ဆရာမာန္ (ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ မ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း အပိုင္း (၁)

ခ်စ္ေသာစာခ်စ္သူ မိတ္ေဆြမ်ား အား စာေကာင္းေလးမ်ား ဖတ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာ ျဖင္႔ ဘေလာဂ္ေလး တည္ေဆာက္ထားခဲ႔သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ပါၿပီ ... စာေကာင္းေလး မ်ားလည္း တင္ေပးခြင္႔ရသေလာက္ တင္ေပးခဲ႔ပါၿပီ ... 

ယခုအခါ ေခတ္ေျပာင္းသြားသည္႕  အတြက္ ( .. ခစ္ .. ခစ္ .. ) အရင္ က ပိတ္ပင္ ထားခဲ႔ေသာ Blogspot လို လိုင္း မ်ားလည္း ပြင္႔လာခဲ႔ပါၿပီ .. ရွားပါး စာအုပ္မ်ားလည္း ျပန္လည္၍ ထုတ္ေ၀ လာၾကပါၿပီ .. သို႕ျဖစ္ပါ၍ စာေရးဆရာမ်ား ၏ အက်ဳိးစီးပြား .. ထုတ္ေဝသူမ်ား ၏ အက်ဳိးစီးပြား ကို ၾကည္႕၍ စာမ်ား မတင္ျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔ ပါ ...

သို႕ေပမဲ႕ ဟင္းေကာင္းေလးမ်ားခ်က္ရင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႕ သူမ်ား ကို စားေစခ်င္တဲ႕ ေစတနာ မ်ဳိးရွိတဲ႕ .. ျမန္မာ ဓေလ႕ထံုးစံေလး မ်ားအတိုင္း စာေကာင္းေလးမ်ား ဖတ္ရရင္ ေပးေဝခ်င္ တဲ႕ စိတ္ မကုန္တဲ႕ ေရႊစင္ဦးေလး မွာ ရြစိ ရြစိ နဲ႕ အေနရ ခက္လွပါသည္ ...

ခင္မင္ၾကတဲ႕ စာခ်စ္သူမ်ား အထူးသျဖင္႔ အမမၾကာညဳိ ၏ တိုက္တြန္းခ်က္မ်ား အရ ... စာတခ်ဳိ႕ ကို ျပန္တင္ ေပးပါေတာ႔မယ္ ... အခုတင္မဲ႕ မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ရဲ႕ စာအုပ္ကေတာ႔ ဖတ္သင္႔တဲ႕ စာမ်ဳိးလို႕ က်ေနာ္ ယူဆတဲ႕အျပင္ စာေရးဆရာ ကိုမာန္ ကလည္း ခြင္႔ေပးၿပီးသားျဖစ္တဲ႕ အတြက္ ဒီေန႕ က စၿပီး ေကာ္နက္ရွင္ အဆင္ေျပသမွ် ရက္ေတြမွာ စာအုပ္ၿပီးဆံုးတဲ႕ အထိ ဆက္လက္တင္ေပးပါမယ္ .. စာခ်စ္သူ မ်ား သာဓု ေခၚၾက ... အဲ .... ဖတ္ၾက ကုန္ေလာ ...ဖတ္ရင္းနဲ႕ မေစာင္႔ႏိုင္ၾကလွ်င္လည္း နီးစပ္ရာ စာအုပ္ဆိုင္ မ်ားတြင္ ၀ယ္ၾက ကုန္ေလာ ... ေကာင္းေလစြ ေကာင္းေလစြ ... ေကာင္းေလစြ

ေရႊစင္ဦး (ဖဘ တြင္ ေနထိုင္သည္႕ အခ်ိန္ ပိုမ်ားပါသည္)

.

 ပဲ႕ကိုင္ရွင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ မ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း
(၂၀၁၀)ခုႏွစ္

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပထမဆံုး ၾကည္ႏူး၀မ္းသာေစတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးက ဆရာဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ ဒီလုိ ဘ၀ပံုရိပ္ေတြ အင္တာဗ်ဴး မလုပ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္မုိ႔လုိ႔ လုပ္ျဖစ္တာဆုိတဲ့ စကားေလးပါပဲ။ ဆရာ့ရဲ႕ ခ်ီးျမွင့္မႈလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္စြာ ခံယူမိပါတယ္။

ဆရာဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တကြ ''ေရႊ''က ထြက္တဲ့ ကေလာင္ရွင္ေတြအေပၚ အစဥ္အၿမဲ ခုိင္မာတဲ့ ေမတၱာ၊ ေစတနာနဲ႔ ပံ့ပုိးကူညီခဲ့တာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာပါ။ ဆရာ့ရဲ႕ ဘ၀ပံုရိပ္ေတြကုိ စာအုပ္ေရးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကလည္း ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိ လနဲ႔ခ်ီၿပီး ေလ့လာခဲ့ရပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆရာ့ရဲ႕ ပုခက္တြင္းကေန စခဲ့တဲ့ ငယ္ဘ၀ပံုရိပ္အခ်ိဳ႕ကုိ နမူနာေမးခြန္း ျပလုိက္ေတာ့ ဆရာ ေက်နပ္သြားပါတယ္။ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး လုပ္ေနတာ မဟုတ္မွန္း ဆရာ လက္ခံသြားၿပီဆုိမွ ေမးခြင့္ရခဲ့တာ ပါ။ ဆရာ့ရဲ႕ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈေတြ သိရဖုိ႔အတြက္ ဆရာ ၀န္ထမ္း လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရသံုးမွန္းေျခေငြစာရင္းဌာန၊ ေနျပည္ေတာ္က မိတ္ေဆြေတြဆီ ဖုန္းဆက္။ ဆရာနဲ႔ တဲြဖက္ တာ၀န္ယူခဲ့ၾကတဲ့ လူေဟာင္းေတြကုိ စံုစမ္း၊ မွတ္သင့္တာမွတ္၊ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တုိက္ ကုိသြား။ ေပဖူးလႊာ၊ ေရႊအျမဳေတ နဲ႔ ဆရာ့စာအုပ္ေတြ ေလ့လာ၊ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဆရာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးခ်ိန္မွာေတာင္ အခ်ိန္ကုိ ပုိင္းျဖတ္ၿပီး ၃ ႀကိမ္ခဲြၿပီး ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္တည္းေမး လုိက္ရင္ အေလာတႀကီးျဖစ္ၿပီး မစံုမလင္ျဖစ္သြားမွာစုိးလုိ႔ပါ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပထမအႀကိမ္ ေတြ႕ဆံုေနခ်ိန္ မွာပဲ အစ္မ၀ုိင္းရဲ႕ ေယာကၡႀကီးျဖစ္သူ၊ ဆရာႀကီးတကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ ဇနီး ႀကီးႀကီး ေဒၚနီနီခင္ ေနအိမ္မွာ အႏုၾကမ္းစီး ခံရလုိ႔ ေဆးရံုႀကီး (ဦးေႏွာက္ႏွင့္အာရံုေၾကာ)အေရးေပၚဌာနကုိ တက္ခဲ့ရ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း မနက္ပုိင္း လူနာေစာင့္ ၀င္လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေဆးရံုမွာ ၁၀ ရက္ကုသမႈ ခံယူခဲ့ ရပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ တတိယ အႀကိမ္ ေတြ႕ဆံုခ်ိန္မွာေတာ့ အစ္မ၀ုိင္းလည္း နည္းနည္းစိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အစဥ္အၿမဲ ေစတနာ၊ ေမတၱာထားခဲ့တဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးမ်ားကုိ မွတ္မွတ္ ရရ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါေတာ့တယ္။

စာတည္း။      ။ ဆရာ့ကုိ မဂၤလာပါလုိ႔ ဦးစြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါရေစ ဆရာ။
ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကုိ ငယ္ဘ၀ပံုရိပ္ေတြ အရင္ဆံုးေမးခြင့္ျပဳပါဆရာ။ ဆရာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမ့ ဆီမွာ ႏုိ႔စုိ႔ၿပီး အဘုိးက ခ်ီခ်ီသြားတယ္ ဆုိတာေတြ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းႀကီးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာ့မိဘေတြ ရန္ကုန္ ေျပာင္းသြားတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္မွ မိဘေတြရွိတဲ့ ရန္ကုန္ကုိ လုိက္လာခြင့္ ရတာ ေတြ၊ ဆရာ့မိသားစုအေၾကာင္းေတြ နည္းနည္းေျပာျပေပးပါဦး။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။        ။ ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိး အဘြားမွာ သား ေလးေယာက္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက က်ားဘညိမ္းပါ။ အေဖ ဦးဘညိမ္းရယ္၊ ဦးဘသိန္းရယ္၊ ဦးဘစိမ္းနဲ႔ ဦးဘဟိန္း ဆုိၿပီး ရွိပါတယ္။ ဦးဘသိန္း ဆုိတာ '' ခ်စ္ညိဳ'' ကေလာင္နဲ႔ စာလည္း ေရးတယ္။ လူထုသတင္းစာမွာ အယ္ဒီတာလည္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးဘစိမ္းနဲ႔ ဦးဘဟိန္းတုိ႔က သူတုိ႔ရဲ႕ မိဘရုိးရာအလုပ္ျဖစ္တဲ့ ေဆးဆုိးပန္းရုိက္လု္ငန္း လုပ္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိလည္း မႏၱေလးမွာ ေဆးဆုိးပန္းရုိက္လုပ္ငန္းကုိ လုပ္ကုိင္ေနၾကပါတယ္။ သားအႀကီးဆံုးက ေမြးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေမက ဘယ္မွာ ေမးသလဲဆုိေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ။

မႏၱေလးက ကာတစ္တုိက္ (surtis) လုိ႔အမည္ရတဲ့ ေဆးတုိက္မွာ ေမြးပါတယ္။ သားဖြားခန္းရွိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ က ခုေခတ္ လုိ ဘာေဆး၊ ဘာေဆးေသာက္ဆုိပီး ဆရာ၀န္က ညႊန္းတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ေဆးစပ္သမား (ကြန္ေပါင္ဒါ)ရွိ တယ္။ အဲဒီေဆးစပ္တဲ့လူက ဆရာ၀န္ေျပာ တဲ့ ေဆးညႊန္းအတုိင္း ေဆးလံုးေတြကုိ ေဆးေထာင္းတဲ့ ဆံုမွာ ေဆးေထာင္း ပါတယ္။ ေထာင္းၿပီးတဲ့ အခါက်လုိ႔ရွိရင္ ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ mix လုပ္၊ ပုလင္းထဲကုိ ထည့္ပါတယ္။ ပုလင္းမွာက အမွတ္အသား လုပ္ထားတယ္။ တစ္မွတ္ကုိ တစ္ခြက္ေပါ့ေလ။ 

အဲဒီေဆးေထာင္းတဲ့ဆံုကုိ အထိမ္းအမွတ္ျပဳၿပီး ေဆးေထာင္း တဲ့ ဆံုပံု ခ်ိတ္ဆဲြထားပါတယ္။ အခုထိ ရွိေသးတယ္ဗ်။ ၂၈ လမ္းနဲ႔ ၈၃ လမ္းဆံုတဲ့ေထာင့္မွာရွိပါတယ္။ အဲဒီ ကာတစ္ ဆုိတဲ့ ဆံုကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ မႏၱေလးမွာ ေျပာစမွတ္ တြင္လာတာရွိပါတယ္။ ဆံု ဆုိတာက အေပၚမွာ ကားတယ္၊ အလယ္မွာ စုတယ္၊ ေအာက္မွာ ကားတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ ေျပာရင္ ဟာ ... ကာတစ္ကေတာ့ ကြာ ... ဆုိၿပီး ဒီလုိေတာင္ ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့ပါတယ္။ ကာတစ္ ကေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ၊ ဆံုကုိ ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲဒီမွာ ေမြးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ေျမးဦးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ညီ ဦးဘသိန္းက အရင္ အိမ္ေထာင္က်တာပါ။ သူက မိန္းမအိမ္မွာ လုိက္ေနတာဆုိေတာ့ ေျမးဦးက ကၽြန္ေတာ့္အဘုိး အဘြား ဘက္ေရာက္ မလာဘဲ ဟုိဘက္ အဘုိး အဘြားလက္ထဲ ေရာက္ေနတာေပါ့။ ဒီဘက္မွာ ေျမးမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေမြးလာေတာ့ ေျမးဦးလုိျဖစ္ၿပီး အဘုိးက တအားခ်စ္တဲ့အတြက္ တစ္ခါတည္း ေခၚထားပါတယ္။ အဘုိး က ေန႔လယ္ေန႔ခင္း အိပ္ေလ့ရွိၿပီး သူ အိပ္ရင္ေတာင္ သူ႔လက္ မွာ ႀကိဳးေလးခ်ည္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ပုခက္ ကုိ တဲႊရင္း အိပ္ပါတယ္။ ႏုိ႔တုိက္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြက ၿမိဳ႕ုဏ္ေရာင္ ရုပ္ရွင္ရံုနားက ၀င္းတစ္ခုထဲမွာ ေနတယ္။ အဲဒီအိမ္ကုိ ပုိ႔ေပးပါတယ္။ စက္ဘီးနဲ႔ ေခၚသြားတယ္။ ႏုိ႔တုိက္ၿပီးရင္ ျပန္ေခၚ သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သိတတ္တဲ့ ေလး ငါးႏွစ္အရြယ္ ... ႏုိ႔မစုိ႔ရေတာ့တဲ့အရြယ္မွာ အဘုိးအိမ္မွာ ပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေန ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ဦးေလးတစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္က်ၿပီး က်န္တ့ ဦးေလး ႏွစ္ေယာက္ က လူပ်ိဳပဲရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနတဲ့အိမ္မွာ အဘုိးရယ္၊ အဘြားရယ္၊ ဦးေလး လူပ်ိဳႏွစ္ေယာက္ ရယ္ ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ အတူေနတ့ဲ တူ အေနနဲ႔ ဦးေလးေတြက ခ်စ္ပါတယ္။ ဦးေလး တစ္ေယာက္ က ရုပ္ရွင္အရမ္း၀ါသနာပါတယ္။
    သူက အဲဒီတုန္းက ေရႊဘတုိ႔၊ တင္ညြန္႔တုိ႔ဆုိ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြက ဘယ္မွာ ျပသလဲဆုိ ေတာ့ ဆုိင္းတန္း ရုပ္ရွင္ရံုလုိ႔ ေခၚတဲ့ ရံုမွာျပတာ မ်ားတယ္။ ေတာႀကိဳက္လုိဟာမ်ိဳးေပါ့။

    ဦးေလးက ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရင္း စက္ဘီးေလးနဲ႔ တင္ေခၚသြားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလး ရုပ္ရွင္ ၀ါသနာ ပါတာက ဟုိတုန္းက မႏၱေလးမွာ နယ္လုိပဲဆုိေတာ့ ရုပ္ရွင္ကားေတြ လွည့္ရင္ handbill ေတြေ၀တယ္ဗ်။ အဲဒီ handbill ဆုိတာေတြ ပါတယ္။ အဲဒါေတြ ေ၀ေတာ့ ဦးေလးက စုထားတာ။ သူ႔ဗီရိထဲ မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ စုထားတာ။ ရုပ္ရွင္ကုိ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀ါသနာပါလာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ညီ အစ္ကုိ ၀မ္းကဲြ ေမာင္ေမာင့္ ကုိလည္း ေခၚတတ္တယ္။ သူ တစ္လွည့္၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လွည့္ စက္ဘီးနဲ႔ ေခၚ ေခၚသြားတယ္။ တစ္ခါတေလ လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၾကည့္ရတယ္။

အဲဒီလုိကေန ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္တဲ့အရြယ္ ေရာက္ေတာ့ မႏၱေလးမွာ သာသနာျပဳေက်ာင္း ျဖစ္တဲ့ ဟုိေခတ္က သီေပါမင္းတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး၊ မင္းတုန္းမင္းႀကီး လွဴဒါန္း ထားတဲ့ေက်ာင္း မွာ တက္ရပါတယ္။ သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာမတ္ခ္ကုိ လွဴဒါန္းထား တဲ့ ေက်ာင္းပါ။ သူက မင္းတုန္းမင္းႀကီးရဲ႕ သားေတာ္ေတြကုိ စာသင္ေပးခဲ့တဲ့သူပါ။ (သံတဲ) သံတမန္ေတြ တည္း ဖုိ႔အတြက္ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ ''သံတဲ''နားမွာ ေက်ာင္းလုပ္ထားတာပါ။ အဲဒီထဲမွာ ထူးျခားတဲ့ အခ်က္က သူတုိ႔ ခရစ္ယာန္ ႏွစ္ျခင္းခံမယ့္ခြက္၊ အဲဒီခြက္က ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ လုပ္ထားတာ။

အသားေက်ာက္နဲ႔ လုပ္ထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးေရာက္ခဲ့တုန္းက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ေနၿပီကုိး။ အထဲမွာ အရင္ကကၽြန္းတုိင္ႀကီးေတြဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္။ အခုေတာ့ သံကူကြန္ကရစ္ေတြနဲ႔ ျပင္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တက္ခဲ့တုန္းက ေက်ာင္းမွာ ဆင္ခ်ည္တုိင္၊ ျမင္းခ်ည္တုိင္ ေတြေတာင္ ရွိပါေသးတယ္။ မင္းညီမင္းသားေတြစီးလာတဲ့ ဆင္ေတြ၊ ျမင္းေတြ ခ်ည္ဖုိ႔ တုိင္ေတြေပါ့။ သူက ဟုိးတုန္းကဆုိရင္ ၿမိဳ႕ထဲကေန အသုဘေတြ ဘာေတြ ထုတ္တဲ့ တံတားဆုိတာ ရွိပါတယ္။ စီလမ္း ၂၂ လမ္းလုိ႔ ေခၚေနၿပီ။ အဲဒီလမ္းတည့္တည့္သြားရင္ ''ေရႊတေခ်ာင္း'' ရဲ႕ေဘးမွာ တံတား တစ္ခုရွိပါတယ္။  နာမည္ရင္းက ဘာလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မႏၱေလးၿမိဳခံေတြကေတာ့ အသုဘေတြ ထုတ္တဲ့အတြက္ ''မသာတံတား'' လုိ႔ေခၚတယ္။ အဲဒီတံတားကေန ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၁၀ တန္း ေအာင္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ မႏၱေလးတကၠသုိလ္မွာ ၁၉၆၃ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ တကၠသုိလ္တက္ရင္း ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ တယ္။ အေရးအခင္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ ပညာေရးစနစ္ေတြ ေျပာင္းသြားတယ္။ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းတကၠသုိလ္ေတြ ဖြင့္လာတယ္။ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္တုိ႔၊ ပညာေရးတကၠသုိလ္တုိ႔ ... ခဲြၿပီး ေပၚလာတယ္။ ၁၉၆၄ မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္လာၿပီး စီးပြးေရးတကၠသုိလ္ တက္ျဖစ္ပါ တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြက ရန္ကုန္မွာ ရွိေနရာကေန မႏၱေလးကုိ ''ထရန္စဖာ'' သြားရ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္ ေရာက္လာၿပီး အေဆာင္ေနခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ ေနခဲ့ရၿပီးေနာက္ႏွစ္မွာ အေဖက ရန္ကုန္ကုိ ထရန္စဖာနဲ႔ ျပန္ေရြ႕လာပါတယ္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလမွာ ကၽြန္ေတာ္ ''၀ါဏိဇၨေဗဒ''ဘဲြ႕ရပါတယ္။ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္က ရခဲ့တာပါ။ ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္မွာ ဘ႑ာေရး ၀န္ႀကီးဌာန ကုိ ပုိ႔ေပးတယ္။

ေက်ာင္းသား တစ္ရာ့အစိတ္ေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္။ Grading နဲ႔ခဲြၿပီး ဒီဂရီျမင့္တဲ့ သူေတြကုိ ပုိ႔ေပး လုိက္တာပါ။ ေအာင္စာရင္း မထြက္ခင္ အလုပ္သင္အရာရွိအျဖစ္နဲ႔ လုပ္ရပါတယ္။ ေအာင္ စာရင္း ထြက္ေတာ့မွ က်တဲ့သူေတြက ေက်ာင္းျပန္၊ ေအာင္တဲ့သူေတြက အလုပ္ဆက္လုပ္။ ရတဲ့ လခက ၁၂၅က်ပ္ပါ။ အုိဗာတုိင္လည္း လုပ္ရပါတယ္။ အုိဗာတုိင္လုပ္တဲ့အတြက္ ညေနအထိ လုပ္ရတဲ့ေန႔ဆုိရင္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္၊ မုန္႔တစ္ခ်ပ္ ေကၽြးပါတယ္။ 

ရံုးေနရာက ၀န္ႀကီးမ်ားရံုး အေဆာက္အအံုမ်ာ ရွိတာ ပါ။ အုိဗာတုိင္မွာ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ မုန္႔မစားရင္ ျပား ၇၀ ရပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ည ၁၂ နာရီ၊ ၁ ခ်က္အထိ လုပ္ရတဲ့ေန႔ဆုိရင္ ၂ က်ပ္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီလစာနဲ႔ ေလာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရတဲ့လစာကုိ အေမ့ကုိ အကုန္ေပးၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔မွ တစ္က်ပ္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္အသံုးစရိတ္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနတဲ့ ပုဇြန္ေတာင္နဲ႔ စိန္ေပါလ္ေက်ာင္း ကားမွတ္တုိင္ဆုိရင္ ကားခ ၅ ျပားပဲေပး ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ယူလာတဲ့ တစ္က်ပ္နဲ႔ ေန႔လယ္မွာ ထမင္းမစားဘဲ လက္ဖက္ရည္ေသာက္မယ္၊ မုန္႔ စားမယ္၊ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ ေကၽြးလုိ႔ရပါေသးတယ္။

အဲဒီလုိ ေနလာရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တျခားသင္တန္းေတြ တက္ျဖစ္တယ္။ R.A သင္တန္း တက္တယ္။ Registered Accountant လုိ႔ ေခၚတဲ့ စာရင္းကုိင္သင္တန္းပါ။ အဲဒါက လုပ္သားေကာလိပ္မွာ မနက္ပုိင္း တက္ျဖစ္တဲ့ အပုိင္း။ အဲဒီ ဒီပလုိမာရတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက R.L လုိ႔ေခၚတဲ့ ေရွ႕ေနသင္တန္းပါ။ အဲဒီမွာပဲ တက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ Diploma In Management And Accounting သင္တန္းလည္း တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ နုိင္ငံျခားဘာသာ တက္ခ်င္တဲ့အတြက္ IFL မွာ ညေနပုိင္း အခ်ိန္ပုိင္း သြားတက္ပါေသးတယ္။

 ျပင္သစ္ဘာသာ တက္ပါတယ္။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ပါ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ အသည္းအသန္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္အေရွ႕ပုိင္း ေဆးရံုတင္ခဲ့ခ်ိန္ႀကံဳရပါသည္။ တင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းပ်က္ သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ သင္တဲ့စနစ္က ရုပ္ျပထားၿပီး အသံဖြင့္ေပး ထားတာကုိ နားေထာင္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပာရ တဲ့ သင္ၾကားမႈပါ။ လုိက္မေရးရဘူး။ လုိက္ေရးရင္ ပေရာ္ဖက္ ဆာက လက္ ကုိ ေခါက္တယ္။ စာသင္သား လက္ထဲမွာ စာရြက္မပါရဘူး၊ ေဘာပင္ မပါရဘူး။ ၾကည့္၊ နားေထာင္၊ ဘာေျပာတယ္ အဓိပၸာယ္ေပါက္ေအာင္ စဥ္းစား၊ အဲဒီအသံထြက္အတုိင္း လုိက္ေျပာရတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ သင္တာ ဆုိေတာ့ ေလး ငါးရက္ေလာက္ ေက်ာင္းပ်က္သြားၿပီဆုိရင္ လုိက္လုိ႔ မမီေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီသင္တန္း မၿပီးခဲ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးမွာ အဘုိး၊ အဘြားေတြနဲ႔ ေနလာစဥ္ကေတာ့ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိရင္ မိဘ ေတြရွိတဲ့ ရန္ကုန္ ကုိ လာပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက မဂၢဇင္း မွာ အားကစားေဆာင္းပါးေတြ ေရးေနေတာ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြ လက္ေဆာင္ရပါတယ္။ ရႈမ၀၊ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီ၊ ေသြးေသာက္ အဲဒါေတြ ရပါတယ္။ အေမကစာဖက္တာ အရမ္း၀ါသနာပါတယ္ဗ်။ ညီေတြ က ငယ္ ေသးေတာ့ စာမဖတ္ၾကေသးဘူး။ အိမ္မွာဆုိရင္ အေမရယ္၊ အေဖရယ္က စာဖတ္ ၀ါသနာ ပါတယ္။ အေမက သူ ဖတ္ၿပီးရင္ စာအုပ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ ထင္းရွဴးေသတၱာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားေပး တယ္။ လစဥ္ ရသမွ် မဂၢဇင္းေတြ၊ တျခား လံုးခ်င္းေတြဆုိရင္ စနစ္တက် ဗီရုိနဲ႔ ထည့္သိမ္းထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ၂ လမွာ လာၿပီဆုိရင္ အဲဒါေတြ ဖတ္ေတာ့တာပဲ။ ဒါက စာဖတ္၀ါသနာ အစပါ။

ဆက္ရန္
.