ခင္ခင္ထူး ၏ မဂၤလာလွည္း အပိုင္း (၅)

(၈)

ကိုခ်စ္တိုးတို႔ သည္တစ္ခါေတြ႕ရတဲ့ေခ်ာက္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ႏြားသမား ေတြနဲ႔ တုိက္တုိက္ ဆုိင္ဆုိင္ေတြ႕လို႔။ သည္ေခ်ာက္ႀကီးက တာလမ္းက်ဳိးရာကေန အဟက်ယ္သြားပံုေပၚ ရဲ႕။ ဖို႔ေျမ ဆိုေတာ့ အိအိက်ရာက ဗြက္ႀကီးက်ယ္ၿပီးအထဲမွာ ဗြက္လည္ေနတာမ်ဳိးပါ။ တစ္ဖက္ကိုေရာက္ ဖို႔က လြယ္လြယ္ နဲ႔ မျဖစ္ေလာက္ဘူးဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ။ လူေတြက ထမင္းမစားၾကရေသးဘူး။ ေရ၀ေအာင္ မေသာက္ၾကရေသးဘူး။ ေတာ္ေသးတယ္ေခၚရမယ္။ ကားလမ္းတစ္ဖက္မွာ အုိင္ျဖစ္ေနရာ က ေရေတြ ၀ပ္ေနတာ ေရပံုးႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ထမ္းသံုးထမ္းေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္။ ေရကလည္း ၾကည္ၿပီး စိမ္းေန လို႔ ေသာက္မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ေသာက္ခ်င္စရာကိုး။ ကိုေက်ာ္သန္းေရာ၊ ကုိခ်စ္တိုးေရာ၊ လူ၀ႀကီး ဦး မွတ္တင္ ေရာ၊ တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္ေရာ၊ ေက်ာင္းဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ဒြန္းေရာ လက္ခုပ္ နဲ႔ ခပ္ခပ္ေသာက္ၾက ဇက္ပိုး ေရဆြတ္ၾက၊ ေရဘူး ေတြထဲ ျဖည့္ၾက လုပ္ၾကတယ္။

တစ္ေလွ်ာက္လံုး စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ေပါင္ေပၚကန္ေတာ့ပြဲႀကီးတင္ၿပီး တင္ျပင္ေခြထုိင္လိုက္လာ တဲ့ ကိုေက်ာ္၀င္းေတာင္ ကန္ေတာ့ပြဲႀကီး ကားေခါင္းအမုိးေပၚတင္ၿပီး ဆင္းလာတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရ ေသာက္၊ ႏြားသမားေတြက မဆိုးၾကပါဘူး။ လမ္းက်ဳိးထိပ္ထုိင္ ေဆးလိပ္ဖြာၾကရင္း သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ေနၾကတယ္။ ကားက သည္ေနရာကဆင္း၊ ဟုိေနရာကို ေမာ့တက္ရမယ္။ ကားဆင္းမယ့္ေနရာ နဲ႔ ေမာ့ တက္ရမယ့္ေနရာမွာ ေျမခဲမာမာႀကီးေတြခ်ရမယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္ကေတာ့ သူ႔တုိက္ပံုနဲ႔ လည္ကတံုး အက်ႌ မွာ ရြံ႕ေတြေပလွၿပီဆိုေတာ့ ခၽြတ္မေနေတာ့ဘဲ လက္ေတြပင့္တင္တယ္။ ပုဆိုးကိုတိုတို၀တ္တယ္။ ဗြက္ထဲဆင္း၊ ေျခေထာက္နဲ႔ စမ္းစမ္းၿပီး ေျမမာရွာတယ္။ ဗြက္က ေျခက်င္း၀တ္ျမဳပ္တယ္ဆိုေတာ့ ေျမ မာခဲ ေတာ္ေတာ္ ထည့္ရမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ႏြားဆရာက တြက္ခ်က္ၿပီးသြားပံုနဲ႔ သူ႔စိတ္ကူးကို ေျပာတယ္။

"ကိုင္း ကားဆရာ၊ လူအားနဲ႔ လမ္းေဘးက ေျမစုိင္ခဲေတြ ကားဘီးရာ အတုိင္းခ်ရမယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ၾကည့္ ရတာ လူႏုေတြနဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ပဲ လုပ္ပါ့မယ္"
"ဟာ… မဟုတ္တာဗ်ာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ေရာ လုပ္မွာေပါ့"
"ျဗဳန္း"
ဧရာမေျမစုိင္ခဲႀကီးတစ္လံုး ဗြက္ထဲက်သြားသံပါ။ ႏြားသမားတစ္ေယာက္က မေျပာမဆိုနဲ႔ ေျမစိုင္ခဲႀကီး ေပြ႕ တဲ့ၿပီး ပစ္ခ်လုိက္တာ ဗံုးမ်ားက်သလို က်သြားရာက ဗြက္ေတြနဲ႔ ရႊံ႕ရည္ေတြ လူ႔တစ္ရပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ ထခုန္ပါေလေရာ။ အနားရွိသမွ်လူေတြလည္း ရစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ မ်က္ႏွာ၊ နဖူးကအစ ၀တ္ထားတဲ့ အက်ႌ၊ ပုဆိုးေတြုပါ ခ်က္ခ်င္းေပပြကုန္ေတာ့တာပါ။ ကိုခ်စ္တိုးက ႏြားသမားကို ေဒါသနဲ႔ထိုး မယ္ ႀကိတ္မယ္လုပ္ၿပီးမွ စိတ္ကိုဘရိတ္အုပ္ရတယ္။ ဒင္းတုိ႔မရွိလုိ႔မျဖစ္ေသးဘူးလို႔ တြက္မိလို႔သာေပါ့။ အဆိုးဆံုး ကေတာ့ သတို႔သားေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္ပါ။ တာလမ္းက်ဳိးထဲက ထခုန္လိုက္တဲ့ ဗြက္ရည ္ေတြဆိုတာရစရာမရွိဘူး။ အားလံုးေစာေစာက အုိင္ကေလးမွာ မ်က္ႏွာသစ္ၾကရေတာ့တာေပါ့။

"နင့္ေမကလႊား ေသာက္ရမ္းလုပ္ရသလားဟ၊ မင္းကြာ"
ႏြားဆရာ ကေတာ့ ေငါက္ပါရဲ႕၊ ေျမစုိင္ခဲပစ္ခ်တဲ့ ႏြားသမားက အေရးေတာင္မလုပ္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ေျမ စိုင္ခဲတစ္ခဲ ေပြ႔လာၿပီး ေစာေစာကလိုပဲပစ္ခ်ျပန္ေရာ။ ျဗဳန္းခနဲ က်သြားတဲ့အရွိန္နဲ႔ ဗြက္ရည္ေတြ ထခုန္ ျပနေရာ။ သည္တစ္ခါေတာ့ ေဒၚေငြနဲ႔ ကိုေက်ာ္၀င္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ယြန္းခြက္မ်ား သစ္ေစးသုတ္ လုိက္ သလို မည္းခနဲ ညစ္ပတ္ကုန္ေတာ့တာပဲ။
"ဟယ္… ေသနာက်၊ ဘယ့္ႏွယ္ မေျပာမဆို တြန္းလုပ္ေနတာတုန္း၊ ေတာ္ကလဲ တပည့္လက္သားကို ဆံုးမ ဦးမွေပါ့၊ ေကာင္းေသးလား ေပပြကုန္ၿပီ"
ေဒၚေငြ က ႏြားသမားေခါင္းေဆာင္ကိုေငါက္ေတာ့ ႏြားသမားေခါင္းေဆာင္က သူ႔လူကိုခါးလိုက္ဆြဲတယ္။ ဒါေတာင္ ေနာက္ထပ္ ေျမစုိင္ခဲတစ္ခဲ ေပြ႕ထားၿပီးေနၿပီ။ အသာအယာခ်ဖုိ႔ လက္ဟန္၊ ေျခဟန္နဲ႔ လုပ္ျပ တယ္။ ကိုေက်ာ္သန္း တု႔ိကိုလည္း ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။

"ဒီေကာင္က နားလည္းမၾကားဘူး။ စကားလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ လူကလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ရယ္၊ တစ္ခါ သူမ်ားႏြားျဖဳတ္ဆြဲလာလုိ႔ ကံေကာင္းလို႔ က်ဳပ္တို႔ အ႐ုိက္မခံရတာဗ်ဳိ႕၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဗ်ာ၊ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္သြားၾကမွာတုန္း"
"မဂၤလာေဆာင္ အျမန္းသြားၾကမွာပါဗ်ာ၊ ဒုကၡေရာက္ခ်င္ေတာ့"
"ကိုင္း… ကိုင္း ဒါဆုိလည္း သြက္သြက္လုပ္လုိက္ၾကရေအာင္"

တစ္ေယာက္ေျမစုိင္ခဲတစ္တံုးနဲ႔ အတံုးေပါင္း ေတာ္ေတာ္သယ္ခ်လုိက္ေတာ့ ပင္လယ္ထဲေက်ာက္တန္း ေပၚသလို ကားဘီးႏွစ္ေနရာစာ ေျမစုိင္ခဲအတန္းႏွစ္တန္းေပၚလာတယ္။ ကားတက္နင္းရင္ ျပားသြားမွာ ေသခ်ာေနေတာ့ ေနာက္ထပ္ႏွစ္တံုးစီ လိုက္ျဖည့္ၾကရတယ္။ ေက်ာင္းတုန္းက ေက်ာင္းတက္ေခါင္း ေလာင္းေတာင္ ထမထိုးတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကလည္း ႏိုင္သေလာက္သယ္ရရွာတယ္။ ကိုခ်စ္တိုး နဲ႔ ကိုေက်ာ္သန္း ကေတာ့ ေျမစုိင္ခဲေတြ ေပြ႕ေပြ႕ခ်ရတာနဲ႔ ရင္ဘတ္နဲ႔ပုဆိုးမွာ ေျမနီေစးေတြ အဂၤေတသ ရြက္ကိုင္ ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္ကေတာ့ အပင္ပန္းဆံုးေပါ့။ ေခါင္းေတြေရာ၊ မ်က္ႏွာေတြ ေရာ၊ အက်ႌေတြေရာ၊ ပုဆိုးေတြေရာ၊ လူ႐ုပ္ေတာင္ မေပၚေတာ့ဘူး၊ အဲသလိုနဲ႔ ကားနင္းၾကည့္လုိက္ ေျမစုိင္ခဲေတြ အိသြားလုိက္၊ ကားကို ေနာက္ဆုတ္လိုက္ေတာ့ ကားေခါင္းေပၚတင္ထားခဲ့တဲ့ ကန္ေတာ့ပြဲ က ျပဳတ္က် ပါေလေရာ။

"ဟာကြာ ကန္ေတာ့ပြဲတင္ထားခဲ့တာ ေခါင္းထဲေမ့သြားသကြာ၊ သြားေရာဟ"
တစ္လမ္းလံုး စကားမေျပာခဲ့တဲ့ ကိုေက်ာ္၀င္း။ ကန္ေတာ့ပြဲကို ကားၾကမ္းေပၚေတာင္မခ်ဘဲ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထုိင္ၿပီး ေပါင္ေပၚေတာက္ေလွ်ာက္တင္လာတဲ့ ကိုေက်ာ္၀င္း။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ကားေခါင္းခန္းအ မိုးေပၚ အသာတင္ထားခဲ့တာမွာ ကားက ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ေတာ့ ကားပက္လက္ထဲ ျပဳတ္က်က ေရာ။ အုန္းသီးတျခား၊ ႂကြက္ၿမီးတျခား၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတြကလည္း သံုးဖီးသံုးေနရာ။ အလံုးျပဳတ္တာက ျပဳတ္ ကုန္ၾကၿပီ။

"ျပဳတ္ေပေစဗ်ာ ကိုေက်ာ္၀င္း ေနပေစေတာ့၊ ရွိတာနဲ႔ ေတာင္းျမန္း႐ံုေပါ့။ ရြာက အုန္းငွက္ေပ်ာ လြယ္မွာ ပါ"
"မလြယ္ ေတာ့လည္း ေႂကြဇလံုးႀကီးခ် ေတာင္းျမန္း႐ံုေပါ့"
ကိုခ်စ္တိုး က ကိုေက်ာ္၀င္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမွန္းသိလို႔ ေျဖေျပာေျပာတာကို ဦးမွတ္တင္က ၀င္ ျဖည့္ လိုက္တာပါ။ ႏြားသမားသံုးေယာက္က ေတာသူေတာင္သား လူၾကမ္းေတြဆုိေတာ့ သန္လုိက္တာ ကလည္း မေျပာပါ နဲ႔ေတာ့။ တြန္းလုိက္၊ ဆုတ္လုိက္၊ ေျမစုိင္ခဲေတြဖုိ႔လိုက္၊ ကားနစ္သြားေတာ့ လမ္းေဖာ္ လိုက္၊ တြန္းလုိက္ နဲ႔ တစ္ဖက္ထိပ္ကိုေရာက္ကာနီး ဘယ္လိုမွတက္မရေတာ့ဘူး။

ႏြားးသမားေတြလည္း ေခ်ာက္ထိပ္ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ဖြာၾကျပန္သည္။ ေျမထပ္ဖုိ႔သူဖို႔ၿပီး ကားကလည္းညႇစ္၊ လူေတြ ကလည္း ၿပဳိင္တူညႇစ္ၾကေတာ့မွ ကားကမတက္ခ်င္တက္ခ်င္ တက္သြားေရာ။ ကားေပၚက ငွက္ေပ်ာသီး၊ အုန္းသီး ေတြလည္း ဆန္ေကာထဲက ဆီးျဖဴသီးေတြလို ကားေရွ႕နဲ႔ေနာက္ ခေလာက္ဆန္လုိ႔။ သည္ေခ်ာက္ ကို ကားတက္လုိက္ႏုိင္တာ လယ္ျပင္ႀကီးေရာက္သြားသလို ခံစားၾကပံုေပၚပါရဲ႕။ ေ၀းခနဲ ေအာ္ လုိက္ၾကတာ။ သည္ေတာ့မွ ရယ္ႏုိင္ေမာႏုိင္ၾကေတာ့တယ္။ ႏြားဆရာက ျပန္ခ်င္ၿပီ။ သူတုိ႔ခမ်ာလည္း ခ်လုိက္ ခ်လက္ မ်ားက်လို႔။ လူေတြလည္း ရႊံ႕လူးထားတဲ့အတိုင္းပဲ။ နဂိုညႇိထားတဲ့ေစ်းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုေက်ာ္သန္း က ရွစ္ေထာင္ျဖည့္ၿ႔ပီး ႏွစ္ေသာင္းေပးလုိက္တယ္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔သာမေတြ႕ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ရြာလည္ၿပီ"
"ရြာလည္႐ံုဘယ္ကမွာတုန္း… ရြာထဲ ညအိပ္ရမွာ"
ႏြားသမား ေတြက တစ္ေယာက္ငါးေထာင္စီရသြားၾကေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးျပန္ၾကေရာ။ မထူးပါဘူး။ ကား ကလည္း ရစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ ညႇစ္ညႇစ္႐ုန္းရလုိ႔ အင္ဂ်င္ေတြလည္း နာလွေရာ့မယ္။ လူေတြကေတာ့ လမ္းေဘးက ေျမေျခာက္ေျခာက္မာမာမွာ ပိုးလိုးပက္လက္လန္ေနၾကၿပီ။ ေရအုိင္ ထဲက ေရၾကည္ခပ္ ထားတာ ရွိေတာ့ ေရကေတာ့ ေသာက္ၾကရပါတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက ကားေထာင့္မွာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္နဲ႔ ထုတ္ထား တဲ့ အထုပ္ႀကီးကိုျဖည္တယ္။ မဂၤလာေဆာင္မွာ ရဟန္းသံဃာကပ္ဖို႔ေရာ၊ ရြာလူႀကီးေတြ ဧည့္ခ ံဖို႔ေရာ ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ မုန္႔ေတြထဲက ေအးလမုန္႔ တစ္တြဲဆြဲထုတ္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ခုေ၀ တယ္။ သူလည္း တစ္ခု ကို ႏွစ္လုတ္နဲ႔ ကုန္ေအာင္စားၿပီး ေနာက္တစ္ထုပ္ဆြဲထုတ္ျပန္ေရာ။

"ခ်စ္တိုးရ… ဘုန္းႀကီးကပ္ဖို႔ဆို… ငရဲမ်ားႀကီးေနပါ့မကြာ…"
"ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဖယ္ထားပါတယ္၊ ဒါကေတာ့မထူးဘူးဗ်ဳိ႕၊ ငရဲျပည္က်ေတာ့မွ ၾကည့္ရွင္းရမွာပဲ၊ တြယ္သာ တြယ္ ဆာလိုက္တာဗ်ာ"
ဘာမွ မစားရတုန္းက သည္ေလာက္ဆာတယ္ မထင္မိဘူး။ စားေတာ့မွ တစ္ခုလည္း အာသာမေျပ၊ ႏွစ္ခုလည္း မ၀။ ေက်ာင္းဆရာႀကီးက မုန္႔ကေလးတစ္ဖဲ့စားရင္း သူ႔တုိက္ပံုနဲ႔အက်ႌကို ငံု႔ၾကသည့္တယ္။ ဗြက္ေရ ေတြ ေပက်ံေနလုိက္တာ ၀ပ္ေရွာ့ဆရာရဲ႕စက္ခံုကမွ သန္႔ေသးတယ္ ေျပာမရမေလာက္ ျဖစ္ေန ၿပီ။ ႏွေျမာ ပံုလည္း ရပါရဲ႕။
"ေက်ာ္သန္း… တိုက္ပံုနဲ႔အက်ႌတစ္ထည္ေတာ့ မႏၱေလးေရာက္ရင္ ၀ယ္ကန္ေတာ့ဦးကြာ၊ ငါ့မွာေကာင္း တာ ဆိုလို႔ သည္တစ္စံုရွိတာ၊ ေလွ်ာ္လို႔လဲ မေကာင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး"
"စိတ္ခ်ပါ ဆရာႀကီး ရာ အားလံုးအတြက္ကို စဥ္းစားထားပါတယ္"

မုန္႔ေလးႏွစ္ခုစီနဲ႔ ေရႏွစ္က်ဳိက္စီေလာက္ ေသာက္လိုက္ေတာ့ ၀မ္းကေလးေတာင့္သြားေရာ။ ကိုေက်ာ္ သန္း လည္း ကားေပၚတက္ၿပီ။ စက္ႏႈိးေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ၀ုိင္းတြန္းလုိက္ေတာ့ ၀ူးဆို ႏုိး သြားတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ အုန္းသီးႂကြတ္မီးကၽြတ္နဲ႔ ငွက္ေပ်ာသီးေႂကြေတြ ဇလံုထဲစုက်ံဳး ထည့္ၿပီး ေထာင့္ကပ္ထားလုိက္ၾကတယ္။ ရၿပီဆိုေတာ့ ကားလည္းထြက္ေရာ။ ဘယ္ကသြားသြား လမ္း သံုးမႊာဘိုးေထာ္ ဇရပ္ေရာက္တယ္ဆိုတဲ့စကား ၾကားထားေတာ့ ေရွ႕မွာေတာ့ ဘိုးေထာ္ဇရပ္ေတြ႕ ေကာင္းရဲ႕ ဆိုၿပီး ဆက္ေမာင္းလာၾကတာပါ။ ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဇရပ္ဆိုလို႔ ႐ိုး႐ိုးရိပ္ရိပ္ေတာင္ မေတြ႕ရဘူး။ ညေနႏွစ္ခ်က္ထိုးၿပီးစ ေနက ေက်ာကြဲေအာင္ ပူေနတာေတာင္ ဂ႐ုမစုိက္ႏုိင္ၾကဘူး။ ဘိုး ေထာ္ဇရပ္ ဆိုတာကို ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကတယ္။ ေနပူေၾကာင့္ ေပေနတဲ့ရႊံ႕ရည္ေတြက ေျခာက္ေျခာက္ လုိက္ လာေတာ့ သနပ္ခါးလိမ္းထားသလို ကြက္က်ားေတြ ႐ုိက္ၾကလုိ႔။ ကားေပၚကလူေတြၾကည့္ၿပီး ကိုခ်စ္တိုး က ငိုခ်င္းခ်တယ္။

"ေပြခ်က္ကယ္ဖန္၊ ေရႊသက္ျပန္မ႐ႈိက္ႏုိင္ဘု၊ ဆူလႈိင္ႀကံဳႏြမ္း… ေစြ႕ေစြ႕ရယ္ခုန္၊ ေျမ႕ေျမ႕ေလး မေသ႐ံု ပ၊ ရေ၀လႈိင္ ခုိင္ပုလဲမွာရွင္… အမယ္ေလး ခၽြဲဆုိက္ခမန္း"
သည္တစ္ခါ ကားထြက္လာေတာ့ မြန္းလြဲတဲ့ဘက္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ေရာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွေရာက္ဟာ ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးေတြ ၀င္ေနၿပီ၊ ေသခ်ာၿပီေလ၊ ခရီးေပၚမူတည္ၿပီး သန္းေခါင္ထက္ေတာ့ ညဥ့္မနက္ ႏုိင္ေတာ့ဘူးကိုး။ ဗုိက္ကေလးကလည္း အဆာခံၿပီ။ ေရကလည္း လမ္းေဘးအုိင္ထဲကေရဆိုေပမယ့္ ခ်ဳိ လုိ႔၊ ေအးလုိ႔ ဆိုတာ လို ၀မ္းထဲအာသာေျပၾကၿပီ။ သည္ေတာ့ အသံျပန္ထြက္လာၾကသည္။ အသံေတာင္ မက ပါဘူး။

ငိုခ်င္းေတြ ဘာေတြပါ ခ်သူကခ်ၿပီဆုိေတာ့ အားက်မခံ ျပန္ဆိုသူလည္း ဆုိၾကတယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္လည္း စိတ္ကေလး ေပါ့သြားရတယ္။ မဂၤလာကိစၥေႏွာင့္ေႏွးခဲ့ရေပမယ့္ အေျခအေနအျဖစ္ အပ်က္ကိုေျပာျပရင္ ေက်နပ္ ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ေပက်ံေနတာေတြလည္း ဖ်က္မေနေတာ့ဘူး။ ေအးသီတုိ႔ လယ္ျပင္ႀကီး ကိုလည္း ေရာက္ခ်င္လွၿပီ။ ခ်စ္သူ ဘယ္ေလာက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ေနရွာ ပါလိမ့့္။ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ရြာထဲ၊ ရပ္ထြဲ၊ မ်က္ႏွာပ်က္ေနရွာမွာပါလိမ့္။ ရပ္ရြာကေနာက္ထား၊ သူ႔အေမ မစြန္မ ကုိယ္တိုင္က ဘယ္ေလာက္ ထိုးလုိက္၊ သုတ္လုိက္ လုပ္ေနမွာပါလိမ့္စသည္ျဖင့္ ေတြးေနမိ သည္။ ကိုခ်စ္တိုးက ခုမွေတာ့ မထူးပါဘူး ဆိုတဲ့စိတ္ နဲ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ကို ျပန္ေခ်ာ့တယ္။

"ေမာင္ႀကဳိင္ ဘာေတြေတြးေနတာတုန္း ငါ့ေကာင္ရ"
"ေအးသီ ဆီ စိတ္ေရာက္ေနတာပါ ေလးခ်စ္တုိးရ… က်ဳပ္ေတာ့ ရြာ၀င္ရင္ ျပႆနာတက္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕"
ေမာင္ႀကဳိင္ စိတ္ဆင္းရဲေနမွန္းသိေတာ့ လူ၀ႀကီးဦးမွတ္တင္က ၀င္ေနာက္ေရာ။
"ရြာ၀င္ ဘယ္ကမလဲ ရြာထိပ္ကတည္းက မင္းကို႐ုကၡစိုးဖမ္းစားေတာ့မွာ၊ သည္ရြာေတြမ်ား မင္းက ေပါ့ ေပါ့ မွတ္ လို႔၊ လူေတြ႐ိုးသားၾကသေလာက္ အေစာ္ကားမခံၾကဘူးကြ၊ ႐ုိက္လႊတ္တဲ့ ရြာေတြ"
လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္စကားၾကားေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္မ်က္ႏွာ ဇီးရြက္ေလာက္ရွိေတာ့တယ္။ သူေတြးေန တာနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း က်ေနတာကိုး။ အားကိုးအားထားသေဘာနဲ႔ ကိုခ်စ္တိုးကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကို ခ်စ္တိုး ကလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းတဲ့ပံု လုပ္ျပရင္း သက္ျပင္းခ်တယ္။

"ငါတုိ႔ကေတာ့ မင္းကို ရြာထိပ္ခ်ခဲ့ၿပီး ျပန္ၾကမွာေမာင္၊ ေရာေယာင္ အ႐ုိက္မခံႏုိင္ဘူး။ ဒါမ်ဳိးက ရြာကို ေစာ္ကားရာ က်တာကိုးကြ"
ေမာင္ႀကဳိင္ က ေျမက်င္းဖုိ႔တုန္းက ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ဳိး ျပန္စို႔လာတယ္။ တ႐ုတ္ႀကီးဦး၀ိန္ကို အကဲ ခတ္ျပန္ေရာ။
"မင္းက မိန္းမယူမယ့္ကိစၥ ေမးေမးျမန္းျမန္းမရွိဘူး။ ကိုယ္ယူမယ့္ မိန္းမရြာ ဘယ္မွန္းမသိပဲနဲ႔မ်ား မိန္းမ ေတာင္း ေပးဖုိ႔ ေခၚတာမ်ားကြာ၊ မနက္ဆယ္နာရီလား ညဆယ္နာရီလား၊ မင္းေသခ်ာေအာင္ မေမးဘူး နဲ႔ တူတယ္"
"မနက္ ဆယ္နာရီပါ ေလး၀ိန္ရဲ႕"
သည္စကားၾကားေတာ့ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္က ေမာင္ႀကဳိင့္ ဇက္ပိုးကို လွမ္းအုပ္တယ္။

"ဒါလား မနက္ဆယ္နာရီ၊ ဟင္ ေခြးေကာင္ မင္းျပႆနာ မင္းရွင္းေနာ္၊ ငါ့ကိုယ္ႀကီးန႔ဲ မေျပးႏုိင္ဘူးေနာ္ ေမာင္…"
တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ပါပဲ။ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို စရင္း လုိက္လာၾကတယ္။ ကားက အနိမ့္ထဲကိုဆင္းသြားတယ္။ လမ္းက လမ္းၾကမ္းေပမယ့္ သြားလုိ႔ေတာ့ျဖစ္တယ္။ ေခ်ာက္ႀကီး၊ ခ်ဳိင့္ႀကီး၊ က်င္းႀကီး၊ နက္ႀကီးမရွိေတာ့ ဘူး။ ေရွ႕မွာ သစ္ပင္စုစုကေလးေတြ ေတြ႕ရၿပီ။ ေ၀းေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ သည္လမ္းအတုိင္းဆုိရင္ ေတာ့ သစ္ပင္စုစု ကိုေရာက္ဖုိ႔ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ သစ္ပင္စုစုကေလးနဲ႔အတူ အေဆာက္အဦးကေလး လိုလို လည္း ေတြ႕ရလို႔ ဘုိးေထာ္ဇရပ္ဆိုတာမ်ားလားလို႔ ကိုေက်ာ္သန္းက ေတြးတယ္။ ေနာက္က ကို ခ်စ္တိုး ကို လွမ္းေအာ္ ေတာ့ အားလံုးက လွမ္းၾကည့္ၾကေရာ။
"ဘုိးေထာ္ဇရပ္ေနမွာ ကိုေက်ာ္သန္း၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပၿပီ မေ၀းေလာက္ေတာ့ဘူး"

ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ခုမွၿပံဳးႏုိင္ေတာ့တယ္။ ပက္လက္ကား ဆုိေတာ့ ကားေပၚမတ္တတ္ႀကီးရပ္ၿပီး သစ္ပင္ စုစုကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အေနာက္ေနကလည္း ထိုးေနေတာ့ ေနေရာင္ကို လက္နဲ႔ကာၾကည့္ရတာပါ။ သူတုိ႔ လမ္းမွားလာတာထားေတာ့။ အခုက ဘုိးေထာ္ဇရပ္ကိုေတြ႕ရၿပီဆိုေတာ့ လယ္ျပင္ႀကီးကိုေမးလုိ႔ရ ၿပီေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ေအးသီတို႔ရြာကို ေန၀င္ခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္ႏုိင္ၿပီေပါ့။ ေမာင္ႀကဳိင့္မွာ အူေတြပါျမဴးလာ ရာက ဟီးခနဲ ရယ္ၿပီး ျပန္ထုိင္ခ်တယ္။

"ေလးခ်စ္တိုး ေရာက္ေတာ့မွာဗ်။ ဟီး… ဟီး…"
"ေန၀င္ခ်ိန္နဲ႔တာ အေတာ္ပါပဲကြာ၊ မင္းကို ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ခ်ိန္ ပါးကြက္အာဏာသားေတြက လက္ျပန္ႀကဳိး တုပ္မွာနဲ႔"
"ေလးခ်စ္တိုးကလည္းဗ်ာ လူမွေၾကာက္ရတဲ့ၾကားထဲ မဦးမခၽြတ္"
"မေၾကာက္နဲ႔ငႀကဳိင္ မထူးဘူး။ ငါတုိ႔လည္း ႏြားခိုးေတြ အတြဲလိုက္ဖမ္းသလို တစ္ႀကဳိးတည္းစု အတုပ္ခံ ရမွာပဲ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့ကြာ"
ေမာင္ႀကဳိင္က မေက်နပ္ေသးပံုနဲ႔ ကားေပၚက မတ္တတ္ထရပ္ၿပန္ေရာ။ ေသခ်ာပါၿပီ။ သစ္ပင္ေတြၾကား က အေဆာက္အဦးေလး ကို သဲသဲကြဲကြဲေတြ႕ရၿပီေလ။ ဘုိးေထာ္ဇရပ္ဆိုတာ ေနမွာ။

(၉)

လယ္ျပင္ႀကီးက မစြန္မတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ ခံု၀ုိင္းႀကီးႏွစ္လံုးခ်ၿပီး ခ်က္ထားျပဳတ္ထားေတြကို ဖိတ္ထားတဲ့ လူႀကီး ေတြ ခ်ေကၽြးၿပီးလုိ႔ မီးခုိးတိတ္ သိမ္းဆည္းၿပီးသြားတာေတာင္ မိန္းမျမန္းလာမယ့္ကားဆိုတာကို အၿမီး ေတာင္ မျမင္ရေသးဘူး။ မစြန္မက ေမွ်ာ္လည္း မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္သက္လံုး သည္မေအ သည္ သမီး ရင္အုပ္မကြာေနလာခဲ့ၾကတဲ့ၾကားက သမီးျဖစ္သူအတြက္ မ်က္ႏွာပ်က္စရာျဖစ္လာတာကို ေတာ့ မစြန္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ မရွိတာကို မရွိသလို ေနႏုိင္ခဲ့ပါရဲ႕။

စားတာ လူမျမင္ဘူး။ ၀တ္ တာ လူျမင္ပါတယ္ေလဆိုၿပီး သမီးပ်ဳိကို ရသေလာက္နဲ႔ ဆင္ခဲ့တယ္။ ေနပူစပ္ခါး ဒီးတုိက္ၿပီး လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခဲ့ရတယ္။ ေအးသီက ဖေအကံဆုိးရွာသလို မစြန္မကလည္း လင္ကံဆိုး ခဲ့ရွာတာပါပဲ။ ဖေအ ဆံုးေတာ့ ေအးသီကေလး ပေထြးနဲ႔ေနရေခ်ရဲ႕ ငါ့သမီးေလး စိတ္ဆင္းရဲ ေခ်ရဲ႕ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ပင္မထူ ခဲ့ဘူး။ သမီးကလည္း လိမၼာပါတယ္။ ရြာထဲရပ္ထဲ ကိုယ့္ရြာ၊ သူ႔ရြာကလည္း မုဆိုးမ သမီးရယ္လုိ႔ ေျခတင္ လက္တင္လုပ္ခ်င္ၾကတာလည္း သိသားပဲ။ မစြန္မက အထိမခံသလို ေအးသီ ကလည္း ေလခၽြန္မခံ ပါဘူ။ မေအဆိုေတာ့ နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ စြန္မႀကီးလိုအုပ္ခဲ့တာကလား။ ဆင္းရဲ ေပမယ့္ စာဂေကာင္း ၾကတာေရာ၊ ရပ္ရြာက ေစာင့္ေရွာက္ၾကတာေရာဆုိေတာ့ လူေရာ၀မ္းပါ လံုၿခံဳခဲ့တယ္။

အခုအျဖစ္ကေတာ့ မစြန္မခမ်ာ မုိးႀကဳိးပစ္ခံရသလို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သမီးပ်ိဳကို လာေရာက္ေတာင္းျမန္းပါ့ မယ္ ဆိုၿပီး မလာတဲ့အျဖစ္ကေတာ့ ရွက္စရာေကာင္းသလို စိတ္မေကာင္းစရာလည္း ျဖစ္ရတယ္။ မိန္းမပ်ဳိ တစ္ေယာက္ အေန နဲ႔ ေခါင္ညႊန္႔အဆိတ္ခံရသလို ျဖစ္ရၿပီ။ ရပ္ရြာကလည္း အေျခအေနကို အကဲခတ္ ေနဟန္ တူပါရဲ႕။ တစ္မိသားနဲ႔ တစ္မိသား ကိုယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥဆုိေပမယ့္ သည္လိုပ်က္ကြက္တာမ်ဳိး ကို ရပ္ရြာ ကလည္း မခံခ်င္ၾကတာေတြ ေတြ႕ႀကဳံဖူးလွေပါ့။ လယ္ျပင္ႀကီးက မိန္းကေလးမ်ားယူမယ္ေျပာ ၿပီး မယူလည္း ရပါတယ္ကြာ ဆိုတာမ်ဳိးက်ေတာ့ ရပ္ရြာက ဘယ္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ လူ႔သိကၡာရွိသိလုိ ရြာ့ သိကၡာလည္းရွိေသးတာကိုး။ မစြန္မက သမီးေခါင္ညႊန္႔အဆိတ္ခံရတာထက္ ရပ္ရြာကို ေခါင္ညႊတ္အ ဆိတ္ခံရတာ ကို စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ မခံခ်င္ဘူး။
"ေအးသီရယ္ ညည္းႏွယ္ င႐ုတ္သီးနဲ႔ေပါင္းမွ ၾကက္သြန္ပါေရာအေထာင္းခံရ၊ ညည္းေၾကာင့္ ရြာေကာ ရပ္ေကာ ေကာင္းေသးရဲ႕လား၊ ဘယ့္ႏွယ္ လမ္းေဘးက ကေလကေခ်မ်ား ေတြ႕လာပါလိမ့္ေတာ္။ မိနဲ႔ ဖနဲ႔ႀကီးရတဲ့ ေကာင္ ဟုတ္မထင္ပါဘူးေအ၊ ဇရပ္ႀကဳိဇရပ္ၾကားေမြးၿပီး ပစ္ထားတဲ့ေကာင္ေနမွာပဲ… မိအုပ္ ဖအုပ္ ႀကီးရတဲ့ေကာင္က ဒါမ်ဳိးမလုပ္ဘူး။ ညည္းမရွက္ေပမယ့္ ငါရွက္တယ္။ ညည္းကိုသာ ဖိနပ္နဲ႔ ပါးခ် ခ်င္တယ္ေအ…တကယ္"

မစြန္မက ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္လုပ္ေလ ေအးသီကလည္း ၀မ္းနည္းလာေလပါပဲ။ အေမေျပာတာ လည္း ဟုတ္တာပဲ။ ေကာင္းခ်ီေကာင္းလ်က္ သည္ေန႔သည္ရက္ လာခဲ့ပါ့မယ္ေျပာၿပီး သည္နားနဲ႔သည္ နား သည္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ရသားရယ္လုိ႔ နားမလည္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ သည္လိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔လည္း မထင္ ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုႀကဳိင္က သည္လိုေတာ့မလုပ္ေလာက္ဘူးဆိုတာေတာ့ ေအးသီ ယံုပါရဲ႕။ ဒါေပ မယ့္ အေမ ေျပာသလို လမ္းေဘးေတြ႕ခဲ့ရသူဆိုတာလည္း မွန္ေနေလေတာာ့ လူ႔စိတ္ေျပာျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးကိုး။ ရည္းစား ျဖစ္ရတဲ့ ရက္ေတြထဲမွာ ကိုႀကဳိင္က ႏွမလိုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူပါ။ ပခံုးတင္၊ ပါးတင္လည္း မရွိ ခဲ့ပါဘူး။

တစ္ရက္ ဥပုသ္ရက္နဲ႔ဆံုလုိ႔ ရက္အားကေလးရတုန္း မႏၱေလးၿမဳိ႕ထဲကို လုိက္ျပ ပါ အစ္ကိုဆိုေတာ့ သူလည္း ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ က ေက်ာ္လို႔ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ကိုမွမသြားဖူးဘူးတဲ့၊ ဒါနဲ႔ ဥပုသ္ေတာ္ကုန္းထိပ္ထြက္ၿပီး ဘုရားႀကီးလုိ႔ ေအာ္တဲ့ကား တက္စီးလုိ႔ ဘုရားႀကီးေရာက္ခဲ့ရတယ္။ မႏၱေလးေတာင္လို႔ေအာ္တဲ့ကား တက္စီးလုိ႔ မႏၱေလးေတာင္ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါပဲ။ လုိင္းကားေပၚမွာ ေတာင္ တစ္ေနရာစီထုိင္တာ။ အသား ယူဖုိ႔ေတာ့ ေ၀းေရာ။ ေအးသီက ဘုရားမွာ "အစ္ကို ဘာဆု ေတာင္းခဲ့သလဲ"ေမးေတာ့ "ဘ၀တစ္ပါး ေျပာင္းသြားၾကတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမ က်န္းမာပါေစေပါ့။ ဆရာကုိေက်ာ္သန္း လင္မယားလည္း ထည့္ ဆုေတာင္းသတဲ့" ကၽြန္မေကာ မပါဘူးလားဆိုေတာ့ ေအးသီ ကို ေမ့ ေနလို္႔တဲ့။ ေအးသီက စိတ္မဆုိးပါဘူး။ သူ ႐ိုး႐ိုး သားသား ေျပာတတ္ဆိုတာ သိသားပဲ။ ေအးသီက စိတ္ ဆိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းေဖာ္ရပါေစဆိတာေလးေတာင္ ေမ့ေနတယ္ဆို အစ္ကိုယ့္ဟာက တကယ္ မခ်စ္လို႕ေပါ့ လို႕ အေငၚတူးလိုက္ေတာ့လည္း သူ႕ခမ်ာ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာမ်ား ပ်က္လို႕။ ေျပာတာလည္း ႀကည့္ဦး။

 "ေအးသီ ရယ္ သည္တစ္ခါေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ေနာက္တစ္ခါ ဥပုသ္ရက္နဲ႕ ေအးသီလာတဲ့ရက္ တိုက္ဆိုင္ တဲ့ အခါ အဲသလိုဆုေတာင္းလိုက္ပါ့မယ္ဟာ"
ေနာက္တစ္ခါ ေအးသီလာတဲ့ရက္နဲ႕ ကိုႀကိဳင္အားတဲ့ ဥပုသ္ရက္ကလည္း မတိုက္ဆိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုႀကိဳင္ က ထန္းလ်က္ႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႕ လယ္ျပင္ႀကီးထန္းလ်က္ အစိတ္သား ၀ယ္ခဲ့တဲ့ေန႕ကမ်ား ၀မ္းေတြ သာလို႕။ ေလာက မယ္ ထန္းလ်က္ရိွလို႕ကေတာ့ ေနျဖစ္ပါ့ဗ်ာတဲ့။ ဒါနဲ႕ ေအးသီက "က်ဳပ္မရိွ လည္း ရတဲ့ သေဘာေပါ့"လို႕ မ်က္ႏွာခံနဲ႕ ေမးလိုက္ေတာ့ ထမင္းနဲ႕ဖက္စားရတာကို ေျပာတာပါတဲ့။ ထန္းလ်က္ နဲ႕ ထမင္းႀကမ္းခဲ ဘယ္လို္က္လိုက္္မွန္း မသိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႕ေအးသီက ထန္းလ်က္နဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ ဘယ္ဟာက ပိုခ်ိဳ သလဲေမးျပန္ေတာ့ ေအးသီေတာ့ က်ဳပ္က တစ္ကိုက္ကိုက္ႀကည့္ရမွာေပါ့တဲ့ေလ။ သူ႕ဟာသူလည္း ရယ္ေန လိုက္ တာမ်ား။

ေအးသီ က ဒါေတြျမင္ေယာင္ေလ ကိုႀကိဳင့္ကို ေဒါသထြက္ေလ ျဖစ္လာတယ္။ သည္ေလာက္ရိုးတဲ့ အတဲ့ လူဆိုေတာ့ စကားတည္မယ္ ထင္ခဲ့တာကိုး၊ ႏွမခ်င္း စာနာလိမ့္မယ္ ထင္ခဲ့တာကိုး။ ခုေတာ့ အေမမစြန္မ ေျပာသလို မိအုပ္ ဖအုပ္ မႀကီးရတဲ့လူ ျဖစ္ေနပါပေကာလား။ ေအးသီရဲက ရြာခံသူငယ္ခ်င္း မေတြကေတာ့ စိတ္လည္း မေကာင္းႀကသလို ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာႀကပါတယ္။ အားလည္းေပးႀကတယ္။ ျမိဳ႕သားဆိုတာ ကေတာ့ ေတာသူမ်ားေတြ႕ရင္ ေရႊနားေထာင္း ဗုံေခါင္းေလာက္ ၀တ္ေစ့မယ္ေတြပါေအ၊ တို႕ေတာသူ မ်ား ကေတာ့ ဗုံႀကီးသည္လူလည္လွည့္တာနဲ႕ နားခ်ဲ႕မိရတာကိုးတဲ့။ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႕ ကိုယ္မွန္ေနသေရႊ႕ အပ်ိဳတန္ဖိုးမက်ေပါင္ေအလို႕ အားေပးႀကတယ္။ အားေပးႀကေလ ေအးသီ က ငိုေလ။ မေအ ကလည္း မြန္းတိမ္းျပီ ဆိုကတည္းက ေဒါသေတြ ပိုထြက္လာပုံရတယ္။ ငိုလည္း ငိုေပါ့ေလ။

"ငါ့သမီးေလး ေတာ္လွေတာ္လွ ျမိဳ႕သားႀကိဳက္ခဲ့လို႕ ေယာင္းမ ျမင္းစီထြက္ရတာမ်ား အရပ္ရပ္ေနျပည္ ေတာ္ ႀကားလို႕မွ မေတာ္ပါလား ေအးသီရဲ႕၊ ညည္းအေဖ ငါ့ပိုးတုန္းကမ်ား မိန္းမသားရယ္လို႕ စကား တစ္ခ်က္ တင္စီးခံခဲ့ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ရြာသူ ကိုယ့္ရြာသား မိုးလင္းတာနဲ႕ မ်က္ႏွာျမင္ရတဲ့ေကာင္ မႀကိဳက္ပဲ နဲ႕ စာမလာသတင္းမႀကားရတဲ့ အရပ္ကေကာင္ ႀကိဳက္မိေတာ့ ေခြးလုံးလုံးျဖစ္ကေရာ"
"အေမ ကလည္း လာမွာပါ အေမရဲ႕၊ တစ္ခုခုျဖစ္လို႕ေနမွာပါ၊ အေမလုပ္တာနဲ႕ တစ္ရွက္ကႏွစ္ရွက္ ျဖစ္ရျပီ။ ေတာပါေတာ့ အေမရယ္"
"ေတာ္ႏိုင္ေပါင္ေတာ္ ဒင္းကငါ့သမီးကို ၀ါဖက္ကေလး ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ ေရႊလက္ေထာင့္နဲ႕ ငယ္မယ္ မွတ္တာ အခုေတာ့ သန္းေကာင္ခ်ိဳန္ေသာ္ ေရႊဗဟိုႏွစ္ႀကိမ္ေဆာ္တာေတာင္ ေပၚလာေပါင္ေရႊရိုး ဒူးေပါင္ ကက်ိဳး ေသခ်င္းဆို ကာလနာ လာစမ္းပေလ့စီ"

သည္အခ်ိန္မွာပဲ ရြာထဲက လူမိုက္ဘထြန္းတို႕ သူသိုက္က အရက္တျမျမနဲ႕ ၀ိုင္းထဲ၀င္လာႀကတယ္။ လက္ထဲ မွာလဲ တုတ္တိုေတြ၊ ၀ါးဆစ္ပိုင္းေတြနဲ႕။ ေအးသီတို႕သားအမိကို ရန္လုပ္ဖို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ သားအမိ ကိုေရာ ရြာကိုပါ ေစာ္ကားရပါ့မလားဆိုျပီး လူလာရွာႀကတာ။ ေတြ႕လို႕ကေတာ့ ၀င္အရိုက္ ပဲဆိုတဲ့ ပုံေတြနဲ႕ ဒါကိုေတြ႕ေတာ့ ေအးသီရင္ေတြပူရျပီ။ မေတာ္တဆ ေရာက္လာႀကလို႕ ကေတာ့ ေသြးေခ်ာင္းစီး ႀကေတာ့မွာကို ျမင္ေယာင္ရင္း ေႀကာက္လည္း ေႀကာက္ေနမိတယ္။ ကိုဘထြန္း ႀကီးက တုတ္ႀကီး ေထာင္ေထာင္ျပီး ဒင္းတို႕လာစမ္းပေစဆိုေလ ေအးသီ ရင္မ ရေလ။ အေမမစြန္မက အရက္ဖိုး ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ တစ္ခ်ီထျပန္ႀကျပန္ေရာ။ ေနာက္ပါရြာသား ေလးငါးေယာက္က အရက္ခိုးေတြလည္း ေ၀ႀကလို႕။

"မစြန္မ သည္ကိစၥက်ဳပ္တို႕ရွင္းသြားမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕သားအမိ အသာေနလယ္ျပင္ႀကီးသားေတြ ပါပ မွတ္ လို႕ဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ္ရြာနဲ႕ရပ္နဲ႕ မိေကာင္းဖခင္သားသမီး လာေစာ္ကားတာ ခံရင္တစ္သက္လုံး ရြာက အပ်ိဳေတြ လူရင္းခံရေတာ့မွာေပါ့ဗ်၊ ယူျပီးမွပစ္ထားတာ က်ဳပ္တို႕နဲ႕မဆိုင္ဘူး။ မယူဘဲ သည္လို ေသာက္ခ်ိဳး ခ်ိဳးတာေတာ့ ဘထြန္းတို႕က အသက္ခ်င္းလဲသြားမယ္။ ကိုင္း…က်ဳပ္တို႕သြားေသာက္ လိုက္ဦးမယ္ ဗ်ေနာ ျပန္လာခဲ့မယ္"
"ေအးပါ ငါ့ေမာင္ရယ္၊ ငါ့ေမာင္တို႕နာႀကသာ အစ္မသိပါတယ္။ တို႕ေႀကာင့္မင္းတို႕ မထိခိုက္ေစခ်င္ ပါဘူး။ ငါ့ကိစၥ ငါရွင္းပါမယ္။ စြန္မဘာဆိုတာ ျပလိုက္ရဦးမယ္၊ နာမည္ကိုယ္က စြန္မပါဟယ္။ ႀကြက္ စုတ္ ေလာက္ေတာ့ ေျခသည္းတစ္ကုပ္စာ ရိွပါတယ္ သြားေရာ့ သြားေရာ့ ေသာက္ေခ်ႀက။"

ေျပာသာေျပာရတာ မစြန္မကလည္း ဘထြန္းတို႕လူစုကို ေႀကာက္တယ္ရယ္။ မူးမူးနဲ႕ အတင္း၀င္ရိုက္ရင္ ဂတ္ေရာက္၊ အခ်ဳပ္ေရာက္ႀကမွာဆိုေတာ့ ျပႆနာက တသီႀကီးတက္ေတာ့မယ္။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း အက်ည္းတန္ဖို႕ ရိွေတာ့မွာကိုး။ ဘထြန္းတို႕ကိုလည္း တစ္ဖက္ကထိန္း၊ ေအးသီကိုလည္း တစ္ဖက္က ေငါက္၊ ရြာလည္းေက်နပ္ေအာင္ေခ်ာ့ လုပ္ေနရရွာတယ္။ ရြာထဲမွာ စကားေတြ ကကားေနေလာက္ျပီ။ ျမိဳ႕ေကာင္ နဲ႕ႀကိဳက္တာ….. ဟိုဒင္းဟိုဟာေတာင္ျဖစ္ေနျပီလားမွ မသိတာမို႕၊ ရြာလြန္ ရြက္တိုက္ လုပ္မွေတာ့ သည္ဟာမ ခံရတာေတာင္ နည္းေသးတို႕၊ ျမိဳ႕သားမက္ ေတာ့ ရက္စက္ လို႕ ေကာင္းတာ ကိုးေအ့တို႕ ျဖစ္ေနေလာက္ျပီဆိုတာလည္း မစြန္မသိတယ္။ ေကာင္းသူေတြရိွသလို မေကာင္းေျပာခ်င္တဲ့ လူေတြလည္း ရိွမွာေပါ့။ ခုနစ္အိမ္ စုန္တစ္ေယာက္ဆိုတာလို လူ႕စိတ္ေျပာျဖစ္တာ မွတ္လို႕။ ေအးသီ ကလည္း ဒါေတြေတြးမိပါတယ္။ သူ႕အေပၚ တလြဲ ေတြးေနႀကျပီလားလို႕ ေတြမိေလ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေလ။

"ငါ့ကို ရြာက တလြဲထင္ေနႀကျပီနဲ႕ တူပါရဲ႕ ျမစိန္ရယ္….ငါေတာ့ျဖင့္ ယင္းေခ်းတစ္ေျပာက္ မစြန္းခဲ့ရ ပါဘူး။ ကိုႀကိဳင္ က လူရိုးလူေအးပါ။ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနလို႕သာ…."
"ကားမ်ား ေမွာက္ေရာ့လားေအ"
"ဖြဟဲ့ ေတာစကားေတာေပ်ာက္ ညည္းေျပာမွ ပိုဆိုးေတာ့…"
"ေႀသာ္…ငါက သေဘာေျပာတာပါ ေဗြးတုတ္ရယ္"
ေအးသီ ကို အားေပးေနႀကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေတြကလည္း ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ။

"အဲသလိုေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ ကားဘီေတြ ဘာေတြ လမ္းခုလတ္ေပါက္ျပဳေနတာ ျဖစ္မွာပါ။ ငါကေတာ့ ေအ မ်က္စိ ထဲ လာလိမ့္မယ္ခ်ည္း ျမင္ေနတာပါဲ"
မ်က္စိထဲျမင္တယ္လို႕သာ ေျပာရတာ။ ကားမေျပာနဲ႕ ဖုန္ထတာေတာင္ မေတြ႕ရဘူး၊ ကိုႀကိဳင္ရယ္ လာပါေတာ့ လို႕ ဆုေတာင္းရုံကလြဲလို႕ တျခားလည္း ဘာမွမတက္ႏိုင္ဘူး။ ေအးသီ သူငယ္ခ်င္း ျမစိန္ က လမ္းတစ္၀က္ေလာက္ လိုက္ႀကည့္မလား ေမးပါေသးတယ္။ ထ လို္က္သြားလို႕မေတြ႕မွ အေမပိုဆဲ စရာ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ လာရင္ ေရာက္ႀကမယ့္အတူတူေတာ့ အိမ္ကပဲ ေစာင့္ရုံရိွတာပဲ မဟုတ္လား။ မလာခ်င္ ေတာ့လည္း ေနေပါ့။ သည္ဘ၀ သည္မွသာေပါ့။

ဆက္ရန္
.