ဆရာမာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း, အပိုင္း (၂)

ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးမွာ အဘုိး၊ အဘြားေတြနဲ႔ ေနလာစဥ္ကေတာ့ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိရင္ မိဘ ေတြရွိတဲ့ ရန္ကုန္ကုိ လာပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက မဂၢဇင္း မွာ အားကစားေဆာင္းပါးေတြ ေရးေနေတာ့ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြ လက္ေဆာင္ ရပါတယ္။ ရႈမ၀၊ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီ၊ ေသြးေသာက္ အဲဒါေတြ ရပါတယ္။ အေမက စာဖက္တာ အရမ္း၀ါသနာပါတယ္ဗ်။ ညီေတြက ငယ္ ေသးေတာ့ စာမဖတ္ၾကေသးဘူး။ အိမ္မွာ ဆုိရင္ အေမရယ္၊ အေဖရယ္က စာဖတ္ ၀ါသနာပါတယ္။ အေမက သူ ဖတ္ၿပီးရင္ စာအုပ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ ထင္းရွဴးေသတၱာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားေပးတယ္။ လစဥ္ ရသမွ် မဂၢဇင္းေတြ၊ တျခား လံုးခ်င္းေတြဆုိရင္ စနစ္တက် ဗီရုိနဲ႔ ထည့္သိမ္းထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္း ပိတ္တဲ့ ၂ လမွာ လာၿပီဆုိရင္ အဲဒါေတြ ဖတ္ေတာ့တာပဲ။ ဒါက စာဖတ္ ၀ါသနာ အစ ပါ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...

စာတည္း။   ဆရာတုိ႔ မိသားစုထဲမွာ မႏၱေလးမွာ ေမြးတဲ့သူေတြနဲ႔၊ ရန္ကုန္မွာ ေမြးတဲ့သူေတြ ေျပာျပေပးပါဦး ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။   ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မႏၱေလးမွာ ေမြးတာက ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ဆန္နီညိမ္းရယ္၊ ရဲျမင့္ညိမ္းရယ္၊ မ်ိဳးျမင့္ညိမ္းရယ္ ... ေလးေယာက္ပါ။ ရန္ကုန္မွာ ေမြးတာက ကၽြန္ေတာ့္ညီ . ညီမ . မာလာညိမ္း၊ စႏၵာညိမ္း၊ ထြန္းေမာင္ညိမ္း၊ ထြန္းေအာင္ညိမ္းဆုိၿပီး ေလးေယာက္က ရန္ကုန္မွာ ေမြးပါတယ္။ ေမာင္ႏွမ ၈ ေယာက္ မွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီမ စႏၵာညိမ္းက ၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၂ ရက္က မိသားစု လက္ခုပ္ကုန္းကုိ ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္ ၾကရင္းေရနစ္ၿပီး ဆံုးသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္၀ါသနာပါလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ခုနစ္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀မွာ ရန္ကုန္ အလည္လာရင္း ၁၉၆၀ မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက Parade ဆုိတဲ့ စာေစာင္၀ယ္ဖတ္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ၀တၳဳေတြလည္း ပါတယ္။ ၂ ပုဒ္စီ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေတြ ယူဖတ္ရင္း ၀တၳဳေရးခ်င္ လာတယ္။ ေဖေဖကလည္း ေရးၾကည့္ပါလားလုိ႔ တုိက္တြန္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးၾကည့္မိ တယ္။ Adapt လုပ္ၿပီး ေရးၾကည့္တာပါ။

အေဖက မျပင္ဘူး။ မျပင္ဘဲနဲ႔ စံုေထာက္မဂၢဇင္းကုိင္တဲ့ ဆရာ မုိးေ၀ဆိ ေခၚသြားပါတယ္။ ေနရာကေတာ့ ကမ္းနားလမ္း လုိ႔ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိဘူး၊ တုိက္ အေဟာင္းႀကီးတစ္ခုပဲ၊ အေဖက ေခၚသြားၿပီးေတာ့ '' ဒါ ကၽြန္ေတာ့္သား'' ဆုိၿပီး ဆရာမုိးေ၀ဆီ ဆုိေတာ့ ဟာ ... ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္ သြားတယ္။ ဒီလုိ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔၊ အေဖ့ ေက်းဇူးလည္း ပါတာေပါ့ေလ၊ ေဖာ္ျပ ခံရမွာဆုိေတာ့ အရမ္း၀မ္းသာသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကေလာင္နာမည္ေတြ ဘာ ေတြမေပးတတ္ေတာ့ အေဖကဘဲ ''ဂ်ဴနီယာဘညိမ္း'' ဆုိၿပီး ကေလာင္နာမည္ တပ္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီ ၀တၳဳေလးကုိ တစ္ေန႔က ဆရာေလး ကုိတင္ ကူးလာေပးလုိ႔ ျပန္ရခဲ့ေသးတယ္။

စာတည္း။    ဆရာ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၈ ရက္ေန႔မွာ ဆရာ့ ေဖေဖ ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ့ေဖေဖ က်ားဘညိမ္း မကြယ္လြန္မီ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြနဲ႔၊ ဆရာ့ ေဖေဖအေၾကာင္း ဆရာ မွတ္မိသမွ် ပံုရိပ္ေလးေတြ ေျပာျပေပးပါဦး ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။     ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ၁၃ ႏွစ္သားကတည္းက လက္ေ၀ွ႕စထုိးတာပါ။ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္ တက္ခဲ့ တဲ့ သံတဲေက်ာင္းမွာပဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ''၀ယ္စလီယန္''ေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းၿပီး တက္တယ္။ ေနာက္ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းတယ္။ အမ်ိဳးသားေက်ာင္း ဆုိတာက အမ်ိဳးသားေခါင္းဆာင္ ႀကီး ဦးရာဇတ္ရဲ႕ ေက်ာင္းပါ။ အဲဒီမွာ လူထုေဒၚအမာတုိ႔လည္း တက္ တယ္။ ေဒၚပတၱျမားခင္ နဲ႔ က်ေတာ့ သံတဲေက်ာင္းမွာ အတူတက္ခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွာ တက္ေနတုန္း က ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ က ေယာက္်ားေလးေတြ လက္ေ၀ွ႕၊ ကုိယ္ခံ ပညာသင္ရမယ္ ဆုိၿပီး ႏုိင္ငံျခားသား လက္ေ၀ွ႕နည္းျပ တစ္ေယာက္ ငွားေပးတယ္။ ''ဘီလ္ဖစ္ရွား''လုိ႔ေခၚတယ္။ ငွားၿပီးေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြ အားလံုး ကုိ ေဘာက္ဆင္ သင္ခုိင္းတယ္။

အဲဒီတုန္းက ေဒၚအမာက ေျပာတယ္။ သူ ေရးေတာင္ ေရးဖူးေသးတယ္။ သူက ဆရာႀကီးဆီ သြားေျပာတယ္။ ေယာက္်ားေတြက်ေတာ့ ေဘာက္ဆင္ သင္ေပးတယ္။ ႏုိင္ငံျခားက လက္ေ၀ွ႕နည္းျပေတာင္ ေခၚၿပီး သင္ေပးတယ္။ သူတုိ႔က်ေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ေပးဘူးဆုိၿပီး ဆရာႀကီးဆီ သြားေျပာ တာဗ်။ ဆရာႀကီးက ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီးခဲၿပီး အၿမဲေနတတ္ပါတယ္။ ေဒၚအမာက အဲဒါ သြားေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ''ရတယ္၊ ငါ လုပ္ေပးမယ္''ဆုိၿပီး ေသာက္ေရအုိးကုိ ရုိက္ခဲြလုိက္တယ္တဲ့။ ခဲြၿပီးေတာ့ အစိတ္စိတ္အျမြာျမြာ ကဲြသြားတဲ့ အုိးျခမ္းေတြ ေကာက္ၿပီး ''ေရာ့ ... ရွပ္ဒုိးပစ္'' ဆုိၿပီး ေပးလုိက္တာတဲ့။ ရွပ္ဒုိး ဆုိတာ အကြက္ ေတြဆဲြၿပီး ကစားတာ။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ကုလားမစည္းနင္း ကစားနည္းေပါ့။ အဲဒါ လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။  ကစားၾကဖို႕ ေျပာေတာ့ ေဒၚအမာတုိ႔ တပ္ေခါက္ ျပန္လာၾကတယ္လုိ႔ ေျပာျပတယ္ဗ်။

အေဖက အဲဒီမွာ လက္ေ၀ွ႕ထုိးသင္ခဲ့တယ္။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ထုိးခဲ့တယ္။ စစ္ေျပးတဲ့ ကာလတုန္း ကအေဖ တုိ႔ ဘံုးအုိးဆုိတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာဘက္ကုိ ေျပးၾကတယ္။ အခုဆုိရင္ မႏၱေလး ခ်မ္းျမသာစည္ နားလုိ႔ ေျပာ၇မွာပဲ။ ဘံုးအုိးဆုိတာ ဘံုးအုိး(ဗံုးအုိး)ပါ။ အရင္ေခတ္က နန္းေတာ္ကုိ အုိးေတြလုပ္ၿပီး ဆက္ သၾကေတာ့ ဗံုလုိ ပံုစံ အုိးေတြ ဆက္ရင္း ဗံုးအုိးလုိ႔ေခၚတား။ ေနာက္ေတာ့ ဗံုးအုိး (ဘံုးအုိးရြာ)ျဖစ္ လာတာ ေနမယ္။ အဲဒီ ရြာထဲကုိ အေဖတုိ႔ စစ္ေျပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဘုိး အဘြားေတြေရာ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြေရာ ပါတာ ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ ... အဂၤလိပ္ေတြ ေရာက္လာတဲ့အခါ ရြာထဲ ကုိ အဂၤလိပ္စစ္သားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး လက္ေ၀ွ႕အိတ္ေတြကုိင္ၿပီး လက္ေ၀ွ႕ထုိးတတ္တဲ့သူ လုိက္ရွာတာ။ လုိက္ရွာေတာ့ ရြာထဲက လူေတြက ပထမ မေျပာၾကဘူးဗ်။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္က ရွိတယ္၊ ရြာထဲမွာ လက္ေ၀ွ႕ထုိးတတ္တဲ့သူ ရွိတယ္၊ ဘယ္သူလဲ ျပဆုိေတာ့ ... ဘညိမ္းေပါ့ေလ။ သူက ေတြ႕ေတာ့ '' ေရာ့ လက္ေ၀ွ႕အိတ္ ယူ၊ ထုိးရမယ္'' ဆုိၿပီး ထုိးခုိင္းေရာဗ်။ ထုိးခုိင္းေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ လည္း ထုိးတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ လက္ေ၀ွ႕ထုိးတဲ့ ပံုစံက မရပ္မနားတရစပ္ထုိးတဲ့ပံုစံဗ်။ အဲဒါ ထုိးၾကရင္းနဲ႔ စစ္သားဟာ ဗံုးခုိက်င္းထဲ က်သြားတယ္။

    သူကပဲ ကြန္ဂရက္က်ဴးေလးရွင္းလုပ္ၿပီး တံဆိပ္ေလးတစ္ခု ေပးသြားတယ္။
    ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္တဲ့ ခ်စ္ၾကည္ေရးပဲြေတြမွာလည္း အၿမဲအႏိုင္ရခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက အိႏၵိယ လက္ေ၀ွ႕ခ်စ္ၾကည္ေရးအဖဲြ႕ တစ္ဖဲြ႕လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၿပိဳင္ၾကေတာ့ ျမန္မာျပည္ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ လက္ေ၀ွ႕ သမားအားလံုးရံႈးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေဖ တစ္ေယာက္ပဲ ႏိုင္ပါတယ္။ ႏုိင္ေတာ့ မႏၱေလး လူထုသတင္းစာက ဘယ္လုိ ေရးသလဲဆုိရင္ ''က်ားကေလးေၾကာင့္သာ ျမန္မာေတြ ေခါင္းေဖာ္ႏိုင္ေတာ့လည္း''လုိ႔ ေခါင္းစဥ္ တပ္ၿပီး ေရးခဲ့ပါတယ္။
    ကၽြန္ေတာ့္အေဖ မႏၱေလးမွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္တဲ့ အလုပ္က မည္မည္ရရ မရွိဘူး။ က်ားထုိးတာ ေတာ္ေတာ္၀ါသနာပါတယ္။ ပန္းခ်ီဆဲြတာလည္း ဆုိင္းဘုတ္ေတြေရးတာ လက္ခံတယ္။ လာ အပ္လုိ႔ရွိရင္ အေမ ေျပာျပတာက ''မင္းအေဖက ဆုိင္းဘုတ္ လာအပ္တဲ့အခါ စာရင္းေရးၿပီး တစ္ခါတည္း တြက္ျပတာ၊ သံျပားဖုိးက ဘယ္ေလာက္ ... ေဆးဖုိးက ဘယ္ေလာက္ ... လက္ခက ဘယ္ေလာက္ တစ္ခါ တည္းခ်တြက္ျပတာ။ တြက္ျပေတာ့ အပ္တဲ့သူက ဟာဗ်ာ လက္ခေတာ့ ေလွ်ာ့လုိက္ပါဆုိရင္ မင္းအေဖက လက္ခကုိ ေလွ်ာ့ၿပီး အရင္းအတုိင္း လုပ္ေပးလုိက္တာခ်ည္းပဲ''။

အဲဒီတုန္းက အေဖတုိ႔နဲ႔အတူ ေရႊဘုိက လာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ first cousin တစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဗ်။ ေနာင္မွာ '' ေမာင္ေသာ္က'' ဆုိတဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာတဲ့ ဗုိလ္မွဴးဘေသာ္ပါ။ သူက အတူလာေနရင္း အေဖ ပန္းခ်ီဆုိင္းဘုတ္ေတြ အဆင္သင့္ ဆဲြႏုိင္ေအာင္လုိ႔ အေမနဲ႔ ဦးေသာ္က က သံျပားမွာ ေအာက္ခံ သေဘၤာေဆးေတြသုတ္ထား ေပးတယ္။ အဲဒီသေဘၤာေဆးမွာ အနံ႔တစ္မ်ိဳးပါတယ္ဗ်။ အဲဒီအနံ႔ေၾကာင့္ ျဖဳတ္ေကာင္ေလးေတြ လာလာ နားတယ္။ လာနားေတာ့ သေဘၤာေဆးနဲ႔ ကပ္ၿပီးခြာလုိ႔မရဘဲေသကုန္တယ္။ အေဖက သူ ေရးေတာ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီျဖဳတ္ေကာင္အေသေတြ ေတြ႕ရင္ မေရးေတာ့ျပန္ဘူး။ စုတ္တံကုိ လႊင့္ပစ္ေရာ။ အဲဒီေတာ့ ေအာက္ခံေဆးေတြ ျပန္သုတ္ေပးရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကေန အသက္ သံုးဆယ္ေလာက္အထိ မႏၱေလးမွာ သူ ေရးခဲ့တဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ ေတြ တြရရေသးတယ္။ သူ လက္ေ၀ွ႕ထုိးႏုိင္ဖုိ႔ တကယ္ပံ့ပုိးေပးတာက မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ ၀င္းလုိက္ရုပ္ရွင္ရံုနဲ႔ ၿမိဳ႕ုဂုဏ္ေရာင္ ရုပ္ရွင္ရံုပုိင္ တဲ့၊ ရန္ကုန္မွာ ဂလုပ္ရုပ္ရွင္ရံု ပုိင္တဲ့ ဦးေက်ာ္၀င္း၊ ဦးေက်ာ္မင္း ဆုိတဲ့ အျမႊာ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ က ပံ့ပုိးေပးတယ္။ သူတုိ႔ အစ္ကုိတစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္ဗ်ာ။ သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လုိ ပံ့ပုိးေပးသလဲဆုိေတာ့ ဒီေခတ္မွာ အားကစားသမားေတြကုိ ဌာနဆုိင္ရာ ေတြက ပံ့ပုိးေပးသလုိမ်ိဳးေပါ့။ သူတုိ႔က ရုပ္ရွင္ရံုေတြ ပုိင္တဲ့အတြက္ အလုပ္ေပးႏိုင္တယ္ေလ။ အေဖ့ကုိ ရုပ္ရွင္ရံုေစာင့္အျဖစ္ ခန္႔ၿပီး တစ္ေန႔ကုိ ၃ က်ပ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ၃ က်ပ္ဆုိတာ မနည္းဘူး။ ၃ က်ပ္ ေပးထားၿပီးေတာ့ အေဖတုိ႔က ၿမိဳ႕ရုဏ္ေရာင္ ရုပ္ရွင္ရံုနားမွာ ေနေတာ့ က်ံးပတ္လည္ ေျပးတယ္။ ထရိန္နင္ေပါ့။ သူတုိ႔လည္း လုိက္ေျပးတယ္။ အဲဒီညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္က ဦးေက်ာ္မင္း ဆုိရင္ ရန္ကုန္မွာ ဆံုးတယ္။ ဦးေက်ာ္မင္း က အခု ယုဇနလက္ဖက္လုပ္ငန္းရွင္ရဲ႕ အေဖေပါ့။ ဦးေက်ာ္၀င္း က မႏၱေလးမွာပဲဆံုးတယ္။

အေမက အဲဒီတုန္းက စက္ပန္းထုိးပါတယ္။ စက္ပန္းထုိးတဲ့အခါ တပည့္ေတြနဲ႔ေခၚၿပီး ထုိးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အမ်ိဳးသမီး၀တ္ ေဘာ္လီေတြမွာ ေက်ာဘက္ေတြက ပန္းေတြထုိးေလ့ရွိတယ္ဗ်။ အေမက ပန္းေတြ၊ ေဒါင္းရုပ္ေတြေကာက္ေၾကာင္းေရး၊ အဲဒါကုိ စက္နဲ႔ေပါက္ၿပီး ပံုေဖာ္ၾကတာေပါ့။ အေမက အဲဒီနည္း နဲ႔ မိသားစုအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဦးေက်ာ္၀င္းနဲ႔ ဦးေက်ာ္မင္းတုိ႔က အာရဘီသိပၸ ံ ေက်ာင္း၊ ေနာက္ေတာ့ အမွတ္(၃) ေက်ာင္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းမွာ လက္ေ၀ွ႕ကလပ္ ဖြင့္ေပးတယ္ ဗ်။ ''ေရႊက်ား'' လက္ေ၀ွ႕ကလပ္ဆုိၿပီး ဖြင့္ေပးတယ္။ အေဖက အဲဒီကလပ္မွာ လက္ေ၀ွ႕ ၀ါသနာပါတဲ့ ကေလးေတြကုိ စုၿပီး ေတာ့ အခမဲ့ လက္ေ၀ွ႕သင္ေပးပါတယ္။ အဲဒီကလပ္ကေန လက္ေ၀ွ႕ေက်ာ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ရဲတင့္တုိ႔၊ တုိက်ိဳအုိလံပစ္မွာ ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ ရဲခ်စ္ တုိ႔၊ ေက်ာ္ျမင့္၊ ေရႊေက်းတုိ႔၊ ေဌးေမာင္တုိ႔၊ စိန္ေအာင္မင္း စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီး ေပၚခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ ရန္ကုန္မွာ အမ်ိဳးသားကုိယ္လက္ႀကံ့ခုိင္ေရးေကာင္စီမွာ တာ၀န္ယူခဲ့တုန္းက ေအာင္ဆန္း ကြင္းပဲြၾကည့္စင္ေအာက္မွာ အခန္းေပးတယ္။ အေဖက အဲဒီမွာ မေနဘဲနဲ႔ ၁၁၀ လမ္းမွာ မိသားစုနဲ႔ေနၿပီး အဲဒီအခန္းကုိ ''ဒဂံုက်ား'' လက္ေ၀ွ႕ကလပ္အျဖစ္ ဖြင့္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ခါ အာရွလက္ေ၀ွ႕ခ်န္ပီယံ ရခဲ့တဲ့ တင္ထြန္း၊ ၀င္းေမာင္၊ လွေရႊ စသျဖင့္ လက္ေ၀ွ႕သမား အမ်ားႀကီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

သူကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ အိႏၵိယက လာတဲ့ ''အာလူး'' စစ္ကဲြရား ''ဆုိတဲ့ လက္ေ၀ွ႕ သမားနဲ႔ ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ ၿပိဳင္ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးအႏုိင္ရတဲ့ ပဲြပါပဲ။ ဒါ ေနာက္ဆံုးထုိးခဲ့တဲ့ ပဲြပါပဲ။ အသက္ ၃၆ ႏွစ္ ရွိေနပါၿပီ။ အေဖက တစ္ဖက္က ေဘာက္ဆင္အလုပ္ လုပ္ေနသလုိ၊ တစ္ဖက္ကလည္း ရုိးရာ လက္ေ၀ွ႕သမားေတြ သြားေခၚၿပီး ရန္ကုန္မွာ ပဲြက်င္းပေပးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္မွာ တစ္ႏွစ္ကုိ အစုိးရရံုးပိတ္ရက္ႀကီး ၄ ရက္ရွိတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔၊ ေတာင္သူလယ္သမားေန႔၊ ၿပီးေတာ့ အလုပ္သမားေန႔ ဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီေန႔ေတြမွာ စင္ထုိးၿပီး လက္ေ၀ွ႕ပဲြ လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီတုန္း ကက်ိဳကၠဆံကြင္းမွာ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြေတြ လုပ္တယ္။ ဂီတပေဒသာပဲြ၊ ျပဇာတ္၊ ၿပီးေတာ့ ... ရုိးရာလက္ေ၀ွ႕ပဲြ ေတြရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခမဲ့ ေဘာလီေဘာၿပိဳင္ပဲြတုိ႔၊ ဘက္စကက္ေဘာၿပိဳင္ပဲြတုိ႔လည္း ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ လက္ေ၀ွ႕ပဲြေတြက ရတဲ့ ၀င္ေငြနဲ႔ပဲ အခမဲ့ပဲြေတြအတြက္ ေကာ္မတီက ၀င္ေငြကုိ သံုးစဲြေပးတယ္။ အဲဒါေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ အေဖက မန္းရာျပည့္မတုိင္မီမွာကတည္းက မလြန္ကြင္းမွာျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ လက္ေ၀ွ႕ပြဲကုိ စစ္မေဆာက္ဘဲ ေျမစုိက္ႀကိဳး၀ုိင္းနဲ႔ ရုိးရာ Traditional ပံုစံမ်ိဳး က်င္းပေပးတယ္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္။ ေအာက္မွာ ဖဲြေတြ ခင္းၿပီး လုပ္ခဲ့တာ။ မန္းရာျပည့္ပဲြမွာလည္း လက္ေ၀ွ႕ အႀကီး အက်ယ္လုပ္ခဲ့တယ္။ အေဖက သားအငယ္ဆံုး ေမြးတာနဲ႔ တုိက္ဆုိင္လုိ႔ ရာျပည့္လုိ႔ ေပးထားပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီသားေတာင္ ငါးဆယ္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ အဲဒီလုိေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ရုိးရာလက္ေ၀ွ႕ပဲြေတြ လုပ္ေတာ့ အေဖတုိ႔ကုိ အဓိက အားေပးခဲ့တဲ့ သူက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ လက္ထက္တုန္းက ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္တင္ေဖ ဆုိတဲ့ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကး တာ၀န္ယူခဲ့သူပါ။ သူ အားေပးတာက တကယ့္ကုိ အားေပးတာဗ်။ လာလည္းၾကည့္တယ္။ ညတုိင္း လာၾကည့္ပါတယ္။ လက္ေ၀ွ႕ပဲြၿပီးသြားၿပီ ဆုိတဲ့ အခါ လက္ေ၀ွ႕သမားေတြကုိ ''ဒင္နာ'' ေပးတယ္။ သူ ''ဒင္နာ'' ေပးတယ္ဆုိတာ ပံုၿပီး ထည့္ေကၽြးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဗ်။ တကယ့္ကုိ ''ဒင္နာ'' အျဖစ္နဲ႔ စနစ္တက် ေကၽြးတာ။ ၿပီးရင္ ပဲြေတြ၊ အၿငိမ့္ေတြ နဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖ ေပးတယ္။ 

လက္ေ၀ွ႕သမားေတြဟာ ၿမိဳ႕နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ကင္းကြာသလဲဆုိရင္ ျခင္ေထာင္နဲ႔ အိပ္ရမယ္၊ ဒီမွာ က ျခင္ကုိက္တယ္ ဆုိၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ျခင္ေထာင္ေတြ ထုတ္ေပးတယ္။ အားလံုး အသစ္ေတြ ခ်ည္းပဲ။ တပ္ကေန ထုတ္ေပးတဲ့ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္၊ Ground Sheet အဲဒါေတြ ထုတ္ေပးတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အေရ အတြက္နဲ႔ တပ္ကုိ ျပန္အပရပါတယ္။ ပထမေတာ့ သူတုိ႔က ျခင္ေထာင္နဲ႔ အိပ္ေလ့အိပ္ထ မရွိတဲ့အတြက္ မြန္းတယ္ဆုိၿပိးေတာ့ အေပါက္ေတြ ေဖာက္တယ္၊ မ်က္ႏွာကုိ အျပင္ထုတ္ၿပီး အိပ္ၾကတယ္ ဗ်။ ေနာက္ပုိင္း က်ေတာ့ နည္းနည္းလူရည္လည္လာၿပီး ျခင္ေထာင္အေဟာင္းနဲ႔ လဲယူသြားတာတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ ျဖစ္ လာေတာ့ တာပဲ။

၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၈ ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ဆံုးပါတယ္။ အေဖ မဆံုးခင္မွာ မတ္လ ေလာက္က မႏၱေလးက ရဟန္းပ်ိဳအဖဲြ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဥကၠဌဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတယ္ဗ်။ ဥကၠဌေနရာကုိ ဆက္ခံတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးကုသလက ေဆးရံုမွာ လာေတြ႕တယ္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံမွာ လက္ေ၀ွ႕ပဲြ သြင္းမလုိ႔ပါ။ အေဖကလည္း ေတာ္ေတာ္လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ ေထာင္ဆု ေပးမယ္ေပါ့။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္က တစ္ေထာင္ဆုိတာ အရမ္းတန္ဖုိးရွိတာကုိးဗ်။ အေဖက ဘယ္လုိ စာခ်ိဳးသြားသလဲဆုိေတာ့ ''မန္းေတာင္ရိပ္မွာ၊ ေျဗာင္းဆန္ ေအာင္ ႏွိပ္မယ္၊ တစ္ေထာင္တန္ ေဒါင္းအလံနဲ႔ ဟိတ္ '' ဆုိၿပီး စာခ်ိဳးသြားေသးတယ္။ အေဖက ေတာ္ေတာ္ စိတ္စဲြေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေဖ်ာင္းဖ်တယ္။ '' ပါပါ ... အဲဒါကုိ စိတ္မပူပါနဲ႔၊ ပါပါ မသြားႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ သြားလုပ္ေပးပါ့မယ္'' ဆုိၿပီး ေဖ်ာင္းဖ်ပါတယ္။ ေဖေဖ ဆံုးၿပီး ႏုိ၀င္ဘာလမွ အဲဒီပဲြလုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားလုပ္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ ပဲြလုပ္တာကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ကန္ေတာ္ႀကီး တင့္ကားေတြ ထားတဲ့နားမွာ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြေတြ လုပ္ေတာ့ အဲဒီမွာလည္း လက္ေ၀ွ႕ပဲြ ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက အေဖ့ကုိ ကူလုပ္ေပးခဲ့တာဆုိေတာ့ ပဲြလုပ္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳရွိေနၿပီးသားျဖစ္ေနပါၿပီ။

စာတည္း။     ဆရာ့ေမေမက ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ၈၁ ႏွစ္မွာ ဆံုးသြားခဲ့တာလုိ႔ သိရပါတယ္။ ဆရာ့ေမေမ မဆံုးခင္က ျဖစ္ရပ္ေလးေတြနဲ႔ ဆရာ့ေမေမအေၾကာင္း ဆရာမွတ္မိသမွ် ေျပာျပ ေပးပါဦးဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။     ကၽြန္ေတာ့္ေမေမဟာ ေဖေဖ့ကုိ အင္မတန္မွ ခ်စ္တယ္။ သည္းခံတယ္။ ေဖေဖက ေျပာရ ရင္ မိန္းမေပြတယ္ဗ်။ အေဖ့ လက္သံုးစကား က '' ငါက ငါ့ဟာငါ ေနတာ၊ မိန္းမေတြက ငါ့ လုိက္ႀကိဳက္တာကုိး'' ဆုိၿပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္ဗ်။ အေမက ဘယ္ေလာက္အထိ သည္းခံသလဲဆုိရင္ အေဖေနာက္ မိန္းမယူလာၿပီး အိမ္မွာ လာေနတဲ့အခါ အေမက အတူေနေပးတယ္။ အေဖတုိ႔ အိပ္တဲ့ေနရာ အထိ လာၿပီး ခ်က္ၿပီး ျပဳတ္ၿပီးသား ကုိ ဗန္းနဲ႔ ပုိ႔ေပးတယ္။ အဲဒီမိန္းမ ခ်ိဳးဖုိ႔ ေရကအစ တြင္းကေန ခပ္ၿပီး ေရစည္ ထဲ ကုိထည့္ေပးတယ္။ အေဖက သူ ဆယ့္ႏွစ္ေကာင္က်ား ထုိးေနရမယ္ဆုိရင္ၿပီးၿပီ။

အေဖ ရတဲ့ေငြနဲ႔ မေလာက္ တဲ့အခါ အေမက သူ႔ဘာသာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမက အမ်ားႀကီး အလုပ္ လုပ္ေကၽြးခဲ့တယ္။ မ.ဆ.လ ေခတ္မွာ ကားပစၥည္းေတြ ရွားတဲ့အတြက္ ယုိးဒယားဘက္က ၀င္တာေတြကုိ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ မွာ အေမက ေမွာင္ခုိသြားသယ္တယ္။ မႏၱေလးမွာ သြင္းတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမွာင္ခုိပစၥည္းမိရင္ ေထာင္ခ် တယ္။ ေနာက္ ဆားေတြ အရမ္းရွားတဲ့အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ ေပၚဖူးေသးတယ္။ ဆားက ရွားတာမွ တစ္ပိႆာကုိ ျပားႏွစ္ဆယ္ကေန တစ္က်ပ္ေလာက္ အထိ ျဖစ္ေအာင္ ရွားေသးတယ္။ ဆားက ဘယ္မွာေပါသလဲဆုိရင္ ေအာက္ဘက္ျဖစ္တဲ့ မြန္ျပည္နယ္ ပငတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ဘက္မွာ ထြက္ပါတယ္။ ေနလွန္းဆားတုိ႔၊ ခ်က္ဆားတုိ႔ အဲဒီမွာ သြား၀ယ္။ ရထားနဲ႔တင္၊ မႏၱေလးကုိ ပုိ႔တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ဆားလုပ္ငန္းပုိင္ရွင္ ဦး၀င္းလုိ႔ ေခၚတဲ့လူ ရွိတယ္ဗ်။

သူက ဘယ္မွာ ေနသလဲဆုိေတာ့ အခု ဗဟုိစည္အိမ္ရာလုိ႔ေခၚတဲ့ ေနရာမွာ ေနပါတယ္။ သူက ဆားလုပ္ငန္းရံုးမွာ ထုိင္ၿပီးေတာ့ ဆားပါမစ္ေတြ ေကာက္တယ္။ ဦး၀င္းက ဆားပါမစ္ေတြ ေကာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေမက သူ႔ဆီက ျပန္၀ယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆားသြားထုတ္ၿပီး ရထားနဲ႔ မႏၱေလးကုိ တင္တယ္။ မႏၱေလးမွာ ငံျပာရည္လုပ္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔ဆီကုိ ေရာင္းတယ္။ ဒီမွာ ၃၅ ျပားေလာက္ ေကာက္ရင္ မႏၱေလးမွာ ျပား ၅၀ ေလာက္ ရတယ္။ အဲဒီ ၁၅ ျပားေလာက္ ျမတ္တာက အေမ ျပန္လာတဲ့အခါ စုလုိက္ရင္ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ ရပါတယ္။ 

အေမဟာ အဲဒီကာလေတြတုန္းက အိမ္မွာ ေနရတာ နည္းပါတယ္။ တစ္လမွာ ဆယ္ရက္ေလာက္ ပဲ ေနျဖစ္ပါတယ္။ အေမ သြားတုိင္း မ်ိဳးျမင့္ လုိက္ရင္ လုိက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီ တစ္ေယာက္ေယာက္ လုိက္ရပါတယ္။ အေမက အဲဒီနည္းေတြနဲ႔ လုပ္ေကၽြးခဲ့တယ္။ ကားပစၥည္းေမွာင္ခုိသယ္ရင္း လုပ္ေကၽြး ခဲ့ၾကတယ္။ အေမက အဲဒီနည္းနဲ႔ သားသမီး ရွစ္ေယာက္ က္ုိ ပညာသင္ေပး ခဲ့တယ္။ မခ်ိဳ႕မတဲ့ရေအာင္ ရွာေဖြ လုပ္ကုိင္ေကၽြးခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ ေက်းဇူးမပါဘူးလား ဆုိေတာ့ ပါပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အေမ့ လက္ထဲမွာ ေမွာင္ခုိဖမ္းဆီးေရးေတြက သိခ်င္လည္း သိမယ္၊ မသိခ်င္လည္း မသိဘူး။ လာရွာရင္ လည္း အေမက ပါတိတ္ထဘီေတြ အေပၚက တင္ထားၿပီး ျပလုိက္တာမုိ႔ ဒီလုိပဲ ၿပီးသြား တာေတြ ရွိပါတယ္။ အေဖ့ မ်က္ႏွာလည္း ပါပါတယ္။

အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘဲြ႕ရတဲ့အထိ ေက်ာင္းထားေပးတယ္။ ၁၉၆၇မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရေတာ့ အေမ့ ကုိ ေထာက္ပံ့ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေမ ဆံုးေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေထာက္ညႊန္မွဴးကေန အၿငိမ္းစား ယူၿပီး စာအုပ္လုပ္ငန္း လုပ္ေနပါၿပီ။

စာတည္း။     ဆရာ ရသံုးမွန္းေျခ ေငြစာရင္းဦးစီးဌာနမွာ လက္ေထာက္ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္း ႏိုင္ငံျခား ကုိ ပညာေတာ္သင္ သြားခဲ့ရတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီ အေၾကာင္းေလး ေျပာျပေပးပါ ဦး ဆရာ။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။     ကၽြန္ေတာ္က ၁၉၆၇ မွာ ရသံုးမွန္းေျခ ေငြစာရင္းဦးစီးဌာနမွာ အလုပ္၀င္တယ္။ အလုပ္ ၀င္ေနရင္းနဲ႔ တစ္ဖက္မွာ စာေပစိစစ္ေရးရံုးက ဦးျမလိႈင္ဆုိတဲ့ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။

ရွိေတာ့ ဒီေနရာမွာ ၾကားျဖတ္ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ မုိးေ၀မွာ ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ၀တၳဳေရးတာ အဆက္ ျပတ္သြားတယ္။ ေလး ငါး ေျခာက္ပုဒ္ပါၿပီး အဆက္ျပတ္သြားပါတယ္။ ပထမဆံုး ၀တၳဳ ကုိေတာ့ ေခါင္းစဥ္ မွတ္မိတယ္။ ''တံု႔လွည့္၀ဋ္ေၾကြးဆုိတာ'' ဆုိတဲ့ ၀တၳဳ။ ေနာက္ ဟာေတြေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ ဘူး။ အဲဒီမွာ အဘုိး က စာေရးတာကုိ မႀကိဳက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ခုနစ္တန္း ေအာင္ၿပီး ရွစ္တန္း ျဖစ္လာၿပီဆုိ ေတာ့ ပညာေရး ထိခုိက္မွာစုိးလုိ႔ပါ။ မႀကိဳက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးတာ အဆက္ျပတ္သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရန္ကုန္လာတဲ့အခါက်မွ အေဖ့ဆီက စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရင္း ႏုိင္ငံျခားရုပ္ရွင္ေတြပါတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ ဖတ္မိပါတယ္။ ဖတ္မိေတာ့ ေရးခ်င္ စိတ္ ေပါက္လာၿပီး ျပန္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ္ ေရးၿပီးေတာ့ ဘယ္ေခၚသြားသလဲဆုိရင္ တာေမြ ဘက္က ဦးဖုိးဟန္ ပံုႏွိပ္စက္ဆုိတာရွိတယ္။ အဲဒီပံုႏွိပ္စက္ မွာ ဆရာရန္ကုန္ဘေဆြက ရုပ္ရွင္ခ်စ္သူဆုိတဲ့ ရုပ္ရွင္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ထုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲဒီကုိ ပုိ႔ေပးတဲ့အခါ ဆရာ ရန္ကုန္ဘေဆြက သံုးေပးပါတယ္။

အန္ကယ္ဦးျမလိႈင္က စာေပစိစစ္ေရးမွာရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ခင္တယ္။ အန္ကယ္ဦးျမလိႈင္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ေျပာတယ္။ ကၽြန္မ သားေလးက စာေရးတာ ၀ါသနာပါတယ္။ အဲဒါ ဆရာ ထည့္လုိ႔ရရင္ ထည့္ေပးပါ ဆုိေတာ့ အန္ကယ္ဦးျမလိႈင္က ရယ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ကုိ အဲဒီလုိ ဘာလုိ႔ ေျပာရတာလဲ၊ အားနာစရာႀကီးလုိ႔ ေျပာေတာ့ အေမက ဘာအားနာစရာရွိလဲ၊ သူ လုပ္ႏိုင္ရင္ လုပ္ေပး မွာေပါ့၊ အရည္အခ်င္းၾကည့္ၿပီး လုပ္လုိ႔ရရင္ လုပ္ေပးမွာေပါ့တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ေလာက္က်ေတာ့ ကုိစုိးျမင့္ေအာင္ (ေပ်ာ္ဘြယ္စုိးျမင့္ေအာင္) မဂၢဇင္း တစ္ ေစာင္လုပ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေအာင္လံမဂၢဇင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက ဘယ္မွာ ေရးေနလဲဆုိေတာ့ ခ်င္းတြင္း စာေပတုိက္က ထုတ္တဲ့ ရုပ္ရွင္ဂ်ာနယ္မွာ ေရးေနပါတယ္။ အယ္ဒီတာက လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ ပါ။ အဲဒီလုိပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက "Stars and Stripes" ဆုိတဲ့ ႏိုင္ငံျခား ဂ်ာနယ္ေတြ ၀ယ္ၿပီး ေရးေနတယ္။ ဘယ္မွာ ၀ယ္လဲဆုိေတာ့ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းမွာရွိတဲ့ သိဂႌေမာ္စာအုပ္တုိက္က ၀ယ္တာပါ။ သူက သူ လုိခ်င္တာ ျဖတ္ၿပီးလုိ႔ ရွိရင္ ဂ်ာနယ္ကုိ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ကုိ ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ရုပ္ရွင္ အေၾကာင္းေတြ ပါတယ္။ သူ လုပ္ေနတာလည္း ရုပ္ရွင္ဂ်ာနယ္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္တုိ႔ အတြက္ အဆင္ေျပ တာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလုိ ေပးတာ ႏွေျမာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးလုိ႔ရတဲ့ ရုပ္ရွင္ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ရက္သားနဲ႔ သူမ်ားကုိ ေပးေနေတာ့ ႏွေျမာတာေပါ့။ ပါပါ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေပးပစ္တာလဲ ဆုိေတာ့ မင္း ေရးမွမေရးဘဲနဲ႔ ေပးလုိက္တာေပါ့တဲ့။ ဟာ ... အဲဒါဆုိ ေရးမယ္ဆုိၿပီး မခံခ်င္စိတ္နဲ႔၊ တကယ္ ေတာ့ ႏွေျမာတာပါ။ ကုိယ္ ေရးႏုိင္ရက္သားနဲ႔ ကုိယ့္လက္ထဲကေန လြတ္ၿပီး သူမ်ားဆီ ေရာက္ရတယ္ဆုိၿပီး ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရးျဖစ္ေတာ့ ခ်င္းတြင္းစာေပတုိက္က ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္တုိ႔ကလည္း သံုးေပးပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းက တစ္ပုဒ္ကုိ အစိတ္ (၂၅ က်ပ္)ရတယ္။ တစ္ခါတေလက်ရင္ တစ္ပတ္တည္းနဲ႔ ၂ ပုဒ္၊ ၃ ပုဒ္ေလာက္ ပါလာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီမွာ ေရးျဖစ္ေနတုန္း ကုိစုိးျမင့္ေအာင္တုိ႔က စာမူလာေတာင္းတယ္။ စာမူ လာေတာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ၁၉၇၉ ဇူလုိင္ ၈ ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ဆံုးသြားတယ္။ ၁၉၈၁ မွာ အန္ကယ္ဦးျမလိႈင္က သူ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း ကုိ ျပန္ရတယ္။ ျပန္ထုတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေပဖူးလႊာမွာ ေရးပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေပဖူးလႊာ  မွာ ေရးျဖစ္လာ ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတာေတြက ရုပ္ရွင္ေအာင္လံမွာ မင္းသား၊ မင္းသမီး အေၾကာင္းေတြ ေရး တယ္။ အဆုိေတာ္ေတြကုိ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တယ္။ 

ဆုိေတာ့ စတီရီယုိ အင္တာဗ်ဴး ကုိ ေပဖူးလႊာမွာ ေရးဖုိ႔ စိတ္ကူး တယ္။ ပထမဆံုး ေရးျဖစ္တာက အဆုိေတာ္ ကုိခင္ေမာင္တုိး အင္တာဗ်ဴး ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေပဖူးလႊာက စထြက္ခါစ၊ ဒီဘက္မွာ အရွိန္ေကာင္းေနတာက သေျပမဂၢဇင္း အရွိန္ေကာင္းေနတယ္။ ဆရာ ေမာင္တည္ၿငိမ္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေတြနဲ႔ အရွိန္ေကာင္းေန ပါတယ္။ ေပဖူးလႊာမွာ ကၽြန္ေတာ္က အဆုိေက်ာ္ ေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေျခအေနက လုၿပီး လုပ္ရသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အန္ကယ္ ဦးျမ လိႈင္က ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့ ''ခင္ဗ်ား သူမ်ားနဲ႔ လုၿပီး လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ မလုပ္နဲ႔ ကုိ၀င္းၿငိမ္း'' တဲ့။ စာေရးဆရာ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ဗ်ာတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ ကုိ စလုပ္ရမလဲဆုိေတာ့ ''စမ္းစမ္းႏဲြ႕(သာယာ ၀တီ) ''က စလုပ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမ စာေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ၿပီး သူနဲ႔ စလုပ္ခဲ့ပါတယ္။

စာတည္း။     ဆရာ ရသံုးမွန္းေျခ ေငြစာရင္းဦးစီးဌာနကေန ႏုိင္ငံျခားသြားျဖစ္ခဲ့ပံုေလး ေျပာျပေပးပါဦး။

ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။      ဟုတ္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ စာေတြ ေရးေနတယ္။ ရံုးတစ္ဖက္နဲ႔ စာေတြ ေရးေနတဲ့အခါ က်ေတာ့ ရံုးမွာ အဲဒီေခတ္က တဲြဖက္အတြင္း၀န္တုိ႔၊ အတြင္း၀န္တုိ႔ဆုိတာ ရွိတယ္။ သူတုိ႔က သိပ္မၾကည္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဓာတ္က တစ္မ်ိဳး။ လုပ္စရာရွိတာ ၿပီးေအာင္လုပ္မယ္။ ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္မယ္။ အုိဗာတုိင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မမက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္က အိမ္မွာပုိၿပီး free ျဖစ္ တယ္။ ရံုးမွာထုိင္ၿပီး က်ဥ္းက်ပ္စြာနဲ႔ ၀တၳဳဖတ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီေခတ္မွာ ရမယ့္ အုိဗာတုိင္ေၾကး ၂ က်ပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မမက္ဘူး။ အိမ္မွာ ဇိမ္နဲ႔ ေနရတာကုိ မက္တယ္။ အဲဒီအတြက္ကုိ သူတုိ႔ ျမင္တာက ကၽြန္ေတာ္က အုိဗာတုိင္ မလုပ္ဘူးေပါ့။ အလုပ္မၿပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ေပါ့။ အလုပ္မရွိဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ ဘူး။ သူတုိ႔က တည့္တည့္လည္း မေျပာဘဲ ေကာက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္က်ေတာ့ အခု ပထမျမန္မာပုဂၢလိကဘဏ္ တည္ေထာင္တဲ့ ေဒါက္တာစိန္ေမာင္ ဆုိတာရွိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆီမွာ အတြင္း၀န္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္တယ္။ ခ်စ္တယ္။ တပည့္ တစ္ေယာက္လုိပဲ ခုိင္းစရာ ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခုိင္းတယ္။ သူက ေမးတယ္။ မင္းကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ပရုိမုိးရွင္း မေပးတာလဲတဲ့။ မသိဘူး ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ အုိဗာတုိင္ မထုိင္လုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့လုိ႔ ေျဖေတာ့ '' ေအး မင္းရဲ႕ remark မွာ အုိဗာတုိင္ မထုိင္ဘူးလုိ႔ ေတြ႕ရတယ္'' တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ အုိဗာတုိင္ ကၽြန္ေတာ္ မထုိင္ဘူး။ မထုိင္ဘူး ဆုိတာ အလုပ္ရွိ ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္မယ္။ မုိးလင္းတဲ့အထိ ၂ ရက္၊ ၂ ရက္ လုပ္ရင္ လုပ္ရပါေစ၊ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္မယ္။ အလုပ္မရွိဘဲ ကၽြန္ေတာ္ မထုိင္ခ်င္ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ၂ က်ပ္ကုိ ညာ မယူခ်င္ဘူးဆုိေတာ့ ဆရာက ''မင္း အဲဒါ ခက္တယ္၊ လုပ္ရတယ္ကြ''တဲ့။ မဟုတ္ဘူးဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ညာ မယူခ်င္ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေဘာင္ထဲကေန လုပ္ေပးရမွာ ဆုိေတာ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ အုိဗာတုိင္ မထုိင္တာက အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ရံုးမွာ တာ၀န္ ေက်ေအာင္ေတာ့ လုပ္တယ္။ မညာခ်င္ဘူး။ အဲဒီမွာ သူ World Bank ကုိ ေရာက္သြားေသးတယ္ဗ်။ အဲဒီ မွာအြန္ဂ်ဴတီနဲ႔ ေလး ငါးႏွစ္ေလာက္ သြားလုိက္ရတယ္။ သူ သြားေနတုန္းမွာ ရံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ "Same Match"ေတြ ေလး ငါး ေျခာက္ေယာက္က ပုိရုိမုိးရွင္းေတြ ရၿပီး လက္ေထာက္ညႊန္မွဴးေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မျဖစ္ဘူး။ သူတုိ႔ ႏိုင္ငံျခားေတြ ဘာေတြ သြားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မသြားရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခ်န္ကုိထားတာဗ်။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနပေလ့ေစပဲ။ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အထက္က လူႀကီးအိမ္ကုိ လည္း အ၀င္အထြက္ မလုပ္ဘူး။ လူႀကီးရဲ႕ မိန္းမရွိတဲ့ရံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္ သြားၿပီး ''မမ ဘူး''။ သေဘာက ရံုးတုိ႔ အိမ္တုိ႔ကုိ အ၀င္အထြက္ လုပ္ရမယ္၊ သူ႔မိန္းမကုိ မ ရမယ္။
တခ်ိဳ႕ ကားေမာင္းတတ္တဲ့သူက ကားသြားေမာင္းတယ္။ ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မလုိဘူး။ ဆုိေတာ့၊ က်န္တဲ့လူေတြ ရာထူးတက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မတက္ဘူး။ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာစိန္ေမာင္ World Bank က ျပန္ေရာက္လာတယ္။ လက္ေထာက္ညႊန္မွဴးေတြ အစည္းအေ၀း ေခၚတုိင္း သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ထည့္ေခၚတယ္။ ရံုးခန္းမွာ လုပ္တဲ့ အစည္းအေ၀းေလာက္ကုိေတာ့ သူ တမင္ ေခၚတာပဲေလဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မေျပာေသးဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူ မသိေသးတာ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ေထာက္ညႊန္မွဴးပဲ ေအာက္ေမ့ေနတာ။ ေနာက္ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ႏွစ္ ေယာက္တည္း ရွိတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာ ရွိတယ္ ဆုိေတာ့ သူက ေျပာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေထာက္ညႊန္မွဴး မဟုတ္ဘူး ဆရာ ဆုိေတာ့ ... ''ဟင္ မဟုတ္ဘူးလား'' တဲ့။ မဟုတ္ဘူး ဆရာေပါ့။ သူက အံ့အားသင့္ၿပီး မင္းကုိ ဘာလုိ႔ မေပးေသးတာလဲတဲ့။ မသိဘူး ဆရာ ဆုိေတာ့။ သူက ျပန္ ၾကည့္တယ္။ အဲဒီမွာ အုိဗာတုိင္ကိစၥသြားေတြ႕တာပဲ။

အုိဗာတုိင္ ကိစၥက ရံုးက ၄ နာရီ ဆင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းတုိက္ကုိ အေရာက္ သြားရတာဆုိေတာ့ အုိဗာတုိင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မမက္ေတာ့ဘူး။ ၂ က်ပ္ကုိ မမက္တာထက္ အလုပ္မရွိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္တာပါ။ အဲဒီေတာ့ ေဒါက္တာ စိန္ေမာင္က ငါ ၾကည့္လုပ္ေပးပါ့မယ္ ကြာ တဲ့။ ေနာက္က် ေတာ့ရံုးကုိ ဘယ္သူ ေရာက္လာသလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ တက္တုန္းက စာသင္ေပး တဲ့ ေဒါက္တာေဒၚခင္အုန္းသန္႔ဆုိတာ ရွိတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တကၠသုိလ္မွာကတည္းက မွတ္ မိေနပံုရတယ္။ သူကလည္း ''မင္းက ဘာေၾကာင့္မရတာလဲ''တဲ့။ ''ဆရာမရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သိမလဲ၊ မေပးလုိ႔ မရတာေပါ့'' လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။

တစ္ခါက်ေတာ့ အေမရိကမွာ ရွိတဲ့ IMF ကုိ သင္တန္းသြားတက္ဖုိ႔ ၀ါရွင္တန္ဒီစီမွာ ရွိတဲ့ ၃ လ သင္တန္း သြားတက္ဖုိ႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဆင့္တူတာေတြ စာေမးပဲြ ေျဖရတယ္။ ေျဖတဲ့အခါမွာ ဆရာမနဲ႔ ဆရာ ဦးဘသန္း ဆုိတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္တုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေထာက္ခံေပးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ သင္တန္း သြားတက္ရပါတယ္။
တစ္ေယာက္တည္းပဲ သြားတက္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၉၁ မွာ သြားရတာ။ ၁၉၉၀ ေအာက္တုိ ဘာမွာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္သြားလဲဆုိေတာ့ ေလျဖတ္သြားပါတယ္။ ေလျဖတ္သြားၿပီး ေဆးရံုတက္ေန တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ဟုိက အေၾကာင္းၾကားလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ခံတယ္။ သင္တန္း လာတက္ ရမယ္ဆုိၿပီး အေၾကာင္းျပန္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘယ္လုိမွ သြားႏုိင္မယ္မထင္ဘူး၊ ေလျဖတ္ထားတယ္၊ လူလဲရင္ လဲလုိက္ပါ ဆုိၿပီး။ ရံုးက ေျပာတယ္၊ လဲလုိ႔ မရဘူး၊ Accept လုပ္ၿပီးၿပီ၊ မင္း မသြားႏိုင္ရင္လည္း ဒီႏွစ္ ဒီ chance ကုိ အဆံုးရံႈးခံလုိက္ရံုပဲ ရွိတယ္ပဲ။ သြားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္က ေအာက္တုိဘာ ၂၃ မွာ ေလျဖတ္တယ္။ တကယ္သြားရမွာက ၁၉၉၁ ဧၿပီလ last week မွာ သြားရမွာပါ။ ႏုိ၀င္ဘာမွာ ေဆးရံုက ဆင္းလာေပမယ့္ ေျခေထာက္က လမ္းသြားႏိုင္တယ္။ လက္က မေကာင္းဘူး။ လက္အတြက္ Physical Exercise ထပ္လုပ္ရတယ္။ အိမ္မွာ ေနရင္းနဲ႔ ညီ၊ ညီမ ေတြက လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ အေတာအတြင္းမွာပဲ မ်ိဳးျမင့္က အဖမ္းခံရတယ္။ အဖမ္းခံရၿပီး သူ ရံုးထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မသြားႏုိင္ဘူး။ မသြားႏုိင္ေတာ့ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေသၿပီေပါ့။ အဲဒီလုိ ေအာက္ေမ့တယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုက ဆင္းတဲ့အခါမွာ အသိ တစ္ေယာက္က အိမ္မွာ လာေမးရင္း အေမက စပ္မိစပ္ရာ ေျပာေနရာက အေမ့ပါးစပ္က မ်ိဳးျမင့္လည္း ခုနစ္ ႏွစ္ဆုိၿပီး ... သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္ၿပီး ရပ္လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႔ ေျပာတာ နား ေထာင္ေနတာဆုိေတာ့ လက္က ေအာက္ကုိ ဆန္႔ထားရင္း လက္ကုိ မ လုိက္ရာက အေမ့စကား ရပ္တာ သတိထားမိလုိက္တယ္။ ခုနစ္ႏွစ္ ... ဆုိၿပီး ရပ္သြားတာ ဘာတံုး ... ေနာက္ေတာ့ ေမးရတာေပါ့။ အေမက မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာပါ ဆုိေတာ့ '' မင္း စိတ္ခုိင္ခုိင္ထားတဲ့၊ မင္းညီ မ်ိဳးျမင့္ ေထာင္ခုနစ္ႏွစ္ က်တယ္'' တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိင္ငုိမိတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ ေထာင္၀င္စာ သြားေတြ႕ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ မေသဘူး သိတာ။ ညီေတြက သူ႔ကုိ ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလျဖတ္ထားတယ္ဆုိတာ သူက မယံုဘူး။ အဲဒီေတာ့မွ သြားေတြ႕ရတာ။

အဲဒီလုိနဲ႔ ၁၉၉၁ မွာ ၀ါရွင္တန္ဒီစီကုိ သြားရတယ္။ သင္တန္းတက္ရတယ္။ သင္တန္းတက္ေတာ့ ဒီမွာတုန္း က မလုပ္ရတာေတြ ဟုိမွာ တစ္ေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုပ္ရတာ။ အခန္းက တစ္ေယာက္တည္းအခန္း။ ခုနစ္ထပ္ ရွိတဲ့ "Concadia" ဆုိတဲ့ အေဆာက္အအံုမွာ။ အခုတစ္ေခါက္ ျပန္ သြားရွာေတာ့ အဲဒီ Concadia အေဆာက္အအု မေတြ႕ေတာ့ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ မ်က္စိလည္ေနသလား မသိဘူး။ အဲဒီအေဆာက္အအံုကေန ဘယ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေနရာလဲဆုိေတာ့ ဒီန႔ ေရႊပုဇြန္ဆုိင္ (မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံလမ္းမွ လမ္းသစ္လမ္း)ေလာက္ရွိတဲ့ သင္တန္းေနရာကုိ ေန႔တုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။

 ေနာက္တစ္ခါ အေဆာင္မွာ တစ္ေယာက္ခန္းဆုိေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အေဆာင္မွာ တစ္ေယာက္ခန္းဆုိေတာ့ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ အားလံုး လုပ္ရတယ္။ ခ်က္ရတယ္။ မီးဖုိေခ်ာင္နဲ႔ ပတ္သက္ တဲ့ ေရခဲေသတၱာ၊ ဂက္စ္ ... အကုန္ရွိတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းက bathtub ဆုိေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္ထြက္ တဲ့အခါတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးဒီးဒီးက်ရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေရခ်ိဳးခန္းရဲ႕ bathtub က ဘယ္ဘက္မွာ ကပ္ထားတာဆုိေတာ့ ဆင္းရင္ ညာဘက္ကုိ ဆင္းရမွာ။ အဲဒီေတာ့ ဆင္းခါနီးတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ ေခၽြးျပန္ၿပီ။ လဲလုိက္ရင္ တစ္ေယာက္တည္းေလ။

အဲဒီလုိမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီကေန ေရႊပုဇြန္ေလာက္ကုိ ေန႔တုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးက exercise ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေရာက္စက မုိးအံု႔သလုိ ရွိေပမယ့္ သူတုိ႔ဆီက ရာသီဥတုက ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့အတြက္ အေႏြးထည္ မခၽြတ္ဘဲ အၿမဲ၀တ္ ထားျဖစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာလည္း အဲယားကြန္းက အၿမဲဖြင့္ထားတာပါ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္၊ မေလးကရယ္ ... ဘူတန္ကရယ္ ... တရုတ္ရယ္ ... ဖီဂ်ီကရယ္ ... အပူပုိင္းက လာၾကတာ ဆုိေတာ့ အေအးမခံႏုိင္ၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အေအးကုိ သြားေလွ်ာ့လုိက္။ တျခားလူေတြက ျပန္တုိး လုိက္နဲ႔။ သံုးလလံုး အဲဒါ ေန႔တုိင္း လုပ္ေနၾကတာ။ အေအးမခံႏုိင္ဘူးေလ။ သူတုိ႔က ဖြင့္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ပိတ္နဲ႔။

ကၽြန္ေတာ့္ ပရုိမုိးရွင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ အခက္အခဲႀကံဳတာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပရုိမုိးရွင္း ေပးေတာ့မယ့္ အခ်ိန္၊ စာေမးပဲြ စစ္ၿပီးခ်ိန္မွာေပါ့။ SB က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေခၚတယ္။ ဘာလုပ္မွာမွန္း ကၽြန္ေတာ္ က မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ဌာနက ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဌာနကုိ အေၾကာင္းၾကားၿပီး ေခၚတယ္။ သြား လုိက္ပါဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၀င္းၿငိမ္း နာမည္နဲ႔ စာေပစိစစ္ေရးက ထုတ္ေ၀ခြင့္ကတ္ျပား ေလွ်ာက္ဖုိ႔ ထုတ္ေ၀ခြင့္ပံုစံ သြားေတာင္းထားတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရာထူးက ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သံုးပြင့္က စစ္ရၿပီး တစ္ပြင့္က လုိက္ေရးပါတယ္။ စစ္ေတာ့ စားပဲြနဲ႔ဗ်။ သူက စာရြက္ကုိ ဟုိဘက္မွာ ခ်ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္မွာ ထုိင္တယ္။ စာရြက္မွာ တုိင္ၾကားသူမ်ား ဆုိၿပီးေတာ့ ေအာက္က မ်ဥ္းပိတ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တုိင္ထား တာ ေတြ႕တယ္။ သူက စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႔ အေပၚက လူစာရင္းကုိ ပိတ္ထား တယ္။ ေမးရင္း၊ ေရးရင္းနဲ႔ ေရႊ႕သြားတယ္။ ေရြ႕သြားေတာ့ သူ ထသြားတုန္း ေတြ႕လားလုိ႔ တစ္ေယာက္ က ေမးတယ္ဗ်။

တုိင္တဲ့သူေတြက ေပဖူးလႊာ ဦးျမလိႈင္ရယ္၊ ေပဖူးလႊာကုိ ရုိက္ေပးေနတဲ့ ဦးျမတ္ေက်ာ္ရယ္၊ ဦးျမ လိႈင္ရဲ႕တူ ကုိ၀င္းႏုိင္ရယ္က တုိင္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါရက္နဲ႔ ထုတ္ေ၀ခြင့္ကုိ လိမ္ၿပီး ေလွ်ာက္ပါတယ္လုိ႔ တုိင္တာ။ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕ လစာကုိ စားေနတဲ့ ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ထပ္ အလုပ္တစ္ခုကုိ လုပ္ခြင့္မရွိဘူးဆုိတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေရးယူမယ္ဆုိ တ့ သေဘာေပါ့ေလ။
သူ ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ''ခင္ဗ်ား ထုတ္ေ၀ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာ ျမင္ဖူးလား'' လုိ႔ ေမး တယ္။ သူက မျမင္ဖူးဘူး တဲ့။ ''ေရာ့'' ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိတ္ထဲက ထုတ္ေပးလုိက္တယ္။

သူက ဖတ္ၾကည့္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီမွာ လက္ရွိအလုပ္အကုိင္ ဆုိတာ ပါလားေပါ့။ မပါဘူး။ အခုလည္း မပါဘူး။ အဲဒီ ေတာ့ မပါတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖရမလား။ မပါတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိသြားေျဖရမလဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာေၾကာင့္ ေခၚေမးရတာလဲေပါ့။ တုိင္တဲ့လူ ရွိလုိ႔တဲ့။ အဲဒီလုိဆုိ ကၽြန္ေတာ္လည္း တုိင္မယ္၊ စာရြက္ေပးဆုိေတာ့၊ ဘယ္သူ႔တုိင္မွာလဲတဲ့။

 ေဒါက္တာတင္ထြန္းဦး က က်န္းမာေရးဌာနက ၀န္ထမ္းတစ္ဦး။ သူက သုတစြယ္စံု ဆုိတဲ့ စာအုပ္တုိက္ လုပ္ထား တယ္။ ေမာင္သာခ်ိဳက တကၠသုိလ္က နည္းျပတစ္ဦး။ သူက အိပ္မက္ဖူးဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ ထုတ္ေ၀ခြင့္ ကတ္ျပား ရထားတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ တုိင္မယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကုိ ရွာၿပီးတုိင္မယ္ ဆုိေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔၊ မတုိင္ပါနဲ႔တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လည္း မတုိင္ျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီ စစ္ေဆးမႈေၾကာင့္ တကယ္ပရုိမုိးရွင္းေပးမယ္ဆုိေတာ့ ေျခာက္လ ထပ္ေနာက္ ဆုတ္သြား ပါတယ္။ ေျခာက္လ ျပည့္ၿပီးေတာ့ မွ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းကုိ သက္သက္ ပရုိမုိးရွင္း ေအာ္ဒါထြက္ေပးပါတယ္။

ဆက္ရန္
.