခတည္၍ ရဟန္း ဘ၀ႏွင့္ ဆက္လက္ေနရန္ သို႔တည္း မဟုတ္ လူ၀တ္လဲ၍ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တခုခုကို လုပ္ကိုင္ရန္ကို ထုိအခ်ိန္ က်မွာပင္ ဆံုးျဖတ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ လင္မယားအျဖစ္မွ ကြာရွင္းၿပီးေသာ္လည္း တတ္ႏိုင္ပါက မိတ္ေဆြ ေကာင္းကဲ့သို႔ ကူညီ ရန္ရွိက ကူညီမည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ကတိျပဳပါသည္။
ေဒၚခင္ခင္ေလး သေဘာ ဘယ္လုိဆိုတာ သိပါရေစခင္ဗ်ား။
အံုးခင္
၁၂-၈- ၆၀
အထက္ပါ စာကို ရရွိပါသည္။ ဤစာသည္ တကယ္ဘဲ သူ႔အမွားအယြင္းမ်ားကို ရွက္ေၾကာက္ ထိတ္လန္႔၍ ေနာင္တ ရၿပီး ေစတနာ သန္႔သန္႔ႏွင့္ ေရးေသာ စာဟူ၍ ထုိအခ်ိန္က က်မ ပစ္ခတ္ၿပီး ယံုၾကည္လိုက္သည္။ လီမိတက္ တခုဖြင့္ရန္ ေငြ၂-သိန္းေက်ာ္ ၃-သိန္းနီးပါး ကဲ့ ထုတ္ထားၿပီး ရွိသည္ကို လံုး၀ မသိရေသးေပ။ သို႔ရာတြင္ မလႊဲမေျပာင္းႏိုင္ေသာ အထင္ကရ ပစၥည္းမ်ားက ကြာရွင္း၍ အလွဴပစၥည္းမ်ား အျဖစ္ သတ္မွတ္ ဘို႔က မလုပ္မျဖစ္ေသာကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ ၎ ခင္းျပေသာ နည္းအတိုင္း ျပန္လိုက္ပါသည္။ က်မစိတ္ မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းလဲ မဆိုင္လို၊ စာႏွင့္လဲ မေရးလုိ၍ မန္ေနဂ်ာအားသာ စကားျပန္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ပစၥည္းေရးႏွင့္ ကြာရွင္းေရးကိစၥ
မန္ေနဂ်ာ ျပန္ဆင္းသြားသည္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ပါတနာ ဖ်က္သိမ္းစာခ်ဳပ္ႀကီး တခုကို လာေပး သည္။ လာေပးသူ ထဲမွာ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ စာခ်ဳပ္ျပဳလုပ္ ေရးသားစီစဥ္ေပးသူ ေရွ႕ေနႀကီး မြႏ္စံလိႈင္ပါ ပါလာသည္။ အသိသက္ေသ စုံညီစြာႏွင့္ တရား၀င္လက္မွတ္ ထိုးထုိက္သူ ဆိုင္ရာ ၄-ဦးစလံုး၏ ခြဲေ၀ၿပီးျပတ္ ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံလက္မွတ္ မ်ား အသီးသီးထုိ းထားၾကသည္။ ဤကိစၥၿပီးစီး သည္ အထိ ရြက္ေဆာင္သူမွာ အဆိုပါ ေရွ႕ေနႀကီး မြန္စံလိႈင္ပင္ျဖစ္၍ က်မကိုလည္း စာခ်ဳပ္တေနရာ၌ သက္ေသပါ လက္မွတ္ ထုိးေစသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဒီကိစၥကို အျမန္ဆံုး ၿပီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။ ေရွ႕ကိုလဲ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္စရာ ကိစၥ မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဘဲ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္ဟု ဆုိပါေသးသည္။ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတိုက္မွ ရရွိမည့္ အျမတ္ေငြမ်ားႏွင့္ ေငြပင္ေငြရင္းမ်ားကိုပါ၊ ထာ၀ရဒါနအျဖစ္ ႏွင့္ အလွဴေငြမ်ား ႏွစ္စဥ္ ထုတ္ႏႈတ္လွဴဒါန္းရန္ တာ၀န္ခံလူႀကီးမ်ား (ထရပ္စတီး) ဖြဲ႕ထားရန္ ကိစၥ မ်ားကို အျမန္ဆံုးနည္းႏွင့္ ျပဳလုပ္ေပးပါဟူ၍ ယံုၾကည္စြာႏွင့္ ေျပာလိုက္မိပါေသးသည္။
ေရွ႕ေနႀကီးကလဲ ေဆာင္ရြက္ ေပးပါမည္ဟု ၀န္ခံသည္။ ၁၉၆၀-ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၂-ရက္ေန႔မွာ ၎ပါတနာစာခ်ဳပ္ ဖ်က္သိမ္းရန္ကိစၥလက္မွတ္ထုိး၍ အဆံုးသပ္လိုက္ၾကသည္။ ထုိမွတခါ ကြာရွင္း စာခ်ဳပ္ အတြက္ က်န္ေနေသး၍ အၿပီးသတ္ေအာင္ ျပဳရပါဦးမည္၊ ဒါကိုလဲသည္ေရွ႕ေနႀကီး မြန္စံလိႈင္ပင္ ကိုင္ရပါမည္။
ေနာက္တေန႔၌ ေရွ႕ေနသည္ က်မအား ကြာရွင္းျခင္းကိစၥ၌ ေရႊျပည္ေအး တရားေဟာ၍ နားခ် ေနျပန္ပါသည္။ အသက္အရြယ္ႀကီးၾကမွ ဒီလို ျဖစ္ရတာ လူၾကားလို႔ မေကာင္းပါဘူး၊ ေတာ္ယံု တန္ယံု ကိစၥ ကို သီးခံ၍ ေနၾကဘို႔ အေၾကာင္းျပပါသည္။ က်မက ယခုကိစၥမွာ ဂုဏ္သိကၡာကို မေစာင့္ထိန္းဘဲ ေကာင္း ဆိုး မေရြး ေတြ႕မေရွာင္ မိန္းမမ်ိဳးစုံေတြအား တိတ္တဆိတ္ အေမွ်ာင္ထားမႈ တခုကို မူတည္၍ ျဖစ္ရ သည္မဟုတ္ လွဴဒါန္းေရအတြက္ ခြဲေ၀ဘို႔ ရည္မွန္းခဲ့သည္မွာ ၃-၄ႏွစ္ၾကာ ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ျပတ္ျပတ္ သားသား လုပ္ရန္ အခ်ိန္တန္သျဖင့္ ျပဳလုပ္ရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဗီဇ ၀ါသနာ အထံုပါရာကို လြတ္လပ္ စြာ မ်က္ႏွာမူ ေနပါေစေတာ့။
ပစၥည္းခြဲၾကရာ၌ ကြာရွင္းျခင္း မျပဳဘဲ ကိစၥမၿပီးေသာေၾကာင့္ ကြာရွင္းရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ က်မအဘို႔ အသက္ အရြယ္ကို ေထာက္ပါ လွ်င္၊ ကြာရွင္းျခင္း၊ မကြာရွင္းျခင္း ကိစၥေပၚမွာ ဘာမွစိတ္၀င္စားဘြယ္ရာ ၀မ္းနည္း ဘြယ္ရာ မရွိ ေတာ့ေၾကာင္း၊ ယခုတရား၀င္ ကြာရွင္းၿပီးမွသာ အလွဴအတြက္ ပစၥည္းခြဲေ၀ေရး၌ ျပတ္သား ႏိုင္ပါ မည္။ သူ႔အႀကံေပးခ်က္အတိုင္း က်မက လက္ခံျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဖၚျပပါ စာမ်က္ႏွာ ၆- မ်က္ႏွာ ရွိ ရွည္လ်ားစြာ ေရးထားေသာ စာကို ျပလိုက္ပါသည္။
သည္ေတာ့မွ ေကာင္းပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္။ တျခားေရွ႕ေနေတြ ခုိင္းေနလွ်င္ တေယာက္စကား တစ္ေယာက္နားႏွင့္ လူေတြ သိသြားမည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘဲ သိလက္စႏွင့္ တိတ္တဆိတ္ ကိစၥၿပီးေအာင္ အစအဆံုး ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္ဟု ဆိုကာ ျပန္ဆင္း သြားပါသည္။ ထုိေန႔ တေန႔လံုးလည္း ေရွ႕ေနႏွင့္ သူတို႔တေတြစုရုံး၊ စုရံုးလုပ္ခါ အိမ္သစ္ကေလးေပၚမွာ အေတာ္ ဗ်ာပါဒ မ်ားေနၾကပါသည္။
ဦးပဥၥင္းႀကီးကို လာလာဖူးၾကသူေတြ စားစရာေသာက္စရာ လွဴၾကသူေတြ ဆြမ္းကပ္ၾကသူေတြ ေအာက္ထပ္ မွာ တရုံးရုံးဘဲ ျဖစ္ေနသည္၊ လာေနၾက မိတ္ေဆြမိန္းမ "ကလစ္" အသီးသီးတို႔ ကလည္း စားေသာက္ၿပီး ပိုကာ ၀ိုင္းႀကီး ဖြဲ႕လ်က္ ရွိသည္။ ဘိလိယ္ခံုက ေယာက်္ားမိတ္ကလ်ာဏ မ်ားကလည္း၊ ထံုးစံအတိုင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ဘိလိယက္ ကစားရင္း ေသာက္ၾက၊ စားၾကလ်က္ ရွိ သည္။ က်မ ေအာက္ဆင္း မလာ သည္ကိုေတာ့၊ ခါတိုင္းလိုေနထုိင္မေကာင္းျပန္၍ ဆင္းမလာသည္ ဟု အေရးႀကီးေသာ "ကလစ္၀င္ တစ္ခု ကေတာ့ သိေနၾကၿပီ (ေငါင္းဆူလူမသိ) ျဖစ္ေနသလို အျပင္ဘန္းကမ်က္ႏွာမပ်က္ ဟန္ေဆာင္ ႏိုင္ၾကေသးေသာ္လည္း သူတို႔ရင္ထည္းမွာေတာ့ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနၾကပံုရပါသည္။
ဒီအေရးထဲမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက သူ႔ေနအိမ္သို႔ ဦးပဥၥင္းႀကီး ကို ေနာက္တေန႔မနက္ ဆြမ္းစားပင့္ ထားေၾကာင္း။ က်မအတြက္လည္း သီးသန္႔ဘိတ္စာတေစာင္ႏွင့္ ဆြမ္းေကၽြးသို႔ လာဘို႔ ဘိတ္လာ ျပန္ပါသည္။ ပုပ္ပြ ေလာက္တက္ ေနေသာ အတြင္းေရး ဇာတ္ရႈပ္မ်ားကို ေခတၱျပည္ဖံုးကားခ်လ်က္ ဘယ္လို မ်က္ႏွာထားႏွင့္ သြားရမည္ကို မဆံုးျဖတ္ ရဲေအာင္ ရွိေနျပန္ပါသည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုဘိတ္ၾကားစဥ္က ဆက္ရန္
ဥပမာ (…..) ၿမိဳ႕မွ (မ…..)ႏွင့္ ၎၏ ခင္ပြန္း (ေမာင္-) တို႔ ကြာရွင္းျပတ္စဲၾကရာတြင္ (မ…..) က (ေမာင္…..) အား ေငြတသိန္းေပးျခင္းျဖင့္ လင္မယား ကြာရွင္းၿပီးသားျဖစ္ၿပီး က်န္ပစၥည္း ဥစၥာမ်ားကို (မ……) က အားလံုး တရား၀င္ ပိုင္ဆိုင္သြားပါသည္။ လင္မယားမကြာရွင္းဘဲ ႏွင့္ လင္ကျဖစ္ေစ၊ မယားက ျဖစ္ေစ မိမိတစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း သေဘာျဖင့္ ႏွစ္ဦးပိုင္ပစၥည္းကို ဘာမွ် မလုပ္ႏုိင္ပါ။
ဤအတိုင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးပိုင္ ပစၥည္းဥစၥာကို ေဒၚခင္ခင္ေလးသေဘာက် အသံုးျပဳလိုပါက (လွဴဒါန္းရန္ ဆိုလိုသည္) ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ (မ…..)ႏွင့္ (ေမာင္…….)တို႔ကဲ့သို႔ ကြာရွင္းရန္ လိုအပ္ ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦး ကြာရွင္းေသာ စာခ်ဳပ္ကို ေရးရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့အား ေဒၚခင္ခင္ေလးက ေငြတသိန္း ေပးရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္က က်န္ႏွစ္ဦးပိုင္ ပစၥည္း ဥစၥာမွန္သမွ်ကို ေဒၚခင္ခင္ေလး တစ္ဦးတည္းေသာ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း သေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုး ေပးပါမည္။ ဤအတိုင္း စာခ်ဳပ္ ပါက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ဦးပိုင္ ပစၥည္းမ်ားအားလံုးသည္ တရားဥပေဒအရ ေဒၚခင္ခင္ေလး တစ္ဦး တည္းပိုင္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။
သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေဒၚခင္ခင္ေလးကိစၥမွာ အျပစ္ရွိခဲ့လွ်င္ အျပစ္ရွိခဲ့သူမွာ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္ရွိသူမွာ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုႏွင့္ အိမ္ေပၚကဆင္းထိုက္သူ ျဖစ္၍ ဆင္းပါမည္။
ဤနည္းထက္ ေကာင္းေသာနည္း မရွိပါ။ ဤနည္းကို သေဘာက်ပါက ယခု တရက္ႏွစ္ရက္ အတြင္း မွာပင္ ထုိကိစၥ ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္။ သို႔မဟုတ္ အခ်ိန္ယူ၍ စဥ္းစားလိုပါေသးက လည္း စဥ္းစား ႏိုင္ပါသည္။ အမွန္မွာ ေဒၚခင္ခင္ေလး စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္သျဖင့္ စဥ္းစားရန္ပင္ လိုမည္ မထင္ပါ။
ဤကိစၥ ၿပီးခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ တြင္ ပုထုဇဥ္သဘာ၀ ရွိေနေသာ စိတ္ရုိင္း စိတ္ယုတ္မာ မ်ားကို အၾကြင္းမဲ့ သုတ္သင္ ရွင္းလင္းရန္ အကယ္၍ အၾကြင္းမဲ့ သုတ္သင္ ရွင္းလင္း၍ မရခဲ့လွ်င္လည္း တတ္ႏိုင္ သမွ် ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရန္ သကၤန္း၀တ္ ႏွင့္ပင္ ၀ိပႆနာ တရားမ်ားကို မင္းကြန္း႒ာန တခုခုသို႔ သြားေရာက္ ၍ အားထုတ္မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လာမည့္ တနင္းလာ ေန႔ ေလာက္ တြင္ ဗမာ့ေခတ္ တုိက္၀င္း အတြင္းမွ ထြက္သြားပါမည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤကဲ့သို႔ တရားအားထုတ္သျဖင့္ မိမိရရွိေသာ တရားေပၚတြင္ အေျခတည္၍ ရဟန္း ဘ၀ႏွင့္ ဆက္လက္ေနရန္ သို႔တည္း မဟုတ္ လူ၀တ္လဲ၍ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တခုခုကို လုပ္ကိုင္ရန္ကို ထုိအခ်ိန္ က်မွာပင္ ဆံုးျဖတ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ လင္မယားအျဖစ္မွ ကြာရွင္းၿပီးေသာ္လည္း တတ္ႏိုင္ပါက မိတ္ေဆြ ေကာင္းကဲ့သို႔ ကူညီ ရန္ရွိက ကူညီမည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ကတိျပဳပါသည္။
ေဒၚခင္ခင္ေလး သေဘာ ဘယ္လုိဆိုတာ သိပါရေစခင္ဗ်ား။
အံုးခင္
၁၂-၈- ၆၀
အထက္ပါ စာကို ရရွိပါသည္။ ဤစာသည္ တကယ္ဘဲ သူ႔အမွားအယြင္းမ်ားကို ရွက္ေၾကာက္ ထိတ္လန္႔၍ ေနာင္တ ရၿပီး ေစတနာ သန္႔သန္႔ႏွင့္ ေရးေသာ စာဟူ၍ ထုိအခ်ိန္က က်မ ပစ္ခတ္ၿပီး ယံုၾကည္လိုက္သည္။ လီမိတက္ တခုဖြင့္ရန္ ေငြ၂-သိန္းေက်ာ္ ၃-သိန္းနီးပါး ကဲ့ ထုတ္ထားၿပီး ရွိသည္ကို လံုး၀ မသိရေသးေပ။ သို႔ရာတြင္ မလႊဲမေျပာင္းႏိုင္ေသာ အထင္ကရ ပစၥည္းမ်ားက ကြာရွင္း၍ အလွဴပစၥည္းမ်ား အျဖစ္ သတ္မွတ္ ဘို႔က မလုပ္မျဖစ္ေသာကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ ၎ ခင္းျပေသာ နည္းအတိုင္း ျပန္လိုက္ပါသည္။ က်မစိတ္ မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းလဲ မဆိုင္လို၊ စာႏွင့္လဲ မေရးလုိ၍ မန္ေနဂ်ာအားသာ စကားျပန္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ပစၥည္းေရးႏွင့္ ကြာရွင္းေရးကိစၥ
မန္ေနဂ်ာ ျပန္ဆင္းသြားသည္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ပါတနာ ဖ်က္သိမ္းစာခ်ဳပ္ႀကီး တခုကို လာေပး သည္။ လာေပးသူ ထဲမွာ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ စာခ်ဳပ္ျပဳလုပ္ ေရးသားစီစဥ္ေပးသူ ေရွ႕ေနႀကီး မြႏ္စံလိႈင္ပါ ပါလာသည္။ အသိသက္ေသ စုံညီစြာႏွင့္ တရား၀င္လက္မွတ္ ထိုးထုိက္သူ ဆိုင္ရာ ၄-ဦးစလံုး၏ ခြဲေ၀ၿပီးျပတ္ ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံလက္မွတ္ မ်ား အသီးသီးထုိ းထားၾကသည္။ ဤကိစၥၿပီးစီး သည္ အထိ ရြက္ေဆာင္သူမွာ အဆိုပါ ေရွ႕ေနႀကီး မြန္စံလိႈင္ပင္ျဖစ္၍ က်မကိုလည္း စာခ်ဳပ္တေနရာ၌ သက္ေသပါ လက္မွတ္ ထုိးေစသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဒီကိစၥကို အျမန္ဆံုး ၿပီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါသည္။ ေရွ႕ကိုလဲ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္စရာ ကိစၥ မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဘဲ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္ဟု ဆုိပါေသးသည္။ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတိုက္မွ ရရွိမည့္ အျမတ္ေငြမ်ားႏွင့္ ေငြပင္ေငြရင္းမ်ားကိုပါ၊ ထာ၀ရဒါနအျဖစ္ ႏွင့္ အလွဴေငြမ်ား ႏွစ္စဥ္ ထုတ္ႏႈတ္လွဴဒါန္းရန္ တာ၀န္ခံလူႀကီးမ်ား (ထရပ္စတီး) ဖြဲ႕ထားရန္ ကိစၥ မ်ားကို အျမန္ဆံုးနည္းႏွင့္ ျပဳလုပ္ေပးပါဟူ၍ ယံုၾကည္စြာႏွင့္ ေျပာလိုက္မိပါေသးသည္။
ေရွ႕ေနႀကီးကလဲ ေဆာင္ရြက္ ေပးပါမည္ဟု ၀န္ခံသည္။ ၁၉၆၀-ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၂-ရက္ေန႔မွာ ၎ပါတနာစာခ်ဳပ္ ဖ်က္သိမ္းရန္ကိစၥလက္မွတ္ထုိး၍ အဆံုးသပ္လိုက္ၾကသည္။ ထုိမွတခါ ကြာရွင္း စာခ်ဳပ္ အတြက္ က်န္ေနေသး၍ အၿပီးသတ္ေအာင္ ျပဳရပါဦးမည္၊ ဒါကိုလဲသည္ေရွ႕ေနႀကီး မြန္စံလိႈင္ပင္ ကိုင္ရပါမည္။
ေနာက္တေန႔၌ ေရွ႕ေနသည္ က်မအား ကြာရွင္းျခင္းကိစၥ၌ ေရႊျပည္ေအး တရားေဟာ၍ နားခ် ေနျပန္ပါသည္။ အသက္အရြယ္ႀကီးၾကမွ ဒီလို ျဖစ္ရတာ လူၾကားလို႔ မေကာင္းပါဘူး၊ ေတာ္ယံု တန္ယံု ကိစၥ ကို သီးခံ၍ ေနၾကဘို႔ အေၾကာင္းျပပါသည္။ က်မက ယခုကိစၥမွာ ဂုဏ္သိကၡာကို မေစာင့္ထိန္းဘဲ ေကာင္း ဆိုး မေရြး ေတြ႕မေရွာင္ မိန္းမမ်ိဳးစုံေတြအား တိတ္တဆိတ္ အေမွ်ာင္ထားမႈ တခုကို မူတည္၍ ျဖစ္ရ သည္မဟုတ္ လွဴဒါန္းေရအတြက္ ခြဲေ၀ဘို႔ ရည္မွန္းခဲ့သည္မွာ ၃-၄ႏွစ္ၾကာ ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ျပတ္ျပတ္ သားသား လုပ္ရန္ အခ်ိန္တန္သျဖင့္ ျပဳလုပ္ရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဗီဇ ၀ါသနာ အထံုပါရာကို လြတ္လပ္ စြာ မ်က္ႏွာမူ ေနပါေစေတာ့။
ပစၥည္းခြဲၾကရာ၌ ကြာရွင္းျခင္း မျပဳဘဲ ကိစၥမၿပီးေသာေၾကာင့္ ကြာရွင္းရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ က်မအဘို႔ အသက္ အရြယ္ကို ေထာက္ပါ လွ်င္၊ ကြာရွင္းျခင္း၊ မကြာရွင္းျခင္း ကိစၥေပၚမွာ ဘာမွစိတ္၀င္စားဘြယ္ရာ ၀မ္းနည္း ဘြယ္ရာ မရွိ ေတာ့ေၾကာင္း၊ ယခုတရား၀င္ ကြာရွင္းၿပီးမွသာ အလွဴအတြက္ ပစၥည္းခြဲေ၀ေရး၌ ျပတ္သား ႏိုင္ပါ မည္။ သူ႔အႀကံေပးခ်က္အတိုင္း က်မက လက္ခံျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဖၚျပပါ စာမ်က္ႏွာ ၆- မ်က္ႏွာ ရွိ ရွည္လ်ားစြာ ေရးထားေသာ စာကို ျပလိုက္ပါသည္။
သည္ေတာ့မွ ေကာင္းပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္။ တျခားေရွ႕ေနေတြ ခုိင္းေနလွ်င္ တေယာက္စကား တစ္ေယာက္နားႏွင့္ လူေတြ သိသြားမည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘဲ သိလက္စႏွင့္ တိတ္တဆိတ္ ကိစၥၿပီးေအာင္ အစအဆံုး ေဆာင္ရြက္ေပးပါမည္ဟု ဆိုကာ ျပန္ဆင္း သြားပါသည္။ ထုိေန႔ တေန႔လံုးလည္း ေရွ႕ေနႏွင့္ သူတို႔တေတြစုရုံး၊ စုရံုးလုပ္ခါ အိမ္သစ္ကေလးေပၚမွာ အေတာ္ ဗ်ာပါဒ မ်ားေနၾကပါသည္။
ဦးပဥၥင္းႀကီးကို လာလာဖူးၾကသူေတြ စားစရာေသာက္စရာ လွဴၾကသူေတြ ဆြမ္းကပ္ၾကသူေတြ ေအာက္ထပ္ မွာ တရုံးရုံးဘဲ ျဖစ္ေနသည္၊ လာေနၾက မိတ္ေဆြမိန္းမ "ကလစ္" အသီးသီးတို႔ ကလည္း စားေသာက္ၿပီး ပိုကာ ၀ိုင္းႀကီး ဖြဲ႕လ်က္ ရွိသည္။ ဘိလိယ္ခံုက ေယာက်္ားမိတ္ကလ်ာဏ မ်ားကလည္း၊ ထံုးစံအတိုင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ဘိလိယက္ ကစားရင္း ေသာက္ၾက၊ စားၾကလ်က္ ရွိ သည္။ က်မ ေအာက္ဆင္း မလာ သည္ကိုေတာ့၊ ခါတိုင္းလိုေနထုိင္မေကာင္းျပန္၍ ဆင္းမလာသည္ ဟု အေရးႀကီးေသာ "ကလစ္၀င္ တစ္ခု ကေတာ့ သိေနၾကၿပီ (ေငါင္းဆူလူမသိ) ျဖစ္ေနသလို အျပင္ဘန္းကမ်က္ႏွာမပ်က္ ဟန္ေဆာင္ ႏိုင္ၾကေသးေသာ္လည္း သူတို႔ရင္ထည္းမွာေတာ့ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနၾကပံုရပါသည္။
ဒီအေရးထဲမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက သူ႔ေနအိမ္သို႔ ဦးပဥၥင္းႀကီး ကို ေနာက္တေန႔မနက္ ဆြမ္းစားပင့္ ထားေၾကာင္း။ က်မအတြက္လည္း သီးသန္႔ဘိတ္စာတေစာင္ႏွင့္ ဆြမ္းေကၽြးသို႔ လာဘို႔ ဘိတ္လာ ျပန္ပါသည္။ ပုပ္ပြ ေလာက္တက္ ေနေသာ အတြင္းေရး ဇာတ္ရႈပ္မ်ားကို ေခတၱျပည္ဖံုးကားခ်လ်က္ ဘယ္လို မ်က္ႏွာထားႏွင့္ သြားရမည္ကို မဆံုးျဖတ္ ရဲေအာင္ ရွိေနျပန္ပါသည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုဘိတ္ၾကားစဥ္က ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment