ေသမည္ဟု တြက္ကိန္းခ်ထားၾကျခင္း
သည္ေတာ့မွ နဲနဲျငိမ္က်သြားသည္။ ဒီစာအရ အစေပၚလာမႈကေနျပီး လက္လွမ္းမီွသမွ် တသီၾကီး သိရျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္လွမ္း မမွီမည့္ အပိုေနရာေတြကိုလည္း ထပ္လိုက္စရာမလို ေတာ့ဘဲ ဤမွ်ေလာက္ ႏွင့္ လုံေလာက္ေနျပီ။ ေဖါက္မႈေတြ၊ ျဖဳန္းတီးမႈေတြ၊ ဂုဏ္ကၡာ အသက္အရြယ္ ႏွင့္ မမွ်ေသာ မသန္႔ရွင္းမႈ ကိစၥ ေတြကို သာယာ ျပြမ္းတီးေနသူႏွင့္ ေရွ႕ဆက္၍ အတူေနၾကရန္ မျဖစ္ႏုိင္၊ ပိုင္ဆိုင္ ထိုက္သမွ် ပစၥည္း အဝဝ ကို ခြဲေဝ သတ္မွတ္ ေျပာင္းလဲၾကမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ အလႉဒါန အတြက္ ရည္မွန္းထားေသာ ပစၥည္း မ်ားကိုလဲ ျပတ္ျပတ္ သားသား ယခု မလုပ္ဘဲ ထား၍ မျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း။ ဂုဏ္္သိကၡာ ကို ငဲ့ညွာ၍ တိုးတိုး တိတ္တိတ္ ၾကိတ္ျပီး ကိစၥျပီးေအာင္ ၄-၅ ရက္အတြင္း ေဆာင္ရြက္ဘို႕ ျပတ္ျပတ္, သားသား သြားေျပာေခ် ဟု ေျပာလႊတ္ လိုက္ရပါေတာ့သည္။
မန္ေနဂ်ာ သည္ တုန္တုန္, ရီရီ မ်က္စိ, မ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္ ႏွင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြား ပါသည္။ အတန္ၾကာ သည္႕ တိုင္ေအာင္ ျပန္မေပၚ လာေတာ့ပါ။ အိမ္အသစ္ ကေလး ေပၚမွာေတာ့ အေရးပါ အရာေရာက္သူ `ကလစ္`တစု တို႔သည္ ေခါင္းေဆာင္ ဥကၠ႒ၾကီး ဦးစီးျပဳလ်က္ အခက္အခဲကို ဘယ္လုိရင္ဆိုင္ရန္ အၾကံထုတ္ ေနၾက ပံုရသည္။ ၾကာျခည္ ေနာက္ကြယ္ မွ အရႈပ္ေတာ္ပံုမ်ား ထင္ထင္ ရွားရွား အေကာင္ အထည္ ႏွင့္ ေပၚသြားျပီ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ျငင္းကြယ္ ၍လည္း မျဖစ္၊ ျဖီးျဖန္း ညာဝါးမႈႏွင့္ ကာကြယ္၍ လည္း မရ ေတာ့ေသာအေျခအေနမ်ဳိး ဆိုက္ေရာက္ လာသျဖင့္ ျပာျပာ သလဲ ျဖစ္ကုန္သည္။
က်မ၏ စိတ္ကိုလည္း သိၾကသည္၊ ယခင္က ဆိုလွ်င္ အေသးအဖြဲ ကိစၥကေလးမ်ား၌ ပင္ စိတ္ႏွင့္ မတိုက္ဆိုင္ ပါက ရွဴးကနဲ ထေတာက္ တတ္ေသးသည္။ ယခုလုိ ယုတ္မာေကာက္က်စ္မႈ၊ သိကၡာမဲ့မႈ၊ လူ႕စည္းဝုိင္း အျပင္ထြက္၍ က်က္စားမႈမ်ား ထင္ထင္, ရွားရွား မကြယ္သာေအာင္ ေပၚလာေသာ အခါ မိုးမီး ေလာင္ ေတာ့မွဘဲ ဟု တြက္ဆထားျပီး စိုးရိမ္ ပူပင္မႈၾကီး ေတြႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾက ျပီဟု ေတြးမိပါသည္။
သူတို႔၏ အစီအစဥ္မွာ က်မသည္ မၾကာမီ ေသမည့္သူ-ေသရမည္။ တနည္းနည္းႏွင့္ ေသရမည္ဟု ပံုေသ တြက္ထားၾကျပီ ျဖစ္သည္။ ယခု လက္ရွိ ကလိမ္ျခံဳ သပြတ္အူကိစၥ ေတြကုိ ေသသည္အထိ သိျမင္မသြားရန္ ေငြကို ေရလိုသြန္၍ ဖံုးဖိ ထားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ တြက္သားမကိုက္ ေတာ့ပါ။ က်မ, မေသခင္ဘဲ ဖုံးသမွ် ေပၚလာရေတာ့သည္။ က်မအဘုိ႔ မွာလည္း မေသခင္ ဒီအနိ႒ာရုံၾကီး ေတြႏွင့္ လာျပီး ရင္ဆိုင္ လိုက္ရ သည္ထက္ ဘာမွ မသိရေသးမီ စိတ္ၾကည္, လက္ၾကည္ ႏွင့္ ေသခဲ့ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ ဟု ထင္ျမင္ မိပါသည္။ တဘက္ မွ လွည့္၍ ေတြးရျပန္လွ်င္ က်မ လွဴခ်င္ေသးသည့္ ကိစၥေတြ မျပီးျပတ္ေသး၊ ေရစက္ မခ်ရ ေသးေသာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ေတြကလည္း တိုးလို တန္းလန္းၾကီး ရွိေနေသးဟု ကုသိုလ္ဒါန ပါရမီ အဆက္ က တားျမစ္ထား ေလေရာ့သလား- ဟု စဥ္းစားဘြယ္ရာ ျဖစ္ ျပန္ပါသည္။
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ေပၚမလာေသာ မန္ေနဂ်ာသည္ မ်က္ႏွာညိဳမဲ မရဲေသာ ဟန္ႏွင့္ ျပန္လာရေခ်ျပီ။ သူ႔ လက္ထဲက စာရြက္ငယ္ အေခါက္တခုကို က်မ အား ကမ္းေပးရင္း အကိုၾကီး က ဒီစာကို အရင္ သြားေပးခ်ည္ပါ ဆို၍ လာေပးရေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ထုိစာသည္ ရုတ္တရက္ဆူပူေပါက္ကြဲမႈကို အေရးေပၚ တားဆီးရန္ ေရးလိုက္ေသာ စာသာ ျဖစ္ပါသည္။ စာပါ အေၾကာင္း အရာမွ .... က်မ သေဘာ က် သလို အားလုံးစီစဥ္ ေပးပါမည္ျဖစ္ေၾကာင္း က်မ၏ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ ယခုလဲ မလုပ္၊ ေနာက္ကို လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါ၊ သကၤန္းလဲ မခၽြတ္ပါ၊ ယခု အခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္ေတြ ကလဲ အလြန္ လာ၍ အေနရအထိုင္ရ အလြန္ခက္သျဖင့္ နိဗၺိႏၵေခ်ာင္ သို႔ ျပန္သြားပရေစ၊ စီစဥ္ရန္ ကိစၥ အလုိရွိ၍ ေခၚေသာ အခါ လာပါမည္ စ သျဖင့္ ေရး ထားပါသည္။
မန္ေနဂ်ာသည္ စာဖတ္ျပီးေသာ က်မ ထံမွစကားျပန္ရန္ ေစာင့္ေနသည္။ အေထြ အထူးေျပာရန္ မလိုပါ။ ရွင္းလင္းစရာ ကိစၥ ေတြကို ၃-၄ ရက္အတြင္း ျပီးစီးေအာင္ ျပဳလုပ္ျပီးမွသြား လုိရာသြားရန္၊ ယခုကဲ့သို႔ မျပတ္သားဘဲ ေရွာင္တိမ္းေနသလို ျပဳလွ်င္ အင္မတန္ အရုပ္္ဆုိးေသာကိစၥမ်ား လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္ကုန္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာလိုက္ျပီး လႉဘို႔ရည္မွန္းျပီး ပစၥည္းမ်ားအတြက္ က်မ သေဘာ အတိုင္းျဖစ္လာရန္ ဤရက္ အတြင္းမွာ ျပတ္ျပတ္, သားသား ခဲြျခားစီမံဘုိ႔ ေနာက္တခါ ထပ္ေျပာ လိုက္ပါသည္။
ပစၥည္းမ်ားခြဲေဝေရးအတြက္အစီစဥ္
က်မေဝစုကိုလႉပစ္ဘုိ႔ခြဲျခမ္းသည့္ စာခ်ဳပ္ စာတမ္းမ်ားျပဳလုပ္ရန္မွာ မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္ပါ။ ယခင္ ရည္းစူးျပီသား ျဖစ္ေသာ အိမ္ၾကီးႏွင့္သတင္းစာ ပံုႏွိပ္တိုက္တုိ႔မွ ေငြပင္, ေငြရင္း တန္ဘိုး ခြဲျခားရန္ ျဖစ္ပါသည္။ လယ္လ္ိုနည္းနာ ႏွင့္ လႊဲေျပာင္းရန္ တာဝန္မၾကီးလွေစကာမူ သတင္းစာႏွင့္ပံုႏွိပ္တို္က္က ဟန္ေဆာင္ ပါတနာ လုပ္ထားေသာေၾကာင့္ အစုခြဲေဝ ဖ်က္သိမ္းပစ္ရပါဦး မည္။ ၎ပါတနာ ကိစၥမွာ ေကာင္ကေလး သုံးေယာက္ နာမည္ ထည့္ထားသည္ဟု ေျပာထား၍ သာမည ေလာက္ဘဲ က်မ နားလည္ ခဲ့ပါသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္မွ် တန္ဘိုးျပထားသည္ ဟု အတိအက် မသိခဲ့ရပါ။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ပိုင္ထဲ မွာ ဒီေကာင္ကေလး သုံးေယာက္ အတြက္ အသင့္အတင့္ မွ်ဘဲ ရွိလိမ့္ဟူ၍ သုံးေယာက္အတြက္ အသင့္ အတင့္မွ်ဘဲ ရွိလိမ့္မည္ဟူ၍ လြန္ခဲ့ေသာ ၇ႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္ကပင္ ယုံၾကည္ လာခဲ့ပါသည္။
ပါတနာ ဖ်က္သိမ္း စာခ်ဳပ္မ်ား ေရးဆြဲရန္ ဗမာ့ေခတ္၏ အသုံးေတာ္ခံ အတိုင္ပင္ခံအျဖစ္ သူတို႕ႏွင့္ ႏွစ္ အတန္ၾကာ က ႁပြမ္းတီးဆက္သြယ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ ေရွ႕ေနႀကီး မြန္စံလိႈင္ႏွင့္တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္ဟု သိရ ပါသည္။ က်မသည္ သူတို႕လႈပ္ရွားသမွ်ကို အိမ္အေပၚထပ္ အခန္းထဲမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါသည္။ အလုပ္တိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႒ာနမွ မန္ေနဂ်ာ၊ စာရင္းႏွင့္ အေထြေထြဆိုင္ရာ သခင္ဗေအးတို႕သည္ မြန္စံလိႈင္ ၏ ေရွ႕ေနရုံးခန္းသို႕ ျပာေလာင္ခတ္မွ် ၀င္ထြက္သြားလာေနၾကဆဲျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တႀကိမ္ စာေခါက္ႀကီး တခုကို မန္ေနဂ်ာ လာေပးျပန္ပါသည္။ စာရြက္ရွည္ ႏွင့္ ၆-မ်က္ႏွာ အျပည့္ ေရးထားေသာ စာမ်ားကို အေတာ္ၾကာဘတ္ယူရပါသည္။ ထိုစာ၏ မူရင္းမွာ ေအာက္တြင္ ေဖၚျပပါ အတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရွည္လ်ားေသာ အခ်က္အလက္ အပိုအမို ေတြႏွင့္ တန္ဆာဆင္ ေရးထားသည္။ ဥပမာျပေသာ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ မွ လူအမည္ တို႕ကို ခ်န္လွပ္ၿပီး လိုရင္း အခ်ဳပ္ကိုသာ ထုတ္ႏႈတ္ ေဖၚျပပါသည္။ ၄င္းစာ မူရင္း အတိုင္းမွာ-
ေဒၚခင္ခင္ေလး။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦးသည္ ၁၉၄၀-ခုႏွစ္ကစ၍ ယေန႕ ၁၉၆၀-ခုႏွစ္အထိ အႏွစ္ ၂၀-ၾကာျမင့္စြာ ဒိုးတူ ေဘာင္ဘက္ စီးပြားရွာခဲ့ၾကသျဖင့္
၁။ စီးပြားေရးတြင္ (ေဒၚခင္ခင္ေလး၏ ခန္႕မွန္းခ်က္အရ) ၁၅-သိန္းဘိုးတန္သည့္ ပစၥည္းဥစၥာ မ်ားကို စုေဆာင္း ရရွိခဲ့ၾကပါသည္။
၂။ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ဦး မွာ ေက်ာ္ေဇာ ထင္ရွားျခင္းကို ရခဲ့ၾက ပါသည္။
၃။ ယခုလက္ရွိဦးႏုအစိုးရအာဏာရသည္မွာလည္း ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာ၏ လုံ႕လပေယာဂ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူ၍ ဗမာတျပည္လုံးက ယုံၾကည္ေနၾကပါ သည္။
၄။ အလွဴအတန္းႀကီးမ်ားကိုလည္း ထင္ရွားစြာ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
၅။ မိမိတို႕ စရိတ္ျဖင့္လည္း ကမၻာကို ႏွစ္ပတ္ လွည့္လည္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ဤသည္တို႕ ကား ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ဦးစြမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႕ အဆင္ေျပေျပ တင့္တင့္တယ္တယ္ေနခဲ့ၾကရာမွ ယေန႕ႀကဳံႀကိဳက္လာခဲ့ရေသာ အဆင္မေျပမႈ ျပႆနာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၏ တာ၀န္ လုံး၀ျဖစ္သည္ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္၀န္ခံပါသည္။
ထိုကဲ့သို႕ (ယေန႕) ႀကဳံႀကိဳက္ေနေသာ ျပႆနာေၾကာင့္ ေဒၚခင္ခင္ေလးမွာ ေရာဂါရွိသူ- ထိုေရာဂါေၾကာင့္ မေတာ္တဆ ဆုံးပါးသြားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္ ကင္းမည္မဟုတ္ ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ (ယေန႕) ႀကဳံေတြ႕ေနေသာ ျပႆနာကို ေဒၚခင္ခင္ေလး သေဘာက်၊ ေဒၚခင္ခင္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာ မႈကို ေရွ႕ရႈလ်က္ ေျဖရွင္းလိုပါသည္။
ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ တရားဥပေဒကို လက္ကိုင္ျပဳ၍ ေျပာရလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ လူမ်ိဳးတို႕ ထုံးတမ္း အစဥ္အလာ အရ မွာ လင္ႏွင့္မယား သေဘာခ်င္း မတိုက္ဆိုင္ ၍ ကြာရွင္းလိုလွ်င္ ႏွစ္ဦးပိုင္ သရက္ေစ့ ထက္ျခမ္း ကြဲညီ တူညီ မွ် ခြဲေစယူရစၿမဲျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူပါက အျခားေသာ နည္းမ်ား လည္း ရွိပါေသးသည္။
ျပဳမွားမိသမွ် ပုထုဇဥ္ သဘာဝမို႔ပါ ဆက္ရန္
.
သည္ေတာ့မွ နဲနဲျငိမ္က်သြားသည္။ ဒီစာအရ အစေပၚလာမႈကေနျပီး လက္လွမ္းမီွသမွ် တသီၾကီး သိရျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္လွမ္း မမွီမည့္ အပိုေနရာေတြကိုလည္း ထပ္လိုက္စရာမလို ေတာ့ဘဲ ဤမွ်ေလာက္ ႏွင့္ လုံေလာက္ေနျပီ။ ေဖါက္မႈေတြ၊ ျဖဳန္းတီးမႈေတြ၊ ဂုဏ္ကၡာ အသက္အရြယ္ ႏွင့္ မမွ်ေသာ မသန္႔ရွင္းမႈ ကိစၥ ေတြကို သာယာ ျပြမ္းတီးေနသူႏွင့္ ေရွ႕ဆက္၍ အတူေနၾကရန္ မျဖစ္ႏုိင္၊ ပိုင္ဆိုင္ ထိုက္သမွ် ပစၥည္း အဝဝ ကို ခြဲေဝ သတ္မွတ္ ေျပာင္းလဲၾကမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ အလႉဒါန အတြက္ ရည္မွန္းထားေသာ ပစၥည္း မ်ားကိုလဲ ျပတ္ျပတ္ သားသား ယခု မလုပ္ဘဲ ထား၍ မျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း။ ဂုဏ္္သိကၡာ ကို ငဲ့ညွာ၍ တိုးတိုး တိတ္တိတ္ ၾကိတ္ျပီး ကိစၥျပီးေအာင္ ၄-၅ ရက္အတြင္း ေဆာင္ရြက္ဘို႕ ျပတ္ျပတ္, သားသား သြားေျပာေခ် ဟု ေျပာလႊတ္ လိုက္ရပါေတာ့သည္။
မန္ေနဂ်ာ သည္ တုန္တုန္, ရီရီ မ်က္စိ, မ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္ ႏွင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြား ပါသည္။ အတန္ၾကာ သည္႕ တိုင္ေအာင္ ျပန္မေပၚ လာေတာ့ပါ။ အိမ္အသစ္ ကေလး ေပၚမွာေတာ့ အေရးပါ အရာေရာက္သူ `ကလစ္`တစု တို႔သည္ ေခါင္းေဆာင္ ဥကၠ႒ၾကီး ဦးစီးျပဳလ်က္ အခက္အခဲကို ဘယ္လုိရင္ဆိုင္ရန္ အၾကံထုတ္ ေနၾက ပံုရသည္။ ၾကာျခည္ ေနာက္ကြယ္ မွ အရႈပ္ေတာ္ပံုမ်ား ထင္ထင္ ရွားရွား အေကာင္ အထည္ ႏွင့္ ေပၚသြားျပီ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ျငင္းကြယ္ ၍လည္း မျဖစ္၊ ျဖီးျဖန္း ညာဝါးမႈႏွင့္ ကာကြယ္၍ လည္း မရ ေတာ့ေသာအေျခအေနမ်ဳိး ဆိုက္ေရာက္ လာသျဖင့္ ျပာျပာ သလဲ ျဖစ္ကုန္သည္။
က်မ၏ စိတ္ကိုလည္း သိၾကသည္၊ ယခင္က ဆိုလွ်င္ အေသးအဖြဲ ကိစၥကေလးမ်ား၌ ပင္ စိတ္ႏွင့္ မတိုက္ဆိုင္ ပါက ရွဴးကနဲ ထေတာက္ တတ္ေသးသည္။ ယခုလုိ ယုတ္မာေကာက္က်စ္မႈ၊ သိကၡာမဲ့မႈ၊ လူ႕စည္းဝုိင္း အျပင္ထြက္၍ က်က္စားမႈမ်ား ထင္ထင္, ရွားရွား မကြယ္သာေအာင္ ေပၚလာေသာ အခါ မိုးမီး ေလာင္ ေတာ့မွဘဲ ဟု တြက္ဆထားျပီး စိုးရိမ္ ပူပင္မႈၾကီး ေတြႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾက ျပီဟု ေတြးမိပါသည္။
သူတို႔၏ အစီအစဥ္မွာ က်မသည္ မၾကာမီ ေသမည့္သူ-ေသရမည္။ တနည္းနည္းႏွင့္ ေသရမည္ဟု ပံုေသ တြက္ထားၾကျပီ ျဖစ္သည္။ ယခု လက္ရွိ ကလိမ္ျခံဳ သပြတ္အူကိစၥ ေတြကုိ ေသသည္အထိ သိျမင္မသြားရန္ ေငြကို ေရလိုသြန္၍ ဖံုးဖိ ထားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ တြက္သားမကိုက္ ေတာ့ပါ။ က်မ, မေသခင္ဘဲ ဖုံးသမွ် ေပၚလာရေတာ့သည္။ က်မအဘုိ႔ မွာလည္း မေသခင္ ဒီအနိ႒ာရုံၾကီး ေတြႏွင့္ လာျပီး ရင္ဆိုင္ လိုက္ရ သည္ထက္ ဘာမွ မသိရေသးမီ စိတ္ၾကည္, လက္ၾကည္ ႏွင့္ ေသခဲ့ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ ဟု ထင္ျမင္ မိပါသည္။ တဘက္ မွ လွည့္၍ ေတြးရျပန္လွ်င္ က်မ လွဴခ်င္ေသးသည့္ ကိစၥေတြ မျပီးျပတ္ေသး၊ ေရစက္ မခ်ရ ေသးေသာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ေတြကလည္း တိုးလို တန္းလန္းၾကီး ရွိေနေသးဟု ကုသိုလ္ဒါန ပါရမီ အဆက္ က တားျမစ္ထား ေလေရာ့သလား- ဟု စဥ္းစားဘြယ္ရာ ျဖစ္ ျပန္ပါသည္။
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ေပၚမလာေသာ မန္ေနဂ်ာသည္ မ်က္ႏွာညိဳမဲ မရဲေသာ ဟန္ႏွင့္ ျပန္လာရေခ်ျပီ။ သူ႔ လက္ထဲက စာရြက္ငယ္ အေခါက္တခုကို က်မ အား ကမ္းေပးရင္း အကိုၾကီး က ဒီစာကို အရင္ သြားေပးခ်ည္ပါ ဆို၍ လာေပးရေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ထုိစာသည္ ရုတ္တရက္ဆူပူေပါက္ကြဲမႈကို အေရးေပၚ တားဆီးရန္ ေရးလိုက္ေသာ စာသာ ျဖစ္ပါသည္။ စာပါ အေၾကာင္း အရာမွ .... က်မ သေဘာ က် သလို အားလုံးစီစဥ္ ေပးပါမည္ျဖစ္ေၾကာင္း က်မ၏ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ ယခုလဲ မလုပ္၊ ေနာက္ကို လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါ၊ သကၤန္းလဲ မခၽြတ္ပါ၊ ယခု အခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္ေတြ ကလဲ အလြန္ လာ၍ အေနရအထိုင္ရ အလြန္ခက္သျဖင့္ နိဗၺိႏၵေခ်ာင္ သို႔ ျပန္သြားပရေစ၊ စီစဥ္ရန္ ကိစၥ အလုိရွိ၍ ေခၚေသာ အခါ လာပါမည္ စ သျဖင့္ ေရး ထားပါသည္။
မန္ေနဂ်ာသည္ စာဖတ္ျပီးေသာ က်မ ထံမွစကားျပန္ရန္ ေစာင့္ေနသည္။ အေထြ အထူးေျပာရန္ မလိုပါ။ ရွင္းလင္းစရာ ကိစၥ ေတြကို ၃-၄ ရက္အတြင္း ျပီးစီးေအာင္ ျပဳလုပ္ျပီးမွသြား လုိရာသြားရန္၊ ယခုကဲ့သို႔ မျပတ္သားဘဲ ေရွာင္တိမ္းေနသလို ျပဳလွ်င္ အင္မတန္ အရုပ္္ဆုိးေသာကိစၥမ်ား လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္ကုန္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာလိုက္ျပီး လႉဘို႔ရည္မွန္းျပီး ပစၥည္းမ်ားအတြက္ က်မ သေဘာ အတိုင္းျဖစ္လာရန္ ဤရက္ အတြင္းမွာ ျပတ္ျပတ္, သားသား ခဲြျခားစီမံဘုိ႔ ေနာက္တခါ ထပ္ေျပာ လိုက္ပါသည္။
ပစၥည္းမ်ားခြဲေဝေရးအတြက္အစီစဥ္
က်မေဝစုကိုလႉပစ္ဘုိ႔ခြဲျခမ္းသည့္ စာခ်ဳပ္ စာတမ္းမ်ားျပဳလုပ္ရန္မွာ မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္ပါ။ ယခင္ ရည္းစူးျပီသား ျဖစ္ေသာ အိမ္ၾကီးႏွင့္သတင္းစာ ပံုႏွိပ္တိုက္တုိ႔မွ ေငြပင္, ေငြရင္း တန္ဘိုး ခြဲျခားရန္ ျဖစ္ပါသည္။ လယ္လ္ိုနည္းနာ ႏွင့္ လႊဲေျပာင္းရန္ တာဝန္မၾကီးလွေစကာမူ သတင္းစာႏွင့္ပံုႏွိပ္တို္က္က ဟန္ေဆာင္ ပါတနာ လုပ္ထားေသာေၾကာင့္ အစုခြဲေဝ ဖ်က္သိမ္းပစ္ရပါဦး မည္။ ၎ပါတနာ ကိစၥမွာ ေကာင္ကေလး သုံးေယာက္ နာမည္ ထည့္ထားသည္ဟု ေျပာထား၍ သာမည ေလာက္ဘဲ က်မ နားလည္ ခဲ့ပါသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္မွ် တန္ဘိုးျပထားသည္ ဟု အတိအက် မသိခဲ့ရပါ။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ပိုင္ထဲ မွာ ဒီေကာင္ကေလး သုံးေယာက္ အတြက္ အသင့္အတင့္ မွ်ဘဲ ရွိလိမ့္ဟူ၍ သုံးေယာက္အတြက္ အသင့္ အတင့္မွ်ဘဲ ရွိလိမ့္မည္ဟူ၍ လြန္ခဲ့ေသာ ၇ႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္ကပင္ ယုံၾကည္ လာခဲ့ပါသည္။
ပါတနာ ဖ်က္သိမ္း စာခ်ဳပ္မ်ား ေရးဆြဲရန္ ဗမာ့ေခတ္၏ အသုံးေတာ္ခံ အတိုင္ပင္ခံအျဖစ္ သူတို႕ႏွင့္ ႏွစ္ အတန္ၾကာ က ႁပြမ္းတီးဆက္သြယ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ ေရွ႕ေနႀကီး မြန္စံလိႈင္ႏွင့္တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္ဟု သိရ ပါသည္။ က်မသည္ သူတို႕လႈပ္ရွားသမွ်ကို အိမ္အေပၚထပ္ အခန္းထဲမွ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါသည္။ အလုပ္တိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႒ာနမွ မန္ေနဂ်ာ၊ စာရင္းႏွင့္ အေထြေထြဆိုင္ရာ သခင္ဗေအးတို႕သည္ မြန္စံလိႈင္ ၏ ေရွ႕ေနရုံးခန္းသို႕ ျပာေလာင္ခတ္မွ် ၀င္ထြက္သြားလာေနၾကဆဲျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တႀကိမ္ စာေခါက္ႀကီး တခုကို မန္ေနဂ်ာ လာေပးျပန္ပါသည္။ စာရြက္ရွည္ ႏွင့္ ၆-မ်က္ႏွာ အျပည့္ ေရးထားေသာ စာမ်ားကို အေတာ္ၾကာဘတ္ယူရပါသည္။ ထိုစာ၏ မူရင္းမွာ ေအာက္တြင္ ေဖၚျပပါ အတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရွည္လ်ားေသာ အခ်က္အလက္ အပိုအမို ေတြႏွင့္ တန္ဆာဆင္ ေရးထားသည္။ ဥပမာျပေသာ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ မွ လူအမည္ တို႕ကို ခ်န္လွပ္ၿပီး လိုရင္း အခ်ဳပ္ကိုသာ ထုတ္ႏႈတ္ ေဖၚျပပါသည္။ ၄င္းစာ မူရင္း အတိုင္းမွာ-
ေဒၚခင္ခင္ေလး။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦးသည္ ၁၉၄၀-ခုႏွစ္ကစ၍ ယေန႕ ၁၉၆၀-ခုႏွစ္အထိ အႏွစ္ ၂၀-ၾကာျမင့္စြာ ဒိုးတူ ေဘာင္ဘက္ စီးပြားရွာခဲ့ၾကသျဖင့္
၁။ စီးပြားေရးတြင္ (ေဒၚခင္ခင္ေလး၏ ခန္႕မွန္းခ်က္အရ) ၁၅-သိန္းဘိုးတန္သည့္ ပစၥည္းဥစၥာ မ်ားကို စုေဆာင္း ရရွိခဲ့ၾကပါသည္။
၂။ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၂ဦး မွာ ေက်ာ္ေဇာ ထင္ရွားျခင္းကို ရခဲ့ၾက ပါသည္။
၃။ ယခုလက္ရွိဦးႏုအစိုးရအာဏာရသည္မွာလည္း ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာ၏ လုံ႕လပေယာဂ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူ၍ ဗမာတျပည္လုံးက ယုံၾကည္ေနၾကပါ သည္။
၄။ အလွဴအတန္းႀကီးမ်ားကိုလည္း ထင္ရွားစြာ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
၅။ မိမိတို႕ စရိတ္ျဖင့္လည္း ကမၻာကို ႏွစ္ပတ္ လွည့္လည္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ဤသည္တို႕ ကား ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ဦးစြမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႕ အဆင္ေျပေျပ တင့္တင့္တယ္တယ္ေနခဲ့ၾကရာမွ ယေန႕ႀကဳံႀကိဳက္လာခဲ့ရေသာ အဆင္မေျပမႈ ျပႆနာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၏ တာ၀န္ လုံး၀ျဖစ္သည္ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္၀န္ခံပါသည္။
ထိုကဲ့သို႕ (ယေန႕) ႀကဳံႀကိဳက္ေနေသာ ျပႆနာေၾကာင့္ ေဒၚခင္ခင္ေလးမွာ ေရာဂါရွိသူ- ထိုေရာဂါေၾကာင့္ မေတာ္တဆ ဆုံးပါးသြားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္ ကင္းမည္မဟုတ္ ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ (ယေန႕) ႀကဳံေတြ႕ေနေသာ ျပႆနာကို ေဒၚခင္ခင္ေလး သေဘာက်၊ ေဒၚခင္ခင္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာ မႈကို ေရွ႕ရႈလ်က္ ေျဖရွင္းလိုပါသည္။
ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ တရားဥပေဒကို လက္ကိုင္ျပဳ၍ ေျပာရလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ လူမ်ိဳးတို႕ ထုံးတမ္း အစဥ္အလာ အရ မွာ လင္ႏွင့္မယား သေဘာခ်င္း မတိုက္ဆိုင္ ၍ ကြာရွင္းလိုလွ်င္ ႏွစ္ဦးပိုင္ သရက္ေစ့ ထက္ျခမ္း ကြဲညီ တူညီ မွ် ခြဲေစယူရစၿမဲျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူပါက အျခားေသာ နည္းမ်ား လည္း ရွိပါေသးသည္။
ျပဳမွားမိသမွ် ပုထုဇဥ္ သဘာဝမို႔ပါ ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment