ဖဆပလေခတ္
ယင္းသို႕လွ်င္ ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၍ လာေရာက္ေနထိုင္သူေတြသာ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ အိမ္ထည္း မွာေတာ့ လူမေလွ်ာ့ဘဲ အၿမဲျပည့္လ်က္ရွိေနပါသည္။ သတင္းစာလုပ္ငန္းမွာ ေငြေရးေၾကးေရးလိုလာသမွ် က်မ ဘက္က စိုက္ထုတ္ေပးေနရသည္။ စကၠဴ၀ယ္စရာ ေငြမျပည့္လွ်င္ ျဖည့္ခဲ႕ရသည္။ အလုပ္တိုက္ သားမ်ား လခေပးစရာ ေငြမျပည့္လွ်င္လည္း ျဖည့္ခဲ့ရသည္။ ေန႕စဥ္၀င္ေငြကို ထိန္းသိမ္းေပးရေသာ အလုပ္က တမ်ိဳး၊ ေန႕စဥ္အသုံးစရိတ္ ျပန္လည္ထုတ္ေပးရသည္က မၾကာခဏႏွင့္ အပိုကိစၥေတြက ပင္ပန္း လာျပန္ပါသည္။
ထခါ,တခါလည္း အေရးတႀကီးရိုက္လာေသာ ဓါတ္ပုံမ်ားရွိလွ်င္ က်မကိုယ္တိုင္ ဖလင္ေဆးျခင္း၊ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ ေပးျခင္းမ်ားကို ေလွခါးေအာက္ရွိဓါတ္ပုံ ေဆးကူးေသာ ေမွာင္ခန္းကေလးသည္ ၀င္၍ ကူညီလုပ္ကိုင္ ေပးခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတိုက္၌ အေရးေပၚ တနာရီအတြင္း ဓါတ္ပုံကူေဆးေပးနိုင္သူမွာ က်မ တေယာက္သာ ရွိပါေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လခႏွင့္ ဆရာ့ဆရာေတြ တသီႀကီး ေပၚလာ ပါေတာ့သည္။ ပင္ပန္းေသာ္လည္း လူေတြစုစုေ၀းေ၀းႏွင့္ သတင္းစာထုတ္ေ၀းေရးမွာ တေန႕ထက္တေန႕ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးလုပ္ကိုင္ၾကရသျဖင့္ စိတ္ေပ်ာ္လက္ေပ်ာ္ ျဖစ္ရပါသည္။
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ တစုတေ၀း ေရာလာလွ်င္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားလား, ေသာက္လားႏွင့္ ညီအကို ေမာင္ႏွမသားခ်င္းမ်ားပမာ တိုင္ပင္ညႇိႏႈိင္းၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိခဲ့ၾကပါေသးသည္။
သူတို႕တေတြမွာ အျဖဴအနီအေရာင္ဆိုးမႈလည္း မရွိၾကေသးဘဲ၊ လက္ေတြ႕အေျခအေန ေပၚတြင္ ရင္ဆိုင္ရင္း အခ်င္းခ်င္းႏွီးေႏွာ၍ သေဘာက်ရာ ၀ါဒကို ေရွ႕မွခ်ၿပီး အဖြဲ႕အစည္းျပဳလုပ္ရန္ ႀကိးစားေန ၾကဆဲျဖစ္ပါသည္။ 1945-ခုႏွစ္ကုန္ခါနီးမွစ၍ ၁၉၄၆-ခုႏွင့္ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္အထိ သုံးနွစ္အတြင္းသို႕ ေရာက္လာ ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမွဴးရွိေသာ ဖဆပလအဖြဲ႕မွာ ျပည္လုံးႀကိဳက္အားေပးျခင္းခံရေသာ အင္အား အေတာင့္ဆုံး အဖြဲ႕ႀကီးျဖစ္လာသည္။
ယာယီအစိုးရအဖြဲ႕မွာ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံက ဦးစီးေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးစီးေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးစီးေသာ ဖဆပလအဖြဲ႕ႀကီးကို ခန္႕ညားေလးစား ေနရသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အေရးပါ သူေတြ အလတိုင္ပင္ခံေတြအထိ ျဖ္စလာၿပီး ယာယီ၀န္ႀကီးေတြလည္း ပုဂၢိဳလ္အသီးသီးထည္းမွ တဦးၿပီး တဦး ျဖစ္လာၾကသည္။ ဖဆပလဦးစီးႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕မွာ ထိုစဥ္အခါက ဤမွ်ေလာက္ႏွင့္ ရပ္နား မေနေသးဘဲ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစခန္းအထိ လက္လွမ္းခူးဆြတ္ႏိုင္ေစရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဘက္ဘက္ မွ ႀကံစည္အားထုတ္ေနၾကရသည္။
က်မတို႕သတင္းစာတိုက္မွာ ဤအေရးအခင္းႏွင့္ သတင္းအလွည့္မ်ားကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အမွီလိုက ေ နရခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းစာတိုက္ အလုပ္သမားအင္အား ျဖည့္တင္းရာမွာ ဆိုင္ရာ႒ာနအလိုက္ တိုးထား ရသည္။ ပညာအရည္အခ်င္းရွိသူ လူသစ္ကေလးမ်ားကို လက္ေထာက္ လက္သင္အယ္ဒီတာအျဖစ္၄င္း၊ သတင္းေထာက္ လက္သင္အယ္ဒီအျဖစ္၄င္း၊ သတင္းေထာက္မ်ားဆိုင္ရာ႒ာနတြင္၄င္း၊ လက္ေတြ႕ ဆည္းပူး သင္ၾကားရင္း အလုပ္ခြင္သို႕ ၀င္ေစခဲ့သည္။
ေတာရြာမွာ လာေရာ္ကမွီခိုေနေသာ (....)၏ တူႏွစ္ေယာက္အား က်မပင္ မီးဖိုခန္းမွ ထုတ္ခါ သတင္းစာ ေခါက္ေသာ႒ာန၌ တလ ၃၀ိ-ႏွင့္ ခန္႕ထားေပးလိုက္သည္။ စားေရး,ေနေရးမွာေတာ့ ေရွးကလိုပင္ တာ၀န္ ယူၿမဲ ယူထားသည္။ ၄င္းတို႕ႏွင့္အတူ လာေရာက္ မွီခိုေနၾကေသာ သူတို႕ ေတာပိုင္းမွ ေဆြတစမ်ိဳးတစမ်ား၊ ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳးမ်ားမွာလည္း ၀မ္းေရးခက္တိုင္း တဖြဲဖြဲေရာ္လာေလ့ရွိရာ သတင္းစာေခါက္၊ သတင္းစာပို႕ မွအစ စက္တည္းက အမိႈက္သိမ္းအထိ အရည္အခ်င္းရွိသေလာက္ အဆင့္အတန္းႏွင့္ ညီမွ်ေသာ အလုပ္အကိုင္ မ်ား အသီးသီးေနရာခ်ထားကာ ေခၽြးသိပ္ေစခဲ့ပါသည္။
ဤမွ်သာမကေသး၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေတာရပ္ေဒသ၏ ေလွေလွာ္ ငါးဖမ္းအလုပ္ၾကမ္းသမား ကေလး ေတြအျဖစ္မွ ဘ၀,၀မ္းေရးကို တဆင့္ျမႇင့္၍ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေစျခင္းငွာ အဂၤလိပ္ပညာစာေပ အနည္းအပါး ေရးတတ္, ဘတ္တတ္လာရန္ ညဥ့္ဦးပိုင္းမွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးမည့္ ဆရာတေယာက္ျဖစ္သူ ဦးစံျမင့္အား ငွားရမ္း၍ သင္ၾကားပို႕ခ်ေပးေစပါသည္။ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာမွာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ႀကီး ျဖစ္လာသည့္ တိင္ေအာင္ ေငြ၀င္ေငြထြက္ မွ်တေသးဘဲ ရွိရာ လိုလာတိုင္း က်မဘက္မွ စိုက္ထုတ္ကုန္က်မႈက ျပတ္သည္ မရွိရေသးဘဲ ျဖစ္ေနပါသည္။
အပ်ံသင္လက္သင္ေတြလည္း မ်ားသည္။ ဘိုးေရးခ်င္ေတြလည္းမ်ားသည္။ သတင္းစာ ေခါင္းႀကီးပိုင္း ေရးေပးသူကစၿပီး ေရးသားေနသူဟူသေရြ႕အား လႊတ္ေပးထားသကဲ့သို႕ရွိရာ တခါတခါလည္း ခလုပ္ကံဇင္း တိုက္မိသလို သူ႕ခိုက္မိ၊ ငါ့တိုက္မိႏွင့္ ပူညံပူညံ, ျဖစ္သံၾကားရသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ညႈိးထား, ေတးထား ၾကသည္။ ကေလာင္တခ်က္ ကလိလိုက္ရုံႏွင့္ စီးပြားေရး ထိခိုက္သြားလွ်င္၊ ဘယ္သူမွခံခ်င္ၾကမည္မဟုတ္ပါ။ ဤလိုအစြန္းအစ ကေလးပါလာလွ်င္ ႀကီးၾကပ္ အုပ္ခ်ု႔္သူက ေျပျပစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ေပးရမည့္ တာ၀န္ရွိပါသည္။
တုန္းထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ေပးရမည့္ တာ၀န္ရွိပါသည္။ တနု္းတိုက္တိုက္, တိုင္တိုက္တိုက္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေစ လူေတြ လက္ခုပ္တီးေပးၿပီးေရာဆိုေသာ သေဘာမိ်ဳးကို က်မမႏွစ္ၿမိဳ႕ခဲ့ပါ။ ယုတ္စြအဆုံး စာအုပ္ေ၀ဘန္မႈ အခန္းကပင္ သူတပါး အက်ိဳးတရားပ်က္စီးထိခိုက္သြားေအာင္ စိတ္ရွိသေဘာက္က ေလာင္းကစား လိုက္သည္။ ခံရသူက သတင္းစာကို မဲၿပီး အခဲမေက်ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ေရးသူကေတာ့ ေရးရလည္းရသည္။ အမုန္း လည္းမခံရ၊ စာအုပ္ရွင္ႏွင့္ အၿပဳံးမပ်က္ လည္ပင္းဖက္၍ ေနၾကရာၾကားက တန္ဆာခံမွာ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။
ယင္းသို႕လွ်င္ ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၍ လာေရာက္ေနထိုင္သူေတြသာ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ အိမ္ထည္း မွာေတာ့ လူမေလွ်ာ့ဘဲ အၿမဲျပည့္လ်က္ရွိေနပါသည္။ သတင္းစာလုပ္ငန္းမွာ ေငြေရးေၾကးေရးလိုလာသမွ် က်မ ဘက္က စိုက္ထုတ္ေပးေနရသည္။ စကၠဴ၀ယ္စရာ ေငြမျပည့္လွ်င္ ျဖည့္ခဲ႕ရသည္။ အလုပ္တိုက္ သားမ်ား လခေပးစရာ ေငြမျပည့္လွ်င္လည္း ျဖည့္ခဲ့ရသည္။ ေန႕စဥ္၀င္ေငြကို ထိန္းသိမ္းေပးရေသာ အလုပ္က တမ်ိဳး၊ ေန႕စဥ္အသုံးစရိတ္ ျပန္လည္ထုတ္ေပးရသည္က မၾကာခဏႏွင့္ အပိုကိစၥေတြက ပင္ပန္း လာျပန္ပါသည္။
ထခါ,တခါလည္း အေရးတႀကီးရိုက္လာေသာ ဓါတ္ပုံမ်ားရွိလွ်င္ က်မကိုယ္တိုင္ ဖလင္ေဆးျခင္း၊ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ ေပးျခင္းမ်ားကို ေလွခါးေအာက္ရွိဓါတ္ပုံ ေဆးကူးေသာ ေမွာင္ခန္းကေလးသည္ ၀င္၍ ကူညီလုပ္ကိုင္ ေပးခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတိုက္၌ အေရးေပၚ တနာရီအတြင္း ဓါတ္ပုံကူေဆးေပးနိုင္သူမွာ က်မ တေယာက္သာ ရွိပါေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လခႏွင့္ ဆရာ့ဆရာေတြ တသီႀကီး ေပၚလာ ပါေတာ့သည္။ ပင္ပန္းေသာ္လည္း လူေတြစုစုေ၀းေ၀းႏွင့္ သတင္းစာထုတ္ေ၀းေရးမွာ တေန႕ထက္တေန႕ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးလုပ္ကိုင္ၾကရသျဖင့္ စိတ္ေပ်ာ္လက္ေပ်ာ္ ျဖစ္ရပါသည္။
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ တစုတေ၀း ေရာလာလွ်င္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားလား, ေသာက္လားႏွင့္ ညီအကို ေမာင္ႏွမသားခ်င္းမ်ားပမာ တိုင္ပင္ညႇိႏႈိင္းၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိခဲ့ၾကပါေသးသည္။
သူတို႕တေတြမွာ အျဖဴအနီအေရာင္ဆိုးမႈလည္း မရွိၾကေသးဘဲ၊ လက္ေတြ႕အေျခအေန ေပၚတြင္ ရင္ဆိုင္ရင္း အခ်င္းခ်င္းႏွီးေႏွာ၍ သေဘာက်ရာ ၀ါဒကို ေရွ႕မွခ်ၿပီး အဖြဲ႕အစည္းျပဳလုပ္ရန္ ႀကိးစားေန ၾကဆဲျဖစ္ပါသည္။ 1945-ခုႏွစ္ကုန္ခါနီးမွစ၍ ၁၉၄၆-ခုႏွင့္ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္အထိ သုံးနွစ္အတြင္းသို႕ ေရာက္လာ ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမွဴးရွိေသာ ဖဆပလအဖြဲ႕မွာ ျပည္လုံးႀကိဳက္အားေပးျခင္းခံရေသာ အင္အား အေတာင့္ဆုံး အဖြဲ႕ႀကီးျဖစ္လာသည္။
ယာယီအစိုးရအဖြဲ႕မွာ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံက ဦးစီးေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးစီးေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးစီးေသာ ဖဆပလအဖြဲ႕ႀကီးကို ခန္႕ညားေလးစား ေနရသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အေရးပါ သူေတြ အလတိုင္ပင္ခံေတြအထိ ျဖ္စလာၿပီး ယာယီ၀န္ႀကီးေတြလည္း ပုဂၢိဳလ္အသီးသီးထည္းမွ တဦးၿပီး တဦး ျဖစ္လာၾကသည္။ ဖဆပလဦးစီးႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕မွာ ထိုစဥ္အခါက ဤမွ်ေလာက္ႏွင့္ ရပ္နား မေနေသးဘဲ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစခန္းအထိ လက္လွမ္းခူးဆြတ္ႏိုင္ေစရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဘက္ဘက္ မွ ႀကံစည္အားထုတ္ေနၾကရသည္။
က်မတို႕သတင္းစာတိုက္မွာ ဤအေရးအခင္းႏွင့္ သတင္းအလွည့္မ်ားကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အမွီလိုက ေ နရခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းစာတိုက္ အလုပ္သမားအင္အား ျဖည့္တင္းရာမွာ ဆိုင္ရာ႒ာနအလိုက္ တိုးထား ရသည္။ ပညာအရည္အခ်င္းရွိသူ လူသစ္ကေလးမ်ားကို လက္ေထာက္ လက္သင္အယ္ဒီတာအျဖစ္၄င္း၊ သတင္းေထာက္ လက္သင္အယ္ဒီအျဖစ္၄င္း၊ သတင္းေထာက္မ်ားဆိုင္ရာ႒ာနတြင္၄င္း၊ လက္ေတြ႕ ဆည္းပူး သင္ၾကားရင္း အလုပ္ခြင္သို႕ ၀င္ေစခဲ့သည္။
ေတာရြာမွာ လာေရာ္ကမွီခိုေနေသာ (....)၏ တူႏွစ္ေယာက္အား က်မပင္ မီးဖိုခန္းမွ ထုတ္ခါ သတင္းစာ ေခါက္ေသာ႒ာန၌ တလ ၃၀ိ-ႏွင့္ ခန္႕ထားေပးလိုက္သည္။ စားေရး,ေနေရးမွာေတာ့ ေရွးကလိုပင္ တာ၀န္ ယူၿမဲ ယူထားသည္။ ၄င္းတို႕ႏွင့္အတူ လာေရာက္ မွီခိုေနၾကေသာ သူတို႕ ေတာပိုင္းမွ ေဆြတစမ်ိဳးတစမ်ား၊ ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳးမ်ားမွာလည္း ၀မ္းေရးခက္တိုင္း တဖြဲဖြဲေရာ္လာေလ့ရွိရာ သတင္းစာေခါက္၊ သတင္းစာပို႕ မွအစ စက္တည္းက အမိႈက္သိမ္းအထိ အရည္အခ်င္းရွိသေလာက္ အဆင့္အတန္းႏွင့္ ညီမွ်ေသာ အလုပ္အကိုင္ မ်ား အသီးသီးေနရာခ်ထားကာ ေခၽြးသိပ္ေစခဲ့ပါသည္။
ဤမွ်သာမကေသး၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေတာရပ္ေဒသ၏ ေလွေလွာ္ ငါးဖမ္းအလုပ္ၾကမ္းသမား ကေလး ေတြအျဖစ္မွ ဘ၀,၀မ္းေရးကို တဆင့္ျမႇင့္၍ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေစျခင္းငွာ အဂၤလိပ္ပညာစာေပ အနည္းအပါး ေရးတတ္, ဘတ္တတ္လာရန္ ညဥ့္ဦးပိုင္းမွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးမည့္ ဆရာတေယာက္ျဖစ္သူ ဦးစံျမင့္အား ငွားရမ္း၍ သင္ၾကားပို႕ခ်ေပးေစပါသည္။ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာမွာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ႀကီး ျဖစ္လာသည့္ တိင္ေအာင္ ေငြ၀င္ေငြထြက္ မွ်တေသးဘဲ ရွိရာ လိုလာတိုင္း က်မဘက္မွ စိုက္ထုတ္ကုန္က်မႈက ျပတ္သည္ မရွိရေသးဘဲ ျဖစ္ေနပါသည္။
အပ်ံသင္လက္သင္ေတြလည္း မ်ားသည္။ ဘိုးေရးခ်င္ေတြလည္းမ်ားသည္။ သတင္းစာ ေခါင္းႀကီးပိုင္း ေရးေပးသူကစၿပီး ေရးသားေနသူဟူသေရြ႕အား လႊတ္ေပးထားသကဲ့သို႕ရွိရာ တခါတခါလည္း ခလုပ္ကံဇင္း တိုက္မိသလို သူ႕ခိုက္မိ၊ ငါ့တိုက္မိႏွင့္ ပူညံပူညံ, ျဖစ္သံၾကားရသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ညႈိးထား, ေတးထား ၾကသည္။ ကေလာင္တခ်က္ ကလိလိုက္ရုံႏွင့္ စီးပြားေရး ထိခိုက္သြားလွ်င္၊ ဘယ္သူမွခံခ်င္ၾကမည္မဟုတ္ပါ။ ဤလိုအစြန္းအစ ကေလးပါလာလွ်င္ ႀကီးၾကပ္ အုပ္ခ်ု႔္သူက ေျပျပစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ေပးရမည့္ တာ၀န္ရွိပါသည္။
တုန္းထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ေပးရမည့္ တာ၀န္ရွိပါသည္။ တနု္းတိုက္တိုက္, တိုင္တိုက္တိုက္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေစ လူေတြ လက္ခုပ္တီးေပးၿပီးေရာဆိုေသာ သေဘာမိ်ဳးကို က်မမႏွစ္ၿမိဳ႕ခဲ့ပါ။ ယုတ္စြအဆုံး စာအုပ္ေ၀ဘန္မႈ အခန္းကပင္ သူတပါး အက်ိဳးတရားပ်က္စီးထိခိုက္သြားေအာင္ စိတ္ရွိသေဘာက္က ေလာင္းကစား လိုက္သည္။ ခံရသူက သတင္းစာကို မဲၿပီး အခဲမေက်ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ေရးသူကေတာ့ ေရးရလည္းရသည္။ အမုန္း လည္းမခံရ၊ စာအုပ္ရွင္ႏွင့္ အၿပဳံးမပ်က္ လည္ပင္းဖက္၍ ေနၾကရာၾကားက တန္ဆာခံမွာ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။
ယုယပိုက္ေထြးခဲ့ရပုံ
ေနာက္ထပ္ျပီး ဤနည္းဤပုံကိစၥမ်ိဳးကေလးေတြက မျပတ္ၾကံဳခဲ့ရသည္။ သတင္းစာထုတ္ေ၀သူမွာ စိတ္ရွည္ရွည္သေဘာၾကီးၾကီးႏွင့္ ဦးစီးၾကီးၾကပ္တည္းျဖတ္တတ္ပါမွ ၾကည္ညိဳမႈ ရႏုိင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ တည္တန္႕ၾကန္႕ခုိင္၍ မ႑ိဳင္ကဲ့သုိ႕က်င့္သုံးဘုိ႕ ခဲယဥ္းသေလာက္တစ္စုံတစ္ေယာက္တဖြဲ႕သတင္းတုိ႕ ကုိ မလုိလွ်င္ မလုိသလုိလုိလွ်င္လုိသလုိ ျပဳလုပ္ရန္လြယ္ကူလွပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ကုိယ္ပုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတြက္ အဘက္ဘက္မွ ၾကိဳးစားေနၾကေသာအခ်ိန္အခါတြင္ ရွမ္း ကရင္ ကခ်င္စေသာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား အပါအ၀င္ျပည္ေထာင္စုၾကီးအျဖစ္ မေရာက္နုိင္ေအာင္ ေနွာင့္ရွက္ေသြးခဲြထားခဲ့ ေသာ နယ္ခ်ဲ႕ပေယာဂကုိ ကုစားရသည္က တစ္မ်ိဳး၊ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ၌ ျပည္လုံးကၽြတ္သပိတ္ၾကီး အထိ ၾကိဳးပမ္း ေသြးစည္ၾကရေသာ ကိစၥကတ၀၊ အၾကိတ္အနယ္ျဖစ္လာၾကရပါသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ တေန႕တြင္ ေအာင္ဆန္းအက္တလီစာခ်ဳပ္မွ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကိစၥမ်ားအထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အေထြေထြသပိတ္ၾကီးမွာလည္း ေရွးအခါက မေပၚေပါက္ခဲ့ဘူးေသာ အစုိးရအမႈထမ္းအရာထမ္းမ်ား ႏွင့္ ပုလိပ္အရာရွိတုိ႕ သပိတ္ၾကီးမ်ားပါ၀င္လာေသာအခါ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစက္ယႏၱရားၾကီး ရပ္ဆုိင္းထားရ မေလာက္ စူးယွထက္ျမက္လာသည္။ ဤအခါ၌ လြတ္လပ္ေရးကုိမေပးမေနသာေတာ့ေသာ အခ်ိန္အခါ တုိင္ေရာက္ လာသည္။ တင္းတင္းမာမာျဖစ္လာေသာအခါ တျပည္လုံး၏ ညီညႊတ္ေသြးစည္းမႈကုိ ျဖဳိခြင္း ရန္နယ္ခ်ဲ႕၏ ပေယာဂမ်ား၀င္လာသည္။
ေသြးစည္းညီညႊတ္မႈကုိ ရာထားအာဏာအစာျပီးျပီး ေခါင္းေဆာင္အၾကီးပုိင္းကုိ ေသြးခဲြျဖဳိလွဲပစ္မည္ဟူ ေသာ အစီအမံျဖင့္ ရန္တုိက္ေပးလုိက္ေသာ အခါကစျပီး လုပ္ၾကံမႈၾကီးေပၚလာသည္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမွဴး ရွိေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕၀င္အတုိင္ပင္ခံ၀န္ၾကီးမ်ား အျဖစ္လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းေနခုိက္မွာ အသက္ စည္းစိမ္ ဆုံးရႈံးအနစ္နာခံသြားရေသာ အာဇာနည္ပုဂိၢဳလ္မ်ားအတြက္ တုိင္းျပည္တြင္ယူၾကံဳးမရျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ျဗိတိသွ် အစုိးရမ်ား ျပန္ေရာက္လာသည္မွ ဗုိ္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက်ဆုံးရေသာ အခ်ိန္ကာလ အပုိင္း အျခား ေရာက္လာေသာ အခါ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာမွာ အဆင္းတြန္းခံရပါေတာ့သည္။
ေစာေစာပုိင္းဆီ က ေဆာ္ခဲ့ကေလာ္ခဲ့ေလသမွ် အတုိးခ်၍တြန္းၾကသည္။ ယခင္ကလည္းကြန္ျမဴနစ္ ၂ ပါတီမွမိတ္ေဆြ မ်ားကုိေကာ္ဆဲမႈႏွင့္ စိတ္၀မ္းကြဲျပီး သတင္းစာမီးရႈိ႕ခံရသည္အထိ တုံ႕ျပန္ၾကသည္၊ ပုဒ္မ ၅၀၀ အသေရပ်က္မႈေတြႏွင့္လည္း အဆက္မျပတ္ရုံးတက္ရသည္။
သတင္းစာတုိ႕မည္သည္ ပုဒ္မ ၅၀၀မွာေန႕စဥ္သတင္းစာမ်ားအတြက္ တခါမထိ တခါထိရမည္မွာ မလြတ္ကင္း ႏုိင္ေသာ ဓမၼာတာပင္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း တမင္တကာကုိယ့္အမႈကုိယ္ရွာ သလုိျဖစ္ေသာ တမင္တကာ မသိသားဆုိး၀ါးခ်က္မ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံရျခင္းမွာေတာ့ သတင္းႏွင့္အေရးအသားကုိ က်င္လည္စြာ လုိရာေရာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းျပဳမႈမျပဳတတ္၍သာဟု ဆုံးျဖတ္သူရွိသလုိ၊ လက္ခုတ္ တီးျပီး ေအာက္ေျခ လြတ္သြားေအာင္ ေျမွာက္ေပးေနသူမ်ားရွိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
အမ်ားၾကိဳက္ကုိ ေမွ်ာမလုိက္ရြဲ႕တုိက္ေရးေနေသာ သတင္းစာဟုအထင္မွားစရာျဖစ္လာသည္တြင္ သတင္းစာလုပ္ငန္းေပၚမွာ ၀င္ေငြႏွင့္ထြက္ေငြမမွ်တျဖစ္လာသည္။ ဤအခါမ်ိဳးမွာလည္း က်မဘက္မွ သာေငြေရး ေၾကးေရးႏွင့္အားသစ္ ျဖည္႕ေလာင္းေပးခဲ့ရပါသည္ လူကုိလည္း ပုဒ္မ ၅ ႏွင့္မၾကာခဏ ဆြဲသြားျခင္း ခံရသည္။ ဆြဲပုံဆဲြနည္းကေလးမွာလည္း မွတ္သားေလာက္ဘြယ္ရာေကာင္းသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ ကုိ ပစ္ပစ္ခါခါဆဲေနသူအား အလံနီကြန္ျမဳနစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈရွိသည္ဟု အေၾကာင္းျပ ၍ဆြဲပါသည္။
ဗုိလ္ခ်ုဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးရွိေသာ အာဇာနည္မ်ား က်ဆုံးသြားျပီးေနာက္ လြတ္လပ္ေရးပန္းတုိင္ခရီး ေရာက္ခါနီး၌ အစည္းအလုံးအင္အားစုၾကီး ပ်က္စီးမသြားရန္ ဖဆပလတြင္ ထုိအခ်ိန္ကပါ၀င္ေနျပီ ျဖစ္ေသာဦးႏုကေခါင္းေဆာင္ျပီး လွမ္းလက္စလြတ္လပ္ေရး ခရီးစခန္းကို ပါ၀င္ေနျပီျဖစ္ေသာ ဦးႏုက ေခါင္းေဆာင္ျပီး လွမ္းလက္စလြတ္လပ္ေရး ခရီးစခန္းကုိ လွမ္းတက္လာခဲ့ၾကဆဲျဖစ္ပါသည္။
ယင္းသုိ႕ပုဒ္မ ၅ႏွင့္ ဆြဲ၍ဒုကၡသုကၡေတြရင္ဆုိင္ရေသာ အခါတုိင္းက်မက ေ၀ပုံက်ဒုကၡခံယူလ်က္ အလုပ္တုိက္ႏွင့္ သတင္းစာတုိက္ကုိ မပ်က္မစီးမတိမ္းမေစာင္းရေလေအာင္ ေငြေရာလူပါ အားခြန္စြန္ စုိက္ပိုက္ေထြးယုယထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရပါသည္။ မည္သူမွလာေရာက္ ကူညီအားေပးျခင္းမရွိပါ။ အိမ္ေနပရိတ္သတ္မ်ားကူညီအားေပးျခင္းမရွိခဲ့ပါ။
အိမ္ေနပရိသတ္မ်ားကုိလည္ အစားအေနမခ်ိဳ႕တဲ့ ေစရာ၊ဗုံးခုိက်င္းဆင္းခဲ့ရေသာ ေခတ္မွသည္ ယခုပုဒ္မွ ၅အဆြဲခံရေသာ ေခတ္အထိ။ တသုတ္ဆင္း တသုတ္တက္ျပည္႕ႏွက္ေနေသာ အိမ္သူအိမ္သား ပရိတ္သတ္ တုိ႕မွာ အစားအေနမပ်က္ေစရပါ။ ထုိအခုိက္အတန္႕မွာလက္ရွိအိမ္ပရိသတ္မ်ားကေတာ့ ယခင္ ကလုိ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီသူ ငါးခံုးမမ်ားမရွိၾကေတာ့ဘဲ၊ သူ႕အတြဲႏွင့္သူေနၾကသူ အစုိးရလခစားႏွင့္ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာ မွာ အလုပ္လုပ္သူအယ္ဒီတာအဖြဲ႕၀င္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အလုပ္သမားအခ်ိ္္ဳ႕တုိ႕ျဖစ္သည္။
မႏၱေလးမွေဆြမ်ိုးသားခ်င္းထဲကလည္း က်မေပၚမွာအခုိက္အတန္႕ၾကံဳလာေသာတစ္ေန႕၌ ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ၾကံစည္လုပ္ကက်မအိမ္ပုိ႕ထားျပီး ေက်ာင္းသြားေစသည္။ က်မမွလည္း သားသမီးမရွိ ျဖစ္ေသာေၾကာင္း ထုိစဥ္ကအျပစ္ကင္းမဲ့ေပးသူခေလးမ်ားကို သားသၼီးသဖြယ္ လက္ခံ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ေကၽြးေမြးထားၿပီး၊ ေက်ာင္းသြားေစသည္မွာ မဂိုတန္းပလာတာ ေကာလိပ္ေခၚေသာ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားမွ စိန္ဖလိုမီနာေက်ာင္း သူမ်ားအထိ ရွိခဲ့ပါသည္။
သူတို႕သၼီးမ်ား လာထားသည္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဥဒဟို လာေရာက္တည္းခို ၀င္ထြက္ေနၾကေသာလည္း သူတို႕၏ အဇၽၥတၱအတြင္း သဏၰာန္မွာ အျမစ္တြယ္ေနေသာ မေကာင္းႀကံလိုမႈကို က်မကလုံး၀ မရိပ္မိ ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဤေက်းဇူးျပဳထားေသာ အက်ိဳးတရားေၾကာင့္ လည္းမည္သည့္နည္းႏွင့္ မွက်မအား ပ်က္စီး ရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း-မေကာင္းႀကံၾက လိမ့္မည္ဟု မယူဆခဲ့မိပါ။ သို႕ေသာ္ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)၏ စာရင္း ပိတ္ခါနီးတြင္ လူသားစင္စစ္တုိက ျပဳႏိုင္ခဲ့ေသာ အျပဳအမူမ်ားျပဳၾကသည္ကို အံ့အား သင့္ေလာက္ ေအာင္ ေတြ႕ျမင္ရပါမည္။
ေနာက္ထပ္ျပီး ဤနည္းဤပုံကိစၥမ်ိဳးကေလးေတြက မျပတ္ၾကံဳခဲ့ရသည္။ သတင္းစာထုတ္ေ၀သူမွာ စိတ္ရွည္ရွည္သေဘာၾကီးၾကီးႏွင့္ ဦးစီးၾကီးၾကပ္တည္းျဖတ္တတ္ပါမွ ၾကည္ညိဳမႈ ရႏုိင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ တည္တန္႕ၾကန္႕ခုိင္၍ မ႑ိဳင္ကဲ့သုိ႕က်င့္သုံးဘုိ႕ ခဲယဥ္းသေလာက္တစ္စုံတစ္ေယာက္တဖြဲ႕သတင္းတုိ႕ ကုိ မလုိလွ်င္ မလုိသလုိလုိလွ်င္လုိသလုိ ျပဳလုပ္ရန္လြယ္ကူလွပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ကုိယ္ပုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတြက္ အဘက္ဘက္မွ ၾကိဳးစားေနၾကေသာအခ်ိန္အခါတြင္ ရွမ္း ကရင္ ကခ်င္စေသာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား အပါအ၀င္ျပည္ေထာင္စုၾကီးအျဖစ္ မေရာက္နုိင္ေအာင္ ေနွာင့္ရွက္ေသြးခဲြထားခဲ့ ေသာ နယ္ခ်ဲ႕ပေယာဂကုိ ကုစားရသည္က တစ္မ်ိဳး၊ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ၌ ျပည္လုံးကၽြတ္သပိတ္ၾကီး အထိ ၾကိဳးပမ္း ေသြးစည္ၾကရေသာ ကိစၥကတ၀၊ အၾကိတ္အနယ္ျဖစ္လာၾကရပါသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ တေန႕တြင္ ေအာင္ဆန္းအက္တလီစာခ်ဳပ္မွ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကိစၥမ်ားအထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အေထြေထြသပိတ္ၾကီးမွာလည္း ေရွးအခါက မေပၚေပါက္ခဲ့ဘူးေသာ အစုိးရအမႈထမ္းအရာထမ္းမ်ား ႏွင့္ ပုလိပ္အရာရွိတုိ႕ သပိတ္ၾကီးမ်ားပါ၀င္လာေသာအခါ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစက္ယႏၱရားၾကီး ရပ္ဆုိင္းထားရ မေလာက္ စူးယွထက္ျမက္လာသည္။ ဤအခါ၌ လြတ္လပ္ေရးကုိမေပးမေနသာေတာ့ေသာ အခ်ိန္အခါ တုိင္ေရာက္ လာသည္။ တင္းတင္းမာမာျဖစ္လာေသာအခါ တျပည္လုံး၏ ညီညႊတ္ေသြးစည္းမႈကုိ ျဖဳိခြင္း ရန္နယ္ခ်ဲ႕၏ ပေယာဂမ်ား၀င္လာသည္။
ေသြးစည္းညီညႊတ္မႈကုိ ရာထားအာဏာအစာျပီးျပီး ေခါင္းေဆာင္အၾကီးပုိင္းကုိ ေသြးခဲြျဖဳိလွဲပစ္မည္ဟူ ေသာ အစီအမံျဖင့္ ရန္တုိက္ေပးလုိက္ေသာ အခါကစျပီး လုပ္ၾကံမႈၾကီးေပၚလာသည္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမွဴး ရွိေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕၀င္အတုိင္ပင္ခံ၀န္ၾကီးမ်ား အျဖစ္လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းေနခုိက္မွာ အသက္ စည္းစိမ္ ဆုံးရႈံးအနစ္နာခံသြားရေသာ အာဇာနည္ပုဂိၢဳလ္မ်ားအတြက္ တုိင္းျပည္တြင္ယူၾကံဳးမရျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ျဗိတိသွ် အစုိးရမ်ား ျပန္ေရာက္လာသည္မွ ဗုိ္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက်ဆုံးရေသာ အခ်ိန္ကာလ အပုိင္း အျခား ေရာက္လာေသာ အခါ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာမွာ အဆင္းတြန္းခံရပါေတာ့သည္။
ေစာေစာပုိင္းဆီ က ေဆာ္ခဲ့ကေလာ္ခဲ့ေလသမွ် အတုိးခ်၍တြန္းၾကသည္။ ယခင္ကလည္းကြန္ျမဴနစ္ ၂ ပါတီမွမိတ္ေဆြ မ်ားကုိေကာ္ဆဲမႈႏွင့္ စိတ္၀မ္းကြဲျပီး သတင္းစာမီးရႈိ႕ခံရသည္အထိ တုံ႕ျပန္ၾကသည္၊ ပုဒ္မ ၅၀၀ အသေရပ်က္မႈေတြႏွင့္လည္း အဆက္မျပတ္ရုံးတက္ရသည္။
သတင္းစာတုိ႕မည္သည္ ပုဒ္မ ၅၀၀မွာေန႕စဥ္သတင္းစာမ်ားအတြက္ တခါမထိ တခါထိရမည္မွာ မလြတ္ကင္း ႏုိင္ေသာ ဓမၼာတာပင္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း တမင္တကာကုိယ့္အမႈကုိယ္ရွာ သလုိျဖစ္ေသာ တမင္တကာ မသိသားဆုိး၀ါးခ်က္မ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံရျခင္းမွာေတာ့ သတင္းႏွင့္အေရးအသားကုိ က်င္လည္စြာ လုိရာေရာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းျပဳမႈမျပဳတတ္၍သာဟု ဆုံးျဖတ္သူရွိသလုိ၊ လက္ခုတ္ တီးျပီး ေအာက္ေျခ လြတ္သြားေအာင္ ေျမွာက္ေပးေနသူမ်ားရွိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
အမ်ားၾကိဳက္ကုိ ေမွ်ာမလုိက္ရြဲ႕တုိက္ေရးေနေသာ သတင္းစာဟုအထင္မွားစရာျဖစ္လာသည္တြင္ သတင္းစာလုပ္ငန္းေပၚမွာ ၀င္ေငြႏွင့္ထြက္ေငြမမွ်တျဖစ္လာသည္။ ဤအခါမ်ိဳးမွာလည္း က်မဘက္မွ သာေငြေရး ေၾကးေရးႏွင့္အားသစ္ ျဖည္႕ေလာင္းေပးခဲ့ရပါသည္ လူကုိလည္း ပုဒ္မ ၅ ႏွင့္မၾကာခဏ ဆြဲသြားျခင္း ခံရသည္။ ဆြဲပုံဆဲြနည္းကေလးမွာလည္း မွတ္သားေလာက္ဘြယ္ရာေကာင္းသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ ကုိ ပစ္ပစ္ခါခါဆဲေနသူအား အလံနီကြန္ျမဳနစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈရွိသည္ဟု အေၾကာင္းျပ ၍ဆြဲပါသည္။
ဗုိလ္ခ်ုဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးရွိေသာ အာဇာနည္မ်ား က်ဆုံးသြားျပီးေနာက္ လြတ္လပ္ေရးပန္းတုိင္ခရီး ေရာက္ခါနီး၌ အစည္းအလုံးအင္အားစုၾကီး ပ်က္စီးမသြားရန္ ဖဆပလတြင္ ထုိအခ်ိန္ကပါ၀င္ေနျပီ ျဖစ္ေသာဦးႏုကေခါင္းေဆာင္ျပီး လွမ္းလက္စလြတ္လပ္ေရး ခရီးစခန္းကို ပါ၀င္ေနျပီျဖစ္ေသာ ဦးႏုက ေခါင္းေဆာင္ျပီး လွမ္းလက္စလြတ္လပ္ေရး ခရီးစခန္းကုိ လွမ္းတက္လာခဲ့ၾကဆဲျဖစ္ပါသည္။
ယင္းသုိ႕ပုဒ္မ ၅ႏွင့္ ဆြဲ၍ဒုကၡသုကၡေတြရင္ဆုိင္ရေသာ အခါတုိင္းက်မက ေ၀ပုံက်ဒုကၡခံယူလ်က္ အလုပ္တုိက္ႏွင့္ သတင္းစာတုိက္ကုိ မပ်က္မစီးမတိမ္းမေစာင္းရေလေအာင္ ေငြေရာလူပါ အားခြန္စြန္ စုိက္ပိုက္ေထြးယုယထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရပါသည္။ မည္သူမွလာေရာက္ ကူညီအားေပးျခင္းမရွိပါ။ အိမ္ေနပရိတ္သတ္မ်ားကူညီအားေပးျခင္းမရွိခဲ့ပါ။
အိမ္ေနပရိသတ္မ်ားကုိလည္ အစားအေနမခ်ိဳ႕တဲ့ ေစရာ၊ဗုံးခုိက်င္းဆင္းခဲ့ရေသာ ေခတ္မွသည္ ယခုပုဒ္မွ ၅အဆြဲခံရေသာ ေခတ္အထိ။ တသုတ္ဆင္း တသုတ္တက္ျပည္႕ႏွက္ေနေသာ အိမ္သူအိမ္သား ပရိတ္သတ္ တုိ႕မွာ အစားအေနမပ်က္ေစရပါ။ ထုိအခုိက္အတန္႕မွာလက္ရွိအိမ္ပရိသတ္မ်ားကေတာ့ ယခင္ ကလုိ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီသူ ငါးခံုးမမ်ားမရွိၾကေတာ့ဘဲ၊ သူ႕အတြဲႏွင့္သူေနၾကသူ အစုိးရလခစားႏွင့္ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာ မွာ အလုပ္လုပ္သူအယ္ဒီတာအဖြဲ႕၀င္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အလုပ္သမားအခ်ိ္္ဳ႕တုိ႕ျဖစ္သည္။
မႏၱေလးမွေဆြမ်ိုးသားခ်င္းထဲကလည္း က်မေပၚမွာအခုိက္အတန္႕ၾကံဳလာေသာတစ္ေန႕၌ ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ၾကံစည္လုပ္ကက်မအိမ္ပုိ႕ထားျပီး ေက်ာင္းသြားေစသည္။ က်မမွလည္း သားသမီးမရွိ ျဖစ္ေသာေၾကာင္း ထုိစဥ္ကအျပစ္ကင္းမဲ့ေပးသူခေလးမ်ားကို သားသၼီးသဖြယ္ လက္ခံ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ေကၽြးေမြးထားၿပီး၊ ေက်ာင္းသြားေစသည္မွာ မဂိုတန္းပလာတာ ေကာလိပ္ေခၚေသာ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားမွ စိန္ဖလိုမီနာေက်ာင္း သူမ်ားအထိ ရွိခဲ့ပါသည္။
သူတို႕သၼီးမ်ား လာထားသည္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဥဒဟို လာေရာက္တည္းခို ၀င္ထြက္ေနၾကေသာလည္း သူတို႕၏ အဇၽၥတၱအတြင္း သဏၰာန္မွာ အျမစ္တြယ္ေနေသာ မေကာင္းႀကံလိုမႈကို က်မကလုံး၀ မရိပ္မိ ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဤေက်းဇူးျပဳထားေသာ အက်ိဳးတရားေၾကာင့္ လည္းမည္သည့္နည္းႏွင့္ မွက်မအား ပ်က္စီး ရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း-မေကာင္းႀကံၾက လိမ့္မည္ဟု မယူဆခဲ့မိပါ။ သို႕ေသာ္ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)၏ စာရင္း ပိတ္ခါနီးတြင္ လူသားစင္စစ္တုိက ျပဳႏိုင္ခဲ့ေသာ အျပဳအမူမ်ားျပဳၾကသည္ကို အံ့အား သင့္ေလာက္ ေအာင္ ေတြ႕ျမင္ရပါမည္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ အခ်ိန္ ဆက္ရန္
.
