ျမန္မာျပည္၏ ဟယ္လင္ အပိုင္း (၂၅)

ဒါက ဘာလဲဟု ကၽြန္မက ျပန္ေမးသည္။

ဒါက ေၾကညာခ်က္ပဲ မင္းကို တို႔က ဖမ္းမထားဘူးဆိုတာရယ္ ႏွိပ္စက္ ညွဥ္းပန္းမႈ မရွိဘူးဆိုတာရယ္ ေရးထားတဲ့ ေၾကျငာခ်က္ပါ။
ေနာက္ျပီး မင္းဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ဘယ္သူ႔မွ ျပန္မေျပာရဘူး ယုတ္စြအဆံုး မင္းရဲ႕ ဖခင္ ကိုေတာင္ ျပန္မေျပာ ပါဘူးလို႔ ၀န္ခံ ကတိေပးရမယ္ ဟု ဂ်ပန္အရာရွိက ေျပာပါသည္။
ကၽြန္မက ေခါင္းယမ္းျပပါသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ လက္မွတ္ထိုးမယ္ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ လက္မွတ္ မထိုး နိုင္ဘူး ကၽြန္မရဲ႕ အသက္ကို ၀န္ခံကတိေပးျပီး စြန္႔လြတ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ဘူး ဒါေၾကာင့္ လက္မွတ္ မထိုးနိုင္ဘူး ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

လွည္႔စားထားတာ မဟုတ္ပါဘူး မင္းကို တို႔ေျပာျပတဲ့အတိုင္းေရးထားတာပါ ဟု ဂ်ပန္အရာရွိက ေျပာပါ သည္။
ကၽြန္မအား ညွဥ္ပန္းႏွိပ္စက္မႈမ်ား မျပဳေၾကာင္း ကတိ၀န္ခံခ်က္ကို မည္သည္႔အတြက္ အလိုရွိပါသနည္း ဟူေသာ အခ်က္ကို စဥ္းစား၍ မရပါ။ ကၽြန္မက အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ျပီး ထိုသတင္းကို ေၾကညာပါေစ ကၽြန္မ ေတြးမိသေလာက္ဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္မ်ားက မႈစရမလိုပါ။ တရား၀င္တိုင္ၾကားလွ်င္လည္း မည္သူကမွ လက္ခံ လိမ့္မည္ မဟုတ္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္မ်ားကို ထိုသတင္းေျပာလွ်င္ ေလကုန္ရံုသာ ရွိပါမည္။

လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္မထက္ပင္ ကံဆိုးၾကေသးသည္။  ဂ်ပန္မ်ားက လူေတြကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ညွဥ္းပန္းသည္ကို လူအမ်ားအျပား သိေနၾကပါျပီ။
ဂ်ပန္အရာရွိ ကိုယ္တိုင္လည္း ကၽြန္မေတြးေနသလို ေတြးမိေနဟန္တူပါသည္။ လက္မွတ္ထိုးရန္ အတင္း တိုက္တြန္းျခင္း မျပဳေတာ့ပါ။ သူ၏မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ၾကည္႔ရသည္မွာ ကၽြန္မ၏ ေခါင္းမာမႈကို တစ္နည္း တစ္ဖံု ေလးစားေနသည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ သူသည္ အေသးစိတ္ ရွင္းျပမေနဘဲ မင္းလြတ္လပ္စြာ သြားနို္င္ပါျပီ ဟု ေျပာပါသည္။

ကၽြန္မသည္ လမ္းမေပၚသို႕ထြက္လာခဲ့၏။ ဘရာဘတ္တီးယားရြာသို႕ ေရာက္ရိွရန္ ၇မိုင္မွ်လမ္း ေလွ်ာက္ရ ပါဦးမည္။ ဖခင္ႀကီးႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံရေတာ့္မည္ ျဖစ္၍အားသစ္အင္းသစ္ မ်ား၀င္ လာသည္ဟု ထင္မွတ္ ရသည္။

ကိုက္ရာေပါင္း အနည္းငယ္မွ်သာ သြားရပါေသးသည္။ ေျခေထာက္မ်ား မခိုင္ေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကို မထိန္းႏိုင္ ပဲလဲက်သြားပါသည္။ ကၽြန္မသည္ လမ္းေဘး၌ တစ္နာရီခန္႕နားေနျပီ အားျပည့္လာျပီဟု ထင္မွႀကိဳးစား ေလွ်ာက္ႀကည့္ပါသည္။ ကိုက္အနည္းငယ္မွ်သာ သြားရပါေသးသည္။ လမ္းေပၚ၌လဲ က်သြားျပန္ပါသည္။ တစ္ႀကိမ္ လဲျပီးတိုင္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ထရန္ ႀကိဳးစားရာ၌ ပိုမိုခက္ခဲလာပါ သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျပန္မထ ႏိုင္၍ ေလးဖက္ေထာက္ျပီး တြားသြားရပါ၏။

တျဖည္းျဖည္း ေနေစာင္း၍ သြားပါသည္။ အကူအညီေတာင္းရန္ အတြက္လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ႏွင့္မွ် မေတြ႕ဆုံရေသးပါ။ ကၽြန္မတြင္ အင္အားမ်ား ကုန္ခန္းေနပါ၍ စိတ္ႏွလုံးတံုးတံုးခ်မိပါသည္။ လမ္းေဘး၌ပင္ ထိုေန႕ည က အိပ္စက္နားေန၍ ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ အားအင္ျပန္လည္ ျဖည့္ျဖိဳး လာမွာ ခရိီးဆက္ရန္ စိတ္ကူး မိပါသည္။

ထို႕ေနာက္ ကၽြန္မသည္ တခြပ္ခြပ္ျမည္ေနေသာ ျမင္းခြာသံကို ႀကားရပါသည္။ အစာေရစာေကာင္း မြန္စြာ မစားရ၍ ပိန္လွီေနေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္ ဆြဲလာသည့္ျမင္းလွည္းတစ္စီၤး ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ ကိုျမင္ေတြ႕ ရပါသည္။ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ လုိက္ပါလာေသာ ျမင္းလွည္းေမာင္းသူ ႀကားေလာက္ ေအာင္ကၽြန္မက ေအာ္ဟစ္ အသံျပဳပါသည္။ ျမင္းလွည္သမားသည္ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ဆြဲျပီးကၽြန္မ၏ ေဘး၌လာရပ္ပါသည္။ ရႊ႕ံမ်ားႏွင့္ ေပက်ံေနေသာ ကၽြန္မကိုအကဲခတ္ရင္း "တက္ေလ"ဟု ေျပာပါသည္။
ကၽြန္မ တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ လုပ္ေနပါ၍ "ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"ဟု သူကေမးပါသည္။
"ကၽြန္မမွာ ပိုက္ဆံမရိွဘူး"ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။

ကၽြန္မသည္ လွည္းေနာက္ျမီးတြင္ ၀င္တိုင္ျပိၤး မ်က္စိႏွစ္လုံးကို ပိတ္ထားပါ၏။
ဘရာဘတ္တီးယား ရြာဘက္ဆီသို႕ ျမင္းလွည္းသည္တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနပါသည္။ ထိုစဥ္ကၽြန္မတို႕ တူရႈတို႕ ပ်ံသန္း လာေသာ ေလယာဥ္ပ်ံသံကို နားထဲတြင္ ႀကားရပါသည္။ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ လူအသြားအလာ ရွင္းေန သည္ကို ယခုမွသေဘာေပါက္ပါသည္။

ျဗိတိသွ်ေလယာဥ္ ပ်ံမ်ားသည္ အညႇာအတာ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ ျပင္ဦးလြင္ကို ဗုံးႀကဲေနႀကဆဲ ရိွပါသည္။
ေလယာဥ္ပ်ံ၏ စက္သံကတစ္စထက္တစ္စ က်ယ္ေလာက္လာေသာအခါ ဗုံးခ်ရန္လာေသာ ေလယာဥ္ပ်ံ ျဖစ္ေႀကာင္း ကၽြန္မသိလိုက္ပါ၏။ ရုတ္တရက္ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းထဲ၌ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အသိစိတ္ျဖင့္ ျမင္းလွည္း ထဲမွလမ္းေဘးရိွ ေျမာင္းထဲသို႕ ခုန္ခ်လိုက္ပါသည္။

စကၠန္႕အနည္းငယ္ အႀကာတြင္ျပင္းထန္ေသာ ေပါက္ကြဲသံကိုႀကားရျပီး ကၽြန္မ၏တစ္ကိုယ္လုံး ရႊံ႕မ်ား ဖုန္မ်ား ႏွင့္ လႊမ္းျခံဳ၍သြားပါသည္။
ေျမာင္းထဲမွ ကၽြန္မ ထြက္လာေသာအခါ ေညႇာ္နံ႕ရပါသည္။ ျမင္းလွည္းမွာေဇာက္ထိုး ေမွာက္ခုံျဖစ္ ေနပါသည္။ ဘီးတစ္ဘီးကလည္ေနပါသည္။ သစ္သား အတိုအစမ်ားမွာ မီးျခစ္ဆံေခ်ာင္းမ်ားကဲ့သို႕ တစ္စစီ ေလာင္ေနပါသည္။ ျမင္းသည္လွည္းတံရိုး ႏွစ္ခုႀကား၌ေသေနပါသည္။ ျမင္းလွည္းေမာင္း သမားကမူ ကိုက္၂၀ခန္႕ ေ၀းေသာ အမိႈက္ပုံေပၚ၌လဲက်ေနပါသည္။

ေလသူရဲက ကၽြန္မတို႕၏ ျမင္းလွည္းကိုတမင္ သက္သက္ေရြးျပီးပစ္မွတ္ အျဖစ္ဗုံးႀကဲခ်ျခင္း ဟုတ္ပုံ မရပါ။ လမ္းပ်က္စီးသြားေစရန္ ႀကဲခ်ဟန္တူပါသည္။ ထိုအခ်ိန္၌သြားလာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားက အလြန္နည္းေနသျဖင့္ ေလသူရဲက ကၽြန္မတို႕၏ျမင္းလွည္းကို သတိမႈမိဟန္တူပါသည္။

ျမင္းလွည္း ဆရာအတြက္ ကၽြန္မဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မအေပၚတြင္ ေစတနာထားခဲ့ ျခင္းေႀကာင့္ သူေသရေလသလား၊ ကၽြန္မအတြက္ အခ်ိ္န္လင့္ခဲ့၍သာ ဗုံးထိမွန္ခံရေလသလား၊ ကၽြန္မ ဘက္က သူ႕အေပၚ တရားမွ်တမႈ မရိွဟု ထင္ျမင္ေနမိပါသည္။

ေလယာဥ္ပ်ံစက္သံ တျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားခဲ့သည္။ ျပန္လွည့္လာေလဦးမလားဟု စိတ္တထင့္ထင့္ ျဖင့္ သစ္ပင္မ်ား ေအာက္၌ ခိုလႈံေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ေကာင္းကင္ယံတြင္ တိတ္ဆိတ္ျမဲ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ထိုေနရာမွကၽြန္မထြက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မသည္ အိပ္မက္ထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလို အရိုးအစစ္မ်ား ကိုက္ခဲေနသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ဒဏ္ရာရေသာေန ရာမ်ားမွ နာက်င္ေနသည္ကို လည္းေကာင္း သတိ မထားႏိုင္။ သံပတ္ေပးထားသလို တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ပါသည္။

ေက်းရြာမ်ား၌ တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ အခ်က္ေပးသတင္းပို႕မႈသည္ ျမန္လည္းျမန္ မွန္လည္းမွန္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ လမ္းခရီး၌ ျမင္းလွည္းသမားကလႊဲ၍ မည္သူႏွင့္မွ် မေတြ႕ဆံရေသးေစကာမႈ ကၽြန္မကို ကင္ေပတိုင္ မ်ားက ထိုေန႕မနက္ကလႊတ္လိုက္သည့္ သတင္းကမူဘရာဘတ္တီး ယားရြာသို႕ ေရာက္သြား ခဲ့သည္။ ေဂ်ာ့နီကိုလတ္(စ္) ေခါင္းေဆာင္းေသာမိတ္ေဆြ တစ္စုသည္ ရြာအျပင္ဘက္ ရိွစမ္းေခ်ာင္း ျဖတ္ကူးေသာ တံတားထိပ္၌ ကၽြန္မကိုေစာင့္ႀကိဳေနႀကပါသည္။

ေဂ်ာ့သည္ ကၽြန္မကိုႀကည့္ရင္း
"ဟယ္လင္ေရ ရြာအေရာက္လမ္းေလွ်ာက္ ႏိုင္ပါ့မလား"ဟု ႀကင္နာစြေမးပါသည္။
ဒီအထိ ေရာက္ေနမွေတာ့ ကၽြန္မကိုဘယ္သူဟန္႕ထားႏိုင္ေတာ့မွလဲဟု ယံုႀကည္မႈအျပည့္အ၀ႏွင့္ ျပန္ေျပာ မိပါေသာ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏို္င္ကေတာ့ ေသခ်ာေရရာသည္ မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္မသည္ ဖုန္တေထာင္းတေထာင္းထေနေသာ လမ္းမေပၚ၌ဟုိလူပခုံမွီလိုက္၊ သည္လူ႕ပခုံးမွီ လိုက္ အားျပဳ လိုက္ႏွင့္ ေဂၚရခါးဂရြာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရိွေသာ ဂ်ိဳးႏွင့္ေမဘယ္ ဒင္နီရယ္(စ္) တို႕အိမ္ ေရာက္လာ ခဲ့သည္။

သူတို႕အိမ္သည္ အမိုးအကာမ်ားႏွင့္ သပ္ရပ္စြာေဆာက္ထားပါသည္။ ထိုသို႕တင္စား၍ ထူးဆန္းသလို ျဖစ္ႀကမည္။ ကၽြန္မအေနႏွင့္ ရိုးသားစြာ တင္ျပရပါမူလြန္ခဲ့ေသာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္က အခ်ဳပ္ခန္း၏ နံရံ ေလးဘက္ ေလးတန္ေရွ႕တြင္ ဤေနရာသည္ ေနာက္ဆုံးျမင္ေတြ႕ ေနရေသာေန ရာပါကလား၊ ဤအခန္း ထဲ၌ ေနရသည္ကပင္ အသက္ရွင္သန္ေနပါေသးကလားဟု ခံစားမိပါ၏။
ဒင္နီရယ္(စ္) မိသားစုမွာႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကၽြန္မကို ေရခ်ိဳးေပးႀက၊ ထမင္း ေကၽြးႀက ပါသည္။

သန္႕ရွင္း စင္ႀကယ္ေသာ အိပ္ရာ၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္မ်ားႏွင့္ အိပ္ရပါသည္။ မဘယ္က "သူမသည္ ဂ်ပန္အရာရွိမ်ားႏွင့္ ေတြ႕တုိင္းကၽြန္မ စပိုင္တစ္ဦးမဟုတ္ေႀကာင္း၊ သူမအေနႏွင့္ တာ၀န္ ယူေႀကာင္း၊ ကၽြန္မအား ျပန္လႊတ္ေပးပါမည့္အေႀကာင္း ေျပာဆို တင္ျပခဲ့ပါေသာ္လည္း ဂ်ပန္မ်ား သည္ ေခါင္းမ်ားကို ခါယမ္းလ်က္ အကူအညီမေပးႏိုင္ေႀကာင္း ျပန္ေျပာခဲ့သည္"ဟု ကၽြန္မကို ေျပာျပပါသည္။ သူတို႕ အေနႏွင့္ ကၽြန္မ၏ ကိစၥတြင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ႀကပါဟု ျပန္ေျပာေႀကာင္း သိရပါသည္။
 

မီးရထား ႒ာနတြင္ ဂ်ိဳးႏွင့္သူ႕သားႏွစ္ေယာက္ အလုပ္လုပ္ေနႀကရာ သူတို႕၏ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ မႈမရပဲ အေရးႀကီးေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ကိုယ္တြယ္ႏိုင္ျခင္း မရိွ၍ဂ်ပန္မ်ားက မ်က္ႏွာသာ ေပးႀကသည္။

ဂ်ပန္မ်ား ျပင္ဦးလြင္သို႕ ေရာက္လာႀကေသာအခါ သူတို႕တြင္ မီးရထားအလုပ္သမား စာရင္းတစ္ခု ပါလာ သည္။ အင္ဂ်င္ေမာင္း၊ ဆီထိုး၊ မီးထိုး၊ ဂါတ္ဗိုလ္ စသည္ျဖင့္နာမည္ပါတြဲ၍ ပါလာရာအလုပ္ တာ၀န္ အသီးသီၤးတို႕ ျပန္လည္ခန္႕ထားေသာအခါ မည္သူမွ်ုျငင္းဆန္းျခင္း မျပဳပဲအလုပ္၀င္လုပ္ ႀကပါသည္။ အကယ္၍ ျငင္းဆန္ေနပါကလည္း ေသနတ္စာေကၽြးျပီး မိသားစုထမ္းငတ္မည့္ ကိန္းဆိုက္ပါလိမ့္မည္။

သူတို႕အား လစာမ်ား ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးသည့္အျပင္ အိမ္လြတ္မ်ားတြင္ ဌားရမ္းေနထိုင္ခြင့္ေပး ပါသည္။ သူတို႕အိမ္တံခါးႀကီးမ်ုား၏ အေပၚ၌ဘူသီးငါးေပါင္းေႀကာ္ စာတန္းကပ္ထားျခင္း အားျဖင့္္ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ ကမွ် ထိပါးေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မျပဳရဲေတာ့ေပ။

ကၽြန္မ အဖမ္းခံေနရစဥ္ အခ်ိန္မ်ား၌ ကၽြန္မကဲ့သို႕သူနာျပဳတစ္ဦး ျဖစ္သူ ကၽြန္မႏွင့္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရန္ကုန္၌ အလုပ္အတူလုပ္ခဲ့သူေမဘယ္က ကၽြန္မ၏ဖခင္အိုႀကီးကို ေခၚယူေစာင့္ ေရွာက္ထားခဲ့ပါသည္။ သူမသည္ အံ့ႀသဖြယ္ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဖခင္ႀကီး၏ က်န္းမာေရး ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးသြား သည္ကို ေတြ႕ရေသာအခါ ကၽြန္မထိတ္လန္႕မိပါ သည္။
သူ႕အေနႏွင့္ ေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္သန္မေနခ်င္ေတာ့ ဘူးနဲ႕တူတယ္။

အခုလိုမင္းက်န္းက်န္း မာမာနဲ႕ေရာက္လာတာ သိရင္ေတာ့ျပန္ျပီးနာလန္ ထလာႏိုင္ပါတယ္ဟု ေမဘယ္က ေျပာျပ ပါသည္။
ဂ်ိဳးသည္ ႏြားလွည္းတစ္စီး ဌားလာျပီး ကၽြန္မတို႕သားအဖကို ရြာသို႕လိုက္ပို႕ေပးပါသည္။ ကၽြန္မတို႕အတြက္ ၀မ္းသာ အားရ ျဖစ္မိပါသည္။ ႀကည့္၍ပသာဒရိွသည္ေတာ့ု မဟုတ္ပါ။ ေျမႀကီးကို ရႊ႕ံႏွင့္မံ ထားေသာ အခင္းေပၚ၌ ၀ါးကပ္မိုးထားျခင္းပါ။ ကၽြန္မတို႕အတြက္ သီးသန္႕ျဖစ္၍ အိမ္ဟုပင္ ေခၚရပါသည္။ ကမၻာဦး အစက အိမ္းမ်ိဳးပင္ျဖစ္ပါေစ၊ မိ္တ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားကို အခ်ိန္ကုန္လူ ပင္ပန္းခံကာ ကၽြန္မတို႕ အတြက္ေဆာက္လုပ္ ေပးထားသည္ ျဖစ္၍ကၽြန္မအေနႏွင့္ တန္ဖိုးမျဖတ္ ႏိုင္ပါ။

ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ဳပ္ခံထားရေသာ ဒဏ္၊ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းခံရမႈ ဒဏ္တို႕မွ နာလန္ ထရန္ ရက္ေပါင္း မ်ားစြာ ႀကာေညာင္းခဲ့ပါသည္။

ဆက္ရန္
.