မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း အပိုင္း (၇)

တျခားအလုပ္ ကို ကၽြန္ေတာ့္အေဖက လုိက္ေျပာေပးတာေပါ့။ ေရးဘက္မွာ ရွိတဲ့ ပလုိင္ကီးက ဆားလုပ္ငန္းရွင္၊ သူ႔နာမည္က  ဦးဟန္တင္လား... ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မမွတ္မိဘူး။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးကို သြားေျပာေပးတာ။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးက ဆားေတြကို အေႂကြးေရာင္းေပးတယ္။ အဲဒါေတြ မႏၱေလးကို တင္ပို႔ ရတယ္။ တစ္ပိႆာကို "ဆယ္ျပား" ေလာက္ ျမတ္တယ္။ တစ္ေခါက္ တစ္ေခါက္သြားရင္ ပိႆာ ေသာင္းရွစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ကို မီးရထားနဲ႔ တင္ပို႔တာရွိတယ္။ ကားနဲ႔တင္ပို႔တာရွိတယ္။ အေမ့ ကို အကူအညီေပး ခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း က် ေတာ့လည္း မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး ဗ်။ သိပ္အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့လို႔ ေနတယ္။ အေမနဲ႔ေတာ့ အဲဒါ လုပ္ဖူးပါတယ္။ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း အပိုင္း (၆)

ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က အဲဒီလုိမ်ိဳး ဆန္ခါစိပ္စိပ္နဲ႔ တုိက္တဲ့အတြက္ ေရႊအသစ္လုိ႔ တင္ေပးလုိက္တဲ့ ကေလာင္သစ္က ေဒါင္ေဒါင္ျမည္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တင္ေပးလုိက္ တဲ့ ေရႊအသစ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား တျခားမဂၢဇင္းေတြမွာ ၀င္ေရးေနတာ။ ေနရာ ရေနတာ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာတယ္။ ကုိယ့္သား သမီးေတြလုိပဲ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ တင္ေပးလုိက္တဲ့ တခ်ိဳ႕ ကေလာင္သစ္ေတြက တျခားမဂၢဇင္းက ဖြင့္ ထားတဲ့ အသစ္က႑မွာ ၀င္ေရးတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး။ ေရႊမွာ အသစ္အျဖစ္ ၂ ခါ ပါၿပီး ရုိးရုိး ၀တၳဳေတြမွာ ၀င္ေရးေနၿပီး တျခားမွာ အသစ္အျဖစ္ ၀င္ေရးေနတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး။

စာတည္း။     ။  ဟုတ္ကဲ့၊ ဆရာ့ကုိ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..... 

ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း
(၂၀၁၀ ခုႏွစ္)

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း အပိုင္း (၅)

ဒီေမးခြန္း ေမးတဲ့အခါ ဆရာမ ျမစိမ္းက ကၽြန္မဟာ ကုိယ္တုိင္ ကုိယ္က် လုိက္ေမးျမန္းၿပီး၊ ေလ့လာၿပီး ေရးတဲ့ စာေရးဆရာမပါ။ တပည့္တပန္းေတြ လႊတ္၊ ေမးျမန္းၿပီး ေရး တဲ့ စာေရးဆရာမ မဟုတ္ ဘူး။ အဲဒီလုိ ေျပာတယ္။ ဒီအေျဖနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မႏၱေလး ေရာက္တဲ့အခါ အေမမာ ကုိ ဂါရ၀ျပဳတယ္။ သူက ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့ မင္း စာေရးဆရာေတြကုိ အင္တာဗ်ဴး ေမးတဲ့အခါ စာေရးဆရာခ်င္း ရန္တုိက္ၿပီး ေမးတယ္။ မင္း ေမးခြန္းေတြကုိ ငါ မႀကိဳက္ဘူး။ 

ကၽြန္ေတာ္ က ရွင္းျပတယ္။ မဟုတ္ဘူး အေမ … ကၽြန္ေတာ္က အမွန္ကုိ သိခ်င္လုိ႔ပါ၊ တုိက္ၿပီး ေမးတာ မဟုတ္ပါဘူး ဆုိေတာ့ အေမက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ေျဖတဲ့အေျဖက အဲဒီလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ အဲဒီလုိ မေမးပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေမမာ တုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတုိ႔ မႀကိဳက္တ့ဟာေတြကုိ ေရွာင္တယ္။ က်န္တဲ့ သူေတြေတာ့ ေမးျဖစ္တယ္။

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း အပိုင္း (၄)

ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္စရာ ျဖစ္လာညပီ။ ''မုိးညအိပ္မက္ျမဴ'' ပါတယ္၊ ''အတိတ္၏ အရိပ္'' ပါတယ္၊ ''ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ'' ပါတယ္၊ ''ေက်ာက္စက္ေရ'' ပါတယ္။ ဒီေလးကားက တကယ့္ ဒရာမာ ေလးကားပါ။ က်န္တဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ကားက ဟာသကားေတြ။ အဲဒီကားေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိ မွ မထင္မွတ္တဲ့ ''အတိတ္၏ အရိပ္'' ကားက တရုတ္မွာ က်င္းပတဲ့ ေရႊၾကက္ဖ ရုပ္ရွင္ပဲြေတာ္မွာ ''ေအာင္သူရ'' က အေကာင္းဆံုး သရုပ္ေဆာင္ဆု ရထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ျမန္မာအကယ္ဒမီ ေရြးခ်ယ္ေရး အဖဲြ႕ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္လုိ႔ ေကာင္းမယ့္ ပဲြပဲေလ။ သိပ္ၾကည့္ေကာင္းမယ့္ပဲြပါပဲ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္...

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း အပိုင္း (၃)

 ေဒါက္တာတင္ထြန္းဦး က က်န္းမာေရးဌာနက ၀န္ထမ္းတစ္ဦး။ သူက သုတစြယ္စံု ဆုိတဲ့ စာအုပ္တုိက္ လုပ္ထား တယ္။ ေမာင္သာခ်ိဳက တကၠသုိလ္က နည္းျပတစ္ဦး။ သူက အိပ္မက္ဖူးဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ ထုတ္ေ၀ခြင့္ ကတ္ျပား ရထားတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ တုိင္မယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကုိ ရွာၿပီးတုိင္မယ္ ဆုိေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔၊ မတုိင္ပါနဲ႔တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လည္း မတုိင္ျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီ စစ္ေဆးမႈေၾကာင့္ တကယ္ပရုိမုိးရွင္းေပးမယ္ဆုိေတာ့ ေျခာက္လ ထပ္ေနာက္ ဆုတ္သြား ပါတယ္။ ေျခာက္လ ျပည့္ၿပီးေတာ့ မွ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းကုိ သက္သက္ ပရုိမုိးရွင္း ေအာ္ဒါ ထြက္ေပး ပါတယ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာမာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း, အပိုင္း (၂)

ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးမွာ အဘုိး၊ အဘြားေတြနဲ႔ ေနလာစဥ္ကေတာ့ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိရင္ မိဘ ေတြရွိတဲ့ ရန္ကုန္ကုိ လာပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက မဂၢဇင္း မွာ အားကစားေဆာင္းပါးေတြ ေရးေနေတာ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြ လက္ေဆာင္ ရပါတယ္။ ရႈမ၀၊ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီ၊ ေသြးေသာက္ အဲဒါေတြ ရပါတယ္။ အေမက စာဖက္တာ အရမ္း၀ါသနာပါတယ္ဗ်။ ညီေတြက ငယ္ ေသးေတာ့ စာမဖတ္ၾကေသးဘူး။ အိမ္မွာ ဆုိရင္ အေမရယ္၊ အေဖရယ္က စာဖတ္ ၀ါသနာပါတယ္။ အေမက သူ ဖတ္ၿပီးရင္ စာအုပ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ ထင္းရွဴးေသတၱာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားေပးတယ္။ လစဥ္ ရသမွ် မဂၢဇင္းေတြ၊ တျခား လံုးခ်င္းေတြဆုိရင္ စနစ္တက် ဗီရုိနဲ႔ ထည့္သိမ္းထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္း ပိတ္တဲ့ ၂ လမွာ လာၿပီဆုိရင္ အဲဒါေတြ ဖတ္ေတာ့တာပဲ။ ဒါက စာဖတ္ ၀ါသနာ အစ ပါ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာမာန္ (ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ မ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း အပိုင္း (၁)

ခ်စ္ေသာစာခ်စ္သူ မိတ္ေဆြမ်ား အား စာေကာင္းေလးမ်ား ဖတ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာ ျဖင္႔ ဘေလာဂ္ေလး တည္ေဆာက္ထားခဲ႔သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ပါၿပီ ... စာေကာင္းေလး မ်ားလည္း တင္ေပးခြင္႔ရသေလာက္ တင္ေပးခဲ႔ပါၿပီ ... 

ယခုအခါ ေခတ္ေျပာင္းသြားသည္႕  အတြက္ ( .. ခစ္ .. ခစ္ .. ) အရင္ က ပိတ္ပင္ ထားခဲ႔ေသာ Blogspot လို လိုင္း မ်ားလည္း ပြင္႔လာခဲ႔ပါၿပီ .. ရွားပါး စာအုပ္မ်ားလည္း ျပန္လည္၍ ထုတ္ေ၀ လာၾကပါၿပီ .. သို႕ျဖစ္ပါ၍ စာေရးဆရာမ်ား ၏ အက်ဳိးစီးပြား .. ထုတ္ေဝသူမ်ား ၏ အက်ဳိးစီးပြား ကို ၾကည္႕၍ စာမ်ား မတင္ျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔ ပါ ...

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ထမင္းမဝ တဲ႕ ေရႊစင္ဦး နဲ႕ က်န္းမာေရးပညာေပး

ညီမ မဒမ္ကိုး က အစားအေသာက္ေတြ နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ က်န္းမာေရး အသိေပး ပိုစ္႔ ေလး ဘေလာ႔ဂ္ မွာ ေရးခိုင္းပါတယ္ ... က်ေနာ္႔ အရင္ေရး တဲ႕ ဘေလာဂါ ေတြရိွပါတယ္  ... အင္မတန္ အကိဳ်းရိွပါတယ္ ... အေတာ္ျပည္႕စံုပါတယ္ .... က်ေနာ္ မွာေတာ႔ ပညာဗဟုသုတ ကလည္း နည္း ... ရွာေဖြ တူးေဖာ္ဖို႕ ဝိရိယ ကလည္း မရိွေတာ႔ ... က်ေနာ္ နဲ႕နီးစပ္ရာ ကို အစားအေသာက္ နဲ႕ က်န္းမာေရး ပညာေလး ေပးၾကည္႕တဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေလးဘဲ ေရးမယ္ စိတ္ကူးပါတယ္ ....

ဆိုင္မွာ ကေလးေတြ ဟင္းခ်က္ပါတယ္ ... ဆီေလွ်ာ႔သံုးဖို႕ ပညာေပးပါတယ္ ... တလ ေနေတာ႔ စာရင္းခဳ်ပ္ ၾကည္႕ပါတယ္ ... ထူးမျခားနား ပါဘဲ ဒီဆီ ဒီဆီ ကုန္တာပါဘဲ .. ဆက္ေျပာရင္လည္း ကပ္စီးအိုး ျဖစ္ရေတာ႔မယ္ ဆိုေတာ႔ မေျပာေတာ႔ပါဘူး ... ဆိုင္သံုးဖို႕ သၾကား၀ယ္ခိုင္းပါတယ္ ... အေကာင္းဆံုးလို႕ သူတို႕ ယူဆတဲ႕ အျဖဴဆံုး သၾကား ကို ဝယ္လာပါတယ္ ... ခြ်တ္ေဆးမသံုးတဲ႕ သၾကားအညိဳ ေတြ ၀ယ္ဖို႕ ေျပာပါတယ္ ... သူတို႕ နားမလည္ပါဘူး .. ေဈးခိ်ဳတဲ႕ သၾကားဆိုေတာ႔ မေကာင္းဘူးလို႕ ဘဲထင္ပါတယ္ ... ဆရာမ ဂီ်းမ်ားတယ္ေပါ႔ ...

ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ခ်က္ရင္ ဓါတုေဆး၀ါး ဒဏ္ေတြ နဲနဲ ခံသာေအာင္ ... ဆားရည္နဲ႕ တနာရီေလာက္ စိမ္ၿပီးမွ ေၾကာ္ဖို႕ ခ်က္ဖို႕ ေျပာတယ္ ... ေျပာရင္ေတာ႔ ဟုတ္ကဲ႕ ေျပာတာဘဲ ... လုပ္မလုပ္ မေသခ်ာ ပါဘူး .. ဆိုင္မွာ အသီးအရြက္ မစားတဲ႕ ကေလးေတြ ရိွပါတယ္ ... လံုး၀ မစားတာပါ ... ဟင္း အႏွစ္နဲ႕ ခ်က္ရင္ေတာင္ အသား ကို ေရေဆးၿပီး  .. ထမင္း ကို ဆီဆမ္းဆားျဖဴး ၿပီး အသား သက္သက္ နဲ႕ စားပါတယ္ ... ဟင္းသီးဟင္းရြက္ မစားရင္ ျဖစ္လာမဲ႕ ေရာဂါ ေတြ ကို အာေပါက္ မတတ္ေျပာျပပါတယ္ ... က်ေနာ္႔ ေရွ႕ေတာ႔ ဟုတ္ကဲ႕ ေျပာၿပီး ထမင္းပန္းကန္ထဲ ထည္႕တယ္ .. ခဏေန သြားၾကည္႕ရင္ ဟင္းပန္းကန္ ထဲ ျပန္ထည္႕ တယ္... အမိႈက္ေတာင္း ထဲ ပစ္ထည္႕ တယ္ ... က်ေနာ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ဘဲ ေဆာင္ပါေတာ႔တယ္ ...

အိမ္က တူေလးေတြ (https://www.facebook.com/htetmyatayechan.maymyo, https://www.facebook.com/minluaye.chan.7 ,https://www.facebook.com/phyothant.kyaw.18 , နဲ႕ တူမေခ်ာေလး https://www.facebook.com/sunyeinnyeinchan.mdy )  ဟာ အိတ္ခံြလွလွေလး ေတြ နဲ႕ ထဲ႕ထားတဲ႕ Junk food မုန္႕ေတြ ကို အမ်ားႀကီး စားပါတယ္ .. တခါကမ်ား တူငယ္ေလး  https://www.facebook.com/minluaye.chan.7 က ၾကက္ေပါင္လား .. ၾကက္ေျခေထာက္လား မသိဘူး ... အိတ္လွလွေလး နဲ႕ ထဲ႕ထား တဲ႕ မုန္႕ က သိပ္ေကာင္းတယ္ အစစ္နဲ႕ သိပ္တူလို႕စားပါလို႔ လာေကၽြးတယ္... အန္တီ မစားဘူး ... သားလဲ မစားရဘူး ... မေကာင္းဘူး .. ေရရွည္ခံေအာင္ လုပ္ထားတဲ႕ အတြက္ အႏၱာရာယ္ မ်ားတယ္ ... ငွက္ေပ်ာသီး .... ကန္စြန္းဥ.. ပိန္းဥ.. အာတလြတ္ဥ ... ေျပာင္းဖူး ..ပဲျမစ္ .. ေျမပဲျပဳတ္ ... ထန္းပင္ျမစ္  စတဲ႕ ရာသီေပၚေလး ေတြ ဘဲ စားဖို႕ ေျပာျပပါတယ္ .. လုပ္ေပးပါတယ္ ... သူ တို႕ မစားပါဘူး ..... ဒါေတြ မွ မႀကိဳက္ရင္ မုန္႕ျပစ္သလက္ေလး ... မုန္႕ေပါင္းေလး ....  စားေပါ႔ လို႕ ေျပာေတာ႔ ... အန္တီေရႊစင္ဦး စိတ္မွန္ရဲ႕ လားလို႕ အၾကည္႕ခံရပါတယ္...

ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး https://www.facebook.com/thein.soekywe ညီမအလတ္ https://www.facebook.com/paukpauk.estateagent နဲ႕ ခ်စ္ညီမ https://www.facebook.com/seesein.shin  တို႕ ဟာ အေအးဗူး လွလွေလး ေတြ ကို ေရခဲေသတၱာ ထဲက ထုတ္ၿပီး တဗူးၿပီး တဗူး အားရပါးရ ေသာက္ၾကပါတယ္ ... မေနႏိုင္တဲ႕ ေရႊစင္ဦး က  သံပရာသီးေလး ညွစ္ၿပီး သၾကားေလး ဆားေလး နဲ႕ သံပရာေရ ေလး ေဖ်ာ္ေသာက္ၾကပါလား ပိုေကာင္းပါတယ္ ... သံပရာ ေရ မႀကိဳက္ရင္လည္း မန္က်ီးရည္ ေသာက္ ... ဟို ဗီြဗီြ ဆိုတာ ကို မေသာက္ဘဲနဲ႕ (ဝိုင္တပုလင္း နဲ႕ မည္သို႕ မွ မပတ္သက္ပါ) မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ပုလင္းထဲ မွာ အိမ္က မန္ကီ်းပင္ ႀကီး က ရတဲ႕ မန္ကီ်းသီးမွည္႕ ေလးေတြ ကို အခံြခြၽတ္ၿပီး ဆားနဲ႕လံုးထားပါတယ္... အဲဒါေလး ထန္းလွ်က္ေလး နဲ႕ ေဖ်ာ္ေသာက္ပါလား လို႕ ေျပာျပန္ေတာ႔  ကိုယ္ဘဲ တျခားကမၻာက လူသား  ...  ကိုယ္ ဘဲ လူ႕ ဂြစာ..  ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္ ...

အိမ္က ေယာင္းမေလး https://www.facebook.com/chan.daughter နဲ႕ ေမာင္အငယ္ဆံုးေလး https://www.facebook.com/nyein.chan.104 တို႕ မိသားစု ဟာ မနက္အေစာစာ အျဖစ္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ .. ဆန္ျပား .. ဖက္ထုတ္ .. လိုမ်ဳိး ဆိုင္က အစာ ေတြ ကို ေန႕တိုင္းစားပါတယ္ ... ပိုက္ဆံလည္း ကုန္တယ္ .. ေရရွည္ ဆိုရင္ ဆိုင္အစားအစာ ဆိုေတာ႔ က်န္းမာေရး အတြက္မေကာင္းဘူး ... မနက္ အေစာထၿပီး ထမင္းအိုးေလး တည္ ထမင္းပူေလး နဲ႕ ပဲျပဳတ္ေလး .. အေၾကာ္ေလး  နဲ႕ စားၾကပါလား ... လို႕ ေျပာဖို႕ ၾကံရြယ္ပါတယ္ ... မနက္မိုးလင္း က မိုးခ်ဳပ္ စာသင္ရတဲ႕ ေယာင္းမေလး မ်က္ႏွာျပန္ျမင္ၿပီး ေျပာခ်င္တာေတြ ၿမိဳ႕ခ်ထားရပါတယ္ ...

ေနာက္ဆံုးေတာ႔ က်ေနာ္႕ ေဖေဖ မေကြးေျပာင္းတုန္း က ႀကံဳရတာေလးေတြ ျပန္သတိရမိတယ္ .. လြန္ခဲ႔တဲ႕ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ က က်ေနာ္ရဲ႕ ေဖေဖ မေကြးတကၠသိုလ္ ကိုေျပာင္းရတယ္ ... အဲဒီအခိ်န္က တကၠသိုလ္ ျဖစ္ၿပီလား မျဖစ္ေသးဘူးလားေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ပါ..

ထမင္းစားခိ်န္ေရာက္ရင္  ေက်ာင္းသား တခိဳ်႕ ရဲ႕ ခါးမွာ ပုလင္းေလးေတြ အသီးသီး ထိုး လို႕ ... တခိဳ်႕ ေက်ာင္းသားေတြ ကေတာ႔  ပုလင္းေလးေတြ ကိုင္လို႕  ထမင္းစားေဆာင္ Dining room  ကို သြားႀကတယ္ ...  အေစာပိုင္းကေတာ႔ ဘာရယ္မသိတတ္ဘူး ... ေနာက္ေတာ႔မွ ဆီပုလင္းေလး ေတြ ဆိုတာသိလာတယ္ ... အညာသားေတြ ဆီႀကိဳက္ပံု က ဘာဟင္းခ်က္ခ်က္ ဆီမဆမ္း ဘဲ မစားတတ္ၾကဘူး .... အိမ္က ေမာင္အႀကီးဆံုး https://www.facebook.com/zaw.maymyo  ကလည္း ဆီသိပ္ႀကိဳက္တယ္.. ဘာဟင္းခ်က္ခ်က္ ဆီဆမ္းလိုက္ ရမွ ဆားျဖဴး လိုက္ရမွ ေက်နပ္တယ္ ..... ဒီေခတ္လိုမိဳ်း ဆီမသန္႕ တာေတြ... ဆီေၾကာင္႔ ျဖစ္တဲ႕ ေရာဂါေတြမ်ား ရၾကရင္ အညာသားေတြ ဒုကၡေရာက္ၿပီေပါ႔ ....

အဲဒီေခတ္ ကေတာ႔ ကိုယ္႕ ပဲခင္းထဲက ရတဲ႕ ပဲနဲ႕ ကိုယ္႔ႀကိတ္ဆံု နဲ႕ ကိုယ္ဘာသာ ႀကိတ္တဲ႕ ဆီ ဆိုေတာ႔ ျပႆနာ သိပ္မရိွဘူးထင္ပါရဲ႕ ... အခု ပံုအတိုင္းသာ အဲလို ဆီ ဆက္ စား ေနရင္ေတာ႔ အသက္တိုမွာ ေသခ်ာေပါက္ပါဘဲ ... မ်ားေသာအားျဖင္႔ ေတာ႔ တခိ်ဳ႕တေလကလဲြ လို႕ ေနပံုထိုင္ပံု စားေသာက္ပံု ေတြ သိပ္မေျပာင္းၾကပါဘူး ..

မေကြးတကၠသိုလ္ မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႕ က်ေနာ္႔ ေဖေဖ https://www.facebook.com/hla.myint1  က မိသားစု မပါေတာ႔ ထမင္း ဟင္း ခ်က္မစားပါဘူး .. ဆိုင္ေတြမွာ ႀကံဳသလို ဘဲ စားပါတယ္... တေန႕ေတာ႔ ထမင္းဆိုင္ တဆိုင္ မွာ ထမင္းစားပါတယ္ .. ဆိုင္မွာ ယင္ေကာင္ေတြ သိပ္မ်ားေနေတာ႔ ထမင္းစားတဲ႕ ေဖေဖ လည္း  ထမင္းစားလိုက္ ယင္ေမာင္း လိုက္နဲ႕ အလုပ္ ရႈပ္ေနတာေပါ႔ ... ေနာက္ေတာ႔ ေဖေဖ ဒုကၡ ကို မႀကည္႕ရက္တဲ႕ ဆိုင္ရွင္ အေဒၚႀကီးက ...
 ဆရာ ရယ္ ထမင္းစားရတာ ဒုကၡမ်ားလိုက္တာကြယ္ ... ယင္ စားတာ သိပ္မကုန္ပါဘူး ... ေဒၚႀကီး ျပန္ ထဲ႕ ေပးပါမယ္ ... ထမင္း သာ ေအးေအး စားပါလို႕ ေျပာတယ္တဲ႕ ... ေဖေဖ ခမ်ာလည္း ယင္ မေမာင္းဘဲ ထမင္းဆက္ စားရရင္လည္း အခက္ ... ယင္ေမာင္းျပန္ရင္လည္း ယင္စားတာေလး ေတာင္ မသဒၵါ တဲ႔ လူ႕ကပ္စီးအိုးႀကီး ျဖစ္ရေတာ႔ မယ္ ...  ဆိုၿပီး ထမင္းမဝ ဘဲနဲ႕ ထ လာခဲ႔ရသတဲ႕ ... (တကယ္ေတာ႔ ညစ္ပတ္တဲ႕ ဆိုင္ေတြကို ဟာသလုပ္ထားတဲ႕ ပံုျပင္ေလး တပုဒ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္)

က်ေနာ္လည္း အခုေတာ႔  က်ေနာ္႔ ေဖေဖ  လို ထမင္းမဝ ဘဲ ထ ရမဲ႕ ဘဝေရာက္ေနပါၿပီ .... အားလံုးဘဲ က်န္းမာေရး အသိ ႀကြယ္စြာ နဲ႕ စားေသာက္ ေနထိုင္ၿပီး ...အသက္ ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစဗ်ာ ....

(ညီမ မဒိုးကန္ လည္း ေက်နပ္ပါေနာ္)

 .....................................................................................................................................
မနက္ျဖန္ 25 - 10 - 2013 ေသာက္ၾကာေန႕ က်ေနာ္ေမြးေန႕ပါ ... ဝက္သားအိုးႀကီးခ်က္ နဲ႕ ဆြမ္းေလာင္းပါမယ္ (ေန႕တိုင္းေတာ႔ အေရာအေႏွာေလးေပါ႔) ...

ရွစ္ဆယ္႕ရွစ္ အေရးေတာ္ပံုၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္႕ ေမာင္အလတ္ေလး https://www.facebook.com/ko.win.1840  စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ တခုမွာ ကိုရင္ႀကီး သြားဝတ္ပါတယ္ ... သံုးလေလာက္ၾကာပါတယ္ ... က်ေနာ္ တို႕အိမ္ကလည္း အစားအေသာက္ သိပ္မပို႕ႏိုင္ ... ေခ်ာင္ကလည္း သိပ္ေခါင္ေတာ႔ သူခမ်ာ အစားအေသာက္ ရွားပါး ပါတယ္ ... လူထြက္ လာေတာ႔ အိမ္မွာ ကိုရင္ႀကီး အေတြ႕အႀကံဳေတြ အၿမဲေျပာျပပါတယ္ .....

တပတ္မွာ တရက္ ရြာတရြာက ဘံုဆြမ္းကို ဝက္သားအိုးႀကီးခ်က္နဲ႕ ေလာင္းပါတယ္ တဲ႕ ... အဲဒီဘံုဆြမ္းေလာင္း မဲ႕ ရက္မ်ားဆို ေစာေစာစီးစီး ထၿပီးဆြမ္းခံရတာ တက္ၾကြေနတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္ ... ေမာင္ေလး က ဝက္သားသိပ္ႀကိဳက္တယ္ေလ .. ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အာသေဝါ တရားမကုန္ၾကေသးေတာ႔ အၿမဲတမ္း အမွတ္နဲ႕ မစားႏိုင္ၾကဘူးေပါ႔ ... အနည္းဆံုးေတာ႔ ဆြမ္းခံၾကြတဲ႕ စာသင္သားကိုရင္ေလးမ်ား ၀က္သားအိုးႀကီးခ်က္ နဲ႕ ဆြမ္းစားရင္း သာသနာ တည္ၿမဲေရးအတြက္ တရားစာေပမ်ား က်က္မွတ္ႏိုင္ၾက ပါေစ လို႕ ဆုေတာင္းၿပီး ေမြးေန႕ ဆြမ္းဟင္းေလး ေလာင္းပါတယ္ဗ်ာ ....

ခ်စ္ေသာ စာဖတ္သူ မ်ား နဲ႕ ဘေလာဂါ မ်ားအားလံုး ... ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာ... ကမၻာအရပ္ရပ္ မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ႕ လူမ်ဳိးမေရြး ဘာသာမေရြး လူသား အားလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာစြာနဲ႕ အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ေစဖို႕ ေမြးေန႕ ဆုမြန္ေလး ေတာင္းေပး လိုက္ပါတယ္....

(ခ်စ္ေသာ ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ ကိုလည္း ဒီစာေလး နဲ႕ ေမြးေန႕ မွာ ကန္ေတာ႔ပါတယ္ .. ခ်စ္ေသာ ေမာင္ႏွမ မ်ားအားလံုး ခ်စ္ေသာ တူ တူမ မ်ားအားလံုး ကို လည္း ထည္႕သံုး ထားတဲ႕ အတြက္ ဟုတ္ေသာ္ရွိ ... ဟုတ္ေသာ္ရွိ ...  ခြင္႔လႊတ္ၾကပါလို႕ ေျပာရင္း အမႀကီး အတြက္ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ေကာင္းေကာင္းေလး မ်ားေပးၾက ပါ လို႕ ေတာင္းဆိုပါတယ္ )

ေလးစားစြာျဖင္႔
စာေရးသူ - ေရႊစင္ဦး

အစားအေသာက္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ပညာေပးေရးၾကတဲ႕ ပို႕စ္ေလးေတြ ဖတ္ၾကည္႕ လို႕ ရေအာင္ ထပ္မံ ရွယ္လိုက္ပါတယ္ .. တကယ္ဖတ္သင္႔တဲ႕ ပိုစ္႔ ေလး ေတြ ပါဘဲ ...

ညီမဒိုးကန္ ရဲ႕ က်န္းမာေဘးကင္းေရာဂါရွင္း (သို႔ ) ၾကိဳတင္ကာကြယ္ ကင္ဆာအႏၱာရာယ္
http://madankoo.blogspot.com/2013/09/blog-post_12.html

ကိုညီလင္းသစ္ ရဲ႕ ယူရီးယား (သို႕) ရင္းႏီွးေနေသာ တစိမ္း
http://nyilinnthit.blogspot.com/2013/09/blog-post_24.html

ညီမ မိုးေငြ႕ ရဲ႕ အစားအေသာက္ႏွင္႔ ကင္ဆာ
http://coralnyo.blogspot.com/2013/10/blog-post_8.html

တီတီဆီြ ရဲ႕ အာဂီ်ႏိူမိုတို (သို႔) အခိဳ်မွဳန္႔ (သို႔) MSG (သို႔) ၆၂၁ ရွာပံုေတာ္
http://auntysweet.blogspot.com/2012/07/msg-621_23.html
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဘေလာ႔ဂ္ေဒး အမွတ္တရ ေမွာက္ျပတဲ႕ စာေလး

အင္တာနက္ သံုးရင္း 31-8-2013 ဟာ ဘေလာ႔ဂါေဒး ဆိုတာ အမွတ္ရတယ္... စာေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာလို႕ စာေရး ႀကည္႕တယ္... ဘေလာဂါမသက္ေ၀ က အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ဆိုလို႕ ေရႊစင္ဦး လည္း ေမွာက္ဖို႕ စဥ္းစား လိုက္ေတာ႔ ေမွာက္စရာ အိတ္ က မရွိ ... ရွိတဲ႕ အိတ္ကို ခြ်တ္ ေမွာက္ ရင္လည္း ျမန္မာ အလင္းေဆာင္မဲ႕ ခင္ဝင္႔ဝါ ေလး ငိုသြားမွာစိုးလို႕ မေမွာက္ေတာ႔ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ... ေရႊစင္ဦး မွာ ဘာအိတ္ မွ မရွိပါဘူး.. အသံုးလိုသမွ်ကို အက်ၤ ီအိတ္ ထဲမွာဘဲ ထည္႕ထားတဲ႕ အတြက္ ဒီတက္ဂ္ပိုစ္႔ ေလး ကို အက်ီ ခၽြတ္ မခါႏိုင္တဲ႕ အတြက္ေရးလို႕ မျဖစ္ပါဘူး ... ဒါေၾကာင္႔ ေရာက္တတ္ရာရာ အခုတေလာ စဥ္းစားျဖစ္ခဲ႔တဲ႕ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ဇာတ္လမ္းေၾကာင္းေလး ေတြဘဲ ေရးပါမယ္.....

အင္တာနက္ ေပၚမွာ အထူးသျဖင္႔ ေဖစ္ဘြတ္ေပၚမွာ လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားမႈ႕ ေတြ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ေနပါတယ္ ... ႏိုင္ငံ အေရးနဲ႕ ပါတ္သက္လို႕လည္း ဘာသာေရး လူမ်ဳိးေရး ခြဲျခားမႈ႕ေၾကာင္႔ ျဖစ္တဲ႕ ျပႆနာေတြ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ေနပါတယ္... မႏၱေလး သူ တေယာက္အေန နဲ႕ လူမ်ဳိးေရး ဘာသာေရး ခြဲျခားမႈ႕ သေဘာထား ခံယူခ်က္ေတြ အတြက္ ကိုယ္႔ကို ကုိယ္ ျပန္စမ္းစစ္ မိပါတယ္ ... ငယ္ငယ္ေလး ကထဲက လူမ်ဳိးေရး ခြဲျခားခဲ႔လား .. ခြဲျခားရမွန္း မသိပါဘူး.. ဘာသာေရး ခြဲျခားခဲ႔လား .. ဒါေတာ႔ ခြဲတယ္ ... ဘယ္သာသာ၀င္ ေတြရဲ႕ ဘယ္ေန႕ဆို ဘယ္လို အစားေတြ စားရမယ္ ဆိုတာဘဲ ခြဲျခားခဲ႔ပါတယ္ ...   ခရစ္စမတ္ နီးရင္ ေပ်ာ္တယ္ ... ခရစ္ယာန္ သူငယ္ခ်င္း   ေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ၾကမယ္ ... မုန္႔စားမယ္ ...

တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူး နီးရင္ သူငယ္ခ်င္းတရုတ္မေလး အိမ္က ၀က္ျခံ ကို ေစ႔ေစ႔ မၾကည္႔ေတာ႔ပါဘူး ... ႏွစ္ကူးရက္ ေရာက္မွဘဲ ပါးစပ္ထဲ ထည္႕ပါတယ္ .... တႏွစ္ကို ဝက္တေကာင္ သတ္ၿပီးေတာ႔ ဝက္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ႕ ဟင္းမ်ဳိးစံု ခ်က္ၿပီး ႏွစ္ကူးစားေသာက္ပြဲ မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ဆင္ႏြဲေလ႔ ရွိတဲ႕ အက်င္႔ သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာ ရွိပါတယ္.....

 အစ္ေန႕ လည္း အတူတူပါဘဲ ... ငယ္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ရဲ႕ ေမေမ က အစ္ နီးရင္ က်ေနာ္တို႕စားခ်င္ တဲ႕ အစာေတြ ေမးေနၾကပါ... အုန္းထမင္း ခ်က္ရမလား ... ဒန္ေပါက္ ခ်က္ရမလား ... ဒန္ေပါက္ ဆိုရင္လည္း အမဲသား မစားမွန္းသိေတာ႔ ၾကက္သား.. ဆိတ္သား နဲ႔ ခ်က္ေကြ်း ပါတယ္ ... ဟိႏၵဴ မီးထြန္းပြဲ ဆိုလည္း မုန္႔အခ်ဳိေတြ မလိုင္မုန္႔ေတြ အဝတီးၾကပါတယ္ ... ကိုယ္နဲ႕ ဘာသာမတူသူေတြ နဲ႕ သူတို႕ ရဲ႕ ေန႕ထူးေန႕ျမတ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔တာေတြ ပါ ... က်န္တဲ႕ အပိုင္းေတြ ကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ထံုးစံ အတိုင္းဘဲ ... ေပ်ာ္စရာရွိေပ်ာ္ၾက စိတ္ေကာက္စရာရွိေကာက္ၾက ပါဘဲ...

သူက ကုလား ျဖစ္လို႕ ... တရုတ္ ျဖစ္လို႕ ... ဆိုၿပီး မစဥ္းစားမိပါဘူး ... က်န္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ လည္း ဒီလိုပါဘဲဗ်ာ ... အခုၾကမွ ဘယ္နဲ႕ ျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ မုန္းတီးေနၾကတာလည္း ...ငယ္စဥ္ဘဝ ကေန အရြယ္ေရာက္တဲ႕ အထိ ဘယ္တရုတ္ .. ကုလား ကမွ ေႏွာက္ယွက္တာ မေျပာနဲ႕ ရီးစား စာေပးတာေတာင္ မခံရဘူးပါဘူး  ...  အခုအခ်ိန္မွာ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ မ်ားက မ်ဳိးေစာင္႔ဥပေဒ ဆိုတာ တြင္တြင္ေျပာေနၾကေတာ႔ ... အရပ္ထဲမွာ လူမ်ဳိးျခား ဘာသာျခားနဲ႕ လက္ထပ္တာ တာေတြ ကိုျပန္ စဥ္းစား မိပါတယ္...

က်ေနာ္ တို႕ ငယ္ငယ္သမဝါယမ ေခတ္ ... ပါတီေကာင္စီေခတ္ က ပါတီေကာင္စီ လူႀကီး .. ရပ္ကြက္လူႀကီး လုပ္တဲ႕ ဦး....... ဆိုတာရွိတယ္ ... သူက ဗုဒၶဘာသာ ... သူ႔မိန္းမ က အစၥလမ္ဘာသာဝင္ ... ကေလး   ေတြ ေမြးထားတာ အမ်ားႀကီးဘဲ .. က်ေနာ္တို႕ ေမာင္ႏွမ ေတြ နဲ႕ အစဥ္အဆက္ သူငယ္ခ်င္း ေတြဘဲ .. သူ႕သားသမီး ေတြ လည္း အတိအက်ေတာ႔ မသိေပမဲ႕ ဗုဒၶဘာသာ ယူတာမ်ားတယ္ ထင္ပါတယ္ ... သူတို႕ လင္မယား လည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ပါဘဲ ... အခု သူ႕သားသမီး ေတြေတာင္ အင္တာနက္ သံုးၿပီး က်ေနာ္ ေရးတဲ႕ စာကို ဖတ္ခ်င္ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ ... သူတို႕လင္မယားလည္း အိုေအာင္မင္းေအာင္ အခု အခ်ိန္ထိ   ေပါင္းသင္း   ေနၾက ပါတယ္ ...


က်ေနာ္ တို႕ ငယ္ငယ္က က်ေနာ္ တို႕အိမ္နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မွာ ကိုကုလား လို႕ က်ေနာ္တို႕ ကေခၚတဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ထက္ အသက္ေရာ အတန္းေရာ အမ်ားႀကီးၾကီး တဲ႕ အိမ္နီးျခင္း တေယာက္ အေၾကာင္း ကုိ လည္း စဥ္းစားမိပါတယ္ ... သူတို႕ မိသားစုက အေဖ တေယာက္လုပ္စာနဲ႕ စားေနရတဲ႕ အတြက္ အဆင္မေျပၾက ပါဘူး .. ေမာင္ႏွမ ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ ... ကိုကုလား က အႀကီးဆံုး... ဗမာ ဗုဒၶဘာသာေပမဲ႕ အသားမဲတာ ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကိုကုလား နံမည္တြင္တာပါ ... သူ ဆယ္တန္းေအာင္ ေတာ႔ သူ႕အေဖ အလုပ္ လုပ္တဲ႕ဌာန မွာ အလုပ္သြင္းေပးတယ္ .. မိသားစု အဆင္ေျပခါစ ရွိေသးတယ္ ... မိန္းမ ယူသြားပါတယ္..

မိန္းကေလးက အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ပါ ... သူ႔ အေမႀကီး ေအာ္ေအာ္ ငိုတာ အခုထိၾကားေယာင္မိတယ္ ... ကုလားလို႕ ငါနာမည္ မွည္႕မိလို႕မ်ား တကယ္ ကုလား ျဖစ္သြားတာလား ကုလား ရဲ႕ ဆိုၿပီးေတာ႔ပါ  ... ကိုကုလား က အဲဒီဘာသာကိုပါ ေျပာင္းလိုက္ရတာကိုး ... ဟိုုတေလာက သူ႕အေဒၚနဲ႕ ေတြ႕လို အမွတ္တရ ကိုကုလား အေၾကာင္းေမးလိုက္ပါတယ္ ... သူ႕ မိသားစု နဲ႕ အဆင္ေျပေျပ ပါဘဲတဲ႕ ... ဒါေပမဲ႕ ဒီဘက္က ေဆြမ်ဳိး မိတ္ေဆြ မ်ားနဲ႕ေတာ႔ အဆက္အသြယ္ မရွိပါဘူး လို႕ ေျပာပါတယ္ ......

ေနာက္တေယာက္ ကေတာ႔ က်ေနာ္ ေက်ာင္းၿပီး မွ သိခဲ႔ရတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမေလး သူက လည္း အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ ပါ ... သူ႕ရီးစားက ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ .. ငယ္ခ်စ္ေတြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်စ္ခဲ႔ၾကေတာ႔.. အခ်ိန္တန္ ေတာ႔ ယူခ်င္ၾကတယ္ .. ဒါေပမဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အစၥလမ္မေလးက ဘာသာေျပာင္း မွ လက္ထပ္ မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္တဲ႕ ... သူ႔ရီးစား ဗုဒၶဘာသာ ကလည္း ေျပာင္းမယ္တဲ႕ ... ေကာင္ေလး ရဲ႕ မိဘ ေတြ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ကေတာ႔ ဘယ္သေဘာတူၾကမလည္း ... က်ေနာ္႔ စိတ္ထဲလည္း မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားတယ္ .. ဘာလို႕ ေျပာင္းရမွာလည္း ကိုယ္ဘာသာ ကို ဘာလို႕ စြန္႕ရမွာလည္း ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္း  ကို ေတာင္ေျပာမိပါေသးတယ္ .. သူငယ္ခ်င္း ကေတာ႔ သူတို႕ ဘာသာက ဘာသာမတူရင္ လက္ထပ္လို႕ မရတဲ႕ အတြက္ပါတဲ႕ .. ဒါေၾကာင္႔ သူ႔ခ်စ္သူ ဘာသာမေျပာင္းခ်င္ရင္လည္း လက္မထပ္ဘဲ အခုလိုဘဲ တသက္လံုးေနသြားေတာ႔မယ္ လို႕ ေျပာပါတယ္ ...

 ေယာက္က်ားေလး ဘက္ ကလည္း  ဘာသာမေျပာင္းျဖစ္ပါဘူး ... ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီ အစၥလာမ္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလး က သူ႕ရီးစား ဗုဒၶဘာသာ ေကာင္ေလး ေနာက္ကို ခိုးရာ လိုက္ေျပးသြားပါတယ္ ... မဂၤလာေတာ႔ မေဆာင္ၾကေတာ႔ဘူး ... အခုေတာ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရေနၾကၿပီ.. ေကာင္မေလး ဘက္ နဲ႕လည္း အဝင္အထြက္ ျပန္ရွိသြားၿပီ .. ေကာင္ေလးနဲ႕ လည္း ဘာသာ မေျပာင္းၾကဘဲ .. ေပါင္းေနၾက ပါတယ္ ... ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ပါဘဲ ... အခု က်ေနာ္တို႕ အိမ္နား မွာဘဲ ေနၾကပါတယ္ .........

ေနာက္ဆံုး တေယာက္ကေတာ႔ က်ေနာ္ ရဲ႕ အသိ ထဲကပါဘဲ ... မေလးရွား မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ ကထဲက အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး မိဘ ကိုရွာေကၽြးေနတာပါ ... မေလးသူေလး နဲ႕ ရီးစားျဖစ္တယ္ ... ႏွစ္ေပါင္း ၾကာလာေတာ႔ လက္ထပ္ၾကတယ္ ... ဒါေပမဲ႕ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အဲဒီ ေယာက္က်ားေလး က အစၥလာမ္ ဘာသာ ကို အရင္ေျပာင္းရပါတယ္ ... သူ႔ရဲ႕ ဘာသာေျပာင္းပြဲ ပံုေတြ ေဖစ္ဘြတ္ေပၚ မွာတင္ပါတယ္ ... ၿပီးရင္ လက္ထပ္ တဲ႕ ပံုေတြ ပါတင္ပါတယ္ ... လက္မထပ္ ခင္က ျမန္မာျပည္ ျပန္လာပါေသးတယ္ .. အေမနဲ႕ ညီမ က ဘာသာ မေျပာင္း ဖို႕ ျမန္မာျပည္မွာဘဲ ရွိတာေလး နဲ႕ လုပ္စားဖို႕ ငိုယိုၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္ ...ဒါေပမဲ႕လံုးဝ လက္မခံဘဲ မေလးရွား သူနဲ႕ ယူသြားပါတယ္ ... သူ ႀကိဳက္မႀကိဳက္ မသိလို႕ ေဖ႔စ္ဘြတ္ လင္႔ခ္ ကို ေတာ႔ တင္မေပးေတာ႔ ပါဘူး...

ျမန္မာမေလး မ်ား ကုလားနဲ႕ယူတာေတာ႔ က်ေနာ္႔ မ်က္ျမင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ရတဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳမ်ဳိး မရွိတဲ႕ အတြက္ မေဖာ္ျပႏိုင္ပါဘူး ... အခု အင္တာနက္ ေပၚ မွာ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ သံုးမွဘဲ ဘယ္ ျမန္မာမေလး က ဘယ္ကုလား ကို ယူလို႕ ဘာျဖစ္သြားတယ္ .. ဘယ္လို အႏိွပ္စက္ခံရတယ္ ဆိုတာ ၾကားပါတယ္ ... ဒါေၾကာင္႔ ခ်စ္ညီမ ကိုေတာင္ ခဏ ခဏ ေျပာျဖစ္တယ္ ... ငါ့ကို က ဒီေလာက္ ဟိုးေလးတေက်ာ္ အႏွိပ္စက္ခံ ဇာတ္လမ္းေတြ ကို ေဖ႔စ္ဘြတ္ သံုးမွ ဘဲ ေတြ႕ဘူး ျမင္ဘူးတာ ဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ဗဟုသုတ နည္းတယ္ .. လို႕ ေျပာမိပါတယ္ ...  ဒါေတာင္ ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္ မွ ဒီေလာက္ မ်ားမ်ားေတြ႕ဘူးတာပါ ... က်ေနာ္ စသံုး တုန္းက ဒါေတြ မရွိပါဘူး .. အခုမွဘဲ ဒီမိုကေရစီ ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေတာ႔မွဘဲ ဒါေတြ အေတြ႕မ်ားလာတာပါ ...

က်ေနာ္ နဲ႕ ဟိုတေလာက ခင္မင္တဲ႕ ဦးဇင္း နဲ႕ မ်ဳိးေစာင္႕ ဥပေဒ အေၾကာင္း ျငင္းၾက တာ မွတ္မိအုန္းမွာပါ ... (မ်ဳိးေစာင္႔ ဥပေဒ နဲ႕ ေရႊစင္ဦး နဲ႕) တေန႕ကေတာ႔ အဲဒီ ဦးဇင္း နဲ႕ ပါလာတဲ႕ ဦးဇင္း က ေနာက္ တေခါက္ ျပန္ လာပါတယ္ ... ဒကာမႀကီး ဟုိေန႕က ဟို ဦးဇင္း....  နဲ႕ဒကာမႀကီး  နဲ႕ ျငင္း ၾကေတာ႔ က်ဳပ္လည္း ဒကာမႀကီး ဘက္ကပါ .. မ်ဳိးေစာင္႔ ဥပေဒ မလိုအပ္ဘူး လို႕ ထင္ခဲ႔ပါတယ္  ... ဒါေပမဲ႕ အခု စိန္ပန္းထဲ မွာ က်ဳပ္ မ်က္ျမင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ ေတြ ေတြ႕လာတဲ႕ အတြက္ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီ ... မ်ဳိးေစာင္႔ဥပေဒ ဆိုတာ လိုအပ္ပါ တယ္ ...  အဲဒါ ဒကာမႀကီးလည္း စိတ္ေျပာင္းေအာင္ လို႕ လာေျပာတာဆိုၿပီး အစၥလာမ္ဘာသာ ဝင္ ေယာက္က်ား က ဗုဒၶဘာသာဝင္ မိန္းမ ကို ႏိွပ္စက္ တဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္း ကို ေျပာျပပါတယ္ ...

တပည္႔ေတာ္ ယံုပါတယ္ဘုရား ... ေနာက္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ ေယာက္က်ားက ဗုဒၶဘာသာဝင္မိန္းမ ကို ႏိွပ္စက္ တဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလး ေတြ လည္း တပည္႕ေတာ္ ေျပာျပပါမယ္ ဆိုေတာ႔ ဦးဇင္း ၿငိမ္သြားပါတယ္ ... လူ အျခင္းျခင္း ႏိွပ္စက္ ညွင္းပန္းတာ ကို တပည္႕ေတာ္ လက္မခံပါဘူး .. ဘယ္ဘာသာဝင္ဆိုတာ မၾကည္႕ပါဘူး လို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္ ... ဒါေပမဲ႕ ဦးဇင္း က ဇြဲမေလွ်ာ႔ ပါဘူး ေနာက္ေန႔ မွာ မ်ဳိးေစာင္႔ ဥပေဒ ဆိုတဲ႕ အေခြေလး လာပို႕သြားပါတယ္ ... ဒကာမႀကီး နားေထာင္ျဖစ္ေအာင္ ေထာင္ပါလို႕ လည္း ေျပာ သြားပါတယ္ ... က်ေနာ္ ယူထားလိုက္ပါတယ္ ..  ဦးဇင္း စိတ္ခ်မ္းသာပါေစေတာ႔ .. သူတို႕ ေမတၱာရွိတဲ႕ ဒကာမႀကီး အျမင္မွန္ရေအာင္ က်ဳိးစားၾကတာပါ ... တကယ္႔ အရိုးခံ ဘာပေရာဂ မွ မပါဘူးဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္ ...

က်ေနာ္ တို႕ မႏၱေလး ဆိုတာ မီးေလာင္လည္း ဘုန္းႀကီးေတြ က ေရွ႕ဆံုးက ေနၿပီး.. ဒကာ၊ ဒကာမ ေတြ ကို အၿမဲတမ္း အကာကြယ္ေပးေနၾက ... ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး တုန္းကလည္း တၿမိဳ႕ လံုး  ေအးခ်မ္းေအာင္ ...... ေစာင္႔ေရွာက္ ေပးခဲ႔တယ္ ... ျပည္သူ နဲ႕ လက္တြဲလို႕ စစ္အစိုးရ ကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႕ က်ဳိးစား ပါ၀င္ခဲ႔တယ္ .. ၂၀၀၇ သံဃာအေရးအခင္း တုန္းကလည္း အေသခံ..... အဖမ္းခံၿပီး အာဏာရွင္ ေတြကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႕ က်ဳိးစားခဲ႔ တယ္ ..မသင္႔ေတာ္တာ ရွိရင္လည္း ဘုန္းဘုန္းေတြ က ဆံုးမပဲ႔ျပင္ခဲ႔တယ္ .. ဘာသာေရး အသိၾကြယ္ေအာင္ ဆိုဆံုးမ ခဲ႔တယ္ ... အခ်စ္ဆံုး အဖိုးက လည္း ဘုန္းႀကီး ၀တ္နဲ႕ တခ်ိန္လံုး ဘုရားစာသင္ တရားထုိင္သင္ ဆိုေတာ႔ ဘုန္းဘုန္းေတြ ကို ၾကည္ညုိၿပီးသား ...  ေလးစားၿပီးသားပါ..  ေထာင္ထဲမွာ မႏၱေလး က ဂဠဳန္နီဘုန္းဘုန္း..  ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္ေတာ္.. နဲ႕ တျခားဘုန္းဘုန္း မ်ား အႏိွပ္စက္ခံရတယ္ ၾကားရတုန္းက မ်က္ေရ က်ေလာက္ေအာင္ စိတ္ထိခိုက္ရပါတယ္ ...

ျမန္မာျပည္ မွာ အထူးသျဖင္႔ နယ္ဘက္မွာက သားေယာက္က်ားေလးမ်ားကို အလွဴအတန္း လုပ္ၿပီးတဲ႕ အခါ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕သြားရင္ သိပ္၀မ္းသာၾကပါတယ္ .. ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းဘုန္းမ်ား ကလည္း ဥာဏ္ေကာင္းတဲ႕ ကိုရင္မ်ားကို လူျပန္မထြက္ေစခ်င္ေတာ႔ပါဘူး ... အဲဒီေတာ႔ ျမန္မာျပည္က လူေတာ္မ်ား (နယ္ဘက္က အမ်ားစုေပါ႔) ဟာ ငယ္ျဖဴ ကိုယ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ေနၾကပါတယ္ ...

လူေလာက သဘာ၀ေတြ .. ႏိုင္ငံေရးပရိယာယ္ ေတြ နဲ႕ အာဏာရွင္ ေတြ ရဲ႕ ညစ္ပတ္ စုတ္ျပတ္ပံု ယုတ္မာ ေကာက္က်စ္ပံု ကို အလံုးစံု နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ရိုးသားၾကပါတယ္ .. ဒါေၾကာင္႔ ဘုန္းဘုန္း မ်ားလည္း အခုအခ်ိန္မွာ မ်ဳိးေစာင္႔ဥပေဒ လို သေဘာထား ကြဲျပားေစတဲ႕ အရာေတြ ကို ခဏ ထားလိုက္ပါအုန္း ... လို႕ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္ ....  မ်ဳိးေစာင္႔ဥပေဒ ကေန အမုန္းမီးပြားမ်ား ေပါက္ဖြား လာၿပီး တိုင္းျပည္မေအးခ်မ္း တဲ႕ အတြက္ ကယ္တင္ရွင္မ်ားက တိုင္းျပည္ ကို ေဂ်ာက္ထဲ မၾကေအာင္ ကယ္တင္ၾက ပါလိမ္႔မယ္ ဘုရား ..... တပည္႔ေတာ္ တို႕ ျပည္သူမ်ား ေနာက္တႀကိမ္ အကယ္ မခံႏိုင္ေတာ႔ ပါဘူး ...

အခု တပည္႔ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာ အာဏာရွင္လက္ေအာက္ က လြတ္ေျမာက္ဖို႕ လမ္းစေလး ေရးေရးေပၚေနပါတယ္ . ဒါေပမဲ႕ အာဏာ လက္ မလႊတ္ခ်င္ တဲ႕ သူေတြ ... အာဏာရူး ေတြ ရွိေနပါတယ္ ... အာဏာ လက္မလႊတ္ရေအာင္ ဘက္ေပါင္းစံုကေန ျပည္သူမ်ား.. သံဃာမ်ား.. ဘာသာကြဲမ်ား.. ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား.. တိုင္းရင္းသားမ်ား ကို စည္းရုံးေရး ပ်က္ျပားေအာင္ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္ လို႕ တပည္ေတာ္ထင္တဲ႕ အတြက္ အခုအခ်ိန္မွာ လမ္းစေလးေရးေရး ကို မေပ်ာက္ေအာင္ ထိမ္းသိမ္းဖို႕ ကလြဲၿပီး မ်ဳိးေစာင္႔ဥပေဒ အပါအဝင္ ညီညြတ္ေရး ပ်က္ျပားေစတဲ႕ အရာအားလံုး ကို စိတ္မ၀င္စားပါဘူး လို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္ ဘုရား ...

ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႕ ေျပာရရင္ က်ေနာ္ နဲ႕ သိကၽြမ္းတဲ႕ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ႕ ကေလးေတြ ရွိပါတယ္ ... တေန႕က ဆရာမ က ဗုဒၶဘာသာလား လို႕ ေမးပါတယ္ .. ဟုတ္တယ္လို႕ ေျပာေတာ႔ စီဒီေခြေလး ထုတ္ေပးပါတယ္ ... ၉၆၉ မွာ ေစ်း၀ယ္ဖို႕ ဆိုတဲ႕အေခြေလးပါ .. က်ေနာ္ဖြင္႔မၾကည္႔မိပါဘူး ... ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ပ်က္ သြားပါတယ္  .. M.Res လုပ္ေနတဲ႕ ကေလးေတြပါ ... ဒီလို ပညာတတ္ ကေလး ေတြ ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ထဲ မွာ  ဒီလို အေတြးအေခၚေတြ ၀င္ေရာက္ေန တာ ဟာ တိုင္းျပည္ အတြက္ မေကာင္းတဲ႕ အလားအလာ ေတြပါ ...

က်ေနာ္ တို႕ ျမန္မာျပည္ႀကီး တိုးတက္ဖြင္႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံမႈ႕ ေတြ လိုအပ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ အျမင္က်ဥ္းေျမွာင္းတဲ႕ ၉၆၉ မွာ ေစ်း၀ယ္ပါ ဆိုတဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ ကို လည္း လက္မခံႏိုင္ပါဘူး .. ဒီအတိုင္းသာ ဆက္သြားေနရင္ ၉၆၉ မွာ ေစ်း၀ယ္ရရုံတင္ မကဘူး.. ေနာက္ဆိုရင္ အပ္ခ်ီလံုး တလံုးနဲ႕ ဓါတ္ခဲ တလံုး ... ဆန္တျပည္ ကို တေနကုန္ တန္းစီၿပီ ထုတ္ရတဲ႕ သမ၀ါယမ ေခတ္ကို ျပန္ေရာက္ၿပီး ... အာဏာရွင္ ေတြ လက္ေအာက္ မွာ ျပန္လည္ ဒူးေထာက္ရလိမ္႕မယ္ ... လို႕ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္..

ဘေလာ႔ဂါတဦး အေနနဲ႕ ေရးသင္႔တယ္ ထင္တဲ႕ ပိုစ္႔ေလးကို ဘေလာ႔ဂ္ေဒး အမွတ္တရေလး ေရး လိုက္ ပါတယ္ ...  ဧရာဝတီအေရး ကဲ႕ သို႕ အေရးႀကီးတဲ႕ ေနာက္ထပ္... ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အာဏာရွင္ မ်ား လက္ထဲ ဆက္လက္ ေနရမဲ႕ အေရးလို႕ လည္း က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္ ... ဒါေၾကာင္႔ ဒီပိုစ္႔ ေလး ကို ေရးပါတယ္


 က်ေနာ္႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးမွာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ဖတ္ရႈ႕ အားေပးခဲ႔ၾကတဲ႕ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြ မ်ားကိုလည္း အထူးေက်းဇူး တင္ပါတယ္ ... အခုတေလာ အလုပ္နည္းနည္း မ်ားတဲ႕အတြက္ ... ဘေလာ႔ဂ္လိပ္စာလည္း အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားတဲ႕ အတြက္ ...  စာတင္တာ နည္းနည္း အဆက္ျပတ္သြားပါတယ္ ... အားလံုး ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ ... ဘေလာ႕ဂါ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း လင္႔ခ္ ေလးေျပာင္းခ်ိတ္ေပးၾကပါ... က်ေနာ္လည္း ဆက္လက္ၿပီး စာေကာင္းေလးမ်ား တင္ေပးႏိုင္ဖို႕ က်ဳိးစားပါမယ္ ....

 က်ေနာ္႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလး မွာ တင္ထားတဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ေလး ရွိပါတယ္ ...  ေအာက္မွာထပ္ေဖာ္ျပ ထားပါတယ္ ... အဲဒီအတိုင္းဘဲ က်ေနာ္ က်င္႔သံုး မွာပါ ...

“မတရားမႈတခုမွာ “ ၾကားေန” တယ္ဆုိရင္
သင္ဟာ ဖိႏွိပ္သူဘက္က လုိက္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ လုိက္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ”
“If you are neutral in a situation of injustice, you have chosen to side
with the oppressor.”

(ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဘယ္လ္ဆုရ ေဒါက္တာ မာတင္လူသာကင္း)
(ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဘယ္လ္ဆုရ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒက္စမြန္တူးတူး)

အားလံုးကိုေလးစားလွ်က္
ေရႊစင္ဦး 
http://www.shwezinu.blogspot.com
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, (ၿပီးပါၿပီ)

သၾကားမွန္ကူ အုန္းမွန္ကူ

အလုပ္က ငါးသည္
စာကေကာင္းေကာင္းမတတ္။
ငါးသည္ဆုိေတာ့ ၀တ္တာစားတာကေရာ စုတ္ျပတ္ေနတာ။
လင္စိတ္သားစိတ္ဆုိတာ သူကႀကိဳက္တယ္လုိ႔ေျပာမွပဲ
ဖ်တ္ခနဲေပၚလာေတာ့တာပါေတာ္။ မုိးႀကိဳးပစ္က်ိန္ရဲပါရဲ႕။

    ကုိျမရွင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ဳပ္ေတာ့ နားမလည္တာ မ်ားပါတယ္။
    က်ဳပ္ကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္လုိ႔ စေျပာခဲ့ကတည္းက စၿပီး နားမလည္ခဲ့တာေပါေတာ္။ ေတာ္တုိ႔ပဲ စဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ က်ဳပ္က ငါးသည္ (ငါးသယ္)၊ ဗ်ပ္ကေလးနဲ႔ ပ်ံက်ေစ်းလမ္းေဘးမွာ ႀကံဳသလုိခ်ေရာင္းရတဲ့ ငါး သည္ ... သူက ေက်ာင္းဆရာ။ တကယ္ဆုိ သူႀကိဳက္စရာရွားသမုိ႔လား။ အရပ္သူေခ်ာေခ်ာ ကေလးေတြ၊ ေက်ာင္းသူေလးေတြ သူလုိထဲက ဆရာမလွလွကေလးေတြ ျပည့္လုိ႔။
    က်ဳပ္ကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္လုိ႔လာေျပာေတာ့ က်ဳပ္က နားမလည္ႏိုင္လြန္းလုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ႀကိဳက္ရတာလဲ လုိ႔ ေမးပါတယ္။ သူေျဖပံုက်ေတာ့လည္း လြယ္လုိက္တာ။
    "နဖူးစာေလ" တဲ့။
    ကဲ ... က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီနဖူးစာဆုိတာႀကီးကုိ နားမလည္ေတာ့တာ။ က်ဳပ္က ဒီတန္းက သူ႔ကုိ ျပန္ၾကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာ အသာထားလုိ႔၊ စိတ္ကရႈပ္ေနတာ၊ ဒါနဲ႔ လြယ္လြယ္ပဲ ေျပာလုိက္တယ္။
    " ေတာ္က ေက်ာင္းဆရာမဟုတ္ဘဲ က်ဳပ္တုိ႔လုိ တံငါသည္ဆုိလည္း ေကာင္းသား" လုိ႔။
    အဲဒီေတာ့ ကုိျမရွင္ရယ္ေလ ဘာမွေတာင္ မစဥ္းစားဘူး။

    " ဒါဆုိရင္ေတာ့ သိပ္လြယ္သြားၿပီ။ က်ဳပ္ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေတာ့ဘူး၊ တံငါသည္ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္" တဲ့။
    က်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ေနတယ္ပဲထင္တာ။ မဟုတ္ဘူး ေတာ္ေရ ... တကယ္ေျပာေနတာတဲ့။
    " ဒီမွယ ေခြးမ၊ နင့္အေၾကာင္း ငါ ေကာင္းေကာင္းသိၿပီးသား။ နင့္မွာ အေမလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ အေဖ တံငါသည္အဘုိးႀကီးနဲ႔ ေနရတာ။ သူ႔ကုိ နင္ မခဲြႏုိင္သလုိ သူကလည္း နင့္ကုိ မခဲြႏုိင္ဘူး။ သူကလည္း သူ႔တံငါအလုပ္ကုိ မစြန္႔ႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးရယ္၊ နင္သာ ငါ့ကုိယူမယ္ဆုိရင္ ငါ နင္တုိ႔နဲ႔ လာေနမယ္။ ငါလည္း တံငါပဲလုပ္ေတာ့မယ္။ ငါ နင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္" တဲ့။
    က်ဳပ္ကုိ သိပ္ခ်စ္ရေအာင္ က်ဳပ္က အရုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္မဟုတ္ေပမယ့္ လွမွမလွတာႀကီးကုိ။ ၿပီးေတာ့ လူမေျပာနဲ႔ နာမည္ေတာင္ မလွဘူး။ "ေခြးမ"တဲ့။ အလုပ္က ငါးသည္။ စာက ေကာင္းေကာင္းမတတ္။ ငါးသည္ ဆုိေတာ့ ၀တ္တာ စားတာကေရာ စုတ္ျပတ္ေနတာ။ လင္စိတ္သားစိတ္ ဆုိတာသူက ႀကိဳက္ပါတယ္ လုိ႔လာေျပာေတာ့မွပဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာေတာ့တာပါေတာ္။ မုိးႀကိဳးပစ္ က်န္ရဲပါရဲ႕။ ဒီတုန္းက သူ တံငါသည္လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္ယံုလိမ့္မွာတံုး။ ဒါနဲ႔ ၿပီးစလြယ္ေျပာလိုက္တ္။
    " ေတာ္က တံငါသည္လုပ္မယ္ဆုိလုိ႔မွ က်ဳပ္က ေတာ့္ကုိ ျပန္မႀကိဳက္ရင္ က်ဳပ္ အဆုိးျဖစ္ေတာ့မေပါ့ ေတာ္" လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

    အဲဒီေန႔လယ္က က်ဳပ္ငါးေတြေရာင္းလုိ႔ကုန္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္ရွိတဲ့ကၽြန္းထဲကုိ ေလွႀကံဳနဲ႔ျပန္ခဲ့ တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေနတဲ့ ကၽြန္းဆုိတာက မႏၱေလးအေနာက္ဘက္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးထဲက နန္းေတာ္ကၽြန္းတုိ႔၊ သမင္ၿခံပတ္၀ဲ တုိ႔ဆုိတဲ့ ကၽြန္းႀကီးေတြရဲ႕ေနာက္ဘက္ကုိ က်ေသးတာ။ ေနာက္ေပၚတဲ့ ကၽြန္းေပါက္စကေလး ပါ။ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေခါင္တာပါလုိ႔ဆုိ။ အဲ ... အိမ္ထဲလည္း၀င္လုိက္ေရာ အေဖနဲ႔ ထုိင္စကားေျပာေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ အံ့ေရာ ... က်ဳပ္ေတ့ နားကုိမလည္ေတာ့ဘူး။
    သူက အေဖ့ကုိ ဇာတ္စံုရွင္းၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ။ အေဖက က်ဳပ္ကုိ တန္းေမးတာပဲ။
    " ေခြးမ ... သူက တံငါလုပ္မယ္ဆုိရင္ နင္ သူ႔ကုိယူပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္ဆုိ " တဲ့။ ဒီေတာ့ -
    " ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ... " ပဲေျပာရေသးတယ္။
    " ဒါေပမယ့္ ေတြဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ ဒီေကာင္ ငါ့လုိပဲ ဒုိးတူေပါင္ဖက္ တံငါလုပ္မယ္ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ငါလည္း သေဘာတူတယ္။ သူ႔မိဘေတြၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ" တဲ့။
    အဲဒီမွာ ကိစၥကျပတ္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔မ်ာက မိဘေတြမွ မရွိေတာ့တာ။ သူက တစ္ေကာင္ၾကြက္ဥစၥာ။

    ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ ဆုိတာ တံငါသည္အလုပ္နဲ႔ အကြာႀကီးပါေတာ္။ သူက မူလတန္းေက်ာင္း ဆရာဆုိေပမယ့္ ၀င္ေငြက ငါးဖမ္းစားတာထက္ေတာ့ ပံုမွန္၀င္ေသးတာပဲ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေရရွည္ခံႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး လုိ႔ က်ဳပ္ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ တြက္ထားလုိက္တယ္။ က်ဳပ္အေဖနဲ႔လုိက္ၿပီးေတာ့ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ကုိ တံငါအတတ္ကုိ သင္ယူရတာပါေတာ္။
    က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္စကားနဲ႔က်ဳပ္ သူနဲ႔ညားေတာ့တာပါပဲ။ ညားလည္းၿပီးေရာ ေဒၚက်ဳပ္ႀကီး ေျပာ သလုိပါပဲ က်ဳပ္လည္း သူ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ သူလည္း က်ဳပ္ကုိ တကယ္ခ်စ္ရွာတာပါ။ က်ဳပ္ က ေျပာပါေသးတယ္။
    " တံငါသည္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့။ ေက်ာင္းဆရာပဲ ျပန္လုပ္ပါ။ အေဖ့ကုိ ေျပာေပးပါ့မယ္" ေပါ့။ ကုိယ္က ခ်စ္လာၿပီကုိး။ မရပါဘူးေတာ္။
    " အေဖ စိတ္ညစ္သြားလိမ့္မယ္" တဲ့။ ၿပီးေတာ့ " တံငါသည္နဲ႔ ငါးသည္နဲ႔ညားတာပဲ။ သဘာ၀က်ပါ တယ္" တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အေဖနဲ႔သူနဲ႔က လုိက္လည္းလုိက္တယ္။

    " ဒီေကာင္ တကယ္ႀကိဳးစားတဲ့ေကာင္၊ ငါ့လုိမဟုတ္ဘူး။ တံငါဆုိေပမယ့္ ႀကီးပြားမယ့္ေကာင္။ ေခြးမ ... နင္ ၾကည့္ေန၊ ဒီျမရွင္ဆုိတဲ့ေကာင္ဟာ တစ္ေန႔က်ရင္ တံငါေတာ့တံငါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အင္းသူႀကီး ေတြဘာေတြ တက္ျဖစ္မယ့္ေကာင္ကြ" တဲ့။
    ကုိျမရွင္ကလည္း ႀကိဳးစားလုိက္တာမွ အခ်ိန္မေရြးကုိ လုပ္ေတာ့တာ။ တံငါသည္ပီသလုိက္တာမွ။ ငါးႀကီး၊ ငါးကေလး ငါးမေရြး၊ အလုပ္အႀကီးအေသး၊ ရာသီအဆုိးအေကာင္း ဘာမွၾကည့္ေနတာမဟုတ္ဘူ။ အေဖက "မရွင္ေရ ... "လုိ႔ ေခၚလုိက္ရင္ သူက ေလွေပၚေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ အေဖ အရက္ေသာက္ရင္ သူလည္းေသာက္၊ ၾကက္တုိက္ ရင္ သူလည္းတုိက္ပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္း တံငါသည္ေတြက ပထမ သူ႔ကုိ ေက်ာင္းဆရာ လူထြက္ဆုိၿပီး အာနာတာနဲ႔ အေတာ္ကေလး ခပ္တန္းတန္းနဲ႔ ေပါင္းၾကတာ။ သူက ဘယ္ဟုတ္ လိမ့္မွာလဲ။ တစ္ခါတည္း ေရာပစ္လုိက္တာ တစ္လေတာင္ မၾကာလုိက္ပါဘူး။ ကုိျမရွင္ဟာ တစ္သက္လံုး ဒီကၽြန္းရြာကေလးေပၚ ႀကီးလာၿပီး တစ္သက္လံုး ငါးဖမ္းစားလာတဲ့လူက်ေနတာပဲ။
    သူလည္း တံငါအတတ္ေကာင္းေကာင္းတတ္လုိ႔ ၆ လေလာက္လည္းၾကာေရာ အေဖ ေလျဖတ္ပါ ေလေရာ။ ညာလက္နဲ႔ ဘယ္ေျခေထာက္ ေဒါင့္တန္းဆဲြ၊ အေၾကာေတြ ေသ သြားပါေရာလား။ တစ္သက္လံုး တံငါအလုပ္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါန႔ က်ဳပ္က ကုိျမရွင္ ကုိ ေျပာပါေသး တယ္။
    " အေဖလည္း တံငါမလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္လည္း တံငါမလုပ္ရင္ ဘာမွေျပာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းဆရာျပန္လုပ္ခ်င္လုပ္ေလ" လုိ႔။

    ဒီေတာ့ သူက အေဖစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္တဲ့။ ခုလုိ ဒုကၡတျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားဖုိ႔ပုိလုိတယ္တဲ့။ သူက စာတတ္တယ္မဟုတ္လား။ သူက ပုိသိတာေပါ့။
    ခက္တာက ကုိျမရွင္နဲ႔ ရြာခံေတြနဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးလာေတာ့ ရြာခံေတြက သူ႔ကုိ မနာလုိတတ္လာၾကၿပီ ေလ။ သူက စာတတ္ေပတတ္မဟုတ္လား။ ဘာေလးပဲေျပာေျပာ က်န္တဲ့လူေတြက သူ႔ကုိမီေအာင္ ေျပာႏုိင္ ၾကတာ မွ မဟုတ္ဘဲ။ ၾကာလာေလ ကုိျမရွင္ ဘာေျပာေျပာ၊ ၾကြားတယ္ လူတတ္လုပ္တယ္လုိ႔ ထင္လာၾက ေလပဲ။
    တစ္ေန႔ေတာ့ အႀကီးဆံုးျပႆနာေပၚေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္မွာ စုၿပီးအရက္ေသာက္ၾကတဲ့ တစ္ည။
    အရက္၀ုိင္းဆုိေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြဆုိၾကတာေပါ့။ တံြေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းေတြပဲ မ်ားတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္က မာမာေအးသီခ်င္းဆုိတယ္။ အစအဆံုး မဟုတ္ပါ ဘူး။ ရသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒါကေလးကုိပဲ အားလံုးသိပ္ႀကိဳက္ၾကၿပီးေတာ့ မာမာေအး ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ၾကေတာ့ တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကုိျမရွင္က ဘာ၀င္ေျပာလုိက္သလဲဆုိေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ မာမာေအးနဲ႔ေတြ႕ဖူးတယ္တဲ့။ ဒီမွာတင္ အားလံုးက ၀ုိင္းဟားၾကေတာ့တာပဲ။ ကုိျမရွင္ကလည္း မေလွ်ာ့ဘူး။ ေတြ႕ရံုတင္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူဆုိတဲ့သီခ်င္းကုိ မာမာေအးကလုိခ်င္ပါတယ္ဆုိလုိ႔ သူက သင္ေပးလုိက္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီမွာေတာ့ တစ္၀ုိင္းလံုးေျဗာင္းဆန္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ေလွာင္ၾကေျပာင္ၾက၊ ရိၾကကလိၾကနဲ႔ ၀ုိင္းဟားၾကတာ။ ၿဖီးတာ လည္းၿဖီး၊ ၾကြားတာေတာ့ၾကြားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလြန္အကၽြံေတာ့မလုပ္ဖုိ႔။ တံငါသည္ေတြ၊ ေတာသားေတြ ဆုိၿပီး ထင္တုိင္းလွိမ့္လုိ႔ရလိမ့္မယ္ေတာ့ မထင္ဖုိ႔ ဘာညာေပါ့။ ဆူညံေနတာပါပဲ။
    က်ဳပ္ကေတာင္ ၀င္ေျပာမိေသးတယ္။ "ကုိျမရွင္ရယ္ ဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔"။ ဒီေတာ့ "ဒုကၡ ပါပဲ ေခြးမရယ္၊ ငါ့စကားကုိ ငါ့မယားေတာင္ မယံုေတာ့ပါလား" တဲ့။

    ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မလည္း မယံုတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ကုိျမရွင္က မႏၱေလးသား၊ ၿမိဳ႕ေပၚကဆုိေပမယ့္ မုိးႀကိဳးပစ္ဘုရားဟူးရယ္ပါ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္ ေရႊျပည္၊ မင္းတဲ၊ အီကင္းေက်ာ္ၿပီး ထီးတန္ေဆာင္းဘုရားေျမာက္ဘက္အရပ္က သူ႔ဇာတိေလ။
    ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေတာ့လည္း ရပ္ကြက္မူလတန္းေက်ာင္းဆရာေလးပါ။ မာမာေအးနဲ႔ ဘယ္လုိနီး စပ္မွာလဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာက ျမင္ဖူးပါတယ္ဆုိတာေလာက္ဆုိ ေတာ္ေသး။ ခုေတာ့ လူ ကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ဖူးရံုတင္မကဘဲ သူကေတာင္ သီခ်င္းတက္ေပးလုိက္ရေသးတယ္ဆုိေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘယ္ယံုလိမ့္ မွာလဲ။
    အဲဒီတစ္ညလံုးကေတာ့ ကုိျမရွင္ကုိ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ မာမာေအးကုိ သီခ်င္းသင္ ေပးတုန္းက ရုိက္ရေသးလား၊ ဒဏ္ေပးရံုပဲလား ဘာညာနဲ႔ တ၀ါး၀ါးပါပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ကုိယ့္ေယာက္်ားကုိ ဒါေလာက္ေတာင္ ၀ုိင္းေလွာင္ေနၾကတာကုိေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ကုိျမရွင္ကေတာ့ "မယံုလည္း ေနၾကေပါ" တဲ့။ သူ ဘာမွဆက္မရွင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ဘေဒြးႀကီး ဖုိးထူးကေတာ့ -
    " ေနၾကစမ္းပါဦးကြာ ... သူ မာမာေအးကုိ ဘယ္မွာ ဘယ္လုိေတြ႕လုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘာသီခ်င္းကုိ ဘယ္လုိ တက္ေပးရတယ္ဆုိတာလည္း ေမးဦးမွေပါ့ကြ" လုိ႔ ၀င္ၿပီး ေျပာရွာပါတယ္။

    ဒါေပမယ့္ ကုိ၀က္က မူးမူးနဲ႔၀င္ၿပီး -
    " ေတြ႕တာက အိပ္မက္ထဲမွာ။ တက္ေပးတဲ့သီခ်င္းက ခ်ိဳမုိင္မုိင္ဗ်ာ " လုိ႔ေနာက္လုိက္ေတာ့ တစ္၀ုိင္းလံုး တ၀ါး၀ါးတဟားဟားနဲ႔။ က်ဳပ္လင္ကေတာ့ မခ်ိၿပံဳးကေလးနဲ႔ပဲ " ဟုတ္ပါတယ္ ... ဟုတ္ပါတယ္" နဲ႔ ေနလုိက္ရရွာတာေပါ့ရွင္။
    က်ဳပ္ကေတာ့္ ကုိယ့္လင္ကုိ မယံုတာကတစ္ပုိင္းပဲ။ ဒါေလာက္ေတာင္ ၀ုိင္းၿပီး ေလွာင္ေနၾကတာကုိ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တဲေနာက္ေဖးသြားၿပီး ငုိကုိပစ္လုိက္ရတယ္။ အျမည္းကုန္သြားရင္ ထပ္ျဖည့္ဖုိ႔ ငါးသလဲထုိး ေတြ ေၾကာ္ထားတာလည္း ေစတနာပ်က္သြားလုိ႔ ခ်မေပးေတာ့ဘူး။ မွတ္ကေရာ။ တဲေရွ႕ လည္း ျပန္မထြက္ ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတည္း အိပ္ရာထဲသြားေနလုိက္တယ္။ အိပ္လုိ႔ေတာ့ မရပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ မုိးခ်ဳပ္မွ ၀ုိင္းသိမ္းၾကတာေလ။ အကုန္ျပန္သြားၾကေတာ့ လမ္းမွာ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ နဲ႔။
    ကုိျမရွင္နဲ႔မာမာေအး စံုတဲြသီခ်င္းဆုိထားတာကုိပဲ ေရဒီယုိက လာေတာ့မွာလုိလုိ ဘာလုိလုိေတြ တဟားဟားနဲ႔ ေျပာသြားၾကေလရဲ႕။ ဟုိေသခ်င္းဆုိး ငျပဴးဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ကုိျမရွင္တစ္ေယာက္ မာမာေအးေနာက္ ပါသြားရင္ ေခြးမေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ ဘာညာနဲ႔ မီးေလာင္ရာေလပင့္ေသးတာ၊ ကာလနာေတြ။
    အားလံုးျပန္ကုန္ေပမယ့္ ကုိျမရွင္ အိပ္ရာထဲ၀င္မလာေသးလုိ႔ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ျမစ္ကမ္းစပ္ဘက္ ထြက္ သြားတာျမင္လုိ႔ သူ႔ေနာက္ထြက္လုိက္ခဲ့တယ္။ သဲေသာင္ေပၚကုိ ထုိင္မိၾကေတာ့
    " ေခြးမ ... မာမာေအးနဲ႔ ငါ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာကုိ နင္လည္း ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ နင္ကေတာ့ ငါ့မယားမုိ႔ ေျပာျပမယ္" တဲ့။

    က်ဳပ္တုိ႔ မညားခင္ တစ္ႏွစ္ကတဲ့။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္ကုိ လုိက္သြားတာတဲ့။ တည္းခုိတဲ့အိမ္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိတာနဲ႔ သူငယ္ငယ္က သူ႔အေဖဆီကရလုိက္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ စိတ္လုိလက္ရဆုိမိသတဲ့။ အဲဒီသီခ်င္းက "သၾကားမွန္ကူ အုန္းမွန္ကူ" ဆုိတဲ့ မႏၱေလးသီခ်င္း၊ ေနာက္ေျပာင္ စပ္ထားတဲ့ သီခ်င္းပါ။ မႏၱေလးမွာရႏုိင္တ့ အစားအစာေတြကုိ စာရင္းလုပ္ၿပီး သီခ်င္းစပ္ထားတာ။
    အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္အိမ္ကုိ အလည္ေရာက္ေနတဲ့ အဆုိေတာ္မာမာေအးက ၾကားသြားေတာ့ ဒီဘက္အိမ္ကူးလာၿပီး သူ႔ကုိယ္သူမိတ္ဆက္ရင္း စာသားကုိ ေတာင္းပါသတဲ့။ စာသားေပးလုိက္ေတာ့ အလုိက္ကေလး ျပန္ဆုိျပပါဦးဆုိလုိ႔ ဆုိျပရတာတဲ့။ မာမာေအးကေတာ့ တကယ့္ ပါရမီရွင္ဆိုေတာ့ ခဏ ကေလးနဲ႔ အလုိက္ကိုလည္း ရသြားတာပါပဲတဲ့။
    ဒီလိုဆိုေတာ့ သိပ္ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့။ က်ဳပ္က "ေတာ္ အဟုတ္ေျပာတာလား" လုိ႔ဆိုေတာ့ "အဟုတ္ ေျပာတာပါကြာ" တဲ့။ ဒါနဲ႔ "ဟိုလူေတြကို ဘာလုိ႔ေျပာမျပလုိက္တာလဲ" လို႔ဆိုေတာ့ "အစကတည္းက ငါက မွားၿပီး ေျပာလုိက္မိတာပါကြာ။ သူတုိ႔ကို ရွင္းျပေနစရာလည္း မလိုပါဘူး" တဲ့။ သူလည္း ေနာက္ထပ္ ရွင္းေန ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်ဳပ္ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေျပာရဘူးလို႔ အက်ိန္ခုိင္း လုိ႔ က်ိန္လုိက္ရေသး တယ္။
    က်ဳပ္ မခံႏုိင္ဆံုးကေတာ့ ကုိဝက္တုိ႔၊ ငျမဴးတုိ႔ပဲ။ သူတို႔အုပ္စုက ကိုျမရွင္နဲ႔ မာမာေအးကိစၥကို မၿပီး ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

    ဟိုေနရာေတြ႕လည္း ဒါပဲ။ ဒီေနရာလည္း ဒါပဲ။ ကိုျမရွင္ကေတာ့ မခ်ိၿပဳံးကေလးနဲ႔ ဘာကိုမွ မေျပာေတာ့တာ။ က်ဳပ္ကလည္း က်ိန္ထားရတာမႈတ္လား။ က်ဳပ္သိတာကိုလည္း ျပန္မေျပာပါဘူး။ ေျပာ လည္း အလကားပဲေလ။ ဘယ္မွာလဲ သက္ေသ။ မာမာေအး သြားေမးရမို ျဖစ္ေနတာ။ က်ဳပ္ ရင္ထဲမွာေတာ့ မခံခ်င္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ တင္းက်ပ္ေနတာပဲ။
    တစ္ေန႔ေတာ့ မင္းကြန္းမေရာက္ခင္ ျမစ္လယ္မွာ အသစ္ေပၚတဲ့ ေသာင္ထိပ္က သရက္ေမွာ္ကေလး ကို က်ဳပ္တို႔လင္မယား ေလွကေလးဆုိက္ၿပီး ေကြ႕ေလးထဲ မန္က်ည္းကုိင္းေတြမ်ား ခ်ရေကာင္းမလားလို႔ ၾကည့္ေနၾက တုန္း ေမာ္ေတာ္ႀကီးတစ္စင္း ျမစ္လယ္မွာ စက္ရပ္သြားလုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔ေလွနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ လာ ဆုိက္တယ္။ စက္ကို နည္းနည္းျပင္ရဦးမွာဆိုေတာ့ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ပါလာတဲ့ ခရီးသည္ နည္းနည္း ေသာင္ ေပၚကို အေညာင္းေျပ အညာေျပ ဆင္းလာၾကတယ္။ အဲ... အဲဒီအုပ္စုထဲက အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ဟာ ကိုျမရွင္ကိုလည္းျမင္ေရာ ဝမ္းသာအားရ ေျပးလားၿပီး "ရွင္... ရွင္ ကိုျမရွင္မဟုတ္လား" တဲ့။ ဝမ္းပန္းတသာ ႏႈတ္ဆက္ရွာတာေလ။ ဘယ္သူရွိရဦးမွာလဲ။ အဆုိောတ္ မာမာေအးေပါ့ရွင္။
    က်ဳပ္ေယာက္်ား ကိုျမရွင္ ေျပာတာေတြ အားလံုးအမွန္ေတြပဲေတာ့။ ေဒၚမာမာေအးက ရန္ကုန္မွာ တုန္းက ကိုျမရွင္ကို ဘာလက္ေဆာင္မွ မေပးလိုက္ရလို႔တဲ့ ေငြ ၅၀၀ ေပးတယ္။ ေနာက္ သူတုိ႔မွာပါလာတဲ့ ဘာကင္မရာႀကီးမွန္း မသိပါဘူး။ ဓာတ္ပံုရုိက္လုိက္ရင္ ခ်က္ခ်င္း အ႐ုပ္ေတြေပၚလာၿပီး ၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ အဲဒါႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပံုေတြလည္း ႐ိုက္ေပးတယ္။ သူနဲ႔လည္း တြဲၿပီးေတာ့ ႐ုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဓာတ္ပံုေတြ က်ဳပ္တုိ႔ကို ေပးခဲ့တာေလ။ ဓာတ္ပံုေတြမွာ အားလံုး ၈ ပံုေတာင္ ပဲ။ ေရာင္စံုေတြ ေတာ့ လွမွလွ။ ေဒၚမာမာေအးက သိပ္သေဘာေကာင္းတာ။ က်ဳပ္ကိုလည္း ညီမေလး... ညီမေလး နဲ႔။ ကိုျမရွင္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ပါတဲ့ဆို။
    ကိုျမရွင္ဆီက ရတဲ့သီခ်င္းက ေရွး႐ုပ္ေသးမင္းသမီးႀကီး အေမပုဆိုတာရဲ႕ ရွားရွားပါးပါး သီခ်င္းတစ္ ပုဒ္ပါတဲ့ေလ။ သူဆိုျပတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ သိပ္ႀကဳိက္ၾကတာတဲ့။

    သီခ်င္းက ရယ္စရာ ရႊင္စရာကေလး မဟုတ္ လား။ အမေလး... ျပန္ေတာင္ ဆိုျပသြားေသး တာ။ ေဒၚမာမာေအး ကို လုိက္ပို႔ၾကတဲ့ မႏၱေလးက အမ်ဳိးသမီး ႀကီးေတြဆို ႀကဳိက္ၾကလြန္းလုိ႔ သူတုိ႔ မႏၱေလး မွာ ေမြးေပမယ့္ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူးတဲ့။
    ေဒၚမာမာေအးကေတာ့ သူ ကိုျမရွင္ဆီက ဘယ္လိုတက္ယူလုိက္ရတာျဖစ္ေၾကာင္း အားရပါးရႀကီး ကို ေျပာျပေနတာပါေတာ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ခုလိုခ်ိန္မ်ား ကိုဝက္တုိ႔၊ ငျပဴးတုိ႔အုပ္စု ေရာက္လာရင္ ဘယ္ ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႔ ေတြးၿပီး အူကိုယားေနတာပဲ။
    ေမာ္ေတာ္ႀကီး စက္ျပင္တာၿပီးလို႔ ေဒၚမာမာေအးတုိ႔အုပ္စုႀကီးလည္း ခရီးဆက္ထြက္သြားၾကေရာ။ က်ဳပ္က ေျပာေတာ့တာေပါ့။ ဒီကေန႔ ဘာမွဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ရြာကိုျပန္ၿပီး ဟိုေသခ်င္းဆိုးေတြကို ဓာတ္ပံု ေတြျပလုိက္မယ္ေပါ့။ က်ဳပ္က အားရပါးရေျပာလုိက္ေပမယ့္ ကိုျမရွင္က က်ဳပ္ကို မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ "ဒီဓာတ္ပံုေတြကို လံုးဝမျပရဘူး။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုလည္း ဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္မ ေျပာရဘူး" တဲ့။ "သူ မွန္တယ္ဆိုတာကို သူက သက္ေသျပေနစရာ ဘာမွမလိုဘူး" တဲ့။ က်ဳပ္ကိုလည္း က်ိန္ခုိင္းျပန္တယ္။ က်ဳပ္မ်ာ အက်ိန္ခက္လုိက္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာတည္ႀကီး ကို ေၾကာက္ေတာ့ က်ိန္လုိက္ရတာပါပဲ။
    အဲဒီဓာတ္ပံုေတြကို သူကုိယ္တုိင္ သိမ္းထားတယ္ေတာ့။ သူ႔ထင္း႐ွဴးေသတၱာေလးထဲမွာ ရွိတယ္။ ဟိုလူေတြကို မျပဘူး။ ဟိုလူေတြကလည္း သူ႔ကို ဆက္ၿပီးေလွာင္ေနၾကတာပဲ။ ကိုျမရွင္ကေတာ့ က်ဳပ္ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ လွမ္းမၾကည့္ဘူး။ ၿပဳံးၿပဳံးပဲ။ အခုေတာ့ သူ႔အၿပဳံးဟာ မခ်ိၿပဳံးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ဳပ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။
    ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ သူ႔ကို နားကိုမလည္ေသးပါဘူးေတာ္။

    (မွတ္ခ်က္- ကိုျမရွင္က မာမာေအးကို ေပးလုိက္သည္ဆိုေသာ ေရွး႐ုပ္ေသးမင္းသမီးႀကီး အေမပု လက္တန္းစပ္ဆိုခဲ့သည္ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို ႀကဳိးစားရွာေဖြ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါသည္)
    "သၾကားမွန္ကူ၊ အုန္းမွန္ကူ၊ ဖ႐ံုယိုနဲ႔ ထတၱရာဆုိင္၊ ကပ္ခါဆုိင္၊ ကာဖီဆုိင္ မလုိင္နံျပား၊ ထိုင္နားပါ လို႔၊ တပါးပ်ဳိ႕၊ စားစို႔၊ ႏြားႏို႔နဲ႔ ဖာလူဒါ၊ ၾကက္ဥနဲ႔ ေထာပတ္ပါ၊ သည္မွာ နံသပုတစ္လံုး၊ ယခု သံုးစရာ၊ ႏႈန္းျပည့္ပါတဲ့၊ ဘဂၤလားကြမ္းယာ၊ ကုလားႀကီး ထုိင္၊ အရီးရွမ္း ဆုိင္၊ ငါးေဖာင္႐ိုးေၾကာ္၊ အမူစု က ေကာင္းတဲ့ ေမာင္စိန္ခို၊ နံျပားခ်ဳိ၊ လမုန္႔ေပါက္စီ၊ ဦးႂကြယ္မုန္႔တီ၊ တပါးခင္ကညာ စားခ်င္စရာ၊ ပဲ၊ သၾကား ပလာတာ"
    စသျဖင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အဆံုးထိ ရွာ၍မရပါ။ စာသားအျပည့္ရသူရွိပါက ပို႔ေပးေစလုိပါသည္။
....................................................................................................................................................................

ဂ်ပန္အလံ

ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ရဲ႕ပါးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္
သံုးေလးေခါက္ေလာက္ရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးရဲ႕လက္ထဲက ပန္းခ်ီပံုေတြကုိ
ဖ်ပ္ခနဲ ...။

    ၿမဳိ႕ထဲထြက္ေတာ့မလို႔ျပင္ေနတုန္း ဦးေလးဦးေက်ာ္ျမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚပါတယ္။ ဦးေလးဦးေက်ာ္ျမကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကိုတစ္ေတြက ေက်ာ္ေက်ာ္ျမလို႔ ေခၚၾကရပါတယ္။ ႏႈတ္က်ဳိးေန ၾကပါၿပီ။ ဘယ္က ဘယ္လိုစၿပီး အဲဒီလိုေခၚၾကမွန္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ အလြန္ေပ်ာ္တတ္ပါ တယ္။ သတၱိ လည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကာယဗလလည္း လုိက္စားေတာ့ သန္မာထြားႀကဳိင္းတယ္။
    အခု ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေခၚရတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခါ  တည္း ေျပာျပ ပါတယ္။ လပုိင္းအတြင္း သူ ေသရေတာ့မယ္တဲ့။ ေနရလွရင္ လြန္ေရာ ကၽြံေရာ ေျခာက္လ ေလာက္ပဲတဲ့။ ကင္ဆာပါပဲတဲ့။ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေျပာျပပါတယ္။
    ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က စပီကာဖုန္းနဲ႔ နားေထာင္မိတာမုိ႔ ေဘးလူေတြလည္း ၾကားေနရေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဆြမ္းခံဦးပဥၨင္းက-
    "ဒကာႀကီး ဦးေလးက အေတာ္ေနာက္တတ္တာပဲ။ ရယ္စရာဆိုေပမယ့္ အေတာ္ၾကမ္းတယ္" လို႔ မိန္႔ေတာ္မူ ပါတယ္။

    ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ ေနာက္တတ္တာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုကိစၥမွာေတာ့ ေနာက္ေနတာမဟုတ္ ေၾကာင္း၊ သူ တကယ္ေသေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ဦးပဥၨင္းကို ျပန္ရွင္းျပေတာ့ ဦးပဥၨင္းဟာ အေတာ္ႀကီးကို နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္ရွင္းမေနေတာ့ ပါဘူး။ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ တို႔ေနတဲ့ အင္းစိန္ ကို ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ထြက္ခဲ့တယ္။
    ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ ေသေတာ့မယ္ဆိုမွ သူ႔ကို အေရးတႀကီး ေမးျမန္းထားလုိက္ဖုိ႔ ကိစၥကေလးတစ္ခုကို အပူတျပင္း သတိရ လာတယ္။ ဒီလိုပါ။ ဟိုး... ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးနဲ႔ ပတ္ သက္ပါတယ္။
    အရင္က ဘာျပဳလို႔ ေမးမထားမိတာလဲဆိုေတာ့ ေမးမယ္ ေမးမယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ေၾကာင့္ မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ေျဖရပါေတာ့မယ္။

    ဟိုး... ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးစျဖစ္ေတာ့ မႏၱေလးက မိသားစုအေျမာက္အျမား ဟာ အေနာက္ဘက္က ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို ျဖတ္ကူးၿပီး စစ္ကုိင္းေတာင္ေပၚက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ သီလရွင္ ဇရပ္ေတြ ဘုရားပုထိုးတန္ေဆာင္းေတြမွာ စစ္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခိုလႈံၾကရတယ္။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုက ပထမ မင္းကြန္းဘက္၊ ေနာက္ေတာ့ စစ္ကုိင္း ေခေမကေခ်ာင္၊ ေနာက္ ေတာ့ ေျမာက္ဘက္ထပ္ေရႊ႕ၿပီး ျမန္ေအာင္ေခ်ာင္ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္း က ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက သင့္တင့္သလို စာသင္ေပးပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို စာသင္ေပးတာ က ျမန္ေအာင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ရဲ႕တပည့္လက္႐ံုးေတြ ထဲက ဦးပဥၨင္း တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ဦးပဥၨင္းေဃာ တဲ့။ ဘြဲ႕နာမည္အျပည့္အစံုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့သြားၿပီ။ သိပ္ေတာ့ အေရး မႀကီးပါဘူး။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သင္ၾကရတာကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ပရိတ္ႀကီးတုိ႔၊ မဂၤလာ့သုတ္တုိ႔ ဆိုတာေတြပါပဲ။

    ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ဆရာဦးပဥၨင္းမွာက ထူးျခားတဲ့အက်င့္စ႐ုိက္တစ္ခုရွိတယ္။ သူက ပိုးဆိုးေဆးေရာင္ စံုေတြကို ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီး ပန္းခ်ီေရးတာ ဝါသနာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ပန္းခ်ီေရး တာ သိပ္ဝါသနာပါေလေတာ့ ဦးပဥၨင္းေဃာကတည္း သူ႔တပည့္၊ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ပန္းခ်ီဝါသနာပါ တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ဆံုးပါပဲ။
    ဦးပဥၨင္းေဃာ ပန္းခ်ီေရးတာကို ျမန္ေအာင္ဆရာေတာ္ႀကီး ရဟန္းအေနနဲ႔ ပစိပစပ္ မမ်ားေစခ်င္လို႔ ဆက္မလုပ္ဖို႔ အရိပ္အႁမြက္ တားျမစ္ေတာ္မူဖူးသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဦးပဥၨင္းေဃာကလည္း သူ႔ဆႏၵနဲ႔ သူ႔ဝသီကို မစြန္႔ႏုိင္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီး မျမင္ေလာက္တဲ့အကြယ္မွာသြားၿပီး ပန္းခ်ီေရးတာပါပဲ။
    ဦးပဥၨင္းေဃာရဲ႕ ပန္းခ်ီေရးခ်င္တဲ့စိတ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆန္းပါတယ္။ သူ႔ဟာက ပန္းခ်ီေရး တယ္လုိ႔သာေျပာရတာ။ သူမ်ားလုိ ရႈေမွ်ာ္ခင္းပံုေတြ၊ လူပံုတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြ ဘာညာ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ေရးတာဆဲြတာ မဟုတ္ဘူး။ ဦးပဥၨင္းေဃာက အလံေတြကုိဆဲြတာ၊ သူ႔ဆီမွာ ကမၻာ့ႏုိင္ငံ အသီးသီး က သူ႔ဟာ သူရႏုိင္သမွ်စုထားတဲ့ အလံပံုေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒါေတြကုိ သူက ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ထား တဲ့ ပုိးဆုိးေဆးေရာင္စံုေတြနဲ႔ သပ္သပ္ရ္ရပ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပန္ၿပီးေတာ့ဆဲြတယ္။ အေရာင္ျခယ္ တယ္။ ေနာက္ သူကုိယ္တုိင္ထြင္ၿပီး ေရးဆဲြထားတဲ့ အလံေတြလည္း ရွိတယ္။
    အဲဒီလုိ ကုိယ္ပုိင္အလံဒီဇုိင္းအမ်ားစုမွာေတာ့ တိရစၦာန္ပံုေတြကုိ သံုးထားတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ၊ သိပ္လွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကေလးပဲ။

    ဦးပဥၨင္းေဃာေရးတဲ့အလံေတြ ကူးေရးထားတဲ့ အလံေတြအားလံုးကုိ သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။ ဦးပဥၨင္းေဃာကုိလည္း လႊတ္အထင္ႀကီးတာ။
    တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဦးပဥၨင္းေဃာကုိ အလံေတြတင္မဟုတ္ဘဲ တျခားရႈေမွ်ာ္ခင္းပံုတြ၊ လူပံုေတြ၊ ကာတြန္း ရုပ္ေတြ၊ ဆင္၊ ျမင္း၊ က်ား၊ ျခေသၤ့ဆုိတာေတြလည္း ဆဲြေစခ်င္တာေပါ့။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဦးပဥၨင္းကုိ တစ္ခါေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ဦးပဥၨင္းက တိုတုိပဲေျဖတယ္။ မဆဲြခ်င္ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေနာက္ဆက္ၿပီး မေလွ်ာက္ရဲေတာ့ပါဘူး။
    ဦးပဥၨင္းေဃာက သူ႔ဆီလာတဲ့လူႀကီးေတြကုိလည္း သူကူးဆဲြထားတဲ့ ႏုိင္ငံစံုကအလံေတြကုိ ထုတ္ ထုတ္ျပတတ္တယ္။ ဘယ္အလံေတြက ဘယ္လုိေကာင္းၿပီး ဘယ္အလံေတြကေတာ့ ဘယ္လုိညံ့တယ္၊ ဘာ ညာဆုိတာေတြ ကုိလည္း ရွင္းျပတတ္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ေကာင္းတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ ညံ့တယ္ ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ေပါ့။ သူ႔ကုိယ္တုိင္ ဒီဇုိင္းအလံေတြမွာက ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္းပဲ တိရစၦာန္ေတြ ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးသံုးထားတာ သိပ္လွတာပဲ။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ပုိးဆုိးေဆးေတြ ကုိ ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီးေရးတာဆုိေတာ့ အေရာင္ေတြက သိပ္ေတာက္ၿပီး သိပ္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ သိပ္ လွတယ္။
    အဲ ... ေနာက္တစ္ခုရွိတာက ႏုိင္ငံတကာက အလံေတြကုိ ကူးဆဲြတဲ့အခါမွာ နဂုိရွိတဲ့အေရာင္ေတြ အတုိင္းဆဲြတဲ့အျပင္ မူလအေရာင္ေတြကုိ သူႀကိဳက္တဲ့အေရာင္ေတြနဲ႔ ေျပာင္းေျပာင္းၿပီး ဆဲြလုိက္တာေတြ လည္းရွိတယ္။ ဥပမာ အဂၤလိပ္ၿဗိတိသွ်ယူနီယံ ဂ်က္အလံမွာ အနီေရာင္ရယ္၊ အျပာေရာင္ရယ္၊ အျဖဴရယ္၊ ကက္ေျခခတ္ ဒီဇုိင္းဆုိေပမယ့္ ဦးပဥၨင္းႀကီးက မူလဒီဇုိင္းကုိ မေျပာင္းဘဲ အေရာင္ေတြကုိ ေျပာင္းပစ္လုိက္ တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ ယူနီယံဂ်က္အလံက အနီေနရာမွာအစိမ္း၊ အျပာေနရာမွာ အ၀ါန႔ အျဖဴေနရာမွာ အနက္ လုပ္ပစ္လုိက္တယ္။ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားၿပီး တစ္မ်ိဳးၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာပဲ။
    ဦးပဥၨင္းႀကီး အႀကိဳက္ဆံုးအလံဒီဇုိင္းေတြကေတာ့ ယူနီယံဂ်က္ အဂၤလိပ္အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံပဲ။ အလံ ဆုိတာ ေဒါင္လုိက္ေရာ၊ အလ်ားလုိက္ေရာ၊ တေစာင္းေရာ လုိအပ္သလုိ ခ်ိန္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိတယ္တဲ့။ ယူနီယံဂ်က္ အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံေတြကုိ ဘယ္လုိခ်ိတ္ခ်ိတ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္မသြားႏုိင္ဘူးတဲ့။ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားႏိုင္ဘူးတဲ့။ အေမရိကန္အလံဆုိရင္ ၾကယ္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ အစင္းအစင္းေတြမ်ားေနလုိ႔ ရဲတယ္၊ ႏုတ္ တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဂရုစုိက္ၿပီး မခ်ိတ္ရင္ ေျပာင္းျပန္လည္းျဖစ္၊ ေဇာက္ထုိးလည္းျဖစ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးမွားႏုိင္တယ္ တဲ့။ ဒီဇုိင္းထုတ္တဲ့လူ ညံ့တယ္လုိ႔ ေ၀ဖန္တတ္ပါတယ္။
    အဂၤလိပ္အလံနဲ႔ ဂ်ပန္အလံေတြကုိေတာ့ ဦးပဥၨင္းႀကီးက သူ႔နဂုိအေရာင္ေတြအတုိင္းလည္း ကူးကူး ဆဲြတယ္။ ေနာက္ သူႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္ေတြနဲ႔လည္း ေျပာင္းေျပာင္းဆဲြၿပီး ေက်နပ္အားရေနတတ္တယ္။

    အဲ ... တစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးစျဖစ္တာနဲ႔ ဂ်ပန္ေတြက တစ္ႏုိင္ငံၿပီးတစ္ႏုိင္ငံ သိမ္းလာလုိက္တာ ဘာၾကာလုိက္လုိ႔လဲ။ ဗမာျပည္ထဲေရာက္လာတယ္။ ေရာက္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ဂ်ပန္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စကားသင္တဲ့ေက်ာင္းေတြ အျမန္ဆံုးဖြင့္၊ ဗမာေတြကုိ တက္သုတ္ရုိက္စသင္ေတာ့တာပဲ။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတစ္သုိက္လည္း ဂ်ပန္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စကားကုိ ေခေမသကေခ်ာင္သြားၿပီး တက္ၾကသင္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ သင္ေပးတဲ့ဂ်ပန္ဆရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသလုိေျပာရရင္ ခဲ့မုဆာ၀ါတဲ့။ လူႀကီးေတြေျပာၾကတာကေတာ့ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါဟာ အရပ္သားေက်ာင္းဆရာတဲ့။ တျခား ေက်ာင္းေတြ မွာဆုိရင္ ဂ်ပန္စစ္သားေတြထဲကထြက္ၿပီး စာသင္ေပးတာ တဲ့။ ေမာက္မာ တယ္။ ေဒါသႀကီးတယ္၊ ရုိင္းစုိင္းတယ္တဲ့။ မထင္ရင္ မထင္သလုိ နားအံုက်င္းတာတုိ႔၊ ပါးရုိက္တာတုိ႔ သိပ္လုပ္တာပဲတဲ့။ စစ္တပ္ကဆုိေတာ့ ပညာလည္း သိပ္မတတ္ၾကဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။
    ဆရာခဲ့ မုဆာ၀ါကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။ အေတာ္ႀကီးကုိ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းရွိပါတယ္။

    ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဗမာေတြ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လွပါတယ္ဆုိတာထက္ေတာင္ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ယဥ္ေက်းပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးတစ္အုပ္စုလံုးက ဂ်ပန္ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါကုိ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္ဆုိၿပီး ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္းကုိေတာင္ မၾကာမၾကာလာတတ္ တယ္။ ဦးပဥၨင္းႀကီးေရးတဲ့ အလံေတြကုိလည္း သိပ္ႀကိဳက္တာ။
    အဲဒီတုန္းက ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔က လူပ်ိဳေပါက္ေတြေပါ့။ ဂ်ပန္ေက်ာင္းကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ အမ်ားႀကီး ေစာၿပီး တက္က်ရတယ္။ ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ဥာဏ္ေကာင္းေတာ့ ဂ်ပန္စာနဲ႔ ဂ်ပန္စကား ကုိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိတတ္သြားတာ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဂ်ပန္စကားျပန္ေတာင္ လုပ္ႏုိင္လာတယ္။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဂ်ပန္စာသင္လုိ႔ ႏွစ္လေလာက္ ရွိေသးတယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္စုတစ္စု ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္း၀င္းထဲကုိ ေရာက္လာၾကပါေလေရာ။ ေတာ္ေတာ္ရုိင္းတဲ့တပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ေယာက္ ဦးေဆာင္တဲ့ အုပ္စုေလးတစ္ခုပါ။ စစ္သားေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာ္ပဲ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီ မွာလည္း ခြင့္မေတာင္းဘူး။ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိလည္း အသိမေပးဘူး။ ဂရုမစုိက္ဘူး။ ေက်ာင္း၀င္းေထာင့္က သန္းပင္ရိပ္မွာ သူတုိ႔ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကုိခ်၊ မီးဖုိတစ္ခုစၿပီးဖုိ၊ ဘာညာေပါ့ေလ။ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ ၾကတာနဲ႔တူပါတယ္။
    သူတုိ႔နဲ႔ပါလာတဲ့ ၾကက္မကေလးတစ္ေကာင္ကုိလည္း ေျခေထာက္မွာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ စစ္အိပ္ႀကီးတစ္ခုက ခါးပတ္နဲ႔ ခ်ီထားတယ္။

    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတစ္သုိက္ကေတာ့ ပထမခပ္ေ၀းေ၀းက လွမ္းၿပီးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ပုိင္း အတင့္ရဲ လာေတာ့ သူတို႔ ႀကိဳးခ်ီထားတဲ့ ၾကက္မကေလးကုိ အစာေကၽြးၾက၊ ေရတုိက္ၾကေပါ့ေလ။ ဦးပဥၨင္းေဃာ ကေတာ့ ပထမ ခဏထြက္ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ပါပဲ ျပႆနာ ကုိေရွာင္တဲ့ အေနနဲ႔ ေက်ာင္းထျပန္၀င္သြားတယ္။ ေနာက္ ... ခဏေနေတာ့ အဲဒီဂ်ပန္ တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္း ဦးပဥၨင္းႀကီး ရဲ႕ ေက်ာင္းကေလး ထဲကုိစစ္ဖိနပ္ႀကီးမ မခၽြတ္ဘဲ၀င္သြားတယ္။
    ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီး ဘာသြားလုပ္ပါလိမ့္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတစ္သုိက္လည္း အဲဒီ ကုိ ေျပးသြားၾကည့္ၾကတယ္။ အတြင္းကုိ မ၀င္ရဲပါဘူး။ ေက်ာင္းျပင္ကေန အထဲကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကရတာပါ။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီး က ဘာေတြေျပာလုိ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးက ဘာေတြျပန္ေျပာေနမွန္းမသိဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘာမွ နားလည္ၾကဟန္မူတပါဘူး။ ဘယ္နားလည္ၾကမွာလဲ၊ တစ္ေယာက္က ဂ်ပန္လုိေျပာၿပီး တစ္ေယာက္ က ဗမာလုိပဲ ေျပာေနတဲ့ဥစၥာ။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဘာမွဆက္ေျပာမေနေတာ့ ဘဲ ဦးပဥၨင္းႀကီး ပန္းခ်ီကားေတြထည့္ထားတဲ့ဗီရုိကုိ ဆဲြဖြင့္တယ္။
    အဲဒီဗီရုိထဲမွာ ဦးပဥၨင္းႀကီးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြ အကုန္ရွိတယ္ေလ။ တစ္ထပ္ႀကီးပဲ။ အဲဒါေတြကုိ ေတြ႕ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားပံုရတယ္။ ပံုေတြကုိ အထပ္လုိက္ ထုတ္ယူလာၿပီး ၾကမ္းေပၚမွာခ်၊ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၾကည့္ေတာ့တာပဲ။ ဦးပဥၨင္းႀကီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရႈပ္ ေနတဲ့ပံုပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကက္မေလးရဲ႕ ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ေယာက္က သတ္ လုိက္ၿပီေလ။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း စုကုိင္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ကုိ သံုးခ်က္ေလာက္ ဆင့္ရုိက္လုိက္တာပါပဲ။
    အဲဒီအခ်ိန္ပဲ ဦးပဥၨင္းႀကီးေက်ာင္းေပၚက "ခူးရား၊ ဘတ္ကဲရုိး" ဆုိတဲ့အသံႀကိးကုိ ၾကားၾကရတာပါပဲ။

    ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြက တစ္ဖက္၊ ေနာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီး ရဲ႕ လက္ေမာင္းကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆဲြၿပီး ေက်ာင္းျပင္ေခၚ ထုတ္လာတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕ က ေျမကြက္လပ္ေပၚကုိေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီး ကုိ တြန္းပစ္လုိက္လုိ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးဟာ ေျမႀကီးေပၚကုိ လဲက်သြားတယ္။
    ဒီေတာ့မွ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက သူယူလာတဲ့ အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပစ္ေပါက္ လုိက္တယ္။ စကၠဴပန္းခ်ီကားသံုးေလးဆယ္ေလာက္ဟာ ဖြာလန္က်ဲသြားတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ ပါးစပ္ က ရုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းတာေတြကုိ ဆဲေရးတုိင္းထြာရင္း ကုန္းထလာတဲ့ ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပခံုးကေနကုိင္ ၿပီး သံုးေလးခ်က္ ဆဲြေဆာင့္တယ္။ ေနာက္ ... ဦးပဥၨင္းႀကီးကုိ ပါးရုိက္ဖုိ႔ လက္ျပန္ရြယ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လုိေရာက္လာမွန္းမသိလုိက္ရတဲ့ ဆရာခဲ့မုဆ၀ါရဲ႕ ဟန္႔တားလုိက္တဲ့ေအာ္သံကုိ ၾကား ၾကရတာပဲ။ ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔ လူငယ္တစ္သုိက္လည္း ေရာက္လာၾကတယ္။
    ဆရာခဲ့မုဆ၀ါက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးလက္က ဦးပဥၨင္းႀကီးလက္ကုိ လႊတ္ခုိင္းလုိက္ၿပီး " ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ" လုိ႔လည္း ေမးပံုရတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးက အလံပံုပန္းခ်ီကား တခ်ိဳ႕ ကုိ ေျမႀကီး ေပၚကကုန္းေကာက္ၿပီး ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါကုိျပရင္း ဘာေတြမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ေဒါသ တႀကီး ေအာ္ဟစ္ေျပာ ဆုိ တယ္။
    ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက တပ္ၾကပ္ႀကီးျပတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကုိ တစ္ခ်က္ပဲ ၾကည့္လုိက္ၿပီး ျမန္လုိက္တဲ့ ျဖစ္ခ်င္း။

    ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ရဲ႕ပါးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ သံုးေလးခါေလာက္ ရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးရဲကလက္ထဲက ပန္းခ်ီပံုေတြကုိ ဖ်တ္ခနဲယူလုိက္ၿပီး လက္ညွိဳးနဲ႔ ေထာက္ေထာက္ျပရင္း ဘာေတြမွန္း မသိဘူး ရွင္းျပတယ္။ က်န္တဲ့စစ္သားေတြ အပါအ၀င္ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ တ "ဟုိက္" " ဟုိက္" နဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ခ်င္းထပ္ေအာင္ ေျပာရင္း ခါးေတြကုိလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ကုိင္းၿပီး အေလးျပဳရင္း အရုိအေသေပးေနၾကရတ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဂ်ပန္တပ္စုကေလးကုိ အဲဒီေနရာက ခ်က္ခ်င္းထြက္ သြားၾကဖုိ႔ ႏွင္ထုတ္လုိက္တယ္။
    အဲဒါပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ငယ္ေသးတယ္ေလ။ ဂ်ပန္စာကလည္း သင္ခါစ၊ ဘာမွလည္း မတတ္ေသး။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တယ္ဆုိတာလည္း မသိလုိက္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဦးပဥၨင္းႀကီးဟာ ရွက္လည္း ရွက္၊ စိတ္လည္းအေတာ္ထိခုိက္ပံုရတယ္။ သူ႔ဇာတိရြာရွိတဲ့ ေရမ်က္ႀကီးအင္း ဘက္ကုိ ျပန္ၾကြသြားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ေတာင္ တစ္လေလာက္ ဦးပဥၨင္းႀကီးေက်ာင္း ပ်က္ၾကရေသးတယ္။ အင္းစိန္ေရာက္ လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ နဲ႔ေတြ႕ရင္ ဒီတုန္းက ဘာမွန္းမသိလုိက္တာေတြကုိ ေမးရမယ္။ ဂ်ပန္တပ္ ၾကပ္ႀကီးက ဦးပဥၨင္းႀကီး ကုိ ဘာျပဳလုိ႔ရန္ရွာရတာလဲ။ ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးကုိ ပါးရုိက္ၿပီး ဘာေတြ ရွင္းျပတာလဲဆုိတာ အဲဒါေတြ သိခ်င္တယ္ဗ်ာ။
    အင္းစိန္က ေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔အိမ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ အလြန္ကာယဗလေတာင့္တင္း သန္မာ တဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမ ဟာ ၆ လေလာက္အတြင္း သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ဆဲြခ်လုိက္သလုိ က်သြားတာ ကုိေတြ႕ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔မေတြ႕ရတာလည္း ၆ လေလာက္ရွိၿပီေလ။
    " ဖုန္းထဲကေျပာတုန္းက မင္း စိတ္မခ်မ္းသာမွာစုိးလုိ႔ သံုးေလးလေလာက္ပဲေနရေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာ လုိက္တာကြ။

    တကယ္တမ္းက ေနာက္ထပ္အရက္ႏွစ္ဆယ္ထက္ မေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ စန္းေလးက အေသအခ်ာ ကုိ ေျပာလုိက္ၿပီကြ" လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲပပဲ ေျပာပါတယ္။ စန္းေလးဆုိတာ ကသူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း ကင္ဆာေရာဂါအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာစန္းတင့္ကုိ ေျပာတာပါ။
    ဦးေလးေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီဘ၀မ်ာ ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ေနရေတာ့မယ္။ မုခ် ေသရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ကိစၥကုိ ေျပာျပေနပံုက လြယ္လုိက္တာ။ ေနာက္ရက္ေပါင္း ႏွစ္လေလာက္အတြင္း မႏၱေလး ခဏသြားလုိက္ဦးမယ္ကြာ။ ဘာမွာဦးမလဲလုိ႔ ေျပာေနသလုိပါပဲ။
    အဲ ... ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ စိတ္ဆုိတာ ျဖစ္တတ္ပံုကုိ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လမ္းလံုး စဥ္းစားလာ တဲ့ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေမးခ်င္တဲ့စိတ္ကေလာႀကီးေနတယ္။ ဒါနဲ႔ လုိရင္း ကုိ ေမးပစ္လုိက္တာပါပဲ။

    ဟုိး ... လြန္ခဲ့တ့ဲႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္က ဦးပဥၨင္းေဃာေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ကုိ ဂ်ပန္ စာသင္ဆရာခဲ့မုဆာ၀ါက ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပါးရုိက္ၿပီး ေငါက္ငမ္းရွင္းျပႏွင္ထုတ္ လုိက္တဲ့ အခ်ိန္ က ေက်ာ္ေက်ာ္ျမတုိ႔လည္း ေရာက္လာတယ္ဆုိေတာ့ ဘာေတြရွင္းျပလုိက္တာလဲ မွတ္မိေသးသလားလုိ႔ ေမး လုိက္တယ္။
    " သိပ္မွတ္မိတာေပါ့ကြာ" လုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက စိတ္ပါလက္ပါ ရွင္းျပပါတယ္။ ဂ်ပန္တပ္ ၾကပ္ႀကီး က ဦးပဥၨင္းႀကီး ေက်ာင္းေပၚတက္ၿပီး ဗီရုိထဲက အလံပံုပန္းခ်ီကားေတြကုိ ထုတ္ၾကည့္တဲ့အခါ အဂၤလိပ္ အလံပံုေတြကုိေတြ႕ေတာ့ ေဒါသထြက္သတဲ့။ ေနာက္ ... ဂ်ပန္အလံပံုေတြကုိ ေတြ႕ျပန္ေတာ့ သေဘာက် သြားသတဲ့။ ဒါေပမ့္ ဂ်ပန္အလံက ေနလံုးနီႀကီးကုိ အစိမ္းေရာင္၊ ေနလံုးႀကီးအျဖစ္ အေရာင္ေျပာင္းဆဲြ တေရာင္ျခည္တန္းနဲ႔ ေနလံုးနီေတြကုိ အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းဆဲြထားတာေတြေတြ႕ေတာ့ အလါန္ေဒါသ ထြက္သတဲ့။ ဒါဟာ ဂ်ပန္အင္ပါရာကုိ တုိက္ရုိက္ေစာ္ကားတာပဲဆုိၿပီး ရုိက္ဖုိ႔ႏွက္ဖုိ႔ လုပ္ေတာ့ တာပဲတဲ့။
    ဆရာခမုဆာ၀ါကက်ေတာ့ တစ္အခ်က္က ဂ်ပန္တပ္ၾကပ္ႀကီးအေနနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကုိ မေလး မစားနဲ႔ ကုိယ္ထိ လက္ေရာက္ ေစာ္ကားတာကုိ မႀကိဳက္တာ။ ေနာက္ ... ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲလာၿပီး ၾကက္ သတ္၊ ငွက္သတ္ လုပ္ေနၾကတာလဲမႀကိဳက္။ ေနာက္ ... ဂ်ပန္အလံက ေနလံုးနီနီကုိ အစိမ္းေရာင္ေျပာင္းဆဲြ တာနဲ႔ပတ္သက္ လုိ႔ ဒါဟာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ေစာ္ကားတာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ တပ္ၾကပ္ႀကီးဟာ အႏုပညာ ဗဟုသုတ နည္းေၾကာင္း၊ အနီကုိ အစိမ္းေျပာင္းဆဲြဖုိ႔ အႏုပညာသည္မွာ အခြင့္အေရးရွိေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ ခြင့္ ရွိေၾကာင္း၊ ေျပာင္းလဲစဥ္းစားတတ္တဲ့ တီထြင္ဥာဏ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီပံုေတြကုိ မိမိအစ ကတည္း က ျမင္ဖူး ေၾကာင္း ... စသျဖင့္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမက အေသးစိတ္ရွင္းျပပါတယ္။
    ထူးျခားတာက ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ သူ႔ကုိ လူနာလာေမးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကုိလည္း ဒီအေၾကာင္း ေတြကုိပဲ ျပန္ျပန္ေျပာေနတဲ့ကိစၥပါပဲ။ သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္းကုိ မေျပာေတာ့ဘူးတဲ့။

    အထူးျခားဆံုးကေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ျမဟာ ေနရလွရင္ ရက္ႏွစ္ဆယ္ပါပဲဆုိေပမယ့္ ရက္ေပါင္းႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္လာလုိ႔လည္း မေသတဲ့အျပင္ ကင္ဆာေရာဂါဟာ ထူးထူးဆန္းဆန္းသက္သာေပ်ာက္ကင္းသြား လုိ႔ေနာက္ထပ္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ေနသြားပါတယ္။

၀င္းေဖ

အားလံုးၿပီးပါၿပီ

.
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, အပိုင္း (၈)

သူေတာ္စင္နဲ႔မုဆုိး

အိမ္ကုိလည္းတန္းျပန္မွာဟုတ္ဘူး
သူႀကီးအိမ္ကုိသြားမယ္။
တစ္ရြာလံုးငလန္းဟာ
ဘယ္လုိမုဆုိးမ်ိဳးလဲဆုိတာ
ေကာင္းေကာင္းသိေစရမယ္။

နံနက္မုိးလင္းစ ေကာင္းကင္ဟာ ၿငိမ္သက္ၾကည္လင္ေနတယ္။ ေတာင္ေျခေတာစပ္ တေလွ်ာက္ ေအးျမ လန္းဆန္းေန တယ္။ ေတာငွက္ေတြရဲ႕ က်ီက်ီက်ာက်ာ အသံကေလးေတြဟာ တစ္ေတာလံုး တည္ၿငိမ္ေနတာ ကုိ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစတဲ့အျပင္ ေအးခ်မ္းေနတာကုိ ပုိၿပီး ေပၚလြင္ေစပါတယ္။
    ကၽြန္းပင္ႀကီးေတြေအာက္ ေတာင္ကမူစြန္းကေလးမွာ သူေတာ္စင္ႀကီးရဲ႕ သစ္ခက္သစ္ရြက္တဲကေလး ရွိပါတယ္။ သူေတာ္စင္ႀကီး အဘဖုန္းဟာ တဲငယ္ကေလးရဲ႕ေရွ႕ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ပတ္၀န္းက်င္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈ နဲ႔ အတူ နံနက္ေစာေစာ တရားဘာ၀နာကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းေနပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေတာင္ေျခခင္တန္းကေလးဆီက သစ္ရြက္သစ္ခက္ေတြ က်ိဳးသံ၊ ခ်ိဳးသံေတြ တေျဖာင္း ေျဖာင္း ၾကားရပါတယ္။ မနက္ေစာေစာစီးစီး မုဆုိးငလန္း အေလာသံုးဆယ္ေတာတုိးလာတာ ျဖစ္ ပါတယ္။ လက္ထဲမွာ လင္းကင္းဓားတစ္ဖက္၊ တူမီးေသနတ္တစ္ဖက္ ကုိင္စဲြထားၿပီး ၿခံဳႏြယ္အတားအဆီး ေတြကုိ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ခုတ္ထြင္ဖယ္ရွားၿပီး သူေတာ္စင္ႀကီး အဘဖုန္းရဲ႕ တဲကေလးဆီသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာပါ တယ္။
    အဘဖုန္းက ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္ေစာေစာ ေခၽြးေတြရႊဲေနတဲ့ မုဆုိးငလန္းကုိ ေတြ႕ရတယ္။

" အဘဖုန္း ... မေန႔ညက ၀က္၀ံတစ္ေကာင္ ရြာထိပ္က သန္းညြန္႔တုိ႔ ယာတဲအထိေရာက္လာၿပီး ၾကက္ၿခံကုိ ၀င္ေမႊသြားတယ္။ ၾကက္ ၆ ေကာင္ေသတယ္။ သန္းညြန္႔ခယ္မ မိထူးကုိ ကုတ္သြားလုိ႔ ရင္ညြန္႔ စုတ္သြား တယ္။ ဒီေကာင္ ဒီလမ္းကေန ျပန္တက္သြားတာဗ်။ အဘ ညက သတိမ်ားထားလုိက္မိသလားလုိ႔ "
    အဘဖုန္းက ေရတစ္ခြက္ကုိ ကမ္းေပးရင္း -
    " မင္းမလဲ ေစာေစာစီးစီး ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔၊ ေရာ့ ... ေရေသာက္လုိက္ဦး၊ ေက်ာက္စက္ေရကဲြ႕"
    မုဆုိးငလန္းက ေရကုိ ကမန္းကတမ္းေသာက္ရင္း -
    " အခ်ိန္သိပ္မရဘူး အဘရ၊ ဒီေကာင့္ကုိသတ္ဖုိ႔ က်ဳပ္မီႏုိင္ေသးတယ္"
    ငလန္းဆီက ေရခြက္ကုိ ျပန္ယူရင္း အဘဖုန္းက -
    " မေန႔ညက မုိးေလးတၿဖိဳက္ ရြာသြားတယ္ကဲြ႕"

    အဘဖုန္းရဲ႕ စကားအတုိကေလးမဆံုးခင္မွာပဲ မုဆုိးငလန္းလွည့္ထြက္သြားလုိက္တာ ေတာထဲကုိ ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ အဘဖုန္းဟာ ခဏခ်င္းမွာပဲ တရားဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္း မွာ ျပန္လည္တည္ၿငိမ္သြားပါတယ္။
    ေဒါသတႀကီး ေလာဘတႀကီး ေတာတုိးလာေနတဲ့ ငလန္းဟာ ပါးစပ္ကလည္း ၀က္၀ံကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး က်ိန္ဆဲေနတယ္။ ဒီရြာမွာ သူလုိမုဆုိးေက်ာ္တစ္ေယာက္ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ဒီလုိေတာေကာင္ ၀င္ရမ္းတယ္ဆုိ တာ ငလန္း အတြက္ကေတာ့ ေဒါသျဖစ္တယ္ ဆုိတာထက္ ဒါ ငါ့အကြက္ပဲဆုိၿပီးေတာ့ တက္ၾကြေနတာက ပုိပါတယ္။
    ဒီ၀က္၀ံကုိ ေလွ်ာ့တြက္လုိ႔ မရဘူး။ လူကုိ ရန္ျပဖူးေနၿပီ။ မိထူးရဲ႕ရင္ညြန္႔ကုိ ဆဲြၿဖဲထားဖူးၿပီ။ သူက လူကုိ ႏုိင္ဖူးထားၿပီးၿပီ။ သိပ္သတိထားမွျဖစ္ေတာ့မယ္။ ငလန္းက ၀က္၀ံနဲ႔ သူနဲ႔ သိပ္နီးကပ္ေနၿပီဆုိတာ သိလာ တယ္။ ဆဲေနတာေတြကုိရပ္၊ တတ္ႏုိင္သမွ် ေျခသံလံုေအာင္သြား၊ ဒါေပမယ့္ ေတာက်ပ္တဲ့။ ခ်ံဳထူ တဲ့ ေနရာေတြကုိ ေက်ာ္လာၿပီး ေအာက္ေျခေတာ္ေတာ္ရွင္းတဲ့ ေတာတြင္းကြက္လပ္ကုိေရာက္လာေတာ့မွ ရွား ရွားပါးပါး ခ်ံဳပုတ္ကေလးတစ္ခုေနာက္က ၀က္၀ံ ခုန္ထြက္လာတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ေနရာ၊ လံုး၀ ထင္မထားတဲ့ေနရာကထြက္လာၿပီး ငလန္းကုိ ဇြတ္၀င္ကုတ္တယ္။ ငလန္းလက္ထဲက တူမီးေသနတ္ဟာ ဘာမွ အသံုးမက်ေတာ့သလုိ လင္းကင္းဓားကုိ ေျမွာက္ဖုိ႔ေတာင္ အခ်ိန္မရလုိက္ဘူး။
    သူေတာ္စင္ႀကီးအဘဖုန္း ကမၼ႒ာန္းက ထလုိက္ၿပီး ခႏၶာ၀န္ထမ္းဖုိ႔၊ အာဟာရမွီ၀ဲဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ မွာ သူ႔တဲကေလးရွိရာကုိ ငလန္း ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေသြးသံရဲရဲ၊ ေခြးေတြတစ္ကုိယ္လံုးရႊဲ၊ ေသြးစိမ္းရႊင္ရႊင္ ျဖတ္ယူလာတဲ့ ပခံုးေပၚ က ၀က္၀ံေခါင္းႀကီးကုိ အဘဖုန္း တဲေရွ႕ကြက္လပ္မွာ အံုးခနျမည္ ေအာင္ ပစ္ခ်လုိက္တယ္။
    အဘဖုန္းက ငလန္းတစ္ကုိယ္လံုးကုိၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။

    " မျဖစ္ဘူး ... မျဖစ္ဘူး၊ မင္းတစ္ကုိယ္လံုး ဒဏ္ရာေတြ ျပည့္လုိ႔ပါလား။ ေသြးေတြ သိပ္ထြက္ေန တယ္။ ပထမဆံုး က်ီး၀ုိင္းရြက္ေတြနဲ႔ သုတ္ပစ္ၿပီး အျမန္ဆံုး ေသြးတိတ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္"
    ငလန္းက ကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚ ထုိင္ခ်လုိက္ရင္း -
    သိပ္ဆုိးတဲ့ေကာင္ႀကီးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ေတာ့ ေသၿပီကုိ ေအာက္ေမ့ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ အဘရယ္၊ က်ဳပ္ ကလည္း ငလန္း ဗ်။ ပထမ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပဲ အလစ္မုိ႔ ခံလုိက္ရတာပါ။ သတိရတာနဲ႔ က်ဳပ္က အပူးကုိ မခံေတာ့ တာ။ ခြာၿပီး လင္းကင္းနဲ႔ ဆီးခုတ္တာေပါ့။ ဘာရမလဲ"
    က်ီး၀ုိင္းရြက္ေတြ က အဆင္သင့္။ တဲကေလးရဲ႕ေဘးမွာ တင္ရွိတာဆုိေတာ့ အဘဖုန္းက ျမန္ျမန္ခူး ၿပီး ငလန္း ကုိယ္ေပၚကုိ အရည္ညွစ္ခ်ေပးတယ္။ အလြန္အရည္ရႊန္းတဲ့အမ်ိဳးပဲ။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေအး တယ္။ ေနာက္ ဘာဓာတ္ပါသလဲ မေျပာတတ္ဘူး ေသြးတိတ္ သိပ္ျမန္တယ္။
    " က်ဳပ္ ဒီေကာင္ႀကီးရဲ႕ႏွာႏုကုိ ၂ ခ်က္မိလုိက္တာ ကံေကာင္းတာပဲ။ အဲဒီလုိလည္းထိၿပီးေရာ ဒီေကာင္ႀကီး မူးၿပီး ျပာ သြားၿပီေလ။

က်ဳပ္လည္း လည္ပင္းကုိခ်ည္း ဖိခုတ္ေတာ့တာ။ ဟား .. ဟား .. ဟား"
    အဘဖုန္းက အခ်ိန္ကုိ မျဖဳန္းဘူး။ က်ီး၀ုိင္းရြက္ရည္ေတြေၾကာင့္ ငလန္းရဲ႕ဒဏ္ရာ ေသြးတိတ္တာနဲ႔ ဂ႒ဳန္လက္သည္းရြက္ေတြခူးၿပီး ငလန္းရဲ႕ဒဏ္ရာေတြေပၚကုိ အရည္ေတြ ညွစ္ျပန္တယ္။ ဒါက ၀က္၀ံ ကုတ္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကုိ မရင္းေအာင္လုပ္တာေလ။ ၿပီးေတာ့မွ တဲကေလးထဲကုိ ၀င္သြားျပန္တယ္။ အနာေတြျပင္းတဲ့အရွိန္နဲ႔ အဖ်ား၀င္မလာေအာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ ငန္းေဆးေလးေတာ့ တုိက္လုိက္ဦးမွ။ ရြာကုိျပန္ေရာက္ဖုိ႔ ဆုိတာ ေနာက္ထပ္ အေတာ္ေလွ်ာက္ရဦးမွာ။ ဒီေလာက္ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ မလြယ္ လုိက္တာ။ အဘဖုန္းက အပုိေတြမေျပာ။ လုပ္စရာရွိတာေတြကုိသာ ဇယ္ ဆက္သလုိ ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္တယ္။
    ငလန္းကေတာ့ ဒဏ္ရာေတြေဆးထည့္လုိ႔နာတဲ့ၾကားက ေျပာေနတာပဲ။
    " သိပ္ေကာက္က်စ္တဲ့ အေကာင္ႀကီး အဘရ။ က်ဳပ္ကုိ ေစာင့္ၿပီး ခုန္အုပ္တာေတာင္ က်ဳပ္ ဘယ္လုိမွ မေမွ်ာ္လင့္ တဲ့ေနရာကပုန္းၿပီး ထြက္ကုတ္တာဗ်။ က်ဳပ္ ခု ... ရထားတဲ့ဒဏ္ရာေတြဟာ ဒီေကာင္ႀကီးရဲ႕ ၂ ခ်က္ပုတ္ ပဲ ရွိတယ္။ ၃ ခ်က္ဆုိရင္ က်ဳပ္ အေသပဲ။ က်ဳပ္ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္ကလည္း ဒင္းႏွာႏုကုိ မိလုိက္တာ နဲ႔ တစ္ခ်က္ကေလးမွကုိ မညွာေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ေခါင္းျပတ္ ထြက္သြားတဲ့အထိ ဆက္တုိက္ ခုတ္တာေလ။ ႏုိ႔မုိ႔ မလြယ္ဘူးဗ်ာ၊ ေနာ ... "
    အဘဖုန္းက ေရတစ္ခြက္ခပ္လာၿပီး မန္းေဆးကုိ တုိက္တယ္။

    " ဒီဒဏ္ရာေတြအရွိန္နဲ႔ဆုိရင္ မင္း ရြာျပန္မေရာက္ခင္ကုိ အဖ်ား၀င္လာႏုိင္တယ္ လူေလးရဲ႕။ ေသက္ ... ေသာက္လုိက္။ ေရေတြကုိ အကုန္ေသာက္လုိက္။ ေရာ့ ... ထပ္ေသာက္လုိက္ဦး။ ေရကလည္း ေဆးပဲကြ"
    ေရေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသာက္ဖုိ႔လုိမွန္း ငလန္းလည္း သိတယ္။ သူ သိပ္ပင္ပန္း လာတယ္။ ေခၽြးထြက္ သိပ္မ်ားေနတယ္။ ေသြးထြက္လည္း လြန္ေနတယ္။

 ေမာတာကေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ၀က္၀ံကုိ ေသေအာင္ သတ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ေအာင္ေသေအာင္သား စားရ လုိ႔ ၀မ္းသာလံုးဆုိ႔ေနလုိ႔ခံသာတာ။
    " က်ဳပ္က ဒင္းေျခရာကုိ ေကာက္မိၿပီဆုိကတည္းက သိတယ္။ ဒင္း ဘယ္ေလာက္ ထိ ေကာက္က်စ္ ႏိုင္တယ္ဆုိတာ၊ ေဒါသ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ဆုိတာ၊ လက္သည္းေတြ ဘယ္ေလာက္ ထက္တယ္ ဆုိတာ၊ အကုိက္ကလည္း သိပ္သန္တယ္၊ လက္ညွိဳးေလာက္ရွိတဲ့ သစ္တုိကုိင္းကုိမ်ား ေဒါသနဲ႔ ကုိက္ထားတာ တိခနဲ ျပတ္ေနတယ္။ ေျပာလုိ႔သာေျပာတာပါ။ က်ဳပ္က လည္းအလြန္ေဒါသႀကီးတဲ့ေကာင္ပါပဲ အဘရာ ... ဒီႏွစ္ ေကာင္ေတြ႕ၾကေတာ့ ပဲြကၾကမ္းေတာ့တာေပါ့"

    အဘဖုန္းက ဗူးေတာင္နဲ႔ထည့္ထားတဲ့ေရကုိပါ လမ္းမွာေသာက္ဖုိ႔ ထည့္ေပးရင္း -
    " ကဲ ... ဖုိးလန္း၊ မင္း သြားေတာ့။ ေဟာဒီမွာ လမ္းမွာေသာက္ဖုိ႔ေရ၊ ေတာက္ေလွ်ာက္လည္း မသြားနဲ႔။ မၾကာမၾကာ နားေပး။ ဆက္တုိက္သြားရင္ သိပ္ပန္းသြားမယ္။ နားနားေနေန သြား၊ ေရေသာက္ လည္းမပ်င္းနဲ႔။ မၾကာမၾကာ ေသာက္ေသာက္ေပး။ ဒစ္ရာေတြကလည္း ျပန္ၿပီးေသြးထြက္မလာေစနဲ႔။ ၾကား လား ... ကဲ ... သြားေတာ့၊ ျပန္ေတာ့"
    ငလန္းဟာ မုဆုိးတစ္ေယာက္ပီပီ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္တယ္။ ဒါေလာက္ေတာင္ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ စုတ္ျပတ္ၿပီး ပင္ပန္းေနတဲ့ၾကားက ေအာင္ေသေအာင္သား ၀က္၀ံေခါင္းျပတ္ႀကီးကုိ ဆက္ထမ္းသြားတယ္။ သူ႔စိတ္ကူး ထဲမွာ အဘဖုန္းက ဘယ္လုိပဲ နားဖုိ႔ ေျပာေျပာ ရြာကုိ ေရာက္ရင္ နားဖုိ႔မရွိဘူး။ သူႀကီးအိမ္ကုိ တန္းသြားမယ္၊ ရြာကုိ၀င္ရင္ ေျမာက္ဖ်ားက ၀င္ရမယ္။ သူႀကီးအိမ္က ေတာင္ဖ်ားမွာ။ ရြာတစ္နံတစ္လ်ားကုိ ၀က္၀ံေခါင္းျပတ္ႀကီးထမ္းရင္း ျဖတ္ရမယ္။ တစ္ရြာလံုး ၾကည့္လုိက္ၾကမစမ္း။ ေမးလုိက္ၾကမယ့္ ေမးခြန္းေတြ။ ဘယ္ေကာင္ ကုိမွ မေျဖဘူး။ 

သူႀကီးအိမ္က်ေတာ့မွ အားလံုးကုိ တစ္ခ်ိန္တည္း ေျပာျပ ရမယ္။ ေဒြးေလးလံုးတင္ တုိ႔အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ရင္ သိန္းႏဲြ႕ ထြက္ၾကည့္ေန မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ သူႀကီး အိမ္မွာ ၀က္၀ံေခါင္းျပတ္ႀကီးကုိ ခ်ျပရမယ္။ တစ္ရြာလံုးၾကည့္ၾကစမ္း။ ငလန္း တူမီးနဲ႔ပစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ လင္းကင္းဓားနဲ႔ အျပတ္ ဘယ္လုိ ခုတ္လာတယ္ဆုိတာကုိ ရွင္းျပရမယ္။ တစ္ကုိယ္လံုး ဒဏ္ရာေတြကုိ ၾကည့္ လုိက္ၾကစမ္း။ ငလန္းမဟုတ္ရင္ ရြာထဲက ဘယ္ေကာင္ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကပ္နဲ႔ထမ္းသယ္မွ ေတာထဲကေန ရြာ ျပန္ေရာက္ႏိုင္ၾကမယ္။ အဘဖုန္း က ရြာကုိ နားနားေနေနျပန္ဖုိ႔ ေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အနားယူဖုိ႔ ဘယ္လုိပဲ မွာလုိက္ေပမယ့္ ငလန္း ျမန္ျမန္ သြားတယ္။ အိမ္ကုိလည္း တန္းျပန္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူႀကီးအိမ္ကုိ သြားမယ္။ တစ္ရြာလံုး ငလန္းဟာ ဘယ္လုိမုဆုိးမ်ိဳးလဲဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းသိေစရမယ္။


    အဘဖုန္း ရဲ႕ သစ္ခက္တဲကေလးက ငလန္း ထြက္ခ့လုိ႔ ေျခလွမ္း ၁၀ လွမ္းမျပည့္ခင္မွာပဲ သူေတာ္စင္ႀကီး ဟာ နံနက္ စာကေလးစားဖုိ႔ကုိေတာင္ ဆက္မႀကိဳးပမ္းေတာ့ဘဲ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ျပန္ထုိင္ၿပီး တျခား အာရံုၾကမ္းေတြ မ၀င္ႏုိင္ေအာင္ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းေနလုိက္တယ္...။

    ("မွန္" ၀တၳဳႀကီးထဲက စ-လယ္-ဆံုး ျပည့္စံုတဲ့ သီးျခား၀တၳဳငယ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။)
ႏုိ၀င္ဘာ ၂၈၊ ၂၀၀၆

သီးျခားတပုဒ္ဆက္ရန္

.
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာကိုပိုက္ ရဲ႕ နေပြးနီ - ပလံုတြီ နဲ႕ ေရႊစင္ဦး ရဲ႕ ခံစားခ်က္

အခုတေလာ ဖတ္ျဖစ္တဲ႕ စာအုပ္ေတြ ထဲမွာ ဆရာကိုပိုက္ ရဲ႕ နေပြးနီ - ပလံုတြီ ဆိုတဲ႕ စာအုပ္ကေလး ပါလာပါတယ္ .. နေပြးနီ ဆိုတာ ခ်င္းလို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုတဲ႕ ႏႈတ္ဆက္စကား ျဖစ္ၿပီး ပလံုတြီ ဆိုတာ ကေတာ႔ ေတာင္ပို႕ေရ လို႕ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္ ... ေယာနယ္ ရဲ႕ ေျမာက္အဖ်ားဆံုး မွာ ရွိတဲ႕ အင္မတန္ေခါင္ တဲ႕ ခ်င္းလူမ်ဳိးမ်ားသာ အမ်ားဆံုး ေနထိုင္ၾကတဲ႕ ရြာေလး ျဖစ္ပါတယ္ ... ဆရာ ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ အေတြ႕အႀကံဳ မ်ားကို ေရးသားထားပါတယ္ ...

ရြာေလး ဟာ အိမ္ေျခအနည္းငယ္သာရွိၿပီး ... သြားေရးလာေရး ခက္ခဲလွတဲ႕အတြက္ .... ေခတ္ေနာက္ က်ေနၿပီး ရုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈ႕မ်ား အတိုင္းေနထိုင္ စားေသာက္ဆဲျဖစ္ပါတယ္ ... ဘာသာတရား ကိုးကြယ္ မႈ႕ အေန နဲ႕ ခရစ္စယာန္ .. ဗုဒၶသာသာ ကိုးကြယ္မႈ႕မ်ား မွ်မွ်တတ ရွိေပမဲ႕ ... အဓိက ကိုးကြယ္မႈ႕ ကေတာ႔ နတ္ကိုးကြယ္မႈ႕ ဘဲျဖစ္ပါတယ္ ...

ဆရာတို႕ ရြာေလး ကို ေရာက္သြားေတာ႔ တအိမ္တနပ္ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးၾကပါတယ္တဲ႕ ... ထမင္းမစားခင္ ဧည္႕သည္ နဲ႕ အိမ္ရွင္ အျပန္အလွန္ ေခါင္ရည္ တိုက္ေကၽြးရပံုမ်ားကို ဖတ္ရတဲ႕ အခါ တံေတြး ၿမိဳ႕ခ် မိသလို႕ ေရႊစင္ဦး ေဖေဖ နဲ႕ (ေဖေဖတပုလင္း ..  ေရႊစင္ဦး တပုလင္း) ေသာက္ခဲ႔ရတဲ႕ ကခ်င္ျပည္နယ္ က ေခါင္ရည္ေလး ကို လြမ္းမိသြားတယ္.... ထမင္းစားတဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ႔ အိမ္ရွင္ နယ္ထားတဲ႕ ထမင္းနဲ႕ ဟင္း ကို လက္နဲ႕ ခြံေကၽြးတာ ကို စားၿပီးမွ ကိုယ္ဘာသာ ဆက္စားရပါသတဲ႕ ...

ဟင္းခ်က္ပံုကေတာ႔ ဆီမပါ အေမႊးအႀကိဳင္ မပါတဲ႕ .. ႏြားေနာက္သား .. ေတာ၀က္သား ျပဳတ္မ်ား ကို ခ်င္းရိုးရာ အတိုင္း ေစတနာ အျပည္႔နဲ႕ ခ်က္ေကၽြးပါသတဲ႕... ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းႀကီးေလး ကေတာ႔ ဒကာႀကီးတို႕ မစားႏိုင္ၾကရင္ လည္း ေကၽြးတဲ႕ သူေတြ  ေက်နပ္ေအာင္ နည္းနည္းစားခဲ႔ၾက... ေက်ာင္းမွာ ကပၸိယႀကီး (ရြာေက်ာင္းဆရာေလး) ကို ပိုခ်က္ခိုင္းထားမယ္ ... ေက်ာင္းေရာက္ မွ သာ အ၀ စားၾက လို႕ ေျပာတဲ႕ အတြက္  ဆရာကိုပိုက္ တို႕ သက္သာရာ ရသြားပံု ဖတ္ရပါတယ္ ....

 ေက်ာင္းဆရာေလး ဆိုတာကလည္း စာသင္တန္းတခန္းမွာ ေလး .. ငါး .. ဆယ္ေယာက္သာ ရွိတဲ႕ မူလ တန္းေက်ာင္းေလး  က ႏွစ္ဦးတည္းေသာ ဆရာထဲက တဦးသာျဖစ္ပါတယ္ .. ေက်ာင္းသား က နဲ ရတဲ႕ အထဲ ေက်ာင္းထြက္ ခ်င္ေနၾကတဲ႕ ကေလး မ်ားကို ခက္ခက္ခဲခဲ စာသင္ေပးေနရ ပါတယ္ ... ဆရာေလး ကေတာ႔  စာမဖတ္ တဲ႕ အတြက္ ဗဟုသုတ မရွိ ... ဗဟုသုတ မရွိတဲ႕ အတြက္ တိုးတက္မႈ႕ မရွာႏႈိင္ ဆိုၿပီး ဒီရြာေလး မွာ စာၾကည္႕တိုက္ေလး တခု ဖြင္႔ဖို႕ က်ဳိးစားေနရွာၿပီး ... စာၾကည္တိုက္ မရွိခင္ၾကားထဲမွာ သူတတ္ႏိုင္ သေလာက္ ကေလးမ်ား အက်ဳိးရွိေအာင္... သေဘာေပါက္လြယ္ေအာင္ စာတမ္းငယ္မ်ားေရး သား ၿပီး.. က်ဳိးစား သင္ၾကားေနတဲ႕ အေၾကာင္း ဖတ္ရေတာ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ ...

ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းႀကီးေလး မွာလည္း အေနအစား ဆင္းရဲ လွပါတယ္ .... သာသနာ ျပဳရာမွာလည္း ရြာသား မ်ား ဟာ နတ္ကိုသာ အဓိက ကိုးကြယ္ေနၾကတဲ႕ အတြက္ ဗုဒၶဘာသာမ်ား ရွိေပမဲ႕ အေတာ္ခဲယဥ္းမဲ႕ ပံုရွိပါတယ္ ... ရြာသားတခ်ဳိ႕ ရဲ႕ ခံယူခ်က္တခ်ဳိ႕ ကိုေဖာ္ျပရရင္ ... ပလံုတြီ ရြာေလး ရဲ႕ သူႀကီး ဟာ ခ်င္းလူမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္ ... ဒါေပမဲ႕ ေတာလိုက္ခါနီးမွာ သူေျပာသြားတဲ႕ စကားအရ ဘုရားကိုးကြယ္ေနလို႕ ဘုရား က သားေကာင္ရေအာင္ မေပးဘူး နတ္ကမွ ထမင္းစားဖို႕သားေကာင္ ရေအာင္ ေပးတာ လို႕ ေျပာတဲ႕ အတြက္ သူတို႕ သေဘာထားကို မွန္းဆ ႏိုင္ပါတယ္ ...  ရြာသားမ်ား အားလံုးနီးပါး ေတာင္ယာ စိုက္ပ်ဳိးၿပီး ... မုဆိုး အလုပ္နဲ႕ အသက္ေမြးၾကပါတယ္ ... အိမ္တိုင္းေစ႕ တူမီးေသနပ္ကိုယ္စီ ရွိၾကပါတယ္ ... တေန႔တျခား ေတာမ်ားလည္း ျပဳန္းလာတဲ႕ အတြက္ ေတာေကာင္လည္း ရွားသြားတဲ႕ အတြက္ ရြာသားမ်ား ရဲ႕ အသက္ေမြး မႈ႕ ဟာ ပိုၿပီး ခက္ခဲလာၾကပါတယ္ ....

ဘာအေရးကိစၥဘဲ ရွိရွိ နတ္ဆရာမ်ားကိုသာ ေမးျမန္းေဆာင္ရြက္ၾကၿပီး နတ္ဆရာခိုင္းတဲ႕ အတိုင္း ႏြားေနာက္ .. ၾကက္မ်ား နဲ႕ ယာဇ္ ပူေဇာ္ ပသမႈ႕မ်ားလုပ္ၾကပါတယ္ ... ဆရာကိုပိုက္ တို႕ ေလ႕လာ ခဲ႔တဲ႕ နတ္ဆရာ ေဟာတဲ႕ ၾကက္ဥ ေဗဒင္ ရဲ႕ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မွန္ကန္ပံုမ်ား ကိုလည္း စိတ္၀င္စားစရာ ဖတ္ရပါတယ္ ... ဒီလို နတ္ဆရာမ်ဳိး  နဲ႕ ေငြေၾကးေတာင္႔တင္း ခ်မ္းသာတဲ႕ သာသနာျပဳ ခရစ္စယာန္ ဘုန္းႀကီးမ်ား ၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းထိုင္လုပ္ေနတဲ႕ ေရႊစင္ဦး တို႕ ရဲ႕ ဗုဒၵဘာသာ သာသနာျပဳဘုန္းဘုန္းေလး ဘယ္လိုမ်ားေနပါလိမ္႕လို႕ စဥ္းစားမိတယ္ ..

သူတတ္ႏိုင္တဲ႕ဘက္က ေဆး၀ါးမ်ား အစားအစာမ်ား နဲ႕ ေပးေကၽြးၿပီးေတာ႔ ... တရားေတာ္ မ်ား ကို နား၀င္ သေလာက္ ေဟာၾကားေနၿပီး .. ေက်ာင္းကေလး မွာ ခြင္႔ယူထားတဲ႕ ဆရာတေယာက္ ရွိရင္ သူ႔ကိုယ္စား ကေလး မ်ားကို စာသင္ေပးေနရင္း .... တတ္ႏိုင္သေလာက္ သာသနာျပဳေနေၾကာင္း ဖတ္ရပါတယ္ ... အသက္သံုးဆယ္ သာ ရွိတဲ႕ ဘုန္းဘုန္း က မႏၱေလးသာသနာ႕ တကၠသိုလ္ က ေက်ာင္းၿပီးခဲ႔တဲ႕ ဦးေကာသလႅ ေခၚ ဦးဓႏု B.A (ဗုဒၶ) ျဖစ္ၿပီး ... ေရႊစင္ဦး တို႕နဲ႕ သိကၽြမ္းတဲ႕ ဘုန္းဘုန္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရ တဲ႕ အတြက္ အလြန္ဝမ္းသာသြားပါတယ္ .... ဘုန္းဘုန္း ဖုန္းနံပါတ္ လည္း ရွိတဲ႕ အတြက္ စာအုပ္ဖတ္ၿပီးၿပီးျခင္း ဖုန္းလွမ္းဆက္ ပါတယ္ ... ဘုန္းဘုန္း နဲ႕ စကားေျပာခြင္႔ ရပါတယ္ ...

သူေတာ္ေကာင္းပီပီ သူ႕အတြက္ ဘာမွ မေျပာ - ဒကာမႀကီး တို႕ ေနထိုင္ေကာင္းၾကလားလို႕ သာ ေမးျမန္း ပါတယ္ .... ဘာလိုလည္း ဆိုတာကို ေမးမရခဲ႔ပါဘူး ... ဒါနဲ႕ စာအုပ္ထဲဖတ္ရတဲ႕ အတုိင္း ေဆးေတြ ဘာေတြေတာ႔ လိုမယ္ထင္တယ္လို႕ ေျပာမွ .... ဝမ္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆး နဲ႕ ငွက္ဖ်ားေဆး ေတာ႕ လိုတယ္တဲ႕ ... မိုး က အဆက္မျပတ္ ရြာေနေတာ႔ ရြာက လူေတြ ၀မ္းကိုက္ ၿပီး ငွက္ဖ်ား ျဖစ္တာ မ်ားေနၾကသတဲ႕ ...

 ဒါနဲ႕ ေရႊစင္ဦး လည္း ပခုကၠဴမွာ ရွိေနတဲ႕ ညီမအငယ္ (ဆန္ဆိုင္) က တဆင္႔ ကားလမ္းေပါက္တဲ႕ ထီးလင္း ထိ ေယာထိပ္တန္း ကားနဲ႕ .... ဆန္နဲ႕ ေဆးဝါး မ်ား ကို ေပးပို႕လွဴဒါန္း ခဲ႔ပါတယ္ ... ဒီေန႕ ဖုန္းဆက္ေတာ႔ ဘုန္းဘုန္း စီကို ေရာက္ပါၿပီတဲ႕ ... တရြာလံုး မွာ ဆိုင္ကယ္ငါးစီး သာ ရွိပါတယ္ ... မိုးပါး တဲ႕ ေန႕ၾကမွ ကားဂိတ္ ရွိတဲ႕ ျမိဳ႕ေလး ကို ဆိုင္ကယ္ နဲ႕ သြားၿပီး ယူရပါတယ္တဲ႕ ... ကားလမ္း က အခုမွ ေဖာက္ဆဲ ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္ ... ဆရာကိုပိုက္ တို႕ သြားတဲ႕ အခ်ိန္ ကေတာ႔ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ေဘးမွာ ရွိတဲ႕ ဆိုင္ကယ္လမ္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး က တဆင္႕ ခက္ခက္ခဲခဲ သြားခဲ႔ ရ တယ္ လို႕ ဖတ္ရပါတယ္ ...

အမွန္ေတာ႔ ဒီစာေလး ကို ေရးဖို႕ အစီအစဥ္ မရွိပါဘူး ... ေဖစ္ဘြတ္ခ္ ထဲမွာ ရွိတဲ႕ ေသာ႕ပိတ္ထားတဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလး ကို ဖတ္ရေတာ႔ မွ ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာတာ နဲ႕ ေရးျဖစ္သြားပါတယ္ 

သာသနာ အရွည္တည္တန္႕ ေရး အတြက္ မထင္ရွားတဲ႕ ေနရာေလး မွာ လူသူမသိ .. ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္စြာ သာသနာျပဳေနၾကတဲ႕ ... ျပဳခဲ႕ၾကတဲ႕ အရွင္ဘုရား မ်ား အား ရုိေသစြာ ရွစ္ခိုးပူေဇာ္ ပါ၏ ...

ေလးစားစြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, အပိုင္း (၇)

ပတၱျမားလက္စြပ္

ကုိယ္ကမိန္းမေခ်ာရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိမၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္
သူ႔ဘယ္ဘက္လက္ကုိေတာ့ ခါးဆီ ေပါင္ဆီမွာမုိ႔
အမွတ္မဲ့ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။

    အခ်ိန္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရွစ္နာရီဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။
    ဗာဒံပင္ေလးေအာက္က အုတ္ခံုမွာထုိင္ရင္း စာင့္ရေတာ့မွာပဲ။
    န၀ရတ္တုိက္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ထပ္တံခါးေတြကလည္း ပိတ္ထားတုန္းပဲရွိေသးတယ္။ ကား ကုိ ျပန္လႊတ္ လုိက္မယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပုိ႔ၿပီးမွ တစ္ခါတည္း ၀င္ႀကိဳေတာ့လုိ႔မွာလုိက္ရတယ္။
    ဗာဒံပင္ကေလးဆီကုိ ေလွ်ာက္လာေတာ့ အဲဒီဗာဒံပင္ ကေလးေအာက္မွာပဲ ဆလံုးကားလွလွေလး တစ္စီး ညင္ညင္ သာသာ ထုိးရပ္လုိက္တာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ကားေပၚက မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ ဆင္းလာ တယ္။
    အသက္ကေတာ့ သံုးဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ရွိၿပီထင္ရတယ္။ ဆလြန္းကားကေလး ထြက္သြားေတာ့ အဲဒီမိန္းမေခ်ာ က ဗာဒံပင္ေအာက္မွာရပ္ရင္း ေတာင္ေျမာက္၀ဲယာကုိ ၾကည့္ရင္း အကဲခတ္ရင္း က်န္ရစ္ တယ္။
    ေအာက္ဆံုးထပ္ တံခါးမဖြင့္ေသးတဲ့ န၀ရတ္တုိက္ႀကီးကုိလည္း ၾကည့္တယ္။

    ေၾသာ္ ... တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲလား။ သူလည္း ဒီန၀ရတ္တုိက္ကုိလာတာပဲ။ ေစာေနေသးလုိ႔ ကားကုိ ျပန္လႊတ္ လုိက္ၿပီး ဒီဗာဒံပင္ေအာက္က ရပ္ေစာင့္ဖုိ႔ စဥ္းစားပံုခ်င္းလည္း တူေနပံုရတယ္။
    သူက ဗာဒံပင္ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္မွာ ရပ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ္ကလည္း ဗာဒံပင္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္ အုတ္ခံုစြန္းမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္ရတယ္။ အင္း ... သူကလည္း ကုိယ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ရင္း ကုိယ့္ လုိပဲ ေတြးမိပံုရတယ္။ ထားပါ။ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔တူပါတယ္။
    ကုိယ္လုိပဲ အိမ္ေထာင္ရွိသလား၊ မရွိသလားဆုိတာေတာ့ မေသခ်ာဘူး။

    အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္ရတာေတာ့ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ဖုိ႔မ်ားတယ္။ ကဲ..ကဲ..ကဲ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္ၾကည့္ လုိ႔ ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ သူ အေနအထုိင္ခက္ေနလိမ့္မယ္။ ဘာသိဘာသာပဲ ေနလုိက္တာ ေကာင္းပါတယ္။
    သူ႔ကုိမၾကည့္ဘဲေနလုိက္ေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းေတာ့ နည္းနည္းဆက္ေတြးေနမိေသးတယ္။ ဒီတုိက္ကုိ လာတယ္ ဆုိေတာ့ ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္။
    ဒီတုိက္ေအာက္ထပ္မွာက ေတာ္ေတာ္ က်ယ္တယ္။ တစ္ပုိင္းမွာ ႏုိင္ငံျခားေလယာဥ္ကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္ ရံုးခန္းရွိတယ္။
    ၿပီးေတာ့ ေဆးခန္းတစ္ခုလည္းရွိတယ္။ အေရျပားနဲ႔ ပတ္သက္ တဲ့ ေရာဂါပါရဂူ ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ ေယာက္ထုိင္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အိမ္ရွင္ေနတဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးေတြ လည္း ရွိေသးတယ္။
    အဲဒီအိမ္ရွင္ေတြကပဲ သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာထည့္ၿပီး စႏၵရားဆရာအလုိရွိတဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာ ထားတယ္ေလ။

    ေနဦး။ ကုိယ္က ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းလုပ္ၿပီး သူ႔ကုိ(မိန္းမေခ်ာ) မၾကည့္ဘဲေနေပမယ့္ သူကမ်ား ကုိယ့္ကုိၾကည့္ေနေလမလား၊ အကဲခတ္ေနေလမလားလုိ႔လည္း ေတြးမိေသးတယ္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ေတာင္ အမွတ္တမဲ့ ၿပံဳးလုိက္မိေသးတယ္။
    ေဘးလူေတြ ျမင္သြားရင္ေတာ့ ဘာထင္ၾကမလဲပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ၿပံဳးေနတယ္ဆုိေတာ့ ၀မ္းတြင္းရူး လုိ႔ ထင္သြားၾကမလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေပၚမွာ လူအသြားအလာက ေတာ္ေတာ္နည္းေနေသး လုိ႔ေတာ္ေသး တယ္။
    လုိအပ္တာထက္ပုိၿပီး ဆူဆူညံညံ ဒံုးဒံုးဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ ဘတ္စ္ကားႀကီးတစ္စင္း လမ္းတစ္ဖက္ကမွတ္တုိင္မွာ ထုိးဆုိက္လာတယ္။ ပံုၾကည့္ရတာ ခရီးသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေ၀ါခနဲ ဆင္းလာၾကမယ့္ပံုပဲ။
    ဒါေပမယ့္ ဘတ္စ္ကား ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ျပန္ထြက္သြားေတာ့ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ဲ ဆင္းတာ ကုိ ေတြ႕ရတယ္။

    ေတာ္ေတာ္ သတိ၀ီရိယလြန္ကဲတဲ့လူ ျဖစ္ပံုရတယ္။ အေတာ္ႀကီးကုိ အသြားအလာ က်ဲတဲ့ လမ္းကုိ ျဖတ္မကူးခင္ ဘယ္ၾကည့္ညာၾကည့္၊ ဘယ္ျပန္ၾကည့္ဆုိတာေတြဘာတြ လုပ္လုိက္ေသးတယ္။
    ၿပီးေတာ့မွ ခပ္သုတ္သုတ္ လမ္းကုိ ျဖတ္ကူးလုိက္တယ္။ ဒီဘက္ေရာက္လာေတာ့မွ ေျခလွမ္းတံု႔ သြားတယ္။ န၀ရတ္တုိက္ႀကီး ေအာက္ထပ္တံခါးေတြ မဖြင့္ေသးတာကုိ သတိထားမိသြားပံုရတယ္။ အင္း ... သူလည္း ဒီတုိက္ေအာက္ထပ္မွာ ကိစၥရွိလုိ႔လာတဲ့လူပဲကုိး။
    သူကေတာ့ ဗာဒံပင္ေအာက္ကုိမလာဘဲ ပလက္ေဖာင္းထိပ္မွာပဲရပ္ၿပီး နာရီၾကည့္လုိက္၊ တုိက္ကုိ ၾကည့္လုိက္ နဲ႔ လုပ္ေနတယ္။ သူ႔လုိလူႏွစ္ေယာက္ ဗာဒံပင္ေအာက္မွာ ရွိေနတယ္ဆုိတာ သိပံုမရဘူး။ စဥ္းစားမိပံု လည္းမရဘူး။ သူ႔ကိစၥသူ စိတ္၀င္စားတတ္တဲ့အက်င့္ရွိပံုရတယ္။
    အဲဒီအခ်ိန္ မွာ သတိေမ့ၿပီး ဟုိမိန္းမေခ်ာကုိ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာ ေပါ့။ သူက ကုိယ္ကုိ ၾကည့္မေနလုိ႔။

    သူကလည္း ၾကည့္ေနတယ္ဆုိရင္ သိတယ္မဟုတ္လား။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားတာတုိ႔၊ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုသြားတာတုိ႔ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ရႈပ္ကုန္ႏိုင္တယ္။ ကုိယ္က အဲလုိမ်ိဳးမွမဟုတ္ဘဲ။
    ေဟာဗ်ာ ... ဒုကၡပဲ။ မုိးဖဲြ႕ေလးက်လာၿပီ။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ ဗာဒံပင္ေအာက္ဆုိေပမယ့္ လံုလံု လဲ လဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အပင္က ေသးတယ္။ အကုိင္းက်ဲတယ္။
    သံုးေယာက္သား ညွိစရာ၊ တုိင္ပင္စရာေတာင္ မလုိဘူး။ န၀ရတ္တုိက္ေရွ႕က ဆင္၀င္ေပါက္ ကေလးေအာက္ကုိ ေျပး၀င္ၾကရတယ္။ ေနရာက သိပ္က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ရွိလွတာမဟုတ္ဘူး။
    သံုးေယာက္သား တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေပစီေလာက္ျခားၿပီး ရပ္မိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္စကား ေမးလားျမန္းလား မလုပ္မိၾကဘူး။ ဒီလုိပဲ။
    မုိးေရမုိးေပါက္ေတြ က်လာတာကုိ အကဲခတ္လုိက္၊ ေခါင္းေပၚ၊ ပါးေပၚ၊ အ၀တ္ေပၚ က ေရစက္ေရ ေပ်ာက္ေတြကုိ ခါလုိက္၊ ပြတ္သပ္ခ်လုိက္ဆုိတာမ်ိဳးေတြပဲ လုပ္ေနမိၾကတယ္။

    မိန္းမေခ်ာက အလယ္မွာ ေနရာယူမိလ်က္သားျဖစ္ေနတယ္။ သူကလည္း ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကုိမွ မၾကည့္ မိေအာင္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္နဲ႔ ဟန္လုပ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ဟုိလူလည္း လမ္းဘက္ကုိပဲ အၾကည့္မ်ားတယ္။
    ကုိယ္ကေတာ့ မိန္းမေခ်ာရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္ကုိေတာ့ ခါးဆီ၊ ေပါင္ဆီ မွာမုိ႔ အမွတ္မဲ့ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
    မိန္းမေခ်ာရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူျကြယ္မွာ ပတၱျမားလက္စြပ္လွလွကေလးတစ္ကြင္း ၀တ္ ထားတာ ကုိ ေတြ႕ရတယ္။
    ပတၱျမားလွလွကေလးတစ္ပြင့္ကုိ စိန္ေတြဘာေတြ ဘာမွမရံဘဲ သူ႔ခ်ည္းသပ္သပ္ တစ္ပြင့္တည္း ကြင္းထားတဲ့ လက္စြပ္ကေလးပဲ။
    ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ သိသိသာသာ ခုန္လာတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မိန္းမေခ်ာကုိေက်ာ္ၿပီး ဟုိဘက္ကလူရဲ႕ လက္ေတြကုိလည္း ၾကည့္မိသြားတယ္။

    အဲလုိ ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ စိတ္ေတြပုိၿပီး လႈပ္ရွားစရာျဖစ္ကုန္ျပန္တယ္။ အဲဒီလူက သူ႔ရဲ႕ညာဘက္ လက္နဲ႔ သူ႔ အက်ႌအိတ္ ထဲမွရွိတဲ့ မီးျခစ္ကုိ ထုတ္ယူတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေနတယ္။
    သူ႔ညာဘက္လက္မွာ လက္သူၾကြယ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းျပတ္ေနတာပဲ။ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္က ေတာ့ အေကာင္း ပကတိပါပဲ။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ သြယ္ေပ်ာင္းရွည္လ်ားၿပီး ေတာ္ေတာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ နဲ႔ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြပါပဲ။ သူ႔ညာဘက္လက္က လက္သူၾကြယ္ကေလးျပတ္ေနတာ တစ္ခု ဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး စိတ္မေက်နပ္စရာေၾကကဲြစရာေကာင္းပါတယ္။
    ကုိယ့္အဖုိ႔ ကေတာ့ မိန္းမေခ်ာရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္၊ လက္သူၾကြယ္က ပတၱျမားလက္စြပ္ရယ္ ထုိလူရဲ႕ ညာဘက္လက္မွာ လက္သူၾကြယ္ျပတ္ေနတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြဟာ အလြန္ စိတ္လႈပ္ရွား စရာ ေကာင္းတဲ့ တုိက္ဆုိင္မႈေတြပါပဲ။
    ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ရဲ႕ လက္သူၾကြယ္ေပၚ လက္စြပ္၀တ္ရမယ့္ေနရာမွာ နီရဲေန တဲ့ အနာတစ္ခုရွိေနတယ္ေလ။ သာမညရုိးရုိးအနာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးခဲ့တဲ့အနာျဖစ္ေနတယ္။ ျဖစ္ေနတာမွ ေတာ္ေတာ္ကုိ ၾကာခဲ့ၿပီ။
    က်ဳပ္ ခပ္ငယ္ငယ္လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္က ထူးထူးျခားျခား အိပ္မက္တစ္ခုကုိ ေလးငါးဆယ္ခါ ဆက္ တုိက္မက္ဖူးတယ္။

    အိပ္မက္ထဲမွာ ေနရာေတြ၊ ေဒသေတြ၊ အခ်ိန္ေတြသာ အေျပာင္းအလဲရွိတယ္။ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု ကေတာ့ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ပါလာတတ္တယ္။
    အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္ေပၚမွာ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလး မ်က္စိထဲ မွာ သိပ္လွေနတယ္။ သိပ္ကုိ စဲြစဲြလမ္းလမ္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။
    အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက ႏုိးလုိ႔ အိပ္မက္မွန္းသိရတဲ့အခါ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ အႀကီးအက်ယ္ ဟာၿပီး က်န္ရစ္ တတ္တယ္။

    သာမန္အားျဖင့္ က်ဳပ္ ငယ္ငယ္က လက္စြပ္၀တ္ဖုိ႔ လံး၀ ၀ါသနာမပါပါဘူး။ တကယ္ဆုိ က်ဳပ္မိဘ မ်ားက အေတာ္အသင့္ေတာ့ တတ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က ၀ါသနာမပါေတာ့ ဘာလက္စြပ္မွ ၀ယ္ မေပးၾကပါဘူး။ ခက္တာက က်ဳပ္ အိပ္မက္ထဲက ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးမ်ိဳးလည္း အျပင္မွာ ရွိမယ္ လုိ႔ က်ဳပ္ လံုး၀မထင္မိဘူး။
    ဟုိေနရာ ဒီေနရာဆုိသလုိ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလုိ ရွာေဖြၾကည့္မိပါတယ္။ က်ဳပ္ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႕တဲ့ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးကုိ လွတဲ့ပစၥည္းမေတြ႕မိတာေတာ့လည္း အမွန္ပဲ။
    ဒီတုန္းက က်ဳပ္မိဘမ်ားကုိလည္း တကူးတက နားပူနားဆာ မလုပ္မိပါဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔လဲေတာ့ မေျပာ တတ္ဘူး။ အဲဒီလုိ ပူဆာလုိ႔ရမယ့္ ပတၱျမားလက္စြပ္မ်ိဳးကုိလည္း က်ဳပ္မလုိခ်င္ပါဘူး။
    ဒါေပမယ့္ သိပ္ခက္ေနတာက ခဏခဏ မက္မက္ေနတဲ့ ပတၱျမားလက္စြပ္အိပ္မက္ေတြပဲ၊ က်ဳပ္ ေျပာခဲ့သလုိပဲ ေနရာေဒသေတြ၊ အခ်ိန္ကာလေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနေတြ အေၾကာင္း အရာေတြသာ ေျပာင္းေျပာင္းသြားတယ္။
    က်ဳပ္ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္မွာေတာ့ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးက ရွိရွိေနတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ ကုိ မက္တုိင္း မက္တုိင္းလည္း က်ဳပ္မွာ အဲဒီပတၱျမားလက္စြပ္ကေလးကုိ မက္မက္စက္စက္ၾကည့္ မိ၊ စဲြလမ္း မိတာကေတာ့ အၿမဲပဲ။
    အိပ္မက္က ႏုိးႏုိးလာတုိင္း မေက်မနပ္ျဖစ္ရတဲ့အျဖစ္က ပုိဆုိးဆုိးလာတယ္။

    ဒါေပမယ့္ အဲဒီအိပ္မက္ တကယ္တမ္းအေကာင္အထည္ေပၚလာတဲ့ေန႔မွာေတာ့ ပထမ က်ဳပ္ မၿပံဳးဘဲ ၀ါးလံုးကဲြရယ္လုိက္ခ်င္တယ္ဆုိတာလုိ ျဖစ္မိတယ္။ တစ္ညမွာ ပတၱျမားလက္စြပ္အိပ္မက္ကုိ ခါတုိင္း ထက္ အခ်ိန္ၾကာၾကာမက္တယ္။ ေနာက္ အိပ္ရာကႏုိးလာတယ္။ မနက္မုိးစင္စင္လင္းေနၿပီ။
    ခါတုိင္းလုိပဲ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္မွာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နီရဲေနတဲ့ အနာကေလး တစ္လံုးေပါက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ။ ကဲ က်ဳပ္ေျပာသလုိ ရယ္စရာမေကာင္းဘူးလား။
    အဲဒါရယ္စရာမဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ အဲဒီအနားကေလးက ေပါက္ခါစမွာသာ နီနီရဲရဲကေလးနဲ႔ ပတၱျမား လက္စြပ္ ကေလးကုိ ရေသ့စိတ္ေျဖ ေက်နပ္စရာျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိင္းက်ေတာ့ အႀကီးအက်္ ယားယံလာ တယ္။
    ပြတ္လုိ႔မရ၊ ကုတ္လုိ႔မရနဲ႔ အေျခအေနက သိပ္ခံျပင္းစရာေကာင္းတယ္။ အယားေပ်ာက္ေအာင္ စိတ္ရွိ လက္ရွိ ကုတ္ပစ္လုိက္ျပန္ရင္လည္း အနာပဲ့ထြက္သြားၿပီး ျပႆနပုိႀကီးလာမွာလည္း ေၾကာက္ရေသး တယ္။
    အဲဒီအနီဖုကေလးရဲ႕ ေဘးပတ္လယ္ကပတ္ၿပီး အသာအယာ ပြတ္သပ္ကုတ္ျပန္ေတာ့လည္း ယားတဲ့ယံတဲ့ေ၀ဒနာက မသက္သာဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

    ပုိဆုိးတာက ေနာက္တစ္ေန႔လည္းေရာက္ေရာ ယားယံတဲ့အဆင့္ကေက်ာ္ၿပီး နာလာကုိက္လာ တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ နာေတာ့ကုိက္ေတာ့တာပဲ။
    အဲဒီကတည္းက ျပႆနာစလာလုိက္တာ ခုဆုိ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္လာၿပီ။ ဆရာ၀န္ေတြလည္း စံုၿပီ။ တုိင္းရင္းေဆးဆရာေတြလည္း မ်ားလွၿပီ။ ေဗဒင္ယၾတာကိစၥေရာ၊ စုန္းတင္၊ နတ္တင္ဆုိတဲ့ကိစၥေရာ အမ်ားႀကီး ... အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
    ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုရင္ ပုိဆုိးလာတတ္တယ္။ မကုဘဲထားရင္ ေပ်ာက္ေတာ့မေပ်ာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးမလာ၊ က်ယ္မလာဘူး။
    အဲ ... ဟုိပတၱျမားလက္စြပ္က ပတၱျမားေလးအရြယ္ေလာက္မွာ တန္႔ခံေနတတ္တယ္။
    ဒီလုိနဲ႔ပဲ ခုေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ဳပ္ ကုလည္းမကုရဲေတာ့ဘူး။ အလြန္ဆံုး ၀မ္းႏုတ္ေဆးေလး ဘာ ေလးစားၿပီး တတ္ႏုိင္သမွ် သက္သာေအာင္သာေနရေတာ့တာပဲ။

    အဲလုိဆုိရင္ အနာကေလးက ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလး၀တ္ထားသလုိပဲ နီရဲေနတယ္။ က်ဳပ္မွာ အဲဒီျပႆနာနဲ႔ ငုိရမလုိ ရယ္ရမလုိ ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။
    အဲဒီေတာ့ မိန္းမေခ်ာရဲ႕လက္က ပတၱျမားလက္စြပ္ကုိျမင္မိေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲဖစ္သြား တာလြန္သလားဗ်ာ။
    က်ဳပ္က အဓိကအားျဖင့္ လက္မႈပညာသည္တစ္ေယာက္ပါ။ က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးရဲ႕ သန္စြမ္း က်န္းမာမႈ၊ ႀကံ့ခုိင္တည္ၿငိမ္မႈဟာ အလြန္အေရးႀကီးတယ္။ က်ဳပ္လက္သူၾကြယ္ေပၚက အနာေၾကာင့္ က်ဳပ္ အလုပ္အကုိင္မွာ အမ်ားႀကီး အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဘာေလးလုပ္လုိက္လုပ္လုိက္ ဒီအနာက တစ္ေမွာင့္ျဖစ္ေန တယ္။
    ဒီအနာကေလးရွိေနတဲ့အတြက္ က်ဳပ္ လက္မႈပညာဟာ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ႏုိင္ဖုိ႔ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့တာဟာ ၀မ္းနည္းစရာပဲ။ ခဏခဏ ေတြးေတြးၿပီး ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းရတဲ့အတြက္ စိတ္ကူး စိတ္သန္း သိပ္ပ်က္တယ္။ အႀကံအစည္ေတြလည္း ပ်က္ေပါင္းမ်ားၿပီ။ က်ဳပ္ေျပာသလုိ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကု လာလည္း မေပ်ာက္၊ ပုိေတာင္ဆုိးလာတတ္ေသးတယ္။
    ဒီအတုိင္းထားလုိ႔ကလည္း ပုိသာဆုိးမလာတယ္။ ေပ်ာက္သါားသက္သာသြားတာကေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္။

    ပတ္တီးတုိ႔၊ ပလတ္စတာတုိ႔၊ ဂြမ္းစတုိ႔ စည္းထားပတ္ထားမရွိတဲ့အခါ ပတၱျမားလက္စြပ္ကေလး ၀တ္ထားသလုိျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥက က်ဳပ္ ဘ၀ႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ မထီတထီနဲ႔ ေလွာင္ေျပာင္ေနတာလုိ ခံစားရ တယ္။
    ဘာလုိလုိနဲ႔ မုိးေတာင္ျပန္တိတ္သြားၿပီ။ ကားအသြားအလာ၊ လူသူအသြားအလာ လည္း ေတာ္ ေတာ္ စည္ကားလာၿပီ။
    ဟုိဘက္အစြန္ကလူ ဘာစိတ္ကူးရဲပန္သလဲမသိဘူး။ ကပ်ာကယာနဲ႔ အက်ႌအိတ္ထဲက လက္ကုိင္ပ၀ါကုိ ဆဲြထုတ္လုိက္တယ္။
    အဆင္မသင့္ခ်င္ေတာ့ အိတ္ထဲက တျခားစာရြက္တုိ စာရြက္စေတြေရာ၊ ပုိက္ဆံေတြေရာ၊ တုိလီ မုတ္စေတြေရာ ေ၀ါခနဲ အားလံုး ထြက္က်ကုန္တယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚကတစ္ဆင့္ လမ္းေပၚ က်ကုန္ျပန္ ေတာ့လည္း အကုန္ျပန္႔က်ဲလြင့္စဥ္ကုန္တယ္။
    က်ဳပ္လည္း ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ ေရာက္သြားသလဲမသိဘူး။ သူ႔ပစၥည္းေလးေတြကုိ ကူညီေကာက္ေပး ဖုိ႔ လုပ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိန္းမေခ်ာက ရုတ္တရက္ လမ္းတစ္ဖက္ကုိ ကပ်ာ ကယာ ကူးသြားတယ္။

    ဟုိလူရဲ႕ ပစၥည္းေလးေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ်ေကာက္ေပးရင္း လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ကုိ လာႀကိဳ တဲ့ ကားေရာက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ျပန္ေတာ့မယ္ထင္တယ္။
    အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္တုိ႔ရွိတဲ့ပလက္ေဖာင္းဘက္ကုိ ဆလြန္းကားႏွစ္စီး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ထုိး ဆုိက္လာတယ္။ တစ္စီးက အေရျပားေရာဂါပါရဂူႀကီးရဲ႕ကားပဲ။ ဆရာႀကီး ဣေျႏၵရရနဲ႔ ဆင္းလာတယ္။
    ေနာက္တစ္စီးမွာကေတာ့ ေလယာဥ္ကုိယ္စားလွယ္ရံုးက တာ၀န္ခံ အမ်ိဳးသမီးရယ္။ စာေရးမေလး ရယ္၊ ေတာက္တုိမယ္ရေလွ်ာက္လုပ္ရတဲ့ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရယ္ ခပ္သြက္သြက္ဆင္းလာၾက တယ္။
    အဲဗ် ... အခ်ိန္ကုိက္ေနတာပဲ။ န၀ရတ္တုိက္ႀကီးရဲ႕ ဥပစာတံခါးမႀကီးကလည္း အထဲကဖြင့္လုိက္လုိ႔ ပြင့္လာတယ္။

    ဆရာ၀န္ႀကီးလည္း ၀င္မယ္လုပ္ေရာ သူ႔အကူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး နပ္စ္နဲ႔ ကြန္ေပါင္ဒါလုိ လူလ္း ဘယ္ကဘယ္လုိမွန္းမသိဘူး ေရာက္လာတယ္။
    က်ဳပ္က မေရႊေခ်ာရွိရာကုိ လွမ္းာကည့္မိတယ္။ သူလည္း အေျခအေနအားလံုးကုိ ျမင္တဲ့သေဘာ ပါပဲ။ ဒီဘက္လမ္း ကုိ ျပန္ၿပီးကူးလာတယ္။
    လက္သူၾကြယ္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းမရွိတဲ့ ဆရာကလည္း က်ဳပ္ကုိ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာ ရင္း သူ႔ပစၥည္း တုိလီမုတ္စေတြကုိ စစ္ရင္းေဆးရင္း အိတ္ေထာင္ထဲကုိ ျပန္ထည့္ေနတယ္။
    အထကုိ ၀င္သြားတဲ့လူေတြ အလုပ္ခန္းအသီးသီးမွာ ေနသားတက်ျဖစ္ပါေစဦးဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ အထဲ ကုိ မ၀င္ၾကေသးဘဲ ခဏေလာက္ ေစာင့္ေနၾကေသးတယ္။ သင့္ေလာက္ၿပီဆုိတဲ့ အခ်ိန္က်မွ က်ုပ္က မေရႊေခ်ာကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ မိန္းမသားကုိ ဦးစားေပးတဲ့သေဘာ၊ မေရႊေခ်ာကလည္း က်ဳပ္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆုိတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ေရွ႕ဆံုးက ၀င္သြားတယ္။
    ဟုိလူကလည္း က်ဳပ္ကုိ ဦးစားေပးတဲ့အေနနဲ႔ ၾကည့္တယ္။

က်ဳပ္ကလည္း သူ႔လက္သူၾကြယ္ေလး မရွိတာကုိ ညွာတာတဲ့အေနနဲ႔ သူပဲ၀င္ပါဆုိတဲ့သေဘာ လက္ျပၿပီး ဦးစားေပးလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တုိ႔ သံုးေယာက္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆုိသလုိ အထဲကုိ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။
    အမွန္ကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔သံုးေယာက္စလံုးမွာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ ဦးစားေပးငဲ့ညွာစရာ အေၾကာင္း ဘာမွ မရွိပါဘူး။
    ဘျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ တုိက္ႀကီးထဲေရာက္ၾကတဲ့အခါမွာ မေရႊေခ်ာက အေရျပား အထူးကုဆရာႀကီးရဲ႕ ေဆးခန္းထဲ ၀င္သြားပါတယ္။ က်ဳပ္က ႏုိင္ငံျခားေလယာဥ္ခရီးစဥ္ ကုိယ္စားလွယ္ရဲ႕ ရံုးခန္းထဲ ကုိ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
    ဟုိလူကေတာ့ စႏၵရားဆရာအလုိရွိတယ္လုိ႔ သတင္းစာထဲမွာ ေၾကာျငာထည့္ထားတဲ့ အိမ္ရွင္ဆီကုိ အလုပ္ လာေလွ်ာက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
    လက္ေခ်ာင္းဆယ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တီးရတဲ့စႏၵရားကုိ ညာဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္ကေလး တစ္ေခ်ာင္း ျပတ္ေ ေန တဲ့ စႏၵရားဆရာဟာ ဘယ္လုိမ်ားလုပ္မွာပါလိမ့္။ သူ အလုပ္မွရပါ့မလား။

..................................................................................................................................................................

ခ်က္ခ်င္းခ်မ္းသာနည္း

"မင္းကုိတစ္ခုေမးမယ္ မင္းနဲ႔ဆင္နဲ႔ ဘယ္သူႀကီးလဲ"
"အသက္ကုိေျပာတာလား"
"မင့္ေမဂလိန္း အသက္ပါလား
အရြယ္အစားေျပာတာကြ"

    အဲဒီေက်ာက္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္အေၾကာင္း ေတြးမိရင္ က်ဳပ္က လႊတ္ရယ္ခ်င္တယ္။
    က်ဳပ္ အမ်ိဳးအရင္းေခါက္ႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္ဖုိ႔ကလည္း ခက္ေနတယ္။
    ဒီေကာင္က လ်င္သလားဆုိေတာ့လည္း လ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ တံုးတယ္လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ကလည္း ခက္ေနတယ္။
    သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္တံုးတယ္လုိ႔ ထင္ေနတုန္း သူက လ်င္သလုိလုိ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အဲလုိပဲ သူ႔ကုိ လ်င္မွာပဲ လုိ႔ တြက္ထားတုန္း သူက အတံုးစားႀကီး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ။
    ခက္တာက ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ေကာင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဦးေႏွာက္ရွိပါလ်က္နဲ႔ မွန္မွန္ကန္ ကန္ မေတြးတတ္တာမ်ိဳးလုိ႔ ထင္တာပဲ။

    ဒီေကာင္ ခပ္ငယ္ငယ္က ေဌးေဌးဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ အေတာ္ႀကီး မ်က္စိက်ဖူး တယ္။ ဆုိၾကပါစုိ႔။ ဟုိလုိပုိး၊ ဒီလုိပန္းနဲ႔ လုပ္တာေပါ့ေလ။
    ဒါေပမယ့္ တုိတုိပဲ ေျပာၾကပါစုိ႔။ မစြံဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ဇြတ္ကားတင္ေျပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့တာပဲ။ ဒီေကာင္က အဲလုိက်ေတာ့ မုိက္ကန္းကန္းခင္ဗ်။
    ထားပါေတာ့။ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ညတစ္ညမွာ ေဌးေဌးအိမ္နားက သြားေစာင့္ၿပီး ထြက္လာတယ္ဆုိတာနဲ႔ ဇြတ္ေရာ အဓမၼေရာ၊ ပါးစပ္ပိတ္၊ ေစာင္နဲ႔အုပ္၊ ေျခေတြလက္ေတြခ်ဳပ္၊ တစ္ခါတည္း သုတ္ေျပးတာပဲ။
    က်ဳပ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ၁၇ မုိင္ေလာက္ ေ၀းတဲ့ေနရာက လယ္ေတာထဲမွာ ႀကိဳၿပီး စီစဥ္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လယ္ေတာထဲေရာက္လုိ႔ အုပ္လာတဲ့ေစာင္ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဌးေဌးမဟုတ္ဘဲ ေဌးေဌးအေဒၚ ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ေသေရာ။
    လဲြမယ္ဆုိလည္း လဲြေတာ့လဲြႏုိင္တယ္။ ေဌးေဌးအေဒၚႀကီးဆုိေပမယ့္ ေဌးေဌးကုိယ္လံုးကုိယ္ေပါက္ မ်ိဳးပဲ။ ရုပ္က်ေတာ့ ေဌးေဌးထက္ေတာင္ သာေသးတယ္။ အသက္က သိပ္ကြာၾကတာမွမဟုတ္ဘဲ။

    အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ။ ေဌးေဌး အေဒၚႀကီးကလည္း ေဌးေဌးထက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ႀကီး ေပမယ့္ အပ်ိဳႀကီး ပဲ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပါပဲ။
    ေက်ာ္စိန္႔သူငယ္ခ်င္း ႀကံရာပါေတြက အားလံုး၀ုိင္းၿပီး တုိက္တြန္းၾကတယ္။ လုပ္မိတဲ့တူတူ မထူးဘူး ေပါ့။ ေခ်ာ္လဲေရာထုိင္ ေဌးေဌးအေဒၚႀကီးကုိပဲဆက္ၿပီး ေပါင္းလုိက္ဖုိ႔ ေျပာၾကတယ္။
    အဲဒီက်ေတာ့လည္း ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္က သစၥာရွင္ခင္ဗ်။ လံုး၀ လက္မခံဘူး။ လံုး၀ အဓိပၸာယ္ မရွိဘူး တဲ့။ မွားလာရင္ ျပန္ပုိ႔ရမွာပဲတဲ့။
    ေဌးေဌးအေဒၚ အပ်ိဳႀကီးမေအးဆင့္ကလည္း ငုိလုိ႔။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္မေျပာေပမယ့္ ခုလုိႀကီး ေျခလြတ္လက္လြန္လုပ္လာခဲ့ၾကၿပီးမွေတာ့ ျပန္မပုိ႔ေစခ်င္ဘူး။ တစ္ရွက္ က ႏွစ္ရွက္ မကဲြခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့။
    ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ ေကာင္ကလည္း လံုး၀မရဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ မေအးဆင့္ကုိ ဇြတ္ျပန္ပုိ႔လုိက္ တယ္။

    ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ မေအးဆင့္တုိ႔၊ ေဌးေဌးတုိ႔အမ်ိဳးေတြဆုိတာက ေတာင္ပုိင္းမွာ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ ေက်ာ္စိန္ကုိ အေသသတ္ခ်င္ၾကတဲ့သူေတြခ်ည္း ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ။
    သြားေရာ။ ေက်ာ္စိန္ ေတာင္ပုိင္းကုိ လံုး၀ ေျခဦးမလွည့္ရဲဘူး။ ေဌးေဌးတုိ႔အမ်ိဳးေတြသာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ေတာင္ပုိင္း တစ္ပုိင္းလံုးက သူတုိ႔အရပ္ကုိ ေစာ္ကားတယ္ဆုိၿပီး ေက်မွမေက်ၾကဘဲ။ လစ္ရင္ လစ္သလုိ ေက်ာ္စိန္ကုိ ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ ေဆာ္ၾကမွာပဲ။
    အဲဒါက ေဌးေဌးကိစၥ။ အေနာက္ပုိင္းသားေတြနဲ႔က်ေတာ့ ေဘာလံုးကန္ရင္းျဖစ္ၾကရတာေလ။ ေက်ာ္စိန္က က်ဳပ္တုိ႔ေျမာက္ပုိင္း က ေဘာလံုးသင္းမွာပါတယ္။
    ဒီေကာင္က ေဘာကန္ေကာင္းလွလုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ပုိက္ဆံထုတ္ၿပီး ေကၽြးထားေမြးထားေတာ့ စားထားေသာက္ထားတဲ့ေကာင္ေတြက သူ႔ကုိ အသင္းထဲထည့္ထားၾကရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္တန္းက ကစားရတယ္။ သူက မုိက္ကန္းကန္းေကာင္ မဟုတ္လား။ တံုးတုိက္တုိက္ တုိက္တုိက္တုိက္ဆုိတဲ့ ေကာင္မ်ိဳးေလ။
    သူ႔နည္းက လူေရာ ေဘာေရာ အကုန္က်ံဳးထည့္လုိက္မွာပဲ။ တစ္ဖက္သင္း ေရွ႕တန္းကေတာ္တဲ့ ေကာင္၊ ဂုိးသြင္း မယ့္ေကာင္ဆုိရင္ ေက်ာ္စိန္က ၾကည့္ထားၿပီ။ အကြက္၀င္လာတာနဲ႔ ခ်ိဳးပစ္ဖုိ႔၊ "သမ"ပစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့ တာပဲ။

    အဲ .. အဲ .. အဲ .. အဲလုိေတာ့ အားကုိးရတယ္။ အားကုိးရတယ္ေျပာတာေနာ္။ က်ဳပ္တုိ႔အရပ္သင္းက သူ႔ကုိ အဲလုိ မကစားဖုိ႔ေတာ့ ေျပာၾကတာပါပဲ။
    ဒါေပမယ့္ သူကလည္း သူတတ္တာ ဒါပဲရွိတာဆုိေတာ့ "ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့" ဆုိတ့ဲၾကားက လုပ္ လုပ္ေနတာပါပဲ။
    အဲဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ။ ေဘာပဲြတစ္ပဲြမွာ က်ဳပ္တုိ႔ ေျမာက္ပုိင္းနဲ႔အေနာက္ပုိင္း ဖုိင္နယ္ မွာ ေတြ႕ၾကတယ္။ အႀကိတ္အနယ္ ကစားၾကရတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေျမာက္ပုိင္းက အတတ္နုိင္ဆံုး သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္း ကစားေနတဲ့ၾကားက ေက်ာ္စိန္ ေဖာက္လာတယ္။
    လုိရင္းပဲ ေျပာၾကပါစုိ႔။

    အေနာက္ပုိင္းက ေရွ႕တန္းေဘာလံုးသမား နီတြတ္ဆုိတာရွိတယ္။ ဒီေကာင္က လႊတ္ေတာ္တာ။ အလြန္လူခ်စ္လူခင္ေပါတဲ့ေကာင္။ သူကလည္း အဲဒီေန႔ သိပ္ေျခေတြ႕ေနတာ။ ဂုိးသြင္းတာလည္း သူခ်ည္းပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ ဂုိးသမား ေကာင္းလြန္းလုိ႔သာကုိး။
    အဲဒါ တစ္ခ်ီမွာေတာ့ ေက်ာ္စိန္က ဇြတ္၀င္ဇြတ္ဖ်က္ရင္း နီတြတ္ညိဳ႕သက်ည္းကုိ အသားလြတ္ကန္ ထည့္လုိက္ေရာဗ်ာ။ ခြပ္ခနဲေနတာပဲ။ နီတြတ္ေနရာတြင္ပံုလဲတာပဲ။ လဲတာမွ ပစ္စလက္ခတ္ပဲ။ နီတြတ္ ဘယ္ေျခသလံုးသြင္သြင္က်ိဳးသြားတယ္ေလ။
    အဲဒီမွာတင္ ပဲြပ်က္ေတာ့တာပဲ။ ေက်ာ္စိန္ ေျပးေပါ့။ တစ္ကြင္းလံုးကကုိ မေက်နပ္ၾက တာ။ ေျပးတာမွ ေရေရလည္လည္ကုိ ေျပးရတာပဲ။ ဘယ္လြတ္လိမ့္မွာလဲ။ ရြာလယ္မွာ သြားမိတာ။ သူ ကလည္း မထူးေတာ့ဘူးဆုိၿပီး သူ႔နားကပ္တဲ့သူမွန္သမွ်ကုိ အကုန္ဆီးရုိက္ေတာ့တာပဲ။
    ဒါေပမယ့္ အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္မဟုတ္လား။ ေက်ာ္စိန္ စုတ္ျပတ္သြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရြာလူ ႀကီးေတြေကာင္းလုိ႔ေပါ့။ ေက်ာ္စိန္ ႏွစ္လေလာက္ ေဆးရံုတက္ယူရတယ္။ သူရုိက္လုိ႔ ခံလုိက္ၾကရတဲ့ လူေတြ လည္း မသက္သာဘူး။ အေတာ္ေလးကုိ ကုယူၾကရတယ္။
    အဲဒီမွာ ေက်ာ္စိန္ အေနာက္ပုိင္းကုိ သြားလုိ႔မျဖစ္ျပန္ဘူးဗ်ာ။ လာရဲလာၾကည့္ေလ၊ ဟုိကေကာင္ေတြက သတ္မွာပဲ။

    ရြာ႕အေရွ႕ပုိင္းမွာကေတာ့ ဘုရားပုထုိးနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ သီလရင္ဇရပ္ေတြပဲ ရွိတာေလ။
    ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ငွက္ပစ္၊ ၾကက္ပစ္န႔ ႀကီးလာတာ။ ႀကီးေတာ့ အႀကီးစားမုဆုိးေလ။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အေတာ့္ကုိ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ရွာတာ။ ေက်ာ္စိန္ကုိ ခဏခဏ ေခၚဆံုးမတာပဲ။ မရဘူး။
    ဒီေတာ့ အေရွ႕ပုိင္းနဲ႔ေက်ာ္စိန္နဲ႔လည္း ဘယ္ကီးကုိက္ေတာ့မွာလဲ။
    က်ဳပ္တုိ႔ေနတဲ့ ေျမာက္ပုိင္းကေတာ့ ျမစ္ကမ္းနဖူးေရာက္ေနၿပီေလ။ ေျမာက္ပုိင္းမွာလည္း ေက်ာ္စိန္ကုိ သိပ္မ်က္ႏွာေၾကာတည့္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။

    ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ ေျမာက္ပုိင္းမွာကေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးေတြပဲျဖစ္ေနတယ္။ အဲေတာ့ ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးေပါ့။ မယုတ္မလြန္ ဆက္ဆံေနၾက တာေလ။ ေမး ထူးေခၚေျပာ ေလာက္ေပါ့။
    တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီေကာင္ က်ဳပ္ဆီကုိ ေပါက္ခ်လာတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား။ က်ဳပ္မွာလည္း မ်က္ခံုးက ခပ္လႈပ္လႈပ္ရယ္။
    "ဘေဒြးေလး ... ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေတာ္ျပႆနာတက္ေနၿပီ"
    " ဟ ... ဘာျဖစ္လာျပန္တာလဲ "
    " ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ခုမွ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္မိလာတယ္။ တစ္ရြာလံုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတည့္ဘူး လုိျဖစ္ေနတယ္"
    " အဲဒီေတာ့ မင္း ဘာလုပ္မလဲ "

    " ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းျပမွျဖစ္ေတာ့မယ္ ဘေဒြးေလးရာ"
    "ဘာလုပ္မွာလဲ "
    "တစ္ခုခုေပါ့။ ကုိယ့္ထူးကုိယ္ခၽြန္ေပါ့။ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္ႏုိငတဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့"
    " အင္း ... မဆုိးပါဘူး "
    " ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္ "
    ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။ ဒီေကာင္ နိမ့္ေတာ့မွာလုိလုိနဲ႔ တံုးသြားျပန္ၿပီ။

    " ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ ဘေဒြးေလး"
    "ဟ ... မင္း လုပ္တတ္တာ မင္း လုပ္ရမွာေပါ့။ မင္း မလုပ္တတ္တာကုိ လုပ္ခ်င္လုိ႔ရမလား"
    " ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တတ္တာလဲ "
    " ေဟ "
    ဒီေကာင့္ကုိၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္ေသာက္ျမင္ကတ္လာတယ္။
    " ဒီမယ္ ... မင္းက မုိက္ကန္းကန္းလုပ္တတ္တယ္"
    " ဟာ ... ဘေဒြးေလးကလဲ "
    " ၿပီးေတာ့ ညစ္ကတ္ကတ္လည္း လုပ္တတ္တယ္ "
    " ဘေဒြးေလး ... မေနာက္နဲ႔ဗ်ာ "
    " ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး ေဟ့ေကာင္။ ငါ အပီစဥ္းစားၿပီး အေလးအနက္ ေျပာေနတာ။ မင္းဟာ တစ္ရြာလံုးနဲ႔မတည့္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုးအလုပ္က ... "
    " ေျပာပါ ဘေဒြးေလး "
    " မင္း ေစ်းဆုိင္ကေလးတစ္ခုဖြင့္ကြာ။ မင္း ႀကီးပြားမွာေသခ်ာတယ္"

    က်ဳပ္ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႔ အတည္ေပါက္ေျပာပစ္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္ အရြဲ႕တုိက္ၿပီး ေျပာလုိက္တာကုိလည္း သူ ခ်က္ခ်င္းသိမွာပဲလုိ႔ ထင္တယ္ေလ။ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ ဒီေကာင္က တကယ္တံုးတဲ့ေကာင္ပဲ။
    " ဘေဒြးေလး တကယ္ေျပာတာလား "
    သြားေရာ။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ ဒါေလာက္ေတာင္ တံုးေနမွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။
    " ဟ ... တကယ္အတည္ေျပာတာေပါ့။ မင္း ႀကီးပြားခ်င္တယ္မဟုတ္လား။ ႀကီးပြားခ်င္ရင္ စီးပြားေရး လုပ္ ရမွာေပါ့။ ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔။ ေစ်းဆုိင္ေလးသာ ဖြင့္လုိက္"
    က်ဳပ္လည္း အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ေျပာခ်လုိက္ၿပီး ဗုိက္နာတာနဲ႔ အိမ္သာေျပးတက္လုိက္ရတယ္။ အိမ္သာ ကျပန္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ေက်ာ္စိန္ မရွိေတာ့ဘူး။ ျပန္သြားၿပီ။
    ေနာက္ေန႔မွာ က်ဳပ္ ကိစၥတစ္ခုခုနဲ႔ ရန္ကုန္တက္သြားရတယ္။ ရန္ကုန္မွာ သံုးေလးပတ္ေလာက္ ၾကာ သြားတယ္။ အားလံုးတစ္လနီးနီး ၾကာသြားတာေပါ့။

    က်ဳပ္ ရန္ကုန္ကျပန္လာေတာ့ ေက်ာ္စိန္ဆုိတဲ့ေကာင္က တကယ္လုပ္တာပဲ။ ေစ်းဆုိင္ေလး ဖြင့္ ထားၿပီ ဗ်ာ။ သူ႔မွာ ရွိစုမဲ့စု အကုန္ရင္းႏွီးထားပံုရတယ္။ ကုန္ေတာ္ေတာ္မ်ားသား။
    တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊ သံုးေလးလ ဘာမွမၾကာလုိက္ဘူး။ ေက်ာ္စိန္ ဆုိင္ျပဳတ္။
    မျပဳတ္ ခံႏုိင္ရုိးလား။ ၀ယ္မယ့္လူမွမရွိဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာတဲ့စကား သူဆဲြတဲ့ေကာက္ခ်က္ကုိ ခင္ဗ်ား တုိ႔ၾကားရရင္ ဖ်ားသြားမယ္။
    "ဘေဒြးေလးရာ ... ကံက မလုိက္ဘူးဗ်ာ" တဲ့။
    ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တစ္ရြာလံုးကုိ ကေလာ္မတုတ္လုိ႔။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကုိလည္း အျပစ္မျမင္ဘူးဗ်။ အဲလုိေကာင္။

    ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ တကယ္ကံမဆုိးေသးဘူးဗ်။ လဆန္းပုိင္းေလာက္မွာ က်ဳပ္ဆီ ေပါက္ခ်လာျပန္ တယ္။
    "ဆုိစမ္း ေက်ာ္စိန္။ မင္း ဘယ္သူနဲ႔ ျပႆနာတက္လာျပန္တာလဲ"
    " ဟာ ... ဘေဒြးေလးကလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိဆုိရင္ အေကာင္းကုိ မျမင္ေတာ့ဘူး"
    "မင္းကလည္း ေကာင္းမွမေကာင္းဘဲ"
    "ထားပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေလးေတာ့ ၾကည့္စမ္းပါဦး"
    ထီလက္မွတ္နဲ႔ ထီေပါက္စဥ္။

    ေသေသခ်ာခ်ာ ယူၾကည့္လုိက္တယ္။
    ႏွစ္၊ လ၊ အပတ္စဥ္၊ အကုန္မွန္တယ္။
    ဒါ ေပါက္ေနတဲ့ ထီလက္မွတ္ပဲ။
    "တစ္သိန္းဆု"
    " ဒါ မင္းလက္မွတ္လား"
    " ဘာလဲ၊ ဘေဒြးေလး က ကၽြန္ေတာ္ လုလာတယ္ထင္လုိ႔လား"
    "မသိဘူးေလကြာ။ မင္းက ျပႆနာေကာင္ဆုိေတာ့"

    "ေငြတစ္သိန္းဆုိတာ ဘယ္ေလာက္မွရွိေသးတာမဟုတ္ပါဘူး ဘေဒြးေလးရာ"
    "ေအး ... အဲဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ခု မင္း ဘာလုပ္မလဲ "
    " ကၽြန္ေတာ္ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ ဘေဒြးေလးရာ။ ခုလုိ ကံေလးက်န္ေနေသးလုိ႔ သိန္းထီေလးေပါက္ တုန္း အႀကံေကာင္းဥာဏ္ေကာင္းေလး ေပးစမ္းပါဦး"
    ဒီေကာင္ အမွတ္ကုိမရွိဘူး။ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ကုိ အားကုိးေနျပန္ၿပီ။
    " မင္းက ဘယ္လုိျဖစ္ခ်င္တာလဲ "
    " ကၽြန္ေတာ္ လူမ်ားထက္ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အခ်မ္းသာဆံုးလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္"

    ေတာ္ေတာ္ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတဲ့ေကာင္ပဲ။ ေငြေလးတစ္သိန္းနဲ႔ သူမ်ားထက္ ခ်မ္းသာ တဲ့ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္ေသးတာတဲ့။ ေတာ္ေတာ္တရားရဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္။ ဒါေလာက္ေတာင္ရွိလွတာ၊ လုပ္ေပး လုိက္ဦးမွပဲ။
    " မင္း သိပ္ကံေကာင္းတယ္ ေက်ာ္စိန္။ ငါ မေန႔ကမွ စဥ္းစားထားတာ။ မင္းကုိ အျမန္ဆံုး သူမ်ား ထက္ခ်မ္းသာတဲ့လူျဖစ္လာေအာင္ ငါ လုပ္ေပးႏုိင္ပါတယ္ကြ"
    " အားကုိးပါတယ္ ဘေဒြးေလးရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲဒီနည္းေလးသာေျပာေပးပါ။ ဘေဒြးေလးေက်းဇူး ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္မေမ့ပါဘူး"
    " ရပါတယ္ကြာ။ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္။ ငါ ခုေျပာမယ့္ကိစၥက အေတြးအေခၚပုိင္းကြ။ ႀကီး က်ယ္တယ္"
    " ဟုတ္ကဲ့ ဘေဒြးေလး၊ ေျပာပါ"

    " မင္း ဒႆနဆုိတာ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား"
    " ဘုန္းႀကီးနာမည္မဟုတ္လား"
    " ဟာ ... ေသေတာ့မွာပဲ။ ဒႆနတုိ႔၊ အဘိဓမၼာတုိ႔၊ အေတြးအေခၚတုိ႔၊ ခံယူခ်က္တုိ႔ဆုိတာ ေတြေလကြာ"
    " ေၾသာ္ ... ေၾသာ္ ... ဟုတ္ၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ... "
    " ခု ငါေျပာမယ့္ကိစၥက ေလးနက္တဲ့ဒႆနတစ္ခုပဲကြ"
    " ဟုတ္ကဲ့ "
    " မင္းကုိ ငါ တစ္ခုေမးမယ္။ မင္းနဲ႔ ဆင္နဲ႔ ဘယ္သူက ႀကီးသလဲ"
    " အသက္ေျပာတာလား "

    " မင့္ေမဂလိန္း အသက္ပါလား။ အရြယ္အစားေျပာတာကြ။ မင္းခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ဆင္ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ ဘယ္ဟာ ကႀကီးသလဲ"
    " ဆင္က ႀကီးပါတယ္ "
    " ဟုတ္ၿပီ၊ မင္းနဲ႔ပုရြက္ဆိတ္နဲ႔ဆုိရင္ေကာကြာ"
    " ကၽြန္ေတာ္က ႀကီးပါတယ္ "
    " ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ ဆင္နဲပတုိင္းရင္ မင္းက ငယ္တယ္။ ဆင္းကႀကီးတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္နဲ႔တုိင္းရင္ မင္း ကႀကီးတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္က ငယ္တယ္။ ရွင္းပလား "
    " ဟုတ္ကဲ့၊ ရွင္းပါတယ္ "
    " ေအး ... ရွင္းရင္ ျပန္ေတာ့ "

    " ခင္ဗ်ာ "
    " ေၾသာ္ ... ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ေကာင္ပဲ။ မင္းကုိယ္မင္း ႀကီးခ်င္သလား၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြနားသြား၊ ဆင္ေတြ နားသြားလုိ႔ကေတာ့ မင္း ပုေနမွာပဲ။ ရွင္းတယ္ေနာ္ "
    " ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ... "
    " ဒီမယ္ ေက်ာ္စိန္၊ မင္းမွာ ခုထီေပါက္လုိ႔ တစ္သိန္းရွိတယ္။ အဲဒါနည္းသလား၊ မ်ားသလား "
    " ကၽြန္ေတာ္ ... ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး "
    " ေအး ... မေသမခ်င္း မွတ္ထား။ တစ္ေထာင္နဲ႔စာရင္ တစ္သိန္းဆုိတာ မ်ားတယ္ကြ။ တစ္သန္း၊ တစ္ကုေဋ နဲ႔စာရင္ တစ္သိန္းဆုိတာ နည္းတယ္။ မင္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ေရာင္းတဲ့ မေက်ာ့တုိ႔ လင္မယားနဲ႔စာရင္ မင္းက သူတုိ႔ထက္ ပုိခ်မ္းသာတယ္။ မင္းနဲ႔ အင္းသူႀကီးကုိစံျမနဲ႔စာရင္ တစ္သိန္းက အလကားဟာသပဲ။ သူက သိန္းေလးငါးဆယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာတယ္ "
    " အဲဒီေတာ့ .. "
    " ဒီရြာမွာ ကုိစံျမလုိ ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြက အမ်ားႀကီးကြ။ ၿခံပုိင္၊ အိမ္ပုိင္နဲ႔ လူေတြကလည္း အမ်ား ႀကီး၊ အဲဒီေတာ့ မင္းတစ္သိန္း က အလကားပဲ။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
    " အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါတယ္ "

    " ေအး ... မင္း မသိတာကုိ ငါ ေျပာျပမယ္။ တစ္အိမ္တစ္အိမ္မွာ တစ္သိန္းမေျပာနဲ႔၊ တစ္ေသာင္း ႏွစ္ေသာင္းေတာင္မရွိတဲ့ ရြာကေလးေတြရွိတယ္။ အမ်ားႀကီးပဲ"
    " ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ေက်ာက္စရစ္ကုန္းရြာေတြဆုိ အားလံုး ငမဲြခ်ည္းပဲ"
    " ေအး ... အဲဒါပဲ။ မင္း အဲလုိ ရြာတစ္ရြာကုိ ေျပာင္းၿပီးေနလုိက္၊ အဲဒီရြာမွာ မင္းဟာ ခ်က္ခ်င္းကုိ အခ်မ္းသာဆံုးလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားမယ္။ ဘာမွေတာင္လုပ္စရာမလုိပါဘူးကြာ။ ခ်က္ခ်င္းကုိ အခ်မ္းသာ ဆံုးျဖစ္ သြားမယ္။ ဒါပဲ"
    ဒါေလာက္ဆုိရင္ ေက်ာ္စိန္ ရိပ္မိေလာက္ၿပီလုိ႔ က်ဳပ္ထင္တယ္။
    " ဟာ ... ဘေဒြးေလးကလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အဟုတ္မွတ္လုိ႔ နားေထာင္ေနတာ "
    အဲဒါမ်ိဳးျဖစ္သင့္ၿပီ။

    မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။
    ဒီေကာင္ေက်ာ္စိန္ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ၿပီးစဥ္းစားေနတယ္။ က်ဳပ္လည္း မေအာင္ျမင္တဲ့ျပတ္လံုးကုိ ထုတ္မိ တဲ့လူျပက္လုိ ျဖစ္ေနတယ္။
    "ဘေဒြးေလးရဲ႕ သုမနက မဆုိးဘူးဗ်"
    "ဒႆနပါကြာ"
    "ဟုတ္ကဲ့၊ ဒႆနေပါ့၊ ထားပါေလ၊ ခ်က္ခ်င္းအခ်မ္းသာဆံုးလူျဖစ္သြားမယ္ဆုိတဲ့အခ်က္က သိပ္ ေကာင္းတယ္ဗ်"
    "မင္း ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား"
    "ကၽြန္ေတာ္ေတာ့္ အေတာ့္ကုိ သေဘာက်သြားၿပီ"
    ေက်ာက္စရစ္ကုန္းမွာ ၾကပ္ကုန္းဆုိတဲ့ရြာကေလးတစ္ရြာရွိေသးတယ္။ အိမ္ေျခက ဘာရွိမွာလဲ။ ရွိလွရင္ ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေပါ့။ တစ္ရြာလံုး ထင္းခုတ္စားၾကတာ။
    အဲဒီမွာ ကုိသံဒုတ္ဆုိတာ ရွိတယ္။ သူ႔မွာေတာ့ လွည္းႏွစ္စီးရွိတယ္။ ဒါပဲ။

    အဲဒီရြာမွာ သူ အခ်မ္းသာဆံုးပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူခ်မ္းသာသမွ်ကုိ ေငြလုိေၾကးလုိ တြက္ၾကည့္ရင္ ရွိလွေလးငါးေသာင္းေပါ့။ ဒါပါပဲ။
    အဲဒီၾကပ္ကုန္း ကုိ ေက်ာ္စိန္တုိ႔မိသားစု ေျပာင္းသြားၾကတယ္။
    ထီဆုေၾကးထုတ္တာ လည္း က်ဳပ္ မသိလုိက္ပါဘူး။ ၾကပ္ကုန္းေျပာင္းၾကမယ္ဆုိတုန္းကလည္း က်ဳပ္ မသိ လုိက္ပါဘူး။ ေျပာင္းၿပီးမွ သိတာပါ။
    က်ဳပ္လည္း အံ့ကုိၾသေရာ။
    တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ၾကပ္ကုန္းရြာမွာ ေက်ာ္စိန္တုိ႔ဟာ ခ်က္ခ်င္း အခ်မ္းသာဆံုးမိသားစု ျဖစ္သြား တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
    ေက်ာ္စိန္မယား မိညွက္နဲ႔ ကေလးခုနစ္ေယာက္အတြက္ ပူမိတယ္ဗ်ာ။
................................................................................................................................................................
 တျခားတပုဒ္ဆက္ရန္

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>