ကြ်န္မ အိပ္ရာမွ ထႏုိင္သည့္ေန႔တြင္ပင္ တိုက္ခုိက္ဆုိင္ ဂ်ပန္စစ္သားမ်ားက ကြ်န္မတုိ႔ ေနရာကုိ လာေရာက္ ၀ုိင္းထားၾကပါသည္။ သူတို႔၏ အက်ဥ္းစခန္းသို႔ ကြ်န္မတုိ႔ တစ္အုပ္ၾကီးကုိ ႏြားေမာင္းသလို ေမာင္းခ် သြားၾကပါသည္။ ဘရားဘတ္တီးယားရြာသာ ဆက္ေနရလွ်င္ ကြ်န္မ၏ က်န္းမာေရးသည္ မူလ အေၿခ အေနထိ ၿပန္လည္ ေကာင္းမြန္လာလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မုႈ ရွိခဲ့ပါသည္။ ယခုကဲ့သို႔ ေၿပာင္းေရႊ. ေနရလွ်င္ ကြ်န္မသည္ ခံႏုိင္ရည္ ရွိႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု သိေနပါသည္။
ကြ်န္မ ကုိယ္အေလးခ်ိန္သည္ အဖမ္းခံေနရစဥ္မွာ ၈၄ ေပါင္ (၆စတံု)ထိေအာင္ က်ဆင္းသြား ခဲ့ပါသည္။ ၎အျပင စိတ္ဆင္းရဲမႈ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းမႈ ဒဏ္မ်ားကို ကၽြန္မခံစား ေနရပါေသးသည္။ ကၽြန္မ ရွိမေနစဥ္ အတြင္း ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ဦးက အေၾကာင္းတစံုတရာ မရွိဘဲ ကၽြန္မ၏ ၾကက္တူေရြးကေလးေကာ့္ကီကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္သြားခဲ့ပါသည္။ ေခြးကေလးႏွစ္ေကာင္ ေမြးထားရာတြင္ တစ္ေကာင္ကေတာ့ ေသဆံုး သြား၍ ရွိတ္ကီဆိုေသာ ေခြးကေလး တေကာင္သာ က်န္ေတာ့သည္။
သာမန္အခ်ိန္မ်ား၌ ယင္းဆုံးရႈံးမႈမ်ားက စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ရုံထက္ မပုိေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႕ စိတ္ဓာတ္ က်ေနခ်ိန္၌မူ သည္းမခံႏုိင္ေအာင္ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးမ်ား ၿဖစ္လာၾကပါသည္။
ဂ်ပန္မ်ားသည္ ကြ်န္မတုိ႕အား လံုး၀ စကားမေၿပာပါ။ ရက္စက္ခက္ထန္ၾကပါသည္။ တစ္ခြန္းတေလမွ် ရွင္းမၿပဘဲ ႏြားအုပ္ၾကီးကုိ ၀န္းရံထားသလုိ ၀ုိင္းထားၾကၿပီး“ခ်ီတက္” ဟူ၍ အမိန္.ေပးပါသည္။
ကြ်န္မ ကုိယ္အေလးခ်ိန္သည္ အဖမ္းခံေနရစဥ္မွာ ၈၄ ေပါင္ (၆စတံု)ထိေအာင္ က်ဆင္းသြား ခဲ့ပါသည္။ ၎အျပင စိတ္ဆင္းရဲမႈ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းမႈ ဒဏ္မ်ားကို ကၽြန္မခံစား ေနရပါေသးသည္။ ကၽြန္မ ရွိမေနစဥ္ အတြင္း ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ဦးက အေၾကာင္းတစံုတရာ မရွိဘဲ ကၽြန္မ၏ ၾကက္တူေရြးကေလးေကာ့္ကီကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္သြားခဲ့ပါသည္။ ေခြးကေလးႏွစ္ေကာင္ ေမြးထားရာတြင္ တစ္ေကာင္ကေတာ့ ေသဆံုး သြား၍ ရွိတ္ကီဆိုေသာ ေခြးကေလး တေကာင္သာ က်န္ေတာ့သည္။
သာမန္အခ်ိန္မ်ား၌ ယင္းဆုံးရႈံးမႈမ်ားက စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ရုံထက္ မပုိေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႕ စိတ္ဓာတ္ က်ေနခ်ိန္၌မူ သည္းမခံႏုိင္ေအာင္ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးမ်ား ၿဖစ္လာၾကပါသည္။
ဂ်ပန္မ်ားသည္ ကြ်န္မတုိ႕အား လံုး၀ စကားမေၿပာပါ။ ရက္စက္ခက္ထန္ၾကပါသည္။ တစ္ခြန္းတေလမွ် ရွင္းမၿပဘဲ ႏြားအုပ္ၾကီးကုိ ၀န္းရံထားသလုိ ၀ုိင္းထားၾကၿပီး“ခ်ီတက္” ဟူ၍ အမိန္.ေပးပါသည္။
ၿမန္မာမိတ္ေဆြ အခ်ဳိ.က ဖခင္ၾကီးကုိ သူ.အိပ္ရာႏွင့္အတူႏြားလွည္းေပၚသို. တင္ေပးၾကပါသည္။ ကြ်န္မတို. တစ္ေတြက ေၿခက်င္ ေလွ်ာက္ၾကရပါသည္။ ကြ်န္မတို.ပိုင္ ရႏိုင္သမွ်ပစၥည္းမ်ားကို ေတာင္းတစ္လုံး ထဲစုထည့္ၿပီး ဗမာလူမ်ဳိးမ်ား၏ ထုံးစံအတုိုင္း ေခါင္းေပၚတြင္ ရြက္ၿပီး သယ္ခဲ့ပါသည္။ကြ်န္မတို.သည္ အိုးသစ္ အိမ္သစ္ရွိရာသို႔ ထြက္လာၾကၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ဘယ္လုိ ေဆာက္ထားသည္ကိုေတာ့ မသိၾကေသးပါ။
ကြ်န္မတုိ႔ လူအုပ္ထဲမွ ေနာက္က်က်န္ေနသူမ်ားကို ဂ်ပန္မ်ားက သူတို႔၏ လွံစြပ္မ်ားႏွင့္ ထုိးဆြေပးၿခင္းၿဖင္႔ လ်င္ၿမန္ သြက္လက္ေစပါသည္။ကြ်န္မ တုိ႔ထဲမွ မလုိက္ပါႏုိင္ေတာ့၍ လမ္းေဘးတြင္ လဲက် ေနမည္ ဆိုပါကေ၀ဒနာမခံစားရေအာင္ က်ည္ဆန္ သို႔မဟုတ္ လွံစြပ္ၿဖင့္ ကုစားေပးၾကမည္ကို ကြ်န္မတို႔ သိေန ပါသည္။
ၿဗိတိသွ်တို႔၏ ဗုံးၾကဲမႈသည္ ကြ်န္မ အဖမ္းခံေနရသည္႔ ကာလအတြင္း ရပ္နားသြားၿခင္း မရွိခဲ႔ပါ။ ဂ်ပန္မ်ားက သူတုိ႕တစ္ေတြ ဗုံးဒဏ္မွ သက္သာသြားေစရန္ ဟူေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႕ လူစုကုိ အတင္းအဓမၼ ေခၚလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္မ်ားက ကၽြန္မတုိ႕တစ္ေတြ သူတုိ႔ စခန္းမ်ား၏ ဗဟုိတြင္ ေရာက္ေနမည္ ဆုိပါက ဗုံးၾကဲေလယာဥ္ ပ်ံးၾကဲေလယာဥ္ပ်ံးမ်ားသည္ ဗုံးၾကဲ ရပ္သြားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မတုိ႔အား သူတုိ႔ အနီးအနား တစ္၀ိုက္သုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းထားသည္ကုိ မဟာမိတ္ ေလသူရဲ မ်ားက သိႏုိင္ လိမ့္မည္ မဟုတ္ ဟူေသာ အေတြးကမူ ဂ်ပန္တုိ႔ ေခါင္းထဲ ၀င္မလာပါ။
ျငိမ္းခ်မ္းေသာ အခ်ိန္က ျပင္ဦးလြင္သည္ စစ္စခန္းျမိဳ႕ျဖစ္၍ စစ္ၾကီးျဖစသည္တြင္ ျဗိတိသွ်မ်ား စြန္ခြာသြား၍ ဂ်ပနမ်ား ေရာက္လာျပီး အေဆာက္အအုံးမ်ား၊ စစ္တန္းလ်ားမ်ားကုိ သိမ္ပုိက္လုိက္ၾကပါသည္။ ေဟာင္းႏြမ္း ေနျပီျဖစ္ေသာ အလက္ဇႏၵား တန္းလ်ားမ်ားကုိ ဂ်ပန္မ်ားက သိမ္ထားပါသည္။
ကၽြန္မတုိ႔ လူစုကုိ သံဆူးၾကိဳးမ်ားႏွင့္ ကာရံထားေသာ ၀င္းျခံထဲ၌ ေနရာခ်ထား ပါသည္။ တစ္ထပ္တုိက္ တန္းလ်ားမ်ားသည္ ၀င္းျခံထဲ၌ ရွိေနျပီး တစ္ထပ္တုိက္ တစ္လုံးကုိ ျမန္မာ ဆက္သြယ္ေရး တပ္က အသုံးျပဳ ေနပါသည္။
ထုိေနရာသည္ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က စာသင္ခဲ့ရေသာ စိန္ဂ်ဳိးဇက္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းႏွင့္ ကပ္ေနပါစည္။ တစ္ၾကိမ္က ေက်ာင္းကေလးမ်ား၏ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့ေသာ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းတြင္ အိႏိၵယ အမ်ဳိးသား တပ္မေတာ္မွ တပ္စခန္းခ်ေနပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူတုိ႕တစ္ေတြသည္ စစ္အက်ဥ္းသား မ်ားသာ ျဖစ္၍ ဂ်ပန္တုိ႔ထံတြင္ သစၥာခံျပီး ဂ်ပန္ ဘက္ေတာ္သားျဖစ္သြားၾကသူမ်ားပင္။ သူတုိ႔ အလုပ္ အေကၽြး ျပဳမႈ၏ ဆုလာဘ္သည္ လြတ္လပ္ေသာ အိႏိၵယျပည္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ေနပါသည္။
၎တုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္မွာ ဆူဘတ္(စ္)ခ်ႏၵရာဘုိ႔(စ္) ျဖစ္၍ ျဗိတိသွ်ႏွင့္ ကုလားလူမ်ဳိး အခ်ဳိ႔က သစြာေဖာက္ ဟူ၍ သတ္မွတ္ျပီးအခ်ဳိ႕ကမူ သူရဲေကာင္းဟု လက္ခံထားၾကသည္။
မီးရထားဘူတာရုံသည္လည္း မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိ၍ ေအာလ္စိန္႕ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၀င္း အတြင္း၌ ဂ်ပန္ အေျမာက္တပ္က စခန္းခ်ထားပါသည္။ ၿဗိတိသွ် ဗုံးႀကဲေလယာဥ္ပ်ံမ်ားအတြက္ ကၽြန္မတို႕၏ ေနရာ သည္ အေကာင္းဆုံးပစ္မွတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မတို႕သည္ နာမည္မ်ားပင္ စြန္႕လႊတ္လိုက္ရျပန္ပါသည္။ သစ္သားျပားကေလး တစ္ခုေပၚတြင္ နံပါတ္မ်ား ေရးထား၍ လူတစ္ဦးစီကို ေပးထားသည္။ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ နံပါတ္မွာ ၄၁ ျဖစ္၍ ကၽြန္မေနေသာ အခန္း၏ နံပါတ္ကလည္း ၄၁ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဖခင္ႀကီး၏ နံပါတ္မွာ ၄၂ ျဖစ္ပါ သည္။
ကြ်န္မတုိ႔ လူအုပ္ထဲမွ ေနာက္က်က်န္ေနသူမ်ားကို ဂ်ပန္မ်ားက သူတို႔၏ လွံစြပ္မ်ားႏွင့္ ထုိးဆြေပးၿခင္းၿဖင္႔ လ်င္ၿမန္ သြက္လက္ေစပါသည္။ကြ်န္မ တုိ႔ထဲမွ မလုိက္ပါႏုိင္ေတာ့၍ လမ္းေဘးတြင္ လဲက် ေနမည္ ဆိုပါကေ၀ဒနာမခံစားရေအာင္ က်ည္ဆန္ သို႔မဟုတ္ လွံစြပ္ၿဖင့္ ကုစားေပးၾကမည္ကို ကြ်န္မတို႔ သိေန ပါသည္။
ၿဗိတိသွ်တို႔၏ ဗုံးၾကဲမႈသည္ ကြ်န္မ အဖမ္းခံေနရသည္႔ ကာလအတြင္း ရပ္နားသြားၿခင္း မရွိခဲ႔ပါ။ ဂ်ပန္မ်ားက သူတုိ႕တစ္ေတြ ဗုံးဒဏ္မွ သက္သာသြားေစရန္ ဟူေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႕ လူစုကုိ အတင္းအဓမၼ ေခၚလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္မ်ားက ကၽြန္မတုိ႕တစ္ေတြ သူတုိ႔ စခန္းမ်ား၏ ဗဟုိတြင္ ေရာက္ေနမည္ ဆုိပါက ဗုံးၾကဲေလယာဥ္ ပ်ံးၾကဲေလယာဥ္ပ်ံးမ်ားသည္ ဗုံးၾကဲ ရပ္သြားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မတုိ႔အား သူတုိ႔ အနီးအနား တစ္၀ိုက္သုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းထားသည္ကုိ မဟာမိတ္ ေလသူရဲ မ်ားက သိႏုိင္ လိမ့္မည္ မဟုတ္ ဟူေသာ အေတြးကမူ ဂ်ပန္တုိ႔ ေခါင္းထဲ ၀င္မလာပါ။
ျငိမ္းခ်မ္းေသာ အခ်ိန္က ျပင္ဦးလြင္သည္ စစ္စခန္းျမိဳ႕ျဖစ္၍ စစ္ၾကီးျဖစသည္တြင္ ျဗိတိသွ်မ်ား စြန္ခြာသြား၍ ဂ်ပနမ်ား ေရာက္လာျပီး အေဆာက္အအုံးမ်ား၊ စစ္တန္းလ်ားမ်ားကုိ သိမ္ပုိက္လုိက္ၾကပါသည္။ ေဟာင္းႏြမ္း ေနျပီျဖစ္ေသာ အလက္ဇႏၵား တန္းလ်ားမ်ားကုိ ဂ်ပန္မ်ားက သိမ္ထားပါသည္။
ကၽြန္မတုိ႔ လူစုကုိ သံဆူးၾကိဳးမ်ားႏွင့္ ကာရံထားေသာ ၀င္းျခံထဲ၌ ေနရာခ်ထား ပါသည္။ တစ္ထပ္တုိက္ တန္းလ်ားမ်ားသည္ ၀င္းျခံထဲ၌ ရွိေနျပီး တစ္ထပ္တုိက္ တစ္လုံးကုိ ျမန္မာ ဆက္သြယ္ေရး တပ္က အသုံးျပဳ ေနပါသည္။
ထုိေနရာသည္ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က စာသင္ခဲ့ရေသာ စိန္ဂ်ဳိးဇက္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းႏွင့္ ကပ္ေနပါစည္။ တစ္ၾကိမ္က ေက်ာင္းကေလးမ်ား၏ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့ေသာ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းတြင္ အိႏိၵယ အမ်ဳိးသား တပ္မေတာ္မွ တပ္စခန္းခ်ေနပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူတုိ႕တစ္ေတြသည္ စစ္အက်ဥ္းသား မ်ားသာ ျဖစ္၍ ဂ်ပန္တုိ႔ထံတြင္ သစၥာခံျပီး ဂ်ပန္ ဘက္ေတာ္သားျဖစ္သြားၾကသူမ်ားပင္။ သူတုိ႔ အလုပ္ အေကၽြး ျပဳမႈ၏ ဆုလာဘ္သည္ လြတ္လပ္ေသာ အိႏိၵယျပည္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ေနပါသည္။
၎တုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္မွာ ဆူဘတ္(စ္)ခ်ႏၵရာဘုိ႔(စ္) ျဖစ္၍ ျဗိတိသွ်ႏွင့္ ကုလားလူမ်ဳိး အခ်ဳိ႔က သစြာေဖာက္ ဟူ၍ သတ္မွတ္ျပီးအခ်ဳိ႕ကမူ သူရဲေကာင္းဟု လက္ခံထားၾကသည္။
မီးရထားဘူတာရုံသည္လည္း မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိ၍ ေအာလ္စိန္႕ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၀င္း အတြင္း၌ ဂ်ပန္ အေျမာက္တပ္က စခန္းခ်ထားပါသည္။ ၿဗိတိသွ် ဗုံးႀကဲေလယာဥ္ပ်ံမ်ားအတြက္ ကၽြန္မတို႕၏ ေနရာ သည္ အေကာင္းဆုံးပစ္မွတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မတို႕သည္ နာမည္မ်ားပင္ စြန္႕လႊတ္လိုက္ရျပန္ပါသည္။ သစ္သားျပားကေလး တစ္ခုေပၚတြင္ နံပါတ္မ်ား ေရးထား၍ လူတစ္ဦးစီကို ေပးထားသည္။ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ နံပါတ္မွာ ၄၁ ျဖစ္၍ ကၽြန္မေနေသာ အခန္း၏ နံပါတ္ကလည္း ၄၁ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဖခင္ႀကီး၏ နံပါတ္မွာ ၄၂ ျဖစ္ပါ သည္။
ကၽြန္မသည္ တန္းလ်ား၏ ၀င္ေပါက္တြင္ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ 'ၿဗိတိသွ် စစ္တပ္မ်ား ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္ လာသည္ အထိ ဤေနရာ ဤေဒသသည္ ငါ၏ အိုးအိမ္ပါတကား'ဟု ေတြးေတာေနမိပါသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါ မွ ေရာက္လာမည္ကိုေတာ့ ဘုရားသခင္မွ တစ္ပါးအျခား မသိႏိုင္ၿပီ။
ေကာင္းကင္၌ မဟာမိတ္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက ႀကီးစိုးေနသည္ကို ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ သိေနၾကပါသည္။ နယ္စပ္တြင္ စစ္အေျခအေန မည္သို႕ရွိသည္ကိုမသိၾကပါ။ ဤတန္းလ်ားသည္ တစ္ႀကိမ္က စစ္သားမ်ား ေခတၱ နားေနရန္အတြက္ ၾကားစခန္း လုပ္ထားေသာ ေနရာပင္ ျဖစပါသည္။ နံရံပတ္ပတ္လည္တြင္ ခုံရွည္ နိမ့္နိမ့္ ကေလးမ်ားကို ၀ါးမ်ားျဖင့္ ခြဲစိတ္လုပ္ထားျခင္း ျဖစပါသည္။
စစ္သားမ်ားက ကၽြန္မတို႕အားလုံးကို တန္းလ်ားအတြင္းသို႕ ေမာင္းသြင္းၿပီး ေသာ့ခတ္ လိုက္ပါသည္။ ခုံရွည္ ကေလးမ်ားသည္ စားပြဲလိုတစ္မ်ိဳး အိပ္ရာကုတင္လိုတစ္ဖုံ အသုံးျပဳႏိုပါသည္။ သို႕ေသာ္ သက္ေသာင့္ တသက္သာ ေတာ့ ရွိသည္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မတိဳ႕သည္ မိမိတို႕ အသုံးျပဳမည့္ ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ၾကၿပီး အဖမ္းခံ ၾကရေသာ ပထမညကို ကုန္လြန္ေစပါသည္။
ထိုေန႕ညတြင္ ရယ္စရာ တစ္ရပ္ ႀကဳံေတြ႕ရပါသည္။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနသည့္ၾကားထဲမွာ အေပါ့အပါး သြားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာ၍ အိပ္ရာမွ ထလာခဲ့ပါသည္။ ကိစၥၿပီးေသာအခါ ဖခင္၏ အိပ္ရာကို စမ္း၍ ရွာေဖြခဲ့ပါသည္။ နံနက္အိပ္ရာမွ ႏိုးလာေသာအခါ ငယ္ရြယ္ေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ပူးကပ္၍ တစ္ညလုံး အိပ္ေနခဲ့သည္ကို အံ့အားသင့္စြာ ေတြ႕ရပါသည္။
အခ်ိန္မ်ားက ကုန္သြားခဲ့ရာ ကၽြန္မတို႕သည္ နိစၥဓူ၀ အလုပ္မ်ားကို သတ္မွတ္ လုပ္ကိုင္ၾကပါသည္။ ကၽြန္မ တို႕သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး နီးနီးကပ္ကပ္ေနၾကရသျဖင့္ တင္းက်ပ္ေသ စည္းကမ္းမ်ား မသတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ လူတစ္လုံး သူတစ္လုံးအျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ ေၾကးတိုင္ႏွင့္ ေျမစာရင္းဌာနတြင္ လုပ္ခဲ့ဖူး ေသာ ေဂ်ာ့နီလတ္(စ္)ကို စခန္း၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကၽြန္မတို႕ တင္ေျမႇာက္ၾကပါသည္။ ကၽြန္မကိုလည္း စခန္း ၏ က်န္းမာေရးမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ေပးၾကပါသည္။
ဖခင္မွာ အေတာ္ပင္ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အခန္း၏ အစြန္ဆုံးတြင္ သီးသန္႕ ေနရာခ် ေပးထားၾကသည္။ ျပတင္းေပါက္နားတြင္ ျဖစ္၍ အျပင္ဘက္သို႕ ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ အ၀တ္စမ်ား၊ ကင္းဗတ္စမ်ား ရွာၿပီး ကန္႕လန္႕ကာအျဖစ္ကာေပးသျဖင့္ သူ႕အေနႏွင့္ သီးသီးသန္႕သန္႕ျဖစ္သြားပါသည္။
ကၽြန္မတို႕စခန္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္သည္ ေတာ၀က္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ႏိႈင္းလွ်င္ပင္ သူႏွင့္ မတူ မတန္ ေသးပါ။ ကၽြန္မတို႕အေပၚ ဂရုတစိုက္မရွိပါ။ ကၽြန္မတိဳ႕အားလုံးအား ဂ်ပန္စစ္သားတို႕ကို အကာ အကြယ္ေပးသည့္ ဘန္ကာသဲအိိတ္မ်ားသဖြယ္ သေဘာထားပါသည္။ ကၽြန္မတို႕၏ မေသရုံတမည္ ေကၽြးေမြး ၍ ကၽြန္မတို႕ ေတာင္းဆိုေသာ ေဆး၀ါးမ်ားကိုလည္း မၾကားေလဟန္ျပဳပါသည္။ ဒီလူေတြ ေသခ်င္ ေသသြား ၾက ပါေစဟူေသာ သေဘာထားမ်ိဳး သူတို႕တြင္ ရွိေနသည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။
ဂ်ပန္တို႕က ကၽြန္မတို႕အား ဆန္(ဆန္ကြဲ) ထုတ္ေပးပါသည္။ ဆန္ကို အမႈန္႕ႀကိတ္၍ မုန္႕လုပ္စား ၾကရပါသည္။ မုန္႕လုပ္ရာတြင္ အနံ႕အသက္ႏွင့္ ျပည့္စုံရန္ အေမႊးအႀကိဳင္မ်ား ထည့္ၾကပါသည္။
ကၽြန္မသည္ ပတ္၀န္းက်တစ္၀ိုက္၌ ေက်ာက္ခဲျပားျပားတစ္လုံးကို ရွာေဖြၿပီး ဆန္မႈႀကိတ္ရာတြင္ အသုံးျပဳ ပါသည္။ ပထမတြင္ ဆန္ႀကိတ္ရသည္မွာ စိတ္ေရာလူပါ နာက်င္ပင္ပန္းလွပါသည္။ ကၽြန္မမွာ မႏၱေလးတြင္ လက္သည္းခြံ အခြာခံခဲ့ရရာမွ ျပန္မေပါက္ေသားေသာေၾကာင့္ လက္ထိပ္ႏွင့္ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေက်ာက္ျပား မ်က္ႏွာ ျပင္တို႕ ထိေတြ႕တိုင္း ေသြားမ်ား ထြက္ၿပီး နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာကို ခံစားရပါသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လက္ထိပ္မ်ားက အရည္ထူ လာၿပီး ကၽြမ္းက်င္လာသည္။ မုန္႕သည္ ထူးကဲေသာ အရသာ မရွိေသာ္လည္း ဘာမွမစားရသည္ထက္ေတာ့ မ်ားစြာ ေကာင္းမြန္ပါသည္။ ရက္သတၱပတ္ ေပါင္း မ်ားစြာၾကာသည္အထိ ဆန္ႏွင့္ လုပ္ေသာမုန္႕သည္ ကၽြန္မအတြက္ အဓိကပုံမွန္ အစားအစာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ေကာင္းကင္၌ မဟာမိတ္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက ႀကီးစိုးေနသည္ကို ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ သိေနၾကပါသည္။ နယ္စပ္တြင္ စစ္အေျခအေန မည္သို႕ရွိသည္ကိုမသိၾကပါ။ ဤတန္းလ်ားသည္ တစ္ႀကိမ္က စစ္သားမ်ား ေခတၱ နားေနရန္အတြက္ ၾကားစခန္း လုပ္ထားေသာ ေနရာပင္ ျဖစပါသည္။ နံရံပတ္ပတ္လည္တြင္ ခုံရွည္ နိမ့္နိမ့္ ကေလးမ်ားကို ၀ါးမ်ားျဖင့္ ခြဲစိတ္လုပ္ထားျခင္း ျဖစပါသည္။
စစ္သားမ်ားက ကၽြန္မတို႕အားလုံးကို တန္းလ်ားအတြင္းသို႕ ေမာင္းသြင္းၿပီး ေသာ့ခတ္ လိုက္ပါသည္။ ခုံရွည္ ကေလးမ်ားသည္ စားပြဲလိုတစ္မ်ိဳး အိပ္ရာကုတင္လိုတစ္ဖုံ အသုံးျပဳႏိုပါသည္။ သို႕ေသာ္ သက္ေသာင့္ တသက္သာ ေတာ့ ရွိသည္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မတိဳ႕သည္ မိမိတို႕ အသုံးျပဳမည့္ ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ၾကၿပီး အဖမ္းခံ ၾကရေသာ ပထမညကို ကုန္လြန္ေစပါသည္။
ထိုေန႕ညတြင္ ရယ္စရာ တစ္ရပ္ ႀကဳံေတြ႕ရပါသည္။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနသည့္ၾကားထဲမွာ အေပါ့အပါး သြားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာ၍ အိပ္ရာမွ ထလာခဲ့ပါသည္။ ကိစၥၿပီးေသာအခါ ဖခင္၏ အိပ္ရာကို စမ္း၍ ရွာေဖြခဲ့ပါသည္။ နံနက္အိပ္ရာမွ ႏိုးလာေသာအခါ ငယ္ရြယ္ေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ပူးကပ္၍ တစ္ညလုံး အိပ္ေနခဲ့သည္ကို အံ့အားသင့္စြာ ေတြ႕ရပါသည္။
အခ်ိန္မ်ားက ကုန္သြားခဲ့ရာ ကၽြန္မတို႕သည္ နိစၥဓူ၀ အလုပ္မ်ားကို သတ္မွတ္ လုပ္ကိုင္ၾကပါသည္။ ကၽြန္မ တို႕သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး နီးနီးကပ္ကပ္ေနၾကရသျဖင့္ တင္းက်ပ္ေသ စည္းကမ္းမ်ား မသတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ လူတစ္လုံး သူတစ္လုံးအျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ ေၾကးတိုင္ႏွင့္ ေျမစာရင္းဌာနတြင္ လုပ္ခဲ့ဖူး ေသာ ေဂ်ာ့နီလတ္(စ္)ကို စခန္း၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကၽြန္မတို႕ တင္ေျမႇာက္ၾကပါသည္။ ကၽြန္မကိုလည္း စခန္း ၏ က်န္းမာေရးမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ေပးၾကပါသည္။
ဖခင္မွာ အေတာ္ပင္ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အခန္း၏ အစြန္ဆုံးတြင္ သီးသန္႕ ေနရာခ် ေပးထားၾကသည္။ ျပတင္းေပါက္နားတြင္ ျဖစ္၍ အျပင္ဘက္သို႕ ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ အ၀တ္စမ်ား၊ ကင္းဗတ္စမ်ား ရွာၿပီး ကန္႕လန္႕ကာအျဖစ္ကာေပးသျဖင့္ သူ႕အေနႏွင့္ သီးသီးသန္႕သန္႕ျဖစ္သြားပါသည္။
ကၽြန္မတို႕စခန္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္သည္ ေတာ၀က္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ႏိႈင္းလွ်င္ပင္ သူႏွင့္ မတူ မတန္ ေသးပါ။ ကၽြန္မတို႕အေပၚ ဂရုတစိုက္မရွိပါ။ ကၽြန္မတိဳ႕အားလုံးအား ဂ်ပန္စစ္သားတို႕ကို အကာ အကြယ္ေပးသည့္ ဘန္ကာသဲအိိတ္မ်ားသဖြယ္ သေဘာထားပါသည္။ ကၽြန္မတို႕၏ မေသရုံတမည္ ေကၽြးေမြး ၍ ကၽြန္မတို႕ ေတာင္းဆိုေသာ ေဆး၀ါးမ်ားကိုလည္း မၾကားေလဟန္ျပဳပါသည္။ ဒီလူေတြ ေသခ်င္ ေသသြား ၾက ပါေစဟူေသာ သေဘာထားမ်ိဳး သူတို႕တြင္ ရွိေနသည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။
ဂ်ပန္တို႕က ကၽြန္မတို႕အား ဆန္(ဆန္ကြဲ) ထုတ္ေပးပါသည္။ ဆန္ကို အမႈန္႕ႀကိတ္၍ မုန္႕လုပ္စား ၾကရပါသည္။ မုန္႕လုပ္ရာတြင္ အနံ႕အသက္ႏွင့္ ျပည့္စုံရန္ အေမႊးအႀကိဳင္မ်ား ထည့္ၾကပါသည္။
ကၽြန္မသည္ ပတ္၀န္းက်တစ္၀ိုက္၌ ေက်ာက္ခဲျပားျပားတစ္လုံးကို ရွာေဖြၿပီး ဆန္မႈႀကိတ္ရာတြင္ အသုံးျပဳ ပါသည္။ ပထမတြင္ ဆန္ႀကိတ္ရသည္မွာ စိတ္ေရာလူပါ နာက်င္ပင္ပန္းလွပါသည္။ ကၽြန္မမွာ မႏၱေလးတြင္ လက္သည္းခြံ အခြာခံခဲ့ရရာမွ ျပန္မေပါက္ေသားေသာေၾကာင့္ လက္ထိပ္ႏွင့္ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေက်ာက္ျပား မ်က္ႏွာ ျပင္တို႕ ထိေတြ႕တိုင္း ေသြားမ်ား ထြက္ၿပီး နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာကို ခံစားရပါသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လက္ထိပ္မ်ားက အရည္ထူ လာၿပီး ကၽြမ္းက်င္လာသည္။ မုန္႕သည္ ထူးကဲေသာ အရသာ မရွိေသာ္လည္း ဘာမွမစားရသည္ထက္ေတာ့ မ်ားစြာ ေကာင္းမြန္ပါသည္။ ရက္သတၱပတ္ ေပါင္း မ်ားစြာၾကာသည္အထိ ဆန္ႏွင့္ လုပ္ေသာမုန္႕သည္ ကၽြန္မအတြက္ အဓိကပုံမွန္ အစားအစာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment