ေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္ အက်ဥ္းစံ အပိုင္း (၁၀) ပ ပိုင္း

အခန္း (၁၀) ပ ပိုင္း

ကာဆာဘရီဇာ အိမ္ႀကီးဆီသုိ႔ နီကုိလတ္စ္ ျပန္ေလွ်ာက္လာေနသည့္အခါတြင္ အခ်ိန္ အေတာ္ႀကီး ေနာက္က်ေနေပၿပီ။ ည ကုိးနာရီပင္ ထုိးလုနီးေနၿပီျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း တေန႔လံုးလြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ခဲ့ ရေသာ နီကုိလတ္စ္မွာ အခုအခ်ိန္ထိ သူ႕ကုိယ္သူ အ႐ွိန္မသတ္ႏိုင္ေသး။ ေပ်ာ္တုန္း ေပ်ာ္ဆဲ ပင္ျဖစ္၏။ စိတ္ဓာတ္ တက္ႂကြေနသျဖင့္ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္႐ွိ အေမွာင္ထုကုိပင္ ေၾကာက္ရ လန္႔ရ မွန္းမသိ။

တကယ္ေတာ့ သူ၏ အျပန္ခရီးမွာလည္း ေပ်ာ္စရာ အလြန္ေကာင္းခဲ့၏။ ဘတ္စ္ကားတစီးလံုး ရယ္ၾက ေမာၾက သီခ်င္းသံၿပိဳင္ဆုိၾကႏွင့္ ေသာေသာ အုတ္တုန္႐ွိခဲ့သည္။ သီခ်င္းမွာ ကက္တလန္ စပိန္ သီခ်င္း ျဖစ္၏။ ျမဴးႂကြ သြက္လက္ေသာ သီခ်င္းမ်ိဳးျဖစ္၍ ၾကားရသူတုိင္း ၀င္၍မဆုိပဲ မေနႏုိင္။ သူကုိယ္တုိင္ ပင္လွ်င္ အမ်ားႏွင့္ေရာ၍ သီဆုိမိခဲ့ေသးသည္။ သူဖမ္းမိလာေသာ ငါးမ်ားကုိၾကည့္၍  ခရီးသည္ အမ်ားစုက သူ႕အား ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။

အထူးသျဖင့္ ေသနတ္ႀကီး လြယ္ထားေသာ ႏွာေခါင္း႐ွည္႐ွည္ႏွင့္ လူႀကီးက သူ႕အား ပုိ၍ ခ်ီးမြမ္း စကား ေျပာခဲ့သည္။ ထုိလူႀကီး ခမ်ာ ေသနတ္ႀကီး လြယ္လာရေသာ္လည္း ဘာသားေကာင္မွ ပစ္မရခဲ့ပဲ လက္ခ်ည္းသက္သက္ ျပန္လာ ခဲ့ရ၏။ အမ်ားက ၀ုိင္း၍ ခ်ီးမြမ္းစကား ေျပာၾကသည့္အခါ နီကုိလတ္စ္ ႐ွက္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႕ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ စိတ္ဓာတ္ေတာ့ တက္ႂကြလာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဘတ္စ္ ကားေပၚမွ အဆင္းတြင္ ဂ်ိဳစီက သူ႔အား အိမ္၀င္း၀ထိလုိက္ပုိ႔မည္ဟု ေျပာေနသည္ကုိ လက္မခံပဲ ဇြတ္ျငင္းခဲ့ ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

အခုဆုိလွ်င္ သူတေယာက္တည္း ေမွာင္ထဲ၌ ေလွ်ာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕စိတ္ကူးမွာ အိမ္ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း ပထမဆံုး မီးဖုိထဲသြား၍ သူမိလာသည့္ ငါးမ်ားကုိ မက္ဂ္ဒါလီးနားအား ျပမည္။ မနက္ျဖန္ မနက္စာ အတြက္ သူ႕အား ခ်က္ေပးပါဟုမွာမည္။

သူသည္ အိမ္ေ႐ွ႕ တံခါးမႀကီးကုိ အသာတြန္းဖြင့္ကာ အထဲသုိ႔၀င္သည္။ ခန္းမႀကီးမွာ ေမွာင္မည္း လ်က္႐ွိသည္။ အလြန္ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္ဂူႀကီး တခုႏွင့္ တူလွေခ်သည္။ မက္ဂ္ဒါလီးနားသည္ ထြန္းေနက် မွန္အိမ္ကုိ ထြန္းဖုိ႔ ေမ့ေနဟန္တူ၏။ သူသည္ တံခါးမႀကီးကုိ ျပန္မပိတ္။ အျပင္မွ ၀င္လာ ေနသည့္ အလင္းေရာင္ ၀ုိးတ၀ါးကုိ အားျပဳကာ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေလွ်ာက္၍ ၀င္လာခဲ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႕တကုိယ္လံုး ေအးစက္သြားသည္။ ခန္းမႀကီး၏ ဗယ္ဘက္႐ွိ ဗယ္ဘက္႐ွိ စတုိခန္း အတြင္းမွ အျငင္းခံု ျဖစ္ေန ၾကေသာ အသံမ်ား ထြက္လာေနသည္။ ေယာက္်ားသံမွာ ေဒါသတႀကီး။ မိန္းမ၏ အသံမွာ စူးစူး႐ွ႐ွ။ ေၾကာက္႐ြံ႕ ထိတ္လန္႔ေနသည့္ အေငြ႕အသက္ပါသည္။ ဂေရစီယာႏွင့္ မက္ဂိဒါလီးနားတုိ႔ လင္မယား ေပတည္း။

ဂေရစီယာ ျပန္ေရာက္ေနလိမ့္မည္ဟု သူ မထင္ခဲ့မိေပ။ အခုေတာ့ျဖင့္ ျပန္ေရာက္ေနေလၿပီ။ သူ႕ တကုိယ္လံုးတြင္ လႈပ္႐ွား သြားလာေနၾကေသာ ေသြးမ်ားသည္ ရပ္သြားၿပီဟု ထင္လုိက္မိ၏။ ႐ႊင္လန္း အားတက္မႈဟူသမွ် ေပ်ာက္ျပယ္သြားၾကေလၿပီ။ သူသည္ အသံမထြက္ေစရန္ ေျခဖ်ား ေထာက္၍ အသား ကေလး ေလွ်ာက္သည္။ ထုိအခုိက္တြင္ ပင္လယ္ဘက္မွ ေ၀ွ႕ယမ္းတုိက္ခတ္ လာေသာ ေလျပင္း တခ်က္ သည္ သူ ဖြင့္ထားခဲ့မိေသာ တံခါး တခ်ပ္ကုိ အ႐ွိန္ျပင္းစြာ ၀င္ေဆာင့္ သည္။ ၀ုန္းကနဲ ျမည္ဟည္းကာ ပိတ္သြား ေလ၏။

အ႐ွိန္က ျပင္းသျဖင့္ ခန္းမႀကီး တခုလံုး လႈပ္သြားသည။ တၿပိဳင္တည္း လုိလုိပင္စတုိခန္းဘက္မွ မီးေရာင္သည္ နီကုိလတ္စ္၏ မ်က္လံုးမ်ားေပၚ ထုိးက်လာသည္။ အခန္းထဲမွ မွန္အိမ္ကုိေျမႇာက္ကုိင္၍ ထြက္လာ ေသာ ဂေရစီယာ...။

ကေလး တေယာက္မွ်သာျဖစ္ေသာ နီကုိလတ္စ္အဖုိ႔ ဒယီးဒယုိင္ႏွင့္ သုိင္းကြက္နင္း၍ ေလွ်ာက္လာ ေနေသာ ဂေရစီယာသည္ ယခင္အခ်ိန္မ်ားကထက္ ပုိ၍ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသည္။ သူသည္ ႐ုန္းကန္ လႈပ္႐ွား ဖုိ႔ပင္ အခ်ိန္မရလုိက္။ ဂေရစီယာ၏ လက္တဘက္သည္ သူ႕ လက္ေမာင္းကုိ လာ၍ ဆုပ္ကုိင္ၿပီး စတုိခန္းတြင္း သုိ႔ ဆဲြေခၚသြားျခင္းကုိ ခံလုိက္ရသည္။ အထဲတြင္ ကုလားထုိင္ တလံုးႏွင့္ ထုိင္ေနေသာ မက္ဂ္ဒါလီးနား...။

မက္ဂ္ဒါလီးနား၏ မ်က္ႏွာသည္ ႐ႊင္႐ႊင္ပ်ပ်မ႐ွိ။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ နီရဲ ေရာင္ကုိင္းေနသည္။ ငုိထားဟန္တူ၏။ သူေ႐ွ႕မွ စားပဲြေပၚတြင္ အစားအေသာက္ ပန္းကန္မ်ားႏွင့္ အရက္ပုလင္းတင္ထားသည္။ ပုလင္းထဲ႐ွိ အရက္ မွာ ကုန္လုနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီ။

' ေဟာဒီမွာ သခင္ေပါက္စကေလး ျပန္လာၿပီ ' ဂေရဟီယာက သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္သံျဖင့္ ေျပာ သည္။ သူ႔ အသံေတြ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကသံ မသိမသာ ေရာယွက္ေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴ ေရာ္..။ ' သခင္ကေလး ဘယ္ေရာက္ခဲ့ပါသလဲ... ခင္ဗ်ာ '
နီကုိလတ္စ္ အသံမထြက္ႏုိင္။ ေလွာင္ခ်င္ ေျပာင္ခ်င္သည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ ဂေရစီယာကုိ ေၾကာက္လန္႔ေသာ စိတ္ျဖင့္ ႏႈတ္အသလုိ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးက်မွ စကားတခြန္းထြက္လာသည္။

' ငါးမွ်ားသြားတာ '
' ေၾသာ္ ... ငါးမွ်ားသြားတာကုိး ' ဟု ဂေရစီယာက ႏႈတ္ခမ္းကုိ မဲ့၍ေရ႐ြတ္သည္။ ' ဒီလုိဆုိ ငါးေတြ ဘယ္မွာလဲ...၊ ျပစမ္းပါဦး '
နီကုိလတ္စ္က ႏႈတ္မွမေျဖ။ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ လက္ထဲမွ ျခင္းကုိေ႐ွ႕သုိ႔ ထုိးျပသည္။ ဂေရစီယာက ျခင္းကုိ အသာအယာဆဲြယူၿပီး စားပဲြေပၚသုိ႔ သြန္ခ်လုိက္သည္။ အထဲမွ ငါးႏွစ္ေကာင္ ထြက္က်လာေသာ္လည္း အေသးဆံုးတေကာင္မွာ လက္ဆဲြျခင္းဖင္တြင္ ကပ္ေနခဲ့သည္။

' ဟား... ' ဂေရစီယာက ႏွာေခါင္းကုိ ႐ႈံ႕လုိက္သည္။ ' ငါးယူလာပံု ယူလာနည္းက မမွန္ဘူး...၊ ေရလဲ ေဆးမလာဘူး၊ ကုိင္လဲ မကုိင္ရေသးဘူး '
နီကုိလတ္စ္ကေတာ့ မတုန္မလႈပ္ ရပ္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ဂေရစီယာသည္ ေပါင္မုန္႔လွီးဓားကုိ လွမ္းယူၿပီး ငါးတေကာင္၏ ေခါင္းကုိ တခ်က္တည္းႏွင့္ ျပတ္သြားေအာင္ လွီးခ်လုိက္သည္။ ျဖဴေဖြး ေသာစားပဲြေပၚတြင္ ေသြးမ်ား စီးဆင္းက်လာသည္။ စားပဲြတခုလံုး နီရဲသြားေလသည္။

' ငါ့ကုိ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက ထမင္းခ်က္ အေစခံ တေယာက္လုိ ဆက္ဆံတာ ငါ မႀကိဳက္ဘူးကြ သိလား' ဟု ထေအာ္ၿပီး နီကုိလတ္စ္အား စူးစူး၀ါး၀ါးၾကည့္သည္။ ' မင္း ငါ ေျပာတာနားလည္ရဲ႕လား'
' ဟုတ္ ... ဟုတ္ ... ဟုတ္ကဲ့ ' နီကုိလတ္စ္က အထစ္ထစ္အေငါ့အေင့ါျဖင့္ ေျပာသည္။
ဂေရစီယာ ကၿပံဳးသည္။ သူ႔အၿပံဳးမွာ အသက္ပါေသာ အၿပံဳးမ်ိဳးမဟုတ္။

' သခင္ကေလး ဘာေၾကာင့္ တကုိယ္လံုး တုန္ေနတာပါလဲ ခင္ဗ်ာ၊ ေၾသာ္ ... သိၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ ေနတာ ေတြ႕လုိ႔ မဟုတ္လား၊ ေဟ့ ဒီမွာ ငါသြားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ သြားၿပီး ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္မယ္ ဆုိတာ မင္း မသိဘူးလား...ဟင္ '
' ကၽြန္ေတာ္ ... သိ ... သိပါတယ္ ' ဟု နီကုိလတ္စ္က တီးတုိးေလသံျဖင့္ ေျဖသည္။

' အခု ... မင္း သေဘာေပါက္ၿပီ မဟုတ္လား ' ဂေရစီယာက ကုိယ္ကုိ မတ္လုိက္သည္။ ' ငါ့ကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ လူ မွန္သမွ် ငါက ပုိးေကာင္ေလးတေကာင္ နင္းေခ်ၿပီး ပစ္သလုိ နင္းေခ်ပစ္မယ္ သိလား'
ဂေရစီယာကုိ ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းတယမ္းယမ္း လုပ္ေနေသာ မက္ဂ္ဒါလီးနားက စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ျဖင့္ ညည္းညဴ စျပဳသည္။
' ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း ... အမ်ိဳးသမီး၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးေနစမ္း၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ကေလး ေနလုိက္ စမ္း '

ဂေရစီယာသည္ မက္ဂ္ဒါလီးနားအား လံုး၀ ဂ႐ုမစုိက္။ သူသည္ အခုအခ်ိန္အထိ ဓားကုိ လက္ထဲမွ မခ်ေသး။ နီကုိလတ္စ္ခမ်ား တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္းျဖင့္ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္လ်က္ ႐ွိ သည္။ အဆီျပန္ ေနေသာ ဂေရစီယာ၏ မ်က္ႏွာကုိ သဲသဲကဲြကဲြ မျမင္ရ။

' ပုိးေကာင္ေလးတေကာင္ နင္းေခ်ပစ္သလုိ နင္းေခ်ပစ္မယ္၊ တေန႔က်မွ ငါလုပ္ခဲ့သမွ်အေၾကာင္း ေတြ မင္းကုိ ေျပာျပဦးမယ္၊ ငါ အလ်င္တခါတုန္းက မင္းကုိေတာင္ ေျပာခဲ့ဖူးေသးတယ္ေလကြာ၊ မင္း မွတ္မိဦး မွာပါ၊ မမွတ္မိလဲ အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါဟာ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္တတ္တဲ့ အေကာင္ဆုိတာ မင္း တေန႔က် သိလာရမွာေပါ့၊ မဆန္႔က်င္နဲ႔၊ ငါ့အေၾကာင္းကုိ မစံုစမ္းနဲ႔၊ ငါ့ကုိ စပုိင္မလုပ္နဲ႔၊ ငါ ဘာလုပ္ ေနေန မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔၊ ဒါပဲ၊ သိတယ္မဟုတ္လား၊ ငါဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး၊ ငါဟာ အၿမဲတမ္း မင္းအခန္းကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ...၊ နားလည္လား'
' မလုပ္ဘူး ... မလုပ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိဘာမွ မလုပ္ဘူး '

နီကုိလတ္စ္က ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ေျပာသည္။
ဂေရစီယာက ၿပံဳးျပန္သည္။ မုန္းစရာ ႐ြံ႕စရာေကာင္းသည့္ အၿပံဳး။ သူသည္ နီကုိလတ္စ္အနီးသုိ႔ တုိးကပ္လာသည္။ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ အရက္ခုိးထေနေသာ နီရဲရဲ မ်က္လံုးမ်ား။ နီကုိလတ္စ္က ေတာ့ ထုိမ်က္လံုး မ်ားကုိ စက္ဆုပ္သည္။ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္သည္။ ေနာက္ဆုတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစား သည္။ မရ။

' မင္းဟာ အလကား ေကာင္ေလးပါ။ ဘာမွ မသိတဲ့ ေကာင္စားေလးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကုိ ငါ သင္ ေပးႏုိင္တာ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္၊ အမ်ားႀကီး ... အမ်ားႀကီး '
' နင့္ပါးစပ္ႀကီးကုိ ပိတ္ထားစမ္း ' ဟု မက္ဂ္ဒါလီးနားက ထေအာ္သည္။ ' ငမူးေကာင္၊ ၀က္ေကာင္၊ အ႐ူး၊ နင္ဟာ ... '
ဂေရစီယာက ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထုိင္ရာမွထဟန္ ဟန္ျပင္ေနေသာ မက္ဂ္ဒါလီးနား၏ပါး ကုိ သူ႕ဗယ္ဘက္ လက္ျဖင့္ ျဖတ္႐ုိက္လုိက္သည္။

႐ုိက္ခ်က္က ျပင္းထန္သည္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အေၾကာက္လြန္ေနၿပီျဖစ္ေသာ နီကုိလတ္စ္သည္ ကုိယ္ထိ လက္ေရာက္ ႐ုိက္လုိက္သည္ကုိ ျမင္ေသာအခါ ေနာက္သုိ႔လွည့္၍ တဟုန္ထုိး ထြက္ေျပးသည္။ မက္ဂ္ဒါလီးနား ၏ စူးစူး႐ွ႐ွ ေအာ္သံကုိ သူၾကားေသာ္လည္း ျပန္မၾကည့္ရဲ။ ေ႐ွ႕သုိ႔ တအားစြပ္၍ေျပးသည္။ ေလွကားထစ္ မ်ားကုိ ေက်ာ္လႊား၍ တက္သည္။ တႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ ေခ်ာ္လဲေသးေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္၍ က်ံဳးထ သည္။ နာရ က်င္ရမွန္းလည္းမသိ။ ခုိက္မိ တုိက္မိသည္ကုိလည္း မေၾကာက္။

ဂေရစီယ၏ လက္ထဲမွ လြတ္ ေျမာက္ဖုိ႔ တခုတည္းသာေတြးသည္။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူ႕အခန္းထဲ ေရာက္လာသည္။ တံခါးကုိ တရၾကမ္းျပန္ပိတ္ၿပီး အတြင္းမွ ေသာ့ခတ္ လုိက္သည္။ သူ႕အေဖ အိပ္ခန္းႏွင့္ဆက္ေနေသာ တံခါးေပါက္ကုိလည္း ေျပးပိတ္သည္။ အတြင္းမွ ဂ်လက္ခ် ထားလုိက္သည္။ တ႐ုတ္ကတ္မ်ားကေတာ့ ေစာေစာကတည္းက ပိတ္ထားၿပီး ျဖစ္၏။ သူ႕တကုိယ္လံုးမွာ ေဆာက္တည္ရာ မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆုိးဆုိးဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္ ႐ွိသည္။ သူသည္ အခန္း အလယ္ အေမွာင္ထု ထဲတြင္ ကေယာင္ကတမ္းႏွင့္ ရပ္ေနမိသည္။

မွန္အိမ္ကုိ ထြန္းလုိေသာ္လည္း မထြန္းရဲ။ ဂေရစီယာ မေတြ႕ႏုိင္သည့္ ေနရာတြင္ ပုန္းေနခ်င္ သည္။ သူသည္ ေျခေထာက္မွ ဖိနပ္မ်ားကုိ ကန္ေက်ာက္၍ ခၽြတ္ပစ္လုိက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚသုိ႔ အသာ ကေလး တက္ကာ ေစာင္ၿခံဳေအာက္သုိ႔၀င္သည္။ ေစာင္ၿခံဳထဲေရာက္သည္အထိ ဂေရစီယာ သည္ သူ႕အား လုိက္လံ ၍ ေျခာက္လွန္႔ေနဆဲ။ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးႏွင့္ မူး႐ွဴးေနေသာ ဂေရစီယာသည္ သူ႔ထံသုိ႔ လာေနသည္။

ဂေရစီယာသည္ သူ႕ကုိယ္သူ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈကေလး ကိန္းေအာင္းစျပဳေနေသာ ကေလးသူငယ္ တစ္ဦး၏ ဘ၀လံုၿခံဳမႈကေလးကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ေၾကာက္ျခင္း၊ ႐ွက္ျခင္းႏွင့္ ၀မ္းနည္းျခင္းတုိ႔ သည္ ႏုနယ္ေသာ နီကုိလတ္စ္၏ စိတ္ကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားသည္။ သူသည္ အခုလုိ အားကုိးအားထား မဲ့ခ်ိန္တြင္ ဂ်ိဳစီကုိ သတိရ သည္။ ဂ်ိဳစီသာ အနားမွာ႐ွိလွ်င္ သူ႔အား အကာအကြယ္ေပးေပလိမ့္မည္။ သူသည္ ဂ်ိဳစီကုိ သတိရ မိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ႏွင့္ ႐ွိဴက္ႀကီးတငင္ ငုိေႂကြးေလသည္။

သူ႔ဘ၀တသက္တာတြင္ ထုိညကုိေတာ့ျဖင့္ ေမ့ႏုိင္လိမ့္မည္ မထင္။ ထုိညသည္ အလြန္႐ွည္လ်ား ေသာညတညျဖစ္၏။ မက္ဂ္ဒါလီးနား၏ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငုိေႂကြးသံမ်ားသည္ အေပၚထပ္ သူ႔ အခန္း ဆီသုိ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ တက္လာေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ... ေအာ္သံ၊ ရန္ျဖစ္သံ၊ ပုလင္းကဲြသံ၊ က်ယ္ေလာင္ လြန္းလွေသာ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာသံ၊ ထုိးသံႀကိတ္သံ၊ ႐ုိက္ႏွက္သံမ်ား...။ ထုိ႔ေနာက္ အားလံုး ၿငိမ္တိတ္ သြားသည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ ၿငိမ္တိတ္ဆိတ္ျခင္း။

ဘာေတြမ်ား ဆက္ျဖစ္ၾကဦးမွာပါလိမ့္။ ဘာေတြမ်ား ထပ္ျဖစ္ၾကဦးမွာပါလိမ့္။ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေစာင့္၍ နားေထာင္ရသည္မွာ ရင္ေမာလွပါဘိ၏။ သူ အိပ္မက္မက္ေနျခင္းလား။ သူ႔တံခါးကုိ ေသခ်ာစြာ ပိတ္မိခဲ့ ပါ၏ေလာ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူသည္ ေစာင္ၿခံဳေအာက္မွ မထြက္၀ံ့၊ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ တကုိယ္လံုး ေခၽြးျပန္ လ်က္႐ွိ၏။ ေစာင္ၿခံဳေအာက္မွေန၍ လႈပ္လည္း မလႈပ္၀ံ့။ အိပ္၍လည္း မရ။ တေခါင္းလံုး မူးေ၀ ေနာက္က်ိ လ်က္ ႐ွိရေလသည္။

ေနာက္ဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟူသမွ် ကုန္ဆံုးၿပီဟူေသာ အသိ၀င္လာသည့္အခါ တ႐ုတ္ကတ္မ်ားၾကား မွ အလင္းေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့္ေဖ်ာ့္ တုိး၀င္လာသည္။ သူ ခဏတျဖဳတ္ ငုိက္ျမည္း သြားသည္ထင္၏။ သူသည္ ေခါင္းေထာင္ ၿပီး နားစြင့္သည္။ ဘာသံမွ မၾကားရ။ လူသြားလူလာ ႐ွိပံု လည္းမေပၚ။ သူသည္ အိပ္ရာေပၚမွ အရဲစြန္႔ ၍ ထကာ တ႐ုတ္ကတ္တခုကုိဖြင့္၍ အျပင္သုိ႔ ေခ်ာင္း ၾကည့္သည္။ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ဂ်ိဳစီ ေရာက္ေန ေလၿပီ။ ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕လက္တြန္းလွည္း မစုတ္ကေလး ႏွင့္ အလုပ္ခြင္ ၀င္လ်က္႐ွိ၏။

အ၀တ္အစား လဲေနရန္မလုိ။ သူသည္ တံခါးကုိ ဖြင့္၍ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ကေသာကေမ်ာ ဆင္းေျပး သည္။ ခန္းမ ထဲက်ေတာ့လည္း ရပ္နားျခင္းမ႐ွိ။ ဂ်ိဳစီထံ မေရာက္မခ်င္း ကဆုန္စုိင္း၍ ေျပးသည္။
' ဂ်ိဳစီ ... ဂ်ိဳစီ ... '
ဂ်ိဳစီ၏ နာမည္ကုိ အခုလုိ အငမ္းမရ မေခၚခဲ့ဖူး။ သူသည္ အေမာတေကာႏွင့္ ဂ်ိဳစီ အနီးတြင္ ရပ္ သည္။ ညကအျဖစ္ကုိ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။

ဂ်ိဳစီက သူ႕လက္တြန္းလွည္းေပၚမွ ထုိင္၍ နားေထာင္သည္။ နီကုိလတ္စ္၏ မ်က္ႏွာကုိလည္းမၾကည့္။ စကား တခြန္း မွ်လည္း ျပန္မေျပာ။ နီကုိလတ္စ္၏ စကားဆံုးသြားသည့္အခါ တစံုတခု အေလးအနက္ထား၍ စဥ္းစား ေနဟန္႐ွိသည္။ အတန္ၾကာမွ် ၿငိမ္ဆိတ္ေနေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မတ္တတ္ထရပ္ၿပီး နီကုိလတ္စ္ အား ၿပံဳး႐ႊင္ေသာ မ်က္ႏွာထား ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။

အခန္း(၁၀) ဒု ပိုင္း ဆက္ရန္