စည္းစိမ္ရိွရိွ ေနလာခဲ့ေသာ ရိုစလင္းသည္ အလြန္ဆိုးရြားေသာ ေဘးအႏၱရာယ္အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ရင္း မေသမေပ်ာက္ေက်ာ္လႊား ႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ သူမ၏ႀကံ႕ခိုင္ေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ယုံႀကည္မႈတို႕ကို ဂုဏ္ျပဳ သင့္ပါသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ သစၥာေဖာက္ျမန္မာတစ္ေယာက္၏ လက္ေထာက္ခ်မႈျဖင့္ သူမတို႕ထံသို႕ ဂ်ပန္စစ္ သားမ်ာ ေရာက္လာႀကပါသည္။ တစ္ဦးတည္းသာရွေသာ ေယာက်ာၤးကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္၍ မိန္းကေလး မ်ားအား မိုးေကာင္ရိွ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ထံ ေခၚသြားႀကသည္။
အလြန္ ကံေကာင္းလွပါသည္။
ဂ်ပန္ဗိုလ္မွဴးမွာ လူတစ္ဖက္သားအေပၚ ႀကင္နာသနားတတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကို အိမ္တစ္လုံး သတ္သတ္ေပးထားျပီး ဂ်ပန္စစ္စားမ်ားႏွင့္ ရြာသားမ်ားကပါ မေစာ္ကားႏိုင္ေအာင္ ေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့ ပါသည္။ အလုပ္ကေတာ့ လုပ္ရပါသည္။ ဂ်ပန္အရာရိွမ်ားအတြက္ ထမင္းခ်က္စားပြဲထိုး စေသာ အလုပ္ မ်ားကို သူတို႕အားလုံး လုပ္ေပးႀကရ သည္။
တစ္ည၌အရက္ အလြန္အကၽြံမူးေနေသာ ဂ်ပန္အရာရိွတစ္ဦးက သူ႕ဓားကို ထုတ္၍လိုက္သျဖင့္ ရိုစလင္း ခမ်ာ တစ္တဲျပီးတစ္တဲ ေတြ႕ကာေရွာင္ကာ ေျပးခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူမကဂ်ပန္အ ရာရိွကိုမ်က္ျခည္ ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ဗိုလ္မွဴးအား ထိုအျပစ္အပ်က္ကို တိုင္ႀကားေသာအခါ ဂ်ပန္အရာရိွမွာ ျပင္းထန္စြာ ရိုက္ႏွက္ ခံရေႀကာင္း ကၽြန္မကိုေျပာျပခဲ့ပါသည္။
ေနာက္လ အနည္းငယ္အႀကာတြင္ သူတို႕တစ္ေတြကို ျမစ္ႀကီးနားမွာ ျပင္ဦးလြင္သို႕ ေျပာင္းေရြ႕ ေပးလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္မ၏မိသားစု ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
သူမသည္ ေရႊဇြန္းကို ပါးစပ္တြင္တပ္၍ ေရႊပုံေပၚ၌ခံစားလာသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူမတို႕မိသားစု ေနထိုင္ခဲ့ေသာ အိ(စ္)ရစ္(ခ်္) စံအိမ္မွာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ျပီၤး ပန္းျခံမ်ား၊ သယာလွပေသာ ရႈေမွ်ာ္ ခင္းမ်ားႏွင့္ ယင္းေဒသ၌ ေက်ာ္ႀကား လွပါသည္။
ျဗိတိန္ႏိုင္ငံဘုရင္မႀကီး အယ္လီဇဘက္၏ ညီမမားဂရက္ မင္းသမီး၏ ခ်စ္သူေလသူနဲ ကပၸတိ္န္ ပီတာ ေတာင္ဆင္၏ ဖခင္သည္ပဲခူးတိုင္းမင္းႀကီး ဘ၀ႏွင့္ တိုင္းျပည္ျပဳဥပေဒ အမတ္အျဖစ္ ေဆာင္ ရြက္ခဲ့စဥ္ ကအဆိုပါ စံအိမ္၌ေနထုိင္ခဲ့ပါသည္။ ေဘးဆိုးအႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္ကို အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ ေအာင္ ရင္ဆိုင္ခံစားလာရသူကေလး၏ အျပစ္အပ်က္မ်ားသည္ ေႀကကြဲစရာ ေကာင္းလွ ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ယခင္က အေကာက္ခြန္႒ာန၌ လုပ္ခဲ့ေသာ မစၥတာပိုလီဂ်စ္(ဗ္) ဆိုသူကို ကၽြန္မက ေခၚယူ ေကၽြးမယ္ေမြးထားရျပန္ပါသည္။ သူသည္ အားကစားသမာပုံစံမ်ိဳး အရပ္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ ကိုယ္ကာယ ေတာင့္တင္း သူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္၌မူ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့ျပိး အရိုးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ သူ႕အတြက္ တစ္စုံတစ္ဦးက တာ၀န္ယူရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သူမွ တာ၀န္မယူ၍ ကၽြန္မကပင္ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္ယူလိုက္ရာ ဖခင္ႏွင့္ ကၽြန္မ အပါအ၀င္ပါးစပ္ေပါက္မွာ ဆယ္ေပါက္ ျဖစ္လာ ပါသည္။
ကုသိုလ္ကံေကာင္းသူမ်ားမွာ က်န္ရိွေနေသးေသာ ေငြမ်ားႏွင့္ စားစရာမ်ာကို ၀ယ္ယူစားေသာက္ ႏိုင္ႀက ပါသည္။ ေငြေႀကးမရွိသူမ်ားမွာမႈ ဂ်ပန္တို႕ကေပးကမ္းစြန္႕ႀကဲ သမွ်ကိုေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီး စားေသာက္ေနႀကရပါသည္။ ကၽြန္မကိုလည္း လူပမာမ်ားကမႀကာခဏခာေရာက္ ေခၚယူႀက သျဖင့္ ကၽြန္မ၏ ေဆးကုသမွ်ကို စားေသာက္ကုန္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဖလွယ္ရသည္ျဖစ္၍ ပုံမွန္စား ေသာက္ႏိုင္ပါသည္။ ေမဘယ္ ဒင္နီွရယ္(စ္) ကလည္းကၽြန္မတုိ႕ထံသို႕ အစားအစာမ်ားကို အခြင့္ရတုိင္း ေပးကမ္းေထာက္ပံ့လ်က္ ရိွပါ္သည္။
ယင္းေနာက္ကၽြန္မတို႕၏ အေျခအေနမွာ ပုိမို၍တိုးတက္ေကာင္း မြန္လာျပန္သည္။ ကၽြန္မအားအက်ဥ္း စခန္းမွ ထြက္ျပီးျပင္ပလူနာမ်ားထံ သို႕သြားေရာက္ေဆးကုသရန္ ခြင့္ျပဳလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အက်ဥ္း စခန္းထဲတြင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထည္းသာ အျပင္ထြက္ခြင့္ရပါသည္။ ကၽြန္မဘယ္ေနရာကို သြားသည္၊ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သည္တို႕ကို အက်ဥ္းစခန္းမွဴးထံ အေသးစိတ္တင္ ျပရပါသည္။
အစပထမတြင္ ကၽြန္မတင္ျပအစိရင္ခံခ်က္မ်ား မွန္မမွန္လုိက္လံ စစ္ဆးပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္ႀကာျမင့္လာေသာအခါ သို႕မဟုတ္စိတ္ပဲ မ၀င္စားေလေရာ့သလား မေျပာတတ္ပါ။ သူတို႕က ဘာမွ် ေမးျမန္း စုံစမ္းျခင္း မျပဳေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကၽြန္မသည္ ၀င္ခ်င္းသည့္အခ်ိန္၀င္ ထြက္ခ်င္ သည့္အခ်ိ္န္ ထြက္ တံခါးမရိွ ဓားမရိွ၀င္ႏိုင္ ထြက္ႏိုင္ခြင့္ရပါသည္။ အေစာင့္လုပ္သူအား ကၽြန္မတြင္ရိွေသာ သစ္သား နံပါတ္ျပား ကေလးကို ျပန္ရန္သာျဖစ္ပါသည္။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာႏိုင္ခြင့္ရေသာေႀကာင့္ အပိုရိကၡာမ်ားကို ေတာင္ခံခြင့္ ရရုံမွ်မက ပရိေဘာဂ အစိတ္အပိုင္းမ်ား၊ အိမ္သုံးပစၥည္းမ်ားကို ကၽြန္မတို႕ရထားေသာ ေနရာအတြက္ အသုံးခ်ရန္ ယူလာ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရိုစလင္း၏ ဖက္ခြက္နာမ်ားက ေပ်က္ကင္းသြားႀကသည္။ အရုပ္ဆိုးလွေသာ ခြက္ေနသည့္ ေနရာ မ်ားတြင္ အသားမ်ားတျဖည္းျဖည္း ျပည့္လာသည္အထိ အခ်ိန္ယူ၍ ေစာင့္ရ မည္ဟု သူမကရဲရင့္စြာ ခံယူထားပါသည္။
ေလာက္ေကာင္မ်ားသည္ အျမင္တြင္ရြ႕ံရွာဖြယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္းအနာမ်ားကို ပိုးမ၀င္ေအာင္ ကာကြယ္ ေပးႀကပါသည္။ သူတို႕သည္ အနာကိုသန္႕စင္ေအာင္ လုပ္ေပးသည့္အျပင္ မျပန္႕ပြား ေအာင္လည္း ထိန္းထားေပး ႀကပါသည္။
ရိုစလင္းသည္ ဂ်ပန္စစ္ေဆးရုံတြင္ လူနာမ်ားႏွင့္ လူမမာမ်ားအားေဆးေပးျခင္း၊ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း တုိ႕ကို သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ပါသည္။ ထိုအခြင့္ေရးကို ယူ၍သူမသည္ ေဆးအနည္းအက်ဥ္းကို အိမ္အျပန္တြင္ ခိုးယူ လာေလ့ရိွပါသည္။
ေဆာင္းရာသီက တစ္စထက္တစ္စ ခ်ဥ္းကပ္လာေနျပီၤ ျဖစ္၍၀ရန္တာမွ အေပါကမ်ား ပိတ္ရန္ သစ္သားမ်ားကို ယူလာပါသည္။ ညေနခင္းမ်ား၌ ကၽြန္မသည္ အက်ဥ္းစခန္း အျပင္ဘက္ တစ္၀ို္က္ရိွ သံမ်ား၊ တံခါး မင္းတုပ္မ်ား၊ မွန္အကြဲအစမ်ား၊ သံျပားအပိုင္းအစမ်ားကို ေကာက္ယူလာ ခဲ့ါပ္သည္။
ေလယာဥ္ပ်ံ လာေႀကာင္းအခ်က္ေပး ဥႀသမႈတ္သည္ႏွင့္ ကၽြန္မသည္အေစာင့္အား လူနာမ်ားႀကည့္ ရႈရန္ဟု အေႀကာင္းျပ၍ ျမိဳ႕ထဲသို႕ထြက္လာပါသည္။ လူနားမ်ာထံ မသြားပဲ လက္လွမ္းမီရာ ပစၥည္းမ်ားကို ေခါင္းတြင္ သယ္ပိုးလာေႀကာင္း သူ၏အလုပ္မဟုတ္သလို စစ္ေဆးျခင္းမျပဳပါ၊ တပ္မွဴးကကၽြန္မကို အျပင္ထြက္ခြင့္ ေပးထားရာ ကၽြန္မအျပန္တြင္ မည္သည့္ပစၥည္း သယ္ေဆာင္ လာပါေစ သူတို႕ႏွင့္မဆိုင္ဟု ယူဆ ထားဟန္တူပါသည္။
ဤနည္းျဖင့္ ကၽြန္မသည္ ျပတင္းေပါက္ေပါင္မ်ား၊ မွန္မ်ား၊ ပ်ဥ္ျပားမ်ားႏွင့္ အျခားအတိုအထြာ ပစၥည္းမ်ားကို စုေဆာင္း မိပါသည္။ ႀကိဳးစတစ္စ၊ အိတ္ေဟာင္းတစ္ခု၊ သြပ္ျပားတစ္ပိုင္းေတြ႕ သမွ်ပစၥည္းမ်ားမွာ ကၽြန္မ အတြက္ေရႊမႈန္႕ေရႊခဲမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႕အတြက္ သီးသန္႕ေပး ထားေသာ ေနရာအခန္းတြင္ အသုံးျပဳ ပါသည္။ သြပ္ျပားကို ျပန္႕ျပဴးသြားေအာင္ အပင္ပန္းခံ ထု၍ မီးဖိုလုပ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ ေနရာကိုလည္း သီးသန္႕ကာရံထားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မတို႕တြင္ ထမင္းစား စားပြဲတစ္လုံး ရိွလာသည့္အျပင္ ငရုတ္သီး၊ ခ်င္းႏွင့္ စားပင္မ်ား စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္သည့္ ေျမအိုး မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္လာႀကပါသည္။ ဖခင္ႀကီးအတြက္လည္း ဇြန္းခက္ရင္းတစ္စံုကိုပင္ ရွာေပးႏိုင္ခဲ့ပါ သည္။
ကၽြန္မတို႕ ေနထုိင္လ်က္ ရိွေသာအက်ဥ္းစခန္းအတြင္းရိွ အေဆာက္အအုံမ်ားကို တိုက္ရိုက္ဗုံးထိ မွန္ျခင္း မရိွေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္၌ဗုံေပါက္ကြဲ မႈမ်ားေႀကာင့္အမိုးႏွင့္ ႀကမ္းခင္းမ်ား သြက္သြက္ ခါေအာင္ လႈပ္ႀကပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ျပဳျပင္ထားေသာ အခန္းမ်ားကို မႀကာခဏျပန္လည္ ျပင္ဆင္ရ ပါသည္။ သစ္ပင္ မ်ား ပ်ိဳးထားေသာ အိုးမ်ားသည္လည္း ကြဲကုန္ႀကပါသည္။
ရိုစလင္းက ကၽြန္မကို ပလတ္စတစ္ျဖင့္ပုံသြင္းထားေသာ "ဗာဂ်င္းေမရီ" ရုပ္ထုကို လက္ေဆာင္ ေပးရာ ကၽြန္မ အိပ္ရာအနီးရိွ ထားပါသည္။ ရိုစလင္းက"ဤအရုပ္တုသည္ သူမႀကဳံေတြ႕ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ ေဘးအႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္ကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏိုင္ေအာင္ အားအင္ႏွင့္ သတၱိကို ေပးေႀကာင္း"ကၽြန္မကို ေျပာျပ ပါသည္။ ဗုံးအႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကဲခ်ရာတြင္ ဤရုပ္တုသည္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် လဲက်ျခင္း မရိွခဲ့ပါ။
ဆက္ရန္
.
ေနာက္ဆုံးတြင္ သစၥာေဖာက္ျမန္မာတစ္ေယာက္၏ လက္ေထာက္ခ်မႈျဖင့္ သူမတို႕ထံသို႕ ဂ်ပန္စစ္ သားမ်ာ ေရာက္လာႀကပါသည္။ တစ္ဦးတည္းသာရွေသာ ေယာက်ာၤးကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္၍ မိန္းကေလး မ်ားအား မိုးေကာင္ရိွ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ထံ ေခၚသြားႀကသည္။
အလြန္ ကံေကာင္းလွပါသည္။
ဂ်ပန္ဗိုလ္မွဴးမွာ လူတစ္ဖက္သားအေပၚ ႀကင္နာသနားတတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကို အိမ္တစ္လုံး သတ္သတ္ေပးထားျပီး ဂ်ပန္စစ္စားမ်ားႏွင့္ ရြာသားမ်ားကပါ မေစာ္ကားႏိုင္ေအာင္ ေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့ ပါသည္။ အလုပ္ကေတာ့ လုပ္ရပါသည္။ ဂ်ပန္အရာရိွမ်ားအတြက္ ထမင္းခ်က္စားပြဲထိုး စေသာ အလုပ္ မ်ားကို သူတို႕အားလုံး လုပ္ေပးႀကရ သည္။
တစ္ည၌အရက္ အလြန္အကၽြံမူးေနေသာ ဂ်ပန္အရာရိွတစ္ဦးက သူ႕ဓားကို ထုတ္၍လိုက္သျဖင့္ ရိုစလင္း ခမ်ာ တစ္တဲျပီးတစ္တဲ ေတြ႕ကာေရွာင္ကာ ေျပးခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူမကဂ်ပန္အ ရာရိွကိုမ်က္ျခည္ ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ဗိုလ္မွဴးအား ထိုအျပစ္အပ်က္ကို တိုင္ႀကားေသာအခါ ဂ်ပန္အရာရိွမွာ ျပင္းထန္စြာ ရိုက္ႏွက္ ခံရေႀကာင္း ကၽြန္မကိုေျပာျပခဲ့ပါသည္။
ေနာက္လ အနည္းငယ္အႀကာတြင္ သူတို႕တစ္ေတြကို ျမစ္ႀကီးနားမွာ ျပင္ဦးလြင္သို႕ ေျပာင္းေရြ႕ ေပးလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္မ၏မိသားစု ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
သူမသည္ ေရႊဇြန္းကို ပါးစပ္တြင္တပ္၍ ေရႊပုံေပၚ၌ခံစားလာသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူမတို႕မိသားစု ေနထိုင္ခဲ့ေသာ အိ(စ္)ရစ္(ခ်္) စံအိမ္မွာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ျပီၤး ပန္းျခံမ်ား၊ သယာလွပေသာ ရႈေမွ်ာ္ ခင္းမ်ားႏွင့္ ယင္းေဒသ၌ ေက်ာ္ႀကား လွပါသည္။
ျဗိတိန္ႏိုင္ငံဘုရင္မႀကီး အယ္လီဇဘက္၏ ညီမမားဂရက္ မင္းသမီး၏ ခ်စ္သူေလသူနဲ ကပၸတိ္န္ ပီတာ ေတာင္ဆင္၏ ဖခင္သည္ပဲခူးတိုင္းမင္းႀကီး ဘ၀ႏွင့္ တိုင္းျပည္ျပဳဥပေဒ အမတ္အျဖစ္ ေဆာင္ ရြက္ခဲ့စဥ္ ကအဆိုပါ စံအိမ္၌ေနထုိင္ခဲ့ပါသည္။ ေဘးဆိုးအႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္ကို အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ ေအာင္ ရင္ဆိုင္ခံစားလာရသူကေလး၏ အျပစ္အပ်က္မ်ားသည္ ေႀကကြဲစရာ ေကာင္းလွ ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ယခင္က အေကာက္ခြန္႒ာန၌ လုပ္ခဲ့ေသာ မစၥတာပိုလီဂ်စ္(ဗ္) ဆိုသူကို ကၽြန္မက ေခၚယူ ေကၽြးမယ္ေမြးထားရျပန္ပါသည္။ သူသည္ အားကစားသမာပုံစံမ်ိဳး အရပ္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ ကိုယ္ကာယ ေတာင့္တင္း သူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္၌မူ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့ျပိး အရိုးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ သူ႕အတြက္ တစ္စုံတစ္ဦးက တာ၀န္ယူရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သူမွ တာ၀န္မယူ၍ ကၽြန္မကပင္ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္ယူလိုက္ရာ ဖခင္ႏွင့္ ကၽြန္မ အပါအ၀င္ပါးစပ္ေပါက္မွာ ဆယ္ေပါက္ ျဖစ္လာ ပါသည္။
ကုသိုလ္ကံေကာင္းသူမ်ားမွာ က်န္ရိွေနေသးေသာ ေငြမ်ားႏွင့္ စားစရာမ်ာကို ၀ယ္ယူစားေသာက္ ႏိုင္ႀက ပါသည္။ ေငြေႀကးမရွိသူမ်ားမွာမႈ ဂ်ပန္တို႕ကေပးကမ္းစြန္႕ႀကဲ သမွ်ကိုေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီး စားေသာက္ေနႀကရပါသည္။ ကၽြန္မကိုလည္း လူပမာမ်ားကမႀကာခဏခာေရာက္ ေခၚယူႀက သျဖင့္ ကၽြန္မ၏ ေဆးကုသမွ်ကို စားေသာက္ကုန္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဖလွယ္ရသည္ျဖစ္၍ ပုံမွန္စား ေသာက္ႏိုင္ပါသည္။ ေမဘယ္ ဒင္နီွရယ္(စ္) ကလည္းကၽြန္မတုိ႕ထံသို႕ အစားအစာမ်ားကို အခြင့္ရတုိင္း ေပးကမ္းေထာက္ပံ့လ်က္ ရိွပါ္သည္။
ယင္းေနာက္ကၽြန္မတို႕၏ အေျခအေနမွာ ပုိမို၍တိုးတက္ေကာင္း မြန္လာျပန္သည္။ ကၽြန္မအားအက်ဥ္း စခန္းမွ ထြက္ျပီးျပင္ပလူနာမ်ားထံ သို႕သြားေရာက္ေဆးကုသရန္ ခြင့္ျပဳလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အက်ဥ္း စခန္းထဲတြင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထည္းသာ အျပင္ထြက္ခြင့္ရပါသည္။ ကၽြန္မဘယ္ေနရာကို သြားသည္၊ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သည္တို႕ကို အက်ဥ္းစခန္းမွဴးထံ အေသးစိတ္တင္ ျပရပါသည္။
အစပထမတြင္ ကၽြန္မတင္ျပအစိရင္ခံခ်က္မ်ား မွန္မမွန္လုိက္လံ စစ္ဆးပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္ႀကာျမင့္လာေသာအခါ သို႕မဟုတ္စိတ္ပဲ မ၀င္စားေလေရာ့သလား မေျပာတတ္ပါ။ သူတို႕က ဘာမွ် ေမးျမန္း စုံစမ္းျခင္း မျပဳေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကၽြန္မသည္ ၀င္ခ်င္းသည့္အခ်ိန္၀င္ ထြက္ခ်င္ သည့္အခ်ိ္န္ ထြက္ တံခါးမရိွ ဓားမရိွ၀င္ႏိုင္ ထြက္ႏိုင္ခြင့္ရပါသည္။ အေစာင့္လုပ္သူအား ကၽြန္မတြင္ရိွေသာ သစ္သား နံပါတ္ျပား ကေလးကို ျပန္ရန္သာျဖစ္ပါသည္။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာႏိုင္ခြင့္ရေသာေႀကာင့္ အပိုရိကၡာမ်ားကို ေတာင္ခံခြင့္ ရရုံမွ်မက ပရိေဘာဂ အစိတ္အပိုင္းမ်ား၊ အိမ္သုံးပစၥည္းမ်ားကို ကၽြန္မတို႕ရထားေသာ ေနရာအတြက္ အသုံးခ်ရန္ ယူလာ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရိုစလင္း၏ ဖက္ခြက္နာမ်ားက ေပ်က္ကင္းသြားႀကသည္။ အရုပ္ဆိုးလွေသာ ခြက္ေနသည့္ ေနရာ မ်ားတြင္ အသားမ်ားတျဖည္းျဖည္း ျပည့္လာသည္အထိ အခ်ိန္ယူ၍ ေစာင့္ရ မည္ဟု သူမကရဲရင့္စြာ ခံယူထားပါသည္။
ေလာက္ေကာင္မ်ားသည္ အျမင္တြင္ရြ႕ံရွာဖြယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္းအနာမ်ားကို ပိုးမ၀င္ေအာင္ ကာကြယ္ ေပးႀကပါသည္။ သူတို႕သည္ အနာကိုသန္႕စင္ေအာင္ လုပ္ေပးသည့္အျပင္ မျပန္႕ပြား ေအာင္လည္း ထိန္းထားေပး ႀကပါသည္။
ရိုစလင္းသည္ ဂ်ပန္စစ္ေဆးရုံတြင္ လူနာမ်ားႏွင့္ လူမမာမ်ားအားေဆးေပးျခင္း၊ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း တုိ႕ကို သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ပါသည္။ ထိုအခြင့္ေရးကို ယူ၍သူမသည္ ေဆးအနည္းအက်ဥ္းကို အိမ္အျပန္တြင္ ခိုးယူ လာေလ့ရိွပါသည္။
ေဆာင္းရာသီက တစ္စထက္တစ္စ ခ်ဥ္းကပ္လာေနျပီၤ ျဖစ္၍၀ရန္တာမွ အေပါကမ်ား ပိတ္ရန္ သစ္သားမ်ားကို ယူလာပါသည္။ ညေနခင္းမ်ား၌ ကၽြန္မသည္ အက်ဥ္းစခန္း အျပင္ဘက္ တစ္၀ို္က္ရိွ သံမ်ား၊ တံခါး မင္းတုပ္မ်ား၊ မွန္အကြဲအစမ်ား၊ သံျပားအပိုင္းအစမ်ားကို ေကာက္ယူလာ ခဲ့ါပ္သည္။
ေလယာဥ္ပ်ံ လာေႀကာင္းအခ်က္ေပး ဥႀသမႈတ္သည္ႏွင့္ ကၽြန္မသည္အေစာင့္အား လူနာမ်ားႀကည့္ ရႈရန္ဟု အေႀကာင္းျပ၍ ျမိဳ႕ထဲသို႕ထြက္လာပါသည္။ လူနားမ်ာထံ မသြားပဲ လက္လွမ္းမီရာ ပစၥည္းမ်ားကို ေခါင္းတြင္ သယ္ပိုးလာေႀကာင္း သူ၏အလုပ္မဟုတ္သလို စစ္ေဆးျခင္းမျပဳပါ၊ တပ္မွဴးကကၽြန္မကို အျပင္ထြက္ခြင့္ ေပးထားရာ ကၽြန္မအျပန္တြင္ မည္သည့္ပစၥည္း သယ္ေဆာင္ လာပါေစ သူတို႕ႏွင့္မဆိုင္ဟု ယူဆ ထားဟန္တူပါသည္။
ဤနည္းျဖင့္ ကၽြန္မသည္ ျပတင္းေပါက္ေပါင္မ်ား၊ မွန္မ်ား၊ ပ်ဥ္ျပားမ်ားႏွင့္ အျခားအတိုအထြာ ပစၥည္းမ်ားကို စုေဆာင္း မိပါသည္။ ႀကိဳးစတစ္စ၊ အိတ္ေဟာင္းတစ္ခု၊ သြပ္ျပားတစ္ပိုင္းေတြ႕ သမွ်ပစၥည္းမ်ားမွာ ကၽြန္မ အတြက္ေရႊမႈန္႕ေရႊခဲမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႕အတြက္ သီးသန္႕ေပး ထားေသာ ေနရာအခန္းတြင္ အသုံးျပဳ ပါသည္။ သြပ္ျပားကို ျပန္႕ျပဴးသြားေအာင္ အပင္ပန္းခံ ထု၍ မီးဖိုလုပ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ ေနရာကိုလည္း သီးသန္႕ကာရံထားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မတို႕တြင္ ထမင္းစား စားပြဲတစ္လုံး ရိွလာသည့္အျပင္ ငရုတ္သီး၊ ခ်င္းႏွင့္ စားပင္မ်ား စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္သည့္ ေျမအိုး မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္လာႀကပါသည္။ ဖခင္ႀကီးအတြက္လည္း ဇြန္းခက္ရင္းတစ္စံုကိုပင္ ရွာေပးႏိုင္ခဲ့ပါ သည္။
ကၽြန္မတို႕ ေနထုိင္လ်က္ ရိွေသာအက်ဥ္းစခန္းအတြင္းရိွ အေဆာက္အအုံမ်ားကို တိုက္ရိုက္ဗုံးထိ မွန္ျခင္း မရိွေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္၌ဗုံေပါက္ကြဲ မႈမ်ားေႀကာင့္အမိုးႏွင့္ ႀကမ္းခင္းမ်ား သြက္သြက္ ခါေအာင္ လႈပ္ႀကပါသည္။ ကၽြန္မတို႕ျပဳျပင္ထားေသာ အခန္းမ်ားကို မႀကာခဏျပန္လည္ ျပင္ဆင္ရ ပါသည္။ သစ္ပင္ မ်ား ပ်ိဳးထားေသာ အိုးမ်ားသည္လည္း ကြဲကုန္ႀကပါသည္။
ရိုစလင္းက ကၽြန္မကို ပလတ္စတစ္ျဖင့္ပုံသြင္းထားေသာ "ဗာဂ်င္းေမရီ" ရုပ္ထုကို လက္ေဆာင္ ေပးရာ ကၽြန္မ အိပ္ရာအနီးရိွ ထားပါသည္။ ရိုစလင္းက"ဤအရုပ္တုသည္ သူမႀကဳံေတြ႕ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ ေဘးအႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္ကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏိုင္ေအာင္ အားအင္ႏွင့္ သတၱိကို ေပးေႀကာင္း"ကၽြန္မကို ေျပာျပ ပါသည္။ ဗုံးအႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကဲခ်ရာတြင္ ဤရုပ္တုသည္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် လဲက်ျခင္း မရိွခဲ့ပါ။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment